'Wie solo gaat, geeft zich bloot'

'Wie solo gaat, geeft zich bloot' Bijlage “Weekend”,

- 31 Okt. 2014

Pagina 46

Hij is inmiddels een Gentenaar geworden, maar Jef Neve werd in Turnhout geboren. Daar wordt nu een heus festival rond de pianist gebouwd. Hij heeft de gasten mogen kiezen en treedt zelf twee keer op. Hij brengt zijn soundtrack vanIn Vlaamse Velden en voert in première zijn solo-cdOne uit. André Grosemans 'Ik ben in Geel opgegroeid, maar officieel inderdaad in Turnhout geboren. Turnhout is altijd de dichtstbijzijnde stad geweest. Wij gingen daar winkelen. En we deden daar cultuur op. Daarom heb ik vooral een band met de Warande. Daar kon je artiesten zien die in Geel niet passeerden.' 'Ik ben zeer vereerd dat ik de kans heb gekregen dit programma bij elkaar te dromen. Er waren natuurlijk budgettaire afbakeningen en het cultuurcentrum heeft ook enkele suggesties gedaan, maar ik heb uiteindelijk mogen kiezen. Het is een heel persoonlijke affiche geworden.' 'Van Tigran Hamasyan ben ik fan, ik volg hem al lang. Hij vertrekt vaak van volksmuziek, maar heeft vooral een heel bijzondere stempel gedrukt op de piano-improvisatie. Iets totaal anders is Amp Fiddler, van wie ik nog geen liveconcert heb gezien, maar die ik al lang volg op YouTube. Dat is een interessant kanaal om nieuwe muziek te ontdekken. Ook kijk ik erg uit naar Les Fêtes Galantes. Dat is een klassiek ensemble dat componisten gevraagd heeft om speciaal voor hen muziek te schrijven op gedichten van Paul Verlaine. En die gedichten liggen mij nauw aan het hart, ik las ik ze al toen ik negentien jaar was.' 'Zelf breng ik een avond de soundtrack vanIn Vlaamse Velden. Werken in opdracht is leuk als het onderwerp je kan inspireren. En dat was wel het geval bij deze serie, ik ben namelijk erg geïnteresseerd in geschiedenis. Het was een droom filmmuziek voor zo'n project te maken. Het was een intensieve, maar heel deugddoende opdracht.' 'Ook stel ik mijn soloplaatOne voor. Neen, ik ga me niet eenzaam voelen op het podium.(lacht) Het is natuurlijk wel heel anders dan met een volledige band. Maar ik ben er niet bang voor, ik denk wel dat het gaat lukken. Omdat het heel persoonlijk werk is, moet je jezelf bloot geven. Maar dat is net goed, daar straalt een bepaalde kracht van uit.' 'Deze plaat maken vergde meer moeite dan bij andere albums. Het is in feite zwoegen geweest om tot het eindresultaat te komen. Ik heb er veel tijd in gestoken: twaalf dagen opnames in de studio, drie dagen mixen en twee dagen mastering. Dat is bijzonder lang voor een soloplaat. Maar het was voor mij erg belangrijk dat ik mij er honderd procent in terug kon vinden. Het is een blauwdruk van wie ik muzikaal gezien ben. Recensenten vinden het moeilijk om de cd in een vakje te plaatsen. Er zitten klassieke, jazz- en popelementen in. Het is gewoon Jef Nevemuziek, een beetje van alles door elkaar.' Wat? Neve Festival Wanneer?Op 7, 8 en 9 november Waar? Warande, Warandestraat 42, Turnhout Toegangsprijs? Naargelang het concert, combiticket 74 euro, -19 jaar 40 euro www.warande.be

ANDRE GROSEMANS Copyright © 2015 Corelio. Alle rechten voorbehouden

Copyright © 2015 gopress. Alle rechten voorbehouden

Beklijvende Jef Neve in sprookjesachtige tuin Het Nieuwsblad/Aan Gent gebonden - 27 Apr. 2015 Pagina 20

Jazzwonder Jef Neve speelde zaterdagavond in Mariakerke voor ruim 500 mensen op de eerste editie van Hopeville, een gedurfd muzikaal initiatief van enkele lokale jongeren. Die hadden voor dat recital ook Dexia-baas Karel De Boeck zo gek gekregen om zijn sprookjesachtige tuin aan de Groenestaakstraat gratis ter beschikking te stellen. Het werd een succes, waarvoor ook Jef Neve uitdrukkelijk zijn hoedje afdeed. Neve speelde hoofdzakelijk uit zijn nieuwe solo-album One! en kreeg daar een staande ovatie voor. Benieuwd waar die gasten van Hopeville volgend jaar mee uitpakken. (DiM) jv Meer foto's op gentenaar.be

Copyright © 2015 Corelio. Alle rechten voorbehouden


Piano overvleugelt andere instrumenten Bijlage “DS2”,

- 21 Feb. 2014

Pagina 6

De piano blijft de absolute sterkhouder onder de instrumenten in het muziekonderwijs. In Vlaanderen zwoegden vorig schooljaar exact 21.423 leerlingen op de zwarte en witte toetsen. Van onze redacteur Geert Van der Speeten Het is een mooie opsteker voor de Dag van het Deeltijds Kunstonderwijs zaterdag: het gaat prima met onze kunstacademies. De nieuwste lading cijfers toont een overtuigende groei. Het spectaculairst is die bij dans. Sinds in 2001 de zes- en zevenjarigen mochten instappen, is het aantal leerlingen verdubbeld. De studierichting muziek daalt lichtjes - een half procent in de lagere en middelbare graad. Maar ze blijft de grote aantrekkingspool van het kunstonderwijs. Bij de instrumenten vallen enkele populariteitsgolven te noteren. Specialisten noemen dat het 'paddenstoeleffect', zegt Hans Laureyn, coördinator bij het Onderwijssecretariaat van Steden en Gemeenten (OVSG). 'Neem de opeenvolgende talentenjachten op tv: de media-aandacht kwam de afdeling zang ten goede. Gitaar en elektrische gitaar scoren uitstekend, nu er zoveel bandjes ontstaan. Een buitenbeentje is de comeback van het accordeon. Het is niet langer een instrument dat uitsluitend tot de volksmuziek gerekend wordt.' Maar de alleenheerser onder de instrumenten is de piano. Het aantal leerlingen is de jongste tien jaar nog met een duizendtal gestegen. Vorig schooljaar waren er 20.435 ingeschreven. Tel daar de piano en keyboard bij in de sectie jazz & lichte muziek, waar het aantal leerlingen verdubbeld is sinds 2005, en je komt uit bij 21.423 beoefenaars. Piano overstijgt alle modes. Het blijft het instrument met een lage instapdrempel. 'Het aantal leerlingen zou je constant kunnen noemen', zegt Laureyn. 'De groei van de jongste jaren moet je op rekening schrijven van de algemene groei van het deeltijds kunstonderwijs.' Zelfs de investering is blijkbaar niet onoverkomelijk. Veel schoolbesturen stellen basisinstrumenten ter beschikking, voor democratische huurprijzen. Maar bakbeesten als piano of harp zijn daar niet bij. Laureyn: 'Leerlingen zijn dus aangewezen op formules zoals leasing en huurkoop. Maar de kostprijs is op het eerste gezicht geen drempel.' Zwarte weduwe Jef Neve is vooral bekend als jazzmuzikant, maar hij doorliep ook een klassieke scholing. Zelf gaf hij nog een tijd pianoles aan tieners. 'De piano is een instrument dat meteen goed klinkt', zegt hij. 'Bij viool duurt het een stuk langer voor je tot een mooi klankresultaat komt. Dat trekt veel beginners aan. Maar de piano is allesbehalve een makkie: de moeilijkheidsgraad ligt hem in de coördinatie van de beide handen.' De aantrekkingskracht schuilt in de onbeperkte mogelijkheden. 'Je hebt een heel orkest in je vingers. Bovendien leent de piano zich tot de meest uiteenlopende soorten muziek.' De keuze van een instrument is delicaat. Neve herinnert zich nog levendig 'de zwarte weduwe', een concertvleugel in het Lemmensinstituut met loodzware aanslag. 'We moesten er onze examens op spelen, je hoorde de kleinste fout.' Nu hij een solo-cd opneemt, die dit najaar verschijnt, ligt de kwestie nog gevoeliger. 'Elke piano is uniek. Het ideale instrument ligt in het verlengde van je stem.' Dag van het Deeltijds Kunstonderwijs: 22 februari.

Geert Van der Speeten Copyright © 2015 Corelio. Alle rechten voorbehouden


Chris Lomme en Jef Neve Bijlage “De Standaard Magazine”,

- 28 Feb. 2015

Pagina 8

Omdat geen plek een mooier symbool is voor ontspannen en spannende ontmoetingen dan een hotel, droppen we elke maand twee gasten samen op een kamer voor een avond en een nacht tussen de lakens. Vrienden of nieuwsgierige vreemden, op bekend of onbeslapen terrein. Actrice Chris Lomme inviteert jazzmuzikant Jef Neve in de bruidssuite van hotel Monasterium Poortackere in Gent. 'Ze gaat de mannen weer van haar lijf moeten slaan. Maar ze is van mij!' Door Katrien Steyaert, foto's Johan Jacobs 'Ik ben nog nooit een bruid geweest. Ik ben alleen snel getrouwd in het gemeentehuis', zegt Chris Lomme. Ze haalt lachend haar schouders op en roept 'Viens, mon mari' naar Jef Neve, haar bruidegom voor één nacht. Op de drempel van hun bruidssuite kijkt zuster Marie-Caroline, vereeuwigd in zwart-wit, goedkeurend toe. 'Jef is een fantastische gast. Het is niet moeilijk dat zoveel mannen op hem vallen', fluistert Chris me toe. Maar Jef ziet Chris ook doodgraag. Bij aankomst sloot hij zijn 'schoon madam' meteen in de armen. In de suite kruipen ze moeiteloos in de rol van geliefden. Chris vlijt zich uitgelaten neer op het bed. Het is meteen duidelijk: dit wordt geen vrome avond, ook al bevinden we ons op gewijde grond. Sinds de eerstesteenlegging eind dertiende eeuw was dit voormalige begijnhof eeuwenlang een oord van religie en retraite. 'Ik hou van verloren zaken, zoals Brussel, en van zaken met een ziel', zegt Chris terwijl ze de glas-in-loodramen in de suite prijst. Ook Jef, die al in honderden hotels heeft geslapen, vindt dit een bijzondere plek. Dat kun je wel zeggen van een hotel waarin een kerk is geïntegreerd. Beneden staat de deur naar een donkere kapel open. Het strategische licht op het glimmende altaarstuk probeert ons te verleiden om binnen te gaan, maar Chris en Jef halen in de bar een glas wijn en trekken zich terug in de suite. Achter het glas-in-lood nadert de nacht. 'We gaan straks toch nog eentje drinken hé,Chrissie?' vraagt Jef aanstekelijk enthousiast als altijd. De nachtraaf lonkt al naar de Hotsy Totsy verderop in de straat. 'Na tien uur ontdoen mensen zich van hun maatschappelijke rol en vertellen ze je dingen die ze je niet zeggen bij een koffietje om vijf uur. Dat inspireert mij. Veel vrienden van mij hebben gezinnetjes gesticht en moeten om elf uur thuis zijn, maar ik zou het niet kunnen missen, op café gaan met jonge mensen vol vuur en ideologie.' Zijn vriendin zegt haar uren slaap nodig te hebben, maar slaat zijn uitnodiging niet af. De betere ruzies 'Nand ( Buyl, haar man, red.) en Hugo Claus gingen weleens pinten pakken in de Hotsy Totsy. Dan kwam Nand om vier, vijf uur 's morgens thuis, zo zat als een konijn. In die tijd stond de KVS ervoor bekend.' 'Sorry dat ik het zeg, maar acteurs en actrices kunnen nog altijd goed zuipen', zegt Jef. 'Muzikanten doen het minder dan vroeger.' 'Theatermensen ook, hoor', vindt Chris. Ze kan de vergelijking maken, want ze zit al bijna zestig jaar in het vak. 'Ik dronk niets toen ik als meisje aankwam in Brussel, maar nuchter tussen al die drinkers zitten was verschrikkelijk. Heb je dat al meegemaakt?' vraagt ze aan Jef. Die grinnikt. 'Je zou het misschien niet denken, maar ja.' Chris kleurt de herinnering verder in. 'Dan zat ik in de Boer van Tienen met Herman de Coninck, Piet Piryns en Benno Barnard. We bleven er tot zes uur 's morgens, tot mijn achterste pijn deed van het zitten. Maar ik was dolgraag bij die venten omdat ze zo intelligent en interessant waren. En vooral: zo vol poëzie. Ik ben een freak. Ik sta elke dag rond zeven uur op en blok eerst twee uur gedichten. Lukt dat niet, dan ben ik ongelukkig voor de rest van de dag.' Een winter geleden bracht ze Claus terwijl Jef haar begeleidde op piano in een voorstelling ten voordele van kinderkankerprojecten. 'We moesten amper repeteren, want het klopte van de eerste minuut', zegt Jef. 'Chris, geef nu toe, als je samenwerkt met de juiste mensen.' '.dan is dat meesterlijk plezant', vult die aan. 'Dan kunnen we echt spelen in plaats van onze job te doen.' Poëzie is een van de geneugten die Chris deelde met haar man. 'De basis is altijd geweest dat ik meer van Nand hield dan van mezelf. Begrijp je dat?' vraagt ze aan Jef. Die denkt na. Hij vindt dat een moeilijke, zegt hij. 'Daarom zou ik nooit bij hem weggegaan zijn. Never', gaat ze verder. 'Hij was ook een fantastische professor. Toen ik hem leerde kennen, spraken acteurs verschrikkelijk.' Ze zet een gezwollen, zware stem op. ' Mon enfant, ma soeur, songe à la douceur. Niet om aan te horen! Nand zei: "Kom, doe gewoon. Naturel." En zo leerde ik het.' 'Daarom was je zo baanbrekend', zegt Jef over zijn vriendin, die als jong meisje eigenlijk pianiste wilde worden. Ze gaat er niet op in, maar doet grinnikend het relaas van haar eerste echtelijke twist. 'Nand en ik hebben veel ruzie gemaakt - dat het kletterde! Tijdens een van die eerste woordenwisselingen liep ik poedelnaakt naar buiten.' Jefs volle lach stuitert tegen het hoge plafond. 'Maar het was nacht en koud en dus moest ik wel opnieuw aanbellen. Hij kwam naar beneden, we hebben gegierd van het lachen en het was over. Is dat niet magnifiek?' For laughs, for life, for love Er volgt nog een redelijk hilarisch verhaal over Zweedse kruidenthee op basis van veertig graden sterke alcohol, waarvan ze net voor een belangrijke repetitie in haar verstrooidheid geen twee koffielepels maar een halve fles tot zich nam. Ze schatert om haar eigen stommiteit. 'Ach, zonder mijn humor en mijn karma was ik er misschien al niet meer', zegt ze. Jef knikt onmiddellijk. 'Mijn moemoe is 97 geworden en was altijd een pilaarbijter, maar aan het eind van haar leven zei ze iets heel wijs: je moet kunnen zot doen en je amuseren. Goed staan met jezelf en goed doen voor een ander. Dat is het allerbelangrijkste.' Hij begint 'Here's to Life' van Shirley


Horn te zingen. 'F or there's no yes in yesterday, and who knows what tomorrow brings or takes away. As long as I'm still in the game, I want to play. For laughs, for life, for love.' Het is ook met de lach dat Chris en Jef elkaar op hun kleine kanten wijzen. Daar zijn ze niet te beroerd voor. 'De basis van onze verhouding is respect voor de authenticiteit van elkaars talent', zegt ze. 'Hij is een pianist om u tegen te zeggen en zijn pianoconcerto's liggen altijd in mijn auto, maar hij doet te veel. Hij is altijd weg. Ik kan zelfs niet meer volgen waar hij nu weer zit.' 'Excuse me?' reageert hij, 'Chris Lomme gaat mij zeggen dat ik niet te veel mag doen? Heb je je eigen agenda al eens bekeken?' En toch is er iets van aan. Zijn eerste soloplaatOne was nog niet goed en wel uit of hij zat al drie weken in Zuid-Afrika voor het CanvasprogrammaSoundtrack - 'heel heftig' - en vloog kort daarna naar Bangkok en Australië. 'Het wasvollenbak!' glundert hij. 'In Sydney heb ik voor 1.500 man gespeeld. De zaal was volledig uitverkocht en de televisie en radio waren erbij. Fantastisch! In Bangkok speelde ik telkens met andere, lokale muzikanten. We hadden nauwelijks samen gerepeteerd, maar daardoor stond ik elke avond voor een nieuw avontuur.Goesting blijft de basis van al mijn projecten.' Bijna blind 'Dat hij zo de wereld afreist, daar benijd ik hem om', bekent Chris. 'Het is geen jaloezie - jaloezie is iets wat ik haat - maar ik vind het fascinerend omdat ik alleen maar Europa en een stukje van Afrika heb gezien en tegenwoordig vooral naar Limburg of WestVlaanderen reis. Het had anders kunnen zijn. Toen ik in de twintig was, ben ik gevraagd door een theater in Parijs. Ik heb dat afgeslagen. Omdat ik laf was, denk ik.' (Jef fronst verbaasd.) 'In het begin van mijn carrière in de KVS had ik zwarte sneeuw gezien en ik durfde het niet aan om in Parijs helemaal te herbeginnen. Spijt heb ik daar niet van. Ik vind het alleen jammer dat ik een stukje van de wereld gemist heb door toen nee te zeggen.' 'Nee zeggen is anders niet je sterkste kant', vindt Jef. 'Ik zeg haar vaak dat ze niet van zich mag laten profiteren.' 'Dat is mijn verkeerde kant', geeft ze toe. 'Ik vind die empathie zelf vervelend, zeker als ik bijvoorbeeld na een benefietavond om middernacht nog door de sneeuw naar huis moet rijden. Dan ben ik niet gelukkig. Maar het komt van ver. Het geeft me het gevoel dat ik toch iemand ben.' Ze slaat bijna beschaamd een hand voor haar mond. Jef wordt er stil van. 'Als jong meisje had ik een gebrek aan zelfvertrouwen en ineens werd ik gekatapulteerd tot een soort vedette. Ik weet dat ik meer moet weigeren, maar als ik niet geef, voel ik me schuldig.' 'Sorry, Chris, maar je bent geen 26 meer', zegt Jef streng. 'Zelfs op zondag ben je ermee bezig. Dan denk ik: slaap uit, ga naar de bakker, pak eens eenfucking lazy Sunday. Ik heb nu opnieuw meer rust en evenwicht in mijn leven, maar ik heb niet het gevoel dat jij die vaak vindt. Ten tijde vanLeni & Susan (Lommes laatste stuk waarin ze gestalte gaf aan Leni Riefenstahl, red.) was je kapot.' Ze geeft het ruiterlijk toe. '2014 was een rampjaar. Ik verstuikte mijn voet, speelde toch en scheurde mijn ligamenten. Ik zat tot aan de knie in het gips. Bon, geen vakantie. Wat gebeurde er dan? Tijdens het instuderen van de rol van Leni Riefenstahl werd ik bijna blind. Ik zag alles troebel. Maar ik was zo bang dat ik die magistrale rol zou moeten afgeven, dat ik hem toch geblokt heb, met een vergrootglas.' Jef heft zijn handen ten hemel. 'Maar wat een enorm genoegen dat ik dan toch niet blind werd,' zegt ze, 'en dat ik zelfs nog een voorstelling kon spelen waarover ik erg tevreden was!' Hij knikt. 'Met die rol heeft ze me het diepst geraakt.By far. Ze zette het dubbelzinnige van Riefenstahl - die prachtige beelden maakte, maar ook voor Hitler werkte - zo fenomenaal neer en liet toen als actrice dingen zien die ik nog nooit van haar had gezien. 'Ik zie die evolutie bij mezelf', zegt ze. 'Ik denk dat ik beter word.' Jef lacht trots. 'Dat is zo schoon.' Rijper en rijker Ze vullen de glazen nog eens bij, en ook de woorden raken niet op. Spaarzaamheid of voorzichtigheid lijkt niet aan deze twee besteed. 'We zijn soms cru tegen elkaar', zegt Jef. 'Tja, als ik fuck zeg, zeg ik fuck', antwoordt Chris. 'Tegen mij heb je nog niet vaak fuck gezegd, hoor', vindt Jef. 'Als ze speelt, ga ik bijna altijd kijken, en omgekeerd. Vrienden zoals Chris mogen van mij kritiek geven als het een mindere voorstelling was. Graag zelfs. Maar eigenlijk weet ik dat dan zelf al.' Chris beaamt. 'Ik heb mijn zelfkritiek altijd bij.' Zo weet ze dat ze soms nogal hard van stapel loopt. 'Dan denk ik: Lomme, leer toch eens je mond houden!' 'Ik kan dat gemakkelijker loslaten', zegt Jef, die het liefst de weg van de diplomatie en de dialoog bewandelt. 'Je mag niet vergeten dat ik een leven achter de rug heb dat dubbel zo lang is als dat van jou', legt Chris uit. 'Ik ben bezig sinds mijn vijftiende en ben nu de zeventig voorbij. Ik ga iets heel cru's zeggen, maar als ik thuis alleen ben, met mijn muziek en mijn poëzie, besef ik dat het bijna gedaan is.' Jef zucht. 'Het zou flauw zijn, mocht ik dat nu ontkennen.' 'Ik weet dat het zo is', vervolgt Chris. 'En dat maakt me niet droevig, maar kwaad. Agressief bijna.' 'Want je wilt niet dat het al gedaan is', zegt Jef. 'Voilà', knikt Chris. Ze ziet zoveel mensen rond haar ziek worden dat de angst er wel in zit, bekent ze. Waarop Jef vraagt: 'Geloof jij dat je ooit ziek gaat worden? Eerlijk? Gíj?' Ze schudt zacht het hoofd en glimlacht. 'Natuurlijk niet', zegt hij. 'Jij hebt nog zoveel vuur. Jij wordt honderd jaar. Ik heb dat ook.Read my lips: wij worden nooit ziek.' De passie voor hun werk houdt hen in vorm en is bij allebei even groot. Maar in aanpak en ambitie verschillen ze. De een doet het met woorden, de andere met noten. De een om het publiek tegen de borst te drukken, de ander om met eigen creaties de wereld te veroveren. 'Ik hou van de liefde die ik krijg van het publiek. Mensen die me achteraf komen bedanken', zegt Chris. 'Maar ik vertolk teksten van anderen, terwijl Jef zelf melodieën schept.' Hij knikt. 'Ik wil vooral dat mijn muziek op zoveel mogelijk plaatsen gehoord wordt. Ik vind het fantastisch dat ik zoveel kan vertellen zonder woorden. Mocht ik mijn emoties expliciet moeten benoemen, dan zou ik me veel te bloot en te kwetsbaar voelen, maar dankzij muziek kan ik ze perfect verklanken. Het is mijn meest natuurlijke taal. Zelfs in mijn eigen moedertaal moet ik soms zoeken naar woorden' - Chris fronst lachend haar wenkbrauwen - 'maar geef me een piano en ik hoef niet na te denken. Ik kan dan vertellen over de essentiële dingen en je zult me ook veel beter verstaan. ' Kurkumapillen Onder het houten dakgebinte van het Monasterium zouden ze nog uren kunnen babbelen - over de kracht van BeethovensKreutzersonate of de pracht vanDido's Lament van Purcell, muziek die Jef met collega's gaat uitvoeren voorAchter de


wolken, de film die Chris in de lente gaat opnemen. Over de opwinding bij het horen van Willy Albimoor en freejazz. Over opstaan met Kurtág, Ligeti, oude opnames van Vivaldi of Franse chansons. 'Ik hou ook van Ástor Piazzolla, dat spleen, die bandoneon', zucht Chris. In hun verhouding speelt het leeftijdsverschil zelden. Vanavond doet het dat hooguit wanneer ze hem een dagelijkse dosis kurkumapillen aanraadt of wanneer ze vertelt over haar moeder, een coloratuursopraan, bevlogen filateliste en vrouw uit een andere bourgeoisgeneratie voor wie fysieke affectie een vreemde taal was. 'Kussen of knuffelen, dat kende ze niet. Het bleef bij een kruis op mijn voorhoofd. "Slaapwel, kindje." Ik heb haar op latere leeftijd leren kussen. Op den duur stond ze me met open armen op te wachten als ik haar kwam bezoeken. Ze is gestorven in mijn armen en in die van mijn oudste zus.' 'Koesteren en gekoesterd worden, elkaar vastpakken, het is zo belangrijk', zucht ze. Ze merkt het elke keer als ze haar taak als palliatief verzorgster opneemt, iets wat ze sinds drie jaar doet omdat ze iets wil teruggeven aan het leven dat zo gul is geweest voor haar. 'Ik mis dat ook: iemand om in mijn armen te nemen. Nu snak ik naar weer verliefd worden, maar ik kom geen goede mannen tegen. En hij wil me niet', knipoogt ze terwijl ze in Jefs bovenbeen knijpt. 'Wie heeft dat nu weer gezegd?', roept die verbaasd uit. Ook in zijn leven wandelen dood en verdriet weleens binnen. Zo leerden hij en Chris elkaar zelfs kennen. 'Onze band ontstond op een heel speciaal moment, toen Chris kwam kijken naar een voorstelling die ik speelde met Antje ( De Boeck, red.). Het was een paar dagen voor Nands dood, nu bijna zes jaar geleden.' 'Mijn vrienden hebben me toen geen seconde alleen gelaten', vertelt ze. 'De mensen die het dichtst bij mij staan, zijn schitterend. Tja, hoe komt dat?' 'Wat je zaait, is wat je oogst', antwoordt Jef. En hij zingt nog eens Shirley Horn. ' All you give is all you get, so give it all you've got.' 'We hebben allebei belachelijk veel kennissen,' zegt hij, 'maar echte vrienden kan ik op een hand tellen.' Ook Chris komt niet verder dan vijf vingers. Echte vrienden hebben weinig woorden nodig. Chris en Jef maken graag zondagwandelingen aan zee of verwarmen zich aan elkaars gezelschap aan een goeie dis. 'We moeten dat binnenkort nog eens doen', zegt Chris. 'Want er zijn dingen gebeurd die we moeten verwerken, gewoon door gezellig samen te zijn.' Geheim 'We zijn allebei een gesloten boek', zegt Jef. 'Een bepaald deel van mezelf hou ik op slot.' Hij ziet zichzelf als een romantische ziel en emoties als een constante bron van inspiratie. 'Mocht ik mijn diepste zielenroerselen uitspitten en uitspreken, dan zou er niets meer overblijven om op het podium te vertellen. Ook aan Chris hoef ik geen details te geven. Ze voelt ze. Ze leest mij. En we respecteren elkaars zwijgen.' 'Dat kan als je een coup de coeur hebt gehad zoals wij', knikt Chris. 'We praten bijna niet over ons privéleven. Ik wil niemand lastigvallen met mijn problemen.' Jef knikt meteen. 'Met alle respect, maar ik vind emotioneel exhibitionisme een teken van weinig intelligentie en van disrespect voor jezelf. Mensen die niet alles open en bloot op tafel gooien vind ik de aantrekkelijkste, omdat ze me blijven verrassen.' Chris knikt. 'Net als elke eenzaat koester ik mijn geheim en niemand heeft daar zaken mee. Zelfs mijn lief niet. Ik heb vijftig jaar met een man geleefd en hij wist het ook niet. Je eigen geheim gaat zo diep dat je het soms zelf niet helemaal kent.' Jef knikt. 'Maar het is je anker.' Na een tijdje doorbreekt hij de stilte in de suite. 'Kom! Nog eentje in de Hotsy Totsy. Nog eventjesChris-en-Jeffie-time!' Ze slaat haar modieuze, baksteenrode sjaal om en woelt haar blonde haren in model. 'Ge gaat de venten weer van uw lijf mogen slaan', lacht Jef. 'Maar ze is van mij!', roept hij erachteraan. Hij steekt een sigaret op en weg zijn ze. De regen valt als onschuldige naaldjes uit de lucht. Een charmekamer voor twee personen in Monasterium Poortackere is er al vanaf 90 euro per nacht. www.monasterium.be

Door Katrien Steyaert Copyright © 2015 Corelio. Alle rechten voorbehouden


'Wie solo gaat, geeft zich bloot'

Recommend Documents