vzw Ouders van Verongelukte Kinderen asbl Parents d Enfants Victimes de la Route

Driemaandelijks Informatieblad 12e jaargang april - mei - juni 2008

2

vzw “Ouders van Verongelukte Kinderen” asbl “Parents d’Enfants Victimes de la Route” Leon Theodorstraat 85 - Rue Léon Théodor, B-1090 Brussel/Bruxelles www.ovk.be e-mail: [email protected] Tel: 02 427 75 00 - Fax: 02 427 75 01 e-mail: [email protected] www.pevr.be

OVK-PEVR: 737-0094860-37 - SAVE: 747-0099508-13 Secretaris-Generaal Penningmeester Secrétaire-Général Trésorier Francis Herbert Leon Theodorstraat - 85 - Rue Léon Théodor B-1090 Brussel/Bruxelles Tel: 02 427 75 00 Fax: 02 427 75 01 [email protected]

Voorzitter (NL) Paul Vande Walle Stationstraat 14 B-9690 Kluisbergen Tel: 055 38 80 37 Fax: 055 38 88 87 [email protected]

te verkiezen/à élire

Président (FR) Michel Delentrée Rue Grande 29 B-7040 Genly Tel: 065 56 76 47 [email protected]

Directeur Directrice

Responsable de projets Projectmedewerker

Isabelle De Schrijver [email protected] [email protected]

Kathleen Baum [email protected] [email protected] (tijdelijke vervanging/remplacement temporaire van/de Sitto Can)

Regionale Coördinator Vlaanderen en Brussel Ellen Aerts [email protected]

Regionale Coördinator Brussenwerking Morgane Hubin [email protected]

Coordinatrice régionale Wallonie et Bruxelles Virginie Pirotte [email protected]

Coordinatrice régionale pour les Frères et Soeurs aan te werven/à engager

wij danken - nous remercions

Hilda Claeyé GSM: 0494 45 13 97 Email: [email protected] Luc Deckers en Christine Mampaey Oudekerkstraat 19 2018 Antwerpen Tel: 03 290 60 87 GSM: 0473 98 22 16 Email: [email protected] Eveline Van Boom - Dhooghe Boekstraat 120 2610 Wilrijk GSM: 0473 48 14 90 Richard Staes (*) en Marie-Louise De Keersmaecker Bosbesdreef 15 2960 Brecht Tel: 03 663 68 83 Email: [email protected] Linda en Albert Van den Vonder Oude Hofstraat 40 2610 Wilrijk GSM: 0495 16 71 24 Email: [email protected] Gerrit Vervoort (*) en Liliane Baeyens R. Veremansstraat 11 2627 Schelle Tel: 03 289 47 97 GSM: 0477 60 32 77 Email: [email protected]

Brussel Etienne Bauwens Laënneclaan 14 1020 Brussel Tel: 02 478 77 75

Geert Van Waeg (*) St Lambertusstraat 133 1200 Brussel Email: [email protected]

Limburg Gilbert Drabbe Kapelstraat 29 3720 Kortessem Tel: 011 37 78 37 GSM: 0473 67 15 30 Email: [email protected] Marijke Schreurs-Bomans Kreemerstraat 68 3660 Oplabbeek Tel: 089 85 85 08 Email: [email protected] Jozeph en Maaike Timmers Knaepenstraat 13 3550 Heusden Tel: 011 42 46 17 Email: [email protected] Rudi Vanstiphout en Lut Lijnen Boogstraat 45 3530 Houthalen Tel: 011 52 42 29 Email: [email protected] Fons Vrolix en Mia Timperman Deken Dolstraat 53 3930 Hamont-Achel Tel: 011 44 63 16 GSM: 0472 94 17 46 GSM: 0477 49 08 41 Email: [email protected] Liliane Weltjens de Merodelaan 32 3620 Lanaken GSM: 0478 38 67 74 Email: [email protected]

(*) lid van de Raad van Bestuur

Lokale Contact Teams

Antwerpen

1

Oost-Vlaanderen Marc Herbert (*) Warandedreef 2 9831 Sint-Martens-Latem Tel: 09 282 41 98 GSM: 0476 47 39 51 Email: [email protected] Roger Huylebroeck (*) Kerkwegel 17 9230 Wetteren Tel: 09 369 38 70 Email: [email protected] Luc Vancoillie  Passtraat 297 9100 St-Niklaas GSM: 0486 66 82 07 Email : [email protected] Paul Vande Walle (*) Stationstraat 14 9690 Kluisbergen Tel: 055 38 80 37 Email: [email protected]

Lokale Contact Teams

Vlaams-Brabant

2

West-Vlaanderen Marc Bonduelle Ellestraat 5 8550 Zwevegem Tel: 056 75 70 15 Claude Coopman (*) Otegemstraat 188 8550 Zwevegem GSM: 0473 40 89 79 Email: [email protected] Marcia Martens-Bacro Zegelaan 44 8450 Bredene GSM: 0479 97 00 28 Email: [email protected] Johan Ostyn en Christine Demeulenaere Bevrijdingsstraat 17 8800 Roeselare Tel: 051 20 34 91 GSM: 0478 71 07 42 Email: [email protected]

Pascale Bauthier Rijkendalstraat 68 1853 Grimbergen Tel: 02 267 11 84 (tussen 17u-21u) Email: [email protected]

Johan Van den Broucke De Cassinastraat 27 8540 Deerlijk Tel: 056 32 33 17 Email: [email protected]

Annemie Hemelaers (*) Gildenstraat 19 3110 Rotselaar Tel: 016 58 05 39 Email: [email protected]

Greta Van Moortel St Baafsstraat 13 8200 Brugge Tel: 050 39 35 86 GSM: 0472 38 14 38 Email: [email protected]

Jos Parton Eekhoornlaan 4 3210 Linden Tel: 016 40 20 50 of 016 22 92 45 Email: [email protected] Marleen Smets Herseltsesteenweg 215 3200 Aarschot Tel 016 56 22 53 (tussen 16u30-17u30) Email: [email protected] Willy Kerremans Papenboskant 33 1861 Wolvertem Tel: 02 269 3929 – GSM 0478 65 26 59 Email: [email protected]

Voor de brussen (broers en zussen) Robin Martens Zegelaan 44 8450 Bredene GSM: 0494 34 70 91 Email: [email protected]

(*) lid van de Raad van Bestuur

Beste leden, Wij schrijven dit voorwoord in de vooravond van de zomervakantie. De maanden mei en juni liggen achter ons. Maanden met vaak moeilijke dagen voor veel van onze leden. Maar ook maanden waarin de natuur herleeft en de warmte de kilte verjaagt. In dit nummer willen wij stilstaan bij de menselijke warmte die leeft binnen onze vereniging door in te zoomen op het thema ‘onthaal van nieuwe families’. Binnen de lotgenotenwerking van OVK gaat veel aandacht naar de opvang en ondersteuning van nieuwe families. In dit dossier zullen we het verloop van een eerste onthaalgesprek nader bekijken. Daarnaast kan u een mooie getuigenis lezen van één van onze actieve leden die nieuwe families onthaalt. U kan het dossier vinden op pagina’s 6-9.

Het coordinatie team

Edito

Wij wensen u een zonnige zomer.

3

Het coördinatie team: steeds in beweging... In onze vorige editie kondigden wij u reeds aan dat Ellen Aerts onze team zou vervoegen. Sinds 15 april neemt zij haar taak op als coördinatrice van de Vlaamse lotgenotenwerking. Daarnaast zijn wij verheugd u de geboorte van Adam te melden, zoon van Sitto & Yakup, geboren op 24 mei. Wij willen van de gelegenheid gebruik maken om de gelukkige ouders te feliciteren hun kleine spruit en hen veel geluk toe te wensen. Kathleen Baum werd tijdelijk aangeworven om de taak van Sitto over te nemen tijdens haar zwangerschapsverlof. Wie beter dan zijzelf kunnen zich even aan u voorstellen… Ik wou iets anders en iets ‘goed’ doen.

Mijn naam is Kathleen Baum, weldra 37 jaar, fiere mama van Maxime, 11 jaar, en Laura, 7 jaar. In mijn professionele ervaring van bijna 15 jaar in de privésector, heb ik verschillende administratieve en commerciële functies uitgeoefend in diverse bedrijven, waaronder voornamelijk Deloitte et Proximus. Is het de leeftijd, de tijd die voorbijgaat, of … ik weet het niet  ! De jacht naar winst zei me plots helemaal niets meer.

4

Deze koerswijziging is meer dan radicaal : de euros werd vervangen door mensen, winst door gevoelens,  oppervlakkige conversaties met klanten door het delen van familiedrama’s, formele handvaten door een oprechte glimlach en traan, dagdagelijkse banaliteiten door het leven en de dood van kinderen en jongeren, de honderden dagelijkse kilometers op de weg door een job op de hoek van mijn straat (ik woon in Jette), GSM’s en comsumptieartikels door verkeersveiligheid, 2.500 collega’s door 5,… en zo kan ik nog een hele tijd doorgaan ! Ik ben heel blij om mijn ervaring en enthousiasme te kunnen inzetten voor de vereniging en hoop de kans te hebben om jullie binnenkort te mogen ontmoeten.

Hallo. Ik ben Ellen Aerts, 28 jaar en sinds midden april dus werkzaam als regionale coördinator van de lotgenotenwerking van OVK. Ook ik stel me graag even aan jullie voor. Bij het begin van mijn opleiding moraalfilosofie aan de VUB had ik een vrij goed beeld voor ogen van de richting die ik professioneel wilde uitgaan. Gezien mijn sociaal voelend karakter droomde ik er van om beroepshalve concreet bij te dragen aan het welzijn van anderen. De opleiding tot moreel consulent was bijgevolg een evidente keuze. Na mijn studies was het een uitgemaakte zaak dat ik in Brussel zou blijven werken en wonen. Ik had mijn hart immers verloren aan onze kleurrijke, bruisende grootstad. Helaas bleek het geen sinecure om aan de slag te raken in de sector waarvan ik droomde. In afwachting belandde ik voor een tijdje in de privésector. Inhoudelijk niet meteen de job van mijn leven, maar het heeft me hoe dan ook een heleboel professionele bagage opgeleverd. Het verlangen naar maatschappelijk engagement bleef groot, dus besloot ik intussen mijn handen uit de mouwen te steken als vrijwilliger. Zo kwam ik terecht bij het Centrum ter Preventie van Zelfmoord, waar ik intussen vier jaar werkzaam ben. Ik help de vaste staf met het opleiden van nieuwe kandidaat-vrijwilligers en het geven van workshops aan professionelen die in hun werksituatie geconfronteerd worden met suïcidaliteit. Telkens weer een zinvolle en boeiende uitdaging. Na mijn omzwervingen in de privésector kwam ik twee jaar geleden terecht

bij de Brusselse Welzijns- en gezondheidsraad, als coördinator van de Brusselse thuiszorgsector. Een stapje dichter bij het soort job waarin ik mij thuis voel. En tegelijk begon ik na enige tijd het rechtstreeks contact met mensen heel erg te missen. Dit bracht me er toe om op zoek te gaan naar een nieuwe professionele uitdaging en in oktober te starten met een langdurige therapie-opleiding. De vacature bij OVK prikkelde meteen mijn interesse en dus greep ik mijn kans. Ik vind het een erg nobel en zinvol doel om nabestaanden van jonge verkeersslachtoffers te ondersteunen en te ijveren voor een grotere veiligheid in het verkeer. Mijn taak als coördinator bestaat er in om de actieve leden van de vereniging te omkaderen in hun ondersteunende rol als lotgenoot. Zij maken het hart van onze vereniging uit en zetten zich dag in dag uit blijvend in voor families waarvan een kind omkwam in het verkeer. Het is voor mij een boeiende uitdaging om hen hierin te ondersteunen. In mijn prille ervaringen als coördinator hebben de persoonlijke verhalen van nabestaanden me al sterk ontroerd. Het verlies van een kind valt niet te vatten. Ik weet dat er geen pasklare antwoorden zijn op rouw en verlies. Het belangrijkste is iemand die luistert, nabij is en samen op weg gaat, omdat het delen van pijn en verdriet met anderen deugddoend en heilzaam is. Ik kijk er naar uit om jullie te ontmoeten.

Ellen Aerts en Kathleen Baum

5

Individuele opvang en steun door lotgenoten: onthaal van nieuwe families

Dossier

De lotgenotenwerking van OVK bestaat er in dat we individuele hulp, begeleiding en ondersteuning bieden aan nabestaanden van jonge verkeersslachtoffers. Deze hulp wordt verleend door actieve lotgenoten van onze vereniging. Ouders, broers en zussen die zelf een kind verloren in het verkeer en begrijpen wat andere ouders, broers, zussen, … voelen en meemaken. In elke provincie staan actieve leden klaar om families naar beste vermogen bij te staan op basis van hun eigen ervaringen. Zij hebben zelf al een weg afgelegd in hun verwerkingsproces en bevinden zich in een fase waarin ze klaar zijn om anderen te helpen.

6

Veel van onze aandacht gaat uit naar de opvang van nieuwe leden. In 2007 werden 110 mensen lid van OVK (70 Nederlandstaligen, 40 Franstaligen). Dat zijn 43 families (32 Nederlandstalige, 11 Franstalige). Heel wat families vinden zelf de weg naar onze vereniging, onder meer via onze website. Andere nabestaanden komen in contact met ons na doorverwijzing van politiediensten of diensten slachtofferhulp, bv. via de OVK-kennismakingsfolder. In sommige provincies gaan actieve leden ook pro-actief te werk, weliswaar op een voorzichtige en bescheiden wijze, door

bv. discreet een naamkaartje achter te laten bij een begrafenis. Wanneer een nieuwe familie in contact komt met onze vereniging, stellen we geheel vrijblijvend een bezoek aan huis of elders voor. In ons aanbod is het huisbezoek één van de meest laagdrempelige interventies, die de minst grote stap vraagt van de nieuwe familie die zich aandient. Een nieuwe familie wordt bezocht door een actief lid uit de provincie samen met de regionale coördinatrice, die op haar beurt het begeleidende actieve lid ondersteunt. Via huisbezoeken geven actieve lotgenoten gerichte ondersteuning aan families bij het verwerken van hun verlies. Families voelen zich geruggensteund door de nabijheid van iemand die hetzelfde heeft meegemaakt en vinden (h)erkenning van de eigen moeilijkheden. Zij hebben het gevoel begrepen en aanvaard te worden in hun emoties. Praten over verdriet werkt helend. Bij een eerste ontmoeting is een sfeer van vertrouwen creëren cruciaal. Praten over het verlies van je kind is niet evident. Familieleden kunnen zich aanvankelijk onwennig voelen en niet goed weten waar of hoe hun verhaal te beginnen. Niet iedereen kan even makkelijk

Niet heb ik behoefte aan advies Niet aan conclusies Niet aan waarheden Maar voel met me mee Beschouw met mij Onderzoek samen met me Dat is troost M. San Giorgi. Een glimlach kwam voorbij. Bovenstaand gedicht van M. San Giorgi verwoordt heel mooi waar echt luisteren om gaat. Het is voor ons heel belangrijk dat nabestaanden ruimte krijgen om hun hart te luchten, hun verhaal kwijt te kunnen en hun emoties te uiten. We proberen ons in te leven in het verhaal van de ander en steun en troost te bieden. Hierbij willen we niet enkel ruimte laten voor rouw en verdriet, maar nabestaanden ook de kans geven om minder evidente gevoelens als boosheid, schaamte, angst, schuld, … te ventilleren. Soms zullen er momenten van stilte komen en die mogen er ook zijn. Uit ervaring weten we dat het van belang is om ook oog te hebben voor wat er tussen de regels door gezegd wordt. Dit betekent dat we niet enkel luisteren naar het verhaal, maar ook de nodige aandacht schenken aan onuitgespro-

ken emoties en belevingen. Non-verbale communicatie speelt hierin een belangrijke rol. De taal van ons lichaam zegt vaak veel meer dan woorden kunnen uitdrukken. Vanuit een bereidheid om te helpen, hebben mensen nogal eens de neiging om oplossingsgericht te denken en adviezen of raad te geven, weliswaar met de beste bedoelingen. Wij reiken geen oplossingen aan. We willen mensen het vertrouwen geven dat ze zelf hun eigen oplossing kunnen aanbrengen en hen daarin ook stimuleren. Respect voor hoe mensen met de dingen omgaan en erkenning geven aan hun inzet zijn voor ons belangrijke aandachtspunten. Omgaan met rouw en verlies is overigens erg persoonsgebonden. Hoewel er veel gelijkaardige belevingen en reacties zijn, is elk verwerkingsproces anders. Geen twee mensen beleven rouw op dezelfde manier. Zelfs binnen eenzelfde gezin kan de wijze waarop ouders, broers en zussen omgaan met het verlies heel erg verschillen. Mensen in rouw maken een heel gamma aan reacties en gevoelens door, waardoor zij andere noden en behoeften hebben. We mogen het gezin als systeem niet vergeten. OVK heeft bijzondere aandacht voor de plaats van alle kinderen en voor de betekenis van het verlies voor het hele gezin. Met de recent opgestarte brussenwerking heeft OVK ook een aanbod voor broers en zussen van jonge verkeersslachtoffers. Ook zij ervaren een verlies en een hele reeks van soms verwarrende emoties.

Dossier

iets van zichzelf blootgeven. Soms is praten moeilijk omdat men bang is overweldigd te worden door hevige emoties. Door een open, ontvankelijke en niet-veroordelende houding, helpen we mensen op hun gemak te stellen en te ondersteunen. We proberen hierbij zo veel mogelijk het ritme en tempo van de ander te respecteren.

7

Sommige gezinnen hebben vooral behoefte aan gerichte informatie en praktische steun om een weg in vinden in het doolhof van administratieve en gerechtelijke beslommeringen. Anderen hebben vooral nood aan een luisterend oor, herkenbaarheid en erkenning. Wanneer we een huisbezoek afronden laten we de nabestaanden niet aan hun lot over, maar zoeken we samen hoe het nu verder moet. We proberen mensen ruimte te geven om eventuele vra-

gen en verwachtingen te formuleren. Wanneer er dingen zijn waar we alleen niet uit geraken, zorgen we voor een doorverwijzing op maat. We trachten een kader te scheppen waar families kunnen worden opgevangen en waar ze de gelegenheid hebben lotgenoten te ontmoeten waarmee ze kunnen praten, ervaringen uit wisselen en samen solidair de weg verderzetten.

Ellen Aerts Regionale Coördinator

Geraadpleegde bronnen

* Ouders van Verongelukte Kinderen: Jaarverslag 2007. * Tweedaagse vorming huisbezoeken: - Mieke De Preter. ‘Op huisbezoek. Over afstemmen, taal zoeken en verbondenheid.’ Febr. 2008 - Katlijn Willlems. ‘Communicatie en gesprekstechnieken: Vraag voor je spreekt.’ Febr. 2008 * Manu Keirse (2002). Helpen bij verlies en verdriet. Een gids voor het gezin en de hulpverlener. Uitgeverij Lannoo, 280 p.

Huisbezoek bij families die een kind verloren

Dossier

De eerste keer dat ik een gezin bezoek na de dood van een kind is het altijd wat aftasten en observeren.

8

Ik laat de ouders liefst met rust gedurende de eerste weken, dan komt er genoeg volk over de vloer. Na een maand of twee – drie is het gezin meestal op zichzelf aangewezen en is de periode van verdoving en ongeloof voorbij en moet men proberen de dagen en nachten door te komen met het besef dat zoon of dochter nooit meer zal terugkomen.

Het is een periode van diepe pijn, woede, onmacht, frustratie, het altijd overheersend gemis, de onvoorstelbare vermoeidheid die toeslaat, want rouwen is loodzware arbeid. Het is belangrijk om te luisteren naar de mensen zonder zich op te dringen. Steeds opnieuw willen ze over hun kind vertellen, je moet hen hun verhaal laten doen. Vaak halen ze fotoboeken boven met foto’s van hun kind en zijn tegelijkertijd

Als ze zeggen dat ze het gevoel hebben “zot te worden”, “geen einde te zien aan de pikdonkere tunnel”, “niet weten hoe ze zo verder kunnen leven”, dan zeg ik dat dit normale gevoelens zijn, dat ik die ook gehad heb vele jaren geleden, dat de doorwerking (niet ver-werking, een mens kan de dood van zijn kind nooit ver-werken) een heel proces is met veel vallen en opstaan, een processie van Echternach. Zeggen dat ze dwars door die pijn moeten, er is geen ontkomen aan, wie er rond gaat in een boog, krijgt later zonder twijfel de pijn dubbel en dik terug. Ik probeer hen wat hoop te geven, maak duidelijk dat elk klein stapje vooruit ze zal helpen, dat ik het ook overleefd heb samen met zovele anderen, dat we het in het begin ook niet konden geloven. Eens een hand vastnemen, een knuffel geven, op de rug wrijven, een zakdoek aanreiken en zeggen dat ze mogen huilen zoveel ze willen, ook de mannen, natuurlijk, waarom moeten de mannen stoer zijn en hun verdriet opkroppen? Onze maatschappij legt dit zo op, dit is volkomen belachelijk en zeer slecht voor de gezondheid. Ik zeg dat ze zichzelf mogen zijn, dat ze zich nergens moeten voor schamen, dat ik begrijp wat ze meemaken. Wie we zeker niet mogen vergeten zijn de eventuele andere kinderen van het gezin. Ook zij hebben heel veel verdriet en dur-

ven het soms niet tonen om mama en papa te sparen. De kinderen moeten niet in een hoek weggemoffeld worden maar mogen het verdriet van hun ouders zien en moeten zo veel mogelijk betrokken worden in het hele proces. Als ik dan later een tweede keer terug ga naar het gezin is het onwennige er al wat af. Wie dat wil kan naar onze praatgroep komen of eens meegaan op een wandeling, zo horen ze dat ze niet “abnormaal” zijn , dat er nog mensen zijn die op dezelfde manier worstelen met het leven. Dat ze in onze besloten groep van lotgenoten veilig zijn bij elkaar, volop hun gevoelens mogen tonen, dat we veel respect en warmte tonen voor elkaar. Een kaartje sturen, een klein cadeautje geven, eens bellen naar elkaar, voor de zoveelste keer naar elkaars verhaal luisteren zonder te (ver)oordelen, het kan zo’n deugd doen. En zo stapje per stapje meegaan op de lange en bochtige weg naar een ander leven waarin het overleden kind een plaats gekregen heeft, met blijvende aandacht en zorg en oog voor eventuele problemen die onderweg kunnen opduiken.

Greta Van Moortel

Dossier

trots en verdrietig. Het komt erop aan te luisteren met oprechte aandacht en groot respect.

Mama van Aaron (†1994) , Robbe (16) en Jarne (12). Lokaal Contact Team West-Vlaanderen

9

Herdenking van Kevin Laeremans Zondag 20 januari 2008

In het vorig ledenblad kon deze tekst ter herdenking van Kevin Laeremans wegens plaatsgebrek niet gepubliceerd worden. Wij verontschuldigen ons hiervoor en publiceren hem nu in dit ledenblad. Het coördinatie team

Herdenkingen

Erbij blijven Misschien is dat wel Het allermoeilijkste Voor mensen In ontmoetingen Met mensen die lijden Erbij blijven En niet weglopen Maar blijven! Hoogstens kunnen luisteren Soms zonder een touw Te kunnen vastknopen aan wat je hoort Omdat de ander In verwarring is, Maar blijven. Soms niets horen Dan een schreeuw, Misschien vloeken, En dan geen aandrang hebben Tot vermaan, Maar blijven en luisteren Soms luisteren Naar alleen stilte, Terwijl je als moderne mens Daar het meest bang voor bent, voor stilte, En toch blijven. Niets, niets meer kunnen dan blijven, Zelfs als je weggejaagd wordt, Op bereikbare afstand Beschikbaar blijven Zodat wie lijdt Nooit helemaal alleen is…

Jeannine Mama van Kevin Laeremans

10

Herdenking van Pia Mariën

Zoals bij elke herdenking waren de weergoden ons gunstig gezind.

Honderden belletjes vlogen naar het firmament.

In aanwezigheid van vele vrienden en vriendinnen van Pia, familie en kennissen en in aanwezigheid van twee burgemeesters werd het Save Bord plechtig onthuld.

Indrukwekkend en sereen.

Er werden mooie teksten voorgedragen afgewisseld door muziek die Pia keitof vond. Toen de namen van al onze verongelukte kinderen werden voorgelezen, ging men over tot het blazen van zeepbellen.

Zoals het leven van onze kinderen abrupt werd beëindigd, zo spatten de belletjes uiteen. Pia, je was een toffe dochter, lieve zus en schoonzus, goede vriendin.

We zullen je nooit vergeten. Annemie Brusche – Hemelaers Locaal Contact Team Vlaams Brabant

Herdenkingen

Zondag 13 april 2008

11

12

Herdenkingen

9e Herdenkingsmis Davy Vandevoorde Vrijdag 25 april 2008

Uren zit ik te dromen te dromen over jou Uren zit ik te dromen te dromen dat je van me houdt Uren zit ik te denken te denken hoe het begon Uren zit ik te denken te denken voor wat niet anders kon Uren vraag ik ‘ waarom ‘? waarom jij weg bent Uren vraag ik waarom Waarom ik je niet beter heb gekend

Tekst geschreven en gelezen door Davy's nichtje Thaïs

Mijn zoon, Davy Mijn zoon is in mijn leven gekomen, het mooiste wat een moeder kan dromen. Een pracht van een kind, werd door iedereen bemind. Hij groeide op tot een mooie jongen, zo perfect en onbezonnen. Een jongen met een gouden hart, hij zoiets apart. Mijn zoon is er nu niet meer, en dat doet zo zeer. Hij is in alle stilte weggegaan naar het jannetje maan. In de donkere nacht is hij nu een ster Zo schitterend mooi, maar ver …

Tekst geschreven en gelezen door mama van Davy

Herdenkingen

Ken je dat gevoel

13

Herdenking van John Bultinck Vrijdag 2 mei 2008

Vrijdag 2 mei ’08, vandaag wordt het Save bord voor John onthuld. Laat me iets over hem vertellen. 4 jaar terug verloor John om één of andere reden de controle over zijn stuur, en kwam met zijn wagen tegen een paal terecht, de gevolgen hoef ik niet te vertellen, die kennen we allemaal. Nochtans John was een verantwoordelijk en rustig chauffeur, een jonge man met waarden en principes in zijn leven. Geliefd bij zijn mams en paps, bij zus en broer, en heel graag gezien in zijn vriendenkring.

Herdenkingen

Het was zo een typische situatie waarbij men zich afvraagt; waarom net die paal? Waarom niet één metertje er naast? Er is toch een weidse vlakte? Waarom? Waarom? Waarom? De vraag die in ons leven telkens opnieuw terugkomt en zal blijven terug komen en waar nooit een antwoord op zal komen.

14

Ondertussen doen we verder met vallen en terug opstaan, dankbaar voor de kinderen die er nog zijn, en op een bepaalde manier opgelucht dat we niet alleen zijn in deze situatie, spijtig genoeg. Juist doordat we “niet alleen zijn” maakte ik kennis met Patrick en Sonja, de ouders van John, ook zijn broer Christophe en zus Silke leerde ik kennen als jonge mensen die waarden in het leven respecteren en elkaar koesteren, zij leven duidelijk naar het voorbeeld van hun ouders en ontegensprekelijk moet John dit ook gedaan hebben. Voor Patrick en Sonja is het héél belangrijk dat hun jongen zijn Save bord kreeg, enerzijds om hun jongen te herdenken en te eren, maar er was ook de bedoe-

ling om andere weggebruikers op deze manier te sensibiliseren, iets wat zeer te respecteren valt. Spijtig genoeg begrepen sommige schepenen en burgemeester van hun gemeente in eerste instantie de bedoeling van het Save bord niet, men vond het “lomp, lelijk enz…” er werd eveneens gesuggereerd dat OVK met dit bord uit was op “reclame maken”. Moesten we, toen we dit hoorden, boos worden of lachen? We waren eerder perplex. Toen we hiervan bekomen waren kwamen bij Patrick, Sonja en een aantal lotgenoten het doorzettingsvermogen en de “vechtlust” naar boven. Het kostte ons allen veel moeite, de sfeer was soms ronduit bitsig tussen beide partijen, maar als er één ding is waar wij als ouders van een verongelukt kind sterk in geworden zijn, dan is het wel doorzetten. Na drie en een halve maand verkregen we uiteindelijk de toestemming om het bord van John te plaatsen, net twee weken voor de datum er was. Desondanks de korte periode tussen de toestemming en de inhuldiging lukte het ons alles in orde te krijgen om voor John

De muziek werd door de ouders, broer en zus met veel zorg gekozen, zus verwoordde op een héél open en mooie wijze haar gevoelens voor haar oudere broer. Desondanks het intense verdriet vond mama Sonja de kracht om haar zoon te vertellen hoe het hen nu gaat, ook het “geluksgeschenk” dat Christophe en zijn vrouwtje aan hun ouders schonken werd niet vergeten, de mooie kleine Fleur, die een heel lieve nonkel heeft die elke avond aan de hemel schittert en zonder twijfel op zijn manier zorg draagt voor zijn kleine nichtje. Lieve John, ik heb je nooit persoonlijk gekend, maar je ouders, broer en zus zeggen zoveel over wie jij hier was en wie je nu op een bepaalde manier moet zijn, dat ik niet anders kan zeggen dan: Je bent/was en zal altijd een prachtige zoon zijn voor je ouders. Je bent/was en zal altijd een voorbeeld zijn voor je zus en broer. Je bent/was en zal altijd de graag geziene gast zijn bij iedereen die jou kent.

Een lotgenote. Lieve John, Vier jaar geleden wist ik niet wat me overkwam. Jij was er opeens niet meer, ik wist niet wat ik moest verwachten. Ook niet echt wat er ging veranderen in mijn leven, ik wist niet wat gemis nog minder wat verdriet was. Soms dacht ik bij mezelf genoeg getreurd nu ik ga gewoon weer verder met leven, dat had ik toch al zo vaak gehoord. Hoe moei-

lijk kon dat zijn? Wel het blijkt dus heel moeilijk want tot de dag van vandaag kan ik jou niet los laten, kan ik je geen minuut uit mijn hoofd zetten. Het is raar om te zeggen maar jou dood heeft me veel geleerd. Zoals veel kinderen vond ik alles en iedereen om me heen vanzelfsprekend. Het is toch normaal dat ik een vader, moeder en 2 broers had en toen besefte ik niet hoe gelukkig ik wel mocht zijn. Nu ben ik er al blij mee dat jij in mijn leven bent geweest, dat jij mijn grote broer bent. Ik durf eerlijk zeggen dat ik jaloers ben op veel leeftijdsgenoten, hoe onbezorgd zij zijn dat zij ’s avonds thuis komen en dat heel hun gezin er nog is. Ik zou alles doen om jou terug te krijgen maar dat kan niet. Ik weet dat bij alles wat ik doe jij bij me bent. Voor zowel jij als Chris zou ik door vuren gaan. Ik heb me heel lang ongelukkig gevoeld, tot de dag dat kleine Fleur op de wereld kwam, dat was de eerste keer sinds jou dood dat ik voor het eerst weer echt blij was. Ook voor mama, papa en Chris was ik zo blij, ook hen had ik sinds die tijd niet zo gelukkig gezien. Want mijn hart doet het meeste pijn als ik in hun ogen kijk en zie hoeveel pijn en verdriet hun ogen uitstralen. Ik kan mama, papa, Chris, Fleurtje en jou enkel zeggen dat ik heel erg veel van jullie houd, meer dan ik ooit zal kunnen verwoorden. Lieve broer je zult altijd bij ons zijn want we dragen je hart, we dragen het in ons hart. Veel liefs je zus!

Silke, zus van John Bultinck

Herdenkingen

een herdenking te organiseren, een herdenking die uiteindelijk een zeer serene en mooie gebeurtenis werd.

15

Herdenking van Simon Delbaere

Herdenkingen

Zondag 18 mei 2008

Lieve Simon, ik zie jou op een boot met volle witte zeilen die uitvaart naar de blauwe oceaan Hij is schitterend en vol kracht en ik kijk naar jouw boot todat hij eigenlijk niet meer is dan een klein wolkje Daar waar de aarde en de lucht samenkomen en in elkaar overgaan Dan zegt plots iemand naast mij “kijk hij is weg” weg, waarheen? Weg uit ons zicht, dat is alles Jouw boot is nog steeds zo mooi en statig als toen hij hier vertrok nog net zo groot als toen jij bij ons wegging Dat we hem niet meer kunnen zien ligt aan onszelf, niet aan jou En precies op hetzelfde moment waarop iemand tegen me zegt “kijk, hij is weg” zijn er aan de andere kant ogen die jou zien komen, Simon en aan de andere kant stemmen die vol blijdschap zeggen “Kijk daar komt hij, daar ben jij Simon”

Caterine Thiry Mama van Simon

16

17

Herdenkingen

Herdenking van Anja Devos Zondag 25 mei 2008 De plechtigheid werd geopend met het liedje “I can't say goodbye” van de Kelly Family, hierbij stak Tinny Mast, moeder van Kim en Ken de traditionele blauwe kaars aan. Het openingswoord werd gedaan door Ellen Aerts, regionale coördinator van de Vlaamse lotgenotenwerking.  Hierna kwam de schepen van verkeer Mevr. Temmerman aan het woord, die vooral de nadruk legde op het feit dat een dergelijk ongeval nooit had mogen gebeuren. Anja haar leven werd ontnomen door een vrachtwagenchauffeur die de verboden richting indraaide.

Herdenkingen

Na de schepen kwam ik als moeder, want de papa was er wel degelijk, maar voor hem is de plaats van het ongeval een hel om er te zijn.

18

Mijn bedanking ging vooral naar de vriendinnen van Anja, en voornamelijk naar Kelly en Daf die gedurende 5 jaar al, steeds voor me klaarstaan. Haar nichtje Ellen, die de site van Anja maakte als geschenk, en me meter

maakte van haar eerste kindje Jari. Mijn collega's die me niet behandelden als een melaatse. En ook haar factor 10, monitorengroep, om haar herinnering levend te houden met de Anjabandjes...en om bij de opening van elke speelpleinwerking 1 min. stilte te houden voor Anja. Speciale bedanking ging naar mijn fijne, steunende lotgenoten in Nederland......en ook Tinny. Zij hebben er voor gezorgd dat ik die dag er nog was..... een prachtgroep van mensen. Aan het publiek heb ik gevraagd om toch goed te luisteren naar het gedicht dat ik ging voorlezen en er even bij stil te staan.

Door de ogen van een ander, is mijn verdriet toch niet zó groot. Door de ogen van een ander, is mijn kind toch al héél lang dood. Door de ogen van een ander, moet het nu maar eens over zijn. Door de ogen van een ander, heb ik nu niet meer zoveel pijn. Maar die ogen van die ander, moesten eens door MIJN ogen kunnen kijken......... Dit werd gevolgd door de afroeping van de namen van de kinderen van mijn Nederlandse lotgenoten, mijn lifeline.....45 kinderen. Als einde nam ik het kleine tekstje......als bedanking aan alle mensen en alle lotgenoten.

Kleine dingen....... Wat is het mooi te ervaren, dat ergens iemand aan je denkt. En ongevraagd je laat genieten, van iets waaraan men aandacht schenkt. Een briefje, kaartje met slechts weinig woorden, maar met een inhoud die het doet. Een gedicht met gevoelens uit het hart geschreven, waarbij je even slikken moet. een handdruk, een knuffel, een warme kus over de pc, een spontane lach, een vriendelijk gebaar. Het zijn zo van die kleine dingen, maar '' groot '' aan waarde voor elkaar.

Een leerkracht van Anja, Dominique Decock was bereid een heel bijzonder gedicht voor te lezen.  Streep

hun naam niet door

 Streep hun naam niet door al zijn ze tot stof vergaan. Streep hun naam niet door alsof ze nooit hebben bestaan.

't Liefste dat ik heb bezeten 't toekomstbeeld van mijn bestaan. Vraag me niet dat te vergeten, en gewoon weer door te gaan. Want ik wil wel verder leven, maar ik weet niet altijd hoe dat moet. 'k Hoor bij hen die achterbleven, overleven vergt veel moed.  Streep daarom hun naam niet door, noem hun naam en laat me weten, dat ook jij niet zult vergeten. Zó alleen kan ik verder gaan. Daarna volgde de afroeping van alle kinderen van OVK, 450 die we kennen........ Als laatste liedje werd “Fly” van Céline Dion gespeeld terwijl de papa en ik het bord onthulde, wat echt het zwaarste was, de realiteit kwam keihard op ons af.

Het doet pijn te zien dat het echt is, mijn moederhart huilt, haar papa huilt Dit werd afgesloten met het lied Elke Stap mee.......allebei in stilte voor eeuwig. die je zet, zet je niet alleen.........   Een ode aan alle kinderen die ons nabij Carina Bruyneel zijn. Mama van Anja

Herdenkingen

Ogen

19

Herdenking van Davy Henderickx Zondag 25 mei 2008

Davy Henderickx was 24 jaar toen hij op 10 april 2005 overleed ten gevolge van een verkeersongeval. Volledig onschuldig, als passagier in de wagen die werd aangereden, overleed hij onmiddellijk. Zo jong nog, in de fleur van zijn leven… Een leven dat nog moest groeien en open bloeien. Een toekomst waaraan Davy nog volop bouwde en werkte, zomaar in één klap verwoest. Onbeschrijflijk, zó oneerlijk!!

Herdenkingen

Drie jaar later is het verdriet voor familie, vrienden en ouders van Davy

20

nog steeds moeilijk te dragen. Zoekend naar wegen om het gemis een plaats te geven, elkaar steunend in het verdriet in vele moeilijke momenten. Daarom besloten oom Peter (vader van Davy) en tante Martine een heel belangrijke stap in het verwerkingsproces te zetten. Zij contacteerden OVK en besloten een SAVE-bord voor Davy te plaatsen op de plaats van het ongeval. Dit betekent voor hen een belangrijk gebaar naar Davy toe; een teken van liefde voor hem en een belangrijke oproep aan alle chauffeurs om veiligheid in het verkeer te handhaven en drugs en alcohol te mijden. De herdenking op zondag 25 mei was een zeer ontroerende, maar heel mooie en intense viering. Onze oom en tante lazen persoonlijke teksten voor, gericht aan Davy, waarvan iedereen werkelijk stil werd. Menige traan werd weggepinkt. De

De onthulling van het SAVE-bord door de burgemeester van Herentals, oom Peter en tante Martine was een emotioneel moment. Vooral omdat het bord juist op die plaats staat waar 3 jaar geleden een onschuldig slachtoffer viel. Dé plaats waar Peter een zoon verloor. Niettegenstaande was dit moment zeer verlossend en intens. Dit gebaar, speciaal voor Davy, hebben onze oom en tante samen met OVK waargemaakt. Elke bestuurder die langs dit bord passeert zal, al is het maar 1 seconde, stilstaan bij het vreselijk gebeuren. Oom Peter en tante Martine werden tijdens deze herdenking gesteund door een honderdtal aanwezigen: familie, vrienden, kennissen, buren, collega’s… Allen legden na de onthulling een mooi boeket bloemen neer bij het bord. Een mooi gebaar en een grote steun.

De herdenking werd beëindigd met een wolk van witte ballonnen die allen tezamen de lucht ingelaten werden. Elke ballon met een persoonlijke boodschap, voor Davy of een andere geliefde, baande zelf een weg naar daar waar iedereen ze minutenlang kon bewonderen. Prachtig! Vele kippenvelmomenten tijdens deze toch wel zeer warme dag in de maand mei. Regen was voorspeld, maar vele zonnestralen streelden ons. Bedankt hiervoor Davy, want we weten dat jij van deze dag ook iets moois wilde maken. We zullen je nooit vergeten, want geloof dat we niet enkel vandaag, maar élke dag aan je denken!

Elien en Tine Maes, nichtjes van oom Peter en tante Martine

Herdenkingen

teksten deden de aanwezigen beseffen dat je in 1 seconde uit het leven kan worden gerukt, hoe jong of oud je ook bent. Davy’s lievelingsmuziek deed het verkeerslawaai van de drukke Poederleeseweg even op de achtergrond verdwijnen. Zijn goede vriend, Gary, schreef zelf een nummer dat natuurlijk zeker tijdens deze herdenking een mooi plaatsje kreeg.

21

Inhuldiging van SAVE-borden Zondag 13 juli om 15u voor Jan Vandendriessche, 23 jaar te Brugge

Zondag 13 juli om 15u voor Davy Vandevoorde, 18 jaar te Lembeke

Jan was 23 toen hij met zijn moto verongelukte door een onoplettende bestuurder die met zijn wagen onveilig van de parking reed. Jan kon de wagen niet meer ontwijken.

Op 1 mei 1999 kwam Davy als passagier in een auto om het leven door een frontale botsing met een dronken bestuurder, die dwars over de weg stond. Davy was 18 jaar.

Voor meer info over de verschillende herdenkingen contacteer ons op 02/427 75 00 of via [email protected]

Herdenkingen

Rechtzetting Flair-artikel

22

In de maand april verscheen in het weekblad Flair een interview met twee speurders van de cel Vermiste Personen. De kop van het artikel droeg een nogal ongelukkige titel: “Als we een dood meisje vinden, denk ik altijd: laat haar alsjeblieft gewoon verongelukt zijn.”.Omdat we beseffen dat deze uitspraak bij onze leden misschien heel kwetsend zou kunnen overkomen, heeft OVK de cel Vermiste Personen gecontacteerd met de vraag naar verduidelijking. De cel beaamt dat de titel inderdaad heel ongelukkig gekozen is en dat we deze uitpsraak in een andere context moeten begrijpen, zoals trouwens ook uit het volledige artikel blijkt. Zij drukken ons op het hart dat het absoluut niet de bedoeling was om de leden van OVK te kwetsen. Daaropvolgend werd contact opgenomen met Flair met de vraag naar een rechtzetting. Graag geven we in ons ledenblad de reactie mee die in Flair gepubliceerd werd: Bij het artikel 'speurders Katy en Joke over de zware emoties in hun job' uit Flair 19 is het citaat 'Als we een dood meisje vinden, denk ik altijd: laat haar asjeblieft verongelukt zijn' bij sommige mensen verkeerd overgekomen. Wij betreuren dat ten zeerste en willen nog een keer benadrukken dat noch wij, noch speurders Joke en Katty iemand hebben willen kwetsen of het leed van de ouders van verongelukte kinderen minimaliseren. Joke en Katty hebben tijdens het interview verschillende keren benadrukt dat het verlies van een kind, ongeacht welke oorzaak, hen telkens opnieuw aangrijpt. Onze oprechte excuses.

De Flair-redactie

West-Vlaanderen: Lentewandeling te Zwevegem 27 april 2008 Orveytbos, naar het schilderachtige “St-Pietersbrugje” over de oude kanaalarm, die nu ook deel uitmaakt van het beschermd gebied.

Na de wandeling werden we vergast op een goedbelegde boterham in taverne “De Waterkant”, en ook daar was er ruimte om de banden aan te halen en nieuwe mensen te ontmoeten. Een geslaagde namiddag waarbij iedereen met een goed gevoel huiswaarts trok.

Johan Van den Broucke Lokaal Contact Team West-Vlaanderen

Activiteiten

Na de geslaagde winterwandeling van vorig jaar organiseerde het LCT West-Vlaanderen op zondag 27 april een lentewandeling. Deze keer werd er gewandeld in het natuurgebied “De Vaarttaluds” te Zwevegem. De zon was volop van de partij en onder de deskundige leiding van een medewerker van de vzw “Natuurpunt” werd een traject van ca. 8 km afgewandeld dat ons mooie hoekjes liet ontdekken van dit natuurgebied, gelegen langs het kanaal Kortrijk-Bossuit. Na de welkomstkoffie, die in een geïmproviseerd standje bij het startpunt, in volle natuur, werd geserveerd, daalden we met een 25-tal mensen de vaarthelling af. Het traject volgde eerst een tijdje het kanaal langs het jaagpad om vervolgens via het smalspoorbrugje van een verdwenen spoorweg het kanaal over te steken. Via de oude spoorwegbedding ging het via het

Deze prachtige groene omgeving is een ideale plaats waar lotgenoten elkaar kunnen vinden voor een babbel en wat steun. Iedereen was met elkaar in gesprek, soms met heel weinig woorden maar toch begrepen.

23

Wandeling te Kalmthout

Activiteiten

13 april 2008

24

Lotgenotenweekend in de Panne 24 en 25 mei 2008

Activiteiten

Op 24 en 25 mei organiseerde OVK een ontmoetingsweekend dat volledig gewijd was aan de families in onze vereniging. Tijdens deze twee dagen kreeg iedere lotgenoot de gelegenheid om andere lotgenoten te ontmoeten, banden te scheppen en steun te vinden. Er werd een verscheidenheid aan activiteiten aangeboden, gaande van ontspannende momenten en wandelingen tot eerder uitdiepende gesprekken. Voor het eerst richtte het weekend zich niet enkel naar ouders, maar ook naar geïnteresseerde broers en zussen. Voor de jongeren werd een apart programma voorzien. In totaal namen vijf ouders en vier jongeren deel aan het weekend. Enkele sfeerbeelden...

25

Ledendag West-Vlaanderen in Ieper 8 juni 2008

Activiteiten

Op 8 juni 2008 vond de provinicale ledendag van West-Vlaanderen plaats. Net zoals de vorige edities te Kortrijk en te Brugge, werd dit jaar gekozen voor een stadswandeling onder leiding van een plaatselijke gids. Dit keer ging de ledendag door in Ieper.

26

Volgende Nationale Ledendag Provinciaal Domein Puyenbroeck Zondag 7 september De nationale bijeenkomst die elk jaar door OVK wordt georganiseerd voor de leden en hun families is een gelegenheid om andere leden te ontmoeten en samen een gezellige dag door te brengen. Dit jaar nodigen onze vrienden uit Oost-Vlaanderen ons uit in het Provinciaal Domein Puyenbroeck te Wachtebeke. Het domein is 500 hectare en biedt een grote variatie aan ontspanning en recreatie. Je kan er wandelen, roeien, fietsen, minigolfen en zoveel meer in een gezonde en natuurrijke omgeving. In de voormiddag zal Prof. Manu Keirse een workshop geven. Na een uitgebreide lunch zijn er in de namiddag verschillende ontspanningsactiviteiten voorzien. We sluiten de ledenlag af met een herdenkingsmoment. Méér info op www.puyenbroeck.be Noteer deze datum alvast in uw agenda en houd uw brievenbus in het oog. Binnenkort krijgt u een persoonlijke uitnodiging in de bus.

Uitnodiging Aangezien wij in Vlaams Brabant met heel wat kunstenaars in onze groep zitten, hadden wij het idee opgevat om een tentoonstelling te organiseren.

Op eerste datum zal één van onze leden, Patrick Janssens (accordeonist) samen met een pianist en zangeres liederen van Edith Piaf vertolken. De andere zondagnamiddag wordt een poësie namiddag. Dit alles tijdens de tentoonstelling. Indien er nog OVK leden zijn die zich geroepen voelen om te exposeren, dan kan dat nog ofwel telefonisch op 0494/718101 ofwel email [email protected] (uiterste datum is 10/08/2008) Wij hopen jullie in grote getale te ontmoeten.

Met vriendelijke groeten,

Activiteiten

Deze zal plaatsvinden op respectievelijk zondagnamiddag 28 september en zondagnamiddag 5 oktober in BEK huis in Groot Park, 3 te Lovenjoel (nabij Leuven).

Annemie Brusche-Hemelaers Lokaal Contact Team Vlaams Brabant

27

Aankondiging activiteiten Zaterdag 9 augustus: ledenactiviteit provincie Limburg Het contactteam van Limburg organiseert op 9 augustus vanaf 14u een tocht op het blotevoetenpad in Zutendaal. Na de wandeling is er gelegenheid om samen iets te drinken. De ledenactiviteit staat open voor alle ouders, broers en zussen. Ook niet-wandelaars zijn welkom. Kostprijs deelname wandeling: € 2,5 Info te vinden op www.lieteberg.be Praktische info volgt later op onze website www.ovk.be. De Limburgse leden zullen nog een uitnodiging ontvangen.

Zaterdag 30 augustus: wandeling in Drongen Meer info volgt later op onze website www.ovk.be.

Zaterdag 11 en zondag 12 oktober: lotgenotenweekend Weekend met als thema ‘Verdriet als keerzijde van liefde’. Dit weekend staat open voor alle ouders, broers en zussen, maar is in de eerste plaats bedoeld voor families die in het verleden reeds aanwezig waren op een weekend georganiseerd door OVK. Verdriet en de impact ervan op relaties staat centraal tijdens dit weekend.

Activiteiten

Kostprijs voor deelname: 60 € per volwassene, 20 € per kind Voor meer info en inschrijving, contacteer Ellen op 02 421 65 82 of via [email protected]

Maandag 3 november: praatgroep met rouwtherapeut Op 3 november zal rouwtherapeute Gerlinde Bral de praatgroep in Limburg begeleiden. Deze bijzondere praatgroep staat open voor alle (Limburgse) leden. Aanvang: 19u Mogen wij u vragen vooraf een seintje te geven op 02/421.65.82 of via [email protected] indien u wil deelnemen.

28

Samenwerking tussen Assuralia en OVK Assuralia is de Beroepsvereniging van verzekeringsondernemingen. Zij groepeert praktisch alle Belgische en buitenlandse verzekeringsmaatschappijen die in België werkzaam zijn. OVK sloot ongeveer een jaar geleden een samenwerkingsakkoord af met Assuralia om tegemoet te komen aan eventuele problemen van onze leden met verzekeringsmaatschappijen. Assuralia heeft haar leden verzocht een contactpersoon binnen elke verzekeringsmaatschappij aan te stellen die als ombudspersoon voor de leden van OVK kan optreden. Onze leden kunnen nu hun problemen met de verzekeringssector aan het

centrale team van OVK overmaken. Dit zal de contactpersoon bij de betrokken verzekeringsonderneming contacteren teneinde een oplossing te vinden. Indien u als lid van OVK problemen hebt met een verzekeringsonderneming, aarzel dan niet hiervoor contact op te nemen met Ellen op 02 421 65 82 of via [email protected].

Autostickers OVK biedt haar leden een autosticker aan om op de achterruit van de wagen te kleven. Zoals de SAVE-borden draagt deze sticker een dubbele boodschap.

Indien u deze sticker wenst te ontvangen met de foto, de voornaam en de leeftijd van uw kind, dan kan dit mits een deelname aan de kosten van 4,00€ per sticker. Neem hiervoor contact met Ellen op 02 421 65 82 of via ellen.aerts@ ovk.be . De preventieve boodschap kan niet gewijzigd worden.

Het coördinatie team

Herinnering

Het is een herinnering aan een jong verkeersslachtoffer en ook een oproep tot meer voorzichtigheid.

29

Ouders Verongelukte Kinderen ontroeren tieners 22 mei

Sensibilisering

Enkele ouders van de vereniging brachten tijdens een verkeersdag op het circuit van Terlaemen in Heusden-Zolder een getuigenis aan de studenten van de Xios-Hogeschool Limburg. De jongeren waren erg onder de indruk van de aangrijpende verhalen. Het werd muisstil in de zaal toen Liliane, Maike en Jef het woord namen. Met hun getuigenissen wisten zij niet alleen de tieners zichtbaar te beroeren, maar slaagden zij er tevens in om het thema verkeersveiligheid op een effectieve manier onder de aandacht te brengen bij jongeren.

30

We lezen het verhaal van Maike en Jef en van Liliane…

ik. Kurt: ‘Dirk heeft vanacht een zwaar ongeval gehad.’

Mijn man Jef en ik, Maike, hebben twee zonen, Dirk en Kurt. 18 juli vertrokken we op vakantie naar Oostenrijk. Kurt ging 20 juli samen met zijn gezinnetje naar Italië. Onze oudste zoon Dirk bleef thuis. Nadat we enkele dagen genoten hadden van de zon en de goede berglucht, kregen we maandagmorgen 21 juli een smsje van Dirk: ‘Ma en pa, amuseer jullie maar goed. Met mij is al goed. Ik zie u in de week.’ Niemand wist dat dit zijn laatste sms aan ons was.

Ik wist niet wat ik hoorde en vroeg in welk ziekenhuis hij lag. Mijn eerste gedachten waren: we nemen een vliegtuig om zo vlug mogelijk bij hem te zijn. ‘Doe maar rustig. Haasten heeft geen zin meer’, zei Kurt, ‘onze Dirk heeft het ongeval niet overleefd.’

Op 22 juli 2003 stortte onze kleine wereld in elkaar. 10u: onze gsm rinkelde en mijn man nam op. ‘Het is onze Kurt’, zei hij. Die was net aangekomen in Italië. Jef gaf mij de gsm. Een bevende en huilende stem sprak mij toe: ‘Ma, je zal naar huis moeten komen...’. ‘Er is toch zeker niks met Dirk?’, zei

Gek werd ik opdat ogenblik. Jef heeft dan de gsm overgenomen en nog wat met onze Kurt gepraat. 11u: daar stonden we dan in Oostenrijk. We wilden zo vlug mogelijk naar huis. Jef moest zelf met de auto nog zo’n 1000km rijden. We hadden geen andere keuze. De politie belde ons onmiddellijk en vertelde wat er die nacht gebeurd was. Ik wou het niet horen. ‘Het is een heel erg ongeval. Dirk is met het wiel van de wagen tegen een borduur aangekomen en heeft stuurbreuk gekregen. Zijn auto is daarna tegen een

11u20: parket van Antwerpen aan de lijn met al wat meer inlichtingen. De persoon in de wagen zat geklemd met zijn benen. De wagen heeft daarna vuur gevat. Het lichaam was totaal verkoold. Die spraken nog altijd van onze Dirk. Toch weer een beetje hoop... 11u30: als een robot reden we over de snelweg, niet wetend wat ons te wachten stond. Opnieuw het parket aan de lijn: ze wilden zoveel mogelijk informatie om onze Dirk te herkennen. 20u: eindelijk in Heusden. Toen we thuis de straat inreden zagen we dat het echt was. De politie, de dokter, familie en buren stonden ons op te wachten. De politie vroeg om ons alleen te spreken en vertelde wat er gebeurd was. Ik moest en zou onze Dirk zien. Ik had hem zo graag nog een knuffel gegeven en moest hem nog zo veel vertellen. Maar het kon niet meer. Er bleef niets meer van ons kind over. Daar zaten we dan. Onze Kurt onderweg naar huis, in alle staten. Iemand zei ons dat we de begrafenisondernemer en priester moesten verwittigen. Maar waarom? Het drong niet tot ons door. Dirks lichaam werd niet vrijgegeven. Er was altijd wel iets dat niet klopte. Ondertussen kregen we bezoek van het parket, die ons een zilveren ring en armband terugbrachten. ‘Zilver smelt niet’, zegden ze. Dit was al wat er overbleef. We kregen veel uitleg en

op al onze vragen werd een antwoord gegeven. Mijn grootste vraag was of hij op slag dood was en van die brand niets gevoeld zou hebben. Hun antwoord was: ‘Neem van ons aan van wel’. Zaterdag 26 juli is onze Dirk begraven in Heusden. Een paar dagen later is slachtofferhulp gekomen om ons bij te staan in ons verdriet. Ze gaven ons veel steun. Ze raadden ons aan na een jaar ook naar een praatgroep te gaan. En zo zijn we bij OVK gekomen, waar we lotgenoten ontmoeten, over onze kinderen kunnen praten en raad krijgen om het gemis wat draaglijk te maken. Februari dit jaar zijn we het dossier gaan inlezen. We werden opgevangen door slachtofferhulp. Ze zeiden ons dat het heel zwaar was, alles was er tot in het kleinste detail opgeschreven. Er waren ook veel foto’s: van zijn wagen, de onderzoeken en van wat er van Dirk zelf nog overgebleef. Ze raadden ons af om de foto’s te bekijken omdat het te moeilijk zou zijn om verder te gaan. We kregen daar ook te horen dat onze Dirk niet op slag dood was. Hij was er zich heel goed van bewust dat hij gevangen zat en heeft de dood zien aankomen. Ze konden niets voor hem doen behalve toekijken hoe een jongeman als hij zijn leven moest laten. Beste studenten, jullie horen hoe moordend het verkeer kan zijn. Mijn slotzin is: je weet pas wat je mist als het er niet meer is. Maike en Jef, ouders van Dirk

Sensibilisering

boom gesmakt.’ Alsof het nog niet erg genoeg was meldden ze ons ook nog dat we onze DIRK niet mochten zien. ‘Waarom niet?’, vroegen we ons af…

31

Mijn naam is Liliane, ik ben de mama van Hilde, Jan en Roel. Roel was de jongste van  mijn  drie kinderen en woonde nog bij mij in Lanaken.

Had er iemand een zaaltje nodig voor een fuif of had er iemand een geluids- of lichtinstallatie nodig Roel zorgde er wel voor.

Bij het voorbijsteken heeft hij heel even de linkerachterhoek van het voorliggend voertuig geraakt, door deze schok is de bestelwagen beginnen te slingeren en om een nog ongekende reden zijn daarbij de twee deuren opengevlogen.

Hij zou  zeggen : "ik fiks je wel een zaal of ik fiks je wel die installatie", niets was hem teveel. Hij was gekend onder de naam JAYMAZE.

Roel werd uit het voertuig geslingerd, hij werd nog overgebracht naar het Salvatorziekenhuis van Hasselt maar is daar ongeveer een uur later overleden.

Zijn grote droom was dan ook te gaan studeren aan het SAE in Rotterdam (School of Audio Engineering), een droom die hij heeft kunnen waarmaken.

Roel was pas  22  jaar, voor hem moest het "echte" leven nog beginnen.

Sensibilisering

Zijn passie was muziek, muziek draaien, zelf muziek maken en feestjes organiseren.

32

Tijdens de terugrit naar Hasselt heeft de bestuurder van de bestelwagen -waarin Roel passagier was- een kleine inschattingsfout gemaakt.

In mei 2005 behaalde hij met glans zijn diploma van ingenieur geluidstechnieken.

Het ongeval was niet te wijten aan te hoge snelheid, het was een banaal ongeval maar wel met fatale gevolgen voor mijn zoon.

Als beloning voor zijn goed resultaat mocht hij nog een vervolmakingsjaar gaan doen in Australië. Hij zou in april 2006 afreizen, maar zover is hij spijtig genoeg niet geraakt.

Roel had namelijk de veiligheidsgordel niet om, hij deed de gordel nochtans altijd om wanneer hij bij mij in de wagen zat, waarom het toen mis is gegaan zullen we nooit weten.

Op 30 oktober 2005 gind hij met een van zijn beste vrienden naar Leuven, hij zou er muziek gaan draaien en op 31 oktober was er nog een fuif in de welgekende "SILO" waar hij samen met vele vrienden en vriendinnen nog een fijne avond heeft gehad.

Hiermee wil ik nog eens benadrukken hoe belangrijk het is om de gordel aan te doen. Het had ons in ieder geval veel leed bespaard, Roel zou dan nu nog in ons midden zijn, hij zou hier misschien het geluid aan 't regelen zijn en wie weet had hij er voor jullie nog een "vette fuif" bij "gefikst" om het in zijn eigen woorden te zeggen.

Op 1 november is hij dan 's middags nog samen met zijn vriend gaan eten bij mijn dochter in Leuven daarna zijn ze naar Hasselt vertrokken waar Roel weer een afspraak had om 13u30. Op die afspraak is Roel niet geraakt. Rond 14 u kwamen 2 politieagenten van Lanaken -mensen die ik persoonlijk heel goed ken- mij het slechte nieuws brengen. Toen ik de uitdrukking op hun gezicht zag dacht ik onmiddellijk "er is iets mis met een van mijn 3 kinderen" en inderdaad er was iets heel erg mis met mijn jongste zoon Roel.

Drie weken na zijn overlijden hebben  zijn vrienden als eerbetoon aan Roel een herdenking georganiseerd in "The Zoo" te Hasselt onder de naam "A Tribute to Jay-Maze" er waren ongeveer 300 personen aanwezig en het was dan ook voor mij, mijn ex-man en zijn zus en broer een grote steun te kunnen zien hoe geliefd hij wel was, maar er ontbrak er maar één en dat was Roel.  Liliane, mama van Roel

Een stand houden: mission impossible? Zeker niet!

Misschien voelt u zich aangesproken om een stand te houden op één of meerdere van deze evenementen. Misschien heeft u echter nooit de stap durven zetten omdat u niet wist wat er van u verwacht werd. Moeten wij naar de mensen stappen? Wat moet ik vertellen? Hoe kan ik mensen benaderen? Wat moet ik hen geven? Wie kan mij vergezellen? Hoe ziet zo’n stand er uit? Ik werk tijdens de week en ben enkel tijdens het weekend beschikbaar. Ik heb nog nooit eerder

een stand gehouden en weet niet hoe ik dit moet aanpakken. Etc… Om op al deze vragen een antwoord te kunnen geven en u alle praktische modaliteiten uit te leggen, werd beslist een informatieavond te organiseren. De deelname van deze avond is volledig vrijblijvend en verplicht u tot niets. De infoavond heeft louter tot doel om u een duidelijk en volledig beeld te geven van wat wij verwachten van het houden van een van deze stands. Binnenkort krijgt u een persoonlijke uitnodiging in de bus. Dank aan Greta, Johan en Claude die op 17 mei jongstleden onze stand hebben gehouden tijdens het evenement “Verkeers- en Familiehappening”, georganiseerd door de politiezone ’t Houtsche in Beernem.

Kathleen Baum Projectmedewerker

Sensibilisering

OVK wordt regelmatig uitgenodigd om te participeren aan verscheidene evenementen, zoals sensibiliseringsdagen inzake verkeersveiligheid georganiseerd door gemeenten of scholen, opendeurdagen van politiezones, … Dankzij deze evenementen kan OVK twee hoofddoelstellingen realiseren: bekendmaking van de vereniging en deelname aan sensibilisering en preventie op vlak van verkeersveiligheid.

33