VRIJSPRAAK Jaargang 7 nummer 3 (november 2011)
Optreden van Gé Reinders ter ere van 40 jaar Amnesty Roermond
VOORWOORD
De Amnesty-groepen in Brabant en Limburg zijn tijdens de zomermaanden en in het najaar zeer actief geweest. In een aantal verhalen vind u daarvan een impressie in dit nummer van Vrijspraak. Nog veel meer is te vinden op onze regiopagina op de website van Amnesty Nederland: http://www.amnesty.nl/steunamnesty/amnesty-in-uw-regio/brabant-limburg U kunt Amnesty Brabant-Limburg tegenwoordig ook vinden op facebook: http://www.facebook.com/AmnestyBrabantLimburg Ik wens u veel leesplezier en inspiratie toe!
Foto: Cord Beckmann
COLOFON
Hoofdredactie: Rob van Hal
Verslaggevers: Franca Gilsing, Marjan Gerlag-Gilsing, George Snellebrand,
Ruud Everaerts, Marionne van Woensel en Hanneke in ‘t Groen
Fotografie: Bernardina Juliani, Anita
Mathijssen, Ger Prins en Cord Beckmann E-mail:
[email protected]
Rob van Hal
Pagina 1
VRIJSPRAAK INHOUDSOPGAVE
1Ander Festival
pagina 3
Unentse Mèrt
pagina 8
Braderie Klundert
pagina 4
Bruis Maastricht
pagina 9
Benefietconcert Hoeven
pagina 4
Core business: schrijven
pagina 10
Folkwoods
pagina 5
50 jaar Amnesty in Van Abbe pagina 11
Manus van Alles
pagina 6
Roermond concert
Guantànamo-actie Vught
pagina 6
Rodaland en Filippijnen
Studenten Tilburg
pagina 7
Colombia in Eindhoven
Beeldende vrijheid
pagina 8
pagina 12 pagina 13 pagina 14
VACATURE: VERSLAGGEVERS GEZOCHT
Wordt u onze nieuwe collegavrijwilliger in Limburg?
Wat verwacht Amnesty: Ervaring met schrijven Goede communicatieve vaardigheden Goede bereikbaarheid per e-mail
‘Vrijspraak’ is het regiobulletin Amnesty International van Noord-Brabant en Limburg. Het verschijnt vier keer per jaar. ‘Vrijspraak’ is bedoeld als platform voor uitwisseling van ideeën, ervaringen en tips onder actieve leden. Er staan verslagen in van acties, belangrijke data en interviews met groepsleden of leden van het regioteam. Het blad heeft verschillende rubrieken, die steeds terugkeren. Als redactielid onderhoud je contact met groepen/actieve leden in jouw omgeving, je neemt interviews af en gaat naar acties. Je schrijft artikelen en bijdragen en denkt mee over de inhoud van het blad. Je stimuleert groepen hun eigen verslagen aan te leveren. Je neemt vier keer per jaar actief deel aan de redactievergaderingen.
Bereidheid deel te nemen aan cursussen en vergaderingen Tijdsinvestering van ongeveer 20 uur per maand en bereidheid op onregelmatige tijden te werken, zoals in avonduren en weekenden. Bereidheid om te reizen binnen de regio Wat biedt Amnesty: Inwerktraject met introductiecursus en cursus Werkterrein Onkosten- en reiskostenvergoeding Interessante en afwisselende functie W.A. verzekering tijdens werkuren Werkgebied: Limburg Contactpersoon: Rob van Hal, regiocoördinator Groepen NoordBrabant/Limburg Tel: 040-2960960 E-mail:
[email protected]
Pagina 2
VRIJSPRAAK 1 ANDER FESTIVAL
Het zigeunerorkest Roma Mirando
Foto: Cord Beckmann
Door Rob van Hal In Schijndel vond op 11 en 12 juni het 1Ander Festival plaats. Amnesty Brabant-Limburg was aanwezig om aandacht te vragen voor de Roma in Servië. Om de impact te vergroten was het zigeunerorkest Roma Mirando gestrikt. Een schot in de roos, want de band trok veel aandacht van de bezoekers, en dat kwam de goede zaak zeer ten goede.
Foto: Cord Beckmann
Het tangramspel, dat eerder op de bevrijdingsfestivals werd gebruikt, deed ook hier weer goede dienst. Het bleek populair onder de bezoekers en velen hebben met de stukken een huis in elkaar geknutseld. De link met de slechte huisvesting van de Roma was dan snel gelegd. Ook de actiekaarten en foto’s met boodschap in het Servisch waren een succes. Die hebben hun weg naar de Servische autoriteiten gevonden. Hopelijk heeft het de Roma geholpen! Foto: Cord Beckmann
Pagina 3
VRIJSPRAAK BRADERIE KLUNDERT Door Bep Rosing-Punt Elk jaar heeft Klundert (gemeente Moerdijk) eind juni drie dagen Braderie. Al meer dan 20 jaar is groep 270 er bij. Dit jaar stond onze kraam in het teken van 50 jaar Amnesty International. Donderdag 23 juni begon het om vier uur 's middags; het was prachtig weer. Elke twee uur wordt de stand-bemanning van twee personen afgelost. Tot tien uur was het druk op het Braderieterrein, mooi gelegen rondom de Kreek. In de Kerkring en de Stadhuisring vermaakt men zich met kermisattracties. De opbrengst van onze stand was: 120 handtekeningen voor de Roma in Servië, 28 ondertekende brieven en vijf kaarten voor Nigeria. Verkocht voor € 14.40; ontvangen aan giften: €7,60. Het thema van de dag was dus: huisuitzettingen. Vrijdag hadden we bestemd voor Abdullah alMansouri. Ook deze dag was de Braderie open van vier tot tien uur. We kregen 151 handtekeningen en verkochten voor € 57,40 en kregen € 5,00 aan giften. Zaterdag begon de Braderie om 12 uur, met regen die tot vier uur duurde. Het was dus zeker in het begin, niet druk. Ons thema was: schrijvers. We hadden een petitie voor Liu Xiaobo (140 handtekeningen), Nurmemet Yasin (100 handtekeningen) en de journaliste Hengameh Shahidi (130 handtekeningen).
Foto: Bep Rosing-Punt
We begonnen om half één met een schrijfestafette, waarvoor we de brief over Nurmemet Yasin hadden gekozen. Hieraan deden 21 mensen mee. We verkochten voor € 21,55 en kregen € 31,70 cadeau. Al met al was het een afwisselende Braderie, die zo ook Amnesty-werk in de breedte toonde. We werkten eraan met 19 mensen.
BENEFIETCONCERT HOEVEN Door Rob van Hal Op 18 september vond in Hoeven een benefietconcert voor Amnesty International plaats. Het was georganiseerd door Amnesty Halderberge. In de kerk van St. Jan de Doper traden Het WestBrabants Gemengd Koor en enkele solisten op. Tijdens het concert vroeg Amnesty aandacht voor de de situatie in Syrië en het geweld tegen de burgerbevolking. Een petitie werd door 111 bezoekers ondertekend.
Evelyne van Luijk (sopraan) en Piet Loose (piano)
Lees ook: http://www.amnesty.nl/nieuwsportaal/nieuws/ benefietconcert-voor-amnesty-in-hoeven
Foto: Anita Mathijssen
Pagina 4
VRIJSPRAAK FOLKWOODS Door Marjan Gilsing
Veel heilige plaatsen van de Kelten bevonden zich aan het water. De Kelten zouden zich daarom dubbel thuis hebben gevoeld op 12, 13 en 14 augustus in het Philips de Jonghpark in Eindhoven. Niet alleen werd daar het 12e internationale Folkwoods festival gehouden; een festival dat zich voornamelijk richt op muziek van Keltische oorsprong (Ierse, Schotse en Bretonse volksmuziek, ook wel ‘folk’ genoemd). Maar ook het weer werkte mee aan het creëren van ‘Keltische sfeer’: heel veel regen. De aanblik van de Amnesty-stand doet aan het begin van de middag nog treurig aan. Het doek is aan een kant doorgezakt waardoor een grote poster nat is geworden. De planken die de tafel moeten vormen zijn nat. En voor de stand ligt een enorme plas water die de Amnesty-kraam voor bezoekers vrijwel ontoegankelijk maakt. Maar dit betekent niet dat Amnesty-vrijwilligers Thea en Margriet bij de pakken neer gaan zitten. Handen uit de mouwen is het devies en ook Amnesty-vrijwilliger Willem, die eigenlijk gewoon even voor de gezelligheid langs kwam, wordt meteen aan het werk gezet.
Met een snelheid waaruit ervaring spreekt, wordt het doek van water ontdaan en stevig vastgezet. Planken worden zo neergelegd dat deze weer maximaal als tafel te gebruiken zijn en de stand wordt verder heringericht met stiften voor de kinderen en pennen voor de volwassenen. Ondertussen is de organisatie van het festival nog druk in de weer met de plas water voor de stand. Met eerst een pomp en daarna het zorgvuldig opzuigen van het water met een waterstofzuiger, wordt de stand uiteindelijk toch toegankelijk zodat verder kan worden gegaan met de actie voor de vervolgde schrijvers in China. De poster heeft helaas wel waterschade opgelopen. Deze heeft zijn waarde gisteren echter al opgebracht toen de actiedag voornamelijk was bestemd voor het ophalen van handtekeningen voor Liu Xiabo. De Nobelprijswinnaar die een manifest schreef waarin wordt opgeroepen tot politieke hervormingen. Vandaag draait het voornamelijk om een kaartenactie voor Nurmemet Yasim, schrijver van het verhaal over vrijheid ‘De Duif’ die daarom vervolgt wordt. Rond half 2 is de stand weer operationeel en blijkt de regen geen invloed te hebben gehad op het enthousiasme van de vrijwilligers. Het is ondertussen droog geworden. Thea maakt snel van de gelegenheid gebruik: de handtekeningenjacht is hierbij weer officieel geopend. Lees ook: http://www.amnesty.nl/nieuwsportaal/nieuws/act ie-voor-al-mansouri-op-folkwoods
De Amnesty-stand
Foto: Amnesty Eindhoven
Pagina 5
VRIJSPRAAK MANUS VAN ALLES MAASTRICHT
Door George Snellebrand Het multiculti festival Manus van Alles in de wijk Wittevrouweveld in Maastricht is een jaarlijks terugkerend gebeuren. Op vier podia is er de hele dag muziek uit alle windstreken, handelaren verkopen ‘van alles’ en de lekkerste hapjes uit alle hoeken van de wereld kunnen er geproefd worden. Het festival is heel populair en je kunt er elk jaar over de hoofden lopen.
Foto: George Snellebrand
Ook Amnesty International Maastricht is traditiegetrouw aanwezig. Gerard Prickaerts, de voorzitter van Amnesty Maastricht: ‘ Dit jaar is de elfde keer dat we op het Manus van Alles festival aanwezig zijn. We doen drie acties: Zoals altijd verzamelen we handtekeningen voor Al-Mansouri, die intussen meer dan vijf jaar gevangen zit in Iran. Verder verzamelen we handtekeningen voor de vrijlating van de Oeigoerse schrijver Numenet Yasin en doen we het tangram spel tegen de huisuitzettingen van Roma in Servië’. ‘Heeft Amnesty Maastricht nog een bepaalde strategie om het publiek te benaderen?’ ‘Ja’, zegt Gerard, ‘vroeger stonden we achter de kraam te wachten op geïnteresseerd publiek. Nu staan we allemaal voor de kraam en spreken we de passanten actief aan. Dat werkt veel beter. Verder heeft het Mondiaal Centrum Maastricht dit jaar de presentatie van alle in het Mondiaal Centrum verenigde goede doelen -waaronder Amnesty- gecoördineerd. De kramen van Fair Trade, de stichting Mama Alice, Vluchtelingenwerk, Amnesty en andere goede doelen hebben nu allemaal dezelfde uitstraling en zijn daardoor gemakkelijker te herkennen.’ Mede dankzij het goede weer is de toeloop groot. Op het einde van de dag zijn er 300 handtekeningen voor Al-Mansouri verzameld, 200 handtekeningen voor Numenet Yasin en zijn er 30 foto’s gemaakt tegen de huisuitzettingen van Roma in Servië.
ACTIE TEGEN GUANTÀNAMO BAY IN KAMP VUGHT Door Rob van Hal De officiële start van de nieuwe Guantánamo-actie ten bate van de gedetineerde Omar Khadr vond op 16 oktober plaats in het Nationaal Monument Kamp Vught. Helaas was de publieke opkomst mager. Op het programma stond onder andere de vertoning van de film You don’t like the truth, over Omar Khadr. Hij was vijftien toen hij in 2002 gearresteerd werd. Nationaal Monument Kamp Vught wil de herinnering aan de Tweede Wereldoorlog levend houden door onder meer de verbinding te leggen met schendingen van mensenrechten die nog dagelijks plaatsvinden. Sinds 2007 werken Amnesty en Kamp Vught samen. In Kamp Vught staat permanent een Amnesty-meubel.
Foto: Ger Prins
Pagina 6
VRIJSPRAAK STUDENTEN TILBURG AMNESTY INTERNATIONAL (STAI) Door Franca Gilsing Een nieuwe Amnesty werkgroep is sinds mei werkzaam in de voormalige textielstad. De kenners zullen denken, in die stad was toch al een groep? Het gaat hier om een nieuwe studentengroep en Vrijspraak sprak met de bestuursleden Femke Sweep (21) en Talitha Korsmit (21). Vrijspraak: Vertel, hoe gaat het met de kersverse groep? Talitha: “Het is leuk. Ik studeer rechten en wil later een master in mensenrechten doen. Door de groep kan ik daar nu al mee bezig zijn. Maar het is ook heel veel werk. En we hebben geen voorgangers. Er was wel een studentengroep maar die is er in 2009 mee opgehouden. We moeten dus van voor af aan beginnen en hebben dringend nieuwe leden nodig, ook omdat Femke en ik vanaf januari 2012 beide een half jaar in het buitenland zijn.” Vrijspraak: Pardon, pas een nieuwe groep opgericht en nu al plannen om weg te gaan? Femke: “We studeren beide Europees en Internationaal Recht aan de Tilburg University. Voor onze opleiding moeten we een periode naar het buitenland. Maar in september gaan we weer volop aan de bak!” Talitha: “Het is nog te vroeg om daar nu al over na te denken. Op het moment zijn we volop bezig hier dingen voor elkaar te krijgen.” (Inmiddels telt de groep zes leden!, RvH) Vrijspraak: Ik hoorde dat jullie tijdens de introductieweek goed zichtbaar waren. Femke: “Op het TIK-festival dat speciaal voor eerstejaars studenten wordt georganiseerd was ik met twee flexwerkers aanwezig. Ik had het niet verwacht maar we kregen veel positieve reacties bij onze stand en dat terwijl mensen naar het festival komen om te drinken enzo. Amnesty past daar niet helemaal bij, houdt zich bezig met serieuze onderwerpen en heeft in mijn ogen toch een beetje een 'geiten-wollen-sokken' imago. Alhoewel ik mezelf niet zo beschouw natuurlijk.” Talitha: “Ow, bedankt. Ik ook niet trouwens hoor, haha.”
Karin Hereijgers (contactpersoon), Femke Sweep (voorzitter) en Talitha Korsmit (secretaris) Foto: STAI STAI gaat zich de komende tijd goed laten zien op de universiteit. Eerst kregen de Amnestystudenten geen steun van de universiteit omdat ze geen studievereniging zijn. Hierdoor mochten ze bijvoorbeeld niet flyeren op het terrein. Maar inmiddels hebben ze toestemming gekregen om op de universiteit actief te zijn. Op 9 december zijn ze actief rond de mensenrechtenlezing die de universiteit organiseert. Vrijspraak: Kunnen jullie in de tussentijd wel vooruit met activiteiten? Femke: “We hebben een facebook-account aangemaakt en daarnaast zijn we steeds opzoek naar nieuwe leden. Het is moeilijk om Nederlandse jongeren geïnteresseerd te krijgen, ze denken vaak heel gemakkelijk over mensenrechten. Tijdens het festival kwamen relatief veel internationale studenten op onze stand af, bij hen leeft dat meer.”Talitha: “We blijven op zoek naar betrokken mensen en die zijn er, want wij zijn er ook.” Meer informatie over de groep op www.facebook.com. De groep is te vinden onder de naam: Studenten Tilburg Amnesty International
Pagina 7
VRIJSPRAAK PLAQUETTE EINDHOVEN Door Franca Gilsing
Beeldende Vrijheid Mensenrechten liggen op straat. Iedere editie gaat Vrijspraak op zoek naar openbare kunst die expressie geeft aan de doelen van Amnesty. Deze keer een beeld over 'onvrijheid' en 'ontvreemding' in Eindhoven. Op de gevel van een hoekpand Kerkstraat/ Rechtestraat hing lange tijd een plaquette ter nagedachtenis van het bombardement van 19 september 1944. Het 3e bombardement op Eindhoven tijdens de 2e Wereld Oorlog viel een dag nadat de stad bevrijd was en richtte grote schade aan in het centrum. Die dag kwamen er meer dan 200 Eindhovenaren om het leven. De Bronzen plaquette is echter in augustus dit jaar ontvreemd. Waarschijnlijk hebben de dieven het om laten smelten en het brons verkocht. De laatste tijd zijn er veel bronzen gestolen uit de stad. De gemeente Eindhoven wil daarom alleen bronzen beelden terugplaatsen met een chip. Of de plaquette van een chip kan worden voorzien is niet duidelijk aangezien het kunstwerk massief is. De diefstal van de plaquette laat goed zien dat er geen sprake van vrijheid kan zijn als mensen er onzorgvuldig mee omgaan.
UNENTSE MERT
Door Madi Kliffen Op 11 september deelden SUM (Stichting Udenhout Mondiaal) en werkgroep 258 van Amnesty International een kraam op de Unentse Mèrt. En wat een prachtige dag was het. De regen, die normaal zo kenmerkend is voor de Mèrt, liet zich deze zondag niet zien. Het doel van Amnesty: handtekeningen ophalen voor Roma kinderen in Slowakije. Vele kinderen worden daar gediscrimineerd omdat ze Roma zijn. Om dezelfde reden mogen ze ook geen onderwijs volgen. En jawel hoor, het doel is behaald, 100 handtekeningen was het resultaat aan het einde van de dag. ´Er was veel aandacht voor onze actie, het onderwijs spreekt mensen erg aan´, aldus Marja van Rooij, standmedewerker en lid van werkgroep 258. Namens onze werkgroep willen wij iedereen bedanken die mee heeft gevochten voor de Roma kinderen in Slowakije!
Graag zouden wij nog vaker uw hulp inschakelen voor het rechtvaardiger maken van de wereld. Heeft u interesse, neem dan een kijkje op onze website: www.amnestymiddenbrabant.nl
Frank Blous en Yorg Vermeulen Foto: Marja van Rooij
Pagina 8
VRIJSPRAAK BRUIS FESTIVAL MAASTRICHT
Door George Snellebrand Op 3 en 4 september 2011 heeft Amnesty International in Maastricht een bruisende start gemaakt met het nieuwe seizoen! Op het Bruis festival (http://www.bruismaastricht.nl/) aan de Hertogsingel tegenover de Tapijn kazerne in Maastricht was het regiokantoor onder leiding van Nathalie van Iersel en bijgestaan door een groot aantal regionale vrijwilligers actief. Het Bruis festival draait vooral om muziek, harde muziek…. Maar er is meer in de wereld dan alleen muziek en daarom heeft de Muziekgieterij –dat is de organisatie van het Bruis festival- aan Amnesty gevraagd op het festival actief aanwezig te zijn, een verzoek waaraan graag gehoor is gegeven.
Foto: George Snellebrand
Nathalie van Iersel: ‘Wij verzorgen hier een kindercrèche, waar allerlei activiteiten worden aangeboden, waaronder het tangram spel en een fotoactie tegen de brutale huisuitzettingen van Roma in Servië. Daarnaast verkopen we zweetbandjes met daarop het Bruis- en Amnesty logo. De opbrengst van die verkoop gaat naar Amnesty. Verder hebben we levensgrote foto’s op canvas laten maken die gebruikt worden als afscheiding van het festival terrein. En als klap op de vuurpijl knalgele ballonnen, heel veel knalgele ballonnen, met daarop het Amnesty logo. De kinderen zijn er dol op en vanavond laten we vanaf het podium een regen van ballonnen op het publiek neerdalen’. Een ding is zeker: Het festival heeft bij een breed publiek een belangrijke bijdrage geleverd aan de naamsbekendheid van Amnesty International. Dat is een noodzakelijke voorwaarde om ook in de komende jaren als breekijzer voor de handhaving van mensenrechten te kunnen functioneren. In hetzelfde weekend vond in Maastricht het El Dunya festival plaats. Lees:
http://www.amnesty.nl/nieuwsportaal/nieuws/ amnesty-maastricht-voert-actie-op-el-dunya Foto: George Snellebrand
Pagina 9
VRIJSPRAAK CORE BUSINESS: SCHRIJVEN
Door George Snellebrand Amnesty is op veel fronten actief bij de bewaking en verdediging van de mensenrechten, zeker nu het aandachtsgebied is uitgebreid met sociale grondrechten. Via de media en ‘life’ op festivals vragen medewerkers en vrijwilligers van Amnesty publieke en politieke aandacht voor schendingen van grondrechten, waar ook ter wereld. De grootschalige activiteiten van Amnesty krijgen regelmatig aandacht in Vrijspraak, zo gaat dat nu eenmaal in ‘de media’. Maar het harde handwerk – het schrijven mag daardoor niet in vergetelheid geraken. Daarom zetten we deze keer in Vrijspraak ‘de schrijfavond’ in het zonnetje. Als voorbeeld de afdeling Amnesty Maastricht, waar elke eerste dinsdag van de maand een publieke schrijfavond wordt gehouden. Voorafgaand aan de schrijfavond stuurt de PR medewerkster van Amnesty Maastricht, Lisette Verheijen, per e-mail een persbericht de regio in, waarin wordt uitgenodigd aan de schrijfavond deel te nemen. Dit leidt met enige regelmaat tot toestroom van nieuwe schrijvers. Dat kunnen leden zijn van Amnesty, maar is niet per se noodzakelijk.
Schrijfavond in Landgraaf
Foto: Amnesty Rodaland
Schrijven is directe actie. Dat geldt voor de schrijver en voor degene aan wie geschreven wordt. Je stuurt een brief aan een persoon, een gevangen, een verantwoordelijke autoriteit, aan ‘iemand’. De gevangene ontleent troost aan zo’n brief, hij of zij is niet vergeten. De aangeschreven autoriteit weet, dat het toegebrachte leed niet ongezien is gebleven. En soms is er resultaat! Daarom is de schrijfavond belangrijk. Schrijven moet! Blijf schrijven.
Write for rights U ontvangt maandelijks per e-mail een actieoproep met daarin 3 tot 5 schrijfacties, gericht aan autoriteiten van landen waar de mensenrechten worden geschonden. In deze schrijfacties komen brede thema’s aan bod, zoals de doodstraf, vrouwenrechten, LGBT-rechten en mensenrechtenverdedigers. De acties kunnen gaan over bijvoorbeeld gewetensgevangenen, medici, politiemensen, juristen. http://www.amnesty.nl/actiecentrum/actienetwerk/ write-rights
Schrijfavond in Maastricht
Foto: George Snellebrand
Pagina 10
VRIJSPRAAK 50 JAAR FEEST IN HET VAN ABBE MUSEUM EINDHOVEN
Door Caroline Fieret Dat je als organisatie je 50ste verjaardag mag vieren, is bij menig een uitgebreid feest. Voor Amnesty ligt het anders. Mensenrechten verdedigen, is geen makkelijk onderwerp. Helaas is de realiteit van alledag een feit! Laten we in "het Zuiden des Lands" toch maar proberen om er een Bourgondisch randje aan te geven. In het Van Abbemuseum in Eindhoven verzamelen zich actieve leden, om het dagprogramma door te nemen. Voordat we van start gaan, eerst de inwendige mens versterken! Broodjes zagen er verrukkelijk uit, de catering is de rest van de dag prima verzorgd!!! Tegen 13.00 uur kwamen de eerste gasten/leden binnen. Deze kwamen uit de regio Eindhoven en omstreken. Na begroeting aan de poort, en de gastenlijst afgetekend te hebben, begon om 13.30 uur het welkomstwoord door Roelof Jan Manschot, bestuurslid Amnesty International. Vervolgens werd door Ensemble Cameleon met dichteres Jana Beranova het concert verzorgd. Klassieke stukken met een passend gedicht ertussen. Voor een muziekliefhebster als schrijfster is dit een must. Luisterend naar de muziekinstrumenten hoor ik de hobo er af en toe bovenuit klinken! Dit ensemble treedt ook jaarlijks op bij het hoofdkantoor van Amnesty in Amsterdam/Keizersgracht, tijdens het Prinsengrachtconcert.
Het Amnesty-team
Foto: Amnesty Eindhoven
Na de afsluiting om 14.30 door Roelof Jan Manschot, tijd voor een drankje en een praatje te maken met de leden/gasten, die daarna het museum kunnen bezoeken; waarbij moderne kunst in grote getale aanwezig is! Namens alle actieve Amnesty-leden, die deze dag mogelijk maakten!
Pagina 11
VRIJSPRAAK CONCERT 40 JAAR AMNESTY ROERMOND Door Rob van Hal Amnesty Roermond en omstreken bestaat 40 jaar, en besloot om dat groots te vieren met onder meer een concert. Dat vond plaats op donderdagavond 10 november in de Ursulakapel in Roermond. Bekende en minder bekende artiesten traden belangeloos op voor het goede doel. Het concert is een onderdeel van de actie Amnesty Roermond, 40 jaar… hoe lang nog? Deze actie loopt het hele jaar. Amnesty Roermond en omstreken startte in 1971, als een van de eerste lokale groepen in Nederland. De groep bestrijkt het gebied rondom Roermond met de gemeenten Roerdalen, Maasgouw en Leudal. De avond werd een groot succes. De kerk was met bijna 300 bezoekers uitverkocht. Vóór de pauze traden op: The Voice and her Boys, waarin Funs Douma, Hein Gubbels en Els Boonen spelen en zingen. Ton Wilbers begeleidde hen tijdens het laatste nummer op de hoorn. Daarna bracht Vincent van Tongeren een aantal ballades ten gehore, onder begeleiding van Jos Lamboo op de vleugel. In Limburg herinnert men zich Vincent nog van 5 jaar geleden tijdens het concert in Baexem.
Foto: Cord Beckmann
Puck en Krista, twee talentvolle jonge meiden uit Steyl, zongen tweestemmig onder begeleiding van pianomuziek. In hun repertoire zitten zelf geschreven teksten en muziek. Eén van deze zelfgeschreven liedjes voerden ze tijdens het concert uit: "Iedereen gelijk". Erg toepasselijk voor een Amnesty-concert! De Roermondse troubadour Ton Custers speelde een thuiswedstrijd en sloot het programma vóór de pauze af. Na de pauze verwendde niemand minder dan Gé Reinders met zijn band het publiek met zijn intieme en beladen liedjes.
De talentvolle zangeressen Puck en Krista Foto: Cord Beckmann Kees Spapens en Anne Cox van Amnesty Roerrmond zijn gastheer en gastvrouw
Foto: Cord Beckmann
Pagina 12
VRIJSPRAAK ACTIE IN RODALAND VOOR FILIPPIJNEN Door Karl Ostlender De groepen Rodaland en Nuth deden mee aan een solidariteitsactie rond de tweedejaars herdenking van de Maguindanao Massamoord in de Filippijnen. Amnesty Rodalland is de nieuwste groep in de regio Brabant-Limburg en opereert in Kerkrade en Landgraaf. Tientallen voorbijgangers lieten zich fotograferen. De reactie van het publiek op de actie was een overtuigend bewijs van solidariteit dat men ook aan deze kant van de wereld haar medeleven betuigd voor de families van de slachtoffers. Al deze bijdragen worden gebundeld in een boodschap aan de families tijdens de herdenkingsbijeenkomsten op 23 november in de Filippijnen. De Maguindanao Massamoord vond plaats op 23 november 2009. Er waren 57 slachtoffers, waaronder veel journalisten, geëxecuteerd tijdens een hinderlaag met onder andere 32 leden van een groep journalisten. Een ander mogelijk slachtoffer blijft vermist. Er zijn 197 verdachten geïdentificeerd, volgens een van de openbare aanklagers in deze zaak, zijn slechts 93 beschuldigden gearresteerd. Foto: Amnesty Rodaland
Met deze actie, samen met meerdere groepen hoopt Amnesty naast de solidariteitsbetuiging aan de families ook druk uit te oefenen op de Filippijnse autoriteiten. Het moet ertoe leiden dat de nog voortvluchtige beschuldigden worden gearresteerd en aangeklaagd in een eerlijk en openbaar proces waar recht wordt uitgesproken volgens internationale standaarden.
Foto: Amnesty Rodaland
Pagina 13
VRIJSPRAAK THEMA-AVOND IN EINDHOVEN OVER COLOMBIA
Door Marjan Gilsing
“Dit is… dit was, mijn zoon.” Zo begint Maria Ubilerma Sanabria Lopez haar verhaal in het vrijwilligerspunt in Eindhoven. Het is helaas een triest verhaal dat Maria komt te vertellen. Het is het verhaal van de ‘falsos positivos’. Het Colombiaanse leger arresteerde gewone burgers, dwongen ze guerrilla-uniformen aan te trekken, om ze vervolgens te executeren. Zo wilden ze aantonen dat het leger de strijd tegen het terrorisme aan het winnen was. Dit schandaal kwam in 2008 aan het licht en kreeg toen de naam Falsos Positivos. Maria was een van de gasten van het Centro Lationamericano de Orientación (C.L.O.) en Amnesty International. Zij gaven informatie over de burgeroorlog die al twintig jaar heerst, waarbij mensen gegijzeld worden en veel mensen sterven. “Dit is, was, mijn zoon, een kind van 16 jaar. Een jongen die in de 7e klas zat, die studeerde. We hadden zes jaar op het platteland gewoond waar hij naar een plaatselijke school ging. Hij kon mooi zingen en had veel dromen. Hij wilde later graag dierenarts worden. We verhuisden vier jaar geleden naar Bogota.” Maria’s zoon verdween op 6 februari 2008. Twee dagen later, op 8 februari, ging Maria aangifte van zijn vermissing doen. Bij het politiebureau aangekomen, bleek er niet veel interesse om deze vermissing op te lossen. “Hij is jong, hij is vast met vrienden en vriendinnen op stap, ga naar huis”, is wat Maria te horen kreeg. Maria ging zelf op zoek naar haar zoon, maar zonder resultaat. Pas acht maanden later ontvangt Maria het eerste nieuws. Niet van de politie, maar van een van haar dochters. Zij vertelt aan haar moeder hoe zij op televisie heeft gezien dat er een massagraf werd gevonden. Maria gaat hierop naar het forensisch instituut. Hier krijgt zij een foto van haar zoon. Hij draagt de zelfde kleren als die hij droeg op de dag van zijn verdwijning. Maar zijn wimpers plakken aan zijn wangen alsof hij veel heeft gehuild. Hij ziet eruit alsof hij is geslagen, mishandeld.
Maria vertelt nu met haperingen: “Ik had het gevoel dat mijn leven stopte”. “Het enige dat ik nog wilde was hem begraven. De officier van justitie vertelde dat hij met wapens was gevonden; dat hij dus een guerrillastrijder was en dat dat de reden was dat hij dood was. Ik kon niet meer nadenken van verdriet, ik kon alleen nog maar vragen wanneer hij was overleden.” 8 Februari om 3 uur middags: twee dagen nadat hij was vermist. De moeder krijgt het lichaam van haar zoon mee. Hij blijkt nu ineens andere kleren te dragen dan op de foto die zij kreeg op het forensisch instituut. Dit kan alleen gebeurd zijn nadat haar zoon in handen van het leger was gevallen. Het leger heeft de kleren gemanipuleerd om de moord te verdoezelen. Maria deed aangifte en werd slachtoffer van bedreigingen waarbij er hard spel gespeeld wordt. Zo wordt Maria door iemand die haar op een motor voorbij rijd aan het haar gegrepen en tegen een muur gesmeten met de mededeling dat zij haar mond moest houden, want anders zou haar hetzelfde lot wachten als dat van haar zoon. Ook haar dochters worden bedreigd. Maria liet zich niet intimideren en ging voorlichting geven op scholen in Bogota om jonge mensen op de hoogte te brengen dat dit soort moorden gebeuren. Inmiddels zijn er al veel meer aangiftes gedaan en is er zelfs een proces gestart. Maria: “Wat me heel erg zorgen baart, is dat door de angst die mensen hebben, ze liever hun mond houden. En ook dat er al een aantal moeders dood zijn gegaan van verdriet, omdat ze er niet over hebben kunnen praten. In Colombia is er eigenlijk geen steun voor de slachtoffers. Daarom voelen we ons verplicht om naar buiten te gaan voor steun. In Colombia zijn levens niet belangrijk, alleen geld.”
Pagina 14
