Voorkant..1. Voorwoord..3. Camping Les Chênes.4 Mandy Luiten. Au revoir les Pays-Bas, bonjour la France

Inhoudsopgave Voorkant………………………………………………………………………………………..1 Inhoudsopgave…………………………………………………………………………………2 Voorwoord……………………………………………………………………………………..3 Mandy @ Camping Les Chênes……………………………………………………………….4 Mandy Luiten Au revoir les Pays-Bas, bonjour la France……………………………………………………..6 Michelle de Boer Mijn verblijf als zomer au-pair………………………………………………………………...8 Nadine Driessen Organic Farming in Frankrijk………………………………………………………………...10 Carolien van der Horst Bonjour à tous………………………………………………………………………………...11 Sjoerd Beentjes Vélo, boulot, apéro, dodo……………………………………………………………………..12 Tim Bakkum

Salut tout le monde! Het jaar is alweer even begonnen, sterker nog, de tentamenweek staat alweer voor de deur. De nieuwe boeken hebben hun glans verloren, buiten regent het en de dagen worden steeds korter. Kortom, reden genoeg om terug te verlangen naar de zomer. Als steuntje in de rug, én om jullie alvast aan het dromen te zetten over de zomer van 2011, brengen wij jullie deze édition de vacances van Le Brouhaha. Boordevol zonnige vakantieverslagen van medestudenten die de zomer werkend in Frankrijk hebben doorgebracht. Bovendien geven zij jullie goede tips voor als je volgende zomer dezelfde stap wilt wagen. Naast deze werkverslagen kunnen jullie in deze speciale editie lezen over Michelle de Boer's belevenissen tijdens een talencursus in Nice. En omdat er altijd mensen tussen zitten voor wie één zomer in Frankrijk niet genoeg is, zal Sjoerd Beentjes ons het hele jaar op de hoogte houden van zijn avonturen in Parijs, waar hij een jaar aan de École Normale Supérieure studeert. Om deze speciale editie nog exclusiever te maken, hebben wij besloten Le Brouhaha dit keer uitsluitend digitaal uit te brengen. Begin december kunnen jullie weer een ouderwets gedrukt exemplaar van ons verwachten. Bijdragen hiervoor zijn altijd welkom op [email protected] of in ons postvakje op de derde verdieping. Veel leesplezier! Emma en Rebecca Hoofdredactie Le Brouhaha

Aan dit nummer werkten mee: Tim Bakkum Sjoerd Beentjes Michelle de Boer Nadine Driessen Carolien van der Horst Mandy Luiten Onder redactie van: Rebecca van Raamsdonk Emma Verhoeven

Le Brouhaha is een uitgave van de opleiding Franse Taal en Cultuur van de Universiteit van Amsterdam. E-mail: [email protected]

Mandy @ Camping Les Chênes Mandy Luiten Na van iedereen afscheid genomen te hebben, ging ik op donderdag 1 juli met de trein op weg naar camping Les Chênes in Padirac.

Toevallig had Emma, mijn toekomstige collega, dezelfde reis als ik geboekt en zouden we dus samen reizen. Nadat ik via sms had gecheckt dat ook zij veilig in de trein zat, kon ik rustig zitten en wachten totdat ik aankwam op Paris Nord. Daar aangekomen ging ik op zoek naar een meisje met een roze koffer en een geel vestje: Emma. Vanaf daar gingen we samen verder met DE franse metro naar Gare d’Austerlitz. Hoewel bang gemaakt door verhalen over vastzitten in metropoortjes met koffer, ging ik vol zelfvertrouwen naar de poortjes en liep vrolijk door. Gelukkig ging de metro niet alleen ondergronds en zag ik, voor het eerst in mijn leven, een stukje Parijs. Geweldig!!! Maar om een lang verhaal kort te maken, uiteindelijk kwamen we aan in Brive, waar we moesten overstappen op de stoptrein naar Rocamadour-Padirac, wat niet meer dan 1 wagon was. Daar zouden we opgehaald worden…. Maar helaas was er na ruim een half uur wachten nog steeds niemand te bekennen (op het hele station niet). Toen maar een taxi gebeld en die heeft ons uiteindelijk naar de camping gebracht en na een dag reizen kwamen we dan rond half 9 moe en hongerig aan op Camping Les Chênes.

Paspoort Naam: Mandy Luiten Leeftijd: 19 jaar Reisbestemming: Camping Les Chênes, Padirac, Dordogne Reisdoel: Leuke vakantie hebben en Frans verbeteren Eerst kennismaken met de eigenaren: Freddy et Magdalena Souillard, les Patrons. Daarna de rest van het personeel, iedereen meteen zoenen zonder verder hun naam te zeggen.. maar daar kwamen we de volgende dag wel achter. Nu eerst maar onze tent bewonderen. Ik deelde mijn tent met Emma, dat was een BTM, oftewel een vierkante vier-persoonstent met 2 slaapcabines, die de eerste 2 dagen nog heel netjes was… maar daarna een grote bende.

Van de omgeving heb ik helaas weinig gezien. Ik was met de trein gekomen en had dus geen auto tot mijn beschikking en aangezien Padirac echt een plattelandsdorpje is en het volgende dorpje op minstens 5 km lag, was ik afhankelijk van anderen. Vooral met boodschappen doen was dit lastig, aangezien de dichtstbijzijnde supermarkt op 10 km lag en dan was het ook nog eens bergachtig, dus fietsen zat er ook niet in. Gelukkig

waren er de eerste twee weken gasten die ons meenamen met boodschappen doen en daarna de ouders van Emma of mijn eigen ouders, die gelukkig ook nog langs zijn geweest. Met hen heb ik dan ook nog wel een paar keer wat bekeken, zoals Rocamadour. Dit is een van de grootste bedevaartsplaatsen na Lourdes. De stad is gebouwd tegen een rots aan. Bovenaan is een burcht, vanaf daar kun je lopend of met een lift naar beneden en dan kom je bij het klooster. Helemaal onderaan de rots is het stadje, wat echt onwijs toeristisch was maar wel heel leuk voor souvenirtjes.

Mijn persoonlijke favoriet was Autoire, dit was een heel klein dorpje waar we een keer een dorpsfeest hebben meegemaakt met een geweldige vuurwerkshow. Vlakbij het dorpje is een grote rots, waar ook een waterval is. Hier kun je echt heel mooi wandelen.

Officieel was mijn functie receptioniste, maar na een paar dagen kwam ik erachter dat ik eigenlijk manusje-van-alles was. De camping was opgesplitst in twee delen: de camping en het park. Ik werkte drie dagen bij de receptie op het park en hielp daar dan ook vaak in de snackbar, twee dagen bij de receptie op de camping en op zaterdag deed ik de controles van de mobile-homes en daarna uitsluitend de receptie op het park. Ik werkte dus zes dagen per week, waarvan vijf dagen alleen de middag en één dag, de zaterdag, de ochtend en de middag. Ik vond dit echt ideaal, ik kon ’s ochtends lekker uitslapen, beetje zwemmen, afwassen, lezen, ’s middags werken en daarna ’s avonds weer mijn eigen ding doen. Eerst even lekker wat drinken, daarna lekker eten en de rest van de avond was voor mezelf. Vaak zaten we met al het personeel samen bij iemand nog wat te drinken, waar Les Patrons niet altijd blij mee waren. Een avond waren we met al het personeel bij elkaar en we hadden (kennelijk) nogal veel lawaai gemaakt die avond. De volgende dag werden we allemaal op het matje geroepen wegens het slechte gedrag van het personeel. Er werd zelfs gezegd dat als dit nog eens zou gebeuren we onze spullen konden inpakken en naar huis mochten gaan. Er was namelijk een gezin vertrokken door de overlast van die nacht. OEPS! Maar al met al, heb ik echt een super leuke werkvakantie gehad. Ik had eigenlijk altijd het gevoel dat ik vakantie had, nooit dat ik aan het werk was. Als je dan ’s avonds lekker met zijn allen rond een kampvuur zit, is dat gewoon heerlijk. Of als ik aan het werk was, dan de hele tijd lol maken met de collega’s. En uiteindelijk heb ik ook mijn doel bereikt, ik spreek nu een stuk beter Frans dan toen ik wegging. Ik raad het zeker iedereen aan, volgend jaar ga ik weer!!

Au revoir les Pays-Bas, bonjour la France! Michelle de Boer “Wat bezielde me om hierheen te gaan? Wat doe ik hier? Kan ik niet gewoon terug?”, dit waren mijn eerste gedachten toen ik net vijf minuten in mijn kamer in het Franse stadje Nice was. Vervolgens liep ik in mijn korte broek met een luchtig t-shirt, heel veel zweetdruppeltjes op mijn voorhoofd en niet te vergeten acht flessen water die ondertussen voor mijn gevoel 12085324 kilo wogen door die o zo mooie stad in Zuid-Frankrijk. Zoekend naar straatnaambordjes die blijkbaar iedere keer verdwenen als ik ernaar zocht. Straatjes die niet op de kaart stonden, maar wel enorm groot waren in werkelijkheid, met heel veel zon en warmte. Ondertussen was ik al een half uur aan het ronddwalen (lees: verdwaald) op zoek naar mijn appartementje dat gewoon echt niet te vinden was. Wat me wel bracht tot de vraag waarom ik in m’n uppie naar Nice was gegaan. Ik was nog nooit eerder van huis weggeweest zonder ouders of vriendinnen en nu zat ik hier… Alleen, voor het eerst in Frankrijk (bizar eigenlijk, als je nagaat dat ik Frans studeer) en ontzettend zenuwachtig voor wat er komen ging. In mei heb ik de knoop doorgehakt. Ik was een eerstejaars Franse student en verliefd op de taal die ik eigenlijk beter wilde beheersen. En dat ging niet vanzelf… Op de universiteit was het niet makkelijk en iedereen raadde me aan om naar Frankrijk te gaan. Ik heb het zo vaak afgewimpeld met “Nee, het lukt me wel” en “Komt wel goed”, maar toen er meiden uit mijn klas zeiden om erover na te denken, heb ik in mei toch besloten na veel wikken en wegen een maand naar Nice te gaan. Daar zou ik dan een cursus Frans gaan volgen van juni tot juli, zodat het me volgend jaar wat gemakkelijker af zou gaan op de universiteit.

Mijn dag van aankomst was heel raar. Er was niemand thuis: ik woonde in een soort flat met meerdere ‘studenten’ en iedere verdieping had een gezamenlijke keuken. Niemand in de keuken, niemand in de kamers, alleen ik zat er wel. Om eens avontuurlijk te doen, ging ik gelijk daarna op pad om Nice te ontdekken met als gevolg dat ik verdwaalde. Uiteindelijk na het vragen van de weg (in het Frans!) ben ik toch nog thuisgekomen en probeerde ik de tijd te doden met het lezen van een boek in de gezamenlijke keuken, hopend op een teken van leven. En dat teken kwam er, alleen nogal stiekem: een jongen kwam stilletjes de keuken binnenlopen en ik begon met heel veel enthousiasme een gesprek. Wat bleek nou? Hij kwam alleen om een pan te stelen, hij woonde namelijk op de eerste verdieping en wilde zijn eten gaan maken. Na een paar subtiele opmerkingen over de supermarkten die dicht zaten, geen eten, etc., was de jongen bereid om eten voor me te koken. Goed begin dus! Later die avond ontmoette ik nog veel meer nieuwe mensen, zowel mensen die er al zaten als mensen die ook net waren aangekomen, en zoveel verschillende culturen! Mensen kwamen overal vandaan en iedereen had gelijk goed contact met elkaar, we zaten uiteindelijk allemaal in hetzelfde schuitje. Maar het betekende niet alleen feest, feest, feest. Om ons uit die droom te helpen, was er de volgende dag een toets om je niveau te bepalen. Dit duurde gelukkig niet de hele dag en het strand was daarna de volgende stop. Het enige nadeel wat daaraan kleefde, was dat het hele strand uit van die hele leuke kiezels bestond, maar het is wel weer eens wat anders dan onze Nederlandse zandstranden. De weken die zouden volgen bestonden vooral uit school. De lessen waren niet zoals de lessen van mevrouw Chatot: Frans en af en toe wat Nederlandse woorden er doorheen. Want

deze lerares ging het echt niet begrijpen als ik mijn zin in het Frans begon en zou eindigen in het Nederlands. Dit was wel een van de beste manieren om het beter te leren, omdat je gedwongen was om te praten. We deden zelfs een aantal woordenspelletjes in het Frans, klinkt heel kinderachtig, maar het was ontzettend leerzaam. En natuurlijk niet te vergeten: de grammatica. Thuis vind ik dat heel moeilijk, maar hier werd ik er steeds beter in. Er werd me zelfs gevraagd waarom ik nog in deze klas zat. Dus aan de hand daarvan ben ik weer een niveau hoger gegaan. Alleen bij Nice is het niet gebleven, de school organiseerde ook excursies naar andere plaatsen in Zuid-Frankrijk om ook wat Franse cultuur te proeven. We zijn daarom ook naar Antibes, Cannes, Monaco en nog wat kleine plaatsjes geweest. De mensen van school wisten hier ook wat ‘borrels’ waren en die hadden we de avond van de eerste dag. Tegelijkertijd weer zoveel nieuwe mensen ontmoet, en allemaal zo aardig. Iedereen was ongeveer van dezelfde leeftijd, wat betekende dat we dus in waren voor feestjes. We gingen ook uit, en dat was daar echt leuk! Ondertussen hadden we een grote groep vrienden en vriendinnen waar we ’s avonds een terrasje mee pakten, om vervolgens mee uit te gaan en om de volgende dag weer met z’n allen brak te ontbijten. Doordat we allemaal met mensen waren die overal vandaan kwamen, hadden we de meest hilarische momenten. Zo heb ik een aantal Spaanse meisjes Nederlands geleerd en zij mij Spaans. Bijles gegeven in het Frans aan sommige meiden. Het Zweedse meisje dat zo nu en dan mijn kamer binnenliep en begon te ratelen in het Zweeds om vervolgens dan “OEPS! Jij bent niet Zweeds” te zeggen. En tot slot woorden vergelijken met een aantal Zwitserse meiden, omdat ze toch Duits spraken en er

nogal veel overeenkwam. Wat ook nogal grappig was, was het eten. Ik maakte bijvoorbeeld kipkerrie en ik heb mensen nog nooit zo’n smerig gezicht zien trekken. Uiteindelijk hebben ze het wel allemaal geproefd, uit nieuwsgierigheid, en ze vonden het nog lekker ook! Dit leverde ook een aantal pasta-avonden op, waarbij onze Italiaanse vriendin voor de hele groep echte Italiaanse pasta maakte. Het WK kijken was er ook mogelijk! Ik mocht van mijn lerares de klas uit om de wedstrijd te gaan kijken tegen Brazilië! En de finale heb ik gekeken samen met een Spaans meisje in een kroegje waar meer Spanjaarden waren dan Nederlanders, heel fijn toen wij verloren. Zelfs nog naar de bios geweest, de hele film was Frans gesproken, zo leuk als de mond niet synchroon loopt met het geluid… Maar toch weer wat van geleerd! Dat is wel zo belangrijk. En tot slot een nationale feestdag meegemaakt: 14 juillet en dat was me toch iets bijzonders! Overal in de straten waren er activiteiten en aan het eind van de avond werd er vuurwerk afgestoken dat je hier niet eens met de jaarwisseling ziet! Langzamerhand vertrokken er mensen waar je net een band mee kreeg, wat natuurlijk echt niet leuk was. Maar wat ook duidelijk maakte dat de tijd voorbij vloog, alles ging zo snel. De laatste week was voor mij dus ook ingegaan en ik heb genoten van ieder moment. Totdat op een gegeven moment de laatste dag aanbrak. Het was niet leuk om afscheid te nemen, maar we hebben afgesproken om elkaar later nog eens op te zoeken. Voor mij was deze maand een van de leukste, mooiste, beste maanden die ik ooit heb meegemaakt. Het is een ervaring die je opdoet en voor altijd zal onthouden. Ik heb vrienden ontmoet waar ik nu nog steeds contact mee heb en ik zoveel leuke dingen

mee heb gedaan. Niet alleen dat maakte de ervaring onvergetelijk, ook het leren van de taal en het krijgen van een ontzettende zelfstandigheid. Ik ben voor mijn gevoel goed vooruitgegaan met Frans, ik ben niet meer bang om fouten te maken als ik spreek. En dat is toch echt iets wat ik daar

geleerd heb, omdat ik gedwongen werd te praten. Voor de mensen die er over nadenken om ook naar Frankrijk te gaan, doe het! Hak die knoop door en ga naar Frankrijk, het zal een van de beste dingen zijn die je ooit hebt besloten.

Mijn verblijf als zomer au-pair Nadine Driessen Deze zomer ben ik naar Frankrijk vertrokken om er vijf weken te verblijven als fille au-pair. Een perfecte gelegenheid om mijn spreekvaardigheid te oefenen en tegelijkertijd wat Franse cultuur op te snuiven. Mijn gezin was geen doorsnee Frans gezin, omdat ‘de vader’ Nederlands was. In de streek waar ik verbleef, komen dit soort multiculturele gezinnen naar mijn idee vaak voor. Het gezin woont namelijk in een dorpje vlakbij Genève, net over de Franse grens. De vader werkte in Genève op het C.E.R.N., dat wel bekend is om de deeltjesversneller die er zich bevindt. Hier werken veel mensen afkomstig uit veel verschillende landen.

Ik vond het best grappig dat, toen ik met de kinderen bijvoorbeeld naar zwemles ging, daar veel kinderen en ouders waren die twee talen spraken. Ook het fenomeen au-pair was bekend in de omgeving daar. Dat was wel handig voor mij, want mede hierdoor heb ik een Tsjechische au-pair ontmoet in het speeltuintje, waar ik gezellig mee kon kletsen en ervaringen mee kon uitwisselen. Het meisje was er ook voor de zomer, maar had het helaas niet zo getroffen met haar gezin; de ouders lagen namelijk in echtscheiding. Zelf had ik het wel getroffen met mijn gezin. Ik was al het vijfde meisje dat als au-pair kwam en ze wisten hoe ze een au-pair warm konden

verwelkomen en hoe ze zich op moesten stellen naar mij toe. Toen ik nog in Nederland was, zag ik best tegenop om vijf weken te gaan, dus ik was erg blij met een hartelijk welkom. De vijf weken zijn snel gegaan, mede omdat mijn vriend na de derde week een weekendje langskwam. We zijn toen lekker een weekend Genève ingegaan. Het gezin nam me bijna alle weekenden mee om leuke dingen te gaan doen. We zijn bijvoorbeeld een weekend naar Megève geweest, een wintersportplaats maar ook erg idyllisch in de zomer. Daar heeft het gezin een appartement. We hebben ook aan acrobranche gedaan (hoog in de bomen met een tuigje van boom naar boom gaan). We hebben een prachtige dag doorgebracht in Annecy, waar we hebben gegeten in een biologisch fastfood-restaurant van een 3 sterrenchef-kok☺. We hebben watervallen bekeken in de Jura. En we zijn daar van de langste rodelbaan van Europa afgeweest, een aanrader. Wat ik ook erg kon

waarderen was dat vader en moeder het leuk vonden over de gewoontes van de Fransen te praten en over hoe ze verschillen van de Nederlanders. Ook serveerden ze mij gerechten die ik nog niet kende, zoals verse complete artisjokken met mayonaise. Er staat natuurlijk wat tegenover: het oppassen. Ik paste drie dagen in de week op een jongetje van 9 en een meisje van 6 , de rest van de week was ik vrij. De dagen waarop ik ‘werkte’ was mijn opdracht om continu op de kinderen te letten en ze bezig te houden. Wat met name neerkomt op meespelen. Dat is gerust niet altijd even makkelijk om het leuk te houden voor een meisjesmeisje en een voetbaljongetje. Ze gaan dan na verloop van tijd natuurlijk uitproberen hoe ver ze kunnen gaan. Het jongetje heeft bijvoorbeeld een half uur bij de ingang van een speeltuintje gestaan, omdat hij naar een ander pleintje wilde. Voor de rest waren het lieve kinderen hoor, die het leuk vonden dat er eens een Nederlands meisje als au-pair kwam. De kinderen leerden een halve dag in de week Nederlands op school en spreken af en toe Nederlands met hun vader. Het was de bedoeling dat ik hen hielp met hun Nederlandse huiswerk, en ook met hun huiswerk Frans overigens (des cahiers de vacances ). Naast de Nederlandse les praatte ik voornamelijk Frans met ze. Vooraf was ik best nieuwsgierig naar hun niveau van het Nederlands maar dat werd snel duidelijk: “Ik ben Johannes en ik heb 9 jaar”. Best wel eens leuk om hen te horen stuntelen in mijn eigen taal. Alleen bij het honderdste: “Alle eendjes zwemmen in de water” was het niet leuk meer. Als ik vrij had was ik blij dat ik rustig kon zitten, het liefst met een luchtig Frans boek uit de supermarkt. Het was de kinderen gelukkig aangeleerd la fille au-pair enigszins met rust te laten als de ouders thuis waren. Omdat ik best veel dagen vrij had was het wel zo leuk nog andere dingen te ondernemen buiten het lezen in mijn

tuinhuisje of op het terras, het was immers vaak mooi weer. Zo ben ik met het kleine peugeootje dat ik ter beschikking had de bergen ingegaan om te wandelen door de Jura. Ook ben ik uitgebreid gaan shoppen en ik heb een rondleiding gehad in le Château de Voltaire. In Nederland doe ik dat niet zo snel alleen. Mijn Tsjechische vriendin ging ook wel alleen naar het zwembad maar dat ging me iets te ver. Het moeilijkste aan mijn verblijf vond ik het gemis van een eigen kennissenkring. Het gezin behandelt je niet hetzelfde als een familielid. Het schijnt in de regel na een tijdje beter te gaan, als de au-pair een kennissenkring buiten de familie opbouwt. Zo vond ik

mijn contact met de andere au-pair ook erg prettig. Een eigen kennissenkring opbouwen gaat makkelijker als je voor een jaar komt, omdat de meeste au-pairs dan een taalcursus volgen en eventueel aan sport doen. Het leuke is dat je een gezin van dicht bij meemaakt en dus veel van het cultuurverschil meemaakt. Ook waren de Tsjechische en ik het erover eens dat het best goed is om een tijdje uit je eigen leven te stappen en eens te ervaren wat je eraan mist, en wat je mist van Nederland. Mocht mijn verhaal je enthousiast hebben gemaakt, kun je eens een kijkje nemen op www.aupairworld.net. Ook voor jongens!

Organic Farming in Frankrijk Carolien van der Horst

Zomervakantie. Voor mij een directe link met Frankrijk. Een zomervakantie zonder stokbrood, heerlijke Franse kazen en bovenal de taal is voor mij geen goede zomer. Na het volgen van taalverwerving zat er niets anders op dan te doen waar het om draait in de zomer. Ok. Dat was dus duidelijk. Maar op welke wijze ging ik mijn taalvaardigheid daadwerkelijk in de praktijk brengen? Werken. Ja, en dat in de zomer. Druivenplukken? Een leuk idee, maar het verkeerde seizoen. Toch zou het iets in die geest worden. Geadviseerd door een vriendin, bezocht ik de website van World Wide Opportunities on Organic Farming van Frankrijk. Inschrijven en mailen maar, naar adressen in gewenste regio. Uiteindelijk was bellen een groter succes en vervolgens moest er een keuze gemaakt worden. Het is een kleine boerderij in de Ardèche geworden. Met ezels, geiten, kippen, allerhande gewassen en ga zo maar door. Dat betekende twee weken je vrijwillig inzetten voor de boerderij, wat een ongekend avontuur heeft opgeleverd. Samen met een vriendin meeleven in een Frans gezin. Een regelmatig ritme en dagelijkse taken, waarbij het vooral draaide om eten. Ofwel het voederen van dieren, het oogsten van gewassen of anders het bereiden van eten. Een uitzonderlijke Franse keuken. Een simpele, maar heerlijke dagbesteding en gegarandeerd zon! Voor ons een groot succes gebleken en voor de komende maanden een gemis van la gastronomie française!

Bonjour à tous Sjoerd Beentjes Alvorens jullie te vermaken met één of andere anekdote van iemand die zich nu al 3 weken lang - en lange weken waren het Parisien mag noemen, zal ik jullie eerst even een korte update geven over de situatie; de mijne welteverstaan. In 2008 ben ik begonnen met de opleidingen wiskunde en natuur- & sterrenkunde aan onze zo geliefde Universiteit van Amsterdam. Hoewel ik mijn keuze na het eerste jaar niet betreurde (echt waar) had ik toch de behoefte om er “iets anders” naast te gaan doen, om de routine van nieuwe theorie en sommen maken eens te doorbreken, hoe fascinerend en soms tegelijk belachelijk elegant de theorie dan ook was. Dit “iets anders” moest niets te maken hebben met modeltreintjes of achter een bal aan rennen, maar eerder een vaardigheid zijn die me toe zou staan meer te kunnen doen. Hoewel studies als economie of psychologie ongetwijfeld interessant zijn en je mogelijkheden vergroten, zijn het volgens mij juist moderne vreemde talen die het best aan deze eis voldoen. Denk aan een land om te bezoeken, om in te werken en in te wonen, denk aan boeken om te lezen, films om te kijken en mensen om te ontmoeten. Dus. Dan Frans. Natuurlijk. Als je dit leest, snap je ongetwijfeld wat ik bedoel. Na een roostertechnische interessant tweede studiejaar met buitengewoon veel pret met Le mot qu’il faut (heerlijk boek, nietwaar?) had ik aan het eind van het jaar de minor Frans er zo goed als op zitten. Helaas was ik er toen nog niet: lezen en luisteren gaat vrij goed en schrijven ook wel aardig, maar spreken blijft lastig; het is zo direct, dat je voelt dat het lastig is. Oefening baart kunst, maar het blijft pijnlijk wanneer je hard je best doet en je Franse gesprekspartner in kwestie overschakelt naar het Engels - vaak met

een lichte trots, want de meeste kunnen het best en dat willen ze laten zien ook. Wat betreft bureaucratie gingen de meeste zaken eigenlijk vrij vlot. Het vinden van een studio bleek niet de grootste uitdaging, dat was het regelen van internet, of tenminste, dat is het regelen van internet.. Daarnaast heeft dat kleine zinnetje “Les étudiants vont à la laverie pour laver leur ligne” een vrij grote impact gehad. Aangezien ik nog niet bijzonder veel ervaring had met het doen van de was – zoals het een goede jongen betaamt – kreeg ik tijdens het bezoek van mijn moeder vorig weekend, een gedegen uitleg. Nadat ik met uitleg en al achtergelaten was in de laverie om mijn eigen boontjes te doppen, de wasmachine vrolijk draaide en ik de veertig minuten wachttijd dacht door te gaan brengen met Zen and the Art of Motorcycle Maintenance (waarover meer wanneer ik het uitgelezen heb) kwam er een Fransman van eind dertig naast me zitten en begon een geanimeerd gesprek. Ik was nogal verbaasd. In tegenstelling tot sommige anderen word ik zo goed als nooit aangesproken door vreemden, laat staan mannen van eind dertig. Hij was een accountant die zijn kwartiertje pauze dat bedoeld was om de 4x4 jeeps van hiernaast te bekijken, gebruikte om mij te vertellen over de grote filosofen die wisten over het leven. Ene Montaigne passeerde de revue, en uiteraard Goethe (met bijbehorende quote uit Faust). Na een kwartier was zijn pauze om, en hij vertrok minstens zo snel als hij verschenen was. Dus, Zen and the Art of Motorcycle Maintenance, ik neem aan dat hij het kende. Daarna probeerde een ietwat aangeschoten meneer zijn wasmachine te verdrinken in een overdosis waspoeder. Nou goed, hilarisch die laveries.

De Franse bankrekening is overigens iets is wat je zo snel mogelijk wilt openen wanneer je in Frankrijk komt wonen, je hebt het nodig voor een metrokaart, de Vélibs, huursubsidie. Dat je het weet. Nou goed, daarom dus dit jaar in Parijs, dit jaar van wiskunde en natuurkunde in het

Frans. Tot zover de situatie, hopelijk volgende keer een anekdote. En misschien alvast de note to self, om buitenlanders die de sprong wagen om Nederlands te spreken niet meteen tekort te doen met een Engels weerwoord.

Vélo, boulot, apéro, dodo Tim Bakkum Est-ce que ça va toujours Palmyre Loisirs? –OUIII ! Est-ce que ça va toujours sur la scène ? – OUIII ! Est-ce que ça va le public? OUIII ! Ok, Tonton, tu peux nous envoyer le prochain crazy, c’est celui de Hey Baby! Non, Je n’ai pas travaillé comme animateur cet été, mais bien comme réceptionniste. Ne partant pas à l’étranger dans ma troisième année d’études, j’ai décidé de repartir en saison d’été. L’été dernier, j’ai travaillé en tant qu’animateur sportif dans un camping près de Perpignan, à Canet-enRoussillon. Cet été- là, je voulais faire et voir quelque chose d’autre. Comme j’avais pris la décision de partir un peu à la dernière minute, je suis passé à nouveau par Vacansoleil pour trouver une poste. On m’a proposé une poste à Palmyre Loisirs en Charente-Maritime. Ne connaissant pas la région et le camping, j’ai appelé ma future responsable et seule collègue néerlandaise, Mijke, pour me renseigner. Après le coup de fil j’étais convaincu… Après un long voyage, en car d’Eurolines (oui, c’est le moins cher), je suis arrivé à Palmyre Loisirs. Quel bonheur d’être de nouveau en France ! Parfois on l’oublie à cause de tout le stress de la vie quotidienne d’étudiant. Ma première journée sur le camping je ne travaillais pas encore, ce qui me permettait de l’explorer un peu tant il était immense, d’aller à la piscine, de m’installer (temporairement) dans le mobil-home et de louer un vélo (le moyen de transport principal au camping) pour la saison. Le soir, j’ai rencontré tous mes nouveaux collègues devant la grande scène au cœur

du village. C’était l’heure de la répétition générale pour le spectacle du soir. Le camping avait un programme d’animation étendu, dont, entre autres, les spectacles du soir. Chaque soirée, il y avait quelque chose sur la scène : des soirées jeux, des spectacles d’enfants, du karaoké et des grands spectacles à thème auxquels toute l’équipe de Palmyre Loisirs participait (donc moi aussi). Cette soirée-là, il y avait un welcome show. Un spectacle avec des sketches, de la danse et des chansons, pour souhaiter la bienvenue aux nouveaux clients. Après tous les spectacles, tous ceux qui veulent peuvent monter sur scène pour danser les danses du village : les crazies. Cette première soirée-là aussi, je suis monté sur scène pour danser les crazies que je venais d’apprendre après la répétition générale. Après le spectacle, tout le staff se retrouvait sur la terrasse pour boire un coup (comme d’habitude cet été). Rentré à deux heures du matin de la première journée, c’était déjà l’immersion totale.

Jamais je n’avais fait partie d’un groupe de jeunes français et là j’avais environ 15 noms à apprendre. Il a fallu m’appliquer : je me suis rapidement défait de mon habitude hollandaise de serrer la main aux filles que je ne connaissais pas encore : on fait la bise. Ne pas venir dire bonjour aux maîtres-nageurs à la piscine et s’allonger toute de suite en toute tranquillité sur un transat ne se fait pas non plus. « Ça fait 3 jours que tu es là, Tim, je pensais que tu ne viendrais jamais nous dire bonjour! ». Bien entendu, il y avait du boulot à faire aussi. J’étais le seul garçon dans une équipe de cinq jeunes filles et je n’avais pas d’expérience du tout. En un seul jour, j’ai eu toute ma formation de réceptionniste qui, bien sûr, ne suffisait pas. A cause de mon arrivée un jour plus tard, il n’y avait pas assez de temps. C’est en posant des questions que j’ai appris le travail de réceptionniste. Et au bout d’un mois, cela allait de mieux en mieux, j’avais plus de confiance, puisque ce n’est facile parfois quand les touristes français viennent avec des soucis ou des demandes que tu ne comprends pas. Aussi, était-ce le plus difficile de ce boulot : la résolution des problèmes. Les clients qui viennent à la réception, viennent pour des soucis la plupart du temps. Soit des problèmes techniques (un évier qui fuit ou une bouteille de gaz vide, une table cassée), soit pour toutes autres espèces de plaintes (du mécontentement de l’état du mobil-home, de la nuisance sonore, des vols de vélos d’enfant). Pourtant, il n’y avait pas seulement des associations négatives de la réception. En effet, la réception et les réceptionnistes sont les premières choses et personnes que voient les nouveaux clients. Contents d’être arrivés et fatigués, les nouveaux clients arrivent au comptoir. Ils y voient 5 filles et 1 garçon charmants et souriants qui les accueillissent de façon hospitalière. Après quelques règlements obligatoires, nous leur expliquons comment ça marche sur le camping et que nous faisons le maximum pour faire en sorte que leur

séjour soit le meilleur possible.

L’équipe de la réception

La réception était là aussi pour des renseignements divers (les (super)marchés, les horaires de bus, la meilleure plage pour les petits) ou la vente des tickets pour le zoo de la Palmyre ou des jetons pour la machine à laver.

A la plage à Saint-Palais-sur-mer

Malheureusement, je n’ai pas pu voir beaucoup de la région, parce que je n’avais ni voiture, ni permis. Pour visiter la région, j’étais donc dépendant d'autres. Par contre, on était à 2,5 kilomètres de la plage, donc j’y allais souvent. La Charente-Maritime est une région relativement plate et a une diversité naturelle : des plaines, des marais et des bois. Elle est aussi connue pour ses 4 îles (que je n’ai pas visitées). À côté de l’Île d’Oléron, on trouve le célèbre Fort Boyard.

Des cabanes de pêcheurs le long la côte

Ce que j’ai aimé le plus pendant cet été c’était que je faisais partie d’une équipe solide (presque) toute française. Cela m’a permis de beaucoup améliorer mon français et d’en apprendre beaucoup plus sur la vie quotidienne française. Comme j’étais logé dans un vieux bâtiment sanitaire rénové, avec des chambres et douches privées et la cuisine partagée, avec trois collègues français : l’un de la piscine, l’autre de l’école du cirque, je parlais français toute la journée.

Moi et un de mes colloques, Yann

Je vous conseille tous d’aller travailler en France, car à mon avis, apprendre le français en travaillant et en faisant, c’est le mieux. En plus, il fait meilleur qu’aux Pays-Bas et on gagne un peu d’argent aussi. C’est une expérience inoubliable. Je pense déjà à y retourner l’été prochain, puisque les deux mois à Palmyre Loisirs ont passé trop vite.

07:30 Réveiller, petit-déjeuner, se doucher. 08:40 A la réception en vélo. 08:45 Préparer l’ouverture de la réception 09:00 Ouverture de la réception 12:30 débaucher, toute de suite aux sundances (les danses du villages autour de la piscine) 12:50 déjeuner 13:15 Répétition sur la scène pour ce soir 13:45 retour au sanitaire, un petit moment de repos 14:30 Rembaucher à la réception 17:30 débaucher, rentrer, commencer à préparer à manger ou se reposer 19:00 réunion de l’équipe de la réception 19:15 répétition générale sur la scène pour ce soir avec toute l’équipe 20:00 manger/grignoter , petit apéro avec Yann (collègue de l’école du cirque) 21:15 se changer en costume dans les vestiaires. 21:30 début du spectacle 22:30 fin du spectacle, les crazys sur la scène avec les clients. 22:45 ranger les décorations, se changer 23:00 un verre au bar avec l’équipe ou apéro chez quelqu’un 02:00? Dodo

Toute l’équipe avant le spectacle Wild Wild West

Une soirée à la plage

Il y a plein d’autres choses que je pourrais vous raconter, parce que dans une seule journée il y a déjà plein de choses à faire. C’est pourquoi, pour finir je vous esquisse une journée moyenne à Palmyre Loisirs : Vendredi

Frankrijk

1 van 1

file:///Volumes/Nwsbrief/ch/verz/101004-01-nl-cj.htm

Franse taalkennis vergroten in Frankrijk en een top-zomer beleven?

Wil jij internationale ervaring opdoen in jouw vakantie, de Franse taal in de praktijk brengen, cultuur van het land opsnuiven en ben je graag onder de mensen? Dan is dit echt iets voor jou! Vacansoleil Jaarlijks werken er voor Vacansoleil Camping Holidays namelijk meer dan 1000 medewerkers en stagiaires op circa 350 topcampings in 16 Europese landen. Voor het seizoen 2011 zijn wij op zoek naar gemotiveerde en enthousiaste medewerkers die onze gasten een onvergetelijke vakantie willen bezorgen. Werken op een camping: “Niet alleen leuk, maar ook erg leerzaam!” Het gehele jaar door studeer je de Franse taal, maar gebruik je het ook? Tijdens het werk op één van onze campings, kun je jouw kennis ook echt toepassen. Op de receptie, in de animatie, het restaurant, de campingwinkel, als junior beheerder, overal kom je in contact met mensen en zul je jouw talenkennis dus moeten gebruiken. Je spreekt de gehele dag door Frans en krijgt een goede indruk mee van de cultuur en sfeer van het land. Werken in het buitenland geeft iets extra's! Werken in het buitenland geeft echt iets extra's. Weg van de vertrouwde omgeving, een ander land, een andere taal, een andere cultuur, veel nieuwe mensen leren kennen, zelfstandigheid, je sociale vaardigheden verder ontwikkelen en om niet te vergeten: een grote toevoeging op jouw cv! Interesse? Ben jij dus beschikbaar in de periode maart t/m oktober, of minimaal in de maanden juli en augustus, en zoek jij een leuke job met uitdaging in Frankrijk? Meld je dan nu aan bij Vacansoleil via onze website: www.vacansoleil.nl. Heb je nog vragen, dan kun je uiteraard contact met ons opnemen via telefoonnummer: 0031 40 – 844 77 48!

www.vacansoleil.com

04-10-10 10:03