Verbinden Onregelmatig verschijnende uitgave van de Zen Groep Breda
Voorjaar - Zomer 2013
Agenda De alledaagse geest is Tao – Tom Couvent de la Tourette - Harry Je doet het of je doet het niet !!!! – Harry Geluid - Tom Column van Harry
blz. 2 blz. 5 blz. 7 blz. 10 blz. 14
Veel leesgenoegen.
Zen Groep Breda - agenda Laat het maar komen. Ga ergens een groepje beginnen, als je die behoefte voelt, doe dat, naar je hart. Zit desnoods alleen maar in stilte met een paar mensen. Als het groeit, dan is dat een wonder. Het samen tot uitdrukking brengen van een ontmoeting. Dan kan er iets groeien tegen alle onwaarschijnlijkheid in. Heel langzaam, niet forceren. Je kunt het niet oproepen, maar het gebeurt. Elke keer weer samen de stilte ingaan. Ton Lathouwers, Steyl, 12 juli 2009
Zaterdag 28 september: 10.00 - 16.00 uur Zen-dag: samen een dag in stilte zitten. Met een toespraak naar aanleiding van een koan en afsluitend een sutra zingen.
Zondag 27 oktober 2013: 6.30 - 10.00 uur Meditatie + ontbijt, ter gelegenheid van 4 jaar Zen Groep Breda. Samen in stilte van donker naar licht en daarna ontbijten. Daarnaast zitten we elke maandag avond van 20.00 – 21.45 uur.
Alle activiteiten vinden plaats bij Ad Ballon. Opgeven en meer informatie is te vinden op onze website: www.zengroepbreda.nl .
NIEUW!: Daar vind je ook 3 toespraken van Hisamatsu over Linji, een vertaling van twee koans uit de Blauwe Rots en de laatste uitgaves van ons blad.
Geval 19 De alledaagse geest is de Tao (weg/waarheid) Mumonkan, een dialoog tussen Chao Chou (Joshu) en zijn leraar Nan Ch’uan (Nansen)
Chao Chou zit met een existentiële vraag: Wat is TAO? Anders geformuleerd: Leraar, alles in me verlangt ernaar om de essentiële waarheid te ontdekken, waar ik mijn hele leven al naar zoek, waar ik al dichtbij ben geweest maar wat me toch weer ontglipt, help me, ik sta met mijn rug tegen de muur. Het antwoord van zijn leraar Nan Ch’uan: “Alledaagse geest is TAO”. Alledaags, hier, op aarde, vandaag, elke dag. Niet buiten je, niet later, vroeger, boven of beneden, niet bij God, de natuurwetten, energievelden of wat dan ook. Maar dit antwoord is niet genoeg voor Chao Chou. Wat moet hij met die alledaagse geest. Hij vraagt: “Als dat zo is, zouden we ons daar naar moeten richten?” Het antwoord schept nog meer verwarring: “Als je jezelf er naar probeert te richten, raak je er steeds verder vanaf”. Je nergens op richten, nergens naar zoeken, geen doel, niet vluchten in “het doel van Zen is verlichting”. Maar wat dan, stoppen met zoeken lijkt bijna net zoiets als stoppen met ademen. Wat moet je met zo’n antwoord? Waar moet ik dan? Chao Chou’s wanhoop klinkt door in zijn ultieme poging: “Als we het niet proberen, hoe kunnen we dan weten of het Tao is?” En dan nog zeggen dat Koans raadsels zijn, hier wordt een fundamentele paradox haarscherp neergezet. Het antwoord van Nan Ch’uan raakt zijn (en mijn) hart: “Tao behoort niet tot weten of niet-weten. Weten is een illusie, niet weten is nietszeggend (onnozelheid). Als je werkelijk de Tao waar geen twijfel is, bereikt, is deze als de grote leegte. Uitgestrekt en grenzeloos. Voorbij juist of onjuist” Sleutelwoord lijkt voorbij, net zoals in de hart sutra. Voorbij weten en niet-weten, voorbij goed en kwaad, voorbij leven en dood. Is dat terugkeren in je thuis dat je altijd meedraagt? Is dat leeg worden? Niet vragen? Grenzeloos? Alles is mogelijk? Zonder je erop te richten? Alledaags én uitgestrekt? Is dat mogelijk? Voor iedereen?
2
De beweging voorbij, zonder dat je er iets voor hoeft te doen. Alleen maar in stilte blijven zitten en de tak waaraan je je vast klemt los te laten. En zelfs dat gebeurt op een gegeven moment zonder dat je er iets voor hoeft te doen. Als je werkelijk klem met je rug tegen de muur zit en geen enkele uitvlucht, illusie, redenering meer soelaas biedt, dan is er de mogelijkheid voor een stap. Een stap, diep van binnen, in de alledaagse wereld die dezelfde stap is. Zoals in de gelofte aan de mensheid: Laat ons met mededogen de gelofte afleggen het diepe verlangen van de mensheid naar bevrijding van haar ware Zelf werkelijkheid te doen worden en een wereld bouwen waarin iedereen waarachtig en in heelheid kan leven. Dat is je bron van kracht en rust, om inhoud en vorm te geven aan mededogen als fundamentele waarheid. Dat is zowel de bron waaruit je handelen voort komt als je handelen zelf. Ook en juist als het lijden onverklaarbaar je bij de strot grijpt, van jezelf, van je naaste, van onbekenden. Omdat het voorbij weten en niet-weten is. Waar alle verleidingen niet kunnen komen. Het ongeborene, van waaruit het vloeibaar wordt en weer gaat stromen. Geleidelijk aan verandert het zoeken van karakter, het blijft proberen het ongrijpbare te benaderen maar steeds meer vanuit een grond die doorschemert dat je er niet uit kan vallen. Aan de ene kant je laten uitdagen door bijvoorbeeld koans, zitten in Zazen, of op welke manier dan ook je een pad volgt. Aan de andere kant, tegelijkertijd, je hoofd buigen, in overgave, door te wachten, op het onverklaarbare. Dat je niet kan afdwingen, dat je niet kan creëren, dat buiten alle handelingen, buiten alle beelden, buiten of, beter nog, voorbij alles is. Maar dat je soms even ervaart. Dat je je hoofd mag buigen, dat je mag wachten, in stilte. Voor mij is dat het woord genade. Die voorbij elke logische verklaring is, voorbij elk symbool, voorbij alles wat ik vast kan pakken. Daar waar geen tak meer is waaraan ik me met mijn tanden nog aan vast klemmen. In een andere koan (28, blauwe rots) wordt het de waarheid die nog nooit uitgesproken is, genoemd. En toch probeert Nan Ch’uan in die koan die nooit uitgesproken waarheid te benaderen, net als in deze koan. Die koan laat indringend inzien dat
3
alhoewel je erover niet kan spreken, je toch moet spreken. Dat je niets anders kan doen dan spreken, al zit je eeuwen in stilte, spreek desnoods in stilte. Of, naar nu getrokken, met het ‘noise” geweld van the Swans, waar je in het oog van de storm dezelfde stilte als Zazen kan ervaren. Hoe paradoxaal dat ook lijkt. Zoals de stilte die spreekt door de bloem van de Boeddha, de glimlach die ontvangt. Op welke manier je het ook uit, als het uit het hart komt, desnoods verwrongen en bedekt door stof, dan hoort de wereld die uiting. Leeg worden is ruimte creëren om de ander te ontmoeten, om je omgeving, de schepping te ontmoeten, om het te laten stromen. Waarbij elk middel goed is, stilte of geluid, afstand of dichtbij, bekend of onbekend, een gebaar, of wat dan ook. Maakt niet uit, als het uit je bron komt, van binnen naar dat andere binnen en andersom. Voor iedereen en elke situatie uniek. Zonder vooringenomenheid, illusies of wat dan ook proberen de ander te ontmoeten, is dat niet de eerste gelofte? Hoe talrijk de poorten ook zijn, hoe potdicht ze lijken, als muren waar je tegen aan botst, ook de dikste muren kunnen oplossen. Die soms zo onmogelijk lijkende beweging is er voor iedereen. Dat is de kern van de eerste gelofte, voorbij en tegelijk als een ommekeer, kom je thuis. Oneindig onderweg en toch thuis. Wat een wonder dat af en toe te mogen ervaren. En die waarheid die nooit is uitgesproken?
Dit is het woord dat waar is, niet meer vertekend door illusie, het woord dat uit het hart komt en dat luidt: gegaan, gegaan, voorbijgegaan, en met alles samen zelfs voorbijgegaan aan het voorbijgaan.
Ontwaakt zijn!
4
Couvent de la Tourette - Harry Dominicaner klooster in het franse plaatsje L' Arbresle. (25km van Lyon) Gebouwd door Le Cobusier in betonstijl met ramen die een geweldige lichtinval geven. Vooral in de ochtend en de avond. Dit roept en prachtige verstilde sfeer op. Heel fijn voor de reden waar we hier voor zijn: stilte en meditatie. De reis hier naartoe was ontspannen en gezellig. Vroeg op. Half zeven vertrek. Auto vol geladen. Kitty, Gerard, Louis en ik. Ongeveer 18.00 uur kwamen we aan. We maken zelf het programma. Vooral stil zijn. Alleen tijdens de maaltijden praten we, hebben we afgesproken en we doen mee met de gebeden van de kloosterlingen. We hebben ieder een eigen kamertje. Tijdens de maaltijden ontmoeten we Guy. Een jongen van begin twintig, uit Limburg. Op een kruispunt in zijn leven, op weg naar Santiago. Leuk met hem te praten, niet oppervlakkig, meteen heel open. Ik herken dat soort ontmoetingen van mijn eigen tochten en hoe waardevol die zijn als je onderweg bent. Kwart over zeven beginnen we 's morgens met een half uur mediteren in de grote kerk. Er is niemand alleen wij. Daarna de ochtenddienst van de kloosterlingen en het ontbijt. Van 10.00 tot 11.45 weer mediteren. Op het eind zingen we de sutra van Kuanyin. Het gaat niet helemaal zoals we dat gewild hadden. De kerk galmt nogal, maar het is een mooie sutra. Kuan-yin is in het Chinese en Japanse boeddhisme de manifestatie van wat in het christendom Maria en de moeder Gods is. In het Tibetaans-boeddhsme is dat Groene Tara. Je krijgt daar hulp van in moeilijke tijden, extra komische energie (genade) kun je ook zeggen.
5
Na de lunch, samen met de kloosterlingen en....alweer wijn, even vrij. Siësta of wat lezen of wandelen, wat je wilt. Om drie uur gaan we verder. Dan twee uur mediteren met een stukje van Kitty uit een boek van Henri Nouwen. Daarna in relatieve stilte een wandeling om het gebouw en door het bos. Ik ben niet naar de dienst van 19.00 geweest, want Guy wilde graag met mij praten. Na het avondeten liet Gerard ons een dvd zien van de architect Le Corbusier. Heel interessant. ( op you-tube vind je 35 filmpjes als je zoekt op Le Corbusier en La Tourette) Woensdagmorgen, serene stilte in de grote kerk, waar we met vier man mediteerden. Het bijzondere van dit klooster van Le Corbusier is ook, dat waar een klassiek klooster een overdekte galerij heeft om de binnentuin voor de kloosterlingen om te mediteren en gebeden te doen, dat hier gesitueerd is op het dak en niet overdekt is. Wij mochten bij hoge uitzondering hier onze loopmeditatie doen. Wij zijn er een uur gebleven. Ook Guy liep mee. Hij vond het fijn, maar moest er wel aan wennen, bijvoorbeeld aan het tempo. Slow.... Dit is een geliefde plek voor de kloosterlingen, omdat het stil, buiten is en besloten door een 1.70 m. hoge muur. In contrast met het grote galmende klooster, waar elk geluid versterkt lijkt te worden. Tijdens de maaltijden hebben veel gelachen en ook heel fijne gesprekken gehad. De urenlange meditaties zijn fijn. Je bent naar binnen gericht en niet naar buiten, zoals normaal. Je bent je gewaar van je lichaam en je gevoel. Ook ben je je bewust van een heleboel gedachten. Je merkt ook dat die allemaal weer weggaan, als je er verder geen aandacht aan besteedt. Wonderlijk wat je zoal denkt als je er van een afstand naar kijkt. Louis had een erg mooie tekst over vergeving. 's Avonds hebben we in de grote kerk gezeten toen de zon onder ging. Stilte, rust en steeds minder licht. Ik wil luisteren naar de stilte. Wat dat ook mag zijn. Guy is weer onderweg naar Santiago. Slaapt vannacht weer ergens in het bos, in zijn tentje. Morgen is het donderdag en gaan we weer naar huis. Eerst nog het ochtendprogramma en dan gaan we rijden. Het zal wel heel laat in de avond zijn voor we weer in Breda zijn. Het waren fijne dagen.
6
Je doet het of je doet het niet !!!! - Harry Soms komen we in een dilemma, een situatie waarin we twijfelen of we nu iets moeten doen of juist niet. Of in het algemeen... moeten we actief zijn in het leven en van alles doen, of kunnen we rustig teruggetrokken van de wereld, allemaal aanzien wat er zoal gebeurt ? Bij niet handelen in het leven, denken we bijvoorbeeld aan contemplatieve
kloosterorden
of
bijvoorbeeld
sadhu’s
(heilige mannen) in India. Sommige mensen vinden ook meditatiedagen maar niets. Je zit dan de hele tijd maar niets te doen op dat kussentje. Daar staat tegenover het handelen (het werken in de wereld), het idealisme, sociale hulp, er is zoveel te doen, zoveel armoede en eenzaamheid, zoveel dukkha. Hoe onpeilbaar de oorzaak van lijden ook is, enz… Het thema speelt ook in de Vedanta. Het is het centrale thema in de Bhagavad Gita. Arjuna twijfelt tussen handelen en niet handelen (strijden of niet strijden) en vraagt Krishna om raad. *
Iedereen vraagt zich wel eens af, moet ik nu iets doen, of kan ik beter niets doen. We kunnen daarin zelf beslissen, dat is onze vrijheid. We kunnen met onze vrije wil altijd kiezen of we iets doen of niet, of we iets zus doen of zo. We doen dan dingen omdat we daarvan een resultaat van verwachten. In het algemeen willen we dat onze daden positieve dingen brengen. Vrijheid, geluk, gezondheid en vrede bijvoorbeeld, sommigen zelfs verlichting. We willen niet ervaren dat we beperkt zijn (onvrij) en ongelukkig. Ons handelen heeft een doel, een doel voor onszelf als we er goed naar kijken. En daar is niets mis mee.
7
Maar wat de resultaten zijn van wat we doen, weten we niet. Dat valt buiten onze wil. Dat kan met al onze bedoelingen, goed of slecht uitvallen. Dat hebben we niet in de hand. We hebben er ook geen invloed op, al willen we dat wel graag en proberen we het ook. Maar nogmaals het kan goed uit pakken of niet, of….. is soms niet helemaal wat we er van verwacht hadden. De resultaten van ons handelen volgen altijd de wetten van de natuur
en die wetten zijn onpartijdig en falen niet.
We kunnen maar beter afzien van voorkeur of afkeer van het resultaat, het kan ons alleen maar frustreren. De regels van de natuur
(het universum, Brahman, Tao,
God) houden geen rekening met wat wij, als “duale ego’s”, willen. Het gaat zoals het moet gaan, of we dat op dat moment nou leuk vinden of niet. Laat ons doen en laten in vrijheid gericht zijn op het goede en laat het met de juiste intentie worden uitgevoerd. We moeten niet te vastzitten aan het te verwachten resultaat. Dat zou ons het beste neutraal kunnen laten in de overtuiging en het vertrouwen dat het daarna gaat zoals het moet gaan, “geregeld” door dat wat wij ten diepste zijn, door ons ware zelf. ( God als je dat liever hebt). Als je dat kunt zien, geeft het veel rust en vrede in jezelf. Zo kan handelen een middel zijn om je voorkeur of afkeer ten opzichte van het resultaat te relativeren en los te laten. Ons handelen wordt verricht door ons lichaam, waarbij onze gedachten, onze wensen en verlangens dat doen en laten sturen. Zo doen we dat met alles wat we doen. Dingen die we doen voor de natuur. Dingen die we doen voor de medemens. Dingen die we willen voor ons bezit, onze liefde, ons geluk. Daarvoor moeten we handelen, anders gebeurt er niets. Met de beste bedoeling en de beste intentie. In vertrouwen dat het resultaat goed en rechtvaardig is, ook al begrijpen we er soms niets van. De verschijningsvorm, die we zijn, kan niet anders dan handelen. Een lichaam moet handelen, moet zichzelf minimaal instant houden. Dat lichaam is iets tijdelijks wat steeds verandert. 8
Maar wat wij echt zijn, (bewustzijn, liefde) is onveranderlijk en blijvend en kan niet handelen, kan niet veranderen. Het doel van het leven is te zijn wie we echt zijn. En degene die we denken dat we zijn, moet handelen om dat te ontdekken, te leren kennen. Handelen is dus een middel om te komen tot kennis van je ware zelf, wat niet kan handelen. Let’s do it !!
Harry
* Bhagavad Gita (hoofdstuk 5, vers 1 t/m 4 )
Het pad van belangeloos handelen.
Arjuna sprak: Krishna, U prijst het opgeven van handelen aan, en evenzeer het pad van belangeloos handelen. Welk van beide is het beste ? Vertel me dat met zekerheid.
Krishna sprak: Zowel het opgeven van handeling als het pad van belangeloos handelen, leiden tot bevrijding. Maar van beide is het pad van belangeloos handelen het beste pad. Wie geen verlangen of afkeer (van de resultaten van handelen) heeft, mag beschouwd worden als iemand die altijd onthecht is. Want vrij van dualiteiten, zal hij gemakkelijk bevrijd worden van gebondenheid. De onwetenden maken verschil tussen het pad van kennis en het pad van belangeloos handelen. Maar de wijzen weten dat als je, je toelegt op één pad, je de vruchten van beide verwerft.
9
Geluid
- Tom
SWANS - The Sound
And wide are your delusions, Deep red is the space behind your eyes, Closed forever is the door to your room, But inside, there lives the sound, You despise, but I love...
Mother, I was wrong I am wrong You were wrong I am wrong
De groep The Swans maken al 30 jaar noise muziek, opgebouwd uit vele lagen, vaak 20 – 30 minuten lange songs. Deze herrie heeft het wonderlijke effect dat je meegevoerd wordt naar het oog van de storm en daarin, als het ware, de stilte kan ervaren. De stilte van het geluid dat van binnen leeft, die je letterlijk laten voelen wat diep van binnen in je leeft. Bijvoorbeeld in hun prachtige song “The sound” uit 1996. Te beluisteren op You tube. Met de tekst herdenkt bandleider Michael Gira zijn juist overleden moeder, die jaren aan depressies en wanen leed. In de tekst probeert hij te pakken, wat dat was, bij zijn moeder, die dat geluid diep van binnen verachtte? Het raadselachtige einde, dat hij zacht zingt na een minuten lang langzaam variërende geluidsgolf, laat veel open. Het geluid dat zijn moeder verachtte en hij lief had. En in die tegenstelling waren ze allebei verkeerd. Allebei? Wat betekent deze ontkenning?
10
Mijn moeder had een periode van een aantal jaren veel last van wanen totdat ze de laatste jaren van haar leven wegzakte in een uitgedoofde toestand. Tijdens die periode van wanen zag ik dat al haar zekerheden verdwenen, haar christelijk geloof verdween, de expressie van haar liefde voor haar kinderen werd steeds dunner, alleen haar kleinkinderen konden activiteit bij haar oproepen. Het moment waarop ik haar, gevangen in een psychose, op de grond van haar verzorgingsflat zag liggen en ik volkomen machteloos was om haar hier uit te halen, staat ruim 15 jaar later nog altijd op mijn netvlies gebrand. De reden waarom ik dit hier schrijf is omdat het verval van mijn moeder, haar lijden, haar wanen en uiteindelijk haar uitgedoofde toestand een zeer belangrijk ankerpunt vormen in mijn “Zen” ontwikkeling. Een tegenpool tegen al te veel halleluja gedoe, een ingebrande waarschuwing dat het lijden meer is dan existentiële angst voor de dood. Dat ook de existentiële angst voor het leven bestaat, al dan niet vergroot door allerhande psychische “ziektes”, en vertrapt worden door onverschilligheid en wrede machtsuitoefening. Dat niet alles te verklaren is. Haar aftakeling heeft grote invloed op mijn “houding” in Zen. Hoe moeilijk het is, om te “ervaren” dat de uitspraak Elke dag is een goede dag ook de wanen van mijn moeder omvat. Ik denk dat anderen, in hun Zen oefening, ook van dit soort ingebrande merktekens hebben. Een overleden kind, je partner die je verloren hebt, zelfmoord in je naaste omgeving, onbereikbaarheid, ze zijn anker punten in je zen oefening. Als je wegzakt in de wurggreep van de vraag waarom. Wat is de zin? Soms kunnen ook deze littekens en onmogelijke vragen deel van je oefening worden, moeizaam, weerbarstig, vaak glipt het weg. Heel af en toe mocht ik ervaren dat er van binnen in haar nog “geluid” was. Ik besluit met een tekst die ik in juni 2001 schreef over mijn moeder. Wat doet het met je, diep van binnen, als je moeder onbereikbaar lijkt. Je ziet haar wegkwijnen en alles was ze was verdwijnen, zo lijkt het. Je probeert vast te houden dat ze er toch nog altijd is omdat die “Sound” altijd blijft? Hoe zit dat met het Ware Zelf bij mijn moeder, in die genadeloze aftakeling. Die ze niet kon plaatsen, waardoor ze haar geloof verloor, slachtoffer werd van haar wanen en ten slotte haar persoonlijkheid verloor. En toch, zelfs in dat laatste jaar was ze, op de een of andere manier, nog altijd aanwezig.
11
Deze tekst heb ik geschreven juni 2001, een jaar later overleed mijn moeder. In 1982 kreeg ze de diagnose Ziekte van Parkinson. Na de dood van mijn vader in 1989, nam deze ziekte eerst steeds meer van haar lichamelijke kwaliteiten weg en de laatste 8 jaar geleidelijk steeds meer van haar psychische kwaliteiten, eerst met heel veel wanen en angsten, de laatste jaren gleed ze weg in een stille wereld, ver weg.
Bijna elke week ga ik op bezoek bij mijn moeder, die in een verpleegtehuis in Bilthoven woont. Ze zit daar nu drie jaar. Drie kwartier heen, een uurtje daar en drie kwartier terug. Soms met een of twee van de jongens erbij. Het begint routine te worden en de laatste tijd betrap ik me steeds meer op een lichte tegenzin, het wordt meer en meer een plicht. Ze geeft me nog altijd een blijde glimlach als ze me ziet, maar heeft weinig concentratie vermogen, haar ogen dwalen voortdurend door de ruimte, zijn dof, of ze valt in slaap, de periode van wanen is voorbij. Ze spreekt nauwelijks meer, kan niet meer lopen, er is weinig meer over van wat ze ooit was. Ik heb toch nog vaak het idee dat ze “iets” heeft aan onze bezoeken, en waarschijnlijk heb ik zelf ook nog altijd “iets” aan deze bezoekjes. Hoe lang zal dit nog door gaan? Haar voeten zijn door de Parkinson ondertussen krom gegroeid, ze trilt nog meer dan vroeger maar ziet er verder relatief goed uit. Wat er in haar hoofd omgaat, wat er nog over is van vroeger, is een raadsel.
Vorige week ging ik alleen naar haar toe en al bij binnenkomst keek ze nogal helder uit haar ogen en lachte me tegemoet. Er kwamen zelfs wat woorden uit haar mond, zonder samenhang weliswaar. Nadat we appeltaart hadden gegeten in de gemeenschapszaal gingen we naar haar kamer. Ze heeft het geluk (alhoewel denk ik, vooral ons geluk) dat ze een eigen kamer heeft. Ik zette een CD van Pavarotti op, met aria’s die zij en/of haar vader ook gezongen hebben. Het laatste jaar reageert ze nauwelijks nog op muziek, terwijl ze er vroeger gek op was.
Maar deze keer reageerde ze direct op een aria van Puccini die mijn opa vroeger ook heeft gezongen en ze moest huilen, iets wat ze al jaren niet meer gedaan heeft. En ik meende haar te horen zeggen dat het zo jammer was dat het voorbij was en ik meende dat ze de naam van mijn vader zei. Haar ontroering duurde enige minuten en ook daarna bleef ze bij de muziek en humde ze mee met de melodie.
12
Hoe werkt dat in godsnaam in dat hoofd, wat leeft er daar nog en welke emoties gaan er nog schuil achter het scherm van dementie? Zit er diep in haar nog een vat vol herinneringen, ervaart ze soms nog weemoed en verlangen naar vroeger, toen ze aria’s van Puccini en Verdi zong. Waar is ze zelf, nu haar hersenen langzaam maar zeker de afgelopen 20 jaar afgebroken zijn door Parkinson?
12 jaar later kwam deze tekst voorbij, van Beckett.
Niets en toch een vrouw. Oud en toch oud. Op ongeziene knieën. Voorovergebogen zoals liefelijke herinneringen sommige grafstenen doen buigen. Zelfde voorovergebogen voor alles. Zelfde grenzeloze ruimte uiteen. Zo’n laatste toestand. Allerlaatste toestand. Tot op de een of andere manier minder vergeefs. Slechter vergeefs. Alles afgeknabbeld tot niets zijn. Nooit niets te zijn.
13
Bekertje van piepschuim.
Column van Harry
Swami Dayananda is een Indiase vedanta leraar waar ik graag boeken of artikelen van lees. Hij is al oud, kan de dingen vaak duidelijk maken, zodat ik het zelfs snap. Het volgende verhaaltje van hem wil ik jullie niet onthouden.
Laten we eens doen alsof een bekertje van piepschuim een menselijke geest heeft en zelfbewust is. Ik vraag het bekertje: Wie ben jij ? En het antwoordt: Ik ben een bekertje van piepschuim. Vertel eens wat over jezelf. Ik ben een bekertje voor eenmalig gebruik. Mensen gooien me weg. Ik ben een sterveling. Je bent inderdaad een bekertje van piepschuim, maar toch ben je dat niet. Je bent het wel en je bent het niet. Wat bedoel je ?? Je bent geen bekertje. Je bent piepschuim. Het gewicht van het bekertje is het gewicht van piepschuim. Bedoel je dat ik piepschuim ben ?? Ja , je bent piepschuim. Waar is het bekertje ? Er is geen bekertje aan de bovenkant van het piepschuim. Er is geen bekertje binnenin het piepschuim. Het gewicht van het bekertje is niets anders dan het gewicht van het materiaal, piepschuim. Alles wat hier is, is piepschuim in een bepaalde vorm. Een vorm die bekertje wordt genoemd. Jij bent piepschuim. Zelfs als ik het bekertje breek, blijft het nog steeds piepschuim. Je bent werkelijk onsterfelijk, biologisch niet afbreekbaar. Niemand kan jou uit de weg ruimen. Ook al gooien ze je weg, na miljoenen jaren zul je er nog steeds zijn omdat je piepschuim bent. Hoe kan ik dan toch een bekertje genoemd worden ?? Dat komt omdat het bekertje wel piepschuim is, maar piepschuim niet het bekertje. Wauw !! Ik ben niet te vernietigen. Ik ben onsterfelijk!! HET BEKERTJE WERD VERLICHT. Het bekertje is vol en heeft geen enkele leegheid meer.
14
