Voor mensen die zorgen
1 februari 2011
Madelon Dekker MBO-uitblinker leert veel op de Veldvliegerweg
Odibaan wordt zelfstandig!
De nieuwe CAO komt eraan
Nieuwe kansen voor de jobcoachorganisatie
Hoe belangrijk is dat voor jouw motivatie?
Fotodagboek: Loirestraat | Odion en De Veldschuit De column van Petra | Sabine Koning werd teamleider Vrijwilliger Katja Bartels leerde gebarentaal | Zaanstreek Zuid bij elkaar op werkbezoek | Tien vragen aan Joost Hattink
In deze Rondje Odion Een rondje Odion
2
Fotodagboek van Annette Aydin, van Loirestraat Wonen
3
Eric van der Eerden over de verzelfstandiging van Odibaan
4
Dáárom werkt Madelon Dekker bij Odion
6
Odion en… buurtcentrum De Veldschuit In discussie over de nieuwe CAO voor de gehandicaptenzorg
7 8
Van de OR
10
De column van Petra
10
Sabine Koning nam een teamleider waar
11
Vrijwilliger Katja Bartels leerde eindelijk gebarentaal
12
Het cluster Zaanstreek Zuid ging bij elkaar op werkbezoek
13
In dienst, uit dienst
14
Nieuws in het kort
15
Tien vragen aan Joost Hattink
16
Colofon Impuls is een uitgave van de stichting Odion. Odion biedt ondersteuning aan mensen met een handicap. Impuls wordt verspreid onder medewerkers en vrijwilligers en verschijnt drie maal per jaar. Stichting Odion Postbus 138 1440 AC Purmerend T: 0299 - 412 812
Het woord ‘vroeger’ is wat besmet, dus dat we gebruiken we maar niet. Maar er was een tijd dat de directie regelmatiger dan nu op de locaties kwam. De deur stond meestal open en er was altijd tijd voor een praatje of er kon een hapje meegegeten worden. ‘Nabijheid’ is nog altijd een wezenlijk kenmerk van de organisatie, maar er is veel veranderd. De directie werd Raad van Bestuur en de taken verplaatsten zich ongewild meer naar kantoor. De kwaliteit van de zorg is ontegenzeggelijk toegenomen maar dat kan ook gezegd worden van de omvang van de bestuurlijke processen.
Het fotodagboek van teamleider Annette Aydin van de Loirestraat Wonen Annette Aydin werkt vanaf april 2010 bij Odion en vindt het enorm leuk. Hoewel de nieuwe locatie soms nog wat kinderziekten vertoont, noemt ze haar werk zelfs een cadeautje: ‘We hebben geweldige cliënten die je ziet groeien in hun nieuwe omgeving, een fantastisch team en zitten op de mooiste plek van Purmerend. Wat wil je nou nog meer?’
Wij prijzen ons gelukkig in een organisatie te werken waar wij ook nu de mensen om wie het gaat in het vizier hebben. Dat zijn natuurlijk de cliënten, maar ook onze medewerkers. Wij vinden het heel belangrijk om te weten wat hen beweegt, waar zij tevreden over zijn maar ook waar zij last van hebben. De formele medezeggenschap van cliënten en medewerkers is belangrijk. Maar zeggenschap is breder. Sinds kort zijn we als Raad van Bestuur bezig met nieuwe vormen van gesprek. En nu al kunnen wij zeggen dat deze enorm aanslaan. Ruim vijftig cliënten waren aanwezig tijdens ons eerste gesprek ‘nieuwe stijl.’ Het gesprek met de medewerkers vindt plaats onder de noemer ‘Rondje Odion.’ Die woorden kunnen we beschouwen als een metafoor. Een metafoor die staat voor het verhaal dat wij elkaar vertellen. Waarin niet het elkaar overtuigen voorop staat, maar vooral het luisteren. Dat vereist in de eerste plaats een open oor. In de tweede plaats het scheppen van ruimte om elkaar het verhaal te vertellen. Om elkaar duidelijk te maken waarom de dingen gedaan worden zoals zij worden gedaan. ‘Niet over mij, maar met mij’ was het motto van het veranderingstraject rondom zeggenschap voor cliënten. Dat motto kan ook beschouwd worden als een rode draad in het ‘Rondje Odion.’ Het levert nu al heel veel inspiratie op.
Sleutels
Vast moment
Werkoverleg
Hier zet Tim zijn handtekening onder het huurcontract van zijn woning. De ondertekening was voor de cliënten echt een feestje, compleet met alcoholvrije bubbels. Zo’n nieuw, ruim appartement doet veel goed voor de eigenwaarde van de cliënten, ze hebben daardoor het gevoel dat ze ertoe doen.
Cliënt Ron zit bij ‘geld goed geregeld’. Graag wil hij op de hoogte worden gehouden van zijn financiën en hij vindt het prettig om daar een vast moment voor te hebben. Op woensdag gaan wij daar altijd samen even voor zitten. Meestal in mijn kantoor, maar nu in zijn mooie hoekappartement.
Met clustermanager Lucy Kramp in mijn kantoor voor werkoverleg. We bespreken de bijzonderheden van de cliënten en het team, maar ook zaken waar ik tegenaan loop op deze nieuwe locatie. Met vijf organisaties in één pand is bijvoorbeeld best lastig, dat vraagt een goede communicatie.
Contactmomentje
Teamoverleg
Terras
Ondanks het kantoorwerk, probeer ik dagelijks contact te hebben met cliënten. Ik begin bijvoorbeeld iets vroeger, zodat ik een paar cliënten nog even spreek voordat ze naar hun werk gaan. Of ik eet ’s middags mijn broodje in één van de algemene ruimtes, zoals hier. Ik geniet van die momenten.
Bij de start van de Loirestraat hebben we als team onze wensen en verwachtingen op kaartjes geschreven. Hier, zo’n 8 maanden later, haalden we ze weer tevoorschijn. Je moppert wel eens op dingen die nog niet goed lopen, maar het was ook mooi om te zien hoeveel er al is gebeurd!
Ons terras is geweldig. Het is enorm ruim en je hebt een prachtig uitzicht. Deze zomer hebben we er twee zitjes en twee picknicktafels neergezet, maar samen met de cliënten willen het nog verder aankleden. Het zal een fijne plek worden, waar we met z’n allen veel mooie momenten zullen beleven!
Henk Steen en Gerard Fokke
Redactie en coördinatie
Vitamedia Hoorn Irma van der Lubbe en Marian Vleerlaag Redactieadres
Nieuwstraat 23 1621 EA Hoorn T: 0229 - 280 230 E:
[email protected] Vormgeving
Grafish Tom van Hoogstraten Fotografie
Evelien Berger, Elly Kroese, Bart Tol, Trudy Conijn Redactieraad
Ineke Annen, Maud van Busschbach, Sandra Jak, Elly Kroese, Rob Marinus, Petra Ruiter, Ilse van Doorn, Ingrid van Melsfort Druk
Koopmans Drukkerij, Hoorn Oplage
1.350 exemplaren Niets uit deze uitgave mag worden overgenomen zonder schriftelijke toestemming van Odion, Vitamedia en Grafish.
impuls | 1 2011
03
Eric van der Eerden, manager Odibaan
‘We hebben straks minder uit te leggen’ Recentelijk vierde Odibaan haar tienjarig bestaan. Tegelijkertijd wordt gewerkt aan loskoppeling van Odion en de Reaktgroep. Impuls blikt met Eric van der Eerden terug én vooruit.
Aan het woord
Eric van Eerden Manager Odibaan
Vanaf het allereerste begin is Eric bij Odibaan betrokken geweest. ‘Toen ik werd aangesteld als projectleider was één van mijn eerste opdrachten om te onderzoeken hoe Odion het begeleid werken verder kon ontwikkelen’, herinnert hij zich. ‘Dagbesteding van cliënten richtte zich in die tijd vooral op het DAC (DagActiviteitenCentrum) en vrijwilligerswerk, maar we zagen dat er ook behoefte was aan werk daarbuiten. Er speelde toen nét een aantal ontwikkelingen rondom wet- en regelgeving die het toeleiden naar betaald werken financieel mogelijk maakten. Na een bijeenkomst met het UWV, waarin werd uitgelegd wat er mogelijk was, besloten we om het te gaan doen.’
Aparte stichting Al vrij snel werd een samenwerking gezocht met sociale werkvoorziening Baanstede in Purmerend. ‘Daar komt ook de naam Odibaan vandaan: Odion en Baanstede’, legt Eric uit. ‘De samenwerking duurde echter niet lang. Beide
organisaties hadden een te verschillend perspectief. Waar wij de ontwikkeling zagen als een kans, zagen zij het als een bedreiging.’ Toen Odion de wens had het begeleid werken verder te verdiepen, diende daarvoor een bepaalde regeling te worden aangevraagd. Om voor die regeling in aanmerking te komen, moest Odion kunnen aantonen dat begeleid werken een essentieel onderdeel was van haar missie. ‘En dat was het niet’, aldus Eric. ‘Bovendien werd aangegeven dat het niet wenselijk was dat er vermenging van financiën zou zijn en dat was bij Odion uiteraard wél het geval. Vandaar dat toen voor Odibaan een aparte stichting in het leven is geroepen.’
Psychiatrie Iets meer dan een jaar na de start van Odibaan kwam de stichting in contact met Dijk & Duin. Deze organisatie was aan het onderzoeken of begeleid werken interessant zou kunnen zijn voor hun psychiatrische cliënten. ‘Onze behoeften sloten prima aan, daarom besloten we samen verder te gaan’, vertelt Eric. ‘Naast een afdeling voor mensen met een lichamelijke of verstandelijke beperking werd een nieuwe afdeling opgezet voor mensen met psychiatrische problemen. De organisatie werd bovendien partner in het bestuur van Odibaan.’
04
impuls | 1 2011
Feestje In tien jaar tijd is Odibaan uitgegroeid tot een organisatie met dertig jobcoaches (bij de start waren dat er twee) en zes locaties in Noord-Holland: twee in Amsterdam en één in Purmerend, Hoorn, Castricum en Zaandam. Reden genoeg om een feestje te geven. ‘Iedereen die wij er graag bij wilden hebben was er’, kijkt Eric tevreden terug. ‘Er was veel belangstelling, de tent zat helemaal vol. Naast twee lezingen die werden gegeven, werd ook het eerste exemplaar van ‘Zo ben ik’ uitgereikt aan de wethouder. Dat is een boekje dat we hebben uitgegeven, waarin veertien succesvolle cliënten vertellen over hun proces. Onze cliënten hebben een redelijk grote afstand tot de arbeidsmarkt. We merken geregeld dat potentiële werkgevers hen vaak onderschatten, maar dat zij dat zélf ook vaak doen. Het boekje is bedoeld om dat gevoel aan beide kanten weg te nemen.’
Verzelfstandigen Behalve terugkijken, kijkt Odibaan ook enthousiast vooruit. Het jaar 2011 wordt een bijzonder jaar voor de stichting. ‘We gaan verzelfstandigen’, kondigt Eric aan. ‘Dit omdat de werkprocessen van Odibaan op belangrijke punten afwijken van die van Odion. Sowieso wijken de doelgroepen af – wij werken immers ook met psychiatrische cliënten. Ook het werkgebied verschilt: Odion zit niet in West-Friesland en Amsterdam. Bovendien loopt beide financieringsstromen ook heel anders. Al met al waren er ondertussen meer verschillen dan overeenkomsten, vandaar dat is besloten om Odibaan zelfstandig te maken.’ Zoiets is echter gemakkelijker gezegd dan gedaan. ‘Het is een heel proces dat in fases zal gaan’,
stelt Eric. ‘De eerste stap is dat Odibaan per 1 januari jl. de mogelijkheid heeft om eigen personeel in dienst te nemen. Dat betekent dat mensen met een tijdelijk dienstverband na afloop van dit contract bij Odibaan in dienst zullen komen. De medewerkers met een vast contract krijgen twee jaar de tijd om over te stappen, waarbij ze zelf hun moment kunnen kiezen. Dat heeft voor een deel te maken met een constructie rondom een sociaal plan bij de Reaktgroep dat nog twee jaar loopt. Het leek ons goed om dat parallel te laten lopen. Bovendien geef je medewerkers zo de kans te wennen aan het feit dat ze een andere werkgever krijgen.’ De volgende stap zal de juridische verzelfstandiging worden. Eric vertelt dat hij nog niet precies weet hoe en wanneer dat zal plaatsvinden. ‘Dat zal ergens volgend jaar zijn’, voorspelt hij. ‘We hebben eerst nog advies van de OR en de cliëntenraad nodig en ook de financiën moeten goed geregeld worden: we hebben weliswaar een eigen administratie, maar al het geld loopt nog via Odion.’
Nieuwe mogelijkheden Er zijn dus nog wel wat hobbels te nemen, maar de nieuwe situatie levert straks zeker een aantal voordelen op, ziet Eric: ‘De detachering vanuit de verschillende systemen van Odion en de Reaktgroep gaf vaak praktische problemen in geval van ziekte of vakantie. Straks hebben we één systeem, dat zal veel schelen. Daarnaast denk ik dat de markt anders naar ons zal gaan kijken. We worden nu vooral nog geassocieerd met mensen met een handicap, terwijl we ook met psychiatrische cliënten werken. Het is echter altijd erg ingewikkeld om dat duidelijk te maken. Straks hebben we minder uit te leggen. Wanneer we los staan van die twee grote organisaties zullen we bovendien waarschijnlijk als minder bedreigend worden beschouwd en dat kan nieuwe mogelijkheden bieden.’
05
Madelon Dekker: ‘Ik wist meteen: dit is het helemaal!’
Odion ondersteunt met zorg het gewone leven. Vaak doet zij dat samen met anderen. In Impuls wordt iedere keer een samenwerkingspartner van Odion belicht. Dit keer is dat buurtcentrum De Veldschuit in de wijk Kogerveld in Zaandam, onderdeel van welzijnsinstelling Welsaen.
Dáárom ’Op mijn elfde ging ik naar de dansacademie in Den Haag, maar het liep niet lekker met mijn gastgezin. Dus toen ik veertien was, ben ik gestopt. Ik had toen geen idee wat ik wilde gaan doen. Van het vmbo maakte ik een potje, en via het uitzendbureau had ik verschillende baantjes. Er was niks dat ik leuk vond en ik vroeg me af of ik ook nog een baan zou vinden die bij me zou passen. Uiteindelijk ben ik de niveau 1-opleiding via AanZ! gaan doen en daar ben ik goed geholpen. Ik heb een aantal testen gedaan en daar kwam uit dat SPW4 wel iets voor mij zou zijn. Nadat ik twee stages met ouderen en kinderen in het speciaal basisonderwijs had gedaan, kwam ik voor een snuffelstage op de Lijsterstraat terecht. En ik wist meteen: dit is het helemaal! Als uitstroomrichting had ik ‘activiteitenbegeleiding’ gekozen, maar wat mij bij de Lijsterstraat juist zo trok was het huiselijke van een woonlocatie. Je bent veel meer met de cliënt bezig zijn persoonlijke leefomgeving te sturen en vorm te geven en te kijken wat daarbij de mogelijkheden zijn. Ook op het gebied van activiteiten, want dat heeft uiteraard nog steeds mijn interesse. Voor mij is dit echter een veel completere baan dan activiteitenbegeleiding, omdat je de cliënten veel beter leert kennen.
In mijn laatste stagemaanden ben ik op vrijwel alle vacatures bij Odion gaan solliciteren. Via klasgenoten die elders stage hadden gelopen hoorde ik namelijk dat dingen daar allemaal lang zo goed niet waren geregeld. Inmiddels werk ik op de Veldvliegerweg en dat bevalt prima. Er komt hier veel samen – niet aangeboren hersenletsel, diabetes, epilepsie, verslavingsproblematiek – en dat maakt dat iedere cliënt zijn specifieke hulpvraag heeft. Ik leer hier dus ontzettend veel. Ondertussen ben ik ook begonnen aan een deeltijdopleiding Sociaal Pedagogisch Hulpverlener. De combinatie van werken en zo’n hboopleiding is best pittig, maar ontzettend leuk. Ik weet nu dat de gehandicaptenzorg goed bij mij past, maar ik kan nog niet zeggen of ik dit de rest van mijn leven blijf doen. Tijdens mijn studie zal ik mensen spreken die banen hebben waarvan ik nu het bestaan nog niet ken, dus wie weet wat ik nog tegenkom.’
Madelon Dekker Leeftijd 22 jaar Functie Basismedewerker Locatie Veldvliegerweg In dienst sinds 19 april 2010 Bijzonder Madelon werd in mei 2010 verkozen tot ‘Mbo-uitblinker 2010’ van het Regiocollege. De jury was unaniem in haar oordeel en was vooral onder de indruk van Madelons groei!
06
Odion en . . . buurtcentrum De Veldschuit
Anny Groot
De Veldschuit bestaat inmiddels vier jaar. Zoals de naam al doet vermoeden, is het een echte boot, die uitkijkt over een brede sloot. In het centrum worden veel verschillende cursussen en andere activiteiten georganiseerd. Anny Groot is beheerder van De Veldschuit. Zij vertelt: ‘Sommige cursussen worden aangereikt door ons centrale cursusbureau, andere organiseert De Veldschuit zelf. Zoals de kookclub voor cliënten van BZW op de maandagavond.’
Zaanstreek, bestond al een eetclub van BZW-cliënten. Om de integratie tussen mensen met en zonder handicap te bevorderen werd besloten om de kookgroep naar De Veldschuit te verplaatsen. Een hele stap, omdat de cliënten hun vertrouwde omgeving zouden moeten verlaten. ‘Het heeft allemaal echter heel goed uitgepakt’, merkt Anny. ‘De cliënten vinden het buurthuis nu echt een meerwaarde hebben ten opzichte van de vorige plek.’
Integratie
Grapjes
Een aantal jaren geleden kregen buurtcentra van overheidswege de verplichting om activiteiten op te zetten die de integratie in hun wijk zouden bevorderen. ‘Daarbij was het contact met Odion snel gelegd’, vertelt Anny. ‘In ons vorige buurthuis hadden we namelijk een cursus voor cliënten waarbij ze leerden goed om te gaan met hun huishoudgeld’. Samen keken de organisaties naar de mogelijkheden. Aan de Bristolroodstraat, in het pand van BZW
Zelf eet Anny iedere maandag mee met de kookclub. ‘Het is altijd hartstikke gezellig’, vindt ze. ‘Het is een hecht clubje geworden en onder het eten worden flink wat grapjes gemaakt. Er staat van alles op het menu, meestal iets in de richting van macaroni of gebakken aardappels met boontjes en vlees. Niet echt haute cuisine, maar dat kan natuurlijk ook niet voor dat geld. De cliënten betalen vijf euro per keer, waarvan één euro in een potje gaat.
Daarvan gaan ze één keer per jaar iets leuks doen, vorig jaar zijn ze met z’n allen uit eten geweest met een partijtje bowlen.’
Waxinelichtjes Op een gemiddelde maandagavond bestaat de kookclub uit zo’n tien tot twaalf cliënten, die zelfstandig wonen in onder meer Zaandam, Krommenie en Assendelft. Ze worden bij hun kookkunsten begeleid door twee medewerkers van Odion. ‘Alles doen ze zelf, de taken zijn goed verdeeld’, vertelt Anny. ‘De cliënten komen tussen vijf uur en half zes, rond zeven uur staat het eten op tafel. Dan gaat het grote licht uit en worden de waxinelichtjes aangestoken. Tegen de tijd dat we zijn uitgegeten, komen de dames van het scrapbookclubje. Die worden altijd met een enthousiast ‘hoi’ en ‘hallo’ begroet. Dat is meestal ook meteen het teken waarop de waxinelichtjes uitgeblazen worden en het grote licht weer aangaat. Tijd om op te ruimen!’
07
Een goed gesprek ... over hoe motiverend een goede CAO is In maart loopt de CAO voor de gehandicaptenzorg af. De sector vreest voor verslechtering van de nieuwe CAO. Welke gevolgen zou dat hebben voor het arbeidsmoreel? Impuls polste dit bij drie Odioncollega’s via de stelling: een goede CAO vormt een belangrijke motivatie voor je werk.
De deelnemers
In discussie
Sandy Nibbering Jobcoach Standbyte Klaas Tanger Assistent begeleider Jacobushof Esther Harkema Personeelsadviseur CB
Een eerste rondje langs de gelederen leert dat de drie collega’s de stelling onderschrijven. ‘Hoewel ik ‘goede’ graag zou vervangen door ‘redelijke’’, reageert Sandy. ‘De CAO voor de gehandicaptenzorg vind ik namelijk niet supergoed qua salaris, maar toch werk ik in deze branche. ‘Redelijk’ is voor mij dus goed genoeg.’ Ook Klaas valt over de salariëring. ‘Zonder ons zouden de levens van onze cliënten er heel anders uitzien’, stelt hij. ‘We hebben wat dat betreft veel verantwoordelijkheid. Als je dat gegeven naast het salaris legt, dan is dat eigenlijk onder de maat. Zeker als je het vergelijkt met commerciële branches.’ Ook Sandy heeft die ervaring. ‘Van vrienden die in andere sectoren werken met hetzelfde aantal uren hoor ik soms dat ze wel twee of drie keer zoveel verdienen’, vertelt ze. ‘Ik wil niet ontevreden overkomen en het draait natuurlijk niet alleen om geld. Maar ik vind dat wel eens lastig.’ Voordat ze bij Odion kwam, werkte Esther onder meer bij de ABN AMRO. Zij heeft dus vergelijkingsmateriaal. ‘Dat de zorg slecht betaalt, is eigenlijk een beeld dat anderen scheppen’, ervaart ze. ‘Ik had dat beeld zelf ook. Maar als je de basissalarissen vergelijkt met dezelfde soort functies bij commerciële bedrijven in hetzelfde aantal uren, dan zit daar niet eens zoveel verschil in. Je moet alleen geen appels met peren willen vergelijken. Bovendien kun je als begeleider en assistent begeleider via de onregelmatigheidstoeslag voor wisselende diensten best een aardig salaris overhouden.’
Idealisme Ondanks het feit dat hij het financiële aspect belangrijk vindt, is dit bij Klaas niet doorslaggevend geweest bij de keuze voor dit vak. ‘Ik vind het werken met mensen erg leuk, het is mooi
08
Sandy Nibbering
om deze doelgroep te helpen in hun dagelijks leven’, vertelt hij enthousiast. ‘Ik heb altijd in de zorg gewerkt, met een klein uitstapje naar de cultuur’, reageert Sandy. ‘Toen ik weer terug kwam in de zorg, wist ik dus dat de verdienste niet optimaal zouden zijn. Aan de andere kant: dat trekt ook wel weer een bepaald soort mensen aan. Mensen die niet gaan voor het snelle geld, maar mensen met het hart op de juiste plek, die dit werk uit een soort idealisme doen. Dat vind ik een voordeel.’ ‘Inderdaad is de keuze voor de zorg een keuze voor een vak dat je graag doet, niet voor het grote geld’, beaamt Esther. ‘Dat is deels de reden dat het momenteel lastig is om jongeren voor een baan in de zorg te interesseren: die kiezen inderdaad liever voor het geld. Maar dat heeft ook een keerzijde en daar zullen ze in de praktijk achter komen. Daarnaast ligt er een taak voor de sector zelf, we zullen meer moeten investeren in voorlichting op scholen.’
Kleine contracten Wat jongeren ook weerhoudt van een baan in de (gehandicapten)zorg is het feit dat ze geen grotere contracten voor meer uren kunnen krijgen. ‘Zeker schoolverlaters en mannen willen liefst fulltime werken’, weet Esther. Wat is de reden van al die kleine contracten in deze sector? ‘Er werken veelal vrouwen en die werken liever parttime’, denkt Klaas hardop. ‘Ja, dat speelt mee, maar het is niet de enige reden’, reageert Esther. ‘Je zit ook met de voorgeschreven arbeids- en rusttijden. De combinatie van benodigde bezetting, contracten en arbeidstijdenwet maakt het vrijwel onmogelijk om medewerkers volledig in te zetten.’ Klaas, die nog niet zo lang in de zorg werkt, ervaart dat momenteel aan den lijve. ‘Wij hebben
impuls | 1 2011
Klaas Tanger
net een huis gekocht, ik zou graag langer werken’, vertelt hij. ‘Maar binnen mijn locatie kan ik maximaal naar 85% gaan en zelfs dát is momenteel niet mogelijk. 20% Erbij werken op een andere locatie is ook geen optie, omdat het dan onmogelijk is om vergaderingen bij te wonen. Vandaar dat ik naast de Jacobushof ook via de flexpool werk.’
Nieuwsgierig De onderhandelingen voor de nieuwe CAO zijn inmiddels begonnen. De drie collega’s volgen ze met belangstelling. ‘Ja, ik ben best nieuwsgierig. Het lijkt me dat ze er niet nog meer aan kunnen tornen…’, peinst Sandy. ‘Dat zou mij ook verbazen’, reageert Klaas. ‘Waar willen ze nou nog meer op bezuinigen? Kijk naar die zorgzwaartepakketten die afgelopen jaar zijn ingevoerd. De effecten daarvan zijn nu nog niet goed zichtbaar, maar het gaat er wel heen dat straks mínder medewerkers méér cliënten moeten begeleiden. Als dan ook de CAO nog verder wordt uitgekleed…’ ‘Nou, salarissen kunnen natuurlijk nooit minder worden’, relativeert Esther. ‘Ze kunnen wel minder hard stijgen. Eerlijk gezegd verwacht ik daar geen vreemde dingen qua CAO. Maar wat Klaas zegt: er zijn wel zaken die los van de CAO door de overheid worden opgelegd. Daar maak ik me meer zorgen over.’
Actie? Stel dat de CAO toch verder dreigt te verslechteren. Zou dat reden zijn om actie te voeren? ‘Misschien’, denkt Sandy. ‘Het kan natuurlijk te gek worden. Maar het zou wel een ludieke actie moeten zijn. Staken is in ons vak geen optie.’ ‘Ik zou ook niet weten wat je daarmee bereikt’, vindt Klaas.
Esther Harkema
‘Zoiets zou ik alleen doen als er veel mensen worden ontslagen. Dan kom je voor elkaar op. Maar dat is niet aan de orde.’ Sandy trekt een eventuele verslechtering van de CAO verder door dan alleen haar persoonlijke situatie. ‘Dat gaat zeker leiden tot nog minder gemotiveerde mensen in de zorg en daar zijn de cliënten dan weer de dupe van.’ Esther kan zich voorstellen dat de afwegingen van een medewerker op de werkvloer wellicht anders zijn dan die van een medewerker op kantoor. ‘Ik voel het effect van een slechtere CAO waarschijnlijk minder snel’, denkt ze. ‘Maar ik ben het met Sandy eens: het gaat om de cliënten en daar moeten we altijd voor blijven staan.’ Zou een slechtere CAO voor de drie een reden zijn om uiteindelijk een baan buiten de zorg te zoeken? ‘Nee, zolang wij thuis financieel rond kunnen komen, blijf ik in de zorg werken’, antwoordt Sandy stellig. ‘Als je het vergelijkt met andere sectoren en de inzet die er tegenover staat, is de beloning misschien wat mager. Maar het is maar net wat je als maatstaf neemt.’ ‘Ik zou heel graag met mensen blijven werken’, reageert Klaas. ‘Aan de andere kant zou het fijn zijn als mijn vrouw minder kan werken, maar dat moet financieel gezien natuurlijk wel mogelijk zijn. Ik wil graag doorleren en qua richtingkeuze ga ik wel rekening houden met uiteindelijke verdiensten.’ Tenslotte merkt Esther op dat het in een CAO natuurlijk om meer zaken dan alleen de verdiensten gaat. ‘Er zijn ook afspraken in vastgelegd omtrent opleiding en persoonlijke ontwikkeling, iets wat Odion heel belangrijk vindt. Wat dat betreft moet je je niet blindstaren op alleen die salaristabel en ook verder kijken, voordat je jouw situatie met die van de buren vergelijkt.’ En zo is het maar net.
09
Van de OR
De overstap
Anderen vonden dat de functie van teamleider echt iets voor haar was. Alleen zag ze dat zelf nog niet zo. Totdat ze door een tijdelijke waarneming erachter kwam dat die anderen gelijk hadden!
Meer raadpleging voor een sterke OR Hoe krijgen we een betere wisselwerking tussen de OR en de achterban? Dat is de vraag waar Trudy Conijn en ik ons als leden van de achterbancommissie mee bezighouden. Er bestaan al diverse initiatieven. Zo communiceren wij via nieuwsbrieven, notulen van vergaderingen, het jaarplan en (overigens goed bezochte) bijeenkomsten. Maar waar we nu nog het idee hebben dat we veelal tégen collega’s praten, willen we liever mét ze praten. Want dan weten wij als OR beter wat er leeft en dat maakt ons sterker.
Op de werkvloer Petra Ruiter werkt als begeleider bij de Brederodestraat en Henegouwen in Volendam. Via deze column maakt ze je deelgenoot van de grote en kleine dingen die ze bij haar werkzaamheden tegenkomt.
Nu is het nog zo dat collega’s het prettig vinden dat er een OR is, maar er verder niet zoveel mee hebben. Dat ligt ook aan de OR zélf. Trudy en ik denken dat we de betrokkenheid van collega’s bij de OR kunnen vergroten door onze communicatie boeiender en interessanter te maken. Daarvoor hebben we zelf nog niet voldoende kennis in huis, maar wij gaan binnenkort op cursus om daar iets aan te doen. Het resultaat hiervan zul je hopelijk gauw gaan merken! Tenslotte nog een oproep. De achterbancommissie zou graag één of twee
mensen erbij hebben. Lijkt het je leuk om je te verdiepen in de communicatie met je collega’s? Geef je dan op! Dat kan ook als je geen zitting hebt in de OR. De uren die je erin steekt krijg je vergoed in tijd of geld. Interesse? Meld je dan bij Trudy of mij! Tanja van Doodewaard Teamleider Skepehoeck, lid achterbancommissie
Onthaasten Driftig werk ik mijn dagprogramma af. Ik bezoek de cliënten, bel de dokter, zoek de telefoon. Ren de trap op om er vervolgens weer net zo snel vanaf te rennen omdat ik iets vergeten ben. De telefoon rinkelt, de printer weigert. En dan stap ik binnen in haar flat. Ze heeft warme oranje lampjes branden, Frans Bauer galmt zijn welbekende lied. Een grote zetel lacht me toe en ik ga erin zitten, tevreden zit ze te breien. Ineens voel ik me warm en even tot mezelf komen: wat een vredige sfeer heerst er in deze flat. Of is het de cliënt zelf die deze uitwerking op me heeft, vraag ik me af. En ik weet dat dit het is. Haar tevredenheid, haar rust. Vaker overkomt het mij dat cliënten mij inspireren in het leven van nu. Ik
Sabine de Koning: van begeleider naar teamleider
bedoel: lekker belangrijk wat er gister was en je weet toch niet wat er morgen komt. ‘Ik ben tevreden en voel me rustig, want nu is het goed’, dat is vaak wat ze uitstralen. Dat inspireert mij en maakt me meer dan eens weer bewust van het leven. Geniet van de dag! We gaan samen aan de slag om de weekplanning in orde te maken. Al doende zakt de drukte van de dag via mijn voeten de aarde in. Even ademhalen en je realiseren dat het ook met wat meer rust wel goed gaat komen vandaag. We tellen geld in de geldkist, we maken een boodschappenlijstje en kletsen wat. Zij bedankt me aan het einde van mijn bezoek.. ‘Jij nog veel meer bedankt’, denk ik en met meer rust en aandacht vervolg ik mijn dienst.
impuls | 1 2011
Waarom ben je de functie van teamleider gaan onderzoeken?
Wat maakte dat je later toch bent gaan waarnemen?
‘Eigenlijk uit nieuwsgierigheid. Ik werkte al acht jaar als begeleider op Skepehoeck en voelde dat ik toe was aan iets anders. Mijn toenmalige teamleider en clustermanager Marjan Ooms hadden me al eens voorgesteld om de teamleider tijdens haar zwangerschapsverlof te vervangen. Daar heb ik toen erg over getwijfeld. Uiteindelijk heb ik het niet gedaan.’
‘Tanja had op intranet gezien dat haar collega bij De Wieken met zwangerschapsverlof zou gaan en vroeg of dat niets voor mij zou zijn. Natuurlijk begon ik weer met ‘ja maar…’, maar zij wees me erop dat dit een mooie kans was om te onderzoeken of het iets voor me zou zijn. En na afloop kon ik natuurlijk altijd nog beslissen of ik in zo’n functie verder wilde of niet.’
Waarom niet?
Hoe heb je je op de waarneming voorbereid?
‘Onzekerheid. Als begeleider had ik nog zoveel vragen aan mijn teamleider: hoe zou ik dan zélf die functie kunnen vervullen? Ook zag ik op tegen slechtnieuwsgesprekken die er nu eenmaal soms bijhoren. En bovendien: mijn hele gezinsleven was afgestemd op de wisseldiensten en een teamleider werkt overdag. Voor mij zaten er dus teveel ‘maren’ aan.’
‘Ik werd 1,5 week ingewerkt door de teamleider zelf, dat was heel fijn. Verder had ik natuurlijk wel een basis, maar geen ervaring als teamleider. Die moest ik echt in de praktijk opdoen. Wél kreeg ik hulp van clusterondersteuner Carla van Drost, die iedere week op de locatie kwam en bij wie ik mijn vragen kwijt kon. Zij weet zelf veel van
De Wieken, aan haar heb ik heel veel gehad.’
Hoe is de functie van teamleider je bevallen? ‘De eerste paar keer kwam ik met knikkende knieën binnen en vroeg ik me af: ‘Waarom wilde ik dit ook alweer?’ Maar na een tijdje kwam ik erachter dat dit toch wel een baan is die goed bij me past. Tijdens een werkbegeleidingsgesprek met Marjan Ooms haalde ik daarom aan dat er een vacature bij Boelenspark was, maar tegelijkertijd twijfelde ik heel erg. ‘Ik doe dit werk net 3,5 maanden, ze zien me aankomen’, dacht ik. Toch heb ik geschreven en vanaf 1 oktober jl. ben ik hier begonnen. En het bevalt heel goed! Om een betere basis te hebben ga ik misschien een managementopleiding volgen. Sowieso meld ik me via Odion aan voor diverse cursussen. Aan alle collega’s die twijfelen over een waarneming zou ik willen zeggen: grijp de kans als je hem krijgt. Je komt er maar op één manier achter of het iets voor je is en dat is door het gewoon een keer te proberen!’
‘Waarom wilde ik dit ook alweer?’
11
Katja Bartels gaat op stap met een doofstomme cliënt
‘Het maakt mijn wereld breder’ Al vanaf haar achttiende was Katja Bartels-Avtonomova (34) gefascineerd door gebarentaal. Nu ze als vrijwilliger uitstapjes maakt met een doofstomme cliënt, heeft ze via Odion de kans gehad de taal te leren: ‘Fantastisch toch, dat wij zo kunnen communiceren?’
Bij elkaar op bezoek voor een betere samenwerking Op initiatief van de teamleiders keken de medewerkers van het cluster Zaanstreek-Zuid op 9 september jl. op elkaars locatie. Een zinvolle middag, vond basismedewerker Ankie Raaijmakers van de Karveelstraat. ‘Je gaat toch anders naar elkaar kijken.’
Geheel vrijwillig Gebarentaal Zo’n anderhalf jaar geleden werd Katja’s aandacht getrokken door een advertentie in de plaatselijke krant. Daarin deed Odion een oproep voor vrijwilligers. ‘Ik doe een thuisstudie SPW, maar ben nog niet zover dat ik in de praktijk aan de slag kan’, vertelt ze. ‘Terwijl ik dat al wel graag wil. Vandaar dat ik me heb gemeld bij Joke en Tonia van de vrijwilligersschakel. Samen met Tonia zijn we gaan zoeken wat bij mij zou passen en kwamen we bij deze cliënt uit.’
Vrienden Katja, Tonia en de cliënt maakten een afspraak om kennis te maken, met een tolk erbij. ‘Er was wel meteen een klik, maar dat betekende niet dat alles vanaf dat moment meteen helemaal goed ging’, vertelt Katja. ‘Ik merkte dat ik echt het vertrouwen moest verdienen. Bovendien zag de cliënt mij liever als vriendin dan als vrijwilliger, ik werd bijvoorbeeld uitgenodigd om mee te gaan naar familie. Dat heb ik bewust afgehouden, maar het was moeilijk om te zien dat de cliënt daar verdrietig over was. Gelukkig heb ik hier goed over kunnen praten met Joke en Tonia en de begeleiders zijn hierover in gesprek gegaan met de cliënt. Nu is alles helder en gaat het hartstikke goed!’ Eens in de twee weken gaan de twee samen op pad. ‘Soms gaan we gewoon naar de bioscoop’, vertelt Katja. ‘Maar we zijn ook naar het panoramacafé op Schiphol geweest en hebben een keer een rondvaart gemaakt in Amsterdam.’
Katja en de cliënt communiceren via gebarentaal. ‘Via Odion heb ik de basiscursus ondersteunende gebarentaal kunnen volgen’, meldt Katja enthousiast. ‘Dat was iets dat ik altijd al heb willen leren. Ik vind het heel mooi dat dove en doofstomme mensen op die manier toch goed met elkaar kunnen communiceren. Dat maakt hun wereld zoveel breder! Omdat ik van oorsprong Russische ben zou je verwachten dat het leren van Nederlandse gebarentaal dubbel lastig zou zijn, maar dat was eigenlijk helemaal niet zo! Wel merk ik dat het niveau van ‘mijn’ cliënt hoger ligt dan het niveau van de cursus. Ik zou dus graag wat meer willen leren, maar ik leer ook al veel van de cliënt.’
Uitbreiden Natuurlijk bereikt Katja’s studie straks een moment dat ook de praktijk aan bod komt. Betekent dat het eind van haar vrijwilligerswerk? ‘Nee, ik wil eerder meer gaan doen’, antwoordt ze. ‘Sowieso help ik ook al bij het begeleiden van uitstapjes. En het lijkt me heel leuk om als vrijwilliger betrokken te zijn bij het cliëntenkoor in De Andere Oever. Dat komt ook door het enthousiasme en de inzet van Joke en Tonia: mede door hen is het gewoon erg fijn om vrijwilliger bij Odion te zijn!’
impuls | 1 2011
Als medewerker op een bepaalde locatie heb je soms ook te maken met andere locaties binnen je cluster. Bijvoorbeeld als een cliënt verhuist of bij een crisissituatie. ‘Vooral in dat laatste geval moet je meteen iets met elkaar’, ervaart Ankie. ‘Dan is het fijn als je elkaar wat beter hebt leren kennen, zodat je zaken meer vanuit elkaars perspectief kan zien. Zo’n uitwisselingsmiddag leek mij dus meteen een goed plan.’
Op de fiets Het was natuurlijk een heel georganiseer, en niet iederéén kon aanwezig zijn. Maar tijdens de lunch waarmee de middag van start ging waren toch zo’n 45 medewerkers bij elkaar. ‘Er is geen locatie groot genoeg om zoveel mensen te herbergen, daarom hadden de teamleiders de start, de lunch en de afsluiting in buurtcentrum de Poelenburcht gepland’, legt Ankie uit. ‘Daarna werden groepjes gevormd waarin steeds één persoon van iedere locatie zat en kregen we de opdracht mee om in een bepaalde volgorde langs alle locaties te gaan. Op de fiets. En omdat de locaties allemaal vrij dicht bij
elkaar liggen, kwamen we elkaar onderweg nog wel eens tegen! Op je eigen locatie gaf je zelf een presentatie aan jouw groepje. Zo kreeg je in korte tijd een redelijk goed beeld van de verschillende locaties.’
Andere tak van sport Wat Ankie persoonlijk opviel is de andere manier van werken bij Begeleid Zelfstandig Wonen. ‘Het maakte indruk op me te horen hoe zij met minimale uurtjes aan begeleiding met zoveel cliënten werken’, vertelt ze. ‘Dat is echt een hele andere tak van sport in vergelijking met werken op een locatie. Wij krijgen soms ook cliënten die van BZW afkomen. Nu snap je weer wat beter waar ze vandaan komen en wat zij gewend zijn. Het is mooi om te merken dat zij binnen Odion de begeleiding kunnen krijgen die zij nodig hebben, ook als hun behoefte verandert of anders blijkt te zijn dan in eerste instantie werd ingeschat.’
Bredere kijk De grote winst van de middag vindt Ankie het feit dat je nu eens tijd en aandacht voor elkaar kon hebben: iets dat er door de hectiek van de dag vaak bij inschiet. ‘Het was natuurlijk te kort voor een echte goede indruk, maar het verruimt je blik weer en dat kan nooit kwaad’, stelt ze. ‘Je krijgt bovendien een bredere kijk op Odion als organisatie, dat voegt veel toe voor de samenwerking. Zoiets is niet direct meetbaar, maar volgens mij op termijn wel voelbaar. Wat mij betreft is het een aanrader voor elk cluster, het is echt de moeite waard om hier tijd voor vrij te maken!’
13
In dienst
Uit dienst
Nieuws in het kort
In dienst September Carina Duivenvoorde-Bleeker Persoonlijk begeleider, Cronenburcht
December Daniëlle Warmels Vervoers-/busbegeleider, Dynamica
Tim Kuijpers Basismedewerker, Flexpool
Linda Raps-Flipsen Basismedewerker, Flexpool
Jorrit Bakker Basismedewerker, Kaikhof
Anita de Rooij-De Graaf Basismedewerker, Flexpool
Cindy Koning-Koomen Persoonlijk begeleider, Logeerhuis
Mike Binnekade Basismedewerker, Ismailiastraat ZG
Laura Borgsteadt Fysiotherapeut, Paramedici
Sharon Heijman Basismedewerker, Zonnehoek
Henriëtte Jansen-Hagedorn Telefoniste/receptioniste, Centraal Bureau Lidy Koek Managementsecretaresse, Directie/secretariaat Sven de Nooijer Persoonlijk begeleider, Klaverland Anneke Rensen Huishoudelijk medewerker, Veldvliegerweg Dulcine Seca Basismedewerker, Boelenspark Anneke Vredenbregt-Vredenburg Basismedewerker, Flexpool
Gina Vischschraper Basismedewerker, Helena Smitsstraat
Uit dienst
Rineke Peusken-Willemse Teamleider, Klaverland
Tumy Pham Stagiaire, Standbyte
September Freke Reimer Basismedewerker, Flexpool
Januari Arwen Swaneveld Persoonlijk begeleider, Zonnehoek
Wim Derks Basismedewerker, Flexpool
Ilona Bakker Vakantiekracht, Flexpool
Februari Susilja Beemster Persoonlijk begeleider, Dynamica
Justin Severijns Basismedewerker, Flexpool
Adri Klaveren-Van Duivenbode Basismedewerker, Brederodestraat
Nienke Vreeken Gedragsdeskundige, Gedragswetenschappers
Anita Kramer Basismedewerker, Zonnehoek
Jubilea
Joy Thorbecke Basismedewerker, De Boomgaard
Marcel van Velden Persoonlijk begeleider, Mobiele nachtdienst
November 25 jaar in dienst
Oktober Monique Fondse Persoonlijk begeleider, BSO
Oktober Vera Asselman Basismedewerker, Karveelstraat
Marianne Ebbers-de Moel Vervoers-/busbegeleider, De Boomgaard 1 november 2010
Dorrit Punt Persoonlijk begeleider, De Andere Oever
Nel de Heij Clusterondersteuner, Personeelszaken
12,5 jaar in dienst
Wendy Heijnen Basismedewerker, Flexpool
Marjolein Roozing Persoonlijk begeleider, Flexpool
Petra Jonker Basismedewerker, Flexpool
Johnny Anasagasti Persoonlijk begeleider, Flexpool
Amrit Mohangoo Basismedewerker, Zonnehoek
Charlotte Herbers Basismedewerker, Cole Porterstraat
Paula de Jong Boers Basismedewerker, Flexpool
Janita Janssen Clustermanager, Zaanstreek/Kennemerland
Mireille Kerkhoven Telefoniste/receptioniste, Flexpool
Louis van de Maat Persoonlijk begeleider, Flexpool
Marita Koet Basismedewerker, Klaverland
Bianka Spreeuw Persoonlijk begeleider, Flexpool
Franz Walch Nautisch toezicht, VD84
Marijn Tuip Persoonlijk begeleider, Jan Ligthartstraat
November
November Anja Elshout-Van de Bruinhorst Basismedewerker, Flexpool
Gerrit Siedenburg Kok, De Wieken
Sarah Brinkhof Basismedewerker, Cole Porterstraat Linda Kool Basismedewerker, Flexpool
Alma van der Knoop Teamleider, Dagbesteding Volwassenen 1 november 2010
December Tirza van Wageningen Persoonlijk begeleider, Cole Porterstraat
Mirjam Kordes Persoonlijk begeleider, Flexpool
Marian Scholten-Van den Brom Vervoers-/busbegeleider, Dynamica
Maaike van der Bijl Persoonlijk begeleider, Ismailiastraat ZG
Gerdien de Bruine Persoonlijk begeleider, Ambulante ondersteuning
Hans van den Doel, lid van Odions Raad van Toezicht Veel te vroeg hebben zijn vrouw en kinderen afstand van hun geliefde man en vader moeten nemen. Veel te vroeg moesten de inwoners van de gemeente Anna Paulowna hun burgemeester missen. En veel te vroeg nam Hans van den Doel door zijn overlijden afscheid van onze organisatie. In de rouwadvertentie schreven wij: ‘Wat hadden wij nog graag van zijn visie, bestuurlijke ervaring en daadkracht willen blijven genieten.’ In de bijeenkomst vóór begrafenis bleek hoeveel hij voor anderen heeft betekend, natuurlijk in zijn familiekring maar ook in zijn lange loopbaan in de publieke dienst, van agent tot een belangrijke manager bij het Openbaar Ministerie, van manager tot burgemeester als kroon op zijn werk. Een collega-lid in onze Raad van Toezicht, Andrea van Langen die samen met hem in de gemeenteraad van Andijk zat, vertelde hoeveel steun hij haar gaf, in de weerbarstige praktijk van de gemeentepolitiek maar ook als vertrouwenspersoon die er altijd voor je was. Hans was pas in 2009 begonnen als lid van onze Raad van Toezicht. Het enthousiasme waarmee hij dat deed zullen wij met warmte blijven herinneren.
De vier elementen bij Wherelant De jaarlijkse expositie van de kunstgroepen van Odion op Wherelant werd op 17 november 2010 feestelijk geopend door wethouder Roald Helm. Samen met kunstenaars Nellie Roemer en Hester Olsthoorn stak hij vier kaarsen aan die de vier elementen voorstelden: het thema van de expositie. De tentoonstelling is inmiddels afgelopen, maar vanaf 10 januari wordt ook geëxposeerd in het stadhuis van Purmerend.
Henk Steen en Gerard Fokke
Rob Antenbrink Persoonlijk begeleider, BZW Zaanstreek 14 november 2010 December Jannie Anjema Basismedewerker, Veldvliegerweg 1 december 2010 Lisette Jonker-Dudink Teamleider, De Boomgaard 1 december 2010 Elly Rothuizen-Bakker Vervoers-/busbegeleider, Dynamica 5 december 2010
Lisette Koopman Basismedewerker, Flexpool
Esther Schilder Telefoniste/receptioniste, Flexpool
In Memoriam
In de vorige Impuls stond per abuis aangegeven dat Marian Verburgt ‘uit dienst’ was. De redactie betreurt dit en heeft inmiddels maatregelen genomen om een dergelijk naar misverstand in de toekomst te voorkomen.
In Memoriam
Marian Verburgt Marian was altijd actief, stond vol in het leven. Was betrouwbaar en loyaal naar collega’s en cliënten. Warm en attent. Vorig jaar werd longkanker bij haar geconstateerd. Moedig, positief en hoopvol begon Marian aan haar behandeling, maar helaas werd de ziekte haar na ruim acht maanden toch fataal. In haar lange carrière bij Odion heeft Marian op vele locaties gewerkt. Zij werd zeer gewaardeerd om haar kwaliteiten en als mens. Voor het team en de cliënten van de Lisdoddestraat en Wherelant was het afscheid ingrijpend.
Oeverlanden officieel geopend Op 7 oktober 2010 werd het nieuwbouwcomplex aan de Oeverlanden in Purmerend officieel geopend. Onder grote belangstelling gaven cliënten Saskia Baljé en Henno Wicherson samen met wethouder Mona Keijzer het officiele startsein. De opening werd muzikaal ondersteund door het cliëntenkoor ‘De Gulle Waard Zingers aan de Andere Oever’ onder leiding van Henni Meinen. Odion heeft in het complex eetcafé ‘de Andere Oever’, dagactiviteitencentrum ‘de Steiger’ en 15 woonappartementen.
Ontwikkelings- en stimuleringscentrum ‘De Weide’ officieel in gebruik Wij verloren een lieve collega. Via een prachtige bloemenceremonie hebben cliënten veel dierbare herinneringen kunnen delen. Graag bedanken wij iedereen voor de blijk van medeleven en aanwezigheid bij de begrafenis van Marian. Dit is door ons allen zeer gewaardeerd. Het team van de Lisdoddestraat en Wherelant.
Samen met kinderen van de verschillende samenwerkingspartners onthulde wethouder Berent Daan op 21 oktober 2010 het kleurige gevelbord van ‘De Weide’. In dit multifunctionele gebouw is onder meer Odions nieuwe KDC/DAC De Boomgaard gevestigd, als onderdeel van de Brede School. Boven de school zijn 16 huurappartementen gebouwd, waar Odion een individueel woonproject is gestart.
15
Tien
Joost Hattink
vragen aan 01
Leeftijd 24 jaar Functie Basismedewerker Skepehoeck, basismedewerker Flexpool In dienst bij Odion sinds 2007
Wat was je eerste (bij)baantje? Een weekendbaan bij Kwantum Allrounder.
02
Wat houdt je huidige functie in? Als basismedewerker begeleid ik een groepje cliënten met hun basisbehoeften. Daarbij kun je denken aan zaken als een zakgeldenveloppe maken, kleren kopen, bepaalde uitjes regelen etc. Het is eigenlijk te veel om op te noemen.
03
Wat is je grootste blunder geweest in je werk? Een tijd geleden dacht ik dat de locatie Oeverlanden in de wijk Weidevenne lag. Het zou me een hele rit hebben gescheeld als ik had geweten dat de locatie in mijn buurt lag!
04
Wat vind je het leukste aan dit werk? Het contact met de cliënten en een cliënt te zien groeien in zijn/haar persoonlijkheid door de juiste begeleiding.
05
Wat zou je doen je als je dit werk niet deed? Ik zou jobcoach of gedragdeskundige zijn. Of stinkend rijk door de lotto!
06
Wat denk je dat collega’s van je vinden? Ik hoop een toegewijde collega, met passie voor zijn werk.
07
Vertel eens iets verrassends over jezelf. Hmm… Naast mijn werk ben ik audioproducer en radio dj op V-Fm.
08
Elly ter Bork vroeg zich in de vorige Impuls af of voor jou het werken bij Odion na je stage is wat je ervan had verwacht… Jazeker, het beeld van Odion is na mijn stage alleen maar positiever geworden! Om een beetje te proeven welke kant mij het meeste trok, ben ik begonnen in de flexpool. Daardoor kwam ik bij de Skepehoeck en daar kreeg ik het gevoel dat dit een cliëntengroep was waar ik persoonlijk veel uit kon halen. Ik werk nu voor 60% bij Skepehoeck, maar voor de afwisseling blijf ik flexen. Want dat vind ik het leukste om te doen.
09
Met wie binnen Odion zou je wel eens een dagje willen ruilen en waarom? Met Henk Steen, kijken of mijn salaris er beter van wordt! Nee hoor, grapje… Ik zou wel eens willen zien wat er allemaal in de top van Odion gebeurt.
10
Aan wie zou je deze vragen ook eens willen stellen? Aan Elin Reiss, een oude flexmedewerker van Skepehoeck. Ik vraag me af hoe ze haar werk nu ziet, nu ze is geslaagd voor haar HBO.
16
impuls | 1 2011
