^^^^^mmmmm
Vo. 59ß 3 Juli - 1935
-- •
"l-,i 'Uy
I
.
--
BESCHADIGDE TEKST OF VERKEERD GEBONC DAMAGED TEXTOR WRONG BINDING
:
AFBEELDING IN KLEUR MULTICOLOL PICTURE
»a
Verschont wekeiyks - Prys per kwBrtaal f. 1.05
Red. en Adm. Oalgewater 22, Leiden. Tel. 700. Postrekenlnn 41880
ANNA MAY WONG
t~£m
^ ondiiifäk
fimdtJeteï en langer, wanneer het haar steeds met een alkalivrij haarwaschmiddel behandeld wordt om de gezondheid en elasticiteit te behouden. Verzorgt Uw haar daarom met de alkali- en zeepvrije Zwartkop "Shampodor". De golf houdt nog wel zoo goed en U zult zich over den mooien, natuurlijken glans verheugen. "Shampodor" is voor iedere haarsoort geschikt. BLONDINES, die hun haar blond willen houden of hieraan de natuurlijke blonde tint willen teruggeven, gebruikeri Zwartkop Shampodor BLOND-SPECIAAL
r s
verpakking
(J VV waarborg
voor kwaliteit.
HOOGT UW UITHOUDINGSVERMOGEN
ZWARTKOP SHAMPOD Voor iedere haarsoort: Blond-Speciaal:
VERMAGEREN!
goud-witte verpakking aroen-witte verpakking
Jte 'ujatm lni*M ftioi-fod ü
Zonder hongarkuur, ronder schadelijkegenesimiddelen, uittlui-
tuben ä 25 & 60 cts.
tend door een natuurlijk hulpmiddel, uitwendig te gebruiken, zeker reiultaat, op elk gewentcht
2*ukkm3x3k*hU'£
lichaamsdeel binnen enkele dagen. Schrijf aan ZuiterA. R.MARINUS, Poitbox 60, den Haag.
Deze heerlijke bonbon heeft een fijne pralinevulling
r)E doktoren zijn het er allen over eent dat het regelmatig toepassen van Odorono niet in het minst schadelijk is voor de okselholte. QNBEKENDE, voor ^ korten tijd in den handel gebrachte, middelen om transpiratie reukeloos te maken, zullen U niet beschutten als Odorono. CR zijn twee soorten Odorono: de " Regular" voor personen met een normale huid; de " Instant " voor hen die een gevoelige huid hebben, kan veelvuldig worden toegepast. FOLGT de aanwijzingen die op iedere flacon zijnj aangebracht.
ODO-RO-NO
de pijn is in ßseconden Het komt er niet op aan hoe pijnlijk Uw likdoorn is, „Gett-it" fjeeft on middel lijkverichtlng, de pijn it in 3 seconden weg. Daarna verschrompelt de likdoorn en zit zóó los, dat men hem als een dood velletje kan afpellen. U ondervindt geen last . van Uw voeten meer. Koopt nog heden „Gett-ll" bij Uw apotheker of drogist. Hel is het beste middel ter verwijdering van likdoorns.
ÖETS-IT
mm
et succes, dat „Footlight Parade" tot een van de meest winstgevende films maakte, dankte zij in niet geringe mate aan het schitterende spel van James Cagney. De manier, waarop hij den Shanghai Lil-song voordroeg, is een prestatie, die reeds op zichzelf voldoende zou zijn, om eiken twijfel omtrent zijn veelzijdig talent weg te nemen en hem tot een der meest talentvolle acteurs van Hollywood te stempelen. Men is geneigd zich af te vragen, hoe een dergelijke veelzijdigheid in één persoon vereenigd kan zijn. Doch wanneer wij nagaan welke moeilijkheden, en vooral financieele moeilijkheden, hem in vroegere jaren gedwongen hebben tot het uitbeelden van alle mogelijke typen, kan men zijn uitstekend spel, vooral in ,,Footlight Parade" en ,,Lady Killer", eenigszins begrijpen. Om maar een voorbeeld te noemen; er werd zelfs eens van hem gevergd, dat hij een vrouwelijke rol zou spelen. Dat hij dit accepteerde, was weer om dezelfde reden, namelijk dat hij dringend geld noodig had. Hij wist zich echter op zeer verdienstelijke wijze van deze moeilijke taak te kwijten. Tien jaren van hard werken gingen aan James Cagney's film-carrière vooraf. Hij werd den zeventienden Juli 1904 te New York geboren, en komt uit een gezin van vijf kinderen. Na de lagere school doorloopcn te hebben, volgde hij het onderwijs aan de Stuyvesant High School. Toen hij veertien jaar was, kon hij reeds in zijn onderhoud voorzien, daar hij bij de ,,New-YorkSun"een betrekking als jongste bediende had gekregen. Na eenige jaren werd hij surveillant in een openbare leeszaal. In zijn vrijen tijd volgde hij de colleges aan de Columbiauniversiteit. waar hij echter niet promoveer-
JAMES TE MIDDEN VAN DE GIRLS, DIE MEEWERKTEN AAN DE FILM „FOOTLIGHT PARADE".
Hüi?« ;;,';
iiesSS*
■
j.'V-s
■ -1.
<£«£:
***
iê
0 &
JAMES IS ZEER MUZIKAAL. Onze fotograaf maakte een opname in Cagney's muziekkamer. - 3 -
m BESCHADIGDE TEKST OF VERKEERD GEBONDEN DAMAGED TEXTOR WROHG BINDING
de. Hij wilde toen reeds artist worden, doch bemerkte al spoedig, dat dit nog niet zoo gemakkelijk was en dat de weg naar roem zeker niet over rozen ging. Van nu af aan accepteerde Jimmy alles, wat hij maar krijgen kon. Zijn stelregel was steeds: „Nooit laten merken, dat je iets niet kent.". Dat bracht hem soms in eigenaardige en grappige verwikkelingen. Zoo nam hij eens een baantje als „straight man" in een veaudeville-programma aan, zonder dat hij wist wat een „straight man" was! Zoo begon hij zijn tooneelcarrière en zei deze sindsdien niet meer vaarwel. Dit was het groote keerpunt in zijn leven. De kans om in Broadway op te treden is een interessant punt in het leven van een acteur. Dit gelukte hem, nadat hij zoo ongeveer in alle plaatsen voor het voetlicht had gestaan. Zijn eerste verschijning in Broadway kon nu niet dadelijk een succes genoemd worden en hij beproefde zijn geluk weer aan het theater, waar hij reeds eerder werkzaam was geweest. Eenigen tijd later kreeg hij een tweede kans bij Broadway en bleef daar met succes werken. In 1929 kreeg hij zijn eerste rol in het tooneelstuk „Maggie the magnificent". Hij was aanvankelijk niet buitengewoon te-
T 1
t^ |
■*:Km
'mm
llAZ
—**
■>»?
■':
'.^N
..,V
$¥
m
.- C / *"
:
^f:i
V..
■^
^
,
^"/a
MET ZIJN ECHTGENOOTE IN HUN HOLLYWOODSCHE WONING.
.
m
IN „HERE COMES THE NAVY",
DIT IS BESLIST EEN GOED BOEK OM TE VERFILMEN, DENKT JAMES.
vreden met deze rol, doch toen men hem mededeelde, dat men Joan Blondeil als zijn tegenspeelster had gekozen, was hij er gauw mee verzoend. Zij mochten in dit tooneelstuk veel succes oogsten. Het volgende jaar sloten zij opnieuw een contract af om samen in het stuk „Penny Arcade" te spelen. Dit werd een der belangrijkste gebeurtenissen in zijn leven, daar Warner Bros de filmrechten van dit stuk aankocht, waardoor James Cagney en Joan Blondeil hun eerste engagement bij de film kregen. De titel „Penny Arcade" werd veranderd in „Sinner's Holiday" en hij debuteerde in zijn eerste film met veel succes. Toen brak de dag aan, waarnaar ieder filmartist verlangend uitziet. Hij ging naar Hollywood, waar hij steeds grootere rollen te vervullen kreeg. Hij speelde o.a. in „Smart Money", „Blonde Crazy", „The crowd roars" en „Here comes the navy". Zijn privé leven is kalm en gelukkig. Hij beoefent vele takken van sport, evenals zijn vrouw, die dol is op tennissen en zwemmen. Op 't oogenblik wordt ér in de studios hard gewerkt aan een nieuwe film, waarin Cagney weer de hoofdrol zal spelen. Met het oog op zijn vorige prestaties durven wy onzen lezeressen en lezers wel te voorspellen, dat ook deze nieuwe film weer een sucfes voor James zal worden.
:m
%& - 4 ■
.
''
- jfjfefliiiiiiV-r MÈJÊÊÉèaHt..
^
.-w>.w.^^.,„>..^....
■...A..^...^.
,-, - ^-j^aw-jT^,
PRi
■
■
£en nieuwe, spannende episode uit de practyk van Mr. Alfred Mulligan, den beroemden strafpleiter, naverteld door Mr. Hugh Steward, zyn jongeren medewerker. Mulligan reikte mij den brief toe, die de derde aanwezige in zijn ruime werkkamer, een vlotte, knappe jongeman van 'n jaar of drieentwintig hem overhandigd had. Ik las: „Beste Mulligan, Ik weet niet, of je wel eens van Hubert Grenville hebt gehoord. Hij stierf twee jaar geleden en liet tot ieders verbazing ongeveer geen penny na, hoewel we allemaal dachten, dat hij er uitstekend bij zat. Hij was weduwnaar en de eenige persoon, die de dupe werd van het ontbreken van een nalatenschap, was zijn zoon Leslie, student in Cambridge; een bovenstebeste, aardige jongen, een opinie, die je onmiddellijk deden zult, als hij je dezen brief komt brengen. Het was hem natuurlijk onmogelijk om af te studeeren en daar hij geen ooms of andere familie heeft, stelde ik voor, dat hij bij ons zijn tenten zou opslaan, tot hij een betrekking gevonden had. Maar je weet zelf, dat baantjes tegenwoordig niet opgeschept liggen, vooral niet voor jongelui, die geen opleiding in een bepaalde richting hebben gehad. En het drukte den jongen geweldig, dat maand na maand voorbijging, zonder dat zich ook maar iets voordeed; hij voelde zich een klaplooper. Eindelijk schreef hij op een advertentie; het verdere verloop kan Leslie jezelf vertellen. Misschien vind je me een idioot, om je kostbaren tijd in beslag te nemen, maar je scherpzinnigheid heeft al zooveel mysteries ontraadseld, dat ik er buitengewoon veel prijs op zou stellen je opinie te vernemen. Het is misschien niet het werk van een advocaat, vooral niet van een strafpleiter van jouw naam en positie, om voor particulier detective te spelen, maar ik voel me eerlijk gezegd niet gerust en ik vertrouw, dat een oud vriend als jij me dezen dienst niet zult weigeren. Misschien blijkt het wel 'n kolfje naar je hand en naar die van je veelbelovenden medewerker, dien je mijn groeten wel wilt overbrengen. Met mijn dank bij voorbaat, je toegenegen, Dorian Curtiss. P.S. Leslie zou het vermoedelijk voor geen geld ter wereld toegeven, maar ik kan het denkbeeld niet van me afzetten, dat hijzelf ook niet bijster gerust is." Toen ik klaar was met mijn lectuur gaf ik Mr. Curtiss' brief aan „den baas" terug. Mr. Alfred Mulligan wendde zich tot den jeugdigen bezoeker. „Stort je hart maar eens uit," moedigde hij met een glimlach aan. „Ik schaam mij eigenlijk, om er u mee lastig te vallen, Mr. Mulligan," antwoordde Leslie Grenville. „Maar oom
Dorian was er erg op gesteld, daarom ben ik gekomen. Hij is mijn oom eigenlijk niet," voegde hij er aan toe. „Juist," knikte Mulligan, „dat heb ik uit den brief begrepen. Vertel me maar wat dat voor een geheimzinnig baantje was, waar je naar gesolliciteerd hebt." „Ik zal bij het begin beginnen," hernam onze bezoeker. „Het is nu ongeveer drie maanden geleden, dat ik op de advertentie schreef, ik werd er langzamerhand wanhopig onder me steeds maar door oom Dorian te moeten laten onderhouden. Hij is de goedheid in persoon, maar ik kan toch niet eeuwig afhankelijk van hem blijven. En op een morgen zag ik deze advertentie in het ochtendblad." Hij haalde een krantenknipsel uit zijn zak en gaf dit aan Mulligan. „Secretaris gevraagd. Moet ongetrouwd zijn; I meter 80 lang; verder normale lichaamsbouw. Kennis van stenografie niet vereischt. Hoog salaris. Brieven onder No. 231, bureau van dit blad. Zonder iets te zeggen las Mulligan de advertentie, gaf hem door aan mij, en wachtte tot de jonge Grenville zou voortgaan. „Zooals u zich kunt voorstellen, had ik binnen tien minuten mijn antwoord op de bus en twee dagen later kreeg ik het verzoek, om naar Fordham House, bij Woking te komen, om een onderhoud te hebben met een zekeren Mr. Rupert Fielding. Ik ging er onmiddellijk heen en vond het huis heel gemakkelijk. En voor ik tijd had om te bellen, werd de deur al geopend en een jongeman van mijn leeftijd werd door een oudere vrouw
BIJ DE VOORPLAAT ANNA MAY WONG. Anna May Wong, wier eigenlijke naam is Wong Lew Song, werd den een en twintigsten September te Los Angelos geboren. Zij begon haar artistieke loopbaan als figurante, maar werd spoedig door. een regisseur ontdekt en kreeg kleine rollen te spelen. Douglas Fairbanks Sr, gaf haar een belangrijke rol in zijn film „De dief van Bagdad". Richard Eichberg engageerde Anna voor Europa; onder zijn regie heeft zij gespeeld in „Hal-Tang" en „Grosstadtschmetterling". Daarna filmde zij bij Warner in Hollywood. Voor de Paramount heeft zij een belangrijke rol vervuld in de bekende film „Shanghai Express". Het vorige jaar heeft Anna een vacantierels gemaakt dooi Europa; thans zal zij weer een film voor de Paramount te Hollywood spelen.
uitgelaten. Hij zag er een beetje triest uit, dus ik concludeerde, dat hij een afgewezen mededinger was. „Dezen kant," mompelde de oude juffrouw. „Hoe is uw naam?" „Ik gaf mijn naam op en ze diende mij aan. Op het haardkleed stond een man van omstreeks vijftig jaar. Aan zijn hand bungelde een lorgnet; toen ik binnenkwam zette hij die op en keek mij onderzoekend aan. Ik nam hem ook goed op. Hij had ongeveer mijn lengte, was gladgeschoren en niet onknap. „Zoo, Mr. Grenville," begon hij, „U bent de dertiende sollicitant, dien ik te woord sta. Het is ongelooflijk hoe slecht sommige menschen een advertentie lezen of hoe ze er maar op goed geluk op afgaan. Niet minder dan tien waren getrouwd, terwijl drie er van de 1.70 meter nog .niet haalden. U bent zeker niet getrouwd?" „Neen," verzekerde ik hem. „En uw lengte is goed. Dus zullen we verdere punten bespreken. Woont u bij uw vader ?" „Mijn vader is overleden," lichtte ik hem in. „Mijn moeder ook." „Zoo, zoo," zei hij. „Dat is droevig voor u — — op uw jaren." Er klonk sympathie in zijn stem. „Een oom misschien?" „Zijn nieuwsgierigheid irriteerde mij 'n beetje, maar ik vertelde hem heel beleefd, dat mijn naaste bloedverwant een achterneef was, dien ik nooit had gezien en dat de man, die mij gastvrijheid verleende, heelemaal geen familie van me was." „Prachtig," riep hij, zijn handen wrijvend, „ikzelf sta ook vrijwel alleen in de wereld en mijn eenige bloedverwant is een neef. Ik heb het gevoel, dat we het goed zullen kunnen vinden, Mr. Grenville." Ik staarde hem aan. "„Bedoelt u, dat ik aangenomen ben ?" „Ik geloof wel, dat ik zeggen mag, daf u mij aanstaat," was het bescheid. „Ten minste als u op een kleine voorwaarde ingaat. Er kan zich wel eens een gelegenheid voordoen, Grenville — ik zeg niet, dat het zeker is, maar het zou lamnen zijn — dat ik het huis verlaten moet en tegelijkertijd toch den indruk moet wekken, dat ik wel thuis ben. Er steekt niets misdadigs achter, hoor," voegde hij er met een lachje aan toe, toen hij zag, dat ik hem scherp aankeek. „Het staat alleen in verband met een familie-aangelegenheid, waarover ik mij niet nader kan uitlaten. Wat ik even stipuleeren wil, is dit: Mocht de bedoelde omstandigheid zich voordoen, dan zou ik kunnen verlangen, dat u een pak van mij aantrekt en u een paar maal aan het raam van een van de voorkamers vertoont, zóó, dat alleen uw rug zichtbaar is." „Nu, ik moet zeggen, Mr. Mulligan,
mm**'ICCCKV"
O
«i
•us«»- ■ —"««<*' '
.,
■>
.
(FRÄULEIN LISELOTT) Ufa-film — RegK* Johannes Guter , Üsetette Fischer Magda Schneider Peter Wendt, architect . , . . Albert Lieven Marion Flcmmtag Maria Sazarina Brost Hagen, componist. Günther Luders Melchior Krant, schilder. . .......... WÜli Schur Eugen Till, beeldhouwer ~. . . Kurt Mühlhardt Jasmin, de concierge . .Oscar Sima Frieda, de vriendin van Liselotte. . ' Ilse Collani . Osterlob, Marlon's voogd . Ph. Manning oblauch. deurwaarder.,,....... Paul Westermeier Böhmer, de chef van hetbureau van beroepskeuze ... Ernst Behmer Een vriend van Kraut Rainer Eggemenn Een vriend van Till • ... ... .0. W. Meyer Een zoöloog Hermann Noack Een kruidenier . . . . . . » . . ... . Gerhard Damtnann Bediende van Osterloh . . , . .Karl Platen
Liselotte Flacher i» de actieve employee bij een bureau voor beroepskeuze, die op een goeden dag clandestien een ritje gaat maken in den auto van haar chef. Ze wordt aangehouden door een agent... en heeft geen rijbewijs. i vluchten en komt terecht in het huis van een vijftal jonge kunstenaars, die echter meer luieren dan 2e bevallen Liselotte, en deze besluit ze tot bruikbare In de maatschappij op te voeden. Ze slaagt hierin maar haar goede bedoelingen worden door de jongcm im ï miskend. Ontgoocheld gaat ze weer naar haar buteai rug» doch na eenigen tijd ontmoet zij toevallig Peter Wcitfït weer, een van de vijf kunstenaars, en nu tuilen hun »^egen zich niet meer scheiden. 1 Oscar Sittia #n Magda Schneider. —• 2. Maria Sazarina en Q niHei - s 3. Albert Lieveij, Magda Schneider en Ernst ia Schneider. —-6. Maria Sazarina. EBaMBHBSMBBBHBBHHMW
- 7 -
■•■
^
-■
■■
•'
-
-^^■•;-^:^-^
'■: - ■
■
dat ik de conditie heel eigenaardig vond, maar ik bedacht hoe prettig het zou zijn in mijn eigen onderhoud te kunnen voorzien en ging er mee accoord." „Prachtig," verklaarde hij. ,,Nu de kwestie van uw salaris. Wat zoudt u zeggen van vijf pond per week?" „Uitstekend," stemde ik onmiddellijk toe. Het overtrof mijn stoutste verwachtingen. „En waaruit zullen mijn werkzaamheden bestaan?" „Om te beginnen moet mijn bibliotheek gecatalogiseerd worden," deelde hij mede. „En dan is er nog de correspondentie en — — enfin, zoo de voorkomende bezigheden." We spraken af, dat ik mijn betrekking den volgenden dag zou aanaanvaarden." „Een oogenblik, Grenville," vroeg mijn baas. „Wat is er voor personeel?" „Alleen de oude vrouw, die me dien eersten keer binnenliet. Ze gaat lederen avond naar huis." „Dus jij en Mr. Fielding slapen daar alleen. Ga door." „Zooals ik zei, ik begon den volgenden dag en maakte een aanvang met mijn werk in de bibliotheek. Na tien minuten was ik al tot de slotsom gekomen, dat het gewoon bespottelijk was. Ik laat me er niet op voorstaa» veel van boeken af te weten, maar ik kan toch wel dadelijk zien, of ik met rommel te doen heb of niet. Er waren stapels boeken over den vloer verspreid, maar u hebt nog nooit zoo'n collectie, bij elkaar gezien I Ik zag bij het eerste, voorloopige onderzoek niet één werk van een schrijver van beteekenis — — goedkoope romans, soms vier exemplaren van hetzelfde boekl — gezangboeken, kookboeken uit het jaar nul — logarithmen-tafels, verouderde werken over natuur- en scheikunde — het zonderlingste en minderwaardigste allegaartje, dat je je denken kunt. En dat moest ik ordenen en catalogiseerenl Dus informeerde ik bij Mr. Fielding, wat ik er mee moest uitvoeren. En toen vertelde hij me, hoe hij aan die boeken gekomen was. Het scheen een hobby van hem te zijn den voorraad van tweedehands boekwinkels optekoopenin de hoop iets echt bijzonders te vinden. En wat hij nu van mij wenschte was de boeken stuk voor stuk na te gaan, een lijst te maken van wat de moeite van het bewaren waard was en de rest weg te doen. Daarmee begon üc en ik ben er nog steeds mee bezig — — vrijwel zonder succes 1 Dat is dat. Nu wat anders. Toen ik vier dagen in het huis was geweest, zat ik op een avond na het eten in de rookkamer een sigaar te rooken. Mr. Fielding was naar zijn „laboratorium" gegaan, zooals hij het noemde, een vertrek, dat door een met groen laken bekleede deur -van de rest van het huis gescheiden was. Hij vertelde, dat hij proeven nam op scheikundig gebied, die nog niet ■ in een stadium waren, om openbaar gemaakt te worden, ik was alleen en onverwacht trad een vreemdsoortig' heerschap binnen. Hij had zijn hoed no^ op en een oogenblik stond hij met de handen in zijn zakken naar mij te kijken. Hij droeg een donkeren bril en had een borstelige, slordige, zwarte snor.
„Is Rupert in het laboratorium?-" vroeg hij met een eigenaardige, sissende stem. „Ja," antwoordde ik, „mag ik vragen, wie u bent ?" „Zijn neef. U bent vermoedelijk zijn secretaris ?" Toen ontdekte ik de oorzaak van zijn sissend spreken; zijn twee middelste voortanden mankeerden. „Wat 'n malligheid," gromde de neef. „Waarvoor heeft hij een secretaris noodig?" En op hetzelfde oogenblik keerde hij zich om en ging de kamer uit. Ik hoorde de bekleede deur opengaan en nam met een gevoel van opluchting mijn boek weer ter hand. Mr. Fieldings neef was niet bepaald aangenaam gezelschap. Na een poosje schoot het mij te binnen, dat ze misschien iets zouden willen drinken, dus liep ik de gang door en klopte aan de deur van het laboratorium. Ze waren aan 't praten, maar toen ik den knop wilde omdraaien, merkte ik, dat de deur gesloten was. „Wat is er?" klonk de stem van Mr. Fielding.
Vraag driehonderd zes en dertig Wat is de naald van Cleopatra en waar bevindt deze zich? Tot nu toe stelden wij als hoofdprijs steeds een rijksdaalder beschikbaar. Zij, aan wie deze prijs te beurt valt, mogen dus tot de gelukkige prijswinners worden gerekend, en het was eigenlijk jammer, dat hun kans slechts tot een rijksdaalder bleef beperkt. Wij hebben er echter nu iets op gevonden! Wij geven bun een lot van de loterij der Joodsche Invalide! Een prachtkans dus om een in waarheid schitterenden prijs te trekken! De vijf troostprijzen blijven natuurlijk ook gehandhaafd! Oplossingen a.u.b. vóór 20 Juli zenden aan ons adres: Redactie Het Weekblad, Galgewater 22, Leiden. De abonné's uit overzeesche gewesten hebben tot 20 September gelegenheid ons hun oplossingen te doen toekomen. Op briefkaart of enveloppe gelieve men duidelijk te vermelden: Vraag 336.
Vraag driehonderd twee en dertig De vijf Frankforters waren de vijf gebroeders Rothschild, de zonen van den stichter der groote bankiersfirma uit Frankfort, die de filialen in verschillende Europeesche hoofdsteden stichtten en leidden. De hoofdprijs viel ten deel aan den heer S. Trimbach te Waalwijk; de troostprijzen aan den heer F. L. v. Aalten, Deji Haag; den heer J. Julof, Middelburg; mejuffrouw T. v. Dijk, Rotterdam; mejuffrouw M. C. A. Wesling, Amsterdam; " mevrouw W. Velds, Den Haag.
Ga niet overbelast op Uw levensweg. Laat de HAV BANK te Schiedam (Levensverzekering) een deel der zorgen dragen. „Ik kwam vragen, of u misschien iets wilt drinken." „Neen, neen," klonk het prikkelbaar. „Ga heen, Grenville." „Ik-vond zijn toon nogal onbeschoft. Maar om hem recht te doen wedervaren — hij bood mij later zijn verontschuldiging aan. „Ik ben straks, toen je aanklopte, 'n beetje kortaf geweest," zei hij, „maar mijn neef, John Metcalfe en ik, hadden een belangrijke, zakelijke bespreking en we konden niet gestoord worden." „Is hij weg?" informeerde ik, want ik had hem niet hooren vertrekken. „Ja. Ik heb hem door de zijdeur uitgelaten. En, wat ik zeggen wil, Grenville, als hij komt, is hij altijd gewoon rechtstreeks door te gaan naar het laboratorium. En dan willen we niet gestoord worden." „Het. brandde mij op de tong om te zeggen, dat ik niet het geringste verlangen koesterde om Mr. John Metcalfe te storen, — maar lederen keer, dat hij kwam — en dat was heel dikwijls — heb ik wel zalig opgepast uit zijn buurt te blijven." II. Leslie Grenville pauzeerde even, om een sigaret aan te steken. „Ik hoop, dat ik u niet verveel Mr. Mulligan," vervolgde hij, „maar ik hoef niet lang meer beslag op uw tijd te leggen. Ongeveer een week geleden kwam Fielding me zeggen, dat de gelegenheid, waarop hij gezinspeeld had, toen hij mij aannam, zich thans voordeed — en dat hij wenschte, dat ik hem dien middag zou „verpersoonlijken". Hij had een pak meegebracht, dat hij dikwijls droeg. Ik had toegestemd jn de verkleedpartij en er zat niets anders op dan mijn woord gestand té doen. „Vertoon je een keer of vier, vijf," luidde zijn instructie, toen ik het pak had aangetrokken, „maar zorg, dat je niet herkend wordt. Verder — en dit is van veel belang — moet je goed opletten of iemand soms het huis bespiedt." Ik volgde zijn instructies op en zoowat een uur na zijn vertrek merkte ik, dat inderdaad iemand het huis bespiedde — — niemand minder dan Mr. John Metcalfe! Drie- of viermaal
8 ^.^.^^^^^^^^^
.^^^m^^.
:
De teekenfilm-ster Betty Boop, zooals haar ontwerper Max Fleischer haar voor een nieuwe film schiep.
vertoonde ik mijn rug, maar ik ging zóó staan, dat ik onderwijl door een kier van de gordijnen een oogje op hem kon houden. Telkens weer liep hij langs, bleef bij het hek treuzelen en gluurde naar binnen. En waarachtig, hij hield een politie-agent staande en maakte een praatje met den man, vast en zeker over het huis, want de agent gluurde eveneens naar binnen. Ik vond het een gek geval. Wat ter wereld kon een politie-agent hèm over het huis of zijn bewoner vertellen, dat hij niet reeds wist ? Hoe meer ik er over nadacht, hoe onbegrijpelijker het mij werd. Hij moest in de overtuiging verkeeren, dat zijn neef thuis was — — wat kon zijn wonderlijk gedrag dan in vredesnaam te beteekenen hebben ? Zoodra Mr. Fielding terug was, vertelde ik het hem natuurlijk en tot mijn verbazing scheen hij het te hebben verwacht. „Het verbaast me absoluut niet, Grenville," verklaarde hij. „Denk je, dat hij jou voor mij heeft aangezien ?" „Dat kan haast niet anders," antwoordde ik. „Maar het lijkt me zoo ongemotiveerd, wat hij gedaan heeft." „Dat zou je niet zeggen als je alle bijzonderheden kende van wat er achter zit," meende Fielding. „Een zakelijke kwestie, mijn jongen. En één ding kan ik je vertellen: het was absoluut noodzakelijk, dat John Metcalfe in den waan werd gebracht, dat ik den heelen middag thuis was." Daarop ging hij naar het laboratorium en liet mij alleen, om me in allerlei gissingen te verdiepen. Het is allemaal zoo eigenaardig, Mr. Mulligan. Dat zoogenaamde werk van me is eenvoudig larie. Ik heb hem twee lange lijsten gegeven, maar hij heeft ze niet eens ingekeken. En zooals ik al zei, er is geen fatsoenlijk boek bijl Ik ben overtuigd, dat hij die boeken alleen maar gekocht heeft, om mij bezigheid te geven. En ik kan de gedachte niet van me afzetten, dat die geheimzinnige scheikundige proeven in het laboratorium net zoo'n groote humbug zijn als mijn werk." Mulligan knikte instemmend. „Heeft hij je geregeld betaald?" vroeg hij toen. „Prompt iedere week, maar aan den anderen kant en dat is ook zoo raadselachtig, is hij vreeselijk op den penning, leeft hij op het armoedige af. Soms krijg ik nauwelijks genoeg te eten. Waarom betaalt hij dan een buitensporig salaris voor absoluut nutteloos werk?" „Hij betaalt je dat buitensporige salaris, om je in huis te hebben," stelde Mulligan vast. „De vraag is: waarom wil hij dat ? Is er nog iets bijzonders gebeurd na die vertooning aan het raam ?" „Niets, behalve dat er een nieuwe lawine van stuiversromans is gekomen," zei de jongeman met een grijnslach. „Weet hij, dat je alles aan Mr. Curtiss verteld hebt ?" „Neen, maar hij heeft me niet gezegd, dat ik mijn mond moest houden. Wat vindt u van dit alles. Mr. Mulligan ?" „Eerlijk gezegd, beste jongen, kan ik er mij nog geen oordeel over vormen. Het is er hem blijkbaar alleen -10-
om te doen, om een man in huis te hebben van zijn lengte, die uit de verte en op den rug gezien, voor hèm kan doorgaan. En dan lijkt het me toe, dat Mr. John Metcalfe de persoon is, ter wille van wien die comedie opgevoerd wordt. Maar de reden er van kan ik op het moment nog niet vermoeden. Hoe is hun verhouding?" „Ik weet het niet. Ik ben nooit bij him gesprekken aanwezig." „Is Metcalfe nooit blijven eten?" „O, neen. Daarvoor is het bij Fielding veel te veel mondjesmaat. Ik moet altijd denken aan mijn kostschooltijd, toen we stilletjes gingen fourageeren, om niet van de graat te vallen I Ik heb particuliere voorraden aangeschaft — anders houd ik het niet vol. lederen dag haché en pap en zoo. Hij beweert, dat hij last van zijn tanden heeft." „Nu, Grenville," hernam Mulligan na een oogenblik van stilzwijgen, „wat ik je raad is dit: Ga met je werk door en verdien je salaris. Die verkleedgeschiedenis staat mij niet aan, maar ef hoeft niet per se kwaad in te steken. Je bent oud genoeg, om op jezelf te passen en je oogen flink open te houden. Mocht er iets gebeuren wat je verdacht voorkomt — — je weet mijn adres." III. Veertien dagen verliepen voor we weer iets van de zaak hoorden. Toen was het Mr. Dorian Curriss in eigen persoon, die ons kwam opzoeken. „Luister eens. Mulligan," barstte hij uit, nog voor de deur achter hem gesloten was, „ik wou, dat je mij raad gaf. Je herinnert je Leslie, hè? Geloof jij, dat die jongen een dief is ?" „Een dief!" echode mijn gestrenge chef. „Neen, gedecideerd niet. Wie zegt dat ?" „De man, bij wien hij in dienst is, Mr. Rupert Fielding," klonk het verontwaardigd. „Ik wandelde vanmorgen in mijn tuin, toen een man, dien ik nooit eerder gezien had, de oprijlaan inkwam. Het bleek Fielding te zijn en het eerste wat hij zei, toen hij hoorde wie
Hebben jullie 't ook gelezen? 't Heeft in alle kranten gestaan, 'n M'nheer had uit aardigheid in het jaar 1919 in een rijksdaalder de voorletters van zijn naam gekrast. Uit ijdelheid natuurlijk. Zoo zijn sommige menschen. En warempel, vorige maand, dus in het jaar 1935, of de wel zestien jaren later heeft hij dien zelfden rijksdaalder terug ontvangen. Hij was er zóó mee in z'n schik, dat hü direct naar de krant is geloopen om het „merkwaardige" bericht op te geven. Waarvoor hij vermoedelijk zelfs niet het traditioneele en gebruikelijke kwartje heeft gekregen. Maar wel zijn ijdelheid bevredigd zag. Daarover alleen zou ik me kunnen ergeren. Maar nog n\eer over het volgende: Telkens wanneer ik een bankbiljetje van / 25.— ontving (heel veel gebeurt dat niet bij uw P. P.) heb ik er, uit goede gewoonte, als een secuur man, die tegen onwettelijkheden tracht te waken, m'n naam, voluit met straatnaam en nummer, opgezet. En denk je dat ik er ooit één heb terugontvangen? Nooit of te nimmer. En daarover tobt nu uw PETRUS PRUTTELAAR.
T^P*
_,
C. « Tk.*l>tJZZLES N*».
had gelogeerd in een klein pension aan zee, waar het hem niet al te best bevallen was. Bij zijn terugkeer thuis somde hij zijn ervaringen op, die niet van de besten waren. Ten slotte vroeg mijn nicht: „En hoe was 't eten? Nogal een beetje variatie?" ,,Och," antwoordde mijn neef, ,,ze hadden in elk geval voor de drie maaltijden verschillende namen!" „Wat heb jij gekregen met je verjaardag, Jantje?" vroeg de juffrouw op school. „Een autoped, juffrouw." „Prachtig, en wat nog meer?" „De mazelen, juffrouw!" „Vader," zei het jochie, „wat is psychologie?" „Psychologie, mijn jongen, is een woord van vier lettergrepen, dat men in een gesprek, te pas brengt om de aandacht een beetje af te leiden, wanneer het moeilijk wordt om iets uit te leggen." Een handelsreiziger trad een winkel in een rustig provinciestadje binnen. Hij liep de verkoopruimte door en vond den winkelier met zijn bediende in het kantoortje, verdiept in een spelletje schaak. „Mijnheer Salie," zei hij, „er staan twee klanten in den winkel." Salie hield zijn oogen steeds op het schaakbord gericht, terwijl hij knikte en fluisterde: „Ja, het is goed. Stil een beetje, dan gaan ze wel weer weg."
:/-
•
Teunis en zijn meisje wandelden^op een warmen zomeravond door de lommerrijke lanen. Plotseling zei Teunis: „Katrien, hoe zou je 't vinden, als ik je een zoen gaf?" Katrien antwoordde niet. Zoo wandelden zij weer een uur zwijgend verder, waarna Teunis zijn vraag herhaalde. Nog steeds antwoordde Katrien niet. Ten slotte zei Teunis: • „Katrien, ben je verlegen?" „Neen," antwoordde Katrien spijtig, „'t lijkt wel of jij verlamd bent!"
KNIPPUZZLE Bovenstaande stukjes moeten uitgeknipt, samengevoegd en opgeplakt worden, tot een portret van een Amenkaanschen filmspeler. Onder degenen, die ons het resultaat van hun werk zenden en er bij vermelden, hoe de filmster heet, loven wij tien foto's van hem uit. De oplostingen moeten vóór 30 Juli gezonden worden aan;Red..HetWeekblad ',Galgewater22,Leiden. ?u10 a'>onn6's uit overzeesche gewesten hebben tot 30 September gelegenheid ons hun oplossingen te doen toekomen. Op de enveloppe gelieve men duidelijk te vermelden : C. rf Th.puzzles No. S98. Degenen, die het blad liever niet willen beschadigen, kunnen volstaan met de stukjes over te trekken op een doorzichtig papiertje, of te calqueeren. Dit laatste geschiedt door middel van een velletje carbonpapier, dat men onder deze pagina lept. Als men nu onder het carbon nog een stukje wit papier legt en dan de omtrekken van de op deze pagina afgedrukte stukjes met potlood natrekt, zal het carbonpapier deze op het witte papier overdrukken. De aldus gevormde en uitgeknipte stukjes papier moeten ook als een portret worden opgeplakt. Zij, die ook de Wekelijksche Vraag wenschen op te lossen, kunnen die desgewenscht tegelijk met deze puzzles inzenden, doch zij gelieven de oplossingen dan op een apart, eveneens volledig van naam en adres voorzien velletje papier te schrijven. De toekenning der prijzen en troostprijzen geschiedt volgens een systeem, waarbij olie inzenders van goede oplossingen gelijke kansen hebben op hel verkrijgen der prijzen.
Ein blonder Traum Roberta Het congres danst
...*...„.'
Das Lied ist aus
>, / //
,
/ /
Hotel met damesbediening Don Quichotte
...rr.''
Azef de verrader Liebe muss verstanden sein Hartedief Speel niet met vuur
^7.
Hierboven ziet u tien titels van films. Op de stippeltjesrjj er achter moet de naam ingevuld worden van een filmster, die in de betreffende tilm een hoofdrol gespeeld heeft.De eerste letters van deze tien namen (de eerste letter van den voornaam moet gebruikt worden) vormen, van boven naar beneden gelezen, in de aangegeven volgorde den naam van een bekend Duitsch acteur, die tegenwoordig ook lauweren oogst als regisseur. Onder degenen, die ons een goede oplossing zenden, zullen wij als hoofdprijs fl. 2,50 en als troostprijzen drie fraaie filmfoto's verdeelen
OPLOSSINGEN C. & Th.-PÜZZLES No. 595 KNIPPUZZLE
„Ik wil, dat u mijn zoontje een vreemde taal onderwijst." „Heel goed mevrouw. Wat wilt u? Fransch, Duitsch, Engelsch, Russisch, Zweedsch, Italiaansch, Spaansch." „Wat is de vreemdste taal?"
De tien foto's vielen ten deel aan: mejuffrouw C. Kollau, Tilburg; den heer W. Hoek, Schiedam; mejuffrouw Maddy Janssen, Tilburg; mevrouw W. v. Werven, Amsterdam; mejuffrouw G. Jansen, Deventer; den heer H. G. Coelman, Den Haag; mejuffrouw M. Riek, Haarlem;, mejuffrouw W. Schürmann, Rijswijk ; den heer C. Hazejager, Den Haag; mejuffrouw A. v. d.Berg, Schiedam.
LETTEROREEPRAADSEL De tien filmsterrennamen waren:
Bezoeker: „En hoe oud ben je?" Klein jongetje: „Ik weet het niet precies, want ziet u, mammie was acht en twintig jaar toen ik werd geboren en nu is zij nog maar vier en twintig." De nieuwe directeur inspecteerde de zaak en vroeg aan den jongsten bediende: „Hoe lang werk je hier al?" „Sinds de baas mij heeft gedreigd, dat hij mij er uit zou gooien," was het antwoord.
FILMSTERRENPUZZLE
Lilian Harvey Robert Montgomery Mailene Dietrich Toby Wing Janet Gaynor Greta Garbo Jean Harlow Jackie Cooper Lil Dagover Willy Pritsch
Brigitte Helm - 11
Mejuffrouw A. Otten te Tilburg kwam in het bezit van den hoofdprijs, terwijl de troostprijzen ten deel vielen aan mejuffrouw A. Zieck te Den Haag, mejuffrouw T. Breebaart te Voorburg on mejuffrouw L. Pape Schiedam.
PlPi^^^ * ,
Rookt desnoods wat minder maar rookt
IETS
GOEDS
Een zachte volgeurige Turksche
Een goudgele zonrijpe Virginia
tó
Pall Mall Geïmporteerde Sigaretten Imp. Alvana
V^l^A ^
c en
'
Haag
ik was, maakte me stom van verbazing." „Natuurlijk kan ik hem niet meer gebruiken," viel hij met de deur in huis, „maar als ik mijn geld terugkrijg, zal ik er verder geen werk van maken. Het was misschien verkeerd het zoo maar te laten liggen." ,,\Vaar voor den duivel hebt u het over ?" riep ik. „Is Leslie Grenville hier dan niet teruggekomen?" vroeg hij. „Neen," antwoordde ik. „Waarom zou hij? Is hij dan niet bij u?" „Hij ging gisterenavond op den gewonen tijd naar zijn slaapkamer en kwam vanmorgen niet beneden. Zijn bed Meek niet beslapen. Hij is weg. En het spijt me er te moeten bijvoegen, dat ik honderd pond van mijn geld mis." „Met andere woorden," barstte ik uit, „u beschuldigt Leslie geld van u te hebben gestolen. Ik geloof er geen steek van." Hij haalde de schouders op. „lic kan het zelf ook haast niet gelooven," gaf hij toe. „Toch is het een feit, dat het geld weg is en de jongeman eveneens." „En uw bedienden?" „Ik heb geen personeel als een oude vrouw, die alleen overdag bij me is en gisteren en vandaag was ze er niet. Het is een slag voor u, dat kan ik me begrijpen," ging hij voort. „Het heeft mij ook een schok gegeven; ik mocht den jongen graag. Maar ik kan me de luxe niet permitteeren honderd pond te verliezen." „Het moment, dat ik overtuigd ben, dat Leslie honderd pond van u heeft gestolen, zal ik u een cheque voor dat
SIGAREN 's Morgens, 's Middags, 's A von ds.
bedrag sturen, was alles wat ik zei." „Toen ging hij heen. Wat denk jij van het geval. Mulligan ? Ik durf er mijn hoofd onder verwedden, dat Leslie geen dief is." „Ik heb ook een heel goeden indruk van den jongen gekregen," verzekerde mijn chef hem. „En toch ligt de vraag voor de hand: zou die Fielding een dergelijke beschuldiging uitspreken, als hij geen goede reden heeft om het te gelooven. Heb jij niets van Leslie gehoord ?" „Geen woord. Een dag of drie geleden kreeg ik een heel opgewekten brief van hem en sedertdien heb ik niets meer vernomen. Maar niets," herhaalde hij, „zal mij doen gelooven, dat de jongen een dief is." „Nu, kerel," besloot Mulligan, „het spijt me ontzettend voor je. Maar het lijkt me toe, dat het eenige wat je doen kunt, is wachten tot je Leslie's lezing van de zaak gehoord hebt. Het schijnt, dat Fielding voorloopig niet van plan is er een politiezaak van te maken. Dat is een heeleboel waard." „Dat is ook een onverwachte wending, Hugh," richtte de baas zich tot mij, na het vertrek van Dorian Curtiss, die steeds maar was blijven sputteren, dat die beschuldiging een ten hemel schreiend schandaal was. „Het leek zoo'n sympathieke jongen." „Gelooft u, dat hij het geld weggenomen heeft ?" „We moeten de feiten rustig analyseeren, Hugh," was het bedachtzame antwoord. De groote strafpleiter ging bij het beschouwen van een twijfelachtige zaak altijd uiterst automatisch te werk. „Als hij het niet gedaan heeft, is het verhaal van Mr. Rupert Fielding een leugen. Rijst de vraag: waarom zou hij liegen? Wat is zijn oogmerk? Op die vraag moeten we een antwoord vinden. Het feit, dat Grenville verdwenen is, kan gemakkelijk genoeg geverifieerd worden. Een ander feit, dat onze aandacht verdient, is Fieldings kennelijke geneigdheid om geen ruchtbaarheid aan de zaak te geven. Aan den anderen kant: hoe 'n aardige jongen Leslie Grenville ook is, we mogen niet bij voorbaat de mogelijkheid buitensluiten, dat hij die honderd pond wèl gestolen heeft. Hij kan gewed hebben, of speelschulden hebben, of bezweken zijn voor een plotselinge verleiding. Honderd pond is ten slotte nog altijd een hoop geld. Maar ik herhaal, erg waarschijnlijk lijkt het mij niet, dat Grenville een dief is. Mijn intuïtie zegt: neen 1 En ik meen in den loop der jaren wel kijk op misdadige en niet-misdadige naturen te hebben gekregen. Wat dien meneer Rupert betreft, die lijkt me nu weer géén honderd procent. Laten we daarom, steunend op de ons bekende gegevens, een oplossing van het raadsel trachten te vinden, die uitgaat van de theorie, dat Leslie Grenville onschuldig is." „Ik ben erg gevleid, dat u zegt wij," merkte ik op, „maar ik heb direct een afspraak op de club." Aan de lunch voegde hij zich bij me en ik vroeg hem of hij al een sleutel tot het mysterie gevonden had. „Neen," antwoordde hij. „Ik heb voor mezelf drie mogelijkheden opge-
.
■•
<
VETWORMPJES (AHA-HIER l&ER EEN ( EEH OOfcEISBUKJE VouDE :-\XN '.'■
voor goed verdwenen. „Van die akelige vetwormpjes had ik steeds zoo'n last. Ongeveer 15 maanden geleden kocht ik een groot pak Radox, deed een flinken theelepel in een kop heet water, en sponste daarmee mijn geheele gezicht, zoo heet als ik verdragen kon. Ik deed dit 's morgens vroeg en 's avonds laat; hierna sponste ik dan het gezicht met koud water en droogde het goed af met een badhanddoek, 's Nachts wreef ik het in met een beetje cold cream. Nu heb ik een prachtige, zachte huid, zonder die leelijke vetpuistjes. Ik pas de behandeling nog steeds toe en heb sinds ik Radox begon te gebruiken nooit meer één vetwormpje gehad." Mevr. C. F. B. te U Volgt u het voorbeeld van deze dame, indien ook U niet over Uw teint tevreden bent. Niet alleen zullen die gehate puistjes verdwijnen, doch Uw geheele teint wordt door Radox verfrischt en verjongd. Mevrouw B. schrijft „ik heb een prachtige huid". Welnu, begint U vanavond nog met de eenvoudige Radox-behandeling en binnen enkele dagen reeds zult ge hetzelfde kunnen zeggen. Radox is heerlijk geparfumeerd en verkrijgbaar bij alle apothekers en drogisten ä f 0.75 per pak, omzetbelasting inbegrepen. Een pak is toereikend voor verscheidene weken. Imp. N.V. Rowntree Handels-Maatschappij, Heerengracht 209, Amsterdam C. worpen, maar aan allemaal ontbreekt wät. Gesteld, dat Fielding liegt. Dus Grenville heeft zich dat geld niet toegeëigend, maar is bijvoorbeeld na een ruzie er vandoor gegaan. In dat geval zou Fielding nooit naar Curtiss zijn geloopen met een verzinsel van een diefstal, want hij zou natuurlijk verondersteld hebben, dat Grenville al thuis was. Heb ik gelijk ?" „Ja," stemde ik toe. „Laten we een stap verder gaan. Fielding ging wèl naar Curtiss, dus hij wisi, dat Grenville er niet was. Hoe wist hij dat, tenzij Grenville niet is verdwenen?" „U bedoelt..." begon ik weifelend. „Ik bedoel dit. Als Fielding liegt en dat was immers mijn uitgangspunt, zooals je je herinnert, wordt die jongeman ergens gevangengehouden. En ik kan me geen geschikter plaats daarvoor denken dan in het huis zelf." Dat was de scherpzinnige Alfred Mulligan in optima forma. Er was geen speld tusschen zijn redeneering te krijgen.
- 12 -
VJ. 1 "ir
ï
^
^^
yr _j0 m^üL CYxtL
„Een gewone autobus passeert een voetganger met een gemiddelde snelheid van drie vijfde seconde," verluidt een statistisch bericht. — Speciaal, als hij zijn hand opsteekt om te stoppen. „Bén vrouw moet haar man niet in den weg staan als hij 's avonds uit wil gaan," verklaart een schrijfster. — Meestal maakt de man er zich meer zorg over, dat zij hem in den weg staat, als hij thuiskomt I Dezer dagen lazen wij over een entomoloog, die reeds maandenlang op zoek is naar de grootste mug ter wereld. — Blijkbaar heeft het beest hem nog niet gevondenI
Bootsman: „Heeft iemand soms een almanak? Mijnheer hier heeft zijn badkostuum verloren en wil weten, hoe laat de zon van avond ondergaat."
„Gisteren heb ik een inbreker onder myn bed gevonden." „Was hij knap of leelijk?" „Weet ik niet. Hij zag mij het eerst."
Men beweert, dat een gestreept kostuum den drager slank en rijzig maakt. — Dit moge een troost zijn voor beeren onder de normale maat, die met hun beste zomerpak op een pasgeverfd bankje zijn gaan zitten. „Ik vind het in lederen jongeman toe te juichen, wanneer hij zijn ideaal stevig vasthoudt," verklaart een jeugdleider. — Als hij dan maar niet met de andere hand een auto stuurt I „Bananen," lezen wü, „zijn zeer goed VOOr Ons humeur." — Behalve natuurliik -1_ •• •_ __i -i -x 1.. 1 f als wij over de schil uitglijden!
„Dank je, kruier. Er zalno^ wel ergens een los kwartje in mnn ziizuk ritten." 13 -
ü
%4k
»1
Mynheer Pieteis (tot redder van mevrouw Pieters): „Dank je, kerel, dank je van harte! Ik zou er zelf wel in gesprongen zijn, maar je wordt er zoo vreeselijk nat van, vind ik."
■•
■
.
■
■
■
■
■
■
■.,■■
leUVAP uitde «#
f;
„Wat bent u van plan?" riep ik. „Doe je mee aan een onopvallend bezoek aan Fordham House?" „Natuurlijk," antwoordde ik grifweg. „We gaan direct na de lunch. Meneer Rupert kent ons geen van beiden." IV. We liepen langs het huis in Woking als een paar toevaUige, onverschillige voorbijgangers. Het was een niet overmatig groote villa, een eind van den weg af gelegen en aan de straatzij de was geen teeken van leven te bespeuren. „Ik ga de koe bij de horens pakken, Hugh," kondigde mijn baas aan. „Ik heb iets dergelijks al eerder bij de hand gehad; ik reis in linoleum. Blijf iii uit het gezicht?" Hij haalde een pak monsters uit den auto (ik had me al afgevraagd, waarom hij zoo'n dikke tasch had, maar ik wist uit ervaring, dat ik mijn nieuwsgierigheid moest bedwingen, wilde ik mij niet aan een sarcastische terechtwijzing blootstellen), liep naar de voordeur en belde aan. Maar een paar minuten later was hij al weer bij me. „Deur blijft potdicht, ondanks herhaald bellen," deelde hij mee. „Hetgeen beteekenen kän, dat er niemand thuis is. Maar het hoeft dit niet te beteekenen." „Wat gaat u nu doen?" vroeg ik. „Wachten tot het donker is en dan een nauwkeuriger onderzoek instellen. Jij kunt rustig naar de stad teruggaan." „Ik doe mee," viel ik beslist• in. „Zooals je wilt, maar het is niet zonder risico."
A Ibrccht Schoenhals, Lyda Baarova. ^jj Ernst Karchow, Annemarie Stein-/-Ul-..sie<*. Willy Birgel en Rudolf Platte zijn geëngageerd voor de Ufa-toonfilm „Einer zuviel an Bord". Regie van Gerhard Lamprecht. De,, Drie Musketiers" wordt door R.K.O. te Hollywood opnieuw verfilmd. De hoofdrollen vervullen Paul Lukas en Onslow Stevens. Regie van Rowland V. Lee. PAUL LUKAS WernerHochbaum zal de film „Lichte Cavallerie" regisseeren. De London-film „The shape of things to come" zal onder regie van Edward Chapman worden opgenomen. Susi Lanner zal in „Herfst-manoeuvre" de vrouwelijke hoofdrol uitbeelden. Onder regie van Van Dyke spelen Joan Crawford en Brian Aherne in de MetroGoldwyn• Mayer-film „Glitter". William PoDe middag kwam op een of andere well vertolkt de manier om — hoe weet ik warempel hoofdrol in niet meer. Het eenige wat ik wèl weet „The black is, dat het een lange rek was. We chamber". Cecil B. de dineerden samen en toen duurde het Mille zal de nog tot bij elven eer mijn chef het veilig Paramount-film vond, om de expeditie te beginnen. We „Samson en Da- lieten den auto op eenigen afstand van het hek staan en gingen in de schaduw lila" regisseeren. BRIAN AHERNE op verkenning uit. Het huis was in duisNikolas Farternis gehuld en in het zwakke schijnsel kas zal te Parijs de film ,Wolga-Wolga" der maan, dat door de denneboomen in scène zetten. schemerde, leek het of alle ramen geWallace Beery en Jackie Cooper zullen sloten waren. de hoofdrollen spelen in „O' Shaughnessys". „Kom mee," fluisterde Mulligan. Regie van Richard Boleslavsky. Hij klom over het hek, ik volgde en De Fransche actrice Marcelle Chantal is we slopen over den grasrand, die de geëngageerd door de M.G.M. Zij zal in oprijlaan omzoomde. De takken der „The great Ziegfield" optreden. boomen kraakten licht in den wind Sam Zimbalist werd door de Metroen onze voetstappen maakten geen geGoldwynluid, toen we om het huis heen glipten. Mayer als regisMet groote behoedzaamheid bereikten seur geëngawe een der vensters. De gordijnen waren geerd. De eerdichtgetrokken, maar toen we er dichtste film, welke bij kwamen, zagen we een zwakken hij voor deze gloed in het vertrek schemeren. Het maatschappij in was het smeulende, wegstervende vuur scène zal zetten, in den keukenhaard. is „Fraternity Toen begon ik te snuiven en House", waarin Mulligan kwam met zijn lippen aan Jean Parker de mijn oor. hoofdrol zal „Ruik je het, Hugh?" fluisterde hij. uitbeelden. „Het is petroleum I Ik klim naar Lewis Milebinnen." stone zet de Een scherp gekraak verried, dat hij, Mariene Dietmet volkomen miskenning van de dEAN PARKER rich-film „Invirechtsorde, waarvan hij geacht werd tation to happiness" in scène. een steunpilaar te zijn, de sluiting van Käthe Dorsch gaat te Weenen de titel- een der keukenramen geforceerd had. rol vervullen in de, film „Rose Bernd". Daarop schoof hij haar voorzichtig om-
Darmf raakheid en Bloedstuwlng
UEaBiBSBflSiSfi9BB9IBflBHRB
kunnen fot kleinere of grootere knobbel« aan den darmuitgang leiden. Wanneer U niet let op deze meestal met jeuk gepaard gaande verschijning, ontwikkelt xioh vaak een zeer pijnlijke aambeienkwaal. Voorkomen en reeds bij de eerste teekenen Anusol aam» beien suppositoriën „Ooedeoke" inbrengen zou het juiste zijn, doch ook bij een vergevorderde kwaal belpen deze door den dokter ten zeerste aanbevolen suppositoriën snel en zeker. Zij zijn bij apotheken verkrijgbaar in doezen met loodje.
hoog en net volgende oogenblik deinsden we beiden terug; de atmosfeer in het vertrek was letterlijk doortrokken van petroleum. „Er is hier iets niet in den haak," mompelde hij en knipte zijn electrische lantaarn aan. „Mijn hemel, Hugh," hijgde hij opeens, „Idjk — daar eens 1" Ik kon mijn oogen haast niet gelooven. Op een stoel uitgestrekt, mond en kin met bloed bedekt, lag Leslie Grenville. Een berg snippers, spaanders en papier lag om hem heen gestapeld — een omvergegooide lamp bevond zich bij zijn voeten. En de vloer drééf van petroleum. „Wat een beest," grauwde Mulligan. „Wat een laaghartige schurkt Kom Hugh, maar ik ben bang, dat we te laat zijn." En toen ontsnapte hem een verheugde kreet, terwijl hij zich over den jongen boog. „Niet dood, Hugh! Alleen bewusteloosl" Terwijl we Leslie Grenville naar het venster brachten, viel iets met een tinkelend geluid op den grond. Ik raapte het op; het was een plaat met zes valsche tanden. We legden Leslie op het gras neer en lieten het licht van de zaklantaarn op hem vallen. Hij ademde diep en regelmatig, maar zijn mond bood een vreeselijken aanblik. Mulligan onderzocht hem nauwkeuriger. „Wat is er met hem gebeurd?" vroeg ik. „Zes tanden heeft dat onmenschhem uitgetrokken!" antwoordde Mulligan vol afschuw. „De hemel mag meneer Rupert Fielding genadig zijn, als ik hem in mijn knuisten krijg. Laten we den jongen naar den auto brengen, Hugh, dan kunnen we teruggaan en dat mooie heerschap opwachten." Maar het gebeurde anders. We hadden Leslie nauwelijks in den auto, toen een plotselinge, felle gloed door de boomen achter ons lichtte. We konden het geloei der vlammen hooren en zagen dikke rookwolken uit het huis opstijgen. „Net op tijd, Hugh!" constateerde mijn chef. „Mr. Rupert Fielding zal vanavond niet terugkomen. Ik had niet gedacht, dat hij zoo'n grootmeester was op het gebied van wetenschappelijke brandstichting. Misschien dienden däär de laboratoriumproeven voor," voegde hij er met een grimmigen lach bij. (Vervolg op pagina 22)
wm
fr
/
Mits
CfOCtc BOHBSB UalvMMl-him Reglet Stuart W«lker
Havisham haa'r v grootgebracht heeft met het idee, dat alle mannen boeven zijn. Op zekeren dag komt Mag wich Pip opzoeken en openbaart «ich als de schenker van het fortuin. De politie komt hem echter op het spoor, maar voordat hij gearresteerd kan worden, sterft hi) in het ziekenhuis. Intusschen is ook Miss Havisham overleden en op haar sterfbed heeft ze Estella bekend, welke verkeerde idecCn ze haar bijgebracht heeft Ais nu Pip het jonge meisje weer op komt zoeken, vindt hij een gansch veranderde Estella, zacht en tecder. die vol liefde op hem wacht
Rolvtrdcdlng i Magwldi ............ Htnry Huil Pip Philllpt Holm« Ertelia ............ JtM Wy«tt Ml« HavlAam Piorcaec R«d loc Gmrjery . . . Man Hak Hn. |oc Rafaela Ottiano Herbert Pocket Walter Armltaae Herbert ab kind .Jackie Sear! Sarah Pocket EUy Malyon Molly. .,:■-. Virginia Hammond Erteil» alt kind ....... Ann Howard Pip ah klad Georje Breaketon
Pip, een kleine jongen van tien jaar, helpt een ontvluchten gevangene Magwich, aan voedsel en kleeren. Uit dankbaarheid schenkt Mag wich, die daarna in Australi« fortuin maakte, hem, als hij volwassen is, een onmetelijk vermogen. Pip weet echter niet, wie zijn weldoener is. Hij vermoedt Miss Havisham, een oude dame, bij wie hij opgevoed it tezamen met een andere wees, Estella, voor wie bij een groote liefde is gaan koesteren. Estella wil echter niets van hem weten, daar
1. Phillips Holmes en Henry Huil.— 2. George Breakston, Alan Hale en Rafaela Ottiano. — 3. Jane Wyatt en Phillips Holmes. — 4. De galei-: boeven aan den arbeid. — 5. Phillips Holmes en Walter Armitage.
- * I
< ♦ ,
^.V: ■
o ^ %
.-*F
ddtfii - 14 -
:---
*****™!*-mp^^.-**~*~ ■
■.■
•i^.-:'S^f'-^:%^
ANTOONVANWCIII:
Wanneer men in Londen de jaarlijks terugkomende groote tentoonstellingen van de Royal Academy bezichtigt, dan frappeert het, hoe groot het aantal portretten is. dat daar telkens weer wordt geëxposeerd. De Engelschen zijn trouw gebleven aan de gewoonte hunner vaderen en houden er van om aan de wanden hunner kamers het conterfeitsel van gastheer en gastvrouw op te hangen. Ook is het gebruikelijk mannen en vrouwen te eeren, door hun portretten in vergaderzalen een plaats te geven. In ons land, waar men zoo bang is om er van verdacht te worden, dat men aan al te groote zelfverheerlijking lijdt, heeft men het gebruik, dat in de Gouden Eeuw ook hier bestond, veel minder in eere gehouden, vandaar dan ook, dat de Nederlandschc tentoonstellingen veel minder voorbeelden van „statie-portretten", zooals ze wel eens schertsend-spottend worden genoemd, laten zien. Tot schade van onze schilders en tot nadeel van de Nederlandsche portretkunst. Er zijn eigenlijk hier te lande maar weinig kunstenaars van penseel en pastel, die zich voornamelijk op de portretkunst toeleggen. Onder die weinigen neemt Antoon van Welie, de internationaal bekende Nederlandsche schilder, een bijzondere plaats in. Dit bleek weer een keer te meer op de door hem bij de firma Buffa & Zonen te Amsterdam gehouden expositie. Van de drie en veertig tentoongestelde stukken waren er niet minder dan zes en dertig portretten. De uitgebeelden behooren tot de fine fleur der Europeesche beschaving. Vele wereldbekende persoonlijkheden treft men aan: Mr. Loder, Prof. Mengelberg, Mussolini, Prins Paul van Griekenland, Z.H. Paus Pius X, Sarah Bernhardt, ik noem ze hier in de volgorde door den catalogus aangegeven, Dr. Wilhelm Bode, Yvette Guilbert, Dr. Willem Kioos, Mevrouw Mann-Bouwmeestcr. Van Welie vat zijn taak als portrettist zeer serieus op. Hij behoort tot de ,,oude School", welke, ondanks het protest, dat men daartegen vaak hoort uiten, zich weet te handhaven. Hij streeft er naar, om zijn uitbeelding te doen zijn een weergave der werkelijkheid. Wanneer men de hierbij a'fgebeelde portretten ziet, die, in de reproductie, de charme 'der veelkleurigheid missen, dan zal men kunnen vaststellen, dat de serieuze wijze, waarop deze schilder zijn taak opvat, zeker niet tot een starre eenvormigheid voert. Het is daarom te begrijpen, dat velen de schilderkunst van dezen artist nog steeds weten te waardeeren en hem daanden „Meester van het portret" noemen. L. E. KOS.
L'AIGLON. EEN PORTftETSTUDIE GEÏNSPIREERD OP HET BEROEMD GEWORDEN TOONEELWERK VAN ROSTAND.
EN PASTELPORTRET VAN DE KLEINE YOBEIDAH YOUSEF UIT CAIRO .
.
■■
■
ALS HET LEVEN EEN TRIOMF WORDT
ANTHE
LILY PONS. - DE AMERIKAANSCHE GODIN VAN DEN ZANG. Het was in het jaar 1931, dat een kleine, slanke Fran?aise in een der mooiste kamers van een deftig hotel tegenover Hyde Park in Londen aan de wanhoop ten prooi op een divan zat ... Zij was niet de eenige wanhopige daar in dat hotel. Voor de deur der kamer, in de hal, liepen twee heeren — haar manager en de directeur van Londens grootste concertzaal — opgewonden pratend heen en weer, en besloten lederen zin, dien zij zeiden, met een moedeloos schouderophalen. Een kamenier sprak druk gesticuleerend in den hoorn van een telefoontoestel in het vertrek. „Ze eet niets . . ." jammerde ze in gebroken Engelsch. ,,Ze zegt niets. Ze ziet niets. . . . O. ze gaat vast dood! Ik weet het . . " Aan den anderen kant van den draad luisterde een hevig verschrikte hotel-directeur, en nauwelijks had hij de jobstijding over een gast die dood ging ontvangen, of hij belde in allerijl om een dokter. Binnen weinige oogenblikken reeds trad de medicus de kamer binnen, waar de kleine Frangaise handenwringend op den divan zat. Op het hooren van de vreemde stem sloeg zij de oogen op en glimlachte treurig. ,,Ik ben zoo ziek. . zoo ziek," kreunde zij. Automatisch greep de dokter naar den pols ... „Neen, dat is het niet," beweerde de Frangaise.^Ik ben niet ziek. . . . ten minste niet zóó ziek ... Ik moet morgen zingen in Albert Hall en nu ben ik ziek van angst." Dat was de proloog van Lily Pons' eerste optreden in Engeland — van Lily Pons, de kleinste onder de gróote zangeressen —zij heeft in acht en twintig jaar slechts kans gezien om één meter vijftig te halen — die Amerika tot Godin van den Zang verheven en aan die onderscheiding de . uitbetaling van een som van driehonderdduizend dollar per jaar verbonden heeft. En betaalt ... Lily Pons werd in het Zuiden van Frankrijk geboren — om nauwkeurig te zijn in Cannes. Haar vader was daar in zijn tijd een beroemde motor-aas. Lily zelf is de eerste muzikaal-begaafde in haar familie, zoodat niemand weet, van wie zij haar prachtige, gouden stem heeft. Soms beschouwt zij het bezit er van zélf nog als een wonder, niettegenstaande zij ontzettend veel heeft gestudeerd om er het technischvolmaakte juweel van te maken, dat het nu is. Gedurende vier maanden van het jaar woont zij op een oude boerderij in de buurt van Cannes — dat zij nooit vergeten zal —om er te bekomen van het drukke- seizoen in New York. Dan studeert zij op haar gemak haar rollen, voert haar kippen, en breit haar eigen jumpers en wollen mutsjes.
die voor velen belangrijk bijdragen tot het geheim van haar elegante verschijning. . . . Want zij ontwerpt haar eigen kleeren en stoort zich niet aan de mode. „Anderen hoeven mij niet te zeggen, wat ik dragen moet of wat mij staat," beweert ze altijd, en iedereeen die haar kent, vindt dat zij daarin groot gelijk heeft. Ze zou er nooit aantrekkelijker kunnen uitzien! Wanneer ze niet in Cannes vertoeft, is ze.te New York. Daar zingt ze dan, de kleine opera-ster, of breit, of speelt met haar dieren. Want in deze metropolis kan Lily evenmin als te Cannes zonder haar katten, honden, duiven, geiten, paarden, muilezels en ,. . wilde dieren. Vooral omdat ze er in zoo'n groote menigte zijn, maken ze het leven op het kleine New Yorksche appartement niet al te gemakkelijk voor de bedienden. „Waar zijn die nu weer vandaan gekomen?" vragen zij elkaar dikwijls, wanneer ze, 's morgens beneden komend, het kluwen katten, honden en andere dieren ontdekken, die des avonds blijkbaar zijn gearriveerd en hun intrek in de gastvrije woning van de artiste hebben genomen. In Buenos Aires vonden zij pens een vrouwelijke jaguar, die in een van haar hoedendoozen aan het voeteneind van haar bed lag te slapen. In het begin durfde niemand in de kamer te komen, wanneer het dier er was, maar Lily wist hen geleidelijk te overtuigen, dat het geen kwaad deed. „Het is niet meer dan een kleine kat," beweerde ze telkens. „Jullie hoeven niet bang van haar te zijn. Ze houdt al van mij ... Kijk maar. . !" De bedienden keken — dat durfden ze wel op een afstand — en inderdaad, de zangeres had gelijk; het dier hield al van haar! r
Lily heeft den jaguar gehouden, en het roofdier is zelfs goede vrienden geworden met haar andere viervoetige troetelkinderen. De oningewijde bezoeker van haar flat in New York krijgt echter nog steeds een schok, wanneer hij, nergens op verdacht, de jaguar opeens uit een hoek van de kamer op zich toe ziet schieten. Op een wenk van Lily begeeft het dier zich echter weer rustig naar zijn hoekje terug.... De jaguar is niet het eenige opmerkelijke in de New Yorksche flat. Men vindt er nooit bloemen. Toch is Lily Pons er dol op, maar zij is te gevoelig voor hun geur. Die beïnvloedt haar keel en haar stem, hoewel de laatste door specialisten beschreven is als de sterkste sinds Caruso. Lily Pons is een uitstekende pianiste, en aanvankelijk was zij dan ook van plan, nadat zij het Conservatorium in Parijs had verlaten, om zich in deze richting verder te bekwamen. Toen ze achttien — en buitengewoon knap was! — verzaakte zij aan deze eerste kunst-liefde echter om tooneel te gaan spelen. Samen met Max Dearly, den bekenden Franschen acteur, is zij verscheidene malen opgetreden. Meer dan haar pianospel en haar talent als actrice, trok haar stem echter de aandacht, en goede vrienden brachten haar — hoewel tegen haar zin — in aanraking met den.beroemden maestro Alberti. Ze was toen pas één en twintig, doch haar tegenzin om zangeres te worden was reeds na de eerste ontmoeting met den meester verdwenen. • Maar niét nog haar angst om in het openbaar op te treden — getuige hetgeen voorafging aan den avond van haar première in Albert Hall, nu eenige jaren geleden....
■1
a
'.'T
Molenaar BoeniM. Sophie) «ijn zuaf Wesemeler, leeraar'T .Albert Lieven Boepf, de veldwachter,', Kul Dannemann Stlene. . . i * . v Canta Lock Hinnerk, de knecht. Fritz Hooptz Oncken, een boer. . . . Hugo Fi— Borchers, een boer Richard Handwerk ferst« boerenjongen . • •..... Max Bckard weede boerenjongen. • . Jaapar van Oerteen Derde boerenjongen WUU Parshen Mabnke, deurwaarder ^ Willi Schur Erna, zün verloofde .... Flta Benkhotf 1 .jnthe is. . . , een mooi, vet varken, dat Ijl in beslag genomen wordt, omdat boer Lampken zgn belasting niet wil betalen. Alle boeren van bét dorp vereenigen zich tegen den arm der wet om Jolanthe te bevrüdea, wat hun inderdaad gelnkt. ~ Anna, de dochter van Lampken, visdt echter, dat ze ongelijk hébben en fietst naar de .stad om de verschuldigde beb ïingsom te »torten. — De Veldwachter heeft n*ysKhen ontdekt, dat de boeren Jolanthe geslacht hebben en ér nu gezamenlijk Van zitten te smullen. Hü wil pnkes-verbaal opmaken, doch dan komt Anna terug met de kwitantie. Er rest den Veldwachter nu niets anders,
- 19 __^__^^__^^_
■
.
iiPPPyW
ÜPPiPi^!
.
.
*
•
*
■
■
cflZcre
GROOTE BOUW-LOTERIJEN VOOR „DE JOODSCHE INVALIDE"
IWest
6X1000 PRIJZEN
illlLiBijJ
I
Koninginneweg 155, Amsterdam Hoofdprijs Loterij Noord-Holland
Den Texstraat 5ö, Amsterdam Hoofdprijs Loterij Gelderland
Cl. de Vrieselaan 15, Rotterdam Hoofdprijs Loterij Drente
J. A. Felthstraat 16, Groningen Hoofdprijs Loterij Groningen
ZES AUTO'S
5 persoons 8 cylinder FORD Fordon Sedan de Grand Luxe Van Lennepweg 21, Den Haag Hoofdprijs Loterij Overljsef
Daendelsstraat 33, Den Haag Hoofdprijs Loterij Friesland
| 6 Philips' Radio toestellen merk 640A, 6 K.LM. rondvluchten, Ëxcaltlor Stofzuiger«, Rijwielen etc.
\/OOR f 2 SO '
per lot kunt u d
* 9e,ukki9e •'g«'1««'-
van een dezer kostbare prijzen worden
KOOPT HEDEN LOTEN te AMSTERDAM bij: „DE JOODSCHE INVALIDE", Nw. ACHTERORACHT 98, Poatglro 10260, Oem. OIro 7 1026, Telefoon 60248, 53362; Gerzon's Modemagazijn; De Bijenkorf; Vroom &. Dreesmann. Hirsch, Bonneterie. te 'S-ORAVENHAOE bij: Mevr. E, Joëls-Joëls, Laan van Meerdervoort 148, telefoon 337272; Drukkerij Levisson, Hofwyckstraat9; Gerzon's Modemagazijn; Het Warenhuls; Bijenkorf. te ROTTERDAM bij: Mevr. W. Davids-Katz, Mathenesserjaan 229, telefoon 32542; Gerzon's Modemagazijn; De Bijenkorf; Vroom &. Dreesmann.
6 loterijen, ieder 24.000 loten
BESTELBILJET
Goedgekeurd door den Minister van Justitie dd. 19 Maart 1934 No. 855
Aan „DE JOODSCHE INVALIDE" Nw. Achtergracht 98, Amsterdam
Trekkingslijsfan zijn na de trekkingen door hei geheele land GRATIS VERKRIJGBAAR
Knipi dii u/f///
Verzoeke mij te zenden lot(en) a f 2.50 * Het bedrag gelieve U bijgaand aan te treffen Het bedrag zend ik U per postwlssel toe giro
Handteekening
|
De fantastische carrière van Mae West, de Paramount-actrice, die — na een ondergeschikte rol in een onbelangrijke film — reeds In haar tweede rolprent een populariteit bij het Amerlkaansche bioscooppubliek had verkregen, die de andere sterren pas na verscheidene films konden bereiken, zal voorloopig wel eenig blijven in de annalen van de filmkunst. In ons land heeft men nog niet veel films met deze ster kunnen aanschouwen; de meeste werden door de filmkeuring verboden. Thans zal er echter weer een film met haar in de hoofdrol in Nederland vertoond worden.
* Doorhalen wat niet verlangd wordt. S.v.p. met drukletters In te vullen. — 20
- 21
■I
■
mmmm
{Veivolè van pagina 14) stellen. Dat is 'n onfeilbare methode Daarop, na een pauze: „We gaan nu om zoo'n sujet er in te laten vliegen." naar het politiebureau en zullen hem Hij wierp me een blaadje papier toe ongetwijfeld op het geschikte oogen- en ik las wat er op stond. blik zijn valsche tanden kunnen terug„Fordham House, bij Woking, de geven." villa van Mr. Rupert Fielding is „Aan Rupert Fielding," markte ik op. heden in de vroege uren van den Mulligans antwoord liet aan raadochtend totaal uitgebrand. Gevreesdselachtigheid niets te wenschen over. wordt, dat de ongelukkige eigenaar „De liefelijke bloem zal een anderen in de vlammen is omgekomen." naam dragen," was alles wat hij zei. „Dat komt in de bladen," merkte hij V. op, „en zal pns van dienst zijn. En De opwindende gebeurtenissen had- nu brengen we Grenville zoo gauw den mij zeker 'n beetje verdoofd, want mogelijk naar Dorian Curtiss." de waarheid drong op dat oogenblik VI. nog niet tot njij door. Dat Mr. Rupert Fielding Fordham House opzettelijk Den volgenden dag kreeg de jongen in brand gestoken had met behulpvan het bewustzijn terug en eenigen tijd een of ander uurwerk, dat op een be- scheen hij, hetgeen niet te verwonpaalden tijd gesteld was, was zonnederen was, volkomen versuft. Zijn mond klaar. Eveneens was het duidelijk, dat deed hem verschrikkelijke pijn en toen Grenvilles verkoolde lichaam voor het hij iets samenhangends zeggen kon, was zijne moest doorgaan. Hij had geen het eenige wat we uit hem konden halve maatregelen genomen. Aange- krijgen, dat hij zich na de lunch zoo zien hijzelf valsche tanden had, was het vreemd gevoeld had, en zich daarna onmogelijk deze mystificatie uit te voe- niets meer kon herinneren. ren met een lijk, dat die niet had; „Fielding heeft hem natuurlijk iets indaarom had hij den jongen zes voortan- gegeven," concludeerde Mulligan. „Hij den uitgetrokken en een plaat met zes was in het huis, toen Mr. Steward valsche tanden bij hem neergelegd, en ik aanbelden en Fielding was er waarvan in elk geval de resten wel waarschijnlijk ook." zouden worden gevonden. Dat die „Ik zou vriend Fielding graag nog tanden niet pasten, zou na den brand eens willen ontmoeten," merkte Curtiss natuurlijk niet meer gemerkt worden. met onheilspellende kalmte op. Hij had het verhaal van den diefstal „En dat zal gebeuren ook," beloofde verzonnen, om Leslie Grenvilles ver- mijn chef. „Heel spoedig al." dwijning aannemelijk te laten klinken; „Maar verdraaid," kwam ik tusschende schande van geld gestolen te hebbeide, „de vent is zoogenaamd dood. ben, zou den jongen begrijpelijkerwijze Hij zal zich heusch niet vertoonen." weerhouden, om naar zijn weldoener „Wedden om vijf pond, Hugh?" terug te keeren. Daarom had Fielding grijnsde hij, „dat we met de hulp van ook zoo graag willen weten of zijn Mr. John Metcalfe 'binnen een paar secretaris familieleden had, die lastige dagen de hand op hem leggen." inlichtingen zouden kunnen inwinnen, alle details waren zoo helder als glas, Toeft ik drie dagen later 's morgens behalve het voornaamste. Wat was op kantoor kwam, zwaaide de baas zijn motief ? Waarom moest de wereld triomfantelijk met een brief. denken, dat Rupert Fielding bij het „Als je tegenwoordig wilt zijn bij de afbranden van zijn huis was omgeopstanding van dooden, kerel," begroette komen ? hij mij opgewekt, „zorg dan, dat je om Het kon niet om de brand- of levenstwaalf uur op het kantoor van de verzekering begonnen zijn. Als hij verZuid- Britsche Verzekeringsmaatschappij ondersteld werd dood te zijn, kon hij in Pall Mall bent. Je kunt dan tekens op het geld moeilijk meer aanspraak het genoegen smaken mij in een nieuwe maken. creatie te bewonderen: directeur van En toen doemde de gestalte van Mr. een assurantiebedrijf. Jij bent mijn John Metcalfe in mijn geest op. Als secretaris in die kwaliteitI" eenige bloedverwant zou hij de erfgeIk wilde wat zeggen, maar met een naam van zijn neef zijn en rechten kort gebaar legde hij mij het zwijgen op. kunnen laten gelden op de verzekerings„Je kent het consigne — — niet op penningen. Dan zou hij zich na verde verrassende ontknooping vooruitloop van tijd bij Fielding, die natuurlijk loopenl Bovendien moet ik direct de een goed heenkomen naar het buitendeur uit. Denk er om, dat je op tijd land had gezocht, voegen en de duiten bent." met hem deelen. Ongetwijfeld gevaarHet oude liedje — het was een lijk voor Fielding, want hij was geheel soort wellust van den baas, om je te aan de genade van Metcalfe overgelaten popelen van nieuwsgierigheid... leverd. En aangezien er, zooals uit Even voor twaalven bevond ik mij in de mededeelingen van Grenville was het gebouw van de verzekeringsmaatgebleken, wrijving tusschen de twee schappij. Ik trof Mulligan daar in mannen bestond, was het risico niet gezelschap van een van de échte direcgering. Het leek echter de eenige opteuren en van den inspecteur, dien ik lossing en ik ontvouwde mijn theorie in Woking gezien had — begeleid door voor Mulligan. De baas glimlachte. een sergeant. „Fielding zal zich een poosje koest „Je had volkomen gelijk met die houden," betoogde ik, „en dan uit het verzekering, Hugh," expliceerde Mulland verdwijnen." ligan thans. „Fielding had zijn „Dacht je, Hugh?" klonk het luchleven voor dertigduizend pond verzekerd tig. „Nu, we uilen zien. In ieder geval en zijn huis . voor vijfduizend tegen heb ik den inspecteur aan zijn verstand brandschade. En Mr. John Metcalfe gebracht, dat we hem moeten gerust- komt direct zijn cheque halen." Daaroo (Vbrvoli op pailna ïl J _ 22 -
tot de beide politiemannen: „Wilt u en de sergeant in de kamer hiernaast wachten, inspecteur; we moeten onzen vogel niet doen schrikken." En hij voegde er lachend aan toe: „Het zou noodig kunnen zijn onze toevlucht te nemen tot methoden, die uit politie-oogpunt bekeken, misschien niet heelemaal door den beugel kunnen." Ook de directeur der maatschappij trok zich terug en liet de baan vrij voor zijn geïmproviseerden plaatsvervanger en diens even-geïmproviseerden secretaris. Fieldings neef en universeel erfgenaam kwam kort daarop en ik moet zeggen, dat ik zelden een vreemdsoortiger individu heb gezien. Hij was in 't zwart en terwijl hij ons begroette, vielen de twee ontbrekende tanden zeer op. „Mr. John Metcalfe, nietwaar ?" vroeg Mulligan. „Gaat ü zitten." Hij nam een stoel en we konden zijn oogen achter de donkere brilleglazen zien knipperen. „Een vreeselijke geschiedenis," merkte hij op. „Vreeselijk." „Ik zie uit de assurantiepolis, waarin u als naaste bloedverwant van Mr. Fielding vermeld staat," begon Mulligan, „dat u in de buurt van Birmingham woont." „Juist," bevestigde Metcalfe. „Ik heb er sedert twee jaar een huis." „Maar u ging geregeld uw neef in Woking bezoeken?" „Zeker. En hij zocht mij ook regelmatig op. De laatste paar weken niet, maar daarvóór was hij een trouwe gast." „U bent den laatsten tijd veel bij hem geweest, nietwaar?" „Een keer of vier, vijf, denk ik. Om FILMENTHOUSIASTEN W. L. te AMSTERDAM. Emil Jannin«» is den 23sfen Juli jarig. Hij ia gehuwd mei Gusty Holl. Zijn adres is 56. Wolfgang, Salzkammergut. R. G. B. te AMSTERDAM. Het adres van Adèle Sandrock is Leibnitzstrasse 60, Berlijn. U kunt haar in het Nederlandsch schrijven, Greta Garbo is nog In Zweden. Aaf Bouber woont Sarphatistraat 169, Amsterdam. Zij is gehuwd met den acteur Herman Bouber. R. R. te ZWOLLE. Hierbij de gevraagde adressen. Anny Ondra, Podblelski Allee 42, Berlijn. Dorit Kreysler, Bechstedter Weg 14, Berlijn. Lida Baarova, Viktoriastrasse 24, Berlijn. Niet vergeten een antwoordcoupon in te sluiten. H. v. Z. te ROTTERDAM. Wij raden U aan een brief met foto te zenden aan Haro van Peski, Westermarkt 2, Amsterdam. E. K. te ARNHEM. Paul Kemp is den 20sten Mei jarig. Hij filmt veel. In het Duitsch schrijven en an f woord-coupon insluiten. T. K. F. te AMSTERDAM. Helen Forster is te Indepence, Kansas, geboren. Ann Casson is den 6den November jarig. Helen Chandler is den Isten Februari geboren, T. L. te VENLO. Albert van Dalsum kunt U schrijven p. a. Stadsschouwburg, Amsterdam. J. v. A. te 's-GRAVENHAGE. Johnnie Weissmuller en Buster Crabbe zijn twee verschillende sterren. Zij zijn beiden zwemkampioen geweest.
QM H£T RECHT VAN HET KIND
FRANKIE THOMAS, KAREN MORLEY EN EDWARD ARNOLD Remaco-film. Rolverdeeling: Kathryn Phillips Karen Morley Ray Phillips Edward Arnold Bobby Phillips .... Frankie Thomas Howard Benson Robert Shayne Louise
Shirley Grey
Regie: John Robertson.
D
„
e elfjarige Bobby Phillips (Frankie Thomas) speelt met zijn vriendjes op straat. Er komt een auto voorbij met een vrouw en een man, die elkaar kussen. „Is dat je moeder niet?" vraagt een van de jongens. „Ja," schreeuwt een ander, „maar die man was niet zijn vader." Bobby schaamt zich en ofschoon hij heel goed gezien heeft, dat de vrouw in den auto z'n moeder was, blijft hij hardnekkig ontkennen. Bobby's vader (Edward Arnold) komt ten slotte ook te weten, dat zijn vrouw (Karen Morley) hem ontrouw is en vraagt echtscheiding aan. Bobby wordt opgeroepen als voornaamste getuige. Als de vader ziet, hoe ontzettend de jongen er onder lijdt, tegen zijn moeder te moeten getuigen, geeft hij zich gewonnen en berust hij in het door zijn vrouw geformuleerd voorstel, dat de jongen acht maanden bij zijn moeder en vier maanden bij zijn vader zal doorbrengen. De moeder trouwt met Howard Benson (Robert Shayne) en ofschoon zijn stiefvader heel vriendelijk voor hem is, kan hij toch niet wennen. Hij is blij als de tijd komt, dat hij naar zijn vader kan gaan. Bij zijn vader voelt hij zich volkomen gelukkig, tot er op een keer een aardige jonge vrouw op visite komt, die — zooals zijn vader hem vertelt — zijn tweede moeder zal worden. De jongen, die niet kan velen, dat een ander tusschen hem en zijn vader komt te staan, begint te tobben. Hij eet niet meer en door zijn verzwakt weerstandsvermogen wordt hij ernstig ziek. Zijn moeder wordt aan het ziekbed geroepen en de dokter wijst er de ouders op, dat het uiterst gevoelige ventje het niet kan verdragen nu eens bij zijn moeder dan weer bij zijn vader te zijn. De ouders besluiten den jongen op een kostschool te doen, doch als ze hem — toevallig tegelijkertijd — eens komen bezoeken, hooren ze een gesprek van Bobby, die tegenover een vriendje uiting geeft aan zijn heimwee naar zijn ouders. De vader besluit zijn plan om te hertrouwen op te geven en den jongen bij zich thuis te nemen om zich geheel en al aan de opvoeding van zijn zoon te wijden.
MÊÊÊSÊhïiiJÊifii^
KAREN MORLEY EN EDWARD ARNOLD.
*
'■■-■
:::-^
'
GESPREKEEN MEI MIJ^' VRIEND PIETERSEN
I
k las in het C. en T.journaal, dat Shirley )y «-1*- Temple geopereerd is. Is zij al hersteld?" ,;Gclukkig wel. Ze filmt reeds weer. Een geluk voor Fox, die haar een hooge gage betaalt. Maar ze is het waard, want die kleine is nog steeds de lieveling van het filmpubliek." ..Deze week heb ik ook in een dagblad iets over Amerikaansche films gelezen. Daarin kwam het woord ,,gag" voor,. Wat beteekent dat toch? Ik kon het in mijn Engelsche woordenboek niet vinden." ..Ja, Pietersen, als je dergelijke woorden in een dictionnaire zoekt, kom je bedrogen uit. Een ,,gag" in de filmwereld is iemand, die woorden en zelfs handelingen tijdens het filmen improviseert en in het scenario inlascht." ,.Is de film met Jack Hylton al klaar'" ,,Nog niet. Men is er pas aan begonnen. Films met „bands" doen plotseling weer opgeld. Radio te Hollywood heeft ten minste weer den bandleader-filmacteur Buddy Rogers geëngageerd. Rudy Vallee, de dirigent en crooner, maakt een rolprent voor Warner Bros. Wel is waar zegt Rudy, dat het de laatste is, maar het zou mij niet verwonderen als er nog een allerlaatste op volgde. Paul Whiteman en zijn orkest zullen aan een Paramount-film medewerken." ..Jack Hylton zal wel een dure kracht zijn?" ,,Dat is niet zoo heel erg. Jacks gage bedraagt duizend gulden per speeldag; bovendien moet hij het derde deel hebben van de eventueel te maken winst. Neen, dan is Ramon Novarro minder bescheiden." ..Hoezoo?" ,,Ramon zal te Londen in de musical comedy. ,,A11 the king's horses" optreden. Amerikaansche en andere filmsterren zijn in Engeland thans geweldig populair en men heeft er dan ook een aardig sommetje voor over gehad om Ramon te engageeren. Zijn vaste gage bedraagt maar eventjes vijf en twintig honderd dollar per week met een gropt aandeel in de winst. Op zijn zachtst uitgedrukt vind ik, dat hij het er voor doen kan." ,,Je moet niet vergeten, dat Ratnon erg bemind is."
VERWACHT
#
DE MADONNA DER WILDERNIS S«n Superslim ui« d« M«tro-Goldwyn. May«r Productie 193S -1936
■
■■■■
-■
■
WINNARES VAN SCHOONHEIDSWEDSTRftD UITGESCHREVEN DOOR DE ..DAILY MAILH
dankt haar gezondheid aan
Kruschen Salis J3e menschen vragen mij altya hoe A nöór het ontbijt a. kan zwemmen en paardrijden. Ze zeggen, dat tij et te ./xhtendziek" mor xtitu Ik raad hen altijd aan om. net als Ik. Keuschen Salts te gebrtiiken. Dan tollen te xidi altijd fit voeten, op leder oor van den dag. '* ochtends vroeg en '• avonds laat. Regelmatig een dosis Kruschen bt het eerste kopje thee. een beter middel is er niet voor iemand, die zfcft gezond tpff voelen en .er getond all wil tien". Hoogachtend. B K.
ben prima conditie van het lichaam is alleen mogelijk wanneer Uw bloed volkomen zuiver ia. Het Is de plicht van lever, nieren en spijsverteringsorganen er voor te zorgen, dat alle schadelijke verbrandingsproducten uit het lichaam verwijderd worden. Werken deze organen niet voldoende, dan hopen de afvalstoffen zich op. met als resultaat een ongezonde gewichtstoename. ipoedige vermoeidheid, hoofdpijnen en eed uiterst gevaarlijke aanleg voor rheumatick. De zes zouten, die Kruschen Salts bevat sporen de verschillende inwendige organen aan tot krachtige regelmatige werking, waardoor de afvalstoffen langs natuurlijke weg volkomen uit het lichaam verwijderd worden. De kleine dageiijksche dosis maakt U slanker en gezonder, ge zult U weer frisch en krachtig voelen, als in de beste jaren van Uw jeugd. Kruschen Salts is uitsluitend verkrijgbaar bij alle apothekers en drogisten & fL 0.90 en fl. 1.60 per flacon omzetbelasting inbegrepen. Let op. dat op het etiket op de flesch, zoowel als op de buitenverpakking de naam Rowntree Handels Mij. Amsterdam voorkomt
Kruschen Salts Stralende gezondheid voor 1 cent pee dag.
,,Je hebt gelijk, Pietersen, en, dït schijnt hijzelf ook niet vergeten te zijn. ' ,,Is de Nederlandsche film „Lentelied" bij Cinetone te Amsterdam of in de Loet C. Bamstijns Filmstad te Den Haag opgenomen?" ,,In geen van beiden. Regisseur-scenarioschrijver Simon Koster heeft in ons land zijn eigen Hollywood opgericht. Sedert eenigen tijd is ook Middelburg een filmstudio rijk, men heeft er een oude wasscherij tot atelier gepromoveerd." „Waarom komen alle teekenfilms uit -Amerika, kan men die in Europa niet maken?" „Men heeft ze al eens in dit werelddeel gemaakt. Maar alleen de Amerikaansche hebben zich een blijvende plaats kunnen veroveren. Walt Disney en Max Fleischer zijn dan ook niet te overtreffen. Nu gaat de Ufa nog een keer een kansje wagen. Men heeft te Berlijn den teekenaar Otto Waffenschmied geëngageerd en zijn figuur — 24 -
,,Tilo Voss" zal Betty Boop, Poppy en Mickey probeeren te beconcurreeren. Dan noff twee nieuwties uit onze studios; ten eerste komen de Belgen in Cinetone te Amsterdam de film „Tijl Uilenspiegel leeft nog" opnemen en ten tweede heeft Loet CBarnstijn Max Vredenburg opgedragen de muziek voor ,,Het mysterie van de Mondscheinsonate" te componeeren."
VERWACHT:
MARTA EGGERTH IN HAAR GROOTSTE SUCCES UITGEBRACHT DOOR N. V. FILMA, AMSTERDAM
,"
■
■■"
■
,
IPPIPi
O« b«ro*md* voordrachtkumt.n.rei Clêir« Wal. dortt ii plotseling im Drat' dan overladen.
Da Amarlkaamcha film. Itar Robert Montgomery maakt op hat ooganbllk aan rail door Europa.
Erika Mann, da bekende leidiler van hat llttaralr cabaret „DiaPfeffermühle" Il la Londen In hat huwelijk gatradan mat dan «ehrljvar Wyitan Audan.
Da lilmactrice Loratta Young heeft drla meenden vacantla ganoman. ZIJ wil aan rail door Frankrijk an Engaland makan.
Onra baroamda komiek Buzlau zal ten gevolga van •an ongeval aanlga maanden In aan zlakanhult verpleegd moeten worden.
Da zangeres Dl Moorlag il mat dan haar Trudus Tavas in het huwelijk getreden.
De filmacteur Leslie Howard zal hel komende seizoen op het tooneel de titelrol In „Hamlet' vervullen.
eerlijk te zijn, we stonden den laatsten tijd niet op zoo'n intiemen voet met elkaar, ofschoon we nog wel contact onderhielden. Een persoonlijke aangelegenheid — in verband met een dame." „U weet toch, dat hij een secretaris had aangenomen, nietwaar ?" . „Zeker. Ik heb dien jongeman enkele malen ontmoet. Maar mijn neef telefoneerde mij — laat eens zien, het was op den dag van den brand — dat hij er met een som geld vandoor was gegaan." „Wat een geluk voor hem, dat hij bij den brand niet meer in huis was, anders zou hij waarschijnlijk ook omgekomen zijn," merkte Mulligan op. „Wist u. Mr. Metcalfe, dat uw neef, toen hij hem aannam, de eigenaardige voorwaarde stelde, dat zijn secretaris zoo nu en dan voor hem moest doorgaan ?" Mr. Metcalfe leunde voorover. „Neen," zei hij, „dat wist ik niet. Voor hem doorgaan ? Dat verklaart dan..." Hij leunde weer naar achteren en zuchtte. „Och, mijn neef is dood, laten we geen kwaad van hem spreken. Het staat in verband met die persoonlijke aangelegenheid, waar ik zoonet op doelde. Op een keer, toen ik dacht, dat hij thuis was, moet het zijn secretaris zijn geweest, dien ik gezien heb. Arme Rupert!" „U kunt ons zeker niet den naam van de dame noemen ?" vroeg Mulligan. „Maar meneerI Wat heeft dat nu met de zaak te maken ?" „Ik dacht, dat ze misschien prijs zou stellen op een klein souvenir van uw neef," antwoordde mijn chef bloemzoet. „Ik d^cht, dat alles door het vuur verteerd was." „leis blijft altijd wel gespaard. Mr. Metcalfe," sprak Mulligan, zoo het kon, nóg vriendelijker. En tot mijn stomme verbazing haalde hij het stel valsche tanden uit zijn zak en l^gde het voor zich op tafel. Maar mijn verbijstering was niets vergeleken bij die van Mr. Metcalfe. Een heesch, rochelend geluid ontwrong zich aan zijn keel en hij greep met beide handen naar zijn boord. „U schijnt er van geschrokken te zijn. Mr. Metcalfe," vervolgde mijn chef. „Vreemd nietwaar, dat die valsche tanden geen sporen van het vuur vertoonen?" „Ik begrijp het niet," stamelde de ander. „Wat... wat heb ik met de valsche tanden van mijn neef te maken ?" „Dat zal nog blijken," verklaarde Mulligan droog. „Ik wilde juist opmerken, dat, als de dame ze niet wilde hebben, ze u nog van nut konden zijnl" John Metcalfe vloog overeind, toen Mulligan op hem toeliep. „Raak me niet aan," schreeuwde hij. „Heb het hart niet me aan te raken." En wat nu gebeurde was, zooals mijn chef terecht had aangekondigd, uit politie-oogpunt niet te verantwoorden — uit dat van een practiseerend rechtsgeleerde evenmin! „Houd zijn hoofd vast, Hugh," beet Mulligan mij toe en in een seconde had de transformatie plaats gehad. Wèg waren snor en donkere bril, weg was de plaat met valsche tanden, waaraan er twee ontbraken.
„En nu, Mr. Rupert Fielding, kunt u een ander stel aantrekken als uwilt." „Genade," gilde de ellendeling. „Ik...
KUNST
TE
SCHEVENINGEN
„Heb je genade getoond voor je secretaris?" donderde Mulligan. „Gelukkig voor hem konden we hem net bijtijds redden, maar jammer genoeg red dat jou van de galg!" Hij opende de deur naar het aangrenzend vertrek. „Neem hem mee, inspecteur! Poging tot moord en brandstichting is voldoende, om hem voorloopig onschadelijk voor de samenleving te maken!" VII. „Je theorie was bijna juist, Hugh," zei hij later tegen me. „Eerst was het mijn idee ook, maar het ongelooflijke gevaar, waaraan Fielding zich blootstelde, door zich aan handen en voeten gebonden over te leveren aan een verren neef, waar hij niet eens goed mee overweg kon, bracht mij tot andere gedachten. Informaties bevestigden, dat een zekere Mr. John Metcalfe inderdaad een huis in de nabijheid van Birmingham had, waar hij circa twee jaar had gewoond. Hij^ had — evenals zijn neef in Woking — een oude vrouw, die voor hem zorgde en zij wist te vertellen, dat hij soms wel een maand achter elkaar weg was. Toen stelden we ons in verbinding met de huisjuffrouw van Rupert Fielding en ontdekten, dat ook hij, voordat Leslie Grenville bij hem kwam, telkens geruimen tijd achtereen weg was. De coïncidentie is duidelijk, nietwaar? Toen schoot het me te binnen, dat Grenville hen nooit samen gezien had. Gehoord wel, ja — maar niet gezien. Het geheel was een sluw en zorgvuldig in elkaar gezet plan, om Metcalfe als een werkelijk bestaande persoon leven in te blazen. Als Fielding niet in Woking was, bevond Metcalfe zich in Birmingham. En omgekeerd. Fielding, die wist, dat er niets zoo opvalt als ontbrekende tanden, liet zich twee kunstgebitten maken, waarvan hij er een van twee voortanden ontdeed. Daardoor kon hij ook met zoo'n sissend geluid spreken. En toen Grenville hen zoogenaamd samen hoorde, was het Fielding, die een monoloog hield en telkens de platen met valsche tanden verwisselde. Verder rekende hij er natuurlijk op, dat zijn secretaris wel eens tegen dezen of genen over de bezoeken van neef John zou spreken, wat slechts kon bijdragen tot versterking van het geloof in diens werkelijke bestaan. Zooals ik zei, het was een sluw, doortraptsluw, duivelsch plan om zich als Rupert Fielding onherkenbaar te laten verbranden en als John Metcalfe de verzekeringspremie in ontvangst te nemen! Want het feit blijft, Hugh, dat, als we niet op tijd waren geweest en Leslie Grenville den dood in de vlammen had gevonden, de verklaring van Fieldings tandarts mét betrekking tot de valsche tanden beslissend zou zijn geweest, voor het aannemen van Fieldings overlijden. En als je me nu voor de lunch inviteert, schenk ik je de vijf pond, die je aan mij verloren hebt " besloot hij lachend.
»•-^sr."«"*''*
joeelde mmi orke»* Q« danieref Trudi Schoep en haar ensemble traden in het Kurhau. op.
0
* z«nger Loui *" ^^^^1^ '»» ^t
Larotte, de koning der goochelaars, treedt in het Pier-Pavlljoen op. De harpiste Rosa Spier was de soliste bij het Volksconcert onder leiding van Ignaz Neumark
Walter Behr, de imitator, heeft op de Pier de lachers op zijn hand. Links: Tholen en Van Lier, de vroolijke zangers van het Nederlandsche lied, zijn ook te Scheveningen graag geziene gasten.
Rechts: Raimond et (lis, de onovertroffen equllibristen, treden in het Pier-Paviljoon op.
— 27
■ .^>;V.V.V^ ■■,--: ■'->, ^.■.^:..■ ,, ■■,..". ;'■;;■ :-x^:^.i^.'-.... .v.-^-v -s.-s/M
_^^__—— ■
m<'
■
[JE ÜQD^JYi UIT H6T €riG€LJ(H Vfifl „Is dat de waarheid?" drong Drayton. „Zeker is dat de waarheid," bevestigde Lindsay. „Waarom zou ik haar iets vertellen?" Drayton bleef hem aankijken. „Inderdaad," hernam hij, „waarom zou je haar iets vertellen? Het zou te gewaagd zijn. Veel te gevaarlijk voor haar en voor jou. Je kunt gerust zeggen fataal.'' „Ik heb haar niets gezegd," herhaalde Lindsay, een tikje ongeduldig. Drayton ging naar de deur, maar voor hij die bereikte, keerde hij zich nog eens om. „Ik vertrouw niemand," sprak hij. „Denk daaraan. Als je iets tegen het meisje loslaat — als je ook maar één woord rept van het bedroefde kleine beetje,, dat je weet, zal ze van het tooneel verdwijnen. Voor óns lever je geen gevaar op — wij hebben voldoende voor onze veiligheid gezorgd. Maar je teekent hèèr doodvonnis en het jouwe!" Hij opende de deur, liep langzaam over den drempel en draaide zich voor de tweede maal om. „Over een paar dagen krijg je je orders," zei hij en sloot de deur. Lindsay bleef een paar minuten onbeweeglijk staan. Hij had het gevoel, dat de deur wel weer zou kunnen opengaan en hij Drayton nog zou zien staan. Hij wachtte. Maar de deur bleef dicht. Hij liep er heen en draaide den sleutel om. Toen haalde hij het briefje uit zijn mouw en las het. Het had geen aanhef en het was in een aardige meisjeshand geschreven, op een velletje goedkoop papier met de letter „E" er op gedrukt.
:
„Ik moet je spreken. Waarom kan ik niet in de ziekenverpleging komen? Ik zie niet in waarom ik je niet zou kunnen bezoeken. Wie zou het te weten komen? Als je er werkelijk Maandag uit mag, ontmoet me dan Dinsdag op dezelfde plaats als den laatsten keer. Ik reken er vast op, ik ben er om kwart over zes. „E. M." HOOFDSTUK XII Den volgenden dag wijdde Lindsay zich aan het inhalen van den achterstand in Restows correspondentie. Zijn betrekking was werkelijk geen sinecure. Hij vroeg zich af hoe lang Froth het volgehouden zou hebben. Het scheen Restows gewoonte te zijn van zijn schrijftafel af zijn secretaris een paar woorden toe te bijten, waaruit deze dan een brief moest samen-
DE RADIO-STER SHIRLEY GREY, DIE EEN ROL SPEELT IN „OM HET RECHT VAN HET KIND".
stellen. „Zeg neen. Zeg ja. Hij vraagt te veel." In lunchtijd had Lindsay een uurtje voor zichzelf. Hij las zijn doodsbericht en de bijzonderheden van zijn tragisch uiteinde, in een half dozijn verschillende kranten. Er werd met waardeering over zijn eerste boek gesproken en als dramatische bijzonderheid meegedeeld, dat een tweede juist ter perse was. Daarna zat hij weer aan de schrijfmachine tot vijf uur, op welk tijdstip Restow hem zei er mee uit te scheiden. Tot ze hhn waren met de correspondentie zou er van half tien tot vijf uur gewerkt worden. Later kon het wel kalmer aan, meende de millionnair. Om half zes verliet Lindsay het huis. Hij had een afspraak met E. M. — Elsie Manning. Ze zou hem op dezelfde plek ontmoeten en daar om kwart over zes zijn. Als Drayton niet zoo vriendelijk was geweest hem in te lichten, had hij op geen stukken na geweten waar ze ergens in de uitgestrekte wereldstad op hem wachtte! Hij wandelde langzaam het plein over, sloeg de smalle straat in, die van Blenheim Square in Noordelijke richting loopt en na eenige keeren een hoek te zijn omgegaan, belandde hij op een breeden, drukken verkeersweg, die helder verlicht was. Hij was overtuigd, dat hij geschaduwd werd, niet omdat hij dit had gemerkt, maar omdat hij wist, dat Drayton hem in het oog zou houden. Hij kocht een krant en keek die op den drempel van den boekhandel in, één oog op de straat gericht, spiedend naar een mogelijken achtervolger. Hij zag niets bijzonders, liep een zijstraat rechts in, vervolgens een straat links en .ging een stoep — buiten den lichtkring der lantaarn — op, alsof hij aan een bel wilde trekken. Hij bleef vijf minuten staan en wachtte of iemand den hoek omkwam. Niemand verscheen echter. Lindsay daalde snel de stoep af, haastte zich de straat uit, tot hij weer in het drukke verkeer kwam en nom een bus. Tweemaal stapte hij over, scherp uitkijkend. Eindelijk bereikte hij Cannington Square. Hij wist nu dat hij niet gevolgd was. Hij moest nu afwachten of er niemand in Cannington Square en Leaham Road kwam opdagen. Dat moest hij riskeeren. De avond werd mistig. Elke straatlantaarn was een gele stip in den krans van een gelig schijnsel. Hij moest den ingang van Leaham Road zoeken en vroeg zich met schrik af, hoe hij Elsie Manning zou moeten herkennen. En niet alleen dat hij haar niet kende, hij wist evenmin in welke verhouding zij tot Froth stond, maar de
relatie zou vermoedelijk wel van romantischen aard zijn. Het zou overigens niet gemakkelijk vallen zich voor Froth uit te geven tegenover een meisje, dat naar alle
o( Uw haar mooi glanzend is, of dat U deze attractie niet bezit. Toch is het tegenwoordig zo eenvoudig om keurig verzorgd haar te hebben. Vraagt U het maar eens aan de verbrulksters van Blondona en Brunetia! Zij zullen U opgetogen vertellen, dat deze volkomen alkali-vrije haarwasmiddelen haar geheel bevrijd hebben van het doffe voorkomen, dat het haar krijgt door de kalkzeep, die gevormd werd door de ouderwetse shampoos. Voorts zijn zij blij dat het lastige naspoelbad met Blondona en Brunetta niet meer nodig is, en het haar zo uiterst snel droog is. De blondines zijn verrukt over de fraaie blonde tint, die alleen Blondona kan geven door de Kamilloflor, die geen ander waspreparaat bevat en ook de brunetten waarderen de mooie glans, die het haar heeft gekregen sinds zij Brunetta gebruiken en welke te danken is aan de Hequil, een speciaal preparaat voor de volmaakte verzorging van donker haar. Laat ook Uw spiegel U fraai glanzend haar tonen I Koop een pakje Blondona of Brunetta, of, indien U zelf Uw haar niet wast, zal Uw kapper, op Uw verzoek gaarne Blondona of Brunetta gebruiken. Ook U kiest dus voortaan voor het haarwassan uitsluitend
-29 -
.,/ ito&tfeif,i
-..-^
....
^.-J^M^M.
.
■
Mien van Kerckhoven-Kling, Constant van Kerckhoven en Wietje Bouwmeester in „Hoogeschool der liefde', het tooneeistuk dat met groot succes in den Stadsschouwburg te Amsterdam wordt opoevoerd.
waarschijnlijkheid verliefd was op zijn beminden achterneef. Hij bleef staan op den rand van het trottoir. Zijn gelijkenis met Froth was ten slotte oppervlakkig — lag in de kleur vanhet haar, den vorm der gelaatstrekken, in lichaamsbouw en lengte. De steeds dikker wordende mist beroofde hem van deze .uiterlijkheden en maakte hem tot 'n toevallig-ontmoeten vreemde voor 'n meisje, dat scherp waarnemend geen moment Froth in hem zou zien. Hij moest maar probeeren het er zoo goed mogelijk af te brengen, en op zijn gelukkig gesternte vertrouwen. Hij nam zijn hoed af om zijn roode haar tot zijn recht te laten komen en ijsbeerde heen en weer onder den mistigen lichtcirkel van de lantaarn op den hoek. Als hij bespied werd, verried hij zoo zichzelf. Er zat niets anders op dan die kans te nemen. Een torenklok in de buurt sloeg het kwartier. Zijn geduld werd niet op de proef gesteld. Iemand glipte uit den mist naar hem toe, greep zijn arm, drukte zich tegen hem aan en hijgde: „O — je bent gekomen! Ik ben zoo blijl Ben je heelemaal beter? O — ik was zoo bang, dat je niet komen zou! Ben je heusch heelemaal beter?" Ze schudde hem licht, een hand op lederen arm. „Waarom zeg je niets? Je bent haast net zoo somber als de mist." Er was intimiteit in haar aanraking, in haar manier van doen. Het schijnsel van de straatlantaarn, geel en diffuus, scheen als een gordijn tusschen hen te hangen. Lindsay kreeg een indruk van een warme kleur en schitterende oogen. Hij maakte zich los, schoof een hand door haar arm en voerde haar uit het licht naar een donkere plek. „Maar — Trevor!" zei het meisje verbaasd. Lindsay sprak fluisterend: „We kunnen hier- niet blijven." „Waar zullen we heengaan?" Ze fluisterde nu ook. „Ik weet het niet. Sst!"
Ze schoof dichter tegen hem aan. voelde klein aan en zacht — klein jong en zacht.
Ze en
Ze stonden dicht bij elkaar; van den overkant klonken eenzame voetstappen door den mist. Er was iets spookachtigs in. Het meisje legde bevend haar handen om zijn arm — hij voelde haar warmen adem tegen zijn ooren. „Ik ben bang." „Ga mee; vlug!" fluisterde Lindsay scherp. En tegelijk pakte hij haar arm in een stevigen greep en spoedde zich met haar terug naar den hoek van Cannington Square, een nauwe zijstraat in, die naar Fosdyke Row leidde. Elsie Manning kon hard loopen. Ze haastten zich Fosdyke Row uit. Green Street in, sloegen weer een hoek om en kwamen in een straat met donkere, oude huizen, die achter sombere, in diepen nevel gehulde voortuinen lagen. Lindsay bleef staan, haar arm nog steeds vasthoudend. Ze luisterden in doodsche stilte. Van het eene tot het andere eind der donkere, lange straat was geen beweging te bespeuren. De vensters hielden hun vage lichten als geheimen vast — geen deur ging open, geen voetstap klonk, geen auto reed voorbij. Het scheen een geschikte plek om rustig te praten. Het meisje hield haar adem in met een trillend geluid, dat op een lachje leek. „Je hebt me niet eens een kus gegeven," zei ze en in het donker hief ze haar gezicht op. Lindsay bukte zich en kuste het puntje van een zachten, kleinen neus. Een hinderlijk gevoel van schuld overviel hem en verdween weer. De neus gleed weg en twee warme, zachte lippen beroerden de zijne. Toen deinsde Elsie Manning achteruit. „Wie ben je?" hijgde ze. Lindsay zei fluisterend haar naam. „Elsie..." Haar gedempte stem kwam hortend. „O — wie bent u?" „Elsie..." Ze kwam als een verschrikte vogel vlak bij hem staan. Hij kon haar niet zien, maar hij had een beeld van haar voor oogen — een vogel met heldere, verschrikte oogen, die tegen de vensterruit vliegt. Haar handen grepen, en schudden zijn arm.
„Wie bent u? Wie bent u? Waar is Trevor? Wat is er met Trevor gebeurd? U moet het me vertellen!" Hij wist dat hij verslagen was. Hij had haar niet moeten kussen, maar het resul" taat zou hetzelfde zijn geweest als hij geweigerd had haar een kus te geven. Ze schudde nog steeds zijn arm heen en weer. Maar plotseling nam ze haar handen weg. Ze was achteruit gesprongen en had hem weggeduwd, „Miss Manning..." Hij kon haar niet zien, maar voelde dat ze weer iets dichterbij kwam. Toen ze sprak, wist hij het zeker. „Wie bent u?" vroeg ze dringend. „Waarom denkt u, dat ik Trevor niet ben?" Hij hoorde haar ongeduldig met haar voet op de steenen tikken. „Praat geen onzin! Zeg me_ wie u bent. Als u dat niet doet " Ze zweeg. „Nu? Wat dan?" „Dan ga ik gillen." Lindsay lachte. „Maar waarom?'' „Omdat u dat niet graag zou willen — daarom. Waarom moesten we wegloopen? En voor wien moesten we wegloopen? Als ik gil, zullen ze me hooren." Lindsay had tijd gewonnen. Hij wilde haar laten praten, om zich een indruk te vormen van het meisje, dat de ontmoeting met Froth had gehad. Hij kreeg dien Indruk, maar het was niet wat hij verwachtte. Moed, tegenwoordigheid van geest, snelheid van denken en intuïtie — dien indruk had hij van haar — en de herinnering aan een zacht, klein neusje en warme lippen. „Ik hoop niet dat u gaat gillen," zei Lindsay met zijn natuurlijke stem. „Zegt u me dan wat dit te beteekenen heeft — en wie u bent." „Vertel me eerst wie ü bent." „Dat weet u. Ik ben Elsie Manning." Hij hoorde dat ze de handen «ineenklemde. „Neen — neen — dat is niet eerlijk. U kent mijn naam en ik weet den uwen niet." „Als ik u mijn naam norm," antwoordde Lindsay, „ik — ja, het klinkt dramatisch, maar om de waarheid te zeggen — geloof ik, dat ik dan mijn leven in uw handen leg." Onverwacht greep ze zijn arm weer. Zelfs nu kon hij haar nog niet zien. Ze klemde zich aan hem vast en vroeg ademloos: „Is hij dood? Zeg het mij alstublieft als het zoo is." Lindsay klopte haar een beetje onhandig op den arm. „Hij is niet dood. Het spijt me vreeselijk als ik u aan het schrikken heb gemaakt. Er mankeert hem niets. Hij is gezond en wel." „Waar is hij?" „Dat kan ik u niet zeggen. Maar hij is heelemaal hersteld.'' Ze liet haar arm zakken, maar bleef dicht bij hem. Het gesprek werd nog steeds op fluistertoon gevoerd. „Zeg me wie u bent." „Dat kan ik evenmirr. Dit " Hij aarzelde en vervolgde toen: „Dit is 'n hoogst ernstige geschiedenis. Ik kan er niet met u over spreken, zoolang ik er geen idee van heb hoeveel u al weet." „Ik begrijp het. Hoe wist u dat hij me zou ontmoeten?" (Wordt vervolgd)
- 30
i .
, j.
■
-
». ^«H
■ [■!
"■■ I ftll
'
an - der op Dat punt te ver - ge - lij - ken... Wat Je - vens - wond Heel lang-zaam moet ge - ne - zen... Daar
(2e maal rit)
it %
baat het. als er in je huis Geen moet het goeden vre-dig zijn. En
(tempo) (2e maal f en rit.)
£ê
O*
m
f
3
f
i'j. J:'l JJI
plaats voor vre - de is. En al je roem. je rijk-dom ook Ver - keert in droe - fe - nis. Dat hij die dèt er vond. Die voelt zich, zon-der roem en geld. Een „vorst" op ei - gen grond.
ILIËSCU
roemt de techniek
Wanneer is het Uw beurt? Geeft vooral datum en uur vooruit op wanneer Gij komt, want reeds 100 dagen van dit jaar zijn wij besproken om kleine en groote zang-en muziekwerken op Gramophoneplaten vast te leggen I
N.V. Willem Sprenger's
N.V. Willem Sprenger's Opname-Studio
Studie - Passage 46, Den Haag
Pauage 46 - Den Haag - Tal. 113778 IS EENIG IN NEDERLAND
ORCHESTRE in Palace Hotel te Scheveningen
4
21 w jäuccvs ligt n Tlw eKarme ©e beschaafde VPDUW gebruikt, Dm op gepaste wlise baar vrouwelijke cbarme te verboogen, evenals baar moeder en grootmoeder reeds deden, de bekende £>ld-Cottagé scboonbeldsmiddelen als: i&possmltb's ^Colletwater en Collet3eep, ^possmltb's ^ad30ut en B&adseep, l&rossmltb's Creams, poeders, l^euksacbets, en3., en3. Iffföen geeft vooral de voorkeur aan den beerlijken [verfrlsscbenden tavendergeur; geen wonder, dit fin werkelijkheid 300 bescheiden parfum beeft een lonweerstaanbare aantrekkingskracht, ©aarom fworden alle B&ld-Cottage toiletartikelen 300 blonder door de dame van goeden smaak gewaardeerd. Jmp. (Rich. IBerneklnck & Co., Ifeuddestraat 9, IRmsterdam-C.
(E
, v«r8chyn« wekelUks — Prijs per kwartaal f. 1.95
AFBEELDIN IN KLEUR MULTICOLC PICTURE
BESCHADIGDE TEK; OF VERKEERD GEB! DAMAGED TEXT OR WRONG BINDING
