Verbroken. Bezige_Slaughter-Verbroken 1e.indd :51

Verbroken

Bezige_Slaughter-Verbroken 1e.indd 1

26-05-10 10:51

k arin slaughter bij de bezige bij Nachtschade Zoenoffer Een lichte koude huivering Vervloekt geluk (red.) Onzichtbaar Trouweloos Triptiek Onaantastbaar Onbegrepen Versplinterd Genesis


26-05-10 10:51

Karin Slaughter

Verbroken Vertaald door Ineke Lenting

2010 de bezige bij amsterdam


26-05-10 10:51

Cargo is een imprint van uitgeverij De Bezige Bij, Amsterdam Copyright © 2010 Karin Slaughter Copyright Nederlandse vertaling © 2010 Ineke Lenting Oorspronkelijke titel Broken Oorspronkelijke uitgever Delacorte Press Omslagontwerp Marry van Baar Omslagillustratie Susie Kim Foto auteur Alison Rosa Vormgeving binnenwerk Peter Verwey, Heemstede Druk Koninklijke Wöhrmann, Zutphen isbn 978 90 234 5870 8 nur 305 www.uitgeverijcargo.nl


26-05-10 10:51

Voor Victoria


26-05-10 10:51


26-05-10 10:51

proloog


26-05-10 10:51


26-05-10 10:51

Het was bijna Thanksgiving en het liefst was Allison Spooner de stad uit gegaan, maar ze zou niet weten waar naartoe. Niet dat ze ook maar één reden had om te blijven, maar het was tenminste goedkoper. Dan had ze tenminste een dak boven haar hoofd. Ze had een kamer van niks, maar de verwarming deed het, tenminste af en toe. Dan kon ze tenminste warm eten op haar werk. Tenminste, tenminste, tenminste... Waarom ging het in haar leven altijd om het minste? Zou er ooit een tijd aanbreken waarin het om het meeste ging? De wind trok aan en ze balde haar vuisten in de zakken van haar dunne jack. Het regende niet echt, maar er hing een kille, vochtige nevel die je het gevoel gaf dat je in een hondenneus rondliep. De ijzige kou van Lake Grant maakte het er niet beter op. Telkens als de wind opstak, was het alsof er botte scheermesjes in haar huid sneden. En dat in het zuiden van Georgia; het leek verdomme de Zuidpool wel. Terwijl ze zich met moeite overeind hield op de met bomen begroeide oever was het alsof elke golf die tegen de drassige grond klotste de temperatuur weer een graad liet dalen. Ze vroeg zich af of haar dunne schoenen voldoende bescherming boden tegen bevroren tenen. Op tv had ze een man gezien van wie alle vingers en tenen waren afgevroren. Hij zei dat hij blij was dat hij nog leefde, maar mensen zeggen nou eenmaal alles om op tv te kunnen komen. Zoals het er nu met Allison voor stond was het enige 9


26-05-10 10:51

programma waarvoor zij in aanmerking kwam het avondnieuws. Er zou een foto vertoond worden – waarschijnlijk die lelijke uit het jaarboek van de middelbare school – met de tekst ‘Tragische dood’ ernaast. Het ontging Allison niet hoe ironisch het was dat ze dood kennelijk interessanter was dan levend. Er was niemand die ook maar een moer om haar gaf: zoals ze haar magere kostje bij elkaar scharrelde, zoals ze eeuwig strijd leverde om haar colleges bij te houden terwijl ze tegelijkertijd al haar andere verantwoordelijkheden probeerde na te komen. Het zou niemand iets kunnen schelen, tenzij ze verstijfd op de oever van het meer aanspoelde. Weer kwam de wind opzetten. Allison keerde zich met haar rug naar de kou, die met ijzige vingers tussen haar ribben priemde, haar longen samenperste. Een huivering trok door haar heen. Haar adem vormde een wolk voor haar gezicht. Ze sloot haar ogen. Klappertandend dreunde ze al haar problemen op. Jason. Studie. Geld. Auto. Jason. Studie. Geld. Auto. De mantra hielp haar door de snijdende windvlaag heen. Allison opende haar ogen. Ze draaide zich om. Het werd sneller donker dan ze gedacht had. Ze draaide zich nog verder om, tot ze met haar gezicht naar de hogeschool stond. Zou ze teruggaan? Of doorlopen? Ze koos voor het laatste en ineengedoken liep ze tegen de gierende wind in. Jason. Studie. Geld. Auto. Jason: haar vriendje was van de ene op de andere dag in een klootzak veranderd. Studie: als ze niet meer tijd in haar studie stak, zou ze voor alle examens zakken en moeten stoppen. Geld: als ze nog minder uren ging werken kon ze niet in haar levensonderhoud voorzien, laat staan studeren. Auto: er was die ochtend rook uit haar auto gekomen toen ze hem startte, wat niet zo bijzonder was, want er kwam al maandenlang rook uit, maar deze keer zat de rook aan de 10


26-05-10 10:51

binnenkant en kwam hij uit de verwarmingsroosters. Ze was bijna gestikt toen ze naar college reed. Allison sjokte door en bij de bocht in de oever voegde ze ‘bevriezing’ aan haar lijst toe. Telkens als ze met haar ogen knipperde, was het alsof haar oogleden door een dun laagje ijs sneden. Jason. Studie. Geld. Auto. Bevriezing. De angst voor bevriezing was op dat moment het meest reëel, hoewel ze met enige aarzeling moest toegeven dat ze steeds warmer werd naarmate ze zich er meer zorgen om maakte. Misschien ging haar hart sneller kloppen of ging ze zelf sneller lopen nu het begon te schemeren en het tot haar doordrong dat al dat gejank over sterven van de kou weleens zou kunnen uitkomen als ze niet als de sodemieter opschoot. Klauterend over een wirwar van wortels die half in het water hingen, stak Allison haar hand uit om steun te zoeken bij een boom. De schors voelde nat en sponzig. Die middag had een klant een hamburger teruggestuurd omdat het broodje volgens hem te sponzig was. Het was een grote, norse kerel, van top tot teen in jagerstenue, niet het soort man van wie je een woord als ‘sponzig’ verwachtte. Hij had met haar staan flirten en zij had teruggeflirt, en toen hij vertrok gaf hij vijftig cent fooi boven op de tien dollar voor zijn lunch. Hij had zelfs naar haar geknipoogd toen hij de deur uit liep, alsof hij haar een gunst bewees. Ze wist niet hoe lang ze dit nog volhield. Misschien kreeg haar grootmoeder toch gelijk. Meisjes als Allison gingen niet studeren. Die hadden een baantje in de bandenfabriek, liepen een man tegen het lijf, raakten zwanger, trouwden, baarden nog een paar kinderen en gingen weer scheiden, soms in die volgorde, soms niet. Als ze geluk hadden, werden ze niet al te hard geslagen. Wilde ze zo’n soort leven? Het was wel het soort leven dat haar in het bloed zat. Het soort dat haar moeder had geleid. En haar grootmoeder. En niet te vergeten haar tante Sheila, 11


26-05-10 10:51

tot die een geweer op oom Boyd richtte en bijna zijn kop eraf schoot. Elk van de drie Spoonervrouwen had op zeker moment alles opgeofferd voor een of andere waardeloze vent. Allison had het zo vaak met haar moeder zien gebeuren dat ze tegen de tijd dat Judy Spooner voor het laatst in het ziekenhuis lag en haar binnenste helemaal door de kanker was weggevreten, alleen nog maar kon denken dat het leven van haar moeder één grote verspilling was geweest. Ze zag er afgeleefd uit. Op haar achtendertigste was haar dunne haar al bijna helemaal grijs. Haar huid was vaal. Haar handen leken wel klauwen door het werk in de bandenfabriek, waar ze de ene na de andere band van de productielijn tilde, de spanning controleerde en het ding weer teruglegde, meer dan tweehonderd keer per dag, zodat elk gewricht in haar lichaam pijn deed tegen de tijd dat ze ’s avonds in bed kroop. Achtendertig was ze, en ze was blij met haar kanker. Blij dat ze niet meer hoefde. Een van de laatste dingen die Judy tegen Allison zei was dat doodgaan een opluchting was, want dan hoefde ze niet langer alleen te zijn. Judy Spooner geloofde in de hemel en in de verlossing. Ze geloofde dat haar grindpad en haar leven in het woonwagenpark op een dag plaats zouden maken voor straten van goud en hemelse paviljoenen. Het enige wat Allison geloofde was dat ze nooit genoeg had betekend voor haar moeder. Judy’s glas was eeuwig halfleeg en alle liefde die Allison er in de loop van de jaren in goot, had het nooit kunnen vullen. Judy zat te diep in de ellende. Met haar uitzichtloze baan. Met de ene waardeloze kerel na de andere. Met een klein kind dat haar aan handen en voeten bond. De studie zou Allisons redding worden. Ze was goed in exacte vakken. Als je naar haar familie keek, was dat nauwelijks te bevatten, maar op de een of andere manier begreep ze hoe scheikundige processen werkten. In hoofdlijnen snapte ze de synthese van macromoleculen. In het verlengde daarvan begreep ze waar het om ging bij synthe12


26-05-10 10:51

tische polymeren. Maar het belangrijkste was dat studeren haar gemakkelijk afging. Ze wist dat er ergens op aarde altijd een boek was met een antwoord, en dat antwoord vond je alleen als je elk boek las dat je te pakken kon krijgen. Tot aan het laatste jaar van de middelbare school had ze zich verre gehouden van de jongens, de drank en de speed, die de ondergang waren geweest van zo ongeveer elk meisje van haar leeftijd in haar geboorteplaats, het stadje Elba in Alabama. Ze peinsde er niet over om een van die zielloze, uitgebluste meiden te worden die nachtdiensten draaiden en Koolsigaretten rookten omdat die er zo elegant uitzagen. Om nog voor haar dertigste met drie kinderen van drie verschillende mannen opgescheept te zitten. En op een ochtend wakker te worden met dichtgeslagen ogen omdat ze de vorige avond door een mannenvuist waren bewerkt. Of om eenzaam in een ziekenhuisbed te sterven, zoals haar moeder. Dat had ze tenminste gedacht toen ze drie jaar geleden uit Elba was vertrokken. Meneer Mayweather, haar natuurkundeleraar, had alles in het werk gesteld om te zorgen dat ze op een goede hogeschool terechtkwam. Wat hem betrof kon ze niet ver genoeg van Elba weggaan. Hij gunde haar een toekomst. Grant Tech was in Georgia, wat niet ver was in kilometers, maar wel gevoelsmatig. De hogeschool was gigantisch vergeleken met haar middelbare school, waar haar eindexamenklas negenentwintig leerlingen had geteld. Haar eerste week op de campus had Allison zich erover verbaasd hoe verliefd je kon worden op een plaats. Op college kwam ze allerlei jongelui tegen die kansrijk waren opgegroeid, voor wie het vanzelfsprekend was om na de middelbare school te gaan studeren. Geen van haar medestudenten gniffelde als ze haar hand opstak om een vraag te beantwoorden. Ze vonden je geen spelbreker als je luisterde naar wat de docent te vertellen had, als je iets anders probeerde te leren dan hoe je nepnagels moest opplakken of extensions in je haar vlechten. 13


26-05-10 10:51

Bovendien lag de hogeschool in een prachtige omgeving. Elba was een vervallen gat, zelfs voor het zuiden van Alabama. Heartsdale, het stadje waar Grant Tech was gevestigd, kwam rechtstreeks uit een tv-serie. Iedereen verzorgde zijn tuin. In het voorjaar was Main Street een bloemenzee. Volslagen vreemden zwaaiden en glimlachten naar je. In het eetcafé waar ze werkte, waren de vaste klanten heel vriendelijk, ook al vielen de fooien tegen. Het stadje was niet groot genoeg om er te verdwalen. Helaas was het ook niet zo groot dat ze Jasons pad nooit hoefde te kruisen. Jason. Ze had hem ontmoet tijdens haar tweede jaar. Hij was twee jaar ouder, ervarener, wereldwijzer. Romantiek betekende voor hem niet de bioscoop binnenglippen voor een vlug nummertje op de achterste rij, waarna de bedrijfsleider je de zaal uit knikkerde. Hij nam haar mee naar echte restaurants met linnen servetten op de tafels. Hij hield haar hand vast. Hij luisterde naar haar. Toen ze voor het eerst met elkaar naar bed gingen, begreep ze eindelijk waarom het ook ‘de liefde bedrijven’ werd genoemd. Jason was niet alleen op zijn eigen plezier uit. Hij wilde het Allison ook naar de zin maken. Ze had al die tijd gedacht dat ze iets serieus hadden samen; de laatste twee jaar van haar leven hadden ze samen iets opgebouwd. Opeens was hij echter volslagen veranderd. Opeens liep hun relatie stuk op alles wat eerst zo geweldig was geweest. En het was volgens Jason allemaal Allisons schuld, precies zoals het haar moeder was vergaan. Ze was koel. Ze was afstandelijk. Ze was te veeleisend. Ze had nooit tijd voor hem. Alsof Jason een liefhebbende heilige was die zich de hele dag liep af te vragen waarmee hij Allison gelukkig kon maken. Zíj ging tenminste niet hele nachten met haar vriendinnen aan de zwier. Zíj liet zich op de hogeschool niet met rare gasten in. En zij was het niet die hen in contact had gebracht met die sukkel uit de stad. Allison wist niet eens hoe hij eruitzag, dus hoe kon dat in godsnaam haar schuld zijn? 14


26-05-10 10:51

Weer ging er een huivering door haar heen. Bij elke stap die ze zette, leek het of de oever van dat stomme meer er honderd meter extra uitperste, alleen om haar te treiteren. Ze keek naar de zompige grond onder haar voeten. Het was al wekenlang slecht weer. Plotselinge overstromingen hadden wegen weggeslagen en bomen ontworteld. Allison had nooit goed tegen slecht weer gekund. Het donker greep haar bij de keel, probeerde haar naar beneden te trekken. Ze werd er chagrijnig en jankerig van. Dan wilde ze alleen nog slapen tot de zon weer tevoorschijn kwam. ‘Shit!’ siste Allison, en het scheelde niet veel of ze was uitgegleden. Haar broekspijpen zaten aan de onderkant vol modder en haar schoenen waren drijfnat. Ze liet haar blik over het woelige meer gaan. De regen plakte aan haar wimpers. Ze streek haar haar naar achteren en keek naar het donkere water. Misschien moest ze zich maar laten wegglijden. Misschien moest ze zich in het meer laten vallen. Hoe zou het zijn als ze alles losliet? Hoe zou het voelen als ze zich door de onderstroom liet meevoeren het meer op, tot haar voeten niet langer de bodem raakten en haar longen geen lucht meer kregen? Die gedachte was al vaker bij haar opgekomen. Waarschijnlijk lag het aan het weer, aan de niet-aflatende regen en de grauwe lucht. Als het regende was alles nog deprimerender. En sommige dingen waren toch al deprimerender dan andere. Die donderdag had er een verhaal in de krant gestaan over een moeder en kind die op nog geen vier kilometer van de stad in hun Volkswagen Kever waren verdronken. Ze waren vlak bij de Third Baptist Church geweest toen een vloedgolf door de straat sloeg en hen meesleurde. Oude Kevers waren zo ontworpen dat ze bleven drijven, en dat gold ook voor dit nieuwere model. In het begin althans. De kerkgangers, die net van de gezamenlijke maaltijd kwamen, stonden machteloos, bang om zelf door de vloed te worden meegevoerd. Vol afschuw zagen ze de Kever 15


26-05-10 10:51

rondtollen op het wateroppervlak en vervolgens kantelen. Water stroomde de cabine binnen. Moeder en kind werden naar buiten gezogen. De vrouw die in de krant werd geïnterviewd zei dat ze de rest van haar leven elke dag zou beginnen en eindigen met op haar netvlies het beeld van het handje van de driejarige, dat als laatste uit het water stak vóór het arme kind naar beneden werd getrokken. Ook Allison moest steeds aan dat kind denken, hoewel ze ten tijde van het ongeluk in de bibliotheek was geweest. Ze had de vrouw of het kind nooit gezien, evenmin als de dame uit de krant, maar toch zag ze dat opgestoken handje telkens als ze haar ogen sloot. Soms werd de hand groter. Soms was het haar moeder, die haar probeerde vast te pakken. Soms werd ze gillend wakker omdat de hand haar naar beneden sleurde. Het punt was dat Allison lang voor dit incident ook al door duistere gedachten werd geteisterd. Ze kon het niet helemaal aan het weer toeschrijven, maar de voortdurende regen en het eeuwige wolkendek hadden in haar hoofd een eigen soort wanhoop losgewoeld. Zou het niet veel simpeler zijn als ze alles gewoon opgaf? Waarom zou ze terugkeren naar Elba om uiteindelijk een uitgeputte, tandeloze oude vrouw met achttien hongerige kinderen te worden als ze haar lot ook in eigen handen kon nemen en het meer in kon lopen? Ze veranderde zo snel in haar moeder dat ze haar haar bijna grijs vóélde worden. Ze was al even erg als Judy: verliefd op een jongen die alleen geïnteresseerd was in wat er tussen haar benen zat. Dat had haar tante Sheila vorige week ook al gezegd toen ze haar aan de telefoon had. Allison had zitten klagen over Jason en zich afgevraagd waarom hij nooit terugbelde. Eerst nam Sheila een lange hijs van haar sigaret en toen, terwijl ze de rook uitblies, zei ze: ‘Je klinkt net als je moeder.’ Een mes in haar borst zou sneller en schoner zijn geweest. Het ergste was nog dat Sheila gelijk had. Allison 16


26-05-10 10:51

hield van Jason. Ze hield veel te veel van hem. Ze hield zoveel van hem dat ze hem wel tien keer per dag belde, ook al nam hij nooit op. Ze hield zoveel van hem dat ze om de twee minuten op de ontvangstknop van die stomme computer klikte om te zien of hij een van haar ontelbare mailtjes had beantwoord. Ze hield zoveel van hem dat ze nu midden in de nacht het smerige werk opknapte waarvoor hij het lef niet had. Allison zette weer een stap dichter naar het meer toe. Ze voelde haar hak wegglijden, maar vlak voor ze viel, nam haar instinctieve drang tot zelfbehoud het over. Niettemin klotste het water tegen haar schoenen. Haar sokken waren al doordrenkt. Haar tenen waren de verdoving voorbij en een scherpe pijn sneed door het bot. Zou het zo gaan: een trage, verdovende val naar een pijnloze overgang? Ze was doodsbang om te stikken. Dat was het probleem. Als kind was ze een tijdje dol op de zee geweest, maar dat was op haar dertiende veranderd. Haar gestoorde neefje Dillard had haar in het openbare zwembad een keer onder water geduwd, en nu vond ze het zelfs niet meer fijn om in bad te gaan, zo bang was ze dat ze water in haar neus zou krijgen en in paniek zou raken. Als Dillard hier was zou hij haar waarschijnlijk zo het meer in duwen, zonder dat ze het hoefde te vragen. Die keer dat hij haar hoofd onder water had gehouden, had hij na afloop geen greintje berouw getoond. Allison had haar middageten uitgekotst. Ze snikte schokkend. Haar longen stonden in brand, maar het enige wat hij liet horen was ‘Hèhè’, als een oude kerel die je stiekem in je arm kneep om je te horen gillen. Dillard was Sheila’s zoon, haar enige kind en voor zover mogelijk een nog grotere teleurstelling dan zijn vader. Hij snoof zoveel verfspray dat zijn neus telkens een andere kleur had. Hij rookte speed. Hij stal van zijn moeder. Het laatste wat Allison over hem had gehoord was dat hij in de bak zat omdat hij met een waterpistool een drankwin17


26-05-10 10:51

kel had geprobeerd te beroven. Tegen de tijd dat de politie ter plekke was, had de winkelbediende met een honkbalknuppel een gat in zijn hoofd geslagen. Het gevolg was dat Dillard nog dommer was dan eerst, maar dat zou hem er niet van hebben weerhouden om een goede kans te laten schieten. Hij zou Allison met beide handen een harde duw hebben gegeven zodat ze voorover in het water tuimelde, en dan zou hij zijn kakellachje hebben laten horen. ‘Hèhè.’ En ondertussen zou zij woest spartelend de verdrinkingsdood tegemoet zijn gegaan. Hoe lang zou het duren voor ze haar bewustzijn verloor? Hoe lang zou Allison doodsangsten moeten uitstaan voor ze stierf? Weer sloot ze haar ogen en ze probeerde aan het water te denken dat haar van alle kanten omgaf, dat haar opslokte. Het zou zo koud zijn dat het in het begin warm aanvoelde. Je kon niet lang zonder zuurstof. Dan raakte je buiten kennis. Misschien werd je door paniek overmand, raakte je hysterisch en vervolgens bewusteloos. Of misschien was je heel alert, schoot de adrenaline door je lijf en vocht je als een rat in een zak. Achter zich hoorde ze een tak kraken. Verbaasd draaide Allison zich om. ‘Jezus!’ Weer maakte ze een schuiver, maar nu ging ze helemaal onderuit. Ze zwaaide met haar armen. Haar knie begaf het. Pijn benam haar de adem. Ze viel met haar gezicht in de modder. Een hand greep haar bij haar nek en drukte haar naar beneden. Allison zoog de bittere kou van de aarde op, de sijpelnatte modder. Instinctief verweerde ze zich, ze vocht tegen het water, vocht tegen de paniek die haar brein overnam. Een knie werd onder in haar rug geramd zodat ze op de grond bleef liggen. In haar nek voelde ze een felle, brandende pijn. Allison proefde bloed. Dit wilde ze niet. Ze wilde blijven leven. Ze móést blijven leven. Ze opende haar mond om het keihard uit te schreeuwen. Toen werd alles zwart. 18


26-05-10 10:51

maandag


26-05-10 10:51


26-05-10 10:51

Een Door het winterse weer was het lichaam op de bodem van het meer gelukkig nog in goede staat, maar het weer betekende ook dat je op de oever koud tot op het bot werd en bijna niet meer wist hoe het in augustus was geweest. De zon op je gezicht. Het zweet dat in straaltjes over je rug liep. De airco in je auto die nevel uitstootte omdat hij niet tegen de hitte op kon. Hoe Lena zich ook inspande, elke herinnering aan warmte ging verloren op deze regenachtige novemberochtend. ‘Ze hebben haar!’ riep de leider van het duikersteam. Vanaf de kant gaf hij aanwijzingen aan zijn mannen, waarbij zijn stem gedempt werd door het aanhoudende geruis van de regen. Toen Lena haar hand opstak om te zwaaien stroomde het water naar binnen langs de mouw van de dikke parka die ze om drie uur ’s nachts had aangeschoten nadat ze het telefoontje had gekregen. Het regende niet hard, maar wel onafgebroken; de druppels tikkelden aanhoudend op haar rug en sloegen tegen de paraplu die ze op haar schouder liet rusten. Het zicht was ongeveer tien meter. Alles wat daarbuiten viel, was gehuld in een dampige mist. Ze sloot haar ogen en dacht weer aan haar warme bed en aan het nog warmere lichaam dat om haar heen gedrapeerd had gelegen. Het schelle gerinkel van de telefoon om drie uur ’s nachts voorspelde nooit veel goeds, en al helemaal niet als je bij de politie werkte. Met bonkend hart was Lena uit een diepe 21


26-05-10 10:51

slaap ontwaakt en ze had automatisch de hoorn van de haak gegrist en tegen haar oor gedrukt. Ze was de hoogste in rang van de stand-by rechercheurs en moest op haar beurt andere telefoons door het hele zuiden van Georgia laten rinkelen. Haar chef. De lijkschouwer. De brandweer. Het Georgia Bureau of Investigation om door te geven dat er een lijk was gevonden op staatsterrein. De rampenbestrijdingsdienst, waar een lijst lag met enthousiaste vrijwilligers die meteen oproepbaar waren als er naar lijken gezocht moest worden. Inmiddels had iedereen zich op de oever van het meer verzameld, maar sommigen waren zo slim om in hun auto te blijven zitten, met de verwarming op de hoogste stand terwijl de ijzige wind het chassis deed schommelen als een wieg met een baby erin. Dan Brock, de plaatselijke begrafenisondernemer die tevens dienstdeed als gemeentelijk lijkschouwer, zat te slapen in zijn busje, met zijn hoofd tegen de rugleuning en zijn mond wijdopen. Ook het ambulancepersoneel bleef behaaglijk in de wagen zitten. Lena zag ze door de raampjes in de achterportieren gluren. Af en toe kwam er een hand naar buiten en gloeide het puntje van een sigaret op in de ochtendschemering. Ze hield een plastic zak in haar hand. Er zat een briefje in dat op de oever was gevonden. Het papier was van een vel uit een gelinieerd collegeblok gescheurd en mat zo’n twintig bij vijftien centimeter. De woorden waren met hoofdletters geschreven. Met balpen. Eén regel. Niet ondertekend. Niet het gebruikelijke rancuneuze of zielige afscheid, maar duidelijk genoeg: ik wil niet langer. In veel opzichten was een onderzoek bij zelfmoord moeilijker dan bij moord. Bij een moord kon je altijd iemand de schuld geven. Er waren aanwijzingen die je naar de dader voerden, er was een duidelijk patroon aan de hand waarvan je de familie van het slachtoffer kon uitleggen waarom hun geliefde uit hun midden was weggerukt. En als je de reden niet wist, kon je ze vertellen wie de klootzak was die hun leven had vernield. 22


26-05-10 10:51

Bij zelfmoord is het slachtoffer zelf de moordenaar. De schuldige is ook degene wiens verlies het diepst wordt gevoeld. Hij is er niet meer om de schuld voor de dood op zich te nemen, om de natuurlijke woede te incasseren die vrijkomt bij een dergelijk verlies. Wat de dode achterlaat is een leegte die alle pijn en verdriet van de wereld niet kunnen vullen. Vader en moeder, broers, zussen, vrienden en verwanten: ze hebben niemand die ze kunnen straffen voor hun verlies. Er wordt altijd om straf geroepen als een leven onverwacht verloren gaat. Daarom moest een rechercheur erop toezien dat elke vierkante centimeter van de moordplek werd opgemeten en in kaart gebracht. Elke sigarettenpeuk, elk weggegooid rommeltje of papiertje moest worden gecatalogiseerd, op vingerafdrukken onderzocht en naar het laboratorium gestuurd voor analyse. Weersomstandigheden werden genoteerd in het voorlopige verslag. De namen van de verschillende politiemensen en medewerkers van de hulpdiensten werden opgetekend in een logboek. Als er omstanders waren, werden die gefotografeerd. Nummerborden werden gecontroleerd. Het leven van een zelfmoordenaar werd even grondig onderzocht als dat van een moordslachtoffer. Met wie was ze bevriend? Met wie had ze een liefdesrelatie? Was er een echtgenoot? Een vriendje? Een vriendin? Waren er boze buren of jaloerse collega’s? Lena wist alleen wat ze tot op dat moment hadden gevonden: een paar damesgymschoenen, maat negenendertig. In de linkerschoen zat een goedkope ring: twaalf karaats goud met een dof robijntje in het midden. De rechterschoen bevatte een wit Swiss Army-horloge met nepdiamanten op de wijzerplaat. Eronder lag het opgevouwen briefje. ik wil niet langer. Niet echt troostgevend voor de nabestaanden. Plotseling klonk er een plons, en een van de duikers kwam boven water. Naast hem dook zijn collega op. Zwoegend 23


26-05-10 10:51

door het slib op de bodem van het meer sleepten ze het lichaam uit het koude water de koude regen in. Het dode meisje was klein, waardoor al die inspanning overdreven leek, maar al snel zag Lena wat de oorzaak was. Om haar middel zat een zware ketting met een felgeel hangslot dat als de gesp van een riem naar beneden hing. Aan de ketting waren twee cementblokken bevestigd. Soms kwam een klein beetje geluk goed van pas bij politiewerk. Het meisje had er kennelijk voor gezorgd dat ze niet op het laatste moment kon terugkrabbelen. Als de zware cementblokken haar niet naar de bodem hadden getrokken, zou de stroming haar lichaam waarschijnlijk hebben meegevoerd naar het midden van het meer, waar ze veel moeilijker te vinden zou zijn. Lake Grant was een kunstmatig meer van zo’n dertienhonderd hectare, en op sommige plekken was het wel honderd meter diep. Onder het oppervlak bevonden zich huizen, optrekjes en hutten waarin ooit mensen hadden gewoond, vóór het gebied in een waterbekken was veranderd. Er waren winkels, kerken, en zelfs een katoenfabriek die de Burgeroorlog had overleefd, maar tijdens de crisis van de jaren dertig definitief de poorten had gesloten. Dat alles was verdwenen onder het kolkende water van de Ochawahee River om Grant County van een betrouwbare elektriciteitsbron te voorzien. De nationale dienst voor bosbeheer had een groot deel van het omringende terrein in bezit, ruim vierhonderd hectare die als een monnikskap om het meer lagen. De ene kant raakte de wijk waar de rijkere mensen woonden en de andere kant grensde aan het Grant Institute of Technology, een kleine, maar succesvolle staatshogeschool met bijna vijfduizend studenten. Van de honderddertig kilometer lange oever was zestig procent in handen van de staatsboswachterij. De plek waar ze nu waren, was het populairst en werd door de plaatselijke bevolking Lover’s Point genoemd. Kampeerders 24


26-05-10 10:51

Verbroken. Bezige_Slaughter-Verbroken 1e.indd :51

Recommend Documents