Veel premières tijdens eerste editie Spoffin

N! E R A W E B OM TE

FESTIVALKRANT

27 - 28- 29 augustus 2010 | www.spoffin.nl

Veel premières tijdens eerste editie Spoffin Amersfoort maakt zich op voor een nieuw festival: Spoffin. Ruim 25 straat- en locatietheatergroepen uit Nederland en tien andere Europese landen komen het laatste weekeinde van augustus naar Amersfoort om op te treden tijdens de eerste editie van het nieuwe multi-arts festival. In totaal geven de artiesten van vrijdag 27 tot en met zondag 29 augustus meer dan 100 voorstellingen. Het overgrote deel van de voorstellingen is gratis toegankelijk. Er staan negen premières op stapel van producties die niet eerder in Nederland waren te zien.

Spoffin 2010 biedt een zeer gevarieerd programma met acts die vrijwel zonder uitzondering tot de Europese top behoren. Zo presenteert Spoffin als enige festival in Nederland de veelgeroemde voorstelling Bodies in Urban Spaces van choreograaf en videomaker Willi Dorner (AT), die met menselijke lichamen tijdelijke sculpturen creëert. Ook zijn er Nederlandse premières van Granhøj Dans (DK), Cie. Kiroul (FR), Loutop (CH), l’Eléphant Vert (FR), Cie. I’m (IT) en Théâtre de la Toupine (FR). Tijdens Spoffin gaan er bovendien twee Nederlandse producties in première: ReWind van Cie. WordtVervolgd en Hoge Thee van Kijvende Wijven. Andere opmerkelijke voorstellingen zijn onder meer La Cuisine Macabre van DaaD (NL), Dance Little Sister van Dame Jeanne (NL), BOT (NL) en Dervish in Progress van Ziya Azazi (TR). De Franse theatergroep La Salamandre, gespecialiseerd in vuurspektakels, sluit de festivalavonden op vrijdag en zaterdag af met de vuurprocessie Passage. In deze Festivalkrant, gemaakt

DaaD met La Cuisine Macabre. | Foto: Joris Hol

in samenwerking met De Stad Amersfoort.nl, vind je het complete programma van Spoffin 2010. Deze krant bevat uitgebreide programmaoverzichten met veel praktische informatie en een groot aantal interviews met optredende artiesten. Natuurlijk is het programma ook te vinden op de website www.spoffin.nl. Hier kun je verder terecht voor actuele wijzigingen in het programma. Via de site kun je ook online kaarten kopen voor alle betaalde voorstellingen.

Ambities Spoffin wil de komende jaren uitgroeien tot een toonaangevend internationaal festival op het gebied van straat- en locatietheater met een speciale focus op Noord- en Oost-Europa. Vanaf volgend jaar breidt het evenement uit met een off-festival, waar veelbelovende groepen hun nieuwe voorstellingen kunnen presenteren aan een publiek van zowel theaterliefhebbers als theaterprofessionals. Spoffin slaat op deze manier een brug tussen Noord- en Oost-Europa, waar straat- en locatietheater een

COLOFON Deze Spoffin Festivalkrant is een gezamenlijke uitgave van Festival Spoffin en De Stad Amersfoort.nl Oplage: 84.000 exemplaren Verspreiding: huis-aan-huis in Amersfoort, gratis verkrijgbaar tijdens het festival Teksten: Ida Bromberg en Alfred Konijnenbelt Eindredactie: Alfred Konijnenbelt Fotografie: zie onderschriften Vormgeving: Bep van Ee/De Stad Amersfoort.nl Ontwerp voorpagina en programmaoverzicht: Mooizo Design, Amsterdam

14

stormachtige en vernieuwende ontwikkeling doormaakt, en landen als Frankrijk en Spanje waar deze kunstvorm al tientallen jaren bloeit. Als opmaat naar de tweede editie in 2011 ontvangt Spoffin dit jaar al enkele tientallen programmeurs en theaterprofessionals uit onder meer Nederland, België, Schotland, Duitsland, Denemarken, Polen, Frankrijk en Spanje. Voor hen biedt Spoffin, naast het festival, een vakinhoudelijk programma met workshops en pitches van artiesten. Ook is er een speciale Artist Village ingericht, waar we theatergroepen gastvrij ontvangen, ze elkaar kunnen ontmoeten en ideeën uitwisselen.

Residentie Er is meer dat niet direct voor iedereen zichtbaar is, maar wel van groot belang voor de ontwikkeling van het festival. Zo kan Spoffin veelbelovende artiesten uit binnen- en buitenland voorafgaand aan het festival een zogeheten ‘residentie’ aanbieden: een korte periode waarin werken en verblijven in Amersfoort wordt gecombineerd. Dat is mogelijk

Ontwerp logo: DBRM, Amersfoort Druk: Koninklijke BDU, Barneveld Spoffin-medewerkers Alfred Konijnenbelt - directeur Ida Bromberg - communicatie Casper de Vries - internationalisering Christy de Witt - fondsenwerver Remko van den Ende - uitvoerend & technisch producent Rob Acket - productie & veiligheidscoördinator Charon van Buuren - vrijwilligerscoördinator & assistent productie Florine Blaauw - assistent vrijwilligerscoördinator

door een samenwerking met zowel Kunstenaarslogies Amersfoort als de Stichting Laswerk. Spoffin kan interessante groepen op deze manier een plek bieden voor creatie, verblijf én presentatie in Amersfoort. Stichting Laswerk beheert een goed geoutilleerde ruimte op de voormalige Wagenwerkplaats in de wijk Soesterkwartier, waar theatermakers kunnen repeteren en de laatste hand leggen aan hun voorstelling. Laswerk stelt de komende jaren gedurende de maand augustus de Laswerkplaats beschikbaar voor Spoffin-artiesten. De samenwerking met Kunstenaarslogies betekent dat Spoffin theatermakers naast werkruimte ook een echt huis kan bieden, wat goed past bij het idee van een faciliterend festival waarbij artiesten meerdere dagen in de stad verblijven. Kunstenaarslogies biedt beeldend kunstenaars, theatermakers en musici de kans tijdelijk in Amersfoort te wonen en te werken. De organisatie heeft twee woningen beschikbaar in de wijken Soesterkwartier en Liendert.

Colin Kassies - hoofd technische dienst Jan Aike Luchtenberg - assistent technische dienst Floor Visser - coördinator Artist Village Malou Vonk - assistent coördinator Artist Village Astrid van Zon, Coosje Kuipers en Werner van Vlies - locatiemanagers Lo Hermsen - assistent-locatiemanager + tientallen vrijwilligers uit Amersfoort en omstreken Aankleding Lieve Vrouwekerkhof en Artist Village: Isis Hoos en Thijs Masthoff Lichtontwerp Lieve Vrouwekerkhof & Artist Village: Alex Brok & Remko van den Ende

Met dank aan... Zo groeit er iets heel moois in Amersfoort, zowel voor als achter de schermen! Dat is mogelijk dankzij de financiële steun van de gemeente Amersfoort en de provincie Utrecht, diverse regionale en landelijke culturele fondsen, instellingen en bedrijven die (vaak belangeloos) hun medewerking verlenen en zowel organisaties als particulieren die locaties ter beschikking stellen. En natuurlijk dankzij de hulp van tientallen vrijwilligers uit Amersfoort en omstreken. Namens het bestuur van Stichting Zomertheater Amersfoort en de stafmedewerkers van Festival Spoffin wens ik je drie dagen lang heel veel cultureel plezier en daarna nog een winter lang mooie herinneringen! Alfred Konijnenbelt, directeur Festival Spoffin

2010 © Stichting Zomertheater Amersfoort Wim van Rooijen - voorzitter Prisca Maas - secretaris Corné van Bokhoven - penningmeester Ricky Middendorp - bestuurslid Postbus 31 3800 AA Amersfoort www.spoffin.nl

Performers in kleurrijke trainingspakken snellen geruisloos voorbij. Ze zoeken een portiek, richel of vreemde nis op. Ze persen zichzelf ergens tussen, klimmen ergens op, liggen in vreemde posities of bungelen over randjes. Voor je het weet, is het begonnen. Voor je het weet, is het alweer voorbij.

RSFO ORT MUL TI- ART S FEST IVAL AME

NEDERLANDSE PREMIÈRE

© Lisa Rastl

CIE. WILLI DORNER [AT] | Bodies in Urban Spaces

Langs de rafels van de stad De Oostenrijkse choreograaf en videokunstenaar Willi Dorner toerde eerder met zijn project Bodies in Urban Space door steden in Frankrijk, Noorwegen, Zweden, Engeland en de Verenigde Staten. Hij maakt sculpturen van mensen, stapelt ze op een esthetische manier op elkaar of laat ze in hun eentje bungelen voor een vervreemdend effect. Tijdens Spoffin is het project voor het eerst in Nederland te zien. In de meeste andere steden liet de Oostenrijker het project uitvoeren door professionele dansers of artiesten. In Amersfoort gaat Dorner de uitdaging aan Bodies in Urban Spaces met een mix van studenten en vrijwilligers op te pakken. Met mensen die van nature soepel, sterk en lenig zijn, met dansers, sporters, klimmers en acrobaten. Een week lang deden ze mee aan een serie intensieve workshops. Als publiek loop je met al deze performers mee, of je komt ze onverhoeds tegen. ‘Ik hou ervan mensen te verrassen,’ zegt Willi Dorner, terwijl hij het centrum van Amersfoort doorkruist, op zoek naar een dertigtal spots die hij geschikt acht voor zijn sculpturen van menselijke lichamen. De drukke, rumoerige winkelstraten slaat Dorner liever over. Ook de mooie pittoreske stukjes van de historische binnenstad laat hij eerder links liggen. Waar je verwacht dat een nieuweling in een stad als Amersfoort

naar rechts zal gaan, slaat Dorner juist linksaf. Op zoek naar de rafels van de stad, naar plekken waar anderen normaal gesproken onachtzaam aan voorbij zouden gaan. ‘Marginale plekken’, noemt Dorner ze. Stukjes stad die zelfs geboren Amersfoorters misschien niet eens kennen, of althans nooit echt hebben bekeken. Plaatsjes die het grote publiek normaal gesproken geen blik waardig keurt, plekken waar je niet hoort te komen.

Schoonheidsprijs De stadsdelen die Dorner opzoekt met zijn project Bodies in Urban Spaces zijn niet bepaald de stukken die een schoonheidsprijs verdienen. Maar dat verandert in een oogwenk, zodra de spelers in hun felgekleurde pakken zichzelf onder leiding van de choreograaf op deze spots tot beeldende kunstwerken vormen. Dat doet je als bezoeker van de stad op z’n minst toch even een tweede keer kijken. Dorner: ‘Ik zet inwoners van een stad graag aan het denken over hun leefomgeving. De vrijheid in onze steden is erg aan het afnemen. Op steeds meer plekken mag je niet komen. Steeds meer stukjes stad worden geblokkeerd, afgeschermd. Bewakers en camera’s bekijken je overal. Meer en meer openbare ruimte is inmiddels privéterrein of op een andere manier onbereikbaar. Of de overheid bepaalt hoe je je er moet gedragen, wat er wel of niet

mag. Ze probeert er alles onder controle te houden.’

Irritatie De Oostenrijkse choreograaf veroorzaakt met plezier wat irritatie door juist wél op die min of meer ‘verboden’ plekjes te komen en maakt daarmee ook graag een statement. Hij wil mensen op een andere manier naar hun woonplaats laten kijken en bewoners ervan bewust maken wat er gebeurt met hun stad. ‘Die vrije plekjes waarvan er steeds minder zijn, die hebben we namelijk wel nodig,’ vindt Dorner. ‘We leven meer en meer in steden, die raken steeds voller en dan zijn dit soort plekjes des te belangrijker. We moeten de stad vrij en open houden voor haar bewoners.’ Met Bodies in Urban Spaces probeert Dorner zijn publiek daarvan bewust te maken. ‘Wees je ervan bewust waar je woont, denk na over je leefomgeving. Oude gebouwen gaan plat en ervoor in de plaats komt een shoppingmall.’ Het is de terreur van de economie. Des te triester is het als zo’n winkelcentrum, hoe klein ook, vervolgens vooral de aanblik van lege panden toont. ‘Bewoners zouden om hun leefgebied moeten geven,’ zegt Dorner.

Macht en geweld Willi Dorner verstaat de kunst een vreemde stad snel te leren kennen en eigen te maken. In één middag tijd bepaalt hij de

route voor Bodies in Urban Spaces door Amersfoort. ‘Ik weet inmiddels hoe ik een structuur van een stad snel kan doorgronden,’ zegt hij. Handig daarbij is dat hij beeldend denkt en een fotografisch geheugen heeft. ‘De structuur van een stad is gebaseerd op macht en geweld, ook al is dat niet direct zichtbaar,’ stelt hij. Dorner scant panden, straatjes en stegen, kijkt naar de randen en hoeken van garages, portieken en zelfs prullenbakken en lantarenpalen. Waar kan hij mensen in persen? Hij voelt even aan een regenpijp. Stevig genoeg om iemand achter te laten bungelen? Liefst op zijn of haar kop dan ook nog eens... Wat er omgaat in die hoofden van de levende kunstobjecten tijdens zijn project? Dorner: ‘Ze hoeven niets te spelen, of te doen alsof. Ze hebben meestal al moeite genoeg om te blijven zitten waar ze zijn, om in een bepaalde positie te blijven. De performers zien het als een uitdaging en dat is het ook echt, zowel fysiek als mentaal. Ze zitten en hangen in zeer onalledaagse houdingen. Als je van dichtbij kijkt, zie je ze worstelen.’

letterlijke en figuurlijke zin, dus ook als metafoor. We moeten altijd maar overal tussen passen, ons ergens in persen. Er zijn zó veel beperkingen, regels en richtlijnen waaraan we moeten voldoen.’ Dorner beschouwt de openbare ruimte van een stad als zijn podium. In Amersfoort is vooraf keurig toestemming gevraagd aan alle eigenaren van panden die Dorner gebruikt. ‘In andere steden klimmen we ook wel zonder toestemming tegen gebouwen op, is het project meer guerrilla-achtig, subversief.’ Dorner weet wel de aandacht te trekken, ook van bewaking en politie. Wat wil je, als je in de schemering in een trainingspak met capuchon naar een richel toe klimt... Legaal of niet, het publiek kan soms hoe dan ook geschokt reageren, weet Dorner. ‘Vaak zijn ze geamuseerd, verbaasd, verbluft of verwonderd, maar ze krijgen het niet op een presenteerblaadje. De hele voorstelling niet, inclusief de eindscène waarin alle spelers samenkomen. Voor je het weet is het voorbij.’ #10 Start route bij gebouw Rijksdienst voor

Anonieme lichamen

Cultuur en Erfgoed, Smallepad

Maar het is niet de bedoeling dat het publiek hun gezichten ziet, het gaat om anonieme lichamen die Dorner ergens in, op of tussen perst en wringt. ‘Ik wil laten zien hoe weinig ruimte er nog over is voor ons mensen. In

Vrijdag 27 augustus, 16.00 uur Zaterdag 28 augustus, 16.00 uur Zondag 29 augustus, 16.00 uur Entree: gratis

15


Théâtre de la Toupine [FR] | Bestiaire Alpin


NEDERLANDSE PREMIÈRE Théâtre de la Toupine brengt milieuvriendelijk draaimolentheater voor kinderen van zes maanden tot zes jaar, aangedreven door ouderlijke pedaalkracht. Ouders zitten op een wipwap en brengen daarmee beweging in de carrousel, een creatie van drijfhout. De kermismolen bestaat uit prachtige houten beelden van symbolische dieren die op 1.500 meter hoogte in de Alpen leven: een wolf, het magische dahuschepsel, een marmot, steenbok, een vos, de Yeti, een koningsarend en een olifant(!). Alles komt tot leven dankzij een acteur/muzikant die je met elke draai aan het wiel - begeleid door livemuziek - in dit universum brengt. De draaimolen bestaat voornamelijk uit drijfhout. Hout dat is afgekeurd door de natuur. In een stortvloed afgevoerd vanaf de Alpen door de rivier de Rhône en aangespoeld aan de kust van Lake Léman, het meer van Geneve, onderweg gepolijst door de lange reis over het water. Menselijke energie is de enige krachtbron die nodig is voor deze mallemolen, dus er is geen andere brandstof nodig dan onze eigen spieren. De wipwap voor ouders zorgt ervoor dat de hele familie kan meedoen. Zelfs zes maanden oude baby’s vinden hier een plekje, ze kunnen zich behaaglijk nestelen in de grote geruststellende voet van de Yeti.

AARDLEK [NL] | Anderland

Het opmerkelijke van het gewone

#1 Lieve Vrouwekerkhof vrijdag 27 augustus, 15.00-17.00 uur; zaterdag 28 en zondag 29 augustus, 13.00-17.00 uur Entree: gratis

Kijvende Wijven [NL] | Hoge Thee © Aardlek


PREMIÈRE Drie Amersfoortse wijven nodigen je uit voor een buurtfeest met hoog theegehalte. Iedereen kan komen meegenieten. Van de gastvrijheid van die ene buuf, die het initiatief heeft genomen om de buurt een heuse opsmuk te geven. En van de behulpzaamheid van die andere buuf. Bíjna iedereen is uitgenodigd... Hoe leuk is dit buurtfeest?! Ben je ook zo nieuwsgierig en toevallig toch in de buurt, kom dan vooral even langs bij die drie wijven, zuur, aimabel en kijvend! Marlijn Fleer, Marjolein van der Vlies en Mied Herder zijn de Amersfoortse Kijvende Wijven. Herder zag het, zittend achter haar raam aan de Amersfoortse Langestraat, helemaal voor zich: een buurtje, een feest en een menigte daarom heen. Vervolgens was het een kwestie van twee mooie wijven erbij zoeken om het plaatje compleet te maken. De theatermaakster en actrice zocht contact met Marlijn Fleer en Marjolein van der Vlies. Met beiden speelde ze al eerder samen: met Marlijn bij productiehuis d*Amor in Amersfoort en met Marjolein op de Theaterschool in Kampen. Van der Vlies is in het dagelijks leven actrice, theatermaker en docent, trainingsactrice en lifecoach met een hoofdrol voor spelen en improviseren. In de Kijvende Wijven de ‘oh zo aimabele buuf...’ Amersfoortse actrice Fleer werkt bij d*Amor en presenteerde eerder voorstellingen tijdens Festival Etcetera. Herder werkte als theatermaker veel met jongeren en als trainingsactrice. Stond de afgelopen jaren op festivals als De Karavaan, Oerol en Etcetera. Nu te zien als de zure van de drie. #7 Langestraat t.h.v. Groenmarkt vrijdag 27, zaterdag 28 en zondag 29 augustus 14.00, 15.00, 16.00 en 17.00 uur

Entree: vrijwillige bijdrage na afloop

16

Het is het publiek dat beslist wanneer de voorstelling is afgelopen en het is het publiek dat na afloop het applaus krijgt. Van de artiesten. Omgekeerde wereld? Bij Aardlek houden ze ervan mensen te verrassen en de dingen net even anders te

dan ook af: wanneer is een huis een huis? Als je er kunt aanbellen? Als je er kunt schuilen, er kunt weglopen? Ilse Evers van Aardlek: ‘Het gaat om de inboedel, de spullen die bij jou horen. Dat kunnen vreemde attributen zijn misschien, maar wel dingen die ervoor zorgen dat jij je er thuis voelt.’

bekijken dan je gewend bent.

Leerschool Een voorbeeld is je huis en alles wat daarin staat. In de beeldende theatervoorstelling Anderland creëert Aardlek een wereld op zich, een wereld die alleen ontstaat als je ook zelf - soms letterlijk - de touwtjes in eigen handen neemt. Anderland was eerder te zien op Oerol en nu ook in de stedelijke omgeving van Amersfoort, op de meest intieme plaatsen in de binnenstad. Publiek verzamelt zich bij de visbanken tussen de Langestraat en Kortegracht en gaat dan aan de hand van de spelers van Aardlek naar twee verschillende speelplekken daar in de buurt. Op de eerste plek staat een huis met een vloer, alle voor de hand liggende en juist niet voor de hand liggende huisraad. Het heeft echter geen buitenmuren, geen veilig kader dat een huis een huis maakt. Maar, vragen ze zich bij Aardlek

Aardlek is een collectief dat bestaat uit dansers, muzikanten, beeldend kunstenaars, architecten en vormgevers, met als thuisbasis een grote loods in Zaandam. ‘We komen allemaal bij Warner & Consorten vandaan. Warner stopte omdat hij geen zin meer had in subsidieland, maar wij wilden door. We hebben dus allemaal dezelfde leerschool van het objecttheater.’ Aardlek werkt niet vanuit een verhaallijn. De groep laat de dingen graag voor zichzelf spreken en houdt van onverwachte gebeurtenissen. Evers: ‘We zijn op zoek naar de verrassende kanten van de dingen die je dagelijks om je heen hebt. In onze loods hebben we heel veel materiaal en basisspullen. Hout en staal, bouwmaterialen, spullen die we langs de kant van de weg hebben gevonden of in tweedehands zaakjes. Het zijn vijf stellingen

vol. Het idee om ooit te moeten verhuizen is dan ook verschrikkelijk.’

Iets bizars Het publiek “verhuist” wel tijdens Anderland: van de ene speelplek naar de andere. Op de eerste, bij het huis zonder muren, kun je zien hoe iemand zijn dag vult. Met slapen, een eitje bakken, tandenpoetsen. En dat alles op een vrij bizarre manier. Wie goed kijkt, ziet dat niet alleen de bewoner iets vreemds heeft. Evers: ‘We zien graag dat mensen er zoveel mogelijk met hun neus bovenop zitten. Het gaat echt om ieniemienie-details. Vooral kinderen ontdekken gauw allerlei bijzonderheden in het huis, maar ook de volwassenen hoor je al snel grinniken.’ Daarna krijgt iedereen handschoenen. Die zijn nodig op de tweede speelplek. Ook daar verrijst een huis. Om het zo ver te laten komen, doet Aardlek wel een beroep op de kracht en het vermogen van het publiek om samen te werken. ‘Er zijn dan weleens reacties als “Hé, hallo, wat is dit?”,’ zegt Evers. ‘Mensen zijn vaak heel verrast, eigenlijk laten we ze gewoon alleen.’ Het tweede huis heeft juist alleen een buitenkant, gevuld met geluiden uit ’t eerste huisje. Als

de bewoner er genoeg van heeft, pakt hij zijn biezen en gaat hij weg. Het publiek kan beslissen wanneer de voorstelling is afgelopen. Evers: ‘Het is voor ons erg leuk om dat te zien gebeuren en we geven iedereen applaus aan het eind.’ Anderland gaat over de dingen waar ze bij Aardlek van houden, zegt Evers. ‘Het opmerkelijk maken van de dingen van alle dag en die niet voor vanzelfsprekend nemen, maar ook op een simpele manier een bouwwerk maken. Dat vanuit het niets in een paar seconden iets ontstaat. We willen vooral mensen verbazen en laten zien dat in alledaagse zaken veel meer is te zien dan je meestal ziet. Verbazing, dat is toch wel één van de leukste dingen in het leven! Vanuit nieuwsgierigheid om dingen te ontdekken ontstaat verbazing en verrassing en dat maakt mensen creatief en fantasierijk. Los van het alledaagse sleurgedrag. Het is wat het is? Dat is helemaal niet zo.’ #5 Langestraat t.h.v. Kortegracht Vrijdag 27 augustus, 14.00-17.45 uur (aanvang elke drie kwartier) Zaterdag 28 augustus, 14.00-17.45 uur (aanvang elke drie kwartier) Entree: gratis

DaaD [NL] | La Cuisine Macabre

Undertow? Laat je meevoeren met die onderstroom en wie weet

‘La Cuisine Macabre’ brengt je terug in de vervlogen tijd van rondreizende marskramers en circussen met bizarre attracties. Een louche, excentrieke familie trekt rond met een gammele koets. Hun aard is misleidend en vol zwarte humor. Hier en daar strijken zij neer en ontvouwen dan een klein terrasje om bestellingen op te nemen. Presenteren daarop al snel een verleidelijk pasteitje, ondanks de bitterzoete geuren, zwartwalmende schoorsteen en onheilspellende live-muziek die de familie meebrengt. Wie een kijkje durft te wagen aan de achterkant, in de keuken, kan daar de lugubere werkwijze van de kok aanschouwen en zal de dood nog zoet in de mond smaken.

waar je uitkomt. Publiek dat tijdens Spoffin de theaterzaal van De Lieve Vrouw binnenstapt voor de voorstelling W (double you) - Undertow van Granhøj Dans uit Denemarken, begint in elk geval onder de rokken van een vrouw in barensnood. Liggend.


NEDERLANDSE PREMIÈRE Foto: Joris Hol Foto: Per Victor

GRANHØJ DANS [DK] | W (doubleyou) - Undertow

Terug naar vlak na je geboorte De Deense choreograaf Palle Granhøj laat zijn publiek in Amersfoort de hele voorstelling lang op de grond liggen. ‘We zijn benieuwd wat jullie Nederlanders ervan vinden,’ zegt Malco Oliveros van het dansgezelschap. ‘De reacties zijn, ondanks de globalisering, in elk land toch weer anders.’ Het publiek begint onder de rokken van een vrouw, in een vrij kwetsbare positie. Oliveros: ‘Onze zangeres draagt een gigantische rok van licht materiaal, overtrokken met een zijdeachtige stof.’ Daaronder passen precies achttien mensen, comfortabel languit liggend op de grond. Zij kunnen haast niet anders dan zich overgeven aan de situatie en zich openstellen voor wat er gaat gebeuren. ‘Het is alsof je teruggaat in de tijd, naar de allereerste momenten van je leven, vlak na je geboorte,’ vertelt Oliveros. ‘Dan ben je weer in staat om nieuwe associaties te maken, nieuwe ervaringen op te doen, alsof je alles voor het eerst beziet. Ook is het perspectief van een baby totaal anders. Als baby bekijk je de wereld, net als het publiek tijdens deze voorstelling, alleen maar van onderaf.’

Minimalistisch Na de ervaring onder de rokken van de zangeres deelt Granhøj het publiek in drieën. De installatie waarin Granhøjs dansers zich bewegen, bestaat uit vier elementen: naast de gigantische rok zijn er drie kleine torens, waarin de dansers zich bevinden. Onder elke toren kunnen zes mensen

liggen, de hoofden bij elkaar. De onderkant van de toren is transparant. Wat je ziet is minimalistisch. Lichamen, lichaamsdelen, bewegingen, houdingen. Soms is het alsof de lichamen drijven of zweven, maar als ze zichzelf - of alleen hun gezicht, een hand of voet - plotseling tegen de bodem persen, ziet het er allemaal weer heel anders uit. Zo ontstaan bijzondere, soms onherkenbare vormen. En dat alles recht boven je gezicht: heel intiem, maar door de opstelling toch niet claustrofobisch. ‘Je ziet vaak dat publiek de neiging heeft de armen uit te strekken om de performers aan te raken, maar daarvoor is de opstelling net te hoog,’ vertelt Oliveros.

Belemmering Granhøj Dans is geen gezelschap dat werkt volgens vaste choreografieën. Er is geen verhaal dat wordt verteld en een doorsnee dansvoorstelling is ook niet wat Palle Granhøj nastreeft. Is het wel een dansvoorstelling? Is Undertow misschien niet meer een soort levende diashow? Oliveros: ‘Palle maakt inderdaad geen choreografieën, hij creëert beelden. In die zin is Undertow misschien ook meer beeldende kunst dan dans.’ De Deense choreograaf werkt met de obstruction technique. ‘Deze methode, de belemmerende techniek, is het uitgangspunt van al mijn producties. De ene danser beperkt bijvoorbeeld de bewegingen van de andere danser met zijn of haar hand. De danser moet de beweging wel zo

oorspronkelijk mogelijk blijven uitvoeren,’ aldus Granhøj. De choreograaf experimenteert zo met nieuwe mogelijkheden om bewegingen vorm te geven. Palle Granhøj gebruikt bij elk project weer nieuwe manieren om bewegingen te limiteren. Zo laat hij performers tijdens het bewegen bijvoorbeeld tegelijkertijd zingen of een instrument bespelen. In deze voorstelling opereren de spelers in een kleine, beperkte ruimte. Ook het publiek krijgt tijdens Undertow te maken met grenzen. Je kunt liggend op de grond immers maar in één richting naar de voorstelling kijken. ‘We merken dat mensen er daardoor echt bij betrokken zijn en soms diep worden geraakt door wat zij zien,’ vertelt Oliveros. ‘De reacties achteraf zijn vaak heel emotioneel.’ De zang en de diepe klanken van de viola, een groter soort viool, dragen zeker bij aan de intieme, vredige en ontspannen sfeer die Granhøj creëert.

kunnen controleren, nog meer kunnen limiteren en het publiek er dichter op laten zitten. Zoals de installatie nu is vormgegeven, is intimiteit zeker gewaarborgd.

DaaD belicht de duistere kanten van het ‘leven’ en laat tegelijkertijd de romantiek hiervan zien. Met interactieve, theatrale installaties, stilstaande voorstellingen, een verhaal zonder tekst, dialoog, acteurs of dansers en ook geen zitplaatsen, tribunes of podium. DaaD is in 2005 opgericht door theatervormgever en beeldend kunstenaar Linda Anneveld. Met verder Eric Bakker, Floris van Bergeijk, Yet van Heteren, Thijz Koenen, Tim Lucassen en BartJan Oosting. #4 Langestraat vrijdag 27 augustus, 14.30 en 16.30 uur

#1 Lieve Vrouwekerkhof vrijdag 27 augustus, 22.00 uur

#4 Langestraat zaterdag 28 augustus, 15.00 uur

Zintuigen Granhøj presenteert geen dans op een podium, maar laat mannen en vrouwen zien zoals ze zijn: ongeveinsd, levensecht en complex en dat vanuit een ongebruikelijk perspectief. Het gaat hem niet om de bewegingen, de dans zelf , maar om de beelden die ontstaan door beweging. En om wat dat kan losmaken bij het publiek. Liggend op je rug, met je blik naar boven, waar een performer in een klein ruimte optreedt, spreekt Granhøj Dans op alle denkbare manieren je zintuigen aan. # 2 Theater De Lieve Vrouw Vrijdag 27 augustus, 20.00, 21.00 en 23.00 uur Zaterdag 28 augustus, 20.00, 21.00 en 23.00 uur Zondag 29 augustus, 14.00, 15.00 en 17.00 uur Entree: € 10 (kaartverkoop: zie pagina 14)

#1 Lieve Vrouwekerkhof zaterdag 28 augustus, 17.30 uur

#8 Hof zaterdag 28 augustus, 20.30 uur Entree: gratis

Cie l’Eléphant Vert [FR] | Le Meilleur Ami de l’Homme

SFOO RT MULT I- ART S FEST IVAL AMER

NEDERLANDSE PREMIÈRE Strak aangelijnd door hun bazinnetje zijn drie uiterst beleefde en goed geklede hondenmannen aan het winkelen en houden er ondertussen een wedstrijdje op na. Doel: meer erkenning, meer liefkozingen en meer plezier in hun bakje. Ze verstoren de openbare orde, spelen met situaties die zij tegenkomen en stellen prangende vragen over de stand van zaken op het gebied van menselijke relaties. Eenmaal beet, laten zij niet los. Ze hebben een vechtersmentaliteit, zijn vasthoudend en snuffelen verleidelijk om aandacht.

Intimiteit Het idee voor W (double you) - Undertow is eigenlijk uit nood geboren. Palle Granhøj stond voor de uitdaging een voorstelling te maken in een ruimte waar eigenlijk alleen de eerste rij van het publiek alles goed zou kunnen zien. De oplossing: de dansers op een transparant platform en het publiek liggend op de grond daaronder. Granhøj vond het resultaat interessant, maar was toch niet tevreden met dit experiment. Hij wilde de vormen en bewegingen van de performers nauwkeuriger

© Cie l’Eléphant Vert Le Meilleur Ami de l’Homme is een satirisch improvisatiestuk, oftewel: hoe sommige mensen de mens als hond behandelen en soms hun hond beter behandelen dan een mens. Lopend, provocatief actiestraattheater uit Frankrijk #4 Langestraat vrijdag 27 augustus, 15.00 uur #1 Lieve Vrouwekerkhof vrijdag 27 augustus, 22.30 uur

#4 Langestraat zaterdag 28 augustus, 14.30 uur #8 Hof zaterdag 28 augustus, 21.30 uur Entree: gratis

17


DAME JEANNE [NL] | Dance Little Sister

Niet met elkaar, ook niet zonder Of Anna Rottier zelf ook een zus heeft? Ze beantwoordt de vraag met een lach. Ja dus. En inderdaad, de relatie die zij heeft met haar zus is niet altijd even makkelijk. Wat Rottier graag wil laten zien en vertellen met haar voorstelling Dance Little Sister, is dat het belangrijk is om het goed te hebben met elkaar. ‘Je moet het met elkaar doen, ook al heb je niet voor elkaar gekozen. De voorstelling is absoluut een mengeling van feiten en fictie. Feiten uit het leven van Frida en fictie uit dat van mij.’

Regisseuse, theatermaakster en toneelschrijfster Anna Rottier (1970) presenteert met haar gezelschap Dame Jeanne en Podium Westerdok haar nieuwste voorstelling Dance Little Sister. Het is muziektheater op een schitterende locatie: het middeleeuwse hofje Armen de Poth. De rollen zijn voor twee actrices, een muzikant/acteur en een hemelbed met schattige en minder schattige accessoires. Het verhaal van Dance Little Sister is gebaseerd op het leven van de Mexicaanse schilderes Frida Kahlo (1907 - 1954), met als hoofdthema zusterliefde en -rivaliteit. Frida is de ‘koningin van de kreupele kunsten’. Na een verwoestend busongeluk gevangen in een korset van gips en ‘ijlend en kwijlend’ aan bed gekluisterd is ze afhankelijk van de zorgen van haar zus Cristina. De twee zussen zingen en dansen tijdens de voorstelling om de gunst van één gitarist, in een emotioneel flamenco-ritueel. Ze kunnen niet met of zonder elkaar. Cristina bewondert Frida om haar talent, maar is ook jaloers. Frida krijgt alle aandacht en is altijd het wonderkind geweest. Cristina moet in de schaduw van haar zus dag in dag uit het hoofd boven water zien te houden. Frida commandeert statig vanuit haar hemelbed. Aanvallen van woede en angst wisselen af met smartelijke liedjes en zelfmedelijden. Dan loopt Cristina’s echtgenoot weg van haar en haar kinderen. Kinderen die Frida nooit zal kunnen krijgen, maar waar zij wel naar verlangt. Dus wie is er uiteindelijk jaloers op wie? Als Cristina dan ook nog een serieuze flirt aangaat met

18

Foto: Erica Knödler

Frida’s geliefde Diego, zijn de rapen wel ontzettend gaar.

Mexico ‘Het leven van Frida Kahlo heeft een thema dat mij persoonlijk aanspreekt. Ik liep tegen haar aan op reis in Mexico, samen met Julia van de Graaff die de hoofdrol speelt. Het kwam niet meteen bij me op er een voorstelling over te maken. Dat idee ontstond nadat ik Frida’s biografie las. Ik wilde altijd al een voorstelling maken over zusterliefde en -rivaliteit. En dat is in haar leven toch wel extreem geweest.’ Is Rottier in dit verhaal de Frida of de Cristina? Rottier lacht. ‘Ja, dat is een heel goede vraag! Allebei een beetje, hè. Het stukje waarin Frida hysterisch krijst dat ze bewijs wil zien van Diego’s liefde, dat heb ik echt vanuit de grond van mijn hart geschreven. En de tekst waarin Cristina superironisch zegt: “Tuurlijk, als jij dat wil dan blijven we toch vijanden! We hebben in dezelfde buik gezwommen, maar joh, dan zien we elkaar toch nooit meer!” - dat ironische, dat ben ik ook.’ Rottier hoopt dat het publiek na afloop van de voorstelling ‘gelouterd en wijzer’ het festival vervolgt. ‘Veel mensen worstelen met hun zus of broer. Wat ik graag wil is dat zij na het zien

van de voorstelling denken: nu ga ik het echt goed maken, vóór de ander voorgoed weg of dood is. Als dat zou gebeuren, dat zou wel erg mooi zijn.’ Zuster- of broederliefde is universeel en van alle tijden, en dat zijn de thema’s als vreemdgaan en het verlangen naar liefde die in de voorstelling zitten natuurlijk ook. Frida en Cristina geven perfect uiting aan het hele scala van emoties als pijn en verdriet, woede en angst. Frida schiet van het ene uiterste in het andere, af en toe geholpen door een gigantische spuit morfine tegen de pijn die dag en nacht rond haar bed danst. De enige reden waarom zij nog een keer met Diego zou willen trouwen, is omdat ze wil winnen. ‘Ik wil winnen. Ik ben de winnaar in dit rotverhaal,’ schreeuwt Frida vlak voor ze sterft.

Niet vanzelfsprekend Rottier vindt het belangrijk zusterliefde op waarde te schatten. ‘Familie is toch waarop je terugvalt in slechte tijden. Dus je moet het maar proberen met elkaar, ook al is vriendschap niet vanzelfsprekend alleen door het feit dat je zussen bent.’ Zowel Rottiers ouders als zus hebben de voorstelling, die in juli in première is gegaan,

gezien. Rottier: ‘Mijn vader zei dat de boodschap wel duidelijk was.’ En haar zus? ‘Zij vond het de beste voorstelling die ik ooit heb gemaakt. Erg bijzonder! Ik heb ‘m ook echt wel voor haar gemaakt. Een voorstelling is een heel speciale manier om mensen te bereiken. ‘t Is toch anders dan een brief, een e-mail of een sms’je, hè. Het is een ingewikkelde manier om iets te vertellen, maar het werkt wel.’ Soms krijgt Rottier de vraag of ze geen films wil maken. ‘Zodat ik nog meer mensen kan bereiken. Ik vind film prachtig om naar te kijken, maar dat is toch echt een andere tak van sport. Het directe contact tussen spelers en publiek is er niet.’ En Rottier maakt daar op verschillende momenten in de voorstelling wel gebruik van. Door de intense manier waarop Frida het publiek kan aankijken, door het publiek aan het begin van het feest een drankje aan te bieden en door de slotscène waarmee zij mensen - in elk geval die op de eerste rijen - echt het verhaal intrekt.

Dame Jeanne Rottier heeft in Dance Little Sister opnieuw het leven van een bijzondere vrouw naar het heden getrokken. Eerder deed zij dat al met Marianne Faithfull en Ulrike

Meinhof. Na Frida Kahlo denkt zij aan Simone de Beauvoir en koningin Christina van Zweden. Rottier riep in 2006 een nieuw theaterinitiatief in het leven en werkt sindsdien als onafhankelijk (toneel)schrijver en theatermaker onder de naam stichting Dame Jeanne. Rottier: ‘Dame Jeanne betekent letterlijk vat of reservoir als je in de Dikke Van Dale kijkt. Het staat symbool voor de geschiedenis die vele verhalen bewaart en ook voor mijn hoofd waarin ik ideeën opsla tot ze een theatrale vorm hebben gevonden.’ Het zou ook zo de naam van een sterke, dappere vrouw kunnen zijn. ‘Denk aan Jeanne d’Arc, of de actrice Jeanne Moreau. Die naam Jeanne staat echt ergens voor.’ #9 Armen de Poth Zaterdag 28 augustus, 15.00 en 19.30 uur Zondag 29 augustus, 15.00 uur Entree: € 12 (kaartverkoop: zie pagina 14)

SuperHallo [NL] | De Eet-o-theek De Eet-o-theek is een mobiel minitheater. Je luistert met een koptelefoon op naar een lied of geluidsfragment gespeeld op een platenspeler en krijgt ondertussen een hapje of drankje dat heeft te maken met wat je hoort. Prikkeling van gehoor en smaak tegelijkertijd! Al dan niet eetbare rekwisieten piepen op het juiste moment tevoorschijn uit verborgen plekjes.

Misschien is het beter om achterin te zitten? De muzikale installaties van BOT beloven een hoop herrie, maar Geert Jonkers begint zachtjes, op zijn zingende zaag. Componist

Illustratie: Selina Houwing

en toetsenist Tomas Postema

De Eet-o-theek: culinair mini-hoorspektakel voor jong en oud, een onderhoudende installatie om je vingers bij af te likken! Initiatiefnemers zijn Martijn Jansen en Selina Houwing, die samenwerken onder de naam SuperHallo.

zet een lieflijk orgeldeuntje in. Toch ontstaat er al snel ritmisch gehakketak, terwijl de tuba van liedjesschrijver en zanger Job

#1 Lieve Vrouwekerkhof vrijdag 27 augustus,

van Gorkum in opstand lijkt te

17.00-21.00 uur; zaterdag 28 augustus, 17.0021.00 uur; zondag 29 augustus, 14.00-18.00

komen.

Foto: Hans Hendriks

BOT [NL]

Ongepolijst en extreem niet-digitaal Aan de ene kant klappert een regiment kunstgebitten, verderop probeert geluidskunstenaar en audio-machinist Jonkers een bijlenbak in toom te houden. Stampvoetende laarzen, kletsende bowlingballen en een betonmolen. Toch is de sfeer niet rauw. Wel ongepolijst, weemoedig, poëtisch, melancholiek en grappig gorgelend met een venijnig ondertoontje. ‘Het moet kraken, het moet piepen, met moeite in een maat,’ zingt Van Gorkum. En Jonkers zegt: ‘Als iets te groot is voor woorden, moet je kauwen.’ BOT zorgt af en toe voor een brok in je keel: uit onverwachtse hoek klinkt wat gammele muziek.

Meuk De teksten van BOT zijn treffend emotioneel. Je hoort wat je krijgt, je krijgt wat je ziet, meer is het niet. ‘Dit is alles wat er is, dit is alles wat we zijn,’ zingt het muzikaal-theatraal trio stoere mannen. En dat is best veel. De chemie spat eraf als Postema, Jonkers en Van Gorkum in een liefdevol gevecht zijn met hun instrumenten en machines. Ze proberen zich staande te houden in een wereld vol afgedankte meuk. Postema: ‘Iemand zei: jullie zijn extreem niet-digitaal. Inderdaad, we zijn totaal analoog. De instrumenten krijgen

daarbij zoveel vrijheid, dat het bijna echte muzikanten zijn.’ Bij BOT vinden ze dat dingen een ziel hebben. Ze beschouwen hun instrumenten en installaties als autonome personages. Jonkers: ‘De bijlenbak bijvoorbeeld. Dat is voor mij bijna een soort koe. Met een eigen wil, niet in banen te leiden. Je moet zoiets in toom weten te houden, te beteugelen en dat is een gevecht. Alles heeft een eigen karakter, elk instrument is weer anders.’ Van Gorkum en Postema speelden al jaren samen in een bandje, Beu. Postema dacht: laten we een keer iets met machines doen, met een hometrainer. Van Gorkum had daar ook al over gedacht. ‘Ik zocht al voor Beu een soort Geert, maar die kon ik niet vinden.’ Via-via ontmoetten de twee uiteindelijk dan toch via internet de enige echte Geert Jonkers van Odd Enjinears, en die zei: ‘Een hometrainer is zó passé.’

Houtje-touwtjemachine Jonkers bouwde een enorme houtje-touwtje machine waarmee Van Gorkum en Postema konden optreden. ‘Een grote speeldoos waarmee allerlei spullen aan touwtjes omhoog werden getrokken. Dat ding ontroerde mij echt,’ zegt Van Gorkum. ‘Alleen al dat het draaide en dingen optilde. Dingen die mensen

weggooien omdat ze kapot zijn of niet meer voldoen en dan die spullen nog één keer letterlijk laten dansen en tot hun recht laten komen...’ Jonkers zag de twee bezig op het podium en dacht maar één ding: ‘Ik wil meedoen!’ En zo gebeurde het dat BOT vorig jaar tijdens Oerol tot hun eigen verbazing de ene na de andere uitverkochte voorstelling gaf. Jonkers: ‘We wisten wel dat het leuk was, maar mensen gingen echt huilend of stuiterend de zaal uit. We hadden niet door dat we emotioneel zo veel snaren zouden raken.’

Klappertanden 80 Procent van de voorstelling die BOT in Amersfoort brengt, is nieuw. ‘We hebben een aantal liedjes meegenomen, maar dingen groeien door,’ zegt Jonkers. ,,Dan kom ik iets tegen en denk ik: verhip, dat is een mooi geluid, wat ga ik daar mee doen?’ Of Van Gorkum heeft een mooie tekst over dat je het voor je kiezen krijgt en daar zoekt Jonkers dan weer iets bij. Zo kwam hij bij de gebitten, de klappertanden. BOT vertelt aandoenlijk mooie liedjes, maar geen verhaal met een plot. Jonkers: ‘Het gaat wat mij betreft over compassie. Compassie met de dingen, met

de mensen, met elkaar. Ja, daar zit zeker ook een venijnig ondertoontje bij. We breken de schone schijn open, trekken de rauwe werkelijkheid te voorschijn. Met een soort eerlijkheid waar je de hele voorstelling doorheen gaat. En dat doet pijn. We maken open wat mensen keurig hebben weggestopt en brengen dat weer bij elkaar.’ Het is heel persoonlijk wat dat met iedereen doet, ervaren de mannen van BOT. ‘Soms moet je door een hoop ellende heen om weer te weten wat leven is,’ zegt Jonkers, ‘zodat alles echt op een plek valt, in plaats van dat dat alleen maar zo lijkt.’ ‘Veeg het puin maar op een hoop’, zingt Van Gorkum in een refrein waarin afgedankte woorden nog eenmaal samen zijn. #12 Atelier Kleine Koppel 31 Vrijdag 27 augustus, 22.00 uur Zaterdag 28 augustus, 22.00 uur Entree: € 10 (kaartverkoop: zie pagina 14)

uur

Entree: € 3 p.p. (betalen aan de Eet-o-Theek)

Mademoiselle BottleShot [NL] | Last Chance Café Stap Last Chance Café binnen voor een onvergetelijke ervaring. Mademoisselle BottleShot is een echte barvrouw, die weet van het leven. Ze heeft opgetreden

© Mademoisselle BottleShot op talrijke internationale theaterfestivals en is nu weer terug in Nederland, waar zij pas één keer eerder haar kunsten vertoonde. Mademoisselle BottleShot is een menselijke eigenaardigheid die met haar Last Chance Café de eeuwen heeft overleefd. Ze is voortgekomen uit een samensmelting van een priester en een waarzegster. Na verloop van tijd evolueerde zij tot een menselijke, wandelende bar. Vijf mensen tegelijk kunnen op haar leunen. Dan danst zij een aloude flamenco of cancan en schenkt - als ze wil - de alcohol die als rivier des levens door haar aderen stroomt. Maar pas op haar glazen oog, dat dwars door je heen kijkt. Proef haar magische drankjes, luister naar haar poëzie van aloude wijsheid, haar verhalen, liedjes en verloren dromen. Last Chance Café overkomt je. Of je zorgt dat je erbij bent... Groots en intiem tegelijk, Mademoiselle BottleShot is nogal onvoorspelbaar en heet in het dagelijks leven Maureen Baas. #1 Lieve Vrouwekerkhof vrijdag 27 augustus, 17.00 uur

#1 Lieve Vrouwekerkhof zaterdag 28 augustus, 15.30 uur

#1 Lieve Vrouwekerkhof zondag 29 augustus, 17.00 uur

Entree: gratis

19


Cie. Kiroul [FR] | Les oizeaux se crashent pour mourir


NEDERLANDSE PREMIÈRE Hoe het gaat met de aarde? Die draait… De heren Votano en Puertolito, beiden beëdigd clown, nodigen je uit voor het bijwonen van hun vederlichte vogeldressuur. Bloed, zweet en hard gelach. Soms wat ouderwets, maar postmodern! Het duo speelt met niets, met kleine dingen, met lucht. Ze vertellen poëtische, wrede, ontspoorde verhalen. Ze scheppen beelden die vederlicht zijn en zwaar als hamers. Ze overschrijden grenzen om grenzen te stellen. Ze spelen zich een weg uit het drama, accepteren de stilte en ontwapenen. Vogels vliegen zich te pletter om te sterven.

LOUTOP [CH/FR] | Attache

Eigentijdse dansnomaden Attache is de nieuwste productie van Loutop, een verhaal over welk avontuur je staat te wachten als je aan iets of iemand gehecht raakt en daardoor hart en huis verliest. Het is een alledaagse geschiedenis, verteld in de taal van moderne dans, poëtische beelden, met een vleugje subtiele humor en het levensverhaal van Moni Wespi.


NEDERLANDSE PREMIÈRE

© Cie. Kiroul Cie. Kiroul is een traditioneel FransItaliaans-Spaans-mondiaal clownsduo. Vliegt snel uit de bocht om niet in clichés te vervallen. Heeft een eigen kijk op de wereld van fastfood en mondialisering maar verkondigt geen zware boodschap. Eerder een poëtische en satirische kijk op liefde in een wereld die niet meer bestaat. Doel: de wereld laten zien zoals hij is, zoals hij is geworden, zal worden, was, zonder dat iemand iets terug kan zeggen. #3 Paternosterstraat vrijdag 27 augustus, 20.30 uur

#3 Paternosterstraat zaterdag 28 augustus, 16.00 en 20.30 uur

#3 Paternosterstraat zondag 29 augustus, 16.00 uur

Entree: gratis

Compagnie with Balls [NL] | Join The Parade Blikvangers van Compagnie with Balls zijn twee figuren, beiden vier meter hoog. De één is een gigantisch grote poppenman, de ander een charmante dame, gracieus voortbewegend op een bal met een doorsnee van bijna twee meter. De twee komen samen in een even hoge als muzikale mengeling van poppenspel en acrobatische dans. Het publiek volgt als vanzelf. De Amersfoortse groep Compagnie with Balls bestaat uit Marjolein Wagter en Leigh Banks. Marjolein Wagter is acrobaat, artistiek leider en docent acrobatiek en andere circustechnieken. Leigh Banks is outdoor-instructor en fervent klimmer. Gaf workshops aan moeilijk opvoedbare kinderen en woont sinds vier jaar in Nederland, waar hij zich ontwikkelde in met name capoeira, acrobatiek en koorddansen. #4 Langestraat zaterdag 28 augustus, 14.00 en 16.00 uur

#1 Lieve Vrouwekerkhof zaterdag 28 augustus, 18.00 uur Entree: gratis

20

Precies op de afgesproken tijd stapt ze uit de kleine caravan, die geparkeerd staat achter de speelplek van haar voorstelling. De punctualiteit die haar Zwitserse opvoeding met zich meebracht is nog lang niet verdwenen, ook al moet ze inmiddels van de in haar ogen bekrompen mentaliteit niet veel meer hebben. Moni Wespi is artistiek leider, choreograaf, ontwerper én danser bij het Zwitsers-Franse dansgezelschap Loutop. Ook de zakelijke kant doet ze erbij, zij het tegen wil en dank. Eigenlijk ís ze Loutop. Wespi is geboren in Zwitserland, maar groeide dankzij het werk van haar vader op in het MiddenAmerikaanse Equador. Op de middelbare school in Quito bekwaamde ze zich in gymnastiek en andere olympische sporten. Terug in het Zwitserse Zürich droomde ze van een romantisch bestaan als danseres die de wereld trekt. Als eerste stap in die richting nam ze intensieve danslessen. ‘Maar ik had de moed niet om echt voor het theater te kiezen’, vertelt Wespi. ‘Met zo’n vak zou je immers nooit zeker zijn van een geregeld inkomen.’

trekken. Wespi begon lessen te geven aan enkele kleine opleidingen in Zürich en raakte zo langzaam maar zeker betrokken bij de Zwitserse dansscène. ‘Dat is een relatief klein en gesloten groepje mensen. Nogal behoudend.’ Wespi voelde zich er niet echt thuis. ‘Ik ondernam allerlei pogingen om het op míjn manier te doen, minder traditioneel en spannender, maar dat werd niet erg op prijs gesteld. Zwitserland is rijk geworden door op safe te spelen, en alles - ook de cultuur - is doordrenkt van die mentaliteit.’

Urgentie Uiteindelijk, in 2006, werd de urgentie om een aantal drastische stappen te zetten onontkoombaar. ‘Ik gaf mijn werk en huis op en ging in een caravan wonen om zo goedkoop mogelijk te kunnen leven. Vrijwel al het geld dat we verdienen investeer ik in de voorstelling. In feite ben ik nu dakloos; ik weet nog niet waar ik de komende winter zal doorbrengen, maar de stap naar een nomadenleven heeft me precies de vrijheid gebracht die ik altijd al wilde. De vrijheid om

te maken wat ik écht wil, met de mensen die zich daarmee verbonden voelen.’ Daarmee doelt ze op danser/acrobaat Pierre Bertrand en componist/muzikant Benjamin Chaval, die samen met Wespi de groep Loutop vormen. Het thema van haar nieuwste voorstelling, Attache, die tijdens Spoffin de Nederlandse première beleeft, is hechten en onthechten. Vooral dat laatste. ‘Het belangrijkste motief is de onmogelijkheid om een ander te benaderen, werkelijk aan te raken. Dat gaat niet als je te veel banden hebt. Met je familie, je verleden, je geliefden, je huis, je baan, je spullen. Door alle verplichtingen en emotionele banden staan mensen vaak niet meer open voor iets nieuws, voor verandering. In de voorstelling verbeeld ik dat met behulp van lange elastieken, die me als een soort huid beperken in mijn mogelijkheden.’ Attache is in meer dan één opzicht een autobiografische voorstelling, want het loslaten van haar milieu viel Wespi niet gemakkelijk. ‘Het was alsof ik alle deuren en ramen had opengezet en een gigantisch feest had

Sprookje ‘Een trash-sprookje’ noemt Moni Wespi haar nieuwste productie. Hedendaagse dans vermengd met fysiek theater, acrobatiek en verticale dans aan elastieken banden. Kostuums en rekwisieten onderstrepen de wereld van de illusie, waarin lichamen transformeren tot sculpturen, manipuleerbaar en rekbaar in alle richtingen. Het podium is een abstract vormgegeven woning; een lantaarnpaal dient als simpel spotlicht. Attache is poëtisch en hartverscheurend genieten. Waarom kiest ze voor het buitentheater, met alle risico’s van dien zoals de ene dag plensbuien en de andere dag verzengende zon? ‘Een voorstelling in de open lucht is zó veel intenser dan in een schouwburg. Daar wordt theater al snel kunstmatig en steriel. Buiten werken houdt me levend en wakker. Elke dag moet ik weer improviseren, oplossingen zoeken, aanpassen. Ik wil het liefste buiten zijn, altijd maar buiten, zelfs als ik in een stad ben. Zo dicht mogelijk bij de natuur. Het mooiste cadeau dat je me kan geven is een heldere sterrenhemel bij het invallen van de avond.’ #12 Eemlaan 1 (bij podium De Kelder) Vrijdag 27 augustus, 21.00 uur Zaterdag 28 augustus, 21.00 uur Entree: € 10 (kaartverkoop: zie pagina 14)

Op safe Daarom koos ze in eerste instantie voor een studie architectuur. Al na een jaar maakte ze de overstap naar houtbewerking. ‘Ik hield erg van dat fysieke, het ambachtelijke handwerk, maar mijn lijf kon niet goed tegen de altijd maar repeterende bewegingen van zagen en schuren, en ik raakte depressief omdat ik niet veel meer buiten kon zijn en bewegen. Ik was echter bang om nieuwe dingen te proberen en risico’s te nemen.’ Toch bleef de wereld van de dans

gegeven, met een groots onthaal. En toen het voorbij was, bleef ik alleen achter. In een enorme troep, leeg en alleen. Nu probeer ik alles te reorganiseren, op te vullen, terug te vinden. Ik probeer het stuk van mezelf dat ik ben kwijt geraakt weer thuis te brengen.’

Foto: Celine Mathé

LA SALAMANDRE [FR] | Passage

Een ware ontmoeting met het vuur Het Franse gezelschap La Salamandre brengt met zijn straatspektakel Passage het vuur naar Amersfoort. Passage is niet zomaar een vuurshow. Het is een barok festijn vol rituelen en spiritualiteit. Passage vertelt geen verhaal, maar laat het

De meeste spelers hebben een dansachtergrond. César Frade, een man uit Portugal, heeft ook circuservaring en is de uitdagende publieksmanipulator. De enige die misschien toch iets van een rol speelt, samen met Jean Michel Riant? ‘Ja, die heeft wel iets van een sjamaan,’ zegt Coine. Maar is dat een rol?

publiek ervaren wat vuur is. De energie ervan. Hoe verleidelijk het kan zijn. De voorstelling is ingetogen, verstild en liefdevol; wild, meeslepend, bezwerend en strijdlustig. Passage kent ingetogen momenten van uiterste concentratie, overdadige uitspattingen, is explosief en vervreemdend. Niet van deze tijd. ‘Passage heeft voor ons verschillende betekenissen,’ vertelt Christian Coine van La Salamandre, terwijl hij met een werkelijk reusachtige aansteker zijn sigaret in brand zet. De groep trekt tijdens de voorstelling van de ene plek naar het andere - als passanten op doorreis - en het vuur is één van hun medereizigers. ‘Het is alsof we het vuur op een natuurlijke manier tegenkomen; alsof het een personage, een karakter is. Een energie, een die we echt willen ontmoeten. We treffen, ondervinden en presenteren jullie het vuur. We willen iedereen het vuur echt laten ervaren. Het vuur en alle sensaties die daarbij horen.’ Passage staat niet alleen voor het reizen van de ene plaats naar de andere. ‘Voor ons betekent het ook travelling in mind and culture,’ zegt Coine. Zijn collega Patrick Monnot trekt tijdens de show een metalen wagen over de keien. Coine staat erop en zorgt voor de muziek en techniek. Vijf mannen en vijf vrouwen volgen. Coine: ‘Er is niet één manier om van de ene plaats naar de andere te trekken. We vertellen met Passage geen verhaal. We spelen geen rollen. Het gaat om energie, poëzie, fantasie en verbeelding.’

Tijdreizen La Salamandre wordt toonaangevend genoemd als het gaat om vuurspektakels. Zijn naam en faam heeft de groep te danken aan de kunst als geen ander met vuur te kunnen spelen. Passage is dan ook zeker niet just another fireshow. Coine: ‘Sommige vuurshows zijn circusachtig, je ziet veel jongleren met vuur. Andere zijn rock ‘n’ roll, met vuurspuwers en veel spektakel en opschudding. Wij zijn anders, we zitten er tussen in. Vuur is voor ons een manier om uitdrukking te geven aan poëzie, schoonheid, eenheid, verbondenheid en een manier om door de tijd te reizen.’ De wereldse muziek is een bijzonder opvallend, opmerkelijk element tijdens de voorstelling en maakt de sfeer compleet. La Salamandre gebruikt composities uit India, Turkije en Indonesië. Van tribal tot klassiek en een beetje modern. ‘Bertrand Boss is bij ons degene die voor de muziek zorgt,’ vertelt Coine. ‘Hij houdt van spirituele muziek, heel puur. We halen daar veel inspiratie uit.’ Zo is Passage in staat je even op te tillen, als een vervreemdende wervelwind. Even weg van hier. Het vuur en de muziek samen hebben iets bezwerends, alsof het hier en nu even niet meer bestaat. La Salamandre laat je geloven dat je door de tijd kunt reizen. ‘Mensen staan tegenwoordig ver van het vuur af,’ zegt Coine. ‘Het is bijna alsof wij als vreemde wezens zijn, goden misschien, of als leden van een stam van ver weg. Uit het niets gekomen, uit een andere tijd. Alsof er geen 2010 meer is. Vooral als het goed donker is. En dan komen wij met het vuur en we geven het aan

Foto: Yves Petit

de mensen. Vuur is niet iets om bang voor te zijn als je ermee in harmonie bent. Vuur is verleidelijk, vuur is magisch.’

Georganiseerde anarchisten La Salamandre bestaat sinds 1990 en heeft zijn roots in Besançon, Oost-Frankrijk. Coine: ‘Je kunt ons zien als een groep vrienden, we vormen echt een bond. Er is geen leider, alles staat open en we hebben respect voor iedereen. Soms leidt dat tot discussies en die moet je niet te veel hebben als je met z’n twaalven bent, dan moet er wel even iemand zijn die daar een eind aan maakt. Maar gaan we naar Amersfoort, dan is het: oké, we gaan naar Amersfoort. Wat gaan we daar doen? Wie doet wat? En ja, dat werkt, want we zijn een hechte groep. We zijn een stel georganiseerde anarchisten.’ La Salamandre besloot na vijf jaar straattheater in 1995 ook

met vuur te experimenteren. Coine: ‘We hadden de naam La Salamandre in 1990 al gekozen. Dat was nog voordat we wisten dat we ooit met vuur zouden gaan werken. Pas later ontdekten we dat in de mythologie het verhaal gaat dat een salamander niet kan verbranden. Dat was heel bijzonder.’ De eerste keer dat La Salamandre iets met vuur uitprobeerde, was het direct een doorslaand succes, vertelt Coine en hij doet opgetogen voor hoe enthousiast het publiek reageerde. ‘Als magie!’ De groep liet die eerste show langzaam uitgroeien. ‘We moesten ervaren wat je voelt als je met vuur bezig bent, wat je ermee kunt maken en op welke manieren je ermee kunt spelen. Dat hebben we langdurig en grondig onderzocht. We hebben veel uitgevonden.’ Zo blijkt het mogelijk om met vuur om te gaan alsof het water

is en het vanuit je hand naar de grond te laten stromen. De vrouwen hebben leren wapperen met waaiers van vuur en de groep ontdekte hoe je in een uiterst korte tijd een heleboel kleine vlammetjes kunt laten ontstaan. ‘Soms zoek je iets en komt er iets anders uit. Je kunt vuur in je hand houden. Niet te lang, maar het kan.’ Coine maakt een kommetje van zijn hand, een bolletje vuur erin: ‘Wij brengen Amersfoort het vuur.’ ‘En ja, soms gaat er iets mis,’ geeft Coine toe. Hij haalt een sigaret te voorschijn en steekt ‘m weer aan met die gigantische aansteker. ‘We branden ons soms ook.’ Passage, een ware ontmoeting met vuur. #8 Hof Vrijdag 27 augustus, 22.30 uur Zaterdag 28 augustus, 22.30 uur Entree: gratis

21


Cie I’m [IT] | Excess

ReWind is een voorstelling waarvoor je echt even moet


NEDERLANDSE PREMIÈRE Buitengewone jongleertechnieken met handen en voeten gaan gepaard met dans en komedie. De voorstelling Excess komt voort uit de behoefte van Emilia Tau and Leo Cristiani om nieuwe jongleermogelijkheden in relatie tot twee lichamen te onderzoeken. Dit proces leidde onherroepelijk tot het uitdiepen van de relatie tussen man en vrouw, tot vragen over seksualiteit, rolverwisseling en verzet tegen stereotiepen. Spel, gevecht, samenzijn, taboes, emoties, provocaties en komische momenten. De jongleertechniek van Cie I’m is gebaseerd op het oorspronkelijke idee van jongleren met kleine ballen met de voeten in combinatie met doorgeven van de ballen tussen de twee jongleurs. Zo ontstaat een complex patroon met handen en voeten, verkenningen van verschillende posities met verstrengelde lichamen. #1 Lieve Vrouwekerkhof zaterdag 28 augus-

gaan zitten. Vandaar dat het groene terreintje midden in de Amersfoortse binnenstad tijdens de performance alleen toegankelijk is met een (gratis) kaartje. Laat je vervolgens meenemen in de wereld van een 93-jarige, in zijn heden en verleden. Tijd is een rekkelijk begrip in ReWind.


PREMIÈRE

tus, 15.00 en 19.00 uur

#1 Lieve Vrouwekerkhof zondag 29 augustus,

Foto: Cie WordtVervolgd

15.05 en 16.50 uur Entree: gratis

The Ministry of Shortcuts [NL] | Break it Down The Ministry of Shortcuts bestaat uit Pieter Post, een streetwise hustler en Marcel Ott, een klassiek geschoold acteur. Samen brengen ze je een maffe, liederlijke, verderfelijke en wonderbaarlijke combinatie van theater, variété en slapstick, in wat je waarschijnlijk wel het kleinste theater op aarde mag noemen. Dacht je dat je wist wat theater is? Dit onwaarschijnlijke stel laat je raar staan kijken. Get to the point, cut the crap, no more beating around the bush, in a nutshell, here it is.

© The Ministry of Shortcuts Marcel Ott kwam in 1998 van de Toneelschool in Amsterdam. Hij speelde bij De Appel en in televisieseries als Keyzer & De Boer Advocaten en Deadline. Pieter Post begon zijn carrière in het theater, ging naar het circus en daarna naar de straat en vervolgens weer terug. Hij combineert de drie theatervormen om steeds iets nieuws uit te vinden. Break it Down is een absurde straatshow waarin twee clowns op zoek zijn naar essenties, de shortcuts van het leven, zeg maar. Korte, zeer komische acts. #1 Lieve Vrouwekerkhof zaterdag 28 augustus, 14.00 en 21.00 uur

#8 Hof zondag 29 augustus, 14.30 en 16.30 uur

Entree: gratis

22

CIE WORDTVERVOLGD/TOBECONTINUED [INT] | ReWind

Tijd is elastisch Jacob (93) woont in een verzorgingstehuis en dwaalt steeds vaker rond in het doolhof van zijn eigen verleden. Hij schakelt tussen herinneringen en werkelijkheid. Hij raakt meer en meer verstrikt in het contrast tussen het kille heden in het verzorgingstehuis en het kleurrijke verleden van zijn dagen in het circus. Wie zijn we, als we zo oud zijn als Jacob? Zien mensen ons zoals we zijn, met respect voor ons rijke verleden? Of zijn we gewoonweg oud en vergeten? Hoe is het om oud te zijn anno 2010? Hoe zit het met eenzaamheid, waardigheid en respect? Hoe relatief is tijd en wat is het effect van een instelling als een verzorgingstehuis? Vragen als deze liggen aan de basis van de voorstelling Rewind, een productie van Cie WordtVervolgd/ToBeContinued. Rewind is een compositie van beeld en geluid, zegt Maureen Baas, acteur en initiator van Cie WordtVervolgd. ‘We werken met een camera en creëren ter plekke de beelden en geluiden. Tijdens

de performance maken we ook een hartige soep, die we na afloop samen met het publiek aan de lange tafels opeten. Voedsel staat symbool voor vergankelijkheid en heeft een enorme impact op je leven. Als je oud bent, krijg je je eten gemalen en hoef je het alleen nog maar naar binnen te slurpen. Je krijgt een luier om: je hoeft zelf niet meer te functioneren. Alles wordt je langzamerhand ontnomen, je kunt bijna zeggen dat je oud wordt gemaakt.’

Turbulent Ouder worden spreekt tot de verbeelding. Midas Dekkers zei ooit: ‘We willen allemaal oud worden maar niet oud zijn’. ReWind laat je nadenken over hoe je tegen je eigen ouder worden aankijkt en naar mensen die het al zijn. ‘Mijn moeder was een hartstikke leuk mens, ze wilde overal bij horen en bij zijn. Ze leidde een turbulent leven en had een prachtig verleden, maar dat leek er allemaal niet meer toe te doen in de verzorgingstehuizen waar

zij, inmiddels zwaar gehandicapt, terecht kwam,’ vertelt Baas. Zij vindt dat we oude mensen haast niet meer serieus nemen. Baas: ‘In veel andere culturen leven mensen met elkaar en is iedereen een oom of een tante. Nu hebben veel opa’s en oma’s haast geen contact meer met hun kleinkinderen en dat is een enorme verarming. We vragen in ReWind ook: kijk eens naar je eigen bijdrage. En wacht je met van alles tot je ouder wordt? Hoe hou je jezelf gezond?’ De voorstelling ReWind is niet alleen gebaseerd op ervaringen met haar eigen moeder, maar vooral op het boek Water Voor Olifanten van Sara Gruen. Baas: ‘Ik las het en vond het zo herkenbaar en mooi, dat ik dat als uitgangspunt wilde nemen. De hoofdpersoon beschrijft prachtig hoe hij het oud worden beleeft. Hij kijkt naar zijn hand en denkt: hé, wat ziet die er oud uit! Ik ben toch veel jonger?’ Tijd is betrekkelijk en behoorlijk elastisch. ‘Als je jong bent, lijkt alles heel lang te duren. Als

Cie WordtVervolgd/ToBeContinued is een nieuw Utrechts collectief, opgezet door Maureen Baas (1969), autodidact theatermaker. Baas werkt als streetperformer met fysiek theater, cabaret en multimedia. Ze produceerde verschillende voorstellingen die zij doorgaans lokaal ontwikkelt. Ze is verheugd voor ReWind te kunnen samenwerken met ‘beeldenmaker bij uitstek’ Vincent de Rooij, oud-medewerker van Dogtroep, maker, speler en regisseur. Het internationale gezelschap bestaat verder uit Natalia Dufraisse (Frankrijk/Colombia/Rusland), François Kah (Frankrijk/België) en geluiden lichtadviseur Collin Kassies. Baas wil met Cie WordtVervolgd/ToBeContinued met mediatechnologie, theater en beeldende kunst het theatrale landschap verrijken met performances, tentoonstellingen, installaties en straatacts, toegankelijk voor een groot en breed publiek. ReWind is de eerste productie van Cie WordtVervolgd en beleeft tijdens Spoffin zijn première.

je ouder wordt, vliegt de tijd voorbij,’ zegt Baas. ‘En in een verzorgingstehuis lijkt alles juist weer heel langzaam te gaan. Als je dan in je hoofd teruggaat in de tijd, kun je lange reizen maken. Die duren in werkelijkheid misschien maar een fractie van een seconde, maar voor je gevoel ben je toch heel lang weg geweest.’

Uitvinding Tijd is een uitvinding van de mens, stelt Baas. ‘We hanteren tijd, maar in feite kun je overal tegelijk zijn. Wij denken dat we beperkt zijn, maar het is alleen een kwestie van bewustzijn.’ Ondertussen wordt Baas heel treurig van al die verzorgingstehuizen. ‘Ik zou echt van mijn ouderdom willen genieten en me niet laten inpakken door de maatschappelijke overtuiging dat je niet meer mee kunt doen als je oud bent. Ik ben benieuwd. Ik kan natuurlijk ook morgen dood neervallen, maar dat maakt niet uit. Ik voel me het lekkerste als ik fit ben en probeer gezond te blijven, alleen al omdat ik als theatermaker en fysiek performer mijn lijf hard nodig heb.’ #6 Valkehof (Valkestraat) Vrijdag 27 augustus, 21.30 uur Zaterdag 28 augustus, 21.30 uur Entree: gratis kaarten verkrijgbaar aan de Festivalbalie op het Lieve Vrouwekerkhof

ZIYA AZAZI [TR] | Dervish in Progress

Waar het allemaal om draait De Turkse danser en choreograaf Ziya Azazi brengt met Dervish in Progress zijn eigen moderne interpretatie van de traditioneel wervelende en hallucinerende soefidans. Soefidansers - derwisjen - dansen in wijd uitlopende gewaden en draaien daarbij om hun eigen as, tot zij in trance raken. Het gaat Ziya Azazi om zowel de lichamelijke als mentale sensaties die dat teweeg brengt. Bij zichzelf en bij zijn publiek. ‘Het prachtigste dat ik ooit zag op het gebied van dans,’ schreef een bezoeker als reactie op Dervish in Progress. De muziek die Azazi daarbij laat horen van onder anderen Mercan Dede, is een hypnotiserende mengeling van elektronisch en akoestisch. ‘Wie ben ik, wat doe ik? Ik wilde mijn eigen danstaal uitvinden. Ik begon met allerlei repeterende bewegingen en draaien en dat eindigde uiteindelijk in het snelle wervelen dat kenmerkend is voor soefidans.’

steeds sneller wervelt in de dans, beleef je alles intenser.’

Defragmentatie Azazi is met zijn uitzonderlijke derwish al de hele wereld over geweest. Van Spanje en Frankrijk tot Rusland, Marokko en de VS, van Singapore tot Ecuador en Libanon. Wat hij wil bereiken is intens lichamelijk bewustzijn in een hoog meditatieve toestand. ‘Na afloop ben ik compleet opgelucht en relaxed. Zowel mentaal als fysiek en emotioneel. Het is als defragmentatie van een computer.’ Niet alleen Azazi zelf, ook het publiek kan totaal opgaan in deze moderne variant van de traditionele soefidans. ‘Sommigen zullen alleen verwonderd of geboeid toekijken. Ik draai en speel graag met de rokken waarin ik dans. Maar ook door het zien van herhalende bewe-

gingen zoals ik ze maak, kun je in een trancetoestand raken, door een bepaald ritme kun je tot een hoger bewustzijn komen. Vergeet even het nu, je ‘ik’ en de dingen waarover je je druk maakt. Dan denk je niet meer actief, maar passief en geef je ruimte aan dat innerlijke scherm waarover ik het had.’ Azazi kan niet garanderen dat zijn dans op iedereen hetzelfde effect heeft. ‘Het gebeurt als je je er echt aan overgeeft en het geconcentreerd meebeleeft.’ De danser en choreograaf geeft graag les en workshops om zijn ervaringen te delen. ‘Ik merk dat mensen ook echt geïnteresseerd zijn. De kerk, moskee en tempel bereiken niet meer zoveel mensen als vroeger. Maar mensen zijn wel nieuwsgieriger dan ooit. Eén religie is niet meer genoeg. Waarom het gaat is samen uitvinden hoe we beter kunnen

leven. Ervaren waarom we hier zijn en waarnaar we op zoek zijn. Dat is niet dat geld, dat huis of die auto. Ook niet de opvoeding van de kinderen, kunst of politiek. Dat zijn excuses om uit te leggen waarom we hier zijn.’

Verandering is overal. De wereld, de natuur, wij mensen: alles verandert, alles evolueert, alles gaat achteruit, sterft, herleeft… We weten het. Maar we zien vooral de gevolgen van die veranderingen, waar het toe leidt. Het proces van de verandering zelf zie je bijna nooit. Dan is er Chrysalis, een stuk van de Catalaanse choreograaf, regisseur, acteur en projectleider Jordi Vidal. Hij toont de veranderingen in het leven van een stel met dans, acrobatiek en touw. Ze werken elkaar tegen, hebben zo hun humeuren en dat alles in het licht van de evolutie, met een vonkje passie. Een multidisciplinaire voorstelling, geschikt voor alle leeftijden.

#1 Lieve Vrouwekerkhof Zaterdag 28 augustus, 22.00 uur Zondag 29 augustus, 17.30 uur Entree: gratis

© Jordi Vidal Vidal is opgeleid als klassiek en modern danser en werkt onder meer volgens de Feldenkrais-methode, een neurosensorisch leerproces in houding en beweging. Hij danste en acteerde in meer dan 25 verschillende producties en is tevens coach en leraar dans en theater. Voor Chrysalis brengt hij danseres en acrobate Vania D’Angelo en acrobaten en jongleurs Alexis Rouvre of Kevin Troussart mee. #1 Lieve Vrouwekerkhof zaterdag 28 augustus 16.30 en 20.30 uur

#1 Lieve Vrouwekerkhof zondag 29 augustus, 14.00 en 15.45 uur Entree: gratis

Theater Leela [AT] | Show Bizarr!!

Innerlijk scherm Azazi, geboren in het Aziatische deel van Turkije, werkte eerst in Istanbul en later in Wenen als modern danser bij verschillende gezelschappen. In zijn vrije tijd verdiepte hij zich in soefidans, oftewel derwish. ‘Ik wilde het echt op mijn eigen manier doen, niet gebaseerd op de traditionele of religieuze manier. Ik ging uitzoeken hoe ze het deden in Turkije, Egypte, Syrië en Iran, om ideeën te verzamelen en te begrijpen waar het allemaal om draait.’ Bij veel religies en rituelen gaat het om gedrag en voorschriften om een hogere fysieke en mentale staat van zijn te bereiken, zegt Azazi. ‘Bij yoga adem je bijvoorbeeld in en uit. Soefi kiest voor draaien, repeterende bewegingen. Je gebruikt tijdens zo’n dans al je lichamelijke systemen. Je spieren, je skelet, je bloedsomloop, je zenuwstelsel: je activeert álles. Je hebt je ogen dicht, maar je ziet nog steeds beelden op wat ik je innerlijke scherm noem. Je hebt zó veel beelden opgeslagen en die verschijnen daar dan op. Beelden uit het verleden, het heden, uit je fantasie, over je succes en over je problemen. Als je dan

Jordi Vidal [ES] | Chrysalis

© Jordi Vidal Keep it simple and stupid. Dat is het motto van Theater Leela, oftewel Christoph Priesner uit Oostenrijk: een clown zonder missie. Een charmante en serieuze kerel van buiten met een slinks klein alter ego van binnen, dat hij af en toe graag naar buiten brengt. Show Bizarr!! is zowel lichtvoetig circus als tranentrekkende tragedie. Absurd, burlesk en ondraaglijk spannend.

© Theater Leela Priesner ontdekte al op jonge leeftijd zijn passie en talent voor clownerie en straattheater. Hij trad op tijdens festivals in heel Europa, in Azië en in Nieuw-Zeeland. Priesner maakt een geheel eigen woordenloze mix van clownerie, acteer- en ander artistiek werk in de traditie van de Vaudeville. #4 Langestraat zaterdag 28 augustus, 16.30 uur

#8 Hof zaterdag 28 augustus, 21.00 uur

#1 Lieve Vrouwekerkhof zondag 29 augustus, 14.20 en 16.05 uur Entree: gratis

Foto: Free Arts

23


Kevin Brooking [US] & Colm O’Grady [IE] | Naked Lunch Wat gebeurt er wanneer geroutineerde performers als Kevin Brooking and Colm O’Grady een show neerzetten na twee jaar improviseren met honderden braadpannen en een korrel popcorn? Het resultaat is Naked Lunch, met Lloyd en Harold: gastronomisch gehandicapte figuren die doen alsof ze Franser dan Franse topkoks zijn. ‘C’est bon!’ De twee culinaire tovenaars hebben hun recepten klaar, maar hoe ze een oven moeten aansteken is ze een raadsel.

Gemeentewerkers Harrie Verkerk en Gerard Olthaar trekken sinds twee jaar door stad en land om orde te brengen waar wanorde heerst en zonodig wanorde te scheppen waar orde is. Ze dragen daartoe één

© Kevin Brooking & Colm O’Grady Het voorgerecht van Naked Lunch bestaat uit Lloyds en Harolds uitvinding van ‘s werelds eerste braadpan-xylofoon. Daarna staat A Flambé of Bolero op het menu, gespeeld op de fijnste selectie potten en pannen. Een genot voor het gehoor! Dan: een explosief wonder. Van een enkele graankorrel maken Lloyd en Harold genoeg popcorn om een heel publiek te voeden. Stof tot nadenken! Het toetje, The Pandango, bestaat uit een acrobatische hoochie-coochie-dans voor twee koningen van de karikatuur met vier braadpannen. Een hilarisch visueel feest. #1 Lieve Vrouwekerkhof zaterdag 28 augustus, 17.00 en 20.00 uur

#8 Hof zondag 29 augustus, 14.00 en 16.00 uur

Entree: gratis

Back-Up Theater [NL] | Comfortable Wie droomt er niet van een openluchtkeuken? Bij Back-Up Theater is buiten koken tot een kunst verheven. Al dreigt er vooral gebakken lucht op het menu te staan, want de drie theatraal aangelegde koks zijn druk met pittige achtervolgingen, sappige stunts, beetgare acrobatiek en slapstick om de vingers bij af te likken. En toch staat er uiteindelijk een pracht van een soep op tafel.

© Back-Up Theater Drie ervaren acrobaten/artiesten - Johannes Fischer, Anja van Wijngaarden en Michel Lindner - vormen samen Back-Up Theater en leveren een driedimensionaal haute-cuisine spektakel met comfortabel stuntwerk en een snufje zout. #8 Hof zondag 29 augustus, 14.00 uur, 15.30 en 17.30 uur

Entree: gratis

24

uiterst doeltreffend attribuut met zich mee: het alom bekende grijs metalen dranghek, een universeel ontwerp. Foto: Henry Krul

DE STIJLE, WANT [NL] | Hek

De onverwachte krachten van een hek Verkerk en Olthaar gingen al aan de slag in andere Nederlandse steden, in België, Frankrijk en Spanje en zijn begin dit jaar zelfs uitgenodigd aan de andere kant van de wereld, om in Australië en Nieuw Zeeland te werken. ‘Het hek komt overal en heeft een geschiedenis die ook wij niet kennen,’ zegt Verkerk. Om hun werk goed te kunnen uitvoeren, hebben Verkerk en Olthaar stage gelopen in diverse gemeenten. Verkerk: ‘Je kunt natuurlijk niet zomaar met een hek de straat op. Nee, een diploma hebben we nog niet, helaas. Wel zijn we met allerlei regelgeving bezig, ook internationaal. Er

komen overal steeds meer regels. Dat is heel fijn natuurlijk, dat je zelf niet meer hoeft na te denken. Bij het naleven van al die regels speelt zo’n hek een grote rol. Je kunt het voor vele doeleinden inzetten. Je moet wel precies weten hoe je het moet neerzetten. Dat komt echt heel erg nauw.’ Gelukkig is het hek waarmee Verkerk en Olthaar werken zeer meegaand. Verkerk: ‘Het volgt de orders doorgaans goed op. Het hangt wel af van de manier waarop wij het plaatsen, of het hek zijn rol wel of niet kan vervullen. Maar in principe is het ondergeschikt en volgzaam, hoewel ’t ons ook weleens ver-

rast! De onverwachte krachten van een hek, hè. Zodra je een hek neerzet, heeft het een functie. Het publiek speelt daarbij een belangrijke, interactieve rol. Als je een hek neerzet, kunnen mensen er bijvoorbeeld juist wel of juist niet meer langs.’

Hogere functionarissen Hoe komen Verkerk en Olthaar zo op straat terecht? ‘We worden ingeschakeld als ze denken dat er iets te regelen en te ordenen valt. Verkeersstromen bijvoorbeeld. Of als het druk is bij een pinautomaat. Dan kunnen wij ingrijpen. Daar waar een opeenhoping van mensen is, kunnen wij orde

De Stijle, want... staat sinds 1984 synoniem voor hilarisch theater. Harrie Verkerk en Gerard Olthaar brengen hun voorstellingen meestal in kermis-theatertenten. Acts duren soms 20 seconden, soms 12 minuten. Hek gaat twintig minuten voort. Hek is een ‘net even anders experiment’ en is twee jaar geleden in première gegaan. ‘We wilden graag een lopende voorstelling op straat en vonden: als je zoiets doet, moet het ook zijn met materiaal van de straat, met straatmeubilair, een bushokje of een reclamezuil,’ vertelt Harrie Verkerk. ‘En tsja, zo’n dranghek zie je werkelijk overal en ziet er ook altijd hetzelfde uit. Het idee met het hek leek ons wel het sterkste en het slaat inderdaad aan.’ Verkerk en Olthaar lopen tijdens Hek als gemeentewerkers door de stad alsof ze met hun dagelijks werk bezig zijn. ‘We zijn werkers van de straat en niet de artiesten die dat spelen,’ zegt Verkerk met stellige overtuiging. Waartoe dat leidt, weten de twee zelf ook niet altijd van te voren. De naam De Stijle, want... is bedacht door één van de oorspronkelijke initiatiefnemers. ‘We stonden op een artiestenbeurs en hadden alleen nog een tent en een idee. Deze naam is er als grap boven gezet,’ zegt Harrie Verkerk. ‘We weten zelf ook niet wat het betekent. Het klinkt wel mysterieus, dus het dekt de lading van onze voorstellingen wel.’

brengen. En af toe juist privacy waarborgen.’ Of er orde ontstaat of niet? ‘Dat is niet aan ons,’ zegt Verkerk. ‘Het is wat passanten ermee doen. Wij voeren alleen uit wat ons door hogere functionarissen is opgegeven. Wat er dan gebeurt, is de uitwerking van het hek. We willen niet dat collega’s ons erop aanspreken. Je kunt het materiaal natuurlijk ook niet de verantwoordelijkheid in de schoenen schuiven, maar toch, het is het hek dat iets teweeg brengt.’ Soms gebeuren er spannende dingen, hebben Verkerk en Olthaar inmiddels wel ervaren. Geen stad, geen situatie, geen werkdag is gelijk. ‘Nee, het is nooit twee keer hetzelfde,’ zegt Verkerk. ‘Daar moet je mee dealen. We improviseren veel en kijken goed naar wat we tegenkomen. We gebruiken geen geweld, dat moet het hek juist voorkomen. Soms zijn er situaties waarbij we wel even wat moeten uitleggen. Daar waar nodig wordt er gecommuniceerd. Maar wel beperkt.’ #4 Langestraat vrijdag 27 augustus, 15.30 uur #1 Lieve Vrouwekerkhof vrijdag 27 augustus, 21.00 uur #4 Langestraat zaterdag 28 augustus, 15.30 uur #8 Hof zaterdag 28 augustus, 20.00 uur

Franje en Museumnacht haken aan bij Spoffin Gelijktijdig met Spoffin 2010 vinden nog twee andere evenementen plaats die aanhaken bij het nieuwe festival: Franje en de Museumnacht.

Festival Franje Franje is een parasitair fringefestival. Franje plugt in bij een ander festival en voegt daar op eigen initiatief een randprogrammering aan toe. In Amersfoort plugt Franje in bij Spoffin. Net als voorgaande jaren strijkt Festival Franje neer in Stadscafé De Observant (Stadhuisplein 7). Theater, muziek, beeldende kunst: Franje biedt het allemaal. Franje maakt geen deel uit van enige gevestigde orde. Vernieuwing begint vaak buiten het centrum van de aandacht en volgt zijn eigen ontwikkeling, veilig in de luwte, tot het uiteindelijk in de hoofdstroom belandt.

De Spullenman tijdens Festival Franje 2009. | Foto: Ron Jagers

Veel ideeën sneuvelen onderweg, en de kans om tot wasdom te komen hangt vaak af van toevalsmomenten. Franje richt zich welbewust op prille ideeën die nog geen deel uitmaken van bestaande structuren, door een podium te scheppen voor onderzoek en ontwikkeling. Franje is een eigengereide, onafhankelijke, niet-gesubsidieerde organisatie en opgezet als een commanditaire vennootschap.

Lees daarover meer op de website, www.franje.nu. Ook dit jaar hebben zich weer kunstenaars uit binnen- en buitenland gemeld en ook Amersfoortse kunstenaars laten zich zien en horen. Medio augustus komt de line-up en het speelplan op de website www. franje.nu. Tot op het laatste moment kunnen daar toevoegingen bij komen. Houd de website dus in de gaten. Of laat je verrassen en kom gewoon op 27, 28 of 29 augustus naar het Stadscafé.

Museumnacht

en Kunsthal KAdE openen op zaterdag 28 augustus van 20.00 tot 0.00 uur de deuren met een sprankelend programma. Een kleine greep: Illegale bingo, Joekbox, Shantykoor Westenwind, Jazzanatics, Graffitishowcase, videoperformance Spakenburgse Diva’s, Levende Geschiedenis, documentaire De kunst van het loslaten en nog veel meer… Van 0.00 tot 2.00 uur is er traditioneel een eindfeest in Kunsthal KAdE. De Museumnacht is gratis te bezoeken, kaarten voor het eindfeest kosten ! 7,50. Als onderdeel van de Museumnacht is er een spectaculaire loterij met gekke, bijzondere prijzen. Alle informatie over het programma en de loterij is te vinden op www.museumnachtamersfoort2010.nl.

Na het succes van vorig jaar organiseert Amersfoort in C ook dit jaar weer een Museumnacht. Museum Flehite, Mondriaanhuis

Isis Hoos en Thijs Masthoff

Vormgeven met gebruikte materialen Interieurarchitect Isis Hoos en beeldend kunstenaar Thijs Masthoff verzorgen de aankleding van Festival Spoffin op zowel het Lieve Vrouwekerkhof als de (besloten) Artist Village elders in de stad. Vaak bundelen ze hun krachten als ontwerpduo, soms werken ze ook zelfstandig aan opdrachten. Vanuit hun atelier in Rotterdam doen Hoos en Masthoff onder-

zoek naar gebruikte materialen, die ze een heel nieuwe functie geven in hun ontwerpen. Hun werk bevindt zich op het grensvlak van kunstinstallaties en (interieur)architectuur en is door heel Nederland te zien, zowel op verschillende festivals als in bijzondere horecagelegenheden. www.isishoos.nl en www.thijsmasthoff.nl

© Isis Hoos en Thijs Masthoff

25


Praktische informatie voor bezoekers van Festival Spoffin Festivalhart Het Lieve Vrouwekerkhof, aan de voet van de Onze Lieve Vrouwetoren die je overal in de stad kunt zien, is het festivalhart. Hier is tijdens Spoffin vrijwel altijd iets te doen.

Festivalbalie De Spoffin Festivalbalie vind je op het Lieve Vrouwekerkhof . Hier kun je terecht voor de gratis Festivalkrant, inhoudelijke informatie over het programma en kaartjes voor de betaalde voorstellingen. Verder kom je hier te weten of er wijzigingen zijn in het programma. Openingstijden Festivalbalie: • vrijdag 15.00-22.00 uur • zaterdag 12.00-22.00 uur • zondag 12.00-18.00 uur

Spoffin-medewerkers Bij elke voorstelling is ten minste één publieksbegeleider of andere Spoffin-medewerker aanwezig. Je herkent ze aan hun paarse t-shirt met het Spoffin-logo of aan de Spoffin-badge. Bij alle festivalmedewerkers kun je terecht met vragen. In sommige gevallen zullen ze je doorverwijzen naar de Festivalbalie of een andere medewerker.

Slecht weer Bij (dreigend) slecht weer worden voorstellingen uitgesteld, verplaatst of afgelast. Actuele informatie is uitsluitend verkrijgbaar via www.spoffin.nl en aan de Festivalbalie.

Kaartverkoop Het overgrote deel van het programma tijdens Spoffin is gratis toegankelijk. Voor enkele bijzondere voorstellingen op locatie maken we een uitzondering: hiervoor kun je van tevoren kaarten kopen, zowel online via onze internetsite www.spoffin.nl als tijdens Spoffin aan de Festivalbalie. Wil je zeker zijn van een kaartje, bestel dan tijdig via de website.

Platttegrond: Bert van As

wordt je kaartje met een scanner gecontroleerd. Kopiëren is zinloos; per streepjescode wordt er slechts één persoon toegelaten.

Verkoop aan Festivalbalie Een deel van de beschikbare kaartjes reserveren we voor verkoop tijdens het festival. Hier geldt: op = op. Het is dus verstandig om, als je geen gebruik maakt van de voorverkoop, vroegtijdig kaartjes te kopen aan de Festivalbalie. Je kunt hier uitsluitend met je pinpas betalen; om veiligheidsredenen accepteren wij géén contant geld, creditcards of andere betaalmiddelen. Je kunt bij Spoffin helaas geen gebruik maken van je CJP of andere kortingspassen. De kaartverkoop sluit een half uur voor aanvang van de betreffende voorstelling. Met uitzondering van SuperHallo zijn op de speellocaties géén kaarten te koop.

Voorverkoop online Bij de online voorverkoop reken je af via je eigen bank (telebanking) met behulp van iDEAL. Je krijgt het kaartje (voorzien van een unieke streepjescode) direct per e-mail toegestuurd, drukt het zelf af op je eigen printer en neemt het mee naar de voorstelling. Bij de ingang

26

Rolstoeltoegankelijkheid Vrijwel alle locaties zijn redelijk tot goed bereikbaar voor rolstoelers. In twee gevallen (Valkehof en atelier Kleine Koppel 31, in het schema gemarkeerd met een *) kan het nodig zijn om de hulp van de festivalorga-

nisatie in te roepen. Spreek in zo’n geval een festivalmedewerker bij de locatie aan.

EHBO Tijdens Spoffin zijn er continu EHBO’ers aanwezig die je kunnen helpen bij eventuele problemen. Heb je hulp nodig? Spreek dan een van de Festivalmedewerkers aan; zij kunnen EHBO’ers oproepen.

Toiletten De binnenstad van Amersfoort kent weinig openbare toiletten. Je kunt gebruik maken van de toiletten in een van de vele horecagelegenheden; het is gebruikelijk dat je dit combineert met een consumptie.

Gratis fietsparkeren Tijdens Spoffin zijn twee fietsstallingen geopend: St.-Jorisstraat (bij de Hellestraat) en Kamperbinnenpoort (hoek Langestraat/Muurhuizen). Hier kun je je fiets gratis onder toezicht parkeren. Openingstijden: • vrijdag 27 augustus tot 01.00 uur; • zaterdag 28 augustus tot 02.00 uur; • zondag 29 augustus tot 19.00 uur.

Stadsbus voor ! 1

Parkeren

Op zaterdag 28 augustus koop je in de stadsbussen van Connexxion (lijnen 1 t/m 12) vanuit alle wijken van Amersfoort een retourtje voor slechts ! 1. Je kunt ook gebruik maken van een OV-chipkaart of een strippenkaart. Zie ook www.connexxion.nl.

We vragen bezoekers van Spoffin zo veel mogelijk lopend, met de fiets of per openbaar vervoer naar de Amersfoortse binnenstad te komen. Wil of moet je toch met de auto komen, dan is het goed om te weten dat in de binnenstad parkeren alleen is toegestaan voor bewoners en belanghebbenden of voor kortparkeerders (maximaal 1 uur, tarief ! 2,30). Parkeren in een garage is goedkoper. De parkeergarages Koestraat, Flintplein en Stadhuisplein zijn 24 uur per dag geopend. Het tarief bedraagt ! 1,50 per 48 minuten. Let op: parkeergarage Beestenmarkt sluit op vrijdag en zaterdag om 21.00 uur en op zondag om 18.00 uur! Uitrijden is 24 uur per dag mogelijk. Het tarief bedraagt hier ! 1,50 per 50 minuten. Zie ook www.parkeerservice.nl en www.q-park.nl.

Laatste treinen vanaf Amersfoort CS • Naar Utrecht CS: vrijdag om 0:30 (intercity) en 0:49 (stoptrein) uur; zaterdag om 0:24 (intercity) en 0:46 (stoptrein) uur. • Naar Barneveld/Lunteren/ Ede: vrijdag en zaterdag om 23:41 en 0:11 uur (stoptrein). • Naar Amsterdam CS: vrijdag om 0:06 (sprinter, stopt niet in Bussum-Zuid) en 0:30 (intercity, via Utrecht CS) uur; zaterdag om 0:06 (sprinter, stopt niet in Bussum-Zuid) en 0:24 (intercity, via Utrecht CS) uur. • Naar Zwolle: vrijdag om 23:43 (stroptrein) en 0:11 (intercity) uur; zaterdag om 23:43 (stoptrein) en 0:08 (intercity) uur. • Naar Apeldoorn/Deventer/ Enschede: vrijdag om 23:37 (intercity) en 0:09 (intercity) uur; zaterdag om 23:37 (intercity) en 0:07 (intercity) uur. Zie ook www.ns.nl.

Voorstellingen

Voorstelling

AL

Aardlek (NL) Anderland

s gratis 30’

-

AL

JV

Jordi L. Vidal (ES/BE) Chrysalis

d gratis 20’

-

AL

BU

Back-Up Theater (NL) Comfortable

s gratis 40’

-

AL

BG

Kevin Brooking & Colm O’Grady (US/IE) Naked Lunch s gratis 30’

-

8+

BT

BOT (NL) BOT

m !10 75’

NL 12+

KW

Kijvende Wijven (NL) Hoge Thee

NL AL EU

EV

Cie l’Eléphant Vert (FR) Le Meilleur Ami de l’Homme

s gratis 35’

-

AL NL LS La Salamandre (FR) Passage

s gratis 60’

-

AL

CI

Cie. I’m (IT) Excess

c gratis 20’

-

AL NL LT

Loutop (CH) Attache

d !10 60’

-

12+ NL

CK

Cie. Kiroul (FR) Les Fautifs - Les Oizeaux se crashent pour mourir s gratis 30’

-

AL NL

Mademoiselle BottleShot (NL) Last Chance Café

s gratis 60’

NL AL

WD

Cie. Willi Dorner (AT) Bodies in Urban Spaces

-

AL NL SH SuperHallo (NL) De Eet-o-theek

WV

Cie. WordtVervolgd (NL) ReWind

t *

AL EU BH The band Hotel (NL/INT) In Concert

m gratis 45’

INT AL

CB

Compagnie With Balls (NL) Join The Parade

s gratis 20’

-

AL

MS

The Ministry of Shortcuts (NL) Break it Down

s gratis 50’

NL AL

DD

DaaD (NL) La Cuisine Macabre

s gratis 20’

-

8+

TL

Theater Leela (AT) Show Bizarr!!

s gratis 45’

-

DJ

Dame Jeanne (NL) Dance Little Sister

t !12 70’

NL 12+

TT

Théâtre de la Toupine (FR) Bestiaire Alpin

i gratis continu -

0-6 NL

SW

De Stijle, Want (NL) Hek

s gratis 40’

-

AL

ZA

Ziya Azazi (TR) Dervish in Progress

d gratis 25’

AL

Granhøj Dans (DK) W [Doubleyou] – Undertow

p !10 45’

-

12+ NL

GD

p gratis 60’

45’

MB

t **

i !3

15’

continu NL AL

-

AL

Locaties 1

Lieve Vrouwekerkhof

1

Lieve Vrouwekerkhof

1

Lieve Vrouwekerkhof podium

2

Theater De Lieve Vrouw

3

Paternosterstraat

4

Langestraat (mobiel)

5

Langestraat thv Kortegracht

6

Valkehof (Valkestraat)

7

Langestraat thv Groenmarkt

8

Hof

+ + + + + + +

TT

GD

11 Eemlaan (podium De Kelder)

+

12 Atelier Kleine Koppel 31

*

DD

1

BH

1

GD

2

GD

3

CK DD AL

* -

SW

EV

EV AL

SW

4

DD

AL

AL

AL

5

AL

6

WV

+ +

10 Start route: RCE (Smallepad)

1

SH MB

KW

KW

KW

7

KW

8

LS

10

WD

11

LT

12

BT

Locaties 1

Lieve Vrouwekerkhof

1

Lieve Vrouwekerkhof

1


2


3

Paternosterstraat

4

Langestraat (mobiel)

5

Langestraat thv Kortegracht

6

Valkehof (Valkestraat)

7


8

Hof

8

Hof

8

Hof

9

Armen de Poth

+ + + + + + +

TT

-

+

12 Atelier Kleine Koppel 31

*

BG

DD

CB

BG

JV

CI

MS

CK CB

EV

AL

DD AL

SW

1

ZA GD

3 4

TL AL

AL

5

AL

6

WV KW

KW

KW

7

KW

SW

8

LS DD

TL

BH

DJ

1

Lieve Vrouwekerkhof Lieve Vrouwekerkhof

1

Lieve Vrouwekerkhof

1


2


3

Paternosterstraat

7


8

Hof

8

Hof

9

Armen de Poth


+ + + + + + + + + +

9

DJ

10

WD

11

LT

12

BT

-

1

TT TL

TL

1

MB

1

SH JV

CI

GD

GD

JV

CI

ZA

KW

BU BG

3

KW

7

KW

BU MS

BU BG

1 2

GD CK

KW

MS

8 8 9

DJ WD

8 8

EV

Locaties 1

2

GD

CK

CB

AL

1

BH

JV GD

*

11 Eemlaan (podium De Kelder)

MB CI

+ + + + +


1

SH MS

10

27

.....

SF OO RT M UL TI - AR T S FE ST IV AL AM ER

krtjs.nl

Veel premières tijdens eerste editie Spoffin

Recommend Documents