Van de tropen naar

Van tropen naar woestijn Australië

32

Van de tropen naar...

www.reizen.nl september 2008


33


...de woestijn

34



35

Van de tropen naar de woestijn Australië

In het noorden: de tropen. Het terrein van de zoutwaterkrokodillen, waar in november alle inwoners last krijgen van ‘Mango Madness’. In het midden: woestijn. Kurkdroog en steenrood land, waar aboriginaltradities voorzichtig in ere worden hersteld. De twee gebieden worden met elkaar verbonden door een legendarische trein, The Ghan. Waar wacht je nog op? Go Australia! Tekst: Hans Bouman

‘W

b Fotografie: Martin Kers

ij wonen in een uithoek van de wereld. En vandaag een blije uithoek, mits de Tigers winnen, natuurlijk.’ De geelzwart uitgedoste vriendinnen hebben er allebei zin in. Ze zullen nog een paar uur moeten wachten voor het spektakel losbarst, maar die tijd komen ze wel door met kletsen en zingen. Net als de honderden andere toeschouwers die zich rond het speelveld hebben verzameld en picknicken in Foto’s vorige pagigras. Van huis meegebrachte wallaby stew, of na’s. country fried chicken en patat van een stalletje 32-33: de privé prolangs de zijlijn, met frisdrank. Geen bier, dit vincie van veeboer deel van Australië is geheel alcoholvrij. Om Peter Camm, ten te zorgen dat dit zo blijft, is mijn bagage vanzuiden van Darwin morgen op het vliegveld nog geïnspecteerd is door zijn afmeting door een alco-dog. (2000 km²) en de Vandaag is de grote dag voor de Tiwi Islands. tropische regenval Vandaag wordt de Grand Final gespeeld, het best vanuit een waarbij twee teams van Australian Rules helikopter te verken- Football-spelers beslissen wie de kampioen nen. van de eilandengroep wordt. Voor wie niet 34-35: wandelaars heeft opgelet bij aardrijkskunde: die eilanbij Kata Tjuta oftewel dengroep ligt een halfuurtje vliegen ten Olga Mountains. noorden van Australië en bestaat uit het grotere Melville Island en het kleinere Bathurst Boven: Australiërs Island. De Grote Wedstrijd is in het dorpje zijn gek op het atleti- Nguíu, op Bathurst Island. sche vermogen en de Er wonen zo’n 2500 mensen op Bathurst vechtersmentaliteit Island, maar op de dag van de finale komen van de Tiwi-voetbaler vanuit alle uithoeken van Down Under nog lers. zo’n 2000 tot 3000 op bezoek, wat betekent dat luchtvaartmaatschappijtjes en ferryRechts: waterval bij bedrijfjes overuren draaien. Die ene dag, in Katherine Gorge, in april, aan het eind van het regenseizoen, is de Nitmiluk National drukste van het hele jaar, op deze eilanden. Park. En de vrolijkste.

36


Om een graantje te kunnen meepikken van die enorme bezoekersstroom is vandaag het Art Centre geopend, waar je aboriginalkunst kunt kopen. Tegen forse prijzen, want het is ook de Tiwi-eilanders niet ontgaan dat het schilderwerk van de oorspronkelijke Australiërs internationaal zeer in de mode is. Schoffelen, smijten, raggen

Dat de Grand Final niet alleen op de eilanden een gebeurtenis van formaat is, maar ook in de rest van Australië op veel belangstelling kan rekenen, blijkt uit het grote aantal televisieploegen dat vandaag op het eiland rondzwerft. Ook tijdens mijn eigen vlucht vanochtend, van Darwin naar Nguíu, maakten zes van de acht passagiers deel uit van tv-teams. Volgens de stewardess zijn blanke Australiërs gek op het atletisch vermogen en de over-mijn-lijk-mentaliteit van de Tiwi-voetballers. Als de wedstrijd eindelijk begint, snap ik waarom. Deze jongens hebben de boodschap van wijlen De Generaal goed begrepen! Dus rennen, trappen, schoffelen, smijten en raggen ze dat het een aard heeft. Vanaf de kant worden de twee teams hartstochtelijk aangemoedigd om er nog een schepje bovenop te doen. Aardig detail is dat één van de spelers een blanke Australiër is. Hij is een dapper man, maar niet een van de sterren. Misschien mag hij meedoen omdat de bal van hem is. In de rust is het duidelijk dat de Magpies (Muluwurri in de aboriginaltaal) voor staan. Het scorebord meldt: 8-2-50 terwijl de Tigers (oftewel de Imalu) 4-1-25 hebben. Ik heb geen idee waar de cijfertjes voor staan, want qua e www.reizen.nl september 2008

37


Op reportage: Hans Bouman ‘Goed vasthouden mate, want d’r zitten een paar fikse bumps in de dirt road!’ Peter Camm is een onvervalste Australische cowboy, met dit verschil dat de 33.000 koeien van Labelle Station zijn persoonlijke eigendom zijn, net als het 200.000 hectare metende complex zelf. Maar al is hij dan grootgrondbezitter, Peter blijft een superboer. Lekker met zijn jeep door diepe, met water gevulde gaten jakkeren en af en toe grijnzend achterom kijken of de back seat passenger al achterover in de modder is gelazerd, dat vindt-ie het echte werk. Ja, we hadden lol, Peter en ik, dat kunt u wel aan onze gezichten aflezen. Maar goed, toen hadden we die toesnellende zoutwaterkrokodil ook nog niet gezien.’

‘Binnen de kortste keren komen we complete schoolklassen tegen. Ze kunnen hier naar hartenlust zwemmen, want alle cascades van Litchfield zijn vrij van krokodillen. Nou ja, bijna alle.’ kennis van Australian Rules Football scoor ik persoonlijk 0-0-00. Na de rust wordt de veldslag voortgezet en aan het eind van de rit, als alle spelers uitgeput ter aarde zijgen, het publiek het veld bestormt en het country fried chicken-stalletje zijn laatste kippenpoot heeft verkocht, staat er voor de Magpies 25-6-156 op het scorebord. De Tigers moeten het doen met 12-4-76, wat me een prima geboortedatum lijkt, maar als footballscore niet geweldig schijnt te zijn. Na een uurtje is bijna alle publiek richting de airstrip of de ferryhaven vertrokken. Alleen de locals blijven achter, in vredig feestvermaak, want ook na de wedBoven: een beetje strijd van het jaar wordt op de Tiwi Eilanden niet Australiër mag graag gedronken. een douche nemen onder een waterval, zoals hier in Lichtfield National Park.

38

Pas op voor road trains!

Nadat ik de volgende dag in Darwin bij het ontbijt een gloedvol wedstrijdverslag heb gelezen, ontmoet ik in de foyer van ons hotel Alan, met wie ik een paar dagen het tropische noorden van Australië ga verkennen. Alan heeft een stoere Toyota Landcruiser met een luchtinlaat die van de motor naar het dak loopt: een


snorkel. ‘Op die manier kunnen we door het water rijden’, legt hij uit. ‘Desnoods tot bovenaan de voorruit. Tenminste, als we de zijraampjes dicht laten, ha!’ Alan is een Australiër zoals je je een Australiër voorstelt: korte broek, baard, hoed, zonnebril en ongelooflijk laid back. Hij heeft in zijn leven zo’n beetje alles gedaan: visser, arbeider, chauffeur, boer, gids, regelneef, weggetjesweter, zakenman, you name it. ‘Darwin mag dan een geïsoleerde ligging hebben, de bevolking neemt nog altijd toe’, vertelt hij, terwijl we op weg gaan. ‘Er zijn hier veel militairen en douaniers nodig om te voorkomen dat Indonesische vissers illegaal komen vissen en bovendien hebben we nogal wat grondstoffen. Veel oude metaalmijnen worden opnieuw geopend omdat de grondstoffenprijzen zo zijn gestegen. De grond rondom mijn huis is in vier jaar tijd in waarde verdubbeld en dat gaat nog steeds door. Nee, ik ben hier nog niet weg’, grinnikt hij. Rechts van de weg zie ik de airstrips liggen die de Australische luchtmacht tijdens de Tweede Wereldoorlog gebruikte. ‘We waren toen echt als de dood voor een Japanse invasie’, weet Alan. Verderop wordt de omgeving vrediger en zien we mangobomen, speargrass en termietenheuvels. Af en toe komen we road trains tegen: vrachtwagencombinaties met wel drie of meer aanhangwagens, een belangrijke vorm van goederentransport in Australië. ‘Een vriend van me is road train-chauffeur’, vertelt Alan. ‘Hij rijdt in 36 uur van Darwin in het noorden naar Adelaide in het zuiden. Drieduizend kilometer in één ruk. Het levert hem 1500 dollar op. Na zo’n rit slaapt hij een nacht en dan gaat hij weer terug. In het

Northern Territory is er geen wet die de rijtijden regelt. In de rest van het land wel, maar daar sjoemelen ze met het logboek. De meeste road train-chauffeurs slikken amfetamine. Wees maar een beetje voorzichtig als je er eentje aan ziet komen.’ Hij grinnikt opnieuw.

niet alleen keihard en absoluut waterdicht, maar staat ook altijd in noord-zuid richting, zodat de heuvel zo min mogelijk zon vangt. Australische termieten zijn wandelende kompassen. ‘Termietenheuvels zijn woningen met een perfecte klimaatcontrole’, legt Alan uit. ‘Ik ben er jaloers op, Mango Madness echt waar.’ Hij begint te vertellen over Hector. Nee, dat We rijden door Litchfield National Park, het minder is niet zijn hond, maar een Australische benaming voor bekende zusje van Kakadu National Park, dat wat de drukkende, hemeltergend vochtige hitte, zoals die oostelijker ligt en dat door de geweldige regenval van in het noorden heerst aan het eind van het droge seide laatste weken vrijwel ontoegankelijk is geworden. zoen, in de maand november. Er hangt dan wekenlang ‘Global warming’, moppert Alan. ‘In het noorden hebben een zware bewolking over het land, waarin de bliksem we teveel regen, terwijl ze in het zuiden juist te weinig flitst, maar waaruit geen spat regen valt. hebben.’ Litchfield Park bestaat voor een groot deel uit ‘Met Hector komt de Mango Madness. Die wordt zo de spectaculaire Table Top Range, een zandsteenplagenoemd omdat het dan ook de oogsttijd van de manteau waarin zich een aantal reusachtige watervallen go’s is. De mensen worden troppo: compleet gestoord bevindt. door de vochtige hitte die slapen ’s nachts vrijwel ‘In de cascades kun je lekker zwemmen’, zegt Alan. Aan onmogelijk maakt. Ook ik slaap dan beroerd, mezelf mijn glazige blik ziet hij dat de term cascade enige voortdurend besproeiend met een plantenspuit, wat toelichting behoeft. ‘Cascades zijn van die trapsgewijs nauwelijks helpt.’ aflopende watervallen, bijna horizontaal.’ Als we het park verder binnenrijden en de auto uitgaan, zie ik al Kom, dan drinken we wat snel wat hij bedoelt. Cascade Falls, Wangi Falls, Tjaeta- Labelle Station moet een van de grootste cattle stations ba Falls… ruig stromend water genoeg hier. Binnen de van noordelijk Australië zijn. Dit is geen boerderij, Deze maand kortste keren komen we complete schoolklassen tegen. geen landgoed, dit is een privé-provincie! Dat is niet op Ze kunnen hier naar hartenlust zwemmen, want alle www.reizen.nl eens overdreven want Labelle heeft een totale oppercascades van Litchfield zijn vrij van krokodillen. Alan: vlakte van 200.000 hectare, oftewel 2000 km², terwijl extra Australië in‘Nou ja, bijna alle.’ mijn ‘eigen’ provincie (Utrecht) slechts 1449 km² meet. formatie, waaronder Als we verder rijden komen we langs de Magnetic filmpjes over o.m. Wat doe je als je eigenaar bent van zo’n geweldige lap Termite Mounds: soms wel twee meter hoge heuvels, grond? Vleeskoeien te grazen nemen, maar zelfs als de Tiwi eilanden, die door termieten worden gebouwd uit gras, aarde, dat er 33.000 zijn, dan hou je nog een hoop ruimte helikoptervissen en uitwerpselen en hun eigen spuug. Het eindresultaat is over voor wat anders. Dus organiseert eigenaar en e Uluru (Ayers Rock). www.reizen.nl september 2008

39


3&*;&/.*/*

2 6 * ;

In een komische film uit 1994 rijden Mitzi, Felicia en Bernadette (twee travestieten en een transseksueel) met een roze bus van Sydney dwars door het binnenland naar Alice Springs. De film won een Oscar voor de kostuums die in de roodwoeste outback van Australië extra opvielen. Wat wij willen weten: Wat was de naam van de bus? Weet u het? Ga naar www. reizen.nl en maak kans op een Wensbon.

40

superboer Pete Camm wetland cruises, fishing adventures, hunting safari’s en andere enerverende activiteiten die suffe stedelingen van het noordelijk halfrond met hun neus in ‘the Australian way of life’ drukken. Ook ik mag een snuif komen nemen. Pete komt ons stralend tegemoet: stevige vent, padvindershoed en een met modder bespatte broek. En jaloersmakend relaxed. Een man die werkelijk geen greintje talent heeft om zich ergens zorgen over te maken. ‘Kom, dan drinken we wat.’ Achterover hangend in zijn stoel vertelt hij over zijn vleesexporten naar Maleisië, de Filipijnen en Indonesië. En over de ‘virtuele omheiningen’ die hij wil gaan aanleggen, omdat het gras zijn huidige hekwerk ondermijnt. Virtuele omheiningen? Leeft Pete in de wereld van Second Life? Maar nee, dit is geen grapje. Pete legt uit dat zijn koeien binnenkort een plaatje krijgen omgehangen (of in het oor geprikt?) waardoor er een irritant geluidssignaal afgaat als ze een bepaalde lijn overschrijden. Heel Labelle is trouwens zwaar hightech. Dankzij de technologie kan Pete zijn hele provincie met zijn gezin runnen. Zijn enige personeelsleden zijn twee zoons en een dochter. Billabongs en barramundi

Na een overnachting in een van de bungalows op Pete’s terrein, gaan we – fotograaf Martin, gids Alan en ik – de volgende dag met zijn oudste zoon, Garth, een


potje helikoptervissen. Want op Labelle is naast de 4WD de heli hét transportmiddel. Het bedrijf heeft er twee: een tweezitter en een vierzitter. Normaal heb ik in een helikopter altijd een beetje last van hoogtevrees, maar hier niet, misschien omdat we maar een meter of twintig, dertig boven de grond vliegen. Garth wijst op meterslange krokodillen, die zich ophouden in de billabongs: meertjes die in de regentijd in open verbinding staan met rivieren, en in dit geval ook met de zee. De helivlucht blijkt een ware biologieles met Garth als onstuitbaar enthousiast docent. We zien wallabies, ijsvogels, reigers, zilverreigers, zeearenden, wilde eenden, corella’s, galahs en nog een hele hoop ander gedierte dat ik niet in mijn Prismawoordenboek kan terugvinden, zoals de rufus night heron, een rode vogel met grijze buik die volgens Garth a ‘hopeless flyer’ is. Naast een kreek nabij de zee zet Garth de helikopter aan de grond. Maar niet nadat hij eerst een paar rondjes heeft gevlogen om te kijken of er geen zoutwaterkrokodillen in de buurt zijn. Voor alle zekerheid heeft hij een geweer bij zich. Dan gaan we pogen een paar barramundi aan de haak te slaan, een ‘uitstekende vechtvis’, aldus Garth, die wel 60 kilo zwaar kan worden. Ik doe een paar vertwijfelde pogingen zo’n monster in mijn aas te interesseren, maar besluit al snel dat ik liever een webfilmpje maak van de pogingen van Garth en Alan. Want stel dat ik beet krijg… (meer visserslatijn in den vreemde derhalve op www.reizen.nl).

Aborigine in Eindhoven en Den Bosch

Na twee dagen op Labelle Station, waarin we onder meer een boottocht door de wetlands maken en een spectaculaire hoeveelheid vlees wegbarbecueën, rijden we terug naar Darwin, nemen we afscheid van Alan stappen we op de wereldberoemde Ghan-trein (zie kader voglende pagina’s). En zo bevinden we ons – na een nacht in de trein – ineens niet meer in het tropische noorden, maar in het red hot centre van Australië. Alice Springs heet de stad die als een verstotene in het midden van het continent onder de zon ligt te schroeien. ‘The Alice’, zeggen de bewoners zelf. Veel meer dan in het noorden kom je hier overal plukjes aborigines tegen: ze hangen rond in de parken, op de vluchtheuvels, tegen de muren en kijken lusteloos en verveeld voor zich uit. Iedereen is werkloos. Later komen we een uitzondering tegen: Bob Taylor, die deels Schots bloed door zijn aderen heeft lopen, maar door de regering niettemin als een aborigine werd beschouwd. Hij behoorde tot de zogeheten stolen generation: de generatie aboriginalkinderen die door de autoriteiten uit hun gezin werden gehaald en in kostscholen werden geplaatst. ‘Dat gebeurde destijds met goede bedoelingen, omdat men ervan overtuigd was dat wij alleen op die manier een goede opleiding konden krijgen en een kans hadden in de maatschappij. Bij mij heeft het inderdaad zo gewerkt, maar je kunt je voorstellen wat voor een drama het voor veel ouders

‘Ayers Rock ligt in het red hot centre van Australië. Fout: dat ding heet Uluru, léér dat nou!’ en kinderen was: op een dag staat er een man voor de deur die je komt ophalen, of je wilt of niet…’ Bob werkte tijdens zijn ‘gestolen jeugd’ veel in keukens en bracht het uiteindelijk tot chef. In de jaren negentig werkte hij in restaurants Eindhoven en Den Bosch. Hij heeft een vriendin die van Maori-af komst is, de Polynesiërs die Nieuw-Zeeland bewoonden toen de blanken daar aankwamen. De verhalen van beiden volken vertonen veel overeenkomsten, en die zijn zelden vrolijk.

Links: Uluru vanaf de Viewing Area. Wie bij zonsopgang of -ondergang elke tien minuten een foto neemt van de monoliet, ziet hoe de kleur van oranje naar stemmig rood (of andersom) verschiet.

Beroemdste steen ter wereld

Nadat we de historische plekken van Alice Springs Midden: schaduwplekhebben bekeken – het telegraafstation bijvoorbeeld, ken zijn geliefd op stopplekken in Austawaarmee het stadje ooit begon – en natuurlijk hebben gepicknickt bij de befaamde rotskloof Simpson’s Gap, liës red hot centre. nemen we de korte vlucht naar Ayers Rock Airport, vanwaar we met de auto zoeven in de richting van die Boven: Simpson’s gigantische rode monoliet die het symbool van Austra- Gap, iets buiten Alice lië is geworden, en waarvan de aanblik nooit verveelt. Springs. Onderweg ontmoeten we twee Aussie-gezinnen die e www.reizen.nl september 2008

41


De legendarische Ghan Naar het rode hart van Australië, een afstand van 1420 km. The Ghan, een van de beroemdste treinen ter wereld, rijdt in 18 uur van Darwin naar Alice Springs. Treinfeiten The Ghan is een van de beroemdste treinen ter wereld. Hij dankt zijn naam aan de legendarische kamelendrijvers, die in de 19de eeuw met hun karavanen het gortdroge en gruwelijk hete Australische binnenland hielpen ontsluiten. Deze lieden waren naar verluidt vooral afkomstig uit Afghanistan en werden dus Afghans – kortweg Ghans – genoemd. Hoewel de eerste spoorlijnen vanuit Adelaide naar het binnenland al uit halverwege de 19de eeuw stammen, kwam de lijn naar Alice Springs pas in 1980 (!) gereed. Nog later, in 2004, werd The Ghan doorgetrokken naar Darwin. Sindsdien is er sprake van één aansluitende noord-zuidverbinding, die maar liefst 2979 kilometer lang is. De totale reis duurt tweeënhalve dag. Nog wat feiten: de trein is 700 meter lang, bestaat uit 28 rijtuigen en wordt getrokken door twee locomotieven).

Coupé with a view Kijk, dit is luxe: een tweepersoonscompartiment voor jezelf! Dat betekent een riante bank om lekker breeduit op te gaan zitten (’s nachts simpel om te klappen tot bed) en vooral ook: a room with a view. Plus mijn eigen toilet-douche-combinatie, ook niet gek. The Ghan is een vervoermiddel dat je voor je plezier neemt, dus dat de trein meestal slechts zestig kilometer per uur rijdt is alleen maar fijn: dan zie je nog eens wat. Vrolijk meehoppende kangoeroes of wallabies bijvoorbeeld, al blijven die meestal wel op een paar honderd meter afstand. Wie zoals wij de trein van noord naar zuid neemt, krijgt op de middag van de eerste dag de gelegenheid bij het station Katherine een helikoptervlucht te maken over de Katherine Gorge: een bescheiden variant van de Grand Canyon.

42


De trein beschikt onder meer over restauratiewagens en een lounge, waar je ’s avonds (of ’s middags, Australiërs zijn niet kinderachtig) een biertje kunt drinken. Alle compartimenten van The Ghan zijn voorzien van een intercom, waardoor regelmatig informatie klinkt over de reis.

Red, Gold & Platinum Een van de aardige dingen aan het reizen per trein is natuurlijk dat je uitgebreid de gelegenheid krijgt kennis te maken met je medepassagiers. Dat gebeurt tijdens het eten, als je aan een van de 4-persoonstafeltjes zit, en natuurlijk in de lounge. Ghan-reizigers zijn meestal in de vijftig-plus leeftijdscategorie. Overigens kent The Ghan drie klassen. Het hierboven beschrevene geldt voor de Gold Service. Er is ook een – goedkopere – Red Service. Daarbij heb je de keuze uit (wat eenvoudiger uitgevoerde) privé-compartimenten of slaapstoelen. Wil je er echt iets bijzonders van maken, dan kan dat in de Platinum Service, waar de compartimenten nog tweemaal zo groot zijn als bij Gold Service en je ook over een badzaal en room service beschikt. The Ghan is een echte once in a lifetime experience, en dankzij het serviceniveau natuurlijk niet echt goedkoop. Prijzen variëren van ca. € 190 (Darwin-Alice Springs of v.v., Red Service, slaapstoel) tot ca. € 1050 (Darwin-Adelaide of v.v., Gold Service). De tarieven van de Platinum Service zijn op het moment van schrijven nog niet bekend. Info: www.incento.nl.

Meer Ghan-sfeer proeven? Bekijk de filmpjes op www.reizen.nl.

e www.reizen.nl september 2008

43

De thorny devil, een 10 centimeter lang, stekelig draakje, is welbeschouwd nogal verlegen.

44

het verstandige besluit hebben genomen om een jaar lang door hun land te gaan trekken: de familie Martins (vader, moeder & vier zoons) en de familie Glazebrook (vader, moeder & drie dochters). Ze zijn elkaar onderweg tegengekomen en hebben besloten een tijdje met elkaar op te trekken. ‘De kids kunnen het goed met elkaar vinden.’ De rit naar Ayers Rock – fout: dat ding heet Uluru, léér dat nou! – benutten we tevens om nu eindelijk eens kennis te maken met die kleine reptielen die we tot nu toe alleen van foto’s kenden: de thorny devils. Er staat er eentje op het omslag van onze Lonely Planet Northern Territory & Central Australia en als je die ziet denk je dat het een soort wreedaardige draken zijn. In werkelijkheid gaat het om tien centimeter grote, vaak nogal verlegen beestjes, die alleen hun uiterlijk een beetje tegen hebben: overal punten en schubben! We rijden verder. Tussen het spinifexgras doemt de beroemdste steen ter wereld op. Natuurlijk gaan we hem op ons gemak bij zonsondergang bekijken, als hij in een halfuur tijd als een gigantische toverbal voortdurend van tint verschiet en meer kleuren rood


produceert dan een kunstschilder bij elkaar kan mengen. Maar eerst rijden we naar Kata Tjuta, de wonderlijke reeks stenen molshopen die wij beter kennen onder de naam Olga Mountains. Beide natuurwonderen zijn heilige plaatsen voor de aborigines en we zijn van tevoren – via een dvd – uitvoerig geïnstrueerd over wat we wel en niet mogen in dit gebied. De tijd dat blanken met de oorspronkelijke Australiërs en hun heiligdommen konden doen wat ze wilden, ligt achter ons. Dat zien we ook als we weer terugkeren naar Uluru. Hoewel het niet officieel is verboden en er nog altijd een touw hangt voor wie het niet kan laten, worden we via bordjes verzocht de reuzensteen niet te beklimmen. Uit respect. Dus zoeken we een plaats bij de Sunset Viewing Area, maken het ons gemakkelijk en zien geduldig toe hoe het begrip rood een nieuwe dimensie krijgt. b Praktische informatie op pagina 46


45

Australie Praktisch een mooie, visuele tegenhanger, € 35. b ANWB REIZEN Wereldreisgids Australië (2008), € 24. Meer dan 500 pagina’s waarvan slechts 50 over ‘het midden’ maar daarop staat erg overzichtelijk alles wat we willen weten.

Boeken Op Tegenvoeters van Bill Bryson valt het een en ander af te dingen, maar het blijft amusant en onderhoudend Australië door Oom Bills ogen te zien (uitg. Eldorado, € 12,50). Beter (en minder plat) dan je op basis van titel en omslag zou verwachten is Boemerangs en bromvliegen van Jan Ligthart (uitg. Bzztoh, € 16,50). Kijk voor een roman eens naar het werk van Peter Carey of Tim Winton. Bijvoorbeeld Carey’s met de Booker Prize bekroonde Het ware verhaal van de Kelly-bende over volksheld/bandiet Ned Kelly (uitg. Pandora, bij www.Bol.com tweedehands te koop voor € 4,50).

Geld A$ 1 = € 0,55. Het prijspeil in Australië ligt iets onder dat van Nederland.

Georganiseerde reizen

Hoe kom je er?

Accommodatie

Qantas (www.quantas.com) vliegt dagelijks van Amsterdam via Londen naar Darwin. Vliegtijd ca. 20 uur. Prijzen v.a. € 1500 (Amsterdam-Londen wordt verzorgd door British Airways). Via een wat langere weg (o.m. met extra overstap in Brisbane of Sydney, waarbij je de laatste traject met Qantas vliegt) vliegen ook KLM/Air France, JAL, Cathay Pacific en Singapore Airlines naar Darwin.

Australië kent veel soorten accommodatie, van budget (in Darwin: v.a. € 30 per kamer) tot luxe. Alleen in Uluru-Kata Tjuta National Park is de keuze beperkt. Wij overnachtten in Darwin in de Saville Park Suites, direct aan de boulevard met uitzicht op zee; 2-pk v.a. € 100, www.savillesuites.com.au. In Labelle Station zijn eenvoudige (maar van goed sanitair en een eigen keuken voorziene) bungalows, www.labelleadventures.com.au. In Uluru-Kata Tjuta ben je aangewezen op één van de vijf hotels van het Ayers Rock Resort. Het goedkoopst is de Outback Pioneer Lounge, met budgetkamers zonder eigen badkamer v.a. € 45 p.p. Wij sliepen in het middenklassehotel The Lost Camel, prijzen v.a. € 75 p.p. Naast de hotels kent dit resort ook een kampeerterrein, www.ayersrockresort.com.au.

Vervoer ter plaatse Tiwi Travel (www.tiwitravel.com.au) vliegt tussen Darwin en de Tiwi-eilanden (30 min). Retour € 100. Per boot kan ook, met Tiwi Islands Ferry (2 uur), retour € 60, www. seacat.com.au. Een rit met The Ghan is een memorabele ervaring (zie kader). Bij een strak reisschema kan een binnenlandse vlucht een optie zijn. Wij vlogen van Alice Springs naar Ayers Rock, retour v.a. € 160, www.qantas.com. En een (huur)auto is in Australië uiteraard onontbeerlijk. Holiday Auto’s biedt de laagste prijsgarantie (en 10% extra korting voor abonnees van REIZEN Magazine, zie www.reizen.nl). Prijsvoorbeeld: Opel Corsa 7 dagen v.a. € 205).

46


Reisgidsen b Lonely Planet Northern Territory & Central Australia, € 20. Compact, compleet, vrij actueel (2006) en Engelstalig. b De Capitoolgids Australië (uit 2003) is

Kuoni heeft o.m. de 13-daagse individuele autorondreis ‘Heart of Australia’ in het pakket, met o.m. Darwin, Litchfield, Ayers Rock en Olga Mountains. Prijsindicatie voor oktober: v.a. € 1738, www.kuoni.nl. Barron Travel heeft de 9-daagse ‘Uitbreiding Northern Territory’, dat je kunt combineren met een ander programmaonderdeel, v.a. € 1445. Ook dit is www.barrontravel.nl. Beide reizen: exclusief intercontinentale vliegreis en autohuur,

Informatie en internet b www.travelnt.com Site van Tourism Northern Territories, prima uitgangspunt voor verder verkenningen. b www.australia.com Site van Tourism Australia. Je kunt er gebruik maken van de ‘Oz Planner’, een handig online planningsinstrument voor je trip naar Australië. b www.outbackprivatetours.com.au Website van locale touroperator in Alice Springs, met een reeks aan programma’s om dit deel van Australië te leren kennen. b www.kingscreekstation.com.au Kings Creek Station is een vee- en kamelenboerderij, die niet alleen overnachtingsmogelijkheden in de bush biedt, maar ook kameelsafari’s en andere outdoor-avonturen. Hun smakelijke en cholesterolarme camel burger moet je geproefd hebben!

Van de tropen naar

Recommend Documents