VAKANTIE ALASKA JULI 2002

VAKANTIE ALASKA JULI 2002 __________________________________________________________________________________________ INTRODUCTIE We gaan naar Alaska. Al jaren waren we dit van plan. Gestimuleerd door het enthousiasme van de Amerikaanse vriendin van Michiel en de unieke gelegenheid van mijn deeltijd (50%) bij Transavia. Nu kunnen we eindelijk in het hoogseizoen, de zomermaanden, daar naar toe. Alaska is alleen in de warme maanden te bereizen. De passen zijn ´s winters dicht, het is er erg koud en de rivieren zijn bevroren.

Het moet dus nu gebeuren. Wie wil er nou geen Grizzlies de zalmen zien vangen? Eerlijk gezegd, ik niet. Ik dacht dat Alaska veel laagvlaktes had, maar via internet heb ik wat vliegkaarten gedownload waarop de hoogtelijnen te zien zijn. Een geweldig ruig berglandschap. Alleen maar bergen en dalen heb ik gezien!

kunt zelf beslissen of je het wil lezen. We publiceren steeds een aantal foto´s als thumbnail die uit te vergroten zijn. MarieBirgitte heeft dit allemaal ontwikkeld, want ze studeert voor webmaster en dit is haar eerste, onbetaalde project. Kan ze een beetje oefenen, want het is gecompliceerd genoeg om alles een beetje fatsoenlijk te integreren, zeker als je afhankelijk bent van Web-Cafe´s die toch al niet veelvuldig aanwezig zullen zijn. Misschien vinden we er maar één per week. De vlucht gaat vanuit Amsterdam met de KLM naar Vancouver, we blijven daar een paar dagen (een fijne stad) en als het lukt gaan we met een huurauto naar Whitehorse, dat tegen de Alaskagrens aan ligt. (Webmaster lacht hier in haar vuistje, die grens ligt wel 500 km verder!) Maar een drop-off zal wel niet mogelijk zijn en dus zullen we dit stukje moeten vliegen. Hoe dan ook zullen we overstappen op onze huurcamper en begint de 4-weekse reis. Dat is dan na 8 juli te lezen. Tot ziens.

Ja. wat weet ik eigelijk van Alaska. Gekocht van de Russen, Eskimo´s, Alaska pijplijn, olieramp met de Valdez, Anchorage, vliegreis vanuit Amsterdam via de kortste route over de pool, Noorderlicht, dat was het zoń beetje. Nu we de voorbereidingen treffen met The Mile Post, de Lonely Planet en het boek ALASKA van Michener, voor daar, verdiep je je meer in de ontwikkelingen en de geschiedenis van deze Amerikaanse provincie. De weg vanuit Vancouver naar het noorden staat bol van de Goldrush die zoń 100 jaar geleden op gang kwam en heel veel is nog daaraan gerelateerd. De rest gaan we onderzoeken, rapporteren en krijg je nog te zien en te horen. Uniek om alles op internet te zetten. De eerste keer. Ik schreef toch al reisverslagen voor geïnteresseerden maar nu kan ik ze direct publiceren, hoef geen email´s meer te versturen en je

PDF created with pdfFactory trial version www.pdffactory.com

Ruinerwold, zondag 7 juli 2002 Net als vorig jaar hebben we de boertjes van buten weer uitgezwaaid. We hebben ze nog aangeboden mee te gaan naar Alaska maar dat was te veel voor ze. “We zijn nog nooit echt op vakantie geweest”. De laatste keer gingen ze wel drie dagen naar Terschelling, maar een ontspanning is het niet geweest. Heimwee naar de koetjes!

Op zondagmorgen gaat Nederland op visite bij de ouders dus zijn we bij Wil, de vader van Marie-Birgitte, eerst koffie gaan drinken. De vlucht was pas om 4 uur. Michiel was er ook en heeft ons op het hart gedrukt de zachtkleurige harten snoepjes met de liefdeswoordjes af te zullen geven aan zijn Sheri in Alaska. Een zoethoudertje voor elke gemiste dag. Gelukkig mogen we het aantal zelf bijhouden. Elk vertrek is toch een klein afscheid en de familie reisgek heeft er bovendien moeite mee dat zij niet de vertrekkenden zijn.

tussenstop in Edmonton moet maken) niet. Het is dus goed geregeld voor de KLM-ers maar de achterblijvende passagier moest 1,5 uur wachten op zijn koffers. We hadden stille hoop dat die al in Vancouver waren zodat we wat mobieler waren om in te checken met een volgende vlucht. North-West ging immers ń uur later naar Seattle. Maar zó werkt dat airline shoppen niet. Ik denk altijd aan dat koffer incheck mopje. “Sir! I like to go

Overboekt zegt bij de KLM niet veel maar dit keer pakte het verkeerd uit. Toen wij bij de gate te horen kregen dat er nog drie plaatsen open waren hadden we alle hoop. Maar de plotseling opkomende Teheraanse dame die naar de begrafenis van haar moeder in Vancouver moest en de twee KLMers die zo nodig ook IPB op vakantie moesten maakten het echt overbooked. Zelfs het laatste klapbankje werd weggegeven. Was de cockpit nu maar niet “heavy-crew”. De B767 heeft geen restbunk voor een vlucht van 8 uur en dus heeft de KLM een dubbele bemanning. Zo luxe vliegen wij en Martinair (die ook nog een to Dubai and the luggage to go to Tel Aviv!”.”No, that is not possible”. “But you did it last week?!” ‘Dat was een korte vakantie’ zei Wil toen we daar weer aan de deur stonden. Maar de vakantie was begonen en de wijn smaakte goed. Die nacht spookt het door je hoofd. Ik ga nooit meer IPB…, ik moet nog meer stretches hebben.., als ik niet mee kom na 14 dagen is het niet meer de moeite waard.., ach wat geeft het nou het geld ben ik toch kwijt.., toch maar geboekt met Condor direct naar Whitehorse?.., drie kansen met Martinair morgen.., IPB tickets halen dus bij Interne reisdienst..?


Ruinerwold, maandag 8 juli 2002 Een strak plan werd vannacht uitgedokterd. We gaan op ons gemak naar Schiphol en kijken of we mee kunnen op het Transavia ticket met Martinair naar Canada. Dan de Last Minute, dan NW, snel naar KLM en dan in de spits naar huis. De volgende dag hetzelfde ritueel. Het moet een keer lukken! Dit keer liet ik de accuklem in mijn Vito zitten. De boordcomputer had gisteren heel wat problemen gegeven toen die even spanningsloos was geweest. Ik zag Marie-Birgitte 10 minuten

airmiles terug. De achtcylinder Ford is stil en heeft weer enige nieuwe features. In plaats van de stoel te verschuiven verstel je de voetpedalen en het stuur. Ook buiten de auto kun je het licht en claxon alarm activeren in geval van molest. Edmonton is bekend om zijn shopping Mall´s, de West Edmonton Mall, de biggest on earth. Een grote sporthal, een ijsbaan en een tropisch paradijs, diverse bioscopen inclusief een IMAX zijn geintegreerd. Massaal. Alles indoor voor de strenge Canadeese winters. Genoeg voor dagen shop-plezier? Een goede boekwinkel en computershop waren moeilijk te vinden. Gelukkig heb ik genoeg aan mijn James Michener, “ALASKA” met 1070 pagina´s. Die dag zijn we vroeg gaan slapen in de enige smokey room die in het Ramada Inn nog over was. Maar gelukkig hebben we een time-lag van acht uur voor een early rise. Het was nog donker buiten en vanaf de 12ste verdieping een mooi uitzicht over de verlichte stad en het vlakke landschap.

later zeer zelfverzekerd staan wachten op mij. “Het HV ticket mogen we gebruiken en het is welhaast zeker dat we meekomen.” Vier lege plaatsen bij een charter geeft meer zekerheid en we komen zelfs in Edmontotn uit. Nu kunnen we kijken of we met een huurauto naar Whitehorse kunnen rijden. De sevice aan boord was prima en de vriendelijke alleen reizende oudere man vond dat we maar bij elkaar moesten zitten en ruilde zijn plaats in met de mijne. Ik was nieuwsgierig naar de onboard film “A beautiful mind” over het waar gebeurde verhaal over Johny Nash, een schizofrene genie die de Nobelprijs voor economie had gekregen. A beautiful film! Deze soort films vallen mij niet zo gauw op om daarvoor naar de bioscoop te gaan. We vertokken om 11 uur en kwamen om 12 uur aan. Het bleef licht en het bleef regenen. Edmonton Airport is niet groot en is rommelig zeker nu er verbouwd wordt. Canadair vliegt via Calgary en Vancouver voor C$700 pp retour naar Whitehorse, voor C$ 1400 (C$ 800 drop-off kosten) kunnen we naar Whitehorse rijden exclusief de benzine. We hebben besloten een auto te huren en rijden de komende dagen naar Vancouver. Een heel mooie route via de Rockies. Hé Bart! Zo komen we dus toch weer in Kamsloop en verdienen enige


Edmonton, dinsdag 9 juli 2002 De TV weatherforcast for today. Nice en sunny in the West, fire smoke in the East. Whitehorse 21 graden, ideaal voor de mosquito´s to hatch. Een nieuw soort wordt verwacht die bijtlustiger is. In Winnipeg al een overlast. Waarom toch al die adverts over antimuggen spul op de TV? De ochtendkrant vermeldt bovendien dat oudere piloten met anti-Alzheimer medicijnen beter geheugen hebben en zich hun simulator training van een maand geleden beter kunnen herinneren. Na de slaappil, de Melatoninepil, de caffeinepil, nu de ALZpil voor vliegend personeel.

indruk van hoge rotspartijen en moerassige vlaktes met dennenbomen in de valleien. De entree is overweldigend. Dat we hier kwamen om er alleen maar doorheen te rijden betreuren we nu. Alaska is nog onstuimiger maar dit is goed genoeg. Plotseling een file? Een Elk langs de weg veroorzaakte een commotie. Mensen stappen uit en staan een paar meter voor die koe die zo hoog is als een woonkamer en daarboven steken de horens nog eens bovenuit. Toch wel een tam beest maar ook onze koeien zijn onberekenbaar. In Jasper hebben we even een rondje gereden. Te toeristisch. Met dit tempo komen we niet op tijd in Vancouver. We stoppen te vaak voor een mooi uitzicht en een kleine wandeling.

We zijn niet door het centrum gereden en hebben geen idee van de stad gekregen. Voor de volgende keer. Ook de computershops Stapels en Futureshop hebben ons niet kunnen helpen aan een GPS navigatie pakket van Microsoft Streetplanner de Luxe. Het zijn wel geweldig grote winkels maar niet zo gespecialiseerd als CompUSA in deUS. Hide ´m up, yahoo. De lanen in, de lanen uit richting Jasper NP. Prachtig weer, blauwe lucht, oneindig zicht, heerlijke muziek. De eerste 50 km werd geflankeerd door golfcourses. Land genoeg. Op de kaart staan meertjes getekend maar de schaal bedriegt. Een paar uur later zien we de eerste bergen van de Rockies en de entree van Jasper NP. Direct een geweldige


Blue River, woensdag 10 juli 2002 Een heldere nacht, koel, geen muggen, slappe koffie en een dikke vette dieselwalm spugende vrachtauto voor de deur. Good morning. De route liep langs de Thomson River met het dal geflankeerd door hoge zwaarbegroeide hellingen, een snel stromende rivier goed voor Rafting, een spoorlijn en de snelweg. Niet druk op dit vroege uur en met de rijkunsten van MB binnen 3 uur in een steeds maar zuidelijke richting in Kamloops. Het eerste gedeelte was nog onderdeel van het Wells Gray Provincial Park, nog onbewoond en untouched. Maar alras verandert dat. De hellingen werden kaal, het dal wijder en meer bewoond, meer landbouw en een rommelige industrie. Vooral Ginseng wordt hier verbouwd. Het heeft hoge temperaturen nodig zodat het onder zwart gaas geteeld wordt. De gebieden zijn aaneengesloten en vormen zwarte stroken tegen de hellingen. En wij maar denken dat Ginseng „ die tolle Knollen“ alleen maar in China geteeld worden. De bedrijven hier hebben zelfs Chinese namen!

Mijn GPS kreeg wat nukken maar deed het overigens met de gefotografeerde kaarten uitstekend. Maar plotseling zaten we in Mexico en hij was er niet van af te brengen. Door de hoge bergen was de satelliet ontvangst slecht. Maar dat bleek een start-up probleem te zijn. De eerste satelliet die zoń ding ontvangt geeft de tijd door en een eigen positie van waaruit het programma een voorspelling maakt van de andere satellieten die in de buurt moeten zijn. Met de drie die hij ontving was Mexico geen slecht alternatief. Pas na een volledige reboot kwam een nauwkeurige plot en veel meer satellieten. Je kunt mooi zien dat kaarten niet echt deugen, zijweggetjes komen soms op heel andere plaatsen uit en je rijdt konstant over de rivier.

Koffie langs de weg moet je letterlijk nemen. Er is weinig berm en de wegrestaurants worden geplaagd door enorme vrachtauto´s die hun motor op de parkeerplaats met geweld op hoge toeren laten draaien. De jongens jakkeren gerust met 110 door het slingerende dal. Het zijn bedreigende monsters als je ze in je achteruitkijkspiegel ziet aankomen.


Creek weer prachtige meertjes met het briefkaart idyllische huis op het enige eilandje. Welke gelukkige heeft hier een optrekje? De bergpas over de Mt Brew is ´s winters dicht en het scheelde maar weinig of wij hadden toentertijd veel moeite gehad in de zware regen met onze camper er over te komen. Zeer hoog, zoń scherpe hellingen, geweldig. Vanaf hier weer puur natuur en dit keer konden we het landschap beter zien. De Rockies zijn hier op zijn hoogst en overal zie je de met permanente sneeuw bedekte toppen in verblindend wit zonlicht. Wintersport in Whistler? Gaat je geld kosten. Het gebied is prachtig en ligt ideaal dicht (150 km) bij Vancouver. De huizen in blokhutstijl liggen in parkachtige gebieden. Toch maar emigreren? Ooit wel eens afgevraagd hoe je ongelijk dikke ronde balken in een sluitend hoekverband kunt leggen? Er is een speciale methode en fabrieksmatig ziet het er prachtig sluitend afgewerkt uit. Onderzoek ik nog, want het blijft me facineren. Kamloops is een belangrijk houtindustriegebied en is de enige grote stad van betekenis in een gebied van 400 km. Enige jaren geleden hebben we in de buurt bij Chase de zalmtrek kunnen bewonderen. Een geweldig natuurverschijnsel, nu nog te vroeg ofschoon dat van gebied tot gebied en soort tot soort verschilt. Van Kamloops uit kun je in twee richtingen naar Vancouver, de saaie snelweg of de langere indrukwekkende route via de hoge passen van Lilleoot en het ski-resort bij Whistler. De langere weg had goede herinneringen en weer hadden we een prachtig vergezicht over het Kamloops Lake, het diepe dal waar de onmetelijk lange treinen doorheen getrokken worden. Van nu af bleef de Thomson River ons volgen. Steeds ontstuimiger en de vele watervalletjes waren een leuke afwisseling. Bij Cache

Dan plotseling de ferries over de zee tussen Vancouver en Vancouver Island richting Nanaimo. Voor herhaling vatbaar! En dan het vergezicht over de skyline van Vancouver. Met die scherpe zon en blauwe lucht daarboven. Bij Capilano gaan we de oude hangbrug over en komen dan direct in het centrum. Maar het blijkt dat we hier niet mogen rondkijken, uit eten in het authentieke Indianen restaurant of naar het IMAX kunnen waar de film over Alaska draait. (en ook de geweldig mooie film in 3D over de Space Shuttle en het ISS) of naar het Richmond museum. Want een ticket naar Whitehorse konden we amper krijgen en „wide open“ betekende morgenmiddag als enige vlucht en 2 keer zo duur. Bij de gratie Gods en met inzet van alle


charme van MB kregen we gelukkig 50% korting en kwamen zo weer op de oorspronkelijke prijs van ca C$700 retour uit. Maar vanuit Edmonton, zelfs met de twee tussenstops was het goedkoper geweest. Dan had het reisplan er anders uitgezien. Maar bij het Delta Vancouver Airport hotel was de prijs als vanouds en het biertje in het rookloze bruine café smaakte als als welleer. Misschien hebben we nog een optie over?


Vancouver, donderdag 11 juli 2002 Het is weer een super stralende dag. We hebben een mooi uitzicht over Vancouver en het vliegveld met de landende jumbo´s, die laagscherend over de Frazer River brug, die precies in het verlengde van de baan ligt, komen aanvliegen. Als we snel zijn kunnen we vandaag nog even naar de stad. Ondanks het spitsuur is het niet druk en waren we in 20 min Downtown. Ook parkeren is in de binnenstad een peulenschil. Even een Amerikaans ontbijt op de hoek bij Robson dicht bij Hastings. Cinnamon cake en café du socks. Slappe bakken hier, zelfs de French roast. Ontbijt aan de straat en toch heel prettig. We hebben nog precies een uur voor een bezoek aan Chapters, de grootste boekwinkel van Canada, voordat we naar de 3D IMAX film over het de International Space Station moeten. Ja... moeten, want in Nederland is het Imax theater in Rotterdam failliet en de film is GEWELDIG. De werkelijkheid is zelfs niet zo mooi, want de cameraposities zijn uniek. Je zweeft echt boven de aarde en hebt het gevoel even astronaut te mogen zijn. Je krijgt inzicht in de technische complexiteit van het ISS. Dat mensen zoiets kunnen maken. Het geluid, de scherpte en het fantastische 3D effect maken het een niet te vergeten belevenis. Terug naar het hotel, koffers inpakken, uitchecken, inleveren, inchecken, instappen en Herz is daar zeer efficient mee. Voordat je de deur van de auto hebt afgesloten wordt er wat getypt, „Mr VanGeldrop?“, en rolt de afrekening uit een portabel printertje en is het „OK!“. We hebben nog even een vitamineshot genomen in de vertrekhal. Een mix van wortelen en Gingo Biloba. „Of wil je liever Wheat Grass Juice?“ De tegenhanger van GO en Buzz en Basiq is hier Jazz. Waarom het ticket dan zo duur moet zijn snap ik niet. Bij het reisbureau

was het ook C$700 en onze korting dus niets bijzonders. En aan boord was het ook niets bijzonders, een blikje tomatensap en een zakje chips. „The way to go?“ Maar het uitzicht was prachtig. De vele eilandjes voor de kust en de final turn over de stad Whitehorse maakte wel weer wat goed. Een klein vliegveldje voor het 25000 man tellende stadje. Het had hier de laatste maanden niet meer geregend. Misschien dan ook geen muskieten, vroegen we de dikke taxichauffeuze die ook erg bang was voor beren? In de kampeerwinkel kon je een soort regenpak van gaas kopen wat volledig over je hoofd uitkomt. En ze hadden ook pepperspray! En je kreeg 10% korting als je een tweede item kocht ook al was het een plastic vorkje en 20% als... Die avond hebben we in een historisch restaurant gegeten, Klondike Rib & Salmon Restaurant. Ikke rode zalm en zij bison-dere lekkere Bison. Als het maar historisch is kun je alles


verkopen. De ramen vuil, met siliconenkit afgesmeerd, een stinkende potkachel, planken vloer. Maar niet roken, nergens en dat was vroeger anders. En als je Frans spreekt kun je hier gewoon terecht. Wel met een beetje oud ordinair accent, zoals vroeger. En er was licht..., en het bleef licht.


Whitehorse, 12 juli 2002 Vandaag krijgen we de camper. Inkopen doen en wegrijden .

Geen tijd voor wat schrijfwerk..

Lange eindeloze wegen. Dit is onze Slumber Queen. Een prima camper die ons zo goed beviel dat we hem later in 2006 in Abbotsford hebben gekocht.

Blokkenhutten opgebouwd uit Pine. Aangezien de zon in de zomer altijd blijft schijnen blijven de bomen de zon gedurende dag en pseudo nacht volgen. De stam raakt daardoor gedraaid. Een oud huis zal ook lange diagonaals verlopende barsten in het hout tonen

Onze eerste campground


Pine Lake Campground, zaterdag 13 juli 2002 (N61.09.08,8W138.33.05,7) En wij maar denken dat het nog wel een keer donker zou worden. We hebben een sterrenboek en een sterrenprogramma meegenomen maar geen ster gezien, ja een. Zoń dikke. Net als in de tropen waar het nooit echt koud wordt, is altijd licht op den duur ook vevelend. „Land of the midnight sun“. Wel leuk voor mijn schoonvader die weinig slaapt en erg laat naar bed gaat. Hij houdt van lange dagen.

meegenomen. Klassieke muziek met Stravinsky vioolconcert nr3, De Peer Gwynt suite en de Notenkraker van Tjaikovsky. Die bandjes worden tot ruis gedraaid. Meer is er hier niet te beluisteren. Als we voor een mooi natuur panorama staan laten we de autodeur open. Zo hebben we een concert met de mooiste openluchtzaal en natuurlijke akoestiek. We kijken inmiddels uit over het Kluanemeer, het grootste in de Yucon.

Ik schrijf mijn dagboek weer op ordinair papier! Alle batterijen zijn leeg, de oplader was toch doorgebrand. Geen zaklamp dus die we hier gelukkig toch niet nodig hebben, geen wereldradio dus, geen (digitale)camera en bovendien maar een paar velletjes papier. Hier in het lege noorden is bijna niets te krijgen. Nog even en ik ben ook zoń derde wereldkind. „Mr?..pen? pen, pen!“. Ook zijn we nu buiten bereik van Rescue 911 stond op een bord te lezen. Gelukkig houdt ik van improviseren en heb ik van thuisuit wat draden, schroevendraaiers en plakband meegenomen. De draad was lang genoeg voor een aansluting naar de cabineaccu. Eventueel kun je NiMH batterijen even een stootlading geven en de computer gebruikt precies 12 a 19 volt gelijkstroom dus die zou er ook op kunnen werken.

Er wordt hard gewerkt aan de Alaska highway. Soms worden er volledig nieuwe wegen parallel bij aangelegd. De oude wegen zijn aan verbetering toe. Overal steenslag, slechte boorden. De Alaska highway is de enige verbindig met het zuiden. Vijftig jaar geleden nog een zeer slechte weg. Nu een tamelijk goede 2 baans. Maar opschieten kun je niet met al die „Improvements“.

We gaan vandaag maar een kort stukje rijden richting Haines Junction.. Het is weer stralend, fris en zonnig, helder en stil. De buren op zoń 40 meter afstand hebben al ingepakt.Voor onderweg hebben we wat muziekcasettes van thuisuit



Cogdon Creek Campground,zondag 14 juli 2002 Een prachtige plek maar een eind verderop aan het water sta je nog mooier. Op den duur stonden we alleen. De grijze gekuifde vogels die beslist niet schuw zijn, zoeken nog naar wat eet restanten. Ze eten de kaas van je brood als je niet uitkijkt. Een

paar kraaien schreeuwen om een korst brood hoog in een dennenboom. Nog even en ik kan wel thuis blijven. Dan wordt het weer doodstil. De reis gaat verder langs de oevers van het Kluane Lake. Verder

naar het Noorden, maar eerst willen we een ontbijt aan de waterkant met mooi uitzicht. Mid Sommernacht van Grieg waait over het blauwe gladde meer. De omgeving doet ons aan Mexico denken, haast identiek maar niet zo heet en geen schelpen. Het

water is te koud voor een duik.Dit keer zouden we maar 110 km rijden naar Lake Creek campground. Maar het kostte bijna 3 uur vanwege de vele wegverbeteringen en de slechte asfalt conditie. Ook voor koffie met een adembenemend uitzicht moet je tijd maken. In het westen de hoogste bergen van Alaska, Mt Sandford, die naar de enige jaren geleden overleden president Trueman is hernoemd, en Mt Kennedy. Enorme bergketens met permanente sneeuw en gletsjers tot in de dalen. Halverwege een klein historisch museum. Zomaar langs de weg in een piepklein dorp. Maar verbazingwekkend goed van kwaliteit. Een 20- tal vitrines met prachtig opgezette dieren uit de omgeving hier van Canada, geven een goed beeld van de verschillen tussen Elk, Moose en Caribou. De van oorsprong Duitse dame die het museum runt heeft het haarfijn uitgelegd, maar eerlijk gezegd weet ik het nu niet meer, maar er is verschil. Net zo als tussen de Grizzly en de Bruine beer. Soms wel duidelijk te zien zoals het verloop van de rug of de snuit die bij de Grizzly een bult respectievelijk een kromming te zien geeft. Een interssante documentaire toonde een jager die na een dagenlange achtervolging van een bull-Elk slechts met een enkel schot uit de pijl en boog hem neerschoot. De pijl doorboorde met gemak de borstkas en perforeerde de long en het hart. Het beest vluchtte weg door het struikgewas met de pijlschacht er nog uit. Elke beweging van de scheermesscherpe punt slice-de de organen nog verder open. Een akelig gezicht zoń groot beest, zo kwetsbaar, zo snel dood. Jagen mag hier buiten de parken, maar tot hoever. En weer kwamen we laat aan op de campground. Gelukkig ¾ leeg. We hadden een mooie plek aan de snelstromende rivier met veel zon. Na een geslaagde B&Q vluchtten we naar binnen. Het begon te onweren en hard te regenen, voor het eerst. Eindelijk tijd voor Mi chener en het dagboek en een keer vroeg naar bed want we zijn totaal ontregeld. Naast de zonnecreme, de anti musquitenpasta dus ook maar zoń airline bril inpakken?


Creek River, maandag 15 juli N61.51.11,6W140.08.52,7 100 km voor Tok

2002,

De hele nacht heeft het geregend en volgende dag was het lekker koel. Maar het kampvuur smeulde nog, zo heet kunnen die droge blokken worden. De rivier die langs onze campsite stroomde was nu iets hoger tussen haar oevers. Tonnen water passeren geruisloos aan ons voorbij. Geen ander transportmiddel doet dit zo softly. Met moeite kom ik aan mijn 40 pagina´s van Michener´s Alaska, zoveel leuks is er te zien en te doen. Jammer, want het is een geweldig boek dat verhaalt over de verste geschiedenis tot heden in gedeeltelijke roman vorm. En niets is leuker dan het ter plekke te lezen. De Aziatische Eskimo´s zijn via Beringia corridor Alaska binnen gekomen. Hoe ze zich orienteerden? Via trial and error? Ook zij keken naar de trekkende dieren die hun pad aangaven. Maar over de kennis van trekvogels hoor ik geen theorieboek melden. Ook niet dat de eilanden in de oceanen een wolkenloze corridore in de laag handende wolken snijden zodat je op verre afstand kunt zien dat daar nog een eiland is. In de toekomst publiceer ik een mooie satellietfoto daarvan op het web.

Als we dat geweten hadden dan waren we gisteren een beetje verder gereden. Een prachtig plekje aan het meertje. Stil zeer stil, akelig stil. Geen wind en een blauwe spiegel op het meertje. Volgende keer. Verderop in Beaver Creek ontmoette we een Nederlander die werkzaam was als Ranger aan het VC aldaar. Kwam oorspronkelijk (1952) uit Wittmarsum (Fr) en is in Beaver Creek geland, ook een uithoek. Is nog nooit in Nederland geweest vanwege zijn alleen maar oorlogsherinneringen als kind. Ik heb hem gerustgesteld, je kunt rustig komen, „The war is over now!“. Voordat we het stadje gingen verlaten nog een aanwijzing. „All those who want no speeding ticket from Beaver Creek Village, please rise your right foot!

Wij rijden of beter gezegd, MB rijdt parallel aan een een enorm dal waarin de Tanana rivier verloopt. In de verte het Tetlin NP en nog verder in het westen de WrangelSt. Elias bergen. De vergezichten veranderen nauwlijks. Een variatie van meertjes, dennenbomen, wat berkenbomen, riviertje en mooie luchten steeds in een andere combinatie. Maar wel heel typisch voor Alaska waar alles voor korte tijd kan groeien en bloeien. De dennenboompjes van een paar meter zijn meer dan 30 jaar oud en zijn slechts een pols dik. De permafrost houdt een spontane groei tegen. In deze zomermaanden heb je geen feeling met de erbarmelijke tijden van de winter. Bevroren voeten, gezicht of teen is hier normaal. Zoek je een hartverwamend drankje, iets extraordinairs wat in de verste verte niet lijkt op een Singapore Sling dat ingeschonken wordt door een oosterse schone, dan moet je ń Sourgh Dough, sorry ń Sourgh Toe Cocktail drinken. Een mannendrank voor Holzhacker Buben. Zoals de tequilla een worm heeft, heeft dit elixer een afgestorven teen onder in het glaasje. Als de nagel nou nog schoon was alla, maar het gruwel drankje is voor weinigen weggelegd. Toch heeft de club eigenaar al 50000 medelijders.

Het wordt zo langzamerhand te langzaam op de wegen. Overal roadblocks, SLOW please. Er wordt enorm aan de weg gewerkt. En heel veel gravel en heel vaak kapotte voorruiten. De Alaska highway krijgt een facelift, gesubsidieerd door Bush. De Alcan zoals hij oorspronkelijk heette werd in de oorlogsjaren in 1942 in 9 maanden aangelegd. Nu een economische ader en plezier voor de toeristen want 80 á 90 % is campertje. Nou ja campertjes, wij hebben een Slumber Queen, een 24 footer. Maar je ziet de een na de andere 40 footer. Met auto er achter, want het ding is niet meer te manouvreren. En ook zij doen de motor niet meer uit bij een sightseeing turnout. Na wat bochten zijn we in bij River Creek blijven camperen. Niet zoń gezellige, maar we kregen wel een voorlichtingsavond


van de ranger. We weten nu alles over de Trumpetee Swans who nerver divorce, diving ducks and nibling ducks and Donald Ducks. De jonge parkwachter die best een goed verhaal had vertelde na het officiele deel nog zijn eigen ervaring over een ski dagje en een bevroren voet. Hij had de hond meegenomen en was verwaald geraakt. Plotselig bleek dat hij zijn voet niet meer voelde en haalde hem uit de schoen om op te warmen. Hij kreeg hem daar nooit meer in en de ellende werd steeds erger. Nog een heleboel leuke anecdotes daarna heeft een georganiseerde zoektocht hem gevonden. Maanden heeft het herstel geduurd. Grote blaren en pijnlijk verband. Bevriezen mag niet nog een keer. Hij studeerd nu politiek in Oregon, daar is het warmer. De Trumpetter Swans gingen niet slapen, wij wel.



Lake Vieuw Campground, dinsdag 16 juli 2002 Op naar Tok, zoń 120 km verderop. Mooie vergezichten maar wel eentonig mooi. Geen Australië waar je in het nietszeggende landschap rijdt. Nee, alsof je in een mooie tuin wandelt, altijd wel iets moois om je heen. Het verbaasd je dat langs zoń eenzame weg toch nog een winkeltje staat dat goed voorzien is en zelfs goede toeristische handelswaar heeft.

De Alaska road doorklieft het landschap. Niets kon het stoppen. Granieten bergen worden weggesneden als cake en de zandduinen gewoon weggeschept. Regelmatig zie je die schuine kanten waarop mensen met stenen hun naam hebben neergelegd. En ook zie je de bewegwijzering met kogelgaten er in. Niet in Canada, wel in de US. Typisch voor hier.

Vandaag in Tok moet het gebeuren. Het moet op HetNet. Maar het bleek een disaster. Een speciaal programaatje dat nodig was om onze data te uploaden mochten we niet op hun computer zetten en de upload gelukte ook niet met de standaard Microsoft FTP program. Wel hebben we als bijlage een pagina kunnen versturen en hebben we de Email kunnen lezen. Vol verwachting klopt ieders hart bleek uit de respons. Volgende kans in Anchorage waar Sheri op ons wacht en die wel een beter cafe weet. Nu gaan we naar het zuiden, richting Valdez. Het landschap veranderd nu in hoge bergen met uitzicht op de Drum Mt en Mt Logan. Een totaal ander landschap. Veel mooier, ruiger met hoge bergen en wilde riviertjes met talloze srtoomversnellingen. Aan het beekje dat langs onze campingplaats in Porcupine CS liep lag nog permafrost. Het water was beslist niet koud maar in de grond lag nog een laag ijs. Goed voor een koel biertje. Wanneer gaan we nu eindelijk eens een verre wandeltocht maken?


Porcupine Campsite, woensdag 17 juli 2002 N 62,72817 W143,87262 De buren zijn volgens ons al een paar dagen weg. Hun motorhome staat er stoffig stil bij. Voordat je op een solitaire hike gaat moet je je intekenen zodat ze je missen en gaan zoeken.. We zitten nu zoń 400 km ten noorden van Valdez, juist ten Noorden van de Wrangler Mountains waar we de komende 200 km met een grote boog om heen zullen rijden. Jammer dat we onze Anchorage krant en koffie al genomen hadden op de met bomen omringde campsite, want na een paar km boven aan de weg hadden we een prachtig uitzicht over de met sneeuw bedekte Mt. Stafford. De 80 km vergelegen blanke top van deze „duin“ tekende zich scherp af tegen de blauwe hemel. Ze zeiden nog zo „weather permitting!“ Vanaf de westelijke hoog gelegen oever een panoramisch beeld van de meanderende Copper River met zijn zandbanken. Dit beeld hebben we nu al zo vaak gezien dat de foto´s op elkaar gaan lijken en je ze niet door elkaar moet schudden. Na een nieuwe koffie met ei en spek dan maar, zouden we volgens de Milepost een Cybercafe tegenkomen. Het eenzame roadhouse werd gerund door een oudere magere langharige tante die ons hartelijk welkom heette. Ze was aardig op de hoogte van computers en toen MB vroeg of we een FTP programaatje op haar computer mochten zetten was ze erg behulpzaam. Ik heb me met Bob bezig gehouden. Deze uit New Jersey komende bewoner vertelde dat hier in de buurt ook Hollanders woonden die regelmatig naar Nederland gingen en mensen van hier meenamen op vakantie. Hij zou dit jaar meegaan maar de oude baas is (op zijn 80ste) pas overleden. Hij werkt 3 maanden per jaar als onderhoudsmonteur aan Röntgen apparatuur. Hij verdient daar net genoeg aan. Debby had overal gewoond. Colorado, zelfs op de Alleoeten en heeft nu samen met haar man

dit roadhouse. Het zijn toch allemaal mensen met een verhaal hier. Erg op zichzelf maar toch zeer vriendelijk en gastvrij. Dat moet ook wel want in de winter is het eenzaam en koud, erg koud, kouder dan onze diepvries. Ze moeten niets hebben van


overheidsbemoeienissen en zo zullen de luchtpatrouilles van de politie als ze goed naar beneden kijken een omheining in de vorm van het „Fuck You“ teken zien. „Any resembalance is just accidental“. Plotseling een vreugdekreet van MB. „It´s gone, het zit er op, het werkt“. „Good girl!“ Bob heeft nog een uur lang met me alle highlights zitten uittekenen op een geimproviseerde kaart. En zijn eerste aanbeveling was al de moeite waard. Die avond zijn we bij Chitina en de fishwheels uitgekomen. Men vist daar met verticale schepnetmolens, die door de waterstroom aangedreven worden, naar Sockeye zalm. Die is nu juist met de paringstrek begonnen. Helaas is het water erg modderig en kun je ze niet zien zwemmen maar volgens de echometingen iets verderop zwemmen er zoń 30000 zalmen per dag langs. De molens werken zelfstandig en de volgende dag liggen er in een bakje zoń 50 a 80 zalmen zich te verweren om niet ter plaatse gevild te worden.

Ik heb nog even een praatje gemaakt met zoń visser. Hij heet Micheal Sullivan (www.ahlc.state.ak.us) en is vanwege zijn afkomst geintersseerd in een Spaanse manier van „fish processing“. Nu maakt hij van zijn fileetjes zalm jerky! Hoe durft- ie! Eén zalm heb ik van deze oneervolle ondergang weten te redden. MB was maar wat trots op deze grote vissersman. Heel anders dan eerder deze dag bij een dorpje halverwege aan de Copper River. Visgerij en een bootje kosten $170 per dag per persoon. Dat wordt een duur zalmpje. De mijne kostte slechts een paar biertjes. De verhuurder vroeg nog wel even of ik meneer Hendersen kende uit Volendam waar hij elk jaar naar toe ging. De Dutch Connection everywhere. Als de rivier niet buiten haar oevers treedt na al die zware onweersbuien, hoeven we ons campertje niet te verhuizen deze nachtdag.


Chitina, donderdag 18 juli 2002 N61.31.42.1W144.24.14.1

De hele nacht heeft het een beetje gewaaid en geregend. Niet om buiten aan het kampvuur te zitten. Overigens was dit geen romatische plek zo bij de visafslag. We moesten Michael nog zijn zalm in natura betalen en met 3 Bud´s (Budweizers, geen lekker sterk Duits biertje maar slappe waterige nog dunner dan Heineken) is ook MB even meegeweest om deze wonderbaarlijke visvangst van nabij te gaan bewonderen. Het was een drukke nacht geweest, hij had er zelfs een King Salmon van 11 kg bij zitten. Wat een knaap. Hoe ze het allemaal invriezen weet ik niet maar hij moet toch regelmatig zijn vracht wegbrengen naar Anchorage waar hij woont. We rijden nu via de Richardson HW naar Valdez en komen via de Chugach Mt´s in Valdez. Een enorm ruig gebied. De bergen worden steeds hoger en we kijken constant naar lange

goedbegroeide bergruggen. De modderige riviertjes dragen enorm veel gletsjer materiaal naar beneden. Soms zie je ze zigzaggend onder de vele bruggetjes onder je doorschieten. Soms lijkt het of de stroming de andere kant opgaat. Onvoorspelbaar kronkelend. Vandaag is het bewolkt en de toppen zijn practisch niet te zien. Voor het eerst zien we de Alaska Pipe line en even verderop kunnen we hem aanraken en fotograferen. Een immens werk in dit lege ruige land. De steunpeilers zijn diep in de grond gedreven en mogen absoluut de warmte van de olie, die zoń 60 graden is als die vanuit het verre noorden (Prudhoe Bay) wordt opgepompt, overdragen. Daarom zijn de zo karakteristieke gasgevulde koelpijpen (HeatPipes) daarbovenop gemonteerd. Zo wordt voorkomen dat de permafrost bodem zou ontdooien en de heleboel onstabiel zou worden. Ook kunnen de zwaar geisoleerde pijpen van zoń meter doorsnede uitzetten en zijwaards glijden. Een eind verderop zien en horen we een pompstation. Er zijn er een tiental over de hele


pijplijn van zoń 1360 km verdeeld. Per station werken constant 2 turbine aangedreven pompen (en een SB pomp) die zoń 200000! liter ruwe olie per min verplaatsen. Een kleine raffinaderij ter plaatse zorgt voor de kerosine. Geweldig wat een werk. Ik sta altijd weer versteld wat mensen kunnen. De pijplijn bestaat nu al weer zoń 26 jaar en is goed voor 26 x 365 x 2.000.000 barrel. En het kan nog meer worden! Hoe hoger hoe kouder werd het en we kwamen oog in oog met de Worthington Gletsjer. Een vies ding van dichtbij maar tussen de diepblauwe spleten zit helder ijs. Pas op voor de Ice- Worm. De gletsjer tong duwt ´s winters enorme hoeveelheden puin het dal in. De taloze keien tonen diepe slijtgroeven. Je kunt naar boven lopen maar het is een smerig modderboel.

Die avond zijn we op aanraden van Bob in het Totem Inn gaan eten. Duur, nog niet eens verse Halibut en MB kreeg slechts een poot van de King Crab. Maar er was wel een echte Amerikaanse sfeer vooral met CNN op de achtergrond. Op aanraden van Bob konden we aan het Rope Lake gaan staan met de camper. Een kleine baai waar wat watervliegtuigjes stonden, zo maar een plekje vanwaar je kon starten. Het is allemaal wel relaxed als je de ruimte hebt hoor.

Via de Thomsonpas met zijn prachtige steile flanken en talloze watervalletjes kwamen we in het kleine havenplaatsje Valdez aan waar slechts 3500 mensen leven. Aan de zuidzijde van de baai zie je tientallen grote olie tanks waar vanuit de tankers in 2 dagen volledig beladen worden. Voor 11 sept kon je daar een rondleiding krijgen. Het museum was de moeite waard. Vooral de historie van Valdez en de Goldrush worden tentoongespreid. Je krijgt ontzag voor de pionieren. Wij rijden even hier over een kant en klaar aangelegd traject maar het heeft wat slachtoffers gemaakt. En dat alles is rond 1900 begonnen. Valdez was toen niets, slechts een blokhut en tot 1945 toen ik geboren werd was het nog niks. Er was een modderige weg door dalen en over diverse gletjers maar...? Er was toen wel een bar die sinds de zware aardbeving van 1964 niet meer gebruikt wordt en nu in het museum staat. De Pinzon Bar waar nu MB aan staat en haar virtuele biertje drinkt.



Valdez Glacier Campground, vrijdag 19 juli 2002 (N61.0817,0W146.12.49,8)

traveller cheques kun je overal betalen totdat ze zelf uit de cash lopen. Een leuke site www.myalaskavacation.com.

Het slechte weer was van korte duur en het veranderde snel. Het laag heeft voor een hoog plaats gemaakt. De zon schijnt krachtig in een helder blauwe lucht. Op het programma staat vandaag ook de kapper voordat ik er als zoń Gold-digger uit ga zien. De campsite is geen aanbeveling. Beter was het plekje bij de

Terug naar Glennallen voert ons langs dezelfde route maar weer was het geweldig mooi. Het is beangstigend hoe de Spruce Bark beetle hele gebieden aantast. Tegen de bergflanken zie je een

watervliegtuigen en zeker niet de masale RV parks midden in de stad. Deze zijn voor mensen die ook nog een boot hebben. De wapen en kampeerspullen handelaar met de grote vis boven zijn winkel had mij aangeboden een Cd-copy te mogen maken van

bruine dode massa aan dennenbomen. De beetle krijgt steeds meer grip omdat de natuurlijke vijand, het vuur, door de mens onderdrukt wordt. De route wordt afgewisseld door de snelstromende beekjes die van alle kanten onder de weg doorstromen en het is verwarrend als je voorspelt welke richting ze op gaan. In het vlakke water soms een beverdam of beter een beverburcht. Op het wegdek een remspoor en een bloedvlek. Weer een dode Moose? Waar zijn de vrachtauto´s? We zien alleen maar wegwerkers en toeristen. Gisteren veel bewolking maar vandaag konden we de uit zee komende onweersbuien vooruit rijden en bleven we goed zicht houden op de Mt Drum die een enorme krater had vanwege een ontploffing van de kegeltop van deze vulkaan net als Mt St Helen 30 jaar geleden.. Richting Glenallen, het werd een latertje maar wel met mooi licht. We strijken neer in een ver van de weg gelegen campsite. Een ideaal plekje zoals zal blijken midden in de „Wilderness“.

alle kaarten van Alaska met GPS ondersteuning. Een geweldige verzameling stafkaarten in 1:25000. Je kut ze ook op je PDA downloaden. Op sommige plaatsen kun je gratis dumpen vooral bij benzinestations maar soms kost het een slordig $7,- Ook met


Tolsona Wilderness Campground, Zaterdag 20 juni 2002 (N61.08.17,0 W146.12.42,8) Een easy day op zoń prachtige campground met alle faciliteiten. Vandaag een beetje rommelen en we hebben we niets te vertellen. Prachtig weer, een beetje zonnen met een kabbelend beekje voor de deur. Nog even wat post ophalen en dat was het. Ook niet slecht. Hiernaast zie je onze bar. Stomend water voor de deur. Geen stookkosten en bijna geen muggen.


Tolsona Campground, Zondag 2002(N61.08.17,0 W146.12.42,8)

21

juni

Misschien lijkt het maar zo, maar de nachten zijn langer, donkerder en kouder geworden en zonder opgeladen cabine battery was het koukleumen, want we hebben geen verwarming. Nog een keer een „wilderness“ ontbijt en dit keer zonder muggen en vliegen. Vandaag gaan we via Anchorage naar Homer in het zuiden van het Kenai Schiereiland.

te zien zoals de honderden interessante watervliegtuigjes op het Lake Hood en bovendien hebben we daar een afspraak met Sheri.

Links van ons de Chugach Mts en de Matanuska met zijn diverse gletsjers en de Matanuska rivier. Het blauwe Taslina Lake met een enorme ijstong erin kunnen we niet bereiken anders dan met een dagenlange hike. Maar het landschap blijft adembenemend vanuit de dome waarop we nu rijden. Gunsight Mt heeft een dip en een gleuf in de rim alsof het een keep van een geweer is. Even verderop de Matanuska GL die al een heel eind is teruggetrokken. Hier kun je via het dal wel naar toe lopen. Als we de ferry vanuit Valdez naar Whittier hadden genomen hadden we deze mooie route moeten missen.

Anchorage ligt aan de Cook Inlet (ja, want Captain Cook is hier ook al geweest vanuit New Zealand in de jaren 1740) en heeft vanwege de vorm een enorm getijden verschil, soms wel 14 m. Een grote modderplaat ligt voor de deur en ik voel me weer thuis met de steltlopers en andere Nederlandse watervogels. Het tegengestelde verkeer is enorm druk. Het ene witte gebakje na het andere. De weekendgangers komen terug. Een keer raden wat ze gedaan hebben..., Vissen! Langs elk bergriviertje tot aan de riviermonding aan toe staan honderden mensen met grote groene lieslaarzen aan in het water te hengelen naar de Sockeye zalm die nu maximaal op trek is. Een paar honderd km verderop het zelfde beeld in de Kenai rivier. Een prachtige snelstromende lichtblauwe rivier met Sockeye voor het opscheppen. Zoń uitbundigheid aan vis kun je niet laten gaan. Het westen van het schiereiland is veel vlakker en ongezelliger. De ruigheid is weg. Homer halen we niet meer en die avond al laat zijn we blijven steken in een kleine CS aan de kust. Nog snel even een kampvuurtje en een drankje.

Net voor Palmer is het gedaan met de rust. Steeds meer mensen wonen in de natuur en steeds meer kleine straatjes lopen van de weg af de bergen in en bij Anchorage weer het vertrouwde gediciplineerde Amerikaanse vierbaansverkeer. Anchorage is ook maar een kleine stad en heeft niet de onstuimige groei zoals Vancouver meegemaakt ondanks dat ze even oud zijn. Twee hoofdstraten en alles haaks op elkaar, maken het zeer overzichtelijk. Maar we komen later nog terug want er is genoeg



Ninilchik, Deep Creek CS. Maandag 22 juli 2002. (N60.02.50,1W151.40.09,1)

Het schijnt dat de hoge Chugach en Wrangell bergruggen in het binnenland het merendeel van het slechte weer tegenhouden en wij nu in het slechte deel zitten. Een bewolkte regenachtige dag hier op de Kenai Peninsula evenals bij het kustplaatsje Valdez. Tijd om binnen aan de quilt te zitten werken. Maar MB werd aangetrokken door het low-tide en een enorm strand. Niet zoń mooie strand zoals in Zandvoort, veel kiezel en zwart zand. Diverse mensen waren al aan het strandjutten maar bij nader inzien waren het clamshell vissers. In het fijne zwarte zand zie je kleine ademgaatjes en daaronder zitten de levende schelpen of soms ook ordinaire pieren. De camperverhuurder moet niet alleen voor stoeltjes, bijlen, zagen en tafeltjes zorgen maar ook voor hengels en schepnetten en in dit geval dus ook voor een schep. Een dagelijks inkomen is het niet volgens de AA pilot die hier ook een beetje aan het scheppen was. Maar hij is toch wel zo enthousiast over de omgeving dat hij een huisje gaat kopen om in de zomermaanden hier veel vis te gaan vangen. Zijn laatste vangst was een heilbot van 50 kg. Ook King Salmon staat op de verzendlijst want ze laten het hier plaatselijk invriezen en met de Federal Express naar zijn huis in Connecticut shippen. Heel gewoon dus want alle faciliteiten zijn in de buurt. Ik kan beter een dagje overwerken dan een dagje vissen zeker met mijn de staat van kennis van vissen. We persen nog even door naar het zuiden. Onderweg erg rommelige winkeltjes van particulieren zoals houtsnij-

werkwinkeltjes met de pseudo dennenbomen en Indianen koppen. Ook "Chainsaw Woodwork". Nou, net zo verfijnd handwerk als je het je kunt voorstellen. Achor Point (waar Capt. Cook een anker heeft verloren) was op een hoge kustlijn gelegen dat een prachtig uitzicht over de baai gaf. Waarom we dan nog verder naar het zuiden moesten rijden? Het draait allemaal om een 4 km lange landtong bij Homer die ook op de satellietfoto nog mooi te zien is. Aan het eind de ferry naar Kodiak eiland. Daartussen een kermis van vissers. Overal, links en rechts van de weg van die witte dozen (waarin wij ook rijden). Honderden. Hier is de vloek Halibut. De Amerikanen gaan met de boot op vistour en vangen Halibut. De kleinste is ca 10 tot 15 kg maar regelmatig 30 a 40 kg en vaak een knaap van 50kg. De grootste was 144lbs(: 2,2 lbs/kg = 66kg) Maar er zijn grotere aan de hengel gevangen. Halibut is een platvis en smaakt naar koolvis, naar niks dus. Achter ons is een bedrijfje die ze voor jou schoonmaken, in moten snijden, invriezen en shippen. Ik hoop wel dat de diepvries van FeDex blijft werken. Uiteraard


Longitude hele cijfers zijn zoals N 60.00.00,0 W151.00.00,0. Met de draagbare GPS ontvanger kun je makkelijk naar die plaatsen gaan. Er is een speciale website daarvoor opgericht. (Zie de pagina met "Links"). De hele coordinaten zijn reeds gedocumenteerd met (portret)foto en al. Dus blijft voor mij niets anders over dan de halve graden waar binnenkort ook een website over gemaakt wordt en daar sta ik dan ook op. Eigenlijk had ik daar de Nederlands vlag of een loden schild moeten zetten

hebben we hier Fish & Chips gegeten ook in zoń rommelig QuickVis restaurantje met bestelling roepnaam, „Toniiii“. Hier niet zoń pager die je meekrijgt zoals in Broome (Aus) die dan begint te buzzen en te flikkeren. Maar wel lachen al de Alaskezen met petten, spijkerbroeken en grote rode Cola bekers. Refill gratis maar dan met veel ijs.

Een gekkenboel, de Amerikanen laten zich nog vaker met hun gevangen vis fotograferen dan met hun eigen vrouw. Ze eten vis, hebben TV uitzendingen, praten tijdens campsite ranger informatie over vis, dromen over vis en het stinkt naar vis. Ik doe misschien iets niet goed!

zoals in de Batavia tijd.

Hier op het strand komt van nature steenkool voor en genoeg om te jutten en de winter door te komen. MB op steenkool jacht voor onze zandverzameling. Op het schiereiland zijn weinig wegen en zo moesten we dezelfde weg terug nemen richting Seward. Ook op maandag werd er stevig gevist aan de Kenai river. Zelden kom je op een Convalence punt. Een positie op de kaart waar Latitude en

(N60.30.00,0W151.00.00,0) De Amerikanen moeten het toch moeilijk hebben met hun plaatsbepaling want alles heet hier Bear Creek of Bear Valley of orgineel One Mile of Two mile lake. Er zijn in Alaska alleen al 60 beekjes die Bear Creek heten.


En dan 49 staten dus...“Go to Eagle Valley, via the Eagle road and cross the Eagle bridge. Turn left on Beaver then right on Otter, take 2nd left on Bear and follow Eagle road to cross Eagle Bridge, uh........“ Well have another bear uh... beer.


De ongezellige campsite KenaiCS, dinsdag 23 juli 2002. N60.28.42,9W149.43.34,2) Maar de campsite was temidden van allerlei vertakkingen van de Kenai River en vanaf de oevers zagen we plotseling onder het golvende oppervlakte rode vormen zwemmen. Honderden Sockeye zalmen!!! Schepnet! In de kleine toevoerbeekjes waren ze aan het kuitschieten. Hier was het water helder en doorzichtig en hadden we kijk op het intieme leven van de zo geliefde Sockeye.

Vandaag heb ik MB getracteerd op een cocktail van mineraalwater en Exit Gletsjer ijs. Een speciaal daarvoor aangelegde weg, want dat is in Amerika voor de toeristen enorm goed geregeld en georganiseerd, hadden we toegang tot aan de gletsjertong die zich sinds 1770 al zoń 1500m met achterlating van een enorm debrisveld heeft teruggetrokken. Het hoog gelegen Harding ijsveld voorziet nog een tiental gletsers van sneeuw maar er is zo weinig sneeuwval (relatief) of de „Global warming“ is zo aanzienlijk dat bv de McCarty Gj al zoń 30km korter is geworden. Het resultaat is een prachtig fjord. Een andere theorie is dat de ijstijd zo enorm veel ijs voortbracht dat de restanten nu nog wegsmelten. Via de diepe dalen in het Chugach NP kwamen we in Seward aan. Een Valdez-achtig havenplaatsje. Het was buiten regenachtig en een bezoek aan het kleine maar mooie Zeeaquarium was een goede smoes. Als Amerikanen dus niet gaan vissen, .......! Ik had zo graag de zeeotter en een levende Halibut of Beluga willen zien maar een King Crab met zijn robotachtige poten waar met inzet van eigen leven op de oceanen naar gevist wordt is ook facinerend.

In de stad hebben we een modern internetcafe gevonden dus gaat nu alles op het WWW. De „barman“ was erg geintresseerd in MB´s CuteFTPietje. Ik ben nog steeds niet naar de kapper geweest en ik ga ook niet want de smoeselige lokale kapper ziet er met zijn bakkebaarden uit als een stoere zeebonk en dat ben ik niet. Het regent, het regent, het giet de pannen worden nat!



Seward Harbor CG. Woensdag 24 juli 2002. (N60.46.47,7W149.25.26,6) Vanmorgen de laatste hand gelegd aan het achterstallige dagboek en MB heeft de Webpagina helemaal afgemaakt, want dit is de beste kans om alles op het web te zetten. Het eenmansbedrijfje werd door Dough, de jonge zeer bereidwillige knul beheerd en het zag er goed verzorgd uit. Achter een gigantisch 20 inch Sony scherm zat MB te puffen. Want ofschoon de hele site opnieuw was geupdate bleef de startpagina

Die middag hebben we met haar een mooie hike gemaakt. Diep door het bos langs de kust. Een bijna tropisch vochtig bospad dat uiteindelijk uitkwam op een zalm broedkamer. Eerst zagen we niets omdat we rode zalmen verwachtten, maar daarna overal toch grijze bijna niet opvallende zalmen. Plukken van van 10 á 30 langzaam zwemmend tegen de stroom in. De plek was idyllisch, zo stil met helder rustig water. Ook vanuit zee is deze plek te bevaren met kayaks. Bij de monding zagen we veel dode afgeknakte boomstronken uit het lichtgroene moerasgras hetzelfde en had men geen direkte toegang tot de andere pagina´s. Zelfs na 2 uur uur zwoegen, zelfs op de eigen computer van Dough lukte het niet. Het kon zijn dat de index pagina niet meteen op de server vervangen wordt en er een timedelay bestaat. Terwijl ik aan het rommelen was zag ik iemand bijna tegen me aan lopen. Verdraait, het is Sheri en ze zag me niet eens. Eerst dacht ik haar op een andere manier te gaan verrassen maar een tikje op haar schouder was genoeg om haar tot juichen te brengen en me een dikke lange hug te geven. Hoe

landschap steken. Overblijfselen van de aardbeving van 1964 waarbij hele stukken over een groot gebied ca 3 meter zijn weggezakt. Ja want we zitten op een onstabiele schol met vulkanen, aardbevingen en landslides. Het gebied is tot monument verklaard. Sheri moest zich in de haven melden bij haar groep die van een boottocht terug zou komen. Vannavond zien we haar weer in Hope, een plaatsje 150 km ten Noorden van Seward. was het mogelijk. Ze had veel langer haar en had een gezond mager koppie. Als ik haar niet gezien hadden we misschien allebei in dit internetcafé naast elkaar aan een computer gezeten, misschien wel naar elkaar emailend. Samen slopen we naar de niets verwachtende MB die eveneens verbaasd was maar direct opsprong en haar een „bear“ hug gaf. Dit ontging niet de attente Dough die al met de camera klaar stond. De ontmoeting was zo intensief dat hij aanvoelde dat het wel iets bijzonders moest zijn. We hebben snel de site af willen maken om samen lekker bij te kunnen praten in de camper met koffie en een dia show.

Haar baas runt daar een serie blokhutten midden in het bos aan een beekje. We zijn uitgenodigd voor een BBQ. Hope kunnen we bereiken via een eenzame slechte weg. De paar huizen en de CS liggen tamelijk geisoleerd van het aan de andere kant van de baai gelegen Anchorage. Todd heeft twee vliegtuigjes voor de zaak en vliegt ze zelf. Dat is hier als een tweede auto. Een paar bospaden verderop ligt een zandstripje waar je dan van kunt starten. Zo wordt sportvliegen wel heel aantrekkelijk. Ook het nachtleven van Hope hebben we onderzocht. Het enige café annex CS, annex parkeerplaats, annex rommelplaats was zeer gezellig ingericht en met een paar Alaska Bitters nog gezelliger.


We hoefden niet te rijden voor een slaapplaats want we konden de RV naast de deur laten staan. Sheri hebben we die avond nog verrast met de vele hartjes van Michiel.


Hope. Donderdag (N60.46.47,7W149.25.26,6)

25

juli

2002.

Het heeft de hele nacht geregend en op de CS was het een blubber poel. De lucht is nog grauw en we kunnen nog flarden wolken tegen de bergen aan de andere kant van de baai zien hangen. Je kunt je daardoor fotografisch laten inspireren maar ik heb er al zo veel dat ze steeds beter moeten worden, dus laat ik het maar. We hadden kunnen „Gold Pannen“ met een oude baas die ons het vak zou leren. Maar toen we zagen dat we niet naar zijn kreek gingen vonden we dat minder romantisch. Hij had een bak met zand waar water doorheen stroomde opgesteld. De groep van gisteren stond al lekker te pannen. Maar toen ik het resultaat van een hapje zand uitspoelen zag met een tiental stukjes goud er in werd ik toch wel heel verbaasd. De goudzoeker hebzucht sloeg toe. Gouden bergen hebben ze hier! De oude baas bleef er rustig onder. Ik weet niet wat hij gewend is. Misschien wil hij er geen ophef over maken. De vondst was $5 waard. En zo ging het een ieder van de groep af.

langs de weg kon het niet nalaten zelf de pan in de hand te nemen. Zij voelde aan dat niet hier, maar daar veel goud moest zitten, in die bocht achter die steen een eindje verderop. Na weer 30min shaken was de goudkoorts gezakt. We hebben wel gelachen. Overigens vind men er wel goud. Er zijn mensen die met een motor aangedreven zeef en shake machine genoeg vinden om het leuk te houden. Wij zijn na twee uur diggen in de sloot en 2000 roterende bewegingen later met ons geribbelde pannetje en een pizzeltje goud nat van de regen terug naar haar bij de ingang gegaan. Met onze kwak modder in de pan moest ze het nog maar eens bewijzen. Zeer handig ondeed ze de pan van de keien en de modder maar kon uiteindelijk ook niets laten zien. Morgen gan we het weer een keer proberen. Uh....besmet? We zijn nog net op tijd bij Sheri thuis in Anchrage aangekomen. We hebben even haar stekje in de W 31ste avenue kunnen bezoeken. Temidden van alle tourrommel voor de volgende trektochten heeft MB nog lekker even gekookt. Macaronie met zalm.

We zijn om de baai heen gereden en met het mooie uitzicht over de vallei het te late ontbijt van Hashbrowns en gebakken spek genomen. De vette lucht blijft veel te lang hangen.

De CS was overbooked maar als je lang genoeg wacht zijn er cancellations. Ik moet zeggen wel luxe zoń full hook-up maar ook erg duur ($30)

De Portage Gj was niet te zien, want door de vorm van de Portage vallei is het weer vaak slechter dan elders. Koude oceaanlucht concurreert met de warme landlucht juist op deze plek. Overigens was het Visitorcenter (VC) zeer goed voorzien. Ik heb hier de White Sox vlieg van nabij kunnen zien. Een andere soort pestachtige zandvlieg die vervelende jeukende wonden achterlaat. Of je laat je fotograferen met een eland (pop). Buiten heb je uitzicht over het meer dat vol ligt met mini ijsbergen die afkomstig zijn van de Portage Gj. Je kunt er heen, alleen met de boot want de Gletsjer heeft zich over het meer terug getrokken. Verder opweg naar Anchorage ligt nog een oude goudmijn die te bezichtigen is. Het plaatsje Alyeska heeft het goudzoekersdorpje nog in zijn oude staat bewaard. De vele oude houten huisjes gaven onderdak voor zoń 75 schuffelde mannen die de hele dag aan het pannen waren. Wel goed voor 2kg goud per dag. Ook nu nog kun je er veel goud vinden en het meisje bij de entree gaf een demonstratie ervan die zo overtuigend was dat ik voor die paar dollar het niet kon laten een eind verderop in de stroom het ook te gaan proberen. MB gaf mij costant aanwijzingen hoe ik het moest doen. Ik deed het natuurlijk altijd verkeerd en de kok



Anchorage. Vrijdag (N61.13.48,9W149.44.47,9)

26

juli

2002.

De campsite lag bij het het National Heritage Centre. Een prachtig complex. Men geeft er lezingen, films, tentoonstellingen en buiten allerei voorbeelden van woningen van de oorspronkelijke bewoners van Alaska. De bevolking is ondergedeeld in een 7-tal groepen, ieder met hun gebruiken, kunst en kunnen. Ik liet me facineren door de Kayak bouwmethode en hun geschiedenis.

Nog net op tijd zijn we bij Sheri aangekomen. Todd, Barb en hun baby waren er ook. Die gaan morgen met de groep naar Denali en kwamen de gepakte spullen ophalen. Ze vliegen terug met hun Piper, 20 km verderop aan de andere kant van de baai, de dirtstrip in Hope. We zouden elkaar nog wel eens terug zien als Sheri gaat trouwen met Michiel en de hele wereld dan wordt uitgenodigd. De baby kan dan al lopen. Die avond zijn we met Sheri in het oude centrum van Anchorage wezen stappen. Ze kon niet nalaten een korte rondleiding te geven en heeft uitgelegd hoe het vroeger was voor de aardbeving van 1964 met een R 9,4. Het oudste huis van 1914 op de hoek van een straat welke nog is overgebleven is nog te bewonderen. Zij weet de unieke plekjes en het Grand Café aan de kust is er zo een van. De dames hadden zin in een eenvoudige Margarita, en niet in zoń sterke als een Mariabirgitta die Sheri bij ons thuis een keer had gedronken. We zouden ook vis gaan eten, een paar unieke soorten maar uiteindelijk is het Clam en Salmon geworden en geen walvisblubber. Voor de goedkopigheid misschien dan maar naar bij Humpy`s, een unieke plek, met life

muziek, lekker eten en heel gezellig. We hebben diepgaande gesprekken gehad over verleden en toekomst en hoe Michiel nu eigelijk echt is. Het begint op werken te lijken. Ik heb altijd gezegt dat een baan als toerist erg zwaar is, je moet je aanpassen aan andere gewoonten, je moet overal naar toe en mag niks missen, je kunt makkelijk zwaar ziek worden en soms daaraan sterven, hebt ploegendienst, gaat door de tijdzones, je gaat te laat naar bed of staat te vroeg op. Je hebt een slecht bed en geen goed kussen, ze zien je als een wandelende geldzak, je betaalt te veel en deelt toch niet in de sociale voorzieningen. Je moet alles zelf uitzoeken en soms wordt je nog met de nek aangekeken omdat je niet van hier bent en hun taal niet spreekt. Langzaam worden we moe, we zijn toe aan vakantie.



Anchorage. Zaterdag 27 juli 2002. (N61.13.48,9W149.44.47,9) Laatste kans om te shoppen in Amerika. Er zijn een paar zaken waar ik beslist nog een keer heen moet omdat ze zo uniek zijn, de Pilot Shop, CompUSA en Barnes & Nobels. Amerika loopt voorop met de de aanbiedingen in de winkels. Zo is er van Garmin op het gebied van GPS apparatuur een prachtige navigatie computer te krijgen. Weliswaar voor boten, maar uniek door zijn grote en helder display. De GPSMAP 2010C (nu in 2007 uitdoet dat nog eens in kleur en kost een fractie van de autonavigatie computers. Geeft diepte aan, heeft getijdetabellen en uiteraard bezit het een uitgebreide database met alle maritieme kaarten van Europa. Een goed product.

prachtig meer ver van de grote weg. Niet denken dat je dan geen motorgeronk hoort, want watervliegtuigen mogen op meertjes landen. Maar gelukkig klinkt dat nog als muziek in de oren en zijn het er maar een paar. De weg er naar toe was een wasbord en menig onderdeel van de RV heeft het niet overleefd. Morgen wat reparaties uitvoeren. De beren zijn ook actief volgens het goed bijgehouden logboek. En ook de Moose waarvan we er een hebben zien grazen. Het wordt toch echt vroeger donker, zelfs nu het een mooie heldere nacht is.

Er is ook een nieuwe Garmin Street and Aviation computer uit. Weliswaar in zwart/wit, maar het heeft een zeer hoge resolutie en veel grijstinten. Kost $899 en heeft geheel N & Z Amerika geografisch en IFR in de database en waarvan de vernieuwing slechts $23 kost. Contact [email protected] CompUSA had een prachtige joystick van Saitek met throttle en afterburner detent en een stick met 10 verschillende knoppen. Voelt lekker aan om de Falcon 4.0 mee te simuleren. Overigens is ook de Matrox 160GB uit. Of wil je een rubber flexibel toetsenbord of een mini toetsenbord voor de Palm. Of het prachtige breedbeeld TFT monitor van Apple. Het laatste snufje op www.compusa.com. [email protected] die alles weet over DVD van Philips. B&N is de moeite waard omdat het duizenden boeken heeft over honderden onderwerpen. Je weet niet waar je aan moet beginnen en soms wordt ik daar ongelukkig van. Er is zo veel wat me interreseert en dat je zo veel moois nou moet laten liggen. Voor de volgende keer dan maar, maar dan is het weg of is het nog mooier en wordt ik nog ongelukkiger. We kwamen nog maar net op tijd aan bij Sheri. Ze was al weer in slaap gevallen omdat haar collega´s haar vannacht wakker gehouden hebben. Ditmaal wordt het een afscheid voor 3 maanden en zien we haar dan weer in Nederland. Dat staat al vast want wij hebben al een deel van haar inboedel meegenomen. Tijd gaat snel en we hebben nog maar een paar uur om in het Denali gebied te komen. Het ziet er uit dat we dat niet halen en strijken 200km ten noorden van Anchorage neer aan een



Nancy Lake NP. Zondag 28 juli 2002 We hadden deze morgen nog kunnen kano varen op het stille Nancy Lake. De baas had er een tiental liggen maar was zelf niet aanwezig. Via een zender met een instelbaar klokje kon je hem wel oproepen. Site opgeven nummer en of geld in het bakje doen was dan voldoende. De weg uit het park was nog even desastreus, we konden slechts 12 km per uur maken, goed voor een 5 kwartier bolder ritje. Voorproefje voor over een week als we naar Dawson city via een nog slechtere weg moeten.

de kettingzaag die hij met grote vaardigheid kan hanteren. Alles past daarna op de millimeter. Geen open spleten of gaps en dus geen opvulmateriaal. Je kunt volgend jaar bij hem een cursus van een week in Zwitserland volgen als hij daar even terug is. Het huis kost ca $46000 volledig afgebouwd.

Bij de ingang was een Zwitser bezig met het maken van een blokhut precies op de manier zoals ik dat zou willen. Dikke geschilde boomstammen die precies passend op elkaar een machtig bouwwerk vormden. Hij stelt ze hier samen, breekt ze af en bouwt ze op locatie weer op. Een kraan en vier tooltjes zijn genoeg om dit huis te bouwen. Het belangrijkste gereedschap is

Verder naar het noorden. We zouden Denali weer niet halen en zijn in Talkeetna gebleven. Daar hadden ze ook een vliegveldje en bij McKinley Air Service zouden we volgens Sheri korting krijgen op een rondvluchtje. De bazin Kelly had een Cessna 172 gekocht en was er een bedrijfje mee begonnen.


Talkeetna. Maandag 29 juli 2002 Prachtige vlucht gemaakt met gletsjer landing. Ton heeft geen tijd voor een verhaal.








Denali Highway parkeerplaats. Dinsdag 30 juli 2002 (N63.31.07,9W148.48.12,0) De wekker ging om 4 uur, het Transavia trauma woelde boven. We hadden goed geslapen aan de grote weg ondanks dat menige trucker direct langs ons raampje was geronkt. Hadden we maar vaker een vroege ochtendrit gemaakt. De hemel was helder donker blauw en de bergen staken zwart langs de horizon af. De enorme parkeerplaats bij het VC was nu totaal leeg maar al gauw kwamen de eerste mensen voor de langste bustrip van 2 x 6uur naar Wonder Lake. Sommige zouden in hun tent blijven


overnachten en gaan dan de volgende dag terug. Onze trip zou na 4 uur bij het Eileison VC eindigen. De bus methode is uniek. Op deze manier beschermen ze het park tegen de honderden koekblikken en bovendien zouden er veel ongelukken gebeuren, want het park is nog zo jong dat de wegen amper klaar zijn. Vaak rijdt men op enkelbaans weg vlak langs de afgrond zonder vangrail. Bovendien is het zo veel rustiger in het park, een concept dat misschien in Yellowstone NP ook overgenomen gaat worden. De chauffeuse heette ons hartelijk welkom, ging door de noodprocedures heen en zette het op een vaartje van 30 km/uur. We zaten aan de goede kant met de zon in de rug voor een contrastrijk beeld op de bergruggen waarvan de toppen net goudgeel oplichtten. De opdracht was dierlijk wild te spotten en met 30 paar ogen lukt het aardig, maar ondanks dat zij ook nog moest rijden spotte zij de eerste moose en ook de beren en de marmotten. In het begin was het landschap nog niet zo anders dan we gewend waren, maar snel daarna toen de wegen hoog langs de berg voerden hadden we een totaal ander beeld met adembenemende uitzichten over gletsjer stromen, vergezichten, kleurrijke bergruggen en hoog boven ons uittorende bergwanden. Het hoogtepunt was Mt. McKinley die misschien weer Mt Denali genoemd gaat worden. Het schijnt uniek te zijn dat we deze berg wolkenloos kunnen zien met ongelimiteerd zicht. Zelfs vanuit de ingang zoń 100 km verderop zagen we de eeuwig witte piramide vormige kegels van „de Berg“. Men houdt een record bij per dag en per maand van de „top sightings“ en er komen maanden voor dat zelfs in de zomer men hem niet ziet. Nu stond ie daar onze hele dag steeds groter groeiende en onze horizon te vullen. „Stop, a Moose“, „Stop, Dallsheep“, „Stooooop, a bear, a Grizzly bear!“, „Stop, a Golden eagle and a Caribou“. Met zoveel ogen bleef niets onontdekt. Het hoogtepunt was een Grizzly die op 500 m door het lage struikgewas bosbessen liep te eten en dat ging met een tempo. De beer kwam onze kant op en als we genoeg tijd hadden zouden we goed hebben kunnen zien dat ie lichtbruin was, zijn vacht al aan het wisselen was, een zware jongen was, een vriendelijk uitstraling had.

Op de terugweg zagen we er nog een, kleiner maar wel op 100 meter afstand. Ze zitten er dus toch. Om te stoppen voor een marmot is niet zo indrukwekkend maar voor een paar Kariboes die diep in de vallei over de rivierbedding van een oud gletsjerbed liepen wel een reden om uit te stappen en een uur te blijven zitten kijken om met de volgende bus pas verder te gaan. Een prachtige niet te vergeten ervaring. Uniek. Vanuit het VC hebben we nog een hike gemaakt, om te bewijzen

dat we het durven. Na een bezoek aan de Sledge Dog centrum met een interessante uitleg waarom men in de winter hier overgaat op sleehonden in plaats van snowmobiles, zijn we op een CS 100 km verderop richting Fairbanks ingestort.



Talkaneek Trading Post CS. Woensdag 31 juli 2002 (64.13.02,9W149.16.44,1) Volgende keer toch uitkijken waar je gaat kamperen. De razende vrachtauto´s over de brug maken zoveel herrie dat je denkt dat er een chopper laag over komt. Weer een stralend blauwe hemel en met een goede stemming erin gingen we op weg naar een nog verder Noorden. Bijna over de 66ste breedte graad. Nu rijden we in een vlak gedeelte. Een scherpe overgang met de zeer hoge bergen in Denali. Nenana is het eerste stadje en de vriendelijke bibliothecaresse van het VC gaf ons goede informatie over Fairbanks en het dorpje zelf. Te klein om interessant te zijn.

Toch proberen ze er van alles aan te doen om het nieuws te halen en dat is gelukt zelfs tot in Nederland aan toe. Als je het tijdstip dat de lente begint kunt raden kun je net als afgelopen keer wel $160000 verdienen. Men plaatst op het ijs van de rivier een baken en spant door het oog een kabel die aan een bel verbonden wordt. De bel gaat als het ijs gaat driften en dat is het teken dat de lente begonnen is. Je kunt via internet nog meedoen! In het museum hebben we een lang gesprek gehad met de houder er van. Dat verhaal zal MB je vertellen. Hij stimuleerde de jongeren (en dat allemaal op eigen initiatief en overtuiging) dat de Native taal weer levendig moest worden onder de nieuwe generatie. Hij woonde zelf ook hier en sprak nog Russisch. Veel namen zijn hier nog in het Russisch en toen we in Fairbanks op een ecologische markt waren, spraken we nog met echte Russen die daar ook hun hele leven gewoond hebben. Hun „eco“tomaten kostte overigens $4,50 voor 700 gram. Ik ga in de tomaten teelt en wordt nog eens rijk. This is an opportunity!

De Russen hebben ook het Orthodoxe geloof gebracht. Het oude houten kerkje in Nenana getuigt er nog van. De trein maakt in dit dorpje een grote lus om hoogte te winnen voordat hij de Tanamo rivier oversteekt. Een lasser in een enorm beschermingspak was bezig onderhoud te plegen aan een versleten wissel. Ik hoopte dat hij een pyrolitische las zou aanleggen waarmee men twee railsen aan elkaar kan smelten. Een indrukwekkend gezicht die enorme hitte met veel rook en vuur ontwikkeling. Hetzelfde materiaal hiervoor wordt gebruikt bij een thermische lans, waar je zelfs mee door beton kunt komen. Naadloos lassen doet men hier niet. Het spoorbed is vanwege de permafost zeer onstabiel en de rails moeten kunnen werken. Krom door hoge temperaturen zullen ze niet worden. De verbindingen kunnen wel door te lage temperaturen knappen.


Voor Fairbanks hadden we een prachtig uitzicht over het Tenana dal en konden we „De Berg“ op 160 Nm zien liggen. Sta hier even bij stil. Aan de horizon stond een duidelijke bergketen met besneeuwde toppen, zo’n 260km hier vandaan aan een wolkenloze hemel. We hadden meer dan geluk met het weer. De Universiteit is betrokken bij het onderzoek naar het Noorderlicht. Een winters schouwspel dat 240 dagen per jaar te zien is en steeds anders is. Het is soms na een solar flair zo adembenemend dat zelfs de Fairbankers van hun fietsje stappen. Zo langzamerhand begint het toch een leuk land te worden om in te wonen. ´s Winters wel koud maar ook dan veel heldere helaas wel korte zonnige dagen. De Universiteit beheert ook het culturele museum dat het beste is van Alaska. De video toonde de geschiedenis van de Natives


met de ellende die zij over zich heen hebben laten gaan. Eerst de moorden door de Russen. Toen de Amerikanen die hen verwaarloosden en die ziektes brachten. De pelshandel die hun niets opbracht. De onteigeningsdrama´s van de goudkoorts, de kolen en olie concessies. De Japanse deportaties en nu de culture shock van het walsende westen dat steeds meer voet aan de grond krijgt. Nu Alaska een Amerikaanse staat is mogen alle Amerikanen wonen waar ze willen, vissen, jagen, handel drijven met de 100000den toeristen „in witte koekblikken“, olie tappen en binnenkort ook gas aanboren en exporteren. De Aboriginal is al gauw in de minderheid en verliest terrein. Amerika heeft zich verontschuldigd maar het is te laat, of niet?

geen starter motor heeft, om hem zo licht mogelijk te houden. De kistjes zijn van 1943 en zijn uitermate populair. Er zijn fabriekjes die de hele kist strippen en van nieuw kanvas voorzien. Het re-skinning is een vak dat bijna uitsterft en waarvoor ze vanuit verre staten van Amerika naar hier toekomen. Ook de Beaver is zeer populair vooral die met floats. Ik krijg een steeds beter beeld van Alaska. Ik ga daarover vannacht eens diep nadenken!

De rest van het museum was minder dramatisch. Een display over permafrost, de goudkoorts periode en een Mammoetskelet dat klein is naast de Humpback walviskop, eskimo kayaks, kunst en hun kleding en dat alles was keurig verzorgd. De Grizzly toornt hoog boven je uit als hij op zijn achterpoten staat en de ijsbeer is dan nog weer een kopje groter. Maar het mooiste was een video over de Bush Pilot. Voor deze jongens heb ik bewondering. Het landen op onbekende gletsjers in slecht weer en in de bergen is naast durf, groot vakmanschap, helaas matig betaald. Tijdens wedstrijden moet men target droppings uitvoeren, shortfield take off´s en spotlandingen maken. Om het vliegtuig op een rode streep neer te zetten is dan met een kist die gemodificeerd is voor een zoń kort mogelijke start een opgave. Een serie vortexen worden op de vleugelrand gemonteerd en de kist komt vanaf full brakes en full power binnen 10 á 20m los en wil alleen maar vliegen en niet meer landen. De Super Cub wordt vaak uitgerust met dikke banden die een rotsstootje kan verdragen. Hij wordt nog met de hand aangeslingerd omdat het


Fairbanks. Donderdag 01 augustus 2002 Een keer hebben we deze nacht een Boeing 747 laag over horen komen, maar voor de verdere rest is Fairbanks geen internationale luchthaven van het Schiphol allure. We zouden een hele dag in de stad blijven want de lijst van te bezoeken toeristische highlights was enorm. Als eerste stond de wasserette

Via GPS zijn we via de kortste weg naar het Air Museum gereden. De zelfde dome als die van Aviodome op Schiphol maar de kwaliteit binnen is waardeloos. Jammer. Er stond een gloednieuwe autogiro. Prachtig afgewerkt, om zo weg te vliegen. De eigenaar had hem maar een keer gebruikt, is ziek geworden en overleden. De nabestaande kan hem niet verkopen omdat zij dan verantwoordelijk is voor de luchtwaardigheid en dat kon onmogelijk. Daarom is hij aan het museum geschonken evenals een andere Experimental helicopter. Ook een oude Fokker stond er nog, zonder linnen en uit buizen van dun staal. Een zware jongen voor die tijd, heel anders dan de kunststof Very Ease van Ruton die bekend is geworden door zijn vlucht om de wereld zonder tussenlanding. Allebei geweldige luchtvaart pioniers. De rest van het park was matig en misschien daarom zo slecht bezocht. De mensen komen hier niet voor. Ze gaan vissen, de natuur in, wandelen. Na 10 keer is het toch gelukt de index pagina op het web te op de lijst en daarna de kapper. Ja, want het bleek dat er niet veel na het museum van gisteren te doen was. De stad is rommelig, snelle laagbouw. Geen sfeer. Geen koffietentjes, geen terrasjes. MB is ondergronds gegaan in het Cafe Latte en heeft voor het eerst met Linux Redhat geprobeerd de achterstallige pagina´s door te sturen. Ze crashte. De email had wel goed nieuws, Pauline miste ons eindelijk, want ze wist niet dat we weg waren, de eerste huurders kondigen zich aan via internet om het voorhuis te huren, Wilbert is gezond terug ahoy, en Michiel zei ik zie niks.


krijgen. MB weet nog steeds niet waarom. Het internetcafe had ADSL en was perfect equiped. Misschien daarom. Al weer te laat om Delta Junction 150 km richting Tok te bereiken. Maar ook niet rampzalig want we hadden besloten langs de weg te gaan slapen en dat heeft geresulteerd in een plek met uitzicht over de Tanana rivier en het Alaska gebergte. De hoogste top is slechts 13000 ft, is besneeuwd, staat 80 km verderop en heet Mt Hayes. De horizon was prachtig gevuld. We wachtten op de rode zonsondergang voordat we in slaap vielen.


Delta Junction, vrijdag 2 augustus 2002. (N64.17.24,1W146.25.05,5) Nadat de Hell´s Angels met hun zwaar ronkende motoren waren vertrokken werd het stil en hielden we een rustige nacht. De volgende dag vroeg op weg naar Tok waar we twee weken geleden al eerder geweest waren. Daarna verder naar het Noorden, Dawson City. Net na Delta Junction zagen we weer de oliepijpleiding boven de grond uitkomen die via een aparte brug

Canadese grens rijden nog even olie ververst. Dat gaat makkelijk hier. Geen afspraak voor een kleine beurt en de helft zo duur als in Nederland. ($41) Automateriaal en onderhoud is in Amerika goed te betalen. Maar de yoghurt kost 4x zo veel en die moet vaker ververst worden. Highway 5 leidt ons door een oerbos. Zo ver het oog reikt, een donker groene bergbekleding. Geen mens is hier in geweest, untouched, alleen de weg trekt een spoor door

over een zijtak van de Tanana River geleid werd. Het even verderop gelegen historisch Rika´s Roadhouse uit 1900 is een bezoek waard maar we waren zo vroeg dat alles dicht was. Deze actieve dame uit de Goldrush tijd had het goed bekeken. Omdat ze een boerderij was begonnen, iets unieks in dit gebied, had ze verse melk, vlees en brood. Ze liet de overwinteraars regelmatig werkzaamheden verrichten en zo is de boerderij een heel complex, een uitgebreid tussenstation geworden. Een boerderij van 100 jaar oud is dus hier „historisch“. Kon ik maar een interessant verhaal aan mijn boerderij van 1898 hangen. Moose Antler, Moose Mama met Moose Calf en Porcupine hadden we vannavond op het menu kunnen hebben. Duidelijk te zien als ze de weg overstaken maar onmogelijk om ze daarna weer in de bosrand terug te vinden. MB is er nog achteraangegaan en de Porcupine de boom in gejaagd. Achteraf wel zielig vond ze en schaamde zich dat ze de Grote Beer uit had gehangen. Voordat we van Tok via Chicken naar Boundary aan de

het landschap. Hier is het muggenland! Als de auto stil staat komt er een zwerm jonge muggen om de auto. Gelukkig zijn ze niet bloeddorstig. Bij Chicken lag een mooi confluence punt dat op 6 km van de weg af lag. Het zou een dag duren om er te komen.




Dawson City. Zaterdag 3 augustus 2002. (N64.04.43,3W139.26.26,9)

We zijn nu in Canada vlak voor Dawson City, beroemd als goudzoekerstad(je) in de rook van Klondike. Bekende namen met een historisch verleden. Wat was het toen en wat is het nu. Het goud lonkt aan de overkant van de Yukon rivier die we eerst moeten oversteken. Met een klein pontje bereiken we de overkant. De open afrit aan de oevers zijn niet verhard en via een modderweggetje bereiken we de overkant en weldra het centrum. Het lijkt wel een derde wereld stadje. Op de luchtfoto

zie je er niets van maar de straten zijn onverhard en stoffig. De trottoirs nog van planken, als vanouds. Overal nog oude huisjes maar ook veel nieuwe in zoet blauw en roze verfkleurtjes. Het

VC is in de oude stijl gebleven en de dames nog in lange gewaden. Er staat een heel mooi model van een dredge, een baggermolen waar ze hier bijna 40 jaar lang de dalen mee hebben omgewoeld. De machines zijn efficiënt en kunnen de lage concentraties aan goud nog verwerken die door de kleine prospectors verlaten zijn.

En weer word ik geïnfecteerd door het goudvirus, want ik kan meedoen met een tour die „gold assured“ is. Sommige gebieden zijn nog steeds actief maar nauwlijks efficiënt. Je verwacht grote goud maatschappijen zoals Dawson Mining Coöp of zoiets. Maar dat is al lang niet meer. Gold mining wordt nog steeds op de oude manier uitgevoerd. Langs de 40 Mile Creek zijn nog honderden concessies te koop. Een gebiedje van 300 bij 1200 feet voor C$5000 waarop je mag pannen en met kleine machines


mag zoeken als je het water maar niet vervuild. Dat is over de grens met Amerika geen probleem maar als je groot gaat beginnen moet je hier het water zuiveren. Dus met een kleine modderzuiger en trilmachine op benzine blijf je in de poeltjes wat modderen totdat je de grote hit maakt. Zorg dat je genoeg water hebt want je moet spoelen, veel spoelen. Dat was in de vroege jaren ook een probleem. Water moest van verre

aangepompt worden, soms via houten kanalen, daarna met tunnels en later via houten pijpleidingen. Nog veel later wel via stalen pijpen. Let op je kunt last hebben van de permafrost. Die kun je ontdooien met kleine vuurtjes, er is hout in je omgeving genoeg. Het hydraulische waterkanon komt later wel. Het dorp moet het dus hebben van al die prospectors zoals jij en ik en helaas blijven die de laatste tijd weg omdat de olie te duur

en het goud te goedkoop is. Met de huidige recessie beginnen ze weer te komen.

Maar een booming city van de jaren 1900 zal het wel nooit meer worden. Wat vind je van het idee om met 5 man voor C$1000 een claim te kopen? Je mag op dat gebied dan een blokhut

bouwen en vakantie hebben. Het huisje 3 maanden bewonen en je geluk te beproeven? De grond wordt helaas nooit van jou, het blijft van de Queen! Denk er eens over na, er worden nog steeds als tennisballen zo grote nuggets gevonden, althans dat zegt men hier in de lokale bar. De kapper waar ik ook even geweest ben was het er niet mee eens. Je denkt dat dit dorpje erg toeristisch is maar dat valt reuze mee. Het is gezellig druk, heeft leuke boulevards langs de Yukon, heeft geen muggen en heeft een SourghToe bar waar je een rum kunt drinken met een echte afgestorven teen er in. Net als de worm in de Tequilla! Sheri heeft het gedaan en we hebben het schriftje waar ze de handtekening in heeft gezet gezien. Nr:3569 kijk zelf maar. Als het nou mijn eigen teen was alla! In Vancouver hebben we vroeger een keer in een native restaurant gegeten. De kok van toen zit nu hier aan de bar en kokkerelt in de buurt. De man heeft Japanse voorouders die vroeger voor de oorlog als Amerikanen in Alaska gewoond hebben. Met de oorlog zijn die in een concentratiekamp gestopt omdat de Amerikanen dit niet vertrouwden. Excuse me!


Maar nu zijn we uitgenodigd en we worden morgen opgehaald met de boot voor een gratis diner. Zijn tante heeft het bedrijf nu in Vancouver en zijn broer is arts in Amsterdam waar hij in Januari naar toe gaat. Met al die nuggets blijft hij 2 maanden in het Okura hotel slapen! Toch maar een concessie kopen?


Dawson City. Zondag 04 augustus 2002. (N64.04.43,3W139.26.26,9) Als het ’s nachts helder is kan het koud zijn in Dawson City. Maar met twee donsdekken en dicht tegen elkaar aan kom je de nacht wel door. We gaan vandaag eens kijken hoe ‘n proffessional goud zoekt. Via de volledig omgewoelde Klondike

Valley en nog een stukje langs de Hunkers Creek kwamen we bij het 100 jaar oude Roadhouse. Het is een familie bedrijf (www.tutshi.com/goldbottom) met uitgestrekte claims langs 2 valleien. Oma Millar zat op een bankje voor het huis. Haar zoon was een eind verderop bezig met de Cat grond aan het verschuiven. Het was uitgestorven rustig, en nog geen toeristen vanwege de begrafenis gisteren van een native die zelfmoord gepleegd heeft, dacht ze. De vierde in deze familie. Onbegrijpelijk voor de 2000 Dawsoners, het ging de laatste jaren veel beter. Minder drank, meer werk, meer „self esteem“. Oma Miller heeft van het begin af aan alles meegemaakt, is nog steeds betrokken bij de goudwinning en geeft nu rondleidingen. struikgewas. Ook een linx en tegenwoordig ook een moose komen regelmatig langs. In een oude Dodge bonkten we met haar op hun zelf aangelegde bergpad dieper de vallei in. Spoelwater is schaars en David heeft daarom zelf dammen en kuilen gemaakt zodat er meertjes onstaan waar de modder van het spoelwater kan bezinken. Het water wordt terug gepompt naar de dredge. Hoezo watermanagement. Water, grond wegen en stenen, alles moet volgens een bepaald systeem verlopen anders moet je het meerdere keren verplaatsen. Het schudapparaat is kapot en de machine staat stil als we op de goudplek aankomen. De heuvelrand wordt uitgegraven totdat de

Het waren rijke tijden toen het goud in ´76 wel $800 per ounce waard was, maar nu is het marginaal. Extra werkkrachten worden niet meer ingehuurd. Haar zoon doet alles zelf, werkt 10 uur pd, 7dagen pw. Hij is expert in goldpanning volgens het internationaal contest award (de Golden Pan) die aan de wand hing. Japanners, Tjechen, Noren en Polen zijn in eigen land in private enterprise actief. Het lijkt wel een historisch museum met die mammoet slagtanden. En oma vertelde dat ze bij het graven heel wat skeletten en ivoor naar boven halen. Ook levend materiaal loopt over de compound als we buiten geblaf horen. Een beer met 2 jongen werd opgejaagd en verdween weer in het


kiezellaag bereikt wordt. Een laag van enkele meters dik met als limiet de harde rotsbodem. Hoger aan de bergrand ontdooit de permafrost en de modder stroomt naar beneden. Soms wordt een harde waterstraal gebruikt maar dan moet de sloeri opgevangen en weggeleid worden. Nu schept men de grond in het grote filter-schudapparaat. Een roterende kooi scheidt de stenen groter dan 12 mm. Toch kijkt men even of er toevallig tussen de grotere weggegooide tenen toch nog misschien wel een nugget ligt. Je weet maar nooit. De modder en kleine stenen worden met veel water verder over een trilband met ribbels geleid. Dit is het hart van het apparaat waar alles om draait en men doet er toch niet geheimzinnig over. Nog steeds zag ik geen goud ook niet via een klein zijkanaaltje.

Het sediment zit vol met ijzerzand (blacksand) en onzichtbaar daartussen het goud. Op het eind van de dag blijven er een paar kruiwagens over die thuis verder bewerkt moeten worden. Afhankelijk van de samenstelling wordt bekeken welke verdere zuiveringsmethode toegepast moet worden. Nu moet het in twee partijen gezeefd worden. Eerst op een kleine schudband, weer veel water en de fijne steentjes scheiden zich verder. In de mat die een bepaalde weerstand aan het weggespoelde materiaal geeft blijft zwart grof zand achter. De mat moet uitgeklopt worden en het materiaal gezeefd en vervolgens op een met concentrisch verlopende draaiend richelbed gebracht. En ziedaar, als een magische hand ribbelen zo de goudplaatjes naar boven het gaatje in. In het andere deel zit het het meeste goud in poedervorm . Het zwarte poeder wordt gedroogd en met een magneet kunnen ze dan het magnetische blacksand verwijderen. Dan nog ziet het er zwart uit. Nu wordt borax toegevoegd en het geheel op 1100 graden gesmolten. De gestolde plakken worden opgestuurd en via een chemisch proces wordt het goud teruggewonnen. In Brazilie en vroeger hier ook werd kwik gebruikt. Jammer dat het laatste deel niet mechanisch gescheiden kan worden. Een idee om te verwezelijken. Ik heb van het laatste deel wat mogen meenemen om op mijn vrije dagen wat te experimenteren. Die zijn nu in 2007 gekomen. Oké, de goudkoorts flaired up.


Moose Creek Campground. Maandag 5 augustus 2002

Een campsite midden in het niks langs de Klondike Highway, een zijtak van de Alcan, Whitehorse- Dawson highway. Een open plek omringd door berkenbomen, geen uitzicht over een riviertje of vallei. MB rijdt, ik navigeer, hu..hu! De weg is goed maar saai en het enige interessante zijn de river crossings. In de Goldrush tijd waren er slechts pontjes, of men ging over het ijs of doorwaadde de rivier. Bij Stewart Crossing stond vroeger een roadhouse waarvan er totaal ooit 28 langs de Alcan stonden voor onderdak, fourage etc. Bij Steward werd goud gevonden maar bij de verderop gelegen nederzetting Mayo vond men meer zilver. De Keno Hill bevatte zoveel zilver dat de mijn uiteindelijk in de booming jaren tot 1950 de op een na grootste zilver producent van Canada werd (4de v/d wereld) met 213 miljoen ounce (1 ounce = 31,1 gram) Bovenaan bij de Pelly Crossing een mooi uitzicht over het 20 huizen tellende dorpje aan de rivier. Een plaats voor koffie en het te late ontbijt. Het landschap wordt doorklieft door wegen en de afgravingen snijden de bodem scherp open. De doorsnede laat de afzettingslagen mooi zien. Bovenlangs loopt een witte streep net onder de toplaag. 2600 jaar geleden is in het St Elias gebergte een vuurspuwende berg ontploft die over heel het zuidelijk deel van de Yukon een aslaag heeft gedeponeerd. Wat zal de vegetatie daar onder geleden hebben. Het lijkt om ons heen allemaal zo rustig maar plotseling kunnen de Rockies dus furieus worden. Men verwacht vanuit het Yellowstone gebied een eruptie die een aslaag tot aan de Atlantische oceaan zal neerleggen. Zo onstabiel is het daar. Ik heb voor mijn strandzandverzameling een sample meegenomen. Een zeer fijn wit poeder.

Bij de Five Finger Rapids een overzicht over de rivier met diverse stroomversnellingen. Hier wordt de rivier ondiep met een rotsachtige bodem. Er is slechts een passage waar diverse Klondike boten op vergaan zijn. Als we gisteren waren doorgereden hadden we prachtig kunnen overnachten bij Twin Lakes. Een mooie plek met helder koud water, heerlijk om te zwemmen. Na een half uur kom je er onderkoeld uit en het geeft een zalig schoon gevoel. Maar de zon was warm genoeg en het muggenpeil laag genoeg voor een zonnebad.

Ook voor de avond hadden we genoeg te eten gehad. Gelukkig voor de kwarteltjes kon MB nog net op tijd stoppen anders hadden we er vijf te pakken. Enige jaren geleden heeft er een geweldige brand gewoed in het gebied net ten zuiden van de Carmack Crossing. Het ruikt nog steeds verbrand ofschoon het paarse Fireweed een groot deel heeft overgenomen. Een heldere paarse kleur in het zwart geblakerde landschap en toch weer een mooi apart gezicht. Bij Carmack komt de Ross River in de Yukon uit. Carmack had in 1870 tijdens de pelshandel een Roadhouse maar alles was niet succesvol. Ook het goud dat hij

10 jaar later probeerde te vinden in het Klondike gebied leverde weinig op en hij kon nauwlijks rondkomen. Totdat hij op een dag op een ader stootte die per schep 10 x zoveel opleverde als ooit te voren. De claim heeft hem 1 ton goud opgeleverd en heeft voor dat gebied de bekende Gold Rush van de eeuw veroorzaakt. In het zicht van Whitehorse werd het tijd de koffers uit het ruim te halen. Die avond werd het laatste hout verbrand, de wiskey fles uitgewrongen en werd er geselecteerd, georganiseerd,


weggegooid, gesorteerd, afstand gedaan van, verslag verder afgemaakt, gebrand, gewassen en ingepakt. De barst in de voorruit baarde ons zorgen. Een oude steenslag van een eerdere huurder was toch gaan werken en werd elke dag groter.


Takhini Hotsprings. Dinsdag 6 augustus 2002 (N60.52.47,3W135.21.14,2) Voor het laatst een bezoekje aan Whitehorse. Tijd voor vergeten boodschappen. De auto nog afgespoten en bij Frazer vermeld dat de voorruit kapot was. Dit was gelukkig goed genoteerd en zou voor ons geen probleem opleveren. MB heeft op de valreep nog gedroogde Cranberries kunnen kopen. Een lekkernij voor oud Brittaniers. Ik heb me nog even vergaapt aan de enorme varieteit

aan tools bij Canadian Tire en ze waren nog betaalbaar ook. http://canadiantire.shoplocal.com/canadiantire/default.aspx?actio n=entry&pretailerid=99435&siteid=211&LanguageID=1&storeid=2400515 Het was toch een trieste dag en we hebben besloten vroeg naar Wolf Creek te gaan en het toch wel mooie museum te laten schieten. Eerlijk gezegd komt de goudkoorts en de Beringia me de keel uit. Vanavond moeten we het doen met tomatensap en koude ijsthee. De rotzooi moet op!


Wolf Creek. Woensdag 7 augustus 2002 (N60,.59W134,94) Zo wordt toekomst langzaam verleden tijd. De vakantie waar we zo lang naar hebben uitgekeken is afgelopen. Een regenachtige nacht past dan bij de sfeer, Vanadaag wordt de camper ingeleverd en vliegen we naar Vancouver. Daar blijven we dan nog een paar dagen. Alle hoeken van de rugzakken werden opgevuld. Per persoon mogen we 2 koffers mee genomen worden van elk 32 kg. De handbagage moet aan bepaalde afmetingen voldoen maar mag zelfs 10 kg bedragen. Dat is alleen in Amerika en vluchten naar en van Amerika. Een enorm gewicht. Het gewicht van een tweede passagier. Vroeger had Transavia een lijndienst naar Londen Gatwick en Amerikaanse passsagiers stapten bij ons over. Als hun ticket geen doorreis met ons had moesten ze vliegtuig geparkeerd stond. Lekker overzichtelijk, zeer relaxed, geen Amsterdamse hectiek. Voor ons hadden ze een B737-200 gereserveerd. Die dingen mogen in Europa niet meer vliegen. Maar hier wonen zo weinig mensen. Voor MB waren het oude vertrouwde geluiden in de cabine. We konden nog net het kronkelende riviertje Wolf Creek zien, daarna verdwenen we tot aan Vancouver in de wolken. Daar was het zicht unlimited en kregen we een gratis rondvlucht boven de stad. We hebben onmiddelijk bij KLM en MP geïnformeerd naar passagiers aantallen. Overbooked en de KLM moest zelfs passagiers naar andere maatschappijen overbooken. Toch gaan we het pas over 2 dagen proberen. Twee kansen op dezelfde dag. Vancouver heeft heel wat te bieden. Zoals het vuurwerk vanavond aan de haven. Uiteindelijk had men downtown nog een donker kamertje voor ons over, maar alles was beter dan de camper. overgewicht boven de 20 kg bijbetalen. Dat waren hoge bedragen en grote teleurstellingen en veel ellende. We zijn nog even koffie in de stad gaan drinken en ideeën op gaan doen in de General Store waar ze typisch Amerikaanse dingen hadden. Ik heb me nog even vergaapt in de guncorner. Mijn luchtbuks kostte f1500,-. Hier heb ik er een voor fl 400 een prachtig bewerkt shotgun of semiautomatisch geweer met laserpointer. Ook het CO2 pistool lijkt een echte Walter. Gelukkig had ik de steenslag voordat we weggingen gefotografeerd, want bij het inleveren van de camper zou toch onenigheid ontstaan. Ze moest even met de baas praten en dat hielp. Veel te vroeg waren we op de luchthaven waar één

Om 9 uur trokken honderden, misschien wel 1000den mensen, vooral jongeren, naar de haven. Het leek wel een lemming tocht, allemaal zelfverzekerd in een en dezelfde richting. Het vuurwerk werd begeleid met passende muziek en nog nooit heb ik zoń schouwspel gezien. Een constant lichtspel, de lucht gevuld met bollen gekleurde lichtjes. Soms spatte de vuurpijl als een hartje uiteen. Het eind was daverend, nog hoger nog gevulder werd de lucht met enorme zware bengs. Daarna draaide iedereen om en liep terug. De straten raakten geblokkeerd en een half uur lang schuifelden we verder. Terug via Davie Street, Bart zijn favoriete straat vol met gezellige restaurantjes, hippies en marihuana rook.



Vancouver. Donderdag 8 augustus 2002. Midden in het centrum zaten we, op een steenworp van Robson street, de enige gezellige winkelstraat. Vlakbij was ook het Art museum met een mooie tentoonstelling van Emily Carr, Georgia O’Keefe en Frida Khalo. Of zouden we nog een keer naar het IMAX met de Space Station (ISS) stereo film gaan? Een moeilijke keuze tussen kunst en kitsch. Na een ontbijt in de zon op het terras van het museum met heerlijke relax muziek besloten we ieder voor zich te gaan. Zo zouden we bij het diner elkaar wat te vertellen hebben.

verschijnselen verbaasd me nog steeds. Zo wordt op de afdeling meteorlogie de vorming van fronten aanschouwlijk gemaakt met twee draaiende, dicht tegen elkaar aan liggende glasplaaten. De vloeistof gevult met kleine kogeltjes laat duidelijk de vortexen zien die op de grens van langzaam en snelle stromingen ontstaan. Je mag ook nog even fietsen en 100 watt opwekken die nodig is voor een selfpowered flight zoals bij het systeem van de Gossamar Albatros, het eerste manpowerd vliegtuig dat 1 mile ver vloog en daarmee in aanmerking kwam voor de Putser prijs van $100000.

En het diner was evenals 6 jaar geleden bij Joe Fortes, een prachtig restaurant in een lichte art deco stijl. Beneden een mooie bar, veel koperwerk en spiegels, diverse verdiepingen, open en met balustrades. Ze waren gespecialiseerd in visbereiding en met de prima bediening was het een fijne afsluiting van onze Cananda vakantie. Ik vertelde MB over de film die weer geweldig was, vooral de lanceringen van de Space

Vancouver is een fijne stad. Vooral als je in het noorden woont tegen de bergen aan met uitzicht over de zee en de haven. Veel waard voor nog een bezoek in de toekomst. Het was een lange vermoeide dag. Het wordt tijd voor een palmbomenstrand vakantie zoals Wilbert voorstelde.

Shuttle en de betrouwbare Russische raketten. Het 3D effect met haarscherpe beelden en het adembenemend realistische geluid. Ik heb nog geprobeerd haar te verleiden naar de film over Alaska te gaan maar het optische effect van het immense scherm maakt haar altijd draaierig. Of ze had met de monorail, een metro bovengronds zonder bestuurder, over het grootste gedeelte van de stad kunnen rijden. De loop is 20 km lang en je krijgt een prachtig overzicht van de stad. Men heeft gekozen voor frequentie en niet voor enkele lange treinen, zodat je niet hoeft te wachten. Bij het Science museum kun je je ook met gemak een paar uur kunnen vermaken, zeker als je kinderen hebt. Het aanschouwelijk educatief tentoonstellen van natuurkundige



Vancouver. Vrijdag, 9 augustus 2002-08-11 Nog een keer een beetje wandelen door de stad en dan klaarmaken voor de terugvlucht. Twee kansen, eerst met Martin Air en daarna met KLM. Martin Air zou nog een tussenstop in Calgary maken en dat was niet erg bevorderlijk, omdat als het vliegtuig daar volloopt je er alsnog afgegooid kunt worden. Voorlopig waren er maar 2 overbooked en 2 no-shows, erg kritisch dus. Ook MAC heeft een lijndienst en hun opgave overbooked te zijn kan zelfs inhouden dat ze met lege stoelen dus kunnen vertrekken. Dus pas bij de afsluiting, 30 min voor vertrek weet je waar je aan toe bent. Na 2 uur duimendraaien bleek IPB met Martin Air toch een verkeerde zet te zijn en ging plan 2 in werking. Maar ook Lufthansa, BA en Air Canada zaten vol en wilden zelfs mijn ticket niet accepteren. Dus werd plan 3 bekeken. De KLM vertrekt elke dag om 1 uur ook van het dicht bij Vancouver liggende Seatlle in de USA. Dus we huren een klein autootje, proberen het daar en lukt het niet dan hebben we nog tijd om terug in Vancouver te gaan om het nog een keer te proberen. Maar de eerste indicatie bij Hertz was dat alles verhuurd was dus bleef plan 1 van kracht. Na 4 uur, dus 30 min voor lancering bleek dat er toch 4 plaatsen vrij waren bij onze moedermaatschappij en, er was zelfs nog plaats voor een Afrikaans gezin dat via Amsterdam naar Lagos ging. Achterin het vliegtuig tegen het windschot is de normale plaats voor de IPBer´s, dicht bij de WC en de pantry. Negen uur later en nog eens 9 uur tijdverschil en we waren in Amsterdam. En nog eens 4 uur later en we waren thuis. De accu van Vito had nl de geest gegeven en de ANWB moest de auto starten. De reparatie kostte later nog eens €500, -. Vanwege alle stroomstoten was de snelheidsmeter met een on-board computerchip doorgeslagen. Maar toch kijken we met veel plezier terug naar een geslaagde vakantie. Het wordt wel steeds moeilijker een betere of gelijke vakantie te vinden.


VAKANTIE ALASKA JULI 2002

Recommend Documents