COLOFON ODULPHUSNIEUWS is een uitgave van het St.-Odulphuslyceum Noordhoekring 99 5038 GC Tilburg Hoofdredactie Loes Duindam Medewerkers Gérard de Laat (archief) Jan Beesems (schoolleiding) Foto’s o.a. Rozemarijn Koers Thomas Snuverink Charlotte Thomassen Cor Luijsterburg Clasine van Dorst Ontwerp Yvonne Mathijsen Druk: ELKA Opvattingen, verkondigd in artikelen die met vermelding van de naam van de auteur worden gepubliceerd, zijn niet noodzakelijk dezelfde als die van de redactie of van de schoolleiding.
INHOUD Leerlingen: Afrika Afrika . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .4 Leerlingen: Hand to Hand . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .5 Leerlingen: Enkeltje kunst . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .6 Leerlingen: Theaterfestival Artscene! . . . . . . . . . . . . . .6 Column: Gijs schiet raak . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .7 Docenten: De verwondering . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .8 Docenten: ‘Wie verre reizen maakt...’ . . . . . . . . . . . . . .9 Leerlingen: Op reis met ... het zomerkamp . . . . . . . .10 Leerlingen: Weekendje Riga . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .12 Leerlingen: Weekendje Dortmund . . . . . . . . . . . . . . .13 Ouders: Geen kind aan het kind . . . . . . . . . . . . . . . . . .14 Leerlingen: ‘Onze fietsen’ in Polen . . . . . . . . . . . . . . . .15 Leerlingen: Istanbul, in oosterse sferen . . . . . . . . . .16 Leerlingen: Rome, elke dag pizza . . . . . . . . . . . . . . . .17 Leerlingen: London, er is meer dan je denkt . . . . . .18 Docenten: De wereld, een snoeppot . . . . . . . . . . . . .18 Jaaragenda 2008–2009 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .20
VOORWOORD Met trots presenteren we u het derde en laatste nummer van het OdulphusNieuws van het schooljaar 2007–2008. Een voor de hand liggend thema ditmaal: ‘Reizen’. Maar dan wel in de breedste zin van het woord. Waarom gaan we eigenlijk op reis? Waarom hebben we dat zo nodig? Wat zoek je als je op reis gaat? En vind je dat dan ook? Of ga je op reis om weer thuis te kunnen komen. ‘De accu opladen’, hoe doe je dat? Een heel jaar zitten we bij elkaar op de lip in ons krap bemeten Odulphusgebouw en komen we elkaar tegen. In de vakantie zwermen we uit over de hele wereld om daarna – vele ervaringen rijker – weer terug te keren. Doen we daar wat mee? Verruimt reizen je horizon en stelt het je in staat verbanden te leggen met wat je leert op school? Kortom, veel vragen borrelen op, En die zullen ongetwijfeld niet allemaal beantwoord worden in dit nummer. Maar hopelijk stemt het tot nadenken wanneer u welverdiend op een badlaken aan de Middellandse Zee ligt of onder een grote plataan ergens midden in Frankrijk zit met een cappuccino.
2
We hebben dit jaar drie keer een full-colour themanummer uitgebracht. Het was de bedoeling dat we u via de digitale nieuwsbrief en de website op de hoogte zouden houden van actuele zaken die op en rond de school leven. Hoewel we veel positieve reacties hebben gekregen, leert de ervaring dat we die stap net iets te snel hebben willen zetten. Steeds meer mensen weten de weg naar de website te vinden, maar nog niet de helft van de ouders is geabonneerd op de digitale nieuwsbrief. We overwegen dan ook om volgend jaar het OdulphusNieuws toch weer te gebruiken als medium om u over van alles en nog wat op de hoogte te houden en om vier of vijf nummers te maken. Maar nu eerst op reis! Prettige vakantie namens de redactie
Jan Beesems
PREISVRAAG Dat veel mensen een speciale band hebben met de school, wisten we. Oud-leerlingen die uitgezwermd zijn na het behalen van hun diploma blijven de weg terug naar school vinden op feesten en reünies. Vaak komen ze spontaan even aanwaaien om te vertellen hoe het hen in de grote-mensen-wereld vergaat. Moeders en opa’s geven hun (klein)kinderen tijdens de open avond trots een rondleiding door ‘hun’ school. Ook hoor je verhalen over het zingen van het Odulphuslied. Waar ook ter wereld twee of meer Odulphianen elkaar tegen komen, daar wordt het lied uit volle borst ingezet; wat natuurlijk medereizigers soms aanleiding geeft tot lichte irritatie bij het gedwongen aanhoren van zoveel kleffe saamhorigheid. Kortom, ook al ga je nog zo ver weg, Odulphus is altijd dichterbij dan je denkt. Het leek de redactie een leuk idee om, naar aanleiding van dit themanummer, een beeld te krijgen van wat onze leerlingen tijdens de vakantie doen, waar ze uithangen en wie ze zoal tegenkomen op hun reizen. Daarom krijgt iedereen bij dit nummer van het OdulphusNieuws een canvastasje met opdruk uitgereikt. We koppelen er een prijsvaag aan: Wie maakt de mooiste vakantiefoto – mét tasje uiteraard – en schrijft daarbij het origineelste verhaal? Camping de Tuinkabouter in Poppel of een exotisch all-in resort in Verweggistan, dat maakt op zich geen verschil! We willen na de zomervakantie een tentoonstelling inrichten op school in de aula. Met gele vlaggetjes markeren we op Google Earth alle inzendingen. Een echte jury laten we een selectie maken, maar we zorgen ervoor dat je ook zelf je stem uit kunt brengen.
De hoofdprijs is natuurlijk een reis Waar naartoe dat verklappen we lekker niet, maar wel dat het met het vliegtuig is. We zijn razend benieuwd. Succes en een fijne vakantie!
SPELREGELS z Stuur je inzending naar de redactie:
[email protected] of
[email protected] z Vermeld duidelijk je naam en de klas waar je het afgelopen jaar in zat. z Geef aan waar de foto precies is genomen en wie erop te zien is. z Lever het bijbehorende verhaal aan als worddocument en de foto als jpeg- of gifbestand, liefst met zoveel mogelijk pixels.
3
LEERLINGEN OP REIS
AFRIKA AFRIKA Na lang in de zenuwen gezeten te hebben was het na een jaar eindelijk zo ver. Vorig jaar maart won ik in Praag een filmprijs. De prijs was het ambassadeursschap van de VirusFreeGeneration (www.virusfreegeneration.eu) en een studietrip naar het Zuidelijke Afrika. Na een vlucht van ruim 13 uur stonden we ineens aan de andere kant van de wereld: andere omgeving, andere mensen en een ander klimaat. Sneeuwde het zo ongeveer toen we vertrokken, in Kaapstad liep de temperatuur soms op tot boven de 40 graden. Onze groep bestond uit 6 jongeren, 4 politici, 8 journalisten en 4 begeleidsters uit de landen Duitsland, Tsjechië, Italië en Nederland. Elke dag hadden we een overvol programma waarin we onder andere verschillende projecten, workshops en townships bezochten. Terwijl ik dit tik en bedenk wat ik graag aan u wil vertellen over mijn reis lijkt het haast onmogelijk. We hebben zoveel gezien, zoveel projecten bezocht, er hebben zoveel dingen zoveel indruk op mij gemaakt dat ik u hoe dan ook tekort zal doen. Zo hebben we een ziekenhuis en jeugdkliniek bezocht. Wat veel indruk op mij maakte was een ontmoeting met ‘Uncle George’. Een man die HIV besmet is en een van zijn kinderen heeft verloren. Zij werd neergeschoten omdat ze op het verkeerde tijdstip op de verkeerde plek was. Nu zorgt deze man voor de kinderen van iemand anders. Het bezoek aan Radio Atlantis, een radiostation in de West Kaap, was ook een bijzondere ervaring. We werden live op de radio geïnterviewd door Georgina, een plaatselijke vrijwilligster en een schat van een mens. Ze doet naast haar eigen radioprogramma, huisbezoeken bij mensen met HIV en Aids. Met haar vrolijke, opbeurende karakter geeft ze mensen weer een beetje hoop. Een bijzondere vrouw. Ik vond het een eer dat ik haar heb mogen ontmoeten.
Naast dit soort projecten hebben we ook HIV/Aids-voorlichtingen bijgewoond, condooms uitgedeeld, groepsdiscussies gevoerd over onder andere HIV en Aids, gayrights – homo’s en lesbiennes zijn over het algemeen nog steeds niet geaccepteerd – en het gebruik van geweld tegen vrouwen. Ook hebben we hiphop- en filmworkshops bezocht, voorstellingen gezien van verschillende theatergroepen en een groot hiphopeindconcert gegeven. Er zijn veel, heel veel problemen in ZuidAfrika. Drugsgebruik, HIV/Aids, TBC, alcoholmisbruik, tienerzwangerschappen en werkeloosheid. Als je een township bezoekt kan je je niet voorstellen dat de mensen die daar wonen gelukkig kunnen zijn. Ze wonen in kleine hutjes van golfplaten dicht op elkaar, vaak zonder stromend water of elektriciteit. Als je dan na het bezoeken van zo’n wijk te horen krijgt dat daar het hoogste moordpercentage en het meeste geweld is, dan schrik je wel even en denk je wel twee keer na voor je er een volgende keer naar toe gaat.
Maar daarnaast is het niet alleen ellende. Als je daar een van de weinige kleine dans- of muziekschooltjes bezoekt en al die kinderen ziet die zich vol passie en overgave op het dansen of leren bespelen van een muziekinstrument storten, gaan je nekharen overeind staan. Het is prachtig die kinderen daar bezig te zien. Dat ze zelfs in hun vakantie naar school komen om voor ons een concertje of demonstratie te geven, dat gevoel is onbeschrijfelijk. Ik hoop snel terug te kunnen gaan om een prachtige documentaire over deze kinderen te maken. Achteraf weet ik niet wat me het meest dierbaar is. De herinneringen, de vriendschappen die daar zijn ontstaan, de interessante discussies en gesprekken die ik daar gevoerd heb of het feit dat ik een stukje meer over de wereld en zijn hele gemeenschap geleerd heb. Het was een onbeschrijfelijke reis
Rozemarijn Koers, V6A
4 juni 2008
LEERLINGEN OP REIS
HAND
TO
HAND
Ik ben Thomas Snuverink en ik doe 6 VWO. Als profielwerkstuk heb ik meegeholpen met Stichting Hand To Hand om een plan te maken voor een commercieel landbouwbedrijf in Gambia. Om dit goed te kunnen doen moest ik ook weten hoe de Gambianen leven en denken. Daarom ben ik afgelopen zomer voor een week naar Gambia vertrokken. Samen met Franka Mes (voorzitster van de stichting) en Omar Sey (Directeur van het grootste ziekenhuis van Gambia) heb ik een kleine rondreis gemaakt in Gambia. En daar heb ik zeer veel van geleerd. Er is namelijk een groot verschil tussen het beeld dat de meeste mensen hebben van een ontwikkelingsland en van de echte situatie. De situatie is daar zeker schokkend, dat ontken ik niet. Zoals wel eens vaker gezegd wordt, komen de televisiebeelden daar tot leven. Er is alleen één groot verschil. Het commentaar onder deze beelden is zeer fout, alleen bedoeld om ons aan de buis te kluisteren en om ons aan te zetten om geld te storten. Wat mij het meest opviel was dat deze mensen niet zielig zijn en zichzelf zo ook niet zien. Deze mensen zijn niet dom, ambitieloos of lui. Zo worden ze alleen afgeschilderd. Ze zijn daar alleen niet aangepast aan het ‘westerse denken’, het commercieel denken. We verbleven bij de manager van de stichting in Gambia, Ebrima Nijan, in het stadje Bakau. Een man die voor de helft van het jaar in Duitsland zit om geld te verdienen en voor de andere helft in Gambia. Hierdoor heeft hij het commercieel denken wel door en is dus succesvol in Gambia. Ik ben naar verschillende plaatsen geweest. Ik heb de hoofdstad gezien en het drukke leven daar, maar ik ben ook het binnenland ingetrokken en heb gekeken hoe mensen daar leven. Daar heb ik ook met jongeren en boeren gesproken om te kijken wat zij vonden dat er moest gebeuren met het bedrijf. Ook weer typisch voor het Afrikaanse denken, was dat ze het er allemaal over eens waren: we gaan met het stuk land doen wat iedereen al doet: pinda’s verbouwen.
Voor mij werd duidelijk dat wij met een voorbeeld moesten komen. Wij moesten de bevolking aanzetten iets anders te doen en ze laten zien dat dat ook goed kan. Dan zou de rest volgen. Het schokkendste van mijn reis was misschien wel het ziekenhuis van Farafenni, het ziekenhuis van Omar Sey. Van buiten een state-of-the-art gebouw, met binnen nul voorzieningen. Een leeg prestigeproject. En aan Omar was de opdracht invulling te geven aan dit grootste ziekenhuis van Gambia. Hij heeft in Japan en London gestudeerd en kon rijk worden in het buitenland, maar kwam terug naar Gambia om zijn land op te bouwen. Een man die met weinig geld maar met de juiste instelling een van de beste ziekenhuizen in West-Afrika heeft opgebouwd. Het motiveerde mij mee te helpen in plaats van alleen maar geld te storten. De reis liet mij zien dat wij in het Westen dit probleem verkeerd aanpakken en dat de mensen in Gambia met de juiste aanpak zeer goed te helpen zijn
Thomas Snuverink, V6D
5
DISCUSSIE
4
ENKELTJE
HAVO
LEERLINGEN OP REIS
KUNST
Toen mijn broer vorig jaar slaagde, vertelde hij mij dat je 6e jaar op het Odulphus zo voorbij is. Ik, op mijn beurt, reageerde naïef en zei dat ik hem niet geloofde. Misschien was dat omdat een leven als student op de universiteit mij nog zo ver weg leek. Nu, aan het eind van mijn jaar, kan ik mijn broer alleen maar gelijk geven. Alles komt namelijk opeens heel snel dichtbij: de nieuwe studie, nieuwe mensen en, ook heel belangrijk, het reizen naar een andere stad. Die stad is Leiden, waar ik kunstgeschiedenis zal gaan studeren. Ik heb er eigenlijk altijd al van gedroomd om naar een andere stad te vertrekken. Vooral de laatste jaren heb ik me afgevraagd, lopend door een stad als Leiden, Utrecht of Amsterdam, hoe het zou zijn om er ook echt te wonen. Na een tijdje raak je in Tilburg uitgekeken en ben je toe aan verandering in je leven, aan nieuwe indrukken. Maar niet alleen Leiden wordt mijn studentenstad. Ik ga mijn studie kunstgeschiedenis namelijk combineren met minors (bijvakken) aan de Koninklijke Academie voor Beeldende Kunsten in Den Haag. De universiteit in Leiden heeft als enige universiteit in Nederland een unieke faculteit, de Faculteit der Kunsten, waardoor je als Leidse student bijvak-
ken kan volgen aan de kunstacademie, maar ook aan het Koninklijk Conservatorium in Den Haag en andersom. Zelf kon ik gewoonweg niet kiezen tussen een wetenschappelijke studie of een studie aan de academie. Dat was ook de voornaamste reden om naar Leiden te gaan. En over reizen gesproken: twee studies in twee steden zal ongetwijfeld een hoop gereis met zich meebrengen. Het voordeel is dat Leiden en Den Haag erg dicht bij elkaar liggen, wat een hoop tijd en werk scheelt. Nou moet ik er alleen nog voor zorgen dat die belangrijke reis naar een nieuwe fase in mijn leven zo goed mogelijk zal verlopen. Na het aanmelden voor je studie is het namelijk voor vele aanstaande studenten belangrijk om een kamer te vinden. Zelf ben ik daar op dit moment mee bezig. Nou maar hopen dat al het zoekwerk zijn vruchten af zal werpen. Maar als ik heel voorzichtig een beetje verder in de toekomst kijk, dan denk ik dat Leiden niet mijn eindstation zal zijn. Ik ben namelijk dol op Frankrijk, op haar cultuur en haar hoofdstad. Ook een toekomst in Engeland lijkt me erg leuk. Wie weet zal ik daar mijn koffers neerzetten
Frederik Knegtel, V6A Red.: Inmiddels heeft Frederik een kamer in Leiden gevonden. Wij wensen hem veel succes en plezier ‘op reis’.
THEATERFESTIVAL ARTSCENE!
IN
GENT
Donderdagochtend, een gewone schooldag. Al mijn klasgenoten zitten in de les. Net als de rest van de school, op elf leerlingen na. Wij gaan naar Gent. Anderhalf uur rijden, twee uur hooguit. De reden dat we naar Gent gaan is het festival ‘Artscene’. Dit is een internationaal Engelstalig toneelfestival. We gaan hier naar toe omdat we mee doen met ‘English Theatre’. Hier hebben we ons eigen toneelstuk gemaakt, dat we in Gent gaan opvoeren. Dat we onze eigen voorstelling hebben gemaakt was ook wel nodig, want onze groep bestaat uit tien meiden en één jongen, daar zijn niet veel stukken voor te vinden. In Gent worden we verwelkomd en krijgen we onze badges. Hierop staat onze kamer, waar we eten en welke workshops we volgen.
6 Tamara Claessens (5e van links) en de rest van de Get on Stage groep
juni 2008
COLUMN Als alles duidelijk is gaan we op zoek naar het theater. De helft van ons groepje loopt de eerste keer het theater voorbij. Het lijkt heel klein, maar heeft wel meer dan drie zalen. Het is er knus en gezellig. Op het festival zijn wij de enige Nederlandse groep, verder zijn er groepen uit Spanje, Engeland, Frankrijk, Roemenië, Oekraïne en een paar groepen uit België. Donderdag, vrijdag en zaterdag kijken we naar verschillende toneelstukken, opgevoerd door verschillende groepen. Vrijdag en zaterdag krijgen we ‘s ochtends workshops. Donderdagavond, de eerste avond met een toneelstuk dat ik niet snel zal vergeten. Overdag hebben we al twee toneelstukken gezien en ‘s avonds zitten we klaar voor een toneelstuk geschreven en geacteerd door één vrouw. Naast het dieptepunt waarbij ze in haar ondergoed op het podium staat, krijgt ze het ook nog voor elkaar om een hele sjaal in haar mond te proppen. Kortom vreselijk. Zelf mogen we natuurlijk ook nog opgetreden. Alleen ons toneelstuk past eigenlijk niet in het kader van het festival. Het thema is namelijk ‘a Crazy World’. Ook zegt de eerste forumleider dat hij niet van clichés houdt. Ons toneelstuk is nou net heel cliché en het thema heeft niets met een gekke wereld te maken, vind ik. Toch lacht het publiek van het begin tot het eind. Het enige negatieve commentaar is de vraag: “Waarom de muziek van Amelie?” Zaterdagavond nog een feest en snel nog even e-mailadressen vragen van mensen die we hebben ontmoet. Om één uur terug naar het Youth Hostel en naar bed. ‘s Ochtends opstaan, ontbijten, spullen pakken en terug naar huis. Als we met zijn allen voor de school staan dringt het tot sommigen door dat het afgelopen is. Ikzelf wil het liefst terug de bus in en weer naar Gent. Gelukkig mogen we ons stuk nog een keer opvoeren voor vrienden en familie
Gijs schiet raak
Viva Ronaldo Eind april was het zo ver en gingen we met een groep van 45 vierdeklassers naar Barcelona. We waren de eerste groep die met het vliegtuig ging. Ik betrapte me erop hoe verwend ik eigenlijk ben toen ik hoorde dat we met Ryanair vlogen. Het eerste wat in mij opkwam: potverdorie, dan kan ik niet lekker zitten (mild beschreven). Conclusie: je gaat naar Barcelona en je maakt je druk of je wel lekker kunt zitten op een vlucht van hoogstens anderhalf uur. Bij aankomst merkte je gelijk al de drukte van de wereldstad; het is er nooit stil en met een volle planning met culturele activiteiten en onze… – hoe zal ik het omschrijven – ‘nachtplanning’ maakt het een drukke, volle maar vooral fantastische week. Want kom op, je bent in Barcelona dan ga je natuurlijk zo min mogelijk slapen. Dat hield ik niet zo goed vol maar sommigen uit de groep zouden meerdere malen de zon zien opkomen, als er niet een heel hoge flat voor het hotel stond. Maar in hoeveel musea we ook zijn geweest, hoeveel kerken we hebben bezocht, dat wat me toch het meeste is bijgebleven zijn de Engelse voetbalsupporters. Toevallig was tijdens onze aanwezigheid in de stad ook de kwartfinale van de Champions League. Barcelona nam het op tegen Manchester United. De dag voor wedstrijd was heel de stad al bezaaid met dikke, uitgezakte kale mannen: Engelse voetbalsupporters. Ze waren best aardig. We zaten met een groot deel van de groep in een Irish pub en twintig van die supporters. Verder niemand. Ze begonnen gelijk over Van der Sar te praten en zijn grote oren en liedjes te zingen over Ronaldo. Wij, al gematigd aangeschoten, zongen mee. Viva Ronaldóóóó, Viva Ronaldóóóó, Running down the wing and United Sing, Viva Ronaldóóó. We hebben het die avond meerdere malen meegezongen en op de wedstrijddag gonsde het Engelse strijdlied over hun beste speler door de hele stad. Overal waren ze, uitgedost in het United Rood en nog breder lopend dan ze al waren. De wedstrijd was een blamage, 0–0, geen open kansen op één na, een strafschop net voor het einde van de eerste helft. Raad eens wie hem miste? Ik wilde de Engelse supporters nog troosten, maar ze waren de volgende dag heel stilletjes vertrokken naar hun eiland. Zou ik ook doen als ik twee dagen uit volle borst had gezongen voor iemand die je vakantie verpest
Gijs Abrahams, H4K
Tamara Claessens, V5E
7
DISCUSSIE DOCENTEN 4 OP HAVO REIS
DE
VERWONDERING Maskerdans Dogon Mali
Via zelfgemaakte elfenbankjes klimt de toddytapper behendig naar de top van de palm om daar de nectar uit de bloemen te halen. Met touwen kan hij van de ene kruin naar de andere boom doorschuiven. Nu breekt de tropische bui echt los en we mogen in zijn lemen hut met gevlochten bladerdak schuilen; we passen er net met zijn twintigen in en hij blijft wel buiten staan. Door de deur biedt hij zijn arak – product van de nectar – aan. Ruikt vies en ziet er blauw-melkachtig uit maar smaakt verrassend lekker. Het is te koop. Wat beweegt mij om over een klamwarm eiland als Sri Lanka rond te reizen? Waarom eerst in Mali? En nog een derde keer naar Cuba? Nieuwsgierigheid is wel de voornaamste reden, geloof ik. Ik kan als een kind met open mond staan kijken hoeveel verschillende gebruiksvoorwerpen je kunt maken van een kokosnoot: touw, opscheplepel, basis voor héte curries, plantenbakrand, dakbedekking... Hoe simpel ingenieus! Uiteraard kun je er ook sap uit drinken en er Bounties mee produceren maar dat wist je al wel. Het zelfvoorzienende spreekt me zeker aan: zelf je spijkers smeden om een pinasse (langwerpige boot met huif) te bouwen van kano-achtige planken en die waterdicht krijgen met baobabpoeder en wat katoenen lapjes. Een baobab is een majestueuze boomreus, alleen in het weidse landschap en zeer geschikt voor toegedichte natuurkrach-
ten. In Mali passen mensen, hun huizen en hun culturen zo harmonieus bij elkaar dat je als toeschouwer er een tevreden makend gevoel van vanzelfsprekende eenheid bij cadeau krijgt. Hoeveel genoegen ik kan halen uit het mogen zien van een Wereldwonder: de moskee uit Timboektoe. Die van Djenné
8
vind ik trouwens nog mooier. Bij de maskerdansen van de Dogon knijp ik mezelf in mijn armen: ik ben Hier, Nu en ik Zie dat... Wow! Vroeger weckte mijn moeder groenten uit de tuin en lagen de appels te drogen op zolder. Het varken en de kippen zaten in kooien te groeien voor de slacht en mijn vader deed de hazen en de konijnen tussendoor ‘hun jasjes’ uit. Misschien zoek ik dat dorpse nu wereldwijd: de eenvoudige rust in mensen, dat het ‘s nachts echt donker wordt, ver van je af kunnen kijken. ‘God gaf Afrikanen de tijd en Europeanen de klok’, luidt het gezegde. Zoiets hè: het is zo fijn om te vergeten hoeveel er nog moet, hoe strak je dat moet plannen en tegelijkertijd betrap je jezelf erop dat je wel eens ongeduldig wordt na anderhalf uur wachten op je eten. Kan dat niet wat efficiënter? Je leert gegarandeerd over jezelf in den vreemde als je er voor open staat.
Trinidad Cuba: volksfeest met bierverkoop vanuit truck
juni 2008
DOCENTEN OP REIS Hoe reageer je op dikke kinderbuikjes van de eenzijdige voeding? De geestelijk gehandicapten in een tehuis zonder therapie, speelgoed of zelfs maar fatsoenlijke kleding? Cuba komt veilig over omdat het een politiestaat is met weinig keuzemogelijkheden voor de inwoners dus ik kan me niet helemaal overgeven aan hartverwarmende mensen, hun dansmuziek en rum. Frequent ervaar ik weekmakende gevoelens, het
‘W I E
geeft me niet zo’n feestelijk gevoel in alle luxe rond te kunnen reizen zonder daar geld en vooral moeite tegenover te stellen. Tot nu toe heb ik instantoplossingen en mijn geest zoekt nog naar alternatieven. Die komen er wel. De volgende reis gaat naar Ethiopië, het land van de piramides en de rotskerken in het noorden en de interessante volkeren in het zuiden. En volgens
een medereizigster ook een bevolking die – jarenlang ‘getraind’ in afhankelijkheid – hulp van vreemden eist. Hoe en waarom kun je jouw trots als zelfstandig mens verliezen, wanneer word je corrupt? Dat zijn boeiende vragen waar ik straks wat meer over kan vertellen. In een volgend artikel?
Charlotte Thomassen, docent Nederlands
VERRE REIZEN MAAKT ...’
In het kader van de invoering van de gratis leermiddelen steekt met regelmaat de discussie rond het organiseren van excursies en werkweken de kop op. Op basis van principieel gezien best aardige argumenten, dat onderwijs in totaliteit gratis zou moeten zijn en dat kostenbesparing te allen tijde voorop moet staan, wordt van verschillende kanten betoogd dat dergelijke activiteiten eigenlijk voor rekening van school zouden moeten zijn dan wel dat ze afgeschaft kunnen worden, omdat leerlingen de noodzakelijke informatie ook met de meest geavanceerde communicatiemiddelen kunnen binnenhalen.
eens in Rome, Berlijn of Londen is geweest weet dat het iets anders is om te lezen over een stad, dan die stad daadwerkelijk te ondergaan. Wie verre reizen maakt doet ervaringen op die vormend zijn, juist op jonge leeftijd. Ervaringen, die je uit je evenwicht kunnen brengen. Iedereen die in het onderwijs werkt weet dat dit juist de belangrijkste voorwaarde is voor leren, voor ontwikkeling. Scholen hebben de laatste decennia stappen gezet om meer en meer de wereld buiten de muren te verkennen en die te integreren in het lesprogramma.
Met de eerste bewering – excursies en werkweken op kosten van school – zijn we snel klaar. Als dat het geval zou zijn, gaat elke school in Nederland failliet. Om het onderwijs betaalbaar te houden zou de consequentie dan ook een dramatische versmalling van het aanbod zijn, met alle gevolgen van dien: schraal onderwijs. Een argument van een heel andere orde is dat iets wat gratis is nogal eens snel zijn waarde verliest. Wat een voorrecht is, wordt een recht, een vanzelfsprekendheid. En de vraag is, of dat goed is. Daarnaast vinden de meeste ouders het geen probleem te investeren in de opleiding en de ontwikkeling van hun kinderen. Daarvoor soms offers brengen vinden ze helemaal zo gek nog niet. Velen van hen bewaren bovendien de beste herinneringen aan de reizen die ze zelf in hun middelbare schooltijd hebben gemaakt. De tweede bewering – je kunt ook vanuit de leunstoel informatie tot je nemen – is lastiger te weerleggen. Vanuit het oogpunt van efficiëntie is er alles voor te zeggen: de kosten zijn beperkt voor ouders en voor school. Ja, ook voor school. We maken natuurlijk nooit dat rekensommetje maar als je gaat becijferen hoeveel alle excursies en werkweken kosten in uren voorbereiding en uitvoering, dan zou je schrikken van de kosten. Een ander argument om te opereren vanuit de leunstoel: zo voorkom je dat kinderen van wie de ouders het niet zo breed hebben, iets tekort komen. Maar deze redeneringen gaan maar zeer ten dele op. School heeft in het kader van solidariteit altijd een potje om leerlingen/ouders financieel te ondersteunen. En efficiency? Die staat op gespannen voet met effectiviteit. Iedereen die wel
Tot slot: behalve het samen om de tafel zitten is niets zo mooi als samen reizen. Reizen prikkelt alle zintuigen: wat je hoort, wat je ruikt, wat je ziet, voelt en proeft. Je leert je eigen grenzen verleggen en je krijgt nieuwe impulsen op cultureel en maatschappelijk gebied. Het delen van al die ervaringen is tijdens en na zo’n reis een haast onontkoombaar iets. Zo dragen reizen bij aan het besef van je eigen identiteit en van de schoolgemeenschap waartoe je behoort
Martien Korsten, rector
9
LEERLINGEN OP REIS
OP
REIS MET
...
Zrzrzrzrzrzrzrzrzrzrzr.... (rits omhoog) Goeie morgen! Lekker geslapen allemaal? Om 9 uur ontbijt! Drie kwartier later schalt uit 200 slaperige gezichten het Odulphuslied, een nieuwe kampdag begint. De kelen worden gesmeerd met 35 liter van de befaamde Odulphuskamppap. Een paar kratten met 875 boterhammen kaas, jam, hagelslag en worst. Na een paar dagen ontdek je dat je ze gewoon eet, terwijl je thuis altijd zo kritisch was. Fris en fruitig stapt iedereen ‘s zaterdags op de fiets – bij aankomst op het kampterrein is de fruitigheid al een stuk minder. Maar, o wonder, binnen een half uur is iedereen weer geheel gerecupereerd. Hoezo, moe? Het was maar 60 km fietsen. Eitje, toch? Wat een weelde. Een week LEVEN zonder het gebruikelijke pedagogisch verantwoorde commentaar. Heb je je kamer al opgeruimd? Zit niet zo te smakken! Hou op met dat gechat! Er zit een vlekje op je T-shirt. Word nou eindelijk eens een beetje volwassen... Een week LEVEN! Je ruimt zomaar je eigen tent op, je wacht met eten tot je aan de beurt bent, en na vier dagen doe je spontaan een schoon T-shirt aan.
Het is maar 60 kilometer, maar het lijkt veel verder. Je hebt nog nooit een week zó weinig aan thuis gedacht. Dat lukt ook niet te midden van zo’n groep halve en hele bekenden, bezig met zo veel soms vreemde maar altijd verleidelijke activiteiten. Er gebeurt te veel om in één keer te bevatten. Je bent tot ‘s avonds laat, of eigenlijk tot ‘s morgens vroeg in de weer. Als je eenmaal slaapt ben je met geen kanon wakker te krijgen. Maar onverbiddelijk, de volgende morgen: Zrzrzrzrzrzrzrzrzrzrzr.... Odulphuszomerkamp. Je moet er geweest zijn om te weten wat dat is. Oud-kampgangers hebben aan een paar woorden verhaal genoeg. Weet je nog? Henk in het modderbad – kwalleballen – City-task Deurne – bankstellen. O, ja! Ha, ha, ha! Noem het woord ‘steigerplanken’, en de ervaren kamper roept: ‘Strijbeek, 2000’. En dan komt er een verhaal over afzien, 27 km (verkeerd) lopen, beschermde kikkertjes, te weinig water, bikkels, en een half uur later weer lopen voetballen. ‘Trottoirtegels?’ Bassie en Adriaan, spokentocht, Liessel 2005, sportdag in regen en wind, body-paint, een container hout, met z’n allen binnen eten in een veel te klein hok. Odulphuszomerkamp. Zeven dagen doorgaan op nooit vermoede reserves, grenzen verleggen, lekker vinden wat je niet
10 juni 2008
LEERLINGEN OP REIS
...
HET ZOMERKAMP
lust, leuk vinden waar je van baalt, zonder afstandsbediening, MSN, Hyves of je goudvis, maar met een klamme slaapzak, je tentgenoten, je teddybeer, je eigen onvermoeibare tentbegeleid(st)er en je eigen vuile sokken. ‘s Avonds laat is er de kamp-PIT, onze roddelrijke, verhaalverdraaiende en verhoudingverhelderende kampkrant. Getypt op typemachines, gedrukt op een stencilmachine. De geur van verse stencilinkt mengt zich met die van warme chocomel. De stilte verraadt aandacht voor verhalen en roddels – of is het de vermoeidheid? Langzaamaan vertrekt iedereen naar de tent. Bedtijd. Als je niet beter wist zou je geloven dat ze gaan slapen...
Wouter Schoorel, docent scheikunde
11
LEERLINGEN OP REIS
W EEKEND R IGA ? L EUK ,
MAAR WEL HARD W ERKEN ! Sosha van Rijnberk, Jan Beesems en Sara Coumans
Ja, Riga… waar ligt dat ook al weer? Dat was de eerste reactie van Jan Beesems, Sosha van Rijnberk en Sara Coumans die naar Riga zijn gegaan om mee te werken aan het Zoom in! project. Riga is de hoofdstad van Letland, heeft ongeveer 764.320 inwoners en hoort bij de Baltische landen. Niet een land waar je snel op vakantie naar toe zou gaan vanuit Nederland. Maar dit was voor ons ook niet de hoofdreden om te gaan. Het doel van onze driedaagse reis naar Riga was om input te geven over het Zoom in! lespakket, waarvan het pilotprogramma net afgelopen is. Zoom in! is een initiatief van vier organisaties: het Engelse Marie Stopes International (MSI), de Letse organisatie Papardes Zieds, MYBODY uit Nederland en de Europese jongerenorganisatie YouAct. Naast deze toch wel westerse organisaties werkt Zoom in! samen met 8 partners uit ontwikkelingslanden: Marie Stopes International China, Mexico and Bangladesh, World Population Foundation Vietnam, School Net Uganda, Youth Vision Zambia, Chanan Development Association Pakistan and Population Services Zimbabwe. Het doel van Zoom in! is het creëren van bewustwording onder westerse jongeren tussen de 12 en 18 jaar rondom ontwikkelingsvraagstukken. Bovendien probeert het te stimuleren dat het onderwerp seksuele en reproductieve gezondheid en rechten (SRGR) gezien wordt als onderdeel van deze wereldwijde ontwikkelingsvraagstukken. Dit wordt gedaan door ervaringen en zorgen van jongeren in ontwikkelingslanden op het gebied van seks en voortplanting te vergelijken met die van henzelf.
12
Best een ambitieus doel zou je kunnen zeggen. Dat is het ook wel, maar Zoom in! heeft hier een erg leuke én diepgaande methode voor gevonden. Jongeren uit ontwikkelingslanden zijn op pad gegaan om foto’s te maken van hoe zij aankijken tegen hun levenssituatie als jongere. Dit kan gaan over pro-
blemen met betrekking tot de slechte toegang tot goede seksuele voorlichting of toegang tot condooms, maar ook over iemand die voor de eerste keer verliefd werd of iemand die gezellig met z’n vrienden in een park ligt. Al deze foto’s zijn naar Europa gekomen en de beste foto’s zijn vervolgens naar middelbare scholen gestuurd in Engeland, Letland en Nederland. Het Odulphus was een van de drie scholen in Nederland. Aan de hand van de foto’s uit de ontwikkelingslanden zijn de Maatschappijleer 2 klassen uit 5 VWO vervolgens aan de slag gegaan om een foto te maken van hun eigen visie op hetzelfde onderwerp. Op die manier krijg je dus een setje van 2 foto’s, één uit een westers land en één uit een ontwikkelingsland. Beiden gaan over hetzelfde thema, met soms een hele andere visie erop, maar soms juist een verbazingwekkend zelfde visie.
Maar wat heeft dit te maken met Riga, denkt u vast? Riga was het centrale punt waar afgevaardigden uit de drie Europese landen al hun input uit het pilotprogramma konden samenvoegen. We hebben dus heel hard moeten nadenken over hoe het lespakket in de toekomst het beste gebruikt moet worden. Hierbij was het belangrijk te kijken naar wat het beste werkt voor de leerlingen maar ook wat het handigste is voor de docenten. Naast deze kant van het verhaal mochten wij ook input leveren over welke foto’s de beste waren van alle inzendingen. Uiteindelijk is er een hele goede selectie gemaakt en waren we er erg tevreden over. In die selectie zijn ook foto’s van Odulphianen terechtgekomen; daar zijn we natuurlijk erg trots op. Na het harde denkwerk en veel gepraat hadden we ook nog tijd om Riga zelf te verkennen. Het bleek een
juni 2008
LEERLINGEN OP REIS onverwacht mooie stad te zijn met veel oude gebouwen maar ook hele moderne bouwwerken. Naast het rondlopen in de stad, om de sfeer te proeven, hebben we ook kennis mogen maken met de traditionele Letse keuken en volksmuziek. Dit was een hele belevenis want plotseling begonnen mensen van alle leeftijden (dus ook tegen de 80 jaar aan) op een open plek in het restaurant een volksdans te dansen! Erg leuk om te zien en te proeven van heel andere culturen en gebruiken dan we gewend zijn. Dat proeven was ook nog een echte grap… want toen we een toetje hadden besteld met iets wat leek op chocola bleek het roggebrood te zijn! Aan het einde van het weekend waren we doodmoe maar erg enthousiast over de volgende stappen die we samen nog bespraken toen we in Kopenhagen een tussenstop maakten. Want die volgende stappen zijn niet
niks! De selectie van foto’s wordt tentoongesteld in het gebouw van de Europese Unie in Straatsburg en in de Nationale Parlementen van zowel Engeland, Letland als Nederland. In Nederland wordt dit in de eerste weken van september gedaan in de tentoonstellingsruimte van de Tweede Kamer in Den Haag. De opening is in de eerste week van september en hier mogen ook de leerlingen van Maatschappijleer 2 bij aanwezig zijn. Naast deze tentoonstellingen op toplocaties worden er 1000 publicaties met de foto’s gedrukt en verspreid onder politici en anderen, over de hele wereld, om het belang van de rechten van jongeren op de kaart te krijgen. Als laatste kunnen we jullie alvast verklappen dat er ook een tentoonstelling op onze school komt waar jullie zelf het werk kunnen bewonderen.
Reizen is niet iets wat alleen maar leuk is als je op vakantie bent. Reizen is ook erg leuk en soms zelfs waardevoller als je ergens iets gaat doen om iets te verbeteren aan de wereld. Natuurlijk moeten we wel wat boompjes planten om de CO2-uitstoot weer te compenseren, maar we hebben wel ons woordje gedaan over hoe wij geloven dat jongeren het beste over hun rechten hier en in ontwikkelingslanden kunnen leren. Dit is in een wereld, waar ondertussen de helft van de populatie onder de 25 jaar is, van wezenlijk belang en dus ook leuk om je voor in te zetten
Sara Coumans, V6D
WEEKENDJE DORTMUND! Iedereen weet natuurlijk dat muziek het tofste vak hier op school is, maar dat er ook nog leuke weekendjes weg bij horen weet niet iedereen. Op 28, 29 en 30 maart vertrokken wij met alle bovenbouwklassen muziek naar Dortmund.
Dortmund is de op zes na grootste stad van Duitsland en ligt in het hartje van het Ruhrgebied. Wij gingen hierheen om de generale repetitie en de première bij te wonen van de opera ‘The Rake’s Progress’, gedirigeerd door Jacques van Steen, een vriend van onze Staals. Bovendien hebben we ook nog een museum bezocht, een popconcert sfeer bijgebracht en een prachtige rondleiding gehad door het theatergebouw. Druk weekendje dus! Het rare is dat we nog veel vrije tijd hadden en veel van Dortmund hebben kunnen zien. We hadden de generale repetitie van de opera al gezien, maar die zondagavond was eindelijk de première. We mochten in gala komen, dus een uurtje voordat we weggingen, stond iedereen zich al op te tutten. Uiteindelijk zag iedereen er super uit (zelfs het haar van mevrouw van Dorst zat in vorm), en konden we vertrekken. Je denkt misschien dat het een beetje dubbelop is, de generale én de première bekijken. Dat dachten we zelf van tevoren ook, maar het is heel leuk om het ver-
Jesse Beks, H5L, Niels Nuijten, V5G en Pauline Staals, docent muziek
13
OUDERS OP REIS Fragmenten uit de opera ‘The Rake’s Progress’
schil tussen die twee voorstellingen mee te maken. Ook begreep je de tweede keer het verhaal veel beter en het decor viel ook op z’n plaats. Het hele weekend stond in het teken van muziek. We hebben niet alleen op de gitaar gespeeld die mee was, maar zelfs met bestek op tafel getimmerd bij het ontbijt terwijl onze Staals er heeeerlijk bij zong. Dit alles maakte dit weekend eentje om nooit meer te vergeten. We hebben allemaal heel veel lol gehad en vonden het super dat onze Staals dit allemaal voor ons geregeld had!
Namens alle bovenbouw muziekklassen, Jozefien Govers, V4G en Carolien Vermeulen, V4F
GEEN
KIND AAN HET KIND
Op reis met je kinderen is een hoofdstuk apart, want het moet leuk voor jezelf zijn, maar ook leuk voor je kinderen. Eigenlijk zijn dat twee onvergelijkbare grootheden want ouders en kinderen zijn per definitie niet gelijkwaardig. Het is als zeilen tussen Scilla en Charybdis of op z’n Hollands gezegd ‘je doet het nooit goed’. Toch is op reis/vakantie met je kinderen de leukste periode uit je leven. Als je ouder wordt dan realiseer je je dat: dass war einmal, dass kommt nicht wieder. Ouders hebben het druk, druk, druk en zeker veel vaders schieten nogal eens tekort in omgaan met hun kinderen. Dat valt allemaal in te halen door met z’n allen op reis te gaan, want dan kun je prime-time geven aan je kinderen. Het werk, de lap-top en andere zorgen laten we thuis, want we gaan ergens heen. Maar dat ‘ergens’ heen gaan luistert nauw, want het moet voor alle partijen leuk zijn. Daarom in de voorbereiding trachten de kinderen erbij te betrekken. Dat is moeilijk, want voor jonge kinderen is het pas duidelijk als je er al bent en bij oudere kinderen krijg je vaak het gevoel dat het onuitsprekelijk vermoeiend is.
14
Hoe ik het gedaan heb? Natuurlijk nooit goed, kon achteraf altijd beter, maar nu, jaren later hebben ze – de kinderen – het er nog steeds over! Toen de kinderen nog jong waren was het zomers altijd zand, zon, zee en spelen. Tenminste dat waren de wensen van de kinderen, maar als verantwoord ouder moest er ook zo nodig wat cultuur aan worden toegevoegd. Dat betekende met de auto naar een mooie kerk of klooster of kasteel, naar een oud stadje op een marktdag of een voorstelling in een openluchttheater. Het bizarre was altijd dat de rit tweemaal
zo lang duurde als je van tevoren had gedacht, dat de kinderen al na korte tijd klierig werden en soms met harde hand (naar achter slaan, waarbij je niemand raakte want ze doken weg, maar de auto maakte wel een vervaarlijke zwieper) tot de orde werden geroepen. Ter plaatse ging het wel, maar niet langer dan een half uur. Er werd om ijs gezeurd en alras was het: wanneer gaan we weer terug. Op de terugweg vielen je vrouw en je kinderen in slaap en leverde je zelf een gevecht om wakker te blijven. Was het leuk geweest? Meestentijds was het een matig genoegen, maar het jaar daarop had hetzelfde stramien. Het leukste voor de kinderen was op één plek blijven en niet te moeilijk doen. Als ouder is dat wat opoffering, maar meedoen met hun zand, zon, zee en spel geeft ook veel voldoening. Toen de kinderen ouder werden, zeg middelbare school leeftijd, werd gestreefd naar een andere invulling. Dat was: andere landen, andere culturen, van hot naar her. De wereld is groot, zo groot dat de reis erheen en daar een essentieel onderdeel is. Waarheen maakt kinderen niet zoveel uit, als het maar ‘niet steeds reizen is’. Meestal begint de reis met een vliegtuig en dat maakt het al bijzonder. Er gebeurt wat en als er niets gebeurt krijg je wat te eten of ga je lezen, luisteren of slapen. Op de plek van bestemming is het spannend: gaat alles wel goed. Maar daarna ..., heb je de goede keus gemaakt? Onze ervaring is dat reizen met een camper, boot of trein het beste bevalt. Je kunt nog eens gaan staan of liggen of ergens anders gaan zitten. Het eerste wat we onderweg kochten voor de kinderen was een soort dagboek, waarin van alles geschreven en geplakt kon worden. Ze beloofden trouw dat
juni 2007
LEERLINGEN OP REIS dagelijks bij te houden, maar daar kwam in de praktijk weinig van terecht. De dagen die dreigden ‘leeg’ te blijven vulden/schreven we dan zelf maar in. In ieder geval geeft zo’n dagboek ook een inkijkje in de zielenroerselen van je kind. Zo schreef onze dochter een keer, terwijl we prachtige tempels met kleurige Boeddhabeelden bezichtigd hadden, over die dag: “het was vandaag bloedheet en oersaai”. Tja wat doe je dan? Simpel, je blijft ergens een dag langer hangen, maar er moet wel een zwembad zijn!
‘O N Z E
FIETSEN ’ IN
Reizen met je kinderen is een ontdekkingstocht, zowel naar je eigen kind als naar de wereld die je samen bereist. De herinnering eraan is levenslang
Jan de Graaff
POLEN
Een internationale uitwisseling tussen scholen is niet te vergelijken met de prachtige cultuurreis in Rome, waarbij je achter meneer Hasper aanholt of een sportieve Tsjechiëtrip waarbij de pivo’s (Tsjechisch voor biertjes) erg populair zijn. Maar wel even leuk en uitdagend! Met school ben ik op een uitwisseling met leerlingen uit Polen geweest.
De heenreis bestond uit een rit met de bus van ongeveer 17 uur. Door de lange busreis ontstond het saamhorigheidsgevoel al voordat we in Pszczyna arriveerden. Vooral in het begin werden er veel liedjes gezongen en chipszakken doorgegeven. Bij aankomst was iedereen doodmoe. Daarom een tip voor de volgende Polenreizigers: neem een slaapzak mee om in de bus wat beter te slapen. In het begin was er nog wat onwennigheid tussen ons en de Polen, maar al snel raakten we vertrouwd met elkaar. Dat kwam door het drukke programma op school en de bergwandeling door de sneeuw, maar ook door de avonden die we doorbrachten in de pub onder het genot van een glaasje Poolse wodka met Sprite. We hadden de grootste lol wanneer we elkaar – vanzelfsprekend hele nette – woorden leerden. Zo hebben de Polen van Isabelle en mij meteen de keurig Nederlandse uitdrukking: ‘noojken ien die koojken’, geleerd als eerste woordjes om tegen hun leraar te zeggen. Het is maar goed dat die
hen niet verstond, want de leraren zijn daar veel strenger dan hier. Natuurlijk waren er ook wat spanningen onderling. Je hebt een week lang intensief contact met elkaar en je leert ook elkaars minder leuke kanten kennen. Zo heb ik bijvoorbeeld een ontzettend ochtendhumeur en vond mijn uitwisselingsstudent het dan juist gezellig om samen liedjes te gaan zingen. Je snapt dat het dan niet echt matcht. Daarom is het belangrijk dat je, hoe moe je ook bent, probeert om je niet te veel te ergeren. Nog een tip: noem in het bijzijn van de Polen nooit het woord Pool, want dat begrijpen ze. Wij noemden ze in het begin ‘onze fietsen’ en, voor de afwisseling, halverwege de week ‘onze tassen’. De laatste dag gingen we naar Auschwitz, een ervaring om niet snel te vergeten. Je voelt pas echt hoe verschrikkelijk en gestoord het was wat daar allemaal is gebeurd als je rondloopt op de plek waar honderdduizenden mensen vermoord en mishandeld
zijn, alleen maar omdat ze door de nazi’s als zogenaamde untermenschen waren bestempeld. Vooral de stapels haren, schoenen en anderen eigendommen van de vermoorde gevangenen raakten mij. Op de terugweg was iedereen een beetje stiller dan normaal. De volgende dag moest iedereen met een brak hoofd afscheid nemen. Na ‘onze tassen’ een paar knuffels te hebben gegeven, konden we weer terugreizen. Echt moeilijk werd het bij het afscheid na het uitwisselingsprogramma in Nederland. Voor altijd afscheid nemen van nieuwe vrienden na twee intieme weken bleek zwaar en tranenverwekkend. Ik kon even niet meer stoppen met huilen. Gelukkig was ik niet de enige. Het is voor ons allemaal een superervaring geweest
Milanne Mulder, V5B
15
LEERLINGEN OP REIS
ISTANBUL:
IN OOSTERSE SFEREN de vriendelijke kebabmannen werden maar al te graag vrienden met ons en waren heel geïnteresseerd in ‘Gholland’.
Na de reis met het vliegtuig gingen we, vanuit Azië, met de bus naar het Europese deel van de stad waar ons hotel lag. Vanaf dat punt zat je gelijk vol in de sfeer van Istanbul. Overal om je heen zag je verlichte moskeeën en overal waar je keek zag je minaretten boven de daken uitsteken, iets heel nieuws voor ons. En zo was het de hele reis door. Overal zag je nieuwe dingen en deed je nieuwe indrukken op die je niet gewend bent in de westerse wereld. De dag begint ‘s ochtends om 5 uur, als de imams in alle moskeeën hun gebeden uitroepen over de stad. Als je dan even uit het raam keek, dan zag je de skyline vol moskeeën en een opkomende zon.
Samen met de groep verkenden we de hele stad en we hebben dan ook best veel gelopen, maar dat betekent ook dat we heel veel hebben gezien. De indrukwekkende paleizen van de Sultans die de rijke cultuur van het verleden goed lieten zien. Je hoefde je best niet te doen om de Sultan tussen zijn harem te zien zitten, terwijl ze de bekende Turkse appelthee drinken, in enorme zalen bedekt met Iznik tegeltjes, het Delfts blauw van Turkije. Ook de enorme moskeeën hebben indruk op me gemaakt. Voordat we binnengingen moesten we onze schoenen uitdoen en moesten de meisjes een hoofddoek op en helemaal bedekt zijn, wat natuurlijk in het begin heel grappig was. Maar nadat we nog een paar keer een moskee binnen waren geweest, raakten we een beetje gewend aan het ritueel en hebben we zelfs een gebed bijgewoond. Ik heb echt een andere kant gezien van de Islam.
Het heerlijke weer dat we hadden gaf natuurlijk nog een extra oosterse sfeer aan het straatbeeld. De karretjes met gepofte kastanjes en rood-wit gestreepte luifels reden rond met vrolijk roepende mannen en de zwart gesluierde vrouwen waren op weg of zaten bij elkaar in de schaduw. Het was heerlijk om even in het gras te genieten van de zon en uit te rusten van de lange wandeling. ‘s Middags was het vaak een broodje kebab met alles erop en eraan – ‘s avonds trouwens ook – en
ook in grote hoeveelheden zijn ingeslagen. Bovenal was het de heerlijke sfeer die er hing. Het was er gezellig en iedereen ging z’n gangetje. Je keek je ogen uit. En dat was eigenlijk overal waar je kwam in Istanbul. Een grote stad waar veel te zien is en heel veel te doen, een stad die heel veel indruk op je maakt
Sanne Letschert, V4E
De Grote Bazaar
Eindelijk was het zover, reisweek in de vierde klas. En voor het eerst was er een reis waar we buiten Europa gingen: Istanbul.
‘s Middags kregen we best veel vrije tijd waarin we soms waterpijp gingen roken in een Turks café of even iets gingen drinken op een terrasje. Maar het liefst liepen we uren rond in de Grote Bazaar, waar ze alles verkopen. Van waterpijpen tot armbandjes, die dan Waterdrager
16 De Blauwe Moskee
juni 2007
LEERLINGEN OP REIS
ROME :
ELKE DAG DE LEKKERSTE PIZZA OOIT
Op zaterdag 19 april rond half 3 steeg ons vliegtuig op vanaf Eindhoven Airport. Voor sommigen spannend, omdat ze nog nooit hadden gevlogen. Niet te geloven hoe snel zo’n reis gaat. Na ongeveer twee uur stapten we uit in Rome, de eeuwige stad. Ons hotel was niet super, maar het belangrijkste was dat je een bed, douche en toilet had (als die niet verstopt was). De mensen van het hotel waren er niet zo blij mee dat wij na 23.45 uur lawaai aan het maken waren op de gang en lieten ons dat weten door een intercom. “Silence! Go to your room!” is wat we te horen kregen, maar dat maakte het er natuurlijk alleen maar leuker op. Het ontbijt was niet echt wat je noemt lekker of veel, maar er was altijd nog een zaakje aan de overkant om even te ontbijten. Verder denken veel van jullie bij de Romereis meteen aan cultuur. Dat klopt. Wij hebben echt ontzettend veel gezien in een week tijd. Elke dag hadden we een vol programma en zo hebben we veel kerken, kapelletjes, het Forum Romanum, het Colosseum en het Vaticaan gezien. Ook zijn we één dag naar Ostia geweest en één dag met z’n allen in de bus naar Pompeji. Heel indrukwekkend waren de gipsen afgietsels van mensen in Pompeji die zijn omgekomen bij de uitbarsting van de Vesuvius in 79. Verder was het uitzicht vanaf de Sint Pieter bij bijna iedereen favoriet.
Heel de week had je dezelfde loopgroep, wat heel erg gezellig was. Elke dag ging je met een andere leraar op pad om Rome te verkennen. Zere voeten krijg je er wel van, maar dat went. Tussen de middag eet je pizza, elke dag. En dat is zeker weten de lekkerste pizza die je ooit hebt geproefd. Ik vind de pizza’s in Nederland in ieder geval niet meer te eten. Na de lunch kon je maximaal 2 uurtjes wat voor jezelf gaan doen. Even winkelen bijvoorbeeld of even uitrusten op je kamer van tempootje Hasper heel de ochtend. Woensdagmiddag hadden we vrij. Even lekker doen wat je zelf wilt. Winkelen, zonnen of gewoon zelf nog wat dingen gaan bekijken waar we met school niet aan toe waren gekomen. Elke avond hebben we bij Marco in het restaurant gegeten. Het eten was niet altijd even lekker. Zo kregen we bijvoorbeeld kleine inktvisjes in verlepte erwten. Echt niet te eten, maar we hebben wel kunnen lachen. En je kon daarna altijd nog even langs de Mac om toch weer wat eten binnen te krijgen. Gelukkig kregen we er wel drie gangen. Als je het hoofdgerecht niet lustte had je in ieder geval genoeg aan het voorgerecht. Het toetje was altijd heel spectaculair! Niet dus. Meestal was het een appel of een sinaasappel. Eén keer hebben we een bakje ijs gekregen. Dat was echt het hoogtepunt van de week.
Spaanse Trappen gegaan. Daar zitten heel veel jongeren ‘s avonds. We zijn veel mensen uit Nederland tegengekomen en we hebben dronken Duitsers uitgelachen. Het was echt supergezellig om daar met iedereen te zitten. De derde avond is er een groep naar Piazza Navona geweest. Sommigen gingen terug naar het hotel. Het is die avond heel hard gaan regenen en onweren en wij waren blij dat we in het hotel zaten. De mensen die mee waren gegaan kwamen drijfnat aansoppen in het hotel, maar iedereen kon er wel om lachen. De rest van de avonden mocht je zelf kiezen waar je heen ging. De Spaanse Trappen waren favoriet en daar hebben we dan ook heel wat gezellige avondjes doorgebracht. Wel werd je steeds lastig gevallen door irritante verkopers. Heel de week hebben we superweer gehad! Iedereen had dus ook een lekker kleurtje gekregen. Het was echt een superweek. Iets wat je niet snel vergeet, en wat zeker een hoogtepunt is uit je Odulphuscarrière
Milou Baekers en Eefje Linnenbank, V4F
‘s Avonds was het altijd heel gezellig. De eerste avond gingen we naar de Trevi fontein. Dat was heel erg mooi. De tweede avond zijn we naar de
17 Het Colloseum
LEERLINGEN OP REIS
LONDON:
ER IS MEER DAN JE DENKT !
We kwamen rond 9 uur plaatselijke tijd aan bij het hotel. Het hotel viel in het begin een beetje tegen. De kamers waren nogal klein. Veel last had je er niet van omdat je het grootste gedeelte van de tijd toch buiten was. We gingen ‘s avonds met z’n allen bij Garfunkels eten. Het was er goedkoop, maar het eten was niet zo lekker. Op maandag gingen we naar de Tower of London, een kasteel waar de juwelen van de koninklijke familie te bewonderen zijn. Toevallig was op die dag ook de koningin jarig en dat werd met kanonschoten gevierd. ‘s Avonds hadden we vrije tijd en gingen we naar Piccadilly Circus om te eten en winkelen. Zo kon je zelf ook de stad verkennen. De volgende dag stond er een tripje naar het Wembley Stadium gepland. Dat was een van de leukste bezoeken van de week. We kregen een rondleiding, en je mocht bijna overal komen. We kregen een kijkje in de kleedkamers en we stonden bijna op het grasveld. De gids vertelde ontzettend veel leuke dingen. Daarna brachten we een bezoekje aan het British Museum en je had weer vrijheid. Op woensdag gingen we naar Stonehenge met de bus. Het ligt best afgelegen, en het is kleiner dan je denkt, maar het blijft indrukwekkend. Daarna werden we in drie groepen gesplitst om naar verschillende musea te gaan. Bij ieder museum was er een presentatie evenals bij de rest van de gebouwen die we hebben bezocht.
DE
18
Peter Gijsbers, docent Engels: “Kijk, en daar scoorde ik!”
Twintig april 2008 was het eindelijk zover. Om 11 uur vertrok de bus, met 37 leerlingen en 3 docenten, vanaf school naar Calais. Vanuit Calais gingen we met de boot naar Engeland.
Stonehenge
‘s Avonds kon je weer gaan winkelen en een restaurant uitzoeken om te gaan eten. De voorlaatste dag hadden we een wandeling door het park van London richting Buckingham Palace. Halverwege kregen we een regenbui. Dit was minder. Eenmaal bij Buckingham Palace aangekomen, wachtten we op de ceremonie, waarbij de wachten gewisseld worden. Deze ceremonie bleef helaas uit. Met de groep gingen we naar de Big Ben en daarna naar
Covent Garden. Die avond gingen we naar een toneelstuk, ‘Woman in black’. Het eerste gedeelte was amper te volgen, maar het tweede gedeelte was top. Het was enorm spannend. Op de laatste dag gingen we naar Greenwich. Daar is de nulmeridiaan. Hier was niet zoveel aan. Je ziet een lijn over de grond lopen, er is een museumpje bij en dat was het. Je kon ook de skyline van Londen zien en dat vonden wij ook niet zo spectaculair. Daarna hadden we nog even tijd om te winkelen, bijvoorbeeld bij Harrods. Om 9 uur ‘s avonds was het weer tijd om te vertrekken. We gingen met de trein terug, en om kwart voor 7 ‘s ochtends Nederlandse tijd kwamen we weer aan in Tilburg waar onze, uit bed gebelde, ouders ons stonden op te wachten. Wij vonden het een zeer geslaagde reis en hadden er graag nog een weekje willen blijven
Karin de Rooij, 4vD en Laura Janssen 4vE
WERELD : EEN SNOEPPOT
Je kunt steeds een nieuw snoepje nemen uit de wereld die snoeppot heet en als het snoepje op is, dan wil je er nog één, omdat je een nieuwe smaak hebt leren kennen. Misschien is die smaak goed bevallen of minder, dat kan allemaal. Maar het is zeker dat deze nieuwe smaak zich mengt met de smaken die je al kende en dat je daardoor een nieuwe kijk op jezelf hebt gekregen en op de wereld om je heen.
Tot vorig jaar zomer was ik niet zo bereisd. Natuurlijk had ik me wel eens in Griekenland en Italië opgehouden en ken ik alle hoeken van de Friese meren, maar dan heb je het ook gehad. Ik was daar overigens zeer tevreden mee tot het moment dat er een nieuwe man in mijn leven kwam. Een bereisde man, een reislustige man, een reisaholic. Voortaan zou ik niet meer op vakantie gaan, nee, voortaan ging ik ‘op reis’ of, beter nog: ‘reizen’. ‘Op reis’ lig je niet aan
juni 2008
DOCENTEN OP REIS Kinderen op weg naar school in de bergen van Nepal
het strand, nee, ‘op reis’ verdiep je je in de cultuur van het land. ‘Op reis’ doe je geen incidentele excursie, nee, ‘op reis’ ga je kopje onder en mag je maar af en toe je neus dichthouden. ‘Op reis’ eet je niet elke dag een ijsje, want ‘op reis’ krijg je van ijsjes buikloop. Getver! Zo belandde ik afgelopen zomer in Syrië en Jordanië. Prachtig hoor, al die cultuur, maar ik kon na drie weken geen opgraving meer zien. Ik snakte naar groen, naar natuur, naar een boom of een bij of een bloem. Dus toen de plannen voor de meivakantie en de zomervakantie eraan kwamen, besloot ik me ertegenaan te bemoeien. Ik wilde best een beetje cultuur, maar graag ook veel natuur en wandelen of fietsen. Het leek mij dat Nepal behoorlijk goed aan mijn wensen voldeed en het was een aanzienlijk eind weg, dus dat stelde manlief ook op prijs. In de meivakantie gingen wij dus naar Nepal. Nepal is een van de armste landen van de wereld. Nepal heeft een zeer afwisselend landschap. Nepal grenst aan India en aan Tibet. Lees hier de droge feiten die je in elke reisgids kunt vinden. Deze feiten zeiden mij op voorhand niets. Nu wel. Ik zal proberen je mee te laten kijken via mijn ogen. Kinderen tussen de 6 en 12 jaar moeten in Nepal verplicht naar school. Dat is een goed initiatief met een paar haken en ogen. Ouders moeten namelijk een schooluniform kopen voor hun kind en schriften en boeken. Een schooluniform is heel duur, vooral de schoenen. In de hoofdstad Kathmandu zie je dus veel kindertjes naar school waggelen, omdat hun schoenen veel te groot zijn. De wat oudere jongens binden hun schoenveters rond hun enkels om te voorkomen dat ze hun schoenen verliezen tijdens het rennen. Wat ons verwonderde waren de veelal spierwitte schooluniformen. Vanuit het raam van ons guesthouse zagen we jongens in witte bloesjes op hun buik de glijbaan afgaan. In een stoffig land als Nepal blijf je als moeder toch aan het wassen! In Nepal ligt de Himalaya. De hoogste bergen van de wereld (Mount Everest!) kun je hier bewonderen. Als je in de heuvels wandelt, dan doemt er zo nu en dan in de verte zo’n gigant
op en dat terwijl die ‘heuvels’ ook al allemaal 2500 meter hoog zijn of meer. Meer naar het westen is Nepal plat. Het lijkt wel een polder. Daar wordt geen rijst verbouwd, maar graan en het is komisch om te zien dat de mensen bijna allemaal een fiets hebben. In plaats van een paraplu, zoals bij ons, houden ze tijdens het fietsen een parasol boven hun hoofd. In het noordoosten grenst Nepal aan Tibet. Een deel van de Nepalese bevolking is van Tibetaanse afkomst. In het land leven ook veel Tibetaanse vluchtelingen. Ze voorzien in hun levensonderhoud door souvenirs te verkopen. Toen we op trekking waren, werden we een tweetal keer vermaakt met Tibetaanse zang en dans. Na afloop gingen de vrouwen (Waar zijn die Tibetaanse mannen, toch? Zijn dat alleen maar monniken?) met de schaal rond. Hoewel het vermaak slechts matig amusant was, gaven we gul, want hoe kunnen die mensen anders in hun levensonderhoud voorzien? Tijdens de laatste dag van ons verblijf in Kathmandu raakten we verzeild in een demonstratie van Tibetaanse vrouwen die streden voor een vrij Tibet. Pas toen we thuiskwamen, hoorden we dat de demonstratie uit elkaar was geslagen… Als je reist, voel je je deel van de wereld. Als je reist, gaat de wereldpolitiek voor je leven. Als je reist, krijg je meer begrip voor mensen. Ik heb gezien wat armoede is en hoe mensen letterlijk hun kostje bij elkaar scharrelen. Dat was nieuw voor mij. De natuur was prachtig, de cultuur interessant, maar bovenal ben ik gegrepen door de mensen van het land. Daar kan geen berg of gebouw tegenop
Clasine van Dorst, adjunct 5/6 vwo, docent Nederlands
19 Badmintonnen op een tempel in Kathmandu
AUGUSTUS 25 26
1 2 6–13 15 17 18 22 24
9 13–17 20–24 29 30–31
Introductieprogramma’s voor alle klassen 8.30 uur: Begin van de lessen (introductieprogramma klas 1 tot 10.10 uur)
SEPTEMBER 20.00 uur: Ouderavond klas 1 20.00 uur: Ouderavond 2–3 havo Taizé-reis voor leerlingen van 5 havo en 6 vwo 20.00 uur: Ouderavond 4 vwo 20.00 uur: Ouderavond 4 havo 20.00 uur: Ouderavond 5 vwo 20.00 uur: Ouderavond 6 vwo: studiefinanciering, inschrijving 20.00 uur: Ouderavond 5 havo: studiefinanciering, inschrijving OKTOBER 11.00 uur: Bezoek studiebeurs Utrecht 5 havo en 5 vwo Herfstvakantie Leerlingbesprekingen (40 min. rooster) Vanaf 13.00 uur: Studiemiddag personeel/ studieverlof voor leerlingen Compo’s, projecten en excursies NOVEMBER
3–5 ± 21 24–28 26 27
19 22–31
1–2 12 19–23
± 10 11 9–13 17 20–27
Compo’s, projecten, excursies Rapportage 1 Herkansingen Vanaf 19.00 uur: Ouderavond 10 minutengesprek met mentor Vanaf 19.00 uur: Uitloop ouderavond
DECEMBER Kerstvieringen voor alle klassen Kerstvakantie JANUARI Kerstvakantie 20.00 uur: Ouderavond profielkeuze 3 havo en 3 vwo Compo’s, projecten en excursies FEBRUARI Rapportage 2 Open avond Leerlingbesprekingen (40-min. rooster) 20.00 uur: Ouderavond klas 1, advisering havo, atheneum gymnasium Carnavalsvakantie (vrijdag 20 februari is een vrije dag)
MAART 2 4 10 12 25–31
9 10 13 14–17 20–24 27–30
Vanaf 19.00 uur: Ouderavond 10-minutengesprekken met vakdocenten Vanaf 19.00 uur: Ouderavond 10-minutengesprekken met vakdocenten Aanmelding nieuwe leerlingen Aanmelding nieuwe leerlingen Compo’s, projecten en excursies
APRIL Profielwerkstuk presentatiemiddag Goede Vrijdag: vrij Tweede Paasdag: vrij Leerlingbesprekingen (40-min. rooster); herkansingen Reisweek klas 4; alternatief programma voor overige klassen Vakantie
19 21–22
MEI Vakantie Rapportage 3 Centraal examen Vanaf 19.00 uur: Ouderavond 10-minutengesprek met mentor Vanaf 19.00 uur: Uitloop ouderavond Hemelvaart: vrij
1 2–5 18 22–24 26
JUNI Tweede Pinksterdag: vrij Centraal Examen Uitslag Centraal Examen (1e tijdvak) Centraal Examen (2e tijdvak) Aanvang compoweek bovenbouw
2 3 10–15 12 17 18 20–24 20–31
Aanvang compoweek onderbouw Diploma-uitreiking Eindvergaderingen Vertrek zomer- en zeilkampen Rapportuitreiking en afsluiting schooljaar Einde zomer- en zeilkampen Directie nog op school aanwezig Zomervakantie
1–5 ±6 18–29 18
JULI
1–31
1–4
AUGUSTUS Zomervakantie SEPTEMBER Zomervakantie
