Trainingsweekend Blankenberge sprint en fond: 26-28 oktober 2012 Maandag 22 oktober was de op één na warmste dag ooit in de tweede helft van oktober. Met temperaturen van meer dan 24°C voelde de herfst zowaar als zomer aan. En ook de daaropvolgende dagen was het nog bijzonder warm. Maar dat het weer in België vaker verandert dan een vrouw van kleren wisselt, werd nog maar eens bewezen op vrijdag. En uitgerekend op die dag was het begin van de stage in Blankenberge gepland. Maar niet getreurd, een groep van zowat 30 mensen verzamelde op vrijdagavond aan de piste van Oudenaarde. Iedereen werd vakkundig in één of andere wagen gepuzzeld en op wonderbaarlijke wijze geraakte ook alle bagage in de koffers. De enige logische verklaring die ik hiervoor kan bedenken, is het feit dat Anthony, samen met enkele andere ijverige studenten, vanuit Gent zou vertrekken en zijn beautycase dus niet mee hoefde. De temperatuur was al gevoelig gedaald ten opzichte van de voorbije dagen, maar helemaal erg werd het pas bij aankomst aan zee. Een stevige wind drukte de gevoelstemperatuur nog verder de kop in, dus werd wijselijk besloten om de geplande outdoor picknick gewoon in de eetzaal te houden. Een olijk duo slaagde er hierbij in om de grenzen van gezond voedsel te verleggen tot de toog van de pitabar enkele straten verderop. Na de picknick werden enkele mededelingen de wereld ingestuurd. De enige die iedereen aandachtig volgde, was de aankondiging van het Gotcha spel. Audrey’s laatste woorden waren amper koud, of de eerste moord was al gepleegd. De dader van deze moord werd evenwel al de volgende ochtend bij het ontwaken vakkundig omgelegd (in onderbroek zowaar), wat later nog voor redelijk wat hilariteit zou zorgen. Kortom, het was het begin van een spel waarbij iedereen elkaar beloerde, en wie even niet oplette, werd koudweg afgemaakt. Het waanzinnige idee dat Wouter een tv mee zou hebben, werd al snel bevestigd. In “de gezelligste kamer van allemaal” werd een PlayStation geïnstalleerd en al snel vergaapten verschillende jongeren zich aan de duizelingwekkende bochten op het GT-circuit of aan de wereldgoal van Dries Mertens in FIFA.
Wie géén plekje op de wachtlijst voor de PlayStation wist te bemachtigen, kon zich die eerste avond vermaken met een spelletje Trivial Persuit, kaart, Jungle Speed, “Wat ben ik?” of nog iets anders.
Na een verkwikkende nachtrust zag het weer er op zaterdagochtend niet beter uit dan vrijdagavond. Integendeel, het was amper een graad of vier, er stond een harde wind en het water stortte regelmatig in bakken naar beneden. Maar niemand klaagde, want tijdens de trainingen was iedereen veilig voor de moordlustige concurrenten uit het Gotcha-spel. De eerste training was er meteen één om u tegen te zeggen. Enkele sprintduels tussen spurters en fondlopers op het scherpst van de snee werden gevolgd door een pittige training in de duinen. Bij het afsluiten van de training werden de atleten naar binnen gejaagd door een ware hagelstorm.
Iedereen ging zich verfrissen en terwijl verschillende sluipschutters opnieuw aan het moorden sloegen, maakten de anderen zich klaar voor het middagmaal. Daarbij toverden enkele actievelingen de gangen van het sportcomplex om tot een waar minivoetbalterrein, een idee dat ze zich later zouden beklagen. Later, dat was bijvoorbeeld tijdens de tweede training van de dag. Het weer was een pak beter: het regende niet meer en de zon kwam zelfs tevoorschijn. Iedereen werkte aan een gezapig tempo samen de eerste 5km af, waarna de sprinters zich afsplitsten voor een minutenloop en de fondlopers doorgingen met een lange duurloop. De diehards onder de fondlopers haalden zowaar bijna 18km, maar sowieso leverde iedereen na de zware ochtendtraining een puike prestatie af.
Het was dan ook een vermoeide groep die vlak na de training de gang omdoopte tot een massagesalon. Wie kon, liet zijn vermoeide benen behandelen door een collega-atleet, in de hoop om de volgende dag net dat tikkeltje beter gerecupereerd te zijn. Na een verkwikkende douche en het avondmal, legden Kim en Ine de laatste hand aan de voorbereiding voor de avondactiviteit. Hierbij werden 5 teams van 6 leden gevormd, waarbij ieder team op het scorebord werd voorgesteld door een beroemd atleet. Dat Usain Bolt de snelste man ter wereld is, werd ook hier bevestigd. Team Bolt rijfde van in het begin van de avond de punten binnen en was ronduit niet te stoppen. Maar belangrijker nog dan de eindstand was het plezier dat iedereen beleefde. Wie niet moest muurzitten of water drinken terwijl hij tegen de muur een handstand uitvoerde, werd veroordeeld tot het eten van een beschuit met choco zonder daarbij zijn handen te gebruiken. Het was een meer dan geslaagde avond en ik denk dat iedereen het erover eens is dat we Ine en Kim mogen bedanken voor deze puike organisatie.
In de nacht van zaterdag op zondag kreeg iedereen dankzij het winteruur een uurtje extra slaap, iets wat bij sommigen geen overbodige luxe was. Dat extra uurtje slaap moet ook de zon deugd gedaan hebben, want op zondagochtend leek al het slechte weer van de vorige dag verdwenen. Tijdens de opwarming viel er nog wel een spatje motregen, maar nadien klaarde de hemel op en zou de zon voor het grootste deel van de dag het voortouw nemen. Terwijl de sprinters hun hordentechniek bijschaafden en nadien de buitenbanen van de piste bezetten voor enkele korte of langere sprints, maalden de fondlopers stuk voor stuk 400s af, in tegenovergestelde richting nog wel. Voor enkelen onder de fondlopers volgde nog een stuk snelle duurloop (met twee extra rondjes dankzij Wouter).
Een portie biefstuk friet moest iedereen voldoende energie geven om ook de namiddag nog door te komen, al werden daarin geen onmenselijk zware prestaties meer verricht. Iedereen werkte samen een rustige herstelloop van zowat 20 minuten af, waarna nog enkele strandspellen werden gespeeld. De ene helft van de groep hield zich bezig met honkbal (wie zich aan de tweede honk in het zand heeft geworpen, wast best zijn kledij een keertje extra), de andere helft van de groep probeerde elkaar te verslaan in een spelletje Kubb. Halverwege werd er uiteraard van spel gewisseld.
Wie zich haastte kon nadien nog snel een douche nemen, en rond half 5 zette de hele karavaan zich opnieuw in beweging om met de opgedane trainingsarbeid in de rugzak terug richting Oudenaarde te vertrekken. Ik zou willen eindigen met een reuzengroot cliché: Moe maar tevreden enzovoort. Maar helaas, niets is minder waar. Moe, dat wel, maar niet tevreden, want het was véél te snel voorbij, keerde ik naar huis terug. Met de herinneringen nog vers in mijn geheugen, kijk ik nu al uit naar de geplande lentestage onder de Spaanse zon. Hasta luego!
Simon Rogge
