Thorboekenweekgeschenk REIZEN

Thorboekenweekgeschenk

REIZEN Met dank aan de leerlingen uit 3 h/v Maart 2014

INHOUD

1. 2. 3. 4. 5. 6. 7. 8. 9. 10. 11. 12. 13. 14. 15. 16. 17. 18. 19. 20. 21. 22. 23.

Chanté O. Sadi Marijn Graafland Pooja Ramsamoedj Thorsten Dingler Demi Man Kay van Dongen Kim van Dalen Lars Westerveld Anoniem Manju Rampersad Mo Priya Somai Hannah Koch Maxime Hoekstra Teunie v.d. Velde Iris van Geijn Yessin van der Pluijm Bibi Donraadt Chantalle Zijderveld Daphne Groothuis Jeroen Acda Kjell de Graaf Pien Schravesande Robin de Koning, Tahnee Luns en Hidde van den Ende

De groeten uit Suriname Bretagne (Frankrijk) Italië Reisverslag Hongkong Mijn reisverhaal: Mallorca Op het station Verslag vakantie Turkije Reisverhaal Reisweek: Zuid-Afrika Verstrikt lot Reisverslag Parijs Het verlaten Spaanse huisje De reis naar Nergens Dit is geen sprookje Reisverslag Hoeven Reisverslag Bora Bora Dubai it is! Reisverslag Londen 2012 Reisverslag Punta, Ibiza Villa Joy 3 weken Australië Ik zou wel eens… Reisreclame Londen

De groeten uit Suriname De 1e keer toen ik in Suriname kwam was ik 3 jaar. Daar heb ik mijn 4e jaardag gevierd op 13 september. Zoals elke Surinamer kwamen we later aan dan verwacht. Mijn eerste groet in Suriname was: ‘Fawaka?’ (Hoe gaat het?). M’n opa zei toen tegen mij:’ Zeg maar: boeng!’ (goed). Dat klinkt best grappig als je het voor ’t eerst hoort. Maar hoe vaker je het hoort, hoe meer je er gewend aan raakt. Terwijl m’n oom, tante en oma de koffers naar binnen brachten ging ik spelen met m’n grote neef, Dean. Hij was toen 12 jaar. M’n grootvader keek naar wat we deden. Dat zag ik. Terwijl hij naar ons keek, zat ik gefocust te kijken naar zijn kleding. Opa had een sarong aan. Dat wordt gedragen door bijv. Javanen. Wat onze familie ook is. Een sarong is geschikt voor zowel mannen als vrouwen. M’n oom en tante die waren aan ’t discussiëren over alles en nog wat. M’n neef, Dean, zag hoe z’n ouders aan ’t schreeuwen waren. Hij zei tegen hen: ‘No spang!’ (maak je niet druk!). Dat liet me ook wel lachen, ook al begreep ik er niets van. Het klonk gewoon grappig. Over het algemeen houden Surinamers niet echt van mensen die klagen, ze willen alles heel relaxt doen. Toch zijn zij de grootste klagers in mijn ogen. Ondertussen was het al tijd om te eten. Al hoewel er heel de dag door wordt gegeten. Er is niet echt een vast etenstijd. Die dag hebben we Saoto gegeten. Een typische Javaanse soep. Maar het wordt tegenwoordig door elke Surinamer klaargemaakt. We zaten aan tafel en iedereen zei: ‘Njang swietie!’ (eet smakelijk!). Tijdens het eten werd altijd weer een tori (verhaal) verteld. Na het eten zat ik voor de tv met Dean. Eigenlijk was het al veel te laat. Oma zei tegen ons: ‘Go wassi!’ (ga douchen). Surinamers zeggen ook vaak: ‘Ga baden!’ Daar zaten we dan in een grote ton met water. Een bad? Nee, dat was er toen niet. Het water was koud. Dean keek me aan, want hij zag dat ik het koud had. Hij vroeg: ‘A kowru?’ (is het koud?) Ik was het nog niet gewend. Ik vond het niet leuk. Dus ik besloot om eruit te springen. En ik viel heel hard op de grond. M’n tante zag het en riep: ‘Djoeka!’ (dombo, sukkel etc.). Zo worden blaka (donkere) mensen ook wel genoemd. Vaak zijn dat de (bosland)creolen. Dat was ik ook, door mijn vader. M’n Javaanse familie plaagde mij daar altijd mee. Vooral als ik bruiner dan hun was geworden. Maar ik raad je aan om dit niet tegen een Surinamer te zeggen, want de kans is groot dat je een kofoe (stoot) krijgt, bij wijze van. Ik lag al op bed met een zere knie. Dean kwam naast me liggen en gaf me een bossie (kus). M’n tante keek boos en zei: ‘Sa ye loekoe mi? Go sribie!’ (waarom kijk je naar me? Ga slapen!). Dit was ongeveer m’n eerste dag in Sranang (Suriname). Naast die dag ben ik ook nog naar: White Beach, Colakreek, Overbridge geweest. Daar heb ik heerlijk gezwommen. Ik heb veel dingen gekocht. En vooral eten! M’n koffer zat helemaal vol. Toen ik terug kwam vroeg m’n moeder aan m’n tante: ‘ Vond ze het wel leuk?’ En voordat ze kon reageren zei ik: ‘No spang! Suriname is leuk.’ Iedereen begon te lachen. De eerste keer in Suriname en het was geweldig! Ik kon niet wachten tot ik weer ging. En toevallig ben ik vorige zomer nog geweest. Voor mij na 4 jaar weer. Voor mijn moeder misschien wel 20 jaar. Het was toen ook de eerste keer dat ik met haar ging. En toen we terug kwamen vroeg m’n tante aan m’n moeder: ‘Was het leuk?’ En Dean zei: ‘No spang! Suriname is leuk toch, Sharon en Chanté?’ Iedereen was aan het lachen, maar ik begreep het niet. Blijkbaar had ik dat eerder gezegd. Een reisverhaal van een trotse Surinamer!

Bretagne (Frankrijk) Vader, moeder, Sophie, Johan en Piet zitten in de auto en vertrekken om vier uur van huis naar Bretagne. ‘zo jongens’, zegt vader, ‘nog 13 uur en we zijn op de camping…’ Na vijf keer stoppen waaronder één keer ontbijt en één keer lunch is de familie in Bretagne. Piet wil gelijk naar een sprotwinkel om bodyboards te kopen om daarna gelijk door te gaan naar het strand en het water in te rennen met zijn board onder zijn arm. Maar dat gaat allemaal niet lukken want de tent moet worden opgezet en het eten moet worden vader begint met het eten. ’s Avonds lopen ze een rondje door de camping (er zijn vooral Nederlanders). ‘dat is gezellig’, zegt vader, ‘nu kunnen jullie veel vrienden maken.’ Dan is het de hoogste tijd voor bed. ‘Papa?’ Vraagt Sophie, ‘kunnen we morgen boards kopen?’ Maar dat wil daar verder niet veel op antwoorden… De eerste keer op het strand ‘Goedemorgen!’ zegt moeder als de kinderen uit de tent komen voor het ontbijt. De tafel is al gedekt. ‘Goedemorgen.’ Zegt Johan, ‘wat gaan we vandaag doen?’ Johan, Piet en Sophie zijn heel benieuwd. ‘we gaan bij het strand kijken.’ Zegt vader. De familie eet het ontbijt en stappen in de auto. Maar in plaats van in de richting van het strand te gaan, gaan ze in de richting van de sportwinkel. Piet is heel erg opgewonden. ‘Yes, dan kunnen we body boards kopen!’ zei hij. ‘Gaan we dan gelijk door naar het strand?’ Sophie en Johan zijn nu ook heel opgewonden… Sophie en Piet hadden bodyboards gekocht en Johan een skinboard. En ze gingen naar het strand… aan het eind van de dag als de familie aan tafel zit praten ze nog en hele tijd na over het body boarden en skin boarden. Ze vonden het allemaal heel leuk en na nog een tijdje op de camping te spelen gaan ze naar bed om de volgende dag naar ‘Le Mont Saint Michel’ te gaan. Le mont saint michel ‘goedemorgen!’ zegt moeder, ‘hebben jullie zin om naar Le Mont Saint Michel te gaan?’ Waarop de kinderen redelijk enthousiast reageren. De familie eet snel het ontbijt en gaan op pad. Het is een hele tijd rijden naar het klooster maar ze zijn op tijd en het is helemaal niet druk want lang niet alle parkeerplaatsen zijn vol. Het is nog een heel stuk lopen over de brug die in het water is gemaakt. Na een half uurtje lopen lopen zijn ze dan eindelijk bij het klooster. Overal zijn kraampjes met speelgoed en eten en drinken en als je helemaal naar boven loopt dan kom je bij een lange rij met heel veel mensen en dan kun je betalen om het klooster in te gaan. Het klooster is heel erg mooi met een hele leuke tuin en zuilen en hele dikke pilaren waar je met nog geen drie mensen omheen kunt staan en een heel mooi uitzicht. Na bijna een hele dag ronddwalen, gaat de familie weer naar de camping waar ze gaan avondeten en dan nog een hele tijd spelen waarna ze om half elf weer naar bed gaan. ‘Welterusten jongens!’ zegt vader. ‘Morgen gaan we weer body boarden’ ‘oké, trustee pap.’ Zegt piet die al snel in slaap valt en droomt over het body boarden…

Het body boarden De familie staat weer op eet het ontbijt en gaan weer naar het strand maar nu voor de hele dag. Op het strand is het heel rustig en Piet, Johan en Sophie rennen het water in en proberen met de golf mee te gaan maar dat lukt niet echt. Dus gaan ze wat meer richting het strand en dan lukt het wel doordat ze op het schuim van de golven komen. Dan gaan ze ´s middags naar een restaurant waar ze heerlijke mosselen eten. Dan gaan ze weer naar het strand en het body boarden gaat steeds beter. Aan het eind van de dag eet de familie spaghetti. Dan gaan ze nog een hele tijd batmintonnen en dan gaan ze onder de douche lezen ze nog een gedeelte uit hun boeken lezen en gaan ze weer slapen… De bloementuin De familie staat weer op eet weer het ontbijt (dit keer met een eitje). Piet voelt zich niet zo lekker en gaat na het eten weer naar bed. Hij slaapt nog eens drie uur en als hij wakker wordt zijn vader en moeder naar de campingeigenaren en Johan en Sophie zijn aan het batmintonnen. Als vader en moeder terugkomen, zeggen ze dat ze weer wat leuks hebben gevonden en na het middageten gaan ze op pad… Als de familie uit de auto stapt, zijn ze op een parkeerplaats met maar heel weinig auto’s en ze lopen naar een ingang met heel veel bloemen. Moeder betaald om naar binnen te mogen en dan lopen ze een tentoonstelling binnen met allemaal stenen met diamanten erin. Als bijna iedereen alles heeft gezien zit piet op een stoeltje en is helemaal bleek. Als Piet opstaat, moet hij bijna overgeven maar gelukkig net niet. Dan lopen ze een tuin in met heel veel mooie bloemen en bomen en lekker veel schaduw waar Piet blijft zitten en de rest van de familie gaat een rondje lopen om een heel mooi meer met heel veel libellen en het is heel schitterend. Als ze een groot gedeelte van de bloementuin hebben gezien stappen ze de auto weer in en rijden weer terug naar de camping en tijdens het rijden moet Piet overgeven dus vader zet de auto aan de kant en staat te kotsen… Als ze bij de tent aankomen, zeggen vader en moeder bij een restaurant af waar ze die avond krab zouden gaan eten. Daardoor zijn Sophie en Johan heel teleurgesteld maar pasta is ook lekker… ‘Welterusten papa welterusten mama,’ zeggen de kinderen in koor als ze naar bed moeten. ‘Welterusten!’ zeggen vader en moeder en de kinderen gaan slapen… Het krab eten ‘Goedemorgen! Hebben jullie zin in vanavond?’ Vraagt vader als de kinderen hun tent zijn gekomen en de familie aan het ontbijt zit. ‘jazeker,’ zegt piet. ‘ik vind het alleen jammer dat we het gisteren niet hebben kunnen eten.’ Maar de rest van de familie vinden het niet erg en ze zijn blij dat er voor vandaag nog een tafeltje vrij was… Na het eten gaan Piet, Johan, Sophie, vader en moeder weer naar het strand. Piet en Sophie gaan weer body boarden. Johan gaat Skin boarden en body boarden, vader maakt foto’s en moeder zoekt een plekje in de schaduw… na het body boarden gaat de familie naar een restaurant in de buurt en nemen daar allemaal een goed opgemaakte en heerlijke flensjes. Dan gaan Piet Sophie en Johan nog even body boarden en gaan vader en moeder een korte wandeling maken en dan gaan ze weer naar de tent. Maar eerst boodschappen doen bij de supermarché. Nadat ze dit allemaal hebben gedaan gaan de kinderen badmintonnen en lezen vader en moeder hun boeken. Als het vijf uur is gaat de familie weer op pad en rijden ze naar een hele leuke boulevard waar het restaurant is. Na een uur is de hele familie klaar met eten en nemen ze

nog een ijsje. ‘De krab was echt verrukkelijk maar het is echt moeilijk om het vlees uit de poten te krijgen,’ zegt piet ‘Johan heeft zelfs een poot helemaal kapot gemaakt om bij het vlees te komen. ’ iedereen vond het heerlijk en ook het ijsje was lekker. Dan loopt de familie weer terug naar de auto over de schitterend verlichte boulevard… Als de familie thuis komt gaan de kinderen nog even spelen en douchen en dan is het weer tijd voor bed. ‘welterusten pap, welterusten mam,’ zegt Sophie. ‘Welterusten Sophie.’ Zegt moeder en de kinderen gaan weer slapen. Na nog een uurtje te hebben gelezen gaan ook vader en moeder naar bed en de volgende morgen gaat de familie weer naar huis. De terugreis ‘Goedemorgen,’ zegt moeder. De tafel is nu niet gedekt maar die zit al in de aanhanger zodat de familie snel terug naar huis kan. Bijna alles is al ingepakt op de grote tent en de slaapzakken met matrassen na. Na het ontbijt gaat de familie gedag zeggen tegen de eigenaren en gaan ze weer terug naar huis. De terugreis gaat net als de heenreis heel goed maar dit keer deden ze er zes stoppen over omdat Sophie was vergeten voor vertrek naar het toilet te gaan… Na een hele dag in de auto is de familie om elf uur ’s avonds weer thuis, zetten ze de aanhanger in de tuin gaan naar binnen doen de deur op slot en gaan slapen. De volgende dag ruimen ze alles uit de auto en leggen ze het weer achter de schotten op zolder en dan is de vakantie weer voorbij en gaan de kinderen weer naar school en gaan de ouders weer werken. EINDE!!!

Italië Het begon allemaal toen mijn moeder besloot om met de zomervakantie naar Italië te gaan. Ik, mijn zusje Sunaina, mijn grote zus Jyoti waren meteen erg blij. Het eerste wat we gingen doen is alles plannen want we gingen voor drie weken. Het eerste wat mijn moeder deed was kijken hoe duur de vliegtickets waren, wat voor bezienswaardigheden er waren en naar de verschillende appartementen die er waren in Rome. Wij besloten om niet alleen naar Rome te gaan maar ook naar Milaan, Venetië, Comomeer, Florence en Napels. We gingen een week naar Milaan, twee weken naar Rome en in die twee weken ook nog een weekend naar Napels en een dag naar Florence. Iedereen hielp goed mee met het plannen van de reis. Toen het eindelijk zomervakantie was gingen we meteen weg. We hadden vliegtickets voor Milaan, treintickets voor Rome, Venetië , Napels en Florence. We gingen eerst een week naar Milaan met het vliegtuig en dan gingen we met de trein naar Rome toe. Milaan We kwamen eindelijk aan op het vliegveld van Milaan en belden meteen de eigenaars van het appartement. Ze kwamen meteen naar ons toe en hielpen ons met onze bagages. Toen we in ons appartement waren, gingen ze ons van alles vertellen over het appartement en ook de dichtstbijzijnde winkels en metro’s. Ze hadden voor ons een metrokaart uitgeprint en legden ons uit over de metro, b.v. dienstregelingen, tijden. Toen ze weg gingen, gingen wij naar buiten om te kijken of er een supermarkt was en gingen we allemaal eten kopen. De volgende dag, maandag, gingen we meteen vroeg weg met de metro. De metro kaartjes waren niet duur, ze kostten 4,50 euro per persoon voor een hele dag. We gingen naar een kerk die De Dom genoemd werd. Het vormt het hart van de stad Milaan. We kregen daar een rondleiding van de kerk. Toen we klaar waren gingen we nog in de buurt wandelen. Het was toen wel erg laat en gingen toen weer met de metro naar huis. Dinsdag gingen we naar het Gouden Vierkant. Dat is een plek waar heel veel winkels zijn om te shoppen. Daar bleven wij de hele dag en gingen toen weer naar huis. Woensdag gingen we naar Corso di Porta Ticinese. Dat is een winkelstraat met allemaal winkels, restaurants en kerken. En we gingen ook naar de Basiliek van Sint Ambrosius, dat is een hele mooie romaanse kerk waar vroeger de adel woonde. Donderdag gingen we met de trein naar Como, we gingen eerst langs alle winkeltjes en daarna lekker op de boot over het Comomeer. Vrijdag gingen we naar Musea Poldi Pezzoli en Baggatti Valsecchi. Dat is een paleis met zeldzame kunstwerken. Zaterdag gingen we naar Venetië met de trein. Als eerste gingen we naar Piazza San Marco, Basiliek San Marco (rondtour), Dogepaleis, Rialtobrug. Lekker gegeten op een terrasje en laat in de middag met een boottocht terug naar het station van Venetië. Souvenirs gekocht. Zondag lekker uitgerust en ingepakt, want maandagochtend vroeg gingen we met de trein naar Rome.

Rome Toen we op het station van Rome aankwamen, moesten we nog met de metro naar ons appartement. Mijn moeder belde de eigenaar van het appartement en die zei dat hij eraan kwam. Toen er opeens iemand anders naar ons toe kwam en zei ‘ik kom namens Giorgio’ zo heette de eigenaar van het appartement. Zij hielp ons met onze bagages. We moesten een hele grote trap op met al onze zware bagage. Toen we eindelijk in het appartement aankwamen, gaf ze ons de sleutel en ging weg. Toen we het appartement gingen bekijken leek het niet op de foto’s die wij op het internet zagen. Mijn moeder belde meteen Giorgio maar die nam zijn telefoon niet op. Toen belde ze maar Housetrip (housetrip is een site waar je appartementen kunt bekijken en boeken) en die ging er meteen werk van maken iedereen was gestrest maar gaf de moed niet op. Housetrip zei dat we foto’s moesten gaan maken als bewijs en die dan meteen mailen. Maar we hadden geen internet, wat eigenlijk wel moest. Mijn moeder belde Giorgio weer maar die nam weer niet op. Wij gingen naar buiten om een internetcafé te zoeken. We gingen eerst naar een bloemist die Nederlands sprak. We vroegen of ze Giorgio kende en ze zei ‘dat ze heel goed met hem bevriend was en dit niet van hem had verwacht.’ Ze wist waar een internetcafé was en stuurde ons ernaartoe. Toen we eindelijk bij het internetcafé aankwamen moesten we geld betalen voor internet. Eindelijk zaten we achter een computer en mailde gelijk Housetrip en die had de foto’s bekeken en zei ‘dat hij er werk van zou maken.’ Ze zeiden ook om nu gewoon weer naar het appartement te gaan. Toen we weg gingen van het internetcafé gingen we naar het appartement. Maar de sleutel die dat meisje aan ons gaf deed het niet dus we belde haar op en zei ‘je moet op een knop drukken en dan komt er iemand naar je toe die de deur voor je opent.’ Wij waren allemaal verbaast want die sleutel had ze dan voor niks gegeven. Na een halfuur kwam eindelijk iemand die de deur opende. Wij gingen meteen naar binnen en belden meteen Housetrip. Maar die kon er niks aan doen. Mijn moeder probeerde Giorgio weer te bellen maar die nam weer niet op. Ze probeerde nu dat meisje te bellen (ze had haar telefoonnummer achtergelaten.) Die nam op en zei ze echt de goeie sleutel had gegeven. We moesten die dag in een onveilige appartement slapen. Niemand kon slapen. Toen het eindelijk de volgende dag was belde Housetrip ergens in de middag, en zei dat ze goed nieuws hadden. Ze vertelden ons dat ze een ander appartement voor ons zouden zoeken. Iedereen ging weer naar het internetcafé. Toen we daar aankwamen gingen we weer op een computer zitten en gingen we op zoek naar een ander appartement. Na twee uur hadden we eindelijk een goeie appartement gevonden dat dichtbij het metrostation was. Mijn moeder belde Housetrip om te zeggen dat we een appartement gevonden hadden. Housetrip ging toen even kijken en zei dat hij nog beschikbaar was. Wij gingen toen meteen naar het oude appartement om ons spullen in te pakken. We vertrokken en gingen toen naar ons ander appartement. We kochten voor onszelf weer vier metrokaartjes en gingen op pad. Toen we aankwamen bij het andere appartement belde we Housetrip en die gaf ons het nummer van de nieuwe eigenaar. Mijn moeder belde toen de nieuwe eigenaar en die zei dat hij er over vijf minuten zou zijn. De nieuwe eigenaar wist wat er was gebeurd en vond het heel erg voor ons. Hij legde ons een paar dingen uit over het appartement en ging toen weg. Wij waren eindelijk gekalmeerd en konden weer van onze vakantie genieten. De volgende dag dinsdag gingen we de omgeving bekijken en daarna nog naar Palazzo Spada dat is een kostbare kunstcollectie. Woensdag gingen we naar de Colosseum, we hoefden niet in de rij te wachten want we hadden al kaartjes van te voren gekocht en dat gold ook voor het Forum Romanum. We bleven de hele dag in de Colosseum en gingen van daar weer met

de metro naar huis. Donderdag gingen we met de metro naar Vaticaanstad, daar bleven we de hele dag, daar kregen we een rondleiding voor een hele dag. Vrijdag gingen we met de trein naar Napels, daar verbleven we het hele weekend in een hotel, die vlak bij het station was. Op vrijdag gingen we de omgeving bekijken. Zaterdag gingen we heel vroeg naar de vulkaan de Vesuvius, we beklommen hem. Het was heel leuk om te doen maar het was wel zwaar. Toen we klaar waren gingen we naar Pompeii. Kinderen onder de achttien jaar waren gratis dus alleen mijn moeder moest een kaartje kopen. Wij bleven daar de rest van de dag, we hadden een tour geboekt en kregen allemaal informatie van Pompeii. Zondag gingen we uitrustten en in de omgeving wandelen, binnenstad van Napels bekeken, die avond laat gingen we terug naar Rome met de trein. Maandag gingen we met de trein naar Florence. Het was daar echt heel erg mooi. We gingen naar de belangrijkste plein van Florence die Piazza della Signoria heet. Daarna gingen we naar de bekendste brug van Florence, die Ponte Vecchio heet. Toen we daar klaar mee waren gingen we nog naar Duomo Cathedral of Santa Maria Del Fiore dat is een kathedraal, het was daar heel erg mooi. Toen we daar klaar mee waren gingen we weer met de trein naar Rome. Dinsdag gingen we met de metro naar de Spaanse Trappen en gingen we daarna ook de omgeving bekijken. Woensdag gingen we met de metro naar de Pantheon, dat is een kerk. Toen we daar klaar waren gingen we met de metro naar het Vaticaanse museum, we kregen daar een rondleiding inclusief de Sixtijnse Kapel en Sint Pieter. Donderdag gingen we met de trein naar Toscane voor een dag. We gingen naar de toren van Pisa, daar bleven we de hele dag en gingen toen weer met de trein naar Rome. Vrijdag gingen we naar een half daagse rondleiding van Angels and Demons. We moesten ons aanmeldden bij Piazza del Popolo, we gingen daar met de metro naar toe. Eerst gingen we naar de kerk Santa Maria del Popolo, daar legde de gids van alles uit daarna liepen we met zijn allen naar de bus waar we naar St. Agnes dat was een hele mooie kerk en vertelde hij over deze kerk. Daarna gingen we met de bus naar SintPietersbasiliek dat was een hele mooie katholieke kerk, daar vertelde de gids ook heel erg veel over. We zijn ook naar de kerk Santa Maria della Vittoria. Santa Maria della Vittoria is een kleine basiliek in Rome en we gingen langs Piazza Navona en als laatste naar Castel San’Angelo Ook langs het Trevifontein geweest. We zijn ook langs de musea, Museo Nationale Romano en Musei Capitolini geweest. Heel mooi allemaal. Zondag gingen we inpakken en uitrustten. We gingen nog wel een laatste keer in de buurt wandelen. Maandag hebben we op het station van Rome een bus gepakt van het vliegmaatschappij waarmee wij vlogen en die bracht ons naar het vliegveld van Rome. Dit was het einde van onze geweldige reis. Ik hoop dat jullie genoten hebben van mijn verhaal. Pooja Ramsamoedj H3A

Reisverhaal Wie droomt er nou niet van om in de zomer naar een vakantie in Griekenland te gaan. Ik heb het beleefd en kunt u de volgende dingen er over te vertellen. Ik landde in de avond in Thessaloniki en vond al best warm ook al was het al avond. Ik ging naar het dorpje Kali Kratia. Ik kan het u zeer aanraden en zal zeggen waarom. Kali Kratia is een dorpje aan de zee en als je het even zat bent in het dorpje kan je naar een van de dorpjes verder op. Het dorpje Kali Kratia ligt ongeveer 30 minuten rijden van de grote stad Thessaloniki Overdag kunt u genoeg dingen doen en in de avond ook. Als het s’ middags is kunt u in de zee gaan zwemmen of leuke bezienswaardigheden doen een paar dorpjes verder. Op het strand zijn ook leuke activiteiten te doen zoals wateractiviteiten. U kunt natuurlijk ook heerlijk van de zon genieten door op een strandstoel te gaan zitten. En ongeveer een half uur rijden vanaf het dorpje waar u zit, is een grote stad genaamd Thessaloniki. In deze stad kunt u heel veel activiteiten zoals winkelen, naar een attractiepark gaan etc. Er zijn namelijk genoeg winkelcentrums. Als u van voetbal houdt kunt ook nog naar een wedstrijd gaan in Thessaloniki. De beste club en waar de meeste supporters in de stad en omstreken zijn is de voetbalclub genaamd PAOK. In Thessaloniki ligt ook een waterpark genaamd waterworld. Hier kunt van veel verschillende glijbanen gaan en in het zwembad gaan zwemmen. Er is ook zwembad waar de hoogste golven van Europa komen. Als de avond valt kunt u in het dorpje genoeg leuke dingen doen. Als eerste kunt u natuurlijk een hapje gaan eten aan een van de vele restaurants die er zijn. Je kunt bijvoorbeeld pizza eten of typisch Grieks eten. Er zijn dus genoeg leuke restaurants waar u lekker kunt eten. Als u klaar bent met eten kunt in het dorpje genoeg dingen doen. Er zijn genoeg winkels waar u even een kijkje kunt nemen en als u u even verveeld kunt u naar een van de speelhals gaan waar u een potje kunt basketballen of een videogame kunt spelen. Als u wat ouder bent kunt u ook nog het nachtleven in het dorpje meemaken. Er zijn genoeg uitgaansplekken in dit dorpje. Samengevat is dit dus de ideale vakantieplek voor jong en oud. U kunt veel leuke dingen doen. De jeugd kan hier leuke activiteiten doen maar de ouderen dus ook.

Hongkong In deze brochure over Hongkong ga ik het hebben over: het eten, de cultuur en de hoogtepunten. •

Het eten Wanneer je in Hongkong bent hoef jij je geen zorgen te maken of er wat te eten valt. Hongkong is een stad met namelijk12.000 restaurants. Ook kun je overal makkelijk komen met het openbaar vervoer of met de taxi. Je zou bijvoorbeeld goed kunnen eten in Aberdeen, Kowloon City of Lan Kwai Fong. Aberdeen heeft veel multiculturele restaurants en bars. Kowloon City wat vroeger een industrieel gebied was is nu een wijk met gerechten uit de hele wereld, maar vooral veel Aziatische specialiteiten. Ben je meer een uitgaanspersoon dan moet je naar Lan Kwai Fong. Lan Kwai Fong is één van de meest populaire uitgaansbuurten. Hier vindt je namelijk meer dan 90 restaurants en bars. De restaurants en bars variëren van een stijlvolle wijnproeverij tot luidruchtige bars.

•

De cultuur In Hongkong valt er veel te leren over de Chinese cultuur. Zo kun je bijvoorbeeld naar een Chinees festival gaan, elke maand is er minimaal 1. Chinese festivals worden gehouden met gloeiende lantaarns, volgepakte tempels, dansende leeuwen, vurige draken en de geur van wierook. Chinese festivals de meest interessante en leukste ervarende dingen van de wereldstad Azië. Ook zou je naar musea kunnen gaan. Er zijn veel museums in Hongkong. Allemaal hebben ze verschillende thema’s, zoals medische wetenschap, theeserviezen, rituelen van de Chinese triades, films, geschiedenis, stadsplanning en het leven in de gevangenis, zijn erg gevarieerd en heel leuk! En wanneer je meer wilt weten over de godsdiensten in Hong Kong, zijn de Chinese tempels iets voor jou. Bezoek ze om te zien hoe de gelovigen hun Boeddhistische, Taoïstische en lokale goden aanroepen met eeuwenoude rituelen in een walm van wierook.

•

Hoogtepunten Hongkong is dan misschien wel niet zo groot, maar er valt wel heel veel te doen. Dus wanneer je niet heel lang in Hongkong bent zijn dit de dingen die je echt zou moeten gaan doen. Ben jij iemand die van winkelen houdt? Dan moet je naar de Ladies’ Market. De Ladies’ Market ligt in Tung Choi Street en heeft meer dan 100 kraampjes vol afgeprijsde kleding, assessoires en kleding. Deze markt is één kilometer lang. De markt heeft deze naam vanwege de enorme hoeveelheid kleding en accessoires voor dames van alle leeftijden die er te koop is. Er worden echter ook horloges, cosmetische producten, tassen, decoratie voor thuis en allerlei andere spullen.

Hou jij niet van shoppen maar meer van dieren of (water)attracties? Dan is Ocean Park Hongkong iets voor jou. Dit is namelijk een dierentuin en een (water)attractiepark in één. Het park bestaat uit: Polar Adventure, Oud Hongkong, Thrill Mountain, het regenwoud, Aqua City en verbazingwekkende dieren uit Azië. Zie je liever graag dingen? Dan moet je naar de Victoria Haven. De Victoria Haven is de reden waarom Hongkongs zo populair is. Door de diepe wateren tussen het eiland Hongkong en het schiereiland Kowloon konden een aantal vissersdorpen uitgroeien tot een internationaal handelscentrum. Nog altijd is de haven het mooist van de stad en één van ‘s werelds meest indrukwekkende stedelijke landschappen. Bij de haven kun je verschillende dingen doen. Zo kun je naar de sterrenboulevard, of een havenrondvaart maken, The (Victoria) Peak, sky100 Hongkong observatieplatvorm, varen in één van de star ferries of naar de lichtshow kijken.

Mijn reisverhaal: Mallorca Kay van Dongen H3C 26 Februari 2014 Type: column

Mijn reisverhaal ging naar het altijd zonnige Mallorca. Ik pakte het vliegtuig vanaf Schiphol en lag toen al met mijn gedachte op een van de zonnige stranden op Mallorca. Maar zover was het nog niet. Eerst nog ruim anderhalf uur in de lucht zweven voordat ik van die gedachte werkelijkheid kon maken. Eenmaal aangekomen op Palma de Mallorca werd ik gelijk vrolijk van de zon en de warmte. Op naar mijn hotel dat 45 minuten rijden lag van het vliegveld aan de oostkust. Club Martha’s een hotel waar van alles te beleven is, maargoed ik kwam alleen al voor het strand naar Mallorca. En ik werd zeker niet teleurgesteld. Ik kon zo vanaf mijn appartement aan twee kanten het helderblauwe zeewater dat Mallorca omringt zien schitteren. Ik werd alleen nog maar vrolijker bij de gedachte dat ik mezelf daar de komende twee weken terug kon vinden. Is het niet zonnend, is het niet zwemmend, is hiet niet zwemmend, dan is het snorkelend, is het niet snorkelend dan kijkend naar de iets te grote jachten die voorbij kwamen. Al met al genoeg te beleven dus in en rond de haven van Cala D’or. Na een paar dagen raakte ik verslaafd aan het strand, de zon, het eten en het ultieme vakantiegevoel. Je hoeft namelijk geen toerismedeskundige te zijn om te begrijpen dat dit een gouden greep is. Op loopafstand van genoeg heerlijke restaurants kom je weinig te kort. Ja, hier hou ik het wel even uit dacht ik. Vakantie is toch geweldig. Lekker doen waar je zin in hebt, heerlijk uitrusten in de zon! Niks doen. Hmmm. Maar misschien is 2 weken op het strand hangen, iets te veel van het goede. Dus besloot ik maar is om wat te ondernemen. Het werd een dagje weg naar de hoofdstad Palma. Wat deed ik mezelf aan om in deze hitte overdag in een stad te gaan lopen. En om dan vervolgens winkel in winkel uit te gaan. Uiteindelijk besloot ik maar om ergens midden op een plein bij een terrasje een lekker ijsje te nemen. Heerlijk van een ijsje genieten met drie bolletjes in de Spaanse zon. Daarvan kreeg ik spontaan het strandgevoel weer terug. Daarna heb ik nog wat winkels bezocht en heb ergens midden in het centrum een restaurant opgezocht. En daar heerlijke Spaanse paella besteld. Tot dusver heb ik ze beter nog niet gekregen en ik betwijfel of ik die ook ooit nog zal gaan krijgen. Maargoed, vervolgens weer 45 minuten terug naar het hotel met de bus, die tot grote opluchting geen dak had. Eenmaal thuis besloot ik om na zo’n lange dag, mijn bed maar in te duiken. Niet letterlijk duiken, want dat stond de volgende dag pas op het progamma of beter gezegd snorkelen. In ieder geval kon ik mezelf weer op het strand bevinden. Voor het snorkelen ben ik nog even naar de plaatselijke supermarkt geweest om de zo goedkoop mogelijke ham te kopen. Want ik wil natuurlijk wel vissen zien als ik ga snorkelen en gelukkig werd ik niet teleurgesteld. Het was prachtig om te zien in de helderblauwe zee. Groen koraal, de rotsen en de duizenden vissen in allerlei kleuren en maten. Maar tijdens het snorkelen realiseerde ik me dat het alweer mijn laatste dag was hier op Mallorca. Morgen kon ik weer anderhalf uur terug zweven, naar het veel minder aangename Nederland. Het drukke Nederland. Op het moment dat ik het vliegtuig instapte besefte ik dat het voorbij was. Geen stranden en helderblauwe zeeën meer voor mij…

Daar stond ik dan. Samen met mijn beste vriend Sean. Op het station, met onze zware hutkoffers en een tintelend gevoel in mijn maag. Ik wist nou niet zeker of dat door de spanning kwam, of door het broodje tonijnsalade wat ik 20 minuten geleden had gegeten. Waarschijnlijk allebei, bedacht ik me, toen ik opnieuw naar mijn ticket keek. Er staat eigenlijk niet op waar het precies naar toe gaat, alleen hoelaat, welk perron, en hoe de trein heet. “We moeten om elf uur de trein nemen van perron 9¾” las ik. ‘Perron wat?’ Sean staarde me aan. “9¾.” ‘Dat is belachelijk,’ zei Sean, ‘perron 9¾ bestaat niet.’ “En toch staat het op mijn kaartje, en als het goed is ook op die van jou.” Sean haalde zijn ticket uit zijn zak, keek goed naar het perron en keek verbaasd op. Ik keek hem uitdagend aan, want ik wist dat ik gelijk had. Hij bevestigde mijn gelijk door me een stomp te geven op mijn arm. ‘En, waar is dat perron dan?’ Ik dacht na, want ik had eigenlijk geen idee waar het zou moeten zitten. “Laten we eerst naar perron 9 en perron 10 gaan, dan vragen we het wel rond” Sean duwde het karretje met hutkoffers in de richting van perron 9 en 10. Eenmaal aangekomen keek Sean me lichtelijk geïrriteerd aan. ‘Waar is het nou?’ Een conducteur liep langs, en Sean vroeg waar perron 9¾ is. “Jij ook al?!” hoorde ik de conducteur zeggen “Rot toch eens op met dat perron, er bestaat geen perron 9¾!” Sean liep terug naar mij toe, en haalde zijn schouders op. “Ik heb het geprobeerd” ‘Oke, mijn beurt’ zei ik, en keek om me heen, zoekend naar mensen die het misschien wel zouden weten. Op dat moment passeerde een groepje

mensen en ving een paar woorden op van hun gesprek. ‘- perron 9¾ is simpel te bereiken, luister-’ Sean hoorde het ook, en we draaiden ons haastig om en zagen 5 studenten, van onze leeftijd, met grote koffers in karretjes. Ze bleven staan, dichtbij genoeg om hun gesprek verder af te luisteren. “Volgens mij weten hun het” zei Sean, maar ik siste, want zo konden we er niks van verstaan. ‘George, jij eerst,’ zei de langste jongen van het groepje. George holde naar het muurtje tussen perron 9 en 10, en verdween. Hoe deed hij dat toch? Ik keek naar Sean, die blijkbaar net zo verbaasd was als ik was. Toen gingen de 2 meiden van het groepje. En na hun verdwenen de laatste 2 door de muur. Een paar seconden was het stil. “… Gaan wij dat ook proberen?” zei Sean, terwijl hij naar de muur staarde. ‘Er zit niks anders op,’ en keek hem aan ‘toch?’ “Ja, dat is waar. We rennen gewoon op de muur af, en dan zien we vanzelf of er iets bovennatuurlijks is gebeurd.” Ik glimlachte, want ik vond het best grappig uit zijn mond horen komen, normaal zou hij nooit zoiets zeggen. We gingen recht voor het muurtje staan, een paar meter ervandaan, vastberaden met het karretje hutkoffers voor ons. ‘Tegelijk. Op nu. 3… 2… 1…’ zei ik, terwijl ik het karretje beter vast hield. “NU!” Sean en ik holden met het karretje op de muur af- de muur kwam steeds dichterbij – we konden al niet meer stoppen – nog maar een meter – en opeens stonden we niet meer op perron 9 of 10, maar op een overvol perron met een vuurrode trein. We keken naar achter, en nu stond er boven ons hoofd een bordje met de woorden Perron 9¾. Het is ons gelukt.

Verslag vakantie Turkije In de mei vakantie in 2013 ging ik naar Turkije. We gingen met het vliegtuig vanaf Schiphol naar Antalya en vanaf daar gingen we met de bus naar ons vijf sterren hotel, waar je heel de dag door onbeperkt kon eten en drinken. We gingen twee weken relaxen in de Turkse zon. Het hotel waar wij zaten heten Alpha Donna en lag in het plaatsje Belek. Het had een heel mooi en groot zwembad en had wel 5 glijbanen! Er was een hele bijzondere glijbaan, want je ging eerst gewoon in een normale glijbaan en daarna viel je in een soort schaal met een gat erin waar je allemaal rondjes in draaide. Het hotel lag aan een heel mooi strand met palmbomen en een pier waar ik elke dag vanaf dook. Maar het mooiste vond ik dat je heel de dag door kon eten en drinken. En nog lekker eten ook! In de ochtend hadden we het ontbijt waar ik elke ochtend geroosterd brood nam met een gebakken ei en daarna nog een pannenkoek. Als we klaar waren met het ontbijt gingen we terug naar onze kamer en pakte we alle strandspullen en smeerde we ons in met zonnebrand. Dat was hard nodig, want het was wel 39 graden, zelfs het zeewater was warm! En je kon bijna niet eens over het zand lopen, want anders verbrandde je je voeten. Als we op het strand lagen te zonnen en het werd te heet. Nam ik een duik in het zwembad en ging ik een paar keer van de glijbaan en dan was het alweer tijd voor het middag eten. Waar ik meestal een grote hamburger nam of Turkse kebab met patat. Daarna gingen we weer terug naar het strand of ik ging naar het voetbalveld. En haalde daarna dan een lekker sapje aan de bar. En bij het avond eten was het helemaal lekker, want er waren vijf verschillende restaurantjes met allemaal als thema een ander land. Dus we aten elke keer weer wat anders. En de toetjes waren ook super zoals: een stuk taart, pudding, baklava enzovoort…. . We gingen ook wel eens na het eten het stadje in of we gingen naar een markt dat was ook heel erg leuk. En de tijd vloog voorbij en toen waren de twee weken al weer voorbij en vlogen we weer terug naar Nederland. Ik vond het een hele leuke vakantie en het was heel erg lekker weer en ik zou zo weer een keertje naar terug gaan. Lars Westerveld V3b

Reisverhaal Nou, dit was het dan. Het einde van de vakantie. We stappen op het vliegtuig. Na een tijdje vervelen stijgen we op, terug naar huis. Op de terugweg denk ik terug aan wat ik allemaal gedaan heb… Half 5 in de vroege ochtend. Mijn vader maakt me wakker. We gaan op vakantie. Ik heb er al zin in. Een uur later sta ik bepakt en bezakt beneden. Mijn vader en ik stappen in de auto, op weg naar Schiphol. Het was druk op het airport. Overal liepen mensen die ook op vakantie gingen, of alweer terug kwamen van vakantie. Na uren wachten gingen we naar de gate waar mijn vader me mijn ticket overhandigde. We wachten totdat we konden instappen en gingen op onze plekken zitten. Al snel vlogen we en langzaam kwam de slaap. We lande op het airport in een super zonnig land. Mijn vader wilde me nog steeds niet vertellen wat de bestemming was maar het zag er prachtig uit. Zon, zee en strand. Ik was er zo ondertussen achter gekomen dat het geen land was maar een klein eiland. Het was het perfecte eiland, zo’n eiland waar iedereen over droomt om heen te gaan. En ik was er. Al gauw kreeg ik het te heet in mijn warme kleren die ik in Nederland droeg dus mijn vader stelde voor om naar onze hut te gaan. De hut stond op palen boven het water en het was helemaal gemaakt van hout. Ik had mijn eigen kamer en mijn vader ook. Ik stapte mijn kamer in en legde mijn koffers op het perfect opgemaakte bed. Ik kleed me om en liep de hut uit direct naar het strand waar mijn vader al lag te zonnen. ‘’Pap, waar zijn we eigenlijk?’’, vroeg ik. “We zijn op de Maledieven’’, antwoorde mijn vader. “Dit word een vakantie waarbij we niets aan ons hoofd hebben. We hoeven alleen maar te genieten van de zon. Vind je het wat?” “Ja het is prachtig hier!”, zei ik. Ik wilde een duik maken in de zee. Het water was heerlijk warm. Voor uren dobberde ik op een luchtbed op de zee eg genoot van de zon. Zo gingen de meeste dagen verder. Lekker uitslapen, genieten van het eiland, zonsondergangen bekijken, heerlijk eten en weer slapen. De dagen vlogen voorbij en voor ik het wist, was het tijd om terug te gaan. Op de laatste dag pakte ik mijn koffer in, sip, omdat het alweer voorbij was. Mijn vader riep dat het tijd was om naar het vliegveld te gaan. En dat deden we. We werden met de bus opgehaald om naar het vliegveld te gaan. Het vliegveld was niet groot dus we hadden onze gate zo gevonden. Na een tijdje wachten mochten we boarden. Nou, dit was het dan. Het einde van de vakantie. We stappen op het vliegtuig. Na een tijdje vervelen stijgen we op, terug naar huis. Op de terugweg denk ik terug aan wat ik allemaal gedaan heb… Ik schrok wakker. Er werd op mijn schouder getikt. Het was mijn vader die me vertelde dat we bijna bij onze bestemming waren en we gingen landen. En daar was ik, op dat prachtige eiland, waar ik eerder nog over gedroomd had.

Esmée Dragt

Reisweek: Zuid-Afrika Dinsdag 7 augustus 2012, dag 1. Lang wachten tot het nou echt zou beginnen. Vandaag de dag dat we naar Zuid-Afrika zouden gaan. Half zes opgestaan om de laatste dingen in te pakken, kwart voor zes worden we opgehaald door de taxi die mijn tante had geregeld. We stonden op tijd met de drie koffers op de taxi te wachten. Driekwartier rijden met een aardige chauffeur. We zagen onze tante al helemaal klaar staan op schiphol, we hadden er allemaal super veel zin in! We hadden zelf ingecheckt , en natuurlijk had mijn moeder weer eens overgewicht maar dat was zo gepiept. Door de douane heen en dan natuurlijk nog even boekjes kopen en andere dingen voor de lange vlucht. Na anderhalf uur waren we er klaar mee. We hadden nog even een drankje gedaan en toen liepen we naar de gate. We zagen de vliegtuig en we kregen gelijk buikzenuwen alsof we nog nooit hadden gevlogen. Door de bodycheck heen , we hadden niks natuurlijk. Nog een half uur wachten voor het vliegtuig omdat het vliegtuig niet helemaal schoon was. We mochten uiteindelijk het vliegtuig in ik zat naast me tante en me moeder en broer naast elkaar. De vlucht in de lucht ging vrij goed. Na tien uurtjes vliegen werd de landing ingezet, we waren bijna op de grond nog ongeveer 200 m , maar toen hoorden we dat er nog een vliegtuig op onze baan stond. Snel weer omhoog , bijna was onze vakantie afgelopen der wel we niet eens een stap op de Zuid-Afrikaanse grond. Na een halfuur rondjes draaien konden we eindelijk goed landen! Daar hadden we dan een stap om de Zuid-Afrikaanse grond gezet, het voelde goed, heel goed. Koffers gepakt en naar de bus. Kennis gemaakt met onze groep en onze reisleidster. Onze reisleidster heette Magda , echt een blanke Zuid-Afrikaanse vrouw met een eigen gemaakte taal, Zuid-Afrikaanse taal met Nederlands gemixt. Was de jongste uit de bus wel jammer. Het was heel koud in Johannesburg, had zelfs gesneeuwd , heel raar voor de mensen daar. Ik was doodop. Door gereden naar het hotel. Sleutels gekregen, nog een welkoms drankje gehad en naar me kamer gegaan met me moeder. Op de kamer nog even gedoucht en toen om half 12 gaan slapen. Woensdag 08 augustus, dag 2. Werd wakker gemaakt, had heerlijk geslapen. Ik keek naar buiten en zag Zuid-Afrika hoe mooi kan het nog worden dacht ik. Om 7 uur gingen we naar beneden om de ontbijt te doen, koffers eerst voor de deur gezet. Lekker gegeten en warm in gepakt. Om 8 uur zaten we in de bus. We gingen vandaag naar het Voortrekkers museum, dat ligt tussen Johannesburg en Pretoria. Het was geschiedenis van Zuid-Afrika was heel interessant. We krijgen een rondleiding, eerst nog even 200 trappen omhoog, was heel mooi uitzicht als je naar beneden keek. Daarna kregen we een rondleiding van de stad Pretoria. Helaas mochten we niet uit de bus om het dan te gevaarlijk zou zijn. Na uren de rondleiding, ging we naar een dorpje voor lunchpauze, Middelburg. Daarna waren we door gereden om wat leuke dingen te kopen in het dorpje, Belfast. Twee uur rijden naar onze volgende verblijf plaats, lodges net voor Sabie. Heel hoog in de bergen zaten wij. We kregen twee huisjes maar

besloten allemaal in een huis te overnachten stonden toch vier beden. En we spotten al gelijk een aap, gewoon wild, gaaf! We liepen naar het restaurant toe om te eten. Ik keek de lucht in was zo mooi! Je kon gewoon bijna de sterren aanraken. Na het avond eten liepen we weer terug naar onze lodges, terwijl we genoten van de sterrenhemel. Nog even gedoucht genoten van het uitzicht en gingen we slapen. Donderdag 9 augustus, dag 3. Korte nacht achter de rug, weer om half 7 opgestaan. Gordijnen open gedaan, en wakker geworden met een mooie zonsopgang en met z’n vieren in een tweepersoons bed, de dag begon alweer gezellig. Nog even ontbeten en we konden er weer tegen aan, om 8 uur moesten we bij de bus staan met de koffers. We gingen langs Sabie en Graskop om vervolgens Gods Window en Wonder View te zien. We moesten veel trappen op naar Gods Window maar dat was de moeite waard, wat een uitzicht! We konden zo over Mozambique kijken. Nog een paar trappen te gaan en kwamen we aan bij Wonder View, dat was nog veel mooier, maar wel heel hoog! Doorgereden kwamen we aan bij de Three Rondawels, de drie vrouwelijke hutten die door de rivieren miljoenen jaren geleden waren gevormd. Daar wat rondgelopen bij de kraampjes die daar gezellig stonden. Daarna zouden we gaan lunchen in Graskop. Daarna waren we door gereden via Graskop naar Hazyview, de plaats van onze lodges voor twee dagen. We hadden nog genoeg tijd om een duik te nemen, ik, me tante en me moeder durfde het aan om de gok te wagen en nog een deel van de groep. Het water was berenkoud. Terug naar onze lodges, daar gingen we douchen en omkleden. We gingen avondeten en gingen nog buiten op het terras een drankje doen. Zwom er opeens een wild vreemde nijlpaarden in de rivier, wat gaaf !! Nummer één van de Big Six! Liepen terug naar onze lodges en vielen zo in slaap. Vrijdag 10 augustus, dag 4. Vandaag gaan we dan naar het National Kruger Park!! Vandaag gaan we opzoek naar wilde dieren, liefs de Big Six maar dat is een moeilijke taak, vooral de luipaard om te spotten. Korte nacht maar liefs half 5 opstaan. Was koud dus goed aangekleed moest je wel zijn, ook nog in een open jeep. Met de bus naar de Phabeni Gate gereden, er stonde een file van één uur. Maar we hadden geluk onze reisleidster had connecties waardoor we met de bus langs iedereen reden naar de ingang. Snel de jeep ingestapt en we waren om 6 uur als eerst in het National Kruger Park. Binnen een kwartier zagen we al honderden impala’s, een aantal zebra’s met jonkies en apen. Na een uurtje zagen we onze tweede van de Big Six! Een olifant met een jonkie, wat schattig! De chauffeur van de jeep kreeg een melding door zijn walkietalkie dat ze het luipaard zagen, ze hadden hem al 3 maanden niet gezien. Onze derde van de Big Six, een luipaard die zijn prooi op at, hij sleurde hem zelfs de boom in! Het was zo bijzonder dat zelfs de chauffeur foto’s ging maken. We hadden even pauze om een kopje koffie en thee te drinken. Zagen we in het meertje nijlpaarden zwemmen met kleintjes, schattig ! Snel weer de jeep in, toen zagen we al heel snel onze vierde van de Big Six, de grote neushoorn. We waren foto’s aan het maken toen zagen we opeens de nummer vijf van

de Big Six, de buffel ! De chauffeur zei “ jullie hebben echt geluk, nooit vinden we ze zo snel”. We hadden weer pauze en reden naar onze tent waar we onze lunch zouden krijgen. Bij het kamp aangekomen horen we dat de stroom was uitgevallen. Reden verder naar de dichtstbijzijnde kamp. Terwijl we aan het rijden waren kwamen we opeens de nummer zes van de Big Six tegen! De leeuw met zijn volgelingen. We hadden de hele Big Six gespot, heel erg blij! Bij het kamp aangekomen hadden we geluncht en gingen we weer op expeditie. Vier uurtjes door het park heen gerijden en we hadden weer alles gezien, giraffe, olifanten,buffels maar luipaard was weer nergens te bekennen. Terug naar de bus die ons weer bij onze lodges hadden afgezet. Nog even gedineerd en vroeg naar bed, geweldige dag en doodop. Zaterdag 11 augustus, dag 5. Heerlijk geslapen vroeg op, vandaag zouden we naar Swaziland gaan. Ontbeten en afscheid genomen van onze nijlpaardjes en gereden naar White River om een koffiepauze te doen. Via Nelspruit en Malalane gereden kwamen we bij de grens. Door de douane heen van ZuidAfrika en kwamen op een stukje niemandsland. Een stukje gelopen kwamen we bij de stam met oorspronkelijke Swazies. Rondeleiding gekregen door de dorpjes en rituelen dansen gezien. Daar geluncht en gingen we weer terug naar de douane van Swaziland, stempel gekregen en we waren binnen het koninkrijk Swaziland. Bus ingegaan en doorgereden, via Piggy’s Peak, naar het glasfabriek in Ngwenya. Wat gekeken en gewinkeld en doorgereden naar het huis van de koning. Helaas zag je veel armoede maar de koning heeft alles wat die wilt, vieze man. Dus snel doorgereden naar onze nieuwe hotel, opgefrist en gedineerd. Vroeg naar bed gegaan want we waren alweer doodop. Zondag 12 augustus, dag 6. Heerlijk geslapen alweer, opgestaan om half 7, koffers bij de deur om 7 uur en ontbeten, 8 uur de bus ingestapt. Via Manzini gereden naar de kaarsenfabriek, beetje rondgekeken en ook op de kraampjes. Doorgereden naar de Big Bend bergen, om bij de Lebombo Villas koffie te drinken met de struisvogels op de achtergrond. Na de koffiepauze reden we door en kwamen we onderweg een dorpje met allemaal hutten van strooi tegen en terwijl we foto’s aan het maken waren kwamen er kinderen naar de ons gerent met hun handen omhoog voor geld, toen wij weg reden probeerde hun met stenen te gooien. Doorgereden naar de grens van Swaziland, door de douane heen, stukje gelopen om door de douane van ZuidAfrika te gaan. Toen we allemaal klaar waren gingen we naar onze lunchplek, Hluhluwe. Na de lunch stond de jeep al op ons te wachten om nog een keer op safari te gaan. Toen zagen we cheeta’s die aan het spelen waren met hun prooi, gaaf, en zagen we nog meer dieren. Ondertussen was de zon onderaan het gaan, dit was heel mooi. Weer in de bus, die ons bracht bij onze nieuwe lodges, en gelijk gegeten. Lag er een dode salamander op het dekbed, zo eng. Daarna gingen we slapen.

Maandag 13 augustus, dag 7. Wakker geworden tussen de wild vreemd impala’s. Opgestaan zoals bijna elke dag om half 7 en om 7 uur de koffers buiten de deur gezet. Om 8 uur, na het heerlijke ontbijtje, in de bus gestapt om te vertrekken naar St. Lucia. Aangekomen bij St. Lucia hadden we een koffietje en een theetje genomen. Na de koffiestop namen we de jeeps richting het St. Lucia Game Reserve Park om onze laatste safari te doen van de reis. Na een halfuurtje kwamen we aan bij het park om onze safari te doen. veel dieren weer gezien, ook een paar van de Big Six. Toen we bijna bij het strand waren moesten we door de brandende gras heen reden, heel eng,gaaf en warm! Na een kwartiertje door de brandende gras heen gereden waren we aangekomen bij de zee. Heel mooi was het, na een halfuurtje gezwommen hadden we een strandwandeling gedaan, was echt heel grappig, je zag allemaal kleine krabbetjes uit hun holletje komen. Op het strand geluncht en na de lunch gingen we weer naar de jeep. Na een uur in de jeep gereden kwamen we aan in de stad St. Lucia om daar te winkelen. Na het winkelen gingen we een rondvaart doen op het Lake St. Lucia. We zagen veel vogels, krokodillen en weer nijlpaardjes en ook flamingo’s. Na de rondvaart gingen we dineren bij de Griek. Terug gegaan naar het hotel in Hluhluwe om voor de laatste keer tussen de wilde dieren te slapen. Dinsdag 14 augustus, dag 8. Heerlijk geslapen en weer wakker geworden tussen de impala’s. Vandaag zouden we dan naar de stad gaan, Durban. Eerst ontbeten en daarna een stukje gelopen om te gaan knuffelen met de cheeta’s., ze waren wel tam hoor. Daarna in de bus gestapt voor ons vier uur durende rit naar Durban. Nog een koffiestop gedaan bij Empangeni, klein dorpje. Na tee uur gewinkeld gingen we naar het WK stadion in Durban, het Moses Mabhida Stadium. We gingen met de kabelbaan omhoog, om een heel mooi uitzicht te hebben van Durban, strand en de zee, was heel mooi! Doorgereden naar de Indiase markt, leuk gewinkeld. Daarna hadden we een kleine rondleiding door de stad, deze keer mochten we wel over straat maar wel je kostbare spullen in de bus laten. Allereerste gingen we door de vismarkt wat heerl erg stonk, je zag ook koppen van dieren hangen, bahh! Ook nog naar kerken en postkantoor geweest. Na de rondleiding gingen we naar het hotel, daar aangekomen leek het heel oud maar binnen waas het de luxe hotel die we hadden van de hele reis. We wouden ons opfrissen komt er opeens “Housekeeping” om de gordijnen dicht te doen, haha. Nog overheerlijk gegeten, geweldig hotel! Na het eten gelijk naar bed gegaan. Woensdag 15 augustus, dag 9. Opgestaan om half 5, vandaag niks zien, we moesten 700 kilometer rijden. Zes uur gegeten en koffers buiten de kamer gezet, zeven uur de bus ingestapt. Koffiepauze in de file gehad dichtbij Mount Ayliff en nog gevoetbald, we het stond zo vast dat we naar buiten mochten. Kwamen we weer in de file bij Mount Free. We lagen drie uur achterop schema en konden we pas later een lunch stop houden. Na twee uur waren we weer in de file zo 200 meter voor onze lunchpauze, wat hadden weg pech. Ze waren aan de zijkant gras aan het branden

maar een auto zag niks dus die was op een schoolbus gereden. Chauffeur was dood en ook mensen in de auto, ook een paar kinderen maar dat was nog onduidelijk, gruwelijk! Na één uurtje konden we weer rijden en namen de beslissing dat we door gingen rijden omdat we voor het donker van deze weg af wilden. Na één uurtje gereden snel een stop gehouden om wat eten en drinken in te slaan en nog geplast, om vijf uur achter elkaar te gaan rijden. Vier en één half uur later dan gepland aangekomen in het hotel bij East-Londen, mooi hotel en zee. Op onze kamer gedineerd en daarna opgefrist, geslapen we waren alweer doodmoe. Donderdag 16 augustus, dag 10. Zes uur opgestaan met een prachtig uitzicht over de zee. Zeven uur koffers bij de deur gezet en ontbeten. Nog over de rotsen een wandeling gemaakt en om acht uur de bus in. Één uurtje gereden en kwamen we aan bij het dorpje King-William’s Town om een museum te bezoeken aan opgezette dieren, heel boeiend nou niet dus. Vijf minuten gelopen om op een jongensschool te bezoeken van de omgeving. Kregen een rondleiding en als we een klas binnen kwamen stonden de jongens op en groetten ons alsof we van het koninkrijk waren. Na dat de rondleiding klaar gingen de jongste leerlingen voor ons zingen, echt leuk! Door gereden naar ons hotel in Port Elizabeth, nog wat olifanten gezien tijdens onze busrit. Port Elizabeth is een vieze stad, het ligt achter de haven en meer dan de helft van de inwoners woont in een townships. Aangekomen bij ons hotel, luxe hotel en mooi uitzicht over de zee, omgekleed en naar de townships gegaan. Rondleiding gekregen van een inwoner, was best zielig wat voor armoede daar is en dat we zeuren als iets niet goed is, voor het donker nog de bus ingestapt anders was het te gevaarlijk. We kwamen aan bij het lokale restaurant, wat door de bevolking gemaakt is, lekker gegeten, gezongen en gedanst. Terug gegaan naar het hotel, opgefrist en naar bed gegaan. Vrijdag 17 augustus, dag 11. Opgestaan om zes uur, koffers buiten de deur gezet om zeven uur en ontbeten, om acht uur in de bus gestapt. Anderhalf uur gereden een koffiepauze gedaan, nog mooi uitzicht over een vallei ook, bus ingestapt. Aangekomen bij het Tsitsikamma National Park, half uurtje safari gedaan, kwamen we aan bij de woeste Indische Oceaan. Gelopen naar de top van de berg, mooi uitzicht over de woeste zee en gelopen over de bruggen die boven de zee hingen. Na een halfuurtje reden we weg om in de Plettenbergbaai te zwemmen. Genoten van de zon en de zee en nog gevoetbald met wat zwerfkinderen. Na twee uur terug gegaan naar de bus en toen naar het hotel gegaan in Knysna. Uurtje vrije tijd gehad en daarna naar de boot gegaan om op de boot te eten. Na twee uur weer terug op het vaste land en toen gelijk doorgereden naar onze lodges waar we twee dagen zouden verblijven, gelijk geslapen. Zaterdag 18 augustus, dag 12. Als gewoonlijk opgestaan om zes uur, zeven uur ontbeten en om acht uur de bus in. Via George gereden, korte pauze gedaan want de bus moest tanken, daarna verder gereden naar Oudtshoorn om een struisvogelboerderij te bezoeken. Rondleiding gekregen van een

familielid van het bedrijf. Op een struisvogel gereden vet gaaf, maar ging wel heel hard. Na dat we soort van een diploma hadden gekregen gingen we door rijden naar Cango Caves om grotten te bezoeken. Aangekomen daar kregen we een Zuid-Afrikaanse rondleiding door de grotten heen, heel mooi! Daarna gingen we lunchen bij Kobe’s gat. Daarna naar de top van de hoogste berg van de Swartberg Pass gereden met een klein busje. Om eeuwig sneeuw te zien liggen en een mooi uitzicht te hebben over de weide omgeving. Daarna voor de donkerte aan de komen bij onze lodges in Knysna. Nog gedineerd en daarna geslapen. Zondag 19 augustus, dag 13. Alweer opgestaan om zes uur, koffers buiten de deur gezet en om zeven uur gegeten. Acht uur de bus ingestapt. Gestopt bij een aloë fabriek in Albertina, daar nog koffie en thee gedronken. Na een halfuurtje gereden kwamen we bij Swellendam aan om daar te lunchen, en nog kerken bezocht. Na een halfuurtje rond gelopen gingen we dan eindelijk naar Kaapstad. Aangekomen om half vijf bij de Tafelberg, hing helemaal in de wolken maar we hadden geen andere keus. Kaartje gekocht en de laatste treintje omhoog genomen. Aangekomen op de Tafelberg, 1100 meter hoog, niks te zien alleen maar wolken, we hadden de moed al opgegeven en opeens verdwenen de wolken voor een paar seconde en konden we nog snel foto’s maken van het mooie uitzicht over Kaapstad, Robben Eiland en natuurlijk ook te zee. Na een uurtje boven op de Tafelberg gingen we terug naar de bus, kwartiertje gereden en kwamen we aan bij ons hotel waar we onze laatste drie dagen verbleven. We hadden zelf pizza gehaald en drinken om op onze hotelkamer te eten, we sliepen op de vierde verdieping hele luxe hotel. Opgefrist en daarna geslapen. Maandag 20 augustus, dag 14. Zes uur opgestaan, zeven uur ontbeten en acht uur de bus in gestapt om naar de Hout Bay te gaan. Na anderhalf uur rijden en nog een beetje van de stad hebben gezien kwamen we aan bij Hout Bay. Hier namen we een boot om naar zeehonden te gaan kijken. Na een kwartiertje kwamen we aan bij de zeehonden die vrolijk aan het spelen en slapen waren op de keien. Na een kwartiertje gingen we terug en de zee was zo heftig, dat de boot bijna om sloeg dat de begane grond helemaal nat was. Aangekomen op de haven waren allemaal marktjes daar nog rond gekeken en koffie en thee gedronken. Na een halfuurtje zijn we weer gaan rijden, langs Cheapmansch Speak, een gevaarlijke berg, die vaak dicht gaat omdat er heftige rotsblokken naar beneden rollen op auto’s, en kwamen we uit bij Kaap De Goede Hoop. Het meest zuidwestelijke punt van het vasteland van Afrika. Door de ingang van het Table Mountain National Park en gereden naar het punt! Aangekomen mooi uitzicht, Amarula gedronken en het foto’s gemaakt. Daarna een kwartiertje gereden om een wandeling te maken om een uitzicht te krijgen van Kaap De Goede Hoop, het is ook nog het punt dat twee grote oceanen, de Indische Oceaan en de Grote Oceaan. Walvissen gespot, vet gaaf! Geluncht in de mooie natuur van Kaap De Goede Hoop en doorgereden naar Simon’s Town om na twee uur wilde pinguïns te bekijken, zo schattig! Na een halfuurtje waren we er klaar mee en moesten twee uur rijden om uit te komen bij de Botanische tuin in Kirstenbosch.

Rondgelopen, mooi beeld gezien van Nelson Mandela en daarna naar ons hotel terug gegaan, wat nog een uurtje duurde. Gingen de stad in om wat te eten en daarna snel terug naar ons hotel anders werd het te gevaarlijk. Gedoucht en daarna geslapen. Dinsdag 21 augustus, dag 15. Alweer zes uur opgestaan, zeven uur ontbeten en acht uur de bus ingestapt. Eerst kregen we een rondleiding door Kaapstad en daarna shoptime. Dus kregen we eerst een uur rondleiding door Kaapstad, alle highlights gezien en daarna werden we naar het Waterfront gebracht en hadden we van negen tot half één tijd op te shoppen. Lekker geshopt en geluncht bij een Nederlandse restaurant. Half één de boot genomen naar Robben Eiland, rondleiding gekregen van een oud-gevangene en ook nog de cel gezien van Nelson Mandela. Terug gegaan om vier uur, maar we waren te laat en hadden we de boot gemist, moesten in de kou wachten op de laatste boot. Waren we onderweg hoorden we dat er nog mensen waren achter gebleven op het eiland, keren we terug om ze op te halen moesten we nog een keer omkeren omdat ze al op een andere boot waren gestapt, pff. Uiteindelijk anderhalf uur later dan gepland kwamen we aan op de haven gelijk door gereden naar onze hotel, netjes aangekleed om met onze groep voor het laatst samen te eten en om het af te sluiten. Nog koffie en thee gedronken en geslapen. Woensdag 22 augustus, dag 16. Vandaag de laatste dag in Zuid-Afrika. Opgestaan om kwart voor zeven, ontbeten om acht uur en koffers buiten de deur gezet en weg gegaan om negen uur. Rondleiding door de Compagnie tuin gekregen. We namen afscheid van Kaapstad en reden weg om na twee uur aan te komen in Franschhoek om een uurtje winkeltijd te krijgen. Na het Franse monument te hebben bezocht zijn we weer gaan rijden om een half uurtje later aan te komen in het Stellenbosch. Uurtje rondgelopen en geluncht. Doorgereden naar Wellington voor een wijnproeverij. Rondleiding gekregen en daarna nog gewandeld over het land. Gedineerd bij het restaurant met de groep. Naar het vliegveld gereden, vier uur te vroeg ingecheckt, overal werden we gecontroleerd net Amerika. Afscheid genomen van onze reisleidster en de buschauffeur. Wachtend op het vliegveld, om half twaalf eindelijk de lucht in. Donderdag 23 augustus, dag 17. Aangekomen op schiphol om half elf. Koffers gehaald en verrast door onze oma. Afscheid genomen van de groep en met de trein naar huis gegaan. Uur later dan gepland thuis aangekomen en we misten Zuid-Afrika gelijk. Conclusie: Zuid-Afrika is het mooiste land van de wereld, met veel dieren en een geweldig natuur, geweldige mensen, maar wel grote verschillen tussen arm en rijk en blank en zwart. Kortom Zuid-Afrika is de moeite waard en is een bijzonder maar ook een geweldig land!

Acht jaar. Zo lang geleden was ik voor het laatst in dat prachtige, warme land. Ik verlang echt naar het lekkere weer en het zien van mijn familie. Na het eeuwige voorbereiden, je kent het vast wel: paspoort hier, koffer daar, cadeautjes, kleding, honderden inentingen, meer kleding en duizenden telefoontjes, is het dan bijna zo ver. Maar op dit moment zijn enthousiaste zenuwen zo ongeveer het enige wat ik voel. ‘Welkom op Schiphol, de vlucht naar J.A. Pengel vertrekt over 25 minuten.’ Luidde de intercom. Dit is mijn eerste reis alleen, de laatste keer hier naartoe was nog met mijn ouders. Zo, eindelijk is alles nu gecontroleerd en de koffers zijn ook al op weg. Nog even voordat de reis gaat beginnen. Als ik uit het raam kijk, zie ik een Boeing 747 die gereed wordt gemaakt. Daar zal ik straks waarschijnlijk in zitten. Wel groot zo’n di… ‘Dames en heren, passagiers van vlucht KLM9713 wordt verzocht nu in te stappen.’ Dit is mijn vlucht. *****

Het is nog niet druk, ik kan makkelijk doorlopen nadat de stewardess de kaartjes heeft gecontroleerd. Mijn stoel heb ik ook snel gevonden. In de tijd dat ik mijzelf geïnstalleerd heb, is het vliegtuig alweer vol. Alleen de stoellen naast mij zijn nog leeg… Ach, dan hoef ik ten minste geen rekening te houden met degene naast mij als ik opsta. Het lampje voor de gordels gaat branden. Het is nu echt zo ver. De stewardessen beginnen met hun instructieronde. Kan ik wel missen. Even snel zoeken naar mijn oordopjes dan maar, muziek maakt alles veel beter. ‘Hier zijn jullie stoelen, veilige reis.’ Als ik naast me kijk zie ik een stewardess de twee stoelen naast mij aanwijzen. Er komen een vrouw en man zitten. Maar echt oud zijn zij niet, misschien een jaartje ouder dan ikzelf. Als ook zij klaarzitten besluit ik maar iets te zeggen. ‘Hallo’, zeg ik. Het meisje zegt daarop: ‘Hallo, wat vreselijk dat we zo laat zijn, we stonden zó lang in de file, het is nog heel wat de we de vlucht alsnog gehaald hebben.’ ‘Oh, dat is heel vervelend inderdaad, ben blij dat jullie toch meekonden dan. Is het voor jullie echt een vakantie of ook een familie bezoekje?’ Daarop moest zij even denken. ‘Hmm… Een beetje van alles eigenlijk, wij weten niet precies wat we wanneer gaan doen, het is de eerste keer dat ik alleen met mijn broer op vakantie ben. De eerste dagen blijven wij bij een vriend van hem slapen.’ ‘Ohh, dat klink erg gezellig, ik ga bij een neef logeren.’ ‘Ook leuk, misschien komen wij elkaar nog wel eens tegen, ik blijf daar namelijk een maandje.’ Wat toevallig… ‘Ik ook!’, zei ik enthousiast. ’Grote kans dat wij elkaar nog eens zien, anders misschien wel weer op ons reis terug.’ ‘Ja, alles mogelijk, nou ik denk dat ik mijn slaap even in ga halen, schud me maar wakker als er iets is!’, zei ze vermoeid. ‘Zal ik doen, welterusten dan!’ Ik had niet eens gemerkd dat we al in de lucht waren. Nog ongeveer acht uurtjes, dan ben ik er eindelijk. Ik besluit ook maar te gaan slapen… ***** Na acht uur ben ik weer wakker geworden. Mijn rug en nek zitten vast en mijn voeten slapen, maar dat maakt niks meer uit als ik denk aan de plek waar ik over een klein halfuurtje uitstap. Een mooie, blauwe lucht, minimal twintig graden, zee, strand… Ik hoor de piloot zeggen dat als je buiten kijkt je de prachtige groene bossen kunt zien. Deze keer ben ik erop voorbereid, de vorige keer dacht ik dat we in een jungle zouden landen. Ik schud het meisje naast mij voorzichtig wakker, zij is net zo blij om alles weer te zien. Op haar beurt maakt ze haar broer wakker. Na elkaar gedag te hebben gezegd en heel wat kriebels in m’n buik, ben ik dan eindelijk veilig op land. Bij het uitstappen word ik direct verwelkomd met warme regen. Eindelijk, het prachtige Suriname.

***** Als ik mijn koffers heb opgehaald, zie ik mijn familie staan, mooie momenten worden herleefd. Met een zeer warm welkom gaan we eerst naar het huis van mijn tante. Na van alles en nogwat te hebben bijgepraat, komt m’n neef eindelijk. Hoe leuk het ook is, ik ben toch heel moe en klaar om te slapen, als dat gaat lukken met deze hitte. Als ik mijn neef zie, word ik nog veel blijer. Na al die jaren via Skype en Whatsapp in contact te zijn gebleven, zie ik hem weer. En gelukkig is mijn neef (Luciano) ook niet veel ouder dan ik. In de auto vertelt hij dat hij twee andere vrienden heeft, die ook bij hem logeren. Twintig minuten later is zijn huis eindelijk in zicht. Als ik naar binnen ga, stelt Luciano mij voor aan zijn twee vrienden. ‘Camila, Chris, dit is mijn nichtje Rachel.’ En als ik hen een hand wil geven, blijven ik en Camila tegenover elkaar staan. Er gaan een paar seconden voorbij voordat wij beseffen, dat we elkaar, inderdaad in het vliegtuig gezien hebben. We geven elkaar een mega- knuffel op hetzelfde moment dat Luciano zei; ‘Blijkbaar kennen jullie elkaar al.’ Op dit moment weten wij allemaal dat het een geweldige vakantie gaat worden. Ik en Camila besluiten een kamer te delen, dan kunnen we makkelijker socializen, nu wij toch zolang samen zijn. Zo kunnen Lu en Chris ook weer verloren tijd inhalen. Camila is 22 jaar, twee jaar ouder dan ik ben en Chris 24, even oud als Luciano. We besluiten de volgende dag naar White Beach te gaan om te genieten van het weer en tegelijkertijd ook om uit te rusten. Na nog meer bijgepraat te hebben en alles te hebben uitgepakt is het tijd om te slapen. Maar midden in de nacht worden wij allemaal wakker door luid geklop op de voordeur en veel geschreeuw. Als Lu gaat kijken wat er is, zijn wij allemaal zo geschrokken dat we helemaal niks meer kunnen doen. Dit is niet hoe ik mijn vakantie voorgesteld had…

Reisverslag Parijs: Zondag: We hadden nog snel een hotel geboekt en een garage gegoogeld voordat we om 15:00 ’s middags in de auto sprongen op weg naar Parijs. Dit was weer een van mijn vaders typische karaktertrekjes; lastminute ondoordachte dingen bedenken en vervolgens ook zo gek zijn om ze uit te voeren. Maar ja, ik vond het eigenlijk wel prima want het was lang geleden dat ik Parijs was geweest en ik had toch niet veel andere plannen. Nadat we de auto hadden weggezet gingen we op zoek naar een metrostation om naar het hotel te gaan. Toen bleek al gauw dat Parijs een mooie stad is, maar dat de metrohaltes niet zo duidelijk zijn aangegeven. We besloten een prettig gestoord uitziende Francoise aan te spreken voor de weg, en ze was gelukkig zo aardig om mee te lopen naar de dichtstbijzijnde halte. We hadden de namen van de haltes en lijnnummers van waar we moesten overstappen als goede toeristen opgeschreven en gingen met goede moed het ondergrondse Parijs binnen. Na een aantal keer de verkeerde afslag te hebben genomen in het mollenstelsel en nieuwe vormen van ‘kunst’, ‘mens’ en ‘geur’ te hebben ontdekt, kwamen we aan bij porte de Versaille, waar ons hotel zou zijn. Nou dat was het dus niet.. Na een paar minuten ronddwalen besloten we de TomTom erbij te pakken. Dat ging natuurlijk ook niet zomaar, want dat ding stond ingesteld op ‘auto’, dus raakte die arme TomTom vervolgens helemaal van slag toen we daarna op de stoep gingen ‘rijden’. We vroegen de weg nog een keer en gingen daarna weer de metro in. We konden tot 22:30 inchecken in het hotel. Het was inmiddels al 22:00 en mijn voeten begonnen pijn te doen en ik had trek. Na nog een heel eind lopen kwamen we eindelijk bij het hotel, en checkten in om 22:26. We inspecteerden de kamers even en gingen op zoek naar eten. Alles begon al te sluiten of was al gesloten, dus zo zaten wij even later als enige in een Indisch restaurant in Frankrijk. Maandag: We stonden vroeg op, ontbeten in het hotel en gingen met de metro naar de Eiffeltoren. Het enige kleine probleempje was dat het nog mistig was, en je dus niet eens de top van de Eiffeltoren kon zien. We besloten later terug te gaan en nu maar eerst naar de Arc de Triompf te gaan. De zon begon eindelijk door te breken en de temperatuur werd wat aangenamer. Nadat we waren uitgekeken bij de Arc de Triompf, wilden we naar de Notre Dame gaan. Alleen bleek later dat de Notre Dame helemaal niet is bij metrohalte ‘Notre Dame’. We besloten pauze te houden en zouden later in de middag weer verder gaan. Om 16:20 sloten we aan in de rij voor de Eiffeltoren, en volgens mij waren we om 18:15 eindelijk boven. Dat bleek wel de perfecte tijd te zijn, want zo zagen we Parijs in het licht en in het donker. Het uitzicht vanaf de Eiffeltoren was heel mooi, en we waren zeker niet de enigen die daarvan aan het genieten waren. 1 ½ uur later stonden we weer beneden en gingen we op

zoek naar een restaurant. Dat was gelijk een flinke avondwandeling. Alles was ‘te duur’ of ‘niet lekker’, waardoor we pas 1 ½ uur later een restaurant binnenstapten. Het was een soort gehandicapte pizzahut met hele dunne pizzabodems met crème fraiche erop en nog wat, maar het was een leuke ervaring. Dinsdag: We ontbeten heel charmant in de metro op weg naar het Louvre. Gisteren had ik op de site van het Louvre gekeken, en daar stond op ‘mardi fermee’. Ik dacht dan weer dat mardi maandag was (wat ik nog steeds best wel logisch vind, het begint allebei met ‘ma’), dus stonden voor een dicht museum. We gingen maar wat drinken en nog wat straatjes doorstruinen, en liepen toen richting de Notre Dame (dit keer echt) en het regeringsgebouw. In de Notre Dame galmde heel hard en heel lang uit luidsprekers dat ze het zouden waarderen als je je muil zou houden, maar ik weet niet of ze wel voor de juiste manier hebben gekozen om dat over te brengen. We gingen met de metro terug naar hotel en wat later weer met de metro naar het Montmartre en alles wat daarbij in de buurt lag. Na 100.000 trappen te hebben gelopen liepen we gelukkig strak langs de Sacre-Coeur heen op zoek naar de gezellige schildersbuurt. We aten een crêpe, kochten souvenirtjes en ik beschuldigde iemand ervan dat hij mij te weinig wisselgeld had gegeven. We kwamen langs allemaal schilders die portretten maakten, en besloten dat ook van ons te doen. Toen de tekenaar klaar was met de tekening van mij en mijn zus zei mijn vader wanneer de tekenaar zijn handtekening en datum erop zette, dat hij niet 2014, maar 2024 erop moest zetten omdat we zo oud leken. Bij de tekening van mijn vader hoort er juist 1984 te staan. Het was een gezellige buurt en gingen er ook eten, dit keer Italiaans. Toen we daarna langs de Eiffeltoren liepen, gaf die een gezellige lichtshow. Dat vonden we een mooie afsluiting voor vandaag en we gingen weer terug naar het hotel. Woensdag: We kochten weer ontbijt aan de overkant van de straat bij de boulangerie, en hupsten weer de metro in, op weg naar het Louvre. De rij liep gelukkig snel door, dus al snel waren we binnen en kochten kaartjes. Het was daarbinnen achterlijk groot, dus we zijn met een sneltreinvaart een paar zalen doorgecrosst en na een paar imitaties van schilderijen en beelden te doen, stonden we weer buiten. Het was onze laatste dag in Parijs en we gingen lunchen in de buurt van de Notre Dame, omdat mijn vader dat zo’n leuke buurt vond. Op weg naar de auto kochten we nog croissantjes en gebakjes als souvenirtje voor mijn moeder. De reis naar huis was verder niet bijzonder, en om 21:00 waren we alweer terug in het saaie Nederland. We hebben gelukkig wel 731 foto’s als herinnering aan deze vakantie.

Het verlaten Spaanse huisje “Schat, laten we hier links afslaan.” zegt de vrouw tegen haar man. “Dit kleine weggetje? Waar leidt dat toe?” vraagt de man verbaasd. “Het vliegveld is nog maar een paar kilometer.” “Ja dat weet ik wel,” zegt de vrouw, “maar ik wil nog niet weg uit Spanje. We kunnen toch een klein omweggetje nemen? Dan rijden we door de natuur van Spanje en misschien komen we van die leuke huisjes tegen.” “Maar is dat niet gevaarlijk? Het is al best donker.” zegt de man. “Met jou verdwalen we nooit.” zegt de vrouw. “Vooruit, voor jou dan.” De man slaat links af. “Kijk jij op de kaart?” “Natuurlijk.”zegt de vrouw. Ze rijden langs prachtige weilanden met kleine gele bloemetjes erin. “Kijk, dit is toch mooi?” vraagt de vrouw. “Ik moet toegeven, dit is weer eens een goed idee van je. Rijden we nog goed?” “Ja, hier naar links.” “Naar links? Gaan we niet steeds verder van het vliegveld af?” “We maken gewoon een grote omweg. Later gaan we weer naar rechts en dan zijn we weer op de gewone route.” “Oke, als jij het zegt.” Ze passeren een groot veld met zonnebloemen. Vervolgens een grasveld met enkel en alleen wat struikjes. De man kijkt vol bewondering naar het veld. Dan ziet hij opeens iets bewegen. “Schat, die struik daar, het lijkt alsof die beweegt!” “Ja inderdaad, die daar ook!” De man kijkt iets meer gefocust naar de struiken. Ineens begint zijn vrouw te gillen. “Het komt op ons af gestormd!” De vrouw schudt de man helemaal heen en weer van paniek. De struik komt nu heel dichtbij. Dan zien ze wat het is. “s-s-s-stier!”roept de man. De vrouw gaat nog meer gillen. “Rijden!” De man drukt op het gaspedaal en rijdt er vandoor. “Waar moet ik heen?!” “Weet ik veel rijd gewoon!” De man rijdt alle kanten op. “Zijn we de stier kwijt?” “Ik geloof van wel, ik zie niet veel.” De man gaat langzamer rijden en stopt dan de auto. Ze blijven zwijgend in de auto zitten, bijkomend van de schrik. “Waar zijn we?” vraagt de man aan de vrouw. “Geen idee…” zegt de vrouw. Ze kijkt de man paniekerig aan. “Geef de kaart eens hier?” De man kijkt op de kaart. “Ik kan niet goed zien waar we zijn. Volgens mij staat dit weggetje niet eens op de kaart.” De man probeert de kaart goed te bestuderen. Uiteindelijk zegt de vrouw: “Ik denk dat we verdwaald zijn.” Ze zijn even stil. “Laten we maar gewoon wat rijden dan.” Uren gaan voorbij. Het is midden in de nacht en ze zijn nog steeds aan het rondrijden. “Dit is hopeloos. We moeten ergens overnachten en morgen verder-” De man wordt onderbroken door zijn vrouw. “Kijk daar, een huisje!” De man ziet het ook en ze beginnen opgelucht te glimlachen. De man rijdt naar het huisje. “Het ziet er wel erg verlaten uit. Misschien woont er helemaal niemand.”zegt de man. “Ach, we kunnen het proberen.” zegt de vrouw. Het stel klopt aan en meteen zwaait de deur open. Het stel schrikt ervan. Voor ze staat een magere man, met donkere kringen om zijn ogen. Hij is lijkwit. Hij lijkt op een skelet, maar dan wel in een nachtjapon die voor vrouwen lijkt te zijn. “Dag meneer. Wij zijn verdwaald en we vroegen ons af of u misschien de weg terug weet naar het vliegveld.” zegt de vrouw beleefd. “Ja dat weet ik.” zegt de man langzaam en monotoon. “Maar dat is nog zo ver. Jullie zouden de hele nacht onderweg zijn en het is zo donker dat jullie misschien weer zullen verdwalen.” Het stel en de oude man kijken elkaar even in stilte aan. Dan zegt de oude man: “Zouden jullie niet hier willen overnachten?” “Graag, als dat geen probleem is voor u.” zegt de vrouw. “Natuurlijk niet. Volgt u mij, dan breng ik jullie naar jullie kamer.” De oude man loopt naar binnen en het stel er achteraan. Ze lopen door het huis naar de kamer. Het huis heeft overal gaten en kieren en alles is bedekt met een

laag stof van een halve centimeter dik. Er branden alleen wat kaarsen in een oude kandelaar. “Komt u maar binnen.” De oude man staat in de deuropening van een klein kamertje, waar alleen twee bedden staan en een kast. “Ik heb het beddengoed gisteren nog verschoond. Ik houd deze kamer graag schoon.” “Heel erg bedankt voor uw gastvrijheid meneer.” “Geen dank.” De man loopt de kamer uit met een tevreden lach op zijn vermoeide gezicht. Hij sluit de deur. “Hij houdt deze kamer schoon, maar zijn woonkamer verwaarloost hij?” vraagt de man aan zijn vrouw. “Tja, het is een vreemde man. Ik ga even naar het toilet” “Doe voorzichtig en kijk uit waar je loopt.” “Ben zo terug.” De vrouw loopt de kamer uit en de man blijft alleen achter. Hij sluit het raam en doet de gordijnen dicht. Dan hoort hij ineens een gil. Hij weet zeker dat het zijn vrouw is. “Wat is er? Alles oke?” vraag de man in paniek. Het gegil gaat door. De man wil de kamer uit rennen, op zoek naar zijn vrouw. Hij doet de deurklink naar beneden en duwt en trekt aan de deur, maar hij gaat niet open. “Hoe kan dat nou?! Ze had hem toch niet op slot gedaan?!” roept de man tegen niemand in het bijzonder. De vrouw blijft gillen en nu met gehuil erdoorheen. “Ik kom eraan houd vol!” De man beukt zo hard tegen de deur als hij kan maar hij gaat niet open. Het gegil stopt, doodse stilte. “Ben je oke?” Geen antwoord. De man is doodsbang en in paniek. Dan komt er een enorme windstoot die het raam openslaat. De man schrikt en draait met een ruk om. Hij rent naar het raam en doet het dicht. “Oke, rustig blijven nou. Adem in, adem uit.” zegt de man tegen zichzelf. Dan wordt hij meegesleurd. Hij kijkt wild om zich heen maar er is niemand. Hij wordt naar de kast getrokken. De kast zwaait open en de man ziet iets verschrikkelijks. Daar hangt ze, zijn vrouw, aan een touw in de kast. Ze draagt de nachtjapon die de oude man eerder aanhad. Ze is lijkwit en heeft donkere kringen om haar ogen. Ze begint te praten. “Word wakker, word wakker.” Zegt ze langzaam en monotoon. Het wordt harder en feller. “Word wakker!” De man schrikt wakker. Hij kijkt om zich heen terwijl het langzaam tot hem doordringt. Hij zit in het vliegtuig, zijn vrouw ongedeerd naast hem met haar handen op zijn schouders. “Had je een nachtmerrie?”vraagt de vrouw.

De reis naar Nergens Heel lang geleden in een land hier ver vandaan leefde een ontzettend mooie prinses in een mooi kasteel in een prachtige jurk met heel veel bediendes, maar op een dag… dat is vaak hoe een verhaaltje begint. Het eindigt dan ook bijna altijd met ‘’En ze leven nog lang en gelukkig!’’ Mijn verhaal begint niet zo, en het eindigt al helemaal niet op die manier. De laatste keer dat ik een sprookje heb gelezen of überhaupt een boek is nu bijna een half jaar geleden. Dat was voordat de zon ontplofte. Dit klinkt natuurlijk raar als je dit leest, want hoe kan de zon nu ontploffen?! Hoe kan het dat ik dit dan nog kan schrijven en hoe kan het dat ik überhaupt nog leef? Dat zal ik je vertellen. 15-12-2499 Mijn naam is Alyssa en ik ben 14 jaar oud. Het gaat niet zo goed bij ons op aarde. De voorspellingen gaan dat in het nieuwe jaar de zon zal ontploffen en dat alle levende wezens op aarde dood zullen gaan omdat er geen warmte meer komt van de zon. Ik vind het best wel eng eigenlijk, het vooruitzicht dat iedereen over twee weken waarschijnlijk dood gaat. Wetenschappers hebben hier onderzoek naar gedaan. Mijn vader werkt hier ook aan mee en ook hij is ervan verzekerd dat het echt mogelijk is en dat het waarschijnlijk ook gaat gebeuren. 16-12-2499 vandaag toen ik op school was ging opeens midden in de les een hard alarm af, maar niemand wist wat het betekende. Ik kon zien aan het gezicht van mijn lerares dat zij het ook niet wist. Iedereen bleef zitten, niet wetend wat te doen. Tot er een andere leraar het lokaal binnen kwam stormen die vertelde dat de zon daadwerkelijk zou gaan ontploffen over twee weken, precies zoals voorspeld was, en dat iedereen vrij was om weg te gaan. Ik ben zo snel mogelijk naar huis gegaan, want mijn vader zei al dat dit ging gebeuren. Er was geen evacuatieplan, dat zou ook weinig zin hebben, want waar naartoe zouden we moeten evacueren? Je kan niet echt naar een ander land gaan. Zelfs een ander werelddeel zou niet helpen. Toen ik thuis kwam stonden mijn ouders al op me te wachten. Ik vroeg wat nu zouden gaan doen. Mijn vader bracht me naar binnen en deed de deur, ramen en gordijnen zorgvuldig dicht. Daar zaten we dan, mijn grote broer, mijn kleine broertje, mijn moeder, mijn vader en ik. We keken allemaal naar mijn vader met vragende ogen. We hadden geen idee waarom hij zo stiekem deed. Uiteindelijk doorbrak mijn broer de stilte. ‘wat is er pap? Wat wil je ons vertellen?’ Mijn vader boog zich dichter over de tafel heen, eigenlijk om geen enkele reden, maar instinctief bogen we allemaal ook wat naar voren zodat we zeker wisten dat we geen woord zouden missen. ‘Bij ons in de opslag op het werk staat één groot ruimteschip. Die kan ons van de aarde wegbrengen de ruimte in zodat we veilig zijn als de zon ontploft. Daarna kunnen we weer teruggaan naar de aarde als die er nog steeds is.’ We moesten allemaal eventjes verwerken wat mijn vader zojuist gezegd had. ‘Waar dan?’ vroeg mijn broertje. ‘Toen ik met jou mee was geweest naar het werk zag ik nergens een ruimteschip staan. En als hij echt zo groot is dan zie je die niet zomaar over het hoofd lijkt mij.’ ‘Dat klopt.’ Zei mijn vader. ‘Hij staat eigenlijk onder de opslag. Via een kleine deur kun je daar komen. Maar bijna niemand weet de code die daarvoor nodig is. Ik en een paar andere mannen werken er al een aantal jaar aan voor het geval er iets zou gebeuren zoals dit.’

‘En wanneer gaan we daar dan naartoe?’ vroeg mijn moeder. ‘Ik wil eigenlijk zo snel mogelijk vertrekken.’ Zei mijn vader. ‘Ik zal contact leggen met de andere mannen die eraan meewerken. Ondertussen pakken jullie je spullen in en zorgen jullie dat je helemaal klaar staat om te vertrekken.’ Met die woorden ging hij van tafel, pakte zijn telefoon en vertrok naar de kelder. De rest van ons gingen zoveel mogelijk spullen inpakken die we niet achter wilden laten of die we nodig zouden hebben voor de reis. Ik was al vrij snel klaar. Daarna ging ik mijn moeder helpen om dingen als slaapzakken en dekens in te pakken. Op het moment dat we allemaal ongeveer klaar waren, kwam mijn vader naar boven lopen met de mededeling dat hij nu naar de opslag ging om de laatste dingen te regelen voor het ruimteschip en dat wij morgenvroeg om zeven uur ’s ochtends naar de opslag moesten komen. 17-12-2499 Volgens mij heeft niemand vannacht goed kunnen slapen, ik in ieder geval niet. Ik was de hele tijd bang dat de zon eerder zou ontploffen dan voorspeld en dat we dood zouden gaan voordat we in de ruimte waren. Maar de zon is vanmorgen nog gewoon opgekomen alsof er niks aan de hand was. Toen we aankwamen bij de opslag stond mijn vader op ons te wachten. Hij bracht ons naar een deurtje wat precies in de schaduw lag, zodat je het pas zag als je er recht voor stond. Hij bracht ons naar beneden een hele lange trap af. Daar stond het dan, het enorme en dan ook echt enórme ruimteschip. Daarom heen stonden allemaal mensen die opkeken toen wij naar beneden kwamen lopen. Niemand zei ook maar een woord. ‘Waar wachten ze op?’ Vroeg ik mijn vader. ‘De mannen die eten aan het verzamelen zijn, zijn nog niet terug.’ Zei mijn vader. ‘Zonder eten kunnen we niet weg.’ Dus we moesten wachten. Toen de mannen terug kwamen, werden de mensen en het eten ingeladen in de enorme ruimteschepen. het was enorm van buiten maar het leek nóg groter van binnen. Binnen had je allemaal kleine slaapkamertjes. Dan had je één hele grote eetkamer en woonkamer waar iedereen samen kon zitten en eten. We hadden nog maar net allemaal een plekje gevonden en onze gordels vastgemaakt of we stegen al op. Sommige mensen werden misselijk en maakten gebruik van de kots zakjes, maar ik vond het echt geweldig. De eerste keer dat ik een ruimteschip zat! 31-12-2499 23:54 Bijna is het zover, de dag dat de zon gaat ontploffen. Ik vind het eng, ik ben doodsbang. Niemand heeft een ruimtepak aan dus als het ruimteschip kapot gaat door de ontploffing, gaan we gegarandeerd meteen dood. Maar als je wel een ruimtepak aan hebt duurt het gewoon iets langer voordat je doodgaat dus zoveel maakt het niet... KABOOM! Ik sprint naar het dichtstbijzijnde raampje. Als ik bij het raampje aankom kan ik nog net zien hoe de aarde wordt verbrijzeld door het enorme stuk zon. Er is geen aarde meer…

Dit is geen sprookje, geen verhaal waarin de prinses haar ridder op het witte paard ontmoet en ze nog lang en gelukkig leven. Dit is geen verhaal met mannen in maillots, die denken dat ze superhelden zijn. Geen verhaal over onzekere tieners die het uiteindelijk toch wel maken. Geen verhaal dat al helemaal uitgestippeld en voorgekauwd is. Nee, hier ben jìj de hoofdpersoon en het verhaal loopt precies hoe jij dat wilt. Je gaat namelijk een reis maken, een reis die je waarschijnlijk nog wel even bij blijft.

1. Nog 3 minuten volgens het bord, dan kan je eindelijk het vliegtuig in. Dat rotding heeft al ruim 4 uur vertraging… Maar nu kan je eindelijk naar binnen. Je slaat je boek dicht, stopt het in je tas en kijkt naar de inmiddels propvolle ingang naar de slurf van het vliegtuig. Er staan hele families lijkt het wel; stressende moeders met mega-handtassen, vaders die alleen maar interesse hebben in hun mobieltje en kinderen die elkaar achterna zitten, iedereen onder de voeten lopen en aan één stuk door gillen. En allemaal hebben ze een gigantische koffer en vaak ook nog een uitpuilende sporttas bij zich. Pfff… wat moeten ze daar toch allemaal mee? Als het wat rustiger is geworden en de meeste mensen het vliegtuig al in zijn, kom jij in actie. Je loopt door de slurf die naar het vliegtuig lijdt. Eenmaal binnen, zoek je je stoel op, legt je kleine zwarte rugtas op het rek boven je hoofd en gaat zitten. Als iedereen zit, gaat er in elk gangpad een stewardess met zo’n neppe glimlach staan. Als ze beginnen aan hun instructies, kijk jij demonstratief de andere kant op. Dit verhaaltje kennen we nu ondertussen wel… Als ze klaar zijn, klinkt er een mannenstem door het vliegtuig: ‘beste passagiers, welkom aan boort. Ik ben Dirk Huijzen, uw piloot voor vandaag. Wegens technische problemen tijdens de vlucht hierheen, is er wat vertraging ontstaan. Onze excuses daarvoor. We komen over ongeveer 5 uur en 40 minuten aan op onze bestemming. Prettige reis.’ O, nou dank je wel hoor, Dirkje. Het vliegtuig begint te rijden. Je voelt het al in je buik als jullie opstijgen. Maar al gouw vliegen jullie oven de wolken en valt er niets meer te zien. Wat doe je? Probeer je wat te slapen? ga verder bij 2 Ga je lezen in de reisgids die de stewardessen nu aan het rondbrengen zijn? ga verder bij 3

2. Je kijkt op je horloge. 21:18. Het zou dus ongeveer 3 uur zijn als jullie landen, maar met het tijdsverschil wordt dat rond 7 uur. Tijd om alvast wat te slapen dus. Je gaat wat comfortabeler zitten. Maar als je de slaap ook na bijna een uur maar niet kunt vatten, omdat je gek word van die kinderen 4 rijen verderop… Doe je muziek in om het geschreeuw van de kinderen te overstemmen 4 Of ga je er wat van zeggen? 5

3. Als de stewardess je de brochure geeft, bedank je haar met een klein glimlachje. Je slaat hem open. O, fijn; alleen Engels en Frans… En laat talen nou niet echt je sterkste punt zijn. Met veel moeite probeer je toch de Engelse tekst te ontcijferen. Dat lukt aardig, maar er is zoveel geluid om je heen, dat je je niet goed kan concentreren. Je besluit dat dit dus niet zo veel zin heeft en legt het foldertje weer weg. Juist op dat moment hoor je een knal en gerommel rechts van je. Als je uit het raam kijkt, zie je dat er rook uit één van de motoren komt! Opnieuw hoor je de stem van de piloot door het vliegtuig galmen: ‘mensen, geen paniek, er is een motor aan de rechtervleugel uit gegaan, maar we proberen te landen op een vliegveld hier in de buurt. Blijf rustig en doe allemaal uw veiligheidsgordel om.’ Het geruis wordt harder en je weet niet hoe snel je je gordel om moet doen. Snel kijk je nog even naar buiten, nu staat de motor in de fik! Maar de stewardess was nog bezig met iemand en lijkt dat laatste nog niet door te hebben!

Wat doe je? Ga je naar de stewardess toe om haar te waarschuwen, ga verder bij 5 Of luister je naar de instructies en zorg je voor je eigen veiligheid? ga snel naar 6

4. Je staat op om bij je tas te kunnen, waar je iPod in zit. Maar net als je opstaat, spring één van die ADHD kinderen op je af. Je struikelt, waarbij je voet blijft haken achter een stoel naast je. Je hoort een knak. Meteen komt de moeder van de kinderen er aan om ze weer terug te halen en of te kijken of alles met jou in orde is. Zodra haar kinderen weer zitten, stevig in de gordels, wendt ze zich tot jou. Maar je luistert niet eens naar haar, omdat al je aandacht naar je enkel gaat. Die bovendien in een zeer onnatuurlijke hoek ligt. Wat doe je? Bekijk je eerst je enkel en negeer je de vrouw? 7 Of laat je de boel de boel en ga je weer terug naar je stoel. 6 5. Net als je in het gangpad staat om naar ze toe te gaan, hoor je nu links een harde klap. Als je in de richting van het geluid kijkt, zie je dat er een onderdeel van het vliegtuig losraakt en naar beneden valt! Het toestel begint nu heel steil te dalen en kantelt een stuk! Je ziet de grond onder jullie steeds dichterbij komen. Nu draait het vliegtuig scherp naar rechts en struikel je, waardoor je op de schoot van een man terecht komt. In je haast om op te staan, blijft je voet achter een rij stoelen voor je steken en ga je door je enkel. Je hoort gekraak! Je kruipt naar de dichtstbijzijnde vrije stoel en ploft er neer. Nog steeds daalt het vliegtuig heel snel. Iedereen om je heen is in paniek en begint te gillen. Koffers en tassen vallen op de grond, bovenop de passagiers. Wat ga je doen? Probeer je je gordel alsnog om te doen en jezelf in veiligheid te brengen? 6 Of probeer je eerst je enkel te bekijken? 7

6. Je draait je half om in je stoel om je gordel te pakken, als het vliegtuig nog heviger begint te schokken. Jullie verliezen nu ook heel veel vaart, waardoor de neus van het vliegtuig steeds meer naar beneden gaat wijzen! Alles rammelt om je heen. Mensen raken volledig in paniek. En dan voel je nog een schok. Je kijkt naar buiten en ziet de grond nu véél te dichtbij. Julie raken de toppen van bonen en je hoofd knalt tegen de zijkant van het vliegtuig. Het volgende wat je ziet is een groot wil vlak. Je hoort piepjes. Je ligt op een hard bed. Dit kan maar één ding zijn: een ziekenhuis.

7. Je ziet nu al een grote bult op je enkel, en de schaafwonden bloedden lekker. Fijn, bloed, laat je daar nou net niet tegen kunnen… je besluit je gordel om te doen en er niet meer naar te kijken. Lees verder bij 6

Reisverslag Ik ben de afgelopen zomer naar Hoeven geweest. Hoeven ligt vlakbij Etten-Leur in Noord-Brabant. We stonden drie weken op het Molecaten Park Bosbad Hoeven. We hadden daar een mooie plek voor de caravan, die in de schaduw en onder de bomen stond. Er was genoeg ruimte voor een extra tentje. De camping stond midden in een bos. Toen we de eerste dag aankwamen was het bijzonder warm en doken mijn broer en ik direct het zwembad in, waar we binnen twintig minuten al bekende gezichten zagen. Ik zag namelijk verschillende mensen, die ook op het Thorbecke V.O. zitten. Ondertussen waren mijn broer en ik verschillende keren van de glijbanen geweest. De dag zat er al bijna op, aangezien wij pas laat arriveerden op de camping. Ondanks dat wij pas aan het eind van de middag arriveerden, had ik al veel gedaan. Ik had namelijk al gezwommen en gevoetbald. In de avond ben ik naar het jongerenhonk Twitter’s gegaan, waar ik de dagen daarna ook vaak te vinden was. Terwijl ik naar de caravan liep, zag ik een tafeltennistafel waar een paar jongens tafeltennis speelden. Hierdoor werd ik afgeleid en ik besloot mee te doen. Ik kwam alleen wel te laat bij de caravan aan, waardoor iedereen al sliep en de deur al op slot was; ik moest in een klein tentje gaan slapen voor de caravan, wat ik niet leuk vond. Het was wel mijn eigen schuld. De volgende dag werd ik als eerste wakker. Ik ging naar het sanitaire gebouw, tot er plotseling een vleermuis boven mijn hoofd vloog. Ik rende naar het gebouw, maar ik wist niet dat je een pasje van de camping nodig had om naar het toilet te gaan. Ik kon dus niet naar binnen en aangezien het net 7:00 uur was geweest, waren er ook geen andere mensen waarmee ik naar binnen kon gaan. Ik moest noodgedwongen in de bosjes mijn urine aan de planten schenken. De ochtend begon dus goed. In de middag zijn wij samen met vrienden naar de kermis geweest. Daarnaast zijn wij ook gaan kijken bij een grote vijver, waar veel mensen aan het vissen waren. Er werden o.a. karpers gevangen en later uiteraard weer in het water gedaan. ’s Avonds hebben wij gebarbecued, wat wij overigens vaak deden. In de vakantie ben ik ook met mijn familie naar steden als Roosendaal en Etten-Leur geweest om uit eten te gaan, om nieuwe schoenen te kopen en om de omgeving te herkennen. Een kwartiertje van de camping heb ik mijn nieuwe schoenen gekocht bij een groot outlet centre: Rosada. Al met al heb ik een heel leuke vakantie gehad in Bosbad Hoeven. Het was een zonnige vakantie en bovendien heb ik er veel bekende gezichten gezien. Ook was de camping heel mooi. Houd Bosbad Hoeven maar goed in het achterhoofd als je nog geen vakantie hebt geboekt. Het is een camping waar veel te doen is en je zal je er nooit vervelen!

Het zwembad van Bosbad Hoeven met de vele glijbanen

Zicht op Bosbad Hoeven vanuit de lucht

Reisverslag Bora Bora. Eindelijk zitten we in het vliegtuig naar de plek waar ik al 7 jaar heen wil! Bora Bora, Frans Polynesië. Ik kijk uit het raampje, en het enige wat ik zie zijn wolken. Mijn zusje zit naast me, zo te zien ben ik niet de enige die zich verveelt. Ik doe mijn oortjes in en zet wat muziek op, voor ik het weet val ik in slaap. Eindelijk! We zijn er! Na 21 lange uren in het vliegtuig. Daar staan we dan met z’n vieren. Voor het eerst in mijn leven, ben ik zo ver gereisd, zonder ouders. Als we op het vliegveld staan, krijgen we meteen een heerlijke cocktail aangeboden. ‘Dit wordt twee weken genieten’, denk ik bij mezelf. Drie aardige en vrolijke grondstewards, brengen onze koffers naar de taxi, die zo te zien al klaar staat. Ik stap samen met mijn zusje in een taxi. We hebben nu al vier keer gehoord “Welcome to Bora Bora, French Polynesia. Enjoy your stay!”. De mensen hier zijn echt aardig! Eenmaal aangekomen bij ons hotel, staan we allemaal met onze mond vol tanden. Naast me hoor ik een paar “oh’s” en “ah’s”, en af en toe een “wooow”. De kleur van het water hier, schitterend. Overal om ons heen staan palmbomen, struiken met exotische fruitsoorten, mooie bloemen en schattige rieten huisjes. Nadat we hadden ingecheckt in het hotel/resort, liepen we naar onze kamers. Weer een paar “wow’s” en “oooh’s”. De kamers zijn prachtig. Wel waren we moe, en het was al tegen de avond. We lagen even te relaxen en bij te komen op één van de hemelbedden. Daarna besloten we om wat te bestellen en het op te eten in onze ‘overwater bungalow’. Het eten was onwijs lekker! Ik had ons privé zwembad opgewarmd, dus we hebben ‘s avonds nog lekker gezwommen in de buitenlucht. De volgende dag hadden we heerlijk ontbeten met vers fruit en lekkere hapjes. Vandaag hadden we afgesproken om het eiland een beetje te verkennen. Het hotel bood verschillende ‘guides’ aan die je eventueel kon huren. Onze ‘guide’ was een gezellige, vrolijke en aardige man, die ontzettend veel over het eiland wist. Hij liet ons de mooiste plekjes zien, en hij leerde ons ook verschillende manieren om een kokosnoot te openen en te bereiden. Natuurlijk moesten we even proeven! Toen we op de pier liepen zagen we veel koraal en kleurrijke visjes, die wilden we wel van dichtbij zien. Daarom hebben we voor morgen hebben we snorkels gehuurd!

Het weer is geweldig, het is lekker warm en tot nu toe heeft het nog niet geregend. We hebben heerlijk gezwommen, en nee, niet in ons zwembad maar in de zee!

Het is fantastisch hier. Het is een echte aanrader om hier heen te gaan. Het was voor mij zeker het lange wachten waard.

Bibi Donraadt V3B

Dubai it is! Lief dagboek, Al heel de nacht kon ik niet slapen, zo spannend vond ik het. Vandaag gingen we dan eindelijk op vakantie, waar ik al zo lang naar uit had gekeken. Dubai was onze bestemming, de plek waar we een midweekje door zouden brengen. Het mooie strand, de grote gebouwen, de luxe, de andere manier van leven, maar natuurlijk het aller leukste; het vliegtuig! Voor het eerst in mijn leven ga ik dus vliegen, supertof! Een ding; hoogtevrees. Ze zeggen altijd dat je daar geen last van hebt met vliegen, maar zal je net zien dat ik weer zo’n geval apart ben wat daar dan weer wél last van heeft, maargoed. ‘Eindelijk ging dan mijn wekker. 04:00 uur in de ochtend, vroeg, maar dat maakte me niets uit. Ik ging naar beneden om wat te eten, daarna aankleden en tanden poetsen en dan konden we vertrekken. Papa en mama voorin de auto, mijn zus, haar vriend en ik achterin. Eenmaal aangekomen op het vliegveld konden we gelukkig snel inchecken zodat we nog tijd genoeg hadden om nog even rond te kijken op het mooie en grote Schiphol. Ik kwam erachter dat het niet alleen een vliegveld is, maar ook een mega grote winkelboulevard. Naja, dat vond ik dan. Tja, en daar zit je dan, in een mega groot vliegtuig. Het vinden van je plek is altijd een klus volgends mama. Eenmaal in Dubai geland zie ik de stad van mijn dromen. Dat ik ooit had mogen durven dromen dat ik hier zo komen.. Samen met mama, papa, zus en ‘broer’ naar het hotel, wat wederom een hemel is. De kamer is zo groot, ongelooflijk.. Lekker geslapen en vol energie om vandaag met ja, je hoort het goed, dolfijnen te gaan zwemmen. Ik wist niet dat dat kon in Dubai, maar blijkbaar dus wel. De tijd vloog voorbij, wat ik allemaal heb gedaan, zal ik nooit meer vergeten. Het World Trade Center, de Palmeilanden, The World, Burj Al Arad, allemaal gezien. Met dolfijnen gezwommen en met de pas aangelegde metro gereisd. En nu, zit ik thuis op mijn bankje dit te schrijven en terug te denken aan de reis van mijn leven.

Reisverslag Londen 2012 In de zomervakantie van 2012 ben ik twee weken bij de Olympische spelen in Londen geweest, in dit reisverslag ga ik vertellen wat mijn ervaringen waren… Begin van de reis… We zijn gaan rijden met de auto naar Frankrijk, waar we vanaf daar de shuttle namen naar Engeland. Toen we aan waren gekomen reden we met de auto naar ons appartementje op de ‘Bow Road’, dit appartementje lag op 50m lopen van het metro station, de Bow Road. Die zelfde dag zijn we Londen al wezen verkennen. We hebben de Big Bang en het Westminster Abbey gezien. Verder zijn we twee weken lang naar allerlei verschillende soorten Olympische sporten gegaan. De sporten… • Beach volleyball • Basketbal •De marathon (van de dames) • Volleyball • Voetbal (in het Wembley stadion) • Atletiek (speerwerpen, 110m hordelopen, Triple jump, 5000m dames, 200m men)  we hebben ook echt Martina & Bolt zien lopen! • Maar we hebben vooral héél veel hockey gezien!  alle wedstrijden van zowel de mannen als vrouwen behalve de finales Op het Olympisch park… Elke dag moesten we een heel eind lopen van ons metro station over het Olympisch park naar de River bank arena (hockeystadion). Dit was altijd super leuk, omdat overal supporters liepen van verschillende landen, de sfeer daar was geweldig. Ik vind dat je dit totaal niet mee krijgt als je naar de Olympische spelen op tv kijkt. Het is zo anders maar zoveel leuker als je er echt bij bent, de supporters die aanmoedigen, de bandjes die spelen, mensen die proberen een wave in te zetten (maar die dan heel hard falen ;) en natuurlijk de medewerkers die voor een extra gezellige sfeer zorgen.

Wat mij het meest is bijgebleven… Het leukste moment als we moesten lopen was dat er golfkarretjes reden over het terrein, daar probeerden Stijn en ik altijd achterop te springen zodat we niet heel het eind hoefden te lopen. Dit zorgde voor de meest grappige momenten.

Het mooiste moment… Het mooiste moment van de spelen is zonder twijfel dat de Nederlandse hockeydames goud pakten! Wij zijn toen niet naar de finale gegaan om in het HHH (Holland Heineken House) aanwezig te zijn bij de huldiging van hun medaille. We hebben daar in grootse spanning toegekeken op grote tv schermen waar het live werd uitgezonden. Dit zorgden voor een groot feest ‘s avonds! Het nadeel was dan wel weer dat ze na het feest te weinig taxi’s hadden geregeld waardoor we pas om 03:30 uur thuis waren…

Kortom… Niks is zo vet dan de Nederlandse sporters te zien werken voor hun gouden plak, en als ze hun doel dan bereiken is er een groot feest. Dit hebben we meegemaakt in het HHH met Marianne Vos, het Nederlands dames elftal hockey en meer. Ik raad het zeker aan om naar de Olympische spelen toe te gaan, alleen moet je wel een sport freak zijn anders doet het niks met je. Ik vond dit de mooiste vakantie ooit, en wil dit zeker nog een keer!

Daphne Groothuis

(alle foto’s zijn zelfgemaakt)

Reisverslag Punta, Ibiza Villa Joy Villa Joy is een eersteklas, luxe 3 slaapkamer Villa. De Villa biedt u vrijheid om het eiland te onderzoeken. Dingen die u zou kunnen doen in de buurt van de villa is bijvoorbeeld: Een stuk wandelen, duiken, het bezoeken van een van de markten en ‘s avonds natuurlijk feesten in de meest exclusieve clubs van Ibiza. De villa bevat: • Volledig aangesloten entertainment ruimte met satelliet-TV, DVD, Playstation 4, Xbox One en gratis wi-fi. • Een groot volledig uitgeruste moderne keuken. • Schuifdeuren die leiden tot een mooi zwembad met ligstoelen. • 3 Mooie ruime slaapkamers met grote kasten en uitgebreide badkamers. • Groot dak, terras met omgeving, ideaal voor barbecue. De geschiedenis, cultuur en omgeving zijn zo onbeschrijfelijk mooi dat u het wel moet meemaken Het is de perfecte bestemming voor degenen die even willen ontsnappen van het drukke dagelijkse leven.

3 weken Australië, Ik vertrok met mijn broer vanaf Rotterdam Airport om 11:00 uur ’s ochtends. We hadden een reisje geboekt naar Sidney met een tussenstop in Kaapstad. De volgende dag kwamen we aan in Sidney Airport en gingen we met een taxi naar ons luxe hotel in het centrum van Sidney. Ik heb nog nooit zo lekker geslapen op een eerste dag, het was allemaal echt perfect goed verzorgd met mooi opgemaakte bedden, glimmende deurknoppen en een heerlijk warme douche. De eerste dag huurde we fietsen om de stad te verkennen. We wilde gaan kijken wat voor dingen we zouden gaan doen de komende dagen. De dagen daarna hebben we wat leuke dingen gedaan in de stad en hebben wat bezienswaardigheden bezocht. Na de eerste week Sidney stond de reis naar het binnenland gepland. We vertrokken al om 6 uur ’s ochtends en we kwamen er al snel achter waarom, hoe later het werd en hoe verder we het binnenland in reden hoe heter werd. We reden ongeveer vijf uur met maar één tussenstop toen we aankwamen in een dorp waar we verkoeling zochten in een groot dorpshuis met airconditioning. We kozen ervoor om daar ook een paar dagen te overnachten omdat de mensen er erg gezellig waren en ze voortreffelijke muziek konden maken waar wij natuurlijk erg veel van houden. Toen na drie dagen de volgende bus kwam, namen we afscheid van het dorpje en de mensen. We gingen verder met onze reis. De daaropvolgende dag was weer afzien. Niet alleen door de temperatuur, maar we hadden ook nog eens auto pech. We moesten ter plekke overnachten omdat de wegenwacht nog niet was gearriveerd. Die nacht heb ik niet veel geslapen omdat er een groep wilde kangoeroes door ons kamp kwamen hupsen en alles overhoop sprongen. Het duurde ruim drie uur voordat alle ruim dertig kangoeroes weg waren en daarna lukte het slapen niet meer. Door deze vreselijke nacht besloten mijn broer en ik om de wegenwacht auto die de volgende dag aankwam te stelen en er vandoor te gaan. We reden samen naar Adelaide en namen vervroegd ons vliegtuig naar huis omdat we locaal al werden gezocht door de politie.

Ik zou wel eens een reis terug in de tijd willen maken. Niet om alles nog een keer te doen, maar om te kijken hoe het bijvoorbeeld was om bij de Eerste en Tweede Wereldoorlog te zijn. Of bij een concert van Michael Jackson. Om misschien nog een keer te genieten van mooie dingen. Zou ik teruggaan naar 20 juli 1969 en bij het moment zijn dat Neil Armstrong een stap de maan zet. Ik zou ook als een vogel boven de Twin Towers willen vliegen. Niet als ze instorten! Als ze nog mooi overeind staan. Lijkt me erg gaaf om nog alles een keer mee te maken, maar dan uit een ander perspectief. Als vogel bijvoorbeeld of een onzichtbaar persoon om een hoekje kijken. Dan bij mijn eigen geboorte zijn of misschien nog wel gaver dat ik nog bij mama in de buik zat en dat allemaal nog een keer (dat wel als mezelf) te beleven.