Stroobach, M. (Melanie) Van: Verzonden: Aan: Onderwerp: Bijlagen:
Humanitas Afdeling Purmerend-Waterland
maandag, 27 april 2015 13:27 Griffie Signaal digitale dienstverlening + bijlagen Ouderen en de digitale wereld ANBO.html; Achterstand en afstand.pdf; Achterstandvk.pdf; Digitalisering_van_de_leefwereld.pdf; ervaringen gemeentes.pdf; Signaal digitale dienstverlening.docx; Persbericht Zorg beter begrepen.pdf
Geachte heer,mevrouw, Hierbij sturen wij een signaal digitale dienstverlening met het verzoek om dit aan te bieden aan het college van B en W en de Gemeenteraad. Graag ontvangen wij een bericht van ontvangst. Met vriendelijke groet, Bert Wiedemeijer, Voorzitter Humanitas Purmerend‐Waterland 06‐28575792
1
Achterstand en afstand
Achterstand en afstand Digitale vaardigheden van lager opgeleiden, ouderen, allochtonen en inactieven
Erik van Ingen Jos de Haan Marion Duimel
Sociaal en Cultureel Planbureau Den Haag, oktober 2007
Het Sociaal en Cultureel Planbureau is ingesteld bij Koninklijk Besluit van 30 maart 1973. Het Bureau heeft tot taak: a wetenschappelijke verkenningen te verrichten met het doel te komen tot een samenhangende beschrijving van de situatie van het sociaal en cultureel welzijn hier te lande en van de op dit gebied te verwachten ontwikkelingen; b bij te dragen tot een verantwoorde keuze van beleidsdoelen, benevens het aangeven van voor- en nadelen van de verschillende wegen om deze doeleinden te bereiken; c informatie te verwerven met betrekking tot de uitvoering van interdepartementaal beleid op het gebied van sociaal en cultureel welzijn, teneinde de evaluatie van deze uitvoering mogelijk te maken. Het Bureau verricht zijn taak in het bijzonder waar problemen in het geding zijn die het beleid van meer dan één departement raken. De minister van Volksgezondheid, Welzijn en Sport is als coördinerend minister voor het sociaal en cultureel welzijn verantwoordelijk voor het door het Bureau te voeren beleid. Omtrent de hoofdzaken van dit beleid treedt de minister in overleg met de minister van Algemene Zaken, van Justitie, van Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties, van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap, van Financiën, van Volkshuisvesting, Ruimtelijke Ordening en Milieubeheer, van Economische Zaken, van Landbouw, Natuur en Voedselkwaliteit, van Sociale Zaken en Werkgelegenheid. © Sociaal en Cultureel Planbureau, Den Haag 2007 scp-publicatie 2007/24 Zet- en binnenwerk: Textcetera, Den Haag Opmaak figuren: Mantext, Moerkapelle Omslagontwerp: Bureau Stijlzorg, Utrecht Omslagfoto: Herman Zonderland, Delft isbn13 978-90-377-0316-0 nur 740 Dit rapport is gedrukt op chloorvrij papier Voor zover het maken van reprografische verveelvoudigingen uit deze uitgave is toegestaan op grond van artikel 16h Auteurswet 1912 dient men de daarvoor wettelijk verschuldigde vergoedingen te voldoen aan de Stichting Reprorecht (Postbus 3060, 2130 kb Hoofddorp, www.repro-recht.nl). Voor het overnemen van (een) gedeelte(n) uit deze uitgave in bloemlezingen, readers en andere compilatiewerken (art. 16 Auteurswet 1912) kan men zich wenden tot de Stichting pro (Stichting Publicatie- en Reproductierechten Organisatie, Postbus 3060, 2130 kb Hoofddorp, www.cedar.nl/pro). Sociaal en Cultureel Planbureau Parnassusplein 5 2511 vx Den Haag Telefoon (070) 340 70 00 Fax (070) 340 70 44 Website: www.scp.nl E-mail: [email protected]
Inhoud Voorwoord
6
1 1.1 1.2 1.3 1.4 1.5
Digitale vaardigheden in een kennissamenleving Kennissamenleving en de verspreiding van ict Nut en noodzaak van digitaal vaardige burgers Nuancering van ‘de’ digitale kloof: verschillende achterstandsgroepen Onderzoeksvragen Methoden en databronnen Noten
9 9 12 14 16 18 19
2 2.1 2.2 2.3 2.4
Achterstand in digitale vaardigheden nader bekeken Meten van digitale vaardigheden Groepen met een achterstand Onderlinge samenhang tussen achterstandsgroepen Verklaring van achterstanden Noten
20 20 22 25 27 33
3 3.1 3.2 3.3
Lager opgeleiden ict-gebruik Achtergronden van digitale vaardigheden Consequenties van digitale vaardigheden
34 34 37 39
4 4.1 4.2 4.3 4.4
Ouderen Redenen van niet-gebruik ict-gebruik Achtergronden van ict-gebruik Consequenties van ict-gebruik Noten
43 43 44 49 51 54
5 5.1 5.2 5.3 5.4
Allochtonen ict-gebruik Achtergronden van ict-gebruik Consequenties van ict-gebruik Allochtonen van de eerste en tweede generatie
55 55 58 61 64
6 6.1 6.2 6.3
Inactieven ict-gebruik Achtergronden van ict-gebruik Consequenties van ict-gebruik
67 67 70 72 5
7
Conclusies en slotbeschouwing
75
Summary
84
Literatuur
90
Bijlage A Operationalisering van begrippen
94
Publicaties van het Sociaal en Cultureel Planbureau
6
Inhoud
129
Voorwoord Wie mee wil komen in een kennissamenleving zal vaardig moeten zijn in de omgang met informatie- en communicatietechnologie (ict). Steeds meer informatie is alleen langs digitale weg beschikbaar en het gemak en de snelheid van online-communicatie zijn vele malen groter dan oudere media mogelijk maken. Niet alleen deelname aan de arbeidsmarkt vraagt om digitale vaardigheden, ook in het onderwijs en in het privéleven groeit het belang van die vaardigheden. Nederlanders verschillen echter in de mate waarin ze over dergelijke vaardigheden beschikken. In 2000 publiceerde het Sociaal en Cultureel Planbureau (scp) het rapport Digitalisering van de leefwereld waarin het ongelijk verdeelde bezit en gebruik van ict werd beschreven. Ook werd in dit rapport ingegaan op de verschillen in digitale vaardigheden en de verwachting uitgesproken dat verschillen in vaardigheden in de toekomst prominenter zouden zijn dan verschillen in bezit. Onder alle bevolkingsgroepen is de verspreiding van technologie sindsdien doorgegaan en is het gebruik van die technologie voor velen gewoon geworden. Vertrouwd is het nog lang niet voor iedereen. Nog steeds zijn het dezelfde groepen die achterblijven, namelijk ouderen, lager opgeleiden, inactieven en allochtonen. Dat geldt het sterkst voor ouderen. Dit was aanleiding om in een aparte rapportage onder de titel Verbinding maken in te gaan op de redenen van ouderen om niet of juist wel online zijn (Duimel 2007). Geringe digitale vaardigheden zetten mensen in sommige gevallen op achterstand, omdat ze toegang missen tot unieke informatie of onvervangbare communicatiemogelijkheden. Die achterstand wordt versterkt doordat anderen ervan uitgaan dat iedereen inmiddels online is. In andere gevallen volstaan alternatieven om aan informatie te komen of om met anderen contacten te onderhouden en is het ook niet nodig voor arbeidsmarktdeelname. Er mag dan afstand zijn tot wat anderen als gewoon beschouwen, een echt probleem is er dan niet. Met de toenemende dominantie van ict wordt afstand echter steeds meer achterstand. Om inzicht te krijgen in de mate van achterstand in digitale vaardigheden onder verschillende bevolkingsgroepen heeft het ministerie van Economische Zaken het scp verzocht hier onderzoek naar uit te voeren. Dit rapport is het resultaat van heranalyse van bestaande databronnen. Er wordt niet alleen ingegaan op verschillen in digitale vaardigheden, maar ook op de oorzaken en de gevolgen ervan.
Prof. dr. Paul Schnabel Directeur Sociaal en Cultureel Planbureau 7
1
Digitale vaardigheden in een kennissamenleving
Informatie- en communicatietechnologie (ict) als belangrijke productieve factor in de moderne samenleving is niet langer een punt van discussie. In onderwijs, werk en privéleven is voor velen de aanwezigheid van computers inmiddels vanzelfsprekend. Er is echter nog steeds een kleine en slinkende groep die thuis niet over een computer met internetaansluiting beschikt. In academische en beleidskringen wordt het onderscheid tussen personen die wel of niet toegang hebben tot de mogelijkheden van computers en internet aangeduid als de digitale kloof (of in het Engels digital divide). Ook het onderscheid tussen mensen met en zonder digitale vaardigheden wordt hier regelmatig bij betrokken. Een vlotte omgang met ict blijkt steeds belangrijker te worden voor succesvolle maatschappelijke participatie. Om verschillen in digitale vaardigheden tussen bevolkingsgroepen goed in beeld te krijgen, is een dergelijke tweedeling te eenvoudig. Mensen verschillen immers in de mate waarin ze over deze vaardigheden beschikken en daaraan gekoppeld in de mate waarin zij van de ict-mogelijkheden gebruikmaken. Daarmee is ict een bron van ongelijkheid: de één kan ict strategisch inzetten om allerlei doelen (beter) te verwezenlijken, de ander niet of in mindere mate. Het doel van dit rapport is een genuanceerd beeld te schetsen van ongelijkheden in digitale vaardigheden. Daartoe worden vier groepen met een achterstand op ictterrein onderscheiden, namelijk ouderen, laagopgeleiden, inactieven en allochtonen. De vragen in het rapport hebben betrekking op de mate van hun achterstand in digitale vaardigheden, op de oorzaken van die achterstand en op de gevolgen ervan. Met de uitkomsten van het rapport leveren we een bijdrage aan zowel het academische als het maatschappelijke debat rondom de verdeling van digitale vaardigheden. Voordat we de vier groepen nader afbakenen en de vraagstellingen uitwerken, is het van belang om in te gaan op de relevantie van digitale vaardigheden in een kennissamenleving en toe te lichten waarom een nuancering van het onderscheid tussen have’s en have-not’s van belang is.
1.1
Kennissamenleving en de verspreiding van ict
Door de groei van de hoeveelheid beschikbare online informatie en de groeiende benutting van die informatie (door steeds meer mensen) neemt het belang van 1 internet als informatiebron sterk toe. Bovendien betekent een groter aantal mensen online meer mogelijkheden om met anderen te communiceren. Deze sociale netwerken maken het mogelijk om sociale en emotionele steun te verwerven en nieuwe kennis aan te boren en zijn regelmatig een voedingsbodem voor het ontstaan voor allerlei virtuele gemeenschappen. De opkomst van verschillende nieuwe media heeft er in de loop der tijd voor gezorgd dat communicatie en informatieoverdracht steeds verder versneld en vergemakkelijkt is. De ontwikkeling van computers en internet betekende na de introduc9
tie van telefoon, radio en televisie een vierde mediarevolutie in een eeuw tijd. Internet ontwikkelt zich tot een medium dat veel van de voorgaande technologieën in zich opneemt. Daarmee speelt internet een belangrijke rol in een samenleving waarin het belang van productie, verspreiding en benutting van kennis toeneemt. Het is volgens Castells (1996) de ongekende versnelling in de productie en verspreiding van kennis die kennissamenlevingen onderscheidt van andere (eerdere) samenlevingstypen. ict zorgt niet alleen voor versnelling, maar ook voor vernieuwing. De interactiviteit van het medium maakt het voor steeds meer mensen mogelijk om zelf informatie aan het web toe te voegen. Het gemak waarmee via internet gepubliceerd kan worden, heeft ervoor gezorgd dat niet alleen traditionele kennisinstellingen publiceren, maar dat ook veel privékennis in het publieke kennisdomein terechtkomt. Voor de benutting van ict-mogelijkheden moet aan ten minste drie voorwaarden voldaan zijn: de technische infrastructuur moet op orde zijn, mensen moeten toegang hebben tot ict en gebruikers moeten over voldoende informatie- en communicatievaardigheden beschikken. In Nederland is de infrastructuur, de netwerken waar informatie ‘doorheen stroomt’, goed geregeld (oecd 2005). Amsterdam is inmiddels een belangrijker knooppunt (internethub) in het Europese dataverkeer dan Londen, Frankfurt of Stockholm (OenS 2006). Nederlanders lopen in de wereld voorop bij de toegang tot internet. Een overgrote meerderheid van de bevolking heeft thuis, op school, op het werk of op andere plaatsen de beschikking over een pc of andere apparatuur met een internetaansluiting. Vaak heeft men die toegang op meerdere plaatsen, en door de opkomst van mobiel internet is de plaats van toegang steeds minder relevant aan het worden. In een periode van twintig jaar verwief de pc zich een plaats in de meeste Nederlandse huishoudens. Tussen 1985 en 2005 steeg het aandeel van de Nederlandse bevolking dat thuis over een pc kon beschikken van 18% naar 87%. De inburgering van internet verliep veel sneller. Na een relatief lange aanloop in universitaire kring kwam de verspreiding van internettoegang onder brede lagen van de bevolking op gang nadat het world wide web het internet gebruiksvriendelijker maakte. In zeven jaar steeg het aandeel van de Nederlandse bevolking dat thuis een internetaansluiting heeft van 16% in 1998 naar 78% in 2005 (Steyaert en De Haan 2007). De verspreiding van breedbandaansluitingen verloopt nog weer sneller. In 2000 had een op de tien Nederlanders toegang tot internet via een kabelaansluiting en een jaar later begon de opmars van adsl. Ook de initiatieven met glasvezel-tot-aan-de-deur gaan voorzichtig door. De kabel- en adsl-verbindingen worden samen met de glasvezelverbindingen als breedbandinfrastructuur aangemerkt. In 2006 had maar liefst 66% van de Nederlandse huishoudens een breedbandverbinding. De verspreiding van computers en internetaansluitingen volgt de logica van diffusieprocessen (van succesvolle innovaties), vaak weergegeven als een S-vormig patroon (figuur 1.1). De S-vorm wijst op een relatief langzaam begin van de verspreiding, gevolgd door een middenfase met een versnelling en ten slotte een vertraging als verzadiging van de markt zich aandient (Rogers 1995). Overigens zijn lang niet alle producten succesvol genoeg om die versnelling mee te maken. Als een product 10
Digitale vaardigheden in een kennissamenleving
wel succesvol genoeg is, komt tijdens de versnelling de meerderheid van de bevolking in het bezit van het betrokken product. Het is te verwachten dat naarmate verzadiging van de markt meer in zicht komt, de verspreidingssnelheid van de pc en internet zal afnemen. Figuur 1.1 Ideaaltypische weergave van de S-vormige diffusiecurve 100 laggards 75 late majority
50 early majority 25 early adopters innovators 0 percentage bezitters van een technologie Bron: Rogers (1995)
Internationaal behoort Nederland met (breedband)internet tot de koplopers in Europa. Het Europese gemiddelde van de huishoudens met toegang tot internet lag op 52% (cijfers Eurostat, november 2006, eu-25). De Scandinavische landen blijven daarbij net iets achter bij Nederland, terwijl Griekenland en Slowakije hekkensluiters zijn in de rangorde. Ook het verspreidingsniveau in de Verenigde Staten ligt onder dat van Nederland. In maart 2006 had 73% van de Amerikanen thuis toegang tot internet en 42% een breedbandaansluiting. Wel is er ook in de vs een snelle groei van breedband zichtbaar, die mede wordt aangedreven doordat de helft van de nieuwe internetklanten meteen een snelle verbinding neemt (Horrigan 2006). Van de vaardigheden om van ict gebruik te maken – ook wel ict-competenties, digitale of e-vaardigheden genoemd – is het moeilijker om een internationaal vergelijkend beeld te geven. Die moeilijkheid heeft meerdere oorzaken. Ten eerste is het niet onmiddellijk duidelijk wat onder die vaardigheden verstaan moet worden. In de tweede plaats is het lastig om die vaardigheden te meten. In een poging om meer greep te krijgen op de informatievaardigheden (een breder begrip dan digitale vaardigheden) maakt Steyaert (2000) een onderscheid tussen instrumentele, structurele en strategische vaardigheden (een vergelijkbare indeling in drie typen vaardigheden is overigens gemaakt door Van Dijk (2001b)). Instrumentele vaardigheden hebben betrekking op het kunnen bedienen van apparatuur, ook Digitale vaardigheden in een kennissamenleving
11
wel knoppenkennis genoemd. Deze vaardigheden kunnen variëren van eenvoudige basishandelingen, zoals het bedienen van een muis, tot complexere handelingen, zoals het kunnen gebruiken van complexe software. Structurele vaardigheden verwijzen naar de (nieuwe) structuur waarin informatie zich bevindt en de mogelijkheid inhoudelijk met geboden informatie om te gaan. Voorbeelden van nieuwe structuurkenmerken van internet zijn bijvoorbeeld de hypertekst (het via trefwoorden springen naar andere informatiebronnen), zoekmachines en discussielijsten. De omgang met informatie heeft betrekking op het kunnen begrijpen, beoordelen en selecteren van gevonden informatie. Tot slot maken strategische vaardigheden het mogelijk informatie toe te passen in de eigen leefsituatie. Het gaat er dan om de nieuwe mogelijkheden zodanig aan te wenden dat er baten van zijn, dat men er in werk, onderwijs of privéleven beter van wordt. Dit kan voornamelijk door proactief zoeken en scannen van de omgeving, juist taxeren van informatie en nemen van beslissingen op basis van de nieuw verworven kennis. Aangezien het web veel onjuiste of gemanipuleerde informatie bevat, is het van groot belang om de juistheid van de gegevens te kunnen inschatten en de betrouwbaarheid van de bronnen op waarde te schatten (vgl. Vedder 2003). Strategische vaardigheden zijn niet specifiek digitaal, want die zijn net zo relevant bij ‘oude’ media. Recente technische ontwikkelingen zorgen echter wel voor een kennisintensivering van de samenleving en daardoor voor een toenemend belang van vaardigheden om met online informatie om te gaan. Digitale vaardigheden hebben in dit rapport vooral betrekking op de instrumentele omgang met (internet)computers. Incidenteel wordt ook ingegaan op meer structurele en strategische aspecten van digitale vaardigheden. In hoofdstuk 2 bespreken we de wijze waarop digitale vaardigheden in het onderzoek gemeten zijn.
1.2
Nut en noodzaak van digitaal vaardige burgers
Het groeiende belang van digitale vaardigheden in de informatiesamenleving en kenniseconomie komt op verschillende maatschappelijke terreinen tot uitdrukking. Op de arbeidsmarkt is effectief ict-gebruik door werknemers van groot belang voor de productiviteit en de concurrentiekracht van bedrijven. Technologische innovatie kan – onder de juiste condities – een belangrijke bijdrage leveren aan productiviteitsstijging (o.a. Triplett 1999; Van der Wiel en Van Leeuwen 2003; esb 2006). Die stijging doet zich vooral voor als er ook geïnvesteerd wordt in onderwijs en organisatorische veranderingen (Van Ark 2001). Technology push alleen (zonder flankerende maatregelen) is niet voldoende. Vaardige informatiewerkers zorgen voor innovatie en dit is van groot belang in de huidige economie, zowel voor de ontwikkeling van producten als voor die van diensten. Een beroepsbevolking met veel vaardige informatiewerkers zorgt bovendien voor een aantrekkelijk vestigingsklimaat voor buitenlandse bedrijven (oecd 2005). Hogere productiviteit, meer innovatie en een toename van vestigingen stimuleren de economische groei op macroniveau. Op individueel niveau zijn digitale vaardigheden steeds vaker een vereiste voor een arbeidsplaats (oecd 2006). 12
Digitale vaardigheden in een kennissamenleving
Ook de overheid zorgt ervoor dat steeds meer informatie en diensten langs digitale weg beschikbaar komen. Inmiddels kunnen burgers met DigiD (Digitale Identiteit) met één inlogcode bij elektronische diensten van steeds meer overheidsinstellingen terecht. Hierdoor is het mogelijk om efficiënter op wensen van burgers in te spelen. Voor het digitaal vaardige deel van de bevolking wordt het hierdoor gemakkelijker om op de hoogte te blijven van actueel beleid, mogelijkheden die de overheid biedt of juist beperkingen die ze oplegt. De belastingdienst is een voorbeeld van een overheidsorganisatie die de digitale mogelijkheden goed benut heeft. Veel burgers hebben in de afgelopen jaren hun aangifte via internet ingediend. De overheid moet echter wel alternatieve kanalen van informatie en communicatie openhouden zolang niet alle burgers online zijn. In het onderwijs blijkt de inzet van ict een positieve invloed te hebben op de leerprestaties van leerlingen (Ten Brummelhuis 2006). ict-gebruik in scholen zorgt ervoor dat leerlingen meer leren, sneller leren, met meer plezier leren en zichzelf succesvoller voelen. Een toename van vaardigheden bij de leerlingen blijkt een van de condities te zijn waaronder deze gunstige effecten van ict tot stand komen. Andere condities zijn de verbeterde kwaliteit van computerprogramma’s, betere computervoorzieningen in het onderwijs en grotere deskundigheid van leraren. Naarmate leraren beter in staat zijn ict in de eigen onderwijsaanpak te integreren, leidt dat tot betere prestaties van leerlingen (Ten Brummelhuis 2006). Ook in de privésfeer speelt nieuwe technologie een rol bij het zoeken, verwerken en verspreiden van informatie. Hoewel wordt gesproken over een bijdrage aan de menselijke ontwikkeling (undp 2001), is over het belang van vaardigheid met nieuwe technologie voor de sociale kwaliteit van de vrije tijd veel minder bekend dan over de invloed in het onderwijs en op de arbeid. De Haan en Huysmans (2006) onderzochten in Nederland drie dimensies die van belang zijn voor de sociale kwaliteit: de samenhang tussen burgers, hun maatschappelijke participatie en de leefbaarheid in lokale gemeenschappen. Zij constateerden dat internetgebruik sociaal contact bevordert en dat functioneel internetgebruik samenhangt met een grotere interesse in politiek. Voor andere indicatoren bleken echter geen significante verbanden aantoonbaar. Met andere woorden, digitale vaardigheden zijn geen wonderolie voor de sociale kwaliteit van de samenleving, maar een bescheiden positieve rol kan er wel in worden vervuld. Noord-Amerikaans onderzoek laat ook kleine positieve effecten van ict-gebruik zien voor de omvang en de kwaliteit van de sociale contacten (Katz et al. 2001; Wellman et al. 2001). Maar digitale communicatie, en dan vooral e-mail, wordt nog altijd minder belangrijk geacht voor het creëren en onderhouden van hechte sociale relaties dan face-to-facecontact of telefoongesprekken (Cummings et al. 2002). Met de verspreiding en acceptatie van internet onder de bevolking groeit op verschillende maatschappelijke terreinen het belang van digitale vaardigheden. Wie niet mee kan komen met deze ontwikkelingen, dreigt achterstand op te lopen. De laatste jaren wint de aandacht voor digitale vaardigheden (eSkills) in het ict-beleid dan ook terrein. Die aandacht is enerzijds gericht op het economische rendement en vraagstukken die daarmee samenhangen, zoals de ontwikkeling en opschaling Digitale vaardigheden in een kennissamenleving
13
van e-diensten door het bedrijfsleven en het dreigende tekort aan ict-specialisten (its 2006). Anderzijds is ook een bredere maatschappelijke relevantie van digitale vaardigheden aanwezig. Al genoemde groepen met een achterstand in digitale vaardigheden moeten in een snel veranderende maatschappij mee kunnen komen. In Europees verband wordt erover gesproken deze mensen bij de samenleving te betrekken met behulp van digitale middelen onder de noemer e-inclusion. Achterblijven bij technologische ontwikkelingen zou immers tot sociale uitsluiting (De Haan 2004) en meer sociale ongelijkheid kunnen leiden (Steyaert 2004). De Rijksbrede ict-agenda onderstreept daarom nog eens het belang van ict-benutting en benoemt 2 daarnaast enkele nieuwe speerpunten. Een daarvan is ict-competenties.
1.3
Nuancering van ‘de’ digitale kloof: verschillende achterstandsgroepen
De gunstige invloed van digitale vaardigheden in uiteenlopende levenssferen roept de vraag op naar de verdeling van die vaardigheden onder de Nederlandse bevolking. Niet alle Nederlanders hebben thuis toegang tot internet en niet alle Nederlanders zijn even vaardig in de omgang met nieuwe technologie (Van Dijk et al. 2000; De Haan 2003). Dit rapport wil dan ook het verhaal achter de gemiddelden vertellen, met juist de spreiding (ongelijkheid) van vaardigheden als hoofdonderwerp. In de literatuur zijn deze verschillen in toegang tot ict vaak aangeduid met de term ‘digitale kloof’, een vertaling van het vanuit de Verenigde Staten overgewaaide 3 begrip digital divide. Dit begrip werd al in 1995 gemunt door de journalisten Jonathan Webber en Amy Harmon van de la Times en vervolgens opgepakt door Al Gore in mei 1996. In een wetenschappelijke publicatie werd de term voor het eerst gebruikt door Katz en Aspden (1997). Aanvankelijk gingen de discussie en het onderzoek over verschillen in het bezit van een pc en toegang tot internet in huis. In de vs brachten onderzoekers van het us Department of Commerce (1995, 1998, 1999, 2000, 2002, 2004) deze verschillen in kaart in de reeks Falling through the net. In Nederland deed het cbs dat met jaarlijks onderzoek vanaf 1998 (zie o.a. cbs 2005). Het begrip digitale kloof is niet vrij van kritiek gebleven (o.a. Steyaert en De Haan 2001; Van Dijk 2003; Lenhart en Horrigan 2003). In de eerste plaats wekt dit begrip ten onrechte de suggestie dat de verschillen onoverbrugbaar zijn en miskent het het procesmatige karakter van de diffusie van ict-producten. Die diffusie zorgt juist voor een verschuivende scheidslijn. In de tweede plaats wekt het de suggestie dat groepen aan beide zijden relatief homogeen zijn, terwijl ook hier grote verschillen bestaan in de historie van gebruik onder niet-bezitters en de mate, diversiteit en complexiteit van het gebruik onder de bezitters. Ook zijn er aanzienlijke verschillen tussen bezitters in de kwaliteit van hun computers en internetverbindingen. Het is gepaster om van een digitaal spectrum te spreken dan van een kloof. Een dergelijk spectrum verschaft beleidsmakers, onderzoekers en non-profitinstellingen meer specifieke informatie over de verschillende vooruitzichten, sociale context en demografische verschillen van subgroepen van niet-gebruikers (Lenhart en Horrigan 2003). 14
Digitale vaardigheden in een kennissamenleving
Ten derde legt het begrip digitale kloof de nadruk op verschillen in bezit. Maar de diffusie van apparatuur gaat gewoon door en in Nederland heeft vrijwel iedereen een computer thuis staan, terwijl verschillen in gebruik en in vaardigheden steeds meer aan het licht komen. In de vierde plaats legt een discussie over tweedeling de nadruk op het bezit en gebruik van technologie als doel op zich, terwijl dit afleidt van een visie op ict-producten als middel om waardevolle individuele en collectieve doelen te realiseren. Voor een beschrijving en analyse van de problemen lijkt de term ‘digitale kloof’ dan ook weinig bruikbaar. Dat neemt echter niet weg dat er verschillen tussen bevolkingsgroepen bestaan in het bezit en gebruik van ict en de mate waarin Nederlanders over digitale vaardigheden beschikken. In 2005 had 13% van de Nederlanders geen pc in huis en had 22% geen internetaansluiting. Bovendien maakte niet iedereen die wel over deze mogelijkheden beschikte, er ook (met enige regelmaat) gebruik van. Het percentage van de bevolking dat in de vrije tijd ten minste een kwartier per week op internet actief is, steeg van 24% in 1985 naar 60% in 2005, vooral door de opmars van internet (Breedveld et al. 2005). Een vrij omvangrijk deel van de bevolking heeft er moeite mee om de ontwikkelingen op ict-gebied bij te benen. De Haan en Huysmans (2006) schatten de omvang van deze groep op 36% van de bevolking. De achterstand is eind 2006 slechts voor een beperkt deel toe te schrijven aan de afwezigheid van de benodigde apparatuur. Aannemelijk is dat niet-gebruik onder bezitters deels samenhangt met een gebrek of tekort aan digitale vaardigheden en dat met de voortgaande verspreiding van apparatuur dit tekort aan vaardigheden een belangrijk obstakel wordt voor het effectief aanwenden van de digitale mogelijkheden. Gelijke toegang tot informatie- en communicatiekanalen betekent immers nog geen gelijke benutting. Uit eerder onderzoek werd al duidelijk dat een aantal groepen bij het bezit en gebruik, evenals bij de beschikking over digitale vaardigheden, in een achterstandspositie verkeert. Aan het eind van de jaren negentig was de achterstand het grootst onder personen in huishoudens met een laag inkomen, gevolgd door (alleenstaande) vrouwen, 65-plussers, mensen met een lagere (voortgezette) opleiding en werklozen (Van Dijk et al. 2000). In de loop van de jaren zijn sommige verschillen kleiner geworden en andere juist prominenter. Het belang van sociaaleconomische status, afgemeten aan inkomen en opleidingsniveau, nam iets af en het onderscheid naar leeftijd werd juist meer kenmerkend voor verschillen in bezit, gebruik en vaardigheden (De Haan 2003). Ook blijkt dat allochtonen, en dan vooral Turken en Marokkanen, in Nederland een achterstand hebben (Van den Broek en Keuzenkamp 2007) en dat de digitale kloof langs etnische scheidslijnen verloopt (Hoffman en Novak 1998; D’Haenens et al. 2005). Deze patronen van achterstand zijn in verschillende westerse 4 landen te herkennen.
Digitale vaardigheden in een kennissamenleving
15
1.4
Onderzoeksvragen
Aannemende dat de ontwikkeling in de richting van een kennissamenleving doorzet en het belang van informatie- en communicatievaardigheden blijft groeien, is de vraag aan de orde wie in het bijzonder over die vaardigheden beschikken en wie achterblijven. Daarbij dient opgemerkt te worden dat er niet een standaard pakket digitale vaardigheden bestaat dat voor iedere Nederlander minimale bagage zou moeten zijn. Voldoende vaardigheden moeten er op verschillende niveaus zijn. Een ict-professional moet meer kunnen dan de meeste andere werkenden. In sommige beroepen speelt ict nauwelijks een rol, maar in vele andere is het onmisbaar geworden. Onder werknemers bestaan aanzienlijke verschillen in de intensiteit, diversiteit en complexiteit van het ict-gebruik en de daaraan gekoppelde vaardigheden (Van Damme et al. 2005). Van jongeren is bekend dat velen bedreven zijn in multitasking en daarmee beschikken over vaardigheden om verschillende applicaties naast elkaar te gebruiken (Duimel en De Haan 2007), iets wat volwassenen waarschijnlijk ook steeds meer beheersen. Tegenover de voorhoedegroepen staan echter achterblijvende groepen die in het geheel niet of in zeer beperkte mate over digitale vaardigheden beschikken. Om inzicht te krijgen in de mate van achterstand in digitale vaardigheden onder verschillende bevolkingsgroepen heeft het ministerie van Economische Zaken het scp verzocht hier onderzoek naar uit te voeren. Het onderzoek bestaat uit deskresearch en secundaire data-analyse. Bij digitale vaardigheden richten we ons op vaardigheden die als tamelijk basaal mogen gelden: tekst verwerken, gericht informatie zoeken, e-mailen, chatten, teleshoppen en telebankieren (vgl. cbs 2005). Hoewel het om basisvaardigheden gaat, betekent dat niet dat deze ontdaan zijn van praktisch nut. Strategisch gebruik van de digitale mogelijkheden kan voordelen opleveren door betere of snellere toegang tot informatie, door gemakkelijke communicatie of door efficiënt gebruik van digitale diensten. In die zin lopen basisvaardigheden over in strategische vaardigheden (vgl. Steyaert 2000). Bij het vaststellen van verschillen in vaardigheden gaan we na overleg met het ministerie van ez in op de mogelijke achterstanden bij ouderen, inactieven, laagopgeleiden en allochtonen. In de literatuur en in voorgaande onderzoeken van het scp kwamen deze naar voren als de groepen met de grootste achterstand. De groepen zijn als volgt omschreven: – Ouderen zijn personen van 55 jaar of ouder. – Inactieven zijn mensen die tijdelijk of langdurig niet deelnemen aan het arbeidsproces. Aangezien werklozen, arbeidsongeschikten en huisvrouwen/-mannen sterk van elkaar verschillen in hun maatschappelijke positie en het doel van hun ict-gebruik, zullen we deze groepen apart behandelen. – Laagopgeleiden zijn mensen met een lbo-opleiding of minder. – Allochtonen zijn personen van wie ten minste een van de ouders in het buitenland geboren is. We richten ons op de vier grootste doelgroepen uit het minderhedenbeleid te weten Turken, Marokkanen, Surinamers en Antillianen. 16
Digitale vaardigheden in een kennissamenleving
In dit rapport worden niet alleen verschillen in digitale vaardigheden beschreven, maar wordt tevens een poging gedaan om, voor zover het beschikbare materiaal daar gelegenheid toe biedt, achterliggende factoren en consequenties van niet-gebruik aan het licht te brengen. De onderzoeksvragen van dit onderzoek luiden als volgt: 1 In welke mate verschillen de digitale vaardigheden van vier groepen met een achterstand op ict-terrein van de rest van de bevolking? 2 Welke knelpunten signaleren achterblijvers waardoor zij niet internetten en welke verschillen bestaan hierin onder ouderen, inactieven, laagopgeleiden en allochtonen? 3 Welke factoren dragen ertoe bij dat ouderen, inactieven, laagopgeleiden en allochtonen wel of niet online zijn? 4 Welke maatschappelijke en economische consequenties heeft het niet-gebruik van ict voor de deelname aan de samenleving? De beantwoording van deze vragen is gebaseerd op zowel opvattingen van respondenten over hun eigen situatie als op gemeten kenmerken van respondenten. Daardoor ontstaat een subjectieve en een meer objectieve vaststelling van de situatie. Dit geldt in de eerste plaats voor het vaststellen van de digitale vaardigheden. Het betreft aan de ene kant een inschatting van het niveau van de vaardigheden door de respondenten zelf en aan de andere kant een meting van de diversiteit van hun 5 gebruik van verschillende applicaties. Het onderzoek naar achterliggende factoren van de verschillen richt zich enerzijds op de redenen van niet-gebruik die respondenten zelf aangeven en anderzijds op de uiteenlopende beschikking over verschillende hulpbronnen, de toegang tot ict op meerdere plaatsen (meervoudige toegang: thuis, school, werk) en de aanwezigheid van een breedbandaansluiting in huis. De redenen van niet-gebruik die respondenten zelf aangeven, zijn grotendeels gebaseerd op kwantitatieve gegevens, maar in hoofdstuk 4 wordt tevens kwalitatief materiaal gepresenteerd over niet-gebruik van ouderen. De theorie over de invloed van hulpbronnen wordt in hoofdstuk 2 geïntroduceerd. Bij de consequenties gaat het zowel om de inschatting van de gevolgen door de respondenten zelf als om het relateren van gegevens over gebruik aan informatie over hun maatschappelijke participatie. Dit onderzoek richt zich daarbij op sociale en economische factoren. Sociale factoren zijn gericht op de betrokkenheid bij de samenleving (internetgebruik als informatiebron voor verschillende maatschappelijke onderwerpen) en de economische factoren op de toegang tot de arbeidsmarkt (digitale vaardigheden als kwalificatie om aan het werk te komen of in eigen beroep hogerop te komen). Of er noodzaak is om achterstanden in digitale vaardigheden op te lossen door overheidsingrijpen is mede afhankelijk van de inschatting van de ernst van de achterstanden. Gebaseerd op de geconstateerde consequenties van achterstanden in digitale vaardigheden wordt in het slothoofdstuk de aanzet tot een discussie gegeDigitale vaardigheden in een kennissamenleving
17
ven. Verder beantwoorden we daar de vraag hoe het onderscheid in (doel)groepen en de uiteenlopende digitale vaardigheden van die groepen kan worden vertaald naar (gedifferentieerd) beleid.
1.5
Methoden en databronnen
Om de achterstand in digitale vaardigheden van genoemde groepen te beschrijven, zijn actuele data gewenst. Gezien de beperkte ruimte in financiële middelen en tijd bij dit project behoorde nieuwe dataverzameling echter niet tot de mogelijkheden. Dat betekent dat gebruik is gemaakt van bestaande data. Het betreft steeds kwantitatieve gegevens over grote aantallen respondenten. Om de actualiteit niet te zeer uit het oog te verliezen, is besloten om bij de analyses geen databestanden van vóór 2004 te gebruiken. 6 De twee belangrijkste gegevensbronnen zijn het Tijdsbestedingonderzoek (tbo) uit 2005 en het onderzoek Leefsituatie allochtone stedelingen (las) uit 2004/2005. Het tbo is representatief voor de gehele zelfstandig wonende Nederlandse bevolking en bevat informatie over onder andere de hoeveelheid tijd die online en offline gespendeerd wordt en over vijftien gespecificeerde typen van internetgebruik (email, chatten, gamen, telebankieren, kaartjes reserveren e.a.). Verder is er informatie over het gebruik van de computer ten behoeve van studie en werk, het gebruik ervan buitenshuis en over computeren als hobby. Het las-onderzoek bevat kwantitatieve gegevens over bezit en gebruik van ict bij allochtone groepen. Het onderzoek is afgenomen onder inwoners van de 50 grootste Nederlandse gemeenten en biedt een goed beeld van de leefsituatie van verschillende etnische groepen. Er is antwoord gegeven op de vragen waarom men geen pc en/of internet heeft en of men zich een buitenstaander voelt als er over computers wordt gesproken. Ook is er informatie over typen internetgebruik en de mate van integratie via internet. Het las-onderzoek is geschikt om de digitale vaardigheden van allochtone groepen te vergelijken met die van autochtonen. Een derde en vierde bron van informatie zijn een online enquête via de website van SeniorWeb uit 2006 en het onderzoek naar toekomstige ontwikkelingen (dat voor het Sociaal en Cultureel Rapport (tos) is uitgevoerd in 2004). In de SeniorWebenquête is leden van SeniorWeb en de bezoekers van de SeniorWeb-website gevraagd naar hun internetgebruik. Hieruit is onder meer bekend waar zij hun vaardigheden hebben opgedaan en op welke manier zij die nog zouden willen uitbreiden. In het tos is onder meer gevraagd of mensen belemmeringen ervaren bij het vinden van een baan of bij hogerop komen in het huidige werk als gevolg van een tekort aan digitale vaardigheden. Bovendien is er gevraagd naar een beoordeling van de eigen computervaardigheden en de bereidheid daar in de toekomst verder in te investeren. Een vijfde databron is het Permanent onderzoek naar de leefsituatie (pols’04), dat is gebruikt om de redenen van ouderen om geen gebruik te maken van internet in beeld te brengen.
18
Digitale vaardigheden in een kennissamenleving
Noten 1 Het world wide web telt inmiddels 14,3 miljard webpagina’s, waarvan er 291 miljoen tot het Nederlandse web behoren (De Kunder 2006). De totale hoeveelheid nieuw geproduceerde en opgeslagen informatie groeit met 2% per maand. 2 Vervolg Rijksbrede ict-agenda 2006-2007, Acties voor ‘Nederland in Verbinding’, januari 2007. 3 Volgens de International Telecommunication Union (itu) verwijst digital divide naar ‘the gap between those able to benefit from digital technology and those who are not’ (www.itu.int/itu-D/digitaldivide). 4 Zie issue 4, 5 en 6 van it & Society, www.itandsociety.org. 5 Uit eerder onderzoek van De Haan en Iedema (nog te verschijnen) is gebleken dat diversiteit van gebruik (afgemeten aan het gebruik van een set applicaties) zeer sterk (.82) samenhangt met digitale vaardigheden (gemeten door te vragen of respondenten met een vergelijkbare set applicaties overweg kunnen). Hierdoor is het goed mogelijk om diversiteit als een indicator van digitale vaardigheden te gebruiken. 6 www.tijdbesteding.nl biedt een overzicht van uitkomsten en geeft een toelichting op de methodologie van dit onderzoek.
Digitale vaardigheden in een kennissamenleving
19
2
Achterstand in digitale vaardigheden nader bekeken
Niet alle Nederlanders zijn even vaardig met informatie- en communicatietechnologie. Sommigen zijn heel handig met internet en weten hun ict-gebruik eenvoudig in te zetten voor het bereiken van persoonlijke doelen. Anderen hebben echter nog geen begin gemaakt met het gebruik van nieuwe technologie. Dit hangt onder meer samen met het moment waarop technologie (voor het eerst) is aangeschaft en met andere, meer algemene kennis en kunde, bijvoorbeeld het beheersen van de Engelse taal. De verschillen in aanschaf zijn in bestaand onderzoek regelmatig aangeduid met de term de ‘digitale kloof’ (zie het vorige hoofdstuk), waarbij is gebleken dat deze in belangrijke mate samenvallen met andere maatschappelijke scheidslijnen. Bij de verspreiding en het gebruik van ict komen steeds dezelfde groepen met een achterstand bovendrijven. Vier groepen zijn in hoofdstuk 1 in het bijzonder genoemd, te weten lager opgeleiden, ouderen, inactieven en allochtonen. In dit hoofdstuk wordt nagegaan hoe groot de verschillen met respectievelijk hoger opgeleiden, jongeren, werkenden en autochtonen zijn en welke mogelijke verklaringen er zijn voor de achterstanden. In de hoofdstukken die volgen, worden de groepen elk meer in detail bekeken.
2.1
Meten van digitale vaardigheden
Hoe goed mensen met ict overweg kunnen, laat zich moeilijk objectief vaststellen. In Nederlands onderzoek is tot nu toe steeds gewerkt met zelfrapportage. Respondenten wordt dan gevraagd naar een eigen inschatting van vaardigheden of naar de beheersing van specifieke applicaties of handelingen binnen programma’s (zie Van Dijk et al. 2000; De Haan en Huysmans 2002; De Haan 2003). Daaruit blijkt veelal dat mannen en jongeren aangeven over meer digitale vaardigheden te beschikken dan vrouwen en ouderen. Verder achten hoger opgeleiden en personen met een hoog inkomen zich vaardiger dan lager opgeleiden en personen met een laag inkomen. Ten slotte blijken ook schoolgaanden, studerenden en werkenden vaardiger te zijn dan personen die het huishouden voor hun rekening nemen. Na dergelijk onderzoek blijven echter vragen over de validiteit van de meting bestaan. Een alternatieve methode is het afnemen van een prestatietest. Dergelijke tests zijn in de vs afgenomen door Hargittai (2002, 2004). Zij deed experimentele tests met 54 respectievelijk 100 proefpersonen en legde hen tevens een vragenlijst voor. Uiteraard waren er grote verschillen in de snelheid waarmee internettaken uitgevoerd konden worden. Die verschillen kwamen maar gedeeltelijk overeen met de zelfinschatting. Kennelijk zijn er bij zelfinschatting ook andere factoren werkzaam. Toch zijn het wel steeds dezelfde groepen die een achterstand in digitale vaardigheden blijken te hebben. Hargittai toonde aan dat jongeren en hoger opgeleiden
20
vaardiger zijn dan ouderen en lager opgeleiden en dat er nauwelijks verschil bestaat tussen de digitale vaardigheden van mannen en die van vrouwen. Dit soort directe meting is uiteraard bij grootschalig, kwantitatief onderzoek niet mogelijk. Daarom wordt in dit rapport gekozen voor een andere oplossing. Uit eerder onderzoek is bekend dat het bezit en gebruik van ict sterk samenhangen met digitale vaardigheden (De Haan en Iedema, nog te verschijnen). Vooral de diversiteit van gebruik (afgemeten aan de totale hoeveelheid gebruikte applicaties) blijkt zeer sterk samen te hangen met digitale vaardigheden (gemeten door te vragen of respondenten met een vergelijkbare set applicaties overweg kunnen). Het blijkt in onderzoek weinig verschil te maken of respondenten wordt gevraagd of ze bepaalde handelingen kunnen verrichten of dat ze deze daadwerkelijk zeggen te verrichten. In het vervolg van dit onderzoek zullen digitale vaardigheden dan ook worden opgevat als de diversiteit van het computergebruik dat mensen eropna houden (waarbij ervan uit wordt gegaan dat de mensen die allerlei verschillende toepassingen gebruiken ook het vaardigst zijn). Aangezien er met meerdere databestanden (zie hoofdstuk 1) wordt gewerkt, is het wel van belang dat de vragen over ict-gebruik in de verschillende analyses vergelijkbaar worden gemaakt. Er bleken voldoende vragen in tbo en las hetzelfde gesteld te zijn om onderlinge vergelijking mogelijk te maken. Tabel 2.1 geeft een overzicht van de geharmoniseerde items uit beide bestanden. In de tabel zijn indicatoren van icttoegang, de mate van ict-gebruik en de diversiteit van dat gebruik opgenomen. Een eerste manier om naar de verspreiding van ict in de bevolking te kijken, is op basis van verschillen in toegang. De meeste basale indicatie daarvoor is de aanwezigheid van een pc in het huishouden. Ook kunnen mensen toegang hebben tot computerfaciliteiten op het werk of op school. Vervolgens kan deze pc al dan niet zijn aangesloten op het internet en kan de toegang tot stand komen door middel van een smal- of breedbandverbinding. Hoewel toegang een voorwaarde is, zegt het strikt genomen nog niets over daadwerkelijk gebruik. Het is daarom van belang aparte gegevens over ict-gebruik te verzamelen. Bij dit gebruik is onderscheid gemaakt tussen mate en diversiteit van gebruik. De mate van gebruik bestaat uit de optelsom van de tijd on- en offline, zoals respondenten dat hebben aangegeven in het ‘dagboek’-gedeelte van beide onderzoeken (registratie per vijftien minuten van wat men deed). Diversiteit van gebruik bestaat uit een optelling van de verschillende computertoepassingen die door respondenten werden gebruikt (zie de appendix voor de statistieken bij de schaal). Het totaal van toegang, mate van gebruik en diversiteit van gebruik geeft een goed beeld van de diffusie van ict in het dagelijks leven van mensen. De spreiding in de somscores weerspiegelt tevens het digitale spectrum zoals dat door Lenhart en Horrigan (2003) is voorgesteld. Verschillen in ict-gebruik zijn in dit hoofdstuk geme1 ten met een schaal die bestaat uit optelling van alle indicatoren. Deze schaal heeft 2 een bereik van 0-14 met een gemiddelde van ongeveer 6,4. In latere hoofdstukken
Achterstand in digitale vaardigheden nader bekeken
21
worden ook de uitkomsten van de drie afzonderlijke indicatoren (toegang, mate en diversiteit van gebruik) beschreven. Tabel 2.1 Overzicht van ICT-indicatoren en meeteenheden bij computer- en internetgebruik indicator
meeteenheid
toegang pc aanwezig in huishouden
ja/nee
internetaansluiting aanwezig
geen/smalband/breedband
computergebruik op werk
ja/nee
computergebruik op school
ja/nee
mate van gebruik tijd online
minuten per dag
tijd offl ine
minuten per dag
type gebruik/diversiteit informatie zoeken op internet
2.2
ja/nee
iets bestellen/kopen
ja/nee
telebankieren
ja/nee
zomaar surfen
ja/nee
e-mailen
ja/nee
chatten
ja/nee
tekstverwerking/spreadsheet
ja/nee
spelen games
ja/nee
Groepen met een achterstand
In figuur 2.1 zijn de scores op de ict-schaal in kaart gebracht voor vier achtergrondkenmerken, te weten leeftijd, opleiding, beroepspositie en etniciteit. Het verband tussen leeftijd en ict-gebruik is heel duidelijk: ouderen maken minder gebruik van ict (zie ook Duimel 2007). Deze afname blijkt niet lineair te verlopen: de verschillen tussen oudere leeftijdsgroepen zijn groter dan die tussen jongere. Vanaf de leeftijdsgroep 52-61 jaar zet de daling versterkt in. Daarom zullen we in het hoofdstuk over ouderen binnen deze groep de grens trekken tussen wel en geen achterstand. Dit doen we bij de leeftijd van 55 jaar, conform eerdere scprapporten over ouderen (De Boer 2006).
22
Achterstand in digitale vaardigheden nader bekeken
Figuur 2.1 ICT-score (op een schaal van 0-14) naar achtergrondkenmerken, personen van 12 jaar en ouder, naar leeftijd, opleidingsniveau, beroepspositie en land van herkomst 9 8 7 6 5 4 3 2 1
Surinamers
autochtonen
Turken
Antillianen
Marokkanen
werkend
huisvrouw werkloos/ arbeidsongeschikt
hbo
universiteit
havo-vwo-mbo
lbo
ulo-mavo
lo-vglo-lavo
> 72 jaar
62-71 jaar
52-61 jaar
42-51 jaar
32-41 jaar
22-31 jaar
12-21 jaar
0
Bron: SCP (TBO’05; LAS’04)
Het verband tussen opleiding en ict is eenduidig: hoe lager de opleiding, hoe geringer het ict-gebruik. Aangezien het verschil tussen enerzijds mensen met een lboopleiding of lager en anderzijds een mavo-opleiding of hoger het grootst is, wordt dit onderscheid gehanteerd in het vervolg van dit rapport. Bij de beroepspositie blijkt dat ‘werkenden’ een duidelijke voorsprong hebben ten opzichte van andere groepen. Huisvrouwen/-mannen en werklozen/arbeidsongeschikten zijn aanmerkelijk beperkter in hun omgang met ict, waarbij de achterstand van de eerstgenoemden het grootst is. De overige groepen (o.a. studenten, gepensioneerden) zijn hier weggelaten uit de figuur, maar zullen in het begin van hoofdstuk 6 nog wel kort aan de orde komen. Aangezien de groepen huisvrouwen/-mannen en werklozen/arbeidsongeschikten sterk van elkaar verschillen, worden ze zoveel mogelijk apart behandeld. Tot slot toont figuur 2.1 de verschillen tussen etnische groepen. Wat hier opvalt, is dat er zeker geen sprake is van een homogene groep allochtonen, waardoor het in dit verband ook weinig zin heeft te spreken over allochtoon versus autochtoon. Marokkanen en Turken zijn aan de ene kant duidelijk achterblijvende groepen, terwijl autochtone Nederlanders aan de andere kant het hoogst op de ict-schaal scoren. Antillianen en Surinamers vormen een middengroep, hoewel hun profiel meer neigt naar dat van autochtonen dan dat van Turken en Marokkanen.
Achterstand in digitale vaardigheden nader bekeken
23
Figuur 2.1 gaf het ict-gebruik weer op basis van een reeks ‘objectieve’ kenmerken. Aangezien daadwerkelijk gebruik en het kunnen omgaan met ict sterk met elkaar samenhangen, geven de gebruiksindicatoren een goed beeld van verschillen in digitale vaardigheden. Er is echter nog een andere manier om die vaardigheden van mensen in te schatten. In onderzoek is respondenten gevraagd hoe goed zij vinden dat ze zelf met computers kunnen omgaan. Deze inschatting van eigen vaardigheden wordt in dit rapport gebruikt als ‘subjectieve’ meting van digitale vaardigheden. Het patroon van deze zelfinschatting lijkt sterk op die van de meting volgens gebruikskenmerken. Figuur 2.2 geeft het percentage weer dat de eigen omgang met computers goed noemt (van allochtonen ontbreken deze gegevens). De overeenkomst met figuur 2.1 is groot, de rangorde van de groepen is hetzelfde. In grote lijnen komt de eigen inschatting dus overeen met opgegeven vaardigheden in gebruik: men is zich bewust van eigen kennis en kunde op het vlak van ict. Toch is de verhouding tussen objectieve en subjectieve meting niet helemaal gelijk: de verschillen tussen groepen aan de hand van eigen inschatting zijn wat groter dan op basis van feitelijk gedrag. Met andere woorden, de achterstand lijkt in de waarneming van mensen wat groter dan hun gedrag aangeeft (hoewel het moeilijk is om de indicatoren rechtstreeks te vergelijken). Figuur 2.2 Aandeel van de bevolking dat zelf aangeeft goed met computers om te kunnen gaan, naar leeftijd, opleidingsniveau en beroepspositie (in procenten) 100 90 80 70 60 50 40 30 20 10
24
Achterstand in digitale vaardigheden nader bekeken
huisvrouw/man
werkzaam
universiteit
hbo
havo-vwo-mbo
werkloos/ arbeidsongeschikt
Bron: SCP (TOS’04)
ulo-mavo
lbo
lo-vglo-lavo
> 72 jaar
62-71 jaar
52-61 jaar
42-51 jaar
32-41 jaar
22-31 jaar
< 21 jaar
0
2.3
Onderlinge samenhang tussen achterstandsgroepen
In deze paragraaf gaan we na in hoeverre de groepen met een achterstand op het gebied van ict elkaar overlappen. Ouderen zijn bijvoorbeeld ook relatief vaak lager opgeleid. Hetzelfde geldt voor Turken en Marokkanen, die bovendien minder actief zijn op de arbeidsmarkt (dan autochtonen). De vraag is dan welk deel van de achterstand aan leeftijd, opleidingsniveau, arbeidsmarktpositie of etniciteit is toe te schrijven. Deze invloeden ontrafelen is mogelijk door regressieanalyse uit te voeren, waarbij de variatie in score op de ict-schaal wordt verklaard door de groepsverschillen en waarbij wordt gekeken naar hun onderlinge samenhang. Als groepsverschillen deels samenvallen, zou dit moeten resulteren in kleinere effecten, met andere woorden, het initiële verschil tussen bijvoorbeeld lager en hoger opgeleiden kan dan deels worden verklaard door verschillen in etniciteit. Tabel 2.2 ICT-gebruik (schaal van 0-14), naar opleidingsniveau, leeftijd en beroepspositie (in ongestandaardiseerde regressiecoëffi ciënten) model I
model II
model III
lo, vglo, lavo
–4,92
–3,50
–3,16
lbo
–3,31
–2,70
–2,46
ulo, mavo
–1,57
–1,52
–1,27
havo, vwo, mbo
–0,95
–1,12
–0,98
hbo
–0,61
–0,28
–0,20
ref.
ref.
ref.
opleiding
universiteit leeftijd 12-21 jaar
ref.
ref.
22-31 jaar
–1,16
–0,71
32-41 jaar
–1,76
–1,24
42-51 jaar
–1,64
–1,08
52-61 jaar
–2,72
–2,03
62-71 jaar
–4,16
–3,32
≥ 72 jaar
–5,76
–4,99
beroepspositie 0,39
studerend werkend
ref.
huisvrouw/-man
–1,34
werkloos/arbeidsongeschikt
–1,10
gepensioneerd/VUT
–0,37
R2 adj.
0,26
0,29
0,35
Vetgedrukt: significant effect (p < 0,05). Bron: SCP (TBO’05)
Achterstand in digitale vaardigheden nader bekeken
25
In tabel 2.2 worden de resultaten van de analyses stapsgewijs gepresenteerd. Eerst zijn de verschillen tussen opleidingsgroepen weergegeven en vervolgens wordt gecontroleerd voor leeftijd en beroepspositie. De coëfficiënten laten zich als volgt interpreteren: het verschil in score op de ict-schaal tussen mensen met basisonderwijs en universitaire opleiding (referentiegroep) bedraagt 4,92 punten (in het nadeel van de eerstgenoemden). Als er rekening wordt gehouden met leeftijdsverschillen, bedraagt dat verschil 3,50 punten en als ook nog rekening wordt gehouden met beroepspositie 3,16 punten. Verschillen in opleiding en leeftijd vallen dus – deels – samen. Ook na controles blijven echter significante verschillen tussen opleidingsgroepen bestaan. Alleen het verschil tussen hbo’ers en universitair geschoolden is niet langer significant. Verschillen in scholing hangen dus samen met verschillen in leeftijd en beroepspositie; laaggeschoolden zijn vaker ouderen en huisvrouwen/mannen en zijn vaker werkloos of arbeidsongeschikt. Op vergelijkbare wijze kan de analyse worden gestart met verschillen in leeftijd of beroepspositie. Het blijkt dan dat verschillen tussen enerzijds studenten en gepensioneerden en anderzijds werkenden kunnen worden verklaard door leeftijdsverschillen. Dat wil zeggen, de voorsprong van studenten en de achterstand van gepensioneerden zijn terug te voeren op hun leeftijd, niet op hun arbeidsmarktpositie (bijbehorende tabellen worden hier niet gepresenteerd omwille van de bondigheid van het hoofdstuk). Ook blijkt dat er overlap bestaat tussen ouder en inactief zijn, wat evident is voor gepensioneerden, maar wat (in mindere mate) ook opgaat voor ‘jongere ouderen’. De mate waarin de verschillen in ict-score worden verklaard (de zgn. verklaarde 2 variantie of R ) is opmerkelijk groot: 35% van de verschillen is toe te schrijven aan slechts drie variabelen, te weten opleiding, leeftijd en beroepspositie. Daar waar op andere terreinen wel wordt beweerd dat deze traditionele achtergrondkenmerken niet langer veel verklaringskracht hebben, blijkt hier het tegenovergestelde waar. De informatie over de achterstand van etnische groepen in relatie tot opleiding, beroepspositie en leeftijd komt uit een apart bestand en de analyse daarvan is gepresenteerd in tabel 2.3. Ook hier blijkt dat verschillen in ict-gebruik enerzijds samenhangen met andere achtergrondkenmerken, maar er anderzijds ook niet (volledig) toe kunnen worden herleid. De achterstand van Marokkanen en Turken en van Antillianen en Surinamers heeft (deels) te maken met het feit dat ze vaker lager opgeleid en inactief zijn. Dit geldt het sterkst voor de eerstgenoemden. Het verband met leeftijd loopt juist andersom: de groepen allochtonen zijn gemiddeld jonger dan de autochtonen. Als dit niet het geval was geweest, dan zou de achterstand nog groter zijn. Echter, ook nadat rekening is gehouden met de groepssamenstelling, blijven er verschillen bestaan tussen de etnische groepen.
26
Achterstand in digitale vaardigheden nader bekeken
Tabel 2.3 ICT-gebruik (schaal van 0-14), naar etniciteit, opleidingsniveau, leeftijd en beroepspositie (in ongestandaardiseerde regressiecoëffi ciënten) model I
model II
etniciteit Marokkanen
–2,67
–1,71
Turken
–2,49
–1,66
Antillianen
–0,55
–0,47
Surinamers
–1,02
–0,85
autochtonen
ref.
leeftijd
ref. –0,07
opleiding lo, vglo, lavo
–3,59
lbo
–2,77
ulo, mavo
–2,03
havo, vwo, mbo
–1,43
hbo
–0,40
universiteit
ref.
beroepspositie werkloos/arbeidsongeschikt
–1,07
huisvrouw/-man
–1,36
anders
–0,13
werkend R2 adj.
ref. 0,10
0,41
Vetgedrukt: significant effect (p < 0,05). Bron: SCP (LAS’04)
2.4
Verklaring van achterstanden
De mate van ict-gebruik wordt beïnvloed door de mogelijkheden en beperkingen waarmee mensen geconfronteerd worden. Mensen verschillen in de hoeveelheid hulpbronnen waarover zij kunnen beschikken en in de mate waarin omstandigheden restricties opleggen. Dit heeft gevolgen voor de keuzes die worden gemaakt bij aanschaf en gebruik van ict. Voor de verklaring van achterstand op ict-terrein onderscheiden we vier soorten hulpbronnen: culturele, sociale, temporele en financiële hulpbronnen (zie ook Van Dijk et al. 2000). Culturele hulpbronnen, ook wel aangeduid als human capital, wijzen hier op vaardigheden om met media-informatie om te gaan. Van oudsher beïnvloedt de vaardigheid in omgang met schriftelijke informatie (literacy) de communicatie en informatieoverdracht. Personen met een grote vaardigheid in lezen en begrijpen van teksten Achterstand in digitale vaardigheden nader bekeken
27
kunnen gemakkelijk informatie verwerven en verstrekken. Leesvaardigheid beïnvloedt hierdoor ook het ict-gebruik. Aangenomen kan worden dat het vermogen om met (complexe) informatie om te gaan vooral sterk met het niveau van het genoten onderwijs samenhangt. Een deel van de verschillen in het ict-gebruik tussen hoger en lager opgeleiden kan vermoedelijk toegeschreven worden aan de uiteenlopende vaardigheden die deze groepen tijdens hun onderwijsloopbaan verworven hebben. Sociale hulpbronnen kunnen op dit terrein omschreven worden als het aantal mensen in de sociale omgeving dat van ict gebruik maakt en bereid is advies hierover te geven. Bovendien betekent een groot sociaal netwerk dat communicatietoepassingen zoals e-mail of msn interessanter worden (ze vergen een kritische massa). Aangenomen kan worden dat personen met veel netwerkcontacten meer gestimuleerd worden om zelf ict te gebruiken. Personen uit de hogere statusgroepen (hoogopgeleiden, hoog inkomen) hebben over het algemeen een groter sociaal netwerk dan personen uit lagere statusgroepen. Temporele hulpbronnen of beperkingen hebben betrekking op de hoeveelheid tijd die beschikbaar is om van ict gebruik te maken. Financiële hulpbronnen of beperkingen beïnvloeden wie wel en wie niet de benodigde ict- apparatuur kan aankopen en de bereidheid heeft om maandelijkse lasten van een abonnement te betalen. Naarmate het inkomen hoger is, neemt de kans dat apparatuur en abonnementen aangeschaft zullen worden toe. Wij verwachtten dat naarmate mensen over meer hulpbronnen beschikken, zij langer en meer divers van ict gebruik zullen maken. Dat betekent ook dat de beschikking over hulpbronnen van invloed is op de kwaliteit van de digitale vaardigheden. De analyses zullen tevens duidelijk maken in hoeverre de verschillen tussen groepen – ingedeeld naar leeftijd, opleidingsniveau, etniciteit en positie in het arbeidsproces – toegeschreven kunnen worden aan deze vier typen hulpbronnen. Aangezien het om secundaire analyse van bestaande data gaat, was het onvermijdelijk om de operationalisering van de hulpbronnen af te stemmen op de beschikbare mogelijkheden. Deze werkwijze is niet ideaal, maar de data bieden voldoende mogelijkheden om tot een acceptabele invulling te komen. Niet uitgesloten is dat een op maat gesneden operationalisering een hogere statistische verklaringskracht zou 3 hebben. In de analyses is gebruikgemaakt van de volgende operationaliseringen : – culturele hulpbronnen: diversiteit van mediagebruik (van kranten en opiniebladen); – sociale hulpbronnen: aantal uren sociaal contact met derden per week; – temporele hulpbronnen: hoeveelheid vrije tijd in uren per week; – financiële hulpbronnen: inkomen van het huishouden waartoe men behoort. In tabel 2.4 zijn in model I drie groepen met ict-achterstand vermeld: lager opgeleiden, 55-plussers en inactieven (huisvrouwen/-mannen en werklozen/arbeidsongeschikten). De verklaringen voor de achterstanden van allochtonen worden in tabel 2.5 beschreven. De coëfficiënten van de groepen kunnen steeds worden geïnterpreteerd als het verschil met hun referentiegroep (bijvoorbeeld lager opgelei28
Achterstand in digitale vaardigheden nader bekeken
den ten opzichte van hoger opgeleiden). De vier verklarende variabelen zijn in aparte 4 modellen toegevoegd om hun effect los van elkaar te kunnen beoordelen. Tabel 2.4 Regressie van ICT-gebruik op lager opgeleiden, 55-plussers, inactieven en hulpbronnen (in ongestandaardiseerde regressiecoëffi ciënten) model I
model II
model III
model IV
model V
lager opgeleiden (lbo of minder)
–2,12
–2,16
–2,12
–2,13
–1,92
55-plussers
–2,81
x
–2,94
–2,79
–2,88
beroepspositie huisvrouw/-man
–1,34
–0,79
–1,39
–1,27
–1,23
werkloos/arbeidsongeschikt
–1,01
–0,24
–1,12
–0,91
–0,92
inkomen van huishouden totale vrije tijd (uren/dag) sociale contacten met derden (uren/week) diversiteit mediagebruik
0,20 0,01 –0,04 0,15
Vetgedrukt: significant effect (p < 0,05). Bron: SCP (TBO’05)
Het beschikbare inkomen heeft zoals verwacht een positief effect: hoe meer financiële middelen, hoe groter het ict-gebruik. Tevens biedt dit een verklaring voor de groepsverschillen, zoals blijkt bij vergelijking tussen modellen I en ii voor huisvrou5 wen/-mannen en inactieven. Nadat rekening is gehouden met hun inkomenspositie, neemt het verschil met werkenden flink af en is dit niet langer significant. Dat betekent dat een groot gedeelte van de verklaring van hun achterstand loopt via het inkomen: huisvrouwen/-mannen en inactieven beschikken over minder inkomen en zijn daardoor minder in staat ict te gebruiken. De totale hoeveelheid vrije tijd waarover mensen beschikken heeft geen zelfstandig effect op ict-gebruik. Bovendien bieden tijdsbeperkingen geen verklaring voor de achterstand van groepen. Dit is overigens voor de meeste groepen evident, omdat ze juist over relatief veel (vrije) tijd beschikken. Echter, het mechanisme werkt ook niet de andere kant op: meer vrije tijd blijkt geen stimulans tot meer en meer divers ict-gebruik. Sociale contacten – of preciezer, de tijd per week besteed aan sociale contacten 6 met derden – hebben wel een significant effect op ict-gebruik. Dit effect is zeer klein, maar wel tegengesteld aan de verwachting. Het ict-gebruik daalt iets naarmate men meer tijd besteedt aan sociale contacten. De vaardigheden voor informatieverwerking (culturele hulpbronnen) – hier opgevat als diversiteit van mediagebruik – hangen zoals verwacht positief samen met ict-gebruik. Bovendien bieden ze enige verklaring voor de achterstanden van de Achterstand in digitale vaardigheden nader bekeken
29
onderscheiden groepen. Vooral de achterstand in ict-gebruik onder lager opgeleiden blijkt te kunnen worden toegeschreven aan hun geringere vaardigheden in het verwerken van informatie. Voor Turken en Marokkanen gaan dezelfde verklaringen op, zij het in wat mindere mate (tabel 5.2). Deels valt hun achterstand ten opzichte van autochtonen te verklaren door een lager inkomen en geringere vaardigheden in informatieverwerking (die op hun beurt positief samenhangen met ict-gebruik). Echter, nadat hier rekening mee is gehouden, blijft nog een groot deel van het verschil bestaan. Het grootste gedeelte van hun achterstand blijft zelfs onverklaard. Tabel 2.5 Regressie van ICT-gebruik op etnische groepen en hulpbronnen (in ongestandaardiseerde regressiecoëffi ciënten, gecontroleerd voor leeftijd, opleiding en arbeidsmarktpositie) model I
model II
model III
model IV
model V
etniciteit Marokkanen
–1,77
–1,75
–1,61
–1,78
–1,59
Turken
–1,69
–1,68
–1,51
–1,68
–1,54
Antillianen
–0,42
–0,41
–0,33
–0,42
–0,43
Surinamers
–0,98
–0,97
–0,84
–0,98
–0,84
ref.
ref.
ref.
ref.
ref.
autochtonen totale vrije tijd (uren/dag) huishoudens inkomen sociale contacten met derden (uren/dag) diversiteit mediagebruik
0,00 0,17 –0,00 0,14
Vetgedrukt: significant effect (p < 0,05). Bron: SCP (LAS’04)
Regressieanalyse van de invloed van hulpbronnen op het ict-gebruik is een manier om zicht te krijgen op de achterstand van bepaalde groepen. Een andere methode is onderzoek doen naar de motieven van niet-gebruik (door respondenten zelf gerapporteerd). Dit kan zowel in kwantitatief als kwalitatief onderzoek gebeuren. In voorgaand kwantitatief onderzoek is onder meer gevraagd naar de redenen om geen internet te gebruiken. Daarbij wordt met vooraf gegeven antwoordcategorieën gewerkt, zodat respondenten wel een keuze hebben, maar de antwoordmogelijkheden worden ingeperkt door wat gegeven is. Een groot deel van de respondenten geeft dan aan niet geïnteresseerd te zijn, gebruik niet zinvol te achten of internet niet te willen (tabel 2.6). Naast deze weinig specifieke redenen worden een gebrek aan kennis of vaardigheden en de afwezigheid van een goede pc ook regelmatig aangegeven als een belemmering. Ook hoge kosten voor pc of internet worden met enige 30
Achterstand in digitale vaardigheden nader bekeken
regelmaat genoemd als reden voor niet-gebruik. Fysieke beperkingen of privacyoverwegingen worden relatief weinig genoemd. Tabel 2.6 Redenen om geen internet te hebben onder personen van 12 tot 75 jaar zonder aansluiting, 2006 (in procenten) geen interesse/niet zinvol
50
wil niet
23
onvoldoende kennis/vaardigheden
12
elders internet
12
pc te duur
10
internet te duur
6
fysieke beperking
2
privacy/veiligheid
2
Bron: CBS (ICT’06)
Achter de opgegeven reden ‘geen interesse’ zouden heel verschillende motieven schuil kunnen gaan. Duimel (2007) verkent in kwalitatief onderzoek aan de hand van Rogers’ diffusietheorie (1995) wat in kwantitatief onderzoek mogelijk verborgen blijft. Zij richt zich daarbij in het bijzonder op ouderen. In haar onderzoek geven veel ouderen aan dat geen gebruik van de computer en internet wordt gemaakt, omdat dat het moeilijk zou zijn of omdat zij ict associëren met complexiteit. Bovendien ervaren zij internet soms als opdringerig: ze komen het overal te pas en te onpas tegen. Dit kan een averechts effect sorteren; ouderen geven soms aan te verharden in hun aversie en daarmee te volharden in niet-gebruik. Wie dergelijke emotionele drempels heeft overwonnen, is niet onmiddellijk een enthousiaste internetgebruiker. Financiële of fysieke beperkingen, zoals slecht gezichtsvermogen, kunnen alsnog een obstakel vormen. In hoofdstuk 4 zal dieper op de motieven van niet-gebruik onder ouderen worden ingegaan.
Samenvatting Verschillen in digitale vaardigheden zijn het grootst tussen jongeren en ouderen, gevolgd door de verschillen tussen opleidingsgroepen. Relatief klein zijn de achterstanden van inactieven en allochtonen ten opzichte van werkenden en autochtonen. Daarbij is de achterstand van huisvrouwen/-mannen en Turken en Marokkanen nog het grootst. Deze conclusies gelden voor de meting op basis van zowel subjectieve als objectieve indicatoren. In beide metingen komt dezelfde rangorde in groepen met een ict-achterstand naar voren. Daarbij lijkt een lichte neiging te bestaan om de eigen achterstandssituatie te overschatten (verschillen op basis van subjectieve indicatoren zijn iets groter dan op basis van objectieve indicatoren).
Achterstand in digitale vaardigheden nader bekeken
31
Deze conclusies bevestigen uitkomsten van voorgaand onderzoek: bij toegang tot ict, mate van gebruik en diversiteit van gebruik zijn ouderen, lager opgeleiden en inactieven terecht aangemerkt als achterstandsgroepen. Onder allochtonen beschikken alleen Turken en Marokkanen over minder digitale vaardigheden dan autochtonen. Voor Surinamers en Antillianen is dit niet of nauwelijks het geval. Kenmerken van de groepen met een achterstand vallen deels samen (ouderen zijn bijvoorbeeld vaak lager opgeleid). Hierdoor is de ict-achterstand deels te herleiden tot de overige kenmerken, al blijven de groepen met een achterstand significant verschillen van hun vergelijkingsgroepen als hiermee rekening wordt gehouden. Beschikbaar inkomen (m.n. voor inactieven) en bedrevenheid in informatieverwerking (m.n. voor lager opgeleiden en Turken/Marokkanen) blijken een deel van de verschillen in digitale vaardigheden te kunnen verklaren. Dat geldt niet voor de invloed van sociale hulpbronnen en tijdsbeperkingen.
32
Achterstand in digitale vaardigheden nader bekeken
Noten 1 Met mate van gebruik gehercodeerd naar ja/nee. 2 Als dezelfde leeftijdsselectie wordt gehanteerd: tbo: gem = 6,41; st afw = 3,09. las: gem = 6,36; st afw = 3,05. Zie ook de appendix voor de statistieken van de schaal. 3 Zie de appendix voor details over de meting. 4 Normaal gesproken zou ook een model worden gepresenteerd met alle verklarende factoren tegelijkertijd, maar dit is gezien de problemen op de inkomensvariabelen (grote non-respons en bovendien selectieve respons naar leeftijd) niet goed mogelijk. 5 Helaas was de analyse van het effect van inkomen op het verschil oud-jong niet goed uit te voeren vanwege problemen in de meting van de inkomensvariabelen. 6 Zie de appendix.
Achterstand in digitale vaardigheden nader bekeken
33
3
Lager opgeleiden
In hoofdstuk 2 werd duidelijk dat verschillen in opleidingsniveau hand in hand gaan met ongelijkheid in ict-gebruik en -vaardigheden. Na controle voor het feit dat lager opgeleiden vaker ouderen zijn en inactief op de arbeidsmarkt, bleef dit verband bestaan. In dit hoofdstuk wordt het ict-gebruik van lager opgeleiden nader onder de loep genomen. Ook wordt gekeken naar de achtergronden van de digitale vaardigheden van lager opgeleiden en wordt nagegaan welke mogelijke consequenties een gebrek aan vaardigheden kan hebben. Het opleidingsniveau heeft betrekking op het hoogste niveau van de voltooide opleiding of van de opleiding die gevolgd wordt.
3.1
ict-gebruik
De achterstand in ict-gebruik van lager opgeleiden is in tabel 3.1 in meer detail beschreven aan de hand van een uitsplitsing naar toegang, mate van gebruik en diversiteit van gebruik. De kolom met de totaalscore laat zien dat het verband tussen opleiding en ict-gebruik niet lineair is: de verschillen tussen de hoger opgeleide groepen zijn kleiner dan die tussen lager opgeleide groepen. Vooral degenen met alleen basisonderwijs of lbo bevinden zich in een achterstandssituatie. Dit patroon komt terug in de dimensies toegang en diversiteit. Ten aanzien hiervan verschillen alle groepen van de referentiegroep universitair opgeleiden (in negatieve zin). Dit wordt in de tabel aangegeven door vetgedrukte scores. Anders is het beeld van de mate van computergebruik (de duur van het computergebruik in de vrije tijd). Mensen met een middelbare opleiding zitten in hun vrije tijd langer achter de computer dan hoger opgeleiden. Dit is deels het gevolg van het feit dat jongeren (die nog niet zijn doorgestroomd naar hbo en universiteit) hier relatief sterk zijn vertegenwoordigd. Tabel 3.1 ICT-gebruik (schaal 0-14) naar opleidingsniveau, bij personen van 12 jaar en ouder totaal
toeganga
mateb
diversiteitc
lo, vglo, lavo
2,5
lbo
4,1
1,3
16,4
0,9
2,1
26,0
ulo, mavo
5,9
1,6
2,8
43,8
2,4
havo, vwo, mbo
6,5
3,1
41,3
2,8
hbo
6,8
3,3
29,1
3,1
universiteit (ref.)
7,4
3,5
26,6
3,4
Vetgedrukt: significant verschil met universiteit (T-test groepsgemiddelden: p < 0,05). a Somscore van bezit van pc, toegang tot internet thuis, computergebruik op school en computergebruik op het werk. b Duur van offline en online computergebruik in minuten per dag. c Somscore van het gebruik van acht computerapplicaties. Bron: SCP (TBO’05)
34
Aangezien diversiteit van gebruik de belangrijkste indicatie is van digitale vaardigheden en het verschil tussen gebruik door personen met een lbo- en een mavoopleiding het grootst is, bakenen we hier de achterstandsgroep af als mensen met een opleiding op lbo-niveau of lager. In het vervolg van dit hoofdstuk wordt deze groep dan steeds afgezet tegen die van personen met een mavo-opleiding of hoger. Tabel 3.2 laat het verschil zien tussen deze twee groepen voor alle beschikbare indicatoren. Tabel 3.2 ICT-gebruik van lager opgeleiden, onder personen van 12 jaar en ouder (in procenten en minuten per dag) lbo of lager
mavo of hoger
72
93
toegang (%) pc in huis beschikking over internetaansluiting (%) niet
49
15
smalband
9
15
breedband
42
70
gebruik computer op werk
11
46
gebruik computer op school
13
20
tijd offl ine
7
12
tijd online
16
24
mate van gebruik (minuten/dag)
diversiteit (%): internet: gericht informatie zoeken
43
81
internet: teleshoppen
8
25
internet: telebankieren
20
50
internet: zomaar surfen
24
40
internet: e-mailen
37
77
internet: chatten
11
17
tekstverwerken/spreadsheeta
1
games a
8 (n.s.)
5 10 (n.s.)
a
De laatste twee items meten activiteit op de dag voorafgaand aan het onderzoek i.p.v. het ‘wel eens’ uitvoeren van de activiteit. n.s. = niet significant. Bron: SCP (TBO’05)
Hoewel het computerbezit in Nederlandse huishoudens het niveau van verzadiging aan het bereiken is, zijn er nog steeds personen die thuis niet over een computer beschikken. In 2005 had 87% van alle Nederlanders thuis een pc. Een groot aantal niet-bezitters is te vinden onder lager opgeleiden. Aangezien veel digitale vaardigheden verworven worden door dingen zelf op de computer uit te proberen, missen Lager opgeleiden
35
niet-bezitters een mogelijkheid om die kennis en kunde te ontwikkelen. Ook op plaatsen buiten het eigen huis hebben lager opgeleiden minder toegang tot computers. Vooral het verschil in gebruik op het werk is hier opmerkelijk: 11% van de lager opgeleiden versus 46% van de hoger opgeleiden geeft aan hier computertoegang te hebben. De ongelijkheid in ict-toegang komt ook sterk tot uitdrukking bij de aansluiting (thuis) op het internet: slechts 51% van de lager opgeleiden heeft een internetaansluiting versus 85% van de hoger opgeleiden. Wellicht spelen hierbij financiële overwegingen een rol; in het voorgaande hoofdstuk bleek immers dat inkomen een deel van de verschillen in het gebruik van ict verklaart. Daarbij is het dan wel opmerkelijk dat de verschillen in computerbezit kleiner zijn dan verschillen in internettoegang, want de aanschafprijs van een computer is aanmerkelijk hoger dan van een internetaansluiting en -abonnement. Uitzondering in de achterstandspositie van lager opgeleiden vormt het type internetaansluiting. De verhoudingen tussen smalband- en breedbandaansluitingen waren in 2005 exact gelijk voor lager en hoger opgeleiden (ongeveer 1:5). Verschillen in ict-toegang blijken te accumuleren. Afwezigheid van een ict-toegang in huis gaat vaak samen met niet-gebruik op het werk of school. Gelegenheid in de ene context biedt dan ook meestal geen compensatie voor gemiste mogelijkheden elders. Lager opgeleiden spenderen minder tijd achter de computer dan hoger opgeleiden. Dit geldt ongeveer in gelijke mate voor offline en online activiteiten. Het type gebruik is bovendien zeer verschillend. Voor de tijd besteed aan het spelen van computerspelletjes geldt dat het gevonden verschil met hoger opgeleiden niet significant is, maar alle overige activiteiten worden minder uitgevoerd door lager opgeleiden. Vooral bij de ‘recreatieve’ internettoepassingen zijn de verschillen wat kleiner, zoals zomaar surfen en chatten. Bij de meer functionele toepassingen zijn de verschillen juist groter, zoals gericht informatie zoeken, teleshoppen of werken met tekstverwerker of spreadsheets. Bij nadere beschouwing blijkt dus dat de ongelijkheid in kwaliteit van ict-gebruik nog groter is dan in kwantiteit. Lager opgeleiden hebben niet alleen minder toegang tot ict, ze zijn ook minder vaardig in het gebruiken van allerlei toepassingen. Daarmee zal het ook moeilijker zijn om ict productief in te zetten, waardoor bestaande ongelijkheid ook op andere vlakken zal worden vergroot (ceteris paribus). Te denken valt hierbij bijvoorbeeld aan doelstellingen op het werk of bij het vinden van werk. Hierop zal aan het einde van dit hoofdstuk nader worden ingegaan. Naast een blik op digitale vaardigheden die gebaseerd is op objectieve gebruiksindicatoren kan ook naar de eigen inschatting van vaardigheden gekeken worden en naar de bereidheid daarin te investeren. De eigen beoordeling van vaardigheden bevestigt het beeld dat werd geschetst op basis van de gebruikskenmerken. Van de lager opgeleiden vindt 30% dat zij goed kunnen omgaan met computers, tegen 60% van de hoger opgeleiden (tabel 3.3). Het percentage ‘kan enigszins omgaan met
36
Lager opgeleiden
computers’ is gelijk, zodat het verschil bij het aandeel dat slecht overweg kan met computers sterk in het nadeel is van lager opgeleiden. Een verkleining van de verschillen lijkt niet naderbij. Hoger opgeleiden zeggen vaker dat ze bereid zijn om in de toekomst in digitale vaardigheden te investeren dan lager opgeleiden. Het blijkt dat 44% van de lager opgeleiden dit van plan is tegen 54% van de hoger opgeleiden (39% versus 29% is dit niet van plan). Hoger opgeleiden, die toch al over meer vaardigheden beschikken, zijn dus ook nog vaker van plan deze uit te breiden. Voor zover dit een indicatie is voor digitale vaardigheden in de toekomst, betekent het dat de verschillen eerder zullen toenemen dan afnemen. Tabel 3.3 Eigen beoordeling van vaardigheden nu en in de toekomst, naar opleidingsniveau, onder personen van 16 jaar en ouder (in procenten) lbo of minder
mavo of meer
goed
30
60
enigszins
27
27
slecht
43
13
39
29
eigen beoordeling vaardigheden (kan … omgaan met computers):
intentie meer te leren over werking van computers/internet nee, niet van plan nee, voor mij niet relevant
17
17
ja
44
54
Vetgedrukt: significant verschil (test pairwise column proportions: p < 0,05). Bron: SCP (TOS’04)
3.2
Achtergronden van digitale vaardigheden
De dimensies toegang, mate van gebruik en diversiteit van gebruik staan niet los van elkaar. In deze paragraaf wordt gekeken naar de onderlinge verbanden, of liever gezegd specifiek naar het effect dat toegang heeft op vaardigheden. De diversiteit van gebruik vormt een goede weerspiegeling van de digitale vaardigheden (zie hoofdstuk 1). Het verband tussen enerzijds diversiteit van gebruik en anderzijds het beschikken over een breedband internetaansluiting en meerdere plaatsen van toegang wordt in kaart gebracht in tabel 3.4, met daarbij speciale aandacht voor verschillen tussen opleidingsgroepen. Als lager opgeleiden beschikken over een breedband internetaansluiting, scoren zij bijna één punt hoger op de diversiteitschaal (tabel 3.4 model I). Met andere woorden, als lager opgeleiden breedband hebben, gebruiken zij grofweg één internettoepassing meer dan wanneer ze dat niet hebben (onder constant houden van de overige Lager opgeleiden
37
factoren). Het effect van meervoudige toegang is wat kleiner (0.314), maar wel significant. Als lager opgeleiden op meer plaatsen toegang tot ict hebben, zijn zij over het algemeen iets vaardiger dan wanneer zij alleen thuis of alleen op het werk die toegang hebben. Tabel 3.4 Regressie van digitale vaardigheden op opleiding en toegangskenmerken bij personen van 12 jaar en ouder (in ongestandaardiseerde regressiecoëffi ciënten, gecontroleerd voor leeftijd en arbeidsmarktpositie)
lager opgeleiden (lbo of minder) breedband internet (ja/nee) toegang ICT meerdere plaatsen (ja/nee) breedband*lager opgeleid meerdere plaatsen toegang*lager opgeleid
model I (alleen lager opgeleiden)
model II
model III
n.v.t.
−0,469
−0,647
0,900
0,659
0,626
0,314
0,267
0,280 0,253 −0,067
Vetgedrukt: significant effect (p < 0,05). Bron: SCP (TBO’05)
In model ii wordt zowel voor hoger als lager opgeleiden gekeken naar het effect van breedband en meervoudige toegang, waarbij een variabele is opgenomen voor het verschil tussen de opleidingsgroepen. Hier blijkt opnieuw dat lager opgeleiden minder vaardig zijn dan hoger opgeleiden; het verschil bedraagt 0,469 (of grofweg een halve toepassing) op de diversiteitschaal. Als model I en ii worden vergeleken, ontstaat een beeld van verschillen in effect van breedband en meervoudige toegang tussen lager en hoger opgeleiden. Deze verschillen worden vervolgens in model iii getoetst door twee interactievariabelen toe te voegen (interactie tussen opleiding en breedband en tussen opleiding en meervoudige toegang). De coëfficiënten blijken verschillend van omvang (het effect van breedband voor lager opgeleiden is groter, terwijl het effect van meervoudige toegang kleiner is) en richting, maar deze verschillen zijn niet significant. Met andere woorden, zowel lager als hoger opgeleiden zijn vaardiger met ict als zij een breedbandaansluiting of meervoudige toegang hebben, maar voor lager opgeleiden is dit voordeel niet groter of kleiner dan voor hoger opgeleiden. Verschillen tussen de opleidingsniveaus zijn er niet alleen in de diversiteit van het gebruik, maar ook in de doeleinden van gebruik. Tabel 3.5 geeft een overzicht van zes doelen en het aandeel dat internet als belangrijkste medium noemt (waarbij de keuze bestond uit allerlei media, waaronder tv, radio en gedrukte media; zie appendix). In het algemeen noemen mensen internet weinig als eerste keuze bij het op de 38
Lager opgeleiden
hoogte blijven van dagelijks nieuws, ter ontspanning, of ‘om lekker weg te dromen’. Als men iets te weten wil komen, is het raadplegen van het internet echter zeer populair. De grootste verschillen tussen de opleidingsgroepen ontstaan bij ‘om iets te weten te komen’, bij het peilen van de meningen van anderen en bij het leren hoe de wereld in elkaar zit. In grote lijnen komt hier ook weer het eerdere onderscheid tussen recreatieve en functionele inzet van ict naar voren. Op de eerstgenoemde verschillen de groepen niet of nauwelijks, terwijl hoger opgeleiden duidelijk meer doen vanuit de overweging iets wijzer of ergens beter van te worden. Dit maakt het wederom weinig waarschijnlijk dat het ict-gebruik van lager opgeleiden gaat bijdragen aan het terugdringen van hun maatschappelijke achterstandspositie. Tabel 3.5 Verschillende doeleinden van internetgebruik bij personen van 12 jaar en ouder met internetaansluiting, die internet als belangrijkste medium noemen, naar opleidingsniveau (in procenten) lbo of lager voor het dagelijkse nieuws
4
mavo of hoger 6
om zich lekker te ontspannen
10
9
om iets te weten te komen
42
66
om te weten te komen hoe anderen over actuele ontwikkelingen denken
16
25
om lekker weg te dromen om dingen te leren over hoe de wereld in elkaar zit
3
3
16
24
Vetgedrukt: significant verschil (test pairwise column proportions: p < 0,05). Bron: SCP (TBO’05)
3.3
Consequenties van digitale vaardigheden
Voor alle in hoofdstuk 2 benoemde groepen met een achterstand op ict-terrein geldt dat geringere digitale vaardigheden samenhangen met ongelijkheid op andere vlakken van maatschappelijke deelname. In deze paragraaf wordt nader ingegaan op de mate waarin men door middel van mediagebruik op de hoogte blijft van wat er gebeurt in de samenleving (politiek, actualiteiten, kunst- en cultuur, wetenschap; zie appendix voor details over operationalisering) en op de relatie tussen ict-gebruik en werk. In zekere zin gaat het hier opnieuw om functioneel gebruik. Het gaat om het soort informatie dat mogelijk leer- en arbeidsprestaties kan bevorderen.
Lager opgeleiden
39
Tabel 3.6 Regressie van betrokkenheid bij de samenleving d.m.v. mediagebruik op opleiding en digitale vaardigheden onder personen van 12 jaar en ouder (in ongestandaardiseerde regressiecoëffi ciënten, gecontroleerd voor leeftijd en arbeidsmarktpositie) model I (alleen internet) model II (via alle media) model III lager opgeleiden (lbo of minder) digitale vaardigheden digitale vaardigheden*lager opgeleiden
−0,843
−2,518
−2,267
0,506
0,534 −0,142
Vetgedrukt: significant effect (p < 0,05). Bron: SCP (TBO’05)
In model I van tabel 3.6 wordt de interesse voor maatschappelijke onderwerpen via internet nagegaan voor lager opgeleiden, onder constant houden van leeftijd en arbeidsmarktpositie. Lager opgeleiden blijken het internet significant minder te gebruiken om op de hoogte te blijven van wat er speelt op uiteenlopende maatschappelijke terreinen. Dit verschil geldt niet uitsluitend voor internet; als andere media in de analyse betrokken worden (model ii), blijkt het verschil in informatieverwerving zelfs nog groter te zijn. Lager opgeleiden hebben dan in grofweg 2,5 onderwerpen minder interesse dan hoger opgeleiden. Digitale vaardigheden blijken in het algemeen een positief effect te hebben op maatschappelijke betrokkenheid via mediagebruik (0,506 voor elk punt hoger op de vaardighedenschaal). Met andere woorden, een breed ict-gebruik gaat vaak samen met een brede interesse in nieuws, actualiteiten en dergelijke. Om na te gaan of dit voordeel van digitale vaardigheden groter of kleiner is voor lager opgeleiden, is in model iii een interactie-effect tussen opleiding en digitale vaardigheden toegevoegd. De schatting van het verband is negatief (het effect is geringer onder lager opgeleiden), echter, de coëfficiënt wijkt niet significant van nul af. Concluderend: digitale vaardigheden in het algemeen hangen samen met maatschappelijke betrokkenheid (via mediagebruik), maar voor lager opgeleiden (die gemiddeld minder betrokken zijn) gaat geen extra effect uit van ict-gebruik. Het stimuleren van internetgebruik zal dus niet het middel zijn om verschillen in maatschappelijke betrokkenheid, die tot stand komen langs de scheidslijn van opleidingsniveau, recht te trekken. Merk overigens op dat de richting van het verband hier twee kanten op kan gaan: digitale vaardigheden kunnen oorzaak zijn en betrokkenheid het gevolg, maar ook andersom is mogelijk. Over de richting van het verband is op basis van de huidige gegevens geen uitsluitsel te geven. Een ander belangrijk domein om de consequenties van ict-gebruik te bekijken, is werk. Verondersteld kan worden dat ict een potentiële rol speelt, zowel bij het 40
Lager opgeleiden
vinden als bij het uitvoeren van werk. In beide gevallen kan men zich afvragen of digitale vaardigheden in voldoende mate aanwezig zijn. Tabel 3.7 geeft de verschillen tussen opleidingsgroepen weer in de antwoorden op twee stellingen die betrekking hebben op de inzet van digitale vaardigheden op het werk. De eerste is gesteld in het geval men een baan heeft, de tweede wanneer men die niet heeft. Tabel 3.7 Toereikendheid van ICT-vaardigheiden in werk respectievelijk onder respondenten met en zonder baan, naar opleidingsniveau, onder personen van 16 jaar en ouder (in procenten) lbo of minder
mavo of meer
‘Stel dat u een stap hogerop wilt komen in uw huidige beroep. Vindt u dat uw kennis op het terrein van computers/internet e.d. dan toereikend is?’ nee
11
8
ja
25
52
met enige bijscholing
27
22
kan niet hogerop in huidig beroep
16
8
voor mij niet relevant
21
10
‘Stel dat u wilt gaan werken. Vindt u dat uw kennis op het terrein van computers/internet e.d. dan toereikend is?’ nee ja
69
37
6
27
met enige bijscholing
14
26
niet relevant
11
10
Vetgedrukt: significant verschil (test pairwise column proportions: p < 0,05). Bron: SCP (TOS’04)
Gevraagd naar adequate ict-kennis om in het huidige beroep hogerop te komen, antwoorden hoger opgeleiden over het algemeen positiever dan lager opgeleiden. Van de eerstgenoemden vindt 52% dat hun digitale vaardigheden voldoende zijn voor een stapje hogerop, tegen 25% bij lager opgeleiden. Dat lager opgeleiden niet bevestigend antwoorden op deze stelling, komt voornamelijk doordat ze aangeven niet hogerop te kunnen komen of doordat de stelling niet van toepassing is. De antwoordcategorieën dat enige bijscholing vereist zou zijn (27% versus 22%) en dat de benodigde kennis tekortschiet (11% versus 8%), zijn niet significant verschillend voor de groepen. Dit betekent dat enerzijds een gebrek aan digitale vaardigheden de (opwaartse) arbeidsmobiliteit van lager opgeleiden in de weg kan staan, maar dat anderzijds andere belemmering een nog grotere rol spelen (waarbij het evident is dat voor hogere functies doorgaans een hoger opleidingsniveau wordt geëist). De potentiële barrière van gebrekkige digitale vaardigheden bij het starten met werken is groter. 69% van de lager opgeleiden denkt dat, als men zou gaan werken, kennis van computers en internet tekort zou schieten (tegen 37% onder hoger opgeleiden). Logischerwijs denken lager opgeleiden minder vaak dat hun kennis wel Lager opgeleiden
41
toereikend is. Wat echter opvalt, is dat ze ook aanmerkelijk minder vaak denken dat ‘enige bijscholing’ zou volstaan.
Samenvatting De achterstand in ict-gebruik van personen met ten hoogste een lbo-opleiding manifesteert zich in de kwantiteit van gebruik (gebruikstijd, aandeel met een computer en internet), maar komt nog duidelijker naar voren in de kwaliteit van het gebruik. Het ict-gebruik van lager opgeleiden is niet alleen minder divers, het is ook minder functioneel. Zo is het verschil met hoger opgeleiden in ‘fun’-toepassingen kleiner dan bij gericht informatie zoeken. Ook geven lager opgeleiden minder vaak aan internet te gebruiken om dingen te weten te komen, terwijl het aandeel bij gebruik ter ontspanning even groot is in beide groepen. In het algemeen hebben de beschikbaarheid van breedband en computerfaciliteiten op meerdere plaatsten een positieve uitwerking op digitale vaardigheden. Lager opgeleiden profiteren hier echter niet meer van dan hoger opgeleiden. Voor lager opgeleiden is het onwaarschijnlijk dat andere achterstanden zullen worden teruggedrongen als hun digitale vaardigheden toenemen. Om in het werk hogerop te komen, beschouwen lager opgeleiden gebrekkige computerkennis wel als een probleem, maar zij zijn minder (dan hoger opgeleiden) bereid hierin te investeren. Ook gaat er van ict-gebruik voor lager opgeleiden niet een extra prikkel uit om op de hoogte te blijven bij wat er speelt in de samenleving.
42
Lager opgeleiden
4
Ouderen
Ouderen maken minder gebruik van ict en schatten hun vaardigheden lager in dan jongeren (zie hoofdstuk 2). In dit hoofdstuk gaan we nader in op het ict-gebruik van ouderen en op de redenen van ouderen om geen gebruik te maken van internet. We onderzoeken daarbij de verschillen in toegang tot ict en de mate en diversiteit van het gebruik tussen mensen jonger dan 55 jaar en mensen ouder dan 55 jaar. Ook is er aandacht voor digitale vaardigheden van senioren: in hoeverre bezitten zij die en waar hebben zij ze opgedaan? In paragraaf 4.2 gaan we in op doeleinden en baten van internetgebruik voor ouderen. Tot slot komen de consequenties van ict-gebruik aan de orde.
4.1
Redenen van niet-gebruik
De reden die senioren het meest opgeven om geen gebruik te maken van internet is desinteresse. De oudste senioren zeggen vooral vaker dat ze zich te oud voelen om internet te gebruiken. Daarnaast geven veel senioren aan niet te beschikken over een pc of een pc die geschikt is voor internet. Het gebrek aan kennis wordt in de vierde plaats genoemd en vooral de 65-plussers zeggen dat dit gebrek hen tegenhoudt om internet te gaan gebruiken. Ook de groep die een pc niet kan betalen, moet niet onderschat worden. Deze mensen willen misschien wel gebruikmaken van internet, maar kunnen dit niet vanwege de kosten. Dit is anders voor de mensen die zeggen geen interesse te hebben; zij lijken ook geen gebruik van internet te willen maken. Achter desinteresse kunnen echter diverse andere redenen schuilgaan, zoals het niet noodzakelijk vinden van het gebruik van internet (vgl. Duimel 2007). Alternatieve wegen zoals de post, telefoon of bibliotheek volstaan voor deze mensen nog goed om tot hun doel te komen. Andere senioren zeggen dat het gebruik van internet hen gewoon niet ligt en dat ze er geen plezier aan beleven. Ze houden zich liever met andere zaken bezig. Dit gaat ook op voor de mensen die zeggen geen tijd te hebben of liever andere hobby’s uit te voeren. Maar ook redenen die senioren misschien vervelend vinden om uit te spreken, kunnen achter de noemer desinteresse schuilgaan. Een voorbeeld daarvan is de angst om fouten te maken of om dom over te komen door een gebrek aan vaardigheden. Mensen willen hun gezicht niet verliezen of niet afgaan en zeggen daarom liever dat zij geen interesse in internet hebben (vgl. Millward 2003). Tot slot zijn er senioren die niet goed op de hoogte zijn van de mogelijkheden van internet. Hierdoor zien zij soms de voordelen van internet niet in en hebben dan ook geen interesse in internet.
43
Figuur 4.1 Redenen van ouderen om geen internet te gebruiken, in leeftijdscategorieën 55-64 jaar
43 44
geen interesse/ niet zinvol
65-74 jaar
40
> 75 jaar
29
geen (geschikte) pc
32 23 11 12
te oud
36 5
geen kennis/ vaardigheden
14 11 9
te duur
8 4 4
geen tijd
3 2 2 2
internet elders 1
8
bezorgd om privacy/ 1 veiligheid 0 5
andere reden
10 7
0
10
20
30
40
50
Bron: CBS (POLS’04)
4.2
ict-gebruik
Vooral bij personen van 55 jaar en ouder nemen de ict-toegang en het ict-gebruik af (tabel 4.1). Deze forse teruggang bij het ict-gebruik doet zich zowel voor bij de mate als bij de diversiteit van gebruik. Dat senioren minder vaak toegang tot ict hebben, is gedeeltelijk te verklaren doordat het computergebruik op het werk en op school voor een groot gedeelte van deze groep niet relevant is. Gebruiken senioren eenmaal de computer en/of internet, dan doen zij dat eveneens minder lang en divers dan jongeren en mensen van middelbare leeftijd. De gebruiksduur is vooral onder de oudste groep korter dan onder andere leeftijdsgroepen, en de oudste groep maakt ook van minder toepassingen gebruik (lagere diversiteit). Met gebruiksdiversiteit als goede indicator van digitale vaardigheden kan dan ook geconcludeerd worden dat die vaardigheden onder senioren sterk achterblijven bij die van andere leeftijdsgroepen.
44
Ouderen
Tabel 4.1 ICT-gebruik (schaal 0-14) naar leeftijd, onder personen van 12 jaar en ouder totaal
toeganga
mateb
diversiteitc 3,2
12-21 jaar (ref.)
7,8
3,6
72,7
22-31 jaar
7,2
3,3
31,5
3,4
32-41 jaar
6,5
3,1
20,6
3,0
42-51 jaar
6,4
3,2
26,7
2,8
52-61 jaar
5,1
2,6
23,7
2,1
62-71 jaar
3,3
1,6
20,3
1,3
≥ 72 jaar
1,6
0,8
11,5
0,5
Vetgedrukt: significant verschil met 12-21 jaar (T-test groepsgemiddelden: p < 0,05). a Somscore van bezit van pc, toegang tot internet thuis, computergebruik op school en computergebruik op het werk. b Duur van offline en online computergebruik in minuten per dag. c Somscore van het gebruik van acht computerapplicaties. Bron: SCP (TBO’05)
Ondanks de voortgaande verspreiding van computers zijn er nog steeds aanzienlijke verschillen in pc-bezit tussen jongeren en ouderen. Onder mensen jonger dan 55 jaar ontbreekt slechts bij een op de twintig huishoudens een computer, terwijl dit percentage niet-bezitters onder de senioren ruim een kwart is (tabel 4.2). Bovendien zijn senioren minder vaak op internet aangesloten dan jongeren en maken zij nog vaker via smalband contact met het internet. Werk en school zijn, zoals gezegd, minder relevant voor ouderen als plek om gebruik van de computer te maken. Toch zegt nog 16% van de 55-plussers gebruik te maken van een computer op het werk. Als ouderen eenmaal gebruikmaken van internet, doen zij dit minder lang dan jongeren (vgl. De Haan en Steyaert 2003). Naast dit verschil in de gebruiksduur is er ook een duidelijk verschil in het inhoudelijke gebruik van internet. Hoe hoger de leeftijd, hoe minder er van de verschillende mogelijkheden op internet gebruikgemaakt wordt. Wel is de volgorde van de meest uitgevoerde computeractiviteiten grofweg hetzelfde onder personen jonger en ouder dan 55 jaar. Informatie zoeken en emailen worden in beide groepen het meest gedaan. Dit zijn dan ook kernfuncties van het internet. Vooral e-mailen met familie is een stimulans voor ouderen om internet te gebruiken. Het uitvoeren van de wat moeilijkere en minder dagelijkse activiteiten, zoals online winkelen, doen maar weinig senioren. Veel ouderen zeggen nog wat huiverig te staan tegenover kopen via internet. Ze maken zich zorgen om het afgeven van persoonlijke gegevens en de veiligheid van transacties. Tieners zijn vooral actief op de gebieden communicatie en entertainment. Chatten is voor hen een belangrijke manier om contact met leeftijdsgenoten te onderhouden (Duimel en De Haan 2007). Oudere internetgebruikers maken eerder gebruik van internet met een op nut gericht doel, zoals gericht informatie zoeken, e-mailen en telebankieren. Zij zijn op internet juist het minst gericht op entertainment, en chatten doen ze ook maar heel weinig. Deze verhouding is ook terug te vinden in tabel 4.2. Ouderen
45
Tabel 4.2 ICT-gebruik bij personen van 12-54 jaar en bij personen van 55 jaar en ouder (in procenten en minuten per dag) < 55 jaar
≥ 55 jaar
95
72
toegang (%) pc in huis beschikking over internetaansluiting (%) niet
13
47
smalband
12
18
breedband
75
36
gebruik computer werk
47
16
gebruik computer school
25
1
mate van gebruik (minuten/dag) tijd offl ine
12 (n.s.)
10 (n.s.)
tijd online
27
10 47
diversiteit (%) internet: gericht informatie zoeken
83
internet: teleshoppen
25
9
internet: telebankieren
49
30
internet: zomaar surfen
46
10
internet: e-mailen
78
44
internet: chatten
20
4
tekstverwerken/spreadsheet a games a
4 (n.s.)
5 (n.s.)
10 (n.s.)
8 (n.s.)
a
De laatste twee items meten activiteit op de dag voorafgaand aan het onderzoek i.p.v. het ‘wel eens’ uitvoeren van de activiteit. n.s. = niet significant. Bron: SCP (TBO’05)
Jongeren en ouderen hanteren deels verschillende strategieën om met ict te leren omgaan. Beide groepen leren door zelf te experimenteren. Ouderen gebruiken daarbij vaker formele leermethoden zoals cursussen en leerboeken. Jongeren doen vaker een beroep op sociale informele netwerkcontacten (De Haan 2001). Zij doen hun computervaardigheden veelal thuis op (De Haan en Huysmans 2002). Volwassenen leren ook via het werk omgaan met de computer. De gegevens van het onderzoek van De Haan en Huysmans dateren inmiddels van eind jaren negentig. Sindsdien zijn meer ouderen online gegaan, en het is van belang om op basis van recent onderzoek opnieuw na te gaan waar senioren hun internetvaardigheden opdoen. De ondervraagde senioren doen hun vaardigheden op door zelfstudie, door middel van een cursus, met behulp van derden of via werk. Doorgaans zullen senioren gebruik maken van meerdere manieren. Zo zal iemand na het volgen van een cursus thuis door middel van zelfstudie de vaardigheden uitbreiden. In een enquête onder 46
Ouderen
gebruikers van SeniorWeb1 is onlangs gevraagd wat voor senioren de belangrijkste bron voor hun vaardigheden was (zie Duimel 2007). Voor de ondervraagde gebruikers is zelfstudie nog steeds de belangrijkste methode om vaardigheden te verwerven (figuur 4.2). Binnen die zelfstudiegroep houdt 35% het bij zelf uitproberen, terwijl 19% zelfstudie combineert met hulp uit boeken, cd-roms en dergelijke (niet in figuur). Na zelfstudie wordt het volgen van een cursus genoemd als de belangrijkste bron voor het verwerven van computervaardigheden. Hierbij moet in acht genomen worden dat de ondervraagde groep senioren een band met SeniorWeb heeft: zij zijn ondervraagd door middel van een online enquête op de website van SeniorWeb en de meerderheid is lid van SeniorWeb. Het zou kunnen dat deze groep vaker een cursus gevolgd heeft. In de derde plaats hebben senioren hun vaardigheden via werk opgedaan. Dit zijn vooral de senioren tussen de 50 en 65 jaar. Ondanks de vele verhalen over kinderen die hun ouders online helpen, noemt slechts een kleine groep de (klein)kinderen of anderen zoals vrienden, kennissen en buren als belangrijkste bron. Een reden kan zijn dat kinderen of kleinkinderen in hun demonstratie of uitleg te snel gaan, waardoor de senior het niet kan volgen. Vooral als een kind vertrouwde activiteiten op de computer voordoet, kan de handelingssnelheid voor de oudere te hoog zijn. Meer dan de helft van de ondervraagde senioren geeft aan dat een (klein)kind daarom niet geschikt is als computerhulp. Senioren geven dan ook vaak de voorkeur aan cursussen waarin men alles in eigen tempo kan doen. Ouderen schatten hun eigen computervaardigheden lager in dan personen onder de 55 jaar. Bijna de helft van de senioren geeft aan dat zij van zichzelf vinden slecht met de computer om te kunnen gaan. Slechts een kwart geeft aan wel goed met de computer overweg te kunnen. Bij de mensen jonger dan 55 jaar is dat bijna twee derde. Ondanks de verschillen in vaardigheden (zowel op basis van gebruiksdiversiteit als van eigen inschatting) tussen jongeren en ouderen geven juist de jongeren iets vaker aan dat zij meer willen leren over computergebruik. 55% van de jongeren wil meer vaardigheden opdoen in de toekomst tegenover 45% van de ouderen (tabel 4.3). Dit verschil valt overigens niet toe te schrijven aan de verschillende perceptie van de relevantie van digitale vaardigheden. Het percentage dat aangeeft dat vaardigheden eigenlijk niet relevant zijn, ligt onder 55-plussers nauwelijks hoger dan onder 55-minners. Hoewel verschillen in leerintentie niet heel groot zijn, kan het voor de toekomst wel betekenen dat de mate van beheersing van vaardigheden van jongeren en ouderen nog verder uit elkaar gaat lopen. Echter, daar staat tegenover dat de jongeren van nu uiteraard ook ouder worden. Het is evident dat daardoor over enkele decennia de ouderen zullen beschikken over aanmerkelijk betere digitale vaardigheden dan de ouderen van nu. Hoe de verhouding tussen de generaties dan komt te liggen, is moeilijk te voorspellen.
Ouderen
47
Figuur 4.2 Belangrijkste manier waarop SeniorWeb-gebruikers van 55 jaar en ouder zeggen hun vaardigheden te hebben opgedaan (in procenten)
via werk (12%)
partner, vrienden, buren etc. (7%) (klein)kind (9%)
via cursus (18%)
door zelfstudie (54%)
Bron: (ICT&O’07)
Tabel 4.3 Eigen beoordeling van vaardigheden nu en in de toekomst, onder personen van 16 jaar en ouder, naar leeftijdsgroep (in procenten) < 55 jaar
≥ 55 jaar 25
eigen beoordeling vaardigheden (kan … omgaan met computers) goed
63
enigszins
27
27
slecht
10
48
29
37
intentie meer te gaan leren over werking van computers/internet nee, niet van plan nee, voor mij niet relevant
16
18
ja
55
45
Vetgedrukt: significant verschil (test pairwise column proportions: p < 0,05). Bron: SCP (TOS’04)
Bijna de helft van de ouderen wil meer leren over computers, waarbij men verschillende voorkeuren heeft ten aanzien van de manier waarop dit moet gaan gebeuren. Dat geldt ook voor de ouderen die al een computer gebruiken. In de SeniorWeb48
Ouderen
enquête is gevraagd naar de manier waarop de senioren het liefst nieuwe vaardigheden willen opdoen. De meerderheid zou dat graag via een cursus doen, en dan vooral door middel van een cursus die specifiek op senioren gericht is (figuur 4.3). De cursussen voor senioren, die vaak ook gegeven worden door een docent die zelf senior is, worden aangepast in tempo en leersnelheid en er is veel persoonlijke aandacht. Ook wil een groot gedeelte door middel van zelfstudie de vaardigheden verder uitbreiden. Meer vaardigheden opdoen met behulp van anderen, zoals familieleden of vrienden, vindt maar een klein gedeelte van de senioren de geschiktste manier voor zichzelf om nog meer te leren over de computer en internet, waarschijnlijk wederom omdat hun uitleg en demonstratie vaak te snel gaat. Figuur 4.3 Manier waarop SeniorWeb-gebruikers van 55 jaar en ouder meer vaardigheden willen opdoen (in procenten)
anders (8%)
cursus specifiek voor senioren (39%) zelfstudie (28%)
met hulp van familie, vrienden enz. (8%) cursus algemeen (13%) privéles (4%)
Bron: SCP (ICT&O’07)
4.3
Achtergronden van ict-gebruik
Ook voor ouderen zijn de dimensies toegang, mate van gebruik en diversiteit van gebruik aan elkaar gekoppeld. Vanuit de gedachte dat gebruiksdiversiteit een goede weerspiegeling van de digitale vaardigheden vormt (zie hoofdstuk 1), is het mogelijk om nader in te gaan op het verband tussen digitale vaardigheden enerzijds en het beschikken over een breedbandinternetaansluiting en meerdere plaatsen van toegang anderzijds, met speciale aandacht voor opleidingsverschillen. Ouderen
49
Als ouderen beschikken over een breedbandinternetaansluiting, scoren zij hoger (0,67) op de diversiteitschaal (tabel 4.4 model I). Met andere woorden, als ouderen breedband hebben, gebruiken zij ongeveer twee derde internettoepassing meer dan wanneer ze geen breedband hebben (onder constant houden van de overige factoren). Zoals eerder vermeld, hebben ouderen zelden toegang tot een computer in een onderwijsinstelling of arbeidsorganisatie. Kunnen zij hun thuisgebruik wel combineren met gebruik elders, dan heeft die meervoudige toegang geen invloed op de gebruiksdiversiteit. Meervoudige toegang heeft daarmee geen meerwaarde voor de digitale vaardigheden van ouderen. Tabel 4.4 Regressie van digitale vaardigheden op leeftijd en toegangskenmerken bij personen van 12 jaar en ouder (in ongestandaardiseerde regressiecoëffi ciënten)
55-plussers breedband internet (ja/nee) toegang ICT meerdere plaatsen (ja/nee) breedband*55-plussers meerdere plaatsen toegang*55-plussers
model I (alleen 55-plussers)
model II
model II
n.v.t.
-0,493
-0,452
0,673
0,642
0,632
0,176
0,327
0,362 0,041 -0,186
Vetgedrukt: significant effect (p < 0,05). Bron: SCP (TBO’05)
In model ii wordt voor personen onder en boven de 55 jaar gekeken naar het effect van breedband en meervoudige toegang, waarbij een variabele is opgenomen voor het verschil tussen de leeftijdsgroepen. Hier blijkt opnieuw dat ouderen minder vaardig zijn dan hoger opgeleiden; het verschil bedraagt 0.493 (of grofweg een halve toepassing) op de diversiteitschaal. Het effect van meervoudige toegang is nu wel significant, wat erop wijst dat personen jonger dan 55 jaar wel een bonus op hun vaardigheden kunnen verwachten als zij op verschillende plaatsen toegang hebben. De verschillen tussen de twee leeftijdsgroepen worden in model iii getoetst door twee interactievariabelen toe te voegen (interactie tussen leeftijd en breedband en tussen leeftijd en meervoudige toegang). De coëfficiënt van het interactie-effect tussen leeftijd een meervoudige toegang blijkt dan niet significant te zijn. Er kan dus niet gesteld worden dat het voordeel in vaardigheden van toegang op verschillende plaatsen groter is voor personen onder de 55 jaar. Verschillen tussen jongeren en ouderen zijn er niet alleen in de diversiteit van het gebruik, maar ook in de doeleinden van gebruik. Tabel 4.5 geeft een overzicht van zes doelen en het aandeel dat internet als belangrijkste medium noemt (waarbij de keuze bestond uit allerlei media, waaronder tv, radio en gedrukte media). 50
Ouderen
Alle genoemde doeleinden van internetgebruik gelden in mindere mate voor mensen van 55 jaar en ouder dan voor mensen jonger dan 55 jaar. Internet als belangrijkste middel om bij weg te dromen wordt door senioren zelfs in het geheel niet genoemd. Wel gebruikt twee op de vijf senioren internet als eerste om iets te weten te komen. Voor de overige doeleinden geldt dat slechts een op de tien senioren of minder internet als belangrijkste medium noemt. Tabel 4.5 Verschillende doeleinden van internetgebruik, onder personen van 12 jaar en ouder met een internetaansluiting die internet als belangrijkste medium noemen, naar leeftijd (in procenten) < 55 jaar voor het dagelijkse nieuws
7
≥ 55 jaar 1
om zich lekker te ontspannen
10
3
om iets te weten te komen
69
40
om te weten te komen hoe anderen over actuele ontwikkelingen denken
27
10
om lekker weg te dromen om dingen te leren over hoe de wereld in elkaar zit
4
0
26
10
Vetgedrukt: significant verschil (test pairwise column proportions: p < 0,05). Bron: SCP (TBO’05)
4.4
Consequenties van ict-gebruik
De groep ouderen die al de nodige ervaring heeft opgebouwd, is over het algemeen positief over internetgebruik. Uit de enquête onder SeniorWeb-leden blijkt dat verschillende doelen of baten door ouderen gewaardeerd worden. 82% van de senioren zegt door internet minder afhankelijk van anderen te zijn om informatie te verkrijgen of diensten af te nemen. Daarnaast zegt meer dan de helft (52%) van de senioren die internet gebruiken hierdoor betere keuzes te kunnen maken, bijvoorbeeld bij aankopen. Twee op de vijf senioren zeggen door internet meer deel te nemen aan de maatschappij en het gevoel te hebben er meer bij te horen. Een op de drie senioren zegt tijd uit te sparen en een op de vijf senioren zegt geld uit te sparen door internet. Verder zegt 21% meer sociale contacten te hebben door internet. Hoger nog is het percentage dat zegt zonder internet eenzamer te zijn (30%). Deze brede instemming met sociale en maatschappelijke voordelen wijst op een koppeling tussen digitale vaardigheden en tal van positieve effecten. Om enig inzicht te krijgen in de maatschappelijke relevantie van digitale vaardigheden, gaan we ook voor ouderen na of de diversiteit van hun internetgebruik van invloed is op hun betrokkenheid bij de samenleving. In hoeverre blijven ouderen op de hoogte van wat er in de samenleving gebeurt (politiek, actualiteiten, kunst- en 2 cultuur, wetenschap) door middel van mediagebruik? Aangezien het perspectief op Ouderen
51
werk voor ouderen en zeker voor de 65-plussers van minder belang is, gaan we hier niet nader in op de relatie tussen ict-gebruik en werk. In model I wordt de interesse voor maatschappelijke onderwerpen via internet nagegaan voor ouderen onder constant houden van opleidingsniveau en arbeidsmarktpositie. Het mag gezien het lagere internetgebruik geen verrassing zijn dat ouderen het internet ook significant minder gebruiken om op de hoogte te blijven van wat er speelt op uiteenlopende maatschappelijke terreinen (ook na controle voor verschillen in opleiding en beroepsactiviteit). Dat ouderen geen ongeïnformeerde burgers zijn, blijkt uit model ii, waarin duidelijk wordt dat als ook andere media in de analyse betrokken worden, het informatiegebruik van ouderen zelfs een stuk hoger ligt dan dat van jongeren. Ouderen hebben dan in grofweg twee onderwerpen meer interesse dan personen onder de 55 jaar. Tabel 4.6 Regressie van betrokkenheid bij de samenleving door middel van mediagebruik op leeftijd en digitale vaardigheden onder personen van 12 jaar en ouder (in ongestandaardiseerde regressiecoëffi ciënten, gecontroleerd voor arbeidsmarktpositie en opleiding) model I (via internet) 55-plussers digitale vaardigheden digitale vaardigheden*55-plussers
-1,085
model II (via alle media) model III 2,113
2,316
0,309
0,334 -0,108
Vetgedrukt: significant effect (p < 0,05). Bron: SCP (TBO ’05)
Zoals in hoofdstuk 2 al bleek, hebben digitale vaardigheden in het algemeen een positief effect op de maatschappelijke betrokkenheid via mediagebruik. Een breed ict-gebruik gaat vaak samen met een brede interesse in onderwerpen als actualiteiten en politiek. Om na te gaan of dit voordeel van digitale vaardigheden groter of kleiner is voor 55-plussers dan voor personen onder de 55 jaar, is in model iii een interactie-effect tussen leeftijd en digitale vaardigheden toegevoegd. De schatting van het verband is negatief (het effect is geringer onder ouderen), echter, de coëfficiënt wijkt niet significant van nul af. Daardoor kunnen we concluderen dat ictgebruik voor ouderen geen extra stimulerend effect heeft op de maatschappelijke betrokkenheid (via mediagebruik). Een extra bron van achterstand in de informatievoorziening is het evenmin. Ouderen informeren zich over meer onderwerpen dan jongeren. Kennelijk vinden zij in het aanbod van gedrukte en audiovisuele media voldoende informatie om hun betrokkenheid bij de samenleving op pijl te houden.
52
Ouderen
Samenvatting Vooral de groep boven de 55 jaar beschikt over weinig digitale vaardigheden. Vanzelfsprekend hebben ouderen minder toegang tot computers en internet via werk en school. Echter, ook in huis is dit minder het geval. De reden die ouderen daarvoor noemen is veelal desinteresse. De oudere senioren geven daarnaast aan dat zij zich te oud voelen. Hier kunnen diverse andere redenen achter schuil gaan, zoals de mening dat internetgebruik geen nut heeft, niet noodzakelijk is of niet leuk is. Ook kunnen ouderen vinden dat zij het te druk hebben, maar ook de angst om fouten te maken of om af te gaan kan een rol spelen. Ook zijn sommige ouderen simpelweg niet op de hoogte van de mogelijkheden van internet. De achterstand in vaardigheden (diversiteit van gebruik) is groter dan de achterstand in mate van gebruik. Als deze diversiteit nader wordt bekeken, blijkt dat ouderen een opvallend functionele omgang hebben met computers: het gebruik concentreert zich op informatie zoeken, e-mailen en telebankieren. Digitale vaardigheden doen ouderen veel vaker op door middel van zelfstudie en cursussen dan door uitleg van familie en vrienden. Hierin zien zij ook het meeste heil bij het aanleren van toekomstige vaardigheden. Daarbij zijn ouderen minder bereid om te investeren in kennis dan jongeren, hoewel dit verschil niet heel groot is. Ouderen profiteren niet méér van breedband of van toegang op meerdere plaatsen dan jongeren, waardoor dit niet een middel zal zijn om de digitale kloof te dichten. Ouderen blijken vaak media te gebruiken om op de hoogte te blijven van wat er speelt in de samenleving, maar gebruiken daar relatief weinig het internet voor. Andere consequenties van ict-gebruik worden wel onderschreven. Ouderen vinden vooral informatievergaring van belang en ervaren ook dat het aangenaam is om ‘er meer bij te horen’.
Ouderen
53
Noten 1 SeniorWeb is een portal met cursussen en informatie over het internet, speciaal gericht op ouderen (www.seniorweb.nl). 2 Zie appendix.
54
Ouderen
5
Allochtonen
In dit hoofdstuk wordt nader ingegaan op de digitale vaardigheden van allochtonen, de redenen van hun achterstand op het gebied van digitale vaardigheden en de mogelijke gevolgen ervan. In hoofdstuk 2 bleek dat vooral Turken en Marokkanen minder gebruik maken van de mogelijkheden van computers en internet. Deels valt dat samen met een gemiddeld lager opleidingsniveau en inactiviteit op de arbeidsmarkt. Ook als hiermee rekening wordt gehouden, behouden Turken en Marokkanen hun achterstand. Het ict-gebruik van de verschillende etnische groepen wordt in dit hoofdstuk meer in detail beschreven. Vervolgens komen redenen aan bod voor allochtonen om ict te gebruiken (of daar juist vanaf te zien) en ten slotte gaan we in op de rol die ict speelt bij de integratie van etnische groepen.
5.1
ict-gebruik
Tabel 5.1 laat de dimensies zien van het ict-gebruik van de verschillende etnische groepen. In de kolom met de totaalscore herhaalt zich het beeld uit hoofdstuk 2. Autochtone Nederlanders blijken het hoogst te scoren op de totale ict-schaal; alle allochtone groepen scoren significant lager, maar het zijn vooral de Turken en Marokkanen die een achterstand hebben. Bij een nadere blik op de afzonderlijke dimensies moet deze conclusie echter wel wat worden genuanceerd. De scores van Marokkanen en Turken zijn consistent bij de drie dimensies. De toegang tot ict is onder deze groepen relatief laag en bovendien is het aantal uren en de diversiteit van het computergebruik lager dan onder andere groepen. Met gebruiksdiversiteit als indicator voor digitale vaardigheden (zie hoofdstuk 1) kan tevens geconcludeerd worden dat Marokkanen en Turken over minder digitale vaardigheden beschikken dan andere groepen. Tabel 5.1 ICT-gebruik (schaal van 0-14) naar etniciteit, onder personen van 15 jaar en ouder totaal
toeganga
mateb
diversiteitc
Marokkanen
3,7
2,0
27,1
1,6
Turken
3,9
2,0
29,0
1,8
Antillianen
5,8
2,7
62,5
2,9
Surinamers
5,4
2,5
46,3
2,6
autochtonen
6,4
2,9
52,8
3,1
Vetgedrukt: significant verschil met Nederland (T-test groepsgemiddelden: p < 0,05). a Somscore van bezit van pc, toegang tot internet thuis, computergebruik op school en computergebruik op het werk. b Duur van offline en online computergebruik in minuten per dag. c Somscore van het gebruik van acht computerapplicaties. Bron: SCP (LAS’04)
55
De positie van Antillianen en Surinamers is echter anders. Zij hebben eveneens in mindere mate toegang tot ict dan autochtonen. Waarschijnlijk speelt minder contact met computers op het werk hierbij (ten minste deels) een rol (zie ook tabel 5.2). Tabel 5.2 ICT-gebruik van etnische groepen, onder personen van 15 jaar en ouder (in procenten en minuten per dag) Turken/ Marokkanen
Antillianen/ Surinamers
autochtonen (ref.)
toegang (%) pc in huis
73
82
91
47
29
16
6
8
20
beschikking over internetaansluiting (%) niet smalband
47
63
64
gebruik computer werk
breedband
18
39
50
gebruik computer school
19 (n.s.)
29
23
mate van gebruik (minuten/dag) tijd offl ine
20,4
40,2 (n.s.)
31,5
tijd online
7,7
14,6 (n.s.)
21,3
diversiteit (%) internet: gericht informatie zoeken
45
67
77
internet: teleshoppen
11
15
24
internet: telebankieren
16
34
46
internet: zomaar surfen
37
55 (n.s.)
58
internet: e-mailen
38
66
75
internet: chatten
22 (n.s.)
40
25
1
1
3
1
2
4
tekstverwerken/spreadsheet games a
a
a
De laatste twee items meten de activiteit op de dag voorafgaand aan het onderzoek i.p.v. het ‘wel eens’ uitvoeren van de activiteit. n.s. = niet significant. Bron: SCP (LAS’04)
De duur van het gebruik (mate) is echter helemaal niet geringer dan dat van autochtonen; sterker nog, de Antillianen in de onderzochte groep zaten juist langer achter de computer dan (autochtone) Nederlanders (63 minuten versus 53 minuten per dag). Dit verschil blijkt echter niet significant. In digitale vaardigheden blijken Surinamers wat achter te liggen, hoewel hun achterstand vrij klein is. Antillianen verschillen wederom niet (significant) van de groep autochtonen. Het lijkt er, op grond van deze informatie, niet op dat Antillianen en Surinamers een (zorgwekkende) achterstand in digitale vaardigheden hebben. 56
Allochtonen
Tabel 5.2 bevat de meest gedetailleerde informatie over het ict-gebruik van de groepen. Turken en Marokkanen blijken toch vrij vaak de beschikking te hebben over een computer, maar de verschillen in internettoegang ten opzichte van autochtonen zijn duidelijk groter. Voor breedband internet geldt dat Antillianen/Surinamers en autochtonen ongeveer even vaak een aansluiting hebben. Zoals hierboven al werd aangekaart, blijken autochtonen vooral vaker op het werk een computer te gebruiken; 50% van de totale groep heeft toegang tot computers en internet op het werk. De allochtone groepen maken echter regelmatig gebruik van computers op school, iets wat samenhangt met hun relatief jonge groepssamenstelling. Dit laatste zorgt voor een demping van de achterstand. De cijfers over het gebruik geven nog eens aan dat Antillianen en Surinamers veel achter de computer zitten, en dat doen ze vooral offline. Autochtonen zitten dagelijks bijna tweemaal zo lang achter de computer als Turken en Marokkanen (53 minuten versus 28 minuten). Ook de diversiteit van gebruik (binnen de groep die over een computer beschikt) blijkt tussen autochtonen en allochtonen en tussen etnische groepen onderling te verschillen. Er wordt onder de allochtone bevolking flink gechat, vooral door Antillianen en Surinamers. Deze laatsten zijn ook regelmatig bezig met ‘zomaar surfen’ en e-mailen. Opmerkelijk is dat de autochtone groep beter scoort op de meer functionele toepassingen, zoals gericht informatie zoeken, telebankieren en e-mailen. Dit geeft aanleiding te denken dat hun ‘strategische vaardigheden’ (Steyaert 2000) wel eens beter zouden kunnen zijn ontwikkeld. Ofwel, dat ze beter in staat zullen zijn de mogelijkheden van ict als hulpbron in te zetten in hun dagelijks leven. Er zijn geen gegevens beschikbaar die een goed beeld bij etnische groepen opleveren van de eigen inschatting van computervaardigheden (zoals in eerdere hoofdstukken). Als alternatief bekijken we hier het aantal personen dat aangeeft zich een buitenstaander te voelen wanneer er over computers gesproken wordt. Niet iedereen die de eigen vaardigheden als onvoldoende inschat, zal zich ook een buitenstaander voelen, maar grosso modo mag toch verwacht worden dat meer digitale vaardigheid tot meer betrokkenheid in computerconversatie leidt. Daarmee kunnen de gegevens in tabel 5.3 dienst doen als subjectieve meting van digitale vaardigheden. Wederom blijken de grootste verschillen tussen Turken/Marokkanen en Antillianen/Surinamers te liggen; het verschil tussen de laatsten en de autochtone groep is gering. Wat opvalt, is dat het percentage dat zegt zich een buitenstaander te voelen grofweg correspondeert met het percentage dat zegt niet over een internetaansluiting te beschikken (tabel 5.2). Dat geeft aan dat ook in de groep mensen die niet een heel uitgebreid computer- en internetgebruik heeft, men niet zo snel aangeeft zich een buitenstaander te voelen. Als de stelling verder gedifferentieerd zou zijn geweest (bijvoorbeeld ‘...als er wordt gepraat over msn/processoren/programmeren’), zou dit percentage ongetwijfeld zijn opgelopen.
Allochtonen
57
Tabel 5.3 Respons op de stelling ‘Ik voel me een buitenstaander als er over computers wordt gepraat’ naar etniciteit, onder personen van 15 jaar en ouder (in procenten)
eens niet eens/niet oneens oneens
Turken/Marokkanen
Antillianen/Surinamers
autochtonen
43
22
17
9
10
11
48
68
72
100
100
100
Vetgedrukt: significant verschil met autochtonen (test pairwise column proportions: p < 0,05). Bron: SCP (LAS’04)
5.2
Achtergronden van ict-gebruik
Conform de aanpak in de voorgaande hoofdstukken wordt in deze paragraaf het verband bekeken tussen het hebben van toegang tot computer- en internetmogelijkheden en digitale vaardigheden. Of meer specifiek, de vraag of de beschikking over breedbandinternet en computerfaciliteiten op meerdere plaatsen samengaat met het gebruik van een groter aantal computertoepassingen. Zoals blijkt uit tabel 5.4, is het computergebruik van allochtonen met een breedbandaansluiting meer divers (0,655 op de diversiteitschaal) dan dat van allochtonen met smalband (model I). Aangezien één punt hoger op de diversiteitschaal correspondeert met één internettoepassing meer, kan gesteld worden dat, als allochtonen breedband hebben, zij ongeveer twee derde internettoepassing meer gebruiken dan wanneer ze geen breedband hebben (onder constant houden van de overige factoren). Niet alleen de digitale vaardigheden van allochtone breedbandbezitters zijn groter, dit geldt ook voor de vaardigheden van degenen die op meerdere plaatsen toegang hebben tot computers en internet. Dit laatste leidt tot een groot verschil: als men op meerdere plaatsen toegang heeft tot computerfaciliteiten, resulteert dat gemiddeld in ongeveer 1,4 gebruikstoepassingen méér (model I). Voor allochtonen lijkt daarmee het ict-gebruik op school of op het werk van groot belang voor het verwerven van digitale vaardigheden, hoewel er over de causaliteit van dit verband op basis van de voorhanden zijnde gegevens geen uitspraken kunnen worden gedaan. In model ii zijn de resultaten voor de hele steekproef beschreven. Hier blijkt wederom dat Turken/Marokkanen een minder divers computergebruik kennen en dat het verschil tussen Antillianen/Surinamers en autochtonen in dit opzicht gering is. Het effect dat breedband heeft, blijkt voor de gehele groep ongeveer hetzelfde (0,630) en het effect van meervoudige toegang is aanmerkelijk lager (0,596). Met andere woorden, het lijkt erop dat de relatie tussen de toegang en vaardigheden niet hetzelfde is voor de verschillende etnische groepen. Dit vermoeden wordt getoetst in model iii. Daar wordt achtereenvolgens gekeken of het effect van breedband en 58
Allochtonen
meervoudige toegang anders is voor Turken/Marokkanen en Antillianen/Surinamers in vergelijking met autochtonen. De samenhang tussen breedband internettoegang en digitale vaardigheden blijkt hetzelfde voor de verschillende etnische groepen, althans, het verschil bereikt niet het niveau van significantie. Voor meervoudige toegang is dat anders. Turken en Marokkanen nemen weer een aparte positie in. Het blijkt dat zij – ten opzichte van autochtonen – meer baat hebben bij meerdere plaatsen van toegang. Of, anders verwoord, de combinatie van computertoegang op school, werk en thuis hangt onder Turken/Marokkanen nog sterker samen met digitale vaardigheden dan bij autochtonen. Voor Antillianen/Surinamers geldt dat ook, maar in mindere mate; deze interactieterm (0,263) balanceert op de rand van significantie. Tabel 5.4 Regressie van digitale vaardigheden op etnische groep, toegang en diversiteit, onder personen van 15 jaar en ouder (in ongestandaardiseerde regressiecoëffi ciënten, gecontroleerd voor leeftijd, onderwijs en arbeidsmarktpositie)
model I (alleen allochtonen)
model II
model III
etnische groep Turken/Marokkanen
n.v.t.
–0,733
–0,798
Antillianen/Surinamers
n.v.t.
–0,167
–0,157
autochtonen
n.v.t.
ref.
ref.
breedband internet (nee/ja)
0,655
0,630
0,787
toegang ICT meerdere plaatsen
1,436
0,596
0,270
breedband*Turken/Marokkanen breedband*Antillianen/Surinamers meerdere plaatsen toegang*Turken/Marokkanen meerdere plaatsen toegang*Antillianen/Surinamers
–0,287 –0,203 0,629 0,263~
Vetgedrukt: significant effect (p < 0,05) (~ = p < 0,10). Bron: SCP (LAS’04)
De bevindingen over meervoudige toegang kunnen mogelijk worden ingezet als strategie om verschillen in digitale vaardigheden te overbruggen. Stimulering van meervoudige toegang komt bij de groep Turken en Marokkanen extra ten goede aan hun vaardigheden in de omgang met computers en internet. Als toegang thuis wordt aangevuld met toegang op school of op het werk, stimuleert dit de digitale vaardigheden. Hierbij dient echter een belangrijke kanttekening te worden geplaatst. Op basis van het huidige onderzoeksmateriaal is het niet mogelijk uitspraken te doen over de richting van de gevonden verbanden. We kunnen constateren dat meervouAllochtonen
59
dige toegang en digitale vaardigheden hand in hand gaan, maar niet dat meervoudige toegang leidt tot betere vaardigheden. Het is strikt genomen ook mogelijk dat mensen met betere vaardigheden eerder geneigd zijn meerdere plaatsen van toegang op te zoeken (hoewel dit inhoudelijk minder plausibel is). Om meer inzicht te krijgen in de achtergronden van het ontbreken van computers en internet in allochtone huishoudens, is gevraagd naar de redenen voor deze afwezigheid. In tabel 5.5 staan zes redenen waaruit men kon kiezen, nadat men had aangegeven geen computer of internet te hebben. Aan de grootte van de categorie ‘anders’ (> 25%) valt af te lezen dat de lijst met argumenten nog zeker niet uitputtend was. Opmerkelijk weinig worden taalproblemen of andere moeilijkheden (‘te moeilijk’) genoemd als reden. Bovendien verschillen de etnische groepen daarin niet zo veel: in totaal 9% van de Turken/Marokkanen noemt dit (bij elkaar opgeteld), tegen 5% van de Antillianen en 4% van de autochtonen. De reden ‘geen interesse, niet belangrijk’ is een van de weinige items waarbij een duidelijk onderscheid tussen autochtonen en allochtonen te zien is. Voor 43% van de eerstgenoemden was dit de reden om geen computer of internet te gebruik (tegen 25% onder allochtonen). Het verschil in aandeel is omgekeerd bij de reden dat een computer te duur is. Allochtonen vinden dat dit vaker het geval is dan autochtonen (25% versus 12%). Dit is in lijn met de bevinding in hoofdstuk 2 dat ict-gebruik en inkomen met elkaar samenhangen en dat hierdoor een deel van het verschil valt te verklaren. Opmerkelijk is dat deze verschillen er niet zijn bij de kosten van een internetaansluiting, terwijl in tabel 5.2 nog bleek dat de verschillen tussen etnische groepen in het hebben van een internetaansluiting groter zijn dan in computerbezit. Kennelijk zijn er nog andere factoren die een rol spelen in de beslissing een internetaansluiting te nemen (waarover wij geen gegevens hebben) of zeggen respondenten andere dingen dan ze doen. Tabel 5.5 Redenen om geen internet/computer te hebben, onder personen van 15 jaar en ouder, naar etniciteit (in procenten) Turken/Marokkanen
Antillianen/Surinamers
27
24
43
computer te duur
24
27
12
internet te duur
15
14
14
te moeilijk
7
5
4
taalprobleem
2
0
0
25
31
26
100
100
100
anders
Vetgedrukt: significant verschil met autochtonen (test pairwise column proportions: p < 0,05). Bron: SCP (LAS’04)
60
autochtonen
geen interesse, niet belangrijk
Allochtonen
5.3
Consequenties van ict-gebruik
Tot op zekere hoogte zijn sommige consequenties van een achterstand op ict-terrein specifiek voor de hier onderscheiden groepen. Voor allochtonen kan ict-gebruik een hulpbron zijn bij integratie in de samenleving. Daar wordt in deze paragraaf op ingegaan. Eerst wordt gekeken naar de mate waarin er contact is bij internetgebruik met Nederlanders en de Nederlandse taal en cultuur. Vervolgens wordt nagegaan wat de relatie is tussen ict-gebruik en (sociaal-culturele) integratie. Ook de consequenties van digitale vaardigheden voor het succes op de arbeidsmarkt zijn voor etnische groepen van groot belang. Helaas biedt het beschikbare datamateriaal geen informatie over deze relatie. In eerdere scp-publicaties werd betoogd dat er een onderscheid moet worden gemaakt tussen structurele versus sociaal-culturele integratie (Dagevos et al. 2003). Bij het eerste gaat het vooral om de positie op de arbeidsmarkt en in het onderwijs, bij het tweede om het alledaagse contact met autochtonen. In de navolgende analyses richten we ons op sociaal-culturele integratie, die we in tabel 5.7 hebben geoperationaliseerd als de frequentie van de omgang met autochtonen en het begrijpen en beheersen van de Nederlandse taal. Uit het genoemde onderzoek bleek dat sociale contacten en beheersing van de Nederlandse taal sterk samenhangende zaken zijn, die bovendien één achterliggende dimensie (sociaal-culturele integratie) meten. Het internet is een van de domeinen waarin sociaal-culturele integratie tot stand zou kunnen komen. Relatief veel allochtonen (en dan vooral jongeren) maken gebruik van communicatietoepassingen (c.q. e-mailen en chatten), al hebben Turken en Marokkanen hier opnieuw een achterstand ten opzichte van Antillianen en Surinamers (Van den Broek en De Haan 2006). Met wie allochtonen online communiceren en in welke taal zij dat doen, is in tabel 5.6 beschreven. Bij veel contacten is de achtergrond van de overige deelnemers Nederlands of gemengd. De verschillen tussen de groepen zijn hierbij niet heel groot. Het grootste verschil is er tussen Turken en Surinamers, van wie respectievelijk 74% en 85% een Nederlandse achtergrond heeft (‘voornamelijk Nederlands’ en ‘gemengd’ opgeteld). Dit vertaalt zich logischerwijs in een groter aandeel Turken dat alleen chat met mensen van de eigen groep. De verschillen in taalgebruik zijn wat groter. Helaas zijn er over Antillianen en Surinamers geen gegevens over taalgebruik bekend. Marokkanen geven vaker aan ‘voornamelijk Nederlands’ te gebruiken in vergelijking met Turken (73% versus 53%). Dit wordt echter deels gecompenseerd door een gering aandeel ‘gemengd’. Bij het bezoeken van websites zijn de verschillen gering; het aandeel dat voornamelijk websites bezoekt met een Nederlandse achtergrond schommelt tussen de 75% en 80% voor alle groepen. Tot slot valt op dat Antillianen en Surinamers ook een redelijk aandeel websites met ‘andere’ achtergrond rapporteren (17%). Mogelijk hebben deze groepen een relatief internationale oriëntatie, waarbij websites uit verschillende landen worden geraadpleegd.
Allochtonen
61
Tabel 5.6 Contact met Nederland(ers) bij internetten onder allochtone internetgebruikers van 15 jaar en ouder (in procenten) Marokkanen
Turken
Antillianen
Surinamers
achtergrond mensen bij chatten voornamelijk Nederlands
25
25
29
27
gemengd
55
49
53
58a
voornamelijk eigen groep
18
24
17a
14a
2
1
1
1
73a
53
–b
–b
24
–
b
–b
–
b
–b
b
–b
anders taal bij e-mail en chat voornamelijk Nederlands gemengd voornamelijk eigen taal
a
11
a
11
20
anders culturele achtergrond websites
5
3
–
voornamelijk Nederlands
52
50
53
54
gemengd
25
32
25a
26
voornamelijk eigen taal
12
10
5a
3a
9
a
17a
anders a b
11
17
Significant verschil met Turken (test pairwise column proportions: p < 0,05). Vraag niet gesteld aan deze groep.
Bron: SCP (LAS’04)
Zoals hierboven al werd aangegeven, kunnen de mate waarin men sociale contacten heeft met autochtonen en de mate waarin men de Nederlandse taal begrijpt en spreekt – zonder de suggestie te wekken dat alle eigen sociaal-culturele verworvenheden opgegeven zouden moeten worden – opgevat worden als indicatoren van sociaal-culturele integratie. Met die operationalisering is het vervolgens ook mogelijk om na te gaan welke rol ict speelt in het integratieproces. De invloed van digitale vaardigheden dient daarbij vergeleken te worden met en afgewogen te worden tegen andere factoren die van invloed zijn op deze sociaal-culturele integratie. In tabel 5.7 worden de verschillende factoren in onderlinge samenhang bekeken. Alle modellen in deze tabel beschrijven de effecten voor allochtonen (autochtonen zijn buiten de analyse gehouden). Naarmate allochtonen over meer digitale vaardigheden beschikken, blijken zij op sociaal-cultureel terrein beter geïntegreerd. Dat wil zeggen dat zij de Nederlandse taal beter beheersen en meer sociale contacten met autochtonen onderhouden. Deze bevinding geldt ongeacht leeftijd, onderwijsniveau of arbeidsmarktpositie, aangezien het effect nagenoeg hetzelfde blijft nadat voor deze zaken is gecontroleerd (vgl. model I met ii). De invloed van de vaardigheden kan dus niet toegeschreven worden aan het feit dat vaardige gebruikers vaker werk hebben of hoger zijn opgeleid. 62
Allochtonen
Tabel 5.7 Regressie van mate van sociaal-culturele integratie op digitale vaardigheden, etnische groep en interacties, onder personen van 15 jaar en ouder (in ongestandaardiseerde regressiecoëffi ciënten, vanaf model II gecontroleerd voor leeftijd, onderwijs en arbeidsmarktpositie)
digitale vaardigheden
model I (ongecontroleerd) model II model III model IV 0,160 0,167 0,134
model V 0,016
etnische groep Marokkanen
n.v.t.
n.v.t.
–0,908
–0,832
–1,325
Turken
n.v.t.
n.v.t.
–0,824
–0,756
–1,280
Antillianen
n.v.t.
n.v.t.
–0,235
–0,260
–0,327
Surinamers
n.v.t.
n.v.t.
ref.
ref.
ref.
digitale vaardigheden*Marokkanen digitale vaardigheden*Turken digitale vaardigheden*Antillianen
0,213 0,225 0,020
Vetgedrukt: significant effect (p < 0,05). Bron: SCP (LAS’04)
In ieder geval zijn er verschillen in de mate van integratie tussen de onderscheiden etnische groepen (model iii). Surinamers vormen de referentiegroep, aangezien zij de Nederlandse taal het best blijken te spreken en te verstaan en relatief veel sociale contacten met autochtonen onderhouden. Afgemeten aan deze indicatoren zijn zij iets beter geïntegreerd dan Antillianen. Turken en Marokkanen volgen op nog grotere afstand. Cruciaal in deze analyses is of de beschikking over digitale vaardigheden een deel van de verschillen in sociaal-culturele integratie tussen de etnische groepen kan verklaren. Dit blijkt in geringe mate het geval te zijn (vergelijk de grootte van de regressiecoëfficiënten van model iii en iv). Een (klein) deel van het verschil in integratie tussen Turken/Marokkanen en Surinamers kan worden toegeschreven aan uiteenlopende capaciteiten in de omgang met computers. Door toetsing met interactie-effecten blijkt de (positieve) invloed van ict op sociaal-culturele integratie inderdaad groter voor zowel Turken als Marokkanen in vergelijking met Surinamers (model V). Het effect onder Antillianen is vergelijkbaar met dat bij Surinamers. Samenvattend kan worden gesteld dat digitale vaardigheden onder allochtonen in positieve zin samenhangen met hun sociaal-culturele integratie. Voor Turken en Marokkanen geldt dat in versterkte mate, maar wel tegen de achtergrond van het feit dat zij gemiddeld genomen de geringste sociaal-culturele integratie kennen. Als digitale vaardigheden bijdragen aan betere integratie (i.p.v. andersom), dan betekent Allochtonen
63
dit dat computer- en internetgebruik mogelijkheden openen voor de achterblijvende groepen om achterstand in te halen.
5.4
Allochtonen van de eerste en tweede generatie
Uit eerder onderzoek (Dagevos 2001) kwam al naar voren dat het gedrag van allochtonen van de eerste generatie en dat van de tweede generatie zeer verschillend is (de laatste groep onderscheidt zich van de eerste doordat ze hier geboren is). In deze paragraaf beschrijven we verschillen in ict-gebruik tussen deze generaties, waarbij tevens wordt nagegaan in hoeverre de gevonden verschillen zijn toe te schrijven aan een andere groepssamenstelling in termen van leeftijd, geslacht en opleiding. Tabel 5.8 Regressie van digitale vaardigheden op etniciteit, generatie en achtergrondkenmerken, onder personen van 15 jaar en ouder (in ongestandaardiseerde regressiecoëffi ciënten) model I
model II
model III
Marokkanen 1e generatie
–1,799
–1,940
–1,096
Marokkanen 2e generatie
–0,048
–1,226
–0,717
Turken 1e generatie
–1,684
–1,860
–1,040
Turken 2e generatie
–0,028
–1,153
–0,669 –0,226
etnische groep + generatie
Antillianen 1e generatie
–0,418
–0,601
Antillianen 2e generatie
0,757
–0,134
–0,085
Surinamers 1e generatie
–0,805
–0,770
–0,426
Surinamers 2e generatie
0,526
–0,464
–0,232
ref.
ref.
ref.
–0,059
–0,045
autochtonen leeftijd respondent opleiding
0,329
vrouwen
–0,371
arbeidsmarktpositie werkend
ref.
werkloos/arbeidsongeschikt
–0,393
huisvrouw/-man
–0,443
anders
–0,101
Vetgedrukt: significant effect (p < 0,05). Bron: SCP (LAS’04)
In tabel 5.8 wordt een opmerkelijk beeld van de groepsverschillen weergegeven. Als de allochtone groepen worden opgesplitst naar eerste en tweede generatie, resulteert dat in acht groepen, die in model I zijn uitgezet tegen de groep autochtonen 64
Allochtonen
(referentiegroep). De verschillen tussen generaties blijken erg groot. Bij Turken en Marokkanen is dit generatieverschil bijvoorbeeld ongeveer 1,7 punten op de vaardighedenschaal. Met andere woorden, de tweede generatie gebruikt gemiddeld genomen 1,7 toepassingen meer dan de eerste generatie. Daarbij valt bovendien op dat de tweede generatie niet van de groep autochtonen verschilt. Bij Antillianen en Surinamers van de tweede generatie ligt het groepsgemiddelde zelfs hoger dan bij autochtonen. Daarmee is het verhaal echter nog niet verteld. De groepen zijn namelijk niet alleen verschillend van afkomst, maar ook anders qua bevolkingsopbouw, wat een rechtstreekse vergelijking met autochtonen vertekent. Uit voorgaande analyses in dit rapport is inmiddels bekend dat dit grote invloed kan hebben op digitale vaardigheden. Daarom wordt in model ii gecontroleerd voor de invloed van leeftijd en in model iii bovendien voor opleiding, geslacht en arbeidsmarktpositie. Leeftijdsverschillen blijken vooral een verklaring voor verschillen tussen autochtonen en allochtonen van de tweede generatie. Als de leeftijd constant wordt gehouden, ligt het ict-gebruik van alle groepen lager dan dat van autochtonen en worden de verschillen tussen allochtonen van de eerste en de tweede generatie bovendien aanmerkelijk kleiner. Dit is in het algemeen een moeilijkheid met het onderscheid tussen allochtonen van twee generaties: de effecten van langer in Nederland wonen en leeftijd lopen door elkaar heen. Opleiding is voornamelijk van invloed op het verschil tussen allochtonen van de eerste generatie en autochtonen. De eerstgenoemden zijn lager opgeleid en dat verklaart een deel van hun achterstand in digitale vaardigheden. Dit geldt sterker voor Turken en Marokkanen dan voor Antillianen en Surinamers. Vrouwen, tot slot, maken over het algemeen minder gebruik van ict dan mannen (model iii), maar dit is niet of nauwelijks van invloed op de groeps- of generatieverschillen. Als er rekening wordt gehouden met de verschillen in samenstelling van de groepen (model iii), dan blijkt nog eens het grote verschil met model I. Ten eerste is het verschil tussen generaties kleiner en ten tweede zijn de jongste generaties niet zo gelijkwaardig aan de autochtonen als op het eerste gezicht leek. Surinamers en Antillianen van de tweede generatie scoren nu vergelijkbaar met autochtonen. Turken en Marokkanen van de tweede generatie blijven nog duidelijk achter. De verschillen met de eerste generaties worden juist wat kleiner, omdat deze bestaan uit relatief veel lager opgeleiden en inactieven.
Samenvatting Allochtonen beschikken over het algemeen over minder digitale vaardigheden dan autochtonen, al blijkt deze achterstand zich niet onder alle etnische groepen voor te doen. Turken en Marokkanen blijken wel minder vaardig met computers, maar Surinamers en Antillianen niet. De verschillen gelden niet alleen voor hun digitale vaardigheden, maar ook voor de mate van toegang tot ict in huis en voor de gebruiksduur. De enige uitzondering in deze vergelijking van allochtonen en autochtonen vormt de ict-toegang op school, waar Surinamers en Antillianen zelfs Allochtonen
65
vaker een computer gebruiken dan autochtonen, en Turken en Marokkanen dit even vaak doen als autochtonen. Dit komt doordat de groepen allochtonen relatief jonger zijn dan de autochtone groep. Ook bij het gebruik van ‘jongerentoepassingen’, zoals chatten, is dit goed terug te zien. School speelt waarschijnlijk voor de allochtonen groepen een belangrijke rol bij het aanleren van vaardigheden. Dit blijkt ook nog eens door het belang van meerdere plaatsen van toegang; voor Turken en Marokkanen levert dit een extra voordeel op in termen van digitale vaardigheden. De analyse van consequenties van ict-gebruik levert een vrij positief beeld op over de mogelijke rol van ict in integratie. Allochtonen e-mailen, chatten en surfen relatief veel en komen daarbij veel in aanraking met (autochtone) Nederlanders en de Nederlandse taal. Ook is het verband tussen digitale vaardigheden en sociaalculturele integratie voor Turken en Marokkanen sterker dan voor de andere groepen. Hoewel deze groepen dus het slechtst zijn geïntegreerd (in termen van taal en contact met autochtonen), biedt ict wel mogelijkheden om dat te verbeteren. Daarbij moet de kanttekening worden geplaatst dat de richting van het verband twee kanten op kan gaan (op grond van de huidige gegevens kunnen we geen preciezere uitspraken doen): meer digitale vaardigheden kunnen leiden tot betere integratie, maar vice versa is ook mogelijk. Allochtonen van de tweede generatie blijken over meer digitale vaardigheden te beschikken dan hun ouders. Dit beeld van een inhaalslag is echter verraderlijk. De vergelijking met autochtonen is namelijk niet helemaal eerlijk, omdat deze groep een veel hogere gemiddelde leeftijd heeft. Als daarmee rekening wordt gehouden, blijkt er toch nog een onderscheid te bestaan tussen Turken en Marokkanen van de tweede generatie en autochtone Nederlanders. Op vergelijkbare wijze kan een deel van het verschil tussen allochtonen van de eerste en tweede generatie onderling vooral worden toegeschreven aan opleidingsverschillen.
66
Allochtonen
6
Inactieven
In hoofdstuk 2 bleek dat personen die niet actief zijn op de arbeidsmarkt (‘inactieven’), minder vaak van ict gebruikmaken dan werkenden en dat hun digitale vaardigheden achterblijven. Ook na controle voor het feit dat inactieven vaker laagopgeleid zijn, bleef dit verband bestaan. Aangezien de term ‘inactieven’ hier slaat op het niet deelnemen aan de arbeidsmarkt, beperken we alle analyses tot de beroepsbevolking (15-65 jaar). Dit levert de zuiverste vergelijking van digitale vaardigheden tussen werkenden en inactieven op. Uit verkennende analyses bleek dat vooral de categorie ‘huisvrouw/-man’ vaak genoemd werd door personen van 65 jaar of ouder. Aangezien de groepen huisvrouwen/-mannen en werklozen/arbeidsongeschikten sterk van elkaar verschillen, worden deze groepen hier niet als één groep inactieven beschreven, maar steeds apart behandeld. Eerst wordt het ict-gebruik van inactieven in detail beschreven, vervolgens komen de achtergronden van de verschillen in digitale vaardigheden aan de orde en tot slot gaan we na welke mogelijke consequenties een ongelijk ict-gebruik heeft voor het al dan niet hebben van werk.
6.1
ict-gebruik
De achterstand in ict-gebruik van inactieven is in tabel 6.1 in detail beschreven aan de hand van een uitsplitsing naar toegang, mate van gebruik en diversiteit van gebruik. De twee groepen inactieven (huisvrouwen/-mannen en werklozen/arbeidsongeschikten) maken minder vaak en minder vaardig gebruik van computers dan de werkenden, die op hun beurt weer achterlopen op studerenden. Ook de personen die met pensioen of met de vut zijn, hebben een lagere ict-score (niet getoond in de tabel), maar hiervan bleek eerder dat dit zich geheel laat verklaren door leeftijdsverschillen. Hetzelfde geldt voor het ict-gebruik van studenten. We gaan hier dan ook niet apart op deze groepen in. Het patroon van achterstand komt terug in de dimensies toegang en diversiteit. Inactieven hebben minder toegang tot ict, en hun ict-gebruik is minder divers dan dat van werkenden. Daarmee kunnen ook hun digitale vaardigheden als minder ontwikkeld beschouwd worden. Uitzondering op het patroon is het grote aantal uren dat werklozen en arbeidsongeschikten achter de computer zitten. Dit is wellicht niet verwonderlijk, gezien het grote aantal uren ‘vrije tijd’ dat deze groepen ter beschikking staat. Toch vertaalt het grotere aantal minuten per dag zich niet in meer vaardigheden; hun gebruik is vrij eenzijdig.
67
Tabel 6.1 ICT-gebruik (schaal 0-14) naar arbeidsmarktpositie, onder personen tussen 15 en 65 jaar totaal
toeganga
mateb
diversiteitc
studerend
8,2
3,8
70,9
werkend (ref.)
6,6
3,3
24,1
2,9
huisvrouw/-man
4,4
2,2
17,4
1,7
4,7
2,0
43,2
2,1
n.v.t.
n.v.t.
n.v.t.
n.v.t.
werkloos/arbeidsongeschikt gepensioneerd/VUT
3,6
Vetgedrukt: significant verschil met werkenden (T-test groepsgemiddelden: p < 0,05). a Somscore van bezit van pc, toegang tot internet thuis, computergebruik op school en computergebruik op het werk. b Duur van offline en online computergebruik in minuten per dag. c Somscore van het gebruik van acht computerapplicaties. Bron: SCP (TBO’05)
Hoewel de inactieven met de voortgaande verspreiding van computers en internetaansluitingen een inhaalslag hebben gemaakt, zijn er nog steeds verschillen in pc-bezit tussen inactieven en werkenden (tabel 6.2). Onder de inactieven hebben vooral de werklozen en arbeidsongeschikten thuis minder vaak de beschikking over een pc. Dat dit minder speelt voor huisvrouwen/-mannen, kan eraan liggen dat in het huishouden wel een pc aanwezig is, maar dat alleen de werkende daar gebruik van maakt. Bij sekseverschillen is het dan ook zinvoller om naar individuele kenmerken als gebruik te kijken dan naar attributen in huishoudens. Merkwaardig is dan dat huisvrouwen/-mannen bij de internetaansluiting een achterstand hebben op werkenden die vrijwel overeenkomt met die van werklozen en arbeidsongeschikten (gezien het feit dat een internetaansluiting door het hele huishouden wordt gedeeld). De ongelijkheid bij de internetaansluitingen is groot: 65% van de inactieven heeft een internetaansluiting tegen 86% van de werkenden. Mogelijk spelen financiële overwegingen hierbij een rol, aangezien in hoofdstuk 2 al bleek dat het inkomen van inactieven een restrictie vormt bij het ict-gebruik. De achterstand onder inactieven uit zich vooral door minder gebruik van breedband. Huisvrouwen/-mannen spenderen ongeveer even veel tijd achter de computer (thuis) als werkenden, maar werklozen en arbeidsongeschikten zitten er juist langer achter. Dit komt met name tot uitdrukking in de tijd online. Tussen werkenden en inactieven bestaan grote verschillen in het type gebruik. Werkenden zijn steeds actiever bij het surfen en informatie zoeken en bij het teleshoppen en telebankieren. Geen verschil is er bij de duur van het spelen van computerspelletjes. Alleen bij het chatten is een groter gedeelte van de werklozen en arbeidsongeschikten actief dan bij de werkenden. Net als bij het verschil tussen lager en hoger opgeleiden geldt dat inactieven niet alleen minder toegang tot ict hebben dan werkenden, ze zijn ook minder vaardig in het gebruiken van allerlei 68
Inactieven
toepassingen. Deze achterstand in vaardigheden leidt mogelijk tot gemiste kansen op de arbeidsmarkt. Het vinden van werk zal hierdoor niet gemakkelijk zijn op een arbeidsmarkt die steeds meer doordrongen raakt van technologiegebruik (op deze kwestie wordt aan het einde van dit hoofdstuk nader ingegaan). Tabel 6.2 ICT-gebruik (items) van inactieven, onder personen tussen 15 en 65 jaar (in procenten en minuten per dag) huisvrouw/-man werkloos/arbeidsongeschikt werkend (ref.) toegang (%) pc in huis
91 (n.s.)
78
95
34
36
14
beschikking over internet (%) niet smalband
13
11
16
breedband
54
53
70
n.v.t.
n.v.t.
70
gebruik computer werk gebruik computer school
–a
–a
–a
gebruik (minuten/dag) tijd offl ine
6 (n.s.)
tijd online
11 (n.s.)
32
11 (n.s.)
8 16
diversiteit (%) internet: gericht informatie zoeken
59
61
81
internet: teleshoppen
14
17
30
internet: telebankieren
31
36
60
internet: zomaar surfen
13
25
37
internet: e-mailen
51
58
76
internet: chatten
5
18
10
tekstverwerken/spreadsheetb
4 (n.s.)
3.(n.s.)
3
games b
8 (n.s.)
10.(n.s.)
7
a b
Weergave van deze verdeling is achterwege gelaten i.v.m. geringe celvulling. De laatste twee items meten de activiteit op de dag voorafgaand aan het onderzoek i.p.v. het ‘wel eens’ uitvoeren van de activiteit. n.s. = niet significant. Bron: SCP (TBO’05)
Naast een blik op digitale vaardigheden die gebaseerd is op gebruiksindicatoren, kijken we ook hier naar de eigen inschatting van vaardigheden en naar de bereidheid daarin te investeren. De eigen beoordeling van vaardigheden bevestigt het beeld dat werd geschetst op basis van de gebruikskenmerken. Van de inactieven vindt 30% van de huisvrouwen en 45% van de werklozen/arbeidsongeschikten dat zij goed kunnen omgaan met computers tegen 64% van de werkenden (tabel 6.3). Het percentage dat
Inactieven
69
enigszins kan omgaan met computers is ongeveer gelijk, zodat het verschil bij het aandeel dat slecht overweg kan met computers sterk in het nadeel is van inactieven. Tabel 6.3 Eigen beoordeling vaardigheden nu en in toekomst, naar arbeidsmarktpositie, onder personen tussen 16 en 65 jaar (in procenten)
huisvrouw/ werkloos/arbeids-man ongeschikt werkend eigen beoordeling vaardigheden (kan … omgaan met computers) goed
30
45
64
enigszins
34
29
27
slecht
36
26
9 28
intentie meer te leren over werking van computers/ internet nee, niet van plan
25
26
nee, voor mij niet relevant
17
14
17
ja
58
60
55
Vetgedrukt: significant verschil met werkenden (test pairwise column proportions: p < 0,05). Bron: SCP (TOS’04)
Onder werklozen en arbeidsongeschikten is de bereidheid om te investeren in digitale vaardigheden ongeveer gelijk aan dat van werkenden (verschillen zijn niet significant). Het blijkt dat 59% van de inactieven meer wil leren over de werking van computers en internet tegen 55% van de werkenden. Relatief weinig mensen geven aan dat deze kennis voor hen niet relevant is.
6.2
Achtergronden van ict-gebruik
De dimensies toegang, mate van gebruik en diversiteit van gebruik zijn onderling met elkaar verbonden. Met gebruiksdiversiteit als indicator voor digitale vaardigheden kan het verband tussen enerzijds vaardigheden en anderzijds het beschikken over een breedband internetaansluiting en meervoudige ict-gebruik (op meerdere plaatsen toegang hebben) nagegaan worden. Als inactieven beschikken over een breedband internetaansluiting, scoren zij 0,852 punten hoger op de vaardighedenschaal (tabel 6.4 model I). Dit betekent: als inactieven breedband hebben, gebruiken zij grofweg één internettoepassing (of eigenlijk 0,852) meer dan wanneer ze geen breedband hebben (onder constant houden van het aantal plaatsen waar men toegang heeft). Er is geen verband met meervoudige toegang. Zoals we reeds zagen, hebben inactieven ook zelden op een andere plaats toegang dan thuis. Als zij dit wel hebben, is dit echter niet van invloed op hun vaardigheden.
70
Inactieven
Tabel 6.4 Regressie van digitale vaardigheden op arbeidsmarktpositie en toegangskenmerken, onder personen tussen 15 en 65 jaar (in ongestandaardiseerde regressiecoëffi ciënten) model I (alleen inactieven)
model II
model III
arbeidsmarktpositie huisvrouw/-man
n.v.t.
–0,507
–0,418
werkloos/ arbeidsongeschikt
n.v.t.
0,229
0,200
werkend
n.v.t.
ref.
ref.
breedband internet (ja/nee)
0,852
0,750
0,743
toegang ICT meerdere plaatsen (ja/nee)
–0,054
0,451
0,510
breedband*huisvrouw/-man breedband*werkloos/arbeidsongeschikt meerdere plaatsen toegang*huisvrouw/-man
0,049 –0,713~
meerdere plaatsen toegang*arbeidsongeschikt
–0,320
0,125
Vetgedrukt: significant effect (p < 0,05) (~ = p < 0,10). Bron: SCP (TBO’05)
In model ii wordt zowel voor werkenden als voor inactieven gekeken naar het effect van breedband en meervoudige toegang, waarbij een variabele is opgenomen voor het verschil tussen arbeidsmarktposities. Hier blijkt opnieuw dat personen die het huishouden voor hun rekening nemen minder vaardig met de computer zijn dan werkenden (het verschil bedraagt ongeveer een halve toepassing op de diversiteitschaal). Digitale vaardigheden van werklozen en arbeidsongeschikten enerzijds en werkenden anderzijds blijken echter niet langer van elkaar te verschillen na controle voor de bandbreedte van de toegang en voor het aantal plaatsen waar men toegang heeft. Aannemelijk is dat de grotere vaardigheden van werkenden voor een groot deel toegeschreven kunnen worden aan hun toegang op het werk. Als model I en ii worden vergeleken, ontstaat een beeld van verschillen in effect van breedband en meervoudige toegang tussen inactieven en werkenden. Deze verschillen worden vervolgens in model iii getoetst door vier interactievariabelen toe te voegen. De interacties voor breedband blijken niet significant. Zowel inactieven als werkenden zijn vaardiger met ict als zij een breedbandaansluiting hebben (de samenhang is voor beide groepen ongeveer even groot). Het verband tussen meervoudige toegang en vaardigheden is zwakker bij de inactieven (hoewel alleen bij huisvrouwen/-mannen significant). Dit is niet verwonderlijk, aangezien het overgrote deel niet op een andere plek dan thuis over een computer zal beschikken. Verschillen tussen werkenden en inactieven zijn er niet alleen in de diversiteit van het gebruik, maar ook in de doeleinden van gebruik. Werkenden verschillen hierbij Inactieven
71
echter veel meer van huisvrouwen/-mannen dan van werklozen en arbeidsongeschikten. Tabel 6.5 geeft een overzicht van zes doelen. De populariteit van internet als informatiebron steekt hier af tegen internet als ontspanningsmedium. Daarvoor zijn andere media kennelijk nog altijd favoriet. Vooral de huisvrouwen/-mannen noemen internet minder vaak als belangrijkste medium om aan informatie te komen, terwijl werklozen en arbeidsongeschikten juist vaker internet gebruiken ter ontspanning. Tabel 6.5 Verschillende doeleinden van internetgebruik) naar hoofdactiviteit, onder personen tussen 15 en 65 jaar met internetaansluiting die internet als belangrijkste medium noemen (in procenten) werkloos/arbeids- huisvrouw/ ongeschikt -man werkend voor het dagelijkse nieuws
10
1
6
om zich lekker te ontspannen
16
3
6
om iets te weten te komen
58
41
66
om te zoeken hoe anderen over actuele ontwikkelingen denken
24
15
22
om lekker weg te dromen om te leren hoe de wereld in elkaar zit
2
1
3
19
10
24
Vetgedrukt: significant verschil met werkenden (test pairwise column proportions: p < 0,05). Bron: SCP (TBO’05)
6.3
Consequenties van ict-gebruik
Leidt de ict-achterstand van inactieven er ook toe dat zij minder op de hoogte zijn van wat er in de samenleving gebeurt door middel van mediagebruik (politiek, actualiteiten, kunst en cultuur, wetenschap) (zie bijlage A)? En vinden zij dat hun digitale vaardigheden voldoen als zij aan het werk zouden willen gaan? In model I van tabel 6.6 wordt de interesse voor maatschappelijke onderwerpen via internet nagegaan voor verschillende groepen inactieven, onder constant houden van leeftijd en opleidingsniveau. Na deze controle blijkt dat er geen verschillen zijn tussen werkenden en werklozen/arbeidsongeschikten bij het internetgebruik om op de hoogte te blijven van wat er op uiteenlopende maatschappelijke terreinen speelt. Bij huisvrouwen/-mannen is wel een achterstand op werkenden te constateren. Wat zich onder werklozen en arbeidsongeschikten niet voordoet bij het internetgebruik, treedt wel op bij het mediagebruik in het algemeen. Eerstgenoemden tonen dan voor ongeveer één onderwerp minder interesse dan werkenden. Voor huisvrouwen/-mannen geldt het omgekeerde; zij blijven over het algemeen goed op de hoogte van wat er gebeurt, maar gebruiken daar liever andere bronnen dan het internet voor. Digitale vaardigheden blijken in het algemeen een positief effect te hebben op maatschappelijke betrokkenheid via mediagebruik (0,421 voor elk punt hoger op de 72
Inactieven
vaardigheden schaal). Ofwel, een breed ict-gebruik gaat vaak samen met een brede interesse in nieuws, actualiteiten en dergelijke. Om na te gaan of dit voordeel van digitale vaardigheden groter of kleiner is voor inactieven dan voor werkenden, is in model iii een interactie-effect tussen groepen inactieven en digitale vaardigheden toegevoegd. Geen van de coëfficiënten is echter significant. Een breed ict-gebruik mag in het algemeen dan positief samenhangen met maatschappelijke betrokkenheid (via mediagebruik), voor inactieven gaat er geen extra effect uit van digitale vaardigheden (i.t.t. voor werkenden). Tabel 6.6 Regressie van betrokkenheid bij de samenleving d.m.v. mediagebruik op arbeidsmarktpositie en digitale vaardigheden, onder personen tussen 15 en 65 jaar (in ongestandaardiseerde regressiecoëffi ciënten; gecontroleerd voor opleiding en leeftijd) model I model II (via internet) (via alle media)
model III (via alle media)
arbeidsmarktpositie huisvrouw werkloos/arbeidsongeschikt werkend digitale vaardigheden
–0,606
–0,535
–0,767
–0,075
–0,968
–1,278
ref.
ref.
ref.
0,421
0,376
digitale vaardigheden*huisvrouw/-man
0,094
digitale vaardigheden*werkloos/arbeidsongeschikt
0,123
Vetgedrukt: significant effect (p < 0,05). Bron: SCP (TBO’05)
Een ander belangrijk domein om de consequenties van ict-gebruik te bekijken, is de toegang tot werk. Verondersteld kan worden dat digitale vaardigheden een rol kunnen spelen bij het vinden van werk. Tabel 6.7 geeft de verschillen tussen arbeidsmarktgroepen weer in de antwoorden op de vraag of hun digitale vaardigheden toereikend zijn om werk te vinden. 39% van de werklozen/arbeidsongeschikten denkt dat kennis van computers en internet tekortschiet voor het vinden van werk en 30% denkt dat enige bijscholing is vereist. Voor huisvrouwen/-mannen zijn deze percentages respectievelijk 46 en 13. Uiteindelijk betekent dat voor inactieven dat een opvallend klein percentage de eigen kennis en kunde als toereikend beschouwt: 24% voor werklozen/-arbeidsongeschikten en 13% voor huisvrouwen/-mannen.
Inactieven
73
Tabel 6.7 Toereikendheid van ICT-vaardigheden in de opstap naar werk, onder personen tussen 16 en 65 jaar zonder werk (in procenten) werkloos/-arbeidsongeschikt
huisvrouw/-man
‘Stel dat u wilt gaan werken. Vindt u dat uw kennis op het terrein van computers/internet e.d. dan toereikend is?’ nee
39
46
ja
24
13
met enige bijscholing
30
29
7
11
niet relevant Bron: SCP (TOS’04)
Samenvatting ‘Inactieven’ vormen een heterogene groep, zowel qua redenen om niet deel te nemen aan de arbeidsmarkt als in termen van digitale vaardigheden. Huisvrouwen/-mannen en werklozen/arbeidsongeschikten beschikken over minder digitale vaardigheden dan werkenden. Opmerkelijk genoeg is de mate van gebruik (in uren) onder werklozen en arbeidsongeschikten groter dan onder werkenden. Zij gebruiken minder toepassingen in meer tijd. Vooral huisvrouwen schatten hun eigen digitale vaardigheden laag in. Er blijkt onder huisvrouwen/-mannen, en ook onder werklozen en arbeidsongeschikten, wel bereidheid te bestaan om in de toekomst te investeren in ict-kennis. Van vergroting van de toegang (breedbandinternet of meervoudige toegang) hoeft geen extra effect te worden verwachten op de vaardigheden van inactieven. Inactieven gebruiken internet minder functioneel dan werkenden, hoewel hierin tussen huisvrouwen/-mannen en werklozen/arbeidsongeschikten een groot verschil bestaat (vooral huisvrouwen/-mannen gebruiken de computer voor vermaakstoepassingen). Opmerkelijk is het lage percentage van de inactieven dat zegt dat hun ict-kennis toereikend zou zijn als zij zouden gaan werken. Hier vallen twee bronnen van ongelijkheid samen. Dat kan pessimistisch worden geïnterpreteerd als ‘dubbel pech’, maar in een optimistischer perspectief betekent dit ook dat er mogelijkheden zijn om beide achterstanden tegelijkertijd weg te werken (vergroting van kansen op een baan door grotere ict-competentie of vergroten van ict-competentie na het vinden van een baan).
74
Inactieven
7
Conclusies en slotbeschouwing
Deelname aan de kennissamenleving vraagt om een adequate omgang met informatie- en communicatietechnologie (ict). In toenemende mate is het beschikken over digitale vaardigheden een voorwaarde om succesvol onderwijs te volgen, om werk te vinden en hogerop te komen en om in het privéleven sociale contacten te onderhouden. Nederlanders verschillen onderling echter in de mate waarin ze over dergelijke vaardigheden beschikken. De gegevens in dit rapport tonen aan dat ouderen, lager opgeleiden, inactieven en allochtonen een achterstand in digitale vaardigheden hebben. Deze achterstand kan bijdragen aan een reproductie van bestaande ongelijkheden. Het onderzoek is uitgevoerd in opdracht van het ministerie van Economische Zaken. Hier worden eerst de antwoorden op de onderzoeksvragen (hoofdstuk 1) samengevat. Vervolgens onderwerpen we die bevindingen aan een nadere beschouwing, die tevens de opmaat is voor een discussie over de rol van het beleid bij het bevorderen van digitale vaardigheden. 1 In welke mate verschillen de digitale vaardigheden van ouderen, lager opgeleiden, inactieven en allochtonen van de rest van de bevolking? De verschillen in digitale vaardigheden tussen jongeren en ouderen zijn groot, en dit geldt ook voor de verschillen tussen lager en hoger opgeleiden. De achterstand van inactieven en allochtonen is relatief kleiner, waarbij huisvrouwen/-mannen respectievelijk Turken/Marokkanen over de minste vaardigheden beschikken. Deze conclusies over de mate van achterstand in digitale vaardigheden zijn zowel gebaseerd op meer ‘objectieve’ gebruikskenmerken als op meer subjectieve inschattingen van eigen vaardigheden. Daarbij leidt zelfinschatting overigens tot grotere verschillen dan een meting op basis van gebruik. Regelmatig zijn verschillen in digitale vaardigheden besproken als een kloof tussen have’s en have-not’s. Een dergelijke versimpeling doet geen recht aan de verschillen. Het is meer een kwestie van meer of minder vaardigheden in plaats van wel of geen vaardigheden. Dat geldt zowel voor de aard als voor de omvang van de verschillen. Lager opgeleiden (met ten hoogste een lbo-opleiding) beschikken niet alleen over minder digitale vaardigheden dan hoger opgeleiden, maar verschillen ook in het soort vaardigheden waarover zij beschikken. Zij bekwamen zich vooral in vermaakstoepassingen, waardoor hun ict-gebruik zowel minder divers als minder functioneel is. Gericht naar informatie zoeken doen zij bijvoorbeeld veel minder dan hoger opgeleiden. Hun vaardigheden vormen in beperkte mate een ondersteuning bij het vervullen van maatschappelijke en sociale functies, zoals het verrichten van werk en het onderhouden van sociale contacten. Veel ouderen hebben nog geen verbinding met het internet gelegd en alleen al door een gebrek aan ervaring zijn de digitale vaardigheden van ouderen beperkt. 75
De groep van 55 jaar en ouder gebruikt aanmerkelijk minder computertoepassingen dan de jongere groep. Anders dan bij de lager opgeleiden is de aard van hun achterstand echter minder zorgwekkend. Hoewel ouderen over tamelijk eenzijdige vaardigheden beschikken, richten zij zich juist wel op functionele toepassingen. Zij kunnen relatief goed informatie zoeken, e-mailen en telebankieren. Uitspraken over de groep ‘inactieven’ vragen ook om een nadere uitsplitsing. Huisvrouwen/-mannen schatten hun eigen vaardigheden bijzonder laag in. Verder blijken hun vaardigheden relatief sterk gericht op minder functionele toepassingen dan die van werkenden en in mindere mate ook dan die van werklozen en arbeidsongeschikten. Deze laatste twee groepen blijken veel tijd achter de computer door te brengen (meer dan werkenden), maar dit vertaalt zich niet automatisch in meer digitale vaardigheden. Integendeel, hun gebruik is relatief eenzijdig. Bij het onderzoek naar de oorzaken van de achterstanden is eveneens gebruik gemaakt van een subjectieve en meer objectieve benadering. De mening van de respondenten zelf komt tot uitdrukking in de redenen die zij zelf opgeven voor hun nietgebruik (knelpunten). Tot de meer objectieve factoren die samenhangen met digitale vaardigheden rekenen we de verschillende hulpbronnen waarover mensen beschikken, het aantal plaatsen waar zij toegang tot een computer hebben en de aanwezigheid van een breedbandaansluiting in huis. 2 Welke knelpunten signaleren achterblijvers om niet te internetten en welke verschillen bestaan hierin onder ouderen, inactieven, laagopgeleiden en allochtonen? Deze onderzoeksvraag concentreert zich op de visie van de onderzochten zelf. Allochtonen noemen als knelpunt vaker financiële belemmeringen in plaats van ‘geen interesse’ in vergelijking met autochtone Nederlanders. Ouderen, en dan vooral 75-plussers, noemden vaak desinteresse, maar vinden zichzelf ook vaak te oud. Achter desinteresse of niet willen internetten kunnen uiteenlopende andere redenen schuilgaan, zoals tijdgebrek of een slecht kloppend beeld van wat internet is en wat de mogelijkheden en voordelen ervan zijn. Maar ook redenen die mensen liever niet uitspreken kunnen onder de noemer desinteresse vallen, zoals computervrees en de angst om fouten te maken. Dit gaat misschien nog wel meer op voor schaamte over het gebrek aan vaardigheden en voor faalangst of gezichtsverlies. 3 Welke factoren dragen bij aan de achterstand in digitale vaardigheden van ouderen, inactieven, laagopgeleiden en allochtonen? Nagegaan is in hoeverre het beschikbare inkomen, capaciteiten om met informatie om te gaan, de sociale omgeving en tijdsbeperkingen van invloed zijn op de achterstanden. Het beschikbare inkomen bleek vooral voor inactieven een drempel te zijn voor het opdoen van digitale vaardigheden. Gebrekkige bedrevenheid in informatieverwerking bleek zowel voor lager opgeleiden als voor Turken en Marokkanen een hindernis. Laaggeletterdheid (van ongeveer 1,5 miljoen Nederlanders) is eerder in verband gebracht met digitale achterstand en vormt op zich al een serieuze drempel 76
Conclusies en slotbeschouwing
om mee te kunnen doen in een kennissamenleving (Groot en Maassen van den Brink 2006). Twee factoren bleken niet relevant voor het aanleren van digitale vaardigheden: de sociale omgeving en tijdsbeperkingen. Ook het hebben van toegang tot computerfaciliteiten op meerdere plaatsten blijkt samen te hangen met de aanwezige digitale vaardigheden. Meervoudige toegang (thuis, school, werk) gaat hand in hand met meer vaardigheden. Dat geldt zowel voor groepen met een achterstand als voor andere groepen. Voor Turken en Marokkanen levert meervoudige toegang echter een extra voordeel op bij het aanleren van digitale vaardigheden. Hierbij speelt toegang op school waarschijnlijk een belangrijke rol. Ouderen (55-plussers) hebben niet alleen thuis, maar ook via werk en school minder toegang tot computers en internet. Als zij via dagonderwijs of werk geen vaardigheden kunnen opdoen, zijn zij op andere leerwegen aangewezen. Ondanks de brede circulatie van verhalen over kinderen en kleinkinderen die hun (groot)ouders met de computer leren omgaan, blijken ouderen hun vaardigheden aanmerkelijk minder uit die contacten te halen dan gedacht. Veel vaker doet men vaardigheden op als resultaat van zelfstudie (met behulp van leerboeken) of door het volgen van cursussen. De aanwezigheid van een breedbandaansluiting in huis gaat ook samen met meer digitale vaardigheden. Dit voordeel geldt in gelijke mate voor groepen met en zonder achterstand. De interpretatie van het verband is echter voor meerderlei uitleg vatbaar. Het hebben van breedband hoeft niet tot meer vaardigheden te leiden. Het is ook mogelijk dat vaardige mensen meer gebruikswensen hebben en daardoor eerder breedband aanschaffen. Beide redeneringen zijn plausibel en sluiten elkaar bovendien niet uit. De constatering dat sommige groepen een achterstand in digitale vaardigheden hebben opgelopen, vraagt om een inschatting van de ernst van deze achterstand. Om hier enig zicht op te krijgen, hebben we voor de onderscheiden groepen verschillende gevolgen onderzocht. 4 Welke maatschappelijke en economische consequenties heeft het niet-gebruik van ict voor de deelname aan de samenleving? Voor lager opgeleiden en voor werklozen liggen die consequenties deels in de economische sfeer, namelijk de mogelijkheden om op de arbeidsmarkt actief te worden of om er een stap vooruit te maken. Slechts een klein deel van de werklozen en arbeidsongeschikten geeft aan dat hun computerkennis van voldoende niveau is om aan de slag te geraken. Lager opgeleiden vinden hun gebrekkige computerkennis een probleem bij het verder komen op het gebied van werk. Desondanks zijn zij minder (dan hoger opgeleiden) bereid hierin te investeren. In hoeverre meer vaardigheden nodig zijn om binnen de eigen werkkring of -sector hogerop te komen, is niet onderzocht. Voor laaggeschoold werk geldt soms dat de inzet van ict juist tot een vereenvoudiging van werk leidt (denk bijvoorbeeld aan de scanners bij de kassa’s van supermarkten). Een dergelijke downgrading van de inhoud van het werk vraagt niet Conclusies en slotbeschouwing
77
om meer vaardigheden, maar om het vermogen om met minder toch enige arbeidssatisfactie te beleven. Nieuwe technologie speelt niet alleen bij de economische participatie een rol. Ook buiten het domein van de arbeidsmarkt is het zoeken, verwerken en verspreiden van informatie aan de orde van de dag. Het is dan ook de vraag in hoeverre digitale vaardigheden tegenwoordig nuttig of zelfs noodzakelijk zijn bij het deelnemen aan het maatschappelijk leven in de vrije tijd. Die maatschappelijke betrokkenheid komt tot uitdrukking in de mate waarin men op de hoogte blijft van wat er speelt in de samenleving. Het raadplegen van het internet is een van de manieren waarop men dat kan doen. Ouderen maken over het algemeen gretig gebruik van het media-aanbod. Zij gebruiken echter veelal gedrukte en audiovisuele media, en relatief weinig het internet. Mogelijk kunnen zij ook zonder internet voldoende op de hoogte blijven van maatschappelijke ontwikkelingen. Vanuit het oogpunt van sociale betrokkenheid achten ouderen internetgebruik wel van belang om ‘er meer bij te horen’ of om ‘mee te kunnen praten’. Het onderhouden van contacten in het persoonlijke netwerk (bijvoorbeeld met de veelgenoemde kleinkinderen) is dan van belang. Ook voor lager opgeleiden gaat er van ict-gebruik niet een extra prikkel uit om op de hoogte te blijven bij wat er speelt in de samenleving. Voor allochtonen is onderzocht welke rol ict speelt in het integratieproces. Deze rol kan zeker als positief worden ingeschat. Allochtonen e-mailen, chatten en surfen relatief veel en komen daarbij veel in aanraking met (autochtone) Nederlanders en de Nederlandse taal. Op basis van de beschikbare gegevens kan gesteld worden dat meer digitale vaardigheden en betere (sociale) integratie hand in hand gaan. De gegevens laten echter niet toe om vast te stellen wat oorzaak is en wat gevolg. Met de onderzochte consequenties van ict-gebruik kan zeker niet het laatste woord gesproken zijn over de impact van de ict-achterstand van de onderscheiden groepen. In de eerste plaats betrof het verkennende analyses op basis van bestaande data. Niet alle mogelijke consequenties zijn nagegaan en bij de onderzochte gevolgen zijn geen optimale operationaliseringen gebruikt, zodat conclusies niet anders dan zeer voorlopig kunnen zijn. Deels hadden de consequenties betrekking op mediagebruik en de mate waarin verschillende groepen zich informeren over wat er leeft in de samenleving. Niet onderzocht is in hoeverre gevonden verschillen vervolgens leiden tot verschillen in deelname aan het maatschappelijk leven.
Diffusie van innovaties Wat kunnen we nu verwachten van achterstanden in digitale vaardigheden in de toekomst? In eerdere scp-rapportages is betoogd dat achterstanden in bezit wel zouden verdwijnen door een voortgaande diffusie van technologie, maar dat verschillen in digitale vaardigheden waarschijnlijk tot meer duurzame ongelijkheden zouden leiden (Van Dijk et al. 2000). Sindsdien is de verspreiding van computers en internetaansluitingen inderdaad doorgegaan en is de overgrote meerderheid van de Nederlandse bevolking online geraakt. Destijds werd verdere verspreiding van pc’s 78
Conclusies en slotbeschouwing
en internettoegang verwacht op basis van toenemende gebruikersvriendelijkheid van ict-producten, dalende prijzen voor apparatuur, meer toepassingsmogelijkheden en druk vanuit de (sociale) omgeving. De verwachting bleek terecht en aannemelijk dat deze factoren werkzaam zullen blijven om ook de huidige achterblijvers (laggards) over de streep van digitale participatie trekken. Onder die achterblijvers zijn de hier onderzochte groepen (ouderen, laagopgeleiden, inactieven en allochtonen) oververtegenwoordigd. Hoewel voortgaande verspreiding van bestaande technologie aannemelijk is, wordt er toch verschillend over gedacht. Ruwweg zijn twee modellen denkbaar (Norris 2001). Het eerste model (‘normalization model’) gaat uit van een faseverschil: sommige groepen lopen voorop, andere volgen en uiteindelijk komt (vrijwel) iedereen in het bezit van deze technologie. Het tweede model (‘stratification model’) gaat uit van blijvende verschillen: in de groepen voorlopers komt iedereen in het bezit, en in de groepen achterblijvers blijft de verspreiding in uiteenlopende mate onvolledig. Volgens het laatstgenoemde model zullen groepen die al een sterke maatschappelijke positie hebben opgebouwd, hun voorsprong behouden. Ook in Nederland kent ieder model zijn aanhangers. In scp-publicaties zijn argumenten aangedragen voor het ‘normalization model’ (Van Dijk et al. 2000; De Haan 2004). Het stratificatiestandpunt is verdedigd door Van Dijk (2001; 2003) die stelt dat mogelijk een derde van de bevolking ‘digibeet’ zal blijven, dat wil zeggen dat dit deel geen enkele ervaring met ict opbouwt. Vooralsnog sluiten de empirische gegevens meer aan bij het ‘normalization model’, wat betekent dat de nieuwe technologie voor steeds meer mensen ‘gewoon’ gaat worden. Dat betekent ook dat de groep die in het geheel geen ervaring heeft met (internet)computers en daardoor ook geen vaardigheden in het gebruik heeft opgebouwd, kleiner zal worden. Er worden echter ook voortdurend nieuwe toepassingen ontwikkeld, die weer een proces van ongelijke inburgering doorlopen. Dit was in het huidige onderzoek bijvoorbeeld goed terug te zien in de toepassingen die ouderen gebruiken. Zij gebruiken relatief vaak telebankieren en e-mail, maar minder nieuwe toepassingen zoals chatten. Over het algemeen nemen ouderen in deze discussie een aparte positie in. Natuurlijk verloop zorgt automatisch voor een neiging naar ‘normalization’ van het onderscheid tussen jong en oud (de jongere generaties worden ouder, maar nemen hun vaardigheden mee). Deze ‘natuurlijke normalization’ ontbreekt bij de andere groepen.
Competence gap Een slinkende, maar niet te verwaarlozen groep niet-bezitters impliceert echter niet automatisch een toename van vaardige gebruikers. In belangrijke mate hangen verschillen in vaardigheden samen met wie de voorlopers en wie de achterblijvers waren in het diffusieproces. De voorlopers zijn vaardiger in de omgang met nieuwe technologie en gebruiken deze vaker en voor meer verschillende toepassingen. Bovendien zijn zij gemiddeld minder bevreesd voor huidige en toekomstige uitsluiting door kennis en omgang met computers dan de achterblijvers. Het verband tussen diffusie Conclusies en slotbeschouwing
79
van technologie en de groei van het aandeel vaardige gebruikers onder een bevolking is door Marsh (2001) in een model weergegeven (figuur 7.1). Gebaseerd op de diffusiecurve van Rogers (1995) en aansluitend bij het ‘normalization model’ verwacht hij dat voortgaande verspreiding van technologie na enige tijd gevolgd wordt door het verwerven van vaardigheden. De tijdsduur tussen aanschaf en verworven vaardigheid noemt Marsh de competence gap. De figuur geeft aan dat hij verwacht dat die tijdspanne steeds groter wordt. Wie tot de early adopters behoort, verwerft die vaardigheden relatief snel. Voor mensen die later in de curve instappen, valt een langere leertijd te verwachten. Voor de achterblijvers geldt dan een dubbele achterstand: ze zijn later ingestapt en ze hebben een langere leertijd nodig. Al te dramatisch is die voorstelling van zaken natuurlijk niet, want het blijft een kwestie van tijd voordat de achterstand is ingelopen. Figuur 7.1 Het verband tussen de diffusie van technologie en de groei van het aandeel vaardige gebruikers onder de bevolking
number of people competent users
competence cap
technology adopters
competence ratio
technology life-span
Bron: Marsh (2001)
Bij het model van Marsh (2001) kan een aantal kanttekeningen geplaatst worden. Ten eerste lijkt de dominante leerstrategie (leren door uitproberen) aan te sluiten bij dit model. Dat deze leertijd wat korter is voor hoogopgeleiden, jongeren en werkenden is aannemelijk, omdat zij ook blijk hebben gegeven van betere leerprestaties in het onderwijs, minder gehinderd worden door gehechtheid aan reeds bestaande kanalen van communicatie en informatieoverdracht en op meerdere plaatsen hun leerervaringen kunnen opdoen. Vooral ouderen passen een meer formele leerstrategie toe door cursussen te volgen en leerboeken te gebruiken. Dit heeft mogelijk geen consequenties voor de leertijd, maar wel voor de organisatie van de leerweg. 80
Conclusies en slotbeschouwing
In de tweede plaats is het mogelijk dat de toenemende gebruiksvriendelijkheid van de apparatuur ervoor zorgt dat het gemakkelijker wordt om nieuwe toepassingen onder de knie te krijgen. Dit zou de leertijd verkorten en daarmee de competence gap verkleinen. Ten derde kan de vraag gesteld worden of er wel sprake is van één pakket aan vaardigheden waardoor iemand tot vaardige gebruiker uitgeroepen kan worden. Dat lijkt niet erg waarschijnlijk. Het ligt meer voor de hand dat er aanzienlijke verschillen in vaardigheden zullen bestaan, afhankelijk van de doelen van gebruik op school, op het werk en in het privéleven. Niet iedereen hoeft (op alle fronten) even vaardig te zijn. Dat neemt niet weg dat het, ten vierde, aannemelijk is dat voorlopers hun hulpbronnen, vaardigheden en kennis effectiever weten in te zetten dan achterblijvers en dat zij hierdoor op zeer uiteenlopende maatschappelijke velden voordelen weten te realiseren. Wat op het eerste gezicht een trage inhaalslag lijkt, zou daarmee een versterking van een structurele achterstand kunnen zijn. In dat geval is het niet alleen een kwestie van tijd om de opgelopen achterstand weer in te lopen, maar een zorg om achterblijvende groepen bij de kennissamenleving te betrekken. Hoe ernstig de effecten van achterstanden in digitale vaardigheden zijn, valt op basis van bestaand onderzoek nog onvoldoende vast te stellen. Ook in dit rapport zijn slechts enkele indicatoren onderzocht.
Taak voor de overheid Het is moeilijk om eenduidig vast te stellen of iemand over voldoende digitale vaardigheden beschikt, omdat dit een normatief oordeel met zich meebrengt over wat iemand, in de huidige tijd en in een specifieke maatschappelijke situatie, zou moeten kunnen. Een dergelijke checklist bestaat nog niet. Een tekort aan vaardigheden kan zich op ten minste twee manieren manifesteren, namelijk als hierdoor individuele doelen niet of gedeeltelijk bereikt worden of als maatschappelijke vereisten hoger zijn dan het individueel geambieerde. In de eerste plaats vormen digitale vaardigheden een middel om individuele doelen te bereiken. Deze vaardigheden kunnen bijdragen aan het bevorderen van leerresultaten, aan het vinden van werk en het verbeteren van de kwaliteit en productiviteit van die arbeid, aan het vinden van aansluiting bij dominante gedrags- en waardepatronen in de samenleving, aan het behoud van sociale contacten en aan het gebruik van de voorzieningen van de verzorgingsstaat (Steyaert en De Haan 2001). Zeker als informatie exclusief in het digitale domein beschikbaar is, plaatst een tekort aan digitale vaardigheden mensen op een achterstand. Zo’n tekort betekent dan dat individuele doelen niet of slechts gedeeltelijk bereikt worden, zeker als er geen alternatieven voorhanden zijn. Ten tweede kunnen vaardigheden tekortschieten in het tegemoet komen aan maatschappelijke vereisten. Om de concurrentiepositie van Nederland te opzichte van andere landen te verbeteren, is investeren in vaardigheden van de (beroeps)bevolking gewenst. Tot de benodigde competenties behoren ook de digiConclusies en slotbeschouwing
81
tale vaardigheden. Een digitaal vaardige beroepsbevolking verhoogt niet alleen de aantrekkelijkheid van Nederland als vestigingsland voor bedrijven, maar heeft ook (mede daardoor) gunstige gevolgen voor werkgelegenheid, arbeidsproductiviteit en economische groei. Het its (2006) berekende dat in de komende jaren een tekort aan ict-ers en ict-gebruikers op de werkvloer dreigt te ontstaan en ook de oecd (2005) voorziet onvoldoende uitstroom van de ict-opleidingen. Een tekort aan goede icters kan opgevangen worden door de opleidingen aantrekkelijker te maken of door te investeren in competentieontwikkeling van personeel. Hoewel dit rapport niet de empirische onderbouwing levert voor bovenstaande veronderstellingen, is het evident dat investering in scholing noodzakelijk is. De vraag is nu niet zozeer of dit moet gebeuren, maar eerder wie er verantwoordelijkheid voor draagt. Uiteraard wordt er dan naar de overheid gekeken. PricewaterhouseCoopers (2004) adviseerde ez al eens om te investeren in bredere strategieën om tot skills for all te komen. Maar er zijn meer partijen die hier een taak hebben. Het bedrijfsleven heeft zelf ook baat bij on the job training van medewerkers, om te zorgen dat gepaste cursussen worden aangeboden zodat life long learning mogelijk wordt. De technologieproducenten kunnen bijdragen aan het vergemakkelijken van het gebruik van technologie door gebruikersvriendelijkheid te vergroten. En natuurlijk hebben individuele burgers ook een eigen verantwoordelijkheid om zich benodigde competenties eigen te maken. De verantwoordelijkheid van de overheid komt tot uitdrukking – of zou tot uitdrukking moeten komen – in het onderwijs en door andere voorzieningen waar burgers zich kunnen toeleggen op het verwerven van vaardigheden. Gezien het belang van individuele doelen ligt het niet voor de hand om generiek beleid te ontwikkelen. Verschillende groepen met uiteenlopende doelen en mogelijkheden vragen om maatregelen die gericht zijn op het wegnemen van drempels die specifiek zijn voor een groep. Die verschillende groepen vragen dus om gedifferentieerd beleid (vgl. Van Dijk 2007). De analyses uit dit rapport kunnen een opstap zijn naar een dergelijk beleid, omdat ze inzicht geven in wat de specifieke groepen wel en niet kunnen en in de samenhang daarvan met hun maatschappelijke situatie. Het onderwijs neemt van oudsher een belangrijke positie in bij het aanleren van vaardigheden als lezen en rekenen. Maar basiscomputervaardigheden doen jongeren zelf spelenderwijs op (De Haan en Huysmans 2002). Een apart vak waarin computervaardigheden bijgebracht worden, is dan ook niet nodig en dit is al geruime tijd door het onderwijs en het onderwijsbeleid onderkend. Media-educatie waarin aandacht wordt geschonken aan veilig gebruik van internettoepassingen is echter wel van belang. Ook het gericht zoeken, interpreteren en toepassen van online informatie hoort hierbij. Voor het aanleren van meer ingewikkelde toepassingen lijkt in het onderwijs eveneens een plaats te moeten zijn. Daar is geen apart vak voor nodig, maar dit kan gebeuren door het computergebruik goed te integreren in bestaande vakken.
82
Conclusies en slotbeschouwing
Elders is al veel geschreven over de rol van het onderwijs voor het bijbrengen van digitale vaardigheden en het vergroten van ict-competenties op de werkvloer. Een groot deel van de bevolking wordt echter niet meer door het dagonderwijs bereikt en heeft evenmin de mogelijkheid om op het werk digitale vaardigheden op te doen. Dit rapport richt zich juist op degenen die op anderen of andere voorzieningen zijn aangewezen om deze vaardigheden op te doen. In een discussie over de inclusieve informatiesamenleving zijn het juist de hier geconstateerde groepen met een achterstand die om extra aandacht vragen. Inmiddels is een rijkgeschakeerd aanbod van scholingsinitiatieven ontstaan, van grootschalige landelijke initiatieven tot pc-kennismakingscursussen in achterzaaltjes van wijkcafés. Vooral ouderen zouden veel baat kunnen hebben bij een alternatief lesaanbod, omdat zij relatief weinig via dagonderwijs of de arbeidssituatie met de nieuwe technologie in aanraking komen. Voorafgaand aan de taak om ouderen vaardigheden bij te brengen, ligt nog een meer motivationele taak. Ouderen kunnen alleen vaardige ict-gebruikers worden als zij verbinding met internet maken. Om hun digitale drempelvrees te overwinnen, is een correct beeld van ict-gebruiksmogelijkheden noodzakelijk. Ondersteuning en continuering van bestaande initiatieven om zowel voorlichting als cursussen aan ouderen te geven, bieden goede mogelijkheden om de digitale vaardigheden van deze groep te vergroten (zie Duimel (2007) voor een bespreking van voorlichtingsactiviteiten). Werklozen en laagopgeleiden hebben baat bij meer digitale vaardigheden om hun kansen op de arbeidsmarkt te verbeteren. Voor deze groepen blijkt de prijs van apparatuur wel eens een barrière te zijn om ict aan te schaffen. Subsidies voor computer- en internetbezit kunnen oneigenlijk gebruik in de hand werken en bovendien is de naleving van correcte uitvoering omslachtig. Ook voor specifieke groepen, zoals werklozen en laagopgeleiden met een minimuminkomen, is het aanbieden van computercursussen een efficiëntere manier om digitale vaardigheden te vergroten. De relatief geringe bereidheid om in scholing te investeren onder deze groepen wijst echter niet op een komende inhaalslag. Verbeteren van arbeidsmarktmogelijkheden is ook voor allochtonen van belang, maar voor hen speelt ook de integratie in de Nederlandse samenleving. Tal van initiatieven op buurtniveau die mede als doel hadden sociale cohesie te bevorderen, zoals de digitale trapveldjes of de digitale broedplaatsen en ook bibliotheken, hebben een tamelijk grote toeloop van allochtonen gekend. De aanwezigheid van voorzieningen op lokaal niveau met toegang tot internet en een aanbod van computercursussen is van belang om het niveau van digitale vaardigheden van allochtonen te verbeteren. Voor tal van allochtonen, laagopgeleiden en ouderen vormt functionele ongeletterdheid een barrière om te participeren in een kennissamenleving. Voordat deze groep computervaardigheden bijgebracht kan worden, is het eerst nodig dat lees- en schrijfvaardigheid op peil worden gebracht. Pas dan is het mogelijk om informatie te zoeken en effectief te gebruiken en om met anderen online te communiceren.
Conclusies en slotbeschouwing
83
Summary Disadvantage and distance Digital skills of the low-educated, the elderly, ethnic minorities and the economically inactive
Erik van Ingen, Jos de Haan and Marion Duimel Information and communication technology (ict) has become indispensable in Western societies, and more and more aspects of our lives have become interwoven with and dependent upon computers and the Internet. Participation in the knowledge society requires adequate digital skills. Increasingly, the possession of these skills is a condition for pursuing a successful education career, finding work and progressing in one’s career, and also for maintaining social contacts in our private lives. However, Dutch citizens differ in the extent to which they possess these digital skills. The data presented in this report show that the elderly, people with a lower education level, people who are economically inactive and members of ethnic minorities possess fewer of these skills. The research questions addressed in this report are concerned with how far certain groups in society lag behind in terms of digital skills, the causes of that disadvantage and its consequences. This summary has been constructed on the basis of the four central research questions. 1 To what extent do the digital skills of the elderly, the low-educated, the economically inactive and members of ethnic minorities differ from those of the rest of the population? There are wide differences in digital skills between young and old, and between people with a high and a low education level. As an illustration, 43% of people with a lower education level use the Internet to search for specific information, compared with 81% of those with a higher education level. The difference between people younger and older than 55 years is of roughly the same order. The difference between the economically inactive and ethnic minorities compared with those in work and the indigenous population, respectively, is relatively smaller. Housewives/ househusbands and Turks/Moroccans in particular lack digital skills. The degree of disadvantage in possession of digital skills is based both on more ‘objective’ usage characteristics and on people’s own, more subjective estimations of their skills. People tend to overestimate their own disadvantage to some extent, as reflected in that fact the differences based on subjective indicators are slightly greater than those based on more objective indicators.
84
The discussion of digital skills is often conducted in terms of haves and have-nots. This is overly simplistic, however, and ignores important differences in the extent and nature of the digital skills concerned. A clear dividing line cannot be drawn here; the differences are more gradual than absolute. The nature of the difference is related to the degree to which computer use is more functional or more geared to entertainment. It is moreover necessary to apply a sharper distinction within the groups with a skills disadvantage. For example, among ethnic minorities Turks and Moroccans are found to have a relatively large disadvantage relative to the indigenous population, whereas Surinamese and Antilleans have skill levels that almost or fully match those of the indigenous Dutch. Similarly, among those with a lower education level (at most junior secondary vocational education (lbo)), the disadvantage manifests itself not only in the extent of these skills, but also in the nature of these skills. People with a lower education level tend to be mainly skilled in entertainment applications, which means that their use of ict is not only less diverse, but also less functional. Searching for specific information, for example, is something they do much less than the more highly educated. The weak digital skills of the low-educated emerge clearly if the number of computer applications used (on a scale from 0 to 8) is compared. People who have only followed elementary education use the computer for just under one application on average (0.9); people with a university education use more than three applications (3.4). The digital skills of older persons are limited. In practice this means that those aged 55 and older use significantly fewer computer applications than younger age groups. From the perspective of social participation, however, this skills shortfall in the type of computer usage is less worrisome than that of the low-educated; although the skills of older persons are fairly one-sided, these users do focus on functional applications. The most commonly used applications are searching for specific information (47% of older users), e-mailing (44%) and online banking (30%). By contrast, older persons rarely use entertainment or leisure applications; for example, only 10% of the over-55s use the Internet for ‘random surfing’ (compared with 46% of people aged under 55). Among the ‘economically inactive’, housewives in particular perceive their own skills as very weak. In addition, the skills they do possess are relatively strongly focused on less instrumental applications than those of working people, and to a lesser extent than those of the unemployed and disabled. These two latter groups spend a great deal of time on the computer (more than working people), but this does not automatically translate into the possession of more digital skills, since their usage is relatively one-sided. The study of the causes of the skills disadvantage also used both a subjective and a more objective approach. The views of the respondents themselves are reflected in the reasons they give for their non-use (difficulties). The more objective factors assoSummary
85
ciated with digital skills include the various resources to which people have access, the number of locations where they have access to a computer and the presence of a broadband connection at home. 2 What difficulties do those with a skills disadvantage give for not using the Internet and what differences are found in this respect among the elderly, the economically inactive, the loweducated and ethnic minorities? Members of ethnic minorities cite financial difficulties as a problem rather than ‘lack of interest’ more often (roughly 25% versus 12%) than the indigenous Dutch. Older persons also frequently cite lack of interest (42%), but they themselves also often believe they are too old (36% of the over-75s). Lack of interest or unwillingness to use the Internet can mask a variety of other reasons, such as lack of time or an erroneous image of what the Internet is, what it can do and what its potential benefits are. But reasons that people prefer not to voice can also be masked by the label ‘lack of interest’, such as fear of computers, fear of failure, fear of loss of face, fear of making mistakes and embarrassment about their lack of skills. For ethnic minorities (Turks and Moroccans, and especially women), their limited command of the Dutch language can also play a role. 3 Which factors contribute to the digital skills disadvantage of the elderly, the economically inactive, the low-educated and ethnic minorities? The study investigated the extent to which disposable income, ability to process information, social setting and time constraints influence people’s skills disadvantage. Disposable income was found to be a barrier to the acquisition of digital skills for the economically inactive in particular. A lack of facility in processing information proved to be a hindrance for both the low-educated and for Turks and Moroccans. Low literacy has been related to digital disadvantage in earlier research and is in itself already a serious barrier to participation in the knowledge society. Two factors were found not to be relevant for the acquisition of digital skills: social setting and time constraints. Having access to computer facilities in several locations also correlates with the level of digital skills. Multiple access (at home, at school, at work) is associated with more skills; this applies both for groups with a digital skills shortfall and for other groups. However, for Turks and Moroccans multiple access offers an additional advantage in the learning of digital skills. Having access at school probably plays an important role here. The workplace offers virtually no opportunities for making up a digital skills disadvantage: far fewer members of ethnic minorities use a computer at work than the indigenous population (18% of Turks/Moroccans and 39% of and aliens/Surinamese compared with 50% of the native Dutch population). Older persons (over the age of 55) have less access to computers and the Internet not just at home, but also via work and (of course) school. If they are not able to acquire skills via full-time education or work, they are forced to use other learning pathways. Despite the wide currency of stories about children and grandchildren 86
Summary
who help their parents and grandparents to learn to use the computer, in reality older people obtain their skills to a much lesser extent from these contacts than is generally thought. For example, 54% of the members or users of the SeniorWeb website had acquired their digital skills through self-study. Following courses is also a more commonly used avenue than explanations and help from children and/or grandchildren. The presence of a broadband connection in the home is associated with having more digital skills. This applies equally for groups with and without a digital skills disadvantage. The interpretation of the association requires more explanation, however. Having broadband access can lead to more digital skills, but digitally skilled people may also have higher usage demands and therefore be more inclined to purchase a broadband connection. Both arguments are plausible and are moreover not mutually exclusive. The observation that some groups have a disadvantage in digital skills demands an estimation of the seriousness of that disadvantage. To gain some impression of this, we investigated a number of consequences for the different groups identified. 4 What social and economic consequences does non-use of ict have for participation in society? The consequences for people with a low education level and for the unemployed are partly economic, in that they affect their opportunities for active labour market participation or for moving ahead. Only a small proportion of the unemployed and disabled (24%) report that their computer knowledge is sufficient to enable them to get a job. People with a low education level find that their deficient computer skills are a problem in progressing in their work (25% do however feel that their knowledge is sufficient). Nonetheless, people in this group are less willing (than the more highly educated) to invest in acquiring digital skills. To what extent people need more skills in order to progress in their own work setting or sector was not studied. For low-skilled jobs, the use of ict sometimes actually leads to a simplification of the work (think of the scanners used at supermarket checkouts). Such a downgrading of job content does not demand more skills, but rather the ability still to derive some job satisfaction from this reduced job content. New technology not only plays a role in economic participation; searching for, processing and disseminating information is also the order of the day outside the labour market. There is therefore also a question to be asked about the extent to which having digital skills is today useful or even necessary for participating in social life in peoples leisure time. One way of looking at involvement in society is to consider the extent to which people are aware of what is going on around them. Consulting the Internet is one way of doing this. Older people generally make wide use of the media. However, they mainly use printed and audiovisual media and relatively infrequently seek recourse to the Internet. It may be that they are perfectly able to keep abreast of social developments without the Internet. From the standpoint of social involvement, however, older people consider Internet use important in order Summary
87
to have the feeling of ‘belonging’ or ‘being able to join in conversations’. Maintaining contacts in their personal network (e.g. with the frequently cited grandchildren) is then important. For those with a low education level, too, ict use does not provide an extra stimulus to keep abreast of what is going on in society. For ethnic minorities, the study looked at the role ict plays in the integration process. Members of ethnic minorities use e-mail, chat and surf the Internet to a relatively large extent and in doing so come into frequent contact with (indigenous) Dutch people and the Dutch language. Based on the available data, it seems that more digital skills and better (social) integration go hand-in-hand. However, the data are too limited to enable anything to be said about which is the cause and which is the consequence here. Task for the government It is difficult to determine unambiguously whether someone possesses sufficient digital skills, because this involves a normative opinion about what a person should have in the way of digital skills in the present time and in a specific social situation. Such a checklist does not (yet) exist. A shortage of skills can manifest itself in at least two ways: if that shortage wholly or partly results in individual goals not being achieved, or if social demands are higher than individual ambitions. The importance of increasing the digital skills of Dutch citizens is rarely questioned. The question is not so much whether this should happen, but rather who should be responsible for it. That responsibility lies not only with the government, but also with the business community, with technology producers and with individual citizens. The responsibility of the government is expressed – or should be expressed – in education and other provisions which enable citizens to acquire the necessary skills. However, developing generic policy in this regard is not necessarily the best approach. Different groups with differing goals and capabilities require measures that are geared to removing barriers that are specific to their particular group. The existence of different groups thus requires a differentiated policy. The analyses in this report offer a stepping stone to such a policy, by providing an insight into what specific groups can and cannot do and into the correlation between those skills and their social situation. Education has traditionally played a key role in the acquisition of skills such as reading and arithmetic. By contrast, basic computer skills can be gained by young people themselves through using and playing with computers. Media education which devotes attention to the safe use of Internet applications is however important. Learning to search for specific information and to interpret and apply online information is also important. It would seem logical that education should also provide a forum for learning the more complex applications. A great deal has already been written elsewhere about the role of education in the imparting of digital skills and increasing ict competencies on the work floor. However, a large part of the population are no longer reached by full-time education and 88
Summary
also have no opportunity to acquire digital skills at work. This report is concerned precisely with those who are forced to rely on other people or other provisions in order to acquire these skills. In a discussion about the inclusive information society, it is precisely the groups that are found here to be at a disadvantage which require extra attention. A wealth of training initiatives is now available, from large-scale national initiatives to pc introduction courses in the back rooms of neighbourhood cafes. Older people in particular can benefit from an alternative teaching provision, because they have had relatively little contact with the new technology via full-time education or at work. Activities such as those developed by SeniorWeb therefore deserve support. Before moving to the task of equipping the older persons with digital skills, however, a more motivational task needs to be carried out. Older people can only become skilled ict users if they make a connection with the Internet. In order to overcome their digital stage fright, it is essential for them to have an accurate picture of the possibilities of ict usage. Unemployed people and those with a low education level stand to gain from having more digital skills in order to improve their chances on the labour market. A small proportion of these groups report that the price of equipment presents a barrier, but other reasons, especially lack of interest, are more important motivations for not having a computer. Improving labour market opportunities is also important for ethnic minorities, but for them integration into Dutch society is also a relevant factor. Many initiatives at neighbourhood level, aimed in part at promoting social cohesion, such as the digitale trapvelden (‘digital playgrounds’) or the digitale broedplaatsen (‘digital breeding grounds’), have attracted fairly high numbers of ethnic minorities. Training at neighbourhood level deserves to be supported. For large numbers of ethnic minorities, people with a low education level and older people, functional illiteracy presents a barrier to participating in a knowledge society. Before this group can acquire computer skills, it is first necessary to bring their reading and writing skills up to scratch. Only then will it be possible for them to search for information and use it effectively, and to communicate with others online.
Summary
89
Literatuur Ark, B. van (2001). Productiviteit, technologie en groei: een zaak van investeren?, oratie Rijksuniversiteit Groningen, 10 april 2001. Boer, A.H. de (red.) (2006). Rapportage ouderen 2006. Veranderingen in de leefsituatie en levensloop. Den Haag: Sociaal en Cultureel Planbureau. Breedveld, K., A. van den Broek, J. de Haan, L. Harms, F. Huysmans en E. van Ingen (2005). De tijd als spiegel; hoe Nederlanders hun tijd besteden. Den Haag: Sociaal en Cultureel Planbureau. Broek, A. van den en J. de Haan (2006). Digitale contacten en integratie van allochtone jongeren. In: J. de Haan en C. van ‘t Hoff (red.) (2006), Jaarboek ict en Samenleving 2006: de digitale generatie. Amsterdam: Boom. Broek, A. van den en S. Keuzenkamp (2007). Studie naar het alledaagse leven van allochtonen. Den Haag: Sociaal en Cultureel Planbureau. Brummelhuis, A. ten, (2006). Aansluiting onderwijs en digitale generatie. In: J. de Haan en C. van ‘t Hoff (red.), Jaarboek ict & Samenleving 2006; de digitale generatie, (p. 125-141). Amsterdam: Boom. Castells, M. (1996). The Information Age. Economy, Society and Culture, part 1. The Rise of the Network Society. Oxford: Blackwell. Castells, M. (2001). The Internet Galaxy. Reflections on the Internet, Business and Society. Oxford: Oxford University Press. cbs (2005). De digitale economie 2005. Voorburg/Heerlen: Centraal Bureau voor de Statistiek.. Cummings, J., B. Butler en R. Kraut (2002). The quality of online social relationships. In: Communications of the acm, jg. 45, nr. 7, p. 103-108. Dagevos, J. (2001). Perspectief op integratie. Over de sociaal-culturele integratie en structurele integratie van etnische minderheden in Nederland. Den Haag: Wetenschappelijk Raad voor het Regeringsbeleid. Dagevos, J., M. Gijsberts en C. van Praag (2003). Rapportage minderheden 2003. Den Haag: Sociaal en Cultureel Planbureau. Damme, M. van, J. de Haan, K. Kraan, T. Kwakkelstein, J. de Leede, B. Steijn en K. Tijdens (2005). Verzonken technologie. ict en de arbeidsmarkt. Den Haag: Sociaal en Cultureel Planbureau. Dialogic (2006). Initiatieven voor het bevorderen van eSkills van de beroepsbevolking in zes Europese landen. Utrecht: Dialogic. Dijk, J. van (2001a). De toegankelijkheid van ict en de kwaliteit van infrastructuur en diensten. In: V&W (red.), Mensen in netwerken; een discussiebijdrage van V&W aan het ‘digitale kloof debat’. Den Haag: ministerie van Verkeer en Waterstaat. Dijk, J.A.G.M. van (2001b). De netwerkmaatschappij; sociale aspecten van nieuwe media. Alphen aan den Rijn: Samsom. Dijk, J.A.G.M. van (2003). De Digitale Kloof wordt dieper. Den Haag: Social Quality Matters. Dijk, L. van, J. de Haan en S. Rijken (2000). Digitalisering van de leefwereld; een onderzoek naar informatie- en communicatietechnologie en sociale ongelijkheid. Eindrapport. Den Haag: Sociaal en Cultureel Planbureau. Duimel, M. (2005). Ouderen online en offline; het wel of niet gebruik maken van internet door ouderen (afstudeerscriptie Sociale Gerontologie). Amsterdam: Vrije Universiteit.
90
Duimel, M. en O. Klumper (2004). Online en offl ine: keuzes van ouderen in woonzorgcentra. In: J. de Haan, O. Klumper en J. Steyaert (red.), Surfende Senioren; kansen en bedreigingen van ict voor ouderen. Den Haag: Academic Service. Duimel, M. (2007). Verbinding maken. Senioren en ict. Den Haag: Sociaal en Cultureel Planbureau. Duimel, M. en J. de Haan (2007). Nieuwe links in het gezin. De digitale leefwereld van tieners en de rol van hun ouders. Den Haag: Sociaal en Cultureel Planbureau. esb (2006). ict en economische groei, dossier 4494s van Economisch Statistische Berichten (esb). ez (2003). Internationale ict-toets 2002. De meso-toets. Den Haag: ministerie van Economische Zaken. ez (2006). ict in Nederland: feiten en cijfers. In: Factor ict, jg. 8, nr. 3, p. 3-5. Den Haag: ministerie van Economische Zaken. Gennip, H. van en H. Braam (2005). ‘Leren en ict’. In: J. de Haan en L. van der Laan (red.), Jaarboek ict & Samenleving 2005 (p. 129-146). Amsterdam: Boom. Groot, W. en H. Maassen van den Brink (2006). Stil vermogen, een onderzoek naar de maatschappelijke kosten van laaggeletterdheid. Den Haag: Stichting Lezen en Schrijven. Haan, J. de (2001). Verschillen in toegang tot de digitale snelweg. In: V&W (red.), Mensen in netwerken; een discussiebijdrage van V&W aan het ‘digitale kloof debat’. Den Haag: ministerie van Verkeer en Waterstaat. Haan, J. de (2003). Sociale ongelijkheid en ict. In: J. de Haan en J. Steyaert (red.), Jaarboek ict en samenleving 2003. De sociale dimensie van technologie. Amsterdam: Boom. Haan, J. de en J. Steyaert. (2003). Jaarboek ict en samenleving 2003. De sociale dimensie van technologie. Amsterdam: Boom. Haan, J. de (2004). Surfende senioren of digitale drenkelingen. In: J. de Haan, O. Klumper en J. Steyaert (red.), Surfende Senioren; kansen en bedreigingen van ict voor ouderen. Den Haag: Academic Service. Haan, J. de en F. Huysmans (2002). Van huis uit digitaal. Verwerving van digitale vaardigheden tussen thuismilieu en school. Den Haag: Sociaal en Cultureel Planbureau. Haan, J. de en F. Huysmans (2006). Informatievaardigheden in een kennissamenleving. In: Sociaal en Cultureel Rapport 2006 (p. 91-115). Den Haag: Sociaal en Cultureel Planbureau. Haan, J. de en J. Iedema. (nog te verschijnen). Models of access to the information society. In New Media & Society. D’Haenens, L., C. van Summeren, F. Saeys en J. Koeman (2005). Integratie of identiteit? Mediamenu’s van Turkse en Marokkaanse jongeren. Amsterdam: Boom. Hargittai, E. (2002). The second-level digital divide: Differences in people’s online skills. First Monday: Peer-Reviewed Journal on the Internet, jg. 7, nr. 4. Geraadpleegd 15 mei 2007 via http://firstmonday.org/issues/issue7_4/hargittai/. Hargittai, E. (2004). How Wide a Web? Social Inequality in the Digital Age (Ph.D. Dissertation Sociology Department). Princeton, nj: Princeton University. Hoffman, D.L. en T.P. Novak (1998). Bridging the Racial Divide on the Internet. In: Science, nr. 280, p. 390-391. Horrigan, J.B. (2006). Home broadband adoption 2006; home broadband adoption is going mainstream and that means user-generated content is coming from all kinds of internet users. Washington, dc: Pew internet & American life project. its (2006). ict-competenties in de beroepsomgeving. Nijmegen: its. Katz, J. en P. Aspden (1997). Motivations for and barriers to Internet usage: results of a national public opinion survey. Internet Research: Electronic Networking Applications and Policy, jg. 7, nr. 3, p. 170-188.
Literatuur
91
Katz, J.E., R.E. Rice en P. Aspden (2001). The Internet, 1995-2000; Access, civic involvement, and social interaction. In: The American Behavioral Scientist, jg. 45, nr. 3, p. 405-419. Klumper, O. en J. de Haan (2004). Beleid in praktijk. In: J. de Haan en O. Klumper (red.), Jaarboek ict & Samenleving 2004, (p. 9-27). Amsterdam: Boom. Kunder, M. de (2006). Geschatte grootte van het geïndexeerde World Wide Web. Ongepubliceerde Master’s thesis, Universiteit van Tilburg, juli 2006. Lenhart, A. en J.B. Horrigan (2003). Re-Visualizing the Digital Divide as a Digital Spectrum. In: it&Society, nr. 5, p. 23 -39. Geraadpleegd 17 augustus 2007 via http:// www.stanford.edu/group/siqss/itandsociety/. Marsh, J.B.T. (2001). Cultural diversity and the information society: policy options and technological issues. Brussel: European Parliament, dg for Research. Millward, P. (2003). The “grey digital divide”: Perception, exclusion and barrier of access to the Internet for Older People. In: First Monday jg. 7, nr. 8. Geraadpleegd 17 augustus via http://firstmonday.org/issues/issue8_7/millward/. nizw (2003). Sociale infrastructuur. Geraadpleegd 30 november 2003 via www.nizw. nl/thesaurus/00009760.htm. Norris, P. (2001). Digital divide; civic engement, information poverty and the Internet worldwide. Cambridge, Cambridge Univerisity Press. oecd (2005). ict Diffusion to Business. Peer review. Country report: The Netherlands. Parijs: oecd. oecd (2006). Information Technology Outlook: 2006 Edition, Summary in Dutch. Parijs: oecd. (http://www.oecd.org/dataoecd/35/22/37764893.pdf ). OenS (2006). Regio Amsterdam in beeld 2006. Feiten en cijfers over het rsa-gebied. Amsterdam: Gemeente Amsterdam/dienst Onderzoek en statistiek. PricewaterhouseCoopers (2004). Rethinking the European ict Agenda. Ten ict-Breakthroughs for Reaching Lisbon Goals. Den Haag: PricewaterhouseCoopers. Rogers, E.M. (1995). Diffusion of Innovations. Fourth Edition. New York: The Free Press. Steyaert, J. (2000). Digitale vaardigheden; geletterdheid in de informatiesamenleving. Den Haag: Rathenau Instituut. Steyaert, J. (2004). Medicijnen tegen de ‘Zilveren digitale kloof’. In: J. de Haan, O. Klumper en J. Steyaert (red.), Surfende Senioren; kansen en bedreigingen van ict voor ouderen. Den Haag: Academic Service. Steyaert, J., en J. de Haan (2001). Geleidelijk digitaal. Een nuchtere kijk op sociale gevolgen van ict. Den Haag: Sociaal en Cultureel Planbureau. Steyaert, J. en J. de Haan (2007). Gewoon digitaal. In: J. Steyaert en J. de Haan (red.), Jaarboek ict & Samenleving 2007: gewoon digitaal (p. 11-30). Amsterdam: Boom. Triplett, J.E. (1999). The Solow productivity paradox: what do computers do to productivity? In: Canadian Journal of Economics, jg. 32, nr. 2, p. 309-334. undp (2001). Human Development Report 2001, Making new technologies work for human development, New York/Oxford: Oxford University Press. Unesco (2005). Towards Knowledge Societies. Parijs: Unesco. us Department of Commerce (1995). Falling through the net: a survey of the “have nots” in rural and urban America. Geraadpleegd 17 augustus 2007 via http://www.ntia.doc. gov/ntiahome/fallingthru.html us Department of Commerce (1998). Falling through the net ii: new data on the digital divide. Geraadpleegd 17 augustus via http://www.ntia.doc.gov/. us Department of Commerce (1999). Falling t hrough the net: defining the digital divide. Geraadpleegd 17 augustus 2007 via http://www.ntia.doc.gov/.
92
Literatuur
us Department of Commerce (2000). Falling through the net: towards digital inclusion. Geraadpleegd 17 augustus 2007 via http://www.ntia.doc.gov/. us Department of Commerce (2002). A nation online: how Americans are expanding their use of the internet. Geraadpleegd 17 augustus 2007 via http://www.ntia.doc.gov/. us Department of Commerce (2004). A nation online: entering the broadband age. Geraadpleegd 17 augustus 2007 via http://www.ntia.doc.gov/. Vedder, A. (2003). Betrouwbaarheid van internetinformatie. In: J. de Haan en J. Steyaert (red.), Jaarboek ict & Samenleving 2003 (p. 113-131). Amsterdam: Boom. Wellman, B., A. Quan Haase, J. Witte en K. Hampton (2001). Does the internet increase, decrease or supplement social capital? Social network, participation and community commitment. In: American Behavioral Scientist, jg. 45, nr. 3, p. 437-456. Wiel, H. van der en G. van Leeuwen (2003). Op zoek naar productiviteitsgroei: effecten van ict en innovatie op bedrijfsniveau in Nederland. Den Haag: Centraal planbureau (cpb Document 4).
Literatuur
93
Bijlage A
Operationalisering van begrippen
Betrokkenheid bij de samenleving via mediagebruik Optelling van een reeks onderwerpen (buitenlands nieuws, buitenlandse politiek, binnenlands nieuws, binnenlandse politiek, gemeentepolitiek, gebeurtenissen in de gemeente, financieel nieuws, misdaadnieuws, sociaaleconomisch nieuws, informatie over milieu, consumentennieuws, informatie over nieuwe media, informatie over verkeersproblemen/ov, informatie over kunst en cultuur, sportnieuws, wetenschap en techniek, onderwijs) waarvan men aangeeft op de hoogte te blijven door middel van mediagebruik (internet, televisie, radio, krant, dag- en weekbladen). Digitale of ict-vaardigheden Geoperationaliseerd als diversiteit van gebruik. Somscore van de in tabel 2.1 genoemde typen van gebruik. (Statistics: gemiddelde 2,61; standaard deviatie 1,78; aantal items 6; Cronbach’s alpha.75; gemiddelde inter-item correlatie.33.) ict-gebruik Somscore van alle in tabel 2.1 genoemde indicatoren (waarbij de variabelen met meeteenheid tijd zijn gehercodeerd naar dummyvariabelen). (Statistics: gemiddelde 6,08; standaard deviatie 3,31; aantal items 14; Cronbach’s alpha.80; gemiddelde inter-item correlatie.21.) Inkomen Netto maandelijks huishoudeninkomen. Integratie (mate van…) Geoperationaliseerd als contacten met autochtone Nederlanders en het beheersen van de Nederlandse taal (aan de hand van drie stellingen). Mediagebruik (diversiteit van) Geoperationaliseerd als een combinatie van de frequentie (1-7) van het lezen van opiniebladen en het aantal gelezen kranten (per week). Meervoudige toegang Aantal plaatsen waar men gebruik kan maken van computers/ internet (thuis, werk, school). Opleiding Hoogst behaalde opleiding of de huidige opleiding (voor degenen die onderwijs volgen).
94
Sociale contacten (met derden) Optelling van tijd besteed aan het onderhouden van sociale contacten buiten het huishouden (o.a. visites, feestjes, telefoneren). Vrije tijd (totale hoeveelheid...) Geoperationaliseerd als alle categorieën in het tbo die niet onder werk, scholing, huishouden, persoonlijke verzorging of vervoer vallen.
Bijlage A
95
Publicaties van het Sociaal en Cultureel Planbureau Werkprogramma Het Sociaal en Cultureel Planbureau stelt elke twee jaar zijn Werkprogramma vast. De tekst van het lopende programma (2006-2007) is te vinden op de website van het scp: www.scp.nl. Het Werkprogramma is rechtstreeks te bestellen bij het Sociaal en Cultureel Planbureau. isbn 90-377-0267-8
scp-publicaties Onderstaande lijst bevat een selectie van publicaties van het Sociaal en Cultureel Planbureau. Deze publicaties zijn verkrijgbaar bij de boekhandel. Een complete lijst is te vinden op de website van het scp: www.scp.nl.
Sociale en Culturele Rapporten Sociaal en Cultureel Rapport 2000. isbn 90-377-0015-2 Sociaal en Cultureel Rapport 2002. De kwaliteit van de quartaire sector. isbn 90-377-0106-x In het zicht van de toekomst. Sociaal en Cultureel Rapport 2004. isbn 90-377-0159-0 Investeren in vermogen. Sociaal en Cultureel Rapport 2006. isbn 90-377-0285-6 The Netherlands in a European Perspective. Social & Cultural Report 2000. isbn 90-377-0062-4 (English edition 2001) The Quality of the Public Sector (Summary). Social and Cultural Report 2002. isbn 90-377-0118-3
Nederlandse populaire versie van het scr 2000 Nederland en de anderen; Europese vergelijkingen uit het Sociaal en Cultureel Rapport 2000. Wilfried Uitterhoeve. isbn 90-5875-141-4
scp-publicaties 2006 2006/1
Thuis op het platteland (2006). Anja Steenbekkers, Carola Simon en Vic Veldheer (red.). isbn 90-377-0229-5 2006/2 Een eigen huis... Ervaringen van mensen met verstandelijke beperkingen of psychiatrische problemen met zelfstandig wonen en deelname aan de samenleving (2006). M.H. Kwekkeboom (red.). isbn 90-377-0246-5 2006/3 Uitgerekend wonen (2006). Michiel Ras et al. isbn 90-377-0250-3 2006/4 Jeugd met beperkingen. Rapportage gehandicapten 2006 (2006). Sjoerd Kooiker (red.). isbn 90-377-0200-7 2006/5 Hoe het werkt met kinderen (2006). Wil Portegijs et al. isbn 90-377-0238-4 2006/6a Sociale atlas van vrouwen uit etnische minderheden (2006). Saskia Keuzenkamp en Ans Merens (red.). isbn 90-377-0269-4 2006/6b De balans opgemaakt. De slotbeschouwing van de sociale atlas van vrouwen uit etnische minderheden (2006). Saskia Keuzenkamp. isbn 90-377-0251-1 2006/7 Slachtoffers van criminaliteit: feiten en achtergronden (2006). Karin Wittebrood. isbn 90-377-0232-5 2006/8 Voorzieningen voor slachtoffers van misdrijven: gebruik, bereik en draagvlak (2006). C.J. Maas-de Waal. isbn 90-377-0270-8 2006/9 Op weg in de vrije tijd (2006). Lucas Harms. isbn 90-377-0273-2
96
2006/10 Rapportage sport 2006 (2006). Koen Breedveld en Annet Tiessen-Raaphorst (red.). isbn 90-377-0252-x 2006/11 Ondersteuning gewenst. Mensen met lichamelijke beperkingen en hun voorzieningen op het terrein van wonen, zorg, vervoer en welzijn (2006). Mirjam de Klerk en Roelof Schellingerhout. isbn 90-377-0260-0 2006/12 Rapportage ouderen 2006. Veranderingen in de leefsituatie en levensloop (2006). Alice H. de Boer (red.). isbn 90-377-0256-2 2006/13 Duaal als ideaal? Leren en werken in het beroeps- en hoger onderwijs (2006). Ria Bronneman-Helmers. isbn 90-377-0208-2 2006/14 Uniform uit de kast. Homoseksualiteit binnen de krijgsmacht (2006). Anna Adolfsen en Saskia Keuzenkamp, m.m.v. Linda Mans. isbn 90-377-0255-4 2006/15 Gewoon doen. Acceptatie van homoseksualiteit in Nederland (2006). Saskia Keuzenkamp, David Bos, Jan Willem Duyvendak, Gert Hekma (red.). isbn 90-377-0257-0 2006/16 Report on the Elderly 2006 (2006). Alice de Boer (red.). isbn 90-377-0271-6 2006/17 Publieke productie en persoonlijk profijt (2006). Bob Kuhry en Evert Pommer, m.m.v. Jedid-Jah Jonker en John Stevens. isbn 90-377-0231-7 2006/18 Angstige burgers? De determinanten van gevoelens van onveiligheid onderzocht (2006). Janneke Oppelaar en Karin Wittebrood. isbn 90-377-0231-7 2006/19 Wie werken er in het onderwijs? Op zoek naar het ‘eigene’ van de onderwijsprofessional (2006). Ria Vogels en Ria Bronneman-Helmers. isbn 90-377-0291-0 2006/20 Maten voor gemeenten 2006 (2006). Bob Kuhry en Jedid-Jah Jonker, m.m.v. Bureau Zenc. isbn 90-377-0253-8 2006/22 Emancipatiemonitor 2006 (2006). Wil Portegijs, Brigitte Hermans en Vinodh Lalta. isbn 90-377-0286-4 2006/23 Turken in Nederland en Duitsland. De arbeidsmarktpositie vergeleken (2006). Jaco Dagevos, Rob Euwals, Mérove Gijsberts en Hans Roodenburg. isbn 90-377-230-9
scp-publicaties 2007 2007/1 2007/2 2007/3 2007/4 2007/5
2007/6
2007/7
2007/8
2007/9
Publieke prestaties in perspectief. Memorandum quartaire sector 2006-2011 (2007). isbn 978-90-377-0298-9 Nieuwe links in het gezin (2007). Marion Duimel en Jos de Haan. isbn 978-90-3770287-3 Robuuste meningen? Het effect van responsverhogende strategieën bij het onderzoek Culturele Veranderingen in Nederland (2007). Josine Verhagen. isbn 978-90-377-0300-9 Een nuchtere kijk op gezond gedrag. Vier thema’s voor gezondheidsbevordering (2007). isbn 978-90-377-0280-4. Verschillen in verzorging. De verzorging van ouderen in negen eu-landen (2007). Evert Pommer, Edwin van Gameren, John Stevens, Isolde Woittiez. isbn 978-90-377-0258-3 Prestaties van de rechtspraak: productiviteit in perspectief (2007). Ab van der Torre, Jedid-Jah Jonker, Frank van Tulder, Theresa Steeman, Gerard Paulides. isbn 978-90-377-0294-1 Türken in Deutschland und den Niederlanden. Die Arbeitsmarktposition im Vergleich (2007). Jaco Dagevos, Rob Euwals, Mérove Gijsberts en Hans Roodenburg. isbn 978-90-377-0308-5 Een gele kaart voor de sport. Een quick-scan naar wenselijke en onwenselijke praktijken in en rondom de breedtesport (2007). Annet Tiessen-Raaphorst en Koen Breedveld. isbn 978-90-377-0307-8 Kosten in kaart. Een macrokostendecompositie toegepast op instellingen voor verstandelijk gehandicapten (2007). Evelien Eggink, Jedid-Jah Jonker en Michel Ras. isbn 978 90 377 0143 2
Publicaties van het Sociaal en Cultureel Planbureau
97
2007/10 Sport in the Netherlands (2007). Annet Tiessen-Raaphorst en Koen Breedveld. isbn 978-90-377-0302-3 2007/11 Geld op de plank. Niet-gebruik van inkomensvoorzieningen (2007). Jean Marie Wildeboer Schut en Stella Hoff. isbn 978-90-377-0207-1 2007/12 Toekomstverkenning vrijwillige inzet 2015 (2007). Paul Dekker, Joep de Hart en Laila Faulk. isbn 978-90-377-0311-5 2007/13 Aandacht voor de wijk. Effecten van herstructurering op de leef baarheid en veiligheid (2007). Karin Wittebrood en Tom van Dijk. isbn 978-90-377-0309-2 2007/14 Meedoen met beperkingen. Rapportage gehandicapten 2007 (2007). Mirjam de Klerk (red.). isbn 978-90-377-0310-8 2007/15 Interventies voor integratie. Het tegengaan van etnische concentratie en bevorderen van interetnisch contact (2007). Mérove Gijsberts en Jaco Dagevos. isbn 978-90-377-0312-2 2007/16 Blijvend in balans. Een toekomstverkenning van informele zorg (2007). Alice de Boer en Joost Timmermans. isbn 978-90-377-0313-9 2007/17 Vertrouwen in de rechtspraak nader onderzocht (2007). Paul Dekker en Tom van der Meer. isbn 978-90-377-0318-4 2007/18 Verbinding maken. Senioren en ict (2007). Marion Duimel. isbn 978-90-377-0317-7. 2007/19 Moeders, werk en kinderopvang in model. Analyse van arbeidsparticipatie- en kinderopvangbeslissingen van moeders met jonge kinderen (2007). Ingrid Ooms, Evelien Eggink en Edwin van Gameren. isbn 978-90-377-0314-6 2007/20 De sociale staat van Nederland 2007 (2007). Rob Bijl, Jeroen Boelhouwer en Evert Pommer (red.). isbn 978-90-377-0321-4 2007/21 Toekomstverkenning informele zorg (2007). Alice de Boer (red.). isbn 978-90-377-0319-1 2007/22 Beter aan het werk. Trendrapportage ziekteverzuim, arbeidsongeschiktheid en werkhervatting (2007). isbn 978-90-377-0327-6 2007/23 Out in the Netherlands. Acceptance of homosexuality in the Netherlands (2007). isbn 97890-377-0324-5 2007/24 Achterstand en afstand. Digitale vaardigheden van lager opgeleiden, ouderen, allochtonen en inactieven (2007). Eric van Ingen, Jos de Haan en Marion Duimel. isbn 978-90-3770316-0
scp-essays 1 2 3 4 5
Voorbeelden en nabeelden (2005). Joep de Hart. isbn 90-377-0248-1 De stem des volks (2006). Arjan van Dixhoorn. isbn 90-377-0265-1 De tekentafel neemt de wijk (2006). Jeanet Kullberg. isbn 90-377-0261-9 Leven zonder drukte (2006). Tjirk van der Ziel met een naschrift van Anja Steenbekkers en Carola Simon. isbn 90-377-0262-7 Otto Neurath en de maakbaarheid van de betere samenleving (2007). Ferdinand Mertens. isbn 978 90 5260 260 8
Werkdocumenten 121 122 123 124 125
98
scp-maat voor lichamelijke beperkingen op basis van avo 2003 (2006). Mirjam de Klerk, Jurjen Iedema en Crétien van Campen. isbn 90-377-0268-6 Gezond en wel met een beperking (2006). Crétien van Campen (red.). isbn 90-377-0254-6 De onbereikte minima (2006). isbn 90-377-0275-9 Snuffelen en graven. Over doelgroepen van digitaal toegankelijke archieven (2006). Henrieke Wubs en Frank Huysmans. isbn 90-377-0276-7 Liever thuis dan uit. De indicatiestelling in de awbz voor zorg op afroep en verblijf (2006). Edwin van Gameren, Jedid-Jah Jonker en Tessa Marx. isbn 90-377-0278-3
Publicaties van het Sociaal en Cultureel Planbureau
126 127
Naar een nieuwe armoedegrens? (2006). Arjan Soede. isbn 90-377-0241-4 Klik naar het verleden. Een onderzoek naar gebruikers van digitaal erfgoed: hun profielen en zoekstrategieën (2006). Henrieke Wubs en Frank Huysmans. isbn 90-377-0279-1
128
Godsdienstige veranderingen in Nederland. Verschuivingen in de binding met de kerken en de christelijke traditie (2006). Jos Becker en Joep de Hart. isbn 90-377-0259-7 Juist beschermd. De determinanten van de woonsituatie van volwassen verstandelijk gehandicapten (2006). Isolde Woittiez en Michiel Ras. isbn 90-377-0288-0 De lange weg naar Brussel. De Europese betrokkenheid van Nederlandse maatschappelijke organisaties en hun leden (2006). Esther van den Berg. isbn 90-377-0264-3 Bezoek onze site (2006). Jos de Haan, Renée Mast, Marleen Varekamp en Susanne Janssen. isbn 90-377-0290-2 Liefst zoals thuis. Ouders en kinderen over buitenschoolse opvang (2007). Rob Gilsing. isbn 978-90-377-0297-2 De houding ten opzichte van homosekualiteit. Een beschrijvende literatuurstudie (2006). Lisette Kuyper en Floor Bakker. isbn 978-90-377-0299-6
129 130 131 133 134
Overige publicaties ? Altijd een antwoord. Nieuwjaarsuitgave 2006 (2006). Paul Schnabel, Paul Dekker en Vic Veldheer (red.). isbn 90-377-0263-5 Hoge (jeugd)werkloosheid onder etnische minderheden (2006). Jaco Dagevos. isbn 90-377-0266-x Niet-westerse allochtonen met een stabiele arbeidsmarktpositie: aantallen en ontwikkelingen (2006). Jaco Dagevos en Maurice Gesthuizen. isbn 90-377-0249-x Werken op de grens van wetenschap en beleid (2006). Kees Schuyt, Jan-Willem Duyvendak en Theo Roes. isbn 90-377-0272-4 At Home in the Countryside. A comparison of rural and urban life. Summary (2006). Anja Steenbekkers, Carola Simon en Vic Veldheer. isbn 90-377-0292-9 De tijd als spiegel. Hoe Nederlanders hun tijd besteden (2006). Koen Breedveld, Andries van den Broek, Jos de Haan, Lucas Harms, Frank Huysmans en Erik van Ingen. isbn 90-377-0283-x Anders onderweg. De mobiliteit van allochtonen en autochtonen vergeleken (2006). Lucas Harms. isbn 90-377-0281-3 Summary of Report on the Elderly 2006 (2006). Alice de Boer (red.). isbn 90-377-0293-7 Visit our site (2006). Jos de Haan, Renée Mast, Marleen Varekamp en Susanne Janssen. isbn 90-377-0296-1 Veel geluk in 2007. Nieuwjaarsuitgave (2007). Paul Schnabel (red.). isbn 978-90-377-0295-8 Marktplaats Europa. Vijftig jaar publieke opinie en marktintegratie in de Europese Unie (2007). Paul Dekker, Albert van der Horst, Henk Kox, Arjan Lejour, Bas Straathof, Peter Tammes en Charlotte Wennekers. isbn 978-90-377-0305-4 Samenloop van regelingen (2007). Mirjam de Klerk, Gerda Jehoel-Gijsbers. isbn 978-90-377-0315-3
Publicaties van het Sociaal en Cultureel Planbureau
99
Rijnstraat 50 Postbus 16164 2500 BD Den Haag T 070 340 70 00 F 070 340 70 44 www.scp.nl
2 december 2014
PERSBERICHT
Inlichtingen bij Isolde Woittiez T 070 3407934 [email protected] of Lisa Putman T 070 3407114 [email protected]
Den Haag, 4 december 2014
Zorg beter begrepen Verklaringen voor de groeiende vraag naar zorg voor mensen met een verstandelijke beperking
De vraag naar AWBZ-zorg door mensen met een lichtere verstandelijke beperking is tussen 1998 en 2011 bijna vervijfvoudigd. De groei in de zorg is nauwelijks te verklaren door een toename van het aantal personen met een verstandelijke beperking. Volgens de voor dit rapport geïnterviewde experts zijn het vooral maatschappelijke ontwikkelingen, zoals minder eenvoudig werk, hogere eisen in onderwijs en meer digitalisering die een verklaring voor de groei bieden. Volgens deze experts hebben een diverser aanbod van zorg en de wijze van indiceren de hulpbehoefte zichtbaar gemaakt en zorgvraag aangetrokken.
Dit zijn de belangrijkste conclusies uit de SCP-publicatie Zorg beter begrepen. Verklaringen voor de groeiende vraag naar zorg voor mensen met een verstandelijke beperking, die op 4 december verschijnt. In het rapport gaan de onderzoekers Isolde Woittiez, Lisa Putman, Evelien Eggink en Michiel Ras in op de verklaringen voor de gestegen vraag naar zorg voor mensen met een verstandelijke beperking. Aanleiding voor deze publicatie vormden de kwantitatieve analyses uit een eerder SCP-rapport. Uit deze analyses bleek dat de vraag naar zorg het afgelopen decennium sterk is gestegen. Met kwantitatieve analyses zijn wij echter niet in staat een afdoende verklaring te bieden voor deze groei. Als belangrijkste informatiebron dienen daarom in dit rapport de ervaringen, inzichten en ideeën van diverse experts die in verschillende rollen actief zijn op het terrein van zorg voor mensen met een verstandelijke beperking. Tot deze experts behoren onder andere beleidsmakers en –uitvoerders, zorgaanbieders en zorgontvangers of hun vertegenwoordigers. Zo bestrijken we een zo breed mogelijk terrein binnen de zorg voor mensen met een verstandelijke beperking.
Pagina 1 van 3 ONDER EMBARGO TOT DONDERDAG 4 DECEMBER 2014, 0.01 UUR
Met de informatie van de experts halen wij via hun ervaringen het verhaal achter de cijfers naar boven.
Persbericht
Het rapport is tot stand gekomen op verzoek van het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport. Zorg voor mensen met een verstandelijke beperking Mensen met een verstandelijke beperking die zorg en ondersteuning nodig hebben, kunnen hierop een beroep doen via de Algemene Wet Bijzondere Ziektekosten (AWBZ). Van oudsher zijn dat vooral mensen met een IQ lager dan 50; zij hebben een ernstigere verstandelijke beperking. Inmiddels doen ook mensen met een IQ tussen 50 en 85 met problemen in de sociale redzaamheid in toenemende mate een beroep op deze zorg. Dit zijn degenen met een lichtere verstandelijke beperking. In 2011 vroegen 166.000 mensen met een verstandelijke beperking zorg via de AWBZ. Hun aantal is in ruim 10 jaar tijd meer dan verdubbeld. Dat komt vooral doordat het aantal zorgvragende mensen met een lichtere verstandelijke beperking sterk is gestegen, namelijk van 22.000 in 1998 naar 108.000 in 2011. De vraag van mensen met een ernstigere verstandelijke beperking is daarentegen nauwelijks toegenomen. De kosten behorende bij de vraag naar de zorg voor mensen met een verstandelijke beperking lagen in 2011 rond de 6,7 miljard euro; dat is ruim een kwart van de totale uitgaven aan de AWBZ. De groei wordt nauwelijks verklaard door demografische ontwikkelingen Een voor de hand liggende verklaring voor de gestegen zorgvraag zou zijn dat het aantal mensen met een verstandelijke beperking in de bevolking is toegenomen. Dit soort demografische effecten biedt echter nauwelijks verklaring. De toename in de levensverwachting en in de risicofactoren voor een verstandelijke beperking (zoals vroeggeboorte, te laag geboortegewicht, hogere leeftijd van de moeder, risicovolle leefstijl van de moeder tijdens de zwangerschap) kunnen de substantiële groei in de zorgvraag maar zeer ten dele verklaren. Hiervoor komen deze problemen niet vaak genoeg voor. Het zijn vooral maatschappelijke ontwikkelingen die de groei veroorzaken Volgens de geïnterviewde experts maakt een ingewikkelder geworden maatschappij het vooral voor mensen met een lichtere verstandelijke beperking moeilijker om zonder ondersteuning goed te kunnen functioneren. Praktische bezigheden als reizen met het openbaar vervoer (OV-chipkaart) en het regelen van bankzaken (via internet) zijn steeds ingewikkelder geworden. Binnen het onderwijs is het voor hen moeilijker zich staande te houden, doordat het onderwijs grootschaliger en minder gestructureerd is geworden en de lat steeds hoger is komen te liggen. Daarnaast is ook de aansluiting van het onderwijs op werk afgenomen. Tot slot is de inhoud van het eenvoudige werk dat nog in Nederland aanwezig is, veranderd. Het moet steeds zelfstandiger en efficiënter worden uitgevoerd, waardoor het minder geschikt wordt voor mensen met een lichtere verstandelijke beperking. Om toch zoveel mogelijk als volwaardige burgers mee te doen aan de maatschappij hebben zij volgens de experts ondersteuning nodig. Daarvoor kunnen zij lang niet altijd terugvallen op hun netwerk, omdat dit veelal zelf met problemen kampt. Pagina 2 van 3
De organisatie van de zorg heeft de hulpbehoefte zichtbaar gemaakt De geïnterviewde experts zijn van mening dat met name de indicatiestelling en een gevarieerder aanbod de groei van de vraag naar zorg mogelijk hebben gemaakt. Als meedoen niet goed lukt, wordt in onze samenleving al snel ondersteuning bij professionals gezocht. Die tendens wordt versterkt doordat mensen die niet goed mee kunnen komen de laatste jaren vaker dan voorheen een diagnose krijgen. Bij de indicatie die de toegang tot de zorg regelt, wordt volgens hen teveel gekeken naar wat men niet kan in plaats van naar wat men wel kan. De toetreding van nieuwe zorgaanbieders heeft tot allerlei nieuwe zorgvormen geleid, zoals de zorgboerderijen en verschillende ouderinitiatieven. Dit gevarieerdere aanbod heeft de vraag naar zorg gefaciliteerd. Het beroep op de zorg voor mensen met een verstandelijke beperking lijkt ook toegenomen te zijn doordat de hoge kwaliteit van deze voorzieningen vragers uit andere sectoren binnen de gezondheidszorg aantrok, zoals uit de geestelijke gezondheidszorg (ggz) en het welzijnswerk.
Persbericht
Is de toekomstige groei in de zorgvraag te beïnvloeden? Er zullen verschillende instrumenten ingezet moeten worden om dit te bereiken zonder het ambitieuze doel van ‘volwaardig meedoen’ los te laten, aldus de geïnterviewde experts. Zij noemen aanpassingen op de arbeidsmarkt, in het onderwijs en in het zorgstelsel. Er zou bijvoorbeeld voldoende eenvoudig werk beschikbaar kunnen komen door taakafsplitsing of duurzame financiële regelingen ter compensatie van negatieve consequenties van de productiviteit. Er zou op school al op jonge leeftijd geleerd kunnen worden om te gaan met kinderen met een verstandelijke beperking en er zou meer aandacht besteed kunnen worden aan het opbouwen en onderhouden van sociale netwerken. Volgens de experts zou de zorg meer gericht moeten worden op het aanleren van vaardigheden in plaats van het overnemen van taken. En niet alleen zou de zorg dichtbij en laagdrempelig moeten zijn, maar ook zou meer gebruik gemaakt kunnen worden van de kennis van de mensen met een verstandelijke beperking zelf en hun naasten.
SCP-publicatie 2014/36, Zorg beter begrepen, Den Haag, Sociaal en Cultureel Planbureau, 2014, ISBN 978 90 377 0729 8, prijs € 19,50 De publicatie is verkrijgbaar bij de (internet-)boekhandel of te bestellen via de website: www.scp.nl Voor meer informatie over de inhoud van de publicatie: SCP: Isolde Woittiez, tel.: 070 – 340 7934, e-mail: [email protected] of Lisa Putman, tel. 070 – 3407114, [email protected]. Voor algemene vragen: Irma Schenk, tel. 070-340 5605, e-mail: [email protected]
Pagina 3 van 3
Ouderen en de digitale wereld | ANBO
Anbo
De grootste belangenorganisatie voor senioren a a a Belangenbehartiging Ledenvoordeel Raad & Daad Vereniging Mijn afdeling Zoek door deze site: Zoeken
Geen afdeling gekozen Kies uw afdeling U bent nu hier: Home › Mijn afdeling
Ouderen en de digitale wereld Geplaatst op 19-06-2013 Technologie is niet meer weg te denken uit ons dagelijks leven maar dit is niet voor iedereen vanzelfsprekend. Vele jongeren zijn van oordeel dat ouderen niets kennen van computers en technologie omdat ze er niet mee opgegroeid zijn maar een Nederlands onderzoek weerlegt dit. Dit onderzoek van het Sociaal en cultureel Planbureau (SCP) concludeert dat er momenteel bijna evenveel ouderen als jongeren actief zijn op het internet. Weliswaar gebruiken deze twee leeftijdsgroepen de verschillende technologieën met andere doeleinden. Zo zullen ouderen meer mailen dan jongeren en hun gsm gebruiken om te bellen. Jongeren daarentegen gaan hun tijd meer besteden aan het surfen en het downloaden van muziek. Hun gsm gebruiken ze dan weer meer om te sms’en. Ondanks het groeiend aanbod van cursussen, een grotere nieuwsgierigheid en motivatie van ouderen is er nog altijd sprake van een digitale kloof. De kloof kan worden uitgediept aan de kant van de senioren. Zij verkiezen namelijk nog altijd liever voor de traditionele manier van werken en beschikken natuurlijk ook over minder vaardigheden dan jongeren. Zo kan het Engels, dat voornamelijk gebruikt wordt in de ICT-wereld, voor moeilijkheden zorgen aangezien niet alle ouderen even goed thuis zijn in deze taal. Vaak haakt men bij gebrek aan kennis dan ook af wanneer het voor hen niet duidelijk is. Daarnaast kunnen ook fysieke en cognitieve beperkingen een rol spelen als valkuil bij het ICT-gebruik. Denk maar aan personen die slechtziend zijn, motorisch beperkt. Nieuwe technologieën zijn vaak niet afgestemd op deze doelgroepen of men kent de mogelijke aanpassingen die er dan wel bestaan gewoonweg niet. Bovendien wees onderzoek uit dat ook de sociale klasse van de senioren een invloed heeft op het al dan niet bezitten van een computer. Verder werd opgemerkt dat er verschillen waren binnen leeftijdsgroepen en sekse. Tevens merkbaar, en niet geheel onverwacht, is dat ouderen nog steeds opteren voor 'faceto-face' sociaal contact. Het idee om met mensen te corresponderen via een 'scherm' is voor vele onbegrijpelijk. Ouderen hechten vaak nog veel waarde aan het zien van geliefden, familie en vrienden in de realiteit. Ook heeft de stijgende ICT gebruik bij ouderen een negatievere kant. Zo kan het voor een kloof zorgen tussen ouderen die nog te been zijn en geld hebben en ouderen die beide elementen ontbreken. Ook de drempels spelen een belangrijke rol: omdat de nieuwe technologieën vaak duur en niet eenvoudig zijn, zullen deze veel aantrekkelijker zijn voor ouderen met een betere opleiding en economische status.
file:///L|/...n%20stukken%20week%2018%202015/Ouderen%20en%20de%20digitale%20wereld%20%20%20ANBO.html[28-04-2015 09:37:56]
Ouderen en de digitale wereld | ANBO
Maar daarnaast biedt ICT ongetwijfeld voordelen voor het verhogen van de levenskwaliteit van ouderen. Zo kan het voor geïsoleerde ouderen een oplossing bieden bij het onderhouden van contact met de buitenwereld. Hierbij niet alleen denkend aan relaties met vrienden en familie maar ook met andere aspecten van de samenleving: de politiek, muziek, het 'Nieuws'. Naast de televisie kan dus ook het internet ervoor zorgen dat ouderen 'up-to-date' blijven met wat er zich afspeelt over de hele wereld. Daarnaast kan ICT het levenslang & levensbreed leren verder blijven stimuleren op latere leeftijd. Zo kan men bijvoorbeeld lid worden van talrijke discussieplatforms waarop men gesprekken voert over diverse thema's. Op deze wijze blijven ouderen zich bezig houden met de actualiteit en blijven ze nieuwe contacten maken en deze tevens onderhouden. De reeds bestaande contacten worden eveneens gekoesterd en dit is nodig wanneer we kijken naar recente fenomenen. Denk maar aan zonen of dochters dat naar een ver land verhuizen, kleinkinderen die een jaar in het buitenland studeren, ... hierbij biedt ICT dus de ideale mogelijkheid om zulke verre afstandsrelaties in stand te houden. Websites en toepassingen speciaal voor ouderen De bevolking begint meer en meer te vergrijzen en dit heeft een grote invloed op onze maatschappij. Het ontstaan van de computer heeft ook zijn stempel gedrukt op onze maatschappij. Men kan deze technologie dan ook toepassen om de nadelen van de vergrijzing op te vangen. Door dit besef is er meer aandacht gekomen voor ICT en senioren. Er zijn dan ook verschillende initiatieven ondernomen. Zo bestaat er bijvoorbeeld een site speciaal ontwikkeld voor ouderen. Deze vergemakkelijkt de omgang van ouderen met de PC. Hij is duidelijk gericht op ouderen. Er is bijv. de mogelijkheid om het lettertype te vergroten, hulp te krijgen bij PC gebruik. Wanneer ouderen leren omgaan met de PC zou dit o.a. de vereenzaming tegen kunnen gaan en kunnen ze nog actief bijdragen tot de maatschappij, enz. Gebruik van internet maakt ouderen minder afhankelijk. Zo kunnen minder mobiele mensen hun bankzaken nog regelen via het internet. Uit de onderstaande toepassingen is het nogmaals duidelijk dat ICT veel te bieden heeft aan de noden en behoeften van ouderen uit de 21ste eeuw. Gezondheid- Ehealth Ehealth is een openbare instelling die instaat voor een veilige overdracht van elektronische informatie tussen alle actoren van de gezondheidszorg. Door de vergrijzing zijn er steeds meer ouderen met gezondheidsproblemen en stijgt het aantal chronische ziekten waardoor en steeds minder arbeiders zijn. Ehealth zorgt voor een betaalbare kwalitatieve zorg. Comfort en Veiligheid- Domotica Domotica of woonhuisautomatisering, is een verzamelnaam voor huishoudelijke elektronische toepassingen. Door dit te integreren in een woning kunnen ouderen een betere kwaliteit hebben van wonen. Bv. teledienstverlening waardoor ouderen hun boodschappenlijst kunnen doorgeven of een noodoproepsysteem. Dit systeem bestaat uit een drukknop die zich in een vertrek kan situeren of aan de arm of pols. Door te drukken komt er een spreek/luisterverbinding tot stand met permanentiecentrale. (bron: wikibooks) Redactionele toevoeging: Reactie van Sociaal en Cultureel Planbureau via mw. Irma Schenk, voorlichtster SCP: In bovenstaande tekst wordt verwezen naar een onderzoek van het Sociaal en Cultureel Planburau. Het SCP schreef in 2007 het rapport "Verbinding Maken"en in 2010 het rapport "Alle Kanalen Staan Open". Recent heeft het SCP over dit thema geen onderzoek uitgebracht.
file:///L|/...n%20stukken%20week%2018%202015/Ouderen%20en%20de%20digitale%20wereld%20%20%20ANBO.html[28-04-2015 09:37:56]
Ouderen en de digitale wereld | ANBO
Back to the overview Home afdeling Ter Apel de Poort van Westerwolde Over ons Activiteiten in beeld Informatie Ledenvoordeel Vertrouwenslijn Nieuws Agenda Fotoalbums https://www.anbo.nl/de-vereniging/steun-ons-werk/word-lid Lid worden banner
84544 Lid worden banner http://www.anbo.nl/afdelingen/ter-apel/meldpunt Banner nieuwsbrieven
16900 Vertrouwenspersoon Ouderen http://www.anbo.nl/zorgbanner Zorgbanner
42954 Banner Zorgcollectief http://www.anbo.nl/voordeel-korting/energie/energiecollectief?actioncode=ENCO_04... Dezorgonzezorg.nl
60780 file:///L|/...n%20stukken%20week%2018%202015/Ouderen%20en%20de%20digitale%20wereld%20%20%20ANBO.html[28-04-2015 09:37:56]
Ouderen en de digitale wereld | ANBO
Energiebanner afdelingssites http://www.jongenoudisgoud.nl/ Banner Jong en Oud is Goud
84550 Banner Jong en Oud is Goud Contact Voor de pers Word Lid Volg ons
Deel deze pagina Share on facebook Share on twitter Share on email Share on linkedin More Sharing Services Nieuwsarchief About ANBO Cookies op deze website Disclaimer | © 2014 ANBO | Houttuinlaan 3 | 3447 GM Woerden | (0348) 46 66 66 Ontwerp en realisatie: Nilsson communicatiekunstenaars
file:///L|/...n%20stukken%20week%2018%202015/Ouderen%20en%20de%20digitale%20wereld%20%20%20ANBO.html[28-04-2015 09:37:56]
Drs. Robin Effing en Yolanda van Drunen
9 Digitale dienstverlening bij gemeenten Wat kunnen we van hen leren?
9.1 Inleiding Klantvriendelijke en effectieve dienstverlening. 24 uur per dag, zeven dagen per week. Een reis boeken, een boek kopen, een verzekering afsluiten, bankzaken regelen of een kapvergunning aanvragen. Online-dienstverlening is een niet meer weg te denken onderwerp in uw informatie-, communicatie- en interactiekanaal. In toenemende mate verwachten consumenten, van elke organisatie, een bepaalde mate van digitale dienstverlening. Dit artikel staat stil bij de kennis en ervaring die een aantal ‘koploper-gemeenten’ hebben opgedaan bij de ontwikkeling van digitale dienstverlening. Alle zijn ze hun digitale ontwikkeling op een eigen wijze gestart (aan de voorkant, achterkant of stapsgewijs voor- en achterkant tegelijk) en hebben een groot aantal leerervaringen opgedaan. Van hun ervaringen kunnen veel dienstverlenende organisaties leren, want bij de ontwikkeling van digitale dienstverlening zijn doelstellingen, randvoorwaarden, risico’s en kritische succesfactoren van deze gemeenten voor een groot deel vergelijkbaar met die van andere grotere (non-)profitorganisaties.
De verschillende niveaus in digitale dienstverlening Informatieverstrekking De eerste stap in digitale dienstverlening is het toegankelijk maken van informatie via internet over de manier waarop de klant diensten kan afnemen of zich verder kan informeren. Bijvoorbeeld het publiceren van uitleg over aanvraagprocedures, telefoonnummers en openingstijden. Deze informatieverstrekking heeft als winstpunt dat de klant beter geïnformeerd is en er minder (telefonische) vragen binnen zullen komen. Nadeel is dat het alleen een doorverwijspunt is: de klant neemt verder geen enkele handeling over van de organisatie. Formulieren als downloads De volgende stap is dat formulieren beschikbaar komen als downloads. Een enorme winst voor de klant, die niet meer alles per post of telefoon hoeft aan
E-
COMMERCE HANDBOEK
(30)
2/9.1-1
Algemeen
Digitale dienstverlening bij gemeenten
Digitale dienstverlening bij gemeenten te vragen. Voor de organisatie brengt het echter een nieuwe manier van werken met zich mee, terwijl de efficiency-winst maar op één punt wordt behaald (niet meer hoeven versturen van de formulieren). De ingevulde en per post geretourneerde formulieren moeten immers alsnog (handmatig) worden verwerkt. Bovendien is de kans groot dat de klant, bij gebrek aan begeleiding, invoerfouten maakt.
<margetekst>
DigiD
Elektronische formulieren De volgende mijlpaal zijn elektronische formulieren, waarin de klant zijn informatie on line invult en via internet retourneert. De poststroom wordt beperkt en gegevens worden direct gevalideerd. Voor de identificatie van personen kan DigiD worden gebruikt, een door de overheid aangewezen standaard die door steeds meer organisaties (o.a. CWI, SVB, belastingdienst, gemeenten) wordt toegepast. Elektronische formulieren aanbieden is een relatief eenvoudige stap, maar de elektronische instroom van ‘zaken’ moet een goede inbedding in het werkproces krijgen, bijvoorbeeld door herinrichting van de workflow.
Intelligente webformulieren Intelligente webformulieren, ook wel transactiemodules genoemd, leiden de klant met behulp van vraagpatronen door de formulieren. Gegevens die bij de organisatie al bekend zijn, worden in het formulier vermeld. Op basis van de antwoorden op de vragen en de beschikbare gegevens, bepaalt de techniek welke gegevens nog moeten worden ingevuld. De dienst kan direct worden verleend. Bijvoorbeeld, voor iemand die recht heeft op vrijstelling van gemeentelijke belastingen, wordt via een intelligent webformulier automatisch de hoogte van de vrijstelling bepaald. Vervolgens kan de bijbehorende aanvraag direct, in dialoog met de klant, worden afgehandeld. De realisatie van dit soort transactiemodules grijpt diep in op de bestaande organisatie. Niet alleen wordt actieve personalisatie van gegevens cruciaal, ook afdeling- en soms organisatie-overschrijdend werken is noodzakelijk.
Een volwaardig dienstverleningskanaal Met behulp van intelligente webformulieren is de eerste stap richting een volwaardig dienstverleningskanaal gezet. Echter, de afstemming met de andere kanalen – balie, telefoon en post – is essentieel om tot een werkelijk volwaardig dienstverleningskanaal te komen. Alleen dán is het niet meer relevant hoe je als klant in contact staat met de betreffende organisatie. Ongeacht het gebruikte kanaal wordt alle informatie en communicatie vastgelegd en (automatisch) verwerkt. Voor deze integratie zijn infrastructurele componenten als basisregistraties, architectuur- en procesherinrichting een must. Hier blijken vooral de informatiehuishouding en de uitwisseling van gegevens struikelblokken te zijn, evenals een gebrekkige afstemming tussen processen.
2/9.1-2
@
9.2 Hoe ver zijn de gemeenten op de digitale snelweg?
<margetekst>
Koplopers
Vrijwel elke gemeente is zover dat via de eigen website informatie beschikbaar is over de gemeentelijke producten en diensten. De kwaliteit (actualiteit, accuraatheid, vraaggerichtheid) wisselt sterk. Volwaardige digitale dienstverlening staat bij veel Nederlandse gemeenten nog in de kinderschoenen. Zeker in vergelijking met koplopers als Canada en de Verenigde Staten. Op de wereldranglijst behoren Nederlandse gemeenten dan ook niet tot de toppers. Echter, binnen Nederland is er een aantal gemeenten zoals Assen, Arnhem, Enschede, Dordrecht, Eindhoven en Den Haag die vooral op het gebied van organisatieontwikkeling en informatievoorziening een heel eind op de goede weg zijn. Dat blijkt onder andere uit een onderzoek onder gemeenten dat tot stand is gekomen naar aanleiding van een samenwerking tussen EGEM, Keijzer Communicatie en Present Media. Ook scoren deze gemeenten alle goed in de ranking van advies.overheid.nl; zij bevechten elkaar om de hoogste positie in de toptien onder gemeenten. Den Haag, Dordrecht en Enschede zijn gemeenten die de slag van elektronische formulieren naar intelligente formulieren proberen te maken. De integratie van processen en de koppeling naar vakinhoudelijke backoffice-systemen lopen nog volop, waarbij steeds de kosten en baten tegen elkaar worden afgewogen. Van een volwaardig dienstverleningskanaal waarbij alle kanalen op elkaar zijn afgestemd, is nog nauwelijks sprake. Toch kunnen we van deze koplopers onder de gemeenten veel leren. Zij hebben intussen geïnventariseerd wat de wensen en eisen van hun burgers zijn. En hebben onderzocht welke behoeftes er binnen de eigen interne organisatie leven. Ook hebben ze (elk op hun eigen manier) al voor een groot deel het proces van herinrichting en vraaggerichtheid doorlopen. Op basis van die kennis zijn zij in staat om een ‘ideaalbeeld’ van digitale dienstverlening te formuleren en de valkuilen naar dienstverlening te signaleren.
E-
COMMERCE HANDBOEK
(30)
2/9.2-1
Algemeen
Digitale dienstverlening bij gemeenten
Digitale dienstverlening bij gemeenten
2/9.2-2
@
9.3 Ideaalbeeld van digitale dienstverlening <margetekst>
Centrale uitgangspunten
Hoewel een uitgekristalliseerde visie op digitale dienstverlening nog niet bestaat, hebben gemeenten wel degelijk elk een eigen ideaalbeeld van ‘een dienstverlenende gemeente’. Deze ideeën komen op hoofdlijnen sterk overeen. We zien een aantal centrale uitgangspunten: ■ de klant (burger, bedrijf of maatschappelijke instelling) kan via meerdere kanalen eenduidig communiceren met de gemeente; multichanneling; ■ de klant levert eenmalig gegevens aan; via Basisregistraties en uitwisseling van unieke nummers wordt meervoudig gebruikgemaakt van deze gegevens; ■ de klant wordt integraal en minimaal responsief bediend; ■ de gemeente is onderdeel van een keten, kent haar rol hierin en helpt de klant altijd verder naar de juiste partner; ■ de overheid is toegankelijk.
9.3.1 Routes naar ideale digitale dienstverlening Gemeenten kiezen verschillende routes bij het nastreven van hun ideaalbeeld. Sommige beginnen bij de frontoffice door eerst de webkant op te pakken. Vervolgens passen zij hun organisatie en de onderliggende informatievoorziening aan op de nieuwe manier van werken. Andere gemeenten brengen eerst de organisatie en de informatievoorziening op orde en maken daarna de stap naar de klant. De groeivariant is een derde route, die inhoudt dat gemeenten voor enkele processen zowel de dienstverlening aan de klant als de organisatie én informatievoorziening gelijktijdig op orde brengen.
Route 1: De klant voorop (front-end-aanpak) Dordrecht en Enschede startten met de verbetering van hun dienstverlening door internet als extra kanaal in te zetten. Hun klanten kunnen elektronisch producten aanvragen, de status elektronisch volgen en de eigen gegevens bij houden. Het voordeel is dat de klant snel resultaat ziet en kan profiteren van het nieuwe elektronische kanaal. De gemeente komt op een positieve manier in het nieuws. Ook de eigen medewerkers lopen sneller warm voor verdere innovatie. Nadelen van deze aanpak zijn onder meer het extra werk voor de organisatie (opeens komen er digitale formulieren en verzoeken binnen) en onduidelijkheid over de vraag wie verantwoordelijk is voor de afhandeling van een internetaanvraag. Ook kunnen in deze variant verschillen ontstaan tussen de beantwoording van vragen door de verschillende kanalen. Ondertussen stijgen
E-
COMMERCE HANDBOEK
(30)
2/9.3-1
Algemeen
Digitale dienstverlening bij gemeenten
Digitale dienstverlening bij gemeenten de verwachtingen van de klant, waarbij het de vraag is of de organisatie deze verwachtingen kan waarmaken. Stroomlijning van de informatievoorziening en de organisatie is hier de volgende logische stap.
2/9.3-2
@
Algemeen
Digitale dienstverlening bij gemeenten
E-
COMMERCE HANDBOEK
(30)
2/9.3-3
Digitale dienstverlening bij gemeenten Route 2: De organisatie op orde (back-end-aanpak) De gemeenten Den Haag en Assen kozen ervoor te beginnen bij de inrichting van de organisatie en de informatievoorziening, om van daaruit naar het klantcontact toe te werken. Het idee hierachter is dat het op orde brengen van de organisatie en de informatievoorziening de meest ingewikkelde en ingrijpende delen zijn van het veranderingsproces. Maar is die basis eenmaal goed, dan kan de gemeente ook relatief snel producten aan de klant aanbieden via verschillende kanalen. Voordeel van deze aanpak is dat op het moment dat het internetkanaal wordt gelanceerd, de organisatie in staat is de aanvragen effectief en efficiënt te verwerken. Nadeel is dat de investeringen lang onzichtbaar zijn, met name voor de klant, maar ook voor de medewerkers en managers in de organisatie. Het op orde brengen van de organisatie en de informatievoorziening gebeurt vaak door een kleine groep enthousiaste medewerkers en is niet voor alle medewerkers even zichtbaar.
2/9.3-4
@
Algemeen
Digitale dienstverlening bij gemeenten
E-
COMMERCE HANDBOEK
(30)
2/9.3-5
Digitale dienstverlening bij gemeenten Route 3: Meegroeien in de dienstverlening (front-end- en backend-aanpak) Eindhoven en Arnhem combineren de voordelen van de hiervoor beschreven werkwijzen. Deze gemeenten pakken een beperkt aantal processen op, waarvoor op korte termijn producten beschikbaar komen via internet en waarvan de organisatie en informatievoorziening tegelijkertijd zijn aangepakt. Bij deze aanpak wordt het klantperspectief voor ogen gehouden, terwijl ook het organisatietraject in gang is gezet. Voordeel is dat op korte termijn successen worden geboekt en dat het voor zowel de klant als de organisatie verbetering oplevert. Nadeel is dat de gemeente moet zien te voorkomen dat haar verschillende organisatieonderdelen te ver uit elkaar groeien.
2/9.3-6
@
Algemeen
Digitale dienstverlening bij gemeenten
E-
COMMERCE HANDBOEK
(30)
2/9.3-7
Digitale dienstverlening bij gemeenten
9.3.2 Overeenkomsten en verschillen Ondanks de verschillen in aanpak, hebben de verschillende routes een aantal kenmerken gemeen: ■ Er zijn één of meerdere krachtige persoonlijkheden (geweest) met inspirerende en sturende kwaliteiten. Deze leiders kennen een grote overtuigingskracht, waarmee ze in staat zijn mensen te betrekken en te motiveren, én ze weten zich te bewegen in het politieke veld van de gemeente. ■ Er was de afgelopen jaren financiële en personele ruimte, bijvoorbeeld via subsidies, herindeling of besluitvorming. Bovendien was er vertrouwen in het terugverdieneffect van de investeringen. ■ Zij hebben een ideaalbeeld voor ogen en werken daarnaartoe aan de hand van een duidelijk meerjarenbeleid. Deze gemeenten zien in dat de ontwikkeling moet worden gespreid over meerdere jaren en de hele organisatie aangaat. ■ De koplopers hebben goed opdrachtgeverschap uitgevoerd. In plaats van de visie van de markt over te nemen, denken zij bewust zelf kritisch na over de inzet en ontwikkeling van hun informatievoorziening. Verschillen zijn er ook. Vooral op de volgende gebieden: ■ Draagvlak: zowel bottom-up-sturing, top-down-sturing als de combinatie van beide komt voor. ■ Ambitie: de ene gemeente wil de meest klantvriendelijke gemeente van Nederland worden door zoveel mogelijk diensten via internet aan te bieden. De andere streeft naar efficiëntere dienstverlening op een specifiek deelgebied of stelt efficiency-verbetering voorop door zaken logistiek beter te organiseren. ■ Beleving: het perspectief van de verandering is telkens anders, evenals de motivatie. De ene gemeente vindt zichzelf niet vernieuwend maar heeft in de ogen van anderen iets heel innovatiefs ontwikkeld, en andersom. ■ Tevredenheid: het antwoord op de vraag wanneer het traject geslaagd is, verschilt. De mate waarin men over het resultaat tevreden is, hangt sterk af van de betrokkenen in het project. ■ Ontwikkelingsniveau van de organisatie: de startpositie van gemeenten verschilt. Het niveau van organisatieontwikkeling (leiderschap, strategie en beleid, processen, mensen en middelen) is medebepalend voor het ambitieniveau. ■ Ontwikkelorganisatie: de één werkt met een integrale projectorganisatie, de ander met aansturing van verschillende vakafdelingen. Ook trekt niet altijd hetzelfde organisatieonderdeel de kar. Dit verschilt van informatisering en automatisering, tot dienstverlening of een nieuwe, integrale programmaorganisatie.
2/9.3-8
@
Algemeen
Digitale dienstverlening bij gemeenten
9.3.3 Wat kunnen we hiervan leren? <margetekst>
Architectuurvisie
Veel aandacht gaat uit naar de deelsuccessen van de koplopers, zoals een geavanceerd digitaal loket en een goede architectuurvisie. Onder architectuurvisie wordt verstaan het creëren van een duidelijk beeld van, en richting in, het geheel van informatie, applicaties en infrastructuur van een organisatie (en eventuele ketenpartners). Dit is nodig om snel en doeltreffend de organisatiedoelstellingen die er zijn, te realiseren. Een architectuurvisie wordt meestal opgedeeld in: netwerk-, hardware-, systeemsoftware en applicatie-architectuur. Citaat uit een gemeentelijke notitie: “Doel van de ICT-architectuur bestaat erin dat informatie opgeslagen in de technologische oplossingen van de verschillende overheidsdiensten op een veilige en snelle manier kan worden uitgewisseld, geconsolideerd en ter beschikking gesteld van de interne en externe gebruikers.” Ook zijn met succes een set van adapters en afspraken voor gegevensuitwisseling doorgevoerd. Onder adapters verstaan we eenheden die uit voorheen gesloten systemen, op gestandaardiseerde wijze gegevens ontsluiten aan midoffice-applicaties of webgebaseerde omgevingen. Deze ontwikkelingen en resultaten zijn echter, hoe bewonderenswaardig ook, een middel en niet het doel. De fundamentelere discussie over hoe de ‘andere overheid’ er in haar pure vorm uitziet en waaraan deze moet voldoen, wordt (nog) niet voldoende gevoerd. Dat geldt overigens ook voor heel veel andere organisaties. Als het gaat om het proces van verandering en vernieuwing, kunnen we echter wel veel van gemeenten leren. Door zowel positieve als negatieve kennis en ervaringen te delen, evenals uit eerder gemaakte fouten verkregen inzichten. Dat is helaas niet vanzelfsprekend. Veel organisaties denken dat zij wezenlijk van gemeenten, en ook van elkaar, verschillen. Ook ten aanzien van informatievoorziening. Dat wordt vooral veroorzaakt door spraakverwarring over onderwerpen als mid-office, web-intake, architectuur en workflow. In de praktijk zitten de verschillen vooral in de details en bijzaken. Uiteindelijk betekent digitale dienstverlening voor elke organisatie een vraagstuk van organisatieontwikkeling en informatievoorziening.
E-
COMMERCE HANDBOEK
(30)
2/9.3-9
Digitale dienstverlening bij gemeenten
9.3.4 Kritische succesfactoren ■ Bedenk eerst hoe uw ideaalbeeld er uitziet en ontwikkel op basis daarvan een duidelijk meerjarenbeleid. Kijk daarbij goed om u heen, bijna alles is ergens al eens bedacht. ■ Neem niet klakkeloos de ideeën en visie van de markt over. Denk bewust na over de inzet en de ontwikkeling van uw eigen informatievoorziening en uw eigen ambities. Definieer deze duidelijk, kwantitatief en begrijpelijk. ■ De stappen waarin en de snelheid waarmee u wilt ontwikkelen moet worden afgestemd op het niveau van de organisatie ontwikkeling (leiderschap, strategie en beleid, processen, mensen en middelen). ■ Maak een bewuste keuze uit de route (front, back of meegroeien) en stuur hierop. Waar u start is afhankelijk van de organisatie, (politieke) agenda en ambities. ■ Kies een route die enthousiasme oplevert en zorgt voor langeretermijnondersteuning van de bestuurders/beslissers. Elektronische dienstverlening is geen project, maar een langetermijnproces. ■ Formuleer SMART-doelstellingen (= specifiek, meetbaar, acceptabel, realistisch en in tijd gefaseerd). ■ Zorg ervoor dat de verwachting van uw organisatie juist is. Verkeerde verwachtingen kunnen de tevredenheid over het resultaat nadelig beïnvloeden. ■ Creëer draagvlak. ■ Financiële en personele ruimte zijn essentieel. ■ Een (project-) leider met inspirerende en sturende kwaliteiten die in staat is mensen te betrekken en te motiveren. Bovenal: zie elektronische dienstverlening niet als een noodzakelijk kwaad, maar als een richting die kansen en uitdagingen biedt om uw klant beter van dienst te zijn.
2/9.3-10
@
Algemeen
Digitale dienstverlening bij gemeenten
9.3.5 Welke route voor u? Route 1: Front-end-aanpak – de klant voorop
Voordelen
Nadelen
Uniforme interface en navigatie.
Weinig oog voor consequenties intern.
Integraal denken is
Afhandeling geeft veel werkdruk in de
(vraaggestuurd) makkelijker.
interne organisatie.
Snel resultaat zichtbaar voor klant.
Kans op fouten omdat informatievoorziening nog niet is aangepakt.
Draagvlak in eigen organisatie is
Het is moeilijk om integraal informatie
eenvoudiger.
aan te bieden (nog geen koppeling van systemen).
Organisatie wordt (extern) gedwongen om zich te herorganiseren.
Tip
E-
COMMERCE HANDBOEK
Maak een impactanalyse per proces. Betrek back-end-mensen vroegtijdig bij de ontwikkeling. Begin met processen die niet te veel afhandeling/verandering vereisen. Toets per proces of informatie correct, volledig en actueel is.
(30)
2/9.3-11
Digitale dienstverlening bij gemeenten Route 2: Back-end-aanpak – de organisatie op orde
Voordelen
Nadelen
Gelijk een goede basis voor
Het is Het duurt lang voordat er
verbetering van meerdere kanalen.
resultaten zichtbaar zijn.
Minder kans op foutieve
Het proces kan trager gaan omdat
informatie.
het als intern project gezien wordt.
Betere procesbeheersing en
Het wordt vanuit de interne organisatie
herorganisatie mogelijk.
opgezet, dus minder oog voor de klant en zijn wensen.
U belooft geen dingen die niet
Niet alle proces-optimalisatiepunten zijn
kunnen worden waargemaakt
vooraf te bedenken, dus er is ook
(geloofwaardigheid).
achteraf nog veel werk (en kans op desinvesteringen).
Tip
2/9.3-12
Start met analyse van de vraag en betrek de front-end bij de ontwikkeling. Communiceer veel en naar de juiste personen. Werk met modulaire blokken die eenvoudig herbruikbaar zijn. Zorg voor voldoende prioriteit en draagvlak van het management om snelheid te waarborgen.
@
Route 3: Front- en back-end tegelijk – meegroeien in de dienstverlening
Voordelen
Nadelen
Wat je in de front-end
Risico op (organisatie) eilandjes
implementeert, werkt gelijk.
en niet-integraal denken.
Een snelle leercurve is mogelijk.
Kennis/ervaring wordt minder geborgd.
Fouten in proces 1 zijn in een volgend proces te voorkomen. Snelle(re) ontwikkeling is
Risico op meerdere platformen en
mogelijk door iteratief proces.
systemen.
Vraag/klant kan centraal worden
De kans op verschillende interfaces,
gesteld, back-end volgt.
navigatie, informatie en afhandeling is groter.
Door snelle (eerste) successen wordt het draagvlak vergroot.
Tip
E-
COMMERCE HANDBOEK
Veranker en borg kennis door met een (vast) projectteam te werken. Maak vooraf een duidelijk visiedocument, waarbij de stappen en het proces worden vastgelegd. Maak technologische keuzes integraal (om consistentie en uitwisseling te waarborgen). Zorg met behulp van guidelines en protocollen dat vooraf duidelijkheid bestaat over wijze van communicatie, interface en dergelijke om snelheid te waarborgen.
(30)
2/9.3-13
Algemeen
Digitale dienstverlening bij gemeenten
Digitale dienstverlening bij gemeenten Interessante websites www.advies.overheid.nl www.cmupdate.nl www.ecp.nl www.egem.nl www.emerce.nl www.infoworld.nl www.itcommercie.nl www.mediaplaza.nl www.politiek-digitaal.nl
In samenwerking met de in dit artikel genoemde gemeenten, is een zestal cases verschenen, waarbij dieper wordt ingegaan op de voors en tegens van de routes en de leerpunten per gemeente. Voor meer informatie kunt u contact opnemen met Present Media (Yolanda van Drunen). Het onderzoek onder gemeenten is tot stand gekomen naar aanleiding van een tijdelijke samenwerking tussen EGEM, Keijzer Communicatie en Present Media. Via de EGEM website (www.egem.nl) en de EGEMwijs (de EGEMnieuwsbrief) zijn artikelen verschenen die samen met de koplopergemeenten zijn geschreven. Dit artikel is mede gebaseerd op eerdere publicaties van de auteurs: drs. R. Effing, Present Media B.V. drs. K. Lammers, projectmanager, EGEM, ICTU.
2/9.3-14
@
TITELPAGINA (OPMAAK WORDT VERZORGD DOOR ENRO-PRINT)
DIGITALISERING VAN DE LEEFWERELD een onderzoek naar informatie- en communicatietechnologie en sociale ongelijkheid Liset van Dijk, Jos de Haan, Susanne Rijken m.m.v. Antonia Verweij
Sociaal en Cultureel Planbureau Ca. Sociologie/Universiteit Utrecht
Digitalisering van de leefwereld Exemplaren van deze uitgave zijn verkrijgbaar in de boekhandel en bij Elsevier bedrijfsinformatie onder vermelding van ISBN 90-5749-518-X
CIP-GEGEVENS KONINKLIJKE BIBLIOTHEEK, DEN HAAG Liset van Dijk, Jos de Haan, Susanne Rijken m.m.v. Antonia Verweij Digitalisering van de leefwereld; een onderzoek naar informatie- en communicatietechnologie en sociale ongelijkheid - Den Haag : Sociaal en Cultureel Planbureau ; Elsevier bedrijfsinformatie – (Cahier / Sociaal en Cultureel Planbureau ; nr. 167) Met lit. opg., ill. – Met samenvatting in het Engels. ISBN 90-5749-518-X NUGI 661/841 Trefwoorden: ict ; sociale ongelijkheid ; internet
© Sociaal en Cultureel Planbureau Den Haag, mei 2000 ISBN 90-5749-518-X Deze publicatie is gedrukt op chloorvrij papier.
2
INHOUD
VOORWOORD 1
INLEIDING: ONTWIKKELINGEN OP HET TERREIN VAN INFORMATIEEN COMMUNICATIETECHNOLOGIE IN HUISHOUDENS
1.1 1.2 1.3
Inleiding Gebruik en gevolgen van informatie- en communicatietechnologie Indeling van dit rapport
2
ICT-PRODUCTEN EN CONSUMENTEN: THEORETISCHE ACHTERGROND
2.1 2.2 2.3 2.4 2.4.1 2.4.2 2.4.3 2.5 2.6 2.7
Inleiding Aanschaf en gebruik van ict als rationele beslissing Productkenmerken Kenmerken van consumenten Cognitieve hulpbronnen Sociale hulpbronnen Materiële hulpbronnen: geld en tijd Fasen in het keuzeproces om ict aan te schaffen Verschuivingen in consumptiepatronen op geaggregeerd niveau Samenvatting en conclusie Noten
3
TELEVISIE, TELETEKST EN VIDEO
3.1 3.2 3.2.1 3.2.2 3.2.3 3.2.4 3.2.5 3.3 3.4 3.5 3.5.1 3.5.2 3.5.3 3.6
Inleiding Veranderingen in bezit van televisie, teletekst en videorecorder Van zwartwit naar kleurentelevisie De afstandsbediening Teletekst De videorecorder Kabelaansluiting Gebruik van televisie, teletekst en videorecorder Vaardigheden in het gebruik van televisietoestel en videorecorder Toegang tot media-informatie Informatiebronnen en onderwerpen Ongelijke informatieverwerving tussen statusgroepen Verklaring van de verschillen in mediagebruik Conclusies Noten
10
9 10 14 17 17 19 21 26 26 29 33 35 38 40 42 43 43 44 44 48 50 53 56 58 62 64 65 67 70 74 76
3
4
TELEFOON
4.1 4.2 4.3 4.4 4.5 4.6
Inleiding Bezit van (mobiele) telefoon, fax en antwoordapparaat Gebruik van (mobiele) telefoon, fax en antwoordapparaat Gebruik van telefoondiensten en informatienummers Vaardigheden met (mobiele) telefoon, fax en antwoordapparaat Maatschappelijke consequenties en neveneffecten van de toename van telecommunicatie Samenvatting Noten
4.7
5
BETAALPASSEN
5.1 5.2 5.3 5.4 5.5
Inleiding Bezit van betaalpassen Frequentie van gebruik van betaalpassen Soort gebruik van betaalpassen Samenvatting en conclusie Noot
6
PERSONAL COMPUTER
6.1 6.2 6.2.1 6.2.2 6.3 6.3.1 6.3.2 6.4 6.4.1 6.4.2 6.5 6.6
Inleiding Computerbezit Verspreiding van de personal computer tussen 1985 en 1998 Type computer en accessoires Gebruik van de personal computer: frequentie en toepassingen Gebruiksfrequentie Computertoepassingen Computervaardigheden Vaardigheden van computergebruikers Het aanleren van computervaardigheden Computergebruik op het werk Conclusie Noten
7
INTERNET EN EMAIL
7.1 7.2 7.3 7.3.1 7.3.2 7.3.3 7.4 7.4.1 7.4.2 7.5
Inleiding Internet en e-mail: aanschaf Gebruik van internet en e-mail Gebruiksfrequentie Zakelijk en privégebruik Soorten gebruik Vaardigheden Het internet E-mail Conclusie Noten
4
77 77 78 84 86 88 91 82 93 95 95 96 98 100 102 104 105 105 105 105 113 116 116 119 123 123 125 127 132 133 135 135 136 139 139 141 142 145 145 146 148 149
8
VERSCHILLEN IN ICT-BEZIT, -GEBRUIK EN VAARDIGHEDEN VERKLAARD
8.1 8.2 8.2.1 8.2.2 8.2.3 8.2.4 8.3
Inleiding Bezit, gebruik en vaardigheden van ict Het bezit van ict-producten Het gebruik van ict-producten Vaardigheden met ict-producten Vergelijking tussen bezit, gebruik en vaardigheden De invloed van verschillende hulpbronnen op bezit, gebruik en vaardigheden Sociale hulpbronnen Cognitieve hulpbronnen Materiële hulpbronnen Hulpbronnen als verklaring voor de verschillen in ict-bezit, -gebruik en -vaardigheden Ict-bezit Ict-gebruik Ict-vaardigheden Vergelijking tussen bezit, gebruik en vaardigheden Noten Bijlage bij hoofdstuk 8
8.3.1 8.3.2 8.3.3 8.4 8.4.1 8.4.2 8.4.3 8.4.4
9
DIGITALISERING VAN DE LEEFWERELD; SAMENVATTING EN CONCLUSIES
9.1 9.2 9.3 9.4 9.5 9.6 9.7 9.8
Inleiding Gegevens Beschrijving van de verspreiding van ict-producten Een verklaring Ict in de toekomst Is er sprake van een (nieuwe) tweedeling? Hoe wenselijk is overheidsinterventie? Puntsgewijs samengevat Noten
151 151 151 151 156 158 159 160 160 166 170 173 174 176 177 179 182 184 187 187 188 189 195 200 206 208 210 212
SUMMARY
213
LITERATUUR
221
BIJLAGE A GEBRUIKTE DATABESTANDEN
229
BIJLAGE B DATABRONNEN: GNC EN ISEA
233
PUBLICATIES VAN HET SCP
237
5
6
VOORWOORD
Door het groeiend belang van informatie- en communicatietechnologie (ict) en de mogelijk uiteenlopende vaardigheden om ermee om te gaan, kunnen sociale ongelijkheden worden gecreëerd of vergroot. Dit lijkt een ongewenste ontwikkeling. Daarom hebben het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport (VWS) en het ministerie van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap (OCenW) aan het Sociaal en Cultureel Planbureau (SCP) opdracht gegeven onderzoek te verrichten naar de verspreiding van moderne ict in Nederlandse huishoudens en de gevolgen die verschillen op dit punt kunnen hebben voor de sociale ongelijkheid. In januari 1998 zijn twee deelprojecten van start gegaan, waarvan een substantieel deel door onderzoekers van buiten het SCP is uitgevoerd. Onderzoekers van de vakgroep Technische bestuurskunde (TU Delft) zorgden voor een verkenning van technologische ontwikkelingen die in de nabije toekomst (tot 2010) het leven binnen huishoudens zouden kunnen beïnvloeden. In hun beschrijving van technologische ontwikkelingen is aandacht besteed aan zowel de technische mogelijkheden als het praktische nut voor consumenten. In aanvulling hierop is een inventarisatie gemaakt van factoren en actoren die de marktintroductie en verspreiding van nieuwe ictproducten beïnvloeden. Het verslag van dit onderzoek zal in de loop van 2000 verschijnen als SCP- Werkdocument met de titel Trends in informatietechnologie voor huishoudens in Nederland tot het jaar 2010. De capaciteitsgroep Sociologie van de Universiteit Utrecht heeft in samenwerking met het SCP onderzoek gedaan naar verschillen in bezit en gebruik van nieuwe media in huiselijke kring. Daarbij is in het bijzonder gelet op potentiële risicogroepen, dat wil zeggen groepen die door recente technologische ontwikkelingen een achterstand in het maatschappelijk functioneren zouden kunnen ervaren. Bovendien is een theoretisch model ontwikkeld om verschillen in bezit en gebruik van nieuwe media te verklaren. De beschikking over verschillende soorten hulpbronnen (cognitieve, sociale en materiële) neemt in dit model een centrale plaats in. De resultaten van dit onderzoek worden in dit rapport beschreven. Digitalisering van de leefwereld biedt een beschrijving en verklaring van verschillen in bezit en gebruik van ict-producten tussen verschillende bevolkingsgroepen. Door beide onderzoeken is een redelijk goed beeld ontstaan van de verspreiding van een breed scala van ict- producten onder verschillende bevolkingsgroepen en van mogelijke toekomstige ontwikkelingen op technologisch terrein. Ook is duidelijk geworden wat de belangrijkste factoren zijn, die het bezit en gebruik van deze technologische apparatuur beïnvloeden. Relatief weinig is echter nog bekend over de maatschappelijke consequenties van de technologische ontwikkelingen. Toekomstig onderzoek zou zich op deze gevolgen kunnen richten.
7
Het initiatief tot het opzetten van het onderzoek naar de gevolgen van de verspreiding van ict werd in 1996 vanuit het SCP door Prof. dr. Wim Knulst genomen. Het onderzoeksvoorstel werd verder uitgewerkt door Prof. dr. Harry Ganzeboom. Op basis van dit voorstel en onder zijn supervisie is het onderzoek uitgevoerd aan de capaciteitsgroep Sociologie van de Universiteit Utrecht. Er is aan gewerkt door onderzoekers van de Universiteit Utrecht (Liset van Dijk en Susanne Rijken) en van het SCP (Jos de Haan). Antonia Verweij heeft bijgedragen aan het tot stand komen van hoofdstuk 8. Het SCP-onderzoek naar ict en sociale ongelijkheid is een voorloper van het NWOstimuleringsprogramma Maatschappij en elektronische snelweg (MES) dat beoogt wetenschappelijke kennis over de samenhang tussen ict en samenleving verder te ontwikkelen. Ook in de toekomst zal het SCP betrokken blijven bij onderzoek op het terrein van ict. Inmiddels heeft dit onderwerp een vaste plaats gekregen in het SCPwerkprogramma. Verder is de adjunct-directeur van het SCP, drs. Theo Roes, voorzitter van de stuurgroep van het NWO/MES programma. En is ondergetekende actief als vice-voorzitter van Infodrome, een denktank die als doel heeft een discussie op gang te brengen over de keuzen die de overheid in het informatietijdperk moet maken. Infodrome staat onder voorzitterschap van de staatssecretaris van OCenW, dr. Rick van der Ploeg. Tenslotte kan niet onvermeld blijven dat de complete inhoud van dit rapport, evenals die van andere SCP- rapporten, te vinden is op de SCP-website (www.scp.nl). Prof. dr. Paul Schnabel Directeur SCP
8
1 INLEIDING: ONTWIKKELINGEN OP HET TERREIN VAN DE INFORMATIETECHNOLOGIE IN HUISHOUDENS
1.1 Inleiding De laatste decennia volgen vernieuwingen op het terrein van de communicatie en informatie elkaar in snel tempo op (zie bv. Forrester 1987, 1993 of Castells 1996). Er wordt wel beweerd dat de veranderingen die de voortschrijdende ontwikkeling in de informatievoorziening met zich meebrengt, vergelijkbaar zijn met de veranderingen die teweeg werden gebracht toen de rurale samenleving overging in een industriële (Van Rijsselt en Weijers 1997). Gesproken wordt van een informatierevolutie die dezelfde betekenis zal gaan hebben als de industriële revolutie in de negentiende eeuw (ITU 1995). Het is niet overdreven te stellen dat mensen de laatste jaren in hun dagelijkse leven steeds vaker met nieuwe vormen van informatie en communicatie geconfronteerd worden. In Nederlandse huishoudens heeft bijvoorbeeld de personal computer een snelle opmars doorgemaakt, in 1997 was in bijna de helft een personal computer aanwezig (Doets en Huisman 1997). Hoewel deze momenteel vooral gebruikt wordt voor tekstverwerking, boekhouding en ontspanning (computerspelletjes), zal in de nabije toekomst de computer steeds meer gebruikt gaan worden als toegang tot elektronische snelwegen, waarvan internet en elektronische diensten de belangrijkste zijn. Ook in andere opzichten krijgt het Nederlandse huishouden te maken met vernieuwingen. Elektronisch betalingsverkeer, nieuwe vormen van telefonie, kabelen abonneetelevisie, en de verdere doorvoering van elektronica in huishoudapparaten, vervoermiddelen en afspeelapparatuur zijn onderdeel van de informatierevolutie, die de laatste vijftien jaar op gang is gekomen. Uit het in 1985 gehouden onderzoek Publiek en Techniek van het Sociaal en Cultureel Planbureau blijkt dat in de beginfase niet iedereen onverdeeld gelukkig was met deze ontwikkelingen (Knulst en Van Beek 1988: 40-41). Nederlandse burgers vreesden dat door de ontwikkelingen in zowel computer- als communicatietechnologie en door de verdergaande automatisering het leven onpersoonlijker zou worden. Ook verwachtte een deel van de bevolking een negatieve invloed op de privacy. De laatste tijd tonen beleidsmakers en wetenschappers steeds meer belangstelling voor de sociale en culturele gevolgen die de revolutie van nieuwe informatie- en communicatietechnologie (ict) zal hebben voor het dagelijks leven van de bevolking (zie bijvoorbeeld: EC 1996). De personal computer is wellicht het meest besproken nieuwe ict-product. Tot de nieuwe generatie ict behoren verder bijvoorbeeld internet, mobiele telefoon en kabeltelevisie. ict wordt wel omschreven als een samensmelting van computertechnologie, telecommunicatie, elektronica en media (Van Rijsselt en Weijers 1997).
9
De gevolgen van de introductie van nieuwe ict zullen in verschillende levensdomeinen voelbaar zijn. In de arbeidssfeer zullen deze bijvoorbeeld bepalend worden voor economische groei, productiviteit en ontwikkelingen op de arbeidsmarkt (afbraak, schepping en herinrichting van arbeidsplaatsen). Op scholen zal meer aandacht komen voor computeronderwijs en zal meer lesmateriaal via de computer aangeboden worden. Nieuwe technologie zal in huishoudelijke apparaten verder doorgevoerd worden. Ook in de vrije tijd zal ict steeds belangrijker worden en verder het huishouden binnendringen. Tijdsbesteding en leefgewoonten zullen hierdoor beïnvloed worden. Informatievoorziening via de televisie en het internet wordt steeds belangrijker en contacten met vrienden worden vaak via telefoon, fax en e-mail onderhouden (Van Rijsselt en Weijers 1997). Het zijn met name de consequenties in de sfeer van vrije tijd en huishouden die in dit onderzoek centraal staan. Verschillende bevolkingsgroepen zullen op uiteenlopende wijze profiteren van nieuwe ontwikkelingen. Onder bepaalde groepen zal de verspreiding van ictinnovaties sneller gaan dan onder andere. Ict-producten laten zich niet geheel vergelijken met veel andere consumptiegoederen. Om ermee om te kunnen gaan zijn bepaalde vaardig-heden nodig (zie ook Van de Goor 1998). Naar mag worden verondersteld, beschikt niet iedereen in gelijke mate over deze vaardigheden. Dit kan tot gevolg hebben dat personen met weinig vaardigheden minder snel bepaalde ictproducten aanschaffen of deze minder vaak gebruiken dan vaardige personen. Mogelijk raken bepaalde groepen hierdoor achterop. Daar komt nog bij dat ict in het dagelijks leven en op de werkvloer steeds belangrijker wordt. Door het groeiende belang van ict en de mogelijk uiteenlopende vaardigheden om ermee om te gaan, kunnen sociale ongelijkheden worden gecreëerd of vergroot. Dit lijkt een ongewenste ontwikkeling. Derhalve hebben het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport (VWS) en het ministerie van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap (OCenW) opdracht gegeven onderzoek te verrichten naar de verspreiding van moderne ict in Nederlandse huishoudens en de gevolgen die deze kan hebben voor de sociale ongelijkheid. 1.2 Gebruik en gevolgen van informatie- en communicatietechnologie De introductie van nieuwe informatie- en communicatietechnologie heeft een grote impact op het dagelijks leven van Nederlanders. Bestaande studies concentreren zich voornamelijk op de mate van verspreiding van verschillende producten. Naar de intensiteit waarmee en de redenen waarom deze gebruikt worden, is relatief weinig onderzoek gedaan. Er is dan ook weinig bekend over eventuele samenhang in het gebruik van een breed spectrum ict-producten. Dit onderzoek zal in eerste instantie een beschrijving geven van de verspreiding van ict-producten in de Nederlandse huishoudens en van de mate waarin van de aanwezige producten gebruik wordt gemaakt. De eerste onderzoeksvraag luidt:
10
Vraag 1: In hoeverre zijn nieuwe vormen van informatie- en communicatie-technologie in Nederlandse huishoudens aanwezig en in hoeverre wordt er gebruik van gemaakt? Aangenomen kan worden dat niet alle bevolkingsgroepen in dezelfde mate over de nieuwe ict-producten beschikken en er gebruik van maken. De tweede onderzoeksvraag stelt verschillen in bezit en gebruik tussen bevolkingsgroepen aan de orde. Die vraag luidt: Vraag 2: In hoeverre hebben verschillende bevolkingsgroepen de beschikking over nieuwe ict en in hoeverre maken zij er gebruik van? Het onderzoek richt zich niet alleen op een beschrijving van het bezit en gebruik van ict-producten in verschillende bevolkingsgroepen. Er zal eveneens getracht worden een verklaring voor de gevonden verschillen te geven. De derde vraag luidt derhalve: Vraag 3: Hoe zijn de verschillen in bezit en gebruik van ict-producten tussen bevolkingsgroepen te verklaren? Om deze verschillen te kunnen verklaren zal aansluiting gezocht worden bij eerder onderzoek naar de diffusie van innovaties. Centraal in deze onderzoekstraditie staat het economische principe dat mensen een innovatie zullen aanvaarden als de baten groter zijn dan de kosten (Rogers 1995). Bij ict gaat het niet alleen om financiële kosten. Het is aannemelijk dat een ander soort kosten, te weten de inspanning om het gebruik van ict onder de knie te krijgen, eveneens een grote rol spelen. Met andere woorden: zoek- en trainingskosten vormen wellicht eveneens een barrière om ictvernieuwingen te aanvaarden. In hoofdstuk 2 zal een drietal soorten vaardigheden onderscheiden worden. Ten eerste 'literacy' waarmee de vaardigheid in omgang met schriftelijke informatie in het algemeen wordt aangeduid. De tweede soort is 'numeracy', de vaardigheid in de omgang met kwantitatieve informatie. En ten derde is er 'informacy', dat staat voor de vaardigheid die iemand heeft in het omgaan met informatie- en communicatietechnologie. Eerdere studies suggereren evenwel dat verschillen in de aanvaarding van innovaties niet eenvoudigweg veroorzaakt worden door verschillen in financieel budget en vaardigheden tussen individuen. Kennismaking met een product verloopt (deels) via sociale kanalen. Hierdoor wordt informatie over nieuwe producten verspreid. De keuze om tot innovaties over te gaan wordt dan ook door sociale interactie beïnvloed. Daarbij hebben personen in een goed geïnformeerde sociale omgeving een grotere kans dat deze keuze positief uitvalt. Inkomen, kennis en vaardigheden alsmede toegang tot informatie in het sociale netwerk kunnen opgevat worden als hulpbronnen. Deze hulpbronnen bepalen mede de kosten-batenbalans en daarmee de beslissing om een ict-product aan te schaffen en te gebruiken. Ieder individu doorloopt in dit beslissingsproces verschillende stadia, die door Rogers (1962, 1995) als volgt zijn benoemd: bekendheid, verleiding, besluit,
11
evaluatie, bevestiging. Deze stadia en de factoren (hulpbronnen) die bepalen hoe snel iemand dit proces doorloopt, komen in hoofdstuk 2 uitgebreider aan bod. Naast de kenmerken van de consumenten spelen de eigenschappen van de producten een rol. De manier waarop een product op de markt gebracht wordt, beïnvloedt de verspreiding ervan. Voor een aantal producten, zoals mobiele telefoons en voicemail, wordt veel reclame gemaakt in de media. Pc's worden eveneens in media aangeprezen, maar vinden ook hun weg naar Nederlandse huishoudens via de zogenoemde pc-privé-projecten, waarin werknemers met kortingen via hun werkgever een pc kunnen aanschaffen; vaak heeft deze werkgever dan afspraken met een computerleverancier. Weer een andere manier van marketing is te zien bij de bankpassen; wanneer iemand een nieuwe bankpas kreeg, zat hier automatisch een pincode bij en recentelijk worden bankpassen vrijwel standaard van een chipknip voorzien. De kenmerken van de consumenten aan de ene kant en van producenten en producten aan de ander kant bepalen samen hoe snel een product zich in een samenleving verspreidt. Een product verovert zelden of nooit in een klap de markt; de diffusie verloopt meestal geleidelijk, terwijl sommige producten slechts een klein segment van de markt bedienen. De succesvolle verspreiding van een product in een samenleving verloopt volgens Rogers (1962, 1995) via een S-vormige curve. Aanvankelijk is het product slechts bij een select gezelschap aanwezig. Hun voorbeeld wordt door anderen gevolgd tot het moment dat het moeilijk wordt om nog meer mensen voor het product te interesseren. Na verloop van tijd is het namelijk bij zoveel mensen aanwezig dat er van verzadiging gesproken kan worden. De curve zegt niet alleen iets over de verspreiding van een product in de samenleving, maar ook iets over het moment dat een individu het product heeft aangeschaft ten opzichte van het moment waarop anderen dat gedaan hebben. Bij een verdeling van de curve in vijf stadia ontstaat er een typering van de personen die een product hebben aangeschaft. Deze typering heeft grote bekendheid gekregen. De mensen die als allereerste een product aanschaffen, worden door Rogers de 'innovators' genoemd. Deze groep is klein van omvang. Dan volgen de zogenoemde 'early adopters' die het product weliswaar later aanschaffen dan de innovators, maar die er eerder bij zijn dan de grote meerderheid. Naarmate een product bekender wordt, zijn meer mensen bereid het aan te schaffen en de derde groep die Rogers onderscheidt, is dan de 'early majority': de mensen die even wachten, maar die toch van 'de grote menigte' de eerste zijn die tot koop overgaan. Zij worden gevolgd door de 'late majority' en tot slot de 'laggards': de mensen die als allerlaatste tot aanschaf komen. Rogers besteedt in zijn model niet zoveel aandacht aan welke factoren nu bepalen tot welke groep 'adopters' iemand behoort. Wat bepaalt of iemand als een van de eersten een bepaald nieuw product zal kopen of dat hij of zij tot degenen behoort die dat pas als een van de laatsten doet? In hoofdstuk 2 zal juist op dit punt nader ingegaan worden. Duidelijk is in ieder geval wel dat de gevolgen van ict-innovaties niet voor iedereen gelijk zijn en tot een verscherping van sociale ongelijkheden kunnen leiden (zie ook Van Rijsselt en Weijers 1997). Deze gevolgen vertonen gelijkenis met de door
12
Tichenor et al. (1970) gesignaleerde groei van de kenniskloof tussen mensen met een hoge en een lage sociaal-economische status. De kenniskloofhypothese die zij formuleren, luidt als volgt (pp.159-160): "(...) as the infusion of mass media information into a social system increases, segments of the population with higher economic status tend to acquire this information at a faster rate than the lower status segments, so that the gap in knowledge between these segments tends to increase." Degenen met een hogere sociale status, door Tichenor e.a. geoperationaliseerd als het individuele opleidingsniveau, verwerken nieuwe informatie gemakkelijker dan degenen met een lagere sociale status. Hierdoor nemen kennisverschillen tussen statusgroepen toe als er nieuwe informatie 'de wereld ingestuurd wordt'. Voor ict, waarin informatievoorziening een centrale rol speelt, is deze hypothese naar alle waarschijnlijkheid in het bijzonder van toepassing. Daarbij geldt dat niet alleen naar verschillen in sociale status gekeken moet worden, maar ook naar andere zaken, zoals leeftijdsverschillen. Op hoge leeftijd nemen cognitieve vaardigheden af waardoor ouderen meer moeite hebben nieuwe informatie te verwerken (Van de Goor 1998). Bovendien is een aantal ict-producten niet eenvoudig te bedienen. Ook hier hebben ouderen een achterstandspositie, zij hebben meer moeite in het omgaan met technische apparatuur (ibid.). De vierde onderzoeksvraag is gericht op de mogelijkheid dat de introductie van ict leidt tot grotere sociale ongelijkheid en luidt als volgt: Vraag 4. In hoeverre leidt verschillend gebruik van nieuwe vormen van informatie-technologie tot sociale ongelijkheid? Waarschijnlijk zullen de sociale ongelijkheden die veroorzaakt worden door ict, ten minste deels samenvallen met reeds bestaande vormen zoals opleidings- en inkomensongelijkheid. Het is, zoals gezegd, te verwachten dat zij die een hogere opleiding volgen, beter in staat zijn zich de vaardigheden aan te leren die nodig zijn om ict te gebruiken. Een ruim inkomen stelt mensen in staat de nieuwste technologie aan te schaffen, informatie te kopen en daardoor op de hoogte te blijven van de nieuwste ontwikkelingen. Als gevolg van verschillen in de mate waarover men over allerlei hulpbronnen kan beschikken, valt te verwachten dat in de Nederlandse samenleving met name ouderen, lager opgeleiden, maar ook allochtonen het risico lopen verder achterop te raken als gevolg van de introductie van ict. Zo schreef de High Level Group of Experts (1996) in een rapport over de gevolgen van de ontwikkeling van nieuwe technologieën: "Others face greater risks of exclusion in the future – for example the elderly, early and active retired people, low income families, the unemployed and women." Tegelijkertijd kan het zijn dat ict-innovaties oude ongelijkheden doorbreken en/of nieuwe ongelijkheden veroorzaken. Vaardigheid in het omgaan met de nieuwe ict is iets wat pas recentelijk – en dan nog in beperkte mate – op het schoolcurriculum is geplaatst. Voor veel mensen die momenteel op de arbeidsmarkt actief zijn, geldt echter dat zij tijdens hun opleiding niet of nauwelijks met ict in aanraking zijn geweest. Zij zullen die vaardigheden elders moeten aanleren. Dit kan op verschillende manieren: via formele herscholing (binnen en buiten het bedrijf),
13
kennisverwerving in de informele sfeer (vanuit een daarop gericht sociaal netwerk), zelfstudie en media. Hobbyisten en zij die via hun werk met nieuwe ict vertrouwd zijn geraakt, kunnen zo een voorsprong opbouwen. Voor het ontstaan van nieuwe ongelijkheden kan ook gedacht worden aan verschillen tussen generaties (Becker 1992; Van Rijsselt en Weijers 1997; Van de Goor 1998). Jongeren leren sneller dan ouderen. Van de Goor (1998) geeft aan dat er verschillen zijn tussen zogenoemde techniekgeneraties, waarbij met name de oudste generatie, de zogenoemde voortechnische generatie, minder technische apparaten bezit dan de jongere. Niet alleen tussen huishoudens, maar ook binnen huishoudens kunnen nieuwe ongelijkheden gaan ontstaan tussen ouderen en jongeren. Kinderen zullen al snel hun ouders voorbij streven als het gaat om kennis van ict. De vraag is in hoeverre deze unieke kennis de (macht)positie van de kinderen en de ouders in het huishouden beïnvloedt. Ook man-vrouwverschillen kunnen geaccentueerd worden. Wanneer een vrouw bijvoorbeeld geen betaald arbeid verricht (wat in een nog aanzienlijk deel van de Nederlandse huishoudens het geval is), zal zij veel minder snel met ict in aanraking komen dan haar werkende partner. 1.3 Indeling van het rapport In hoofdstuk 2 wordt de theoretische achtergrond van het onderzoek geschetst. Hierbij wordt er ingegaan op zowel product- als consumentenkenmerken die relevant zijn voor de verklaring van verschillen in bezit en gebruik van ict. Tevens zal er ingegaan worden op de vraag of en waarom bepaalde groepen in de samenleving grotere vaardigheden hebben op het gebied van ict, en op de effecten die verschillen in de omgang met ict kunnen hebben op sociale ongelijkheid. Ict bestaat uit een aantal productgroepen. In dit rapport worden de volgende vijf groepen onderscheiden. 1. televisie en video, 2. persoonlijke communicatiemiddelen, 3. elektronisch betalingsverkeer, 4. computers, 5. internet en elektronische post. Aan elke productgroep wordt een hoofdstuk gewijd (hoofdstuk 3 tot en met 7). Per productgroep zullen recente ontwikkelingen worden beschreven. Bekeken zal onder andere worden hoe de verspreiding van de verschillende producten heeft plaatsgevonden en welke verschillen er waren tussen groepen huishoudens. Hiervoor wordt gebruikgemaakt van de Tijdsbestedingsonderzoeken van 1975 tot en met 1995 (TBO). Vervolgens zal per productgroep de huidige stand van zaken worden besproken. Hiervoor wordt gebruikgemaakt van gegevens uit de in het najaar van 1998 gehouden survey Gebruik van nieuwe communicatiemiddelen (GNC) dat in het kader van het onderhavige onderzoek werd uitgevoerd door de capaciteitsgroep Sociologie van de Universiteit Utrecht (Van Dijk en Verweij 1999). Voor een uitgebreide beschrijving van deze survey wordt verwezen naar Appendix B. Deze gegevens zijn bij publicatie van het voorliggende rapport inmiddels meer dan een jaar oud. Gezien de snelle ontwikkelingen op het terrein van de ict zijn ze dus enigszins
14
verouderd. Daar staat tegenover dat ongelijkheden in bezit duurzamer zijn dan de stand van zaken bij de verspreiding van verschillende producten. Aangezien de sociale ongelijkheid het hoofdonderwerp van het rapport is, vormt het gebruik van enigszins verouderde gegevens (najaar 1998) minder een probleem. Verder dient benadrukt te worden dat een achtergrondstudie nooit de actualiteit zal kunnen weergegeven. De hoofdstukken 3 tot en met 7 beslaan dus elk een van de vijf genoemde productgroepen. De in § 1.3 gestelde vragen 1 en 2 worden in deze hoofdstukken beantwoord. Doel van dit onderzoek was ook om het bezit en gebruik van verschillende ict-producten in hun onderlinge samenhang te bekijken. Dit wordt gedaan in hoofdstuk 8. Voor een aantal groepen in de Nederlandse bevolking wordt bekeken in hoeverre zij verschillen in de omgang met ict. In dit hoofdstuk zal tevens aan de hand van de theoretische inzichten uit hoofdstuk 2 getracht worden de gevonden verschillen te verklaren. De derde onderzoeksvraag wordt dus in hoofdstuk 8 beantwoord. In hoofdstuk 9 worden de belangrijkste resultaten samengevat, wordt een antwoord geformuleerd op de vierde onderzoeksvraag en worden conclusies getrokken.
15
16
2 ICT-PRODUCTEN EN CONSUMENTEN: THEORETISCHE ACHTERGROND
2.1 Inleiding In dit hoofdstuk wordt ingegaan op theoretische achtergronden van de verschillen in het bezit en gebruik van nieuwe informatie- en communicatietechnologie. Daarbij zullen vragen over het wel of niet aanschaffen van ict-producten en over het moment van aanschaf centraal staan. Daarnaast zal ingegaan worden op de gebruiksfrequentie en de beoogde doeleinden van gebruik. Tot slot zullen de vaardigheden in de omgang met ict-producten aan de orde komen. Er zijn altijd mensen die niet tot de aanschaf van een bepaald product overgaan. Bovendien verschillen mensen die dit product wel in huis halen, in het moment waarop zij dat doen. Sommigen zijn er snel bij als er iets nieuws op de markt verschijnt, anderen wachten soms zo lang dat bijna iedereen dat artikel al bezit. Verder staat het bezit van sommigen op zolder te verstoffen, terwijl anderen er intensief gebruik van maken. Dit roept vragen op: Hoe komt het dat sommige personen een ictproduct wel aanschaffen en andere niet? Waarom gaan sommigen snel tot aanschaf over en anderen laat? Hoe is het te verklaren dat sommige bezitters van ict-producten veel gebruik maken van die bezittingen en andere weinig? Om dit soort vragen te beantwoorden kan gebruikgemaakt worden van reeds ontwikkelde theoretische inzichten. De verspreiding van nieuwe informatie- en communicatietechnologie kan onder de meer algemene noemer van diffusie van innovaties bestudeerd worden. Het pionierswerk met betrekking tot de studie hiervan vond al in de jaren veertig en vijftig plaats binnen de agrarische en medische sociologie (Valente en Rogers 1995). Ook in de communicatiewetenschappen zou de bestudering van de diffusie van innovaties een belangrijke plaats gaan innemen. De studie van Ryan en Gross (1943) naar de verspreiding van hybride maïszaad in twee gemeenschappen in Iowa wordt door Valente en Rogers (1995) gezien als het begin van het diffusie-vaninnovatiesparadigma. In deze studie werd namelijk het empirische veldwerk voor het eerst aan-gevuld met theoretische verklaringen van het diffusieproces. Vier aspecten van het diffusieproces vormen de kern van genoemd paradigma: 1. De beslissing van een individu om tot innovatie over te gaan, inclusief de opeenvolgende stadia van kennisname, uitproberen en aanschaf. 2. De rol van informatiebronnen/-kanalen bij de aanschaf. 3. De S-vormige verspreidingscurve. 4. De persoonlijke, sociale en economische kenmerken van verschillende groepen consumenten. Naar aanleiding van de inmiddels klassieke studie van Ryan en Gross (1943) zijn de volgende vragen centraal komen te staan in het innovatiediffusieonderzoek:
17
1. Welke factoren beïnvloeden de aanschaf van een innovatie? Met andere woorden, wat zijn de onderscheidende kenmerken van verschillende categorieën bezitters van een product? 2. Met welke snelheid wordt een innovatie verspreid, en welke factoren, zoals de waargenomen eigenschappen/kenmerken van het nieuwe product, verklaren deze snelheid? 3. Welke rol spelen verschillende communicatiebronnen/-kanalen in de onderscheiden stadia van de innovatiediffusie In de jaren vijftig zorgde het werk van Coleman et al. (1957) voor een belangrijke verbreding van het diffusieonderzoek. Zij onderzochten de verspreiding van een nieuw geneesmiddel (tetracycline) onder artsen en gebruikten netwerkanalyse om de invloed van sociale factoren in het diffusieproces nader te bestuderen. Uit het onderzoek bleek dat zogenoemde opinieleiders, dit wil zeggen personen die relevante informatie over medicijnen kunnen geven of die behulpzaam kunnen zijn bij het leren gebruiken, een nieuw medicijn eerder voorschreven dan andere artsen en dat zij bovendien meer geneigd waren om hun ervaringen met collega’s te bespreken. Daarna heeft Rogers (1962, 1995) veel bijgedragen aan het populariseren van de onderzoeks-uitkomsten op dit terrein. Hij beargumenteert dat de diffusie van innovaties een algemeen proces is, onafhankelijk van het feit of een nieuw product nu door boeren, artsen of andere personen wordt aangeschaft. In onderzoek naar de diffusie van innovaties kan de aandacht uitgaan naar de consument of naar het product. Op basis van een inhoudsanalyse van een kleine 370 onder-zoeken naar de acceptatie en het gebruik van videotex onderscheiden Bouwman en Neijens (1991) een drietal typen productmodellen en een drietal typen gebruikers-acceptatiemodellen. In het eerste productmodel wordt de nadruk gelegd op de technische aspecten van het product zoals de gebruikersvriendelijkheid. Het tweede model is gericht op het aanbod en de gevarieerdheid van de verschillende typen diensten en de afstemming op de potentiële gebruikers. In het derde model staat de marketing-strategie centraal, bijvoorbeeld een al dan niet grootschalige introductie van het product op de markt. Bij de drie gebruikersacceptatiemodellen staan in het eerste model de achtergrondkenmerken van de gebruikers centraal. Er wordt nagegaan wat de invloed is van bijvoorbeeld opleiding, leeftijd en inkomen bij de aanschaf. In het tweede model wordt gekeken naar de relatie tussen de motivatie, de informatie- en communicatiebehoefte van de gebruiker en het product. In het derde model wordt de invloed van attitudes ten aanzien van technologie (d.w.z. kennis, ervaring en interesse) op de acceptatie in kaart gebracht. In dit hoofdstuk zal een theoretisch kader geformuleerd worden waarin de relatie tussen consumentkenmerken, productkenmerken en de beslissing tot aanschaf van een ict-product uiteengezet wordt. Er zal aansluiting gezocht worden bij verklaringsmodellen die in het diffusieonderzoek, in de socialenetwerkanalyse en in onderzoek naar informatieverwerking zijn ontwikkeld. Om inzichten uit deze verschillende theoretische tradities te integreren, zal gebruik gemaakt worden van een algemene gedragstheorie. Volgens deze theorie nemen mensen beslissingen om bepaalde doelen te bereiken, gegeven de hulpbronnen waarover zij beschikken en de
18
restricties waarmee zij geconfronteerd worden. De aanschaf van een nieuw product wordt daarbij opgevat als de uitkomst van een beslissingsproces. In paragraaf 2.2. zal deze theorie gedetailleerder besproken worden. Vervolgens komen in paragraaf 2.3 kenmerken van producten aan de orde. In paragraaf 2.4 worden de beslissingen van individuen gerelateerd aan de kenmerken van producten en aan hun eigen kenmerken (hulpbronnen). Paragraaf 2.5 en 2.6 bespreken achtereenvolgens de fasen in het besluitvormingsproces van consumenten en de verschillen van consumptiepatronen op geaggregeerd niveau. 2.2 Aanschaf van een nieuw product als rationele beslissing De aanschaf van nieuwe producten geschiedt veelal op vrijwillige basis. Soms is dit echter niet het geval. Een aantal producten krijgt een consument ongevraagd en derhalve onvrijwillig in bezit. Wellicht het meest duidelijke voorbeeld hiervan is de bankpas die tegenwoordig standaard van een pincode en een chipknip wordt voorzien. Een ander voorbeeld is het televisietoestel dat tegenwoordig standaard een afstandsbediening en teletekst heeft. In de meeste gevallen geldt echter dat de beslissing om een bepaald ict-product aan te schaffen, gezien kan worden als een keuze waarbij voor- en nadelen tegen elkaar worden afgewogen. Bovendien geldt zowel voor producten die niet op eigen initiatief in bezit zijn gekomen als voor producten die op basis van eigen behoefte zijn aangeschaft, dat zij in uiteenlopende mate gebruikt worden.1 Waar bezit veelal op huishoudensniveau bekeken kan worden, ligt dat voor gebruik anders. Binnen een meerpersoonshuishouden zullen niet alle leden een bepaald product in dezelfde mate gebruiken. Gebruik is derhalve meer dan bezit een persoonskenmerk. Uitgangspunt van dit onderzoek is dat mensen met de keuzes die zij maken, bepaalde doelen trachten te bereiken. Mensen kunnen niet alles doen wat zij misschien zouden willen. Zij beschikken over een beperkte hoeveelheid hulpbronnen en worden daardoor beperkt in hun keuzes. Gegeven de beperkte hoeveelheid hulpbronnen maken zij de keuzes waarmee zij hun doelen zo goed mogelijk realiseren. Het idee dat mensen hun doelen zo goed mogelijk trachten te realiseren, komt uit de economie en staat daar bekend als het maximaliseren van nut. Economen veronderstellen daarbij – in de meest simpele vorm van hun modellen – dat mensen nut ontlenen aan de consumptie van marktgoederen. Zij schaffen die combinatie van marktgoederen aan die hun maximaal nut oplevert. Consumenten hebben echter een beperkt inkomen en kunnen derhalve niet alles kopen wat zij wensen. Deze restrictie bepaalt mede hun keuze voor een pakket marktgoederen. Volgens economen zullen zij uiteindelijk kiezen voor die combinatie van marktgoederen die hun zoveel mogelijk nut oplevert, gegeven de inkomensrestrictie waar ze mee te maken hebben. De keuze voor bepaalde ict-producten zou vanuit een simpel micro-economisch model kunnen worden bestudeerd. Immers, ict-producten, zoals de computer, zijn marktgoederen die door huishoudens kunnen worden aangeschaft. Om een computer te kopen heeft een consument inkomen nodig. Afhankelijk van hoe graag hij een computer wil hebben – ofwel het nut dat hij eraan denkt te ontlenen –, van de prijs van de computer, van de prijzen van andere goederen en van zijn inkomen zal hij wel of niet overgaan tot aanschaf ervan. Prijzen en inkomens staan in deze verklaring
19
centraal. De prijs is het productkenmerk bij uitstek en het inkomen is de belangrijkste hulpbron van consumenten. Economen vatten de doelen die mensen zich stellen, dus vaak samen onder de noemer 'nut'. Doelen kunnen echter ook nader gespecificeerd worden. Het meer algemene nut wordt in dit rapport nader uiteengelegd in een zekere mate van welzijn en een bepaalde mate van waardering van andere mensen (zie bv. Lindenberg 1997). Bij het welzijn kan men vervolgens lichamelijk en geestelijk welzijn onderscheiden. Sociale waardering kan op verschillende manieren bereikt worden, namelijk door het verwerven van status, door het krijgen van gedragsbevestiging en door geliefd te worden. Het idee dat mensen ook nut ontlenen aan – of streven naar – sociale waardering, betekent dat zij bij het maken van keuzes niet alleen een afweging maken van de financiële kosten, maar dat zij ook mee laten wegen in hoeverre een bepaalde keuze hun waardering oplevert.2 Restricties en hulpbronnen kunnen dan ook ruimer gedefinieerd worden dan in het bovenstaande gedaan is. Het streven naar sociale waardering brengt met zich mee dat mensen zich gaan aanpassen aan de normen die in hun sociale omgeving leven. Derhalve kunnen andere hulpbronnen en productkenmerken dan inkomens en prijzen een rol spelen. Een aantal ict-producten is bijvoorbeeld moeilijk te bedienen en doet voor gebruik een beroep op (cognitieve) vermogens. Niet iedereen bezit deze vermogens in dezelfde mate. De moeilijkheidsgraad of complexiteit van het product en de cognitieve vaardigheden van de consument kunnen gezien worden als een restrictie (c.q. hulpbron) in de keuze voor een bepaald ict-product. Wanneer iemand niet in staat is om een bepaald product, zoals een computer, te bedienen, lijkt het voor deze persoon ook weinig zin te hebben dat product aan te schaffen. Toch zijn er in dit geval andere redenen om dat wel te doen. Iemand kan een computer aanschaffen om sociale waardering te krijgen. Personen van wie alle vrienden al een computer bezitten, zullen wellicht niet achter willen blijven. Verwacht kan worden dat zij zich zullen conformeren aan hun sociale omgeving door het product ook aan te schaffen. Hoewel het in de praktijk misschien niet al te vaak voor zal komen, geeft dit voorbeeld wel aan dat doelen in zekere zin uitwisselbaar zijn. Deze uitwisselbaarheid van doelen blijkt in bovenstaand geval doordat aanschaf van de computer door de consument niet bij zal dragen aan het doel 'verhoging van het geestelijk welzijn' maar wel aan het doel 'het krijgen van sociale waardering'. Afhankelijk van welk doel het belangrijkst gevonden wordt, kan de keuze twee kanten uitgaan: voor aanschaf indien de consument vooral sociale waardering nastreeft, en tegen aanschaf indien de consument geen heil ziet in het hebben van een product waar hij toch niks mee kan doen. Naast de prijs en de complexiteit van het product beïnvloeden ook andere productkenmerken de keuze om het al dan niet aan te schaffen. Hetzelfde geldt voor de kenmerken van de consument: inkomen en cognitieve vaardigheden zijn niet de enige bepalende factoren. Bovendien kunnen deze kenmerken niet los van elkaar gezien worden. De prijs van het product en het inkomen van de consument zijn immers aan elkaar 'gekoppeld'. Hetzelfde geldt voor de cognitieve vermogens van een consument en de complexiteit van een product. De combinatie van product- en
20
consumentkenmerken bepaalt de keuze om ict-producten aan te schaffen en te gebruiken. 2.3 Productkenmerken Ict-producten verschillen onderling op een aantal punten. Om deze verschillen nader te belichten wordt hier gebruikgemaakt van een indeling van Rogers (1995: 207 e.v.). Hij onderscheidt vijf kenmerken om de verspreiding van een product te kunnen verklaren: complexiteit, compatibiliteit, testbaarheid, zichtbaarheid en het relatieve voordeel.3 Deze vijf kenmerken zijn niet keurig van elkaar te scheiden maar hangen, zoals uit het onderstaande zal blijken, met elkaar samen. Of een product aangeschaft zal worden, hangt niet alleen af van de min of meer objectieve kenmerken van dat product maar ook van de perceptie van die eigenschappen. Consumenten verwerven en verwerken informatie over nieuwe producten en dit resulteert in een perceptie van de innovatie (Moore en Benbasat 1991). Complexiteit De complexiteit van een product verwijst naar de moeite die het kost met het desbetreffende product om te gaan. Soms wordt dan ook gesproken over het gemak waarmee producten gebruikt kunnen worden, de zogenaamde 'ease of use' (Davis 1989). De veronderstelling is dat naarmate een product complexer is, het zich minder snel zal verspreiden. De vraag is vervolgens wanneer producten als complex kunnen worden aangemerkt. Van de Goor (1998) maakt voor technische apparaten, waaronder ict-producten, een onderscheid naar meerlagige en enkellagige apparaten (zie ook Docampo Rama 1997). Bij de laatstgenoemde groep heeft elke knop op het apparaat slechts één functie. De relatie tussen de handeling en het resultaat van die handeling is duidelijk. Bij meerlagige apparaten heeft een knop veelal verschillende functies, waardoor de relatie tussen handeling en resultaat minder inzichtelijk is. Hierdoor zijn meerlagige apparaten vaak complexer dan enkellagige apparatuur en derhalve moeilijker te bedienen. Ict-producten kenmerken zich bijna allemaal door meerlagigheid. Computers en telefoons die uitgebreid zijn met fax en/of antwoordapparaat, zijn voorbeelden hiervan. Over het algemeen is het zo dat nieuwere apparaten steeds complexer worden en een groter beroep doen op de cognitieve vermogens van de gebruiker (Van de Goor 1998). Dit is echter niet altijd het geval, zoals het volgende voorbeeld illustreert. Rogers (1995) concludeert dat de gepercipieerde moeilijkheidsgraad van de pc in het begin van de jaren tachtig de verspreiding in de Verenigde Staten laag heeft gehouden. Pas toen de pc gebruikersvriendelijker (gevonden) werd, drong deze in steeds meer huishoudens door. Desalniettemin is de pc nog steeds een van de meest complexe ict-producten. Het is een apparaat met vele toepassingsmogelijkheden, dat een veelheid aan handelingen vergt. Bovendien veranderen de pc en zijn toepassingen voortdurend, waardoor steeds weer nieuwe handelingen moeten worden aangeleerd. Andere ict-producten zijn minder complex. Een goed voorbeeld hiervan is de pas met pincode. De functie is duidelijk en de handelingen die gevergd worden bij de betaalautomaat, zijn relatief simpel. Bovendien is de handeling die verricht moet
21
worden, altijd dezelfde en niet of nauwelijks aan veranderingen onderhevig. Een draadloze telefoon kan ook beschouwd worden als een minder complex product. In dit geval komt dat met name doordat de draadloze telefoon in gebruik erg veel op de reguliere telefoon lijkt. Er hoeven geen nieuwe handelingen te worden aangeleerd om het toestel te gebruiken. Complexe goederen zullen – zo is de verwachting – minder snel hun weg naar de consument vinden. Producenten van complexe producten hebben verschillende opties in hun marketingstrategie om ze (toch) aan de man te brengen. Ze kunnen bijvoorbeeld accepteren dat hun product niet de hele markt zal bereiken en zich richten op bepaalde segmenten: de groepen die goed kunnen omgaan met complexe producten. Een andere optie is om producten zo mogelijk gebruikersvriendelijker te maken. Weer een andere mogelijkheid is om het imago van het product te veranderen; sommige producten hebben wellicht het imago lastig te bedienen te zijn, maar zijn in werkelijkheid relatief gemakkelijk om mee te werken. Compatibiliteit De compatibiliteit van een product heeft te maken met de mate waarin het product past binnen de leefwereld van de consument. Naarmate een product beter past bij de normen, waarden, behoeften en eerdere ervaringen binnen een leefgemeenschap, zullen meer personen in het bezit van dat product zijn. Religieuze of levensbeschouwelijke opvattingen kunnen restricties opwerpen om tot aanschaf over te gaan. Een duidelijk voorbeeld van een leefgemeenschap die nauwelijks technologische vernieuwingen aanvaardt, is die van de Amerikaanse Amish. Ict zal in deze groep niet of nauwelijks ingang vinden. In Nederland hebben bijvoorbeeld strenggereformeerden relatief vaak geen televisietoestel. Een product moet tevens aansluiten bij de behoeften. Wanneer een product een functie heeft die voor veel consumenten van belang is, zullen bredere lagen van de bevolking het aanschaffen. De functies van de pinpas, geld opnemen of betalen, zijn voor bijna iedereen van belang. De creditcard daarentegen heeft voor veel mensen geen extra functie in vergelijking met de pinpas. Een creditcard is met name handig voor betalingen in het buitenland, maar niet iedereen gaat geregeld naar het buitenland. Nu in veel landen de pinpas gebruikt kan worden om geld te halen, lijkt de creditcard ook in dat opzicht aan belang te hebben ingeboet. Ook de pc vervult lang niet voor iedereen een functie, evenmin als de voicemail en het antwoordapparaat. Door duidelijk te maken welke functie een product heeft, kunnen producenten inspelen op latente behoeften van de consument. Een voorbeeld in de ict-sfeer is een televisiecommercial die KPN Telecom in 1998 lanceerde en waarin isdnaansluitingen werden geïntroduceerd. De commercial toont een vrouw die zit te telefoneren met een vriendin, terwijl haar partner ongeduldig bij de telefoon staat te drentelen en probeert haar ervan te overtuigen dat hij snel iemand moet bellen. In een volgende scène wordt een moeder getoond die zit te faxen. De oudste zoon komt binnen en moppert; hij wil de telefoon gebruiken. Op dat moment pakt de jongste zoon, tot verbazing van zijn oudere broer, de telefoon en belt een vriendinnetje.
22
Tijdens het draaien van het nummer voegt hij zijn oudere broer toe: "We hebben isdn sinds vandaag." Met deze commercial probeerde KPN Telecom de voordelen van een isdn-aansluiting duidelijk te maken: deze dient meerdere functies tegelijkertijd en dat kan erg prettig zijn. De gekozen situaties zijn voor veel mensen herkenbaar. Waar een consument misschien niet 'uit zichzelf' de behoefte voelde voor een dergelijke aansluiting, kan deze door de commercial wellicht opgeroepen worden. Het laatste aspect dat Rogers aan compatibiliteit onderscheidt, is de mate waarin het product aansluit bij de eerdere ervaringen van de consument. Als dit het geval is, zullen meer personen tot aanschaf overgaan. Het gebruik van de draadloze (en ook mobiele) telefoon, bijvoorbeeld, vertoont overeenkomsten met dat van de reguliere telefoon. Er zijn dus niet veel belemmeringen om het product te gebruiken. Het aansluiten op eerdere ervaringen staat in relatie tot het complexiteitsaspect. Als iemand eerder ervaring heeft opgedaan met een – vergelijkbaar – product, wordt het nieuwe minder lastig te bedienen. Testbaarheid Testbaarheid staat voor de mate waarin een consument vertrouwd kan raken met een nieuw product voordat hij tot aanschaf overgaat. Naarmate de testbaarheid groter is, zal de kans dat het aangeschaft wordt, toenemen. De onzekerheid die gepaard gaat met de aanschaf van iets nieuws, is niet voor ieder product even groot. Voor sommige (bijvoorbeeld dure) producten is het harder nodig om uitgetest te worden dan voor andere. Nu is het zo dat het ene product zich beter leent om uitgeprobeerd te worden dan het andere product. Wat met het uittesten van nieuwe landbouwgewassen en met een nieuwe auto mogelijk is, is bij ict-producten vaak moeilijker. Hier bestaan geen proefstroken en testritten. Zomaar een computer uitproberen bij een computerzaak kan niet. Wel kan een aantal mensen bijvoorbeeld op het werk een pc uitproberen. Pc's worden immers binnen veel werkomgevingen, bedrijven en scholen gebruikt. Om deze reden vindt Lin (1998) de productkenmerken compatibiliteit en testbaarheid bij computers niet interessant. Er zijn echter nog veel personen die niet op school of op het werk met een pc in contact komen. Voor producten die nog maar kort op de markt zijn, is de behoefte aan testbaarheid bij consumenten waarschijnlijk groter; er zijn minder andere mensen die het product al hebben, en daardoor zijn er minder voorbeelden om te zien hoe om te gaan met het product. Het opdoen van ervaring door te kijken naar anderen heeft ook weer te maken met het volgende productkenmerk dat Rogers onderscheidt: de zichtbaarheid. Zichtbaarheid Dit kenmerk verwijst naar de mate waarin de resultaten van een innovatie zichtbaar zijn. Grotere zichtbaarheid reduceert de onzekerheid over het product en leidt derhalve tot een snellere verspreiding. De meest zichtbare producten zijn bruikbaar in de openbare ruimte. Een duidelijk voorbeeld hiervan is de mobiele telefoon. Op straat, in de trein, in restaurants of waar dan ook, zijn mensen te zien die mobiel bellen. Dit hoeft overigens niet uitsluitend een positief effect op de aanschaf te hebben. Mobiel bellen wordt door toehoorders
23
vaak als storend ervaren. Andere producten die in de openbare ruimte gebruikt worden, zijn betaalpassen, zoals de creditcard, en draagbare computers (laptops). Het zichtbare gebruik van ict-producten heeft ook een symbolische waarde; mensen kunnen er status aan ontlenen. Men kan zich door aanschaf van een product onderscheiden van anderen (Van de Goor 1998). Rogers noemt dit statusaspect niet onder zichtbaarheid, maar het kan wel onder die noemer gevat worden. Wanneer veel mensen het desbetreffende product hebben en het goed zichtbaar is, zal de symbolische waarde ervan minder groot worden. Niet alle ict-producten zijn even statusverlenend. Binnen de productgroep betaalpassen hebben creditcards, bijvoorbeeld, een hoger statusverlenend vermogen dan pinpassen. Dit berust op het feit dat de criteria om een creditcard te verkrijgen strenger zijn dan die voor de pinpas, waardoor de creditcard een exclusiever product is. Het gebruik van sommige producten is gebonden aan een vaste plaats. De pc (desktop) is een voorbeeld van een product dat bij de bezitter thuis staat. Dit betekent dat het alleen zichtbaar is voor mensen die in de privé-sfeer worden toegelaten. Hardware is over het algemeen zichtbaarder dan software. Rogers (1995) beweert dat de meeste software er derhalve langer over doet om de markt te veroveren dan (vernieuwingen in) de hardware. Een product wordt niet alleen zichtbaar omdat andere mensen het gebruiken. Ook reclamecampagnes kunnen producten onder de aandacht brengen en laten zien wat de mogelijkheden zijn. De eerder beschreven tv-reclame voor isdn-aansluitingen is daar een voorbeeld van. Relatief voordeel Het laatste productkenmerk dat Rogers noemt, is het zogenoemde relatieve voordeel. Soms wordt in dit verband ook wel gesproken over de bruikbaarheid van producten: 'usefulness' (Davis 1989). Nieuwe producten worden ontwikkeld met een specifiek doel, waarbij de innovatie dat beoogde doel beter tracht te realiseren dan voorgangers of dan alternatieve producten met dezelfde functie. Zo kan het relatieve voordeel van een tekstverwerker ten opzichte van een typemachine worden bekeken, of het voordeel van een pinpas boven betaalcheques. Het gaat er uiteindelijk om dat de kosten-batenanalyse voor het nieuwe product gunstiger uitvalt dan voor zijn voorganger. In eerste instantie kan daarbij aan prijsvoordeel gedacht worden. Maar er is meer dan prijs alleen. Kosten en baten kunnen ook in de sociale sfeer liggen; door aanschaf van een product kan iemand meer prestige krijgen (zie ook hiervoor, onder Zichtbaarheid). Bovendien kan het relatieve voordeel tot uitdrukking komen in andere aspecten, zoals tijdbesparing of het extra gemak dat het nieuwe product met zich meebrengt (Moore en Bensabat 1991). Het relatieve voordeel geldt bijvoorbeeld voor steeds snellere computerprocessors die op de markt komen. De Pentium processor die sinds 1994 op de markt is, is niet (veel) duurder dan een oudere soort (bijvoorbeeld 486) maar heeft wel als voordeel dat hij sneller is. De voordelen wegen dan ruimschoots op tegen de nadelen, te weten een eventueel iets hogere prijs.
24
Ook de snelle doorbraak van de mobiele telefoon is voor een deel te verklaren vanuit het grote relatieve voordeel ten opzichte van de reguliere telefoon (Rogers 1995: 245). De mobiele telefoon spaart tijd; men kan bijvoorbeeld ook in de auto bellen en zo dus twee dingen tegelijk doen: zich vervoeren en contacten onderhouden. Daarnaast is de bezitter van een mobiele telefoon niet gebonden aan een vaste plaats om bereikt te worden, en kan de mobiele telefoon als statussymbool beschouwd worden. Toen de mobiele telefoon vervolgens ook nog goedkoper en kleiner werd gemaakt, nam de verspreiding extra snel toe. Tot slot een voorbeeld in de sfeer van het elektronisch betalingsverkeer. Het relatieve voordeel is van invloed geweest op de grote vaart waarmee de pinpassen de markt hebben veroverd: men is niet meer gebonden aan de openingstijden van banken en postkantoor om er geld op te halen. Dit voordeel werd nog groter toen op veel plaatsen geldautomaten kwamen. Dichtbij huis 24 uur per dag geld kunnen halen, leek vijftien jaar geleden een luxe maar is nu de alledaagse gang van zaken. Een ander voordeel is dat de consument niet meer met grote bedragen of met cheques op pad hoeft voor een grote aankoop, maar voldoende heeft aan dat ene pasje. Tot nu toe zijn vijf productkenmerken besproken. In onderzoek van Moore en Benbasat (1991) is aangetoond dat elk van deze vijf kenmerken van invloed was op de aanschaf van nieuwe producten. Een eerdere inventarisatie van onderzoek naar de diffusie van innovaties had echter slechts de werking van drie productkenmerken aangetoond: het waargenomen relatieve voordeel, de complexiteit en de compatibiliteit (Tornatzky en Klein 1982). Sommige onderzoekers hebben zich in hun onderzoek beperkt tot twee van de vijf kenmerken, te weten relatief voordeel en complexiteit (Davis 1993 en Adams et al. 1992). Deze twee komen regelmatig naar voren als belangrijke productkenmerken. Ook hier zijn echter weer uitzonderingen. Agarwal en Prasad (1997) concluderen, bijvoorbeeld, dat de verspreiding van het worldwide web (www) niet door het gebruikersgemak – ofwel de complexiteit – beïnvloed wordt. Ondanks het feit dat het www gecompliceerd is, neemt de verspreiding ervan in snel tempo toe. Een verklaring die zij hiervoor geven, is dat de grafische interfaces en gebruikersvriendelijke browsers de complexiteit van het www zouden maskeren. Een andere mogelijke verklaring die zij aanvoeren, betreft de steekproef van hun onderzoek. Zij onderzochten een groep werkenden die voor hun activiteiten deels waren aangewezen op het gebruik van internet en daarop ook geëvalueerd werden. Dit laatste verklaart ook waarom zij vooral de bruikbaarheid van het systeem aangeven als een belangrijk kenmerk voor de verspreiding van het product www. Vergelijking van de aanschaf van verschillende producten, te weten computers (Davis 1989), voicemail, electronic mail en computersoftware (Adams et al. 1992) en het www (Agarwal en Prasad 1997) leert dat de beïnvloedende factoren per product verschillen. Onderzoek naar de invloed van productkenmerken dient daarom de aard van de technologie in de beschouwing te betrekken.
25
2.4 Kenmerken van consumenten De acceptatie van nieuwe informatie- en communicatietechnologie is niet alleen afhankelijk van kenmerken van producten, maar tevens van kenmerken van gebruikers. Mensen beschikken over hulpbronnen die aanschaf en gebruik van ict meer of minder aantrekkelijk maken. Omdat mensen in uiteenlopende mate over deze hulpbronnen beschikken, verschillen zij in de aanschaf van nieuwe ict. De verdeling heeft niet alleen betrekking op de hoeveelheid, maar ook op het soort hulpbronnen waarover men beschikt. In dit rapport wordt onderscheid gemaakt tussen cognitieve, sociale en materiële hulpbronnen. 2.4.1 Cognitieve hulpbronnen In de voorgaande paragraaf is de complexiteit van ict opgevoerd als een productkenmerk dat de diffusie ervan beïnvloedt. Of mensen tot de aanschaf van moeilijk te bedienen apparatuur overgaan, is mede afhankelijk van hun vermogen deze te hanteren. Het gebruik van ingewikkelde apparaten veronderstelt de aanwezigheid van bepaalde gebruikersvaardigheden. Deze vaardigheden worden hier opgevat als een specifieke vorm van cognitieve hulpbronnen. Cognitieve hulpbronnen worden ook wel aangeduid als 'human capital' en kunnen gedefinieerd worden als het vermogen van mensen tot het omgaan met symbolen en informatie. Het maatschappelijk functioneren van mensen en het succes dat zij hebben, wordt door deze vermogens beïnvloed. Welke cognitieve hulpbronnen belangrijk zijn, is aan veranderingen onderhevig. Lange tijd was het de vaardigheid in de omgang met schriftelijke informatie, die de communicatie en informatieoverdracht beïnvloedde. Mensen moesten leren lezen en schrijven om over enige afstand met elkaar contact te kunnen onderhouden en om via gedrukte media op de hoogte te blijven van maatschappelijke ontwikkelingen. Deze klassieke cognitieve vaardigheden worden ook wel aangeduid met de term 'literacy'. Het gaat hier om kennis en vaardigheden die nodig zijn om informatie uit teksten in kranten, brochures, tijdschriften en boeken te begrijpen en te gebruiken (OECD 1995). Later kwam daar de vaardigheid bij in de omgang met kwantitatieve informatie, 'numeracy', ook wel aangeduid met 'quantitative literacy' (OECD 1995). Hiermee wordt gedoeld op de kennis en vaardigheden die nodig zijn om rekenkundige handelingen uit te voeren. Cijfers in de gedrukte media dienen begrepen te kunnen worden. Ook het kunnen berekenen van de hoogte van een fooi of de hoeveelheid rente die men moet betalen bij een lening, valt hieronder. Tegenwoordig zijn weer andere vaardigheden belangrijk geworden, namelijk in de omgang met nieuwe informatie- en communicatietechnologie. Deze vaardigheden zullen hier aangeduid worden met de term 'informacy'. Hieronder vallen, naast specifieke kennis en eigen vaardigheden, ook de eerdere ervaring en de vertrouwdheid met nieuwe technologie. Naarmate personen over meer informacy beschikken, zullen zij meer van ict gebruik kunnen maken. De beschikking over digitale vaardigheden vergroot de mogelijkheden voor het gebruik van de computer voor tal van applicaties zoals
26
tekstverwerking, zoeken van files, data-invoer en programmeren (Rosson 1984; Vincente et al. 1987; Czaja et al. 1998). De invloed van informacy wordt groter naarmate de complexiteit van de technologie toeneemt. Deze relatie vraagt om een nadere toelichting. Hierbij kan gebruikgemaakt worden van de informatieverwerkingstheorie die eerder is ontwikkeld om cultuurparticipatie te verklaren (Ganzeboom 1984, 1989). In deze theorie worden cultuuruitingen opgevat als een aanbod van stimuli of informatie, dat moet aansluiten bij de culturele competentie van bezoekers om plezier aan het bezoek te geven. Ook ict kan als een aanbod van stimuli of informatie opgevat worden. Het tot zich nemen van die informatie zou volgens de informatieverwerkingstheorie een bepaalde prikkeling ('arousal') teweegbrengen. Deze theorie veronderstelt dat iedere prikkel een bepaalde mate van activering met zich meebrengt. Wanneer iemand niet voldoende geactiveerd wordt, dan slaat de verveling toe. Een te hoge mate van activering leidt tot verwarring, terwijl een optimaal activerings-niveau tot geboeidheid leidt. Deze verschillen in activeringsniveau worden toegeschreven aan verschillen in de complexiteit van het aanbod en de vermogens van personen om complexe informatie te verwerken. Voor ieder individu zou een optimaal niveau van prikkeling bestaan. Personen met een meer dan gemiddelde informatieverwerkingscapaciteit (in het geval van ict-gebruik is dat informacy) zullen dit optimum ervaren bij een complexer aanbod dan personen met minder capaciteit. Vaak is het problematisch om de informatieverwerkingscapaciteit van mensen direct te meten. Daarom wordt in kwantitatief onderzoek het opleidingsniveau van de ondervraagden regelmatig als indicator gebruikt. Dit impliceert dat hoger opgeleiden meer vaardigheden bezitten en derhalve eerder en vaker overgaan tot de aanschaf en het gebruik van complexe, nieuwe ict. Dat opleiding vaak als indicator voor informacy wordt gebruikt, is begrijpelijk. Het onderwijs is bij uitstek de plaats waar cognitieve hulpbronnen verworven worden. Dat gold vroeger al voor literacy en dat geldt tegenwoordig steeds vaker ook voor informacy. Literacy verwerft men vooral in het basisonderwijs, terwijl informacy relatief veel aandacht krijgt in het hoger onderwijs. De cognitieve hulpbronnen literacy, numeracy en informacy zijn in sterke mate gerelateerd aan het opleidingsniveau (OECD 1997), en hangen dan ook onderling samen. Naast verschillen in niveau zijn er ook verschillen tussen de diverse opleidingsrichtingen. Scholieren en studenten in alfarichtingen komen minder met ict in aanraking dan scholieren en studenten in bètarichtingen (Van Kesteren 1998). Uitgebreidere kennismaking met ict in het onderwijs valt vooral diegenen toe, die eerder al door een technische aanleg voor een bèta-opleiding hebben gekozen. Hoewel scholing als een essentiële voorwaarde voor het verwerven van cognitieve hulpbronnen beschouwd mag worden, kunnen deze vaardigheden alleen gehandhaafd en versterkt worden door ze in het dagelijkse leven te gebruiken. In beroepsloopbanen kan reeds verworven competentie benut en uitgebouwd worden. Beroepskeuze sluit veelal aan bij het gevolgde type onderwijs en verschillen in verworven vaardigheden zullen hierdoor in de beroepspraktijk vergroot worden. Personen met bèta-opleidingen die werkzaam zijn in technische beroepen, zullen eerder complexere apparatuur aanschaffen dan personen met een andere opleiding en/of werkzaam in andere beroepen.
27
Een andere plaats waar cognitieve hulpbronnen verworven worden, is het gezin waarin men opgroeit. Ouders dragen tot op zekere hoogte taalvaardigheid en het vermogen om met complexe informatie om te gaan over op hun kinderen. In empirisch onderzoek wordt ook hiervoor het opleidingsniveau van de ouders als indicator gebruikt (zie bv. OECD 1997: 62; Borking 1999). Kinderen van hoogopgeleide ouders wordt aldus een groter informatieverwerkingsvermogen toegeschreven dan kinderen van laagopgeleide ouders. Deze verschillen in vaardigheden werken vervolgens door in schoolprestaties en schoolkeuze, waardoor verschillen tussen kinderen van uiteenlopende statusgroepen verder toenemen. Omdat het gevolgde onderwijs een belangrijke invloed op het verwerven van informacy heeft, is het ook belangrijk te weten in welke periode men naar school is gegaan. Personen die na 1960 zijn geboren, hadden een veel grotere kans om tijdens hun schoolloopbaan met ict in aanraking te komen dan mensen die daarvoor geboren zijn. Voor de personen van na 1960 is een aantal etiketten bedacht. Sackmann en Weihmann (1994) spreken over een techniekgeneratie en Van de Goor (1998) over een digitale generatie. Het begrip generatie is door Becker (1992, 1997) in navolging van Mannheim (1952) omschreven als een verzameling geboortecohorten die in hun formatieve periode dezelfde belangrijke gebeurtenissen hebben meegemaakt en daarvan effecten vertonen op houding en gedrag op allerlei terreinen. Op basis van het generatie-idee zou dus verwacht mogen worden, dat de gedeelde ervaringen met ict en de verworven vaardigheden in het latere leven van de digitale generatie zullen doorwerken. Of deze digitale generatie inderdaad haar gewoonten vasthoudt bij het ouder worden, kan nu nog niet nagegaan worden. Daarvoor moet gewacht worden tot deze generatie met pensioen gaat. Op dit moment kan echter wel het ict-gebruik van ouderen met dat van jongeren vergeleken worden. Ouderen bezitten minder vaak ict en maken er ook minder gebruik van. Ouderen behoren, bijvoorbeeld, relatief vaak bij de groep die laat met bepaalde applicaties gaat werken, zoals Brancheau en Wetherbe (1990) aantoonden voor spreadsheetprogramma's. Dit kan een aantal oorzaken hebben anders dan de generatiespecifieke socialisatie. In de eerste plaats zijn ouderen over het algemeen lager opgeleid dan jongeren. Hierdoor ligt de informacy onder personen ouder dan 40 jaar lager dan die onder personen jonger dan 40 jaar (OECD 1997). In de tweede plaats kunnen verschillen in vaardigheden tussen jong en oud voortkomen uit vervroegde uittreding van ouderen uit het arbeidsproces, waardoor zij niet meer binnen de werksfeer met ict in aanraking komen (Van Rijsselt en Weijers; Rathenau Instituut 1997). Tot slot nemen bij ouderen bovendien de fysieke, sensorische en cognitieve vaardigheden af. Freudenthal (1999) spreekt in dit verband over leeftijdsgerelateerde capaciteitsveranderingen. Niet alleen de oudere ouderen, maar ook de jongere ouderen hebben problemen met het gebruik van consumentenelektronica inclusief de handleidingen ('seniorproductinteraction'). De problemen zijn vooral gerelateerd aan de afnemende cognitieve capaciteiten en een gebrek aan technische ervaring (Diehl et al. 1995; Freundenthal 1999). Het kost ouderen dan ook meer moeite om met een tekstverwerker om te gaan (Gomez et al. 1986), om met de pc informatie te zoeken
28
(Greene 1986; Westerman et al. 1995) en om eenvoudige taken (data entry) op de computer uit te voeren (Czaja et al. 1998). Door dit samenspel van factoren hebben ouderen meer moeite met het verwerken van complexe informatie. Vooral de moderne digitale apparatuur met meerlagige interfaces zou ouderen voor problemen stellen (Van de Goor 1998). Er kan echter ook vastgesteld worden dat, hoewel ouderen een achterstand in het gebruik van elektronische middelen hebben, dit hun maatschappelijk functioneren vooralsnog weinig lijkt aan te tasten. Er zijn nog voldoende alternatieven voor handen om de benodigde informatie op tal van terreinen te verwerven. De verdergaande informatisering heeft ouderen tot op heden nog niet van essentiële maatschappelijke voorzieningen uitgesloten (Van Rijsselt en Weijers; Rathenau Instituut 1997). Het gemiddelde opleidingsniveau verschilt niet alleen tussen generaties, maar ook tussen andere sociale groepen. Van mannelijke en vrouwelijke schoolverlaters is het in de afgelopen jaren steeds dichter bij elkaar komen te liggen; vrouwen zijn momenteel zelfs oververtegenwoordigd op de hogere opleidingen. Voor generaties geboren voor 1970 ligt het gemiddelde niveau van vrouwen echter lager dan dat van mannen (Rijken 1999). Omdat het opleidingsniveau samenhangt met de informacy, kan verondersteld worden dat vrouwen gemiddeld genomen over minder informacy beschikken. Dit wordt versterkt door het feit dat vrouwen (zeker de oudere generaties) minder vaak dan mannen deelnemen aan het arbeidsproces en daarom minder kans hebben om buiten de privé-sfeer met ict-producten in aanraking te komen. Het is mogelijk dat vrouwen hierdoor minder over ict-producten beschikken dan mannen en er minder ervaring mee hebben (Brouns 1998; Van Dijk en De Haan 1998). Er is nog een alternatieve verklaring voor het gegeven dat vrouwen minder vaak ict bezitten en gebruiken dan mannen. Dit verschil zou uit seksespecifieke socialisatie kunnen voortkomen (Van Dijk en De Haan 1999). Mannen en vrouwen krijgen verschillende interesses aangeleerd en besteden als gevolg daarvan hun tijd aan andere activiteiten (vgl. Kraaijkamp et al. 1996). Van oudsher werd het aanleren van technische vaardigheden belangrijker gevonden voor jongens dan voor meisjes. De meeste mensen van 40 jaar en ouder zijn weliswaar in hun opleiding of jeugd niet in aan-raking geweest met nieuwe ict, maar het feit dat de opvoeding van mannen meer gericht is geweest op technische zaken dan die van meisjes, kan doorwerken in de belangstelling die zij hebben voor ict en de vaardigheden die zij ermee opdoen. 2.4.2 Sociale hulpbronnen Een tweede type hulpbronnen wordt gevormd door de sociale hulpbronnen. Sociaal kapitaal, zoals sociale hulpbronnen ook wel worden genoemd, kan worden omschreven als de resultante van (a) het aantal mensen dat bereid is steun te verlenen, (b) de hulpbronnen die op deze wijze gemobiliseerd kunnen worden, en (c) de mate waarin deze personen tot steun bereid of verplicht zijn (Flap 1987). Toegepast op het terrein van de ict kunnen de relevante sociale hulpbronnen omschreven worden als het aantal mensen in iemands sociale omgeving dat zelf nieuwe ict-producten bezit, de vaardigheden (met name informacy) die op deze manier aangesproken kunnen worden, en de mate waarin deze personen in de gelegenheid zijn
29
om informatie over ict te geven. Iemand zal eerder nieuwe ict aanschaffen als meer personen in zijn persoonlijke netwerk hierover beschikken, als deze kennissen over meer informacy beschikken en als zij meer mogelijkheden hebben om advies te geven. Het gebruik van een computer, bijvoorbeeld, wordt bevorderd in een sociale omgeving waarin veel steun gemobiliseerd kan worden (Kling en Gerson 1977). De sociale omgeving schept aldus mogelijkheden of juist beperkingen om in meer of mindere mate van ict gebruik te maken. Netwerkcontacten kunnen onder meer gebruikt worden om onzekerheden over de aanschaf van ict te verminderen. Immers, de aanschaf van nieuwe producten brengt altijd een zekere mate van onzekerheid met zich mee (Bettman 1979), waarvan de hoogte afhankelijk is van productkenmerken en van het vermogen om met relevante informatie deze onzekerheid te reduceren. Onzekerheid kan te maken hebben met de kosten van het product, met het functioneren ervan, maar ook met de sociale acceptatie ervan in bredere kring. Bij producten die men van tevoren kan uitproberen, die aansluiten bij de normen en waarden van die persoon, en die meer zichtbaar zijn, is de onzekerheid lager. De onzekerheid over de aanschaf en het gebruik van een product kan men reduceren door meer informatie in te winnen. Wie zijn geld wil uitgeven aan een computer, zal eerst een aantal risico's trachten te reduceren. Verschillende versies van de computer volgen elkaar in zo'n snel tempo op, dat de consument kan vrezen bij aankoop al een bijna verouderd product aan te schaffen en hierdoor besluiten ervan af te zien (Nooteboom 1990). Een consument zal derhalve willen weten of de computer niet te snel veroudert, maar ook of hij in staat is de computer te bedienen en of de computer wel datgene kan waarvoor men hem wil aanschaffen. Sociale contacten kunnen dergelijke onzekerheden verminderen (vgl. Coleman et al. 1966; Marsden en Podolny 1990). Ook via andere, meer formele kanalen kan onzekerheid gereduceerd worden. Voorbeelden van formele kanalen zijn de massamedia, de Consumentenbond, wetenschappelijke literatuur en verkopers van producten. Sociale contacten fungeren niet alleen als bron van informatie, maar ook als bron voor sociale waardering. De waarde die in een sociale context aan een product wordt toegekend, is mede afhankelijk van de functie van het product (Tornatzky en Klein 1982).4 Een antwoordapparaat en mobiele telefoon krijgen vooral waardering in een sociale omgeving waar men het belangrijk vindt dat mensen bereikbaar zijn. Wie vaak klachten krijgt over zijn onbereikbaarheid, zal eerder overgaan tot de aanschaf ervan. Mensen nemen aldus die gedragingen over waarvan ze veronderstellen dat ze hun goedkeuring zullen opleveren in de groep waarin zij leven en met name van de personen die zij als belangrijk beschouwen (Burt 1987). Positieve feedback over de aanschaf van ict kan vervolgens bijdragen tot gevoelens van sociaal welzijn. Behalve voor het verwerven van waardering in de groep waar iemand bij wil horen, kunnen bepaalde producten en gedragingen ook gebruikt worden om zich van anderen te onderscheiden. Met name luxeartikelen kunnen dienstdoen als statussymbool. Dure producten verschaffen de bezitters een zekere status, als deze goederen tenminste zichtbaar zijn voor anderen (Rogers 1995; Moore en Benbasat 1991).5 In vroegere tijden vond de verspreiding van luxegoederen altijd 'top down' plaats. De
30
maatschappelijke elite (de adel) beschikte er als eerste over. Innovaties waren namelijk veelal het resultaat van een inzet van hulpbronnen (vrije tijd, financieel vermogen en intellectuele capaciteit) die geconcentreerd waren bij de elite. Daarna volgde de rijke burgerij, weer gevolgd door de middenklasse. Zodra deze cultuurgoederen in brede lagen van de bevolking verspreid raakten, had het vermogen om zich met behulp van deze goederen te onderscheiden, afgedaan. In zulke gevallen wordt gesproken over "gezonken of dalende cultuurgoederen" (Naumann 1922; Munters 1977). Toen na de Tweede Wereldoorlog de welvaart over bredere lagen van de bevolking verdeeld werd, kreeg ook de gewone man meer en meer de beschikking over voorheen schaarse hulpbronnen. Dat doofde echter niet het verlangen om zich van anderen te onderscheiden. Door een afwijkende levensstijl kon een elite nog steeds haar rijkdom demonstreren. De gedragingen en bezittingen van deze elite waren vaak goed zichtbaar in de openbare ruimte. Veblen (1968) spreekt hier over "conspicious consumption". Mensen kunnen zich op verschillende manieren van elkaar trachten te onderscheiden. Bourdieu (1984) onderscheidt in dit verband twee soorten elites, die van elkaar verschillen door de inzet van uiteenlopende soorten kapitaal. De economische elite is vooral rijk aan inkomen en materieel bezit. De culturele elite put haar rijkdom uit culturele competentie en wil zich vooral onderscheiden door deelname aan hogere culturele activiteiten. Het gebruik van ict behoort hier niet toe. De culturele elite zal zich derhalve minder dan de personen uit de economische elite willen onderscheiden door gebruik van ict. Dit leidt tot de hypothese dat luxe ict-producten met een hoge zichtbaarheid vooral aangeschaft zullen worden door personen met een hoog inkomen en/of een hoge economische beroepsstatus. Deze voorspelling is nauwelijks te onderscheiden van de voorspelling op basis van de theorie over micro-economisch consumentengedrag, dat personen met een hoog inkomen vaker dure producten zullen kopen. Of mensen luxegoederen aanschaffen om hun symboolwaarde is echter niet zozeer af te lezen aan hun eigen sociaal-economische status, maar nog beter aan de kenmerken van hun sociale omgeving. Producten krijgen immers pas een – hoge – symbolische waarde als de sociale omgeving er belang aan hecht. Dit betekent dus dat luxe ict-producten met een hoge zichtbaarheid vooral aangeschaft zullen worden door personen die vrienden hebben met een hoge sociaal-economische status. Door de welvaartsstijging is inkomen niet altijd meer doorslaggevend bij de aanschaf van dure producten. Ook personen uit de lagere statusgroepen kunnen al snel gebruikmaken van nieuwe consumentenelektronica. De televisie vond, evenals de radio eerder, relatief snel ingang onder personen met een lage scholing of lage sociale status (Knulst en Kalmijn 1988: 34). Het duurde even voordat de hogere statusgroepen even massaal tot de aanschaf van deze overdrachtstechnieken overgingen. Bij producten en ideeën die zich 'bottom up' verspreiden, wordt ook wel gesproken over stijgende cultuurgoederen. Deze weerlegging van de zinkende-cultuurgoederenhypothese roept de vraag op naar een verklaring. Hoe is het mogelijk dat sommige dure consumptiegoederen als eerste in de lagere statusgroepen ingang vinden? De functie van eenzelfde product kan in
31
verschillende groepen uiteenlopend gewaardeerd worden. De eerste radio's en de televisies waren statussymbolen, waarvan – gezien de hoge prijs – de snelste verspreiding onder de hogere statusgroepen verwacht had mogen worden. Toch waren de lagere statusgroepen bij de early adopters en de early majority oververtegenwoordigd. Radio en televisie hadden echter eveneens de functie van het genereren van vrijetijdsvermaak. Aangenomen zou kunnen worden dat veel radio- en televisieprogramma's in de lagere statusgroepen meer luister- en kijkplezier teweegbrachten dan in de hogere (vgl. Knulst en Kalmijn 1988: 78). Bovendien kon de laatste groep zich ook beter lezend of op nog andere wijze vermaken. De verspreiding van nieuwe producten in verschillende groepen is afhankelijk van het relatieve gewicht van de doelen (i.c. status versus kijkplezier) die men ermee kan bereiken in combinatie met de beschikbare alternatieven. De bredere context van sociale interactie Tot nu toe is steeds gesproken over de sociale relaties van een persoon met mensen in zijn omgeving en de mate waarin deze netwerkcontacten het bereiken van de doelen van die persoon vergemakkelijken. De structuur van deze sociale context is mede van invloed op het verwerven van sociale waardering en plezier. Twee belangrijke structuurkenmerken van persoonlijke netwerken zijn de dichtheid en de homo- of heterogeniteit. De dichtheid van het persoonlijke netwerk heeft betrekking op de mate waarin de netwerkleden onderling met elkaar omgaan. Open en gesloten netwerken kunnen worden onderscheiden. In gesloten netwerken hebben familieleden, vrienden, collega's enzovoort, ook contacten met elkaar: iedereen kent elkaar, spreekt elkaar of onderneemt samen activiteiten. In open netwerken komen zulke contacten weinig voor. Personen in gesloten netwerken zijn meer op de eigen groep gericht, onderschrijven meningen en doelen die in hun groep bestaan, en conformeren zich aan groepsnormen. Voorspelbaarheid en consistent gedrag vormen de basis voor hun vertrouwen in anderen. Personen met een open netwerk hechten meer aan autonomie en eigen meningsvorming en zij streven eigen doelen na, desnoods tegen sociale druk in. Volledig gesloten en volledig open netwerken zijn ideaaltypen die elk aan een uiterste van het 'dichtheidscontinuüm' liggen. De invloed van de dichtheid van sociale netwerken is voelbaar in de neiging om te conformeren aan een gedeelde norm of praktijk. Gegeven een bepaalde omvang van het persoonlijke netwerk en een bepaalde mate van informacy zullen personen in gesloten netwerken zich sterker gebonden voelen aan de groepsnormen dan personen met een open netwerk. Die normen kunnen voorschrijven dat men in het bezit dient te zijn van bepaalde ict. De verwachting is dan ook dat naarmate meer personen in iemands persoonlijke netwerk over een product beschikken en naarmate deze personen meer contact met elkaar hebben, de druk groter is om te conformeren en dus ook tot aanschaf van ict over te gaan.
32
De homo- of heterogeniteit van persoonlijke netwerken heeft betrekking op de overeenkomsten en verschillen tussen netwerken op een aantal sociaal-demografische kenmerken zoals opleidingsniveau, beroepstatus, soort werk, godsdienstige overtuiging. In homogene netwerken vertonen mensen veel gelijkenis. In heterogene netwerken lijken zij juist niet op elkaar. De mate van homo-/heterogeniteit beïnvloedt de verspreiding van ict (zie ook Rogers en Kincaid 1981). In heterogene netwerken zullen normen waarschijnlijk minder strikt zijn, omdat de kans dat normen van netwerkleden onderling verschillen, groter zal zijn dan in homogene netwerken. Derhalve zal de invloed die de netwerkleden hebben op het gedrag van de ander, minder sterk zijn dan in homogene netwerken. In een homogeen netwerk waarin veel mensen ict-producten bezitten, is de kans dat niet-bezitters ook tot aanschaf overgaan, groter dan in een heterogeen netwerk met veel ict-bezitters. De invloed die de samenstelling van het netwerk heeft op de keuzes die een individu maakt, hangt ook af van de kenmerken van het individu zelf. Wanneer, bijvoorbeeld, een laagopgeleid iemand een heterogeen netwerk heeft, zal de kans dat hij een computer aanschaft, groter zijn dan wanneer hij een homogeen netwerk heeft. Hiervoor kan de volgende uitleg gegeven worden. Lager opgeleiden worden verondersteld minder snel een computer aan te schaffen dan hoger opgeleiden (zie onder Cognitieve hulpbronnen). Lager opgeleiden met een homogeen netwerk zullen minder kennissen met een computer hebben en zullen om een aantal redenen zelf ook minder snel een computer aanschaffen. Een reden is, bijvoorbeeld, dat zij minder informatie bij hun netwerkleden kunnen halen en daardoor hun onzekerheid over de aanschaf van een computer minder goed kunnen reduceren. Ook zal de druk vanuit het homogene, lager opgeleide netwerk om een computer aan te schaffen niet groot zijn. Een lager opgeleide in een heterogeen netwerk heeft ook hoger opgeleiden in dat netwerk, die vaak wel een computer hebben. Hierdoor zijn de mogelijkheden van deze lager opgeleide groter om aan informatie te komen en om onzekerheden te verkleinen. Volgens dit mechanisme zal voor hoger opgeleiden een heterogeen netwerk de kans op aanschaf van een pc verkleinen, en een homogeen netwerk deze kans juist doet toenemen. 2.4.3 Materiële hulpbronnen: geld en tijd In de inleiding van dit hoofdstuk is reeds aangegeven dat de keuze voor aanschaf en gebruik van ict mede zal afhangen van de hoeveelheid geld en tijd die een persoon ter beschikking staat. Ict-producten zijn luxegoederen. Het is een bekend gegeven dat naarmate iemands inkomen hoger is, hij een groter deel van het inkomen uitgeeft aan luxeproducten. Het ligt voor de hand te veronderstellen dat dit ook van toepassing is op ict-producten. Naast het inkomen is ook de prijs van een product van invloed; sommige producten liggen binnen het financiële vermogen van velen, terwijl andere er juist buiten vallen. De verwachte positieve samenhang tussen het inkomen van een individu en de aanschaf van een product zal sterker worden naarmate de prijs van het product hoger is. Eenzelfde redenering gaat op voor het vervangen van een bepaald apparaat door een verbeterde nieuwe versie. Ook deze vervangingskosten zijn gerelateerd aan het huishoudensinkomen.
33
Inkomen hangt (deels) samen met een andere materiële hulpbron, te weten tijd. Om een inkomen te verdienen, moet meestal tijd besteed worden aan betaald werk. Dit betekent dat naarmate iemand meer uren betaald werkt, hij zijn inkomen kan verhogen en hiermee meer producten kan aanschaffen. In feite ruilt een individu in dat geval vrije tijd in voor geld. Dit zou betekenen dat werkenden meer ict-producten zouden aanschaffen dan niet-werkenden, om de simpele reden dat zij meer inkomen hebben en dus meer ict-producten kunnen kopen. Deze constatering verdient echter enige nuancering. Ict-producten zijn, net als media, producten die in de vrije tijd gebruikt worden. Naarmate men meer vrije tijd heeft, is het dus aantrekkelijker om (bepaalde) ict-producten te hebben simpelweg omdat men meer tijd heeft om er iets mee te doen. Het is, bijvoorbeeld, bekend dat de hoeveelheid vrije tijd invloed heeft op de mediaconsumptie. Dat blijkt onder meer uit het feit dat gepensioneerden, die ruim in de vrije tijd zitten, de grootste consumenten zijn van televisieprogramma's (Rubin en Rubin 1981; Knulst en Kalmijn 1988). Niet iedereen hoeft te werken voor een inkomen. Mede daardoor is de hoeveelheid vrije tijd die mensen beschikbaar hebben, ongelijk verdeeld onder de bevolking. De hoeveelheid vrije tijd is medeafhankelijk van de levensfase waarin iemand zich bevindt. Beroepsarbeid vindt veelal plaats in een levensperiode waarin ook andere 'carrières' in het leven, zowel op de relatiemarkt als de woningmarkt, veel tijd en aandacht vergen. In deze levensfase trouwen veel mensen of gaan samenwonen, krijgen kinderen, en verhuizen naar een ruimere woning. Al deze beslissende en tijdrovende gebeurtenissen worden samengebald in een betrekkelijk korte tijd van het leven. Een dergelijke opeenhoping van diverse werkzaamheden en verplichtingen is vooral te vinden bij de beter opgeleiden in de leeftijd van twintig tot vijftig jaar waar beide partners een betaalde baan hebben. Binnen deze tweeverdienersgezinnen zullen het de vrouwen zijn die zwaarder onder tijdsdruk staan dan mannen; vrouwen nemen vaak – ondanks het hebben van een betaalde baan – toch het grootste deel van het huishoudelijk werk en de zorg voor de kinderen op zich (bijvoorbeeld Van Dijk 1994). Vermaaksapparatuur, waaronder veel ict-producten, vergt tijd. De groep mensen met jonge kinderen en drukke betaalde banen heeft weinig vrije tijd en daarom kan verwacht worden dat deze groep minder vermaaksapparatuur in huis heeft staan. Naast de mensen die het druk hebben, is er ook een groep die relatief veel vrije tijd heeft. Na het vijftigste levensjaar wordt het rustiger. Deze groep hoeft niet meer zoveel te werken, onder andere door VUT-, werkloosheids- en arbeidsongeschiktheidsregelingen. De kinderen hebben meestal het ouderlijk huis verlaten waardoor in dit lege-neststadium de omvang van de vrije tijd toeneemt. Na pensionering op vijfenzestigjarige leeftijd komt men nog ruimer in de vrije tijd te zitten. De mate van gebondenheid kan, zo blijkt impliciet uit het voorgaande, onder meer vastgesteld worden uit gegevens over de gezinssituatie; de tijdsdruk is afhankelijk van de gezinssituatie waarin mensen zich bevinden. Vrijetijdsapparatuur is naar verwachting nuttiger naarmate iemand meer op huis is aangewezen, bijvoorbeeld wanneer men slecht ter been is of als men jonge kinderen heeft (Van de Goor 1998). Ouderen en ook huishoudens met jonge kinderen hebben op basis van dit argument de
34
grootste kans op bezit van vrijetijdsapparaten. Onderzoek van Lin (1998) bevestigt dat het pc-bezit in de Verenigde Staten het grootst is onder getrouwde stellen met kinderen onder de 18 jaar (Lin 1998). Bij communicatieapparatuur spelen andere argumenten. Mensen met weinig vrije tijd zijn meer op communicatieapparatuur aangewezen dan mensen met veel vrije tijd. Communicatie via deze media kost nu eenmaal minder tijd dan wanneer dit 'face to face' geschiedt. Het hebben van weinig vrije tijd leidt dus tot een verhoging van de kans dat iemand communicatiemiddelen in huis heeft. Dit effect wordt nog versterkt naarmate men meer sociale contacten onderhoudt en naarmate men verderaf woont van familie, vrienden en kennissen. 2.5 Fasen in het keuzeproces om ict aan te schaffen In de voorgaande paragraaf is vooral ingegaan op factoren die ten grondslag liggen aan het moment van aanschaf van een product. De keuze om ict aan te schaffen is echter een proces. Aan het kopen van een nieuw product gaat over het algemeen een periode van afweging vooraf. In deze paragraaf wordt nader ingegaan op dit besluitvormingsproces. Het zal besproken worden aan de hand van de vijf stadia die Rogers (1995) ontleende aan Beal en Bohlen (1955) en die in hoofdstuk 1 al genoemd zijn: bekendheid, verleiding, besluit, implementatie en bevestiging. Bekendheid In deze fase leert de consument het product kennen. Dit kan zowel op passieve als actieve wijze. In het eerste geval krijgt de consument op min of meer toevallige wijze informatie over het product, bijvoorbeeld via advertenties in de krant, door reclame op televisie of door gesprekken met collega's en andere bekenden. De consument kan ook zelf actief op zoek gaan. Naarmate ondernemingen meer investeren om de naamsbekendheid van een product te vergroten (bijvoorbeeld door advertenties in de krant of door reclame op televisie), zal dit eerder bij de bevolking aanslaan. Consumenten met veel informacy zullen eerder zelf op zoek gaan naar informatie. Tal van gespecialiseerde tijdschriften kunnen deze 'attentives' (Miller et al. 1980) of 'self-starters' (Brancheau en Wetherbe 1990) op de hoogte stellen van nieuwe producten. Dit betekent dus dat naarmate mensen zelf meer op zoek gaan naar informatie, zij eerder op de hoogte zullen zijn van het bestaan van het product en eerder overgegaan naar de volgende fase in het besluitvormingsproces: de verleiding. Verleiding Als de consument eenmaal op de hoogte is van het bestaan van het product, moet hij nog verleid worden om het te kopen. In de fase na de kennismaking zal de consument zich een mening vormen over het desbetreffende product. Deze mening hangt samen met zijn inschatting van het risico dat hij loopt met de aanschaf (of niet-aanschaf). Dit weegt hij af tegen de baten die de aanschaf kan opleveren. Zo kan de aanschaf van een computer het risico met zich meebrengen dat deze binnen niet al te lange tijd weer een krachtiger opvolger krijgt. Te lang wachten met aanschaf brengt echter het
35
risico met zich mee dat men achteropraakt in kennis over het werken met computers. De toegang tot informatie speelt een belangrijke rol bij de afweging van risico (zie ook § 2.4.2 onder Sociale hulpbronnen). Goedgeïnformeerde personen in de directe sociale omgeving kunnen een doorslaggevende rol in het verleidingsproces spelen. Dit is de zogenoemde 'two-step flow of communications' (Lazarsfeld et al. 1948). Bij het onderzoek naar deze hypothese zijn ook kanttekeningen gemaakt. Volgens Lin (1972) is er te weinig onderscheid gemaakt tussen de 'informatieflow' en de 'invloedflow'. Informatie inwinnen of krijgen over een product leidt niet automatisch tot de aanschaf ervan. De waarde die een individu aan de informatie hecht, is van belang. Als iemand informatie krijgt van iemand die hij niet zo vertrouwt, dan zal hij er minder snel iets mee doen. Wat individuen uiteindelijk met de informatie doen, wordt vaak verwaarloosd in onderzoek. Ondanks deze bedenkingen is het aannemelijk dat personen met een netwerk dat rijk is aan informacy, in een eerder stadium tot aanschaf van complexe apparatuur over zullen gaan dan personen in een kennisarm sociaal netwerk. Niet alleen kenmerken van de consument zijn van belang. Zoals al eerder werd aangegeven, kunnen bepaalde producten gebruikt worden om zich van anderen te onderscheiden. Personen die hechten aan het etaleren van hun status, dienen er in dat geval snel bij te zijn. Dure, goed zichtbare producten dienen derhalve snel na de marktintroductie aangeschaft te worden. Bij de marketing is het goed om statusgevoelige personen in een vroeg stadium te verleiden tot aankoop van hun product. Besluit In de besluitfase wordt het product daadwerkelijk al dan niet aangeschaft. Bij de keuze worden voor- en nadelen gewogen in het licht van beschikbare hulpbronnen. Het moment waarop iemand tot aanschaf overgaat, is afhankelijk van de verscheidenheid aan informatiebronnen waarover die persoon kan beschikken, van een aantal persoonskenmerken en van een aantal productkenmerken. De beslissing zal sneller genomen worden naarmate het product: - goedkoper is; - beter zichtbaar en testbaar is; - minder complex is; - past bij eerdere ervaringen van de consument; - statusverlenend is; en de consument - een hoger inkomen heeft; - over meer informacy (o.a. opleiding) beschikt; - meer behoefte heeft aan het product (bv. op basis van tijdsoverwegingen); - een sociaal netwerk met meer goedgeïnformeerde personen heeft; - een sociaal netwerk met meer statusgevoelige personen heeft; - een sociaal netwerk heeft waarin meer anderen het desbetreffende product bezitten.
36
Implementatie In deze fase gaat de consument het product gebruiken. Gebruik is afhankelijk van de bij de bezitter aanwezige kennis en vaardigheden (informacy), de relaties met andere gebruikers en de complexheid en onderhouds- en gebruikskosten van het product. Het gebruik zal groter zijn naarmate de complexheid van het product en de vaardigheden van de gebruiker goed met elkaar overeenstemmen.Als producten complexer worden, zullen zij door minder personen gebruikt worden. Verschillen in inkomen spelen eveneens een rol. Als het inkomen lager is, zal men producten met hoge gebruikskosten minder vaak gebruiken. De mobiele telefoon is een product waarvan de aanschaf voor velen betaalbaar is, maar dat steeds duurder wordt naarmate men het vaker gebruikt. Hierdoor kunnen ook in de implementatiefase verschillen ontstaan tussen sociale groepen. Soms is het voor het gebruik van een ict-product nodig dat anderen de beschikking hebben over hetzelfde product. Het gaat hierbij om communicatiemiddelen zoals telefoon en e-mail. Deze producten zullen vaker gebruikt worden naarmate meer personen met wie men wenst te communiceren, over die producten beschikken. Als niet iedereen toegang heeft tot een bepaalde vorm van communicatie blijft de benutting van apparatuur suboptimaal.6 Tot slot speelt de beschikbare vrije tijd natuurlijk een rol. Tijdsverslindende producten zoals de pc zullen meer gebruikt worden naarmate men meer vrije tijd heeft. Bevestiging In deze fase zoekt de consument naar bevestiging van de door hem gemaakte keuze. Als hij deze bevestiging vindt, zal dit zijn tevredenheid met het product vergroten. Ontevredenheid kan leiden tot wegdoen of niet-gebruiken van het product. De kans op tevredenheid hangt opnieuw samen met zowel consumenten- als productkenmerken. Deze kans is groter naarmate iemand beter met een product kan omgaan – veelal is dit het geval als het product niet complex is of als de gebruiker beschikt over een grotere mate van informacy. Naarmate men meer personen met kennis over het product kent, zal dit tot een grotere tevredenheid en daarmee tot meer gebruik leiden. Ook zal de consument meer tevreden zijn met een product als hij het kan gebruiken voor de door hem gewenste doeleinden. Factoren die het eerste/initiële gebruik van een product beïnvloeden, kunnen afwijken van de factoren die voortzetting van het gebruik beïnvloeden (Rogers 1995; Cooper and Zmud 1990; Agarwal en Prasad 1997). Gebruikers moeten het nieuwe product integreren in hun dagelijkse handelen; er wordt ook wel gesproken over routinisering van het gebruik (Cooper en Zmud 1990; Saga en Zmud 1994). Tot besluit Samenvattend kan gesteld worden dat de snelheid waarmee iemand door de vijf stadia gaat, afhankelijk is van de hulpbronnen waarover die persoon kan beschikken, en van kenmerken van de producten. Iemand die over veel inkomen en informacy
37
beschikt, zal sneller tot aankoop overgaan dan kapitaalarme personen. Bij producten die goedkoop zijn en die met een intensieve reclamecampagne op de markt worden gebracht, zoals de pas met pincode, zal het beslissingsproces ook sneller verlopen dan bij dure producten die op bescheiden schaal in de media worden aangeprezen. 2.6 Verschuivingen in consumptiepatronen op geaggregeerd niveau Zowel een individu als een samenleving maken een ontwikkeling door als een nieuw product op de markt verschijnt. Naarmate meer personen in een samenleving tot de aanschaf van een product besloten hebben, is de verspreiding van dat product in die samenleving groter. In deze paragraaf zal naar de verspreiding van ict-producten onder de bevolking als geheel gekeken worden. Deze verspreiding is uiteraard gekoppeld aan individuele beslissingen. De verspreiding van een nieuw product volgt meestal een vast patroon: de S-vormige curve. Het standaard S-vormige verspreidingspatroon kenmerkt zich door een trage start gevolgd door een versnelling.7 Deze curve zegt niet alleen iets over de verspreiding in een samenleving, maar ook iets over het moment dat een individu het desbetreffende product heeft aangeschaft ten opzichte van het moment waarop anderen dat gedaan hebben. Bij een verdeling van de curve in vijf stadia ontstaat er een typering van de individuen. De vijf adoptertypen van Beal en Bohlen (1955) verwierven bekendheid door Rogers. Personen die als eerste in het bezit zijn, worden 'innovators' genoemd. Daarna volgt een groep die 'early adopter' genoemd wordt en vervolgens komt de 'early majority'. De 'late majority' en vooral de 'laggards' zijn relatief laat met hun aanschaf. Zie figuur 2.1.
% bezitters
Figuur 2.1 S-vormige diffusiecurve
tijd
38
Deze indeling en typeringen zijn bijzonder bruikbaar gebleken bij beschrijvend onderzoek naar de verspreiding van producten en ideeën. Onderzoekers hebben zich echter regelmatig tevreden gesteld als zij de bevolkingsgroepen hadden ingedeeld in de vijf typen. Deze beschrijvingen ontnemen soms het zicht op de achterliggende mechanismen die verschillen in aanschaf tussen verschillende bevolkingsgroepen teweegbrengen. Beter lijkt het om verschillende kenmerken van consumenten als startpunt te nemen en zo groepen consumenten te onderscheiden naar bijvoorbeeld opleiding, leeftijd, geslacht en type huishouden en de aan deze kenmerken gekoppelde beschikking over verschillende soorten hulpbronnen. Dit zijn kenmerken die – mede – bepalen waarom mensen nu juist tot de innovators, de early adopters, enzovoort, behoren. Early adopters zijn vaak jonger, hoger opgeleid, stemmen vaker af op de massamedia, onderhouden meer persoonlijke contacten en zijn vaker opinieleiders in hun sociale omgeving dan personen die relatief laat tot aankoop overgaan (Brancheau en Wetherbe 1990). De early adopters zijn geneigd risico's te nemen voordat anderen dat hebben gedaan. Weinig personen zullen daartoe bereid zijn (Valente 1996). Op welk moment besluiten dan meer consumenten tot aanschaf over te gaan? Volgens Granovetter (1978) moet hiervoor eerst een drempelwaarde overschreden zijn. Als de diffusie van een product in iemands sociale omgeving een bepaalde niveau heeft bereikt, wordt daarmee een drempelwaarde overschreden waarna die persoon tot aanschaf over zal gaan. Deze drempelwaarde is een kenmerk van individuen (Valente 1995) en kan voor ieder individu anders liggen. Individuen zijn overigens mogelijk niet in staat om de verspreiding van een product in een samenleving waar te nemen. Drempelwaarden kunnen daarom beter in termen van directe communicatienetwerken gemeten worden (Valente 1996). Men weet toch tenminste van een deel van zijn sociale omgeving of men over bepaalde apparatuur beschikt. De drempelwaarde komt dan overeen met het percentage personen dat een product al heeft aangeschaft op het moment dat die persoon zelf het product in zijn bezit krijgt. Early adopters kunnen een hoge drempelwaarde hebben, dat wil zeggen in hun directe sociale omgeving zijn al veel mensen eerder tot aanschaf overgegaan. Omgekeerd zijn er ook personen die tot de late majority behoren, maar die in hun eigen sociale omgeving een voortrekkersrol vervullen. Waar de drempelwaarde betrekking heeft op het individu, heeft de term kritische massa (Marwell en Olivier 1993) betrekking op het sociale systeem als geheel. Als in een sociaal systeem de kritische massa bereikt is, dan zal een innovatie zich snel moeten kunnen verspreiden. Per product kan de omvang van de kritische massa verschillen. Veranderingen in de bezits- en gebruiksverhoudingen tussen bepaalde groepen worden eveneens beïnvloed door wijzigingen in de kenmerken van een bepaald product. Bij de verspreiding van de cd, bijvoorbeeld, heeft de prijsdaling van cd's en de cd-speler een grote invloed gehad op de beslissing om deze producten aan te schaffen. Aangezien bij het consumentengedrag prijs samenhangt met inkomen, valt te verwachten dat de verspreiding van de cd-speler onder lagere inkomens dichter in de buurt is gekomen van die onder hogere inkomensgroepen. Bovendien treedt bij de diffusie van producten een verzadigingseffect op. Als iedereen in een bepaalde groep
39
eenmaal in het bezit is van een product, kan het verschil met andere groepen in de loop van de tijd alleen nog maar kleiner worden. Aangezien de prijs vaak daalt tijdens de gang van prototype naar massagoed, valt te verwachten dat verschillen in het bezit van apparaten tussen bepaalde bevolkingsgroepen kleiner zullen worden naarmate apparaten langer op de markt zijn. 2.7 Samenvatting en conclusie In dit hoofdstuk is een theoretische achtergrond geschetst om verschillen in bezit (en gebruik) van ict-producten tussen groepen in de samenleving te kunnen verklaren. Het succes van een product op de markt hangt onder andere af van kenmerken van het product. Derhalve zal voor het onderzoeken van de verspreiding van ict-producten binnen Nederlandse huishoudens onderscheid gemaakt worden naar een vijftal productgroepen: televisie en video, telefoon, betaalpassen, computer en, tot slot, internet en e-mail (hoofdstuk 3 tot en met 7). Voor een aantal vertegenwoordigers van deze productgroepen wordt in tabel 2.1 aangegeven welke kenmerken een positieve invloed hebben op de aanschaf ervan en welke een negatieve invloed.8 Bij de bepaling van deze effecten is gekeken naar hoe het product staat ten opzichte van andere ict-producten, maar ook hoe het staat ten opzichte van eventuele voorgangers van het desbetreffende product. Tabel 2.1 Kenmerken van een aantal ict-producten en de invloed van dit kenmerk op de aanschaf pc
inter- draadloze
pinpas
net of mobiele
credit-
tele-
card
tekst
video
fax
telefoon complexiteit comparabiliteit - behoefte - eerdere ervaringen testbaarheid zichtbaarheid relatief voordeel
––
––
+/–
+
+
+/–
–
–
+ – + + +
+ – + + ++
+/– ++ + ++ +
+ – – + ++
? +/– – ++ +/–
? – + + ?
+ – – + +
? – + + +
Alleen op basis van deze productkenmerken kan niet voorspeld worden welke producten nu de meeste kans maken om – door bepaalde groepen in de samenleving – te worden aangeschaft. Het is juist de combinatie van product- en consumentkenmerken, die bepaalt of een product al dan niet wordt aangeschaft. Tabel 2.2 vat het effect van consumentenkenmerken samen. Uit deze tabel kan afgeleid worden dat met name voor de pc en in iets mindere mate voor de persoonlijke communicatiemiddelen verschillen tussen groepen in de samenleving worden verwacht. Het complexe product pc zal, bijvoorbeeld, eerder door hoogopgeleiden en jongeren worden aangeschaft.
40
Tabel 2.2 Invloed van kenmerken van consumenten op de aanschaf van een aantal ict–producten pc
inter- draadloze
video
fax
informacy) ++ ++ 0 0 + + 0 leeftijd (cognitieve vaardigheden) –– –– – – – – – geslacht (vrouw) – – – 0 0 0 0 hoge tijdsdruk (werk&gezin) – – + 0 0 0 + hoger inkomen ++ 0 +a 0a ++ 0 + netwerk met veel informacy ++ ++ + 0 0 0 0 statusgevoelig netwerk ++ ++ + 0 ++ + + a Het inkomen heeft naar verwachting een positief effect op het gebruik van deze producten.
+
net of mobiele
pinpas
credit-
tele-
card
tekst
telefoon hogere opleiding (hogere
–– – + + + +
In de vijf hiernavolgende hoofdstukken zal de verspreiding van ict-producten in Nederlandse huishoudens aan de hand van empirische gegevens worden gepresenteerd. Elk hoofdstuk begint met een beschrijving van het bezit op huishoudens-niveau afgezet tegen een aantal achtergrondkenmerken: geslacht, type huishouden, leeftijd, opleiding, inkomen en beroepsstatus. Deze zijn gemeten op individueel niveau (kenmerken van de respondent) met uitzondering van type huishouden en inkomen. Het bezit van veel producten is daarentegen vaak aan huishoudens gebonden. Aangenomen kan worden dat voor de kenmerken opleiding en leeftijd de respondent een goede 'afspiegeling' is voor het huishouden. Voor geslacht en werkstatus ligt dit anders. Besloten is om deze individuele kenmerken te gebruiken om de vergelijkbaarheid met andere onderdelen zo groot mogelijk te houden. Deze andere onderdelen zijn het gebruik door en de vaardigheden van de respondent. Deze zijn gemeten op individueel niveau (dat van de respondent). Deze onderdelen komen na de beschrijving van het bezit terug in elk hoofdstuk.
41
Noten
1
2
3 4
5
6
7
8
Enige mate van externe druk kan de verspreiding van een nieuw product wel versnellen Dit blijkt uit onderzoek naar het gebruik van nieuwe software binnen organisaties (Moore en Benbasat 1991; Agarwal en Prasad 1997). Opgemerkt dient te worden dat deze doelen niet volledig nevengeschikt zijn Om te overleven is het voor iedereen in ieder geval nodig ten minste voeding (marktgoederen) en slaap (vrije tijd) te krijgen. Wanneer niet in een bepaalde basisbehoefte aan marktgoederen en vrije tijd wordt voorzien, zal een individu er weinig aan gelegen zijn sociale waardering te krijgen (Van Dijk en Siegers 1996). Zie ook Hansman (1996: 18-19) en Van de Goor (1998: 107-108). Sociale waardering was een van tien eigenschappen van nieuwe producten die uit een heranalyse van 105 artikelen naar voren kwam (Tornatzky en Klein 1982) In de ogen van de gebruikers verschillen producten dus in de mate waarin ze sociale waardering kunnen opleveren. Tot deze tien eigenschappen behoorden ook de vijf kenmerken die Rogers (1995) onderscheidt (zie § 2.3). Moore en Benbasat (1991: 195) spreken hier over het productkenmerk 'image': "(..) the degree to which an innovation is perceived to enhance one’s image or status in one’s social system." Volgens Rogers (1995) valt image onder het kenmerk relatief voordeel. Deze communicatiesystemen werken als de een de initiatieven van de ander beantwoordt, bijvoorbeeld bij boodschappen via e-mail of via een antwoordapparaat Markus (1987) spreekt in dit verband over 'communicational discipline' en over 'reciprocal interdependence'. Naast deze zogenoemde 'accelerating production functions' worden ook wel 'decellerating production functions' onderscheiden (Marwell en Olivier 1993) Verspreiding gaat daarbij snel van start maar zwakt vervolgens af. Omdat er veel ict-producten zijn, is een selectie gemaakt van een aantal gangbare producten.
42
3 TELEVISIE, TELETEKST EN VIDEO
3.1 Inleiding De televisie is niet meer weg te denken uit de Nederlandse huiskamers; bijna ieder huishouden heeft de beschikking over een of meer toestellen (SCP 1996). Het televisietoestel heeft op zich niet zulke ingrijpende wijzigingen ondergaan. Weliswaar is de zwartwittelevisie veelal vervangen door de kleurentelevisie en hebben veel nieuwe toestellen de mogelijkheid teletekst te ontvangen, maar verder lijken de toestellen die nu in de Nederlandse huizen staan, nog erg veel op hun oudere soortgenoten. In de afgelopen decennia heeft het overgrote deel van de televisiebezitters de buitenantenne vervangen door een kabelaansluiting. Hierdoor konden meer zenders ontvangen worden en was de ontvangst van programma's ook nog eens van betere kwaliteit. Door de kabelaansluiting zijn de televisiebezitters aan een netwerk gekoppeld dat meer mogelijkheden biedt dan de doorgifte van televisieprogramma's alleen. Internet wordt al via de kabel aangeboden en de WRR (1998: 20) verwacht dat op termijn de kabelbedrijven een grote verscheidenheid aan video-, data- en telecommunicatiediensten gaan leveren. Hierbij wordt gedacht aan diensten zoals teleleren en telewinkelen. Een snelle uitbouw van de gebruiksmogelijkheden wordt op het moment nog belemmerd doordat vrijwel alle televisietoestellen ingesteld zijn op de ontvangst van analoge signalen. De meeste programma's worden echter al digitaal opgenomen, de infrastructuur is geschikt voor doorgifte van digitale signalen en er bestaat een standaard voor digitale televisie. Wereldwijd maakt de digitale televisie dan ook een snelle groei door. In Nederland wordt grootschalige introductie voorbereid. Een doorbraak van digitale televisie zal mogelijk gepaard gaan met een vergroting van het aantal gebruiksfuncties van het televisietoestel. De ontvangst van digitale signalen met de huidige generatie televisietoestellen vereist het gebruik van de zogenoemde settopbox. Dit apparaat zet digitale signalen om in analoge en maakt het mogelijk om via de televisie van interactieve diensten gebruik te maken (Dinklo 1996). De prijs van deze apparaten (tussen 600 gulden en 1.000 gulden) staat een snelle verspreiding van digitale televisie nog in de weg. In het verleden is de consument echter wel bereid geweest om te investeren in televisieapparatuur en aanvullende uitrusting zoals de videorecorder, als daar een verruiming van de gebruiksmogelijkheden of een verbetering van de kwaliteit tegenover stond. Mogelijk kan een beschrijving van de vervanging van de zwartwittelevisie door de kleurentelevisie en de verspreiding van randapparatuur inzicht bieden in de kansen van de verspreiding van nieuwe aan televisie gerelateerde technologie. In dit hoofdstuk wordt het bezit en gebruik van de televisie (met of zonder afstandsbediening), teletekst en de videorecorder behandeld (§ 3.2 en § 3.3). Niet alleen de prijs, maar ook de kennis om apparatuur aan te sluiten en te programmeren kan een belemmering zijn voor de verspreiding van nieuwe technologie. In hoeverre dit het geval is, kan nu nog niet onderzocht worden. Wel kan
43
nagegaan worden in hoeverre het instellen van verschillende televisiekanalen en het programmeren van de videorecorder voor problemen zorgen. Deze gebruikersvaardigheden worden in paragraaf 3.4 besproken. In de toekomst zal de televisie in steeds meer huishoudens een toegangspoort tot de elektronische snelweg zijn. Hierdoor kan de televisie haar positie als informatieverstrekker nog versterken ten opzichte van de gedrukte media. Veel mensen informeren zich over tal van onderwerpen door het kijken naar nieuws- en actualiteitenprogramma's. Daarnaast zijn veel toestellen, zoals al werd aangegeven, uitgerust met teletekst. Hierdoor kunnen consumenten zich ieder gewenst moment op de hoogte stellen van, bijvoorbeeld, het laatste nieuws, het weer, de ontwikkelingen op de financiële markten en de situatie op de weg. Ook kabelkranten kunnen op televisie nageslagen worden. In paragraaf 3.5 zal onderzocht worden wat de onderlinge positie van zulke informatiebronnen is voor de kennisname van verschillende onderwerpen. 3.2 Veranderingen in het bezit van televisie, teletekst en videorecorder 3.2.1 Van zwartwit- naar kleurentelevisie Begin jaren zeventig was in nagenoeg elk huishouden een televisietoestel aanwezig en was televisiekijken veranderd van een begeerde luxe in alledaagse tijdsbesteding (Knulst en Kraaykamp 1996). Technologische ontwikkelingen zorgden ervoor dat de kwaliteit van de toestellen verbeterde. Met name de introductie van de kleurentelevisie was een stap vooruit vergeleken met de zwartwittelevisie. Tussen 1975 en 1985 kwam de meerderheid van de Nederlandse bevolking in het bezit van een kleuren-televisie en in de jaren negentig was er in vrijwel ieder huishouden een aanwezig. Fig. 3.1 Bezit van een zwartwittelevisie en kleurentelevisie in de Nederlandse huishoudens, 1972-1997 (in procenten) 100 90 80 70 60 %
50 40 30 20 10 0 1972
1974
1976
1978
1980
1982
1984
zwartwittelevisie
Bron: CBS (Conjunctuurenquête ‘72-’83; SEP ‘84-’97)
44
1986
1988
1990
1992
kleurentelevisie
1994
1996
Tegelijkertijd daalde het aantal huishoudens met een zwartwittelevisie. De vervanging van zwartwittoestellen door kleurentoestellen is in figuur 3.1 weergegeven. Veel personen die een kleurentelevisie aanschaften, waren al vertrouwd met een zwartwittoestel. De functie was dus niet nieuw; het was een vertrouwd apparaat met een verbeterde kwaliteit. Aangezien aan de bediening van het toestel weinig veranderde en de kijker ook nauwkeurig wist wat er van een geavanceerder toestel verwacht mocht worden, is het aannemelijk dat vaardigheden en informatie over deze technologische innovatie weinig invloed hebben gehad op de diffusie van de kleurentelevisie. De eerste kleurentoestellen die op de markt kwamen, waren echter nogal duur. Het ligt dan ook voor de hand dat substitutie vooral door de financiële mogelijkheden van huishoudens is beïnvloed. In tabel 3.1 is de ontwikkeling in het bezit van zwartwit- en kleurentelevisie in verschillende bevolkingsgroepen weergegeven. Tabel 3.1 Bezit van tenminste een televisie, naar achtergrondkenmerken van de respondent, personen van 18 jaar en ouder, 1975-1998 (in procenten) zwartwittelevisie kleurentelevisie televisie 1975
1985
1995
1975
1985
1995
1998
gehele bevolking
64
23
7
35
90
97
99
mannen vrouwen
62 66
24 22
8 6
36 34
90 90
97 97
99 99
alleenstaande man alleenstaande vrouw gehuwd/samenw. zonder kind gezin, jongste kind > 14 jaar gezin jongste kind ≤ 14 jaar
71 59 60 64 68
23 17 15 32 29
7 5 4 8 9
30 36 39 36 33
77 84 90 96 90
95 96 99 96 97
97 97 100 100 99
18-34 jaar 35-49 jaar 50-64 jaar ≥ 65 jaar
70 67 61 54
28 33 17 7
5 9 8 5
27 33 36 49
80 92 95 95
96 98 95 98
98 99 100 99
lo lbo, ulo, mavo havo, vwo, mbo hbo, wo
56 68 66 74
19 22 22 28
5 5 7 8
41 32 34 29
94 93 90 84
97 98 96 97
99 99 99 98
. . . .
22 22 26 27
8 5 5 8
. . . .
86 93 90 95
93 97 97 98
97 99 99 100
28 8 25 12 64
7 5 6 6 12
30 59 29 35
90 97 87 93 32
98 98 93 97 87
99 99 96 98 99
inkomen 1e kwartiel 2e kwartiel 3e kwartiel 4e kwartiel
werkend 68 AOW, gepensioneerd 42 werkloos, arbeidsongeschikt 64 huisvrouw 64 studerend 59 Bron: SCP (TBO'75, '85, '95; GNC'98)
.
45
Uit tabel 3.1 blijkt dat in 1985, wanneer de kleurentelevisie inmiddels gemeengoed is geworden, huishoudens met meer financiële armslag vaker in het bezit zijn van een kleurentoestel. Aangezien het TBO'75 geen gegevens bevat over het (huishoud)inkomen is helaas niet na te gaan of de financiële mogelijkheden al eerder in het diffusieproces van invloed zijn geweest. Gezien de sterke prijsdaling van het apparaat is dit echter wel aannemelijk. In de tijd dat een kleurentelevisie nog een duur luxeproduct, was zal de invloed van het inkomen waarschijnlijk nog groter zijn geweest. In daaropvolgende decennia daalde de prijs sterk maar er bleef een invloed van het inkomen bestaan. In 1998 bevonden de weinige huishoudens die geen (kleuren)televisie hadden, zich voornamelijk onder de lagere inkomensgroepen. Ook een multivariate analyse toont aan dat in 1998 de hoogste twee inkomenscategorieën significant afwijken van de laagste inkomenscategorie.1 Uit tabel 3.1 blijkt verder dat vaardigheden voorzover deze samenhangen met het bereikte opleidingsniveau, niet tot een snellere aanschaf van een kleurentoestel hebben geleid. Het waren de lager opgeleiden die extra gevoelig waren voor het kijken in kleur. Ook de ouderen liepen voorop bij de diffusie van de kleurentelevisie. In de tweede helft van de jaren negentig bestaat deze samenhang met leeftijd niet meer. Over het algemeen zijn de verschillen die in 1975 nog bestonden tussen huishoudens, in de loop van de tijd sterk afgenomen. In de begintijd van televisie werden er maar weinig programma's uitgezonden. Tijdens de uitzendingen verzamelde het hele gezin zich voor de televisie. Niet zelden kwamen ook de buren die nog geen toestel hadden, kijken. Tal van ontwikkelingen hebben echter bijgedragen aan de individualisering van het televisiegebruik. De zendtijd werd sterk uitgebreid, er kwamen meer zenders en veel van de nieuwste zenders richten zich op bepaalde doelgroepen. Zoals gezegd, drong de televisie in vrijwel alle huishoudens door, waardoor men niet langer bij de buren hoefde te gaan kijken. Maar ook binnen huishoudens kwam het gezamenlijk kijkpatroon onder druk te staan. Dit kwam doordat het aantal toestellen per huishouden toenam. Hierdoor werd het mogelijk dat meer mensen konden afstemmen op het programma met hun grootste voorkeur. In 1975 waren er gemiddeld 1,1 toestellen per huishouden aanwezig en twintig jaar later waren dat er 1,7. Figuur 3.2 biedt meer gedetailleerde informatie over het bezit van het aantal toestellen in 1998. Nog steeds bezitten de meeste personen één televisietoestel (49%), maar het percentage personen met twee toestellen in huis is groot (36%). Ook drie toestellen is geen uitzondering meer (9%).
46
Figuur 3.2 Aantal televisietoestellen in Nederlandse huishoudens, 1998 (in procenten)
4 tv's (2%) 3 tv's (9%)
5 tv's en meer (1%) 0 tv's (2%)
1 tv (50%) 2 tv's (36%)
Bron: SCP (GNC’98)
Over het algemeen neemt het aantal televisietoestellen toe naarmate meer personen deel uitmaken van het huishouden. Figuur 3.3 laat zien hoeveel televisietoestellen er in huishoudens met verschillende omvang aanwezig zijn. Deze gegevens wijzen erop dat het ook binnen grote huishoudens mogelijk is om individuele kijkvoorkeuren te volgen. Figuur 3.3 Aantal televisietoestellen, naar aantal personen in het huishouden, 1998 80 70 60 50 % 40 30 20 10 0
1 pers. geen tv
2 pers. 1 tv
3-5 pers. 2 tv's
6 of meer pers. 3 of meer tv's
Bron : SCP (GNC’98)
47
Het technologisch ontwikkelingsproces van de kleurentelevisie is met de huidige toestellen nog niet afgesloten. In de industriële laboratoria is hard gewerkt aan weer nieuwe en betere producten. Maar de breedbeeldtelevisie, de 'high density'- televisie (hdtv) en de platte beeldbuis zijn nog ver verwijderd van het succes van algemeen gebruik. In het buitenland zijn zulke nieuwe televisietoestellen al eerder en wel met enig succes op de markt gebracht. Uit een onderzoek naar acceptatie van hdtv in Canada blijkt dat de potentiële groep innovators en early adopters veel lijkt op de mensen die als eerste een kleurentelevisie kochten (Bouwman et al. 1991). Een recente ontwikkeling in de televisietechnologie die grote invloed kan gaan hebben op de informatieverspreiding, is de digitale televisie. In hoeverre en hoe snel digitale televisie zal aanslaan, is moeilijk te voorspellen. Mocht het een succes worden, dan is het aannemelijk dat bevolkingsgroepen die eerder bij de kleurentelevisie en elders bij de hdtv vooropliepen, dat opnieuw zullen doen bij de digitale televisie. Verwacht mag worden dat ouderen en personen met hoge inkomens onder de vroege gebruikers oververtegenwoordigd zullen zijn. 3.2.2 De afstandsbediening Om de kijker gemakkelijker zijn weg te laten vinden in het toegenomen zenderaanbod, kwam de afstandsbediening op de markt. Al geruime tijd wordt deze accessoire gratis bij een nieuw kleurentoestel meegeleverd. Uit figuur 3.4 valt op te maken dat dit niet altijd het geval is geweest. In het midden van de jaren tachtig was de markt van kleurentelevisies nagenoeg verzadigd, maar nog niet in de helft van de huishoudens was een afstandsbediening aanwezig. In de periode tussen 1985 en 1995 kende deze een snelle opmars. Figuur 3.4 Aanwezigheid van een kleurentelevisie en een afstandsbediening in de Nederlandse huishoudens, 1985-1995 (in procenten)Bron: SCP (TBO’85-’95) 100 90 80 70 60 %
50 40 30 20 10 0 1985
1990 kleuren-tv
Bron: SCP (TBO’85-’95)
48
1995 afstandsbediening
Door de uitbreiding van het aantal zenders en de introductie van de afstandsbediening deed ook het zappen zijn intrede en volgens sommige trendwatchers een nieuw menstype, de Homo zappens. Tegenwoordig kan in vrijwel alle huishoudens waar een kleurentelevisie staat, ook gezapt worden. Het nut van de afstandsbediening is gebonden aan het gebruik van de televisie. Het is dan ook aannemelijk dat personen die een groot belang aan hun televisie hechten, relatief snel in het bezit van een afstandsbediening zijn gekomen. In welke huishoudens is de Homo zappens relatief vaak te vinden? Te verwachten valt dat personen die betrekkelijk veel kijken, onder de bezitters oververtegenwoordigd zijn: ouderen en lager opgeleiden. In tabel 3.2 is de verspreiding van een afstandsbediening onder verschillende bevolkingsgroepen beschreven. Tabel 3.2 Aanwezigheid van afstandsbediening bij de televisie in het huishouden, naar achtergrondkenmerken van de respondent, personen van 18 jaar en ouder, 1985-1998 (in procenten) 1985 39
1990 71
1995 91
1998 96
mannen vrouwen
39 38
72 71
91 90
97 95
alleenstaande man alleenstaande vrouw gehuwd/samenw. zonder kind gezin, jongste kind > 14 jaar gezin, jongste kind ≤ 14 jaar
48 39 42 38 35
58 66 75 74 72
84 83 93 91 92
96 93 98 97 97
18-34 jaar 35-49 jaar 50-64 jaar ≥ 65 jaar
36 37 43 43
67 73 74 75
88 93 90 92
96 95 97 98
lo lbo, ulo, mavo havo, vwo, mbo hbo, wo
38 39 42 37
68 72 74 72
86 93 91 91
95 97 97 94
inkomen 1e kwartiel 2e kwartiel 3e kwartiel 4e kwartiel
34 38 45 41
61 69 77 75
84 85 92 94
94 95 99 98
werkend AOW, gepensioneerd werkloos, arbeidsongeschikt huisvrouw studerend Bron: SCP (TBO'85-'95; GNC'98)
38 47 39 37 33
72 78 62 73 61
93 94 90 87 82
96 99 96 97 97
bezit afstandsbediening onder televisiebezitters
49
Het gemak dient de mens, zullen de ouderen gedacht hebben en schaften zich een afstandsbediening aan. Uit tabel 3.2 blijkt dat zij oververtegenwoordigd zijn onder de bezitters van dit hulpmiddel. Dit was in sterke mate het geval in 1985. In de jaren die volgden, nam het verschil met andere leeftijdsgroepen iets af. Onder de regelmatige kijkers zijn de lager opgeleiden eveneens oververtegenwoordigd. Deze groep heeft echter in het verspreidingsproces van de afstandsbediening niet vooropgelopen. De laagst opgeleiden bezaten in 1985 even vaak een afstandsbediening als personen met een hoog opleidingsniveau. In 1998 was dit nog steeds zo. De invloed van het opleidingsniveau op het bezit van een afstandsbediening is dan ook te verwaarlozen. Het inkomen daarentegen is wel van invloed. Huishoudens met een hoog inkomen zijn altijd relatief vaak in het bezit van een kleurentelevisie en afstandsbediening geweest. In 1998 is dit nog steeds het geval. Personen uit de twee hoogste inkomenscategorieën hebben het vaakst een afstandsbediening, ook nadat voor het televisiebezit en de invloed van de overige kenmerken is gecontroleerd. Bij enkele bevolkingsgroepen volgt de verspreiding van de afstandsbediening niet het verspreidingspatroon van de kleurentelevisie. Alleenstaande vrouwen ontbeerden in 1985 vaker dan alleenstaande mannen het gemak van afstandsbediening, terwijl het bezit van een kleurentoestel juist in het voordeel van alleenstaande vrouwen uitviel. Die achterstand is in de loop van de tijd niet ingelopen. In 1998 zijn alleenstaande vrouwen nog steeds significant minder dan alleenstaande mannen en personen in andere huishoudenssituaties in het bezit van een afstandsbediening. In 1985 hadden ook relatief weinig gezinnen met kinderen onder de 14 jaar een afstands-bediening. Meer dan de alleenstaande vrouwen herstelde deze groep in de loop van de tijd die achterstand. 3.2.3 Teletekst De Nederlandse versie van teletekst (NOS Teletekst) ging in 1980 van start. In dat jaar omvatte teletekst 50 pagina's met nieuws (binnen- en buitenlandse gebeurtenissen, sport, parlementair nieuws, geestelijk leven), service (weer, verkeer en recepten) en omroepinformatie (De Grooff 1980). In 1998 was teletekst uitgebreid tot een paar honderd pagina's met informatie over een grotere verscheidenheid van onderwerpen. Weer, nieuws en sport zijn de meest geraadpleegde NOSTeletekstpagina's gevolgd door informatie over radio en televisie en over de Nederlandse omroeporganisaties (Meijs 1995). Televisiebezitters kunnen tegenwoordig naast NOS Teletekst ook de teletekstdiensten van andere zenders ontvangen, bijvoorbeeld RTLtext en CEEFAX van de BBC (Van de Wijngaert 1999). Teletekstinformatie wordt gratis aangeboden. Alleen voor de benodigde ontvangstfaciliteiten moet betaald worden. Steeds meer mensen waren bereid om bij de aankoop van een nieuw televisietoestel voor een teletekstdecoder te betalen. Het aantal huishoudens dat teletekst kan ontvangen, steeg van 14% in 1985 naar 74% in 1995 (zie figuur 3.5). Het interactieve gebruik van de televisie voor het opvragen van nieuwsfeiten is hierdoor eveneens gestegen. Sinds kort kan NOS Teletekst ook op het internet geraadpleegd worden. Voor Nederlandse internetgebruikers is het zelfs een van de meestbezochte sites (Boumans 1997). Mogelijk zal dit ten koste gaan van het teletekstgebruik via de televisie.
50
Figuur 3.5 Aanwezigheid van teletekst in het huishouden, (1985-1995)
100 90 80 70 60 %
50 40 30 20 10 0 1985
1990 kleuren-tv
1995 teletekst
Bron: SCP (TBO’85-’95)
Een vergelijking van figuur 3.5 met figuur 3.4 leert dat het diffusiepatroon van teletekst veel lijkt op dat van de afstandsbediening. De diffusiesnelheid van teletekst lag iets hoger dan die van de afstandsbediening. Het bezit van teletekst steeg in tien jaar tijd met 60 procentpunten en dat van de afstandsbediening met 47 procentpunten. De gelijkenis van de curven doet vermoeden dat het diffusieproces van beide artikelen gedomineerd werd door de verkoop van nieuwe televisies. In 1985 was in vrijwel ieder huishouden een kleurentelevisie aanwezig. Het is aannemelijk dat in de tien jaar die volgden, veel bezitters hun eerste kleurentoestel hebben ingeruild voor een nieuwe of het eerste exemplaar verhuisden naar een andere kamer terwijl in de woonkamer het nieuwe toestel een plaats kreeg. Dit zal veelal een verbeterd apparaat met nieuwe snufjes zijn geweest. Naast extra voorzieningen als afstandsbediening en teletekst, is ook de geluidsweergave van het tweede toestel vaak een stuk beter dan van het eerste. Als het inderdaad zo is dat de aanschaf van een nieuw toestel voornamelijk bepaalt wie wel en wie niet in het bezit is van teletekst en afstandsbediening, dan zouden de kenmerken van de teletekstbezitters sterk moeten lijken op die van de bezitters van een afstandsbediening. Teletekst heeft echter een andere functie dan een afstandsbediening en bovendien moet er extra voor betaald worden. Als de aanschaf van teletekst losstaat van die van een televisie, dan zou aangenomen mogen worden dat vooral informatieverwerkingscapaciteit (i.c. opleidingsniveau) de aanschaf beïnvloedt. De omgang met informatie zou de hoger opgeleiden immers makkelijker af gaan. In tabel 3.3 staat het bezit van teletekst beschreven aan de hand van verschillende persoonskenmerken.
51
Tabel 3.3 Aanwezigheid van teletekst, naar achtergrondkenmerken van de respondent, televisiebezitters van 18 jaar en ouder, 1985-1998 (in procenten) 1985 14
1990 48
1995 79
1998 86
mannen vrouwen
16 12
50 46
80 78
91 83
alleenstaande man alleenstaande vrouw gehuwd/samenw. zonder kind gezin, jongste kind > 14 jaar gezin, jongste kind ≤ 14 jaar
20 5 14 14 13
34 29 53 56 46
69 66 82 87 79
88 73 89 95 91
18-34 jaar 35-49 jaar 50-64 jaar ≥ 65 jaar
14 15 15 11
44 49 55 47
74 81 83 83
83 90 91 83
lo lbo, ulo, mavo havo, vwo, mbo hbo, wo
14 13 16 11
46 52 50 43
78 82 80 77
84 91 87 82
inkomen 1e kwartiel 2e kwartiel 3e kwartiel 4e kwartiel
8 14 18 18
34 49 52 53
65 73 80 86
83 83 89 92
werkend AOW, gepensioneerd werkloos, arbeidsongeschikt huisvrouw studerend Bron: SCP (TBO'85-'95; GNC'98)
16 11 14 11 17
49 54 36 47 43
79 86 78 78 73
86 85 92 90 86
teletekst onder televisiebezitters
Het waren niet de personen die in het bijzonder goed met informatie overweg kunnen, die als eerste teletekst aanschaften. In 1985 toen ongeveer 14% van de bevolking over teletekst beschikte, waren de hoger opgeleiden zelfs ondervertegenwoordigd in de bezittersgroep. Dit weerlegt de verwachting dat informatierijken als eersten van teletekst gebruik zouden maken. Mogelijk beantwoordde het 'nieuwsflitsen' karakter van teletekst meer aan de informatiebehoefte van lager opgeleiden of leverde een nieuwe snufje aan een centraal statussymbool in deze sociale kring extra prestige op. De TBO-gegevens uit 1995 geven aan dat het bezitspercentage van hoger opgeleiden tien jaar later op het niveau van de bevolking als geheel ligt. De GNC-gegevens uit 1998 wijzen echter nog steeds op een achterstand in het bezit onder de hoogst opgeleiden. In dat jaar zijn het met name personen met een lbo-, ulo- of mavo-niveau die relatief vaak teletekst bezitten. Opnieuw zorgt het huishoudens-inkomen voor relatief grote verschillen in bezit. Personen met een hoog inkomen zijn vaker in het bezit van teletekst dan personen met een laag inkomen, en zij zijn dat relatief vroeg.
52
In 1985 waren 65-plussers minder vaak in het bezit van teletekst dan andere leeftijdsgroepen. Dit is opmerkelijk omdat zij wel snel een afstandsbediening aanschaften. Aanschaf van teletekst en afstandsbediening ging onder ouderen dus niet hand in hand. In de jaren negentig hebben zij hun achterstand echter snel ingelopen. In 1995 hadden zij zelfs vaker teletekst dan andere leeftijdsgroepen. Het lijkt erop dat ouderen eerst de kat uit de boom hebben gekeken om vervolgens alsnog en masse het nieuwe medium aan te schaffen. De GNC-gegevens uit 1998 wijzen echter opnieuw op een andere bezitsverhouding tussen de leeftijdsgroepen dan de TBO-gegevens uit 1995. In 1998 zouden de 65-plussers, en als naar de hoofdbezigheid gekeken wordt ook de gepensioneerden, relatief weinig in het bezit van teletekst zijn. Uit een vergelijking van het bezit op alle meetmomenten dient de conclusie getrokken te worden dat zowel jongeren tussen de 18 en 34 jaar als ouderen (65-plus) onder de bezitters van teletekst evenals voorheen ondervertegenwoordigd zijn. Alleenstaanden zijn minder vaak in het bezit van teletekst dan personen in meerpersoonshuishoudens. Dat gold in 1995 zowel voor mannelijke als voor vrouwelijke alleenstaanden. Tien jaar eerder behoorden de alleenstaande mannen nog wel tot de early adopters. In het algemeen bezitten mannen iets vaker dan vrouwen teletekst. Op het meest recente meetmoment in 1998 waren die verschillen groter dan voorheen. Ook als gecontroleerd is voor de invloed van de andere kenmerken, blijkt dat het teletekstbezit onder mannen significant verschilt van dat onder vrouwen. Aangezien de verspreiding van teletekst onder bepaalde bevolkingsgroepen anders is verlopen dan die van de afstandsbediening, kan niet geconcludeerd worden dat het voornamelijk de aanschaf van een nieuw televisietoestel is dat het bezit van beide accessoires domineert. 3.2.4 De videorecorder Net als teletekst heeft de videorecorder (VCR) het karakter van "aanvullende uitrusting" (Knulst en Kalmijn 1988: 89). Deze stelt de kijkers in staat zelf het moment uit te zoeken waarop er gekeken wordt. De videorecorder biedt het voordeel van 'time shifting': het verschuiven van het tijdstip van kijken naar het moment dat het meest schikt (Knulst en Kalmijn 1988). Bovendien kunnen gehuurde videobanden op ieder gewenst moment worden afgespeeld. De diffusie van de videorecorder kan over een periode van 23 jaar gevolgd worden. De aanvankelijke langzame verspreiding in de tweede helft van de jaren zeventig versnelt in de jaren tachtig (zie figuur 3.6). Deze versnelling zwakt halverwege de jaren negentig af en verwacht kan worden dat de markt voor videorecorders nu, in de tweede helft van de jaren negentig, verzadigd zal raken. Wie voor 1980 een videorecorder heeft aangeschaft, behoort in de termen van Rogers (1995) tot de innovators en wie dat na 1995 alsnog deed tot de laggards. De verspreiding van de videorecorder is een stuk langzamer verlopen dan die van de kleurentelevisie en van de cd-speler (zie eerder dit hoofdstuk en Hansman 1996; Van Dijk en De Haan 1998). Deze relatief langzame verspreiding komt wellicht door het karakter van aanvullende uitrusting, maar mogelijk ook door de hoge prijs die ervoor betaald moest worden.
53
Figuur 3.6 Bezit van een videorecorder in de Nederlandse huishoudens, 1980-1997 (in procenten)
80 70 60 50 % 40 30 20 10
SEP
1997
1996
1995
1994
1993
1992
1991
1990
1989
1988
1987
1986
1985
1984
1983
1982
1981
1980
0
TBO
Bron: SCP (TBO’80-’95); CBS (SEP’84-’97)
Knulst en Kalmijn (1988) onderzochten al eerder de diffusie van de videorecorder. Zij formuleren hierover een aantal verwachtingen die in lijn zijn met voorspellingen die uit het theoretische kader in het vorige hoofdstuk afgeleid kunnen worden. Op basis van de hoge prijs verwachten zij dat het percentage videobezitters oploopt naarmate het huishoudensinkomen hoger ligt. Personen die aan huis zijn gebonden door de aanwezigheid van jonge kinderen in het huishouden, zullen relatief veel profijt van een videorecorder hebben, enerzijds omdat alternatieven in de vrijetijdsbesteding (bijvoorbeeld uitgaan) minder aantrekkelijk zijn, anderzijds omdat de video aangezet kan worden om de kinderen zoet te houden. Verder verwachten zij dat drukbezette personen (i.c. hoger opgeleiden en werkenden) meer van de 'time shifting'-mogelijkheden van de videorecorder gebruikmaken. Evenals bij de in dit hoofdstuk reeds besproken apparaten blijkt ook hier de samenhang met inkomenshoogte. Op ieder moment in het diffusieproces gaat een hoog inkomen samen met hoog percentage videobezit, alhoewel deze verschillen in 1998 iets zijn afgezwakt (tabel 3.4). Maar ook op dit meest recente meetmoment hebben de twee hoogste inkomenscategorieën significant vaker een videorecorder dan de laagste. De verspreiding is sneller verlopen in groepen met een hoog huishoudensinkomen.
54
Tabel 3.4 Aanwezigheid van een videorecorder in het huishouden, naar achtergrondkenmerken van de respondent, televisiebezitters van 18 jaar en ouder, 1975-1998 (in procenten) 1975 1
1980 4
1985 25
1990 53
1995 75
1998 79
mannen vrouwen
1 1
4 3
28 22
57 49
79 71
84 77
alleenstaande man alleenstaande vrouw gehuwd/samenw. zonder kind gezin, jongste kind > 14 jaar gezin, jongste kind ≤ 14 jaar
0 0 0 0 2
4 0 4 5 3
25 5 21 24 32
40 15 48 61 66
59 44 73 79 88
80 58 82 94 94
18-34 jaar 35-49 jaar 50-64 jaar ≥ 65 jaar
0 1 2 0
5 3 4 2
32 31 18 10
57 66 48 26
80 87 74 41
85 89 81 53
lo lbo, ulo, mavo havo, vwo, mbo hbo, wo
0 2 0 2
3 4 5 4
24 26 32 17
39 59 55 50
58 76 78 76
63 83 84 80
2 5 3 4
16 27 31 35
27 57 62 67
53 68 81 83
73 82 89 89
5 3 2 3 4
32 14 27 20 21
62 35 45 46 50
84 52 73 67 70
88 60 77 77 79
bezit videorecorder onder televisiebezitters
inkomen 1e kwartiel 2e kwartiel 3e kwartiel 4e kwartiel werkend AOW, gepensioneerd werkloos, arbeidsongeschikt huisvrouw studerend Bron: SCP (TBO'75-'95; GNC'98)
1 0 0 1 0
In tegenstelling tot de verwachting op basis van de 'time shifting'-voordelen zijn het niet de drukbezette hoger opgeleiden die als eerste tot aanschaf overgingen maar juist de lager opgeleiden. In 1985 behoorden de hoger opgeleiden vaker tot de huishoudens waarin geen videorecorder aanwezig was. In 1998 is dat nog steeds het geval. Omdat de VCR eerst in de lagere sociale milieus doordrong en vervolgens in de hogere, wordt de VCR evenals de kleurentelevisie tot de gestegen cultuurgoederen gerekend (zie Knulst 1989). Een andere drukbezette groep, namelijk de werkenden, bezitten wel vaker een VCR dan personen met een andere hoofdbezigheid. Om de invloed van drukte in het dagelijks leven op het VCR-bezit te onderzoeken, voerden Knulst en Kalmijn (1988) een nog specifiekere toetsing uit. Zij toonden aan dat personen die op onregelmatige tijden werken zoals 's avonds en in het weekeinde, vaker in het bezit waren van een videorecorder. Deze personen worden, zo luidde hun stelling, door de videorecorder
55
alsnog in staat gesteld een favoriet televisieprogramma te bekijken terwijl ze op het moment van uitzending iets anders te doen hebben. De gegevens in tabel 3.4 bevestigen tevens dat de personen die door kinderen, en met name door jonge kinderen (≤ 14 jaar) aan huis zijn gebonden, vaker in het bezit zijn van een VCR. Het bezit van een televisietoestel met afstandsbediening en teletekst is sterk toegenomen in de periode 1975-1998 zoals in voorgaande paragrafen te zien is. Ook het bezit van een videorecorder is in die periode gestegen. Binnen huishoudens kunnen verschillende combinaties van apparatuur aanwezig zijn. Uit figuur 3.7 blijkt dat het merendeel van de bevolking (71%) in het bezit is van alle onderscheiden producten: televisie, afstandsbediening, teletekst en videorecorder. 14% heeft een televisietoestel met afstandsbediening en teletekst maar geen videorecorder en 7% heeft een televisie-toestel zonder teletekst met afstandsbediening en een videorecorder. Uit de figuur blijkt dat het bezit van een televisietoestel zonder tenminste een van de aanverwante accessoires nog maar zelden voorkomt. Figuur 3.7 Gecombineerd bezit van televisietoestel, afstandsbediening, teletekst en videorecorder in het huishouden, 1998 (in procenten) geen van alle (2%) tv (2%) tv en afstandbediening (4%) tv, video, afstandb. en teletekst (71%) tv, afstandb. en teletekst (14%)
tv en video (1%) tv, video en afstandb. (7%)
Bron: SCP (GNC’98)
3.2.5 Kabelaansluiting De kabelnetten vormen samen met het telefoonnet de belangrijkste infrastructuur van de informatiesamenleving. De kabel heeft een aantal voordelen ten opzichte van het telefoonnet. Kabelnetten hebben weinig hinder van capaciteitsproblemen en zijn breedbandig, dat wil zeggen dat vele diensten parallel mogelijk zijn. Nadelig is echter dat kabelnetten niet aan elkaar geschakeld zijn en in de meeste gevallen alleen geschikt voor eenrichtingsverkeer en dus niet interactief zijn (Dinklo 1996). Ondanks deze beperkingen heeft het kabelsysteem toch goede mogelijkheden om zich in toekomst verder te ontwikkelen als distributiekanaal van data en diensten.
56
Tot op heden hebben huishoudens met een kabelaansluiting vooral geprofiteerd van de toegenomen ontvangstmogelijkheden van televisiezenders. Aanvankelijk waren het vooral de buitenlandse zenders die voor die verruiming zorgden. Na 1989 kwamen daar nog eens de op Nederland gerichte commerciële zenders bij. Anno 1998 hebben huishoudens met een kabelaansluiting toegang tot zo'n dertig zenders. Huishoudens zonder kabelaansluiting moeten het met aanzienlijk minder zenders stellen als zij tenminste niet een individuele schotelantenne bezitten. Aangezien de gebruiksmogelijkheden van het kabelnet nog toe zullen nemen, is het van belang na te gaan hoeveel personen een kabelaansluiting hebben, en of er groepen zijn die deze mogelijke toegang tot de elektronische snelweg missen. Hierover zijn echter geen recentere surveygegevens beschikbaar dan die van het TBO uit 1995. Daarin is gevraagd of het televisietoestel op een centrale antenne of kabelnet aangesloten is, of dat de bezitters gebruikmaken van een eigen schotel, buitenantenne of kamerantenne. In 1995 keek 88% van de bevolking televisie via een kabelnet en had 5% een gemeenschappelijke antenne die de woningen van een flat, huizenblok of buurt verbond. De rest had een eigen buiten- of huisantenne of had geen televisie. De grootste verschillen in bekabeling hangen samen met stedelijkheid. De inwoners van steden met meer dan 100.000 inwoners hadden vaker een kabelaansluiting dan personen die in kleinere gemeenten woonden.2 De mogelijkheid bestaat om zelf, door middel van een individuele schotelantenne, de programma's van satellietzenders te ontvangen zonder op het kabelnet aangesloten te zijn. In 1995 kon 5% van de bevolking via een eigen schotel deze programma's ontvangen. De exploitatie van het kabelnet is overgegaan van publiek eigendom naar particuliere ondernemingen. Op dit moment is de markt in handen van een beperkt aantal bedrijven. Dit heeft als nadeel dat consumenten weinig voordeel ervaren van de privatiseringsoperatie. De prijzen zijn sindsdien verhoogd en daartegen bleek weinig verweer mogelijk (SCP 1996). Desondanks behoort het maandtarief dat in Nederland voor een kabelabonnement betaald moet worden, tot de laagste in Europa (ECCA 1999). Om aan de wensen van de kijkers tegemoet te komen bieden kabelexploitanten tegenwoordig verschillende soorten abonnementen aan. Deze variëren in het aantal zenders dat men kan ontvangen, en daarvan afhankelijk in de prijs die men moet betalen. Ook kan voor een aantal diensten, zoals Filmnet of Canal Plus, een afzonderlijk abonnement genomen worden. Uit de ISEA gegevens blijkt dat van deze keuzevrijheid gebruikgemaakt wordt. In 1998 gaf 55% van de bevolking aan een uitgebreid abonnement te bezitten en 32% een beperkt abonnement.
57
3.3 Gebruik van televisie, teletekst en videorecorder Bijna iedereen heeft een televisie in zijn of haar bezit, zoals uit de voorgaande tabellen te lezen is. Dit houdt echter niet in dat iedereen er ook evenveel gebruik van maakt. Sommige mensen kijken vaker naar de televisie dan andere. Verwacht kan worden dat de gebruiksfrequentie samenhangt met de hoeveelheid vrije tijd die iemand tot zijn of haar beschikking heeft, en de hoeveelheid mogelijkheden om die tijd te besteden. Werkenden zullen in lijn met deze verwachting vanwege een drukker bestaan minder televisiekijken dan gepensioneerden en mensen met jonge kinderen zullen meer kijken dan mensen zonder kinderen of alleenstaanden. Deze laatste categorie kan vrije tijd makkelijker op een alternatieve manier besteden, bijvoorbeeld door deze buitenshuis door te brengen. Ook wordt er verwacht dat lager opgeleiden meer kijken dan hoger opgeleiden, ten eerste omdat een hogere opleiding vaak samengaat met een drukkere baan, en ten tweede omdat de televisie onder hoger opgeleiden meer te duchten heeft van concurrerende vrijetijdsbesteding. Op basis van de dagboekgegevens3 van het TBO kan nagegaan worden hoeveel uur per week televisiegekeken wordt. Ook de kijkvoorkeur zal verschillen tussen personen. Zo kan verwacht worden dat hoger opgeleiden vaker naar actualiteitenprogramma's zullen kijken dan lager opgeleiden vanwege hun capaciteit om snel informatie te verwerken. Van jonge mensen en ook van mensen in de pensioengerechtigde leeftijd kan verwacht worden dat ze vaker naar ontspannende programma's kijken dan de tussenliggende leeftijdsgroepen alleen al vanwege het feit dat ze meer tijd tot hun beschikking hebben en televisiekijken zich dan goed leent als tijdverdrijf. Dit laatste geldt ook voor werklozen, arbeidsongeschikten, huisvrouwen en studenten, die ook overdag – de tijd waarop veel ontspannende programma's zijn geprogrammeerd – de gelegenheid hebben televisie te kijken. In het GNC is naar een drietal soorten televisieprogramma's gevraagd, te weten actualiteiten-, sport- en ontspannende programma's. In 1995 keek de Nederlandse bevolking gemiddeld 11,5 uur per week televisie. Onder de kijkers die veel tijd voor het scherm doorbrengen, zijn personen met een lage opleiding en die met een laag inkomen oververtegenwoordigd. Ook personen die doorgaans veel tijd thuis doorbrengen zoals AOW'ers en gepensioneerden (65-plussers), werklozen en arbeidsongeschikten behoren tot deze regelmatige kijkers. Van de genoemde programmacategorieën genieten actualiteitenprogramma's de grootste populariteit, gevolgd door sportprogramma's en vervolgens ontspannende programma's. Deze verhouding in populariteit is niet bij alle bevolkingsgroepen hetzelfde. Zo blijkt uit tabel 3.5 dat vrouwen meer naar ontspannende programma's kijken dan naar sportprogramma's, terwijl voor mannen het omgekeerde geldt. De beide seksen kijken ongeveer even vaak naar actualiteitenprogramma's. Als verschillen in kijkvoorkeur aan de hand van andere kenmerken worden onderzocht, staan actualiteitenprogramma's ook bovenaan het lijstje. Over het algemeen zijn de verschillen tussen bevolkingsgroepen bij sport- en actualiteitenprogramma's kleiner dan bij ontspannende programma's. Dat neemt niet weg dat er bij alle drie soorten verschillen bestaan.
58
Tabel 3.5 Televisiegebruik: kijktijd (in uren per week) en volgen van drie soorten programma's (in procenten van televisiebezitters), naar achtergrondkenmerken van de respondent uren tv per week
actualiteiten a,d
ontspannend b,d
sport c,d
(1995) 11,5
(1998) 85
(1998) 37
(1998) 43
mannen vrouwen
11,7 11,3
87 84
27 47
56 30
alleenstaande man alleenstaande vrouw gehuwd/samenw. zonder kind gezin, jongste kind > 14 jaar gezin, jongste kind ≤ 14 jaar
12,6 10,9 11,2 11,2 10,2
81 80 87 89 88
29 45 34 31 41
50 22 51 50 42
18-34 jaar 35-49 jaar 50-64 jaar ≥ 65 jaar
9,9 10,3 12,6 16,1
79 87 92 87
50 33 24 29
36 43 50 51
lo lbo, ulo, mavo havo, vwo, mbo hbo, wo
14,9 13,4 10,7 9,0
81 86 85 86
46 45 40 17
49 47 43 36
inkomen 1e kwartiel 2e kwartiel 3e kwartiel 4e kwartiel
13,1 13,9 11,2 10,1
81 86 89 88
50 38 34 20
39 44 47 47
33 24 45 55 58
42 53 46 41 33
gehele bevolking
werkend 9,8 85 AOW, gepensioneerd 15,6 89 werkloos, arbeidsongeschikt 14,5 90 huisvrouw/man 12,4 86 studerend 10,2 71 a Actualiteitenprogramma's: journaal, actualiteitenprogramma's, documentaires. b Ontspannende programma's: soaps, spelletjesprogramma's, talkshows. c Sportprogramma's. d Kijkt enkele keren per week of vaker. Bron: SCP (GNC´98)
Ontspannende programma's worden vaker bekeken door jongeren dan door ouderen, en vaker door werklozen en arbeidsongeschikten, huisvrouwen en studenten dan door werkenden. Deze verschillen blijken significant te zijn, ook na controle van de invloed van andere kenmerken. Tegengesteld aan de verwachting kijken gepensioneerden minder vaak naar ontspannende programma's dan werkenden. Dit verschil is echter niet significant. Personen met de laagste inkomens kijken bijzonder veel naar ontspannende programma's. Actualiteitenprogramma's worden meer
59
bekeken door ouderen dan door jongeren. Opmerkelijk genoeg laten ook studenten het afweten bij de actualiteitenprogramma's. Een voorkeur voor sportprogramma's is vooral aan te treffen onder ouderen (50- plus), lager opgeleiden en personen met hoge inkomens. In verhouding tot de werkenden kijken studenten weinig en personen zonder baan veel naar sport. Met het gebruik van teletekst is doorgaans weinig tijd gemoeid, waardoor verwacht wordt dat verschillen in de hoeveelheid vrije tijd tussen personen nauwelijks met de gebruiksfrequentie zal samenhangen. De verwachting bestaat hier wel dat met name de hoger opgeleide personen frequenter gebruik zullen maken van teletekst dan de lager opgeleide, omdat zij beter in staat zijn gericht te zoeken naar informatie. Het voordeel van de videorecorder, zoals in de voorgaande paragraaf al werd toegelicht, bestaat eruit dat deze de mogelijkheid biedt zelf het tijdstip van kijken te bepalen. Favoriete televisieprogramma's kunnen worden opgenomen en op een later tijdstip worden afgespeeld. Dit leidt tot de verwachting – die ook al voor videobezit werd geformuleerd – dat mensen met een druk tijdschema, zoals werkende en hoger opgeleide, frequenter gebruik zullen maken van de videorecorder dan niet-werkende en laagopgeleide. Ook wordt hier verwacht dat personen met kinderen, met name jonge kinderen, vaker gebruik zullen maken van de videorecorder dan personen zonder kinderen. Mensen met kinderen zijn vaak gebonden aan een vast dagritme en komen pas op latere tijdstippen toe aan het kijken van programma's die hun eigen voorkeur genieten. Zie tabel 3.6. Teletekst wordt door de meeste bezitters regelmatig geraadpleegd. 51% van alle teletekstbezitters gebruikt deze informatiebron op enkele dagen per week of vaker om informatie op te zoeken. In de GNC-survey is gevraagd naar het gebruik van teletekst voor een zestal onderwerpen. Van deze onderwerpen wordt het weerbericht (37,8%)4 het meest opgevraagd, gevolgd door actueel nieuws (35,1%), sportnieuws (28,2%), televisieprogrammering (19,7%), financiële berichtgeving (13,4%) en verkeersinformatie (7,6%). De percentages in tabel 3.6 geven weer welke mensen op twee of meer dagen per week tenminste een van de zes onderscheiden informatierubrieken gebruiken. De tijd die teletekstbezitters gemiddeld keken, is in de periode tussen 1985 (niet in de tabel) en 1995 gedaald. Midden jaren tachtig keek de kleine groep bezitters gemiddeld 15 minuten per week. Tien jaar later lag dat gemiddelde, onder een overigens veel grotere groep, op 9 minuten. Wanneer teletekstgebruik naar verschillende achtergrondkenmerken wordt uitgesplitst, wordt duidelijk dat het verschil tussen mannen en vrouwen groot is. Mannen maken aanzienlijk vaker gebruik van teletekst dan vrouwen. Dit patroon is terug te vinden wanneer de verschillende samenlevingsvormen bekeken worden. Hier zijn het de alleenstaande vrouwen die het minste gebruik van teletekst maken. Alleenstaande mannen kijken vooral veel langer. Er blijkt geen duidelijk verband tussen het opleidingsniveau en de gebruiksfrequentie te bestaan. In minuten per week kijken de lager opgeleiden wel langer dan de hoger opgeleiden. Verder blijkt dat ouderen relatief weinig gebruik maken van teletekst. In hoeverre lager opgeleiden en ouderen substitutiemiddelen gebruiken of minder
60
behoefte hebben aan de specifieke informatie die op teletekst te vinden is, wordt hieruit niet duidelijk. Tabel 3.6 Gebruik van teletekst en videorecorder, naar achtergrondkenmerken van de respondent, 1995 en 1998 (in procenten en in minuten) min. twee keer
aantal minuten
min. een keer
aantal minuten
per week
per week
per maand
per week
(1998)a 51
(1995)b 9
(1998)c 38
(1995) 48
mannen vrouwen
57 45
12 7
39 38
50 45
alleenstaande man alleenstaande vrouw gehuwd/samenw. zonder kind gezin, jongste kind > 14 jaar gezin, jongste kind ≤ 14 jaar
53 38 54 57 56
18 7 10 9 8
40 36 37 33 43
54 48 49 40 49
18-34 jaar 35-49 jaar 50-64 jaar ≥ 65 jaar
54 55 51 40
7 9 9 15
48 36 31 28
58 43 41 34
lo lbo, ulo, mavo havo, vwo, mbo hbo, wo
45 55 53 45
11 13 9 5
37 39 42 33
47 45 55 46
inkomen 1e kwartiel 2e kwartiel 3e kwartiel 4e kwartiel
51 56 55 52
17 11 9 7
41 43 37 34
46 61 52 43
bezitters teletekst / VCR
werkend 53 7 39 AOW, gepensioneerd 45 18 29 werkloos, arbeidsongeschikt 59 13 45 huisvrouw/man 47 8 38 studerend 53 7 43 a Kijkt enkele keren per week of vaker naar teletekst; in procenten van teletekstbezitters. b Inclusief kabelkrant. c Gebruikt de videorecorder elke maand of vaker; in procenten van videorecorderbezitters.
52 34 58 40 40
Bron: SCP (TBO'95; GNC'98)
Het aanbod van substitutiemiddelen is zo groot (denk aan kranten, omroepbladen, journaal) dat dit de relatief lage gebruiksfrequentie van teletekst waarschijnlijk verklaart.
61
Bij videogebruik moet gedacht worden aan het afspelen van zelfopgenomen, zelfgefilmde of gehuurde banden en het opnemen van programma's van de televisie. De videorecorder is doorgaans niet, zoals de televisie, een apparaat dat dagelijks wordt gebruikt. 38% van de VCR-bezitters gebruikt de videorecorder elke maand of vaker. Uitgesplitst naar achtergrondkenmerken valt op dat vooral jongeren veel gebruik van de videorecorder maken. Bijna 50% van de 18-34-jarigen doet dit elke maand of vaker. Zij kijken gemiddeld bijna een uur per week video. Naarmate de videobezitters ouder zijn, ligt het gebruik lager. De invloed van de leeftijd is ook te zien bij de AOW'ers en gepensioneerden, deze groepen gebruiken de videorecorder minder vaak dan groepen met een andere maatschappelijke positie. Echter, uit een multivariate analyse blijkt dat AOW'ers en gepensioneerden niet significant afwijken van werkenden. Studenten, een relatief jonge populatie, gebruikt de videorecorder weer vaker dan gemiddeld, maar ook zij wijken niet significant af van werkenden. Gezinnen met jonge kinderen gebruiken de videorecorder ook relatief vaak vergeleken met andere samenlevingsvormen. Zoals al eerder geopperd, zou dit toegeschreven kunnen worden aan het feit dat jonge kinderen 'zoet worden gehouden' met de videorecorder. Wanneer bezit en gebruik van de videorecorder met elkaar vergeleken worden, valt op dat werkenden veel vaker een videorecorder bezitten dan personen zonder baan, maar dat zij deze ondanks de voordelen van 'time shifting' niet vaak gebruiken. Echter, in minuten per week kijken werkenden wel langer. Ook de hogere inkomensgroepen gebruiken de videorecorder relatief weinig, terwijl dit toch de groep met het grootste videobezit is. De laatste twee constateringen spreken de veronderstelling tegen dat juist drukbezette personen vaker gebruik zullen maken van de videorecorder omdat deze hen de mogelijkheid biedt om favoriete programma's op een zelfgekozen tijdstip te bekijken. Naar het gebruik van de afstandsbediening is in de GNC niet uitvoerig gevraagd. In hoeverre er veel of weinig gezapt wordt en in welke mate dit verschilt tussen personen kan met deze gegevens niet onderzocht worden. Wel is bekend wie binnen huishoudens het meest gebruikmaakt van de afstandsbediening. Voor alle manvrouwpartnerrelaties is nagegaan in hoeverre het vooral de man of de vrouw binnen deze relatie is, die de afstandsbediening hanteert. Het blijkt dat dit in 45% van de gevallen meestal de man is en in 19% meestal de vrouw. In de overige gevallen (37%) gebruiken beiden ongeveer even vaak de afstandsbediening. 3.4 Vaardigheden in het gebruik van televisietoestel en videorecorder Het dagelijks gebruik van een televisietoestel behoeft geen ingewikkelde handelingen. Om televisie te kijken voldoet vaak een druk op de knop van de afstandsbediening en ook het schakelen tussen de kanalen wijst zich vanzelf. Het instellen van de kanalen daarentegen kan de nodige hoofdbrekers opleveren. Deze handeling moet worden uitgevoerd bij aanschaf van een nieuw toestel, bij verhuizing naar een andere regio en bij veranderingen doorgevoerd door de kabelmaatschappij. Niet voor niets bestaan er voorrijddiensten die aan huis de televisiekanalen komen instellen tegen doorgaans fikse bedragen. Vooral in bejaardenhuizen wordt daar veel
62
gebruik van gemaakt. Kan het instellen van de televisiekanalen al ingewikkeld zijn, de omgang met de videorecorder is vaak nog lastiger. Ten eerste moeten ook daar de verschillende televisiekanalen ingesteld worden. Ten tweede moeten allerlei handelingen verricht worden om de videorecorder voor te programmeren zodat het favoriete televisieprogramma opgenomen kan worden. Dit laatste gaat steeds vaker menugestuurd, wat wil zeggen dat met de afstandsbediening van de videorecorder bepaalde instellingen geprogrammeerd dan wel gewijzigd kunnen worden volgens de aanwijzingen op het televisiescherm. Dit levert sommige personen meer problemen op dan andere. Lager opgeleiden en ouderen zullen meer problemen ondervinden met het instellen van de televisiekanalen en met het bedienen van de videorecorder dan hoger opgeleiden die beter hebben geleerd met informatie en ingewikkelde aanwijzingen om te gaan, en dan jongeren, die zijn opgegroeid met de televisie en de videorecorder en al jong hebben geleerd hoe deze te bedienen. In de GNC is gevraagd naar vaardigheden met het instellen van kanalen op de televisie en met het gebruik van de videorecorder. Dit laatste betreft het instellen van zenders, het opnemen van een programma tijdens het kijken en het voorprogrammeren van de videorecorder. Tabel 3.7 biedt hierover informatie. Van de televisiebezitters heeft 56% de kanalen zelfstandig ingesteld, 20% met hulp van anderen en 24% heeft dit geheel door anderen laten doen. Van de VCR- bezitters heeft 67% de kanalen zelf ingesteld, 83% wel eens een programma opgenomen tijdens het kijken en 78% wel eens de videorecorder geprogrammeerd. Het vermogen om zelfstandig televisiekanalen in te stellen hangt sterk met leeftijd samen. Bijna driekwart van de18-34-jarigen heeft dit zelfstandig gedaan, tegen een kwart van de 65-plussers. Hoe hoger de leeftijd, hoe vaker ze zijn ingesteld met hulp van anderen of helemaal door anderen. Ook volgens de verwachting stellen hoger opgeleiden vaker zelfstandig in dan lager opgeleiden. Tussen mannen en vrouwen bestaat eveneens een groot verschil, mannen hebben vaker de kanalen van hun televisie zelf ingesteld dan vrouwen. Hetzelfde geldt voor de werkenden en de studenten, huisvrouwen daarentegen laten het vaakst de kanalen van de televisie door anderen instellen. Verondersteld is dat het bedienen van de videorecorder een grotere informacy vraagt dan het instellen van de televisiekanalen. Aangezien het opleidingsniveau sterk met informacy samenhangt, wordt verwacht dat opleiding relatief sterk samenhangt met videovaardigheden. Uit de gegevens blijkt echter dat hoewel hoger opgeleiden ook hier vaardiger zijn, deze verschillen hoegenaamd niet groter zijn dan bij de televisie. Wanneer correlaties worden berekend tussen opleiding uitgedrukt in jaren en de verschillende tv- en videovaardigheden, blijkt dat opleiding het hoogste correleert met het zelfstandig kunnen instellen van de tv- kanalen (0,18). De hoogste correlatie tussen opleiding en videovaardigheden wordt gevonden tussen opleiding en het program-meren van de videorecorder (0,15). De eerder bij de televisie gevonden verschillen tussen andere achtergrondkenmerken worden eveneens teruggevonden voor de drie toepassingsmogelijkheden van de videorecorder. Opnieuw blijken
63
mannen vaardiger te zijn dan vrouwen. Vaardigheden met de bediening nemen af naarmate videorecorderbezitters ouder zijn. Tenslotte zijn werkenden en ook studenten vaardiger dan huisvrouwen en AOW'ers. Deze laatste groep valt overigens grotendeels samen met die van de 65-plussers en bestaat eveneens meer uit vrouwen dan uit mannen. Tabel 3.7 Vaardigheden met het instellen van de televisiekanalen (in procenten van televisiebezitters) en vaardigheden met de videorecorder (in procenten van videorecorderbezitters) naar achtergrondkenmerken van de respondent, 1998 instellen tv-kanalen
vaardigheden met videorecorder
zelfstandig
met hulp
door ander
instellen
opnemen
program-
gehele bevolking
56
20
24
67
83
meren 78
mannen vrouwen
72 39
16 24
12 37
83 50
86 79
85 71
alleenstaande man alleenstaande vrouw gehuwd/samenw. zonder kind gezin, jongste kind > 14 jaar gezin, jongste kind ≤ 14 jaar
79 43 49 51 65
11 26 25 20 12
11 31 27 29 23
88 56 63 61 71
87 85 77 79 88
87 77 77 69 80
18-34 jaar 35-49 jaar 50-64 jaar ≥ 65 jaar
71 64 42 25
13 15 27 34
16 21 31 42
74 74 57 46
87 86 76 68
85 82 69 63
lo lbo, ulo, mavo havo, vwo, mbo hbo, wo
33 48 65 66
30 22 17 15
37 30 18 19
50 64 71 73
73 79 84 89
59 73 82 87
inkomen 1e kwartiel 2e kwartiel 3e kwartiel 4e kwartiel
57 60 61 61
21 19 16 15
23 21 23 24
70 67 71 70
85 84 84 82
79 81 82 80
werkend AOW, gepensioneerd werkloos, arbeidsongeschikt huisvrouw/man studerend Bron: SCP (GNC'98)
70 34 48 25 62
14 33 26 29 16
16 33 26 47 22
75 53 64 44 68
86 75 85 71 85
84 68 72 63 83
3.5 Toegang tot media-informatie Het bezit van een televisie vormt nog geen garantie voor het gebruik ervan voor informatieve doeleinden. Laat staan dat het iets zegt over de breedte van het
64
informatiepakket. Ook de kijktijd kan hierover geen uitsluitsel geven. Om inzicht te krijgen in de verschillende onderwerpen waarover men zich via de televisie informeert, dient dit apart onderzocht te worden. Zulke gegevens winnen aan relevantie als ze vergeleken kunnen worden met het gebruik van andere media. Behalve via de tele-visie en radio wordt veel informatie verspreid door kranten, opiniebladen en andere tijdschriften. In deze paragraaf zal het gebruik van deze verschillende media onderzocht worden voor een breed pakket onderwerpen. Vooral de publieke omroep zendt veel informatieve programma's uit. De programmering van commerciële zenders kent een geringer aandeel informatie, sport en kunst. In plaats daarvan ruimen zij meer zendtijd in voor drama, amusement en reclameboodschappen (SCP 1998). Ook bij dagbladen zijn duidelijke verschillen waarneembaar in de mate van detail waarin over bepaalde onderwerpen wordt bericht. De landelijk kwaliteitskranten (NRC Handelsblad, de Volkskrant en Trouw) besteden meer ruimte aan serieuze onderwerpen dan de andere landelijke en de regionale dagbladen. Commerciële zenders oefenen een selectieve aantrekkingskracht uit. De Nederlandse publieke omroep verloor onder andere meer klandizie onder lager opgeleiden dan onder hoger opgeleiden. Het uitzenden van informatieve programma's wil dus nog niet zeggen dat de verschillende bevolkingsgroepen er in gelijke mate op afstemmen. Lager opgeleiden lijken door de komst van de commerciële televisie vaker af te stemmen op amusementsprogramma's dan voorheen. Onder het lezende publiek van gedrukte media zijn de hoger opgeleiden oververtegenwoordigd. Aannemelijk is dat hoger opgeleiden vaker informatie via de gedrukte media opdoen dan de lager opgeleiden. 3.5.1 Informatiebronnen en onderwerpen In onderzoek naar informatiegebruik in het kader van maatschappelijke kansen zijn vooral de meer serieuze onderwerpen van belang. Kennis van, bijvoorbeeld, binnenen buitenlandse politiek, van kunst en cultuur en van sociaal-economische ontwikkelingen kan in het maatschappelijke verkeer gebruikt worden bij de concurrentie om schaarse goederen. In het TBO van 1995 is gevraagd naar de interesse voor zeventien onderwerpen en naar het gebruik van zes informatiebronnen. Bij de informatiebronnen is onderscheid gemaakt tussen dagbladen, opiniebladen, overige bladen/tijdschriften, radio, televisie en kabelkrant/teletekst. De zeventien onderwerpen staan in tabel 3.8 weergegeven, alsmede het percentage van de bevolking dat zegt erin geïnteresseerd te zijn, het gemiddeld aantal gebruikte bronnen onder de belangstellenden en de twee bronnen die het vaakst als de belangrijkste genoemd werden. De vermelde onderwerpen zijn voornamelijk aan te merken als serieus nieuws en bieden daardoor relevante gegevens voor onderzoek naar sociale ongelijkheid in het gebruik van informatiebronnen.
65
Tabel 3.8 Belangstelling voor verschillende onderwerpen (in procenten van personen van 12 jaar en ouder), het gemiddeld aantal bronnen en de meeste gebruikte bronnen (in procenten van de belangstellenden per onderwerp), 1995 belangstelling buitenlands nieuws buitenlandse politiek binnenlands nieuws binnenlandse politiek gemeentelijke politiek gebeurtenissen uit eigen woonplaats financieel nieuws informatie over misdaad, rechtszaken sociaal-economisch nieuws informatie over het milieu nieuws voor de consument de emancipatie/positie van de vrouw verkeersproblemen kunst en cultuur sportnieuws wetenschap en techniek onderwijs Bron: SCP (TBO'95)
92 71 97 81 69 91 40 80 60 86 77 43 71 55 69 56 60
gemiddeld aantal bronnen 2,1 1,9 2,2 2,1 1,4 1,4 1,5 1,7 1,6 1,8 1,5 1,6 1,6 1,7 2,0 1,5 1,7
meest gebruikte bronnen televisie televisie televisie televisie dagblad dagblad dagblad televisie dagblad televisie televisie televisie dagblad dagblad televisie televisie dagblad
61 63 53 57 48 46 59 50 50 52 45 38 36 46 70 42 48
dagblad dagblad dagblad dagblad overige bladen overige bladen televisie dagblad televisie dagblad overige bladen dagblad televisie televisie dagblad dagblad televisie
31 30 36 34 32 33 32 45 42 34 25 35 30 34 24 32 34
Buitenlands, binnenlands en plaatselijk nieuws komen naar voren als onderwerpen waarvoor een relatief grote belangstelling bestaat (tabel 3.8). Van de genoemde onderwerpen zijn financiële zaken en emancipatiezaken het minst populair. Het grote belang dat burgers hechten aan informatie over nieuwsfeiten en politiek uit binnenen buitenland blijkt ook het aantal gebruikte bronnen. Geïnteresseerden benutten hiervoor gemiddeld relatief veel kanalen. Hetzelfde geldt overigens voor sportnieuws. Televisie en dagbladen worden verreweg het vaakst genoemd als de meest gebruikte bron. Alleen bij informatie over de gemeentelijke politiek en over gebeurtenissen uit de eigen woonplaats speelt de televisie geen rol van betekenis. De weergave van de dominante rol van de televisie en de dagbladen in tabel 3.8 onttrekt het zicht op de onderlinge verhoudingen in het gebruik van verschillende bronnen. In figuur 3.8 is te zien hoe groot het bereik van de zes onderscheiden informatiebronnen is. Links is te zien welk deel van de bevolking de verschillende bronnen voor tenminste één onderwerp inschakelt. De rechterkant geeft het gemiddeld aantal onderwerpen weer waarvoor die bronnen gebruikt worden. Opnieuw blijkt de dominante positie van de televisie en de dagbladen. Het beeldscherm heeft het grootste bereik, maar de dagbladen mogen zich in het meest diverse gebruik verheugen. Na de twee dominante media worden tijdschriften het meest gebruikt, gevolgd door de radio en teletekst. De opiniebladen bereiken een relatief klein deel van de bevolking. De opiniebladen scoren echter niet het laagst op het gemiddelde aantal onderwerpen waarvoor ze gelezen worden. De positie van het meest eenzijdige gebruik is weggelegd voor teletekst.
66
Figuur 3.8 Gebruik van informatiebronnen, personen van 12 jaar en ouder, 1995 100
informatiebron voor tenminste een van de 17 onderwerpen
9
gemiddeld aantal onderwerpen per informatiebron
8
80
7 6
60
5
%
4
40
3 2
20
1
0
dagblad opinieblad tijdschrift radio
televisie teletekst
0
dagblad opinieblad tijdschrift radio
televisie teletekst
Bron: SCP (TBO’95)
3.5.2 Ongelijke informatieverwerving tussen statusgroepen In hoeverre zijn er verschillen tussen bevolkingsgroepen in de belangstelling voor verschillende onderwerpen en het gebruik van de onderscheiden informatiebronnen? Om dit te onderzoeken is gekeken naar het mediagebruik van verschillende opleidings- en inkomensgroepen, alsmede naar verschillende leeftijdsgroepen en naar sekse. Zoals eerder in dit hoofdstuk is het opleidingsniveau in vier categorieën ingedeeld en het nettohuishoudinkomen is in kwartielen. In figuur 3.9a is het aantal belangstellingsvelden van personen met het laagste (alleen lager onderwijs) en met het hoogste onderwijsniveau (hbo of wo) weergegeven, en in figuur 3.9b van het minst en het meest welvarende kwart van de bevolking. Het mediagebruik voor informatieve doeleinden blijkt samen te hangen met de sociaal-economische status. De hogere statusgroepen nemen gemiddeld meer verschillende soorten informatie tot zich en gebruiken daarvoor meer informatiebronnen dan lagere statusgroepen. De verschillen in informatiegebruik zijn groter tussen de hoogste en laagste opleidingsgroep dan tussen de hoogste en laagste inkomensgroep (figuur 3.9). Personen met alleen lager onderwijs zijn in gemiddeld 9,7 van de 17 onderwerpen geïnteresseerd. Personen met een voltooide hbo- of universitaire opleiding in gemiddeld 14,0. Bij personen uit hoogste en laatste inkomenskwartiel is dat respectievelijk 11,0 en 13,2 interesses. Deze selectiviteit in het mediagebruik draagt bij aan het bestendigen of zelfs vergroten van de sociale ongelijkheid. Deze bevinding is allerminst verrassend en evenmin nieuw. Al in 1970 spraken Tichenor et al. over een kenniskloof tussen hoger en lager opgeleiden die het gevolg was van verschillen in mediagebruik. Om de samenhangen tussen mediagebruik en achtergrondkenmerken in meer detail te bestuderen, kunnen deze ook in correlatiecoëfficiënten weergegeven worden. De
67
Figuur 3.9 Het aantal belangstellingsvelden (in cumulatieve percentages) en het gemiddeld aantal informatiebronnen per onderwerp, naar opleidingsniveau en inkomen, 1995 b. naar inkomen
a. naar opleidingsniveau 100
100
80
80
%
60
%
60
40
40
20
20
0 0
2
4
6
8
10
12
laag
14
0
16
0
c. naar opleiding 1,6
1,6
1,4
1,4
1,2
1,2
1
1
0,8
0,8
0,6
0,6
0,4
0,4
0,2
0,2
0
lo
lbo,mavo
2
hoog
havo,vwo,mbo
hbo,wo
0
4
6
8
10
12
laag d. naar inkomen
1e kwartiel
2e kwartiel
3e kwartiel
14
16
hoog
4e kwartiel
Bron: SCP (TBO’95)
correlaties tussen informatieverwerking enerzijds en opleidings- en inkomensniveau, leeftijd en sekse anderzijds zijn in tabel 3.9 weergegeven. De informatie over de samenhang tussen het aantal interessevelden en het opleidingsniveau in figuur 3.9a is in die tabel tot een cijfer (0,35) gecomprimeerd. Het opleidingsniveau heeft een grote invloed op verschillen in mediagebruik. Dit in tegenstelling tot leeftijd en sekse. Mannen en jongeren zijn over het algemeen wat actievere mediaconsumenten dan vrouwen respectievelijk ouderen, maar de verschillen zijn klein. Ook als de zes onderscheiden informatiebronnen afzonderlijk bekeken worden, maken hoger opgeleiden meer van die media gebruik dan lager opgeleiden. Dit mediagebruik hangt sterker samen met het genoten onderwijsniveau dan met
68
inkomen, leeftijd of sekse. Hetzelfde geldt voor 13 van de 17 onderwerpen. Per onderwerp informeren hoger opgeleiden zich met behulp van meer bronnen dan lager opgeleiden. Uitzonderingen zijn programma's over misdaad en rechtszaken die sterker met leeftijd samenhangen (jongeren zijn meer geïnteresseerd dan ouderen), en sportnieuws dat sterker met geslacht samenhangt (mannen zijn meer geïnteresseerd dan vrouwen). Bij het consumentennieuws zijn de verschillen tussen opleidings- en inkomensgroepen even groot en bij het plaatselijke nieuws is bij geen van de achtergrond-kenmerken sprake van significante verschillen. De ongelijkheid in het gebruik van media is het grootst bij de gedrukte media, in het bijzonder bij het lezen van dagbladen. Personen met een hoge opleiding en met een hoog inkomen gebruiken de dagbladen voor meer verschillende onderwerpen dan personen met een lage opleiding en met een laag inkomen. Tabel 3.9 Belangstelling voor verschillende onderwerpen en het gebruik van informatiebronnen, naar achtergrondkenmerken, personen van 18 jaar en ouder, 1995 (in correlatiecoëfficiënten) aantal interessevelden gemiddeld aantal informatiebronnen per onderwerp aantal onderwerpen dat men volgt via dagbladen opiniebladen tijdschriften / overige bladen radio televisie teletekst aantal bronnen dat men gebruikt voor buitenlands nieuws buitenlandse politiek binnenlands nieuws binnenlandse politiek gemeentelijke politiek nieuws over gebeurtenissen uit eigen woonplaats financieel nieuws informatie over misdaad, rechtszaken sociaal-economisch nieuws informatie over het milieu nieuws voor de consument informatie over de emancipatie /positie van de vrouw informatie over verkeersproblemen informatie over kunst en cultuur sportnieuws informatie over wetenschap en techniek informatie over onderwijs ( ): niet significant, p > 0,01
opleiding 0,35
inkomen 0,26
leeftijd –0,06
sekse –0,14
0,35
0,21
–0,06
–0,14
0,33 0,23 0,24 0,17 0,15 0,03
0,25 0,11 0,12 0,07 0,10 0,00
0,06 (–0,03) –0,08 (–0,03) –0,11 –0,13
–0,15 –0,10 (–0,01) –0,05 –0,08 –0,09
0,27 0,31 0,22 0,29 0,12
0,18 0,16 0,12 0,19 0,07
(–0,01) 0,05 (–0,03) (0,03) ,04
–0,12 –0,15 –0,06 –0,14 (–0,03)
(–0,02) 0,27 0,08 0,35 0,23 0,11
(–0,01) 0,23 0,08 0,20 0,13 0,11
(0,03) –0,04 –0,14 –0,07 –0,04 –0,06
(0,01) –0,23 –0,05 –0,16 (–0,00) –0,04
0,24 0,16 0,34 0,09 0,30 0,28
0,09 0,08 0,14 0,19 0,15 0,14
(–0,03) –0,07 (0,02) –0,06 –0,10 –0,18
–0,10 –0,05 (–0,01) –0,34 –0,27 (–0,02)
Bron: SCP (TBO'95)
69
In eerder onderzoek van Donohue et al. (1975) werd aangetoond dat in de Verenigde Staten de kenniskloof groter is bij onderwerpen op (inter)nationaal niveau dan bij onderwerpen van regionaal of lokaal niveau. De TBO-gegevens uit 1995 bevestigen deze bevinding voor Nederland. Het plaatselijk nieuws blijkt (als enige onderwerp in tabel 3.9) niet met sociaal-economische status samen te hangen. Donohue et al. (1975) toonden eveneens aan dat als een onderwerp centraal in de belangstelling van een samenleving staat, de kans groot is dat de kennis over dat onderwerp gelijkmatig over opleidingsgroepen verspreid is. Deze centraliteit van een onderwerp kan aan het percentage geïnteresseerde personen afgemeten worden. Als de belangstellingspercentages uit tabel 3.8 vergeleken worden met de correlaties uit tabel 3.9, dan blijkt allerminst dat de belangstelling voor de meest centrale onderwerpen het minst ongelijk verdeeld is. Juist bij populaire onderwerpen als binnen- en buitenlandse politiek is de ongelijkheid groot. De grootste verschillen zijn te vinden bij het sociaal en economisch nieuws en bij de informatie over kunst en cultuur. Althans, dat is het geval als onderwijs als indicator voor sociale ongelijkheid wordt genomen. Uit de samenhang met inkomen blijkt vooral het financiële nieuws en opmerkelijk genoeg ook het sportnieuws relatief sterk in de belangstelling van de hoge inkomens-groepen te staan, dit laatste bleek ook al uit tabel 3.8. 3.5.3 Verklaring van de verschillen in mediagebruik De toegankelijkheid van informatie wil dus nog niet zeggen dat de verschillende bevolkingsgroepen er in gelijke mate gebruik van maken. Hoe is de ongelijkheid in het mediagebruik tussen de verschillende groepen te verklaren? In hoofdstuk 2 is aangegeven dat verschillen in mediagebruik verklaard kunnen worden door verschillen in hulpbronnen en restrictieve omstandigheden tussen personen. Daarbij is een onderscheid gemaakt tussen drie soorten hulpbronnen: cognitieve, sociale en materiële hulpbronnen. Cognitieve hulpbronnen, ook wel aangeduid als 'human capital', wijzen hier op de vaardigheden om met mediainformatie om te gaan. Sociale hulpbronnen kunnen op dit terrein omschreven worden als het aantal mensen in iemands sociale omgeving dat zelf in verschillende onderwerpen geïnteresseerd is en met wie men over die onderwerpen spreekt. Aangenomen kan worden dat personen met veel goedgeïnformeerde netwerkcontacten gemakkelijk kennis verwerven. Ze hebben immers al de gelegenheid gehad om te participeren in discussies over bepaalde onderwerpen en hebben zodoende al enige kennis over die onderwerpen opgebouwd. Personen met meer sociale contacten en/of een heterogeen sociaal netwerk (meer referentiegroepen) zijn in het voordeel ten opzichte van personen met een klein en/of een homogeen sociaal netwerk. Materiële hulpbronnen betreffen de beschikbare financiële middelen om zich te informeren via meerdere kanalen. Naarmate het inkomen van iemand hoger is, neemt de kans toe dat apparatuur en abonnementen aangeschaft zullen worden. Investeringen in apparatuur kunnen dan ook als een indicator voor materiële hulpbronnen gezien worden. Het is de verwachting dat naarmate mensen over meer hulpbronnen beschikken, zij in meer verschillende onderwerpen geïnteresseerd zijn en zij meer verschillende bronnen gebruiken om zich te informeren. Opleiding en inkomen kunnen als
70
indicatoren voor cognitieve en materiële hulpbronnen gezien worden. Het zijn echter globale indicatoren. Tussen mensen met hetzelfde opleidingsniveau kunnen nog aanzienlijke verschillen bestaan in de breedte van hun interesses, hun kennis van verschillende onderwerpen en dus hun vaardigheden om informatie van uiteenlopende media te benutten. Op basis van de beschikbare gegevens is het mogelijk om de hulpbronnen specifieker te meten, zoals in de volgende paragraaf over operationaliseringen nader toegelicht zal worden. Deze specifieker gemeten hulpbronnen zijn gerelateerd aan zowel het opleidings- en inkomensniveau als het mediagebruik. Over het algemeen zullen, bijvoorbeeld, mensen met een hoge opleiding over relatief veel cognitieve hulpbronnen beschikken en zich over meer onderwerpen via de media informeren. Een groot deel van het verband tussen enerzijds het opleidings- en inkomensniveau en anderzijds het mediagebruik zal toe te schrijven zijn aan de beschikbaarheid van verschillende soorten hulpbronnen. Ook verschillen tussen jongeren en ouderen en tussen mannen en vrouwen zouden mogelijk aan verschillen in hulpbronnen toegeschreven kunnen worden. Operationalisering Voor het operationalisering van de hulpbronnen waren de gegevens uit het TBO'95 ter beschikking. Deze gegevens hebben niet direct betrekking op de omgang met ict en zijn hierdoor niet optimaal geschikt voor de toetsingen. Desondanks bieden zij wel enige mogelijkheden. De cognitieve hulpbronnen zijn toegespitst op de omgang met complexe informatie. In de eerste plaats betreft dit het lezen van een drietal soorten boeken (literaire boeken, boeken over gezondheid, opvoeding, mens en maatschappij en boeken over kunst, cultuur, geschiedenis). Ook de omgang met cultuuruitingen in culturele instellingen staat bekend als het verwerken van complexe informatie. Er is een combinatie gemaakt van de drie variabelen over boeken lezen en twee over cultuurparticipatie (bezoek aan toneel, concert, operette, opera, cabaret of musical en bezoek aan museum of tentoonstelling). Men is als bezoeker geteld als men tenminste eenmaal per half jaar een bezoek brengt. Bij de sociale hulpbronnen is gekeken naar het aantal sociaal verbanden waar men deel van uitmaakt. In het TBO'95 is naar talrijke vormen van vrijetijdsbesteding (o.a. sport, kunstzinnige activiteiten, doe-het-zelven, tuinieren en dierverzorging) gevraagd. Van 41 vormen van vrijetijdsbesteding is bekend of men actief is in verenigingsverband, in ander verband of individueel. Voor de telling van het aantal verschillende sociale kringen waarin men functioneert, is gekeken naar zowel de formele verbanden van lidmaatschappen, als de informeel georganiseerde activiteiten. Er is een variabele geconstrueerd die in principe kan variëren van 0 (geen enkele vorm van vrijetijdsbesteding in verenigingsverband of informeel georganiseerd) tot en met 41 (men doet aan alle gevraagde vormen van vrijetijdsbesteding mee ofwel in verenigingsverband ofwel informeel georganiseerd). Over het algemeen zal het zo zijn dat als men deelneemt in meer verschillende sociale verbanden, het persoonlijke netwerk uit meer verschillende personen bestaat. De materiële hulpbronnen zijn afgemeten aan het bezit van 14 luxegoederen in het huishouden. Een aantal daarvan is bedoeld om de vrije tijd te veraangenamen (fotoof filmtoestel, diaprojector, cassetterecorder, videorecorder, videocamera, cd-speler,
71
personal computer) en andere om het huishoudelijk werk te verlichten (magnetron, elektrische grill, foodprocessor, diepvries, droogtrommel, vaatwasser). Om na te gaan in hoeverre de verschillen tussen sociaal-economische en leeftijdsgroepen en tussen mannen en vrouwen toe te schrijven zijn aan de beschikbaarheid van verschillende soorten hulpbronnen, is een aantal multivariate regressieanalyses uitgevoerd. De resultaten zijn weergegeven in tabel 3.10. In model 1 zijn alleen de achtergrondkenmerken opgenomen. In model 2 zijn daar de gegevens over hulpbronnen aan toegevoegd. Mochten verschillen tussen bevolkingsgroepen inderdaad aan een uiteenlopend bezit van hulpbronnen toe te schrijven zijn, dan zou de bèta in model 2 lager moeten zijn dan die in model 1. Tabel 3.10 Regressieanalyse van het aantal interessevelden en het gemiddeld aantal informatiebronnen per onderwerp, naar achtergrondkenmerken en hulpbronnen, personen van 18 jaar en ouder, 1995 gemiddeld aantal informatiebronnen aantal interessevelden
opleidingsniveau inkomen sekse (man) leeftijd
0,05*
cognitieve hulpbronnen (lezen boeken, bezoek cultuur) materiële hulpbronnen (bezit duurzame goederen) sociale hulpbronnen (vrijetijdsbest. in verenigings- of informeel georganiseerd verband)
per onderwerp
model 1
model 2
model 1
model 2
bèta (T) 0,36** (18,1) 0,07** (3,9) 0,09** (4,7) 0,05* (2,6)
bèta (T) 0,26** (11,6) 0,05* (2,3) 0,12** (6,3) 0,05* (2,3)
bèta (T) 0,35** (17,4) 0,05** (2,8) 0,10** (5,1) 0,03 (2,5)
bèta (T) 0,22** (10,0) 0,04 (1,8) 0,14** (7,3)
0,21** (10,1)
0,26** (12,4)
0,07** (3,5)
0,03 (1,7)
0,05* (2,5)
0,10** (5,5)
adj. R2 (in %) 15,2 ** significant (p < 0,01), * significant (p < 0,05)
19,3
15,2
(1,7)
20,4
Bron: SCP (TBO'95)
In model 1 is tevens gecorrigeerd voor de onderlinge samenhang tussen de vier achtergrondkenmerken. Omdat onderwijs- en inkomensniveau onderling samenhangen, zou op basis van afzonderlijke correlaties de invloed op het mediagebruik overschat kunnen worden.
72
Uit de analyses blijkt dat een aanzienlijk deel van de invloed van het inkomen aan de werking van het opleidingsniveau toegeschreven moet worden (De bèta van inkomen daalt van 0,14 naar 0,08 na het toevoegen van de variabele onderwijsniveau). De verschillen in de breedte van de belangstelling en het aantal gebruikte bronnen worden dus minder door inkomensverschillen bepaald dan op basis van tabel 3.9 verwacht mocht worden. De samenhang tussen opleidingsniveau enerzijds en leeftijd en geslacht anderzijds is veel kleiner. Mannen zijn – ook als voor andere kenmerken is gecontroleerd – veelzijdiger geïnteresseerd en raadplegen ook meer verschillende bronnen dan vrouwen. Tabel 3.10 geeft opnieuw aan dat de invloed van leeftijd gering is. Het verband tussen het opleidingsniveau en het mediagebruik wordt voor een deel verklaard door verschillen in hulpbronnen. Vooral cognitieve hulpbronnen hebben een grote invloed op zowel het aantal interessevelden als op het aantal gebruikte bronnen. De invloed van de sociale hulpbronnen is bescheiden, maar wel significant. Het is daarbij opmerkelijk dat een leven in veel verschillende sociale kringen vooral het gebruik van meerdere verschillende informatiebronnen stimuleert, en in mindere mate het aantal onderwerpen waar men in geïnteresseerd is. Uit de analyses in tabel 3.10 blijkt dat verschillen in mediagebruik tussen jongeren en ouderen en tussen hoge en lage inkomensgroepen niet verklaard worden door verschillen in hulpbronnen. De verschillen tussen mannen en vrouwen lijken zelfs nog groter te worden als rekening wordt gehouden met de uiteenlopende hoeveel-heden hulpbronnen waarover zij beschikken. Dat de hulpbronnen niet de toegedachte verklarende kracht hebben, zou ook aan de operationalisering van de hulpbronnen toegeschreven kunnen worden. Deze was immers niet optimaal. In hoofdstuk 8 zullen gegevens over hulpbronnen gebruikt worden, die speciaal voor het ict-onderzoek zijn verzameld. Is er nog een verschil tussen de diverse media? Hier zullen niet alle informatiebronnen met elkaar vergeleken worden, maar wel de twee belangrijkste (dagbladen en televisie). Dit zijn tevens de media met het meest en minst ongelijke gebruik. Als ergens een verschil in de invloed van hulpbronnen aan het licht zou moeten komen, dan is het bij deze vergelijking. De verschillen in mediagebruik tussen sociale groepen zijn groter bij de dagbladen dan bij de televisie. Dit blijkt in eerste instantie uit de verklaarde variantie. De vier achtergrondkenmerken tezamen verklaren 15% van de verschillen in het gebruik van dagbladen en slechts 4% van de verschillen in televisiegebruik. In grote lijnen wordt het aantal interessevelden dat men via de dagbladen volgt, door dezelfde factoren beïnvloed als het aantal interessevelden in het algemeen. De verhouding tussen de beïnvloedende factoren is ook bij de televisie ongeveer hetzelfde. Er is echter een uitzondering, namelijk de leeftijd.
73
Tabel 3.11 Regressieanalyse van het aantal interessevelden dat via dagbladen en via televisie gevolgd wordt, naar achtergrondkenmerken en hulpbronnen, personen van 18 jaar en ouder, 1995 dagbladen opleidingsniveau inkomen sekse leeftijd
0,18**
bèta (T) 0,35** (17,4) 0,09** (4,8) 0,10** (5,5) 0,17** (9,1)
cognitieve hulpbronnen materiële hulpbronnen sociale hulpbronnen
adj. R2 (in %) 15,4 ** significant (p < 0,01), * significant (p < 0,05)
televisie bèta (T) 0,24** (11,0) 0,07** (3,6) 0,14** (7,2) –0,07** (8,5) 0,21** (10,1) 0,05* (2,3) 0,07** (3,8) 19,5
bèta (T) 0,14** (6,4) 0,02 (1,1) 0,06** (2,7) –0,07** (–3,4)
3,5
bèta (T) 0,09** (3,9) 0,01 (0,5) 0,07** (3,3) (–3,1) 0,08** (3,6) 0,03 (1,3) 0,05** (2,5) 4,3
Bron: SCP (TBO'95)
Tabel 3.10 wekt de verwachting dat leeftijd nauwelijks van invloed is op het mediagebruik. Achter een overeenkomstig gebruik van een totaalpakket aan media door verschillende leeftijdsgroepen schuilt echter een uiteenlopend gebruik van afzonderlijke bronnen. Ouderen lezen over meer onderwerpen in de krant dan jongeren, terwijl jongeren zich over meer onderwerpen via de televisie informeren dan ouderen (tabel 3.11). Bij zowel de dagbladen als de televisie geldt dat een deel van de verschillen tussen opleidingsgroepen verklaard kunnen worden door de hulpbronnen. Bij de verschillen die samenhangen met inkomen, leeftijd en geslacht is dit opnieuw niet het geval. 3.6 Samenvatting In dit hoofdstuk is getoond dat het bezit van de televisie en aanvullende uitrusting zoals afstandsbediening, teletekst en de videorecorder over de laatste twintig jaar flink is toegenomen. Bijna iedereen bezit minimaal één televisietoestel en ook de verspreiding van de afstandsbediening is nagenoeg volledig. In 1998 beschikte 86% van de bevolking over teletekst en 79% over een videorecorder. Het bezit van aan televisie gerelateerde technologie (teletekst en videorecorder) wordt in belangrijke mate door het inkomen beïnvloed. Hogere inkomensgroepen zijn vaker in het bezit van deze producten dan lagere inkomensgroepen en zij zijn dat ook relatief vroeg. Het bezit van een videorecorder wordt eveneens door leeftijd beïnvloed. De 35-64-jarigen zijn onder de bezitters oververtegenwoordigd. Voor een deel heeft dit te maken met de inkomenspositie van deze groep, daar zij het grootste
74
deel van de beroepsbevolking uitmaken. Werkende personen zijn dan ook vaker in het bezit van de apparatuur dan personen zonder baan. De bevolkingsgroepen die de verschillende producten relatief veel in het bezit hebben, zijn niet per definitie de bevolkingsgroepen die deze ook het meest frequent gebruiken. Zo blijkt dat met name werkende personen en personen met de hoogste inkomens de videorecorder minder gebruiken dan personen zonder baan en personen met lagere inkomens. Vaardigheden met het instellen van de televisiekanalen en met het bedienen van de videorecorder gaan niet perse samen met de frequentie van het gebruik van deze apparatuur. Jongeren en hoger opgeleiden beschikken over de meeste vaardigheden, maar met name de hoger opgeleiden zijn onder de televisiegebruikers niet oververtegenwoordigd.
75
Noten
1 2
3 4
Om te controleren in hoeverre percentages significant van elkaar afwijken is een logistische regressie uitgevoerd De output van deze analyse is te raadplegen op de SCP homepage: www.scp.nl. In 1999 is volgens de VECAI (Vereniging van exploitanten van omroep en telecommunicatienetwerken) ruim 95% van Nederland bekabeld Niet-bekabeld zijn met name huizen die ver van de bebouwde kom staan, bijvoorbeeld boerderijen, zeer kleine dorpskernen buiten de steden en industriegebieden. Het aantal kabelaansluitingen is meestal hoger dan het aantal kabelabonnees. Dit komt doordat de kabelexploitant bij het aanleggen van het kabelnet standaard bij alle woningen een kabelaansluiting (de contactdoos thuis) realiseert. Niet iedereen neemt echter een abonnement, terwijl er wel een kabelaansluiting aanwezig is. Bij de TBO-enquêtes is de respondent gevraagd een dagboek bij te houden waarin hij of zij per kwartier zijn of haar hoofdbezigheid noteert Percentages gebruik van teletekst voor specifieke onderwerpen betreffen het deel van de bevolking dat enkele dagen per week of vaker kijkt
76
4 TELEFOON, FAX EN ANTWOORDAPPARAAT
4.1 Inleiding In 1876 werd voor het eerst een telefonische verbinding tot stand bracht door Bell. Sindsdien heeft de telefonie in de moderne samenleving een grote vlucht genomen. Tegenwoordig heeft bijna iedereen in Nederland een aansluiting. De mogelijkheden van het telefoontoestel zijn echter lange tijd onveranderd gebleven. De grootste verandering tussen 1876 en het midden van de twintigste eeuw is misschien wel de automatisering van de telefooncentrale. De tussenkomst van een telefoniste is tegenwoordig overbodig, terwijl de eerste toestellen niet eens de mogelijkheid hadden zelf een nummer te draaien. In de jaren tachtig zijn vervolgens de meeste toestellen met draaischijf vervangen door telefoons met druktoetsen, wat het bellen aanzienlijk sneller heeft gemaakt. Momenteel worden er geen nieuwe draaischijftoestellen meer verkocht. In de huiskamers komt dit soort toestellen nog wel voor, maar dan vaak als tweede telefoon vanwege de designwaarde. Aan de gebruiksmogelijkheden van het telefoontoestel is jarenlang weinig veranderd. Pas de laatste tijd zijn de toestellen uitgebreid met allerlei technische snufjes. Een voorbeeld hiervan is het geheugen, waardoor het laatstgekozen nummer door een simpele druk op een toets automatisch opnieuw gebeld wordt. Daarnaast kunnen telefoonnummers die vaak gebeld worden, in het geheugen opgeslagen en met zogenoemde voorkeurtoetsen opgeroepen worden. Ook het draadloze toestel is een relatief nieuwe ontwikkeling op telefoongebied. Met dit telefoontoestel kan men vrij door het huis lopen tijdens het bellen. De mobiele telefoon geeft nog meer bewegings-ruimte, deze vereist geen vaste aansluiting en maakt het mogelijk overal bereikbaar te zijn. De mobiele telefonie is waarschijnlijk de snelst groeiende en meest zichtbare vorm van communicatie van het moment. Met name in de laatste vijf jaar is het mobiel bellen flink toegenomen. Alleen al in 1998 is het aantal mobiele bellers in Nederland gestegen met bijna 130% (NRC Handelsblad, 15-6-1999). In het najaar van 1998 had bijna eenderde van de Nederlanders van achttien jaar en ouder een mobiele telefoon in het bezit (GNC'98). In de afgelopen jaren is ook het dienstenpakket van de telefoonmaatschappij uitgebreid. Sinds kort kunnen consumenten zich abonneren op nummerherkenning. Deze service vereist wel een speciaal telefoontoestel of een los apparaat dat op het telefoonnet wordt aangesloten. Hierop is dan af te lezen welk telefoonnummer op het moment van bellen contact probeert te leggen. Ter vervanging van het antwoordapparaat is recentelijk voicemail geïntroduceerd. Voicemail kan gebruikt worden op zowel een vaste als een mobiele telefoon. Bellers kunnen een bericht achterlaten, precies zoals bij een antwoordapparaat, en de berichten kunnen afgeluisterd worden door een – vooralsnog – gratis telefoonnummer te bellen. Tegenwoordig zijn telefoons te koop met een speciale voicemailmelder die aangeeft of er nieuwe
77
berichten zijn ingesproken. Net als bij de nummerherkenning, kan ook een apart apparaat aangeschaft worden dat dienstdoet als voicemailmelder. Het telefoonnetwerk is steeds drukker bezet geraakt. Het is al voorgekomen dat een te snelle toename van het aantal gebruikers heeft geleid tot overbezetting van het (mobiele) telefoonnetwerk. Telefoonmaatschappijen steken, evenals kabelmaatschappijen, veel geld en moeite in capaciteitsuitbreiding, maar verwacht wordt dat zij er desondanks voorlopig niet in zullen slagen de vraag naar bandbreedte bij te houden.1 Om capaciteitsproblemen op te lossen, wordt er tegenwoordig geïnvesteerd in nieuwe soorten telefoonkabels (bijvoorbeeld fiberglas). Ook door de digitalisering van schakelcentrales en transmissiewegen zijn de gebruiksmogelijkheden van het telefoonnet vergroot (Mol 1994). Door de digitalisering biedt het telefoonnetwerk steeds meer mogelijkheden. In aanvulling op telefoonverkeer is nu tekst- en datacommunicatie mogelijk. Naast een telefoon en eventueel een antwoordapparaat wordt ook de fax op het telefoonnet aangesloten, evenals het computermodem voor de uitwisseling van dataverkeer en het gebruik van internet en e-mail. Om tegelijk te kunnen communiceren via de verschillende kanalen is de integratie van telefoon-, telex- en datadiensten via een smalbandnet, het zogenoemde isdn-net (integrated services digital network) nodig (Mol 1994). Een isdn-aansluiting maakt het mogelijk om tegelijkertijd te telefoneren, te faxen en te e-mailen. In Nederland concurreert een toenemend aantal aanbieders om de gunst van met name mobiele bellers. Zo zijn er bedrijven die gebruikmaken van de bestaande telefoonnetwerken, maar via eigen doorschakelingen goedkopere tarieven kunnen bieden, de zogenoemde 'carrier select' bedrijven. Ook het aantal aanbieders van mobiele abonnementen is flink toegenomen. Dit heeft de onderlinge concurrentie bevorderd en een afname van de telefoontarieven tot gevolg gehad (alhoewel deze nog steeds veel hoger zijn dan die van het vastetelefoonverkeer). Lang niet iedereen is in het bezit van nieuwe telecommunicatieapparatuur en evenmin maakt iedereen gebruik van de aangeboden diensten. In dit hoofdstuk wordt beschreven in hoeverre deze apparatuur verspreid is en welke groepen daarbij vooroplopen dan wel achterblijven. Ook het gebruik van de verschillende producten is onderzocht. Eveneens wordt nagegaan welke personen van diverse aangeboden diensten gebruikmaken. Tenslotte wordt een paragraaf gewijd aan problemen en irritaties met betrekking tot recente ontwikkelingen op het gebied van telecommunicatie. 4.2 Bezit van (mobiele) telefoon, fax en antwoordapparaat In Nederland heeft iedere woning op zijn minst één telefoonaansluiting en bijna ieder huishouden heeft een telefoontoestel daarop aangesloten. Echter, niet iedereen bezit een draadloze telefoon (54% van de bevolking had eind 1998 zo'n toestel), een mobiele telefoon (32%), een fax (18%) of een antwoordapparaat of voicemail (46%) (GNC'98). Op basis van deze vier producten kan de bevolking ingedeeld worden naar
78
de mate waarin men over deze moderne communicatieapparatuur beschikt. Van de bevolking bezit 6% alle vier genoemde apparaten en bezit 26% geen van de vier producten. Figuur 4.1 laat tevens zien in welke mate andere combinaties van producten voorkomen. Combinaties die in het bezit zijn van minder dan 3% van de bevolking zijn weggelaten.2 Figuur 4.1 laat, bijvoorbeeld, zien dat mensen een fax voornamelijk in combinatie met andere producten bezitten.3 Om tegelijkertijd van de verschillende communicatiekanalen gebruik te kunnen maken is een isdn-aansluiting nodig. In 1998 had 5% van de bevolking een isdn-aansluiting (tabel 4.1). Fig. 4.1 Bezit van een draadloze telefoon, mobiele telefoon, fax en antwoordapparaat/voicemail in huishoudens (in procenten van alle huishoudens) voicemail (11%)
geen van alle (26%)
mobiel en voicemail (5%)
draadloos, mobiel en voicemail (10%)
draadloos en voicemail (14%) alleen draadloos (19%)
alleen mobiel (4%) Bron: SCP (GNC’98)
draadloos, mobiel, fax en voicemail (6%) draadloos en mobiel (6%)
Niet iedereen is in het bezit van genoemde telecommunicatieapparatuur en verwacht wordt dat sommige bevolkingsgroepen gemiddeld genomen vaker deze apparatuur zullen bezitten dan andere. Met name personen uit de hogere inkomensklassen zullen vaker een geavanceerd telefoontoestel bezitten dan personen uit de lagere. Het draadloze telefoontoestel, bijvoorbeeld, is veelal duurder dan het toestel met draad. Dezelfde verwachting bestaat voor de mobiele telefoon en de fax. De aanschaf van een mobiele telefoon is tegenwoordig nagenoeg gratis, het abonnementsgeld en de gesprekskosten kunnen echter behoorlijk oplopen. Een faxapparaat is prijzig en nog niet in brede kring geaccepteerd als communicatiemiddel. Het bezit van een antwoord-apparaat en met name het gebruik van de voicemail zullen minder afhangen van het inkomen; voicemail is namelijk een gratis dienst die wordt aangeboden door de telefoonmaatschappij. Ook wordt verwacht dat het bezit van telecommunicatieapparatuur van jongeren verschilt van dat van ouderen. Jongeren hebben hun telefoontoestel recentelijk aangeschaft en hadden bij aanschaf al de keuze tussen verschillende modellen (oude telefoontoestellen gaan vaak langer dan een leven mee, dus de noodzaak tot vervanging vanwege slijtage of gebreken komt weinig voor). Tevens zijn jongeren ook op andere gebieden beter bekend met nieuwe technieken en onderkennen hierdoor eerder het gemak ervan dan ouderen.
79
Tenslotte wordt verwacht dat werkenden relatief meer in het bezit zijn van telecommunicatieapparatuur dan niet-werkenden. Deze groep verkeert veel buitenshuis en is daardoor regelmatig moeilijk te bereiken. Een antwoordapparaat en mobiele telefoon zijn hiervoor een oplossing. Het werk kan ook het bezit van bepaalde soorten communicatiemiddelen nodig maken. Regelmatig worden een mobiele of autotelefoon door de werkgever verstrekt. Ook een fax kan vanwege het werk aangeschaft zijn, zodat allerhande documenten van en naar het werk verstuurd kunnen worden. Naarmate meer telecommunicatieapparatuur in een huishouden aanwezig is en naarmate meer personen daar gebruik van maken, is ook een isdn-aansluiting nuttiger. Een dergelijke aansluiting zal dan ook veelal te vinden zijn onder de groepen die bij de eerder genoemde producten oververtegenwoordigd zijn en in de meerpersoonshuishoudens. In tabel 4.1 is weergegeven hoe het bezit van de afzonderlijke producten over de bevolking verdeeld is. Ook staat vermeld in hoeverre niet-bezitters van plan zijn het desbetreffende product aan te schaffen. Het bezit van ieder van de vier producten hangt met leeftijd, opleiding en inkomen samen. In het algemeen neemt het bezit van de communicatiemiddelen af naarmate men ouder is. Ouderen zijn dus het minst vaak in het bezit van de vier producten. Uitzondering op de regel zijn de 18-34-jarigen die minder vaak in het bezit van een draadloze telefoon en fax zijn dan 35-49-jarigen. Het bezit van de moderne communicatiemiddelen neemt eveneens toe naarmate men hoger is opgeleid. Personen met alleen lager onderwijs bezitten relatief weinig een draadloze telefoon, een mobiele telefoon, een fax en een antwoordapparaat of voicemail. Voor een belangrijk deel komt dat doordat lager opgeleiden gemiddeld ook minder inkomen hebben. Na controle voor de invloed van inkomen, blijkt dat opleiding alleen nog maar van invloed is op het bezit van een draadloze telefoon en een fax.4 Het zijn alleen de twee hoogste opleidingsgroepen die vaker een draadloze telefoon en een fax hebben dan personen met slechts lager onderwijs. Inkomen hangt, zoals verwacht, sterk met het bezit van telecommunicatieapparatuur samen. Hoe hoger het inkomen, des te vaker personen de vier producten in het bezit hebben. Met name de hoogste inkomensgroep heeft relatief vaak geavanceerde telecommunicatieapparatuur in huis staan. Zoals voorspeld werd, is het verband tussen inkomen en het antwoordapparaat of de voicemail het zwakst. De voicemail dienst is namelijk gratis. Tenslotte zijn ook werkende personen vaker in het bezit van de onderscheiden producten dan niet-werkende. Een uitzondering is de fax. Dit apparaat is vaker in het bezit van studenten dan van werkenden. Mogelijk hangt dit samen met de interpretatie van de enquêtevraag naar het faxbezit. Het zou kunnen zijn dat een fax-modem juist door studenten ook als een fax is aangemerkt. Fax-modems worden tegenwoordig standaard bij de nieuwste computers geleverd.
80
Tabel 4.1 Bezit van draadloze telefoon, mobiele telefoon, fax, voicemail of antwoordapparaat en isdn in huishoudens (in procenten), plan tot aanschaf draadloze telefoon, mobiele telefoon, fax (in procenten van nietbezitters) naar achtergrondkenmerken, 1998 draadloze telefoon
fax
antw. app/
bezit
plan
mobiele telefoon bezit
plan
bezit
plan voicemail
isdn
gehele bevolking
54
aanschaf 35
32
aanschaf 28
18
aanschaf 15
46
5
mannen vrouwen
57 51
36 34
39 24
31 26
23 13
19 12
47 46
5 4
alleenstaande man 46 alleenstaande vrouw 43 gehuwd/samenw. zonder kind 56 gezin, jongste kind > 14 jaar 61 gezin, jongste kind ≤ 14 jaar 65
34 28 36 39 38
38 16 30 39 42
28 22 29 25 36
21 9 18 21 24
17 11 14 13 20
52 43 45 39 50
3 4 4 9 7
18-34 jaar 35-49 jaar 50-64 jaar ≥ 65 jaar
57 61 51 39
43 37 32 20
40 38 25 13
37 30 28 13
18 26 18 5
17 20 15 3
61 50 39 20
3 8 6 2
lo lbo, ulo, mavo havo, vwo, mbo hbo, wo
43 55 54 55
26 30 41 36
20 28 36 37
18 25 33 31
6 13 20 28
7 10 19 22
21 38 55 58
0 4 5 7
inkomen 1e kwartiel 2e kwartiel 3e kwartiel 4e kwartiel
41 54 65 68
34 36 41 40
24 32 33 49
27 29 32 37
13 14 18 37
13 15 18 25
42 50 49 61
4 3 4 11
werkend AOW, gepensioneerd werkloos, arbeidsongescikt huisvrouw/man studerend Bron: SCP (GNC'98)
62 43 38 48 45
42 22 30 22 39
40 16 19 21 28
34 17 29 18 36
21 8 18 10 25
19 5 20 9 16
58 26 45 27 41
6 3 5 4 7
Ook met een fax-modem kunnen documenten naar een andere fax verzonden worden, alleen worden dan bestanden overgebracht in plaats van gedrukte tekst. In hoofdstuk 6 zal nader op het faxen via de computer ingegaan wordt. Uit tabel 4.1 blijkt dat een groot deel van de bevolking nog geen draadloze of mobiele telefoon, fax en antwoordapparaat of voicemail bezit. Aan deze personen is gevraagd of zij het plan hadden het betrokken product aan te schaffen. Een minderheid van de niet-bezitters had plannen in die richting. Van degenen die nog geen draadloze telefoon bezaten, was 35% van plan deze ooit aan te schaffen.5 Van de niet-bezitters van een mobiele telefoon wilde 28% er een kopen. Van de relatief grote groep die geen fax bezat, was slechts 15% van plan er een aan te schaffen.
81
Hoewel vrijwel iedereen thuis een telefoonaansluiting heeft, is lang niet iedereen altijd bereikbaar. En aan die bereikbaarheid lijkt steeds meer belang gehecht te worden getuige het toegenomen bezit van antwoordapparaten en mobiele telefoons. In een sociale omgeving waarin bereikbaarheid een belangrijke rol speelt, zal het bezit van deze apparatuur op prijs gesteld worden. Nieuwe bezitters zal sociale waardering ten deel vallen. Dit zou ertoe kunnen leiden dat vooral in bevolkingsgroepen waar toch al veel moderne communicatieapparatuur aanwezig is, het bezit in de komende jaren nog eens extra zal toenemen. Een vergelijking tussen de aanschafplannen en het bezit van de verschillende telecommunicatieproducten, wijst inderdaad op een verdere toename van de verschillen tussen uiteenlopende bevolkingsgroepen. In groepen waarin bezit veel voorkomt, bevinden zich namelijk ook nog eens relatief veel personen die aanschaf van nieuwe apparatuur overwegen. Tussen lagere en hogere inkomensgroepen zal zodoende het verschil in het bezit van communicatieapparatuur nog toenemen. Dat geldt voor zowel draadloze en mobiele telefoons als een fax en zelfs een antwoordapparaat (of voicemail). Ook de bezitsverschillen tussen leeftijds- en opleidingsgroepen zullen in de komende jaren verder toenemen. Opvallend is dat het bezitten en het plan tot aanschaf van de mobiele telefoon een sterk positieve samenhang vertonen met opleiding en inkomen. De gegevens in tabel 4.1 geven wel aan welke verschillen er in 1998 bestaan, maar niet of dezelfde groepen aan het begin van het verspreidingsproces ook oververtegenwoordigd waren. Het is daarom interessant om na te gaan welke personen als een van de eerste een mobiele telefoon in het bezit hadden, welke personen daarop volgden en welke nog van plan zijn te volgen. In figuur 4.2 is voor vier achtergrondkenmerken nagegaan welke bevolkingsgroepen langer dan een jaar een mobiele telefoon bezitten, korter dan een jaar een mobiele telefoon bezitten, nog geen mobiele telefoon bezitten maar wel denken er uiteindelijk een aan te schaffen en welke bevolkingsgroepen geen mobiele telefoon bezitten en ook geen plannen hebben er een aan te schaffen. In grote lijnen komen deze groepen overeen met de groepen die Rogers (1995) onderscheidt in het diffusieproces: early adopters, early majority, late majority en laggards. Uit figuur 4.2 blijkt dat de verschillen onder de early adopters en de laggards het grootst zijn. De grootste verschillen tussen bevolkingsgroepen zijn te vinden tussen leeftijdsgroepen en inkomensklassen. Een groot percentage van de jongeren tussen de 18 en 35 jaar oud bezit al langer dan een jaar een mobiele telefoon, terwijl het merendeel van de 65-plussers in 1998 er geen bezat en ook niet het plan had er een aan te schaffen. De inkomensgroepen lijken perfect gespiegeld te zijn aan elkaar wanneer early adopters en laggards met elkaar vergeleken worden. Onder de early adaptors zijn de hogere inkomensgroepen oververtegenwoordigd, terwijl de laggards juist een oververtegenwoordiging van de lagere inkomensgroepen kennen. Ook de hoger opgeleiden hebben vooropgelopen bij het aanschaffen van een mobiele telefoon. De keuze om een bepaald ict-product aan te schaffen wordt mede beïnvloed door de sociale omgeving. In het bijzonder personen met wie men een huishouden deelt, spelen hier een rol.
82
Figuur 4.2 Moment van aanschaf mobiele telefoon, naar leeftijd, opleiding, inkomen en hoofdbezigheid van de respondent, 1998 (in procenten van het steekproefgemiddelde) 30
30
20
20
10 %
10 %
0
0
-10
-10
-20
>1 jaar
< 1jaar
plan aanschaf
nooit
-20
< 1jaar
plan aanschaf
nooit
18-34 jaar
50-64 jaar
lo
havo, vwo, mbo
35-49 jaar
> 65 jaar
lbo, ulo, mavo
hbo, wo
30
30
20
20
10 %
10 % 0
0
-10
-10 -20
>1 jaar
-20
>1 jaar
< 1jaar
plan aanschaf
>1 jaar
< 1jaar
plan aanschaf
nooit
nooit werkend
huisvrouw
1e kwartiel
3e kwartiel
aow
student
2e kwartiel
4e kwartiel
werkloos/wao
Bron: SCP (GNC’98)
In de GNC is gevraagd wie in het huishouden de belangrijkste invloed heeft gehad op het aanschaffen van een draadloze telefoon, een mobiele telefoon, een fax en een antwoordapparaat of voicemail. Figuur 4.3 geeft per product een overzicht van de meest invloedrijke personen binnen het huishouden. Alleenstaanden en niet-bezitters zijn hier buiten beschouwing gelaten. Vooral mannen hebben invloed gehad op de aanschaf van de bewuste artikelen. Dit geldt met name voor de fax en de mobiele telefoon. Kinderen hebben weinig invloed op de aanschaf van telecommunicatie en ook vrouwen hebben het relatief weinig voor het zeggen. Een mogelijke verklaring voor de grote verschillen in de invloed van mannen en vrouwen op de aanschaf van producten kan zijn, dat vrouwen hebben aangegeven een fax of mobiele telefoon te bezitten wanneer deze eigenlijk van hun mannelijke partner is.
83
Figuur 4.3 Persoon in het huishouden met de grootste invloed op de aanschaf van telecommunicatieapparatuur, 1998 (in procenten van niet-alleenstaande bezitters van desbetreffende producten) draadloze telefoon
mobiele telefoon
80
80
70
70
60
60
50
50
% 40
% 40
30
30
20
20
10 0
10 man
vrouw
kind
niemand
0
man
fax 80
80
70
70
kind
niemand
60
60
50
50
% 40
% 40
30
30
20
20
10
10
0
0
vrouw
antwoordapparaat / voicemail
man
vrouw
kind
niemand
man geen kind
vrouw
kind
gezin met kind >15 jaar
niemand gezin met jongste kind <14 jaar
Bron: SCP (GNC’98)
Dit lijkt logisch wanneer het over een fax gaat, maar minder voor de hand te liggen in het geval van een mobiele telefoon. Redelijk vaak wordt ook aangegeven dat niemand in het bijzonder de beslissing heeft genomen. Dit zou erop kunnen wijzen dat de aanschaf van dit soort producten toch vaak een gezamenlijke beslissing is. 4.3 Gebruik van (mobiele) telefoon, fax en antwoordapparaat De telefoon is al lange tijd gemeengoed in Nederland, maar wordt steeds intensiever gebruikt. Het aantal minuten per week dat privé gebeld wordt, is in de afgelopen decennia flink toegenomen. Over de hele bevolking werd er in 1980 per persoon gemiddeld 30 minuten per week gebeld. Vijftien jaar later was dat 50 minuten per week (TBO'80-'95). Blijkbaar voeren mensen tegenwoordig meer en/of langere telefoongesprekken dan aan het begin van de jaren tachtig.6 Hoogstwaarschijnlijk is met de snelle opkomst van de mobiele telefoon in de laatste vijf jaar het aantal minuten dat per week gebeld wordt, nog eens flink gestegen. Het gebruik van de telefoon zal samenhangen met de hoeveelheid vrije tijd die een persoon ter beschikking heeft. Hoe minder vrije tijd, des te minder tijd er overblijft om privé-telefoongesprekken te voeren. Hieruit vloeit voort dat verwacht wordt dat drukbezette personen zoals werkenden minder zullen bellen dan bijvoorbeeld werklozen en gepensioneerden. Vervolgens is ook het persoonlijke netwerk van
84
belang. Personen met een partner zullen naar alle waarschijnlijkheid minder telefoneren voor privé-doeleinden dan alleenstaanden. Alleenstaanden zijn voor sociale contacten per definitie op de buitenwereld aangewezen. In tabel 4.2 is het aantal minuten dat per week gebeld wordt voor 1980 tot en met 1995 uitgesplitst naar persoonskenmerken. Er blijken grote verschillen te bestaan. Tabel 4.2 Gebruik van de telefoon voor privé-gesprekken door individuen, naar achtergrondkenmerken van de respondent, 1980-1995, (in minuten per week) 1980 29
1985 34
1990 40
1995 49
mannen vrouwen
16 41
18 49
20 58
29 66
alleenstaande man alleenstaande vrouw gehuwd/samenw. zonder kind gezin, jongste kind > 14 jaar gezin, jongste kind ≤ 14 jaar
33 59 25 33 24
34 72 29 25 32
31 80 40 29 33
62 93 42 35 39
18-34 jaar 35-49 jaar 50-64 jaar ≥ 65 jaar
23 27 30 43
33 32 36 37
41 34 40 50
46 45 49 59
lo lbo, ulo, mavo havo, vwo, mbo hbo, wo
27 29 32 35
30 29 38 43
33 33 43 51
47 43 48 56
33 31 31 38
48 32 37 38
71 51 44 40
24 36 32 46 62
29 38 53 56 44
36 56 70 60 81
gehele bevolking
inkomen 1e kwartiel 2e kwartiel 3e kwartiel 4e kwartiel werkend AOW, gepensioneerd werkloos, arbeidsongeschikt huisvrouw/man studerend Bron: SCP (TBO'80-´95)
19 31 26 42 39
Vooral het verschil tussen mannen en vrouwen is groot. Vrouwen bellen twee tot drie keer zo lang als mannen, en dat verschil is alleen maar toegenomen tussen 1980 en 1995. Alleenstaanden bellen ook opvallend veel vaker dan personen in andere
85
huishoudensvormen en ook daar zijn het met name alleenstaande vrouwen die een groot aantal minuten per week gebruikmaken van de telefoon. In 1995 belden alleenstaande vrouwen gemiddeld anderhalf uur per week; dit is bijna twee keer zo lang als het gemiddelde onder de gehele bevolking. Ouderen bellen langer dan jongeren. Dit verschil was 1980 aanzienlijk groter dan in 1995. Er blijkt een kleine samenhang te bestaan tussen sociaal-economische status en het aantal minuten per week dat gebeld wordt. Verrassend is dat met name in 1995 de laagste inkomensgroep het meest belde en dat het telefoongebruik afneemt naarmate het inkomen stijgt. Een voor de hand liggende verklaring hiervoor is dat de hogere inkomensgroepen drukkere banen hebben en als gevolg daarvan minder vrije tijd overhouden om privé te bellen. Zoals verwacht bellen werkenden minder dan personen zonder baan, dit geldt voor alle meetmomenten. Van de personen zonder baan (AOW'ers, werklozen, huisvrouwen en studenten) belden in 1995 en 1985 de studenten het meest en in 1990 en 1980 de huisvrouwen. Naast het onderhouden van contact met familie en vrienden wordt de telefoon voor andere doeleinden gebruikt, bijvoorbeeld voor het zakelijke verkeer. Zoals al eerder ter sprake kwam, wordt de mobiele telefoon vaak door de werkgever verstrekt. Hetzelfde geldt voor een fax thuis. In de GNC is mede daarom gevraagd of bezitters van een mobiele telefoon en van een fax deze producten ook hadden aangeschaft als zij deze niet voor het werk nodig zouden hebben. Natuurlijk draagt deze vraag het probleem met zich mee dat deze personen het desbetreffende product al bezitten en gewend zijn aan het gemak ervan. Uit de gegevens blijkt dat van de werkende bezitters van een mobiele telefoon 41% dit toestel zeker aangeschaft zou hebben, ook als dit niet noodzakelijk was geweest voor het werk; 30% zou dat misschien en 27% zou dat zeker niet gedaan hebben. De overige 2% gaf aan geen werkgever te hebben; dit zijn waarschijnlijk mensen met een eigen bedrijf. Van de werkende faxbezitters gaf 38% aan zeker ook een fax gekocht te hebben wanneer dit geen noodzaak vanuit het werk geweest zou zijn. 28% zou dit misschien en 32% zou dit zeker niet gedaan hebben. De overgebleven 2% had geen werkgever. De percentages voor mobiele telefoon en fax ontlopen elkaar weinig. Een groot deel van de werkenden in het bezit van mobiele telefoon of fax had het desbetreffende apparaat zeker ook aangeschaft wanneer dit niet voor het werk nodig was geweest. 4.4 Gebruik van telefoondiensten en informatienummers De afgelopen jaren is er een scala aan informatienummers bijgekomen. Via deze nummers kan men, bijvoorbeeld, achterhalen wanneer bepaalde treinen vertrekken en aankomen of wat het telefoonnummer van iemand anders is. Vooral informatienummers van banken worden relatief veel gebeld. Met behulp van een persoonlijk wachtwoord of pincode kan men informatie over het saldo op de eigen rekening opvragen. Van deze service maakt 16% van de bevolking tenminste een keer per maand gebruik (tabel 4.3); 4% belt zelfs wekelijks voor het banksaldo. De meeste mensen bellen hiervoor echter weinig: 73% van de bevolking belt maar enkele keren per jaar of minder. Ook het bevolkingsdeel dat regelmatig andere informatienummers belt, zoals reizigersinformatie of informatie van KPN-Telecom, is klein. Slechts 14%
86
vraagt tenminste een keer per maand of vaker telefonisch informatie op. Hierop bevindt zich een kleine groep frequente gebruikers (2% van de bevolking belt wekelijks). Een groot deel van de bevolking (namelijk 47%) belt enkele keren per jaar of minder voor informatie. Toch zijn enkele bekende nummers populair vergeleken met andere informatiebronnen waarmee men hetzelfde aan de weet kan komen. Het NS-informatienummer wordt door 40% van de bevolking gebeld als vertrek- of aankomsttijden van treinen onbekend zijn (GNC'98). Dit wordt gevolgd door het opzoeken van de tijden in het spoorboekje, kijken op de borden van vertrek en aankomst of de tijden opzoeken op de computerversie van de NS (al deze bronnen worden telkens door ongeveer 13% van de bevolking gebruikt). De informatiedienst van de telefoonmaatschappij wordt veel gebeld om telefoonnummers op te vragen. Als men het telefoonnummer van iemand buiten de eigen regio nodig heeft, belt 57% van de bevolking deze informatiedienst, terwijl 25% daarvoor het telefoonboek gebruikt. Voor telefoonnummers van personen binnen de regio belt slechts 3%; het telefoonboek is hiervoor nog steeds de geijkte methode (91% zoekt in het telefoonboek). Een relatief nieuwe dienst van de telefoonmaatschappij is de mogelijkheid om de telefoon door te schakelen naar een ander nummer. Inkomende telefoontjes kunnen op deze manier ook ergens anders ontvangen worden. Van de bevolking maakt 24% gebruik van deze dienst (tabel 4.3). Van die 24% schakelt een kwart geregeld door (5% van gehele bevolking) en maakt driekwart er alleen gebruik van wanneer een belangrijk telefoontje verwacht wordt (19% van de gehele bevolking). De doorschakeldienst is blijkbaar (nog) niet populair onder de bevolking, 14% van de gehele bevolking weet niet wat deze dienst inhoudt. Hoger opgeleiden en jongeren zullen naar verwachting onder de gebruikers van informatienummers en telefoondiensten oververtegenwoordigd zullen zijn. Deze groepen kenmerken zich door een grotere informatiebehoefte en een groter gemak in de omgang met moderne communicatietechnologie. Vanwege de bereikbaarheid zullen ook werkenden vaak gebruik maken van de doorschakeldienst. In sommige bedrijven wordt de telefoon automatisch doorgeschakeld wanneer deze na een aantal keren overgaan niet wordt opgenomen. In tabel 4.3 is voor bank- en overige informatienummers en voor de doorschakeldienst aangegeven in hoeverre deze gebruikt worden door verschillende bevolkingsgroepen. Het doorschakelen naar een ander toestel en het bellen van informatienummers (inclusief bankinformatie) gebeurt ongeveer even vaak door mannen als door vrouwen. Ouderen schakelen de telefoon minder vaak door en vragen minder vaak telefonisch informatie op dan jongeren. En ook hoger opgeleiden gebruiken de specifieke telefoonfuncties vaker dan lager opgeleiden. De verschillen tussen de opleidingsgroepen zijn echter alleen significant bij het telefonisch opvragen van informatie (exclusief bankinformatie). De doorschakelfunctie van de telefoon wordt significant vaker gebruikt door werkenden dan door personen zonder baan. Werkenden schakelen waarschijnlijk de telefoon op het werk ook regelmatig door, bijvoorbeeld naar een secretariaat.
87
Tabel 4.3 Gebruik van de telefoon voor specifieke functies door individuen, naar achtergrondkenmerken van de respondent, 1998 (in procenten) doorschakelen a informatienrs b bankinformatie b gehele bevolking 24 14 16 mannen vrouwen
26 22
15 13
15 16
alleenstaande man alleenstaande vrouw gehuwd/samenw. zonder kind gezin, jongste kind > 14 jaar gezin, jongste kind ≤ 14 jaar
23 18 25 27 27
16 14 12 13 16
13 16 16 10 20
18-34 jaar 35-49 jaar 50-64 jaar ≥ 65 jaar
27 25 25 13
26 13 8 2
25 16 9 6
lo lbo, ulo, mavo havo, vwo, mbo hbo, wo
14 21 26 28
2 7 19 24
9 15 18 16
inkomen 1e kwartiel 2e kwartiel 3e kwartiel 4e kwartiel
22 25 26 32
15 16 12 22
17 14 18 18
werkend AOW, gepensioneerd werkloos, arbeidsongeschikt huisvrouw/man studerend
27 14 18 19 18
19 3 9 5 20
18 8 18 13 15
N a b
2,4
2,4
2,4
Schakelt de telefoon wel eens door. Vraagt maandelijks of vaker telefonisch informatie op.
Bron: SCP (GNC'98)
4.5 Vaardigheden met (mobiele) telefoon, fax en antwoordapparaat Hoewel de telecommunicatieapparatuur niet bijzonder ingewikkeld is, vraagt de bediening ervan om gebruikersvaardigheden. Dat geldt vooral voor geavanceerde telefoontoestellen en mobiele telefoons. Deze toestellen hebben soms meerdere functies en sommige knoppen herbergen meerdere gebruiksmogelijkheden. Via mobiele telefoons kunnen bijvoorbeeld ook e-mail berichten verzonden en ontvangen worden. Het telefoneren zelf vereist weinig tot geen vaardigheden, maar voor het doorschakelen en ook het opvragen van informatie (vooral als dit computer-gestuurd
88
gaat) is een bepaalde mate van 'technisch' inzicht een pré. Hier zullen vier handelingen nader besproken worden. Deze betreffen eenmalige handelingen die vereist zijn bij het aansluiten en in gebruik nemen van de telefoon, fax of antwoordapparaat. Ten eerste wordt ingegaan op het voorprogrammeren van telefoonnummers in het geheugen. Dit moet gebeuren voordat de geheugenfunctie van een telefoon gebruikt kan worden. De tweede handeling betreft het inspreken van een uitgaande tekst op een voicemail, die de beller uiteindelijk te horen krijgt. Ten derde komt het instellen van een antwoordapparaat aan bod en ten vierde het instellen van een fax. Naast deze vier handelingen komt ook de moeite met het menugestuurde doorverwijzen aan de orde. Hiermee wordt bedoeld dat een computerstem via de telefoon aangeeft welke handelingen de beller moet verrichten om de gewenste informatie te verkrijgen. Er wordt verwacht dat de hoger opgeleiden en jongeren vaardiger zullen zijn in het gebruik van telefoon, fax en antwoordapparaat dan lager opgeleiden en ouderen. Tabel 4.4 laat zien welke verschillen in vaardigheden met telecommunicatieapparatuur bestaan tussen personen met verschillende achtergrondkenmerken. Van de vier handelingen met telefoon, fax, antwoordapparaat en voicemail is vermoedelijk het programmeren van het telefoongeheugen de ingewikkeldste. Dit komt doordat bij het programmeren van het telefoongeheugen de toetsen van de telefoon meerdere functies hebben. Zo kunnen de toetsen gebruikt worden om zowel alfanumerieke als numerieke waarden (letters en cijfers) in te voeren. Door een combinatie van toetsen in te drukken veranderen de mogelijkheden van andere toetsen. Verwacht wordt dan ook dat op het gebied van het geheugen programmeren de verschillen tussen persoonskenmerken het grootste zijn.7 De verschillen tussen persoonskenmerken blijken inderdaad het grootst te zijn bij het voorprogrammeren van het telefoongeheugen. In tabel 4.4. komen ook de verwachte verschillen tussen opleidings- en leeftijdsgroepen naar voren. Jongeren hebben vaker wel eens een telefoonnummer in het geheugen van de telefoon geprogram-meerd dan ouderen, en dit geldt eveneens voor hoger opgeleiden vergeleken met lager opgeleiden. Ook blijkt er een samenhang te bestaan tussen het inkomen en het instellen van een nummer in het geheugen van de telefoon. Naarmate het inkomen hoger is, heeft men vaker wel eens een telefoonnummer ingesteld. De percentages betreffende het programmeren van het telefoongeheugen kunnen echter misleidend zijn omdat ze betrekking hebben op de gehele steekproef, dus ook degenen die geen telefoon met geheugen in het bezit hebben. Het zijn waarschijnlijk vooral de hogere inkomensklassen die een telefoon met geheugen hebben (zie ook percentages in tabel 4.1 betreffende de draadloze telefoon). In de GNC is niet naar het bezit van een telefoon met geheugen gevraagd en daardoor kan voorprogrammeren niet uitgedrukt worden in procenten van bezitters. De overige vaardigheden hebben wel alleen betrekking op personen die ook in het bezit zijn van het desbetreffend product. Leeftijd en opleiding vertonen opnieuw een samenhang met specifieke vaardigheden met telecommunicatieapparatuur. Jongeren en hoger opgeleiden zijn doorgaans vaardiger in de omgang met fax, antwoordapparaat of voicemail en het menugestuurde doorverwijzen van telefoondiensten.
89
Tabel 4.4 Vaardigheden met programmeren telefoon (in procenten van de gehele bevolking), vaardigheden met voicemail of antwoordapparaat en met fax (in procenten van resp. bezitters) en mate van moeite met menugestuurd doorverwijzen (in procenten van de gehele bevolking), naar achtergrondkenmerken van de respondent, 1998 nummer in instellen aansluiten aansluiten geen moeite geheugena voicemail a antw. app. a fax a met doorverwijzenb gehele bevolking 61 56 61 76 72 mannen vrouwen
72 50
63 49
65 56
86 58
72 71
alleenstaande man alleenstaande vrouw gehuwd/samenw. zonder kind gezin, jongste kind > 14 jaar gezin, jongste. kind ≤ 14 jaar
72 46 61 57 68
65 50 53 55 58
71 60 57 52 61
87 71 77 68 71
75 69 67 74 78
18-34 jaar 35-49 jaar 50-64 jaar ≥ 65 jaar
72 63 55 41
64 51 49 50
62 65 56 41
73 79 75 69
78 77 69 51
lo lbo, ulo, mavo havo, vwo, mbo hbo, wo
35 58 67 68
68 53 59 55
54 59 56 69
53 66 77 84
53 64 77 82
inkomen 1e kwartiel 2e kwartiel 3e kwartiel 4e kwartiel
54 66 68 71
65 53 55 54
55 65 55 67
69 82 76 79
68 73 78 79
66 53 57 41 41
80 76 86 37 62
78 57 65 63 75
werkend 70 57 AOW, gepensioneerd 52 52 werkloos, arbeidsongeschikt 55 62 huisvrouw/man 41 50 studerend 53 56 a Heeft wel eens deze handelingen uitgevoerd. b Heeft geen enkele moeite met menugestuurd doorverwijzen. Bron: SCP (GNC'98)
In een multivariate analyse, echter, zijn er geen significante verschillen tussen leeftijds-, opleidings- en inkomensklassen met betrekking tot het aansluiten van een antwoordapparaat. Het zijn met name huisvrouwen en studenten die dit significant minder vaak hebben gedaan dan werkenden. Significante verschillen tussen leeftijdsgroepen zijn er wel te vinden bij het instellen van de voicemail en de mate waarin iemand moeite heeft met menugestuurd doorverwijzen. Daarin zijn de ouderen duidelijk minder vaardig dan de jongeren. Ook opleidingsgroepen verschillen significant van elkaar in de moeite met het aansluiten van een fax en met menugestuurde doorverwijzing. Tenslotte blijken inkomensklassen van elkaar te
90
verschillen in de mate waarmee zij moeite hebben met het menugestuurd doorverwijzen. De laagste inkomensgroep wijkt significant af van de drie hogere. Hoe hoger het inkomen, des te minder moeite met menugestuurd doorverwijzen. Dit laatste kan ook te maken hebben met de hoeveelheid ervaring met dit soort manieren van informatie opvragen. Het bleken bijvoorbeeld juist de hogere inkomensklassen te zijn die vaak telefonisch informatie opvragen (zie tabel 4.3). Opvallend is dat mannen en vrouwen sterk van elkaar verschillen in hun vaardigheden in de omgang met telecommunicatieapparatuur. Alleen met het menugestuurd doorverwijzen hebben beiden evenveel (of weinig) moeite. Blijkbaar zijn het de 'technische' klusjes, zoals programmeren en aansluiten, die vrouwen het liefst aan mannen overlaten. 4.6 Maatschappelijke consequenties en neveneffecten van de toename van telecommunicatie De verspreiding van de mobiele telefoon heeft in de afgelopen jaren de bereikbaarheid van mensen vergroot. Velen zijn tegenwoordig niet alleen maar thuis telefonisch te bereiken, maar op iedere willekeurige plek waar ze zich op dat moment bevinden. Naast de voordelen die dit heeft, zijn er ook nadelen. Regelmatig klinken mobiele telefoons op in de openbare ruimte en worden telefoongesprekken gevoerd in treinen, restaurants en andere openbare plekken. Dit werd in 1998 door 78% procent van de bevolking ergerlijk of zelfs erg vervelend gevonden. Een tweede ergernis, waar in de GNC expliciet naar gevraagd is, betreft het menugestuurde doorverwijzen. Door het toegenomen gebruik van telefoondiensten zijn veel van de aanbieders, deels uit kostenbesparing, overgegaan op het menugestuurde doorverwijzen van informatievragers. Dit wordt niet door iedereen op prijs gesteld. 45% van de gehele bevolking vindt dat een vervelende manier om te woord gestaan te worden (figuur 4.4). Fig. 4.4 Mate van ergernis aan het gebruik van mobiele telefoon in de openbare ruimte en via telefoontoetsen doorverwezen worden bij telefonisch opvragen van informatie, 1998 (in procenten van de gehele bevolking) 80 70 60 50 % 40 30 20 10 0
leuk/prettig
maakt niet uit doorverwijzing via keuzetoetsen
ergerlijk/vervelend
gebruik mobiele telefoon in openbare ruimte
Bron: SCVP (GNC’98)
91
Naast dit soort individuele ergernissen zijn er ook maatschappelijke consequenties van de toename van telecommunicatie. De groeiende populariteit van de mobiele telefoon vraagt om een uitbreiding van het aantal zendmasten in Nederland. De acceptatie daarvan lijkt de laatste jaren af te nemen. De angst voor onbekende consequenties van straling neemt toe. Sommige aanbieders hebben onder andere om die reden nog geen complete landelijke dekking met hun mobiele netwerk. Nog een ander neveneffect van het multifunctionele gebruik van de telefoonkabels is de toename van thuiswerkers. Veel werk kan tegenwoordig op verschillende locaties plaatsvinden, bijvoorbeeld vanuit de auto of de trein. Ook de opkomst van de fax en, zoals in hoofdstuk 6 zal blijken, de computer, waarmee via de telefoonkabel informatie uitgewisseld kan worden, hebben ertoe geleid dat het werk niet meer noodzakelijk op een vaste plek uitgevoerd moet worden. Tenslotte is er door de snelle ontwikkeling van het gebruik van de telefoon door reclamebureaus een nieuw gat in de markt ontdekt; de telemarketing is de laatste jaren toegenomen. Veel telefoonnummers zijn tegenwoordig gekoppeld aan persoonlijke informatie zoals financiële positie, burgerlijke staat, beroepspositie, opleidingsniveau en leeftijdsgroep. Deze gekoppelde telefoonnummers kunnen door bedrijven gekocht worden en zij kunnen op hun beurt telefonisch allerlei aanbiedingen doen. Ook deze vorm van binnendringen in de privé-sfeer wordt zelden op prijs gesteld. 4.7 Samenvatting Op een enkele uitzondering na heeft iedereen in Nederland de beschikking over een telefoon. Huizen die niet zijn voorzien van een telefoonaansluiting, bestaan niet meer. Tegenwoordig zijn mensen zelfs niet eens meer afhankelijk van een aansluiting in huis. Eind 1998 belde 32% van de Nederlanders mobiel. Telefoontoestellen vertonen onderling verschillen in het aantal functies. Dit bepaalt ook de prijs van het toestel. De hogere inkomensgroepen hebben dan ook het vaakst telefoontoestellen met de nieuwste snufjes en aanverwante accessoires zoals antwoordapparaat of fax. Ook hoger opgeleiden en jongeren bezitten vaak moderne telecommunicatieapparatuur. Deze twee laatstgenoemde groepen maken ook meer gebruik van die apparatuur en zijn vaardiger in de omgang ermee dan laagopgeleiden en ouderen. Echter, wanneer het gebruik van de telefoon voor privé-gesprekken wordt bekeken, vallen er andere verschillen op. Met name vrouwen, en dan vooral alleenstaande vrouwen maken relatief veel gebruik van de telefoon. Ook ouderen en personen die meer tijd in het huishouden doorbrengen, bellen vaker dan respectievelijk jongeren en werkenden.
92
Noten
1
2 3
4 5
6
7
Volgens Amerikaans onderzoek van de Multimedia Research Group bestaat er een verschil tussen de vraag naar bandbreedte en het aanbod. Deze kloof zal voorlopig blijven bestaan, omdat de vraag naar bandbreedte driemaal zo snel groeit als het aanbod. De vraag naar bandbreedte wordt omhoog gestuwd door nieuwe diensten als spraak en video via internet Protocol (IP). Onder huishoudens en kleine bedrijven zal de vraag naar digitale audio en video toenemen, terwijl wordt verwacht dat vooral zakelijke intranettoepassingen de vraag explosief zullen doen stijgen (Bron: TechWeb). Zo blijkt, bijvoorbeeld, dat 0,8% van de bevolking een mobiele telefoon en een fax heeft zonder voicemail en draadloze telefoon. Wanneer uitputtende categorieën worden samengesteld heeft 1,3% van de bevolking alleen een fax, 1,7% een fax, een mobiele en een draadloze telefoon, 2,3% een fax, een mobiele telefoon en een antwoordapparaat, 2,6% een fax, een draadloze telefoon en een antwoordapparaat, 1,8% een draadloze telefoon en een fax, 0,8% een fax en een mobiele telefoon en 1,9% een fax en een antwoordapparaat. Output van multivariate analyses is op te vragen bij de auteurs. In de GNC is er uitgebreider gevraagd naar de termijnplanning voor de aanschaf van betrokken producten. De antwoordmogelijkheden bestonden uit: 'binnen nu en een jaar', 'over een tot drie jaar', 'op z’n vroegst pas over drie jaar', 'ik weet nog niet wanneer'. De gegevens over telefoneren zijn onderdeel van het TBO-dagboekonderzoek. Hierin is respondenten gevraagd in een dagboekje per kwartier hun dagelijkse bezigheden bij te houden. Wanneer in een kwartier het voeren van een privé-telefoongesprek de hoofdbezigheid was, is dit als zodanig door de respondent ingevuld. Helaas is in de GNC niet bekend welke percentages van de verschillende bevolkingsgroepen daadwerkelijk in het bezit zijn van een telefoon met geheugen. Om die reden weerspiegelen de gepresenteerde percentages in tabel 4.4 gedeeltelijk ook bezit van de telefoon met geheugen. Dit komt omdat personen die niet in het bezit zijn van een telefoon met geheugen, automatisch in de categorie van personen terechtkomen die nog nooit een nummer in het geheugen van een telefoon hebben gezet.
93
94
95
5 BETAALPASSEN
5.1 Inleiding De opkomst van computersystemen heeft geleid tot grote veranderingen in het betalingsverkeer. Waar vroeger alleen met bankbiljetten of munten betaald kon worden (op rekening kopen of een cheque uitschrijven buiten beschouwing latend), heeft een klant tegenwoordig in de meeste winkels een alternatief: betalen met pinpas, creditcard of chipknip. Van deze drie betaalkaarten heeft de pinpas tot op dit moment de grootste gebruikerskring. Dat is weinig verwonderlijk, want iedereen die een bankrekening heeft, kan zo'n kaart krijgen en deze werd veelal op initiatief van de banken versterkt. Ook het opnemen van contant geld met de pinpas is vergemakkelijkt, omdat geldautomaten de laatste vijf jaren als paddestoelen uit de grond zijn geschoten. Het voordeel van deze geldautomaten boven de normale bank is dat ze dag en nacht toegankelijk zijn. De toegenomen populariteit van de gratis pinpas blijkt ook uit de ontwikkelingen in de voorkeur die mensen hebben voor een bepaalde manier van betalen. In opeenvolgende NIPO-onderzoeken is gevraagd aan welk betaalmiddel Nederlanders de voorkeur geven als zij een bedrag van 100 gulden moeten betalen. Sinds 1995 blijkt de pinpas hiervoor het favoriete betaal-middel te zijn en in 1997 betaalde meer dan de helft van de bevolking dat bedrag het liefst met een pinpas. De creditcard heeft eigenlijk dezelfde toepassingen als de pinpas, maar biedt daarnaast extra mogelijkheden. Met behulp van deze kaart is het tevens mogelijk om, bijvoorbeeld, een hotel te reserveren of op internet aankopen te doen. Bovendien wordt de creditcard in het buitenland bijna overal geaccepteerd, terwijl het pinnen tot voor kort vaak onmogelijk was. Voor de consument is ook de uitgestelde betaling van creditcardgebruik aantrekkelijk. De creditcard kent echter ook een aantal nadelen. Aan het bezit zijn kosten verbonden en de kaart wordt pas verstrekt als aan een bepaald inkomensniveau wordt voldaan. Omdat niet iedereen een creditcard kan krijgen, heeft deze, veel meer dan de pinpas, het karakter van een statussymbool. Medio jaren negentig werd de chipknip in Nederland geïntroduceerd. Deze kaart, in een concurrerend systeem chipper genoemd, is vooral bedoeld om kleine bedragen mee te betalen. Sinds kort kan de chipknip soms ook gebruikt worden om te telefoneren vanuit een telefooncel of om de parkeerautomaat te betalen. Wanneer de kaart 'leeg' dreigt te raken, kan de chipknip weer opnieuw geladen worden in speciaal daarvoor bedoelde automaten of in telefooncellen. Het opgeladen bedrag wordt vervolgens afgeschreven van de bankrekening. Banken die tegenwoordig nieuwe pinpassen verstrekken, voorzien deze vaak automatisch van een chipknip. In dit hoofdstuk wordt een overzicht gegeven van de verspreiding van betaalkaarten onder de Nederlandse bevolking. Welke bevolkingsgroepen hebben de meeste kans in het bezit te zijn van een pinpas, creditcard en chipknip? Vervolgens wordt beschreven hoe vaak bezitters van hun kaart gebruikmaken en voor welke doeleinden.
95
5.2 Bezit van betaalpassen In hoofdstuk 2 werd verondersteld dat een groot deel van de bevolking wel in het bezit van een pinpas zou zijn, omdat de banken de verspreiding initieerden en doorvoerden en omdat de pas het gemak van de consument diende. Door de vereiste voorwaarden zou de creditcard in kleinere kring ingang hebben gevonden en zou ook de chipknip niet de brede verspreiding van de pinpas kennen vanwege de latere marktintroductie en de relatief beperkte gebruiksmogelijkheden. Tabel 5.1 Bezit van pinpas, creditcard en chipknip of chipper, naar achtergrondkenmerken van de respondent, personen van 18 jaar en ouder, 1998 (in procenten) pinpas 94
creditcard 35
chipknip/chipper 50
mannen vrouwen
94 94
45 25
56 44
alleenstaande man alleenstaande vrouw gehuwd/samenw. zonder kind gezin, jongste kind > 14 jaar gezin, jongste kind ≤ 14 jaar
96 92 92 96 97
36 22 40 38 38
57 46 50 45 52
18-34 jaar 35-49 jaar 50-64 jaar ≥ 65 jaar
99 97 94 80
32 40 42 24
62 51 47 29
lo lbo, ulo, mavo havo, vwo, mbo hbo, wo
78 93 98 98
16 26 38 53
26 42 59 61
inkomen 1e kwartiel 2e kwartiel 3e kwartiel 4e kwartiel
94 96 95 98
20 32 45 64
50 50 54 62
98 84 97 92 100
43 32 24 17 23
58 37 37 36 74
gehele bevolking
werkend AOW, gepensioneerd werkloos, arbeidsongeschikt huisvrouw/man studerend Bron: SCP (GNC'98)
Tabel 5.1 laat zien dat de veronderstelling dat de pinpas een wijd geaccepteerd betaalmiddel is, klopt. Maar liefst 94% van de bevolking van 18 jaar en ouder heeft er een. Door de grote verspreiding van de pinpas zijn de verschillen tussen de diverse
96
sociale groepen gering. Ouderen, mensen met alleen een lagereschoolopleiding, gepensioneerden en huisvrouwen hebben iets minder vaak een pinpas dan anderen. De verspreidingsgraad van de chipknip ligt beduidend lager dan die van de pinpas: 50% van de bevolking bezit een chipknip. Vergeleken met de pinpas zijn de verschillen in het bezit van een chipknip tussen bevolkingsgroepen groter. Opnieuw zijn het vooral ouderen en mensen met alleen lagere school die relatief weinig in het bezit zijn van een chipknip. Ook blijken er verschillen te bestaan tussen inkomensklassen. De hoogste inkomensgroep heeft veel vaker een chipknip dan de lagere. Tenslotte bezitten relatief veel werkenden en studenten een chipknip. Van de drie betaalkaarten kent de creditcard de kleinste bezitterskring: 35% van de bevolking van 18 jaar en ouder heeft er een. De geringe verspreiding gaat samen met grote verschillen in bezit tussen verschillende sociale groepen. De voorwaarde om aan bepaalde inkomenseisen te voldoen, leidt ertoe dat financieel minder draagkrachtigen minder vaak in het bezit van een creditcard zijn dan personen met een hoog inkomen. Verder zijn lager opgeleiden, werklozen en huisvrouwen onder de bezitters ondervertegenwoordigd. Ook hebben vrouwen minder vaak een creditcard dan mannen, en dat geldt met name voor alleenstaande vrouwen. Jongeren hebben minder vaak een creditcard dan ouderen tot 65 jaar. Studenten hebben er zelden een; hun inkomen is hiervoor waarschijnlijk te laag en onzeker. Het bezit van pinpas of chipknip kan moeilijk als een individuele keuze onderzocht worden, omdat de banken veelal bepaalden wie die passen kreeg en wanneer. Voor de creditcard ligt dit anders. Bezit van deze pas is afhankelijk van het initiatief van de consument en door bepaalde productkenmerken werkt bezit meer onderscheidend dan het bezit van pinpas of chipknip. In hoofdstuk 2 werd beargumenteerd dat de creditcard een symbolische waarde heeft die de bezitter aanzien kan verschaffen. Het verwerven van prestige is echter wel afhankelijk van een omgeving waarin de status van zo'n kaart erkend wordt. Verondersteld kan worden dat men in hogere sociale klassen meer waarde hecht aan het hebben van een creditcard dan in lagere; derhalve is het de verwachting dat mensen met een hogestatusnetwerk vaker een creditcard hebben dan mensen met een lagestatusnetwerk. In figuur 5.1 wordt dit onderzocht aan de hand van het opleidingsniveau van het netwerk. Omdat iemands eigen opleiding in hoge mate correleert met die van zijn netwerk (0,57), is eveneens een uitsplitsing gemaakt naar opleidingsniveau van de respondent.
97
Figuur 5.1 Bezit van creditcard, naar opleidingsniveau respondent en opleidingsniveau netwerk, 1998 (in procenten) 60
50
%
40 30 20 10 0 totaal
lo
lager voortgezet
middelbaar voortgezet
hoger
netwerk lo
netwerk middelbaar voortgezet
netwerk lager voortgezet
netwerk hoger
Bron: SCP (GNC’98)
De kans om een creditcard te bezitten blijkt groter te zijn naarmate de personen in iemands sociale netwerk hoger opgeleid zijn. Dit geldt ongeacht het opleidingsniveau van de ondervraagden zelf. Slechts bij personen met alleen lager onderwijs gaat een toename van het aantal netwerkcontacten met een hogere opleiding aanvankelijk niet gepaard met een grotere kans op het bezit van een creditcard. Heeft onder deze groep de sociale omgeving de onderwijsloopbaan afgesloten op gemiddeld middelbaar niveau, dan ligt het bezit opmerkelijk genoeg lager dan in een lager opgeleid netwerk. Als de omgeving hoger onderwijs heeft genoten, dan is de kans op bezit wel hoog. Het achterliggende idee was dat in een hoger opgeleide omgeving meer personen een creditcard zullen hebben dan in een lager opgeleide omgeving en dat hiervan een normatieve werking uitgaat. In het algemeen bevestigt figuur 5.1 het idee dat mensen zich door de aanschaf van een creditcard conformeren aan de geldende normen van hun sociale omgeving. 5.3 Frequentie van gebruik van betaalpassen Dat bijna iedereen en pinpas heeft, wil nog niet zeggen dat iedereen deze ook evenveel gebruikt. Het gebruik is op zich meestal gratis, maar aannemelijk is dat de frequentie van het koopgedrag, en daarmee het pinpasgebruik, samenhangt met het beschikbare inkomen. Derhalve kan verwacht worden dat lagere inkomensgroepen minder vaak gebruikmaken van deze betaalpas dan de hogere.
98
Uit tabel 5.2 blijkt dat dit inderdaad het geval is. De pinpas wordt door 77% van de mensen in de hoogste inkomensgroep meer dan wekelijks gebruikt, terwijl dat maar voor 57% van de mensen met de laagste inkomens geldt. De creditcard wordt minder gebruikt dan de pinpas. 56% van de mensen met een creditcard gebruikt deze een keer per maand of minder. Ook voor de creditcard geldt dat personen met de hoogste inkomens deze kaart vaker gebruiken dan personen met lagere inkomens. Van de eerstgenoemde groep gebruikt 19% de creditcard meer dan een keer per week, terwijl van de laatstgenoemde groep dat slechts 7% is. Ook hoogopgeleiden gebruiken zowel de creditcard als de pinpas vaker dan laagopgeleiden. Tabel 5.2 Frequentie van gebruik pinpas, gebruik creditcard en gebruik chipknip/chipper, naar achtergrondkenmerken van de respondent, personen van 18 jaar en ouder, 1998 (in procenten van resp. bezitters) pinpas alle bezitters
1 x/mnd 1 x/wk 7 29
mannen vrouwen
creditcard vaker 1 x/mnd 1 x/wk 64 56 33
chipknip/chipper vaker 1 x/mnd 1 x/wk 11 80 15
vaker 5
9 5
30 29
61 66
50 68
37 24
13 8
79 82
16 14
5 5
alleenstaande man alleenstaande vrouw gehuwd/samenw. zonder kind gezin, jongste kind > 14 jaar gezin, jongste kind ≤ 14 jaar
7 6 10 9 5
31 35 28 27 24
62 59 62 65 71
56 62 56 52 55
34 30 33 33 32
10 9 11 15 13
77 78 81 81 81
19 16 13 14 15
4 6 6 5 5
18-34 jaar 35-49 jaar 50-64 jaar ≥ 65 jaar
2 7 9 19
24 24 35 44
74 69 56 37
58 52 58 61
33 35 29 32
9 13 14 7
79 79 83 80
17 16 11 14
4 5 6 6
lo lbo, ulo, mavo havo, vwo, mbo hbo, wo
21 10 5 3
47 34 27 20
32 57 68 77
74 62 62 45
22 29 31 38
4 10 8 17
80 83 77 80
15 12 18 15
5 5 5 5
inkomen 1e kwartiel 2e kwartiel 3e kwartiel 4e kwartiel
9 10 4 4
34 28 24 19
57 63 71 77
77 58 57 45
16 34 35 37
7 8 8 19
78 78 80 83
16 19 16 11
6 4 5 6
werkend AOW, gepensioneerd werkloos, arbeidsongeschikt huisvrouw/man studerend Bron: SCP (GNC'98)
5 16 11 11 2
24 37 36 37 30
72 47 52 53 69
52 60 59 73 71
36 30 34 16 23
13 10 7 11 6
80 79 82 84 75
16 11 16 13 16
4 10 2 4 9
De chipknip is (nog) niet erg populair. Hoewel de helft van de bevolking van 18 jaar en ouder er een heeft, wordt de kaart nauwelijks gebruikt 80% gebruikt de kaart
99
slechts één keer per maand of nog minder en maar 5% doet dat wekelijks. Tussen de inkomensgroepen bestaan hierin nauwelijks verschillen. Nadere analyse leert dat ook tussen opleidingsgroepen en leeftijdsgroepen geen verschillen voorkomen. Opvallende uitzonderingen vormen echter gepensioneerden en studenten, die de chipknip twee keer zo vaak als gemiddeld gebruiken. De chipknip is dan wel tot alle lagen van de bevolking doorgedrongen, maar wordt als betaalmiddel nauwelijks serieus genomen. 5.4 Soort gebruik van betaalpassen Zoals al eerder werd vermeld, heeft de pinpas meerdere gebruiksmogelijkheden. Met de pinpas kan geld uit een geldautomaat gepind worden en in, bijvoorbeeld, winkels en restaurants betaald worden. Een creditcard kan ook voor deze doelen gebruikt worden, maar hiermee is het tevens mogelijk om telefonisch, bijvoorbeeld, een reis te boeken of om producten via internet te bestellen. De mogelijkheden tot gebruik van de chipknip of chipper zijn beperkter dan die van de andere twee betaalkaarten. Vanaf de introductie van de chipknip was het de bedoeling om de kaart te gebruiken voor het betalen van kleine bedragen in winkels. Lang niet alle winkels zijn echter uitgerust met de juiste apparatuur hiervoor. Recentelijk zijn de gebruiksmogelijkheden uitgebreid met het bellen in een telefooncel1 en het betalen in sommige parkeerautomaten. De pinpas heeft het betalen met contant geld nog lang niet verdrongen. Natuurlijk is het mogelijk om noodzakelijke boodschappen altijd te betalen met een pinpas, maar onder bepaalde bedragen zijn daar vaak (lage) kosten aan verbonden. Winkeliers betalen immers ook voor het feit dat zij apparatuur gebruiken die het mogelijk maakt met een pinpas te betalen. Onder bepaalde bedragen vinden sommige winkeliers het blijkbaar relatief te kostbaar om te laten pinnen. De pinpas wordt dan ook veel gebruikt om geld mee te halen en verwacht kan worden dat hierin tussen bevolkingsgroepen nauwelijks verschillen zullen bestaan. Voor het betalen in winkels en restaurants is het aannemelijk dat er wel verschillen tussen inkomensklassen zullen bestaan. De creditcard is meer een betaalmiddel dan een middel om geld mee af te halen. Dit laatste is relatief duur omdat een bepaald percentage van het afgehaalde bedrag aan de bank wordt betaald. Dit kan flink oplopen bij hogere bedragen, terwijl voor lagere bedragen een vaststaand bedrag gerekend wordt. De creditcard wordt dan ook hoofdzakelijk gebruikt voor grote aankopen of voor betalen in het buitenland. Dit zal meer gebeuren door personen met hogere inkomens, die bovendien minder moeite zullen hebben met de kosten die verbonden zijn aan het geld halen met de creditcard. Tenslotte worden er weinig verschillen tussen sociale groepen verwacht met betrekking tot specifiek gebruik van de chipknip vanwege de lage populariteit ervan. Vermoedelijk zullen gepensioneerden en studenten enige verschillen vertonen met de rest van de bevolking, vanwege het feit dat zij de chipper relatief gezien veel gebruiken (zie tabel 5.2).
100
Tabel 5.3 Soort gebruik van pinpas, van creditcard en van chipknip/chipper, naar achtergrondkenmerken van de respondent, 1998 (in procenten van resp. bezitters) pinpas
creditcard
geld betalenb overigc
chipknip/chipper
geld betalend overige betalenf
a
a
tele- overigg
alle bezitters
97
halen 86
22
52
halen 83
47
24
foneren 21
15
mannen vrouwen
97 97
82 90
27 18
51 52
84 81
49 44
25 23
22 20
18 12
alleenstaande man alleenstaande vrouw gehuwd/samenw. zonder kind gezin, jongste kind > 14 jaar gezin, jongste kind ≤14 jaar
98 96 96 98 98
78 87 86 86 91
29 16 24 19 23
53 49 53 52 50
85 80 80 90 87
53 52 43 46 49
22 23 27 20 24
22 21 23 20 20
16 12 14 17 17
18-34 jaar 35-49 jaar 50-64 jaar ≥ 65 jaar
99 97 96 91
94 88 79 71
32 21 16 12
53 51 52 48
90 88 76 69
57 51 43 19
22 25 22 35
22 21 21 23
12 18 14 17
lo lbo, ulo, mavo havo, vwo, mbo hbo, wo
90 97 98 98
62 82 90 93
17 22 25 21
63 61 47 46
51 75 82 93
21 35 45 62
24 25 26 21
22 23 20 21
10 15 14 17
inkomen 1e kwartiel 2e kwartiel 3e kwartiel 4e kwartiel
97 95 98 99
82 86 93 94
24 26 22 22
56 46 51 49
73 78 89 93
39 47 47 59
24 23 25 25
22 26 22 15
13 15 16 18
24 36 23 23 16
20 23 30 20 22
16 18 12 10 13
werkend 98 90 26 50 88 54 AOW, gepensioneerd 92 74 15 44 75 24 werkloos, arbeidsongeschikt 95 73 16 61 73 22 huisvrouw/man 94 81 14 62 67 25 studerend 100 99 35 46 75 58 a Geld halen in Nederland of buitenland. b Betalen in winkels, restaurants en dergelijke. c Voor iets anders. d Betalen in winkels, restaurants en dergelijke in Nederland of buitenland. e Betalen van bestellingen via internet, reserveringen voor hotels of voor iets anders. f Betalen van kleine bedragen in winkels. g Parkeergeld betalen of voor iets anders. Bron: SCP (GNC'98)
Zoals verwacht wordt de pinpas voornamelijk gebruikt om geld te halen (tabel 5.3). 97% van de bezitters gebruikt de pinpas hiervoor. Ook het betalen met de pinpas in winkels is in brede kring geaccepteerd; 86% van de bezitters gebruikt de pinpas hiervoor. Uitgesplitst naar persoonskenmerken blijkt dat van iedere bevolkingsgroep
101
90% of meer de pinpas gebruikt om geld af te halen. Verschillen tussen bevolkingsgroepen zijn dan ook niet groot. De 65-plussers en lager opgeleiden zijn degenen die het minst vaak geld afhalen met de pinpas. Het betalen in winkels of restaurants laat grotere verschillen zien tussen bevolkingsgroepen. Opnieuw zijn het ouderen die de pinpas hiervoor minder vaak gebruiken dan jongeren. Ook opleiding en inkomen vertonen een samenhang met het gebruik van de pinpas voor betalingen. De hoger opgeleiden gebruiken de pinpas vaker voor het betalen in winkels en restaurants dan de mensen met alleen lager onderwijs, en de twee hoogste inkomensgroepen doen dit vaker dan de laagste inkomensgroep. Studenten gebruiken de pinpas vaker voor betalingen dan werklozen en gepensioneerden. Het afhalen van geld met een creditcard vertoont enkele opmerkelijke, want onverwachte samenhangen met achtergrondkenmerken. Het zijn met name de creditcardbezitters met een laag opleidingsniveau en die met een laag inkomen die de kaart het meest gebruiken om geld mee af te halen. Het is mogelijk dat deze groepen vaker dan andere met saldotekort geconfronteerd worden, en dat het op krediet opnemen van geld met de creditcard hiervoor uitkomst biedt. Het betalen met de creditcard in winkels en restaurants vertoont weer de verwachte verschillen tussen bevolkingsgroepen. Het zijn de jongeren, de hoger opgeleiden en de hogere inkomensgroepen die vaker gebruikmaken van de creditcard om betalingen te verrichten. Ook voor de overige toepassingen van de creditcard, zoals het betalen van bestellingen via internet en het reserveren van hotels, is dit het geval. Bij de verschillende gebruiksmogelijkheden van de chipknip zijn er, zoals verwacht, weinig verschillen tussen bevolkingsgroepen waarneembaar. Ondanks het feit dat studenten aangegeven hebben de chipknip relatief vaak te gebruiken, wordt uit tabel 5.3 niet duidelijk waarvoor zij dat doen. Studenten gebruiken de chipknip of chipper relatief weinig voor het betalen van kleine bedragen en ongeveer even veel als gemiddeld voor telefoneren en overige toepassingen. Een andere groep die de chipknip relatief vaak gebruikt, de gepensioneerden (zie tabel 5.2), blijkt dat vooral te doen voor het betalen van kleine bedragen in winkels. Tenslotte valt bij de specifieke toepassingen van de chipknip op dat de hoogste inkomensklasse de chipknip weinig gebruikt voor telefoneren. In hoofdstuk 4 bleek al dat deze groep vaak een mobiele telefoon bezit. Daardoor is de noodzaak om vanuit een telefooncel te telefoneren kleiner. 5.5 Samenvatting en conclusie De pinpas kent een brede verspreiding. 94% van de Nederlandse bevolking is in het bezit van een pinpas. Deze wordt ook veel gebruikt en dan met name om geld mee af te halen. Ouderen, lager opgeleiden en lagere inkomensgroepen maken er minder frequent gebruik van dan overige groepen in de samenleving. Dit patroon wordt ook teruggevonden wanneer er gekeken wordt naar de verschillende toepassingen van de pinpas.
102
Vergeleken met de pinpas kent de creditcard een bescheiden verspreiding (35% van de bevolking heeft er een). De creditcardbezitters bestaan wederom hoofdzakelijk uit hoger opgeleiden en personen met hogere inkomens. Wanneer de status van het sociale netwerk daarbij betrokken wordt, dan blijkt dat een netwerk met een hogere status (uitgedrukt in gemiddeld opleidingsniveau) leidt tot een grotere kans op bezit van een creditcard. De creditcard is blijkbaar een statusgevoelig product en de aanschaf ervan kan dan ook gezien worden als een poging om te voldoen aan heersende normen en waarden van de sociale omgeving. Dit geldt meer voor personen die zelf lager zijn opgeleid dan voor personen die zelf de hoogste opleiding genoten hebben. Onder de bezitters van een creditcard zijn het vooral personen met de hoogste inkomens, die de creditcard frequent gebruiken. Echter, geld ermee opnemen komt juist onder lagere inkomensgroepen en lager opgeleiden het vaakst voor. Dit komt mogelijk doordat de creditcard nog wel een oplossing biedt bij een ontoereikend saldo. De chipknip of chipper is niet populair onder de Nederlandse bevolking. Hoewel de helft van de bevolking een chipknip heeft, wordt deze betaalkaart opvallend weinig gebruikt. Als de kaart gebruikt wordt, is dat vooral voor het betalen van kleine bedragen in winkels en voor het telefoneren vanuit een telefooncel. Gepensioneerden en studenten blijken er vaker gebruik van te maken dan overige bevolkingsgroepen. Het geringe gebruik komt waarschijnlijk mede doordat veel winkels nog geen apparatuur in huis hebben, die betalen met de chipknip mogelijk maakt. Mochten de betalingsmogelijkheden van de chipknip/chipper, bijvoorbeeld in parkeerautomaten, toenemen dan zou deze betaalkaart alsnog meer gebruikt kunnen gaan worden.
103
Noot
1
In eerste instantie heeft de Postbank het mogelijk gemaakt om met de door hen verstrekte chipper te bellen in telefooncellen Pas later werd dit ook mogelijk met een chipknip van andere banken.
104
6 PERSONAL COMPUTER
6.1 Inleiding De meest in het oog lopende vernieuwing op het terrein van ict is waarschijnlijk de personal computer. Het apparaat werd begin jaren tachtig in Nederland op de markt gebracht en vond eerst ingang in het bedrijfsleven. Tussen 1985 en 1995 verzesvoudigde het aantal geautomatiseerde werkplekken (WRR 1998: 19). Van alle bedrijven heeft inmiddels 80% de beschikking over een of meer computers (ibid.). De eerste pc's waren duur en gebruikersonvriendelijk. Mede hierdoor kwam de verspreiding ervan in Nederlandse huishoudens traag op gang. Door de jaren heen werd het bedieningsgemak echter sterk verbeterd. Hoewel de prijzen van nieuwe pc's niet veel daalden, schaften steeds meer Nederlanders er een aan voor thuisgebruik. Ze werden krachtiger en sneller en de toepassingsmogelijkheden namen toe. Naast het feit dat processors steeds krachtiger worden, beschikken steeds meer pc's, behalve over de traditionele diskdrives, over een cd-rom of zipdrive. Verder is het besturingssysteem MS-dos grotendeels vervangen door Windows dat als belangrijk voordeel heeft dat ‘multiple tasking’ mogelijk is: tegelijkertijd kunnen verschillende toepassingen gebruikt worden. Tot ver in de jaren negentig werd de pc thuis vooral als 'stand alone' gebruikt. Sinds het midden van de jaren negentig groeit het aantal huishoudens met een eigen internet-aansluiting echter snel. Inmiddels geeft de personal computer van alle ictproducten toegang tot de grootste variëteit aan diensten en toepassingen. In dit hoofdstuk wordt de opkomst van de pc in Nederlandse huishoudens beschreven. Hiertoe wordt gebruikt gemaakt van gegevens uit de Tijdsbestedingsonderzoeken (TBO) en van gegevens uit de GNC-survey. De TBO-gegevens verschaffen inzicht in het bezit van de computer en de tijd die mensen thuis achter de computer doorbrengen. Het GNC-onderzoek geeft nadere informatie over de accessoires die de computer heeft, de toepassingen waarvoor de pc gebruikt wordt, en de vaardigheden waarover mensen beschikken. In dit hoofdstuk wordt geen aandacht besteed aan internet en e-mail. Voor deze toepassingen is weliswaar een pc – nog steeds – nodig, maar de elektronische snelweg heeft zijn eigen verspreidingspatroon, kenmerken en toepassingsmogelijkheden. Daarom is besloten hieraan een apart hoofdstuk te wijden (hoofdstuk 7). 6.2 Computerbezit 6.2.1 Verspreiding van de personal computer tussen 1985 en 1998 Na een trage start in de jaren tachtig heeft de verspreiding van de pc het afgelopen decennium een snelle groei doorgemaakt. Volgens gegevens van het Centraal Bureau
105
voor de Statistiek (CBS) steeg het computerbezit in Nederlandse huishoudens van 11% in 1987 naar 47% in 1997 (zie figuur 6.1). In deze figuur zijn tevens de cijfers van de vijfjaarlijkse TBO's opgenomen. De TBO-cijfers wijzen op een vergelijkbare groei: 9% van de Nederlandse huishoudens bezit een pc in 1985 tegen 44% in 1995 (zie ook SCP 1996). Figuur 6.1 Bezit van een home en/of personal computer in huishoudens, 1985-1997 (in procenten) 50
40
30 % 20
10
1997
1996
1995
1994
1993
1992
1991
1990
1989
1988
1987
1986
1985
0
SEP TBO Bron: SCP (TBO’85-’95); CBS (Sociaal-Economische Panelonderzoek ‘87-’97)
Ondanks alle pogingen om gebruikersvriendelijke besturingssystemen te ontwikkelen blijft de pc met een aura van complexiteit omgeven. Door de snelle ontwikkelingen is het bovendien moeilijk om bij te blijven. Waarschijnlijk hierdoor is dit symbool van de informatierevolutie vooral in gebruik genomen door personen die goed met informatie overweg kunnen, de hoger opgeleiden. De gegevens in tabel 6.1 tonen aan dat in 1985 de hoger opgeleiden al onder de vroege pc-bezitters oververtegenwoordigd waren.1 Het verschil tussen hoog- en laagopgeleiden blijft door de jaren heen bestaan. Anno 1998 heeft nog geen kwart van de laagst opgeleiden tegenover driekwart van de hoogst opgeleiden een computer thuis. Ook het pc-bezit van ouderen blijft achter bij dat van jongeren. De complexiteit, de prijs en een gebrek aan praktisch nut van de pc, alsmede het feit dat ouderen vaak hun cognitieve verrmogens zien afnemen, zullen hier debet aan zijn. Brouns (1998), Van de Goor (1998) en de WRR (1998) toonden eveneens aan dat naarmate mensen een hoger opleidingsniveau of een hoger inkomen hebben, en naarmate zij jonger zijn, de kans groter is dat zij een pc hebben. Uit tabel 6.1 blijkt verder dat mannen, personen met kinderen, werkenden en studenten relatief vaak een pc bezitten.
106
De verschillen in pc-bezit tussen bevolkingsgroepen zijn in tabel 6.1 steeds per achtergrondkenmerk beschreven. Hierbij is niet nagegaan of de invloed van de verschillende achtergrondkenmerken elkaar versterken of neutraliseren. Zo is niet duidelijk of lager opgeleiden minder vaak een pc hebben omdat ze lager opgeleid zijn of omdat ze gemiddeld genomen ouder zijn dan hoger opgeleiden. Om deze invloeden uit elkaar te kunnen houden, is het nodig om de invloed van, bijvoorbeeld, opleiding-sniveau te controleren voor die van de overige kenmerken. Na correctie blijkt echter dat de hiervoor genoemde conclusies standhouden. Alleen het verschil tussen AOW'ers en werkenden blijkt na controle voor de invloed van de overige kenmerken niet significant. Dit kan aan de doorkruisende invloed van leeftijd toegeschreven worden. AOW'ers zijn allemaal ouder dan 65 jaar en 65-plussers hebben beduidend minder vaak een pc dan jongere mensen. Tabel 6.1 Bezit van een personal computer naar achtergrondkenmerken van de respondent, personen van 18 jaar en ouder, 1985-1998 (in procenten) 1985 9
1990 28
1995 49
1998 58
man vrouw
11 7
32 23
55 44
65 52
alleenstaande man alleenstaande vrouw gehuwd/samenw. zonder kind gezin, jongste kind > 14 jaar gezin, jongste kind ≤ 14 jaar
10 1 5 13 11
23 9 19 29 41
42 19 38 54 66
60 39 51 74 80
20-34 jaar 35-49 jaar 50-64 jaar ≥ 65 jaar
11 13 6 2
31 43 16 4
55 68 40 9
68 76 51 13
lo lbo, ulo, mavo havo, vwo, mbo hbo, wo
4 7 12 12
9 21 32 44
15 36 52 69
21 47 68 76
inkomen 1e kwartiel 2e kwartiel 3e kwartiel 4e kwartiel
5 7 10 21
13 18 34 48
27 32 51 65
47 59 71 81
werkend AOW, gepensioneerd werkloos, arbeidsongeschikt huisvrouw/man studerend Bron: SCP (TBO'85-'95; GNC'98)
12 2 7 5 17
36 7 26 18 39
60 18 37 37 76
72 21 47 42 76
alle huishoudens
107
De WRR (1998) geeft aan dat tussen 1988 en 1995 het percentage ouderen met een pc met een factor zes steeg. Onder alle huishoudens bedroeg de toename slechts een factor drie. Dit wijst op een mogelijke inhaalrace door ouderen. Echter, het bestaan van een dergelijke inhaalrace wordt niet bevestigd door gegevens uit het TBO en de GNC-enquête. Deze gegevens wijzen eerder op een hardnekkige achterstand in computerbezit onder ouderen. In figuur 6.2 zijn de gegevens over de diffusie van de computer onder verschillende leeftijdsgroepen nogmaals weergegeven, maar nu als een procentuele afwijking van het gemiddelde bezit onder de bevolking. De figuur laat zien dat het computerbezit van de 65-plussers in 1985 ongeveer 80% lager was dan dat van de bevolking als geheel. In 1998 is dat nog steeds zo. Deze conclusie sluit aan bij bevindingen uit eerder onderzoek (Van de Goor 1998; Brouns 1998), maar dus niet bij de door de WRR gedane constatering dat de verspreiding van computers momenteel sneller zou gaan onder ouderen dan onder de gehele populatie (WRR 1998). Figuur 6.2 Bezit van een personal computer, naar leeftijd van de respondent, personen van 18 jaar en ouder, 1985-1998 (in procentuele afwijkingen van het gemiddelde) 80
60 40 20 %
0 -20 -40 -60 -80
-100
20-34 jaar
35-49 jaar 1985
1990
50-64 jaar 1995
> 65 jaar 1998
Bron: SCP (TBO’85-’95; GNC’98)
Huishoudens zonder kinderen zijn, net als ouderen, ondervertegenwoordigd onder de bezitters van een computer (figuur 6.3). Dit geldt met name voor de alleenstaande vrouwen. In tegenstelling tot de ouderen, die door de tijd heen dezelfde achter-stand vertonen, lopen alleenstaande vrouwen deze achterstand wel steeds verder in. Het zijn vooral de jongere alleenstaande vrouwen die een computer aanschaffen.
108
Figuur 6.3 Bezit van een personal computer, naar gezinssituatie 1985-1998 ( in procentuele afwijkingen van het gemiddelde) 60
40 20 %
0 -20 -40 -60 -80
-100
alleenstaande man
alleenstaande vrouw 1985
gehuwd/samenw. zonder kind 1990
gezin jongste kind >15 jaar
1995
gezin jongste kind <14 jaar
1998
Bron: SCP (TBO’85-’95; GNC’98)
Figuur 6.3 laat eveneens zien dat huishoudens met kinderen relatief vaak een pc hebben. Aangenomen kan worden dat in een deel van deze huishouden de pc mede is aangeschaft voor de kinderen. Niet alleen op de werkplek maar ook op school wordt steeds meer met de computer gewerkt. Omdat informatie steeds belangrijker wordt in de samenleving, dienen kinderen goed voorbereid te worden op het leven in een informatiesamenleving, onder andere door het leren werken met een computer. Uit onderzoek van Pelgrum en Plomp (1996) bleek dat van alle kinderen die alleen op school met een computer hadden gewerkt, 62% een voldoende scoorden op een test waarmee computervaardigheden gemeten werden. Van de kinderen die alleen thuis met een computer hadden gewerkt, bleek dit 69% te zijn. Naast school lijkt derhalve de privé-sfeer voor computervaardigheden een belangrijke leeromgeving te kunnen zijn. Dit betekent dat kinderen die thuis niet over een computer beschikken, achterop zouden kunnen raken bij andere kinderen. Omdat het vooral kinderen uit de lagere sociale milieus zijn die niet over een computer kunnen beschikken, zouden bestaande ongelijkheden versterkt kunnen worden (zie ook Du-Bois et al. 1998; Borking 1999). Ook bij huishoudens met kinderen zijn namelijk de lager opgeleiden en de lagere inkomens ondervertegenwoordigd onder de computerbezitters (Borking 1999). Kinderen spelen een rol bij de aanschaf van een computer, met name wanneer zij wat ouder zijn (figuur 6.4). In gezinnen waar het jongste kind vijftien jaar of ouder is, heeft in bijna eenderde van de gevallen een kind de belangrijkste invloed gehad, in gezinnen met jongere kinderen is dat iets meer dan 10%. Opvallend is dat ook bij de samenwonende paren zonder kinderen in een aantal gevallen een kind de doorslag
109
heeft gegeven. Het betreft hier oudere paren waarvan de kinderen het huis verlaten hebben. De uitwonende kinderen zullen hun ouders hebben geadviseerd bij de aanschaf van de computer. Overigens heeft de mannelijke partner in het huishouden het veel vaker voor het zeggen dan de kinderen, als het gaat om de aankoop van een computer. In een aantal huishoudens is niemand in het bijzonder van invloed geweest. Dit wijst erop dat in deze huishoudens het besluit omtrent de aanschaf van de computer gezamenlijk genomen is. Figuur 6.4 Persoon binnen het huishouden die de grootste invloed heeft gehad op de aankoop van de laatst aangeschafte computer, 1998 (in procenten) 70
60 50 % 40 30 20 10 0
man
vrouw samenwonend zonder kind
kind
niemand gezin met kind >15 jaar
gezin met kind <14 jaar Bron: SCP (GNC’98)
De TBO-gegevens bieden informatie over de verspreiding van het bezit van de computer in de privé-sfeer. Deze databestanden bevatten echter geen gegevens over hoeveel geld mensen eraan uitgeven, hoe lang zij een computer bezitten en wat voor een type zij hebben. Aan niet-computerbezitters is in het TBO niet gevraagd of zij nog van plan zijn er een aan te schaffen. Dergelijke gegevens zijn wel beschikbaar in het GNC-onderzoek. Hieruit blijkt dat personen die eind 1998 thuis een pc hadden, hun eerste pc gemiddeld bijna 7 jaar daarvoor aangeschaft hebben. Al eerder werd aangegeven dat de computer nog steeds verder ontwikkeld wordt en dat een computer derhalve snel veroudert. Dit leidt ertoe dat mensen geregeld een nieuwe kopen: de pc die eind 1998 in de Nederlandse huiskamers stond, was gemiddeld pas 2,5 jaar daarvoor aangeschaft.
110
Figuur 6.5 Moment van aanschaf van de eerste computer in het huishouden naar achtergrondkenmerken (leeftijd, opleiding, inkomen en huishoudenstype) van de respondent (in procentuele afwijking van het gemiddelde) leeftijd
opleiding
60
60
40
40
20 %
20 %
0
0
-20
-20
-40
voor 1985
19851989
19901994
1995- voor 1998 2002
na 2002
nooit
-40
voor 1985
19851989
18-34 jaar
50-64 jaar
lo
35-49 jaar
> 65 jaar
lbo, ulo, mavo
inkomen
19951998
voor 2002
na 2002
nooit
havo, vwo, mbo hbo, wo
huishoudenstype
60
60
40
40
20 %
20 % 0
0
-20
-20 -40
19901994
-40
voor 1985
1985- 1990- 1995- voor 1989 1994 1998 2002
na 2002
nooit
voor 1985
19851989
19901994
1995- voor 1998 2002
na 2002
nooit
alleenstaande man
samenw. met kind >15 jaar
1e kwartiel
3e kwartiel
alleenstaande vrouw
samenw. met kind <14 jaar
2e kwartiel
4e kwartiel
samenw. zonder kinderen
Bron: SCP (GNC’98)
Figuur 6.5 laat zien dat hoger opgeleiden en mensen met een hoger inkomen oververtegenwoordigd zijn onder wat de innovators genoemd zouden kunnen worden, de mensen die voor 1985 een computer aanschaften. Ook onder de early adopters (aanschaf 1985-1989) is een oververtegenwoordiging van mensen met een hogere opleiding of hoger inkomen te zien. Lager opgeleiden en mensen met een laag inkomen zijn oververtegenwoordigd onder de laggards, de mensen die achterblijven.
111
De verschillen tussen opleidingsniveaus zijn overigens groter dan tussen inkomensniveaus. Dit is (deels) te wijten aan de verschillende samenstelling van de groepen. Een deel van de laagste inkomensgroep bestaat uit studenten en werkende jongeren, een groep die grotendeels al een computer heeft en als dat niet het geval is, deze nog wel zullen aanschaffen. De groep mensen met een lage opleiding bestaat voor een aanzienlijk deel uit ouderen en deze vormen de groep die het vaakst zegt geen computer te gaan aanschaffen. Alleenstaande mannen en huishoudens waarvan de kinderen nu 15 jaar of ouder zijn, zijn voorlopers terwijl samenwonenden zonder kinderen en met name alleenstaande vrouwen zijn oververtegenwoordigd onder de laggards. Het zijn overigens de ouderen in deze groepen huishoudens, die zeggen nooit een computer te zullen aanschaffen. Aan mensen die geen computer hebben, is gevraagd in hoeverre prijs, vaardigheden, interesse en computergebruik op het werk meespelen in hun beslissing (nog) geen pc aan te schaffen. Voor de helft van de niet-bezitters blijkt de prijs een obstakel te zijn en iets minder dan de helft zegt geen interesse te hebben in computers. Eenderde van de mensen die thuis geen pc hebben, vindt dat zij aan een computer op het werk wel genoeg hebben. Ook zegt eenderde niet te weten hoe met een computer omgegaan moet worden; zij vinden derhalve dat zij over onvoldoende vaardigheden beschikken om een computer te bedienen. Onder de niet-computerbezitters die deze laatste reden opgeven, zijn vrouwen, ouderen en lager opgeleiden oververtegenwoordigd. Een kwart van de mensen die in 1998 geen computer thuis had, had er ooit wel een. Aan hen is gevraagd waarom zij de computer weg hebben gedaan. Voor bijna de helft van deze mensen gold dat zij er nauwelijks iets mee deden. Ook werd veroudering van het apparaat vaak genoemd. Tot slot scheidden een redelijk aantal mensen van hun pc vanwege 'familieomstandigheden' (echtscheiding, vertrek uit ouderlijk huis). De mensen die wel een computer hebben aangeschaft, verschillen behoorlijk in de bedragen die zij hieraan hebben uitgegeven. Figuur 6.6 toont aan dat een zesde van de computerbezitters de nieuwste pc die in huis staat, voor niets heeft gekregen terwijl bijna een vijfde er 3.500 gulden of meer voor betaalde. Dat velen gratis in het bezit van de pc zijn gekomen, heeft verschillende redenen. Er is een groep mensen wier pc door de werkgever vergoed is. Van de mensen die zeggen niets voor hun pc te hebben betaald, heeft 36% deze geheel vergoed gekregen van de werkgever. Voor de overige bezitters van een kostenloze pc geldt dat zij deze hebben gekregen van familie of bekenden. Vrouwen, alleenstaanden en mensen met een laag inkomen geven relatief weinig geld uit aan een pc (figuur 6.6). Hetzelfde geldt voor mensen jonger dan 35 jaar en mensen van 65 jaar en ouder; zij krijgen relatief vaak een computer gratis. Jongeren zullen vaker een pc van hun werkgever of in het geval van bijvoorbeeld studenten van hun ouders krijgen. Wellicht krijgen ouderen vaak een door hun kinderen gebruikte pc.
112
Figuur 6.6 Prijs betaald voor de laatste computer die in het huishouden is aangeschaft, naar achtergrondkenmerken van de respondent (geslacht, huishoudenstype, leeftijd en inkomen)(in procenten) geslacht
35 30
30
25
25
% 20
% 20
15
15
10
10
5
5
0
totaal
mannen
vrouwen
leeftijd
35
0
30
25
25
% 20
% 20
15
15
10
10
5
5
18-34 jaar
35-49 jaar
50-64 jaar
alleenstaand
35
30
0
huishoudenstype
35
> 65 jaar
0
< 2.500
gezin met kind <14 jaar inkomen
samenw. zonder kind
2.501-3.500
3.501-5.000
niets
1.501-2.500
1-1.500
2.501-3.500
gezin met kind >15 jaar
> 5.000 3.501 of meer
Bron: SCP (GNC’98)
6.2.2 Type computer en accessoires Nieuwe computers zijn krachtiger en hebben veel meer extra's dan de eerste exemplaren die op de markt kwamen. De kracht van de computer wordt onder meer afgemeten aan de processor erin zit. In 1990 had 30% van de pc-bezitters een 286processor en 15% had een 386-processor (NIPO 1998). De nieuwste generatie computers is grotendeels uitgerust met een Pentiumprocessor. Deze deed in 1994 zijn intrede en heeft in korte tijd een flinke opmars gemaakt. In 1995 had 5% van de computers in Nederlandse huishoudens een Pentiumprocessor, in 1998 is dat percentage gestegen naar 50.2 In de loop van de jaren negentig is bovendien het besturingssysteem MS-dos op veel pc's vervangen door Windows, eerst de 3.0/3.1 versie, later gevolgd door Windows 95, Windows 98 en Windows NT. In 1998 had driekwart van de computerbezitters Windows 95 of 98. Vanaf 1992 werden pc's ook steeds vaker uitgerust met een cd-rom drive (Boumans 1997). Hoewel de cd-rom al in 1985 in Nederland werd geïntroduceerd, kwam de verspreiding pas goed op gang toen de bijbehorende apparatuur in pc's werd
113
ingebouwd. In 1998 was driekwart van de computers voorzien van een cd-rom drive (tabel 6.2). De verspreiding van de cd-rom apparatuur gaat veel sneller dan die van de aan het televisietoestel gekoppelde cd-i speler, die in 1991 werd geïntroduceerd. Het succes van de cd-rom kent behalve de inbouw in de pc nog andere oorzaken. Er zijn veel meer cd-rom titels in omloop dan cd-i's. In 1995 waren er ongeveer 15.000 titels beschikbaar (Boumans 1997). Ook wordt veel computersoftware op cd-rom verkocht. Nadelig voor de cd-i is dat de televisie niet op actieve informatievergaring is afgestemd, terwijl computers wel veelvuldig voor dit doel gebruikt worden (Van de Wijngaert 1999). Tabel 6.2 Uitrusting van de computer naar achtergrondkenmerken van de respondent 1998 (in procenten van huishoudens met een computer) totaal
Pentium Windows 95/98 52 74
cd-rom 74
printer 89
laserprinter 13
man vrouw
63 38
78 68
78 68
91 86
15 10
alleenstaande man alleenstaande vrouw gehuwd/samenw. zonder kind gezin, jongste. kind > 14 jaar gezin, jongste kind ≤ 14 jaar
65 24 53 61 54
75 59 73 79 78
79 62 72 79 75
88 81 93 96 86
15 7 16 13 10
18-34 jaar 35-49 jaar 50-64 jaar ≥ 65 jaar
49 58 48 43
75 77 65 56
74 77 68 58
86 89 93 88
12 12 14 9
lo lbo, ulo, mavo havo, vwo, mbo hbo, wo
48 51 51 55
78 77 73 71
65 74 74 74
79 90 88 90
6 13 12 13
inkomen 1e kwartiel 2e kwartiel 3e kwartiel 4e kwartiel
49 47 55 62
69 71 75 78
73 67 77 78
88 91 87 92
9 10 13 16
werkend AOW, gepensioneerd werkloos, arbeidsongeschikt huisvrouw/man studerend Bron: SCP (GNC'98)
55 46 57 42 49
77 58 63 76 69
75 61 78 70 77
88 91 69 84 96
13 17 8 8 12
114
Mensen willen niet alleen op het beeldscherm zien wat zij op de computer doen. Het oude vertrouwde papier kan nog niet helemaal gemist worden. Daarom beschikken vrijwel alle computerbezitters over een printer (91%). Dat dit niet vaak een laserprinter is, zal gelegen zijn in het grote prijsverschil tussen een inkjet- en een laserprinter. Terwijl het bezit van de pc sterk beïnvloed wordt door factoren als leeftijd, geslacht, huishoudenstype en opleiding, geldt dit in veel minder sterke mate voor het soort pc dat is aangeschaft. Alleen vrouwen en ouderen bezitten minder vaak een computer met moderne snufjes dan andere groepen. De kans op bezit van een Pentium, Windows 95/98 en een printer neemt af naarmate het inkomen van het huishouden lager is.3 Toch lijkt het erop dat indien eenmaal besloten is een pc te kopen, vrijwel iedereen het apparaat met de nieuwste toeters en bellen aanschaft. Dit blijkt ook uit figuur 6.7 waarin weergegeven wordt of de 'accessoires' Pentiumprocessor, cd-rom, Windows 95/98 en printer in combinatie voorkomen bij computerbezitters. Bijna de helft van alle computerbezitters heeft ze alle vier, terwijl nog geen 5% geen enkel accessoire bezit. De Pentiumprocessor, cd-rom en Windows 95/98 worden vrijwel altijd gecombineerd met tenminste één ander accessoire; de printer komt veruit het vaakst alleen voor. Wanneer iemand twee of drie van de accessoires in zijn bezit heeft, dan behoort de printer daar meestal bij. Figuur 6.7Bezit van de accessoires Pentium, cd-rom, Windows 95/98 en printer in Nederlandse huishoudens met een computer geen enkel accessoire (4%)
alleen printer (17%) vier accessoires (48%) cd rom of Windows of Pentium (2%) twee accessoires (10%)
drie accesoires (20%)
Bron: SCP (GNC’98)
115
6.3 Gebruik van de personal computer: frequentie en toepassingen 6.3.1 Gebruiksfrequentie Het TBO biedt informatie over het gebruik van de computer in de vrije tijd. Van de respondenten van de TBO's die thuis over een pc beschikken, is vanaf 1985 bekend in hoeverre zij in de loop van een week van deze apparatuur gebruik hebben gemaakt. Tabel 6.3 Computergebruik, individuen van 12 jaar en ouder, 1985-1995 (in procenten en gemiddeld aantal uren) 1985 19
1990 30
1995 51
B. gebruikt computer wekelijks in de vrije tijd C. B in % van A D. B in % van internetbezitters
4 22 –
13 44 –
23 46 62
E. gem. aantal uren gebruik onder wekelijks actieven Bron: SCP (TBO'85-'95)
3,5
3,7
4
A. heeft beschikking over computer
Uit tabel 6.3 blijkt dat in 1995 23% van de bevolking wekelijks tenminste een kwartier van de vrije tijd voor het computerscherm doorbracht. Tien jaar eerder was dat nog maar 4%. Het wekelijkse gebruik kent daarmee een snellere verspreiding dan de computer zelf. Dit betekent dat computers steeds minder ongebruikt in huis staan. Het percentage pc-bezitters dat wekelijks actief was, steeg van 22 in 1985 naar 46 in 1995. Personen die thuis een internetaansluiting hebben, behoren nog vaker tot de regelmatige gebruikers. In 1995 maakte 62% van de internetbezitters wekelijks gebruik van zijn of haar computer. De opmars van het computergebruik blijkt eveneens uit het gemiddelde aantal uren dat wekelijkse gebruikers actief zijn. Dit aantal steeg van 3,5 uur in 1985 naar 4,0 uur in 1995. Voor alle bevolkingsgroepen geldt dat de gebruiksduur per week tussen 1985 en 1995 sterk gestegen is (tabel 6.4). Dit heeft uiteraard ook te maken met het feit dat per bevolkingsgroep steeds meer mensen een computer bezitten. Er zijn nog steeds aanzienlijke verschillen tussen bevolkingsgroepen te constateren. Ouderen en vrouwen brengen relatief weinig tijd achter de computer door. Het feit dat zij minder vaak een pc bezitten, zal hier mede debet aan zijn. In gezinnen waar wel een computer aanwezig is, zullen vrouwen deze bovendien niet altijd gebruiken, in ieder geval minder dan hun mannelijke partner. Inwonende kinderen (die meestal in de leeftijd tussen 12-18 jaar zijn en schoolgaand of studerend) zijn veruit de grootste gebruikers. In 1995 zaten zij gemiddeld twee uur per week achter de computer. De enigen die daar enigszins bij in de buurt komen, zijn alleenstaande mannen.
116
Tabel 6.4 Gemiddeld wekelijks gebruik van een computer in de vrije tijd, naar achtergrondkenmerken, individuen van 12 jaar en ouder, 1985-1995 (in minuten) 1985 8
1990 29
1995 56
man vrouw
16 1
50 8
90 25
inwonend kind alleenstaande man alleenstaande vrouw gehuwd/samenw. zonder kind gezin, jonste kind > 14 jaar gezin, jongste kind ≤ 14 jaar
20 10 6 4 5 8
43 71 9 17 37 22
117 94 29 42 24 46
12-19 jaar 20-34 jaar 35-49 jaar 50-64 jaar ≥ 65 jaar
25 7 8 4 1
45 33 29 28 4
116 76 48 29 17
loa lbo, ulo, mavoa havo, vwo, mboa hbo, woa
1 4 12 5
3 10 27 73
36 31 36 65
inkomen 1e kwartiel 2e kwartiel 3e kwartiel 4e kwartiel
4 8 12 12
29 21 21 44
44 50 63 59
34 11 48 4 54
52 34 80 16 129
gehele steekproef
werkend 9 AOW, gepensioneerd 0 werkloos, arbeidsongeschikt 10 huisvrouw/man 1 schoolgaand/studerend 22 a Voltooide opleiding van personen van 18 jaar en ouder. Bron: SCP (TBO'85-'95)
Naast mensen die iedere week achter de pc zitten, zijn er ook die dit minder frequent doen. Om gegevens hierover te krijgen, kan beter voor een ruimere tijdspanne gevraagd worden hoe vaak mensen de computer gebruiken. Dit is gedaan in de GNCenquête. Van alle mannelijke respondenten die een computer thuis hebben, gebruikt 19% de computer één keer per week of minder. Voor vrouwen ligt dit percentage bijna twee keer zo hoog (37%). Dit betekent dat het vragen naar computergebruik per week, zoals in het TBO wordt gedaan, kan leiden tot een onderschatting van het gebruik, met name voor vrouwen.
117
Tabel 6.5 geeft voor mannen, vrouwen en kinderen de gebruiksfrequentie (in dagen per maand) weer.4 In tegenstelling tot tabel 6.4 zijn alleen de huishoudens opgenomen die een computer bezitten. Met name alleenstaande mannen zijn frequente computer-gebruikers. Ook bij vrouwen zijn de alleenstaande degenen die het vaakst achter de computer zitten. De verschillen tussen de leeftijdsgroepen zijn niet groot. Zowel voor mannen als voor vrouwen geldt dat personen jonger dan 50 jaar de computer vaker gebruiken dan ouderen. Bij mannen is het gebruik iets hoger onder de 65-plus-sers dan onder de 50-64-jarigen. Een verklaring hiervoor is het feit dat 65-plussers degenen zijn met de meeste vrije tijd. Als een gepensioneerde een computer heeft – en in tabel 6.5 gaat het alleen om computerbezitters – dan brengt hij veel tijd voor het beeldscherm door. Voor vrouwen geldt dat de oudste de computer het minst vaak gebruiken. Deze vrouwen zijn opgegroeid in een tijd dat alles wat met techniek te maken had, als 'mannenzaak' werd beschouwd. Als gevolg hiervan zullen zij wellicht minder geïnteresseerd zijn in de computer. Wanneer in hun huishouden een computer staat, zal deze veelal door de man worden gebruikt. Mannen met een opleiding van havo of hoger gebruiken de computer op meer dagen van de maand dan lager opgeleiden. Voor vrouwen geldt dat de hoogst opgeleide (hbo/ universiteit) vaker voor het beeldscherm zitten dan andere; onduidelijk is waarom de groep vrouwen met een middelbare opleiding de laagste gebruiksfrequentie heeft. Tabel 6.5 Gebruiksfrequentie in huishoudens met een computer voor mannen, vrouwen en inwonende kinderen, naar achtergrondkenmerken, 1998 (in dagen per maand) totaal alleenstaand gehuwd/samenw. zonder kind gezin, jongste kind > 14 jaar gezin, jongste kind ≤ 14 jaar
man 17
vrouw 10
18 17 16 17
12 9 8 9
3-5 jaar 6-8 jaar 9-11 jaar 12-17 jaar 18-27 jaar 18-34 jaar 35-49 jaar 50-64 jaar ≥ 65 jaar
18 17 15 16
10 11 9 7
lo lbo, ulo, mavo havo, vwo, mbo hbo, wo Bron: SCP (GNC'98)
13 14 18 18
10 10 8 12
118
jongens 16
meisjes 13
7 12 20 20 16
5 13 12 15 14
In de GNC-enquête is ook gevraagd naar het gebruik door thuiswonende kinderen. Jongens die thuis wonen, maken op bijna evenveel dagen gebruik van de computer als volwassen mannen (resp. 16 en 17 dagen per maand). Jongens in de leeftijd van 9-17 jaar zitten er vaker achter dan volwassen mannen. Meisjes maken er over het algemeen genomen minder gebruik van dan jongens; een uitzondering hierop is de leeftijdsgroep van 6-8 jaar. Het lijkt er echter wel op dat vrouwen hun achterstand zullen inlopen: de verschillen tussen meisjes en jongens zijn over de gehele linie minder groot dan tussen mannen en vrouwen. Van de allerjongste kinderen (3-5 jaar) die thuis een computer hebben, zitten vier op de vijf kinderen weleens voor het toetsenbord. En hoewel dit minder is dan oudere kinderen, gebruiken ze het apparaat gemiddeld genomen toch nog altijd één keer per vijf dagen. Opmerkelijk is dat de ouders van deze jonge kinderen andere opvattingen hebben over de leeftijd waarop een kind het best voor het eerst met een computer in aanraking kan komen dan ouders die geen computer hebben. Computerbezitters – met een kind tussen drie en vijf jaar – vinden dat een kind het best op jonge leeftijd, dat wil zeggen jonger dan vijf jaar, al met een computer kan kennismaken. Van hen deelt 75% deze mening (GNC 1998). Ouders van kinderen in dezelfde leeftijdscategorie, die geen computer bezitten, zijn wat behoudender op dit punt: 60% vindt dat kinderen van vijf jaar en jonger nog niet met een computer zouden moeten werken. Vraag is natuurlijk in hoeverre ouders die een computer hebben, hun mening aanpassen aan de dagelijkse werkelijkheid. Wellicht zouden zij willen dat hun kind nog niet – te veel – achter de computer zit, maar omdat ze dit in de praktijk niet tegen kunnen gaan, stellen zij hun mening bij. Het kan ook zo zijn dat ouders zien dat hun kinderen baat hebben bij het werken met de computer en er dingen van opsteken en daarom vinden dat het goed is voor hun kind.5 6.3.2 Computertoepassingen De pc kan voor steeds meer toepassingen gebruikt worden. Tabel 6.6 geeft voor vijf computertoepassingen weer door hoeveel mensen deze gebruikt worden: tekstverwerking, spreadsheet/databases, spelletjes, reisplanner/cd-foon en tekenprogramma's. Tekstverwerking is de meest gebruikte toepassing, op afstand gevolgd door spel-programma's. Tekenprogramma's worden het minst gebruikt. Mannen zijn onder de gebruikers van alle computertoepassingen oververtegenwoordigd, met uitzondering van de spelprogramma's. De verschillen tussen mannen en vrouwen worden voor een deel veroorzaakt door alleenstaande vrouwen. Zij gebruiken minder dan enig ander huishoudenstype de spreadsheet, reisplanner/cd-foon en tekenprogramma's. Waar eerder in dit rapport vrij grote verschillen zijn geconstateerd tussen leeftijdsgroepen, zijn deze voor een aantal computertoepassingen vrij klein. Alleen bij spel- en tekenprogramma's zijn ouderen duidelijk ondervertegenwoordigd onder de gebruikers. Hoger opgeleiden vullen hun computergebruik anders in dan lager opgeleiden. Hoger opgeleiden zijn vaker te vinden onder de gebruikers van tekstverwerkingsprogramma's en spreadsheets, lager opgeleiden zijn oververtegenwoordigd onder de gebruikers van spelletjes. Voor de andere twee toepassingen, reisplanner-/cd-foon en tekenprogramma’s, zijn de
119
verschillen tussen de opleidingsniveaus klein. Bij de inkomensgroepen zien we een vrijwel identiek patroon met uitzondering van de laagste inkomensgroep. De laagste inkomens zijn namelijk oververtegen-woordigd bij het gebruik van tekstverwerkingsprogramma's, spelletjes en tekenprogramma's. Deels zal dit komen doordat studenten tot de laagste inkomensgroep behoren; studenten zijn degenen die alle toepassingen, met uitzondering van de cdfoon/reisplanner, het meest gebruiken. Tabel 6.6 Gebruik van computerprogramma’s naar achtergrondkenmerken van de respondent, 1998 (in procenten van respondenten met een computer) tekst-
spreadsheet/
spelletjes
cdfoon/
teken-
verwerking 86
database 45
59
reisplanner 46
programma’s 37
man vrouw
89 81
58 26
58 60
55 32
45 26
alleenstaande man alleenstaande vrouw gehuwd/samenw. zonder kind gezin, jongste kind > 14 jaar gezin, jongste kind ≤ 14 jaar
89 94 85 77 83
60 36 45 44 40
70 64 58 39 58
55 30 49 47 44
53 28 36 30 35
18-34 jaar 35-49 jaar 50-64 jaar ≥ 65 jaar
89 84 83 79
46 44 42 46
74 54 36 31
45 47 45 41
41 35 35 16
lo lbo, ulo, mavo havo, vwo, mbo hbo, wo
73 72 88 95
16 32 45 56
78 66 64 46
47 42 43 50
32 38 36 37
inkomen 1e kwartiel 2e kwartiel 3e kwartiel 4e kwartiel
90 82 85 87
43 40 39 59
74 62 57 46
42 47 45 52
42 36 36 34
werkend AOW, gepensioneerd werkloos, arbeidsongeschikt huisvrouw/man studerend Bron: SCP (GNC'98)
88 81 78 57 96
47 46 39 16 53
58 35 60 58 81
50 50 32 22 39
37 22 28 29 51
totaal
In het GNC-onderzoek is ook gekeken naar het computergebruik van inwonende kinderen. Voor hen zijn spelletjes veruit favoriet, op afstand gevolgd door tekstverwerking en tekenprogramma's. Spreadsheets en de reisplanner/cd-foongids
120
worden weinig door kinderen gebruikt. De verschillen tussen jongens en meisjes zijn klein. Meisjes werken alleen iets vaker dan jongens met een tekstverwerkingsprogramma. Er zijn wel duidelijke verschillen tussen kinderen van verschillende leeftijden figuur 6.8). De allerkleinsten (3-5 jaar) houden zich alleen bezig met spelletjes en tekenprogramma's, waarbij spelletjes favoriet zijn. Het gebruik van tekstverwerkingsprogramma's, spreadsheet en reisplanner/cd-foongids neemt toe naarmate kinderen ouder worden. Tekstverwerking wordt het meest gebruikt door kinderen van 12-17 jaar. Kinderen van 9-11 jaar zijn degenen die het meest vaak spelletjes en tekenprogramma's gebruiken. Figuur 6.8 Percentage kinderen met een computer thuis dat een bepaald computerprogramma gebruikt (naar geslacht en leeftijd) 100 90 80 70 60 % 50 40 30 20 10 0
geslacht
tekstverw. spreadsh. totaal
spel jongens
reis/cdfoon tekenen meisjes
100 90 80 70 60 % 50 40 30 20 10 0
leeftijd
tekstverw. spreadsh.
spel
reis/cdfoon tekenen
3-5 jaar
9-12 jaar
6-8 jaar
12-18 jaar
18-27 jaar
Bron: SCP (GNC’98)
Voor het gebruik van de computer worden cd-roms steeds belangrijker. In winkels liggen tegenwoordig vele soorten cd-roms en de markt groeit nog steeds. Meer dan de helft (52%) van de verkochte cd-roms bevatten spelletjes, op grote afstand gevolgd door elektronische encyclopedieën (12%) en naslagwerken (reference guides 7%). Cd-roms voor kinderen hebben een vergelijkbaar marktaandeel (8%) (Van de Wijngaert 1999). In de GNC-enquête is gevraagd naar het gebruik van verschillende typen cd-roms. Van de computerbezitters bezit driekwart een cd-rom drive. Aan hen is voor een drietal genres cd-roms gevraagd of zij deze gebruiken, te weten: spelletjes, informatieve cd-roms (zoals een encyclopedie) en educatieve cd-roms (zoals een cursus). Ook is gevraagd of zij hun cd-rom drive gebruiken voor het afspelen van cd's (muziek). Informatieve cd-roms blijken het populairst te zijn onder volwassenen (68%), gevolgd door spelletjes en muziek-cd's. Educatieve cd-roms zijn het minst populair, slechts eenderde schoolt zich op deze manier. Zie figuur 6.9. In hoofdstuk 2 werd verondersteld dat de informatiekloof tussen hoger en lager opgeleiden groter zou kunnen worden omdat deze groepen in verschillende mate over
121
bepaalde ict-producten beschikken, maar ook omdat zij er op een verschillende manier gebruik van maken. Het gebruik van cd-roms is hiervoor een illustratie. De hoogst opgeleiden maken het meest gebruik van informatieve cd-roms, terwijl zij duidelijk ondervertegenwoordigd zijn onder de spelletjesspelers. Hierbij moet wel de kanttekening worden gemaakt dat ook van lager opgeleiden die een pc met cd- rom drive hebben, iets meer dan de helft weleens informatie van een cd-rom haalt. Opvallend is het gebruik van cd-roms onder ouderen (50-plus). Zij gebruiken het vaakst educatieve en veruit het minst spel-cd-roms. In het gebruik van informatieve cd-roms lijken ze veel op de jongere generaties. Hierbij moet wel opgemerkt worden dat het hier om een specifieke groep ouderen gaat: de ouderen die een pc met cd-rom drive hebben. Als ouderen eenmaal een computer hebben aangeschaft, dan lijken zij deze voor meer serieuze doeleinden te gebruiken dan jongere computer-bezitters. Fig 6.9 Gebruik van cd-roms naar geslacht, huishoudenstype, leeftijd en inkomen van de respondent (in procenten van het aantal bezitters van een cd-rom drive) 100
80
80
60
60 %
% 40
40
20
20
0 spel
informatie
educatief
totaal
mannen
0
muziek
spel
informatie 18-34 jaar
vrouwen
opleiding
100
educatief
muziek
50-64 jaar
35-49 jaar > 65 jaar huishoudenstype
100 80
80 60
%
%
60
40
40
20
20
0
leeftijd
geslacht
100
spel
informatie
educatief
muziek
0
spel
informatie
educatief
muziek
lo
havo, vwo, mbo
alleenstaande man
samenw. met kind > 15 jaar
lbo, ulo, mavo
hbo, wo
alleenstaande vrouw
samenw. met kind < 14 jaar
samenw. zonder kinderen
Bron: SCP (GNC’98)
In het GNC-onderzoek is ook naar het gebruik van cd-roms door kinderen gevraagd. Kinderen hebben een sterke voorkeur voor spelletjes: iets meer dan 80% van de
122
kinderen die thuis over een cd-rom drive beschikken, gebruiken die om spel-cd’s mee te spelen. Er zijn weinig verschillen tussen leeftijdscategorieën, maar jongens zijn wel grotere spelletjesspelers dan meisjes. De helft van de thuiswonende kinderen maakt gebruik van informatieve cd's; het gebruik hiervan neemt toe met de leeftijd. Jongens en meisjes verschillen op dit punt niet. Muziek beluisteren en cursussen volgen doet minder dan eenderde van de inwonende kinderen. Jongens luisteren vaker dan meisjes naar muziek die wordt afgespeeld via de computer. Ook hiervoor geldt dat dit toeneemt met de leeftijd. Voor educatieve cd-roms zijn de verschillen tussen jongens en meisjes en tussen leeftijdsgroepen klein. 6.4 Computervaardigheden 6.4.1 Vaardigheden van computergebruikers De computer gaat, meer dan enig ander ict-product, door voor een complex apparaat. Dit wordt waarschijnlijk veroorzaakt door de velerlei toepassingen waarvoor het geschikt is. Bediening van dit complexe apparaat vraagt om vaardigheden die naar verwachting ongelijk zijn verdeeld over de bevolking. Om inzicht te krijgen in die vaardigheden, is in de GNC-enquête aan personen die ooit met een computer in aanraking zijn geweest, gevraagd of zij voor tien toepassingen wilden aangeven in hoeverre zij deze beheersten.6 Antwoorden konden zij invullen op een vijfpuntsschaal die varieerde van 'dit beheers ik niet' (1) tot 'dit beheers ik heel goed' (5). Uit de gegevens blijkt dat de verschillende toepassingen in verschillende mate beheerst worden. Computergebruikers hebben de meeste moeite met statistische programma's en programmeren (1,3 en 1,7 respectievelijk). Werken met het toetsenbord blijkt de minste moeite op te leveren (3,6). Dit laatste behoeft geen verbazing te wekken. Iedereen die met een computer werkt, zal hoe dan ook met het toetsenbord in aanraking komen en de regel 'al doende leert men' gaat hier waarschijnlijk op. Dit wordt ondersteund door het feit dat het werken met Windows en het werken met tekstverwerkingsprogramma’s onder Windows daarna het best beheerst worden (3,1 beiden). Om Windows kan men bij nieuwe computers niet heen en tekstverwerking is, zoals bleek in paragraaf 6.3, het computerprogramma dat door de meeste mensen wordt gebruikt. Niet alleen verschillen computerprogramma's in de mate waarin zij beheerst worden, ook gebruikers verschillen in de mate waarin zij met de computer kunnen omgaan. Eerder werd al verondersteld dat ouderen meer moeite met de computer zullen hebben dan jongeren, en ook tussen opleidingsniveaus kunnen verschillen verwacht worden. Om het verband tussen computervaardigheden en achtergrondkenmerken te onderzoeken, is eerst nagegaan in hoeverre de beheersing van verschillende programma's samengaat. Het blijkt dat mensen die het ene programma goed beheersen, ook relatief goed zijn in de omgang met andere programma's. De tien gevraagde toepassingen vormen een goede schaal (Cronbach's alpha = 0,90). Iedere respondent kreeg derhalve één score toegekend voor alle tien programma's samen (1 = beheerst helemaal niets; 5 = beheerst alles heel goed). Ruim eenderde van de computer-gebruikers blijkt niet of nauwelijks met een breed pakket van toepassingen
123
overweg te kunnen (tabel 6.7). Ongeveer 12% kan dat goed tot zeer goed en een meerderheid (52%) beheerst de toepassingen redelijk. Tabel 6.7 Gemiddelde beheersing van tien computerprogramma's naar achtergrondkenmerken, personen van 18 jaar en ouder die ooit met een computer in aanraking zijn geweesta (in procenten) niet of nauwelijks
redelijk
goed - zeer goed
score 1,0 - 2,0 36
score 2,1 - 3,5 52
score 3,6 - 5,0 12
man vrouw
28 45
55 49
17 6
18-34 jaar 35-49 jaar 50-64 jaar ≥ 65 jaar
27 37 48 67
56 54 46 31
17 9 6 2
lob lbo, ulo, mavob havo, vwo, mbob hbo, wob
69 49 30 27
25 46 58 55
6 5 12 18
allen
werkend 32 55 13 AOW, gepensioneerd 63 36 1 werkloos, arbeidsongeschikt 56 40 4 huisvrouw/man 62 38 0 studerend 10 63 27 a De tien toepassingen zijn: Windows, tekstverwerking onder DOS, tekstverwerking onder Windows, spreadsheets, tekenprogramma's, werken met toetsenbord, internet, programmeren, e-mail programma's en statistische programma's. b Voltooide opleiding van personen van 18 jaar en ouder. Bron: SCP (GNC'98)
Uit tabel 6.7 blijkt verder dat mannen zichzelf hogere vaardigheden toedichten dan vrouwen. Eerder is al gebleken dat mannen meer met computers werken dan vrouwen. Daardoor zullen zij er ook meer vertrouwd mee zijn en over meer vaardigheden beschikken (al was het alleen maar omdat ze een breder pakket van programma's gebruiken). Ook kan de hogere score veroorzaakt worden door het feit dat zij – omdat ze zelfverzekerder zijn in het werken met computers – zichzelf sowieso wat hoger aanslaan dan vrouwen, die vaker onzeker zijn over hun eigen kundigheden ten aanzien van computers. Ofwel: bij gelijkwaardige vaardigheden zullen mannen deze wellicht eerder als goed aanduiden dan vrouwen. De tabel toont verder – zoals verwacht kon worden – dat ouderen, lager opgeleiden, werklozen en huisvrouwen minder goed de computer beheersen. Het feit dat studenten het hoogst scoren is logisch: zij zijn jong en hoogopgeleid, twee kenmerken die samengaan met grotere computer-vaardigheden.
124
Behalve naar de beheersing van een aantal toepassingen kan gekeken worden naar het vermogen van mensen om de computer in te stellen. Het instellen van een computer lijkt een slag moeilijker te zijn dan het instellen van de oudere generatie ict-producten zoals televisie en video. Waar, zoals bleek in hoofdstuk 3, ruim de helft van de Nederlanders zelf zijn televisiekanalen heeft ingesteld, heeft maar eenderde zelfstandig programmatuur op zijn of haar computer geïnstalleerd. Hierbij kan wel opgemerkt worden dat leveranciers steeds vaker computers leveren waarop in ieder geval Windows is geïnstalleerd. Zelf nieuwe programma's op de computer zetten is iets wat bijna de helft van de computerbezitters zelfstandig doet. Het installeren van programma's is een activiteit die niet zo veel risico's met zich meebrengt. Meestal wordt dit gedaan met behulp van een cd-rom die de gebruiker aan de hand neemt en precies zegt welke handeling op welk moment verricht moet worden. Anders ligt het als het gaat om het echte sleutelwerk, zoals het plaatsen van een uitbreiding van het geheugen van de computer. Slechts een kwart waagt zich hier zelfstandig aan. Bijna 60% zegt dat niet te doen, zelfs niet met hulp van bekenden. Binnen de bevolking tekenen zich dezelfde verschillen af als bij de eerder in dit hoofdstuk beschreven zaken: vrouwen, lager opgeleiden en, in mindere mate, ouderen zullen minder snel zelf hun pc installeren, er nieuwe programma's opzetten en er zelf hardware in plaatsen. 6.4.2 Het aanleren van computervaardigheden Mensen kunnen computervaardigheden op verschillende manieren aanleren. Figuur 6.10 laat zien dat in dit opzicht Nederlandse computergebruikers tot op heden vooral 'doe-het-zelvers' zijn. Driekwart geeft aan redelijk wat tot veel te hebben geleerd van het zelf uitproberen op de computer. Het gezegde 'al doende leert men' lijkt voor de computer derhalve zeker op te gaan. Er zijn verschillen tussen leeftijdsgroepen in het aanleren van computervaardigheden. Het grootste verschil is te zien bij het verwerven van vaardigheden op een vervolgopleiding. Iets meer dan de helft van de respondenten die jonger zijn dan 35 jaar, geeft aan redelijk wat tot veel te hebben geleerd tijdens de vervolgopleiding, tegenover respectievelijk 17 en 6% van de oudere leeftijdsgroepen. Dat de basis- en middelbare school weinig bij lijken te dragen aan de vaardigheden van de respondenten, komt waarschijnlijk door het feit dat computers daar pas sinds kort op grote schaal hun intrede hebben gedaan. Toen hadden de meeste respondenten hun middelbareschoolopleiding al afgerond. In toekomstig onderzoek zal de bijdrage van deze opleidingen aan het leren van computervaardigheden waarschijnlijk hoger liggen. Ouderen leren vaker dan de jongste generatie vaardigheden via speciale computercursussen. Deze kunnen voor hen gezien worden als een substituut voor de reguliere (vervolg)opleidingen.
125
Figuur 6.10 Bronnen voor het leren van computervaardigheden (in procenten van het aantal mensen dat ooit in aanraking is geweest met een computer) 18-34 jaar
totaal zelf proberen vrienden collega kinderen ouders comp. handboek computercursus vervolgopl. middelb. school basisschool
zelf proberen vrienden collega kinderen ouders comp. handboek computercursus vervolgopl. middelb. school basisschool 0
20
40
% 60 35-49 jaar
80
100
0
20
40
% 60 > 50 jaar
0
20
40
80
100
80
100
zelf proberen vrienden collega kinderen ouders comp. handboek computercursus vervolgopl. middelb. school basisschool
zelf proberen vrienden collega kinderen ouders comp. handboek computercursus vervolgopl. middelb. school basisschool 0
20
40
%
60
80
100
%
niets/nauwelijks iets
60
redelijk wat tot veel
Bron: SCP (GNC’98)
Computervaardigheden kunnen worden geleerd door te kijken naar anderen of vragen aan hen te stellen. Met name collega's worden regelmatig geconsulteerd; ongeveer de helft van de computergebruikers geeft aan redelijk wat tot veel te hebben geleerd van collega's. Voor vrienden ligt dit wat lager en zijn de verschillen tussen leeftijdsgroepen groter: jongeren leren meer van hun vrienden dan ouderen. Jongeren hebben naar alle waarschijnlijkheid meer mensen met kennis over computers in hun vriendenkring dan ouderen en kunnen derhalve ook meer leren van hun vrienden. Van de 50-plussers leert een kleine 30% redelijk wat tot veel over computers van hun kinderen. Voor de jongste generatie zouden ouders een grotere rol van betekenis kunnen spelen omdat zij ook computers zullen gebruiken. Echter, van de jongste groep respondenten geeft slechts 12% aan redelijk wat tot veel van de ouders te hebben geleerd. In de GNC-enquête is aan iedereen die wel eens met een computer in aanraking is geweest, voor een tiental cursussen gevraagd of zij deze wel eens gevolgd hebben.
126
Gemiddeld genomen hebben mensen minder dan twee soorten cursussen op het gebied van computers gevolgd, 40% heeft geen enkele van de genoemde cursussen gevolgd. Hoger opgeleiden, werkenden, mensen met een hoger inkomen en ouders van thuiswonende kinderen van 15 jaar en ouder hebben gemiddeld iets meer typen cursussen gevolgd dan anderen, terwijl voor 65-plussers, laagopgeleiden, huisvrouwen, werklozen en mensen met een laag inkomen geldt dat ze juist wat minder soorten cursussen hebben gevolgd. Figuur 6.11 Het al dan niet gevolgd hebben van een bepaalde cursus (in procenten van het aantal mensen dat ooit met een computer in aanraking is geweest)
programmeren Ms-dos, Windows e-mail internet specialistisch boekhoudprogr. statistisch progr. tekenprogr. spreadsheet tekstverwerking 0
10
20
30 %
40
50
60
Bron: SCP (GNC’98)
Uit figuur 6.11 blijkt dat de cursussen waarin geleerd wordt om te gaan met tekstverwerkingsprogramma's, het meest frequent zijn gevolgd: iets meer dan 40% van de respondenten geeft aan een dergelijke cursus gevolgd te hebben. Ook specialistische cursussen (voor het werk) en cursussen op het gebied van MS-dos en Windows zijn relatief veel gevolgd. Nog geen 10% van alle mensen die wel eens met een computer hebben gewerkt, geeft aan een cursus te hebben gevolgd op het gebied van internet, e-mail of statistische programma's. 6.5 Computergebruik op het werk Voordat de computer in de privé-sfeer goed begon door te dringen, was dit al gebeurd in de werksfeer. Sinds de jaren tachtig is de computer in vele sectoren van de arbeidsmarkt belangrijker geworden. Steeds meer mensen zitten het grootste deel van hun werkdag voor de computer. In 1998 is dat 31% van degenen met een betaalde baan. Nog eens 23% maakt er dagelijks gebruik van, al is dit niet het grootste deel van hun werktijd. Een kwart van de mensen met betaald werk gebruikt nooit een
127
computer op het werk. Opleidingsniveau hangt hier sterk mee samen (figuur 6.12): hoger opgeleiden gebruiken de computer veel vaker op hun werk dan lager opgeleiden. De grootste verschillen zijn te zien bij degenen die zonder computer werken. Waar van de laagst opgeleiden meer dan de helft geen computer gebruikt op het werk, geldt dat voor slechts 6% van de hoogst opgeleiden. Er is weinig differentiatie naar leeftijd of geslacht. Figuur 6.12 Gebruik van de computer op het werk naar opleidingsniveau van de respondent (in procenten)
hbo/wo
havo/vwo/mbo
lbo/ulo/mavo
lo
0
10
20
30
40
50 %
60
70
grootste deel elke werkdag
zelden
dagelijks, niet grootste deel
nooit
80
90
100
regelmatig, niet iedere dag Bron: SCP (GNC’98)
Mensen die voor hun werk veel op de computer bezig zijn, hebben er thuis ook vaker een. Ongeveer een vijfde van de mensen die regelmatig tot dagelijks op een computer werken, heeft er thuis geen. Van mensen die zelden achter de computer zitten op het werk, is dat al ruim eenderde, terwijl van degenen die nooit een computer op het werk gebruiken, 45% geen computer thuis heeft staan. Evenals op het thuisfront wordt de computer op de werkvloer veel gebruikt voor tekstverwerking (tabel 6.8). Veel mensen werken daarnaast met programma's die
128
specifiek voor hun werk geschikt zijn. Teken-, boekhoud- en vooral statistische programma's worden door vrij weinig mensen gebruikt. Dit komt doordat deze toepassingen voor een groot deel van de werknemers niets bijdraagt aan hun werkzaam-heden. Er zijn duidelijke verschillen tussen groepen werknemers. Voor alle programma's geldt dat mannen er op het werk meer gebruik van maken dan vrouwen. De laagst opgeleiden zijn ondervertegenwoordigd bij alle programma's met uitzondering van de statistische en de boekhoudprogramma's. Mensen met een hboof universitaire opleiding maken vaker dan andere groepen gebruik van tekstverwerkings- en tekenprogramma's. Opvallend is dat de verschillen tussen leeftijdsgroepen klein zijn.
Tabel 6.8 Gebruik van computerprogramma's op het werk naar achtergrondkenmerken van de respondent (in procenten van respondenten met een betaalde baan)a tekst- spreadsheet/ totaal
verwerking 73
teken-
statistische
boekhoud- specialistische
database programma's programma's programma's programma's 44 21 10 18 64
man vrouw
75 70
52 33
27 13
12 8
18 17
68 66
18-34 jaar 35-49 jaar 50-64 jaar
70 74 78
43 44 42
20 21 20
10 10 12
16 20 16
70 64 66
lo 34 28 15 17 22 lbo, ulo, mavo 55 29 14 7 19 havo, vwo, mbo 72 43 18 12 20 hbo, wo. 87 46 27 10 15 a De getallen in deze tabel geven het percentage respondenten weer dat het desbetreffende programma enkele keren per maand of vaker gebruikt.
48 68 74 61
Bron: SCP (GNC'98)
Op de werkplek kan men gezien het bovenstaande nog nauwelijks om de computer heen. Dit zal in de toekomst waarschijnlijk nog sterker worden. Omdat de ontwikkelingen op dit gebied snel gaan, veranderen de eisen die gesteld worden aan werk-nemers. Het is daarom belangrijk dat werknemers die met een computer moeten (gaan) werken, bijblijven op dit terrein. Werkgevers kunnen daar een bijdrage aan leveren door bijscholing aan te bieden. Dat doen zij volgens de helft van de werknemers in voldoende mate. Een kwart van de werknemers vindt dat de werkgever weinig mogelijkheden biedt tot bijscholing, maar geeft daarbij aan dat bijscholing niet nodig is om het werk goed te kunnen verrichten. Tot slot vindt een kwart van de werknemers dat zij wel wat extra kennis zouden kunnen gebruiken om hun werk goed te kunnen verrichten. Vrouwen zeggen dit iets vaker dan mannen. Lager opgeleiden geven eveneens iets vaker aan hun vaardigheden te willen verhogen via bijscholing van de werkgever.
129
Ondanks dat werkgevers voldoende bijscholing lijken te bieden voor de functie die werknemers nu uitoefenen, is het de vraag of werknemers het gevoel hebben met hun huidige computervaardigheden hogerop te kunnen komen in hun beroep. Niet iedereen is daar even optimistisch over, zie figuur 6.13. Een vijfde van alle werknemers zegt niet verderop te kunnen komen in het huidige beroep vanwege te weinig kennis op het gebied van computers. Deze barrière blijkt vooral samen te hangen met het opleidingsniveau. Van de laagst opgeleiden geeft 50% aan dat hun vaardigheden tekortschieten, terwijl van de hoogst opgeleiden slechts 11% een dergelijke belemmering ondervindt. Ook vrouwen zeggen iets vaker dan mannen dat zij over onvoldoende computervaardigheden beschikken om een treetje hoger te komen. De verschillen tussen de seksen zijn echter veel kleiner dan tussen de opleidingsgroepen. In de leeftijdsgroepen wijkt de jongste groep (18-34 jaar) af: zij hebben meer vertrouwen in hun vaardigheden dan oudere generaties. Opgemerkt moet wel worden dat ouderen vaak al aan de top binnen hun functie zitten. Figuur 6.13 Beschikken over voldoende computervaardigheden om een stap hogerop te komen in het huidige beroep (in procenten van het aantal respondenten met een betaalde baan) geslacht
leeftijd
100
100
80
80
60 %
60 %
40
40
20
20
0
totaal
mannen opleiding
vrouwen
100 80 60 % 40 20 0
lo
lbo/ulo/mavo havo/vwo/mbo ja met bijscholing
Bron: SCP (GNC’98)
130
hbo/wo
nee kan niet hogerop
0
18-34 jaar
35-49 jaar
50-64 jaar
In de GNC-enquête is nog op een andere manier naar het effect van computervaardigheden op arbeidsmarktkansen gevraagd. Aan alle respondenten onder de pensioengerechtigde leeftijd is het volgende gevraagd: "Stel dat u in de krant een personeelsadvertentie op uw vakgebied ziet waarin naast vakinhoudelijke kennis ook de onderstaande eisen gesteld worden. Zouden deze eisen voor u wel of geen belemmering zijn om op deze baan te solliciteren?" De genoemde eisen waren achtereenvolgens: gebruik van tekstverwerkingsprogramma's, gebruikmaken van spreadsheets of statistische programma’s en, tot slot, het zelf kunnen programmeren. Wanneer voor een bepaalde functie kennis van tekstverwerkingsprogramma's vereist is, dan is dat voor het merendeel van de mensen geen sterke belemmering om te solliciteren. Echter, nog altijd een vijfde van de mensen die de leeftijd hebben om actief te zijn op de arbeidsmarkt, laat zich afschrikken door de eis om met tekstverwerkings-programma's om te gaan. Voor het werken met een spreadsheet/statistisch programma en het kunnen programmeren liggen deze percentages nog hoger: 47 en 71 respectievelijk. Vrouwen vinden eisen met betrekking tot computervaardigheden eerder een belemmering dan mannen. Hoe ouder mensen zijn, des te harder computer-eisen op wat voor terrein dan ook afschrikken. En de opleidingsgroepen vertonen voor alle drie de toepassingen hetzelfde patroon: naarmate mensen over een hogere opleiding beschikken, zien zij eisen die gesteld worden aan hun computervaardigheden, minder snel als een belemmering om op bepaalde banen te solliciteren. Zie figuur 6.14. Figuur 6.14 Aantal mensen dat zegt dat eis om te beschikken over betrokken computervaardigheid een sterke belemmering vindt om op een personeelsadvertentie te reageren (in procenten van het aantal mensen jonger dan 65 jaar) geslacht
leeftijd
totaal
18-34 jaar
mannen
35-49 jaar
vrouwen
50-64 jaar
0
20
40
%
60
80
100
0
20
40
%
60
80
100
opleiding hbo/wo
havo/vwo/mbo
lbo/ulo/mavo
lo 0
20 programmeren
40
%
60
spreadsheet
80
100
tekstverwerking
131
Bron: SCP (GNC’98)
De GNC-enquêtevraag meet alleen intentioneel gedrag. Onbekend blijft of mensen in de praktijk hetzelfde zouden handelen, als ze zeggen te doen. Toch geven deze gegevens wel aan dat groepen die een achterstand hebben op de arbeidsmarkt (vrouwen, lager opgeleiden en oudere werknemers), door de opkomst van de computer nog verderop zouden kunnen raken. Immers, deze groepen vinden dat zij over minder vaardigheden beschikken op het gebied van computers (zie paragraaf 6.4). Zij laten zich daardoor eerder weerhouden om op bepaalde functies te solliciteren. 6.6 Conclusie Begin jaren tachtig kwam de personal computer in Nederland op de markt, maar in de privé-sfeer duurde het tot in de jaren negentig voordat een aanzienlijk deel van de bevolking overging tot aanschaf. Aan het einde van de twintigste eeuw stond in iets meer dan de helft van de huishoudens een personal computer en het einde aan de groei van het aantal computers is nog niet in zicht. Ook op de arbeidsmarkt en in het onderwijs neemt de computer een steeds prominentere plaats in. Tijdens de verovering van de markt veranderde de pc. Nieuwe exemplaren waren krachtiger, kenden steeds meer toepassingsmogelijkheden en kregen steeds meer toeters en bellen dan de voorgangers. Een belangrijke ontwikkeling is het ontstaan van de elektronische snelweg geweest, waarvoor de computer fungeert als toegangspoort. Steeds meer informatie komt via de elektronische snelweg ter beschikking. De computer lijkt het symbool van de informatierevolutie en is een onlosmakelijk deel geworden van de informatiemaatschappij. In deze maatschappij lijkt het van wezenlijk belang te beschikken over vaardigheden om met de computer om te gaan. Duidelijk is dat niet iedereen in dezelfde mate over deze vaardigheden beschikt. Met name ouderen, lager opgeleiden en (alleenstaande) vrouwen hebben een achterstand opgelopen. Zij beschikken minder vaak over een computer, gebruiken deze minder vaak en voor minder (complexe) toepassingen. Ook beheersen deze groepen gemiddeld genomen minder goed de toepassingen waarvoor de computer gebruikt kan worden. In een maatschappij waarin informatietechnologie steeds belangrijker wordt, kan dit leiden tot een toename van ongelijkheden. Het zijn immers de groepen die traditioneel op de arbeidsmarkt een achterstand hadden – lager opgeleiden en vrouwen –, die minder vaak met computers werken en mede daardoor ook over minder vaardigheden beschikken. Vrouwen, die de laatste jaren hun positie op de arbeidsmarkt versterkt hebben, zouden door deze ontwikkelingen bijvoorbeeld weer – verder – achterop kunnen raken bij mannen. Gezien de doelstellingen van de overheid, waarin onder andere de economische zelfstandigheid van vrouwen centraal staat, lijkt dit een ongewenste ontwikkeling. Daarbij komt dat vrouwen minder dan mannen instromen in de itsector, een van de snelst groeiende sectoren van de arbeidsmarkt (Frissen 1999). Een andere groep die enigszins achterblijft, zijn de lager opgeleiden. In de toekomst zullen vaardigheden op het terrein van ict, en dan met name op het gebied van de computer, steeds belangrijker worden op de arbeidsmarkt. Dit betekent dat lager
132
opgeleiden voor steeds minder banen in aanmerking zouden kunnen komen. Hierdoor zullen ongelijkheden op de arbeidsmarkt tussen mensen met een verschillend opleidingsniveau groter worden. Ook dit lijkt een ongewenste ontwikkeling. Noten
1
2 3 4 5 6
De gegevens in tabel 61 zijn uitgedrukt in een percentage van de bevolking van 18 jaar en ouder. Eind 1998 had 58% van de bevolking thuis de beschikking over een pc. Deze presentatie van gegevens wijkt af van die in figuur 6.1 waar het pc-bezit is uitgedrukt in procenten van de huishoudens. In 1997 was in 47% van de huishoudens een pc aanwezig. Dat dit laatste cijfer veel lager uitvalt, is mogelijk toe te schrijven aan het feit dat in huishoudens met veel personen vaker een of meerdere pc's aanwezig zijn dan in kleine huishoudens. Het gaat hier met name om de zogenaamde desktop-pc's 7% van de Nederlanders van dertien jaar en ouder is in het bezit van een laptop (Polman 1997). De uitkomsten van deze analyses zijn niet in een tabel gepresenteerd, maar zijn op te vragen bij de auteurs In de GNC-survey is ook gevraagd naar het gebruik door de partner De resultaten hiervan worden besproken in de appendix Betrouwbaarheid van de gegevens. Voor meer informatie over het computergebruik van de kinderen en het effect van computergebruik van ouders op dat van hun kinderen in de GNC-survey, zie Borking (1999) De aanwijzing in de vragenlijst was dat wanneer mensen nog nooit met een computer in aanraking waren geweest, zij de vragen over computervaardigheden konden overslaan Dit betreft veelal mensen die thuis geen computer hebben. In totaal zijn er 570 respondenten die zeggen thuis geen pc te hebben en die de vragen over het beheersen van computervaardigheden hebben overgeslagen; verondersteld wordt dat zij nog nooit met een computer in aanraking zijn geweest. De overige mensen die geen pc thuis hebben, hebben elders computervaardigheden opgedaan.
133
7 INTERNET EN E-MAIL
7.1 Inleiding Internet is niet meer weg te denken uit de huidige informatiemaatschappij. De basis voor het internet werd al aan het einde van de jaren zestig gelegd. De oorsprong ligt bij het Amerikaanse ministerie van Defensie waar een aantal computers aan elkaar gekoppeld werd. Dit netwerk moest gebruikers op verschillende locaties in staat stellen op computers elders in te loggen. Al snel werd ontdekt dat dit netwerk ook vele communicatiemogelijkheden bood, zoals het transporteren van bestanden en het versturen van elektronische post (Van den Hooff en Tebbal 1996). Nog steeds zijn genoemde functies belangrijk voor door netwerken gekoppelde computers. Het duurde echter tot in de jaren negentig voordat het internet een wereldwijd succes werd. In mei 1993 werd de eerste Nederlandse internetserviceprovider, genaamd XS4ALL, geïntroduceerd. Voor het grote publiek kreeg het internet bekendheid door het experiment De Digitale Stad, dat in januari 1994 van start ging. Toen het world wide web (www) werd geïntroduceerd, werd het gebruik van het internet aantrekkelijker omdat nu ook (bewegende) beelden en geluiden opgevraagd konden worden (Van de Wijngaert 1999). De laatste jaren is het internet sterk in opkomst. Mede dankzij de opmars van de gratis aanbieders, is in de periode juli tot en met september 1999 het aantal internetaansluitingen gestegen met 300.000. Hierdoor is het aantal Nederlandse huishoudens met internet opgelopen tot 1,7 miljoen (eYe 2000: 3). Het merendeel van de aansluitingen is voor zakelijk gebruik. In 1996 was dat 60%, tegen 40% voor particuliere doeleinden (Boumans 1997: bron SUMMO/Multiscope/Trendbox). De groei van het internet zal zeker nog doorgaan. Het gebruik ervan wordt steeds goedkoper. Als men thuis geen aansluiting heeft, dan kan men steeds vaker op andere plaatsen terecht, zoals in openbare bibliotheken of speciale internetcafé's, op het werk of op school. Dat het internet een steeds grotere rol in het maatschappelijk leven vervult, wordt bijvoorbeeld duidelijk uit een staking van scholieren tegen het in 1999 ingevoerde studiehuis op 6 december van dat jaar. Deze staking is vrijwel geheel georganiseerd via oproepen en communicatie op het internet (de Volkskrant 22 november 1999). Een ander voorbeeld van de groeiende invloed van het internet is het voornemen van een Nederlandse bank om de personeelsbezetting in plaatselijke banken te reduceren en veel diensten via het internet aan te bieden. Tot nu toe is informatie zoeken nog veruit de belangrijkste reden voor mensen om het net op te gaan (WRR 1998:27-28). Internet biedt dan ook een steeds verder uitbreidende hoeveelheid informatie. Veel organisaties hebben tegenwoordig een website waarop internetgebruikers kunnen lezen waar de organisatie zich mee bezighoudt, en in reclameteksten is het gebruikelijk dat bedrijven naast hun postadres ook hun adres op het web vermelden.
135
De verwachting is dat steeds meer informatie via het internet beschikbaar zal komen. Voor een deel zal dit informatie zijn die niet via een andere bron dan het internet te verkrijgen is. Dit betekent dat mensen die geen toegang hebben tot het internet, verstoken blijven van informatie die voor hen toch relevant kan zijn. In dit hoofdstuk zal onderzocht worden of alle bevolkingsgroepen in dezelfde mate toegang tot het internet hebben. Eveneens wordt ingegaan op de hoeveelheid mensen die met andere communiceren via e-mail, en op de verschillen tussen bevolkingsgroepen die hierbij zijn te constateren. Dit medium wordt, net als het internet, steeds populairder en is niet meer weg te denken naast andere manieren van communicatie tussen personen zoals telefoneren en briefwisseling. Ook voor het gebruik van de elektronische snelweg zal de stand van zaken in het najaar van 1998 besproken worden. Sindsdien zijn veel internetproviders gratis toegang gaan aanbieden en is het aantal aansluitingen in Nederlandse huishoudens snel toegenomen. Recentere gegevens over verschillen in toegang tussen bevolkingsgroepen ontbreken echter. 7.2 Internet en e-mail: aanschaf Om toegang te krijgen tot het internet en e-mail is een modem nodig. Tabel 7.1 laat zien dat het bezit van pc's met een modem in de Nederlandse huishoudens is gestegen van 12% in 1995 naar 32% in 1998. Als gekeken wordt naar alle Nederlanders, nietcomputerbezitters inbegrepen, dan blijkt dat ouderen, lager opgeleiden en (alleenstaande) vrouwen achterblijven in het bezit van een modem. Deze verschillen blijven bestaan als alleen naar pc-bezitters gekeken wordt, maar zijn in dat geval wel kleiner.
136
Tabel 7.1 Bezit van een computer met modem in de Nederlandse huishoudens, naar achtergrondkenmerken van de respondent, 1995-1998 (in procenten) 1995
1998
1998
alle huishoudens
12
32
alleen pc-bezitters 56
mannen vrouwen
13 10
40 24
63 48
alleenstaande man alleenstaande vrouw gehuwd/samenw. zonder kind gezin, jongste kind > 14 jaar gezin, jongste kind ≤ 14 jaar
13 4 11 10 16
40 16 29 42 43
66 42 57 58 56
18-34 jaar 35-49 jaar 50-64 jaar ≥ 65 jaar
14 17 7 1
38 44 27 5
55 59 55 41
lo lbo, ulo, mavo havo, vwo, mbo hbo, wo
2 8 11 19
7 24 37 48
36 51 55 64
inkomen 1e kwartiel 2e kwartiel 3e kwartiel 4e kwartiel
5 6 10 19
23 30 43 53
48 51 59 66
werkend AOW, gepensioneerd werkloos, arbeidsongeschikt huisvrouw/man studerend Bron: SCP (TBO'95; GNC'98)
16 2 3 8 20
41 11 25 21 36
58 53 55 51 49
Is de pc voorzien van een modem, dan kan de gebruiker toegang krijgen tot het internet en met anderen communiceren via e-mail. Het aantal internetaansluitingen in de Nederlandse huishoudens is in drie jaar tijd verzevenvoudigd: van 3% in 1995 naar 21% in 1998 (tabel 7.2). In hoeverre de mogelijkheden om van e-mail gebruik te maken zijn toegenomen in die periode, kan niet nagegaan worden omdat het TBO van 1995 geen gegevens bevat over e-mailaansluitingen. In 1998 had een op de vijf huishoudens in Nederland e-mail thuis, zo blijkt uit de GNC-gegevens.1 Het zijn de inmiddels bekende bevolkingsgroepen die achterblijven in het bezit van het internet en e-mail thuis: (alleenstaande) vrouwen, 65-plussers, lager opgeleiden en mensen met een laag inkomen. Door de dalende prijzen voor een aansluiting wordt het voor lagere inkomens aantrekkelijker zich de toegang tot de digitale snelweg te verschaffen. De prijs van een computer blijft wellicht nog wel een barrière.
137
Alleenstaande mannen zijn duidelijk oververtegenwoordigd onder degenen die de digitale snelweg vanaf hun computer thuis kunnen bereiken, evenals mensen met een hbo- of universitaire opleiding en mensen met een hoog inkomen. Tabel 7.2 Bezit van e-mailaansluiting en toegang tot het internet in huishoudens, naar achtergrondkenmerken van de respondent, 1985-1995 (in procenten) e-mail 1998
toegang internet 1998
1995
1998
alleen gehele bevolking//computerbezitters 19
1998 alleen
pc-bezitters 34
4
21
pc-bezitters 37
mannen vrouwen
27 13
42 25
4 3
28 14
44 27
alleenstaande man alleenstaande vrouw gehuwd/samenw. zonder kind gezin, jongste kind > 14 jaar gezin, jongste kind ≤ 14 jaar
30 8 18 23 25
51 20 36 31 32
5 1 3 3 5
30 9 20 26 27
50 23 39 35 35
18-34 jaar 35-49 jaar 50-64 jaar ≥ 65 jaar
25 27 16 3
36 35 31 20
5 5 1 0
26 29 16 2
38 39 32 20
lo lbo, ulo, mavo havo, vwo, mbo hbo, wo
3 14 22 33
12 29 32 44
1 2 3 7
3 15 23 34
16 32 35 46
inkomen 1e kwartiel 2e kwartiel 3e kwartiel 4e kwartiel
14 17 26 37
30 28 35 46
2 2 2 6
15 18 26 39
33 31 37 49
werkend AOW, gepensioneerd werkloos, arbeidsongeschikt huisvrouw/man studerend Bron: SCP (TBO'95; GNC'98)
27 7 15 8 25
37 29 32 19 35
5 0 1 2 8
28 6 15 9 28
40 28 32 21 39
Computers werden aanvankelijk door veel huishoudens als 'stand alone' gebruikt. In het vorige hoofdstuk kwam naar voren dat Nederlandse huishoudens die in 1998 een computer hadden, het eerste exemplaar gemiddeld genomen zeven jaar eerder aanschaften. Internet- en e-mailbezitters beschikken gemiddeld pas zo'n twee jaar over deze mogelijkheden. De meeste huishoudens die internet hebben, hadden op het moment van aanschaf al wel de beschikking over een computer thuis. Het waren juist
138
de pioniers op het gebied van computerbezit, die zich ook als eersten toegang tot het internet verschaften. Zij deden dit wel geregeld tegelijkertijd met de vervanging van een oude computer. 46% van de personen die een internetaansluiting thuis tot stand brachten, kochten tegelijkertijd een (andere) computer. In driekwart van deze gevallen ging het om de vervanging van een oude pc, terwijl het overige kwart voor het eerst een computer kocht. Voor e-mail zijn de cijfers vergelijkbaar. Dit is logisch omdat de meeste internetproviders in het pakket dat zij aan abonnees aanbieden, ook een e-mailadres opnemen. De meeste internetbezitters (71%) brengen hun verbinding met het internet tot stand via een gewone telefoonverbinding. Isdn is voor 22% van de huishoudens de verbindingsweg, en ruim 6% van de internetbezitters brengt de verbinding via de kabel tot stand. De totstandkoming van de verbinding met het internet verschilt tussen bevolkingsgroepen, vooral via isdn en kabel; het percentage huishoudens dat de internetverbinding via de gewone telefoonverbinding tot stand brengt, varieert niet zo sterk tussen groepen. Vrouwen, de hoogste inkomensgroep en de hoogst opgeleiden hebben relatief vaak isdn. Alleenstaanden (zowel mannen als vrouwen), de laagste inkomensgroep en lager opgeleiden (lbo, ulo, mavo) hebben vaker toegang tot het internet via een kabelverbinding. Dat de hogere inkomensgroep relatief veel isdn heeft en de lagere inkomensgroep juist niet, is te verklaren uit het feit dat een isdnaansluiting duurder is dan een gewone telefoonaansluiting. Dat de groep met de laagste inkomens kiest voor het internet via de kabel zal ook door kostenoverwegingen zijn ingegeven. Kabelmaatschappijen hebben vaak een vast tarief en er worden geen telefoontikken in rekening gebracht voor de tijd die de abonnee op het internet doorbrengt. Met name voor personen met een laag inkomen kan dit vaste tarief aantrekkelijk zijn. Zij weten immers precies hoeveel van hun (beperkte) budget zij kwijt zijn ongeacht de intensiteit waarmee zij het internet gebruiken. Isdn is ook nog niet echt doorgedrongen onder alleenstaanden. Alleenstaanden hoeven geen rekening te houden met andere huisgenoten die, terwijl zij aan het surfen zijn op het internet, eventueel zouden willen telefoneren of faxen. Derhalve is de behoefte aan isdn onder alleenstaanden waarschijnlijk geringer dan in meerpersoonshuishoudens. 7.3 Gebruik van het internet en e-mail 7.3.1 Gebruiksfrequentie De digitale snelweg wordt almaar drukker en steeds meer mensen gaan het internet op. In de GNC-enquête is aan iedereen gevraagd hoe vaak thuis, op het werk of op school gebruikgemaakt wordt van het internet. Uit een enquête die in het voorjaar van 1998 is gehouden, bleek dat het aantal internetaansluitingen in Nederlandse huishoudens vrij laag was (Van Dijk en De Haan 1998). Veel mensen hebben echter toegang tot e-mail en het internet via hun werk en op school.2 Derhalve is besloten naar gebruik in het algemeen te vragen. Het gevolg is dat het gebruik van het internet thuis niet apart kan worden weergegeven. Thuis, op het werk of op school maakt 36% van de bevolking van 19 jaar en ouder gebruik van het internet.
139
De deelnemers aan het GNC-onderzoek gaan gemiddeld genomen zes dagen per maand het net op, thuis, op het werk, op school of elders. Dit betekent dat wie toegang heeft tot het internet er ongeveer om de dag gebruik van maakt. E-mail wordt iets vaker gebruikt: gemiddeld genomen zo'n 7 tot 8 dagen per maand. Het interneten e-mailgebruik is lager onder vrouwen, ouderen, lager opgeleiden en mensen met een laag inkomen (tabel 7.3). Werkenden en studerenden gebruiken het internet en email veel vaker dan huisvrouwen, gepensioneerden en werklozen. Bij mannen zijn de verschillen naar leeftijd en opleiding groter dan bij vrouwen. Tabel 7.3 Gebruiksfrequentie van het internet door mannen, vrouwen en inwonende kinderen naar achtergrondkenmerken, 1998 (in dagen per maand)
totaal alleenstaand gehuwd/samenw. zonder kind gezin, jongste kind > 14 jaar gezin, jongste kind ≤ 14 jaar
man
vrouw
jongens
internet 7
e-mail internet 8 3
e-mail internet 4 3
8 5 5 7
9 6 7 10
4 3 1 2
6 5 4 3
inwonende kinderen 3-5 jaar 6-8 jaar 9-11 jaar 12-17 jaar 18-27 jaar
0 0 2 5 7
18-34 jaar 35-49 jaar 50-64 jaar ≥ 65 jaar
10 7 4 1
11 9 5 1
4 3 2 0
5 5 4 0
lo lbo, ulo, mavo havo, vwo, mbo hbo, wo
0 4 8 10
2 3 9 12
0 2 3 5
1 3 4 8
inkomen, 1e kwartiel 2e kwartiel 3e kwartiel 4e kwartiel
6 5 7 10
7 6 8 11
3 3 3 5
3 5 6 7
8 2 4
9 1 4
13
12
4 0 2 0 6
7 0 3 1 5
werkend AOW, gepensioneerd werkloos, arbeidsongeschikt huisvrouw/man studerend Bron: SCP (GNC'98)
140
meisjes e-mail internet e-mail 2 3 2
0 0 1 2 5
0 0 1 4 8
0 0 0 2 7
Evenals bij het computergebruik is thuiswonende kinderen (tot 27 jaar) gevraagd of zij e-mail en het internet gebruiken en hoe vaak zij dat doen. Deze toepassingen blijken ongeveer vanaf het tiende levensjaar interessant te worden. Mede daardoor zijn thuiswonende kinderen als totale groep minder frequente bezoekers van het het internet dan volwassenen. Zij zitten gemiddeld op drie dagen van de maand achter de computer om de digitale snelweg te betreden en e-mailen gemiddeld genomen op twee dagen van de maand. Naarmate thuiswonende kinderen ouder worden, gaat hun gebruiksfrequentie meer op die van volwassenen lijken. E-mail is onder thuiswonende jongvolwassen vrouwen (18-27 jaar) populairder dan onder jongvolwassen mannen. Dit patroon wijkt af van dat van uitwonende jongvolwassenen (in deze groep zijn het juist de mannen die veel vaker gebruik maken van e-mail). Meisjes van 12-18 jaar verschillen weinig van jongens in gebruiksfrequentie. 7.3.2 Zakelijk en privé-gebruik Het internet en e-mail worden vaak op het werk gebruikt, maar niet uitsluitend voor zakelijke doeleinden. Dat werkgevers met privé-gebruik niet altijd blij zijn, werd duidelijk toen in het najaar van 1999 twee werknemers van een in Nederland gevestigd Amerikaans bedrijf ontslagen werden omdat zij te veel op het internet te vinden waren voor andere redenen dan het werk. Aan de respondenten in het GNC-onderzoek is gevraagd of zij het het internet vooral uit privé-overwegingen opgaan of dat zij dit juist vooral voor het werk doen. Wanneer alleen gekeken wordt naar mensen met een betaalde baan die wel eens gebruikmaken van het internet, dan geeft 38% aan dit vooral voor privé-doeleinden te doen (figuur 7.1) en nog eens 16% gaat iets vaker het internet op om iets voor zichzelf te doen dan om iets voor het werk te doen. Slechts 17% gebruikt het internet vooral voor zakelijke doeleinden. Vrouwen gaan iets vaker uit zakelijke over-wegingen het net op dan mannen. Tussen leeftijdsgroepen bestaan weinig verschillen. Het gebruik voor privédoeleinden is groter naarmate het opleidingsniveau lager is. Er is overigens niet gevraagd op welke plek mensen dat doen (thuis of op het werk). Er kan dus geen onderscheid gemaakt worden naar privé-gebruik op het werk en privé-gebruik thuis. Voor e-mail ligt de verhouding tussen privé- en zakelijk gebruik duidelijk anders dan voor het internet. E-mail wordt verhoudingsgewijs vaker voor het werk gebruikt. Bijna de helft van de werkenden die weleens e-mailen, doet dit hoofdzakelijk uit zakelijke overwegingen. Een kwart ziet e-mail vooral als een middel waarmee met vrienden en bekenden gecommuniceerd kan worden. Hierbij geldt, net als bij het internet, dat vrouwen vaker puur zakelijk mailen dan mannen. Werkende jongeren (18 tot 35 jaar) en laag opgeleiden (t/m mavo) zijn ondervertegenwoordigd onder de groep zakelijke mailers terwijl werkenden van 35 tot 50 jaar en mensen met een hboof universitaire opleiding juist oververtegenwoordigd zijn.
141
Figuur 7.1 Privé- en zakelijk gebruik van het internet en e-mail door prsonen die wel eens met het internet/email werken internet vooral zakelijk (17%)
e-mail vooral privé (38%)
vooral zakelijk (47%)
vooral privé (25%)
meer zakelijk dan privé (11%) meer privé dan zakelijk (7%) evenveel (18%)
evenveel (12%) meer privé dan zakelijk (16%)
meer zakelijk dan privé (9%)
Bron: SCP (GNC’98)
7.3.3 Soorten gebruik Het internet biedt een grote hoeveelheid informatie over bedrijven, overheidsinstellingen, non-profitorganisaties, enzovoort. Ook steeds meer individuen zetten er gegevens op. Daarnaast kan er via babbelboxen gecommuniceerd worden met mensen over de gehele wereld of kan men, bijvoorbeeld, boeken bestellen. Dit alles houdt in dat gebruikersprofielen aardig uiteen kunnen lopen. Immers, naarmate er meer mogelijkheden voor gebruik zijn, kunnen mensen ook meer in gebruik gaan verschillen. Voor nader inzicht hierin is in de GNC-enquête gevraagd naar zes gebruiksmogelijkheden: zoeken naar informatie, raadplegen van nieuwsgroepen, toegang tot onlinedatabases, downloaden van software, communiceren via chatbox, en zomaar wat surfen. Zie figuur 7.2. Internet wordt het meest gebruikt voor het zoeken van informatie en zomaar wat surfen. Het raadplegen van nieuwsgroepen, het zoeken van toegang tot on-linedatabases en het downloaden van software wordt door ruim eenderde van de internetgebruikers gedaan. 'Chatten' is het minst populair en wordt slechts door 13% van de internetgebruikers gedaan. Er is alleen gevraagd of men het internet al dan niet gebruikt om te chatten. Daarom kan niet vastgesteld worden of zich hieronder 'heavy users' bevinden die mogelijk een virtuelebabbelverslaving hebben. Mannen zijn bij alle toepassingen oververtegenwoordigd. Dit geldt bij uitstek voor alleenstaande mannen; zij lijken de meest intensieve gebruikers van de digitale snelweg te zijn en gebruik te maken van alle mogelijkheden die het net te bieden heeft. De verschillen tussen mannen en vrouwen zijn vooral groot in het verkrijgen van toegang tot on-line databases en het downloaden van software. Eerder werd duidelijk dat relatief weinig ouderen (vanaf 50 jaar) het internet opgaan. Wanneer het internet eenmaal gebruikt wordt, zijn de verschillen tussen leeftijdsgroepen voor de meeste toepassingen echter vrij gering. Uitzondering hierop is het chatten dat beduidend vaker door mensen van 18 tot 35 jaar wordt gedaan. Naarmate mensen ouder zijn, lijken zij bovendien doelbewuster het net op te gaan; zomaar wat surfen wordt minder gedaan door ouderen. Hoger opgeleiden chatten minder en maken
142
minder gebruik van de mogelijkheid om software te downloaden. Lager opgeleiden zoeken juist weer minder toegang tot on-linedatabases dan hoger opgeleiden. Onder de thuiswonende kinderen is alleen gekeken naar de groep van 12 tot 27 jaar omdat jongere kinderen nauwelijks gebruikmaken van het internet. Meisjes lijken iets doelgerichter naar informatie te zoeken dan jongens, terwijl jongens iets vaker zomaar wat surfen. Voor zowel jongens als meisjes geldt dat 18-plussers vaker gericht naar informatie zoeken dan jongeren onder de 18 jaar, terwijl ze juist minder zomaar wat surfen. Evenals bij (uitwonende) volwassen zijn dit de twee meest gebruikte toepassingen. Het grootste verschil met volwassenen is dat zich onder de thuiswonende jongeren en jongvolwassenen een grotere proportie 'chatters' bevindt.
143
Figuur 7.2 Redenen voor gebruik van het internet door volwassenen en thuiswonende kinderen naar achtergrondkenmerken, 1998 (in procenten van personen die wel eens gebruikmaken van het net) huishoudenstype
geslacht
zomaar surfen
zomaar surfen chatten
chatten
downloaden software
downloaden software
on-linedatabases
on-linedatabases
nieuwsgroepen raadplegen
nieuwsgroepen raadplegen informatie zoeken
informatie zoeken 0
20
40
totaal
60
% mannen
80
100
0
40
%
60
80
100
gezin jongste kind <14 jaar gezin jongste kind >15 jaar
alleenst. vrouw gehuwd/samenw. z. kind opleiding
leeftijd zomaar surfen
zomaar surfen
chatten
chatten
downloaden software
downloaden software
on-linedatabases
on-linedatabases
nieuwsgroepen raadplegen
nieuwsgroepen raadplegen
informatie zoeken
informatie zoeken 0
20
40
18-34 jaar
60
% 35-49 jaar
80
100
0
20
40
%
60
hbo, wo
50-64 jaar
80
100
lbo/ulo/mavo
havo/vwo/mbo leeftijd van thuiswonend kind
geslacht van thuiswonend kind zomaar surfen
zomaar surfen chatten
chatten
downloaden software
downloaden software
on-linedatabases
on-linedatabases
nieuwsgroepen raadplegen
nieuwsgroepen raadplegen informatie zoeken
informatie zoeken 0
20
40 man
Bron: SCP (GNC’98)
144
20 alleenst. man
vrouwen
%
60 vrouw
80
100
0
20
40 12-17 jaar
%
60 18-27 jaar
80
100
7.4 Vaardigheden 7.4.1 Het internet Eerder werd al aangegeven dat informatie steeds vaker beschikbaar komt via het internet en dat dit in de toekomst alleen nog maar meer zal worden. Het wordt derhalve steeds belangrijker voor mensen om de weg op het internet te kunnen vinden. Het is echter nog lang niet zo ver dat dit voor iedereen gesneden koek is. Op de vraag "In hoeverre beheerst u het zoeken/surfen op het internet" antwoordt ruim 60% van de mensen die ooit met een computer in aanraking zijn geweest, niet of nauwelijks met het internet te kunnen omgaan (tabel 7.4). Daarentegen geeft slechts een vijfde aan dit juist goed tot zeer goed te kunnen. Geconstateerd kan worden dat hier dezelfde verschillen tussen bevolkingsgroepen zijn, die al eerder te zien waren: vrouwen, lager opgeleiden en ouderen hebben minder vaardigheid in de omgang met het internet. Neem daarbij de groep mensen die nog nooit op de computer heeft gewerkt, en dan wordt duidelijk dat informatie verkrijgen via het internet voor een meerderheid van de Nederlandse volwassenen (nog) niet is weggelegd. Dat geldt dan met name voor de eerder genoemde achterstandsgroepen. Wanneer organisaties en bedrijven informatie verstrekken via het internet, kunnen zij er dus niet klakkeloos vanuit gaan dat deze informatie voor iedereen te vinden is. Vooral wanneer men ouderen of lager opgeleiden wil bereiken, zal men nog steeds zijn toevlucht moeten nemen tot traditionelere communicatiemiddelen zoals de krant, folders of persoonlijke voorlichting. Mensen die thuis over een internetaansluiting beschikken, hebben beduidend minder vaak moeite met het surfen en zoeken dan de gemiddelde computerbezitter (tabel 7.4). Meer dan de helft zegt goed uit de voeten te kunnen op het internet. Hoewel ook hier de bekende verschillen tussen mannen en vrouwen, opleidingsniveaus en generaties terugkomen, is duidelijk dat internetbezit een positief effect op de vaardigheden heeft. De vraag is echter of mensen met het internet beter hun weg daarop kunnen vinden dan andere omdat zij het internet hebben, of dat de zaak andersom ligt: mensen die iets van het internet weten of er belangstelling voor hebben, zullen eerder besluiten een aansluiting hiervoor te nemen. Waarschijnlijk ligt de waarheid ergens in het midden.
145
Tabel 7.4 Beheersing van het internet door personen van 18 jaar en ouder die ooit met een computer in aanraking zijn geweest, en door internetbezitters naar achtergrondkenmerken, 1998 (in procenten) niet of nauwelijks (1-2) totaal
internet-
allen
redelijk (3)
goed – zeer goed (5)
totaal
internet-
totaal
internet-
63
bezitters 17
16
bezitters 31
21
bezitters 52
man vrouw
54 73
7 29
18 15
28 38
28 12
65 33
18-34 jaar 35-49 jaar 50-64 jaar ≥ 65 jaara
54 65 76 88
13 17 29 –
24 17 14 11
17 34 33 –
29 18 11 1
63 49 37 –
8 11 23 29
– 36 57 59
84 – 8 – loa lbo, ulo, mavo 75 25 14 39 havo, vwo, mbo 63 18 14 25 hbo, wo 49 11 22 30 a Minder dan 10 respondenten onder de internetbezitters (geen cijfers gepresenteerd). Bron: SCP (GNC'98)
Er is ook nog op een andere manier gevraagd naar de moeite die mensen hebben met het zoeken naar informatie. Aan iedereen die wel eens op het internet werkt, is gevraagd hoeveel moeite het kost om de gewenste informatie boven tafel te krijgen. Desgevraagd zegt eenderde van de mensen hier helemaal geen moeite mee te hebben en nog eens ruim 50% zegt er enige moeite mee te hebben. 5% heeft er zo'n moeite mee dat men het er regelmatig maar bij laat zitten. Opvallend is dat de antwoorden van mannen en vrouwen op deze vraag niet ver uit elkaar liggen. De verschillen naar opleidingsniveau en leeftijd zijn eveneens gering. 7.4.2 E-mail Waar het internet steeds belangrijker wordt voor het opzoeken van informatie, vervult e-mail een steeds grotere rol in de communicatie. Steeds meer mensen hebben naast hun reguliere postadres ook een e-mailadres waar zij hun elektronische post kunnen ontvangen. Het kunnen werken met een e-mailprogramma zal in de toekomst dan ook een basisvaardigheid worden. Dat dit momenteel nog lang niet het geval is, blijkt uit tabel 7.5. Op de vraag in hoeverre men e-mailprogramma's beheerst, antwoordt bijna twee derde van degenen die wel eens met een computer gewerkt hebben, dat niet of nauwelijks te doen.
146
Tabel 7.5 Beheersing van e-mail door personen van 18 jaar en ouder die ooit met een computer in aanraking zijn geweest, en door e-mailbezitters naar achtergrondkenmerken, 1998 (in procenten) Niet of nauwelijks (1-2) redelijk (3) totaal
e-mail-
allen
goed – zeer goed (5)
totaal
e-mail-
totaal
e-mail-
64
bezitters 24
14
bezitters 24
22
bezitters 52
man vrouw
57 72
16 42
15 14
24 26
28 14
60 34
18-34 jaar 35-49 jaar 50-64 jaar ≥ 65 jaara
56 66 72 88
21 25 30 –
15 15 12 10
17 28 30 –
28 19 16 2
62 47 40 –
9 12 22 31
– 39 53 57
83 – 8 – loa lbo, ulo, mavo 76 32 12 29 havo, vwo, mbo 63 26 15 21 hbo, wo 51 19 18 24 a Minder dan 10 respondenten onder de e-mailbezitters (geen cijfers gepresenteerd). Bron: SCP (GNC'98)
Het patroon lijkt veel op dat van het internet: vrouwen, lager opgeleiden en ouderen kunnen minder goed met e-mail overweg en degenen die thuis over een e-mailprogramma beschikken, hebben er gemiddeld genomen veel minder problemen mee. Aan mensen die wel eens met e-mail werken, is bovendien gevraagd of zij een aantal specifieke handelingen kunnen uitvoeren, namelijk: het meesturen van bijlagen (attachments), het decoderen van berichten en het maken van verzendlijsten, 'nicknames' en mappen. Figuur 7.3 laat zien dat voor het merendeel van de personen die wel eens e-mail gebruiken, thuis of op het werk, het aanleggen van mappen en het meesturen van attachments geen probleem is: 77% respectievelijk 69% zegt dit te kunnen. Het decoderen van berichten is juist voor het merendeel van de e-mailgebruikers een probleem, slechts eenderde weet hoe een bericht gedecodeerd kan worden. Dit betekent dat een deel van de mensen die e-mail gebruiken, niet de volledige mogelijkheden van het programma benut.
147
Figuur 7.3 Het kunnen uitvoeren van een aantal handelingen in e-mailprogramma’s (in procenten van het aantal mensen dat weleens met e-mail werkt) decoderen van berichten
attachments meesturen
verzendlijsten aanleggen
nicknames maken
mappen maken 0
10
20
30
40
50 %
60
70
80
90
100
Bron: SCP (GNC’98)
7.5 Conclusie Het internet zal de komende jaren een steeds prominentere plaats in de samenleving gaan innemen. Steeds meer informatie komt langs deze weg beschikbaar en steeds meer diensten worden via het internet aangeboden. De ontwikkelingen op dit gebied gaan snel. Ook het aantal internet- en e-mail aansluitingen groeit snel. Toch is het gebruik van het internet en e-mail nog lang geen gemeengoed. Grote groepen mensen gebruiken het net nooit en kunnen op die manier van veel informatie verstoken blijven. Het zijn vooral vrouwen, ouderen en laagopgeleiden die achterblijven. Ditzelfde werd ook aan het eind van het vorige hoofdstuk geconstateerd voor het computerbezit en -gebruik in het algemeen.
148
Noten
1
2
Aangezien meer personen een modem hebben dan toegang tot het internet, wordt de netwerktoegang ook nog voor andere doeleinden gebruikt Gevraagd naar het gebruik antwoordt twee derde van de modembezitters dat zij dit voor het internet en e-mail gebruiken. Telebankieren met behulp van een modem wordt door 40% gedaan, terwijl een op de vijf het gebruikt voor het inbellen op het computernetwerk van de werkgever. Nog een andere reden was dat wanneer uitgesplitst zou worden naar gebruik thuis en op het werk, de vragenlijst nog langer zou worden dan deze was
149
8 VERSCHILLEN IN ICT-BEZIT, -GEBRUIK EN -VAARDIGHEDEN VERKLAARD
8.1 Inleiding In de voorgaande hoofdstukken is bij elk van de vijf onderscheiden ict- productgroepen (televisie, telefoon, betaalpassen, computer en internet) gebleken dat het bezit en het gebruik ongelijk verdeeld zijn over verschillende bevolkingsgroepen. Verklaringen voor deze ongelijkheden worden in dit hoofdstuk onderzocht. Hiermee wordt de derde onderzoeksvraag uit hoofdstuk 1 beantwoord. Deze vraag luidt: Hoe zijn de verschillen in bezit en gebruik van ict-producten tussen diverse bevolkingsgroepen te verklaren? Aangezien bij het bezit en gebruik van de ict-producten veelal dezelfde bevolkingsgroepen onder- of oververtegenwoordigd zijn, worden verklaringen niet per afzonderlijke productgroep getoetst. In dit hoofdstuk is de omgang met de verschillende producten samengevoegd tot een maat voor ict-bezit, respectievelijk een maat voor ict-gebruik. In paragraaf 8.2 wordt eerst bekeken in hoeverre het bezit en gebruik van de producten gezamenlijk, alsmede de vaardigheden in de omgang ermee, ongelijk verdeeld zijn onder de bevolking. Nagegaan zal worden in hoeverre er sprake is van een cumulatie van verschillen. Zijn huishoudens die op een terrein gedigitaliseerd zijn, dat ook op andere terreinen? Vervolgens zijn verklaringen voor de gevonden verschillen getoetst. Ongelijke beschikking over hulpbronnen vormt daarbij het centrale verklarende mechanisme. In hoofdstuk 2 zijn sociale, cognitieve en materiële hulpbronnen onderscheiden. De operationalisering van deze hulpbronnen wordt in paragraaf 8.3 behandeld. Tenslotte wordt in paragraaf 8.4 de verklaringskracht van deze hulpbronnen voor de verschillen in bezit, gebruik en vaardigheden getoetst. 8.2 Bezit, gebruik en vaardigheden 8.2.1 Het bezit van ict-producten Een eerste indicatie voor mogelijke cumulatie van bezit van ict-producten wordt verkregen door de mate van samenhang tussen het bezit van afzonderlijke producten te bekijken. De correlaties tussen bezitsindicatoren laat zien in hoeverre bezitters van een bepaald product ook in het bezit zijn van andere producten. Er zijn correlaties berekend voor het bezit van 11 producten, te weten: televisie met teletekst, videorecorder, draadloze telefoon, mobiele telefoon, fax, pinpas, creditcard, computer, laptop, internet en printer (zie tabel B8.1). Uit de analyses blijkt dat de aanwezigheid van een product in een huishouden vaak samengaat met die van andere. Bepaalde combinaties van ict-producten zouden vaker in huishoudens kunnen voorkomen dan andere. Dit betekent dat er bepaalde clusters van producten zouden bestaan. Om dit na te gaan is een factoranalyse uitgevoerd. Uit tabel 8.1 blijkt dat er
151
inderdaad clusters zijn van producten die relatief vaak samen voorkomen. Het eerste cluster wordt gevormd door de creditcard, de mobiele telefoon, de fax, de laptop en het internet. Dit zijn relatief nieuwe luxegoederen waaraan een zeker prestige te ontlenen valt. Ten tweede blijken ook teletekst, de videorecorder en de draadloze telefoon samen een cluster te vormen. Deze producten hebben gemeenschappelijk dat ze al langere tijd bestaan en wellicht beter in het huiselijk leven zijn geïntegreerd. Ten derde blijken de computer en de printer vaak samen in huishoudens voor te komen. Hun verbondenheid is niet zo verwonderlijk; interessant is wel dat bezit van computer en printer kennelijk niet sterk samenhangt met het bezit van ict producten opgesomd onder dimensie 1 en dimensie 2. Tenslotte neemt de pinpas een aparte positie in en behoort niet tot een van de vorige drie clusters. Zoals in hoofdstuk 5 al is aangeven, is de pinpas een product dat vrij voorhanden is en dat vrijwel iedereen heeft. Het bezit ervan zal daarom onafhankelijk zijn van het bezit van een van de andere producten. Tabel 8.1 Factoranalyse (geroteerde oplossing) van bezit van ict-producten, 1998 creditcard mobiele telefoon fax laptop internet teletekst videorecorder draadloze telefoon computer printer pinpas variantie cumulatieve variantie Bron: SCP (GNC'98)
dimensie 1 0,58 0,57 0,65 0,64 0,56 0,04 0,07 0,12 –0,04 0,14 0,06
dimensie 2 0,05 0,15 –0,02 0,00 0,12 0,72 0,74 0,56 0,03 0,03 0,01
dimensie 3 0,00 –0,03 0,23 –0,39 0,26 0,01 –0,04 0,10 0,79 0,72 0,00
dimensie 4 0,12 0,02 –0,25 0,00 0,08 –0,13 0,02 0,13 0,12 –0,14 0,94
16,9 16,9
13,0 29,9
13,0 42,9
9,4 52,3
Om te kunnen onderzoeken in hoeverre de producten tegelijkertijd bij mensen voorkomen, is een telling gemaakt van het aantal verschillende producten dat men bezit in een huishouden. Daarbij zijn de producten die vrijwel alle huishoudens hebben en die dus niet onderscheidend werken, buiten beschouwing gelaten, te weten de televisie met teletekst en de pinpas. Ook het bezit van het internet is, wegens veel ontbrekende waarden, niet meegeteld. Uiteindelijk is over acht van de tien producten uit tabel 8.1 een somscore berekend, met een bereik van nul tot acht.1 Figuur 8.1 laat zien dat het bezit van vier producten het meest voorkomt. Slechts een kleine groep (7%) heeft geen van de acht producten en ook de groep die alle producten bezit, is klein (2%). Een belangrijke conclusie uit deze figuur is dat er wat ict-bezit betreft, geen sprake is van een kloof tussen bezitters en niet-bezitters. Er is niet een grote groep die helemaal van bezit is uitgesloten.
152
Figuur 8.1 Bezit van diverse aantallen ict-producten, 1998 (in procenten van de bevolking van 18 jaar en ouder) 20
15
% 10
5
0 0
1
2
3
4
5
6
7
8
Bron: SCP (GNC’98)
Niettemin maakt figuur 8.1 ook duidelijk dat er wel variatie bestaat in het bezit van ict-producten. Te verwachten valt dat de groep die veel bezit, anders is samengesteld dan de groep die weinig bezit. Om deze verdeling te kunnen vergelijken met die van het gebruik en van vaardigheden, is de variabele uitgedrukt in een percentielscore.2 In de eerste kolom van tabel 8.2 is de spreiding van ict-bezit over verschillende bevolkingsgroepen weergegeven. De cijfers weerspiegelen de in eerdere hoofdstukken gevonden verschillen tussen de groepen met betrekking tot de afzonderlijke producten. Mannen hebben vaker ict-apparatuur dan vrouwen en ouderen veel minder dan jongeren. Wel blijken de ondervraagden uit de jongste leeftijdscategorie (18-34 jaar) minder ict-producten te bezitten dan mensen uit de leeftijdsgroep erboven (35-49 jaar). De groep 65-plussers bezit veruit het minst. Verder laat tabel 8.2 zien dat hoe hoger het opleidingsniveau en ook hoe hoger het inkomen is, hoe meer mensen veel bezitten. De verschillen naar opleiding lijken wat groter dan die naar inkomen.
153
Tabel 8.2 Bezit van, gebruik van en vaardigheden met verschillende producten, naar achtergrondkenmerken, personen van 18 jaar en ouder, 1998 (in percentielen) bezit 50
gebruik 50
vaardigheden 50
mannen vrouwen
57 43
55 44
60 40
alleenstaande man alleenstaande vrouw gehuwd/samenw. zonder kind gezin, jongste kind > 14 jaar gezin jongste kind ≤ 14 jaar
51 34 50 59 61
55 46 50 48 51
62 39 48 48 54
18-34 jaar 35-49 jaar 50-64 jaar ≥ 65 jaar
54 60 48 25
54 50 40 37
58 55 43 34
lo lbo, ulo, mavo havo, vwo, mbo hbo, wo
30 45 54 60
34 48 51 54
29 44 54 59
inkomen 1e kwartiel 2e kwartiel 3e kwartiel 4e kwartiel
39 50 58 60
44 48 50 55
46 51 53 59
werkend AOW, gepensioneerd werkloos, arbeidsongeschikt huisvrouw/man studerend Bron: SCP (GNC'98)
59 31 39 38 52
52 55 49 38 57
59 32 43 29 50
gehele bevolking
Tot op zeker hoogte overlappen de besproken achtergrondkenmerken elkaar. Mensen met een hoge opleiding hebben vaak ook een hoog inkomen. En 18-34-jarigen verdienen over het algemeen minder dan 35-49-jarigen. Daarom is het mogelijk dat de geconstateerde verschillen in bezit tussen, bijvoorbeeld, inkomensgroepen in feite toegeschreven moeten worden aan een andere achtergrondvariabele, zoals opleiding of leeftijd, dan wel hun combinatie. Om zulke doorkruisende invloeden van andere variabelen uit te schakelen en netto-effecten te vinden is, een multipele regressieanalyse uitgevoerd. De uitkomsten van deze analyse staan in tabel 8.3 vermeld.
154
Tabel 8.3 Regressieanalyse van ict-bezit, -gebruik en -vaardigheden op achtergrondkenmerken, personen van 18 jaar en ouder, 1998 bezit
gebruik
vaardigheden
bèta –0,17**
(t-waarde) (8,6)
bèta –0,17**
(t-waarde) (6,1)
0,08** 0,10** 0,12**
referentie (2,9) (4,4) (4,7)
0,01** –0,00** 0,00**
referentie (0,1) (0,0) (0,0)
–0,00** –0,01** –0,01**
referentie (0,1) (0,6) (0,3)
0,06** –0,33**
(0,7) (3,9)
–0,20**
(–5,3)
–0,35**
(11,7)
opleiding
0,06**
(2,8)
0,08**
(2,8)
0,17**
(7,6)
inkomen
0,35**
(13,7)
0,05**
(1,4)
0,09**
(3,4)
–0,07** –0,05** –0,02** 0,09**
referentie (2,5) (2,5) (1,0) (4,1)
0,05** 0,08** 0,01** 0,06**
referentie (1,6) (3,0) (0,4) (1,9)
–0,07** –0,06** –0,07** –0,04**
referentie (2,5) (2,9) (3,1) (1,9)
0,23**
(7,5)
sekse (vrouw) alleenstaand gehuwd/samenw. zonder kind gezin, jongste kind > 14 jaar gezin, jongste kind ≤ 14 jaar leeftijd (lineair) leeftijd (kwadratisch)
werkend AOW, gepensioneerd werkloos, arbeidsongeschikt huisvrouw/man studerend bezit
adj. R2 0,34 N 1,80 * significant (p < 0,05), ** significant (p < 0,01)
0,12 1,30
bèta (t-waarde) –0,26** (12,5)
0,29 1,80
Bron: SCP (GNC'98)
Ook na controle blijkt dat vrouwen minder ict-producten bezitten dan mannen. Dit verschil kan dus niet toegeschreven worden aan een gemiddeld lager opleidingsniveau van vrouwen of hun gemiddeld lagere inkomen. Verder blijkt dat gehuwden en mensen met kinderen netto meer producten in bezit hebben dan alleenstaanden. Ook de leeftijd heeft hier invloed op. Om deze invloed te modelleren is een kwadratische term in de analyse opgenomen. In eerdere beschrijvingen is immers naar voren gekomen dat zowel jongeren als ouderen minder producten bezitten dan de middencategorieën. Een kwadratische term zou dit kromlijnige verband beter moeten kunnen vatten dan een lineaire leeftijdsvariabele. Dit blijkt inderdaad het geval te zijn. Volgens de geschatte coëfficiënten neemt het bezit van ict-producten eerst toe, en naarmate men ouder is, vanaf een bepaalde leeftijd weer af. Verschillen tussen opleidings- en inkomensgroepen blijven na invoering van de controlevariabelen eveneens bestaan. Naarmate mensen langer onderwijs hebben gevolgd en/of hun inkomen hoger is, bezitten zij meer ict-producten. Blijkbaar is het opleidingsniveau ook los van het inkomen van invloed op de omvang van het technologische eigendom. Ten opzichte van de werkenden (de referentiecategorie)
155
hebben werklozen minder producten tot hun beschikking. Studenten hebben er juist meer dan werkenden. Huisvrouwen en -mannen verschillen niet van werkenden. Dit is waarschijnlijk zo omdat de eerstgenoemden vaak deel uitmaken van een huishouden waarin een andere persoon werkt. Als wordt aangenomen dat technische apparatuur veelal als gezamenlijk bezit wordt gezien, zullen personen die primair voor het huishouden verantwoordelijk zijn, weinig verschillen in de mate van bezit van werkenden. Tabel 8.3 biedt verder nog informatie over de relatieve grootte van de invloed van de verschillende achtergrondkenmerken. Van de vermelde achtergrondkenmerken is de invloed van het nettomaandinkomen veruit het grootst (dit kan mede worden afgelezen uit de aangegeven t-waarde). Ook de invloed van leeftijd en sekse is behoorlijk groot. Die van de opleiding is nog wel statistisch significant, maar is aanzienlijk kleiner dan die van het inkomen. Uit de relatief grote invloed van het inkomen kan afgeleid worden dat de prijs van technische apparatuur een belangrijk productkenmerk is om de verspreiding ervan te verklaren. Uit de hoge verklaarde variantie (34%) blijkt dat de mate van het bezit van ict-producten sterk met de achtergrond-variabelen samenhangt. In tabel 8.3 is steeds uitgegaan van de somscore van het bezit van 8 producten. Uit tabel 8.1 blijkt echter dat binnen deze groep producten drie clusters onderscheiden kunnen worden. De effecten van de achtergrondvariabelen lopen enigszins uiteen bij de verschillende clusters (zie tabel B8.4). 8.2.2 Het gebruik van ict-producten Het bezitten van ict-producten betekent niet noodzakelijk dat deze gebruikt worden. Van zes producten (teletekst, videorecorder, pinpas, creditcard, computer en internet) zijn in het GNC-onderzoek gegevens beschikbaar over de mate waarin ze gebruikt worden. Net als voor het bezit is nagegaan of er samenhang bestaat tussen het gebruik van de verschillende producten. Er is hier een onderscheid gemaakt tussen veel en weinig gebruik. Uit de correlatiematrix (tabel B8.2) blijkt dat het geregelde gebruik van een product vaak samengaat met dat van andere producten. Uitzondering op deze regel vormt het gebruik van teletekst en pinpas, dat met de meeste andere producten niet significant samenhangt. Om een meer gericht beeld te krijgen van relatief sterke samenhangen is een factoranalyse uitgevoerd. Uit deze analyse blijkt dat drie koppels van producten vaak samen gebruikt worden. Het eerste cluster in tabel 8.4 toont de voor de hand liggende combinatie van computer en internet. Een tweede cluster bestaat uit teletekst en videorecorder en tot het derde cluster behoren de pinpas en de creditcard. Blijkbaar hangt de mate van gebruik veelal samen bij producten die enigszins aan elkaar verwant zijn.
156
Tabel 8.4 Factoranalyse (geroteerde oplossing) van gebruik van ict-producten, 1998 computer internet teletekst videorecorder pinpas creditcard variantie cumulatieve variantie Bron: SCP (GNC'98)
dimensie 1 0,80 0,81 0,03 0,06 –0,08 0,35
dimensie 2 0,01 0,07 0,80 0,73 –0,01 0,09
dimensie 3 –0,03 0,09 –0,14 0,22 0,86 0,45
26,3 26,3
18,3 44,6
16,8 61,4
Om vervolgens de verdeling van het gebruik over de bevolking nader te onderzoeken is de gebruiksfrequentie van de zes genoemde ict-producten opgeteld.3 Daarbij zijn respondenten tot de gebruikers gerekend als zij aangaven het product veel te gebruiken. De somscore van het gebruik loopt van nul tot zes. In figuur 8.2 is te zien dat de meeste mensen van twee producten veel gebruikmaken. Net zoals bij het bezit naar voren kwam, is er bij het ict-gebruik geen sprake van een tweedeling tussen veel- en weiniggebruikers. Figuur 8.2 Gebruik van diverse aantallen ict-producten, 1998 (in procenten van de bevolking van 18 jaar en ouder 30
25 20 % 15 10 5 0
0
1
2
3
4
5
6
Bron: SCP (GNC’98)
Om na te gaan in hoeverre er verschillen bestaan tussen de bevolkingsgroepen in de mate van gebruik zijn de somscores opnieuw omgerekend tot percentielscores. Uit tabel 8.2, tweede kolom, blijkt dat dezelfde bevolkingsgroepen als in de voorgaande hoofdstukken onder- of oververtegenwoordigd zijn. Opnieuw zijn mannen, jongeren, hoger opgeleiden en personen met een hoog inkomen oververtegenwoordigd onder de regelmatige gebruikers.
157
Vervolgens zijn weer met behulp van multipele regressieanalyse de doorkruisende invloeden uitgeschakeld. In het regressiemodel is ict-bezit als een controlevariabele opgenomen. De cijfers in tabel 8.3, tweede kolom, hebben daarom alleen betrekking op verschillen in gebruik, waarin de bezitsverschillen al verdisconteerd zijn. De uitslagen van deze nettoberekeningen laten zien dat mannen ict-producten meer gebruiken dan vrouwen. Het huishoudenstype is niet van belang voor het gebruik. De leeftijd heeft een negatief effect, dat wil zeggen hoe ouder personen zijn, des te minder gebruiken ze ict. In tegenstelling tot de analyse over het bezit, is hier geen kwadratische term van leeftijd opgenomen, omdat uit analyses al bleek dat het verband tussen leeftijd en gebruik lineair is.4 De opleiding heeft eveneens invloed op de mate van gebruik. Personen die hoger opgeleid zijn, zijn meer frequente gebruikers. Het inkomen daarentegen blijkt geen effect te hebben. Dit komt doordat voor het gebruiken van ict-producten niet of nauwelijks betaald hoeft te worden. De dagelijkse bezigheid heeft weinig invloed. Wel blijkt dat werklozen vaker gebruikmaken van ict-producten dan werkenden. Een voor de hand liggende verklaring hiervoor is dat werklozen meer tijd beschikbaar hebben dan werkende mensen. Als de grootte van de effecten van achtergrondkenmerken vergeleken wordt, dan blijkt dat verschillen in gebruik veruit het meest met leeftijd samenhangen. Ouderen maken veel minder gebruik van ict dan jongeren. Daarna heeft sekse de meeste invloed, op afstand gevolgd door het opleidingsniveau. De belangrijkste conclusie is echter dat de verschillen in het gebruik een stuk kleiner zijn dan de verschillen in het bezit. Dit valt af te leiden uit de verklaarde varianties. In de analyses van het gebruik wordt 12% van de verschillen verklaard, tegen 34% in de analyse van het bezit. Zeker gezien het feit dat ict-bezit als voorspeller is meegenomen, is deze 12% geen hoog getal. In tabel 8.3 is steeds uitgegaan van de somscore van het gebruik van zes producten. Uit tabel 8.4 blijkt echter dat binnen deze groep drie clusters onderscheiden kunnen worden. De effecten van de achtergrondvariabelen lopen enigszins uiteen bij de verschillende clusters (zie tabel B8.5). 8.2.3 Vaardigheden met ict-producten. Onder de bevolking zijn niet alleen verschillen in bezit en gebruik, maar ook in vaardigheden in het omgaan met ict. Het GNC bevat gegevens over vaardigheden met televisie, videorecorder, telefoon, computer, e-mail en internet. Als naar de samenhang hiertussen gekeken wordt, blijkt dat personen die vaardig zijn met het ene product, vaak ook vaardiger zijn met een ander product. Dit wordt getoond door de correlaties tussen vaardigheden met de verschillende producten (tabel B8.3).5
Om een beeld te krijgen van de ict-vaardigheden zijn de scores van de omgang met de afzonderlijke producten opgeteld.6 Om deze soorten vaardigheden bij elkaar op te
158
tellen, zijn ze eerst gestandaardiseerd en vervolgens weer in een percentielscore uitgedrukt (zie ook tabel 8.10). Tabel 8.2 toont dat ook de vaardigheden van mannen en vrouwen en van jongeren en ouderen flink van elkaar verschillen. Verder blijken de hoger opgeleiden/en de meerverdienende mensen meer vaardigheden te hebben dan lager opgeleiden en personen met een laag inkomen. Opnieuw zijn de verschillen tussen bevolkingsgroepen met behulp van een regressieanalyse onderzocht. De mate van gebruik van ict is daarbij constant gehouden. Er kan immers verondersteld worden dat naarmate personen frequenter gebruikmaken van ict-producten, zij vaardiger zijn in de omgang ermee.7 Door de mate van gebruik als controlevariabele mee te nemen, kan bepaald worden in hoeverre er verschillen in vaardigheden bestaan, ongeacht de gebruiksfrequentie. Ook na het constant houden van de andere kenmerken, blijkt dat vrouwen minder vaardig zijn dan mannen (zie tabel 8.3). Het huishoudenstype is eveneens van invloed. Alleenstaanden blijken vaardiger dan personen met kinderen. De competentieverschillen hangen lineair samen met de leeftijd, naarmate individuen ouder zijn, hebben ze minder ict-vaardigheden. Ook blijkt uit tabel 8.3 dat met het niveau van de genoten opleiding, de vaardigheden toenemen. Het inkomen speelt geen rol. Verrassend genoeg blijkt dat studenten minder ict-vaardigheden hebben dan werkenden. Blijkbaar worden vaardigheden met ict-producten, zoals de computer, het internet en de e-mail, meer opgedaan bij het werk dan bij studie. Als de effecten van de achtergrondkenmerken met elkaar vergeleken worden, dan blijkt dat veruit de grootste verschillen samenhangen met sekse, gevolgd door leeftijd. Het opleidingsniveau komt pas op de derde plaats. De verschillen zijn betrek-kelijk groot; de verklaarde variantie bedraagt 29%. Hierin zit echter wel de invloed van de controlevariabele ict-gebruik verdisconteerd. 8.2.4 Vergelijking tussen bezit, gebruik en vaardigheden Als de effecten van de verschillende achtergrondvariabelen op ict-bezit, -gebruik en vaardigheden worden vergeleken, blijkt er ten eerste een grote variatie te zijn in het belang van het maandelijks huishoudinkomen. Op het bezit van producten heeft het inkomen een grote invloed, terwijl het gebruik en de vaardigheden er niet van afhankelijk zijn. Wie eenmaal de prijs van nieuwe technologie betaald heeft, wordt in het gebruik ervan en in de uitbouw van vaardigheden niet meer ernstig door financiële restricties gehinderd. De directe kosten van het gebruik en van het aanleren zijn blijkbaar gering. Ten tweede heeft het huishoudenstype wel een invloed op ictbezit en ict-vaardigheden, maar niet op ict-gebruik. Ten derde valt op dat studenten vaker ict-producten hebben dan werkenden, terwijl ze die producten niet meer of minder gebruiken dan werkenden. Verrassend is dat ze zelfs minder vaardig blijken te zijn dan werkenden. Een vierde conclusie is dat de nettoverschillen tussen hoger en lager opgeleiden betrekkelijk gering zijn. Blijkbaar is de informatiesamenleving nog niet een kennissamenleving in die zin dat kennisexperts daarin een beslissend voordeel hebben verworven. Tenslotte is het grote verschil in de hoeveelheid verklaarde variantie bij bezit, gebruik en vaardigheden opmerkelijk. Bij bezit en
159
vaardigheden nemen achtergrondkenmerken bijna drie keer zoveel variantie voor hun rekening als bij ict-gebruik. 8.3 De invloed van verschillende hulpbronnen op bezit, gebruik en vaardigheden Over het algemeen zijn het steeds dezelfde bevolkingsgroepen die meer producten bezitten, die deze producten vaker gebruiken, en die vaardiger zijn in de omgang ermee. In hoeverre kunnen deze verschillen tussen bevolkingsgroepen worden toegeschreven aan de hulpbronnen waar deze groepen de beschikking over hebben? Is er sprake van een direct verband tussen, bijvoorbeeld, sekse en het bezit van ict, of hebben vrouwen minder relevante hulpbronnen ter beschikking dan mannen, waardoor zij een achterstandspositie innemen? Om dit te onderzoeken worden de in hoofdstuk 2 onderscheiden hulpbronnen eerst geoperationaliseerd en vervolgens opgenomen in de multivariate analyses van bezit, gebruik en vaardigheden. Drie soorten hulpbronnen zijn van belang: sociale, cognitieve en materiële hulpbronnen. Deze worden achtereenvolgens in paragraaf 8.3.1, 8.3.2 en 8.3.3 behandeld. Vervolgens zal in paragraaf 8.4 de verklaringskracht van deze hulpbronnen voor de verschillen in bezit, gebruik en vaardigheden bepaald worden. 8.3.1 Sociale hulpbronnen Kort gezegd geven sociale hulpbronnen het geheel aan capaciteit in het sociale netwerk aan. Het sociale netwerk bestaat uit verschillende personen zoals familieleden, vrienden, kennissen of collega's.8 Deze personen kunnen medebepalend zijn voor de mate van individueel ict-bezit, -gebruik en -vaardigheden. Een sociaal netwerk dat bestaat uit personen die allemaal veel gebruikmaken van ict-producten, kan het individuele ict-gebruik van een persoon doen toenemen. In hoofdstuk 5 werd al aan-getoond dat mensen met een hoogopgeleid sociaal netwerk doorgaans vaker een creditcard bezitten dan mensen met een laagopgeleid sociaal netwerk, ongeacht de eigen opleiding. Hetzelfde wordt nu verwacht van sociale netwerken met een hoge bezitsgraad in vergelijking met netwerken met een lage bezitsgraad. De verwachting is dat een netwerk met een hoge bezitsgraad samengaat met meer individueel bezit en andersom, ongeacht andere, individuele kenmerken van de respondent. Sociale hulpbronnen zijn op twee manieren gemeten. In de eerste plaats is van een zevental producten geteld of maximaal drie personen in het sociale netwerk van de respondent deze in hun bezit hebben (tabel 8.5). Dit maximum van drie personen is gebonden aan de opzet van de enquête. Over meer dan drie personen informatie vragen zou een grotere belasting voor de respondenten betekenen. Aangenomen wordt dat de gegevens over de drie personen een goede afspiegeling bieden van het ict-bezit in het gehele sociale netwerk.
160
Tabel 8.5 Operationalisering van sociale hulpbronnen (bezit in het netwerk)a persoon 1;
persoon 2;
persoon 3;
bezit niet bezit niet bezit niet computer 33 48 50 internet/e-mail 60 76 76 draadloze telefoon 38 53 55 mobiele telefoon 57 72 74 voicemail 45 60 63 fax 67 83 83 credit card 48 65 66 a Enquêtevraag: De meeste mensen bespreken van tijd tot tijd belangrijke zaken met iemand anders. Het gaat ons hierbij om alle zaken die voor mensen belangrijk zijn. Zou u drie personen in gedachten willen nemen waarmee u regelmatig belangrijke zaken bespreekt. (...) Kunt u voor de genoemde personen aangeven of zij de volgende producten thuis bezitten? Bron: SCP (GNC'98)
In de tweede plaats is de mate waarin het sociale netwerk in staat is hulp te bieden bij de omgang met de computer gemeten (tabel 8.6). Hier gaat het erom hoeveel advies en goede raad men kan verwachten van personen in de directe sociale omgeving. Er is gevraagd naar acht soorten problemen met betrekking tot het computergebruik. Tabel 8.6 Operationalisering van sociale hulpbronnen (hulp van het netwerk)a niemand enkeling flink aantal besturingsprogramma's 7 47 37 tekstverwerking 7 44 42 internet 10 49 29 spreadsheets 14 48 21 telebankieren 17 49 16 toetsenbord 7 36 48 e-mail 12 45 29 statistische programma's 26 36 8 a Enquêtevraag: Als u over de volgende zaken vragen zou hebben wat betreft de computer (thuis of op uw werk), hoeveel mensen van uw familie, vrienden, kennissen of collega's zouden u daarbij kunnen helpen? Bron: SCP (GNC'98)
Verwacht wordt dat het bezit in het netwerk met zowel ict-bezit, als gebruik en -vaardigheden van het individu zal samenhangen. De hulpcapaciteit van het netwerk bij ict-problemen zal met name de individuele ict-vaardigheden beïnvloeden. De verdeling van hulp vanuit het sociale netwerk is weergegeven in figuur 8.3. Hieruit blijkt dat vooral collega's en vrienden in staat en bereid zijn te helpen. Ouders en school leveren een relatief kleine bijdrage aan het leren omgaan met de pc. Overigens wordt het zelf proberen nog het meest genoemd als bron van vaardigheden. Om uiteindelijk de hulp- en adviescapaciteit van het netwerk te meten, is berekend
161
hoe vaak de respondent heeft aangegeven dat zijn of haar netwerk in staat is hulp te bieden bij een totaal van verschillende, specifieke computertoepassingen (waaronder ook internet, e-mail en het gebruik van verschillende software). Figuur 8.3 Aantal respondenten dat aangeeft ‘redelijk wat’ tot ‘veel’ geleerd te hebben van verschillende instanties/personen van 18 jaar en ouder, 1998 (in procenten) 100
90 80 70 60 %
50 40 30 20 10 0
ouders
kinderen
collega's
vrienden
school
zelf
Bron: SCP (GNC’98)
De verdeling van het ict-bezit en de ict-competentie in het sociale netwerk naar verschillende bevolkingsgroepen is weergegeven in tabel 8.7. Hieruit blijkt dat de bezitsverschillen over het algemeen klein zijn. De grootste verschillen lijken met inkomen en opleidingsniveau samen te hangen. Hoger opgeleiden treffen dus in hun directe sociale omgeving meer personen aan die in het bezit zijn van de verschillende ict-producten dan lager opgeleiden. Bij de hulp die vanuit het sociale netwerk gemobiliseerd kan worden, zijn de verschillen groter. Opnieuw verkeren hoger opgeleiden en personen met een hoog inkomen in een gunstige positie. Ook jongeren, en met name studenten, kunnen op redelijk grote steun vanuit hun sociale omgeving rekenen.
162
Tabel 8.7 Bezit van ict-producten in en hulp vanuit het sociale netwerk naar achtergrondkenmerken, personen van 18 jaar en ouder (in percentielscores) bezit in netwerk 50
hulp in netwerk 50
mannen vrouwen
47 53
51 49
alleenstaande man alleenstaande vrouw
50 49
50 49
gehuwd/samenw. zonder kind gezin, jongste kind > 14 jaar gezin, jongste kind ≤ 14 jaar
51 48 50
48 54 52
18-34 jaar 35-49 jaar 50-64 jaar ≥ 65 jaar
50 51 51 46
57 50 48 50
lo lbo, ulo, mavo havo, vwo, mbo hbo, wo
40 43 50 59
34 42 54 59
inkomen 1e kwartiel 2e kwartiel 3e kwartiel 4e kwartiel
45 49 50 63
47 50 52 59
werkend AOW, gepensioneerd werkloos, arbeidsongeschikt huisvrouw/man studerend Bron: SCP (GNC'98)
54 49 42 39 46
55 37 38 39 64
gehele bevolking
Gegeven de verschillen tussen bevolkingsgroepen in de bezitsgraad van ict-producten in het sociale netwerk, is het interessant om na te gaan in hoeverre dit netwerkbezit samenhangt met individueel bezit. Figuur 8.4 laat voor verschillende producten zien dat naarmate er in het netwerk meer aanwezig zijn, individuen er zelf ook meer van bezitten. Wanneer, bijvoorbeeld, aangegeven is dat ieder van de drie personen in het sociale netwerk, die de respondent in gedachte heeft bij het beantwoorden van de enquêtevragen, in het bezit is van een pc, dan is het individuele pc-bezit beduidend groter dan wanneer niemand een pc heeft. Als de drie personen in het bezit zijn van het desbetreffende product wordt dat aangegeven met 'complete sociale netwerk'. Het bijna lineaire verband tussen eigen bezit en bezit in het netwerk geldt voor alle getoonde producten, met uitzondering van de fax.
163
Figuur 8.4 Bezit van diverse ict-producten van de respondent naar bezit van deze producten in het netwerk (exclusief partner, kinderen of overig familielid), bevolking van 18 jaar en ouder, 1998 (in procenten) 100
90 80 70 60 %
50 40 30 20 10 0
pc
internet
draadl. tel.
gsm
voice-mail
fax
niet in netwerk
2/3 netwerk
1/3 netwerk
compleet netwerk
creditcard
Bron: SCP (GNC’98)
Hoe is het nu gesteld met de niet-bezitters van ict-producten? In hoeverre hangt de intentie om deze producten aan te schaffen samen met het bezit in het sociale netwerk? Wanneer personen in de directe sociale omgeving met enthousiasme spreken over de mogelijkheden van de pc of het gemak van de draadloze telefoon, is dit misschien een extra motivatie om deze zelf ook aan te schaffen. Figuur 8.5 laat zien hoe plannen tot aanschaf samenhangen met bezit in het sociale netwerk. In vergelijking met het daadwerkelijke ict-bezit van de respondent, hangt het plan tot aanschaf van de respondent minder sterk met het bezit in het sociale netwerk samen. Toch is er een duidelijk verband tussen plannen tot aanschaf en netwerk-bezit: ook de intentie om ict-producten aan te schaffen wordt door de sociale omgeving gestimuleerd. De mate waarin dit gebeurt, verschilt tussen de afzonderlijke producten. Vooral personen met een sociaal netwerk waarin geen pc voorkomt, hebben zelf ook geen plannen om tot aanschaf over te gaan. In een sociale omgeving waar wel een pc is, maakt het weinig uit of dit er een is of meerdere. De groep die geen mobiele telefoon heeft, bestaat uit twee subgroepen waar het plannen tot aanschaf betreft. Wanneer meer dan de helft van het sociale netwerk in het bezit is van een mobiele telefoon, zijn de individuele plannen tot aanschaf beduidend groter dan wanneer minder dan de helft van het netwerk er een heeft. Blijkbaar gaat er een grote invloed uit van het netwerk. De mobiele telefoon is door het gebruik in de openbare ruimte het meest zichtbare product dat hier onderscheiden is.9
164
Figuur 8.5 Plan van respondent om ict-produkten aan te schaffen, naar bezit van deze producten in netwerk (excl. Partner, kinderen of overig familielid), bevolking van 18 jaar en ouder, 1998 (in procenten) 100
90 80 70 60 %
50 40 30 20 10 0
pc
draadl. tel.
gsm
niet in netwerk
2/3 netwerk
1/3 netwerk
compleet netwerk
fax
Bron: SCP (GNC’98)
Het plan tot aanschaf van een fax geeft wederom een onregelmatiger beeld. Tenslotte verlopen plannen tot aanschaf van de draadloze telefoon in eerste instantie in de verwachte richting, maar vertonen bij een 'verzadigd' netwerk een terugval. Vaardigheden met allerhande apparatuur op ict-gebied zijn mogelijkerwijs groter wanneer deze producten veel in het sociale netwerk aanwezig zijn. Het feit dat een of meer personen in de directe sociale omgeving een pc bezitten, zal het vanzelfsprekender maken om deze personen om hulp te vragen indien noodzakelijk. Ook onderling e-mailen, samen internetten of samen achter de pc werken, zal individuele vaardigheden vergroten. In figuur 8.6 wordt de samenhang tussen ictbezit in het netwerk en de individuele vaardigheden geïllustreerd. Figuur 8.6 laat zien dat algemene pc-vaardigheden samenhangen met bezit van een pc in het netwerk. Maar ook wanneer er gedetailleerder naar specifieke computervaardigheden wordt gekeken, zoals internetten en e-mailen, valt op dat deze toenemen naarmate deze producten vaker binnen het sociale netwerk voorkomen.10
165
Figuur 8.6 Vaardigheden met ict-producten van de respondent naar bezit van deze producten in netwerk (excl. Partner, kinderen of overig familielid), bevolking van 18 jaar en ouder, 1998 (in procenten) 100
90 80 70 60 %
50 40 30 20 10 0
internet
e-mail
pc
niet in netwerk
2/3 netwerk
1/3 netwerk
compleet netwerk
Bron: SCP (GNC’98)
8.3.2 Cognitieve hulpbronnen Cognitieve hulpbronnen zijn in hoofdstuk 2 uiteengelegd in drie soorten: literacy, numeracy, en informacy. Onder literacy valt het geheel aan schriftelijke vaardigheden. Numeracy behelst de vaardigheden met kwantitatieve informatie, zoals het kunnen begrijpen van tabellen en het berekenen van de rente bij een lening. Tenslotte duidt informacy de specifieke vaardigheden en vertrouwdheid met ict en in zijn algemeenheid met nieuwe technologie aan. De drie soorten vaardigheden betreffen individuele vermogens om met symbolen en informatie om te gaan. Verondersteld wordt dat een hoge mate van literacy, numeracy en informacy leidt tot hogere ict-vaardigheden en een minder angstige houding ten opzichte van ictapparatuur in het algemeen. Hierdoor zal eerder tot aanschaf van die producten worden overgegaan en kan er met meer gemak gebruikgemaakt van worden. De verwachting is dat cognitieve hulpbronnen samenhangen met zowel het bezit als het gebruik van, maar vooral met de vaardigheden met ict-producten. Vermoedelijk zal de mate van informacy het meeste effect sorteren, omdat dit specifiek naar de omgang met ict verwijst. Cognitieve hulpbronnen hangen sterk met het opleidingsniveau samen. Lezen, schrijven en rekenen worden immers op school geleerd en dat geldt steeds vaker ook voor de omgang met ict. Desondanks zal er naast scholing ook, in meerdere of mindere mate, elders ervaring met nieuwe technologie opgedaan worden. Op het werk wordt veel geleerd door zelf dingen uit te proberen en door cursussen te volgen.
166
Bovendien hebben alleen de jongste generaties in enige mate in het onderwijs kennisgemaakt met ict, terwijl die ook weer veel van hun vrienden hebben geleerd. Vermoedelijk zal een deel van het verband tussen opleidingsniveau, het hebben van werk en de invloed van het sociale netwerk aan cognitieve hulpbronnen toe te schrijven zijn. In dit onderzoek is de mate van literacy, numeracy en informacy los van het opleidingsniveau gemeten. Literacy en numeracy zijn gemeten door het begrip en de toepassing van informatie op schriftelijk en numeriek gebied te berekenen. Daarbij is voor literacy gekeken naar de ervaren moeite met het gebruik van de telefoongids, het woordenboek en de tv-gids en het kunnen invullen van een belastingbiljet, het kunnen begrijpen van een contract, van verschillende soorten krantenartikelen en van informatiebrochures (zie tabel 8.8). Tabel 8.8 Operationalisering van cognitieve hulpbronnen (literacy)a kan ik niet
veel redelijk wat
enige
geen
moeite moeite moeite moeite telefoonnummer opzoeken in telefoongids 1 0 0 3 95 woord opzoeken in woordenboek 3 0 1 4 93 programma opzoeken in tv-gids 3 0 0 2 94 belastingbiljet invullen 39 6 10 22 23 lezen van contracten 10 6 13 34 37 lezen artikel voorpagina krant 2 0 1 3 95 lezen infobrochure belastingbiljet 27 6 9 26 33 a Enquete vraag: Kunt u van de onderstaande handelingen aangeven in hoeverre het u moeite kost om deze uit te voeren? Bron: SCP (GNC'98)
Voor numeracy is gekeken naar het kunnen lezen en begrijpen van tabellen en grafieken in kranten en tijdschriften, het kunnen inschatten van de kosten van boodschap-pen en het kunnen omrekenen van buitenlands naar Nederlands geld (zie tabel 8.9). Tabel 8.9 Operationalisering van cognitieve hulpbronnen (numeracy)a kan ik niet
veel redelijk wat
enige
geen
moeite moeite moeite moeite lezen grafieken en tabellen 18 2 5 21 55 inschatten kosten boodschappen 14 1 4 21 62 omrekenen buitenlands geld naar Nederlands 10 2 6 35 47 a Enquêtevraag: Kunt u van de onderstaande handelingen aangeven in hoeverre het u moeite kost om deze uit te voeren? Bron: SCP (GNC'98)
167
Bij informacy is de manier van zoeken naar verschillende soorten informatie vastgesteld (internet of cd-rom versus telefoon, telefoonboek, spoorboekje, enz.) en de omgang met verschillende soorten apparatuur (televisie, videorecorder, pc) (zie tabel 8.10). Hierbij dient opgemerkt te worden dat informacy niet verschilt van wat eerder als ict-vaardigheden is besproken (zie tabel 8.2)
Tabel 8.10 Operationalisering van cognitieve hupbronnen (informacy) Heeft u de volgende dingen wel eens zelf gedaan (zonder hulp van anderen)?
ja/via pc gedaan - instellen zenders video 59 - programma opnemen 74 - video programmeren 69 - telefoonnr. in geheugen 61 - antw.app. aangesloten 35 - fax aangesloten 20 - voicemail ingesteld 32
Tegenwoordig kunt u op vele manieren aan informatie komen. We willen u een aantal vragen stellen over de plaatsen waar u informatie zoekt. Stel: u moet een treinreis maken van Utrecht naar Amsterdam. U weet de vertrektijden echter niet. Welke van de informatiebronnen zou u als eerste raadplegen?
- zoeken vertrektijd trein via computerversie spoorboekje of homepage NS
Als u een telefoonnummer van iemand op moet zoeken waar zoekt u dan als eerste?
- zoeken telefoonnr. lokaal via www of cd-foongids - zoeken telefoonnr. interlokaal via www of cd-foongids
12
- mappen maken - nicknames maken - verzendlijst maken - attachments - decoderen
43 21 29 34 18
E-mail: Weet u hoe u de volgende dingen moet uitvoeren? (e-mailbezitters)
nee met hulp Televisie: Heeft u zelf de kanalen op uw toestel ingesteld? Heeft u de pc zelf geïnstalleerd? (pc-bezitters)
18
5
ja
- instellen tv kanalen
25
20
55
- installeren pc
1
63
37
Als u informatie nodig heeft van het internet, bijna moeilijk enige zonder kunt u die dan gemakkelijk vinden of juist niet moeite moeite niet? (internetbezitters) - informatie vinden op internet 5 10 53 32 Bron: SCP (GNC'98)
Om vast te stellen in hoeverre personen over de verschillende soorten cognitieve hulpbronnen beschikken en om na te gaan hoe groot de verschillen tussen
168
bevolkingsgroepen zijn, zijn de positieve antwoorden op de vermelde vragen gesommeerd. Deze somscore is vervolgens omgerekend tot een percentielscore om een vergelijking van de verdelingen te vergemakkelijken. De verdeling van de mate van literacy, numeracy en informacy naar verschillende bevolkingsgroepen is in tabel 8.11 weergegeven. Tabel 8.11 Mate van numeracy, literacy en informacy naar achtergrondkenmerken, bevolking van 18 jaar en ouder, 1998 (in percentielen) literacy 50
numeracy 50
informacy 50
mannen vrouwen
55 45
52 47
60 40
alleenstaande man alleenstaande vrouw gehuwd/samenw. zonder kind gezin, jongste kind > 14 jaar gezin, jongste kind ≤ 14 jaar
51 44 50 56 52
52 46 52 53 49
62 39 48 48 54
18-34 jaar 35-49 jaar 50-64 jaar ≥ 65 jaar
50 53 52 42
49 50 53 48
58 55 43 34
lo lbo, ulo, mavo havo, vwo, mbo hbo, wo
32 42 53 65
44 49 51 53
29 44 54 59
inkomen 1e kwartiel 2e kwartiel 3e kwartiel 4e kwartiel
53 51 55 62
46 51 52 54
46 51 53 59
werkend AOW, gepensioneerd werkloos, arbeidsongeschikt huisvrouw/man studerend Bron: SCP (GNC'98)
55 48 47 38 47
51 49 51 47 48
54 52 43 29 50
gehele bevolking
Tussen bevolkingsgroepen bestaan aanzienlijke verschillen in de mate van numeracy, literacy en informacy. Steeds zijn het dezelfde groepen die gemiddeld veel vaardigheden bezitten, en die achterblijven bij het gemiddelde van de gehele bevolking. Zo scoren vrouwen, bijvoorbeeld, lager op zowel literacy, numeracy als informacy. Personen met een gezin met oudere kinderen scoren het hoogst, evenals mensen tussen de 35 en 65 jaar oud, hoger opgeleiden, de hogere inkomensgroepen
169
en werkenden. Deze verschillen lijken opvallend overeen te komen met die tussen bevolkingsgroepen in het bezit en gebruik van en de vaardigheden met ict-producten. Dit kan erop duiden dat de hoeveelheid cognitieve hulpbronnen deels verantwoordelijk is voor de verschillen tussen bevolkingsgroepen in bezit, gebruik en vaardigheden. Figuur 8.7 laat zien in hoeverre personen met veel cognitieve hulpbronnen ook meer ict in hun bezit hebben. Figuur 8.7 Ict-bezit naar hoeveelheid aan cognitieve hulpbronnen, personen van 18 jaar en ouder, 1998 (in procenten) 100
90 80 70 60 %
50 40 30 20 10 0
numeracy
literacy laag
informacy midden
hoog
Bron: SCP (GNC’98)
Er blijkt een sterk verband te bestaan tussen bezit van ict-producten en de mate van literacy en informacy. Numeracy daarentegen blijkt er nauwelijks mee samen te hangen. Blijkbaar is het goed kunnen omgaan met geschreven informatie en een vertrouwdheid met nieuwe technologie van meer belang wanneer het ict-bezit betreft, dan het kunnen verwerken van cijfermatig materiaal. Dit zal in paragraaf 8.4.1 door middel van een multivariate analyse worden getoetst. 8.3.3 Materiële hulpbronnen In hoofdstuk 2 zijn materiële hulpbronnen aangeduid als de combinatie van tijd en geld. Hieronder valt per definitie het inkomen, dat telkens als relevant achtergrondkenmerk is opgenomen. Bij tijd moet er gedacht worden aan de vrije tijd waarin gebruikgemaakt kan worden van ict-producten en waarin vaardigheden opgedaan kunnen worden. Vooral werkenden en gezinnen met (jonge) kinderen zullen krapper in hun vrije tijd zitten dan de andere bevolkingsgroepen. Ook opleiding kan een indicatie zijn van zowel de hoeveelheid vrije tijd (een hoge opleiding hangt samen met de drukkere banen) als het vrij besteedbaar inkomen.
170
Omdat inkomen, opleiding, huishoudenstype en dagbesteding al expliciet zijn opgenomen als relevant geachte achtergrondkenmerken, is het lastig om materiële hulpbronnen nog afzonderlijk te meten. Informatie over de (netto)hoeveelheid vrije tijd ontbreekt evenals informatie over het inkomen na aftrek van alle vaste lasten. Om toch tot een maat voor materiële hulpbronnen te komen, is er een optelling gemaakt van alle luxegoederen (excl. ict-producten) in het huishouden. Hiermee wordt mogelijkerwijs de bereidwilligheid en mogelijkheid van personen aangegeven om geld in producten te investeren. Personen met eenzelfde inkomen kunnen hierin toch verschillen, omdat het beschikbare inkomen anders besteed wordt. Zo kan het zijn dat de personen met een laag inkomen toch een pc aanschaffen na te hebben gespaard, terwijl personen met een hoog inkomen dit omzetten in, bijvoorbeeld, vakanties of andere niet-materiële goederen. Tabel 8.12 Operationalisering van materiële hulpbronnena hifi cd-speler wasmachine magnetron droogtrommel keukenmachine videocamera piano centrale verwarming digitale thermostaat antieke meubelen garage a Enquêtevraag: Heeft u de volgende dingen in uw bezit?
bezit het product 87 85 92 71 53 49 23 11 86 35 26 34
Bron: SCP (GNC'98)
Over het algemeen blijkt de investering in technologische en luxegoederen gelijk op te lopen met de hoogte van het inkomen. De correlatie tussen inkomen en ict-bezit bedraagt 0,44 en die tussen bezit van luxegoederen en van ict 0,45. Eenzelfde soort maat die de nettohoeveelheid vrije tijd benadert, is helaas niet te construeren met de gegevens van de GNC. Verwacht wordt dat mensen die een groot aantal luxegoederen in hun bezit hebben, ook eerder geneigd zijn ict-producten aan te schaffen. Daarentegen wordt niet verwacht dat de geneigdheid om in luxegoederen te investeren samenhangt met gebruik van en vaardigheden met ict-producten. In tabel 8.13 is aangegeven hoe het bezit van luxegoederen verdeeld is over verschillende bevolkingsgroepen in de samenleving.
171
Tabel 8.13 Bezit van luxegoederen naar achtergrondkenmerken, bevolking van 18 jaar en ouder, 1998 (in percentielen) gehele bevolking
50
mannen vrouwen
53 47
alleenstaande man alleenstaande vrouw gehuwd/samenw. zonder kind gezin, jongste kind > 14 jaar gezin, jongste kind ≤ 14 jaar
37 31 55 66 65
18-34 jaar 35-49 jaar 50-64 jaar ≥ 65 jaar
46 59 56 35
lo lbo, ulo, mavo havo, vwo, mbo hbo, wo
34 50 51 56
inkomen 1e kwartiel 2e kwartiel 3e kwartiel 4e kwartiel
36 50 61 70
werkend AOW, gepensioneerd werkloos, arbeidsongeschikt huisvrouw/man studerend Bron: SCP (GNC'98)
57 42 40 47 34
Zoals uit de correlatie tussen inkomen en bezit van luxegoederen al duidelijk werd, bezitten hogere inkomensgroepen gemiddeld genomen veel luxegoederen. Het ondertussen vertrouwde verschil tussen mannen en vrouwen laat zich hier ook weer zien. Vrouwen bevinden zich relatief vaker onder de weinigbezitters, terwijl mannen zich meer onder de veelbezitters bevinden. Ook personen in gezinnen met kinderen hebben gemiddeld genomen meer luxeproducten dan personen zonder kinderen. Ouderen, lager opgeleiden en studenten bezitten gemiddeld minder luxegoederen dan andere bevolkingsgroepen. Bij studenten en lager opgeleiden zal dit voor een groot deel vanwege hun gemiddeld lage inkomen zijn. Figuur 8.8 illustreert het verband tussen bezit van luxegoederen en bezit van ict-producten. Zoals verwacht en zoals ook uit de correlatie tussen beide variabelen bleek, is dit verband erg sterk.
172
Figuur 8.8 Ict-bezit naar hoeveelheid bezit van luxegoederen, bevolkinmg van 18 jaar en ouder, 1998 (in procenten) 100
90 80 70 60 %
50 40 30 20 10 0
weinig luxegoederen
middel luxegoederen
veel luxegoederen
Bron: SCP (GNC’98)
8.4 Hulpbronnen als verklaring voor de verschillen in ict-bezit, gebruik en -vaardigheden Zoals in de voorgaande paragrafen beschreven is, hangen de drie onderscheiden hulpbronnen (sociaal, cognitief en materieel) samen met ict-bezit, -gebruik en - vaardigheden. De vraag die resteert, is in hoeverre verschillen in ict-bezit, -gebruik en -vaardigheden tussen bevolkingsgroepen toegeschreven kunnen worden aan verschillen in de beschikbaarheid van deze hulpbronnen. Het verschil tussen mannen en vrouwen, bijvoorbeeld, kan verdwijnen als er rekening wordt gehouden met het feit dat mannen en vrouwen in uiteenlopende mate beschikken over de drie soorten hulpbronnen. Om dit te toetsen zijn de geconstrueerde maten voor de drie hulpbronnen toegevoegd aan de regressieanalyses in tabel 8.3. Om het vergelijken te vergemakkelijken is in de volgende tabellen elke keer eerst het oorspronkelijke model opnieuw gepresenteerd (model I). Vervolgens wordt een model weergegeven waarin alleen de hulpbronnen zijn opgenomen (model II). Dit wordt gevolgd door het model waarin aan de achtergrondkenmerken uit model I de sociale hulpbronnen zijn toegevoegd (model III). In model IV worden de cognitieve hulpbronnen toegevoegd en vervolgens worden alle achtergrondkenmerken en alle hulpbronnen tegelijkertijd opgenomen in model V. Om de relatie tussen ict in het huishouden en op het werk te onderzoeken is tenslotte in Model VI het gebruik van een pc op het werk toegevoegd. Deze analyses zijn voor ict-bezit, -gebruik en -vaardigheden gedaan (resp. § 8.4.1, § 8.4.2 en § 8.4.3).
173
8.4.1 Ict-bezit Tabel 8.14 geeft de resultaten van de analyse van ict-bezit weer. Dit bezit hangt sterk samen met de achtergrondkenmerken in model I. Zoals al eerder gerapporteerd is, verklaart het basismodel 34% van de variantie (vgl. tabel 8.3). Tabel 8.14 Regressieanalyse van ict-bezit (0-100) op achtergrondkenmerken en hulpbronnen (bèta en t-waarde (tussen haakjes)) sekse alleenstaand gehuwd ouder kind jonger kind
model I –0,17 (–8,6)**
model II
model III model IV model V model V –0,19 (–9,0)** –0,10 (–4,7)** –0,09 (–4,4)** –0,10 (–4,6)**
referentie** 0,080 (2,9)** 0,100 (4,4)** 0,120 (4,7)**
referentie** 0,050 (2,0)** 0,100 (4,1)** 0,110 (4,3)**
referentie** referentie** referentie** 0,04 (1,6)** –0,01 (–0,4)** –0,01 (–0,4)** 0,09 (3,9)** 0,050 (2,0)** 0,050 (1,9)** 0,10 (3,9)** 0,030 (1,3)** 0,030 (1,2)**
werkend gepensioneerd werkloos huisvrouw student
referentie** –0,07 (–2,6)** –0,05 (–2,5)** –0,02 (–1,0)** 0,090 (4,1)**
referentie** referentie** referentie** referentie** –0,06 (–2,1)** –0,05 (–1,8)** –0,06 (–2,1)**–0,050 (–1,6)** –0,02 (–1,2)** –0,03 (–1,3)** –0,02 (–1,0)**–0,010 (–0,5)** 0,010 (0,3)** 0,030 (1,2)** 0,020 (0,9)** 0,030 (1,5)** 0,100 (4,2)** 0,110 (4,5)** 0,090 (4,2)** 0,110 (4,5)**
leeftijd leeftijd2
0,060 (0,7)** –0,33 (–3,9)**
0,070 (0,9)** 0,190 (2,3)** 0,080 (1,0)** 0,090 (1,1)** –0,32 (–3,7)** –0,31 (–3,6)** –0,20 (–2,3)** –0,20 (–2,4)**
opleiding
0,060 (2,8)**
0,020 (1,0)** –0,02 (–0,9)** –0,01 (–0,4)** –0,02 (–0,7)**
inkomen
0,35 (13,7)**
0,32 (11,5)** 0,29 (10,5)** 0,230 (8,6)** 0,230 (8,4)**
bezit netwerk hulp netwerk
0,21 (10,9)** 0,24 (12,0)** 0,21 (10,2)** 0,190 (9,7)** 0,190 (9,5)** 0,030 (1,5)**
numeracy literacy informacy
0,040 (1,9)** 0,010 (0,5)** 0,38 (19,2)**
0,040 (2,1)** 0,040 (1,9)** 0,040 (1,9)** –0,01 (–0,5)** –0,02 (–0,8)** –0,02 (–0,9)** 0,32 (13,8)** 0,30 (13,4)** 0,29 (12,5)**
materieel bezit
0,30 (15,9)**
0,200 (8,6)** 0,200 (8,6)**
pc op het werk R2 0,34** 0,40** N 1.891** 1.794** DF 12** 6** * significant (p < 0,05), ** significant (p < 0,01)
0,050 (2,0)** 0,38** 1.665** 13**
0,44** 1.565** 16**
0,46** 1.565** 17**
0,46** 1.565** 180*
Bron: SCP (GNC'98)
Model II bevat alleen de hulpbronnen als verklarende variabelen voor ict-bezit. Deze verklaren samen 40% van de variantie. Dit is een hoog percentage en geeft aan dat
174
verschillen in bezit voor een groot deel alleen al door verschillen in hulpbronnen tussen personen voor een groot deel verklaard worden. Wanneer de afzonderlijke coëfficiënten bekeken worden, valt op dat met name de mate van informacy, de aanwezigheid van ict-producten in het sociale netwerk en het bezit van luxegoederen een grote bijdrage leveren aan deze verklaring. Hoe groter de mate van informacy, hoe meer luxegoederen er bezeten worden en hoe meer ict-producten er in het sociale netwerk aanwezig zijn, des te meer ict-bezit. In het volgende model (model III) wordt het ict-bezit in het netwerk (sociale hulpbronnen) toegevoegd aan model I. Hierdoor gaat de verklaarde variantie omhoog met 4 procentpunten (van 34% naar 38%). Het blijkt opnieuw dat het bezit in het sociale netwerk een verklaring biedt voor individueel bezit (denk echter aan het causale probleem genoemd in noot 10). Wat gebeurt er met de coëfficiënten van de achtergrondvariabelen? Drie opvallende verschillen tussen model III en model I betreffen de effecten van opleiding, inkomen en tijdsbesteding. Deze worden alle minder groot. Het eerder gevonden verschil in ict-bezit tussen werkenden en werklozen verdwijnt. Blijkbaar hebben werkenden meer personen in hun sociale omgeving die ict-producten bezitten, dan werklozen. Werklozen hebben wellicht vaker medewerklozen in hun netwerk en dit kan duiden op een moeilijk oplosbare kloof tussen bezitters en niet-bezitters. Ook opleiding en inkomen worden minder belangrijk wanneer bezit in het netwerk als kenmerk van sociale hulpbronnen wordt toegevoegd. In model IV zijn de cognitieve hulpbronnen toegevoegd aan model III. De verklaarde variantie stijgt met 6 procentpunten ten opzichte van model III. Het is met name de mate van informacy die een invloed blijkt uit te oefenen op ict-bezit, maar ook de mate van numeracy vertoont een significant positief effect. Het verschil tussen mannen en vrouwen neemt af. Zoals uit paragraaf 8.3.2 al bleek, scoren vrouwen lager op de numeracy-, literacy- en informacyschaal dan mannen. Ondanks deze afname blijft het sekseverschil nog steeds groot. Ook het effect van inkomen neemt in lichte mate af. Vervolgens is in model V de variabele die het luxegoederenbezit (materiële hulpbronnen) meet, toegevoegd aan model IV. De verklaarde variantie stijgt nog eens met 2 procentpunten. Dit is een redelijke toename omdat er maar een variabele is toegevoegd. Deze blijkt dan ook een groot positief effect te hebben op ict-bezit. Hoe meer luxegoederen iemand bezit, des te meer ict-producten dit individu heeft. Het effect van leeftijd is duidelijk kleiner geworden na toevoeging van materieel bezit. Zoals verwacht daalt het effect van inkomen, maar dit blijft een significant positief effect behouden op ict-bezit. Afgemeten aan het gebruik van een pc op het werk, model VI, kan niet geconcludeerd worden dat verschillen in de omvang van het ict-pakket in huishoudens afhankelijk zijn van de werksituatie.
175
8.4.2 Ict-gebruik In tabel 8.15 staan de resultaten gerapporteerd van de analyse van ict-gebruik. Deze tabel moet op dezelfde manier als de voorgaande gelezen worden. Ook hier is weer het basismodel (ofwel model I) gerapporteerd (vgl. tabel 8.3). In dit model wordt 12% van de variantie in ict-gebruik verklaard door verschillende achtergrondkenmerken. Tabel 8.15 Regressieanalyse van ict-gebruik (0-100) op achtergrondkenmerken en hulpbronnen (bèta en twaarde (tussen haakjes)) sekse
model (I) –0,17 (–6,1)**
alleenstaand gehuwd ouder kind jonger kind
referentie** 0,010 (0,2)** 0,000 (0,0)** –0,0 (–0,00)**
werkend gepensioneerd werkloos huisvrouw student leeftijd
model (II)
model (III) model (IV) model (V) model (VI) –0,17 (–6,0)** –0,1 (–3,38)** –0,09 (–3,3)**–0,10 (–3,6)** referentie** referentie** referentie** referentie** 0,020 (0,4)** 0,010 (0,2)** –0,01 (–0,3)**–0,02 (–0,4)** –0,01 (–0,2)** –0,01 (–0,2)** –0,03 (–0,8)**–0,03 (–1,0)** 0,010 (0,3)** 0,040 (1,0)** 0,000 (0,0)**–0,01 (–0,2)**
referentie** 0,050 (1,6)** 0,080 (3,0)** 0,010 (0,4)** 0,060 (1,9)**
referentie** 0,050 (1,4)** 0,070 (2,6)** 0,010 (0,3)** 0,060 (1,8)**
referentie** 0,030 (1,0)** 0,080 (3,0)** 0,020 (0,6)** 0,090 (3,1)**
referentie** 0,030 (1,0)** 0,080 (3,1)** 0,020 (0,5)** 0,090 (2,9)**
referentie** 0,060 (1,8)** 0,110 (3,9)** 0,060 (1,8)** 0,120 (3,9)**
–0,20 (–5,3)**
–0,18 (–4,7)**–0,090 (–2,5)* –0,11 (–2,9)**–0,10 (–2,6)**
opleiding
0,080 (2,8)**
0,070 (2,4)** 0,010 (0,4)** 0,020 (0,6)** 0,000 (0,0)**
inkomen
0,050 (1,4)**
0,030 (0,9)** 0,070 (1,9)** 0,050 (1,3)** 0,040 (1,0)**
bezit
0,210 (7,5)**
0,190 (6,3)** 0,090 (2,8)** 0,070 (2,1)** 0,060 (2,1)**
bezit netwerk hulp netwerk
0,020 (1,0)** 0,04v (1,2)** 0,020 (0,6)** 0,010 (0,5)** 0,010 (0,3)** 0,030 (1,1)** -** -** -** -**
numeracy literacy informacy
0,020 (0,9)** 0,00 (–0,1)** 0,41 (16,1)**
0,050 (1,7)** 0,050 (1,7)** 0,050 (1,9)** –0,00 (–0,2)** –0,01 (–0,3)**–0,02 (–0,5)** 0,35 (11,5)** 0,34 (11,4)** 0,32 (10,5)**
materieel bezit
0,080 (3,1)**
0,100 (3,1)** 0,110 (3,2)**
pc op het werk
0,120 (3,6)**
R2
0,12
0,19**
0,12**
0,20**
0,20**
0,21**
N
1.374
1.388**
1.257**
1.212**
1.212**
1.212**
13**
16**
17**
18**
DF 12 6 * significant (p < 0,05), ** significant (p < 0,01) Bron: SCP (GNC'98)
176
Het model waarin alleen de hulpbronnen zijn opgenomen ter verklaring van ictgebruik (model II) verklaart 19% van de variantie. Dat de hulpbronnen een betere verklaring voor het ict-gebruik bieden komt voornamelijk door de informacy. Naarmate bezitters van verschillende producten beter met hun bezit overweg kunnen, maken zij er meer gebruik van. Het significante effect van het bezit van luxegoederen werd niet verwacht. Blijkbaar zijn personen die veel luxegoederen bezitten, ook meer geneigd gebruik te maken van de ict producten die ze hebben. In model III is het bezit in het netwerk (sociale hulpbronnen) toegevoegd aan model I. Aangezien de verklaarde variantie gelijk blijft, kan niet geconcludeerd worden dat dit een beter model is. Blijkbaar heeft de sociale omgeving weinig invloed op het ictgebruik van de respondent. Verschillen in ict-gebruik tussen bevolkingsgroepen zijn niet toe te schrijven aan variatie in beschikbare sociale hulpbronnen. De coëfficiënten verschillen minimaal ten opzichte van die in model I, alleen werklozen gaan iets meer op het werkende gedeelte van de bevolking lijken. In model IV worden de cognitieve hulpbronnen toegevoegd aan model III. De verklaarde variantie stijgt hiermee met 8 procentpunten ten opzichte van model I. Informacy levert een grote bijdrage aan de verklaring van het ict-gebruik. Verschillen tussen mannen en vrouwen worden veel kleiner. Verder is – niet verbazingwekkend – het effect van opleiding verdwenen. Opvallend is dat het individuele bezit van ict minder belangrijk lijkt voor het ict-gebruik wanneer er rekening wordt gehouden met verschillen in cognitieve hulpbronnen. In model V is het bezit van luxegoederen (materiële hulpbronnen) toegevoegd aan model IV. Dit verandert niets aan de verklaarde variante ten opzichte van model IV. Het bezit van luxegoederen heeft wel een klein positief effect op het gebruik van ictproducten. Dit maakt echter weinig uit voor de effecten van de overige coëfficiënten. Opnieuw blijkt echter dat het individuele bezit minder belangrijk wordt. Verschillen in ict-gebruik tussen personen die variëren in ict-bezit, zijn deels toe te schrijven aan de drie soorten hulpbronnen (het effect van individueel bezit is met twee derde afgenomen ten opzichte van model I). Van het gebruik van een pc op het werk gaat nog een aparte stimulerende werking uit op het thuisgebruik van ict-producten (model VI). Een klein deel van de informacy kan toegeschreven worden aan dit computergebruik op het werk. 8.4.3 ict-vaardigheden Tabel 8.16 toont de resultaten van de analyse van de ict-vaardigheden. Wederom is dezelfde werkwijze gehanteerd als in de twee voorgaande analyses. Het basismodel verklaart 29% van de verschillen in ict-vaardigheden tussen bevolkingsgroepen (vgl. tabel 8.3). De vaardigheidsvariabele is een gestandaardiseerde variabele met een gemiddelde van 0, een minimum van -11,41 en een maximum van 10,85, die vervolgens is omgerekend tot percentielscores. Een lage score duidt weinig vaardigheden aan, een hoge score indiceert een grote mate aan ict-vaardigheden.
177
Tabel 8.16 Regressieanalyse van ict-vaardigheden (1-100) op achtergrondkenmerken en hulpbronnen (bèta en t-waarde (tussen haakjes)) sekse
model (I) –0,26 (–12,5)**
model (II)
model (III) model (IV) model (V) model (VI) –0,27 (–11,7)**–0,26 (–11,0)**–0,25 (–10,8)**–0,25 (–11,2)**
alleenstaand gehuwd ouder kind jonger kind
referentie** 0,0000 (0,1)** –0,010 (–0,3)** –0,010 (–0,6)**
referentie** referentie** referentie** referentie** 0,010 (0,4)** 0,000 (0,0)** –0,03 (–0,8)**–0,03 (–1,0)** 0,000 (0,1)** –0,01 (–0,5)** –0,04 (–1,5)**–0,05 (–1,7)** –0,01 (–0,3)** –0,02 (–0,5)** –0,06 (–1,8)**–0,06 (–2,1)**
werkend gepensioneerd werkloos huisvrouw student
referentie** –0,070 (–2,5)** –0,060 (–3,0)** –0,070 (–3,1)** –0,040 (–1,9)**
referentie** referentie** referentie** –0,04 (–1,4)** –0,04 (–1,5)**–0,04 (–1,3)** –0,05 (–2,2)**–0,04 (–1,9)** –0,04 (–1,8)** –0,03 (–1,4)** –0,01 (–0,5)** –0,01 (–0,6)** –0,05 (–2,1)** –0,05 (–1,9)** –0,05 (–1,9)**
leeftijd
–0,35 (–11,7)**
–0,31 (–9,8)** –0,31 (–9,9)** –0,31 (–9,9)**–0,27 (–9,0)**
opleiding
0,1700 (7,6)**
0,140 (5,8)** 0,100 (4,1)** 0,110 (4,3)** 0,060 (2,4)**
inkomen
0,0900 (3,4)**
0,040 (1,5)** 0,040 (1,3)** 0,010 (0,4)**–0,01 (–0,3)**
referentie** 0,020 (0,8)** 0,010 (0,5)** 0,060 (2,3)** 0,010 (0,5)**
bezit netwerk
0,17 (7,5)** 0,140 (6,3)** 0,150 (6,5)** 0,140 (6,1)** 0,120 (5,3)**
hulp netwerk
0,19 (8,6)** 0,090 (3,7)** 0,080 (3,3)** 0,070 (3,2)** 0,070 (2,9)**
numeracy literacy
0,04 (1,6)** 0,20 (8,9)**
0,040 (2,0)** 0,040 (1,9)** 0,050 (2,2)** 0,150 (6,4)** 0,150 (6,3)** 0,130 (5,8)**
materieel bezit
0,10 (4,4)**
0,110 (4,0)** 0,100 (4,0)**
pc op het werk R2 0,29** 0,16** N 1.873** 1.830** DF 11** 5** * significant (p < 0,05), ** significant (p < 0,01)
0,250 (9,2)** 0,28** 1.580** 13**
0,30** 1.526** 15**
0,31** 1.526** 16**
0,34** 1.526** 170*
Bron: SCP (GNC'98)
In model II zijn alleen de verschillende hulpbronnen opgenomen ter verklaring van verschillen in ict-vaardigheden. Dit model verklaart 16% van de variantie. Uit de vergelijking met de verklaarde variantie van model I (29%) kan afgeleid worden dat de vaardigheden minder sterk met de hulpbronnen samenhangen dan met de achtergrondkenmerken. Bezit in het sociale netwerk heeft een positief effect op ictvaardigheden. Dit effect van de hulpcapaciteit is echter niet significant, terwijl dat juist wel verwacht werd. Van de cognitieve hulpbronnen zijn het, zoals bij ictgebruik, de mate van literacy en van informacy die ict-vaardigheden positief beïnvloeden. Dit resultaat lijkt erop te duiden dat het om kunnen gaan met
178
getalsmatige informatie geen voorwaarde is voor ict-gebruik en ict-vaardigheden. Dit is achteraf misschien niet zo vreemd, omdat met name de meeste toepassingen van de pc zich begeven op het gebied van teksten. Ook het instellen van tv-kanalen, het programmeren van het geheugen van de telefoon en andere ict-vaardigheden doen meer een beroep op het kunnen begrijpen van een gebruiksaanwijzing en het vertrouwd zijn met (meerlagige) menustructuren. De materiële hulpbronnen, hier het bezit van luxegoederen, hebben geen effect op ict-vaardigheden. Dit was ook niet verwacht. In model III zijn de sociale hulpbronnen toegevoegd aan model I. Hoewel beide variabelen significant met de aanwezige vaardigheden samenhangen, daalt de verklaarde variantie met een procentpunt. Dit betekent dat sociale hulpbronnen niets toevoegen aan de verklaring van ict-vaardigheden.11 Toch vertonen de coëfficiënten van de achtergrondvariabelen enige verschillen ten opzichte van model I. Het effect van inkomen is verdwenen en dat van zowel opleiding als leeftijd licht gedaald. Ook verschillen de vaardigheden van gepensioneerden en van huisvrouwen niet langer van die van werkenden. Aan model III zijn vervolgens de cognitieve hulpbronnen (literacy en numeracy) toegevoegd (model IV). Dit leidt tot een stijging van de verklaarde variantie van een procentpunt ten opzichte van model I. De mate van literacy levert een sterke positieve bijdrage aan de variatie in ict-vaardigheden. Hoe beter mensen met schriftelijke informatie kunnen omgaan en hoe vertrouwder mensen zijn met nieuwe technologie, des te groter de ict-vaardigheden. De coëfficiënten van dit model vergeleken met die uit het voorgaande model en model I vertonen interessante verschillen. Ook het verschil tussen werkenden en werklozen en studenten is nu verdwenen. Het effect van opleiding is opnieuw gedaald. In het model V is het luxegoederen bezit (materiële hulpbronnen) toegevoegd aan het voorafgaande model. Dit verklaarde variantie stijgt met een procentpunt. Het effect van het bezit van luxegoederen is wel positief significant. Hoe groter dit bezit, des te vaardiger de omgang met ict. Aan de verschillen tussen bevolkingsgroepen verandert weinig. Het gebruik van een pc op het werk heeft grote invloed op de vaardigheden (model VI). De verklaarde variantie stijgt nog eens met 3 procentpunten en de bèta van 0,25 is ook hoog. Hierdoor nemen de verschillen tussen leeftijds- en opleidingsgroepen verder af, terwijl het onderscheid tussen werkenden en huisvrouwen weer toeneemt. Geen van de hulpbronnen heeft enig effect op het verschil in vaardigheden tussen mannen en vrouwen. Dit verschil zal aan andere, vooralsnog onbekende factoren, toegeschreven moeten worden. 8.4.4 Vergelijking tussen bezit, gebruik en vaardigheden Een vergelijking van de voorafgaande analyses van ict-bezit, -gebruik en -vaardigheden leert dat hulpbronnen hierop van invloed zijn. Verschillen tussen bevolkingsgroepen zijn soms gedeeltelijk, soms geheel aan de uiteenlopende
179
beschikking over hulpbronnen toe te schrijven. Sommige hulpbronnen zijn vooral bepalend voor het bezit, terwijl andere vooral het gebruik of de vaardigheden beïnvloeden. Hier zullen de uitkomsten nog eens kort samengevat worden. Cognitieve hulpbronnen hebben een invloed op zowel bezit, gebruik als vaardigheden. Met name de mate van informacy is hierin bepalend. Sociale hulpbronnen zijn vooral relevant voor het ict-bezit. Er zou hier sprake kunnen zijn van een statuseffect. Wanneer bezit van ict in het sociale netwerk vanzelfsprekend is, wordt daarmee de druk op de respondent wellicht groter om ook aan te schaffen. Het feit dat de respondent de ict-producten misschien weinig gebruikt en er niet vaardig mee is, is minder zichtbaar voor zijn of haar sociale netwerk. Het causale verband tussen bezit en sociale hulpbronnen blijft echter ongespecificeerd. Tenslotte hebben de materiële hulpbronnen een positief effect op zowel ict-bezit, -gebruik als -vaardigheden. Het verschil tussen mannen en vrouwen wordt duidelijk kleiner wanneer er rekening wordt gehouden met verschil in cognitieve hulpbronnen. Vrouwen zijn in mindere mate uitgerust met informacy, literacy en numeracy waardoor ze minder ict-bezitten en minder gebruiken. Het verschil in ict-vaardigheden tussen mannen en vrouwen wordt echter niet door hulpbronnen beinvloed. Hoe hoger de opleiding, des te groter het gehalte aan informacy, literacy en numeracy en des te groter het ict-bezit, het ict-gebruik en de ict-vaardigheden. Verschillen tussen werkenden en werklozen in ict-bezit en -gebruik kunnen deels toegeschreven worden aan het feit dat werkenden en werklozen in verschillende mate over sociale hulpbronnen beschikken. De netwerken van werkenden bezitten blijkbaar meer ictproducten dan die van werklozen. Ook het verband tussen inkomen en ict-bezit en tussen inkomen en ict-gebruik wordt minder wanneer er rekening wordt gehouden met verschillen in sociale hulpbronnen. Tenslotte worden de verschillen tussen mannen en vrouwen in ict-bezit kleiner wanneer rekening wordt gehouden met het feit dat mannen meer luxegoederen bezitten dan vrouwen. Verschillen in samenstelling van het huishouden hebben na toevoeging van materiële hulpbronnen geen effect meer op ict-bezit en het effect van leeftijd op ict-bezit wordt beduidend kleiner. Materiële hulpbronnen zijn met name in staat om verschillen op grond van inkomen weg te verklaren, behalve wanneer het ict-vaardigheden betreft. Hier blijkt juist dat inkomen een negatief effect heeft op ict-vaardigheden wanneer er rekening wordt gehouden met het feit dat hogere inkomens meer luxegoederen bezitten. In tabel 8.17 is per criterium voor de indeling van de bevolking in groepen aangegeven welke hulpbronnen (deels) verantwoordelijk zijn voor verschillen in ictbezit, -gebruik en -vaardigheden. Om ongelijkheid tussen bevolkingsgroepen te begrijpen en wellicht te verminderen, is het van belang om ook naar verschillen in de beschikbaarheid van hulpbronnen bij deze bevolkingsgroepen te kijken. Hieruit kan namelijk blijken dat voor het wegwerken van verschillen tussen bevolkings-groepen het verschil in hulpbronnen van deze bevolkingsgroepen aangepakt moet worden. Zo zou kunnen blijken dat het zinloos is te investeren in extra onderwijs voor bepaalde bevolkingsgroepen omdat verschillen tussen deze groepen in ict-bezit, -gebruik of vaardigheden met name veroorzaakt worden door verschillen in hun sociale netwerken en niet in hun opleiding.
180
Tabel 8.17 Samenhang tussen hulpbronnen en achtergrondvariabelen sekse huishoudenstype leeftijd opleiding inkomen
tijdsbesteding
ict-bezit cognitieve hulpbronnen materiële hulpbronnen
ict-gebruik cognitieve hulpbronnen –
materiële hulpbronnen
cognitieve hulpbronnen
sociale hulpbronnen sociale hulpbronnen cognitieve hulpbronnen materiële hulpbronnen
cognitieve hulpbronnen
–
cognitieve hulpbronnen pc op het werk
ict-vaardigheden – materiële hulpbronnen pc op het werk sociale hulpbronnen pc op het werk cognitieve hulpbronnen sociale hulpbronnen materiële hulpbronnen
– sociale hulpbronnen cognitieve hulpbronnen pc op het werk
Bron: Tabel 8.14, 8.15 en 8.16
181
Noten
1
Bij het maken van een somscore van het aantal producten dat mensen in bezit hebben, zijn acht producten opgeteld (videorecorder, draadloze telefoon, mobiele telefoon, fax, creditcard, computer, laptop en printer) Niet alle respondenten hebben bij elk product aangegeven het wel of niet te bezitten. Er kwamen dus ontbrekende voor. Bij het maken van de optelling vormden deze een probleem, want als niet rekening gehouden zou worden met ontbrekende waarden zou dat betekenen dat het product niet bezeten wordt. Er kan echter niet zonder meer worden aangenomen dat als respondenten een ontbrekende waarde bij een bepaald product hebben, zij het product niet hebben. Bij iedere respondent waarbij tenminste één ontbrekende waarde voorkwam, zou geen optelling van de producten kunnen worden gemaakt. Dan zouden veel cases niet in de analyse opgenomen worden. Als compromis tussen het verlies van cases en het toestaan van niet al te veel ontbrekende waarden zijn per persoon hoogstens twee ontbrekende waarden toegelaten. Hiervoor is een schatting gemaakt door uit te gaan van de somscore over het aantal producten waarover wel informatie bekend was. Die score is per respondent met een of twee ontbrekende waarden geëxtrapoleerd. Dit betekent dat de score zo is 'opgewaardeerd' alsof er over acht producten is geantwoord. Overigens bleek dat de uitkomsten nauwelijks afhankelijk waren van de manier waarop met ontbrekende waarden werd omgegaan. 2 Percentielscores zijn rangordes en hebben een vast gemiddelde (50, de mediaan) en een vaste standaarddeviatie (nl 26). Iemand met een score van 10 behoort tot de onderste 10% van de verdeling, iemand met een score van 90 bij de bovenste 10%. Gemiddeld genomen zitten personen in het midden van de verdeling, score 50. Deze score is erg geschikt om ongelijkheid in de verdeling (van verschillende kenmerken) tussen groepen te illustreren. 3 Bij het maken van een somscore is het gebruik van zes producten (teletekst, videorecorder, pinpas, creditcard, computer en internet) opgeteld Hier deed zich, net zoals bij het construeren van de somscore voor bezit, het probleem van de ontbrekende waarden voor. Bij het gebruik zouden er echter nog minder cases over zijn gebleven als er geen enkele ontbrekende waarde zou worden toegelaten. Dit komt doordat niet alle respondenten alle producten bezitten. Er diende dus nog spaarzamer met cases te worden omgegaan. Ook hier zijn weer twee ontbrekende waarden toegestaan per persoon en is per respondent geëxtrapoleerd. 4 In het regressiemodel bleek een lineaire term van leeftijd passender vergeleken met een model waarin ook een kwadratische term voor leeftijd is opgenomen 5 Uit een factoranalyse bleek dat alle vaardigheden tot een cluster behoren Er kan dus niet geconcludeerd worden dat sommige vaardigheden meer met elkaar samenhangen dan met andere. Deze uitkomsten van de factoranalyse zijn daarom niet in een tabel gepresenteerd. 6 Bij het maken van een schaal voor vaardigheden zijn verschillende vaardigheden met producten bij elkaar opgeteld (televisie, videorecorder, telefoon, computer, e-mail en internet) De vaardigheden zijn in het GNC met verschillende schalen gemeten. Om ze te kunnen optellen zijn alle variabelen gestandaardiseerd. Het is dan ook, anders dan bij het bezit en het gebruik, niet mogelijk te spreken over de hoeveelheid producten waarmee mensen vaardig zijn. Evenals bij bezit en gebruik moest bij het maken van de somscore voor vaardigheden, rekening gehouden worden met ontbrekende waarden. Hier zijn eveneens hoogstens twee ontbrekende waarden toegestaan en deze zijn geschat. 7 Over de richting van dit verband kan getwist worden Er zou eveneens gesteld kunnen worden dat hoe vaardiger mensen zijn met ict-producten, des te meer gebruik zij ervan maken. 8 Partners en thuiswonende kinderen zijn hier buiten beschouwing gelaten Ict-bezit van deze personen binnen een sociaal netwerk wordt vaak als individueel bezit binnen een huishouden aangemerkt. 9 In tegenstelling tot wat intuïtief gedacht wordt, is het voor de mobiele beller geen noodzakelijk vereiste dat anderen ook een mobiele telefoon bezitten Met een mobiele telefoon kan ook naar reguliere toestellen gebeld worden. De bruikbaarheid van de fax daarentegen neemt toe, naarmate meer personen een fax bezitten. 10 Causale verbanden tussen ict-bezit in het netwerk en individueel bezit of vaardigheden zijn moeilijk te leggen Is het de sociale omgeving die ertoe geleid heeft dat de respondent tot aanschaf is overgegaan of
182
heeft de aanschaf van de respondent zijn of haar omgeving gestimuleerd ook tot aanschaf over te gaan? Het GNC biedt een beperkte mogelijkheid deze causaliteit vast te stellen. Er is de respondent wel gevraagd in hoeverre leden van zijn of haar sociale omgeving het desbetreffende product eerder dan wel later in het bezit had. Maar wanneer alleen de groep eerdere of latere bezitters onderzocht wordt, blijven er te weinig respondenten over om betrouwbare uitspraken te doen. Om die reden is besloten om bezit onafhankelijk van tijdstip van aanschaf op te nemen als verklaring voor individueel bezit. 11 Er zijn twee verklaringen mogelijk voor het feit dat de adjusted R2 in model III lager is dan in model I 1) De toegevoegde variabele levert geen significante bijdrage aan het model. De afweging tussen zuinigheid van het model en toegevoegde verklaarde variantie valt dan negatief uit, wat een lagere adjusted R2 oplevert. 2) Het aantal cases in model III is beduidend lager dan in model I wat een invloed heeft op de verklaarde variantie. Blijkbaar is verklaring 2 hier aan de orde.
183
Bijlage bij hoofdstuk 8
Tabel B8.1 Correlaties tussen bezit van producten, bevolking van 18 jaar en ouder, 1998 fax
pin-
credit-
com-
lap- internet printer
tekst tel. teletekst 10000 video 0,21** 10000 draadl. tel. 0,13** 0,21** 10000 mobiel 0,05** 0,15** 0,17** 10000 fax 0,08** 0,12** 0,09** 0,24** 10000 pinpas 0,02** 0,16** 0,05** 0,06** 0,04** creditcard 0,06** 0,12** 0,14** 0,22** 0,21** computer 0,09** 0,25** 0,17** 0,21** 0,29** laptop 0,05** 0,10** 0,07** 0,23** 0,25** internet 0,11** 0,16** 0,07** 0,17** printer 0,08** 0,04** 0,07** 0,03** 0,19** ** significant (p < 0,01), * significant (p < 0,05)
tele-
video draadl. mobiel
pas
card
puter
top
10000 0,12** 0,17** 0,07** 0,29** –0,01**
10000 0,19** 0,20** 0,08** 0,02**
10000 0,20** 10000 0,20** 0,23** 0,21** 10000 0,29** –0,03** 0,17** 100
Bron: SCP (GNC'98)
Tabel B8.2 Correlaties tussen gebruik van producten, bevolking van 18 jaar en ouder, 1998 teletekst
video-
pinpas
creditcard
computer
internet
10000 0,09** 0,05** –0,01**
10000 0,17** 0,16**
10000 0,33**
100
recorder teletekst 10000 videorecorder 0,17** 10000 pinpas 0,04** 0,09** creditcard 0,03** 0,10** computer 0,06** 0,07** internet 0,02** 0,07** ** significant (p < 0,01), * significant (p < 0,05) Bron: SCP (GNC'98)
Tabel B8.3 Correlaties tussen vaardigheden met producten, bevolking van 18 jaar en ouder, 1998 televisie video televisie (kanalen instellen) 10000 videorecorder 0,48** 10000 telefoon (nummers in geheugen zetten) 0,40** 0,38** computer (installeren) 0,34** 0,26** internet (informatie zoeken) 0,17** 0,15** e-mail (verschillende handelingen)0,32** 0,30** ** significant (p < 0,01), * significant (p < 0,05) Bron: SCP (GNC'98)
184
telefoon
computer
internet
e-mail
10000 0,21** 0,14** 0,29**
10000 0,20** 0,41**
10000 0,38**
10
Tabel B8.4 OLS-regressie en logistische regressieanalyse van drie vormen van ict-bezit, personen van 18 jaar en ouder, 1998 bezit factor 1 OLSa
bezit factor 2 LOGb bezit factor 3 LOGc
range (0-1)
bèta (t-waarde) –0,22** (-9,95)
b (standaardfout) –0,60** (-0,12)
b (standaardfout) –0,51** (0,11)
alleenstaand referentie gehuwd/samenw. zonder kind (0-1) gezin, jongste kind > 14 jaar (0-1) gezin, jongste kind ≤ 14 jaar (0-1)
–0,04** (–1.33) –0,02** (–0,75) –0,02** (–0,89)
0,66** (0,15) 1,76** (0,30) 1,15** (0,18)
0,64** (0,16) 1,23** (0,22) 0,71** (0,16)
leeftijd (lineair) leeftijd (kwadratisch)
(0-8) (0-6,4)
0,01** (0,06) –0,15** (–1,58)
0,23** (0,14) –0,83** (0,24)
0,18** (0,16) –1,02** (0,29)
opleiding
(0-11)
0,10** (4,55)
–0,10** (0,02)
0,13** (0,02)
inkomen
(0-13)
0,37** (13,50)
0,12** (0,02)
0,10** (0,02)
referentie (0-1) (0-1) (0-1) (0-1)
–0,07** (–2,25) –0,03** (–1,53) –0,01** (–0,58) 0,06*** (2,47)
0,01* (0,24) 0,41* (0,24) 0,40* (0,22) 0,88*** (0,25)
–0,24 (0,28) –0,18 (0,22) 0,01 (0,19) 1,40** (0,25)
sekse (vrouw)
werkend AOW, gepensioneerd werkloos, arbeidsongeschikt huisvrouw/man studerend
F-waarde/log likelihood 55,52** 2009,37 2242,11 adjusted R2/chi2 0,26 327,61 466,83 N 1,8* 1,9* 1,9* a Factor 1 (communicatie met buitenwereld) = bezit creditcard, mobiele telefoon, fax, laptop, internet. b Factor 2 (solitair gebruik) = bezit teletekst en videorecorder (1) versus bezit een van de twee of geen van beide (0). Bezit draadloze telefoon is hierbuiten gehouden vanwege a) missing cases en b) anderssoortig product. c Factor 3 (computer) = bezit computer en printer (1) versus bezit een van de twee of geen van beide (0). ** significant (p < 0,01), * significant (p < 0,05) Bron: SCP (GNC'98)
185
Tabel B8.5 Logistische regressieanalyse van drie vormen van ict-gebruik, personen van 18 jaar en ouder, 1998 gebruikt fact1 LOGa gebruikt fact2 LOGb gebruikt fact3 LOGc range (0-1)
b (standaard fout) –1,09** (–0,17)
b (standaard fout) –0,23** (0,13)
b (standaard fout) –0,58** (0,18)
alleenstaand referentie gehuwd/samenw. zonder kind (0-1) gezin, jongste kind > 14 jaar (0-1) gezin, jongste kind ≤ 14 jaar (0-1)
–0,19** (0.22) –0,24** (0,32) –0,34** (0,22)
0,28** (0,19) 0,68** (0,25) 0,54** (0,18)
–0,75** (0,24) –1,21** (0,35) –0,73** (0,24)
leeftijd (lineair)
(0-8)
–0,19** (0,08)
–0,41** (0,07)
0,09** (0,08)
opleiding
(0-11)
0,16** (0,03)
–0,07** (0,02)
0,10** (0,03)
inkomen
(0-13)
0,02** (0,03)
–0,02** (0,02)
0,16** (0,03)
referentie (0-1) (0-1) (0-1) (0-1)
–0,25* (0,41) 0,11** (0,38) –1,55* (0,72) 0,91** (0,27)
0,77** (0,33) 1,03** (0,25) 0,23** (0,23) –0,18** (0,25)
–0,09 0,07 –0,56 –0,26
(0-8)
0,49** (0,05)
0,22** (0,04)
sekse (vrouw)
werkend AOW, gepensioneerd werkloos, arbeidsongeschikt huisvrouw/man studerend bezit
(0,38) (0,43) (0,48) (0,43)
0,53** (0,05)
log likelihood 1251,17 1779,29 1068,14 chi2 409,48 137,03 369,66 N 1.891 1.891 1.891 a Factor 1 = gebruik computer en internet (1) versus gebruik een van de twee of geen van beide (0). b Factor 2 = gebruik teletekst en videorecorder (1) versus gebruik een van de twee of geen van beide (0). c Factor 3 = gebruik pinpas en creditcard (1) versus gebruik een van twee of geen van beide (0). ** significant (p < 0,01), * significant (p < 0,05) Bron: SCP (GNC'98)
186
9 DIGITALISERING VAN DE LEEFWERELD; SAMENVATTING EN CONCLUSIES
9.1 Inleiding Het einde van de twintigste eeuw werd gekenmerkt door een snelle verspreiding van de informatie- en kennistechnologie. Deze ontwikkelingen zijn zo ingrijpend dat er gesproken wordt van een informatierevolutie. De technologische omwenteling zou verstrekkende gevolgen kunnen hebben voor het dagelijks leven van burgers. Om de veronderstelde invloed te benadrukken wordt regelmatig een vergelijking gemaakt met de effecten die de industriële revolutie in de negentiende eeuw heeft gehad (ITU 1995; Baudet 1986; Castells 1996). Zonder uitzondering wordt de Verenigde Staten aangewezen als het land waar de informatierevolutie begonnen is. De andere westerse landen volgden al snel de ontwikkelingen in de digitale techniek. Ook in Nederland worden mensen de laatste tijd steeds vaker met nieuwe vormen van informatie en communicatie geconfronteerd. Deze ontwikkeling vindt zowel plaats op de arbeidsmarkt, in het onderwijs als in de privé-sfeer. In dit rapport staan technologische veranderingen in Nederlandse huishoudens centraal. De verzameling van computertechnologie, telecommunicatie, elektronica en media wordt doorgaans aangeduid met de afkorting ict (informatie- en communicatietechnologie). Algemeen wordt aangenomen dat veranderingen in ict het dagelijks leven diepgaand beïnvloeden. Tijdsbesteding en leefgewoonten zullen aangepast worden aan de nieuwe mogelijkheden. Van de nieuwe generatie ictproducten is de personal computer (pc) het meest besproken. Deze heeft in eerste instantie de wereld van de arbeid een ander aanzien gegeven, maar is nu ook in het huishouden een belangrijk medium voor tijdsbesteding, sociale contacten, communicatie en informatieverschaf-fing. In dit rapport is dan ook uitgebreid aandacht besteed aan de verspreiding van de pc in de Nederlandse huishoudens. Maar ook innovaties op het terrein van de media, elektronische betaalmiddelen en de telefonie komen uitvoerig aan bod. Ontwikkelingen op verschillende terreinen staan overigens niet op zichzelf. In het bezit en het gebruik van de verschillende producten zijn samenhangen waar te nemen. Hierdoor zijn Nederlandse huishoudens op meerdere terreinen gedigitaliseerd. Niet alle bevolkingsgroepen profiteren in gelijke mate van deze nieuwe ontwikkelingen. De verspreiding van ict-innovaties gaat onder bepaalde groepen sneller dan onder andere. Onder de bevolking bevinden zich daarom in potentie risicogroepen, die door recente technologische ontwikkelingen een achterstand in hun maatschappelijk functioneren zouden kunnen ervaren. Het voorliggende rapport heeft onder meer tot doel zulke groepen te identificeren. Daartoe is de sociale ongelijkheid in de verspreiding van nieuwe ict binnen huishoudens in kaart gebracht door een gedetailleerde beschrijving te geven van het bezit en gebruik van ict-producten in verschillende bevolkingsgroepen. Aansluitend is getracht een verklaring voor de gevonden verschillen te geven. De volgende onderzoeksvragen zijn in dit rapport beantwoord:
187
Vraag 1: In hoeverre zijn nieuwe vormen van informatie- en communicatie-technologie (ict) in Nederlandse huishoudens aanwezig en in hoeverre wordt er gebruik van gemaakt? Vraag 2: In hoeverre hebben verschillende bevolkingsgroepen de beschikking over nieuwe ict en in hoeverre maken zij er gebruik van? Vraag 3: Hoe zijn de verschillen in bezit en gebruik van ictproducten tussen verschillende bevolkingsgroepen te verklaren? Vraag 4: In hoeverre leidt verschillend gebruik van nieuwe vormen van informatietechnologie tot (nieuwe vormen van) sociale ongelijkheid? Voor aanvang van het onderzoek werd verwacht dat de sociale ongelijkheden die veroorzaakt worden door ict, tenminste deels zullen samenvallen met reeds bestaande vormen zoals opleidings- en inkomensongelijkheid. Met name werd verwacht dat hoger opleiden beter in staat zijn zich de vaardigheden aan te leren die nodig zijn om ict te kunnen gebruiken. Weliswaar stelt een ruim inkomen mensen in staat de nieuwste technologie aan te schaffen, maar aangezien de benutting daarvan vooral van kennis en vaardigheden afhankelijk is, werd verwacht dat de grootste ongelijkheden met de laatstgenoemde hulpbronnen samenhangen. De informatiesamenleving is, met andere woorden, primair een kennissamenleving, niet een bezitssamenleving. Dit zou derhalve de reeds langer bestaande tendentie versterken dat materiële ongelijkheid wordt vervangen door cognitieve ongelijkheid. Om die reden is steeds onderscheid gemaakt tussen bezit en gebruik. In een kennissamenleving zouden grote sociale verschillen mogelijk minder in het bezit van complexe technologieën zitten, maar meer in het gebruik ervan en in het nut dat dit voor de gebruiker heeft. 9.2 Gegevens Voor het beantwoorden van deze vragen is gebruikgemaakt van twee databronnen. Gegevens over historische ontwikkelingen in ict-gebruik zijn ontleend aan de sinds 1975 met vijfjaarlijkse frequentie gehouden Tijdsbestedingsonderzoeken (TBO) van het SCP. Deze gegevens beslaan de periode 1975-1995. Meer recente en gedetailleerdere gegevens worden ontleend aan de in het najaar van 1998 gehouden enquête Gebruik van nieuwe communicatiemiddelen (GNC) dat speciaal ten behoeve van het hier gerapporteerde onderzoek is opgezet. Het GNC maakt het niet alleen mogelijk de situatie van najaar 1998 gedetailleerd te beschrijven, maar vooral de achtergrond van de sociale verschillen nader te onderzoeken. De ontwikkelingen in ict-gebruik gaan snel, sneller dan met behulp van grootschalige peilingen als het GNC kan worden bijgehouden. Voor actualisering van een aantal beschrijvende gegevens (d.w.z. de verspreiding van voorzieningen) is daarom incidenteel melding gemaakt van elders gepubliceerde cijfers.
188
9.3 Verspreiding van ict-producten Bij de beschrijving van de verspreiding en verdeling van ict-producten is een indeling in de volgende vijf productgroepen gehanteerd: - televisie en video - persoonlijke communicatiemiddelen - elektronisch betalingsverkeer - personal computers - internet en elektronische post. De belangrijkste resultaten van het onderzoek zullen hier eerst per productgroep samengevat worden. Televisie en video In vrijwel alle Nederlandse huishoudens zijn tegenwoordig een of meer televisietoestellen aanwezig. Ook de verspreiding van de afstandsbediening is nagenoeg volledig. Omdat vrijwel iedereen een televisie met afstandsbediening heeft, zijn er ook nauwelijks verschillen tussen bevolkingsgroepen. Die verschillen zijn er wel in het gebruik van de televisie. In 1995 keek de Nederlandse bevolking van 12 jaar en ouder gemiddeld 11,5 uur per week televisie. Onder de kijkers die veel tijd voor de beeldbuis doorbrengen, zijn personen met een lage opleiding en die met een laag inkomen oververtegenwoordigd. Ook personen die doorgaans veel thuis zijn, zoals AOW- ers en gepensioneerden (65-plussers), werklozen en arbeidsongeschikten, behoren tot deze regelmatige kijkers. De televisie is voor veel mensen een belangrijke bron van informatie. Vooral de actualiteitenprogramma’s spelen hierin een rol. Actualiteitenprogramma’s (waaronder journaals) blijken over het algemeen populairder te zijn dan sport- of ontspannende programma’s. Ze worden meer bekeken door jongeren dan door ouderen. Ook personen met een hoog opleidingsniveau en die met een hoog inkomen volgen de actualiteit relatief vaak via de televisie. Het televisiekijken is in de periode van de ict-revolutie steeds meer geïndividualiseerd. Deze ontwikkeling is mogelijk gemaakt door de verruiming van de zendtijd en van het zenderaanbod en door de toename van het aantal toestellen per huishouden. Een gezamenlijk kijkpatroon, zowel onder de bevolking als geheel, als binnen huishoudens, valt dan ook steeds minder waar te nemen. Deze individualisering werd nog eens versterkt door de komst van de videorecorder en zal ongetwijfeld voortschrijden als interactief gebruik van de televisie voor grote delen van de bevolking mogelijk wordt. Om in de toekomst van deze mogelijkheid gebruik te kunnen maken is het nodig om aangesloten te zijn op een netwerk. In 1995 keek 88% van de bevolking televisie via een kabelnet en had 5% een gemeenschappelijke antenne, die de huizen van een flat, huizenblok of buurt verbond. Alleen in kleine gemeenten in landelijke gebieden ontbrak in 1995 nog relatief vaak een kabelaansluiting. Sindsdien is getracht om toegang tot een kabelnet voor nog meer huishoudens te realiseren. De kabelnetten vormen samen met het telefoonnet de belangrijkste infrastructuur van de
189
informatiesamenleving. Waarschijnlijk zal de kabel in de toekomst voor steeds meer huishoudens een toegangspoort tot de elektronische snelweg worden. De verspreiding van teletekst en videorecorders is sinds 1975 spectaculair toegenomen. Najaar 1998 beschikte 86% van de bevolking over teletekst en 79% over een videorecorder. Het bezit van deze aan televisie gerelateerde technologie wordt in belangrijke mate door het inkomen beïnvloed. Personen met hogere inkomens zijn vaker in het bezit van deze producten dan personen met lagere inkomens en zij zijn dat ook relatief vroeg nadat de betrokken voorziening op de markt kwam. Het bezit van een videorecorder hangt eveneens met leeftijd samen. De 35-64-jarigen zijn onder de bezitters oververtegenwoordigd. Voor een deel heeft dit te maken met de inkomenspositie van deze groep, daar zij het grootste deel van de beroepsbevolking uitmaken. Werkende personen zijn namelijk vaker in het bezit van de apparatuur dan personen zonder baan. De bevolkingsgroepen die de verschillende producten relatief vaak in het bezit hebben, zijn niet per definitie de groepen die deze ook het meest gebruiken. Zo blijkt dat vooral personen zonder baan en personen met lagere inkomens de videorecorder – wanneer zij er een bezitten – vaker gebruiken dan werkende personen, respectievelijk personen met de hoogste inkomens. Uitbreiding van het zenderaanbod, de bekabeling en de komst van nieuwe apparatuur brengt voor sommige mensen ook problemen met zich mee. Van de televisiebezitters laat 24% het instellen van televisiekanalen aan anderen over, terwijl nog eens 20% er de hulp van anderen voor nodig heeft. Van de bezitters van een videorecorder slaagt 33% er niet in om de kanalen zelfstandig in te stellen. Het opnemen van programma’s levert minder mensen problemen op. Toch laat nog 22% van de VCRbezitters het programmeren aan anderen over. Vooral ouderen hebben moeite met het bedienen van deze elektronische apparatuur. Ook vrouwen schuiven installatie- en programmeertaken graag door naar anderen. Persoonlijke communicatie Naast de kabelnetten vormt het telefoonnet een belangrijk onderdeel van de infrastructuur van de informatiemaatschappij. Dit telefoonnet wordt al lang niet meer uitsluitend voor telefonie gebruikt. Door de digitalisering is nu ook tekst- en datacommunicatie via dit netwerk mogelijk. In het najaar van 1998 had 18% van de bevolking een faxapparaat op het telefoonnet aangesloten en maakte 13% gebruik van het telefoonnet voor dataverkeer via een pc met een modem. Met een traditionele telefoonaansluiting kon de consument ook al verschillende soorten communicatie tot stand brengen, maar dit kon niet tegelijkertijd. Met behulp van een zogeheten isdnaansluiting is het mogelijk om tegelijkertijd te telefoneren, te faxen en te e-mailen. In het najaar van 1998 had inmiddels 5% van de bevolking een isdn-aansluiting. Telefonische communicatie is niet langer gebonden aan het vaste telefoonnet. De afgelopen jaren zijn steeds meer aanbieders van mobiele telefonie op de markt verschenen en het bereik van de mobiele telefoons is snel toegenomen. De mobiele telefonie is één van de snelst groeiende en meest zichtbare vormen van nieuwe communicatie van het moment. In het najaar van 1998 had 32% van de bevolking een mobiele telefoon in het bezit.
190
Het bezit van de moderne communicatiemiddelen is vooral kenmerkend voor de hogere statusgroepen. Personen met een hoog opleidingsniveau en hoog inkomen zijn vaker in het bezit van een fax, mobiele telefoon, antwoordapparaat/voicemail en isdn dan lager opgeleiden en personen met lage inkomens. Door de gratis verstrekking van voicemail is het verband tussen inkomen en het antwoordapparaat of de voicemail het zwakst. De invloed van het opleidingsniveau blijkt voor een groot deel (draadloze telefoon en fax) of geheel (mobiele telefoon en antwoordapparaat/voice mail) toe te schrijven te zijn aan de hogere inkomens van deze groep. Ondanks hun lagere inkomen bezitten jongeren vaker moderne telecommunicatieapparatuur dan ouderen. Van de niet-bezitters van moderne communicatieapparatuur is een meerderheid niet van plan deze in de nabije toekomst aan te schaffen. Van de niet-bezitters van een mobiele telefoon in het najaar 1998 wilde slechts 28% er een kopen. Van de grotere groep die geen fax bezat, was slechts 15% van plan er een aan te schaffen. In groepen waar bezit veel voorkomt, bevinden zich ook nog eens relatief veel personen die aanschaf van nieuwe apparatuur overwegen. Hoger opgeleiden en jongeren bezitten niet alleen vaker moderne communicatiemiddelen als fax en mobiele telefoon, maar zij zijn ook vaardiger in de omgang ermee dan laagopgeleiden en ouderen. Als echter alleen naar de duur van de telefoongesprekken gekeken wordt, dan zijn het de vrouwen, en dan vooral alleenstaande vrouwen, die relatief lang telefoneren. Ook ouderen en personen zonder baan bellen langer dan respectievelijk jongeren en werkenden. De gegroeide betekenis van het telefoonverkeer voor sociale contacten komt goed naar voren uit het gegeven dat de beltijd van de bevolking tussen 1980 en 1995 bijna is verdubbeld. Elektronisch betalingsverkeer Ook het betalingsverkeer is het afgelopen decennium gedigitaliseerd. De portemonnee is steeds vaker gevuld met een pinpas, creditcard en/of chipkaart (chipknip/chipper). Vooral de pinpas kent een brede verspreiding. In het najaar van 1998 had 94% van de bevolking deze pas. De pinpas wordt ook veel gebruikt en dan met name om geld mee af te halen. Ouderen, lager opgeleiden en lagere inkomensgroepen gebruiken de pinpas echter minder frequent dan overige groepen in de samenleving. Dit patroon wordt ook teruggevonden wanneer er gekeken wordt naar verschillende andere toepassingen. Vergeleken met de pinpas kent de al langer bestaande creditcard een bescheiden verspreiding (35% van de bevolking in najaar 1998). De creditcardbezitters bestaan wederom hoofdzakelijk uit hoger opgeleiden en personen met hogere inkomens. Wanneer de status van iemands sociale netwerk daarbij betrokken wordt, dan blijkt dat een netwerk met een hogere status (uitgedrukt in gemiddeld opleidingsniveau van iemands sociale contacten) leidt tot een grotere kans op bezit van een creditcard. De creditcard is blijkbaar een statusgevoelig product en de aanschaf ervan kan dan ook gezien worden als een poging om te voldoen aan heersende normen en waarden van een ‘upscale’ omgeving. Dit geldt sterker voor personen die zelf lager zijn opgeleid, dan voor personen die zelf de hoogste opleiding genoten hebben. Onder de bezitters
191
van een creditcard zijn het met name personen met de hoogste inkomens die de creditcard frequent gebruiken. Echter, geld opnemen met de creditcard komt juist onder lagere inkomensgroepen en lager opgeleiden het vaakst voor. Dit komt mogelijk doordat de creditcard nog soelaas biedt bij een ontoereikend saldo op bank of giro. De chipknip/chipper is niet populair onder de Nederlandse bevolking. Hoewel de helft van de bevolking over een chipkaart beschikt, wordt deze betaalkaart opvallend weinig gebruikt. Als de kaart gebruikt wordt, is dat vooral voor het betalen van kleine bedragen in winkels en voor het telefoneren vanuit een telefooncel. Het geringe gebruik komt waarschijnlijk mede doordat veel winkels nog geen apparatuur in huis hebben, die betalen met de chipkaart mogelijk maakt. Ook de verwarrende introductie (twee concurrerende kaarten die onderling niet compatibel zijn) zal hier een rol gespeeld hebben. Voorzover er verschillen in gebruik zijn, blijken gepensioneerden en studenten vaker gebruik van chipkaarten te maken dan overige bevolkingsgroepen. De hoogste inkomensklasse gebruikt de chipkaart relatief weinig voor het telefoneren, wat waarschijnlijk te verklaren is vanwege het hoge percentage mobiele-telefoonbezit in deze groep. De personal computer Na een trage start in de eerste helft van de jaren tachtig heeft de verspreiding van de pc een snelle groei doorgemaakt in de jaren negentig. Het aantal huishoudens met een computer is gestegen van 9% in 1985 naar 49% in 1995. Uit de enquête uit het najaar van 1998 blijkt dat al 58% van de ondervraagden thuis een computer heeft staan. Uit diezelfde gegevens blijkt dat pc-bezitters op dat moment gemiddeld bijna zeven jaar een computer in huis hebben. Dat de pc geregeld vervangen wordt, blijkt uit het feit dat de laatste gemiddeld pas 2,5 jaar geleden is aangeschaft. In het najaar van 1998 had 56% van de pc-bezitters een modem, 34% een e-mailaansluiting en 37% toegang tot internet. Bijna driekwart had de mogelijkheid om cd-roms af te spelen. Naarmate mensen een hoger opleidingsniveau hebben, een hoger inkomen hebben en jonger zijn, is de kans groter dat zij een pc hebben. Verder blijken mannen, personen met kinderen en studenten relatief vaak een pc te bezitten. Vooral de achter-stand van 65-plussers blijkt hardnekkig te zijn. Alleenstaande vrouwen hadden in 1998 daarentegen een groot deel van hun aanvankelijke achterstand ingehaald. Het percentage van de bevolking van 12 jaar en ouder dat de pc tenminste wekelijks in de vrije tijd gebruikt, is gestegen van 4 in 1985 naar 23 in 1995. De computer staat steeds minder vaak ongebruikt in huis: het percentage pc-bezitters dat wekelijks actief was, steeg in dezelfde periode van 22 naar 46. In dat laatste jaar zaten de computergebruikers gemiddeld 4 uur per week voor het pc-scherm. In het najaar van 1998 gebruikte 28% van de bezitters hun pc dagelijks, 35% deed dat enige keren per week en 28% een keer per week of minder. De overige 10% maakte er geen gebruik van. Van een viertal soorten cd-roms (spelletjes, informatieve (zoals een encyclopedie), educatieve (zoals een cursus) en muziek werden informatieve cdroms het meest gebruikt: bijna 70% van de cd-rom-bezitters gebruikt deze apparatuur hiervoor. De helft van de cd-rombezitters beluistert hiermee ook wel muziek en een
192
even groot deel doet spelletjes op cd-rom. Eenderde deel gebruikt de cd-rom voor educatieve instructie. Tekstverwerking blijft evenwel de meest gebruikte toepassing van de pc: meer dan 80% van de computerbezitters gebruikt de computer hiervoor. Voor de overige toepassingen ligt het percentage gebruikers lager: 44 voor tekenprogramma’s en 58 voor de spelletjes. Grafische vormgeving van het besturingssysteem heeft de bediening van de pc vereenvoudigd. Vrijwel iedere pc-bezitter werkte in najaar 1998 met het besturingssysteem Windows; 74% maakte gebruik van Windows 95/98, de rest grotendeels van het oudere Windows 3.1. Internet en e-mail Kenmerkend voor de hedendaagse nieuwe media is de combinatie van technologieën die voorheen gescheiden waren. Door de convergentie van telecommunicatie en computer zijn nieuwe mogelijkheden voor informatie-overdracht en communicatie ontstaan. Het geheel van technische voorzieningen en (tele-)informatiediensten dat ontstaan is uit het ‘huwelijk’ tussen telecommunicatie en informatica, wordt ook wel aangeduid met telematica (Arnbak en De Bruijn 1994). De vruchtbaarheid van dit huwelijk wordt geïllustreerd door de snelgroeiende populariteit van e-mail en het world wide web. Om toegang te kunnen krijgen tot het internet en om van elektronische diensten gebruik te kunnen maken, dient men over een modem in de pc te beschikken. De opmars van het modem is de afgelopen jaren bijzonder snel gegaan. Het aantal personen met een pc met modem verdrievoudigde tussen 1995 en 1998 van 12% tot 32%. Ruim de helft van de computerbezitters had in dat laatstgenoemde jaar een modem. Is de pc eenmaal voorzien van een modem, dan kan de gebruiker toegang krijgen tot het internet en met anderen communiceren via electronic mail. Het aantal internetaansluitingen is in drie jaar tijd vervijfvoudigd: van 4% in 1995 naar 21% in najaar 1998. In het laatste jaar had een op de vijf onderzochten e-mail. Gemiddeld genomen beschikken de computerbezitters ongeveer twee jaar over internet en e-mail. De netwerktoegang wordt ook nog voor andere doeleinden gebruikt. Gevraagd naar de verschillende gebruiksmogelijkheden van het modem antwoordt bijna 70% van de bezitters dat zij dit voor internet en e-mail gebruiken. Telebankieren met behulp van een modem wordt door 40% gedaan, terwijl zo’n 20% het gebruikt voor het inbellen op het computernetwerk van de werkgever. Weer zijn het dezelfde bevolkingsgroepen die achterblijven in het bezit van internet en e-mail. Naarmate pc-bezitters een lagere opleiding hebben, een lager inkomen hebben en ouder zijn, is de kans kleiner dat zij over e-mail en internet beschikken. Verder blijken vrouwen, gepensioneerden, werklozen en huisvrouwen relatief weinig toegang tot de elektronische snelweg te hebben. Er wordt in Nederland behoorlijk wat gesurft op de digitale snelweg. In de GNC is gevraagd hoe vaak men thuis, op het werk of op school van internet gebruikmaakt. Gemiddeld was dat 57 dagen per jaar. Van de mensen die de mogelijkheid hebben om thuis te internetten, maakt meer dan de helft daar ook vaak (minimaal enkele keren
193
per week) gebruik van. Uitgedrukt in een percentage onder de gehele bevolking van 18 jaar en ouder maakt ongeveer 15% thuis vaak gebruik van de internetmogelijkheden. Het internet is het 'icon' bij uitstek van de informatiemaatschappij. Op basis van gegevens uit het GNC kan niettemin vastgesteld worden dat nog slechts een minderheid van de bevolking al volop in de cyberwereld participeert. Groepen met een achterstand Tot nu toe is steeds naar afzonderlijke producten gekeken. Uit deze beschrijving is inmiddels duidelijk geworden dat een aantal groepen steeds opnieuw opduikt als het niet-bezit en niet-gebruik ter sprake komt. Tot deze groepen in de informatiesamenleving behoren, geordend naar de gemiddelde omvang van hun achterstand: - personen in huishoudens met een laag inkomen (die gemiddeld de grootste achterstanden hebben); - (alleenstaande) vrouwen; - 65-plussers; - mensen met een lagere (voortgezette) opleiding; - werklozen. In de beschikbare databestanden waren niet voldoende gegevens van personen uit minderheidsgroepen aanwezig om verschillen in ict-bezit en -gebruik onder deze groepen te onderzoeken. Hoewel dit niet expliciet onderzocht is, is het wel aannemelijk dat ook allochtonen tot de groepen met een achterstand behoren. De genoemde kenmerken overlappen in zekere mate: lager opgeleiden behoren ook vaak tot de lagere inkomensgroepen, evenals 65-plussers, enzovoort. Bedoeld zijn evenwel de netto- of directe verschillen, waarbij de invloed van de overige variabelen constant wordt gehouden. Opvallend is hoe vaak bij een dergelijke multivariate analyse bleek dat het huishoudinkomen de factor van primair belang is voor de variatie in toegang tot ict. De inkomensverschillen zijn overigens wel geconcentreerd bij het bezit van een bepaalde voorziening: als iemand eenmaal de beschikking over een apparaat of functionaliteit heeft, maakt het inkomen weinig meer uit voor het daadwerkelijk gebruik ervan. De verschillen in gebruik van reeds aangeschafte voorzieningen en de mate waarin dit gebruik samenhangt met de bekeken achtergrond-variabelen, zijn bepaald kleiner dan die in aanschaf en bezit. Voorzover er systematische verschillen in gebruik zijn, is het opvallend hoe sterk deze worden bepaald door het geslacht van de respondent. Over de gehele linie blijkt dat vrouwen minder toegang tot ict hebben dan (hun) mannen en daarvan minder gebruik maken. Deze verschillen zijn groter bij het gebruik van pc en internet dan bij andere onderzochte nieuwe technologieën. Wel blijken deze verschillen tussen mannen en vrouwen onder de jongste ondervraagden wat kleiner te zijn. Ook ouderen (met name 65+) zijn systematisch in het nadeel wanneer het om gebruik van nieuwe ict gaat. Voor de duurdere vormen geldt overigens dat ook de twintigers minder vaak tot de gebruikers behoren. Computers zijn niet alleen nieuw en complex,
194
maar ze kosten vooral ook veel geld, en dit is de reden waarom jongeren soms achterblijven bij groepen van middelbare leeftijd. De achterstanden van ouderen zijn groot, maar niet onverwacht. Het werk en werkcontacten lijken belangrijke stimulansen tot ict-aanschaf en -gebruik te zijn. Ouderen missen vaak deze impuls vanuit de werkomgeving. Een punt van zorg is verder dat ouderen meer technische ondersteuning dan anderen behoeven bij het gebruik van nieuwe ict. Pas als vierde in het rijtje van belangrijke determinanten van ict-ongelijkheid valt het opleidingsniveau te noemen. Dat is opvallend omdat nu juist voor het informatietijdperk verwacht mocht worden dat kennisverschillen boven bezitsverschillen prevaleren en dat het onderwijs een belangrijke achtergrond hierbij is. Hoewel hoger opgeleiden merkbaar in het voordeel zijn, komt het onderwijs niet als een overwegend ongelijkheidscriterium naar voren. Tenslotte werd hier en daar evidentie gevonden dat werklozen en arbeidsongeschikten ook soms minder in ict-gebruik participeren. Gezien het belang van werkcontacten is dit niet zo verwonderlijk. 9.4 Een verklaring Om de gebleken verschillen in bezit en gebruik van moderne ict te verklaren, is aansluiting gezocht bij eerder onderzoek naar de diffusie van innovaties. Centraal in deze onderzoekstraditie staat een eenvoudig economisch principe: mensen zullen een innovatie aanvaarden als de baten hoger zijn dan de kosten die zij ervoor moeten maken (Rogers 1995). Producten verschillen in de kosten en baten die zij met zich meebrengen, en producten slaan gemakkelijker aan naarmate zij meer voordelen en minder nadelen bieden dan hun voorgangers. Mensen verschillen op hun beurt in de hoeveelheid en soorten hulpbronnen die zij ter beschikking hebben om de nadelen van een nieuw product te overwinnen en van de voordelen te genieten. In hoeverre kan het verspreidingspatroon van ict verklaard worden door een nadere invulling van deze algemene uitspraken? Productkenmerken Ict-producten verschillen in de kosten en baten die zij voor de gemiddelde consument met zich meebrengen. In navolging van Rogers (1995: 207 e.v.) zijn vijf kenmerken van producten onderscheiden: complexiteit, compatibiliteit, testbaarheid, zichtbaarheid en het relatieve voordeel. - Complexiteit verwijst naar de moeite die het kost om met het desbetreffende product om te gaan. - Compatibiliteit heeft te maken met de mate waarin het product past binnen de leefwereld van de consument. Dit is des meer het geval als het product beter past bij reeds aanwezige normen, waarden, behoeften en eerdere ervaringen. - Testbaarheid staat voor de mate waarin de consument vertrouwd kan raken met een nieuw product voordat hij tot aanschaf overgaat. Hiermee kan men het risico op hoge kosten immers verlagen. - Zichtbaarheid verwijst naar de mate waarin het resultaten van een innovatie te zien zijn voor anderen. Ook zichtbaarheid verlaagt de onzekerheid die met het product
195
verbonden is. De omgang ermee kan als het ware van anderen afgekeken worden. Sommige producten schoppen het door dit kenmerk zelfs tot statussymbool. - Met relatief voordeel wordt gedoeld op de mate waarin de innovatie gezien wordt als beter dan de voorganger dan wel als alternatief product met een vergelijkbare functie. De door ons bestudeerde ict-innovaties behoren tot de relatief complexe consumptiegoederen. Dat komt goed naar voren in de geringe mate waarin geavanceerde mogelijkheden van bepaalde apparatuur worden benut. Tegen deze achtergrond kan het alleen maar opmerkelijk worden genoemd dat de verbreiding van ict in de meeste gevallen snel en zonder veel haperen gebeurt. De belangrijkste hinderpaal bij de verspreiding lijkt de prijs te zijn, een kenmerk dat niet in het rijtje van de diffusietheorie genoemd wordt. Als voorbeeld van een mislukte of haperende innovatie kan de chipkaart worden genoemd, en deze moet meer op rekening van de chaotische marketing dan op de gebrekkigheid van het product zelf worden geschreven. Toename van het aantal gebruiksmogelijkheden, bijvoorbeeld in parkeerautomaten, zou de chipkaart alsnog tot een populair betaalmiddel kunnen maken. De verspreidingssnelheid van verschillende producten kan enige informatie bieden over de invloed van de productkenmerken. De verspreiding van drie producten (televisie, videorecorder en pc) is in eerdere hoofdstukken per jaar weergegeven. Op basis hiervan kan nagegaan worden welk product het snelst ingang heeft gevonden. De snelheid is daarbij afgemeten aan het percentage huishoudens dat in een periode van 11 jaar tot aanschaf overging vanaf het moment dat ongeveer 10% van de huishoudens dit product bezat. Ondanks de algemeen gevoelde stemming van snelle veranderingen in de hedendaagse informatiemaatschappij, is het niet de pc, maar de kleurentelevisie die de lijst aanvoert. Het bezit van de kleurentelevisie steeg in de periode tussen 1972 en 1982 van 14% naar 78%. De pc bracht het in de periode 19871997 niet verder dan een stijging van 11% naar 47%. Zelfs de verspreiding van de videorecorder ging sneller dan die van de pc: van 14% in 1984 naar 66% in 1994. Het ligt niet voor de hand om deze verschillen geheel aan het gemiddelde prijsniveau toe te schrijven. Ook de kleurentelevisie was een duur product in de jaren zeventig. Andere productkenmerken lijken hier een belangrijke rol te spelen. Het relatieve voordeel van de kleurentelevisie ten opzichte van de zwartwittelevisie was voor grote groepen evident, de consument had heldere verwachtingen van de opbrengsten en er was weinig onzekerheid over de plaats die het toestel in het huiselijke vermaak zou gaan innemen. De pc daarentegen geldt voor velen nog steeds als een complex product waarvan de gebruiksfuncties met moeite aangeleerd kunnen worden en dat weinig past binnen de leefwereld. Hoewel er veel aan de gebruikersvriendelijkheid van de pc is gesleuteld, zou het voor een grote groep waarschijnlijk nog een stuk eenvoudiger mogen.
196
Kenmerken van consumenten Mensen verschillen in de mate waarin zij over hulpbronnen beschikken. Deze hulpbronnen beïnvloeden de toegankelijkheid van nieuwe ict. Er zijn niet alleen verschillen in de hoeveelheid, maar ook in de soort hulpbronnen. In het onderzoek is een onderscheid gemaakt tussen materiële, cognitieve en sociale hulpbronnen. Onder materiële hulpbronnen valt in strikte zin het financiële budget van huishoudens, maar, omdat in zekere zin tijd geld is, ook het beschikbare aantal vrije uren. Voorzover toegang tot ict-producten geld kost (aanschaf, gebruik, maar ook training), kan men verwachten dat inkomensverschillen de toegang bepalen. De inkomensfactor is in het onderzoek belangrijker gebleken dan op basis van de hulpbronnenhypothese verwacht werd. De eerste stap in het innovatieproces is toch de aanschaf van een betrekkelijk duur product en inkomensverschillen zijn systematisch komen bovendrijven als de belangrijkste determinant van de beslissing tot aanschaf. Cognitieve hulpbronnen zijn de vaardigheden om met bepaalde producten om te gaan. In het onderzoek zijn de volgende typen onderscheiden: literacy, numeracy en informacy. Met literacy wordt de vaardigheid in omgang met schriftelijke informatie in het algemeen aangeduid. Numeracy betreft de vaardigheid in de omgang met kwantitatieve informatie. En informacy staat voor de vaardigheid die iemand heeft in het omgaan met informatie- en communicatietechnologieën. Literacy is de meest traditionele cognitieve hulpbron van de drie. De mate en snelheid waarin iemand in staat is een tekst te doorgronden of te produceren, speelt een grote rol in de toegang tot schaarse goederen, levenskansen en sociale participatie. In de GNC-gegevens is deze cognitieve vaardigheid afgemeten aan de hand van de dagelijkse omgang met gedrukte teksten. Ook naar de omgang met kwantitatieve gegevens (numeracy) zijn in die enquête vragen gesteld. Men kan veronderstellen dat vaardigheid in de omgang met ict (informacy) in de informatiesamenleving aan belang wint. Dit soort cognitieve vaardigheden is in het GNC uitvoerig gemeten. De gedachte dat het hier betrekkelijk autonome vaardigheden betreft, gaat maar ten dele op: er is een vrij grote samenhang tussen literacy, numeracy en informacy. Ook hebben ze ten dele dezelfde achtergronden. Niet verwonderlijk is dat daarin de formele opleiding de belangrijkste is, maar ook de sociale omgeving is in tamelijke sterke mate verbonden aan cognitieve vaardigheden. Dit laatste is voor informacy nog sterker het geval dan voor de andere twee. Dit hoeft evenmin te verrassen, aangezien het verwerven van ict-vaardigheden voor velen niet tot het schoolse curriculum behoorde. De hamvraag is echter of de drie onderscheiden cognitieve vaardigheden verschillende consequenties hebben voor de toegang tot ict. Kan nu gezegd worden dat mensen die handig zijn met computers, een afzonderlijke en nieuwe maatschappelijke elite vormen die de plaats aan het innemen is van mensen die handig zijn met boeken en andere teksten? De gegevens van het GNC wijzen maar zeer beperkt in die richting. In de eerste plaats hangen – zoals gezegd – de verschillende soorten vaardig-heden in sterke mate met elkaar samen. Wie goed met gedrukte teksten overweg kan, is tevens vaak goed in de omgang met nieuwe
197
technologie. Informacy hangt uiteraard samen met meer ict-gebruik, opvallender is dat juist ook literacy een tamelijk goede en onafhankelijke voorspeller van icttoegang is. Ieder van deze soorten vaardigheden hangt weer samen met achtergrondkenmerken die oude ongelijkheden in kaart brengen. Opleidingsniveau en inkomen zijn traditionele meetlatten van hiërarchieën in status en welvaart. Ook sekse- en leeftijdsverschillen zijn in het verleden regelmatig in verband gebracht met ongelijkheden in het bezit van schaarse goederen. In de informatiemaatschappij is het al niet anders. Opnieuw zijn het dezelfde groepen die in mindere mate over de verschillende soorten vaardigheden beschikken. Van nieuwe ongelijkheden kan dan ook nauwelijks gesproken worden. Het zijn eerder oude ongelijkheden die gereproduceerd worden, dan nieuwe ongelijkheden die geschapen worden. Sociale hulpbronnen bestaan uit de toegang die men heeft tot de hulp van anderen. Op het ict-terrein bestaan deze uit het aantal mensen in iemands sociale omgeving dat zelf nieuwe ict-producten bezit, de vaardigheden (met name informacy) die op deze manier aangesproken kunnen worden, en de mate waarin deze personen in de gelegenheid zijn om informatie over ict te geven. Kennismaking met een product verloopt (deels) via sociale kanalen. Hierdoor wordt informatie over nieuwe producten verspreid en eventueel praktische hulp geboden bij installatie en gebruik. Personen in een gedigitaliseerde sociale omgeving hebben een grotere kans om tot de bezitters te behoren. Verwacht mag worden dat juist waar vernieuwingen snel gaan en complex zijn, de verbreiding via de sociale omgeving een grote rol speelt. Onzekerheden bij de aanschaf alsmede moeilijkheden bij het gebruik kunnen gemakkelijker overwonnen worden wanneer een beroep op kennis in de sociale omgeving gedaan kan worden. In het onderzoek is de sociale omgeving inderdaad een factor van groot belang gebleken. De aanwezigheid van een netwerk met een hogere ict-vaardigheid hangt sterk samen met iemands bereidheid om tot aanschaf van nieuwe ict-producten over te gaan en leidt tot meer en competenter gebruik ervan. Het valt daarbij op dat in een aantal gevallen het netwerk niet alleen een indirect effect heeft, doordat het iemands kennis en vaardigheden vergroot, maar dat het effect ook optreedt los van de eigen competenties. Een opvallend grote invloed bleek bij het gebruik van de creditcard te bestaan. Dit product geldt echter niet als complex en kan evenmin als een noviteit getypeerd worden. Hier is, evenals bij andere statusgevoelige producten, eerder een normatief effect vanuit de sociale omgeving waarneembaar. Wanneer bezit van ict in het sociale netwerk vanzelfsprekend is, wordt daarmee de druk groter om zelf ook ict aan te schaffen. De verklaringskracht van de hulpbronnen In hoeverre zijn de verschillende hulpbronnen in staat om verschillen in bezit, gebruik en vaardigheden tussen bevolkingsgroepen te verklaren? Voor sommige verschillen zijn ze daar zeer zeker toe in staat. De cognitieve hulpbronnen zijn voor een groot deel verantwoordelijk voor verschillen in gebruik en vaardigheden tussen opleidingsgroepen. Hoe hoger de opleiding, des te groter het gehalte aan informacy, literacy en numeracy en des te groter het ict-gebruik en de ict-vaardigheden. Hoger opgeleiden hebben ook vaker de verschillende ict-producten in huis dan lager
198
opgeleiden, maar deze verschillen kunnen niet alleen aan de cognitieve vaardigheden worden toegeschreven. In geringere mate hangen ook verschillen in gebruik tussen leeftijdsgroepen met een uiteenlopende beschikking over cognitieve hulpbronnen samen. Werkenden hebben over het algemeen vaker de beschikking over ict-producten dan personen zonder baan. Voor een deel kan dit verschil in bezit en gebruik tussen werkenden en werklozen toegeschreven worden aan uiteenlopende sociale hulpbronnen. In het sociale netwerk van werkenden zijn blijkbaar meer ict-producten aanwezig dan in dat van werklozen. Ook het verband tussen inkomen en ict-bezit en inkomen en ict-gebruik wordt minder wanneer er rekening wordt gehouden met verschil in sociale hulpbronnen. Hetzelfde geldt voor het verband tussen opleidingsniveau en ict-bezit. Hogere statusgroepen hebben blijkbaar toegang tot goedgeïnformeerde netwerken, waardoor ze, ongeacht hun eigen vaardigheden, eerder tot aanschaf over gaan. De beschikbaarheid van materiële hulpbronnen beïnvloedt alleen het bezit, en niet het gebruik en de vaardigheden. Deze invloed komt in de eerste plaats tot uitdrukking in de rol van het inkomen bij de aanschaf van ict-producten. In de tweede plaats biedt de geneigdheid om in elektronische apparatuur te investeren – afgemeten aan het bezit van duurzame consumptiegoederen – nog eens een extra verklaring voor de verschillen tussen bevolkingsgroepen. Verschillen in bezit tussen leeftijdsgroepen kunnen voor een deel hieraan worden toegeschreven. Verschillen in huishoudenssamenstelling hebben na toevoeging van de variabele materiële hulpbronnen geen effect meer op ict-bezit. Tenslotte worden ook de verschillen tussen mannen en vrouwen in ict-bezit iets kleiner wanneer rekening wordt gehouden met het feit dat mannen meer luxegoederen bezitten dan vrouwen. De verklaring aan de hand van de verschillende soorten hulpbronnen is echter niet voor alle bevolkingsgroepen afdoende. Dit geldt met name voor het grote verschil tussen de seksen. Ten aanzien van vaardigheden verminderen de verschillen tussen mannen en vrouwen nauwelijks als rekening wordt gehouden met een uiteenlopende beschikking over hulpbronnen. Bij het bezit en het gebruik blijft meer dan de helft van de verschillen onverklaard. Andere factoren moeten verantwoordelijk zijn. In hoofdstuk 2 is gesuggereerd dat een verklaring in seksespecifieke socialisatieprocessen zou kunnen liggen. Jongens krijgen affiniteit met techniek als het ware met de paplepel toegediend, terwijl dat voor meisjes niet het geval is. Onder de jongste generatie, die nu opgroeit in een sterk getechnologiseerde omgeving, is het verschil tussen jongens en meisjes een stuk kleiner. Bij de kinderen van 6-8 jaar is zelfs geen verschil in de mate van computergebruik. Of en in hoeverre verschillen tussen mannen en vrouwen inderdaad aan een uiteenlopende socialisatie toegeschreven kunnen worden, blijft vooralsnog een vraag die met toekomstig onderzoek beantwoord dient te worden. Ook de verschillen tussen leeftijdsgroepen op alle drie terreinen blijven voor een groot deel bestaan als er gecontroleerd is voor de invloed van hulpbronnen. Een gebrek aan ervaring met moderne technologie op de arbeidsmarkt speelt hier een belangrijke rol. Maar ook een angstige houding ten opzichte van onbekende
199
producten en geringe gebruiksmogelijkheden zouden hier van belang kunnen zijn. Dat ouderen in het bijzonder moeite hebben met het onthouden van pincodes zou op een afnemende geheugencapaciteit kunnen wijzen, maar kan evengoed het gevolg van onregelmatig gebruik zijn. Ook hier blijven nog vragen over. Hetzelfde geldt voor studenten die ten aanzien van het bezit en de vaardigheden in het voordeel blijven ten opzicht van werkenden na controle voor de invloed van hulpbronnen. Een andere factor die slechts summier onderzocht kon worden, is de relatie tussen de werkomgeving en ict in het huishouden. Afgemeten aan het gebruik van een pc op het werk blijkt de arbeidsomgeving nog een kleine invloed op het bezit te hebben, onafhankelijk van de beschikbare hulpbronnen. De invloed op de vaardigheden bleek echter substantieel te zijn. Veel vaardigheden worden blijkbaar op de werkvloer opgedaan. 9.5 ict in de toekomst Verschillen in toekomstig bezit Dat er in 1998 aanzienlijke verschillen in ict-bezit tussen de diverse bevolkingsgroepen bestonden, wil nog niet zeggen dat deze zullen blijven bestaan. Verwachtingen over toekomstige ontwikkelingen kunnen op een drietal soorten gegevens gebaseerd worden. In de eerste plaats kunnen trendgegevens uit voorgaande jaren behulpzaam zijn. Ten tweede kunnen gegevens over het moment waarop producten zijn aangeschaft, hiervoor gebruikt worden. Ten derde kan iets over toekomstige ontwikkelingen afgeleid worden uit gegevens over plannen voor aanschaf. In voorgaande hoofdstukken is duidelijk geworden dat de groepen met relatief veel bezitters (mannen, jongeren, hoger opgeleiden en personen met een hoog inkomen) voorop hebben gelopen bij de verspreiding van nieuwe ict-producten. De snelle diffusie van veel producten in de jaren negentig is in belangrijke mate door deze groepen gedragen. In die periode van snelle verspreiding zijn de verschillen tussen bevolkingsgroepen toegenomen, zoals figuur 9.1 laat zien voor het bezit van pc’s.1 De diffusiecurves in deze figuur geven aan dat groepen met veel bezitters binnenkort het niveau van verzadigde verspreiding zullen naderen. Uitgaande van een S-vormig verspreidingspatroon (zie hoofdstuk 2) zal onder, bijvoorbeeld, hoger opgeleiden eerder verzadiging optreden dan onder lager opgeleiden. De verspreiding onder lager opgeleiden zou verder wel dezelfde S-vormige curve kennen, dus eerst een versnelling in de diffusie en vervolgens ook een afvlakking als verzadiging in die groep nadert. In groepen met weinig bezitters kunnen nog veel personen tot aanschaf overgaan. Verwacht kan worden dat door bijvoorbeeld dalende prijzen, toenemende gebruikersvriendelijkheid en acceptatie in bredere kring de verspreiding in deze groepen door zal gaan en dat ook in deze groepen vrijwel iedereen in het bezit van een bepaald product zal komen . De logica van de curves impliceert dat de verschillen tussen bevolkingsgroepen dan kleiner zullen worden. De vraag blijft dan wanneer dit zal gaan gebeuren.
200
Figuur 9.1 Computerbezit thuis, naar sekse, leeftijd, opleidingsniveau en inkomen, bevolking van 18 jaar en ouder, 1985-1998 (in procenten) leeftijd
geslacht 100
100
80
80
%
60
%
60
40
40
20
20
0 1985
1990
1995 man opleiding
0 1985
1998
100
80
80
60
%
40
20
20
1990
1995 lo
1998 hbo, wo
1998 > 65 jaar
60
40
0 1985
1995
35-49 jaar inkomen
vrouw
100
%
1990
0 1985
1990 1e kwartiel
1995
1998 4e kwartiel
Bron: SCP (TBO’85-’95; GNC’98)
Een aanvulling op deze gegevens biedt de informatie over het moment van aanschaf in de GNC-enquête. Van vier producten (draadloze telefoon, mobiele telefoon, fax en pc) zijn gegevens bekend over het tijdstip waarop deze zijn aangeschaft. Op basis hiervan is voor dezelfde groep personen nagegaan hoeveel van de vier producten zij respectievelijk in 1995, in 1997 en in 1998 in hun bezit hadden. Uit regressieanalyses van deze gegevens blijkt opnieuw dat de grootste verschillen steeds met inkomen samenhangen.2 Verder blijkt dat de achterstand van lagere op hogere inkomensgroepen tussen 1995 en 1998 niet is geslonken. Eenzelfde patroon is te zien bij mannen en vrouwen: vrouwen hebben, de achterstand die ze in 1995 hebben, in 1998 niet ingelopen. De verschillen tussen opleidingsgroepen, die al niet groot waren, slonken. De verschillen tussen leeftijdsgroepen zijn tussen 1995 en 1998 wel sterk toegenomen. Deze toename ging zo snel dat niet verwacht wordt dat deze in de nabije toekomst zal omslaan. Op basis hiervan kan verwacht worden dat verschillen in ictbezit tussen leeftijdsgroepen vanaf 1998 nog enige tijd zullen toenemen. In de derde plaats kan iets over toekomstige ontwikkelingen afgeleid worden uit de gegevens over de plannen die mensen hebben om ict-producten aan te schaffen. In
201
voorgaande hoofdstukken is steeds gevonden dat de niet-bezitters uit groepen met veel ict-producten, bijvoorbeeld hoger opgeleiden of mannen, vaker plannen hadden om die goederen aan te schaffen dan niet-bezitters uit groepen met weinig ictproducten, bijvoorbeeld lager opgeleiden en vrouwen. Op het eerste gezicht lijkt dit een heldere indicatie voor toenemende verschillen tussen groepen. Of de verschillen daadwerkelijk zullen toenemen, is echter niet alleen afhankelijk van het aandeel personen dat een product wil aanschaffen, maar tevens van de omvang van de groep niet-bezitters. Mannen mogen dan vaker een pc willen aanschaffen dan vrouwen, de groep mannen die dit apparaat nog niet heeft, is kleiner dan de groep niet-bezittende vrouwen. Omgerekend in een percentage onder de gehele bevolking blijkt dat in de periode tussen 1998 en 2002 7% van de mannen en 6% van de vrouwen van plan is een pc te kopen. Dit verschil is echter niet statistisch significant. Er kan dan ook niet van toenemende verschillen in het pc-bezit tussen mannen en vrouwen gesproken worden. In de GNC-enquête ook gevraagd naar de intentie om een draadloze telefoon, mobiele telefoon en een fax aan te schaffen. Ook bij deze producten lijken de mannen iets vaker tot aankoop bereid, maar de verschillen zijn evenmin significant. Toenemende verschillen zijn er wel tussen leeftijdsgroepen en in mindere mate tussen opleidingsgroepen. Jongeren tussen de 18 en 34 jaar zullen de groep met het snelst stijgende bezit zijn, waardoor de verschillen met ouderen – met name de 65-plussers – nog groter zullen worden. De aanschafplannen wijzen er eveneens op dat de verschillen tussen hoger en lager opgeleiden tot 2002 nog zullen toenemen. Toenemende verschillen zijn er niet bij inkomensgroepen. Bij het pc-bezit is al een omkering van de trend zichtbaar. Personen met de laagste inkomens lopen iets in op personen met hogere inkomens. Alleen bij de verspreiding van de fax zullen de verschillen tussen inkomensgroepen nog toenemen, als het faxapparaat tenminste niet geheel door de communicatiemogelijkheden (internet en e-mail) van de pc wordt vervangen. Gezien de verspreidingsgraad van deze producten – onder de bevolking van 18 jaar en ouder had in 1998 58% een pc en 18% een fax – zijn de verschillen tussen inkomensgroepen begrijpelijk. Onder de welgestelden heeft vrijwel iedereen een pc (zie figuur 9.1), maar dat geldt niet voor het bezit van een fax. Aangezien het inkomen de belangrijkste factor bij de verspreiding van ict-producten bleek te zijn, is het niet verwonderlijk dat onder de hoogste inkomensgroepen de pc-markt als eerste verzadigd zal zijn. Op basis van de aanschafplannen is met behulp van multivariate regressieanalyse berekend in hoeverre er in 2001 verschillen tussen bevolkingsgroepen zullen zijn, als die plannen inderdaad uitgevoerd worden. Opnieuw is hiervoor de somscore van de vier producten gebruikt (analoog aan de analyse voor het bezit in 1995, 1997 en 1998). Ook deze analyses wijzen op toenemende verschillen tussen leeftijdsgroepen, terwijl de verschillen tussen mannen en vrouwen, tussen opleidingsgroepen en tussen inkomensgroepen ongeveer hetzelfde zullen blijven. Samenvattend kan geconcludeerd worden dat op korte termijn (tot en met 2001) de verschillen in het bezit van bestaande ict-producten (draadloze telefoon, mobiele telefoon, fax en pc) alleen tussen leeftijdsgroepen zullen toenemen. Hiervoor is de snelle toename in bezit onder 18-34-jarigen verantwoordelijk. In de bezitsverschillen tussen mannen en vrouwen, tussen opleidingsgroepen en tussen inkomensgroepen wordt in die periode geen verandering verwacht. Op langere termijn is het bij toe-
202
nemende verspreiding van de genoemde producten onvermijdelijk dat de verschillen kleiner zullen worden. Verschillen in toekomstig gebruik Het is aannemelijk dat verschillen in het bezit van de onderzochte producten zullen verminderen en op den duur wellicht geheel zullen verdwijnen, zoals dat nu ook bij de televisie het geval is. De vraag die dan resteert, is of verschillende groepen, ook als zij in gelijke mate over ict-producten beschikken, toch op ongelijke wijze van hun bezittingen gebruik zullen maken. Zal de gebruiksfrequentie en het soort gebruik verschillen onder uiteenlopende groepen? Mogelijk zullen in de toekomst vooral diegenen die toch al goed met informatie overweg kunnen, veel gebruik van de beschikbare mogelijkheden maken. Tegenwoordig informeren met name hoger opgeleiden zich met behulp van de traditionele media (kranten, radio, televisie) over meer verschillende onderwerpen dan lager opgeleiden, terwijl hier nog nauwelijks verschillen in bezit bestaan. Het toenemende belang van informatie en de uitbreiding van het aantal media zou weleens aanleiding voor een cumulatieproces kunnen zijn. Aangenomen kan worden dat zij die toch al goed geïnformeerd zijn, sneller informatie verwerven als deze ook via nieuwe media beschikbaar komt. De kloof tussen informatierijken en informatiearmen zou hierdoor toenemen. Dit is de kern van de veel geciteerde kenniskloofhypothese die al in 1970 door Tichenor, Donohue en Olien opgesteld werd. Gegeven het bezit maken de groepen die nu al onder de bezitters oververtegenwoordigd zijn, ook nog eens meer gebruik van hun bezittingen (zie hoofdstuk 8). Deze gebruiksverschillen waren echter kleiner dan de verschillen in het bezit. Toch wijst deze uitkomst erop dat er verschillen in gebruik blijven bestaan als de beschreven ict-producten gemeengoed zijn geworden.3 Het betreft dan verschillen in gebruiksfrequentie. Mogelijkerwijs zijn de verschillen in het soort gebruik groter dan die in de gebruiksfrequentie. Hoger opgeleiden verwerven via traditionele media informatie over een breder scala aan onderwerpen dan lager opgeleiden. In de toekomst kunnen hoger opgeleiden ook meer van het ict-bezit gaan profiteren als het om serieuze informatie gaat. Nieuwe ongelijkheden worden daarbij niet verwacht. Verschillende soorten vaardigheden hangen, zoals gezegd, in sterke mate met elkaar samen. De geletterde elite zal langzaam veranderen in een elite die ook goed met nieuwe technologieën uit de voeten kan. In hoofdstuk 6 bleek al dat hoger opgeleiden hun pc voor complexere taken gebruiken dan lager opgeleiden. Zoals geletterdheid altijd al deed, kan informacy een rol gaan spelen bij de verdeling van schaarse goederen, levenskansen en sociale participatie. Ook tussen leeftijdsgroepen zijn aanzienlijke verschillen in bezit en gebruik van nieuwe technologie geconstateerd. De weerstand onder ouderen om nieuwe producten aan te schaffen is mogelijk hardnekkiger dan die onder vrouwen, lager opgeleiden en personen met een laag inkomen. Maar de ouderen van nu zullen plaatsmaken voor jongere generaties die bijvoorbeeld op de werkvloer al wel kennis hebben gemaakt met de pc en andere moderne technologie. Dit principe van de cohortvervanging zal bijdragen aan het slechten van bezitsverschillen tussen leeftijdsgroepen. Ook hier speelt verder de kwestie van de gebruiksverschillen. Voor de traditionele media is aangetoond dat jongeren andere bronnen prefereren dan ouderen om zich te
203
informeren over verschillende onderwerpen. Jongeren gebruiken vaker dan ouderen de televisie, terwijl ouderen juist vaker dagbladen raadplegen. Dit zou erop kunnen wijzen dat de periode waarin men is opgegroeid, van invloed is op het media-gebruik. Huidige jonge generaties zijn onder het regime van de televisie opgegroeid. De jongste generatie groeit op te midden van digitale media. Vaak hebben zij thuis of op school al de beschikking over een computer en zijn digitale technologieën zoals videospelletjes en cd-roms gemeengoed (vgl. Tapscott 1998). Kinderen zijn wellicht meer op hun gemak en hebben meer kennis van nieuwe technologie, zoals internet, dan hun ouders. Als de generaties hun mediagewoonten tijdens het ouder worden vasthouden, dan zal de balans in het gebruik van verschillende soorten media in de komende decennia alleen al hierdoor gaan verschuiven. Het belang van de dagbladen in traditionele vorm zal dalen, terwijl het vanzelfsprekende gebruik van internet met het ouder worden van thans jonge generaties zal toenemen. Deze processen gaan echter langzaam vergeleken bij de ontwikkelingen op technologisch terrein. Het blijft dan ook de vraag hoe de huidige ouderen met hun hechting aan traditionele producten om zullen gaan met de veranderingen die het gevolg zijn van de snelle technologische ontwikkelingen. De verspreiding van nieuwe producten Tot nu toe is steeds gesproken over de verspreiding van bestaande ict-producten. Te verwachten valt dat in de toekomst vele nieuwe producten op de markt zullen verschijnen en dat sommige producten, die nu uitsluitend door de meest nieuwsgierigen (de innovators) gebruikt worden, in bredere kring ingang zullen vinden. Welke ontwikkelingen op technologisch terrein zullen plaatsvinden, laat zich echter moeilijk voorspellen (Bouwman et al. 2000). Maar dat op het terrein van televisie, telefoon en computer allerlei innovaties op de markt gebracht zullen worden, is evident. Bestaande producten zullen veranderen en van nieuwe producten zoals de digital video disc (dvd)-speler wordt een snelle opkomst verwacht. Ook een verdere convergentie van voorheen gescheiden technologieën wordt alom verwacht. Op dit moment kunnen de telefoonnetten nog geen bewegende beelden transporteren. Mogelijk zal het netwerk dat nu spraak-, tekst- en datacommunicatie mogelijk maakt, in de toekomst uitgebreid worden met beeld- of videocommunicatievoorzieningen. Daarvoor zal echter het smalbandnet plaats moeten maken voor een breedbandnet, ofwel het isdn voor het integrated broadband communication network (ibcn). Hierlangs kan in principe het hele informatieverkeer plaatsvinden, of het nu gaat om (beeld)telefoon, videotexdiensten, omroep of fax (Mol 1994). Hiervoor is wel de vervanging van bestaande kabels door glasvezelkabels vereist. De grootte van investeringen vertraagt deze vervanging, maar als dit eenmaal gebeurd is, ontstaan opnieuw nieuwe communicatiemogelijkheden die het gebruik van nieuwe apparatuur zullen faciliëren. De kabelnetten worden samen met het telefoonnet vaak gezien als de basis van de elektronische infrastructuur. Deze vaste netwerken zullen echter steeds meer concurrentie krijgen van draadloze netwerken. Bij de mobiele telefonie is die ontwikkeling al ver gevorderd. Een nieuwe generatie in mobiele telefonie is al op komst. Bij de nieuwe veiling van frequenties zal het global system for mobile
204
communication (gsm) plaats maken voor het universal mobile telecommunications system (umts). Het mobiele net zal hierdoor sneller worden, waardoor beeldcommunicatie beter mogelijk wordt en internetverbindingen betrouwbaarder worden. Deze ontwikkeling zal de vraag naar nieuwe apparatuur zoals gecombineerde handcomputers en mobiele telefoons doen toenemen. De mogelijkheid van mobiele televisie en mobiel internet ligt in het verschiet. Digitalisering van de televisie maakt het eenvoudiger om direct via de satellieten programma's te ontvangen. Ook ondernemingen die digitale signalen op traditionele wijze, via de ether, verzenden, zullen de kabelmaatschappijen gaan beconcurreren. In Nederland bereidt Stichting Digitenne de commerciële marktintroductie van digital video broadcasting-terrestial (dvb-t) voor.4 Met dit systeem is het mogelijk om met behulp van een antenne zo groot als een balpen digitale signalen uit de ether te ontvangen. De kwaliteit van weergave van de programma's is vergelijkbaar met die van kabelontvangst, maar wel goedkoper.5 Tevens zijn reclamecampagnes voor mobielinternetontvangst in volle gang. Mobiel internet gaat voorlopig nog via het wireless application protocol (wap). Hiermee wordt informatie op het web van tijdrovend beeld en geluid ontdaan. Ook schermaanraking en klikken moeten het bedieningsgemak vergroten. Daar staat echter tegenover dat aantrekkelijke kanten van het internet (beeld en geluid) ontbreken. De thans beschikbare apparaten voor ontvangst van mobiel internet vertonen de typische kenmerken van innovaties: ze zijn duur en het bedieningsgemak laat nog veel te wensen over. Door een sneller, draadloos net zal ook het mobiel internet aantrekkelijker worden. Hierdoor zal vervolgens een markt voor nieuwe apparatuur ontstaan. Hoewel de verspreiding van de pc nog in volle gang is, wordt er nu al gespeculeerd over mogelijke opvolgers. De rol van de pc zou voor een deel worden overgenomen door kleine, mobiele apparaten voor uiteenlopende doeleinden. Draadloze internetapparaten wordt een grote toekomst toebedacht. Mobiele handpalmcomputers zullen, bijvoorbeeld, ingezet worden voor elektronisch zaken doen op internet (mobile commerce). Ook het aantal gebruiksfuncties van de televisie zal uitgebreid worden met de introductie van de zogenoemde web-tv. Het televisietoestel zou dan een volwaardige toegangspoort tot de elektronische snelweg zijn. Kabeltelevisiesystemen worden steeds vaker omgebouwd voor het leveren van interactieve datadiensten zoals internet. Mogelijk zal dit bijdragen aan een verdere popularisering van internet. Ook thuisbankieren en telewinkelen via het televisietoestel zal binnenkort tot de mogelijkheden behoren. Op de web-tv kunnen televisieprogramma's, muziekclips en films op een moment naar eigen keuze opgevraagd worden. Het interactieve gebruik van de televisie maakt het ook mogelijk om, bijvoorbeeld, te stemmen op deelnemers aan het songfestival of op kandidaten bij politieke verkiezingen. Hoewel toekomstmuziek snel kan verstommen, is het wenselijk om in te gaan op te verwachten sociale gevolgen van deze nieuwe technologische ontwikkelingen. Mogelijk leidt de verspreiding ervan tot nieuwe ongelijkheden binnen de bevolking. Het ligt echter meer voor de hand dat oude ongelijkheden zich opnieuw bij de aanschaf van nieuwe producten zullen manifesteren. Lagere inkomensgroepen hebben steeds achteropgelopen bij de komst van teletekst, van de mobiele telefoon en van de
205
pc. Het is aannemelijk dat dit bij de verspreiding van nieuwe technologie opnieuw zal gebeuren. De gevestigde elite zoekt naar nieuwe mogelijkheden om zich te onderscheiden. Nieuwe producten zullen zich vervolgens verspreiden volgens een 'trickledown'-principe: de hogere statusgroepen – met name de hogere inkomensgroepen – schaffen deze producten eerst aan en de lagere statusgroepen volgen. Opnieuw valt te verwachten dat personen met weinig financiële draagkracht niet of relatief laat van nieuwe mogelijkheden zullen profiteren. Of door de technologische ontwikkelingen de kloof tussen de 'informatierijken' en 'informatiearmen' in de toekomst zal toenemen, zal mede afhangen van de positie die het internet gaat innemen in het medialandschap. Door het internet is de snelheid van het informatieverspreidingsproces verder opgevoerd. Mocht het internet populair genoeg worden om in ieder huishouden door te dringen, dan nog zou het uiteenlopende gebruik van het world wide web verschillen tussen bevolkingsgroepen kunnen markeren. Hoger opgeleiden zouden, net als ze nu bij de meer traditionele media doen, meer dan lager opgeleiden naar verschillende websites kunnen surfen. Informacy en talenkennis zouden hierbij een rol kunnen spelen. Hoger opgeleiden beschikken meer over deze soorten vaardigheden en zijn hierdoor beter in staat om in de grote hoeveelheid informatie te selecteren. In de informatiemaatschappij zal hierdoor mogelijk ook hun concurrentiepositie om waardevolle zaken zoals inkomen en aanzien verbeteren. 9.6 Is er sprake van een (nieuwe) tweedeling? Hoewel er momenteel significante verschillen tussen bevolkingsgroepen bestaan, zou het te ver voeren om van een tweedeling te spreken. Van een tweedeling zou men kunnen spreken indien de verschillen in gebruik extreem groot zijn en er geen middengroep te bekennen is. Er zou ook van een tweedeling gesproken kunnen worden als er een groep bestaat die door het ontbreken van bepaalde ict-bezittingen of door gebrekkige vaardigheden niet aan gangbare behoeften kan voldoen. Sociale uitsluiting zou een mogelijke consequentie van ontoereikendheid van ict-bezit en -vaardigheden kunnen zijn. Hiermee wordt bedoeld dat men is buitengesloten van de arbeidsmarkt, is afgesneden van dominante gedrags- en waardenpatronen in de samenleving, sociale contacten verliest, in bepaalde gestigmatiseerde stadsbuurten woont en niet meer in aanraking komt met de voorzieningen van de verzorgingsstaat (Vrooman en Snel 1999).6 Tegen het beeld van een tweedeling kan in eerste instantie in het geweer worden gebracht dat zelfs binnen de achterblijvende groepen het bezit van ict-producten niet extreem laag is. Een middenklasse in de ict-verdeling ontbreekt evenmin: er zijn in feite maar heel weinig mensen die steeds een 'leading edge' hebben, en allerlei technologische moderniteiten, als videorecorders, betaalpassen, teletekst en afstandsbediening, zijn al in huishoudens doorgedrongen die in geen enkel ander opzicht als trendsetters kunnen worden beschouwd. Ten tweede veronderstelt het bestaan van een tweedeling een grens die maar met moeite overgestoken kan worden. Hoewel de ict-bezitsverhoudingen tussen de
206
verschillende bevolkingsgroepen redelijk constant zijn in de tijd, ligt daarmee de kans op bezit voor afzonderlijke individuen nog niet vast. Wie vandaag tot de niet-bezitters behoort, hoeft dat morgen niet meer te doen. De meting in het najaar van 1998 is een tussenopname van een verspreidingsproces. Nieuwe vormen van informatie- en communicatietechnologie dringen steeds verder in de Nederlandse samenleving door. Dit proces lijkt zich in de meeste gevallen te voltrekken volgens het reeds genoemde 'trickledown'-principe. Als de verspreiding van bestaande ict-producten doorgaat onder invloed van dalende prijzen en toenemende gebruikersvriendelijkheid, dan zullen de pc en de mobiele telefoon op den duur gemeengoed worden. Net als nu bij de gewone telefoon en bij de televisie het geval is, zullen de bezitsverschillen tussen bevolkingsgroepen dan ook verdwijnen. Ten derde dient de betekenis van het bezit van moderne ict voor het verwerven van andere schaarse goederen niet overschat te worden. De arbeidsmarkt vraagt steeds meer mensen die goed met computers overweg kunnen. Wie over digitale vaardigheden beschikt, is daarbij in het voordeel. Maar een aanzienlijk deel van de arbeidsplaatsen vraagt nog steeds niet om digitale scholing. En een groot deel van de bevolking, zoals gepensioneerden, heeft geen ambities op de arbeidsmarkt. Voor deze groep is het al dan niet beschikken over digitale vaardigheden dan ook niet instrumenteel voor het verwerven van inkomen. Vanuit dit oogpunt bezien hoeft dus niet iedereen de nieuwste technologie te bezitten. Het bezit en gebruik van ict en de daarmee gepaard gaande vaardigheden worden vaak als wenselijk gezien, ze zijn echter vanuit economisch standpunt niet voor iedereen noodzakelijk. In vrijwel alle gevallen zijn er toegankelijke alternatieven aanwezig voor personen die niet over moderne ict beschikken. Gewenste informatie kan ook via traditionele media verkregen worden en voor de communicatie met anderen zijn alternatieven voorhanden als men geen e-mail of mobiele telefoon heeft. Niet-bezitters zullen dan ook niet snel buiten het maatschappelijke leven komen te staan zolang de traditionele toegang tot informatie en diensten openblijft. De snelle verspreiding van ictproducten heeft tot op heden niet geleid tot sociale uitsluiting van bepaalde groepen. De dreigende sluiting van NS-loketten en van bankfilialen heeft inmiddels duidelijk gemaakt dat in de toekomst mogelijk problemen te verwachten zijn. Gebrek aan vaardigheden om met digitale apparatuur om te gaan maakt velen ongerust. De consumentenbond en de Algemene Nederlandse Bond Ouderen (ANBO) protesteerden en voerden het woord voor degenen die prijs blijven stellen op persoonlijk contact of behandeling aan het loket. De vraag blijft wat er zal gebeuren als loketten en andere traditionele verkooppunten van diensten en goederen toch sluiten. Economische efficiëntie zal dit in de toekomst mogelijk noodzakelijk maken. Zal dit op sommige terreinen leiden tot sociale uitsluiting of zal het TINA motief (there is no alternative) de laatste twijfelaars aansporen om op het gebruik van moderne technologie over te stappen? Niet uitgesloten is dat dit voor deze groep spanningen en problemen mee zal brengen.
207
9.7 Hoe wenselijk is overheidsinterventie? Tenslotte dient de vraag gesteld te worden in hoeverre overheidsinterventie ten aanzien van ongelijkheid in ict wenselijk is en daarmee verbonden, welk soort beleid dan het meest aangewezen is. De aanbevelingen kunnen betrekkelijk kort zijn. De grootste ongelijkheid, die in het bezit van ict, kan grotendeels aan inkomensverschillen worden toegeschreven en deze zijn in zekere mate het gemakkelijkst te repareren (namelijk door inkomens- en prijsmaatregelen). Is het echter wenselijk om dat te doen? Bovenstaande beschrijving van verspreidingsprocessen wijzen in de richting van een negatief antwoord. Het is immers redelijk te veronderstellen dat de gevolgen van inkomensverschillen van voorbijgaande aard zijn. Hogere inkomensgroepen zijn voorlopers, maar zij zullen hun voorsprong niet kunnen behouden. Door met name dalende prijzen en toenemende gebruikersvriendelijkheid zal de verspreiding onder niet-bezitters doorgaan. Daar komt nog eens bij dat zich onder de niet-bezitters van de verschillende producten veel personen bevinden die er geen gebruiksmogelijkheden in zien. Het stimuleren van het bezit van ict-producten lijkt om deze redenen dan ook geen overheidstaak te zijn. Verwacht wordt dat marktwerking zal zorgen voor verdere verspreiding onder personen die er belang bij hebben. Op het moment dat een product een grote verspreiding heeft gekregen, tellen vooral nog de verschillen in gebruik en benutting. Daarover laat het onderzoek nu juist zien dat ze niet buitengewoon groot zijn, in ieder geval kleiner dan in bezit. Verschillen in gebruiksfrequentie, in soorten gebruik en in vaardigheden zullen echter wel blijven bestaan. Deze verschillen zijn niet verbonden aan inkomen en kunnen dan ook niet met inkomens- en prijsbeleid aangepakt worden. Ook hier kan de vraag gesteld worden of de overheid een taak heeft om het verwerven van gebruikersvaardigheden te stimuleren en zo ja, hoe zij dit moet doen. Vaardigheden zijn in belangrijke mate gekoppeld aan het opleidingsniveau. Dat geldt al lange tijd voor literacy en numeracy. Sinds kort staat het onderwijsbeleid voor de vraag in hoeverre het bijbrengen van informacy in het curriculum moet worden opgenomen. Het nut van ict-onderwijs ligt vooral in de relatie met de arbeidsmarkt. Een discussie over deze relatie gaat verder dan het scheppen van gelijke kansen op werk en meer in het algemeen de verdeling van schaarse goederen en levenskansen. Het gaat dan ook over de concurrentiepositie van de Nederlandse economie ten opzichte van die in andere landen. Scholing wordt in die internationale verhoudingen steeds belangrijker. De ontwikkeling van vaardigheden verdient om deze redenen wel degelijk de aandacht van beleidsmakers. Op dit moment wordt tamelijk grootschalig in het onderwijs geïnvesteerd om het algemene niveau van informacy – en daarmee productiviteit – van de bevolking te verhogen. De toenmalige minister van Onderwijs, Ritzen, lanceerde in 1998 een plan om voor mei 2003 op alle 10.000 basisscholen het Edunet (later genoemd: Kennisnet) op te zetten. De bedoeling is scholen van een eigen computernetwerk te voorzien zodat leerlingen kunnen e-mailen, internetten, sommen maken en door de computer overhoord kunnen worden. Met het Kennisnet zou het ook mogelijk moeten zijn om geschiedenisles te krijgen via het plaatselijke museum of 'interactief' een taal te leren.
208
Ook bibliotheekboeken en tijdschriften kunnen via het internet gelezen worden. Ouders en leraren mogen vanuit huis meedoen met Kennisnet. Het kabinet heeft 460 miljoen gulden uitgetrokken om alle tienduizend scholen met 2,5 miljoen leerlingen zo toegang te bieden tot de elektronische en educatieve snelweg. Kennisnet wordt gezien als een goedkope oplossing voor scholen om aansluiting te krijgen op een besloten netwerk en toegang te krijgen tot het internet. Als alle tienduizend scholen zelfstandig een hoogwaardige aansluiting nemen, zullen zij jaarlijks ongeveer 250 miljoen gulden duurder uit zijn. Deze aanzienlijk hogere kosten worden veroorzaakt door de circa 2.500 it-beheerders die de scholen extra moeten aantrekken voor de specialistische kennis op het gebied van onderhoud en beheer, die bij de meeste scholen niet aanwezig is. Per school is hiervoor een kwart manjaar nodig. De grote inspanningen die de overheid en andere beleidsmakers zich getroosten om het onderwijs te digitaliseren, geven blijk van een groot vertrouwen in computergestuurd en computergericht onderwijs. Gedigitaliseerd onderwijs zou inderdaad nodig zijn om de productiviteit en effectiviteit van het onderwijs te vergroten. Ook kan het duiden op de veronderstelling dat grotere ict-kennis en -vaardigheid de productiviteit van de beroepsbevolking in 'Nederland Kennisland' zullen vergroten en dat dure vaardigheden uitsluitend op scholen getraind kunnen worden. De vraag is vooralsnog of deze veronderstellingen gerechtvaardigd zijn. Of de investeringen in ict op school op langere termijn in economisch opzicht zullen renderen, is nog onbekend. Of en in hoeverre ict-onderwijs in staat is om verschillen in gebruik en daaraan gekoppelde ongelijkheden in maatschappelijke kansen ongedaan te maken, is evenmin bekend. Toekomstig onderzoek zou zich op zulke gevolgen (en andere maatschappelijke consequenties van de technologische ontwikkelingen) kunnen richten. Vooralsnog gaat de overheid ervan uit dat technologische innovaties met bijzondere overheidszorgen omringd dienen te worden, en dat het onderwijs moet worden ingeschakeld om de bevolking de benodigde competenties bij te brengen. De uitgaven en investeringen die dit met zich meebrengt, zouden echter net zo goed een vorm van millenniumkoorts kunnen zijn geweest dan weloverwogen onderwijsbeleid. Niet alle gevolgen van technologische ontwikkeling kunnen met onderwijsbeleid aangepakt worden. Vormen van sociale uitsluiting onder ouderen zouden zich allerminst op deze manier laten verhelpen. Maar ook hier geldt dat niet duidelijk is in hoeverre personen met weinig digitale vaardigheden hier hinder van ondervinden. Aannemelijk is dat ouderen het best zonder veel moderne apparatuur kunnen stellen. Aan de andere kant kan het juist voor ouderen mogelijkheden scheppen om langer zelfstandig te blijven wonen. Nagegaan zou moeten worden welke mogelijkheden het bezit van moderne ict-producten voor ouderen biedt en welke beperkingen het nietbezit met zich meebrengt. Kunnen ouderen in het maatschappelijk verkeer achterop raken of zelfs van belangrijke voorzieningen en sociale contacten uitgesloten raken? De commotie rond de loketsluitingen geeft al aan dat het openhouden van traditionele kanalen voor communicatie en informatie-overdracht aandacht verdient, zolang een groep Nederlanders nog niet in het bezit is van moderne technologie of er goed mee overweg kan.
209
9.8 Puntsgewijs samengevat * Nieuwe ict dringt in snel tempo door in de Nederlandse huishoudens. Van alle bestudeerde technologievormen kan alleen de chipkaart niet een succes genoemd worden. Zeer snel verloopt de invoering van relatief eenvoudige en goedkope vormen als mobiele telefonie en elektronisch betalen. Langzamer is het gelopen met de verspreiding van de pc en de toegang tot het internet, maar ook op dit punt heeft Nederland beslist de boot niet gemist. * Verschillen in toegang tot nieuwe ict tussen bevolkingsgroepen variëren al naar gelang het bezit of gebruik betreft. Door de bank genomen zijn de volgende demografische achtergronden bepalend voor de toegang tot nieuwe ict (in volgorde van belangrijkheid): - huishoudinkomen - geslacht - leeftijd / cohort - opleiding - positie op de arbeidsmarkt (werkloosheid). De verschillen naar demografische achtergrond zijn veruit het grootst als het om aanschaf of bezit gaat, en hangt vooral samen met de inkomenspositie. Indien men eenmaal over een voorziening of apparaat beschikt, treden er aanzienlijk geringere ongelijkheden aan het licht en dan vertonen vrouwen meer dan verwacht een achterstand op mannen. * De sociale verspreiding van ict-innovaties kan verklaard worden vanuit de complexiteit en de prijs van de desbetreffende innovaties, en de mate waarin bevolkingsgroepen over hulpbronnen beschikken om deze drempels te overwinnen en het nut van innovaties uit te baten. De hulpbronnen in volgorde van belangrijkheid om ongelijkheid in ict-gebruik te verklaren, zijn: - het huishoudbudget; - kennis en vaardigheden; - relevante sociale contacten. * Verschillen in materiële hulpbronnen (het huishoudbudget) vormen de belangrijkste factor die verspreiding van innovaties over bevolkingsgroepen verklaart. Dit is sterker het geval dan op basis van theorieën over nieuwe ongelijkheden in het informatietijdperk verwacht werd. Het informatietijdperk lijkt eerder oude ongelijkheden te reproduceren dan er nieuwe aan toe te voegen. * Ook de beschikking over cognitieve hulpbronnen (kennis en vaardigheden) helpt mensen de complexiteit van nieuwe technologieën te overwinnen en productief te maken. Hierbij valt op dat men maar zeer ten dele kan spreken van specifieke kennis en vaardigheden ten aanzien van ict, die losstaat van andere vormen. Het valt juist op dat personen met veel klassieke cognitieve vaardigheden (toegang tot gedrukte teksten als boeken en tijdschriften) ook vooraan staan wanneer het om ict gaan. Ook lijkt het er niet op dat ict meer uitwerkt in het voordeel van numeriek georiënteerden.
210
* Tenslotte leveren iemands sociale hulpbronnen op ict-gebied (de aanwezigheid van ict en bijbehorende vaardigheiden in het sociale netwerk) een bijdrage aan de verklaring van ongelijkheid in ict-toegang. Iemands netwerk heeft betekenis voor de aanschaf van en omgang met ict, ongeacht het eigen huishoudbudget en de eigen kennis en vaardigheden. De grote, zelfstandige betekenis van het netwerk duidt erop dat de sociale omgeving niet alleen belangrijk is als informatiebron, maar dat mensen zich ook normatief laten leiden door hun omgeving en hun gedrag aanpassen bij wat in hun sociale kring gebruikelijk is. * De uitslagen van het onderzoek leiden niet tot grote zorgen over nieuwe vormen van sociale ongelijkheid, laat staan over een nieuwe tweedeling die groeiende zou zijn in het informatietijdperk. Er treden ongelijkheden op, maar zij zijn eerder oud dan nieuw en zij wijzen er zelfs niet op dat kennisongelijkheid de traditionele bezitsongelijkheid zal verdringen. De ongelijkheden zijn bovendien gradueel van aard, van een digitale kenniskloof is zeker geen sprake. Voorzover er bezitsongelijkheid optreedt, kan verwacht worden dat deze van voorbijgaande en niet-zelfversterkende aard is, en dat zij logisch voortvloeit uit de aard van complexe en kostbare innovaties. Dit type ongelijkheid zal snel geringer worden bij het goedkoper, gebruikersvriendelijker en ruimer verbreid worden van de innovaties, en vervolgens worden vervangen door nieuwe voorsprongen van hogere inkomensgroepen op andere gebieden. * Een opvallende en onverwacht grote ongelijkheid is die tussen mannen en vrouwen. Nieuwe informatietechnologie is behalve duur en complex, kennelijk ook nog eens techniek, en ligt om deze reden kennelijk minder binnen de belangstellingskring van vrouwen. Overigens zijn er wel aanwijzingen dat deze verschillen in de jongere generaties aan het afnemen zijn. * Overheidsbeleid ten aanzien van sociale ongelijkheid in het gebruik van moderne ict richt zich voornamelijk op het onderwijs, waarin grootscheepse operaties en inhaalslagen worden uitgevoerd om iedereen 'aan de computer te krijgen'. Er bestaat een relatief groot vertrouwen dat instructie via nieuwe ict grote voordelen heeft, en dat het voor het collectieve welzijn noodzakelijk is de bevolking in dit opzicht te scholen. Het is de vraag of dit vertrouwen terecht is of dat het voornamelijk is ingegeven door een onredelijke angst de aansluiting op de elektronische snelweg te missen. * Het openhouden van traditionele kanalen voor communicatie en informatieoverdracht verdient aandacht.
211
Noten
1 2
3
4 5
6
In dit geval van de pc zijn de verschillen al vanaf midden jaren tachtig sterk toegenomen Door middel van drie regressieanalyses is nagegaan hoe groot de ongelijkheden op elk tijdstip waren De bètacoëfficiënten per kenmerk geven aan of de verschillen tussen groepen in de periode van drie jaar zijn veranderd. Deze verwachting is overigens wel gebaseerd op de idee dat het gebruik van wie laat aanschaft niet afwijkt van het gebruik van wie vroeg aanschaft Dit is echter niet zonder meer plausibel. In hoeverre verschillen in gebruik beïnvloed worden door het moment van aanschaf kan echter niet nagegaan worden. In de Stichting Digitenne nemen de volgende partijen deel: Nozema, CanalPlus, KPN-Telecom, de NOS, en de Vestra Nozema is de initiatiefnemer. Een van de factoren die de komst van digitale televisie uitstelt, is de voorziene ongelijkheid in toegang De mogelijkheden om apparatuur (digitaletelevisietoestel of een settopbox) die toegang geeft tot publieke diensten, aan te schaffen zou tussen bevolkingsgroepen verschillen. Een mogelijke concurrentieslag om de gunsten van abonnees tussen kabelmaatschappijen en mobiele netwerken zou gepaard kunnen gaan met gratis verstrekking van de settopbox zoals in Engeland ook het geval is. Hiermee is een parallel getrokken met de discussie over armoede en sociale uitsluiting (zie Engbersen et al 1999). Gezien de dominante positie van inkomen bij de aanschaf van ict-producten is deze vergelijking relevant. Maar omdat vaardigheden een rol spelen los van het bezit en van de invloed van inkomen, heeft de discussie over een tweedeling die het gevolg is van toegang tot ict, tevens een extra dimensie.
212
DIGITALISATION OF DAILY LIFE; SUMMARY AND CONCLUSIONS
This report discusses technological changes in Dutch households. Innovations in the fields of pc ownership, media, electronic payments and telephony are discussed extensively. Not all population groups are benefiting equally from these new developments; the spread of ict innovations is proceeding more rapidly in some sections of the population than others. One of the purposes of this report is to identify these groups. As a corollary, the report attempts to explain differences in possession and use of technology. This report addresses the following questions: Question 1: How widespread are new forms of information and communication technology (ict) in Dutch households, and how much use is made of them? Question 2: To what extent do different sections of the population have access to new ict facilities and how much use do they make of them? Question 3: How can the differences in possession and use of ict products between different sections of the population be explained? Question 4: To what extent does differing use of new forms of information technology lead to (new forms of) social inequality? To answer these questions, two data sources were used. Data on historical trends in ict-use were drawn from the Time Budget Surveys which have been conducted by SCP every five years since 1975. Recent and more detailed data were drawn from the Use of New Communication Resources survey which was carried out in the autumn of 1998 specifically for the study discussed in this report. This latter survey not only enables the situation in the autumn of 1998 to be described in detail, but above all enables the background to the social differences to be examined more closely. This report describes the spread and distribution of ict products on the basis of a classification into the following five product groups: 1. television and video; 2. personal communication equipment; 3. electronic payment; 4. personal computers; and 5. Internet and e-mail. The main results of the study are summarised for each product group below. Television and video Virtually every Dutch household today has one or more television sets, and almost all households are connected to a cable TV network. The penetration of remote controls is also virtually complete: practically everyone has a television set with remote control, and there are virtually no differences on this point between different sections of the population. These differences do occur, however, when it comes to use
213
of television: both the number of hours spent viewing and the type of programmes watched vary among the different population groups. The penetration of Teletext and video recorders has increased spectacularly since 1975; in the autumn of 1998 86% of the population had access to Teletext and 79% possessed a VCR. Possession of this television-related technology is greatly influenced by income. In addition, expansion of the range of transmissions, the cable network and the arrival of new equipment creates problems for some people in setting up television and video channels. Personal communication In addition to the cable networks, the telephone network is an important part of the infrastructure of the information society. The telephone network has long since ceased to be used exclusively for telephony. Digitalisation means that text and data communication via this network is now also possible. In the autumn of 1998 18% of the population had a fax machine connected to the telephone network and 13% used the telephone network for data transmission via a pc with a modem. More and more providers of mobile telephony services have appeared on the market in recent years, and the number of mobile telephones has increased rapidly. Mobile telephony is one of the fastest growing and most visible forms of new communication. The possession of modern communication resources is particularly characteristic of the higher status groups (mainly under the influence of their income) and young people. These groups are also more skilful in using these resources. Electronic payment Payment methods have also been digitalised in the past decade. Increasingly, people's wallets are filled with cash/debit cards, credit cards and/or "chipcards" ("electronic purses"). The penetration of cash/debit cards is particularly high, with 94% of the population having such a card in the autumn of 1998. Older people, those with a lower education level and lower income groups use these cards less frequently than other groups in society. Compared with the cash/debit card, the penetration of credit cards – which have been around for longer – is modest (35% of the population as at autumn 1998). Credit card holders are again generally better educated people and people with a higher income. The "electronic purse" is not popular in the Netherlands. Although half the population possesses such a card, it is used remarkably little as a means of payment. The personal computer After a slow start in the first half of the eighties, the penetration of pc's grew rapidly in the nineties, with the number of households with a computer rising from 9% in 1985 to 58% in 1998. In the autumn of 1998 56% of pc-owners had a modem, 34% an e-mail connection and 37% access to the Internet. Almost three-quarters were able to play CD-ROMs. The better someone's education level, the higher their income and the younger they are, the greater the chance that they will have a pc.
214
In addition, men, people with children and students relatively frequently have a pc. The level of pc ownership among the over-65s remains stubbornly low. The percentage of the population aged 12 and above who use a pc at least once a week in their leisure time increased from 4% in 1985 to 23% in 1995. Word processing remains the most widely used pc application: more than 80% of computerowners use the pc for this purpose. The percentage of users of other applications is lower: 44% use it for drawing programs and 58% for computer games. Internet and e-mail The number of Internet connections has increased fivefold in three years: from 4% in 1995 to 21% in the autumn of 1998. In the latter year, 19% of the population were able to use e-mail from home. On-line connections were also used for telebanking (40% of modem-owners) and for dialling into the employer's computer network (20% of modem owners). It is again the same sections of the population which lag behind in terms of access to the Internet and e-mail. Groups at a disadvantage So far we have looked at individual products. It has become clear from the descriptions that a number of groups crop up time and again when it comes to non-possession and non-use of the facilities described. The following are the groups that are falling behind in the information society, arranged in accordance with how far behind they are on average: - people in low-income households (who on average lag furthest behind); - (single) women; - over-65s; - people with a lower (secondary) education level; - the unemployed. Multivariate analysis showed that the factor household income is of primary importance for variation in access to ict. In other words, the information society is above all a possession society, not a knowledge society. The income differentials are, it should be pointed out, concentrated around the possession of a given facility: once someone has access to a piece of hardware or functionality, their income has little further effect on the actual use of that hardware or functionality. The differences in use of facilities already acquired, and the extent to which this use correlates with the background variables considered, are however markedly smaller than the differences in terms of acquisition and possession. Where there are systematic differences in use, one striking conclusion is how strongly these differences are determined by the sex of the respondent. Women across the board have less access to ict than (their) men, and also make less use of it. The elderly (in particular the over-65s) are also at a systematic disadvantage when it comes to the use of new ict facilities. Educational differences come only fourth in the list of important determinants of ict inequality. Finally, evidence was found here and there that unemployed and disabled people also sometimes
215
participate less in ict usage. Given the importance of contacts at work, this is not very surprising. An explanation To explain differences in possession and use of modern ict facilities, alignment was sought with earlier studies on the diffusion of innovations. Differences in diffusion and distribution are attributed in that research to a mix of product and consumer characteristics. Following on from Rogers (1995: 207 ff.), five characteristics of products were distinguished: complexity, compatibility, testability, visibility and the relative benefit. The ict innovations we studied are classified as relatively complex consumer goods. The most important obstacle to their spread appears to be price. The rate of spread of different products can offer some information on the influence of product characteristics. The spread of colour television was more rapid than that of the video recorder, which in turn penetrated the community faster than the pc. These differences cannot necessarily be attributed entirely to average price levels: colour TV was an expensive product in the 1970s too. Other product characteristics play an important role here. The relative benefit of colour television compared with black and white sets was obvious for large sections of society. The user-unfriendliness of the pc, by contrast, contributes to the relatively slow spread of the personal computer. Consumer characteristics relate to the degree to which people possess modern resources. Not only differences in quantity were examined here, but also differences in the type of resources. A distinction was drawn between material, cognitive and social resources. Material resources in a strict sense include the financial budget of households but, because in some senses time is money, the available number of leisure hours falls under this category too. Cognitive resources are the skills needed to use certain products. The following skill types were distinguished in the study: literacy, numeracy and informacy. Literacy refers to the skill in handling written information in general. Numeracy concerns the skill in handling quantitative information. Informacy represents the skill a person has in handling information and communication technologies. Social resources consist of the access which people have to other people's sources of help. In the field of ict these consist of the number of people in someone's social setting who themselves possess new ict products, the skills (in particular informacy) which can be addressed in this way, and the degree to which these persons are in a position to provide information on ict. To what extent can the different resources explain differences in possession, use and skills between different sections of the population? The cognitive resources are largely responsible for differences in use and skills between different educational groups. The better educated also more frequently have the various ict products at home than those with a lower education level, but these differences cannot be attributed solely to the cognitive skills. To a lesser extent, differences in use between different age groups also correlate with differing access to cognitive resources.
216
To some extent the difference in ict possession and ict use between those in work and the unemployed can be attributed to divergent social resources. The correlation between income and ict possession and between income and ict use also reduces when allowance is made for the difference in social resources. The same applies for the correlation between education levels and ict possession. Higher status groups evidently have access to well-informed networks so that, irrespective of their own skills, they are more likely to acquire ict products. Access to material resources influences only the possession of ict facilities, not the use and skills. However, the explanation based on the different types of resources is not adequate for all sections of the population. This applies in particular for the wide difference between the sexes. In the area of skills, the differences between men and women hardly reduce at all if allowance is made for divergent access to resources. With regard to possession and use of ict, more than half the differences remain unexplained. The explanation for these differences must therefore be sought in factors other than the resources measured. The differences between age groups in all three domains also largely remain after control for the influence of resources. Lack of experience with modern technology on the labour market plays an important role here, but an anxious attitude towards unknown products and few opportunities for use could also be important. Ict in the future In the short term (up to and including 2001) differences in the possession of existing ict products (cordless telephones, mobile telephones, fax and pc) between different age groups will increase under the influence of the rapid growth in possession among 18-34 year-olds. No change is expected in this period in the differences in possession between men and women, between different educational groups and between different income groups. In the longer term, it is unavoidable in the light of increasing diffusion of the products referred to that these differences will diminish. However, it is likely that several groups, even if they have equal access to ict products, will make differing use of them in the future. Groups which are already overrepresented among the possessors also make more use of the facilities in question. These usage differences are however smaller than the differences in possession. Nonetheless, this finding suggests that differences in usage (frequencies and above all type of usage) remain once the ict products described have become very widely distributed. New inequalities are not expected to arise here. The literate elite will gradually change into an elite which is capable of handling new technologies. Old inequalities will manifest themselves once again when new products come onto the market in the future. The established elite will look for new ways to set itself apart. New products will then spread throughout the market in accordance with the trickle-down principle: the higher status groups – in particular the higher income groups – will purchase these products first, and will be followed by the lower status groups. Once again, it is likely that people with little financial capacity will draw no benefit from the new opportunities, or else will do so relatively late.
217
Are we seeing a (new) divide? Although there are significant differences between different sections of the population at present, it would be going too far to speak of a divide. The first argument against such a divide is that even within the disadvantaged groups, the possession of ict products is not extremely low. Secondly, the existence of a divide assumes a gulf which is difficult to bridge. Although the different rates of possession of ict products in the different sections of the population remain reasonably constant over time, this does not mean that the chance of ownership for separate individuals is fixed; someone who today is a "non-possessor" may not be tomorrow. If the spread of existing ict products continues under the influence of falling prices and increasing userfriendliness, the pc and mobile telephone will eventually become everyday possessions. Thirdly, the significance of the possession of modern ict facilities for acquiring other scarce goods should not be overestimated. The labour market needs more and more people who are au fait with computers; a person with computer skills has an advantage in this situation. But a substantial proportion of jobs still do not require computer training. And a large section of the population, such as retired people, have no labour market ambitions. For this group, the possession or lack of computer skills is therefore not instrumental for the generation of income. In virtually every case there are accessible alternatives for people who do not possess modern ict facilities. Information can also be obtained via traditional media, and there are alternatives for communication with other people if a person has no e-mail or mobile telephone. Government intervention? Finally, consideration needs to be given to the extent to which government intervention is desirable to ameliorate ict inequality, as well as the related question of what type of policy would then be most appropriate. The recommendations can be relatively short. The greatest inequality, which relates to the possession of ict facilities, can be attributed primarily to income differentials, and to some extent these are the easiest to repair (through income and price measures). Is it desirable to do so, however? The above description of diffusion processes suggests that the answer is no. It is after all reasonable to assume that the consequences of income differentials are ephemeral in nature. Higher income groups lead the field, but they will not be able to retain this lead. In particular, falling prices and increasing user-friendliness mean that the spread of these products among those who do not currently have them will continue. Moreover, among those who do not possess the various products are many people who do not see any opportunities for using them. Encouraging the possession of ict products would therefore not appear to be a task for the government. It is likely that market forces will lead to the further spread of these products among people who stand to gain from possessing them. Once a product has become widespread in society, it is primarily the differences in use and utilisation which count. And it is precisely these differences which, according to our study, are not exceptionally large; they are in any event smaller than the differences in possession. Differences in frequency of use, types of use and skills will however continue to exist. These differences are not connected to income and can therefore not be tackled through income and prices policy. Here again, the question
218
can be asked as to whether there is a task for the government in stimulating the acquisition of user skills, and if so, how the government should set about this. Government policy with respect to social inequality in the use of modern ict facilities focuses primarily on education, where large-scale operations and catching-up exercise are being implemented in order to "get everyone in front of a computer". There is a relatively strong belief that instruction via new ict technology offers major advantages and that it is necessary for the collective well-being to train the population in this way. It is however debatable whether this belief is correct, or whether it is based primarily on an unreasonable fear of missing the connection to the electronic superhighway. Not all consequences of technological development can be tackled through education policy. Forms of social exclusion among the elderly cannot be resolved at all in this way. Here again, however, it is unclear to what extent people with few ict skills perceive this as a disadvantage. It is quite plausible that older people can manage perfectly well without a great deal of modern apparatus. However, the commotion surrounding the closure of "physical points of contact" is an indication that keeping open traditional channels for communication and information transfer deserves attention, as long as there is a group of Dutch citizens who do not possess modern technology or are unable to use it adequately.
219
220
LITERATUUR
Adams et al. (1992) D. Adams, R. Nelson en P. A. Todd. Perceived usefulness, ease of use, and usage of information technology: a replication. In: Management information systems quarterly 16 (1992) 2 (227-247). Agarwal en Prasad (1997) R. Agarwal en J. Prasad. The role of innovation characteristics and perceived voluntariness in the acceptance of information technologies. In: Decision sciences 28 (1997) 3 (557-582). Arnbak (1991) J.C. Arnbak. Omroepsatelieten en HDTV: sloophamers van de nationale cultuur. In: H.B.M. Wijfjes en J.H.J. van den Heuvel (red.). De omroep een zorg. De toekomst van de publieke Nederlandse omroep in Europa. Amsterdam: Otto Cramwinckel Uitgeverij, 1991 (41-54). Arnbak en De Bruijn (1994) J. Arnbak en D. de Bruijn. De digitale samenleving; het veelbelovende huwelijk van computer en telecommunicatie. In: J. Bardoel en J. Bierhoff (red.). Informatie achtergronden, analyses. Groningen: Wolters-Noordhoff, 1994 (173-194). Van den Ban (1964) A.W. van den Ban. A revision of the two-step flow of communication hypothesis. In: Gazette 10 (1964) 3 (237-249). Baudet (1986) H. Baudet. Een vertrouwde wereld. 100 jaar innovatie in Nederland. Amsterdam: Bert Bakker, 1986. Becker (1992) H. Becker. Generaties en hun kansen. Amsterdam: Meulenhoff, 1992. Becker (1997) H. Becker. De toekomst van de verloren generatie. Amsterdam: Meulenhoff, 1997. Bettman (1979) J.R. Bettman. An information processing theory of consumer choice. Reading MA: Addison- Wesley, 1979. Beal en Bohlen (1955) G.M. Beal en J.M Bohlen. How farm people accept new ideas. Ames: Iowa Co-operative Extension Service Report 15, 1955. Binnendijk en Breij (1997) A. Binnendijk en D. Breij. Internet-onderzoek onder particulieren. Amsterdam: NIPO, 1997. Boahene (1995) K. Boahene. Innovation adoption as a socio-economic process. The case of the Ghanaian cocoa industry. Amsterdam: Thesis, 1995. Borking (1999) H. Borking. Digital capital. The influence of digital resources on children's educational career. Doctoraalscriptie Sociologie, Universiteit Utrecht, 1999. Boumans (1997) J. Boumans. Elektronische informatie diensten en producten. In: J. Hemels, A. Herpers, H. van der Pol en H. Prins (red.). Gids Informatiesector 1997/1998. Den Haag: NBLC/Boekblad, 1997 (191-194). Bourdieu (1984) P. Bourdieu. Distinction, a social critique of the judgement of taste. London/New York: Routledge & Kegan Paul, 1984. Bouwman et al. (1991) H. Bouwman, M. Hammersma en A. Peeters. Is hdtv alleen maar interessant voor voetballiefhebbers. In: Massacommunicatie (1991) 1 (50-61). Bouwman et al. (2000)
221
H. Bouwman, R. Hes, T. La Porte en R. Westerveld. Trends in technologie voor huishoudens in Nederland tot het jaar 2010. Rijswijk/Den Haag: Sociaal en Cultureel Planbureau, 2000 (Werkdocument 64). Bouwman en Neijens (1991) H. Bouwman en P. Neijens. Een meta-analyse van videotex-literatuur: een aanzet tot een acceptatiemodel voor de consumenten markt. In: Massacommunicatie (1991) (134-148). Brancheau en Wetherbe (1990) J.C. Brancheau en J.C. Wetherbe. The adoption of spreadsheet software: testing innovation diffusion theory in the context of end-user computing. In: Information systems research 1 (1990) 2 (115-143). Brouns (1998) M. Brouns. Leeftijd en sekse in een digitale wereld. In: Facta 6 (1998) 1 (6-8). Burt (1987) R. Burt. Social contagation and innovation: Cohesion versus structural equivalence. In: American journal of sociology (1987) 92 (1287-1335). Castells (1996) M. Castells. The rise of the network society. The information age: Economy, society and culture. Volume I. Oxford: Blackwell Publishers Ltd, 1996. Coleman et al. (1957) J. Coleman, H. Menzel en E. Katz. The diffusion of an innovation among physicians. In: Sociometry (1957) 2. Coleman et al. (1966) J. Coleman, E. Katz en H. Menzel. Medical innovation: A diffusion study. New York: Bobbs- Merril, 1966. Coleman en Marsch (1955) J.S. Coleman en C.P. Marsh. Differential communication among farmers in a Kentucky county. In: Rural sociology 20 (1995) 2 (93-101). Cooper en Zmud (1990) R.B. Cooper en R.W. Zmud. Information technology implementation research: a technological diffusion approach. In: Management science 36 (1990) 2 (123-139). Czaja et al. (1998) S.J. Czaja, J. Sharit, S. Nair en M. Rubert. Understanding sources of user variability in computer-based data entry performance. In: Behavioral & information technology 17 (1998) 5 (282-293). Davis (1989) F.D. Davis. Perceived usefulness, perceived ease of use and user acceptance of computer technology. In: Management information systems quarterly 13 (1989) 3 (319-340). Davis (1993) F.D. Davis. User acceptance of information technology: system characteristics, user perceptions and behavioural impacts. In: International journal man-machine studies 38 (1993) (475-487). DeLone en McLean (1992) W.H. DeLone en E.R. McLean. Information systems success: the quest for the dependent variable. In: Information systems research 3 (1992) 1 (60-95). Diehl et al. (1995) M. Diehl, S.L. Willis en K.W. Schaie. Everyday problem solving in older adults: observational assesment and cognitive correlates. In: Psychology and aging (1995) 10 (478-491). Van Dijk (1994) L. van Dijk. Choices in child care. Amsterdam: Thesis Publishers, 1994. Van Dijk en Siegers (1996) L. van Dijk en J. Siegers. Sociale normen, sociale netwerken en het arbeidsaanbod van vrouwen met jonge kinderen. Inpassing van sociale normen in een rationele-keuzeverklaring. In: H. Ganzeboom en S. Lindenberg (red.). Verklarende sociologie. Opstellen voor Reinhard Wippler. Amsterdam: Thesis Publishers, 1996 (201-219). Van Dijk en De Haan (1998)
222
L. van Dijk en J. de Haan. Het gebruik van moderne informatietechnolgie in Nederlandse huishoudens: Tussenrapportage van het onderzoek Moderne informatietechnologie en sociale ongelijkheid. Den Haag: Sociaal en Cultureel Planbureau, 1998. Van Dijk en De Haan (1999) L. van Dijk en J. De Haan. Computergebruik: Verschillen tussen mannen en vrouwen. Paper gepresenteerd op de Tweede NSV Marktdag Sociologie. Utrecht, 27 mei 1999. Van Dijk en Verweij (1999) L. van Dijk & A. Verweij. Gebruik van nieuwe communicatiemiddelen. ICS-Codebook. Utrecht: ICS, 1999. Dinklo (1996) Hans Dinklo. Electronic highway of electronic hypeway. In: H. Bouwman en L. van de Wijngaert (ed.). Multimedia en route; tien notities over multimedia en Internet toepassingen. Amsterdam: Otto Cramwinckel, 1996 (13-26). Docampo Rama (1997) M. Docampo Rama. Age and technology generation effects to use layered interfaces. Eindhoven: IPO Center for research on user-system interaction, 1997. Doets en Huisman (1997) C. Doets en T. Huisman. Digitale zaken, de stand van zaken in Nederland. Den Bosch: CINOP, 1997. Donohue et al. (1975) G.A. Donohue, P.J. Tichenor en C.N. Olien. Mass media and the knowledge gap; a hypothesis reconsidered. In: Communication research 2 (1975) 1 (3-23). Du-Bois et al. (1998) M. Du Bois-Reymond, Y. te Poel en J. Raveloot. Jongeren en hun keuzes. Bussum: Couthino, 1998. Eerenberg (1997) R. Eerenberg. Plastic cards in Nederland 1997. Brochure multi-cliënt onderzoek. Amsterdam: NIPO, 1997. Egan (1988) D.E. Egan. Individual differences in human computer interaction. In: M.G. Helander (ed.). Handbook of computer interaction, Amsterdam: North-Holland, 1988 (543-568). EC (1996) Europese Commissie. Living and working in the information society: People First: Green Paper. COM (96)389. Brussel: European Commission, 1996. ECCA (1999) European Cable Communications Association. Brussel, 1999. eYe (2000) eYe, Internet/PC, jaargang 3, februari 2000. Flap (1987) H.D. Flap. De theorie van het sociaal kapitaal. In: Antropologische verkenningen 6 (1987) 1. Forrester (1987) T. Forrester. High-tech society. Oxford: Blackwell, 1987. Forrester (1993) T. Forrester. Silicon samurai: How Japan conquered the world information technology industry. Oxford: Blackwell, 1993. Freudental (1999) A. Freundenthal. The design of home appliances for young and old consumers. Delft: TU, 1999 (dissertatie). Frissen (1999) V.A.J. Frissen. Domeinverkenning 'De informatiesamenleving'. In opdracht van het ministerie van SZW/DCE. Amsterdam: The Amsterdam School of Communications Research, 1999. Fulk et al. (1987) J. Fulk, C.W. Steinfield, J. Schmitz en J.G. Power. A social information processing model of media use in organisations. In: Communication research 14 (1987) 5 (529-552). Ganzeboom (1984)
223
H. Ganzeboom. Cultuur en informatieverwerking. Utrecht: Universiteit Utrecht, 1984 (proefschrift). Ganzeboom (1989) H. Ganzeboom. Cultuurdeelname in Nederland. Assen: Van Gorcum, 1989. Ganzeboom (1997) H. Ganzeboom. Moderne informatietechnologie en sociale ongelijkheid; onderzoeksvoorstel d.d. 18 november 1997. Gomez et al. (1986) L.M. Gomez, D.E. Egan en C. Bowers. Learning to use a text-editor: some learner characteristics that predict success. In: Human computer interaction (1986) 2 (1-23). Van de Goor (1998) A.G. van de Goor. Generaties in techniekbezit. Eerste resultaten van het Philips techniekgeneratiesproject. In: P. Hermkens, R. Van Rijsselt en K. Sanders (red). Differentiatie en samenleving. Opstellen voor Henk Becker. Amsterdam: Thela Thesis, 1998 (101-130). De Graaf (1987) P. de Graaf. De invloed van financiële en culturele hulpbronnen in onderwijsloopbanen. Nijmegen: ITS, 1987. Granovetter (1978) M. Granovetter. Threshold models of collective behaviour. In: American journal of sociology (1978) 78 (1360-1380). Greene et al. (1986) S.L. Greene, L.M. Gomez en S.J. Devlin. A cognitive analysis of database query production. In: Proceedings of the Annual meeting of the human factors society. Santa Monica, 1986 (9-13). De Grooff (1980) D. de Grooff. Teletekst en viewdata: een exploratie in het domein van de telematiek. Leuven: Centrum voor communicatiewetenschappen, Katholieke Universiteit Leuven, 1980. Hägerstrand (1967) T. Hägerstrand. Innovation diffusion as a spatial process. Chicago: University of Chicago Press, 1967. Hansman (1996) H. Hansman. Life course experience and music consumption. An analysis of the adoption of the compact disc player and purchase of compact discs in the Netherlands. Amsterdam: Thesis, 1996. High level group of experts (1996) High level group of experts. Building the information society for us all: First reflections of the high level group of experts: Interim report. Brussel: European Commission, 1996. Van den Hooff, en Tebbal (1996) B. van den Hooff en Rachid Tebbal. Internet in Nederland. In: H. Bouwman en L. van de Wijngaert (red.). Multimedia en route; tien notities over multimedia en Internet toepassingen. Amsterdam: Otto Cramwinckel, 1996 (56-76). ITU (1995) International telecommunications union. World telecommunications development report 1995. Internet: http://www.itu.int/ti/wtdr95. Van Kesteren (1999) M. van Kesteren. Het bezit en gebruik van de personal computer; verslag van een kwalitatief en kwantitatief onderzoek. Utrecht: Universiteit Utrecht, 1999 (Doctoraalscriptie sociologie). Kling en Gerson (1977) R. Kling en E.M. Gerson. The social dynamics of technical innovation in the computing world. In: Symbolic interaction 1 (1977) 11 (132-146). Knulst (1989) W. Knulst.Van vaudeville to video. Een empirisch-theoretische studie naar verschuivingen in het uitgaan en het gebruik van media sinds de jaren vijftig. Rijswijk: Sociaal en Cultureel Planbureau, 1989 (Sociale en Culturele Studies 12). Knulst en Van Beek (1988) W. Knulst en P. van Beek. Publiek en techniek. Opvattingen over technologische vernieuwingen. Rijswijk: Sociaal en Cultureel Planbureau, 1988.
224
Knulst en Kalmijn (1988) W. Knulst en M. Kalmijn. Van woord naar beeld? Rijswijk/Alphen aan den Rijn: Sociaal en Cultureel Planbureau/Samsom, 1988. Knulst en Kraaykamp (1996) W. Knulst en G. Kraaykamp. Leesgewoonten; een halve eeuw onderzoek naar het lezen en zijn belagers. Het culturele draagvlak, deel 2. Rijswijk/Den Haag: Sociaal en Cultureel Planbureau/VUGA, 1996 (Sociale en Culturele Studies 23). Kraaijkamp et al. (1996) G. Kraaijkamp, T. van der Lippe en R. Verhoef. Vrije tijd van mannen en vrouwen. In: H. Ganzeboom en S. Lindenberg (red). Verklarende sociologie. Opstellen voor Reinhard Wippler. Amsterdam: Thesis Publishers, 1996 (295-310). KPN (1996) KPN. Jaarverslag. Groningen: KPN, 1996. Lazarsfeld et al. (1948). P.F. Lazarsfeld, B. Berelson en H. Gaudet. The people's choice. New York: Columbia University Press, 1948. Lin (1972) N. Lin. Information flow, influence flow and the decision-making process. In: Journalism quarterly 68 (1972) 1 (33-40; 61). Lin (1998) C.A Lin. Exploring personal computer adoption dynamics. In: Journal of broadcasting and electronic media (1998) (95-112). Lindenberg (1991) S. Lindenberg. Social approval, fertility and female labour market. In: J.J. Siegers, J. de Jong-Gierveld en E. van Imhoff (red). Female labour market behaviour and fertility. A rational choice approach. Berlin: Springer-Verlag, 1991 (32-58). Lindenberg (1997) S. Lindenberg. Grounding groups in theory: functional, cognitive and structural interdependencies. In: Advances in group processes (1997) 14 (281-331). Mannheim (1952) K. Mannheim. The problem of generations. In his essays on the sociology of knowledge. In: P. Kecskemeti (red.). New York: Oxford University Press, 1952 (276-322). Markus (1987) M.L. Markus. Towards a "Critical Mass" theory of interactive media; universal access, interdependence and diffusion. In: Communication research 14 (1987) 5 (491-511). Marsden en Podolny (1990) P. Marsden en J. Podolny. Dynamic analysis of network diffusion processes. In: J. Weesie en H. Flap (red.). Social networks through time. Utrecht: ISOR, 1990. Marwell en Olivier (1993). G. Marwell en P. Olivier. The critial mass in collective action; a micro-social theory. Cambridge: Cambridge University Press, 1993. Meijs (1995) J. Meijs. Teletekst in 1994. Hilversum: NOS, afdeling Kijk- en luisteronderzoek, 1995. Miller et al. (1980) J.D. Miller, K. Prewitt en R. Pearson. The attitudes of U.S. public toward science and technology. Chicago: University of Chicago, 1980. Mol (1994) A. Mol. Boodschappen per beeldlijn; de omzichtige opmars van de tele-informatiediensten. In: J. Bardoel en J. Bierhoff (red.). Media feiten, structuren. Groningen: Wolters-Noordhoff, 1994 (173-194). Moore (1987) G.C. Moore. End user computing and office automation: a diffusions of innovations perspective. In: INFOR 25 (1987) 3 (214-235).
225
Moore en Benbasat (1991) G.C. Moore en I. Benbasat. Development of an instrument to measure the perception of adopting an information technology innovation. In: Infomation systems research 2 (1991) 3 (192-222). Munters (1977) Q.J. Munters. Stijgende en dalende cultuurgoederen. De 'open' samenleving ter discussie. Alphen aan de Rijn: Samsom Uitgeverij, 1977. Naumann (1922) H. Naumann. Grundzüge der Deutschen Volkskunde. Leipzig, 1922. Nieuwbeerta et al. (1998) P. Nieuwbeerta et al. International survey of economic attitudes. ICS-codeboek nr. 36. Utrecht: ICS, 1998. NIPO (1998) NIPO. Continue registratie van internet-penetratie. Nieuwsbrief, nr. 3036, 3 juni 1998. Amsterdam: NIPO, 1998. Nooteboom (1990) B. Nooteboom. Innovatie en diffusie: meting en interpretatie. Jaarboek 90-91. Amsterdam: Nederlandse vereniging van marktonderzoekers, 1990. OECD (1995) OECD. Literacy, economy and society; results of the first international adult literacy survey. Paris: Organisation for economic co-operation and development, 1995.
OECD (1997) OECD. Literacy skills for the knowledge society; further results from the international adult literacy survey. Paris: Organisation for economic co-operation and development, 1997. Pelgrum en Plomp (1996) W.J. Pelgrum en T. Plomp. Information technology and children from a global perspective. In: B.A. Collins (ed.). Children and computers in school. Mahwah New Jersey: Lawrence Erlbaum Associates Publishers, 1996. Polman (1997) M. Polman. Hype of Handig? De beloften van de digitale revolutie. In: Elsevier 2 (1997) augustus (58-71). Rice et al. (1990) R.E. Rice, A. Grant, J. Schmitz en J. Torobin. Individual and network influences on the adoption and perceived outcomes of electronic messaging. In: Social networks (1990) 12 (27-55). Rijken (1999) S. Rijken. Educational expansion and status attainment; a cross-national and over-time comparison. Amsterdam: Thesis Publishers, 1999. Van Rijsselt en Weijers (1997) R.T.J. van Rijsselt en T.C.M. Weijers. Ouderen en de informatiesamenleving. Een verkenning van opvattingen over aansluiting en uitsluiting. Werkdocument 60. Den Haag: Rathenau Instituut, 1997. Rogers (1995) E.M. Rogers. Diffusion of innovations. Fourth edition. New York: The Free Press, 1995 (Eerste editie 1962). Rogers en Kincaid (1981) E.M. Rogers en D.L. Kincaid. Communication networks; towards a new paradigm for research. New York: The Free Press, 1981. Rosson (1984) M.B. Rosson. Patterns of experience in text editing. Proceedings of the CHI'83 human factors in computing systems, 1984 (171-175). Rubin en Rubin (1981) A.M. Rubin en R.B. Rubin. Age, context and televison use. In: Journal of broadcasting (1981) 25 (1-13). Ryan en Gross (1943)
226
B. Ryan en N. Gross. The diffusion of hybrid seed corn in two Iowa communities. In: Rural sociology 19 (143) 8 (15-24). Sachmann en Weihmann (1994) R. Sachmann en A. Weihmann. Die Technisierung des Altags, Generationen und technische Innovationen. Frankfurt: Campus Verlag, 1994. Saga en Zmud (1994) V. Saga en R.W. Zmud. The nature and determinants of IT acceptance, routinization, and infusion. In: L. Levine (ed.). Diffusion, transfer, and implementation of information technology. Amsterdam: North-Holland, 1994 (67-86). SCP (1996) Sociaal en Cultureel Planbureau. Sociaal en Cultureel Rapport 1996. Rijswijk/Den Haag: SCP/VUGA, 1996. SCP (1998) Sociaal en Cultureel Planbureau. Sociaal en Cultureel Rapport 1998. Rijswijk/Den Haag: SCP/Elsevier, 1998. Tapscott (1998) D. Tapscott. Growing up digital; the rise of the net generation. New York: McGraw-Hill, 1998. Telecombrief (1998) Telecombrief. Steeds meer huishoudens gebruiken pc en internet (29/5), 174, 1998. Tichenor et al. (1970) P.J. Tichenor, G.A. Donohue en C.N. Olien. Mass mediaflow and differential growth in knowledge. In: Public opinion quarterly (1970) 34 (159-170). Tornatzky en Klein (1982) L.G. Tornatzky en K.J. Klein. Innovation charateristics and innovation adoption- implementation: a meta-analysis of findings. In: IEEE Transactions on engineering management 29 (1982) 1 (28-45). Trendbox (1997) Trendbox. Nedsurfers III, onderzoek Internetgebruikers 1997, project 58.502. Amsterdam: 1997. Valente (1996) T. Valente. Social network thresholds in the diffusion of innovations. In: Social networks (1996) 18 (6989). Valente en Rogers (1995). T.W. Valente en E.M. Rogers. The origins and development of the diffusion of innovations paradigm as an example of scientific growth. In: Science communication: An interdisciplinary social science journal 16 (1995) 3 (238-269). Veblen (1968) T. Veblen. The theory of the leisure class; an economic study of institutions. New York: Mentor books, 1968 (elfde druk (oorspr. 1899)). Vincente et al. (1987) K.J. Vincente, B.C. Hayes en R.C. Williges. Assaying and isolating individual differences in searching a hierarchical file system. In: Human factors (1987) 29 (349-359). Vrooman en Snel (1999) C. Vrooman en E. Snel. Op zoek naar de 'echte armen'. In: G. Engbersen, C. Vrooman en E. Snel (red.). Armoede en verzorgingsstaat; vierde jaarrapport armoede en sociale uitsluiting. Amsterdam: Amsterdam University Press, 1999. Williams et al. (1988) W. Wiliams, R. Rice en E.M. Rogers. Research methods and new media. New York: The Free Press, 1988. WRR (1998). Wetenschappelijke Raad voor het Regeringsbeleid. Staat zonder land. Een verkenning van bestuurlijke gevolgen van informatie- en communicatietechnologie. Den Haag: Sdu, 1998. Westerman et al. (1995)
227
S. J. Westerman, D.R. Davies, A.I. Glendon, R.B. Stammers en G. Matthews. Age and cognitive ability as predictors of computerized information retrieval. In: Behaviour and information technology (1995) 14 (313-326). Van de Wijngaert (1999) L. van de Wijngaert. Matching media, information need and new media choice. Enschede: Telematica Instituut, 1999.
228
BIJLAGE A GEBRUIKTE DATABESTANDEN
Gebruik van nieuwe communicatiemiddelen (GNC) 'Gebruik van nieuwe communicatiemiddelen' is een onderzoek naar het bezit en gebruik van de producten van de nieuwe informatie- en communicatietechnologie in Nederlandse huishoudens. Een uitgebreide beschrijving van dit onderzoek staat in bijlage B. Doelpopulatie Soort onderzoek Steekproefeenheid Entiteiten Steekproefkader Steekproefmethode Verzamelmethode Opdrachtgever Uitvoerder veldwerk Frequentie Weging Veldwerkperiode Steekproefomvang Respons
NL-bevolking van 18 jaar en ouder enquête adres personen adressenbestand KPN-Telecom aselecte steekproef van postcodes, random 1 adres per postcode, eerstjarige persoon na een bepaalde datum schriftelijke vragenlijst Sociaal en Cultureel Planbureau (SCP) Universiteit Utrecht, capaciteitsgroep Sociologie eenmalig naar geslacht, leeftijd, burgerlijke staat, stemgedrag in 1998, geregistreerd staan in PTT-telefoonboek, wonen in een van de 4 grote steden najaar 1998 6.000 huishoudens 2.538 personen (43%)
Sociaal-economisch panelonderzoek (SEP) In 1984 is het Centraal Bureau voor de Statistiek gestart met het Sociaal-economisch panelonderzoek (SEP). Doel van het onderzoek is een samenhangend beeld te geven van de sociaal-economische situatie van huishoudens en personen, met name van veranderingen daarin. Daartoe worden circa 5.000 huishoudens in de tijd gevolgd. Met tussenpozen worden alle leden van 16 jaar of ouder ondervraagd over onderwerpen die betrekking hebben op de sociaal-economische situatie van het huishouden en van de personen zelf. Afhankelijk van de aard van het onderwerp worden vragen gesteld aan één persoon uit het huishouden (bij voorkeur het hoofd ) of aan alle tot het huishouden behorende personen van 16 jaar en ouder. Van alle personen, dus ook van die onder de 16 jaar, worden de belangrijkste persoonsgegevens voor het onderzoek verzameld. In het SEP zijn gegevens opgenomen over demografische kenmerken, opleiding, arbeidssituatie, inkomen, wonen, consumptie, bezit, schuld en welvaartsbeleving. Doelpopulatie NL-bevolking van 16 jaar en ouder, zelfstandig wonend
229
Soort onderzoek Steekproefeenheid Entiteiten Steekproefkader Steekproefmethode Verzamelmethode Steekproefomvang Respons Opdrachtgever Uitvoerder veldwerk Frequentie Weging Berichtgever Verslagperiode
enquête adres personen en huishoudens PTT-afgiftepuntenbestand tweetrapssteekproef: gemeenten, adressen mondelinge vragenlijst, vanaf 1991 computerondersteund (CAPI) tot april 1986 circa 4.000 huishoudens en na april 1986 circa 5.000 huishoudens oorspronkelijke respons circa 50%; jaarlijkse uitval circa 5% Centraal Bureau voor de Statistiek (CBS) Centraal Bureau voor de Statistiek (CBS) jaarlijks, tot 1990 tweemaal per jaar naar gemeentegrootte, leeftijd, geslacht en burgerlijke staat de vragen op huishoudniveau zijn aan één persoon in het huishouden, bij voorkeur het hoofd, gesteld de uitgebreide inkomensvragen hebben betrekking op het voorafgaande kalenderjaar
SEP'85 Veldwerkperiode Respons
oktober 1985 11.838 personen; 4.343 huishoudens
SEP'87 Veldwerkperiode Respons
oktober 1987 13.875 personen; 5.208 huishoudens
SEP'89 Veldwerkperiode Respons
oktober 1989 13.716 personen; 5.319 huishoudens
SEP'91 Veldwerkperiode Respons
april 1991 11.278 personen; 4.825 huishoudens
SEP'92 Veldwerkperiode Respons
april 1992 13.426 personen; 5.347 huishoudens
SEP'93 Veldwerkperiode Respons
april 1993 13.078 personen; 5.184 huishoudens
SEP'94 Veldwerkperiode
april 1994
230
Respons
13.029 personen; 5.187 huishoudens
SEP'95 Veldwerkperiode Respons
april 1995 12.791 personen; 5.109 huishoudens
SEP'96 Veldwerkperiode Respons
april 1996 12.897 personen; 5.179 huishoudens
Sociaal-economische ontwikkelingen in Nederland 1998 (ISEA) In het onderzoek 'Sociaal-economische ontwikkelingen in Nederland' is gevraagd naar de houding van Nederlanders tegenover het bedrijfsleven, de overheid en beloningsverschillen. Daarnaast zijn gegevens verzameld over de arbeidssituatie en -geschiedenis, sociale achtergrond en gezinssituatie, en zijn enkele pilotvragen gesteld over het gebruik van informatie- en communicatietechnologie ten behoeve van het onderzoek GNC. Het onderzoek is een onderdeel van het 'International survey of economic attitudes', dat in zes landen is gehouden. Een uitgebreide beschrijving van dit onderzoek staat in bijlage B. Doelpopulatie Soort onderzoek Steekproefeenheid Entiteiten Steekproefkader Steekproefmethode Verzamelmethode Opdrachtgever Uitvoerder veldwerk Frequentie Weging Veldwerkperiode Steekproefomvang Respons
NL-bevolking van 18 jaar en ouder enquête adres personen PTT-adressenbestand aselecte steekproef van adressen/huishoudens, eerstjarige persoon na een bepaalde datum schriftelijke vragenlijst Universiteit Utrecht, capaciteitsgroep Sociologie Universiteit Utrecht, capaciteitsgroep Sociologie eenmalig naar geslacht, leeftijd, burgerlijke staat, religie, urbanisatiegraad, bezit telefoon, en stemgedrag bij laatste en voorlaatste verkiezingen maart - juni 1998 2.961 huishoudens 933 personen (32%)
231
Tijdsbestedingsonderzoek (TBO) Het Tijdsbestedingsonderzoek is een vijfjaarlijks onderzoek onder de Nederlandse bevolking. Het onderzoek bevat naast achtergrondvragen algemene vragen over tijdsbesteding. Bovendien wordt de respondent gevraagd om gedurende één week in een dagboek per kwartier bij te houden aan welke activiteiten dat besteed is. Doelpopulatie Soort onderzoek Steekproefeenheid Entiteiten Steekproefkader Steekproefmethode Verzamelmethode Opdrachtgever Uitvoerder veldwerk Frequentie Weging
NL-bevolking van 12 jaar en ouder enquête persoon personen PTT-afgiftepuntenbestand enkelvoudige aselecte steekproef met random route mondelinge en schriftelijke vragenlijst + dagboek Sociaal en Cultureel Planbureau (SCP) en anderen Intomart vijfjaarlijks, sinds 1975 naar leeftijd, geslacht, urbanisatiegraad, plaats in het gezin en werkzaamheid
TBO'75 Veldwerkperiode Verslagperiode Respons
oktober 1975 dagboek: 5-11 oktober en 12-18 oktober 1975 1.309 personen (76%)
TBO'80 Veldwerkperiode Verslagperiode Respons
oktober 1980 - november 1980 dagboek: 5-11 oktober en 12-18 oktober 1980 2.730 personen (54%)
TBO'85 Veldwerkperiode Verslagperiode Respons
oktober 1985 - november 1985 dagboek: 29 september - 5 oktober en 6-12 oktober 1985 3.263 personen (54%)
TBO'90 Veldwerkperiode Verslagperiode Respons
oktober 1990 - november 1990 dagboek: 30 september - 6 oktober en 7-13 oktober 1990 3.415 personen (49%)
TBO'95 Veldwerkperiode Verslagperiode Respons
oktober 1995 - november 1995 dagboek: 1-7 oktober en 8-14 oktober 1995 3.227 personen (20%)
232
BIJLAGE B DATABRONNEN: GNC EN ISEA
B.1 Survey 'Gebruik van Nieuwe Communicatiemiddelen (GNC)' In het najaar van 1998 is het survey 'Gebruik van nieuwe communicatiemiddelen' gehouden. Gekozen is voor een schriftelijke vragenlijst. In deze lijst werden vragen gesteld over bezit en gebruik van vier groepen ict-producten in het huishouden: 1. Televisie en andere media 2. Betaalpassen 3. Telefoons en dergelijke 4. Computers. In november 1998 kregen 6.000 huishoudens in Nederland een schriftelijke vragenlijst toegezonden. De adressen van deze huishoudens werden aselect verkregen uit het adressenbestand van KPN-Telecom. Eerst werd aselect een steekproef van 6.000 postcodes getrokken uit alle postcodes in Nederland. Vervolgens werd binnen elk van deze 6.000 postcodes random een adres geselecteerd. Deze adressen werden gekoppeld aan het telefoonbestand van de KNP-Telecom. Aan de huishoudens wonend op de geselecteerde adressen werd een vragenlijst toegestuurd. Van de adressen bleken er uiteindelijk 109 niet bruikbaar, bijvoorbeeld omdat de bewoners waren vertrokken, de bewoner was overleden of omdat het adres geen privé-adres bleek te zijn. Binnen het huishouden werd aselect één van de leden van het huishouden (van 18 jaar en ouder) aangewezen om de vragenlijst in te vullen. Dit werd gedaan door in de begeleidende brief aan te geven dat degene die als eerste na een bepaalde datum jarig was, de vragenlijst in moest vullen. Er is gekozen voor vier verschillende data: 1 maart, 1 juni, 1 september en 1 december. At random werd steeds een kwart van de huishoudens aan een van deze vier data toegewezen. Tien dagen na de verzending van de vragenlijst kregen alle 6.000 huishoudens een herinneringskaart. Degenen die ruim drie weken na toezending van de vragenlijst niet hadden gereageerd, kregen nogmaals een herinneringsbrief. Begin januari 1999 zijn de mensen met een bekend telefoonnummer die tot dan toe niet hadden gereageerd, telefonisch benaderd met de vraag of zij alsnog de vragenlijst wilden invullen. De mensen van wie het telefoonnummer niet bekend was, is nogmaals de vragen-lijst toegezonden. Uiteindelijk hebben 2.538 mensen de vragenlijst ingevuld teruggestuurd, wat een respons van 43,1% inhoudt . De data in de GNC-survey zijn gewogen op een aantal variabelen waarvan duidelijk was dat de verdeling hiervan in de steekproef afweek van de (bekende) verdeling in de Nederlandse bevolking. Het gaat om de variabelen geslacht, leeftijd, stemgedrag in 1998, het geregistreerd staan in het PTT-telefoonboek, wonen in een van de vier grote steden en burgerlijke staat. De gewichten zijn geconstrueerd met behulp van een interactieve proportionele fitting op de marginale frequentieverdelingen. Een
233
afwijking van maximaal 1% van de targetverdeling was toegestaan. In tabel B.1 staan de gewichten per variabele gemeld. Het gemiddelde gewicht per respondent is 1,23. De gewichten variëren tussen 0,54 en 4,5. Uitgebreidere informatie over de steekproef en de dataverzameling is te vinden in Van Dijk en Verweij (1999). Tabel B.1 Variabelen in de weegfactor targetverdeling
ongewogen verdeling
gewicht (gemiddelde)
geslacht man vrouw
50 50
57 43
1,42 1,04
leeftijd 18-24 jaar 25-34 jaar 35-44 jaar 45-54 jaar 55-64 jaar 65-74 jaar ≥ 75 jaar
10 22 20 18 13 10 7
6 21 23 20 13 10 7
2,05 1,26 1,09 1,03 1,07 1,11 1,13
stemgedrag in 1998 niet gestemd wel gestemd
26 74
13 87
1,97 0,98
telefoonnummer bekend niet bekend
24 76
17 83
1,83 1,04
wonen in 4 grote steden ja nee
14 86
11 89
1,17 1,60
burgerlijke staat ongehuwd gehuwd weduwe gescheiden
26 59 7 7
27 58 8 6
1,90 0,94 1,04 1,29
B.2 Survey 'Sociaal-economische ontwikkelingen in Nederland' (ISEA) In de periode maart tot en met juni 1998 is het onderzoek ´Sociaal-economische ontwikkelingen in Nederland’ gehouden. Centraal stond de houding van Nederlanders tegenover het bedrijfsleven, de overheid en beloningsverschillen. Daarnaast werden gegevens verzameld over de arbeidssituatie en -geschiedenis, sociale achtergrond en gezinssituatie. Tot slot omvatte het survey vragen over het gebruik van ict. Deze vragen zijn gesteld bij wijze van pilotstudie voor het GNC-survey.
234
Eind maart kregen 3.000 Nederlandse huishoudens een schriftelijke vragenlijst toegezonden. De adressen van deze huishoudens werden aselect verkregen uit het adressenbestand van de PTT. Binnen het huishouden werd aselect één van de leden van het huishouden (van 18 jaar en ouder) aangewezen om de vragenlijst in te vullen. Dit werd gedaan door in de begeleidende brief aan te geven dat degene die als eerste jarig was na een bepaalde datum (bijvoorbeeld 27 juli), de vragenlijst in moest vullen. De datum die opgegeven werd per brief, werd at random bepaald. Van de 3.000 adressen bleken er 39 niet bruikbaar. Nadat de vragenlijst was opgestuurd, is driemaal een herinneringsbrief verstuurd. Vervolgens is de vragenlijst nogmaals opgestuurd aan die mensen in de steekproef die tot dan toe nog niet gereageerd hadden. Hierop volgden nogmaals een herinneringsbrief. In totaal hebben 933 mensen de vragenlijst ingevuld teruggestuurd, wat een respons van 31,5% betekent. De non-respons in het survey is, zoals in vele andere surveys, aanzienlijk. Deze non-respons was selectief. Hoger opgeleiden, alleenstaanden, werkenden en jongeren bleken oververtegenwoordigd te zijn in de steekproef. Om een goede beschrijving te kunnen geven van de verspreiding van ict-producten in Nederland is de steekproef teruggewogen naar de Nederlandse bevolking op geslacht, leeftijd, burgerlijke staat, religie, urbanisatiegraad, bezit van een telefoon, en stemgedrag bij de laatste en voorlaatste landelijke verkiezingen. Uitgebreidere informatie over de steekproef en de dataverzameling is te vinden in Nieuwbeerta et al. (1998).
235
236
PUBLICATIES VAN HET SOCIAAL EN CULTUREEL PLANBUREAU
Werkbericht Het Werkbericht geeft een kort overzicht van de werkzaamheden en de recente publicaties van het Sociaal en Cultureel Planbureau. Het verschijnt enkele malen per jaar en is gratis verkrijgbaar. Abonnementen op het Werkbericht kunnen schriftelijk worden aangevraagd. Werkprogramma Het Sociaal en Cultureel Planbureau stelt elke twee jaar zijn Werkprogramma vast. De tekst van het lopende programma (1998-1999) is gratis verkrijgbaar en kan schriftelijk worden aangevraagd. SCP-publicaties Onderstaande lijst bevat een selectie van publicaties van het Sociaal en Cultureel Planbureau. Deze publicaties zijn verkrijgbaar bij de boekhandel (prijswijzigingen voorbehouden). Een complete lijst is gratis verkrijgbaar en kan schriftelijk worden aangevraagd bij het SCP, Postbus 16164, 2500 BD Den Haag. Zie ook: http://www.scp.nl
Sociale en Culturele Rapporten Sociaal en Cultureel Rapport 1994. ISBN 90-5250-617-5 (ƒ 30,00) Sociaal en Cultureel Rapport 1996. ISBN 90-5250-920-4 (ƒ 30,00) Sociaal en Cultureel Rapport 1998. ISBN 90-5749-114-1 (ƒ 90,50) Nederlandse populaire versie van het SCR 1998 Een kwart eeuw sociale verandering in Nederland; de kerngegevens uit het Sociaal en Cultureel Rapport. Carlo van Praag en Wilfried Uitterhoeve. ISBN 90-6168-662-8 (ƒ 24,50) Engelse populaire versie van het SCR 1998 25 years of social change in the Netherlands; Key data from the Social and Cultural Report. Carlo van Praag and Wilfried Uitterhoeve. ISBN 90-6168-580-x (ƒ 24,50)
237
Sociale en Culturele Studies 23 24 25 26 27 28 29
Leesgewoonten. (1996) ISBN 90-5250-915-8 (ƒ 60,00) Secularisatie en alternatieve zingeving in Nederland. (1997) ISBN 90-5250-930-1 (ƒ 51,00) Trends in onderwijsdeelname. (1998) ISBN 90-5749-110-9 (ƒ 51,00) Tussen bed en budget. (1998) ISBN 90-5749-119-2 (ƒ 62,00) De stad op straat. (1999) ISBN 90-5749-120-6 (ƒ 51,00) Scholen onder druk. (1999) ISBN 90-5749-138-9 (ƒ 62,00) Naar andere tijden? (1999) ISBN 90-5749-510-4 (ƒ 51,00)
Cahiers 145 146 147 148 149 150 151 152 153 154 155 156 157 158 159 160 161 162
238
Vraagverkenning wonen en zorg voor ouderen. (1997) ISBN 90-5749-108-7 (ƒ 36,00) Sociale vernieuwing: van plan naar praktijk. (1998) ISBN 90-5749-109-5 (ƒ 36,00) Rapportage gehandicapten 1997 (1998) ISBN 90-5749-111-7 (ƒ 47,00) Rapportage jeugd 1997 (1998) ISBN 90-5749-112-5 (ƒ 36,00) Sociale en Culturele Verkenningen 1998. ISBN 90-5749-113-3 (ƒ 36,00) Een bestaan zonder baan. ISBN 90-5749-115-X (ƒ 36,00) Armoedemonitor 1998. ISBN 90-5749-116-8 (ƒ 41,50) Van hoog naar laag; van laag naar hoog (1998). ISBN 90-5749-117-6 (ƒ 36,00) Rapportage minderheden 1998 (1998). ISBN 90-5749-118-4 (ƒ 52,00) Vrijwilligerswerk vergeleken: Nederland in internationaal en historisch perspectief. Civil society en vrijwilligerswerk 3 (1999). ISBN 90-5749-121-4 (ƒ 47,00) Rapportage ouderen 1998 (1999) ISBN 90-5749-122-2 (ƒ 47,00) Verspilde energie? Wat doen en laten Nederlanders voor het milieu (1999) ISBN 90-5749-123-0 (ƒ 31,00) Sociale en Culturele Verkenningen 1999 (1999) ISBN 90-5749-130-3 (ƒ 41,50) Naar draagkracht (1999) Een verkennend onderzoek naar draagvlak en draagkracht voor de vermaatschappelijking in de geestelijke gezondheidszorg. ISBN 90-5749-131-1 (ƒ 36,00) Variatie in participatie. Achtergronden van arbeidsdeelname van allochtone en autochtone vrouwen (1999) ISBN 90-5749-133-8 (ƒ 31,00) Rapportage minderheden 1999 (1999). Positie in het onderwijs en op de arbeidsmarkt. ISBN 90-5749-136-2 (ƒ 52,00) Lokaal jeugdbeleid (1999). Een inventariserend onderzoek. ISBN 90-5749-134-6 (ƒ 31,00) Tussen overschot en tekort (1999). De aansluiting tussen onderwijs en arbeid in de quartaire sector en in de marktsector vergeleken (1999). ISBN 90-5749-135-4 (ƒ 36,00)
163 164 165 166 167
Armoedemonitor 1999 (1999). SCP/CBS. ISBN 90-5749-140-0 (ƒ 41,50) Gemeentelijk onderwijsachterstandenbeleid (1999). Een inhoudelijke en bestuurlijke typering. ISBN 90-5749-517-1 (ƒ 31,00) Duurzaam milieu, vergankelijke aandacht. Een onderzoek naar meningen, media en milieu (2000). ISBN 90-5749-524-4 (ƒ 31,00). Het bereik van de kunsten. Het culturele draagvlak deel 4 (2000). ISBN 90-5749-511-2 (ƒ 41,50). Digitalisering van de leefwereld. Een onderzoek naar informatie- en communicatietechnologie en sociale ongelijkheid (2000). ISBN 90-5749-518-X (ƒ 41,50).
239
240
Afdeling Purmerend ‐Waterland
SIGNAAL ACHTERSTAND DIGITALE VAARDIGHEDEN Iedereen kent wel mensen in z’n omgeving die niet zo handig zijn met de computer. Omgaan met computers in deze tijd van digitalisering van dienstverlening vergt nogal wat als het gaat om vaardigheden. De jongste generatie is ermee opgegroeid. De oudere generatie heeft het zichzelf geleerd, heeft een cursus gevolgd of heeft de ontwikkelingen maar deels os helemaal niet gevolgd. Ook zijn er mensen die niet over het vermogen beschikken om de razendsnelle ontwikkelingen bij te benen. Het overgrote deel van de mensen ervaart de informatiemaatschappij als een verworvenheid. Voor een minderheid is het soms rampzalig. Klantvriendelijke en effectieve dienstverlening. 24 uur per dag, zeven dagen per week. Een reis boeken, een boek kopen, een verzekering afsluiten, bankzaken regelen of een kapvergunning aanvragen. Online-dienstverlening is een niet meer weg te denken onderwerp in uw informatie-, communicatie- en interactiekanaal. In toenemende mate verwachten consumenten, van elke organisatie, een bepaalde mate van digitale dienstverlening.1 Het internet heeft er voor gezorgd dat in nog geen vijftien jaar de dienstverlening van organisaties enorm is veranderd.
De gemeente Purmerend schrijft in het collegewerkplan 2014 – 2018: “Het coalitieakkoord is doorspekt met onze wens de relatie tussen de inwoners en de stad te verstevigen. Onder het programma dienstverlening staan veel onderwerpen waarbij wij in contact zijn met inwoners. Ze ten dienste staan. Onze inzet is er op gericht hen te laten ervaren dat zij centraal staan bij het werk dat wij voor ze doen. We handhaven het hoge niveau dat wij daar in hebben. Het kan niet anders dan dat wij blijven aansluiten op de belevingswereld van de inwoners door meer te faciliteren in onze digitale bereikbaarheid. E-mail, fax en bezoek aan het stadhuis verandert naar het gebruik van een applicatie die meldingen makkelijk maakt. We spelen daar op in en introduceren in 2015 een app om meldingen en vragen over dienstverlening te registreren en naar de burgers, bedrijven en instellingen te rapporteren over de afhandeling. We blijven kijken naar de meest favoriete manier van de inwoners om contact met ons op te nemen om snel te kunnen inspelen op veranderende wensen.”
Als gevolg van de invoering van de Nationale politie en steeds meer aangiftes via internet gaan de komende tien jaar tweehonderd politiebureaus dicht. Naast het halen van een bezuinigingsdoelstelling wordt het toenemend gebruik van internet voor het doen van aangiftes aangehaald als rechtvaardiging voor dit besluit. De Belastingdienst accepteert in de toekomst alleen nog online aangiftes. Postkantoren zijn verdwenen en in de loop van de tijd zijn in Nederland duizenden bankkantoren verdwenen. Het openbaar vervoer is alleen toegankelijk met de zg. OV-chipkaart. De controle op af- en bijschrijvingen gebeurt via het internet. Voor achterliggende informatie wordt men via Radio, TV en gedrukte media verwezen naar een adres op het internet.
Bovengeschetste ontwikkeling is bepaald niet negatief. Het internet heeft voor velen een eind gemaakt aan het wachten in wachtkamers, men hoeft de deur niet meer uit voor
1
Zie bijlage Digitale dienstverlening bij gemeenten
allerlei vervelende formaliteiten en het belangrijkste: Communicatie en informatievoorziening zijn enorm verbeterd. Dat deze ontwikkeling grote gevolgen heeft voor de wijze waarop organisaties zich presenteren en toegankelijk zijn ligt voor de hand. Er zit echter wel een schaduwzijde aan deze ontwikkeling. Een deel van de bevolking heeft slechts deels, of in het geheel niet, deze ontwikkeling kunnen volgen. Men beschikt niet, of in beperkte mate, over de vaardigheden om aan de gestelde eisen te kunnen voldoen. Dit door Humanitas Thuisadministratie afgegeven signaal gaat over deze groepen. Onze medewerkers signaleren dat een groot aantal cliënten niet, of onvoldoende, over de vaardigheden beschikken om te voldoen aan de digitale eisen die de maatschappij aan hen stelt. Over dit probleem zijn, o.m. bij het Sociaal Cultureel Planbureau, in de loop van de tijd een aantal studies verschenen. In 2000 verscheen het rapport Digitalisering van de leefwereld. Dit is een buitengewoon belangwekkend rapport om met de ogen van vandaag te lezen. Terwijl op dat moment het gebruik van internet nog in de schoenen stond, worden in dit rapport een aantal ontwikkelingen voorspelt die alle uitgekomen zijn. Sterker nog; de ontwikkelingen zijn sneller en verder gegaan dan toen voorspelt. In dit rapport wordt gewaarschuwd voor een tweedeling in de maatschappij2. In 2007 verscheen het rapport Achterstand en afstand. In de Conclusies en Aanbevelingen staat o.m.:3 “De gegevens in dit rapport tonen aan dat ouderen, lager opgeleiden, inactieven en allochtonen een achterstand in digitale vaardigheden hebben. Deze achterstand kan bijdragen aan een reproductie van bestaande ongelijkheden.” “Voor tal van allochtonen, laagopgeleiden en ouderen vormt functionele ongeletterdheid een barrière om te participeren in een kennissamenleving. Voordat deze groep computervaardigheden bijgebracht kan worden, is het eerst nodig dat lees- en schrijfvaardigheid op peil worden gebracht. Pas dan is het mogelijk om informatie te zoeken en effectief te gebruiken en om met anderen online te communiceren.”
Recent verscheen het rapport Verstandelijke beperking in perspectief. In dit rapport wordt de aandacht gevestigd op mensen met een (licht) verstandelijke beperking.4 De maatschappij wordt in hoog tempo zo complex dat steeds meer mensen zorg en begeleiding vragen om zich staande te houden. Het aantal licht verstandelijk beperkten dat hulp nodig heeft bij alledaagse bezigheden als bankzaken of reizen met de bus is sinds de eeuwwisseling vervijfvoudigd. De zorg en begeleiding voor 165 duizend licht en zwaar en zwaar verstandelijk gehandicapten kost nu jaarlijks ongeveer 7 miljard euro.5
2
Zie bijlage Digitalisering van een leefwereld Zie bijlage Achterstand en Afstand 4 Zie bijlage persbericht Sociaal en Cultureel Planbureau. 5 Zie bijlage artikel Volkskrant 4‐12‐2014 3
Uit het voorgaande blijkt dat er al sinds het begin van het gebruik van internet aandacht geweest is voor mensen voor wie de digitale dienstverlening niet toegankelijk was. In het eerste begin lag het zwaartepunt bij het probleem dat bij lange na niet iedereen over de nodige apparatuur beschikte. Vandaag wordt onderkend dat er relatief veel mensen zijn die niet, of niet voldoende, beschikken over de vaardigheden om te voldoen aan de eisen die aan hen gesteld worden. Het gevolg hiervan kan zijn een tweedeling in de maatschappij. Bij de steeds verdergaande digitale dienstverlening realiseer men zich natuurlijk wel dat deze groepen bestaan en kan men, al dan niet op afspraak, geholpen worden. Het nadeel hiervan is dat iedere organisatie een dergelijke maatregel voor zich neemt. Bij Humanitas komt de vraag op of ondersteuning van mensen met achterstand op dit gebied niet zou moeten worden opgenomen in de dienstverlening op wijkniveau. Als deze vraag bevestigend beantwoord wordt komt de vraag op: 1. 2. 3. 4.
Hoe zou deze dienstverlening vorm moeten krijgen? Wie zou dit moeten uitvoeren? Hoe verhoudt zich dit met de overige hulp- en dienstverlening? Zijn andere digitale dienstverleners bereid bij te dragen in de kosten?
Wij stellen ons voor dat zowel de politiek, de hulpverleningsorganisaties die met deze groepen werken en organisaties die digitale dienstverlening aanbieden zich gezamenlijk over dit probleem buigen met als doel hiervoor een oplossing te vinden. Humanitas spreekt de bereidheid uit om daar een bijdrage aan te leveren.
Chris Zandvoort
- Theo de la Haye
Purmerend, 22 april 2015
Bijlagen: Digitale Dienstverlening bij Gemeenten CPB: Digitalisering van een leefwereld CPB: Achterstand en afstand CPB: Persbericht Artikel Volkskrant 4 december 2014 over digitalisering en mensen met een beperking. Artikel ANBO Ouderen en de digitale wereld.
Planbureau. steeds meer licht verstandelijk beperkten redden het niet zonder begeleiding
Wereld complexer, hulpvraag groe¡t DEN I4AAG
De maatschapplj wordt in hoog tempo zo complex dat steeds meer mensen zorg en begeleiding vragen om zich staande te houden. Het aantal licht verstandelljk beperkten dat hulp nodig heeft bij alledaagse bezigheden als banløaken of reizen met de bus is sinds de eeuwwisseling vervijfuoudigd. De zorg en begeleiding voor 166 duizend licht en ãilaar verstandelijk gehandicapten kost nu jaarlijks ongeveer 7 miljard euro. VAN ONZE VERSLAAGEVER. GIJS
uçnoenscstË Dit stelt het Sociaal en Cultureel Planbureau (SCP) vast in het rapport Verstandelijke beperking in perspectief dat vandaag verschijnt. De onderzoekers concluderen dat het aantal mensen met een ernstige verstandelijke beperking lQ lager dan 50 - vrij stabiel is gebleven. Deze groep heefi vanouds zorg en begeleiding nodig om zich te handhaven. Maar het aantal personen met een lichte verstandelijke beperking - lQ 50 tot 85 - dat het niet meer alleen redt in het dagelijks leven is tussen 1998 en2011 gegroeid van22- naar 108 duizend.
De kosten stegen van bijna 3 miljard euro in 1998 naar 7 miljard nu. Dit geld wordt onder meer uitgegeven aan instellingen voor verstandelijk gehandicapten en vooral aan begeleiding van verstandelijk beperkten en het zogenoemde begeleid wonen. Het SCP wijt de explosieve groei van het beroep op begeleiding aan de toenemende complexiteit van de maatschappij. Daardoor weet ook de groep zwakbegaafden - lQ 70 tot 85 - zich minder goed te handhaven. Het is de keerzijde van @
de Volkskrant
de automatisering en het streven naar efficiency: wat voor velen handig ís, groeit een achterblijvend deel van de bevolking boven de pet.
'Praktische bezigheden als reizen met het openbaar vervoer - de ovchipkaart - en het regelen van bankzaken via internet zijn steeds ingewikkelder geworden', aldus het SCP. Het bureau is daarom kritisch over het uitgangspunt van het kabinet dat ook zwakbegaafden 'volwaardig mee kunnen doen'in de participatiesamenleving.'Voor sommige mensen is meedoen in de maatschappij gezien de ernst van hun beperkingen gewoon niet mogelijk.' Ook betere diagnosestelling, behandelmethoden en het aanbod van zorginstellingen hebben mogelijk bijgedragen aan het toegenomen beroep op steun voor verstandelijk beperkten. Het SCP stelt daarnaast vast dat het onderwijs grootschali ger is geworden en minder gestructureerd en dat de lat er steeds hoger ligt, waardoor deze groep zich ook daar lastiger staande houdt. Bovendien sluit het onderwijs minder goed aan op de arbeidsmarkt. Het eenvoudige werk dat er nog is in Nederland moet steeds zelfstandiger en efficiënter worden uitgevoerd - waardoor het minder geschikt is voor verstandelijk beperkten. Om zich staande te houden, hebben de verstandelijk beperkten ondersteuning nodig.'Daarvoor kunnen zijlang niet altijd terugvallen op hun netwerk, waarin men veelal zelf met problemen kampt', schrijft het SCP.
vrijetijdsbesteding te bedenken. ln Nederland worden tot die groep ook'zwakbegaafden' gerekend (met een lQ tussen 70 en 85) als zij problemen met zelfredzaamheid hebben. Het SCP schat de groep zwakbegaafden op 2,2 miljoen personen. Van hen hebben er 1,4 miljoen problemen met sociale zelfredzaamheid. Daarvan doet nu een klein, maar snel groeiend deel een beroep op zorg en begeleiding Van de 166 duizend Nederlanders met een verstandelijke beperking die zorg krijgen, zijn er 37 duizend zwakbegaafd. De snel groeiende groep licht verstandelijk beperkten die zorg nodig heeft, woont veelal buiten instellingen. Hun begeleiding wordt volgend jaar de verantwoordelijkheid van gemeenten. Het SCP waarschuwt dat juist deze groep zeer kwetsbaar is nu de zorg grondig wordt hervormd. 'Het spreekt niet vanzelf dat die zorg voldoende aansluit bij de hulpbehoefte van zwakbegaafden en mensen met een verstandelijke beperking die kampen met ernstige gedragsproblemen of sociaal niet
redzaamzijn.' Pagina 8: pinnen is voor Quinten te veel gevraagd
Mensen met een lQ onder de 70 worden officieel als verstandelijk beperkt beschouwd. Zijzijn niet in staat zelfstandig een huishouden te regelen, te werken of donderdag 04 december 2014
Paglna
f
(1)
