Storm op komst Vandaag liep ik met mijn hond voorbij een schoolplein waar de pauze in volle gang was. Overal spelende en blije kinderen, maar bij het hek stonden een beteuterde kleuter en zijn juffrouw. Ik hoorde de juf vragen: “Hoe kun je nu spelen met je vriendje zonder dat je hem pijn doet?" Ik liep verder en ik glimlachte naar hen. Eigenlijk een alledaagse situatie.
Kinderen moeten nu eenmaal leren om voorzichtig te zijn met andere kinderen. Sommige kinderen hebben dat van nature, andere kinderen zijn net een storm op beentjes en doen snel andere kinderen pijn. Dat geeft niets, dat komt wel goed. Mits het kind door andere mensen wordt gestimuleerd om het ook anders te doen. Dat is normaal toch? Ik denk dat er maar weinig ouders zijn die hun schouders ophalen en wegkijken wanneer hun 4-jarig zoontje afstormt op een ander kind en er tegen omhoog knalt. We vinden het niet kloppen, wanneer een moeder dan een zucht slaakt en zegt: “Tja, hij is altijd zo druk, het gaat een keertje fout, maar ja, dat moet hij toch echt zelf leren.” We vinden het belangrijk dat onze kinderen rekening leert te houden met
anderen. We willen niet dat onze zoon of dochter te wild met andere kinderen omgaat. En daar doen we dan ook onze best voor. Dat is normaal, dat wordt van ouders en professionals verwacht. En natuurlijk sla je regelmatig een diepe zucht en natuurlijk kijk je wel eens een keertje weg. Maar dat is maar zelden. Maar wat mogen we nu verwachten van de eigenaar van een jonge hond? Vorige week liep ik met mijn hond in het bos, het was er heerlijk stil en vredig. In de verte zie ik een jonge hond aan komen rennen. Een Drentse patrijs van nog geen jaar oud, aan zijn brede kop te zien, een reu. Erg leuke honden en mijn hond is normaal gesproken dol op ze. Zodra de jonge hond ons ziet, gooit hij zich op zijn buik en blijft doodstil liggen en fixeert.
Het ziet er grappig en aandoenlijk uit, zo met zijn buik in de modder, die strakke blik. Maar de hond zet met dit gebaar ‘de jacht in op mijn hond’. Mijn hond en ik kijken elkaar aan en we begrijpen dat er storm op komst is. Mijn hond stapt zijwaarts, hierdoor verdwijnt ze uit het gezichtsveld van de hond. In hondentaal geeft zij een duidelijk kalmerings signaal af.
Ze zegt eigenlijk “Wauw..jongen, jouw energie is mij echt te veel. Ik ben al 9 jaar, ik ga even iets anders doen, je bent geen partij voor mij’. In de gezintraining liet ik al weten hoe belangrijk het is om die signalen bij je hond te leren herkennen. De jonge vrouw die bij de storm op pootjes hoort heeft ons nog niet gezien. Ze wordt in beslag genomen door haar telefoon. Plotseling springt de hond op en stormt ons af. Hij maakt zich groot en gaat veel te hard. Het lukt hem niet om op tijd te remmen. Hij knalt tegen mijn hond aan waardoor zij omvalt en zichtbaar pijn heeft. Maar ze herstelt zich en komt omhoog. De hond rent al blaffend om haar heen, terwijl hij zijn snuit tegen haar billen duwt. Dit doet hij zo intensief dat mijn hond gromt. Maar dat maakt Storm niet uit, hij is wel wat meer gewend. Mijn hond zoekt steun en ik probeer haar te beschermen door de hond met mijn lijf te blokkeren. Hij is te snel. Opnieuw duikt hij met veel tumult boven op haar. Mijn hond bereikt haar grens en ze gromt op een diepe lange toon. De jonge hond zet een stap terug en druipt af. Ondertussen loopt zijn baasje ons voorbij en al zuchtend zegt ze: “Tja, hij is altijd zo druk…het gaat een keertje fout, maar dat moet hij toch echt zelf leren". Stel dat mijn hond niet zo tolerant was geweest en ze had gebeten. Is zij dan de ‘gebeten hond’ en moet ik de dierenarts rekening betalen? Of ligt de verantwoordelijkheid bij de eigenaresse? Veel honden zullen dit stormachtig gedrag niet accepteren en daarmee is de kans groot dat het uitloopt op een vechtpartij. Los van het leed, de schrik en de dierenartskosten, is een gevecht altijd traumatisch voor een hond. Het kan er toe leiden dat je hond wantrouwend wordt tegenover zijn soortgenoten. De meeste agressie die ik bij honden heb behandeld kwam voort uit een heftige ontmoeting met een andere hond. De hond leert dan dat 'aanvallen de beste verdediging is'. Hoe komt het toch dat veel mensen nog het idee hebben dat we het de honden zelf maar uit moeten laten zoeken? Is dat omdat we bang zijn
het erger te maken? Of zijn we onzeker en weten we simpelweg niet wat we moeten doen? En doen we daarom dus maar niets? Jarenlang heeft het idee bestaan dat je honden het zelf uit moet laten zoeken. Maar is dat echt zo? Kunnen we dat zo stellen? We spreken niet over een roedel wolven in het wild. We willen een pup die zich ontwikkelt als een blije en betrouwbare hond in het contact naar mensen en naar andere honden. Niemand wil een vechtersbaas waardoor je jezelf niet meer in het bos durft te vertonen of je hond constant aangelijnd moet houden. Niemand wil dat. En je begrijpt dat de eigenaresse van de storm hond gelijk krijgt op 1 punt:' Het gaat een keertje fout'. Maar dat hoeft dus niet, sterker nog, het mag niet fout gaan. Ik heb zoveel mensen geholpen (vooral vrouwen) die geen zeggenschap meer hadden over hun hond. Het begint in een vrije situatie in het bos en voor je het weet is de hond ook niet meer te houden aan de riem in je eigen straat. Het ziet er schattig uit, zo’n pup met zijn buikje tegen de grond. Maar je kunt op zo’n moment beter je pup afleiden en hem meenemen. Zo voorkom je dat hij succes vol wordt in het ‘jagen’ en heb je een veel grotere kans op een spelletje waarin het voor beide honden leuk is.
Hoe herken je nu een stormhond: • De hond komt in een rechte lijn op je hond aflopen • •
De hond kijkt jouw pup strak aan. De hond rent op hoge snelheid of beweegt zich juist uiterst langzaam
Wat kun je in ieder geval doen voor je pup op zo'n moment: • Laat je pup zijn eigen loop tempo bepalen •
Geef je pup de ruimte om uit te wijken
•
Geef hem de ruimte om zijn hoofd af te laten draaien (mocht je pup
•
aan de riem zitten, hou de riem losjes vast) Dwing nooit je pup om een andere hond te ontmoeten als de pup dat niet wil.
•
Het is niet gemakkelijk om een heftige ontmoeting in te schatten en te voorkomen. Mocht je een stormachtige ontmoeting meemaken, dan is het verstandig om het volgende te doen. •
Bied je pup een nieuwe ontmoeting met een rustigere, sociale hond. Het liefst dat uur nog, op die plek waar je dan bent.
Dat heb ik die middag ook gedaan. Want ook al is mijn hond al 9 jaar, het kan nog steeds gebeuren dat mijn hond angstagressie ontwikkelt. Door haar opnieuw in contact te brengen met een andere hond, maak ik een andere herinnering, een andere afsluiting van het speelkwartiertje. Het beste was geweest om het 'goed te maken' met de Drentse Patrijs, maar soms kun je beter een ander speelkameraadje kiezen
