Wagen 3 "Wagen 3, be n je vrij?" k lonk he t door de boordradio. Nu dat hij juist ingedut was, die zatte oele wappe rs wisten hun moment wel te k ieze n. "Ja Jeanine , ik ben vrij". De irritatie moest duide lijk te hore n zijn. "He t was voor 't Poorthuis, wagen 3". Shit, 't Poorthuis, he bben die steuntrekke rs niks be te r te doen dan om 3 uur 's nachts zich lave loos te drinken e n daarna ee n tax i te be lle n om zich thuis, om de hoek, af te laten ze tten? "Komt in orde , Jeanine , 't Poorthuis". Hij ze tte zijn ze te l re cht, stak een sigare t op, en startte de motor. W ie zou hij nu wee r in zijn wagen k rijge n? Zatte Willy uit de Frankenstraat, of Franske die e ige lijk in één of ande re gesloten inrichting thuishoorde ? De stad was wee r doods zoals e lk provinciaal ne st rond die tijd van de nacht, ze lfs de duive n op de riche l van de ve rlichte stadhuisge ve l gaven geen teken van le ve n. Hij stuurde zijn witte Me rcedes ove r de lege marktplaats door de smalle straatjes. De radio spee lde zacht Chris Rea's "Road to Hell". Elke kassei, elke put en bult was ve rtrouwd, hoe dik wijls had hij deze straatjes nie t doork ruist? Hij k reeg wee r dat ove rdre ven, maar nie t onaangenaam idee te waken ove r de slape nde stad. Daarvoor deed hij he t waarschijnlijk , om dat vage "lone ride r-ge voe l". Ergens was hij toch we l een romantische zie l, al gaf hij he t nie t graag toe . Enkel die lawaaie rige , wauwe lende zatlappen ware n e r soms ie ts te vee l aan.
Ok, dus 't Poorthuis, he re we come . Wee r geen plaats voor de k roe g, dan maar in he t midden van de we g, op dit onchriste lijke uur rijde n e r toch gee n normale mensen mee r rond. De waarschuwingslichte n aan, voor de ande re abnormalen op de baan, deuren op slot, en eens gaan k ijken we lke doorzope n figuur hij moe t gaan ve rvoe ren. Hij m ik te zijn sigare t de goot in. He t café was schijnbaar gesloten, zoals ge woonlijk . Hij wist we l be te r. He t streepje licht door de gesloten gordijnen en de gedempte muziek ve rraadde enige activiteit. In plaats van de voordeur te gebruiken, die was toch op slot, ging hij he t poortje naast he t café in, dat uitgaf op ee n stee g. Daar aan de zij-ingang van he t café stond Swa, ee n ove rjarige bike r, complee t me t tattoos, kaal hoofd en ringbaardje , gek leed in een jeansvest waaraan in een ve r ve rleden ooit nog mouwe n aan hadden geze te n. De oude ve chte rsbaas, wie ns glorie jaren al ge ruime tijd achte r de rug ware n, stond e r op de uitkijk voor de gokke rs binne n. "He y Swa, alles in orde?" vroeg hij, om maar ie ts te zeggen. De oude nozem bekeek hem , en stak zijn hand uit. "Gaat we l...kalmpjes...gij druk?". Handen we rde n ge schud op de "bike rs-way". Wat e norm geappre ciee rd we rd door de motard op jaren. Swa was in een spraak vaardige bui vannacht . "Gij...tax i...vannacht?" vroeg hij, he t pe rce ptie ve rmoge n van deze ooit struise macho gre nsde ook al aan het ongelooflijke. "Iep, Swa, een sme rig jobke , maar iemand moe t het doe n, voor wie was he t?". Swa grijnsde zijn we inige tanden bloot om he t standaard antwoord, en haalde zijn schoude rs op als repliek op de vraag. De uitk ijk deed teken om naar binnen te gaan. "Binne n...wee t nie t...Frans...Willy...wee t nie t". Tja, Swa kon e r eigelijk ook nie t aan doen, hij stond maar aan de deur, en daar was hij goed in, waarschijnlijk ook de e nige kunde die hij bezat. Door deze vrije tijdsbesteding vond de has-bee n toch nog ee n bee tje ze lfrespe ct. De zijde ur gaf uit op een koe rtje , waar de we eë geur van urine gemengd me t de misselijkmakende frishe id van geurblok jes de ne us ve rwe nde. Er was wat ge roezemoes hoorbaar vanuit de zaak . Daar k wam W illy uit he t café het koe rtje op gestrompeld, hemd half uit de broek , e n reeds friemelend aan zijn rits. "W illy rij je mee?" vroeg hij. "Nee je!" lalde Willy, "Moe pissen...straks naar huis, ik ze n nog nie meug!" Nie t moe? Nog nie t zat genoe g, zeke r, dacht hij. Hij maak te plaats voor de aangeschoten stamgast, hij wou nie t he t risico lopen een natte broek te k rijge n, W illy's motorische coördinatie was blijkbaar al e ven zoek.
In he t café, he t ge woonlijke tafe ree l, de café baas die zichtbaar me t gezonde tegenzin zijn glazen aan het spoe len was en de geluidsinstallatie die één of ande re oude hit van een duide lijk ove rbodige Vlaamse schlage rzange r uitbraak te. Aan de toog hie ld één k lant zich me t ge strek te arm k rampachtig vast aan zijn glas ve rschaald bie r, he t hoofd die p gebogen, blijkbaar aan he t mijme ren ove r de pijn van he t zijn. De k ruk waarop hij zat
stond blijk baar te ve r van de toog zodat hij de laatste zeke rheid in zijn leve n we l moest vastk lampen om nie t tege n de vlakte te gaan. De nieuwe aanwezighe id lokte bij de filosoof voor éé n nacht nie ts ande rs uit dan een verdwaasde blik , waarna hij zich ve rde r ve rwonde rde ove r de hoogte van de bark ruk, of zoie ts. Naast de vrije inte rpre tatie van dat kunstwe rk van Rodin, gesche ide n door ee n lege k ruk , een vrouw, waaraan de tijd en de alcohol onhe rroepbaar hadden inge we rk t. Ze probee rde op een hope loze manie r mooi te we zen, schoonheid is ge lukk ig ee n subje ctie f ge geve n. Ze had in iede r ge val mee r inte resse in de tax ichauffeur dan de weemoedige denke r. Ze glim lachte , en deed haar uite rste best om zwoe l van haar wijntje te nippen, wat e chte r jamme rlijk misluk te. Hij ne gee rde haar, waarop ze te rugkee rde naar haar e igen we re ldje van drank, ze lfmede lijden e n te leurste llingen. De patroon dee d hem teken om achte r de hoek te gaan k ijken. Cafébaze n e n tax ichauffeurs hadden ee n band met elkaar, een vreemdsoortig broede rschap, ook buiten de job. Was he t omdat ze be iden, normaal gezien toch, de laatste de r nuchte ren zijn op dit uur, of wil de waard ge woon zo vlug moge lijk van zijn dronken gaste n af? Hij knik te e ven zijn hoofd als antwoord naar de waard, en ging naar he t achte rste dee l van de L-vorm ige k roeg. Dus Willy is he t al nie t, die staat strak s op he t menu. Dan zal het Frans we l we zen, de gedachte aan onsamenhangend ge raaskal ove r chronisch geldgebrek en/of de kuren van Frans' wijf was nie t bepaald opbeure nd. Maar ja, he t was maar drie straten ve rde r en eens uit de tax i, was hij e r vanaf voor de rest van de nacht, korte pijn. Daar zag hij ze , de gokke rs. Me t zijn ze ssen stonde n ze rond de tafe l met de kaarten e n hun inze t. De bank had zoals steeds he t hoogste woord, de blekke r was wee r vol zelfve rtrouwen. Frans was ne rgens te bekennen. Raar, wie zou hij dan moe ten wegvoe re n? De spe le rs hadden hem nog nie t opgemerk t, die hadden al hun aandacht op he t geld en he t spe l, de bank had hem we l gezien. Hij riep "tax i!". De bank deed bijna onme rkbaar een teken naar opzij. In een hoek je zat ze , jaar of de rtig, schijnbaar nuchte r en alleen, wat op zijn minst een ve rwonde rlijke combinatie was. Hij stapte op haar toe , en vroeg of ze een tax i had gebe ld. Ze keek hem aan e n zei zacht dat ze graag weg wou. "Tuurlijk juffrouw, daar zijn we voor, gaat U mee?". Hij ging haar voor naar he t koe rtje . Dit was een meevalle r, ee n nuchte re , aantrekke lijke ve rschijning. Hij vroe g zich af wat zij hie r tusse n de banke rs deed, niets vragen, ge woon de job doen, dacht hij, we zullen wel zien. Hij begroe tte de k roegbaas bij he t buite n gaan, en struike lde bijna ove r W illy, die op he t koe rtje he t ge ve cht tegen de zwaartek racht ve rloren was. "Ve rdomme W illy, lee r op je poten te blijven als je drink t!" siste hij, waarna zich ve rontschuldigend omdraaide naar zijn k lant. Swa stond nog steeds stoe r en dom te wezen in he t stee gje aan de zijdeur. "W illy ligt tegen de kust, Swa" me ldde hij. "Wee ral...doemme...O K...nog eens..." Swa gaf ee n ve tte knipoog na he t zien van de vrouw e n grijnsde: "Braaf zijn...re cht naar huis...tot straks", en besloot dan he t slachtoffe r van de alcohol en de we tte n van Ne wton te rug op zijn be nen te he lpen. Hij le idde zijn k lant door he t steegje naar de wagen. "Mag ik vooraan zitten?" vroeg ze te rwijl ze hem ie twat bedeesd aankeek . Ze liep een bee tje voorove r gebogen, haar arme n ste vig gek ruist ove r haar borste n, alsof ze he t koud had. "Natuurlijk juffrouw, u mag plaatsnemen waar u wilt, zolang u maar niet achte r het stuur gaat zitten". Ze glimlachte be leefd om de flauwe grap. Te rwijl hij he t portie r ope nhield, nam hij haar bee ld in zich op. Ze was slank , ee rde r k le in, haar armen nog steeds gek ruist ove r haar lichaam. Ze was stijlvol gekleed, re chte kniehoge rok , sandaaltjes met een hie ltje , he t ve rmoeden van ee n topje onde r een gebre id vestje , modebe wust zoals dat hee t. Tijdens he t instappen bekeek ze hem , en wee r een kle ine glimlach, ne t of ze was hem dankbaar. Hij liep achte r om de wagen e n keek eve n rond, uit re flex . Hij schik te zijn das e n, stapte in de wagen. "Naar waar mag ik rijden?" vroeg hij en startte de motor. "Le uven als dat kan". He t antwoord k wam stil, bijna ve rontschuldigend. "Geen probleem, maar ik moe t u we l ee n voorschot vrage n voor deze rit, bedrijfspolitiek , zie t u". Nie t dat hij problemen ve rwachtte met deze klant, maar je wist maar nooit. Ze keek hem aan e n ze i dat dat gee n probleem was en gaf een 50 eurobilje t als voorschot. Hij be vestigde he t bilje t aan zijn ritte nblad. "Wagen 3 naar Leuven". Jeanine vroeg een bee tje onge rust vanuit haar aangek week te paranoia of alle s in orde was. "Alles in orde Jeanine , de juffrouw kan be talen". Daarmee was Jeanine ge rustgeste ld, geen zattek loot of gangste r waar haar chauffeur problemen zou kunnen hebben, en bijna zeke r van een
goede re ce tte . Hij wist nog stee ds nie t wat he t be langrijkste was, hoe wel Jeanine zeke r he t voordee l van de twijfel ve rdiende. "Zo, naar Leuve n, maar waar e rgens in Leuven, want ik moe t zeggen dat ik daar nie t e cht thuis be n". Ze draaide zich naar hem toe , "Ik zal je de we g we l tonen als we daar aankomen". Dit was e cht een ve rademing, e inde lijk eens een normaal, nuchte r mens in zijn wagen, daarbovenop nog aangenaam om naar te k ijken, é n dan nog ee n mooie rit, driemaal in de roos. Hij duwde de me te r op, en ve rtrok .
Ze reden richting ringwe g. Onde rtusse n was e r geen woord mee r ge wisse ld, enke l gezoem van de diese lmotor soms aange vuld met he t zachte gek lik van de richtingsaanwijze r onde rsteunden he t auditie ve behang ge vormd door "The Forest". Dat ware n de momenten waarop hij genoot van zijn job, vlot en moeite loos door de le ge, gee l ve rlichte strate n van de comateuze stad. Ee n man zou van minde r romantisch worden. "Vind u he t e rg dat ik rook ?" vroeg ze , een sigare t in de hand. "Nee hoor, doe t u maar". Ze presentee rde hem ee n sigaret, eentje met muntsmaak . "Nee dank u, ik rook we l ee ntje van meze lf" en stak een normale sigare t op. Wee r stilte. Hij draaide zijn hoofd, e n wou vragen of de muziek nie t stoorde (AC/DC ze tte ne t een numme r in) en zag dat ze ook ne t ie ts wou vragen. Ze lachten beide, bee tje onwe nnig, "vraag maar" ze i hij. Dit kon e cht we l eens een leuke rit worde n. "We l, ik wou e ige lijk we ten of u nooit schrik had in de tax i". Standaard vraag, dacht hij, en in plaats van he t standaard antwoord te ge ven ("ik heb gee n schrik , ik be n nog van de gene ratie mannen me t dienstplicht"), besloot hij wat ee rlijke r te zijn en antwoordde : "Nee , nie t e cht, ik ben steeds voorzichtig". "Ik zou he t nooit durven, ik ben te onzeke r, de nk ik" en ze keek weg. "Waarom zou u te onzeke r moete n zijn?". "U wou ook ne t ie ts vragen". Dat was mooi afgele id van he t onde rwe rp. Hij vroeg dan maar wat hij van plan was te vragen. "Nee hoor, de muziek stoort e cht nie t". AC/DC deed ve rder hun ding met Rosie , te rwijl de me te r ongenadig ve rde r te lde . De aanze t tot gesprek stie rf een sne lle dood. Af en toe hoorde hij haar zuchten, en vroeg zich nog steeds af wat een vrouw zoals zij in die k roeg deed. Hij zou haar als potentiële k lant nog ee rde r op ee n maandagochte nd aan de trendy danstempel e ven buiten de stad ve rwachten, dan in die gore gokke rsk roe g 's nachts midden in de week . Uit principe vroeg hij he t haar nie t, horen zie n en zwijgen, k lant is koning maar teve ns lucht, en mee r van die dooddoeners. "Hoe hee t u?" de vraag ve rraste hem compleet. "Euhm, ik be n Johan". Ze glim lachte , "aangenaam, ik ben Lisa". The Boss himse lf had onde rtussen he t Australisch gewe ld ve rvangen door zijn "Stree ts of Philade lphia". "Woont u in Le uve n?" He t bleek dat ze e r nie t woonde , maar wat ze e r dan ve rlore n was, bleef onduide lijk . He t gesprek stok te wee r. Ze was duide lijk nie t van plan vee l prijs te ge ven. En ze had gelijk , hij was maar een taxichauffe ur, gee n bie chtvade r, alhoe we l voor sommigen he t onde rsche id nie t e cht duidelijk was. Hij was dit al ge wend, de mee rde rhe id van de nuchte re mense n zijn niet zo spraak zaam op ve rre ritten. Hij had ze we l ge had hoor, de leuke , geze llige e n aangename k lanten, maar die kon je op één hand te llen. Ze keek re cht voor zich uit, zoals gebruikelijk bij deze categorie stille k lanten, uitdrukk ingsloos. Zijn gedachten maak te bokkenspronge n op de cadans van de be tonplate n, de straatve rlichting zorgde voor de vertrouwde be wegende schaduwe n. Maar e lke kee r k wam hij te rug op de vrouw naast hem, wat was e r zo spe ciaal aan haar? Hij bekeek haar nog eens vanuit zijn ooghoek. Ze had ie ts breekbaars, een zeke re tristesse ove r haar. De steenweg naar Leuven was zoals de meeste oude ve rbindingswe gen, ve rtrouwd, intiem e n rustge vend, zeke r rond deze pe riode van de nacht, hee l ande rs dan de onpe rsoonlijke , monotone autosne lwegen. De hope loze romanticus k wam wee r boven.
"Johan?", ze bekeek hem vragend. Zijn mijme ringen we rde n onde rbroken "Ja juffrouw, zegt u he t maar" hij ve rgat haar naam te gebruike n, uit professione le be leefdhe id. "Kun je e ven stoppe n?". Hij draaide zijn hoofd naar haar toe , licht ve rwonde rd. "Waar, hie r? Euhm ja natuurlijk , geen probleem". Hij stuurde de wage n het fie tspad op, en in een re flex onstak hij de waarschuwingslichten. De kans op twee wie le rs was prak tisch
onbestaande , maar je wist maar nooit. Wat k rijge n we nu, dacht hij. He t was ongebruike lijk voor een vrouw ee n sanitaire stop te maken, zo in the m iddle of nowhe re, dus dat sloot hij al metee n uit. Ziek zag ze e r ook nie t uit, ze maakte ook geen aanstalten om uit te stappen. Dit was zee r onge woon. Hij keek rond, dee ls omdat hij zich geen houding kon ge ven, dee ls uit latente waakzaamhe id. In het schijnse l van de straatve rlichting zag hij geen tekene n van bebouwing. "Johan?" wee r die vragende blik , wat wou ze? "Ja juffrouw?" Ze bekeken e lkaar zonde r een woord. Hij probee rde signalen op te vangen uit haar lichaamstaal die haar bedoe linge n zouden duide lijke r maken, ze draaide haar hoofd weg en keek naar haar voe ten. Haar handen gevouwen op haar schoot. Zoals ze daar zat k reeg ze ie ts se reens, hij bee t op zijn onde rlip en fronste de we nk brauwe n, een tic van hem als hij voor een dilemma stond. Wat moest hij hie rmee aanvangen? "Johan?" wee r die zachte stem , nu bijna smekend. "Wil je me vasthouden?" De ve rbazing kon niet ve rborgen worde n. Wat had hij nu wee r aan zijn spreek woorde lijke fie ts hangen? De ge dachte deze vrouw eens een knuffe l te ge ven was nu nie t be paald we e rzinwekkend, maar e r was dat raar soort plichtsbese f, hij was tenslotte in dienst. "Juffrouw...", "alsjeblief, zeg toch Lisa", onde rbrak ze. Haar hand lag plots op de zijne . "Ok , Lisa, euhm, wat wil u van me?" Ze kneep zachtjes in zijn hand, hij onde rdruk te de re flex om zijn hand weg te trekken, hij voelde zich toch nie t e cht comfortabel. Hij bekeek haar hand, wachtende op antwoord. Zonde r ve rde re uitleg boog ze naar hem toe en vleide ze zich tegen hem, een arm rond zijn nek , haar hoofd tege n zijn schoude r. De Dire Straits bezongen zachtje s Juliette . Wat moest hij nu? Hie r zat hij dan, e rgens onde rwe g naar Leuven, de wage n me t de vie r pinke rs aan op een fie tspad, in he t m idde n van de nacht, me t een onbeke nde mooie vrouw tegen zich aan. Ach what the he ll...hij keek nog e ven rond, ne t of hij zeke r wou zijn dat niemand hen zag en sloe g zijn arm rond haar midde l en knuffelde haar eens. Op dat moment leek dat he t meest normale wat ee n mens kon doen,als tax ichauffeur ben je toch de hoe r van de we g, klantenbinding mag al eens wat le tte rlijke r worden genomen, e n de mete r loopt toch.
Ze snikte zacht. Fuck , een wene nde vrouw, nu ging he t we l he lemaal de ve rkee rde richting uit. Hij had een hekel aan wene nde vrouwen, daar we rd hij steeds zee r ongemakkelijk van. Hij wist zich op dat moment he lemaal geen houding mee r aan te me ten. Waarom deed ze dit? Wat was e r hie r aan de hand? Ze draaide haar hoofd, hij voe lde haar lippe n in zijn nek . O nde rtussen klonk "Powe r of Love " langs de radio, toe vallig toepasse lijk . Haar fijne hand gleed van de zijne en stree lde zijn achte rhoofd. "Je be nt een lie ve man" fluiste rde ze in zijn oor. Hij voelde haar traan op zijn wang. Voor hij ie ts kon ze ggen was haar gezicht voor he t zijne . Ze le gde haar vinge r op zijn lippe n e n glimlachte, maar haar ogen ve rrieden een zeke r ve rdrie t. "Niets ze ggen, Johan...". Ze sloot haar ogen, kantelde haar hoofd een bee tje , e n boog zich naar hem, de lippen ie ts ope n. Hij was ampe r va zijn ve rbazing bekomen, of hij voe lde haar lippen op de zijne. Haar tong streelde lichtjes, en hij beantwoordde , uit automatisme, nog nie t uit ove rtuiging. Hij be sefte nog steeds nie t goe d wat hem nu we e r ove rk wam , dit gebe urde volgens hem alleen maar in goedkope films, of stationsromans. De kus was zacht, e nkel de puntjes van hun tonge n be roe rde n e lkaar, tede r ve rkennend. Ze weende nog steeds. Hij stopte, duwde haar voorzichtig van hem af, en k uste de trane n van haar wangen. Ze leek zo k we tsbaar, zo breekbaar, hij k reeg zowaar medelijden. "I prote ct you from the hooke d claw, keep the vampires from your door,...". Haar handen gle den ove r zijn borst en ze sloeg de oge n nee r, ze zuchtte . "Ik wee t nie t waarom ik dit dee d, sorry", fluiste rde ze . "Nie ts om je te ve rontschuldigen, je zult je rede nen wel hebben..." probee rde hij, ee n mens moet toch ie ts zeggen?. Wat die redene n ook mochten zijn, hij had e r nog steeds he t rade n naar, of zou dit misschien éé n of ande re rare ge woonte van haar zijn, en is ze toch nie t zo normaal als ze lijk t? Voor hij kon vragen naar de reden van de affe ctie voor zijn pe rsoontje, keek ze hem we e r aan. "Wee t je , ik wist dat je vannacht ree d...". Dit maak te zijn ve rbazing complee t. "Heu?", hij moest even slikken. "Ja, ik ken je , Johan...". Nu vie l zijn mond helemaal open, wat een rede lijk ridicuul zicht moest zijn, realisee rde hij zich ne t op tijd en he rpak te zich. Haar hande n glede n van zijn borst, wee r op haar schoot. Zij kende hem? Van waar dan? Hij zocht in zijn ge heugen naar
aank nopingspunte n, maar vond nie ts bekends. Hij schraapte zijn kee l, slikte nog eens. "Sorry Lisa, maar van waar kan je me dan?". Hij pijnigde zijn he rsenen, waar had hij haar ee rde r ontmoet? Wat hij ook dee d, hij kon he t zich nie t he rinne ren. Toegege ven, hij kende veel mense n, maar een vrouw als zij, zou hij zich zeke r he rinne ren. Ze keek hem aan, we e r me t die raadselachtige glim lach. Ze had nog steeds een zweem van melancholie ove r zich. Wat aangepaste k ledij en een Italiaans landschapje als achte rgrond, en je had een beeld van een schilde rij.... Ze nam zijn hoofd in haar handen en kuste tede r zijn voorhoofd. "Nie t te veel denken" ze i ze , "je bent hie r nu bij me, dat is he t enige dat van be lang is". Waar had hij in godsnaam dit ve rdiend? De vraag we rd gesmoord door haar lippen op de zijne, en haar tong die zijn lippe n ope nde . Ze gedroeg zich vrije r nu, sensue le r, ze daagde hem uit. Ze wou gee n ve rde re vragen horen, om de antwoorden nie t te hoe ven ge ven. Ze trok zijn das wat losse r, en knoopte he t hemd ope n. Haar handen ginge n van zijn borstkas langs zijn zij naar de rug, plagend stre lend. Ee n lichte rilling kon nie t onde rdruk t worden. Dit was we l totaal buiten alle ve rwachtingen in. De nie uwe ve rbazing maakte sne l plaats voor opwinding. Hij wou haar zoe n beantwoorde n, maar ze trok te rug, onde ugend glimlachend, om daarna wee r zijn lippen te plage n me t zuinige lik jes. Dit had ze duide lijk mee r gedaan, maar waarom met hem , nu, op deze plaats, in een tax i? Hij be sloot zich geen vrage n mee r te ste llen, zijn hormonen be lette dat toch, e n antwoorden moest hij ook nie t dire ct ve rwachten. Zijn handen zochte n onde r he t vestje, en ja, he t ve rmoede n was juist, een topje . He t k ledingstuk liet zich gemakkelijk naar bove n le iden, haar blote onde rrug voe lde zacht aan, de toppen van zijn vinge rs maakte n k leine willekeurige cirkels. Ze re chtte haar rug, en wiegde zachtjes mee op he t ritme van de aanrak ingen. Hun lippen nog steeds spe lend, tot ze hem toelie t. Ze beet zachtjes op zijn tong en zijn lip, en ze tte zich ee n bee tje achte ruit. Hij we rd gek van ve rlangen naar haar lichaam , hij trok zachtjes he t vestje ove r haar schoude rs en armen, daarna ve rloste zij hem van zijn das. Ze hie ld uitnodigend haar armen ove r haar hoofd, stre lend door haar haar. He t breekbaar e n triest meisjesachtig wezentje was ve rande rd in een zelfve rzeke rde vrouw, zonde r dat hij he t had geme rk t. Door he t topje zag hij haar opwinding. George Michae l zong dat hij haar seks wou, en goeie ouwe George wou dat nie t alleen. Stond "Paradise by the Dashboardlights" m isschien als volgende op de playlist? Me t de samenstelle r van he t nachtprogramma wou hij nu é cht we l eens ee n praatje maken. Hij kuste haar nek en schoude rs, en trok he t topje ove r haar hoofd. Ze schudde e ven met haar hare n, en daar zat ze dan, ongegenee rd, re chte rug, schoude rs ee n bee tje achte ruit, handen op haar schoot. Haar lichaam had ie ts roofdie rachtigs, slank , gespie rd en glad. Een rede lijk lange nek op fijne schoude rs, k leine ste vige borste n, die duidelijk gee n onde rsteuning nodig hadden, de lichte we lving rond de nave l, de schaduwe n accentuee rden e lk prachtig de tail. He t schilde rijtje me t de raadse lachtige glim lach we rd een foto uit ee n mannen maandblad. Hij be wonde rde haar, sprake loos, ze ge noot zichtbaar van zijn blikken. Ze be vochtigde haar lippe n, traag. Hij le gde de motor stil, m ilie ube wust als hij was. "Sex is natural, sex is good, not e ve rybody does it, but e ve rybody should...", zee r juist, George .... Hij trok zijn hemd uit, gooide het op het dashboard. Hij boog voorove r, e n stree lde met één hand haar borst, ee rst me t de vinge rtoppen de we lving volgend, daarna me t de volle hand lichtjes masse rend. He t e ffe ct op haar was nie t e cht ve rrassend te noemen, ze onde rging graag de aanraking e n sloot de ogen. Hij was al blij dat hij he t nie t ve rknoe id had, zoals he t al we l ee ns was ge beurd. Misschie n was he t omdat hij ditmaal zijn mond hie ld. De zenuwe n gie rden nochtans door zijn keel, zijn opwinding dirigee rde zijn daden. Nu die ve rvloek te leuning naar benede n k rijgen. De constructeurs hie lden blijkbaar nie t e cht rekening met he t mee r re creatie ve aspe ct van ee n autointe rieur. De stre linge n we rden eve n onde rbroken wegens he t te chnische de tail, waarna hij haar uite rlijk ze lfve rzeke rd zachtjes tege n de bijna horizontale leuning duwde. Hij nam nu he t initiatief, ze ve insde ve rbazing e n slaak te ee n k le in gille tje . Heel haar houding was nu gespee ld pre uts. De ze lfve rzeke rde vrouw van de we re ld van daarne t had plaats gemaak t voor een gie che lende jongedame. Vrouwe n, voor e lke ge legenheid een ande r maske r, prachtig complex. Na wat gestuntel waarvan de midde nconsole en de ve rsnellingspook , samen met zijn ve rlore n lenigheid de grote oorzake n waren, was hij bove n haar, steunend op zijn gestrek te armen. Ze bekeek hem me t grote ogen en beet
op haar onde rlip. Hij lie t zich langzaam zakken, hij voe lde warm te aan zijn buik bij de ee rste aanrak ing. Daarna de zachthe id van haar borste n tege n zijn borstkas. Ze sloeg haar armen rond hem en druk te hem tege n haar. Zijn hand gleed langs haar dij op zoek naar de zoom van haar rok, ze hielp hem door de k nie op te trekken. Ze kende duide lijk de mogelijkheden en bepe rk ingen van haar garde robe . Hij trok de rok op tot haar midde l, de ande r knie kon langs hem nu ook de hoogte in. Hij voelde hoe zijn riem e n broek vakkundig we rden losgemaakt, e n hoe haar voe ten he t van haar hande n ove rnamen om zijn broek en boxe r ve rde r naar beneden te duwe n. De vlotte be we ging ve rbaasde hem aange naam. Zij duwde hem e ven re cht om hem te be wonde re n, haar oge n ve rraadden we llust e n ve rlangen. Ze kantelde haar bekken uitnodigend omhoog en be woog zachtje s op en nee r. Hij le gde zich wee r op haar en kuste haar passioneel zonde r enige remming, zijn lichaam had de controle ove rgenomen, zijn gedachte n comple te chaos. Hij voe lde de zachte stof van haar slip tussen hen in wrijve n, als een laatste minuscule barriè re. Alles wat hij voelde we rd sle chts ve rste rk t, nie t mee r ge ïnte rpre tee rd... hij gleed van haar af, zodat hij op zijn knieën voor haar zat, e r was ne t ge noeg plaats tussen de ze te l en he t dashboard. Zijn mond proe fde van haar borsten haar buik , navel, hij duwde de rok rond haar m idde l wat hoge r... he t slipje was zoals zij, stijlvol, en vooral k le in. Hij haak te een vinge r onde r de e lastiek en ging langzaam langs de zoom naar de binnenkant van haar dij. Hij hoorde haar hijgen, keek e ve n op en zag dat ze zijn stre lingen ove r haar lichaam ze lf had ove rgenomen. Zijn handen ve rkende n de binne nkant van haar be nen, haar be wegingen we rden heftige r, haar hijge n ging ove r in lichtjes k reune n. Ze trok ze lf me t één hand het k leine stuk je tex tie l opzij. Hij boog zijn hoofd, tussen haar bene n in. De zilte smaak maak te hem licht e uforisch.
"Wagen 3, be n je vrij?" k raak te Jeanine . "Wagen 3, hoor je mij?". "Heu, ja Jeanine , ik be n vrij...", zijn stem klonk hees. "Wagen 3, he t was voor 't Poorthuis...". Hij wre ef door zijn haar, en blies, te rwijl hij zijn nek massee rde, "Ok Jeanine , 't Poorthuis...". Hij zette zijn zete l re cht, stak een sigare t op, en startte de motor. De radio spee lde Meat Loaf, he t was drie uur 's nachts in he t doodse , gee lve rlichte provinciestadje ...
Marc
