a l g n E
p i r T nd
Mei 2015
count Categorie
Zondag 3 mei Als op zondag rond half zes de wekker gaat komt na een slechte nachtrust het vertrek naar Engeland wel heel dichtbij. Gauw de koffer in de auto en op weg naar Dieren voor een rendez-vous met transportbedrijf Holwerda, die naast verhuizingen gelukkig ook aan mensen vervoer doen. Rond half zeven vertrekken we met een koffer vol verwachtingen en een rugzak vol ideeën richting Meerkerk. Hier hopen we de andere dertien Engelandvaarders aan te treffen. Eenmaal aangekomen onder de rook van AC Meerkerk blijkt dat onze medereizigers, ondanks verwoede pogingen van Marianne, al staan te wachten. Snel een kop koffie op de parkeerplaats en het avontuur kan beginnen. De chauffeuses Natascha en Desiree zijn er klaar voor en dus draaien we de A27 op richting Calais. Een reis van zo’n 300km. De stemming aan boord is prima en al snel worden we verblijd door de lokale versie van HARIBO want Patricia heeft een schijnbaar onuitputtelijke tas met snoep en andere lekkernijen meegenomen. Zo gaan de kilometers wel heel snel. Ook de pittige raadsels onderweg blijken een heuse uitdaging te zijn. Van Nederland naar Calais is voor mij een bekende weg en vandaar ook volop tijd om toch nog maar eens te twijfelen of ik nu echt niets vergeten ben. Kloppen de vertrektijden wel? Geen fouten gemaakt met de persoonsgegevens en vooral is de reservering in Kingsdown wel goed gegaan? Uit ervaring weet ik dat een bevestigingsmail van weinig waarde kan blijken te zijn in Engeland en vooral op de camping van bestemming. Er is echter niets meer aan te doen en dus blijft hopen het enige wat rest. Antwerpen wordt probleemloos genomen en tijdens de pogingen van met name de dames om te plassen blijkt dat dat best wel snel kan. Viel niets tegen. Toch moeten we het strakke tijdschema blijven volgen daar er weinig ruimte voor fout rijden is. Desondanks probeert Natascha toch nog even de boel op scherp te zetten door te kiezen voor de ferry in Duinkerken terwijl we toch echt iets verderop moeten zijn. De navigatie wordt echter snel weer aangepast maar niet nadat we geconfronteerd worden met de onmenselijk omstandigheden in het tentenkamp nabij de ferry. Een kamp met vrijwel allemaal toekomst-loze medemensen op zoek naar
simpelweg geluk. Een groot contrast met onze omstandigheden en toekomst perspectief. Eenmaal aangekomen in de juiste vertrekhaven scheidt één tocht langs de douane ons van de ferry. Een haven die trouwens gehuld is in nevelen want het weer is echt ‘Engels’. Gelukkig levert de douane geen problemen op en dus kunnen we precies op tijd boarden. De overtocht van zo’n anderhalf uur laat behalve veel nevel ook zien dat de evolutie van de mensheid eigenlijk niet zo veel vorderingen heeft gemaakt. Alleen is de invulling anders en zijn rollen veranderd. Daar waar vroeger de mannen op pad gingen om te jagen naar wild om te voorzien in de primaire levensbehoefte zijn het nu voornamelijk de vrouwen die als ware krijgers de ruimte afstropen op zoek naar wifi-signalen. Van wild naar wifi is dus niet zo’n grote stap voorwaarts. Eenmaal aan de andere kant is het echter de hoogste tijd om van boord te gaan. Op zoek naar voedsel brengt de tocht ons na een korte trip in de veelbesproken TESCO. Een ware vindplaats van voeder. Het tafereel dat zich vervolgens binnen afspeelt is interessant. Diverse ploegen gaan op zoek naar diverse etenswaren en een aantal gespecialiseerde deelnemers durven de stap te wagen richting de alcoholica. Overdaad aan goederen kan hebberig maken en normen doen vervagen. Gelukkig is er een verzamelplek genaamd kassa en dus kunnen we, 20 liter zwaarder en 90 kilo lichter op weg naar Kingsdown, een tochtje van zo’n 15 minuten. Nog 15 minuten van twijfel of alles goed gaat komen. Nog 15 minuten van twijfel of de verwachtingen over de accommodatie niet te hoog gespannen zijn. De weg naar Kingsdown is gelukkig mooi en kronkelig dus is het beter om de focus op weg te
houden en de afslag niet te missen. Beide missies slagen gelukkig en na een lekker ritje draaien we het kampeerterrein op. Ook hier doet zich een vreemd fenomeen voor. Na het busje te hebben geparkeerd is de unanieme vraag: “Wanneer gaan we nu naar het huisje?” Tsja, een verrassende vraag daar we immers op 5 meter van ons verblijf staan. Is het een vraag uit teleurstelling of onwetendheid? Geen idee maar gelukkig blijkt bij de receptie dat de sleutel voor ons is en dus kan een ieder naar binnen. De slaapplaatsen zijn rap verdeeld en dan kan het gaan beginnen. Omgeving in je opnemen, ruimte verkennen, grenzen bepalen en voors en tegens afwegen. Na een half uurtje acclimatiseren is iedereen toe aan een wandeling richting het strand. Het is al een lange dag geweest en een beetje beweging kan geen kwaad. Dus kan Janet beginnen aan haar taak als gatekeeper en via c2487x brengt ze ons feilloos richting het strand. De zon schijnt inmiddels volop en de omstandigheden zijn (m.i) bijna perfect. Het grote selfie en springfoto gebeuren kan beginnen met enkele fantastische foto’s als resultaat. Engeland, je laat je van je beste kant zien!!! Dank je. Het biertje vervolgens bij de Zetland Arms smaakt geweldig. Zon, zee, Engeland en geweldige collega’s. Een middag met een gouden randje. Jammer dat het grote genieten tot een eind moet komen maar wie weet wat de toekomst brenge moge. Na een uurtje te hebben genoten van alles en nog wat is het tijd om terug te gaan. De minder validen deze middag worden opgepikt met het busje en zo is een ieder tegen de avond weer terug op het basiskamp. Tijd om bezig te gaan met het avondeten. Vele handen maken in dit geval licht werk en het eten staat binnen no-time op tafel. Tijd voor de 7* familie om te genieten van pasta, curry en spaghetti.
Het is me in alle hectiek ontschoten wie er gekookt hebben
maar het was in elk geval heerlijk!! Gelukkig is Janet beter van geheugen en dus kunnen de credits voor het heerlijke alsnog bij Natascha 2, Nicole, Janet en een vierde persoon. Tijd om met een gezellige avond de nacht tegemoet te gaan. Het begin van de trip is goed geweest, dat is dus een hele zorg minder. Op naar morgen! Maandag 4 mei De ochtend begint al vroeg. Na een nacht in een te kort bed met een te dunne matras en toch nog goed te hebben geslapen. Dit laatste blijkt echter niet voor iedereen te gelden. Menigeen wordt, al dan niet terecht, beschuldigd van het maken van geluiden tijdens het slaapproces. Wat de waarheid op dat gebied is weet ik niet. Wel weet ik dat het in de mannenkamer een oase van rust was. Hoe het ook moge zijn, terwijl de meesten zich nog in enige vorm van horizontale toestand bevinden heb ik zelf de hardloop kleren aangetrokken en sta zodoende tegen 6:30 beneden aan de kust. Dit om richting Deal te lopen met een snelheid die in geen enkele verhouding staat tot de perfecte omstandigheden. Een licht briesje vergezeld de opkomende zon. Het strand is leeg en verlaten en het pad richting het noorden kijkt me uitnodigend aan. Over de ren valt niets te vertellen behalve dan dat het fantastisch is!! In gedachten zie ik mezelf over een aantal jaar langs het strand lopen, terugdenkend aan de tijd in Nederland. Zou zo mooi zijn…. Met het vorderen van de kilometers begint ook de omgeving langzaam uit haar slaap te ontwaken en kom ik steeds meer, zeer vriendelijke, hondenuitlaters tegen. De schoonheid van de omgeving en de stilte van het moment zijn indrukwekkend. Kortom, een fantastische ervaring die eigenlijk eeuwig zou moeten kunnen duren. Engeland, het land van de foute leggings, het land van te strakke truitjes die te dikke buiken omspannen, het land van roddel, het land van korte broeken rond kerst, het land van de geur van steenkool, het land van mensen die nooit zeggen wat ze echt vinden, het land van utterly butterly, het land van zoveel moois. Engeland, het land in mijn dromen…….
Maar aan alle sportiviteit komt een eind en dus ben ik net op tijd terug om Natascha en Nicole te zien vertrekken op weg naar hun ochtend-ren. Respect dames!! Tijd om binnen de balans eens op te maken. Hier blijkt dat een aantal dames zich de nacht nog al te goed kunnen herinneren. Niet omdat ze zo diep hebben geslapen maar meer vanwege slaapgeluiden. Complimenten vliegen over en weer en dus is het een uurtje later de tijd om een belofte in te lossen. Voorafgaande aan de trip stond het Engelse ontbijt hoog op het programma en dus is het tijd om de keuken in te gaan. Samen met mijn baconbuddy Janet, Marianne en Hanneke is het hard aanpoten om alles voor elkaar te krijgen. Iedere warmtebron in de keuken wordt ingezet om de bacon, eieren, tomaten, toast, champignons, witte bonen en koffie klaar te krijgen voor de hongerige meute. Met het nodige kunst en vliegwerk lijkt alles redelijk onder controle te zijn. Gelukkig want de verwachtingen waren hoog gespannen. Mooi ook want er kan weer iets van mijn lijstje worden afgevinkt. Voor het ontbijt was er trouwens een heus ochtendgymnastiek programma. Onder het genot van vreselijke muziek zegt onderstaande foto meer dan woorden…. Excuses.
Het opruimen van de enorme hoeveelheid afwas gaat net als gisteravond in een rap tempo door de vele handen die het werk licht maken. Tegen half elf is er dan ook geen spoor meer van het calorierijke ontbijt te bespeuren of het moeten wat ei-resten onder tafel zijn. De grote vraag na het
ontbijt is meer van wat de bestemming is van vandaag. Nou, dat zal ik je vertellen. We gaan naar Canterbury. Een hele mooie stad op nog geen half uurtje rijden. Zelf vind ik het een prachtige plek maar of de anderen het ook zo zullen ervaren is natuurlijk nog maar de vraag. Ik heb niet de illusie dat een groep van 15 allemaal dezelfde interesses hebben. Dus op hoop van zegen stappen we tegen elf uur de Zonnebloem-expres in. Desiree voelt zich moedig genoeg om het stuur van me over te nemen en ze doet het erg goed. Complimenten!!! Hetzelfde geldt natuurlijk ook voor Natascha en Mirjam die ook over de Engelse wegen rijden alsof ze nooit anders hebben gedaan. Canterbury is één van de meest populaire plaatsen in Engeland wat toeristen betreft. Niet vreemd want het centrum is erg gezellig en de kathedraal is een absolute blikvanger voor een ieder die door de poort een glimp van haar kan opvangen. Naast de kathedraal is natuurlijk de pound-shop een ware must! Sinds mijn laatste bezoek is de stad nog een heuse attractie rijker. De PRIMARK heeft namelijk ook wortel geschoten in de stad die in de 9e eeuw te kampen had met Deense invallen. De Denen hebben echter plaats gemaakt voor Fransen en natuurlijk 14 Hollanders en een Fries. Om frustraties voor te zijn wordt besloten een curfew in te stellen op 14:00 opdat een ieder deze mooie stad op eigen wijze en op basis van eigen interesse kan aanvallen. Zelf verkies ik een bankje in de buurt van de kathedraal met op de achtergrond een straatmuzikant die “Blowin in the wind” nieuw leven in blaast. Het stadje heb ik al vaak genoeg bezocht om me verder in de mensenmassa te begeven. Voor de één is het een shoppingexperience, voor de ander een rustmoment. Uiteindelijk kom ik Jannie en Ingrid ergens tegen en samen komen we ruim op tijd op het checkpoint richting de busjes. Van Canterbury naar Ashford is niet al te ver en dus rijden we tegen drie uur, via de typische glooiende Engelse wegen, de parkeerplaats op nabij de outlet.
Tijd om maar eens wat te eten, fish and chips. De fish is nog droger dan de humor van Herman Finkers maar smaakt toch wel lekker. Voor de rest zien de meesten van ons niet veel meer van de grote outlet dan het food-court. Eigenlijke een overbodige stop, foutje in het programma. Gelukkig weet een enkeling toch nog een super deal te scoren. Hoogste tijd om weer richting Dover te gaan daar waar een aantal onder ons een poging gaat doen om terug te lopen richting Kingsdown, een wandeling van zo’n 13km. Op de parkeerplaats bij Morrisons scheiden de wegen en gaan Marianne, Jaap, Nicole, Claudia, Natascha, Patricia, Jannie en ik zelf beginnen aan de wandeling die ons eerst richting Dover Castle brengt. Deze tocht bestaat uit een zeer steil gedeelte waarbij het laatste sigaretje Marianne parten speelt. Puur op wilskracht bereikt ze echter ook het kasteel. De eerste 2 km zitten erop terwijl de andere 7 in grote harmonie voor de boodschappen zorgen. Na een gevaarlijke wandeling langs de weg komen we uiteindelijk aan bovenop de krijtrotsen die ons richting Deal gaan voeren. De wandeling is vervolgens adembenemend, ondank het miezerige weer. Vol goede moed wordt er onder aanvoering van Patricia, met speciale klifschoenen, flink door gestapt. Dit omdat de precieze afstand niet bekend is en we wel graag voor het donker terug willen zijn. Wandelend hoog op de bekende krijtrotsen gaat het voort. De ene bocht volgt de andere op maar het eindpunt is nog lang niet te zien.
De afgrond is af en toe erg diep en stijl, geen wonder dat deze plek ook wel bekend staat als suicide-cliff. Menig wanhopige is hier over de rand gestapt. Een daad getuigend van een bepaalde vorm van moed (ervaringsdeskundige) maar ook complete radeloosheid. 500 foot scheidt leven van dood. Slechts een paar seconden zijn het verschil tussen een toekomst en verleden.
Met het voortschrijden van de wandeling komt de vraag “Hoe ver is het nog?” steeds vaker aan de orde. Het antwoord is steevast dat we nog niet op de helft zijn. Tegen 19:00 lopen we St-Margarets at Cliffe binnen, net op tijd voor de dodenherdenking. Twee minuten duren lang en al snel wordt de wandeling hervat voor de laatste anderhalf uur. De schemer doet al een poging om in te vallen en dus gaat het tempo nog maar eens omhoog. Met het ronden van de laatste bocht en de aanblik op de camping kan er een zucht van verlichting worden geslaakt. We hebben het gehaald en de ontvangst door het ‘thuis-comité’ is allerhartelijkst. Stokbroodjes met kaas en een welverdiend drankje maken de tocht extra mooi. Dat er daarna een zeer pijnlijke knie volgt doet niets af aan de schoonheid van de 13km wandelen. Heerlijk!!! Eenmaal tot rust slaat de vermoeidheid toe maar de avond is nog niet ten einde. Het begrip humor kan op vele manieren worden uitgelegd. Wat voor de één als vermakelijk wordt gezien kan bij een ander ergernis en weerstand oproepen en dat is precies wat er gebeurt. De vreselijke pijn in mijn knie is nu een bondgenoot. Er is besloten om voor de aanstaande echtgenoot Jaap een spel in elkaar te zetten. Het moet gezegd worden dat hij zich er goed doorheen slaat. Complimenten hoor!! Voor mij zou het een aanleiding zijn geweest om de koffer te pakken en elders te slapen maar Jaap ondergaat het. Gelukkig komt deze kwelling tot een eind en onder het genot van een biertje (half blikje, samen met Jannie) komt deze hele mooie dag tot een eind. Dinsdag 5 mei Net als de vorige dag begint ook deze met hetzelfde ritueel. Je hebt mensen die slapen en je hebt mensen die niet of nauwelijks slapen. Je hebt mensen die ronchopatie als eigenschap hebben en je hebt mensen die dit fenomeen ondergaan. Het verschijnsel is hetzelfde, de namen fluctueren. Gelukkig hebben we sinds gisteren echter wel echte koffie dus kan de dag goed beginnen. Het weer is redelijk, wel waait het behoorlijk. Gelukkig hebben we twee windexperts in ons midden en dus kan ons eigenlijk niets
gebeuren. Het programma vandaag biedt een keuze-menu. Of een dagje London per trein (kleine twee uur vanaf DOVER) of een dagje sightseeing in de directe en minder directe omgeving. Desiree, Natascha en Nicole besluiten de uitdaging van de grote stad aan te gaan en dus is het tijd voor mij om ze even naar het station te brengen om te zien of er een trein gaat. Naar verluidt gaat één van de drie een recordpoging selfie-maken doen. Mag gezien de oefening de laatste twee dagen geen probleem zijn. Eenmaal in DOVER blijkt dat de trein binnen 20 minuten zal vertrekken. Perfect! Dus afscheid genomen van het drietal en via Morrison’s en de Poundstretcher rustig terug gereden naar het basiskamp alwaar het ontbijt al in volle gang is. Janet leert snel want de toast, worstjes en eieren komen me al tegemoet. Geweldig toch? Tegen 11:00 is een ieder zover om richting de eerste stop te gaan. Dit is het uitkijkpunt met een pracht van uitzicht op de haven. Als echte Hollanders willen we de entree van £3,50 besparen. Dat we daarmee een kleine verkeerschaos veroorzaken wordt voor lief genomen. Mirjam weet zich gelukkig zeer kundig uit een benarde situatie te redden. Het witte busje zit haar als gegoten. Na de nodige foto’s is het tijd om verder te gaan met als volgende bestemming het strand in Folkestone. Een tochtje van een klein half uur. Behalve een ambulance die bus 2 de stuipen op het lijf jaagt gaat het verder vlekkeloos. De zon schijnt inmiddels maar de wind is niet van plan om haar verzet zo maar te staken. Gelukkig zorgt het halve Engelse ontbijt ervoor dat we stevig in de schoenen staan. Als echte Japanners stappen we een aantal minuten later weer in de busjes om iets verderop in Folkestone naar een nog mooiere plek te gaan. Dit stuk heet officieel The Leas. Persoonlijk vind ik het
een geweldige plek en wat opvalt is de grote hoeveelheid in-memoriam bankjes. Ieder bankje met een eigen naam (of 2) van iemand die er niet meer is en elk bankje staat voor een levensverhaal. Het lijkt me geweldig om daar ooit een eigen bankje te hebben. Voorlopig nog niet maar ooit en dat er dan iemand langs loopt en zich dan afvraagt welk leven er achter heeft gezeten. Deze vraag stel ik mezelf namelijk bij elk bankje. Vandaag hebben we geen tijd om alle bankjes te bekijken, begrijpelijk. Vele levens gaan zo onopgemerkt voorbij. Onder ons gezegd, de vorige keer dat ik hier was heb ik tijdens een late avondwandeling op elk bankje even stil gezeten. Was een heel karwei en compleet zinloos maar toch. Het voelde goed.| Nu gaan we echter verder op pad, de kustweg op richting Hastings. Een hele mooie tocht die ons typische Engelse dorpje en gehuchten voert. Plaatsen als Hythe en Dymchurch waren tot deze ochtend onbekende stipjes op de kaart en krijgen nu een gezicht. Geweldig maar al het toeren maakt hongerig en maken we een stop in een pub luisterend naar de naam The Plough in New Romney. De kok blijkt echter op maandag, dinsdag en woensdag andere bezigheden te hebben en opent voor minder dan 10 eters zijn kookboeken niet. Helaas, dus dan maar genieten van een mok echte oploskoffie! In Nederland onvoorstelbaar maar de geavanceerde koffiezetter bestaat hier uit een waterkoker. Ondertussen proberen Mirjam en ikzelf een oud gezelschapsspel weer nieuw leven in te blazen. Daar waar de andere tien pogingen doen om Wi-Fi aan de praat te krijgen proberen wij met elkaar te praten. Je weet wel, de één stelt een vraag (bv uit
persoonlijke interesse) en de ander geeft een antwoord. De persoonlijke variant is denk ik voor gevorderden. Gewoon mondeling, oogcontact, praten en luisteren. Ik moet wel zeggen dat het nog knap lastig is om met elkaar in gesprek te komen. Deze uitdaging ontgaat gelukkig de meesten. Toch binnenkort maar eens wat extra oefenen…. Na The Plough op weg naar Hastings. Een middelgrote stad met een oud en een nieuw deel. Het uurtje dat we daar stoppen is eigenlijk te kort. Dit vonden Jannie en Ingrid ook daar zijn de klok waarschijnlijk twee uur hadden teruggezet afgelopen zondag. Toch vertrekken we compleet (geloof ik) weer richting DOVER. Wel blijkt gedurende de terugtocht dat de rechtervoet van Mirjam iets minder ver kan buigen waardoor de snelheid van busje 2 structureel lager ligt dan bus 1. Uiteindelijk gaat het dan ook mis en verliezen we elkaar uit het oog. Op hoop van zegen rijden we maar richting DOVER. Onderweg maakt Hanneke voor de zoveelste keer maar eens duidelijk dat ze toch wel erg graag naar St Margaret’s at Sea wil. Uiteindelijk kan ik dit verzoek (eis) niet meer weerstaan en dus zijn we tegen 18:00 uur op het winderige strand. Dit wel onder de uitdrukkelijke voorwaarde dat ze (Hanneke) geniet!!! Het strand blijkt naast prachtige vergezichten ook een heus restaurant te hebben en na een quick-scan van de menukaart besluiten we om daar de avondmaaltijd te doen. Nu is het dus een kwestie van a) een biertje of wijntje te drinken b) te wachten tot Mirjam cs aansluit en c) hopen op een tijdige terugkeer van de LONDON gangers.
Dus….. lekker met z’n vijven onderuitgezakt (en met Wi-Fi) genieten van de geweldige omgeving en van elkaar. Een moment van groot geluk, zo’n moment dat eigenlijk veel te kort duurt. Was er maar manier om geluk vast te houden.
Groot is de verbazing en opwinding als binnen niet al te lange tijd busje 2 ook veilig aankomt! Top gedaan hoor met een navigatie dat zich beperkt tot een folder. Nu hopen dat British Rail meewerkt en het kan een memorabele avond worden. Dit blijkt het geval te zijn. Snel de drie globetrotters opgepikt in Dover en zo rijden we uiteindelijk met 786 selfies op de iPhone van een LONDON-ganger richting een welverdiend drankje en hapje. Ik zeg: GENIETEN! Woensdag 7 mei Na drie nachten zit het avontuur er al weer bijna op. Nog een paar uur Engeland ruiken en voelen we zullen weer richting Nederland gaan. Mooie tijd voor de twee sportieveling (Natascha en Nicole) om nog een ren richting Deal te ondernemen. Veel wind stuwt hen noordwaarts langs de fraaie kust van Kent. Ze gaan bijna nog sneller als bus 1 die de twee toppers zal oppikken om hen een terugtocht te besparen. Terug op de basis is bus 2 richting St-Margarets (genieten!) vertrokken voor een fotoshoot. Gelukkig keren ze veilig terug en kan er ontbeten worden. Geen luxe-ontbijt maar meer een lopend buffet. Ook helemaal goed!! Nadeel van het naderende vertrek is wel dat ik de financiële afhandeling niet verder voor me uit kan schuiven zonder Claudia helemaal gek te maken. Na keiharde onderhandelingen komen we tot de conclusie dat een ieder slechts €10 moet lappen om de week financieel sluitend te krijgen. Ik vind dat
een echte topprestatie, eerlijk gezegd had ik dat niet verwacht. Super Claudia!!!!
overleed. Hun graf moet ik bij een volgend bezoek absoluut bezoeken.
De koffers zijn eigenlijk best wel snel gepakt en dus is rond 10:30 alles van de grond/vloer. Tijd voor een laatste activiteit (of 2). Daar waar een ieder wel toe is aan een veldtocht richting TESCO danwel PRIMARK wil ik zelf graag nog een bezoekje brengen aan het kleine kerkje in het dorp. Niet omdat ik zo gelovig ben maar meer als moment van bezinning voor een ieder die er niet meer is en die je nog elke dag mist. Tot mijn grote schrik blijkt dat het aantal mensen dat wel mee wil lopen plots grote vormen aanneemt. Dat is, met alle respect voor iedereen, niet de bedoeling. Al snel echter vind er een natuurlijk selectie plaats en dus wandelen we met een kleine club richting het kerkje, zo’n 500 meter. Daar eenmaal aangekomen levert wat morrelen aan de deur geen resultaat op. De kerk is gesloten. Groot is echter de verbazing dat plots de deur van binnenuit opengaat. De lokale versie van Geraldine Grainger (Vicar of Dibley, beste Britse comedy ooit!!) opent de deur en heet ons van harte welkom. Geweldig! De kerk op zich is niet eens zo bijzonder maar het gaat om het moment. Twee ezels die het kerkhof begrazen, met de zee op de achtergrond, maken het tafereel compleet. Wat de meesten van ons echter ontgaat is een bericht 10 regels in de “Rural Roundup”, een lokaal blaadje dat eens per maand in de kerk te verkrijgen is. Het betreffende bericht gaat over het overlijden van Joyce Baker, één van de oudste inwoners in Ripple. Joyce who? Ja, ik begrijp deze reactie maar het zijn dit soort berichten die mij raken. Wie was zij, wat deed ze en wat was haar rol in de kleine gemeenschap rond Kingsdown? Research heeft me inmiddels geleerd dat ze oa goed was in het verkopen van loten voor de jaarlijkse raffle/verloting. Ook was ze gek op de thee ochtenden met vrienden. Joyce ligt begraven in Sutton naast haar man Bill die 30 jaar geleden
Na een kwartier is het goed geweest en is alles en iedereen weer herdacht. Mooi. Eenmaal terug op het basiskamp blijkt dat er twee potentiele missies zijn. Of je kiest voor de TESCO of je kiest voor de PRIMARK. Detail is echter dat de PRIMARK op een half uur rijden ligt en we om 13:00 uur bij de boot moeten zijn. Krapjes maar het moet kunnen. Dus geeft Natascha (top chauffeur) nog maar een goed gas en binnen 30 minuten staan we bij de PRIMARK voor een paar last-minute koopjes. Vanwege de tijdsdruk besluiten we het andere busje (TESCO) voor de douane te ontmoeten. Het inchecken blijkt nog een groot probleem te zijn maar naar drie pogingen staan we keurig om 13:15 te wachten op de boot van 13:30
Helaas…… De storm gooit roet in het eten en ruim twee uur later als gepland boarden we eindelijk. Eind goed, al goed als we tegen 19:00 weer Frankrijk binnen rijden. Na een stop bij de McD in Lokeren komen we uiteindelijk tegen 23:00 aan in Meerkerk. De plek waar Hanneke en ik afscheid nemen van de dertien. Het waren een paar geweldige en vooral ook leerzame dagen. “What happened in England stays in England” Bedankt lieve collega’s!
