SBO De Windroos. De laatste loodjes... St. Plechelmus. Juli

SBO De Windroos

De laatste loodjes ... St. Plechelmus

Juli

2012

INHOUD Voorwoord…. ...................................................... 2 In memoriam ...................................................... 3 Van de zolder…. ................................................ 4 Afscheid Ine Meijerink ......................................... 5 GMR–nieuws ..................................................... 5 120 jaar onderwijs … ................................... ….6 Enquête Konotdag 2012 ................................... 8 Armoede is geen keuze, armoede overkomt je .. 9 SBO De Windroos houdt koers .........................10 Afscheid Anja Wekking .....................................11 De Lutte pronkstuk rijker ...................................12 De andere kant van … Ineke Wolbers ..............14 Krasse knarren zwaaien af ............................... 15 Marijke te Nijenhuis en Wim Hövels samen 80 jaar onderwijs ...............................................17 Info & Co feliciteert … .......................................17 De Maten ’40’ jaar .................................... ……18 40 jaar verkeersbrigadiers Bs. Willibrordus ......20

Colofon Jaargang 11, nummer 53 Info & Co is het contactorgaan voor alle medewerkers van de Stichting Katholiek Onderwijs Noord Oost Twente. Info & Co verschijnt vier keer per jaar. Redactie: André Stipdonk, Jasper Diele Vormgeving: Jasper Diele Aan dit nummer werkten mee: Gerard Wolbers, Eddy Schabbink, Jan Morsink, Mignon Stevelink, Jan Nijland, Anita Caunter, Huub van der Wal, Irma Nijhuis, Hennie Olde Scholtenhuis, Ger Sühre, Elly Roelofs, Ineke Wolbers, Marijke te Nijenhuis, Wim Hövels, Mini Mulder, Mariëtte Wolbers, Lidy Bolscher Reacties, suggesties, kopij, digitale foto’s:

Voorwoord Energieverbruik De zomervakantie staat pal voor de deur. Dat betekent de komende weken krachten genereren voor het nieuwe schooljaar. Werken in het onderwijs vergt namelijk energie, veel energie. De kunst is om energie goed te doceren. Info & Co heeft deze doceerkunst nog niet helemaal onder de knie en heeft wederom kracht noch moeite gespaard om dit julinummer te realiseren. We danken iedereen die een bijdrage heeft geleverd. Prettige vakantie! De redactie

[email protected] Druk: Konot Oplage digitaal: 750 Oplage gedrukt: 75 2

2

In memoriam

Gerdi Geisink

†

6-7-2012

We wisten dat je een oneerlijke strijd voerde maar toch was er steeds weer de hoop dat je die zou winnen. Toch nog onverwacht kwam het einde en moeten we afscheid nemen van onze sympathieke en dierbare collega.

Gerdi startte haar onderwijsloopbaan op 1-1-1975 op de Radboudschool in Oldenzaal. Enkele jaren later stapte ze over naar De Molenbeltschool voor LOM. Hier was ze op haar best en op haar plaats: zeer betrokken bij het wel en wee van de kinderen, ouders en collega’s. Regelmatig informeren naar hun welzijn met het vermogen zorgen en problemen nuchter te bespreken en waar mogelijk te relativeren. Gerdi heeft in 1998 vol overtuiging bijgedragen aan het tot stand komen van SBO De Windroos en heeft tot medio 2011 al haar warmte, energie en kennis gegeven aan haar collega’s, kinderen en hun ouders. Eind 2010 openbaarden zich de eerste ziekteklachten en vocht Gerdi voor genezing. Ze wilde immers nog zoveel geven aan haar gezin, haar school en haar omgeving … Totdat uiteindelijk bleek dat ze haar strijd moest opgeven. Op 6 juli is Gerdi ingeslapen en heeft ze haar eeuwige rust gevonden. Wat zullen we Gerdi missen … haar warme belangstelling en ondersteuning, haar nuchterheid en relativeringsvermogen, haar betrokkenheid bij de kinderen bij wie ze steeds weer nieuwe kansen zag. Haar inspiratie en collegialiteit zullen we altijd in dierbare herinnering in ons hart meedragen. Dag lieve Gerdi, rust zacht. Je collega’s van SBO De Windroos

33

Van de zolder Iedere Konot-medewerker kan zeggen: ‘In de loop van dit jaar heb ik verschillende kaarten ontvangen.’ Dan is het woord ‘kaart’ op verschillende manieren in te vullen. Bijvoorbeeld een kaart die verdrietig maakt, omdat we afscheid hebben moeten nemen van mensen die ons dierbaar zijn. Ook dit schooljaar hebben we het verdriet ervaren; de dood van een dierbare, familielid, collega gaat je niet in de koude kleren zitten. Het brengt je terug naar de essentie van ons bestaan: er zíjn voor een ander, vanuit je mens-zijn. Dat Gerdi Geisink, waar we vorige week afscheid van hebben moeten nemen, mag voortleven in onze gedachte. Dat haar naaste familie, haar collegae steun aan elkaar hebben en dat ook ervaren van Hem die we ‘Ik-zal-er-zijn’ noemen. Kaarten met de blijde aankondiging van de geboorte van een dochter of zoon. Geweldig is dat altijd weer, en we ervaren het als een voorrecht te mogen delen in die vreugde. Gelukkig hebben we ook veel van déze kaarten ontvangen. Kaarten ter gelegenheid van een jubileum, en kaarten vanwege het afscheid nemen van een arbeidzaam leven. Ook de kaarten die we afgelopen jaar gezien hebben in allerlei rapporten en artikelen over het verloop van ons leerlingenaantal. Het brengt ons meteen bij de realiteit. Het dwingt ons om vooruit te zien, om te praten over maatregelen die noodzakelijk zijn om ons onderwijs aan onze leerlingen goed en bijzonder te houden. De uitdaging om dat te kunnen blijven doen, vraagt veel inspanning. Met minder mensen het zelfde werk blijven doen, vraagt om keuzes. De vraag stellen: ‘Doen we de goede dingen en doen we die zaken ook goed?’ is ‘n kwestie van seconden. Die vraag beantwoorden kost meer tijd en energie, en gaat iedere Konot-medewerker aan. We hebben dit jaar ervaren dat die vraag meerdere keren is gesteld, heel veel oproept en niet altijd even gemakkelijk te beantwoorden is. Het getuigt van professionaliteit én ook moed om over het antwoord met elkaar van gedachten te wisselen en conclusies te trekken. Tijdens dat gesprek, die discussie, soms een worsteling, komen ook de ‘inspectiekaart’, de ‘Citokaart’ en de ‘leerling-kaart’ om de hoek kijken. Jouw handelen is van belang. Iedere leerkracht, iedere medewerker doet ertoe. Jij bent de spil in het leer- en leefproces van jouw leerlingen. Terugkijkend, durf ik te stellen dat vooral dit jaar zowel de rol van de individuele leerkracht als de rol van de directeur, alsook het werk van iedere individuele medewerker steeds meer op de onderwijskaart is gezet, met ondersteuning van stafleden en (soms) externen. Een bedankkaart voor eenieder is dan ook op zijn plek. Bedankt voor jullie inzet, op welke manier dan ook, gedurende het schooljaar dat we nu bijna achter ons hebben. Na al die kaarten die ik genoemd heb, wil ik nog één kaart noemen: de wegenkaart. Deze ondersteunt ons bij het kiezen van de route die we willen nemen, op weg naar ons vakantiedoel, op weg naar ons onderwijsdoel, passend bij al onze leerlingen waarvoor we zorg dragen. Bedankt voor jullie inzet. Geniet van de welverdiende vakantie en kom veilig terug, zodat we ook volgend schooljaar samen ons onderwijs op de kaart kunnen blijven zetten. ’Goed onderwijs in een bijzondere school, mijn school, veilig en uitdagend’. Stuur elkaar een digitale kaart ... Mede namens Arjan Brunger, Jan Morsink Lid college van bestuur

4

Afscheid Ine Meijerink Na ruim 31 jaar heeft Ine Meijerink op dinsdag 3 juli van de kinderen en op donderdag 5 juli van de collega’s afscheid genomen van het werken in het onderwijs. Dit afscheid komt eerder dan wij hadden verwacht en Ine had gehoopt. Afscheid nemen als leerkracht, een beroep dat Ine zo dierbaar was roept ook vele herinneringen op. Hoe zij was als juf en als collega van ons. Vele mooie herinneringen, soms nostalgische of hilarische maar bovenal dierbare herinneringen aan een juf die zich ruim 31 jaar heeft ingezet voor het basisonderwijs en dan vooral voor het basisonderwijs op de Scheepersschool en later op basisschool De Meander. Ine wilde vooral een juf zijn voor de kinderen. Hun ontwikkeling en hun wel en wee ging haar aan het hart. Niets was daarin te veel. Alles moest tot in de puntjes verzorgd zijn voor de aan haar toevertrouwde kinderen. Bij nieuwe ontwikkelingen was Ine meestal eerst wat afwachtend. Als de nieuwe ontwikkelingen zich hadden bewezen of Ine had het zichzelf eigen gemaakt, dan was Ine volledig om. Alles er omheen, vergaderingen, uitjes organiseren en de administratie waren niet Ines favoriete bezigheden. Ine wilde er vooral zijn voor de kinderen, om met haar kennis, inzichten en erva-

ring aan hun ontwikkeling een bijdrage te kunnen leveren . Met Ine nemen we afscheid van een collega waarbij het KIND centraal stond. Een collega met belangstelling voor de andere collega. Een collega die vond: doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg. Ine bedankt voor al die fijne jaren. Wij wensen Ine samen met Hugo en de kinderen nog veel levensgeluk. Team basisschool De Meander

GMR–nieuws Tijdens de GMR-vergadering van 29 mei zijn de volgende notities besproken:

zeggenschapsraden besproken. In september zal de GMR een besluit nemen over invoering van dit model. Het medezeggenschapsreglement zal dan ook aangepast moeten worden. Uitgangspunt bij de ontwikkeling van dit model zijn de wettelijke kaders en het besluit van de GMR dat GMR-leden ook lid moeten zijn van een MR. - Bezetting GMR schooljaar 2012-2013. Alle vacatures zullen volgend schooljaar weer ingevuld worden. Marjan Grunnekemeijer (De Bongerd) en Caroline Brunnikhuis (De Meander) zullen de personeelsgeleding versterken. - Jaarlijks organiseert de GMR een basiscursus medezeggenschap voor (nieuwe) MRleden. De cursus is gepland op 13 november 2012. Deze wordt gegeven door Klaas Jurjens van CNV Onderwijs. Echt een aanrader voor nieuwe MR–leden! Belangstellenden kunnen zich opgeven door een mailtje te sturen naar: [email protected]. Voor de deelnemers zijn er geen kosten aan verbonden.

- Mobiliteit en employability. De GMR stemt niet in met deze notitie. De notitie heeft veel stof doen opwaaien. Alle scholen hebben gereageerd op het voornemen van het college van bestuur om gedwongen mobiliteit in te voeren. De bezwaren van de achterban zijn in een schriftelijke reactie verwerkt en naar het college gezonden. Zij hebben laten weten dat zij de op- en aanmerkingen van de GMR hebben doorgestuurd naar de voorzitter van de regiegroep personeel. De werkgroep zal de bezwaren meenemen in de besprekingen over een nieuwe notitie. - Notitie Zicht vanaf de start. De GMR heeft ingestemd met deze notitie. Dit document is bedoeld voor stagiair(e)s en invallers, en is een update van een bestaand document. - GMR-notitie. Afvaardiging naar GMR. Dit is een eigen notitie van de GMR om de afvaardiging van MR-leden naar de GMR beter te regelen. De notitie is met het college van bestuur besproken en dat heeft geen bezwaar tegen het voorstel. De notitie wordt nu in de mede-

Anita Caunter Ambtelijk secretaris GMR (0541-531909)

5

120 jaar onderwijs ... Vandaag mag ik met ‘Onze Heren’, zoals we ze de laatste weken (in aanloop van de feestelijkheden) gemakshalve maar even zijn gaan noemen, om tafel. Dit is al een feestje op zich. Wie van ons, mag zich nu nog, voor schoolse aangelegenheden met drie mannen terugtrekken in een kamertje achterin de school? Ik, vandaag! Ik heb de schone taak gekregen om ‘Onze Heren’ voor Info & Co te ondervragen. We laten, bij het dichttrekken van de deur, de teller direct maar even teruglopen naar 1972. Het jaar waarin alles begon. Jong, knap en fris keerden de drie mannen met diploma op zak trots de Pedagogische Academie Mgr. Hoogveld in Hengelo de rug toe: Jan Nijland, Ger Sühre en Hennie Olde Scholtenhuis. De wereld lag voor hen open. Werk was er in die tijd direct. En ook de sollicitatiegesprekken met de (kleine) schoolbesturen, waren van een hele andere orde dan nu. ‘Woar binníe van?’ was toen de meest prangende vraag.

Hoewel mijn ouders uit Twente kwamen, ben ik in Amsterdam grootgebracht. Ik voetbalde op straat, tussen de hoge flats, met de lantaarnpalen als goal. Dat was een mooie tijd. Eenmaal terug in Enschede bleek een studie in die richting niet meer mogelijk. Te ver van huis. En zo rolde ik via het Jacobus College (hbs-b) op de PA.’ Het ‘ja’ kwam uit de andere hoek. Hennies voorkeur lag altijd al bij het onderwijs. ‘Mijn grote voorbeeld was het hoofd van mijn eigen lagere school, de Heilig Hartschool in Berghuizen: Jan Olde Kalter (vader van ons allen bekende Wim Olde Kalter). Ik heb nog wel even getwijfeld om bij de politie te gaan. De veelzijdigheid sprak me aan en de contacten met mensen. Maar ook in gesprekken met de heer Olde Kalter wees hij me deze weg.’

Jan vertelt: ‘Cor Huysmans, het toenmalige hoofd der school, was er niet eens bij. Zo belangrijk was ‘t (ik) nu ook weer niet. Hij was op vakantie. Wel werd ik naderhand bij hem thuis, op een zinderende zomerdag, uitgenodigd om kennis te komen maken. Of ik verkering had? Ja, dat had ik. Neem dan je meisje ook maar mee. En wat doe je dan aan? Keurig netjes gekleed, boordjes strak dicht en daar stonden we, al zwetend, oog in oog met meneer en mevrouw Huysmans in strandoutfit !’ Andere tijden. Geen BAC-gesprekken en invalwerk. Er werd gewacht op hen.

Jan bekent dat hij eigenlijk ook niet vanuit een heilige overtuiging het onderwijs is ingegaan. Hij is er ingerold en altijd blijven hangen, maar zijn voelhorens reikten verder. ‘Ik heb kansen gehad en genomen, onder andere in de politiek en het sociaal, maatschappelijk leven. Door elders te kijken, het blikveld te verruimen ben ik het onderwijs steeds meer gaan waarderen. Ik was het níet, maar ben daardoor juist een onderwijsman geworden.’

Jan kwam eerst op de Paus Johannesschool (de huidige Zevenster) in Denekamp te werken. Ger op de St. Jan (later op de St. Paulus) in Enschede en Hennie op De Maten in Oldenzaal. Het was kleinschaliger. De lijnen waren korter, de sfeer was onbevangen en er was tijd voor gezelligheid. Vergaderen kende je niet echt, je overlegde in de wandelgangen en over onderwijs sprak je niet. Dat deed ieder voor zich. Andere tijden, dat kan ieder wel beamen.

Jan heeft zich natuurlijk bij ons op school, maar ook Konot-breed ontpopt als dé deskundige op het gebied van ict, onder andere als bovenschools stafmedewerker. ‘Is de intrede van de computer in het onderwijs dan ook de grootste verandering geweest in het onderwijs ?’, vraag ik, terwijl ik een bevestigend antwoord verwacht. ‘De grootste verandering, (en misschien wel de minste), was die van de invoering van de Basisschool in ‘85/’86. Het was te geforceerd.’ Grappig. Ik zie ineens mijzelf lopen, met het gele koffertje (waar later nog weer van alles over te doen was). Ik was van de zesde klas, ineens in groep 8 beland! ‘Maar er is ook enorm veel verbeterd’, vult Ger aan. ‘De afstand tussen de leerkracht en leerlingen is nagenoeg verdwenen. Er is juist daardoor wederzijds meer respect. Vroeger stond je als leerkracht boven de kinderen. Nu deel je een stukje verantwoordelijkheid met hen. En er zijn nu kansen voor élk kind. Vroeger zat je, als kansloze, achterin de klas.’ ‘We sluiten nu aan bij de mogelijkheden van de kinderen’, vult Hen-

Jan en Ger vertellen met een twinkeling in hun ogen over hun beginjaren in Rossum. ‘In die tijd wás je nog echt iemand, als leerkracht. Als pastoor, burgemeester en leerkracht stond je echt nog op een voetstuk. Als je op huisbezoek kwam, werd je in de zondagse voorkamer ontvangen. En de leerlingen brachten eieren voor je mee.’ ‘Was het dan dit waar je als jongen van droomde? Schoolmeester worden en kinderen onderwijzen?’ Er wordt aan de tafel driftig ‘ja’ geknikt en ‘nee’ geschud. Ger steekt als eerste van wal. Het volmondige ‘nee’ kwam van zijn kant. Ik ben benieuwd. ‘Als kind wilde ik zeebioloog worden!

6

nie aan. ‘Het contact en de betrokkenheid van de ouders. Dat heb ik altijd als erg waardevol ervaren.’

vooral ook de stap naar een nieuwe school, een nieuwe uitdaging. Het heeft me zoveel gebracht.’ Altijd kritisch (ook naar zichzelf), geeft Ger een ontkennend antwoord. ‘Nee, ik ben misschien wel te lang op één school gebleven. Het vernauwt toch wel je blik.’ ‘Met de kennis van nu maak je misschien toch wel andere keuzes’, geeft Jan filosoferend aan. Maar stappen durven maken, geeft het drietal aan, de omgang met andere, nieuwe mensen, je voelsprieten uitzetten, werkt altijd verrijkend. Mobiliteit, is dat niet wat Konot zelf nu ook zo hard propageert? Gek, dat als je dit van je naaste collega’s hoort, terwijl je met hen terugblikt op hun eigen loopbaan, deze boodschap heel anders binnenkomt. ‘Waar kan ik het mobiliteitsformulier downloaden?’ Nee, zonder gekheid. Ik heb het vaker gehoord. Spijt krijg je niet snel van de dingen die je gedaan hebt in het leven, maar eerder van de dingen die je misschien wel gelaten hebt. Mooie boodschap, toch? Leef je leven, pak je kansen (of creëer ze) en vier de dag.

Zo is niet alleen het onderwijs veranderd, maar ook de invulling van zijn baan. Na 27 jaar met veel plezier op De Maten gewerkt te hebben als groepsleerkracht en directeur, weet Hennie nog goed te vertellen dat hij op ’n koude winterse dag met zijn vrouw José in het bos liep en zich hardop afvroeg of hij niet eens helemaal wat anders moest gaan doen. Diezelfde winter nog, benaderde (de toenmalige Konot-voorzitter) Ben Nijkamp hem, en verandering van spijs deed leven. Vlak voor de eeuwwisseling werd Hennie directeur bij ons op ‘de Kerkewei’ in Rossum. En nu, na dertien jaren fijn met hem te hebben samengewerkt, neemt Hennie in november afscheid van ons. Hij kan zijn eigen dagen gaan indelen. Tijd voor José, kinderen en kleinkind. Gelukkig (voor ons) mogen wij van de andere twee heren nog iets langer genieten. Want wat erg is het voor ons en voor onze kinderen, die feminisering van het onderwijs. ‘Het evenwicht is weg en dit is ook voor de kinderen niet goed’, geeft Jan aan. ‘Het komt door de devaluering van het beroep, zo jammer’, aldus Ger. Hij vertelt verder: ‘Het is een jachtige tijd waarin we nu leven. Er wordt erg veel gevraagd van de leerkracht. Doordat dit er vroeger niet was, hadden we tijd en ruimte voor tafeltennistoernooien met de leerkrachten onderling en volleybalden we als team na schooltijd samen. In Oldenzaal werden er door de sportclubs elke vakantie toernooien georganiseerd waar je met je klas aan mee deed. We zijn met ‘de Kerkewei’ al een aantal keren Nederlands kampioen geweest met handbal. Tijd speelde geen rol. Die was er gewoon.’ Dat dit niet meer terug te draaien is, zijn de heren het wel over eens. ‘Dit moet je ook niet willen’, vullen ze wijs aan. Maar wat dan wel? Wat hebben deze wijze mannen ons nog te leren?

Dat gaan we doen. Per slot van rekening heb je ook niet iedere dag drie jubilarissen, met een totaal van 120 jaar ervaring in je team. Jan, Ger en Hennie, gefeliciteerd met jullie 40jarig jubileum en bedankt voor de fijne tijd die we samen hebben (gehad). Namens alle collega’s, Mignon Stevelink

Via mijn laatste vraag komen we daar toevalligerwijs nog achter ook. ‘Zou je het zo weer overdoen?’ Wederom horen we van Hennie een volmondig ‘ja’. Onderwijsman in hart en nieren. ‘Ja,

7

Enquête Konotdag 2012 Alweer enige tijd geleden sloten we de enquête over de Konotdag van 27 april. Voor allen die gereageerd hebben (maar ook voor alle andere collega’s) misschien interessant te weten wat de bevindingen waren. Van de 481 aangemelde bezoekers heeft één derde deel de vragenlijst ingevuld. Dank daarvoor. Het voert te ver om hier alles tot in detail terug te koppelen. We beperken ons tot de hoofdzaken. Hoe beoordeel je de opzet van de dag?

Over de workshops kwamen 302 reacties: Onvoldoende: Matig: Voldoende: Goed: Zeer Goed:

8% 12% 21% 49% 10%

Een greep uit meer voorkomende overige reacties: -Complimenten -We kunnen de tijd effectiever besteden -Volgende weer ict -Volgende actiever: sport -Volgende: pedagogisch/didactisch gericht -Volgende: praktisch – doen -Eigen mensen inzetten: prima -Organisatie: catering voor verbetering vatbaar

Hoe beoordeel je de organisatie van de dag?

Al met al zijn dit scores en reacties waar we best tevreden over mogen zijn. Behalve dat veel collega’s het een ontspannen dag hebben gevonden, is er blijkbaar ook het één en ander opgestoken waarvan we mogen verwachten er in de praktijk iets van terug te zien.

Hoe beoordeel je de locatie (Universiteit Twente)?

Een slotopmerking: Uit de reacties bleek het al: inzet van eigen mensen wordt gewaardeerd. Niet alleen ict-ers van Konot die een workshop verzorgden, maar alle andere digicoaches die, met hun ideeën en hulp bij de organisatie, zorgden dat de klus niet alleen door de regiegroepleden geklaard hoefde te worden, hebben bijgedragen aan het welslagen van deze dag. Jan Nijland Stafmedewerker onderwijs en ict

Ter informatie De kosten van deze studiedag: € 37,03 per deelnemer. Dit is inclusief catering, attenties, locatiekosten en workshops gegeven door externen.

8

Armoede is geen keuze, armoede overkomt je Tijdens de voorbereiding op de eerste heilige communie kregen de kinderen van groep 4 van basisschool Willibrordus te Deurningen voorlichting over de Voedselbank. Het feit dat armoede zo dichtbij kan zijn raakte de kinderen oprecht. Spontaan zamelden ze bijzonder veel voedsel voor de voedselbank in. Dit werd zeer gewaardeerd. Om het werk van de Voedselbank onder de aandacht te brengen stellen zij zich in deze Info & Co voor. De afdeling Oldenzaal van de stichting Voedselbank Oost Twente heeft achtenvijftig vrijwilligers. Samen zorgen zij ervoor dat ongeveer honderd adressen in Oldenzaal en Dinkelland steun ontvangen bij de voedselvoorziening. In een rijk land als Nederland realiseer je je niet altijd dat er mensen zijn die van heel weinig geld rond moeten zien te komen. Het betreft bijvoorbeeld mensen die in de schuldsanering zitten, mensen die gescheiden zijn, mensen die arbeidsongeschikt zijn, of ouderen met alleen AOW. Maar helaas, de crisis treft ook de Voedselbank in de voedselvoorziening. Waar veel fabrikanten in het verleden hun overproductie afstonden aan de Voedselbank, zien we nu dat ook voedseloverschotten vermarkt worden. ‘Wij verdelen de rest’, is onze slogan, echter deze rest wordt steeds minder. Dit is een verdrietige zaak, mede omdat door overheidsmaatregelen, het beroep dat op de voedselbank wordt gedaan steeds groter zal worden.

de Voedselbank in te roepen erg hoog. We krijgen meestal mensen doorverwezen via maatschappelijke instanties. Uit zichzelf melden mensen zich niet snel. De schaamte van onze cliënten is té groot. Betere levensomstandigheden Niet iedereen komt voor hulp in aanmerking. De voorwaarden zijn streng. Toetsing vindt plaats tijdens een persoonlijke intake, waarbij de vrijwilligers van de Voedselbank ook proberen om betrokkenen verder te helpen. Wij gaan ervan uit dat hulp van de Voedselbank tijdelijk is. We verwijzen zo nodig door naar maatschappelijke instanties of helpen met het invullen van formulieren. We proberen de mensen op weg te helpen naar betere levensomstandigheden. Tot die tijd ondersteunen we met wekelijkse voedselpakketten. Uw hulp broodnodig! Wij merken dat er steeds meer mensen bij ons aankloppen om hulp. Met name in de gemeente Dinkelland groeit de Voedselbank explosief. Wíj laten deze mensen niet in de kou staan. Helpt u ons mee? Om ons belangrijke werk te kunnen voortzetten, hebben wij uw hulp broodnodig. Wij zijn u zéér erkentelijk als u ons werk wilt steunen. Op dit moment hebben wij behoefte aan houdbare artikelen in potten of blik. Maar een financiële bijdrage mag natuurlijk ook.

Voedselpakketten op maat Iedere vrijdag rijden vrijwilligers naar een regionaal verzamelpunt in Deventer om voedsel in ontvangst te nemen. In Oldenzaal en Dinkelland worden we daarnaast ondersteund door schenkingen van regionale ondernemers, zoals bakkers, supermarkten en producenten. Elke vrijdag maken de vrijwilligers de voedselpakketten klaar, waarna ’s middags de uitdeling plaatsvindt. De pakketten zien er elke week anders uit, afhankelijk van wat we binnen krijgen. Ze worden op maat gemaakt: een gezin met jonge kinderen krijgt een ander pakket dan een ouder echtpaar. Door de steun van plaatselijke ondernemers kunnen we de mensen ook van verse groente en fruit voorzien.

U kunt een eventuele bijdrage overmaken op het rekeningnummer van de Voedselbank: 13.72.39.742

Drempel De sterke gemeenschapszin in Oldenzaal en Dinkelland blijkt uit de bereidheid van stadsgenoten om vrijwillig ondersteuning te bieden. De gemeenschapszin blijkt ook uit het feit dat veel mensen bij het halen van de pakketten geholpen worden door familie, vrienden of buren. Voor veel mensen is de drempel om hulp van

Irma Nijhuis

9

SBO De Windroos houdt koers De nieuwbouw van SBO De Windroos in Oldenzaal bevindt zich al ver in de eindfase. Sterker nog, de voorbereidingen op de verhuizing zijn al in volle gang. De mouwen worden de laatste dagen door álle betrokkenen extra flink opgestroopt, met name door directeur Gerard Wolbers en adjunct Eddie Schabbink. Het duo heeft tijdens de lange rit veel obstakels het hoofd moeten bieden. Na de zomervakantie moet er meer rust in de tent komen, echter nadat in de eerste week de verhuizing is gerealiseerd. Daarna, op 10 september, zijn de leerlingen van harte welkom in het gloednieuwe gebouw aan de Lariksstraat. Na de integratie van het mlk- en het lomonderwijs in Oldenzaal (1998) heeft de nieuwe school voor speciaal basisonderwijs (sbo) tot op de dag van vandaag onderdak op twee, de laatste paar jaar op drie locaties in de stad. Niet ideaal, zacht gezegd.

ten de graafwerkzaamheden om de grond bouwrijp te maken en in juli dat jaar werden de eerste pijpen/heipalen geslagen. De bouw kon beginnen ‘We zijn nu een jaar verder en mogen ons allen gelukkig prijzen. De architect is erin geslaagd om onze onderwijskundige visie knap te vertalen in de constructie van het nieuwe gebouw. De nieuwbouw nodigt zowel de leerlingen als de leerkrachten uit om er optimaal te leren en te werken. Het gebouw imponeert én het is overzichtelijk; kolossaal en toch intiem. Het dak, de gangen en de schakelingen van de klaslokalen meanderen. Dat maakt het geheel vriendelijk en niet te strak. Het gebouw met een lengte van 60 meter is in vorm en kleur speels, creatief en uitdagend. We willen geen blokkendoos. Overigens, extra pijpen in de grond zorgen voor de winning van aardwarmte ten behoeve van de klimaatbeheersing in de school. Het zal op termijn wel degelijk besparingen op de energiekosten opleveren. ‘Aannemersbedrijf Morssinkhof, Konot als bouwheer, in de persoon van Rick Keus, Jan Lansink als projectleider en coördinator, architect John Velthuis, de gemeente en wij, de school dus, hebben samen de klus praktisch geklaard. De gemeente financiert en is eigenaar van het gebouw.

We laten verder de uit één mond sprekende directie aan het woord over de lange en hobbelige weg naar de nieuwe school, de huidige situatie en hoe verder. (In het aprilnummer van 2011 heeft Info & Co vrij uitgebreid aandacht besteed aan het lange voortraject van de bouw. Vandaar richt de directie zich deze keer vooral op de grote lijnen.)

‘Momenteel zitten we in de afbouwfase; de school wordt van binnen afgewerkt. Eind augustus wordt het eindresultaat opgeleverd. In de eer-

‘Alweer zeven jaar geleden, in 2005, werden de eerste gesprekken gevoerd, met aan tafel vertegenwoordigers van de school, Stichting Konot en de gemeente. Bij alle drie ontstond het besef over de noodzaak om alles onder één dak te brengen. Er volgde een zoektocht naar een geschikte locatie. In 2007 konden door financiële tegenvallers bij de gemeente de vergevorderde plannen en de bouwschetsen van architect John Velthuis worden koud gezet. Een jaar later kwam er weer wat schot in de zaak en de nieuwe locatie werd definitief vastgesteld, en wel op het terrein aan de Berkstraat. De architect ging vervolgens aan de slag met een nieuw ontwerp, goed wetende wat onze wensen waren. Om het verhaal kort te houden: in het begin van 2011 start-

(Vervolg op pagina 11)

10

ste schoolweek gaan we verhuizen en inrichten. De leerlingen hebben die week verhuisverlof. Dat heeft de school de laatste jaren bewust opgespaard. Maandag 10 september is dan de eerste schooldag. De officiële opening en open dagen worden nog gepland.

én het streven van Samenwerkingsverband 8.05, regio Noordoost-Twente om in het kader van passend onderwijs het percentage verwijzingen naar het speciaal basisonderwijs terug te brengen van 3 naar 2 procent, resulteren al in een forse daling van het aantal leerlingen. Dat is wel een reden tot zorg wat betreft de continuïteit en voortbestaan de school in de huidige vorm. We beraden ons met Konot en het samenwerkingsverband over onze rol en positie in de komende jaren. Je moet dan denken aan het uitbreiden van begeleidingsmogelijkheden van kinderen met een complexere problematiek en het delen van expertise en faciliteiten met de scholen binnen het samenwerkingsverband. De school zal hoogstwaarschijnlijk toegroeien naar een centrum voor onderwijsondersteuning binnen het verband. ‘Er liggen zowel in onderwijskundig, logistiek als organisatorisch opzicht een heleboel nieuwe uitdagingen klaar voor het team van SBO De Windroos.’

‘De nieuwe situatie biedt vele voordelen. Eindelijk hebben we alles op één plek. Dat heeft onderwijskundige, sociale, praktische en financiële voordelen. De lijntjes zijn korter, daardoor kunnen we effectiever communiceren en vele zaken beter en sneller op elkaar afstemmen. Voor leerlingen, leerkrachten, directie en ondersteunende medewerkers komt het gevoel dat we één school zijn, letterlijk en figuurlijk. Dat inspireert. Onderwijskundig zitten we al op één lijn, maar we zullen ons meer verdiepen en verbreden. In personele zin gaan we nog meer naar één team toegroeien, met teamcoaching. Ook het vervoer van leerlingen van en naar school wordt nu ook praktischer, dus sneller. ‘In en om de nieuwbouw zijn de lokalen, de gymzaal, de personeelsruimte en de speelplaats verwezenlijkt naar onze eigen ideeën. We zien onze visie in de nieuwe school terug. Het team richt nu in goed overleg en op elkaar afgestemd organisatorisch en inhoudelijk het nieuwe schooljaar in, uitgaande van het huidige concept. Ieder draagt dus zijn/haar eigen bouwsteen bij. ‘We gaan van start met rond de 190 leerlingen, verdeeld over 15 groepen, en 47 enthousiaste medewerkers. De demografische ontwikkelingen

Afscheid Anja Wekking Na een imposant dienstverband bij de gemeente Oldenzaal en vanaf 1-1-1987 bij Konot heeft onze logopediste Anja Wekking kenbaar gemaakt dat ze meer tijd voor zichzelf en haar familie wil vrijmaken. Daarbij heeft ze de keus gemaakt met ingang van het schooljaar 2012-2013 te stoppen als logopediste op De Windroos. Haar keuze is begrijpelijk; Anja heeft de afgelopen jaren vele kinderen op zowel De Windroos als TCC - Praktijkonderwijs gestimuleerd in hun spraak/ taalontwikkeling. Jaarlijks wijdde ze zich vol overgave aan het verbeteren van onder andere de articulatie, de woordenschat, de zinsbouw, de taal-/denkrelaties en de rol van taal/spraak als communicatiemiddel. Ze heeft talloze onderzoeken, behandelingen en gesprekken met leerkrachten en ouders gevoerd, zodat haar logopedische ondersteuning afgestemd bleef op de taalontwikkeling thuis en in de groep. Daarmee heeft ze aanzienlijk bijgedragen aan het besef dat een optimale taalontwikkeling essentieel is voor de algemene ontwikkeling van een kind.

Communicatie speelt in onze samenleving een steeds belangrijkere rol en daarvoor waren de kinderen op De Windroos bij Anja aan het goede adres. Sinds enkele jaren is Anja vooral werkzaam op de locatie Bentheimerstraat en richt ze zich op het begeleiden van de oudere kinderen. In sommige gevallen kwam ze haar leerlingen bij hun overstap naar het Praktijkonderwijs opnieuw tegen en kon ze haar kennis en ervaring opnieuw voor hen inzetten. Met ingang van het nieuwe schooljaar doet Anja een stapje terug, zodat er meer tijd overblijft voor privé-aangelegenheden. Aan het einde van het schooljaar nemen we op gepaste wijze afscheid van Anja. We zullen haar collegialiteit en specifieke kennis missen maar zijn Anja bijzonder dankbaar voor haar bijdrage aan het spraak/ taalonderwijs op De Windroos. Anja, de deur van de nieuwe school staat altijd voor je open. We hopen je regelmatig op de Lariksstraat te mogen spreken, graag tot ziens! Team van SBO De Windroos

11

De Lutte pronkstuk rijker Het heeft wel lang geduurd, maar het is uiteindelijk toch gelukt: de realisatie van de nieuwbouw van de brede school in De Lutte. Het heeft letterlijk en figuurlijk heel wat voeten in de aarde gehad voordat de metamorfose van de St. Plechelmusschool gestalte heeft gekregen in een nieuw en prachtig gebouw in het centrum van het kerkdorp, op dezelfde plek waar tot voor kort het oude schoolgebouw stond. De laatste hand wordt momenteel gelegd om het gebouw aan de voorkant toegankelijker te maken voor iedereen; aan de aanleg van een straatje voor extreem kort parkeren (kiss-en-go) en parkeerplaatsen wordt volop gewerkt. Het resultaat mag er zijn. Dat het dorp echt aan een nieuwe school toe was, werd Info & Co al duidelijk in 2005. De toenmalige directie (Gerard Pross en Aly Schoordijk) liet dit blad onder andere het volgende noteren: ‘De school barst bijna letterlijk uit zijn voegen. De bezoeker ziet het meteen als hij/zij de school binnenkomt. De hal is multifunctioneel: ontvangst-, vergader- en koffieruimte, zelfstandig werken-lokaal, schoolbibliotheek, stiltehoekje, en computerlokaal. Het moet niet gekker worden. De leerkrachten, de ouders, het bestuur, de ouderraad en de medezeggenschapsraad zijn het over één ding eens: nieuwbouw, bij voorkeur op dezelfde locatie …’

de tafel. Dat resulteerde uiteindelijk in een intentieverklaring in 2009. Daar ambtelijke molens langzaam draaien en er een discussie ontstond over de plek waar moest worden gebouwd, duurde het nog een jaar tot het eerste piketpaaltje in juli 2010 de grond in werd geslagen.

Dat was toen. Zeven jaar later vraagt Info & Co Elly Roelofs, sinds 2009 directeur van de school, om de laatste roerige jaren vanuit haar eigen ervaringen en denken in woorden te vatten. ‘De school had in een kort tijdsbestek te maken met een grote aanwas van leerlingen: uit het dorp, uit Duitsland en van het villapark De Luttermolen. Het gebouw was daar niet op berekend. Vier noodlokalen moesten soelaas bieden. Het gebouw was niet alleen te klein, maar

‘De bouw heeft zich in twee fasen voltrokken. In augustus 2010 begon men met een gedeeltelijke afbraak aan de achterzijde. In de zomer van 2011 werd vervolgens (de tweede fase) de voorzijde, de oude school, afgebroken. Begin vorige maand werd de school opgeleverd. Er moet nog wel het een en ander gebeuren. Aan de voorzijde van het gebouw wordt nog stevig doorgewerkt. Als ik terugkijk naar de gehele bouwfase ben ik nu wel blij dat het hele traject zo goed als achter de rug is. Het heeft veel energie gekost. Dat voel ik terdege. Ik raad iedereen aan om niet in twee fasen te bouwen en dus ook niet op de plek van de oude school. Het brengt een geweldige rompslomp met zich mee en iedereen zit maandenlang, hier zelfs bijna twee jaar, midden in de bouw. Dat betekent onder meer: een tijdelijke bouwput, permanent gevaar door werkzaamheden en bouwverkeer, veel lawaai en een hoop rotzooi.’

ook knap verouderd. Het voldeed niet aan de eisen van deze tijd. Er moest wat gebeuren. In 2006 gingen alle betrokken partijen weer rond

12

je, donkergroen en rood. Er is ook meer licht in het gebouw.

‘Uiteindelijk is het allemaal gelukt. Het resultaat is prachtig. Ook de Luttenaren laten hun waardering blijken. Het gebouw is een met het dorp geworden doordat het qua stijl en kleur is aangepast aan de directe omgeving, met name de kerk en de boerderij. Architect Hans Leferink heeft een groot aandeel in het resultaat. Hij heeft goed naar de omgeving gekeken en heeft de school ernaar gemodelleerd. Geweldig gedaan. Aannemersbedrijf Morssinkhof Bouw BV en installatiebedrijf Lammerink participeerden in de uitvoering van het geheel.

‘Onze school vormt samen met het kindcentrum van Stichting Cluster de brede school en zijn gezeteld in dit nieuwe gebouw dat De Heurne heet. Het kindcentrum verzorgt de kinderopvang, de peutergroep en de buitenschoolse opvang. Met ruim 300 leerlingen, 321 om exact te zijn, verdeeld over 14 groepen en 25 medewerkers zien we het komende schooljaar zonnig tegemoet. Het aantal leerlingen zal in de toekomst wellicht iets afnemen. Het aantal kan hier wel eens wisselen. Dat heeft onder andere te maken met onvoorziene populatiewisselingen in De Luttermolen.

‘We hebben heel wat horden moeten nemen om aan de wensen van derden enigszins tegemoet te komen. Dat is voor het overgrote gedeelte wel gelukt. Veel criticasters zijn volledig omgedraaid. Men ziet nu hoe het is geworden. De positieve reacties overstijgen de negatieve. Dat is natuurlijk prachtig.

‘Mooi om te vermelden is dat het mozaïek van kunstenaar Jan Schoenaker in de hal van de oude school met veel techniek en vernuft in zes stukken is uitgezaagd. Drie daarvan zijn bewerkt door vrijwilligers en zullen worden herplaatst bij de leerlingeningang van de nieuwe school.

‘We hebben eindelijk ruimte in deze moderne school. Er is onder andere genoeg bergruimte én een echte personeelsruimte! Laatstgenoemde hebben we nota bene nooit gehad. Het was altijd maar behelpen in de hal. Verder vormen wat kleur betreft de herfsttinten de boventoon. De vloeren van de gangen zijn lichtgroen met een iets lichtgele tint. In de lokalen is het net andersom, dus geel met een beetje groen erdoorheen. De stroken in de gangen zijn tot achter de kapstokken afwisselend oran-

‘De opening wordt uiteraard gevierd. Voor de leerlingen is er op donderdag 13 september een feestprogramma. Deze wordt afgesloten door een kindervoorstelling voor ouders en belangstellenden. Vrijdag 14 september is de officiële opening voor genodigden.’

13

De andere kant van … Ineke Wolbers Een portret van kracht

Mijn eigen littekenverhaal: 6 oktober 2005: Na bijna twee maanden van onderzoeken, testjes en ‘ach, het zal allemaal wel meevallen’ te hebben gehoord van doktoren, zit ik tegenover de internist en na één blik in zijn dossier te hebben geworpen zegt hij tegen mij: ‘Mevrouw er zijn kwaadaardige cellen gevonden; u hebt kanker.’ 6 december 2005: Ik word geopereerd en mijn schildklier wordt verwijderd en de arts zegt tegen mij zijn uiterste best te doen om de wond zo mooi mogelijk te hechten. (Alsof ik dat op dat moment belangrijk vind.) 6 april 2006: Geen atypische cellen meer te vinden, dus ik ben schoon. Kan het niet goed geloven. Het zal mij 5 jaar kosten om te dealen met de betrekkelijkheid van het leven en de vanzelfsprekendheid van de buitenwereld dat het allemaal weer achter de rug is en het leven gewoon weer doorgaat, alsof er niets is gebeurd. Dat de wond mooi is gehecht zorgt ervoor dat mijn litteken niet goed zichtbaar is aan de buitenkant, maar aan de binnenkant zit nog wel een klein littekentje dat af en toe erg schuurt en steekt. Het litteken heeft mij bewuster gemaakt van de betrekkelijkheid van het leven en ik probeer mijn motto ‘Angst is mar veur eben, spiet is veur altied’ (Daniël Lohues) na te leven, en zeker omdat het leven te kort is om dingen te doen die je leuk vindt, achteraf niet te hebben gedaan. (Ineke Wolbers, uit: Portraits of Power)

Het leven van Ineke Wolbers-Wessels (1965), leerkracht op de Franciscusschool in Oldenzaal, loopt tot 2005 op rolletjes. Niets aan de hand. Ze volgt de opleiding tot kleuterleidster (klos) in Emmen met succes en vervolgens een jaar de opleiding Edoka aan de pabo, ook in Emmen. De kersverse onderwijzeres gaat in 1986 aan de slag in het basisonderwijs; ze verhuist van Drenthe naar Enschede en doet daar invalwerk. Ze trouwt met Rudy Wolbers. Zwangerschap en de zorg voor de kinderen houden Ineke vanaf 1990 een paar jaar aan de zijlijn van het onderwijs. In 1998 belandt ze via een herintredingcursus op de pabo in Hengelo weer in het onderwijs, en wel op de Franciscusschool (groep 2). Het gezin Wolbers woont inmiddels in Weerselo. In 2005 krijgt Inekes leven een heel andere wending; bij haar wordt kanker geconstateerd. Wat voor een impact dat heeft op haar, beschrijft ze op treffende wijze (zie boven) in het

Ineke (Vervolg op pagina 15) Foto uit: Portraits of Power

14

door haar zelf samengestelde (foto/tekst)boek Portraits of Power, portret van een litteken.

‘11 juni jongstleden heb ik mijn studie met succes voltooid. Het boek met de titel Portraits of Power is er, voorlopig één exemplaar. Dat is uiteraard in eigen bezit. Wellicht volgt er te zijner tijd, in eigen beheer, een oplage. Het ligt aan de interesse en de uiteindelijke vraag ernaar. Ik wacht Sharon rustig af. Op 26 Foto uit: Portraits of Power juni heb ik in het RVT Oost-programma EDNED het een en ander verteld over het project. De inhoud van het boek is overigens integraal te zien en te lezen op mijn website: www.inekiekje.nl. Mijn afstudeerproject, samen met die van elf medestudenten, is ook te zien op een expositie in het ACEC-gebouw in Enschede, van 31 augustus tot en met 19 september dit jaar.

We laten Ineke verder zelf aan het woord over haar passie voor fotografie en daaraan gekoppeld de weg naar het realiseren van het boek. ‘Ik was al geïnteresseerd in fotografie, maakte veel foto’s en had een eigen website, met iedere dag een kiekje, voordat ik van mijn man in 2008 een workshop fotografie cadeau kreeg. De docent daar zag potentie in mijn fotografische kwaliteiten en stimuleerde me om me verder op dit terrein te ontwikkelen. Ik dacht: waarom eigenlijk niet … Een bezoek aan de open dag van de Fotovakschool in Apeldoorn gaf uiteindelijk de doorslag om de opleiding vakfotograaf te volgen, een dag in de week. ‘De opleiding bestaat uit een basisopleiding, vakopleiding en een specialisatie. Als specialisatie koos ik een opdracht om mensen met tatoeages te fotograferen. Helaas had mijn docent dat zélf al gedaan. Mijn vriendin en collega Daniëlle bracht me op het idee om littekens te fotograferen, ze ziet namelijk haar littekens die ze overhield van een borstamputatie als een soort tatoeage. Die vergelijking had ik nooit gemaakt! Daniëlle bood aan, mocht ik het doen, als eerste model te staan. Dat gaf de doorslag. Na oproepen via onder andere email, Facebook, Twitter, Weerselo’s dorpsperiodiek ‘t Beukske én een bericht in de wachtkamer van een dermatoloog, kreeg ik meer dan twintig reacties. Uiteindelijk heb ik foto’s van 18 vrouwen met een litteken, incluis mezelf. Alle vrouwen hebben er een eigen tekst bij gemaakt. Dat maakt het geheel compleet. Ik weet zeker dat het voor veel mensen een soort afsluiting is geweest van een bijzonder akelige periode in hun leven.’

‘Er komt misschien nog een vervolg op het boek, met littekens als thema. Daarna wil ik alsnog een boek met tatoeages als onderwerp.’ Ineke Wolbers runt naast haar schoolwerk tegenwoordig haar eigen bedrijfje ‘Inekiekje’. Ze heeft een studiootje aan huis. De vakfotografe richt zich voornamelijk op portretten, bruidsreportages en kinderfoto’s. Haar website geeft een aardig beeld van haar activiteiten op fotogebied.

Krasse knarren zwaaien af Twee gedreven heren die het basisonderwijs (ruim) veertig jaar een trouwe dienst hebben bewezen, nemen afscheid van hun school. Basisscholen De Maten Oldenzaal en De Meander in Ootmarsum zien elk met lede ogen aan dat een rasechte onderwijsman vertrekt. Fons Teunissen en Gerard Wilbers houden het voor gezien. De twee schoolverlaters hebben opvallend veel gemeen. Fons en Gerard zijn stad en school áltijd trouw gebleven. Ze zijn (meer dan) veertig jaar actief geweest in het onderwijs, als leerkracht én een periode als leerkracht/adjunct. Beiden zijn getrouwd (niet met elkaar overigens) en hebben twee dochters. Ook behaalden ze hun onderwijsbrevet aan de (toen nog) pedagogische academie (Mgr.Hoogveld) in Hengelo.

Fons Teunissen (62) is geboren, getogen én woonachtig in Zuid-Berghuizen, Oldenzaal. Na zijn studie begint hij direct op de fonkelnieuwe basisschool De Maten in de destijds snelgroeiende wijk De Thij in Oldenzaal. Jarenlang is Fons klassenleerkracht. De meeste onderwijsuren brengt hij door in de bovenbouw, voornamelijk (Vervolg op pagina 16)

15

voor groep 8. Sinds 1999 is hij adjunct-directeur, met daarnaast nog onderwijsgevende taken. Na precies veertig jaar is het mooi geweest. Woensdag 27 september is Fons’ laatste schooldag. Hij maakt daarna gebruik van de FPU-regeling.

Ervaar je de ontwikkelingen in het onderwijs als positief? Fons: ‘Voor de leerlingen is het zéker beter geworden. Het onderwijs wordt nu veel meer op maat gegeven. Er wordt overal bewust op drie niveaus gewerkt. De leerlingen zijn mondiger geworden, niet vervelender. Ze houden van structuur en willen terecht weten waar ze aan toe zijn. De leerlingen zijn niet veranderd, de maatschappij is veranderd. De intrede van de computer en het digibord zie ik zowel voor de leerling als de leerkracht als zeer waardevolle onderwijsondersteunende hulpmiddelen.’ Gerard: ‘Door het werken op verschillende niveaus komt elk kind meer tot zijn/haar recht. De school heeft veel meer ondersteuning bij het lesprogramma; denk aan de meer gerichte methodes en vooral de moderne communicatiemiddelen, met name de computer en het digibord. Leerlingen leren steeds meer om zelfstandig te werken en daarnaast elkaar te ondersteunen. Het enthousiasme van de leerkracht geeft uiteindelijk de doorslag en moet altijd op nummer één staan. Hij/zij moet een éigen stempel kunnen drukken op het onderwijsproces.’

Gerard Wilbers (61) is zijn geboorteplaats Ootmarsum honderd procent trouw gebleven. Met zijn onderwijsbevoegdheid nog warm in zijn binnenzak kan hij in 1971 als klassenonderwijzer (groepsleerkracht) aan de slag op de Scheepersschool in de stad. Vanaf 1990 tot 2004 combineert Gerard het lesgeven met de functie adjunct -directeur. Hij fungeert ook vier jaar als waarnemend directeur. De fusie van de Scheepersschool en de St. Jozefschool levert uiteindelijk basisschool De Meander op. Vanaf schooljaar 2005/2006 is Gerard weer fulltime voor de groep te vinden. Vrijdag 20 juli is zijn laatste schooldag. Gerard kiest voor het KeuzePensioen. Info & Co laat het tweetal niet vertrekken voordat ze een paar vragen ‘kort’ (het blijven schoolmeesters) hebben beantwoord.

Hoe kijk je terug op (ruim) veertig jaar onderwijs? Fons: ‘Met een goed gevoel. Het lesgeven is me altijd goed bevallen en het is afwisselend; ieder Minder positieve kanten? jaar nieuwe gezichten in de klas en andere ouFons: ‘Langzamerhand worden de groepen weer ders voor je neus. Ik heb altijd de ontwikkelingen groter. Dat is geen goede zaak. Vroeger kon je in het onderwijs bijgehouden. Je ziet golfbewegrote groepen nog op de klassikale manier lesgegingen; alles komt op z’n tijd weer terug. We ven. Nu is dat onmogelijk. We zijn aan veel wetwerkten in het begin al ten en regels gebonden; vaak in projectvorm. Later de leerkracht moet veel zag je deze manier van (laten) testen, aan kernwerken ook in de verschildoelen voldoen en admilende methodes terug. nistratief alles op een Ook lieten we de kinderen voorgeschreven manier vroeger al bij verschillenop orde hebben. Op zich de vakken op niveau wereen goede zaak, maar ken. Nu is het niet meer toch … weg te denken. Als adAnno nu staan er vaak junct kijk je verder dan de meerdere mensen voor klas. Die functie is me ook de groep, mede doordat goed bevallen.’ er veel parttime wordt Gerard: ‘Het is een gegewerkt. Dat heeft voorweldige baan. Het werk is delen, maar het vergt Gerard Wilbers, midden tussen zijn leerlingen en was voor mij een uitdawel veel overleg. De verging, met name de zorg voor het kind dat het sogadercultuur hebben we gelukkig achter de rug. ciaal en/of cognitief moeilijk heeft. Mijn interesse Er wordt nu efficiënter gecommuniceerd, met naligt ook altijd in het groepsproces; ik probeer altijd me via e-mail. Het is allemaal wel zakelijker en van een groep een echte eenheid te maken, omformeler geworden.’ dat ik vind dat prestaties mede afhankelijk zijn Gerard: ‘Ik vind dat de energie van de leerkracht van een goede sfeer in de klas en van het welberendement moet opleveren en uiteindelijk voldoevinden van elk afzonderlijk kind. Het werk is me ning scheppen. Maar door allerlei randvoorwaarkortom goed bevallen. Sterker, ik zou het zo den, denk onder andere aan de uitgebreide adweer overdoen. Ik maakte in de eerste klas van ministratie, komt de voldoening wel eens in het de mulo al de keuze om later voor de klas te gedrang. Je energie moet niet verbruikt zijn op staan. Een goede keuze achteraf.’ het moment dat je met de leerlingen aan de slag (Vervolg op pagina 17)

16

gaat. De leerkracht moet dus zelf prioriteiten stellen goed brengen. Tekenen en om tot een goed rendement én voldoening te kohandenarbeid doe en geef men. Het kind moet voorop staan.’ ik ook graag, met name houtbewerking. Verder staat Interesses/specialismen? gezelligheid bij mij voorop. Fons: ‘Natuur en sport. Ook het afgelopen jaar gaf Ik ben gek op motorrijden ik ‘natuur en techniek’ in de groepen 7 en 8. Biolo- en fietsen; het liefst de nagie vond ik altijd al het mooiste vak, ook om te ge- tuur in. Tuinarchitectuur ven. Wat sport betreft heb ik veel schoolsporteveboeit me ook bijzonder. Misnementen gecoördineerd. Tevens was ik jarenlang schien was contactpersoon sport van de school.’ tuinarchitect óók wel een Gerard: ‘Zaakvakken, vooral geschiedenis. Ik ben geschikt beroep voor mij een echte verteller, vind ikzelf. Leerlingen willen geweest.’ veel informatie opnemen, maar je moet het wel

Fons Teunissen

Marijke te Nijenhuis en Wim Hövels samen 80 jaar onderwijs! 1972 was het jaar waarin Marijke te Nijenhuis haar eerste stappen in onderwijsland heeft gezet. Marijke startte op kleuterschool ’t Zunneke in Deurningen. Na een jaar militaire dienst begon Wim Hövels op de Mariaschool in Tollebeek. Na anderhalf jaar kon Wim tot zijn vreugde terug naar Twente, naar de basisschool in Deurningen

feest voor de hele school zullen vieren. Wetend met welk plezier en enthousiasme Wim en Marijke elke dag op school rondlopen kan dit feest echter gelukkig nog wel even op zich laten wachten. Jasper Diele Directeur Bs. Willibrordus

In 1985 werden ze officieel collega’s toen uit de kleuterschool en de lagere school basisschool Willibrordus ontstond. Wim werd naast groepsleerkracht ook adjunct-directeur en Marijke werd leerkracht van groep 1. Jaren achtereen waren ze werkzaam aan de start, in groep 1, en aan het einde, in groep 8, van de basisschool. Hoewel de schrijver van dit stukje sterk overtuigd is van de sterke kanten van mobiliteit, heeft hij in Wim en Marijke twee uitzonderingen gevonden die de regel bevestigen. Nog steeds beginnen de ogen van beide vakmensen te stralen wanneer we over het onderwijs praten. Allebei geven ze het belang aan van meegaan met de tijd. Wim en Marijke hebben besloten nu geen groot feest met de hele school te willen vieren. Ze vieren het bescheiden, als ze zijn, tijdens een leuke avond met het team. Ze hebben wel toegezegd dat ze te zijner tijd bij hun afscheid een groot

Info & Co feliciteert ... Naast alle jubilarissen waarover in deze uitgave geschreven is, feliciteren we Hermien Veger-Hermelink van de Mariaschool en Eyte de Vries van de Willibrordschool met hun

40-jarig jubileum!

17

De Maten ‘40’ jaar In de eerste week van deze maand vierde basisschool De Maten haar 40-jarig jubileum in volle glorie. Eigenlijk is De Maten een jaar ouder. Dat zit ‘m in het feit dat het onlangs flink opgeknapte gebouw in De Oldenzaalse wijk De Thij een jaar na zijn ‘evenbeeld’ (tegenwoordig DAC De Marke) in gebruik is genomen. De twee locaties, toentertijd met een doorgang aan elkaar verbonden als een Siamese tweeling, gaven samen jarenlang de school gestalte, letterlijk. Directeur Lidy Bolscher heeft alle reden om in haar nopjes te zijn met het jubileum en de geslaagde facelift van het gebouw. ‘Het werd echt hoog tijd voor een goede opknapbeurt’. Lidy is (sinds maart 2007) na Eddie Steenbergen, Hennie Olde Scholtenhuis en Anne-Marie Wolthuis de vierde directeur van de eerste basisschool in De Thij. Ze runt De Maten met adjunct Fons Teunissen, die 27 september dit jaar het onderwijs verlaat (zie elders in dit blad). Sinds augustus 2008 heeft Lidy Bolscher ook de tweede r.-k. basisschool in de wijk, De Wendakker, onder haar hoede.

onder stoelen en banken: ‘Binnen een jaar is er veel rigoureus veranderd, dat mocht ook wel eens na veertig jaar. Je ziet natuurlijk dat er binnen goed geschilderd is. We hebben een nieuwe verwarming en een nieuw ventilatiesysteem. Ook alle buitenkozijnen zijn vernieuwd, evenals alle wastafels. De blauwe boeien en de blauwe zonneschermen, in combinatie met de nieuwe kozijnen geven de school ook van buitenaf gezien een fris aanzicht. We zijn allemaal bijzonder tevreden over het resultaat.’ Na deze optische kant van de school roert Lidy in het kort de meer inhoudelijke kant aan: ‘Omdat deze school relatief grote groepen heeft, hebben we drie onderwijsassistenten in dienst ter ondersteuning van leerkrachten. Dat is een beleidskeuze. Verder hebben we een vakleerkracht gymnastiek, een vakleerkracht muziek, een administratieve kracht en een fulltime conciërge. Je begrijpt dat we niet mogen klagen. Het team vormt één geheel. Het wil zich ontwikkelen, en dat doet het ook. Wij, de 22 medewerkers van de school, voelen allen een gezamenlijke verantwoordelijkheid voor álle kinderen hier. Overigens, het aantal leerlingen van rond de 250 blijft volgens verwachting vrij stabiel. Dat heeft te maken met een geleidelijke verjonging van de wijk.’

Info & Co bezoekt Lidy op de laatste dag van de feestweek. Over het jubileum noteren we dan uit Lidy’s mond het volgende: ‘Inderdaad, de school bestaat eigenlijk 41 jaar, maar we hebben het 40-jarig bestaan van dit gebouw in combinatie met de afronding van de grote onderhoudsbeurt ervan, aangegrepen om het jubileum te vieren. De hele week stond in het thema Vliegende Hollander, een muziek - en dansproject. Iedere groep werkte in de klas als thema een bepaald land uit. Gistermorgen hebben docenten van De Muziekschool Twente de leerlingen verschillende liedjes en dansjes aangeleerd. Dat resulteerde ’s middags in een heuse voorstelling door de kinderen voor kinderen, ouders en familie. Vanmiddag worden alle werkstukjes van de kinderen tentoongesteld voor ouders en andere belangstellenden.’

Tot slot (nu we er toch zijn) willen we het nog even hebben over de bovenbouwen van De Maten en De Wendakker, die beide sinds vorig jaar zijn ondergebracht in De Makker, de ‘evenknie’ (wat gebouw betreft) van basisschool De Wendakker. Lidy: ‘Het is een mooi

Dat de directeur ook goed te spreken is over de opknapbeurt van het gebouw steekt ze niet

(Vervolg op pagina 19)

18

proces om te zien dat twee verschillende bovenbouwgroepen en de mensen voor de klas naar elkaar toegroeien. Vooral in het begin van het schooljaar waren er verschillende gezamenlijke activiteiten om aan elkaar te wennen en om naar elkaar toe te groeien. Daar ik directeur van beide scholen ben, fungeer ik als bindende factor. Ik laat me er daarom regelmatig zien en ben dan ook voor iedereen aanspreekbaar. Het is een soort bovenbouwschool, waar een sfeertje hangt van een ‘voorbereidend middelbare school’. Onderwijskundig worden wel dingen van elkaar overgenomen, maar op een éigen manier toegepast. Op de vrijdagmiddag zijn de leerlingen in het hoofdgebouw te vinden voor de creatieve vakken. Zo houden ze ook fysiek binding met de school. Nog zeker een jaar gaan we met deze constructie verder. Daarna zie we verder.’

Uw advertentie hier? Bel: 0541580350 Of stuur een mail naar: [email protected]

19

Uw advertentie hier? Bel: 0541580350 Of stuur een mail naar: [email protected]

40 jaar verkeersbrigadiers basisschool Willibrordus

20