Marlou Saris Portretinterview
“Saai is de bom!”
14 april 2013
DOOR: MARLOU SARIS
Met felgekleurde schoenen en een oranje, gebreide vosjessjaal komt Anne het knusse eetcafé ‘De Bakkerswinkel’ binnen, aan de rand van de Amsterdamse Wallen. Het is druk, maar in de hoek is nog een tafeltje vrij. “Aaah, dit is de perfecte plek,” zegt Anne enthousiast, terwijl ze gaat zitten. “Kijk die Jezusbeelden daar, een hele verzameling. Zo tof!” Wanneer onder haar jas een knalrode trui met wolvenprint te voorschijn komt is het duidelijk: Anne is minstens zo kleurrijk als haar illustraties.
Anne Knispel (25) uit De Beemster is illustratrice.
“Het is een beetje cliché, maar ik teken al s inds ik een potlood vast kan houden. En ook altijd a l dieren, ja. Toen ik klein was waren het vooral ondergrondse landschappen met dieren, wormen en mollen enzo. En heel veel insecten. Ik heb geen idee waarom. Net als dat ik niet meer begrijp waarom de stripjes die ik maakte altijd een koe in de hoofdrol hadden. Ik woon op een boerderij en we hebben allerlei dieren gehad, maar nooit koeien. Strips tekenen vond ik wel heel leuk, en vroeger was mijn grote droom ook om striptekenaarster te worden. Die wens is niet meer aanwezig, al zou ik wel d e illustraties willen maken als iemand anders de tekst s chrijft. Zelf b en ik daar n iet grappig genoeg voor, d enk ik.”
Marlou Saris Portretinterview
14 april 2013
Kleurrijke dieren
“Nu teken ik nog steeds vooral dieren, gewoon omdat ik dieren cool vind. Ze hebben veren, haren, stekels... Ze zijn a ltijd eerlijk, en kunnen d ingen die wij niet kunnen. Daar ging mijn afstudeerproject over, over d ingen die d ieren kunnen en mensen n iet, zoals je oprollen tot een balletje. Ik heb illustratie gestudeerd aan de Hogeschool voor de Kunsten in Utrecht. Daar tekende ik ook veel dieren, a l teken ik wel pas écht wat ik wel sinds ik daar klaar b en. Nu b en ik b ijvoorbeeld niet meer bang dat mensen me raar vinden omdat ik alleen maar dieren teken. Mijn werk is nu echt een verlengde van mezelf, het is echt Anne. Daarom zal ik ook altijd kleur gebruiken. Het gebruiken van veel verschillende kleuren is voor mij gewoon heel logisch, omdat ik zelf gek ben op kleur. In het eerste jaar op de HKU mochten we alleen maar in zwart-‐wit werken, zelfs één kleur mocht n iet. Dat was heel moeilijk.” Pony People
“Na mijn afstuderen, twee jaar geleden, ben ik mijn eigen bedrijfje begonnen: Pony People. Ik illustreer soms voor tijdschriften, maar b en op h et moment vooral bezig met mijn blog en online winkeltje op Etsy. Hier kunnen mensen dingen kopen die ik a l h eb gemaakt, maar ook speciale b estellingen doen, zoals hun eigen dier op een stoffen tas of kussen. Vaak is dit dier dan net overleden en dat maakt het wel extra spannend natuurlijk, omdat ik dan echt graag iets moois wil maken als h erinnering. Mijn blog zorgt voor veel opdrachten, maar toch vind ik h et lastig te zeggen of h ij echt bij mijn werk hoort of niet. Hij gaat n iet a lléén over mijn werk namelijk, maar vooral om mijn leven. Daar speelt werk wel een grote rol in natuurlijk, en ik laat ook foto’s zien van d ingen waaraan ik werk. Hetzelfde geldt eigenlijk voor Instagram: voor mij is Instagram geen werk, maar ik krijg er wel regelmatig bestellingen door. De mensen die bij me bestellen zijn meestal heel leuk en enthousiast, en sturen me lieve mailtjes. Er is bijvoorbeeld een Australisch meisje dat in een dierentuin werkt daar en maanden later nog mailt om me te laten weten dat ze nog steeds heel blij is met iets wat ik voor haar maakte. Laatst mailde ze dat ze nu bij de neushoorns werkt, en daar graag een tote bag van wil hebben. Dat is echt leuk. De allerleukste opdracht tot nu toe is echter de bank die ik voor de Dutch Art Collaboration heb mogen maken. Toen kreeg ik een bank en d e opdracht ‘doe maar wat je wil’. Over h et eindresultaat – een b os vol d ieren – b en ik tevreden, en h et was gewoon h eel tof om te doen.”
Marlou Saris Portretinterview
14 april 2013
Geen McDonalds
“Doordat ik zelfstandig ben, heb ik veel vrijheid in dingen die ik doe. Er is weinig wat ik niet zou doen, maar ik zou nooit heel commerciële dingen doen, voor Coca Cola of McDonalds ofzo. Ik kom uit een reclamefamilie – mijn vader en broer zitten in h et vak – en dat is een veel te nare wereld voor mij. Ik h eb niet zulke ambities. Bovendien d enk ik niet dat ik iets kan maken wat én Cola én ikzelf leuk vindt. Enge dingen wil ik ook echt niet doen, bijvoorbeeld iets voor een groot publiek. Ik wil niet op tv, ik wil geen live d ingen d oen en eigenlijk wil ik ook n iet h eel veel groter worden. Op d it moment is Pony People fijn klein en beheersbaar, al is het soms ook nog maar net te doen. Ik wil plezier blijven hebben in wat ik doe, en b en ook te verlegen en onzeker voor echt grote d ingen. Als ik een extra eigenschap zou mogen kiezen zou ik dan ook wel wat zelfverzekerder en socialer willen zijn, ja. Dan zou ik makkelijker d ingen verkopen, makkelijker n ee zeggen en ook mijn portfolio naar meer tijdschriften durven sturen. Of ik zou graag muzikaal zijn! Ik zou misschien wel liever muzikaal zijn dan dat ik kan tekenen, al denk ik dat misschien vooral omdat dat iets is wat ik écht niet kan. Dat is zo frustrerend, iets echt niet kunnen. Op d e middelbare school moest ik b ij muziek altijd triangel spelen... Maar oké, als ik dan liedjes zou uploaden en gevraagd zou worden om ergens op te treden zou ik n ee zeggen, dus dat zou niet h eel handig zijn. Wat zelfverzekerdheid dus wel, ja. Ik vind mijn werk ook nooit echt heel goed, ofzo. En dat kan ik op zich wel gebruiken om meer opdrachten te krijgen.” Altijd aan h et werk
“In mijn hoofd werk ik altijd, dat is soms vermoeiend. Maar ik vind het leuk en ik haal inspiratie uit de dingen die ik leuk vind, wat er natuurlijk voor zorgt dat ik eigenlijk altijd links leg met mijn werk. Natuurlijk word ik vooral geïnspireerd door dieren en natuur, maar ook zeker door rare films, rare dingen uit de kringloopwinkel en gewoon, h et alledaagse leven. Van maandag tot vrijdag probeer ik elke dag te werken tussen ongeveer half negen en zes. Dan teken ik, schilder ik, naai ik tasjes, maak ik foto’s en update m’n blog. Ondertussen kijk ik een film of serie. Ik kan niet zo goed één d ing tegelijk d oen, daar word ik moe van. Op deze manier verdeel ik mijn aandacht. Het is vaak wel iets dat ik al eerder heb gezien hoor, vooral Gilmore Girls is favoriet. Ik sta zelfs op de vijfde plek van mensen d ie d ie s erie h et meeste hebben gezien! Wereldwijd, h è. Dat is b est erg eigenlijk... ’s Zaterdags werk ik ook vaak, maar zondag is a ltijd mijn vrije dag. Dan werk ik in h et asiel; dat is echt mijn lievelingsding. Als ik ervoor betaald zou krijgen zou ik niks anders doen. Dan was het illustreren gewoon
Marlou Saris Portretinterview
14 april 2013
een hobby, ja. Maar ik vind veel meer leuk om te doen hoor: fietsen door de polder op mijn racefiets, jurkjes naaien, bakken, koken met groenten uit onze groentetuin, naar musea gaan, naar Artis gaan.” Saai, of toch n iet?
“Eigenlijk ben ik h eel saai, ik doe n iks speciaals. Maar ik vind saai de bom! Oké, saai is voor mij misschien niet helemaal wat saai is voor andere mensen, denk ik. Ik vind namelijk altijd andere d ingen gewoon. Alles wat afwijkt van d e norm vind ik geweldig, dat is a ltijd zo geweest. Op d e basisschool was iedereen fan van de Spice Girls, behalve ik. Ik was fan van Will Smith – en dat ben ik eigenlijk nog steeds. Ik vind zijn flaporen geweldig. Alles moet altijd iets of wat anders zijn wil ik het leuk vinden. Zo vind ik het ook fantastisch als iemand maar twee vingers h eeft, of gekke bulten op zijn of haar gezicht ofzo. En ik ben gek op rare dieren, de underdog wel. Tapirs, capibara’s en varkens vind ik heel tof, en katten met gekke kinnen ofzo. Katten zijn s owieso wel mijn lievelingsdieren. Het enige d ier dat ik niet altijd leuk vind zijn muggen, a ls ze prikken. Maar eigenlijk zijn ook zij leuk, met hun leuke lange snoet.” Eigen erf
“Ik woon nu bij mijn ouders, vooral omdat je van het leven als illustratrice niet bepaald rijk wordt. Het is elke maand vechten om opdrachten en dus om geld. Maar zodra h et kan wil ik mijn eigen boerderijtje, in een klein dorpje. Ik heb twee jaar in Utrecht gewoond, maar een stad is niks voor mij. Ik ben er graag – vooral hier in Amsterdam, maar als ik er woon wordt h et allemaal veel te druk in mijn hoofd. Mijn huisje zou een goed gekleurde, georganiseerde rotzooi worden, ik zie het al helemaal voor me. Op dit moment zit mijn verzameling plastieke action figures in dozen, maar die zou ik uitstallen. En daarnaast mijn verzameling opgezette d ieren. Die vind ik vaak bij Steentje, mijn favoriete kringloopwinkel. Ik h eb nu een slang, bever, wezel, eekhoorn, kikker, twee piranha’s, een egelvis, kaaiman, babymuisje en pangolin. Ook heb ik dieren in potjes, daar heb ik enkele zelfs zelf van gemaakt! Wanneer mijn kat een dier vangt begraaf ik die namelijk, in een soort kanten zakje zodat je de botjes niet verliest. Later graaf ik de botjes op en doe ze in een potje. Ik vind het heel leerzaam om een dier van binnen te zien, en dat gaat natuurlijk makkelijker als ze dood zijn. Taxidermie is dan ook zeker iets waar ik meer over wil leren, maar die wetenschap botst wel met mijn ideeën. Ik b en graag lief voor dieren en als je op internet zoekt naar d e b este manier om een dier op te zetten bijvoorbeeld, staat er vaak ‘1. Vang hem, 2. Dood hem’. Daar kan ik niet tegen, dus dan hoeft het van mij niet meer. Misschien had ik gewoon beter op moeten letten bij biologie, in plaats van alleen maar te tekenen...”
Marlou Saris Portretinterview
14 april 2013
Kleine dromen
“Ik heb geen grote dromen, en ook niet echt veel wat ik wil bereiken. Wel wil ik later graag een fijn, stabiel leven, waarin ik elke dag blij ben. Het liefst zou ik dus een klein boerderijtje hebben en daarnaast een klein winkeltje in de Jordaan, waar ik mijn spullen kan verkopen. Ik wil niet hoeven vechten voor mijn opdrachten, maar gewoon dagenlang tekenen, mijn dieren knuffelen en niet te veel stressen. En ik wil katten en ratten op mijn erfje. En als geld n iet telt ook geiten, schapen en Shetlanders. En kippen voor d e eitjes, natuurlijk. Een erf zonder kippen is namelijk als een huis zonder katten. Niks voor mij.” Anne’s website, blog en winkeltje vind je op www.ponypeople.nl
