Roelof Raast April 2015
Bentinckspark
1
INHOUD Mijn Anna, verhaal Herfstgedicht Ni No Kuni Een origineel pws Interview met mevrouw Kamst Banana damper recept Open dag Geraldus Doeppeltjes Places to go: Dubai
blz. 3 blz. 6 blz. 7 blz. 8 blz. 12 blz. 14 blz. 15 blz. 22 blz. 23
Things to do: zorbbal
De herfst van vroeger Wie is die nieuwe docent? Boekentips Redactioneel
blz. 25 blz. 26 blz. 29 blz. 32
Hoi!! Leuk dat jullie allemaal de schoolkrant lezen! We hebben veel verschillende stukken, dus er zit voor iedereen wel wat leuks bij. Zo hebben we verhalen, interviews en wat leuke foto‟s van de open dag… Veel leesplezier!! Groetjes, De Schoolkrantredactie 2
Mijn Anna Door Nayomi Latulola, 4VWO
Dit verhaal is ingestuurd bij een verhalenwedstrijd door Nayomi. Hiervoor heeft zij een prijs gewonnen. Gefeliciteerd, Nayomi! Wij vonden natuurlijk dat het verhaal dan ook in de schoolkrant moest staan!
Het is nu ruim een jaar geleden dat ik haar voor het laatst heb gezien, mijn lieve Anna. Zo mooi als zij was met haar dansende blonde krullen, haar geheimzinnige lach en haar vriendelijke blauwe ogen, was niemand. Anna, mijn engel. Ik herinner me het nog als de dag van gister, wij samen, aan tafel met roodkleurige brandende kaarsen. Ik herinner me hoe zij van haar wijn nipte, hoe zij haar stuk lende sneed en hoe zij mijn hand pakte wanneer ik haar vertelde hoe mooi zij was. Anna. Een vrouw met een geweldige uitstraling, de vrouw die altijd voor me klaar stond, de vrouw die er voor zorgde dat ik weer gelukkig was. Anna. Mijn Anna. Die blik in haar ogen die ze mij twaalf maanden geleden gaf, wil ik heel graag weer vergeten. Haar lach deed me pijn en haar ijskoude kus zorgde voor angst. Mijn Anna is nu niet meer van mij. . Terwijl ik de zware dozen beladen met kerstballen en ander prullaria naar beneden haal, staat ze in de keuken te zingen. Een geur van gekookte bieten en verse gehaktballen met jus komen mij tegemoet. Het gerammel van de dozen leidt me een klein beetje af en snel zet ik de dozen op de grond. Het is al november en zoals ik weet komen de kerstdagen er weer aan. „Schat? Mag ik een kopje koffie van je?‟ vraag ik met een plagerige toon in mijn stem. „Tuurlijk lief‟, en ze kust mij op mijn voorhoofd. Zachte kriebels komen in mijn buik naar boven en zo herinnert ze mij er aan dat ik verschrikkelijk veel van haar houd. Even later staat er een kopje koffie voor me klaar, precies zoals ik gevraagd had. Ik neem plaats aan de keukentafel en observeer haar, mijn Anna. Zo mooi als zij is, wanneer ze lacht en wanneer ze kookt. Elegant loopt zij naar de wasbak om haar pollepel schoon te spoelen. Terwijl zij dat doet, geeft ze me een knipoog. Ik lach. Ik krijg weer een warm gevoel van binnen en ben blij dat zij de mijne is. `Lieverd, ik ga nog even snel naar de winkel. Ik ben de nootmuskaat vergeten´, zegt ze rustig. ´Doe je er niet te lang over?‟ vraag ik haar nog na. Maar voordat ze antwoord kan geven, heeft ze het huis alweer verlaten en hoor ik de deur dichtslaan. Ik besef dat het misschien een poosje kan duren voordat ze weer terug is en ik zet het vuur laag. 3
We hebben geweldige plannen voor de kerst: we gaan samen uiteten en we gaan een bezoek brengen aan de Efteling. We gaan samen de mooiste plekjes van Nederland bekijken en we gaan genieten, heel veel genieten. Ik wacht al een halfuur en mijn Anna is nog steeds niet terug. Misschien staat ze te praten met een oude buurvrouw, of misschien is ze aan de praat geraakt met een collega. Ik mag me geen zorgen maken. Ondertussen heb ik mijn tweede kopje koffie al gehad en heb het vuur maar helemaal uitgedaan. Ik ben vast gestart met het opzetten van de kerstboom, geloof me... dat is me een karwei. Nadat ik alle takken aan de boom heb bevestigd, ga ik weer op de bank zitten. Anna en ik zouden dit samen doen, de boom optuigen. Ik kijk op mijn horloge en zie dat er alweer een uur voorbij is gegaan. Anna is nog steeds niet terug. Waar is ze? Ik trek mijn schoenen aan en stop mijn handen in de blauwe handschoenen die ik van mijn moeder heb gekregen. Ik pak de huissleutel en gris mijn jas van de kapstok. Ik laat de deur achter mij dicht vallen en loop het grindpad af. Ik loop zo snel als ik kan, ik wil mijn lieve Anna terug. Ik ga de hoek om en ren een stukje, dan loop ik weer. Straks ziet ze me, die zal wel denken dat ik gek ben. Ja ik ben gek, gek op haar. Ik ren weer en dan zie ik onder de lantaarnpaal een vrouw. Een vrouw met dansende blonde lokken, mijn Anna. Ik zie haar jas, de jas die tot net over haar knieholtes valt. Ik zie haar armen iemand omhelzen. Ik ren en kom dichterbij. Ik zie haar armen om een lange donkere gestalte geslagen. Ze kust hem. Ze kust hem innig. Zo heeft Anna mij nog nooit gekust. Haar handen glijden door de haren van de gestalte, en bijna... bijna kan ik haar handen ook door mijn haar voelen gaan. Hoe kan ze? Ik moet weg van hier, ik moet weg van hier. Ik ren terug, het maakt me niet meer uit of ze me ziet, ik moet hier weg. Anna, mijn lieve Anna. Ik verlies mijn handschoen tijdens het rennen, maar het maakt me niet meer uit, ik moet hier weg. Tranen prikken in mijn ogen en stromen langzaam over mijn vermoeide gezicht. Ik voel hoe ze zich een weg banen via mijn neus naar mijn mond, waar een gedeelte binnen sijpelt en ik een zoute smaak proef. Tranen. Tranen die ik al heel lang niet heb gehuild omdat zij mij gelukkig maakte. Ik druk de sleutel in de deur en gooi mijn spullen aan de kant. Ik tuig de boom op. Alleen. Ik heb het vuur ondertussen al aan gezet en heb mijn koffiekopje al afgewassen. Terwijl ik naar de lampjes in de kerstboom kijk, besef ik wat „eenzaamheid‟ nou eigenlijk is. Het is verschrikkelijk. Ik voel mij niemand, ik voel mij leeg . De tranen beginnen weer te komen maar ik moet mijzelf vermannen. Anna komt zo thuis. Anna, zomaar Anna. Ik dek de tafel als ineens de bel gaat. Het is Anna. Tranen stromen zo hard ze kunnen, maar alleen van binnen. Ik sluit mijn vingers om de deurknop en kijk recht in de ogen van Anna. Ik open de deur en ze groet me met een kus, een kus op mijn zoute wangen. De kus die mij twee uur geleden gelukkig had kunnen maken, de kus die ervoor zorgde dat ik mij gewild voelde. Ik negeer de kus en mijn gevoel en ga aan tafel zitten, terwijl zij het eten opschept lacht ze naar me.
4
Maar ik lach niet terug, ik voel een pijn. Een pijn die ik nog nooit eerder heb gevoeld en in een flits zie ik de lange donkere gestalte weer. Ik eet mijn eten op en ga naar bed. Anna niet, Anna moet nog even bellen. Maar vast niet naar haar werk zoals ze zegt. Dagen gaan aan mij voorbij en ik zie Anna nauwelijks meer. Ik verstop me in mijn studeerkamer en begraaf mezelf in mijn handen en ik huil. Met twee lege flessen whiskey naast me, kijk ik naar buiten. Het is kerst en het sneeuwt. Anna heeft vanavond een kerstdiner van haar werk, dat heeft ze mij laten weten via het neonroze memoblaadje op de koelkastdeur. Vanavond ben ik dus alleen, alweer. Opnieuw begin ik te huilen, mijn handen zoeken naar het whiskeyglas in de hoop dat er nog een beetje in zit. Niks. Met een ruk gooi ik al het materiaal van mijn bureau af en begin luid te snikken. Ik hoor hoe de whiskeyflessen aan diggelen vallen en ik voel de glassplinters tegen de blote huid van mijn voet kaatsen. Mijn ledematen en ogen voelen zwaar en heel langzaam wordt alles zwart. Het is nu een jaar later en kerstavond, nu besef ik pas dat ik echt alleen ben. Ik eet een magnetronmaaltijd en ga bij de kerstboom zitten. Er liggen twee cadeautjes, één van mij en één van Anna. Beiden zijn door mij gekocht. Ik open mijn eigen cadeautje. „Dankjewel‟. Ik ga voor de spiegel staan en kijk vooruit. Ik zie een lege man zonder potentie, een persoon die Anna niet meer wil. Dus zeg ik vaarwel, vaarwel mijn Anna. Ik ga je missen met je dansende krullen, je geheimzinnige lach en je vriendelijke blauwe ogen. Ik hield van je.
5
Herfst Door Anneloes de Groot
Na een mooie zomer en een paar warme dagen, wordt het weer steeds donkerder in de straten. De bomen laten hun bladeren dwarrelend vallen en er komen al weer iets minder vliegjes in de plattelandse stallen. Verschillende geuren hangen in de lucht en je ziet geregeld een vogelvlucht. Natte regen maakt een eind aan je zomerse gedachten, maar laat ook zien de herfstige prachten. Oranje, rode en bruine kleuren worden als het nat is nog donkerder en gaan nog meer geuren. Hier kan je droevig van worden, maar ook helemaal van opfleuren. Want thuis staat de kachel al weer aan en zie je de vlammen van de kaarsen al weer om zich heen slaan. De herfst is een gemengd seizoen op verschillende manieren. En laat de wind vliegen door alle kieren. Of je het leuk vindt of niet, de herfst gaat door net als jij. Bekijk het positief en je bent vaker blij.
6
Ni no kuni: wrath of the white witch Door Lisa Spitse Ni No Kuni is een RPG voor de PS3. Het is een typische RPG, de gameplay is best simpel en je raakt er snel aan gewend. Het verhaal: De game gaat over Oliver, een jongetje van wie de moeder is gestorven aan wat iedereen denkt een hartaanval te zijn. Olivers tranen brengen zijn favoriete knuffel Drippy tot leven, Drippy legt uit aan Oliver dat zijn moeder is gestorven omdat haar "soulmate" In Ni No Kuni (the other world) is verslagen en gevangen genomen door Shadar, en dat als hij zijn moeders soulmate redt, zijn moeder waarschijnlijk weer zal leven. Om die soulmate te redden moet Oliver natuurlijk Shadar verslaan en dus de hele wereld redden. Shadar steelt stukjes van mensen hun harten en om het verhaal door te laten gaan moet je meerdere keren harten repareren. Het verhaal is niets speciaals, maar het is wel heel goed uitgevoerd. In de game kun je bepaalde wezentjes vangen, deze wezentjes heten "familiars" en je kan ze gebruiken in gevechten, het komt goed van pas dus je moet maar gewoon alles vangen wat je tegen komt. De Characters: Er zijn 3 characters die je bestuurt voor het grootste gedeelte van de game, en natuurlijk is Drippy er ook, maar hij doet niet al te veel. De Characters zijn Oliver, Esther en Swaine. Je ontmoet Esther in Al Mamoon, en je moet haar hart repareren zodat haar vader (een van de great sages) je nieuwe spreuken geeft om te gebruiken in gevechten etc. Nadat je Esther helpt komt ze met je mee op je avontuur en ze zorgt dat je familiars kan vangen door voor ze te zingen. Swaine is een dief en je ontmoet hem voor het eerst als hij iets belangerijks van je steelt. Nadat je zijn hart repareert gaat hij met je mee naar Hamelin, een stad waar hij verrassend veel over weet. Swaine heeft een speciaal pistool waarmee je dingen kan stelen. Oliver heeft niet echt een personaliteit, hij is een heel gewoon jongetje dat toevallig magie kan gebruiken en de wereld moet redden. Mijn mening: Ik ben een groot fan van deze game. Het verhaal is simpel, maar wel heel leuk. De graphics en muziek zijn echt geweldig en slepen je echt mee in de game. De characters zijn allemaal best interessant (voornamelijk Swaine omdat je ook over zijn geschiedenis hoort en omdat hij meer is dan je eerst zou denken) en Drippys accent is hilarisch. Ik raad deze game aan voor mensen die van Anime houden of die graag RPGs spelen (bijv. Pokemon) 7
Een origineel pws Door Yorrick van Ouw Dit is het proloog van een verhaal. Yorrick heeft dit geschreven voor zijn profielwerkstuk. Er zijn nog 10 hoofdstukken hierna. Urgh... Wat zal ik eens gaan doen? Ik verveel me nu al tijden. Als er nou maar iets was wat ik kan doen? Maar ja... in de ruimte is het nogal saai en ik ben te groot om op een planeet te leven. Oh, kijk! Wat is dat? Een kleine asteroïde? Daar kan ik wel mee spelen. Nee, wacht het is iets anders. Het lijkt wel... Nee, dat kan niet! Maar het moet wel. Niets heeft dezelfde samenstelling van grondmaterialen als dit. Het is een stukje van één van mijn eerste creaties! Hoe heette die planeet ook alweer... euhmmm... O... E... Nee, dat klopt niet. A...? Ja, een A! Maar daarna...? Ach laat ook maar. Ik probeer om het in een baan om me heen te krijgen. Humpf! Ai, ik heb mijn zwaartekrachtveld al tijden niet meer aangepast. Humpf! Het is een stuk moeilijker dan ik dacht. Humpf! Ah! Gelukt. Nou eens kijken of ik iets met dat stukje kan. Het is helemaal leeg. Dat is raar, ik heb nog nooit een planeet leeggelaten. Misschien is dit dan toch niet een planeet die ik heb bewerkt. Maar dat kan niet, deze samenstelling ken ik en iedere planeet is uniek, net als... mensen! Oh, joepie! Het is een stukje van de aarde! Dat is één van mijn favorieten! Die regenwouden waren prachtig, al zeg ik het zelf. Oh en de fjorden! Sneeuw! Dat zou ik vaker moeten doen! Die leuke, kleine, witte vlokjes, die zomaar uit de lucht kwamen vallen. Wat zouden die mensen zich daar toch mee hebben vermaakt. Ik vraag me af of ze al van mijn bestaan afweten. Over bestaan gesproken, hoe bestaat het dat dit stukje niet bij de rest van de planeet is? En hoe bestaat het dat het leeg is? Dat ga ik even van dichtbij onderzoeken. Het is een heel gedoe om mijn bewustzijn uit mijn lichaam te halen, maar ik ben nu wel erg nieuwsgierig. Ik hoop maar dat mijn onderbewustzijn niet al te vreemde dingen gaat doen. Okee, daar gaan we. Ik word me langzaamaan steeds minder bewust van mijn lichaam en meer van het stukje niets. Ik voel de warmte van mijn eigen lichaam. Dat is gek, zeg. Ik ruik een beetje een branderige lucht. Hmm, het lijkt wel dat er flinke brand heeft gewoed hier. Dat verklaart waarom het helemaal leeg is, vuur vernietigt alles. Langzaamaan begin ik wat te zien, eerst heel vaag het verschil tussen de duisternis van het heelal en de donkerbruine kaalheid van het stukje aarde.
8
Ik voel dat ik armen heb, ik probeer ze op te tillen. Dat voelt heel raar, maar ik kan ze nu zien! Ze zijn groen, zoals ik altijd ben geweest. Ik zou ook een andere kleur kunnen zijn, maar ik hou van groen. Daarom maak ik op mijn creaties ook altijd zo veel mogelijk groen. Zoals de bomen, of de arritawots, die had ik eigenlijk ook op de aarde moeten zetten. Kijk nou! Ik heb schubben! Tja, dat is eigenlijk ook wel logisch, om alleen een los bewustzijn een heel warmbloedig systeem te geven is een behoorlijk gedoe en schubben werken het beste om de warmte van mijn echte lichaam op te nemen. Eens kijken wat er verder aan dit lichaam zit. Ik kijk omlaag en zie twee benen. Heerlijk! Ik kan lopen! Ik zet een stap en... Ho! Ik val om. Nog maar even oefenen dan. De grond suist op me af en met een doffe klap ontmoeten mijn gezicht en de grond elkaar. Mijn neus en wang doen zeer, ik voel pijn, dat is lang geleden! Ik zou er bijna blij van worden. Ik draai me om. Zo. Ik zet mijn ellebogen onder mijn rug. Zo. Mijn handen druk ik in de grond. Zo. Langzaamaan strek ik mijn armen. Ja, dit gaat goed. Ik kom langzaam omhoog, totdat ik zit. Hè? Wat zit daar nou tussen mijn benen? Heb ik een mannelijk lichaam gekregen? Wat is dit nou? Oh, nee, wacht, het is mijn staart. Ik heb een staart! Ik had altijd al een staart willen hebben. En nu opstaan. Ik trek mijn benen in, zet mijn handen voor mijn voeten en val achterover. Volgens mij was dat niet de bedoeling. Ik duw me weer omhoog, dat lukt nu wel. Daarna trek ik mijn benen weer in en zet mijn handen opnieuw voor mijn voeten. Maar nu verplaats ik mijn bovenlichaam ook naar voren, zodat ik niet weer omval. Ik strek mijn benen en ik kom omhoog. Ik sta weer! Nu kan ik verder met mijn onderzoek. Ik zet voorzichtig een paar stapjes terwijl ik om me heen kijk. Er zijn overal zwartgeblakerde plekken op de grond. Waar komt dat van? Zo veel warmte geef ik nou ook weer niet af. Het kan ook niet van brand komen, dat tast de grond nauwelijks aan, alleen alles wat er op staat en leeft. Is het dan as? Nee, dat zou al lang van het ruimte-eilandje zijn afgedwarreld door het drukverschil. Hm, bijzonder. Ach ja, maakt ook niet uit. Het gaat niet om wat er mee is gebeurd, maar om wat ik er nu mee ga doen. Laat ik er weer hetzelfde mee doen als met de aarde. Ik breng er leven op terug. Ik begin met het creëren van een atmosfeer. Moleculen aantrekken, sorteren en afstoten heb ik al wel vaker gedaan, dat is dus niet zo moeilijk, maar het kost wel veel tijd. Na een aardige tijd heb ik de juiste samenstelling verzameld en gemaakt: 79% koolstofdioxide, 20% zuurstof en 1% waterstof en stikstof. Zo, nu ik de atmosfeer heb gemaakt kan ik het zuurstof en waterstof daaruit laten reageren tot water. Maar waar kan ik het opslaan en afkoelen? Hm, gewoon in de lucht? Nee, dat is saai. In bergen! Ik maak bergen om daar het water in op te slaan. Dat is een goed idee. Ik maak contact met de grond en voel waar ik de bergen het best kan laten verschijnen. Dan til ik mijn rechterbeen op en stamp op de grond. Ik voel hoe de grond overal beweegt. Op een aantal lijnen verschuift de grond omhoog. Er zijn bergen.
9
Nu moeten er nog geulen in de bergen zitten, zodat ik het water daarin op kan slaan. Ik stamp opnieuw op de grond en voel hoe de bergen splijten. Nu kan ik het water opslaan. Ik maak nu contact met de atmosfeer, zoek de waterstof- en zuurstofatomen uit en breng die bij elkaar. Er ontstaat water, het begint te regenen. Ik voel hoe het water tussen de bergen valt en begint te stromen. Ik voel hoe het water zich over mijn creatie verspreidt. Ik voel hoe het water rivieren vormt leven zouden kunnen voeden. Ik voel hoe het water van mijn nieuwe creatie af stroomt. Ik voel hoe het water valt. Hee, dat wil ik niet! Om dit op te lossen moet ik terug in mijn echte lichaam. Ik wordt me steeds minder bewust van deze omgeving en meer van mijn lichaam. Ik voel nog net hoe het tijdelijke lichaam oplost in de atmosfeer, die ik net heb gecreëerd. Goed, het waterprobleem. Ik strek mijn gevoel uit naar het kleine stukje aarde dat nu om me heen draait. Gevonden! Nu kantel ik het zo, dat de bovenkant van mij af staat. Dat zorgt ervoor dat mijn zwaartekracht alles naar de grond toe trekt. Nu verdampt het water steeds als het van het land af valt, door mijn warmte. Als gas is het water een stuk lichter, waardoor het weer omhoog gaat, precies de bergen weer in, maar dan vanaf de onderkant. Zo kan het blijven stromen. Nu er water is, kan ik er eindelijk leven op terugbrengen, ik begin klein: cellen. Ik maak opnieuw contact met het water en pluk nu atomen en moleculen uit de lucht, die ik nodig heb om cellen te maken. Dat gaat wel wat moeilijker nu mijn bewustzijn er verder bij vandaan is. Oh, bijna vergeten. Voor ik begin is er nog een belangrijke vraag: wat voor DNA zal ik het geven? Ach, ik doe niet moeilijk en kijk of er iets in de grond zit dat ik kan gebruiken. Ik maak contact met de grond en vind al snel een dode amoebe. Het DNA van het ééncellige organisme gebruik ik om weer nieuwe amoebes te maken. Ik laat de moleculen en atomen die ik heb verzameld met elkaar reageren totdat ik een goede cel heb gemaakt, alleen de kern nog. Ik stop het DNA van de amoebe in de cel en wacht in spanning af. Langzaam maar zeker begint het te bewegen. Het verdeelt zijn DNA en maakt er nieuw bij, de cel gaat zich delen. Het leeft! Nu ik ééncellige organismen heb kunnen maken, ga ik natuurlijk door naar het maken van meercellige organismen. Ik zoek ander DNA in de grond en na een korte tijd heb ik gevonden wat ik zocht. Ik stop de deling van een cel terwijl er nog geen DNA in de nieuwe cel zit, zodat ik weer een lege cel heb. Daar stop ik mijn gevonden DNA in en weer wacht ik af.
10
Hmpf. Het duurt wel erg lang, laat ik de groeitijd wat versnellen. Nog voordat ik het goed en wel doorheb schiet er opeens een kastanjeboom uit de grond. Gelukt! Aangemoedigd door dit succes ga ik door met het proces van het maken van planten en al gauw zijn er overal oases, oerwouden, graslanden en savannes. Nou, ik zou nu prachtige stillevens kunnen schilderen, maar er mist nog wat dynamiek, er missen wat dieren. Nog één keer zoek ik in de grond naar bruikbaar DNA, zorg ik voor lege cellen en vul ik die op met het DNA dat ik heb uitgezocht. Dan bedenk ik me dat het wel leuk is dat er nu hagedissen rondkruipen, vogels rondvliegen en vissen rondzwemmen, maar er is nu niets nieuws. Ik besluit om verschillend DNA te combineren. Laat ik in ieder geval menselijk DNA gebruiken, maar wat nog meer? Hmm, vogels zijn leuk, maar hagedissen ook. Welke van de twee zal ik eens menselijk maken? Oeh, misschien katten! Het is eigenlijk ook wel leuk om alledrie te combineren met menselijk DNA, maar hoe ga ik ze dan plaatsen, ze kunnen beter niet te dicht bij elkaar leven. In mijn peinzingen ga ik met mijn gevoel een beetje langs mijn nieuwe creatie en merk al snel dat de bergen het in vier delen verdelen. Natuurlijk! Op elk deel maak ik één humanoïde levensvorm. Dat grote stuk lijkt me geschikt voor de katachtigen. Ik combineer het DNA en voel hoe de cellen zich snel vermenigvuldigen. Ondertussen ga ik bezig met de andere delen. Waar zal ik de hagedisachtigen eens plaatsen? Daar! Dat stukje met extra veel rivieren voelt toepasselijk. Dan plaats ik de vogels op het wat warmere, drogere deel, die hoeven toch niet zo vaak op de grond te komen. Maar wat doe ik met het laatste deel dan? Ik heb nu humanoïde luchtwezens, landwezens en waterwezens, wat blijft er dan nog over? Plasmawezens? Nee, dat wordt niets. Abstracte wezens? Nee, daar kan ik ook niets mee... Alhoewel... Als ik nou eens een levensvorm maak die gebaseerd is op emoties? Dat lijkt me een leuke! Zoiets heb ik nog nooit gedaan, maar het moet te doen zijn. Ik haal de genen uit het menselijk DNA die voor emoties zorgen en versterk die. Daarna geef ik het levenskracht. Ja! Het leeft! Ik versnel de groei van alles nog meer en voel hoe alles zich ontwikkelt. De bossen breiden zich uit, het water maakt zijn kringloop en op alle vier de delen begint er een sociaal systeem te ontwikkelen. Hee, dat is grappig! Overal ontwikkelen de vier vormen zich hetzelfde, ze vormen groepen, gebruiken dezelfde taal en bouwen dorpen. Dat zal wel komen door het gedeelde menselijke DNA. Misschien gaan ze wel weer geloven dat ik alles heb gemaakt in zeven dagen. Ik ben benieuwd wat er van deze nieuwe wereld gaat worden.
11
Interview met mevrouw Kamst Door Tirza Jonkman Nice to meet you, I’m ms Kamst. I was sure of only one thing when I had to decide what to do after secondary school: I would never become a teacher. So, although I loved the English language and culture, I decided to study linguistics in Groningen. I was convinced I would be able to find a more interesting job as a linguist. I immensely enjoyed studying linguistics. I learned about the sounds and structures of different languages andabout the way language works in the brain. I got to watch clips of children learning how to speak, I learned about language and reading disorders such as aphasia and dyslexia, and I got to do experiments to learn more about how human beings learn, understand, and produce languages. When I was a third year student, it was time to once again consider what I‟d like to do with my life. I found I didn‟t like the idea of spending my life researching language. Doing experiments is quite fun, but you have to put in a lot of work before you can actually do the experiment, and after you‟ve done it, you spend days on a computer doing statistics. When that‟s done, you have to write down everything you did so other people can learn from it. It comes down to sitting in an office, working on a computer most of the time. That didn‟t appeal to me. I had become very interested in how people learn a second language. After thinking about it for a long time, I decided I would quite like to teach a second language.
12
After making my decision, I went to London to study at University College London for half a year, because I still loved all things British. Needless to say, I had the time of my life living in London. I came back ready to catch up on all the English literature classes I needed to take in order to be allowed to become an English teacher. Becoming an English teacher takes a while, so here I am, three years later, in Hoogeveen. Now that you know how I got here, what else do you need to know about me? I‟m 24 years old and I still live in Groningen. During the summer I like to take long rides on my racing bike. During the winter, I go ice skating 1-3 times a week. I love reading and always buy many books when travelling to England. I also love music and have developed a taste for buying second hand vinyl records. I regularly go to concerts to hear my favourite artists play live. My favourite food is probably pasta, but it changes every once in a while. My favourite colour is red and I‟m a cat person rather than a dog person, but I like dogs too. I don‟t have a favourite tv show, but I like QI and Miranda.
I guess that‟s everything you might want to know. I hope you‟ve learned some new things about me. I really enjoy working at RVEC and hope that in due time I will get to know most of you!
13
Banana damper recept Door Lisa Spitse Ingredienten: 3 kopjes zelfrijzend bakmeel (390gr) 1/4 kopje bruine suiker (50gr) 70gr boter 2 gepureerde bananen 120ml melk 75gr walnoten Bereidingswijze: Je kan de damper maken in een cakevorm, maar ook als cupcakes. Met deze hoeveelheden kun je rond de 20 cupcakes maken. Stap 1 Zet de oven op voorverwarmen op 180 graden. Stap 2 Doe het zelfrijzend bakmeel en de suiker in een schaal, mix het goed door elkaar. Stap 3 Doe de boter bij de bakmeel en suiker mix, en kneed het goed door elkaar met je handen tot het kruimelig word. Stap 4 Doe de melk en bananen in een schaal en mix het door elkaar tot het een soort papje word. Stap 5 Doe het papje bij de kruimels en gebruik een mes om het door elkaar te "snijden". Maak een beweging met het mes alsof je de mix aan het snijden bent, als je het goed doet word het een soort deeg. Stap 6 Je kan nu kiezen of je de noten maalt en door het deeg heen schept, of dat je het alleen op de bovenkant van de cake/cupcakes doet. Bak de cake voor 40 minuten op 180 graden. Als je cupcakes maakt, doe het ietsje langer zodat alle cupcakes gaar worden. Prik er in met een satéprikker om uit te vinden of ze goed gaar zijn of niet.
14
Open dagen Door Tirza Jonkman, Julia Heemstra en Anouk Fieten Er waren onlangs open dagen op het RvEC. Dat was natuurlijk best spannend, omdat dit voor het eerst in het nieuwe gebouw plaatsvond. De leden van de schoolkrant vonden dat wij ons daar ook moesten laten zien. Om het artikel over deze open dagen iets interessanter te maken, hebben we docenten, leerlingen en bezoekers gevraagd of zij op de foto wilden met wat attributen. Ze hadden de keuze uit: Een berenmuts Een zwaard Elfen vleugeltjes Een groene hoed Veel kijkplezier bij de volgende foto‟s van de open dagen.
15
16
17
18
19
20
21
Geraldus doeppeltjes Door Lars Kikkert Ergens in het jaar 91387. Trots loopt hij over het pad met alle kleuren van de regenboog behalve oranje-gifgroen. Waarom is hij zo blij? Omdat hij zichzelf net een promotie heeft gegeven. Dus hij is nu blij als baas dat hij iemand een promotie heeft gegeven. Én blij omdat hij net van de baas een promotie heeft gekregen. Nu is hij opperbevelhebber van DJBV (Doeppeltjes Jam BijVoorbeeld). Maar voordat hij weer gaat werken haalt hij nog even zijn lievelingsmaaltje, een boterham sardinen en augurkensap. Jahaa hij verwent zichzelf echt, hij neemt zelfs de citrosine (citroen, citrosine, limoen, limosine). Nu gaat hij weer aan het werk, vandaag gaat hij een nieuwe smaak uitproberen: truffelbes met gepocheerd snot. De machine huft en puft voor bijna 3 minuten, maar daar zijn ze; 25 potjes truffelsnot jam. Hij pakt een potje, en opent hem om te proeven. Oh Doeppeltjes, je hebt je weer eens overtroffen, wat een zaligheid. Hopelijk denken de andere mensen er ook zo over. /--------------------------------------------------------------------------------------\ | KOOP NU!!!! | | D O E P P E L T J E S (H) E E R L I J K E | | TRUFF ELSNOTJAM | | M AA R 0 , 9 5 Ñ P E R P O T ! ! ! | \____________________________________________________/ Het geld stroomt binnen, hij maakt wel 100 nevolo's winst (Ñ) per dag. Hij haalt zelfs de krant; "Doeppeltjes eerste redelijke jam" - 5/10 5/10! dat is 4/10 beter dan zijn vorige record! Dus omdat hij nu erg blij is, geeft hij zichzelf weer een promotie, maar deze keer naar Springspinnetjesrecordceremoniaaliteistoupettenuitdelersleidinggevendevanleidinggevendehoogspringspinnetjesrecordsnabedachtenissencrematoratie sweathshirtuitdeelleidinggevenden. Zo, dat is nou noch eens een belangrijke titel. Maar omdat hij nu erg uitgeput is van dat woord opschrijven gaat hij in zijn beanbagbed een konijnenslaapje nemen. -1793 seconden later*tsjunk-pats* *tsjunk-pats* w- w- w- wat? *tjsunk-pats* de jam-machine was geblokeerd en alle jam lag op de grond. Een IFO was erin vastgekomen en blokkeerde het jam-doe-ding. Die zorgt ervoor dat de jam extra veel beweegt. Maar nu ligt alles op de grond. Doeppeltjes pakt de jam-a-vac en zuigt alle jam op. Hij is wel voorbereid voor dit soort situaties. Maar omdat dit gebeurde ontslaat hij zichzelf. Nu is hij werkloos. En hij leefde nog kort en ongelukkig. Of toch niet?
22
Places to go: Dubai Door Janine van der Molen en Deborah de Groot
Dubai, een jaar of tien geleden nog een redelijk onbekende stad, is nu uitgegroeid tot een enorm toeristische plek. Het ene na het andere waanzinnige idee kwam terecht in de media, aan geld leek geen gebrek. Dat blijkt wel als je kijkt naar het hotel Burj Al Arab: Een ontzettend duur en luxe hotel en tegelijk ook het enige 7 sterren hotel van de wereld.
Dit 828 meter hoge gebouw heeft 202 „duplex rooms.‟ In deze ontzettend luxe kamers moet je echt een keer geslapen hebben, maar je moet wel eerst zorgen dat je miljonair wordt; sommige kamers kosten wel $45.000 per nacht! De duurste kamers in de Burj Al Arab hebben zelfs een privélift en een privébioscoop. Ook geldt er een dresscode: smart casual; simpel, maar elegant. Ook heeft de Burj Al Arab een tennisveld; het hoogste tennisveld ter wereld. Hier kun je tennissen op niveau, en je hebt prachtig uitzicht over Dubai en de zee.
23
Things to do:
Over het water rollen in een zorb bal. Altijd al eens over het water willen lopen, net als in de Red Bull reclame? Dan heb ik Shocking News voor je: Het kan echt!! Ocean zorbing: een zomersport in opkomst. Of het nu van een heuvel af is, of een rondje om de bermuda driehoek (-- sterk af te raden). Je moet het gewoon een keer gedaan hebben. Zorben is een idee van twee jongens uit Nieuw-Zeeland, die ook al de uitvinders van het bungeejumpen zijn. Liggend aan het strand zochten zij een manier waarop je de zee zou kunnen bereiken zonder je voeten te branden aan het warme zand. Zorben is een superleuke sport enz., maar onderschat het niet! Het is ontzettend vermoeiend. Dat bleek wel bij de actie van Reza Baluchi. Hij dacht een “zorbtrip” te kunnen doen over de oceaan naar Bermuda, dan naar Puerto Rico en terug naar zuid Florida. Honderd twaalf kilometer van de kust van Florida is hij gered, en eenmaal aan land werd hij met een helikopter naar het ziekenhuis gevlogen. Één tip: laat jezelf niet uitputten midden op de oceaan.
24
De herfst van vroeger Door: Anneloes de Groot Heb je je ooit afgevraagd welke verhalen en mythes ze vroeger hadden over het verkleuren van de bomen in de herfst? Hier onder vind je een van zulke verhalen. De herkomst van dit verhaal is Tsjechië, maar dit stuk staat in De Betoverende Tuin. Veel leesplezier!! Waarom de bomen in de herfst geel worden Een herfstverhaal over gele, rode en bruine vallende blaadjes Vroeger waren de bladeren aan de bomen altijd groen. Maar wanneer een man op reis gaat naar het hoge noorden, ziet hij dat daar de bomen gele, rode en bruine bladeren hebben. Bij terugkomst geloven de mensen hem niet en vragen hem opnieuw naar het noorden te gaan om een tak met gele, rode en bruin bladeren mee te nemen. Heel lang geleden, toen de aarde nog niet zo lang bestond en de bomen altijd groen waren, ging een man op weg naar het noorden. De middagzon scheen op zijn rug en hij trok over bergen en rivieren, door bossen en woestijnen, tot hij in een prachtig sprookjesland kwam. Het was ongelooflijk, daar kwam de zon maar een heel klein stukje boven de horizon en ging hij heel vroeg weer onder, maar onder zijn stralen werd de wereld in allerlei kleuren gezet. De bomen hadden de meeste kleuren. Ze waren niet altijd groen, zoals bij hem thuis in het zuiden, nee, ze schitterden in verschillende kleuren geel, rood en bruin. In de verte staken de bergen er boven uit, die blauw waren met toppen wit van de sneeuw. Toen de man na enige tijd terugging naar het zuiden en aan de mensen uit zijn dorp vertelde wat hij gezien had, wilde niemand hem geloven. "Dat is een sprookje," zeiden ze tegen hem en ze lachten hem uit. "De bomen zijn toch nooit geel, rood en bruin."
25
"En toch is het waar. Ik heb het met mijn eigen ogen gezien," zei de man. "Als jullie me niet geloga dan zelf kijken." Maar de dorpsbewoners waren gemeen, en zeiden: "Als je wilt dat wij je geloven, ga dan zelf nog een keer en neem dan een tak van zo'n rode, gele en bruine boom mee."
ven,
"Dat zal ik doen," zei de man en hij ging opnieuw de lange weg naar het noorden. Er was een hele tijd voorbijgegaan, en de man was nog altijd niet terug. De mensen waren hem al bijna vergeten. Maar op een dag werden ze aan hem herinnerd. In het dorp kwam een prachtige gekleurde vogel aanvliegen die in zijn snavel een tak met gele, rode en bruine kleuren had. De vogel wierp de tak in een boom en op hetzelfde ogenblik werd de boom helemaal geel, rood en bruin. De gekleurde vogel was de man die naar het noorden was gegaan. Toen de mensen allemaal kwamen kijken, krijste hij, alsof hij hen uitlachte en hij vloog weg. Maar de tak met de herfstbladeren liet hij liggen. Vanaf die tijd verloren de bomen in de herfst gele, rode en bruine blaadjes. * * *
Bron "De betoverde tuin" door Marie Mrstikova. Nederlandse vertaling van Els Nuijen. Uitgeversmaatschappij Holland, Haarlem, 1978. ISBN: 90-251-0297-2
26
Wie is die nieuwe docent? Door Tirza Jonkman
Naam: Erik Klein Ganseij Leeftijd: 44 jaar Burgerlijke staat: Getrouwd, drie kinderen en één pleegkindje
Eigen schooltijd en vakantiebaantjes Toen ik op het voortgezet onderwijs zat heb ik veel vakantiebaantjes gehad. Folders en kranten lopen, werken bij een papierfabriek, als opperman in de bouw en veel als schoonmaker van scholen en andere gebouwen. Leuk, afwisselend en vooral leerzaam. Ik leerde zo wat ik wel en niet wilde en verdiende ook een leuk zakcentje waar ik weer andere leuke dingen mee kon doen. Na mijn schooltijd heb ik van 1990 t/m 2012 gewerkt bij diverse onderdelen van de Rabobank. Ik heb hier verschillende functies gehad. De laatste jaren was ik relatiemanager en vermogensbeheerder van zeer rijke klanten. Andere functies die ik heb gehad in 23 jaar zijn: kassier, baliemedewerker, kantoorleider, hypotheekadviseur en teamleider. Een leuke tijd waarbij ik veel leuke en bijzondere collega‟s en klanten heb mogen ontmoeten. Opleidingen en cursussen 2013-2014 1995-1999 1986-1989 1982-1986 Overig
Kopstudie voor 2e graads docent Algemene Economie aan de Hogeschool Windesheim Heao-CE Meao-BA Mavo Veel specifieke cursussen en trainingen voor de bank en op het gebied van verkoop
27
Interesses Mensen, klussen bij ons op de boerderij , mountainbiken, lezen, tafeltennis, bezoeken van sportwedstrijden, leider bij voetbal. Waarom het onderwijs? Het coachen, begeleiden en simpelweg de omgang met jongeren geeft mij altijd veel energie. Of het nu is als ouder, als voetbalcoach of wanneer er bijvoorbeeld een heel stel klasgenoten van onze kinderen bij ons op de boerderij logeert, ik voel me hier prettig bij. Mijn insteek is daarbij dat iedereen er mag zijn en ik geen onderscheid maak. Iedereen verdient de kans op een positieve ontwikkeling en hier draag ik graag aan bij. Ik merk ook regelmatig aan de reactie van kinderen dat ze zich prettig voelen en open zijn in de communicatie naar mij. Dit doet me goed en graag zet ik me in om dit breder uit te dragen. Om dit nog meer te gaan doen heb ik in 2012 de daad bij het woord gevoegd en ben gestopt bij de Rabobank om de carrièreswitch naar docent te maken. Na het volgen van de opleiding voor docent het afgelopen jaar ben ik blij dat ik nu op het RvEC mag werken als docent economie. Waarom Economie? Economie draait om keuzes maken en vaak om geld. Het vak economie is een dynamisch vak en niet alleen leuk om te geven, maar vroeger op school vond ik het ook al leuk om te krijgen. Ik wil mij de komende jaren dan ook graag ontwikkelen tot een docent die de leerlingen leuke, interessante en boeiende economielessen kan geven. Graag wil ik ook mijn praktijkervaringen delen met de leerlingen om hen meer inzicht te geven in wat economie in de praktijk inhoudt. Meer inzichten zodat zij zelf beter in staat zijn om bij hen passende keuzes te maken. Ik heb de laatste jaren bijvoorbeeld gezien wat geld met mensen kan doen. Geld is voor veel mensen een doel op zich geworden. In mijn ogen zou geld meer een middel moeten zijn om je doelen te bereiken. Dit inzicht wil ik ook graag meegeven.
28
Boekentips Boekengasten lezen door!! Lekker chillen doe je met een boek. In de bibliotheek vind je kasten vol. Er zit altijd wel een verhaal voor jou tussen. Superspannend. Razend romantisch. Volkomen maf. De boekengasten maakten alvast een selectie voor je. De IJzerproef Holly Black Uitgeverij Full Moon De IJzerproef is de toelatingstest voor het Magisterium, de tovenaarsopleiding. De meesten zouden er alles voor overhebben om toegelaten te worden. Maar Callum is door zijn vader gewaarschuwd en bedankt voor de eer. Maar het Magisterium heeft grootse plannen met hem en zuigt hem tegen wil en dank mee in een sinistere wereld die zijn toekomst compleet zal veranderen. De IJzerproef is begonnen en Callum staat voor de grootste uitdaging van zijn leven: hoe kan hij uit handen van het Magisterium blijven? Een spannend fantasy-boek en het eerste deel van een serie. Vanaf ca. 12 jaar. Sprong in het duister Bies van Ede Uitgeverij Full Moon Gideon is opgegroeid in een klooster, maar als hij zijn Gave ontdekt, lijkt het beter om te vertrekken. Hij kan angstvisioenen van mensen zichtbaar maken en blijkt mythische dieren en monsters tot leven te kunnen wekken. Samen met een oude monnik en een meisje dat dromen kan uitleggen, begint hij aan een reis. Ze trekken door een nachtmerrieachtige wereld, waar de kennis van vroeger verloren is gegaan en angst het nieuwe oorlogswapen is. Hun uiteindelijke doel is het klooster van St. Alban, waar Gideon hoopt te ontdekken wie hij is en waar hij vandaan komt. Een spannend fantasy-verhaal. Als je wilt weten hoe het verder gaat: eind dit jaar verschijnt een vervolgdeel. Vanaf ca. 12 jaar. 29
Een planeet in je hoofd Sally Gardner Uitgeverij Moon Standish woont met zijn opa in een achterstandswijk waar hij gepest wordt vanwege zijn dyslexie. Het land waarin hij woont wordt overheerst door het Moederland, dat in oorlog is. Samen met zijn nieuwe buurjongen Hector doet hij bij toeval een ontdekking. De regering wil vanwege propaganda als eerste land landen op de maan. De beide jongens bouwen hun eigen raket en spelen hun eigen spel. Maar dat wordt wreed verstoord door de verdwijning van Hector en zijn ouders. Standish besluit samen met zijn opa in stil verzet te gaan, maar de risico‟s zijn heel groot. Vanaf ca. 13 jaar. 4YOU!
Daisy Phil Earle Uitgeverij Callenbach De moeder van Daisy is bij haar geboorte overleden en daarover voelt Daisy zich schuldig. Dat komt ook door de houding van haar vader, die nergens over wil praten, terwijl Daisy graag wil weten hoe haar moeder was. Op de dag dat haar vader haar eindelijk iets wil vertellen, wordt alles alleen maar erger. Ze gaat bij hem weg en komt terecht in een woongroep. Maar ook daar wordt de pijn niet minder. Ze ontdekt dat het enige wat helpt, is in zichzelf te snijden, dan voelt ze even niets. De schrijver was jongerenwerker en kent dit probleem uit eigen ervaring. Vanaf ca. 13 jaar.
30
Eén mens is genoeg Els Beerten Uitgeverij Querido Dit boek gaat over de lotgevallen van een Vlaams gezin in de jaren ‟60 en‟70. Spil van het verhaal is Juliëtte. Als haar vader, het hart van het gezin, nog voor zijn veertigste dood neervalt, verandert er veel. Juliëtte moet zich samen met haar broer en zusje staande zien te houden. Dat lukt niet al te best, ook al omdat haar moeder zich steeds meer als een tiran ontwikkelt. Als alles uiteindelijk ontspoort, proberen ze elders een nieuw bestaan op te bouwen. Tegenslagen, toekomstdromen, vriendschap en liefde, daar gaat het om in dit ontroerende verhaal. Vanaf ca. 15 jaar. De labyrintrenner James Dashner Uitgeverij Q Het geheugen van Thomas is gewist en hij komt terecht in een groot doolhof waar zo‟n 100 jongens overleven, die niet weten waarom ze daar zijn. Een groep, de Renners, probeert de uitgang te vinden, maar dat kan alleen overdag. Want ‟s nachts loeren buiten het labyrint de dodelijk gevaarlijke grievers, deels dier en deels machine. Door zich te laten prikken door dit ongedierte maakt Thomas een kans erachter te komen waarom ze hier zitten en misschien ook zijn geheugen terug te krijgen. Hij neemt een drastisch besluit… Een verhaal vol dreiging en mysterie, het eerste deel uit een serie. De pas verschenen film „The Maze Runner‟ is op dit boek gebaseerd. Vanaf ca. 15 jaar.
31
Onze schrijvers en redactieleden:
Emile Akse Anouk Fieten Mevrouw van der Greft Anneloes de Groot Deborah de Groot Julia Heemstra Tirza Jonkman Iris Jutstra Lars Kikkert Nayomi Latulola Janine van der Molen Yorrick van Ouw Lisa Spitse Elske Vuursteen
Deze schoolkrant is mede mogelijk gemaakt door:
Meneer Wering Mevrouw van der Greft Bibliotheek Hoogeveen De docenten van het RvEC op de foto‟s De bezoekers van de open dagen op de foto‟s De schrijvers en redactieleden van de schoolkrant De leerlingen van het RvEC op de foto‟s
En natuurlijk door de lezers van de schoolkrant :) 32
Bedankt voor het lezen van de schoolkrant!!
Wil jij ook een stukje schrijven voor de schoolkrant? Wil je lid worden? Of heb je een vraag? Mail naar
[email protected]
33
