ROCKET! Celebrating the dreams of Wubbo Ockels Publiek zit in de zaal. De gordijnen zijn nog dicht. Zaallicht dooft. Een jongetje komt op door het publiek heen en schudt ondertussen een paar handen: Hallo ik ben Wouter. Ik heb nog maar weinig tijd. Het schijnt 5 voor 12 te zijn. Dat betekent dat het al heel laat is. Ik ga er vandoor, want ik moet Thomas spelen. Die elf jaar is. Maar ik heet eigenlijk Wouter en ik ben tien jaar... Dat is echt waar. Maar omdat u in de zaal zit en omdat ik hier sta, denkt u misschien dat het niet zo is. Maar ik lieg niet. Kijk maar in het programmaboekje. Mijn moeder wacht op me. Zij is de moeder van Thomas. Maar ze is ook mijn echte moeder. Dat is echt waar. Ingewikkeld hè, dus ik speel met mijn echte moeder dat ze mijn moeder is. Weet u wat ook ingewikkeld is? Dat er problemen zijn in de wereld. U heeft er vast over gehoord. De wereld is stuk aan het gaan. Als dat zo is, waarom repareren we dat dan niet? Wat ik er ingewikkeld aan vind, is dat ik daar wat aan moet doen. Maar ik weet niet zo goed wat. We schijnen er allemaal wat aan te moeten doen. Ik hoop dat u daar wel ideeën over heeft? Ik weet het niet. Ik heb ook niet het idee dat ik iets stuk maak. Anders had ik mijn moeder daar wel over gehoord. Maar Thomas, die jongen die ik speel, weet dat wel. Want Thomas heeft namelijk ooit les gehad van Wubbo. Wubbo Ockels. Die naam zegt u wel wat hè. Oh, Vijf voor twaalf. Ik moet opschieten. U moet ook opschieten.Thomas gaat het u allemaal uitleggen. Tot zo! Het jongetje gaat af... De spanning stijgt. Het aftellen van een ruimtelancering klinkt. We horen het overweldigende geluid van een opstijgende Space shuttle. Indrukwekkende muziek; het openingsnummer van Rockband PBII blaast iedereen in zijn stoel terwijl het doek open gaat.
ROCKET! Celebrating the dreams of Wubbo Ockels
*inhoud van de voorstelling* De voorstelling neemt ons mee in het verhaal van Thomas. Hij vertelt over zijn vader die zanger is van een stoere rockband en over zijn moeder, een fantasievolle romanticus die met Thomas een passie deelt voor ruimtevaart. Nou ja ruimtevaart...zijn moeder is vooral idolaat van Wubbo. Wubbo Ockels Thomas beschrijft niet alleen zijn vader en moeder met hun 'gektes', ook de beste vriendin van zijn moeder, die in feite bij het meubilair hoort, komt voorbij. Hij beschrijft zijn leven en zijn passie voor ruimtevaart. Hoe hij via zijn moeder bij een kindercollege kwam van Wubbo Ockels. Hoe dat zijn leven heeft veranderd. Aan het begin van de voorstelling staat Thomas op het punt een spreekbeurt te moeten geven. De spreekbeurt van zijn leven. De spreekbeurt met een missie: Elk stapje telt… Thomas gaat de aarde redden. Thomas start: We horen van de 'zwevende Hollander' in 1985. We horen over Wubbo's kindercollege. Thomas wil -net als Wubbo- projecten ontwikkelen om duurzaam met de aarde om te gaan. Hij heeft al een project bedacht: Een passend monument maken voor deze held. Spacelab D1 moet als eerbetoon aan Wubbo terug worden gebracht in een baan om de aarde. Bezoekers kunnen – voor veel geld uiteraard – een echte “Wubboexperience” beleven en de aarde vanuit een prachtig perspectief bewonderen. Maar het Spacelab – voor deze missie omgedoopt tot WUBBO-1 - heeft nog een andere, belangrijkere functie, namelijk die van ruimtepuin-ruimer: Een machine die het 'zwervende afval' rondom onze aarde kan opzuigen en afbreken. Thomas heeft ook al een grote sponsor gevangen voor zijn project: de beste vriendin van zijn moeder, CEO van een groot internationaal afvalverwerkingsbedrijf. Zij heeft toegezegd om hem te helpen de financiering rond te krijgen, als zijn idee levensvatbaar is én... als zij mee mag op de eerste missie… Terwijl Thomas vertelt, zien we dat op toneel WUBBO-1 verschijnt en stappen we in de fantasie van Thomas. Een soort dagdroom. Deze dagdroom zullen we live op toneel volgen maar ook via film en animatie. De missie vindt plaats. We zien twee zwaaiende astronauten. 'Missiecounter' op 168:00:00 uur en deze begint terug te lopen. De astronauten zetten hun helm af. We zien een breedgrijnzende moeder en een eveneens lachende vriendin. Twee Nederlandse vrouwen de ruimte in. Een unicum. De nieuwszenders besteden er veel aandacht aan. Maar dan: Rode lichten, alarmsignalen. Alles op tilt. Ze zijn geraakt. Door iets. Twee vrouwen in opperste concentratie, paniek wordt onderdrukt. Koortsachtig wordt alles gecheckt. Zuurstof, cabinedruk, water, brandstof. De schade valt mee, althans aan de binnenkant van de WUBBO-1. De vrouwen willen naar buiten voor inspectie, maar...de buitendeur zit vast. Er wordt contact gemaakt met de missioncontrol 'Houston do you read us...we have a problem.' Uit de speaker klinkt gekraak. Ze proberen het. En nog eens. En nog eens. Tevergeefs. Ze zijn alleen...
Terwijl de vrouwen doorworstelen in het zoeken naar contact, verschuift de aandacht naar het aardse leven. Flarden van journaalbeelden over de hele wereld waarin aandacht wordt besteed aan de vermissing van Nederlandse astronauten. Flitsen van reclames, flitsen van plat televisievermaak, afgewisseld met flitsen van milieurampen. Weer terug naar de ruimte: Het is de astronauten gelukt om summier contact met de aarde te krijgen. Maar de meters van de zuurstoftanks zijn aan het zakken. “Wat zou Wubbo doen?” is de vraag die hen op de been houdt en motiveert om positief te blijven en door te gaan met oplossingen bedenken. Ze ervaren de waarheid van Wubbo's woorden: hoezeer de mens hóórt bij de aarde, en de aarde nodig heeft om te leven. Hoe kostbaar en kwetsbaar dat leven is. Hun eigen levenskansen dalen, maar de levenskansen van de aarde dalen ook. Dat zien ze, met eigen ogen als ze kijken naar de aarde : “volgens mij zie ik rook, heel veel rook, moet je kijken, de aarde brandt!” In Australië woedt een hevige bosbrand… “Wat zou Wubbo doen?” Wubbo liet op zijn sterfbed weten dat de aarde in nood is. De astronauten volgen zijn voorbeeld. Ze willen de mensen op aarde laten weten dat de klok niet alleen voor hun op 5 voor twaalf staat… De aarde komt in actie. Op aarde is er een waar circus aan de gang. Iedereen wil met alle geweld iets voor de astronauten betekenen (of daar een slaatje uit slaan). Televisienetworks rollen over elkaar heen om het exclusieve recht te verkrijgen om verslag te doen. Discussies -nu al- over boek- en filmrechten. De spanning is compleet: daarboven zweven twee vrouwen in hun metalen doodskist. De teller bovenin het televisiescherm telt langzaam af naar het einde van de voorraden. Er zijn grote acties die wereldwijd worden georganiseerd. Iedereen doet massaal belofte aan de vrouwen en dat willen ze laten zien. Het “Aardelied” wordt geschreven en door de hele wereld tegelijk gezongen. Er wordt een 'hart' gemaakt van de plastic soup in de Oceaan, zodat de vrouwen dat kunnen zien. Wetenschappers en BN-ers, iedereen heeft iets 'zinnigs' te zeggen over de dames en het noodlot van WUBBO-01. Er wordt gezocht naar oplossingen. Hele praatshows worden gewijd aan dit onderwerp. Er zijn actieprogramma's zoals “Het beste idee van Nederland” die mensen vraagt om hun ideeën voor redding te komen presenteren. Ook het summiere contact met de vrouwen en de aarde wordt uitgebreid belicht. Veel wordt verkeerd begrepen, waardoor er (hilarische) misverstanden ontstaan. Het einde nadert. Alle reddingsplannen falen, er is er geen één die de vrouwen echt kan redden. De moeder van Thomas heeft een redelijk goed te volgen gesprek met haar zoon. Het is een afscheidsgesprek. Intiem. Filosofisch. Elkaar moed inpratend. Liefdevol. Dan loopt de klok af. Het nulpunt is bereikt. Het contact is verbroken. Zwart. Het is stil... We zien een jongen. Alleen. Hij is verdrietig en boos. Zijn moeder, nog half in ruimtepak, komt aangesneld. Zij wil hem omhelzen, maar de jongen wil niet.
“Wat is er?” vraagt ze “Ik wil naar mijn moeder.” zegt hij. “Ik ben je moeder” zegt zijn moeder. “Mijn moeder is dood”. “Dat kan niet”. “Dat kan wel”. “Maar ik sta hier”, zegt zijn moeder. “Mijn moeder ging net dood. Met haar beste vriendin”. “Wie ben jij?” vraagt zijn moeder. De jongen haalt zijn schouders op. “Ben jij Thomas?” De jongen knikt. “Of ben jij Wouter”. De jongen knikt. Moeder: “Wat ingewikkeld.” Zoon: “Dat heb jij verzonnen hoor!” Moeder: “Klopt, dat heb ik verzonnen. Met mijn vriendin.” stilte Moeder: “Dus als het is verzonnen, is het niet echt...toch?” De jongen haalt zijn schouders op. Jongen: “Maar dat de planeet stuk gaat, is dat dan ook niet echt?” Moeder: “Dat is – als we zo doorgaan – best wel echt ja” Jongen: En dan gaan we allemaal dood. Moeder: Eh… als we niets doen, dan...ja. stilte Moeder: Wat zou Wubbo doen? Jongen: Nee. Moeder: Nee? Jongen: Wat zou Thomas doen! Moeder: Wat zou Thomas doen? Jongen: Wereldleiders een brief sturen. Een spreekbeurt geven, oplossingen bedenken, mensen motiveren. Veel mensen motiveren. Alle mensen motiveren. Positief blijven. Thomas zou een lijstje maken. Over wat je kan doen, zelf. Wat helemaal niet moeilijk is. Wat helemaal niet veel werk is. Allemaal kleine stapjes. Misschien vinden de mensen het ook wel handig zo'n lijstje. Moeder: Ik denk dat ze dat heel handig vinden, zo'n lijstje. Ga 't ze maar geven. Moeder wil al weggaan Jongen: Mam! Moeder kijkt Jongen: Dan moet je me wel helpen. Ga je me helpen? Moeder: Ik ga je helpen. Einde
ROCKET! is een rijke mix van live rockmuziek, geprojecteerde animatiebeelden, hilarische filmfragmenten (met o.a. prominente Nederlanders) en meeslepend theaterspel door twee actrices én een acteur van tien jaar. Deze uiteenlopende discplines muziek, animatie, film en toneel zorgen voor een onvergetelijk theaterspektakel. *muziek* De krachtige muziek van Rockband PB2 geeft de voorstelling een heerlijke 'energieboost', maar zorgt in combinatie met de animatiebeelden en het toneelspel er ook voor dat de voorstelling direct bij je 'binnenkomt'.
*animatie* en *film* De grote kracht van de animatie van Mannes vd Berg is de vorm: speels, puur & integer. waardoor deze beelden – jong én oud – in alle lichtheid direct raken, zeker in combinatie met de symfonische muziek van PB2. In de film- en animatiebeelden, die grotendeels de fantasie/droom van de elfjarige Thomas vertalen, zien we vooral hoe de wereld in paniek reageert op het vastzitten van twee vrouwen in de ruimte en hun naderende dood. We zien op hilarische wijze hoe de wereld (de media) er op duikt. We zien de meest uiteenlopende acties ontstaan, we zien het ene (falende) reddingsplan na het andere. We zien samenwerking op aarde, verbroedering ontstaan om een probleem dat de wereld 'raakt', op te willen lossen. Het is absurdistisch en uitvergroot. Maar deze (overtrokken) beelden van wereldse hysterie die ook mooi de bereidwilligheid van mensen laat zien om wel degelijk te willen doen, zijn wel 'verdacht' herkenbaar. Daardoor zal het 'vijf voor twaalf'-besef, hoewel met humor en lichtheid gebracht, wél bij het publiek worden aangewakkerd. *toneel* De twee actrices van theatercollectief blondeBIZON weten als geen ander hoe ze grote thema's kunnen vertalen naar tekst en spel die dicht bij mensen zelf komt. Tragische verhalen in lichtheid brengen. Grote thema's persoonlijk maken. Als vrouwelijke astronauten zullen zij Wubbo's credo uitdragen. Optimistisch blijven, hoe uitzichtloos de situatie ook moge zijn. Samen met een acteur van tien jaar zullen zij het publiek vermaken, verrassen, vertederen, en inspireren. De voorstelling, geïnspireerd op Wubbo Ockels' gedachtegoed over duurzaamheid, wil de toeschouwer niet een preek op leggen. Juist genieten van het leven stond bij Wubbo centraal, maar wel de aarde daarin sparen. Het publiek zal naar huis toe gaan met een positief besef dat elke stap – hoe klein ook – telt.
