Relaxioneel Een bijzonder jaar, dat is het. Tot nu toe in ieder geval. Ik kan me niet herinneren hoe ik winters door kwam zonder te surfen, want het was nooit koud genoeg om niet te gaan surfen. Niet dat het niet koud was; het was niet koud genoeg! Maar nu kregen we dan een echte winter. Eentje met sneeuw, véél sneeuw. En kou, véél kou! En het duurde lang, mij in ieder geval véél te lang! door Chris Föcking Zo ontstond er in de hoofden van diverse Aeoli een plan; een plan gesmeed op de fundering van eerdere ervaringen op een niet nader te noemen Caribisch eiland. Misschien ietsje dichterbij? Misschien iets betaalbaarder? En zo besloten we naar Gran Canaria te gaan. Nadat onze scouts John en Bas uitgebreid stage hadden gelopen (hakt er in hè, zo’n allinclusive?) werd er een toestel gereserveerd bij Ryanair en zouden wij het wel eens met eigen ogen aanschouwen. Nou, dat hebben we geweten hoor! Van de negen dagen die we te besteden hadden, hadden we er negen met voldoende wind voor 5.0 of kleiner. Whoooohhhwww….. Daar wordt een verstokte Kraaijganger als ik wel even stil van. Het mooie was dat we de eerste dag nog als gekken gingen optuigen toen het leek te waaien (“want het zou toch zo maar eens weer kunnen ophouden?!?”), terwijl we de laatste dag heerlijk de dag voorbij lieten glijden om precies die laatste uurtjes mee te pakken en het zonnetje uit te doen richting avonddis. Ik bedoel: Weigeren om op te tuigen omdat je groter dan 5.0 nodig hebt?!? Come on!!! Nu staat Pozo Izquierdo bekend als een vrij moeilijke wavespot, maar ik moet zeggen dat ik er de meeste dagen met 4.7 (trek er 0.5 af als je geen Chris heet) prima – bijna relaxed – heb kunnen varen. Het grote voordeel is dat elke dag hetzelfde is; de temperatuur, windrichting, windkracht, golfrichting en golfkracht. Het is de volgende dag net alsof je je tweede sessie van vandaag doet… alleen je bent weer redelijk fit. En dat elke dag! Eén dag liet Pozo zijn tanden zien, het woei echt van de planeten en ik was met 3.5 behoorlijk overpowered. Die dag heb ik weer ervaren hoe het is om gespoeld te worden. Vaak gingen er tien golven over me heen voordat ik voldoende tijd had om m’n setje goed te leggen en/of te houden. Ik denk dat er cellen uit mijn lichaam zijn gespoeld die sinds mijn foetale periode niet meer aan de oppervlakte zijn geweest! Als je om je heen kijkt, zie je windsurfers van wereldklasse aan het rippen; de zusjes Moreno, Vidar Jensen, Dario Ojeda en supertalent Moritz Mauch. Wat een paradijs!
Info NSSV Aeolus
aeolus.ruhosting.nl
[email protected]
Voorzitter: Lennert de Ruiter
Buscommissaris: Senne Donders,
Evenementencommissie:
[email protected] Jason Steverink,
Secretaris: Agnes Ziel,
Planktong/Flyers: Chris Föcking,
Marianne v.d. Heuvel, Gijs van Lith,
Penningmeester: Leon van Leeuwen,
Materiaal: Lennert de Ruiter,
Jeldou Bijlsma,
PR/Website: Britt Enthoven,
Rolf de Ruiter, Giro: Rek.nr. Algemeen Rek.nr. Evenementen
Kasper Floor, 381.43.62 260.87.51
Hiltje Karrenbeld, Joanna Robertson,
Surfin’ 2010 Ha lieve Aeoli! Het is bijna zover: het jaarlijkse fenomeen genaamd Surfin’ komt met rasse schreden dichterbij! In het weekend van 21, 22 en 23 mei kun je weer komen genieten van de heerlijke zon, relaxte mensen, chille muziek en het XL clubhuis, natuurlijk allemaal aan ons enige echte La Kraya. Om het geld hoef je het niet te laten: voor ‘normale’ mensen kost het weekend 35 euro, maar jij bent erbij voor de luttele prijs van 30 eurootjes! Bovendien wordt dit weekend voorafgegaan door een spetterend lustrum en gevolgd door een vrije maandag, des te meer reden om lekker los te gaan.
Dit weekend wordt weer een groot succes, maar niet zonder jullie hulp. We gaan er vanuit dat er ook dit jaar genoeg helpende handen zijn om alles soepel te laten verlopen. Denk hierbij aan spullen halen, brengen, klaarzetten, opruimen en niet te vergeten: hulp bij de surfsetjes en de lessen! Dus: scharrel al je vrienden bij elkaar, stof je gitaar af, bedenk gave paaldansmoves, perfectioneer je wasbordje, oefen nog even die dubbel-doorgegijpte slamjibe met frontloop, train die beenspieren in de sportschool en hou het weekend vrij in je agenda. Benieuwd naar sfeerimpressies en informatie over het programma en de crew? Kijk op de website http://surfin.ning.com en houd ook het gastenboek, je mail, rooksignalen en andere media in de gaten. O ja, heb je vragen/opmerkingen/tips? Schroom niet en spreek ons aan of mail naar
[email protected].
Veel liefs en tot snel! De Surfin’ 2010-commissie: Barney, Tom en Mariska.
Nieuwjaarsduik Op 1 januari, ’s middags om 14.00u (wat aanvoelde als 6 uur ’s ochtends) verzamelden de 18 ‘die-hard’ mannen en vrouwen van Aeolus die niet waren neergeslagen door alcohol en slaap tekort, zich op de Kraaij. Dit zijn namelijk de helden die na een zware nacht van alcohol en oliebollen ook nog het koude water gingen tarten. Ook was er nog een verrassing; een moeder met haar zoontje hadden van de Aeolus Nieuwjaarsduik gehoord, en besloten ook het nieuwe jaar ijskoud mee in te luiden. door Gijs van Lith Eenmaal verzameld en om/uitgekleed was het een ijskoude sprint over bevroren gras naar de waterkant voor een snelle foto, en toen… Het water in! En meteen verdween elke achtergebleven dufheid van mijn kater als sneeuw voor de zon. Ken je dat gevoel als je een ijsje te snel eet? Zo voelde het over mijn hele lichaam! M’n aderen knepen zich samen en m’n ogen sperden zich open, en voordat ik er erg in had was ik al weer terug in het clubhuis om zoveel warms aan te doen als ik kon vinden. Vreemd genoeg dacht niet iedereen er zo over; er waren zelfs enkele Aeoli die rustig buiten nababbelen in druppende zwembroek, in midden winter net zo normaal vonden als midden zomer.
Toen eenmaal iedereen weer het aantal kleren aanhad dat normaal wordt geacht met vorst, konden we heerlijk naborrelen rond de vuurkorven, onder het genot van champagne, oliebollen, snert en chocolademelk. Ook was het weer tijd voor de goede surfvoornemens, zoals wie de dubbele floep-floep ging leren, en wie überhaupt gewoon wat langer op de plank zou blijven staan.
Lekkere snert erbij…
En niks-nie koud hè?
Na afloop kregen de dapperen een foto thuisgestuurd als bewijs van hun moedige duik. Ikzelf vond het een heerlijke manier om het nieuwe jaar in te luiden, ik was meteen weer fris, het was reuze gezellig, en anders bleef ik toch alleen maar de hele dag in mijn nest liggen. En Aeolus heeft maar weer eens bewezen dat het niet terugdeinst voor een beetje kou. Superdoei, Gijs.
Effe voorstellen: Ha oude, nieuwere en nieuwste leden! De meesten kennen mij waarschijnlijk wel, maar ik zal me even voorstellen als nieuwe secretaris! door Agnes Ziel Toen ik terug kwam van mijn 3 maanden reizen door Zuidoost Azië werd ik door het bestuur gevraagd of ik Charlotte wilde vervangen als secretaris. En dat wilde ik natuurlijk wel! Omdat ik aan het 'wachten' ben tot ik aan mijn coschappen kan beginnen heb ik momenteel veel vrije tijd en komt het eigenlijk heel goed uit! Ik houd me dus vooral bezig met de organisatie van de voorjaarscursus. De nieuwe cursisten kijken er al naar uit om op de plank te staan en ik heb er veel zin in om er samen met jullie een mooie cursus van te maken! Nu de vogeltjes weer fluiten begint het bij mij ook te kriebelen om zelf het water op te gaan, ik denk dan ook dat je mij dit voorjaar regelmatig op de Kraaij en andere surfspots kunt vinden! Tot surfs! Groetjes Agnes
Surfen aan de Costa Brava! Ook dit jaar gaat het er weer van komen! Club Mistral Golf de Roses heeft me weer gevraagd om van eind juni tot eind augustus windsurfles te verzorgen. Het wordt het derde jaar op rij dat ik voor CM werkzaam ben, en ik hoop dat dit jaar weer net zo top wordt als de afgelopen jaren! door Bart Snippert Het center is gevestigd op de camping La Ballena Alegre 2 in de nabijheid van de dorpjes L’Escala en Sant Pere Pescador in Spanje. In het hoogseizoen komen de meeste klanten van de camping. Buiten dit seizoen komen er ook veel Catalanen wat erg mooi volk is! Het afgelopen jaar was ik werkzaam in een team van 13 wind- en kitesurf-instructeurs. Het team bestond uit 7 verschillende nationaliteiten en het was super om deze verschillende culturen met elkaar te mixen in 2 team-member huizen. Ik moest 6 dagen per week werken van 10:00 tot 18:00 daarna werd er bij de naast de club gelegen Bar Oasis met de klanten bier/sangria gedronken...
Ansgar (D) en ik
Zelf sta je de hele dag op het water. 's Ochtends begin je met de beginnerlessen en rond een uur of 1 wanneer de thermische wind harder wordt ga je het water op voor bijvoorbeeld trapezelessen. In de namiddag is de wind vaak het hardst (bij thermische wind tussen de 13 en 19 knopen) en dan worden er speedlessen of gijp cursussen gegeven. Natuurlijk niet onbelangrijk is om zelf ook vrij te mogen varen! Ik kreeg hier afgelopen jaar ongeveer een uur per dag voor.
Mocht het na de sluiting van de club nog woeiwapperen dan ging de deur weer open en dan was het op de allernieuwste Mistral-boardjes en North Sails-zeilen zo snel en zo lang mogelijk het water op! Ik heb afgelopen jaar ook leren kitesurfen. Iets wat bij Aeolus nog een taboe is… maar wat ik echt iedereen aan kan raden! Ik heb kitesurfen tussen de 10 en 20 knopen leuker ervaren dan windsurfen! (foei Bart!, red.) Het is vrij simpel om te leren, maar het is wel noodzakelijk om dit bij een gecertificeerde instelling te doen. Het kitesurfen geeft een heel vrij gevoel! En de adrenaline van het springen is zeker de moeite waard!
Kijk nou hoe schattig en happy die kids zijn!
Om surfinstructeur te worden kun je bij het Watersportverbond een cursus volgen. Ik heb de cursus Assistent Windsurf Instructeur (AWI) gevolgd. Deze cursus bestaat uit twee weekeinden theorie en een aantal uren stage. Als je de AWI gehaald hebt is het mogelijk om de cursus Windsurf Instructeur A (WIA) te volgen. Deze heeft Remy Käller afgerond en hij is nu voor een half jaar werkzaam voor het Rene Egli Center op Fuerteventura. Mocht je nou ook instructeur willen worden en in je vakantie 100% aan windsurfen willen besteden in je bikini/boardshort, check dan de site van het Watersportverbond. Het is een investering die zich zeker terug betaalt, bijvoorbeeld omdat je na het behalen van de cursus de mogelijkheid hebt om over de hele wereld surfles te geven! Je moet zelf wel een beetje kunnen surfen maar zodra je in de voetbanden staat en kunt planeren is het al mogelijk om beginners/trapeze lessen te verzorgen. Mocht je nog vragen, extra informatie, foto’s of iets anders willen dan hoor ik het graag! Wie wil er nou niet twee maanden in je boardshort/bikini in het zonnetje op die plank staan (en daar ook nog voor betaald krijgen, red.)!!
Reunie Reunie Aeolus bestaat 30 jaar! Dertig jaar met de meest mooie verhalen! Aeolus staat daarom in 2010 toch wel wat langer stil bij haar verjaardag. Op zondag 16 mei is er daarom een een reünie, van 22 t/m 24 mei een Surfin’ XXL-weekend en zaterdag 12 juni nog een special day: Wat er overdag gaat gebeuren blijft nog even een verrassing, maar ’s avonds is er sowieso een flink feest! Aeolus is hard bezig met het verzamelen van foto’s en verhalen van 30 jaar surfgeschiedenis. En wat een fantastische verhalen hebben we al gehoord! Stuur jouw foto’s en anekdotes toe aan
[email protected] en wij gaan er een fantastisch doorbladerboek van maken. Info over bestellen volgt snel. Schrijf je eerst maar in voor de reünie op aeolus.ruhosting.nl. (advertentie)
Surftrip Gran Canaria: Canaria: Van je vrienden moet je het hebben... Want hoewel ik eigenlijk maandag nog gewoon zou gaan werken, is mijn vakantie dankzij Bas F een weekend eerder begonnen! door Caroline de Theije Het begon allemaal op zaterdag. Na een lange, lange dag zand scheppen en kruiwagens de Kraaij in rijden, zaten we met z’n allen aan het avondeten bij Robert A thuis, toen er een zombie binnen kwam lopen. Bleek, broodmager, met grote wallen onder zijn ogen en in verwarde toestand kwam Bas een hapje mee-eten. Al weken draaide Bas 19-urige werkdagen. Zelden werd hij nog gezien door de samenleving en zelfs Lennert en Leon hielden rekening met de mogelijkheid dat Bas het verloren had van Thomas Cook. Die avond bleek dat Bas zelf vond dat hij het nog helemaal onder controle had, want hij besloot zichzelf te trakteren op wat extra werkuurtjes door een van zijn huurcampers tegen een muurtje te knallen. Gevolg: 2,5 dag non-stop werk voor Bas en ook Lennert, Leon, Simon en ik (voor zover ik iets bij kon dragen) hoefden ons ook niet meer te vervelen! Met maandag als hoogtepunt: - 22:00 De camper is klaar! - 22:30 Oplevering camper - 23:30 Avondeten - 02:15 Loods is opgeruimd... Klaar! Bas en Leon hadden nog 10 minuten om tassen in te pakken dan was het tijd voor vakantie! Heerlijk, een beetje vakantiestress hoort toch bij het hele vakantiegevoel. Op Charleroi Airport mochten we nog even doorgenieten van deze status van alertheid (wellicht heeft het woord stress een wat te zware lading), toen bleek dat we €250 moesten neertellen voor het parkeren van Chris z’n bus en dat waren we niet van plan. De bus werd dus ergens buiten het vliegveld geparkeerd. Na de sluitingstijd van de gate kwam de helft van de groep op ’t gemakje aanwandelen. Gelukkig bleek die sluitingstijd niet te kloppen.... VLIEGEN MAAR!
Een freaky gezicht, zoveel boardbags
Onze Polo’tjes helemaal volgepakt
Na aankomst was het ons al snel duidelijk. Er is zon! En nog belangrijker: het waait! Jonas van Cutre (de windsurf-, auto,- en appartementverhuur) vertelde ons dat er vorig jaar 315 dagen gesurft kon worden. Dat beloofde veel goeds! We sliepen in een hostel (dat wij vrijwel geheel gevuld hadden) direct tegenover Pozo, een legendarische surfspot waar ook het WK wordt gehouden. 10 Minuten rijden naar het noorden ligt
Salinas de Arinaga, een freestylespot met vlak water. Naast windsurfen is er gegolfsurft, gewandeld, geluierd tussen de topless dames en zeekoeien, gesnorkeld en nog veel meer!
Ilse oefent de waterstart
Simon jumpt op Arinaga
Dieptepunten: - Op dag 1 heeft Chris zich helemaal kapot gesurft (inclusief gescheurde lip). De volgende ochtend eist dat zijn tol... alle energie is op... en we zijn nog maar op dag 2! Hoe gaat hij dat oplossen? Door een grote bergwandeling te maken door het binnenland van Gran Canaria. Dat heeft hem zoveel goed gedaan dat zelfs een week Pozo hem niet kapot kan maken! - Robert daarentegen heeft meer pech. ’s Ochtends wekt hij met al zijn liefde iedereen door eens flink in de wc te braken. Later blijkt dat hij de hele nacht niks anders heeft gedaan dan overgeven. De hele dag is hij doodziek en de dagen daarna nog zwakjes. - Joeps eerste surfdag was geen groot succes door een te klein zeil. De tweede surfdag daarentegen planeert hij iedereen eruit, tot... hij een middenhandsbeentje breekt op het water. Simon hoort hem roepen en gaat hem ophalen met een groot board en Bas achterop. Ondertussen hebben Robert en ik ook door dat er iets aan de hand was, dus als ramptoeristen surfen we naar Joep. Als ware held (ondertussen grotendeels hersteld) borstcrawlt Bas naar Joep, er geen rekening mee houdend dat Roberts vin er nog tussenin ligt. Boem... En toen had Bas een lapje loshangend vlees naast zijn oog.
Marianne knalt richting de horizon
Bas laat z’n soepele gestel zien
-
-
Leon was helemaal blij met zijn Gran Canariaanse Fanatic New Wave 80L uit 2008 (als ik het goed heb). Zonder scheurtje ging Leon ’s ochtends het water op... en ’s middags met een kapotte neus er weer vanaf. Na een reparatie van 3 dagen krijgt Leon er een ander (afgezien van schade exact hetzelfde) board voor terug, maar nu met extra vin! Dat maakt een hoop goed. Met twee vinnen vertrekt Leon de laatste dag naar het vliegveld. Helaas leek alles wat rooskleuriger dan het was, want Jonas kwam de vin persoonlijk ophalen op het vliegveld. Wie niet waagt, wie niet wint, hè Leon? Verdere blessures (m.u.v. 10.000 blauwe plekken): Simons rib gekneusd, Marijns pols gekneusd, mijn kin op mijn giek/mast met mijn tong tussen mijn tanden (een avondje stilte vanaf mijn kant werd erg gewaardeerd volgens mij, hmm...). Volgens mij zijn Marianne en Ilse de enigen die het er echt goed vanaf hebben gebracht (afgezien van Mariannes zonnebrandwonden). Hulde!
Joep surft net zo makkelijk onderwater Team Aeolus uit eten in Arinaga
Hoogtepunten: - Chris heeft al zijn spullen heel gelaten... WAT?! Lang leve de Tiga! En hij heeft Pozo een poepie laten ruiken! - Marianne kan waterstarten! - Ilse heeft haar eerste vlucht gemaakt en heeft op het water geen reddingsbrigade nodig gehad! - Robert maakt de Spaanse vrouwen gek in de disco en planeert zijn eerste gijpje door!
Marijn speert vol gas de baai uit
Ome Fock doet niet aan aswolken; opstijgeeeh!
-
Joep heeft een octopus en meerdere sepia gezien tijdens het snorkelen! Leon planeert zijn gijpjes door! Caroline gijpt haar gijpjes en heeft haar zeedoop (wel zonder branding, maar mét vliegende vissen) gekregen! Bas heeft een sexy litteken waar alle vrouwen op vallen! (dames, je weet wel, zo eentje bij de wenkbrouw.) Simon heeft een dolfijn gezien tijdens het surfen! Marijn gijpt zijn gijpjes en laat zich gek maken door de zusjes Moreno!
Caroline @ Arinaga
Roque Nublo, hét uitzichtspunt van het eiland
O ja, en als je je afvraagt hoe dat ging, 6 personen die windsurfuitrusting meenemen in een Ryanair vliegtuig. Dat ging op de heenweg met 8 volgepropte boardbags redelijk soepel. Op de terugweg deed het grondpersoneel van Ryanair wat moeilijker, lees ‘alles volgens de regels’. En dus werden het 9 samengestelde pakketjes, wat geïrriteerd grondpersoneel en een hoop vreemd kijkende passagiers..
Leon komt op stoom
Robert geniet van het spektakel
Deelnemers: Leon, Bas, Simon, Robert A, Ilse vd S, Chris, Marianne, Joep, Marijn, Caroline
Geweldig uitzicht over zee vanaf het balkon
Lekker en gezellig eten in Agüimes
Simon met een strakke duckjibe
Marijn knalt er vantussen
Zusje Moreno 1 aan het golfrijden…
…terwijl de andere vlieglessen neemt
Ze hebben al hun eigen standbeeld Team Cutre & Aeolus
Marianne golfsurfen
Joep: Een beetje vreemd, maar wel lekker
Bas bezig met de Vulcan
Ilse, Robert en Marijn
Chris poging tot tabletop
Good seafood!
Leon wil vleesch!
Caro in haar sexy zwempak
Ik was erbij! Deze titel, en daarmee het hele verhaal, is zo cliché als maar kan. Daar ben ik erg blij mee. Een uitroep die nooit wordt gedaan tijdens een bijzondere en heugeniswaardige gebeurtenis is niet in staat het ooit tot cliché te schoppen. Men onthoudt alleen het beste van het goede nieuws, en als je daar als oneliner niet mee geassocieerd wordt wordt je al snel overgeleverd aan vergetelheid. Word je later per toeval nog eens wedergeboren dan zul je even de stempels ‘creatief’ of ‘origineel’ dragen tot je niet veel later weer uit het collectieve geheugen wordt verwijderd. Een cliché is anders. Mensen lijken meer op elkaar dan ze denken, en in de loop der tijd merken ze dat bij bepaalde emoties of evenementen zij vaker dan toevallig geneigd zijn naar dezelfde woordkeuze als een ander. De gekozen woorden keren terug en worden herkenbaar en als een soort icoon voor de bijgaande gedachte. Mensen die samen mooie dingen meemaken hoeven hun hersenen niet te laten malen over hoe hun gedachten het beste uit te drukken, maar kunnen met een enkele uitspraak de ander laten weten er net zo over te denken en de tijd nemen om de mooie gedachten nog eens de revue te laten passeren. Over de jaren wordt een uitspraak obvious en, meestal door buitenstaanders, soms wat irritant gevonden, zoals je je soms ook kunt irriteren aan een goede vriend. Een cliché is geboren.
Zij waren erbij!
Ik was eigenlijk van plan om ook nog te vertellen waar ik dan bij ben geweest, maar als je goed hebt gelezen begrijp je dat ik dat nu niet ga doen. Had je bij moeten zijn…
MadNes 2010! De derde editie staat in de agenda op 4, 5 en 6 juni. Alles wijst er op dat MadNes 2010 nog beter, vetter en winderiger dan haar voorgangers gaat worden. Net als voorgaande jaren wordt er op het gebied van windsurfen geprobeerd je zo veel mogelijk werk uit handen te nemen. Het is erg duur om je auto mee te nemen op het eiland. Vanaf Holwerd, de vertrekplaats van de boot, is er daarom vervoer van je surfspullen geregeld. Om up to date te blijven met het nieuwste materiaal kan er op een enorme lading testmateriaal gesurft worden. Naast windsurfmateriaal kun je ook alles proberen op het gebied van golfsurfen, skateboarden, stand-up-paddleboarden en skimboarden. Dit jaar wordt er ook een Kona Cup georganiseerd om je vanaf windkracht 2 al te kunnen meten met alle ander surfers op het festival. Voor de gevorderde windsurfers word een cursus zeesurfen gegeven om ervoor te zorgen dat je Ameland verlaat met je eerst ingezette forward, je beste golfrit ooit of je lekkerste gijpjes.
Het Noordzeestrand van Ameland is een unieke, nog amper ontdekte, wind- en golfsurfspot. Westen- en oostenwind komt keihard door en bijna alle swell breekt op een van de vele banken, een goed excuus om voor MadNes je setje in te laden. Om er voor te zorgen dat je weer lekker relaxed het weekend kunt doorkomen volstaat je ticket voor alles behalve je biertje in de feesttent: overtocht, vervoer op het eiland, camping, avondeten, lunch, testmateriaal, windsurf clinics, golfsurfclinics en alle andere activiteiten zitten bij je ticket inbegrepen. Programma: Naast windsurfen, golfsurfen, SUP-pen, skimboarden, skaten en natuurlijk chillen kun je op MadNes: - los gaan bij 25 dikke live-acts verdeeld over drie podia; - het mobiele DJ podium rond zien en horen rijden; - stagediven van het drijvende podium; - windmolens bouwen; - vette prijzen winnen met de door Surfrider Foundation georganiseerde strandschoonmaak; - goede surf leren voorspellen met de Meteo clinic van Neptunus; - dans-, theater- en yogaclinics volgen; - je eigen kleren maken; - kunstwerken bouwen van juttersmateriaal; - deelnemen aan andere vette dingen die nu nog verzonnen worden. Wil je er bij zijn op MadNes 2010, houd dan www.madnesfestival.nl in de gaten of probeer een ticket te winnen met de MadNes - tekenwedstrijd in de Motion.
Eerste keer surfen Hier is ie.... De eerste poging van 2010! De afgelopen winter waren we genoopt vier maanden binnen te zitten. Door de vele sneeuwval en Siberische temperaturen hebben we niet gedaan wat we zo goed en zo graag doen (dobberen op het water en wachten op die ene vlaag ;) ) En vier maanden is lang. Acht maanden is langer, maar vier is ook al best lang. De weken dat er niet kon worden gesurft verstreken en de mini-ijstijd, zoals sommigen het al noemden, wist maar niet van wijken. En dat vreet. Dat vreet zo erg dat je je “het-moet-minimaal-aan-deze-condities-voldoen”-voorwaarden gaat bijstellen. -2 graden, voelt als -12, 20 knopen: zullen we dan maar?, helaas (gelukkig, gelukkig) kon ik me achter mijn werk verschuilen. door Leon van Leeuwen Maar bij 10 graden en een storm voorspeld hielden ik – en sommige andere dwaze Aeoli – het niet meer, we zouden dan eindelijk de sprong in het (koude) diepe wagen! Het was 28 februari, en die dag zal me altijd bijblijven, en dan vooral omdat mijn schoonouders kwamen eten terwijl mijn vriendin 20.000 km verderop zit (raar :p), maar hier kom ik later nog op terug.
Leon trotseert de sneeuw
Het was dus 28 februari, buitentemperatuur 10 graden en 25 knopen voorspeld. Als dit de condities in het najaar waren geweest dan hadden we niet geklaagd. Maar het was geen najaar, Koning Winter had nog een naar “kado” voor ons achter gelaten: steenkoud water. Water dat als je wratten hebt, ze er spontaan van af vallen, bij huisartsen ook wel een full-body cryotherapie genoemd. Maar goed het wrat ;) al een poos en dan maak je wel eens foute beslissingen. We zijn gelukkig (semi)doorgewinterde surfers en zijn dus wel wat gewend.
Met ons hele lichaam ingepakt zijn we goed beschermd tegen de elementen het water op gegaan. Het leek mee te vallen, al moest je juist dat laatste niet doen (het vallen dus). De eerste 10 minuten had ik dat goed door, afgezien van licht gevoelloze voeten verliepen de rakjes valloos. Maar helaas aan de valloze streak kwam een einde. Nu kan ik jullie gaan vertellen dat ik het als een man nam en mij zonder problemen weer op de plank hees om verder te varen. Helaas zou ik dan liegen. Ik heb als een klein meisje de boel bij elkaar lopen schreeuwen.
Helden aan het optuigen; Robert, Jason en Marijn
Een 24-uurs sessie waterboarding in Guantanamo Bay is kinderspel in vergelijking met wat wij ondergingen. Met een verhoogde hartslag van dicht tegen de 200, kroop ik mijn plankje weer op. Met mezelf te hebben toegesproken dat vallen niet meer een optie is, ging ik verder met mijn nog-maar-één-keer-gevallen-streak. Helaas had de onderkoeling mij toen al in zijn greep. Mijn handen leken niet meer in de giek te kunnen knijpen en de bevroren stikstof rond mijn voeten deden ook geen goed. De voetbanden voelde ik niet meer en wanneer het optrekkoord uit het water moest worden gehaald leek het alsof ik eieren uit kokend heet water probeerde te vissen. Leuk dat surfen. Dit intense genieten heb ik 1 ½ uur volgehouden, toen was het genoeg. Met voeten die een versnelde lepra-aanval hadden ondergaan heb ik afgetuigd en mij snel naar huis gehaast, want daar zou de schoonfamilie vlot verschijnen. Op dat moment, in de haast, heb ik waarschijnlijk de grootste fout gemaakt. Ik ben met die lepra-stompjes onder 36 graden heet water gaan staan. Het zal jullie nog verbazen hoezeer voeten binnen luttele seconden van kleur kunnen veranderen. Van spierwit, met licht roze randjes, veranderden ze in maximaal 10 seconden naar donker paars met zwarte randjes... Wederom als een klein meisje de boel bij elkaar lopen schreeuwen. Na dit alles vraag je je toch af waarom? Waarom komt je schoonfamilie bij je eten als je vriendin er niet is. Het blijft vreemd ;) Veel vaarplezier dit jaar! Jullie Penningmeester Leon
Interview Mart Kuperij ‘Heb je zoveel vragen? Ik heb veel interviews gedaan, maar ik heb nooit zo’n lijst.’ Eh ja. Ik ben Marianne. Je kent mij nog niet, maar ik ben meestal nogal nieuwsgierig. Mart heeft mijn klad-lijstje gespot met een aantal vragen. Eigenlijk zonder een officiële vraag te stellen, kan ik al een halve Planktong vullen. Mag ik u daarom het verhaal van onze lokale trots vertellen? Mart, onze eigen Kraaij-local. Mart, die nu al jaren hoofdredacteur is van de Motion. Mart, die de wereld rondreist. Mart, 31, fanatiek surfer, alle surflooks die je wenst, single, Amsterdam, getogen in Malden (“geboren in Nijmegen, omdat ze in Malden geen ziekenhuizen hebben”) en tja, gewoon Mart, Mart Kuperij. En gelukkig nog steeds hooked aan homespot de Kraaijenbergse Plassen! door Marianne van den Heuvel “Mijn eerste keer surfen was in de grote vakantie, in Frankrijk. Mijn vader was een van de eerste surfers van Nederland. Ik wilde heel graag surfen, maar dat mocht pas als ik kon zwemmen. Dus ik ben jong begonnen met het dragen van het zwaard voor mijn vader. En ik mocht voorop de plank liggen. Toen ik 7 was mocht ik voor het eerst surfen. Toen ik 11 was, heb ik mijn eerste 4.5 gekocht. Ozo – ken je dat nog? Daar verkochten ze Wayler stuff – ging toen failliet en ik heb mijn vader overgehaald om een plank voor me te kopen. Ik had een Wayler P290 slalom. Te gek! En vervolgens heb ik een surfkar gekocht. Voor 60 gulden. [het is even stil, volgens mij een uiting van respect voor alle avonturen met die surfkar en alle herinneringen om met dat ding door weer en wind naar de plas te gaan – red.] Ik heb gesurfd bij Grote Siep (Plasmolen) en de Kraaijenbergse Plassen. Daar waren veel andere locals. Ik 13 jaar en al die locals van een jaar of 17. Ik keek toen gigantisch tegen ze op! Dat waren de echte stoere locals. Ze hadden een caravan bij de Kraaijenbergse Plassen. Daar konden ze opwarmen. En ik had mijn surfkar. Tjonge, de ‘Koning van de Siep’ kon gewoon gijpen! Dan was je toch echt wel de King! Dat waren de gasten met NeilPryde zeilen, die hadden waarschijnlijk al vijf jaar een krantenwijk gehad ofzo. Ik had mijn surfkar en reed zo vaak als ik kon op en neer. En ik vond het fantastisch! [let op, Mart gebruikt erg vaak het woord ‘fantastisch’ – red]. En ik was superfan van Bjorn Dunkerbeck.
Klijne Mart met een klijn zijl
Ik las een kleine advertentie over een studie in Plymouth [Engeland – red.] over surfen. Ze zochten daar een nieuwe studie en de lecturers surften en leek dat wel een geschikte studie. Het was vooral wavesurfen, maar daar kwam ik daar pas achter. Dus ik heb na allerlei tests en motivatiebrieven de studie Surf Science and Technology gevolgd. Ik weet eigenlijk niet of die nog bestaat [grijp je kans beste studenten, je moet blijkbaar in Plymouth wezen! – red.] Fantastisch interessant! Met vakken als aerodynamica, oceanografie, maar bijvoorbeeld ook board shapen. Ik heb daar gewoon boards geshaped. En ik was daar gewoon de eerste ooit die is afgestudeerd! [cum laude – red.] Alfabetisch technisch dan.
Ook Mart hangt losjes
Sultans of surf
Daarna gaan schrijven. Verhuisd naar de Canarische Eilanden [lees: 3 maanden gewoond – red.] Nog meer schrijven. Motion bestond toen een jaar. Zijn jullie eigenlijk al lid? Zeker doen! Inmiddels schreef ik de halve Motion vol en hebben ze gevraagd of ik hoofdredacteur wilde worden. Motion heeft een oplage van 18.000 en tegen de 10.000 abonnees. Kleine niche, maar surfers willen gewoon alles weten [jah, dat klopt wel – red.] Mijn baby is Umi (zeg: “oemie”, dat is Japans voor swell en Umi klinkt gewoon lekker). Samen met surffotograaf en nu surffilmer Brendan Pyatt maken we films. We gaan voor ‘world domination’, echt! Check www.umi.com. Ik ben nogal druk, ik doe nog meer. Ik ben nu alleen geblesseerd. Ja, eigenlijk heel stom. Kleinigheidje. Ik was in Brazilie op de lagune aan het varen. En ik raakte eigenlijk gewoon in een spinout toen ik een 360 deed en tja, op dat moment heb je geen spanning op je arm staan, dus die knalt op de giek en dan schuift je arm een stukkie op. Ik loop bij de fysio. Maar terug naar Nederland: de Kraaijenbergse Plassen is mijn homespot en tegelijkertijd een vlagerige klotespot, maar wel mijn homespot. Weet je, ik ben op veel plekken geweest. Van Brazilië tot Zuid-Afrika, met de nieuwste spullen, tussen de beste pro’s, bij dubbelmasthoge golven in Kaap Verdie, van alles, met het nieuwste spul dat er is, 100% carbon, maar dan kom je bij de Kraaijenbergse Plassen en dan zie ik zeiltjes van 20 jaar oud, zeiltjes die compleet verkeerd zijn opgetuigd, maar jochies die uit het dak gaan en dan denk ik toch wel: daar gaat het gewoon om! Mooi om te zien, man! Weet je, surfen is heel vaak op je bek gaan en (juist dan) vooral blijven lachen.
Meer over Mart: Schrijven of surfen? Trots op? Waves of snelheid? Ook golf-, snow- en kite?
Neêrlands surfheld? Neêrlands surfheldin?
Surffilm?
Surfmuziek? Gaafste spot?
Waar moet je nog heen? Surfauto? Tips?
Surfen! Maar schrijven geeft ook wel voldoening! Elke Motion die ik uitbreng Waves! Golfsurfen weinig, snowboarden te gek maar duur en kitesurfen niet. Mijn doel: als ik naar het strand ga, wil ik iets te doen hebben. Bij kitesurf weer kan je ook windsurfen, dus ga ik dat doen. Maar wie weet… Peter Volwater natuurlijk. En houd Davey Scheffers in de gaten: te jong voor een rijbewijs, maar hij ript als een gek! Eefje Oude Ophuis. En de zusjes de Geus; zij doen mee aan het RSX programma [surfsters stimuleren voor deelname aan de Olympische Spelen van 2012 – red.] Punica Chronicles en Surface Tension. Dat zijn oude films, uit die tijd dat ik nog onwijs opkeek tegen die jongens. En een nieuwe: Four Dimensions is ook echt heel goed! G.love and Special Sauce. En ik heb vroeger zelf een CD in elkaar geknutseld op basis van surffilms. En de 1e CDs van Jack Johnson. Van alles. Het gaat vooral om de herinnering eraan. De spanning bij Kaap Verdië, Brazilië met de beste pro’s surfspots zoeken, maar Bretagne heeft ook gave spots, en Cornwall tijdens mijn studententijd, maar IJmuiden ook… Chili. En Australie. Ik ben niet eens in Maui geweest. Maar eerst Chili. Jahaa! Sinds 1 jaar Peugeot Expert, ik ben net zo blij als toen ik mijn surfkar had. Check www.otc-windsurf.com > surfschool op Tenerife. Meeste surfscholen hebben maar 1 merk, maar zij hebben alle merken. En oke, het zijn ook vrienden van me, maar echt, dat is een plek waar ik mijn eigen spullen niet eens meeneem. Je hebt daar voor elk niveau goede spots.
Miniweekendje Miniweekendje OostmaHorst Er schijnt zich binnen Aeolus het gerucht de ronde te doen dat het traditionele weekendje naar Oostmahorn met Pasen niet door is gegaan. Te weinig aanmeldingen of zoiets, en iets met een zogeheten 'harde kern' die haar geluk elders had gezocht, ijdel hopend dat zonder hun aanwezigheid het surfen toch wel naar een ander weekend verplaatst zou worden. Ha! Alsof Aeolus zonder hen niets van de grond zou krijgen, geen leuke tijd zou kunnen hebben. Alsof hij zodanig zou snakken naar hun gezelschap dat zijn agenda volledig aan die van hen zou worden aangepast, zich in allerlei vreemde bochten zou wurmen alleen maar voor het hunner genot. door Jason Steverink Mooi niet dus! Goed, uiteindelijk was het misschien niet helemaal een weekendje, maar een zaterdag is toch van de meeste weekenden wel het belangrijkste onderdeel. En wie merkt er al surfende nou helemaal het verschil tussen het Lauwersmeer en het Veluwemeer? Lijkt me toch dat ik dat gerucht bij dezen mooi ontkracht heb! Zie het als het van de pit losgesneden vruchtvlees van een mango: misschien op de lange termijn minder vruchtbaar, maar wel veel makkelijker te eten, en lekkerder. Het begon allemaal al veel eerder, maar daar rep ik nu niet over. Het moet nog wel een beetje een luchtig verhaaltje blijven, dus ik beperk me tot de interessante zaken. Daarom begon het pas op zaterdagochtend, om tien over acht want ik was natuurlijk weer te laat. Het werkelijke begin werd nog een beetje uitgesteld door Lennert die nog even de autogordels moest vervangen, en twintig minuten later vreesden we dat er überhaupt geen begin zou komen terwijl we ons afvroegen wie er eigenlijk de Smurfbus kon besturen. Hiltje, Mariska en ik stonden elkaar hulpeloos aan te kijken toen de reddende woorden: "Vrees niet vrienden, ik zal jullie naar Oostmahorn (of naar Horst of waar dan ook) brengen" uit de mond van Agnes onze angst als sneeuw in een snelkookpan deden smelten. Een begin was er, eindelijk. Direct greep Agnes de kans om haar stoere woorden waar te maken en vastberaden als alleen een echte surfer dat kan stuurde zij de bus in wat op zijn minst in de buurt kwam van een recordtijd naar het clubhuis om in te laden. Er bestond nog wel heel even twijfel over of de Kraaij nou meer in de richting van Venlo of van Rotterdam lag, maar na wat samenwerkend denkvermogen ("de Kraaij ligt vlakbij Cuijk, en dat ligt ten zuiden van Nijmegen. En Venlo ook, toch?") namen we toch in een keer de goede weg. Het inladen en de rest van de heenweg verliepen zo rustig en voorspoedig dat toen we slechts een luttele vijf uur later the spot hitten wij voornamelijk hadden gesproken over onze gezamenlijke haat jegens Mini's en hun bestuurders. "Nooit van mijn leven wil ik in een Mini gezien worden. Sterker nog, ik ga kotsen als het beeld van een Mini ooit nog voor mijn geestesoog verschijnt", hoor ik Hiltje nog zeggen, en groot gelijk geef ik haar. Blikveldarchitectuur: gebieden op de snelweg waar geen Mini's mogen rijden, om de gemoedstoestand van de overige weggebruikers niet te verpesten. Duurzaam milieubeleid: Alle Mini's zouden gerecycled moeten worden tot onderdelen voor windmolens! Maar goed, genoeg over deze verachtelijke kleine surrogaatauto’s. Surfen, daar gaat het hier over. Tsja... wat kan ik erover zeggen. Prima sessie gehad. Voor de beginners een lekker windje om de tijdens de cursus geleerde surfskills weer een beetje op te halen, en voor de al iets meer gevorderden een mooie inluiding van het surfseizoen (voor mij al de derde dit jaar, hihi) met zowaar een enkel rakje en plané. Na aftuigen en aankleden een
heerlijk avondmaal genoten bij de lokale Turk en een fles champagne ontkurkt op het surfen, de wind, het leven, mooie vrouwen (ik had er drie!), onze vrienden op Gran Canaria, waar wel wind was, en zon, en gesurft werd, en meer van dat soort dingen. Champagne was er immers genoeg. De terugweg liet zich het meest accuraat omschrijven als rozig: met een warm hoofd, een volle maag, zware oogleden en een voldaan gevoel over de snelweg zoevend terug naar huis. Half slapend zat ik op de passagiersstoel het roerende verhaal te lezen over een dochtertje wier moeder enige verwantschap met haar haar hele leven ontkende, toen ik plotseling werd opgeschrikt door Agnes, die met opwinding in haar stem riep: "Daar, kijk daar! Daar heb je er één!" Ik keek op van mijn blaadje en draaide mijn hoofd naar achteren. Daar zag ik hem voor het eerst; naïef, arrogant, schijnheilig. Als een lelijk jong gansje tufte hij voort, vlak achter ons. Het was een Mini. Ineens waren we allemaal klaarwakker. We leken ons plotseling volledig bewust van de omvang van de bus waar we in zaten, en van de ruimte daaromheen, onze ruimte, die geïnfiltreerd werd, geïnfecteerd door dit micro-organisme. We voelde onze harten sneller slaan, we ademden sneller. Kleuren leken plotseling helderder en contrasten scherper. Een actieve kalmte daalde over ons neer, alsof alles zich iets vertraagd afspeelde, maar wij juist alerter en reactiever waren dan normaal. Op de één of andere manier begrepen we elkaar allemaal zonder iets te zeggen. We wisten wat er gebeuren moest. "Ram hem Agnes!" hoorde ik mezelf zeggen, beheerster dan ik me voelde, en ik genoot met volle teugen van de bloeddorstigheid in mijn stem. Ze wierp een zijdelingse blik op mij en ze keek exact zoals ik me moet hebben gevoeld, haar gezicht iets bleek, een zweem van masochisme rond haar lippen en een fonkeling in haar ogen. Ze richtte haar aandacht weer op de weg en met een rustig trekje aan het stuur, ik merkte nauwelijks dat we bewogen, hoorden we een schurend geluid rechts achter ons. De impuls die toen volgde was intens! Ik voelde mijn bijnieren contraheren en de adrenaline prikkelen aan de binnenkant van mijn vaten. Ik kreeg het gevoel niet in mijn lichaam te zijn, maar ergens daar vlak boven voor achter te zweven, en ook dat ik ontzettend sterk was. Als ik uit de rijdende bus was gesprongen en deze boven mijn hoofd had gedragen waren we minstens een uur eerder thuis geweest, zo voelde ik me. Ik hoorde aan Hiltjes stem dat ze zich net zo voelde want ze moest moeite doen die niet over te laten slaan toen ze aanspoorde: "Hou 'em recht Ag, hou 'em recht" Overbodig, want Agnes had niet de minste moeite de bus in bedwang te houden terwijl onze acht ogen de Mini volgden die van links naar rechts voor ons langs over het asfalt tolde en stuiterde tegen de vangrail. Zichzelf in bedwang houden kostte zichtbaar meer moeite: je kon duidelijk zien dat ze er veel voor had gegeven om dat mormel nog even op de motorkap te nemen en een flink stuk over de autobaan mee te slepen. Maar ja, de bus moest natuurlijk wel heel blijven. Er klonk gejuich van de achterbank en, zo merkte ik, ook uit mijn mond. Victorie was de onze. Agnes werd, nog nahijgend, joviaal op de schouders geklopt terwijl wij allemaal onze lippen aflikten en het tafereel nog eens over ons netvlies lieten rollen. We besloten dat we dit niet zomaar ongemerkt voorbij konden laten gaan en zetten de bus stil op de vluchtstrook. Terwijl we terugrenden naar het Mini-lijkje werd er door iedereen naar ons getoeterd. Raampjes werden opengedraaid en daaruit werd gejoeld, gehangloosed en werden duimen opgestoken. Uit enkele raampjes vlogen zelfs beha's en damesslipjes. De inzittenden moeten zeker gedacht hebben dat ík achter het stuur zat. Ik merkte op dat moment dat ik naast bewondering ook iets van jaloezie jegens onze bestuurder voelde.
Bij het wrak aangekomen bleek de bestuurder gevlucht. Hij had zich duidelijk gerealiseerd dat met ons niet te sollen viel en was, de geleden verliezen achterlatend, uit angst dat wij het karwei af zouden maken weggerend. Of misschien was hij door de schok wel plotseling tot inkeer gekomen en wilde hij zo ver mogelijk uit de buurt zijn van dit zijn misselijkmakende gedrocht van een auto. Even een verbale sfeerimpressie van hoe ons slachtoffer eruit zag: stel je de twee allerlelijkste auto's in de wereld voor. Deze worden samen zwanger maar bij prenatale diagnostiek blijkt de foetus zwaar fysiek misvormd; het stel laat hem aborteren door een Siberiër met een figuurzaag en een stofzuiger. Kun je je dat voorstellen? En dan wordt hij ook nog eens door een grote blauwe surfbus van de weg gedrukt! Eigenlijk best wel zielig. Hoe dan ook, ons doel was bereikt: één Mini minder, en de wereld was weer een klein beetje leefbaarder geworden. In de verte hoorden we nu sirenes en de lucht begon al blauw te kleuren van de zwaailichten van politieauto's. Tijd was aangebroken om verder te gaan.
Daar vliegt het lelijke gedrocht tegen de vangrail
De rest van de reis bestond voornamelijk uit nagenieten, nabespreken, evalueren en het eens worden over hoe we dit aan de buitenwereld zouden vertellen. We besloten dat Agnes het verhaal first-hand mocht doen, zij had natuurlijk ook het meeste werk gedaan. Ik zou het stukje voor de Planktong schrijven en Mariska zou een beeldende impressie maken van hoe het geheel op ons overkwam, want foto's waren we in alle opwinding vergeten te maken. Overigens, voor wie dat niet door had, niets van dit alles, behalve het surfen, de kebab, de champagne en het mij om de oren vliegende damesondergoed is echt gebeurd! Volledige onzin! Uit de lucht gegrepen als een vliegje! Of toch niet? Hmm... Wie weet? Hoe dan ook, surfen is cool.
Clubhuis XL In alle drukte en commotie van gemaakte surftrips, aanstaande surfweekendjes en andere bezigheden zou je haast vergeten dat er de afgelopen weken heel stiekem iets heel bijzonders is gebeurd op de Kraaij. door Chris Föcking De Kraaij, oase van rust, sereen middelpunt van natuurlijke weldaad en gever van zoveel genot werd plotseling opgeschrikt door duister grommende geluiden. De kenner zou hier snel een invasie van een militante groepering in verwachten, maar niets was minder waar. Weliswaar waren het grote grommende machines, voortgestuwd door Machtige Diesels, en hun aanwezigheid is slechts zelden eerder door levenden opgemerkt, maar hun komst was van een aard die het hart van een rechtschapen windsurfer sneller doet kloppen.
Stap 1: Weggraven van gras en klei…
…en nog meer laagjes, wát een klus!
…laagje voor laagje…
Héél veel kruiwagens vol verdwijnen in de Kraaij
Deze machines kwamen om ons geliefde clubhuis, dat al jaren uit zijn voegen barst, wat meer lucht te geven. Het clubhuis werd vergroot, en daarvoor is veel materiaal nodig. Een flinke opper zand, betonplaten, palen, dakplaten, gaas en een rijke sortering aan cement werd op de juiste wijze en in de juiste volgorde gedropt op de plek waar sinds jaar en dag alleen maar hoog gras en een verdwaalde vuilnisbak stonden.
Stap 2: Het begraven van ‘Deukje’
R.I.P. en zand erover!
Dankzij de inzet van een aantal hardwerkende Aeoli (ja, het kàn!) en uiteraard enkele professionele bouwvakkers verrees daar ineens een gloednieuw meesterwerk naast die trouwe keet die al sinds 1997 over de Kraaijenbergse Plassen tuurt. Ik zal verder de foto’s het woord laten doen.
Stap 3: Egaliseren van het terrein
Stap 4 t/m 765: Het Aeolus-logo borduren
Stap 5: Machtige Diesel met Veel Zand…
…maar daar weet Britt wel raad mee!
Stap 6 en 7: Weer egaliseren en skeletbouw
De skeletbouw is klaar!
Stap 8: Daar komt het beton aan…
…en daar mag het blijven liggen.
Stap 9: Bouwmeneer maakt het mooi glad
Klaar!!! (okee, even drogen nog)
Lennert is erg trots op z’n ‘kindje’.
Van Rijn’s pubquiz Dat Aeolus van vele markten thuis is, is al vaker bewezen; surfen(natuurlijk), mountainbiken, klimmen, karten, wielrennen, borrelen, camperen, en barbecueën. Hierbij komt nu ook PUBQUIZZEN! door Gijs van Lith Vele zondag avonden heeft een afgevaardigde delegatie van zorgvuldig gekozen Aeoli die uitblinken in hun kennis van sport, politiek, geschiedenis, aardrijkskunde, wetenschap, film, en muziek… of eigenlijk Aeoli die gewoon echt te veel vrije tijd aan hun handen hebben, en verslaafd zijn aan de kroeg, hun kennis laten gelden in de Van Rijn Pubquizzzzzz. Ondanks de verscheidenheid aan kennisvlakken, en de vele uren die gegaan zijn in het screeningsproces van de Aeolus teamleden, kwamen we telkens uit op ongeveer de 13de plaats. Het heeft misschien aan dit ongeluksgetal gelegen dat we de week erna telkens weer geen succes behaalde. Uiteindelijk, vraag me niet hoe, zijn we op de Van Rijn Wall Of Fame toch op de 7de plaats geëindigd. Kans om Aeolus naar de top van het bord te halen zit er misschien helemaal niet meer in, een faillissement voor Van Rijn dreigt, en een doorstart is ook nog niet zeker. Het zou dus zomaar eens gedaan kunnen zijn met de vertrouwde borrelkroeg naast de McDonald’s (inmiddels is duidelijk dat Van Rijn weer gewoon geopend zal zijn, red.). Hopen maar dat het nog goed gaat komen, want de quiz is een erg gezellige manier van een zondagse besteding, een mooie afsluiter van het weekend, en borrelen in een andere kroeg???.................... Kusje haaaai, Gijs
Liftwedstrijd: Der Der Supertramp Supertramp Daar zaten we dan, in het midden van het Keizer Karelplein, op een bankje, onwetend of we dit weekend wel op onze bestemming aan zouden komen, en onwetend waar we naartoe zouden gaan. Althans, dit was voor de meesten al bekend. Degenen die het nog niet wisten kwamen er achter door een verspreking van Kasper. Ik reageerde plagerig “Oh, dus we gaan naar Berlijn!?”, terwijl ik wel één van de gelukkigen was die al een week er naar uit keek om in Berlin te zijn. Kasper baalde enorm van zijn flap-out, maar uiteindelijk had iedereen natuurlijk het recht om te weten dat we naar één van de mooiste city’s van de wereld zouden gaan. door Yasemin Tanriverdi Jason kwam uiteraard te laat met een rustige surfer-walk aan bij de verzamelplaats en deelde vervolgens de blaadjes uit met het adres van onze eindbestemming, het Baxpax hostel in Kreuzburg. Na het startsignaal liep iedereen fanatiek de richting uit waarop ze dachten dat ze de meeste kans zouden maken op een lift.
Kasper heeft de eerste auto te pakken!
Hoe kan je ‘m laten staan, toch?
Recht voor onze neus (het dream-team Kasper en ik) kaapten Lieke en Rolf de eerste lift weg. Shit, het eerste koppel dat ons al voor is. Barney en Jeldou zagen we prutsen bij een afslag richting Wedren, no way dat zij daar een lift zouden krijgen. Kasper en ik vervolgden onze weg richting legale lifters-plek, bespraken tegelijkertijd onze tactiek en hadden ook nog een ‘conflictje’ rechtgezet, waardoor we onze relatie hergewaardeerd hadden om de voortzetting van een optimale reis te kunnen garanderen. Op de Oranjesingel vond ons eerste obstakel plaats. Een stilstaande auto. Kasper en ik besloten net te doen alsof we het niet door hadden, maar de vrouw riep ons al toe of we haar niet even konden aanduwen in ruil voor een lift naar Arnhem. Oké dan. Met volle goodwill probeerden we haar oude, net in de prak gereden autootje aan te duwen zonder enig resultaat (op wat schokken vooruit na). De vrouw, die er opmerkelijk ‘versnatst’* uit zag gaf de hoop niet op. Wij wel. We kwamen bijna uit op een zeer gevaarlijk kruispunt, en Kasper en ik wilden toch nog wel onze reis voortzetten, dus duwde Kasper haar naar de zijkant en sprak de hopeloos afhankelijke vrouw ondertussen een andere man in een dikke auto aan. *Versnatst is een ander woord voor zwaar onder invloed/niet te vertrouwen
Wij vluchtten richting lifterspot, waar we tot onze opluchting onze eerste lift van een dierenarts / röntgenapparaatreparateur kregen. Mijn eerste lift! Wow! Wat cool! Kasper was niet erg onder de indruk vanwege zijn eerdere liftervaringen. Niemand heeft mij trouwens verteld dat Kasper er om bekend staat altijd als laatste te finishen. We leken de ene lift na de andere te krijgen. Onze reis verliep soepel, totdat mensen ons met de goede bedoelingen afzetten op een truckerparkeerplaats met tegenover een restaurant. Erg leuk, maar een tip voor aankomende lifters: er komt bijna niemand en niemand wil je meenemen. Uiteindelijk was er een aardige Engelse trucker die ons een stukje mee wilde nemen. Zelf was hij eigenlijk op weg naar Denemarken. Gevolg, hij wilde ons (vanzelfsprekend ook uit goede wil) wel wat verder brengen. Voorbij Osnabrück, naar Bremen, want dat zou gunstiger zijn. Na wat filosoferen over het leven, gesprekken over vreemdgaan, opinies van Kasper (politicologie) en meningen van mij werden we afgezet op een plek waar we aan de overkant (+/- 20 minuten lopen) wel een tankstation konden vinden om zo een stukje terug te rijden naar Bremen. Maar niemand ging naar de plek in Bremen waar we moesten zijn en niemand ging naar Hannover. En zo zaten we een tijdje vast in een gebiedje verder dan Bremen. Gelukkig was er een stel die ons toch wilde afzetten een stukje vóór Bremen. Maar probleem 2. Niemand wil vanuit daar naar Hannover, alleen naar Hamburg. Wat doe je dan? Op lang aandringen bij Kasper kon ik ‘m overtuigen het risico te nemen om via Hamburg (is inderdaad heel erg om) naar Berlijn te rijden. Een andere optie hadden we bijna niet. We hadden al zo veel tijd verloren.
Een mountainbike?!?; dacht ’t niet!
Oh oh, Polizei!
We stapten in bij een nogal onguur stel. Een Belg en een Antiliaan. Er volgden grapjes als “Swa, en wat zou je doen dan…als iemand jou meisje zou pakken, en jou een pistool op je hoofd zou zetten, swa.. hahah..”. Erg grappig vonden we het niet. Ondertussen reed al 5 minuten een Duitse politieauto voor ons. Kasper en ik maakte ons zorgen en deden snel en onopvallend onze gordels om. Ja hoor; “Folgen Bitte”, gaf de politieauto aan. Wij volgen. Kasper zei: “Ze zullen ons toch niet voor niks aanhouden, er moet wel iets aan de hand zijn”. Ik werd er niet echt bang van gelukkig. “Alle aussteigen, papieren zeigen”. Gefouilleerd werden we nog net niet. Hele auto onderzocht, ze wisten zeker dat ze iets zouden vinden. Maar nee. We reden weg, laat die Antilliaan zijn pakje sigaretten zien, had hij toch een pakje hasj erin verstopt. Poeh, dat was close. We zijn maar snel vóór Hamburg uitgestapt bij deze gasten, na weer een vertraging opgelopen te hebben van 20 minuten politieonderzoek. Op zoek naar een ride naar Hamburg, kwam er een coole dude aan met een Ford Mustang Roush 2. Wow, wat een bak was dat. Wij gingen het uiteraard ook bij hem
proberen. Kasper maakte het grapje: “Kun je niet gewoon helemaal naar Berlijn rijden?”. In mijn enthousiasme dat ik zo dadelijk in een echte Mustang zou rijden, hoorde ik niet dat de man en zijn vriendinnetje serieus aan het overwegen waren om naar Berlijn te rijden. “Waarom doen we het niet gewoon?”. Het meisje wilde super graag naar Berlijn, en ja, hoe kan je dat als playboy nou weigeren? Yes! Lift to Berlin. Het bleken super aardige mensen te zijn en wilden ons zelfs afzetten voor ons Hostel. Lucky bastards dat we waren. Zoveel pech, en dan zoveel geluk erna. Uiteindelijk kwamen we om 20 uur Berlijn binnen rijden, of beter gezegd scheuren. Twee wannabe rappers zagen de auto en schreeuwden en lachten het uit. Echt, onbeschrijfelijk hoe je je dan voelt als de chauffeur ook nog eens super hard de auto optrekt om heel Berlijn mee te laten genieten van het heerlijke geluid van deze prachtige auto.
Lieke, Robert en Joanne
Dikke vette Mustang
Eenmaal aangekomen stonden er een paar mensen van Aeolus op ons te wachten en maakten bijna net zo’n geluid als de wannabe’s een paar minuten geleden. We namen afscheid van de gasverkoper en zijn (toekomstige) vriendin en konden meteen aanschuiven aan tafel bij de Mexicaan naast ons hostel om de verhalen van de anderen koppels aan te horen. Helaas waren we de laatste. De eerste, Lieke en Rolf, waren er al om 15 (!) uur.
Nogmaals poseren bij de DVM
DVM = Dikke Vette Mustang
Daarna zijn we naar het hostel gegaan om ons ook maar te settelen bij de al veel snellere andere koppels. Het bleek een heel relaxed hostel te zijn. Even douchen, en daarna het Berlijnse nachtleven verkennen. We hebben eerst met zijn allen lekker gechilld in een cafeetje waar alleen maar artistieke/hippe mensen kwamen. Daarna zijn we met onze biertjes en cocktails verder gelopen (ja dat mag gewoon op straat!) naar de Watergate waar we uit zouden gaan. Maar omdat bepaalde mensen per sé ‘vrienden’ wilden maken, kwamen we de hippe tent boven het water niet binnen. Ze waren nogal discriminerend daar bleek, dus werden we op de dumpclub ernaast aangewezen. Daar troffen we vooral blije emo-rock muziek aan met springende Duitsers. Ik werd er niet bepaald blij van, maar (vooral) Barney, Kasper, Robert, Esther en (Günter-)Gijs konden zich prima vermaken. Op de weg naar huis werden er nog snel goedkope Döners naar binnen gewerkt.
Käse!!!
Zaterdag stond in het teken van Berlijn verkennen, we splitsten ons op in twee groepen en iedereen had zo wat wils. Cultuur, shoppen, cafeetjes doen, het was allemaal mogelijk. ’s Avonds hebben we heerlijk gegeten bij een Indonesisch restaurant, waar Esther de dag ervoor nog geflirt had met de barmannen zodat we speciale cocktails in plastic bekers mee naar buiten konden nemen. Maar dat terzijde. We besloten om de dag af te sluiten in het hostel zelf, om daar met zijn allen nog het bekende Aeolusuitbeeld-spel te spelen in de lobby waar iedereen kon meegenieten van deze rariteiten. Sommigen zijn daarna nog naar het vredesmonument gaan kijken, omdat dit in het donker erg mooi zou zijn met allemaal lichten. Wij echter, wilden slapen om zo hopelijk morgen nog een kans te maken om als eerste te eindigen in Nijmegen.
Om 8 uur was iedereen klaar voor de start. Fanatiek als de koppels waren, renden ze alle kanten op. De terugreis was niet zo denderend. Kasper en ik hebben eerst 1,5 uur erover gedaan om met de metro naar de buitenste rand van Berlijn te komen. Daarna hebben we nog eens een uur in de regen gestaan. En niemand die ons zielig vond. Nog een keer werden we uit goodwill naar een zwaar baggere truckerplaats gebracht. Waarna we bijna helemaal terug gelopen zijn naar onze oude plek. Toen werden we meegenomen door een ruziemakend stel. Ze dachten dat ze goed reden, maar dat bleek van niet. Zo moesten we een tankstation verder helaas weer uitstappen. We kregen hier een lift van een niet zo snuggere opa. Daarna hebben we weer vet geluk gehad door de juiste persoon te treffen. Een Pool die op weg was naar België wilde speciaal voor ons wel via Nijmegen reizen. 5 uur lang hebben we in een auto gezeten met lelijke Scooteren trancemuziek. Maar liften betekent ook niet klagen, dus gewoon verstand op nul en meerijden. We werden door hem helaas niet op onze eindbestemming gedumpt, juist in Nijmegen Dukenburg. Dus de road naar Joanna’s huis was nog best ver. We namen het openbaar vervoer, waren super blij om weer terug te zijn in Nederland en hadden nog erg sterke hoop om als eerste aan te komen. Ten slotte waren we nu 4 uur sneller dan op de heenweg. Maar helaas. Ateke en Robert & Barney en Jeldou waren ons te snel af. Vervolgens kwamen Rolf en Lieke en als laatste Marianne, Jason en Esther aan. Samen hebben we bij Joanna nog gezellig nagepraat en hebben verse frietjes gegeten om de overwinning te vieren. Iedereen is het gelukt om binnen 1 dag naar Berlijn of van Berlijn te reizen! De lift-cie riep uiteindelijk iedereen bij zich om nog de laatste punten te kunnen scoren met spannende verhalen of foto’s van de beste lifttechniek/meest Duitse wezen. De scores waren opgeteld, en Robert en Ateke waren de terechte winnaars. Dolgelukkig namen ze hun prijs, een Supertramp T-shirt, in ontvangst. Al met al was het een super en leerzame ervaring. Zowel de trip als het dagje Berlijn waren echt geweldig. Eén ding weet ik zeker; als ik ooit mijn rijbewijs haal, dan zou ik nooit lifters langs de weg laten staan, hoe ze er ook uit zien. Yasemin (met dank aan mijn liftpartner Kasper).
Karten Het karten is één van de speciale winterevenementen bij Aeolus waar altijd wel weer een groepje voor te porren is. Benodigde ingrediënten: Een schepje waaghalzerij, een snufje opschepperij en een flinke scheut ‘ervaring-op-het-KeizerKarelplein’. Even schudden, drie minuten in de magnetron en voila: De kartavond is klaar om geserveerd te worden. Uitslag Heren 1. Chris 34.719 2. John 35.660 3. Leon 36.000 4. Bob 36.288 5. Marijn 36.881 6. Bas B. 38.123 7. Rolf 38.814
Uitslag Dames 1. Ilse M. 36.492 2. Mariska 39.079 3. Hiltje 39.419 4. Marianne 40.785 5. Joanna 53.966
Ondertussen, bij de Evcie Het is inmiddels alweer een aantal maanden geleden dat ik bijzonder schuldbewust tegenover Marianne aan tafel zat en moest bekennen dat ik nog steeds niet een stukje voor de Planktong had geschreven. De combinatie van de doodleuke woorden ‘maarreh… hij ligt NU bij de drukker’ en Mariannes doordringende blik inclusief glimlach die zegt: ik lach wel maar ik ben hier niet blij mee, gaf mij het gevoel alsof mijn lichaam op dat moment niet meer was dan een mensvormige en -kleurige zeepbel; ik had geen andere inhoud dan lucht en stond op het moment om uit elkaar te knappen. Dat gevoel werd eerder erger dan minder erg toen ik de betreffende Planktong in handen kreeg: zoveel moois bij elkaar, en mijn bijdrage eraan was nul! Dat zou mij niet nogmaals overkomen! Ik moet bekennen dat de deadline inmiddels alweer drie dagen voorbij is, maar omdat ik tentamen had of iets dergelijks, en een liftwedstrijd, en omdat je als het waait je stukje ook best iets later aan kan leveren, en omdat ik stiekem weet dat de echte deadline pas is als de rijken terugkomen uit Gran Canaria sla ik toch maar aan het schrijven. Inmiddels is me echter nog steeds niet helemaal duidelijk waarom ik ook alweer een stukje moest schrijven, maar dat terzijde. Het begin is er al, volgens mij moest het iets zijn met de evenementencommissie en daar weet ik toevallig alles van, dus het zal wel lukken dacht ik zo. (Deze eerste regels teruglezende begin ik daar toch ernstig aan te twijfelen; maar eens zien wat de volgende brengen) Onder het motto ‘een goed begin is het halve werk’ dacht ik net wel even een korte eetpauze in te kunnen lassen. Mooi niet dus. Al mijn bloed is nu naar mijn maag en mijn hersenen hebben echt geen idee waar dit over gaat. Misschien maar uitgaan van die evcie dan, en kijken of ik het zo meteen weer weet. Goed… de evenementencommissie… wat doet die ook alweer… Nou eens in de twee weken zitten we samen, en soms een weekje niet omdat we niet kunnen of zo, maar meestal proberen we die twee weken wel aan te houden, en dan is het meestal een veel te enthousiast geschreeuw en gedoe over wat er allemaal wel niet superleuk is om te doen of om gedaan te hebben. Als zogenaamde voorzitter probeer je dan nog wel eens wat orde te scheppen en iets met een agenda te doen en zo, maar meestal komt het er toch op neer dat men maar gewoon zegt wat hij denkt wanneer hij het denkt met als gevolg dat we standaard pas om tien uur op de borrel zijn, zodat de enkele fanatieke borrelaar die er wel vanaf het begin bij is een half uur op ons zit te wachten, want ja, de borrel begint echt om half tien! Ach, eigenlijk is het allemaal wel prima zo, want we doen best wel veel hele leuke dingen, maken veel mensen gelukkig en zoniet, dan hebben we toch zelf nog altijd allemaal veel lol. Nogmaals een kleine pauze gehouden, deze keer om de vereiste acht uur per nacht vol te maken en exact hetzelfde is gebeurd als aan het begin van de vorige alinea: ik dacht klakkeloos de draad weer op te kunnen pakken maar in plaats daarvan verwacht ik nu totaal andere dingen van mezelf en dit stukje. Praten over de evenementencommissie lijkt ineens übersaai, en ik hoop dat ik na enkel nog te zeggen dat we Esther hebben geruild voor Joanna en Hiltje, wat op zich best een goede deal was, dit stuk verder ergens anders aan kan wijden. Ik kan er lang of kort over zeuren, maar de evcie is gewoon ontzettend cool en de mensen erin nog veel cooler. Wil je echt nóg meer weten, dan staan onze telefoonnummers elders in dit boekje. Zo hoor ik bijvoorbeeld op dit moment aan de telefoon dat ik lijd aan het syndroom van Gilbert, een genetische afwijking waar je nooit last van hebt en waarvan je eigenlijk niet weet dat je het hebt, tenzij je toevallig meedoet aan een medisch onderzoek naar de werking van dipyramidole. Ach, liever dat dan in een pornofilm spelen om je studie te betalen.
Maar laat ik toch een beetje in de buurt van het onderwerp blijven. Bijvoorbeeld, wat is Aeolus nou voor mij? Eigenlijk gaat de gedachte aan Aeolus in mijn hoofd altijd gepaard met die aan Marianne en Chris. Dat is niet heel vreemd, want bij iedere activiteit die ook maar remotely iets met Aeolus te maken heeft is minstens één van beiden aanwezig. Eigenlijk is het opvallend dat men daar nooit genoeg van krijgt. Van de meeste mensen die ik zo vaak zie wordt ik op een gegeven moment helemaal gestoord! Maar niet van Chris en Marianne. Nog sterker: ik weet niet wat er gebeuren zou als jullie niet overal bij betrokken waren! Wie had mij dan moeten helpen al die doosjes champagne naar de Kraaij te slepen voor de Nieuwjaarsduik, en wie durft er anders toe te geven dat kitesurfen haar best leuk lijkt (grbml@#$%, red.). Wie zouden het anders in hun hoofd halen om adressen van ex-Aeoli te gaan verzamelen omdat het een lustrumjaar is? Voor wie zou ik anders dit stukje aan het schrijven zijn? Jemig, ik zou me echt dood vervelen! Geen idee wat ik anders zou kunnen doen op dit moment. Ik voorspel wanhoop en rampspoed voor Aeolus als de tijd gekomen is dat Chris en Marianne besluiten dat het allemaal wel mooi is geweest. Jongens, bedankt dat jullie bestaan! (graag gedaan! red.) Genoeg geslijmd nu! Tijd voor wat diepzinnige shit. Wat is Aeolus nou voor mij? Nou om te beginnen is het helemaal nog geen dertig jaar oud. Het ontstond tweeënhalf jaar geleden pas, en de eerste herinnering die ik eraan heb is Simon. Ik voelde me meteen thuis door de beheerste en bescheiden manier waarop hij uitlegde hoe je een zeiltje op moest tuigen. Het was gewoon logisch! Vervolgens, toen ik bijna moest huilen omdat ik, na op zijn advies met trapeze te zijn gaan varen, een gat in mijn zeil was gevallen (ik moest niet echt bijna huilen hoor, dat is gewoon leuk om te schrijven. Ik was in elk geval niet echt vrolijk) en zeker wist dat ik nooit meer in zou haken, deed hij dat gevoel teniet met de woorden: “Maar het ging wel erg goed, toch?” Het ging inderdaad superlekker en ik vaar nu nooit meer uitgehaakt. Aan het einde van de dag hebben we toen nog met alle cursisten met open mond staan kijken hoe Simon op dezelfde beheerste en bescheiden manier voordeed hoe je ‘je gijpjes achter elkaar doorplaneert’. Dat lukt mij nou nog steeds niet. In de driekwart jaar die volgden liet Aeolus zich even niet zien aan mij, maar toen ik naar de eerste editie van Surfin’ was geweest was ik verliefd. En dat ben ik nog steeds, en volgens mij wordt het voorlopig ook niet minder. Het is gewoon ook zo ongelooflijk geweldig om lid te zijn van deze club! Einfach lekker relaxen, niks moeten, beetje losjes hangen, alleen maar leuke mensen leren kennen en af en toe als het waait eens gaan surfen. Een plek waar je supertoffe dingen kan doen die het leven echt de moeite waard maken. Waar altijd mensen zijn die je willen helpen met het schilderen van je kelder of het ophangen van je luxaflex, zelfs als het eigenlijk jaloezieën zijn. Waar je altijd je verhaal kwijt kan en relaties opbouwt die echt een aanvulling zijn op je eigen persoon, of je nou dagelijks in de voetbanden staat of ze eigenlijk alleen maar als handvatten gebruikt. En of je nu met je ogen dicht en met één hand een vulcan staat alsof het niks is, of dat je al best wel trots bent omdat je kan strandstarten, de aftermath van een goede sessie smaakt iedereen even zoet. Of als je je soms dom voelt omdat je niet weet wat RDM betekent, of omdat je dacht dat je ruim aan de halve wind voer terwijl je eigenlijk de hele tijd stond te dobberen omdat je je vin vergeten was, of omdat je niet het verschil weet tussen Neilpryde en neopreen, of omdat je niet weet wie Robby Naish is, over een biertje of een lekker hapje is iedereen altijd bereid om je alles te vertellen wat je weten wil. Surfen is cool, maar het is helemaal niet waar het allemaal om draait bij Aeolus. Voor mij is het een plek waar je jezelf kan zijn, waar je tot je recht komt, waar alles kan en alles mag behalve slepen met materiaal, en waar je coole dingen doet en leuke vrienden maakt, en ik hoop dat het dat voor iedereen is.
Agenda Al veel gebeurd, veel gedaan, veel gesurfd dit jaar, maar er staat nog veel veel meer op het programma. Een extra speciaal jaar, want in 2010 bestaat Aeolus 30 jaar! En dat moet gevierd worden! Pak uw agenda en noteer maar alvast:
10, 11 april 17, 18 april 24, 25 april 1, 2 mei 8, 9 mei 15, 16 mei 23, 24 en 25 mei 28, 29, 30 mei 5, 6 juni
Voorjaarscursusdagen Voorjaarscursusdagen Batavierenrace Voorjaarscursusdagen Voorjaarscursusdagen Surfweekendje Lustrumdagen Surfin’ MadNes
1 2 3 4
(advertentie)
www.wijnhoevedecolonjes.nl
