november 2010
Inhoud
Redactioneel………………………………………………………………...………….pag. 3 Uitnodiging Regioavond 9 november 2010….…………………………........................pag. x Verslag regioavond van 12 oktober…………… …….……………...…………………pag. x Verslag Themadag “Dwang en Drang”…………... ………………………...........…....pag. x Verslag Triadebijeenkomst van het casemanagement…………………………………..pag. x Mentorschap….….…..…………………………...……………………………….…….pag. x Moederschap………………...…………..…..…………………………...……………..pag. x Gezamenlijk hoopvol op weg naar herstel…...…………………………………………pag. x Agenda……………………………….……………...………………………………….pag. x
Verschijningsdatum Regionieuws/nieuwsbrief
19 februari 19 maart 23 april 21 mei ……... ……... 20 augustus 24 september 22 oktober 26 november 23 december 21 januari 2011
2 maart 6 april 4 mei 1 juni ……… …….... 7 september 5 oktober 2 november 7 december 4 januari 20011 1 februari 2011
blz 1
Regioavond op Dinsdag…. 09 februari 09 maart 13 april 11 mei 08 juni 13 juli 10 augustus 14 september 12 oktober 09 november 14 december 11 januari 2011 08 februari 2011
Regionieuws in 2010
Kopij ter redactie
november 2010
Redactioneel Tijdens de vorige maand gehouden gespreksgroepen-/contactavond spraken wij over ‘Loslaten’. ‘Loslaten’ betekent niet, ‘Iemand aan zijn lot over laten’.Daar waren we het al gauw over eens en we kwamen tot de slotsom, dat loslaten pas verantwoord is als hij, of zij blijk geeft van het zich verantwoordelijk kunnen gedragen, of… en dat is ook een mogelijkheid, als een ander die verantwoordelijkheid mee draagt. Hoe stel je vast dat iemand zich verantwoordelijk voor zijn daden kan gedragen? Een voorbeeld: (bron Trouw 13 oktober 2010) Tjeerd Wiersma (15) 5 VWO Hobby’s; Waterpolo, fitness, keyboard spelen, bloggen. Tjeerd heeft drie jongere zusjes. , die wel meer mogen, dan hij vroeger. “Zij kijken bijv. zelf TV, terwijl ik altijd met mijn ouders naar het jeugdjournaal keek.”Ik ben de oudste en het is logisch dat daar meer controle op zit. Ik moet meer uitproberen. We worden makkelijk opgevoed, maar wel met duidelijke grenzen.” Wat zijn die grenzen? “Op bepaalde dagen moeten we de vaatwasser doen en tafel dekken. We mogen niet de hele dag computeren, moeten onze schoenen opruimen. Ik mag niet drinken, maar ik voel die behoefte ook nog niet. Over het op tijdstip van thuiskomen doen mijn ouders nooit moeilijk, maar ik kom vaak zelf wel op een normale tijd thuis. Om één uur half twee.” Tjeerd vindt niet dat hij verwend is. Hij krijgt € 40, = kleedgeld en € 20, - zakgeld in de maand. “Ik zou best een iPhone willen hebben, maar die heb ik dus niet.” Hoe wil jij later je kinderen opvoeden? “Op de manier waarop mijn ouders dat doen, met ruimte en een duidelijke grens.” Kijk, zo’n jongen, óók al is hij pas vijftien jaar, kun je veel eigen verantwoordelijkheid laten dragen; “Loslaten dus, maar niet aan zijn lot overlaten.” De komende Regioavond zal die eigen verantwoordelijkheid van ‘onze’ mensen veel ter sprake komen, toegespitst op het beheer van hun geld en goederen. In de uitnodiging leest u er meer over. Het lezen van het verslag van de vorige Regioavond kan de discussie ten goede komen. Verder verslagen over de themadag van “Dwang en Drang” en van de Triadebijeenkomst georganiseerd door het casemanagement. In een artikel over ‘mentorschap’ gaat het over ‘hoe verantwoordelijkheid kan worden ondersteund’. Maar uiteindelijk gaat er niets boven ‘moederschap’. Marja Hasert merkt op: De moedertaak, die als vanzelfsprekend wordt beschouwd, is in het geval van een psychisch ziek kind binnen het gezin, allesbehalve vanzelfsprekend! Laat die ‘sterrenhuwelijken’ maar zitten, dit is het echte leven. Het leven waar wij middenin zitten. “Onze Ypsilonmoeders (en vaders), verdienen een standbeeld”, hoor ik Grietje zeggen. Wat mij betreft heeft ze gelijk! (bron: Ypsilon Nieuws augustus 2010 – ‘Van de voorzitter’.)
blz 2
november 2010
Om de artikelenreeks in dit Regionieuws goed af te ronden eindigen we met “Gezamenlijk hoopvol op weg naar herstel “ Enkele fragmenten uit het artikel ‘Verloren zonen’ (bron: Ypsilon Nieuws augustus 2010) De redactie ……………………………………………………………………………………
Uitnodiging Regioavond 9 november 2010. Locatie:
Conferentiecentrum van het Ziekenhuis ‘De Grote Beek’ hoofdingang Boschdijk 771 te Eindhoven.
Parkeren:
De richting naar parkeerplaats en conferentiecentrum wordt met Ypsilonbordjes aangegeven.
Aanvang:
20.00 uur
Thema:
‘Geld en toch geen zorgen’
Presentatie:
de heer L. van Leuven van de Stichting ‘Opmaat’ de heer L.Meijers, notaris te Veldhoven
´Zorg en behandeling buiten de muren” ,het motto voor onze regioavonden in 2010. Als laatste nu een regioavond met als thema “Geld en toch geen zorgen”. Een variant op het bekende straatdeuntje: ‘Geen geld en toch geen zorgen’ Geld en toch geen zorgen kan namelijk als we die zorgen bij een ander kunnen laten..Bepaalde zorgen, of dat nu geld, goed, of je gezondheid is, aan een ander toevertrouwen maakt een mens in zekere zin afhankelijk, maar is hij daardoor niet meer zelfstandig? Iedereen roept wel de hulp van een medemens in. Om dit te onderbouwen citeer ik graag professor Kunneman: “Om zelfstandig te kunnen leven zijn we afhankelijk van de hulp van anderen.´ Anders gezegd: “Met ‘elkaar’ kunnen we zelfstandig zijn.” Iemand, die denkt niemand nodig te hebben zal ervaren dat hij geïsoleerd raakt met als gevolg, dat hij vereenzaamt. Dat is geen leven! En daarom is het zo belangrijk, dat wij ‘onze’ mensen niet aan hun lot overlaten.Veelal hebben hun vrienden van vroeger de contacten verbroken en hebben zij er moeite mee nieuwe contacten aan te gaan. Dat gemis in hun leven proberen wij….Ja, wat proberen wij eigenlijk. Wij helpen bij het zoveel mogelijk op orde houden van hun kwetsbare bestaan. Alleen al de zorg om het schoonhouden van hun woonomgeving en - hun persoonlijke verzorging is voor velen onder ons een belasting. Daarbij komt vaak ook nog het beheer over zijn/haar geld. Vaak een bron van conflicten. Dan zou het goed zijn als we die geldelijke zorgen aan derden kunnen overlaten. Die mogelijkheid biedt de Stichting ‘Opmaat’. De heer van Leuven zal een toelichting geven op doel en opzet van deze stichting en wil uitgebreid ingaan op onze vragen, zoals: Voor wie kan Opmaat de financiën (mede) beheren en wat zijn de voorwaarden? Blijft een (klein) vermogen buiten het beheer? Houdt ‘Opmaat’ de vinger aan de pols voor wat betreft het bestedingpatroon van de cliënt, of moet daartoe een bewindvoerder worden aangesteld? Kan een mentor hier een rol in vervullen?
blz 3
november 2010
Veel vragen, vooral op het gebied van het burgerlijk recht, waarom het maar goed is, dat notaris Meijers spontaan heeft toegezegd op deze avond voor de nodige civiele rugdekking te willen zorgen en met name in zal gaan op de vragen betreffende bewindvoering. Een avond over Geld en toch geen zorgen, dank zij mensen die uw zorgen op dat terrein willen overnemen. Een belangrijke zorg, die ‘buiten de muren’ aan ‘onze’ mensen wordt verleend. Laten wij – nieuwsgierig geworden – de komende Regioavond door onze aanwezigheid laten merken hoezeer die zorg ons ter harte gaat. U bent van harte welkom! Nieuwe bezoekers kunnen vragen om een kennismakingsgesprek met een vertrouwenspersoon. Tot ziens op 9 november as. Namens de taakgroep Regioavonden Johan Blom (avondvoorzitter) ……………………………………………………………………………………
Verslag Regioavond 12 oktober 2010 Verslag Regio avond van 12 oktober 2010 Nadat de avondvoorzitter Olga Berger de deelnemers aan deze gesprekgroepen avond welkom heet worden enkele huishoudelijke zaken en het verslag van de vorige regioavond doorgenomen. Dank aan de schrijver van dat heldere verslag in de nieuwsbrief (nummer 6), Johan Blom. Het thema van vanavond – loslaten – wordt door de gespreksgroepen als rode draad gehanteerd. In de groep waarin ik de rode draad mag vasthouden zijn de ervaringsverhalen heel verschillend. Het jongste zieke familielid is 25 jaar en inwonend en het oudste is 55 en min of meer alleenstaand. We zijn het er allemaal over eens dat het begrip loslaten bij elke situatie anders moet worden uitgelegd. In ieder geval is er sprake van een grijs gebied. Eén van de deelnemers vroeg zich hardop af of er na zo veel jaren bemoeizorg en zelfs sponsoring geen sprake is van een onderdrukt schuldgevoel. Een belangrijke conclusie van de hele groep is dat loslaten vaak wordt gezien als ‘in de steek laten’. Dat is het laatste dat we willen! Een cliënt wil soms niet worden betutteld – dus wil dan losgelaten worden – en kan zich een volgende keer in de steek gelaten voelen. Wat is wijsheid? Wij als familie moeten in elke situatie de juiste gedragslijn proberen te ontdekken. Een laatste hartenkreet uit de groep: “Hij/zij kan het echt niet zelf!” Het was een vruchtbare avond en de overbrugging van de afstand naar Culemborg alleszins waard. Ruud Douglas. Hier een beknopt verslag van mijn groep. Loslaten, hoe, wanneer en waarom doe je dat ? Iemand die zelf weinig gestalte aan het leven kan geven laat je moeilijker los. Je wil dat je familielid zo gelukkig mogelijk wordt en kijkt met hem mee en blijft zoeken.
blz 4
november 2010
Familielid vraagt zelf, "geef me ruimte "....Het durven loslaten om groeikansen te geven is moeilijk omdat je met het zieke verleden te maken hebt. Je hebt moeite met vertrouwen maar je doet wat er gevraagd wordt om de eigenwaarde van de ander te vergroten. Je moet niet alsmaar voorschrijven hoe het moet, je moet de kans geven een eigen weg te ontwikkelen hoe anders die ook is. Als het gevaar met zich meebrengt wordt het anders. Als ouder kun je langzamerhand wennen aan het anders zijn van je kind, kijk ook naar hun kwaliteiten en durf ervan te genieten. Vertrouwen geven en loslaten daar waar en wanneer het kan. Is de patiënt stabiel dan gaat dit wat gemakkelijker. Het maakt ook uit hoe hij woont, beschermd, zelfstandig of wonen op terrein. Het is opvallend dat familieleden zeer oplettend blijven t.a.v. de ziekte en de mogelijke gevolgen. Helemaal gerust voelt het nooit. Maria Ankersmit In ons hele kleine gespreksgroepje kwamen de persoonlijke ervaringen van twee moeders naar voren. Uit deze verhalen bleek hoe moeilijk loslaten is en hoe moeilijk het is om te besluiten wanneer dat goed is voor je kind op dat moment. De een kan loslaten en de ander kan het simpelweg niet; wat heel duidelijk werd is dat loslaten ver staat van in de steek laten. "Je blijft moeder die je kind gelukkig wil zien." Ine van de Berg De gespreksgroepen wisselen tenslotte plenair hun ervaringen uit. ……………………………………………………………………………………
Themadag Dwang en Drang Themadag van Dwang en Drang op de Fontys Hoge school: Shop still you stop! "Stop incidenten door clienteninstrumenten" De dag was georganiseerd door: Clientenbelangenbureau van GGzE, de GGzE, Tekeer tegen de isoleer! en Het Roer Om. We waren uitgenodigd om een informatietafel van Ypsilon te verzorgen. Samen met Ton van den Heuvel had ik dit toegezegd. We kregen een mooie hoektafel toegewezen en er werd gezorgd dat ik de collegezaal binnenkon voor een lezing. Bij de lezing werd gesproken over; hoe vaak en op wat voor wijze er met dwang geïsoleerd werd. Ik wilde hierop reageren aangezien ik er destijds bij was toen mijn zoon gesepareerd werd en zei dat als het door een ouder heftig wordt ervaren dit voor de patiënt nog erger moet zijn. Tijdens de lunchpauze, de pauzes stonden op het programma vermeld als "luchtmomenten" (om in de sfeer van het thema te blijven) werd onze tafel goed bezocht en konden we ook de nodige informatie geven, in de vorm van folders,boekjes en niet te vergeten gesprekken. In de namiddag bezochten Ton en ik een workshop over het Eindhovens Model door Jolijn Santegoeds, van het cliëntenbelangenbureau. De hele dag was georganiseerd voor hulpverleners, cliënten en ex-cliënten en studenten. Dit model zal als pilot binnenkort starten.
blz 5
november 2010
Het Eindhovens Model is geïnspireerd door de "Éigen Kracht Conferentie”: de organisatie stelt de hulpvraag van een cliënt centraal en gaat dan via een coördinator een netwerk van professionele en vrijwillige hulp organiseren en begeleiden. De coördinator blijft volstrekt neutraal. Deze procedure zou mogelijk met dwang separeren kunnen verkomen. Natuurlijk werden hierbij door mensen uit het veld de nodige kanttekeningen geplaatst en er werd de nodige uitleg gevraagd. Er was tijd te kort. Er waren workshops over de Triadekaart, crisiskaart en het inzetten van ervaringsdeskundigen binnen een team. Na de afsluiting, hebben we ons materiaal weer ingepakt en gingen Ton en ik met en voldaan gevoel naar huis. We hebben iets bij kunnen dragen aan deze dag, zelf iets opgestoken en gehoord hoe er aan alle kanten gezocht wordt naar mogelijkheden om separeren te vermijden of te verbeteren. Onze Ypsilonmuntjes en pennen hadden gretig aftrek gevonden en we kregen van een wegloophuis in Utrecht een boek. Dat komt op de boekentafel. Het was een waardevolle dag die mogelijk de aanzet is voor steeds minder separeren. Wies Groenewegen …………………………………………………………………………………….
"Wat is er goed en wat kan er beter". Dit was het gespreksonderwerp voor een avond georganiseerd door het psychoseteam van het casemanagement. De uitnodiging hiervoor bereikte ons (Maria Ankersmit en ondergetekende) via de casemanager van ons familielid. In het kader van de Triade wilde het team horen wat er zoal goed gegaan was en wat niet. Na een inleiding van Jeanne Oerlemans werden er drie kleine schetsjes opgevoerd door leden van het team; ze moesten duidelijk maken hoe de communicatie tussen cliënt, famlie en hulpverlening soms de mist in ging. Gelukkig vond men elkaar uiteindelijk toch en eind goed al goed. Wil Smits vertelt hierna hoe het vervolg van de avond zal zijn. Er werden 10 groepen gevormd elk met een gespreksleider, iemand van het management-team en cliënten met hun familielid. De opkomst was groot er moesten zelfs groepen uitwijken naar de kapel. De opdracht was dat er een item besproken moest worden wat goed was gegaan en twee waarin het beter kon. De gespreksleider maakte hier notities van en leidde de discussie in goede banen. Na ongeveer 40 minuten werden plenair van elke groep op grote flappen papier de goede en minder goede opmerkingen opgeschreven door Irene Helderman van het preventie team. Irene had achter in de hal ook folders ter inzage en om mee te nemen. Met al deze op en aanmerkingen gaat het psychose tem aan de slag om zo de zorg te verbeteren. Het team wil meerdere malen per jaar zo'n bijeenkomst organiseren. Deze avonden sluiten goed aan bij het gedachtegoed over de Triade. We gingen naar huis met de gedachte aan een zinvol bestede avond en kijken uit naar de volgende keer. Wies Groenewegen …………………………………………………………………………………….
Mentorschap
blz 6
november 2010
In tegenstelling tot een bewindvoerder, die de financiële belangen van zijn cliënt behartigt is de mentor meer de vertegenwoordiger van de patiënt in meer praktische zaken. Een mentor kan de kwaliteit van leven verbeteren voor mensen, die zelf de regie op bepaalde levensterreinen niet (meer) kunnen voeren. Het inzetten van een mentor kan betekenen dat de zorgvraag van cliënten kleiner wordt en kan zodoende een belangrijke preventieve uitwerking hebben. In onze regio zijn nog veel mentoren nodig. De Stichting Mentorschap Zuidoost Brabant wil zich hiervoor inspannen. Deze Stichting bestaat nu ruim een jaar en is een organisatie die resultaten boekt. Onder de titel: “Mentorschap vooruit” organiseert zij een werkconferentie. Deze conferentie vindt plaats op woensdag 17 november 2010. Locatie:
Technische Universiteit Eindhoven
Tijd:
10.00 tot 12.00 uur
Aanmelden:
[email protected]
…………………………………………………………………………………
Moederschap (Ik deed stiekem een pilletje in zijn koffie) Grietje Santing was vele jaren de drijvende kracht achter familievereniging Ypsilon.”Mijn zoon is een intelligente, lieve jongen. Op zijn achttiende raakte hij in de war. Ik wist direct dat het mis was, maar ik kon er met niemand over praten. Mijn man, die acht jaar eerder zijn eerste psychose had gekregen, wilde er niets van horen. En mijn familie zei:’je hebt ze teveel verwend.’ Toen mijn zoon was opgenomen en ik hem een weekend mee wilde nemen vond de psychiater dat geen goed idee. Ik zou een slechte invloed op hem hebben. In die tijd werd schizofrenie nog in verband gebracht met een gestoorde relatie tussen moeder en kind. Als moeder had je niets te vertellen. Mijn zoon wilde ook niet dat ze mij er bij betrokken: met hem was niets aan de hand. en hij wilde mij geen verdriet doen. Zolang hij zijn medicijnen innam ging het goed, maar zodra hij ze liet staan, liep het mis. Dan haalde hij drugsgebruikers in huis en zette hij zijn spullen op straat. Eens, toen ik mijn zoon – totaal in de war – op de vloer van zijn flat had aangetroffen zei een onafhankelijke psychiater doodleuk: “Van deze man gaat geen enkele dreiging uit, ik zie geen aanleiding hem op te nemen”.Als moeder moet je sterk zijn. Ik wás ook sterk, maar ik voelde me heel eenzaam. Gelukkig was daar Ypsilon, de familievereniging. Daar vond ik lotgenoten met wie ik mijn verdriet en zorgen kon delen. Dat was helend: het was alsof ik thuis kwam. Als moeder wil je voor je zieke kind zorgen, dat zijn de moederhormonen. Maar wat doe je als hij geen ziekteinzicht heeft en de hulpverlening je buiten de deur houdt? Dan ga je je in allerlei bochten wringen om die zorg toch te geven. Ik kon het niet aanzien dat mijn zoon verslierde. Stiekem, heb ik eens maandenlang pilletjes in zijn koffie gedaan. Hij knapte enorm op, maar de hulpverlening vond dat ik moest stoppen. Toen ik het mijn zoon vertelde was hij teleurgesteld. Hij dacht namelijk, dat hij er zelf was uitgekomen. “Maar je hebt me veel ellende bespaard”, zei hij gelukkig. Sindsdien neemt hij zijn medicijnen trouw in. Gelukkig worden familieleden nu wel gehoord door de hulpverlening, een geweldige verbetering. Het is wel treurig, dat er nog zoveel onbegrip is over schizofrenie. Ik vind goed dat er pogingen worden
blz 7
november 2010
gedaan om de naam te veranderen. Zelf vind ik een ‘chronische psychose’ een goede term, dat begrijpt iedereen. Of een andere naam zal helpen om meer begrip te krijgen? Ik weet het niet. Uiteindelijk gaat het om de zorg die onze mensen krijgen. Mijn zoon is nu 56, hij woont op zichzelf en functioneert redelijk goed. Ik heb goed contact met zijn begeleidster. Maar zijn waanideeën gaan nooit meer weg en problemen zal hij niet snel aan anderen vertellen. “Gaat het wel goed met hem?” Die ongerustheid zal altijd blijven.’ (bron: PSY, jaargang 15 nr. 11, december 2009) …………………………………………………………………………………….
Gezamenlijk hoopvol op weg naar herstel Een vader vertelt: Er waren eens twee broers, die in hun tienerjaren hun moeder verloren. Ze trokken de wijde wereld in. Een wereld die voor hen minder mooi geworden was. Door het geloof in een dimensie voorbij de horizon maakten zij zich los uit oude verbanden. In die periode raakte hun vader hen geleidelijk ergens kwijt. Drugs en drank kwamen op hun levenspad. Een steeds smaller wordend pad, geplaveid met rouwverwerking en uitgestelde puberteit. Dit bracht hen op dwaalsporen en uiteindelijk belandden beiden in een labyrint waar zij het spoor bijster raakten. Wat ze zagen en beleefden was niet te volgen. In hun waanwereld waren zij eenzamer dan ooit. Niemand begreep hen. Niemand begreep hem. Langzamerhand kwam bij de vader het besef dat zijn kinderen erg ziek waren; niet drugsverslaafd, maar wat het dan wel was, daar kon hij aanvankelijk de vinger niet op leggen. Zijn zonen, eenzaam in hun wanen en hij, verlaten en onbegrepen door de hulpverlening, zochten elkaar meer en meer op. Beide zonen werden ontslagen uit de kliniek. Na jaren van beschermd wonen leven zij nu hun eigen leven. Een ander leven dan hun ouders gedacht en gewenst hadden. Maar een waardevol bestaan in deze dimensie. De vader heeft veel geleerd in die jaren dat zijn beide zonen zich van hem afkeerden op weg naar het universum. Nu zijn zij vaak bij hem en hij bij hen. Hij is dankbaar voor het opnieuw terugvinden van zijn kinderen, zijn verloren zonen. Maar bovenal is hij trots op hoe zijn kinderen omgaan met het gemis van hun moeder en met hun inmiddels verworven ziekte-inzicht, zich een weg terugbanend naar de toekomst. De oudste zoon leert over zijn ziekte op de computer. Die is nu zijn allerbeste vriend. Het verschaft hem ook ziekte-inzicht en hij kan hierover met mij van gedachten wisselen. De jongste staat weer volop in het leven en neemt deel aan tal van activiteiten. Niet die gedroomde baan of studie waar wij als ouders min of meer op hadden gerekend, gezien hun opleiding, maar wel een leven wat waard is geleefd te worden. En ik heb mijn weg gevonden. Een andere weg, maar dat gebeurt vaker wanneer er ingrijpende gebeurtenissen plaatsvinden. Ik heb mijn baan opgezegd, doe vrijwilligerswerk en voel mij thuis bij de ”Familie als Bondgenoot”, gezamenlijk hoopvol op weg naar herstel. Jesse Pirot (bron: Ypsilon Nieuws augustus 2010 …………………………………………………………………………………….
blz 8
november 2010
Oproep Er is een mogelijkheid om een petitie te ondertekenen voor het behoud van de Wajong-uitkering op de website: www.petities.nl U vindt de petitie onder het kopje: ik ben voor behoud van de Wajong-uitkering.
…………………………………………………………………………………….
Agenda 05 – 13 november
Week van de chronisch zieken. Thema: Zelfredzaamheid en veiligheid.
06 november Ypsilon Studiedag in het Meeting Plaza Maarssen met Ingeborg Siteur, psychiater in Utrecht, Altrecht ABC groep. en Jim van Os, psychiater, Universiteit Maastricht (Zie Y.N. augustusnummer – bld.10) 20 November
introductiebijeenkomst voor nieuwe vrijwilligers in Utrecht.
…………………………………………………………………………………….
Farmacotherapie bij Psychiatrische Patiënten
Paul H.M. van Dongen, Psychiater
[]
Frederik Hendriklaan 95 5212 BC ’s-Hertogenbosch Tel. +31 (0)73 6143747 Fax +31 (0)73 6134896
[]
Karel Doormanlaan 3 5242 BN Rosmalen Tel. +31 (0)73 5213799
Prof. Dr. Anton J.M. Loonen,
Wegwijs bij Ypsilon, afdeling Eindhoven & de Kempen www.ypsiloneindhoven.nl Voorzitter: Geertje Boon
tel. 06 533 91 020
blz 9
arts/klinisch farmacoloog
november 2010
Secretariaat: Vacant Postbus 367 5500 AJ VELDHOVEN Penningmeester: Hendrik Brunt (1e penningmeester) tel. 040-2536647 Postbankrekening no. 3928050 t.n.v. Ypsilon Eindhoven Ledenadministratie: Henk Staal Tel.nr. 040-2415863 e-mail:
[email protected] Regionieuws redactie: Johan Blom (eindredactie) tel. 040-2522655 Olga Berger tel. 040-2859356 e-mail:
[email protected] Henk Staal Tel.nr. 040-2415863 Public Relations: Loes Schinning
tel. 040-2517410
Taakgroepen (coördinatoren): Thema-avonden: Johan Blom en Olga Berger Gespreksgroepen: Olga Berger en Johan Blom ACT-lotgenotengroepen (In Den Elzent): Rob van Kol, e-mail:
[email protected]
Belangenbehartiging Jan Wouters (individuele en structurele knelpunten) Janneke Bloesem (vertrouwens-contacttelefoon) Maria Ankersmit (nieuwe bezoekers) Rob van Kol (naasten voor naasten bij ACT)
tel. 040-2624709 tel. 0612139896 tel. 040-2435441
[email protected]
“Nu voor later” en ‘Opmaat” (Stichtingen voor beheer van geld en goederen) Hendrik Brunt tel. 040-2536647 YPSILON IS EEN GEWELDIGE STEUN. NOG STEEDS!!
blz 10
