YES! Project
Plastic verwerken. “Wij hebben onderzocht hoe plastic het best gescheiden kan worden. Wij hebben met name op het proces in Almere gelet en of dit in andere Europese landen ook toepasbaar zou zijn.”
Inhoudsopgave . » » » » » » »
Inleiding ‘Mijn afval maakt winst’ plan Plastic scheiden: waarom en wat? Verwerking Landelijke verwachtingen Bronscheiding vs. nascheiding Plastic in Almere Verbeterpunten
» Toepasbaar in Europa
Inleiding ‘Mijn afval maakt winst’ plan Doel: In 2020 heeft afval in Almere een nieuwe bestemming gekregen als grondstof.
Het kán in Almere. Dus ook wonen in een leefbare en gezonde stad. Aangezien afval slecht is voor onze leefomgeving heeft Almere als doel een stad zonder afval te zijn. De duobak die wij voor de deur hebben staan blijkt echter tot een minimale afvalscheiding te leiden. Op grond hiervan is het plan ‘Mijn afval maakt winst’ opgezet. Dit plan heeft als doel om binnen zeven tot tien jaar te komen tot maximale afvalscheiding. Maximale afvalscheiding lijdt namelijk tot maximale recycling en dat betekent een minimale hoeveelheid afval. Mijn afval maakt winst’ maakt de omslag van een afvalcultuur, waarin geleefd werd, naar een grondstoffencultuur, waarin we zouden moeten leven. De leefomgeving wordt hierdoor gezonder en leefbaarder. De uitdaging is dat zowel burger als gemeente zijn steentje bij moet dragen en mee moet werken om het werkende te krijgen. De wetgeving rondom afval staat ook niet stil en is het laatste zetje over de drempel voor het opzetten van het plan geweest. Vanaf 2010 is het verplicht plastic verpakkingen apart in te zamelen, zowel in de laagbouw als in de etagebouw. Plasticafval weggooien is namelijk verspilling van grondstoffen en van geld. Vooral als we kijken naar de fossiele brandstoffen, die op raken, moet plastic juist recyclet worden. Plastic wordt gemaakt van aardolie. Hoe meer plastic wij met zijn allen recyclen, hoe minder we van de nog resterende hoeveelheid aardolie gebruik hoeven te maken en hoe langer het duurt voor de fossiele brandstoffen helemaal op zijn.
Plastic scheiden: waarom en wat? Waarom scheiden we plastic van de rest? Het apart inzamelen van plastic verpakkingsafval heeft als hoofddoel het versnellen en versimpelen van het recycleproces ervan. Het recycleproces zorgt ervoor dat de verzamelde plastic verpakkingen een volgende bestemming krijgen. Het is een grondstof voor nieuwe producten. Je kunt hierbij denken aan fleecekleding, dashboards, speelgoed, tennisballen en mobiele telefoontjes. En ander voordeel is dat er door de recycling minder afval in de verbrandingsovens terecht komt. Minder verbranding betekent een lagere CO2-uitstoot. Een derde, bijkomend voordeel is dat de gewone huisvuilbak minder snel vol is. Gemiddeld leveren twee personen twee tassen plastic afval per week op. Het plastic verpakkingsafval niet zwaar, maar vaak wel omvangrijk en gaat nu in een aparte bak. Dit bespaart ook meteen ruimte bij de ophaaldienst. Gemeentes die werken met een afvaltarief naar volume doen de inwoners een plezier. Over het plastic afval hoeft dit tarief namelijk niet betaald te worden. Door de kleinere hoeveelheid restafval gaan de afvalkosten ook naar beneden. Wat scheiden we? Voor de recycling is het belangrijk dat je niet alle soorten plastic bij elkaar gooit. Vergelijkbare of dezelfde soorten kunnen samen ingezameld worden. Hierdoor wordt het een beetje lastig, maar nog steeds mogen we veel meer plastic inzamelen dan vaak wordt gedacht.
Plastic tasjes, tassen en broodzakken Pasta- en rijstzakken Snoepzakken Verpakking van vleeswaren en kaas Folies om tijdschriften en reclamefolders Blisters voor o.a. tandenborstels, snoeren en schroeven Boterkuipjes, sausbakjes, smeerkaas-, paté- of koffiemelkkuipjes Groente-, fruit- en saladebakjes of – zakjes, patatbakjes Bekers voor yoghurt, vla, slagroom en ijs Deksels van potten pindakaas, chocopasta, etc. Knijpflessen voor sauzen zoals ketchup en mayonaise
Verpakkingen met inhoud
Verpakkingen van chemisch afval (Make-upverpakkingen, terpentineflessen, kitkokers)
Piepschuim (fastfoodverpakkingen, vleesschaaltjes, verpakkingsvulmateriaal)
Resten papier, karton of folie (Afdekmaterialen, chipsverpakkingen, doordrukstrips)
Flacons voor wasmiddelen en schoonmaakmiddelen Flacons voor bijv. shampoo, douchegel, badschuim en zeep Tubes voor bijv. gel, crème, bodylotion en tandpasta Flessen voor olie en azijn Flessen voor frisdrank, water en zuivel Potjes voor gel, medicijnen, vitamines Plantenpotten
Kartonnen (drank)verpakkingen
Andere plastic producten en gebruiksvoorwerpen (tuinstoelen, speelgoed)
Verwerking We hebben gezien dat het scheiden van plastic op verschillende manieren gedaan kan worden. Maar als het eenmaal gescheiden is wat gebeurt er dan met dit plastic? Als het plastic gescheiden is, wordt het plastic gesorteerd. Dit gebeurt voor 80‐90 procent in het buitenland. Het grootste deel hiervan gaat naar Duitsland. Dit gebeurt onder andere door de vaak lagere arbeidskosten. Daarnaast beschikken wij zelf niet over de capaciteit om als ons plastic te sorteren. Voordat dit sorteerproces begint word het plastic meestal eerst tijdelijk opgeslagen in een opslagplaats. Vanaf hier wordt het plastic naar een sorteerinstallatie gebracht. Hier wordt het plastic eerst doorzocht op organisch materiaal, metaal etc. Daarna begint het scheiden van de verschillende plastic soorten. Niet van elk soort plastic kan namelijk eenzelfde product gemaakt worden. Dit sorteren wordt machinaal gedaan doormiddel van infrarood scanning en het gebruik van het verschil in grote en gewicht van het plastic. Als dit gedaan is vindt er daarna ook nog handmatige sortering plaats. Al deze verschillende soorten plastic gaan naar een pers toe. Daar wordt het gesorteerde plastic vervolgens tot balen geperst. Deze balen worden vervolgens naar een verwerkingsfabriek gebracht. Eenmaal aangekomen in de verwerkingsfabriek kan het plastic verder verwerkt worden. Een heel groot deel van het plastic is echter vaak te vervuild en niet bruikbaar voor recycling. Vaak gaat dit om ongeveer 20 procent van het plastic. Dit plastic wordt dan alsnog in een oven verbrand. Van de andere 80 procent worden hele kleine stukjes ofwel flakes gemaakt. Deze stukjes worden vervolgens gesorteerd op kleur, waarna deze stukjes worden omgevormd tot korrels. Deze verschillende gekleurde en plastic korrels(granulaat) kunnen vervolgens als grondstof voor een nieuw product dienen. Zo kan hiervan weer van alles gemaakt worden zoals, T‐shirts, potjes, opbergbakken, flacons etc. Doordat wij bijna al onze balen met plastic aan het buitenland verkopen hebben wij echter niet volledig overzicht wat er nu met het plastic gebeurt. Wordt het echt wel allemaal zo goed verwerkt of wordt er veel meer verbrand dan wij weten?
Landelijke verwachtingen We hebben nu gezien hoe het hele proces van plastic scheiden op dit moment werkt. Maar sinds wanneer zijn al deze veranderingen landelijk doorgevoerd en wat waren hierbij de verwachtingen? Van 1 januari 2009 tot 2020 geldt binnen de EU de doelstelling dat papier, metaal, kunststof en glas voor minimaal 50 procent gerecycled moet worden. In de richtlijn 94/62/EG staan de algemene afspraken over de doelstellingen, die gemaakt zijn op het gebied van preventie van verpakkingsafval, hergebruik en recycling. Elke lidstaat moet zich aan deze doelstellingen houden, maar mag wel zelf bepalen hoe ze deze willen realiseren. Ook Nederland zal dus aan deze doelstellingen moeten werken. Zo werd er dan ook in juli 2007 een raamovereenkomst gesloten met de minister van VROM (uitschrijven afkorting), De vereniging Nederlandse Gemeenten (VNG) en het verpakkende bedrijfsleven. Hierin staat een doelstelling voor onder andere het hergebruik van plastic over een periode van 2008 tot 2012. Er zijn toen de volgende doelstellingen vastgesteld: 32 % per 1/1/2009 38% per 1/1/2010 42% per 1/1/2012 Om deze doelstellingen te halen is er dan ook een landelijk besluit gekomen dat stelt dat iedere gemeente verplicht is om kunststof verpakkingsmateriaal apart in te zamelen vanaf 1 januari 2010. Ondanks deze landelijke deadline van 1 januari 2010 waren verschillende gemeentes al eerder begonnen met het recyclen van kunststof verpakkingsmateriaal. In oktober 2009, ongeveer 4 maanden voor de landelijke deadline waren er al 216 gemeentes bezig met het gescheiden inzamelen van plastic. En 214 gemeentes waren van plan dit uiterlijk 1 januari 2010 te doen. De uitdaging op dit moment is nog steeds dat we met zijn allen de 42 procent gaan halen. Overal anders De invulling van het besluit tot het geschieden inzamelen van plastic is vrij. Dit wordt dan ook bij bijna iedere gemeente weer anders gedaan. De ene gemeente besluit om pas op een later stadia plastic uit het restafval te halen (nascheiding). Een andere gemeente wil dat de burger scheidt, de bronscheiding. De bronscheiding wordt enthousiast gepresenteerd met de campagne “Plastic Heroes”. Met deze campagne wil de overheid het gescheiden inzamelen van plastic huisafval onder de aandacht van de burgers brengen. Voor de bronscheiding worden er diverse mogelijkheden geboden: De plastic zakken welke eens in de twee of drie weken worden opgehaald. De plastic bak bij de voordeur. De plastic bak op de openbare plaatsen. In Almere wordt ook op drie verschillende manieren plastic ingezameld. De laagbouw maakt gebruik van de blauwe plasticbak bij de voordeur. De hoogbouw maakt gebruik van inzameldepots op openbare plekken. Ook kunnen mensen er voor kiezen
hun afval zelf naar het recycling perron te brengen. De zakken kennen we in Almere niet. De reden dat de plasticbakken bij de laagbouw zijn geïntroduceerd is dat uit onderzoek gebleken is dat bronscheiding de meeste grondstoffen oplevert. Er wordt 2,5 keer zoveel plastic opgehaald met de bak voor de deur als met de openbare plasticbakken. Hoe dichter de scheiding bij de bron, hoe groter het rendement. Stimuleringsbijdrage Het ophalen van plastic is duur voor een gemeente, vooral wanneer het scheidingsproces met de bakken voor de deur gedaan wordt. Er moet geïnvesteerd worden in de bakken, maar vervolgens moet iedere bak voor zich opgehaald worden. Echter, als de vangst van het plastic groot genoeg is, kan het misschien toch nog in het voordeel voor de gemeente werken. Gemeentes worden namelijk gestimuleerd om plastic in te zamelen. Voor iedere ton ingezameld plastic vuil krijgen zij €475,- uit het Afvalfonds. Hoe meer tonnen plastic afvalmateriaal een gemeente dus inzamelt, hoe groter zijn financiële beloning. De investeringskosten kunnen op deze manier weer uit het project gehaald worden. Ook de burger wordt gestimuleerd. Het afvaltarief dat zij betalen wordt namelijk aangepast. Wie meer vuilnis aanbiedt moest normaal gesproken ook meer betalen. Voor het apart gescheiden plasticafval hoeft echter niet meer betaald te worden.
Bronscheiding vs. Nascheiding Het scheiden Plastic scheiden kan op verschillende manieren gebeuren. Je kan plastic inzamelen met zakken of bakken. In die bakken/zakken stop je dan bepaalde plastic verpakkingen of afval. Op een lijst staat dan wat je wel en niet in de plastic bak/zak mag stoppen. Op deze manier wordt het plastic al bij de bron gescheiden. De bakken/zakken worden naar bepaalde plaatsen gebracht waar het gerecycled kan worden. Je hebt ook in sommige gemeentes dat het plastic na het ophalen pas gescheiden wordt, dit wordt nascheiding genoemd. Dit doen ze met bepaalde installaties. In deze installaties wordt eerst het afval gezeefd. Daarna wordt met een andere scheidingsmethode een stroom zwaardere en een stroom lichtere deeltjes van elkaar gescheiden. Daarna worden bijna stromen gescheiden door infrarood. Uit de zwaardere stroom blijven er bijvoorbeeld flesjes over en bij de lichtere stroom blijven er folies over. Na alle scheidingen onstaan er 7% kunstofflessen voor materiaal hergebruik. En 20% kunststoffolies voor nieuwe brandstoffen. Bij nascheiding halen ze niet alleen het plastic eruit maar ook 5% metaal en 40% GFT afval. Uiteindelijk wordt er maar 28% van het afval verbrandt. Voordelen en nadelen Of je nou aan bronscheiding of nascheiding doet, alles heeft voor en nadelen. De voordelen van bronscheiding is dat het afval schoner gescheiden wordt, dus van gescheiden plastic kan meer gebruikt worden. Voor bronscheiding heb je ook geen scheidingsinstallaties nodig, wat weer ruimte kost. De nadelen van bronscheiding is dat de burger zelf het afval moet scheiden en daar kunnen ook fouten in gemaakt worden als de burger niet serieus scheidt. In grote steden is het ook moeilijk om te scheiden, want daar past niet overal een bak voor de deur. Een groot nadeel is ook dat alle extra bakken voor plastic die voor de deuren komen, moeten worden betaald en dat kost een hoop geld. De voordelen van nascheiding is dat bijna al het plastic uit het afval kan worden gehaald door middel van bepaalde installaties, de hoeveelheid is dus niet afhankelijk van de burgers die het afval scheiden. Nascheiding zorgt ook voor een reductie van CO2 en het is een stuk goedkoper, want er moeten misschien wel installaties gebouwd worden, maar dat kost veel minder geld dan voor elk huis een bak neer te zetten. De nadelen van nascheiding is dat de plek waar het afval gescheiden wordt niet de plek is waar het afval ook wordt gesorteerd. Er moet dus meer vervoerd worden. De installaties moeten ook aan bepaalde eisen voldoen die gecontroleerd worden, als er dus een installatie niet meer aan de eisen voldoet moet die worden gesloten. Verschil bij gemeentes In Nederland zijn er nu 400 van de 431 gemeentes waarbij plastic wordt gescheiden van het andere restafval. Van deze 400 scheiden 52 gemeentes niet vanuit de bron, maar achteraf. Dat deze gemeentes gekozen hebben om achteraf te scheiden zijn verschillend. De ene gemeente heeft opgemerkt dat nascheiding goedkoper en
efficiënter is dan bij de bron scheiden. Dit hebben ze getest met 16 Limburgse gemeenten. Om nascheiding te kunnen gebruiken moesten de gemeenten wel voor 1 januari 2009 kiezen wat ze gingen doen. Dus voor of na scheiden. Als de gemeentes kozen voor nascheiding moesten er contracten worden gemaakt met afvalverwerkers en de installatie om het afval te kunnen scheiden moet aan alle eisen voldoen. Een stad als voorbeeld Rotterdam is het niet te doen om zoveel bakken te plaatsen om bij de bron te scheiden. In Rotterdam hadden zo ook al de GFT bakken afgeschaft, omdat daar ook al geen plek voor was. Jan Borman van Gulpen heeft zelfs gezegd : “We hebben zoveel techniek, dat kunnen we er toch wel gewoon met behulp van computers uit halen “. In steden waar wel veel plek is en dus niet zo dicht gebouwd, werkt bronscheiding veel beter. Er is genoeg plek voor alle bakken, dus het geeft ook geen extra moeilijkheidsgraad om plastic te scheiden. Je stopt het plastic gewoon in een andere bak.
Plastic in Almere Sinds januari 2010 werken wij in Almere met het ‘mijn afval maakt winst’ plan. Dit plan is opgesteld voor de inzameling en scheiding van alle soorten afval. Het papier, plastic, gft afval en het restafval. In dit plan werden 3 fases opgesteld dit op een zichtbare verbetering van de toen huidige situatie naar een toekomst situatie zouden komen.
De situatie januari 2010: in Almere maken de laagbouwwoningen gebruik van een duobak met een inhoud van 280 liter, welke een bak voor het GFT afval en een vak voor het restafval heeft. Wekelijks werd de duobak geleegd door de duobakwagen. Op deze manier werd gemiddeld 45 miljoen kilo opgehaald door de Almeerse huishoudens. Slecht 7 miljoen kilo kon opnieuw worden gebruikt als grondstof voor compost. De overige 38 miljoen kilo werd naar Alkmaar gebracht om daar in de verbrandingsovens terecht te komen. Energie wordt slechts met een laag rendement uit dit afval gewonnen. De toekomst situatie: in zeven tot tien jaar zou Almere een afvalloze stad moeten kunnen worden. Van de 45 miljoen kilo afval is de bedoeling dat 42 miljoen kilo opnieuw gebruikt gaat worden als grondstof. Dan blijft er slechts 3 miljoen kilo afval over wat in de verbrandingsovens in Alkmaar terecht komt. Door betere scheiding is het rendement van de verbranding van dit ‘restafval’ hoger, waardoor meer energie vrijkomt. Bijkomend voordeel is dat er door de aanzienlijke lagere hoeveelheid afvalverbranding minder CO2 in de lucht komt. Om naar een afvalloze stad te gaan zijn 3 fases opgesteld die het mogelijk zouden moeten dit binnen een relatief korte tijd te bereiken. Fase 1. In de eerste fase komt er naast de duobak nog een tweede afvalbak bij de deur te staan. Deze boek, ook wel de plasticbak, is bedoeld voor het inzamelen van het huishoudelijke plasticafvalmateriaal. De duobak en de plasticbak worden om de week, afwisselend geleegd door de stadsreiniging.
Ook kunnen inwoners op vrijwillige basis een papierbak aanvragen voor het scheiden van het papier en kartonafval. De eerste fase is afgerond als het merendeel van de inwoners een papierbak heeft aangevraagd en alle burgers een plasticbak voor de deur hebben staan. Fase 2. In de tweede fase worden de duobakken bij de voordeur weggehaald en hiervoor in de plaats komt de GFTbak. Het restafval, wat hiermee als bak komt te vervangen, wordt van haalafval brengafval. Dit dient door de inwoners zelf naar een openbare ondergrondse afvalcontainer in de buurt gebracht te worden, op geringe afstand van het huis. De tweede fase is afgerond als alle duobakken zijn vervangen door een gft bak en ongeveer 80% van de huishoudens een papierbak heeft aangevraagd. Fase 3. In de derde fase wordt het restafval weer in twee verschillende groepen gescheiden. Enerzijds de metalen en het puin en anderzijds de drankkartons. De drankkartons kunnen op een optimale manier verbrand worden waardoor er met een hoog rendement energie vrijkomt. Het ‘mijn afval maakt winst’ plan is niet zomaar opgezet in deze drie fases. In 2008 en 2009 is uitbreid onderzocht hoe afval in Almere het best ingezameld en gescheiden kan worden. De onderzoeken richtten zich op: het gebruik van papierbakken. Dit is onderzocht met 2000 papierbakken in de Eilandenbuurt. het gebruik van een aparte bak. Door het plaatsen van aparte bakken voor plastic verpakkingen. Het onderzoeken van de samenstelling van het afval in de duobak. Het voorlichten en onderzoeken over de bereidheid van afvalscheiding bij de huishoudens. Gebleken is dat een gemiddelde duobak 18 kilo afval bevat. 16 kilo daarvan is GFT, papier, karton, textiel, glas en plastic. De overige 2 kilo zijn of herbruikbare metalen en puin, of hoogcalorische afvalmaterialen zoals de drankkartons. Nadelen en/of risico’s aan het plan Het hele plan is niet zonder slag of stoot, daar zijn natuurlijk ook de nodige risico’s en nadelen aan verbonden: door het om de week legen van de duobak kan de bak sneller gaan stinken. ook is er geen extra ruimte voor de gft bak, waardoor vooral in de zomermaanden men kan kampen met ruimtegebrek. (op te lossen door een mini gft bak aan te vragen) ook wordt er gevreesd voor het veranderen van het restafval in haalafval naar brengafval. Men kan hier niet toe bereid zijn en het afval bij de andere bakken die wel voor de deur staan gaan voegen (de plasticbak of de gft bak)
Hoe succesvol het plan gaat worden is afhankelijk van de burger. Het is de taak van de gemeente om de inwoners te overtuigen tot het goed scheiden van zijn afval. Hiertoe heeft de gemeente ook besloten de inwoners te belonen. De beloning is uitgezet in de vorm van een verlaging van de afvalstoffenheffing. Deze ‘korting’ wordt echter pas het daaropvolgende jaar verrekend. Vooraf wordt aangegeven welk resultaat welke beloning toebehoort. Deze verlaging zou met €7,50 kunnen dalen met invoering van de plasticbak. Dit komt onder andere door de verminderde kosten van verbranding. Communicatie is als een plan als deze onvermijdelijk. Burgers moeten goed geïnformeerd en gestimuleerd worden om tot een zo hoog mogelijke opbrengst te komen. Vanaf 2009 worden de burgers vanaf de recyclingperrons geïnformeerd over de inzameling van het plastic afval. Verwachtingen De doelstelling was om in januari 2010 bij iedere laagbouwwoning een plasticbak voor de deur te hebben staan. Met deze doelstelling zou het haalbaar zijn om 3.5 miljoen kilo plastic door middel van de blauwe plasticbak op te halen. De etagebouw zou door middel van de ondergrondse container minder plasticafval ophalen, maar de verwachtingen lagen op 1 miljoen kilo plastic (in verhouding). Resultaten Helaas is de doelstelling niet gehaald en kwamen de blauwe plasticbakken per juni 2010 bij alle laagbouwwoningen voor de deur te staan. In het resterende gedeelte van het jaar bleek 2.5 miljoen kilo plasticafval op te zijn gehaald. De trendlijn lag boven de verwachtingen, maar wees er ook op dat deze hoeveelheid nog omhoog zou gaan. De etagebouw scoort lager in de hoeveelheid ingezameld plastic. (Slechts) 250.000 kilo werd ingezameld. De trendlijn liet wel zien dat dit aantal nog gaat stijgen. Verbeteringen. Hoofdzaak is vooral om de etagebouw beter in te lichten en te stimuleren in plasticafval in te zamelen. Afval al scheiden in de keuken, vooral als we kijken naar het plastic afval. Het meeste plastic afval komt uit de keuken. Tip: plaats een extra prullenbak in de keuken, zodat ook het plastic afval al apart in de keuken in een prullenbak terecht kan komen. Kostenplaatje Aan een project als deze zijn natuurlijk ook de nodige kosten verbonden. De financiering voor de eerste fase (het plaatsen van de plasticbakken) ziet er als volgt uit: Totaal aan investering: €2.500.000 Baten en besparingen: €2.050.000 De kosten bestaan uit: Extra inzet mens en materieel: €1.150.000 Kapitaalslasten: €350.000 Totale kosten zijn dan: €1.500.000
Resteert een batig saldo van: €550.000, dit kan gebruikt worden om de afvalstoffenheffing te verlagen Samenvatting plan in Almere Het ‘mijn afval maakt winst’ plan geeft weer hoe Almere in een periode van zeven tot maximaal toe een afvalloze stad kan worden. De eerder gebruikte manier van afvalinzameling bleek tot onvoldoende scheiding te leiden. De plannen gaan dus vooral uit van een hogere scheiding van het afval. Vanaf januari 2010 is het verplicht plastic afvalstoffen van huishoudens in de laagbouw en in de etagebouw apart in te zamelen. Vooral in de eerste fase van het ‘mijn afval maakt winst’ plan wordt er op het scheiden van plasticafval gelet. Er worden plastic bakken bij de laagbouw bij de deur geplaatst die de hoeveelheid plastic die gescheiden wordt zou verhogen. Het voordeel in de lagere kosten van minder afvalverbranding kan uiteindelijk omgerekend worden tot een korting van €7,50 per huishouden op de afvalstoffenheffing. Als alles volgens verwachtingen goed gaat lopen kost het geen geld, maar levert het geld op.
Verbeterpunten Als we naar Almere gaan kijken loopt het over het algemeen redelijk goed. Het wordt voor de burger vrij makkelijk gemaakt het plastic in te zamelen omdat we sinds ….overal onze eigen plastic bak hebben. Dit is bij vele andere gemeentes echter niet het geval. Dit maakt dat we in Almere over het algemeen goede resultaten boeken. Ondanks dat kan het scheiden bij de bron nog zeker een stuk beter. Erg opvallend is alleen dat het verschilt per wijk hoe goed er gescheiden wordt. Een verklaring hiervoor is echter niet gevonden. Wel kunnen we hieruit afleiden dat het goed scheiden wel degelijk kan. Om het scheiden van het plastic en ander afval te verbeteren zouden we de bewoners bewust moeten maken van het belang van scheiden. Dit wordt nog opvallend weinig gedaan. Verder ligt het grootste probleem wat betreft het plastic scheiden bij de flats. Mensen in flats scheiden hun afval namelijk zo goed als niet. Hier moet dan ook zeker een andere oplossing voor gezocht worden. Landelijk gezien zijn er nog heel veel verbeterpunten op het gebied van scheiden. Dit verbeterpunt begint allereerst bij de burger. Vaak weet de burger nog niet goed genoeg welke producten nu wel en niet in de plastic bak moeten. Dit zorgt ervoor dat er heel veel plastic niet in de bak komt waardoor deze grondstoffen verloren gaan. En zoals eerder verteld zijn de burgers zich niet bewust van het belang van het plastic scheiden. Maar niet alleen de burger kan een beter aandeel hebben in dit proces. Want ook de producenten van plastic kunnen hier iets aan doen. Er is namelijk nog een heleboel plastic dat niet geschikt is voor recycling. Dit komt omdat in het product dan verschillende soorten plastics en andere producten(aluminium & papier) zijn vermengd. Dit kan dan vaak niet meer van elkaar gescheiden worden in de oorspronkelijke componenten. De enige oplossing is op dat moment verbranden. En dit is juist wat we niet willen. Ze zijn nu echter wel bezig met ontwikkelingen om deze scheiding in de toekomst wel mogelijk te kunnen maken. Dit zal voor een hoogwaardiger recyclingproces kunnen zorgen. Naast andere producten bemoeilijken kleurstoffen, stabilisatoren en middelen voor verbetering van de barrière‐eigenschap ook het recyclingproces. We kunnen dus eigenlijk zeggen hoe meer het plastic vervuild is, hoe moeilijker het is er een goede nieuwe grondstof van te maken. Daarom zouden de ontwerpers van producten van te voren al na moeten denken over hoe het product gerecycled zou kunnen worden. Zo kunnen ze zich de vraag stellen of bepaalde toevoeging aan het product echt nodig zijn. Door betere communicatie tussen ontwerpers en medewerkers van het recyclingproces zou de opbrengst van de recycling verbeterd kunnen worden. We zouden in dit geval van preventie kunnen spreken. Het zou dan misschien ook slim zijn om na beter onderzoek op termijn regels vast te stellen waaraan een product op gebied van plastic moet voldoen. Je zou een keurmerk kunnen afgeven. Als laatste kunnen we ook nog werken aan het recyclingproces zelf. Met de steeds vernieuwende technologie is er zeker nog heel veel te verbeteren op het gebied van het recyclen. Dit zal waarschijnlijk veel geld kosten. De vraag is of dit de investering waard zal zijn.
Toepasbaar in Europa Als we Almere gaan vergelijken met andere steden in Nederland doen wij het over het algemeen vrij goed. Alleen, zoals we gezien hebben, is er niet een manier het beste voor elke stad. Zo levert het bij de bron scheiden in de grote steden vaak problemen op, bijvoorbeeld door het niet kunnen plaatsen van een extra bak voor plastic. Voor vergelijkbare steden is Almere echter zeker een voorbeeld. Door het plaatsen van plastic bakken aan huis en het apart ophalen van dit vuil wordt het de burger erg gemakkelijk gemaakt om plastic te scheiden. Dit direct scheiden zorgt zoals eerder vertelt voor minder vervuiling en is bij goed scheiden dan ook efficiënter. In grotere steden is deze efficiëntie niet te behalen door middel van bronscheiding en is het nascheiden dan ook een betere oplossing. Gezien de snelle ontwikkelingen van de technologie verwachten wij ook dat het nascheiden en verwerken op langere termijn steeds beter zou kunnen. Het nascheiden van plastic zal dan misschien overal efficiënter werken. Maar voor nog toe is het bij de bron scheiden erg efficiënt en in de steden waar dit mogelijk is zal het erg goed zijn om dit toe te passen. Door al deze maatregelen kunnen we zien dat het scheiden van plastic fors toe neemt.
Als we gaan kijken naar het plastic scheiden in andere landen is het opvallend dat Duitsland hierin de koploper is. Duitsland is dan ook een van de eerste landen die hier fanatiek mee begonnen is. Ook België doet het erg goed. In deze twee buurlanden wordt het plastic dan ook al maar liefst 10 jaar gescheiden ingezameld. Opvallend is ook dat Duitsland een van de weinige landen is waar ook de producent verantwoordelijk is voor het verpakkingsafval. Dit maakt dat het huishoudelijke plastic afval in Duitsland over het algemeen al lager ligt en de producten beter te verwerken zijn. Verder zie je dat er vooral in deze landen gewerkt wordt met een heffingssysteem op verpakkingen. De manier van inzamelen zoals wij die in Nederland hebben is echter zeer uitzonderlijk. Hieronder zien we een overzichtje van het gescheiden plastic afval van verschillende landen in 2001. Hierin kunnen we overduidelijk zien dat Duitsland de koploper is. Maar ook dat wij als Nederland met ons gemiddelde van 14,3 % niet ver achter liepen op de meeste landen.
Gezien de resultaten is Duitsland zeker een voorbeeld land. Het resultaat behalen wat Duitsland heeft zal echter nog wat tijd gaan kosten. De verbeterpunten liggen bij ons dan vooral bij de producenten van het plastic. Zodat er dus betere producten komen die goed hergebruikt kunnen worden. Dit gebeurt in Duitsland dan ook stukken beter. En daarnaast moeten wij als Nederland gaan zorgen dat wij straks ons eigen plastic kunnen verwerken, zodat niet alles met vrachtwagens naar Duitsland gebracht hoeft te worden. Want ook dit is natuurlijk niet goed voor het milieu. Iets anders wat ons opgevallen is, is dat Nederland niet deelneemt in de organisatie EPRO. EPRO (European Association of Plastics Recycling and Recovery Organisations) is een Europese organisatie die als doel heeft het recyclen van plastic optimaal te laten verlopen in Europa. Dit door bijvoorbeeld de technologie hiervoor te verbeteren. Wij vonden dit erg opvallend gezien het feit dat wij in Nerdeland de Europese doelstellingen ook graag willen halen.
Austria, Belgium, France, Finland, Germany, Great Britain, Iceland, Ireland, Italy, Norway, Portugal, Spain, Sweden, Switzerland
