P maandelijks TIJDSCHRIFT jaargang 36 januari-februari-maart 2010

P.209.647 3-maandelijks TIJDSCHRIFT jaargang 36 januari-februari-maart 2010

1

VOORJAAR ... EEN NIEUW BEGIN Het ruikt anders, het voelt anders, vogels beginnen te fluiten, de zon is sterker, de dag groeit ... het is bijna lente. Ook bij ons in JPS (Jongerenwerking Pieter Simenon) is een ommekeer gebeurd. Eind 2009, begin 2010 was voor ons een periode van afscheid nemen van 3 geweldige mensen die voor een groot stuk de geschiedenis mee getekend hebben van onze Jongerenwerking Pieter en dit gedurende meer dan 30 jaar. Het grootste deel van deze JA zal bestaan uit teksten die allen betrekking hebben op het vertrek van onze 3 collega's. VINCENT, 'onze' directeur, bijna 37 jaar in dienst, heeft het roer van het 'ouderlijk schip' doorgegeven aan Gert Houben, methodisch coördinator en al een tijdje ondersteunend binnen de directie als overgang naar zijn fulltime directeursfunctie in het begeleidingstehuis. Gert zal met Sigrid Bielen, directeur Dagcentrum, en Ilse Jaspers, directeur BAAL, het directieteam van de Jongerenwerking Pieter Simenon vormen. We laten Vincent zelf aan het woord in deze JA, maar niet zonder te zeggen dat we niet graag afscheid nemen van hem: een prachtmens, integer, rechtvaardig, warmhartig, een idealist ... We kunnen het lijstje nog langer maken, waarmee we alleen maar willen zeggen dat we hem missen, zonder afbreuk te doen aan de kwaliteiten van Gert. In het volgende boekje zullen Gert, Sigrid en Ilse zich even aan u voorstellen. En terwijl we Vincent zijn kwaliteiten veel te kort proberen samen te vatten, beseffen we op hetzelfde moment dat al deze omschrijvingen ook perfect passen op zowel Martien Debelder als op Luk Hertogen. Beiden waren zij werkzaam op de methodische coördinatie van JPS en ook zij zijn met brugpensioen gegaan respectievelijk in december 2009 en in januari 2010. Martien was in dienst sedert 1973, met enkele jaren onderbreking, aanvankelijk als maatschappelijk assistente, later als methodisch coördinator. Heel haar periode in JPS heeft zij haar hart en ziel in haar werk gelegd. Dan blijft Luk Hertogen nog over. Van hoofdopvoeder, naar maatschappelijk assistent, coördinator van het toen nieuwe project BAAL, tot methodisch coördinator, heeft ook Luk een heel traject doorlopen binnen JPS. In dienst gekomen in 1975 heeft Luk altijd het welzijn van iedere jongere voor meer dan 100 % ter harte genomen. "Zijn mannen" zijn de rode draad geweest doorheen heel zijn loopbaan, die zich volledig in JPS heeft afgespeeld. Drie grote mensen, vol idealen, met steeds de jongeren centraal in hun handelen en denken, slaan nu een nieuwe weg in: de felbegeerde weg van ... HET BRUGPENSIOEN. Een nieuw begin, vrijheid, ruimte, dingen doen waar nooit tijd voor was, genieten ... Wat een mooie dingen staan hun nog te wachten? Het is hun meer dan van harte gegund alleen ... we zullen hen missen want wie ooit met hen samengewerkt heeft, zal de indruk die zij gemaakt hebben niet snel los kunnen laten. Vincent, Martien, Luk bedankt voor alles wat jullie voor onze Jongerenwerking, voor onze jongeren betekend hebben.

2

DUIZENDMAAL DANK!

Afscheid van de directeur bij een jaarwende Loslaten in verbondenheid 22 januari 2010, 't Kristallijn te Mol. Een dag voorafgaand aan de opening van de tentoonstelling “Kunst en CANO* verbinden” werd een voorprogramma georganiseerd: “Kunstig afscheid – Loslaten in verbondenheid”, naar aanleiding van het brugpensioen van Martien De Belder, Luk Hertogen en Vincent Vanhumbeeck. Dit trio wilde hun afscheid een persoonlijk tintje geven samen met de collegapersoneelsleden van Jongerenwerking Pieter Simenon, de leden van de raad van bestuur, de leden van de vriendenkring en hun naaste familieleden. Ernst, humor en emoties wisselden elkaar af. Tussen heel wat gelegenheidsboodschappen nam directeur Vincent Vanhumbeeck van deze gelegenheid gebruik om naast een persoonlijk afscheid ook zijn nieuwjaarstoespraak uit te spreken. Wij willen dit graag ruimer delen via deze bijlage. (Cano: Centrum voor Actieve Netwerkontwikkeling en Omgevingsondersteuning)

Nieuwjaarstoespraak (Vincent Vanhumbeeck) “Voor alle informatie over het voorbije jaar 2009 en de plannen voor het volgende 2010 verwijs ik zoals gewoonlijk naar het kwaliteitsverslag-jaarverslag dat er doorheen de drukte van de jaarwisseling, de overdrachten van Martien, Luk en mezelf en de overdruk dan toch weer aankomt. Onze organisatie Jongerenwerking Pieter Simenon was al een tweetal jaren en blijft nog gevat in enkele belangrijke eigen ontwikkelingen binnen een voortdurend evoluerende sector Jongerenwelzijn en een overheidsbeleid, dat deze evolutie aanstuurt. Ik vermeld hier wel graag vier eigen ontwikkelingen: 1. Het project BAAL, onze HCA-dienst in Hasselt, werd na 10 jaren projectwerking verdiend geregulariseerd en zal vanaf 2011 voluit als een erkende voorziening kunnen verder evolueren. Uiteraard hangen hier nog een aantal organisatorische uitdagingen aan vast. 2. De protocollering van het CANO-concept, waaraan we met 7 andere Vlaamse voorzieningen intens werkten, geraakt afgewerkt rond deze jaarwisseling. Op basis van het afgeleverde protocol zou tijdens de eerstkomende jaren zowel de doelgroep van het begeleidingstehuis als de personele middelen en de werkingsmodaliteiten bevestigd moeten kunnen worden. Een belangrijke, maar slechts gedeeltelijke stap daartoe, de regularisering van het GKRB-project, is voorzien tijdens dit jaar. Hierin engageren we ons verder om met heel wat jongeren uit de gemeenschapsinstelling in Mol te werken. Alertheid en doorzetting zullen nodig zijn om ook onze andere projectmiddelen (PEL en Werkatelier) in een goede regularisering te kunnen vrijwaren, geïntegreerd in het CANO-aanbod. Hier blijft een stevige uitdaging voor de eerstkomende jaren!

3

3. Reeds enkele jaren bereidden we de opvolging en vervanging van 5 leidinggevende personeelsleden voor die binnen een kort tijdsbestek afscheid namen/nemen: Frank als directeur in het dagcentrum eind januari 2009, Magda, Martien en Luk, alle 3 als coördinatoren in onze CANO-werking (Magda in mei 2009, Martien half december 2009 en Luk eind januari 2010) en tenslotte ikzelf als directeur ook nu eind januari. In het dagcentrum schoof Sigrid door. In het begeleidingstehuis schoven Claudia en Patricia door en haalden we Roel binnen. En Gert schuift door eind volgende week. Alsnog een stevige proficiat voor de 5, die in dit vervangings- en opvolgingsproces benoemd zijn. Tegelijk werd de organisatie van de directie voor de hele organisatie herdacht. Op basis van een nieuw concept installeren we vanaf 02/2010 een algemeen directieteam: Gert, Ilse en Sigrid zullen, elk als directeur van de eigen deelwerking, samen het directieteam van Jongerenwerking Pieter Simenon realiseren. Dit directieteam organiseren in de zo juist mogelijke verhouding met de ontwikkelingen binnen de 3 deelwerkingen staat pas aan de start en betekent zeker nog een stevige uitdaging. 4. En waar we met onze organisatie al eerder in een proces van organisatieontwikkeling evolueerden in de richting van een netwerkorganisatie en maatschappelijk verantwoord ondernemen, kunnen we nu begin 2010 het voorstel voorleggen van de keuze voor een “procesgerichte netwerkorganisatie”. De volgende maanden zal dit concept nog op vele interne overlegtafels uitvoerig aan bod komen. Dit realiseren wordt alweer een stevige uitdaging voor leidinggevenden en alle medewerkers. Het product kan mooie garanties bieden in de verdere toekomstige ontwikkelingen van Pieter Simenon in het bredere veld van de jongerenwelzijnszorg. Vier actuele uitdagingen! Vier boeiende processen! Hopelijk viermaal eindigend in werkbare resultaten. Uiteraard betekenden in het voorbije jaar en ook weer in dit volgende jaar 2010 de talrijke opnames, begeleidingen en reacties op delicten de even talrijke uitdagingen op de werkvloeren. De jongeren zelf herinneren ons dagelijks aan onze kernopdrachten. Hierrond kunnen we met een ferme groep medewerkers werken. Hierrond blijven we op zoek naar de goede evenwichten in de driehoek tussen individueel taakgericht werken, samenwerken en elk onze eigen persoon hierin ten volle kunnen ontplooien. En in dat persoonlijk ontwikkelen zitten we ook hopelijk goed in evenwicht met elk ons eigen privaat leven. Een aantal medewerkers kenden in 2009 privaat blije gebeurtenissen als geboorte, lief, huwelijk, opa of oma worden, diploma; maar ook droeve gebeurtenissen als overlijden van een geliefde, familielid, vriend, of tegenslag, ziekte, operatie, ongeval. Ook in 2010 zal dit niet anders zijn. Ook dat is, en in bepaalde periodes vooral, het leven.

Ik wens jullie allemaal in 2010 gulle levenskracht en een fijn levensjaar.”

4

Een persoonlijke afsluiter na 37 jaren JPS, waarvan 35 als directeur “Aan 37 jaren JPS-werking bewaar ik vele zeer mooie herinneringen. Enkele ervaringen waarin ik heel gelukkig was, wil ik hier expliciet benoemen. ▪ Een 5 jaren geleden: het beklimmen van een totempaal van ongeveer 4 meter tijdens de doedag van het begeleidingstehuis, aan het Zilvermeer in Mol: samen met een jonge gast, elkaar fysiek steunend en optrekkend bovenop de top helpen. ▪ Een 8 tal jaren geleden: in de camping La Gileppe in het PEL-project (ErvaringsLeren) een touwenparcours afleggen en daarbij rekenend op de bijstand van en zekering door jonge gasten die in dit project in een begeleidende rol bij momenten het beste van zichzelf gaven. ▪ De vele positieve afrondingen van begeleidingen van jongeren. ▪ Het totaal verrast gevierd worden door personeel, jongens, raad van bestuur en buurt, omdat ik 25 jaren directeur zou zijn. Iedereen had zich hier een jaar vergist en dus was dit één jaar te vroeg georganiseerd. ▪ De vele lichten op groen vanuit de overheid naar aanleiding van aanvragen of projecten, vooral de instemming voor het nieuwbouwplan in Werkplaatsen in 1986, waardoor we eigenlijk de modaliteiten verwierven om flexibel te werken met onze doelgroep. ▪ De samenwerking binnen onze sector was arbeidsintensief, gelukkig vaak ook constructief. Op verschillende fora heb ik daarvan genoten, het meest in de samenwerking met de PEL-partners, met als top de camping-ervaringen in La Gileppe. ▪ De toffe en open samenwerking met vele collega-medewerkers binnen onze eigen organisatie. En de toffe ervaring dat dit ook kon met een goede vriend Luk, waarbij de samenwerking steeds ook correct bleef. En ook de geweldige ervaring dat dit ook kon met mijn eigen echtgenote Martien, waarvan ik bij momenten ook echt kon genieten. Uiteraard zijn er ook een aantal bedroevende herinneringen. ▪ Jongeren, waarmee het ons niet lukte een weg vooruit te gaan, of waarvan we later vernamen dat het hen niet goed ging. ▪ Het stopzetten van de samenwerking of de ontslagen van enkele medewerkers, waarmee het niet lukte om verder samen te werken; gelukkig is dit aantal zeer beperkt. ▪ Doorheen de vele jaren de overlijdens van een aantal medewerkers en jongeren, 5 van hen liggen begraven op het kerkhof naast de tuin van JPS. ▪ Bijzonder de instorting van de zijbouw van het oude kloostergebouw tijdens de afbraakwerken in 1984, toen een vrijwillige medewerker, die een ex-jongere was van het jongenstehuis en in de naburige wijk woonde, het leven liet. Ikzelf was niet aanwezig, Luk organiseerde toen het rampenplan. 5

In functie van de overdracht van 3 anciens aan de jongere garde werden natuurlijk heel wat overleggen georganiseerd. Welke kwaliteiten en/of competenties konden we achterlaten? Het was mooi te ervaren in een recent overleg met alle coördinatoren, dat de waarden die wij voorstaan en de kwaliteiten die we ontwikkelden, ook in onze opvolgers en jongere collega’s zelf, en dus in Pieter Simenon, aanwezig zijn. Met vertrouwen kunnen wij loslaten. Uiteraard zal en kan zich een generatiewissel voltrekken, waardoor veranderingen en vernieuwing de kerncompetenties van Jongerenwerking Pieter Simenon verder kunnen prikkelen: innoveren, verbinden en zelfreflectie. Het afscheid van Martien en mezelf betekent ook het afscheid van de familie van Pieter Simenon in JPS: vader/moeder en hun gezin, mijn broer Willem (die hier zijn hele loopbaan opvoeder was), schoonbroer Edwin (waarvan ik de directie overnam), achterneef Paul (die chauffeur was in de goederencollectedienst), dochters Lies en Tinne in korte contracten, en uiteraard Martien en ikzelf. Graag wil ik nog enkele attributen achterlaten: -

-

Behorend tot de “roots” van Jongerenwerking Pieter Simenon 2 boekjes: het gele boekje van moeder Vanhumbeeck, Maria Simenon (zus van Pieter Simenon): Het leven van een moeder; 120 blz., opgetekend in 1995. En van een oud-gast die nog verbleef in Pieter Simenon te Donk, die in een boek zijn instellingsverleden van zich afschreef onder de titel: Kind van schaamte; 174 blz., verschenen vorig jaar. Mogen beide werken een plaatsje krijgen en aanwezig blijven in de bibliotheek in Pieter Simenon. Tenslotte een sleutel, de sleutel die ikzelf van de vorige directeur ontving, de sleutel van de brandkast, die ook al tot de roots van Pieter Simenon behoort.

Graag ga ik na volgende week een sabbatjaar tegemoet, ook een stevige uitdaging om vanuit ruimte nieuw leven toe te laten. Ik dank jullie allemaal, omdat jullie, velen al lang tot zeer lang, naast en met mij samenwerkten. Het ga jullie goed!

6

KUNST en CANO verbinden

foto van l.n.r. Luk Hertogen (JPS), Roger Delaet (Sibelco), Vincent Vanhumbeeck (JPS), Martien Debelder (JPS) aan het woord burgemeester Peter Vanvelthoven.

Tevens een afscheid vanwege een trio collega's Martien De Belder, Luk Hertogen en Vincent Vanhumbeeck namen het initiatief om samen met 't Kristallijn te Mol een verbinding van kunst en CANO te organiseren naar aanleiding van hun brugpensioen. Martien en Luk eindigen hun werk in Pieter Simenon als coördinatoren in de CANO-voorziening, Vincent als directeur, en met zijn drieën hebben zij er jarenlang vanaf 1973 en 1975 inspirerend samengewerkt. Omdat deze voorziening dichtbij in Lommel-Werkplaatsen is gevestigd, kozen zij ervoor om de CANO-voorziening in de kijker te plaatsen en te verbinden met kunst. Dit werd gerealiseerd tijdens een druk bezochte opening van de tentoonstelling “Kunst en CANO verbinden” op zaterdag 23 januari 2010 in 't Kristallijn te Mol. Roger Delaet, verantwoordelijke van 't Kristallijn en afgevaardigde van Sibelco, presenteerde een voorbeschouwing. Luk Hertogen verwelkomde de kunstenaars en het publiek en praatte als “cement” het programma aan elkaar. De muzikale omlijsting werd verzorgd door de “|BAR|tenders”, onder leiding van Koen Wellens. Inspelend op het programmaverloop brachten zij als feestelijke intro “Opzij, opzij, opzij” van Herman Van Veen en “Ballade des gens heureux” van Gerard Lenorman. Later brachten zij ons wat dichter bij de leefwereld van onze doelgroep met “Yellow Ribbens” van Tony Orlando en “Laat me” van Ramses Shaffy, om tenslotte dromend af te ronden met “Imagine” van John Lennon.

7

Vincent Vanhumbeeck lichtte het begrip CANO toe en Martien De Belder dichtte CANO en kunst toe. Omdat beide toespraken inhoudelijk de kern uitmaakten van het programma, nemen we ze beiden volledig over. Burgemeester Peter Vanvelthoven sloot gesmaakt de rij sprekers af, stak Jongerenwerking Pieter Simenon nog een stevig hart onder de riem en opende de receptie en tentoonstelling.

Voorstelling CANO

(door Vincent Vanhumbeeck)

“Omwille van het gevarieerd publiek graag toch eerst een algemene voorstelling van Pieter Simenon. Het jongenstehuis Pieter Simenon startte als familiaal initiatief bijna 50 jaren geleden in Donk bij Herk-de-Stad, genoemd naar een overleden broer-missionaris van de stichters. In 1971 verhuisde deze instelling naar Lommel-Werkplaatsen, hier in de buurt. De initiatiefnemers focusten binnen de bijzondere jeugdzorg op de opvang en begeleiding van moeilijker te begeleiden adolescente jongens. Vanuit deze ervaring werd vanuit een lokale en preventieve invalshoek 19 jaren geleden in Lommel-centrum ook een dagcentrum De Teuten georganiseerd. Ook vanuit de ervaring met de specifieke doelgroep werd 12 jaren geleden in Hasselt een HCA-dienst BAAL opgestart om bij delictgedrag van jongeren herstelgerichte en constructieve reacties te ontwikkelen en uit te voeren. Jongerenwerking Pieter Simenon evolueerde als een kleinschalig, gedifferentieerd en voortdurend vernieuwend aanbod van residentieel verblijf, begeleiding en afhandeling van delicten. Met gemotiveerde en enthousiaste personeelsploegen engageren wij ons om samen verbindend te werken om breuken tussen jongeren, hun leefomgeving en de samenleving te herstellen, steeds in antwoord op een maatschappelijke verwijzing. Het begeleidingstehuis hier in Lommel-Werkplaatsen realiseerde via bijkomende projectmiddelen een geëigend aanbod. Samen met enkele andere pionierende voorzieningen in Vlaanderen werden ervaringen vanaf 1991 in een ZIB-project (Zeer Intensieve Begeleiding) en na 2001 samengebracht in een concept CANO. Dit letterwoord staat voor een Centrum voor Actieve Netwerkontwikkeling en Omgevingsondersteuning. Essentiële kenmerken van een CANO-voorziening zijn de volgende:  De doelgroep wordt herkend als moeilijk begeleidbare adolescenten en hun leefomgeving. Zij kampen met zeer ernstige problemen op diverse levensdomeinen. Zij kennen een cumulatie van kwetsuren en breuken, waardoor ze in uitsluitingssituaties belanden en zich niet meer verankerd voelen in de samenleving. Velen van hen worden ons in Lommel-Werkplaatsen toegeleid vanuit de gemeenschapinstelling in Mol.  Voor deze doelgroep hanteren we zeer flexibele opvang- en begeleidingsmogelijkheden binnen en buiten de voorziening, in en met de ruime leefomgeving van de jongeren, steeds in afstemming met de verwijzer en die is de jeugdrechtbank of het comité bijzondere jeugdzorg.

8

 Tot het vaste CANO-aanbod behoren de contextbegeleiding (of begeleiding van het gezin en het netwerk), de individuele begeleiding, training en behandeling, residentieel verblijf, time-out (of korte onderbreking) en begeleiding van tijdsbesteding, die gericht is op scholing, werk en vrije tijd.  We betrachten een begeleidingsengagement naar de jongere toe, door zoveel mogelijk op maat van de jongere en zijn leefomgeving te werken, waardoor een continuïteit van de begeleiding wordt gegarandeerd en nieuwe uitsluitingen kunnen vermeden worden. Het uitgangspunt van CANO-werkers is het geloof dat deze adolescente jongeren best opgroeien binnen het herstel van de breuken met hun eigen leefomgeving en/of in de opbouw van een nieuwe leefomgeving, zoals bijvoorbeeld begeleid zelfstandig wonen. We doen daartoe een sterk appèl op de positieve mogelijkheden, capaciteiten en krachtbronnen die aanwezig zijn in deze jongeren zelf, hun ouders en steunfiguren. Vaak meer vragen dan antwoorden. Ook niet weten, vertrouwen, geloof, hoop en ook liefde voor de jongeren en het vak. Een vak waarin je met je hoofd, je handen, je hart en ziel werkt. Steeds weer uitdagingen, zoektochten en zeer veel overleg. Vanzelfsprekend een intensieve samenwerking van de medewerkers met vele betrokkenen op de werkvloer zelf, in vele netwerken en binnen een kleurrijk palet van vele overlegfora. Sedert 2 jaren verschafte de Vlaamse overheid ons samen met de 7 andere CANOvoorzieningen in Vlaanderen de ruimte om het CANO-concept te protocolleren, d.w.z. het duidelijk uitschrijven van een onderkende en aantoonbare organisatie van een open hulpverleningsaanbod voor een specifieke doelgroep. Het resultaat daarvan daagt verder uit om middelen en modaliteiten te regulariseren. Dit CANO-proces voltrekt zich in een boeiende sector bijzondere jeugdzorg en jongerenwelzijn, die voortdurend in ontwikkeling evolueert en als sector absoluut een duidelijkere en juistere maatschappelijke waardering verdient. Namens Martien De Belder, Luk Hertogen en mezelf, het trio dat na vele jaren samenwerken gisteren afscheid nam van de Jongerenwerking, wil ik afsluitend hier nog zeggen dat wij in Pieter Simenon een boeiende loopbaan kenden en er graag werkten. En met vertrouwen in de opvolging nog dit aan de hele personeelsploeg, die straks Jongerenwerking Pieter Simenon verder in goede banen leidt: dank jullie wel voor de lerende samenwerking en blijf u bescheiden onderscheiden.”

9

Toedichten van Kunst en CANO (door Martien De Belder)

KIES Bestaan kan iedereen. Er zijn vraagt moed. En wat de dichter doet is pleiten voor het een. Hij wil zijn leven niet door wekkers laten leiden of als een hond onthouden dat hij kan slapen tot het rinkelt naast zijn oor. Hij bauwt niet na wat hij soms uit een mond hoort vallen op tram acht, of met een zwarte kwast over een smoel geschreven ziet. Zelf houdt hij niet van vlekken maken, maar als het bot moet stelt hij dingen scherp zodat het snijdt.

Hij woelt en spit graag, graaft de scherven uit de klei, haalt het beste wat er is naar boven, ook al weet hij dat er daardoor naast zijn hart een stem blijft jeuken, maar ach zo gaat dat als de dingen moeilijk worden en je bereid bent met een pen van krijt of kool te schrijven. Hij is het best geplaatst om iets over de gum te zeggen, omdat hij als geen ander weet hoe leeg het is als hij het blad omslaat, hoe snel de fout, maar ook hoe klein en hoe verlamd een hand van angst. En daarom juist blijft hij in potlood denken, want dat is volgens hem het wezen van er zijn.

“Het gedicht 'Kies' van Bart Moeyaert brengt ons naadloos naar de verbinding tussen Kunst en CANO: kiezen om een weg te gaan waar zekerheden in vraag worden gesteld, waar het niet weten een drijfveer wordt, waar de ontmoeting met jezelf en de anderen een bron van inspiratie is. Vertrouwend op het proces, worden vragen gaandeweg ontsluierd en ontstaat een unieke creatie, een doelgericht en creatief handelen. In deze gedrevenheid en basishouding vinden Kunst en CANO elkaar.

10

Kunst ontstaat uit een nood en innerlijk verlangen. Elke creatie vraagt moed en durf niet gekende wegen te bewandelen, open aandacht en afgestemd zijn op zichzelf en de wereld. Creëren is wroeten, blijven zoeken, soms helemaal opnieuw beginnen maar ook toelaten en niet sturen. Met het nodige vakmanschap wordt uitdrukking gegeven aan dat wat nu aan de orde is. En elke creatie draagt de volgende en dus groei en evolutie in zich. Kiezen om met jongeren en hun gezinnen, die gekwetst werden door het leven, op weg te gaan, ontstaat uit een nood en een innerlijk verlangen, vraagt een afgestemd zijn op de ander en zichzelf, een ontmoeting van 2 werelden, elk met hun bijzonderheid, elk evenwaardig. Bereid zijn samen een proces te gaan van zoeken en niet weten, durf en moed om niet gekende wegen te bewandelen, soms helemaal opnieuw beginnen, om met het nodige vakmanschap dragend aanwezig te zijn, vertrouwend op de weg die wordt afgelegd en op elke stap die een volgende en dus groei en evolutie in zich draagt. In de kunstenaars die we vandaag ontmoeten herkennen we niet alleen onze gedrevenheid maar ook essentiële kenmerken van onze werking.

11

Albert Cuypers: beeldhouwer, bronsgieter. Als wees, door vele opvoeders grootgebracht, als adoptie- en pleegvader van 6 kinderen, weet hij als geen ander hoe getekend een leven kan zijn. De nood aan het verwerken van de pijn uit het verleden en het openen van een toekomst drukt hij uit in zijn werken. In de voorbereiding van deze tentoonstelling, verwoordde Albert het zelf als volgt: "De schreeuwers maken 'het lijden in de wereld' zichtbaar, maar ook de strijdvaardigheid; mijn vliegers tonen dat dromen mag; kijken door glas stelt de vraag of onze waarneming vervormd wordt vanuit wie we zijn". Zijn beelden zijn monumentaal of zet hij op hoge sokkels. Het kikkerperspectief werd zijn waarmerk. In het deformeren van zijn figuratief werk vond hij het middel om het beeld zijn unieke betekenis te geven. Zijn werk choqueert, bevrijdt, heelt en opent ook de toekomst. Zijn beelden getuigen van degelijk vakmanschap. Albert verlegt voortdurend grenzen. Door het werken met brons worden zijn beelden technischer, duurzamer, minder gedeformeerd en houden ook een zoektocht naar het esthetische in. Ze blijven uitgesproken realistisch, maatschappij- en zelfkritisch. Zoals in het leven gebeurtenissen precies op het juiste moment kunnen samen vallen, werd Albert gevraagd door een kindertehuis een beeld te maken dat staat voor het gekwetste kind. Vandaag zetten we dit beeld centraal. Het is een zelfportret van zijn verleden, maar ook een portret van kinderen vandaag, die door het leven gekwetst zijn. Ze dragen de rugzak van hun verleden mee, maar ook het huisje, hun toekomst … onaf en open. Het beeld is een getuigenis van de verbondenheid tussen verleden en toekomst. Dit beeld van Albert Cuypers brengt ons naar onze tweede kunstenaar van vandaag:

Marc Jacops: een meester in digital art of mixed media. Reeds jaren schilderde Marc op doek, gebruik makend van pastel, houtskool en acryl, later bracht hij ook woorden mee in beeld. Als grafisch vormgever is hij gepassioneerd door de bijna grenzeloze digitale mogelijkheden binnen de kunst en vond een voor hem unieke, eigentijdse, vernieuwende uitdrukkingsvorm. Hij maakt een digitale collage van fotografie, schetsen, schilderijen, teksten en alles dat gebruikt kan worden om een uitgebalanceerd geheel te creëren. Het gebruik van fotografie en vectoriële tekeningen zorgt voor een kleurrijk beeld met een positieve uitstraling. Laag na laag wordt het schilderij opgebouwd. Zijn werk is gedurfd, soms confronterend, innovatief, kleurrijk en reflectief . Met vakmanschap gebruikt hij alle technieken die digitaal worden aangereikt en creëert een verhaal. Zij tonen aan dat binnen en dankzij de diversiteit van technieken creativiteit mogelijk is. De werken zijn op doek afgeprint en, zoals de kunstenaar zelf zegt, spreken ze voor zich. Ze nodigen uit telkens iets nieuw te zien. Het beeld, verleden en toekomst, werd voor deze tentoonstelling door Marc verwerkt en geïnterpreteerd op doek, getuigend van verbondenheid. Ook muziek en zang zijn vandaag volwaardig als kunstuitdrukking aanwezig. De vocal male group ’The |BAR|tenders’, omkadert het geheel, geeft een extra accent aan de opening van de tentoonstelling door hun interpretatie van enkele liederen. Zij zijn de dragers van het geheel. Wij danken de kunstenaars voor hun enthousiaste samenwerking en inspiratie. Zijn we als medewerkers van Pieter Simenon niet allemaal een beetje kunstenaar? Vanuit die blik ontdekken we misschien ook de jonge kunstenaars in onze doelgroepen. Om te eindigen zetten we hen nog even centraal in een gedicht.”

'Mijn weg plaveien, stevig sterk, met zekerheden voor het leven. Voor mijn ouders een gegeven. Maar voor mij een moeilijk werk. Mijn weg plaveien? Ik houd van zand en zwerfkeien'. 12

Luk Hertogen verwoordde zijn afscheid zo ... 40 jaar geleden, ik ben 18 jaar ... Ik kom uit een warm en strijdbaar nest. Ik ga hier mijn familiale geschiedenis niet volledig uit de doeken doen. Maar ik zou de huidige Luk niet zijn zonder mijn vader en moeder, mijn (schoon)broers en (schoon)zussen aan wie ik zeer veel heb te danken. Dankuwel … Mijn studiekeuze is snel gemaakt: ik wil maatschappelijk werker worden. Ik wil de samenleving (mee) veranderen en kies ervoor om dit van binnenuit te doen … wat niet zo evident was in die tijd. Ik leer Vincent en Martien kennen op de sociale hogeschool. We worden vrienden doch wisten toen niet dat 40 jaar later deze vriendschap alleen maar sterker zou worden. Dankuwel Vincent en Martien. Collega’s zijn we binnenkort niet meer. Vrienden blijven we voor het leven! En voor ik het vergeet … ook mijn vrouwtje Rita hoort hierbij en zorgt voor het klavertje vier. Even terug in de geschiedenis… 1970: ik ontmoet vader Vanhumbeeck op de trappen van het kasteel Landwijk te Donk (geen echt kasteel natuurlijk). Zijn indrukwekkende verschijning in stofjas, tussen de jongens (de meesten ouder dan mij) en de 3 honden, staat steeds haarfijn op mijn netvlies gegrift. Ik blijf middageten, jongens en familie bij en onder elkaar. Ik voel interesse en nieuwsgierigheid maar ook onzekerheid en angst. Die mannen kijken precies recht naar binnen bij mij. Vincent vertelt dat hij sinds zijn elfde mee is opgegroeid tussen de jongens. Je voelt hier ruimte tussen mensen in een weidse omgeving. Toen merkte ik reeds … kiezen voor een doelgroep op gelijkwaardige basis: dat is de huissleutel van jongerenwerking Pieter Simenon … en het wordt ook mijn huissleutel. Dank U vader en moeder. Na mijn legerdienst in 1975, het jongenstehuis was toen verhuisd naar een oud kloostergebouw in Lommel, vroeg Vincent me of ik zin had om mee mijn schouders te zetten onder de uitbouw van de werking. Ik wilde dit wel enkele jaren doen doch het heeft me nooit meer losgelaten. (Ik werkte nog enkele weken samen met mijn broer Jan en ook 7 jaar met Jean-Marie die mijn schoonbroer zou worden. Ik wil hier speciaal Willem bedanken van wie ik zoveel geleerd heb).

13

Contact met de doelgroep is voor mij altijd een evidentie (nodig) geweest. Het loopt als een rode draad doorheen de jaren. In de leefgroep, binnen het opnamebeleid, binnen de dienst BAAL, bij het opvolgen van het begeleidingstraject. Jongens zijn als een spiegel. Ze leggen je sterktes bloot maar vooral je uitdagingen. Je kan enige tijd faken maar als je jezelf niet in vraag durft stellen zak je gegarandeerd door het ijs. De jongens hebben me geleerd om zelfrespect op te eisen op één voorwaarde nl. dat je hen (de andere) op de eerste plaats respecteert. Ze hebben me ook geleerd om een onderscheid te maken tussen (soms vervelend) gedrag en de persoon die erachter zit en die recht heeft op respect. Samen met mijn gezin zijn we verschillende jaren op vakantie geweest met een 3-tal jongens. Momenten om nooit te vergeten … vraag het mijn kinderen maar, ze zijn hier vanavond. Dankuwel jongens … De jaren daarna kreeg ik zovele kansen om mijn steentje bij te dragen bij de uitbouw van de werking zoals o.a. samen met Martien de sociale dienst uitbouwen, het opnamebeleid ontwikkelen. Ik mocht de start van BAAL van kortbij mee vorm geven. Ik kreeg de kans om het begeleidingstraject van de jongens mee te sturen en te ondersteunen. Het project ervaringsleren druk ik aan het hart en zoveel meer. Dankuwel organisatie ... Dit alles is echter onmogelijk zonder een sterk team van collega’s. Ik ben iemand die erg taakgericht is. Voor mij was het resultaat steeds belangrijker dan het proces. Dankzij mijn collega’s heb ik mezelf en mijn uitdagingen beter leren kennen zoals wat geduldiger zijn, wat actiever leren luisteren … Het jongenstehuis heeft mij altijd gesteund bij de uitbouw van onze vakbondswerking zowel binnen de voorziening als sectoraal, immers geen welzijn voor onze jongens zonder welzijn voor het personeel. Hoe dikwijls zijn we niet samen gaan betogen … met resultaat! We hebben samen zoveel plezier gemaakt. Jullie kennen mijn slogan: hard werken en hard lachen gaan hand in hand. Dit lachen zal ik missen!! Dankuwel collega’s … Steeds heb ik getracht, ik zeg wel getracht, een evenwicht te vinden tussen mijn gezin, mijn werk, mijn vrije tijd en mijn sociaal engagement. Dit is niet altijd gelukt … dankzij mijn vrouwtje heb ik doorheen de jaren geleerd dat mijn gezin de hoeksteen is van alles. Ik ben haar daar nu ontzettend dankbaar voor. Hoe dikwijs heb ik niet gezegd: "Ik hou van alle vrouwen maar ik heb slechts één koningin”. Ik ben fier op mijn kinderen en schoonkinderen. De vier laatste jaren zijn er nog vier godsgeschenken bijgekomen, allemaal meisjes! Vandaag zien jullie ze niet op foto … ze zijn hier. Een leuke opa worden is mijn grootste uitdaging. Dankuwel gezinnetje… Tot slot… Moeilijk afscheid nemen … dochter Els had daar vroeger altijd last van. Nu weet ik van wie ze dit heeft. Het hoofdje ziet het zitten. De gevoelens hinken nog wat achterop. En toch … afscheid nemen vier je maar als er nieuwe uitdagingen lonken. Hier ga ik voor!! Luk 14

EN DAN DE WARME INBRENG VAN MARTIEN ... Als ik terugkeek op die meer dan 30 jaar Pieter Simenon kreeg ik kippenvel. Dit is een belangrijke periode in mijn leven geweest. Vanuit een warm en veilig nest maakte ik de overstap naar een wereld die ik niet kende, waar pijn, verlatenheid, vertwijfeling en onmacht maar ook moed, verbondenheid, veerkracht en kiezen voor het leven in al zijn kracht aanwezig is. Eerst leerde ik Luk en Vincent kennen. Luk die vanuit zijn hart opkwam voor de rechten van alle mensen in verdrukking, later de rechten van werknemers en van de jongeren in JPS, en me meenam in dit enthousiasme. En tot mijn eigen verwondering stel ik vast dat na zoveel jaar, dit voor mij een vanzelfsprekende drijfveer in mijn leven is geworden. Vincent die me meenam in zijn wereld van dienstbaarheid, eenvoud, gedrevenheid en een groot geloof in het goede en de kracht van elke mens, die met pretoogjes in het leven staat. En deze gast veroverde (en nog steeds) mijn hart. Ik leerde de jongens kennen, elk met hun verhaal en hun betekenis. Ik leerde te kijken achter hun stoerheid en verzet … Ik leerde in deze, soms woelige ontmoetingen, vooral mezelf kennen, mijn eigenaardigheden, mijn krachten maar ook mijn uitdagingen. Ik werd moeder van 4 kinderen, die elk apart een eigen en boeiend groeiproces kenden en nog steeds kennen. Door hen werd en word ik steeds opnieuw uitgenodigd om in verbondenheid vooral dichter bij mezelf te komen om van daaruit open en dragend aanwezig te kunnen zijn. Ik kreeg de kans te ervaren wat samen-leven betekent, eerst 8 jaar in de grote gemeenschap van JPS, daarna in ons groot gezin van 8 mensen, waarin ook vader en moeder Vanhumbeeck een pertinente plaats hebben ingenomen. In al die jaren werd ik uitgenodigd tot: verbondenheid en graag zien tot het besef: dit ben ik en dat ben jij tot kiezen en verliezen tot toelaten en loslaten tot levensvreugde en vertrouwen in de stroom van het leven tot overgave, thuiskomen bij mezelf, gedragen en opgenomen in een groter geheel Ik voel vandaag vooral dankbaarheid voor al deze kansen, dankbaar naar iedereen die ik mocht ontmoeten en in mijn leven een verhaal schreven met onuitwisbare inkt, dankbaar vooral naar de jongens of “gasten”, die heel dikwijls mijn spiegels waren.

15

Ik weet, ik neem deze meer dan dertig jaar verder mee in mijn hart, en laat het daar rusten. Een nieuwe poort staat nu open, met nieuwe uitdagingen, nieuwe ontmoetingen, nieuwe spiegels, nieuwe dromen … Nu ik een respectabele leeftijd heb bereikt en me afvroeg wat ik allemaal geleerd heb onderweg en of ik al wat wijzer geworden ben, dacht ik spontaan aan een vers van Toon Hermans, die luchtig zei over wijsheid: Wijs is anders dan geleerd Nee geleerd is niet verkeerd Maar wijs … dat is heel andere koek Minder hersens … minder boek Wijsheid is voor ’t grootste part Iets meer denken met het hart. Ik dank jullie allemaal, diep vanuit mijn hart. Ik kijk uit naar morgen … ik kijk uit naar een nieuw samenleven met Vincent. En blijf dromen. Martien 22/01/2010 En omdat het uiteindelijk allemaal om de jongeren draait, voor wie 'ons trio' zich al die tijd met hart en ziel heeft ingezet, gaan we ook even bij hen langs.

EEN LATE DIENST *Inleiding: Die middag kwam ik fris en monter met de fiets aan op het werk. Klaar om 'ne bereikbare dienst te komen doen. Dan mag je al eens wat later beginnen. Een bereikbare dienst, dat is wat mij betreft, binnen de leergroep de tweede viool spelen. Als die viool al bespeeld moet worden, want vaak wordt er in de leergroep solo gewerkt. Mijn doel van de dag was de leergroep te ondersteunen indien nodig. Dat is trouwens ook de taak van de bereikbare. Verder hier en daar wat administratie te verrichten, een lijstje telefoons afhandelen, mijne gast uit de groep plukken voor een gesprek en verder zien wat de avond zou brengen. Niets nieuws onder de avondzon. *Van tweede naar eerste viool... Vandaag zaten Claudia en Carla van de coördinatie mij bij aankomst echter op te wachten. Omwille van zwangerschappen van een drietal leergroepcollega's en ziektes van enkele andere collega's verkeerde de leergroep momenteel in wat nauwe schoentjes. Te weinig collega's om te veel diensten te doen, zeg maar. En dat gaat niet. Hun vraag was of ik niet wilde bijspringen en de late dienst zou willen overnemen, als leergroepbegeleider dus. Klinkt in mijn oren als eerste viool spelen. Zelf muziek maken. Slik. Meestal passeert deze vraag mij om redenen legio. De eerlijkheid gebied me te zeggen dat ik dat trouwens ook wel prima vind ook. Maar niet vandaag dus.

16

Na een jaar of acht JPS werd ik plots (eindelijk?) in de spotlights gezet en goedgekeurd om (semi)zelfstandig een eerste dienst te draaien. Semi-zelfstandig, want ik werd nog wel stevig ingedekt door een half orkest medespelers, toch bij aanvang althans. Daar hadden de dirigenten van wacht gelukkig wel voor gezorgd ... *De regie Om 16 u de dienst aangevat. Een eerste-lichte-vorm paniek. Tijdens de dienstoverdracht besefte ik dat ik van bijzonder veel toch nog wel bijzonder weinig afwist. Waar vind ik dit, wat houdt die taak concreet ook weer in, wat als en hoe wie wat waar ...? Vooral op vlak van regels en taken voelde ik me al te kort schieten. Om nog maar te zwijgen van de mogelijke kookpotten.Ik vuurde dan ook een spervuur van vragen richting Evy, de middagdienst, die mij met handen en voeten van de nodige info voorzag. Waarvoor dank. Daarna was Evy weg ... Suz zou helpen tot een uur of zeven. Ze zou het kookgebeuren - gelukkig - op zich nemen en verder zou ze mee de taken van de gasten helpen opvolgen (en mij hier en daar, waar nodig, eveneens wat bijsturen?). En daarna zou ik de symfonie zelf solo tot 22 u mogen uitzingen ... *De gasten (het dienstverloop) Hassan Hij was tijdig terug van het werkatelier. Hij is onmiddellijk met zijn taken begonnen (zijne was opruimen). Doorheen de avond was hij vrij aangenaam aanwezig. Hij heeft flink geholpen bij het koken met Suz. Hij heeft de keuken subliem gepoetst. Daar kan ik wat van leren! En dat heeft hij mij trouwens ook ingewreven ook. Hij heeft het zelf even moeilijk gehad aangezien er thuis wat problemen waren. Dit werd door Suz opgevangen. Hij heeft zijn administratie afgehandeld (zakgeldformulier ondertekend en papier aanvraag buzzypass ondertekend). Is met Frederick om 19.30 u met de fiets naar de fitness vertrokken. Joris Hij was samen met Hassan tijdig terug van 't werkatelier. Hij was aangenaam aanwezig in de groep. Bij zijn taken moest ik er wel wat achteraan zitten, maar in mijn beleving wel oké. Hij heeft nog naar zijn lief gebeld. Hij zou eerst mee gaan fitnessen met de andere jongens, maar dat is uiteindelijk niet gebeurd. Hij tast grenzen af. Als je hem bijstuurt, neemt hij het wel aan. Hij weet dat morgen de afspraak met zijn psycholoog niet doorgaat omwille van de ziekte van zijn contextbegeleidster. Hij moet morgen Iene (dienst tijdsbesteding) helpen met werk zoeken. David Was tijdig terug van 't school. Hij heeft de living gepoetst met ondersteuning van Benny, ik dus. Hij heeft even afgetast tot waar een living loopt, maar toen hij doorhad dat ik dat toevallig toch nog wel wist, heeft hij het goed op- en aangepakt. Hij was eerst vrij aangenaam aanwezig. Na een gesprek met Marjan en moeder had hij het moeilijk. Hij heeft zich teruggetrokken op zijn kamer (ook zijn eten daar gekregen als ondersteuning). Daarna op de computer. Hij wilde niet aan de telefoon komen toen moeder hem nadien even opbelde. Hij zou haar wel terugbellen. Frederick Kwam laat en druk binnen. Suz heeft zich wat over hem ontfermd lees bijgestuurd. Dat is vrij oké gelukt. Hij heeft spaghetti gegeten en zijne biefstuk gebakken en groentjes gegeten. In ruil de afdroog verder gezet. Waskot is gepoetst. Suz heeft dit opgevolgd. Medicatie genomen. Heeft zelf zijn dagbuspas afgegeven. Is met Hassan om 19.30 u vertrokken naar de fitness. Zijn zakgeldformulier heeft hij ondertekend. Karel Hij was deze middag zonder mededeling vertrokken. Evy heeft hem verschillende keren gebeld en iets ingesproken op zijn antwoordapparaat. Ik idem. Geen respons. Ik heb een telefoontje naar zijn moeder gedaan. Moeder is erg ontgoocheld over Karel. Hij blijft het moeilijk hebben met aanvaarden van regels. Om 22.15 u is hij teruggekeerd naar Pieter Simenon. Duidelijk gesprek met hem hierover gehad. Sanctie wordt besproken met zijn individuele begeleider. Nadien aan moeder laten weten dat hij terug was.

17

*Algemeen ♪ Brandalarm is afgegaan (loos alarm). Thank God Suz was there, of 't was de brandweer en Gert geworden ... Nu heb ik wel weer geleerd hoe je het afzet. ♪ De frigo even onderzocht en gekeken of ik daar een motivatie kon vinden voor mijn pleidooi voor kippen in JPS. ♪ Suz heeft supergoed gekookt. De gasten waren ook content en hebben dit zelfs gezegd. Ze waren misschien ook vooral content dat ík niet gekookt heb. ♪ De gasten waren begripvol voor mijne eerste dienst. Dit met enerzijds de nodige terechtwijzingen van hunne kant uit richting mij en anderzijds met de nodige probeersels. Alles op een speelse en toch nog wel respectvolle manier. Hoe zou je zelf zijn? ♪ Telefoon naar de fitness gedaan. De man had mijn kaartje gehad en bevestigt ons dat onze twee sjarels flink aan het trainen zijn. Of ons abonnement nog in orde was, wist hij niet. Moest dit niet meer in orde zijn, laat hij ons dit weten. ♪ 't Was een leuke ervaring, zo 'solo' mogen spelen binnen de leergroep. Heel anders dan de tweede viool. En zeker voor herhaling vatbaar, moest de kans zich nog eens aandienen. Tot uw dienst Benny contextbegeleider, semi-leergroepbegeleider (Ter info: contextbegeleiders draaien in de regel geen permanentiediensten behalve toen dus ...)

En daar was ook nog contextjongere Otto

OTTO - DEEL 5 Otto op BZW: de tweede week alleen wonen...

*De TV-kabel Vorige week had ik Otto een tv bezorgd. Bleek daar echter geen 'kabel' bij te zitten (wist ik zelf ook niet trouwens). Hij had dus al een week een tv, maar geen dvd of tv kunnen kijken ... Daarvoor bellen vond hij de moeite niet. Er zelf eentje gaan kopen zat er financieel (geen geld) en praktisch (waar doe je dat?) niet in. Maar nu ik er toch was had hij vandaag wel graag een oplossing gezien ... Begrijpbaar na ondertussen twee weken geen tv. Voor 'ne euro of 5 waren we in de winkel gesteld. De tv aan de gang krijgen, dat wilde hij zelf wel proberen.

Vandaag heb ik een hele namiddag en een stuk van de avond voor Otto uitgetrokken. Er lag immers een heel programma te wachten: de Aldi, kleding kopen, tussendoor en al doende wat nader tot elkaar komen en als kers op de taart een overleg met de consulente van de jeugdrechtbank. *De woonst BZW-gewijs zat Otto er weer goed bij. Hij had net gepoetst. Het blonk er en het rook er lekker fris. Dus, Benny, schoenen uit doen aub! Zo gezegd zo gedaan. Hij had ook deze week vrij goed zijn plan getrokken in zijn alleen wonen. Hij was er zelf vrij content over. Anderzijds, sommige dingen krijgt hij praktisch en financieel niet onmiddellijk zelf opgelost. Daar zijn wij er dan (o.a.) voor.

*De Aldi Otto heeft opnieuw vrij goed gewinkeld. Hij vindt zijn eigen voeding belangrijk en wil er ook niet op bezuinigen. Hij is niet binnen het vooropgestelde budget van 35 euro gebleven.

18

*De friet: Daarna zijn we samen een frietje gaan eten: traktatie van Pieter Simenon. Otto liet het zich smaken. Ondertussen wat bijgebabbeld. *Kleding Vorige week samen tot de conclusie gekomen dat Otto echt wel te weinig kleding heeft. Probleem één was het financiële. Eigenlijk is er momenteel geen budget voor. Wegens de noodzaak dan maar even in de min gaan op de maandrekening (JPS schiet voor) en nadien terugbetalen. Dit heb ik Otto zeer goed uitgelegd. Probleem twee is dat Otto graag kleren met een plakkerke der op ziet. Liefst nog het juiste plakkerke ... Merken dus. Niet zo erg, wel te duur in de beleving van de begeleider ... Ook hier compromissen zoeken. Budgettair 100 euro vrijgemaakt. Wat hij er van koopt is zijn keuze, maar op is op. Hij kende zelf nog wel een goeie winkel, zijnde de outlet merkenmarkt te Geel. Hier wist hij heel wat kleding te verzamelen voor zijn (weinige) centen. Mooi zo. En, 't moet gezegd worden, hij heeft stijl. Bij de JBC zijn we nog even binnen geweest omdat de begeleider (ikke dus) dat heel graag wou (hem kennis laten maken met andere winkels). Hier vonden we een licht beschadigde riem (Otto). We hebben even afgepingeld (Benny): € 5 in plaats van €10. Otto stond er bij en keek er tevreden naar: "Dat zou ik zelf nooit durven", geeft hij achteraf toe. Goh, niet vragen is niet krijgen. Op 't einde van de rit was zijn 100 euro net niet op. De paar koperen munten kreeg ik terug. Onder begeleiding (sturing) goed gewinkeld. Iedereen voorlopig weer tevreden.

Het bezoek van de consulente Otto en zijn consulente, een verhaal apart. Door de vele bijsturingen die zij hem heeft (moeten) geven, is ze niet bepaald zijn 'vriendin'. En dat is nog zacht uitgedrukt... We waren net terug op zijn studio toen de bel al ging. De consulente krijgt deze keer van Otto zowaar een hand (dat is ooit anders geweest). We hebben samen een uitgebreid gesprek gehad aan de hand van het handelinsplan. Een gesprek waar Otto zowaar aan meedeed (is ook ooit anders geweest). Vanuit de begeleiding heb ik Otto's sterktes stevig benoemd: zijn praktische vaardigheden op BZW-vlak, het goed in zijn vel zitten, zijn plan kunnen trekken, zijn werkattitudes, ... Dit alles maakte dat ik Otto zag blinken zoals nooit tervoren. Ook zijn aandachtspunten/ werkpunten hebben we kunnen aankaarten (druggebruik, feiten, context). Otto kon ze horen en ontkende ze niet. Otto zelf had momenteel wat klachten over zijn buurman. Hier zijn we op ingegaan en we hebben een aantal mogelijke stappen voorgesteld. Daarna de dag afgerond. Buiten bij de auto geeft de consulente aan dat ze Otto's situatie als risicovol inschat. Niet onterecht. Druggebruik blijft een mogelijk risico. Zeker ook nog eens omdat enkele buren van hem in het gebouw niet vies zijn van (een beetje) gebruik ... Anderzijds zegt ze ook dat ze Otto in de twee jaar dat ze hem ondertussen kent nog nooit zo 'rustig' en 'open' heeft ervaren als vandaag. "Ik kreeg zowaar een hand", merkt ze op. Mooi dat ze ook dat gezien heeft. Benny, contextbegeleider

EN MET UW HULP KUNNEN WIJ ONZE GASTEN EEN BEETJE BLIJVEN SPONSOREN EN GELOOF ONS ... DAT IS WEL EENS NODIG

UW STEUN IS WELKOM OP PCR 000-0102508-76 VZW JONGERENWERKING PIETER SIMENON Vanaf 30 euro/jaar ontvangt u een fiscaal attest.

19

Wat ik jou wens? Niet dat jij de mooiste boom op deze aarde bent. Niet dat je jaar in jaar uit schittert van bloesems aan elke twijg. Maar dat af en toe, aan één of andere tak, een bloesem opengaat, af en toe iets moois ontstaat. Dat eens een woord van liefde een hart vindt, dat wens ik jou. Jörg Zink

20