KAFT
P.209.647 3-maandelijks TIJDSCHRIFT Jaargang 39
www.pietersimenon.be/home-fondsenwerving Hier vindt u ons tijdschrift in kleur.
juli-augustus-september 2013
1
Niet zonder gevolg ... Eind juni overleed mijn schoonzusje. Het verdriet dat je ziet en voelt bij haar man, haar kinderen en bij al die mensen die haar zo graag zien, ook bij jezelf, en die haar nu zo ontzettend missen, maakt dat je bewuster omgaat met het verdriet van anderen. Ook met het verdriet van onze jongens. Meer dan eens, zelfs nog heel recent, worden jongeren bij ons opgenomen waarvan de moeder of de vader ongeneeslijk ziek is. En wat eerst een zinnetje in een verslaggeving was, krijgt nu een heel andere betekenis. Geen stabiele tweede ouderfiguur om op terug te vallen, de andere ouder ongeneeslijk ziek, zelf nog maar 17 jaar: hoe kan je met zoiets omgaan? Hoe verloren moet je je voelen, hoe machteloos, hoe bang? Hoe kan je zo een jonge kerel troosten, wat kan je hem aanbieden om dat gevoel van totaalverlies te veranderen in toch nog een toekomstperspectief, ondanks alles? Hoe dichtbij kan je zijn als begeleider, als plaatsende instantie, om niet alleen materiële zekerheid te geven, tijdelijk toch, maar ook alles wat zo een jonge mens, op dat moment nodig heeft? Ik ben gelovig. Dood is niet dood, maar ergens anders verder leven. Wat als je dat allemaal niet gelooft. Hoe definitief en onherroepelijk moet dan sterven zijn? Een ander verdriet dat ik tijdens mijn verlof tegenkwam was dit van Robert, een jongen van 17. Iedere avond gaat hij een klein stukje wandelen en komt dan even zitten bij een oude man, die niet ver uit zijn buurt woont. Zo ook die avond. Hij had verdriet en wist niet waar hij dit kwijt kon. De oude man vroeg mij om even te komen. Veel meer dan luisteren zou ik niet kunnen doen, maar misschien was dat al genoeg. Robert wilde inderdaad graag zijn verhaal kwijt dat hij in mooi Nederlands, heel gestructureerd vertelde. Hij ging naar een speciale school, met internaat, en in de weekenden en de vakanties was hij gewoon thuis bij zijn mama en stiefvader.Hij had ook nog een stiefbroertje dat ieder jaar met heel goede cijfers uit zijn ASO-richting naar huis kwam. Dat hij zich niet met hem kon meten gaf hem een groot gevoel van tekortschieten. Hij zou tot 23 naar school moeten. Daarna zou hij in een sociale tewerkstelling stappen, tenminste dat scenario was er voor hem uitgetekend. Voor hem stond dit gelijk met als 'gehandicapt' beschouwd worden. Toch was hij vastberaden in zijn overtuiging dat hij meer kon dan men hem wilde doen geloven. Maar er was meer. Hij had een lichte vorm van autisme, ASS, ook lichamelijk enkele kleine beperkingen. Als ik Robert zo duidelijk over zijn problemen hoorde praten, vond ik dat er mogelijk nog een schat aan kwaliteiten aanwezig kon zijn in deze jongeman. Je voelde in het gesprek zowel zijn gekwetst zijn, als zijn kwetsbaarheid. Doorheen het gesprek kwamen echter ook bij Robert zelf ideeën naar boven. Misschien kon hij toch beter 's morgens thuis eerst een paar uurtjes mee aanpakken in het huishouden of in de tuin. Dat maakte misschien dat hij, op dat vlak dan toch, een treetje kon opstijgen ten opzichte van zijn stiefbroer. En misschien, als zijn stiefpapa het goed zou vinden, zou hij ook mee naar zijn werk kunnen gaan. Hij zou zich toch wel ergens nuttig mee kunnen maken, hoe bescheiden ook in het begin. Dan zou stiefpapa hem misschien ook met andere ogen gaan bekijken.
2
Volgend jaar zou hij in ieder geval vakantiewerk gaan zoeken. Nu mocht hij dit niet van thuis. Hij wilde graag een eigen zakcentje hebben! Zijn ogen straalden al wat meer levenlust uit dan in het begin van het gesprek. Veel meer dan luisteren hadden we niet gedaan, de oude man en ik, en hier en daar een kleine tip gegeven. Toch leek de eenzaamheid van deze jongeman wat doorbroken. Robert was niet zomaar Robert. Hij was ook een reflectie van sommige van onze jongeren. Automatische kwamen er vragen als: Zien we altijd wel het verhaal achter het gedrag? Zijn onze oplossingen voor hen wel aanvaardbaar en vooral zo vanzelfsprekend? Herkennen wij hun gevoel van minderwaardigheid? Ik hoop dat we allemaal doorheen de jaren signalen blijven herkennen, verdriet blijven zien. Dat we niet alleen maar praktische oplossingen bieden, maar open kunnen blijven staan voor de gevoelens van de ander. Dat we onze liefde en zachtheid in de begeleiding niet verliezen: zonder dit zullen we nooit écht tot onze jongeren door kunnen dringen. Voor wie zelf met ziekte en overlijden te maken heeft: veel sterkte. Wie eenzaam is ... wens ik lieve mensen om je heen. Voor onze jongeren hoop ik dat het leven mild zal zijn en dat ze altijd mensen om zich heen zullen voelen, die hun noden zien en begrijpen.
Rosa
3
We ontleenden het volgende verhaal opnieuw aan de bundel ‘Straatverhalen’ van de vzw LISS uit Genk. De straatverhalen zijn geschreven door straathoekwerkers. We hopen dat Freddy niet tevergeefs gestorven is en dat zijn dood de onschuld van druggebruik voor eens en voor altijd ontkracht.
Freddy, slaapwel! Gelukkig zijn is Opstaan met de zon Die door het raam schijnt. Freddy, 22 jaar, was een fijne kerel die goed in de groep lag. Nooit overdreven aanwezig, maar er toch graag bij. Ik denk dat rondhangen voor hem ook vaak een rustpunt betekende. Op een dag vertelde hij me dat hij het moeilijk had. Hij was nu al 2.5 jaar clean na een zeer bewogen puberteit en toch wilde zijn leven niet uit de startblokken schieten. Zijn grootste probleem waren de nachten. Hij kon niet slapen. Hij vertelde me dat hij bepaalde delen van zijn hersenen kapot had gemaakt met gebruiken. Zo ook de functies die ervoor moesten zorgen dat hij kon slapen. Hij sliep al 3 jaar niet en werd gek van de lange, eenzame nachten. Tijdens die nachten lag hij vaak te piekeren over alles wat voorbij was en hij vroeg zich af of het nog ooit goed zou komen. De meest idiote dingen ging hij analyseren tot hij er zelf wild van werd. Hij had al veel dokters en specialisten bezocht en niemand kon hem verder helpen. Slaappillen had hij ook geprobeerd, maar dat wilde hij niet meer. Hij had nog een adres in Amerika, maar dat kostte teveel geld. Zijn vrienden speelden al jaren samen met hem op de lotto in de hoop te winnen en zo zijn reis naar Amerika te kunnen betalen. Het enige wat hij nu kon doen, was zorg dragen voor zijn lichaam. Hij ging elke dag fitnessen, probeerde gezond te eten en veel vitaminen binnen te krijgen. Ik zag hem ook altijd op zijn fiets met zijn sporttas op de rug en een multi-fruitsap in zijn hand. Werken kon, wou en mocht hij nog niet, zolang zijn situatie niet verbeterde. Maar wanneer zou die nu eindelijk eens verbeteren? Meermaals hebben we over dit alles gesproken. Vaak probeerde ik er gewoon te 'zijn' als hij nog eens een luisterend oor nodig had, hem op te monteren als het even niet ging. Ik probeerde met hem terug te kijken naar waar hij vandaan kwam en het positief te benaderen, hoe traag dat ook ging en soms samen met hem de machteloosheid te voelen die heel zijn situatie met zich meebracht. Weken, maanden, verstreken en het verhaal kwam steeds minder aan bod. Het leek beter met hem te gaan. Ik zag hem meer lachen, meer uit zijn schulp komen en ook binnen mijn werkrelatie met hem waren er meer positieve en meer fun-momenten. Ik liet het onderwerp rusten. Wel vroeg ik telkens oprecht hoe het met hem ging, maar liet hem verder de inhoud van onze gesprekken bepalen. Ik was blij dat ik hem wat meer echt zag lachen en plezier maken.
4
Een maandagmorgen in april. Ik kreeg het nieuws dat Freddy zichzelf het leven had ontnomen en het werd even heel erg stil in mijn hart. Hij had dit al maanden gepland en had van iedereen afscheid genomen op zijn manier. Nog een laatste avond op stap met zijn maten tot in de vroege uurtjes, een afscheidsbrief aan zijn ouders. Eén van mijn mooiste momenten met hem was een week voor zijn dood. Een lazy-woensdagafternoon met de cabrio door het centrum in de eerste lentezon. Wat zomerse muziek op de achtergrond, meisjes kijken, flauwe grappen en streken uithalen. Een hele leuke "warme" dag. Niemand had dit zien aankomen, het kwam totaal onverwacht. Duizend vragen, geen antwoorden, tranen, verdriet, machteloosheid, frustratie, kwaadheid, ... Met zijn vrienden zijn we samen naar zijn afscheidsdienst geweest. We hebben gelachen en gehuild, mooie herinneringen opgehaald, straffe verhalen verteld. We hebben ook begrip leren opbrengen voor zijn keuze om dit leven te verlaten, omdat hij geen uitweg meer zag. "Eindelijk kan hij slapen", was een van de mooiste woorden, uitgesproken door één van zijn beste kameraden. Deze woorden staan in mijn hart en ziel gegrift. Freddy, dit verhaal is voor jou. Al heb ik je niet lang gekend, ik draag je in mijn hart. Slaapwel.
5
Het beloofde paradijs? Of toch niet? De Dominicaanse republiek is een toeristische topper: altijd mooi weer, paradijselijke stranden, … Voor wie er altijd woont, is het leven minder exotisch tenzij je tot de elite behoort: geen greintje sociale rechtvaardigheid, weinig mogelijkheden om te ontsnappen uit de armoede en vrouwen zijn er dubbel slachtoffer vanwege de patriarchale machocultuur. Maria is een van die vrouwen. Ze huwde, kreeg drie zonen en toen liet haar man haar in de steek. Maar Maria leerde een Belgische man kennen en die nam haar mee naar België. Ze kregen nog twee dochters. Maar toen liet ook die Belgische man haar in de steek. Maria kende maar een beetje Nederlands, moest werk zoeken en tegelijkertijd vijf kinderen groot brengen. De drie jongens die in de Dominicaanse Republiek geboren waren, kregen alsmaar meer conflicten met mama. Ze hadden die Belgische man nooit kunnen aanvaarden als hun vader en waren in opstand gekomen. Maria, die de hardhandige opvoedingsmethoden die ze geleerd had in haar moederland nog hanteerde, kreeg te maken met pubers die zagen dat het er hier in België heel anders aan toe ging en deze kwamen daarom steeds feller in verzet. De oudste, die meerderjarig was, brak met mama en ging elders wonen. Antonio, die nog minderjarig was, was steeds meer uithuizig, kwam in een fout gezelschap terecht, pleegde feiten en werd na enkele maanden in Mol door de jeugdrechter aan de Jongerenwerking Pieter Simenon toe gewezen. We hebben vanaf de start Antonio in zijn eigen context begeleid waarbij we, heel geleidelijk, mama leerden hoe ze haar eigen zoon met meer resultaten kon opvoeden: niet slaan of dreigen met klappen maar praten: vertellen wat het voor haar betekent als hij verkeerde dingen doet, leren luisteren naar de zaken die haar zoon belangrijk vindt en compromissen leren sluiten want het leven is geven en nemen. Geleidelijk aan slaagden Antonio en zijn mama er steeds beter in om tot afspraken te komen waarbij alle conflicten uit het verleden achterwege bleven. De sfeer thuis werd veel beter en toen stelde Antonio de vraag: “ Nu het tussen mij en mama goed is gekomen, is het de beurt aan mijn broers.” We organiseerden een rondetafelgesprek waar alle betrokkenen vol goede moed en voornemens aan deelnamen. Maar goede voornemens volstaan niet: het gesprek dat begon met een voorzichtig aftasten, ontaardde heel snel in felle verwijten heen en weer en eindigde in mineur. Ik ging naar huis met het gevoel dat het overleg totaal mislukt was. Maar mijn beleving ervan was blijkbaar toch anders dan hun beleving. In de daaropvolgende weken zochten de broers contact met Antonio en zusjes en mama stemde erin toe dat die contacten er waren. Eerst gingen Antonio en zijn zusjes af en toe eens logeren bij hun oudere broer. En vervolgens kwam de oudere broer geregeld weer aan huis zodat geleidelijk het contact met mama verbeterde. Enkele weken geleden ging ik in het kader van nazorg nog eens even langs. Alles gaat goed met Antonio. De foute vrienden heeft hij al heel lang niet meer gezien. Mama vertelt dat hij veel helpt in het huishouden. Maar de grootste verrassing: zijn broer Matthias woont terug thuis. Intussen spreekt mama ook veel beter Nederlands en is ze met dienstencheques voltijds aan de slag. Onze missie is volbracht en we hebben deze begeleiding met een heel goed gevoel kunnen afronden. Rob
6
Wat betekent dat nu: werken in de Leergroep? Martina aan het woord.
Sedert 1999 ben ik nu al in de leergroep aan het werken. Dat is al 14 jaar ! VEERTIEN JAREN... Wat is er allemaal niet gebeurd in al die jaren, en veranderd ook ... Toen ik begon te werken in mijn stagejaren, ging het er nogal streng aan toe. Om maar één voorbeeld te noemen: de jongens moesten vooraleer ze gingen werken of naar school gingen, hun bed netjes opmaken; de kleren moesten van de vloer en netjes op de stoel; er mocht nergens rommel liggen... Dat was toch wel zwaar voor hen toen, als ik dat nu zo bekijk. Doe ík dat allemaal vooraleer ik ga werken 's morgens ? Nee, hoor, niet altijd. We vonden uiteindelijk dat een aantal regels veel te streng waren. Onze jongens poetsen hun kamer nu 1 keer per week; ze wassen hun kleding en lakens 1 keer per week; en ze poetsen de gemeenschappelijke ruimtes, zoals douche, wc en keuken ook 1 keer per week. En hun kamer is liefst in orde als ze op weekend vertrekken naar huis. Dat is toch al iets gemoedelijker, niet ? Als je het dan vergelijkt met veel jongeren die nog thuis wonen, toch een flinke prestatie! Een andere verandering dan: in het begin van mijn “carrière” was er maar 1 team. Wij werkten met de jongens eerst in de residentie, en daarna gingen wij 'samen' in Begeleid Zelfstandig Wonen (BZW). Daarnaast begeleidden we de ouders van deze jongens ook zelf. Belangrijk om weten is dat er heel vaak toch wel een aantal serieuze conflicten waren tussen de jongens en hun ouders. Dat zorgde ervoor dat wij als begeleiders soms tussen 2 vuren stonden. Om wat professioneler te gaan werken, hebben we dat éne team dan opgesplitst in een 'Intern Team' en een 'Extern Team'. Vanaf dat moment begeleidden de interne begeleiders de jongens in de residentie, de externe begeleiders de jongens die thuis woonden én hun ouders. Ook de jongeren in BZW vielen vanaf dan onder de verantwoordelijkheid van het externe team. Op die manier konden we intensiever werken zowel met de jongens als met de ouders. In de residentie zelf is in die jaren ook heel wat veranderd: we zijn gestart van opvang – kamers – studio's naar een fasesysteem met een apart studiosysteem, en uiteindelijk is er in plaats van dat studiosysteem een 'Project X' bijgekomen. Die veranderingen zijn stilaan zo gegroeid omdat we meer en meer diversiteit van opnames kregen. Waar er vroeger bijna altijd door de jongens werd gekozen om in BZW te stappen, zijn er momenteel heel wat jongens die gewoon terug naar huis willen, en dus een heel andere begeleiding vragen. Soms zijn jongens maar een paar maanden in de residentie, en moeten ze dus ook heel wat aanleren op korte tijd. Project X is daar een fantastische oplossing voor, omdat daar heel individuele afspraken worden gemaakt met de jongens, afspraken waar ze trouwens heel veel inspraak in hebben, voor zover dat nog kan stroken met de huisregels van de instelling uiteraard. Als ik hier zo over nadenk, zijn het toch wel erg interessante jaren geweest. Soms moeilijk, want iedereen weet dat verandering een beetje weerstand met zich meebrengt. Maar er zat ook altijd heel wat uitdaging in. En nu staan we weer voor veranderingen: binnenkort gaan we opnieuw dubbele diensten draaien. En ook dat zal weer heel wat met zich meebrengen. Maar ook daar zullen we weer sterker uitkomen. Samenwerken, communiceren zal heel belangrijk blijven. Alleen op die manier kunnen we goede hulpverlening bieden aan onze jongens. En dat willen we allemaal, toch?
Martina
7
september
school
even terugkijken
Soms hebben we jongeren op wie we op vlak van school en werk écht wel heel trots zijn. Liam was zo een gast. We zijn eens gaan speuren in 'Ter Inzage' en plukten er hier en daar fragmentjes uit.
Een positief berichtje…. Ik heb ondertussen contact gehad met onderwijscoördinator van Liam. Ze sprak vol lof over hem. Elk leermoment dat hij in K. was heeft Liam gewerkt voor school. Zo heeft hij de algemene vakken zoals Engels, BAV (wiskunde, Nederlands, algemene vorming) en godsdienst volledig onder de knie. Bovendien heeft Liam ook met succes het VCA-attest (veiligheid op het werk) gehaald met 33/40.
Opmerkingen/afspraken... Voor de Leergroep: Liam vraagt geen speciale ondersteuning bij het studeren. Hij zegt zelf te kunnen inschatten wanneer hij moet studeren. Zijn planning kan wel gevraagd worden bij bv. het begin van de dienst. Liam is een gast die focust op de toekomst, hij weet waar hij heen wil en welke stappen hij hiervoor moet zetten = heel positief! Termijn BZW: ±6 maanden → Doorlopen van fasesysteem
Nog wat info uit school ... Liam heeft de technische vakken en de praktijk niet kunnen volgen. Maar Liam zou deze vakken kunnen bijbenen in de nieuwe school. Er is beslist dat hij naar het zesde jaar mag volgend jaar wat betreft de algemene vakken, maar dat hij de technische vakken en de stage van het 5de jaar zal moeten inhalen. Dat zou mogelijk moeten zijn binnen het 6de jaar. In juni 2014 kunnen ze dan wel pas het totaalpakket beoordelen.
Een nieuw contact op school ... Je merkt op dat de school een grote inspanning willen leveren om Liam vooruit te helpen. Hij zal tijdens de examendagen, ook in de namiddag op school moeten/mogen blijven zodat ze al gaan bijbenen qua technische vakken. Bovendien is de praktijkleerkracht met het voorstel gekomen om bij het bedrijf waar de andere klasgenoten stage hebben gelopen, terug een plaats aan te vragen voor Liam, zodat hij zijn stage kan inhalen, bijgeschaafd wordt voor de praktijk én bovendien nog een centje kan verdienen. Wij én Liam zien dit natuurlijk helemaal zitten.
8
School en werk ... Liam is goed gestart op school, ook goed opgenomen door de klas. Heeft vorige week examens gehad. Leerkrachten zien Liam qua theorie slagen voor zijn 5de jaar. Voor praktijk moet hij een tandje bijsteken, maar ook dit zien ze zitten. De praktijkleerkracht van Liam is op zoek naar een stageplaats voor hem. Judith (begeleidster op onze dienst tijdsbesteding) neemt nog verder contact op met school. Liam gaat zelf proberen weekendwerk te zoeken.
Daar word je trots van ... Contact gehad school. Ze spreken vol lof over Liam want hij heeft een schitterend rapport. De praktijkleraar laat weten dat Liam een kennismakingsgesprek kan gaan doen bij NV ... Vanaf 17 april kan hij 1 dag per week starten met zijn stage. Liam zal wel geen verloning krijgen voor zijn stage, maar dat weet hij al. Hij vindt het ook wel ok, tenslotte is hij daar om de praktijk te leren en krijgt hij de kans om werkervaring op te doen en zijn stage alsnog in te halen.... Vandaag contact gehad met school. Liam doet het nog steeds super op school. Liam heeft ook veel talenten en een enorme doorzettingskracht. Ik heb die doorheen het hele gesprek ook benoemd en goed in de verf gezet.
En Liam zijn bzw (begeleid zelfstandig wonen) zit er ook aan te komen ... Ik heb met Liam de hele website overlopen die gemaakt is rond BZW. Dat was heel interessant. Liam is heel wat te weten gekomen en had toch wel een aantal vragen. Wat ik fijn vond om te zien is dat Liam zich al wel wat geïnformeerd had, onder andere bij Joeri (onze begeleider voor sociale vaardigheden). Liam is echt bezig met zijn BZW en ziet het volledig zitten om zelfstandig te zijn. Eenmaal hij op BZW is, wil hij niet dan hier, dan daar gaan eten. Hij wil echt zijn plan trekken! Nadat we de site overlopen hebben, hebben we samen een BZW-map gemaakt. Hier kan hij al zijn documenten in bewaren. Ook deze hebben we overlopen. Liam heeft wel een overzicht en is heel zelfstandig op dit gebied, super!
School en .... papierwerk Eergisteren en gisteren een gesprek op school gehad met Liam rond zijn school en papierwerk. Hij is zo fier dat hij geslaagd is op, maar toch is hij heel bescheiden. Hij heeft dan ook alles uit de kast gehaald om het te doen lukken, ik ben ook fier op hem! Hij fleurde helemaal op toen ik dit zei. Stage: Liam heeft al een aantal punten van zijn stage gezien en die waren goed! Papierwerk: Liam heeft alles voor zijn bzw zelfstandig in orde kunnen brengen.. Papieren Sociaal Verhuurkantoor zijn ingevuld, extra documenten zijn gehaald op de bevolking. Ik heb hier een kopie van. De originelen heeft Liam in zijn BZW-map zitten.
Werk en nog eens werk ... Liam heeft sinds vandaag voor een week via interim vakantiewerk. Daarnaast blijft hij in de weekends ook aan de slag in een restaurant. Twee derde van hetgeen hij verdient zet hij op zijn rekening om te sparen voor zijn BZW.
9
NOG EEN BEETJE VAKANTIE Een bijdrage van het dagcentrum. In de Lage Kempen gingen we op kamp. Dat was enorm plezant! We gingen zelfs naar Bobbejaanland. We hadden veel leut en plezier. Op de bonte avond was er veel gezwier. Daarnaast was er sport en spel. Dat mocht iedereen wel. Eten deden we buiten. Dat was enorm fijn en daar gingen we van fluiten. Kortom het was supertof om met jong en oud op kamp te zijn." Een héél klein zwembadje ... héél veel plezier. Tropische temperaturen, plannen genoeg om de jongeren enkele leuke uitstapjes te gunnen, maar soms hoeft het ook gewoon niet meer. Dat maakten we deze vakantie mee. De jongens wilden op een gegeven moment gewoon 'thuis' zijn, niets doen (soms ook wel een beetje lastig doen). We zijn dan gewoon naar de Gifi gegaan (sluikreclame) en hebben daar het enige zwembad gekocht dat nog beschikbaar was ... een ieniemienie badje van zo'n 120 cm. Hilarisch! Hoe zou jouw droomvakantie eruit zien? We vroegen aan 'onze mannen', hoe een droomvakantie er voor hen uit zou zien. Dit hoorden we (een beetje gecensureerd, toch wel). In Italië bij het Gardameer, op het strand, met een pilsje en een mooi meisje. Ik zou graag dingen gaan bezichtigen zoals ik nu doe met de activiteiten binnen Pieter Simenon, maar dan met mijn vrienden en 's avonds lekker uit eten gaan. Veel ontspannen, vrij zijn, niet op een bepaald uur terug binnen moeten zijn, zoals nu. Het liefst van alles zou ik gewoon terug naar huis willen kunnen gaan zonder enig probleem en dat er nooit thuis iets aan de hand zou geweest zijn. En dan laten we Joeri en Renz (vaardigheidstraining en begeleiding vrije tijd) aan het woord met hun "Inzichtelijk worstelen, trappen, boksen ..." Eerst zijn we met de mountainbikes wat gaan trappen, daarbij hebben we het concept van 'rots en water' (psychofysieke training) uitgelegd. Daarna deden we wat oefeningen conditieboksen en hebben we geworsteld. Voor elk van de gasten hebben we er een les in gelegd. Het was aan hen om dit op te pikken. Wonder boven wonder voelde ieder zijn eigen les goed aan tijdens de sociale vaardigheidstraining. B. Niet opgeven. Tijdig grenzen aangeven en niet wanneer het te laat is. L. Je bent verantwoordelijk voor je eigen daden, eerst denken en dan doen. R. Beheersing, combineren van 'rots en water'; hij zag dat de combinatie hiervan voor hem een groot hulpmiddel was. In het algemeen hebben we het nog gehad over het worstelen: wat doen in worstelgrepen? Niet hevig reageren en ontploffen, eerst nadenken. Dit is bij een probleem net hetzelfde: eerst nadenken, dan handelen. Het probleem goed analyseren. De gasten hebben veel gehad aan vandaag. We hebben een goede start gemaakt. Hopelijk blijft de groep nog lang samen. We hebben veel gewerkt rond teamwork: iemand fout betekent dat heel de groep moet pompen. Iedereen deed mee. Iedereen hielp elkaar ook. Bij het fietsen zijn we samen binnen gereden! SUPER.
10
Even kijken wat Kris 'de krachten achter de schermen' van Pieter Simenon noemt …. Uiteraard staan we met z’n allen klaar voor onze jongeren. We doen dat graag en bovendien worden we ervoor betaald. En ja, dat werk vraagt soms wel wat van een mens. Het zijn niet altijd vriendelijke, beleefde jongeheren waar we onze tijd mee doorbrengen. Wel integendeel. Onze jongens zijn vaak gekwetst, eenzaam en bang. De manier waarop ze dat laten zien, is niet voor iedereen hetzelfde. De ene moet wat leren doorzetten, de andere heeft af en toe een duwtje in de rug nodig. Het kan lang duren voor je weet wat iemand nodig heeft. Ze stellen vragen door hun gedrag en soms duurt het wel een tijd voor je weet welke vraag er achter iemands gedrag schuilt. Te weinig, nog nooit eigenlijk, vond ik in dit boekje een tekst over wat ik graag 'de krachten achter de schermen van Pieter Simenon' noem. Want de begeleiders hebben dan wel het meeste contact met jongeren en hun ouders, er zijn een aantal dingen waar wij (of tenminste ik) niet teveel kaas van gegeten hebben. Ik zou niet de jongere willen zijn die zelf zijn financiën in orde moest houden. Eerlijk: ik loop de deur plat bij de ‘administratie’. Contextvergoeding, zakgeld, centen voor persoonlijke uitgaven, vrijetijdsbesteding. De ene heeft recht op dit, de andere op dat. En als ze teveel verdienen, krijgen ze geen zakgeld meer van de overheid. Een mens moet het allemaal maar kunnen bijhouden. Gelukkig is de administratie alert als er iets verkeerd dreigt te lopen. En als we dan toch bezig zijn: lonen worden gestort, altijd netjes op tijd. En als we eerlijk zijn: moest dat niet gebeuren, zouden velen onder ons elders hun boterham gaan verdienen. Een logboek hebben wij online, terwijl vele van onze collega’s uren in een boek zitten te noteren. Weerspanninge computers en printers worden getemd ... Ik ga als contextbegeleidster meermaals per week op huisbezoek. We hebben niet alleen de luxe om dienstwagens mee te kunnen nemen, we hebben vooral de luxe dat die dienstwagens proper zijn. De burelen en leefruimten zijn fris geschilderd, de fietsen van de gasten worden (mee)gerepareerd. En dan spreek ik nog niet over de frisse toiletten, de afwas die iedere dag gedaan wordt, de bureaus die gepoetst worden, de planten die het hele gebouw gezellig maken, de venster die ’s morgens open staat om je bureau te verluchten, de koffie die al klaar is... We worden op alle mogelijke manieren in de watten gelegd. Uiteraard durf ook ik wel eens klagen. En als dat gebeurt, doe ik dat bij de eerste die ik tegenkom: het onthaal, de administratie, het onderhoudspersoneel. Ze hebben dan wel geen ‘pedagogisch diploma’, het zijn wél schatten van mensen, met een luisterend oor, die ook heel hard werken voor onze gasten. En moesten zij er niet zijn, de hele boel zou hier in het honderd lopen. Onze jongeren hebben een stel goeie begeleiders, dat durf ik zeggen met een welgemeende knipoog. Maar een voorziening als Pieter Simenon is meer dan dat. En zoals een goed toneelstuk, draait een voorziening vóór de schermen slechts goed als het dat achter de schermen ook doet. We beseffen het zelf niet altijd. Daarom ... tijd dat het eens opgeschreven werd. Van mezelf, en ik denk dat ik niet alleen vanuit mezelf mag spreken, een dikke merci aan Adinda, Bart, Caroline, Heidi, Herman, Jacky, Johan, Patrick, Paul, Rosa, Wendy en Wies. Kris, begeleidster
11
U ontvangt dit boekje voor de eerste keer? De vzw Jongerenwerking Pieter Simenon is een voorziening binnen de Bijzondere Jeugdbijstand die bestaat uit Het Cano-Begeleidingstehuis Pieter Simenon voor opvang en begeleiding van 30 jongens (15.5 tot 18 à 20 jaar) te Lommel-Werkplaatsen. Hier kunnen jongeren residentieel begeleid worden, maar een groot gedeelte van de capaciteit, (± 20), keert terug naar de context en kan daar op ons 'extern team' rekenen. CANO staat hier voor Centrum voor Actieve Netwerk- en OmgevingsOndersteuning. Daarnaast zijn er nog het semi-residentiële dagcentrum De Teuten voor 10 jongens/meisjes (6-18 jaar) gelegen in het centrum van Lommel en de HCA-dienst BAAL, gevestigd in Hasselt. Baal staat voor Bureau Alternatieve Afhandeling Limburg en HCA voor Herstelgerichte Constructieve Afhandeling. Ons vroegere Werkatelier, nu omgedoopt tot Project A, betekent een aanbod voor eigen én externe jongeren. De doelgroep bestaat uit jongeren uit Limburgse scholen tussen 12 en 18 jaar die omwille van diverse redenen, al dan niet tijdelijk, geen gebruik kunnen maken van het bestaande aanbod in functie van leerrecht binnen of buiten het onderwijs. Waarbij A staat voor Afhakers, Actie, maar ook voor Anders. Als u ons boekje regelmatig leest, zal u langzaamaan meer te weten komen over onze organisatie en uiteraard hopen wij dat u tot onze trouwe lezers gaat behoren. Bent u nu al geïnteresseerd? U kan ook altijd eens gaan speuren op het internet: www.pietersimenon.be en vandaaruit geraakt u ook gemakkelijk op baallimburg.be
En natuurlijk zijn ook wij aangewezen op steun en sponsoring. In dit boekje willen wij vooral financiële ondersteuning vragen voor de herinrichting van de kamers van de jongeren, vermits onze leergroep uitgebreid gaat worden. Slapen én leven in een kamer met een mooi, eigentijds jasje, is een stuk gezelliger. Een beetje 'extern' geld kunnen we hier wel bij gebruiken. Als u een handje (lees eurootje) wil toesteken kan dit: PCR 000-0102508-76 OF IBAN BE91 0000 1025 0876 VZW JONGERENWERKING PIETER SIMENON - 3920 LOMMEL Voor giften vanaf 40 euro/jaar hebt u recht op een fiscaal attest.
Bedankt!
Het is mooi een huis te zijn voor het enige hart dat je niet wil achterlaten. Het is mooi een ladder te zijn voor kinderen die op een sombere dag naar de zon willen klimmen. Het is mooi een deur te zijn, zachtjes knarsend maar toch opengaand voor iedereen die wil binnengaan. En een raam waarin het licht niet dooft voor al wie denkt: het is al laat.
12
