Onderzoek naar de gevolgen van het afschaffen van de Wet Arbeidsongeschiktheidsverzekering Zelfstandigen

Onderzoek naar de gevolgen van het afschaffen van de Wet Arbeidsongeschiktheidsverzekering Zelfstandigen

Ministerie van Sociale Zaken en Werkgelegenheid september 2003

Inhoud 1. Inleiding................................................................................................................................................. 3 1.1 Achtergrond onderzoek .......................................................................................................................... 3 1.2 Vraagstelling onderzoek ......................................................................................................................... 3 1.3 Opzet onderzoek ................................................................................................................................... 3 2. Totstandkoming van de WAZ................................................................................................................. 5 2.1 Inleiding ................................................................................................................................................ 5 2.2 Invoering van de Wet arbeidsongeschiktheidsverzekering zelfstandigen.................................................... 5 2.3 Relatie van de WAZ met TW, Bbz en IOAZ.............................................................................................. 6 2.3.1 Besluit bijstandverlening zelfstandigen (Bbz).................................................................................. 6 2.3.2 Wet inkomensvoorziening oudere en gedeeltelijk arbeidsongeschikte gewezen zelfstandigen (IOAZ) 7 2.4. Internationale verdragen en de uitkering i.v.m. zwangerschap en bevalling ............................................... 7 2.5. Evaluatie WAZ...................................................................................................................................... 8 3. Kenmerken van de WAZ ...................................................................................................................... 10 3.1 Algemeen ............................................................................................................................................ 10 3.1.1 Doel .......................................................................................................................................... 10 3.1.2 Kring van WAZ-verzekerden ....................................................................................................... 10 3.1.3 Sociaal-economische kenmerken WAZ-verzekerden .................................................................... 11 3.2 Premie-inkomen, franchise en premie-opbrengsten................................................................................ 12 3.3 Uitkering.............................................................................................................................................. 13 3.3.1 Hoogte uitkering......................................................................................................................... 13 3.3.2 Uitkeringslasten.......................................................................................................................... 13 3.3.3. Preventie en reïntegratie ............................................................................................................ 13 3.4 Uitvoeringskosten ................................................................................................................................ 14 3.5 Administratieve lasten .......................................................................................................................... 14 3.6 Financiering......................................................................................................................................... 14 3.6.1. Premieheffing ............................................................................................................................ 14 3.6.2. Inkomen, WAZ-premie en uitkeringshoogte................................................................................. 14 4. Gevolgen afschaffing WAZ .................................................................................................................. 16 4.1 Inleiding .............................................................................................................................................. 16 4.2. Opvattingen over afschaffing ............................................................................................................... 17 4.2.1 Zelfstandigen ............................................................................................................................. 17 4.2.2. Zelfstandigen zonder personeel.................................................................................................. 18 4.2.3. De zorgsector............................................................................................................................ 18 4.2.4 Conclusie................................................................................................................................... 18 4.3 Het verzekeren van arbeidsongeschiktheid op de private markt .............................................................. 19 4.3.1 Inleiding ..................................................................................................................................... 19 4.3.2 Het inkomen............................................................................................................................... 19 4.3.3 De gezondheid ........................................................................................................................... 20 4.4. De financiële effecten van het privaat verzekeren van arbeidsongeschiktheid ......................................... 21 4.4.1 Administratieve lasten ondernemers ............................................................................................ 24 4.5 De financiering van de huidige WAZ-uitkeringsgerechtigden................................................................... 24 4.5.1 Afname aantal uitkeringsgerechtigden en lasten ........................................................................... 24 4.5.2. Uitvoeringskosten en administratieve lasten ................................................................................ 25 4.6 Gevolgen voor Abw, Bbz en IOAZ......................................................................................................... 25 4.6.1. Algemene verwachtingen........................................................................................................... 25 4.6.2. Overige gevolgen Bbz................................................................................................................ 28 4.6.3. Overige gevolgen IOAZ.............................................................................................................. 29 4.7 Gevolgen voor zwangerschaps- en bevallingsuitkering........................................................................... 29 4.8 Gevolgen voor de alfahulpen ................................................................................................................ 30 5. Overgangsvragen ................................................................................................................................ 32 6. Samenvatting....................................................................................................................................... 33 7. Verschillen tussen de WAZ en private arbeidsongeschiktheidsverzekeringen.................................... 35 8. Literatuur ............................................................................................................................................. 36 2

1. Inleiding 1.1 Achtergrond onderzoek Het ministerie van Sociale Zaken en Werkgelegenheid heeft in opdracht van het kabinet Balkenende I onderzoek verricht naar de mogelijkheden om de Wet arbeidsongeschiktheidsverzekering zelfstandigen (WAZ) af te schaffen. Dit onderzoek volgt uit de paragraaf "Bevordering arbeidsproductiviteitsstijging en een goed ondernemingsklimaat" van het Strategisch Akkoord 2002. Deze paragraaf luidt als volgt: Door voortgaande demografisch bepaalde daling van de groei van het arbeidsaanbod is toekomstige economische groei en welvaartsstijging meer en meer afhankelijk van een hogere productiviteitsgroei. Het kabinet kan - binnen de beperkte budgettaire mogelijkheden - een bijdrage aan een sterkere economische structuur en productiviteitsbevordering leveren door: 1 • • • • • • • • • • •

verbetering van de fysieke infrastructuur; betere kwaliteit van het overheidsbeleid; meer ruimte voor creativiteit en eigen verantwoordelijkheid; stimulering van de ontwikkeling van privaat publieke samenwerking; meer ruimte voor het kunnen ondernemen; verlaging van de administratieve lastendruk; het kabinet zal kwantitatieve doelstellingen formuleren per departement; een onderzoek naar de mogelijkheden om de WAZ af te schaffen; stroomlijning van subsidies (en subsidievoorwaarden en geconcentreerde uitvoering; één loketbenadering); verbetering en versterking van het beroepsonderwi js; bevordering van arbeidsaanbod. Het effect van deze maatregelen is - zoals de macroeconomische doorrekening toont - dat de loonkosten gematigd worden en dat de winstgevendheid verbetert.

Dit onderzoek is verricht in de periode van oktober 2002 tot juni 2003. Inmiddels is in het Hoofdlijnenakkoord van 12 mei 2003 afgesproken dat de WAZ ook daadwerkelijk wordt afgeschaft, rekening houdend met bestaande gevallen. Voor dit onderzoek heeft dit besluit in zoverre gevolgen gehad dat niet langer wordt ingegaan op de vraag naar de wenselijkheid van afschaffing, maar dat wordt uitgegaan van afschaffing. Dit betekent dat het onderzoek zich inhoudelijk meer richt op het aanduiden van de consequenties van afschaffing - en in die zin zal aangeven waar het wetgevingstraject van afschaffing zich concreet op zal moeten richten - dan op het schetsen van alternatieven. 1.2 Vraagstelling onderzoek Het onderzoek richt zich op de vraag wat de gevolgen en implicaties zijn van afschaffing van de WAZ. Daarbij komt ook aan de orde welke argumenten voor respectievelijk tegen afschaffing pleiten en waardoor afschaffing van de WAZ zou kunnen worden gemotiveerd. Geabstraheerd is van de mogelijke gevolgen voor de WAZ indien zou worden besloten tot een nieuwe vormgeving van de WAO in de lijn met de adviezen van de Commissie Donner en de SER. 1.3 Opzet onderzoek In het kader van het bovenstaande is beschreven welke groepen de WAZ eigenlijk verzekert, welke sociale verzekeringen en voorzieningen daarnaast voor WAZ-verzekerden van belang zijn en wat het effect van de WAZ is op de administratieve lasten van ondernemers. Tevens is nagegaan in hoeverre WAZ-verzekerden zelf van mening zijn dat de overheid wel of niet in een publieke verzekering moet 1

Werken aan vertrouwen, Strategisch Akkoord voor kabinet CDA, LPF en VVD, Den Haag 2002, p. 20.

3

voorzien. Voorts wordt in het onderzoek in kwalitatieve zin ingegaan op de situatie die ontstaat als de WAZ wordt afgeschaft: welk deel van de kring van verzekerden zich particulier kan verzekeren en welk deel niet. Hierbij wordt met name ingegaan op verzekeringstechnische en inkomenseffecten van afschaffing en de gevolgen voor de overige sociale verzekeringen en voorzieningen. Ten slotte worden in de samenvatting alle pro's en contra's op een rij gezet.

4

2. Totstandkoming van de WAZ 2.1 Inleiding In de sociale verzekeringen stond aanvankelijk de bescherming van bepaalde groepen zwakke werknemers voorop. De eerste socialeverzekeringswetten waren dan ook beperkt van karakter Zo gold de Ongevallenwet 1901 enkel voor bedrijven waar gevaarlijk werk werd verricht. De werknemer had alleen recht op een uitkering als hij tijdens zijn werk een ongeluk kreeg en daadoor arbeidsongeschikt werd. Langzamerhand werden steeds meer groepen werknemers en ook steeds ruimere risico’s onder de werkingssfeer van de sociale verzekeringen gebracht. De Invaliditeitswet 1919 zorgde ervoor dat de werknemer een uitkering ontving bij invaliditeit en ouderdom. Ook voorzag de Invaliditeitswet de weduwe en/of weeskinderen van de werknemer van een uitkering indien de werknemer kwam te overlijden. Vanaf de jaren vijftig kwamen de volksverzekeringen tot stand. Deze verzekeringen gingen niet alleen voor een bepaald deel van de bevolking gelden, maar voor alle burgers. De uitkering garandeerde minimaal het bestaansminimum en was niet per se loongerelateerd. Als sluitstuk van de volksverzekeringen werd in 1976 de Algemene Arbeidsongeschiktheidswet (AAW) ingevoerd. De AAW regelde dat iedereen - werknemers, zelfstandigen of personen die op andere wijze betaald werk verrichten - tot 65 jaar van rechtswege verzekerd was tegen het risico van langdurige arbeidsongeschiktheid. De AAW kreeg de vorm van een volksverzekering om de lasten zo breed mogelijk te spreiden. Zelfstandigen kwamen ook onder de AAW te vallen, omdat: • • • • •

zij een reëel risico liepen op inkomensderving door langdurige arbeidsongeschiktheid; er voor deze groep onvoldoende mogelijkheden bestonden om dit risico op vrijwillige basis af te dekken; een definitie van zelfstandigen moeilijk te geven was, waardoor het lastig was om voor deze groep een afzonderlijke arbeidsongeschiktheidsregeling te treffen; een afzonderlijke regeling een individuele registratie van alle verzekerden vereiste, wat veel administratieve rompslomp en kosten met zich meebracht; het praktisch onmogelijk was om voor de groep die bij invoering van de regeling al arbeidsongeschikt was, een overgangsregeling in het leven te roepen.

Er lagen dus deels principiële, deels pragmatische overwegingen ten grondslag aan de AAW. 2.2 Invoering van de Wet arbeidsongeschiktheidsverzekering zelfstandigen In 1998 werd de Wet Premiedifferentiatie en marktwerking bij arbeidsongeschiktheidsverzekeringen (Pemba) ingevoerd. Er werd voor gekozen om de premie voor de WAO per werkgever te gaan differentiëren, afhankelijk van de ‘uitstoot’ van werknemers naar de WAO in de eerste vijf jaar. Verder kreeg de werkgever de mogelijkheid om de eerste vijf jaar van de WAO-uitkering bij een private verzekeraar onder te brengen of volledig zelf te financieren. De nieuwe premieheffingsystematiek die de Wet Pemba met zich bracht maakte het onmogelijk om de AAW te handhaven. Deze wet werd daarom afgeschaft en vervangen door de Wet arbeidsongeschiktheidsverzekering zelfstandigen (WAZ) en de Wet arbeidsongeschiktheidsvoorziening jonggehandicapten (WAJONG). Voor werknemers werd de AAW voortaan geïncorporeerd in de WAO. Voor een aparte arbeidsongeschiktheidsregeling voor zelfstandigen werd gekozen, omdat: • • • •

dit bij het streven paste om de lasten van arbeidsongeschiktheid zoveel mogelijk te leggen bij degenen die de lasten ook genereren; men wilde dat zelfstandigen hun eigen premielast gingen dragen; men het risico groot vond dat - bij afwezigheid van een vervangende regeling - de doelgroep zichzelf niet zou gaan verzekeren, omdat zij hun risico om arbeidsongeschikt te worden te laag zouden inschatten; verzekeraars geen betaalbare verzekering konden garanderen voor alle personen uit de doelgroep. er met de invoering van de WAZ werd voldaan aan de wens om een verplichte 5

arbeidsongeschiktheidsverzekering voor zelfstandigen te behouden. De WAZ bouwde voor zelfstandigen en daarmee gelijkgestelden in belangrijke mate voort op de AAW. Een belangrijke wijziging was wel dat zelfstandigen voortaan zelf hun eigen lasten moesten financieren. Verder werd het inkomensdervingsbeginsel strikter doorgevoerd (“geen inkomen, dan ook geen uitkering”). Tot slot introduceerde de WAZ een uitkeringsrecht in verband met zwangerschap en bevalling voor vrouwelijke zelfstandigen en meewerkende echtgenoten. De parlementaire behandeling in de Tweede Kamer verliep vrij geruisloos. Anders lag dat voor de behandeling in de Eerste Kamer, waar door een aantal fracties werd getwijfeld aan het bestaansrecht voor de WAZ. Nadat het toenmalige kabinet een aantal toezeggingen had gedaan (onder meer voor een middelingsregeling en een grondige evaluatie) werd uiteindelijk ook door de Eerste Kamer het wetsvoorstel-WAZ aanvaard. 2.3 Relatie van de WAZ met TW, Bbz en IOAZ De WAZ is niet de enige inkomensvoorziening voor zelfstandigen, doch maakt onderdeel uit van een groter complex van regelgeving. Zo is het mogelijk dat een WAZ-gerechtigde aanspraak kan maken op een uitlering krachtens de Toeslagenwet (TW) of een bijstandsregeling. De relatie tussen die twee soorten van voorzieningen is als volgt. Een WAZ-uitkering kan maximaal 70% van het sociaal minimum (de algemene grondslag) bedragen. De Toeslagenwet vult onder andere de WAZ-uitkering aan tot maximaal het sociaal minimum (als dat tenminste werd verdiend) of anders tot aan het vroegere inkomen. Een gehuwde (of samenwonende) kan een toeslag krijgen ter hoogte van 100% van het minimumloon, een ongehuwde met kind tot 90% en een ongehuwde tot 70% van het minimumloon. Om te bepalen of er recht op toeslag is, wordt gekeken naar het totale inkomen van de betrokkene en zijn partner; de TW kent geen vermogenstoets. De uitkering plus toeslag kunnen nooit meer bedragen dan het vroeger verdiende inkomen. De TW is bovendien aan een maximum gebonden: 30% van het minimumloon voor gehuwden, 27% voor alleenstaande ouders en 21% voor alleenstaanden. Zowel het feit dat de TW-uitkering slechts aanvulling geeft tot het voorheen verdiende inkomen, als het feit dat de TW aan een maximum gebonden is maken dat een arbeidsongeschikte zelfstandige nog steeds beneden het bijstandsminimum kan uitkomen. In dit geval komen het Besluit bijstandverlening zelfstandigen (Bbz) en de Wet Inkomensvoorziening oudere en gedeeltelijk arbeidsongeschikte gewezen zelfstandigen (IOAZ), beide uitgevoerd door de gemeentelijke sociale dienst aan de orde. Hieronder wordt nader ingegaan op de beide regelingen. 2.3.1 Besluit bijstandverlening zelfstandigen (Bbz) In verband met de bijzondere positie van zelfstandigen kent de Algemene bijstandswet (Abw) specifieke regels voor zelfstandigen die over een ontoereikend inkomen beschikken. Dit is nader geregeld in het Bbz. Met name op het gebied van de vermogenssituatie gelden voor zelfstandigen afwijkende regels. Zelfstandigen die ten gevolge van arbeidsongeschiktheid een inkomen onder het sociaal minimum hebben, kunnen – indien zij aan alle voorwaarden voldoen – een beroep doen op het Bbz. Een van de Bbz-doelgroepen is direct gerelateerd aan de WAZ, namelijk: •

Arbeidsongeschikte zelfstandigen in het wachtjaar van de WAZ die om gezondheidsredenen niet of slechts beperkt in staat zijn om het bedrijf of zelfstandig beroep uit te oefenen. Zij ontvangen bijstand voor levensonderhoud tot het moment waarop het WAZ-besluit is genomen.

Na het WAZ-wachtjaar is het mogelijk dat de arbeidsongeschikte zelfstandige voldoet aan de voorwaarden van een van de andere Bbz-doelgroepen, en op die wijze in aanmerking komt voor een Bbz-uitkering. Dit betreft de volgende groepen:

6

• • •

Gevestigde zelfstandigen met een levensvatbaar bedrijf die tijdelijk in financiële problemen verkeren of dreigen te geraken (maximaal 12 maanden bijstand voor levensonderhoud, verlenging met maximaal 24 maanden mogelijk). Ouderen (55 jaar of ouder) met een niet-levensvatbaar bedrijf (bijstand voor levensonderhoud tot het 65e jaar). Stoppers: zij hebben de verplichting binnen 12 maanden het bedrijf te beëindigen (tot beëindiging van het bedrijf bijstand voor levensonderhoud. Verlenging mogelijk met 12 maanden).

2.3.2 Wet inkomensvoorziening oudere en gedeeltelijk arbeidsongeschikte gewezen zelfstandigen (IOAZ) De IOAZ heeft tot doel te voorkomen dat (1) oudere gewezen zelfstandigen en (2) gedeeltelijk WAZarbeidsongeschikte gewezen zelfstandigen na beëindiging van hun bedrijf of zelfstandig beroep in de bijstand terechtkomen. De IOAZ is ten opzichte van de Abw een voorliggende voorziening en geeft een aanvulling op het gezinsinkomen tot aan het sociaal minimum. Eén van de belangrijkste verschillen met de Abw is dat de IOAZ slechts een zeer beperkte vermogenstoets kent. Het vermogen wordt tot € 109.368 buiten beschouwing gelaten; boven dat bedrag wordt het inkomen uit vermogen geacht 4% per jaar van het vermogen te zijn. Bij de doelgroep van de gedeeltelijk WAZ-arbeidsongeschikte gewezen zelfstandigen is de IOAZ complementair aan de WAZ. Het gaat hierbij om voormalige zelfstandigen die hun eigen bedrijf of beroep in verband met arbeidsongeschiktheid hebben beëindigd, een totaal inkomen van onder het sociaal minimum hebben en voor de WAZ 25% of meer, maar minder dan 80% arbeidsongeschikt worden geacht. Een andere voorwaarde is dat het inkomen uit of in verband met arbeid in het bedrijfsof beroepsleven van de gewezen zelfstandige bij voorzetting van het bedrijf of beroep naar verwachting duurzaam onder een bepaalde inkomensgrens zou liggen. Aangezien de IOAZ een werkloosheidsregeling is, komt een gewezen zelfstandige die voor de WAZ volledig arbeidsongeschikt is niet in aanmerking voor IOAZ: bij een inkomen van onder het sociaal minimum zal hij een beroep moeten doen op de Abw. 2.4. Internationale verdragen en de uitkering i.v.m. zwangerschap en bevalling Bij invoering van de WAZ, in 1998, werd voorzien in een uitkering in verband met zwangerschap en bevalling. Dit hangt samen met internationale verplichtingen. Op internationaal niveau bestaan verschillende verdragen met bepalingen over zwangerschap en bevalling. Voor zelfstandigen is de EG-richtlijn 86/613/EEG van belang. Artikel 8 van deze richtlijn bepaalt: 'De lidstaten verbinden zich ertoe te onderzoeken of en op welke wijze vrouwelijke zelfstandigen en echtgenoten van zelfstandigen tijdens de onderbreking van hun werkzaamheden wegens zwangerschap of moederschap: • •

aanspraak kunnen maken op vervangingsdiensten of op het grondgebied bestaande sociale diensten, of in aanmerking kunnen komen voor uitkeringen in het kader van het stelsel van sociale zekerheid of een ander openbaar stelsel van sociale bescherming.'

Daarnaast is er een groot aantal richtlijnen en verdragen specifiek gericht op werkneemsters. Dit is relevant omdat de WAZ ook geldt voor personen die met werkneemsters op één lijn kunnen worden gesteld2. Volgens het VN Vrouwenverdrag zijn de deelnemende staten verplicht ‘passende maatregelen te nemen’ om verlof wegens bevalling in te voeren. Volgens het ILO-verdrag nr. 103 moet sprake zijn van een recht op verlof van tenminste 12 weken waarvan minimaal 6 weken na de bevalling moet worden opgenomen. Het Europees Sociaal Handvest (ESH) richt zich, net als het VN Vrouwenverdrag, op de verdragsluitende staten die ervoor moeten zorgen dat de vrouw tenminste 12 weken verlof kan nemen. Artikel 8, eerste lid, ESH is daarnaast van belang omdat daarin expliciet 2

Denk hierbij aan personen die vanuit arbeidsrechtelijk oogpunt werkneemster zijn, maar vanuit socialeverzekeringsoptiek niet (voorbeeld: huishoudhulpen).

7

wordt aangegeven dat alle “employed women” recht hebben op zwangerschaps- en bevallingsverlof. ILO-verdrag 103 staat nog uitzonderingen toe voor huishoudelijk personeel. Artikel 8, eerste lid, ESH staat die uitzondering niet toe. Voorts is er ook een EU-zwangerschapsrichtlijn3 die de lidstaten verplicht tot het nemen van maatregelen waardoor werkneemsters vóór en ná de bevalling recht hebben op een zwangerschapsverlof van tenminste 13 aaneengesloten weken. Dit verlof is verplicht voor een periode van minimaal 2 weken vóór en/of ná de bevalling. De EU-zwangerschapsrichtlijn gaat dus verder dan het ILO-verdrag en het ESH. De WAZ maakte het dus mogelijk dat vrouwelijke zelfstandigen tijdens hun zwangerschapsverlof voortaan aanspraak konden maken op een uitkering. Bovendien deed de opname van een zwangerschaps- en bevallingsuitkering in de WAZ recht aan voornoemde verdragen. Overigens zijn in de WAZ inmiddels geen speciale uitkeringsrechten bij zwangerschap/bevalling meer opgenomen. Deze maken thans onderdeel uit van de Wet Arbeid en Zorg die daarbij uitgaat van de WAZ-systematiek en uitvoeringsstructuur. In de Wet Arbeid en Zorg is bepaald dat de zwangerschaps/bevallingsuitkering gedurende maximaal 16 weken (vermeerderd met de verlatingsduur van de bevalling) wordt gebaseerd op 100% van de grondslag voor de WAZ. De uitkering kan ook als vervangingsuitkering (dwz. een uitkering waaruit de kosten van vervanging worden bestreden) worden genoten. De hoogte bedraagt dan de grondslag, vermeerderd met de werkgeverspremies die het UWV daarover verschuldigd is. De uitkering komt ten laste van het WAZfonds. In het vervolg van deze notitie wordt deze uitkering buiten beschouwing gelaten, tenzij anders vermeld. 2.5. Evaluatie WAZ Aan het parlement is bij de behandeling van de WAZ een grondige evaluatie toegezegd. Bij brief van 5 november 1998 is de Tweede Kamer geïnformeerd over de voorgenomen evaluatie van de WAZ, als onderdeel van de evaluatie van het Pemba-complex en de Wet Rea. De Kamer heeft hierover op 10 februari 1999 gesproken. Wat betreft de WAZ is in de brief aan de Kamer een groot aantal te evalueren onderwerpen benoemd. De meeste daarvan hebben betrekking op de ontwikkeling van de verzekerdenpopulatie, de premieontvangsten en uitkeringslasten. Daarnaast werd de uitvoerbaarheid van de WAZ en de gevolgen van de WAZ voor verschillende categorieën verzekerden genoemd. Aangegeven werd dat de Kamer in elk geval tot 2002 zou worden geïnformeerd over de ontwikkelingen in de uitkeringen en premies en in de loop van 2002 over de werking van de middelingsregeling. De basisinformatie daarvoor kwam van het Lisv (nu: UWV) voor wat betreft de uitkeringskant en de Belastingdienst voor wat betreft de premiekant. Door Regioplan is in december 2000 een evaluatie van de WAZ uitgebracht, waarin op vier deelaspecten werd ingegaan: de bevallingsuitkering, afwijzing van de WAZ-aanvraag, niet-gebruik, effect van wisselende inkomsten op de uitkering. Het betrof hierbij dus aanvullend onderzoek dat niet uit de basisinformatie van UWV en belastingdienst beschikbaar kwam. Centraal stond de vraag in hoeverre er personen uit de WAZ buiten de boot vallen. Het rapport van Regioplan is in oktober 2001 samen met de evaluatie Pemba naar de Kamer gestuurd. De rapporten hebben een paar keer op het programma voor een algemeen overleg gestaan maar zijn uiteindelijk nooit besproken. De belangrijkste uitkomsten van het onderzoek luidden: • jaarlijks ontvangen ca. 4.500 tot 5.500 personen een bevallingsuitkering. Dit aantal blijft achter bij de prognoses. Waarschijnlijk is sprake van een zeker niet-gebruik. Er wordt in 1999 meer verlof opgenomen dan voor 1998, toen deze mogelijkheid nog niet bestond. Vaak wordt echter een kortere periode verlof genomen dan de toegestane periode van 16 weken. Dit houdt verband met de hoogte van de uitkering en de situatie van het bedrijf. 3

Het betreft hier de EU-richtlijn 86/613/EEG, met name artikel 6 en 8. Dit laatste artikel bepaalt het volgende: “De lidstaten verbinden zich ertoe te onderzoeken of en op welke wijze vrouwelijke zelfstandigen en echtgenoten van zelfstandigen tijdens de onderbreking van hun werkzaamheden wegens zwangerschap of moederschap: - aanspraak kunnen maken op vervangingsdiensten of op het grondgebied bestaande sociale diensten; of - in aanmerking kunnen komen voor uitkeringen in het kader van het stelsel van sociale zekerheid of een ander openbaar stelsel van sociale bescherming.”

8

• In 1999 werd 32% van de WAZ-aanvragen afgewezen. Een heel kleine groep heeft na afwijzing geen enkele inkomsten meer. Meestal zijn er inkomsten uit andere regelingen, uit bedrijf of ander werk, via de partner of uit vermogen. • Er is sprake van een zeker niet-gebruik. Dit is vooral het gevolg van rompslomp rond de regeling en onbekendheid met de WAZ. Ca. een derde van de niet-gebruikers is bijvoorbeeld niet op de hoogte van het bestaan van de WAZ (dit geldt bijvoorbeeld voor de alfahulpen die hiervan nauwelijks op de hoogte zijn). Een deel van de niet-gebruikers gaat ervan uit dat men toch geen recht op een uitkering heeft. • De middelingsregeling biedt soelaas bij een slecht refertejaar. Desondanks leidt ook de middelingsregeling in bepaalde gevallen tot een lage uitkering.

9

3. Kenmerken van de WAZ 3.1 Algemeen 3.1.1 Doel Het doel van de WAZ is het bieden van sociale bescherming met betrekking tot het risico van langdurige arbeidsongeschiktheid, voor zover er sprake is van feitelijke inkomensderving van de doelgroep. De WAZ voorziet in een uitkering in verband met arbeidsongeschiktheid nadat de arbeidsongeschiktheid 52 weken heeft geduurd. Men zal dus gedurende de eerste 52 weken zelf moeten voorzien in een inkomen. 3.1.2 Kring van WAZ-verzekerden De WAZ kent 3 groepen verzekerden: zelfstandigen, beroepsbeoefenaren en meewerkende echtgenoten. Onder meewerkende echtgenoot wordt verstaan de man of vrouw die noch in dienstbetrekking, noch als beroepsbeoefenaar of zelfstandige, meewerkt in de onderneming van de echtgenoot (art. 6 WAZ). Zelfstandigen Bij de groep zelfstandigen gaat het om degenen die fiscaal gezien winst uit een onderneming genieten en de onderneming ook voor eigen rekening drijven. Het betreft hier niet alleen gevestigde ondernemers, maar ook startende ondernemers. Beroepsbeoefenaren De term ‘beroepsbeoefenaren’ omvat een veelheid van categorieën. Globaal gezegd gaat het om degenen die, anders dan als zelfstandige, inkomen uit arbeid verwerven, doch niet verzekerd zijn voor de ZW, de WW, en de WAO. Het gaat dus om die personen die niet tot de groep ‘echte werknemers’ en evenmin tot de categorie ‘echte zelfstandigen’ behoren. Zo wordt voorkomen dat werkenden door de afschaffing van de AAW als verzekerde tussen ‘wal en schip’ zouden vallen. Onder de noemer ‘beroepsbeoefenaren’ vallen bijv. directeuren-grootaandeelhouders, freelancers, auteurs, maatschapvissers, etc. Een bijzondere groep die hier in het oog springt, zijn de huishoudelijke hulpen. In principe zijn alle huishoudelijke hulpen die niet verzekerd zijn ingevolge de werknemersverzekeringen (zoals de werkster, de oppas, kortom iedereen die in de huishouding actief is) verzekerd voor de WAZ. Bij ongeschiktheid voor deze arbeid kunnen zij dan ook aanspraak maken op een WAZ-uitkering 4. Een speciale groep daarbij zijn de zogenaamde ‘alfahulpen’. Alfahulpen hebben een arbeidsovereenkomst naar burgerlijk recht. Zij worden echter niet als werknemer beschouwd in de zin van de werknemersverzekeringen, maar als beroepsoefenaar in de zin van de WAZ. In de gezondheidszorg wordt vaak met alfahulpen gewerkt en wordt er veel aan gedaan deze te werven. Alfahulpen worden geworven door thuiszorginstellingen die hen doorverwijzen naar personen die om medische redenen geïndiceerd zijn voor huishoudelijke zorg. Alfahulpen zijn dus niet in dienst van de thuiszorginstelling, maar van de afzonderlijke zorgvragers, met wie zij een arbeidscontract hebben. Omdat alfahulpen niet bij de thuiszorginstelling in dienst zijn, zijn zij geen werknemer in de zin van de WAO en kunnen zij dus ook geen aanspraak maken op een WAO-uitkering. In theorie zouden zij als werknemer van de zorgvrager verzekerd kunnen zijn, maar in de praktijk wordt dit altijd verhinderd door de wettelijke uitzondering op de verzekeringsplicht voor huishoudelijk personeel: huishoudelijke hulpen die op minder dan drie dagen per week werken zijn niet verzekerd voor de werknemersverzekeringen. Om die reden zijn alfahulpen dus ook niet verzekerd voor de WAO. Teneinde hen toch een recht op uitkering te geven zijn alfahulpen derhalve onder de WAZ gebracht. Meewerkende echtgenoten 4

In de praktijk zal dit nauwelijks voorkomen, omdat betrokkenen moeten aantonen inkomen verdiend te hebben. Veelal zullen zij hun inkomsten niet hebben opgegeven aan de belastingdienst.

10

Onder meewerkende echtgenoten wordt verstaan de man of vrouw die als zelfstandige meewerkt in de onderneming van degene met wie hij of zij samenwoont (niet vader, moeder of kind). Daarbij dient de meewerkende echtgenoot een eigen inkomen te ontvangen dan wel een fiscale meewerkaftrek te genieten. De meewerkende echtgenoot kan in de regel niet terugvallen op de WAO. Voor verzekeringsplicht in het kader van de WAO moet immers sprake zijn van een arbeidsverhouding. Onder een arbeidsverhouding wordt verstaan een verhouding op basis waarvan men gehouden is, ten aanzien van een natuurlijke of rechtspersoon arbeid te verrichten. Vaste jurisprudentie geeft aan dat er geen arbeidsovereenkomst is als de arbeidsverhouding wordt beheerst door een familierelatie. Bij meewerkend partnerschap is in de meeste gevallen dus geen sprake van een arbeidsverhouding, omdat de persoon ten aanzien van wie of welke men arbeid verricht, er niet is. 3.1.3 Sociaal-economische kenmerken WAZ-verzekerden Op basis van gegevens van de Belastingdienst is van de WAZ-gerechtigden een overzicht gemaakt aan de hand van kenmerken als beroepsgroep, leeftijd, geslacht, premie-inkomen, franchise en premie-opbrengsten en branche. Het gaat hier om gegevens uit 1998 5. Daarom zijn de gegevens zoveel mogelijk als percentages gepresenteerd. Deze percentages geven de onderlinge verdelingen weer, waarvoor we kunnen veronderstellen dat deze in de loop van de tijd niet veel veranderd zullen zijn. Beroepsgroepen Onderstaande tabel geeft een overzicht van de WAZ-aangiften naar beroepsgroep en premieopbrengst. De groep directeuren/grootaandeelhouders (formeel deel van de beroepsbeoefenaren) wordt hier apart beschouwd. Er wordt daarentegen geen aparte subgroep onderscheiden voor meewerkende echtgenoten omdat deze geen premie afdragen. Tabel 3. 1 WAZ-aangiften naar beroepsgroepen, 2000

WAZ-aangiften, premie-inkomen en premieopbrengsten naar subgroep over belastingjaar 2000 Subgroep Zelfstandig ondernemer Beroepsbeoefenaar Directeur-grootaandeelhouder (dga) Niet vast te stellen uit aangifte Totaal

Aangiften 71,6% 11,3% 13,7% 3,4% 911 dzd.

Inkomen Premieopbrengst 71,3% 70,0% 1,9% 1,3% 26,6% 28,1% 0,2% 0,6% € 19.6 miljard € 654 miljoen

Uit tabel 3.1 volgt dat bijna 72% van de WAZ-aangiften gedaan wordt door zelfstandige ondernemers. Van alle aangiftes wordt ruim 11% gedaan door beroepsbeoefenaren. De dga’s dragen bijna 14% bij in het totaal der aangiften. Er kan verder door zelfstandigen gebruik worden gemaakt van de meewerkaftrek als een meewerkend echtgenoot meer dan 525 uur per jaar arbeid verricht, zonder dat daar een beloning tegenover staat. De meewerkende echtgenoot doet in dat geval zelf geen aangifte; dit geschiedt in 86 duizend gevallen. Samen met het bovenstaande aantal van 911 duizend aangiften zijn er dus 1 miljoen verzekerden. Als er wel een arbeidsbeloning tegenover de verrichte arbeid staat, doet de meewerkende echtgenoot zelf aangifte van dat inkomen. Uit tabel 3.1 valt af te leiden dat het gemiddelde inkomen van de WAZ-aangiften ruim € 21.000 is. De gemiddelde premie-opbrengst is € 718,-. Er is echter een vrij grote spreiding tussen de subgroepen. Het gemiddelde inkomen per subgroep varieert van bijna € 42 duizend (dga) tot minder dan € 4 duizend (beroepsbeoefenaar). Dga’s (14% van alle aangiften) dragen dan ook fors bij aan de WAZpremiebaten terwijl beroepsbeoefenaren (11% van alle aangiften) nauwelijks premie afdragen. 5

Nieuwere gegevens over 1999 en 2000 zal de belastingdienst in de loop van 2003 beschikbaar stellen maar waren bij het afronden van deze notitie nog niet beschikbaar.

11

Branches Tien branches vormen samen ruim 70% van alle WAZ-aangiften in belastingjaar 1998. In de detailhandel en de land- en tuinbouw zitten de meeste WAZ-aangiften: respectievelijk 13,8% en 13,5%. Beide branches omvatten elk meer dan 100.000 WAZ-aangiften. Leeftijd en geslacht Onderstaande tabel geeft de procentuele leeftijds-, inkomens- en geslachtsverdeling van de WAZaangiften voor het jaar 1998. Tabel 3.2 WAZ-aangiften 1998 naar leeftijd, inkomen en geslacht WAZ-aangiften naar leeftijd, premie-inkomen en geslacht over belastingjaar 1998 Man

Vrouw

Totaal

1. Leeftijdsklasse 18 t/m 35 jaar 36 t/m 49 jaar 50 t/m 65 jaar Ouder dan 65 jaar Totaal leeftijden

20,1% 23,7% 23,5% 0,6% 67,8%

10,2% 12,7% 9,2% 0,1% 32,2%

30,3% 36,4% 32,6% 0,7% 874 dzd

2. Inkomensklasse <€0 €0 € 0,4 - €13.160 (onder franchise) €13.160 – € 38.118 (vanaf franchise tot maximum) >= € 38.118 (boven het maximum) Totaal inkomensklassen

11,2% 1,4% 17,7% 21,9% 15,7% 67,9%

5,3% 0,8% 14,1% 9,3% 2,6% 32,1%

16,5% 2,2% 31,8% 31,2% 18,3% 874 dzd

Personen van 65 jaar en ouder zijn niet WAZ-verzekerd. Deze groep krijgt dan ook geen WAZaanslag. Toch is 0,7% 65 jaar en ouder. Een kwart van deze groep betreft personen die in 1998 65 jaar zijn geworden. De overigen zijn ouder. Zij zijn daarom niet WAZ-verzekerd en hoefden geen aangiften te doen. Uit de verdeling naar geslacht blijkt dat de groep voor 32% uit vrouwen bestaat. Uit de verdeling naar leeftijd blijkt, dat een derde deel van de WAZ-verzekerden ouder is dan 50 jaar. Onder WAOverzekerden is minder dan 20% ouder dan 50 jaar6. 3.2 Premie-inkomen, franchise en premie-opbrengsten Tabel 3.2 geeft aan dat iets meer dan de helft van de WAZ-aangiften een inkomen heeft onder de franchise en geen premie hoeft te betalen. 32% van de aangiften valt in de klasse € 0,4 - € 13.160 (in deze groep met positief inkomen zitten veel beroepsbeoefenaren). Ook de groep met een premieinkomen boven het maximum is nog vrij groot: ruim 18% van de aangiften valt in deze groep (deze groep bevat veel dga’s). De groep met een negatief inkomen omvat ruim 16% van de aangiften.

6

Dit punt is relevant, omdat een aantal verzekeraars thans geen verzekerden van ouder dan 50 jaar accepteren.

12

3.3 Uitkering Van de lopende WAZ-uitkeringen is 62% vanwege volledige arbeidsongeschiktheid en 38% vanwege gedeeltelijke arbeidsongeschiktheid. Onder de nieuwe instroom houden volledige en gedeeltelijke uitkeringen elkaar in evenwicht. De WAZ kent net als de WAO een trend van teruglopende mate van arbeidsongeschiktheid onder invloed van een selectiever wordende claimbeoordeling. 3.3.1 Hoogte uitkering De WAZ garandeert aan zelfstandigen en beroepsbeoefenaren een uitkering bij arbeidsongeschiktheid van ten hoogste 70% van het minimumloon (€ 10.4927). Wil men verzekerd zijn van een hoger inkomen bij arbeidsongeschiktheid dan zal men hier zelf in moeten voorzien. Het inkomensdervingsbeginsel is in de WAZ ten opzichte van de AAW versterkt. De WAZ-uitkering is afhankelijk van de mate van arbeidsongeschiktheid en van de winst8 die in het jaar voorafgaande aan de ziekte werd behaald. De systematiek van uitkeringsbepaling staat weergegeven in onderstaande tabel: Tabel 3.3 Uitkeringshoogte WAZ naar mate arbeidsongeschiktheid en winst Mate ao 100% 100% 100% 50% 50% 50%

Winst > WML < WML <= 0 > WML < WML <= 0

Uitkering 70% WML 70% winst 0 35% WML 35% winst 0

Indien er in de jaren voorafgaande aan de arbeidsongeschiktheid uitsluitend verlies is geleden, zal er geen uitkering volgen in geval van arbeidsongeschiktheid. Ook dan zal men zelf een inkomen bij arbeidsongeschiktheid moeten veilig stellen, wil men niet terug vallen op bijstandsregelingen. Als er geen winst gemaakt wordt is er dus ook geen uitkeringsrecht9. 3.3.2 Uitkeringslasten Momenteel hebben 56.000 mensen een WAZ-uitkering. Jaarlijks worden ongeveer 7.000 nieuwe WAZuitkeringen verstrekt en worden ook ongeveer 7.000 WAZ-uitkeringen beëindigd. Het WAZ-bestand is dus, in tegenstelling tot WAO en Wajong, stabiel. De WAZ-uitkeringen kosten in 2002 ongeveer 500 miljoen euro. De uitvoeringskosten van de WAZ bedragen ongeveer 50 miljoen euro per jaar. De lasten aan zwangerschapsuitkeringen bedraagt ongeveer € 20 miljoen per jaar. Jaarlijks maken ruim 5.000 vrouwen gebruik van de zwangerschapsuitkering. Indien aangenomen zou worden, dat alle 56.000 uitkeringstrekkers zelfstandigen zijn, heeft 7% van alle zelfstandigen in Nederland een WAZ-uitkering. Dit is aanzienlijk minder dan onder werknemers, want daarvan heeft 12% een WAO-uitkering. De instroomkans van 2001 in de WAZ was dan ook dienovereenkomstig laag: 0,9% voor WAZ versus 1,6% voor de WAO. De WAZ wordt overwegend door mannen bevolkt (70%). De gemiddelde leeftijd van de WAZ-gerechtigden is relatief hoog (55 jaar voor mannen, 54 jaar voor vrouwen). Slechts 5% van de mensen met een WAZ-uitkering werkt. Uitstroom vindt veelal plaats door pensionering of overlijden. 3.3.3. Preventie en reïntegratie Terwijl bij de WAO preventie en reïntegratie belangrijke ijkpunten zijn voor volumebeheersing, gaat dit minder op voor de WAZ. Zelfstandigen zijn primair zelf verantwoordelijk voor preventie. Voor wat 7

Bruto op jaarbasis per 1 januari 2003 Voor beroepsbeoefenaren te lezen als het arbeidsinkomen, voor dga’s als het looninkomen en voor meewerkende partners als het behaalde of toegekende inkomen. 9 Wel mag gebruik gemaakt worden van de middelingsregeling die de winst uit het jaar voor ziekte kan vervangen door de gemiddelde winst van de laatste 5 jaren voorafgaande aan de ziekte. 8

13

betreft reïntegratie delen zij deze verantwoordelijkheid met het UWV. De meeste zelfstandigen werken zo lang mogelijk door: dit verklaart mede de lage instroom en het geringe percentage dat werkt na uitval. 3.4 Uitvoeringskosten De uitvoeringskosten WAZ bedragen jaarlijks zo’n 50 miljoen euro. De uitvoeringskosten WAZ zijn relatief hoger dan bij WAO en Wajong vanwege de complexiteit van het bepalen van de uitkeringshoogte (o.a. door het inkomensbegrip voor de WAZ en de hantering van een middelingsregeling). 3.5 Administratieve lasten Het EIM heeft onderzoek gedaan naar de aan WAZ gerelateerde administratieve lasten. 10 In totaal gaat het om € 18 miljoen Deze kosten zijn opgebouwd uit een 14-tal te verrichten handelingen Het rapport meldt echter niet, om hoeveel verzekerden het gaat. Als we echter het aantal WAZ-aangiften van 1998 gebruiken voor het aantal verzekerden (874.000, zie tabel 3.1), dan betekent dit een lastenpost van ruim € 20 per verzekerde. 3.6 Financiering 3.6.1. Premieheffing De WAZ-premie is een landelijk uniforme omslagpremie over het verzekerde inkomen en is dus voor alle verzekerden gelijk (8,8% voor 2003). De premie wordt geheven over de winst uit onderneming (zelfstandigen) of inkomsten uit arbeid (beroepsbeoefenaren en meewerkende echtgenoten). De WAZpremie wordt door de minister van SZW vastgesteld. De belastingdienst heft de WAZ-premie en stort deze in het Arbeidsongeschiktheidsfonds zelfstandigen (Afz). Het Afz financiert de WAZ-uitkeringen. De WAZ voorziet in (de mogelijkheid van) een rijksbijdrage aan het Afz mocht de premie die door beroepsbeoefenaren wordt opgebracht, niet lastendekkend zijn. Het Afz wordt beheerd door het UWV. Als fondsbeheerder is het UWV verantwoordelijk voor de administratie en het opstellen van de jaarrekening. De jaarrekening wordt formeel verantwoord via het jaarverslag en moet worden goedgekeurd door het UWV-bestuur. 3.6.2. Inkomen, WAZ-premie en uitkeringshoogte Om enig inzicht te bieden in de verhouding tussen de te betalen premie en de te ontvangen uitkering volgt hieronder een zeer globaal overzicht van verschuldigde WAZ premie bij een bepaald inkomen en de WAZ-uitkering bij volledige arbeidsongeschiktheid. Tabel 3.4 Inkomen en premie WAZ in verhouding tot (max.) uitkeringshoogte Situatie 1 2 3 4 5 6 7

Inkomen (1) 0 6580 13160 20000 30000 38118 40000

Premie WAZ (2) 0 0 0 602 1482 2196 2196

max. hoogte WAZ-uitkering (3) 0 4606 9212 11332 11332 11332 11332

(1) winst uit onderneming (zelfstandigen) en/of inkomsten uit arbeid (beroepsbeoefenaren en meewerkende echtgenoten) (2) op basis van 8,8% (2003) per jaar na aftrek franchise (€ 13.160,-) en rekening houdende met het maximum premie-inkomen (€ 38.118,-) (3) maximum bruto WAZ-uitkering per jaar (70% minimumloon) per 01-01-2003 10

EIM, 2001

14

Figuur 3.1 Inkomen en premie WAZ in verhouding tot (max.) uitkeringshoogte Inkomen, premie en hoogte uitkering

inkomen

50000 40000

Inkomen (1)

30000

Premie WAZ (2)

20000 max. hoogte WAZuitkering (3)

10000 0 1

2

3

4

5

6

7

situatie

Uit dit schema blijkt dat een hoge mate van solidariteit wordt verwacht van de hogere inkomens. Gekozen is destijds voor een systeem van inkomensafhankelijkheid en solidariteit ook bij deze meest ‘zelfredzame’ groep. Bij de totstandkoming van de WAZ was het toenmalige kabinet van mening dat dit niet onredelijk was. Bezien vanuit het oogpunt van de doelgroep zal de verhouding premie-uitkering acceptabeler zijn naarmate het inkomen lager is. Of de verzekering bezien vanuit de doelgroep voldoende bescherming biedt is afhankelijk van de wensen en verwachtingen van deze doelgroep. Van belang hierbij is ook hoe groot men zelf het risico van arbeidsongeschiktheid inschat en de hoogte van het inkomen. Uit cijfers van de belastingdienst over de WAZ-aangiften van het belastingjaar 1998 blijkt, dat iets meer dan helft van de WAZ-aangiften een inkomen heeft onder de franchise en dus geen premie betaalt. 11 Voor de andere helft van de kring van verzekerden is de verzekeringspremie voor het jaar 2002 vastgesteld op 8,8%. Een interessant gegeven is het feit dat het Afz eind 2003 een dekkingsoverschot heeft van bijna 1 miljard euro. Feitelijk zou voor de WAZ gedurende anderhalf jaar met een nulpremie volstaan kunnen worden. Bij ongewijzigde premiestelling zal het overschot in 2004 nog verder oplopen. De redenen voor dit overschot liggen buiten de WAZ. Sinds de deelname van Nederland aan de Europese Monetaire Unie tellen de exploitatie- en vermogensaldi van de sociale fondsen mee bij de berekening van het EMU-saldo en de EMU-schuld. In de periode 1999-2003 is de WAZ-premie boven lastendekkend niveau vastgesteld om mede in het licht van het integrale lastenbeeld en de koopkrachtontwikkeling aan de EMU-doelstellingen te kunnen voldoen. Voor 2001 t/m 2003 was er een positief saldo van rond de € 200 miljoen bij een premieopbrengst van ongeveer € 750 miljoen (= 8,8%). In theorie zouden dus ook onder het regime van de huidige WAZ de bijdragen aanzienlijk omlaag kunnen: voor een neutraal saldo ongeveer met € 200 miljoen per jaar. De bijbehorende lastendekkende premie ligt dan rond de 6,5% (in plaats van de huidige 8,8%).

11

Belastingdienst, 2002

15

4. Gevolgen afschaffing WAZ 4.1 Inleiding Het verzekeren van het arbeidsongeschiktheidsrisico voor zelfstandigen wordt in sommige Europese landen wel, maar in andere niet tot de verantwoordelijkheden van de overheid gerekend. In Nederland is een verplichte verzekering voor zelfstandigen een betrekkelijk nieuwe ontwikkeling. De redenen dat zelfstandigen in ons land destijds niet publiek verzekerd werden tegen arbeidsongeschiktheid, zijn tweeledig. In de eerste plaats is het arbeidsongeschiktheidrisico voor zelfstandigen op zich privaat goed verzekerbaar. Ten tweede zijn zelfstandigen personen die er uitdrukkelijk voor gekozen hebben als ondernemer, met de daarbij behorende kansen en risico’s, door het leven te gaan. Het ligt dan niet voor de hand hen de extra bescherming te bieden, waar werknemers wel aanspraak op kunnen maken. Dat dit in Nederland toch gebeurd is, valt goeddeels te verklaren vanuit de ontwikkelingen die de sociale verzekeringen in de jaren zestig en zeventig doormaakten, waarbij - toentertijd breed gedragen - werd gestreefd naar ruime publieke verzekeringen tegen tal van maatschappelijke risico’s. Mede ingegeven door de economische crisis van de jaren tachtig zijn deze beleidsuitgangspunten aan een grondige herijking onderhevig geweest. Bij de invoering van het Pemba-complex in 1998 werd niettemin nog voorrang gegeven aan behoud van de polisvoorwaarden, ook voor zelfstandigen. Thans echter overheerst de gedachte dat overheidsingrijpen alleen dan gewenst is, als een bepaalde activiteit privaat niet goed verricht kan worden. Wanneer de private markt (in casu de verzekeringsmarkt) op zich in staat is om die diensten en producten te leveren waaraan de burger (de zelfstandige) behoefte heeft, dient daar het primaat te liggen. In die visie staat het marktmechanisme er borg voor dat aan de behoeften van de burger op de meest effectieve wijze wordt voldaan. Tegen deze achtergrond ligt het voor de hand om de WAZ af te schaffen. Die zelfstandigen die een redelijk inkomen hebben zullen zelf goed in staat zijn dit inkomen te verzekeren. Waar voldoende private aanbieders op de markt aanwezig zijn zal dit tegen een redelijke prijs kunnen geschieden. Een belangrijk voordeel van afschaffing van de WAZ voor deze groep zou zijn dat zij meer keuzevrijheid krijgen bij het besteden van hun inkomen. Voor zelfstandigen die een gering inkomen hebben valt er niet veel te verzekeren. Men kan zich dan de vraag stellen of het zinvol is voor die groep een publieke verzekering in stand te houden die hen vanwege het inkomensdervingsbeginsel - slechts uitkeringen kan bieden die veelal beneden het minimumloonniveau uitkomen. Het feit echter dat de WAZ bestaat, betekent dat afschaffing daarvan effect zal hebben op de positie van zelfstandigen. Immers, de bestaande private arbeidsongeschiktheidsverzekeringen houden rekening met het bestaan van de WAZ. Daarnaast zijn de WAZ-premies van belang voor de hoogte van het besteedbare inkomen van zelfstandigen. Ook houdt de WAZ bepaalde groepen buiten de sfeer van de Abw. Als men overgaat tot afschaffing dienen de effecten die dit kan hebben goed in kaart te worden gebracht. In dit hoofdstuk komen bij de behandeling van de gevolgen van afschaffing de volgende thema’s aan de orde: • • • • •

Verzekerbaarheid: voorzienbaar is dat een aantal zelfstandigen zich niet zullen kunnen verzekeren op de private markt tegen het arbeidsongeschiktheidsrisico. Welke groepen zijn dit en wat zijn daarvan de gevolgen? Kosten en baten: zelfstandigen die zich willen verzekeren tegen arbeidsongeschiktheid krijgen bij de overgang van de WAZ naar privaat te maken met kostenverschillen; een schatting wordt gegeven van deze effecten. Weglek: indien zelfstandigen zich niet verzekeren op de private markt heeft dit effect op de andere publieke regelingen (IOAZ, Bbz, Abw). Nagegaan wordt hoe omvangrijk die zullen zijn. Staartlasten: afschaffing van de WAZ leidt tot vragen met betrekking tot de affinanciering van bestaande gevallen en de bevallingsuitkering. Internationaal-rechtelijke vragen: in hoeverre leidt afschaffing van de WAZ tot strijdigheid met het internationaal recht voor personen met een arbeidsovereenkomst naar burgerlijk recht, die geen

16

werknemer zijn in de zin van de werknemersverzekeringen en die nu een beroep kunnen doen op de zwangerschaps - en bevallingsuitkering uit de WAZ? Alvorens op deze thema's in te gaan, wordt in de volgende paragraaf eerst in kaart gebracht hoe de doelgroep van de wet, de zelfstandigen zelf, oordelen over de huidige WAZ. 4.2. Opvattingen over afschaffing 4.2.1 Zelfstandigen In maart 2003 heeft MKB-Nederland een rapportage uitgebracht over de WAZ. Hieruit blijkt duidelijk dat MKB-Nederland voorstander is van volledige afschaffing van de WAZ. De bezwaren van MKBNederland tegen de huidige WAZ zijn zowel van praktische als principiële aard. Voorop staat dat de WAZ moet worden afgeschaft, omdat arbeidsongeschiktheid een vorm van ondernemersrisico is, een risico dat de zelfstandige zelf goed kan dragen. Ook inhoudelijk worden door MKB-Nederland wezenlijke bezwaren aangedragen tegen de WAZ : • de WAZ is een inkomensvoorziening op minimumniveau (maximaal niveau van de bijstand), terwijl de maximum WAZ premiegrondslag ver boven de maximum WAZ uitkeringsgrondslag ligt. • de invoering van de WAZ heeft grote negatieve inkomensgevolgen teweeggebracht: tot € 1.815 bij een inkomen van € 34.941. • de WAZ-premie wordt consequent te hoog vastgesteld en leidt in 2003 tot een overschot in het WAZ-fonds van bijna een miljard euro. • de WAZ is als verzekering bij inkomens boven de € 20.000 - € 27.000 duurder dan vergelijkbare commerciële verzekeringen. Bij MKB-Nederland leeft de opvatting dat de verzekering beter privaat vormgegeven kan worden, dan dat wordt doorgegaan met de huidige WAZ. MKB-Nederland wijst hierbij op de mogelijkheden van goedkope (collectieve) verzekeringsmogelijkheden bij private verzekeraars. In dat kader zouden verzekeringen kunnen worden aangeboden tegen een jaarpremie van € 587 voor een 30-jarige hoofdarbeider tot € 1249 voor een 50 + handarbeider. Voor personen die vanwege een hoog risico niet meeverzekerd kunnen worden zou volgens MKB-Nederland in de Abw een vangnet moeten worden gecreëerd. De Abw geeft thans pas recht op een uitkering nadat de ‘verzekerde’ het grootste gedeelte van zijn vermogen heeft aangewend voor zijn levensonderhoud (de vermogenstoets). De aanpassing in de Abw zou er uit moeten bestaan dat deze vermogenstoets voor ex-WAZ-verzekerden voor een periode van één jaar niet zal worden toegepast, om een gemakkelijker overgang te creëren en ruimte te scheppen voor reïntegratie-initiatieven. Niet alle zelfstandigen echter delen de opvattingen van MKB-Nederland. In een overleg met het ministerie van SZW heeft LTO-Nederland aangegeven de kritiek van MKB-Nederland op een aantal punten te onderschrijven. Daarnaast is LTO-Nederland van mening dat de WAZ ten opzichte van de AAW niet tot een verbetering heeft geleid. De WAZ keert bijvoorbeeld niet (of heel weinig) uit aan (nieuwe) ondernemers die minder dan de franchise (€ 13.160) verdienen. LTO-Nederland is geen tegenstander van afschaffing van de WAZ, omdat ook zij vindt dat de WAZ niet voldoet. Niettemin bestaan er bij LTO-Nederland grote reserves tegen afschaffing van de WAZ zonder meer. LTO-Nederland is niet van mening dat arbeidsongeschiktheid per definitie als ondernemersrisico moet worden beschouwd. Bij LTO-Nederland zijn veel kleine zelfstandigen aangesloten die de continuïteit van hun onderneming in gevaar zien komen als zij arbeidsongeschikt raken. Afschaffing van de WAZ zou betekenen dat deze zelfstandigen moeten aankloppen bij de gemeentelijke sociale dienst en dat willen zij niet. Bovendien betekent afschaffen van de WAZ in feite dat het probleem van arbeidsongeschikte zelfstandigen wordt verplaatst naar de bijstand. Bij LTO-Nederland ziet men dan ook meer heil in het verbeteren van de reïntegratiemogelijkheden van zieke/arbeidsongeschikte zelfstandigen. Daarbij kan gedacht worden aan de maatregelen zoals die voor werknemers in loondienst in het eerste ziektejaar zijn genomen om de instroom in de WAO te verminderen. LTO-Nederland zou dan ook veeleer - in samenwerking met het UWV - de reïntegratie van arbeidsongeschikte zelfstandigen willen verbeteren dan een traject van afschaffing opstarten.

17

VNO-NCW neemt terzake meer een middenpositie in. Ook VNO-NCW is van mening dat de WAZ een te grote inkomenssolidariteit kent. Afschaffing betekent dat de ondernemers zelf hun individuele arbeidsongeschiktheidsrisico gaan dragen. De regering dient echter eerst de fundamentele vraag te beantwoorden of de overheid het arbeidsongeschiktheidsrisico van zelfstandigen behoort af te dekken. En indien deze vraag positief wordt beantwoord, is het vraag in welke mate er bij een publieke arbeidsongeschiktheidsverzekering voor zelfstandigen sprake dient te zijn van inkomenssolidariteit. 4.2.2. Zelfstandigen zonder personeel Ook vertegenwoordigers van andere groepen die onder de werkingssfeer van de WAZ vallen zijn van mening dat aanpassing gewenst is. Volgens het Platform Zelfstandige Ondernemers (PZO) voldoet de WAZ niet; deze moet dan ook worden vervangen of aangepast. PZO heeft geen principiële bezwaren tegen een verplichte (publieke of private) arbeidsongeschiktheidsverzekering tot een bepaald minimuminkomen. PZO wil graag de resultaten van de wijziging van de WAO kunnen meenemen in de besluitvorming rond de afschaffing van de WAZ. Daarnaast hecht PZO aan het wegnemen van de grootste knelpunten van de WAZ. De Raad voor zelfstandig ondernemerschap (RZO) is van mening dat een WAZ moet worden gehandhaafd. Wel moet de te grote inkomenssolidariteit teruggebracht worden, oneigenlijke (financiële) elementen uit de WAZ worden verwijderd en moet de verhouding tussen premiebetaling en uitkeringsrechten evenwichtiger worden. Een al dus vormgegeven WAZ kan in een later stadium als een verplichte (publieke) arbeidsongeschiktheidsverzekering tot een bepaald minimum voor werkenden in een eerste pijler van een nieuw sociaalzekerheidstelsel met drie pijlers worden ingepast, waardoor tevens de overgang van werknemerschap naar ondernemerschap vereenvoudigd wordt. De FNV, tot slot, heeft te kennen gegeven dat hun voorkeur uitgaat naar een basisverzekering tegen arbeidsongeschiktheid. Zolang dit niet het geval is, kan de WAZ worden gehandhaafd. 4.2.3. De zorgsector Ook in sectoren waar de overheid eerstverantwoordelijk voor is heeft afschaffing van de WAZ gevolgen, met name in de zorgsector. In dit verband zijn twee groepen van belang: de artsen en de alfahulpen. Voor wat betreft de eerste groep, de medisch specialisten, huisartsen e.d. zijn weinig problemen te verwachten. Deze groep geeft voorkeur aan het afschaffen van de WAZ, omdat zij ruime mogelijkheden hebben om zich privaat (via een collectiviteit) bijverzekeren. Zij hebben daarvoor ook voldoende inkomen om dit te doen kunnen. De tweede groep in de zorgsector die onder de WAZ valt, zijn de alfahulpen (ca. 60.000 personen in 2003) en het merendeel van degenen die voor iemand werken met een PGB (persoongebonden budget; circa 25.000 personen in 2002). Het gaat hierbij om werkenden die onder de zogenaamde ‘huishoudhulpenregeling’ in de werknemersverzekeringswetten vallen, en daardoor niet ingevolge die wetten verzekerd zijn. Zij hebben vaak een gering inkomen, waardoor het particulier verzekeren tegen arbeidsongeschiktheid (te) duur is indien daar geen compensatie in hun tarief tegenover komt te staan. Om die reden is men in deze sector tevreden met de franchise. Deze werkt goed voor deze zorgverleners, aangezien zij met hun inkomen vaak onder de franchise zitten. Bij afschaffing van de WAZ zal er voor deze groep verzekerden een vorm van compensatie gezocht moeten worden. Herhaaldelijk is door de Kamer bevestigd dat de zorgverlener recht heeft op behoorlijke arbeidsvoorwaarden en een behoorlijke sociale verzekeringspositie12. Het feit dat alfahulpen via de WAZ verzekerd zijn tegen het risico van de arbeidsongeschiktheid was daarin een belangrijk element, aldus het ministerie van VWS. 4.2.4 Conclusie

12

Zie bijvoorbeeld de motie Bussemaker (TK, vergaderjaar 1998-1999, 26206, nr. 9.)

18

Uit de reacties vanuit de doelgroepen van de WAZ blijkt in ieder geval dat aan de WAZ in zijn huidige vorm geen behoefte meer bestaat. Inhoudelijk zijn de belangrijkste bezwaren dat de WAZ een te grote inkomenssolidariteit kent en dat de premie te hoog is. Hierna zal worden aangegeven wat naar verwachting de gevolgen zullen zijn van de afschaffing van de WAZ, zowel op het punt van de verzekerbaarheid als betaalbaarheid van private alternatieven. Indien men de consequenties daarvan niet aanvaardbaar zou vinden staat ook de mogelijkheid open van een herziene WAZ, waarin aan de inhoudelijke bezwaren tegen de huidige WAZ (met name de franchise) wordt tegemoet gekomen. Gezien de opdracht die ten grondslag ligt aan dit onderzoek wordt in dit rapport echter alleen gekeken naar de gevolgen van afschaffing van de wet. 4.3 Het verzekeren van arbeidsongeschiktheid op de private markt 4.3.1 Inleiding De overweging tot afschaffing van de WAZ wordt ingegeven door argumenten van principiële en praktische aard. In het algemeen is de toegevoegde waarde van een sociale verzekering dat het daarmee mogelijk wordt om risico’s te verzekeren die privaat niet verzekerbaar zijn; ‘onverzekerbare risico’s’ kunnen alleen via een algemene verzekeringsplicht worden meeverzekerd. Indien men het ten principale ongewenst zou vinden dat bepaalde personen of groepen van personen niet meeverzekerd kunnen worden ligt het voor de hand om niet tot afschaffing van de WAZ over te gaan. De vrijheid om zich te verzekeren impliceert zowel het recht voor de burger om zich niet te verzekeren tegen bepaalde risico’s als de vrijheid voor verzekeraars om aan de toegang tot hun verzekeringen voorwaarden te stellen. Met het vervallen van de WAZ zou de publieke inkomensbescherming voor zelfstandigen en andere werkzame niet-werknemers vervallen. Bij de totstandkoming van de WAZ was een belangrijke doelstelling om niemand ‘buiten de boot’ te laten vallen. In de volgende paragrafen wordt bezien wat de gevolgen van afschaffing van de WAZ zouden zijn voor de verzekerbaarheid van de doelgroep van de wet, of het risico bestaat dat er grote groepen buiten de boot vallen en of de onverzekerbaarheid beperkt zal blijven. Bij het verzekeren van arbeidsongeschiktheid spelen twee elementen een rol: de gezondheid en het inkomen. Het is goed zich te realiseren dat beide elementen cruciaal zijn. Wie het risico van arbeidsongeschiktheid wil verzekeren, verzekert niet uitsluitend zijn gezondheid. De verzekeringsnemer sluit ook een verzekering af omdat hij de inkomensteruggang wil compenseren voor het geval dat hij door ziekte of gebrek niet meer kan werken. 4.3.2 Het inkomen Allereerst wordt hier ingegaan op het inkomensaspect. Een groot deel van de zelfstandigen zal zich willen verzekeren, omdat zij dit in hun situatie noodzakelijk achten. Wie een bepaald inkomensniveau bereikt en op basis daarvan verplichtingen aangaat en verantwoordelijkheden op zich neemt, zal dit risico ook willen - en vaak ook de facto moeten - verzekeren. De overstap naar een private verzekering zal voor zelfstandigen met een redelijk inkomen weinig problemen geven, en kan ook financieel voordelig uitpakken ten opzichte van de huidige situatie (zie hierna). Een ander deel van de zelfstandigen zal zich niet willen verzekeren: vanwege de kostenaspecten, een redelijke inkomenspositie van een partner of vanwege een gering ingeschat risico op arbeidsongeschiktheid. Het is ook aannemelijk dat bijvoorbeeld startende zelfstandigen relatief vaak voor kiezen om zich niet te verzekeren. Hun inkomen is vaak zo laag dat er weinig te verzekeren valt. Aangenomen mag worden dat - grosso modo - die zelfstandigen die thans geen premie betalen maar wel verzekerd zijn (en dat is de helft van de populatie) zich niet apart meer zullen (willen) verzekeren tegen arbeidsongeschiktheid. Omdat het hier personen betreft met een inkomen beneden het minimum, is een verzekering voor hen weinig zinvol, omdat zij die waarschijnlijk toch niet kunnen betalen. Bovendien zou er een uitkering tegenover staan die niet hoger is dan het sociaal minimum. Met andere woorden: een belangrijke groep verzekerden zal niet veel nadeel ondervinden van afschaffing van de WAZ, omdat hun risico (inkomensverlies) maar zeer beperkt is. Ook onder de WAZ zouden zij slechts aanspraak hebben gehad op een zeer geringe uitkering. Voor startende zelfstandigen is er bovendien de mogelijkheid de WAO-verzekering vrijwillig voort te zetten. 19

Voor één groep zelfstandigen geldt dit niet en dat zijn degenen met een eigen huis of een vermogen, bijvoorbeeld in een bedrijf dat weliswaar een laag inkomen genereert, maar nog wel een aanzienlijke marktwaarde vertegenwoordigt. Het is met name deze groep waar LTO-Nederland op wijst; kleine bedrijven, vaak in de agrarische sector, waar de continuïteit direct in gevaar komt als de ondernemer (tijdelijk) arbeidsongeschikt wordt. Zonder WAZ zullen deze personen zich tegen arbeidsongeschiktheid moeten verzekeren, omdat zij bij arbeidsongeschiktheid vanwege de vermogenstoets in de Abw geen aanspraak kunnen maken op een bijstandsuitkering. Het is vooral deze groep zelfstandigen die problemen kan ondervinden bij afschaffing van de WAZ, omdat zij over een laag inkomen premie moeten gaan betalen, waar dit eerst niet hoefde. 4.3.3 De gezondheid Het tweede element dat een rol speelt bij de verzekering is de gezondheidstoestand van de persoon die zich wil verzekeren. De huidige WAZ accepteert in principe alle zelfstandigen, zonder onderzoek naar de gezondheidstoestand en zonder dat de gezondheidssituatie invloed heeft op de premie. Het moge duidelijk zijn dat bij afschaffing van de verplichte verzekering de selectieproblematiek een rol zal gaan spelen. Degenen die het grootste gezondheidsrisico lopen zullen de grootste behoefte aan een verzekering hebben. De kosten van de slechte risico’s zijn voor een verzekeraar echter alleen te dragen als daar in de verzekering voldoende goede risico’s tegenover staan, zodat de lasten gespreid kunnen worden. Het probleem van niet verplichte verzekeringen is dat degenen met een laag risico het zich kunnen permitteren zich niet, of beperkt te verzekeren en in ieder geval een lage premie kunnen bedingen. De verzekeraar die zijn verzekering in stand zal willen houden zal daarom zo veel mogelijke van die goede risico’s willen aantrekken en de meest zekere methode daartoe is de premie laag te houden. Dit kan echter alleen door de kosten van de hogere risico’s te beperken. Dit geschiedt in de praktijk door de premies afhankelijk te maken van het risico, door de aanspraken van personen met een sterk verhoogd risico te beperken en door bepaalde risico’s niet te aanvaarden. In de huidige aanvullende verzekeringsmarkt heeft dit er toe geleid dat verzekeraars op dit moment de volgende voorwaarden hanteren: • • •

er geldt bij sommige verzekeraars een maximale acceptatieleeftijd van 49 jaar; anderen (waaronder enkele marktleiders) verzekeren zelfstandigen met een leeftijd tot en met 57 jaar, één verzekeraar verzekert tot een uiterste leeftijd van 60 jaar. een aantal verzekeraars verzekert geen beroepen met een hoog risico (stratenmakers, classificeerders, dakdekkers, glazenwassers, zangers, muzikanten en artiesten); er geldt geen acceptatieplicht (bepaalde medische risico’s kunnen worden uitgesloten of worden geaccepteerd tegen hogere premie en/of uitsluitingen).

Een derde deel van de groep WAZ-verzekerden is ouder dan 50 jaar; van de startende zelfstandigen is zo'n 11% (jaarlijks ongeveer 5.000) 50 jaar of ouder, zo blijkt uit onderzoek van het EIM. Het is die groep waarvoor het problematisch kan worden of zij zich betaalbaar zullen kunnen verzekeren. Hoe groot die problematiek is valt thans niet te overzien. Overigens blijkt ook uit de bestaande portefeuille van private verzekeraars dat zelfstandigen die een arbeidsongeschiktheidsverzekering hebben naarmate ze ouder worden het verzekerd bedrag afbouwen of zelfs de verzekering opzeggen, omdat ze genoeg vermogen hebben opgebouwd. Het is dan ook de vraag of er veel zelfstandigen van ouder dan 57 jaar een verzekering zouden willen afsluiten. Dat neemt echter niet weg indien de huidige voorwaarden voor de private arbeidsongeschiktheidsverzekeringen in stand zouden blijven bij afschaffing van de WAZ een deel van de thans verzekerde populatie zich niet langer (betaalbaar) zal kunnen verzekeren. Dat zelfde geldt voor de gezondheidsrisico’s. Soms kunnen bepaalde personen in het geheel niet verzekerd worden, anderen krijgen te maken met uitsluitingen voor bepaalde aandoeningen. Het is nu eenmaal een uitgangspunt van risicoverzekeringen dat alleen onzekere gebeurtenissen verzekerd kunnen worden. Is het risico (een bepaalde aandoening) eenmaal ingetreden, dan kan men zich voor de gevolgen van die aandoening niet meer verzekeren. Wat betreft de personen met een verhoogd gezondheidsrisico is niet in te schatten om hoeveel personen het gaat, en welke concrete risico’s het betreft. Tal van mensen lijden aan chronische aandoeningen, maar de mate waarin deze van invloed 20

zijn op de verzekerbaarheid varieert sterk. Overigens onderzoekt het Verbond voor Verzekeraars thans nog of het mogelijk is een vangnet te creëren voor moeilijk verzekerbare groepen. Wat betreft de kosten van het verzekeren van bepaalde beroepen is de verwachting gerechtvaardigd dat er nauwelijks beroepen zullen zijn die geheel niet verzekerbaar zijn. Wel is bekend dat er sectoren zijn die aan de grens van het betaalbaar verzekerbare liggen. Asbestverwijderingsbedrijven hebben bijvoorbeeld grote problemen hun aansprakelijkheid voor hun werknemers betaalbaar te verzekeren. Ook bij private arbeidsongeschiktheidsverzekeringen voor zelfstandigen kunnen op dit punt problemen ontstaan, al lijkt deze problematiek qua omvang beperkt. 4.4. De financiële effecten van het privaat verzekeren van arbeidsongeschiktheid Het bestaan van de bovenomschreven risicogroepen neemt natuurlijk niet weg dat het overgrote deel van de zelfstandigen in staat zal zijn zich privaat te verzekeren tegen arbeidsongeschiktheid. Van belang is dan wel de vraag wat dat financieel zal betekenen. Wat zullen de kosten worden die zelfstandigen moeten maken om zich te verzekeren? Het is mogelijk deze vragen - in ieder geval tentatief - te beantwoorden, doordat er thans ook een bloeiende markt bestaat van aanvullende private arbeidsongeschiktheidsverzekeringen. Vanwege de systeemverschillen die er bestaan tussen de publieke en de private verzekeringen kan de vergelijking tussen die twee niet geheel zuiver zijn, doch wel kan een algemene indruk gevormd worden van de financiële effecten van afschaffing van de WAZ. Men dient bij de private verzekeringen onderscheid te maken tussen de strikt individuele verzekeringen en de ‘collectieve’ verzekeringen: speciale arrangementen voor bepaalden categorieën of sectoren van zelfstandigen. Deze kennen vaak gunstiger tarieven voor de verzekerden. Uit informatie van het Verbond van Verzekeraars blijkt dat verhouding collectief/individueel op dit moment 1:10 is. Een wezenlijk verschil tussen publiek en privaat in deze is dat de WAZ-premie is gebaseerd op het inkomen boven de franchise. In de private sector is de premie afhankelijk van de hoogte van de uitkering die men wenst te ontvangen. Daarbij wordt met tal van factoren rekening gehouden, zoals de leeftijd van betrokkene, beroepsklasse, de wachttijden de gezondheid. Leeftijd en beroepsklasse wegen daarbij het zwaarst. De eerste vraag in dit verband is wat de effecten zullen zijn voor zelfstandigen als de WAZ wordt afgeschaft. Aangezien 50% van alle zelfstandigen een bruto jaarloon heeft dat onder de franchise van € 13.160 ligt, is de WAZ voor deze categorie dus altijd goedkoper dan een private arbeidsongeschiktheidsverzekering. Aangenomen mag worden dat een groot deel van deze groep zelfstandigen zich niet zal willen of kunnen verzekeren, zodat afschaffing van de WAZ geen extra kosten voor hen met zich zal brengen. Voor de niet-verzekerden geldt natuurlijk wel dat zij met hogere kosten te maken krijgen indien zij arbeidsongeschikt worden. Voor een deel zullen die kosten weer ten laste van de Abw komen. Daarop wordt ingegaan in paragraaf 4.6. Voor degenen met een inkomen rond het minimum die wel behoefte hebben aan een arbeidsongeschiktheidsverzekering zullen de kosten per definitie stijgen, afhankelijk van de leeftijd en bedrijfstak en het gekozen verzekeringsbedrag. Voor hen, en de andere helft van de verzekerden, die thans wel al WAZ-premie betalen, kan bij benadering wel worden aangegeven wat het kosteneffect zal zijn. Daarbij wordt ervan uitgegaan dat zelfstandigen die een inkomen hebben op of boven het minimumniveau hun inkomen tenminste tot dit bedrag willen verzekeren, zodat voorkomen wordt dat zij bij arbeidsongeschiktheid naar de bijstand zouden moeten gaan. De kosten in de huidige WAZ voor een verzekering op minimumniveau bedragen thans afhankelijk van iemands inkomen tussen de € 267 (bij WML) en € 2.196 (bij maximum premie-inkomen) per jaar. De ‘gemiddelde WAZ-verzekerde’ met een inkomen van € 20.000 betaalt thans € 602 per jaar. Wat zijn nu premies die private arbeidsongeschiktheidsverzekeraars hier tegenover stellen? Het antwoord op die vraag hangt af van de vraag welke verzekeraar men voor die vergelijking kiest. Er zijn tal van verschillende arrangementen op de private markt voorhanden, met sterk verschillende tarieven en verschillen in acceptatie van verzekerden. De tabel hieronder toont de netto-tarieven volgens het 21

laatste advies van het Verbond van Verzekeraars. Met netto wordt bedoeld dat het hier gaat om zuiver actuariële premies, exclusief de opslagen voor provisie, winst en overige kosten en exclusief het beleidsmatig constant houden van de premies vanaf 50 of 55 jaar. Verder geldt voor hogere leeftijden (> 50 jaar) een strenger acceptatiebeleid dan voor jongere leeftijden. Het laatste jaar voor het bereiken van de einddatum is premievrij. De premies zijn gebaseerd op een uitkering (ook wel jaarrente genoemd) ter hoogte van 70% van het minimumloon (€ 11.332). Overigens hanteren private verzekeraars doorgaans beroepsarbeidsongeschiktheid als arbeidsongeschiktheidscriterium. Dit betekent dat er bij de bepaling van arbeidsongeschiktheid wordt bekeken in hoeverre iemand gezien zijn medische beperkingen zijn beroep nog kan uitoefenen. De WAZ hanteert een ander arbeidsongeschiktheidscriterium, te weten "gangbare arbeid". In de WAZ wordt ter bepaling van de mate van arbeidsongeschiktheid gekeken naar het algemeen geaccepteerde werk dat iemand gezien zijn medische beperkingen nog kan verrichten. Op grond van beroepsarbeidsongeschiktheid wordt eerder uitgekeerd dan op grond van gangbare arbeid. Tabel 4.1. "Netto" premies van een arbeidsongeschiktheidsverzekering versus premies WAZ

Leeftijd 20 25 30 35 40 45 50 55 60 64

Laagste klasse 323 483 686 926 1.186 1.278 1.184 933 468 0

Duurste klasse 646 965 1.371 1.853 2.372 2.555 2.369 1.866 937 0

WAZ Ink. = € 38.118 2.196 2.196 2.196 2.196 2.196 2.196 2.196 2.196 2.196 2.196

WAZ Ink. = €20.000 602 602 602 602 602 602 602 602 602 602

WAZ Ink. = € 16.190 = WML 267 267 267 267 267 267 267 267 267 267

Opvallend is, dat de premies omlaag gaan bij hogere leeftijden. Dit heeft te maken met het afnemend aantal uit te keren jaren bij het ouder worden van de verzekerde. De getoonde premies zijn gebaseerd op een combinatie van het zogenaamde standaardtarief en het risicotarief. Bij het standaardtarief is de leeftijd op de ingangsdatum bepalend voor de hoogte van de premie. De premie blijft gedurende de looptijd, behoudens verhoging van het verzekerde bedrag gelijk. Bij het risicotarief wordt de premie jaarlijks aangepast aan de bereikte leeftijd. Het standaardtarief kent geen jaarlijkse premiestijging vanwege het ouder worden gedurende de looptijd van de verzekering. In de praktijk wordt een combinatietarief gehanteerd waarbij het risicotarief op bepaalde leeftijd overgaat naar het standaardtarief. Deze combinatie is voor bovenstaande tabel en figuur gebruikt

22

Figuur 4.1 De premies van een arbeidsongeschiktheidsverzekering (AOV) voor de goedkoopste en duurste beroepscategorie en de WAZ-premie voor het wettelijk minimumloon (WML), het gemiddeld inkomen en het loon gelijk aan het maximum premie-inkomen* AOV Premie en WAZ-premie 3.000 Goedkoopste klasse

Premie [€]

2.500 2.000

Duurste klasse

1.500 WAZ bij inkomen van € 38.118 1.000 WAZ bij inkomen van € 20.000 (=gemiddelde)

500 0 15

25

35

45

55

65

WAZ bij inkomen van € 16.190 (=WML)

Leeftijd

* De premies van een arbeidsongeschiktheidsverzekering (AOV) voor de goedkoopste en duurste beroepscategorie en de WAZ-premie voor drie verschillende inkomens: wettelijk minimumloon (WML), gemiddeld inkomen en het loon gelijk aan het maximum (= €38.118) waarover WAZ-premie moet worden betaald. De hoogte van de franchise is €13.160.

Uit de grafiek hierboven blijkt dat de private verzekeraar, afhankelijk van leeftijd en risico een premie rekent die kan variëren tussen € 323 en €2.457 per jaar. In het alternatief dat het MKB schetst, waarin private verzekeraars collectieve raamarrangementen aanbieden die qua premiestelling gunstiger zijn dan individuele verzekeringen, zullen gemiddeld de premies komen te liggen tussen de € 580 tot € 1.250 per jaar. Zet men dit tegenover de € 267 en € 2.196 per jaar van de huidige WAZ, dan moge blijken dat de kosten tussen de private en publieke sfeer grosso modo in dezelfde orde van grootte liggen. Wel dient men zich te realiseren dat private verzekeraars bepaalde risico’s uitsluiten. Verschillen zijn er vooral met betrekking tot de laagste en hoogste inkomensklassen. Dit is echter een logisch en bedoeld gevolg van de systematiek van de WAZ. Een tweede punt van belang in dit verband is dat de WAZ-premies door de franchise (en het feit dat de WAZ-premie hoger dan kostendekkend is vastgesteld) aanzienlijk lager zouden kunnen zijn. Als de WAZ-premie op kostendekkend niveau zou worden vastgesteld zou de premie 6,5% (thans 8,8%) kunnen bedragen. Als er daarnaast ook geen franchise zou gelden zou de premie 3,17% over het bedrijfsinkomen kunnen zijn met een premie van € 417 tot € 1.208 op het niveau van minimum- en maximumpremieloon. Voor dat bedrag kan de publieke verzekering dan nog steeds de slechte risico’s accepteren. Hoewel vanwege de systeemverschillen alle vergelijking enigszins mank gaat lijkt het erop dat de private en de publieke premie elkaar niet veel ontlopen. Verstorende factoren in de vergelijking zijn dat de systematiek van de regelingen principieel verschilt, dat de publieke premiestelling te hoog is en dat private verzekeraars aan risicoselectie doen. Het is echter niet waarschijnlijk dat de kosten van de arbeidsongeschiktheidsverzekering voor zelfstandigen lager worden als de WAZ wordt afgeschaft. Sommigen zullen beter af zijn, zoals verzekerden met een bovenmodaal inkomen en een laag arbeidsongeschiktheidsrisico. De inschatting van het MKB dat zelfstandigen met een inkomen van meer dan € 20000 erop vooruit kunnen gaan, kan worden onderschreven. 13 Anderen (zelfstandigen met een slechtere gezondheid of met een laag inkomen) zullen er op achteruit gaan. Dit alles vanzelfsprekend onder de voorwaarde dat men zich onder min of meer dezelfde voorwaarden wil blijven verzekeren. 13

Zie ook pagina 21.

23

4.4.1 Administratieve lasten ondernemers De administratieve lasten van de WAZ zijn redelijk beperkt te noemen. Bij het vervallen van de WAZ verdwijnen ook deze lasten. Wel zal het privaat verzekeren extra inspanningen van de zelfstandige vergen. 4.5 De financiering van de huidige WAZ-uitkeringsgerechtigden Afschaffing van de WAZ roept voorts de vraag op, op welke wijze in de financiering van de huidige WAZ’ers moet worden voorzien. Ervan uitgaande dat de bestaande gevallen worden ontzien rijst de vraag op welke wijze de lasten moeten worden opgebracht. 4.5.1 Afname aantal uitkeringsgerechtigden en lasten Als er geen nieuwe instroom meer plaatsvindt vanaf 2005 zal binnen 1 jaar het bestand met 13% zijn afgenomen tot ca. 47,8 duizend personen. Na 10 volledige jaren (dus eind 2015) zal het bestand met bijna 80% zijn afgenomen tot ca. 11,4 duizend personen. Door het stoppen van de instroom zal ook de uitstroom langzaam gaan dalen. Hoewel WAZ’ers lage herstelkansen hebben zorgt de relatief hoge leeftijd van de populatie ervoor dat het bestand in korte tijd wordt afgebouwd. Echter, in de buurt van 2040 zal de laatste WAZ-gerechtigde uitstromen. Figuur 4.2 illustreert deze afbouw. Op basis van deze lange termijnvoorspelling is het totaal aantal herleide uitkeringsjaren voor de periode 2005 t/m 2040 berekend op 350 duizend herleide uitkeringsjaren. De gemiddelde daguitkering voor het jaar 2003 bedraagt volgens het UWV € 39,04 of ongeveer € 11.000 per jaar. De totale lasten voor de gehele WAZ–afbouwperiode bedragen dan ongeveer € 4 miljard. De totale vermogenspositie van het Afz is voor 2003 geraamd op ruim €1 miljard, ongeveer 25% van de voor de financiering van de staartlasten benodigde € 4 miljard. Figuur 4.2 Verloop WAZ–bestand als er vanaf 2005 geen instroom plaatsvindt WAZ Afbouw 60

Aantallen

50 40 30 20 10 0 2000

2010

2020

2030

2040

2050

Jaar

De vraag die dan automatisch opkomt, is hoe de overige staartlasten van de WAZ (ca. 3 miljard euro) moeten worden gefinancierd, blijft in deze bijlage buiten beschouwing. Op zich leidt de afschaffing van de WAZ natuurlijk tot een besparing op de collectieve lasten. De besparingen op de uitkeringslasten lopen gelijk op met de volumeafname. Een deel van die besparing lekt weg naar de Abw en IOAZ. Hierop wordt in paragraaf 4.6.1. nader ingegaan. Daarnaast wordt bespaard op uitvoeringskosten. Voor het totaal van deze besparingen zijn in het Hoofdlijnenakkoord 2003 de volgende bedragen ingeboekt:

24

Tabel 4.3 Besparing afschaffing WAZ cf. Hoofdlijnenakkoord 2003 Jaar Besparing (x € 1 mln.)

2004 -

2005 -50

2006 -70

2007 -130

Hierbij is er van uitgegaan dat in 2005 al geen instroom meer plaats zal vinden. Voor de WAZ geldt een wachtjaar waarin men zich (omdat de ziekte al is ingetreden) niet kan verzekeren. De afschaffing van de WAZ kan alleen op een acceptabele manier plaatsvinden als de zelfstandigen die zich reeds in het wachtjaar bevinden, nog aanspraak op een WAZ-uitkering kunnen maken. Het Hoofdlijnenakkoord gaat dus uit van afschaffing van de WAZ per 01-01-2004. Als de WAZ één jaar later, per 01-01-2005, wordt afgeschaft, dan zullen de zieken van 2004 in 2005 nog in de WAZ kunnen instromen en zal de besparingsreeks dus ook met één jaar opschuiven. In dat geval ontstaat een besparingsverlies. 4.5.2. Uitvoeringskosten en administratieve lasten De uitvoeringskosten van de WAZ (50 miljoen euro) zullen relatief sneller (met ongeveer 25 miljoen euro) afnemen dan de uitkeringslasten omdat bij afschaffing van de WAZ de zwaarwegende eindewachttijdkeuringen volledig wegvallen. De administratieve lasten als gevolg van overheidsbeleid, ten bedrage van € 18 miljoen zullen grotendeels wegvallen. Wel zullen de particuliere verzekeraars administratieve verplichtingen kennen. 4.6 Gevolgen voor Abw, Bbz en IOAZ 4.6.1. Algemene verwachtingen In deze paragraaf worden de gevolgen van het afschaffen van de WAZ, voor wat betreft het beroep op de bijstand (er is hierbij geen nadere uitsplitsing gemaakt tussen Bbz en Abw) en IOAZ onderzocht. In dat verband zijn er drie scenario’s bekeken waarbij er vanuit wordt gegaan dat: 1- er goedkope verzekeringen zijn; 2- er (te) dure verzekeringen zijn; 3- er geen verzekeringen zijn (dit om de maximaal denkbare kosten voor de bijstand te bepalen). Omdat de scenario’s zijn gebaseerd op een aantal (verschillende) veronderstellingen, die op zich moeilijk in te schatten zijn, moeten de uitkomsten voorzichtig worden geïnterpreteerd. Bij de berekening is uitgegaan van een verzekerde populatie van 1.000.000 en is de kans om arbeidsongeschikt te worden gelijkgesteld aan 0,9%. 14 Aangenomen is dat deze kans voor alle groepen van zelfstandigen (bijvoorbeeld naar leeftijdsklasse of inkomensklasse) gelijk is. Daarnaast geldt dat 33% van de zelfstandigen 50 jaar of ouder is. Hier wordt aangenomen dat dit percentage ouderen voor alle groepen zelfstandigen (bijvoorbeeld naar inkomensklasse) van toepassing is. Van de nieuwe WAZ-gerechtigden is 52% volledig arbeidsongeschikt. In de volgende tabel is de verzekerde populatie opgesplitst naar inkomensklasse.

14

Dit percentage is gebaseerd op de instroomkans in de WAZ..

25

Tabel 4.4 Verdeling verzekerde populatie naar inkomensklasse Inkomensklasse <= 0 1 – 13.160 13.160 – 38.118 >= 38.118

Percentage 19 % 32 % 31 % 18 %

Aantal zelfstandigen 190.000 320.000 310.000 180.000

Afschaffing van de WAZ heeft voor zelfstandigen met een winst (ook bij gebruik van de middelingsregeling) lager of gelijk aan 0 geen effect want in het huidige systeem krijgen ze ook geen WAZ-uitkering. De doelgroep (zelfstandigen met een inkomen hoger dan 0) voor het onderzoek bestaat dus uit 810.000 zelfstandigen. In het voorkomende geval krijgen zelfstandigen bij de afschaffing van de WAZ de vrijheid om zich tegen arbeidsongeschiktheid te verzekeren. Aangenomen wordt dat de zelfstandigen met een inkomen onder de franchise zich in geen van de gevallen verzekeren, omdat ze in het huidige systeem geen premie betalen. Zelfs als deze groep zich zou gaan verzekeren, dan krijgen ze een uitkering die lager is dan het sociaal minimum (als de WAZ-uitkering lager is dan het sociaal minimum, dan krijgt de zelfstandige naast de WAZ-uitkering een TW-uitkering). Het is voor deze groep dus niet zinvol zich te verzekeren. In het huidige systeem heeft 31% van de verzekerde populatie een inkomen tussen 13.160 en 38.118 (vanaf franchise tot maximum). Er wordt aangenomen dat, wanneer er goedkope verzekeringen zijn (scenario 1), de helft van deze groep zich toch niet kan/wil verzekeren vanwege een hogere leeftijd (33% van zelfstandigen is 50 jaar of ouder) of het kostenaspect (17%). Naar verwachting kan/wil deze groep zich in het geheel niet verzekeren bij de andere twee scenario’s. De groep zelfstandigen met een inkomen boven 38.118 vormt 18% van de verzekerde populatie en bevat veel dga’s. Als ze 50 jaar of ouder zijn, wordt het voor hen moeilijk zich te verzekeren. Als ze arbeidsongeschikt worden, komt deze groep ouderen eventueel in de bijstand of de IOAZ terecht. Dit geldt voor alledrie de scenario’s. Voor de zelfstandigen met een hoog inkomen die jonger dan 50 jaar zijn, wordt ervan uitgegaan dat ze zich alleen in het derde scenario niet (kunnen) verzekeren, maar dat ze zich in de eerste twee scenario’s wel allemaal verzekeren. In tabel 4.5 is de omvang van de niet-verzekerde populatie weergegeven voor elk van de drie scenario’s. Aansluitend op bovenstaande tekst worden de gegevens gepresenteerd onder uitsplitsing naar leeftijd en inkomen. In dit onderzoek is echter verder geen gebruik gemaakt van de inkomensverdeling. Daarom worden de gegevens in de rest van dit document niet naar inkomensniveau opgesplitst. Tabel 4.5. Niet-verzekerde populatie naar inkomensniveau en leeftijd

Totaal niet-verzekerde populatie w.v. inkomen 1 – 13.160 w.v. jonger dan 50 jaar w.v. 50 jaar en ouder w.v. inkomen 13.160 – 38.118 w.v. jonger dan 50 jaar w.v. 50 jaar en ouder w.v. inkomen > 38.118 w.v. jonger dan 50 jaar w.v. 50 jaar en ouder

Scenario 1

Scenario 2

Scenario 3

534.400 320.000 214.400 105.600 155.000 52.700 102.300 59.400 0 59.400

689.400 320.000 214.400 105.600 310.000 207.700 102.300 59.400 0 59.400

810.000 320.000 214.400 105.600 310.000 207.700 102.300 180.000 120.600 59.400

26

Berekend is hoeveel zelfstandigen uit de groep niet-verzekerden naar verwachting jaarlijks arbeidsongeschikt zullen raken (0,9%). Deze zelfstandigen zijn potentieel instromer in de bijstand of IOAZ. Hierbij is onderscheid gemaakt naar mate van arbeidsongeschiktheid. Er wordt van uitgegaan dat 52% van de potentiële instromers volledig arbeidsongeschikt is. Vervolgens is de groep zelfstandigen opgedeeld in zelfstandigen met potentieel recht op een uitkering op grond van de Abw en zelfstandigen met potentieel recht op een uitkering op grond van de IOAZ. Hierbij wordt aangenomen dat gedeeltelijk arbeidsongeschikte zelfstandigen van 50 jaar en ouder in de IOAZ kunnen stromen. 15 De overige groepen komen mogelijk in aanmerking voor bijstand. De potentiële instroom in de bijstand en de IOAZ vóór toetsing (vermogenstoets en partnertoets) is hieronder weergegeven in tabel 4.6. Tabel 4.6. Potentiële instroom in bijstand en IOAZ (voor toetsing).

Scenario 1

Scenario 2

Scenario 3

Verwacht aantal arbeidsongeschikten w.v. jonger dan 50 jaar w.v. volledig arbeidsongeschikt w.v. gedeeltelijk arbeidsongeschikt w.v. 50 jaar en ouder w.v. volledig arbeidsongeschikt w.v. gedeeltelijk arbeidsongeschikt

4.810 2.404 1.250 1.154 2.406 1.251 1.155

6.205 3.799 1.975 1.823 2.406 1.251 1.155

7.290 4.884 2.540 2.344 2.406 1.251 1.155

Potentiële instroom (voor toetsing) w.v. in de bijstand w.v. in de IOAZ

4.810 3.655 1.155

6.205 5.050 1.155

7.290 6.135 1.155

Echter, er moet ook nog met een tweetal toetsen rekening worden gehouden. Dit zijn de partnertoets, die zowel voor de Abw als de IOAZ geldt, en de vermogenstoets. Deze laatste toets geldt wel voor de Abw (excl. Bbz), maar niet voor de IOAZ. Uit het WBO98 blijkt dat 74% van de zelfstandigen geen partner heeft of een partner met een inkomen onder het sociaal minimum. Op grond hiervan wordt er van uitgegaan dat 74% van de arbeidsongeschikten recht kan hebben op bijstand of IOAZ na toepassing van de partnertoets. Voor de Abw geldt dan ook nog de vermogenstoets 16. Uit Statline (CBS) blijkt dat 17% van de huishoudens met winst als voornaamste bron van inkomen een vermogen (exclusief eigen woning) heeft van minder dan 10.000 euro. Daarom nemen we aan dat 17% van de potentiële instroom in de bijstand voldoet aan de vermogenstoets en daarmee recht heeft op bijstand. Bij een hoger vermogen dient eerst het meerdere aangewend te worden voor levensonderhoud, alvorens er aanspraak op bijstand ontstaat. Zoals vermeld, is deze toets niet van toepassing op de IOAZ. Tabel 4.7. Verwachte instroom in bijstand en IOAZ (na toetsing). Scenario 1 Scenario 2

Scenario 3

Potentiële instroom voor toetsing w.v. in de bijstand w.v. in de IOAZ

4.810 3.655 1.155

6.205 5.050 1.155

7.290 6.135 1.155

Potentiële instroom na partnertoets (74%)

3.559

4.591

5.395

15

In werkelijkheid is de leeftijdsgrens 55 jaar. Aangezien we daar geen gegevens over hebben, wordt gerekend met een grens van 50 jaar. In werkelijkheid zal het aantal personen dat in aanmerking komt voor IOAZ dus wat lager zijn en het aantal personen dat in aanmerking komt voor bijstand iets hoger. 16 Dit geldt niet voor het Bbz: vermogen staat bijstandsverlening o.g.v. het Bbz niet in de weg. Aangezien slechts een beperkt percentage in aanmerking zal komen voor Bbz wordt geen onderscheid gemaakt naar Bbz.

27

w.v. in de bijstand w.v. in de IOAZ Potentiële instroom na vermogenstoets w.v. in de bijstand (17%) w.v. in de IOAZ (n.v.t.)

2.705 855

3.737 855

4.540 855

1.314 460 855

1.490 635 855

1.626 772 855

Kosten Op basis tabel 4.7 is een inschatting gemaakt van de kosten die volgen uit de weglek naar de bijstand en de IOAZ voor de jaren 2004 – 2007. Hierbij is gerekend met een gemiddelde uitkering voor bijstand en IOAZ van € 12.399 bruto per jaar. Verder wordt aangenomen dat de instroom jaarlijks gelijk is aan de in tabel 4.7 genoemde instroom en dat deze instroom verdeeld over het jaar plaatsvindt. Er is hier geen rekening gehouden met eventuele uitstroom uit bijstand en IOAZ en met de groep personen die vanwege de vermogenstoets vertraagd instroomt in de bijstand. De effecten van het wel opnemen van beide groepen zijn tegengesteld. Er wordt aangenomen dat beide effecten relatief klein zijn en ongeveer even groot. Tabel 4.8 Verwachte kosten weglek naar bijstand en IOAZ*. 2004**

2005

2006

2007

Scenario 1 Kosten instromers in 2005 Kosten instromers in 2006 Kosten instromers in 2007

0

8 8

24 16 8

41 16 16 8

Scenario 2 Kosten instromers in 2005 Kosten instromers in 2006 Kosten instromers in 2007

0

9 9

28 18 9

46 18 18 9

Scenario 3 Kosten instromers in 2005 Kosten instromers in 2006 Kosten instromers in 2007

0

10 10

30 20 10

50 20 20 10

* Kosten zijn afgerond op miljoenen euro’s. Hierdoor kunnen afrondingsverschillen ontstaan; ** Geen weglek in 2004. Mensen die op het moment van afschaffing van de WAZ (01-01-2004) al in de wachttijd zitten, behouden hun recht.

4.6.2. Overige gevolgen Bbz Wanneer de WAZ zou komen te vervallen, dan kan de arbeidsongeschikte zelfstandige - mits hij voldoet aan alle voorwaarden – onder een van de volgende Bbz-doelgroepen vallen: • Gevestigde zelfstandigen met een levensvatbaar bedrijf; • Ouderen met een niet-levensvatbaar bedrijf; • Stoppers met een niet-levensvatbaar bedrijf. Hiermee wordt de levensvatbaarheidsvraag voor de uitvoering van het Bbz (“zal de zelfstandige naar verwachting na bijstandsverlening een inkomen uit het bedrijf of zelfstandig beroep verwerven dat, samen met het overige inkomen, toereikend is voor de voortzetting van het bedrijf of zelfstandig beroep en voor de voorziening in het bestaan?”) complexer. Ten aanzien van zelfstandigen die door hun gezondheid in financiële moeilijkheden verkeren, kan een medisch oordeel worden gevergd. Er ligt immers geen WAZ-beslissing voor waarop men zich kan baseren. In die zin wordt het medische traject 28

verschoven naar de Bbz-uitvoerders. Gemeentelijke sociale diensten en externe organisaties die levensvatbaarheidstoetsen uitvoeren voor gemeenten zijn hierop (op dit moment) niet ingericht. Verder heeft afschaffing van de WAZ gevolgen voor de daaraan gelieerde Bbz-doelgroep van zelfstandigen in het wachtjaar van de WAZ: deze doelgroep komt dan met de WAZ te vervallen. 4.6.3. Overige gevolgen IOAZ In het geval de WAZ verdwijnt, dan worden gedeeltelijk arbeidsongeschikte gewezen zelfstandigen niet meer als IOAZ-doelgroep beschouwd. De IOAZ zou dan alleen nog voor oudere gewezen zelfstandigen gelden (de “A” vervalt). Arbeidsongeschikte gewezen zelfstandigen (jonger dan 55 jaar) die niet in het eigen levensonderhoud kunnen voorzien, komen eventueel in de Abw terecht. In verband met de in de Abw geldende vermogenstoets zal een aanzienlijk deel van de gewezen arbeidsongeschikte zelfstandigen echter niet in aanmerking komen voor een bijstandsuitkering en (eerst) het vermogen moeten aanspreken voor de voorziening in het levensonderhoud. Het doel van de IOAZ (oud-zelfstandigen met een extra afstand tot de arbeidsmarkt - ofwel door leeftijd, ofwel door arbeidsongeschiktheid - tegemoetkomen door een milde vermogenstoets) komt hiermee deels te vervallen. 4.7 Gevolgen voor zwangerschaps- en bevallingsuitkering Het afschaffen van de WAZ heeft gevolgen voor de wijze waarop Nederland voldoet aan haar internationale verplichtingen die volgen uit het VN Vrouwenverdrag, ILO-verdragen 103 en 183, het Europees Sociaal Handvest, het Internationaal Verdrag inzake Economische, Sociale en Culturele Rechten en de EU-zwangerschapsrichtlijn. De huidige opname van een zwangerschaps- en bevallingsuitkering in de Wet arbeid en zorg (WAZO) doet recht aan voornoemde verdragen. Deze uitkering wordt echter gefinancierd uit de WAZ-premie-inkomsten. Het afschaffen van de WAZ betekent dus ook dat deze uitkeringen niet meer worden gefinancierd. Hetzelfde geldt voor de uitkering tijdens adoptieverlof. Er zal derhalve ten principale een beslissing moeten worden genomen over de vraag of de zwangerschaps- en bevallingsuitkering en adoptieverlofuitkering op één of andere wijze moet voortbestaan. Men zou natuurlijk kunnen overwegen de uitkering te laten vervallen. Als de overheid van mening is dat het niet langer gewenst is dat er een inkomensvoorziening voor zelfstandigen bij arbeidsongeschiktheid bestaat, dan kan ook beargumenteerd worden dat deze er voor zwangerschap en bevalling ook niet meer hoeft te zijn. Anderzijds wegen andere overwegingen zwaar. Het ‘risico’ op zwangerschap (dan wel ziekte ten gevolge daarvan) is privaat maar beperkt verzekerbaar. Ten tweede hecht Nederland groot belang aan de internationale verplichtingen rond inkomensbescherming bij zwangerschap en bevalling. Het is van belang alert te zijn op die situaties waarin minder regels juist het meedoen en meer werk zouden kunnen bedreigen. Voor vrouwelijke zelfstandigen die een kind krijgen, rijst bij het ontbreken van een voorziening de vraag of zij zonder een uitkering tijdens hun verlof nog wel kunnen meedoen op de arbeidsmarkt. Kan een zelfstandige nog wel tijd inruimen / meedoen in het zorgen als tijdens zo’n verlofperiode een uitkering ontbreekt? Wordt de kans op het uitstellen van het moederschap niet groter als zelfstandige vrouwen geen zwangerschapsuitkering meer zouden ontvangen? Tevens is het de vraag of deze groep zonder een uitkering nog wel voldoende de mogelijkheid heeft/neemt tot voorbereiding op en herstel na de bevalling. Voor adoptie is van belang dat deze groep - bij afschaffing van de WAZ - een financiële voorziening mist die het mogelijk maakt tijd vrij te maken om zich aan hun kind te 'binden'. Vanuit die optiek bezien ligt het voor de hand dat - hoewel de verdragen daartoe niet verplichten voorzover het personen betreft die geen werknemer zijn - terzake een nieuwe regeling zal worden getroffen. Het moge duidelijk zijn dat er in dit kader een groot aantal vragen beantwoord zal moeten worden. Zo kan men overwegen een zwangerschaps- en bevallingsuitkering voor vrouwelijke zelfstandigen op een andere wijze dan uit het Afz te financieren, bijvoorbeeld analoog aan de uitkering voor werkneemsters. Oprekking van het werknemersbegrip in de WAZO tot zelfstandigen die nu nog geen werknemer zijn in de zin van de WAZO c.q. van de werknemersverzekeringen (waaronder alfahulpen) is ook mogelijk. Ook is het denkbaar om - zoals in andere landen geldt - voor werkneemsters die niet aan de referte-eis voor een uitkering voldoen en die geen werknemer zijn (huisvrouwen, zelfstandigen, studenten) een aparte (vaak eenmalige) uitkering toe te kennen. 29

In ieder geval is het zeker dat voor huishoudelijke hulpen er strijdigheid ontstaat met de internationale regelgeving als de WAZ wordt afgeschaft en er geen alternatieve voorziening voor hen geschapen wordt. Op basis van een aantal Verdragen is het mogelijk huishoudelijke hulpen buiten de verzekering te houden. Zo voorziet (het nog te bekrachtigen) ILO-verdrag nr. 183 betreffende moederschapsbescherming, artikel 2, tweede lid, in de mogelijkheid van een voorbehoud voor "limited categories of workers when its application to them would raise special problems of a substantial nature". Op zich is het denkbaar dat het onderbrengen van huishoudelijk personeel in de sociale verzekeringen "special problems of a substantial nature" met zich meebrengt op het gebied van handhaafbaarheid (zie ook paragraaf 4.8) en is uitsluiting van de werkingssfeer van dit verdrag op die grond nog wel mogelijk. Het Europees Sociaal Handvest kent echter die mogelijkheid uitdrukkelijk niet. Artikel 8, eerste lid, ESH vestigt zowel in de huidige vorm van het Verdrag, als in de nog te bekrachtigen herziene versie “….the right of employed women to the protection of maternity ……by adequate social security benefits or by benefits from public funds for employed women to take leave before and after childbirth….”. De uitleg hiervan is dat zonder enige uitzondering alle “employed women”, dus ook verder niet verzekerd huishoudelijk personeel, recht hebben op zwangerschaps- en bevallingsverlof. Indien de WAZ en WAZO daarin niet meer kunnen voorzien ontstaat derhalve strijdigheid met dit verdrag. Een aantal landen waar deze strijdigheid in verband met de uitsluiting van huishoudelijk personeel zich voordeed, is om deze reden al door het Comité van Ministers van de Raad van Europa op de vingers getikt. Op de positie van alfahulpen in deze wordt hierna nog nader ingegaan. Er zal dus, gezien de bovengenoemde argumenten, in het kader van de Wet tot afschaffing van de WAZ in ieder geval een beslissing genomen moeten worden over de vraag of en hoe de zwangerschaps- en bevallingsuitkering voor alle werkzame vrouwen die geen werknemer zijn in de zin van de werknemersverzekeringen op andere wijze moet worden vormgegeven. Dat betekent wel dat de deze regeling extra uitvoeringskosten met zich zal brengen omdat (net als bij de bijstandsregelingen) niet meer uitgegaan kan worden van de WAZ-uitvoering. 4.8 Gevolgen voor de alfahulpen Gezien de daaromtrent levende maatschappelijke en politieke opvatting zal bij afschaffing van de WAZ een regeling voor alfahulpen getroffen moeten worden. Indien men de rechtspositie van deze groepen in stand wil houden komt hiermee weer de discussie naar voren in hoeverre deze werkenden in de zorgsector als werknemer te beschouwen zijn. Weliswaar hebben alfahulpen een arbeidsovereenkomst naar burgerlijk recht, maar in het verleden is besloten om hen niet als werknemer te beschouwen in de zin van de werknemersverzekeringen, waardoor ze niet voor de WAO verzekerd zijn. Om hen toch een publieke minimumverzekering tegen arbeidsongeschiktheid te geven (zodat de alfahulpen niet per se een private verzekering hoeven af te sluiten) en zodoende het werk als alfahulp aantrekkelijker te maken, is ervoor gekozen deze groep onder de WAZ te laten vallen. Bij afschaffing van de WAZ valt die mogelijkheid weg. Er zijn dan twee alternatieven. De eerste is dat men alfahulpen beschouwt als werknemers van de thuiszorgorganisaties. Vanwege het feit dat de thuiszorgorganisatie hen - via de zorgvrager - het loon betaalt en er ook de facto vaak een gezagsverhouding is, is de vraag in hoeverre zij als werknemer beschouwd zouden kunnen worden. De rechtspositie van alfahulpen is dan voldoende gegarandeerd. Een gevolg voor de zorgsector is echter wel dat extra middelen zullen moeten worden vrijgemaakt voor de premiebetaling voor deze verzekeringen. Een ander alternatief is alfahulpen in dienst van de zorgvragers alsnog aan te merken als werknemer in de zin van de werknemersverzekeringen. Dit kan echter alleen als alle huishoudelijke hulpen verzekerd worden voor de werknemersverzekeringen. Het gevolg hiervan is dus dat ook de overige personen die, buiten het kader van de zorgverlening, onder de ‘huishoudhulpenregeling’ vallen, verzekerd worden. Dat zou betekenen dat iedereen die een huishoudelijke hulp heeft, werkgeverslasten zou moeten afdragen. Zowel vanuit de optiek van beperking van uitvoeringslasten, als vanuit een hoogpunt van handhaving lijkt dit een weinig gewenste optie. Naast alfahulpen bestaan er ook nog andere groepen personen met een arbeidsovereenkomst naar burgerlijk recht die om diverse redenen niet worden gezien als werknemer in de zin van de werknemersverzekeringen (privé-verpleger/verpleegsters, chauffeurs, huishoudelijke hulpen in privé 30

huishoudens die geen alfahulp zijn e.d.). Ook de positie van directeuren-grootaandeelhouders is soms omstreden. Afschaffing van de WAZ betekent dat moet worden bezien of het noodzakelijk is deze groepen onder de werkingssfeer van de werknemersverzekeringen te brengen. Ten slotte zou men kunnen overwegen een nieuwe regeling te ontwikkelen, gefinancierd uit de algemene middelen, waaruit deze relatief beperkte groep (van personen met een arbeidsovereenkomst, die geen werknemer zijn in de zin van de werknemersverzekeringen) gedurende het zwangerschaps-/bevallingsverlof en het adoptieverlof een uitkering van gelijke hoogte als de huidige uitkering (op minimumniveau) ontvangt

31

5. Overgangsvragen Bij afschaffing van de WAZ dient men rekening te houden met het wachtjaar. Al degenen die op het moment van afschaffing al arbeidsongeschikt zijn, doch waarvan de uitkering nog niet is ingegaan omdat zij zich nog in het wachtjaar bevinden (zij zijn in sociale verzekeringstermen ziek voor de eigen arbeid), zijn per definitie privaat onverzekerbaar. Het risico is immers al ingetreden. De opvang van deze groep is relatief eenvoudig te regelen door toelating tot de WAZ te beëindigen een jaar na inwerkintreding van de afschaffingswet. Iedereen die aannemelijk kan maken op de datum van WAZuitkeringen de inwerkingtreding van de wet reeds wegens ziekte zijn werkzaamheden te hebben moeten staken kan dan nog aanspraak maken op een WAZ-uitkering. Daarmee zijn echter niet alle overgangsvragen geregeld. Zelfstandigen werken vaak langer door, ondanks het feit dat zij aan een medische aandoening lijden. In tegenstelling tot bijvoorbeeld werknemers is het in de praktijk vaak moeilijk te bepalen wat de eerste dag is dat een zelfstandige wegens ziekte is uitgevallen. Zelfstandigen hoeven en kunnen zich nergens direct ziek te melden en vaak ook is er sprake van een sluipend proces van uitval. In de WAZ wordt daarmee rekening gehouden door de zelfstandige een termijn van 13 weken van arbeidsongeschiktheid te geven waarbinnen hij zich moet aanmelden bij het UWV. Bovendien kan de uitkering met terugwerkende kracht (tot maximaal 1 jaar) worden toegekend. Het bestaan van deze speciale regeling mag al een aanwijzing zijn dat er onder de huidige WAZ-verzekerden een aanmerkelijke groep personen zal bevinden die niet arbeidsongeschikt is (omdat betrokkenen nog werken), maar die wel een aandoening hebben die op termijn tot arbeidsongeschiktheid kan leiden. De vraag is hoe met deze personen moet worden omgegaan. Als daarvoor niets geregeld zou worden, is de kans groot dat een groot aantal zelfstandigen zich kort voor de afschaffing van de WAZ zich alsnog bij het UWV ziek zal melden, zeker als zij al eerder werden afgewezen voor een private verzekering. Ook valt niet uit te sluiten dat zich een aantal schrijnende gevallen zal voordoen waarin zelfstandigen met een slechte gezondheidstoestand noch publiek, noch privaat verzekerd blijken te zijn. Het beste is waarschijnlijk om in overleg met private verzekeraars een overgangsregeling te ontwerpen, zoals die in 1994 (in de nasleep van de Wet TBA) ook is getroffen voor onverzekerbare werknemers17.

17

De Wet medefinanciering aanvullende arbeidsongeschiktheidsverzekering (MAAV).

32

6. Samenvatting Dit onderzoek naar de mogelijkheden om de Wet arbeidsongeschiktheidsverzekering zelfstandigen (WAZ) af te schaffen is verricht naar aanleiding van het Strategisch Akkoord 2002. Het onderzoek heeft plaatsgevonden in de periode van oktober tot juni 2003. Inmiddels is in het Hoofdlijnenakkoord van 12 mei 2003 afgesproken dat de WAZ ook daadwerkelijk wordt afgeschaft, rekening houdend met bestaande gevallen. Dit betekent dat niet diep is ingegaan op de vraag naar de wenselijkheid van afschaffing, maar dat wordt uitgegaan van afschaffing. In het onderzoek zijn derhalve vooral de consequenties van afschaffing aangegeven. De WAZ verzekert zelfstandigen en bepaalde groepen personen die niet als werknemer worden beschouwd (huishoudelijke hulpen, alfahulpen, directeuren grootaandeelhouder) tegen de gevolgen arbeidsongeschiktheid. De uitkering is winstgerelateerd en kent een maximum ter hoogte van 70% van het minimumloon. Momenteel hebben 56.000 mensen een WAZ-uitkering en het WAZ-bestand is, in tegenstelling tot WAO en Wajong, stabiel. De instroomkans van 2001 in de WAZ is laag: 0,9% voor WAZ versus 1,6% voor de WAO. De WAZ wordt overwegend door mannen bevolkt (70%). De gemiddelde leeftijd van de WAZ-gerechtigden is relatief hoog (55 jaar voor mannen, 54 jaar voor vrouwen). Slechts 5% van de mensen met een WAZ-uitkering werkt. Uitstroom vindt veelal plaats door pensionering of overlijden. De WAZ is een extreem solidaire verzekering. De wet kent een franchise bij de premieheffing, die er toe leidt dat verzekerden met een inkomen beneden het sociaal minimum geen premie betalen. Thans heeft iets meer dan helft van de WAZ-verzekerden een inkomen onder de franchise en betaalt dus geen premie. Voor de andere helft van de kring van verzekerden is de verzekeringspremie voor het jaar 2002 vastgesteld op 8,8%. Een interessant gegeven is het feit dat het WAZ-fonds eind 2003 een dekkingsoverschot heeft van bijna 1 miljard euro. Vanuit die optiek is de klacht van veel zelfstandigen dat zij een relatief hoge premie betalen voor een lage uitkering begrijpelijk. Zou er geen dekkingsoverschot worden aangehouden, dan zou de premie 6,5% kunnen bedragen. Indien de wet daarnaast geen franchise zou kennen, dan zou de premie kunnen dalen tot 3,2%. Met het oog op het integrale lastenbeeld en de EMU-doelstellingen is er tot op heden echter voor gekozen om de WAZpremie boven lastendekkend niveau vast te stellen. Afschaffing van de WAZ kan goed gemotiveerd worden vanuit de gedachte dat overheidsingrijpen alleen dan gewenst is, als een bepaalde activiteit privaat niet goed verzekerd kan worden. Wanneer de private markt in staat is om die diensten en producten te leveren waaraan de burger behoefte heeft, dient daar het primaat te liggen. Omdat er een bloeiende markt bestaat van (aanvullende) arbeidsongeschiktheidsverzekeringen voor zelfstandigen is aan dit vereiste voldaan. Zwaar weegt in dit verband ook de opvatting van de doelgroep van de wet, de zelfstandigen. Het MKB is om principiële redenen dan ook van mening dat de WAZ afgeschaft dient te worden. Ook bij andere vertegenwoordigers van zelfstandigen leeft de opvatting dat de aan de WAZ in zijn huidige vorm geen behoefte meer bestaat. Inhoudelijk zijn de belangrijkste bezwaren dat de WAZ een te grote inkomenssolidariteit kent en dat de premie te hoog is. Ondanks kritiek op de vormgeving van de wet is LTO-Nederland geen voorstander van afschaffing van de WAZ, in verband met de positie van zelfstandigen met een laag inkomen. Het afschaffen van de WAZ zou voor een aanzienlijk deel van het huidige verzekerdenbestand nauwelijks gevolgen hebben. Degenen met een inkomen beneden de franchise betalen thans geen premie, maar er bestaat voor hen bij afschaffing van de WAZ geen noodzaak zichzelf privaat te verzekeren, omdat hun inkomen hoe dan ook beneden het bijstandsniveau ligt. Voor het gros van de zelfstandigen die meer dan de franchise verdienen geldt dat zij goed verzekerbaar zijn op de private markt. Echter, soms kunnen bepaalde personen om gezondheidsredenen in het geheel niet verzekerd worden, terwijl anderen te maken met krijgen uitsluitingen voor bepaalde aandoeningen. Hoe groot die groep is valt niet in te schatten. 33

Het is niet waarschijnlijk dat de kosten van de arbeidsongeschiktheids verzekering voor zelfstandigen lager worden als de WAZ wordt afgeschaft. Sommigen zullen beter af zijn (diegenen met een bovenmodaal inkomen – meer dan € 20.000 – en een laag arbeidsongeschiktheidsrisico). Anderen (zelfstandigen met een slechtere gezondheid of met een laag inkomen) zullen er op achteruit gaan. In verband met het feit dat niet alle zelfstandigen zich privaat zullen kunnen of willen verzekeren, maakt dat er een weglek zal plaatsvinden richting bijstandsvoorzieningen. Afschaffing van de WAZ kan leiden tot strijd met internationale verdragen inzake de bescherming van zwangere en bevallen vrouwen. Voor die groep personen zal een alternatieve regeling in leven moeten worden geroepen. Tevens zal aandacht moeten zijn voor de positie van alfahulpen en personen met een arbeidsovereenkomst naar burgerlijk recht die niet als werknemer in de zin van de werknemersverzekeringen worden gezien. In het kader van het overgangsrecht zal voorts aandacht moeten worden geschonken aan die groep dreigend arbeidsongeschikte zelfstandigen die thans al ziek is (en dus moeilijk verzekerbaar), maar die ondanks hun ziekte nog steeds doorwerken.

34

7. Verschillen tussen de WAZ en private arbeidsongeschiktheidsverzekeringen

Acceptatie

WAZ

Private arbeidsongeschiktheidsverzekering

• verplicht (voor kring van WAZverzekerden) • 18 t/m 64 jaar

• niet verplicht

• acceptatieplicht UWV • geen risicoselectie; (acceptatie is niet afhankelijk van beroep, gezondheid en inkomen) Premiestelling

Uitkeringshoogte

• algemeen tot 49 jaar, beperkt aantal verzekeraars t/m 64 jaar • geen acceptatieplicht voor private verzekeraar • risicoselectie (acceptatie is afhankelijk van beroep, gezondheid en inkomen)

• inkomensafhankelijk premie • franchise (€ 13.160) • maximumpremie (als gevolg van maximum premie-inkomen) • vaste premies (beroepsgroep, leeftijd, man/vrouw) • solidariteit tussen hoge en lage inkomens • zwangerschap meeverzekerd

• inkomensonfhankelijke premie

• wachttijd 52 weken • vanaf 25% arbeidsongeschiktheid • mate van arbeidsongeschiktheid bepaalt uitkeringspercentage • hoogte maximaal 70% WML

• wachttijd is gekoppeld aan wachttijd WAZ • uitkeringsrecht verzekering is gekoppeld aan uitkeringsrecht WAZ • idem, maar men is vrij te kiezen voor een arbeidsongeschiktheidscriterium

• geen franchise • geen maximumpremie • variabele premies (beroepsgroep, leeftijd) • geen solidariteit tussen hoge en lage inkomens • zwangerschap beperkt verzekerbaar

• hoogte afhankelijk van de keuze van verzekerde

N.B.: De private verzekerbaarheid van het risico op adoptie en pleegzorg is onbekend, maar lijkt nihil. Publiek is een uitkering in verband hiermee momenteel geregeld in de Wet arbeid en zorg.

35

8. Literatuur Belastingdienst, 2002 Rapportage van de belastingdienst, samengesteld ten behoeve van het Ministerie van Sociale Zaken en Werkgelegenheid in het kader van de evaluatie Wet Arbeidsongeschiktheid Zelfstandigen (WAZ). Regioplan, 2000 Evaluatie van de WAZ, - eindrapport - Onderzoek, uitgevoerd door Regioplan Onderzoek Advies en Informatie B.V. In opdracht van het Ministerie van Sociale Zaken en Werkgelegenheid. UWV, 2002 Oktobernota financiële ontwikkeling UWV–fondsen 2002-2003. EIM, 2001 Onderzoek voor Bedrijf & Beleid, Administratieve lasten van de werknemersverzekeringen. Nulmeting voor het jaar 2000. (In opdracht van het Ministerie van Sociale Zaken en Werkgelegenheid)

36