Afgiftekantoor: Brussel X
oktober - november december 2006
M
A
G
A
Z
I
N
Inhoud Editoriaal 2 Georges Anthoon Talent in actie 3-4 Alumni in de kijker Trudo Lemmens 5-8 Alumni in de kijker Karel Cambien 10-11 Alumninieuws 12 Arco prijs 13
foto K.U.Leuven
Alumninieuws en Doctoraten 14 Verloren schapen 15
Volgende VRG-Alumnidag: 9 maart 2007
http://www.vrgalumni.be • Verantwoordelijke uitgever: Roger Blanpain, Klein Dalenstraat 46, 3020 Winksele •
E
E d i t o r i a a l
Beste Alumnus, De klassieke logica gaat er van uit dat men begint bij het begin, en dan doorgaat tot op het einde. Dit editoriaal wijkt daar van af, we beginnen deze keer eens bij het einde. Meestal lopen dergelijke acties faliekant af, in dit geval zijn er echter omstandigheden die de afwijking rechtvaardigen. Achteraan in het Alumnimagazine staan sinds jaar en dag een aantal rubrieken die “de grote momenten” in het leven onder de aandacht brengen. Het gaat dan over recente doctoraten, publicaties, promoties en ook personalia. Wat meteen de link is met dit achterstevoren opgevatte editoriaal. Onze hoofdredactrice heeft er immers op een proactieve manier voor gezorgd dat deze niet onbelangrijke rubrieken de nodige inhoud bevatten. In concreto een zoontje, luisterend naar de naam Liam, volgens de eerste berichten 3,4 kilo zwaar en 52 centimeter groot. Moeder en zoon stellen het wel. Door deze blijde gebeurtenis dreigde even een bestuurlijk vacuüm binnen de redactie waarvoor de statuten geen oplossing boden. Deadlines doemden op aan de horizon, u kent dat wel. Vandaar dat er een hoofdredacteur-ad-interim diende gezocht te worden zodat u tijdig op de hoogte gebracht wordt van het reilen en zeilen in de Alumniwereld. Alumni kan men heden ten dagen overal tegenkomen. Bij het schrijven van dit artikel zag ik nog een Alumnus in “Man Bijt Hond” verschijnen die tekst en uitleg verschafte over hoe hij in de tweede helft van de jaren tachtig bij wijze van verkiezingsstunt op een olifant door de Leuvense straten trok. En dat was eigenlijk maar “Plan B”. Plan A, een nijlpaardenrace in de Bondgenotenlaan, kon helaas niet doorgaan (Qua vergunningen lukte dit nog wel – wat had u anders verwacht, juristen kennen hun vak – maar het vinden van de nijlpaarden was iets problematischer). Boeiend detail: de exploten van betrokkene werden geruime tijd verborgen gehouden voor het thuisfront. Het was pas toen er een boete van de stad Leuven in de bus viel dat er verantwoording diende afgelegd te worden. De boete betrof het niet betalen van een zestal parkeerplaatsen die gereserveerd waren voor een olifant… Zonder afbreuk te doen aan de kwaliteiten van andere faculteiten: ik kan me niet voorstellen dat dit soort toestanden zich ooit heeft voorgedaan bij studenten van de faculteit Godgeleerdheid. Zelfs zonder deze anekdotische exploten blijft het boeiend om te lezen welke paden onze Alumni bewandeld hebben na het beëindigen van hun studies. Sommigen verkennen verre horizonten en doceren in Canada (alumnus T. Lemmens), anderen bouwen een mediacarrière uit (alumnus K. Cambien). Hun relaas kan u uitgebreid lezen in dit nummer. Verder hebben we een interview met alumnus G. Anthoon, gekoppeld aan zijn boek “Talent in actie”. Daarnaast brengen we verslag uit van de uitreiking van de Arco-prijs. Er is ook een Raad van Bestuur geweest, en zoals dat hoort volgens de regels van behoorlijk bestuur kan u hier vernemen wat er besproken werd en, nog belangrijker, wat er beslist werd. Afsluiten (en daarmee zijn we dan weer terug bij het begin van dit editoriaal) doen we met de verloren schapen (red hen uit de Alumni-anonimiteit!) en het Valknieuws, inclusief de personalia. Bewaar dit nummer dan ook zorgvuldig, zo kan u in de jaargangen rond het jaar 2035 zelf nakijken of Liam al dan niet een doctoraat haalt aan onze faculteit! Bart Meulemans Hoofdredacteur-ad-interim
VRG Alumni Bestuur Roger Blanpain, Dimitri Droshout en Robbie Tas
Werkende leden John-John Ackaert, Benoît
2
Allemeersch, Wim Bollen, Sofie Caeyers, Christophe Castelein, Omer Coenen, Paul Cooreman, Anne De Hondt, Mark De Zutter, Frank Fleerackers, Frank Hendrickx, Marc Huysmans, Bernard Kerckhoven, Michel Looyens, Sabien Lust, Dominic Muyldermans, Hans Smeyers, Bernard Tilleman, Tom Vandebosch, Karel Van de Velde, Miche Van den Bosch, Joris Vandenbossche, Danielle Vandeputte, Christel Vanhaecke, Stijn Vanoppen, Barbara Van Speybroeck, Iris Van Tilborgh
Ereleden Academiejaar 2006-2007 Boyen Antoon (promotie 1976) • Cerckel Yves (promotie 1985) • Heymans Paul (promotie 1975) • Moons Kurt (promotie 1986) • Quisthout-Doms E. • Sluyts Charles (promotie 1952) • Van Bruystegem Ben (promotie 1976) • Vandewalle Frank (promotie 1986) • Vanistendael Frans (promotie 1965) • Vanoudenhove André (promotie 1962) • Verbeeck Egied (promotie 1998) •Verbeke Lino (promotie 1977)
Redactieleden Roger Blanpain, Laurent Coppens, Dimitri Droshout, Frank Hendrickx, Mirella Kimpen, Nathalie Labeeuw, Cindy Lauwers, Kristof Macours, Bart Meulemans, Luc Peeters, Katlijn Perneel, Robbie Tas, Iris Van Tilborgh (hoofdredactrice), Jacqueline Van Hal, Stijn Vanoppen, Christine Verhoeven
Georges Anthoon Talent in Actie
Georges Anthoon, directeur Human Resources, Interne Communicatie en Building & Facilities bij AXA België en alumnus promotie 1978, reikt in zijn boek “Talent in Actie” als actieve manager tactieken en strategieën aan om zelf je loopbaan én je leven te sturen in de richting die je wenst. Ongetwijfeld een onderwerp dat menig alumnus, zowel de pas afgestudeerde jurist als de actieve professional in het midden of in de herfst van zijn loopbaan, zal interesseren. Reden genoeg dus voor een gesprek met Georges Anthoon, voor een inkijk in het leven van een doorwinterde HR-manager. G. Anthoon: De originele titel van mijn boek was “Het Kompas”. Net zoals je in een ondoordringbare jungle niet zonder kompas kunt, zo moet je ook voor je carrière en je privéleven over een hulpmiddel beschikken dat je constant de goede weg wijst. Daarom koos ik voor het kompas als symbolische rode draad doorheen dit boek. Het boek is vanuit die symboliek opgebouwd: de hoofdstukken komen overeen met de verschillende windrichtingen en tussenwindrichtingen. De eerste vier hoofdstukken gaan over het managen van je carrière, het talent in actie, het zelf uitbouwen van de loopbaan van je keuze. Iedereen heeft talent en moet eigenlijk een persoonlijke ‘mission statement’ hebben, de ambities scherp stellen en daar naartoe werken. Ik beschrijf in mijn boek hoe bedrijven kijken naar getalenteerde mensen. Hieruit blijkt dat talent alleen niet volstaat, er worden wel wat andere dingen verwacht. Het verschil tussen succesvol talent en niet-succesvol talent is vaak dat ze juist op die andere dimensies niet scoren, een fout die bij de zogenaamde “high potentials” wel vaker voorkomt. Het vijfde hoofdstuk is een scharnierhoofdstuk want dit gaat over de manager in zijn rol als ‘talent builder’. Hij moet het maximum halen uit het talent van zijn medewerkers en dit hoofdstuk reikt hem terzake de nodige technieken aan. Daar stopt het “feel good at work” verhaal en gaan we over naar het deel “feel good in life”. Het tweede deel van het boek is gewijd aan het evenwicht tussen werk en privé, waarbij elk hoofdstuk toegewezen is aan een tussenwindrichting. Wie onvoldoende rekening houdt met de wind die uit die
hoek waait, vaart vroeg of laat met zijn carrièreboot op de klippen. Hoe combineer je carrière met je algemeen geluksgevoel? Denk hierbij aan vragen zoals “hoe ga ik om met mijn relaties, hoe ga ik om met mijn omgeving, hoe ga ik om met mijn lichaam, hoe ga ik om met mijn ontspanning, met mijn emotionele batterij, met mijn fysieke batterij”. En wat zijn de dingen die nu maken dat sommigen veel meer stress hebben dan anderen? Wat maakt dat sommigen een veel kleiner geluksgevoel hebben dan anderen in de brede betekenis van het woord? Veel hangt af van de juiste kijk op “gelukkig zijn” en “stress”. Stress valt wel degelijk te managen, je kan een aantal stressfactoren (vaak gaat het om dingen die je jezelf aandoet) vermijden. Het geluksgevoel betekent dat je gewoon terug met de voeten op de grond moet geraken en je moet afvragen waar je je eigenlijk druk over maakt. Vergeleken met 40 jaar geleden zijn we misschien 3 keer rijker, maar we voelen ons geen 2 of 3 keer gelukkiger. Een aantal onder ons zijn totaal verkeerd bezig, hebben helemaal geen aandacht voor noch hun ouders, noch hun relatie… Zij ontwaken zwaar ontgoocheld na hun eerste hartaanval of na hun eerste, tweede, vierde echtscheiding…Een citaat van Carl Jung is sprekend in dit verband: “Ik hoop voor succesvolle mensen dat het hen niet te veel pijn gedaan heeft.” VRG-Alumni: Voor een stuk kan je wellicht je carrière wel plannen, maar een stuk is toch ook toeval, de boutade van “de juiste man op de juiste plaats te zijn”?
G. Anthoon: Klopt, dat is het verhaal van de wijsvinger. We verwachten allemaal heel veel van ons leven en onze carrière. Als het soms niet meteen wil lukken, durven we wel eens een beschuldigende vinger uitsteken naar het management, het bedrijf, onze partner of naar anderen. Als we daar de oorzaak niet vinden, steken we het wel eens gemakshalve op het ontbreken van geluk of een speling van het lot. Welnu, wat valt je op als je je arm uitstrekt en iemand (ingebeeld) beschuldigend aanwijst? Je duim staat recht omhoog, je wijsvinger wijst gestrekt naar de persoon in kwestie en in de binnenkant van je handpalm wijzen drie vingers naar … jezelf. De duim staat voor geluk, pech, de wil van
3
God en ga zo maar door. Maar de drie vingers wijzen naar jezelf en ze zijn in de meerderheid. Het is de perfecte illustratie dat jijzelf de meest bepalende factor bent voor het bepalen van de richting die je carrière en je privéleven uitgaan. “You cannot control the environment, you cannot control what is happening to you but what you can control is your response to these events”. Drie vingers op vijf heb je in eigen hand. M.a.w. het is juist wat je zegt maar je kan veel meer zelf bepalen dan je denkt dat je kan. Stel dat je geconfronteerd wordt met tegenslag. Je wordt ziek, je wordt ontslagen of er komt een einde aan je relatie. Zodra je dit verneemt is de klassieke eerste reactie: “zeg dat het niet waar is”, de ontkenning van de feiten. Na enige tijd begin je dan na te denken over de gevolgen. Dan komt de vraag: “Waarom ik? Wat heb ik misdaan om dit te moeten meemaken”. Een gevoel van “ik zie het niet meer zitten” komt met rasse schreden naderbij. Tot op het moment dat je de bladzijde omdraait. Vergeleken met alle andere levende wezens zijn wij mensen diegenen die schijnbaar enige weerstand tegen verandering hebben, maar die dus op het juiste moment de bladzijde leren omdraaien, waardoor wij, m.a.w. “adaptable to change” zijn. We houden niet van verandering maar we kunnen er ons wel aan aanpassen. Één keer dat je dat gedaan hebt, dan neem je afscheid van het verleden en je begint opnieuw aan de toekomst te denken. Vrg Alumni: Is een goede manager dan iemand die dat in een kortere tijdspanne doormaakt en zich daarop instelt?
G. Anthoon: Vanaf het moment dat je je er bewust van bent dat dit de weg is kan je vermijden van te diep weg te zakken. Je stuurt dan je leven en je carrière. En je doet dit voortdurend. Het model dat ik beschrijf is vergelijkbaar met het rouwproces zoals dat door Kübler-Ross beschreven werd. Ik heb dit proces voor dit boek bijgesteld, waarbij de insteek is dat het hier om verandering binnen de specifieke verhouding tussen werk en leven gaat. Als je je er één keer van bewust bent dat het altijd weer volgens dit schema gebeurt weet je wat er gaat gebeuren en kan je vermijden dat je te diep zakt. Hoe dieper dat je zakt, hoe moeilijker het immers is om eruit te geraken. Je kan een binnenweg nemen en dan val je niet zo diep meer en dan leer je het managen. Je moet er wel rekening mee houden dat je ook de tijd zijn werk moet laten doen. Te sterk op de zaken vooruitlopen werkt contraproductief.
4
Vrg Alumni: we hebben nog een klassieke slotvraag voor u. Wat, en zeker vanuit dit boek, geeft u mee aan pas afgestudeerde mensen als tip naar een geslaagde carrière? Wat zijn de do’s en don’ts?
G. Anthoon: Probeer, zeker bij de start van een carrière, te bepalen wat je op dat moment interesseert en ga daar dan voor. Neem dit ook niet te rigide op. Het is niet omdat je ooit gekozen hebt voor richting A dat dit moet betekenen dat je 5 jaar na datum zegt, “Nu ben ik toch wel begonnen, nu kan ik niet meer terug”. Je kan altijd weer opnieuw terug. Je moet alleen maar regelmatig bijstellen. In het begin moet je zoveel mogelijk proberen te doen en je moet zeker niet panikeren. Na het afstuderen komt immers een belangrijke leerfase. Hoe hard kan je, hoe hard durf je gaan. Je kan het risico nemen om te winnen, maar het kan ook anders uitdraaien. Zonder te testen wat er mogelijk is kan je niet winnen. Je moet er dus voor durven gaan, je moet proberen die ervaringen op te zoeken en de eerste 10 jaar kun je je permitteren van regelmatig eens uit de bocht te gaan. Wat ik wel zeg is: tegen het einde van de 10 jaar moet het stilaan duidelijk worden. Op een bepaald moment moet je consequent zijn en dan moet je proberen in je métier zoveel mogelijk te zeggen: “als ik nu echt de vakman wil worden, wat zijn dan de dingen die ik allemaal moet kunnen”. Als je weet wat je vandaag kan en als er een gap is, moet je proberen die gap in competenties en skills en gedrag op te vullen. Dan gaat de rest automatisch. Als je ambitie niet zover reikt, dan moet je gewoon datgene doen wat je graag doet in het leven. Ter afsluiting een verhaal dat niet in het boek staat. Ik ben op vakantie iemand tegengekomen die HR doet in een KMO. Die man zei mij: “ik heb nooit in een groot bedrijf in HR willen stappen want in mijn vrije tijd ben ik scheidsrechter in de nationale afdeling”. Hij zou nooit kiezen voor het omgekeerde: HR in een groot bedrijf en scheidsrechter in een lagere afdeling. Die man is perfect gelukkig. Het is niet alleen métier, het is de combinatie van métier en soort van leven dat je wil leiden, wat dan uiteindelijk moet leiden tot een zekere vorm van “ik voel mij goed”, geluk of wat dan ook. Dus niet de obsessie van carrière, maar wel hetgeen waar je je goed bij voelt. Bart Meulemans Iris Van Tilborgh
Alumni in de kijker
Trudo Lemmens Op een mooie novembermiddag trok uw redactie naar het pittoreske Leuvense Groot Begijnhof voor een ontmoeting met Trudo Lemmens (promotie 1988). Op het eind van de zomer namen Trudo en diens gezin er hun intrek voor een verblijf van een jaar. Trudo begon zijn carrière aan De Valk bij de professoren Van Houtte en Bourgeois, maar schopte het inmiddels tot professor aan de University of Toronto, Canada. Eerst ging het naar Montréal, waar Trudo studeerde en later doctoreerde aan McGill University. Vervolgens naar Toronto, waar hij sinds 1999 voltijds aan de universiteit verbonden is. Professor Lemmens doceert er aan de rechtsfaculteit en de medische faculteit, onder meer over legal ethics, over medicijnenregulering en over privacy en het menselijke lichaam. Vorig jaar kruiste zijn wetenschappelijk pad opnieuw Leuvense wegen en gaf hij de nodige trans-Atlantische inkleuring aan een internationaal colloquium over discriminatie in verzekering. Een en ander vormde de aanzet tot het plannen van een sabbatjaar in België. Kan je kort het verloop van je carrière schetsen na je promotie?
Na mijn promotie in 1988 werd ik assistent bij Hans Van Houtte en Greta Bourgeois aan de afdeling internationaal recht en rechtsvergelijking. Ik heb aan hen niet alleen een interessante job te danken! Als officieel afgevaardigde van de afdeling ging ik ooit Pascale Chapdelaine afhalen aan de luchthaven. Ze kwam hier vanuit Canada een jaar op onze afdeling werken en werd uiteindelijk mijn vrouw. Voor mijn legerdienst had ik het geluk dat ik als juridisch raadgever kon werken op het kabinet van toenmalig vicepremier Jean-Luc Dehaene. Een oud-medewerkster van Hans Van Houtte was daar toen vice-kabinetschef en zo kwam ik te weten dat ze daar iemand zochten. In tegenstelling met wat ik toen zelf dacht, ging daar wel degelijk een normale sollicitatieprocedure aan vooraf. De enige politieke vraag die ik toen kreeg, was of ik een lidkaart had van een andere partij. Na mijn legerdienst trokken we, eind 1991, naar Canada. Mijn vrouw om haar stage aan de balie te doen, ik om een Master in Laws te volgen aan McGill University in Montreal. Ik raakte daar gefascineerd door het medisch recht en de bio-ethiek en eigenlijk vooral door een meer interdisciplinaire benadering van maatschappelijke en morele problemen. Ik werkte er tevens mee met een boeiende onderzoeksgroep die geleid werd door wijlen Benjamin
Freedman, een markante persoonlijkheid en grote naam in de ethiek van het medisch onderzoek. Het is vooral dankzij zijn aanmoedigingen en die van mijn collegae daar dat ik begon te publiceren en ook twee prijzen won voor papers die ik nog als student geschreven had. Zo kwam ik in 1997 in de belangstelling van de universiteit van Toronto te staan, waar ze een universitair centrum voor bio-ethiek aan het uitbouwen waren en nieuwe krachten zochten. Ik heb toen twee jaar de positie van bio-ethicus van een groot academisch psychiatrisch instituut gecombineerd met een aanstelling als prof aan dit bio-ethisch centrum. Dat was een heel leerrijke ervaring, maar het deed me de beperkingen beseffen van meer praktisch georiënteerde posities, waar je academisch werk met het verlenen van vaak nogal vaag bio-ethisch “advies” combineert. Ik ben door die ervaring meer behoedzaam geworden tegenover zogenaamde soft-law benaderingen van maatschappelijke problemen. Hun populariteit gaat in stijgende lijn, maar mijn inziens worden ze vaak politiek gemanipuleerd en soms gebruikt als een excuus om geen strikte regelgeving te moeten invoeren. In 1999 ben ik dan voltijds aangesteld aan de rechtsfaculteit van de University of Toronto. In 2005 verkreeg ik mijn tenure. Ik heb er verschillende vakken gedoceerd, enkele meer traditionele zoals Comparative Law en Legal Ethics (een combinatie van ethiek, recht en juridische deontologie), maar de laatste tijd vooral gespecialiseerde seminaries die te maken hebben met het brede domein van Health Law and Policy: Public Health Law and Ethics, Law and Ethics of Medical Research en Privacy, Property and the Human Body. Ik heb ook een band behouden met de bioethiek: ik geef een vak Research Ethics in een gespecialiseerd internationaal programma in de bio-ethiek. Enkele jaren geleden bracht ik een jaar door als fellow op het Institute for Advanced Studies in Princeton. Van heel mijn academische loopbaan was dat zeker een van de meest boeiende jaren. Ik was er de enige jurist en had wekelijks seminaries met collegae filosofen, sociologen, politieke wetenschappers, economisten, en antropologen over maatschappelijke vraagstukken die verband houden met de bio-ethiek, waar we allemaal vanuit een
5
Alumni in de kijker
andere invalshoek mee bezig waren. Ik zal me vooral de fascinerende gesprekken met antropoloog Clifford Geertz herinneren. Ik had destijds als student in McGill zijn werk ontdekt, dat mijn manier van omgaan met het recht beïnvloed heeft. Het was een heel bijzondere ervaring die fascinerende man zovele jaren later in een vrij gemoedelijke sfeer over zijn werk bezig te horen. Hoe heb je als academicus de overgang tussen studenten- en professioneel leven ervaren?
Het contrast tussen het studentenleven en professioneel leven was voor mij niet te groot. In Leuven wonen als niet-student geeft je ook een ander beeld van de studenten. Ik vond het als student al vreemd hoe de meesten onder ons de stad uitvluchtten van zodra de laatste les van de week voorbij was. Maar als je hier dan leeft en werkt is dat nog frappanter. Dan besef je dat er hier in Leuven twee heel verschillende werelden zijn. Of misschien wel drie: de studenten, de academische wereld, en de rest van de Leuvense bevolking. Aan welk vak/welke prof bewaar je de beste/ slechtste herinnering en waarom?
6
Aangezien we met de jaren milder worden, blijven vooral de goede herinneringen bij. Aan sommige van de intensieve vakken in het laatste jaar houd ik op academisch vlak de beste herinneringen over. Qua materie en door de merkwaardige persoon van Lieven Dupont was ik heel geboeid door strafrecht: ik genoot van het intensieve seminarie strafrecht in het laatste jaar. IPR, toen gedoceerd door Koenraad Lenaerts, was een van mijn lievelingsvakken. Tegen mijn vooroordeel in, ontdekte ik, dankzij Paul Lemmens (geen familie), dat zelfs gerechtelijk recht heel boeiend kan zijn: ik begreep des te meer hoe het een essentieel onderdeel vormt van een goed rechtssysteem. Constitutioneel recht kreeg ik van Jan De Meyer, en later een intensieve cursus van Karel Rimanque. Het examen bij Jan De Meyer, die toen rechter was in het Europees Hof voor de Rechten van de Mens, is me altijd bijgebleven. Enkele dagen eerder was zijn vrouw overleden. Voor het examen moesten we bovenop enkele vragen een werkje over constitutioneel recht naar voor brengen. Ik verdedigde de stelling dat de Koning in de Belgische democratie fungeert als een vaderfiguur voor het politieke stelsel en gaf verschillende voorbeelden van constitutionele procedures en politieke gebeurtenissen om mijn argument te staven. Jan De Meyer was eerst (begrijpelijkerwijze) elders met zijn gedachten, maar leek dat argument toch amusant te vinden en stelde met een glimlach als enige vraag na mijn betoog: “Weet je welke leeftijd Koning Bouwdewijn had toen hij de troon besteeg?”
Verwacht je dat je huidige sabbat in België je toekomstige onderwijs- en onderzoeksactiviteiten zal beïnvloeden?
De bedoeling van een sabbatical is je te herbronnen, of je toe te laten aan een groter project te werken. En ook wel om contacten op te bouwen. Voor mij was het na 15 jaar in het buitenland tevens een gelegenheid om met mensen van hier enkele projecten te starten. Ik heb met steun van Herman Cousy, Herman Nys en Caroline Van Schoubrouck een fellowship van de Koninklijke Vlaamse Academie van België voor Kunsten en Letteren gekregen. De bedoeling van dit fellowship is om buitenlandse onderzoekers hier te laten samenwerken met Belgische onderzoekers. Enkele projecten met betrekking tot medisch recht en verzekeringen gingen reeds van start. Ik hoop die vruchtbare samenwerking in de toekomst te onderhouden vanuit Canada. Ik hoop in de toekomst ook nog gelegenheden te vinden voor het geven van gastcolleges of seminaries. Onze rechtsfaculteit is haar internationale vertakkingen verder aan het uitbouwen: ik wil op institutioneel vlak graag bijdragen tot een samenwerking. Wat vind je van de stelling “Rechten: een polyvalente opleiding!”
Rechtenstudies openen onvoorstelbaar veel deuren. Kijk maar waar onze alumni terechtkomen. Ik denk dat wij een bepaalde gestructureerde manier van denken meekrijgen die in vele domeinen van pas komt. Voor mij zou de opleiding zelf toch nog wel meer interdisciplinair mogen zijn, met meer aandacht voor de rol van het recht in de samenleving, voor andere manieren van regelgeving en rechtsvorming, voor de beperkingen van een strikt juridische benadering... Wat is je boodschap voor de rechtsstudenten van vandaag?
Profiteer van je studententijd om interessante dingen te doen waar je later eventueel geen tijd meer voor zult hebben. Daarmee bedoel ik niet alleen maar studies. Leuven biedt veel mogelijkheden, bijvoorbeeld op het culturele vlak. Ren niet ieder weekend naar huis. Verruim je horizon en kijk hoe verreikend en veelzijdig het recht en rechtsstudies kunnen zijn. En heb vertrouwen – als je nog geen duidelijk beeld hebt van wat je wil doen – dat er wel iets uit de bus valt dat je zal liggen. Ik had me tijdens mijn rechtenstudies nooit ingebeeld dat ik jaren later in Canada medisch recht en bio-ethiek zou doceren. Maar neem ook initiatief om je lot zelf een beetje te kneden. Als je nu – for old times sake – een avond gaat stappen in Leuven, waar vinden wij je dan zeker terug? Smaakt het bier hier beter?
Alumni in de kijker
Als cultuurvertegenwoordiger van het VRG kwam ik af en toe wel eens in het HDR terecht. Maar mijn vaste plaatsen in Leuven waren eerder het Stukcafé en de Metropole. Voor het kijken naar het voetbal trok ik steevast naar “In den Toewip”, wat nog altijd dezelfde volkse charme heeft. De Metropole is evenmin veranderd en heeft zelfs nog dezelfde kelners. En in zijn nieuwe vestiging is het STUK café echt imponerend. Wat het bier betreft: het meeste Belgisch bier blijft beter dan wat je elders kunt vinden, ook al hebben we in NoordAmerika al een aantal goeie microbreweries. Maar die raken toch niet aan onze trappisten, die daar overigens bijna onbetaalbaar zijn, als je ze al vindt. Als je kon herbeginnen, kies je dan opnieuw voor rechten?
Heel waarschijnlijk wel, en met een duidelijker idee van wat ik wil doen en waarom. Dat ontbrak me tijdens mijn studiejaren wel. Ik zou het wel in combinatie doen met nog wat anders, wat bij ons in Canada makkelijker is. We hebben veel gecombineerde programma’s: een combinatie van rechten en een PhD filosofie, rechten en criminologie, rechten en sociologie, rechten en economie… Wat ervaar je als tekortkomingen tijdens je studies en wat komt je goed van pas?
De rechtsopleiding is veel veranderd in de laatste achttien jaar. In mijn tijd kregen we een heel degelijke algemene opleiding, waar je zeker een goed algemeen beeld van het recht aan overhoudt. Toch lag de klemtoon lag bij sommige vakken al te veel op memoriseren en kennen, eerder dan op begrijpen. Wij werden niet in alle vakken gestimuleerd om onafhankelijk en origineel te denken, wat natuurlijk ook moeilijk is in hoorcolleges van meer dan vijfhonderd mensen. Het is vooral in het laatste jaar dat ik echt enthousiast werd voor het recht. Het programma is misschien wel wat overladen, en het is wellicht niet meer realistisch om te verwachten dat we van zowat alle rechtstakken een goede basis kunnen hebben. Toch ondervind ik dat mijn meer algemene kennis van de verschillende rechtstakken ook voordelen met zich meebrengt. Zo kun je inzichten van andere rechtstakken in de nu soms te eng gespecialiseerde debatten inbrengen. Wat zijn de pluspunten van het Canadese rechtsonderwijs ten opzichte van rechtsonderwijs in België?
Het grote verschil ligt in de eerste plaats in de manier van lesgeven, die samenhangt met het feit dat we in Canada met kleinere groepen werken. Van studenten wordt verwacht dat ze zelf nadenken en zelf veel werk doen. Er ligt nadruk op het schrijven van essays, op het voorbereiden van de
lessen door het maken van korte samenvattingen van het leesmateriaal, op het beantwoorden van vragen in de les, op discussiëren… Studenten genieten ook meer vrijheid om hun curriculum zelf te ontwikkelen en kunnen lessen soms vervangen door intensieve projecten. Ofschoon ik veel waarde hecht aan het stimuleren van de deelname aan het hoger onderwijs, zijn er duidelijke voordelen verbonden aan de strenge voorselectie van onze studenten. Rechtenstudies worden in Engelstalig Canada pas aangevangen als een tweede diploma. Het is vrij moeilijk om in onze rechtsfaculteit binnen te raken. Je moet een heel goed resultaat hebben op de algemene Law Student Admission Test en dan moet je daarenboven nog bij de top zijn voor je eerste universitair diploma. Onder proffen zeggen we dan wel eens al lachend dat we er nooit binnen zouden geraakt zijn. Het gevolg is dat de studenten allemaal topstudenten zijn. Dat stijgt sommigen wel naar het hoofd, zodat ze dan bij voorbeeld uit de lucht vallen als we hen eens een minder goed resultaat geven. Maar velen van hen zijn gewoon extra gemotiveerd en beschouwen het als een privilege om bij die selecte groep te horen. Het maakt het heel boeiend en stimulerend om les te geven, zowel voor de proffen als voor de studenten zelf. Daar kunnen wij iets van leren – en ik reken mezelf van zoveel jaren geleden daarbij: wij vinden het gewoon vanzelfsprekend dat we aan de universiteit kunnen studeren en dat onze ouders en de staat dat subsidiëren en wij hebben in België wellicht te veel het gevoel dat je veelbelovende studenten niet apart mag nemen. Waarom zou de studie van het Canadese recht interessant kunnen zijn voor Belgische studenten? Is er een meerwaarde ten opzichte van de studie van het Amerikaanse recht?
Ik denk dat Canadese rechtenstudies een interessante mengeling aanbieden. Je kunt er traditionele common law vakken volgen, maar met soms een civil law flavour. Je hebt er ook vrij uniek constitutioneel recht dat gezien het Canadese federale stelsel en de politieke spanningen tussen Franstaligen en Engelstaligen voor een Belg sowieso interessant is. De rechtspraak inzake mensenrechten van het Canadese Supreme Court heeft een internationale uitstraling, die trouwens vaak met veel waardering als model wordt voorgesteld in Amerikaanse rechtsfaculteiten. Canada is NoordAmerikaans op vele vlakken, maar heeft toch een sociaal zekerheidsstelsel en een ziektesysteem dat op dat van de meeste Europese landen lijkt. De kwaliteit van de beste Canadese rechtsfaculteiten moet mijn inziens niet of nauwelijks onderdoen voor die van de goede Amerikaanse universiteiten. Wij constateren dat grote Amerikaanse law firms bij ons studenten komen halen en er is een vrij
7
Alumni in de kijker
grote uitwisseling van professoren tussen onze rechtsfaculteit en verschillende grote rechtsfaculteiten in de VS. Ik hoop dat wij ook betere uitwisselingsprogramma’s tot stand kunnen brengen voor studenten in de lagere jaren. Ik ben ervan overtuigd dat goede Belgische studenten gestimuleerd en geïnspireerd zouden worden door een verblijf aan een Canadese rechtsfaculteit. En Canadese studenten zijn sowieso geïnteresseerd om Europees recht te studeren, zeker als dat dan nog kan in een schitterende omgeving zoals Leuven. Veranderde er op vijftien jaar veel aan het België dat je destijds inruilde voor Canada? Beschouw je jezelf nu eerder als een buitenstaander die ons doen en laten observeert of heb je nog iets met België?
Ik ben hier nog heel vaak op bezoek geweest, maar het is toch heel anders om hier terug te wonen. Zowel België als ik zijn veranderd. Ik onderga dus de typische ervaring van de migrant: in je nieuwe thuisland blijven denken dat je echte thuisland nog altijd je geboorteland is, maar dan ontdekken dat je daar toch ook een beetje een vreemdeling geworden bent. Ik moet weer wennen aan de fysische omgeving: veel meer mensen, auto’s, drukte, en minder ruimte. Maar dan wel weer de pracht van de historische gebouwen, het gevoel van historische verbondenheid en tezelfdertijd relativiteit: dat we al vele generaties met gelijkaardige dingen bezig zijn en er uiteindelijk fundamenteel niet zo enorm veel verandert. Al vind ik dat Europa op dat laatste vlak wat van haar traditionele en in mijn ogen waardevolle terughoudendheid aan het verliezen is. Ik zie dat in mijn vakgebied: inzake de nieuwe biotechnologie leek men hier eerder een houding aan te nemen van: “waarom moet dat wel?” In Noord-Amerika is de houding eerder van “waarom niet?” Het lijkt erop dat ook hier in Europa een ongebreideld en soms blind technopositivisme aan het groeien is. Op cultureel gebied blijft het boeiend te zien wat er in België allemaal te beleven valt. De tv is er mijn inziens op achteruit gegaan. Veel meer Amerikaans, met de meest stompzinnige Amerikaans aandoende reality shows, maar dan zonder de Noord-Amerikaanse schroom inzake seks.
8
Wat me meer dan ooit stoort is het aanhoudend succes van extreem rechts in Vlaanderen. Ik denk dat de Vlamingen, of vooral althans zij die wellicht om uiteenlopende redenen voor zo’n partij stemmen, onvoldoende beseffen in welke mate het succes van die partij, maar ook bepaalde meer algemene attitudes en uitspraken, de buitenlandse beeldvorming over Vlaanderen negatief beïnvloeden. Ik heb het er ook moeilijk mee dat niet meer mensen wakker
geschud worden door verontrustende tactieken, zoals het aanvallen van de media en van publieke figuren die oproepen tot meer tolerantie, het in vraag stellen van de rechterlijke macht, en ook het zich wentelen in een martelaarsrol. De slogans die we hier soms te horen krijgen en dat soort ondemocratische zaken komen bijzonder slecht over in het buitenland. Ik zeg niet dat er geen racisme en xenofobie bestaat in Canada, maar veel van de uitspraken en het taalgebruik ten aanzien van bij voorbeeld vreemdelingen die hier nauwelijks ophef maken zijn in Canada ondenkbaar voor politieke en publieke figuren. Zij hanteren een soort zelfcensuur die mijn inziens een gezonde invloed heeft op de houding die de burgers aannemen t.a.v. anderen in de maatschappij. Een gezonde democratie vereist immers dat politici en zij die een belangrijke publieke functie hebben, en ik reken daar zeker ook academici bij, door hun houding en taal bepaalde fundamentele waarden bevorderen. Als Vlaming-in-het-buitenland ben ik altijd beschaamd wanneer ik het succes van extreem rechts voor de zoveelste keer moet proberen uit te leggen. Ik roep niet langer het excuus in dat er een mengeling bestaat van pure xenofobie en traditionele Vlaamsgezindheid, aangezien dit een schaduw werpt op diegenen die in het verleden op redelijke wijze de Vlaamse belangen verdedigden. Wel probeer ik hen te doen inzien dat extremisme maar een kant van het plaatje is, dat dit niet de visie is van de meerderheid van de Vlamingen, dat er een belangrijke tegenstroom bestaat. Verder kan ik een deel van het succes van extreem rechts alleen maar associëren met een soort vage angst voor de toekomst en voor het onbekende – een angst die voorkomt uit onwetendheid en provincialisme. Die angst en veel vooroordelen zouden volgens mij bij de meeste mensen verminderen als ze in hun dagelijks leven meer direct geconfronteerd zouden worden met diversiteit. Ik denk dat het leven in een stad als Toronto, waar 40% van de inwoners elders geboren is, en waar bij voorbeeld in de lagere school van mijn kinderen meer dan 65 verschillende nationaliteiten vertegenwoordigd zijn, mij optimistischer gemaakt heeft over de mogelijkheid van een constructieve multiculturele samenleving. Ik hoop dat ons land in de toekomst kan aanzien worden als een maatschappij waar men erin slaagde de angst te overwinnen, en zonder de waardevolle eigenheid en het gemoedelijke Belgische karakter te verliezen, ook de troeven van culturele diversiteit ten volle leerde gebruiken. Dimitri Droshout
Reünie
De reünie van promotie 1956 vond plaats in Restaurant Arenberg op 30 september l.l.
De reünie van promotie 1970 vond plaats op 11 september 2005
De reünie van promotie 1986 vond plaats op 10 november l.l. in de Faculty Club en was een groot succes.
9
A l u m n i
i n
d e
k i j k e r
Karel Cambien VRG-alumni sprak met journalist Karel Cambien (promotiejaar 1979), sinds 1982 onafgebroken actief bij de Roularta Media Group, eerst bij Knack en Trends, en sinds 1998, toen hij aan de wieg stond van Kanaal Z, voor de televisie. Nu heeft hij de leiding over de grensoverschrijdende televisie in de Frans-Belgische Eurometropool rond Rijsel. Hij was ook auteur en co-auteur van een aantal boeken, onder meer “Vlaanderen een Franse kolonie?” (Davidsfonds, 1993) “Tweehonderd jaar filiaal/De Franse greep op de Vlaamse economie” (Davidsfonds, 1995) “Gesprekken met vijftig ondernemers uit West-Vlaanderen” (Groeninghe, 2002) en nu “Wat baten kaars en bril?” (Roularta Books, 2006).
Aan welk vak of aan welke prof bewaart u de beste of slechtste herinnering en waarom?
Mijn beste herinnering heb ik aan Roger Dillemans die me door mijn moeilijkste periode, mijn bisjaar in eerste licentie, heeft heen geholpen (bisjaar eerste licentie). Dillemans heeft toen blijk gegeven van een ongelooflijk menselijke aanpak. Hoewel er toen nog geen IAJ-systeem bestond, zei Dillemans me: “Ik geloof in jou en in jouw capaciteiten. Probeer je bisjaar eerste lic te combineren met tweede lic.” Hoewel ik dat niet realistisch vond, heeft Dillemans me door dik en dun gesteund. Zo heb ik mijn derde zit gehaald in eerste licentie, en vervolgens op tien dagen tijd, met dikwijls twee examens per dag, de volledige tweede licentie afgelegd. Met goed resultaat: ik was erdoor, met slechts één negen voor het vak Schenkingen en Testamenten. Dillemans heeft eeuwig invloed gehad op mij omdat hij het “Plus est en vous-principe” heeft toegepast, iets wat ik ook consequent probeer te doen met andere mensen.
Wat soort student was u?
Student? Ik was niet bepaald de “studentstudeer”. Eerder de “student-altijd-op-stap” die altijd van alles te doen had (sport, cultuur, verenigingsleven) dat niets met mijn studies had te maken. Ik was erg actief in de studentenclub (drie jaar bestuur van Moeder Kortrijkse, twee jaar vice praeses, de meest dankbare functie...). Daardoor was ik ook zeker meer op café terug te vinden dan in de aula, en daar heb ik heel veel contacten aan overgehouden, in eigen regio maar ook daarbuiten. In ons stamcafé (Bandung op de Grote Markt) had ook “De Lange Wapper” zijn thuishaven. Daar leerde ik ook jurist Philippe de Vicq kennen bijvoorbeeld, nu notoir financier van Vlaamse bedrijven. Of ik spendeerde er lange avonden met Jaak Pijpen.
10
Toen ik enkele jaren geleden VRG-alumnivoorzitter Roger Blanpain interviewde voor Kanaal Z, zei ik hem dat ik een gewezen student was van hem. Toen hij me zei dat mijn gezicht en naam hem niets zeiden, ondanks zijn sterke geheugen wat zijn oud-studenten betreft, moest ik eerlijk toegeven dat ik zelden tijd vond om naar de les te komen. Waarop volgde: de bekende bulderende lach van Blanpain. Nu word ik overigens soms nog wakker met de gedachte dat mijn cursussen niet in orde zijn.
Die geslaagde cumul van eerste en tweede licentie heeft me ook een enorme boost gegeven in mijn zelfvertrouwen. Sindsdien geloof ik rotsvast in het principe dat alleen hard werken naar welvaart en geluk leidt. Eigenlijk was hij ook een beetje mijn ultieme overwinning op mijn slechtste herinnering: een volgens mij onverdiende zes op een mondeling examen in tweede zit van eerste licentie, wat in mijn ogen een vergissing moet geweest zijn, hoewel de prof in kwestie dit niet heeft willen toegeven. Enfin: eind goed, al goed en zoals in alles in het leven, heb ik ook daar iets uit geleerd. Uw huidige job ligt niet direct op de meest evidente weg voor een jurist. Wist u al toen u student was dat u deze richting uit wilde gaan?
Ik heb reeds op mijn veertiende het gevoel gehad dat ik in de journalistiek wilde. Als er op school een opstel mocht gemaakt worden, jubelde ik. Op de Olympische Spelen in Munchen (ik was toen 18) leerde ik het Belgische persleger van toen nader kennen, en mijn voorliefde voor dit vak stond meteen helemaal vast. Ik ben vanaf toen beginnen te freelancen voor Het Laatste Nieuws en Het Nieuwsblad (sportverslaggeving). Omdat ik later aan “ernstige” journalistiek wilde doen, wist
A l u m n i
i n
ik zeker dat ik ook studies moest aanvatten met een grote “bagage”. Rechten was daarvoor de allerbeste keuze. Na mijn studies rechten twijfelde ik nog heel even tussen journalistiek en diplomatie. Maar een jaartje op Buitenlandse Zaken (mijn eerste job, departement “Economische Betrekkingen met Oost-Europa, onder leiding van Hugo Walschap, zoon van de vader) heeft me overtuigd van mijn absolute voorliefde voor journalistiek. Het jaartje op Buitenlandse Zaken was echter ook bijzonder leerrijk. In dat jaar heb ik een MBA in de Oost-Europakunde gevolgd aan de Universiteit Gent, wat ik cumuleerde met mijn dagtaak. Ik behaalde dat diploma (in tempore non suspecto) met onderscheiding. Toen ik later bij Knack (1982/1987, onder Sus Verleyen) en Trends (onder Frans Crols) kwam, werd ik snel uitgestuurd naar die bijzonder interessante regio waar het allemaal stond te gebeuren en ook gebeurde. Sus Verleyen stuurde me als groentje een week naar de Leipziger Messe. Inmiddels heb ik zowat alle uithoeken van Oost-Europa gezien, tot in Oezbekistan toe. Toch is het niet Oost-Europa maar Frankrijk dat doorheen uw loopbaan een belangrijke rol speelt. Tegelijkertijd bent u in uw boeken kritisch over dat land, maar toch ook nauw betrokken in de grensoverschrijdende samenwerking in het gebied Kortrijk-Rijsel. Vindt u dat niet tegenstrijdig?
Daar kan ik heel veel over zeggen. Mijn openingsverhaal in het Jaarboek “Ons Erfdeel” ging over die tweespalt, en Jozef Deleu feliciteerde me met mijn kritische kijk. Samengevat in één zin: op de klassieke “hoogmissen” wordt de liefde tussen Frankrijk en België beleden, maar in de praktijk staan we soms nog mijlenver uit elkaar. Mijns inziens wegens een gebrek aan openheid en respect voor elkaar. Toch geloof ik wél helemaal in nieuwe kansen voor de Belgisch-Franse relatie. Maar zoals mijn vriend en Frans topondernemer Bruno Bonduelle zegt: “Il faut trente ans pour se faire un nom!” Sinds 2003 heb ik de leiding van het project Grensoverschrijdende Televisie. Wekelijks maken we “Transit” (economisch) en maandelijks “Grensleven” (over het leven van de burgers), programma’s die tonen hoe West-Vlamingen, Walen en Noord-Fransen zaken “samen” doen, het reilen en
d e
k i j k e r
zeilen van activiteiten in het grensgebied. Het programma wordt uitgezonden op vier zenders: WTV en Focus in West-Vlaanderen, No Télé in Henegouwen en op het kabelnet C9 in Rijsel en Nord-Pas de Calais. De reacties over dit door Europa, de Vlaamse en de Waalse Regering gesteunde initiatief zijn overweldigend goed. Wat ervaart u, vanuit de dagelijkse praktijk, als een tekortkoming tijdens uw studies en wat komt u nog steeds goed van pas?
Kort, om het met Fientje Moerman te zeggen: alles wat ik heb geleerd op de universiteitsbanken, kan ik – helaas - NIET toepassen. Dat is natuurlijk een beetje een boutade, want dankzij je rechtenstudies leer je rechtlijnig denken, de essentie onderscheiden van het detail, weet je wat “rationaliseren” betekent, en nog zo veel meer. Als je die zaken mixt met “emotionele intelligentie”, “positief denken” (voor mij is het glas altijd half vol!) en een constructief netwerk van mensen op wie je echt kan bouwen, kom je aardig in de buurt van het opperste geluk. Meestal zijn vriendschappen (wat voor mij de lange termijn betreft) me meer waard dan de ultieme primeur najagen. Overigens ben ik professioneel niet meer echt betrokken bij de dagelijkse en harde nieuwsgaring. Ondanks het beperkte rechtstreekse nut van min studies voor mijn dagelijkse werkzaamheden, raad ik werkelijk iedereen aan om rechten te studeren. Het is de beste vorming die er is, en het laat tenminste alle kansen open in het verdere beroepsleven. Tussen 18 en 23 kantelt het levensbeeld van veel jongeren, en dat heeft ook impact op hun keuze in het beroepleven. Alleen studies rechten bieden nog alle kansen, geen enkele andere richting kan dat in diezelfde mate aanbieden. Overigens zou ik veel studenten in de rechten willen aanraden om hun focus breed open te zetten: er is heus wel veel meer dan de balie! Als u nu “for old times sake” een avond op stap gaat in Leuven, waar vinden wij u dan zeker terug?
Ik kom nog maar zelden meer in Leuven, tenzij bij mijn broer die in Heverlee woont. Ik ben er in ieder geval al twintig jaar niet meer uitgeweest. Naar het schijnt bestaat De Blauwe Schuit nog altijd, net als alle cafés op de Grote Markt of Den Boule. Nu je het zegt, ik moet absoluut eens op de lappen gaan in Leuven. Maarten Vidal
11
Alumni nieuws
Koen Lenaerts werd door zijn collegae rechters verkozen tot voorzitter van de vierde kamer van het Europees Hof van Justitie. Daarmee behoort professor Lenaerts voortaan tot de top vijf van het Hof, die verder bestaat uit de opnieuw verkozen Griekse president Vasillios Skouris en de eveneens herverkozen kamervoorzitters Peter Jann, Christiaan Timmermans en Allan Rosas, respectievelijk uit Oostenrijk, Nederland en Finland. Het mandaat van kamervoorzitter strekt zich uit over een periode van drie jaar en is één maal verlengbaar. Als kamervoorzitter zetelt Koen Lenaerts voortaan tevens in elke zaak die wordt behandeld door de Grote Kamer van het Hof. Die Grote Kamer kwam er ingevolge het Verdrag van Nice. In tegenstelling tot de jarenlang gebruikelijke procedure, worden principiële kwesties niet meer beslecht door het voltallige – in plenum verenigde – Hof, doch door een Grote Kamer van beperkter omvang. Enkel de president en de kamervoorzitters zetelen van rechtswege in de Grote Kamer. Per zaak wordt verder aangevuld met een aantal – uit een telkens opnieuw te publiceren lijst te selecteren – rechters van het Hof. Met één rechter per Lidstaat dreigden vergaderingen in plenum immers moeilijk werkbaar te worden na de vorige uitbreiding van de EU tot vijfentwintig Lidstaten. In januari 2007 mag het Hof overigens alweer twee nieuwe leden verwelkomen, ingevolge de toetreding van Roemenië en Bulgarije.
VRG Alumni prijs voor Martine Reynaers De Raad van Bestuur van VRG Alumni Leuven, Rechtsfaculteit Leuven heeft de VRG ALUMNI PRIJS 2007 toegekend aan Mevrouw Martine Reynaers, gedelegeerd bestuurder van het Reynaers Aluminium (Duffel). Vandaag is het bedrijf actief in 25 landen wereldwijd, met o.m. belangrijke dochters in Frankrijk, Nederland, Engeland en China. Mevrouw Reynaers werd uitgeroepen tot Manager van het Jaar 2003. Zij is lid van het VBO-directiecomité, bestuurslid van Flanders Investment & Trade en ondervoorzitter van VOKA. Mevrouw Reynaers wordt niet alleen gelauwerd om haar “professioneel management”, maar ook om haar inzet, als voorzitter van Business & Society Belgium, het netwerk voor maatschappelijk verantwoord ondernemen: het voortdurende engagement van bedrijven om via dialoog, bewustwording en concrete acties hun maatschappelijke meerwaarde ten aanzien van alle huidige en toekomstige belanghebbenden te maximaliseren, niet alleen op economisch, maar ook op sociaal en ecologisch vlak. De prijs wordt uitgereikt op vrijdag 9 maart 2007 ter gelegenheid van VRG Alumnidag, Jos Daniëls, erevoorzitter KBC-Verzekeringen, zal de laudatio uitspreken.
12
Ter gelegenheid van de bestuursvergadering bij Baker & McKenzie waar Iris Van Tilborgh (promotie 1997) onze gastvrouw was, werd beslist opnieuw volgende steun toe te kennen: 28.000 € voor de bibliotheek van de faculteit Rechtsgeleerdheid van de K.U.Leuven; 3.000 € voor de bibliotheek van de faculteit Rechtsgeleerdheid van de KULAK; 5.000 € voor de pleitwedstrijden. VRG-Alumni is de enige kring die moreel & materieel zijn faculteit steunt. Daarom willen wij al onze leden bedanken die dit mee mogelijk maken! v.l.n.r. Karel Van de Velde, Stijn Vanoppen, Dimitri Droshout, Hans Smeyers, Sofie Caeyers, Joris Raport, Maarten Vidal, Stefanie Martens, Wim Bollen, Marc Huysmans, Barbara Van Speybroeck onder: Robbie Tas, Roger Blanpain, Christine Verhoeven, Iris Van Tilborgh
Alumni nieuws
Professor Johan Put ARCOPRIJS 2005 Op 12 oktober jl.werd in de Koninklijke Academie van België de “ARCO-Prijs 2005 voor het wetenschappelijk onderzoek over de non-profit sector en de sociale economie” uitgereikt aan Isabelle Van der Straete en Johan Put voor hun onderzoek “Beroepsgeheim en hulpverlening”1. Groep ARCO, bankverzekeraar voor de publieke en non-profitsector, wil met haar driejaarlijkse wetenschappelijke prijs de academische wereld en de vorsers aanmoedigen om in hun onderzoek meer aandacht te schenken aan de specificiteit van de non-profit sector en de sociale economie. Door dit werk te bekronen heeft de jury van de ARCO-Prijs de relevantie van het beroepsgeheim in de non-profit sector willen onderstrepen. Meer bepaald in de sectoren van de sociale hulpverlening waar de rol van het beroepsgeheim tegenover de nieuwe ontwikkelingen wordt beschreven. De jury heeft vooral de systematische analyse van de concepten, de doelgerichtheid en de toepassingsgebieden van het beroepsgeheim gewaardeerd.
Bijzondere aandacht gaat naar specifieke aspecten zoals de gespannen relatie tussen het beroepsgeheim, de aangifteplicht en de hulpverleningsplicht aan mensen in nood; de draagwijdte van het beroepsgeheim in een gezagsrelatie; het beroepsgeheim en de opsporing van misdrijven; de relatie tot de privacywetgeving... Ook wordt dieper ingegaan op actuele knelpunten betreffende het beroepsgeheim van hulpverleners. Met de toekenning van de wetenschappelijke ARCO-Prijs 2005 aan dit werk bekroont de jury meteen het onderzoek dat werd uitgevoerd door het Instituut voor Sociaal Recht (ISR) van de Katholieke Universiteit Leuven (KUL) dat gefinancierd wordt door het Fonds voor Wetenschappelijk Onderzoek (FWO) van de Vlaamse Gemeenschap.In 2003 werd de Arcoprijs uitgereikt aan Mevr. Hilde Denef, eveneens Alumna van onze Faculteit. Roger Blanpain, Lid ARCO Jury.
Isabelle Van der Straete en Johan Put stellen in hun onderzoek immers vast dat bepaalde evoluties in de maatschappij en in de hulpverlening het beroepsgeheim in zijn traditionele vorm onder druk zetten: professionalisering van de hulpverlening; inter- en multidisciplinaire werking; contextueel werken met cliënten; toegenomen mondigheid; de maatschappelijke druk om bedreigende situaties te melden. De auteurs behandelen een hele reeks vragen die zich in de dagelijkse praktijk stellen op het gebied van beroepsgeheim. Het werk stelt een aantal principes (opnieuw) scherp en formuleert op een aantal gebieden nieuwe benaderingen die meer overeenstemmen met de actuele noden en principes van de hulpverlening, zonder afbreuk te doen aan de rechtsfiguur van het beroepsgeheim.
1
Beroepsgeheim en hulpverlening, Isabelle Van der Straete, Johan Put, Die Keure, 2006
v.l.n.r.: W. Moesen (Voorzitter Jury), I. Van der Straete, J. Put, R. Branson (Arco).
13
Va l k n i e u w s
Personalia Bent u recent getrouwd, heeft u nageslacht op de wereld gezet, bent u benoemd of onderscheiden en wilt u dit graag meedelen aan de juristengemeenschap... laat het ons weten, wij zorgen er dan voor dat het in deze kolommen op 13.250 exemplaren gedrukt wordt. Geboortes, huwelijken, overlijdens, benoemingen enz. van alumni kunt u meedelen op het volgend adres: VRG-Alumni, t.a.v. Jaqueline Van Hal, Klein Dalenstraat 46, 3020 Winksele, tel. 016/499.497 – fax 016/480.921, e-mail:
[email protected] Indien u een reünie plant met uw promotiejaar, kunt u dat ook op deze pagina laten weten. Huwelijken Tillo Dumont (promotie 2003) huwde op 05/03/2005 met Evi Symens Yves De Wilde huwde in juli 2005 met Charlotte Vanden Abeele (beiden promotie 2002)
Stef (09/07/2006), zoontje van Jan en Isabelle Bogaert-Van den Abbeel (beiden promotie 2002) James (20/07/2006), zoontje van Tom en Axelle (promotie 1999) Van Wesemael-Van den Broeck Margaux (22/07/2006), zusje van Thomas en dochtertje van Isabel en Kristof (promotie 1999) Eeckhout-Dumortier Khyra (08/08/2006), dochtertje van Mathieu (promotie 2002) en Lindsay Desmet-Verbrugghe Bernard (09/08/2006), zoontje van Dave en Astrid (promotie 1998) Clabots-Palmans Alison (06/09/2006), dochtertje van Xavier en Joyce Herbots-Hulpiau (beiden promotie 1999) Mazarine (29/08/2006), zusje van Anne-Sophie en dochtertje van Philippe (promotie 1997) en Heidi Heyvaert-Bauer Liam (27/10/2006), zoontje van Kristof en Iris (promotie 1997) Vandenbroucke-Van Tilborgh
Davina Beukelaers (promotie 2002) huwde op 01/10/2005 met Joris Heymans
Doctoraten
Laurent Lippens huwde op 24/06/2006 met Leen Vandecruys (beiden promotie 2001)
Kris Wagner Sancties in het burgerlijk procesrecht Datum: 28/09/2006 Promotor: Prof. Paul Van Orshoven
Nele Daem (promotie 2004) huwde op 19/08/2006 met Bart Beeckman Jimmy Nys (promotie 2003) huwde op 09/09/2006 met Dorien De Bie Wim Panis huwde op 23/09/2006 met Caroline Geenen (beiden promotie 1992) Charlotte Vanden Abeele huwde in juli 2005 met Yves De Wilde (beiden promotie 2002) Marie-Sheila Bastians (promotie 2001) huwde op 13/09/2006 met François Henneaux Geboortes Yinte (07/04/2006), zusje van Arne en dochtertje van Gerben (promotie 1997) en Sigrid (promotie 1996) Pauwels-Raedschelders Aldric (09/05/2006), zoontje van Tillo (promotie 2003) en Evi Dumont-Symens
14
Kalle (16/06/2006), broertje van Norah en Finn en zoontje van Eric en Inge (promotie 1992) WilliamsTaillieu
Aline (12/05/2006), zusje van Amélie en dochtertje van Koen (promotie 1998) en Isabelle (promotie 1999) Gorissen-Mostaert
Silvia Van Dyck Valsheid in geschriften en gebruik van valse geschriften herdacht. Een kritische analyse van de dominante rechtsdogmatische en jurisprudentiële benadering van het leerstuk van valsheid in geschriften. Datum: 11/10/2006 Promotor: Prof. Lieven Dupont Manou Eyskens Makelaar en agent in de bank-, beleggings- en verzekeringssector – Kwalificatie en statuut in een context van geïntegreerde financiële dienstverlening Datum: 16/11/2006 Promotor: Prof. Herman Cousy Copromotor: Prof. Jules Stuyck Bart Driessen Interinstitutional convention as checks and balances in EU law Datum: 19/12/2006 Promotor: Prof. K. Lenaerts
Ve r l o re n s c h a p e n
VRG-Alumni wil een netwerk zijn van oudstudenten van de faculteit rechtsgeleerdheid van de K.U.Leuven. Daarom is het van groot belang dat wij de juiste adressen hebben van zoveel mogelijk afgestudeerden. Hieronder vindt u de namen van een aantal alumni waarvan wij het spoor bijster zijn. Als u het juiste adres kent van één van de onderstaande personen, aarzel dan niet om ons te verwittigen: Klein Dalenstraat 46, 3020 Winksele, tel. 016/499.497 – fax 016/480.921, e-mail:
[email protected] Wij ontvangen op deze oproep altijd een vloed aan reacties. Wij danken al bij voorbaat iedereen voor de geleverde inspanningen! 1970 Gorissen Ria Lefevre Jan Renaer Marc Verhaegen Luk Cool Charles
1979 Beurghs Jan Michiels Luc Sauwen Ludovic Verbeken Erwin Vervaeke Wouter
1988 De Groote Anne De Groote Katty Joniaux Kwinten Swinnen Ingrid Van Camp Kristien
1997 Deckers Carl Laes Elsie Leenknecht Enrico Van Dijck Dominique Vanhecke Rebecca
1971 De Meyer Marit Ghijs Lieve Symoens Mia Van Hemelrijck Fernand Wouters Staf
1980 Baptist Jo Delahaye Arnaud Merckx Alfred Stevens Bart Van Vrecken Dirk
1998 De Roeck Geert Eeckhout Pascale Jansens Pieter Moens Pieter Winkelmans Hendrik
1972 Groseli Johny Messely Eric Pauwels Jacques Peetermans Armand Van Den Bossche Johan
1981 Duys Filip Goemans Yves Van De Weyer Veerle Van Doninck Jan Verhasselt Eric
1989 De Coninck Dirk Van Hees Jozef Vandenbergen Maria-Helena Verachtert Anna Wouters Didrik 1990 De Bondt Johan De Meyer Gert Keuppens Andre Smolders Ellen Vanlommel Herbert
1973 Kuppers Etienne Lerut Erik Tits Edith Van Aenrode Guido Willekens Karel
1982 Blomme Gino Deltour Jan Lapere Charlotte Priels Tom Vercruysse Nele
1974 Delwiche Francis Durnez Maria Melis Hedwige Teysen Eugene Voets Philippe
1983 Claes Annemie Muys Chris Peeters Veronique Pollet Carl Renier Monique
1975 Baert Ingrid Beerten Christian (Chris) Grosemans Luc Trips Maria Truyers Leon
1984 Declerck Els Herelixka Ann Mertens Kristel Paridaens Raoul Verschueren Philippe
1976 Coorevits Luc Devriendt Jean-Pierre Lemmens Thomas Schraepen Fabienne Vandergraesen Marie Angele
1985 Castelein Geertrui Decruyenaere Marc Muylle Geert Ryckewaert Sam Vanwalleghem Anne Marie
1977 Demuynck Michel Deprest Geert Machielse Adrianus Soete Wim Stevens Anna
1986 Bosteels Wim De Clerck Hilde Lamberts Bernadette Lammens Stefaan Verhelst Laurent
1978 Damiaens Pieter Jacobs Paul Lagaud Thierry Le Clef Luc Maillet Jules
1987 Bourgois Bruin De Hooghe Daniel Deruytter Kristien Vandeven Anne Wijns Pascale
1991 Bodson Dirk De Bie Eric Mertens Dirk Roefs Jan Van Boven Gert 1992 Antoons Jo Cloots Christian D’hondt Regis Spooren Jan Vande Velde Ilse 1993 Santy Greet Van Overmeiren Geert Van Santvliet Paul Van Steen Kathleen Vlassak Marjo 1994 De Lombaert Didier Dieryck Hilde Dupre Isabelle Van Mechelen Wendy Vanhuysse Petra 1995 Lammar Christophe Neirynck Reginald Nolens Benedicte Renneboog Nele Wauters Jasper 1996 Gaublomme Ann Guisset Cedric Meeus Luc Staes Roel Van Baelen Isabel
1999 Gregoor Elsje Juveyns Myriam Lambrichts Katja Peeters Frederick Vits Mark 2000 Goris Philip Marchal Stefan Torfs Evi Van Bael Iris Vandenberghe Katrien 2001 Cammaer Sarah De Man Veerle Lambrecht Dirk Schatteman Barbara Van Den Berghe Ariane 2002 Chartier Anne-Sophie Chernova Yulia Even Shoshan Gil Griffiths Mark Masschelein Mary Ann 2003 Debeuckelaer Linda Van Leuffel Lotje Van Strydonck Katrien Van Wambeke-Lauryssen Steven Vanoverberghe Nathalie 2004 Boerboom Dennis Boghe Michel Goossens Wim Ryan Patrick Vanderwaeren Dave 2005 Bekaert Luc De Ridder Karolien Hofkens-Van den Brandt Ines 2006 Moonens Werner
U kunt uw persoonlijke gegevens desgewenst zelf beheren via de Alumnidatabank van de K.U.Leuven. Daartoe dient u uw persoonlijk paswoord te kennen. Dat kunt u per e-mail of sms opvragen. Een link naar de databank en uitvoeriger uitleg over de inlogprocedure vindt u terug in de rubriek “uw gegevens” van onze webstek: www.vrgalumni.be. Aarzel niet om VRG Alumni te contacteren indien u problemen ondervindt (VRG Alumni, Klein Dalenstraat 46 te 3020 Winksele, tel.: 016/499.497, fax: 016/480.921, e-mail:
[email protected]). Wijzigingen kunnen uiteraard ook op klassieke wijze worden meegedeeld.
15
