No Sep HANSI KNOTECK _ sp««lt de hoofdrol in de film SLOT HUBERTUS" foto Ut

No. 55 1 Sep 1 9 3. HANSI KNOTECK _ sp««lt de hoofdrol in de film

„SLOT HUBERTUS" foto Ut.

Verschynt wekeiyks — Prys per kwartaal f. 1.95.

Red. en Adm. Galaewater 22, Leiden. Tel. 760. Postrekenina 41Ö«t) b

:

,

dj

■

!

.

.

■

EEN MENSCHELIJK WRAK

E»n *ytt«m«t)>cK* v0,tv,,,0fg,ng U voor w.nd,!,., , .,rt «oO^Mfc.lijk« ••r»iieh(.. V.i»nol Voctpo*
EEN COMPLEET VERHAAL i.

H

BEREID UVOORt! OVERTOLLIG HAAR verwijderd door ELECTROLIJSE komt niet terug. Eenig afdoend «yiteem. Adviseer uw arts. Behandeling absotuvit pijnloos. Laat gaan lldteekans na. Gratis advies. Instlt. v. electr. ontharing E. Nooteboom. Goudsche Singel 83a - Rotterdam

DANSSCHOOL

I J.

DE HEER EN MEVROUW

A

RRONMEUER

r\,

ULANGE POTEN 27. DEN HAAG-TEL115550

MEMBERS OF THE IMPERIAL SOCIETY OF TEACHERS OF DANCING Amalaur mn Prolutlonal l«ii«n d«g*Miki. - Spri.kur.n 2-6 .n 8 1 n 7~. i i. L on. bckw.,!. .MODERNE ^ANSEN"-. PRUS f 5?201 IfV^lZSSSS.

„Anna, zei mijnheer Slim tot zijn vrouw, „ik geloof, dat ik mijn portefeuille met honderd gulden heb verloren. Ik heb reeds in al mijn zakken gezocht, in mijn broekzakken, in de zakken van mijn jasje en in één van mijn binnenzakken - maar t ding is nergens te vinden." „Waarom kijk je dan niet in dien anderen binnenzak?" „Umciat, zuchtte mijnheer Slim, „omdat dat mijn laatste zak is en als de portefeuille daar niet in zit, val ik dood neerl"

Pos op, dot de goede zorgen oon Uw uiterlijk besteed, mit vergeefs zijn door een te sterke of een algemeen parfum te gebruiken. De decente geur van enkele druppels Old Cottage Lavenderwater zal ook U in het meest uitgelezen gezelschap de belangstelling schenken, die de vrouw van verfijnde beschaving toekomt. De typische groene flacon Old Cottage Lavenderwater en ook de andere Old Cottage artikelen hebben toch reeds een plaatsje op Uw toilettafel?

(EfommiMte

©Iet öroïtooe Qwencfer mfot

BAND J^&rfiojnfi H&iÄ Wij hebben nog enkele banden. Zij dienen tot het inbinden van 52 nummers van ons bladr dus voor een veheelen Jaargang. De prijs van dezen band bedraagt F/. 1.50 franco per post, BIJ VOORUITBETALING Het verschuldigde kan voldaan worden door storting op onze postrekening 47880 of door toezending van postwissel.

Een gebonden jaargang van Het Weekblad Cinema & Theater is een prettig bezit, dat u nog vele aangename uren kan verschaffen. Het bezichtigen van de vele mooie en interessante foto's en het lezen der beschrijvingen van films en tooneelstukken roept bij u de herinnering weer wakker van het door u in het afgeloopen jaar geziene en gehoorde. Ook de overige inhoud is zeer zeker het nog eens zien en lezen meer dan waard. Een gebonden jaargang houdt dat alles voor u bij elkander. Bestel daarom een band voor het inbinden van uwe 52 nummers van ons blad. ADMINISTRATIE HET WEEKBLAD CINEMA & THEATER - GALGEWATER 22, LEIDEN

>1

ier Dick," riep June Burlington, en er kwam een klank jp Jk. UL. van opluchting in haar stem, „hier is de thee! Word wakker, boy..." Dick Burlingtons oogleden, zwaar van slaap, gingen langzaam open. De „Zephyr", die ongeveer een maand geleden de haven van Londen verlaten had, kliefde rustig en gestadig den Indischen Oceaan. Het schip met de weinige passagiers, de eindeloos-blauwe hemel, de luisterrijke zonnedagen — het was allemaal wat hij gehoopt had, toen hij June had voorgesteld dezen tocht als huwelijksreis te maken, met Dar-es-Salaam als einddoel. In Kaapstad waren ze aan boord van de langzame „Zephyr" gekomen en ze waren nog maar enkele dagen onderweg, toen ze tot de onaangename ontdekking kwamen, dat ze, in den persoon van den gezagvoerder, kapitein Stephen Horley, in handen waren gevallen van den vervelendsten kletskous ter wereld. „Dank je, steward," zei June, toen de jongeman, die hen bediende, den theeboel had gereed gezet. En terwijl hij zich over het dek verwijderde, vervolgde ze tot haar echtgenoot: „Aardige jongen, die steward..." „Hm," bromde Dick, met één oog op de zich verwijderende figuur van den stewatd en het andere op kapitein Horley's plompe schoenen gericht. Twee tergend trage uren hadden die schoenen nu al in dezelfde positie gestaan en als alle voorteekenen niet bedrogen, zouden ze de beide volgende uren daarin blijven. „Daar hebt u gelijk in, Mrs. Burlington," mengde de gezagvoerder zich met een eenigszins zeurderige stem in het gesprek; „die steward is een van mijn successen." „Een van uw successen ?" herhaalde June zonder veel belangstelling. Kapitein Horley knikte. „Ik deed hem op in de havenbuurt van Kaapstad," lichtte hij in. „Ik had juist iemand noodig en hij was den koning te rijk met een baantje. En hij blijkt een buitengewoon bruikbare steward te zijn." „Reusachtig!" zuchtte Dick Burlington. „Zeker is het reusachtig. Een bruikbaren steward maak je niet in 'n dag. En deze sinjeur' had nog nooit dergelijk werk bij de hand gehad. Hij vertelde nota bene, dat hij acteur was geweest." „Acteur?" riepen de jongeman en -vrouw tegelijk. Met een ruk zat de slaperige Dick Burlington overeind in zijn stoel. „Acteur, zegt u?" herhaalde hij scherp. De kapitein staarde hem aan. Door een toeval scheen hij er in geslaagd hun belangstelling te wekken! In verbazing keek hij van Mr. Burlington naar Mrs. Burlington en daarna weer van het jeugdige mevrouwtje naar haar echtgenoot. Toen schraapte hij gewichtig zijn keel. „Ja," verklaarde hij langzaam, „dat

DOOR

D'ALVAREZ

beweerde hij ten minste, maar ik zou zeggen, dat hij net zooveel van een acteur heeft als ik. Je kunt geen woord gelooven van de verhalen, die dergelijke min of meer verloopen kerels je opdisschenl" „U vond hem in de havenbuurt, zei u?" „Ja, in Kaapstad. Hij zat volkomen aan den grond; heelemaal geen type om aan te nemen, dat hij acteur was geweest." „Dus u denkt niet, dat hij de waarheid sprak?" vroeg June. „Ik betwijfel het ten minste sterk. Maar ik neem nooit de moeite om de levensgeschiedenissen van de kerels, die ik uit de goot haal, te controleeren.

omdat ik vooruit toch weet, dat ze me wat op de mouw spelden. Neem nu dezen steward. Hij heeft langs de heele Afrikaansche kust gezworven, van Mombassa tot den Tafelberg. Wat kauzoo'n vent voor leven hebben geleid, waarmee hij voor den dag durft te komen ?" Dick mompelde iets onverstaanbaars. Oogenschijnlijk had hij alle belangstelling in de conversatie van den kapitein weer verloren, maar een snelle blik naar June verried, dat dit niet het geval was. Hij keek op zijn polshorloge, vestigde toen zijn oogen op de dalende zon. „Ik ga nu maar naar beneden om me te verkleeden. Ga je mee, June ?" „Nu al het is pas half vijf!"

(MARTHA ESKiERTH, de Ufa-ster, die de hoofdrol speelt in „Die Csardasfürstin".

"^^^^^^^^

l ft-i»- ;■

y

x

;

5pßj£

.»»"-SM

Vr,

D® EFögieDsclh® fflcftoiuiF HSFIPV WBOc
*Z&v*mxVvououi

DeOp^ag

iriHiE/^irm TE DEN

_

HAAG

J

De heer M. Beekman te Amsterdam verwierf met de juiste oplossing van deze vraag den hoofdprijs. De troostprijzen werden toegekend aan mej. Schwarz, Den Haag; den heer H. Braat. Delft: mej. Schipper, Zaandam; den heer I. H. Rutgers. Dieren; den heer M. Zuur, Den Haag.

„Neen mijnheer." „Prachtig. Ga dan even zitten." Burlington wees hem een stoel en na een blik op June: „Je zat aan den grond, om het kind maar bij den waren naam te noemen, toen de kapitein je in Kaapstad oppikte, nietwaar Wingfield?" „Mijnheer!" Er klonk verontwaardigd protest in den uitroep. „Wind je niet op," kalmeerde Dick; „ik ben niet van plan je aan een verhoor over je particuliere leven te onderwerpen. De zaak komt hierop neer: mijn vrouw heeft een broer ergens in Zuid-Afrika... wäär precies weet ze niet, en daar je, zooals ik begrepen heb aan ... eh . . . een beetje zwervend leven achter den rug hebt, is het niet onmogelijk, dat jij hem hier of daar hebt ontmoet." „Juist!" De steward scheen bepaald opgelucht door deze toelichting en ging gemakkelijker in den stoel zitten. „Hoe is mijnheers naam als ik vra gen mag ?" „Hicks!" June mengde zich thans in het onderhoud. „Edgar W. Hicks. Eddy werd hij in den regel genoemd." „Hicks!" Nadenkend herhaalde de steward den naam. „Mr, Hicks! Een Amerikaan ?" „Natuurlijk! Hij is immers mijn broer! Je weet toch, dat ik een Amerikaansche ben ?" „Zeker. Dom om daaraan niet direct te denken." De bediende zweeg even. Daarop klonk het langzaam, nog steeds op den nadenkenden toon van zooeven: „Hicks! Eddy Hicks! Is het onbescheiden te vragen, wat mijnheers beroep was ?" Een vurige blos trok over Junes gezicht en Dick kwam haar te hulp. „Och, hij had geen bepaald beroep. Hij leefde van wat zijn vjider. , ." „Dus van een toelage," viel de steward in, toen Dick aarzelde om verder te gaan. „Zoo ongeveer," bevestigde Dick Burlington. „Juist." De steward knikte de situatie scheen hem volkomen duidelijk. „Ik geloof niet. dat ik mij den naam her

,vr*

*'

*

■,

■

REMBRANDT THEATER

' 'SMS

^

AMSTERDAM BRENGT STEEDS DE BESTE PROGRAMMA'S

I'->Ukövy *■,;,? 1 Qa zi-w SUPOWICZ.- DE UAriPWERKSTf

AFBEELDING IN KLEUR MULTICOLOL PICTURE

De pianist Stefan Askenase trad kest onder leiding van Carl Scheveningen op.

met het orSchurlcht te

inner," ging hij daarop verder, „maar het komt dikwijls voor, dat menschen een anderen naam aannemen — eh — als ze in de havenbuurt belanden. Dat is niet bepaald een paradijs, weet u. Maar wat ik zeggen wou, wat voor soort man was het, ik bedoel hoe zag hij er uit ?" „O, een knappe jongen!" Het was nu weer June, die sprak, met een trilling van emotie in haar stem, die duideUjk haar liefde voor haar broer verried. „Een groote, forsch gebouwde vent, toen hij de wereld introk, met rossig, bijna rood haar, net als het mijne en met denzelfden gloed er over. En ook dezelfde teint — — blank en blozend, maar hij zal nu wel heelemaal bruin gebrand zijn." „Baard of snor, mevrouw ?" „Voorzoover ik weet, niet." „Mijn vrouw heeft haar broer in bijna veertien jaar niet meer gezien,"

De violist Bronlslaw Hubermann gaf ook dit seizoen te Scheveningen zijn kunst ten beste.

legde Dick uit. „En ik ken hem heelemääl niet!" En hij vertelde hoe hij, betrekkelijk kort geleden, in een hotel in Kaapstad had kennis gemaakt met June, die in Zuid-Afrika vertoefde op zoek naar haar broer. De kennismaking had weldra tot een huwelijk geleid, hetgeen natuurlijk aan de nasporingen niet ten goede was gekomen. En thans waren ze op de huwelijksreis en van de gelegenheid, die zich op hun trip langs de Afrikaansche kust voordeed om inlichtingen in te winnen naar den verloren zoon, zouden ze gaarne gebruik maken. „Hoe lang is hij ongeveer?" informeerde Wiogfield, toen Dick uitgesproken was. June nam den steward even van het hoofd tot de voeten op. „Zoowat net zoo lang als jij." Het was duidelijk, dat Wingfield de schuilhoeken van zijn geheugen naar

iemand afzocht, die aan het signalement beantwoordde. „Je kunt je niet herinneren zoo iemand te hebben ontmoet r" drong Dick, toen de stilte hem wat lang begon te vallen. „Ik ben bang van niet, mijnheer. U veronderstelt, dat hij aan de Zuidof aan de Oostkust moet zijn?" June trok met een moedelooze beweging de schouders op. „Ik weet het niet." „Maar krijgt hij zijn toelage dan niet meer ?" Wingfields vraag was alleszins steekhoudend. „Neen," luidde het antwoord. „Dat is ook de reden, dat ik naar Afrika ben gereisd. Onze familie-advocaat heeft al in ruim een jaar niets meer van hem gehoord." „Dan heeft het er veel van..." „Ja?" kwam het hijgend over Junes lippen. „Alsof hij het binnenland is ingetrokken om op groot wild te jagen of zoo," maakte de steward, na een waarschuwenden blik van Dick, met groote tegenwoordigheid van geest den zin af. Even bleef het stil; toen eindigde hij, op een toon, waarin oprecht leedwezen klonk: „Het spijt me, dat ik u niet kan helpen." „Niets aan te doen!" June zuchtte teleurgesteld. „We hebben jou maar eens gevraagd, omdat we hoopten, dat je dat je misschien — —" Haar stem trilde verraderlijk en Dick viel haar troostend in de rede: „We zullen hem wel vinden; we komen in zooveel havens, dat de kans om hier of daar tegen hem aan te loopen heusch niet zoo klein is." „Ik zou ook zeggen, dat u, als hij niet in het binnenland zit, een goede kans hebt," meende de steward. Toen, op een wenk van Dick, stond hij op en verliet, alleen met een korten groet, de hut, II. Twee dagen later ankerde de kleine kuststoomer voor Lorenzo Marquez, en ofschoon June en haar man een kruistocht door de stad maakten en niet nalieten alle mogelijke en zelfs lichtelijk onmogelijke informaties in te winnen, gelukte het hen niet ook maar het geringste spoor te vinden. „Ik ga vanavond nog eens naar de stad," zei Dick, toen zij dien middag aan boord thee dronken. Hij had het gevoel, dat hij alléén meer kans op succes zou hebben. Hij had, na hun eerste gesprek, meermalen een onderhoud met den steward gehad en was allerlei gewaar geworden, dat de bediende moeilijk in tegenwoordigheid van een dame had kunnen vertellen. Toen de duisternis viel, nam hij op de loopbrug met een kus afscheid van June. Nog een paar maal keerde hij zich om en wuifde haar toe, toen namen de schaduwen van de kade hem op. Enkele minuten later schommelde hij in een primitief rijtuigje naar de lichten van de schilderachtige kustplaats.

mol" HUT6!15' Pe!M Luasieyr| Juliette Roos' Rie Gilhuys en Frits van Dongen in De man. die beslag legt", het tooneelstuk dat in het Centraal-Theater te Amsterdam wordt opgevoerd. — 6 -

Op het Paobla-plein, bij den grooten tabak- en sigarenkiosk, ontmoette Dick hem. Een lange, magere man, met

havelooze schoenen ep in een versleten, morsig, wit pak. „Hallo Dick!" Maar Dick was te zeer op zijn qui vive om zich zoo maar te laten overrompelen. Slechts weinige minuten geleden had hij zich niet dan met groote moeite kunnen afmaken van een menschelijk wezen, dat veel van een hoop lompen had en dat met een irriteerend uithoudingsvermogen had getracht hem als „mijn beste, oude Bill" welkom te heeten, „Je kunt naar de pomp loopen!" klonk dan ook Dicks weinig aanmoedigend antwoord. De lange man staarde hem aan. „Zeg vrind," mompelde hij, „ik heb toch den verkeerde niet voor ?" „Dat heb je ongetwijfeld," verklaarde Dick kortaf, terwijl hij pogingen aanwendde om den ander terzijde te schuiven. „Een oogenblik alsjeblieft!" De lange man greep hem bij den q-rm. „Ben jij Dick Burlington, of ben je het niet ?" Dick schrok toen hij het verloopen sujet zijn naam hoorde uitspreken. Een afschuwelijk vermoeden flitste hem door den geest. Een seconde staarde hij den ander met ingehouden adem aan. „Wie ... wie ben jij ?" stamelde hij. „Wel," grinnikte de onbekende, „als jij Dick Burlington bent, moet ik je zwager zijn, zou ik zoo zeggen!" Dick zocht steun tegen den muur achter hem. „Zwager?" echode hij zwakjes. Nogmaals staarde hij als betooverd naar het gezicht, dat een kleur had als vloeipapier, naar de dorre, verdroogde lippen, waartusschen een goedkoope, verre van aangenaam riekende sigaar hing. De magere man maakte een buiging, waarin iets van tragische ironie was. „Edgar W. Hicks," stelde hij zich voor. En terwijl hij met een zwierige beweging zijn ontoonbaren hoed afnam: „Aangenaam je te leeren kennen, zwager Dick!" De adem stokte Dick Burlington in de keel, toen zijn blik rustte op een ongekamde, wilde massa rossig haar, waarover, in de lichten van het plein, een maar al te goed bekende gouden gloed danste. Maar dit sinistere menschelijke wrak kon toch Junes broer niet zijn! Het was eenvoudig ondenkbaar ... Evenwel, dat Amerikaansche accent, die typisch-Amerikaansche uitdrukkingen, die hij gebruikte, zijn lengte, dat haar „Zeg jongen, je hebt June toch misschien niet bij je, hè ?" stoorde een stem, heesch van alcohol, Dicks overdenkingen. „Hoe ken je mij ?" vroeg deze abrupt. „Wel, ik bezit een goed opmerkingscn combinatievermogen. Ik las in de ,,Cape Times", dat jullie getrouwd zijn, als cricket-beroemdheid stond je huiselijke naam Dick er zelfs bij, en toen ik June vandaag hier over het plein zag wandelen aan den arm van den eleganten mijnheer, wel, toen was er niet zooveel vindingrijkheid voor noodig om de eenig mogelijke conclusie te trekken, nietwaar?" Hij zweeg even en vervolgde toen, met sarcastische hoffelijkheid: „Mag ik je inviteeren om een

koffie met me te drinken? Ik gebruik om dezen tijd altijd een kop koffie en ik zou zeggen, dat een hartversterking voor jou ook niet verkeerd zou zijn. Je ziet er uit als iemand, die een geweldigen schrik heeft gehad! Geen compliment voor mij overigens," voegde hij er op een toon van wrange opgewektheid aan toe. Dick had inderdaad een hevigen schok gehad. Hij was te verbijsterd om de invitatie af te slaan of aan ^ te nemen. „Dezen kant uit, boy," beduidde de lange, magere man en hij schoof zijn arm amicaal door dien van Dick. „Dan kun je me inmiddels van June vertellen." „Maar als je ons vanmorgen ge-

Bnpenhiktohmuimaying mmPmrkbuèrluuir is het wasschcn mtt Zwartkup-Shampudur, die vermijdt, dat door alkali het haar opzwelt en dat zich een kalkzeep-neerslag vastzet. die^^-^_Viet haar van zijn ({lans berooft. \dus schadelijk Is. ' hi>i>r,''""jc n,''JO'" \

yDeze nadeelen worden verme\den door Zwartkop-Shampodor.

.epf1 , 'n u'a,!^^^^"aar c'eze vo"
ontwikkelen kan. Het resultaat van een haarwasschlns; met Shampodor is dus volkomen schoon haar, dat prachtig glanst, elastisch en krachtijj is. !K Neemt zelf eens een proef en wascht H het gevoelige kinderhaar een volgende maal W met Zwartkop-Shampodor, U zult zich over ' het resultaat verheugen!

V^ZUFITKOI» SHAMPODOR

in gcud-aHHe verpakking * ZOxwvh

Vow MMAM« aea IQmfera Mort: "Blond-Spedaxl" ia f loo> wtlte verpakking, om kot kur weder do oorapronkeüjke Uoode kieur tong to jf even en to doen kokoadon I

zien hebt, waarom heb je ons dan niet aangesproken?" vroeg Dick onzeker, terwijl ze voortliepen. „Je had toch moeten begrijpen, dat ze alleen naar Afrika gekomen is om jou op te sporen!" „Om mij op te sporen ? Mij ?" De gedachte scheen hem te amuseeren. „Wel," ging hij voort, toen zij een armelijk koffietentje, vooraan in een der zijstraten van het plein binnengingen, „monster mijn aantrekkelijk voorkomen maar eens, dan zul je moeten toegeven, dat ik niet bepaald een reclame voor de familie ben! Dus mijn verbazing is begrijpelijk..." III. In deh versten hoek van de koffie- 7 -

tent trok hij een stoel naar voren en wees Dick dien tegenover hem te nemen. „Ik ben hier habitué," lichtte hij in. „Maar dat is gewoon om krankzinnig te worden," barstte Dick uit, toen de bediende, een ongunstig individu in een vies jasje, was weggegaan om de bestelde koffie te halen. „Ik ben naar de stad gekomen om jou te zoeken en June beschouwt het als vanzelfsprekend, dat ik je mee naar boord neem, nu ik je gevonden heb." IVervolé op pa£ina 12} FLORINE MCKINNEY In een apart, maar eenvoudig toiletje, ontworpen door Adrian, den modeteekenaar van de Metro-Gold wyn-Mayer.

' f" T-

,

*

^

■^■nHBBHBnBi HNWRMBI

***K

■

CSAPDASFÜDSTiri

•P

1. Martha Eggerth enHansSöhnker. 2. Inge List en Paul Kemp. 3. Pau) Kemp. 4. Ida Wüst. 5. Paul Hörbiger. 6. Ida Wüst en Friedrich Ulmer. 7. Martha Eggerth en Paul Hörbiger. 8. Inge List, Ida Wüst en Friedrich Ulmer. 9. Paul Kemp, Hans Söhnkeren Martha Eggerth. 10. Martha Eggerth, Hans Söhnker, Paul Hörbiger, Inge List en Paul Kemp. 11. Inge List, Paul Kern penMarthaEggerth

^É

f

^::^

::^. w

n

•«£.

hij Sylva Varescu ontmoet bij graaf Boni haar voor ITMJ houdt In den loop van het gesprek verneemt Sylva nu, dat Edwin verloofd is en dat zijn vader zich alleen in Budapest bef £ i ?,m .deIn Jongeman „die z.g. Csardasfurstin uit het hoofd te praten. Zij is diep getroffen, doch gelooft onomstootelijk aan Edwins trouw; deze wil dan ook tot geen prijs afstand van haar doen. Dan komt echter de oude graaf Feri, Sylva's beste vriend, die zich altijd buitengewoon geïnteresseerd heeft voor de wereld van het cabaret en variété, tusschenbeide. Hij brengt haar onder het oog, dat zij Edwin voor zijn eigen geluk moet loslaten, want nietwaar, een prins en een variété-artiste, die passen niet bij elkaar! Zij heeft bovendien in een engagement voor Amerika een prachtig- voorwendsel, om een eind aan de ylva Varescu is een knappe, jonre geschiedenis te maken. Sylva is diep onvariété- en operette-ster, die door gelukkig doch zij geeft toe, daar het om de buitengewoon temperamentvolle Edwins geluk gaat Zij wil hem echter nog wijze, waarop zij den dans van haar volk, eenmaal zien, vóór zij naar Amerika verden csardas, danst, door de Budapester trekt Intusschen hebben in Weenen de ouders uitgaande wereld de „csardas-vorstin" wordt genoemd. Tot haar vele vereerders van Edwin een feest georganiseerd waarbehoort ook graaf Boni; doch hij mag op de verloving van hun zoon met gravin slechts een vriend voor Sylva blijven, daar Stasi zal worden bekend gemaakt. Edwin, zij hem niet liefheeft. Gedurende een slede- teleurgesteld in Sylva, verklaart zich bevaart met graaf Boni, maakt de actrice reid met Stasi te trouwen. Op het feest kennis met een jongen officier, prins Ed- verschijnt Sylva en wordt voorgesteld als win Weylersheim uit Weenen, en zij wor- Bonis vrouw. Dit opent Edwm nieuwe den hals over kop verliefd op elkaar. Des perspectieven; nu kan hij tóch met haar avonds op het tooneel wordt Sylva door trouwen, want tegen een gravin Boni zulBdwin bedolven onder bloetnen; de jonge- len zijn ouders toch wel geen bezwaar wil echter haar geluk niet man haalt trouwens in zijn verliefdheid hebbenl Sylva ut-r Pns 6n misverstanden bereiken nog meer dolle streken uit, waardoor hij zich een ferme reprimande van zijn supe- en blijft bij haar besluit om naar den overrieur op den hals haalt. Deze brengt hem kant van den oceaan te gaan. Nu gebeurt onder t oog, dat zijn gedrag niet correct er echter iets, dat alle plannen omver is, zeker niet tegenover zijn in Weenen werpt. Boni en Stasi zijn smoorverliefd op vertoevende verloofde, de jonge gravin elkaar geworden en thans speelt Boni de Stasi, wier ouders, in overleg met die van voorzienigheid, want zijn eigen geluk stemt den jongen prins, de verloving, welke de hem gul tegenover anderen. Aan het station vóór Sylva's vertrek jongelui geen van beiden wilden, hebben komt alles in orde. De oude graaf Feri tot stand gebracht. Inmiddels heeft Edwins vader, vorst Wey- heeft in Edwins moeder een teedere jeugdlersheim,^ ook reeds gehoord van de won- liefde herkend en het duurt niet lang, of derlijke escapades van zijn zoon en hij papa en mama Weylersheim geven hun toestemming tot Edwins huwelijk met Sylmeent dat de verloving met Stasi officieel va Varescu., bekend gemaakt moet worden. Hij gaat 6 trein 'vertre*t zónder de Csardaszelf naar Budapest om zijn zoon eens on- rJ? . füretin.... Amerika zal haar niet te zien der handen te nemen. Het toeval wil, dat krijgen.

> .

-*

m\

a«^ vS

%5

r

.•'• U

;*.Lf • Sv

\l;i

2^.1. >'

X

Ww

t\

w

U»

i ir-Jïk zÊÊ

l jMP

MT/j

mm.

f

"«*

TOONEËLFIGUREN DIE IK GEKEND HEB DOOR

EDUARD VETERMAN

JAN C DE VOS Sr.

0'

fschoon zij eigenlijk weinig met elkander te maken hebben gehad, roept het beeld van Chrispijn Senior steeds dat van Jan C. de Vos Senior op, en inderdaad bestaan er tusschen hen beiden veel parallellen, niet alleen omdat zij tijdgenooten waren. Beiden zijn pioniers geweest voor het naturalistische drama in ons land; beiden waren acteurs van buitengewone kwalitetien. Doch terwijl Chrispijn Senior, door de oprichting van de Nederlandsche Tooneelvereeniging, ongetwijfeld de eer toekomt de pionier bij uitstek te zijn geweest voor wat wij een eigen, moderne tooneclkunst zouden kunnen noemen, is Jan C. de Vos, de Oude, de man geweest, die deze nieuwe kunst een eigen stijl heeft geschonken. Jan C. — zoo werd hij genoemd door publiek èn collega's — was een échte revolutionnair. Als er ooit iets ongehoords heeft plaats gevonden op de onzekere plankenwereld, dan was het de „slordige" speelstijl, dien Jan C. uitvond, en die een.klap in het gezicht was van iedere ouderwetsche, romantische deftigheid. Wij, voor wie de speelstijl van Jan C. in al zijn soberheid haast weer verouderd schijnt onder de volgeladen spanning, die de gunst van het jongste publiek heeft veroverd, wij kunnen ons geen denkbeeld vormen van wat deze „slordigheid"' destijds bcteekende. Men bezigde een apart tooneelspraakje, met rollende r's en andere fraaiigheden; men sprak een boekentaalt je van mijnheer de graaf en mevrouw de barones, en klopte zich op het hart bij het woord liefde. Men spaarde geen n-netje, ofschoon het verwaarloozen van slotn's tot ons taaieigen behoort. Wanneer de tooneelspelers weer naar hun kleedkamers teruggingen, legden ze hun tooneeltaaltje af, zooals ze een jas uittrokken. Jan Cs speelstijl daarentegen was er op uit alles zoo natuurlijk en ongedwongen mogelijk te doen. Hij sprak doodgewoon, bijna binnensmonds. Er was geen verschil of men hem 's morgens ontmoette in een café, of dat men hem 's avonds een geweldige Ibsen-rol spelen iag. Hij maakte geen gebaren als draaiende molenwieken. Hij zat rustig op een stoel, en converseerde, zette precies de pointes waar dat moest, schoot soms even los in een kracht-toon of een scherpe actie — om dan weer in dien bijna gemoedelijken „slordigen" toon terug te vallen. En intusschen geschiedde het wonder, dat men den acteur vergat, en er een ander wezen op het tooneel groeide; dat de idee van den schrijver een verbluffende belichaming vond. Alle rollende r's om hem heen Werden caricaturen. Alle graven en baronnen verstarden tot wassen-beelden naast zijn waarachtigheid, zooals zelfs de meest geraffineerde wassen vruchten dood lijken als er één echte appel tusschen ligt. De stijl van Jan C. maakte school. Onder de acteurs zijn ze bij tallen aan te wijzen, die leerlingen van Jan C. moeten zijn geweest. In zijn dagen vond Jan C. uiteraard een heftig verzet tegen zijn nieuwigheden. Het heeft jaren geduurd, eer hij een positie ver-

wierf, waar zijn talenten hem recht op gaven. Zooals dat meer gaat. Misschien herinneren sommigen zich het ontstellende kabaal, dat Archipenko's beeldhouwwerk „De Symfonie", een kwart-eeuw geleden te Berlijn maakte. Het scheen een opeenstapeling van conserveblikken, ijzersnippers, prikkeldraad en kogels. Men amuseerde zich er mee, men ergerde zich er aan, maar men vond het een ongehoorde vrijmoedigheid deze massa oudroest met „beeldhouwkunst" te betitelen. En wat heeft de tijd geleerd? Dat men thans figuurtjes van glas of ijzer vervaardigt, geheel in den geest van Archipenko's „Symfonie" .... en dat men die beeldjes s n o ez i g vindt. Archipenko is zijn tijd een kwarteeuw vooruit geweest. Zoo is het ook met Jan C. de Vos gegaan. En na veel zwerven en veel onzekerheid kwam hij eerst op het kussen bij de Koninklijke Vereeniging Het Nederlandsch Tooneel, het gezelschap, dat vroeger zoo werd gehoond, en thans zoo wordt betreurd. Vóór dien tijd had Jan C. echter te Rotterdam zijn sporen verdiend, waar hij met Willem Korlaar Sr. in den Tivoli-schouwburg een soort avant-garde-theater had gesticht, dat kort maar hevig bloeide, en eigenlijk heeft ons tooneel jaren achtereen in het teeken van dien Tivoli-schouwburg gestaan, want zooals Jan C. in Amsterdam een eerste viool speelde, was ook Willem van Korlaar een der voornaamste figuren in de Kon. Vereeniging geworden; een der merkwaardigste bovendien. Dat de Koninklijke Vereeniging zoo lang ons vaderlandsch tooneel heeft beheerscht, is volstrekt niet alleen te danken aan de financiers en maecenaten, die haar bestaan mogelijk maakten, maar vooral ook aan den frisschen wind, die uit Tivoli aan was komen waaien. In zijn Amsterdamschen'tijd rijpt Jan C. echter eerst tot het waarlijk groote talent, dat naast de Bouwmeesters een element op zichzelf was. Toen ook werd hij leeraar aan de Tooneelschool.... en een der besten, die dit instituut ooit heeft bezeten, al werden zijn talenten lang niet op waarde geschat, en al werd de band met zijn leerlingen nooit heel innig. Doch daar was een reden voor. Want er was een diepgaand verschil tusschen Jan C. en zijn collega's. Hij was een ont-

wikkeld man, een man met een scherp en vlug verstand niet alleen, maar ook met een groote belezenheid. En ik doe niets af aan de talenten der toenmalige kunstenaars, met op te merken, dat nóch ontwikkeling, nóch belezenheid gemeengoed onder hen waren. Ik geloof dat Jail C. een hautaine minachting voor zijn collega's heeft gekoesterd, en dat zij een van de oorzaken zijn geweest, die hem zoo verbitterd door het leven lieten gaan. Want ondanks zijn goedmoedig uiterlijk had hij iets wrangs en bitters. Hij kon bijtend en scherp zijn. Aan den anderen kant diende die scherpte ook weer om een groote gevoeligheid te verbergen, want die had hij. Jan C. was het type van den modernen kunstenaar met een felbewogen innerlijk leven, dat zich naar den buitenkant echter vermommen wil achter een masker van onverschilligheid. De heele naturalistische richting borduurde trouwens op dit raam. Het was een reactie op het „vie de bohème", dat juist zware aceenten op het uiterlijk legde. De moderne kunstenaar poogde „normaal" te zijn, droeg gewone pakjes, knipte zijn haren en was op straat niet van een eerbaren zakenman te onderscheiden. Jan C. was zoo'n „modern" kunstenaar. De expressionistische kunstenaars zijn weer in de oude romantiek teruggevallen. Zij hebben weer legioenen schuldeischers en dragen overhemden van keukengordijntjes. Maar zij staan ook weer ver-af van de natuur. De geestestoestanden waarin het wereldbeeld zich voortschakelt, ontwikkelen zich in ons land meestal zóó langzaam, dat we soms eenige schakels moeten overslaan, om weer „bij" te komen. Vandaar de geringe duur van zulke geestesstroomingen in deze lage landen. Vandaar ook, dat het levenswerk onzer kunstenaars zelden tot een nationale school kan uitdijen. Vandaar dat ze meestal vervallen tot seniliteit of verbittering. Deze verbittering kenmerkte Jan C, ook zonder dat het iets afdeed aan de levende kracht van zijn scheppingen. Maar alléén in die verbittering ligt de verklaring, dat hij nu en dan vertroosting zocht bij andere talenten waarmee hij was uitgerust. Zoo was hij een der belangrijke figuren van „De Lantaren", en een poos lang hoofdredacteur van „De Haagsche Courant". Doch het tooneel is een onverbiddelijke magneet, en laat niemand los die eenmaal zijn betoovering onderging. Het tooneel trok hem weer tot zich, en hij speelde nog vele jaren, tot zu'n physiek niet meer mee wilde, en hij zich terugtrekken moest, Het is jammer dat geen onzer dagbladen toen beslag op hem legde als criticus. Hij zou de meest bevoegde zijn geweest, dien man zich denken kan. Hij zou opbouwend werk hebben verricht. Want opbouwen deed hij altijd, 'n Beetje kribbig en norsch, scherp op het hardhandige af, en in wezen zóó gevoelig als weinigen begrepen. Zoo is ook de herinnering aan hem: voor velen een groot kunstenaar, voor weinigen een diep-voelend mensch. Er zat iets vorstelijks in dat zelf-geschapen isolement. Zooals er ook iets vorstelijks zat in zijn heengaan: een abdicatie, m het volle bezit van zijn talenten. . . .' en daarna zwijgen.

MARGARETHE KUPFER wtrd te Freistadt geboten. Haar ouders waren tooneelspelers en ook Margarethe ging op haar veertiende jaar naar een tooneelschool. Achttien jaren lang is li) aan het Deutsche Theater te Berlijn geëngageerd geweest. In 1915 debuteerde zij in de film ..Die Konservenbraut". Daarop volgde ..Carmen" en ..Sumurun". Ook bij de sprekendefilm oogstte zij veel succes; wij herinneren in verband hiermee aan ..Een streep door de rekening", ..Popje" en ..Paprika".

HELLA KÜRTY heeft weinig gefilmd. Toch is zij in Duitschland een bekende kunstenares, die haar sporen echter op ander terrein verdiend heeft. n.1. bij de operette. Toen men dan ook een actrice zocht, die in de film ,,Das Land des Lächelns" de rol van het prinsesje moest spelen, viel de keus op Hella. Nadien speelde zij nog eenige onbelangrijke filmrollen.

PHILIPPE DE LACEY is een zeer talentvol fllmkind. Zijn ouders zijn figuranten. Philippe werd door William Foi ontdekt, die hem een rolletje gaf in de „Vier Duivels". Daarna werd hij bij Paramount geëngageerd om een rol te spelen in „Wiegelied". Philippe is thans op een tooneelschool te St. Francisco.

CARL LAEMMLE is. hoewel geen filmster, een der belangrijkste personen in Hollywood. n.I. directeur van de Universal Pictures Corporation. Als landverhuizer naar Amerika gekomen, zag hij het eerst de mogelijkheden van de film en stichtte in een oude schuur te Los Angelos zijn eersten studio. Laemmle is te Lauphelm geboren en brengt nog vaak een bezoek aan zijn geboortestadje.

FRED VON LAGEN werd te Berlijn geboren. Hij bezocht de tooneelschool van Max Reinhardt en debuteerde aan het LobeTheater te Breslau. Productieleider Bruno Duday ontdekte hem voor de film en gaf hem een engagement voor de Ufa. Onder regie van Philip LotharMayring trad hij in de film „Het verjoren Paradijs" op.

CLIFFORD MACLAGLEN is een broer van den beroemden filmacteur Victor. Hij was eerst bokser, daarna goudzoeker. Zijn eerste film speelde hij te Hollywood. Het was de stommefilm „De straat roept". In 1929 werd hij door de Ufa te Berlijn geëngageerd. Hij speelde met Jenny Jugo in „Das Mädchen von Valencia". Thans speelt hij bij de B.I.P. te Londen.

- 10 - 11 —

VICTOR MACLAGLEN werd den Hen December te Londen geboren. Na een avontuurlijke loopbaan belandde hij bij de Fox-film te Hollywood. Zijn eersten filmroem behaalde hij als ..Lucas, de Toreador" in „Het liefdeleven van Carmen". Daarna vierde Victor triomfen met Dolores del Rio. In 1929 vervaardigde hij „The Black Watch". Thans is MacLaglen bij de Paramount geëngageerd.

LOUISE LAGRANCE werd te Marseille geboren. Haar moeder was een beroemde danseres en ook Louise bezocht een balletschool te Parijs. Het tooneel trok haar echter meer aan en zij debuteerde op achttienjarigen leeftijd in een Parijschen schouwburg. In de film „In de schaduw van den harera" behaalde zij veel succes.

BERT LAHR is een Amerikaansche komiek, waarvan men In Hollywood nog zeer veel verwacht. Hij werd te Los Angelos geboren, was eerst aan verschillende operettegezelschappen verbonden en trad in variëtés op. Daarna engageerde de Metro-Goldwyn-Maycr hem. Dit seizoen trad hij in eenige films op met Charlotte Greenwood.

■ "^^^^^^JWfWwmms IVeivolQ van pag. 7) „Daar zou ik me het hoofd maar niet over breken," adviseerde de zwager. _,,Ik heb niet den minsten lust om mee te gaan naar een of ander schip. Ik voel me heel gelukkig zoo. Het was alleen mijn malle neiging tot dramatisch doen, dat ik je aangesproken heb." Een geluid, dat op een zucht van voldoening leek, kwam over zijn weggetrokken lippen. „Maar ik kan het niet helpen — — het is mijn eenige liefhebberij. In plaats van spoorloos van het wereldtooneel te verdwijnen, dwong een macht die sterker is dan ik, mij om een voorstelling te geven van mijn eigen opstanding. En het idiote is, dat ik, toen ik werkelijk aan het tooneel was, een acteur van niets ben geweest. Dat beweerden ze ten minste." ,,Het laatste wat je familie van je hoorde, was, dat je aan het tooneel was gegaan. Dat was juist het spoor, dat we volgden." ,,En zooals blijkt, zonder veel succes. Ik ben bang, dat ik in de tooneelwereld geen diepen indruk heb achtergelaten, Dick." Toen kwam plotseling weer die sarcastische, wrange klank in zijn stem. „Ik schijn trouwens nergens een diepen indruk achtergelaten te hebben." „Behalve in Junes hart..." Het was er uit, vóór Dick er erg in had. Edgar W. Hicks opende zijn mond om te spreken, doch sloot hem direct weer, omdat de ongure bediende met de koffie verscheen. Nadat de man zich verwijderd had, sprak hij de gedachte uit, die hem op de tong lag. „Sentimentaliteit, jongen; niets dan sentimentaliteit . . ." Hij stak zijn hand uit naar de suiker en werktuiglijk, onwillekeurig, bediende hij zichzelf van twee klontjes en Dick van vier. Dick Burlington, wiens blik rustte op de vlekkerige handen, had een gevoel alsof iemand hem een prik gaf. „Hoe voor den duivel weet jij, dat

ik altijd vier klontjes suiker neem ?" stiet hij uit. Edgar Hicks hield de hand, die zijn metgezel juist den kop koffie zou reiken, opeens stil. Toen antwoordde hij rustig: „Ik heb immers straks verteld, dat ik over een scherpe opmerkingsgave beschikI Ik zag je in Café Pinton en sloeg je gade, terwijl je thee dronk zoo zit de zaak." Dick knikte vaag en verviel daarop in een somber zwijgen. Hij was als gefascineerd door die wonderlijke gelaatskleur, die aan vloeipapier deed denken, en het kostte hem de grootste moeite om het gesprek te hervatten. „Dus je hebt geen lust mee te gaan naar de boot?" vroeg hij ten laatste. „Neen Dick, niet den minsten lust." „Maar " „Toe kerel, wees nu toch in vredesnaam geen idioot! Je denkt toch zeker niet, dat June erg in haar schik zal zijn, als ze me in mijn tegenwoordigen toestand ziet ?" „Maar ze zou het me nooit vergeven als ik je weer liet loopen, na je gevonden te hebben," bracht Dick in het midden. „Je hebt me niet gevonden afgeloopen!" „Maar dat heb ik wél." „Houd nu alsjeblieft op! Kijk me aan! Kijk naar mijn gezicht, mijn handen, mijn oogen, en zeg me dan op den man af, of je denkt, dat ze trotsch op me zal zijn ?" Een loodzware stilte hing tusschen beiden. De handen van Junes verloopen broer trilden, alsof hij heftige pijn leed. Het zweet parelde op zijn voorhoofd en dikke druppels rolden langs zijn groezelige wangen naar beneden. Zijn zenuwachtige vingers tastten in zijn vestzak en haalden er een opgevouwen stukje papier uit. Hij haalde het uit elkaar en liet den inhoud in zijn koffie vallen. „Wat is dat ?" kwam het scherp uit Burlingtons mond.

JANDCE JARRETT, een fotografisch model uit New York, werd door Samuel Goldwyn voor de film ontdekt. Zij speelt een belangrijke rol in „Kid Millions" een United Artists-film. Haar partner Is Eddie Cantor.

.

.??m I w■

Iftw^k^ ï* iM. B'r is een pak van m'n hart. Toen ik m'n vorige prutteling in Het Weekblad, ons weekblad, zag afgedrukt, kreeg ik het een beetje benauwd. Ik vreesde eiken dag een brief uit Leiden te zullen krijgen, met zeer krasse woorden en zeer krasse besluiten, omdat ik... . nu ja, jelui begrijpen het wel. In plaats daarvan kreeg ik, wat je noemt een „eigenhandig" briefje van onzen directeur, die mij schrijft; Waarde Pruttelaar {Waarde Pcuttelaar, heb jelui het goed begrepen, iemand die iets waard is stuur je niet de laan uit). Je ontboezeming over den orgeldraaier heb ik gelezen, en ik heb hoogachting voor je ergernis, omdat ik zoo weinig voor de kunstzinnige uitingen van dezen doordraaier voel. Ik wil m'n leven beteren. Doch onder één voorwaarde, dat jij elke week, net als je midden in je werk zit en allerlei besprekingen hebt te voeren, mee naar de jazz- en andere mopjes komt hooren, die door middel van het vliegwiel van den draaier m'n kantoor worden ingeslingerd. We zullen het raam open laten staan, zoodat je ten volle kunt profiteeren ... Je heb dan meteen pruttelstof voor vele jaren . . . . I Ik heb 't voorstel niet aangenomen. En ik moet bekennen, dat m'n ergernis wat eenzijdig was! Ik heb alleen maar gedacht aan den man, die buiten stond en niet aan den man die binnen was. Zooals alle directeuren. De gewone botsing tusschen producenten en consumenten om het nou maar eens op z'n economisch te zeggen. PETRUS PRUTTELAAR. Na een ondeelbaar oogenblik van aarzeling fluisterde de magere man, de verdorde lippen in een naargeestigen glimlach verwrongen: „Suiker..." Dick Burlington begreep. Ergens achter in zijn bewustzijn dook de vraag op, of het opium of cocaïne zou zijn en meer en meer nam in zijn geest de gedachte duidelijken vorm aan, dat hij onder geen omstandigheid dit mislukte en gestrande stuk menschelijke ellende mee n^ar June mocht nemen. „Nu, denk je, dat ze blij zal zijn me terug te hebben ?" Burlington schudde triest het hoofd. „Zeur er dan niet verder over!" Er klonk merkbare opluchting in Hicks' toon. „En vertel me nu eens alles van haar, hoe het met haar gaat en hoe jullie met elkaar in aanraking bent gekomen. Het huwelijk is zeker vlug in zijn werk gegaan, hè?" Een heele poos sprak Burlington. Hij vertelde van Junes leven, haar doen en laten, hun huwelijk kort na hun eerste ontmoeting. Hij hield pas op, toen een ander verloopen individu bij hun tafeltje kwam. „Hier Eddy, voor jou," zei hij, terwijl hij Hicks iets, dat een samengevouwen enveloppe scheen te zijn, in de hand duwde. Junes broer nam het papier aan en voelde in zijn zakken. Links en rechts zochten zijn handen en ten slotte wierp hij een hulpeloozen blik op George, die. met open mond zat toe te kijken. „Kun jij misschien ..." Een hoofdbeweging in de richting (Vervolg op pagina 21)

In Nieuw Zeeland heeft zich een band gevormd van bazuinblazers. — O.i. is dit ongeveer een goede afstand voor een dergelijke band. „Zelfs als iemand er in slaagt om in minder dan vier minuten een mijl hard te loopen, wat bewijst dat dan nog?" vraagt een schrijfster. — Dat hij haast had [ „Als ge werkelijk ten volle wilt genieten van een vacantie aan zee, doe dan alles langzaam en wei-overwogen," adviseert een medische abonné ons.— Ja, maar als je niet heel hard wegloopt, moet je een dubbeltje voor den strandstoel betalen! „Wie gaarne vooruit wil komen maar daarin wordt verhinderd door anderen, moet 't niet opgeven," raadt een zakenman. „Ook hij zal eens aan de beurt komen f" — Zeker, maar als hij dan eindelijk zijn kaartje krijgt, is de treinweg!

„Wat is 't toch aardig-. Frits, 't Gaat net als bij de treinen — voor je aan 't station bent. fluiten zij!"

„Zeg Piet, i k ga hulp halen. Ik zal 't deksel op de put doen, want 't gaat regenen

Er is een meisje in Engeland, dat nooit een getal kan zien staan of hooren noemen, zonder de cijfers om te keeren of op andere wijze te varieeren. — Je zou haast zeggen, dat ze bij de telefoon is geweest! Een bekend zakenman beweert, dat er eigenlijk ook belasting zou moeten worden geheven van hersens. — Als 't er om gaat om een belasting uit te vinden, waar zij zelf geen nadeel van kunnen hebben, zijn sommige menschen er als de kippen bij!

„Vond de baas het vervelend, toen je hem vertelde, dat ik de volgende week wegpa?" „Ja, want hij dacht, dat het déze week was!'

„Mnn, zou je hem niet kunnen vragen om onze antenne vast te maken?"

■ K. ■,";:-s,V-^;.-.'

•

T

-.*--

■

-T:

.

ALS HET LEVEN EEN TRAGEDIE WORDT Aarishertog Salvador van Toscana. Zijn geheimzinnige verdwijning. Aartshertog Salvator van Toscana, die later den naam Johann Orth' aannam, heette eigenlijk Aartshertog Johann, Nepomuk, Salvator, Maria, Josef, Johann, Baptist, Ferdinand, Balthasar, Ludwig, Gonsaga, Peter, Alexander, Zenobius, Antonius van Toskane, maar ondanks de rij van klinkende namen, die de étiquette van het Weensche hof hem op zijn levensweg had meegegeven, had zl] hem slechts weinig ontzag voor haar traditie geschonken. In werkelijkheid liet hij zich daar zelfs zoo weinig aan gelegen liggen, dat hij weldra lijnrecht tegen de in de hofkringen heerschende begrippen inging en daardoor al spoedig den bijnaam van „de roode hertog" ontving. Als een gevolg van zijn afwijkende opvattingen, kwam hij telkens in conflict met de gestelde normen en haalde hij zich de eene straf na de andere op den hals, terwijl hij zelfs tenslotte verbannen werd. Tot zijn eerzucht, zijn energie eindelijk gebroken waren en men hem noodzaakte naar het buitenland te gaan, waar van den Habsburger Johann Salvator — Johann Ort werd. kapitein op het vrachtschip Santa Margherlta, dat reeds tijdens zijn eerste reis in 1891 op geheimzinnige wijze verdween Johann Salvator, het enfant terrible der Weensche politiek, de aartshertog die liever zijn eigen brood verdiende dan zijn dagen als een marionet in hofkringen te slijten, was een zoon van den laatsten In 1859 onttroonden hertog van Toskane, en een neef van Keizer Franz Joseph I. In het steeds op sensatie beluste Weenen, bood de familie Toskane rijkelijk stof voor allerhande schandaalgeschiedenissen, waarIn de liefde een belangrijke rol speelde. In een dergelijke atmosfeer groeide de jonge Johann Salvator op, en dat zal wel mede een der oorzaken geweest zijn, dat de nogal strenge keizer Franz Joseph een op zichzelf tamelijk onschuldige streek van zijn jongen neef direct met uiterst strenge maatregelen beantwoordde. Op zekeren nacht doolde deze als spook verkleed, door het paleis, om zich ongemerkt naar een anderen vleugel te kunnen begeven, toen een soldaat, die zich door een geest niet van zijn plicht liet afbrengen, hem met zijn bajonet verwondde. De geheimzinnige, doch overigens onschuldige geschiedenis kwam in de couranten en kreeg, zoodra men vermoedde dat ,,de roode hertog" het bewuste spook was, zoowaar een politieken achtergrond. Men wilde weten, wie de geest was, en of men hem niet op ongeoorloofde wijze uit den weg had geruimd. Nu, uit den weg geruimd was Johann Salvator nog niet, men vroeg zich juist aan het hof af, wat men moest aanvangen met een jongeman, die probeerde in het holst van den nacht de paleiswacht een doodsschrik op het lijf te jagea. Het resultaat was ten slotte, dat de aartshertog naar het ver weg gelegen Temesvar verbannen werd, waar mogelijke domheden niet zoo spoedig en zoo luid tot de politieke kringen in Weenen zouden doordringen. In zijn nieuwe garnizoen vond Johann Salvator echter al spoedig gelegenheid om een nieuwe ,,domheid" uit te halen. Zijn overplaatsing bij de artillerie beteekende op zichzelf reeds een straf, want de artillerie was in het vroegere Oostenrijksche leger in ieder opzicht een stiefkind. Tegen deze achteruitzetting begon Johann Salvator nu stelling te nemen; aanvankelijk in den kring der alras voor zijn streven geestdriftige jonge officieren, daarna door een heimelijk uitgegeven brochure, waarin zonder eenlge reserve allerlei wantoestanden aangeduid en verbeteringen geëischt werden. Franz'Joseph was voor ledere crltiek op hel leger zeer gevoelig, en dat deze nu geleverd werd door een aartshertog, werd als het grootste schandaal beschouwd, dat men zich denken kon. Alleen om niet nóg meer stof te doen opwaaien, zag de keizer van strafmaatregelen af. Maar de onrustige activiteit van den jongen aartshertog had weldra een nieuw gebied ont-

dekt, waarop ze zich bewegen kon. Met een boekje over het toen actueele Balkan-vraagstuk veroorzaakte hij zelfs moeilijkheden met hef buitenland, en nauwelijks waren de gemoederen over deze kwestie wat gekalmeerd, of Johann Salvator gebruikte zijn verlof in Weenen tot het houden van een militaire lezing, die een aaneenschakeling was van de felste crltiek op het leger. De minister van oorlog was buiten zichzelf, en dit keer was de jongeman, die blijkbaar zijn mond niet houden kón, te ver gegaan. In de hoofdstad kon men zijn indiscreties niet zoo gemakkelijk negeeren als in het afgelegen Temesvar. Hij werd naar Galicië overgeplaatst, voor den zwaarsten en onaangenaamsten dienst in het Oostenrijksche leger, dien men zich denken kon. „Wanneer iemand door de modder moet baggeren, houdt hij zijn hoofd wel koel," merkte de minister van oorlog naar aanleiding van deze garnizoensverwisseling op. Maar nauwelijks was Johann Salvator in Krakau, of hij begon ook daar te ijveren voor allerlei verbeteringen. Als pas gepromoveerd overste, beweerde hij, dat voortaan de manoeuvres aan de Russische grens gehouden moesten worden, hetgeen in politieke kringen werd ultge' legd als een voorbereiding door Oostenrijk van een oorlog met Rusland. „Alweer Johann Salvator," zuchtte , men in Weenen, toen de Russische couranten over het geval begonnen te schrijven. Misschien was het tóch niet juist geweest den jongeman naar een deprimeerend milieu over te plaatsen en was hij hierdoor nog balsturiger geworden? Deze vraag werd door sommigen bevestigend beantwoord en daarom paste men thans in plaats van straf, een andere methode toe: men stuurde den aartshertog op een lange buitenlandsche reis. Maar hij kwam onveranderd thuis! En zoo naderde dan het jaar 1887, waarin Johann Salvator zich niets minder in het hoofd haalde dan koning van Bulgarije te willen worden. Nadat de Battenberger vorst den troon verlaten had, probeerden zoowel Oostenrijk als Rusland hem te bezetten. Als officieus candidaat werd door Oostenrijk Ferdinand van Coburg genoemd, een Oostenrijksch officier van Duitsche afkomst. Zonder zich hier echter iets van aan te trekken, begon Johann Salvator op eigen gelegenheid, over de hoofden der offlcieele Oostenrijksche onderhandelaars heen, over zijn eigen trooncandidatuur besprekingen te voeren met de Bulgaarsche regeering. Door verraad werd dit echter weldra aan het llchl gebracht, en de aartshertog ijlde naar Weenen om zich te rechtvaardigen. Tevergeefs echter, want hij werd niet eens bij den keizer toegelaten. In plaats van hem een audiëntie te verleenen, verleende de keizer hem zijn ontslag uit den dienst. Die „aanvrage" hiertoe werd den aartshertog thuisbezorgd, zoodat hij niets anders had te doen dan te teekenen. Een uur later was hij reeds ontslagen! Johann Salvator trok zich op zijn slot Orth terug, van waar nu geen geluid meer van hem tot de buitenwereld doordrong, dan alleen geruchten, dat hij studeerde om zijn brevet te halen, als koopvaardij-kapitein en dat hij zich verloofd had met een meisje uit burgerlijke _ 14 _

kringen — Milly Stubel, een danseresje van de Weensche opera. Voor deze geruchten haalde men echter ongeloovig de schouders op. Men kön eenvoudig niet aannemen, dat deze onrustige jongeman, die zich steeds het enfant terrible der Oostenrijksche politieke milieux had getoond, opeens al zijn hervormings- en andere aspiraties had opgegeven. Toch bleek dat inderdaad het geval te zijn, en in Weenen haalde men verlicht adem. Eindelijk — eindelijk zou men dan van hem verlost zijn! Tijdens een laatste audiëntie bij keizer Franz Joseph verzocht Johann Salvator om de gunst voortaan een burgerlijken naam te mogen dragen. Van een toelage zag hij af, en hij verhuisde als Johann Orth met zijn Milly naar Zwitserland en kocht voor het gansche kapitaal, waarover hij beschikken kon, een vrachtschip. Als kapitein hiervan wilde hij nu voortaan zijn brood verdienen. Wel is waar legde Weenen hem verschillende moeilijkheden in den weg; men vond het daar niet te pas komen, dat een voormalig aartshertog „vrachtvaarder" werd. Men liet daarom verklaren, dat zijn kapiteinspatent ongeldig was, omdat hij van zijn rechten als staatsburger van zijn land afstand had gedaan. Met behulp van invloedrijke Zwltsersche kringen verkreeg hij ten slotte toch zijn recht, zoodat hij den 27sten Maart 1890 eindelijk met zijn schip van Engeland uit zijn eerste reis kon aanvangen. Milly Stubel was aan boord; in haar laatsten brief aan haar familie had zij geschreven, dat Johann Orth met haar getrouwd was. Uit verantwoordelijkheidsgevoel tegenover de bemanning had Johann Orth voor het eerste deel van de reis het bevel over het schip aan een bevaren kapitein overgedragen. De tocht ging naar La Plata, daarna naar Ensanada. Hier werd de kapitein ziek, zoodat hij aan land gezet moest worden, waarna Johann Orth zelf het commando over het schip op zich nam. Van af dit oogenblik, den Hen Juli 1891, verdween het schip op geheimzinnige wijze, zonder een enkel spoor na te laten. Nooit hoorde men meer iets van de Santa Margherita, en evenmin van haar bemanning. Het ligt voor de hand, dat het schip, nadat het onder commando van Johann Orth zijn reis had voortgezet, door een of andere onopgehelderde oorzaak schipbreuk heeft geleden en vergaan is en dat zoowel de aartshertog als zijn vrouw en de bemanning daarbij zijn omgekomen. In Weenen vond men een dergelijken, weinig romarttsichen dood echter niets voor den avontuurlijken Habsburger, en men weigerde dan ook algemeen aan te nemen, dat hij omgekomen was. Zelfs tot op den huldigen dag is Johann Orth nog niet openlijk voor dood verklaard, en tientallen jaren lang deden onder het volk de wildste geruchten over hem de ronde. Johann Orth leefde — zoo beweerde men — ergens in een ver, vreemd land, waar hij een koninkrijk naar zijn wensch gesticht had. Brak er een revolutie uit in Zufd-Amerika — dan had natuurlijk Johann Orth daar de hand in! Toen in 1914 de oorlog werd verklaard, beweerde men, dat hij mee ten strijde getrokken was. Men had hem zélf gezien, zei men, en na den oorlog had hij zich weer in het buitenland teruggetrokken. Bij de begrafenis van keizer Franz Joseph ging er een oude veteraan mee in den stoet, die bitter weende.... Wie anders dan Johann Orth zou dat geweest zijn? In lederen vreemde of zonderling, meende men Johann Orth te herkennen en talrijk zijn degenen geweest, die zich voor den Habsburger uitgegeven hebben en ontmaskerd werden. Johann Orth zou nu reeds bijna twee en tachtig jaar oud zijn, indien hij nog leefde, maar dit is niet aan te nemen en men moet dan ook wel gelooven, dat dit zwarte schaap uit de familie der Habsburgers den dood op zee ge- r vonden heeft, al zijn zoowel de plaats als de Juiste tijd onbekend gebleven,

Voor lederen smaak een bloem

RINGERS' CHOCOLADE BLOEMEN Voorheen 45 cent Thans 35 J*"n»

Ddt zijn foto's Oooenomen ©

DOOR T GiEBRUIK^VAN

,ND PASTA steunt gij D Nederlandsche IndiuIrietn. da*r de voornaamste grondstoffen en de verpakking ook

RLÄNDSCH FABRIKAAT zijn. Bouwt dus mede aan de welvaait van Nederland I Gtoote Tuben Kleine Tuben

. . , . ....

60 et«. 25 cti.

Dr. H. NANNING's Pharm, Chem. fabr. N.V. •

OM

Haag

• VOOP

alle apparaten

• vooi? alle orukpn/erptn Een acteur, die met zijn gezelschap een première zou geven in een kleine plaats ging des middags eens de omgeving verkennen en trad een kruidenierswinkeltje binnen. „Goeden middag," zei hij tegen den man achter de toonbank. „Is hier vanavond wat te doen, waarmee men den tijd op aangename wijze kan verdrijven?" De kruidenier staarde den vrager glazig aan en zei toen langzaam: „O, 't is mogelijk, dat er vanavond'n première wordt gegeven. Tk heb ten minste den heelen dag eieren verkocht."

• in alle omstand^bcdei?

Cevaecr q

HET KWAIJTEITSMHRK

OEh HAAG-

LAIT I N N OX A K^et lait INNOXA kan men het gebruik van zeep voor het gelaat vermijden. Zij reinigt de huid volkomen, zonder haar te irriteeren en stelt haar in staat haar normale werking te hervatten.

Lait INNOXA is een

melkdieet voor de huid dank zij de verzachtende bestanddeelen, die zij bevat, kalmeert zij de opperhuid. Door deze te voeden blijft de soepelheid bewaard, zij voorkomt rimpelvorming, ontstaan door het uitdrogen en de slechte voeding van het huidweefsel. Knip d«za advertentie uit, zend <• m«t 40 een* In pattz«g«lt aan RICHARD WERNEKINCK & Co., HUODISTRAAT 9, AMSTERDAM, «n U ontvangt een kaurig dooija monttar«.

- 19 -

EEN VRIEND IN DEN NOOD. Pieters: „Mulder, kerel, jij bent altijd mijn beste vriend geweest, nietwaar? Ik bedoel, je zoudt me toch altijd helpen als ik in nood zat, nietwaar?" Mulder: „Natuurlijk zou ik dat! Wat mankeert er aan?" Pieters: „Dat zal ik je zegg-en: ik ben juist naar de bank g-eweest om geld te leenen. Maar ze zeiden, dat ze mij alleen het geld zouden geven als jij dit briefje teekende, dat ze mij hebben meegegeven." Mulder: „Man je moest je schamen. Wij, die jarenlang vrienden zijn! En dan ga je naar een bank om geld te leenen in plaats van naar mij toe te komen. Het doet me verdriet, werkelijk! Nu, luister eens naar mij — begin nooit met naar banken te gaan — geloof mij! Loop er nu even heen en zeg tegen den directeur, dat hij even dat briefje teekent. Dan breng je 't bij mij terug en ik leen je 't geld voor zoolang als je wilt".

^__^^^__

}-'T

■

Hff^tko^, '^MU'MWRniWHRni

H HEYENBROCK

SIGARENFABRICATIE

H, HEYENBROCK DE SCHILDER VAN LICHT EN ARBEID

Een album bevattendelS prachtig gekleurde platen naar het werk van dezen beroemden schilder, Elke plaat kan als fraaie wandversiering dienen. Het is een genot zoo'n prachtwerk te bezitten

[Uervolé van pag. 12] van den boodschapper, die blijkbaar een fooi moest hebben, volgde. ,,Natuurbjk," antwoordde Dick, die direct de situatie begreep Hij liet een biljet van een pond in de uitgestrekte, klauwachtige hand glijden. Het was ongetwijfeld te veel, maar een week medelijden, dat hij zelf niet verklaren kon, dreef hem plotseling tot deze onberedeneerde handeling. Zich uitputtend in strijkages en dankbetuigingen, vertrok de boodschapper. „Het spijt me, Dick," verontschuldigde Hicks zich, toen ze weer alleen waren. „Het was niet mijn bedoeling op die manier geld van je te leenen. Daarbij, een shilling, hoogstens twee, was meer dan genoeg geweest. Ik ik zit 'n beetje op zwart zaad op 't oogenblik, om je de waarheid te zeggen." Het verheugde Dick eigenlijk, dat door dit incident de weg gebaand was voor iets, waarover hij allang had zitten piekeren. „Hier, neem dit dan; dan heb je weer wat voorraad." Hicks staarde een beetje verbijsterd naar het stapeltje bankbiljetten, dat hem werd toegeschoven. „Als het niet onbescheiden is: kun je werkelijk zooveel wel miss'en ?" De stem waarmee deze vraag gedaan werd, was eenigszins onvast. „Daar zou ik me het hoofd maar niet over breken I Eerlijk gezegd, heb ik die vijftig pond in mijn zak gestopt voor het geval, dat ik je zou ontmoeten." Edgar Hicks snoof verdacht. Opeens scheen hij jaren ouder en zijn gezicht kreeg een pathetische uitdrukking. De tranen schenen niet ver. „Ter wille van June," drong Dick, terwijl hij de gevlekte hand wegduwde, die onzeker over de tafel naar de zijne schoof. „Neem het geld alsjeblieft

BEZOEKT HET NA ONTVANGST VAN fl. 2.50 WORDT U EEN EX, TOEGEZONDEN - ZEND POSTWISSEL VAN f|. 2.50 AAN DE ADM VAN HET WEEKBLAD CINEMA EN THEATER OF GIREER HET BEDRAG OP No 41880 EN TOEZENDING VOLGT

— 20 -

LUXOR PALAST TE ROTTERDAM

m

-*

SB

•Hr;

SAILB.V EOILERS, een van de populairste Fox-sterren, zal In het komende seizoen weer in eenige films de hoofdrol vervullen.

en geluk er meel" Hij greep naar zijn koffiekop en dronk dien in één teug leeg. „En nu moet ik terug," eindigde hij bruusk. Eddy Hicks lichtte het hoofd op. Dick kon niet vaststellen, of het een gevolg was van het vergif, dat hij ingenomen had, maar er was iets eigenaardig straks en glazigs in zijn oogen. P>n doodziek man, ten doode opgeschreven, leek Junes broer. „Je je zegt niets tegen June?" smeekte hij huilerig. „Geen woord," beloofde Dick en die belofte was hem volkomen ernst. „Ik ga nu eerst nog een wandelingetje maken voor ik naar boord terugga. Ik moet eerst eens wat tot me zelf komen... June heeft 'n paar verdraaid scherpe oogen ..." „Die had ze altijd, toen ze een kind was al," zuchtte Eddy. Eenige oogenblikken staarde hij voor zich uit, als naar een nevelige, onwerkelijke verte. Toen schudde hij zijn droomerigheid van zich af en stak de hand uit. „Adieu, Dick." — 21 -

En Dick, verteederd door de zieligheid van den ander: „Adieu, kerel. Succes verder I Hier is mijn kaartje — — als je me noodig hebt, schrijf me dan!" „Als het noodig mocht zijn, zal ik het doen. Het beste..." IV. Het was al over twaalven, toen hij aan boord terugkwam, maar hij had ternauwernood een voet op het dek gezet of June stoof hem tegemoet. „Waar is hij ?" hijgde ze. „Waar is Eddy?" „Eddy ?" stamelde Dick onthutst.

„Ja. Waar heb je hem gelaten?Uit te zeggen. Maar geen woord kwam over je briefje wist ik, dat je hem gezijn lippen. In zijn hersens was het een vonden had." wilde rondedans van tegenstrijdige ge„Mijn briefje?" Dick veegde met de dachten. Wanneer het werkelijk haar hand langs zijn vochtige voorhoofd. broer was geweest, dien hij gesproken „Waar heb je het in vredesnaam over?" had, moest deze de schrijver van het e rol van den keizer van China ih de „Het briefje, dat je me uit Café briefje zijn. En was dat aan lager wal film „Turandot" zal door Willi Pmton liet brengen, om je tien pond geraakte heerschap Junes broer niet, Schaeffers worden gespeeld. te sturen." wel, dan was hij voor vijftig pond opLoui Camilla Hom en Theo „Maar ik heb geen briefje geLingen zullen schreven I En in Café. Pinton ben ik gelicht, June voor tien, plus dat eene pond dat hij aan den nobelen boodde hoofdrollen heelemaal niet geweest... Heusch schapper had gegeven. Maar als de man spelen in ..Nur kindje, ik snaf> er geen syllabe van ..." die hem aangeklampt had, Junes broer wer die SehnHei jonge vrouwtje deed een stap niet was geweest, dan stond hij naar sucht kennt". achteruit. alle kanten voor een onoplosbaar William Po„Maar ik heb het hier!" mysterie! well speelt de „Wat ?" Hulpeloos dwaalden zijn oogen naar hoofdrol in de „Het briefje ..." Junes gezicht. Universal-Film „Waar ?" „Wat is er gebeurd?" drong ze aan. ..A girl is like „Hier." Met gejaagde handen grab„Er is iets gebeurd en iets vervelends a melody". belde ze in haar tasch. „Hier," herook. Je gezicht is als een open boek. Onder regie haalde ze, met een stem die haast overWat is het?" van Wilhelm sloeg van zenuwachtigheid en ze hield Toen kwam het verhaal, in een buiteDieterle zal de hem een blaadje uit een bloc-note voor, lenden woordenstroom. Maar hij was Warner Bros- met den volgenden inhoud: nog niet recht op streek, of June viel film „Border WILLIAM POWELL „Lieve June. Wil je zoo vriendelijk hem stormachtig in de rede: Town" worden zjjn, brenger dezes tien pond mee te „Waar is hij dan ? Waar heb je hem opgenomen. Paul Muni en Miriam Hop- geven ? Je begrijpt wel waarvoor. Dick." gelaten ?" kins spelen de hoofdrollen. „Ik had zooveel niet," hoorde hij „Een oogenblik," verzocht Dick verDe Metro-Goldwyn-Mayer-film „The haar zeggen en het was, of haar woormoeid. „Ik héb hem gesproken, maar mystery of Mr. X" is door de Duitsche den van heel ver kwamen. „Ik heb het hij wilde niet met me mee. Ik zou je censuur verboden. van den kapitein geleend." er niets van verteld hebben, als dit niet Cecil B. de Mille zal de Paramount-film Dick dwong zich tot kalmte. gebeurd was, maar nu blijft me niets „De Kruisvaarder" regisseeren. Harold Lamb „Ik heb dit briefje niet geschreven, anders over dan open kaart te spelen. schrijft het scenario. June," zei hij ernstig. Hij is volkomen onmogelijk, June, een Jeanine Crispin is geëngageerd voor de „Niet geschreven?" stiet de jonge verloopen type, zoo erg als er in een Fransche versie van de film „Afscheidswals". vrouw verbluft uit. Afnkaansche havenstad maar een denkMargaret Sul„Neen. Het is als poging tot imibaar is. JLen seconde alsjeblieft," laoan. Helen tatie van mijn handschrift, niet slecht dit toen hij zag, dat ze hem weer wilde Hayes en Walgeslaagd, vooral doordat het met potonderbreken. „Als het dät alleen was, ter Conolly zullood is geschreven, maar het is positief was er misschien nog redding voor hem. len de hoofdniet van mij." Maar hij is een opium-schuiver, een rollen spelen in „Maar wie heeft het dängeschreven?" morfinist, verslaafd aan cocaïne; de de UniversalDoor Dicks geest flitste de herinnehemel mag precies weten watl Hij is film „De fee". ring aan de opgevouwen enveloppe, die gestorven voor de wereld, waarin hij Verrec Teashij door den haveloozen bode aan Eddy met verlangt terug te keeren, ondergedale en Ricardo had zien overhandigen en zijn gelaatsgaan onder het uitvaagsel van de maatCortez spelen de uitdrukking scheen te verraden, dat er schappij; hij liet me zelfs beloven, hoofdrollen in geen aangename gedachten in hem omje niet te vertellen, dat ik hem heb ontde Warner Brosgingen. moet." film „Firebird". „Je wèèt ietsl" verklaarde June opJune leunde kleintjes tegen de verBlandine eens scherp. „Ik zie het aan je geschansing. Alles aan haar verried, dat ze 6 Ebinger speelt zicht ..," MARGARET SULLAVAN diep geschokt was. de hoofdrol in Hij kon niet zoo gauw bedenken „Ik geloof er niets van," mompelde de Westropa-Film „Die Liebe siegt". De wat hij antwoorden moest, en terwijl ze, bleek tot op haar lippen; „ik geloof muziek wordt gecomponeerd door Böhhij met opeengeklemde lippen voor zich er niets vanl" En toen ineens hartstochmelt. telijk: „Hoe wist je, dat het werkelijk Renate Müller zal de hoofdrol spelen in uit tuurde, zag hij den kapitein met langzame passen over het dek op hen Eddy was?" de Carl Froehlich-film „Samt und Seide". afkomen. „Dat wist ik ook inderdaad niet," gaf Georg Alexander speelt te Praag de hoofd„Wel, en waar is het verloren Dick toe, „niet eerder dan toen we rol in de film „Im fremden Revier". schaap?" zeurde Stephen Horleys trage samen gesproken hadden. Op het Anny May Wong speelt een belangrijke stem, toen hij hen bereikt had. Paobla-plein hield hij me staande, hij rol in de Para„Er is iets niet in den haak, kapiha.d ons overdag in de stad gezien, mount-film tein," lichtte June den gezagvoerder zei hij, en was tot de voor de hand „Limehouse haastig en met 'n trillend stemmetje in. bggende gevolgtrekking gekomen, dat Nights". „Mijn man verklaart, dat hij dat briefje ik je man moest zijn." Lionel Barry- niet heeft geschreven." „Maar hij wist niet, dat ik getrouwd more speelt de „Niet heeft geschreven " begon was!" riep June uit. hoofdrol in de Horley, maar geprikkeld viel Dick hem „Jawel. Hij had het bericht van ons Metro-Goldin de rede: huwelijk in de society-kolom van de wyn-Mayer„Houd jullie nu eindelijk eens op. „Cape Times" gelezen." film „David Nu eens en voor al: ik heb het briefje „Wäärin ? Wäär had hij het gelezen ?" Copperfield". niet geschreven, wist, vóór ik het hier Kapitein Horley, in gespannen nieuwsCharles Bra- zag, niet van het bestaan er van af en gierigheid naar de ontknooping van het bin zal de Me- heb het geld niet ontvangen. Dat is raadsel, was bij het gesprek gebleven tro-GoIdwyhtoch zeker wel duidelijk genoeg?" en' kwam nu met de vraag voor den dag. Mayer-film „Maar als jij het niet geschreven „In de „Cape Times", kapitein." „Wicked wo- hebt, wie heeft het dan gedaan?" vroeg LIONEL BARRYMORE „Dat is onmogelijkI" Er was een beman" regissee- June weer. „En waar ben je den heelen sliste trek om Stephen Horleys grooten ren. Mady Christians zal in deze film de avond geweest ?" mond. „Dat kän met! De „Cape Times" vrouwelijke hoofdrol vervullen. Dick opende zijn mond al om iets met het bericht van uw huwelijk is nog - 22

'NHEELE APOTHEEK hebt ge als 't ware in Uw zak met zoo'n klein plaf metalen zakdoosje met 3 "AKKERTJES" die verrassend snel helpen bij hoofdpijn, kiespijn, zenuwpijn, maar ook bij onbehaaglijkheid, gevatte kou, griep en koorts, evenzeer bij migraine, zenuwen, lusteloosheid en vrouwenpijnen. Zakdoos ! Glazen buil met 12 ituki sleohli 52 cent 90 oent 1 Ge kunl hieruit 4x Uw lakdoosje vullen.

niet hier! De kranten komen per trein en daar u pas vijf dagen geleden getrouwd bent, is het uitgesloten, dat het nummer met het stukje over de huwelijksvoltrekking al in Lorenzo Marquez gearriveerd is. Daar valt niets tegen in te brengen ..." „Maar hoe in 's hemelsnaam ..." „Hij wist het niet," beantwoordde kapitein Horley de onuitgesproken vraag; „hij raadde het. U hebt u leelijk in den nek laten kijken, Mr. Burlington!" „Praat geen onzin, kapitein," grauwde Dick. „Ik verklaar u, dat hij het moet zijn geweest, zoo zeker als iets. Dezelfde lengte, dezelfde eigenaardige tint haar; kende mij, kende mijn vrouw, praatte met Amerikaansch accent, gebruikte allerlei slanguitdrukkingen, als iemand, die zóó regelrecht uit het hartje van New York komt, had ons den heelen tijd op onze wandeling door de stad geschaduwd zag ons thee drinken in Café Pinton en wist notabene, dat ik vier klontjes gebruik..." ■ Junes oogen lichtten even óp in nadenken. „Maar je hebt in Café Pinton niet eens thee gedronken," flapte ze er uit; „je nam limonade, omdat je het te warm vond voor thee. Den eenigen keer, dat je thee dronk was in dat paviljoen op het strand, weet je wel?" „Limonade?" Dick wist nu heelemaal niet meer hoe hij het had. „Maar hoe voor den duivel kon hij " „Weer een schot in 't duister van onzen vriend, dat een voltreffer was," meende kapitein Horley. Daarop kwam het jonge vrouwtje weer met een argument. „Je zegt, dat hij Amerikaansch „slang" sprak als iemand, die regelrecht,, uit het hartje van New York kwam,' maar wat er ook uit hem mag geworden zijn, Eddy is een Amerikaan van goede familie en heeft nog nooit van z'n leven slang gesproken!" Haar familietrots was ernstig beleedigd en met klimmende zekerheid kwam ze tot de slotsom: „Neen, ik geloof er niets van, dat het Eddy is geweest."

„Maar wie was het dän?" riep Dick wanhopig uit. „Waar hebt u hem ontmoet ? In welk café ?" wilde de kapitein weten. Dick gaf de gewenschte inlichtingen, in alle details. „Probeeren jullie nu maar er wat van te maken," eindigde hij geprikkeld. „Ik heb er mijn buik van vol." V. Een half uur later waren ze met hun drieën in het koffietentje; het nachtleven in Lorenzo Marquez eindigt niet vroeg... Kapitein Horley kende een beetje het Portugeesche havendialect en nam daarom de leiding van het onderzoek in handen. „U bent opgelicht," wendde hij zich, na een niet bepaald vlottend onderhoud met den allesbehalve beminnelijken eigenaar, laconiek tot Dick. „Het blijkt," vervolgde hij, „dat er vanmiddag hier een man is geweest, die vertelde, dat hij 's avonds waarschijnlijk zou terugkomen met een ander, een „gentleman". Hij gaf instructies, dat ze hem zouden aanspreken als Eddy en hem behandelen als een geregeld bezoeker. De eigenaar zou voor deze diensten een pond krijgen. De man in kwestie heeft hier ook een brief geschreven en engageerde een of anderen leeglooper voor een karweitje — wät dat precies was, weet de eigenaar ook niet. Maar — —" „Dat zal wel het bezorgen van het briefje geweest zijn," opperde June. De kapitein knikte en vulde Junes veronderstelling nog aan. „Dat moest natuurlijk gebeuren, zoodra hij kon aannemen, dat uw man naar de stad gegaan was, terwijl u aan boord bleef. Het lag voor de hand, dat dit zou gebeuren." „Maar had die snuiter, die hier vanmiddag was, rood haar?" vroeg Dick. Kapitein Horley bracht de vraag over. Het antwoord luidde, dat de man bruin haar had. De eigenaar wist het zeker. „Dan is het niet dezelfde!" besliste Dick abrupt. „Vraag den eigenaar maar eens of de man van vanmiddag, dezelfde is als die vanavond met mij hier heeft koffie gedronken." Maar de eigenaar van den kiosk had er genoeg van. Nijdig gaf hij te kennen, dat hij den vent niet kende en hem nooit te voren gezien had. Het was nu welletjes; hij ging sluiten. „Je gelooft nu toch zeker zelf niet meer, dat het Eddy was," vroeg June, toen ze in hun hut terug waren. De ochtendschemering begon de toppen der masten van de „Zephyr" te kleuren.. . „Ik begin inderdaad te gelooven, dat hij het niet geweest kan zijn," bekende haar echtgenoot mat. „Het ziet er naar uit, alsof we op een allerbrutaalste manier beetgenomen zijn." VI. Het was allang twaalf uur geweest, toen het jonge echtpaar den volgenden dag aan dek kwam. De „Zephyr" bevond zich in volle zee, Lorenzo Marquez was onzichtbaar achter de zandheuvels. Dick vond een paar ligstoelen in de luwte van den achterdeksalon en starend over de zee naar den wazigen horizon, — 23 -

De tooneeljpeeiiter Tilly Parln-Bouwmaastar ward voor de hoofdrol In da film „Da familla van mijn vrouw' geëngageerd.

D« fllmactric« Katharine hUpburn liet zich van echtgenoot Ogden Ludlow Smith icheidan.

haar

De schrijfster Willy Cortan Is bij den val van een trap gewond. Wij wenschen haar een spoedig herstel.

De filmsterren Kay Francis en Maurice Chevalier hebben zich thans officieel verloofd.

■

liet hij, in strak stilzwijgen, de heele wonderlijke geschiedenis aan zijn geestesoog voorbijtrekken. June (ii hij zaten daar nog steeds, toen tegen theetijd kapitein Horleyzirh bij hen voegde. ,,Ik heb mijn hersens suf gedacht over die vertooning van gisteravond," zei hij, op een leegen stoel naast June plaatsnemend. „Maar behalve, dat ik er met achter kan komen, hoe die kerel al die bijzonderheden wist, is het me een raadsel, dat u hem doodleuk die vijftig pond hebt cadeau gedaan, zonder den man mee aan boord te nemen om zijn identiteit te laten vaststellen door de eemge persoon, die daartoe in staat was." „Ja, daar heeft de kapitein volkomen gelijk in," verklaarde June. „Geen van tweeën hebben jullie den man gezien," verweerde Dick zich brommeng — hij was echt uit zijn humeur door deze critiek op zijn schranderheid — „en jullie hebt geen idee " De kapitein liet hem niet uitspreken. „Maar dan had u dien anderen schooier nog geen pond hoeven te geven als premie, dat hij uw vrouw voor tien pond heeft opgelicht! Dat is eenvoudig het toppunt.. ." Dick slikte een venijnig antwoord, dat op het puntje van zijn tong danste in, toen hij den steward met de thee zag aankomen. Zwijgend keek hij toe hoe Wingfield den theeboel op een' rieten tafeltje neerzette, zwijgend zag hij hem een kopje aan June aanreiken en vervolgens suiker doen in den voor hèm bestemden kop — één twee drie vier klontjesI... En op hetzelfde oogenblik was het, alsof hij een klap in het gezicht kreeg,' die de wereld om hen»- heen even voor hem uitveegde. Het eenige wat hij zag was een vlekkerige hand, die klontjes suiker liet vallen in een kop. Eén twee drie vier I „Uw thee mijnheer," drong een stem tot zijn ooren door. Dat brak den tooverban. De zee en de stralende hemel kwamen weer te voorschijn, maar nog steeds zag Dicks geest die gevlekte hand, die een witten koffiekop vasthield. „Steward," kwam het plotseling over zijn lippen en het leek, alsof het de stem van een ander was, zóó verbaasd was Dick Burlington over zijn eigen ongccontroleerden impuls: „Steward, wat heb je met je roode pruik gedaan?" Het theckopje viel in scherven op het dek Wingfield kon niet gelogen hebben, toen hij den kapitein vertelde, dat hij acteur was geweest I Maar het was een onoplosbaar raadsel, dar deze meer dan intelligente, werkelijk grandiose comediant geen schitterende ster aan den hemel van het tooneel was geworden... FILM-ENTHOUSIASTE1V H. W. P. R. ie ALKMAAR. Käthe Dorsch maake een tournee door ZuidAmerika. He£ adres van Clark Gable is Metro-Goldwyn.Mayer-séudios, Culver. Cify, Californië. Joseph von Séernberg moet U schrijven (Duitsch of Engelsch) 5451 Marathon Street, Hollywood.

N. K. te 's-GRAVENHAGE. Wij zullen met Uw wensch rekening houden. C. G. te AMSTERDAM. Magda Schneider woont Sachsischestrasse 63, Berlijn. Zij is verloofd met Wolf Albach-

Retty.

C. v. D. te 's-GRAVENHAGE. Het adres van George Raft is 5451 Marathon Street, Hollywood. Binnenkort verschijnt er in ons blad een artikel over deze ster. Hij speelt de hoofdrol in „Bolero" en „De trompet schalt". P. A. C. te ROTTERDAM. Het is niet zeker of de film „Wilhelm Teil" in ons land vertoond zal worden. De film „Florian Geyer wordt voorloopig niet opgenomen, Het staat nog niet vast of Hans Albers een bezoek aan ons land zal brengen. De Bevraagde foto's zijn gezonden. A. R. te ROTTERDAM. Wij hebben van dit bericht geen nadere bevestiging ontvangen. Wij hopen U spoedig nader te berichten. L. K. te ZUILEN. Het adres te Londen is ons niet bekend. Misschien kunt U in een muziekhandel het gewenschte portret koopen. M. v. d. L. te AMSTERDAM. Albert Lieven is getrouwd. Claudette Colberts adres is 5451 Marathon Street, Hollywood. Anita Page Is getrouwd. Regisseur Berthold Viertal is gehuwd met de actrice Salka Steuermann. E. H. te 's-GRAVENHAGE. Het adres van Willy Castello is UniversaUStudios, Universal-City, Californië. Drie antwoordcoupons insluiten. B. K. E. W. te ROTTERDAM. Willy Fritsch woont Bitterstrasse 8 —12, Berlijn. Het adres van Paul Hörbiger is Glocken, »trasse la, Berlijn. Niet vergeten antwoordcoupon in te sluiten. P. T. te ARNHEM. Kay Francis is den 13en Januari jarig. Robert Montgomery is den 21 sten Mei jarig. Zijn adres is MetroGoldwyn-Mayer-studios, Culver-City, Californië. Robert Siodmak is thans te Parijs. Voorloopig zal hij niet te Berlijn regisseeren. CORA SUE COLLINS zal In een film met Jackie Cooper optreden.

(Foto Mttro-Goldwyn-Mtger)

MET MUM

C. * Tk.*l>UZZLES No. S53

Sim V7r/ imÄWe^

, W'kr

dat toch voor een film, rin onze tooneelspeler $9 V ^ Jan Musch gespeeld heeft?" ,,Je bedoelt de film „Dood water". Voor deze rolprent schreef Simon Koster het scenario en componeerde Walter Gronostay de muziek. Ze werd vervaardigd door de Nederlandsche Filmgemcenschap, maar de eer van de première valt ons land niet ten deel." „Waarom niet?" ..Ja. hoor eens. Pietersen, dat weet ik ook niet. De film is in Duitschland nagesynchroniseerd en men heeft haar wel aan Duitsche journalisten vertoond. Het Berlijnsche filmdagblad „Film Kurier" schreef er zeer gunstig over. De film heeft dan ook op de Biennale te Venetië onze Nederlandsche filmkunst vertegenwoordigd maar gezien hebben we haar in Nederland nog niet." „Eigenaardig, vind je niet?" „Wel een beetje. Het is nu maar te hopen, dat he; een mooie film is, anders maken we in het zonnige Italië een beroerden indruk. Dan moet Ivens de eer maar redden." ,, Hoezoo?" „Van Ivens wordt de film „Nieuwe Gronden" er vertoond. Dat is in ieder geval een knap stuk werk." „Behandelen beide films niet de Zuiderzee?" „Ja. Dan zien de Italianen meteen, dat wij ook „moerassen' kunnen droogleggend Er wordt anders van de Biennale in het buitenland veel meer ophef gemaakt dan in Venetië. Ik sprak van de week een Nederlander, die er geweest is. Met moeite heeft hij de tentoonstelling kunnen vinden. De meeste Venetianen wisten niet eens, dat er een Biennale bestond." „Anders nog wat nieuws onder de zon?" „Je weet, dat Marlene Dietrich de hoofdrol zou spelen in de nieuwe Joseph von Sternberg-film „Red Pawn"?" „Ja. En gaat dat plan niet door?" „De film wordt wel gemaakt, maar de hoofdrol zal Elissa Landi spelen. Voor Mariene schrijft John Dos Passos nu een scenario, getiteld „De Lorelei"." „Dat zal wel mooi zijn. als Mariene haar gouden baren kamt. Is er nog nieuws van de geheimzinnige Greta Garbo?" „Twee nieuwtjes. Uit Londen bericht men. dat Greta vast en zeker een film in Engeland zal spelen. En uit New York meldt men, dat Garbo de hoofdrol zal spelen in het tooneelstuk „The life of Bessie Bowen" van Eugene O'Neill." „Een van de beide berichten zal dan wel niet juist zijn." „Misschien kloppen ze beiden niet. Greta's doen en laten blijft nu eenmaal geheimzinnig. Nog twee filmsterren berichten, dat ze bet komende seizoen gaan tooneelspelen." „Wie dan?" „Laura la Plante zal te Londen de hoofdrol spelen in bet tooneelstuk ..Admirals All' en Annahella fe Parijs in .Twaalf X'arhfen

KN1PPUZZLE '■"''•y-.

heeft een nichtje, dat dol is op voorspellingen, waarzeggerij en al dat soort dingen, en daar altijd over spreekt. Dezer dagen zei ze tegen mijn neef; „Oom, wat zal ik nu doen? Naar een gedachtenlezer gaan of naar een handlijnkun dige?" Mijn neef keek baar een oogenblik opmerkzaam aan. Toen zei hij: „Ga naar een handlijnkundige, kind. Je weet in ieder geval zeker, dat je handen hebt." „Van morgen af ga ik mijn dieet veranderen. Alleen fruit — niets dan fruit. Geen brood, geen koek, geen taartjes „Doktersvoorschrift?" „Neen, de bakker geeft mij geen crediet meer en de fruithandelaar wel." „Ik zou wel een boek willen schrijven." „Weet je dan hoe je dat doen moet?" „O, ik neem wel een schrijfmachine." Twee beeren hooren een radio-uitzending en luisteren verrast naar de zware klanken van een orgel. „Dat is Händel," fluisterde de een. „Die kerel speelt lang niet kwaad," was bel .antwoord. Zijn vrouw: „Hoc zou je zonder mij kunnen leven?" Haar echtgenoot: „Nu, in ieder geval veel goedkooper! " „Houd je van kinderen? „Ja zeker. Zij geven het huii zoo iets kalms en vredigs als zij naat bed zijn." De juffrouw, die Jantje pianoles gaf, kon ieder oogenblik verwacht worden. Dus inspecteerde moeder zorgvuldig het uiterlijk van haar spruit. „Heb je je handen gewasseben?" „Ja, ma." „En je gezicht?" „Ja, ma." „Heb je ie ook achler je ooien gewa:> sehen?" „Wel aan den kant waar zij zit, ma." Dame (op een tentoonstelling van auto's): „Ik wil een heel erg grappige mascotte hebben." Bediende (zich wendend tot collega): „Mijnheer Smit, ik geloof, dat deze dame u moet hebben." „Wat voor positie badt u in uw vorige betrekking?" vroeg de directeur aan den zeer jeugdigen sollicitant. „Ik was de man van de daad, mijnheer." antwoordde de jongen ernstig. „Een man van de daad?" zei de directeur verbaasd. „Wat is dat voor 'n betrekking?" „Dat zal ik u uitleggen, mijnheer. Als mijn baas iets gedaan wilde hebben, dan zei hij het tegen den procuratiehouder, de procuratiehouder gaf het door aan den boekhouder, de boekhouder weer aan den klerk en de klerk zei het tegen mij." „En wat gebeurde er dan?" vroeg de directeur geïnteresseerd. „Daar ik 't aan niemand meer kon doorgeven, moest ik 't dan doen." was 't antwoord.

J> Bovenstaande stukjes moeien uitgeknipt en zuudanig opgeplakt worden, dat ze een portret vormen van een Amerikaanschen filmster. Onder de abonné's, die ons het goed opgeplakte portret zenden, benevens den naam van den acteur zullen wij tien foto's van hem verdeelen. De oplossingen moeten voor 11 September (van Indische abonné's voor 11 November) in het bezit zijn van: Red. „Het Weekblad", Calgewater 22, Leiden. Op de enveloppe s.v.p. duidelijk vermelden: C. & Th.-puzzles No. 353. Degenen, die het blad liever niet willen beschadigen, kunnen volstaan met de stukjes over te trekken op een doorzichtig papiertje, of te calqueeren. Dit laatste geschiedt door middel van een velletje carbonpapier. dat men onder deze pagina legt. Als men nu onder het carbon nog een stukje wit papier legt en dan de omtrekken van de op deze pagina afgedrukte stukjes met potlood natrekt, zal het carbonpapier deze op het witte papier overdrukken. De aldus gevormde en uitgeknipte stukjes papier moeten ook als een portret worden opgeplakt. Zij, die ook de Wekelijksche Vraag op wenschen te lossen, kunnen die desgewenscht tegelijk met deze puzzles inzenden, doch zij gelieven de oplossingen dan op een apart, doch volledig van naam en adres voorzien velletje papier te schrijven.

K^ KAMRAADSEI. 1

—

J-

2

$-

r~

e~

7

s~

-

.

—

Horizontaal: Naam van een der bekendste Amerikaansthe actrices. Verticaal;

1. Toren van een moskee. 2.Terr ein,waarpaard ernennen gehouden worden 3. Rampspoed. 4. Uitstekend. 5. Luchtkasteel. 6. Rondreis.

7. Met inbegrip van. 8. Getal. Onder de goede oplusseis van dit raadsel zullen we een hoofdprijs van f 2.50 en als troostprijzen drie filmfoto s verdeelen.

OPLOSSINGEN C. & Th.-PUZZLES No. 550 KN1PPUZZLE

De tien foto's van Willy Fritsch werden toe gekend aan: den heer H. C. A. Wesling, Amsterdam; mejuffrouw L. C. de Raadt, Rotterdam; den heer F. Tiaa, Nijmegen ; den heer N. Gersen, Leiden; mejuffrouw K. Huyzer, Utrecht; den heer B. E. Buhr, Amsterdam ; mejuffrouw M. Muysers, Hilversum; mejuffrouw M. Meyer, Amsterdam; mejuffrouw M. Korendijk, Hillegersberg; mejuffrouw M. Vent, Den Haag.

NAMENRAADSEL Lilian Harvey Hans Albers Alfred Abel Dolores De Rio Theodor Loos Martha Eg'gerth Renate Müller HAARLEM

Wi/Jy Fritsch

— 25 -

Met de juiste oplossing van dit raadsel \etwierf de heer J. Brugmans te Leiden den hoofd piijs. terwijl de troostprijzen werden verworven door den heer M. Beekmans te Amsterdam, mejuffrouw K. Hemmes te Overveen en den heer B. Kwak te Rotterdam.

.?*:; "K:,1-"!-'^-*

WAAROM CECIL E. DE MILLE NAAR JONGE TALENTEN OTEKT

egisseur Cecil B. de Mille heeft reeds meermalen de wereld verbrast door aan een te voren vrijwel onbekend acteur of actrice een zeer belang-rijke rol toe te bedeelen. En ofschoon doorgaans zijn ontdekkingen over groote talenten bleken te beschikken, heeft zijn voortdurend speuren naar nieuwe krachten, terwijl er toch zooveel erkend goede spelers zijn, reeds dikwijls critiek moeten ondervinden. Onlangs heeft de Mille, die nog van Nederlandsche afkomst is, bij wijze van hooge uitzondering, zelf de pen ter hand genomen om zich tegen aantijgingen van dien aard te verdedigen. Hij schreef het volgende: „Men heeft mij al van heel wat beticht, van een voorkeur voor badkuipen en andere dingen, maar nog nooit heeft men van mij kunnen zeggen, dat ik een artikel in een krant heb geschreven. Nu ik het ten slotte toch ga doen, is dat een geheel nieuwe sensatie voor me en het zou een prachtgelegenheid zijn om nu eens fantastische en dwaze geruchten te verspreiden over journalisten, net zooals die beeren nu al twintig jaar geruchten over mij verspreid hebben ... maar dat is toch niet mijn plan. Ik heb me overigens altijd buitengewoon geamuseerd met de sprookjes, die ze over mij publiceerden. Het waren immers altijd pittige en interessante artikeltjes ■ Een van de dingen, waarover ze mij geregeld kapittelen, is mijn voortdurend zoeken naar allerlei talenten, lederen keer dat ik weer een film maak. De BÉBÉ DANIELS

GLORIA journalisten willen er mijn aandacht op vestigen, dat Hollywood overbevolkt is met talentvolle spelers, die maar al te graag een rol van mij zouden aannemen. Nu is Hollywood inderdaad overbevolkt, maar niet met talent. Dit laatste is een zeldzaam artikel, waarnaar men lang kan zoeken zonder iets te vinden. Daarom moeten regisseurs zoo nu en dan afwijken van de gebaande wegen, indien zij een Alice in Wonderland, een onbedorven meisjesstudent of een vrouw met vampier-eigenschappen noodig hebben. Soms behoeven we niet ver van huis te gaan, maar dat gebeurt niet dikwijls. Twee bijzondere voorbeelden daarvan zijn Judith Allen en Claudette Colbert. De eerste was pas kort te voren uit New York naar Hollywood gekomen, na door de Paramount te zijn geëngageerd, toen ik op- zoek ging naar een actrice, die voor de hoofdrol van „This day and age" in aanmerking zou kunnen komen. Ik liet tallooze opnamen voor me afdraaien en juist toen ik er aan begon te wanhopen het geschikte meisje onder de Hollywoodsche actrices te zullen ontdekken, werd er een proefopname van Judith geprojecteerd. Onmiddellijk zag ik, dat zij de personificatie was van de figuur, die ik mij had voorgesteld de rol in kwestie te doen uitbeelden. .Maar haar opname was de eenige uit ongeveer driehonderd stuks, die mij bevredigen kon en het had dus weinig gescheeld of ik had mijn speurtocht buiten Hollywood moeten uitstrekken. Een nog opzienbarender vondst van onontdekt talent midden in Hollywood deed ik met Claudette Colbert. Ik zocht tijdens de voorbereiding van „Het teeken des Kruises" naar een schoone ^actrice, die de rol van de wreede en boosaardige Poppaea, de vrouw van -26 -

De Mille laat zich nooit beïnvloeden door persoonlijke ontmoetingen. Volgens hem zijn de menschen in werkelijkheid heel anders, dan ze op het doek uitvallen, en iemand waarvan men dus tijdens een gesprek den indruk mocht krijgen, dat hij een geboren filmacteur was, zou in beeld erg kunnen teleurstellen. De Mille oordeelt daarom alleen op grond van proefopnamen of eerder gemaakte films. We zagen hierboven hoe ook zijn laatste ontdekkingen: Judith Allen en Claudette Colbert op die wijze zich toedroegen. Hoewel Judith ontdekt werd voor „This day and age", hebben we haar in deze film niet kunnen bewonderen. Deze rolprent werd namelijk door de censuur afgekeurd. Claudette Colbert zal men binnenkort kunnen aanschouwen in de grootsch opgezette film „Cleopatra", waarin zij de titelrol vervult. Deze film brengt een bewogen episode uit de Egyptische en Romeinsche geschiedenis in beeld. Warren Williams speelt de Julius Caesarrol en Henry Wilcoxon, een van Paramounts nieuwste aanwinsten, zal de belangrijke figuur van Marcus Antonius uitbeelden. Afgaande op de berichten uit Amerika, moet er aan de verfilming. veel werk zijn besteed. Men heeft er historici en oudheidkundigen voor geraadpleegd en uit alles blijkt, dat het filmwerk van een gigantisch formaat moet zijn.

SWANSON Nero, zou kunnen vervullen. Tot op dat oogenblik had nog nooit iemand Claudette Colbert voor een rol van dat genre in aanmerking doen komen. Al jarenlang speelde ze voor de film, doch stelde slechts lieftallige heldinnen voor. Zij verwierf daarmee ook een zekere mate van populariteit, maar kon toch niet tot de groote sterren gerekend worden. Niemand had zich ooit afgevraagd wat voor indruk Claudette zou maken in de rol van verleidster, maar toen ik films en proefopnamen van Hollywoodsche actrices voor mij liet vertoonen, trok iets in Ciaudettes oogen, mond en stem mijn aandacht. Daar waren mogelijkheden, waar nog geen gebruik van was gemaakt. Haar mond en oogen hadden den klassieken vorm en diepte, welke door de eeuwen heen hun bekoring hebben bewezen, terwijl het timbre van haar stem voorspelde, dat er jnet deze actrice iets bijzonders te bereiken zou zijn. Ik deed haar een metamorfose ondergaan in overeenstemming met de rol, die ik haar had toegedacht en Claudette Colbert ontpopte zich als een eersterangs actrice, waar iedereen verrast van was, ikzelf niet het minst. Tot dusver had zich haar filmloopbaan eenzijdig en onjuist ontwikkeld, maar nu ik haar groote kracht ken, aarzel ik niet haar de rol van Cleopatra te geven in mijn nieuwe film. Ik verwacht, dat deze creatie de grootste en schitterendste van haar leven zal worden. De gevallen van Judith Allen en Claudette Colbert zijn, zooals ik zeide, uitzonderingen, waarbij het gezochte talent voor speciale rollen in Hollywood zelf werd gevonden. De filmindustrie zal altijd de wereld blijven afzoeken naar nieuwe en bijzonder talentvolle krachten. Men moet er dus niet te veel waarde aan hechten als de kranten ons speuren naar filmtalent in een bespot-

CECIL B. DE MILLE IN GESPREK MET JUDITH ALLEN. telijk daglicht stellen. We hebben daardoende om haar een aanbod van De voor wel degelijk een grondige reden. Mille te bezorgen En de resultaten zijn Wel blijkt dikwijls, dat wij iets naieder bekend. streven, dat niet te verwezenlijken is, dat practisch niet bestaat, maar indien wij tusschen de duizend menschen, die wij er over aanspreken, ook maar één groote ster vinden, dan zijn tijd, moeite en geld waardig besteed." De Mille gaat dus, wat betreft het verdeelen van zijn rollen, niet over één nacht ijs. Het duurt soms zeer lang voor hij den geschikten persoon vindt, maar aan den anderen kant valt zijn beslissing doorgaans zeer plotseling en zeer snel. Zijn grootste ontdekkingen doet hij in één oogopslag. Men behoeft hem slechts enkele meters film te vertoonen en hij weet al direct of hij aan de daarin voorkomende spelers iets heeft of niet. Jaren geleden aanschouwde hij eens 'n komische Mack Sennett-twee-acter, waarin gedurende enkele oogenblikken een donker, slank meisje in badpak op het doek verscheen, dat tegen een deurpost leunde. De gratie, waarmee zij dat deed, openbaarde hem de mogelijk" heden, die in dit figurantje verscholen lagen, en onmiddellijk het hij naar haar inftsrmeeren. Zij heette Gloria Swanson, en de geschiedenis der film heeft bewezen, dat De Mille ook in dit geval een fijnen neus heeft gehad, want zij heeft zeer lang en zeer hoog aan Hollywoods sterrenhemel geschitterd. Ook over Bébé Daniels' toekomst werd met één oogopslag beschikt. In de dagen toen zij nog in Harold Lloydtwee-acters speelde, kwam De Mille een bioscoop binnen, nog juist op tijd om een opname van Bébé in een dier kluchten over het doek te zien vliegen. Het was misschien net een halve meter film, waarin Bébé speelde, maar dat was volCLAUDETTE COLBERT ALS CLEOPATRA. — 27-

,^,,...,^,.. u,..,-^.

.A}r^m^w.ymmm

•W

——""^^^^^^^^^^^^^^^^

GEr AUTOU>ISEE:U;Db VbUTALIMG Morgan voegde zich bij hen, boog zich over Mnry heen en nu begreep Lane de oorzi.ak van de lijdenstrekken, die hij in haar gezicht gezien had. Hij had zich dus niet vergist. Met een knikje tegen den gast, sloeg ze de armen om haar vaders hals, waarna 'deze haar optilde en haar naar de eettafel droeg. Nadat hij haar in een gemakkelijken armstoel neergevlijd had, keek ze over haar schouder. „Kom zitten," riep ze. „U hier, Inspecteur, en u hier alstublieft, Mr. Lane." Toen de drie mannen gezeten waren, werd het gesprek algemeen. De hoofdschotel er van vormden de Chef, zijn wandaden, zijn brutale briefjes, en zijn identiteit. Na haar woorden tot McCoy, was Lane niet verbaasd te merken, dat het meisje bijna evengoed op de hoogte was als haar vader en inspecteur McCoy en heel wat beter dan hijzelf. Maar wat hem opviel, waren hear scherpe vragen, de aandachtige ernst, waarmede die werden beantwoord en de gevatheid van de ideeën, die zij aan de hand deed. Het was een nieuwe gewaarwording voor hem; zijn eigen moeder ging geheel op in haar huishouding en het lichamelijk welzijn van de mannen, die aan haar goede zorgen waren toevertrouwd en brak zich nooit het hoofd over dingen, die buiten dezen welvertrouwden cirkel lagen. Het deed hem pleizier, dat Morgan en McCoy zoo vrijuit spraken; ze koesterden thans geen argwaan meer tegenover hem. Zoo hooide hij van den brief over de Homburg-bank, van McCoy's plannen om deze instelling te beschermen, en van den rechercheur, die, tot nog toe zonder succes, alle draadlooze berichten controleerde. Ten slotte gaf McCoy hem een korte beschrijving van Curly, den vermisten detective. „Hel is mogelijk dat hij de man was, die me het notitieboekje gaf," erkende Lane. „Maar ik heb hem niet overeind zien staan en kon hem ook niet duidelijk herkennen. Maar ik zou zeggen, dat hij wel overeenkomt met uw bqschrijving. Hebt u al een spoor kunnen vinden van de twee mannen, die me in de vestibule tegen het lijf liepen?" McCoy schudde het hoofd. „Ons onderzoek in die richting heeft nog geen resultaat opgeleverd. Maar misschien hooren we vanmiddag meer. We zullen ons moeten haasten. Miss Morgan. Ik wil tegen vijven bij de bank zijn, weet u. Ik hoop dat u mij excuseeren zult, dat we al zoo gauw weg moeten." Gedurende de kortstondige lunch nam Lanes belangstelling in Mary Morgans aantrekkelijk persoontje zoo gestadig toe, dat zijn interesse voor den Chef er door dreigde in de schaduw te worden gesteld. Een jong meisje - en dan nog wel een dat aan haar stoel was gekluisterd — dat

HERMANN THIMIG EN HILDE KRUGER IN „PETER, PAUL EN NANETTE'

(foto Ufa)

zich op voet van gelijkheid onderhield met mannen als McCoy en Morgan en aan wier opmerkingen en opinie deze mannen blijkbaar de grootste waarde hechtten, was inderdaad een heel aparte sensatie. En er ging een groote charme van haar uit — de frissche charme van absoluut evenwicht en goede kameraadschap, van boeiende harmonie tusschen uiterlijke aantrekkelijkheden en een actieven, origineelen geest. Toen McCoy vond, dat het tijd was om te gaan en Lane afscheid van zijn gastvrouw nam, zei hij impulsief, iets zeldzaams voor hem: „Mijn auto is nu in reparatie, juffrouw Morgan, maar als hij weer klaar is, mag ik u op een keer dan eens komen halen voor een toer?" Mary Morgans oogen lichtten op in een .ülerliefsten glimlach. „Dat zou ik heerlijk vinden!" verklaarde ze openhartig. „Maar ik ben lastig, daar moet u op rekenen." „Het is toch wel goed voor u om uit te gaan?" Er was iets van bezorgdheid in zijn stem. „O, ja. Ik heb ook een rolstoel. En vader kan mij naar den auto dragen." „Schitterend!" riep Harry Lane uit, terwijl hij ferm haar hand drukte. Ze maakten den tocht naar Weston in een politie-auto, een grooten, blauwen wagen, met een agent in burger aan het stuur. Lane, die zelf voor geen kleintje vervaard was, genoot van de brutale snel-

heid waarmee ze reden en van de zekerheid waarmee de handige bestuurder door het verkeer schoot. Een politie-chauffeur scheen zich vrijpostigheden te kunnen veroorloven, die een particulier onverbiddelijk met den strafrechter in aanraking zouden brengen. Tegen half drie bereikten ze de omgeving van Weston. Hier minderde de chauffeur op McCoy's bevel vaart. Een paar minuten later herkende Lane de groep boomen, niet ver van den weg, waaruit de mannen te voorschijn gekomen waren om hem aan te vallen. „Hier zijn we er," zei hij tegen McCoy. „Dat zijn de boomen en hier ongeveer stopte ik. Ja. Kijk daar! U kunt de sporen van de banden nog duidelijk zien." McCoy liet den bestuurder aan den kant van den weg stoppen. Hij stapte uit en liep met Morgan en Lane terug. „Hier ongeveer ben ik uit mijn auto gekomen," lichtte laatstgenoemde in. „Ja! Ziet u, daar kunt u zien waar de man op den weg gekropen is." De weg had op dit gedeelte een betondek, waarop schuine strepen stof zichtbaar waren. Lane had hen op de evenwijdige lijnen attent gemaakt, die op sterk remmen wezen, van zijn auto of van een anderen wagen. Nu keken de drie mannen naar de sporen in het stof, afkomstig van iemand, die zich op handen en voeten van den greppel aan den kant naar den betonweg bewogen had. Zelfs de afdrukken van zijn knokkels waren zichtbaar.

De Nederlandsche voordrachtskunstenares Anny Prins, die onlangs voor de Vlaamsche Radio te Brussel haar kunst ten beste gaf. (Foto Godtri.d d. Groot)

- 29 -

"WtiUwfii „Dat slaat mijn theorie, dat ze bij daglicht zijn teruggekomen, den bodem in," bromde hij teleurgesteld. „Of," hij aarzelde even, „er moet een andere verklaring zijn." „Misschien kon het hun niet schelen, dat we hun hulzen vinden," opperde Lane. McCoy liep naar de boomen. „Hier is er nog een!" riep hij over zijn schouder, „En nog een, Morgan!' Lane en Morgan liepen zijn richting uit. McCoy had nu een punt bereikt, een twintig meter van de groep boomen. Plotseling riep Morgan hem. „Wacht eens. Ross! Wacht even!" De inspecteur keerde zich om. „Wat is er?" Morgan voegde zich bij zijn confrère. „Heb je wel eens van een spel gehoord, dat snipperjacht heet?" „Neen." „Wat gek! Maar ik zal het je uitleggen. Bij een snipperjacht Trude Marlen en Elga Brink, de beide U(a- sterren, bespreken het strooit de voorlooper draaiboek van de film „Met vuur gespeeld". stukjes papier achter zich, zoodat zijn McCoy's energieke blauwe oogen hadspoor precies gevolgd kan worden. Maar den een verbitterde uitdrukking, bij de gein plaats papiersnippers, kan hij natuurlijk dachte aan wat een van zijn trouwen manook leege hulzen uit een pistool kaliber 38 nen overkomen was. Maar hij beheerschte gebruiken, als hij er genoeg heeft. Ik heb zich en zei op zakelijken toon: geen revolver bij me. Jij?" „Dat had de politie van Weston gisterenMcCoy keerde zich met een ruk om en avond onmogelijk kunnen ontdekken, maar keek naar de boomen. Niets bewoog zich het is doodjammer, dat we zooveel tijd in het dichte gebladerte, noch in het verloren hebben. Waar ongeveer kwamen struikgewas er onder. die kerels met hun revolvers op den weg, „Een val wil je zeggen, hè, met de hulMr. Lane?" zen als lokaas?" Lane keek rond en liep achteruit. Morgan gaf een indirect antwoord. „Hier, lijkt me toe. Neen, daar! U kunt „De Chef is geen domme jongen en het hun voetstappen duidelijk zien." kan in zijn kraam te pas komen om ons In zekeren zin had hij gelijk, in ander uit den weg te willen hebben. Ross!" opzicht echter niet. Dat het stof op den „Ik ben gewapend," deelde McCoy weg door voetstappen beroerd was, kon mede. „Jij en Lane moeten hier blijven, niet in twijfel worden .getrokken, maar van dan zal ik een kijkje tusschen die boomen duidelijke, scherp-omlijnde voetsporen was gaan nemen. Chef of geen Chef!" geen sprake. Hij trok zijn revolver en liep naar voren. „Ze zijn hief- bij daglicht geweest — vanMorgan en Lane negeerden zijn bevel en daag — althans eenigen van hen," stelde volgden. Morgan vast. „De manier waarop ze hun Toen McCoy vlak bij de boomengroep voetstappen uitgewischt hebben, is te afwas, versnelde hij plotseling zijn pas. Zijn doend dan dat het bij maanlicht kan gemetgezellen zagen de reden en bleven beurd zijn." naast hem staan. McCoy knikte en stapte, over den hooAan den stam van een boom was door gen berm in het veld. De anderen volgden middel van een twijgje op oogshoogte een hem, scherp om zich heen spiedend. briefje bevestigd. McCoy trok het los en vloekte binnensmonds. Ze lazen 't tezamen. Even daarna bukte de inspecteur en raapte een klein voorwerp op, dat hij „Beste kerel. Morgan toonde. Het was de huls van een Ja, dit is de plek. Zeg aan je jongen patroon. gids, dat hij beter doet zijn reis te „Acht en dertig! Daar is er nog eenl" vervolgen. Morgan keek. DC/SW. De Chef."

- 30 -

—

—

1

ALS EEN VROUW VAN JE HOUDT. Tekst en Muziek van HAN BEUKER.

Tempo di valse lente.

Witte tanden en frissche adem Geen van drieën sprak. En toen ze met lezen klaar waren, stopte McCoy het beleedigende schriftuur in zijn zak. „Kom mee!" spoorde hij aan. „Ik geloof dat ik weet wat er achter die boomen is. Maar ik wil mij overtuigen." Hij drong door het dichte struikgewas, met Morgan en Lane op de hielen. Eerder dan ze vermoedden, werd het bosch dunner en vóór zich zagen zij het achterpark van een groot buiten, dat eenzaam op een hoogte gelegen was. Toen ze onder de boomen uit waren, bleven ze staan om naar 't huis te turen. Daarna liep McCoy snel verder. „Mijn kop er af als dit niet Wardells villa is," zei hij tegen Morgan. „Ik heb hier een man heengestuurd, direct nadat het meisje ontvoerd was, nog voor ik officieel met de leiding van het onderzoek belast was. Een eind hier vandaan begint de weg te stijgen en loopt met een paar windingen naar den voorkant van het huis. __^ (Wordt vervolgd^. SCHAAMDE ZICH VOOR HAAR FIGUUR Haar man wist het veiligste middel Door den raad van haar man op te volgen, bereikte deze vrouw een enorme verbetering in haar voorkomen — inderdaad verloor ze 29 pond aan ongewenschte dikte. Over haar ervaring schrijft zij: „Een jaar geleden had ik last van rheumatiek, zenuwachtigheid en andere klachten. En ik werd zoo dik, dat ik me schaamde voor mijn figuur. Mijn man drong er op aan, dat ik Kruschen Salts zou nemen. Voordat ik hiermee begon woog ijc 146 pond. Nadat ik een korten tijd Kruschen Salts genomen had, was de rheumatiek minder pijnlijk, mijn zenuwen waren sterker en ik kon me gemakkelijker bewegen. Toen begreep ik dat Kruschen Salts me goed deed. Ik ging er dus mee door en bracht mijn gewicht terug tot 117 pond; een afname van 29 pond overtollige dikte. Ik overdrijf niet als ik beweer, dat ik me jonger en energieker voel, ik een veel beter figuur heb en gezonder ben dan ik in jaren was." Mevr. J. S. De meest voorkomende vorm van zwaarlijvigheid js die, welke veroorzaakt wordt door een opeenhooping van afvalstoffen, welke de te trage afvoerorganen niet uit het lichaam hebben verwijderd. Hierdoor ontstaat dan een aanzetting van vetweefsels en dit vet blijft zich steeds meer vormen, misvormt het figuur, en langzamerhand gaat het 't hart en andere belangrijke organen in hun functies belemmeren. De zes zouten in Kruschen staan ingewanden en nieren bij om eiken dag alle onverteerde voedselresten en overtollige vochtige afvalstoffen uit het lichaam te drijven. Dan gaat — beetje bij beetje — ook de leelijke dikte weg. En terwijl de Kruschen zouten de overtollige corpulentie wegnemen, stimuleeren zij de afvoerorganen, waardoor Uw energie verhoogd wordt. Kruschen Salts is uitsluitend verkrijgbaar bij alle apothekers en drogisten è ƒ0.90 en ƒ T.60 per flacon, omzetbelasting inbegrepen. Stralende gezondheid voor één cent per dag. Let op dat op het etiket op de flesch, zoowel als op de buitenverpakking de naam Rowntree Handels Maatschappij Amsterdam voorkomt.

neer je niet rijk bent „spor-tief" of „ge-leerd", Ja, niet wat je noemt een char-meur— stem, die heeft veel van een ..bas-sa-xo - foon" Geen stetv'ling die haar ap - pre - cieert.

P11 j m mo - dlsch, boo - ren

1=

m Pü riüÉ W3ü «3 Ü

Pif

t«

f Je in

il

f

* Dat >at geeft niets, als een vrouw van je Om dat ze zoo - veel van je

De man die graag flirt en met iedere vrouw Alleen maar uit tijdverdrijf speelt, Die nooit iets wil weten van plichten of trouw, Het liefst commandeert en beveelt, Maacde vrouw die bemint, ziet in hem toch „baarheid", Heeft alles ten spijt „hem" vertrouwd. En wordt ze bedrogen dan wil ze 't niet zien, Omdat ze...zooveel van 'm houdt.

Fabriek van Artistiek / Zilverwerk Gevestigd in

1690

Maar al ben je niet Maar de vrouw, die je

o

kijkt zelfs wat scheel, is er van... weg.

r^l/XISOlN

m

f

ee - nig - ste jas Is min - stens al vier win - ters oud — wij - de - ren kring Dan word je be - slist uit - ge - jouwd.

^m

mooi, ja je lief-heeft, die

Ie bent niet nieuwEn laat je je

ODIO

houdt, houdt.

4. Maar als je dan oud wordt, je kunt niet meer mee Je voelt je verlaten, alleen. Je bent vaak humeurig, wat norsch. ontevree, Een last voor elkeen om je heen. Maar dan is er één vrouw, die je opbeurt en troost. Als een moegespeeld kind, je beschouwt, Die je grillen en nukken dan lijdzaam verdraagt. Omdat ze zooveel... van je houdt.

7 PLACE DE LA MADELEINE. PARIJ! Specialiteit voor geschenken in zilver en verzilverd metaal

GROOTE KEUZE IN KUNSTVOORWERPEN UITGEVOERD NAAR ONTWERPEN UIT ELKE STIJLPERIODE

-

VerschUnt wekelyks — Pry» per kwartaal f. T.95