Nieuwsbrief. Inhoudsopgave

Help mij Leven Nieuwsbrief

(AJUDE ME A VIVER)

Jaargang 26, nr. 101: mei 2012

De reproductie van deze nieuwsbrief werd mogelijk gemaakt door KuiperCompagnons en Repro C5

Nieuwsbrief

Colofon en inhoudsopgave

Colofon De nieuwsbrief is een uitgave van stichting ‘Help mij leven’ en verschijnt drie keer per jaar. Oplage ca. 1200 stuks ISSN: 211-4270

Redactie

Aldo Golja André van der Eijk Marco Kalverda Yke Meindersma

Correspondentie

E-mail: [email protected] Portokosten gesponsord door Bon-Physics

Jaargang 26, nr. 101, mei 2012

Inhoudsopgave Voorwoord.................................. 3 Bestuursmededelingen ................ 3 Brief uit Brazilië........................... 4 Reisverslag .............................. 14 Sponsoractie Braziliëgroep 2012 ... 16 Vrijwilligers in Brazilië................. 17 Statiegeld voor straatkinderen......21 Contact.....................................22

Stichting ‘Help mij leven’ geniet het CBF-keur, uitgegeven door het Centraal Bureau Fondsenwerving (CBF). Alle instellingen met een CBF-keur zijn door het onafhankelijke CBF langs dezelfde meetlat gelegd. Ook ‘Help mij leven’ vindt het belangrijk om regelmatig te worden getoetst door een onafhankelijke en betrouwbare instantie. Zo kunt u als donateur er zeker van zijn dat wij voldoen aan de criteria van transparantie en goed bestuur.

Voorwoord Beste vrienden, Sinds de vorige nieuwsbrief is er veel gebeurd in Brazilië. Inmiddels vordert de verbouwing van de crackkliniek en wordt hard gewerkt aan de financiering om de kliniek te kunnen openen. Zoals Robert schrijft is het in Brazilië, BRIC land of niet, nog steeds ontzettend moeilijk om steun vanuit het land zelf te krijgen. Uit zijn brief, maar ook uit de verhalen van vrijwilligers blijkt dan ook dat het werk van Sparta en REMER meer dan ooit nodig is. Dit keer is er veel nieuws van -vertrekkende- vrijwilligers. Ze hebben de afgelopen periode veel op hun eigen weblogs geschreven. In de nieuwsbrief vertellen ze over hun laatste ervaringen. Op Facebook vallen ook regelmatig ervaringen te lezen van mensen die REMER hebben bezocht. We zijn erg blij dat er steeds meer geïnteresseerden zijn die op deze manier het mooie werk van REMER en Sparta uitdragen. Tot slot is er ook nieuws te melden over bestuursleden: We hebben een vertrekkend, een komend en een gedecoreerd bestuurslid! Kortom, ook deze nieuwsbrief staat weer boordevol nieuws. De redactie wenst u veel leesplezier!

Bestuursmededelingen Bestuurswisseling Onlangs maakte Bart van Asten bekend zijn functie als bestuurslid neer te willen leggen. In de afgelopen jaren zette Bart zich met veel succes in bij fondsenwerving. Dankzij zijn enthousiasme en inzet wisten we diverse nieuwe donateurs te werven. Het bestuur zal Bart niet alleen missen om zijn bestuurlijke inzet, maar zeker ook om de bijzonder prettige samenwerking. Gelukkig heeft Bart aangegeven het bestuur graag te willen ondersteunen bij fondsenwerving. Hij blijft dus betrokken bij het werk. We danken Bart voor zijn grote inzet en zullen zijn directe inbreng missen. Margaritha van Overbeeke, sinds enige tijd betrokken bij fondsenwerving en communicatie (en onze Facebook redacteur), hebben wij bereid gevonden om Bart op te volgen. Margaritha werkt als vastgoed conceptontwikkelaar bij de WPM groep en heeft een bijzondere band met Rio de Janeiro. Vorige maand bracht ze een bezoek aan het werk van REMER. In deze nieuwsbrief treft u haar verslag aan. We zijn erg blij met haar komst! Accountant gevonden Onze oproep in de nieuwsbrief voor een nieuwe accountant heeft resultaat gehad. Cees van der Leek uit Bleiswijk heeft heeft aangeboden om de accountantscontrole vanaf 2012 op zich te nemen. We verheugen ons op een prettige samenwerking! Marieke Oostenbrink, voorzitter Stichting ‘Help mij leven’ helpt Braziliaanse straatkinderen bij hun dagelijkse strijd om het bestaan.

3/24

Brief uit Brazilië Beste vrienden, In november 2010 werd een subsidieverzoek voor het straatwerk in 2011 goedgekeurd door de Gemeente, maar nu pas komt het geld vrij… In 2011 ontvingen wij van de kinderbescherming (FIA) een maandelijks bedrag voor Huize Betânia. Het project werd begeleid door een maatschappelijk werker van de FIA. Hij was altijd razend enthousiast. In september deden wij een nieuwe aanvraag die volgens hem een zeer goede kans maakte. In november hoorden wij dat wij zo goed als zeker ook voor 2012 financiële steun van de FIA zouden krijgen. Een dag voor kerst, tijdens onze kerstmaaltijd, kregen wij het bericht dat FIA wel wilde steunen maar voor een andere doelgroep. Zij stelden voor dat wij in ons huis cursussen zouden geven aan kinderen van de krottenwijk, in plaats van hulp aan straatkinderen. Natuurlijk hebben wij direct contact gezocht met de directie van de FIA en uitgelegd dat crack-verslaafde straatkinderen onze doelgroep is en dat wij dit niet kunnen veranderen. ‘Jammer’, kregen wij als antwoord, ‘dan krijgen jullie het geld niet’. En dit nu dus een week voor het nieuwe jaar. Dit is Brazilië! In Pequeri is het niet anders. de Gemeente São Jõao belooft maandelijks € 1700. Maar de maanden januari, februari en maart hebben wij nooit gehad… En zo kan ik nog lang doorgaan over beloftes die niet nagekomen worden. Dit alles maakt het steeds moeilijker om het werk van REMER kwalitatief goed draaiend te houden. Ik word een beetje moe van al die verhalen dat Brazilië op de zesde plaats van wereldeconomieën staat. Het zal best, maar in onze wijken Jacarézinho, Mandela is het één grote puinhoop! Fijn dat er nu mooie straten zijn aangelegd en een betere riolering is, maar als ik de woning van Mevrouw Lourdes binnenstap leven daar acht mensen (waaronder 2 baby’s) in een kamer van vier bij vier meter.

4/24

Nieuwsbrief jaargang 26, nr. 101: mei 2012

In een wijk waar drugsdealers zwaargewapend op hun motoren door de straten sjezen, in een wijk waar honderden mensen op het vuilnis tussen de zwervende varkens en paarden crack gebruiken, in een wijk waar mensen letterlijk en figuurlijk in zombies veranderen, in een wijk waarin jonge mensen hun lichaam voor € 3 verkopen, in een wijk waarin een mensenleven niets meer waard is. Leve het WK in 2014 en Olympische Spelen in 2016. Omgerekend honderden miljoenen euro’s worden er besteed aan wegen, bruggen, stadions, infrastructuur, en ga maar door. Dadelijk zullen belangrijke prominenten worden gebracht naar die paar krottenwijken die vredespolitie hebben, maar er blijven nog altijd 700 krottenwijken over met een andere realiteit! Zoals iedere buitenstaander zegt na een bezoek aan Manguinhos: ‘Ik waande mij in een ander land, met taferelen die soms doen denken aan de Middeleeuwen’!

REMER-Rio Jacarézinho De zomervakantie zit er weer op. De lijst met 60 leerlingen van de school is al vol en er is zelfs een wachtlijst voor diegenen die misschien afvallen. Dat waren er in het afgelopen jaar maar vier. Jammer genoeg is de dominee van de methodistenkerk overgeplaatst naar een andere kerk. Er is nu ook een drugsverkooppunt in de straat van de kerk en tijdens haar afscheidsdienst was er een zwaar vuurgevecht in deze straat. Het ijzeren rolluik ging snel dicht en meer dan ooit voelde ik dat deze kerk een licht in de duisternis is. Stichting ‘Help mij leven’ helpt Braziliaanse straatkinderen bij hun dagelijkse strijd om het bestaan.

5/24

Ik kreeg tijdens de dienst een bedankbrief van een moeder die vertelde over de verandering van haar dochter (13) die naar ons schooltje gaat. Het lonken naar drugsdealers om achterop de motor te kunnen zitten was voorbij, ze was zo actief met haar studie bezig dat zij van haar oom als beloning een computer had gekregen. Het is één van de lichtpunten. De nieuwe dominee heeft het maar een maand volgehouden. Hij kwam met zijn vrouw in een vuurgevecht tussen politie en drugsdealers terecht, waardoor zijn voorgenomen bevlogenheid om in een favela te werken wel heel snel afbrokkelde.

Straatwerk Doracy, de kleine donkere zestigjarige maatschappelijk werkster die voor de duvel nog niet bang was, is jammer genoeg voor de kinderbescherming gaan werken. Ze verdient daar simpelweg meer. Het straatteam is nu wel uitgebreid. Wij hebben twee straatwerkers, Nando en Alex, en twee maatschappelijk werksters, Kelly en Ethel. Wanneer Nando en Kelly de ‘Cracolândias’ aflopen om kinderen uit te nodigen voor eten op de samba school, dan worden zij daar liefdevol opgevangen door Alex en Ethel. Het wordt steeds grimmiger in Jacarézinho en Manguinhos, ongeveer twee keer per week valt de politie de wijk binnen. Dit gebeurt meestal in de ochtenduren en er vallen vaak slachtoffers. Je merkt het aan de drugsdealers die zich steeds zenuwachtiger gaan gedragen. Voordat de werkers naar de wijken gaan vragen zij God altijd om niet door verdwaalde kogels geraakt te worden. Wie daar geweest is,weet dat dat niet voor niets is. 6/24


Nando, Ethel en Kelly liepen door Manguinhos toen zij een opstootje zagen. Ze liepen er heen en zagen dat de 11-jarige Leon op de grond lag en werd geschopt door de omstanders. Wat was er gebeurd? Leon had een avond daarvoor een loslopend paard gestolen (die lopen daar wel meer) en verkocht om crack te kopen. Nu staat op stelen in een favela de doodstraf. De drugsdealers bemoeiden zich ermee en wilden de jongen meenemen om hem te vermoorden. De werkers van REMER konden hun mond niet houden. Kelly voerde het woord en wist door een stevig verhaal de dealers te overtuigen hem in leven te laten. Wel lieten de dealers weten dat hij niet meer in de wijk mag terugkomen. Eenmaal terug bij de auto van REMER viel alle moed van haar af en moest zij erg huilen. Zij besefte wat er had kunnen gebeuren. Hier was een wonder gebeurd! Twee weken geleden heeft het team een aantal kinderen opgezocht die dankzij hen nu in een tehuis zitten. Het was een feest om vooral Jonas te zien die van een mager scharminkel veranderd was in een gezonde jongen. Ooit had het straatteam hem naar een ziekenhuis gedragen omdat hij geen enkele kracht meer had om nog maar een stap te zetten. Crack maakt ze helemaal kapot. Laatst spraken Nando en ik met een jonge vrouw van 17 jaar. Zij moest plassen maar in plaats van weg te lopen hurkte zij voor onze ogen en deed haar behoefte zonder enige schaamte! Huize Betânia Toen wij met kerst hoorden dat er geen geld van de Kinderbescherming zou zijn voor de werkers van het huis, hebben wij huize Betânia helaas gedeeltelijk gesloten. Het huis fungeert nu als kantoor van het straatwerk en het kantoor van de coördinatrice van REMER-Rio. Daarnaast begint het straatteam de dag in dit huis met gebed en maakt daar de broodjes en chocolademelk klaar. Zij gaan dan met het busje naar de sambaschool in Manguinhos. Als er kinderen zijn die van de straat afwillen, dan gaan zij eerst naar Huize Betânia waar zij douchen en

Stichting ‘Help mij leven’ helpt Braziliaanse straatkinderen bij hun dagelijkse strijd om het bestaan.

7/24

schone kleren krijgen. Van hieruit nemen wij ze mee naar de kinderbescherming of familie. Eén van die jongens was de 13-jarige Mateus, een echte ruziemaker. Ik had vorig jaar bij mijn bezoek een mooie foto van hem als uitkijkpost bij de drugsdealers. Soms hoopte je dat hij er in de sambaschool niet bij zou zijn want meestal brak er een vechtpartij uit tussen hem en een ander. En dat er daarbij een volle tafel werd om gegooid was geen uitzondering. Hij vond altijd wel iets onrechtvaardigs zoals het feit dat ondanks dat hij al 4 broodjes naar binnen had gewerkt, de jongen die het laatst kwam er maar twee opat en dan ook nog wel… het laatste broodje hé!! Crackkliniek Nieuwe Hoop In Rio zijn momenteel drie gemeentelijke opvanghuizen voor verslaafde kinderen. In die huizen is plaats voor 170 kinderen, maar er zitten er maar 100 kinderen. De meeste kinderen worden op straat hardhandig opgepakt door de Gemeente en dus niet vrijwillig geplaatst, dit scheelt veel bij het succesvol afkicken. Alex, onze nieuwe straatwerker, heeft in één van die huizen gewerkt en zegt dat 99% van de kinderen die daar weggaan weer terugkeert in de drugswereld. Onze uitdaging is om daar wel succesvol in te zijn. In de kliniek is er, behalve het personeel van het huis, ook een maatschappelijk werkster en een psychologe. De laatste zijn er vooral ook om samen met familie en gemeente en staat een geschikte plek te vinden voor een kind na zijn ontslag. Begin maart zijn wij eindelijk begonnen met de verbouwing van de kliniek. Veel houtwerk was aangetast door houtwormen. De muren om het huis worden verhoogd met een ijzeren hek om het werk binnen het huis te scheiden van de straat. Er worden twee activiteitenruimtes gebouwd, verder wordt alles geverfd. Op dit moment wordt hard gezocht naar een degelijk professioneel team. Wij hebben nu een datum om het huis te openen en dat is woensdag 4 juli. 8/24


Natuurlijk hopen wij dan dat al het beloofde geld voor de exploitatiekosten op onze bankrekening staat. Zo niet dan zal de media een schrijnend verschil laten zien: aan de ene kant een prachtig huis met inboedel en een team dat liefdevol klaar staat om kinderen op te vangen,en aan de andere kant een Gemeente met honderden verslaafde straatjongeren die om de één of andere reden geen geld heeft om financieel te steunen. - Robert’s reistip Als er nog mensen zijn die Rio bezoeken: In ons gastenverblijf kun je voor € 15 per persoon per nacht slapen (zonder ontbijt). De bus stopt voor de deur, in 10 minuten zit je in het centrum en in 25 minuten aan het strand. En natuurlijk help je met je bijdrage ons werk! Ben je geïnteresseerd? Neem dan contact op met het secretariaat van stichting ‘Help mij leven’: [email protected] REMER-Minas Wij hebben vijf kinderen op de boerderij die, nadat hun moeder overleden was, aan hun lot overgelaten waren. Al meer dan twee jaar was het technisch team van ons werk op zoek naar familieleden, maar vonden geen enkel spoor. In januari was er een aanwijzing van een eventuele tante. Het duurde niet lang of we vonden zelfs een telefoonnummer. Er werd heen en weer gebeld en wat bleek nu? Een groot deel van de familie van de overleden moeder woonde in een heel klein gehucht in de staat Minas Gerais. De familie wist niet eens dat de moeder was overleden. De familie was zo enthousiast en wilde de kinderen graag zien. Er werd dus een afspraak gemaakt. De kinderen waren zo enthousiast dat zij de avond ervoor bijna niet in slaap kwamen. ‘s Ochtends vroeg reed de volle kombi van de Sítio weg. Na uren rijden kwamen zij in het gehucht aan. Er hing een groot spandoek met het woord WELKOM. Tientallen mensen stonden de vijf kinderen


9/24

op te wachten,tantes,neefjes, de pastoor enzovoorts. Het was één groot feest. De kinderen hadden geen foto’s van de tijd voordat zij naar de Síitio kwamen. Nu kregen zij allerlei foto’s in hun handen gedrukt van toen zij nog klein waren. Een foto van toen zij net geboren waren, hun doop, een foto met hun opa en oma en zelfs foto’s met hun moeder. Door alle verhalen en foto’s werd hun geschiedenis opgehaald. Kun je de blijdschap voorstellen? Het was een moment waar een ieder van ons bij had willen zijn! Gelukkig waren de twee groepsleidsters van huis 4, waar de kinderen wonen er wel bij. Er werd wat afgehuild en gelachen die dag. Degenen die er niet bij waren kregen de volgende dag foto’s te zien. Met fonkelende ogen vertelden de kinderen iedereen die het maar wilde horen hun verhaal!! Drie jonge kinderen die in juli 2011 bij ons kwamen nadat twee van hen sexueel waren misbruikt, zijn door Justitie bij hun opa en oma geplaatst. Het waren de jongste kinderen van de boerderij en ze waren geliefd bij alle inwoners. Het oudste meisje Rita was een echte belhamel en had altijd het grootste woord. Voor het eten in de grote eetzaal wordt altijd gevraagd wie er wil bidden. Niet iedereen durft dat. Natuurlijk werd het dan al snel Rita die om de meest onmogelijke dingen bad. Overal stond ze vooraan en als er door één van de kinderen werd gevraagd waarom ze hier woonde zei ze altijd zonder enige aarzeling: ‘Nou, mijn moeder is verslaafd aan crack en heeft geen tijd voor ons’. Na hun vertrek was het even stil op de boerderij. Zij werden echt gemist. De laatste jaren komt het steeds vaker voor dat de kinderen kortere tijd op de boerderij wonen en dat is ook goed, mits natuurlijk de kinderen zelf willen en het echt een goede kans op slagen heeft. Adoptie is één van de mogelijkheden, maar is wel riskant. Ik zal namelijk nooit vergeten dat een vrouw op de boerderij kwam met de 12-jarige geadopteerde Maria aan haar hand die twee jaar daarvoor nog bij ons woonde. Ze zei: ‘Maria is veel te vervelend, kan ik haar niet ruilen voor een ander?’. Enkele weken geleden hebben vrijwilligsters Jacqueline en Lien de boerderij verlaten. Zij zullen ontzettend gemist worden want zes maanden lang deden

10/24


zij allerlei leuke dingen met de kinderen. Ze organiseerden vele activiteiten en uitstapjes. De kinderen waren gek op hen, en ook ik heb vooral de laatste maanden veel met hen gelachen! Als je in Rio contact met de straatkinderen hebt en daarna een korte tijd op de boerderij bent, vindt een ieder de kinderen altijd zo rustig en gehoorzaam. Degene die hier langer wonen weten dat dat vaak maar schijn is. Elk kind heeft zijn geschiedenis en de pijn die zij in hun hart dragen komt toch zomaar ineens te voorschijn. Sommige verwonden zichzelf, weer een ander verwondt een buitenstaander. De groepsleidsters krijgen vaak de volle laag: Zij krijgen de schuld van alles, in plaats van de moeder of (stief-)vader. De 16-jarige, magere en stille Ivan heeft weinig contact met anderen, maar sommigen lukt het om een vorm van vriendschap met hem te hebben. Hij woont al jaren op de boerderij maar valt bijna niet op. Hij houdt ervan om te vissen en met de beesten bezig te zijn. Zijn geschiedenis voordat hij bij ons kwam wonen is schrijnend. Al jaren gaat hij naar een psycholoog in het dorpje Pequeri. Op een avond, toen alle kinderen naar de boerderij wandelden, lukte het Ivan om een licht geestelijk gestoord meisje dat ook bij ons woont in de bosjes te gooien. Hij probeerde haar te verkrachten. Omdat zij krachtig verzet bood mislukte dit gelukkig. Hij schopte haar vreselijk totdat een andere jongen aan kwam lopen en hem wegjoeg. Wij konden niets anders doen dan Ivan ter bescherming van de andere kinderen terug te plaatsen bij zijn oom en tante. Dit is een teleurstelling voor een ieder die bij ons werkt. Je wil dat zij bij ons allemaal op een goede manier weggaan, maar dat lukt niet altijd. Gelukkig zijn er ook kinderen als Sidnei, waar je het allemaal voor doet. Hij woonde alweer jaren geleden bij ons. Samen met anderen wilde hij gedoopt worden, maar Stichting ‘Help mij leven’ helpt Braziliaanse straatkinderen bij hun dagelijkse strijd om het bestaan.

11/24

omdat hij zich zo slecht gedroeg en ondeugend was kwam het er niet van. Als ik hem er om vroeg als er weer anderen werden gedoopt zei hij altijd op een vriendelijke manier: ‘Nee. Destijds mocht ik niet en nu wil ik niet meer’. Een paar maanden geleden kwam ik hem tegen in Bicas in een keurig colbertje. We vielen elkaar om de schouders en hij vertelde dat hij nu in een andere gemeente dominee was. Hij zei met een grote glimlach: ‘En… ik ben gedoopt!’. Waarop ik antwoordde met een nog grotere glimlach: ‘Zo, die last hoef ik niet meer te dragen!’. In augustus bestaat het werk op de Sítio 20 jaar. Dat zullen wij groot vieren natuurlijk! De meer dan 150 kinderen die ooit op de boerderij gewoond hebben, inclusief Sidnei natuurlijk, zullen allen worden uitgenodigd. Ik eindig deze brief met jullie weer ontzettend te bedanken voor alle steun in wat voor vorm dan ook, en blijf ons dan ook steunen op wat voor manier dan ook. Ik wens jullie Gods Rijke Zegen toe!! Met zeer vriendelijke groet, Oetsia, Moises, Janine en Robert

Oranjebazar gereformeerde kerk Bleiswijk een succes! Traditiegetrouw organiseerde de gereformeerde kerk Bleiswijk op koninginnedag de Oranjebazar. De opbrengst was dit jaar maar liefst € 22.000, waarvan € 7.000 bestemd voor ‘Help mij leven’! Op zaterdagavond werd de bazar feestelijk geopend met het oplaten van 500 oranje ballonnen en ook 30 april was het volop feest. Met de zon was de bazar een mooi feest in het centrum van Bleiswijk. Veel mensen vonden elkaar op het terras en het Rad van avontuur gaf de mooiste prijzen weg en draaide ronde na ronde. De hele dag door vonden allerhande artikelen binnen en buiten een nieuwe eigenaar. Al met al was het een geslaagde dag. We bedanken de bezoekers en de gereformeerde kerk hartelijk voor het fantastische bedrag! 12/24


Marieke Oostenbrink ontvangt Koninklijke onderscheiding Op 27 april jongstleden werd onze voorzitter, Marieke Oostenbrink, nietsvermoedend naar het gemeentehuis in Bleiswijk gelokt. Daar wachtte haar een grote verrassing: Ze ontving uit handen van Burgemeester van Vliet haar decoratie als lid in de Orde van Oranje Nassau. Reden voor deze onderscheiding is het vele vrijwilligerswerk dat Marieke al jaren lang doet voor stichting ‘Help mij Leven, de Gereformeerde Kerk in Bleiswijk en als mantelzorger. Het bestuur en Robert hebben de voordracht van Marieke voor een onderscheiding van harte ondersteund. Marieke is al vanaf het begin van het werk van Robert betrokken bij de stichting en is inmiddels al jaren voorzitter. Onder haar voorzitterschap is de stichting gegroeid en geprofessionaliseerd. Daarbij hield en houdt Marieke vanuit de haar kenmerkende bescheidenheid altijd oog voor haar medemens, in Brazilië, maar ook binnen het bestuur. Robert schreef in zijn aanbevelingsbrief het volgende: “Toen ik in Nederland terug kwam uit Brazilië met de plannen om daar iets te kunnen doen voor de straatkinderen, was Marieke één van de eersten die de zorg op zich nam om een Nederlandse stichting in het leven te roepen om het werk bij te staan. Marieke is altijd bezig en druk, maar het opvallende is dat zij niet met zichzelf zo bezig is, maar met een ander. Door alle jaren heen laat Marieke de andere mensen zien hoe zij op kleinschalige wijze iets kunnen doen, het blijft altijd een kunst om deze hulpvraag duidelijk over te brengen. Marieke is een vrouw achter de schermen, soms staat zij als voorzitter nu eenmaal in de picture, maar dan verontschuldigt zij zich en blijft bescheiden. Er is een bijbeltekst (1 joh 3:17) die precies beschrijft wie Marieke is: ‘Wie nu in deze wereld een bestaan heeft en zijn broeder ziet lijden, maar zijn binnenste voor hem sluit, hoe blijft de liefde Gods dan in hem?’.” Wat ons betreft heeft Marieke deze bijzondere blijk van waardering voor haar inzet voor de medemens dubbel en dwars verdiend! Stichting ‘Help mij leven’ helpt Braziliaanse straatkinderen bij hun dagelijkse strijd om het bestaan.

13/24

Reisverslag van Margaritha van Overbeeke Sinds een tijdje ben ik betrokken bij de Stichting Help mij leven. Afgelopen februari heb ik de projecten van de Stichting bezocht: erg indrukwekkend! Mijn reis begon in Rio de Janeiro, een stad waar ik al meerdere malen als toerist heb rondgelopen. Dit keer zou ik dus een heel andere kant van deze stad gaan zien. Rio de Janeiro met haar prachtige stranden heeft ook honderden favela’s. Een favela bestaat uit veel kleine zelfgebouwde en vaak illegale huisjes. Door de afwezigheid van de overheid heerst in veel favela's het geweld en de drugshandel. Ook wonen er veel kinderen van en op de straat, tussen het geweld, drugs (vooral crack) en armoede. Eigenlijk heeft het niets met leven te maken, maar alles met overleven. Direct de eerste dag bij aankomst heb ik een dagje meegelopen met Robert en de straatwerkers in twee favela’s. Onbeschrijfelijk… maar ik zal het proberen. Bij binnenkomst van een favela staat een kindsoldaat in opdracht van de drugsdealers op wacht die in de gaten houdt of de politie er aan komt. Als dat gebeurt, dan wordt er vuurwerk afgestoken. In de favela zelf liggen overal mensen helemaal uitgeput door hun crackgebruik, rijden drugsdealers met wapens rond op brommertjes, zijn jonge meisjes al prostitué en op elke hoek wordt drugs verkocht. De zogenaamde cracolandia is het heftigst: een smerig veld met wel honderden crackgebruikers, meestal kinderen tussen de 10 en 20 (want veel ouder word je er vaak niet), zwangere meisjes, kreupele mensen, varkens die rondlopen tussen het zwerfafval en er lopen een paar kleine (nog) nietswetende kinderen.

Alleen een helpende hand van buitenaf kan deze kinderen helpen om ze te laten merken dat ze wél wat waard zijn en dat ze wel weer kunnen leven i.p.v. alleen maar bezig te zijn met overleven. Deze helpende hand biedt Remer en Sparta ze. Geweldig om te zien hoe de kinderen de straatwerkers begroeten en omarmen en hoeveel respect ze voor hen hebben. Deze dag trekken we extra aandacht door een te blanke dame in de favela. Maar ook ik word omarmd door de kids. Heel aangrijpend vind ik het en ik vraag me af waarom het hun lot is dat ze hier worden 14/24


geboren. Sommige kinderen zijn moeilijk of niet wakker te krijgen door de crack, zij missen die dag hun eten, drinken en aandacht… Het is moeilijk om als we weg gaan, de kinderen weer de straat op te laten gaan.. Daarna ben ik afgereisd naar Pequeri, naar de sitio, ook wel de woonboerderij. Wat een prachtige, rustgevende en vredige omgeving! Deze plek is super voor de kinderen en ze rust, liefde en structuur, dat wat ze nodig hebben. De kinderen gaan naar school, krijgen maatschappelijke hulp, doen huishoudelijke taken en worden op alle mogelijke manieren voorbereid op een terugkeer in de maatschappij. Super om hier te zijn en te merken dat de kinderen weer een beetje vrolijk zijn en gewoon kunnen spelen! Drie dagen ben ik hier geweest, maar ik had er nog langer willen blijven. Het ene kind is nog enthousiaster dan het andere om te spelen en te kletsen (zover dat laatste lukt met mij). Met Lien en Jacqueline, de twee vrijwilligers, ben ik veel opgetrokken. Geweldig om te zien hoe zij met de kinderen omgaan. Heftig om van hen te horen wat deze jonge kinderen al hebben meegemaakt… Gelukkig helpen de vrijwilligers me met de Portugese taal, want met handen & voeten kom je heel ver bij de kids, maar soms is vertalen toch wel handig. Ik viel die dagen met mijn neus in de boter: die dagen waren er veel activiteiten. Zo was er een bazar in het dorp waar kleding werd verkocht. De opbrengst kon de sitio vervolgens goed besteden. We zijn met de puberkids naar het schoolfeestje van de plaatselijke school geweest. Ook hebben we met hét Nederlandse volleybalteam nog getracht een volleybalpotje te winnen van de kinderen. Niet gelukt..

In deze paar dagen wordt me duidelijk dat de Stichting prachtig werk levert! Het is dan misschien een druppel op een gloeiende plaat, maar elk leven is er 1! Ik heb heel veel respect voor Robert, alle straatwerkers en alle andere medewerkers die zich dag in dag uit voor dit doel inzetten! Margaritha van Overbeeke Stichting ‘Help mij leven’ helpt Braziliaanse straatkinderen bij hun dagelijkse strijd om het bestaan.

15/24

De Braziliëgroep 2012 zet beste beentje voor! In 2012 bestaat de Sítio 20 jaar. Ook dit gaat er een groep vrijwilligers naar Brazilië om de handen uit de mouwen te steken op de Sítio. Marijke,Dick, Jopie, Cees, Ria, Siem, Cora, Jolanda en Marlies organiseren diverse acties om geld in te zamelen voor het werk in Brazilië, zoals deze sponsorloop. Loop mee!

Zet een stap voor een straatkind & Laat je sponsoren Kom in actie voor de straatkinderen in Rio de Janeiro: Wandel samen in de strijd om het bestaan van een kind! Tegen: Overleven; Geweld; Drugs; Armoede; Angst; Eenzaamheid Voor: Leven; Gezondheid; Veiligheid; Scholing; Aandacht; een Toekomst

Wandel mee! Zet een stap voor een straatkind & Laat je sponsoren Loop met ons 14 kilometer “Het Floris V-pad”

zaterdag 16 Juni 2012 14:00 uur Station Gouda Aanmelden kan via: [email protected] of sponsor ons en stort op Rabobank rek. 3224.14.474 t.n.v. S.P. van Bueren eo o.v.v. van Brazilië Groep 2012. Meer informatie: http://www.brazilie2012.reismee.nl/

“Als je iets wilt, spant de hele wereld samen om je daarbij te helpen’

16/24

(Paulo Coelho, Braziliaans schrijver)


Vrijwilligers in Brazilië Regelmatig gaan vrijwilligers via ‘Help mij leven’ voor een periode aan het werk bij REMER. De afgelopen maanden waren Lien van Vossole en Jacqueline de Best in Brazilië. Jacoline Groenendijk is als vrijwilliger al langere tijd werkzaam bij REMER. Allemaal houden ze een reisblog bij van hun ervaringen. Hieronder lees je hun recente ervaringen.

Afscheid nemen bestaat (niet). - Lien Terwijl het afscheid akelig dichtbij komt en mijn maag stuiptrekkingen krijgt bij het idee mail ik jullie nog voor de laatste keer. Vanaf zondag ben ik in het gezelschap van mijn nicht en gaan we op ontdekkingsreis in Brazilië. Dat maakt me uiteraard weer vrolijk, en dat ik daarna terug thuis ben zorgt er ook voor dat ik leuke vooruitzichten heb. De laatste weken zijn voor ons een aaneensluiting van leuke herinneringen. Zo hadden we een super leuk en gezellige pyjama-party bij Robert thuis met de tieners, de dag erna gingen we opnieuw met hen naar een optreden in Pequeri (dat in onze planning om negen uur zou beginnen, maar waar het in werkelijkheid pas tegen half 2 ‘s nachts van start ging.... lang leve Brazilië). We genieten ook van de kleine dingen, zoals samen op de veranda zitten en naar muziek luisteren en wat bijpraten. Ook het afscheid bespreekbaar maken, want ook voor hen zal het niet gemakkelijk zijn. Op 5 maanden krijg je een band en rekening houdend met het feit dat die kinderen al veel hebben meegemaakt zou het me niet verwonderen dat velen een hechtingsstoornis ontwikkelen. Zoals een kind dat tegen me zei: ‘Ik bind me niet aan mensen, want als ik van hen ga houden gaan ze toch telkens weg’. Pijnlijk om te horen, maar het is voor hen wel de harde realiteit. Behalve hen te respecteren en stilletjes aan los te laten, kan ik hen niet helpen. Dat onder ogen zien maakt me ook wel verdrietig, want ik moet hen loslaten en misschien is dat in de ogen van sommige kinderen écht ‘verlaten’… Lees Lien’s volledige blog op lienvanvossole.waarbenjij.nu Stichting ‘Help mij leven’ helpt Braziliaanse straatkinderen bij hun dagelijkse strijd om het bestaan.

17/24

Jacqie en het straatwerk. -Jacqueline Afgelopen donderdag zijn we met Robert naar Rio gereden. We zijn eerst naar het crackkliniek gegaan.Dit zijn ze nu nog aan het verbouwen, maar het gaat echt een onwijs mooi huis worden. Als het klaar is kunnen er 10 kinderen tot en met 17 jaar daar afkicken van de crack. De bedoeling is dat ze daar dan maximaal 1 jaar wonen. Daarna zijn we naar de favela Jacarezinho gereden. Toen we daar aankwamen werd er vuurwerk afgestoken. Dat betekent dat er ergens in de wijk iets staat te gebeuren en vaak is dat met de politie. Een dag daarvoor hadden ze ook al een inval gedaan, waarbij er een vrouw die haar kind naar school bracht is omgekomen. Een paar dagen daarvoor ook al een man. Zodra je er loopt merk je gelijk dat je een andere wereld binnenstapt. De vele kinderen en ouderen die je op straat ziet liggen, daar kan je niet meer omheen. Toen we het (trein)spoor overliepen zag je aan beide kanten de vele crackverslaafden. Robert had ons van tevoren gezegd dat je niet mag wijzen en ook niet moet omkijken, maar vooral je ogen de kost te geven. Nou, dat was niet zo moeilijk hier. Toen we een straatje inliepen stonden daar een stuk of 10 gasten aan plastic tafeltjes open en bloot drugs te verkopen. Ik heb nog nooit zoveel crack en weet ik wat allemaal bij elkaar gezien. Robert vertelde ook dat iedereen die zonder helm op de motor reed drugskoeriers waren, dat waren er dus veel. REMER heeft daar een schooltje waar kinderen naschoolse opvang kunnen krijgen. We hebben in een klasje met ongeveer 10 kinderen gezeten. Zij waren leuk aan het knutselen. Dit is belangrijk, want als ze dat niet hebben moeten die kinderen op straat spelen en daar is veel gevaar. De kans is ook kleiner dat ze in drugsbendes terecht komen. De volgende dag gingen we dus echt met het straatwerk op pad. Rond 8 uur ’s ochtends komen de straatwerkers naar Casa Betania. Daar ontbijten, bidden en lezen ze uit de bijbel. Ook worden daar de broodjes klaargemaakt. Daarna rijden ze naar de wijken Jacarezinho en Manguinhos. In de sambaschool blijven één straatwerker en één maatschappelijk werkster om de kinderen op te vangen. De kinderen kunnen hier douchen, schone kleding 18/24


en natuurlijk broodjes en drinken krijgen. Ook kunnen ze er gewoon even zitten, slapen en hoeven niet bang te zijn voor het gevaar. Ik ging met Robert,Nando en Kelly de straat op. We bleven even bij een groepje staan. Eén jongentje kregen ze niet wakker, deze had blijkbaar al crack gebruikt. Hoe verder je de wijk inloopt hoe erger het wordt. De rioollucht is op sommige plekken niet te harden. Paarden, varkens, alles loopt er door elkaar. En ondertussen vragen Robert en Nando aan de kinderen of ze willen eten en drinken, en nodigen ze uit naar de sambaschool. Vaak hoor je dan ook wel ‘Ik kom zo’, maar dan komen ze toch niet. Later ben ik met Nando naar een veldje gegaan waar ongeveer 80 à 100 crackverslaafden waren. Zij leven daar dus echt tussen de varkens en afval. Dat was onwijs triest om te zien. Daar wederom kinderen aangesproken en een paar gingen er ook mee. Eenmaal in de sambaschool kwamen waren er toch wel een stuk of twintig kinderen langs. Er zaten er nog een paar, één jongen had maar één been, maar zegt dat hij onwijs goed kan voetballen. Robert neemt volgend keer een voetbal mee! En als ze dan gegeten, gedronken en gedoucht hebben gaan ze de straat weer op. Als straatwerker hoop je dus elke dag dat je ze weer de volgende terug ziet. En soms gebeurt dat dus ook niet. Ik heb na deze ochtend zo veel respect voor de medewerkers gekregen.Zij gaan dus elke dag met gevaar voor eigen leven,deze ellendige wereld in. Met de hoop dat als ze één kindje kunnen redden, zij dit werk niet voor niets doen .En hoe moeten de (normale)bewoners zich daar niet voelen? Die maken dit zeven dagen, 24 uur per dag mee, jaar in jaar uit. ‘s Middags zijn we nog naar de favela Morro do Provedencia geweest. We zijn daar door de wijk gewandeld. Dit was echt een wereld van verschil dan met die andere wijk, want hier heeft de vredespolitie zich gevestigd. Na Rio ging ik terug naar de kinderen waar ik zoveel om geef en waar ik zoveel van ben gaan houden. Toen ik in het dorp uit de bus stapte,kwam er een jongen van de Sitio aanfietsen. Ik kreeg gelijk een dikke knuffel van hem. Toen ik vroeg waar hij vandaan kwam, zei hij ‘Van voetballen!’. En zo hoort het ook. Kinderen moeten kunnen spelen, naar school gaan, drakenstreken uithalen, gewoon kind kunnen zijn en niet in een wereld horen te leven,waar een leven niks waard is. Lees Jacqueline’s volledige blog op jacquelinedebest.waarbenjij.nu


19/24

Geen stress… -Jacoline Jacoline Groenendijk is al enkele jaren vrijwilliger in Brazilië en is verloofd met Silvinho. (red). Allereerst het werk. Elke maandag is er een overleg met het technisch team van maatschappelijk werksters, psychologen, coördinator en pedagogen. Dit overleg is er om de lijnen uit te zetten voor de komende week, zowel organisatorisch als individuele doelen en om de kinderen te bespreken: Wat zijn de positieve punten en waar liggen de moeilijkheden? Het is goed om zo bij elkaar te zitten en informatie uit te wisselen. De rest van de week ben ik druk met de financiële administratie van de boerderij. Ik doe dit nu zo’n twee maanden en het bevalt prima. Ik hou wel van het geregel, organiseren en structureren. Daarbij pak ik nu ook meer en meer de personeelsadministratie op en ga ik leiding geven aan het ondersteunend personeel: kok, klusjes man, tuinman… Al met al een takenpakket dat mij goed bevalt. Tussendoor komen er altijd leuke klusjes binnen drijven, zoals het begeleiden van kinderen naar een activiteit, kappertje spelen, mee gaan naar een feest. Het directe contact met de kinderen is wat minder geworden, maar gelukkig is het er nog wel. Af en toe samen volleyballen, lekker kletsen met de meiden, etc. Ook heb ik de vrijwilligers hier begeleid. Helaas hebben we afscheid moeten nemen van Jacqueline en Lien. Twee topmeiden, die een plekje hebben veroverd in de harten van de kinderen. Jammer dat ze weg zijn, want ik vond het altijd erg gezellig met hen. Op het werk, maar ook daar buiten: af en toe een pizzaatje eten. Jacq en Lien, jullie zijn toppers! Buiten het werk om zijn Silvinho en ik erg druk met het organiseren van de bruiloft. We trouwen op 27 juli voor de burgerlijke stand en 28 juli gaan we Gods zegen vragen over ons huwelijk in de tuin van Sítio Shalom. Maar wat moet er een hoop geregeld worden zeg: Pffff! Toch wel handig in Nederland, dat je een vriendin of zus gewoon bombardeert tot ceremoniemeester… Helaas is dat er hier niet, dus een hoop gedoe. Maar goed, ik mag niet klagen, want het is ook gewoon superleuk natuurlijk!! En het belangrijkste is geregeld: Silvinho heeft zijn pak en ik mijn jurk. Hoewel… Dan ook nog mijn documenten, de rode loper, de kerkdienst, bloemen, feestlocatie, taart, ringen. Oeps, eigenlijk moeten we nog een hele hoop doen…. Maar geen stress, we hebben nog twee maanden. Komt goed!!! Lees Jacoline’s volledige blog op jacoline-in-brazilie.nl

20/24


Peter van Vliet Foundation steunt docenten school in Jacarezinho Na het succes van de school in Pedra Lisa heeft REMER zo’n twee jaar geleden ook in de krottenwijk Jacarezinho een schooltje opgezet. Het beskostigen van de salarissen van de docenten blijkts steeds weer een grote uitdaging. Zoals we al vaker berichtten zijn steeds minder fondsengevende organisaties bereid om lopende kosten te financieren. Dit leidde ertoe dat we in 2011 nog geen sponsor hadden voor de salarissen. Dit zou een bedreiging voor de continuïteit van het werk in 2012 betekenen. Gelukkig heeft de Peter van Vliet Foundation de kosten van ongeveer € 10.000 op zich genomen. Verderop in de nieuwsbrief schrijft vrijwilligster Jacqueline over het belang van dit schooltje. We danken de Foundation namens de docenten en vooral de kinderen van Jacarezinho dan ook hartelijk voor hun bijdrage!

Statiegeld voor straatkinderen In Bleiswijk helpen supermarktbezoekers van de Jumbo ons al een paar jaar lang op een bijzondere manier: Met statiegeldbonnetjes. Het idee is even simpel als doeltreffend: shoppers stoppen het bonnetje van hun statiegeldflessen in een collectebus die bij de retour-automaat staat. En zo sparen ze kratje voor kratje, colafles voor colafles een betere toekomst voor straatkinderen bij elkaar. In 2011 was de opbrengst maar liefst € 1770,45!

Helpt u mee? Introduceer dit initiatief nu ook in UW supermarkt! Het kost u weinig tijd en levert naast donaties ook bekendheid voor Help mij leven op. Geïnteresseerd? Neem dan contact op met het secretariaat. Wij helpen u met de collectebus en het contact met uw supermarkteigenaar. Alvast bedankt! Stichting ‘Help mij leven’ helpt Braziliaanse straatkinderen bij hun dagelijkse strijd om het bestaan.

21/24

Contact

Informatie en adresgegevens

Bestuur ‘Help mij leven’

Secretariaat

Mw. C.M. Oostenbrink- Pronk (voorzitter) Mw.T.C. van der Ent (secretaris) Dhr. V.N. van Haeren (penningmeester) Dhr. A.A. Golja Dhr. A.P. van der Eijk Dhr. M.B. Kalverda Mw. M. van Overbeeke

Postbus 155 2665 ZK Bleiswijk Telefoon: 0182-634730

Giften

Coördinatie vrijwilligers

t.n.v. Stichting ‘Help mij leven’

Mw. G. Bakker Mosstraat 32 2802 KW Gouda Telefoon: 0182-520174

Rabobank

10.76.14.642

E - m a i l : [email protected] Website: www.helpmijleven.org

E - m a i l : [email protected]

Postadres REMER

Sítio Shalom Estrada Pequeri-Bicas km2 cep. 36.610-000 Pequeri (MG) Brazilië 22/24

© Copyright 2012 Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt door middel van druk, fotokopie, Internet of welke andere wijze dan ook, zonder uitdrukkelijke toestemming van stichting ‘Help mij leven’. Nieuwsbrief jaargang 26, nr. 101: mei 2012

Gemakkelijk geld overmaken Graag maken wij u attent op de mogelijkheid om periodiek een vast bedrag naar de stichting over te maken. Het voordeel daarvan is dat u er geen omkijken meer naar heeft. Met de onderstaande machtiging kunt u aangeven op welk bedrag Robert en zijn medewerkers maandelijks kunnen rekenen. Robert, de medewerkers en de kinderen doet u daar een groot plezier mee! Als vaste donateur van stichting ‘Help mij leven’ ontvangt u (indien u daar prijs op stelt) drie keer per jaar onze nieuwsbrief. Ook blijft u via onze website op de hoogte van de actuele ontwikkelingen in Brazilië. Wilt u het werk onder de straatkinderen van Rio de Janeiro structureel ondersteunen, vul dan de machtiging onderaan deze pagina in en stuur die naar het secretariaat van de stichting. U kunt uw betaling uiteraard altijd stopzetten wanneer u dat wenst: een briefje aan het secretariaat is voldoende. Wat kunnen wij doen met uw steun? € 5,-

Een maandvoorraad kleurpotloden

€ 40,- Een maandvoorraad medicijnen voor het straatwerk

€ 10,-

Kleurboeken voor het straatwerk

€ 90,- Een maand brood met beleg uitdelen op straat

€ 37,-

Een maand lang drinken uitdelen op straat

€ 460

Een maandsalaris van een straatwerker

Afschrijvingen Maandincasso: Rond de 30e van de maand Kwartaalincasso: 30 maart, 30 juni, 30 september en 30 december Halfjaarincasso: 30 juni en 30 december



Sturen aan: stichting ‘Help mij leven’ - Postbus 155 - 2665 ZK - Bleiswijk

Ik ondersteun het werk in Brazilië met een financiële bijdrage, daarom stuur ik de onderstaande machtiging op. Ik ontvang ieder kwartaal de nieuwsbrief van stichting ‘Help mij leven’. Ondergetekende, Naam en voorletters

________________________________________________

Adres Postcode & woonplaats

________________________________________________

(Email-adres)

________________________________________________

Bankrekeningnummer

________________________________________________

Postbanknummer

________________________________________________

________________________________________________

verleent hiermee tot wederopzegging machtiging aan stichting ‘Help mij leven’ om € ______ (euro) eenmalig/per maand/kwartaal/jaar* van zijn/haar* bovenvermelde rekening af te schrijven.

De nieuwsbrief ontvang ik graag per post/digitaal* Datum: _________________________ *) Doorhalen wat niet van toepassing is

Handtekening: ___________________________

DRUKWERK

www.helpmijleven.org

Onjuist geadresseerd?

Wilt u dan onderstaande gegevens invullen en de omslag van deze nieuwsbrief retourneren naar het onderstaande adres?

Adres:

Naam:

_______________________________________

_______________________________________

 Verhuisd, adres onbekend  Verhuisd, nieuwe/juiste adresgegevens:

Postcode & woonplaats:

______________________

Bedankt!

Stichting ‘Help mij leven’ - Postbus 155 - 2665 ZK - Bleiswijk

Nieuwsbrief. Inhoudsopgave

Recommend Documents