Mozaiek0318 29 december 2013 “Oud&Nieuw: Loslaten en Leven’. Vaak beginnen we met een Bijbelgedeelte. Die we vervolgens uitleggen. Nu andersom. Ik eind straks met een gedeelte. Aan u deze tekst mee te nemen in uw leven… 2013 nadert zijn einde…. En wat voor een jaar. Paar hoogtepunten. 1. Nederland kreeg een nieuw staatshoofd. 2. De wereld een nieuwe paus. 3. Bedrijven en burgers reageerden geschokt op onthullingen over de NSA. 4. Er was een gruwelijke gifgasaanval in Syrië. 5. En een natuurramp op de Filippijnen. 6. Nederland verloor Prins Friso 7. De wereld verloor Nelson Mandela Mandela staat bekend om een aantal prachtige one-liners. Deze is er één van… The greatest glory in living lies not in never failing, but in rising every time we fall We staan aan de vooravond van oud en nieuw. Altijd een bijzonder moment. En als je deze momenten voorbij ziet trekken dan kan het niet anders dan dat 2013 voor jou ook allerlei hoogte- maar wellicht ook dieptepunten heeft gekend. Voor de één het jaar dat je slaagde voor je examen, voor de ander het jaar dat je op je zelf bent gaan wonen. Voor iemand een jaar van trouwen, voor de ander juist van echtscheiding. Voor de één het welkom heten van een zoontje of dochter, voor de ander een jaar van afscheid van een geliefde. Voor we verder gaan… laten we een moment nemen om na te denken… over de afgelopen maanden… je dromen, je wensen, je falen, je winst, je verlies, je overwinningen, je fouten, je hoogtepunten, je dieptepunten… We bidden… Oud&nieuw doet me denken aan een oud lied die ik nog ken van mijn jeugd… Uren, dagen, maanden, jaren,
vliegen als een schaduw heen!
Ach, wij vinden waar wij staren,
niets bestendigs hier beneên!
Op de weg die wij betreden,
staat geen voetstap die beklijft;
Al het heden wordt verleden,
schoon 't ons toegerekend blijft.
Dat de tijd hier 't al verover,
aan geen tijdperk hangt mijn lot;
Gij, Gij blijft mij altijd over,
Gij blijft eindeloos mijn God.
Welk een onheil mij ook nader,
'k vind in U mijn vrede weer;
Gij blijft, die Gij waart, mijn Vader,
wat verander, wat verkeer ! De tekstdichter was een beetje somber, misschien? Al het heden wordt verleden… ? Misschien niet. Misschien is hij realistisch. Al het heden wordt verleden. Dingen gaan voorbij. Maar heeft hij een duidelijk plaatje, noem het visie, van zijn toekomst… Gij, Gij blijft mij altijd over, Gij blijft eindeloos mijn God En ja, er eindigt iets. Maar voor de dichter was er wel toekomstperspectief. En dat perspectief is God zelf. Gij, Gij blijft mij altijd over. God is het begin… God is het einde… God is God van wat was… God is God van wat is… God is God van wat zal zijn. We zongen het ook: Heerser over alle dingen, God van de oneindigheid… Eeuwen komen, eeuwen gaan, Voor altijd blijft uw trouw bestaan. Uw naam weerklinkt door het heelal: Die was en ik en komen zal… Ook zongen we: zomer- en wintertijd. Najaar en voorjaar. De 4 seizoenen zijn weer aan ons voorbij getrokken. En we zien daar Gods wijsheid in. God is niet alleen God van de lente en de zomer. God is zeker ook God van de herfst en de winter. En dat geeft moed. Vorig jaar mocht ik optrekken met Brian Doerksen. Hij zag een blaadje vallen van de boom. Zo’n blaadje dat naar beneden danst. En toen raakte het hem. Er zijn ook in ons leven tijden van winter. Toen schreef hij een worship song: God, Will You love me in the winter?
Als ik het gevoel heb dat er geen enkele vruchtbaarheid is, als we niet in bloei staan, als we ons naakt en kaal voelen: will You love me in the winter… Zelf reed ik na m’n toer vorig jaar geregeld naar een therapeut. (Daarover later meer). En daarvoor moest ik over de A50 rijden. En met dat lied in m’n hoofd, zag ik met de week de kleuren mooier en mooier worden. Rood, geel, prachtige herfstkleuren. En het was alsof de natuur nog één keer diep ademhaalt om te laten zien hoe mooi het leven is. Maar dan, dan vallen de blaadjes. En vele mensen worden dan een beetje somber. Want het leven sterft
weer. Het leven komt en gaat. En toen raakte het me. Alsof God sprak. ‘Nee, Kees, de boom sterft niet in de winter. De boom overleeft juist in de winter. Door zich ‘terug te trekken’, z’n leven uit z’n vrucht te trekken, zo overleeft de boom juist. De boom zou sterven als hij in de koud van winter z’n volle bladerdek zou houden. De koude zou ‘m ombrengen. Maar juist omdat het leven zich voor een periode terugtrekt, bereid de boom zich voor op een nieuw seizoen. Een nieuw begin. Nu staan we aan de vooravond van oud en nieuw. Een jaar eindigt. 2013 eindigt. Maar een einde hoeft niet altijd slecht nieuws te zijn. Sterker nog, een einde kan ook goed nieuws zijn. Vorig jaar, in het najaar van 2012, ontdekte ik een boek. Boeken… ze kunnen echt je leven helemaal op de schop gooien. Lezen is gevaarlijk. En als er een boek is geweest die mijn leven het afgelopen seizoen m’n leven op de kop heeft gezet, dan is het wel het boek ‘Necesarry Endings’ van Henry Cloud. De titel greep me aan. Noodzakelijke eindes… Soms is een einde echt noodzakelijk. Ik heb vaker op kruispunten gestaan… van ‘leven bij m’n ouders’ naar een ‘leven met Nicole’. Verhuizen van Katwijk naar de Bijbelschool in Lunteren. Van een leven als docent op een school naar staflid in De Meerkerk. Van het veilige bekende van De Meerkerk naar het onbekende van Veenendaal. Om het nieuwe te kunnen omarmen meten we het oude loslaten. ‘Dan zal een man zijn vader en moeder verlaten en zich hechten aan zijn vrouw’. Je kan niet beide hebben. Het ene sluit je af om het andere te beginnen. Een baan. Een relatie. Een positie. Het oude moet voorbij voordat het nieuwe kan beginnen. Inderdaad, ‘Life comes with endings’, maar kondigt ook een nieuw begin aan. Zelfs een geboorte is niet alleen een begin, maar ook het einde. Namelijk het einde van de zwangerschap. Soms erg pijnlijk, maar toch noodzakelijk! Voor groei is pijn onvermijdelijk!
Ik had het al een tijdje in de kast staan. Ongelezen. Opgepikt op een leidersconferentie in 2011. Maar, zoals zo vaak, was dit boek wel gekocht, maar ook een beetje vergeten. Totdat ik me plots herinnerde dat ik dat boek had. De reden dat ik het zocht was een ervaring die ik had toen ik met m’n gezin op vakantie was. Ik had, ook in 2011, dit boek gekregen van de schrijver zelf. Martin Smith’s ‘Delirious’. Hij beschrijft de geschiedenis van ’s wereld grootste christelijke worship band ooit. Het begin en het einde van deze wereldband. Fantastisch om te lezen. Ik zou haast zeggen: jaloersmakend. De wereldwijde tours, de bomvolle stadions, de nummer 1 hits. Alles wat een liedschrijver en aanbiddingsleider als mezelf tot jaloezie zou kunnen stemmen. En eerlijk gezegd, dat het een wel een beetje. Het zal wel niet mogen… ‘Gij zult niet begeren’ enzo. En ook gaat het dan misschien wel veel te veel over mijn ego. Waarom wil ik dat ook? Eigen eer? Eigen naam? Eigen identiteit? Enfin. We zijn maar gewoon mensen, toch? En God leidt ons in dit leven ook vaan door ambities.
Maar, niets raakte me zo dan het laatste hoofdstuk. Het einde van Delirious. Niet hun begin, niet hun succes, niet hun hoogtepunten, maar juist hun einde raakte me. En dan vooral de moed om te durven stoppen. Durven te stoppen met zo’n succesvolle door God wereldwijde gezegende bediening? Waarom zou je dat überhaupt willen? En daar gaat het laatste hoofdstuk over. De drukte, de verantwoordelijkheden, het geld… en toch een punt! En vooral het ‘waarom’. Ik heb iets nieuws en heel bijzonders ontdekt: iets wat “ruimte” heet. Deze ruimte leidde mij in een wereld waarvan ik vergeten was dat deze bestond. Tijd om te wandelen, om te lezen, om weer verliefd te worden, en minutenlang, en geen secondes, naar mijn kinderen te staren. Ruimte is net zo belangrijk als inhoud, en stilte net zo belangrijk als zingen… in de stilte horen we het kloppen van Gods hart; en als we het geluid van God stem niet horen zijn we simpelweg verloren… het enige wat echt telt is onze vriendschap met Jezus.
Alles wat we doen moet daar vandaan komen, de intieme vriendschap met onze Verlosser. Laten we bij Jezus zijn, in zijn aanwezigheid. Ik zeg dat ik van Hem hou en Hem aanbid – ik bouwde een muziekcarrière door hierover te zingen – maar ondanks alle goede intenties, vergat ik het soms te doen. Er ligt een uitdaging voor ons, wat neerkomt op het idee van vriendschap met Jezus. Zullen we ons toewijden om Hem beter te leren kennen? Maken we keuzes die uitschreeuwen hoe diep we Hem vertrouwen?
In tijden als deze wordt alles uitgedaagd. Leggen we op tafel al die dingen die we misschien te krampachtig vasthouden? De grote doorbraak in onze carrière, het succes van “onze” bediening , of de agenda die we met zoveel zorg plannen – durven we het op te offeren, los te laten voor een diepere vriendschap met God? Ik ontdek nu wat er gebeurt wanneer ik stop en begin te luisteren. Ik herinner me weer om te ademen, en nu ik dat doe ontdek ik dat ‘goed’ niet hetzelfde is als ‘groots’. Hoe worden we ‘groots’? Door tijd te spenderen met Hem die groter is. (blz. 210 – 217)
En terwijl ik lees… over nieuwe intimiteit met Jezus, over opnieuw met God in gesprek gaan, over durven weer ‘te wachten’ op de Heer… toen begon ik te huilen. Kan ik dat nog? Wachten? Dingen loslaten? We waren jarenlang superdruk geweest. Inmiddels stonden we aan de vooravond van onze eerst dienst in januari 2012. En ik hoor de fluistering van de Geest: wat moet jij loslaten om door te kunnen gaan. En dat werd voor mij de vraag van 2013: Wat voor ‘goeds’ moet ik loslaten om datgene wat ‘groots’ is te kunnen bereiken. En daarom heb ik hulp gezocht. Ik wist dat het ‘grootse’ wat God voor me in petto had misschien wel het einde betekende van heel veel andere goede dingen. Dingen de op
zichzelf genomen niet slecht zijn. Dingen die ik leuk vond. Activiteiten waar je voor je het weet een stukje identiteit aan ontleent. En ik wist: Ik heb hulp nodig om dat te kunnen. Leren loslaten… Want ieder die zijn leven wil behouden, zal het verliezen; maar wie zijn leven verliest omwille van mij, zal het behouden. Lucas 9: 24 Is dat niet de economie van Gods Koninkrijk. Dat wat we krampachtig vasthouden verliezen we. Dat we loslaten winnen we… Wat is het onze visie voor 2014… op al onze gebieden van ons leven. We wensen elkaar straks een goed 2014. Maar wat betekent dat? En soms is ‘goed’ de grootste vijand van ‘groots’. De vraag die ik mezelf en jou stel vanmorgen is dit: wat mag jij loslaten om van ‘goed’ naar ‘groots’ te gaan. ? Wat moet je loslaten? Oud verdriet? Je baan? Een relatie? Een vete? Iets wat juist veiligheid biedt? Wrok? Kijk, snoeien doet altijd pijn. Soms moeten we simpelweg zonde loslaten. Ongehoorzaamheid aan God. Slecht gedrag. Ongezond gedrag. Te veel eten, roken of drinken, seksuele activiteiten buiten de veiligheid van het huwelijk om. Noem maar op. Als je hulp nodig hebt… zoek het! Maar die keuze vandaag en maak je keuze tastbaar door bijvoorbeeld te bidden met ons Ministry team. Maar soms wil God iets snoeien wat niet slecht of per se goed is. Gewoon, iets wat een concurrent is voor de visie die God voor je leven heeft. Niet per se zonde. Kan teveel uren sporten, t.v. kijken, gamen of facebooken betekenen. Maar die keuze vandaag en maak je keuze tastbaar door bijvoorbeeld te bidden met ons Ministry team. Maar het wordt pas pijnlijk wanneer God goede dingen wil snoeien om ‘groots’ te kunnen worden. Bedieningen. Relaties, zelfs. Maar die keuze vandaag en maak je keuze tastbaar door bijvoorbeeld te bidden met ons Ministry team. Wanneer God iets nieuws wilt doen, weet dan dat Jezus zei: Niemand doet jonge wijn in oude zakken; anders zal de jonge wijn de zakken scheuren en weglopen en de zakken gaan verloren; maar jonge wijn moet men in nieuwe zakken doen. Lucas 5: 37 Wanneer God iets nieuws wilt doen… weet dan dat Hij vaak voor nieuwe structuren, nieuwe manieren, nieuwe wegen kiest… Waarom? Omdat wanneer God nieuwe dingen doet op manieren die wij al kennen, wij Hem nooit echt hoeven te vertrouwen. We kennen de weg, het oude vertrouwde. Maar nieuwe wegen vraagt om een ‘nieuw vertrouwen’. Het vraagt om geloof en moed. En dat vindt God nu juist zo belangrijk.
Vandaag dat het vers van 2013 voor mij deze was:
Wees sterk en moedig Komt uit Jozua… Hij volgt Mozes op. God zegt tegen hem: ‘neem het land in bezit dat ik U al geven’. Gaat God het nu geven? Of gaat Jozua het nu nemen? Beide. 2014 ligt voor de deur. En God verlangt naar grootsheid,. Grootse vaders, grootse moeders. Grootste huwelijken. Mozaiekers groots in gehoorzaamheid, in dienstbaarheid, in nederigheid, in liefhebben. Moeten we het nemen of gaat dat God dat geven? Beide! Laten we 2013 afsluiten, in de wetenschap dat God trouw is, dat Hij vergeeft, dat Hij nieuwe kans geeft. En laten we die kansen niet onbenut laten. Paulus… noodzakelijk einde… nieuw begin… Maar wat voor mij winst was, ben ik omwille van Christus als verlies gaan beschouwen. Sterker nog, alles beschouw ik als verlies. Het kennen van Christus Jezus, mijn Heer, overtreft immers alles. Omwille van hem heb ik alles prijsgegeven; ik heb alles als afval weggegooid. Ik wilde Christus winnen en één met hem zijn – niet door mijn eigen rechtvaardigheid omdat ik de wet naleef, maar door die van God, de rechtvaardigheid die er is door het geloof in Christus. Ik wil Christus kennen en de kracht van zijn opstanding ervaren, ik wil delen in zijn lijden en aan hem gelijk worden in zijn dood, in de hoop misschien ook zelf uit de dood op te staan. Niet dat ik al zover ben en mijn doel al heb bereikt. Maar ik houd vol in de hoop eens dat te kunnen grijpen waarvoor Christus Jezus mij gegrepen heeft. Broeders en zusters, ik beeld me niet in dat ik het al heb bereikt, maar één ding is zeker: ik vergeet wat achter me ligt en richt mij op wat voor me ligt. Ik ga recht op mijn doel af: de hemelse prijs waartoe God mij door Christus Jezus roept. Fil. 3: 7-14
Ik wens u een goed 2014. Nee, een groots 2014. We bidden!
