Met Nefeli als een god in het paradijs
Gijs van Kemenade juli-augusus 1999
op de preekstoel vastzetten en hijsen maar. De mastvoet moet met een pen vastgezet worden. Op het water is dit moeilijk want je moet de mast ver over de spiegel tillen. Het toplicht mag immers niet nat worden.
Uit het logboek van Nefeli Trizonia, donderdag 22 juli 1999 Eén rugvin, de rug, weer een rugvin en de rug en vervolgens de derde dolfijn. Afwisselend kwamen ze omhoog om successievelijk weer te verdwijnen in de zacht rood/gele ochtendzon. De dieren veroorzaakten een prachtige rimpeling over het spiegelgladde water. Dit zie ik op zo’n honderd meter afstand nadat ik samen met Jorgos Panoutsou ’s morgens vroeg de boot in het water heb gelaten. Wie verwacht dat één van mijn grote wensen voor deze reis na vijftig meter varen al in vervulling is gegaan? In Patras worden we na een lange reis per auto van Etten-Leur naar Ancona en per veerboot van Ancona via Igoumentisa opgewacht door onze Griekse hartsvrienden. Lina, Nikos en de kinderen staan met ballonnen klaar om ons καλοζ ιρθατε te heten. ’s Avonds in Egion heerlijk gegeten en verder verwelkomd door Jorgos P, Jorgos en Manja Arvanitis. Enkele dagen van klussen; het interieur van de boot moet immers nog in elkaar gezet worden. Alleen de mast levert wat problemen op. Tijdens de karweitjes liggen de dames lekker op het strand. Het Hollandse witte huidje moet plaatsmaken voor een andere, Griekse kleur. Mijn pauzes zien er heel wat anders uit dan de afgelopen winter bij Willem. In de pauze schuif ik aan op het terras met het geweldige uitzicht op de Golf van Corinthe. Enkele drankjes met pikelia (inktvisjes, gavros, frites, komkommer, tomaat) worden dan verorberd. Een andere pauze wordt benut om met Jorgos P. in zijn Flying Dutchman te gaan zeilen. Wat een snelheid. Jammer dat het interieur niet origineel is. Dit is voornamelijk voor de bemanning erg lastig. De ondiepe kuip voor de travelar zeilt niet lekker. Na enkele dagen de boot in de haven van de zeilclub van Egion te water gelaten. De mast geeft een probleem. We hadden deze op de kant moeten zetten. Met een talie de val van het grootzeil
De rest van de dag perfect gezeild. De volgende dag weer het water op. Nu met Lina, Alexandra en de eigen bemanning. Het aan boord komen gaat gecompliceerd. Ze zijn namelijk op het strand van Aliki. We hebben afgesproken dat we ze daar op zouden halen. Spannend; zeilen bij het strand omlaag, motorend langzaam dichtbij komen. Goed de zwemmers in de gaten houden, diepte controleren. Alexandra komt met haar moeder Lina steeds dichterbij. De zwemtrap zit naast de draaiende motor. Kleine Alexandra is totaal niet bang. Snel met Lina aan boord en weg. Zeilen omhoog, motor uit en een heerlijke volta volgt. Uit de boot naar het strand is gemakkelijker maar natuurlijk niet zonder risico. Gelukkig had de motor genoeg kracht om weer snel weg te komen. Vanmorgen zijn we om 10.00 uur vertrokken. Hopend op wind gaan we motorend weg. Van de overkant van de Golf is niet veel te zien. Vanuit Egion gezien verdwijnt Nefeli in een nevel. Na 1 ½ uur komen we bij Trizonia aan. Opeens ziet Henriëtte over bakboord de rugvinnen van twee dolfijnen. Ze komen niet omhoog zoals enkele dagen geleden. Vijf dolfijnen tot nu is toch een mooie oogst. Volgens de kaart is de baai van Trizonia niet erg diep. We kunnen eventueel de kiel omhoog draaien. Nadat we een kaapje gerond hebben, zien we hoge masten. Als die boten hier kunnen liggen, dan hoeven wij ons geen zorgen te maken over de diepte. Aangekomen blijkt onze ligplaats 13 voet diep te zijn. We liggen temidden van grote jachten bijv. Andante ma non troppo uit Montreal. Het Frans dat ze
spreken, is nauwelijks te herkennen. Echte separatisten uit Quebec. Ze hebben een prachtige donkerblauwe tweemaster. Zij voorzien ons ’s middags van pianomuziek van Chopin. Andere buren uit Italië hebben een wel heel bijzondere naam aan hun boot gegeven: Effemera. Dit is de naam van een vliegje dat maar vier uur leeft. De eigenaar hoopt altijd op het tegenovergestelde.
Zaterdag 24 juli
Tegen de avond komt er een klein bootje aan met een NLvlaggetje. Goed kijken! Het blijkt een Kolibri 560 te zijn. Aan boord timmerman Ed en zijn vriendin Nelly uit Heerlen. Een gezellige Limburgse tongval op een verrukkelijk eiland. Dit zijn pas reizigers; ze zijn in Venetië met de Rocketeer gestart, via Kroatië weer terug naar Italië, Straat van Otranto en via ons bekende eilanden zijn ze hier terechtgekomen. Ze zijn van plan om naar Turkije te gaan. Eventueel via Amorgos. Voor de zekerheid Erik in Nederland gebeld: ”Ze moeten een zelflozende kuip hebben en eventueel over de kop kunnen gaan.”, was zijn reactie. Wanneer Nelly dit hoort, is haar lust om via Amorgos te gaan getemperd. Eventueel via een noordelijke route. (Ik ontmoet Ed en Nelly enkele jaren later tijdens een lezing van me. Ze zijn tot in Israël gekomen!) Trizonia is een klein autovrij eiland waar pas ongeveer acht jaar geleden elektriciteit werd aangelegd. Er is een klein dorpje waar het Griekse leven zich rondom een klein vissershaventje afspeelt. De grote baai is eigenlijk verpest met EU-geld. Er ligt een grote betonnen haven die niet afgemaakt is. Overal steken zwarte pijpen uit het beton. De bedoeling is dat er nog eens ooit stroom en water komen. Hier en daar wat gevaarlijke gaten in de kade. Josine maakt een lelijke val wanneer ze even niet oplet. “De Griekse bijdrage aan het geheel is waarschijnlijk genuttigd door de bouwvakkers,” is het commentaar van een Griek. Verder wordt het beeld van de baai bepaald door een enorm verroest werkponton. Het is een verzameling oud ijzer.
stekkie gevonden. Tent opgezet, probleem opgelost. Heb je wel eens gehoord van een Griek op een camping? Vanmiddag wordt het gezelschap compleet met de komst van Jorgos en Lela. Met hun Flying Dutchman zijn ze naar Trizonia gekomen. De aankomst pakken ze wel erg onhandig aan. Met een klein electromotortje (Lina: coffeemachine) proberen ze aan de kant te komen terwijl de fok nog teveel tegenwind vangt. Misschien is ’t handiger om alleen met de fok binnen te komen. In de taverna van Kostas Nikolakopoulos wordt alvast vis besteld voor vanavond. Hopelijk eten we wat eerder dan
Lina en haar clubje zijn gisteren met een kleine visserskaïke aangekomen. Echte Griekse toeristen. Niets tevoren regelen. Eerst een δοµατιο, een kamer proberen te vinden. Niet dus. Dan maar op zoek naar een kampeerplaats. Op een helling langs het water onder een boom bij een ezel hebben ze hun
gisteravond. Toen zaten we met vier slapende kindertjes aan tafel. Zondag 25 juli In een sfeer van Grieks Orthodoxe gezangen pak ik nu het logboek. Weer wat aantekeningen maken. De laatste opmerking van gisteren werd niet uitgevoerd. Lang wachten aan tafel. Met zijn tienen hebben we heerlijke vissen gegeten. De prijzen zijn flink gestegen. De uitgebreide maaltijden brengen ons nog net niet in financiële problemen; er is hier geen bank of geldautomaat. Het eiland is bijzonder. De meisjes vermaken zich met zwemmen, de katten en de ezels. Ivy verzamelt het liefst brood voor de ezel die halverwege het pad naar Lizzie’s Sailing Club in een weide staat.
Bij de boot worden we uitgenodigd door John en Glen. Enkele glazen wijn, de boot, een Dufour 30, bezichtigd en leuke praat. Na vertrek komt er een Duitser. Hij is tot nu toe de recordhouder in kortste bootlengte. Hij zeilt in een Leisure 17 kimkieler. Hij wil ook naar Turkije. Ik heb hem ook het nummer van Erik gegeven voor eventuele info over de Egeïsche Zee. Maandag 26 juli Vandaag staat het vertrek gepland. Henriëtte heeft vannacht niet zo goed geslapen vanwege de harde wind. In de haven lijkt het redelijk. Boot vaarklaar gemaakt en met de fok de baai uit. Glen van de Wake II heeft ons vertrek uitgebreid op video vastgelegd. Steeds meer schuimkoppen. Navpaktos ligt precies in de richting van de wind in het Nauw van Rion. Flinke golven, afvallen, voor de wind om Nisi Ayios Ioannis gevaren. Met de wind pal op kop terug naar de haven. Motor op volle toeren laten draaien. De kajuitschuif dicht vanwege het overspattende water. De motor is gelukkig sterk genoeg om veilig terug te keren naar de haven. Roland Leroy uit Cannes van de Malandra blijft ook maar binnen. In de beschutte haven heeft hij al windvlagen van 20 knopen gemeten. Wat zou het dan buitengaats zijn? De maestro waait nu. Over de bergruggen komen regenachtige wolken. Weer aangemeerd en op ons gemakje naar Lizzie’s Bar. Echt een paradijs. De club wordt nu gerund door de dochter van Lizzie. De meisjes krijgen Nederlandse stripboeken. Tot grote verbazing en vreugde van Josine zelfs een boek over Zorro. De boeken komen uit een wisselbibliotheekje. Zeilers kunnen hun uitgelezen boeken inwisselen voor andere boeken. De boeken staan per taal gerangschikt. Een leuke club met een geweldig leuk gastenboek.
Onze buurman John Williams van de Wake II is zijn schoen kwijt. Vindersloon: een ijsje. De meisjes gaan fanatiek zoeken, helaas zonder resultaat. Later zie ik één schoen: het eerste waar ik aan denk is het ijsje. Onder luid protest van een visser pak ik de schoen. “Παποεχηα µαζ,” hoor ik hem roepen, mijn schoen! Meteen zie ik op enkele meters afstand de tweede schoen liggen. Σιγνοµι , excuses. De visser lacht. Misschien is hij wel erg verbaasd over de diefstal van zijn oude schoen. Na de middagmaaltijd met de nodige hilariteit zijn onze vrienden vertrokken. Josine had een glas laten vallen. Onder de tafel zie ik dat Lina mijn schoen aan heeft en ik de hare. Ik zei haar: ”Partner in ouzo, in bier en in schoenen. Jorgos waarschuwt Nikos om het maar eens goed in de gaten te houden. Later blijkt dat Ivy de schoenen verwisseld had. Dinsdag 27 juli De meisjes zijn winkeltje aan het spelen. Rond acht uur worden we gewekt door een Griekse straaljager. Alsof het nog niet genoeg is, hij maakt een ronde en doet het nog eens over. Gekken zijn het in hun erg laag vliegende jagers. Het waait iets minder dan gisteren. John heeft via zijn Navtec het weerbericht ontvangen. ”Storm in the Nord Ionic and in the South. Increasing in the Gulf”. Geen goed bericht voor ons. De balans van gisteren is ook niet bepaald gunstig te noemen. Twee grote jachten lopen binnen met een kapotte genua. Wij blijven hier met geld- en brandstofproblemen. Maar we redden het nog wel. Heel veel vliegende en zelfs zwemmende sprinkhanen. Tegenover ons ligt een grote Jeanneau met een mooie naam:
Nefeli. De vrouw van de Duitse tweemaster Fatima komt de weersverwachting vertellen; Bft 5 increasing. De wind neemt alleen maar toe. Lekker onder de zonnetent lezen. Henriëtte in een boek van Tessa de Loo en ik lees de passage in Duxbury die verhaalt over zijn bezoek aan Trizonia: Tegen de avond stoven we voort onder een felle bui uit het zuidoosten, blij dat we voor ons uit een klein, begroeid eilandje zagen in de luwte waarvan we bescherming konden vinden. Dat wisten we toen nog niet, maar toen we de zeilen streken en bijdraaiden in een kleine, goed beschermde baai van het eiland Trizonia, waren we zomaar de twintigste eeuw uitgezeild ! Weldra zaten we aan een tafel tegenover de groep en aangezien daar net zoveel licht was, bracht hij een paar kaarsen. Elektriciteit had het eiland toen blijkbaar nog niet. Terwijl de vrouw van de eigenaar de vis stond te bakken en de heerlijke geur daarvan de tamelijk kille sfeer van het vertrek begon te verrijken, ging ik met m’n passer aan het werk ; vijftien mijl van dit eiland naar Navpaktos, en dan werd het vaarwater nauwer bij Rion. Daar was het nauwelijks nog een mijl breed. Vijf mijl verder begon de Golf van Patras. Het zou mooi zijn als we eenmaal door die engte waren, maar met deze oostenwind zou de zee aan het westelijk uiteinde van de Golf van Corinthe aardig woelig zijn. Misschien konden we beter wachten op ander weer, voor we verder gingen. Heinrich van de Fatima komt vragen of ik boven in zijn mast wil klimmen. Zijn windmeter zit vast. Twee keer klimmen. Hij belooft vier dozen bier. Ik zeg hem dat ik er niets voor wil hebben. Op dat moment besef ik niet dat een doos een blikje is. Met een veiligheidstuig aan de grootzeilval naar boven geklommen. Geen enkel probleem al waait het daar boven wel erg hard. De tweede keer wat foto’s van het uitzicht gemaakt. Naderhand hebben we nog gezellig een biertje gedronken, telefoon opgeladen, geluisterd naar zijn ankertechnieken met behulp van een loden bloempot. Zaag geleend. Tijdens de biertjes komen er felle windvlagen over. Hoogste snelheid op de nu uitstekend werkende windmeter: 27 knopen. Bijna Bft 7. Niet vertrekken dus. De vrouw in het gele badpak van de Moonstream komt langs. Ze werkt ’s avonds bij Lizzie’s. Ze vindt de Golf van Corinthe een vreselijk vaarwater. Als ze maar voorbij Oxia is, dan is het weer leuk. In de Golf heeft ze vreselijke zeeën meegemaakt. Geen goed vooruitzicht want we zijn nog lang niet bij Oxia. Wat prullen en laat naar het strand. Het water is aan de koude kant en het onweer in de bergen is goed te horen. Terug naar de boot voor controle. Alles in orde maar nu voelen we enkele regendruppeltjes. Daarna klaart het op. De wind draait. Hier hopen we sinds gisterenmorgen op. Na de regenbui stilte, het waait niet meer. Volle maan, volgens Jorgos P. het tijdstip waarop de wind wel of niet draait. Roland hoopt morgen ook te vertrekken. Hij wijst ons ook al op de volle maan. ’s Avonds komt de Duitse tweemasten Eden II aan. Lompe kapitein. Hij vaart zo met zijn opgehangen bijboot tegen onze preekstoel. Gelukkig alleen een zwarte rubberstreep. Het is toch vervelend dat de eigenaar totaal niet reageert. Woensdag 28 juli Een heerlijke nacht, wat frisser dan de nachten ervoor. Om 08.00 uur richting dorp. Om half negen helaas nog geen brood.
Dan maar even op ’t terras een frappé gedronken. Na een kwartiertje meldt de eigenaar dat er brood is. Vreemd, er is sinds ik hier op het terras zit, niets naar binnen gedragen. Uit één van de twee zakken die er eerder ook al stonden wordt nu brood gepakt. Rare gang van zaken. Terug naar de boot. John komt me al tegemoet gelopen met het weerbericht van 09.00 uur; Patrakos NW 4 temp 5 mod. Weggaan dus. De Duitsers reageren wat teleurgesteld op ons vertrek. Tien voor tien. Met een koers van 270 graden naar het Nauw bij Dhrépanon. Urenlang heerlijk gezeild. Later vertrekken Roland en Martine uit Trizonia. Zij varen een koers veel dichter bij het vastenland. Hij heeft meer snelheid. Hoe dichter we bij het Nauw komen hoe meer wind en stroming. Steeds meer schuimkoppen. Overstag, maar vrij snel weer terug want er komt een groot zeeschip aan. Uit de buurt blijven is toch wel veiliger. Later weer overstag want we kunnen bij deze toch flinke wind (Bft vier) niet tegen de stroom op varen. Overstag en we besluiten de Golf weer over te steken in de richting van het vastenland. Steeds meer wind. Om 02.00 uur zie ik met de verrekijker een streepje grote stenen. Als ik daarna achter die stenen een mast zie, weet ik het zeker. Een haven. Dit komt ons goed van pas! Afvallen en die richting uit. Met halve wind richting Khiliadhioù. Naar de kust, dieptemeter aan. Henriëtte start de motor, neus in de wind, grootzeil en fok omlaag. De motor brengt ons in de kleine, maar uitstekend beschutte haven. Meteen naar het terras. Koud bier en de meisjes ijsjes. Ze hebben echter meer aandacht voor het cadeautje bij het ijsje; een vliegtuigje en een poppetje. Het pilsje hoeft geen beschrijving na de zeiltocht. Donderdag 29 juli We hebben Navpaktos bereikt. Vanmorgen zijn we om half negen vertrokken in Khiliadhioù. Met de motor de haven uit. De wind neemt meteen flink toe. Pal tegen, schuimkoppen
volop. Recht tegen de wind en de stroom in naar Ak Mornos. Meer wind en stroom de motor weer op volle toeren. Hebben we voldoende brandstof? Ik weet het verbruik van de motor nog niet zo goed. Met de twaalf liter tank hebben we het laatste stukje voor Trizonia gedaan en de terugtocht maandagmorgen flink tegen de harde wind in. Voorbij Ak Mornos iets afvallen zodat de stormfok door dappere Jet gezet kan worden. De boot stampt flink zodat zij zich goed moet vasthouden aan de preekstoel. De fok zorgt voor meer stabiliteit in de golven. Met de dieptemeter houden we de zaak goed in de gaten want we bevinden ons in de uitmonding van een nu droge rivier. Op Trizonia zijn we gewaarschuwd dat het hier ondieper kan zijn dan de kaart aangeeft. Aan stuurboordzijde dreigt een gevaarlijk lagerwal. Na anderhalf uur komen we bij de twee torens die de ingang naar de antieke haven markeren. In de kleine havenkom zien we de Malandra met een fanatiek zwaaiende Roland al liggen. Hij wijst ons een geschikte ligplaats. Anker uitgegooid en de trossen worden even later door hem aangepakt. Hij was gisteren van plan om naar Patras te varen. Bij Psathópirgos had hij de grootste moeite om in de richting van Navpaktos te gaan. Het waaide 25 knopen op dat moment. Dat was rond drie uur gisteren. Hij had ons op zee ook in de gaten gehouden. Alleen waren wij opeens verdwenen wat hem enige zorgen baarde. De haven van Khiliadhoù staat niet op de kaart of in de boeken. Dit EU-geld is tenminste goed besteed. Tegen de middag op het strand. Even naar de boot om boeken te halen. Ja, ja dat komt er niet van want Martine Leroy nodigt me uit om wat te komen drinken. Dan zeg ik natuurlijk geen nee. Later komt Ivy. We worden uitgenodigd voor een middagmaaltijd. Heerlijk met z’n zessen gegeten en gedronken totdat de Lady Eva, een grote Duitse tweemaster de haven
inloopt. Naar Nefeli om wat extra plaats te maken. Hij schuift keurig langszij maar hij drukt het daarnaast liggende Italiaanse jacht de havenkom uit. Kwaad zoeken zij een andere plaats, toevallig naast de Malandra uit Cannes. Kwaad straft zichzelf want de Duitsers hebben even later een landvast in hun schroef. Duikpartijen zijn nodig om dit probleem op te lossen. Later benzine geregeld. Alle tanks zijn nu vol dus we hebben een flinke actieradius als het nodig is. Prijs voor de maaltijd bij de Fransen: het eerste verhaal van Mytika uit 1988. ’s Avonds een poging gedaan de burcht te beklimmen; te hoog in deze warmte. We gaan de nacht in in een haven met bars en een lawaaierige weg.
Vrijdag 30 juli De nacht is anders dan de andere. Niet goed geslapen vanwege de vrachtauto’s, Ivy die in haar slaap gezellig kwekt en Josine die in haar broekje plast. Om zeven uur met Ivy naar de bakker. We willen snel weg want de kleine Dardanellen zijn nu nog rustig. Het CQR-anker heeft het goed gehouden. Gisteren heeft de boot de hele dag zonder problemen flink liggen schommelen. Vanmorgen is het lichten geen probleem alleen kwam Henriëtte met flinke leemhanden weer in de kuip. Om tien voor acht varen we tussen de prachtige torens de havenkom uit. De ochtendnevel doet Navpaktos snel verdwijnen. Een dunne zon probeert al een beetje te schitteren. Ver voor ons het Nauw van Rion. Het water blijft rustig. Er staat een behoorlijke stroming. Naarmate we dichter bij Rion komen, komen er meer golven en wat schuimkopjes. Ik richt me op het oostdok van Rion. Na ongeveer vijf kwartier hebben we dit dok dwars. Steeds meer stroming bij de nadering van de engte tussen Rion
en Andirion. De motor brengt ons er uitstekend doorheen. Een vreugdekreet klinkt bij het verlaten van de Golf van Corinthe. Opletten nu want de vele veerboten varen af en aan. Goed opletten welke boot vertrekt. Wederom zonder problemen richting Ak Ayia. Tegen tienen zoeken we de ingang van de jachthaven van Patras. De Canadezen uit Montreal verlaten juist de haven. Zwaaiend passeren we elkaar. In de jachthaven ontmoeten we Henk en Jacqueline uit Amsterdam. Zij starten hun zeilvakantie hier met hun trailerbare McGregor genaamd Thula. De boten liggen in de middag en de avond flink te schommelen aan de drijvende kade. Een vaste kade zorgt voor meer beschutting. Derek van de Venetian uit Londen vertelt dat hij om 16.00 uur in de Golf van Patras 33 knopen heeft gemeten. Geen wonder dat het zo te keer gaat. Vandaag is het de vijfde dag van de Maestro. Zaterdag 31 juli Alles opgeruimd, flink schoonschip gemaakt. We hebben immers water en stroom naast de deur. We moeten toch genieten van ons liggeld. Henk en Jacqueline hebben tot grote vreugde van de meisjes een klein bijbootje. Het laat zich al raden; ze zijn niet meer weg te slaan. Met Henk en Jacqueline en onze eigen dametjes naar een watersportbedrijf. Bij het afrijden van de veerboot is het neuswiel gebroken. Wat vertaald en meteen olie gekocht. Bij terugkomst vindt Henriëtte een klein briefje bij de boot; Makis en Riki zijn hier geweest. Helaas hebben we ze gemist. Een heerlijke middag in de marina van Patras. Het water is rustig, de waterkraan links, Henriëtte en een drankje rechts.
wakker van een vreemd geluid. Het lijkt een snel opkomende wind maar het is een vrachtwagen. ’s Morgens worden we opgehaald door Nikos en de rest. We zijn naar het strand op de noordwest punt van de Peleponesos gereden. Een heel apart natuurgebied met speciale pijnbomen en meren gaat eraan vooraf. Een zandstrand vinden de meisjes natuurlijk prachtig.
De meisjes zijn de hele middag aan boord van de Thula. Kunstenaar Henk leert Ivy en Josine aquarelleren. Zittend onder ons luifeltje komt een Belg uit Gent even koekeloeren. Hij is als opstapper onderweg van Turkije naar Spanje. Veel reizen gemaakt; Brazilië, Trinidad. “Ik wil toch niet in mijn eigen bed sterven!” Eén probleem; zijn vrouw wil niet mee. Ze komt hem weleens opzoeken. Na een douche- en vispartij zonder vangst zijn we via de veerbotenhaven Patras ingelopen. Misschien is dit wel de slechtste entree van de stad. Veel verlaten panden, “winkels” volgestouwd met vette auto-onderdelen. Smalle straten, knetterende brommers. We komen bij een souvlaki-tent uit. Het is toch wat om hier met twee onschuldige Nederlandse meisjes te zwerven. Later op de boot krijgen we bezoek van Henk en Jacqueline. Zij is adjunct op een basisschool in Osdorp. Problematiek die gelukkig ver van ons af staat. De rest van de avond is erg gezellig. Zondag 1 augustus. Heerlijk geslapen. De verkeersdrukte komt op gang. Ik word Op de terugweg naar Patras hebben we van een uitgebreide ouzo genoten. De heerlijke inktvis, de visjes en de salades zijn perfect om onze tienjarige vriendschap te vieren. Via het nieuwe magazijn van Afisorama komen we bij het kasteel van Patras. Hier genieten we van een geweldig uitzicht over de Golf van Patras. Terug bij de boot hebben we het nog erg druk. Bij een prachtig blauw Frans jacht moet de kapitein nog iets weten over een kaartenwinkel in Corfu-stad. Hij heeft als eindbestemming Venezuela. Verder zijn we uitgenodigd op de 43 ft tweemaster Venetian van Derek en Susan uit Londen. Ze zijn al acht maanden op stap. Heerlijke rode wijn en kaasjes. Plotseling wordt de gezelligheid verstoord door een grote golf. Het resultaat is
een gebroken houten boordtrap. Jammer. De meisjes hebben we slapend van de grote boot op de kleine boot gedragen. Een heel karwei. We hebben de avond heel gezellig afgesloten bij Jacqueline en Henk.
Maandag 2 augustus Om tien uur zijn we vertrokken uit Patras. De bestemming is eigenlijk het elf mijl verder gelegen Kato Achaïs, maar de wind is zo gunstig om in één keer naar Mesolonghi te zeilen. Dit is een afstand van ongeveer 20 mijl. Dit is zo’n 37 km.. De gewone fok vervangen door de genua. We hebben uren heerlijk gezeild. De ronding van Ak Evinos is moeilijk. We hebben opnieuw de wind pal van voren. Met het steeds overstag gaan, schieten we niet veel op. Het is heel moeilijk om hoogte te winnen. De motor gestart om de kaap toch te ronden. Ik verwacht na de kaap de zeilen weer te hijsen, afvallen en verder. Maar na de kaap beginnen de “problemen” pas echt. Flinke hoge golven vanwege de relatieve ondiepte. Hard klappend op de golven ploegt Nefeli zich een baan door de golven. Het scheepje ligt erg goed op het roer. We hebben een uitstekende boot voor deze woelige wateren. De meiden genieten van dit soort omstandigheden. Ze liggen/zitten in de kajuit. Henriëtte snapt niet dat ze zich binnen prettig voelen want
zelf wordt ze door de hoge golven half misselijk van het geschommel. In de kuip is het veel beter, al worden we flink nat door het buiswater. Langzaam komt de ingang van het kanaal naar Mesolonghi dichterbij. Ik kijk naar enkele andere schepen om de positie van de ingang te kunnen inschatten. Moeilijk van een afstand te zien. Voorbij de lichtboeien komen we al snel in de luwte. Motor op halve kracht want op volle toeren produceert hij toch heel wat lawaai. Het drie mijl lange kanaal is een oase van rust. Genietend van de oevers naderen we Mesolonghi. Allerlei huizen op palen zorgen voor een wat Oosterse sfeer. Het kanaal is gegraven in een heel groot ondiep lagunegebied. In de haven hebben we een paar rondjes gevaren om de juiste ligplaats te vinden. Tot onze grote verbazing zien we de Wake II van John en Glen liggen. Zij gingen toch richting Corinthe?
Tijdens de aanmeringsmanoeuvre roept Henriëtte ineens dat ze een zwemmer heeft gezien. Ik schrik hiervan. Glen staat op de kade al klaar om de landvasten aan te pakken. Henriëtte roept iets over de zwemmer, maar onze Engelse zeilvriendin stelt ons gerust met de mededeling dat het een grote schildpad is. De begroeting met Glen is bijzonder hartelijk. We komen erg zout en erg moe aan. Vrij snel met Ivy en Josine naar een zwembad. Het waait hier erg hard. We raken in een dipje. Hoe de reis voort te zetten? Naar Astakos is erg ver en de richting van Kato Achaïs zou toch een begin van de terugtocht betekenen. Wat is wijs? ’s Avonds zit ik even alleen in de kuip. Ik kijk naar het water en denk een grote drijvende vuilniszak te zien. Op de kant hoor ik iemand “caretta, caretta” roepen. Dan zie ik wat de vuilniszak werkelijk is; een behoorlijk grote schildpad. Dinsdag 3 augustus De nacht is wonder boven wonder bladstil al worden we twee keer wakker geschut door een hevig op- en neergaande boot. Bij de tweede keer bezeer ik mijn scheenbeen flink. In het donker ben ik in de kuip gaan zitten om een verklaring te vinden. Dit laatste is niet gelukt; geen schip dat wegvaart of aankomt, geen wind, wat dan wel? Vreemd. Uitslapen is er ook niet bij. In alle vroegte word ik door de
havenmeester gewekt; “Capitano, capitano!” Snel uit de kajuit. We moeten een andere ligplaats zoeken want er zou binnen een half uur een groot zeeschip komen. We zijn nu anderhalf uur verder maar er is nog geen schip te bekennen. Ik ben benieuwd wanneer het wel zal komen. John en Glen hebben we niet meer gesproken. Ze zijn vanwege het lawaai van de bars naar de andere kant van de haven gegaan. Hier zijn ze in alle rust voor anker gegaan en
verwondering over de dingen. Vanuit het zwembad zie ik dat een gele catamaran naast ons gaat liggen. Toch maar even gaan kijken omdat er niet zoveel ruimte is. Deze ongerustheid is volkomen onnodig want Stan van de Chillfactor uit Southampton is superhandig met zijn brede gevaarte. Stan, een zonderlinge alleen reizende zeeman van een jaar of 70 vroeg: “You like a cold beer?” Natuurlijk, maar aan boord is hij volkomen vergeten dat hij iets aangeboden heeft. Gegevens
vanmorgen in alle vroegte vertrokken naar Petali. Wie weet misschien ze we ze wel weer. Vanmorgen de stad in. In tegenstelling tot wat ik gelezen heb, is het een erg leuk plaatsje. Zeer veel terrasjes en eettentjes. Dat zie je hier toch wel heel veel. Per Griek toch minstens één restaurant. Ik heb me laten vertellen dat het heel normaal is om drie à vier keer per week buitenshuis te eten. Brood kopen valt hier niet mee. Twee keer horen we: ”telos”, de derde keer hebben we meer succes. Mesolonghi is de stad waar Lord Byron in 1824 gestorven is. Een mooi standbeeld doet ons hieraan herinneren. Terug bij de boot houdt een schildpad van ongeveer tachtig cm. ons een hele tijd bezig. Steeds komt hij boven met zijn grote kop. We hebben hem (haar?) een aantal keren heel dichtbij gezien. Verder twee baleinen vernieuwd. Tussen Patras en Mesolonghi zijn ze uit het grootzeil gewaaid. De benzinevoorraad valt mee. Slechts vijf liter verbruikt. Wel even aanvullen want we willen morgen heel vroeg vertrekken in de richting van Oxia vanwege de zeer wisselende wind en de teruggang van de barometer van 1029 naar 1019 mbar. Het plan is om in de baai van Petalis te ankeren. De meisjes hebben veel plezier in het zwembad. Ze zwemmen nu met twee Nederlanders die zojuist zijn aangekomen. De toon bevalt ons niet. Even dit, even Lizzie. Ze missen de
over havens etc. uitwisselen. Aan boord heeft hij alles wat je maar bedenken kan. Een fornuis, kachel met pijp, pc, de nodige ontvangers, etc, etc. Het geheel vormt een geweldige chaos. Hij woont op zijn schip, heeft zelfs geen huis meer. Hij is altijd onderweg. De meisjes worden uitgenodigd om een computerspelletje te komen spelen. Dit bevalt ze wel. ’s Avonds de stad in voor benzine, inkopen en eten. De benzine levert nog heel wat gedoe op. Even naar het havenkantoor om te vragen of ze een pomp weten. De medewerker wil al een tankwagen bellen om de voorraad aan te vullen.
Een onrustige nacht. Weer een flinke schommeling. In alle vroegte zijn vissers hun vangst aan het lossen. Zelfs de
komen alle drie omhoog. Twee grote en een kleine. We zijn van plan om naar Petalis te gaan maar helaas heeft men hier een grote zeebotenhaven aangelegd. Dan maar iets verder naar Pandelomena. Om half één liggen we kant en
havenpolitie komt een kijkje nemen. Om vijf voor halfzeven gooien we de trossen los. Het kanaal uit en met een heel beperkt zicht naar Oxia. Prachtige ochtendkleuren maar door de nevel is veel onzichtbaar. Een aparte reis van 240 graden brengt ons om negen uur uur precies op de plaats waar we willen zijn; Oxia, een onbewoond eiland aan het begin (eind) van de Golf van Patras. Aan land gaan is moeilijk. Tussen Oxia en het vasteland doorgevaren. Bij de Kutulariberg aan de landzijde bij Oxia heb je een paar mooie stranden. Dit zouden perfecte landingsplaatsen voor Mytika kunnen zijn. De monding van Aspro Potamos levert geen problemen op. De dieptemeter bewijst haar waarde weer eens. De noordbaai van Oxia is voor een groot gedeelte gevuld met vismijnen. Dit zie je nu in veel baaien. Voor Petalis zien we nog drie mooie dolfijnen. Ze
klaar geankerd in één van de eerste baaien. Na een heerlijke zwem- lees- en dutpartij zijn we verder de baai ingegaan. We hebben last van teveel golven want we liggen niet beschut. De linkerarm van de baai is niet zo leuk maar de dieper gelegen rechterarm blijkt een geweldige plaats te zijn. Er liggen nog enkele jachten. Ja hoor, een rood schip. Hier ontmoeten we voor de derde keer John en Glen. De Wake II blijft ons water kruisen. Aan land om de heklijn aan een grote steen vast te binden. We liggen zo’n dertig meter van de kant voor anker. Eerst maar even de buitenkant van de boot schoongemaakt. In Mesolonghi is hij toch wel erg smerig geworden. De eigenaar van het Zweedse jacht Lady Albatross maakt de propeller van de snelheidsmeter schoon. Zij laten hun jacht in Preveza achter voor zo’n fl 3300,- per tien maanden. Toch een fors bedrag.
Woensdag 4 augustus
nadeel vindt Glen de totaal verwilderde tuin wanneer ze in de herfst weer terugkeren. Met John informatie uitgewisseld. Hij vertelt me het één en ander over het oostelijke deel van de Golf van Corinthe. Voorbij het kanaal weet hij me een aantal goede baaien te vertellen. In het millenniumjaar willen we immers die kant uit. Nieuwe plannen voor de directe toekomst; we willen in Mytika (Kalomo) kijken of er een trailerhelling is. We moeten de terugreis toch gaan voorbereiden of we willen of niet. Er komt nog een Duitser bij ons op bezoek. Hij vertelt over de ondergang van zijn catamaran in Turkije. Hij had ontzettend stom gedaan; uitvaren met een storm in zicht. De meisjes hebben zich kostelijk vermaakt met de dinghy (tingy) van de Wake II. Ze hebben John er zelfs uitgegooid. Vervolgens krijgen ze Engelse les van Glen. Later helpen ze op de rode boot mee om hamburgers te maken. ’s Avonds de buren uitgenodigd. Ze worden door Ivy en Josine opgehaald in de dinghy. Eerst nog even het Engels oefenen. Met zessen aan boord is geen enkel probleem. Het is een bijzonder gezellige avond. Henriëtte geniet van de vissen die ze steeds hoorde. De vissen springen hier namelijk wel een meter boven de waterspiegel. Ik vertel John de dat we mogelijk morgen zouden vertrekken en krijg als reactie: ”Never sail out on a Friday.” De avond komt ten einde nadat ik drie vallende sterren heb gezien. Vrijdag 6 augustus
We gaan weer plannen maken. Onze wens om Meganissi weer te bezoeken kan uitkomen. Als er een paradijs bestaat, dan moet het iets weg hebben van deze baai. De wind fluit over de baai, beroert het water nauwelijks maar geeft toch enige verkoeling. Er zit hier veel vis. Vissers lopen langs de rotskant en vangen zo met hun spies vissen.
Toch maar niet vertrokken, het is hier gewoon veel te leuk. John geeft Ivy roeiles en ik sta bij ons aan dek om het een en ander te vertalen in het Nederlands. John pakt het heel serieus aan. Ivy mag tijdens de les geen geintjes maken. Daarna geeft Glen haar al zwemmend de volgende Engelse les. Gisteren schreef ik over het paradijs maar ik word vanmiddag alleen maar bevestigd in dat idee. Lezende in een boek van Herman Janssen over het verschil tussen de regels van de maatschappij en de regels van de zee laat ik de omgeving op me afkomen. De krekels zorgen voor een sereen ritme in de baai. Een Grieks worstje, een stukje kaas en Demestica-wijn brengen harmonie tesamen met de positieve geluiden vanaf de rode boot. De geiten verzorgen aparte muziek met hun bellen. Vanaf de Wake II komt nu muziek van Pavarotti terwijl Glen een waarschijnlijk favoriete passage uit haar boek aan John voorleest. Dit totaal geeft een geweldige mengeling van culturen. Culturen van het land want wij onttrekken ons in deze baai aan de zee. Het is nu rond zessen en we horen de onrust van de valwinden in de baai van Astakos. In de baai veroorzaakt de wind slechts een rimpeling op het wateroppervlak.
Donderdag 5 augustus Vanmorgen zijn we naar Astakos gevaren om de nodige inkopen te doen. In deze paradijselijke verlatenheid is natuurlijk niets te koop al denkt Josine dat er op een onbewoond eiland winkels zonder mensen en zonder kassa’s zijn. We verlenen John en Glen meteen portservice. We nemen hun vuilnis mee en brengen brood en vlees mee terug. Wijn, ouzo en eten. Het kan niet meer stuk. De meisjes zwemmen met de flippers van de kleinzoon van de buren. Toch een aardige manier om je oude dag door te brengen. Onze Engelse buren zijn van april tot oktober in Griekenland. Het enige
Zaterdag 7 augustus Om 15.00 uur liggen we afgemeerd in de vissershaven van Mytika (Kalomo). Vanmorgen afscheid genomen van de Wake
II en van de paradijselijke baai. De Engelsen gaan naar Kastos en wij willen via Mytika naar Meganissi. Meteen nadat we de baai verlaten hebben de zeilen gehesen. Motor uit en een verkwikkende rust komt over Nefeli. Met een zuidelijke wind richting Dragoneria-eilanden om de baai van Astakos te verlaten. Een aantal keren overstag en bij het eilandje Kaloveras verlaten we de baai. We houden even het eiland Prasa aan. Daarna overstag richting Mytika. Na enige tijd houdt de wind het voor gezien. De zee wordt als een spiegel. Bakken en nog eens bakken. Op een gegeven ogenblik toch maar de motor gestart. Je blijft steeds zoeken en hopen op wind. Met de motor langs Kastos en Kalomo. We komen uit de luwte van Kalomo ineens in de schuimkoppen voor Mytika. We hopen op een haven en inderdaad, al vrij snel zien we een rijtje stenen met de bekende zwarte lantaarns. Dit is standaard in de door de EU gefinancierde havens. De warmte in het dorp overvalt ons. We hebben het tot nu toe nog niet zo warm gehad. Na drie dagen natuur is het toch wel erg leuk om op een terrasje een koud pilsje te drinken. De meisjes genieten van een ijsje en Henriëtte houdt het bij een neraki want ze voelt zich niet zo lekker. Zeilen met de meisjes gaat bijna altijd goed, maar soms hebben ze ruzie, vooral op een moment dat je zeilen wisselt, overstag gaat of wanneer je net aan het aanleggen bent. Dan zou je ze weleens … Op het terras waar we eten krijgen de meisjes van een paar Grieken een soort schelpkrabjes. Ze willen er natuurlijk mee gaan vissen. Helaas het lijntje is steeds weer een kluwen van draad en pa heeft niet altijd zin om het weer uit de knoop te halen.
probleem voorzien. Zijn ankerlijn ligt over de onze. Henriëtte probeert het anker te lichten maar het zit muurvast. De tip van John toegepast. Even de ankerlijn van de boot losmaken, onder de ankerketting van de Fransen doorhalen en je kunt je eigen anker zo uit het water halen. De haven uit, zeilen omhoog en weg. Drie keer overstag om de baai bij Mytika en Kalomo uit te komen. In een rechte lijn op naar Port Athemi op Meganissi. De wind valt weg, draait en in de verte zien we de wind naar ons toe komen. Een jacht in de verte dat eerst zowat stil ligt, ligt nu al op één oor. Dat oor komt ook nog wel bij ons. Eerst kleine golven, maar de golven worden steeds groter, de snelheid neemt toe, steeds meer schuimkoppen. In een hoog tempo stevenen we op Meganissi af. Nabij Scorpios worden de golven hoger. Voor de wind de baai van Port Vathy op Meganissi in of even de luwte van Scorpios zoeken? Dit laatste komt wel heel aantrekkelijk over. We ankeren in een baai van
Zondag 8 augustus Even geluisterd naar Hilversum. In Nederland is de hittegolf voorbij. Het is nu 21 graden. Hier wordt het vandaag het dubbele. Josine heeft vannacht al over school gedroomd. Tekenen dat de reis voorbij gaat. De winkels zijn gewoon open. Aan niets is het te zien dat het zondag is. Maandag 9 augustus De dag begint met geld halen en boodschappen. Het wegvaren valt nog niet mee. Een vissersboeitje zit bij de schroef en om de kiel heen. We hebben namelijk de boot gedraaid en te weinig rekening gehouden met dit lijntje. Onze Duitse buurman is zeer behulpzaam. Na dit probleempje het volgende. Naast ons ligt aan stuurboord een visserskaïke. Daarnaast is gisteren een Frans jacht komen liggen. Bij het ankeren heb ik al het
het zeer luxueuze privé-eiland. De meisjes en Henriëtte gaan lekker zwemmen. Borden op het strand geven aan dat het verboden gebied is. Het eiland is nu van een 13-jarig meisje uit Parijs. Ze is de kleindochter van Onassis. Wanneer ze 19 jaar is, kan ze over het eiland beschikken. Nu is het een spookeiland met alleen bewakers. We varen later op de motor naar Port Vathy. De golven zijn zo hoog dat de motor bij het begin van de baai afslaat. Helemaal geen paniekgevoel zo bij de ingang van de baai nabij de rotsen. We kunnen in geval van nood altijd snel de fok zetten. Zo kwamen we hier tien jaar geleden immers ook binnen. De motor slaat echter meteen weer aan. Ik denk dat de benzinetoevoer door de geweldige schommelingen even onderbroken is. De motor is handig al maakt hij je soms ook wel en beetje lui. Ik druk Stefanos van de Rose Garden de hand. Hij kent ons na tien jaar niet meer. Ik vertel hem over zijn vrouw en Scorpidi
(Scorpidi is het kleine eiland naast Scorpios waarvan zijn vrouw de eigenaresse is.) en hij reageert lachend; ”Ne, ne!” Met Stefanos weer aan de praat. Het eenvoudige Griekse restaurant heeft toch een bijzondere aantrekkingskracht. In het verleden Onassis, de Kennedy’s en Maarten Luther King. De vorige week verongelukte Kennedy kwam hier 28 jaar geleden. De jetset vergeet Stefanos niet. Drie dagen geleden waren hier Charles en Camilla. Ze waren met een geweldig groot jacht. We zagen vanmiddag een heel groot jacht. Wie weet? We zijn net op tijd in Port Vathy. Een chartervloot is ook net aan het binnenlopen. We liggen er nu mooi tussenin. Alleen Engelsen. Onze buurman in aantocht is zo onhandig dat ik toch voor de zekerheid bij onze preekstoel ga staan. “Niet nodig”, zegt één van de flottieljemedewerkers. Hoelang zijn ze al onderweg? “Eén dag.” Snel naar de voorplecht. Het is hard nodig want de Moody 336 van Neilson komt met de achtersteven recht op me af. Flink afduwen met een flottieljemedewerker tussen de kade en onze eigen spiegel. “Niet nodig”, zeggen de begeleiders dan. Later komt de flottieljeleider me bedanken voor de aangeboden hulp. Hulp, nou ja, het is een kwestie van je eigen boot beschermen. Later wordt het al te bar. Een charterboot met een voltrekt
belachelijke Italiaanse huurder wringt zich tussen ons en de Engelse buren. Flink reageren van mijn kant helpt niet. Ze gaan gewoon door. Het gevolg is dat we volledig klem liggen. Als er deining ontstaat, dan kunnen we ons niet naar voren trekken aan de ankerlijn. Dit terwijl er voldoende ruimte is in de haven. Ik denk maar terug aan Ed en Nell van de Rocketeer, zij hebben ook weleens een tenderfunctie gehad. Stefanos heeft een tafel voor ons gereserveerd maar tot zijn spijt zitten er ineens Italianen. Met excuses wordt er een tafel bijgezet. Een biertje van de zaak. Lekker gegeten. ’s Avonds laat komt hij nog even langs bij onze boot. Dinsdag 10 augustus Eerst Henriëtte gefeliciteerd. Vandaag zijn we alweer negen jaar geleden in Griekenland getrouwd. Vanmorgen op tijd eruit vanwege de golven. We liggen immers klem. Na koffie, een wandeling, boodschappen en snoepjes van Stefanos voor de meisjes zijn we vertrokken. Voordat we vertrekken, kiest de ‘buurman’ eieren voor zijn geld; hij gaat ergens anders liggen. De armada huurschepen verlaat juist voor ons de mooie baai van Vathy.Windstil. Met de motor via Scorpios naar Nidri. Een groot snelvarend jacht dat ons vrij dicht passeert, veroorzaakt een complete vloedgolf. Belachelijk. Toen ik recht in het golfdal keek, voelde ik het toch wel even in mijn keel. Gelukkig geen water in kajuit of kuip.
We varen de Vlicho-baai in. Veel schepen liggen hier voor anker. Ver in de baai vinden we een geschikte kade met ruimte om af te meren. Snik en snikheet. 43 graden. De gedachten zijn enkel schaduw en water drinken. We gaan op zoek naar de tweedehands zeekaartenwinkel waar Nell het over had. Helaas net gesloten, maar we hebben het gevonden. Vanuit mijn schaduwrijke bank zie ik een kleine Nederlandse boot. Een solozeilster uit ons koude landje. Later gaan we naar Ton van de tweedehands winkel. Hij had allerlei bootmateriaal en zelfs de twee kaarten die we volgend jaar nodig zullen hebben. De ene kaart kost Fl. 6,80 en de andere Fl 10,20. Daar kun je niet voor sukkelen want in Nederland betaal je nieuw Fl 60, - per stuk. Ton wijst me de weg naar Maarten de Kok, specialist in scheepselektronica. Hij heeft het te druk om naar onze scheepslog te kijken. Woensdag 11 augustus Vlicho-baai, Lefkas. Vannacht voor anker in de baai. Aan de kade voel je elke boot die je tegenkomt. In het donker het water op. Helaas viel de motor uit. Geen wonder, in de duisternis heb ik de benzineslang niet aangesloten. Een aparte nacht in de kuip. Enkel in mijn shirt op de slaapzak gelegen. Alleen tegen het ochtendgloren wordt het wat frisser. Vanmorgen met Lina het onvermijdelijke besproken; de terugreis. Ze willen ons graag in Mytika op komen halen. Wat een luxe, wij hoeven niet eens op en neer te reizen. Vrijdag zien we ze in Mytika. Het is hier een allegaartje. Allerlei jachten liggen hier voor langere tijd, vele zijn bewoond door allerlei Europeanen. Zo te zien is hier ook een behoorlijk alcoholprobleem. Vanmorgen de theorie van Dörpfeld zitten lezen. Hij gaat er vanuit dat het Homerische Ithaka op Lefkas ligt. Ter ere van deze Duitse archeoloog staat er een mooie buste van hem bij de kade in Nidri. Dat hij hier op handen wordt gedragen, behoeft geen verdere uitleg. We beginnen een beetje decadent te worden. Om het goed te praten zeg je gewoon dat je het verdient of nodig hebt. Dat is natuurlijk ook zo. Vandaag wordt het 42 à 43 graden en dan is een hotel met een zwembad toch wel lekker. We brengen de middag van de zonsverduistering door in hotel Athos. Mensen kijken voortdurend met of zonder bescherming naar de zon. Hier is een 80 procent verduistering en dan lijkt het alleen maar alsof er een wolkje voor de zon schuift. Vanmorgen een Nederlands stel in Nidri ontmoet. Zij varen het hele jaar hier. Ze zijn gepensioneerd en doen wat ze willen. De afgelopen winter hebben ze op Trizonia doorgebracht. In de winter is er toch niet veel te beleven lijkt me. Hij spreekt op dezelfde manier Engels en Duits. Eerst komt er een Engelse kennis langs. Ik lig al in een deuk om zijn “Engels”. Even later een Duitse zeiler; hetzelfde gebrabbel. Hij geeft me in gewoon Nederlands toch enkele nuttige tips. Hij vertelt over het moeilijke vaarwater bij Rion. Volgens hem kun je het best langs Andirion door het Nauw varen. Hier is de stroming het minst sterk. Verder is er achter de burcht een jachthaventje voor noodgevallen. Het leukste compliment voor onze reis krijgen we van Ivy en Josine. Op welke plaats waar we komen, hebben ze het zo naar hun zin dat ze willen blijven. Naarmate we langer onderweg zijn, maakt dit het gemakkelijker voor hen om te vertrekken. Ze hebben er immers toch wel vertrouwen in dat het op de volgende stopplaats ook wel weer leuk zal zijn.
water met ijs. Een hemels geschenk in deze hitte want aan de kade zijn wel kranen, maar het water is zo lauw. Ze varen zwaaiend de haven uit, zeil omhoog. Zo gingen wij hier enkele dagen geleden ook weg. Maar de realiteit gebiedt ons nu iets anders. Vrijdag 13 augustus
Donderdag 12 augustus. Het is voorbij. Helaas maar gelukkig hebben we zonder problemen en zonder schade de tocht volbracht op een manier zoals wij ons dat wensen. Wat wil je nog meer? We zijn vanmorgen vanuit Nidri naar Mytika gemotord. Geen zeilen gezet want onze brandstofvoorraad moeten we kwijtraken. Bij het verlaten van Lefkas wanen we ons even in de tijd van Odysseus. Een imitatieboot vol toeristen. Op zee zie ik de rugvin van een dolfijn. Helaas blijft het hierbij. Henriëtte denkt ook iets te zien, maar de twijfel wint het toch. In Mytika komt een stel uit Florence aan. Hij is erg blij met de door mij aangeboden benzine. Hij wil wat betalen maar dit kan natuurlijk niet. Dit bespaart hem een voettocht van vijf km. naar de pomp. Ze zeilen al zes jaar in dit gebied. Hun favoriete eiland is Zakinthos. Dit is natuurlijk iets om te onthouden. De Saronische Golf vinden ze te winderig. Later komen ze terug met een cadeautje voor mij. Twee flessen
Het kleine Frans jachtje vertrekt. Henriëtte vraagt of het geen pijn doet. Ik kijk ze na want de laatste nacht in Nefeli zit erop. Wij varen niet meer uit. We maken alles in orde voor vertrek. Lina en de rest komen vanmiddag zo rond half drie. Dan moeten we natuurlijk klaar zijn met de voorbereidingen. We moeten ons weer op het geordende landleven gaan richten. Ivy wil het liefst op de boot blijven slapen; je lekker in slaap laten wiegen. ’s Avonds laat in de kuip al wiegend, Henriëtte een wijntje en ik een ouzo; verleden tijd. “Papa, ik wil op wal,” hebben we Ivy vaak horen zeggen; verleden tijd. Op de valreep bijna nog een groot probleem. We denken in een chartervrije haven te liggen. Helaas komt er vanmorgen een charterjacht binnenlopen. Op zich geen probleem maar het begint met ontzettend onhandig aan land gaan. Er wordt nog een even tik uitgedeeld aan een visserskaïke. Even later verlaat het gezelschap de haven weer. Toch maar even aankijken. Het anker wordt er omslachtig uitgehaald. Flink met de motor naar achter varen. Zo ploeg je de havenbodem wel even om. En jawel hoor, ze halen een tweede anker naar boven. Achteloos wordt het teruggegooid. Niet even kijken of er een schip nu problemen krijgt. Gewoon terug de plomp in. Ook een CQR. Voor de zekerheid trek ik even aan onze ankerlijn. Het is inderdaad ons anker want ik kan zo’n vier meter lijn binnenhalen. Gelukkig ben ik in de buurt want anders had Nefeli al dik op de betonnen kade gezeten.
Het afscheid wordt langzaam definitief. Nefeli wordt steeds meer ontdaan van haar glorie. Er blijft steeds minder van over. Tegen half vier een telefoontje. Ze zijn gearriveerd. Ik loop snel naar de eerste helling om ze welkom te heten. De eerste rit van Nikos met een trailer is toch niet helemaal meegevallen. Henriëtte en ik varen van de haven naar de helling, benieuwd of het allemaal wel zal lukken. Henriëtte houdt vanaf de achtersteven de boot met de ankerlijn aan een boei in positie. Ik zwem met een lijn naar de kant. Langzaam de boot naar me toetrekkend. Nikos achter het stuur. Boot op de trailer en langzaam uit het water. Een flinke klap; het neuswiel van de kar is op twee plaatsen gebroken. Terug het water in want de boot staat niet helemaal recht op de trailer. Met de duikbril een aantal keren duiken om te kijken of de boot goed in het midden staat. In orde, het water uit en achter het
stuur. De koppeling wordt nu omhoog getild door Nikos en een onbekende Griek. Langzaam gas geven en alles komt verder ongeschonden het water uit. De mast neerhalen gaat zonder problemen met de talie tussen de val van het grote zeil en het uiterste puntje van de preekstoel. Lina is ondertussen op het strand bij de haven. Grote consternatie bij de haven; een ander charterjacht heeft er drie ankers uitgevaren. Omstanders zijn druk doende met het afhouden van de boten van de kade. Dan viel het vanmorgen nog mee. Alles opgeruimd en een pilsje gaan drinken. De route naar
Maandag 16 augustus ’s Morgens een dekzeil gekocht, ’s Middags de boot ingepakt en ’s avonds gezellig naar Themis en Georgetta. Een hele leuke avond in een prachtige omgeving. Lina en Nikos zien we vandaag voor het laatst. Ze vertrekken naar Spanje. Dinsdag 17 augustus Alles ingepakt en afscheid genomen. Via de kustweg met een stop in Mesolonghi. Langzaam afscheid nemen van een heerlijk land en een dito vakantie. ’s Middags gewandeld door Ioannina. Wat ringetjes gekocht totdat we Michiel tegenkomen. Hij vraagt of we mee willen werken aan een reportage voor de Kampioen. Hij neemt een aantal foto’s en vraagt of we zin hebben in een drankje. Op het terras worden we geïnterviewd. We zijn benieuwd. Volgend jaar komt het in de Kampioen.’s Avonds naar Eleousia. Weer heel gezellig met Magarita, Panos, Jota, Zisis, Jaja en Evriklia. Sotiris is er niet want hij zit in dienst. Woensdag 18 augustus.
Andirion besproken. “Een paar slechte stukken met wat gaten in de weg”. Dit laatste is een geweldig eufemisme. Het is een bar slechte weg. Om 21.00 uur zijn we vertrokken en om 0.30 uur staan we op de boot naar Rion. Om 03.00 uur rijden we flink vermoeid Egion binnen. Onze meisjes liggen gelukkig al lekker in bed. Zijn zijn met Nikos meegereden. We hebben de combinatie bij het spoor geparkeerd want zonder neuswiel in Aliki parkeren is in het donker teveel. Zaterdag 14 augustus Met de fiets naar Egion. Eerst geld halen, daarna een frappé in de winkel van Themis om vervolgens op zoek te gaan naar een neuswiel. Geen probleem, voor 9500 gdrms. Dit is altijd nog de helft van de prijs die Jacqueline en Henk in Patras moesten betalen. Wiel gemonteerd en naar Jorgos P. De rest van de dag de boot schoongemaakt en klaar gemaakt voor de winter. ’s Avonds op het achterterras bij Nikos het traditionele waterballet. Alexis en Ilias en hun moeder Evangelia zijn er ook. ’t Begint met een onschuldig klein bekertje dat Nikos tegen me aangooit. Mijn reactie op een onverwacht ogenblik is een grote fles water achter in zijn nekkie. Dan escaleert het ballet zodat bijna iedereen nat wordt door het grote geschut van Nikos. Hij zet gewoon de tuinslang op de aanwezigen. Zondag 15 augustus Inpakdag; wat blijft hier en wat nemen we mee naar Nederland? Zeilen aan het balkon gehangen en alles afgespoten. Henriëtte heeft de kist vol met lijnen, landvasten en vallen een lekker sopje gegeven. Een aantal staat letterlijk stijf van het zout. ’s Avonds naar Manja Arvanitis. Ze viert vandaag haar naamdag. De meisjes willen ’s middags Constantinous al bellen. Voordat we gingen zeilen, hadden ze samen met hem heel fanatiek gevoetbald. Hij verheugt zich ook op de komst van Ivy en Josine. Josine vindt hij een heel energiek en dapper. Ivy vindt hij een heel mooi meisje. Beginnen de avances nu al?
Eerst naar het Grieks Historisch Museum, eten, een dutje en afscheid genomen van echte vrienden. We beginnen aan de 88 kilometer bergweg die ons scheidt van de onvermijdelijke veerboot. Koffie/ pilsje/ limonade in Igoumenitsa en hoppa de veerboot op en naar huis.
Nawoord We zijn weer in een zeilavontuur gedoken in een voor ons redelijk bekend gebied. Nieuw is natuurlijk het varen voor een langere periode met Ivy en Josine. We hebben een viertal weken in ons “nest” geslapen en geleefd. Ondanks de kleine ruimte is het erg goed bevallen. Alles bij elkaar hebben ze het erg goed gedaan al was er natuurlijk wel eens onenigheid tussen de dametjes maar dat kan ook niet anders op enkele vierkante meters leefruimte. Soms moest er wel eens een grens tussen de bedjes getrokken worden. We wilden in Griekenland een plekje voor onszelf. We hebben een aantal hele goede vrienden maar je blijft de gast. Het plekje voor onszelf waar we onze eigen gang kunnen gaan is uitstekend gelukt. Waar we ook kwamen, ons bedje was gespreid. Over het algemeen hebben we heel goed geslapen. Soms was het te warm, te lawaaierig of er kwamen onverwacht enkele flinke golven. Die schudden je dan snel wakker. We zijn in een samenleving geweest die zo verschilt van de onze. Vanuit een individuele maatschappij duik je in een wereld waarin de gemeenschap van voornamelijke familie en vrienden een overgrote rol speelt. Mensen staan heel gemakkelijk voor elkaar klaar, ontmoeten elkaar ook voortdurend. Een groot nadeel is natuurlijk een grote sociale controle. Mensen doen veel voor elkaar maar verwachten ook veel van elkaar. Gijs van Kemenade
