Orkest Het Eroica Ensemble
H
et Eroica-ensemble is een jong en dynamisch orkest dat einde 2002 zijn eerste stappen zette in het Vlaams muzikaal landschap.
Met Mechelen als zetel en Van Beethoven als geestelijke vader wil het ensemble zowel klassieke als hedendaagse muziek brengen voor een ruim publiek. Het orkest wil zich positioneren als een uniek professioneel gezelschap. Met het uitwerken van programma’s “à la carte” wil het ensemble een specifieke rol vervullen bij de creatie van originele muzikale projecten op maat.
Een brede programmatie, met toegankelijke werken en kwalitatief hoogstaande musici zullen zowel de geregelde concertganger als de neofiet kunnen bekoren. Een moderne aanpak met persoonlijke arrangementen staan borg voor een goede “return”.
Dirigent Rik Ghesquière
G
eïnspireerd door de samenwerking met tal van dirigenten bij het Vlaams Radio Orkest, besluit Rik Ghesquière in 1997 zich volledig te concentreren op het dirigeren. Hij volgde orkestdirectie bij Norbert Nozy, Lucas Vis en Frank Shipway. In 2000 werden zijn studies afgerond met het fel gegeerde diploma orkestdirectie dat door het Conservatorium van Brussel sedert 1988 aan niet meer werd toegekend. Rik wordt geregeld gevraagd als gastdirigent bij diverse orkesten. In het kader van Europalia Japan 1988 werd hij door “Jeugd en Muziek” aangesteld als coach voor de
koperblazers, en dirigeerde hen in de Ambassade van Tokio. Zijn kwaliteiten als bezielend dirigent worden geregeld opgemerkt op verschillende grote Festivals. Als lid van de muziekraad van VLAMO, Vlaamse Amateur Muzikanten Organisatie, wordt hem geregeld gevraagd te dirigeren op hun Nationale Muziekkampen of te jureren bij de door hen ingerichte wedstrijden. In mei 2002 werd hij aangesteld als vaste dirigent van het Roosendaals Symfonie Orkest (Nederland). Eind 2002 stichtte hij samen met Patrick Swinnen (Neef van Camille Swinnen, ondermeer gekend van de jeugdsolisten wedstrijden van het Gemeentekrediet, Procivitatae) het Eroica Ensemble. Met Mechelen als zetel en ‘van Beethoven’ als geestelijke vader wil het ensemble klassieke muziek brengen voor een brede laag van de bevolking. Het orkest wil zich snel positioneren als een uniek professioneel gezelschap waarbij ook kansen worden gecreëerd aan jongeren om orkestervaring op te doen in een echt kader. Sedert januari 2003 is hij voorzitter van “Jeugd en Muziek” Mechelen. Een van zijn betrachtingen is dan ook de muziek naar jongeren toe te promoten. Verder heeft zich dit vertaald in de aanstelling als dirigent en artistiek directeur van het Limburgs Orkest “Jeugd en Muziek”. Dit orkest, dat onder het voorzitterschap staat van Minister van Staat: de heer Willy Claes, maakt deel uit van één van de vijf provinciale orkesten van Jeugd en Muziek Vlaanderen.
Solisten Naoko Senoo werd geboren te Tokyo in 1972 als kleindochter van Wijlen Nankai Senoo; Japanse Kunstschilder, die Leermeester was van Prinses Satoko, tante van de vorige Keizer: HIROHITO. Naoko begint haar muziekale studies op vijf jarige leefdheid aan de piano. Op haar dertiende voelt ze zich aangetrokken tot de dwarsfluit en volgt onderricht bij: Wijlen Heihachiro Yamaguchi, docent aan het Senzoku Gakuen Music University. Een jaar later krijgt Naoko als vaste Leraar Akio Kan, Eerste Fluit van het Yomiuri Symphony Orchersta. In 1995 beeindigt ze haar vierjaardurende opleiding aan de SENZOKU Gakuen Music University, bij Shigeru Kobayashi, Tokyo symphony orchestra. In 1994 werd Naoko Senoo beloond met een Prijs op de tweede Nationaal Nippon France Music Concour. Naoko bezocht België voor het eerst in 1997 om deel te nemen aan de Flute Summer School gegeven door de Holandse Meester Wil Offermans. Sedert jaren concerteert Naoko Senoo door heel Japan en ver over de grenzen heen. November 2000 ontmoet ze de Belgische Jazzpianist, Nico Vancouver in Tokyo, waar ze samen concerteren. Nico en Naoko vormen nu een duo en zijn nu ook een echtpaar. Ze zijn graag geziene gasten zijn op internationale podia. Zo speelden ze in juni 2004, als enige
vertegenwoordigers van België op het Kennedy-Familiar-Foundation International Very Special Arts Festival te Washington DC. Hun concert op de Japanse Ambassade te Brussel kreeg ook weerklank in de Japanse kranten, Zelfs de Nationale Japanse TV NHK wijdde aandacht aan dit gebeuren in hun TV journaal.
Nico Vancouver zag het daglicht op 13 maart 1957 in Griekenland en kwam op drie jarige leeftijd naar België. Op zijn 7 is hij aangetrokken door de trompet en krijgt les van André Marchal eerste trompettist van het nationaal orkest. Even later gaat hij aan de piano zitten. Op zijn dertien wordt Nico blind na zware ziektes en operaties, maar de muziek is altijd aanwezig. Hij studeert verder met het ‘Braille’ schrift, maar dat is een hele klus! Op zijn 18de wil hij, na zware voorbereidingen, naar het conservatorium van Brussel gaan om er bij Edwardo Delpueyo te studeren. Helaas is hij verplicht om met de klassieke studies te stoppen omwille van veel gezondheidsproblemen. Begin de jaren 80 neemt hij weer de draad op en verdiept zich in de Jazz, een muziekvorm die het toelaat om te improviseren. Dit wordt uiteindelijk zijn sterke punt en momenteel kan men hem een ware “performer” noemen. In 1987 sticht hij het “Nico Vancouvertrio” (piano, bas slagwerk). Daarmee toert hij door heel België en ook op internationale podia in Europa worden ze opgemerkt. Nico gelooft in sprookjes en het sprookje komt uit: Begin 1990 komt er uit Tokyo (Japan) een producer-guitarist speciaal naar Brussel om Nico te ontmoeten en om naar zijn muziek te luisteren. Vijf maanden later, 14 mei 1991, vertrekt Nico naar Japan voor de eerste van een lange reeks concerttournees. In september 1994 valt Nico de eer te beurt om voor leden van de Keizerlijke Familie te concerteren. In 1994 brengt Nico de CD” Nightspring” uit: een wereldpremière omdat de binnenhoes in Brailleschrift is. Eind 2000 ontmoet hij zijn vrouw Naoko Senoo in Tokyo. Samen met haar vormt hij nu een vast duo en bouwen ze samen hun verdere muzikale carrière uit. Nico Vancouver is ook de organisator en bezieler van het Brussels Piano Festival. In dat kader nodigt hij pianisten uit alle muzikale richtingen uit om een confrontatie aan te gaan met hun eigen kunnen en diverse muziekgenres. Namen uit de Jazz zoals: Michel Herr, Fred Vanhove, Eric Lelini en niet te vergeten wijlen Male Waldron (de laatste begeleider van Billy Hollyday) kwamen er aan bod. Maar ook laureaten van De Koningin Elizabetwedstrijd hebben Nico’s uitnodiging aanvaard: Pierre-Alain Volanda, Daniële Cappeleti, Robert Groslot, Bojan Vodenicharof…
Componisten en arrangeurs Freddy Sunder Geboren te Antwerpen als Fritz Sundermann op 4 juni 1931. Reeds op 4 jarige leeftijd begon Fritz met muziekstudies maar moest die wegens de 2de wereldoorlog onderbreken. Reeds op jeugdige leeftijd had Freddy een voorliefde voor BigBands en musiceerde reeds zeer snel in allerlei orkesten. Hij volgde later harmonieleer bij Hugo Michielsen en seriële compositieleer bij Johnny Scotten Leslie Bridgewater te Londen en bij André Laporte te Brussel. Hij vervolledigde zijn studies met het diploma arranging aan het bekende “Beerklee School of Music”. Zijn professionele loopbaan situeert zich voornamelijk in de Vlaamse Radio en TV (VRT) de toenmalige BRT. Hij werkte er als gitarist en arrangeur onder Francis Bay en Etienne Verscheuren en nam later de fakkel zelf over daar hij in 1981 aangesteld werd als dirigent van de BRT Big-Band. Op pedagogisch vlak was Freddy ook actief. Hij was gedurende 15 jaar docent aan het Koninklijk Muziekconservatorium te Gent. Hij doceerde er vooral Jazz-arranging en Jazzharmonieleer. Hij trad op met alle grote namen uit de Jazz-wereld: Peggy Lee, Billy Eckstein, Sammy Davis Jr., Shirley Bassey, Nathalie Cole, Carmel Jones, Ian Carr, Toots Thielemans en vele anderen.
André Waignein André Waignein is geboren te Moeskroen in 1942. Hij is directeur aan het Stedelijk Conservatorium te Doornik en ook muziekleraar aan het Koninklijk Conservatorium te Brussel. Als laureaat behaalde André Waignein naast heel wat nationale en internationale compositieprijzen ook de prijs van de Europese radioomroep. Voor zijn veelvuldig en veelzijdig kwalitatief werk, kreeg hij ook nog de muziekprijs van SABAM. Momenteel omvat zijn oeuvre meer dan 300 uitgegeven werken. Zijn discografie telt 52 CD’s en zijn biografie is opgenomen in de gerenommeerde Amerikaanse encyclopedie ‘Who’s Who in the World’. Zijn Concertino voor Fluit is origineel geschreven voor solo fluit en harmonieorkest en is qua tonaliteit zeer klassiek. Het openingsdeel is licht van karakter en wordt gevolgd door een siciliano-achtig middendeel. Het werk wordt afgesloten met een derde deel in rondo stijl. Waignein levert met dit werk een waardevolle bijdrage aan het solorepertoire voor fluit en orkest.
Werner Fallein Werner Fallein bewerkte het Concertino van André Waignein voor fluit solo en strijkers. De in 1964 te Tienen geboren Werner Fallein behaalde reeds als tienjarige zijn eerste medaille voor Euphonium en begon definitief aan zijn muziekstudies na het beëindigen van zijn Humaniora in het Scheppersinstituut te Mechelen. Hij behaalde heel wat onderscheidingen in het stedelijk conservatorium te Mechelen. Omwille van gezondheidsredenen verliet hij het Koninklijk Conservatorium van Antwerpen om zijn studies privaat verder te zetten onder andere bij de heer Peter Cabus voor contrapunt en compositie.
Programma Japanse Impressies: Wanneer drie persoonlijkheden elkaar ontmoeten... 29 oktober 2004 in de Japanse Ambassade te Brussel. Naoko Senoo fluit en Nico Vancouver piano spelen een selectie van Japanse volks- en kinderliederen in een overvolle zaal. Het duo creëert een sfeer die het publiek in stilte en met verrassing laat genieten van de magische klanken van Naoko’s dwarsfluit. Naoko is klassiek geschoold en doordrongen van de Japanse traditie, die tot op heden deel uitmaakt van het cultureel erfgoed. Een portie hedendaagse muziek vervolledigt haar klankidioom. Nico verklankt op de concertpiano zijn gevoelens van klassiek tot jazz met een grote vrijheid. De blinde pianist noemt zich een “performer” waarbij hij zijn improvisaties op het podium laat evolueren tot een echte “performance”. Voor Nico is de Japanse muziek en cultuur niet vreemd. Zijn talrijke concerten in het land van de rijzende zon werden bekroond met een optreden voor de keizerlijke familie van Japan. Dirigent Rik Ghesquière was getuige van het optreden en drukte de wens uit om met dit duo een project te realiseren met hoofdzakelijk de strijkers van het “Eroica Ensemble”. Dirigeren is verschillende elementen bij elkaar brengen en in goede banen leiden. Hier is dat: klassiek, traditioneel Japans, jazz en improvisatie. Om het eenvoudige patroon van de Japanse volksliederen te verrijken werd gedacht aan de mogelijkheid om de strijkers te laten ondersteunen met een veelzijdige rijkdom aan jazzakkoorden. Onvermijdelijk kwam men hierdoor terecht bij de bekende jazzarrangeur Freddy Sunder. Hij voegde er, in zijn sublieme stijl, een extra dimensie aan toe.
∴
”Japanse Impressies” Filfurdo
Rik Ghesquière
(1963 -
Ringo Oiwake Appel Bergpas
Japanse melodie arr. Freddy Sunder
(1931 -
Sakura, sakura Kersenbloesem
Japanse Traditional arr. Elliot del Borgo
Concertino voor fluit en strijkers
André Waignein arr. Werner Fallein
Tôryanse
Japanse melodie
Shimauta Lied van het eiland (Japan)
Japanse melodie arr. Freddy Sunder
Thaïs Méditation Solo dwarsfluit Naoko Senoo
Jules Massenet arr. Keith McDaniel
(1842 – 1912) Frankrijk
L’ épopée de Gylgamesh
Nico Vancouver arr. Freddy Sunder
(1957 -
Alle Menschen werden Brüder
Ludwig van Beethoven arr. Werner Fallein
(1942 -
) )
)
Toegang vragen aan de tempelpoort arr. Freddy Sunder
∴
)
