MEDEMBLIK

MEDEDELINGENBLAD VAN DE VERENIGDE DOOPSGEZINDE GEMEENTE BARSINGERHORN/ZIJPE NOORD-ZIJPE ZUID-WIERINGERMEER/MEDEMBLIK

41e Jaargang no. 236 Febr/Maart 2015 Adressen Predikant

W.K. van der Molen Oorsprongweg 3h 1871 HA Schoorl 06-48936313

Voorz. Kerkenraad T. Dijkstra-de Vries Schoener 3 1771 EA Wieringerwerf 0227-501050 Secr.

W. Hofman Korfwaterweg 6 1755 LB Petten 0226-383234

Boekhouder

A. Dijkstra Schoener 3 1771 EA Wieringerwerf 0227-501050

Rabobank Schagen Gironummer

Voorz. Zusterkring Schagen

NL 92 RABO 030 56 01 458 NL 43 INGB 0000403833

W.K. van der Molen Oorsprongweg 3h 1871 HA Schoorl 06-48936313

Bellen voor de kerkauto’s Contact

2

0226-381232 Februari 2015

Vermaning te Schagen Cornelis Bokstraat 1 1741 GT Schagen

Vermaning te Medemblik Tuinstraat 7 1671 AH Medemblik

Internet: http://www.dgschageneo.doopsgezind.nl. Email: [email protected]

Inleveren kopij: De kopij voor het April/Mei nummer van Contact inleveren vóór 15 Maart 2015. Indien mogelijk digitaal per email naar [email protected] Als dit bij U niet tot de mogelijkheden behoort graag duidelijk geschreven, sturen naar: br. K.J. Kaan Witte Paal 74 1742 NV Schagen 0224-218 244 Contact

3

Februari 2015

Van de voorzitter. Een nieuw jaar is aangebroken, een jaar met nieuwe verwachtingen. Zoveel nieuwe dagen liggen voor ons en zullen ingevuld worden. Hoe, dat is voor ons allen de vraag. Wat zou het fijn zijn als er nog een paar mooie vriesweken komen. Nu vriest het lekker en voor alles zou het heel goed zijn. In februari zijn trouwens de meeste Elfstedentochten gehouden. Dus wie weet wat er nog komt. Velen van u hebben kunnen genieten van de adventsmaaltijd. Het was anders dan we gewend waren, maar heel gezellig en verzorgd. Guda en Lia nogmaals veel dank. Het is fijn, wanneer ook eens anderen taken op zich nemen. Dat is ook met de uitgaansdag zo. Als iemand een idee heeft, geef het door aan de kerkenraad. Een andere gemeente bezoeken of misschien een heel andere manier van uitgaan met de gemeente. Als kerkenraad zien we er naar uit. Het kan ook zijn, dat er een idee voor een ander jaar geboren wordt. Op oudejaarsavond heeft Wieteke, samen met de gemeente, de overledenen van 2014 herdacht. Het waren heel goede, warme momenten. Herinneringen aan hen die niet meer bij ons zijn, kwamen in gedachten. Op zaterdag 18 april om 10.00 uur is de Ledenvertoeving in Schagen. U kunt het alvast in uw agenda noteren. In de gemeente zijn er leden of vrienden die een moeilijke tijd doormaken. In onze gedachten leven wij met u mee. Ook in de kerkdiensten wordt er aan u gedacht.

Contact

4

Februari 2015

Maar Wieteke en ook wij als kerkenraad weten niet alles. Geef het daarom door als u graag bezoek van de predikant wilt ontvangen. Voor een ieder die het nodig heeft een warme groet van de gemeente en voor u allen groeten van Tiny Dijkstra

Contact

5

Februari 2015

De hele wereld… ‘Zullen we vanmiddag naar het Rijksmuseum?’ vraagt mijn jongetje aan het vriendje waar hij bij gaat spelen. Ik sputter onmiddellijk tegen, want ik vind het nogal brutaal om zo’n voorstel te doen als je bij iemand gaat spelen. Ik bedoel, ook al kunnen kinderen tegen gereduceerd tarief naar binnen, het Rijksmuseum ligt nog steeds in Amsterdam. En ook al is het woensdagmiddag, de bevriende moeder van drie kids heeft vast andere bezigheden gepland dan de wonderlijke (spontane) plannen die ontspruiten in het hoofd van mijn kind. ‘Dat moet je niet zomaar voorstellen. Misschien heeft …wel helemaal geen tijd en zin om naar Amsterdam te gaan.’ Verbijsterd kijkt mijn joônje me aan: ‘Amsterdam? Maar…maar…we gaan op de tablet. Dan kun je alle schilderijen zien, net echt. Met informatie erbij. En gratis.’ O. Het Rijksmuseum op je schoot. Bekertje popcorn ernaast, glaasje aanlenglimo erbij. Dat ik dat niet zelf bedacht. Dom van mij. En eens te meer word ik als in het voorbijgaan geconfronteerd met hoe snel de wereld verandert, dichterbij komt, haast naar binnendringt. En wat een enorm verschil dat maakt. Met vroeger. Vroeger, die tijd voor computers, smartphones, tablets en noem maar op. Vroeger, toen mensen nog niet geboren werden met vierkante oogjes om nog beter naar een scherm te kunnen turen. Toen je, als je echt leergierig en nieuwsgierig was, informatie opzocht in een heuse, altijd muf ruikende encyclopedie. Van tenminste zesentwintig delen. Contact

6

Februari 2015

Ha! Vroeger, toen musea nog indrukwekkende gebouwen waren, waar je onbewust ging fluisteren, van puur ontzag, de sfeer die er hing. En die altijd wat enge suppoost. Vroeger, toen de kranten nog het formaat van een kleine keukentafel hadden, de kerken nog vol zaten en de burgers nog braaf waren. Toen gezond verstand nog iets goeds was. En nuchter gewoon. Vroeger. Ik weet het nog goed, want het is pas een paar jaar geleden. Brieven in plaats van mails, en het duurde altijd tenminste een paar dagen voor je antwoord had. Als je al antwoord kreeg natuurlijk. Bellen, maar bij hoge uitzondering. Omdat het zo duur was hing de telefoon altijd op een koude, ongemakkelijke plaats. Dan liet je het wel uit je hoofd om te lang aan de telefoon te zitten. Vroeger, toen nieuwslezers nog gezaghebbende figuren waren en journalistiek nog geen vies woord. Toen je één keer, of misschien twee keer per dag nieuws hoorde of las. De krant. Het journaal. Toen je nog de tijd had om een en ander op je in te laten werken, je een mening te laten vormen. Vroeger. Ach ja… Natuurlijk was vroeger niet alles beter. Zeker niet. Ik ben dol op alle mogelijkheden die het moderne leven mij biedt en ik synchroniseer dan ook agenda’s naar hartenlust, switch naadloos van computer naar tablet naar smartphone, heb zelfs mijn zaklamp in die smartphone zitten (en dus altijd bij mij), het is prachtig. Dat mijn tienjarige spruit gezellig op de bank chocolademelk drinkt en ondertussen eigener beweging kunsthistorische kennis op doet, daar kan ik als moeder natuurlijk alleen maar blij om zijn. Zo’n tablet kan bij veel meer informatie dan mijn encyclopedie van vroeger…dus ergens ben ik zelfs jaloers.

Contact

7

Februari 2015

Het is een nieuw begin, een nieuwe wereld. En ik kan mij daar zeer in verheugen. Maar het slaat me soms ook met stomheid. Het verbijstert me en maakt me bang. Soms. Ik heb af en toe het gevoel dat een digitale sneeuwbal gegooid wordt en voor ik het weet is het een wereldwijde lawine. Nieuws, waar of onwaar, opgeblazen of niet, verspreidt zich met een razende snelheid. Mits het interessant is. Mits het opgepikt wordt door interessante mensen. Populariteit, trends, hypes bepalen wat nieuws is. Een wrang voorbeeld: op de dag dat over de hele wereld mensen massaal de straat opgingen ten gevolge van de moord op twaalf mensen bij het satirische blad Charlie Hebdo in Parijs, werden in Nigeria honderden kinderen, vrouwen en bejaarden afgeslacht door Boko Haram. Maar dat laatste is lang zo…tja, ‘sexy’ niet als het eerste. En veel verder weg. Dus die doden, dat nieuws, dat wekt nauwelijks ophef. Wekt ook nauwelijks beroering in de maatschappij, roept geen paniek of angst op. Het komt nauwelijks binnen, want er wordt niet over getwitterd, er staan geen kekke plaatjes bij. Er ligt hier vrijwel niemand wakker van, in het veilige Holland. ‘Onze’ vrijheid van meningsuiting wordt niet bedreigd door Boko Haram…want de mensen die daar stierven, in Nigeria, die hebben helemaal niets gedaan. Niets gezegd. Gewoon geleefd. Een mensenleven. En dat wordt niet live gevolgd via blogs. Dat is ‘gewoon’ verschrikkelijk en gruwelijk en dodelijk. Maar niet hip. Niet dichtbij. Niet nieuws. Misschien zelfs een beetje saai. Behalve voor de mensen zelf, natuurlijk. Die moderne media maken (waarschijnlijk onbewust) een verschil tussen mensen, tussen nieuws, tussen doden, waar dat voor God niet geldt. 8 Contact Februari 2015

Althans, zo geloof ik. Voor God telt ieder mensenleven, waar ook ter wereld. Of ze nu twitteren, mailen, Facebooken of juist zonder mediageweld sterven. En ergens, heel voorzichtig, zie ik daar voor ons, voor mij, een rustpunt in het mediageweld. Want wij maken deel uit van een lichaam dat veel ouder is dan een mensenleven, met een geheugen dat veel langer terug gaat dan het laatste berichtje op internet. De bijbel, onze verhalen, onze geschiedenis met God, de geschiedenis waar wij even deel van uitmaken, die is blijvender, levender dan welke hype nu ook. En die verhalen, die boodschap, leert ons dat onze God naar mensen omziet, zonder aanzien des persoons. Menselijkheid gaan boven alles. Boven voorkeuren, religieuze overtuigingen, politieke standpunten. Jezus leefde ons dat voor, tot door de dood heen. En wij, zijn navolgers, kunnen daar een voorbeeld aan nemen. Als de wereld ons dreigt te overspoelen, hebben wij een reddingsvlot om ons aan vast te houden en ons gezond verstand, onze nuchterheid te bewaken. Wij hebben een plek om afstand te nemen van het woeden der gehele wereld. Een plek om elkaar te bevragen en te bemoedigen. Wij hebben mensen om ons heen die bemoedigen, bevragen, meeleven. Wij zijn het lichaam van Christus, dat bestaat uit oh zo vele, ontelbare mensen die verbonden zijn door meer dan het wereldwijde web. Wij zijn verbonden door de Heilige Geest. Wij laten ons niet gek maken. Wij worden geankerd door Eén die groter is dan deze tijd, deze wereld. Goddank.

Contact

9

Februari 2015

En terwijl ik dit typ, legt het jongetje met een zucht de tablet terzijde, loopt naar de tafel en schildert een boot. Een zeilboot. Met een anker. En ik besluit het hem allemaal te vertellen, nu hij nog klein genoeg is. Alles. Van wat hierboven staat. Van vroeger, voor de computers. Van de bijbel. En van God. Zoals bijvoorbeeld hieronder:

Bevestiging van geloof

Wij geloven dat God aanwezig is in het donker van de nacht net voor het licht wordt in het wachten en de onzekerheid, als vrees en moed elkaars hand pakken, vechtlust en bezorgdheid de armen ineenhaken, en de zon opgaat boven het prikkeldraad. Wij geloven in GOD DIE MET ONS IS die neerzit in ons midden en het leven met ons deelt. We bevestigen alleen dat geloof dat ons verder brengt buiten gebaande wegen over veilige grenzen. Geloof dat doet handelen, kwetsbaar maakt en krachtig, oog en hart heeft voor de mensen.

Contact

10

Februari 2015

We bidden dat we er voor gaan, werken aan verandering, verantwoordelijkheid dragen en risico’s niet uit de weg gaan. Help ons om mild en moedig te leven en niet bang te zijn voor onverschilligheid, afkeer of meewarigheid. Dat wij kiezen voor mensen in het nauw, in de leegte of op de grens. Dat wij blijven kiezen voor het leven en benut worden door uw Geest voor uw nieuwe gemeenschap van hoop. Amen.

(dit is een bewerking van een geloofsbelijdenis in de traditie van Iona. Deze belijdenis werd ooit gemaakt door Jan Sutch Pickard en Brian Woodcock na een sit-down demonstratie bij de marinebasis voor nucleaire onderzeeërs in Faslane, Schotland. De Nederlandse vrije vertaling is van de hand van ds. Gerke van Hiele die deze maakte ten behoeve van het 25-jarige ambtsjubilum van zijn collega en reisgenoot Teun Kruijswijk Jansen).

Contact

11

Februari 2015

In Memoriam Mien Struijf- van Essen Mien Struijf-van Essen werd op 11 juni 1926 als Wilhelmina Johanna van Essen geboren in de Pettemerpolder, als dochter van Jaap en Mien van Essen. Ze was hun eerste kind, en zeven jaar lang ook hun enige kind. Pas toen Mien zeven was kreeg ze een zusje, Iet. Mien ging naar de lagere school in Petten, een mager skriebel met lange dunne benen en bolle ogen, een strik schuin in het dunne haar. Toen ik ooit eens bij iemand anders een foto van een schoolreisje naar Schiphol onder ogen kreeg pikte ik er Mien zo uit. Later hebben we daar nog hard om gelachen, ze keek op die foto allemachtig pinnig. Haar leven in de Pettemerpolder was ook lang niet altijd even leuk. Ze hield groot van haar moeder, maar haar vader was een kwaaie. En haar zusje Iet was lief, maar was ook vaak lastig, althans in Miens ogen, vooral als zij op moest passen of haar mee naar school moest nemen. Na de lagere school ging Mien op de huishoudschool in Alkmaar. Maar al snel brak de oorlog uit en na een tijdje hield vader haar thuis. Hij vond die fietstocht heel naar Alkmaar te riskant, met al die beschietingen en zo. En bovendien had hij aan Mientje een gratis knechtje voor binnen en buiten. Een tijdje later ging de huishoudschool toch helemaal dicht, door gebrek aan onderwijsmateriaal in de oorlog. Of Mien die school na de oorlog ooit nog afgemaakt heeft, weet eigenlijk niemand meer...en haar kunnen we het niet meer vragen. Maar het lijkt niet waarschijnlijk, want in 1946 was ze al twintig toen ze haar Arie ontmoette. Toen, na de oorlog, gingen ze eindelijk weer uit, werd er eindelijk weer gevierd. Contact

12

Februari 2015

En in die vreugde ontmoette ze Arie en 1947 trouwden ze en trokken in bij moeder Struijf in de kosterswoning achter de doopsgezinde kerk bij de Burgervlotbrug. In de kerk hebben Arie en Mien zo'n veertig jaar lang gewoond. Ze poetste en boende, zowel huisje als kerk, ze poetste het koper en schrobde het paadje, och, zelfs de dominee als het moest. Met name dominee Marcus was een slordige. Het gebeurde meer dan eens dat Arie op zondagochtend zonder stropdas in de kerk zat omdat Mien die had 'geleend' om hem op het laatste moment om de nek van de dominee te knopen. Ongetwijfeld ter vervanging van een morsig of bevlekt exemplaar. Zo was Mien. Arie moest gnap, maar dominee nog gnapper. Buurtfeesten, kermis, neven en nichtendagen, verjaardagen...als er mensen over de vloer waren was Mien in haar element. Als ze er even uit kon, los kon, met andere mensen, dan genoot ze, dan sprankelde ze, lachte ze. En gelukkig waren er veel van die gelegenheden, waar ze samen met Arie mal kon doen en hard, hard lachen. Want in het dagelijkse leven was Mien lang niet altijd even blij, en zeker niet altijd even gemakkelijk. Wat dat betreft was het net een vrouw met twee gezichten. Mien heeft het zwaar gehad, en het zichzelf ook zwaar gemaakt. Ze hadden het niet breed, en er waren altijd zoveel kosten. Schoolreisjes, dansles, och. Dat moet regelmatig op haar hebben gedrukt. Ze deed haar best, maar regelmatig brak de frustratie en de machteloosheid die Mien voelde door, naar buiten. Kwaad kon ze worden, woest kon ze uitvallen. Voor de meiden, voor Arie en voor zichzelf was dat lang niet makkelijk.

Contact

13

Februari 2015

Toen de kerk verkocht werd verhuisden Arie en Mien naar Petten. Daar had Mien het naar de zin: winkels en reuring dichtbij, en ze kende er zoveel mensen, nog van vroeger. Vreselijk gezellig. Maar op een gegeven moment, toen Arie achteruit ging, hield zijn conditie Mien ook noodgedwongen thuis. En dat ging op een gegeven moment niet meer. Ze wilden graag naar de Zandstee, maar de wachttijd van acht jaar was onmogelijk lang. Dochter Ineke regelde toen dat ze, onverwacht snel, naar Sint Jozefpark konden, heel in Tuitjenhorn. Dat was eerst erg wennen...maar al snel kreeg Mien veel kennissen, en had ze het druk met alle activiteiten. Ze woonde erg naar haar zin. Toen Arie overleed, bijna zeven jaar geleden, bleef Mien alleen achter. Ze miste hem. Toch vond ze al gauw haar draai weer: koersballen, kaarten...ze liep haar rondje, hield de wereld in de gaten vanaf haar balkon, kookte nog lang zelf. Ruim twee jaar geleden kreeg Mien last van haar heup en ze ondernam stappen om zich een nieuwe heup te laten aanmeten. Dat had nogal voeten in aarde, want o.a. de huisarts was erg terughoudend voor zo'n operatie in verband met Miens hartfalen. Ook de meiden waren erg bezorgd en probeerden Mien ervan af te houden. Uiteindelijk liet Mien zich toch opereren, en hoewel er spannende complicaties waren, overleefde Mien de operatie en krabbelde tevreden rond op haar nieuwe heup. Haar gezicht was ontspannen, haar stemming bijna mild. Pas achteraf besefte ik ten volle hoeveel pijn die heup haar heeft gedaan...want Mien zei hooguit: ‘Ik heb last van mijn heup.’ Uiteindelijk is het diezelfde nieuwe, felbestreden heup die haar uiteindelijk de das om heeft gedaan. Een bacterie in die heup zorgde ervoor dat Mien in het ziekenhuis raakte. Contact

14

Februari 2015

De antibiotica sloeg niet aan en men was van plan de heup open te maken en dan te spoelen. Mien zei monter: ‘Nou meid, ik leg hier met kerst nag wel, denk.’ Maar diezelfde nacht nog ging het mis en Miens gezondheid holde achteruit. Op donderdag 27 november 2014 besloot ze dat het klaar was. En natuurlijk, als echte regelateur, regelde ze alles tot op het laatst. Haar lijf had ze inmiddels overgegeven in handen van de doktoren, haar geest was nog ongemeen scherp. Ze nam heel bewust afscheid, van haar meiden en van alle kleinkinderen. Oh ja, en ik, ik moest ook nog komen. Afscheid nemen natuurlijk, ja, én bidden. Want eigenlijk was ze daar niet zo van en ze kon t ook niet, ze wist nooit de woorden. ‘Maar je moete vrage of Hij nou op ze past, want ik ken niet meer, dat begroipt Hij vast ok wel.’ Tot het laatst toe zorgzaam, en misschien is haar liefde voor hen allemaal wel nooit zo goed door Mien verwoord als op het laatst, met dit gebed. Mientje Struijf, je wordt gemist.

Contact

15

Februari 2015

In memoriam Nelly Mars-Vries Nelly werd geboren op 8 oktober 1923 in Barsingerhorn. In de herfst van 1936 kreeg haar vader een ongeluk op de boerderij. Een van zijn ruggewervels was stuk en hij mocht drie jaar niet werken. Er werd zelfs gevreesd dat hij nooit meer aan het werk zou raken. Nelly's moeder redde het samen met een werkjongen de winter door, maar na de winter verhuurden ze de boerderij en trokken in een burgermanshuis. Vader herstelde echter binnen een half jaar en hield zich bezig door anderen te helpen, onder andere een oom in de Koegraspolder. Toen de huur afliep op 1 mei 1940 verhuisde het gezin terug naar de boerderij. Tien dagen later was het oorlog. Nelly was na de lagere school thuis gekomen, ze mocht wel naar de huishoudschool, maar ze had het niet zo op leren. Toen ze een paar jaar later een boekhoudcursus moest doen in Schagen, ging ze lekker de stad in en kwam ze vroeg naar huis. Thuis hielp ze haar moeder, maar die twee lagen elkaar niet heel goed. Dus ging Nelly een aantal ochtenden in de week helpen bij de hoofdonderwijzer, wiens vrouw net een baby had gekregen. Ook ging ze in de oorlog wel te spinnen bij Kruijt in de winkel, want Nelly vond alle soorten handwerken fijn. In de oorlog vermaakte Nelly zich veel met haar vriendinnen (Jopie Dubbeldam, Trijnie Swaan, Trien Groot en Aat Blauwboer). Ze hielden dan zitbal omdat dansen niet mocht van de Duitsers. Op een dag zei ze; ' Bij de bakker is een jongen in huis, en die kijkt altijd naar me.' ' Nou,' zei haar moeder, 'Dan zul jij wel teruggekeken hebben, anders had je dat niet gezien.'

Contact

16

Februari 2015

Die jongen was Jaap Mars, een slagerszoon uit Warmenhuizen. Hij was in de kost bij de bakker, maar toen dat ook al minder werd, kwam hij het laatste oorlogsjaar bij vader en moeder Vries op de boerderij. En daar liep Nelly, met haar witte sokjes. Dat maakte indruk! Na de oorlog solliciteerde Jaap naar de baan van kassier bij de Boerenleenbank in Schagerbrug, en zowaar, hij kreeg hem. De kassier woonde in de bank, en zijn vrouw werd verondersteld de boel schoon te houden en voor koffie en wat niet al te zorgen. En dus trouwden Nelly en Jaap op 1 maart 1946. Ze kregen twee kinderen, snel achter elkaar, Siem en Nelleke. Jaap en Nelly hadden een traditionele rolverdeling: hij de zaken, zij het huishouden. Daar voelden ze zich allebei prettig bij, het voegde gewoon. Nelly zorgde met volle overgave dat alles op orde was, ze hield van huishoudelijk werk. ' s Ochtends de bank, ' s avonds nog een keer, de kachel toedekken voor de nacht, overdag het huishouden. Toch had Nelly ook tijd voor bijvoorbeeld de handwerkclub van 't Nut. Nelly kon prachtig naaien, en dat deed ze dan ook graag. Ze verraste Nelleke graag met mooie jurkjes met petticoats, die hing ze dan als verrassing op haar kamer. De legendarische kippenjurk vond Nelleke zelfs zo mooi, die wilde ze liefst nooit meer uit. Als er een officiële gelegenheid was van de bank of zo, dan nam Jaap Nelly mee naar de winkel om kleren te kopen, maar voor haar waren die kleren toch niet helemaal echt. Ze hadden een andere sfeer, ze droeg liever zelfgemaakt. Dat kleren maken, en truien en mutsjes breien, dat was ook een uiting van liefde. Er zat zoveel zorg en aandacht in die maaksels...Dat hield ze haar hele leven vol. 17 Contact Februari 2015

Zelfs voor de achterkleinkinderen breide Nelly nog mutsjes, tot Otis aan toe. Lekker warm. Want ze was voorzichtig, altijd warm aangekleed, muts op. En het liefst zag ze al haar kuikens ook zo: doe jij wel goed je muts op? was Nelly' s equivalent voor: pas je een beetje op jezelf? Nelly en Jaap waren behoorlijk vooruitstrevend in veel dingen. In de tijd van de wederopbouw liep hun gezin vaak voorop in de ontwikkelingen. Jaap had plezier in alle techniek en mogelijkheden, en Nelly liet zich graag op sleeptouw nemen. Ze gingen graag op vakantie, met de vouwwagen, of 's winters, langlaufen. In 1977 verhuisden Jaap en Nelly van de bank naar het huis aan de Grote Sloot, nadat ze al twee jaar met dat huis bezig waren. En ook aan de Grote Sloot hield Nelly alles keurig op orde. Ze hield vreselijk veel van dat huis, en de tuin. Toen Jaap overleed in 2001, hield ze zich kranig. De administratie, daar vond ze niks aan, dat deed ze liever niet. Dat was altijd Jaaps taak geweest, zij was daar te dom voor zei ze, het interesseerde haar niet. Maar verder? Nelly liet zich niet gauw uit het veld slaan. De laatste jaren had ze 1 keer in de week hulp, maar al had Nelly er dan een handje bij, ze liet zich bepaald niet onbetuigd. Een week voor haar dood nog, had ze nog even een stukje vloer geboend. En haalden de kinderen de laatste tijd de boodschappen, ze kookte nog mooi zelf. Biologisch en vegetarisch. Onverminderd lekker. Maar naaien, bakken, poetsen, dat is allemaal mooi, dat kunnen er meer. Nelly had nog iets anders, iets zeldzaams. Bij Nelly was het gezellig. Zo maar, ongemerkt, zonder dat ze er moeite voor leek te doen.

Contact

18

Februari 2015

Het was gezellig, het was er goed toeven, je kwam er graag. Nelly was attent, zorgzaam, hield van een praatje, was optimistisch en betrokken. Een oude schoolvriendin van Nelleke zei het laatst nog: 'bij jullie thuis aan tafel was het altijd zo gezellig, dat was bij ons niet.' En dat is misschien wel het grootste compliment aan Nelly's huisvrouwschap dat er is. Want een huis bijhouden is één ding. Er een thuis van maken, dat is een kunst. Ik ben maar heel gewoon hoor', zei ze vaak. Waren er maar meer zo gewoon.

In memoriam Rie de Waard-Dekker

Overgenomen uit het kerkenblad van Hervormd Zijpe, geschreven door ds. Dries Blokker Op 4 oktober 2014 overleed Rie de Waard-Dekker in Schagerbrug. Daar was zij op 30 januari 1920 ook geboren. Omdat het de laatste jaren niet langer vertrouwd was dat ze in haar huis aan de Grote Sloot bleef wonen, ze was al een paar keer behoorlijk gevallen, zochten haar kinderen een appartement en vonden dat in de Hornhoeve in Dirkshorn. Daar was ze goed verzorgd, met haar eigen meubels om haar heen. En ze kreeg regelmatig bezoek.

Contact

19

Februari 2015

Ach, was het maar het oude Zuiderzon geweest, dan was het nog naar haar zin geweest. Maar van Dirkshorn moest ze vanaf haar jeugd niks hebben. Gelukkig kon ze de laatste weken van haar ziekte doorbrengen op haar oude stek aan de Grote Sloot, in huis bij Jan en Jelly. Ze kende mij van mijn vroegste jeugd af, want haar man Chiel en mijn vader hadden beiden in de verzetsgroep in de Zijpe gezeten. En met haar jongens zat ik op de padvinderij in Schagen. Rie was van huis uit Doopsgezind, een tijd lang was zij secretaris van de Doopsgezinde Gemeente Barsingerhorn, Schagen, Zijpe. Ze kwam ook regelmatig in de kerk in Schagerbrug. Trots was ze op het bedrijf De Waard Tenten, dat haar man en zij opgebouwd hadden en de camping ‘De Lepelaar’. Het staat beschreven in het boekje ‘Een tent van goud. Vijftig jaar de Waar Tenten.’ Een leven van hard werken, geluk maar ook tegenslag. Het grootste wel het verlies van Chiel in 1982. Trots was ze op, maar ook bleef ze zich zorgen maken om haar kinderen. En dat was wederzijds. Ze kende veel mensen in Schagerbrug en de wijde omtrek. Dat kunt u lezen in het interview dat Ineke van Stuijvenberg en de wijde omtrek. Dat kunt u lezen in het interview dat Ineke van Stuijvenberg met haar had in 2009 en dat afgelopen maart in de Zijper Historie Bladen verscheen. De afscheidsplechtigheid vond in de kerk in Schagerbrug plaats, met haar levensgeschiedenis in woorden en beelden, met haar familie en veel bekenden om haar heen. Dat zij mag rusten in vrede.

Contact

20

Februari 2015

Kerst 2014. Afgelopen kerst stond hij er weer. De kerstboom met alle lichtjes erin. Ik denk dat dit meehelpt om in de kerstsfeer te komen. Broeder Wim Bouwes ging voor ons op de knieën en wist hem weer op de juiste maat te krijgen. Als oud timmerman doet hij zijn vak eer aan. Hij maakte een vernuftige standaard, waardoor de boom stevig blijft staan.

Contact

21

Februari 2015

ADVENTMAALTIJD 2014 Even terugblikken naar de adventsmaaltijd. De beelden spreken voor zich.

Wie zo'n prachtig gedekte tafel ziet krijgt zin om aan tafel te gaan om een hapje te eten. Door zr. Guda en zr. Lia was er veel tijd en zorg aan deze middag besteed. En voor het wat zwaardere werk was br. Klaas Jan natuurlijk beschikbaar. Dit jaar geen buffet, maar alle hapjes zelf gemaakt. Het zag er allemaal heel smakelijk uit.

Contact

22

Februari 2015

Na het woord van welkom van zr. Tiny, die dit jaar alles uit handen durfde te geven, mochten we “aanvallen”.

Dus dat deden we dan ook met ruim 40 gezellige zusters en broeders. Alles was prima georganiseerd en liep volgens draaiboek.

Maar ook het geestelijk voedsel was goed verzorgd. Door zr. Wieteke werden we via de muffige geur van het liedboek mee teruggenomen naar haar jeugd. Haar moeder zong dan met haar, ook hetzelfde rode liedboek met dezelfde geur, kerstliederen. Ik denk dat wij dezelfde liederen gezongen hebben. Later vertelde zij het verhaal, samen met vocale begeleiding van br. Martijn, van de vierde Wijze uit het Oosten. Contact

23

Februari 2015

Deze Wijze, die nooit bij de stal aankwam, heeft zich onderweg op vele manieren dienstbaar gemaakt. Een sfeervol kerstverhaal.

Na de heerlijke maaltijd hebben we de avond besloten met kerstliederen met begeleiding van zr. Hielkje en onder leiding van een jeugdige dirigent.

Tegen de tijd dat U dit leest is Kerst al weer een poosje voorbij, maar ik denk dat het binnen onze gemeente in 2014 een hoogtepunt was en zeker voor herhaling vatbaar. Contact

24

Februari 2015

De Broederkring De voltallige Kring was aanwezig op de eerste bijeenkomst in 2015. Br. Wil Hofman had vorige kringavond toegezegd wat te vertellen en te laten zien over en van het werken en de ontwikkelingen achter de Hondsbossche Zeewering. Door middel van filmapparatuur en beamer werd het een zeer interessante presentatie van verschillende filmpjes: hoe het was, doorsneden van het ontwerp, beelden van het werk, o.a. opgenomen door een drone, en voor een deel al het resultaat.

Met de hele suppletie is 35.000.000 m3 zand gemoeid, gezogen op 10 kilometer uit de kust.

Contact

25

Februari 2015

Momenteel is reeds 30.000.000 m3 geplaatst, waarna modellering naar ontwerp aan de gang is, en dan beplanting met helm volgt. Grofweg was wel bekend wat men daar allemaal uitspookt, maar na deze avond is alles veel duidelijker. Het onderwerp had nog een levendige verhandeling na de presentatie tot gevolg. De moeite die Wil zich heeft getroost, gebiedt een dankwoord uit te spreken namens de overige leden van de club. K. Sw.

Zusterkringbijeenkomst 8 januari 2015 Nauwelijks was het nieuwe jaar begonnen of de zusters kwamen alweer bij elkaar, zin om elkaar te ontmoeten is er altijd! Al bij binnenkomst werden kleine kostbaarheden voorzichtig op de tafel gevlijd: poëziealbums. Ooit refereerde Wieteke in een preek aan haar eigen poëziealbum, waarop de zusters voorstelden om een zusterkringbijeenkomst te wijden aan hun eigen oude poëziealbums. En zo geschiedde. Wieteke, de aanstichtster van het geheel, had natuurlijk tijdens de verhuizing haar eigen poëziealbums héél goed opgeborgen, zodat ze ze nu, au moment suprème, het ding niet terug kon vinden. Contact

26

Februari 2015

Zul je altijd zien. Ook Tiny Dijkstra kon haar album (met prachtige ontroerende teksten in her Frysk) zo gauw niet vinden. Ciska Mantje vertelde indringend over haar eigen poëziealbum dat versjes van veel van haar (veelal joodse) vriendinnen bevatte en dat ze nooit meer terug heeft gezien nadat ze het uitleende aan een NSB-meisje. ‘Naïef natuurlijk, maar wist ik veel,’ zei ze. En zo zit er achter al die albums een verhaal, of verhalen. Heel persoonlijk, steeds ontroerend. Handschriften van allang overleden geliefden als ouders, grootouders, vriendinnen…Een nichtje van Hetty Hoornsman dat vlak na het schrijven veel te jong overleed. Tere blaadjes vol dierbare herinneringen. Heel bijzonder.

De zusters vergeleken ‘zijden’ plaatjes, toonden elkaar vol enthousiasme prachtige tekeningen van oude schoolmeesters en wat niet al. Contact

27

Februari 2015

Zo bleek het tijdsbeeld ook zichtbaar te worden in de illustraties: tijdens de oorlog werd er vooral getekend, of plaatjes uit kranten ofzo geknipt, omdat de ‘zijdjes’ zo schaars waren. Maakt voor de dierbaarheid niet uit, sterker nog, wordt alleen maar dierbaarder. Een aantal zusters had ook nog het album van haar moeder, en dan heb je het al over versjes van honderd jaar geleden! Onvoorstelbaar, wat een tijdsdocument. Wonderlijk ook, dat je die dingen meesjouwt en uitdeelt en verzamelt als je klein bent, maar dat de diepte van de versjes en wensen pas op latere leeftijd echt gewaardeerd worden. Pas als je ouder bent, begrijp je hoeveel zorg en liefde er uit die versjes spreekt. En dan vooral de zelfgemaakte, waaruit de verwondering over en de liefde voor het kleine meisje zó spreekt, dat je niet anders kunt dan ontroerd raken. Zó dierbaar, zo kostbaar. Het was een pracht van een ochtend, ontroerend én vermakelijk. Dit zo met elkaar delen was echt héél bijzonder. Aan de ene kant voor ieder zo het eigen verhaal, en tegelijkertijd was er zóveel herkenning en herinnering. Mooi. De volgende zusterkring is donderdag 12 februari om 10.00 uur in de Vermaning te Schagen. Zr. Ciska Mantje houdt dan een verhandeling over de schilder Rembrandt, altijd verlucht met prachtige platen. En voor welke zuster wil ligt er de uitnodiging om aan te schuiven bij de broederkring op 2 februari om 19.30 uur, als Emilia (de dochter van Leo en Doedtje Bijlsma) een verhandeling houdt over klinische genetica!

Contact

28

Februari 2015

Over God Soms word ik er moedeloos van, om van gerespecteerde mensen te horen of te lezen, dat God niet bestaat en dat de mens God heeft bedacht. En zeggen atheïst te zijn of agnost of ietsist. Kent u dat? Maar het prikkelt mij wel om me weer eens rekenschap te geven van hoe ik zelf daarin sta. Daartoe uitgedaagd volgt hier mijn poging dat in ongeveer 150 woorden te doen: Over God spreek ik niet in rationele zin; ik weet niets over God, ik kan er met mijn verstand niet bij. Maar ik geloof wel in God, met hart en ziel – dankzij Jezus van Nazaret. Jezus overtuigt mij in zijn woorden en daden wat het is om waarachtig mens te zijn – ik weet dat zijn evangelie waar is. Jezus is daarin transparant naar God toe. Hij geeft mij daardoor zicht op God, die hij zijn vader noemt en ook onze vader mag zijn. Ik kan daarom belijden: “Jezus Christus is Heer, tot eer van God, de Vader” (citaat Paulus). Jezus is voor mij: “sprekend zijn vader” (citaat Nico ter Linden). Jezus heeft Gods liefde, trouw, gerechtigheid en wijsheid zichtbaar gemaakt. In die God geloof ik. In dat vertrouwen probeer ik Jezus na te volgen, samen met zusters en broeders uit de Gemeente. Daarbij Gods altijd uitgestoken hand keer op keer vastgrijpend.

Frans Misset, juli 2014

Contact

29

Februari 2015

Misschien omdat je een vrouw bent, Maria, voel ik me zo met jou verbonden. Misschien omdat je zo mooi bent, Maria, heb je een plaats in mijn hart. Misschien omdat je weet wat liefde is, Maria, kan ik zo van je houden. Misschien omdat je pijn ervaren hebt, Maria, kan ik met jou mijn eigen pijn dragen. Misschien omdat je een Kind had, Maria, kan ik met jou mijn moederschap zo goed beleven. Misschien omdat je een vriendin was, Maria, kan ik vriendschap uitdragen.

Contact

30

Februari 2015

Agenda 2 februari 19.30 uur 12 februari 10.00 uur 23 februari 19.30 uur

Broederkring Zusterkring Bijbelkring Medemblik

2 maart 12 maart 23 maart

Broederkring Zusterkring Bijbelkring

Contact

19.30 uur 10.00 uur 19.30 uur

31

Februari 2015

KERKDIENSTEN

01 08 15 22

febr. febr. febr. febr.

01 08 15 22 29 30 31 01 02 05 12 19 26

10.00 uur 10.00 uur 10.00 uur 10.00 uur

ds.W.K.v.d.Molen ds.W.K.v.d.Molen da.E.van Harlingen ds. W.K.v.d.Molen

mrt. Schagen mrt. Medemblik mrt Schagen mrt Medemblik mrt Schagen mrt Medemblik mrt. Medemblik

10.00 10.00 10.00 10.00 10.00 19.00 19.00

ds.W.K.v.d.Molen ds.W.K.v.d.Molen mevr.H.Wouwenaar ds.W.K.v.d.Molen ds.W.K.v.d.Molen Vesper Vesper

apr. apr. apr. apr. apr. apr.

19.00 uur 19.00 uur 10.00 uur 10.00 uur 10.00 uur 10.00 uur

Contact

Schagen Medemblik Schagen Medemblik

Medemblik Schagen Medemblik Schagen Medemblik Schagen

32

uur uur uur uur uur uur uur

Vesper Enigheidsviering ds.W.K.v.d.Molen ds.W.K.v.d.Molen ds,W.K.v.d.Molen mevr.A.Schluter

Februari 2015