m September Heleen Westerman

Leven in Suriname Diepzee duiken in het Surinaamse leven

September 2008 t/m September 2009

Heleen Westerman

Wat vooraf ging

In oktober 2007 vertrok ik voor een drieweekse vakantie naar Suriname. De reis was niet spannend en had geen diepe indruk op mij achtergelaten. Toch was er één moment tijdens de reis, waardoor alles veranderde. Zittend bij een grasveld, waar het vliegtuig zou landen, zei ik, na zo’n 6 uur wachten: “Als het vliegtuig vandaag niet komt, dan komt hij morgen wel. Wat maakt het uit?” Mevrouw Georganiseerd en mevrouw Regelneef waren verdwenen, in plaats daarvan was mevrouw Relax gekomen. Na een vervolgbezoek van mei tot en met juni 2008, waar ik vrijwilligerswerk bij een tourbedrijfje heb gedaan, besefte ik dat ik het leven in Suriname prima aankon. Na een kort verblijf in Nederland, besloot ik dan ook om voor minimaal 1 jaar weer terug te gaan naar Suriname en mezelf te herontdekken. Geen verplichting tot werk , maar dat doen wat mij leuk lijkt.

2 september 2008 Na regen komt zonneschijn

Vorige week begon ik de week goed, maar gedurende de week had ik het idee dat ik in een steeds dieper dal zakte. Het dieptepunt was de nacht van donderdag op vrijdag. Ik besefte toen, dat als ik mijn woning niet verhuurde, ik maar 4 maanden in Suriname kon blijven zonder inkomen. De druk zou dan heel hoog zijn om snel geld te verdienen. Moeilijkheid daarbij was, dat ik niet in een vaste baan wil gaan zitten, dus ik zou dan zelf binnen 4 maanden genoeg projecten moeten hebben draaien om mijn inkomen te garanderen. Een onmogelijke opgave zo leek het mij.

Maar de cliche’s als, na de regen komt zonneschijn en problemen lossen zich vanzelf op, gelden ook weer in deze situatie. Vrijdagochtend werd ik gebeld dat ik een bezichtiging had voor mijn woning en kort na de middag kwam het bericht dat de betreffende personen de woning wilden huren! Ik heb nu huurders, die een jaar in mijn woning willen en bereid zijn om de huur vooruit te betalen!

Vrijdag was uiteindelijk helemaal een topdag. Ik was blij, omdat mijn woning verhuurd werd. Mijn ouders waren blij, omdat ze die dag 45 jaar getrouwd waren. Wij, mijn broers, schoonzussen, neefjes en nichten, waren blij omdat mijn ouders al 45 jaar gelukkig getrouwd zijn en we een hele gezellige dag hadden met z’n allen.

Zaterdag was wel een hele hectische dag, want ik moest mijn doos met boeken afleveren voor de boot naar Suriname, het huurcontract moest gemaakt en ondertekent worden en ik had nog een afspraak met 2 vriendinnen. Aan het einde van de dag was ik dan ook helemaal kapot en ben om half 9 mijn bed ingekropen om ff bij te tanken.

Vandaag dinsdag ben ik nog steeds heel erg happy! Ik heb erg veel zin om terug te gaan naar Suriname. Ondertussen heb ik visitekaartjes laten maken, mijn ideeën op een A4-tje geschreven en verheug ik mij op het lekkere warme weer en het terugzien van bekenden.

De spanning is minder groot dan bij mijn eerste keer naar Suriname. Ik weet nu grotendeels waarin ik terecht kom en wat ik wil gaan doen. Ik verwacht dat ik nog wel een aantal ‘aanpassingsdagen’ nodig zal hebben en dat ik ook gedurende de eerste maand nog regelmatig twijfel over mijn eigen kunnen om invulling te geven aan mijn ideeën. Het op mensen afstappen en met hen praten over mijn ideeën zal ook nog regelmatig een knoop in mijn buik opleveren, dus veel leermomenten!!

4 september 2008 Goed Aangekomen

Geen idée, wat ik moet vertellen op dit moment. Ben gisteren net aangekomen in Suriname, maar ik weet dat veel mensen in Nederland in spanning zitten te wachten op de eerste berichtgeving uit Suriname. Vandaar deze wat kortere en minder inspirerende weblog.

De vliegreis ging voorspoedig. Ik moest alleen een beetje lang op mijn bagage wachten, omdat ik als één van de eersten was ingecheckt op Schiphol en tsja dan zit je koffer in de laatste wagen dat uit het vliegtuig komt. Gelukkig stond de vriend van een vriendin op mij te wachten en die heeft mij in een sneltreinvaart naar Paramaribo gereden. Daar aangekomen was de dame van het appertement ook aanwezig en kreeg ik de sleutels overhandigd. Het appartement heeft wel een aantal kleine mankementen zoals de koelkast die niet goed sluit, de gasfles die ik steeds naar buiten moet dragen als ik wil koken (anders wordt hij gejat) en een nogal slap matras. Afgelopen nacht heb ik ook ontdekt dat ik een aantal zeer waakse honden als buren heb. Straks zal ik erdoorheen slapen, maar nu is het ff wennen. Verder ben ik wel erg blij met mijn eigen huisje, waarvan iedereen ook wel zegt dat ik na een paar maanden wel een eigen huisje moet zoeken, omdat dat veel goedkoper is. Nog geen idee wat ze daar precies mee bedoelen of hoe ik dat moet doen. Het komt vanzelf wel.

Vanochtend heb ik de eerste lading boodschappen gedaan. Ik moet natuurlijk allerlei basisspullen weer opnieuw kopen. Het appartement heeft ook geen potten/pannen, dus ga het vanmiddag nog maar even kopen in de stad. Bij de volgende huurbetaling vraag ik of ik het geld daarvoor kan terugkrijgen. Ik heb nu nog geen zin in zeuren over dit soort zaken, maar wil natuurlijk vanavond wel graag koken!

De cultuurshock van de vorige keer heb ik nu niet. Ik moet wel weer opnieuw zoeken naar de juiste supermarkten en in het andere ritme van leven komen, maar over het algemeen gaat het veel

gemakkelijker dan de eerste keer en ga ik ook beter om met de nieuwsgierige reacties van de mensen hier. Iedereen is weer heel erg vriendelijk.

Een oud-collega van het touroperatorsbedrijf heeft een gesprek geregeld met één van de leveranciers van de touroperator, die ook graag zijn administratie op orde wil brengen. We gaan er deze week nog heen. Als het lukt, dan zal het mijn eerste klus in Suriname zijn. Verder komt morgen een vriendin uit Nickerie over, die van plan is om een aantal dagen bij mij te gaan relaxen. Op dit moment heb ik dan ook helemaal niet het gevoel dat ik vijf weken ben weggeweest en langzaam aan weer in het leven hier stap. Nee, ik zit er gelijk weer middenin.

Ten aanzien van één specifieke onderwerp, waar sommigen erg nieuwsgierig naar zijn. Daarover kan ik nog geen nieuws melden. De eerste avond heb ik in ieder geval geen onverwacht bezoek gehad.

11 september Is het écht nog maar een week?

Ik ben nog maar een week in Suriname, maar voor mijn gevoel zit ik hier al weer een lange tijd. Als ik terugkijk naar wat ik de afgelopen week heb gedaan, dan snap ik niet dat het in één week paste! Vooral toen ik afgelopen dinsdag een rustdag nam en alles opschreef wat ik in de dagen daarvoor had gedaan en beleefd. Ik kwam uit op een verslag van ruim 7 pagina’s!

De eerste twee dagen ben ik voornamelijk bezig geweest met het kopen van eten, pannen, een fiets, moest mijn visum verlengen en nog wat andere zaken regelen. Het was een kwestie van een beetje settelen. Ook heb ik nu de mogelijkheid om via mijn mobiel te internetten. Erg handig als ik vanuit huis rustig wil internetten en vooral wil surfen op internet of mensen uitgebreid wil emailen. Helaas is het niet mogelijk om met die verbinding te skypen. De verbinding is daarvoor te traag. Voorlopig moet iedereen het dan ook even doen met emails, chatten en weblogs.

Vrijdagavond is mijn vriendin uit Nickerie gekomen. Zij en haar familie waren een kleine week in Paramaribo om te shoppen en familie te bezoeken. Met hen ben ik een paar dagen opgetrokken. Weer veel geleerd over hoe Surinamers uitgaan, nieuwe winkels ontdekt en heerlijk gegeten. Ten aanzien van het uitgaan kan ik vertellen dat Surinamers graag in de avonduren naar grote winkelcentra gaan om daar een beetje rond te lopen, te shoppen en wat te drinken en eten. Er zijn 2 grote malls in Paramaribo en die hebben beiden ook een speelplek voor kinderen. Voor iedereen wat wils. Verder besef ik weer dat Paramaribo toch echt wel de hoofdstad is, waar je van alles kunt krijgen. Ook in Nieuw-Nickerie, wat geen kleine stad is, zijn veel winkels niet aanwezig en zeker qua uitgaan zijn er bijna geen mogelijkheden. Paramaribo is the place to be if you want to shop! Dinsdagochtend vroeg is mijn vriendin met haar familie weer naar Nickerie vertrokken. Zij waren erg moe van alle activiteiten, maar ik ook! Dinsdag heb ik dan ook maar een relaxdagje genomen.

In dat weekend heb ik ook nog de dochters van de eigenaar van de touroperator, waar ik de vorige keer had gewerkt, op bezoek gehad. Het was leuk om hen weer te zien en ze vonden de cadeautjes leuk! Verder heb ik hen het spel Rummikub geleerd en hebben we ook nog wat kaartspellen gedaan. Eén van hen is nog een nacht blijven slapen. Inmiddels heeft ook een buurmeisje zich bij mij gemeld. Ze is 8 jaar en vindt het wel erg leuk om bij mij te zitten. Ik moet nog oppassen dat ik straks niet de oppascentrale van de buurt wordt.

Wat iedereen hier intrigeert, is dat ik alleen in dit huis woon en geen familie hier heb. Men vindt dat heel vreemd. Ik besef ook dat in Suriname alles rondom familie draait en je vooral contacten onderhoudt met je familie. Ik ben dan ook erg benieuwd of het mij zal lukken een vriendenkring op te bouwen. Het betekent namelijk dat mensen mij moeten toelaten in hun familie en ik kan hen niet toelaten in mijn familie, want die zit in Nederland. Toch wil ik me blijven inzetten om zo weinig mogelijk met Nederlanders op te trekken; ik wil het leven van Suriname leren kennen.

Afgelopen maandag ben ik actief begonnen met het verzamelen van toeristische informatie voor mijn toekomstige website en heb ik een eerste fietsroute ontwikkeld. Ik hoop deze week in ieder geval in concept een fietsroute af te hebben. Ook heb ik veel algemene informatie van internet geplukt over Suriname en enkele algemene gidsen opgehaald. Ik twijfel nog of ik ga investeren in twee bestaande reisgidsen van Suriname (24SRD en 25 euro), zullen zij mij nog meer aanvullende informatie opleveren?

Ondertussen is mij wel duidelijk geworden dat er vele mogelijke bestemmingen zijn in Suriname en ik ben nog aan het broeden hoe ik de kwaliteit van die verschillende bestemmingen in beeld kan brengen. Ik zal daarvoor toch wel sterk het oordeel van de toeristen in moeten meenemen. Die zouden op de website hun oordeel moeten plaatsen. Denk aan de beoordelingssites die er zijn voor hotels en vakanties. Tuurlijk zit ik ook te broeden om zelf gratis naar een aantal van deze plekken te gaan.

In de avonduren en in de weekenden probeer ik er veel op uit te gaan naar voorstellingen, films, exposities, etc.. Vanavond wordt het de woensdagavondfilm in theater Unique. Dit is ook een mogelijke lokatie voor mijn toekomstige optredens met culturele groepen.

Afgelopen zondag ben ik in een andere zaal geweest, die mij erg aansprak. Ik moet ook bekennen dat het optreden van de jongeren van Suricircus ook erg leuk was. De zaal was intiem en sfeervol, niet te chique en niet te klein. Verder heb ik zondag nog een optreden gezien van de grote culturele groepen in Suriname. Die waren met zijn allen naar een soort wereldexpo geweest in British Guyana. Vooral de Javaanse groep vond ik erg goed en de Hindoestaanse groep was erg grappig. Ik hoop op termijn ook met hen contact te krijgen.

In ieder geval ben ik blij dat ik nu in de stad woon en een eigen fiets heb. Hierdoor ben ik een stuk mobieler. Ik vind het ook super om met mijn fietsje op pad te gaan en de stad te ontdekken. Die reisgids annex reiswebsite is dan ook helemaal mijn ding!

19 september Langzaam aan het settelen

Ik ben nu 2 weken in Suriname en heb af en toe toch een behoorlijke dip gehad. De dip werd met name veroorzaakt door het feit dat ik op 100 meter van mijn oude leventje woon, maar helaas niets meer van doen heb met dat oude leventje. De verhoudingen zijn nog niet zo genormaliseerd dat ik weer vrij kan binnenlopen en een babbeltje kan maken met iedereen of mijn diensten kan aanbieden. Het betekent dus dat ik nieuwe netwerken moet aangaan en weer nieuwe vrienden moet maken.

Langzaam aan ontmoet ik meer mensen in Suriname. Soms zijn het eenmalige ontmoetingen, zoals met een kunstenaar/zwerver van wie ik een schilderijtje op een stuk plastic heb gekocht. Soms is het in een winkel of op straat. Ook heb ik een ontmoeting gehad met de beveiligingsmensen van de Amerikaanse ambassade.

De afgelopen week ben ik namelijk op het culturele centrum van de Venezolaanse ambassade geweest. Een heel leuk gebouw waar Spaans en salsa lessen worden gegeven, exposities van kunstenaars worden gehouden en er zijn verschillende sportvelden. Zo open als dat culturele centrum is (ambassade zit ergens anders), zo gesloten is de ambassade van de VS. Ik wilde een stukje schrijven voor de website en had bedacht om een foto van de Amerikaanse ambassade te gaan maken. Dat was geen slim idee. Ik had de foto nog niet gemaakt of de beveiligingsbeambte gebaarde al dat ik naar hem toe moest komen. Twee andere beambten bewogen zich zo, dat als ik snel wilde wegfietsen, ze me nog konden onderscheppen. Ik wist toen al dat ik mijn foto moest wissen. Dat heb ik dan ook keurig in hun bijzijn gedaan. De arme man verontschuldigde zich regelmatig voor het feit dat hij informatie nodig was en dat het toch echt procedure was. We hebben op zich wel leuk gebabbeld, maar er moest nog een tweede man erbij komen die ook wilde weten of het allemaal wel in orde was. Behoorlijk intimiderend en vooral veel vriendelijk wantrouwen! Nee, ik ga liever 2x in de week naar de Venezolaanse culturele centrum voor mijn salsalessen. Afgelopen maandag heb ik mijn

eerste salsales gehad en het ging best aardig. Voor 40 SRD (10 euro) mag ik een maand lang 2x in de week lessen volgen. De inspiratie voor de salsales kwam door een optreden van de Cubop City Big Band. Het is een Nederlandse big band die met name Latin jazz speelt. Een absolute aanrader om daar een CD van te kopen. Het was een heel goed optreden en ik werd er superblij van. Bij dat optreden heb ik ook nog een Nederlander ontmoet (jonge jongen) die al zo’n 5 maanden in Suriname was en over een maand weer teruggaat naar Nederland. Het was dus een supergeslaagde avond geworden.

Inmiddels heb ik ook wat meer contact met mijn buurman hier op het erf. Hij vertrekt over 2 weken naar Nederland met zijn vriendin en kind. De beheerders van het appartementencomplex zijn helemaal niet zo blij met hem, omdat hij overal over zeurt en klaagt. Zeker het meisje vindt hem maar niks. Gelukkig lig ik beter bij de beheerders. Ze willen eigenlijk ook alleen maar aan Nederlanders verhuren en niet meer aan donkere mensen. Wel grappig dat ze datzelf zeggen, terwijl ze zelf donker zijn. Ze vinden dat donkere mensen teveel klagen.

Ik ben blij met het feit dat ik goed bij hen lig. Afgelopen week is namelijk mijn gasfles gestolen. De gasfles moet ik normaal gesproken ‘s nachts binnen zetten. Ik was al gewaarschuwd dat hij gejat zou kunnen worden, omdat hij niet achter een hek staat en vanaf de weg te zien is. Maar toen ik ‘s avonds in mijn bed lag en realiseerde dat de gasfles nog buiten het hek stond, had ik geen zin meer om hem nog binnen te zetten. Foutje, want hij werd gelijk die nacht gestolen. Ik heb de volgende dag ruim een uur met een taxi door de stad gereden op zoek naar een gasfles. Normaal gesproken laat je namelijk een lege gasfles weer vullen voor ongeveer 60 SRD (17 euro). Als je een nieuwe gasfles moet hebben, dan kost je dat algauw zo’n 50 euro extra. Alleen zijn die gasflessen bijna niet te krijgen in Suriname. Dus we hebben de halve stad rondgereden op zoek naar een gasfles. De goedkoopste die we konden vinden, kostte gevuld 260 SRD (65 euro). Heel veel geld en ik baalde ontzettend. Ik wilde het wel betalen als het 60 SRD was, maar 260 SRD vond ik echt heel veel geld.

Een buurjongen (ja ik heb veel aandacht van de buurmannen hier; recht tegenover mijn huis zit namelijk een bedrijfje dat dakgoten maakt) vroeg hoe het met mij ging en toen vertelde ik dat ik baalde, want mijn gasfles was gestolen. Ik heb toen met hem gesproken en hij vond dat de eigenaar/beheerder het moest betalen. Deze buurjongen is een aardige gozer, maar natuurlijk wel aan het kijken of ik nog meer interesse heb. Hij wilde wel met mij gaan zwemmen en hij heeft mij uitgenodigd voor een Winti Presi (verering van voorouders). Dat laatste heb ik geaccepteerd, maar is pas volgende week vrijdag. Ik ben erg benieuwd. Gisteravond kwam hij weer even langs, maar ik had niet zo’n zin in babbelen. Moet dus nog een goede balans vinden. Het is wel prettig om wat meer contacten in de buurt te hebben. Ik blijf iedereen dus ook maar steeds vriendelijk groeten.

In ieder geval had ik na de hopeloze taxirit de beheerders gevraagd of ze wilden langskomen om over de gasfles te hebben. Ze zijn geweest en de jongen heeft uit zichzelf de leiding verlegd naar achter mijn hekwerk. Ik hoef de gasfles niet meer te verslepen. Ze hadden het buiten het hekwerk gezet, omdat ze bezig zijn met een vergunning voor een hele grote gasfles en die is niet te verslepen en dus niet te stelen. De jongen bood ook gelijk aan, om voor een gasfles te zorgen. Zijn vriendin vond eigenlijk dat ik hetzelf moest betalen. Ze wilde wel voor me bellen naar een bedrijf of er flessen waren, maar dat was het ook wel. In ieder geval gaat de jongen nu een gasfles regelen en hoef ik dus niks te doen! Scheelt me weer een hoop geld! Hij heeft hem nu gebracht, maar ik geloof dat ik in oktober nog wel voor een nieuwe fles moet gaan betalen. Als ik netjes ben, doe ik dat wel. De prijs is nu 115 SRD (30 euro) en dat is nog wel acceptabel. Verder ook even bij gekletst met de beheerders.

Gelukkig gaat het goed met het verzamelen van toeristische informatie en ben ik hard bezig met alles op een rij te zetten voor de website. Inmiddels heb ik ook een internetadres en ben nu hard aan het werk met het ontwerpen en vullen van de website. Af en toe moet ik mezelf dwingen om aan het werk te gaan, omdat het nogal saai is. Maar als ik eenmaal bezig ben, vind ik het ook erg leuk om allerlei zaken te gaan uitzoeken. Nu de website wat meer vorm begint te krijgen, word ik ook steeds enthousiaster om alle losse eindjes uit te gaan zoeken. Gisteren ben ik dan ook begonnen met mijn

eerste bezoeken aan touroperators voor informatie. Bij één touroperator uiteindelijk ruim een uur gezeten om te praten over allerlei bestemmingen en toerisme in het algemeen. Het blijkt ook weer dat ik echt bij de touroperators langs moet gaan en hun vertrouwen moet gaan krijgen. Het babbelen vind ik geen probleem, dus zal de aankomende week ook bij verscheidene langsgaan om informatie op te halen en te informeren over de website die eraan komt.

Als mensen vragen wat ik doe in Suriname, dan vertel ik ook steeds gemakkelijker dat ik bezig ben met een online reisgids voor Suriname. Veel mensen reageren dan leuk. Gelukkig vragen ze meestal niet hoe ik er geld aan wil gaan verdienen. Ik heb zelf namelijk ook nog geen idee, maar dat is ook niet mijn reden om de website te bouwen. Ik wil mensen informeren en een leuke klus hebben om te doen in Suriname. Alle kosten die ik maak, kan ik altijd nog als investeringskosten voor mijn eigen bedrijf opvoeren.

Dit was het weer voor deze week. Volgende week wordt het leventje van Heleen in Suriname weer vervolgd!

25 september Lui of relaxed?

Wat begin ik toch een luie vrouw te worden qua werk. Veelal bestaat de dag uit een beetje computeren en babbelen met een touroperator over bestemmingen en het leven in Suriname. ‘s Avonds ga ik naar salsa les of naar een optreden/ceremonie. Graag neem ik jullie mee in een dagje uit het leven van Heleen in Suriname.

Maandagavond was het laat geworden, omdat ik op een terrasje was belandt met gezelschap en een djogo bier. Erg gezellig, maar mijn fiets stond nog in de stad. Ofwel ik moest terug naar de stad worden gebracht en op de fiets naar huis gaan of ik kon rechtstreeks naar huis worden gebracht. Ik koos voor het laatste. Ik was lui en had geen zin meer om naar huis te fietsen. Ik was wel bang voor de mogelijkheid dat mijn fiets gestolen zou kunnen worden. Mijn fietsenslot is klein en dun. Mijn fiets stond ook niet vast aan een hekwerk of paal. Iedereen kon het optillen en meenemen. Gelukkig heb ik wel een hele oude fiets, dus erg aantrekkelijk is hij niet. Verder stond hij op een lokatie waar altijd mensen lopen.

Dinsdagochtend ben ik dan ook met enige angst in mijn lijf naar de stad gegaan. Als mijn fiets er niet meer stond, dan is het het tweede item dat door mijn ‘luiheid’ gestolen is. De eerste was immers de gasfles, waarbij ik te lui was om binnen te zetten.

Toen ik kwam aanlopen stond mijn fiets inderdaad niet meer op zijn plek. Shitt, balen en vooral weer geld uitgeven. Ik heb nog even gesproken met de bewaker van het café of hij nog iets had gezien. Hij was er die avond niet geweest, maar had ook niets gehoord. Hij was wel verbaasd dat mijn fiets gestolen was. Enorm balend liep ik richting de Palmentuin. Ik ben daar in de schaduw op een bankje gaan zitten om even bij te komen. Het was namelijk ook superheet die dag en het zweet kwam met waterstraaltjes uit mijn lijf. Ik raakte even aan de praat met een dame die daar het park onderhoudt. Een gezellig babbeltje was dat.

Het toeval wilde, dat ik die dag bij een fietsverhuur bedrijf wilde gaan voor informatie en had nu dus ook gelijk een goede reden om op bezoek te gaan. Weer een fiets kopen was duurder dan huren tot en met december. Nadat de zweet vermindert was, ben ik naar het verhuurbedrijf gelopen. Een vriendelijke dame ontving mij en al gauw bleek dat ook zij recentelijk had besloten om in Suriname te gaan wonen. Ze heeft hier een liefde gevonden en wil zich in Suriname gaan vestigen. Maar zij is ook nog op zoek naar wat ze hier zou kunnen doen. Tot die tijd werkt zij bij dit verhuurbedrijf en verdient ze toch nog een beetje geld. Ze geeft wel aan dat ze nog altijd eigen geld moet inleggen. We hebben erg lang met elkaar gesproken over de stap en de onzekerheden. Er kwam nog een Nederlandse dame erbij, die al 6 jaar in Suriname woont. Zij ‘hosselt’ met eigen advieswerk. Ze houdt websites voor bedrijven bij en structureert bedrijfjes.

Het werd daar nog erg gezellig, want er kwam ook nog een meneer die voor de ANWB bezig is met een reisgids van Suriname te maken. Oeps nee, dat kan niet waar zijn. Voor de mensen die de Kampioen lezen, het is de meneer die altijd ergens een paar dagen naartoe gaat en daar een verslag van maakt. Toen hij zijn hoed opzette, herkende ik hem van de Kampioen. Hij richt zich wel met name op Paramaribo en omgeving. Maar hij gaf ook aan fietsroutes te missen, die gefietst zouden kunnen worden in Paramaribo zelf. Yes, ik heb er al twee in concept klaar. We hebben ook met hem nog even gesproken over toerisme. Hier is in ieder geval de primeur dat in april de ANWB met een reisgids over Suriname komt.

Uiteindelijk was het 12uur toen ik daar wegging. Weg was mijn hele ochtend die ik wilde doorbrengen met het bezoeken van touroperators. Eerst naar huis met mijn nieuwe huurfiets en eten koken. Nadat ik even thuis gerelaxed had, ben ik weer terug naar de stad gegaan. Ik heb daar een bezoek gebracht aan twee touroperators en even gepraat met ieder van hen. Ook mijn kaartje achtergelaten en bij één ga ik volgende week weer terug om te praten of er mogelijkheden voor mij zijn. Geen idee van hoe en wat, het is ook een heel open gesprek. Ik ben benieuwd! Verder bleek

daar ook een Nederlands-Suriname jongen te zitten, die ook sinds 6 jaar weer in Suriname woont. Ook hij herkende de eerste periode van zoeken en onzekerheid.

Na die 2 leuke bezoeken aan touroperators, ben ik weer naar het café gelopen om even op internet mijn mail te checken. De bewaker van het café was er nog steeds en ik groette hem vriendelijk Hij groette terug en vertelde gelijk dat hij mij al had gezocht. Er stond namelijk een fiets achter en misschien was die fiets wel van mij. Het zou toch niet waar zijn? Samen met hem liep ik naar de achterkant van het café en ja hoor… daar stond mijn eigen oude fiets! Ik had geen sleutel bij me, dus ben hem de volgende dag gaan ophalen. Blijkt dat ze wel vaker fietsen, die achterblijven, voor de zekerheid wegzetten. Dat is nog eens service van de zaak!!

Blij ging ik weer naar huis. Het was inmiddels alweer na 16uur en dat is het einde van de werkdag in Suriname. Ook alle winkels zijn om 16.30 dicht.

Ik was nog niet thuis of het begon keihard te onweren en te regenen. Geweldig, een echte tropische storm. Ik heb heerlijk op mijn veranda gezeten om te genieten van de regen, onweer en de koelte! Ondertussen een sudokootje gemaakt en mijn dagboek bijgewerkt. Nog even om half 9 het Nederlandse journaal op televisie gekeken en daarna ben ik alweer vrij snel in slaap gevallen. De nacht ervoor was een korte nacht, dus ff de schade inhalen.

Als ik het weer opschrijf was het geen luie of relaxte dag, maar toch voelt het wel zo. Je doet niets resultaatgericht, maar laat je leiden door wat er op je pad komt. Een bijzondere, maar ook hele leuke ervaring. Ik leer het plannen hier ontzettend af en laat mij ook steeds vaker leiden door wat er die dag gebeurd, waar ik zin in heb en wie ik tegenkom. Dat voelt heel lui, maar ook heel relaxed!

3 oktober Reisgids Suriname online

Hoi allen,

Deze week slechts een heel kort bericht. Mijn hoofd zit namelijk vol van één ding en dat is dat de website online is! Gisteren de hele dag gewerkt aan het ontwerp en het vullen van de site. Maar hij is nu online! Voordat ik er meer bekendheid aan ga geven, heb ik een mailing naar alle touroperators uitgedaan om feedback te geven. Ik heb dan ook nog even tijd om taalkundig een aantal zaken bij te werken en informatie aan te vullen.

Ga dus allemaal naar www.reisgidssuriname.nl!! Je hebt dan een idee waar ik de afgelopen maand mee bezig ben geweest.

Verder:

* Salsalessen zijn leuk, maar dansen met een partner is wel een kunst

…

* Heb yoga les van een echte Indiaase Yoga gevolgd en ga a.s. vrijdag weer

* Naar een Winti Presi geweest. Was minder heftig dan verwacht, maar wel veel mensen in trance gezien. Bijzonder avondje uit.

* Heb weer een optie lopen voor een leuke job. Ik hoop dat het wat wordt. Begin volgende week hoor ik of het doorgaat.

* Kite Runner gezien en het was een geweldige film!

* Gerelaxed op Fort Nieuw Amsterdam

* De tijgermug is in Suriname een normale mug en komt ook in de stad voor! Weet nu dus dat hij gevaarlijk is, danzij het Nederlandse nieuws

…

Groeten uit Suriname!!

Heleen

13 oktober 2008 Normaal leven

Wat een verschil met de periode mei/juni/juli! Al vanaf het moment dat ik weer voet aan de grond zette en me weer in het Surinaamse leven begaf, merkte ik dat het Surinaamse leven mij veel minder verbaasde. Ik moest vaak toch ook wel even nadenken over de dingen die ik in mijn weblog wilde schrijven. Nu met de komst van een goede vriendin naar Suriname, besef ik dat veel zaken voor mij gewoon zijn geworden. Ik pas mij aan of ontwijk de cultuurkenmerken die ik minder vind. Daarom is het voor mij ook veel lastiger om jullie te verrassen met mooie en boeiende weblogs over wat ik meemaak. Om nu elke week te vertellen over mijn ‘dagelijks’ leven hier, vind ik een beetje saai.

Vanaf heden zal ik dus ook wat minder vaak een weblog schrijven over mijn ervaringen hier, maar eerder een onderwerp uitpikken of een ontmoeting met iemand. Op dit moment kan ik al wel een aantal bedenken. Zo is de rol die Bouterse in dit land speelt erg intrigerend! Ook de taal is boeiend. Men gebruikt in het Nederlands toch woorden en spreekwoorden, die ik niet in Nederland hoor. Maar ik kan ook meer vertellen over hoe ik de muggen uit mijn huis probeer te verjagen. Genoeg onderwerpen dus.

Voor een update over hoe het gaat met mijn werk en dagelijks leven zal ik af en toe even een korte update geven.

Op dit moment is het zo, dat ik mijn eerste ‘job’ heb. Ik ga bij een hogeschool aan de slag als studieloopbaancoach en zal ook 2 vakken gaan geven. Dit geeft mij genoeg inkomsten, als het goed is, om van te leven. Ik heb dan alleen nog de huurkosten.

Verder heb ik nog steeds een aantal opties lopen voor of freelance werk of vrijwilligerswerk en misschien ook nog een baan. Zoals het in Suriname gaat, gaat dat langzaam en gestaag verder. Even afwachten dus wat er daadwerkelijk gaat komen.

Ik heb dan ook besloten om een verblijfsvergunning te gaan aanvragen. Ik heb nu spijt dat ik geen ‘bewijs van goed gedrag’ heb meegenomen uit Nederland. Nu moet ik via een omweg aan dit bewijs gaan komen, wat toch wel weer enkele weken in beslag zal nemen. Verdere documenten en zegels zijn snel te regelen. Deze week de rest van de zaken in orde maken en dan wachten op het ‘bewijs van goed gedrag’.

Verder begin ik al aardig vaardig te worden in de salsa. Ik sta vooral verbaasd over het feit dat ik toch vrij gemakkelijk een man volg!! Alhoewel, soms maak ik al een draai voordat hij het echt heeft aangegeven. Ik ga dan te snel! Maar ook dat begin ik al af te leren.. alleen wat doen als hij het écht expliciet aangeeft!!! Wel lekker lui!

6 november Spanning in mijn buik

Vanochtend werd ik langzaam wakker, toen ik de koele bries door mijn raam over het bed voelde gaan. Ik trok het laken iets strakker om me heen en genoot van deze lekkere koelte in de vroege ochtend. Ik hoefde eigenlijk mijn ogen niet open te doen en ook niet op mijn mobiel te kijken om te weten dat het ongeveer half 7 in de ochtend was. Toch doe ik mijn ogen open en zie de schemering buiten. Ik kijk op mijn mobiel en het is inderdaad half 7 in de ochtend. Mijn buik voelt gespannen aan, zoals zo vaak in de ochtenduren. Ik blijf het spannend vinden, het leven dat ik leid. Er is geen voorspelbaarheid in de dag, de mensen die ik ontmoet en de dingen die ik doe. Ik ben hetzelf die de indeling van de dag bepaalt en hoe open ik sta voor nieuwe ontmoetingen.

Vandaag heb ik om 11uur een vervolg gesprek bij een NGO. Als het allemaal goed gaat, kan ik daar aan de slag op een project dat afgerond moet worden. Verder heb ik vanavond weer salsa-les. Die avond is heilig. Het lastige is alleen dat op woensdag juist ook vaak lezingen zijn in de stad en de filmavond is met filmhuisfilms. Toch probeer ik zoveel mogelijk naar salsales te gaan. De groep is leuk en nu ze doorhebben dat ik voor langer dan een maand hier ben, worden ze ook steeds opener. Het blijkt dat de meeste mensen (blanken) maar een maand lang lessen en dan weer weggaan. Nu ik er langer dan een maand zit en trouw elke week ga, leer ik de medecursisten ook beter kennen en begin ik er echt lol in te krijgen. En ja, ik ben de enige blanke en buitenlander.

Vanochtend bij het opstaan gelijk even de televisie aangezet. Heeft Obama inderdaad gewonnen? Ik zag gelijk al het gezicht van Obama die sprak over een nieuwe toekomst voor de USA. Onder in beeld zag ik dat hij zo’n 57% van de stemmen heeft. Ik kreeg toch even tranen in mijn ogen. Je zult maar zo hard gestreden hebben voor de presidentstitel en je staat daar dan op het podium. Je mag het inderdaad gaan doen, wat een raar gevoel zal dat zijn. Je droom is geen droom meer, maar werkelijkheid geworden. Ook het feit dat hij de eerste president is met een Afrikaanse achtergrond, vind ik bijzonder. De USA laat zien dat ze durven om niet-raciaal te stemmen. Obama heeft nooit

uitgespeeld dat hij gekleurd is. Ik vraag mij af of hij zichzelf wel als een Afro-Amerikaanse president ziet. Hij is een kind van een blanke en donkere ouder, hij is opgegroeid in 2 culturen, heeft in het buitenland gewoond en 20 jaar in een achterstandswijk gewerkt. Ik denk dat je dan niet meer in culturen en etniciteit denkt. De gedachte kwam in mij op of de mensen met een gemixte achtergrond, niet de mensen zijn die de cultuurverschillen gaan overbruggen? Zij hebben dat immers al in hun privé leven moeten doen en voor hen zijn de verschillende culturen een vanzelfsprekendheid.

Misschien zijn deze gemixte mensen ook voor Suriname de toekomst. Hier is alles nog via etniciteit bepaalt. Er zijn 17 ministers, die verdeeld zijn over de verschillende posten op basis van etniciteit. Elke bevolkingsgroep heeft haar voorkeur voor ministerposten en onderwerpen. Mensen leven hier vredig naast elkaar, maar de vermenging is nog maar zeer beperkt. Er is nauwelijks samenwerking tussen de verschillende bevolkingsgroepen, ook niet op regeringsniveau. Dit houdt mijns inziens ook de ontwikkeling van het land erg tegen. Elke etnische groep doet zijn eigen ding.

Het voordeel van Suriname ten opzichte van Nederland, is dat men hier geen échte Surinaamse cultuur heeft. Suriname is ontstaan toen al die verschillende groepen hier al waren. Hierdoor zijn er ook geen grote spanningen tussen groepen. Men leeft naast elkaar en laat een ieder zijn eigen gang gaan. Als bakra ben ik in staat om bij al die verschillende groepen te kijken en hun cultuur te ervaren. Zou ik een Creool zijn, dan is het lastiger om bij een andere groep binnen te komen. Ik merk elke keer weer dat mensen een vorm van status ontlenen aan het feit dat zij een bakra kennen. Het geeft meerwaarde als een bakra je adviseert en ondersteunt bij je bedrijfsvoering. Het is leuk als je een bakra kan meenemen naar een feestje. Sommigen zullen zeggen dat het gastvrijheid is, maar ik denk dat het ook een stukje aanzien geeft binnen de familie/gemeenschap als je met een bakra omgaat. Het maakt mij niet uit of het gastvrijheid of aanzien is. Ik ga graag mee naar een feestje of laat mij uitnodigen bij iemand thuis. Vanuit die bezoeken heb ik inmiddels ook al een aantal vrienden en kennissen leren kennen.

De wereld is hier ook zeer klein. Ik liep 2 weken geleden met M., die bij mij op bezoek was uit Nederland, langs een huis bij mij in de straat. M. riep verbaasd dat er een blanke op het balkon van een huis zat. Aangezien er niet zoveel blanken bij mij in de buurt zijn, is dat wel even een nieuwtje. Wat schept mijn verbazing? Gisteravond bracht ik een bezoek aan de Nationale Kunstbeurs van Suriname en ik raakte daar in gesprek met een Hollandse man. Bleek hij dus die blanke op het balkon te zijn geweest. Hij had mij herkent!

De wereld in Suriname is heel erg klein en ik zal daar af en toe wel even aan moeten wennen. Inmiddels kent iedereen mij hier in de straat en word ik ook af en toe aangesproken op het wel/niet thuis zijn. M. kreeg een hartelijk afscheid van mensen uit de straat toen ze weer naar Nederland terugging. De onderlinge betrokkenheid is groot. Ik ben benieuwd hoe het zal gaan, want met mijn directheid ben ik niet altijd tactvol en zal ik dus nog wel regelmatig op iemands tenen trappen. Ik word er dan ook steeds beter in om niet concreet te zijn in mijn verhalen en niet teveel details te vertellen. Het kan immers altijd maar zo zijn, dat degene aan wie ik het vertel, de ander kent. Of dat die weer iemand kent, die weer degene waarover ik vertel kent. Alhoewel men het niet rechtstreeks aan je zal vertellen dat men degene kent of een andere mening heeft, het wordt wel meegenomen. Uit verhalen van anderen heb ik dan ook al geleerd dat wil je succesvol zijn in Suriname, dat je dan vooral neutraal en onafhankelijk moet zijn. Geen kwaad bloed zetten bij bepaalde partijen, want het heeft gevolgen voor je werk/zaak/bedrijf. Als het wel gebeurd, dan moet je zo snel mogelijk proberen de schade te herstellen of anderen inzetten die het voor jou herstellen.

Ik vind het allemaal erg interessant en spannend. Ik denk dat ik daarom ook regelmatig met enige spanning in mijn buik wakker wordt. Wat een uitdaging om m’n weg te vinden in een totaal andere cultuur. En wat een uitdaging om geen vast ritme te hebben en zelf verantwoordelijk te zijn wat ik van de dag maak!

6 november 2008 Zaterdagmiddag moment

Het is zaterdagmiddag 15uur. Ik zit met mijn laptop op mijn veranda. Het is nog steeds zo’n 37 graden, maar gelukkig wel bewolkt. Vanochtend heb ik weer lesgegeven.

Tijdens de eerste les lag de hele klas in een deuk, nadat ik de term boscreool gebruikte in plaats van boslandcreool. De aanleiding was dat ze moesten oefenen met het geven van een compliment aan medewerkers op een motiverende manier. Eén jongen wilde het Surinaamse voorbeeld geven en liep naar zijn klasgenote, greep haar bovenarmen, keek haar recht in de ogen en complimenteerde haar voor het werk. Vervolgens gaf hij haar een brassa ofwel een omhelzing. We hadden daarom al lol, maar ik wilde aangeven dat het goed zou werken behalve als de dame een bos(land)creool is. Een deel van die inhoud ging dus verloren! De tweede groep die ochtend, is een stuk jonger en heeft minder werkervaring. Verder zijn er in die klas duidelijk spanningen tussen bepaalde personen. Er ontstond dan ook een verhitte discussie of je als leidinggevende nu wel of niet met je personeel na het werk gaat drinken. Er waren voor- en tegenstanders. Ze hadden de neiging om fel met elkaar in discussie te gaan en dus maar even samen met hen de voor- en nadelen op het bord geschreven. Vervolgens aangegeven dat beide opties goed zijn, maar altijd rekening moet worden gehouden met de mogelijke valkuilen. Degene die gaat drinken met het personeel met het feit dat ze niet ‘te’ vriendschappelijk worden, waardoor ze hun gezag kwijtraken en de ander dat hij niet op een te grote afstand van haar medewerkers komt te staan. Medewerkers hebben wel behoefte aan erkenning. Degene uit deze groep die wel werken, hebben allemaal iets meegenomen voor de aankomende week.

Na deze enerverende ochtend heb ik mezelf getrakteerd op een lekkere roti met kip, aardappel en kouseband bij de roti-zaak in de buurt. Na het eten ben ik onderuit-gezakt in mijn hangmat de krant gaan lezen. Ik heb het in twee keer gedaan, want ik ben tussendoor even in slaap gesukkeld. Wie zou dat niet na een ochtendje werken, lekker eten en liggend in de hangmat?

De krant is mijn leerschool over het leven in Suriname. Mensen complimenteren mij met hoeveel ik weet van Suriname in zo’n korte tijd. Ik moet bekennen dat behalve dat ik veel praat en luister, ook elke dag de krant lees.

De afgelopen week is er veel discussie geweest over het gewijzigde beleid van de overheid bij het vaststellen van de benzineprijzen. In plaats van een maandelijkse berekening voor alle benzinepompen, berekent de overheid nu wekelijks de benzineprijs op basis van de inkoopprijzen van die week ervoor. Er zijn in Suriname 2 inkoopbedrijven, namelijk Texaco (Chevron) en Shell (Sol). Er zijn nu dan ook 2 prijzen voor de benzine. In de eerste week was Shell duurder dan Texaco. Shell klaagde dan ook heel erg hard over hoe oneerlijk het systeem is. Hun verkoop was in die week ook gedaald met zo’n 30%. Deze week is Texaco duurder en zie je elke dag in de krant advertenties waarin Shell aangeeft dat zij 10 cent goedkoper zijn dan de concurrent. Ook op straat bij mijn benzinepomp staat nu voor het eerst een bordje met de melding van hun prijs! Het doel van de overheid begint dus te werken, de concurrentie neemt toe. Voor de bewoners hier betekent dat ook fors lagere prijzen. De benzineprijs is al gezakt van 3,89 naar 2,53 SRD. Over 2 maanden wordt dit systeem geëvalueerd en de minister heeft duidelijk aangegeven dat hij langzamerhand de regulering wil loslaten en volledige concurrentie wil op de benzinemarkt. Ik ben benieuwd!

Verder stond vandaag een groot artikel in de krant over president Venetiaan die momenteel in Nederland is. De club van Madrid heeft in Rotterdam een conferentie georganiseerd en Venetiaan mocht deelnemen aan de panel/workshop over integratie en sociale cohesie. Suriname werd gecomplimenteerd over hoe hier de verschillende bevolkingsgroepen vredig naast elkaar leven en allemaal hun eigen plek hebben in het land en in de politiek. De ontspannen sfeer tussen de bevolkingsgroepen is hier inderdaad opvallend. Heel anders dan in Nederland waar de ‘blanken’ toch wantrouwend kijken naar alle andere groepen die het land binnenkomen of hier wonen. Multiculturaliteit is in Nederland nog niet normaal. In Suriname wel, daar al vele honderden jaren verschillende bevolkingsgroepen samenleven en de oorspronkelijke bevolkingsgroep niet dominant

is. De Surinamers zelf zijn nog wel een beetje kritisch over hun ‘perfecte’ samenleving. In een land van 450.000 bewoners zijn er 17 ministers, omdat elke bevolkingsgroep een positie wil hebben in de voor hen relevante ministeries. De meeste politieke partijen vertegenwoordigen één etnische groep. Het is hier soms nog een zoektocht naar de Surinaamse identiteit, alhoewel de spreuk ‘eenheid in diversiteit’ bij velen wel leeft.

Het is alleen jammer dat er weinig aandacht is voor die diversiteit van culturen en cultuuruitingen binnen de kunst- en cultuursector. Er zijn nauwelijks optredens van culturele groepen of theatrale of muzikale voorstellingen. In de afgelopen 2 weken heb ik samen met de directeur van een theater een plan geschreven om daar weer een impuls aan te geven. We willen culturele groepen benaderen en ondersteunen bij het organiseren van een voorstelling. Ze kunnen dan subsidie krijgen, waardoor ze geen zaalhuur hoeven te betalen en ook nog hulp krijgen bij de voorbereidingen als ze dit willen (coaching). Het plan is in concept klaar.

Afgelopen vrijdag zijn we naar de lancering van een nationaal cultuurfonds geweest. Het is een cultuurfonds waar zowel Surinaamse bedrijven als de Surinaamse overheid geld in moeten stoppen. Alle aanvragen voor subsidies worden dan daaruit gefinancierd. Uiteraard kun je nog wel sponsoring aanvragen bij de verschillende bedrijven. Op de dag van de lancering van het cultuurfonds was er in hetzelfde gebouw ook nog een conferentie over Gedeeld Cultureel Erfgoed Suriname- Nederland. Erg interessant, maar ging met name over gebouwbeheer, onderzoek en archivering. We zijn toen ook na de lunch weggegaan.

De lunch was trouwens zalig. Het was de meest Westerse lunch van de afgelopen 2 maanden. Ik heb genoten van de ijsbergsla met croutons, Parmezaanse kaas en yoghurtdressing.

Verder heb ik die dag kennis gemaakt met veel ‘belangrijke’ mensen en de directeur van ministerie van Cultuur al zenuwachtig gemaakt door te melden dat ik maandag langskom voor meer informatie over het cultuurfonds. Ik ga dan testen of zijn medewerkers er al klaar voor zijn. Tuurlijk een geintje,

zei het ook met een hele brede lach, maar ik ga maandag wel langs om in ieder geval hun nota cultuurbeleid op te halen. Ik ben benieuwd!

26 november 2008 Burger in Suriname

Twee weken geleden heb ik een bankrekening geopend. Ik had besloten om een euro-rekening te nemen, daar ik veelal in euro’s word uitbetaald en ik daardoor ook gemakkelijker geld vanuit Nederland naar mijn rekening kan overmaken.

Vervolgens moest ik een bank gaan uitzoeken. De grootste bank in Suriname is De Surinaamse Bank (DSB-bank). Deze bank heeft één probleem. In het verleden hebben zij veel geld overgemaakt voor een casino en aan die transacties zat een ‘luchtje’. Er is een rechtszaak geweest en nu hebben de slachtoffers beslag laten leggen op verschillende rekeningen van die bank. De bank verzekert dat er geen problemen zijn, maar ik vertrouw het toch niet helemaal. Ik moest denken aan Fortis Nederland. De DSB-bank viel dus af. Vervolgens dacht ik aan de RBTT bank, want daar kun je euro’s opnemen bij een speciale geldautomaat en het is een grote bank die in Trinidad en Tobego is gevestigd. Toen ik daar was om een rekening te openen, bleek dat ik naast mijn ID ook een werkgeversverklaring en referentiebrief van mijn oude bank moest hebben. De jongen gaf aan dat vroeger je aanvraag ook nog door een deviezencommissie moest. Toen ik dit vertelde aan iemand anders, kreeg ik de tip om naar de Hakrinbank te gaan. Dit is een handelsbank, maar de dienstverlening moest erg goed zijn. Ik had ook al bedacht dat ik gewoon met mijn uittreksel van de Kamer van Koophandel ging proberen om een rekening te openen, immers dat is ook ‘bewijs’ van waar ik mijn inkomen vandaan haal. Bij de Hakrin bank werd ik uiterst vriendelijk geholpen door een dame. Ik moest zo’n 6 formulieren ondertekenen en ééntje invullen. De andere vijf zou zij dan voor mij invullen. Ik heb ook gelijk internetbankieren aangevraagd en ze wees mij erop dat het handig is om een checkboekje te hebben voor het doen van betalingen. Als ik dan iemand moet betalen, kan ik ook een cheque uitschrijven in plaats van eerst het geld cash te moeten gaan ophalen. Jeetje, in Nederland heb ik dat nooit gedaan! Je ging geld pinnen en dan besteden of je maakt het via een betaalopdracht over.

Terwijl ik daar was om mijn rekening te openen, merkte ik ook dat veel mensen pas op volwassen leeftijd hun eerste bankrekening openen. De medewerkers van de bank moeten dan ook regelmatig uitleggen hoe één en ander werkt. Je ziet sommige mensen ook heel onzeker het filiaal binnenkomen alsof het hun een eerste keer is. Alsof ze zichzelf te klein vinden om bij zo’n groot instituut te mogen binnenkomen. Veel mensen hebben alleen een bankrekening voor het ontvangen van hun salaris. Daarom is het aan het einde van de maand ook erg druk bij de bank. Iedereen staat in de rij om het salaris van de rekening te halen. Terwijl ik een week later zat te wachten op mijn password voor internetbankieren, kon ik wat rustiger om me heen kijken naar de bedrijvigheid op het filiaal. Wat mij toen opviel was dat relatief veel mannen met lege weekendtassen het filiaal binnenkwamen en met volle tassen weer naar buiten gingen. Sommigen hadden een koffertje bij zich of een tas met logo waardetransport, maar ook een trolley heb ik naar binnen zien gaan. Het zou toch niet waar zijn? Dus voor de zekerheid even na gevraagd bij een baliemedewerkster. Zij gaf een bevestigend antwoord. Al die mannen haalden cash geld op. Ik heb ongeveer een kwartier in die hal gezeten en ik heb zeker 6 mensen gezien die contant geld in tassen aan het ophalen waren. Wat een verleiding om een bank in Suriname te gaan overvallen!

Volgende week maak ik weer een stap richting ‘normale’ burger van Suriname. A.s. Maandag ga ik namelijk mijn papieren inleveren voor het aanvragen van een verblijfsvergunning. Ik heb mij blijkbaar in Nederland toch netjes gedragen en een bewijs van goed gedrag gekregen. Een vriendin van mij is zo lief geweest om dat te regelen en heeft het samen met twee zakken drop (hoop ik) op de luchtpost gedaan. Morgen kan ik het bewijs gaan ophalen en maandag dus met al mijn papieren naar de vreemdelingenpolitie gaan. Ik ben erg benieuwd. Inmiddels weet ik al wel dat ik in ieder geval tot en met augustus in Suriname zal blijven. In die maand loopt het contract met één van de werkgevers af en in september komt mijn huis weer leeg. Ergens in juni zal ik dus moeten besluiten of ik mijn huis weer ga verhuren of dat ik toch terugkom naar Nederland. Ik vermoed het eerste, maar houd nog een beetje rekening met het laatste. Ik kom waarschijnlijk eind februari nog wel een paar weekjes naar Nederland voor het regelen van zaken en weerzien van familie en vrienden.

Een ander burger activiteit dat ik ga doen, is het bezoeken van een ‘openbare’ receptie van de president van Suriname, doctorandus Runaldo Ronald Venetiaan. Aanstaande dinsdag is het de dag van onafhankelijkheid en wordt het 33ste levensjaar van de Republiek Suriname gevierd. De president en zijn vrouw houden dan weer een receptie waar ze de samenleving voor uitnodigen. Samen met een kennis van mij gaan we naar die receptie. Ik ben benieuwd naar de mensen die op zo’n receptie komen. Helaas word je niet uitgenodigd, maar moet je je aanmelden om naar de receptie te gaan. De dame die de aanmelding in ontvangst neemt, schrijft dan de kaart. Nu moet ik nog gaan bedenken wat ik ga aandoen. Ik kan een wandelkostuum aan doen. Wandelen betekent uitgaan, dus nette kleding (vooral heel glad gestreken en gesteven). Een shirt-jack is een blouse met blazer voor de mannen en een guajabera is een blouse met zeer drukke Afrikaanse print erop (lijkt soms ook wel op een Hawaïhemd), ook voor mannen. Ik mag ook nationale klederdracht aantrekken, maar ben helaas mijn klompen en Volendams kostuum vergeten in te pakken

28 november In de rij

Afgelopen maandag stond ik dan zenuwachtig bij het kantoor van de vreemdelingenpolitie. De dame aan wie ik de papieren moest geven, had net daarvoor een Nederlandse jongen zeer streng toegesproken. De Nederlandse jongen wilde als goede wil laten zien dat hij Sranan sprak. De dame stelde dat niet op prijs. Sranan is de taal van de werkvloer en zij praatte Nederlands tegen hem, dus moest hij ook Nederlands praten. De jongen verontschuldigde zich licht stotterend. Ik gaf vervolgens mijn papieren aan haar. Ze stelde kritische vragen over mijn uittreksel uit het GBA, dat geen geboorteakte was. Voordat zij het in ontvangst kon nemen moest ik wel eerst de betaling van 150 USD hebben gedaan en mijn verzoekschrift moest persé op het door hen gemaakte formulier. Ik snel op mijn fietsje de stad in om naar de bank te gaan. Terwijl ik in de rij stond bij de bank, viel de stoom uit! Er was weer een stroomstoring in de stad. Het loket werd gesloten. Ik even gewacht, maar het duurde toch wel lang. Ik kon de betaling ook bij de Centrale bank van Suriname doen. Op mijn fietsje daar naar toe gefietst. De stroom was wel uitgevallen, maar zij hadden een back-up systeem. Ik kon dus gewoon geholpen worden. Eerst een strookje invullen dat ik geld wilde storten, vervolgens zitten. Daarna werd ik teruggeroepen en krijg ik mijn paspoort terug. Weer zitten. Daarna moest ik een formulier tekenen en weer zitten. Tot slot kreeg ik het stortingsbewijs. Dit is echt het normale leven hier. Veel papieren invullen en veel wachten. Geduld is een schone zaak!

Ik weer terug naar de vreemdelingenpolitie. Ik had mijn zinnen gezet op het inleveren van mijn spullen op deze dag, dus weer een half uur in de bloedhete zon gefietst. De dame herkende mij en keek snel de papieren door. Ze gaf vervolgens alles aan mij terug en meldde dat ik kon doorlopen naar achteren. Shitt! Nam zij niet de papieren in ontvangst? Ik de gang doorgelopen en daar was weer een nieuwe wachtruimte. Hier was de screeningsbalie. Een Nederlands meisje bleek al meer dan 2 uur te zitten wachten. Wat blijkt? Surinamers met een Nederlands paspoort krijgen voorrang bij de aanvraag voor verblijfsvergunning. Als buitenlander moet je dus langer wachten. Na kort

aankaarten dat zij al meer dan 2 uur zat te wachten, werd de rij opnieuw geherschikt. Ik was dus gelukkig na een klein uur aan de beurt. De dame bekeek mijn papieren. Ze keek een beetje vreemd bij mijn uittreksel van de Kamer van Koophandel, maar toen ze de werkgeversverklaring van de hogeschool zag en het contract, was dat geen probleem meer. Zij stelde ook vragen over mijn uittreksel van GBA, het was geen geboorteakte. Ik weer uitgelegd dat ik er geen had gekregen in Rotterdam, maar dat dit ook voldoende zou moeten zijn. Ze belt met haar hoofd en die gaf aan dat het toch echt een geboorteakte moest zijn. Shitt!!! Ook de pasfoto’s waren niet goed, want ze zaten op een stikker. Ik moet dus ook nog even nieuwe pasfoto’s gaan maken.

Met enig gevoel van paniek ging ik bij de vreemdelingenpolitie weg. Immers ik had zo gehoopt alles in te leveren, zodat ik voor 21 december de uitslag zou hebben. Nu weer gaan regelen om papieren uit NL in Suriname te krijgen, daar zat ik niet op te wachten. Inmiddels ben ik een kleine week verder en na wat bellen is de geboorteakte aangevraagd. Ik ga nu proberen om met een kopie ervan wel mijn spullen in te leveren. Ik wil in ieder geval eerst zeker weten dat het document goed is, voordat ik het origineel naar Suriname laat overkomen. Wordt vervolgd dus!

De receptie van de president in het kader van de onafhankelijkheidsdag (srefidensi)was een succes. Met mijn kaart op zak ben ik naar het paleis gegaan. Niks geen controle, alleen de envelop laten zien was al voldoende. De sfeer was er gemoedelijk. In het paleis kon je de president, zijn vrouw en de vicepresident een hand geven en feliciteren met deze dag. De rij was te lang, dus ik heb dat aan mij voorbij laten gaan. In de tuin waren verschillende tenten neergezet met tafels en stoelen. Overal liepen mensen door de tuin, zaten op stoelen te drinken en te relaxen of liepen rond om te praten met mensen her en der. Er waren zowel mensen van de straat als mensen uit het bedrijfsleven aanwezig. Ook waren er enkele toeristen. Een heel gemêleerd gezelschap. Sommige mensen waren in t-shirt met spijkerbroek, andere hadden een kostuum aan of liepen rond in kleding met de Surinaamse vlag erop. Een bont geheel aan mensen en ik vond het dus jammer dat ik mijn fototoestel niet bij me had. Het muziekkorps van de brandweer speelde af en toe een leuke deuntje.

Er waren verschillende partytenten met drinken en de dames van de catering hoefden niet ver te lopen met hun hapjes. Iedereen had trek en de snacks werden met hoge snelheid van het dienblad gehaald. Later in de middag hadden de dames het door en liepen ze met het blad hoog boven hun hoofd door de mensenmassa naar de achterkant van de tuin. Verder heb ik even kunnen oefenen met de namen van alle 17 de ministers tijdens de toespraak van de president. Een beetje bizar vond ik de toost-ceremonie. Na de toespraak van de president deelden de dames rode en witte wijn uit aan de ministers. In Suriname wordt geen wijn geproduceerd en ik kan ook niet zeggen dat de mensen hier veel wijn drinken. Het is ofwel bier ofwel sterke drank. Dus om de ministers met een glas wijn in hun handen te zien staan, was een beetje vreemd voor mij. Het paste niet bij het beeld dat ik heb van Suriname. Gezien het feit dat één minister zijn glas inéén teug leegdronk, geeft wel aan dat ze gewend zijn om wijn te drinken.

Afgelopen donderdag is de grote jaarbeurs van start gegaan. Het is een evenement waar bijna heel Suriname naar uitkijkt. Op de jaarbeurs zijn veel bedrijven, die daar hun producten verkopen. Niet alleen de telecombedrijven, maar ook vishandelaars en juweliers staan op de jaarbeurs. Ik heb mij laten vertellen dat Surinamers massaal naar de jaarbeurs gaan om inkopen te doen. Dit keer neem ik wel mijn fototoestel mee om foto’s te maken. Niet alleen van de vele aankopen die worden gedaan, maar ook foto’s van de brede scala aan mensen in dit land. Zal ook wel weer een aantal keren in de rij moeten staan om iets te kopen of te zien.

14 december Zoveel gedaan (superlange blog)

Dit keer een hele lange weblog over mijn ervaringen van de afgelopen week met enkele aanvullende opmerkingen daarbij. Let op: dit is een puur persoonlijke weblog en het is mijn interpretatie van de werkelijkheid hier!

Film kijken met Surinamers

Afgelopen zondag heb ik de documentaire Iko- King of Kaseko gezien. Deze documentaire is de afgelopen 2 weken vertoond op televisie. Als het goed is dan ook binnenkort te zien bij www.uitzendinggemist.nl. Het is een documentaire over het leven van Keseko zanger Lieve Hugo. In de documentaire was veel muziek, maar ook zijn levensverhaal werd verteld. Een leuke, niet super bijzondere documentaire, maar wel erg leuk om de film te zien in een theaterzaal met alleen maar Surinamers. Een aantal dingen in de film die ik niet bijzonder grappig vond, werd door het Surinaamse publiek hilarisch gevonden. Er werd veelvuldig gelachen. Zo werd er hard gelachen toen werd verteld dat hij erg van vrouwen hield, de verteller maakte daarbij typisch Surinaamse geluiden. Of het moment dat zijn broer aanbelde en de honden op het erf hard begonnen te blaffen. De broer riep angstig, maar wel zeer luid ‘Bello, Bello’. Laten we wel wezen, elke Surinamer is eigenlijk doodsbang voor honden. Men moest ook erg lachen om Angela Groothuizen. In de documentaire probeert ze zingen in Sranan Tongo. Dat ging al niet goed en vervolgens was ze ook nog volledig uit de maat! De zaal had echt zoiets van ‘kijk nou een bakra die ons probeert na te doen, maar dat helemaal niet kan!’ De andere dame met een enorm bos haar en lange nagels werd eerst ook uitgelachen als een raar type, maar kreeg gedurende de film het respect omdat ze wel goed Sranan kon zingen en mooie stem had. Het publiek leefde echt hardop mee met de film en op het einde werd er dan ook uitbundig geapplaudisseerd. Sommige mensen zongen tijdens de documentaire ook de liedjes mee. Ik vond het een superervaring.

Nationaal Assemblé- vergadering

Afgelopen woensdag ben ik naar een vergadering van het Nationaal Assemblé gegaan. De tweede kamer van Suriname. De advertentie vermeldde dat in de vergadering de begroting voor 2009 zou worden besproken. Iets voor 10-en meldde ik mij netjes bij de bewaking. Ik moest nog even wachten, want de publieke tribune ging pas open als de vergadering was begonnen. Achteraf gezien bleek dat men zeker wil weten, dat je niet in de nationale assemblé zaal zelf zou gaan zitten.

Terwijl ik wachtte (in totaal zo’n 40 minuten) passeerden allerlei ministers en vertegenwoordigers van het ministerie mij. Toppunt was wel dhr. Sardjoe, de vice-president van het land. Hij kwam aangereden in twee grote zwarte jeeps en liep met drie man bewaking het terrein op. De bewaking was in een mooi zwart t-shirt/blouse met broek gekleed en hijzelf had ook een zwarte blouse en pantalon aan. Het zag er erg chique uit. De bewaker tipte mij dat ik moest gaan opstaan en toen Sardjoe voorbij liep, zwaaide hij alsof hij de koningin was. Maar hij keek mij niet aan. Hij leek in de lege ruimte te zwaaien. Wat voelde hij zich verheven zeg! Andere ministers waren het tegenovergestelde, zij kwamen gewoon binnenlopen met hun pakketje en groetten snel de bewakers. Wat een verschil in attitude!

Om het terrein van het nationaal assemblé op te komen, moet je officieel door een detectiepoort. Geen enkele minister is er doorheen gegaan. Andere bezoekers gingen er wel doorheen, maar ook al begon hij te piepen en brandde er rode lampjes, niemand werd gefouilleerd. Bij sommigen keek men nog even snel in de tas, maar in de meeste gevallen werd alleen de naam genoteerd op basis van rijbewijs of ID. Ook in mijn geval kreeg ik gewoon een kaartje. Ze noteerden mijn naam en dat was alles. Wel raar hoor. Ze zitten daar met drie man, maar echt strenge controle is er niet. Alhoewel ze ongemerkt alles wel goed in de gaten houden. Zo was er een dame op het terrein met een klein kind en die werd toch even aangesproken. Ook hield men bij wie waar naartoe liep. Mijn veronderstelling is dat zij de meeste mensen gewoon kennen en op basis van vertrouwen werken.

Eindelijk ging de bel voor de vergadering en iedereen ging naar binnen. Ik kon ook doorlopen en op de publieke tribune plaatsnemen. Ik was de enige bezoeker van buiten en zat daar dus uiteindelijk met alleen de bewakers.

Het Nationaal Assemblé bestaat uit 51 leden. Er is een voorzitter (Somorhardjoe) en die wordt bijgestaand door 2 griffiers. De zaal is zo opgesteld dat de 25 leden van de coalitie recht tegenover de 25 leden van de oppositie zitten. De 51ste persoon is de voorzitter en die zit aan het hoofd van de zaal. Aan het hoofd aan de andere kant zitten alle ministers en de president. De president zit in een mooie houten fauteuil, die wordt aangeschoven als hij plaatsneemt. Ook de vice-president (mijn vriend Sardjoe) zit in een houten stoel. Alle overige leden zitten in grote oud-roze draaistoelen. Denk aan zo’n grote bureaustoel annex fauteuil. Achter de regering zitten alle vertegenwoordigers van de ministeries die netjes noteren wat er wordt gezegd.

Ik had mij boven op het balkon op een plastic tuinstoel (standaard stoel in Suriname) neergezet en keek over de rand naar beneden. Ik kon de leden van de coalitie goed zien en moest voorover buigen om onder mij de leden van de oppositie te zien. De voorzitter had de vergadering geopend en de mededelingen voorgelezen, toen de NDP (oppositie, partij van Bouterse) al begon te klagen over de agenda. Die was niet zoals afgesproken en ze werden weer buitenspel gezet door de coalitie. De man bleef maar praten. De coalitie vertegenwoordigd door de heer Rogers (volgens mij althans, wel de NPS) ging toen klagen dat hij de eerste mededelingen niet had gehoord en wenste een herhaling van de voorzitter. Het geluid was te slecht en hij vroeg zich af of er ook het overlijden van een bepaalde persoon was gemeld. De voorzitter herhaalde braaf de 5 punten en deelde mee het overlijden van de betreffende persoon en vroeg om een minuut stilte. Vervolgens ging de NDP weer door met klagen over de agenda en dat ze het niet begrepen. Vervolgens kwam de president binnen en moest iedereen opstaan en stil zijn. De president loopt naar binnen en gaat naar zijn zetel. Hij geeft iedereen een knikje en gaat dan zitten. De vergadering gaat weer verder. Na een half uur was er ineens een schorsing van 10 minuten. Mensen gingen weg, lazen de krant, stonden te bellen of

maakten een babbeltje. Na de schorsing gaf het lid van de NDP aan dat hij wel een schorsing moest vragen, omdat hij boos was. Hij had geen kans gekregen om de condoleance aan te bieden, terwijl andere partijen wel die kans werd gegeven. Nadat hij dat alsnog heeft gedaan, werd er weer gediscussieerd over de agenda. De coalitie beschuldigde de oppositie van het ophouden van de vergadering en de oppositie beschuldigde de coalitie van het buitenspel zetten van de oppositie. De voorzitter blijft onder dat gehakketak schijnbaar onbewogen. Hij laat nog een keer de vergadering schorsen en gaat dan in overleg met de NDP, blijkbaar na enig uitleg was alles helder. Toen de vergadering weer begon, gaf de NDP aan dat ze het nu begrepen. Eén dame gaf nog een samenvatting wat zij had begrepen. Vervolgens reageerde de heer Rogers weer dat hij niet alles had verstaan wat de dame zei en hij de dame kende als iemand die plotseling iets heel anders kan zeggen dan je had verwacht. Ze dook dan onder de radar door. Hij wilde dus graag dat zij het nog een keer herhaalde om te voorkomen dat het ‘wie zwijgt, stemt toe’ zou worden. Hilariteit in de zaal en de dame pakte het goed op en herhaalde nog een keer haar boodschap.

De voorzitter keerde terug naar de agenda. Vervolgens vroeg de president om spreektijd en gaf hij nog een keer het overlijden van de 2 personen aan, die reeds door andere partijen waren genoemd. Ook de regering gaf haar condoleance. Uiteindelijk start na anderhalf uur de werkelijke vergadering.

Een dame van de NPS (als ik het goed heb) komt naar voren om aan haar betoog te beginnen. Ze heeft nog geen 5 minuten gesproken of er is een interruptie van de oppositie. Die bevestigd haar verhaal en vult nog aan met enkele andere punten op hetzelfde thema. Vervolgens gaan nog meer mensen hun politieke standpunt innemen met betrekking tot het broodproject en de kinderbijslag in Suriname. Na een uur van dergelijke speeches ben ik weggegaan. De betreffende dame was nog steeds niet toegekomen om verder te gaan met haar speech.

De hele week is er nog verder gesproken over de begroting en de krant staat vol met teksten over wat de verschillende partijen aan statements hebben ingebracht.

Ronnie Brunswijk

Nog even een verhaal over één bepaalde nationaal assemblé- lid. Het betreft Ronnie Brunswijk, bij ons ook bekend als de rebellen-leider die het tegen Bouterse opnam. De heer Brunswijk heeft het momenteel zwaar. Ten eerste is hij aangeklaagd wegens mishandeling van een SWM-medewerker, omdat de waterleiding van zijn voetbalstadion was afgesloten. De eis tegen hem is 6 maanden, waarvan 3 maanden voorwaardelijk. Als de eis wordt ingewilligd, dan mag hijzelf bepalen wanneer hij die drie maanden gaat zitten. Het OM heeft namelijk niet geëist dat hij moet worden opgepakt. Maar er is nog een kans dat de rechter dit wel gaat eisen bij het uitspreken van het vonnis a.s. maandag. De meeste Surinamers verwachten dat hij ofwel wordt vrijgesproken of niet hoeft te zitten.

Verder heeft de heer Brunswijk zijn handjes laten gaan bij een voetbalwedstrijd van zijn voetbalteam in Moengo. De grensrechter had gevlagd en hij (en de aanhang van Moengo) was het daar niet mee eens. Hij is toen vanuit zijn business seat het veld opgelopen en heeft de grensrechter in zijn kraag gevat, waarbij het t-shirt van de grensrechter scheurde. Terwijl hij het veld oprende, zijn alle supporters ook het veld opgerend en hebben verschillende spelers en de grensrechter mishandeld. Het voetbalteam van Moengo is zo’n beetje de FC Den Haag in Nederland. Telkens zijn er vechtpartijen en gedragen de supporters zich erg slecht. De voetbalbond heeft uitgesproken dat de heer Brunswijk (voorzitter van deze voetbalclub) vier jaar lang niet mag komen opdagen bij wedstrijden van zijn team en het voetbalelftal mag niet meer in haar eigen stadion spelen. Tuurlijk heeft de heer Brunswijk hoger beroep aangetekend. Ook daarover volgt binnenkort een uitspraak.

In Suriname weet iedereen dat Ronnie Brunswijk losse handjes heeft. Zo was hij vorig jaar ook betrokken bij een vechtpartij in het Nationaal Assemblé. De hele bevolking spreekt er schande van, maar ondertussen is hij nog steeds lid van het Nationaal Assemblé. Er is geen enkele druk vanuit de achterban of de maatschappij dat hij zijn positie moet gaan opgeven. Dat is Suriname!

Safe sex of save sex

Gisteravond ben ik naar een voorstelling voor jongeren door jongeren gegaan. De titel was ‘Safe sex of Save sex’. Door middel van verschillende sketches werd verteld over ongesteldheid, gebruik van condooms, testen op aids en versieractiviteiten die tussen jongeren plaatsvinden. Steeds was de boodschap hetzelfde. Als je geen safe sex hebt, dan heb je kans op AIDS. Ook werd gepropageerd om te wachten met sex en als je wel sex hebt, dan gebruik je een ‘kous’.. De voorstelling zat goed in elkaar en de verschillende sketches waren echt leuk gedaan. In de zaal zaten met name Creoolse jongeren. Het gaf voor mij ook nog een keer het besef dat je écht veilige seks moet hebben en dat ook in een relatie (zeker hier in Suriname) je er niet op kunt vertrouwen dat een partner je trouw is. Dus men propageert ook condoomgebruik binnen een relatie. Schokkend detail is dat op dit moment zo’n 2% van Surinaamse bevolking HIV/AIDS geïnfecteerd is, dus 2 op de 100 mensen! Vooral onder de heteroseksuelen is het percentage HIV/AIDS-geïnfecteerden hoog, omdat veel mannen niet monogaam zijn. Het vermoeden is dat het percentage eigenlijk nog hoger ligt, omdat nu met name de vrouwen bekend zijn. Zij laten zich vaak testen bij een zwangerschap. De mannen laten zich nog nauwelijks testen. Even in vergelijking… In Nederland is ongeveer 0,19% van de mensen geïnfecteerd met HIV/Aids.

Zoveel

Ik kan nog zoveel meer vertellen over dit land en mijn beleving van dit land. Langzaam aan zie ik steeds beter de verschillende culturele kenmerken, die echt wezenlijk anders zijn van Nederlandse mensen. Zo geeft elke vrouwelijke student aan dat zij ‘behulpzaam’ is. Dit heb ik zelden tot nooit gehoord bij Nederlandse studenten.

Ook mijn ervaringen bij de vreemdelingenpolitie zijn leuk om te vertellen, maar ik moet toch een keer stoppen met schrijven. Laat ik eindigen met het feit dat ik eindelijk mijn documenten voor een

verblijfsvergunning heb ingeleverd en het is nu wachten totdat ik gebeld word voor het vervolg. De heer achter de balie wilde niet zeggen hoe lang dat kon gaan duren! Dus nog ff geduld hebben

22 december Werk, werk, werk

Vorige week reageerde iemand op mijn weblog met de opmerking. Mooi verhaal, maar wat doe jij nu eigenlijk zelf de hele dag? Neuspeuteren, kontkrabben en bananen eten?

Ja, ik zit soms met plezier in mijn neus te peuteren. Ik werk in Suriname niet zo hard als in Nederland en met wat ik doe verdien ik ook niet altijd geld. Daarom is het voor mij ook lastig uitleggen, wat ik nu precies de hele dag doe. Aan het begin van de week weet ik vaak niet wat ik precies ga doen, maar aan het einde van de week heb ik van alles en nog wat gedaan.

Vooral de zaken waar ik nog geen geld mee verdien, zijn zaken die nog te onduidelijk zijn om aan te geven wat ik precies daarbinnen ga doen. Laat ik met de meest concrete werkzaamheden beginnen en daarna steeds vager worden.

HBO-docent : Bij een hogeschool ben ik nu aan de slag als HBO-docent bij de opleidingen Human Resource Management en MER. Ik heb in de afgelopen periode de vakken Opleidingsbeleid en coachend leiderschap gegeven. In de volgende periode, die half januari begint, geef ik onderhandelen en ‘ planning en control’. Verder ben ik studieloopbaanbegeleider van eerstejaars Accountancy. Superleuk om te doen en de studenten zijn erg leergierig. Ze willen vooral veel informatie over de praktijk. In periode 2 ga ik met de studenten op bedrijfsexcursie. Dat laatste is een vrijwillige activiteit, niet betaald dus.

Projectmanager bij een NGO: Ik ben ingehuurd voor het afronden van een toerismeproject (bouw toeristenlocatie) bij een inheems dorp. De financiering van het project is bijna afgerond, maar het project nog niet. Het dorp is nog niet klaar voor het ontvangen van toeristen. Ik ben dan ook aan het verkennen op welke wijze het project voortgezet kan worden. Formeel loopt deze opdracht in februari af, maar men geeft aan dat er nog genoeg andere klussen voor me klaar liggen. Ik ben benieuwd.

Dit zijn mijn huidige betalende werkzaamheden. Hiermee verdien ik bijna genoeg om van te kunnen leven in Suriname. Er moeten dan geen gekke dingen gaan gebeuren als dat mijn laptop wordt gestolen.

Stimulering culturele optredens: Samen met de directeur van Theater Unique heb we een plan ontwikkeld om optredens van culturele groepen te stimuleren. We vinden dat er meer voorstellingen moeten komen voor toeristen en Surinamers die het brede palet van culturen in Suriname laat zien. Er zijn allerlei belemmeringen voor groepen om op te treden en met ons plan hopen we deze weg te kunnen nemen. Het plan ligt klaar en een mede bestuurslid moet nog zijn accoord geven. Vervolgens moeten we op zoek gaan naar geld om het plan te kunnen uitvoeren. Dat wordt spannend, want in Suriname is niet veel geld voor culturele optredens. Ik ben benieuwd of het ons gaat lukken.

Verschillende keren heb ik aangegeven dat ik in gesprek was met een touroperator voor werk. Voor mijn vertrek in september had ik ook in Nederland nog een gesprek met hen. In Suriname ben ik een aantal keren op bezoek geweest om een plan te maken, maar toen duidelijk werd dat ik het echt niet op basis van vrijwilligerswerk ging doen en ook geen interesse had in een vaste job daar, is het contact stil komen te vallen. Ik verwacht er eigenlijk niets meer van. Tijdens mijn verblijf hier heb ik ook nog met een andere touroperator gesproken en die was ook enthousiast. Maar elke keer gaf hij aan dat hij nog met zijn aandeelhouders moest overleggen. Een paar weken geleden ben ik weer eens langs geweest en hij was opgelucht dat ik inmiddels ander werk had gevonden. Hij verbond mij wel weer aan iemand anders, die bezig is met het opzetten van een toeristenaccommodatie in Apetina. Met hem heb ik nu gesproken en ik vind het erg interessant. Wat mijn rol in het geheel zou kunnen zijn, durf ik nog niet te zeggen. Daarvoor is het nog te vaag.

Verder heb ik gesproken met een trainingsbureau op het gebied van Human Resource Development. Het is een typisch Surinaams bureau, die Surinaamse opleidingen wil verzorgen. Ik kan incidenteel worden ingezet op trainingen en de dame van het bureau zag mij wel interviews houden voor andersoortige opdrachten. Het motto was wel dat ik ook met hen contact moest onderhouden. Ik

ben benieuwd of er iets concreets uitgaat komen. Ze hebben in ieder geval wel een grote bibliotheek met allerlei managementboeken, waar ik wel in mag snuffelen. Handig voor zoeken naar lesmateriaal voor mijn lessen bij INHOLLAND.

Deze week heb ik nog gesproken met een andere NGO die zich inzet voor meer democratie en vooral het mondig maken van de Surinamers. Onderwerpen die in de taboesfeer zitten, willen zij aan de kaak stellen. Leuke organisatie en leuke directeur. Zij willen mij gaan inzetten voor het schrijven van stukken over hun werk en programma’s. Begin januari hebben we weer contact om te brainstormen over mijn mogelijke inzet. Ben benieuwd.

Reisgids Suriname en fietsroutes: Mijn online reisgids is af en wordt dagelijks door zo’n 10 mensen bezocht. Ik kom inmiddels ook voor op de zoeklijsten van google. Erg leuk en ik probeer de site ook regelmatig te updaten. Verder heb ik nu twee fietsroutes gemaakt en het ontwerp voor het boekje (inclusief de kaarten) zijn nu klaar. Een boel dank gaat uit naar een Huge man in Nederland. Ik ga nu een dummy maken en dan moet ik in het nieuwe jaar langs de verschillende fietsverhuurbedrijven en winkels om te vragen of ze mijn boekjes willen verkopen. Erg spannend, want ik vind het doodeng.

Ik probeer zoveel mogelijk van mijn ervaringen in dit land, maar ook mijn persoonlijke ontwikkeling, op te schrijven op papier en in de computer. Ik droom nog steeds van het schrijven van een boek. Helaas is alleen deze week mijn laptop uit mijn huis gestolen en in de laptoptas zaten ook mijn beide memoriesticks. Ik ben dus al mijn materialen van na augustus kwijt! Erg balen. Omdat een laptop essentieel voor mij is, heb ik dan ook maar snel een nieuwe besteld en deze kan ik zaterdag ophalen. Wel een erg duur grapje, want krijg eenzelfde soort laptop voor een ietwat duurdere prijs dan in Nederland! Naar alle waarschijnlijkheid gaat mijn reisverzekering niet uitbetalen, omdat ik langer dan 61 dagen op vakantie ben en ik niet binnen het half jaar naar Nederland terugkeer (had net mijn ticket omgeboekt naar 8 maart). Het is wel weer een typische Heleen-les. Zorgvuldiger zijn op mijn spullen en spullen gescheiden bewaren!! Ik heb mijn les zeker weer geleerd!

Verder heb ik weer contact met mijn vorige werkgever/touroperator. Ik werk niet formeel voor hem, maar geef wel adviezen en denk met hem mee. Erg leuk en ook daar is nog een toeristenaccommodatie die wacht op ontwikkeling.

… verder bezoek ik zoveel mogelijk lezingen, toneelvoorstellingen en andere Surinaamse activiteiten om het land zo goed mogelijk te leren kennen.

Dus dat is wat ik doe als ik niet bezig ben met het krabben van mijn achterwerk, geen salsales heb of naar meditatieles ga.

Ik zit niet stil, maar mijn leven hier wordt ook niet gedomineerd door slechts een activiteit.

Vanuit deze kant wens ik iedereen hele fijne feestdagen en een gelukkig, gezond en warm 2009!!!

Voor hen die het nog niet weten. In maart kom ik voor 2,5 week naar Nederland en dan zal dus zeker de zon gaan schijnen!!!

1 januari (2009) Dipjes

Het is 1 januari 2009. Ik zit achter mijn nieuwe laptop aan de keukentafel. Ik bekijk de laptop nog met grote vrees, alsof mijn documenten elk moment kunnen verdwijnen. Wat voor zin heeft het om mijn gedachten aan de laptop toe te vertrouwen, als hij toch gestolen wordt of door een brand wordt vernietigd? Wie zegt dat mijn documenten niet door anderen worden gelezen als ik mijn memory stick verlies? Een oud schrift neemt niemand mee, maar een laptop of een memory stick vertegenwoordigt waarde. Er is dus gevaar voor diefstal, ook al is de inhoud waardeloos voor een ander.

Zo zit ik er dus bij op 1 januari 2009. Wat een verschil met 1 januari 2008. Toen lag ik met een gespannen buik in mijn bed te denken aan het avontuur dat ik zou gaan beginnen. Ik zou voor een jaar naar Suriname gaan. Nu weet ik niet wat er zal gaan gebeuren in 2009. Dat is niet alleen van mij afhankelijk, maar ook van andere omstandigheden. Bepalend is of mijn huis na september verhuurd of verkocht is. Mijn voornemen is in ieder geval om heel 2009 in Suriname te blijven en voldoende inkomen te genereren om het nog langer vol te houden. Maar misschien ga ik wel last krijgen van dipjes. De afgelopen 2 weken had ik er weer een aantal.

Het waren geen dipjes in verband met de feestdagen. Ik heb de kerstdagen doorgebracht bij R. en haar familie in Nickerie. Het was erg gezellig. R. gaat eind januari naar Nederland met haar nieuwe vriend, dus dan zal mijn contact met haar familie ook verminderen. Erg jammer, want ze zijn supervriendelijk. Oud en nieuw heb ik overdag in de stad gevierd. De hele dag heb ik in een t-shirtje en spijkerbroek rondlopen. De sfeer in de stad was super en al zou ik teruggaan naar Nederland, dan nog raad ik iedereen aan om oud en nieuw in Suriname te vieren! Oud en nieuw wordt hier al vanaf 30 december gevierd. Op dinsdagavond was een groot concert met alleen maar kaseko en kawina muziek. De sfeer zat er goed in en het was supergezellig. Op oudjaarsdag schiet iedereen de hele dag vuurwerk af en in de stad treden verschillende bandjes op. Alle bedrijven sluiten het jaar af met een

pagara. Dat is een lange lint van rotjes. De straten van de stad waren dan ook helemaal rood gekleurd. Iedereen kijkt naar het afsteken van de pagara’s. Om 22uur gaat iedereen naar huis om daar het uiteinde te vieren met zijn/haar familie. Om 0.00 schiet iedereen nog een keer extra vuurwerk af en om 1.30 is het weer stil op straat. Een oud en nieuw naar mijn hart.

De dipjes kwamen dus niet door de feestdagen, maar de dagen ertussen. Ik hoefde niet te werken, de dansles is voor 2 weken gestopt en ook mijn yogaleraar had vakantie. Plotsklaps zijn de dagen dan wel heel erg leeg. Ik heb nog wel gewerkt aan een aantal projectplannen, maar dat neemt niet een hele dag in beslag. Overdag zijn er vrijwel geen activiteiten in de stad. Er is maar één museum in Suriname en op tour gaan vind ik toch echt te duur, gezien de tegenslag van de afgelopen periode. Ik heb nog geen vrienden met wie ik buiten de betreffende activiteit afspreek en ik ben ook niet iemand die daartoe spontaan het initiatief neemt.

Mijn dagen waren dus een beetje leeg en daar raak ik altijd een beetje depri van. Mensen die me kennen weten dat ik altijd iets te doen moet hebben.

Ik zal dan ook blij zijn als het weer maandag is en ik weer aan de slag kan met mijn werk en mijn plannen. Want als de dagen leeg zijn, bedenk ik weer heel veel nieuwe plannen.

Verder heb ik dan toch mijn auto weggedaan en ben ik door de diefstal erachter gekomen dat mijn reisverzekering waarschijnlijk geen dekking meer geeft. Ook mijn ziektekostenverzekering dekt waarschijnlijk niet meer, omdat ik langer dan 3 maanden weg ben. Allemaal nieuwe informatie voor mij om uit te zoeken. Ik was er namelijk vanuit gegaan dat alles nog een half jaar bleef doorlopen. Ik kon dan in maart alles gaan stopzetten en wijzigen. Ik zal dus nog even op onderzoek moeten gaan en als het klopt, nieuwe verzekeringen moeten regelen. Het gedoe met mijn verzekeringen maakt mij ook niet blij. Het lastige is ook nog, dat ik niet precies weet hoe lang ik in het buitenland blijf. Ik wil mij daar nog niet op vastleggen. Dat maakt het lastig om te kiezen voor de juiste verzekering en

hoe ik omga met mijn belastingaangifte dadelijk. Een hoop kopzorgen, maar het hoort bij de keuze die ik heb gemaakt. Hopelijk volgende week weer een beter gehumeurd bericht van mij!

Ps. Emailberichtjes, hoe klein dan ook, beuren mij ontzettend op!!

21 januari Rust, no way!!

Op de een of andere manier lijkt er geen rust te komen in mijn Surinaamse leven. Zo heb ik in de afgelopen week weer inbrekers in mijn huis gehad, waarbij ze ditmaal mijn camera hebben meegenomen. Ze zijn nu overdag geweest en hebben zich gefocused op mijn slaapkamer. Gelukkig wisten ze niet of hebben ze niet mijn laptop gezien, maar mijn digitale camera hebben ze keurig uit het tasje gehaald. Het tasje is weer precies zo neergelegd, zodat ik niet zou vermoeden dat mijn camera is gestolen. Ze hadden ook geld gestolen uit mijn kledingkast (ditmaal 150 SRD – 40 euro). Toen ik gedurende de dag bij het geld wilde komen, ontdekte ik dat mijn geld op was. Voor de zekerheid checkte ik het diefijzer, waar ze de vorige keer naar binnen waren gekomen. En ja hoor, de schroeven waren er weer uitgedraaid. Ditmaal hadden ze het ruitje kapot geslagen en zo het raam opengemaakt, om vervolgens weer de schroeven eruit te draaien. Toen ik beter ging kijken, zag ik dus ook dat mijn camera weg was. Dat maakte mij echt even wanhopig, boos en gefrustreerd!! Alles wat ik aan waarde bij mij had, is gestolen!!

Deze inbraak heeft mij veel meer gedaan, omdat het overdag is gebeurd en ik dacht dat ik genoeg maatregelen had getroffen. Ook had ik niet verwacht dat ze nog een keer zouden terugkomen. Helaas vertelde een collega dat ze bij hem wel 7x hebben ingebroken. Gelukkig was de beheerder aanwezig op het moment dat ik het ontdekte. Ik ben toen gelijk verhuisd naar een ander appartement, die op de eerste etage ligt (wel op hetzelfde adres) en hij is nu bezig om het huis beter te beveiligen door de bouten van de diefijzer vast te lassen. Inmiddels ben ik wel aan het uitkijken naar een ander adres, maar probeer een volledig gemeubeld huis te vinden in een redelijk veilige buurt op fietsafstand van mijn diverse werkplekken voor een redelijke prijs…. Dat zal geen gemakkelijke opgave worden. Vooral ook niet, omdat ik nu een ‘eigen’ huisje heb. Vaak zijn de appartementen in benauwde gebouwtjes met gangen. Inmiddels heb ik van mijn bakra-collega’s begrepen dat zij allemaal te maken hebben gehad met inbraken.

Door deze inbraken ben ik veel bewuster geworden van het feit dat ik als ‘bakra’ anders wordt gezien. Aan de ene kant denken ze dat ik genoeg geld heb, aan de andere kant word ik gezien als een tijdelijke bewoner en dus niet van ‘hen’. Het punt is dat ik inmiddels al wel weer een andere laptop heb, dus het geeft een bevestiging van het feit dat ik voldoende geld heb. Ik werk dan ook niet meer op het balkon met mijn laptop en als ik hem meeneem naar mijn werk, dan doe ik hem in mijn rugzak. Op die manier hoop ik mijn laptop geheim te houden. Een andere digitale camera ga ik niet kopen hier in Suriname. Ik had namelijk nog een oude camera bij me met filmrolletjes. Deze gebruik ik nu. In Nederland wil ik gaan kijken naar een kleine 2dehandse digitale fotocamera.

Terwijl ik het gedoe rondom de inbraak nog aan het verwerken was, ben ik naar Nickerie vertrokken. Een vriendin van mij zou dat weekend gaan verloven en dus een kerkdienst gaan houden. Zij is Hindoestaans. Vrijdag naar haar huis vertrokken. ’s Avonds haar vriend bezocht die in zijn ouderlijk huis was vanwege een ‘kerkdienst’ voor zijn broer die een half jaar geleden was overleden. Hindoestanen gedenken gedurende een jaar de overledenen. Er wordt dan een ‘kerkdienst’ aan huis gehouden, waarbij door het gehele huis eten en drinken wordt gelegd waar de overledene van hield. De mannen worden geschoren, behalve één klein plukje. Na de ’kerkdienst’ krijgen alle gasten eten en drinken aangereikt. De gerechten zijn specifieke gerechten en er dienen altijd een oneven aantal aan gerechten te zijn. De gerechten waren ook vegetarisch. Na de dienst moet alles opgeruimd worden en worden de restanten van de bloemen, eten en materialen, gebruikt voor de ‘kerkdienst’, op een plank gelegd in de rivier. Dit deed haar vriend met de dochter van de broer.

De afgelopen week was mijn vriendin al bezig geweest om het hele huis schoon temaken voor de ‘kerkdienst’, zijn er boodschappen voor eten en drinken gedaan en heeft ze bij de modiste een pakje laten maken. Op zaterdag was het veel heen en weer rijden, iedereen uitnodigen voor de kerkdienst van zondag en werd de ring gekocht voor haar vriend. ’s Avonds zijn de groenten geschild en is alles gesneden. Vervolgens was het feest, waarbij enkele vrienden langskwamen en de familieleden aankwamen die bleven overnachten. Er werd druk gepraat en ook gedanst.

Zondagochtend vroeg zijn de vrouwen begonnen met het maken van de 250 roti’s (gevulde pannenkoeken) en kwamen de ontzettend grote roerbakwokken te voorschijn om de gerechten te bereiden voor zo’n 100 mensen. Het bereiden van de gerechten in deze grote wokken wordt gedaan door de man. Er wordt met lepels ter grootte van grote schoppen door de pannen geroerd en voor het pompoengerecht gingen er zo’n 3-4 grote pompoenen (denk niet in NL, maar meer aan pompoenen met een doorsnee van 40 cm) in de pan. Zware arbeid voor de mannen, want het wordt allemaal op open houtvuren bereidt. De hele ochtend wordt er dus gekookt, gesneden en de schalen in orde gemaakt voor de ‘kerkdienst’. De bloemen worden geplukt en de gehuurde tuinstoelen schoongemaakt.

Ten tijde van de kerkdienst wordt na de zegening van de pandit (kerkleider) nog de kleine versnaperingen in boterhamzakjes gedaan. Na de kerkdienst krijgt iedereen een zakje met een mengsel van bloem, boter en suiker om te eten (ben de naam kwijt) en een zakje met fruit. Vervolgens krijgen de mensen een groot blad en loopt een gedeelte van de familie langs om de gerechten voor de gasten op te scheppen. De hele familie van mijn vriendin was dus bezig met uitscheppen, drinken serveren en de laatste gerechtjes inpakken. Ik wilde graag helpen, maar kende niet zo goed de rituelen en de vrouwen waren al zo ervaren dat het ook moeilijk is om te ondersteunen. Toen de gasten hadden gegeten werd de verloving gedaan. Die was vrij sobertjes. Met een soort drumband werd de verloofde naar de ruimte van de kerkdienst geleidt en daar ontvangen door dansende vrouwen. Hij neemt plaats, de pandit spreekt een bemoedigend woordje en dan worden de ringen uitgewisseld. Vervolgens is het klaar. In nog geen 5 minuten zijn ze verloofd en worden ze gefeliciteerd door de naaste familieleden. Vervolgens wordt er verder gegaan met het ontvangen van gasten en loopt mijn vriendin rond om met mensen te praten. Het ontvangen van gasten verloopt via precieze regels. Als iemand aankomt, dan gaat hij/zij zitten. Vervolgens komt er iemand met een dienblad met ‘soft (cola of Fernandes)’ en er worden 2 zakjes met kleine versnaperingen gegeven (per type kerkdienst is bepaalt welke hapjes dat zijn). Dan wordt het eten voor hen opgeschept. Voor mensen die later binnenkomen, worden ze uitgenodigd om vooral eten

te pakken van de buffettafel. Het eten mag nooit opraken en moet dus ook regelmatig bijgevuld worden. Het is vreselijk als een schaal leeg is. Nadat mensen hebben gegeten krijgen ze nog weer een kleine snack. Daarna blijven mensen nog praten en gaat men weer naar huis. Een kerngroep blijft over en die ruimt alle spullen op. Het zijn daarbij met name de vrouwen die actief zijn. Er wordt continu afgewassen, schoongemaakt en opgeruimd. In de loop van de avond komt dan eindelijk een karaf met ‘soft’ op tafel en natuurlijk de fles whiskey! Er wordt vervolgens een feestje gehouden, waarbij actief wordt gedanst en gefeest. Erg gezellig en leuk. Zondagavond gaat iedereen dan ook moe naar bed, maar wel voldaan.

Nu ik vaker bij mijn vriendin en haar familie kom, word ik ook steeds meer op een normale manier behandeld. Dat betekent dat ik typische vrouwentaken op mij krijg, zoals het halen van drinken voor de mannen en ik heb zelfs een blousje van een man gestreken. In mij zit er nog wel iets dat protesteert tegen deze rolverdeling, maar ik besef ook dat ik mij daarin moet aanpassen. Ik beschouw het als een compliment dat ik steeds meer als onderdeel van de familie word gezien en niet meer als een gast die langskomt.

Verder krijg ik het nu erg druk met mijn werkzaamheden en moet ik voor het eerst weer gaan plannen en prioriteiten stellen ten aanzien van mijn werkzaamheden. Ik moet ook opletten dat ik niet teveel opdrachten op mij neem, waardoor ik in tijdsnood kom. Het spijt me dan ook als ik de emails niet meer zo snel beantwoord.

Ondanks de negatieve ervaringen, geniet ik nog steeds met volle teugen van het werk en leven hier. Er zijn genoeg uitdagingen en het bewegen in een andere cultuur die niet je eigen is, ervaar ik als een onzettende prikkeling voor mijn eigen ontwikkeling en zelfkennis. Ik laat mij dan ook niet wegjagen door een stelletje dieven, maar ben wel extra voorzichtig geworden en let meer op het wie en wat in mijn omgeving.

1 februari Bouta Bouta

De afgelopen week stond het nieuws in Suriname in het teken van Bouterse. Onze vriend Bouterse is bij de vorige verkiezingen met zijn partij als grootste uit de verkiezingsstrijd gekomen met 14 van de 51 zetels. Toch is hij niet in de regering, maar in de oppositie terecht gekomen. De huidige coalitie heeft 26 van de 51 zetels in het parlement. Bouterse zelf is nu parlementslid. Vroeger kwam hij 1x in de 4 maanden om de presentielijst te tekenen, maar sinds een jaar heeft hij dat zelfs niet meer gedaan. Hij geeft aan dat hij weigert naar de parlementsvergaderingen te gaan, omdat hij van de coalitie niet mag deelnemen aan de commissies voor defensie en politie. De coalitie geeft aan dat zijn partij wel mag participeren, maar niet Bouterse als persoon. Elke maand stort hij keurig zijn vergoeding als parlementslid weer terug op de bankrekening van de overheid. Hij moet dit doen, als hij meer dan de helft van de vergaderingen afwezig is geweest in die betreffende maand.

Vorige week heeft de griffier van de DNA (parlement) aan de voorzitter vertelt dat er sprake is van een afwezigheid van meer dan 5 maanden door Bouterse. De grondwet schrijft voor dat als iemand langer dan 5 maanden niet in de DNA is geweest, dat dan zijn lidmaatschap is verlopen. Het lidmaatschap verloopt ook bij overlijden en als iemand is veroordeelt voor meer dan 5 maanden.

Het lijkt dus simpel. Bouterse is geen DNA-lid meer. Dat zou je denken, maar niet hier in Suriname. De voorzitter ging juridisch advies inwinnen om zeker te zijn dat Bouterse geen lid meer is. Bouterse ging vorig weekend van start met zijn verkiezingscampagne en betoogde zeer uitgebreid in zijn speech dat hij nog wel degelijk DNA-lid is, want niemand heeft hem gezegd dat hij het niet meer is. Verder zou hij dinsdag wel even komen op de DNA-vergadering en dan moesten ze hem maar tegenhouden. Maandag was het stil, maar iedereen was in afwachting van de dinsdag. De dinsdag kwam. Bouterse kwam naar het gebouw van het Nationaal Assemblé. Maar de coalitie besloot om niet te tekenen voor presentie. Hierdoor was er onvoldoende quorum voor de vergadering (minimaal de helft van het DNA moet aanwezig zijn) en moest ook Bouterse onverrichter zake naar huis. Dit

trucje wordt ook altijd door de oppositie gedaan als er één persoon van de coalitie niet is, dan weigert men ook te vergaderen. Vandaar dat zoveel DNA-vergaderingen niet doorgaan. Diezelfde middag kreeg Bouterse een brief van de voorzitter met de melding dat hij geen lid meer was van de DNA, omdat zijn lidmaatschap was verlopen. Bouterse natuurlijk weer boos en hij zou wel even komen en hij zou een rechtszaak tegen de staat aangaan. Hij was nog gewoon lid, want 2 weken geleden heeft hij wel getekend en is hem de toegang niet geweigerd. Daarnaast is hij niet aangeschreven, dus mag hij veronderstellen nog steeds DNA-lid te zijn.

De argumenten van Bouterse zijn in mijn ogen flauwekul, maar door steeds met nieuwe argumenten te komen, probeert hij weer in een onderhandelingspositie te komen. Hij dwingt ook de voorzitter om stelling te nemen. Het is dan ook echt de eerste krachtmeting tussen Bouterse en de coalitie. Wie is in staat om zijn rug het meest recht te houden en wie geeft zich als eerste gewonnen. Deze eerste krachtmeting is een vooruitloper op de aankomende verkiezingsstrijd. En de verkiezingsdatum is nog onbekend, het enigste wat bekend is dat het voor mei 2010 moet plaatsvinden. Bouterse heeft in principe de grootste aanhang in Suriname. De meeste mensen zijn de oude politici zat en willen nieuwe leiders. Maar er zijn geen nieuwe leiders die opstaan. En Bouterse kan heel erg goed praten, hij maakt hele peformances van zijn speeches. Hierdoor kan hij rekenen op de steun van de arme mensen en ook op de jongeren, die weinig kennis hebben van de revolutie-periode.

Het meest bijzondere is wel hoe de gewone Surinamers met deze kwestie omgaan. De journalisten schrijven trouw allerlei uitspraken op in de krant van mensen die hun mening verkondigen. Zowel specialisten als aanhangers van één der beide partijen. Er is geen journalist die nu onderzoek heeft gedaan naar hoe het zit met de aanwezigheid van andere parlementariërs of een vergelijking maakt met andere landen. De bevolking zelf is niet boos dat Bouterse niet heeft deelgenomen aan DNAvergaderingen. Men heeft zo weinig vertrouwen in politici, dat men niet eens verwacht dat ze zullen komen opdagen op DNA-vergaderingen. In de DNA-vergaderingen wordt ook meer over de volgorde van de agendapunten gesproken, dan dat er besluiten worden genomen. Er schijnen zo’n 23

wetswijzigingen klaar te liggen om door het DNA behandeld te worden. Bij de huidige bespreking van de begrotingen had elke partij meer dan 17uur spreektijd en dan nog klagen de partijen dat het te weinig is. Als de spreektijd van de partijen bijna voorbij is, gaat de regering allerlei begrotingswijzigingen kenbaar maken, die dan niet meer besproken kunnen worden. Men heeft zelfs gepresteerd om de begroting van een zeedijk terug te brengen van 21 miljoen naar 1,2 miljoen. Het parlement kon daarop niets zeggen of bediscussiëren, want hun spreektijd was voorbij! Met andere woorden, hier in Suriname is het spel van politiek bedrijven nog volop in ontwikkeling. Verder is men nog meer bezig met het elkaar dwarsliggen, dan gezamenlijk te werken aan de ontwikkeling van het land. Dat laatste is ook wat de meeste bewoners dwars zit. De politici zijn te druk bezig met zichzelf te verrijken en te weinig met de toekomst van het land. Toch komen er geen demonstraties, gaan mensen de straat niet op en wordt de mening van de bevolking niet verwoordt in de krant. Hierdoor is er geen enkele sociale druk op de politici, die dus daardoor ook hun eigen gang kunnen blijven gaan. Er is niemand die hen dwarsligt.

8 maart 2009 In Nederland

Op zondag om 14.35 hoorde ik getoeter in de straat en het geluid van een autobus. Ik kijk vanaf mijn balkon de straat op en zie daar het luchthavenbusje al staan. Shitt, veels te vroeg, want ze zouden tussen 14.45 en 15.00 komen. De eerste keer in Suriname dat iemand té vroeg komt. De chauffeur is ietwat geïrriteerd als ik aangeef 2 minuutjes nodig te hebben. Snel mijn koffers gepakt en de beheerder gebeld en geregeld dat ik de sleutels in de plantenbak achterlaat. Toch wel heerlijk dat niemand moeilijk doet als plannen worden gewijzigd.

Onderweg naar de luchthaven zie ik weer nieuwe delen van Paramaribo. Iedereen die instapt wordt vriendelijk begroet en een aantal mensen blijken elkaar vagelijk te kennen. We komen rond 16uur aan op de luchthaven. Rustig ingecheckt en gelijk doorgelopen naar de douane. De douane beambte begon bij het zien van mijn paspoort en stempels ernstig te fronsen. Ik zag hem twijfelen en nadenken. Uiteindelijk gaf hij aan dat ik mijn stempel voor verblijf niet verlengd had. Ik vertelde hem dat ik een verblijfsvergunning heb aangevraagd en dus niet meer hoef te stempelen en verwees hem naar het briefje in mijn paspoort. Hij bekeek het, overlegde met zijn collega en ging toen akkoord. Hij gaf me nog wel het advies om met een toeristenvisum terug te komen naar Suriname. Ja, dat wist ik al en zal ik zeker doen.

Vervolgens moest mijn handbagage door de scan. Terwijl mijn rugzak erdoor heen ging, keek de dame niet naar het scherm. Ze was druk aan de praat met een collega. Ik pakte mijn rugzak rustig en liep naar de volgende beambte. Ik moest even wachten totdat ik de fouilleerruimte in mocht gaan. De deur ging open en de 2 dames zaten nog even gezellig met elkaar te praten. Ik werd snel even gefouilleerd en kon daarna door naar de volgende kamer, waar ik mijn handbagage moest openmaken. De beambte keek snel. Hij zag het flesje water en cola, hij adviseerde mij om dat op te drinken voordat ik het vliegtuig instapte en ik moest mijn deodorant nog even in een sealed zakje doen dat buiten het kantoor te vinden was. Het is niet de eerste keer dat ik uit Suriname vertrek, dus

ik wist al dat er niet moeilijk zal worden gedaan over mijn flesjes drinken. Die gingen ook gewoon het vliegtuig in. De zakjes voor mijn deodorant waren natuurlijk nergens te vinden, heb ook niet hard gezocht moet ik bekennen. Bij de scan van mijn handbagage bij het boarden werd er ook geen enkele opmerking gemaakt. Suriname is nog steeds zoals het een half jaar geleden was. We controleren omdat

het

moet,

maar

geloven

niet

in

het

gevaar

van

terrorisme.

Heerlijk!!

De vliegreis verliep prima. Er was een beetje turbulentie onderweg, waardoor ik soms het idee had in zo’n kinderachtbaan te zitten. Het leek vooral op die 8baan van het kleine pretparkje in Appelscha. Het was een rups herinner ik mij, die op een gegeven moment door een appel ging. Ik vond die 8baan superleuk en ik kreeg dus een positief gevoel bij die turbulentie daarboven de oceaan.

Aangekomen op Schiphol begint dan de 100% controle. Je bent nog niet koud het vliegtuig uitgestapt of er komt een Duitse herder op je af. Zijn neus steekt fier in de lucht en hij beweegt snel tussen de mensen. Hij rook niks bij mij, dus kon doorlopen. Vervolgens bijna een half uur in de rij gestaan voor de douane beambte, die checkt of ik wel legaal naar Nederland kom en geen potentieel bolletjesslikker ben. Hij vroeg of ik een fijne tijd in Suriname had gehad. Ik gaf aan voor familiebezoek in Nederland te zijn. Hij vroeg wat voor werk ik deed in Suriname en ik besloot de meest betrouwbare werkgever te noemen en dat was Hogeschool Inholland. Ik mocht doorlopen, voorbijlopend aan nog een rijtje beambten die ook kritisch het publiek observeren en eventueel mensen er tussenuit halen. Ik hoefde niet door de bodyscan, maar mijn handbagage werd natuurlijk wel even gecontroleerd. Niks gehoord over die deoderant, die nog steeds in mijn tas zat. Samen met een collega, die toevallig ook in het vliegtuig zat, liep ik richting de bagagehal. Voordat we de bagagehal in mochten, moesten we natuurlijk weer langs een beambte. Ook dit keer werd mijn paspoort akkoord bevonden. Bij de bagageband stonden nog beambten af en toe bagage er tussenuit te halen. Ik vermoed van de mensen die zijn aangehouden bij de 100% controle. Gelukkig kwam mijn bagage snel op de band en kon ik richting de uitgang lopen. Maar voordat ik naar buiten mocht, moest mijn bagage nog één keer gecontroleerd worden. Dus weer alles op de lopende band gelegd

en weer hoefde ik niks open te maken. Gelukkig! Ik kon nu snel naar buiten lopen om naar de trein te gaan, op weg naar het huis van mijn ouders.

In de trein zag ik het Nederlands landschap aan me voorbij trekken. Wat zijn er veel gebouwen hier, was het eerste wat ik dacht. En wat is alles netjes geordend! Zelfs de rommel rondom een gebouw is gestapeld of in een hoekje gelegd. Niks geen chaotisch gedoe, niks geen ratjetoe van huizen en percelen. Alles is zo netjes! En dan zie ik ook nog zo’n vinex-buurtje met allemaal identieke woningen, identieke voordeuren en bijna geen onderscheid in tuintjes. Wat saai, wat netjes en geordend. Gelijk moest ik terugdenken aan Suriname, waar geen enkel huis hetzelfde is. Iedereen bouwt op zijn eigen manier stukjes aan en geeft het een ander kleurtje. De één heeft een keurig verzorgde tuin en de ander heeft een puinhoop op zijn erf. Hier zie ik geen zwerfvuil en geen mensen hangen op straat. Het lijkt wel alsof er geen creativiteit is in Nederland. Alles is keurig volgens regels gedaan.

Gelukkig zag ik nog een enkel stukje mooi bos of natuurgebiedje. Maar ook de meeste natuurgebiedjes en bossen die ik onderweg zie, zijn keurig aangelegd. De bomen staan in een keurige rij en door een ogenschijnlijk ruw natuurgebied loopt een keurig aangelegd voet- en fietspad. Ik heb maar één of twee plekjes gezien die echt onbedorven, ruw en authentiek zijn. Wat anders met Suriname, waar in het bos geen mooi aangelegde paden zijn en de bomen gewoon kriskras door elkaar staan.

In de trein groet niemand vriendelijk of maakt even oogcontact. Het is ieder voor zich en ik zie de jongeren met een soort kleine nintendo en earpeaces in de oren gamen.

Maar gelukkig, sneller dan gedacht ben ik dan eindelijk in het dorp van mijn ouders. Mijn moeder staat al op mij te wachten en ze is vreselijk blij mij te zien. Mijn vader zit rustig in de auto. Nadat ik 10 minuten in het huis van mijn ouders ben, voelt alles alweer oud en vertrouwd aan. De gesprekken

met mijn ouders, de kleine handelingen en rituelen die we met elkaar hebben. Dat maakt het fijn thuiskomen.

25 maart Zon en wind op je huid

Het is woensdagochtend half 11 en ik zit te typen aan de eettafel bij een goede vriendin in Rotterdam. Ze is gaan werken en ik ben nog in haar huis, totdat ik naar mijn afspraak met de makelaar kan gaan.

Nu het einde van mijn verblijf in Nederland nadert, heb ik ook weer veel zin om terug te gaan naar Suriname. Vorige week met het zonnetje en geen wind, genoot ik van het weer. Heb drie uur gewandeld in de bossen en lekker geluncht in een volkstuin midden in de stad. Ik zag mezelf toen wel weer in Nederland wonen en werken. Met een wijntje, lekker eten en gezellig gezelschap praten en genieten in een tuintje midden in de stad. Of lekker wandelen in een bos waar je de spechten hoort, vogels ziet vliegen, een haas het weiland overschiet en je één voelt met de natuur.

De vraag is alleen hoeveel ik ervan zal genieten als ik weer in het ritme van Nederland word getrokken. Zal ik dan ook, net als een groot deel van mijn vrienden, minimaal 40 uur in de week werken, ’s avonds niet thuis zijn in verband met sport of afspraken met vrienden en in het weekend natuurlijk boodschappen doen en familie bezoeken? Natuurlijk zal ik dan ook nog regelmatig op vakantie willen of een uitstapje willen maken naar een museum of voorstelling. Ik vraag me af of ik dan nog wel zo relaxed zal zijn en gewoon een dag op de bank kan hangen.

Ik verlang naar de Surinaamse zondagen die ik heel rustig doorbreng met een beetje schoonmaken, schrijven en lezen. Ook in Suriname ben ik soms heel erg druk, maar het weer is zo lekker dat je ’s avonds laat nog wel buiten op je balkon kan zitten. En vooral het buitenzijn vind ik heerlijk! De hele dag de deuren en ramen open, zodat de frisse wind en de geluiden van buiten je huis inwaaien. Er zijn ook maar weinig afleidingen, want er zijn geen –tig festivals, evenementen en activiteiten. Ook geen familieverplichtingen of vrienden die allerlei zaken willen ondernemen. Ten aanzien van het laatste kan dit soms als een gemis worden gezien, maar ik merk dat ik niet vol enthousiasme in

nieuwe vriendschappen duik. Ik wacht af, maak en leg contacten, maar heb geen behoefte om bij veel mensen over de vloer te komen. Ik vind het leuk om mensen in de stad tegen te komen, met mijn buren of op het werk met mijn collega’s na te praten, maar ik wil niet privé met hen afspreken. Als ik thuis ben, wil ik graag rust en reflecteren op alles wat ik die dag heb ervaren en beleefd. Daarom geniet ik ook zo van mijn zondagen in Suriname! In Nederland had ik maar zelden dat soort zondagen. Altijd was er wel een afspraak of moest ik van mezelf wel iets doen, want een hele dag binnenzitten vond ik vreselijk! Ik voelde me zo opgesloten! In Suriname ben je voor je gevoel altijd buiten vanwege de open ramen en deuren.

En nu regent het in Nederland en is het vooral erg koud. Ik loop dik ingepakt buiten. Ik voel de wind en de zon niet op mijn lichaam, omdat er 20 lagen kleding tussenzitten. En ik vind het juist zo heerlijk om die zon en wind op mijn huid te voelen.

Maar voordat ik terugga, nog enkele zaken regelen. Vandaag naar de makelaar om alle materialen af te leveren voor de verkoop van mijn huis en vanochtend de laatste spullen ingeleverd voor een project. Morgen de tas inpakken, laatste emails sturen en me verder klaarmaken voor vertrek naar Suriname. Vrijdag in alle vroegte opstaan om uiteindelijk, hopelijk, om 11uur de lucht in te gaan richting Paramaribo waar ik weer kan genieten van de zon en de wind.

3 april Terug in Suriname

Donderdag, einde van de werkdag. Het is half vijf in de middag en ben net een uurtje thuis. Ik zit buiten op de veranda, achter een traliewerk en mijn fiets vlak naast mij. Ik zit nu tijdelijk in het appartement aan de achterzijde van het erf en kijk uit op een muur, de durotank (grote watertank) en het schuurtje met hydrofoor. Niet echt mooi en boeiend uitzicht, maar zo nu en dan zie ik in de palm of bossage van de buren hele leuke en lieve vogeltjes. Ik heb zelfs al een kolibrie gezien. Elke keer word ik weer verrast door de vele soorten vogels die hier zijn en hoe dichtbij ze bij je komen. De hele dag hoor ik ze fluiten of andere geluiden maken. Nu het nog steeds zoveel regent hoor ik ook de hele dag door het geruststellende geluid van kikkers (geen padden). Verder heb ik deze week ook mijn eerste encounter met een Surinaamse veldmuis gehad. Ik kan je zeggen, dat die er precies zo uitziet als een Nederlandse veldmuis. Hij schrok gelukkig nog meer dan ik en ik heb hem sindsdien niet meer gehoord of gezien. Ik hoop dan ook stiekem dat hij is verdwenen. Gelukkig ga ik over iets meer dan een week weer naar de eerste etage, dus dan hopelijk geen muizen meer.

Ik moet nog wel weer in het Surinaamse ritme van leven komen. De afgelopen week ben ik hard aan het werk geweest en heb zowaar hele dagen achter de computer doorgebracht met het schrijven van stukken. Ook heb ik de eerste verzoeken gekregen voor het schrijven van projectplannen. Nu ik één projectplan heb in gediend en bezig ben met een meerjarenprogramma, weet ik hoeveel tijd het kost om een goed en reëel projectplan te schrijven voor financiers. Ik ben dan ook voorzichtiger begonnen met deze opdracht en aangegeven eerst geld te willen aanvragen om het projectplan te gaan schrijven. Even kijken hoe het allemaal gaat lopen. Verder heb ik vandaag mijn eerste overleggen gehad en daar krijg ik toch wel de meeste energie van. Vooral als in een overleg, door gewoon mensen te laten praten en met elkaar te laten overleggen, problemen worden opgelost. Het is ook leuk om aan te geven dat je nog niet goed weet hoe je het wilt aanpakken en op het einde mensen

zelf de aanpak hebben gekozen, die je van te voren hebt bedacht (ik wist het dus wel…). Mijn motto dat alles altijd wel weer op zijn pootjes terecht komt, komt nog steeds uit.

In het algemeen loop ik voor mijn gevoel nog een beetje achter de zaken aan in plaats van dat ze gelijk met mij lopen (of liever nog dat ik vooruit loop). In plaats van deze weblog te schrijven, had ik daaraan kunnen werken, maar de urgentie voor die laatste zaken is ook niet hoog. En ik had meer zin in het schrijven van een weblog, dan het nakijken van opdrachten.

De aankomende periode hoef ik maar één vak te geven op Inholland, dus even had ik wat stress over inkomsten, maar nu niet meer. Eén van mijn nieuwe opdrachtgevers heeft gevraagd of ik meer uren wil draaien. Ik weet nog niet het uurtarief (is nieuwe opdracht), maar zal dat als het goed is aankomende week horen.

Vandaag fietste ik in de regen (met paraplu) naar de verschillende opdrachtgevers en bedacht mij weer dat ik eigenlijk helemaal geen zin heb om in september terug te gaan naar Nederland. In mijn achterhoofd broed ik dan ook alweer strategieën uit om dat te vermijden. De aankomende 2 maanden hoef ik daarover nog niets te beslissen, want mijn huis is bewoond en de makelaar gaat aan de slag met de verkoop. Even kijken hoe het allemaal gaat lopen.

Met andere woorden, dames en heren lezers, ik ben weer terug in Suriname en het bevalt mij heel erg goed!

11 april 2009 Nederlandse en Caraibische invloeden

Afgelopen zaterdag ben naar Choi’s Supermarkt gegaan. Choi’s supermarkt is een begrip in Suriname en een walhalla voor Hollanders. Het heeft een heel groot en breed assortiment van producten uit Nederland! Zo liggen er in de schappen Dubbelfriss, muesli in alle varianten en zijn alle soorten kaas te krijgen. Ze hebben ook een breed assortiment van cup-a-soups.

Toen ik de supermarkt binnenkwam, was het net een Nederlandse supermarkt. Elektrische deuren, koele ruimte, glanzende vloer en stellages tot aan het plafond gevuld met spullen.In het begin bekeek ik alle producten nog gedetailleerd. Zo zag ik de verschillende huismerken als Perfekt, Spar en Markant (leveren opvallend veel aan Suriname), een enkele euroshopper en de vele bekende buitenlandse merken. Ik zag de evergreens en liga’s liggen en unox soepen. Ook was er een grote diepvries afdeling met pizza’s, ijs en diepvriesgroenten. De koeling was vol met zuivelproducten uit Nederland, inclusief crème fraiche, die elders in Suriname niet te krijgen is. Tuurlijk hebben ze ook enkele Surinaamse producten, maar het merendeel is toch Nederlands georiënteerd. Op een gegeven moment trok ik het niet meer. Zoveel spullen en ook zooo duur. Zelfs de Surinaamse producten waren duurder dan bij mijn reguliere Chinese supermarkt. Even later kon ik het niet meer aan, het stond mij zo tegen deze Nederlandse producten hier in Suriname. Ik ben zonder iets te kopen naar buiten gegaan.

Ik stapte op de fiets en fietste naar een Chinese supermarkt, waarover mijn collega tipte dat ze kruidentheeën hadden. In de supermarkt liep ik langs de schappen en zag daar mijn gezouten vis, losse eieren, kleine zakjes chips, 20 soorten pindakaas en zowaar ook Chinese kruidenthee. Inmiddels ben ik ook verslaafd aan zoute crackers als tussendoortje en in deze supermarkt hadden ze ook cupa-soup voor 3,50 SRD (bij Choi’s was het 6 SRD). Nee, ik hoef niet meer naar Choi’s. Ik ga liever gewoon naar mijn vaste Chinees of naar deze nieuw ontdekte Chinese supermarkt.

Een heel ander verhaal is, dat ik afgelopen woensdag bij een lezing over huiselijk geweld was. Er werd in die lezing de definitie voor huiselijk geweld gegeven, hoe de nieuwe wetgeving daarover eruit ziet en hoe huiselijk geweld bestreden kan worden. De dame van de betreffende commissie vertelde dat zij als voorbeeld de wetgeving van Tobego en Trinidad hebben gebruikt! Wat was ik blij dat te horen. Ze nemen niet alles over van Nederland, maar richten zich ook steeds meer op de Caraiben.

Als definitie voor huiselijk geweld wordt hier gebruikt: elke vorm van lichamelijk, seksueel, psychisch of financieel geweld dat gepleegd wordt door een persoon tegen een partner, kind, ouder, lid van het gezin of behoeftige (gehandicapte/ouder/zieke), ongeacht waar het geweld plaatsvindt. Wat ik mooi vind aan deze definitie is dat ook kindermishandeling, seksueel misbruik, stalking en bedreiging hieronder vallen. Geen verschillende definities, maar één brede. Vooral het financieel geweld vind ik een eye opener. Men doelt op het beheersen van een persoon of deze uit te buiten, te beperken of de toegang te ontnemen tot financiële bronnen teneinde haar/zijn financiële afhankelijk te bewerkstelligen of te verzekeren. Het kan dan gaan om het verbieden van de vrouw om te gaan werken, het niet geven van huishoudgeld en geen gebruik mogen maken van eigen verworven goederen en middelen.

In Suriname is huiselijk geweld een gigantisch probleem. Ik ken eigenlijk geen familie of gezin waarin de kinderen niet worden geslagen of negatief worden bejegend. Ook is er regelmatig geweld tussen de mannen en vrouwen hier, waarbij het echt niet alleen de vrouwen zijn die het slachtoffer zijn. Ook mannen doen hier melding van mishandeling.

In de nieuwe wetgeving kan een persoon (het slachtoffer, maar ook een andere belanghebbende) de rechter vragen om een beschermingsbevel uit te spreken. In dit bevel kan de rechter de ander dwingen om iets te doen of juist iets na te laten. Het kan gaan om een contactverbod, maar ook om het betalen van bijvoorbeeld alimentatie. De wet wordt echt geweldig voor slachtoffers of andere belanghebbenden, want ook als je vermoedt dat er iets zal gebeuren, dan kun je al naar de rechter

voor een beschermingsbevel. Het enige nadeel is wel dat veel zaken binnen het huiselijk geweld nog niet strafrechtelijk zijn geregeld. Zo is verkrachting binnen het huwelijk niet strafbaar. Ook is stalking nog niet strafbaar.

Wanneer de strafwet wordt aangepast is onbekend, evenals als wanneer de (civiel-rechtelijke) wet op huiselijk geweld in het Nationale Assemblee wordt besproken. De laatste wet hoeft alleen nog maar daar geaccordeerd te worden en dan kan het geïmplementeerd worden.

De lezing was erg interessant en op zijn Surinaams werd er uit de zaal weer een humorvol voorbeeld aangehaald. Wat als de man een bloedhekel heeft aan de hond van zijn vrouw en de hond krenkt/mishandelt? Is die hond dan ook beschermd binnen de wet op huiselijk geweld of geldt de wet niet voor dieren?? Je raadt al dat deze vraag natuurlijk door een man werd gesteld!!

23 april Zoveel ideeën en kansen

Een toerist mailde mij gisteren via de website met informatie over Matapica strand. Een mooi strand vlakbij Paramaribo, waar je niet kan zonnen en zwemmen in de zee, maar de zeeschildpadden aan land kan zien komen. De schildpadden, o.a. de hele grote lederschildpadden, komen daar aan land om hun eieren te leggen. Vorige week zijn een oud-collega en haar man er geweest. Ze hebben het een bijzondere ervaring gevonden. Eerder hebben toeristen ook al gevraagd om namen van lokale gidsen voor het regelen van de tour naar het strand. Is het een nieuwe trend in de toerisme? Mensen willen hun eigen tours regelen? Niet via een touroperator boeken, maar zelf contact opnemen met een gids om de tour te regelen? Er is in Suriname zeker een grote categorie van mensen, die juist met lokalen wil reizen en niet via een touroperator een trip wil boeken met een populair doende gids. In mijn hoofd denk ik alweer aan de mogelijkheid om gemeenschapstoerisme verder uit te bouwen en via mijn website allerlei lokale gidsen en dorpen met accommodaties kenbaar te maken, zodat mensen zelf hun tours kunnen organiseren en regelen. Ben benieuwd of het gaat lukken.

Vanochtend belde een dame mij die boeken te koop wil aanbieden. Zij is een tante van een kennis. Morgenvroeg ga ik bij haar op bezoek. Zelf heb ik in februari en maart nog boeken verkocht tijdens de filmavonden van theater Unique. Dat ging best wel goed. Ik hoorde daar ook dat veel mensen boeken overhebben en ze eigenlijk wel weg willen doen. Het idee van een boekenbeurs kwam toen al in mij op. Het idee was alweer weggezakt, omdat ik het na mijn terugkomst in Suriname vrij druk had. Nu deze dame me belde, is het idee weer helemaal gaan leven! Ik heb er ook een concreter beeld bij van hoe ik het wil gaan organiseren. Dus wie weet, komt die boekenbeurs er toch nog wel.

Ten aanzien van mijn appartement zijn er ook wel weer hele verhalen te vertellen. Momenteel zit ik aan de achterkant van het appartement. Ik zou afgelopen zaterdag terug verhuizen naar boven. Helaas, pindakaas. Donderdag vertelde de betreffende jongen dat hij zaterdag ging schoonmaken. Dan kon ik naar boven en zou hij gelijk mijn appartement beneden gaan schoonmaken. Vrijdag ga ik

boven kijken om af te stemmen. Immers ik werk de zaterdagochtend en zou tegen een uur of 1 weer thuis zijn. Bleek alleen een dame daar te zijn. Zij heeft daar dus twee nachten geslapen met haar kindje. Zij gaf aan dat de man zaterdag zeker de hele dag daar zou zijn, dus geen probleem. Zaterdag kom ik na mijn werk thuis. De jongen die voorin zit, geeft mij de sleutel van het appartement. Ik ga kijken hoe het eruit ziet… Wat blijkt? Het is wel schoon, maar niet schoongemaakt! Er liggen nog spullen in de kasten, de vieze lakens liggen op de wasmachine en etenswaren in de koelkast. Ik bel naar de dame die het appartementencomplex beheert en zij is verbaasd. Zondagavond komt haar man de sleutel bij me ophalen. Het is nu donderdag en het appartement is nog niet schoongemaakt. Toen ik gisteren belde gaf de dame aan dat het die dag zou worden schoongemaakt. Ik weet niet wat er gisteren is gebeurd, maar er is wel iemand blijven slapen en vanochtend vroeg heb ik kunnen genieten van de geluiden van een heftig liefdesspel. De stem van de dame herkende ik en ik vermoed dat dezelfde jongens die eerst beneden zaten (daar waar ik nu zit) een nachtje boven hebben doorgebracht. Ik wacht de dag nog even af en zal dan ’s avonds weer de dame bellen. Ik wil toch wel graag dit weekeinde terugverhuizen naar boven. Het uitzicht op het muurtje en de waslijn begin ik beu te worden. ’s Middags als ik thuiskom wil ik graag even buiten zitten, mijn krantje lezen en een beetje voor me uitkijken de straat in. Dat kan nu niet, niet alleen vanwege het uitzicht dat ik niet heb, maar vooral vanwege de zon die op dat moment volop de veranda schijnt. Het is veels te warm!

De afgelopen dagen ben ik wel gaan kijken naar andere appartementen, maar ik blijk toch best wel goed te zitten qua prijs, voorzieningen en ruimte. Sommige appartementen zijn mooier, maar dan ook duurder. Andere zijn kwalitatief veel slechter, maar ook veel goedkoper. Financieel gezien hoef ik nog niet te verhuizen en ik heb nu wel een kamer over voor logees.

Vandaag is het een lekkere rustige dag. Ik ga nog even aan de slag met mijn online reisgids, deze weblog online zetten en kijken of ik de eigenaar van Unique toch enthousiast kan krijgen voor een boekenbeurs. Vanmiddag overleg bij de ontwikkelingsorganisatie, maar dan wel gezellig op een terrasje. Vanavond weet ik nog niet precies wat ik ga doen. Ik wil eigenlijk wel naar de yogales van

17.30, maar weet niet of ik dan al klaar ben met het overleg. Verder is er een consultatieronde van een goudwinningsbedrijf met politieke partijen, waar ik wel een kijkje wil nemen. Dat begint om 19 of 20.00uur en ik ben getipt over een feest van de orange club. De orange club is een soort Nederlandse vereniging die regelmatig activiteiten en avonden organiseert. Eén van mijn werkgevers, zelf Nederlander, heeft mij getipt daarover. Het feestje begint pas om 21.00 en er is gratis kaas. En als er iets gratis is, dan moet ik er natuurlijk wel even heen haha… Verder ben ik benieuwd wat voor mensen er überhaupt komen!

Als mensen zeggen dat er niks te doen is in Suriname, dan begrijp ik hen echt niet! Afgelopen week was er de wandelmars, een soort Nijmeegse vierdaagse. Erg gezellig, erg knus en erg aandoenlijk. Ik heb er een kleine video van gemaakt. Ook heb ik een korte impressie gemaakt van mijn ritje op een combine in Nickerie een paar weken geleden!

10 mei Tories (verhalen)

Vol ongeloof keek de secretaresse met haar grote bruine ogen mij aan. Ze had net vertelt over een huis met Nederlandse stagiaires, waar de stagiaires in hun bikini’s buiten gingen liggen op een handdoekje in zicht van de gehele straat. Dat ze zelfs had gezien dat ze in hun bikini gingen voetballen! Ze zal er niks van zeggen, want ze heeft respect voor ieders gewoonten en cultuur. Maar ik zag duidelijk in haar houding dat ze het afkeurde. Een week of 2 geleden heb ik zelf een tweetal stagiaires gezien die buiten lagen in hun bikini. Ik heb toch even twee keer gekeken! Twee van die witte lichamen op een handdoek in een tuin aan een drukke weg. In Nederland is dat niet zo’n probleem, maar hier in Suriname is dat toch best wel vreemd. Al was het maar omdat die witte lichamen zo opvallen! Er is niks vreemds aan. Maar toch meet ik met dubbele maten hier. Als ik jonge meisjes op straat zie lopen met korte rokjes en hemdjes, dan maak ik me zorgen over hen. In dit land vindt veel seksueel geweld en misbruik plaats. Als ik Nederlandse stagiaires (meestal wel behoorlijk aantal jaren ouder) over straat zie lopen met korte rokken en hempjes, dan vind ik het ordinair. Als volwassene loop je niet zo bloot over straat. De meeste Surinaamse vrouwen hebben altijd hun schouders bedekt en minimaal rokken tot op de knie. Een dame uit Brazilië vertelde mij dat ze zich zo thuisvoelde in Suriname, omdat het niet uitmaakte wat je aantrok. Niemand zegt er iets van. Nee, Surinamers zullen het niet rechtstreeks tegen je zeggen. Wel wordt er achter je rug om geroddeld over wie je bent, wat je doet en hoe je eruit ziet. Maar men zal nooit recht in je gezicht zeggen dat iets niet mag.

De buurjongen vertelde mij gisteravond een heel verhaal over de betrokkenheid van Nederland bij de couppleging van Bouterse en dat ze Brunswijk zo gek hebben gekregen om tegen Bouterse te gaan vechten. Hij kon het goed onderbouwen met allerlei zaken die toen hebben gespeeld. Hij beweerde ook dat Van Mierlo een hele belangrijke speler is geweest. De complexiteit van die binnenlandse oorlog is mij ook duidelijk geworden bij de herdenking van de verwoesting van

Pokigron, een Marrondorp in het binnenland. Feitelijk had Brunswijk het dorp wel vernietigd, maar hij deed dit onder druk van de andere gemeenschappen in de omgeving. Het traditioneel gezag uit die dorpen was jaloers op Pokigron, vanwege haar strategische positie. Men was bang dat Pokigron teveel macht zou kunnen krijgen, ze hebben toen Brunswijk bewogen om het dorp te vernietigen in ruil voor hun commitment. Vroeger dacht ik dat het Bouterse tegen Brunswijk was, maar ik begin te geloven dat de materie van de binnenlandse oorlog een heel stuk complexer is.

Zo hoor ik elke dag weer tories (verhalen) over Suriname en het leven van Surinamers. Maar hoe zit het met de tories over mij?

Eigenlijk zijn er weinig bijzonderheden of schokkende verhalen te vertellen. Inmiddels ben ik wel verhuisd naar het appartement op de 1e etage en ik ben er erg blij mee. Ik kan weer lekker buiten zitten, een koele bries in het huis en beter uitzicht. Ik heb ook voldoende inkomen om hier te blijven. Ondertussen in 2 weken tijd wel 2 lekke banden gehad. De Chinese reparateurs moesten erg lachen toen ik de tweede keer weer kwam. Ik ben te lui om het zelf te doen. De Chinezen zijn te lui om te plakken, dus zetten ze er steeds een nieuwe band in. Voor 15 SRD (4,5 euro) heb ik dan weer een werkende fiets. Verder heb ik deze week op internet kunnen zien dat mijn verblijfsvergunning is goedgekeurd. Deze week dan ook een tochtje naar Vreemdelingenzaken maken om de zaak af te handelen (althans,ik hoop dat ik het kan afhandelen). Het betekent dat ik geen toeristenvisum meer hoef aan te vragen als ik naar Suriname kom voor de aankomende 1,5 jaar. Verder krijg ik korting bij allerlei trips en activiteiten (welke ik niet maak) en kan ik me goedkoop verzekeren (wat ik ook niet doe, want de dekking in Suriname is laag, heb dus internationale verzekering). Aankomend weekend ga ik naar Nickerie om mijn eenjarig- jubileum in Suriname (en verjaardag) te vieren. Dat wordt dus een HIndoestaans feestje met lekker eten, drank en veel dansen.

30 mei Verkiezingsstrijd is begonnen, maar het fruit is zalig

Ongeveer 2 weken geleden is Pertjaja Luhur, een politieke partij voor met name de Javaanse bevolkingsgroep, begonnen met een gaarkeuken. In hun nieuwe partijgebouw in hartje centrum worden dagelijks, naar hun zeggen, 2000 gratis maaltijden verstrekt aan arme mensen. De mensen kunnen hun portie dagelijks ophalen. De gaarkeuken blijft open tot op de dag van de verkiezingen eind mei 20010. De ingrediënten voor de maaltijden worden geleverd door bedrijven.

Sinds de bekendmaking van de gaarkeuken zijn verschillende discussies op gang gekomen. Sommige argumenteren dat het stemmenkoperij is om mensen gratis maaltijden te verstrekken. Als dank zullen ze dan voor jou als partij stemmen. Anderen vinden het schandalig dat als er een gaarkeuken wordt opgezet, dat er dan met name overgebleven groenten en spullen wordt gebruikt. Alsof de arme mensen geen volwaardige maaltijden mogen eten. Een enkeling komt al met stevigere argumenten dat als men aan armoedebestrijding wil doen, dat er dan ook gebruik gemaakt kan worden van al bestaande organisaties die ook maaltijden en spullen verstrekken aan arme mensen. Pertjaja Luhur is een politieke partij en als zij armoedebestrijding belangrijk vindt, waarom werkt ze dan niet binnen de bestaande regering aan de bestrijding? De partij zit namelijk in de coalitie. Nog sterker gezegd, de minister van Sociale Zaken is een minister van…. Pertjaja Luhur. En wat heeft de minister van sociale zaken in de afgelopen vier jaar bereikt? Eigenlijk alleen maar ontevredenheid. Suriname kent een kinderbijslag van 3 srd per maand (nog geen euro per maand), er is geen goede financieringsregeling voor kindertehuizen die kinderen uit verwaarloosde situaties opvangen en veel geklaag over te late uitbetalingen aan mensen met ouderdomsuitkering en sociale bijstand. Het ministerie van Sociale Zaken komt alleen met negatieve berichtgeving in de krant, de minister is steeds niet op de hoogte van de stand van zaken en geen enkele keer zijn actieplannen of beleidsplannen bekend gemaakt. In mijn ogen is de maaltijdverstrekking inderdaad een manier om stemmen te trekken. Op zich is dat niet erg, het is een keuze. Maar ik vind het geen moreel

verantwoorde keuze. Als de stemmen zijn gegeven, wordt de gaarkeuken gesloten. Maar wat gaat de Pertjaja Luhur dan doen om deze mensen zonder inkomen, en veelal zonder huis, tegemoet te komen? Wat heeft zij in de afgelopen periode voor deze doelgroep gedaan?

De verkiezingstijd is begonnen en dus ook het uitdelen van cadeautjes. Ik ben van plan om zolang ik in Suriname ben, deze ‘cadeautjes’ goed in de gaten te houden en kritisch te bekijken.

Want zo is ook de grote vriend, Ronnie Brunswijk, naar een dorp in het binnenland getogen. Hij heeft als cadeau aan de gemeenschap een vliegveld laten aanleggen. Weliswaar is een vliegveld in de binnenlanden niet meer of minder dan een groot opengekapt terrein in het oerwoud. Toevallig is de minister van Transport Communicatie en Toerisme van de politieke partij, waar Brunswijk de voorzitter van is. Ik heb vele vragen. Was het ministerie van TCT betrokken bij de aanleg van het vliegveld? Voldoet het vliegveld wel aan veiligheidsvoorschriften? Is er een communicatienetwerk aanwezig? Is er overlegt met de binnenlandse vliegtuigmaatschappijen, zodat zij ook gaan vliegen naar dit dorp? Is al bekend wat de prijzen zijn van de vluchten? Het dorp wordt misschien wel beter ontsloten, maar de vraag is of de ticketprijzen voor de mensen te betalen zijn. Verder weet ik dat andere dorpen in het binnenland liever met de boot teruggaan naar hun dorp, omdat ze dan meer vracht kunnen meenemen. In het vliegtuig kan bijna geen vracht worden meegenomen en mensen gaan toch met name naar de stad om spullen in te kopen. Ronnie Brunswijk, roept regelmatig dat hij adviseur is bij het ministerie van TCT. Waarom is het vliegveld dan niet via het ministerie aangelegd, zodat het ministerie kan aangeven wat zij heeft bereikt? Het is toch veel zinvoller om aan te geven wat jij als partij hebt bereikt in de afgelopen vier jaar?

Boeiende tijden in Suriname, ben benieuwd hoe het zal zijn als de verkiezingen echt in beeld beginnen te komen. Terwijl dit allemaal gebeurd, doe ik nog steeds nieuwe ontdekkingen. Deze week heb ik mijn eerste Surinaamse ananas gekocht. Een niet zo’n mooie afgeplatte Del Monte ananas als bij de AH, maar een ietwat taps toelopende ananas. Bovenaan een stuk smaller dan het onderste gedeelte. Gelukkig had ik de prijs niet gehoord, toen mijn groenteboer die noemde. Ik dacht dat hij

3,5 SRD zei, maar het bleek 10 SRD te zijn. Een dure grap, want een tros bananen koop ik voor 1 SRD. Vijf grapefruits kosten 4 SRD en een lekkere grote papaja gaat voor dezelfde prijs. Maar goed, ik moet bekennen dat ik heb gesmuld van die heerlijke, wonderbaarlijke, sappige en zoetfrisse ananas. Nooit meer zal ik die droge, gele, vreselijk zoete en taaie ananas van Del Monte eten. Ik heb dit stuk fruit in stukken opgegeten over drie dagen en elke keer genoot ik van de lekkere verse friszoete ananassap in mijn mond. Niks geen vruchtvlees of taaie stukken, gewoon pure lekkere ananas! Een aanrader voor iedereen die naar Suriname gaat.

25 juni 2009 Toekomst

Een vriendin mailde mij met de vraag of zij gemist heeft dat ik in Nederland volledig ongelukkig was of dat ik mezelf nu overschreeuw over hoe geweldig Suriname wel niet is. Ik heb haar gemaild dat ik niet overdreven ongelukkig was in Nederland, maar dat ik ook niet helemaal op het goede pad zat. Dat ik hier in Suriname het erg naar mijn zin heb, maar ook mijn momenten heb van twijfel of onzekerheid. In mijn weblogs probeer ik over het algemeen wel de ‘zonnige’ kant van zaken te laten zien en de leuke dingen. Om nu mijn twijfels en baalmomenten serieus op te schrijven vond ik toch iets te persoonlijk. Vaak is het ook zo dat het momenten zijn, die na een paar dagen weer voorbij zijn.

Maar de afgelopen maand heb ik wel geworsteld met de vraag wat ik na augustus ga doen. Er is voor mij geen twijfel mogelijk, ik vlieg begin september naar Nederland. Behalve dat ik het zonde vind om mijn ticket te laten verlopen (hij was duur), heb ik ook een huis dat op dit moment niet verhuurd is en gerenoveerd gaat worden begin september. Mijn huis heeft gedurende mijn hele periode in Suriname als een donkere wolk boven mij gehangen. Soms op grote afstand, soms zeer dreigend dichtbij. Wil ik op de manier leven, zoals ik dat nu doe en wil ik voor langere tijd in Suriname of elders zijn, dan wil ik geen zorgen over een huis in Nederland hebben. Dat betekent verkoop van mijn huis en een huis is beter verkoopbaar als hij niet verhuurd is.

De vervolgvraag is dan, hoe lang ga ik in Nederland blijven? Ga ik in Suriname alles afronden en dan voor onbepaalde tijd terug naar Nederland? Ga ik mezelf een aantal maanden geven om mijn huis te verkopen of te verhuren en dan weer terug naar Suriname? Hoe lang ga ik dan naar Nederland? Twee maanden? Wat lang genoeg is om als vakantie te dienen en door te kunnen gaan met mijn werkzaamheden hier of vier maanden zodat ik de feestdagen in Nederland kan doorbrengen? Ik ben mij er zeer van bewust dat als ik voor langere tijd naar Nederland ga, dat ik dan waarschijnlijk niet weer terug zal gaan naar Suriname. Al deze vragen zijn in de afgelopen maand bij mij naar boven gekomen. Ik heb er verbazingwekkend weinig over gestrest. Eén van de dingen die ik het afgelopen

jaar heb geleerd, is dat alles op zijn pootjes terecht komt. Alles heeft zijn tijd en zijn moment. Ik hoef dan ook geen antwoorden te geven op alle vragen die in mij naar boven komen, want ik weet niet wat de tijd gaat brengen en wat ik allemaal ga tegenkomen. Ik benoem ook aan mijn kennissen hier dat ik het gewoon nog niet weet en vertel over alle vragen die ik heb. Voor mij persoonlijk is dat al heel wat, want vroeger vertelde ik alleen iets als ik het antwoord al wist of een duidelijk plan had. Ik merk dat ik het prettig vind om ‘open’ eindjes te hebben en gewoon te ervaren dat wat er gaat komen. Want meestal is het iets heel anders, dan wat ik van tevoren heb bedacht.

Maar er zijn wel zaken die ik wel weet. Wat ik wel weet is dat ik geen vaste baan wil of lang op één plek zal leven. Ik ben daarvoor te onrustig en teveel op zoek naar nieuwe uitdagingen en ervaringen. Ik wil dan ook gemakkelijk ergens weg kunnen. Ik wil ook de mogelijkheid hebben om met mijn werkuren te schuiven, zodat ik overdag een keer tennis kan kijken of gewoon niks doen. Ik wil ook altijd een aantal uren in de week blijven lesgeven aan jongeren. Of dit nu op het HBO is of bij een andere opleiding, dat maakt mij niet zoveel uit. Ik houd er van om mijn kennis en ervaring te delen met studenten en hen een stukje van mijn praktijkervaringen mee te geven of te coachen in hun ontwikkeling. Ik houd ervan om te overleggen, ideeën te ontwikkelen, onderzoek te doen en plannen te schrijven. Ik houd ook van structureren en verbeteren.

Mijn gedachtegang is nu om interim-werk te gaan doen in Nederland, waarbij ik met name werk met HBO of WO-medewerkers cq professionals. Bij voorkeur ga ik ook weer werken in de non-profit sector. Verder wil ik een aantal uurtjes in de week gaan lesgeven (bij voorkeur aan deeltijdopleiding in de avonduren). Dat is wat ik nu doe in Suriname en dat bevalt mij erg goed.

Als iemand mij vraagt of ik mij verheug om weer naar Nederland te gaan om daar te wonen en te werken, dan is mijn antwoord op dit moment ‘nee’. Wil ik perse in Suriname blijven voor lange tijd? Dan is mijn antwoord ook daarop ‘nee’. Dus wat het zal gaan worden? Geen idee, de tijd zal het leren…. Misschien een beetje van beiden.

18 juli 2009 Kogel door de kerk

Ergens vorige week kwam de verandering. Het ging niet met een vingerknip of klap in de handen, dat mijn denken veranderde. Het was meer een geleidelijk proces. Alsof in een regenboog met allerlei kleuren, één kleur helderder werd zonder dat de andere kleuren verdwenen. Alsof van de 20 golven, één golf net iets hoger en sneller was als de rest. Ergens vorige week ging ik terug naar mijn lijstje met namen van mensen die ik zou willen benaderen als ik werk ging zoeken in Nederland. Op een avond zat ik buiten op mijn balkon met een schrijfblok om te bedenken wat ik precies in Nederland wilde gaan doen als ik terug zou keren. Daarna was mijn curriculum vitae aangepast en ook mijn profiel op Linkedin. De stap om inderdaad een aantal mensen te mailen over mijn voorlopige terugkeer naar Nederland was dan ook niet groot.

Er was voor mij geen twijfel meer. Ik zal voor een langere periode in Nederland zijn. Mijn huis zal niet op korte termijn verkocht raken en ik wil mijn huis niet opnieuw verhuren. Ik wil niet langer op tijdelijke basis in Suriname zijn, maar door mijn situatie in Nederland kan ik ook niet voor onbepaalde tijd in Suriname gaan vestigen. Ergens vraag ik mij ook af of ik dat wel wil. Nu ik inderdaad voor langere tijd terugga naar Nederland, heb ik ook zin in een aantal activiteiten die ik hier in Suriname niet kan doen. Met vrienden gaan tennissen, naar de film gaan, een bandje kijken in Rotown of gewoon gezellig praten. Maar ik weet ook dat ik in Nederland me niet volledig thuis zal gaan voelen. Ik denk dat ik me wel weer aardig kan aanpassen aan het hectische en geplande leven in Nederland, zonder er zelf teveel in betrokken te raken. Ik denk niet dat ik ervan houd om weer de hele dag binnen te zitten of achter gesloten ramen in een huis of kantoor. Hier in Suriname ben ik de hele dag eigenlijk in contact met de buitenlucht. ’s Nachts slaap ik met het raam open. Het eerste wat ik ’s ochtends doe is mijn deur openmaken en op het balkon staan. Op mijn fietsje naar mijn werk en op het werk staan de ramen wijd open. Ik hoor de geluiden van de basisschoolkinderen, de auto’s op de straat en de muziek. Na het werk ga ik naar huis en eet dan op het balkon mijn eten, lees of puzzel. Ik

zie en hoor de hele dag vogels, ’s avonds springen de kikkers over het erf en loopt een muursalamander mijn huis binnen. Als ik naar de hogeschool ga, dan stap ik weer op mijn fietsje. De lokalen hebben geen gesloten ramen, maar gaas of ‘shutters’. Er zijn veel ‘ramen’ dus je ziet wat er om je heen gebeurd op straat en het schoolplein. Alleen op sommige kantoortjes waar ik kom, zit ik in de airco. Maar vaak zit ik daar niet lang. Dus voor mijn gevoel zit ik de hele dag buiten of adem ik in ieder geval de buitenlucht in. En dat zal ik het meeste gaan missen in Nederland, als het te koud is om een raam open te doen. Als het te koud is om buiten te zitten. ’s Avonds laat niet meer in het donker buiten kan zitten. Als ik in mijn dikke jas en lange broek naar buiten ga voor boodschappen en niet de wind en zon op mijn armen en benen voel. Ik hoop dat ik daar aan kan wennen.

In het afgelopen jaar is Suriname in ieder geval een tweede thuis voor mij geworden en het land fascineert mij enorm met haar diversiteit aan culturen en de verschillen in beleving van de geschiedenis door de verschillende bevolkingsgroepen. Het is een complex land en ik houd van die vele culturen die hier haar eigen gang gaan en waarbij je echt goed moet kijken om de verschillen te zien. Ook de vrijheid die ik hier heb om mijn eigen ding te doen, zonder bemoeienis van familie, vrienden en verwachtingen van derden.

Nu ik geaccepteerd heb ik dat ik voor langere tijd in Nederland zal gaan bivakkeren en dat voorlopig mijn laatste 7 weken in Suriname zijn ingegaan, kijk ik ook weer met een andere bril naar dit land. Ik krijg weer een beetje toeristengevoel en probeer zoveel mogelijk om me heen te kijken naar het dagelijks leven, hoe mensen met elkaar omgaan, de omgeving waarin men woont en de bijzondere dingen die hier zijn.

Die andere blik wordt ook veroorzaakt door het feit dat mijn fiets weer een lekke band heeft en ik geen zin meer heb om die te laten plakken. Om de twee weken heb ik tegenwoordig een lekke band. Ik ben nu dan ook weer gaan ‘bussen’ en wandelen. Dit geeft weer een heel ander perspectief op het leven in Suriname. Ik was vergeten, de volle bussen die door smalle en slechte straten rijden, de arme huizen en de hectiek van de stad. Ik was vergeten het continu door mannen aangesproken

worden met ‘witje’, ‘poppetje’, ‘boeroe’ of gewoon pssst… . Ik weet niet hoe lang ik dat ga volhouden, maar ik ben wel van plan om in deze laatste 7 weken nog zoveel mogelijk het chaotische leven op te snuiven voordat ik naar het geordende en nette Nederland ga.

25 augustus Licht aangeschoten

Samen met vier collega’s heb ik vanmiddag vijf djogo’s gedronken, ofwel 5 liter bier. Ik zit nu dan ook een beetje aangeschoten op mijn balkon deze weblog te schrijven. In de rijstkoker pruttelt mijn rijst. De worstjes en kouseband heb ik nog over van gisteren, dus die hoef ik dadelijk alleen maar op te warmen.

Deze week is de afronding van mijn ‘leventje’ hier in Suriname echt begonnen. Alhoewel ik nog steeds moeite heb om mijn werkzaamheden af te ronden. Het liefst zou ik nog doorgaan met het bieden van beleids- en pr-ondersteuning aan de ontwikkelingsorganisatie. Ook zie ik nu aan het einde van het jaar een aantal studenten echt groeien. Graag zou ik bij hun afstuderen aanwezig willen zijn of begeleiding willen bieden bij hun stage.

De afronding is zondag echt begonnen met het afscheid van mijn familie in Nickerie. Het is nu echt afscheid voor een lange tijd. Zij zijn voor mij echt een familie geweest, waar ik heb kunnen genieten van een vorm van familieleven. Als het goed is, emigreert mijn ‘sisa’ (zus) dit jaar nog naar Nederland en kan ik haar helpen bij het integreren in de Nederlandse samenleving. Het hele weekend ben ik wel bewust bezig geweest met het opslaan van de beelden van Nickerie en de wijze waarop er met elkaar wordt omgegaan.

Verder heb ik gisteren mijn 80liter pakketdoos bij een pakettendienst ingeleverd. Alhoewel er veel pakketdiensten vanuit Nederland naar Suriname zijn, zijn er maar een paar bedrijven die paketten per zeepost naar Nederland brengen. Gelukkig heeft de concurrentie geen moeite om te vertellen welke bedrijven wel pakketten via zeevracht naar Nederland brengen, dus ik had al gauw een alternatief. En deze alternatief levert mijn doos nog dichtbij huis af ook! Al mijn boeken, mijn pannenset en andere huishoudelijke artikelen en beatystuff heb ik in de doos gedaan.

Maandagochtend ben ik met de taxi naar de betreffende vervoerder gegaan. De chauffeur dacht het adres te kennen, maar helaas moest ik hem corrigeren. Samen hebben we het bedrijf gevonden. Terwijl ik in de auto met hem afrekende, kwam er een medewerker naar buiten. Hij vertelde dat er vandaag geen pakketten ingeleverd konden worden. Er konden alleen pakketten worden opgehaald. Er was vandaag geen douanier voor het aannemen van pakketten. Ik ben langer in Suriname en vertelde rustig dat ik gebeld had en dat men mij juist had gezegd dat ik op maandag, woensdag of vrijdag moest inleveren. De medewerker stond nog even bij de auto en zei toen dat hij nog even ging vragen. Even later kwam hij terug dat ik wel kon komen. Met mijn pakketje ben ik in de ontvangstruimte gaan zitten. De douanier moest nog komen en iets voor 9uur kwam hij binnenlopen. Het afhalen van de goederen gebeurde in een andere hal en ik wachtte totdat ik zou horen waar ik mij moest melden. Ik maakte me niet druk. Het kan lang duren in Suriname, maar alles komt uiteindelijk goed. Ik had er ook op gerekend dat ik de hele ochtend kwijt zou zijn. Maar al gauw kwam een medewerker dat ik ook naar de andere hal kon gaan.

Van te voren was ik al gewaarschuwd dat de douaniers streng controleren op de inhoud en dat ik de doos niet moest dichtplakken, omdat ik waarschijnlijk alles moest uitpakken. De douane-beambte was een vriendelijk en gezond uitziende man. Hij kwam naar me toe, keek in mijn doos. Hij opende mijn toilettas met spullen en toen hij hoorde dat het met zeevracht ging, was er al geen probleem meer. Ik hoefde niet uit te pakken en kon mijn 17,50 euro betalen bij de kassa. Daar hoorde ik alleen dat het pakket zo’n 2 maanden onderweg zou zijn. Eerst gaat het nog langs andere landen, voordat het Nederland aandoet. Ik besloot om toch mijn paar schoenen er nog uit te halen. Natuurlijk moet de douanier daarvoor toestemming geven (wat geen probleem was) en daarna hielp een jongen vriendelijk met het weer dichttapen van mijn doos. En zo stond ik voor half 10 alweer buiten.

In het centrum aangekomen, wilde ik nog even kijken naar nieuwe slippers. Hier in Suriname heb je echt geweldige slippers voor een hele lage prijs. Helaas bleek geen enkele winkel de door mij gekozen slippers in mijn maat te hebben. Ook dit is Suriname. Als je iets zoekt is het er niet, dus als je

iets ziet dat je leuk vindt, moet je het gelijk kopen. Maar goed ik heb nog een kleine week, dus ik ga rustig weer de stad in om te zien of ze in de aankomende week weer een nieuwe levering krijgen. Dan kan ik de slipper van mijn keuze en maat eruit halen.

Eén ander moeilijk element is er nog en dat is de aanschaf van souvenirs! Wat zijn leuke en betaalbare souvenirs, die ook echt iets vertellen over het land? Dat zal mijn opgave voor volgende week worden om de stad af te struinen naar leuke souvenirs.

Verder moet ik nog een traject in om mijn laatste uitbetalingen op tijd te krijgen en mijn eurorekening leeg te plunderen, zodat ik nog wat geld heb als ik in Nederland aankom.

20 september Terug in Nederland

Op 3 september 2009 landde ik weer in Nederland. Het was prachtig Hollands weer! De lucht was grijs, de wind waaide hard en het regende. Heerlijk om die Hollandse wind weer op mijn gezicht te voelen. De eerste dagen genoot ik als een toerist van al het vertrouwde en mooie van Rotterdam en het platteland. Ik was zeer verbaasd over de snelheid en vriendelijkheid van medewerkers. Zo moest ik de auto van mijn ouders naar de garage brengen. Helaas bleek na de eerste reparatie, de auto toch nog niet klaar te zijn. Ik had hem weer teruggebracht en na ongeveer anderhalve dag was hij weer helemaal klaar. In spanning wachtte ik de rekening af, maar de jongen van de garage vertelde dat zij het intern gingen oplossen. Verbaasd vroeg ik nog een keer of ik niets moest betalen. Nee, echt niet. Het was hun fout dat ze niet gelijk bij de eerste keer de auto gerepareerd hadden. Wat een service!

De eerste twee weken heb ik veel tijd besteedt aan het sturen van sollicitatiebrieven, voeren van gesprekken met oud-werkgevers en collega’s en natuurlijk de praktische zaken regelen als mobiele, internet en inrichten van mijn huis. Ik merk dat ik het erg leuk vind om met oud-collega’s te spreken en te horen hoe het met een ieder gaat. En na elk gesprek bedenk ik wie ik nog meer zou kunnen spreken. Ik wil dat graag vasthouden, omdat ik op die manier veel leer. Natuurlijk is het leuk als er ook nog wat werk uitkomt. Ik heb nu een aantal concrete opties lopen en het kan waarschijnlijk zelfs zo zijn dat ik nog ‘nee’ moet zeggen. Hoezo crisis in Nederland?

In Suriname heb ik regelmatig gedacht dat het heerlijk is, dat in Nederland alles gewoon te verkrijgen is. Helaas blijkt ook in Nederland niet alles gemakkelijk verkrijgbaar. Zo had ik via Marktplaats een tweedehands digitale camera gekocht. Ik moest alleen nog een xD-kaartje erbij kopen. Dat bleek niet zo gemakkelijk. De mediamarkt was uitverkocht, Foca (de beste en grootste fotozaak) was uitverkocht en Photex was uitverkocht. Gelukkig bleek de vestiging aan de Meent nog wel xDkaartjes te hebben! Het leek wel Suriname!! Maar goed, kon wel dit weekend op pad met mijn camera!

Verder kan ik alles vinden in Nederland. Ik kan zelfs meer vinden dan ik nodig ben. Zo was ik op zoek naar een simpele mobiele. Vraagt de dame in de telefoonzaak of ik met of zonder touchscreen wil. Sorry?? En een paar dagen later zag ik twee van mijn tennisvriendinnen met zo’n moderne telefoon! De tijd gaat snel! Ik heb gewoon een simpel toestel gekocht zonder camera en touchscreen; 27 euro bij de mediamarkt.

Op dit moment heb ik twee katten op bezoek die een maandje bij mij blijven logeren. De verbouwing aan de flat gaat gestaag door. Ik zit met mijn laptop op de schoot, voeten op de salontafel voor de televisie deze weblog te schrijven. Stiekem wens ik dat ik in Suriname ben, waar ik buiten aan de tafel zal zitten met het geluid van vogels, muziek en mensen op straat.

Alhoewel ik graag nog even wil genieten van het Hollandse leven, ben ik ook alweer bezig met mijn terugkeer naar Suriname. Zo wil ik verder gaan met mijn reisgids, door ook accommodaties op te nemen en kleine tours te gaan verkopen die toeristen op een authentieke manier laat kennismaken met binnenlandse gemeenschappen. Ofwel ik denk erover om ook een tourbedrijf te beginnen. Nu eerst hier een tijdje geld verdienen, genieten van familie en vrienden, genieten van het Nederlands leven (goede deel ervan) en een oplossing voor mijn huis vinden.