M 5 OKTOBER

16 JUNI 2015

NR.

Nieuwsbrief

Hospice Kromme Rijnstreek

In dit nummer 1. Een wens vervuld 1. Week van het Hospice 2. Ik en het hospice 2. Cursussen communicatie 3. Een wens vervuld 3. Stichting Ambulance Wens 4. Bijeenkomst Gildeleden 4. Bijeenkomst levenseindevragen 4. Boekbespreking 5. Leeftijd speelt geen rol 6. Week van het hospice

‘EEN DAG MET EEN GOUDEN RAND’

Een wens wordt vervuld... Het werd een dag met een gouden rand, toen een wens van een gast in het hospice vervuld werd. De afgelopen jaren is zij met haar kleinkinderen vele malen een dagje uit geweest. Hoe mooi zou het zijn dit nog een keer te doen? Stichting Ambulance Wens maakte dit mogelijk. Zij zorgde voor vervoer per ambulance naar het Oertijdmuseum ‘De Groene Poort’ in Boxtel. Twee vrijwilligers zorgden voor de rest. Een verslag van deze bijzondere dag is te lezen op pagina 3.

WEEK VAN HET HOSPICE: 26 SEPTEMBER T/M 5 OKTOBER

U leest het zestiende nummer (van de vijfde jaargang) van de digitale nieuwsbrief Hospice Kromme Rijnstreek. Hiermee houden wij u op de hoogte van het reilen en zeilen van het hospice voor de bewoners van de regio Kromme Rijnstreek.

Op 26 september a.s. start voor de vijfde keer de Week van het Hospice. Doet u mee met een van de activiteiten? • 26 september fietstoertocht en snuffelfair • 29 september filmavond • 30 september korenfestival • 5 oktober afsluiting met Joris Linssen en Caramba. Zie ook pagina 6

Ook dit jaar is er een fietstoertocht!

2

Nieuwsbrief Hospice Kromme Rijnstreek, nr. 16, juni 2015

C OL U M N

‘IK EN HET HOSPICE’ In ‘ons’ hospice kunnen gasten, naast de zorg en het heerlijke eten, dat wordt gekookt door de vrijwillige koks, ook verzorgende voet- of handmassage krijgen. Ook zijn er vrijwilligsters die als kapster of pedicure de gasten willen verwennen. Vandaag mocht ik een kijkje nemen bij een gast die een dergelijke behandeling onderging van Addy, onze vrijwilligster. De gast zegt dat het heerlijk is om even verwend te worden, zeker als het moeilijker wordt om dit (de voeten) zelf te doen. De behandeling begint met een warm voetbad, wat ook lekker ontspannend is. Daarna komt er de eigenlijke behandeling: eerst de voeten ontsmetten, dan de nagels knippen of met een klein freesje behandelen. Eelt wordt verwijderd en als laatste een heerlijke massage. Het lijkt vijf minuten te duren, zoals ik dit vertel, maar er wordt best gezellig gekletst merk ik tijdens en in dit geval ook na de behandeling. De gast waarbij ik aanwezig mocht zijn, zei dat het erg prettig, maar voor haar persoonlijk ook wel vermoeiend was. “Ik ben een ‘piepert’ hoor, zei ze, maar dat viel reuze mee. Het is mooi om te merken dat deze dingen, naast de zorg door de zorgvrijwilligers en de verpleegkundige en natuurlijk de zorg voor het natje en droogje (met dank aan de koks) voor de gasten erg fijn zijn. Gasten hoeven niet, maar mogen zelf aangeven of zij er gebruik van maken. De bijdrage voor deze behandelingen, ook voor de kapper en pedicure, gaat in een potje en wordt besteed voor verschillende uitgaven voor het hospice. Het is fijn om de gasten te zien genieten. Net als vandaag, lekker verzorgen en wat kletsen met elkaar. Het knippen van de nagels, ontspannen in het voetenbad en tot slot de heerlijke massage. Zo heb ik er een klein stukje uitgelicht van alles wat er zich zoal afspeelt in het hospice. Met elkaar proberen wij de gasten echt het gevoel te geven van een ‘bijna’ thuis omgeving, hetgeen sommige gasten ook zo ervaren. Riet van Dam-Hofland

Twee cursussen communicatie met Herberd Prinsen ‘Je kunt pas communiceren als het veilig is en er zelfvertrouwen is’ ‘Je kunt pas echt communiceren als het veilig is en er voldoende zelfvertrouwen is’. Deze gedachte staat bij binnenkomst op een flap bij de cursus Communicatie. De cursus wordt een aantal keren per jaar aan de vrijwilligers in het hospice aangeboden en wordt door Herberd Prinsen van HPC Training, opleiding en advies verzorgd. Over de gegeven cursussen in het voorjaar van 2015 zegt Herberd het volgende: “Pas als mensen, en in bijzonder vrijwilligers, voldoende zelfvertrouwen hebben en zich veilig voelen zijn ze in staat elkaar rechtstreeks aan te spreken en feedback te geven. Het is telkens weer mijn doel om mensen te laten groeien in aanwezigheid van de ander. Of zoals de Franse filosoof Emanuel Levinas zo mooi verwoordt: ‘Ik word ik in in het aangezicht van de ander’. Feedback is voor mij werkelijk voeding en dat is wat anders dan (opbouwende) kritiek. Of zoals Ken Blanchard zegt: ‘Feedback is the breakfast of champions’. Tijdens de twee bijeenkomsten is mijn beleving dat de deelnemers zich langzaam openden en kwetsbaar durfden op te stellen, doordat ze meer zelfvertrouwen en eigen grond gingen ervaren. Hierdoor is de deur naar rechtstreeks aanspreken geopend. Want ieder mens heeft recht om rechtstreeks aangesproken te worden op zijn gedrag. Ik wens alle vrijwilligers toe dat ze samen aan het eind van een dienst elkaar voorzien van feedback. Waardoor het wij-gevoel kan ontwikkelen. En verder dat alle vrijwilligers deze bijeenkomsten mogen volgen.” Waaier aan prachtige inzichten Twee zorgvrijwilligers gaven hun ervaring over de cursus als volgt weer. Cora Gerritsen: “Je kunt pas echt communiceren als het veilig is en als je voldoende zelf vertrouwen hebt. Deze uitspraak aan het begin van de cursus bevatte meer dan genoeg interessante stof om twee avonden mee te vullen. Want, het is mooi

Herberd Prinsen

gezegd, maar hoe ontstaat een veilige omgeving en voldoende zelfvertrouwen? Is het hospice zo’n veilige plek? Geven we elkaar ruimte en respect om ons zelf te zijn? Wanneer en hoe geef je je grenzen aan? Ken je je sterke en zwakke punten en welke vaardigheden heb je nog te ontwikkelen? Achter de eenvoud van deze vragen schuilt een waaier aan prachtige inzichten die we met elkaar hebben gedeeld. Twaalf collega’s met ieder hun eigen verhaal. Ik ben ervan overtuigd dat wanneer we elkaar bewust feedback blijven geven, uitdagen en waarderen, we optimaal zorgen voor een gezonde samenwerking en een open cultuur. Want een organisatie is zo goed als de kwaliteit van de onderlinge communicatie! Mede bepalend voor het succes van de avonden was zeker de inspirerende leiding door Herberd Prinsen.“ Addy Raaymakers vult aan: “Mijn ervaring was duidelijk en verhelderend waar we staan als vrijwilliger in het hospice. Ik ben weer wakker geschud, dat ik mijn kwaliteiten mag benutten en me niet als een mindere hoef te voelen, dit maakt mij s terker in mijn vrijwilligerswerk.”

3


STICHTING A MBULANCEWENS Nog één keer de zee zien, nog één keer een concert bijwonen... Stichting Ambulace Wens vervult alle laatste wensen van mensen die lijden aan een ongeneeslijke ziekte en niet lang meer te leven hebben. Het kunnen hele kleine dingen zijn die belangrijk zijn voor een terminale patiënt, maar eigenlijk niet meer mogelijk zijn omdat hij of zij niet meer mobiel is of op een gewone manier niet meer kan worden vervoerd. Stichting Ambulance Wens heeft speciaal ontworpen ambulances met een extra comfortabele brancard. En niet te vergeten het kundig medisch geschoolde team dat met elke wens meegaat. De oprichter van Stichting Ambulance Wens is Kees Veldboer. Kees is ambulancechauffeur. Hij vervoerde in 2007 een patiënt en reed onderweg naar het ziekenhuis een omweg langs het Vlaardingse havenhoofd. Kees werd geroerd door het intense geluk dat de zieke hierdoor beleefde en regelde een rondvaart door het Rotterdamse havengebied voor de zieke. Hij leende een ambulance en met enkele telefoontjes kon deze zieke zeeman zijn leven op deze mooie manier afsluiten. Nog geen twee maanden later was de Stichting Ambulance Wens een feit. Inmiddels beschikt de stichting over ruim honderd goed getrainde vrijwilligers die klaar staan om een gevraagde wens gestalte te kunnen geven. Meer informatie is te vinden op www.ambulancewens.nl

De jongens waren heel enthousiast en niet weg te slaan bij de brancard.

MET STICHTING AMBULANCE WENS NAAR OERTIJDMUSEUM

Een wens vervuld...

We gingen langs grote dynosaurussen en speeltoestellen om uiteindelijk aan te komen in het museum met zwerfstenen en fossielen.

Sinds ik in het hospice verblijf werd er al enkele malen aan me gevraagd of ik misschien wist van de mogelijkheden van de Stichting Ambulance Wens. Lang schoof ik dit aan de kant, want ik had geen wens. Tenminste, totdat ik dacht aan alle uitjes die ik in de afgelopen jaren met mijn twee k leinkinderen had. Altijd als zij een dag vrij hadden van school omdat het onderwijzend personeel een studiedag had, ging ik met hen beiden een gezellige dag uit. Het zijn dagen met gouden randen geweest. Toen ik dan ook hoorde dat zij weer zo’n dag vrij zouden hebben werd er een wens gevormd in mijn hoofd die ik uitgesproken heb naar mijn dochter en de twee jongens.

Herinnering aan speciale dag Aangekomen bij het museum werd het gezelschap helemaal compleet. Ook mijn zoon en schoondochter waren gekomen. Wat een rijk gevoel! De jongens waren heel enthousiast en niet weg te slaan bij de brancard. Samen met oma een dagje uit en dan op deze manier, een hele belevenis! We gingen langs grote dynosaurussen en speeltoestellen om uiteindelijk aan te komen in het museum met zwerfstenen en fossielen. Prachtig om te zien allemaal. Natuurlijk aan het einde nog door de winkel waar van alles te vinden was. De jongens zochten beiden een speciale herinnering aan deze zo speciale dag.

De jongens hadden al vaak gezegd dat zij met oma nog een keer naar het Oertijd museum ‘De Groene Poort’ in Boxtel w ilden. Ik heb toen alle moed bij elkaar geraapt en we hebben de wens gemeld bij de Stichting Ambulance Wens. De jongens waren op vrijdag 3 april vrij. En het ging gebeuren: op vrijdag 3 april jl. was er een ambulance beschikbaar. In de ochtend werd ik door de vrijwilligers van het hospice geholpen en klaar gemaakt voor deze enorm spannende dag. Mijn dochter en de jongens kwamen net voor de ambulance aan. Helemaal opgewonden natuurlijk want dit werd een heel spannende dag. De twee vrijwilligers van de Stichting Ambulance Wens, Kees en Hans, arriveerden en samen met de twee jongens werden we in de ambulance gebracht. Ze mochten bij mij zitten. Wat fijn zeg! Mijn dochter kon er niet meer bij, maar reed met eigen auto. Op weg naar Boxtel.

De tijd vloog voorbij en we moesten weer richting Houten gaan. We stopten bij de Mac Donalds om een ijsje te eten. Kees en Hans vroegen of ik nog een speciale route wilde rijden naar Houten, alles was mogelijk. Ja, er was iets waar ik nog wel langs wilde: de rotonde die gemaakt was voor de flat waar ik woonde. Speciaal om daarover te rijden. Ik was zo blij, dankbaar en voldaan dat ik gewoon weer naar mijn “thuis” in Houten wilde. Om half 3 werd ik weer terug gebracht naar mijn appartement in het hospice. Dit was een dag met een gouden rand. Samen met mijn kinderen en twee kleinkinderen zo genieten is een cadeau! Dank en vooral respect voor de twee vrijwilligers van de Stichting Ambulance Wens. Hans en Kees jullie waren fantastisch! Gast van appartement 1 Mei 2015

4


Informatieve en geslaagde bijeenkomst Gildeleden Het Beschermgilde van het hospice bestaat uit een aantal ondernemers uit de Kromme Rijnstreek die het hospice een warm hart toedragen en jaarlijks financieel ondersteunen. Daardoor maken zij het mede mogelijk dat het hospice zorg en aandacht kan bieden aan al onze gasten en hun naasten. Op dinsdag 31 maart jl. kwam een aantal Gildeleden van het hospice bij elkaar. In het kantoor van de Rabobank Kromme Rijnsteek in Houten (met dank voor hun gastvrijheid!) werden de Gildeleden tijdens een informele bijeenkomst bijgepraat over het hospice en de zorg voor de gasten. Eén van de vrijwilligers van het eerste uur, Els Crucq, gaf een boeiende presentatie over haar werk in het hospice en de vaak verrassende belevenissen die zij het afgelopen jaar met gasten beleefde. Mooie momenten met een lach en een traan die het werk als vrijwilliger zo bijzonder maken. Els maakte duidelijk dat het voor de vrijwilligers zelf ook als heel waardevol en zinvol wordt ervaren. Het werkt raakt je en sommige situaties blijven je altijd bij. Na het persoonlijke verhaal van Els ging één van onze hospice-artsen, Petra Blommendaal, aan de hand van casuïstiek in op de zorg voor de gasten. Uit haar presentatie

bleek hoe divers en persoonlijk de medische zorg en begeleiding in het hospice is. De menselijke maat en de vaak kleine dingen die als groots ervaren worden, maken dat het hospice een waardevolle omgeving is om te kunnen overlijden. Ten slotte werd ook stilgestaan bij de feiten en cijfers van het afgelopen jaar en werden de Gildeleden bedankt voor hun bijdrage voor het hospice. De bijeenkomst werd afgesloten met een borrel die de Rabobank Houten had aangeboden. Al-met-al een informatieve en geslaagde bijeenkomst!

Ted van Hees, directeur van Piazza Sports in Houten en lid van het Beschermgilde, vertelde na afloop van de bijeenkomst op 31 maart (zie hiernaast), dat hij erg onder de indruk is van het werk van de medewerkers en vrijwilligers in het hospice. Omdat hij veel bewondering heeft voor het werk dat wordt gedaan, bood hij aan een verwendag voor de vrijwilligers te organiseren. En die verwendag komt er! Op vrijdag 12 juni a.s. worden 25 vrijwilligers van het hospice in de watten gelegd bij Piazza Sports. Uiteraard houden we u op de hoogte hoe het was. Piazza Sports, alvast bedankt voor dit geweldige aanbod!

BOEKBESPREKING Tumult bij de uitgang, Lijden, lachen en denken rond het graf

INFORMATIEVE THEMABIJEENKOMST

Levenseindevragen Dinsdag 21 april jl. heeft Petra Blommendaal (huisarts, scen arts en hospice arts) een themabijeenkomst verzorgd voor al onze medewerkers. Petra vertelde wat er allemaal mogelijk is als het gaat om levenseindevragen. Wanneer is het moment dat je hierover nadenkt, welke keuzes zijn er te maken en hoe kun je dit doen, waren onderwerpen die aan de orde kwamen. Het kan rust en duidelijkheid

VERWENDAG VOOR VRIJWILLIGERS BIJ PIAZZA SPORTS

geven om hierover na te denken en dit bespreekbaar te maken binnen de familie en samen met de eigen arts. Verder is er gesproken over palliatieve sedatie en euthanasie. Er was ruimte om v ragen te stellen en ervaringen te delen. Een boeiende en vooral ook informatieve avond, waarbij duidelijk werd dat de manier waarop wij hiernaar kijken en dit ervaren verschillend kan zijn.

De auteur, Bert Keijzer, is filosoof, schrijver en verpleeghuisarts. Hij schrijft naast boeken ook wekelijks een column in Trouw en Medisch Contact. Zijn eerste boek ‘Het refrein is Hein’ heeft hem de nodige bekendheid gegeven. Hierna volgden er nog velen. Bijna allen hebben te maken met de laatste fase van het leven. ‘Tumult bij de uitgang’ bestaat uit een aantal losse verhalen over de dood en over het niet dood mogen gaan, over euthanasie en het belang van het feit dat deze wet bestaat, over het teveel willen behandelen of juist niets meer doen. Bert Keijzer beschrijft deze problematiek op een zeer bijzondere wijze. Hij is soms cynisch, choquerend, hilarisch, filosofisch, maar altijd genuanceerd. Hij zet je aan tot nadenken. Uitgeverij Lemniscaat, 280 blz. ISBN 9789047706007 19,95 euro

5


LEEFTIJD SPEELT GEEN ROL VOOR VRIJWILLIGERS

Nooit te jong of te oud Speelt leeftijd een rol bij het doen van vrijwilligerswerk en waarom kiezen mensen voor vrijwilligerswerk bij het hospice? Drie korte gesprekken met de jongste en de twee oudste vrijwilligers geven antwoord op deze vragen. Het eerste gesprek heb ik met Eef de Bie. Eef is tuinvrijwilliger bij het hospice. Niet zo verwonderlijk met zijn beroepsachtergrond als agrariër. Hoe is hij bij het hospice gekomen? De zoon van Eef moest werkzaamheden met een kraan uitvoeren. Eef ging met zijn zoon mee op deze ‘klus’. Eenmaal daar gekomen raakte Eef aan de praat met Evert van Dijk en werd hem gevraagd of hij het leuk zou vinden om mee te helpen de tuin bij te houden. De rest is geschiedenis. Eef doet het vrijwilligerswerk inmiddels al 4 jaar met heel veel plezier. Het leukste vindt hij samen met de andere tuinvrijwilligers te werken in de tuin, samen een bakkie koffie doen en altijd een gezellig praatje. Thuis heeft Eef een bloementuin (‘geen groenten hoor’, zegt hij erbij). Naast dit vrijwilligerswerk doet hij ook nog wat werk voor de kerk. Momenteel verblijft Eef in het ziekenhuis om te herstellen van een onderbeenamputatie. Hij hoopt dat hij op termijn weer in staat is om te lopen en bij het hospice weer werk kan doen in de tuin, want zoals hij aangeeft: ‘dit werk is leeftijdsloos, je kunt het lang doen en dat ben ik ook van plan’. Uiteraard hopen wij dat van harte met hem en wensen hem heel veel beterschap en voorspoedig herstel! Op kousenvoeten Als ik Bart Kemp bel om een afspraak te maken, hoor ik door de telefoon een hoop bedrijvigheid en lawaai. Bart is in het bedrijf van zijn neef aan het werk. We spreken voor het gesprek af in het hospice. Het valt me meteen op dat Bart op zijn kousen voeten binnenkomt. Zijn ‘klompen’ staan netjes voor de ingang van het hospice. Ik stel de ‘onbeleefde vraag’ hoe oud hij is. Ik schat zelf in 70 maar ben verrast als hij 76 zegt. Bart oogt vitaal en helemaal niet ‘oud’! Bart is een makkelijke prater en straalt gezelligheid uit. Van beroep is hij boer geweest (koeien en akkerbouw). Oorspronkelijk komt hij uit Cothen. Zijn

Bart Kemp (r) op bezoek bij collega Eef de Bie in het ziekenhuis: “Gewoon lekker bezig blijven.”

boerenbedrijf was in Odijk en na zijn pensionering is hij in Houten gaan wonen. Hoe is hij bij het hospice verzeild geraakt als vrijwilliger? Vriend Evert van Dijk bleef hem maar vragen of hij ook tuinvrijwilliger wilde worden. Uiteindelijk heeft Bart ‘ja’ gezegd en is al geruime tijd een keer per week aan het werk in de tuin van het hospice. Daarnaast doet hij wat werk bij zijn neef in het bedrijf (mechanisatie). Bart vindt het gezellig om met het tuinvrijwilligersteam te werken. Net als Eef geniet hij van de gezamenlijke bakkies koffie, de praatjes en de grappen. Hij hoopt dit werk nog lang te doen want zoals hij zegt: ‘dit werk is niet leeftijdsgebonden’. Tot slot vraag ik hem om zijn levensmotto. Zijn antwoord: ‘gewoon lekker bezig blijven’! Een plekje geven Als laatste spreek ik Cynthia Mulder, zorgvrijwilligster bij het hospice. Cynthia is 25 jaar en daarmee onze jongste vrijwilliger. In het ‘gewone leven’ is ze getrouwd en fulltime moeder van 2 kinderen (7 en 2 jaar). Hoe is zij bij het hospice terecht gekomen? Cynthia heeft een opleiding gedaan als

uitvaartverzorger. Ze is al jong een aantal dierbaren verloren en was benieuwd naar wat mensen denken en voelen in de laatste fase van hun leven. Door googelen kwam ze op ons hospice uit en na een gesprek met Katja is ze in het hospice als zorgvrijwilligster begonnen. Inmiddels werkt ze al een jaar als vrijwilliger en gaat in september de opleiding Verzorgende IG volgen. Tijdens de intake voor deze opleiding heeft ze verteld vervolg op pagina 6

Cynthia Mulder: “Als zorgvrijwilligster moet je wel een beetje levenservaring hebben.”

6

vervolg van pagina 5

over haar werk in het hospice. Het leuke van het werken bij het hospice vindt ze de interessante werkzaamheden en de onderlinge gezelligheid. Wat haar is bijgebleven is de eerste keer dat ze meemaakte dat iemand overleed in het hospice en zij meehielp om de laatste zorg te geven. ‘Ik kan het werk goed loslaten maar dat moest ik toch even een plekje geven’, geeft ze aan. Een ander bijzonder moment dat ze meemaakte was dat ze voor een van de gasten een doekje had geschilderd met een strand erop. De gast vond het

vervelend dat ze ‘niet iets had om te geven als bedankje’ en heeft toen een Frans kerstliedje voor Cynthia gezongen. Tot slot vraag ik aan Cynthia of er een leeftijdsgrens is voor dit werk. Ze antwoordt dat je wel een beetje levenservaring moet hebben en het verstandig is om eerst proef te draaien voordat je weet of dit werk iets voor je is en dat kan zijn op zeer jonge of veel oudere leeftijd. We eindigen het gesprek met haar levensmotto: Haal uit het leven wat er in zit en geniet van elke dag!

WEEK VAN HET HOSPICE: 26 SEPTEMBER T/M 5 OKTOBER

Doet u (ook) weer mee?

Op 26 september a.s. start voor de vijfde keer de Week van het Hospice. Tijdens dit lustrum zijn er diverse leuke activiteiten die we organiseren om geld voor het hospice in Houten in te zamelen. Alle inkomsten komen ten goede van het hospice. Door deel te nemen aan deze activiteiten kunt ook u bijdragen aan het voortbestaan van Hospice Kromme Rijnstreek in Houten. Doet u (weer) mee met een van de activiteiten? • 26 september fietstoertocht door de Kromme Rijnstreek en snuffelfair in College de Heemlanden • 29 september film in theater Aan de Slinger • 30 september korenfestival • 5 oktober afsluiting in het theater met Joris Linssen en Caramba. Voor meer informatie kijkt u op www.weekvanhethospice.nl of in onze Special Week van het Hospice die op 1 september uitkomt.

Stichting Hospice Kromme Rijnstreek Secretariaat: Handboog 8 3994 AD Houten T. 030-256 79 90 E: [email protected] Het hospice is lid van de VPTZ.

Stichting Vrienden van Hospice Kromme Rijnstreek S. Groenewold Speltoord 26 3991 XH Houten T. 030-636 94 99 E: [email protected] IBAN: NL59 RABO 0119 5889 35 Colofon De digitale nieuwsbrief is een uitgave van Stichting Hospice Kromme Rijnstreek en Stichting Vrienden van Hospice Kromme Rijnstreek. Voor meer info zie www.hospice-krommerijn.nl E-mailadres redactie: [email protected] Aan deze nieuwsbrief werkten mee: Aan deze nieuwsbrief werkten mee: Nettie Bosch, Johanna Castrop, Riet van Dam, Dilia van Dijk, Han Langemeijer, Bernadet Naber, Leony Terhorst en Anita Wittebol Vormgeving en druk: Drukkerij Libertas, U trecht

“VOOR DE VIJFDE KEER: WEEK VAN HET HOSPICE!”

Joris Linssen (www.jorislinssen.nl) en Caramba sluiten op 5 oktober de Week van het Hospice af in theater Aan de Slinger. Foto Kick Spaargaren

Wilt u de digitale nieuwsbrief van Hospice Kromme Rijnstreek ontvangen, meldt u zich dan aan door uw e-mailadres door te geven aan het secretariaat: [email protected] of via de website: www.hospice-krommerijn.nl

M 5 OKTOBER

Recommend Documents