Vrijdag 29 november. Er was twijfel…… Blijven we nog een dag in Punta Umbria of schuiven we weer een stuk? Nog een dag Punta Umbria betekende dat er gefietst moest worden om de verdere omgeving nader te verkennen want de stad was geen tweede dag waard en het vissen was ook al niet gelukt. Na de buitjes van vorige avond was de hemel tot onze verrassing weer stralend blauw! Maar…………: Er stond een pittige wind. Geen lekker fietsweer dus. Besluit genomen: Verder! We hadden op de site van campercontact.nl een plek gevonden die veelbelovend leek. Een rit van 78 km was nodig om in Matalascañas aan te komen. Een verrassend interessante en mooie rit. Deze voerde naar en door de havenstad Huelva die in een heel uitgebreid etang ligt: Een wijdvertakte rivierdelta met grote invloeden van eb en vloed. Er lagen veel salinas, zoutpannen. Ook ligt er een groot Botlek-achtig gebied met olie-opslagtanks en raffinaarderijen. En havenstad met verbinding met de Atlantische oceaan dus ook grote schepen. Na het passeren van Huelva kwamen we op een circa 30 km lange weg die langs een enorm natuurgebied leidde. Zover we konden kijken, duinen en overwegend pijnbomen. Indrukwekkend. In Matalacañas vonden we de beoogde mixparking. Op kiezelachtige ondergrond, gratis, geen voorzieningen. Direct aan een uitgestrekt strand aan de ene kant en het natuurgebied, een nationaal park, aan de andere kant. De bebouwing bestond uit riante villa’s waarvan er opvallend veel te koop stonden. Overall een zeer aangename plek! Er stonden nog twee campers en twee minuten na aankomst hadden we leuk contact met de Duitse medecamperaars, oude rotten in het campergebeuren. Ons kennende waren we al spoedig aan de wandel om het plaatsje nader te leren kennen en om proviand aan te vullen. Leuke plaats, mooie huizen, spierwit of in warme terracottatinten.
Er lag ook een stierenvechtersarena. Het was zoeken maar we vonden een supermarkt en ook nog een hengelsportzaak waar Fred haakjes kocht die, zo dacht hij, tot betere vangresultaten moesten leiden. Terwijl Els de boodschappen inruimde maakte Fred zijn hengel klaar, deze keer anders opgetuigd want het zou nu moeten gaan gebeuren! Aan het strand, een niet te zware branding, alleen vrij veel wind. Als aas gambas dus hoopvol ingooien en afwachten. Positief punt: De vissen vonden de gambas kennelijk lekker! Dat ze zich echter niet aan de haak lieten slaan gaf nog veel denk- en expirimenteerwerk! Els zat lekker aan het strand te lezen. We raakten eraan gewend: Het werd in de namiddag vrij plotseling een heel stuk frisser en de wind hielp hier in mee. Els verkaste in de luwte van de camper, gaf aan een Pools/Duitse dame handwerkles en Fred achter de laptop om te kijken of er internet te vangen was. Het stickgebeuren was nog niet in orde. Tot zijn verbazing ving hij een sterk signaal van een verderop gelegen hotel en die bood een half uur gratis internet aan. Dat werd even goed doorwerken: Mail checken, Facebook reacties en inbreng, het uploaden van weer een brok verslag en het aanpassen van de website. Maar het is allemaal gelukt in dat half uur!
In de late namiddag wandelden we nog een stukje door het natuurgebied en toen stond al vast dat we hier zeker nog een dag zouden blijven. We hadden gezien dat er prima verzorgde fietspaden waren en gingen duimen dat Juan del Veintos (Jan de Wind???) zich netjes zou gedragen. Zaterdag 30 november. Duimen helpt, als dit serieus en met de goede intentie gebeurt! Een uitbundige zon kietelde ons wakker en de wind viel mee. Toen we om 10 uur de fietsen beklommen was het nog behoorlijk fris, maar daar waren we op gekleed. Het werd een heel leuke fietstocht. Wel op ons gemakje maar dan kom je toch ook een heel eind. Direct bij de CP begint een boulevard die erg lang doorgaat en eindigt bij de vuurtoren. Daar is wel aansluiting op goede autovrije fietspaden die we op de heenweg al zagen. We namen de tijd om de stad te bekijken. Aan alles is te zien dat het hier zomers behoorlijk druk zal zijn: Leuk stadje en een zeer langgerekt en mooi strand. Opvallend waren de rotondes zoals de plaatjes laten zien.
Ook een mooi stukje was de zogenaamde dolfijnenboulevard.
Het fiets- en wandelgebeuren hield ons weer de nodige uurtjes aangenaam bezig. Weer bij de camper pakte Fred zijn hengel met de gedachte: “Je weet maar nooit” maar het avondeten bestond uit kip met een lekkere salade……..! De Pools/Duitse buurvrouw kwam nog even buurten en haar handwerk-huiswerk laten keuren. We vertelden dat we Poolse kerstliedjes op de laptop hadden. Toen ze deze twee liedjes hoorde spoedde ze zich naar haar camper om een USB-stick te halen want ze wilde ze dolgraag hebben. Ze zat bijna te simpen…….. (Wij ook, maar dat is altijd als we deze twee liedjes afspelen…….) Wij pikten van haar stick ook een hele reeks kerstliederen uit het Poolse deel van de Hoge Tatra. Erg leuk voor onze verzameling volksmuziek! Na het eten gingen de warme slobberbroeken en de verwarming aan en zo luidden we de novembermaand uit! Zondag 1 december. Alweer werden we, na een voortreffelijke nachtrust, door de zon gewekt. Nog steeds strakblauwe hemel, alleen ook weer vrij veel wind. ‘Toch fietsen’ was het motto. Eerst nog even het beddegoed grondig uitkloppen, dat ging prima in de wind! Toen we hier mee klaar waren kwam de Pools/Duitse buurvrouw, omhelsde ons en feliciteerde ons met onze 41 e trouwdag.
Terwijl Els de picknick klaarmaakte maakte Fred de fietsen klaar, kleedden we ons warm aan en gingen opweg. Dat was buffelen! We hadden de wind iets onderschat. We maakten een uitgebreide verkenningstoer door het Nationale Park, inclusief een wandeling van 2 uur. Een heel apart gebied.
Gelukkig waren er plankiers aangebracht want door het rulle zand was het moeilijk wandelen. Bij de picknick (broodjes en een slok drinken) hadden we tafelgenoten. Zij kwamen op minder dan een meter afstand meeeten. Ook verschenen er erg mooie vogels, een soort blauwe eksters, maar die kreeg Fred niet goed gevangen met de camera. Razend snel en geraffineerd! (Sorry, Gerrit Kulik……) Ook deze derde dag in Matalacañas was weer prachtig. Terug naar de camper was zeer genoeglijk fietsen want toen hadden we de wind stevig in de rug. Bij de camper hadden we een leuke babbel met een Spaanse meneer uit de omgeving die redelijk Engels sprak. Hij gaf ons bruikbare tips en aanbevelingen voor te bezoeken plaatsen. Maandag 2 december. Samen met de camperbuurman werd, kort na de eerste beker koffie, de cassette of, zo u wilt, poepdoos geleegd in een als zodanig gemerkte openbare rioolput. Buurman had het zware deksel al opzijgewerkt, kennelijk routinier in deze handeling. Nog een beker koffie en toen namen we afscheid van onze buren waarmee we in drie dagen een merkwaardig goede band hadden. Er werd geknuffeld en stevig handen geschud, dat zegt genoeg! Vertrek. 25 Kilometer voor de boeg. 25 Kilometer door het onmetelijk grote natuurgebied. Een goede asfaltweg, aan beide zijde ononderbroken afrastering van het Nationale Park Donaña. Het doel was El Roccio. Daar hadden we ooit van gehoord dat dit een heel bijzondere plaats was, de Spaanse meneer waarmee we spraken bevestigde dit. We verlieten de doorgaande weg, bij het inrijden van El Roccio: Gedaan met het asfalt! De straten bestonden, consequent en in het hele stadje, uit zand. Dit was het eerste wat direct opviel. Het tweede was de structuur van het stadje. Heel rechtlijnig zoals de plattegrond laat zien. De bebouwing: Lange rijen aan elkaar verbonden huizen die echter vrijwel allemaal anders waren. Bij veel huizen was er een soort veranda zoals in de westernfilms, inclusief de balken om de paarden aan te binden. Maar, merkwaardig, de huizen waren vrijwel allen van redelijk recente datum.
Het verkeer bestond uit een mix van personenauto’s en paarden. Verkeersborden? Nooit van gehoord! Rechts houden? Gewoon rijden waar plaats is! Inmiddels hadden we uit de vele, vaak fraaie tegelplateaus begrepen dat El Roccio de belangrijkste bedevaartplaats is voor de Gitanes (zigeuners) uit geheel Andalusië. Het was maandag en daardoor rustig, zouden we op zondag gekomen zijn, zo vertelde de Spaanse meneer, dan zou er geen doorkomen aan zijn. In de lange bebouwing is vrijwel om en om een kapel ingericht, vrijwel iedere stad van enige betekenis in Andalusië heeft er zijn eigen kapel, de één nog fraaier dan de ander.
Wandelend door het vaak rulle zand hebben we deze kapellen bewonderd. Uuuren slenterden we door het stadje en konden het nauwelijks bevatten…….. Dan kwam er weer eens een auto voorbij, dan weer eens een ruiter te paard of een paard-en-wagen. Opvallend en voor ons positief: Geen gierende brommers of scooters! We wandelden via een wandelpromenade langs een groot meer, zeer rijk aan watervogels. We zagen o.a. flamingo’s, steltlopers en snippen. Helaas kon de camera dit niet allemaal vastleggen.
De wandelpromenade bracht ons bij een groot plein (zandbak?) met een indrukwekkende kathedraal en andere fraaie bebouwing. Toen we de kathedraal betraden benam het schitterende altaar ons de adem. Lang hebben we dit in stille bewondering zitten bekijken. Eigenlijk hadden we te biecht moeten gaan want ondanks een verbod hebben we toch een foto gemaakt………
Het bleef de hele dag één grote verbazing. Steeds weer zeiden we tegen elkaar: “Zoiets hebben we nog nooit gezien en beleefd!” Wéér zo’n dag waar we lang voor nodig hebben om helemaal te verwerken……….
