Ledenblad van Bergsportvereniging Klein-Brabant. Juli 2006

Ledenblad van Bergsportvereniging Klein-Brabant

Juli 2006

WOORDJE VAN DE VOORZITTER BVKB Bergsportvereniging Klein-Brabant 2880 Bornem Aangesloten bij VBSF Vlaamse Bergsport- en speleologiefederatie D. Herreynslaan 155 2610 Wilrijk 03 830 35 60 Clublokaal Koningsrek (Zates) Branst-Bornem 03 889 96 57 Bankrelatie DEXIA 788-5180048-93 Klimmuur Bornem “Renaat Muys” Recreatiedomein Breeven te Bornem

Beste, De zomerdagen zijn uiterst schaars en liggen ons allemaal nauw aan het hart, een kort voorwoord is hier dus op zijn plaats. Ik wens alle BVKB leden een fijne vakantie toe: hoog in de bergen voor de reeds lang geplande beklimming, laag aan de kust om de batterijen op te laden (tenslotte is alles gemeten boven zeeniveau en dienen de echte alpinisten van daar te vertrekken) of ergens tussenin ten velde te voet of per VTT. Eind augustus verwachten we ontspannen, gebruinde gezichten, al dan niet afgetraind, met grootse vakantieverhalen. Maar vooral ook met straffe verhalen en opgeladen batterijen om met ons het najaarseizoen aan te snijden. We starten eind augustus traditioneel met de vergadering voor de Klimax opzichters, de klimschoolexamens met bijbehorende barbecue, de familiewandelingen, klimax trainingen, VTT tochten, … Om jullie helemaal wat op te stoken en te laten knarsetanden van nieuwsgierigheid geven we alvast mee dat de jury unaniem een ontwerp heeft goedgekeurd voor de inrichting van de Klimax II, en dit besluit zal nog bekrachtigd worden door het directiecomité van het Autonoom Gemeentebedrijf Puurs, onze partner voor deze onderneming. Wat zullen we zeggen: Klimax II is groots, uniek in de wereld, ongeëvenaard en vooral ook om van te vingerlikken: kortom het minste wat we kunnen doen voor onze leden. In de volgende Klefferaar zal er meer nieuws volgen, misschien dan toch liever een korte zomer? Hasta la vista Koen

Toegang Sleutel te bekomen in Klimax of op het VBSF secretariaat. Klimmuur Puurs KLIMAX Ingang via sporthal Vrijhals te Breendonk - Puurs 03 866 53 92 Groepsinitiaties KLIMAX Sportdienst Puurs Sporthal Vrijhals tel 03 886 05 28 fax 03 866 44 00 WEBSITE Volg dagelijks het gebeuren van uw club op. Foto’s, verslagen, aankondigingen, korte filmpjes, je vindt het allemaal op www.bvkb.be Klefferaar 2

OPENINGSUREN KLIMAX Ma, Di, Wo, Do & Vr 19.00 - 23.00 Za 10.00 - 22.00 Zo 10.00 - 20.00 INKOM KLIMAX Inwoners Puurs en leden VBSF Leeftijd -12 12-18 +18 1 klimbeurt 4.1 5 6.1 10 beurtenkaart 35.8 44.3 52.6 3 maanden abonnement 49.8 61 68.9 jaarabonnement 143.9 174.7 210.5 Leden BVKB Leeftijd -12 12-18 1 klimbeurt 2.8 3.5 10 beurtenkaart 24.9 30 3 maanden abonnement 33.2 38.8 jaarabonnement 96.9 116.4 Leeftijd 1 klimbeurt 10 beurtenkaart 3 maanden abonnement jaarabonnement

Andere -12 5 44.3 58.2 174.7

12-18 6.1 52.6 68.8 210.5

Index CLUBACTIVITEIT Meibeklimming 2006 Jenga CLUBNIEUWS Wanted death or alive

+18 4.10 35.8 49.8 143.9 +18 7.5 63.8 88.5 260.9

KLEFFERAAR Tweemaandelijks ledenblad van BVKB. Leden BVKB

Gratis

Los abonnement

12.5

ALGEMENE INFO EN AFSPRAKEN ACTIVITEITEN Voor klimschool en open klimdagen Afspraak om 8u00 aan het station van Bornem, of om 8u15 op de parking Klimax, of 9h30 aan het massief, tenzij anders vermeld. Dames en heren klimmen te Klimax Elke maandagavond, beginnelingen zijn altijd welkom. Tijdens de openingsuren van Klimax kan er altijd in clubverband geklommen worden. Bestuursvergadering Elke eerste dinsdag van de maand is er een bestuursvergadering te Zates. Alle werkende leden kunnen hier altijd aanwezig zijn vanaf 20h00. Niet VBSF leden Betalen een dagverzekering van 2.5 Euro voor deelname aan BVKB-aktiviteiten.

p.10-11-12 p.12

p.19

WANDELEN The Saint Cuthbert’s way Wandelweekend Zwalmwandeling Wandelweekend Cap Gris Nez Cap Blanc Nez Maanlichttocht

p.4-5-6 p.6-7 p.7 p.8 p.8

COMPETITIE Muriel Sarkany, de vrouw achter de klimster European Youth Cup Imst Youth Color Climbing Festival Imst

p.14-15 p.16-17 p.18

JEUGDWERKING Klimax Jeugdtrainingen 2006 Klimax Jeugdtrainigen, trainers gezocht Orpierre 2006

p.19 p.19 p.20

EXPEDITITE 2006: An Arctic Odyssey; Deel I

p.21-2223-24-25

BVKB Woordje van de voorzitter Adressen bestuur Agenda Kort nieuws

p.2 p.26 p.27 p.27

KOPIJSLUITING 1 SEPTEMBER 2006

Klefferaar 3

WANDELEN THE SAINT CUTHBERT’S WAY 4 - 15 APRIL 2006 Vrijdag 07/04/06 Fons, onze driver voor de komende dagen stuurde onvervaard zijn trouwe Berlingo in de vervaarlijk opengesperde muil van de Pride of York, onze overzet naar Hull voor een wiegentochtje van meer dan twaalf uren. Ieder van ons: Fons, Joris, Jan en me and myself hoopten op een prachtige week qua weersomstandigheden, teneinde de 100 km lange tocht van onze heilige Cuthbert van Melrose tot Lindisfarne (van west naar oost) te kunnen over doen. Alhoewel, waarom had Fons zo veel documentatie mee over whiskydistilleries? Onze binnenkajuit, twee stapelbedden met douche en toilet, was zeker niet geschikt voor mensen met claustrofobie. Geen probleem, de verschillende bars aan boord bleven lang genoeg open. Het avondeten werd een regelrechte uitpuDDingsslag: er kwam maar geen einde aan het koude en warme buffet en aan het dessertbuffet! De bar bracht redding: een whiskietje was het ideale medicijn om onze volgepropte maag niet te laten stilvallen. Een jongedame met piano probeerde ons te overtuigen dat we inderdaad aan het verpozen waren in de enige echte pianobar aan boord. Please, don’t shoot the pianoplayer! Na een laatste Talisker, ideaal tegen claustrofobie, zochten we onze kazematten op om de volgende morgen the Port of Hull binnen te varen.

Zaterdag 08/04/06 07u45. The Port of Hull. Momentopname: met nostalgische blik roert Fons in zijn derde tas koffie terwijl zijn ogen dwalen over de haveninstallatie of is het over de heuveltjes van ...? Life is full of memories! Na het ontbijt ging Joris uitwaaien aan dek. Jan en ik gingen uitwaaien op toilet. De Berlingo vertrok richting blauwe einder, aangepord door een lichte bries, met aan boord een volledige ziekenboeg: drie rugletsels en één gehavende knie. Waarom de mutualiteit ons naar Schotland stuurde en niet naar Lourdes zou pas later blijken. Na een halfuurtje blindelings rondtoeren ging het richting York en Harrogate via the North A1. Eigenaardig, onderweg mijlenver geen schapen te bespeuren, wel waarschuwingsborden voor herten. Rond 13u00 passeerden we het Kielder Forest in Byrness, ons bekend vanwege de Pennine Way. We raakten verzeild in een echte sneeuwstorm: in een mum van tijd werd het groene landschap herschapen in een stukje Alaska. Voorzichtigheid was geboden op de weg en aan de Scottish Border werden we vergast op enorme hagelbollen. Wat zou het worden: wandelen of langlaufen? We bereikten Jedburgh, parkeerden de wagen en gingen op stap niet om het buitenverblijf van Mary, gewezen Queen of Scotland te bezoeken, maar om een opkomende dorst te lessen. In Melrose gingen we de sfeer opsnuiven op het jaarlijkse evenement dat zelfs life werd uitgezonden door de BBC: het rugbytornooi dat in één dag werd afgehaspeld door ploegen van over de ganse wereld. Die van Aalst werden geweigerd: ze hadden hun carnavalsplunje nog aan! Om 17u40 arriveerden we in Kirk Yetholm, waar de jeugdherberg op ons lag te wachten. De Berlingo had 411 km afgelegd. In mijlen had het zo ver niet geweest.

Klefferaar 4

Zondag 09/04/06 Van Melrose naar Harestanes (25 km). Hoogteverschil: maximum 450 m. De Fons moest forfait geven vanwege zijn weerbarstige knie, maar hij zou ondertussen zeker niet stilzitten. Boodschappen doen (Scottish Law = geen alcoholische dranken te koop vóór 12u30) en ons proberen te vervoegen in Bowden, wat hem lukte rond 10u30. De weg liep grotendeels langs de prachtige River Tweed en rond 11u30 bereikten we Newton St Boswells, waar Fons hopen wilde bieslook plukte voor de avondspaghetti, niet met candlelight maar wel met een aangepast wijntje. Een halfuurtje later liepen we over de heilige grond van de golfclub van St Boswells, gelegen langs de rivier, een mooi dal middendoor snijdend. Maxton, 13u00. We werden opgeschrikt door the ghost of the graveyard die ons met bulderende stem verweet zijn rust te hebben verstoord. Hij leek wonderwel op de Fons! Na iets te hebben genuttigd werd de tocht verder gezet en we bereikten Harestanes rond 15u30. Die eerste dag waren de weergoden ons gunstig gezind geweest. Op het avondmenu stond Schotse soep, spaghetti “ mini met maxi saus” en als dessert had Fons yoghurt gekocht. Bij het openen van de potjes bleek de inhoud te bestaan uit rijstpap met frambozen. St Cuthbert was een echte mirakelman! Maandag 10/04/06 Harestanes – Kirk Yetholm (26 km) Na een stevig english breakfast en het opruimen van “twee stille getuigen” doken we de koelwagen - het had gevroren! – van Fons binnen om rond 09u00 in Harestanes de tweede dagtocht aan te vatten. De lucht was ijzig blauw. Handschoenen en muts waren zeer welkom. Rond 12u15 bereikten we Cessford Castle of wat er nog van overbleef. Na de inwendige mensversterking ging het richting Morebattle (de strijd was immers nog niet gestreden). Onderweg werden we opgevangen door Fons, eigenaar van “Fons’ Tours” die ons met de wagen meenam om een saai stuk langs de

weg te kunnen overslaan. Daarna werd het parkoers pittiger en bereikten we het hoogste punt van de ganse wandeling (meer dan 700 hoogtemeters). Prachtige vergezichten over de Cheviot Hills waren ons deel. Om 14u00 waren we halfweg de St Cuthbert’s Way en om 15u40 waren we terug aan de jeugdherberg waar ons “moeder bij de koude haard met de warmwaterkruik onder de billen” ons opwachtte. Maar in de pub was het warm en gezellig. Dinsdag 11/04/06 Ingevolge de slechte weersvoorspelling voor deze dag besloten we een wandelstop in te lassen en Edinburgh met een bezoekje te vereren. Het historisch stadscentrum werd uitgekamd: Edinburgh Castle, het Scotch Whisky Heritage Centre, de Geoffrey Tailor Tartan Weaving Mill en de Royal Mile Factory Outlet. Na een Guinness hielden we het ’s middags bij een broodje uit het vuistje en rond 14u30 werd de terugweg aangevat naar onze nieuwe uitvalsbasis Wooler, waar we rond 17u30 aankwamen in de jeugdherberg. Edinburgh wordt constant overrompeld door toeristen en de lokale nijverheid speelt daar gretig op in: er zijn meer prullariawinkels te vinden dan historische bezienswaardigheden! Iedereen beschouwde Edingburgh als een tegenvaller! Het weer echter viel niet tegen: het was stukken beter dan voorspeld. Joris zorgde voor het avondeten: kip met rijst en provençaalse saus. De borden werden letterlijk afgeschraapt. Fons probeerde met zijn “Oxford”-engels een jongedame van middelbare leeftijd te imponeren. Hij had een klein beetje pech: zij was lerares engels. Maar het gezegde: “to keep the church in the middle” kende ze niet. Als “real gentlemen” hielden we de conversatie in het engels! De avond werd afgesloten in The Black Bull en The Red Lion. ’s Nachts werd het een heen en weer geloop tussen stapelbed en toilet, ook voor “Scrumping Jack Fonzy”.

Hotel-Pension Riedl Dorfstrasse 9 A 6272 Stumm in Zillertal Oostenrijk

Zonneterras met prachtig uitzicht op de Zillertaler Alpen. Skibus stopt aan huis, Langlaufpiste start voor de deur. Mooie kamers met balkon Meer info op www.hotelcafe-riedl.at contact e-mail : [email protected] Klefferaar 5

Woensdag 10/04/06 Kirk Yetholm – Wooler: 21 km. Hoogteverschil: 600 meter. Blauwe hemel, geen zuchtje wind, doch koud. We verwachtten een lastige bergetappe door de besneeuwde Cheviot Hills. Het bleef echter bij een schampschot. De middeleeuwse monniken waren niet van gisteren en kozen zeker niet voor de lastigste route. Onderweg werd het een gevecht tegen de hevige wind, de wolken werden talrijker, maar de regen bleef achterwege. De ganse tijd ploeterden we door het desolate landschap af en toe verrast door een opvliegende famous grouse. Fons had ’s morgens in Kirk Yetholm een groep meisjes en jongens gezien, waarvan er eentje een kruis droeg, begeleid door een fluitende dame met allures van een Duitse gouvernante. Ieder zijn hobby! ’s Avonds lieten we ons vergasten op de kookkunst van onze huisbazin. De Engelsen beschouwen koken niet echt als een kunst!

Donderdag 13/04/06 Wooler – Holy Island: 28 km. We trokken door het Northumberland National Park. Rond 14u45 strandden we op ongeveer 5 km van ons doel. De zee had ons verslagen. Bij vloed palmt de zee de kuststrook en de rijweg in en wordt Holy Island onbereikbaar. We besloten op zaterdag tijdens de terugreis naar Hull terug te komen om de laatste kilometers af te leggen. ’s Avonds stonden Jan en ik aan de kookpot. Op het menu: tagliatelle met porei en “pollack” bij gebrek aan zalm.

Vrijdag 14/04/06 Wooler – Wooler: 11 mijlen. De dame van het tourism office deed haar best om ons wegwijs te maken, maar we slaagden er toch nog in om na een paar uren verloren te lopen in het landschap rond Wooler. Fons probeerde zijn pijnlijke knie te vergeten en maakte de tocht volledig mee van 10u30 tot 15u15. The Red Lion en the Black Bull brachten soelaas en bij voldoende edel vocht werd de voorbije week geëvalueerd. Ieder van ons was tevreden, maar de tocht mocht wel iets meer “rough” geweest zijn. Jaja, er lopen nog koene vijftigers rond! De avond werd aangenaam opgevuld met een Irish stew, vakkundig klaargemaakt door Joris en Fons. In the Black Bull traden die avond David and Seymour with Mike “the fiddler” op. We hadden echte, onvervalste folk of folkrock verwacht. De groep bleef echter hangen bij povere covertjes. Joris was de slimste: hij ging op tijd naar zijn bedje. Hij had wat last van zijn maag, met een echte Irish stew moet je steeds oppassen. Zaterdag 15/04/06 De weergoden waren eens te meer met ons. De terugweg werd aangevat. We maakten halt daar waar we donderdagnamiddag waren geëindigd en liepen de laatste drie mijlen richting Holy Island. Blijkbaar staat deze bestemming hoog op het lijstje van de weekenduitstapjes. Na een wandeling rond de abdijruïnes kleedden we ons om, verdekt opgesteld achter de Berlingo met ons achterste gericht naar de abdij. Succes verzekerd! Rond 11u00 lieten we Holy Island achter ons en na een kleine interludium kwamen we rond 16u00 aan in Hull. The Pride of Bruges vertrok met twee uren vertraging ingevolgde de blokkade in de sluis van een Russisch vrachtschip. ’s Nachts viel één van de motoren uit, zodat we de zondag pas om 11u30 Zeebrugge binnenvoerden, ruim drie en een half uur te laat. Eddy Kindt Zaterdag vertrekken we om 10 uur op de brug van Coo aan die beroemde waterval en wandelen we naar Spa waar we op camping “Parc des Sources” overnachten. In Spa vinden wel een gezellig restaurantje ‘s avonds voor wie geen Spaghetteria meer lust. Zondag vertrekken wij om 10.15 op de camping en wandelen we terug naar Coo, uiteraard langs een andere weg.

WANDELEN WANDELWEEKEND 9 EN 10 SEPTEMBER 2006 Hou je van een stevige wandeling ? Kom dan zaterdag 9 september naar Coo, of zondag 10 september naar Spa. Kan je er niet genoeg van krijgen ? Blijf dan heel het weekend. Andre Hauchecorne heeft 2 paar botinnen versleten om de mooiste route te zoeken tussen Spa en Coo.

Reisweg met de auto : E40 tot Battice, dan E42 richting St Vith tot afrit 8 (Spa). Voor het centrum van Spa richting Malmedy - Francorchamp. Na circa 1,5 km heb je rechts de camping. Hier deponeren we ons campeergrief en rijden door naar het vertekpunt in Coo. Samenrijders verzamelen om 7.30 uur aan Klimax of spreken onderling af.

Klefferaar 6

WANDELEN ZWALMWANDELING 25 JUNI 2006 Vroeg in de morgen verzamelden moedige wandelaars zich om een heerlijk dagje stappen in de zwalmsreek en dit onder deskundige leiding. In de voormiddag werden we uitgenodigd om een lus (?) te wandelen van 9 km langs de boorden van de zwalm. Al vlug werden we geconfronteerd met het aangekondigde weer, wat enkele dappere inspireerde om reeds snel ‘ klein zwitserland’ te verkennen. Dit was echter buiten onze gids gerekend want zij wou de ‘lus’ en de molens laten bewonderen. Bij een tweede treffen van ‘klein zwitserland’was het echter raak. Er werd dan ook genoten van de typische streekdranken (zottegemse trippel, zwalmse trippel en warme choco).

Met de trein: Het station van Coo is op 200 meter van de brug, het station van Spa-Gerostère is op 1 km van de camping. Een retourticket kost in het weekend 13,60 Euro. Bijkomende inlichtingen en aanmeldingen : Andre Hauchecorne, tel 03/886.09.16 e-mail : [email protected] Tel. tijdens het weekend zelf : 0476/512.146

Deze waren uitermate straf zodanig dat een heerlijk lachsalvo uitgelokt werd. Na aanvulling van de groep werd het tweede deel van de wandeling aangevat: een tocht van 12 km door het heuvelende zwalmlandschap. Spijtig genoeg werden de vergezichten vertroebeld door een watergordijn. Halfweg tijdens de wandeling, in de bij de wielerfanaten welbekende paddestraat, werden onze dames verwelkomd door de eerste burger des vaderlands (mr De Croo) die hen vriendelijk de weg wees naar de benodigde toiletten. Even verder had onze gids een attraktie voorzien: een ware optocht van oude traktoren tufte voorbij op weg naar Roborst (dorp waar nog waterkers gekweekt wordt in beken en waar het waterkersplukkertje ieders aandacht verdient). Ietwat verderop in taverne “Roborsthoeve’ werden we verwelkomd door staatssecretaris Tuypens die ons nogmaals uitnodigde om de streekproducten te proeven.Hier leerden we dat een warme choco nog steeds het idiale middel is tegen ... .Nog even afzakken naar het vertrekpunt de ‘zwalmmolen’ en de deugdoende maar ietwat natte wandeling liep op zijn einde. Dank aan wandelaars en gids. Tot een volgende trip.

Klefferaar 7

WANDELEN WANDELWEEKEND CAP GRIS NEZ CAP BLANC NEZ

’s Avonds kan je Frankrijk niet wel te rusten zeggen zonder een spelletje petank (ballen standaard voorzien). Na , niet voor iedereen een evengoede nachtrust vanwege luidruchtige buren, vatten we onze tweede wandeldag aan in de baai van Wissant, nu richting Cap Blanc Nez.

18 JUNI 2006 De zon van de partij, een uitstekend weekend om niet thuis te blijven zitten om dit of dat nog te doen. Dus op weg naar Les 2 Caps. Het is niet eenvoudig op tijd te komen via de alternatieve route die ik genomen had met mijn camionetteke. Toch na een half uurtje vertraging vatten wij onze wandeling aan op de mooie zandstranden en brede duinen van Wissant richting Cap Gris Nez . Met een groep van tien, de jongste 11 de oudste ? jaar . Onderweg, babbelende over koetjes en kalfjes , computeren en over de jaren die we nog te goed hebben, is tot 2x toe iemand ten aarde getuimeld met als gevolg een dik opgezwollen enkel en klaar voor exit camping. Daar werd ie met open armen opgevangen door iemand die met mij was meegekomen maar door zijn enthousiasme enkele dagen tevoren idem was beland als bovengenoemde, maar toch nog mee wilde . Al was het maar om van de zee te snuiven en de culinaire kant van de plaatselijke gerechten en bieren te proeven. Een potje koken na de eerste dag wandeling zat er niet in, een goed taverneke had ons zwak gemaakt, alhoewel ik in mijn camionette alles standaard bij heb om een uitgebreide maaltijd te serveren.

Hoogtepunten op deze 2 dagen waren dan wel het uitstekende goede weer , exit van 2 top wandelaars en een gratis kunstje van een zeehond vlak bij het strand. Schitterende wandeling langsheen UTAH-bay al beet de zon in kuiten en hals. Dank aan onze gids HVL en medestappers

Marc. opletten om geen flaters te begaan en vooral veel lachen met onze eigen opmerkingen: zo ging de tijd op een aangename wijze voorbij. Voor je het weet, ben je er mee weg en gaat het hoe langer hoe beter.

WANDELEN MAANLICHTTOCHT 11 MAART 2006 Wij als onervaren deelnemers hebben voor de eerste maal deelgenomen aan de Maanlichttocht en stonden bij het vertrek om 20u40 een vijftal minuten te aarzelen toen we de roadbook begonnen te ‘lezen’. Zouden we dit wel aankunnen? Wat hadden we aangevangen? Hoe gingen we dit tot een goed einde brengen? Als men dan even nadenkt en besluit dat we toch volwassen mensen zijn die ook op een plezante manier iets kunnen bijleren, was de beslissing vlug genomen: vertrekken maar, we zien onderweg wel! Hier en daar wat zoeken, goed

Vooral het weer viel mee: bar koud maar droog en een heldere maan. De tocht deed zijn naam alle eer aan. Na een aangename tocht - het gezelschap kies je toch zelf - kwamen we met het dubbel aan kilometers op de bevoorradingspost halverwege aan waar we onze krachten met een drankje konden versterken om nadien met volle moed het tweede gedeelte aan te vangen. Bij de aankomst, omstreeks 01u30, waren we moe maar zeker voldaan. Al met al hebben we geen slecht figuur geslagen en iedereen was het er over eens: volgend jaar zijn we de eerste om terug in te schrijven en misschien wel met een tweede groep van Vakantiegenoegens Puurs. Tot in 2007 en een proficiat aan de inrichters. Namens Vakantiegenoegens Puurs Rosiers Ludwig

Klefferaar 8

Ontdek ons volledig assortiment op

www.kampeerder.be Zeer regelmatige updates

Kampeerder 2 - Frankrijklei 109 - Antwerpen Tel 03/226.18.73 - [email protected]

Klefferaar 9

CLUBACTIVITEIT MEIBEKLIMMING 2006 24 - 21 MEI 2006 Woensdag 24 Mei Om 9 uur vertrokken in Bornem met aan boord Bert, Mark, Alain en mijzelf. Een gewone weekdag, dachten wij, het zal wel niet druk zijn op de baan. Helaas, ongeveer de helft van de E – 411 ligt opgebroken dus nog voor Luxemburg stonden we al een uur in de file. Voor de rest een vrij vlekkeloos parcours gereden, enkel nog wat opstopping rond Basel en Bern. Rond 19.30 bereikten we dan eindelijk onze bestemming: hotel du Grand Combin in het kleine dorpje Fionnay, gelegen op 1680 m hoogte. Een 20 tal BVKB –ers zaten reeds hongerig te wachten in de eetzaal. Enkele onder hen hadden al wat geacclimatiseerd in het Bintal, kwestie van morgen direct volle gas te kunnen geven. Het eten werd geserveerd door een beeldschone dame met mooie tattoo. De menu werd tegen sneltempo naar binnen gewerkt en doorgespoeld met een paar kleine glaasjes gerstenat.

Donderdag 25 Mei Om 7.30 u ontbijt, nog snel het nodige krachtvoer opdoen om straks de aanloop naar de hut aan te vatten. Rugzakken worden nog snel ingeladen , touwen verdeeld en omstreeks 10.00 u wordt de tocht ingezet. Harry laat nog snel iets in de vorm van een blauw pilletje in zijn keelgat verdwijnen en neemt de leiding van het peloton. De eerste 400 hoogtemeters worden dan ook op een uurtje afgewerkt. Aan een idyllisch schapenstalletje, ongeveer halfweg wordt er een kleine pauze ingelast. De getten worden aangetrokken omdat er af en toe al een sneeuwveld moet overgestoken worden, touwen worden herverdeeld onder het mom van: jij hebt de looks van een perfecte sherpa, mag ik die 60 meter touw nog even om je andere schouder leggen. De Cabane de Panossiere (2671 m) wordt bereikt rond 14.00 u. Deze recentelijk vernieuwde hut is prachtig gelegen aan de rand van de gletsjer, en is de ideale uitvalbasis om de Grand- en de Petit Combin te beklimmen. De huttenwirt en zijn vrouw, beide zo ongeveer 65 jaar oud, koken hun te pletter voor de volgeboekte hut (ong. 100 pers.) Het avondmaal mag er best wezen: soep a volonté, gevolgd door een steak om u tegen te zeggen en een heerlijke fruitschotel De voorbereiding bestaat erin om de cordeés te verdelen en nog snel enkele blikjes Cardinal te verwerken.

De slaapplaats was een dortoir dat zich in een nabijgelegen gebouw bevond en had het uitzicht van een Russische woonkazerne.

Klefferaar 10

Vrijdag 26 Mei Wekker om 3.30 u, ontbijt om 4.00 u : een grote kop koffie vergezeld door 2 sneden brood. Stijgijzers worden aangebonden, koplampen aangestoken en de cordeés (per 4 man) ingebonden. De hemel ziet er helder uit dus dat kan al niet meer stuk. In de verte tientallen lichtjes, hoofdzakelijk toerskiërs die de top van de Grand Combin (4300 m) zullen aanvallen. De eerste kilometers lopen langs en gedeeltelijk over de mooie Panossiere - gletsjer, deze is nog stevig toegesneeuwd en ligt er dus goed begaanbaar bij.

De namiddag werd verder gespendeerd met zonnebaden, wat uitrusten en je laten overtuigen om morgen nog niet direct terug af te dalen maar nog een top mee te pikken. Onze cordeegenoten Fons en Geert maakten elkaar warm om de dag erop de Grand Combin aan te vallen. Andere diehards zouden een poging wagen om de Tournelon Blanc te bestijgen.

Aan het einde van de gletsjer staat de zon reeds volop te branden, zonnebrillen en factor 20 worden bovengetoverd. Voor we ons doel in het zicht krijgen moeten er nog enkele “kommen” en één steilere passage worden genomen. Fons verricht hier het betere spoorwerk en maakt als het waren een trap voor de volgende cordees. Vanaf hier krijgen we een duidelijk beeld op ons doel; de Petit Combin 3672 m hoog. Het zicht met achter ons de indrukwekkende Grand Combin is prachtig. De grote afgeplatte top komt dichterbij. Rond 9.00 u bereiken de eerste cordees de top. Een waanzinnig uitzicht over kanjers als de Mont Blanc, De Matterhorn en vele andere toppen. Her en der knallen de eerste flessen om deze overwinning feestelijk in te drinken.

Normaal zou er ook nog een poging gedaan worden om de nabijgelegen Combin de Corbassiere te beklimmen, maar dit bleek veel minder voor de hand liggend dan de beschrijving uit de topo van 1932, te steil en te gevaarlijk om met een groep van 30 man te doen. Als compensatie werden snel nog een paar kleine pieken meegenomen. De afdaling verliep grotendeels over dezelfde weg waarbij terug op de gletsjer de stijgijzers werden omgewisseld voor sneeuwraketten. In een bakkende zon werd er verder over de gletsjers gestapt, deze bleek mede door de papperige sneeuw stukken langer te duren dan vanmorgen. Tegen de klok van 14.00 u waren de eersten terug aan de hut.

Zaterdag 27 Mei Zelfde scenario als gisteren: ontbijt om 4.00 u en tegen 4.30 op pad Alleen waren we nu nog met 12 man i.p.v 30. Al na enkele honderden meters was het duidelijk : de sneeuwkwaliteit was pakken slechter dan gisteren, op sommige stukken zakte je bij elke pas tot aan je knieën erin. Koen nam het eerste gedeelte het sporen op zich en meermaals zagen we enkel zijn klakske boven de sneeuw uitsteken. Alles ging toch nog relatief goed tot er een mistbank tegen een stevig tempo kwam opzetten. We besloten om toch maar even af te wachten vooraleer terug te keren. Op een bepaald moment zagen we amper nog maar een hand voor onze ogen, er werd geopperd om een sneeuwhol te graven maar dit bleek uiteindelijk niet nodig. De mist trok op en we besloten verder te gaan. Het volgende stuk was vrij steil en extra vermoeiend door het steeds wegzakken in de sneeuw. Na een tijdje wisselde Koen en Johan elkaar af bij het sporen. Even later kwam er terug mist opzetten en was het misschien toch raadzamer om terug te keren. Ondertussen werd er een blik geworpen op de Grand Combin waar Fons en Geert ergens halverwege de beklimming moesten zitten. Wij besloten dan maar terug richting hut te keren. Op ongeveer een kilometer voor de hut wisten we met enkele snoodaards voorzitter koen om te kopen en een kleine privéles spaltenberging te versieren.

Klefferaar 11

Met plezier haalde Koen zijn volledige trukendoos boven en mochten wij een paar dode mannen graven en mekaar even uit een denkbeeldige spalt takelen. Hierna was het nog even tot aan de hut stappen, waar de rest van onze bagage werd opgepikt en nog even werd uitgerust alvorens de afdaling naar Fionnay terug aan te vatten. We hadden immers nog een afdaling van zo’n 3.30 u voor de boeg. Koen, Wouter, Bert en ikzelf besloten langs de graat af te dalen, Yannick en Bart gingen het eerste gedeelte op sneeuwraketten naar beneden, de weg die de toerskiërs normaal afdalen. Aan het panoramisch bankske vervoegden we elkaar om het laatste steile, knieonvriendelijke padje af te dalen. Rond 16.30 u was het terras van het hotel in zicht. Een deel van onze ploeg daalde ‘s morgens reeds af en zaten zichtbaar te genieten van wat moois met een schuimkraag. Even later huppelde Geert, die samen met Fons even de Grand Combin meepikte het terras op, nog iets later bereikte ook Fons de uitvalbasis, een stevige prestatie!

CLUBACTIVITEIT JENGA 20 - 21 MEI 2006 Zaterdag 20 mei 18:30 Binn Café/Restaurant Imfeld De ploeg van de ‘pre-meibeklimming’zit na een lange rit te genieten van een Leffe!(de dienster is een Oost-Vlaamse die daar al een paar jaar werkt…). Gespreksonderwerp: onze ‘thuis’ voor de komende dagen: de Binntalhütte op 2269 meter. Wanneer de overige tochtgenoten over maaltijden beginnen realiseren we ons (Ben Bonnaerens en mezelf) dat de hut niet bemand is tijdens de winterperiode en dat we geen eten voorzien hebben…Volgens de ‘anciens’ zou er wel wat eten in de hut aanwezig zijn… We besluiten dan maar om te eten in het Café/Restaurant waar we zitten en de blikken, bokalen, rijst en spaghetti die we op de camping gingen consumeren in de rugzak te steken... In het restaurant kunnen we gelukkig nog een groot brood kopen: goed gezelschap voor de ‘pot choco 600 + 100 Gr gratis’… Harry Van Lent, Marc Felix, Dis & Jan Desmet & Carl Van Gucht gaan terug naar de camping om er hun potje te koken. Na een lekkere en sfeervolle maaltijd (met de lokale ‘Ray Charles’ en dansende koppels naast onze tafel) gaan we onze tochtgenoten terug vervoegen in het huisje op de camping. Zondag in de vroege namiddag kunnen we onze zware rugzakken op het terras van de hut neerzetten. Harry laat ons nog even zien hoe je een onbemande hut volgens de regels van de kunst moet betreden…(de voordeur was op slot). Na 2 uur is de temperatuur van een paar graden naar een gezellige 22 graden gestegen. Er is een kachel in de verblijfsruimte en een fornuis in de keuken, voldoende droog hout en ‘briketten’ die heel lang branden. Iets later is het in de keuken 30 graden…de hut heeft ramen met dubbel glas en beide kachels

Enkele sportdrankjes genuttigd, een doucheke genomen en we waren weer als nieuw. Na het avondmaal zat de sfeer er rap in dankzij het professionele amusementstrio Harry ,Johny en levende Juke –Box Dirk . Zondag 28 Mei Nog snel wat boterhammen achter de kiezen en om 8.30 U zaten we terug de auto in richting België. Na – natuurlijk – de nodige wegenwerken gepasseerd te zijn waren we rond 2O.00u terug in de thuishaven: Bornem. Het was een schitterende trip en volgend jaar zijn we zeker terug van de partij! Met dank aan Koen en de rest van BVKB om ons mee te nemen en veilig terug beneden te brengen! Seppe werken prima. Het weer is ondertussen slechter geworden. Na het eten spelen we onze eerste partij ‘Jenga’: het om beurt wegnemen van houten blokjes uit een constructie van 54 elementen…ik heb verschillende foto’s van de meest onwaarschijnlijke instabiele constructies die maar bleven staan! Die avond belt de verantwoordelijke van de hut voor de eerste keer (hij zal iedere avond bellen): hoe is het weer? Is er nog genoeg bier? Hij geeft me telkens het weerbericht. Ik heb ook even de rol van het bureau voor toerisme overgenomen: er bellen nog een aantal mensen met diverse vragen over de sneeuwcondities, de wandel- en skitijden naar de hut etc… Maandagmorgen blijven we redelijk lang slapen: het is buiten mistig en het regent… Na de middag gaan Harry, Dis, Jan, Marc en Ben de benen strekken. Carl en ik blijven in het basis kamp. Ondertussen blijven de hemelpoorten wijd open staan. Een paar uur later zijn ze terug: ze zijn tot net onder de col geraakt. In de saunakeuken maken we de maaltijden klaar: nu kunnen we volop genieten van onze zware last! De houten blokjes maken die avond weer overuren… Dinsdag vertrekken we met z’n allen naar de Ofenhorn 3235m in mistige omstandigheden. Af en toe bespeuren we wel een stukje blauwe hemel en een waterzonnetje. We lopen op sneeuwraketten en ik trek het spoor op het laatste stuk voor de col: zwaar werk maar ik geniet volop. Net of ik de Annapurna aan het beklimmen ben…(ben snel tevreden ;-) Vanaf de Col dalen we een 30 meter af in rappel. Iets voor we 2 uur later de top bereiken komt de mist weer opzetten; geen mooie vergezichten dus. We nemen een paar foto’s voor het kruis en beginnen aan de afdaling. Harry’s natuurlijke GPS brengt ons feilloos terug naar ‘onze hut’. Woensdag brengen we de hut op orde, deponeren de nodige Zwitserse franken in de kluis, en dalen af naar Binn, waar we met z’n allen Forel of Mixed grill gaan eten in het kleine restaurantje. Een mooie afsluiter voor een heel toffe periode in het prachtige Binntal. Nicolas Wygaerts

Klefferaar 12

Klefferaar 13

COMPETITIE MURIEL SARKANY, DE VROUW ACHTER DE KLIMSTER 28 - 29 APRIL 2006

6. Ben je iemand die graag uitgaat met vrienden of ben je eerder een huismus ? Dat hangt een beetje af van de situatie : tijdens trainingen, wedstrijden, belangloze inzet voor goede doelen en nu mijn eigen toekomstprojecten kom ik veel in contact met mensen waardoor ik ’s avonds blij ben thuis te zitten. Maar daarentegen hou ik ervan m’n vrienden te bezoeken, samen te eten of uit te gaan…

Muriel Sarkany won 5 maal de wereldbeker muurklimmen en werd Wereldkampioene in 2003. Zij is de ‘grootste’ klimster van België. Maar wie is Muriel Sarkany ? Wie is de vrouw achter de klimster ? 1. Wat zijn je hobby’s naast het klimmen ? Naar de film gaan, shoppen, wandelen/kuieren, nieuwe landen ontdekken, vrienden bezoeken… 2. Volg je een strikt dieet ? Kook je zelf ? Prefereer je wijn of bier ? Ik volg geen enkel dieet. Ik koop enkel kwaliteitsvoedings middelen en kook zoveel mogelijk zelf want ik weet graag wat ik eet. Ik drink noch wijn noch bier. Ik heb enkel een zwak voor chocoladedesserten. Maar niet iedereen lust mijn chocoladetaarten want ik maak ze te zoet met veel chocolade… 3. Topsporter, is dit niet een eenzaam leven ? Zeker, vooral tijdens de trainingen. Je moet zelf je dagen organiseren en jezelf motiveren. Niemand zegt je wat te doen maar je mag je nooit laten gaan : ook al heb je eens geen zin, je moet trainen. Sommige mensen begrijpen niet dat ik soms geen tijd heb voor dingen ook al kan ik m’n dagen zelf indelen… 4. Wat zijn je plannen na je carrière ? Ik heb enkele projecten in het verschiet : ik volg een trainerscursus en maak deel uit van een werkgroep met het ministerie van Sport van de Waalse Gemeenschap om een klimcentrum (centre d’escalade) op te richten. 5. U heeft deelgenomen aan een reportage voor télévie- RTL (te vergelijken met Levenslijn). Ben je er nauw bij betrokken, raakt je dat ? Ik word veelvuldig gevraagd voor talrijke goede doelen. Toen ik gecontacteerd werd door RTL-TVI heb ik, zonder nadenken, hun voorstel geaccepteerd. Als je je jonge leven moet beginnen met dergelijke beproeving is het minste wat ik kan doen hun een hart onder de riem steken en hun helpen…

7. Wat betekenen vrienden voor je en wat verwacht je van hen ? Ik verwacht eigenlijk niet veel van hen : ik hou ervan met hen te discussiëren en gedachten uit te wisselen. Praten over koetjes en kalfjes is aan mij niet echt besteed.

Klefferaar 14

8. Wat is je favoriete reisbestemming ? Luier je het liefst in de zon of ga je graag dingen bekijken ? Ik heb niet echt een favoriete reisbestemming. Het zijn m’n reisgezellen die al dan niet een vakantie maken : ik heb heel goede herinneringen aan helemaal niet paradijselijke plaatsen. Maar de zon, de zee, een steile klimwand… kunnen nooit m’n vakantie vergallen. 9. Wat was je beste vakantie tot nu toe ? Zonder twijfel : de Malediven. Een reis die ik gewonnen heb op de Open Internationale wedstrijd van Serre-Chevalier. 10. Hou je van luxe en verwennerij ? Ik hou er wel van om in goede hotels en restaurants te vertoeven maar echte luxe is voor mij ’s morgens opstaan en leven van je passie. 11. Wat ontspant je het meest in het dagelijkse leven ? Yoga, sauna, cinema, lopen… 12. Waar geef je veel geld aan uit ? Als ik ga winkelen durf ik wel eens te veel geld uitgeven aan kledij. 13. Als je alles kon herdoen, zou je dan opnieuw topsporter worden ? Zonder twijfel JA !

COLUMN Toen ik het plan had opgevat een interview af te nemen van Muriel Sarkany tijdens de wereldbeker te Puurs bleken tijdsgebrek en diskwalificatie roet in het eten te gooien. Tot een diepgaand portret van deze toch wel opmerkelijke vrouw had ik graag gekomen maar vraag en antwoord dienden afgewerkt te worden via email wat uiteindelijk leidde tot een wat oppervlakkig, voorspelbaar (cfr. website www.murielsarkany.com) vraaggesprek. Graag had ik verder gefilosofeerd over toekomstplannen, vriendschap en geluk om zo te komen tot de echte Muriel Sarkany die zichzelf toch wel beschermd door een muur op te trekken naar vreemden toe. Draagt zij ook de waarden: trouw, vriendschap en respect (voor anderen en zichzelf) hoog in het vaandel ? Met wat is ze echt begaan ? Hoe ziet ze zichzelf binnen 10 jaar ? Vele vragen spoken nog door mijn hoofd maar het antwoord moet ik jullie schuldig blijven… Eline Vanderbeke

14. We kunnen je plezier doen met ? Chocolade. 15. Het geluk, gelukkig zijn, betekent wat voor jou ? Doen waar ik van hou en zijn bij de persoon waarvan ik hou…

Klefferaar 15

COMPETITIE EUROPEAN YOUTH CUP IMST

net de volgende greep ging halen. Jammer ! Haar tweede selectieroute was een zeer krachtige, zware route in één van de overhangende gedeeltes. Hoewel dit haar ding niet is, klom ze vechtend het begin door maar een kruispas op 1/3 van de route kon ze niet trekken wat voor haar het einde van de wedstrijd betekende.

28 - 29 MEI 2006 Onze-Lieve-Heer-Hemelvaart 2006 : voor de meeste mensen een lekker lang weekend om uit te rusten maar voor ons, de jeugd-wedstrijdklimmers, het tijdstip om onze krachten te meten met de andere internationale jeugdtopklimmers. De eerste European Youth Cup (EYC) heeft dit jaar plaats te Imst- Oostenrijk. Het Belgisch team bestaat uit een mengeling van verschillende klimzalen : David, Sam, Katie en ik van het jeugdteam Klimax (Breendonk-Puurs), Siebe en Perrine van het jeugdteam Hungaria (Leuven), Mathilde, Valentine, Raphaël en Michaël van Stone Age (Brussel-Woluwe), Florian en Olivier van Roc Evasion (Jambes). Entre Ciel et Terre (Louvain-la-Neuve) werd vertegenwoordigd door Nicolas, klimzaal l’Escale (Aarlen) stuurde Guillaume en Yannick vertegenwoordigde zaal Gecko Tanck (Luik). Vergeten we natuurlijk niet onze Belgische topklimster Chloë Graftiaux. Een bont allegaartje van klimmers dus met enkele bijhorende trainers. In 3 busjes vertrokken we rond 9.00 u aan Klimzaal Klimax en werd iedereen langzaam maar zeker opgepikt. Na een lange rit zonder grote incidenten bereikten we ’s avonds onze bestemming waar we logeerden in het Sporthotel. Na een voor sommigen te korte nachtrust brak de eerste ( en voor bijna iedereen ook de laatste) dag van het weekend aan. Achter elkaar, soms tegelijk klom iedereen zijn routes. Maar de structuurwand en de immense overhang met zijn horizontaal dak zijn wij, Belgen, niet echt gewoon. Hoe deden de Klimax-klimmers het in al deze routes ? David, jeugd B, had de eer te mogen beginnen en hij zette een toch wel mooie prestatie neer voor een eerste EYC : zeer vlot klom hij door het rechte stuk maar in de overhang kwamen zijn voeten los wat leidde tot een vroege dood. Z’n tweede route was ook heel goed maar bij een draaimanoeuvre raakte hij even verstrikt in een spandoek waar hij zich wel uit kon loswerken maar 3 passen verder viel hij naar beneden. Sam, jeugd A, werkte zich in zijn eerste route beheerst naar boven. Verschillende moeilijke passen nam hij zonder probleem maar een verre pas iets voorbij ¾ van z’n route kon hij niet meer trekken… De tweede selectieroute die hij kreeg voorgeschoteld bleek ook heel zwaar maar langzaam vocht hij zich een weg naar boven tot hij op 6 passen van de top niet meer kon en zich gewonnen moest geven. Een prachtprestatie Sam ! Katie, junior, had als eerste route een vrij technische route en 2 passen voor het dak schoof haar voet weg terwijl ze

En dan ikzelf, internationaal klim ik nooit op m’n best en ook deze keer was dit het geval. Mijn eerste selectieroute zag er doenbaar uit met af en toe een zware pas wat me normaal wel lukt .. maar toch : mijn voeten wilden niet mee, ik vertrouwde ze niet altijd waardoor ik zeer twijfelachtig ging klimmen en op 1/3 van mijn route was het voor mij gedaan. Een tegenvallende, teleurstellende prestatie voor mezelf, weer te wijten aan de zenuwen ? M’n tweede selectieroute ging dan weer veel beter, ik had natuurlijk niets meer te verliezen wat m’n zenuwen ten goed kwam. Deze keer kon ik toch ongeveer ½ van de route afwerken vooraleer ik respijt moest geven. Zondag, finaledag, traden er 3 Belgische klimmers aan : Mathilde, Yannick en Chloë. Slechts 2 finaleroutes stonden klaar : één voor de jongens en één voor de meisjes. De ‘meisjesroute’begon overhangend, daarna een stuk horizontaal met heel veel kleine en moeilijke passen. Mathilde startte als eerste van de 3 Belgen maar kwam ten val bij een moeilijke pas op 1/3 van de route wat resulteerde in een achtste plaats. Chloë daarentegen kwam deze moeilijke pas voorbij maar door verkeerd handgebruik moest zij op ongeveer ¾ van de route zich gewonnen geven met een tweede plaats als resultaat ! Yannick had een superlange finaleroute voor de boeg die technisch begon, door het horizontaal dak, dan opnieuw naar beneden om daarna opnieuw uit te klimmen. Het horizontaal dak , onbekend in de Belgische klimzalen, bleek voor hem een uitdaging te groot en hij strandde op een zevende plaats. Na de prijsuitreiking ( 14.00 u) kropen we opnieuw in onze busjes maar door panne aan één van de busjes en enorme files hebben we uren en uren gereden en lag ik slechts om 4.00 u ’s morgens in m’n bed. Maandagvoormiddag was voor één keer geen schooldag… (dank u mama !) Eline Vanderbeke

Klefferaar 16

Uitslagen Female junior 2. Graftiaux Chloë

COLUMN

12. Van Winckel Valentine 22. Steenackers Katie Male junior 16. Timmermans Michaël 22. Materne Florian Female Youth A 8. Brumagne Mathilde 37. Vanderbeke Eline 38. Vande Berg Perrine Male Youth A 7. Pasquazzo Yannick 25. Vanden Driessche Sam 34. Mignon Olivier 44. Fernandez Raphaël Male Youth B 27. Vanhee Siebe 30. Nicolas Mathieu 32. Lion Guillaume 35. Leduc David

Het transport van en naar de EYC te Imst was een nationaal gebeuren wat resulteerde in gemengdtalige busjes. In het verleden heerste er soms een koude front tussen de Vlaamse en Waalse deelnemers maar deze trip werd het subtropisch warm niettegenstaande de slechte weersomstandigheden. Taalbarrières werden doorbroken door de Vlaamse klimmers en bleken die Franstalige klimmers nu toch wel sympathieke mensen ! Jaren zitten we al in dezelfde klimzalen, isolatieruimtes en werden er nauwelijks woorden gewisseld en nu … werd er duchtig op los gekwebbeld. Samen eten, slapen, rijden en kaarten hadden tot gevolg dat er een Belgisch team ontstond. Ook al waren de prestaties niet altijd even schitterend, van concurrentie was er geen sprake. We schreeuwden en joelden onze Belgische broer of zus naar boven. Nogmaals proficiat aan Chloë , Mathilde en Yannick met hun fantastische prestatie en graag wil ik m’n ‘busgenootjes’ Katie, Mathilde, Valentine, Chloë, Olivier, Florian en Sam bedanken voor de aangename dagen. Ik kijk al uit naar de volgende wedstrijd ! (dat ik dit ooit zou zeggen…) Eline Vanderbeke

Klefferaar 17

COMPETITIE YOUTH COLOR CLIMBING FESTIVAL IMST (YCCF) 4- 5 JUNI 2006 Vrijdag ochtend 2 juni, na een kort misverstand omtrend huisnummers vertrekken we naar Oostenrijk. Doordat er tijdens de European Youth Cup te Imst een week geleden meer dan genoeg begeleiding was, had ik maar besloten om samen met haar ouders Laura te begeleiden op het YCCF. Deze wedstrijd richt zich op de jongere jeugd en bestaat uit twee categorieën, de “Kinder” (10 en 11 jarige) en de “Schüler” (12 en 13 jarige). Het wedstrijd verloop is hier wel wat anders dan op andere wedstrijden, op zaterdagochtend moesten er drie routes geklommen worden, en ’s middags kregen ze nog eens vier routes voorgeschoteld. Op zondag waren het dan finales, waar alle deelnemers aan konden deelnemen. Deze finale bestond niet uit één route zoals we gewoon zijn, hier moesten drie routes geklommen worden. Een totaal dus van 10 routes die deze jongeren moesten klimmen tijdens de twee wedstrijddagen. België was er vertegenwoordigd door negen klimmers, waaronder klimmers van Klimax (Puurs), Stone Ages (Brussel) en l’Escale (Arlon). Zaterdagochtend, na een demonstratie van de routes kon de chaos starten. Men mocht immers de routes naar keuze klimmen, gewoon aanschuiven was de boodschap. Dit aanschuiven verliep echter niet al te netjes, waardoor we al snel de zware middelen moesten inzetten om Laura op de wand te krijgen. Gelukkig kon ze nog net haar kalmte bewaren, en topte ze alle drie de routes zonder al teveel problemen. Maar ook de organisatie had door dat dit niet de beste manier van werken was, en tegen de middag hadden ze dan ook startlijsten opgesteld voor de vier andere routes. Na de demonstratie bleek al snel dat de ochtend routes niets meer waren dan wat opwarming. Waar de eerste drie over vlakke wanden liepen, gingen deze routes de overhang in. Laura krijgt de eer om te starten in de moeilijkste route van de dag, die ze vlotjes tot enkele grepen voor het einde klimt. De twee volgende routes topt ze

vlotjes om op haar laatste route op drie grepen van het einde te stranden. Al bij al een mooie wedstrijddag voor Laura, voor wie het de eerste internationale ervaring is (Nederland niet meegerekend). Vijf getopte routes en twee routes bijna getopt is zeker niet slecht, en levert haar een 24ste plaats op in een toch wel sterk deelnemersveld van 44 klimmers. Zondagochtend, na een demonstratie van de drie finaleroutes wordt het al vlug duidelijk dat het er niet makkelijker op wordt. De hardste route is een 7b en loopt helemaal door het immense dak waar de klimzaal te Imst gekend voor is. Met de vermoeidheid nog in de armen van de zeven vorige routes op zaterdag zal het zeker niet makkelijk worden. Laura mag

deze maal met één van de minder zware routes beginnen die zoals alle routes die dag overhangend is. Ze begint wat twijfelachtig, maar herpakt haar al snel. Op drie vierde van de route moet ze haar poging echter staken, de verzuring in deze overhangende routes wordt haar teveel. In de tweede route verliest ze veel kracht in de start die ze makkelijker ingeschat had dan het was. Hierdoor kan ze de module kort voor het einde niet houden en valt ze. Spijtig, want de echte moeilijke pas lag er juist achter, een pas die ze samen met enkele andere Belgische deelnemers goed bestudeerd had. In de derde route, de 7b vertrekt ze enorm vlot, en zonder al teveel problemen gaat ze het eerste dak door. De verre pas om dit dak uit te komen schat ze echter slecht in, waardoor er ook aan deze route een einde komt. Maar zeker niet slecht geklommen, want in de eindranking zakt ze maar twee plaatsen, waardoor ze verdienstelijk op de 26 plaats eindigt. Enkel Matheys Chloe doet het voor België in haar categorie beter door op een 5de plaats te eindigen. Top Filip

Klefferaar 18

CLUBNIEUWS

respect van alle klimmers zullen je deel zijn! We streven naar 55 toezichters, dit zijn er 11 per ploeg. Elke ploeg zorgt er voor dat er respectievelijk op elke maandag, dinsdag, woensdag, donderdag en vrijdag een toezichter paraat staat in de klimzaal. De weekends worden afwisselend door de verschillende ploegen van toezichters voorzien. Elke ploeg heeft zijn eigen verantwoordelijke die de goede gang van zaken regelt.

Klimax is in de klimmerswereld een waar statement geworden. Er moet echter wel dagelijks een toezichter aanwezig zijn. Vorig seizoen konden we op meer dan 50 toezichters rekenen! Vanaf september komt er weer een nieuw seizoen aan en we hebben nog nood aan BVKB’ers die aan hun leven een (ietwat) meer zinvollere bestaansreden willen geven. Dus wil je tussen september en juni een keer of 8 Klimax openhouden, hou je dan vooral niet in en gebruik alle moderne en minder moderne communicatiemiddelen om contact op te nemen. Een kleine vrijwilligersvergoeding en vooral het oneindige

Wil je dus enkele avonden van je vrije tijd opofferen en Klimax openhouden, contacteer dan één van deze personen;

JEUGDWERKING KLIMAX JEUGDTRAININGEN 2006

JEUGDWERKING KLIMAX JEUGDTRAININGEN TRAINERS GEZOCHT

WANTED DEATH OR ALIVE

Algemeen: Michaël Prinsen Maandagploeg: Mattias Mertens Dinsdagploeg: Guy De Cock Woensdagploeg: Carl Van Gucht Donderdagploeg: Hendrik Peeters Vrijdagploeg: Hilde Van Hove

Woensdag 30 Augustus start er een nieuwe reeks jeugdtrainingen. Deze trainingen staan open voor alle jongeren aangesloten bij BVKB die ouder zijn dan 9 jaar en jonger dan 19. Op woensdagavond, van 18u00 to 20u00 is er training voor de jongste van deze groep, beginners zijn hier meer dan welkom. De iets oudere jeugd, en zij met klimervaring starten ook om 18 uur diezelfde woensdag, maar trainen een half uurtje langer. Deze groep is ook meer dan welkom op zaterdagochtend, en dit van 9u30 tot 12u00. De trainingen van Bert en Kim voor de competitieklimmers gaat gewoon door in onderlinge afspraak met de trainers. Nieuwe klimmers zijn meer dan welkom om aan te sluiten bij één van de trainingen, en dit tot eind september. Tijdens de maand Januari is er een tweede mogelijkheid om aan te sluiten. Diegene die tijdens de vakantie willen klimmen kunnen ofwel gewoon komen tijdens de openingsuren (zie klefferaar) ofwel tijdens de kantooruren ( 10.30 tot 19.00u, behalve vrijdag voormiddag). Voor deze laatste optie dient men een pasje aan te vragen bij de jeugdverantwoordelijke (Hendrik).Een lijst met namen die een pas hebben zal ter beschikking zijn voor de verantwoordelijke zaalwachter. Opgelet !!!!!! Pasjes worden alléén gegeven aan klimmers die training volgen bij Staf, Sam, Filip of de competitieploeg. Vermits er geen toezicht is dienen minderjarigen steeds een schriftelijke toestemming te hebben van de ouders.

Dringend Gezocht

2 jeugdtrainers We zoeken nog 2 jeugdtrainers voor de jongste ploeg van klimmers binnen BVKB, de 9 tot 12 jarige. Deze trainingen gaan door op woensdagavond van 18u00 tot 20u00, of diezelfde woensdag van 16u00 tot 18u00. inlichtingen: Hendrik Peeters gsm 0473314903 [email protected]

Klefferaar 19

JEUGDWERKING ORPIERRE 2006 28 OKTOBER - 4 NOVEMBER 2006 Nadat we de voorbije 5 jaar succesvol een jeugdklimstage te Orpierre organiseerden keren we dit jaar terug naar het zonnige zuiden. Orpierre is een klein dorpje gelegen op de grens van de Hautes Alpes en de Hautes provence, op ongeveer 30 km van Sisteron. Deze stage geeft onze jeugd de kans om hun voorklimmers niveau te verhogen en wat ervaring te geven op verschillende klimstijlen die het massief bieden. Deze stage is bedoeld voor iedereen die deelneemt aan de jeugdtrainingen en zelfstandig kan zekeren. Woensdagavond 20 september 2006 is er om 20u00 een info avond te Klimax. Er is plaats voor 22 klimmers + begeleiding. Inschrijven kan op de website van BVKB, en dit voor 20 september. Let wel op, je inschrijving is pas definitief na betaling van een voorschot van 50 Euro op de clubrekening.

Klefferaar 20

EXPEDITIE 2006: AN ARCTIC ODYSSEY DEEL I De schuine tekst is van de hand van Mieke. I. De Droom Alles wat is, heeft een begin. 20 november 1998, VBSF viert zijn 40 jaar bestaan. Lus, mijn zus en voorzitter van het VBSF nodigt me uit om naar de viering te komen. Dixie Dansercoer komt hun film voorstellen van de oversteek van Antarctica in 100 dagen. Ik word in vervoering gebracht door de schoonheid van deze wereld van sneeuw en ijs, gepakt door de natuurlijke eenvoud waarmee Dixie hun verhaal vertelt, de kracht en uitstraling van Alain op het ijs. De droom is ontstaan, met deze man wil ik naar de pool. Of het de Noord of Zuidpool zou worden was toen nog van geen belang. II. De Voorbereiding Het spreekt vanzelf dat voor zulke reis men niet over één nacht ijs mag gaan. De beslissing om de droom ook werkelijk te realiseren werd reeds genomen in 2002. Pas midden 2005 was het zeker dat we volgend jaar in april zouden vertrekken. De voorbereidende activiteiten konden beginnen. En aangezien de expeditie niet dadelijk zou kunnen worden aangevat was er ruimte over om te experimenteren in andere noordelijk gelegen landen. IJsland april 2002 (meest noordelijke punt 67° N) had reeds vanuit mijn jeugd een aparte aantrekkingkracht omwille van zijn ligging én zijn uitzonderlijke natuurfenomenen. Toen we de kans kregen om dit vulkaaneiland te doortrekken, was de beslissing gauw genomen. Samen met twee Franse vrienden doorkruisten we het eiland van noord (Akureyri) naar zuid (Reykjavik) in april 2002 op ski’s en met pulka’s. Zowat 220 km dwars door een besneeuwd, glooiend maar kaal landschap met daarin warmwaterbronnen en uitgestrekte lavavelden. 10 dagen afgezonderd in een omgeving waar de stormwinden zo hard razen dat elke avond een sneeuwmuur moet worden gebouwd om de tenten te beschermen. De Vatnajoküll, de grootste gletsjer van Europa en plaatsen zoals Laugafell en Landmannalaugar maakten dat de reis een blijvende herinnering naliet en een goede voorbereiding was voor het grotere avontuur. Chamonix 1 januari 2003 Het is 1 januari, samen met enkele Fransen en een gids skiën we de glacier de Logan naar beneden. De sneeuw is zwaar, met geringe snelheid zakken we er tot onze kuiten in. Ik verlies mijn evenwicht, val en hoor iets in mijn knie scheuren. De mediale band van mijn linkerknie is 2/3de gescheurd en de achterste kruisband volledig door. Eén seconde bepaalt mijn leven van de daarop volgende jaren. Een revalidatie periode van 2 jaar volgt, het oorspronkelijke plan Noordpool 2004 wordt geschrapt.

Lapland maart 2005 is streek die voor velen niet onbekend is maar waar zelden ook iemand daadwerkelijk naar toe gaat. Na geduldig puzzelwerk op internet waren we in kontact gekomen met een Nederlander die reeds 30 jaar in het meest noordelijke gedeelte van Finland leeft en op bescheiden wijze ’s zomers natuurliefhebbers rond leidt. Dank zij zijn kennis van het gebied en zijn technische ondersteuning (materiaal, eten, kaarten en massa’s levensbelangrijke informatie om in sub-arctische gebieden te kunnen overleven) konden we het riskeren om alleen met twee de immense vlakten afgewisseld met bevroren meren tussen Sevettijärvi en Naatamö te doorkruisen (tussen 69 ° N en 70° N). Een unieke belevenis niet enkel door het aanzicht van de uitgestrekte bossen overgaand in toendra, maar ook omwille van het gevoel op mekaar te moeten betrouwen om er te geraken in een omgeving waar goed kaartlezen en teamvorming een absolute vereiste is. De aanwezigheid van het noorderlicht (aurora borealis) en ochtendtemperaturen tot – 38 ° maakte van de reis de ideale voorbereiding. De drang om op de noordpool te geraken werd alsmaar sterker door deze belevenissen en het werd duidelijk dat we niet zouden stoppen vooraleer het doel was bereikt. Hoogplateau van de Vercors januari en december 2005 gelegen onder Villard de Lans kan genieten van een stevige reputatie: een afgezonderde natuurstreek waar trekfanaten zowel in de winter als in de zomer hun hart hebben verloren in/aan het macquis. Waar piepkleine refuges zoals Tiolache du Milieu en Cabane des Aiguillettes een gevoel van gezelligheid oproepen ondanks het feit dat het er ook binnen steenhard vriest. Als bijkomende voorbereiding werd tweemaal in de winter een gedeelte van dit unieke landschap doorkruist (éénmaal met pulka en op skis, de andere maal met sneeuwraketten en rugzak). En tweemaal een belevenis waar we met genoegen naar terug kunnen blikken. III. De expeditie zelf A. De voorbereidende werkzaamheden in België. Voor elke reis - maar zeker voor tocht van drie weken in de streek waar niets anders is dan ijs, sneeuw en zeewater - is een goede voorbereiding primordiaal of zoals het geschreven stond in een reismagazine: ‘don’t let the faith of your expedition depend on good luck”. Het uitzoeken van wat dient meegenomen als voeding, welke kledij we zeker mee moeten nemen (niet te weinig maar geen overbodige spullen), welk materiaal, enz is iets wat hoort bij elke expeditie. De bergsportwinkels worden dan ook duchtig bezocht. Met dank hiervoor aan Michel van K2 en Fons van Tracxs voor hun inzet. Vooral de speciale langlaufschoenen (door Alain speciaal ontworpen en dubbel geisoleerd) en goede sleeën zijn van groot belang om de tocht over duizenden ijsrichels aan te kunnen. De vliegtuigreis zelf tot in Longyearbyen (LYR) op Spitsbergen zal verlopen via Kopenhagen, Oslo en Tromsö. Daar we alle materiaal en eten moeten meenemen, wordt bij Alain thuis reeds een grondige selectie gemaakt en worden vooraf de sleeën en het voedsel (in expeditietonnen) via

Klefferaar 21

cargo verzonden tot in LYR. Via internet is het mogelijk om op te volgen waar de lading zich juist bevindt elke dag. Geen overbodige luxe want indien iets niet zou toekomen zal dit de tocht danig in gevaar kunnen brengen. B. Het vertrek Op Zaventem zijn ze wel wat gewoon maar 4 reizigers die met zwart rode sleeën sleuren en met nog enkele expeditie tonnen er bovenop maakt toch dat je veel bekijks hebt. De aanwezigheid van een journalist met flitsende fotograaf wekt uiteraard nog meer nieuwsgierigheid. Onnodig te vertellen dat we meer dan 100 kg overgewicht hebben daar we ook nog voor een vriend van Alain materiaal moeten meenemen. De aansluitingen tussen de verschillende vluchten zou theoretisch geen probleem mogen geven. In Oslo echter dient al het materiaal van rolband gehaald (overstap van internationale naar binnenlandse vlucht) en via de grote vertrekhall terug ingescheept naar Tromsö. Op het eerste zicht niet moeilijk maar wanneer een verantwoordelijke van SAS ons tegemoet snelt om te zeggen dat ons nog slechts 10 minuten rest zit er niets anders op dan met onze opzienbarende lading door de hall te spurten. Om de spanning nog wat te verhogen moeten we daarenboven een eindje achter een alles blokkerende rolstoel patiënt blijven slenteren en slalommen met een brede slee tussen de wachtende rijen is niet echt rustgevend. Het materiaal voordien opgezonden blijkt in de hangar beschikbaar.De grote opgezette ijsbeer, die de nieuw aangekomenen niet kunnen ontlopen, maakt direct duidelijk dat het vervolg van de reis niet zo alledaags zal worden. De aankomsthall loopt vol met “outdoor people” voor een trektocht doorheen Svalbard. Enkelen zijn ook van plan ‘the last degree’ te doen. Dat Alain geen onbekende is in dit milieu is duidelijk want hij wordt dadelijk hartelijk begroet door velen, zowel Russen, Fransen en Amerikanen. Een speciaal sfeertje van “de grote avonturiers onder mekaar”. Volgt het transport van al het materiaal naar een grote hangar in LYR waar we de volgende dagen de tijd kunnen nemen om alles voor te bereiden. Een veel te zachte temperatuur (- 3° C) voor de tijd van het jaar maakt dat reeds veel sneeuw is verdwenen en dat de aanpassing aan onze nieuwe omgeving zo hoog noordelijk gelegen niet al te bruusk verloopt. C. Svalbard Svalbard is een eilandengroep gelegen op de 78° N en dus ongeveer 1.300 km van de noordpool. Het grootste eiland Spitsbergen heeft meer naambekendheid. Exact 100 jaar gelegen zag de “hoofdstad” haar ontstaan, nl Longyearbyen (LYR). De eilanden konden destijds rekenen op de aanwezigheid van Nederlandse zeevaarders (de officiële ontdekker is Willem Barents; de Nederlanders doodden eveneens 60.000 walvissen destijds) maar maakt nu deel uit van Noorwegen. Op het oostelijke eiland verblijven nog steeds Russen, een overblijfsel van de Koude Oorlog. Met een inwoners aantal in de zomer van 1850 zielen in Longyearbyen (op een totaal van 2700 zielen waarvan 40 % Russen) maar omringd door 3000 ijsberen is deze plaats één van meest noordelijke gelegen bewoonde plaatsen ter

wereld. Op deze eilandengroep werd vroeger steenkool gedolven, een activiteit die nu tot het verleden behoort. De grauwe industriële archeologie met zijn typische houten staketsels drukt volledig zijn stempel op deze bizarre plaats waar het zelfs verplicht is om een wapen bij zich te hebben eens men het dorp verlaat. Polar bears do like tourists ! Er wordt echter uitdrukkelijk vermeld dat wapens niet mogen binnengebracht worden in de cafés, het postkantoor en (het enige) bankkantoor…. De hedendaagse uitvoering van de “Far West”. De eilandengroep wordt voornamelijk bezocht door trekkers met pulka die willen genieten van de prachtige natuur (hoogste punt 1700 m) in het binnenland. Gezien de noordelijke ligging blijft het er gedurende 2 maanden volledig donker in de winter. In april echter is de equinox gepasseerd en blijft het ook al ’s nachts schemerlicht. Onnodig te vertellen dat dit wel enige aanpassing vraagt daar men steeds de neiging heeft om later te gaan slapen. We zelf hebben ons verblijf bij Mary-Ann Polariggen, een “hotel” in een typische houten bungalow stijl temidden van de vergane industriële glorie. D. Voorbereidende werkzaamheden op Spitsbergen Een grote hangar in de industriezone wordt gebruikt als opslagplaats van allerlei goederen en ook als voorbereidingsruimte van de verschillende expedities die ofwel op Spitsbergen blijven of die naar Barneo vliegen. De twee volgende dagen, zondag 09/04 en maandag 10/04, worden nuttig gebruikt om al het materiaal te verzamelen, te sorteren en in de sleeën te laden. Een activiteit die niet mag onderschat worden want iets vergeten of iets verkeerd meenemen kan vergaande gevolgen hebben. Het testen van de skischoenen (Millet SNS Backcountry) en de ski’s is onontbeerlijk aangezien we voordien niet de kans hebben gehad om ze te testen op sneeuw. Een uitstap naar de andere kant van de Isfjorden geeft ons de zekerheid dat dit prima materiaal is. De buitenschoen met aparte geïsoleerde binnenschoen blijkt achteraf voor niemand problemen op te leveren qua comfort en isolatie. Uiteindelijk weegt de slee van Alain 66 kg, de onze 35 à 40 kg. Op het eerste zicht niet zo indrukwekkend (zeker als je weet dat voor de expeditie met Dixie hun sleeën 185 kg wogen), maar als je ze een ganse dag over de ijsrichels moet sleuren word je er toch kei moe van! ’s Avonds gaan eten in een van de weinige restaurants die zo druk bezocht worden dat je voor groepen weken voordien moet reserveren. E. Barneo drifting station De vliegtuigreis naar de Artische Zee start op dinsdag 11 april. Zoals overal dient iedereen gescreend door de scanner. Een bizarre activiteit wetende dat elk expeditieteam minstens één wapen met zich heeft dat in de open vrachtruimte gemakkelijk toegankelijk is. Bureaucratie op 1.300 km van het hoogste punt van de wereld. De Russische Antonov74 vertrekt om 07.30 hr. Het is een middelgroot vrachtvliegtuig waar een 26 tal passagiers in kunnen. De volgestouwde vrachtruimte is niet afgescheiden en wordt door enkele personen dan ook gretig gebruikt om er bovenop te liggen.

Klefferaar 22

Een TV ploeg van het Duitse televisiekanaal ARD maakt een reportage over de NP en heeft hier uiteraard alle mogelijkheden om de weirdo’s te interviewen. Na een vlucht van 2.30 uur zet de piloot het vliegtuig neer op de improviseerde ijspiste van Barneo, een strook afgezoomd door zwarte plakstiekzakken en die juist volstaat om te landen en op te stijgen. Deze “kamikaze” piloten (meestal opererend in Siberië) bewijzen hun stevige reputatie want landen doen ze op doodgewone banden. Deze Russische drijvende landingsplaats is al een gans verhaal op zich. Sinds 13 jaar gaat einde maart een helicopter MI8 via verschillende tussenstops (om de afstand tussen de noordrand van Siberië en de NP te kunnen overbruggen) op zoek naar een geschikte landingsplaats rond de 89° N. Het eerste materiaal (o.a. een kleine tractor met sneeuwploeg) wordt gedropt om een piste te kunnen aanleggen vooraleer het eerste vliegtuig kan landen. Enkel gedurende één maand per jaar (maand april) is deze site in gebruik voor bevoorrading van de grote expedities die de oversteek van Siberië via de noordpool naar Canada ondernemen, voor wetenschappelijke onderzoekteams en voor zij die ‘the last degree” willen meemaken. Een 28 tal personeelsleden (allen van Russische nationaliteit) blijven hier full time op ongeveer 111 km van de noordpool in enkele grote blauwe tenten en drijven mee zoals alles op de Arctische IJszee. Op het einde van april moet de basis worden opgebroken daar de kwaliteit van het ijs niet meer veilig genoeg is. Een surrealistische plaats waar bij aankomst een ijskoude, snijdende wind iedereen duidelijk maakt dat het (over)leven hier niet voor doetjes is weggelegd.

F. De expeditie Dinsdag 11 april Eerste dag op het ijs De helicopter heeft duidelijk zijn beste tijd reeds lang geleden gehad en stinkt naar de kerosene. En toch klinkt het me vertrouwd in de oren: het doet me denken aan het trillen en brullen van mijn Leopardtank destijds in het leger. Volgestouwd met onze spullen, met materiaal voor een Amerikaans wetenschappelijk team dat kort bij de NP onderzoek doet in het zeewater en bevoorrading voor de expeditie van David de Rothschild die met sledehonden 40 dagen voordien vanuit Tixie is vertrokken. Na anderhalf uur op een 50-tal meter hoogte en aan trage snelheid over de eindeloze ijszee gedaverd te hebben landt de helicopter bij de kampplaats van David. Voor ons “the middle of nowhere” en na even vertederd naar de sledehonden te hebben gekeken en goeie dag gezegd te hebben is het de echte start van onze expeditie op N 88°01’01” ongeveer 220 km van de NP ( 1 ). Vertrek om 17.20 hr (Belgische tijd) voor een eerste kennismaking met het ijslandschap. Een zeer beperkte zichtbaarheid, een slee die weigert mee te werken, de onwennigheid met de ski’s en de alom aanwezige ijsrichels vragen heel wat concentratie om in dit verrassend maar deels onzichtbaar landschap iets vooruit te komen. Voordurend aandamping van de skibril maakt dat je soms echt in de white out bezig bent. Om 20 hr wordt voor de eerste maal de tent opgezet, een activiteit die we nog 15 maal zullen herhalen. En ook het dagelijk afborstelen van de kledij, vooraleer in de tent de kruipen, kan beginnen. Het eerste dagverslag wordt geschreven ’s nachts bij klaarlichte dag. Het licht zal

Klefferaar 23

gedurende de rest van ons verblijf steeds aanwezig blijven. Strange feeling…. Woensdag 12 april Le chef c’est moi Opgestaan om 04.30 hr. De tent afbreken gaat vlot gezien er weinig wind is. De slee voorttrekken gaat al veel beter dan gisteren. Ook komen we enkele nieuwe situaties voor: op sommige plaatsen zijn er vele breuken tussen de verschillende ijsplaten. De truc bestaat erin de slee naast je te trekken en dan via een ‘grand écart” over te stappen. Dit kan echter gevaarlijk zijn indien de oversteek niet in één maal kan gebeuren en we op het nieuwgevormd ijs moeten stappen. Soms wordt de slee van Alain in de geul geduwd om daarna -met de ski’s aan- ze te gebruiken als brug. Eenmaal aan de overkant gekomen wordt de eigen slee over de rand getrokken via een kort spurtje om de snelheid erin te houden.

tegenspraak duldt. Ik heb het begrepen. Voor de rest van dag volgt ik hem op de voet en val nog liever dood dan hem los te laten. Het is een geweldige dag. Ik geniet.

Verrassend zijn ook de steeds weer opdoemende ijsrichels ontstaan door de tegen mekaar aanbotsende ijsschotsen. Voor zij die denken dat de tocht naar de NP ééntonig vlak is : niets is minder waar. We moeten dan ook voortdurend zigzaggen tussen de grote opeenstapeling van ijsblokken om telkens een doorgang te kunnen vinden en dit zonder het noorden te verliezen (letterlijk en figuurlijk).

Op de Arctische Zee sneeuwt het relatief weinig. De grote sneeuwhopen worden gevormd door aangewaaide sneeuw van andere continenten. En hopen zijn er zeker ! Je ski’s door de zachte sneeuw zien glijden en weten dat je op weg bent naar een unieke plaats op de wereld geeft je een grote motivatie. Spijtig genoeg maken de volledig vlakke stukken maar een klein gedeelte uit van het ganse traject.

Pauze van het eerste uur. Alain is sneller en wacht reeds enkele minuten op ons. Ik loop in tweede positie, Fons en Philippe achter mij. “Het moet een beetje rapper” zijn de eerste woorden die hij zegt. “Alain ik wil wel maar dit is mijn tempo” antwoord ik hem. “C’est moi qui donne le tempo” zegt hij met een zeer gedecideerde stem die geen

Onze techniek verbetert. Vooral het anticiperen op de gedragingen van de slee en het over klauteren van de ijsrichels met een dood tegenwerkend gewicht achter je aan wordt stilaan een echte kunst. Waar hij in de beginne wordt aanzien als iets echt vervelend (vooral als hij voor de duizendste maal achter een ijsblok blijft steken of op zijn kant gaat liggen)

Het landschap dat ons omgeeft blijft verbluffen: alle kleuren van wit en toch verrassend. De geweldige krachten die de tonnen ijs optillen om meterhoge ijsmuren te creëren moeten enorm zijn. Alles lijkt op het eerste zicht immobiel doch wanneer we soms de blokken en platen met schurend en knarsend lawaai zien verschuiven worden we er aan herinnerd dat niets hier een vaste plaats heeft en alles voortdurend onderling beweegt. Alles heeft hier maar een relatieve positie, niets is blijvend. Een toch wat onwezenlijk gevoel te weten dat je in feite steeds drijft en je positie uiteindelijk wordt bepaald door de wind en de zeestromen.

Klefferaar 24

geraken we er stilaan aan gewend en wordt het een echte sport om te evolueren in dit hindernissen parcours met zo weinig mogelijke inspanning. Zoals een fietser met zijn fiets één wordt, zoals een roeier met zijn boot één wordt, zo ook ontstaat er stilaan een “één zijn” tussen de persoon en zijn slee. In feite verbazingwekkend deze menselijke capaciteit om zich mentaal en fysisch aan te passen aan nieuwe uitdagingen. Een zekere monotonie van de bewegingen installeert zich : wanneer geest en lichaam in evenwicht zijn en zodoende “één” worden gaan stilaan de bewegingen automatisch gebeuren. En de geest kan zich volledig ontspannen niettegenstaande de niet aflatende inspanningen. Het is dan ook soms verbazend dat weeral een uur stappen voorbij is en een korte pauze wordt gehouden. Dit korte tijdsinterval is nodig om het lichaam van de onontbeerlijke calorieën te voorzien. Niet enkel om de fysieke inspanningen te kunnen blijven volhouden maar ook voor de nodige brandstof te zorgen om aan de kou te kunnen blijven weerstaan. Per dag moet immers 5.000 kcal gegeten worden. De lucht blijft vaalgrijs en nog steeds krijgen we de zon (die nochtans steeds op 20° hoogte blijft rondcirkelen) niet te zien. Onmogelijk ook te zeggen waar ze staat. Het licht blijft flauw maar omni-present. Na 7 uur gestapt te hebben zetten we tent terug op temidden van de witte woestenij. Tevreden van de gedane arbeid. ’t Leven kan aangenaam zijn, zelfs bij diepe vriestemperaturen. Donderdag 13 april De witte zee Dat alles beweegt en constant blijft bewegen wordt ons ’s morgens duidelijk. Meer dan 6 km van NW in SO richting afgedreven en wat erger is, ongeveer 1,6 km meer verwijderd van de NP. Dat deze tocht niet zonder hindernissen zou verlopen hadden we voordien al begrepen, de negatieve afdrijving erbij maakt dat de expeditie een echte “processie van Echternach” wordt. Doch de motivatie is er niet minder om. Immers “DE WEG IS HET DOEL” . De echte uitdaging is om naar iets te streven en de hoop om het te kunnen bereiken, niet om het te hebben. Op de NP zijn is niet zo moeilijk (met de noordpoolexpress van de Russen kun je zelfs voor heel veel geld je laten afzetten en terug laten oppikken door de helicopter), een dagelijks gevecht leveren om er te geraken: dat is de echte uitdaging. Het doolhof van de ijsgolven schuift langzaam voorbij. Op een plaats is een echte rivier ontstaan waar we van ijsschots naar ijsschots moeten laveren zonder de slee om het gewicht te beperken. Nadien worden de aan mekaar gebonden sleeën in één keer overgetrokken. Een scenario dat zich de volgende dagen nog zal herhalen en steeds geperfectioneerder wordt uitgevoerd. Ondertussen gaat de techniek zienderogen vooruit: voor elk soort hindernis (kleine of grote sneeuwhopen, alleenstaande of kort opeenvolgende, kleine ijsblokken of grote ijsblokken, kleine of grote ijsmuur, kleine watergeulen of brede kanalen) wordt stilaan een specifieke techniek ontwikkeld en maakt de zware tocht best “genietbaar”. Misschien moeilijk te

begrijpen voor zij dit lezen maar vergeet niet dat de echte expedities dit doen gedurende weken ! De zon laat zich slechts vluchtig zien op de avond. De wind daarentegen is duidelijk voelbaar en door de windshill is het duidelijk onaangenamer dan de voorgaande dagen. De tent moet dan ook met drie worden opgezet om te vermijden dat gans het boeltje zou wegwaaien. Een situatie die rampzalig zou zijn. Om enigszins van de komst van een ijsbeer verwittigd te zijn worden de ski’s in een driehoek voor de tentingangen gezet. Een ijsbeer snuffelt immers tegen de wind in en komt alzo steeds aan de voorkant van de tent terecht, zelden aan de achterkant. Uiteraard ligt onze Smith & Wesson 9 mm steeds schietensklaar aan de ingang. Op de GPS is duidelijk te merken dat de tienden van een seconde zo voorbij glijden. Dat beloofd niet veel goeds voor onze positie van morgenvroeg. Maar soit, we zijn goed moe, hebben goed gegeten en in de slaapzak is het na een tijdje lekker warm. There is no better place on earth than in my sleeping bag…. Vrijdag 14 april Het doolhof Zoals gevreesd deze nacht heel veel afgedreven, bijna 7 km naar het SO en zelfs 4 km van de NP, te wijten aan de snelle stroming o.a. veroorzaakt door de harde wind. Wat we gisteren hebben afgelegd zijn we tijdens het slapen voor een groot gedeelte opnieuw kwijtgespeeld. Het eerste gedeelte van de dag zijn er weeral (te) veel breuken die heel veel tijd vragen en ook veel energie vereisen om er voorbij te geraken. Het wordt stilaan duidelijk dat zeer veel open water ( leads = scheuren en open wateroppervlaktes = polynya) aanwezig is op deze korte afstand van de NP. Te wijten aan een warme winter of de reële impact van de afsmelting van het poolijs ? De ijsmuren verkleinen er ook niet mee. Alain moet er verschillende malen bovenop klauteren om een uitweg uit het doolhof te vinden. Een oversteek over zacht dansende ijsschotsen doet er ons aan herinneren dat het is toch “risky business” is. Liefst niet met je skistok op de plaat kloppen als je erop staat want als er een scheur ontstaat is de draagkracht van de dunne ijslaag verstoort en “wie niet wegkomt is gezien”. Opnieuw de sleeën aan mekaar moeten binden om ze in éénmaal over de te dunne laaglaag te sleuren. Zelfs éénmaal op een sneeuwhoop moeten klauteren om daarna via een smalle sneeuwbrug langs achter er af te kunnen. Wie zegt dat het hier ééntonig is ? Nadien wordt de breukenzone veel minder en kunnen we goed opschieten. Benieuwd wat de dag van morgen ons gaat brengen. Het vervolg van dit expeditieverhaal kunt u lezen in de volgende klefferaar of op www.bvkb.be

Klefferaar 25

BESTUUR Koen De Laet [email protected] Sam De Smet [email protected]

Biezenstraat 1

Voorzitter 2880 Bornem

0475/26.50.32

Kerselaarlaan 93

Secretaris 1880 Kapelle-Op-Den-Bos

015/71 36 53

Penningmeester Riddermoerstraat 8 2880 Bornem

Johny Van Lent [email protected]

Verantwoordelijke begroting & Feestverantwoordelijke J.Hammeneckerstr. 30 2870 Breendonk

Anne Aerts [email protected]

Jeugdklimmen & Materiaal Groenstraat 63b 2870 Breendonk

Hendrik Peeters [email protected]

03/889.37.87

03/886.60.85

03/886.16.14

Jongerenwerking & Klimax Michael Prinsen [email protected]

Kapelstraat 6

Filip Top [email protected] Alain Segers [email protected]

2870 Puurs

Klefferaar & website De Buisseretlaan 7 2870 Breendonk

0496/26.11.46

Klimschool St-Sebastiaanstraat 6 9200 Oudegem

052/21.36.76

Artikels Klefferaar

Redactie Klefferaar

Met artikels kan je terecht bij:

Redacteur Top Filip Nalezen artikels Hilde Van Hove Vormgeving Jan Morel Verdeling Marc D’Hooge

[email protected] de Buisseretlaan 7 2870 Breendonk - Puurs Zwarte brievenbus in KLIMAX algemene inlichtingen Filip Top 0496 26 11 46

0472/87.57.50

fi[email protected]

Klefferaar 26

BVKB

AGENDA

KORT NIEUWS WOORDJE VAN DE REDACTIE

Di Zo Ma Ma Di Wo Do Vr Za Zo Za Za Zo Zo Ma Di Wo Do Vr Za

04 09 10 10 11 12 13 14 15 16 22 22 23 23 24 25 26 27 28 29

Zo Di Vr Wo Do Do Vr Za Za Zo Wo Wo

06 08 11 23 24 24 25 26 26 27 23 23

Di Zo Vr Za Za Zo Zo Zo

05 10 15 16 16 17 24 30

JULI

Bestuursvergadering Klimax gesloten! Klimax gesloten! Onderhoud Klimax Klimax gesloten! Klimax gesloten! Klimax gesloten! Klimax gesloten! Klimax gesloten! Klimax gesloten! Familietreffen Vallouise Klimaxjeugd BVKB : european Youth Cup (Gdansk) Familietreffen Vallouise Klimaxjeugd BVKB : european Youth Cup (Gdansk) Familietreffen Vallouise Familietreffen Vallouise Familietreffen Vallouise Familietreffen Vallouise Familietreffen Vallouise Familietreffen Vallouise

AUGUSTUS

Fietsdodentocht Bornem Bestuursvergadering Dodentocht Bornem Klimaxjeugd BVKB : World Youth Cup (Imst) Klimaxjeugd BVKB : World Youth Cup (Imst) Toezichtersvergadering Klimaxjeugd BVKB : World Youth Cup (Imst) Klimaxjeugd BVKB : World Youth Cup (Imst) Klimschoolfietsen Klimschool 1ste & 2de jaar Goyet Klimaxjeugd BVKB : World Youth Cup (Imst) Klimaxjeugd BVKB : World Youth Cup (Imst)

SEPTEMBER

Bestuursvergadering Klimschool 1ste en 2de jaar Hotton Endorfine Endorfine Clubkampioenschap Klimschool 2de jaar Durnal + testen BVKB Technische eindproef BVSF Klimschool 1ste (testen) & 2de j + BBQ Floreffe

Klefferaar 27

Graag willen we starten met jullie een goede zomervakantie te wensen, en wij hopen vele artikels met jullie belevenissen binnen te krijgen. Maar een Klefferaar maken is niet altijd even makkelijk, en daarom is het altijd makkelijk om documenten zonder opmaak te krijgen. Een microsoft Office opmaak zorgt soms voor vele problemen en kopzorgen, foto’s in het document kunnen niet meer aangepast worden en verschijnen dan ook veel te donker of onscherp. Een foto bij een artikel is wel altijd leuk, stuur deze als een apart bestand naar de redactie. Met dank voor jullie begrip en allemaal een goed verlof. GEZOCHT: KINDERDRAGER Tijdens het laatste weekend van Juni is er in de Klimax een kinderdrager verdwenen: merk deuter; kleur zwart paars. Deze stond al reeds vele maanden in het bureau van Klimax. Weet jij waar die naartoe is, dan kun je altijd contact opnemen met Hendrik Peeters of met Michael Prinsen.

Annabel

16 Juni 2006 3.090 kg Dit kleine meisje is voor: Kerstin & Bruno Sanne & Arthur

Periodiek tijdschrift - Tweemaandelijks

Juli 2006

Verantwoordelijke uitgever: Filip Top De Buisseretlaan 7 2870 Puurs Kantoor van uitgifte:

2870 Puurs

Klefferaar 28

België-Belgique

P.B. 2870 PUURS 8/5157