Krant van Noord-Holland

Krant van Noord-Holland Eenmalige uitgave ter gelegenheid van de concerndag op 29 mei 2008 - Gratis uitgave in een oplage van 1500 exemplaren.

Beste collega’s, De concerndag van 29 mei vond alweer een paar weken geleden plaats, met als titel ‘Op Zoek naar NoordHolland’. Ik denk met veel plezier aan deze dag terug en ik hoop jullie ook! Het was prachtig om met zoveel medewerkers van de provincie NoordHolland er op uit te gaan. Natuurlijk kennen we onze eigen provincie allemaal, maar er bleek nog zoveel te ontdekken. Denk bijvoorbeeld aan die schitterende Kennemerduinen en het Naardermeer. En er valt nog zoveel te leren van de vrijwilligers die Fort Edam onderhouden en de mensen die de nieuwe N201 aanleggen. En wie had de sluizen bij IJmuiden wel eens gezien door de ogen van een havenmedewerker, of het circuit van Zandvoort door de ogen van Michael Bleekemolen? Met elkaar bezochten we heel veel projecten en leerden we naast onze eigen provincie, ook elkaar weer een stuk

beter kennen. Ik zat zelf in de bus naar Waterland en ik heb ervan genoten met medewerkers van alle verschillende directies op pad te zijn. Het viel me daarnaast op dat onze medewerkers met zoveel passie over hun eigen werk konden vertellen aan de ontvangende projecten. En dat er zo enorm veel gelachen werd de hele dag. Regen en files konden ons niet deren! Deze concerndag maakte me trots op de provincie Noord-Holland en trots op jullie. Helemaal na het zien van al deze fantastische foto’s en artikelen. Alle inzendingen hebben we natuurlijk met veel plezier gelezen en bekeken, waarbij een paar er echt uitsprongen. Een speciale eervolle vermelding op deze plaats is er voor Erica van Dijk, Douglas Birtwhistle, Kees Groenenboom, Amber Kreleger, Hans Putzes en Renate Vink die een hilarisch filmpje van de dag maakten. En voor Gert van der Henst, Martin van Leuven, Gerard Ruurda, Agnes Weber, Artto Brakkee, Irene Herlaar,

Joke Schaap, Marcel Webster en Eveline Liauw-Soen-Tjoen, die het Ilperveld en Purmerends poppodium P3 zo poëtisch beschreven voor deze krant. De hoofdprijs – een exclusief bezoek aan de verkeerstoren van Schiphol – gaat naar Alfons van de Kamer, Gerton Pieters, Mechteld Wisse, Jasmijn van der Klugt, Olle Jonker, Monique van Duivenvoorde, Yvonne de Jong en Sylvia van Nierop voor de prachtige fotoreportage van hun tocht door Amsterdam Zuidoost. Op de achterpagina staat het adres van de online fotocollectie waarin je ook hun bijdrage kan bekijken. Tot slot wil ik op deze plaats graag iedereen bedanken die deze dag heeft mogelijk gemaakt; de organisatie, de deelnemers en de bezochte projecten! Veel leesplezier! Haro Oppenhuis de Jong

Buitenplaats Beeckesteijn Door Truus Bohr-Mannessen, Anneke Lanting

Natuurmonumenten nieuwe beheerder buitenplaats Beeckesteijn Vanaf 6 juli beheert Natuurmonumenten de tuinen, het park en de koetshuizen van buitenplaats Beeckestijn (NH). Vereniging Hendrick de Keyser beheert het hoofdhuis. De buitenplaats is een grondruil tussen de Gemeente Velsen en de Dienst Landelijk Gebied (DLG), die het beheer heeft verdeeld tussen de twee verenigingen. Met deze twee nieuwe beheerders is een belangrijk nationaal erfgoed gered van verval. Beeckestijn is een achttiende-eeuws landgoed van ongekende allure. Het is één van de weinige in zijn geheel bewaard gebleven grote ‘buitens’ die aan de duinrand in Kennemerland werden gesticht als zomerverblijven van rijke Amsterdamse regenten. Uniek aan de buitenplaats is vooral de samenhang die bewaard is gebleven tussen huis en tuin. Het is deze samenhang die de cultuurhistorische waarde van Beeckestijn voor ons land bepaalt. Verbouwing en uitbreiding Sinds het begin van de zeventiende eeuw zijn er minstens zes verbouwingen en uitbreidingen geweest om de hier gelegen eenvoudige 'hofstede' om te vormen tot een groot buitenverblijf. Dit gebeurde in opdracht van Amsterdamse regentenfamilies als de Corvers, de Trippen en de Boreels. De buitenplaats was gelegen aan het Wijkermeer, een uitloper van het IJ. De eigenaren konden in Amsterdam aan boord van hun zeilschip en voor hun buitenhuis weer uitstappen.

Neo-decadentie of overleving cultuurhistorisch erfgoed Door Kelvin Broersen

De jongens van Bontekoe, de Amsterdamse grachtenpanden en de Noord-Hollandse droogleggingen zijn alom bekende resultaten uit de Gouden Eeuw waar we trots op zijn. Minder bekend is dat in deze tijd het pittoresk dorpje Broek in Waterland ontstond. In eerste instantie denk je dan misschien aan een boerendorp met een molen en een paar koeien. Maar niets is minder waar. Het was hier dat de Amsterdamse rijken uit de 17e eeuw hun buitenhuizen bouwden. En dan niet zomaar buitenhuizen; iedere wand werd beschilderd en bewerkt met de mooiste kunstwerken en ornamenten. Na verloop van tijd ontstond een heus ministadje met straatlantaarns, een kerk en zelfs een heuse

Garantie voor behoud en toegankelijkheid Na WO II werd Beeckestijn in troosteloze staat overgedragen aan de gemeente Velsen. Huis en tuinen zijn sindsdien met geld van particuliere instanties, gemeente, provincie, rijk en de Europese Gemeenschap gerestaureerd en deels gereconstrueerd. De overdracht aan Natuurmonumenten en 'Hendrick de Keyser' garandeert het behoud en de publieke toegankelijkheid van het landgoed. Momenteel wordt onderzocht of op Beeckestijn een centrum voor tuinen landschapsarchitectuur kan worden gevestigd. Natuurlijk hopen de nieuwe beheerders, Natuurmonumenten en Vereniging Hendrick de Keyser, te kunnen blijven rekenen op de vele vrijwilligers die zich al vele jaren enthousiast inzetten voor het behoud van huis en park. Dan kan het landgoed spoedig weer in gebruik genomen worden en kunnen velen weer genieten van al dit moois.

advertentie

Messeklever Koopt allen Noord-Hollandse Messeklever! Deze mislukte Edammer is inmiddels de trots van de Beemster: een Kaas met Karakter.

Melkveebedrijf Jan en Hetty Uitentuis Middenweg 93 1462 HG Noordbeemster 0299 – 681584

Het Ilperveld Door Marcel Webster

Wie zegt dat Nederland vol is? Op 6,2 km afstand van het centrum van Amsterdam ligt het prachtige Ilperveld met zijn vele weidevogels en bijzondere plantensoorten. Zo is er bijvoorbeeld de vleesetende Zonnedauw. Gelukkig voor ons houdt deze plant vooral van vliegen, dus je kunt er gerust je vinger tussen stoppen. Het enige wat hij doet is dicht gaan. Wij verkenden, net als de meer dan 10.000 bezoekers per jaar, met een fluisterboot het gebied. Halverwege kun je aan land gaan en met je blote voeten de natte zachte veengrond voelen in al zijn facetten. Kijk maar eens op www.landschapnoordholland.nl voor meer informatie over het Ilperveld.

Zwaar water Bloed, zweet en tranen, niet voor niets spreekwoordelijk, zijn weer vergoten. De puinhopen van een feest met haast ontelbare hoeveelheden uitzinnige ambtenaren die zich in onstuitbare hordes op buffet en dansvloer hebben gestort zijn zo goed en zo kwaad als het ging opgeruimd. De Theaterfabriek heeft zich knap staande gehouden, evenals de cateraar die zelden op één avond zo veel zweet heeft verloren. Waar iedereen het echter over eens is, is dat het een bijzonder geslaagde dag is geweest. De auto’s van twee organisatoren hebben geleden onder het gewicht van de anderhalf duizend waterflesjes die erin zijn vervoerd. De ruggen van alle organisatieleden hebben na het vervoeren van dezelfde hoeveelheid flesjes geprotesteerd tegen die mishandeling. Waar we een mentale uitdaging verwachtten bleken zelfs zware fysieke inspanningen noodzakelijk om de dag tot een geslaagd einde te brengen. Gelukkig

Weerbericht 29 mei 2008

tramverbinding met Amsterdam. In later tijden raakte het dorp in verval en het einde van Broek in Waterland leek nabij. Maar in de laatste decennia is er een nieuwe bevolkingsgroep opgestaan. Deze "nieuwe rijken" (opnieuw voornamelijk uit Amsterdam) willen met hun fortuin een bijdrage leveren aan het behoud van ons cultuurhistorisch erfgoed. Wij zagen met eigen ogen twee huizen die een aantal jaren geleden in vervallen staat zijn opgekocht en volledig gerestaureerd. Met een particuliere gift van € 160.000,- werd de originele straatverlichting in ere hersteld. Daar waar de overheid niet in staat geacht kan worden om voldoende fondsen beschikbaar te stellen ter behoud van onze cultuurhistorie moeten we blij zijn dat particulieren in dit gat springen. Dan nemen we dat beetje decadentie graag voor lief... bleek ook de mentale uitdaging aanwezig, en zagen we tussen het uithijgen door kans om terug te kijken op een gezellige dag die, ondanks enkele logistieke problemen door files en door wat minder mooi weer dan voorspeld, door een overgrote meerderheid van de aanwezigen als geslaagd werd bestempeld. Vooral het in contact komen met tot dusverre onbekende collega’s in kleine groepen werd als positief gezien, en daar zijn we blij mee. Een van de doelen van de dag was het nader tot elkaar brengen van onbekenden uit één organisatie, en we hebben het gevoel dat zowel het dag- als het avondprogramma daar goed in zijn geslaagd. De sfeer op de dansvloer impliceerde in ieder geval een aantal geslaagde kennismakingen. En daarvoor tillen we graag nog eens een paar flesjes water. Milena Albers, Evert Bron, Erlinde Hordijk, Nils Klopper, Barta van der Meer, Eddy van der Ploeg, Wouter Ram, Jelle Rinzema, Joline Santen, Marloes Terluin, Casper van Tuijl en Tynke de Winkel.

Na een paar zonnige dagen zal er vandaag veel bewolking over onze provincie trekken. Het blijft warm en broeierig maar er valt ook veel regen. Fietsers doen er goed aan poncho’s aan te trekken en mensen die een fluisterboottochtje plannen moeten zich er op voorbereiden dat er gehoosd moet worden. Echter, wie op bezoek gaat bij de boer, kan vast op een brede glimlach rekenen. Tegen de avond wordt het bar en boos, dus kruipt dan allen knus bijeen voor een hapje en een drankje met collega’s.

pagina 2 Krant van Noord-Holland

Krant van Noord-Holland pagina 3

De Beemster stolpboerderij

Achter de ramen Door Nico Bizot, Wrister Grommers, David Quarles van Ufford, Kinga Visser, Jos Bleeker, Diana Groos, Kees Kroon, Marian Raaphorst, Ronald Visser

“Beste postbode, gelieve blauwe enveloppen in de bovenste brievenbus te gooien.” Het ding blijkt op drie meter hoogte buiten bereik van de postbode te hangen. Ons bezoek aan de Achterdam, de rosse buurt van Alkmaar, begint met een lach. Mevr. Ojen-Nool, exploitant van 92 van de in totaal 125 “ramen” (en eigenaar van de brievenbus), leidt ons rond in ‘de heetste straat van Alkmaar’. Het relatief korte straatje, waar in voorbije eeuwen de bezemmakers en leerlooiers van de stad gevestigd waren, is sinds de jaren ’70 van de vorige eeuw veranderd in een gelegaliseerde, strak georganiseerde smeltkroes van Oost-Europese vrou-

wen, Nederlands ondernemerschap en, zoals zelf waargenomen, voldoende klandizie. De exploitanten voorzien in de veiligheid van de dames door cameratoezicht, eigen beveiligingsbeambten, afspraken met GGD, belastingdienst en politie en zelfs door kamers uit te rusten met noodknoppen met rode alarmlampen aan de buitengevels. Een rondje achter die gevels biedt veel verrassingen. De kamers zijn klein, maar daarachter bevinden zich keukens, douches, washokken, een bar en zelfs een heuse dokterspraktijk, waar de dames iedere dinsdag gratis naar toe kunnen. We kijken onze ogen uit. Natuurlijk hebben we vragen genoeg: ‘Welke karakters gaan er schuil achter deze dames, waar komen ze vandaan?’ Het lukt niet om de prostituees zelf daarover te ondervragen. Maar mevr. Ojen-Hool weet te vertellen

Edam. Dat is mijn bestemming op de concerndag van de provincie NoordHolland. Ik steek er heel wat op. De Grote Kerk van Edam doet zijn naam eer aan. De vloer vol grafstenen blijkt stof te leveren voor een uiterst kleurrijke rondleiding: zo leer ik dat de term “rijke stinkerds” alles te maken heeft met de onhygiënische geuren die vrijkwamen als een familielid werd toegevoegd aan een al bestaand graf in het koor van de kerk. Ik ontdek dat er ook voor de komst van de radio al luistergeld betaald moest worden in de vorm van belasting op orgels. Die werd ontdoken door “kabinetorgels” te bouwen: orgels vermomd als kast. Ontroerend was de grafsteen van Grietje Spelderniet, die in prachtig oud-Hollands verhaalt hoe zij zich naar het huis van haar vriendin spoedde om haar bij haar laatste ademtocht bij te staan, te laat kwam en daardoor zozeer ontzet was, dat zij zelf ook ter plekke dood bleef. Het bezoek wordt afgesloten met een spannende klimtocht tot hoog

in de klokkentoren. We krijgen een prachtig uitzicht op Edam en een nest jonge reigers vlakbij. Wat me vooral bijblijft is het mateloze enthousiasme van de vrijwilligers die ons te woord stonden. De Grote Kerk in Edam wordt volledig in stand gehouden door vrijwilligers. Zij bedenken iedere keer weer nieuwe acties voor al het onderhoudswerk dat nodig is om zo’n enorm bouwwerk overeind te houden. Is het belangrijk dat zij de geschiedenis levend houden? Persoonlijk vind ik van wel. Kunnen ze daarbij onze hulp gebruiken? Zeker. Ik hoop van harte dat de provinciale subsidies voor cultuurhistorie niet alleen ten goede komen aan professionele organisaties, maar juist ook aan lokale initiatieven. Subsidie betekent erkenning, een signaal dat de vrijwilligers er niet alleen voor staan. Dat ook de overheid het belangrijk vindt dat deze plekken blijven bestaan. Relatief weinig euro’s kunnen nieuwe energie geven aan al die creatieve doorzetters. Een kleine bijdrage op het juiste moment, heeft zo een groot effect.

Speelgoed is goud waard

Door: Jeanette Kraaijeveld, Laura Veth, Gerben Biermann, Rita Puggioni

dat er allerlei redenen kunnen zijn om voor het oudste beroep ter wereld te kiezen. “Het kan van alles zijn, zoals het bekostigen van een studie, de bekostiging van de zorg voor een zieke moeder of gewoon geld verdienen”.

De Boerderijenstichting NoordHolland zet zich fanatiek in voor het behoud van de (stolp-) boerderijen in Noord-Holland. De stichting adviseert en geeft voorlichting aan overheden, instellingen en particulieren. Binnen de Boerderijen Stichting bestaat ook de Vereniging Vrienden van de Stolp. Deze vrijwilligers geven praktische adviezen en voorlichting over bouwkundige en esthetische onderwerpen aan een ieder die een stolpboerderij wil kopen, nieuw in wil delen of ver-

bouwen. Om de mogelijkheden te leren kennen, kregen uw verslaggevers een rondleiding in een omgebouwde stolp die bijna opgeleverd gaat worden voor beschermd wonen voor mensen met een verstandelijke handicap. Er kan dus veel, maar zo leerden we tijdens een diapresentatie: niet zonder het advies van de stichting! Dat de medewerkers gedreven zijn bleek wel toen er een dia langs kwam van een aantal stolpboerderijen die vervolgens op dezelfde historische lijn werden neergezet als de piramiden van Gizeh.

Door: Nicole Osendarp, Marjolein Groen, Ina Kraak en Jaco Vijn

Sinds de drooglegging in 1612 liggen er strakke kavels en kaarsrechte wegen op de plek waar eens water was. Inmiddels is de Beemster door UNESCO uitgeroepen tot werelderfgoed. Maar toch is de gemeente aan alle kanten in beweging. Er wordt gediscussieerd over samenvoeging met Purmerend, of de vorming van één grote plattelandsgemeente in het midden van Noord-Holland. Terwijl er ook genoeg stemmen opgaan voor

Door Frank Onwezen, Sebastiaan Baanders, Tom van Emmerik en Marcel Turkenburg

In speelgoedmuseum ‘de kijkdoos’ in Hoorn lieten we ons bijpraten over de geschiedenis van spelen en speelgoed. Kinderen spelen natuurlijk al zolang de mens bestaat, maar in hun speeltjes zat een behoorlijke ontwikkeling; van speelgoed uit blik (1860/1870) tot poppen en poppenhuizen (1930/1960). Maar hoort dat nou allemaal in een museum vraagt u zich misschien af? Nou dit speelgoedperron van Märklin is al gauw zo’n ? 10.000,- waard.

Nog nooit was het zo rustig in de Molukse wijk in Wormerveer. Na de komst van een grote groep Molukkers in 1962 volgden 45 roerige jaren vol dromen en teleurstellingen. In 2003 was het hoogtepunt van de onrust, toen het in de wijk ‘zwart van de ME-ers zag’ om een grote groep Molukkers uit hun huis te zetten. De Wormerveerse Molukkers voerden de strijd met hun mond en wonnen. ,,Wij zijn inmiddels zo geïntegreerd dat wij gewoon aardappelen eten.’’ Het buurtcentrum waar de Molukkers samenkomen, is in de loop van de jaren aftands geworden. De tegenover gelegen huurwoningen van de Molukkers, gebouwd in 1962, zijn ook al aan vernieuwing toe. Het deert hen niet. De tand des tijds heeft hun hechte gemeenschap niet verstoord. In 1962 kwam een grote groep Molukkers wonen in deze 64 woningen in Wormerveer, vertelt Anis Supusepa van de Molukse Raad aan een groep van acht provincieambtenaren. De eerste jaren werd volop gedroomd over een terugkeer naar een vrije Molukse staat. Vooral de eerste generatie had het moeilijk. Maar de Wormerveerse groep was minder fanatiek dan hun landgenoten die in Drente waren gaan wonen. De treinkapingen in de jaren zeventig zagen ze met lede ogen aan. Dat

zouden ze in Wormerveer nooit zo doen. De problemen in de Wormerveerse wijk begonnen pas daarna, toen bleek dat een groot aantal bewoners enorme huurachterstanden had opgelopen. Dat conflict sleepte ruim twintig jaar voort en duurde tot de inval van de ME in 2003. Daarna was er veel werk voor de Molukse Raad. Supusepa en de zijnen sleepten er uiteindelijk een deal uit, waarbij bijna iedereen in zijn huis mocht blijven en een groot deel van de huurachterstanden werden kwijtgescholden. En nu is het rustig in de wijk. Waar tot tien jaar geleden nog bijna geen ‘autochtone’ Nederlanders durfden te komen, is de integratie nu volop gaande. Dat resulteerde in een buurt waar vorig jaar, 45 jaar na hun komst, een feest voor 1000 plaatsgenoten werd gegeven. Het besef is gekomen dat terugkeer naar een vrij Moluks land er niet meer in zit. Hij zou ook niet meer willen, zegt Rob Loupatty. Zijn kinderen en kleinkinderen hebben die drang niet en hij wil hen niet achterlaten. Met de jaren kwam de integratie. En dat blijkt ook tijdens het bezoek van de provincieambtenaren. Een band met de provincie heeft de Molukse Raad niet. Zijn er nog subsidiemogelijkheden, willen de leden van de Raad weten. En Paul Palyama grapt: ,,Wij dachten dat jullie hier met een zak vol geld binnen zouden stappen.’’

De Beemster: op zoek naar behoud door vooruitgang behoud van zelfstandigheid. Met 8800 inwoners is de bevolkingsomvang het heikele thema in deze discussie. Ondertussen is ook het boerenleven in een stroomversnelling geraakt. Omdat de melkveehouderij niet meer voldoende inkomsten oplevert, wordt er gekeken naar alternatieven. Hier laten de Beemster en zijn inwoners veerkracht zien; stolpboerderijen worden bijvoorbeeld zorgboerderijen met dagopvang voor geestelijk gehandicapten. Behalve met de moderne tijd heeft

de Beemster ook te kampen met klimaatverandering. Het waterschap moet nu waterbergingen aanleggen om wateroverlast te voorkomen. Maar land omzetten in water gaat in de Beemster dwars tegen alle principes in. Daarom hebben gemeente en boeren gezamenlijk een plan voor waterberging gemaakt. Geen opoffering van land, maar in plaats daarvan peilverlaging. Het waterschap zou er wel iets in zien.

Kersenboogerd; vroeger een gebied met fruitbomen, nu een probleemwijk; of toch een ‘krachtwijk’. Het is een multiculturele wijk met 22.000 inwoners, een eigen NS station en een winkelcentrum. Maar ook met veiligheidproblemen, zwerfvuil, huisafval, hondenpoep en verkeersoverlast. Daarnaast is er veel leegstand.

De bewoners laten het er echter niet bij zitten. Wijkcoördinator Jan Silver die ons rondleidt door Kersenboogerd praat ons bij over wijkgerichte aanpak van problemen, waarbij zowel bewoners als wijkteam zich inzetten voor de leefbaarheid van hun wijk. De bewoners, de gemeente en de woningbouwverenigingen hebben samen een wijkplan gemaakt met voor elke buurt eigen doelstellingen gebaseerd op leefbaarheid. Het is voor de provinciale delegatie

Door Arne Distel, Carla Dumon, Edmée Janss, Marilou Morales, Aafke van Nierop en René Treeck.

Het Concertgebouw in Amsterdam is wereldberoemd. Dat komt meer door toeval dan wijsheid. aldus Sebastiaan Landkroon. Deze orkestbode, suppoost en rondleider is een van de driehonderd medewerkers. Bij de bouw van ‘zijn’ Concertgebouw rond 1888 is van alles misgegaan. De architect is door vriendjespolitiek gekozen. Verstand van concertgebouwen had hij niet. Een kopie maken van een concertgebouw in Leipzig leek de meest veilige weg. Maar omdat de kavel te klein was moest het gebouw wel aan alle kanten een maatje kleiner. Het mocht allemaal ook niet teveel kosten van de private initiatiefnemers. Na honderd jaar bleek een kostbare restauratie nodig omdat het gebouw verzakte door paalrot.

Vorige week dinsdag had ik me verslapen. Om 09.00 uur begon de GS vergadering en er stonden twee belangrijke thema’s op de agenda. De toenemende overlast van Schiphol en de verdriedubbeling van de Bloemenveiling in Aalsmeer. De wekker gaf 08.17 uur aan. Daarmee had ik nog 43 minuten om me aan te kleden, te ontbijten en van mijn woonplaats Hoofddorp in Haarlem te geraken.

Kasteel Marquette – al wandelend door de wijk – duidelijk dat de problemen divers zijn. Met name de afgelegen onveilige uithoeken in de wijk vragen de nodige aandacht van de wijkteams. De wijkcoördinator Jan Silver is bijzonder goed op de hoogte van de specifieke situatie in de wijk en het werk van de mensen die belast zijn met het oplossen van knelpunten en problemen.

De wereldbaan van Sebastiaan

(nav een bezoek aan projectbureau N201 en de Bloemenveiling in Aalsmeer met John Stroetenga, Aliou Tandia, Lex Fresen, Thecla Lammersen en Arjan Potter.)

Laten we het hopen, want dan kunnen we nog lang genieten van de heerlijk zachte Messeklever kaas; het handelsmerk van de Beemster.

Problemen aanpakken in Kersenboogerd Door Michel van Bentem, Rinus van der Waal, Tom Schuchhard, Ben Möllers, Marco Gallo, Ruud Kemper, Robert Kroon, Jos Groot, Leo Olijerhoek, Henk Makaij en Henk Oosterlaar.

Domweg gelukkig in Wormerveer Door Petra Duivenvoorde

Subsidie betekent dat de vrijwilligers er niet alleen voor staan Door Esther de Winter

Molukse gemeenschap hecht, maar wel geïntegreerd

Door Karla Buiskool Toxopeus, Hannie Wijkhuizen, Andre Severens, Renate Sprokkereef-Luchtmeijer

Kasteel Marquette werd in de 13e eeuw gebouwd met een militair doel, maar het werd al snel een chique buitenplaats. Zelfs de koninklijke familie kwam hier graag jagen. De kroonluchter in de hal getuigt nog van hun dankbaarheid voor het prettig verblijf. Maar in alle

zalen is veel moois te zien. Met name de feestzaal is heel bijzonder. Een voormalige eigenaresse heeft samen met haar dochter alle wanden van deze zaal beplakt met een schitterende collage van bloemen, die er na honderden jaren nog altijd piekfijn uitziet. Dit behang is uniek in zijn soort en omvang, en het pronkstuk van Kasteel Marquette. De manager vertelt ons over mogelijkheden en moeilijkheden van het

Na in mijn pak te zijn geschoten en een halve liter drinkontbijt te hebben genuttigd, bleken er nog 32 minuten over te zijn om op Florapark 6 te komen en mij te bedenken hoe het College te overtuigen de uitbreiding van de Bloemenveiling te steunen en de tegenargumenten van collega als bedrijf exploiteren van zo’n monumentaal pand. Hij geeft aan dat dit over het algemeen goed gaat. Hoewel het ondernemersklimaat in dit afgelegen gebied niet heel gunstig is, is er een aantal grote bedrijven dat al hun trainingen hier verzorgt. En er werden vorig jaar maar liefst 60 trouwerijen gehouden. En dat kunnen we ons goed voorstellen, want Marquette is een bijzondere plek. Zelfs de krokussen aan de

Muren en vloeren staan nu nog steeds scheef. En de ornamenten in de plafonds zijn van goedkoop gipswerk. Maar dat bleek ook de redding van het gebouw. Al die gipsen ornamentjes verspreiden het geluid precies goed in de grote zaal. De akoestiek bleek fenomenaal, ongeëvenaard in de hele wereld. Om dat te illustreren beweegt Sebastiaan zich met een verheven gelaatsuitdrukking klappend, zingend, en fluitend als een ballerina door de Grote Zaal. Maar er zijn meer eigenaardigheden aan het Concertgebouw en Sebastiaan kent ze allemaal. Hij neemt ons mee naar de oefenruimte van het koor in de kelder. Het is een ronde ruimte, waarvan de wanden zijn bekleed met een sponzig aanvoelende stof met kleine led-

lampjes als een sterrenhemel. Deze knuffelmuur werkt prima voor de akoestiek. Behalve op een heel lastig te vinden plekje ergens midden in de ruimte. Daar is iets geks aan de hand met het geluid. Sebastiaan heeft het plekje gemerkt met een nietje in de vloer. Ga je er precies boven staan zingen dan gebeurt er iets onwezenlijks met het geluid in je hoofd. Alsof je in een zwart gat staat te zingen, of drie meter onder water. Eigenlijk is het niet te beschrijven. Het komt omdat de knuffelmuur niet helemaal is doorgetrokken tot aan het plafond. De overgebleven gladde ring bovenaan is de boosdoener. Deze weerkaatst alle geluid, als licht door een brandglas, precies op dat ene plekje. De brij van frequenties zorgt hier voor een onbestemd gevoel tussen de oren. Sebastiaan heeft het plekje bij toeval gevonden en noemt het de Gspot van het concertgebouw.

Succes is maakbaar Weblog gedeputeerde De Beuker - Vrijdag 25 mei 2012 Fleppestijn van Milieu, van tafel te vegen. Ai, dan had ik dus eigenlijk nog maar 22 minuten over aan reistijd. Want, in het als eerste aan tafel zitten met de dossiers opengespreid, zit de helft van de overtuigingskracht. De uitbreiding moest door het college, met mijn engagement voor de uitbreiding van de Bloemenveiling en de werkzekerheid voor 45.000 werknemers, valt of staat mijn positie als gedeputeerde. Licht nerveus joeg ik mijn Jaguar over de N201. Geen files. Ja, daar kunnen we tevreden over zijn en een glimlach maakte zich meester van randen van de oprijlaan zijn van een zeldzame soort. De locatiemanager vertelt ons dat dit komt omdat hier plannen waren voor een grote bloembollententoonstelling, die niet doorging omdat de Tweede Wereldoorlog uitbrak. Deze tentoonstelling is later opgebouwd bij Lisse en staat nu bekend als de Keukenhof. “Nou ja,” merkt hij nuchter op, “dan hebben ze in Lisse ook eens wat.”.

mijn gezicht. Bezwaar na bezwaar hebben we overwonnen, waardoor in Noord-Holland nu de mooiste en meestgebruikte provinciale weg van Nederland ligt. Sinds het omleggen van de N201 behoren niet alleen de files tot het verleden, het maakt bovendien verkeerstechnisch de uitbreiding van de Bloemenveiling mogelijk. Weg met het doemdenken, succes is maakbaar! Exact om 8.49 uur reed ik het Florapark op, stapte de GS-zaal binnen en legde de dossiers op tafel; klaar voor de strijd! Om 16.00 uur was de teerling geworpen, de uitbreiding een feit en de positie van de Bloemenveiling op de wereldmarkt, en daarmee 45.000 werkplekken, gewaarborgd! advertentie

www.gekopbloemen.nl



Handbal in Monnickendam: “De betrokkenheid blijft”

Zuidelijke Randweg Zaanstad: een gemiste kans?

Door Harry Schoordijk, Jannie van der Pluijm, Gwen Bruijns, Emmy van der Hoek en Wilma van Bragt.

“Dit is HET project van mijn leven,” zegt Paul Maks trots. Als projectleider gaat hij over de aanleg van de Zuidelijke Randweg in de gemeente Zaanstad. Veertien jaar geleden lagen de eerste plannen bij de gemeente op tafel. Is dat geen lange doorloop voor een weg van 3,5 kilometer? Dat moet Maks toegeven, “Maar,” zegt hij, “als de weg er eenmaal ligt wordt er een prachtkans voor Zaandam benut.”

“Je kunt haast zien wanneer er weer een nieuwe generatie aan kinderen begint. Vanwege de drukte stoppen mensen dan vaak als eerste met handbal, maar na 5 of 6 jaar komen de kinderen waarvoor ze stopten zelf handballen,” zegt secretaris mevrouw J. Scherpenzeel van Handbalvereniging Monnickendam. Het gaat goed met de club: er zit er een flinke lift in het ledenaantal (nu 160). Maar met de kwaliteit zit het ook goed: er wordt gewonnen. Vooral de beide herenteams draaien bijzonder goed. De club werd 38 jaar geleden opgericht door een groep buurtbewoners. Zoals de meeste leden werd Scherpenzeel zelf al op jonge leeftijd lid. Daardoor is de loyaliteit groot. Penningmeester de heer Van der Molen: “Ook al handballen mensen zelf niet meer actief, de betrokkenheid blijft. Dat kan je goed zien op de momenten dat er geld moet worden ingezameld”. En dat is nodig. De velden en ook de grond waarop het clubhuis staat worden gehuurd. ’s Winters komen daar kosten bij voor de sporthal. De contributie van de leden is het belangrijkst. Maar er is ook een jaarlijkse rommelmarkt. Scherpenzeel:

“Dat is een moment dat écht iedereen inhaakt. Dat is het clubgevoel in optima forma. Ook wat dat betreft is er geen betere handbalvereniging dan die van Monnickendam”. Inmiddels zijn vrijwel alle aanvullende geldstromen opgedroogd. Subsidie krijgt de vereniging niet en ook de financiële ondersteuning voor scholing - een vereniging besturen houdt meer in dan je denkt - en opleiding van trainers is de laatste tijd danig minder geworden. Dat geldt ook voor Sportservice, een door de provincie gesubsidieerde steunfunctie ten behoeve van de amateursport. Scherpenzeel: “Wij zijn allemaal vrijwilligers; bestuur, ballenjongens en barpersoneel. En onze trainers. Als ik in aanmerking zou willen

komen voor een financiële bijdrage in mijn trainersopleiding, dan is een voorwaarde dat ik mijn geld moet verdienen met dat trainen. Maar dat wil ik helemaal niet. Wij zijn een amateurclub, ik ben een amateur, ik train amateurs, maar ik wil dat graag doen met een goede trainersopleiding als steun. Maar die moet ik dus zelf betalen. Ik heb al mijn trainersdiploma’s en heb ze zelf betaald. Maar waarom kan dáár nou niet wat subsidie voor worden gekregen?” Van der Molen vult aan: “Het heeft ook iets te maken met de waardering voor wat je doet. We zijn veel meer dan alleen een handbalvereniging. Onze velden zijn gewoon toegankelijk - geen hekken. ‘s Middags voetbalt de jeugd op ons veldje. Dat hoeven ze dan weer niet tegen geparkeerde auto’s te doen”.

Door Peter van Deventer, Hakim Izquierdo Martin, Marijke Melchers, Yvonne Spronk en Marion van Roode

Het project kost 63 miljoen euro waarvan de provincie 15 miljoen euro voor zijn rekening neemt. Als de weg er ligt ontsluit hij drie bedrijventerreinen (Zuiderhoyt, Hoogtij en Inverdan) en een nog aan te leggen nieuwe woonwijk op het terrein van de voormalige Bruynzeelfabriek. Maks verwacht dat het project in 2011 zal zijn voltooid.

Ook de publiekscommunicatie had beter gekund: er is geen bezoekerscentrum of een mooie website. “We doen ons werk liever in stilte,” verklaart Maks. Achteraf heeft hij daar spijt van: “we zien nu soms onbegrip bij burgers, bezoekers en ondernemers. We moeten de schroom van onszelf afgooien”. Sinds kort zet Maks verkeersregelaars in tijdens drukke weekenden. Dat helpt om de reputatie van het project wat op te vijzelen. Maar het echte succes kan pas getoond worden als de Zuidelijke randweg af is. In dat opzicht is er sprake van een gemiste kans.

Door Jos van Brussel

Lokale radio is een prachtig middel om de burgers meer te betrekken bij lokale politiek en het reilen en zeilen van de gemeente. Toch heeft de gemeente Beverwijk er jaarlijks slechts € 4.500,- voor over om Radio Beverwijk in de lucht te houden. Dit station, dat sinds 1993 zeven dagen per week vierentwintig uur per etmaal uitzendt, heeft dus meer bevlogenheid dan geld. Toch slaagt het er in om elke dag live lokaal nieuws te brengen. Dit is een geweldige prestatie wanneer je bedenkt advertentie

Wat zoek je toch in Spanje en Turkije?

Noord-Holland is toch het allermooist. Kom deze zomer naar Camping Bakkum, de oudste camping van Nederland! www.kennemerduincampings.nl

dat Radio Beverwijk helemaal op vrijwilligers draait. Daaronder veel vrouwen, uniek in radioland, en ook werkervaringsplaatsen voor mensen die gaan terugkeren in het arbeidsproces. Locale actualiteiten, reportages en interviews zijn het hart van de programmering. Elke werkdag is er een live uitzending tussen 18.00 en 20.00 uur. En in het weekend komen sport en discussie rechtstreeks vanuit ‘het zondagmiddagcafé’. Een onderwerp als de uitspraak van de Raad van State over Corus krijgt hierin natuurlijk ruime aandacht. Maar er is natuurlijk ook veel ruimte voor muziek en entertainment. Zo draait Jaap Stad elke donderdagmiddag TexMex muziek en bespreekt Anneke Rubens op woensdagavond nieuw verschenen boeken. Radio Beverwijk is er ook voor de jonge luisteraar. Op zondagochtend en dinsdagmiddag zijn er kinderprogramma’s met tips voor activiteiten, muziek en vooral veel moppen. Benieuwd? Stem gauw eens af op 104.5 op de kabel of 105.4 in de ether.

“De kinderen hier zijn behoorlijk te zwaar,” aldus Henk Besselink, beleidsadviseur jeugd en welzijn van de gemeente Zandvoort. “In Zandvoort krijgen schoolgaande kinderen juist extra veel beweging aangeboden,” stelt Besselink. “We steunen bijvoorbeeld het schoolzwemmen en de kinderen hebben twee maal zoveel gymles als kinderen elders in de regio.” Het kan dan ook niet anders dan dat het eetpatroon een zware rol speelt. Daarom screent de gemeente de schoolkantines op foute snacks en kunnen kinderen naar een diëtiste toe. De vraag rijst of het aantal horecabedrijven hier ook een rol in speelt. Er zijn in Zandvoort immers 220 horecabedrijven op 16.000 inwoners. Besselink kan daar geen bevestigend antwoord op geven, er is geen onderzoek naar de oorzaak van het overgewicht gedaan. Maar uit navraag op straat blijken de door de horeca aangeboden snacks gretig aftrek te vinden. Arno (10 jaar): “Op school krijgen we alleen nog een biologische appel, dus halen we in de pauze snel een patatje en een broodje bal.” Onze steekproef wijst uit dat meer onderzoek interessante resultaten kan opleveren.

Vrijwilligers blazen Stelling nieuw leven in Door Peter-Paul Horck en Iris Georgiades

Eind 19e eeuw werd begonnen met de aanleg van de Stelling van Amsterdam. Op 18 kilometer rond onze hoofdstad werd een ring van 41 forten aangelegd ter verdediging tegen een buitenlandse invasie. Binnen de ring moesten 1 miljoen mensen een half jaar kunnen overleven. Toen de Stelling af was, was hij alweer achterhaald door de komst van het vliegtuig. Wij bezochten het fort in Edam. In de loop der jaren deed het onder meer dienst als kazerne (in de Eerste Wereldoorlog), als geschutskoepel voor de Duitsers (in de Tweede Wereldoorlog) en als gevangenis voor NSB’ers. Op initiatief van de provincie kwam de Stelling in 1993 op de werelderfgoedlijst van UNESCO. Vanaf die tijd zijn tal van initiatieven genomen om de forten nieuw leven in te blazen. Het fort Edam is door tal van vrijwilligers inmiddels grotendeels opgeknapt; met financiële steun van onder andere de provincie!

Door Marjan Lansdaal en Marianne Zwankhuizen

Radio Beverwijk

Mee ons mam

Maks is trots op het project, maar ook kritisch. Het project is binnen de gemeentelijke organisatie nauwelijks bekend en dat vindt hij een gemiste kans. “Het is niet eigen aan ingenieurs om trots naar buiten toe te zijn over een project.” Pas vorige week heeft hij er voor het eerst een interne presentatie over gegeven.

“Zandvoortse kinderen veel te zwaar” Kinderen uit Zandvoort blijken veel zwaarder dan kinderen uit de rest van de regio. Dat blijkt uit recent onderzoek dat door de GGD Kennemerland is uitgevoerd. Te weinig beweging en een verkeerd voedingspatroon zijn hoofdoorzaken van overgewicht bij kinderen.

Column Kluun

Het Hol Door Nanette van Goor, Frank de Graaf, Inez Busker, Pieter Bemer, Kees Vrolijk, Ronald, Hélène Steenhoff.

“Hèt rustgebied voor boswachters”. Met deze woorden omschrijft de man in het groen ‘het Hol’ in Kortenhoef op het moment dat hij met een praam ambtenaren de plas op vaart. Het is klam, stil en ruikt naar ‘bos na regen’. Schoner kan niet, varenfris. Geen kanorecreatie, fluisterboten, wandelpaden…het rusten stiltegevoel van de boswachter behoeft geen toelichting. Maar de ambtenaren zijn als nieuwsgierige verkenners op pad gegaan en de deskundige beschikt over veel kennis. Een vraaggesprek vol leermomenten en weer nieuwe vragen is onvermijdelijk. De plas is niet zomaar een plas maar een voedselarme zoete kwel. Vis- en kalkrijk. Basiskennis over de kwel wordt bijgebracht. Voor leken nieuwe plantensoorten passeren de revue: moerashei, veenpluis, moe-

raskartelblad (een kwelindictor) en wateraardbei. Dat laatste valt te onthouden, de rest schrijven we op. Krabbenscheer – vroeger gebruikt als meststof vanwege de stikstofkomt met wortelstokken uit de kwel omhoog en leidt tot eilandvorming en broedplaats voor de zwarte stern die het alleen op eilanden doet. Het onderwerp verschuift via ketens en kringlopen naar wensen. De otter wordt hier gewenst maar heeft vanuit Overijssel nog een lange weg te gaan. Ook de trilveen subsidie van de provincie komt ter sprake. Trilveen subsidie? De provinciale vragen komen boven: Waarom is dit nodig? Waarom nu? Waarom wij? Wat gebeurt er als we dit niet doen? Even maar, want de aandacht voor stilte, vogelgekwetter en vooral veel uitleg maken plaats voor ‘het weer’. Het stopt met zachtjes regenen. We gaan terug. Het was te kort. NB: een geurig takje gagel afkomstig uit ‘het Hol’ – werkzaam tegen luizen en vlooien – is op te halen op kamer 4120.Wie het eerst komt het eerst maalt.

advertentie

Natuurmonumenten. Als je van Nederland houdt.

Bezoek de vele prachtige natuurgebieden in het prachtige Noord-Holland; van de Ankeveense plassen tot het Naardermeer, van de Eendenkooi tot de Wijdewormer.

De vrijwilligers, verenigd in de Stichting Herstelling, hebben de kazematten en het dak opgeknapt. De stichting maakt het ontspoorde jongeren mogelijk een vak te leren en een baan te vinden. En er is nog heel veel te doen. Daartoe heeft de stichting een ambitieus plan ontwikkeld. Om het fort een tweede leven te geven, hebben zij een exploitatieplan opgesteld. Met en voor de schooljeugd uit Edam en Volendam zullen activiteiten georganiseerd worden, zodat zij een alternatief hebben voor “het rondhangen in de buurt”. Die activiteiten bestaan bijvoorbeeld uit het aanbieden van een aantrekkelijk programma van toneelactiviteiten over onderwerpen die verbonden zijn met oorlog en vrede. Daarnaast voorziet het plan in de ombouw van een deel van het fort tot een low budget hotel, gerund door de vrijwilligers. Onze eigen Peter Hoogervorst heeft het plan positief beoordeeld zodat het Fort Edam een rooskleurige toekomst tegemoet gaat!

Zuidas: overheid moet betrouwbare leider zijn Door Edmée Janss, Marilou Brons Bec en René van Treeck

Rond 2035 moet de Zuidas een levendige stad zijn met hoofdkwartieren van multinationals, luxe koopappartementen, veel groen, sociale huurwoningen, hoogwaardige winkels, uitgaansgelegenheden en aantrekkelijke publieke ruimtes. Martijn Beckers van projectbureau Zuidas brengt met zijn enthousiasme de toekomst tot leven. Als je opkijkt van de maquette zie je echter maar één diersoort: de ambitieuze, succesvolle zakenman, die zich, strak in het pak, met de telefoon aan het oor, panini geitenkaas-pesto in de aanslag, van meeting naar meeting spoedt. Tijdens de rondleiding, zijn overal de bouwwerkzaamheden zichtbaar en hoorbaar. Er is nog veel te reali-

seren, zoals al het verkeer dat ondergronds moet: twaalf rijstroken A10, duizenden parkeerplaatsen, het treinverkeer inclusief de HSL, plus alle trams en metro’s waaronder de Noord-Zuidlijn. (De provinciale steun bestaat uit 75 miljoen voor het openbaar vervoergedeelte van het project.) Op het maaiveld komt dan een hele stad. Boven op een tunnel komen de voetbalvelden van voetbalclub AFC te liggen: de duurste velden ter wereld. Nu is vooral de bouw van kantoortorens goed zichtbaar. De ontwikkeling van woningen en de openbare ruimte blijft nog achter. Dat heeft te maken met de vele partijen die bij de ontwikkeling van de Zuidas betrokken zijn: de gemeente Amsterdam, het Rijk en het bedrijfsleven. Er moeten veel ziens-

Heren, dames, mijn naam is Kluun, ik woon nu 17 jaar in Amsterdam en ik ben Brabander. In de zes jaar dat ik nu veelgeprezen en nog vaker beschimpt schrijver ben, heb ik in columns, verhalen, boeken, essays, proza, poëzie en porno ontelbare malen over Brabant en over mezelf als Brabander geschreven. Verhalen over dialecten, verhalen over gewoontes en verhalen over gebruiken. Bijvoorbeeld over een traditie die u allen toch niet begrijpt: CARNAVAL! (en ga me nu niet vertellen dat het bij de Krabbetukkers in Den Helder, de Haringhoppers in Enkhuizen, de Meerbonken in Hoofddorp, de Meerkoetelaars in Middenmeer en bij carnavalsvereniging Het Masker in Zwaag ook reuzegezellig is met carnaval). Hier in Noord-Holland zijn het de jaarmarkten, wielerrondes en kermissen waarin u om beurten de gelegenheid te baat neemt om het op een collectief zuipen te zetten, in Brabant doen we dat gewoon zoals het hoort, met zijn allen tegelijk, in hetzelfde weekend waarop onze katholieke broeders en vooral zusters dat in Brazilië doen. Mijn vrouw Nathalie, Naat voor intimi, komt uit Teteringen, dus die begrijpt hoe belangrijk het is om onze kinderen dagelijks in aanraking te brengen met Brabantse cultuur. Ik bedoel, dat ze in het luxereservaat dat Amsterdam Oud-Zuid heet - zelfs de snackbar heeft een franse naam, Le Sud, en een bakje zongedroogde tomaatjes bij de groentejuwelier kost er meer dan ons pa vroeger in een maand verdiende bij textielfabriek de Pui in Gôol - opgroeien met een zwaar Kinderen voor Kinderen accent is nog tot daar aan toe. Maar ze zullen weten waar de roots van papa en mama liggen! Voor je het weet heb je een dochter die denkt dat carnaval iets is met zon, salsamuziek en veren op je kont, in plaats van in een kiel staan blauwbekken naar d'n opstoet bij -2 graden, onderwijl een halve liter Schrobbelèr naar binnen meppend tegen de kou. Van school moeten we het in Amsterdam wat cultuurhistorisch besef niet hebben. Niemand die vrij heeft met carnaval. Ik houd mijn dochters dan ook ieder jaar op maandag en dinsdag met carnaval thuis van school, en dan remigreren we met het hele gezin weer naar Kielegat en Kruikezeikersstad; dit met het ijzersterke argument dat het hier om een culturele verzetsdaad gaat. Knappe jongen die me tegenhoudt. Ik bedoel, als ze toestaan dat kinderen het Loofhuttenfeest, Jom Kippoer, De Dag van de Arbeid, 5 mei, het Suikerfeest en God/Allah-weetwat-voor-feesten mogen vieren, dan mogen wíj ze Carnaval laten meemaken. Uit gezond eigenbelang overigens, maar dat terzijde. Ja, ik behoor tot de import-Amsterdammers die denken dat de wereld plat is en dat je er afvalt zodra je buiten de ring komt. Laat ik het niet overdrijven: ik heb een geografische verbondenheid met plekken in Noord-Holland. We hebben op camping Bakkum gestaan omdat dat op een half uur rijden van Amsterdam is. Als ik ga varen en de stad uit wil, vaar ik de Amstel op. Als ik ga hardlopen, doe ik dat soms in de polder tussen de A2 en Oudekerk aan de Amstel. We gaan ’s zomers wel eens naar Het Twiske omdat dat dichtbij is. Als we naar het strand willen, rijden we naar Bloemendaal, Zandvoort of IJmuiden. Maar Haarlem, Den Helder, Alkmaar, Bergen, Schoorl: ik ben er allemaal geweest, maar qua gevoelstemperatuur zou het op een ander planeet kunnen liggen. Wat is het dat ik me nog altijd Brabander voel en geen Tilburger of Bredanaar (de plaatsen waar ik de eerste 24 jaar van mijn leven heb doorgebracht). Maar dat ik me al zeventien jaar, sinds ik hier kwam wonen, Amsterdammer voel, en nog nooit Noord-

wijzen bij elkaar gebracht worden. De belofte die van de Zuidas uitgaat staat door gebrek aan regie op de tocht. De commerciële partijen willen het rendement op hun investeringen garanderen. Lokale en nationale politiek daarentegen zijn er voor de uiteenlopende belangen van maatschappelijke partijen. Om die tegenstrijdige belangen te verenigen is eigenlijk een autonome regisseur nodig. Voor de overheid betekent dat dat zij zich als betrouwbare leider aan de afspraken moet houden. Dan kan de Zuidas echt een succes worden.

Hollander. Laat staan dat ik mezelf zo genoemd heb. Wat maakt het dat ik me wel verwant voel met Theo Maassen, Hans Teeuwen, DJ Tiesto, A. F. Th. van der Heijden, Marlies Dekkers, Yvonne Jaspers en Guus Meeuwis ("En ik loop hier alleen op een stil Leidseplein/ik had eigenlijk hier met een schaal willen zijn/Maar mijn blik die staat boos, want het leven is bar/De schaal gaat in Brabant weer rond op een kar"), maar geen enkel gevoel heb bij NoordHollanders? Wat maakt het dat u in Amsterdam geen enkele echte Amsterdammer meer vindt, omdat die allemaal in Almere, Purmerend en Zaandam wonen, maar zich vervolgens wel stug Amsterdammer blijven noemen in plaats van Noord-Hollander? Wat maakt het dat iedereen in Brabant weet dat Oss en Made wel in Brabant liggen en dat ik moest opzoeken of Hilversum en Texel eigenlijk wel bij Noord-Holland horen? Wat maakt het dat iedereen in Brabant regelmatig naar Omroep Brabant kijkt, maar dat ik, als ik de tv aanzet wel even naar AT5 zap maar dat RTV NoordHolland me nog minder zegt dan de laatste cd van Jantje Smit? (ah, een bekende Noord-Hollander, nu ik er over denk). Wat maakt het toch dat ieder kind in Den Bosch, Roosendaal en Bergen Op Zoom de Brabantse vlag met het Brabants bont herkent en dat ik op internet heb moeten opzoeken hoe de vlag van NoordHolland er uit ziet, om vervolgens te moeten constateren dat Noord-Holland de oude Roemeense vlag blijkbaar voor een zacht prijsje heeft overgenomen. Is er in Brabant dan geen kinnesinne tussen Eindhovenaren, Boschenaren, Tilburgers en Bredanaars? Zeker wel. Zelf heb ik een eindhoventrauma opgelopen van al die keren dat Willem II daar vroeger met 7-0 en 5-1 verloor. De rivaliteit tussen Breda en Tilburg en dus tussen NAC en Willem II is immens: maar dit zijn bewijzen gebaseerd op broederhaat. Vroeger, in de reclame, leerde ik dat bier erfgoed moet hebben om kansrijk te zijn. Bier moet roots hebben; Bavaria, Heineken, Jupiler, Brand. Dat is het probleem met Noord-Holland. Het is een prachtige provincie, bestaande uit een aantal prachtige steden, dorpen en natuurgebieden, NoordHolland is misschien wel mooier dan Brabant, maar als gevoel is het geen geheel en zal het nooit een geheel worden. Ik ben Brabander en ex-reclamestrateeg. Laat ik de knuppel in het hoenderhok werpen: iedere poging om mensen in Noord-Holland te laten voelen dat ze Noord-Hollander zijn, of om toeristen te laten weten dat Noord-Holland als geheel een interessant merk is, is kansloos. Noord-Holland is geen Brabant, geen Limburg, geen Friesland, geen Zeeland, geen Groningen, geen Drenthe en zelfs geen Flevopolder. Er is geen gezamenlijk Noord-Holland-gevoel, er is geen overkoepelende Noord-Hollandse cultuur, er is geen sterk merk dat Noord-Holland heet. Noord-Holland heeft de Kennemer duinen, het strand van Bergen aan Zee, de Koninklijke Marine in Den Helder, Sensation in de Arena, Tante Leen en Johnny Jordaan, de grachten van Amsterdam, de Waver, Het Gooi, Pampus, Paradiso, het Muiderslot, Schiphol, Texel, de Zaanse Schans, Volendam en Marken, de VU en de UVA, Ajax en AZ, Skagen en Skoorl, de visafslag in IJmuiden en de bloemenveiling van Aalsmeer, en dat is meer dan andere provincies zich zouden kunnen wensen. Maar dames en heren: Le Noord-Holland, n’existe pas.

Mijn vader bij Nedtrain Door Seval Gülören

Op het terrein van Nedtrain in Haarlem kregen we een kijkje in de keuken bij het onderhoud, de reiniging en de revisie van al het rollend materieel van de NS. We kregen een rondleiding door de hal vol gestripte kale treinstellen. Heel interessant! Voor mij persoonlijk helemaal, omdat mijn vader bij de NS heeft gewerkt. Toen ik dat aan de rondleider vertelde vroeg hij direct wat zijn taak was. Iets met balgen wist ik me te herinneren. Na afloop van de tour werd ik voorgesteld aan iemand die met mijn vader had samengewerkt. Op het prikbord hing nog een oude foto waar ook mijn vader opstond. Die mocht ik meenemen. Ik was zeer onder de indruk. Zeker omdat mijn vader 20 jaar geleden is overleden en ik het gevoel had alsof ik hem daar zomaar zou kunnen zien rondlopen...


O p


Z o e k

n a a r

N o o r d - H o l l a n d

i n

b e e l d

Met honderden tegelijk meldden de collega’s zich ’s ochtends aan de registratiebalie...

...nog even een post industrieel kopje koffie...

... en dan vult zich langzamerhand de grote zaal...

... waar Rocky Tuhuteru directeuren Haro Oppenhuis de Jong, Annemieke van Dam en Nico Bot interviewt. Samen blikten we vooruit op de dag...

... die begon met het zoeken naar de juiste bus...

... en het zingen van liedjes onderweg naar tal van projecten...

... zoals de Stoomtram in Hoorn...

... de Zaanse Schans...

... landhuis Schaap en Burgh...

... Brouwerij het IJ...

... het Circuit in Zandvoort...

... de bossen van Noord-Holland...

... de studio van Arnold Muhren...

... de wapenkamers van het Mediapark in Hilversum...

... het journaal van RTV Noord-Holland...

... de Portugese Synagoge in Amsterdam...

... de ZuidAs...

... en de Erebegraafplaats in Bloemendaal.

Aan het einde praatten we nog wat na met Rocky alvorens we ons storten op....

... de hapjes!



P3 te groot voor Purmerend?

Gigant uit de Nederlandse autosport Door Guus van den Bosch, Willem van der Heide, Caroline Dubbe, Kasper de Rooy, David de Waal, Ellen Pardoen, Jacqueline Roosendaal en Annemiek van der Heide

Door Marcel Webster

P3 staat voor 3 zalen legt directeur Paul Brugman uit. Een grote concertzaal, een kleine en een theaterzaal. Dat biedt ruimte aan een brede programmering. Maar Paul is naar eigen zeggen dan ook een directeur met een culturele missie.

Zoals het een Bekende Nederlander betaamt laat autocoureur Michael Bleekemolen (1949) even op zich wachten. Om ongeveer kwart over twaalf komt hij bij het restaurant Pitlane, midden op circuitpark Zandvoort aanrijden in zijn zeer snelle Aston Martin Vanquish. Bleekemolen is goed gebruind door recente races in Istanbul en Monaco. Zowel Michael als zoon Jeroen ontvingen vorige week uit handen van Prins Albert II van Monaco een onderscheiding. Michael omdat hij voor de dertigste keer in actie kwam op het wereldberoemde stratencircuit, Jeroen voor het winnen van de Porsche SuperCup-race.

Magisch Realisme Door Kees Berghuis, Eveline Gräper, Ruud van Koten, Ed Prins en René Vervaart

Magisch realisme is een stroming uit de jaren ’30 van de twintigste eeuw, waarbij de kunstenaar de werkelijkheid naar z’n hand zet. Het zijn voorstellingen van situaties die zouden kunnen bestaan, maar die je in werkelijkheid niet snel zal tegenkomen. Bekendste van het beperkt aantal kunstenaars van deze stroming is Carel Willink. Eind jaren tachtig begon het echtpaar Dirk en Baukje Scheringa-De Vries met het verzamelen van deze kunst. Al na een aantal jaar was de collectie zo groot dat ze in 1997 het Scheringa Museum voor Realisme konden openen in Spanbroek. De collectie bevat circa 1100 stukken

en bestaat uit schilderijen, beelden, modecreatie, foto’s en objecten. Ze hebben twee conservatoren in dienst en daarmee is het museum niet alleen een professionele, maar ook een grote speler geworden op het gebied van het magisch realisme. De collectiestukken worden zodanig aangekocht dat tussen de kunstwerken een samenhang ontstaat. Aangekochte stukken worden niet meer doorverkocht. De aankoop gebeurt voornamelijk via netwerken van handelaren, beurzen en galeries zowel nationaal als internationaal. Inmiddels is het museum uit z’n jasje gegroeid. Een nieuw pand, eveneens in Spanbroek, is in aanbouw. Het museum trekt jaarlijks 53.000 bezoekers, met name basisscholieren en 55+’ers.

advertentie

Hoog bezoek in Noord-Holland...

In juli 2008 op het terrein van de Westergasfabriek

Nelly Furtado R.E.M. Radiohead Leonard Cohen Massive Attack Tickets: 020-5860710 of www.westergasfabriek.nl

Bleekemolen vertelt enthousiast over zijn relatie met het circuit van Zandvoort. Al op 7-jarige leeftijd liep hij er dromend van een leven als autocoureur rond. Hij leefde de droom in de jaren ’70. Nu racen zijn zoons in verschillende klassen. Daarnaast is Bleekemolen inmiddels één van de belangrijkste huurders van het circuit van Zandvoort. Ongeveer 75 dagen per jaar huurt hij het circuit af, ook tijdens het bezoek van “Op zoek naar NoordHolland”. Verschillende grote bedrijven doen mee aan de races. Vanuit Pitlane zijn BMW’s, Mini’s, Porsches en Lamborghini’s te zien die over het circuit scheuren. Bleekemolen schat dat hij jaarlijks

zo’n 700.000 mensen vermaakt met de activiteiten die hij op het circuit organiseert. Bleekemolen heeft een direct belang bij het voortbestaan van het circuit. Op het circuit en op de manier waarop het gerund wordt is hij ontzettend trots. Op wereldniveau zijn Nederlandse circuits koplopers in het voldoen aan milieueisen. Specifiek noemt hij daarbij de geluidsnormen: ook tijdens racedagen houdt het circuit de decibellen beperkt. Het zou goed zijn voor de regio en

voor het circuit, als er meer geluid mag worden gemaakt, bepleit Bleekemolen. Hij benadrukt hiermee nog eens de relatie van de Provincie Noord-Holland met het circuitpark Zandvoort: de provincie verleent hiervoor immers de vergunningen. Maar racen moet je voelen. Daarom geeft Bleekemolen zijn bezoek de kans om een paar rondjes te rijden op het circuit in een opgevoerde BMW 1. Wat een manier om mensen enthousiast voor de autosport te maken!

Door Peter van der Werf

‘Oud Hollandsch’ genieten Door Jan Simon Brouwer

Midden in Waterland, het veenweidegebied tussen Amsterdam en Purmerend, liggen Theetuin Overleek en Hotel De Boerenkamer. Hier wordt in een klassiek landschap op nieuwe manieren gewerkt en gewoond.

Waterland ligt op slechts 10 kilometer van Amsterdam. Toeristen weten het gebied te vinden voor fiets- en wandeltochten en daar speelt het echtpaar Deun op in met de Theetuin. Naast lekker eten en genieten van het uitzicht kun je vanaf hier met een fluisterboot door Waterland varen. De theetuin is sinds een paar jaar in bedrijf. Voorheen huisde er een melkveehouderij, maar dat echte ‘boeren’ is verleden tijd. Verbreding is het huidige motto, zeker in Waterland waar schaalvergroting door de kleine kavels moeilijk is. Kleine lapjes grond en met een boot je koeien verweiden: dat is niet meer van deze tijd, maar toeristen smullen van de pittoreske stolpboerderijen en polderweggetjes, van de sloten en koeien en schapen. Het landschap is onregelmatig en misschien kom je zomaar ‘scharrelkoeien’ tegen. Het wisselvallige weer

In onze speurtocht naar mooie plekjes en bijzondere mensen in de provincie Noord-Holland mocht de stichting Philadelphia in Monnickendam niet ontbreken. Philadelphia is een op christelijke grondslag gebaseerd landelijk zorgnetwerk, dat zich toelegt op kleinschalige projecten voor cliënten met een handicap. Men houdt zich hier in Monnickendam voornamelijk bezig met projecten in de dagbesteding en begeleid wonen. Uitgangspunt bij de behandeling zijn de mogelijkheden van de cliënt zelf.

Het door ons bezochte project is een ambachtelijke dagbesteding gevestigd in een zestiende-eeuws pand, genaamd het Weeshuis. Dit biedt plaats aan zo’n dertig verstandelijk gehandicapten (cliënten) die een vak leren en hun dagen nuttig besteden. Cliënte Anja van Tuijenbroek gaf ons een prima rondleiding met een heldere uitleg. Zij liet ons de verschillende onderdelen van het Weeshuis zien.

deze locatie. In Touwslagerij/lijnbaan “De Groene Boet” worden ze opgeleid tot het traditionele ambacht van touwslager of touwslagersknecht. Producten als (spring)touwen en hangmatten worden ter plaatse vervaardigd en zijn te koop voor iedereen. En in glasatelier “De Schieman” maken en verkopen cliënten bijzondere objecten als glazen schalen, sieraden en beelden.

In theeschenkerij “de Regentes” verrichten de clienten horecawerkzaamheden voor gasten tijdens bijeenkomsten en vergaderingen op

En oefening baart kunst. Wij werden verwelkomd met heerlijke door de cliënten zelf-gemaakte appeltaart.

De Portugees-Israëlitische synagoge in Amsterdam Door Astrid Heddema, Gery Hottentot, Patrick van Buel, Rob Sewalt en Arthur Teerlink

Een bezoek aan de PortugeesIsraëlitische synagoge in Amsterdam, is niet compleet zonder een rondleiding door het Joods Historisch Museum. Excursieleider

Eigenaars Ton en Marianne Deun van Theetuin Overleek wachten ons op met een kop koffie en zelf gebakken taart. Buiten scharrelt een kip met haar kuikens door het landschap, binnen spreken we de eigenaren.

Weetje: Blatende lammeren, wat zijn ze leuk. Maar het gaat vaak om “potlammeren”, dieren die door hun moeder zijn verstoten en door mensen zijn groot gebracht. Als ze mensen zien, blaten ze geen “hallo” maar denken ze “ha, de fles!”

Stiching Philadelphia

Ralph Levy benadrukt, dat het geen museum over de Holocaust is, maar dat het vooral gewijd is aan het Joodse sociale, culturele en religieuze leven en aan haar geschiedenis in Nederland. Met enige trots aanschouwen wij het werkelijk prachtige “kindermuseum”, opgezet en ingericht met subsidiegeld

Prinsenstichting maakt indruk Weetje: Jannie Sant van Hotel De Boerenkamer vertelde over het belang van het juiste tijdstip van gras maaien. Afhankelijk van het tijdstip van de dag waarop je maait varieert de smaak van het gras van zoet tot bitter.

maakt het alleen maar sfeervoller. Ton en Marianne Deun denken zelfs aan paraplu’s voor hun bezoekers. Wie wil kan verderop bij de boer overnachten. Geen minicamping maar een keurig verzorgde hotelkamer. Pièce de résistance van Hotel De Boerenkamer is zonder twijfel het raam in de recreatieruimte waardoor je zo de stal inkijkt. Zelf zit je rustig te eten terwijl de spelende kalveren en de boer aan het werk ziet. Ook hier is verbreding van de activiteiten het adagium: ook natuurbeheer behoort tot de activiteiten. Op de boerderij broeden al jaren enkele kerkuilen en torenvalken.

advertentie

Beleef de wereld van Beeld en Geluid op het Mediapark in Hilversum! Leer alles over radio en televisie maken, doe mee aan de workshops, zoek je favoriete programma’s van vroeger op in ons archief. Sumatralaan 45 - 1217 GP Hilversum - 035 - 6775555 - Open di t/m zo - 10.00 21.00 uur.

Door Toon Hermans, Liesbeth SeverijnseVan Lierop, Joke Schaap, Paco Weekenstroo, Rik Heskes, Marieke van de Weijgaert, Hans Broekhuizen, Arthur Scheffer

prioriteit van de begeleiding is dat de cliënten gewoon moeten kunnen wonen, werken en recreëren. Daarna komt pas de medische kant.’

Alles aan de Prinsenstichting is groot: het begint al met het grote enthousiasme van de medewerkers, daarnaast het grote aantal cliënten en begeleiders en het enorme terrein van 25 hectare waarop de hoofdvestiging is gehuisvest. Kortom: de Prinsenstichting maakt indruk.

Verstandelijk gehandicapten zijn bij de Prinsenstichting in Purmerend in goede handen. De medewerkers dragen met hart en ziel zorg voor een zo gewoon mogelijke woon- en leefsituatie van de cliënten. Naast uiteenlopende vormen van wonen biedt de Prinsenstichting onder meer aangepast werk en dagbesteding, vrijetijdsbesteding, weekenden vakantieopvang, thuiszorg en begeleiding. Ook kunnen cliënten voor poliklinische advisering, onderzoek en behandeling bij de stichting terecht. Daarnaast krijgen ouders en verzorgers ondersteuning op maat. In de nabije toekomst zullen reguliere woningen en verblijfsruimten voor de Prinsenstichting in nieuwbouwwijken gebouwd worden in Purmerend en Assendelft Noord. Gehandicapten horen immers net zo goed thuis in onze samenleving.

Chris van den Kieboom, al 29 jaar in dienst van de stichting, vertelt vol enthousiasme over de doelgroep die hij zo’n warm hart toedraagt: mensen met een verstandelijke beperking. “De Prinsenstichting begeleidt circa 800 personen, waarvan 480 personen permanent bij de stichting wonen. Er zijn wel 1100 personen betrokken bij de begeleiding. Het gaat hierbij om verzorgers, artsen, verpleegkundigen, psychologen, logopedisten, fysiotherapeuten etc. De hoogste

van de provincie Noord-Holland. Het kindermuseum is een compleet huis, waarin de bezoeker als het ware te gast is bij een Joodse familie. We krijgen bij het binnengaan en het rondkijken in dit huis al snel het gevoel, dat dit wel eens een van de meest effectieve manieren zou kunnen zijn om vooroordelen en antisemitische gevoelens te ontmantelen. Dit subsidiegeld was werkelijk goed besteed! Het zal geen verbazing wekken dat het Joods Historisch Museum en de tegenover gelegen grote Portu-

Naast dancefeesten biedt hij zijn stadsgenoten ook een theaterprogramma aan, er zijn oefenruimtes voor bandjes en P3 doet aan Hafabra, de ouderwetse fanfare, die de meesten van ons alleen maar kennen van de films van Bert Haanstra. Maar naast al die gezelligheid zijn er ook strenge regels. Paul Brugmans heeft zelf gewerkt met randgroepjongeren. Hij weet dus waar hij mee te maken heeft en hoe hij problemen met drank en drugs moet aanpakken. De huisregels zijn strikt: je moet minimaal 16 jaar oud zijn, legitimatie is verplicht, en als je te ver heen bent door verdovende middelen word je resoluut de deur

uit gezet. Bij twijfel kan P3 terugvallen op de camera’s. Al met al is het dus goed geregeld in P3. En dat is knap, want ze krijgen geen subsidie en moeten hun eigen broek ophouden. De vaste staf van negen medewerkers zijn dus zeer geholpen met fantastische vrijwilligers die zich voor honderd procent inzetten.

Waar of onwaar? Vierkante wielen bestaan echt! Door Marianne de Boer

“Sorry baas, mijn trein had vierkante wielen.” Vierkante wielen: fabeltje of niet? Deze vraag stelden we Martin van Heerde van Nedtrain. “Die bestaan zeker! Door de blaadjes glijden de wielen over de rails. Hierdoor schuurt staal op staal en ontstaan er vierkante wielen,” aldus Van Heerde. “Het is eigenlijk hetzelfde als wanneer een auto hard remt. Dan gaat er zoveel rubber van de banden af dat ze niet meer rond zijn”. Goed onthouden voor als je weer eens te laat op je werk komt! gees-Israëlitische synagoge ooit het hart van de Amsterdamse Jodenbuurt vormden. Na de verdrijving, vanaf 1492, van de Joden uit Spanje en Portugal (de “sefardische” Joden), vestigden velen van hen zich vanaf het einde van de 16e eeuw in Amsterdam. Tevens kwamen veel Joodse immigranten uit Midden- en Oost-Europa naar deze stad, waar een relatief grote tolerantie heerste. Tot aan de Duitse bezetting had Amsterdam dan ook een grote Joodse gemeenschap, die groeide van ca. 10.000 aan het einde van de 17e eeuw tot ca.

80.000 in de eerste helft van de 20e eeuw. De PortugeesIsraëlitische synagoge was ooit de grootste synagoge ter wereld en bezit een welhaast legendarische status: want hoeveel grote synagogen, zeker zulke prominente, hebben de verschrikkingen van het Nationaal-Socialisme ongeschonden doorstaan? De strenge grandeur maakte ook op ons, bezoekers van de provincie, grote indruk, ook al kunnen we onze ogen niet sluiten voor de vele aanwijzingen, dat herstel en conservering hoognodig zijn.

Ilperveld Wolken, zon, wind en zelfs regen, Niets hield ons in dit prachtige gebied tegen … Natuur, trilveen, vogels en uitgestrekt gebied, Ilperveld heeft het allemaal en geniet …. Bezoekerscentrum, boswachter zonder bos, Laat hem praten en daarna trossen los …. Fluisterbootje, alle rust en toch zo dichtbij Amsterdam, Heerlijk genieten zo op het water, geen last van verkeer of tram … Kievitten, tureluurs, grutto’s, vleesetende plantjes en moeras, We waren helemaal in ons sas … Uitkijkpunten of aanlegsteigers om uit te stappen en/of rond te kijken, Hier komen we nog eens terug om weer in een bootje neer te strijken … Groen, rust, ruimte, natuur en dat allemaal in de omgeving dichtbij de stad, Zelfs rond Amsterdam, in onze eigen provincie kun je prima in de natuur op pad …

Agnes Weber


Oog in oog met gedetineerden Door Marianne de Boer

We zijn laat: te veel vragen gesteld. Snel lopen we de werkkamer uit. Eén gedetineerde komt al binnen lopen en botst bijna tegen me op. Er staan er nog drie te wachten. De gezichten zijn grimmig. Ik denk omdat ze geïrriteerd zijn over een groep toeristen die aapjes komt kijken. Dan zijn we weg. We gaan door een dikke zware deur. Snel koppen tellen. Iedereen is present. De deur gaat op slot en diep onder de indruk gaan we verder met de rondleiding. In de koepelgevangenis gaan op alle vier verdiepingen net de celdeuren open. De cellen zijn 4 bij 2 meter groot. Ze ruiken rokerig en muf. De ene “bewoner” komt snel en kwiek zijn cel uit, de ander komt levenloos naar buiten. Als ik even blijf staan kijken laat de rondleidster met een strenge blik weten dat ik door moet lopen. We gaan langs de bewaking, door de detectiepoorten en naar de portier. Daar krijg ik mijn telefoon en fototoestel terug. We staan alweer buiten.

De koepelgevangenis Haarlem: gedetineerden, van kruimeldief tot moordenaar, van psychisch gestoorden tot arme mensen die een misdrijf begaan om in de winter een warm bed te hebben. Ik ben blij dat ik weer buiten sta, waar ik me veilig voel. Maar waarschijnlijk lopen er “buiten” meer criminelen rond dan “binnen”.

Madonna in Hoorn! Door Jasmijn Gerichhausen, Martin Nijssen, Marcel Sukel en Rob Timmers

Broek in Waterland: een klein pareltje in Noord-Holland Leven in een openluchtmuseum, de bewoners van Broek in Waterland kunnen zich niets fijners voorstellen. De houten huizen in Broek in Waterland zijn vooral geschilderd in het ‘Broekergrijs’, ontstaan in de tijd dat de inwoners alleen grondverf konden betalen. Nu kunnen Broekers alle kleuren van de regenboog betalen, maar blijft het sobere grijs het straatbeeld bepalen. Broekers zijn trots op waar ze wonen. Wernecke Husslage is één van hen. Het achttiende eeuwse huis waarin hij met zijn gezin woont heeft hij helemaal opgeknapt. De hal, voorkamer, achterkamer; alles is weer terug in de sfeer van toen. Op de houten muren en plafonds zijn schilderingen te zien van vogels en het Noord-Hollandse landschap. Soms zijn de schilderingen ruw onderbroken. “In de jaren veertig en vijftig werd het duidelijk dat die schilderingen veel geld waard zouden worden”, vertelt Husslage. “Maar ze werden niet beschermd, omdat de Monumentenwet pas in 1961 werd aangenomen. Mensen hebben grote delen uit de muren gezaagd en voor grof geld verkocht.” Ook de haard en

schilderijen werden uit het huis gehaald en verkocht. Husslage heeft later vele duizenden euro’s besteed om de spullen weer terug te kopen, om zijn huis weer in oude staat terug te krijgen. Jos van Doornik kocht in 1987 een vervallen huis in het dorp. Inmiddels staat het pand bekend als Het Beroemde Huis, omdat het bezocht zou zijn door de Tsarina van Rusland en Napoleon. Het zeventiende eeuwse huis laat schilderingen zien op alle wanden en plafonds. Weelderige voorstellingen van bloemen bladslingers, engeltjes en eetfestijnen. Eén kamer bevat een schildering van de Romeinse veldheer Scipio, die Carthago had overwonnen, maar de bruid die hem werd aangeboden weigerde, omdat hij geen misbruik wilde maken van de verslagen stad. Het restaureren van al dat moois is een monnikenwerk. Maar ga je “Op zoek naar Noord-Holland” in Broek in Waterland, dan waan je je eeuwen terug in de tijd.

Madonna is momenteel live te zien in Hoorn. De superster die met haar meisjesnaam grote bekendheid geniet als de moeder van Jezus Christus, is vooral in de 15e, 16e en 17e eeuw veelvuldig verschenen bij haar fans. Daarbij heeft deze Maria van Hoorn ook haar geneeskrachtige kwaliteiten breed ingezet. Leprozen liepen weer, de bijnadoden stonden weer op en de rampspoed die Hoorn en omgeving rond 1426 overspoelde, werd gekeerd. De Madonna heeft een aantal eeuwen niet opgetreden in Hoorn en omgeving, ondanks dat er door de bevolking een complete kerk voor haar is neergezet. Wel werd ze in de kerk massaal gevraagd om haar terugkeer. De vele kaarsjes die daar zijn gebrand en de vele tienduizen-

Singermuseum in Laren Door Kees Langeveld, Jos Geerlings en Lucia Koehorst

Het Singermuseum in Laren heeft een groots en meeslepend verleden. De schilder William Singer vestigde zich begin 1900 in de kunstenaarskolonie Laren. Als zoon van een rijke Amerikaanse staalbaron koos hij samen met zijn vrouw Anna voor een leven in dienst van de kunst. Singer was een impressionist, schilderde landschappen en liet zich inspireren door tijdgenoten als Monet en Van Gogh.

Grasduinen in het Waterlandmuseum even binnen te stappen. Daarnaast onderscheidt het museum zich ook van andere musea doordat je ook kunst kunt lenen voor in je eigen wisseltentoonstelling thuis. Knook betreurt het dat juist voor de kunstuitleen geen subsidie meer wordt gegeven aan het museum, terwijl dat net zo’n belangrijke functie van het museum is. De zolder staat vol met interessante kunstwerken waartussen je naar hartelust kunt grasduinen. En het mooie is... je vindt er niet alleen Noord-Holland.

Door Rene van Lieshout, Edith Brandt, Kees Schabbing, Monique de Weert

Het pand van het Waterlandmuseum ligt aan de Kaasmarkt in Purmerend en is gebouwd in 1863. Het was ooit het waaggebouw en later de brandweerkazerne. Daarna was het een school tot het in 1991 een museum werd. Het museum wordt gerund door de enthousiaste directeur Piet Knook, medewerkster Dyna Doets en een groot aantal vrijwilligers. Zowel regionale als landelijke kunstenaars kunnen er hun eigen werk laten zien aan het grote publiek. Knook vindt het namelijk belangrijk dat iedereen van kunst kan genieten. Geen entreegelden, lage drempels, veel wisselingen in tentoonstellingen en scholierenprojecten moeten het voor het publiek aantrekkelijk maken om er zomaar

den gebeden aan haar adres getuigen daar nog van. Onbekend is of zij in die tussentijd nog langs geweest is. Wel bekend is dat zich nog een tweede Maria heeft gemeld. Deze Maria van Keins beweerde ook uit de 15e eeuw te komen. Na haar antecedenten te hebben nagetrokken, bleek zij echter een 19e eeuwse vervalsing te zijn die helemaal niet, zoals beweerd, enkele eeuwen onder de modder heeft gelegen. Maria van Hoorn treedt nu echter weer dagelijks op in het Westfries Museum, alwaar zij grote successen boekt. Ook de vele Poolse arbeiders uit de omgeving komen deze Madonna vereren, omdat zij een binding vinden met hun eigen zwarte Madonna.

Maar hoe zit het met de toekomst? Medewerker communicatie Sabien Stols: “Het Singermuseum heeft een trouw en net publiek. Er zijn in het oog springende tentoonstellingen en ook de theaterzaal kent een gevarieerde programmering. Toch zijn er aandachtspunten”. Zo werkt het Singer museum met een krap budget. De gemeente Laren verleent een bescheiden subsidie. En soms doet de provincie een duit in het zakje. Zo is de uitbreiding met de Orangerie in 2006 – geopend door koningin Beatrix –tot stand gekomen met een projectsubsidie van Noord-Holland. Nu kan hét Singer mooie arrangementen aanbieden. Deze banketten en recepties verbreden de bestaansbasis. Voor het voortbestaan richt het museum zich steeds nadrukkelijker

op jongeren. Het museum participeert in de met steun van de provincie opgezette leerlijn Kunst en Omgevingseducatie. In totaal 3.000 scholieren namen vorig jaar deel aan projecten binnen het programma. Deze deelname kan verder omhoog, meent Stols. Immers, wie de jeugd heeft, heeft de toekomst. “Al vergeten we ons oude(re) publiek zeker niet!”


ingezonden brieven Vaagheid der vaagheden; alles is vaagheid. Geen journalistiek verslag. Maar de concerndag zette me wel aan het denken. Als ik ooit weg ga bij de Provincie Noord-Holland, wat zal ik dan missen? Of nee, laat ik de vraag eerst eens verbreden: als ik ooit vertrek uit Noord-Holland, wat zal ik dan missen? Die laatste vraag is gelukkig makkelijk te beantwoorden. Ik heb immers tien jaar in het buitenland gewoond. En heb ik Noord-Holland toen gemist? Nou, nee. Heb ik Nederland gemist? Ja! Met alles erop en eraan: de afwisseling van seizoenen, de ongelooflijke welvaart, de perfecte organisatie van bijna alles, het knalgroene landschap, het relativeringsvermogen, de Nederlandse humor, de gezelligheid. Ik heb ooit eens aan een Tanzaniaanse collega proberen uit te leggen dat er een land is waar ze een trein die drie minuten te laat komt, vertraagd noemen. Dat valt niet mee als je in een land woont waar iedereen de trein zeer betrouwbaar vindt, omdat je zeker weet dat hij vrijwel elke woensdag rijdt van Dar Es Salaam naar Lusaka. Hij kan ’s ochtends om zes uur vertrekken, en het wordt ook wel eens ’s middags drie uur, maar rijden doet ie. Meestal. Hoe betrouwbaar wil je het hebben? Ik vind de NS-vertragingsdefinitie dan ook getuigen van alles wat Nederland typeert: extreme welvaart, uiterste precisie en een gezond gevoel voor humor. Maar wat typeert Noord-Holland? Zoals Kluun al zei tijdens de opening van de concerndag: de NoordHollander bestaat niet. Ik ben het helemaal met hem eens. En NoordHolland bestaat ook niet. Tenminste niet als concept, als samenbindend idee. Hooguit als stukje territorium met duidelijke geografische grenzen. Dat is eigenlijk het enige wat ons Noord-Hollanders samenbindt. Toch jammer dat juist dat enige moest sneuvelen in de nieuwe huisstijl. Het kaartje is verdwenen. Nu weerspiegelt de huisstijl helemaal niets meer. Alleen de kleur van de minuten komt er nog in terug. Maar ja, hoe veel NoordHollanders vinden dat relevant? Dat dacht ik allemaal in de bus terug van PWN Heemskerk naar de Theaterfabriek in Amsterdam. En toen kwam de heldere inval. Eigenlijk is het niet zo dat niets ons bindt als NoordHollanders. Nee, juist die totale vaagheid is wat ons bindt! En die totale vaagheid vind ik in extremo terug bij mijn werkgever, de Provincie NoordHolland. De collega die in het voorstelrondje bij Heliomare zegt: “Ik werk bij de directie Middelen” (‘ik vroeg toch gewoon

wat je deed’, zie ik de gastvrouw denken). Een organisatie die nauwelijks uitvoerende taken heeft, maar toch honderden miljoenen per jaar moet besteden. Een bestuurslaag waarvan zo langzamerhand iedereen weet dat verkiezingen verspilde energie zijn (een college van VVD, PvdA, CDA en Groen Links; hoe vaag wil je het hebben?). Een bijna vastgelopen bureaucratie, waar eigenlijk niemand last van heeft. Een nietszeggend logo dat door zijn frisheid toch ‘iets’ uitstraalt. 116 projecten die ons tijdens een concerndag met open armen ontvangen omdat ze dat belangrijk vinden, maar als je dan bij een van hen vraagt: “wat hebben jullie eigenlijk concreet met de Provincie te maken?”, weten ze het niet. 2,6 miljoen Noord-Hollanders die werkelijk geen flauw idee hebben wat de Provincie eigenlijk doet. Heerlijk toch: niemand voelt zich betrokken, niemand kent je, niemand weet wat je doet of waarvoor je het doet, niemand zal je missen als je er niet meer bent, niemand vraagt je om daarover verantwoording af te leggen. En toch zijn we gelukkig, is alles mogelijk, gaat het goed. Het klinkt als volledige onthechting. Het is bijna zen. Tibet bestaat niet meer. NoordHolland is de nieuwe boeddhistische heilsstaat. En de Provincie is haar profeet. Als ik ooit wegga, zal ik dat missen: die heerlijke vaagheid waarin je toch gelukkig kunt zijn. Frank Wijngaard

Op stap als journalist “Bent u ook van de pers?” vraagt een tramconducteur met Surinaams accent als ik hem vraag of hij langs de Theaterfabriek komt. “Uh...ja!” Mijn antwoord voelt als een leugen. “Wat doe jij dan?” vraagt hij onmiddellijk. Echt een Noord-Hollandse vraag, schat ik zo in. Ik help hem toch maar uit de droom dat zijn tram vol journalisten zit. Een geanimeerd gesprek volgt. Mijn gesprekspartner is na twintig jaar harddrugs “cold turkey” afgekickt en nu alweer negen jaar werkzaam als conducteur. Is hij een Noord-Hollandse coole kikker? Neen, hij had hulp gekregen. Van ‘de Heer’ zegt hij. We zijn op de plaats van bestemming voor hij mij probeert te bekeren. Het geloof is in Noord-Holland in ieder geval nog diep verankerd.

Rotterdams familiebedrijf runt moderne jachthaven Door Sjoerd van Houten

De jachthaven van het Marinapark Volendam is een plek voor families. Leo van Meerten, sinds kort gepensioneerd, leidde jarenlang het familiebedrijf dat de haven runt. Het havenmeestersechtpaar woont boven het havenkantoor en heeft samen “een te gekke baan”. Ze zijn 24 uur per dag aanspreekbaar voor de aanwezige gasten. Van Meerten mag nog graag rondlopen in de nieuwe jachthaven. Hij is een geboren en getogen Rotterdammer die met zijn zoon en dochter naast de jachthaven in Volendam ook een jachthaven en camping in Makkum drijft. Het Marinapark heeft het Volendamse (water)toerisme een nieuwe impuls gegeven. Aan de nieuwe haven is de horeca uitgebreid met enkele cafés en restaurants en er is een zeilmakerij en watersportwinkel gevestigd. De jachthaven is in een half jaar aangelegd en sinds maart 2007 in gebruik. Van Meerten: “Dat ging allemaal vliegensvlug. Tijd om veranderingen aan te brengen was er niet, je investeert miljoenen en dat moet vlug renderen.” De haven biedt plaats aan 500 schepen en is hartstikke modern. Alle ligplaatsen hebben 16 Ampère wal-

Naarden Vesting; een vergunning voor 10 kilo Door Joke Bakker, Raymond Fillet, Esther Kleist en Salih Özdemis

‘Ik ben nu voor het eerst in een kerk. Het ziet er heel anders uit dan een moskee,’ ontdekte onze teamgenoot Salih, toen we de Grote Kerk in Naarden binnen wandelden. Die staat bekend om twee dingen: de Mattheuspassion van Bach en het houten dak met aan de ene kant schilderingen uit het nieuwe testament en daartegenover schilderingen uit het oude. Het is één van de drie kerken in Europa waarvan het dak geheel beschilderd is. Tijdens diverse belegeringen hebben kanonkogels gaten gemaakt in het dak (die werden hersteld) en de schilderingen (daar bleef het wit). Diverse kogels zijn zowel aan de binnenkant als de buitenkant in de muren van de kerk terug te vinden. Die kogels hebben te maken met de vroegere functie van Naarden Vesting. Rond 1350 werd de vesting gebouwd op deze hoger gelegen, ten opzichte van Amsterdam, strategische plek. Nog tot 1960 heeft het dienst gedaan als militair verdedigingswerk. Daarna wilde de gemeente de werken slopen en de grachten dempen om er prachtige verkeerswegen en woonwijken aan te leggen. Gelukkig heeft een enthousiaste inwoner van Naarden zich ingezet om de vesting te behouden. Het begon als

een bescheiden museum, nu behoren alle bastions, kazematten en overige ruimtes erbij. Directeur Bas Kreuger is ambitieus en wil groeien met zijn museum, maar heeft ondanks een subsidie van de provincie Noord-Holland onvoldoende middelen en stuit helaas ook op bureaucratie. Voor opslag van het kruit in een ruimte waar vroeger 30.000 kilo lag opgeslagen, heeft het museum ondanks alle veiligheidsmaatregelen met moeite een vergunning voor 10 kilo gekregen. Nu worden voor toeristen soms kanonnen met piepschuimen kogels afgeschoten...

stroom en stromend water. In het havenkantoor zijn materialen te koop voor kleine scheepsreparaties. ’s Nachts gaat het hek op slot. Het toiletgebouw is onder het havengebouw in het water aangelegd. Een pompinstallatie zorgt ervoor dat het afvalwater in het riool geloosd wordt. Huurders komen van heinde en verre vanwege de gunstige ligging aan het IJsselmeer. Op zomerse dagen komt het voor dat praktisch niemand uitvaart. “Het is hier dan net een drijvende

camping,” vertelt Van Meerten. “Mensen komen hier ook voor de sociale contacten. Er is een zeilvereniging opgericht die regelmatig wedstrijden organiseert en er is ieder jaar een grote barbecue.” Maar is er dan helemaal geen smetje op deze parel aan het IJsselmeer? Toch wel: “Bij noordoostenwind lig je aan de ingang van de haven ontzettend te “klotsen” in de boot.” En dat is niet voor iedereen even prettig.

Jaarlijks worden meer dan 14.000 schepen beloodst door gecertificeerde loodsen in de regio Amsterdam-IJmond. Collega's Evert Huijssteeden, Henry van der Meer, Sonja Smit, Johanna Wowijs, John Daman, Yvonne Huisman, Petra van der Meer, Caroline Smook en Serpil Yuksel, Niels Crama, Winnie Huijer, Jenny May, Ronald Wortelboer, Jolanda Dam, Paul Dammers, Peter Huits, Dea Snoeijer en Karin Zaal droegen hun steentje bij. advertentie

Maritieme Academie in IJmuiden: Voltijd- en bedrijfsopleidingen, open cursussen en incompany-trainingen voor de zee- en binnenvaart en functies aan de wal. Met moderne nautische faciliteiten aan de mond van de zeehaven van Amsterdam, een eigen opleidingsschip, de nieuwste simulatoren en hulpmiddelen ten behoeve van rescuetrainingen.

Mail ons via [email protected] Maritieme Academie - Postbus 227 - 1970 AE IJmuiden - telefoon: 0255 547200


advertentie

Vliegschool Hilversum vlieg-opleidingen rondvluchten verhuur

www.benair.nl

Colofon

Op Zoek naar Noord-Holland Uitgave: Op Zoek naar Noord-Holland is een uitgave van de provincie Noord-Holland ‘Sommige bezoeken waren strikt geheim. Zoals deze aan de Marinebasis in Amsterdam. Wil je weten wat er achter die hoge muren allemaal gebeurt? Collega's Daan Beukers, Manja Touber, Dimitri Arpad, Frank Akerboom, Linde Wild, Aart van der Vaart, Christianne Galle, Barbara Verbeek, Rob Klaver, Ellen Vereecken, Sylvia Beliën, Hennie Verschuren, Marjolein Geirnaert, Evert de Haan, Marijke Halberstadt en Dick Boonstra brachten een exclusief bezoek.' De provincie Noord-Holland bedankt voor hun medewerking: Beverwijk en Velsen: Radio Beverwijk Heliomare - Kasteel Marquette - PWN Fabriek Heemskerk - Verpleeghuis Meerstate - In EdamVolendam: Seniorenraad Edam-Volendam - Fort Edam - F.C. Volendam - Grote Kerk Edam - Moedige Moeders - Parnassia - Arnold Mühren Studio's - Marinapark Volendam - Sint Vincentius e Paulo Kerk - In Hilversum en omgeving: Vliegveld Hilversum - Stichting Herstelling - Natuurmomnumenten Instituut Beeld & Geluid - Dagjemaken.nl - Landgoed Zonnestraal - In Purmerend en omgeving: Ilperveld - Prinsenstichting - Waterlands Archief - Pop- en Cultuurpodium P3 - Museum Waterland - In Monnickendam en Broek in Waterland: Handbalvereniging Monnickendam - Vereniging Oud Monnickendam - Hotel de Boerenkamer - Overleekerhoeve - Stichting Philadelphia - Theetuin Overleek - Vereniging Agrarisch Natuurbeheer Waterland - Vereniging Oud Broek - In Zaanstad: Sultan Ahmet Moskee - Molukse Raad Zaanstad - Zaanse Schans - Albert Heijn - Tate and Lyle - Detentieboot - Forbo Fabriek - Natuurmonumenten-Wormer- en Jisperveld - NV Afvalzorg (Nauerna) - Gemeente Zaanstad - Saendelft - Zuidelijke randweg - Centrum op de schop project 'Inverdan' - In Amsterdam: Stichting Herstelling - Stedebouwkundige rondleiding Zuid Oost - Stadsdeel Zuidooist - Amsterdam Arena Imagine IC (cultureel centrum) - TV Noord-Holland (RTV NH) - Stadsdeel Slotervaart - Buurtvader project - N.V. Zeedijk - Informatiecentrum Noord-Zuidlijn - Westergasfabriek/Westerpark - Haven Amsterdam - IMC Weekendschool - Science Park - Projectbureau Zuid-As - Gemeentearchief - Stichting Stadsherstel - Artis - Hortus Botanicus - Brouwerij ’t IJ - Portugese Synagoge - Nederlands Filmmuseum -COC Amsterdam - Concertgebouw - In Alkmaar: HDC Media - N242 infocentrum - VVV Alkmaar - Grote St Laurenskerk - Red Light District - Biermuseum De Boom - Transferium Jeugdzorg Heerhugowaard - Vuilverbranding HVC - Natuurmonumenten-Nijenburg - In Egmond en omgeving: Vuurtoren Egmond - GGZ Dijk en Duin - Camping Bakkum - Abdij Egmond - PWN als duinengebied In Opmeer: Scheringa Museum voor Realisme - In Beemster en omgeving: Beemster’s welvaart Boerderijenstichting NH - Vrienden van de Stolp - Fort bij Spijkerboor - CONO Kaasmakers - Boerderij Sonnevanck - Melkveebedrijf Uitentuis - In Aalsmeer: Flora Holland - Informatiecentrum N 201 Zeilschool Aalsmeer - Historische Tuin Aalsmeer - In Bussum, Laren en Naarden: Het Filmhuis Mariënburg - Singerlaren museum - Natuurmonumenten-Naardermeer - Naarden-Vesting vestingvaart.nl - Het Nederlands vestingmuseum - Stichting Grote kerk Naarden en de VVV Naarden - In Haarlem: Het Dolhuys - Kinheim - Noord-Hollands Archief - Vishal - NedTrain - Koepelgevangenis Max van Aerschot - Nationaal Park Zuid-Kennemerland - Erebegraafplaats te Bloemendaal - In Zandvoort: Holland Casino - Race Planet, Michael Bleekemolen - Gemeente Zandvoort - Loodswezen BV Regio Amsterdam IJmond - Zeehaven IJmuiden - Maritieme Academie - Centrum Wakan Beeckesteijn - Stormvogels Telstar - KNRM - In Hoorn: Filmhuis Hoorn - Stichting kinderopvang Hoorn - Westfries Museum - Westfries Archief - Affiche Museum - Woongemeenschap Gerard Weel - VVV Hoorn - Museumstoomtram Hoorn - Speelgoedmuseum De Kijkdoos - Schouwburg Het Park - Open inrichting Het Keern - Kersenboogerd. Zonder de kostenloze medewerking van deze instellingen en personen was Op zoek naar Noord-Holland niet mogelijk geweest.

Raar!!! Door Frank Onwezen, Sebastiaan Baanders, Tom van Emmerik, Erik Khodabux en Marcel Turkenburg

Tijdens de rondleiding door de Schouwburg in Hoorn leren we veel over het gebouw en de programmering; maar ook over de grillen van de artiesten die er komen optreden. Volgens de rondleider zijn er veel enorm bijgelovig en hebben ze de raarste eisen. Iemand wil bijvoorbeeld dat elk potje en flesje op een speciale plek staat en een ander neemt z’n eigen wasmachine en droger mee. Maar wodka in een plantenspuit, het zal toch niet waar zijn?! Raar!!!

Redactie: Milena Albers, Evert Bron, Erlinde Hordijk, Nils Klopper, Barta van der Meer, Eddy van der Ploeg, Wouter Ram, Jelle Rinzema, Joline Santen, Marloes Terluin, Casper van Tuijl en Tynke de Winkel Correspondenten en fotografie: Alle medewerkers van de provincie Noord-Holland Productie: Booij, Klusman en van Bruggen (BKB), Amsterdam Vormgeving: Laurant & Bakker, Nijmegen

Noord-Holland online De krant uit? Ga dan gauw online voor films, foto’s en andere beeldverslagen. Met o.m.: ‘Kees over de Provinciedag’ Als de ambtelijke carrière van Kees Groenenboom en Erica van Dijk ooit in het slop raakt, dan kunnen ze zo de planken op. Humor om te lachen! Heb je jezelf niet terug gezien op de foto’s in de krant? Maak je geen zorgen, want je staat vast op een van de ruim 1500 kiekjes die gemaakt zijn. Ga op zoek naar jezelf op http://picasaweb.google.com/opzoeknaarnh.

Krant van Noord-Holland

Recommend Documents