KONINKLIJKE VERENIGING VAN DE GEPENSIONEERDEN VAN DE NATIONALE BANK VAN BELGIE
2003
Nr. 2 van 2003 24e in de reeks
Jaar van de 75e verjaring
1 Beste Lezer, We sloten onze eerste Info van het jaar 2003 af met het denderend tuinfeest van de 75e verjaring. Dan werd het wat minder druk in en om de Vereniging. Veel van onze gepensioneerden nemen vakantie vóór de grote drukte van de grote vakantie. Het viel echter niet allemaal stil want van 21 tot 27 juni was er een kort verblijf in een vakantiedorp in Bretagne en op 15 juli een bezoek aan de tentoonstelling Brel, het recht om te dromen. Het nieuwe seizoen, dat normaal ingezet wordt met het "Petanquetornooi" werd echter wat vroeger ingeleid door een nieuw initiatief. Sinds de grote toeloop van nieuwe, relatief jonge, gepensioneerden waren we aan nieuwe formules van vrijetijdsbesteding toe. Een eerste poging: de "Leie- en Ooidonkwandeling" van 10 april jl., die een onverhoopt succes kende zette een van onze comitéleden er toe aan om hetzelfde, maar ietwat meer uitgebreid, te lanceren. Zo werd de driedaagse wandel- en fietstrip De Hoge Veluwe voorgesteld. U leest er hier, verder in dit blad, een verslag over. En zo geraken we weer volop in gang na de grote vakantie, dat zult u gemerkt hebben aan de circulaires die u bereiken. Wij hopen dat u er samen met ons weer zult van genieten. De Hoge Veluwe. De deelnemers die op 4 augustus om 7.45 u. aan de Club in de bus stapten voor een driedaagse uitstap naar Nederland, waren maar van een ding zeker en dat was dat het mooi en warm weer was en zou blijven. De hittegolf was op komst. Voor de rest??? Het was trouwens te zien aan de inschrijvingen… een veertigtal, daar waar er ruim vijftig voorzien waren. Noch de wielertoeristen, noch de wandelaars betrouwden blijkbaar het spel. De actieve wielertoeristen, waarvan er maar een aanwezig was, hadden blijkbaar maar weinig vertrouwen in de fietsen die ze daar te berijden zouden krijgen en de wande-laars vreesden wellicht dat ze tijdens de fietstochten aan hun lot zouden overgelaten worden. Ongegronde vrees van beide kanten. Na een reis zonder hindernissen kwamen we rond de middag aan in de Tulip Inn, ons hotel gelegen in het beboste Beekbergen (Apeldoorn). Daar werd ons een hartige spaghetti geserveerd. Na de middag was een uitstapje naar het Paleis het Loo voorzien maar dat was 's maandags gesloten. Dan maar naar de Apenheule. Een groot park vol apen. De doodskopaapjes, waarvan er zomaar honderdvijftien zijn, lopen vrij rond, eventueel met hun jongen op de rug, en halen allerhande (katten)apenkwaad uit. Ze zijn ontzettend vlug en het is daarom ten zeerste aan te raden alle zaken die niet te zwaar of te warm zijn in de aan de ingang uitgereikte tassen te steken. De grotere apensoorten: bonobo's, gorilla's en andere chimpansees zitten meer afgezonderd. Na dit bezoek ging het terug naar Apeldoorn waar er nog tijd was om even de winkelstraat door te lopen of op een terrasje van een schuimende pint te genieten voor het avondmaal. De volgende dag was de grote dag voor de fietsers. De fietsen waren vooraf gereserveerd in het hotel en verkeerden in goede staat, er kon zelf aan gesleuteld worden. Om 9 u. al werd het vertrek geblazen voor een op voorhand door Jos, geen onbekende in die streek, uitge-stippelde route. De veertien niet-fietsers trokken dan naar het Dolfinarium van Harderwijk. In dit enorme park zijn zowat alle zeedieren in hun element te bewonderen. Walrussen, dolfijnen enz. voeren er op geregelde tijdstippen hun nummertjes op en met tussendoor een snack en een verfrissing kan je er gemakkelijk een namiddag doorbrengen. In tegenstelling met de Apenheule, dat in een bebost gebied ligt, was het hier allemaal open lucht aan de oever van het meer en de hitte liet zich voelen.
2 Wij dachten bij onze thuiskomst de afgematte renners te zien binnenstrompelen maar ze zaten al allemaal, fit en wel, op het terras met een frisse pint. Woensdag, dag van de terugreis, stond er nog heel wat op het programma. Er was een bezoek gepland aan de Hoge Veluwe, met het Kröller Möller Museum. Maar we hadden 's maandags ons bezoek aan het Paleis Het Loo gemist. Dan maar de peer in twee verdelen, in de voormiddag brachten we een bezoek aan het paleis en omstreeks de middag belandden we aan het park waar sommigen een fiets namen, je kiest maar uit ze staan er met tientallen, niet zo comfortabel als die in het hotel maar ze rijden. Anderen trokken langs het wandelpad (2,5 km.) naar het museum. Het museum is vooral gekend voor zijn grote collectie werken van Van Gogh. Na het middagmaal in het restaurant van het museum hadden we ruimschoots de tijd om in de zalen en erbuiten rond te kuieren. Om 17 u. werd het vertreksein gegeven en rond 21 u. zaten we rustig in de Club nog wat na te praten. Wat bij ons vertrek even op een faliekante gok leek was erg goed meegevallen. Iedereen was bijzonder tevreden over de trip en we mogen dan ook de organisator vertellen dat we het hartstikke leuk gevonden hebben. De Garden Party van de 75e verjaring. En nog even terug naar de feesten van deze verjaring met een van onze trouwe verslaggeefsters Door Suzanne Mage/J.H. De laatste keer dat ik in Info Senior geschreven heb was het om u mijn hospitaalavonturen te vertellen. Dat was het eerste hoofdstuk, maar voor de twee volgende had ik minder en minder zin om er met humor tegenaan te kijken. Een bezoeker aan wie ik mijn zoveelste ziekenwagenavontuur vertelde, raadde me aan mijn relazen te hervatten. Dus genoeg over mezelf gepraat. Voor mijn eerste "officiële" uitstap werd mij de gelegenheid geboden over andere personen te spreken. Over al die mensen die zich volop inzetten om van deze Garden Party iets te maken dat alle verwachtingen overtrof. Het is geweten dat bij de organisatie van dergelijke feesten op het kleinste detail moet gelet worden. Bij het opmaken van de lijsten van de te contacteren firma's, de te engageren personen… is er een essentieel punt dat niet uit het oog mag verloren worden: bij de competente autoriteiten aandringen op Goed Weer! Bravo Raoul, bedankt dat je dit belangrijk punt niet verwaarloosd hebt. Voor al de andere punten wisten we al lang dat we je mochten vertrouwen. Dit feest zou nooit geweest zijn wat het was zonder zij, waarvan ik de naam niet zal noemen, die steeds bereid zijn de handen uit de mouwen te steken om dienst te bewijzen. Ik ben niet zeker dat ik langs de goede deur binnengekomen ben, het zal wel de dienstingang geweest zijn. Maar dat liet me toe een beeld te vormen waarvan ik lang de herinnering zal bewaren. De semafoon-tekens van Jean-François op het voetbal-veld volgend kreeg ik een algemeen zicht op het feest: wat een openbaring! Ik kan niet over alles wat er gebeurd is meepraten want ik heb de paartjes met de kwieke benen op de thee dansant niet kunnen vervoegen. Maar ik ben zeker dat ze er van genoten hebben. Ik heb ook gezien dat de petanquebanen succes hadden. Rondom mij heb ik echt niets dan lovende commentaren gehoord. Trouwens de enkele perfide stemmen die probeerden met: "ze hadden kunnen…" of "ik vind dat ze hadden moeten …" vonden geen gehoor.
3 Ook de lekkerbekken en de fijnproevers kwamen aan hun trekken. Buffetten vol lekkere dingen gaven u, door de presentatie alleen al, goesting om van alles te proeven. Er was echter zoveel keuze dat je al veel eetlust moest hebben om dat te doen. Ik denk echt dat, om de driekwarteeuw van de Vereniging te vieren, men moeilijk beter had kunnen doen. We zullen er een herinnering van voldaanheid aan overhouden. Nogmaals dank aan al diegenen die het van verre of bij mogelijk gemaakt hebben deze mooie manifestatie mee te maken. Bretagne. Door Suzanne Mage/J.H. Toen we terugkwamen van Trégastel was mijn kleindochter aan de aankomst. Daar het haar laatste lesdag geweest was had ze al haar kunstwerken van het ganse jaar kleuterschool in de wagen. Ze had een portret geschilderd van een dame die, naar het schijnt, mij moest voorstellen. Boven op het hoofd was er massa zwarte verf met aflopende gootjes. Ik heb haar gevraagd of dat van de regen was. Maar nee, je ziet wel dat het geen groot onweer is… Ik bevond mij onmiddellijk weer in Bréhat! Op het moment dat de plaatselijke ijsventer, wiens parasol onze enige schuilplaats tegen de regen was, deze vriendelijk kwam sluiten. Maar ik heb de gewoonte niet uit te wijden over het slechte weer en ik denk dat velen het met mij op prijs zullen gesteld hebben dat we onze tour rond het eiland zonder de minste druppel hebben kunnen uitvoeren. Nog een groot onweer, dat van Pleumeur Bodou. Het is ons niet op de kop gevallen maar het heeft ons belet te genieten van een spektakel waarvan we maar een vaag afgietsel te zien kregen: enkele passen van onze rij banken en enige maten walvisgezang… Dus, laten we het enkel nog over zonnige dagen hebben. Deze, die ons naar de zeven eilanden bracht (waarvan er, naar het schijnt, maar vijf zijn). En die naar Ploumanach, beroemd om zijn huiskapel van Sint-Guirec. Het bezoek aan Tréguier, dit aan Sint-Thégonnec, een van de mooiste, zoniet het mooiste parochieplein van Bretagne. En steeds deelde Gaël ons al zijn kennis van en passie voor "zijn" Bretagne mee. Ik wil niet doorgaan voor iemand die voortdurend met het wierookvat zwaait want ik heb al de gelegenheid gehad, in andere relazen, al het goede over Paula, als organisator, daarin flink bijgestaan door Willy, te verkondigen. Maar voor het eerst heb ik de kwaliteiten van Tony kunnen op prijs stellen. En, wat meer is, Claire, zijn echtgenote, was er ook steeds bij met een helpende hand en een bemoedigend woordje. Wat ik als een essentiële kwaliteit zie is dat ze alle vier de kunst bezitten om de scherpe kantjes af te ronden, wat, zelfs in een grote groep een ontspannen sfeer creëert. En wat onze picknick van de terugreis betreft. Een treffer! Het zijn dergelijke attenties die de goede indruk die men aan de reis overhoudt bestendigen. Petanquetornooi. Het 21e petanquetornooi had op 16 september plaats in de Club. Het was een zonnige nazomerdag en de gemoederen stonden dan ook op het zenit. Tweeënveertig, al dan niet ervaren, spelers dongen met goed humeur naar de prijzen. Het was tenslotte Guillaume Melis die met 75 punten tot winnaar uitgeroepen werd, op de voet gevolgd door André Messiaen en Bob De Prins met elk 73 punten, op hun beurt gevolgd door een groepje van vier: Eddy De Wael, Monique De Munter, Roger Liebens en Robert Cornelis met elk 69 punten. Er was echter een prijsje voor iedere mededinger. De opkomst was, niettegenstaande, of was het misschien wegens, het schitterende weer iets minder dan vorige jaren. Misschien was het ook het avontuurlijke dat ontbrak. Nu hadden de
4 spelers de keuze tussen twee heerlijke schotels, terwijl het vroeger, aan de vijver, veeleer op een soort volkskermis leek. Misschien moeten we volgend jaar een frietkot opstellen en caracoles verkopen om in de sfeer te blijven? De Brussels Flower Show. Door Suzanne Mage/J.H. Op 3 oktober werden we in de Basiliek van Koekelberg vergast op een dubbele ontspanning. Een genoegen voor de ogen en een voor de oren. Daar het om een vooropening ging waren de bloemen zo fris als het maar kan. Het viel op dat een enkele bloem en enkele takjes droog hout soms aangenamer waren voor het oog als meer gesofistikeerde montages. Ik vond het een goed idee enkele kleine visjes in het water van de grote vazen van sommige bloemen te plaatsen, dat gaf leven aan de composities. Om het relaas van dit bezoek wat op te smukken ga ik u het volgende vertellen: Het meesterstuk van de show was een groot schaakbord, dat ik samen met een jong gepensioneerde ex-collega bewonderde. Daar ik haar toevertrouwde dat ik de torens zeer mooi vond, maakte ze mij ook haar voorkeur bekend en zei: En heb je de olifanten gezien? En ik die altijd gedacht had dat de ruiters uitgebeeld werden door paardenkoppen! Maar genoeg gelachen. Over naar al het gene dat we te horen kregen. Onnodig te zeggen dat de solisten van de Bolchoï ons zouden ontgoochelen. De keuze van de zangstukken was zorgvuldig afgestemd op de stemmen die ze zouden brengen. Ik steek niet weg dat ik een duidelijke voorkeur heb voor de basstemmen. De aria van Don Basile, een uittreksel van de Barbier, evenals die van Mefistofeles van Faust zijn in dit geval momenten van puur geluk. De Seguedille en de Habanera van Carmen droegen er zeker toe bij om de uitstekende mezzosoprano tot haar recht te laten komen. In elk geval, de zestien stukken van het repertorium waren in staat ons in vervoering te brengen, wat ook onze smaak en kennis van de zaak waren. Het was een mooie namiddag. Hotel "Wielingen" – De Panne. Door Suzanne Mage/J.H. Ik tracht niet steeds hetzelfde te herhalen maar kan niet vermijden vast te stellen dat de organisatie van onze vakantie onberispelijk was. Daarbij stond het weer vastgeschroefd op "mooi", wat het allemaal alleen nog aangenamer kon maken. Eerst de vrije voormiddagen. Als men in De Panne rondwandelt, heeft men er nauwelijks een idee van dat er zich, buiten het monument voor Leopold I en het bronzen standbeeld van Pier Kloeffe, visser die negen maal naar IJsland vaarde met platbodems, galetten genoemd, een aantal huizen bevinden die de moeite waard zijn. De allereerste werden er opgetrokken in "cottage"-stijl, soms Engels, meestal Normandisch. Maar kort daarop verschenen de Art déco-, de Art Nouveau- en de Vlaamse Renaissancestijlen. Vandaag nog, kan men bij een wandeling een architecturaal patrimonium ontdekken waarvan enkelen nog een datum, tussen 1899 en 1903, dragen. De voormiddagen verliepen dus naar ieders keuze, in De Panne, aan het strand of op de toppen van de Duinenreserve! Maar in de namiddagen werden we verwend. Uitstappen per boot van Nieuwpoort naar Diksmuide, vergezeld van hele zwermen vogels, eenden, reigers…; een mooie rit met huifkarren getrokken door prachtige trekpaarden, waarvan ons de stamboom werd uitgelegd.
5 Onmogelijk alle kleine attenties op te sommen waarvan wij het voorwerp waren maar die we danig geapprecieerd hebben: het hotel zelf waarvan ieder detail op ons comfort berekend was, het aangename zwembad en de zo smakelijke keuken. Ik zou bijna vergeten te spreken over onze gastronomische halte in Rijsel, waar iedereen de sfeer te pakken kreeg die Emile steeds aan zijn reizen kon meegeven. Voor hem is de interesse voor de bezochte plaatsen niet het enige doel, hij heeft altijd het accent gelegd op de relationele kant waardoor een speciale vriendschapsband ontstaat die iedereen zich lang daarna nog herinnert. Dagtrip naar Sint-Niklaas en Temse. Door Louis Nys. Dinsdag 28 oktober trokken we met een tachtigtal gepensioneerden naar het Waas-land. In Sint-Niklaas stonden een bezoek aan het Mercatormuseum, het parade- paardje van het stedelijke patrimonium, en één aan het Stadhuis op het programma, ’s middags even onderbroken voor de lunch in het restaurant “Den Antus”die eenieder kon bevredigen. Het voortreffelijk geleide bezoek aan het Mercatormuseum was wel bij momenten niet van de poes om alles tot in puntjes te volgen. Eerst werd ons duidelijk gemaakt wat een kaart is en welke kennis er nodig is om kaarten te maken. Daarna volgde een historische wandeling langs diverse ‘mijl-palen’ uit de geschiedenis van de cartogra-fie en het wereldbeeld. Startend bij een Babylonische kleitablet, via Griekse en Romeinse voorbeelden van kaartregistratie tot aan het cartografisch denken in Mercators tijd. Vooral de schatkamer van Mercator was meer dan de moeite waard. Deze openbaart een uitgelezen selectie uit het oeuvre van de 16de-eeuwse cartograaf. Een aardglobe uit 1541 en een hemelglobe uit 1551, een kaart van Vlaanderen en diverse Europa-kaarten en atlassen van het einde van de 16de eeuw. Maar misschien toch even herinneren wie of wat “Mercator” was. Gerard de Cremer, alias Mercator, werd geboren in Rupelmonde op 5 maart 1512; hij wordt beschouwd als de grote ver-nieuwer van de cartografie in de 16de eeuw.. Studerend en werkend in de weten-schappelijke centra Leuven en Duisburg en in voortdurend contact met talrijke briljan-te persoonlijkheden van zijn tijd, enorm belezen en veelzijdig, verscheen deze Vla-ming ons als een rasechte humanist: geen beoefenaar van één geïsoleerd onderdeel van de wetenschap maar een geleerde die een echte kosmografie trachtte te realise-ren. Hij was tegelijk geograaf, uitgever, bouwer van wetenschappelijke instrumen-ten en van aard- en hemelglobes. Het is echter vooral als cartograaf dat Mercator beroemd is gebleven. Zijn kaart van Europa van 1554 was een meesterwerk van kritische nauwkeurigheid, en zijn we-reldkaart uit 1569 introduceerde een grote vernieuwing in de navigatie: de ontwikke-ling van een projectiemethode die zijn naam draagt loste het aloude probleem van de zeevaarders op, namelijk hoe de krom-me lijn van hun routes op de aardbol om te zetten in een rechte lijn op een kaart. Na de lunch volgde nog een wandeling op de Grote Markt. Dit marktplein met een oppervlakte van 3,19 ha is het grootste van België. Drie historische panden op de Grote Markt getuigen van de centrum-functie die Sint-Niklaas al had in de Middeleeuwen: het Landhuis, de Cipierage en het Prochiehuis. Jaarlijks tijdens het eerste weekend van september stijgen, ter gelegenheid van de Vredesfeesten, tientallen bontgekleurde ballons op uit het hart van de stad. Deze happening behoort tot de grootste ballonmanifestaties ter wereld. Tot slot volgde nog een geleid bezoek aan het Stadhuis. Dit gebouw in neogotische stijl dateert uit de periode 1876-1878 en werd gebouwd door de Gentse architect Pieter van Kerkhove. Voor de voorgevel, het belfort en de in-komhal werd witte hardsteen uit Gober-tange gebruikt. De twee brede trappen die onderaan tegen de belforttoren zijn aange-bouwd,
6 verlenen toegang tot het stadhuis. De balustrades lopen uit op een verheven voetstuk met daarop vier gebeeldhouwde leeuwen in zittende houding, die het wa-penschild van SintNiklaas omklemmen. In de hal bevindt zich een monumentale trap die leidt naar de gemeenteraadszaal en de trouw- of feestzaal. Het voornaamste gedeelte van onze dagtrip lag hiermee achter de rug. Bleef enkel nog een eerder blitzbezoekje aan Temse, parel aan de Schelde. Er restte ons maar juist de tijd om even te slenteren langs de Wilfordkaai die het toe-ristisch centrum van Temse uitmaakt. Gelegen aan de Schelde en eindigend aan de Scheldebrug omvat ze verscheidene horecabedrijven, de beeldengroep De kaailopers en het toeristisch centrum De Wa-termolen, waar we nog een koffiepauze hielden alvorens de terugweg aan te vatten. Die terugweg liep in den beginne uiteraard over de 365 m lange Scheldebrug die Temse en het Land van Waas (Oost-Vlaan-deren) verbindt met Bornem en Klein-Bra-bant (Antwerpen). Gewoontegetrouw kwamen we weer eens op tijd in Berchem aan waar in naam van de Vereniging nog een drankje aangeboden werd aan zij die er nog zin in hadden. Voorwaar opnieuw een geslaagde uitstap, degelijk georganiseerd door ons liefste Jacquelineke en onze voorzitter Jaak.
Onze grote reizen in 2003. Marokko en Sicilië. Door Josée Christien/J.H. Het was dit jaar een terug naar de tijd dat het allemaal begonnen is. Het was trouwens hoog tijd om onze jonge gepensioneerden naar de plaatsen te leiden die de ouderen tien jaar geleden ontdekt hadden. Mijn eerste reis naar Marokko dateert van het jaar 1971. Ik deed ze samen met Mariette Laruelle die ons, helaas, nogal vroeg ontvallen is. In deze periode was reizen nog een beetje een avontuur: het Atlasgebergte door langs nauwe passen en slechte wegen. De Kasbasroute, een pad van waaruit ingesloten weggetjes leidden naar de engten van de Dra, de Todra…; nachten onder de blote hemel in de duinen van de Sahara… Onvergetelijke herinneringen die er mij toe aanzetten om het twaalf jaar later nog eens over te doen, dit keer met een groep gepensioneerden. We hebben het land doorkruist in een veel comfortabeler bus, goede wegen vervangen de vroegere paden en al bij al heeft het landschap er niet veel onder geleden. Na tien jaar beslisten Paula en Jos dus het avontuur te herhalen. Een dertigtal gepensioneerden, jonge en minder jonge, nemen deel. Rabat, Meknes, Fez, Marakech, Casablanca zijn moderne steden geworden maar hebben al hun oude wijken weten te bewaren: moskeeën, medersas, paleizen en graven zijn gerestaureerd en op het voorplan gebracht. In Casa domineert de gigantische marmeren moskee, gebouwd door Hassan II, de Atlantische oceaan. En vergeten wij niet de Soeks die de vroegere ambachten oproepen en die steeds een kleurrijke sfeer uitstralen Ten zuiden van de Atlas zijn de Kasbas en Ksars in stampaarde niet veranderd, en ik denk aan de Ksar Ait-Benhaddou, waarvan het bezoek op een kleine prestatie leek. De bergengten kregen nu een paar hotels en restaurants, laten we hopen dat het daarbij blijft… te veel is te veel! Alles eindigde met een fantastische Fantasia gevolgd door een hartige mechouï. Een grote rondreis blijft de moeite waard. Veel dank aan Paula, Jos en hun echtgenoten.
7 Op het einde van de zomer namen Paul Van Der Jeught en Tony Braeckman ons mee naar Sicilië. In 1987 had onze betreurde vriend, Henri Coteur er al met veel succes een groep van een veertigtal gepensioneerden naartoe gebracht. Het was dus tijd om opnieuw eens op ontdekking te trekken naar dit eiland "archeologisch museum van Europa". We doorkruisten het van Noord naar Zuid en van West naar Oost, opeenvolgend langs de kusten van de Tyrreense zee, in het noorden, de Middellandse zee in het westen en het zuiden en de Ionische zee in het oosten. Veel beschavingen ontmoetten er elkaar: de Griekse, de Byzantijnse, de Normandische… en ik vergeet er. We komen aan te Palermo in het weekend. De stad is vol leven en aan de ingangen van de kerken heerst een feeststemming: huwelijken en doopsels geven de gelegenheid de zondagse kleren aan te trekken voor deze familiegebeurtenissen. We verlaten Palermo. Te Manreale vallen we in extase voor de Byzantijnse mozaïeken in de kathedraal, echt een veelkleurige bijbel; het klooster is een oord van vrede en harmonie. Erice, balkon op het grote nat, is gebouwd op de resten van een tempel gewijd aan de Fenicische godin, Astarte, die, later de Griekse nationaliteit aannam onder de naam Afrodite en de Venus van de Romeinen werd. Dan komt de Oudheid aan bod met Segeste en zijn majestatische Dorische tempel; Selinonte, een chaos van tonnen en gebinten die nochtans toelaat zich een idee te vormen van de grootheid en de perfectie van het werk (E. Renan); Agrigente, de grootste, zijn talrijke tempels gebouwd op een uitlopende rotsmassa vormen een onvergetelijk landschap met de Middellandse zee als horizon. Op weg naar Syracuse komen we aan de villa del casale. Haar talrijke mozaïeken vertellen ons dat de jonge Romeinen graag in bikini liepen (men leert alle dagen bij). We hebben Syracuse gezien en vooral zijn theater uit de rotsen gehouwen. Zijn steengroeven, het oor van Dionisius… En daar zijn we in Taormine, gedomineerd door de Etna. Helaas de grote Siciliaan is nukkig, op 2000 m. zijn we in een zee van wolken. Enkele moedigen besluiten met een 4 x 4 tot bij de hoofdkrater 3.300 m.) te gaan en ze werden er voor beloond want daarboven scheen een prachtige zon. Hoofden en benen werden serieus op de proef gesteld gedurende het circuit en een dag te Vascos was dan ook welkom. En ik was het bijna vergeten, op de terugweg zagen we de rookpluimen van de Stromboli. Vanuit het vliegtuig wel te verstaan. Volgende afspraak binnen een tiental jaren. Lunch van de jubilarissen. De lunch van de huwelijksjubilarissen 2003 had op 13 november plaats in de Club te Berchem. Vijftien paren namen aan dit gezellige onderonsje deel. De echtparen: Roger Carion-Galle; Marcel Maeck-Vinck vierden hun diamanten bruiloft, en Jeanine Boon-Nagels; Louis Deron-Van Der Mensbrugghe; Valère Devogelaere-Verdoodt; Edgard Mansard-De Geeter; Margaretha Dumonceau-Prinz; Marcel Roossens-Bosmans; Jean Ruth-De Nayer Hubert Schoukens-Leirens; Marcel Thijs-Meganck; Charles Thirionet-Rijmenhout;
8 Jeanne Van Laeken-De Cubber; Rodolphe Verdoodt-Coene hun gouden. Huwelijksjubilarissen 2004, wij verwachten een seintje van u voor het feestje van volgend jaar, op ongeveer hetzelfde tijdstip. Noteer het nu al.
Mededelingen. De Sandwich-causerieën. De dienst Opleiding deelt ons mede dat de gepensioneerden die graag uitgenodigd worden voor deze causerieën die regelmatig tijdens de middagpauze – van 12 u. tot 13 u. – door deze dienst in de Bank georganiseerd worden dit kunnen melden op het groepadres:
[email protected]. Ze worden dan telkens via e-mail uitgenodigd. De solidariteitsbijdrage. In de loop van het jaar 1997 van de vorige eeuw dienden de gepensioneerden massaal bezwaar in tegen de instauratie van deze bijdrage. Ze deden dit, zoals de wet voorschrijft, bij de Arbeidsrechtbank van hun gewest, kregen even daarna een volgnummer toegewezen en dan, in de meeste gevallen, niets meer. Deze betwiste bijdrage kwam af en toe in het nieuws toen een of andere Arbeids-rechtbank een veroordeling uitsprak en de terugbetaling beval. Tegen die veroordeling tekende de Staat trouwens telkens beroep aan en alles was weer bij het oude. Met een kleine uitzondering echter; de Staat aanvaardde op een gegeven ogenblik de terugbetaling van de, wegens terug-werkende kracht, onterecht ingehouden bijdrage op kapitalen in de jaren 1995 en 1996, en uitbetaald vöór 1995. Maar in juni 2003, zes jaar later, kregen de klagers plots een brief van het Arbeidsauditoraat, alleen voor het rechtsgebied Brussel dat de zaak van de Solidariteitsbijdrage, na arrest van het Arbitragehof, definitief geregeld was en dat ze zouden geconvoceerd worden om dit vonnis te komen aanhoren. Maar, indien men aan deze oproep wilde ontsnappen, het mogelijk was zich schriftelijk van de rol te laten schrappen. Algemene consternatie. De Vereniging en de dienst Pensioenen werden zodanig overstelpt met telefoontjes dat besloten werd een typebrief op te stellen en hem naar iedereen te sturen die het mogelijks kon aanbelangen. Daar volgden dan weer wel telefoontjes op van mensen die de convocatie niet ontvangen hadden en niet begrepen waarover het ging, maar tot daartoe… Nauwelijks was de rust weergekeerd of daar begon het opnieuw. Iedereen kreeg weer een brief, aangetekend deze keer, waarbij hij opgeroepen werd om zich op 14 oktober bij de Rechtbank van Brussel te melden om het vonnis te aanhoren. En alles begon weer zoals te voren. Uit navraag is gebleken dat het louter om een procedurekwestie ging, zonder gevolg voor hen die hun klacht van de rol hadden laten schrappen. Op het ogenblik dat wij deze woorden schrijven is de zaak, althans voor Brussel, van de baan, maar wij dachten dat wij onze lezers deze soap niet konden onthouden. De wegen van moeder Justitia zijn werkelijk ondoorgrondelijk.
9
Vooruitzichten voor 2004. Sommige data zijn nog approximatief, maar ze geven toch een idee van de periode waarin ze zullen plaats hebben, wat u moet toelaten uw agenda te ordenen. Januari: De Nieuwjaarsfeesten 1 (15/1) en 2 (22/1) waarvan een met muziek. Februari – maart: Wintermaanden bij uitstek, nog geen activiteiten voorzien. April-mei: Reis naar Anatolya (Turkije) – met facultatieve uitstappen – Tony en Jos. Juni: Polen – na 13 juni 'verkiezingen' – Pol en Jos. Dagtrip – bestemming nog niet gekend – M.-Henriette en Jacqueline. Juli-Augustus: Grote vakantie – verenigingsleven op een laag pitje. September: Petanquetornooi – midden september in de Club. Vercors (vakantiedorp) – 1e helft van september – Paula en Tony. Oktober: Dagtrip – bestemming nog niet gekend – M.-Henriette en Jacqueline. Mallorca – 2e helft van oktober – Marie-Henriette en Paul.
Last minute. Wij nodigen u uit op de tentoonstelling van “De Wondermooie Kerststallen van Warschau en Krakau” en ” De Mooiste Kerstmelodieën” Op donderdag 8 januari 2004 in de Nationale Basiliek van Koekelberg concert onder leiding van Michaêl Markowitch, ex leadzanger van “De Koren van het Rode Leger “, samen met meerdere solisten en een gospelkoor met gekende kerstmelodieën, dit in een onovertroffen kerstspektakel in een prachtig decor van verlichtte kerstbomen. Voor reservatie van eventuele beschikbare plaatsen: Goossens Tel : 054 / 33 72 87. * **
