Mijn levensweg. Mag ik mij eerst even voorstellen, mijn naam is Tara. Ik ben een kattin met grijs-donkergrijs gestreepte tijgervacht. Ik ben geboren op 10 augustus 1990. Mijn verhaal begint zo: mijn baasje (toen nog niet natuurlijk) was thuis aan het klussen toen hij aan de overkant van de straat de postbode zag lopen met achter zich een miauwende jong poesje. Hij riep naar het poesje. Toen het poesje hem in het deurgat zag staan liep ze de straat over en rende de gang door naar binnen op zoek naar eten. Al vlug vond ze de eetbak van Maxime, de hond. Maxime die de poes in de gaten kreeg, ging er naar toe en begon het te besnuffelen. Ze liet de poes uit haar bakje eten en zo was ze aanvaard en mocht ze blijven. Het poesje kreeg de naam Mitsy. Ze at en at, ongelooflijk veel. Ze groeide en werd dikker en dikker. Mijn baasje dacht dat het elk moment kon ontploffen. Nadat mijn baasjes Mitsy eens goed hadden bekeken, bleek dat ze zwanger was. De bevalling gebeurde in de mand van Maxime. Vier kitten zagen het levenslicht. Drie zwart met witte vlekken en één getijgerd (dat ben ik). Al vlug bleek dat mama Mitsy haar moedermelk niet goed was. Geen goed teken, want in twee dagen tijd stierven de drie andere poesjes. De dierenarts gaf mij enkele spuitjes en mijn baasje voedde mij met stukjes brood gedrenkt in melk gemengd met water. Het was een hele klus mij zo proberen te leren eten. Gelukkig kon ik vlug zelf alleen eten omdat Mitsy het voor toonde. Op een dag toen ik nog heel klein was, kwam mama Mitsy niet meer naar huis. Mijn baasje bracht haar op een morgen, gewikkeld in een deken naar huis. Ze was dood, een auto kon haar niet meer ontwijken. Maxime werd dan zo een beetje mijn mama. Ik mocht altijd eerst uit haar eetbakje eten nog voor zij begon. Ze wachtte tot ik stopte of genoeg had, alhoewel ik mijn eigen bakje had. Toen ik acht jaar was, kreeg ik een blaasontsteking. Met medicatie kwam alles goed. Als mijn baasjes op vakantie gingen naar de Ardennen mocht ik altijd mee. Daar kon ik mij echt uitleven, thuis had ik maar een klein koertje om te spelen. Gelukkig kon ik over de muur klimmen om op ontdekking te gaan. Dit zelfde jaar verloor ik mijn beste vriendin Maxime. Ze was toen 18 jaar oud. Ik liep weken verloren door het huis. Als ik veertien jaar was had ik problemen met mijn nieren en lever. Ik heb dan twee dagen in een dierenkliniek moeten blijven. Gelukkig ben ik dan genezen terug naar huis
mogen keren. Ik ben opgegroeid zoals elke andere gewone kat, kattenkwaad uithalen, lief zijn, op jacht gaan. ’s Nachts bleef ik nooit buiten. Mijn behoefte deed ik altijd in mijn kattenbak, nooit in een bloembak of ergens anders. Op mijn zestiende kreeg ik terug last van mijn lever en een teveel aan witte bloedcellen. Deze keer moest ik vijf dagen in de dierenkliniek blijven. Ik was echt ziek en zag het niet meer zitten. In mijn pootje zat een naald verbonden met een baxter. Na die vijf dagen ben ik thuis verder moeten herstellen, mijn baasjes moesten mijn eten in mijn mond steken, ze maakten een papje en spoten het in mijn mond met een spuit. Zo ben ik terug op krachten gekomen en genezen. Heb ik al verteld toen ik een jaar of vijf was dat ik eens een konijntje heb kunnen vangen? Ik bracht het mee naar huis en liep ermee door de woonplaats. Een bloedspoor tot achter de zetel. Mijn baasje was niet blij met mijn vangst. Op mijn negentiende werd ik terug ziek. Dit ging gepaard met veel braken en diarree. Gelukkig hoefde ik niet in de dierenkliniek te blijven. Ik neem nu elke dag medicatie voor mijn nieren. Een pilletje, siroop, dieetvoeding. Ik kreeg ook enkele dagen onderhuidse vocht ingespoten. Dat deed Tracy, mijn bazinneke. Door al die toestanden kreeg ik last van stress en begon daardoor aan mijn rechterzijde mijn vacht uit te trekken. Ik had al een hele kale plek. Mijn baasje smeerde er zalf op en gaf mij telkens onder mijn voeten. Gelukkig stopte ik daar mee en is mijn vacht teruggegroeid. Ik ben nu 20 jaar, niet zo dik meer als vroeger, heb nog grote eetlust, drink veel water en voel mij nog redelijk fit en gezond. Mijn gehoor is ook dat niet meer. Soms moet ik nog eens braken, maar dat valt mee. Zo, dit was dan kort samengevat mijn leven tot op heden. 21 oktober 2010.
Knuffel, Tara
Lees nu vlug het vervolg Aangepast op 4 april 2011.
Beste lezers, Op mijn leeftijd mag je al met halve jaartjes beginnen te tellen. Gelukkig hebben mijn baasjes al een hele poos geleden gestopt met het inspuiten van onderhuids vocht, ik kreeg er meer en meer stress van en werd zieker. Ik eet, drink en slaap veel. Heb me nog nooit zo goed gevoeld, hoewel ik niet meer zo lenig ben en stevig op mijn pootjes sta, kan ik nog hoog springen. Zie maar, ik geraak nog gemakkelijk op de tafel. Ik krijg kleine beetjes voeding en voel me verplicht om, om het anderhalf uur mijn eten te vragen. Dan miauw ik zo lang en luid tot ik mijn goesting krijg. Soms ben ik te vroeg en moet ik nog wat wachten, gelukkig staat er altijd een kommetje kattenbrokjes klaar en daar ik nog steeds mijn scherpe tandjes heb is het geen probleem ze te knabbelen en het smaakt nog ook. Hieronder op foto zie je mij drinken aan mijn waterfontein, ik zit er soms gewoon bij om het water te zien lopen.
Als ik teveel eten in één keer krijg, verteer ik dat niet zo goed en moet ik braken. ’S morgens en ’s avonds krijg ik mijn medicatie, ik ben dit al goed gewoon. Ben zelf niet boos meer op mijn bazinneke die mij het altijd geeft. Wanneer het echt mooi weer is, dan durf ik wel eens op het koertje te komen. Dan kijk ik eens naar die hoge muren waar ik vroeger zonder probleem zo over sprong. Waar ik nog steeds graag lig, is op de schoot van mijn bazinneke terwijl ze naar de televisie kijkt. Misschien komt hier nog een vervolg, wie weet. Tara
Beste dierenvrienden, Hier ben ik terug. Ik voel mij nog redelijk goed niettegenstaande mijn hoge leeftijd. Vanuit mijn luie zetel in de veranda, kan ik goed de vogels op het koertje in de gaten houden, meer kan ik niet doen. Mijn spieren zijn veel verzwakt, als ik mij te vlug draai val ik bijna omver. Ik kan mezelf niet meer wassen achter mijn oren. Mijn jongste baasje Tracy heeft mij dan maar gewassen. Mijn eetlust is nog niet verminderd, mijn darmen werken nog goed en ik krijg nog steeds mijn medicatie. Onlangs begon ik het haar uit mijn staart te trekken, mijn baasje heeft er dan wat zalf opgesmeerd. Intussen is het haar er bijna volledig teruggegroeid en ben ik weer rustiger geworden. Mijn twee lievelingsplekjes zijn mijn zetel in de veranda en mijn sofa, hier zie enkele foto’s van mij op mijn sofa en zetel.
Vergeet niet mijn baasje zijn website in de gaten te houden hoor, het is bijna mijn 21ste verjaardag.
Nog een warme knuffel aan iedereen, Tara
Aangepast op 12 juli 2011
Beste lezers, Mijn liedje is nog niet uitgezongen. Sedert ik nu nog een medicijn er bij krijg, werken mijn darmen veel beter. Het wondermiddel heet Lactulose en het heeft geen smaak. Ik krijg daarvan één centiliter drie maal daags gemengd in mijn eten. Zo is het braken veel verminderd en mijn stoelgang verbeterd. Veel activiteit heb ik niet meer hoor, eten, slapen en dat is het zo een beetje. Gelukkig wassen mijn baasjes mij nu en dan, want ik kan mijn pootjes niet meer tot achter mijn oren strekken. Nu het vroeg donker wordt en koud in de veranda ga ik ’s avonds op mijn vrouwtje haar schoot liggen terwijl ze naar de televisie kijkt. Ik heb ook iets nieuws gekregen, een kussen die kan opgewarmd worden in de microgolfoven. Dat doet wel deugd hoor aan mijn oude gewrichten.
Zo, nu ga ik verder rusten.
Groetjes aan iedereen, Tara
Aangepast op 6 oktober 2011
Lieve dierenvrienden, Je moet eens zien, mijn nieuwe kussen om op te slapen. Mijn baasje heeft in een dik stuk mousse een mooi rond gat gemaakt waar precies het kussen in past dat je in de microgolfoven moet opwarmen. Gelukkig had mijn baasje dat vlug door en lig ik nu veel beter om te slapen, alleen als ik mij wil neerleggen werken mijn gewrichten niet meer zo goed mee. Soms heb ik wel drie minuten nodig om me neer te leggen. Met mijn gezondheid is het anders nog goed hoor, ik braak bijna nooit meer. Hoewel ik meer eet dan vroeger, dikker worden lukt niet. Dat zal wel met mijn ouderdom te maken hebben zeker. ‘S avonds kan mijn baasje niet rap genoeg in de zetel zitten of ik sta al klaar om op zijn schoot te springen, ja dat kan ik nog goed hoor, springen. Darsio de cavia ligt dan al in zijn arm en ik nestel mij op zijn schoot. Voor ik naar mijn bed ga, vraag ik altijd nog iets te eten en intussen verwarmt één van mijn baasjes dan het kussen. Dat kussen is een wonder, het blijft zeker tien uur warm. Slaaplekker en misschien tot de volgende keer.
Een warme knuffel aan iedereen, Tara
Aangepast op 8 december 2011
Brief van het baasje van poes Tara.
Beste lezers,
Met droefheid laat ik jullie weten dat Tara er niet meer is. Wij zijn op 4 januari naar de dokter geweest en hebben daar besloten Tara te laten inslapen. Na 21 jaar en 5 maanden bij ons geweest te zijn, hebben wij haar moeten loslaten. Tara was een lieve poes, soms wat eigenwijs. Ze wist wat ze wilde en kon het altijd goed tonen. Wij zullen haar ongelooflijk erg missen. In verschillende kamers stond iets van haar, nu zijn het lege plaatsen. Het doet toch zoveel pijn als je een dierbare verliest. Gelukkig hebben wij vele mooie herinneringen aan onze poes Tara. We zijn ook blij dat wij haar een plaats hebben mogen geven in ons gezin. Wij hebben Tara laten cremeren en voor haar een mooie urne gekocht, ze zit nu voor eeuwig in haar veranda.
Wij bedanken de lezers om naar haar verhaal te willen luisteren. Maurine en Yves Voor de laatste keer aangepast op 5 januari 2012
