Ledenblad van Bergspor tvereniging Klein-Brabant
juni 2011
Toerski Haute Route
Klefferaar 1
BVKB Bergsportvereniging Klein-Brabant Aangesloten bij KBF Klim en Bergsport federatie Boomgaardstraat 22b47 2600 Berchem 03/830.75.00 Clublokaal
Paepenheide, Beenhouwerstraat 3, Breendonk
Bankrelatie DEXIA 788-5180048-93 Klimmuur Bornem “Renaat Muys” Recreatiedomein Breeven te Bornem Toegang Sleutel te bekomen in Klimax . Klimmuur Puurs
“KLIMAX” Ingang via sporthal Vrijhals C.Verschaevestraat 15 2870 Breendonk - Puurs 03 866 53 92
KLEFFERAAR Driemaandelijks ledenblad BVKB Leden BVKB Gratis
[email protected] [email protected] WEBSITE Volg dagelijks het gebeuren van uw club op. Foto’s, verslagen, aankondigingen, korte filmpjes, je vindt het allemaal op www.bvkb.be
Beste leden, De prestigieuze titels van clubkampioen anno 2011 zijn uitgedeeld, proficiat aan diegene die zich naar de hoogste plek op het podium geklommen hebben, felicitaties ook aan alle andere deelnemers en vooral dank voor hun sterke en sportieve prestaties. Ook alweer een sterke prestatie van Anne, en haar barbecue catering team, zij liet alle concurrentie ver achter zich, en liet het iedereen alweer smaken. Voor het eerst in de geschiedenis hebben collega Belgische klimmers een andere prestigieuze titel binnen gefietst. De gebroeders Favresse en Sean Villaneuva brachten zowaar de prestigieuze titel van de Piolet d’Or mee naar huis na hun fantastische vertical sailing avonturen, in een ontoegankelijk gebied, ver weg van de bewoonde wereld, met vertrek, jawel, rechtstreeks vanuit de zeilboot. Als je de kans hebt moet je zeker eens naar de voorstellingen gaan kijken. Ik herinner me nog fijne gesprekken met Nicolas Favresse op een terugvlucht van een wereldbeker klimmen in Edinburgh ergens in 2004, hij klom zich knap in de top 10 maar gaf toen al aan liever aan projecten te werken dan in het wedstrijdcircuit mee te doen, waar hij wellicht veel makkelijker zijn boterham kon verdienen. Het klimmen leeft meer dan ooit in onze contreien ! De BVKB werking draait alweer op volle toeren. De klimschool is op kruissnelheid gekomen, de wereldbeker begint weer vorm te krijgen (sponsors voor de klimax-wereldbekerkrant zijn nog steeds welkom, spreek hierover a.u.b. jullie omgeving aan), er is eerstdaags de vergadering van de klimax toezichthouders waarop we jullie willen uitnodigen, de meibeklimming heeft een landingsplaats gevonden na enkele koerswijzigingen omdat de oorspronkelijk voorziene Konkordiahutte vroeger dan voordien de deuren ging sluiten wegens het gebrek aan sneeuw in dit tussenseizoen, er is het wandelweekend, de fietsdodentocht, het familietreffen, de European Youth Cup en het wereldkampioenschap klimmen in Arco. En als je een gek idee hebt om eens iets nieuws te lanceren, geef dan graag eens een seintje aan het bestuur op
[email protected] , we zijn er altijd voor te vinden om onze kalender te verrijken met nieuwe activiteiten of ideeën. Voor het najaar en winterseizoen denken we nog aan het inrichten van enkele clinics rond bepaalde onderwerpen zoals bv lawinekunde. Mochten jullie bepaalde interessedomeinen hebben aarzel dan niet om ons dit tijdig te signaleren, dan kunnen we hiermee rekening houden in de programmatie. Tenslotte een kort financieel bericht, er komt een nieuwe BVKB buff aan, verwacht u aan een compleet nieuwe look met verfrissende kleuren. Wellicht is hij ergens midden van de zomer beschikbaar in Klimax, begin alvast te sparen. Geniet allemaal van een fijne zomervakantie, maak op zijn minst een deel van jullie dromen waar, geniet van het sporten, geniet van de natuur, geniet van de andere culturen, en vooral geniet van de rust. Tot binnenkort ! Koen
bestuur
Bezoek onze website www.klimax.be Je vindt er alle informatie over openingsuren, prijzen, initiatie en opleiding, sluitingsdagen. 09/07 – 24/07/2011 Jaarlijkse sluiting van Klimax
Klefferaar Wie een mooi verhaal heeft en dit graag aan anderen laat lezen, aarzel niet en stuur je reisverhaal, klimervaring, natuurbeleving … naar
[email protected]. Liefst met enkele foto’s erbij.
Artikels Klefferaar Artikels sturen naar:
[email protected] of
[email protected] of zwarte brievenbus in KLIMAX Redactie Klefferaar Eindverantwoordelijke: Filip Top Redacteur: Walter De Munter Verdeling: Marc D’Hooge maandelijkse e-nieuwsbrief : zie www.bvkb.be
Voorzitter, Koen De Laet Middelstraat 176, 1785 Merchtem 0475/26.50.32 ,
[email protected] Ondervoorzitter, Johny Van Lent Riddermoerstraat 8, 2880 Bornem 03/889.37.87,
[email protected] Secretaris, Stef Duymelinck Lavendelstraat 144, 9100 Sint-Niklaas 0494/44.09.61,
[email protected] Financiën , Dominique Augustynen Breendonkdorp 37, 2870 Breendonk 03/886.69.25, dominique.augustynen@ bvkb.be Jeugdtrainingen, Liselotte De Bruyn Salvialaan 21 2840 Reet 0485/957267 , Liselotte.
[email protected] Jeugdklimmen & Materiaal Hendrik Peeters, Groenstraat 63b, 2870 Breendonk 03/886.16.14,
[email protected] Website en klefferaar, Filip Top De Buisseretlaan 7, 2870 Breendonk 0496/26.11.46,
[email protected] Klimschool, Jeroen Verspreet Arthur Borghijsstraat 15 2870 Ruisbroek 0485/58.46.76
[email protected] Public relations & hooggebergtecursus Peter Cuypers, Riemstraat 18, 2000 Antwerpen 03/238 84 27,
[email protected] Initiaties - reservatie Klimax en Breeven, Leo Verbeeck, Lindestraat 52 , 2860 Sint Katelijne Waver , Tel: 015/207667
[email protected] volgende copysluiting 31 augustus 2011
Aankondigingen Voor volgende periodes zijn we nog op zoek naar studenttoezichters: • 1-2-3 juli • 22 augstus tot en met 28 augustus • 29-30-31 augustus Informatie via: Hendrik
[email protected]
Toezichtersvergadering 2011 Op donderdag 23 juni is er een toezichtersvergadering in paepenheide. Aanvang om 19.30 Alle toezichters en verantwoordelijken en kandidaat toezichters worden hier op uitgenodigd. Er wordt gezorgd voor een kleine versnapering en drank.
Verbouwingswerken klimax I Vanaf half juni zullen er verbouwingswerken worden uitgevoerd in klimax I De volledige dalwand zal worden doorgetrokken tot boven. De dalwand zal gedurende deze bouwperiode worden gesloten .Alle andere routes kunnen worden geklommen.
Klefferaar 4
Klefferaar 5
Onze klimmers op het web
Oproep Sportklimmen verdient meer aandacht in de media. Nergens in de kranten lees je iets over de geweldige prestaties van onze klimmers op wedstrijden en op de rotsen. Nochtans hebben we nationale-, Europese- en wereldkampioenen in onze club. Onze klimmers zie je overal in de wereld 8ste graad routes klimmen op de rotsen. Het inige moment dat we uitgebreid in de pers komen is wanneer er een dode valt. Hier willen we iets aan veranderen. Het internet biedt fantastische mogelijkheden om het sportklimmen te promoten bij het grote publiek. Daarom zijn we op zoek naar BVKB-leden die met hun klimsport aanwezig zijn op het net. Op de BVKB website voorzien we dan een hoekje waar we onze klimmende leden voorstellen met een link naar hun blog/website. De bloggers kunnen dan op hun beurt linken naar de clubwebsite en via hun website promotie maken voor de klimsport en voor de belangrijke clubactiviteiten en prestaties. Wereldbeker Zo willen we de wereldbeker in Klimax op 30 september - 1 oktober al promoten door een zeer sterke aanwezigheid op het web. Hieraan kunnen alle leden hun steentje bijdragen door via hun website reklame te maken. Wie ideeën heeft of beeldmateriaal wil kan
[email protected] contacteren. Face-book Als elk lid via zijn face-book pagina al zijn vrienden en contacten uitnodigd om naar de finales van de wereldbeker te komen kijken, dan kan dit evenement verder uitgroeien tot een echt wereldgebeuren. Hulp nodig Een blog opzetten op internet is niet zo moeilijk. Ergens in je vriendenkring heb je wel iemand met ervaring die je graag wil helpen. Je moet het alleen maar vragen. Het moeilijkste deel is het zinvol invullen van je blog. Hiervoor kan je best eens rondkijken op andere blogs. Het regelmatig bijhouden en aanvullen met interessante informatie is de sleutel tot veel bezoekers. Leer van elkaar.
Klefferaar 6
Wedstrijdklimmen
Belgisch klimkampioenschap voor de jeugd 2011
Altitude, Braine l’Alleud, 19 maart 2011
Trofee BK 2011 voor Klimaxteam Zondag 8 mei 2011 – Stone Age Belgisch kampioenschap Lead & Speed senioren en veteranen Hoewel ik zelf nog wat te jong ben, keek ik wel uit naar deze wedstrijd. Anak zou zoals vorig jaar weer deelnemen en ik schat haar kansen om te winnen erg hoog. Ze sleepte dan ook in lead en in speed twee tweede plaatsen in de wacht. Jurgen Lis, mijn grote en struise klimpartner ging in de speed-discipline bij de senioren met goud lopen. Carl, de papa van Manolo en Ignace Debreyne zal ook wel fier zijn nu hij weer even beter is dan zijn kinderen. Hij kaapte goud weg bij de veteranen. Door deze vier mooie plaatsen won Klimax de teamranking. Celine Cuypers
Van harte proficiat aan de peekes van Klimax
Klimax domineert Belgisch Kampioenschap Lead & Speed voor senioren en veteranen Stone Age 2011
Anak Verhoeven
2de plaats lead & speed
Jurgen Lis
1ste plaats speed
Carl Debreyne 1ste plaats lead
Klimax
1ste plaats teamranking
Dit jaar zijn we met een verzwakte ploeg aan het Belgisch kampioenschap begonnen. Sam was er niet bij omdat hij aanwezig moest zijn op een schoolproject met robotten in Technopolis. Hij behoorde zelf tot de initiatiefnemers van dit project en wou dit natuurlijk niet missen. Nicolas had op school haasje over een vuilbak gedaan, maar zijn vinger was blijven hangen. Met verrokken gewrichtsbanden en een gespalkte vinger is hij nu enkele weken buiten strijd. Hij was er wel bij om zijn teamgenoten aan te moedigen. Altitude is een klimwand die in een grote sporthal is gebouwd op het domein van een school in Braine l’Alleud. Dat is eens wat anders dan die benepen klimhallen waar amper plaats is voor de ouders en enkele supporters. Er was dus ruim plaats zodat iedereen in plastieken tuinstoelen de wedstrijd kon volgen. Achteraan in de zaal waren gezellige kraampjes opgesteld waar je drank en broodjes kon kopen. Er werden ook gaufres de Liège gebakken. We konden er echt niet aan weerstaan, heel de zaal geurde zo heerlijk. Er stond zelfs een springkasteel. Er was zelfs gedacht aan twee speakers, die elkaar afwisselden in het Nederlands en het Frans. De wedstrijd verliep heel vlot. Alle categorieën klommen tegelijkertijd en de routes waren heel mooi gebouwd. Alleen in de C-groep bij de jongens werd de finale door twee jongens getopt. Dit was de enige superfinale. We moesten lang wachten voor de finales van start gingen, maar het was prachtig weer en we hebben enkele uurtjes buiten op het gras gezeten. Vanaf 3 uur moesten Manolo, Jasper, Ignace, Cedric, Yannick, Anak, Joke, ikzelf en Laure-Anne in de isolatie. Bij de jongens C heeft Nils Limière dit jaar enkele keren pech gehad. Ook nu miste hij net de finale met een 10de plaats. Hij was de enige die Klimax in deze categorie verdedigde. De Klimax-delegatie onder de B-jongens
Klefferaar 7
was wat groter. Manolo Debreyne zorgde voor een 5de plaats en Jasper Schelfhout was goed voor een 7de plaats. Wim Lemière en Robbe Verhelst haalden de finale niet. Zij moesten zich tevreden stellen met een 10de en 13de plaats. De A-jongens Ignace Debreyne en Cedric Binst gaven het beste van zichzelf. Ignace geraakte in de finale tot net voorbij de stalactiet, maar dit was niet genoeg voor een podiumplaats. Hoewel hij en Loïc Timmermans de enigen waren die de eerste selectieroute wisten te toppen, werd het dit keer voor Ignace een 4de plaats, op de voet gevolgd door Cedric die ook over de stalactiet struikelde en 5de werd. Robin Put, Yens Schelfhout en Tim Goossens volgen elkaar op in het klassement met een 8ste, 10de en 11de plaats. Klimax-trots bij de jongens junioren Yannick Lis behaalde een trotse 3de plaats. Anthony Leduc werd 7de. Laure-Anne Stevens had nog maar net de Belgische beker in de D-categorie meisjes veroverd en behoorde dus tot de kanshebbers op goud in het Belgisch kampioenschap. Ze schoof verrassend snel uit de finaleroute en werd 7de. Bij de meisjes C was ik dan weer de favoriet. Ik kon het hoofd koel houden en de finale helemaal uitklimmen. Dat was nodig want Maëlys Gillart, mijn grote concurrente van Entre Ciel et Terre, was van de voorlaatste greep afgeschoven. Ongeveer halverwege zat een pas waar we allebei wat op moesten zoeken, maar ik bleef er toch kalm bij en kon de route dus foutloos uitklimmen. Dat was een hele opluchting en nog het meest voor mijn mama en papa. Sitska Kools was er ook bij. Zij werd 7de. Bij de B-meisjes is Anak Verhoeven de onoverwonnen Klimax-verdedigster. Zij haalde met een grote voorsprong goud. Joke Pierssens was haar pofzakje in de isolatie vergeten. Dit speelde haar duidelijk parten. Ze eindigde 8ste. Marjolein Saelens werd 10de. Lieselot Saelens werd 5de bij de junioren. Met een verschil van enkele luttele punten werd het Klimax-team 4de in het ploegenklassement. Jammer dat we het podium op een haar na hebben gemist, maar het is toch een hele mooie dag geweest. Samen met Joke, Nils, Nicolas en Laure-Anne hadden we een plannetje beraamd om wat langer te kunnen blijven, want we wilden nog samen spelletjes blijven spelen. Na de prijsuitreiking begon het Banff Mountain Film Festival dat in dezelfde zaal doorging, maar onze ouders hadden geen energie meer en wilden eindelijk naar huis. De spanning kruipt blijkbaar niet in hun kouwe kleren. Celine Cuypers
Grappige boulders in Arlon De derde en laatse manche van het jeugdbouldercircuit 2011 zou weer spannend worden. Na Bleau (gedeelde eerste plaats met Maëlys Gillart) en Hungaria (eerste met twee boulders voorsprong op Maëlys) stond ik al op de eerste plaats, maar als Maëlys in L’Escale zou winnen, zouden we samen de eerste plaats delen. Het werd dus een harde strijd. Papa bracht mij ‘s morgens naar de parking van de E19 in Kontich waar de klimaxploeg had afgesproken. Liselotte De Bruyn, Joke Pierssens, Jasper Schelfhout en Nils Lemiere waren er al. Tom en Sam Apostel waren de laatsten waar we op wachtten. Na 1 of 2 minuten waren ze er en dan reed papa in zijn kostuum terug naar huis. Papa moest de hele dag werken op een beleggerscongres. Lilly vroeg: “Wie rijdt met mij mee?” Niemand gaf een antwoord en Lilly besliste: “De 2 meisjes gaan met mij mee en de 3 jongens gaan met Tom mee.” Onderweg zei ik: “Ik verveel me,” en Lilly zei: “Kom we gaan een spelletje spelen.” Lily had een naam in haar hoofd en wij moesten raden wie het was met ja-nee-vragen. Adam Ondra konden we gemakkelijk raden, maar Sinterklaas was de moeilijkste. Daarna hebben we nog andere spelletjes gespeeld. Na twee en een half uur waren we aangekomen. We gingen naar binnen en meldden ons aan. Ik kreeg nummer 25 op mijn hand. Ik ging naar de boulders kijken en onze zakken wegzetten bij de zetel. Dat is iets wat ik al jaren mis in Klimax. We hebben onze bokes opgegeten en gedronken. Dan zijn we naar beneden gegaan om de routes te bekijken. Na 1 minuut ging de start.
Klefferaar 8
Ik begon met route 17, die viel nog goed mee. Daarna 7, die was technischer en moeilijker. Nr. 1 was de makkelijkste. Nu was het tijd voor de moeilijke boulders. Er was een zalige helemaal in de overhang. Op het einde moest ik een hielhaak leggen en dan was ik er. Nr. 11 was ook megakoel. Hij begon met een hoge greep en een vrij laag voetsteuntje. Je moest de grote greep nemen, dan het voetsteuntje en dan helemaal op wrijving naar boven klauteren. Helemaal boven moest je je linkervoet op de greep zetten, je helemaal opdrukken en als je dan op de greep stond, kon je de eindgreep halen. Ik moest hem een paar keer proberen en dan lukte het. Voor Joke was dit een makkie. Die route deed haar zeker denken aan het zalige klauterfestijn tijdens de voorbije paasvakantie in Fontainebleau. Ze klom er in een keer op. Ze had hem ook als eerste van de klimaxploeg getopt. Nr. 21 was een heel technische route die met een grote bol begon waar je je twee voeten op moest zetten en twee kleine handgrepen, opdrukken en trekken, 2 voeten op de bol en zo voort. Kant nemen, voet veel hoger, optrekken, drukken, op voet duwen, met linkerhand op voetsteuntje en voet weer hoger. Platte greep, voet doorsteken, bijpakken, met linkerhand eindgreep en bijpakken. Nog net voor het einde zag ik Maëlys boulder 22 nog toppen. Deze moeilijke boulder heb ik niet meer kunnen uitwerken. Ik vreesde dus voor een tweede plaats. Lili dacht dat ik twee boulders had
gedaan, die Maëlys niet had uitgeklommen. Het was dus spannend afwachten. Na de wedstrijd nog een broodje gekocht en dan snel weer naar huis. Het einde was een teleurstelling. De uitslag werd niet onmiddellijk berekend en er zou geen podium komen. We gingen dus met lege handen en keinieuwsgierig naar de uitlach naar huis. Zondag stonden de uitslagen eindelijk on line op de site van climb2climb. Lili had gelijk, ik ben toch eerste geworden met 1000 punten voorsprong op Maëlys, maar er waren geen foto’s en geen verslag. Alleen van de grotere groepen waren er enkele foto’s. De organisatoren zijn zelfs niet op het idee gekomen om een mail rond te sturen met de uitslagen en een bedanking aan de deelnemers en vrijwilligers. Tijdens de finales voor de grote jeugd was er alsnog een podium voorzien. Dit was heel tof, daar ik de enige was van de c-jeugd die daar was. Dus twee maal een zo goed als leeg podium. Een foto is dan ook overbodig. Celine Cuypers
EYS Edinburg Schotland 20-23 mei 2011
Vrijdag 20 mei 2011 ging ik s’morgens nog een dag naar school. Om 12.30 HR vertrok ik naar de luchthaven in Zaventem. Onze vlucht vertrok op tijd rond 15.00 Hr. We waren nog maar juist opgestegen of het kleine vliegtuig had al problemen. Het landingsgesel wou niet in het vliegtuig gaan. We moesten terug landen om het te laten herstellen. Eerst een half uur boven Brussel cirkelen tot we toestemming kregen om te landen. Wat gaat er nu gebeuren ? Geraken we wel in Edinburg op tijd ?I.p.v. om 15.00 Hr te vertrekken werd het 20.00 Hr. Mijn pappa vertrok via Charleroi om 21.00 uur en zou bijna gelijk met ons aankomen. De klimzaal in Edinburg is indrukwekkend groot. Ik had hier al 3 keren geklommen en deze zaal en routes lagen we wel. Mijn eerste route klom ik zo goed als ik kon. Ik overwon een eerste moeilijke passage in een dakje. Pikte het touw in een moeilijke positie in. De snapper bleef echter openstaan. Ik twijfelde even om verder te gaan , zorgde ervoor dat de snapper wel sloot. Ik klom nog enkele passen verder maar moest dan toch loslaten . Ik was wel tevreden met mijn prestatie hoewel Klefferaar 9
Lukas Geukens toch veel verder was geraakt. Nu nog mijn tweede route. In de vorige wedstrijden klom ik steeds een mindere 2° route. Dit begon mentaal een blokkade te worden. Deze keer wou ik eens een betere 2° klimmen. Ik bereidde mij mentaal voor. Ik wou de uitslag van de 1° route niet weten en probeerde meer ontspannen aan de 2de te beginnen. Deze route lag mij duidelijk beter. Ik voelde me sterk en op de moeilijkste passage gaf ik alles. Ik kon de beweging maken en de greep houden maar verder geraakte ik niet. Ik was super tevreden . Ik was ervan overtuigd dat ik niet in de finale zat en ging dan ook niet naar de uitslag kijken. Toen Pappa zei dat ik 11° was geworden en dus juist de finale had gemist, was ik in de wolken want dit was mijn beste resultaat op een EYS wedstrijd. Anak Verhoeven en Loïc Timmermans klommen de finale. Sebastien Berthe Lukas Geukens klommen één goede kwalificatie route en misten ook juist de finale. De anderen klommen zo hard ze konden . Twee Belgen in de finale op zondag .Het was voor beiden een spannende finale. Ze haalden het nipt tegen de rest. Zowel Anak als Loïc haalden goud binnen en wonnen de eerste wedstrijd van de EYS 2011. Wat een superprestatie ! Meisjes : • 01. Anak Verhoeven (Youth B) • 16. Chloé Caulier (Youth B) • 23. Emilie Guérit (Youth A) • 30. Julie Elseviers (Youth B) Jongens : • 01. Loïc Timmermans (Youth A) • 11. Ignace Debreyne (Youth A) • 12. Sébastien Berthe (Junior) • 13. Lukas Geukens (Youth A) • 28. Antoine Matheys (Youth B) • 45. Simon Lorenzi (Youth B) Onze familie blog : www.theredmonkeys.blogspot. com Volledige resultaten op IFSC site : http:// www.ifsc-climbing.org/index.php?page_ name=resultservice&comp=11EYC_ ED&cat=ICC_F_J Bedankt sponsors Klimax,KBF en Five Ten ! Klefferaar 10
EYC Edinburgh 2011 Anak Verhoeven
Op vrijdag 20 mei 2011 vertrokken we rond de middag in Zaventem (op reis met het vliegtuig, tof!) naar Edinburgh in Schotland voor de eerste Europese jeugdwedstrijd van het jaar. We stapten op een superklein vliegtuigje en, op naar Edinburgh! Opeens leek het erop dat we draaiden en terugkeerden. Vreemd!? En dan plots: “This is your captain speaking.” De wielen geraakten niet ingetrokken! Dan maar cirkeltjes draaien boven Brussel en na 1,5 uur terug landen! Wat een leuke reis: Zaventem-Zaventem! Nu moesten we maar afwachten of het vliegtuig hersteld kon worden. We kregen een ‘voucher’ voor een drankje en zouden daarna verdere informatie krijgen. Wel spannend, maar vermoeiend en als we maar op de wedstrijd geraakten! We kregen te horen dat
er nieuwe stukken nodig waren voor de reparatie van het vliegtuig en dat er een ander vliegtuig zou komen uit Aberdeen. Dit betekende wachten tot half negen ’s avonds! Zo hebben we daar wel 5 uur gewacht en na nog een voucher konden we op (terug zo’n klein) vliegtuigje stappen. We zijn ’s avonds, na 22u in Edinburgh geland en na dan nog wat wachten op de auto’s kwamen we aan in het hotel. Oef! Zaterdag moesten we vroeg opstaan om naar de klimzaal te gaan. Ik zit nu in het tweede jaar van de leeftijdsgroep B. Het was fantastisch om al mijn vriendinnen terug te zien! Ik moest als 4de de eerste kwalificatieroute klimmen. Gelukkig kon ik nog kijken naar Jessica Pilz, een heel lief meisje uit Oostenrijk die fantastisch goed klimt. De route liep in de overhang en zag er tof uit. Er was een verre pas in het begin en Jessica vond een goede oplossing voor een andere pas hoger in de route. Ze kon toppen! Ik was fantastisch blij dat ik de route ook kon uitklimmen. Het klimmen ging goed, al was het een beetje koud aan de handen en waren de touwen nogal stijf. Ik vroeg mij ook af of ik wel helemaal goed opgewarmd was, maar ik was toch super blij. De tweede kwalificatieroute was een technische route op een rechte grijze muur. Ik moest nu wat later klimmen en kon rustig opwarmen. Gelukkig kreeg ik van Chloé Caulier veel uitleg over de route, zij had heel goed geklommen. Ik kon ook naar de anderen kijken en dan was het mijn beurt. Ik was gelukkig niet zo heel zenuwachtig. De route ging vlot, al wou ik natuurlijk niet uitschuiven met al die kleine en platte grepen. Ik kon de voorlaatste greep tikken. Het was een verre pas naar een super klein greepje. Ik weet niet of mijn voet op dat moment helemaal juist stond, maar ik was toch heel blij dat ik zo als derde naar de finale mocht. ’s Avonds zouden de meisjes van de andere kamer (Emilie Guerrit en Chloé Caulier) naar de kamer van Julie en mij komen. Maar ik was zo dom geweest om per ongeluk het verkeerde kamernummer door te geven, dus klopten ze op de verkeerde deur. Oeps, allemaal mijn fout (het was gelukkig maar de deur van onze coaches). Dan rugzak in orde maken voor de volgende dag en gaan slapen. De volgende ochtend moesten de finalisten weer zo vroeg opstaan. Ontbijten, naar de klimzaal rijden
en naar de isolatie. Daar moest ik onmiddellijk beginnen opwarmen. Het ging echt super snel. We moesten al gauw gaan lezen. De route liep rechts van de overhang en was voor de meisjes van alle leeftijdsgroepen hetzelfde. Ik vond dat de route heel moeilijk te lezen was en het zag er in het begin heel moeilijk uit. Grote platte grepen en ik wist niet goed hoe ik sommige passen zou doen. Na het lezen nog even opwarmen en dan werd ik al geroepen om klaar te gaan zitten. Ik was gelukkig weer niet zo heel zenuwachtig. De route was echt super moeilijk in het begin. Ik hoopte om hier niet al te vallen. Ik twijfelde in het begin maar gelukkig geraakte ik door de verre passen en zo klom ik door tot in de overhang. Hier moest ik een beslissing nemen bij een vreemde pas. Ik verzuurde ook steeds meer. Uiteindelijk ging ik door met de verkeerde hand en deed ik een handwissel. Ik klom nog verder en kwam aan een punt waar ik al bijna op was, maar ik wou blijven doorbijten. Ik ging nog door en tikte links nog een greep en viel. Ik kwam beneden en ik was heel blij dat ik zo ver was geraakt en niet in het begin was gevallen. Op dat moment stond ik eerste. De laatste twee meisjes klommen ook bijna zo hoog als mij. Jessica Pilz maakte juist niet de laatste beweging die ik nog had gemaakt. Eerst hadden ze mij tweede gezet, maar dan hebben ze de film nog bekeken en werd ik toch eerste. Ik was super blij! Na de finale heb ik nog gekeken naar de finales van de andere leeftijdsgroepen. Met z’n allen hebben we Loïc Timmermans aangemoedigd en na een spannende finale werd ook hij eerste! Proficiat! Na de finales van lead kwamen ook deze van speed. Ik heb ook nog leuk gebabbeld met de andere meisjes en voor het podium kregen we een doedelzakoptreden! Na de wedstrijd zijn we leuk gaan wandelen aan het Schotse strand. Fantastisch mooi! De wind was zo hard dat we er op de top van een heuvel helemaal tegen konden gaan liggen. Op de terugweg kwamen we nog een grappig bord tegen met het opschrift: ‘Climbing on rocks can be dangerous!’. Best grappig aangezien we klimmers zijn. Het was een vermoeiend, maar fantastisch weekend waar ik enorm van genoten heb. Ik wil iedereen bedanken die mij geholpen en aangemoedigd heeft op de wedstrijd.
Klefferaar 11
Zwoegen op de boulders in Hungaria YBC, 2 april 2011 Het Belgische bouldercircuit is volop losgebarsten. De tweede manche ging door in het Leuvense klimparadijs Hungaria. De zaal is ondergebracht in een oud molengebouw en er is een uitgebreide via ferrata en speleobox en je kunt er ook een dodensprong doen. Wegens het grote succes van de wedstrijd bij de jongste categorieën, was een organisatorische ingreep nodig. Voor de C-groep veranderde er niets aan het schema. We mochten van tien uur tot half een klimmen. De B-groep mocht pas een uur later beginnen. Daardoor moesten we minder lang aanschuiven. Per groep hadden we een andere kleur van kaartje zodat de jury snel kon zien wie al mocht beginnen of moest stoppen. Dat was heel handig. De tweede manche is nu achter de rug, maar het ging niet vanzelf. We konden 30 boulders klimmen in geleidelijk opgaande moeilijkheidsgraad. Voor de C-categorie was het doenbaar tot aan de rode routes. De zwarte waren nog zwaarder en er was een witte route die de allerzwaarste was. De B-groep kon zich al eens in de zwarte routes vastbijten. Er waren technische en krachtige boulders. Er was voor iedereen wat wils. Op het nieuwe bouldergedeelte stond een vrij technische rode route en een zware blauwe route waar ik wat moeite mee had. Ik zei tegen Maëlys: “Regarde la rouge est une voie pour toi,” maar ze antwoordde: “Je l’ai déjà réussie.” Dat had ik ook al wel gedacht. Onze trainster Liselotte De Bruyn gaf me dan wat tips hoe ik mijn voeten beter kon plaatsen en mama zei dat ik ze eerst hoger moest zetten en dan pas de module zo hoog mogelijk vastknijpen en toen lukte het wel. Even later is Nils Lemière er dan in geslaagd die zware blauwe ernaast te toppen. Je moest dynamisch naar een grote greep in de overhang reiken en ik had gezien hoe Nils die had vastgenomen. Dat gaf mij energie om het ook nog eens te proberen en het lukte. Dank je Nils. Ik heb 24 boulders kunnen klimmen en heb de manche gewonnen met 2 boulders voorsprong op Maëlys Gillart van Entre Ciel et Terre. Laure-Anne Stevens wou dit keer liever meedoen dan aanmoedigen. Ze klom 13 boulders en werd 8ste net na haar grote concurrente van L’Escale, Mahault Lippert, die er 14 wist te toppen. Nils heeft 22 boulders afgewerkt wat goed was voor een 4de plaats. Sam Apostel werd met 18 boulders 9de. Nicolas Stevens is nog herstellende van een blessure aan de vingers. Hij moest in het heetst van de strijd opgeven. Niet getreurd Nicolas, je kunt beter je vingers sparen voor volgende week als we ons allemaal gaan uitleven op de rotsblokken in Fontainebleau.
Tijdens ons laatste uur was de B-groep al goed opgewarmd en vond Chloé Caulier dat het tijd was om eens in een zware zwarte dwars door het dak te vliegen. Al bij de eerste poging geraakte ze tot bij de eindgreep, maar daar bengelde ze aan een hand en kon haar tweede hand er niet bij zetten. Dat gaf een spectaculaire val tot bijna tegen de muur. Een mama met fototoestel kon haar opvangen, maar botste daardoor zelf met haar hoofd tegen de muur. Er werd een mat bijgezet. De tweede poging verliep volgens hetzelfde scenario. Derde keer, goede keer. Ze liet haar voeten niet meer bengelen, maar hield zich bij haar tenen aan de grepen vast en toen lukte het wel. Dat was een applaus waard. Chloé is echt een krachtbom, ze topte 29 boulders en staat hiermee glansrijk op de eerste plaats. Joke Pierssens rijfde 22 boulders binnen en werd 4de. Jasper Schelfhout klom 26 boulders uit. Hij werd verdienstelijk 5de samen met Antoine Matheys van L’Escale. De wedstrijd verliep heel vlot en we hadden er een gezonde eetlust van gekregen. In de cafetaria werden pannenkoeken verkocht. Daar konden we niet aan weerstaan. Eerst mochten we van de papa’s en de mama nog een lekkere pannenkoek naar binnen werken voor we in de mooie zomerzon weer naar huis reden.
Klefferaar 12
Eerste manche van het lead-circuit in Nederland
Clubkampioenschap
3 april 2011 in Neoliet, Heerlen De leadwedstrijden in België zitten erop en voor de jongste klimmers is het wedstrijdseizoen in deze discipline afgelopen. Als motivatie om op niveau te blijven, vroeg papa me of ik niet wou meedoen aan de wedstrijden in Nederland. Daar klimmen de C-kinderen in de B-groep, maar dat zag ik wel zitten. Liza Berends en Eva Vink hadden ook meegedaan aan de Belgische bekerwedstrijden en ik wou wel eens weten hoe ik het er tegen hen vanaf zou brengen. Liza was jammer genoeg niet van de partij wegens een ontstoken achillespees. We waren met 22 meisjes in de B/C-groep. Omdat we met zovelen waren, werden we in twee groepen onderverdeeld zodat we beide kwalificatieroutes met gesplitste groepen tegelijkertijd konden klimmen. Ik stond 9de op de startlijst en Eva 11de. Toen het mijn beurt was om te klimmen, veerde Eva telkens recht en stond ze de route te lezen terwijl ik ze aan het klimmen was. De eerste route was een zware route in de lichte overhang. Toen ik beneden kwam, stond Eva al naast mij en wees ik haar op enkele lastige grepen. De tweede route was een technische op de vlakke wand. Toen ik bijna boven was, bleef ik een tijdje hangen. Eva vroeg of er een probleem was, maar er stond een aapje en een tekst op de muur: “Ik ben Eddy, wat is de laatste letter van mijn naam, die vind je ergens anders terug op de muur.” Met mijn dyslexie duurde het natuurlijk even voor ik dat had gelezen. Beide kwalificatieroutes werden door zeven meisjes getopt. Nog een meisje wist een kwalificatieroute te toppen zodat we toch niet met meer dan 8 naar de finale mochten. Tijdens de pauze heb ik wat geklommen met twee C-meisjes. We hebben elkaar om beurten gezekerd. Ondertussen maakten mama en papa een praatje met de andere ouders. Ik was de enige buitenlander die aan deze wedstrijd meedeed. De meisjes en de jongens moesten elk hun eigen finaleroute klimmen die voor alle leeftijdscategorieën dezelfde was. Dat vond ik een beetje vreemd, maar uiteindelijk gaf het toch verrassende resultaten. De routes waren bovendien perfect gebouwd. Er waren geen ondoenbare passen zodat niet iedereen er op dezelfde plaats uitviel. Ze waren wel hard natuurlijk. De grootste verrassing kwam van Enya Groenland, een eerstejaars B-meisje, die de hoogste score haalde. Ik geraakte tot even over de helft en dat was goed voor een zilveren medaille. Eva loste twee grepen lager net zoals Ronja Heilbron zodat ze samen de derde plaats op het podium deelden. Van alle meisjes haalde ik in de finale de vierde hoogste score.
Resultaten Clubkampioenschap 2011 Totaal aantal deelnemers 63 Boulder kampioenen: Tot 12 jaar : jongens: Nils Lemiere meisjes: Laure-Anne Stevens Tot 15 jaar: mannen : Cedric Binst en Robin Put ex. meisjes : Joke Pierssens en Lien Vanreusel ex. Tot oneindig: mannen : Jurgen Lis vrouwen: Lieselot Saelens Lead klimmen: D-jeugd: Laure-Anne Stevens en Bram Van Deuren C-jeugd: Celine Cuypers en Nils Lemière B-jeugd: Joke Pierssens en William Frimout A-jeugd: Lien Vanreusel en Cedric Binst Junioren: Lieselot Saelens en Yannick Lis Recreanten: Joris Peeters Veteranen : +45: Lieven De Maegd Vteranen : +55: Bernadette Peeters Rudy Van Den Driessche Speed –klimmen: - 11 jaar: Laure-Anne Stevens en Nils Lemière -14 jaar: Joke Pierssens en Cedric Binst Senioren: Yannick Lis en Lieselot Saelens Veteranen: Wim Arbol
Klefferaar 13
Toerskieën (zonder lift) in de lift Toerski beginners Dolomieten Het toerskiën, zit nog steeds in de lift. Meer en meer mensen verlaten de drukken pistes om via toerski in alle rust van het winterse landschap te genieten. Steil of minder steil, op ski’s kun je grote afstanden afleggen en bereik je mooie plekjes met adembenemende vergezichten. De bedoeling van deze beginnersweek is het ontdekken en genieten van de mooie omgeving en het aanleren van zowel staptechniek als skitechniek om veilig boven en beneden te geraken. Indien de deelnemers geïnteresseerd zijn om zelfstandig tochten te ondernemen wordt ook aandacht besteed aan sneeuwen lawinekunde, EHBO en oriëntatie. Vanuit het familiehotel Stäuder in Dobbiaco gaan we elke dag op tocht, telkens in een andere vallei om zo het hele gebied te leren kennen. Lorenzo, onze gids zoekt tochten noordelijk georiënteerd, zodat we kunnen profiteren van goede sneeuwcondities. Maandag, profiteren we van een blauwe hemel voor een tocht naar de Drei Zinnenhut. We rijden naar het Fischleintal en vertrekken van op de parking aan de Croda Rossa hut op 1454 meter. Het eerste uur stijgen we langzaam over de weiden, daarna wordt het iets steiler maar een ideaal terrein voor een eerste tocht. We zijn niet alleen op pad, naast nog enkele toerskiërs zijn er ook veel wandelaars op sneeuwraketten en zelfs met stijgijzers. De sneeuw is hard, eigenlijk alsof men op een piste loopt. Bij het naar boven stappen moet men erop letten de ski’s in de sneeuw te laten, men duwt met de tip de ski vooruit, net zoals bij het langlaufen. Als men de ski’s telkens opheft, zoals met sneeuwraketten, verbruikt men veel onnodige energie. We picknicken in een heerlijk zonnetje op 2405 meter aan de Drei Zinnenhut. Het uitzicht op de drie monumentale rotstorens van de Drei Zinnen is grandioos, zo ook het zicht op de andere bergmassieven. Het skiën gaat vlot, alleen Eric heeft problemen, om een ongeluk te voorkomen daalt Eric te voet af en neemt Lorenzo de ski’s mee op de schouders. In het hotel wacht een heerlijke cappuccino met huisgemaakt gebak! ’s Avonds zorgt het viergangenmenu met saladbar ervoor dat de batterijen weer opgeladen worden. Dinsdag vertrekken we nog met blauwe hemel, in de namiddag komen er wolken en begint het te sneeuwen. We maken een tocht in de Val Braies of Pragser Dolomieten, we parkeren aan de Plätzwiesenhütte op 1900 meter. Het landschap is totaal anders, het is zachter met hoge bergweiden en hier en daar een rotstoren. Daarom niet minder spectaculair, de belangrijkste Klefferaar 14
toppen hier zijn Picco di Vallandro/Dürrenstein en Monte Serla/Sarlkofel met zijn tweelingbroer Monte Lungo/Lungkofel. Eric is mee op sneeuwraketten en dat gaat prima. Net onder de top van de Pyramide wordt het steil, Lorenzo besluit om dit stukje te overbruggen gezekerd door het touw. De mist onttrekt het zicht op de top en de vallei, op 2750 meter besluiten we dan ook om terug naar beneden te skiën. De sneeuw is minder goed dan gisteren maar we skiën allen veilig naar onze auto’s. Een sauna in het hotel warmt onze stramme spieren op. Woensdag steken we de Italiaanse grens over en maken een tocht in Oostenrijk, in het Villgratental. Het is nog steeds bewolkt en de lucht is zwanger van de sneeuw. Vertrekpunt is Kalkstein, 1639 meter en het doel is de Toblacher Pfannhorn 2663 meter. Het eerste uur lopen we over de alpenweiden, daarna tussen de bomen en vervolgens komen we op een smalle kam waarbij het ‘spitzenkeren’ onontbeerlijk is. Jan heeft problemen met zijn linkse bochten, het lukt hem niet overeind te blijven. Gezien de mist het zicht op het totale landschap onttrekt besluit Lorenzo om naar links uit te wijken en de steile bergkam achter ons te laten. Na een uur stijgen, ziet het er niet naar uit dat de mist zal optrekken. Lorenzo skiet op GPS naar beneden en wij volgen op korte afstand in zijn spoor. Eens terug in de vallei is de mist verdwenen en genieten we van de korte bochtjes tussen de bomen. Donderdag verschijnen er blauwe vlekken aan de hemel maar hoofdthema is toch nog bewolkt. Jan heeft problemen met de enkel en besluit een dagje te rusten. Mieke doet haar hartslagmeter aan en besluit om er vandaag eens echt in te vliegen. Vandaag staat de Croda Rossa d’Ampezzo of Hoge Gaisl 3146 meter op het programma. Dit is een top tussen de Val di Braies en de Val di Landro in het natuurpark van de Ampezzo Dolomieten. We vertrekken in de zon aan de passo di Cimabanche op 1530 meter. Al vlug komen we in een steil bos waar het stappen en draaien vrij technisch worden. Soms is het zo steil dat we de ski’s even uit doen en wel tot onze middel in de sneeuw zakken. Eric op sneeuwraketten heeft geen problemen. Door het moeilijke terrein doen we minder hoogtemeters per uur dan we gehoopt hadden. Wanneer we op de
op de Cristallo groep. Deze rotsen danken hun naam aan de verschillende kleuren die in de loop van de dag verschijnen door het zonlicht. En dan de laatste afdaling, goede sneeuw en een prachtige helling. Lorenzo maant ons aan links te blijven, de rechtse flank is lawine gevaarlijk. Samen nog een latte macchiato en dan op weg naar België.
kam lopen komt de mist terug opzetten. Af en toe is er zicht en stappen we nog een stuk naar boven. Daar de zichtbaarheid te beperkt wordt om het lawinegevaar correct in te schatten besluit Lorenzo op 2500 meter om naar beneden te skiën. We amuseren ons in de diepsneeuw, vooral tussen de bomen. Af en toe duiken we wel eens in een put maar het is net alsof we in een grote speeltuin zitten. Als beloning is er natuurlijk weer de cappuccino of de latte macchiato. Vrijdag een uitzonderlijk mooie dag, blauwe hemel zonder een wolkje. We gaan een halve dag op de piste skiën in Sillian, we kunnen allen een paar uur les in skitechniek goed gebruiken. We doen verschillende oefeningen, Lorenzo maakt een video en ’s avonds feedback over hoe het moet en niet moet. Om 13 uur brengt Jan onze skipassen terug, gaat de auto ophalen en wacht ons in Villgraten op. Wij maken nog een tochtje met de vellen om daarna buiten pist in de verse sneeuw af te dalen. De eerste meters lukt het Eric aardig om bochtjes te maken, eens de bomen er weer aan komen houdt hij het voor bekeken. De week zit er bijna op, we genieten van een laatste sauna, een laatste heerlijk avondmaal en daarna inpakken.
Toerskiën kan je niet vergelijken met piste skiën, je besteedt meer tijd aan het stijgen dan aan het dalen. Maar je geniet van een uitdagende klim met daarna een spectaculaire afdaling. Het vereist een goede conditie en techniek. Een goede conditie en vlot parallel een rode piste kunnen skiën zijn een minimum voor een beginnersweek. Als je met een gids op pad gaat kan je de hele dag van de omgeving genieten zonder je zorgen te hoeven maken over de lawinesituatie en andere gevaren. Als je zelfstandig op pad wil dan moet je zorgen voor een gedetailleerde planning met informatie over de route, wind- en weersomstandigheden, sneeuwcondities, hellingsgraad. Uiteraard is een lawine-uitrusting noodzakelijk: schop, sonde en lawineapparaat. En als je een paar maal in de mist komt, dan is een GPS zeer handig om veilig naar beneden te skiën. Wij hadden in ieder geval een magnifieke eerste toerskiweek voor 2011! Lus
Zaterdag staat er na het ontbijt nog een korte tocht op het programma en daarna huiswaarts. Eric en Jan vertrekken na het ontbijt al naar België. Lorenzo wil met ons nog val Casies verkennen, daar zijn we deze week nog niet geweest. Het is enorm druk in het Gsiesertal, vandaag vindt de internationale langlauf race 2011 plaats. De hele streek van het Pustertal is interessant voor langlaufers, zo kan je van Dobbiaco naar Cortina d’Ampezzo langlaufen. Vandaag ook de eerste keer deze week dat ik niet heb gecontroleerd of alle materiaal in de auto werd geladen. En … wanneer we willen vertrekken blijken mijn ski’s niet mee te zijn. Terug naar het hotel, gelukkig staan de ski’s er nog. Dan maar een tochtje kort bij het hotel, we rijden richting Cortina naar het Misurina meer op 1652 meter, in val Popena. We parkeren aan de straatkant en vertrekken, het pad rechts langs het riviertje volgend stroomopwaarts. Het pad zigzagt door het dal, in de zon is het echt al warm. Gezien we maar 600 hoogtemeters zullen afleggen, zetten we er vaart achter, op een goed uur bereiken we de ruïne van de Popena hut 2214 meter. Even pauzeren in het zonnetje met een fantastisch zicht Klefferaar 15
Dé Haute Route Chamonix –Zermatt Zomer 1996 stapte ik met de gidsen van Chamonix, de haute route van Chamonix naar Zermatt. Zomer 1998 begeleidde ik voor Te Voet de lage route ChamonixZermatt. April 2005 organiseerde ik voor de VBF de haute route op ski’s. Twee jaar geleden vroegen enkele toerski deelnemers om de haute route nog eens te organiseren, zij voelden er zich klaar voor. Daarom stond ‘de koningin van de Alpen’ dit jaar terug op het programma. Zondagmorgen 17 april 2011, 6 uur vertrek richting Chamonix. Bij onze eerste koffiestop ontmoeten we de andere tochtgenoten en, toeval of niet, rond 15.30 uur komen we samen aan in Chamonix. We verblijven in hotel Chaumière in de buurt van het klimmassief les Gaillands, en vlak tegenover de Mont Blanc. Een basic maar aangenaam hotel uitgebaat door een Italiaanse berggids. Vanuit onze kamer hebben we zicht op het massief en af en toe is de Mont Blanc top wolkeloos, wat men noemt ‘a room with a view’! Even de benen strekken en naar het centrum wandelen, zoals steeds zijn er veel toeristen en zitten de terrasjes vol. Bij het avondeten ontmoeten we Lorenzo, onze gids, na het eten brengen we het materiaal in orde en maken de rugzak klaar. Maandag 18 april, we laten onze bagage in het hotel zodat de auto’s leeg op de parking van de Grands Montets blijven. Door de weinige sneeuw op de andere pistes is het aanschuiven aan de lift. Pas om 10.30 uur staan we eindelijk op de Rognon gletsjer 3295m, klaar om te vertrekken. Voor sommigen valt de eerste afdaling met de rugzak wat tegen, niet alle bochten lukken even goed. We hebben een prachtig zicht op de Droites, de Aguille Verte en Aiguille d’Argentière. Er is veel volk op weg naar de Col du Chardonnet en er zijn een aantal stukken waar de ski’s op de rug worden gedragen. Lorenzo schat dat we op de col zeker 2 uur moeten Klefferaar 16
wachten vooraleer wij kunnen afzeilen en besluit via de Col de Passon 3028m te gaan. We proberen eerst langs de zijkant van de spaltenrijke Argentière gletsjer, gezien het gebrek aan sneeuw komen we op onze stappen terug, binden we de ski’s op de rugzak en banen ons een weg op stijgijzers over de morenen links van de Aiguille du Chardonnet. Na 750 meter stijgen, brengt een laatste steil stuk ons zonder problemen op de col. We laten de vellen onder de ski’s omdat we na een korte traverse toch terug moeten stijgen naar de Col du Tour 3282m. Gelukkig hebben we een blauwe hemel en bevinden we ons in een prachtig landschap want de col lijkt mijlenver. In uitgerekend 12 ‘spitzenkehren’ staan we op de col en ook hier laten we de vellen onder de ski’s. Via een korte traverse komen we op het plateau du Trient, we laten de fenêtre de Saleina rechts achter ons en bereiken de Cabane du Trient 3170m, het is ondertussen half acht en het avondeten is opgediend. Dinsdag 19 april, ontbijt om 6 uur, we laten de grote hoop voorgaan zodat wij rustig van de hut de gletsjer opkunnen skiën, het is nog ijzig. Daar we tussen de spalten skiën, blijven we in Lorenzo’s spoor tot de instijg van de col des Ecandies. Door te weinig sneeuw binden we ook hier de ski’s op de rugzak en de stijgijzers onder de skischoenen. Zonder problemen komen we op de col, en na een mooie lange afdaling met goede sneeuw, komen we aan de Relais d’Arpette. Gelukkig is de weg net vrij gemaakt en hoeven we de drie kilometer naar Champex dorp niet te stappen, een busje pikt ons op en brengt ons naar Le Chable. Hier nemen we de lift tot
de laatste meters over slijk en stenen naar de Cabane de Dix 2928m wegen zwaar, de klok geeft half zes. Het is enorm druk in de hut en vriendelijk kan je de huttenwirt niet noemen, tijdens het eten moet iedereen braaf aan tafel blijven zitten.
Verbier, genieten van een koffie op een terras en nemen verder de lift tot de Col des Gentianes. Op de piste aan de Mont Fort heeft het kampioenschap speed skiën plaats, die hebben wel wat meer snelheid dan wij! De andere pistes liggen er niet zo goed bij, heel veel bruine en zwarte vlekken. Om drie uur zijn we in de Cabane du Mont Fort 2457m, tijd voor een middag dutje. Het is hier heel wat rustiger, we ontmoeten enkele mensen van de dag voordien. De haute route is echt gekend, alle landen zijn vertegenwoordigd zelfs Australië en Amerika, maar er zijn vooral veel Spanjaarden en Engelsen. We nemen afscheid van Walter, door materiaalproblemen moet hij morgen naar beneden. Hij heeft toerski’s gehuurd en slecht materiaal meegekregen. De ski’s zijn veel te breed en te zwaar, een stijghulp ontbreekt, de vellen passen niet en vooral de schoenen. Hij kreeg andere schoenen dan degene die hij vooraf had gepast daardoor zijn de voeten nu een en al blaar. Woensdag 20 april, om vijf uur zijn we op weg. De maan en sterren verlichten ons pad. Bij de laatste meters naar de col de la Chaux 2940m doen we de harseisen aan. Op de pas waait een ijskoude wind. We steken door naar de col de Momin 3003m, rechts zien we de majestueuze Grands Combin en voor ons de Aiguilles Rouges d’Arolla. Ter hoogte van de Rosablanche (3336m) bekijkt Lorenzo de condities en beslist om via de col des Roux 2804m naar La Barma 2458m te gaan. Het wordt weer een lange dag met af en toe goede sneeuw zodat skiplezier niet uitblijft. We traverseren langs het bevroren Lac des Dix en moeten al veel vlugger de vellen aan, en zelfs ook de ski’s dragen om over gras en rotsen onze weg te vervolgen. Aan de Pas du Chat 2385m gebruiken we de harseisen. Eens boven zien we de contouren van de Pigne d’Arolla en deze van de Mont Blanc de Cheillon, het is nog een lange weg, de zon brandt en onze drank is op. Gelukkig staan onze vluggere tochtgenoten klaar met icetea en rivella,
Donderdag 21 april, eerst ontbijt en dan de rugzak klaarmaken. Zo ontwijken we de drukte van de vroege vertrekkers. Het is een mooie dag, de Pigne d’Arolla 3796m glinstert in de eerste zonnestralen en we voelen ons nietig onder de wand van de Mont Blanc de Cheilon 3869m. We ‘roetsjen’ tot op de glacier de Cheilon en leggen de vellen aan. De eerste hoogtemeters gaan vrij vlot, eens we aan de spalten komen gebruiken we de harseisen. Drie Engelsen kruisen voortdurend ons pad, ze hebben hun harseisen vergeten en dragen de ski’s op de rug. Na het laatste steile stuk, boven de rotsband doen we de harseisen uit en gaat het als vanzelf naar de top. Het is een zeer ontroerend moment, overal om ons heen zien we witte rotsreuzen, van de Mont Blanc tot de Matterhorn en Dent d’Herens. Het eerste gedeelte van de afdaling is zalig, alsof we op een piste skiën. Toch moeten we ervoor zorgen dat we steeds beide ski’s onder controle hebben. Net voor de Cabane des Vignettes 3158m is er een traverse onder de seracs. In het spoor van onze gids blijven is hier weer de boodschap. De hut is vernieuwd, er is droogruimte voor de schoenen, vellen en ski’s. De huttenwirt raadt een ‘fullrösti’ als lunch aan, zo zouden we de volgende dag naar Zermatt vliegen. Het middagdutje daarna, doet de vermoeidheid van de voorbije dagen vergeten.
Vrijdag 22 april, laatste dag. Met de nodige voorzichtigheid steken we de graat van de hut naar de gletsjer over en beginnen aan onze eerste pas, de col de l’Evèque 3392m. Net onder de col de ski’s op de rugzak en te voet naar boven, met de stijgijzers gaat dit prima. Boven wacht ons een mooie afdaling. Op de Haut Glacier d’Arolla doen we de vellen onder de ski’s en stijgen naar de tweede pas, de col du Mont Brulé 3213m, hier kunnen we de ski’s aanhouden, er ligt sneeuw genoeg voor onze ‘spitzenkehren’. Alweer wacht ons een zalige afdaling tot op de Haut Glacier
Klefferaar 17
Fontainebleau
Zonnige sfeer en zomers weer in Fontainebleau Van 8 tot 13 april 2011
de Tsa de Tsan. Een laatste maal de vellen aan voor de oversteek van de col de Valpeline 3568m. En dan de kers op de taart, de afdaling naar Zermatt in een ongelooflijke wereld van sneeuw en ijs. We voelen ons heel klein onder de Matterhorn maar eigenlijk domineert de Dent d’Herens veel meer. Skiën onder de Matterhorn is een van de spectaculairste momenten. In deze sprookjes omgeving skiën we 1000 meters over de Stöckli-, Tiefmatten- en Zmutgletsjer naar Zermatt. Onder, tussen en boven de spalten door. Op cruciale punten, wanneer Lorenzo niet zeker is of wij onze bocht wel kunnen nemen, moeten we roetsjen. Aan de Schönbielhut ligt nog weinig sneeuw en even verder stopt ook onze sneeuwpret. Het wordt een lange tocht met de ski’s op de rug. Aan Stafel zijn we te optimistisch, we denken dat we van hier op de piste tot beneden kunnen skiën, maar na enkele honderden meters stopt ook op de piste de sneeuw. In Furi kunnen we nog even de ski’s aan om over bruine gesmolten sneeuw tot Zermatt te skiën. Het taxibusje wacht ons op en enkele uurtjes later genieten we voldaan van een laatste avondmaal in hotel Chaumière te Chamonix. Daar het voor mij de tweede keer de haute route op ski’s was, wist ik wat ik verwachten kon. Daardoor heb ik veel meer genoten van het onderweg zijn en van de omgeving. Een hele week stappen onder een staalblauwe hemel, alleen de sneeuwcondities maakten de tocht zwaarder dan voorheen. De haute route doe je omwille van het landschap en de omgeving. Je moet geen luxe verwachten, geen korte aanlopen met lange off piste afdalingen. Als je dat verlangt dan kies je beter voor een toerskiweek vanuit een hotel. De haute route is een beleving, een geheel, als kleine mens in deze grootse natuur te mogen en kunnen zijn, voor die ervaring en emoties doe je het. En dankzij onze gids Lorenzo kon iedereen de tocht op zijn tempo realiseren, kon iedereen zijn grenzen ontdekken en verleggen. Lus Klefferaar 18
Vrijdagavond begon onze vijfdaagse reis naar het boulderparadijs in het zuiderse Fontainebleau, honderd kilometer voorbij Parijs. Na school vertrok ik samen met Nicolas Stevens naar huis omdat ik met LaureAnne onderweg in de auto een pofzakje wou haken. Het idee van die pofzakjes komt trouwens van de papa van Nicolas en Laure-Anne. Reken maar dat die gehaakte pofzakjes een rage zullen worden. Het eerste ziet er alvast prachtig uit. Ons Land Rover-huis is nog steeds in restauratie, dus zijn mama, papa, Alan en Iris met de Ferrari (lees Fiatje) vertrokken. De valmat moest tegen de achterdeur aan worden gebonden en de rest van de bagage ging in de grote skikoffer op het dak. ’s Avonds laat kwam iedereen aan op de camping op het île de Boulancourt. We kampeerden op een groot leeg grasveld vlakbij de rivier die heel de camping als een eiland omarmt. Omdat het al donker was toen we de tenten opstelden, hadden we niet door dat we helemaal tot het andere eind van het eiland waren gereden en dus ver moesten lopen tot aan het sanitair. De families Lemière en Apostel waren voltallig aanwezig. Joke Pierssens en haar mama waren er ook. We vormden één grote, gezellige familie. De tafels stonden in een lange rij naast elkaar opgesteld, omringd door de vele tenten en tentjes. Franse gastronomie Tom Apostel had zijn barbecue meegebracht en dat zorgde meteen voor een zomerse stemming. We hebben bijna elke avond gebarbecued en het avondeten was steevast een culinair plezier. Walter Stevens haalde wonderlijke rode wijn van Spanje uit de Aldi boven. Nadja Lemière maakte een heerlijke spaghettisaus. Tom en Greet zorgden voor papillotten van zalm op de barbecue, afgerond met in cocosmelk gedoopte en gegrilde ananasschijven. Mama bakte rijst met maïs en erwtjes in groene curry. Wim Lemière was dol op de marshmallows die we boven de gloeiende kolen caramelliseerden. Het was elke avond smullen. Ook het ontbijt was stevig: stoofvleessaus van Nadja met brood of spekjes en omelet om aan een intensieve boulderdag te beginnen. “Voor Laure-Anne en mij krokant gebakken spekjes, mama!” De Franse baguetten, croissants en pains au chocolat mochten niet ontbreken. De kwieke
madam van het piepkleine artisanale bakkerijtje in het volgende dorpje was onze hoeveelheden niet gewoon. Ze gaf mee wat ze kon en vroeg of we op voorhand konden bestellen. De nieuwe plofzak Ik had vrijdagvoormiddag tijdens de turnles mijn teen gestoten en die was helemaal paars geworden. Ik kon niet in mijn klimschoentjes. De eerste dagen heb ik wat geboulderd met één blote voet. “Wat handig, die grote ‘plof’-zak,” merkte Sam op: “Je kunt er je hele voet insteken tegen zwetende tenen Celine.” Ik kon het boulderen een halve dag volhouden, maar daarna werd het te lastig. In de namiddag heb ik dan gespeeld met Tine, Iris, Laure-Anne, Nils, Floris en Itte. We kregen pikzwarte handen en voeten in het witte strandzand. De hemel was oranje en de zon blauw zoals in het land van Maas en Waal, alleen de zee ontbrak. We hebben liedjes gezongen, gebadmintond, getekend en reisje rond de wereld gespeeld op de boulders zonder de grond aan te raken. Wim, Joke, Nicolas, Sam, ik en Nils werkten in de boulders van het oranje niveau. De papa’s haalden ook het beste uit zichzelf. Walter en Tom stortten zich op de geel gemarkeerde parcours met een lagere moeilijkheidsgraad. Mijn papa kon het niet laten en deed ook heel wat boulders mee ondanks de pijn in zijn geblokkeerde schouders. Filip bedwong de straffere routes. Bij de mama’s begon het af en toe te kriebelen. Nadja, Greet en An wilden ook tonen wat ze konden. Zelfs mijn mama wou de laatste dag op een drietal bouldertjes bewijzen dat ze lenig was en een klein beetje spieren had.
De camping An (de mama van Joke) en Alan (mijn broer) konden maar een weekend blijven omdat ze maandag weer moesten gaan werken. Alan heeft wat geboulderd, maar vooral veel mooie en grappige foto’s van ons gemaakt. Hij heeft een selectie van de leukste foto’s op zijn facebook gezet. Op de camping hebben we een slackline over de rivier gespannen. Joke dacht dat ze
gemakkelijk door de rivier kon stappen om de slackline aan de boom op de andere oever vast te maken, maar het water was toch dieper dan ze had verwacht en ze hield er een natte broek aan over. De eerste twee dagen was het zo warm dat we er niet aan konden weerstaan om in de rivier te springen. De eerste dag zagen we onderweg naar het bouldergebied L’éléphant een ree op de rand van een bosje tussen de velden. Op de camping fladderden en snaterden de eenden ijverig heen en weer. Soms kwam er een koppel witte zwanen statig voorbijdrijven. Een specht probeerde verwoed een gat in een boomstam te timmeren terwijl de ene koekoek onophoudelijk naar de andere riep van “koekoek” hier en “koekoek” daar. Het stopte van de hele dag niet. Daar waren we zeker van, want een koekoek roept immers heel duidelijk “koekoek”. Akkers bloeiend koolzaad stonden fel geel de zon de loef af te steken en het sterke stuifmeel drong diep in onze neus. Mama was in de wolken door de paarsblauwe kopjes van de boshyacinten die zich met duizenden verdrongen tussen de bomen. Klimaxvlaggetjes In kolonne reden we naar het boulderbos. “Als we nu eens Klimax-vlaggetjes hadden om op de hoeken vooraan de auto’s te zetten, dat zou nog eens tof zijn,” bedacht Joke. Dat zag iedereen wel zitten. Als eerste kennismaking klauterden we over de blokken die op de helling achter L’éléphant uitgestrooid liggen. “Mag ik op blote voeten mama?” Ze dacht dat ik bedoelde op mijn sleffers, maar toen we goed en wel op pad waren, zag ze dat alle kinderen zonder sleffers op blote voeten aan het klefferen waren. Dat vond ze niet zo’n goed idee, want ze had zelfs liever gehad dat ik op sportschoenen was. “Ik zal voorzichtig zijn voor mijn teen,” beloofde ik, maar het was zo leuk dat ik vergat om het rustig aan te doen. In de namiddag stond L’Éléphant op het programma. Die beroemde kolos moesten we natuurlijk zo snel Klefferaar 19
mogelijk temmen. Wij namen de oranje route, Filip Lemière bedwong de zwarte onder het bewonderend oog van enkele Franse jongeren die verwoed probeerden tegen de flank van het beest omhoog te klimmen. Tom ging erbij liggen en keek ernaar. Even later genoot hij van een middagdutje aan de voet van de statige reus. Tom was vertrokken en de mama’s installeerden zich wat verder tussen de bomen. “Nee, Celine, als mijn papa ligt te ronken, moet je niet proberen hem te doen stoppen,” adviseerde Tine mij op gevaar voor een impulsieve reactie van een diep ingeslapen spierbundel die denkt dat er een vervelende vlieg rond zijn hoofd zoemt en er wild naar smasht met zijn arm. Professioneel boulderprogramma Walter stippelde als een prof het boulderprogramma uit. Hij zocht in de gids naar gebiedjes die voor iedereen leuk waren. De volgende dagen parkeerden we steeds op Trois Pignons om naar een interessante boulderzone te stappen. De rotsblokken rijzen in chaotische groepjes op uit het witte zand waar donkere dennen en witte berken met frisgroene blaadjes de wacht houden. Het lijkt een sprookjesachtig minigebergte met duidenden bergketentjes en lieflijke valleitjes die bedekt zijn met een dikke laag zacht mos, waar een zware mensenvoet bij elke pas diep in wegzinkt. Als we goed luisterden, konden we de bosnimfen en woudkabouters die zich achter de dikke dennenstammen verscholen, met zachte en hoge stemmetjes horen gniffelen om die onhandige mensenreuzen. De tweede dag maakten we Noisysur-École en Cul de Chien onveilig. Het was zondag, zomerweer en behoorlijk druk, maar er was genoeg plaats voor iedereen. Favoriete gebieden Maandag was het in Rocher de Potala een pak rustiger. We waren er helemaal alleen en installeerden ons onderaan een hoge rots. We hadden de slackline meegenomen en iedereen waagde een poging om erover te lopen. Filip is een echte acrobaat op de slackline. Hij maakte de gekste danspassen om zijn evenwicht niet te verliezen. Met een grotere FiveTen schoen van een reservepaar van Joke aan mijn linkervoet kon ik nu al even met Joke, Nicolas, Sam, Nils en Wim op de oranje boulders vliegen. Er waren er stevige bij. Er waren gaten in de rotsen om je door te wringen en we beklommen de ene na de andere boulder in kleine groepjes. De kleinsten, Itte, Floris, Laure-Anne en Iris klommen met Nadja. Mama sleepte de valmat achter Wim, Joke, Nicolas, Sam, Nils en mij aan. De papa’s volgden het gele circuit. Na de picknick op de open plek tussen de boulders in het bos, begonnen we er
weer aan, maar een uurtje later moesten Wim, Nils en ik met zere voeten opgeven. Joke, Nicolas en Sam bleven lustig doorklimmen tot ze bovenaan de helling waren. Joke was helemaal opgewarmd en in topconditie. “Die blauwe route wil ik wel eens proberen,” zei ze op het einde. Tom, Walter, mama en papa, Nicolas en Sam moedigden haar aan. Joke begon eraan, beet zich erin vast en liet niet meer los. Ze ging er soepel en vlot vanaf de eerste keer door. Nicolas had enkele pogingen en het advies van Joke nodig, maar uiteindelijk geraakte hij toch boven. Sam zocht op zijn Apostels naar een alternatieve manier, maar voor deze boulder was hij nog een maatje te klein. Die avond vertrok de familie Lemière weer naar huis. De voorlaatste dag trokken we naar Diplodocus, de favoriet van onze bioloog Walter. Hier volgden de boulders elkaar mooi op en was het parcours bijna een echte reis rond de wereld. Joke, Nicolas en Sam konden er niet genoeg van krijgen en deden de ene boulder na de andere van het oranje niveau tot ze het hele parcours van een zone hadden afgewerkt. In de namiddag deden ze alles nog eens over op hun blote voeten. Voor mij was een halve dag boulderen met een langzaam herstellende teen en twee verschillende schoenen voldoende. Woensdagochtend moesten we eerst inpakken, maar we wilden toch nog enkele uurtjes boulderen alvorens huiswaarts te keren. Na een zoektocht in het bos vonden we Noisy-sur-École, 91.1, achter Cul de Chien. Hier was het parcours niet zo mooi. De blokken lagen meer verspreid en je moest telkens zoeken naar het volgende bouldernummertje. Rond drie uur was het tijd om ermee te stoppen. Het was ondertussen wat frisser geworden en onderweg naar huis vielen er enkele regenbuien. Zoals Tom het poëtisch uitdrukte: “De sfeer en het weer zaten mee daar in Fontainebleau, hopelijk komt er een volgende keer.” C. Cuypers
Klefferaar 20
Kalender
Juni
Juli
Augustus
September
1
wo
meibeklimming
vr
ma
EYC Veliko
do
2
do
meibeklimming
za
di
EYC Veliko
vr
3
vr
meibeklimming
zo
wo
EYC Veliko
za
4
za
meibeklimming
ma
do
zo
5
zo
meibeklimming
di
vr
ma
6
ma
wo
za
di
7
di
do
zo
8
wo
vr
ma
do
9
do
za
di
vr
10
vr
ECCF - Imst
zo
wo
za
11
za
ECCF - Imst
ma
do
zo
12
zo
ECCF - Imst
di
vr
ma
13
ma
wo
za
EYC - Imst
di
14
di
do
zo
EYC - Imst
wo
15
wo
vr
ma
EYC - Imst
do
16
do
za
zomertreffen
di
vr
17
vr
zo
zomertreffen
wo
za
18
za
ma
zomertreffen
do
zo
19
zo
di
zomertreffen
vr
ma
20
ma
wo
zomertreffen
za
di
21
di
do
zomertreffen
zo
wo
22
wo
vr
zomertreffen
ma
do
23
do
za
zomertreffen
di
vr
24
vr
zo
wo
za
Inschrijfmoment jeugdtrainen en info jeugdklimmen
25
za
ma
do
World Youth Championship
zo
Klimvaardigheidsbewijs III
26
zo
di
vr
Imst
ma
27
ma
wo
za
World Youth Championship
di
28
di
do
zo
Imst
wo
29
wo
vr
ma
do
30
do
za
di
vr
Wereldbeker muurklimmen in Klimax
zo
wo
za
Wereldbeker muurklimmen in Klimax
31/01
Wereldbeker Boulder Eindhoven
Klimschool Yvoir
Klefferaar 21
Fietsdodentocht
start jeugdtrainingen
wo Vergadering vrijwilligers wereldbeker
Periodiek tijdschrift - Driemaandelijks - juni 2011 Verantwoordelijke uitgever: Filip Top De Buisseretlaan 7 2870 Puurs Kantoor van uitgifte:
2870 Puurs
België-Belgique
P 706382
P.B. 2870 PUURS 8/5157
clubkampioenen - 2011
Klefferaar 22
volgende copysluiting 31 augustus 2011
