september 2010 Ladakh 2010 Klefferaar 1

Ledenblad van Bergspor tvereniging Klein-Brabant

september 2010

Ladakh 2010

Klefferaar 1

Woordje van de voorzitter BVKB Bergsportvereniging Klein-Brabant Aangesloten bij KBF Klim en Bergsport federatie Boomgaardstraat 22b47 2600 Berchem 03/830.75.00 Clublokaal

Paepenheide, Beenhouwerstraat 3, Breendonk

Bankrelatie DEXIA 788-5180048-93 Klimmuur Bornem “Renaat Muys” Recreatiedomein Breeven te Bornem Toegang Sleutel te bekomen in Klimax . Klimmuur Puurs

“KLIMAX” Ingang via sporthal Vrijhals C.Verschaevestraat 15 2870 Breendonk - Puurs 03 866 53 92

KLEFFERAAR Viermaandelijks ledenblad BVKB Leden BVKB Gratis [email protected] [email protected] WEBSITE Volg dagelijks het gebeuren van uw club op. Foto’s, verslagen, aankondigingen, korte filmpjes, je vindt het allemaal op www.bvkb.be

Beste BVKB-leden, Bij het schrijven van dit voorwoord zitten we nog steeds met onze gedachten in Chamonix Aussois en ook in het Denali National Park. Meestal worden deze prachtige natuurgebieden geassocieerd met klimparadijzen waar we onze passie voor het klimmen willen delen met vrienden. Nu echter gaan deze gedachten gepaard met een enorme pijn, we zijn gekwetst, heel diep gekwetst. Joris Van Reet en Chloë Graftiaux zijn niet teruggekeerd uit dit klimparadijs. We hebben goeie en bijzondere vrienden verloren, enorme talenten waar we veel van konden leren, waar we naar opkeken en waarmee we nog lang samen mooie klimmomenten wouden delen. Ze zijn nu plots weggerukt uit onze omgeving door een aantal onvoorspelbare en noodlottige natuurelementen. Onze gedachten gaan uit naar hen, hun familie en vrienden. Laat ons even bezinnen en dan, snel terug de draad van onze passie opnemen. Nu de zomer op haar laaste benen loopt komen de najaarsklassiekers er razend vlug aan. Vooreerst is er de hoogdag voor alle klimfanaten uit de wijde omgeving, de 6de manche van de IFSC wereldbeker klimmen in Puurs. Ook dit jaar staat er weer de wereldrecordpoging DYNO op het programma: het spectaculaire verspringen naar een eindgreep op een licht overhangende klimwand. Iedereen, maar dan ook ieder BVKB lid wordt verwacht voor dit gratis wereldbekerevenement (met uiteraard bijbehorend veelvoud van familie en vrienden), naar het schijnt zullen er absenties genomen worden. Stel je nu alvast ook kandidaat vrijwilliger om mee te helpen, we hebben jullie nodig, er zijn werkaanbiedingen voor iedereen! Lees hierover verder in dit nummer. Het najaar telt ook ondermeer volgende vaste waarden: de klimschoolexamens en BBQ, een nieuwe cyclus klimvaardigeheidsbewijzen, de jeugdklimstage, de maandelijkse wandelingen met een knallende afsluiter op 2de kerstdag, de klimax kuisdag met blijde intrede van De Sint, etc. Tot binnenkort en zoals afgesproken zien we elkaar ten laatste op de wereldbeker, Koen

bestuur

Bezoek onze website www.klimax.be Je vindt er alle informatie over openingsuren, prijzen, initiatie en opleiding, sluitingsdagen.

BVKB

Algemene info en afspraken activiteiten

Voor klimschool en open klimdagen Afspraak om 8u15 op de parking Klimax, of 9h30 aan het massief, tenzij anders vermeld. Dames en heren klimmen te Klimax. Elke maandagavond, beginnelingen zijn altijd welkom. Tijdens de openingsuren van Klimax kan er altijd in clubverband geklommen worden. Bestuursvergadering Elke eerste maandag van de maand is er een bestuursvergadering te Paepenheide. Alle werkende leden kunnen hier altijd aanwezig zijn vanaf 20h00. Niet KBF leden Betalen een dagverzekering van 2.5 Euro voor deelname aan BVKB-aktiviteiten.

Klefferaar Artikels Klefferaar Artikels sturen naar: [email protected] of [email protected] of zwarte brievenbus in KLIMAX Redactie Klefferaar Eindverantwoordelijke: Filip Top Redacteur: Walter De Munter Verdeling: Marc D’Hooge maandelijkse e-nieuwsbrief : zie www.bvkb.be volgende copysluiting 20 december 2010

Voorzitter, Koen De Laet Middelstraat 176, 1785 Merchtem 0475/26.50.32 , [email protected] Ondervoorzitter, Johny Van Lent Riddermoerstraat 8, 2880 Bornem 03/889.37.87, [email protected] Secretaris, Stef Duymelinck Lavendelstraat 144, 9100 Sint-Niklaas 0494/44.09.61,[email protected] Financiën , Dominique Augustynen Breendonkdorp 37, 2870 Breendonk 03/886.69.25, dominique.augustynen@ bvkb.be Feestverantwoordelijke , Anne Aerts J.hammeneckerstr. 30, 2870 Breendonk 03/886.60.85, [email protected] Jeugdtrainingen, Liselotte De Bruyn Salvialaan 21 2840 Reet 0485/957267 , Liselotte. [email protected] Jeugdklimmen & Materiaal Hendrik Peeters, Groenstraat 63b, 2870 Breendonk 03/886.16.14, [email protected] Website en klefferaar, Filip Top De Buisseretlaan 7, 2870 Breendonk 0496/26.11.46, [email protected] Klimschool, Jeroen Verspreet Arthur Borghijsstraat 15 2870 Ruisbroek 0485/58.46.76 [email protected] Public relations & hooggebergtecursus Peter Cuypers, Riemstraat 18, 2000 Antwerpen 03/238 84 27, [email protected] Initiaties - reservatie Klimax en Breeven, Leo Verbeeck, Lindestraat 52 , 2860 Sint Katelijne Waver , Tel: 015/207667 [email protected]



Tragische ongevallen in de bergen

Klefferaar 4

8 juni 2010 Joris Van Reeth is tijdens de beklimming van de Mount McKinley in Alaska gevallen en overleden. Hij was een jonge beloftevolle klimmer, die gepassioneerd was door de bergen Ons medeleven gaat uit naar de vriendin van Joris, zijn ouders, zijn familie en vrienden.

21 augustus 2010 Chloé Graftiaux heeft tijdens een afdaling van de top van de zuidwand van de Aiguille Noire de Peuterey (de Italiaanse kant van de Mont Blanc) een fatale val gemaakt. Chloé werd meegsleurd door een losliggende rots en maakte een verschrikkelijke val van 600 meter. Het was mooi weer en op die plaats is het de normale gang van zaken dat niet meer in touwgroep wordt gelopen. Ons hart is bij haar, haar familie en vrienden. Wij zullen haar lieve glimlach, sportieve enthousiasme en gedreven ambitie allemaal missen. Chloé stond momenteel aan de wereldtop in boulderen en ijsklimmen.

Klefferaar 5

Werelbeker muurklimmen 2010 Wat is een wereldbeker wedstrijd klimmen Elk jaar worden er een reeks van internationale klimwedstrijden georganiseerd, en dit in het teken van een World Cup kampioenschap. Voor elke discipline binnen het klimmen (Moeilijkheid, Speed en boulderen) worden er elk jaar maximum 10 wedstrijden georganiseerd, met aparte categorieën voor mannen en vrouwen.  De minimum leeftijd om deel te nemen is 16 jaar. Op het einde van alle wedstrijden wordt de wereldbeker toegekend aan de klimmer die de meeste punten heeft kunnen bemachtigen. De World Cup te Puurs is de 4de manche van de wereldbeker wedstrijden 2010. Kalender 2010

Datum 12 - 13 July 2010 20 - 21 August 2010 28 - 30 August 2010 24 - 25 September 2010 29- 30 Oktober 2010 13 - 14 November 2010

Plaats (Lead) Chamonix (FRA) Xining (CHN) Chuncheon (KOR) Puurs (BEL) Huaiji (CHN) Kranj (SLO) Programma

Klimax II Op 24 en 25 September 2010  zal Klimax II voor de vierde maal  de IFSC Worldcup Puurs, Flanders 2010 inrichten. Klimax II is uniek in België, de grotvorm van de klimzaal maakt het mogelijk om onze klimmers op een andere, moeilijke manier met een enorme overhangende wand te trainen. Ook zijn wij de enigste klimzaal in België waar kan voorgeklommen worden, zodat wij onze leden op een optimale manier kunnen voorbereiden voor wedstrijden. De voorbije jaren werd het al snel duidelijk dat dit een succes is met onze nieuwe generatie klimmers. Maar de muur is niet enkel ontwikkeld voor de ‘top’ klimmers of toekomstige kampioenen, de recreatieve klimmers kunnen hier ook altijd eens proberen.

vrijdag 24 september 2010 11:00 Start kwalificaties mannen en vrouwen (verwacht einde omstreeks 17 uur)

Zaterdag 25 September 2010 10:45   Start Semifinals mannen en vrouwen 14:30  Dyno wereld record wedstrijd 16:00   Podium Dyno wereld record wedstrijd 17:10  Presentatiie finalisten en observation Final round mannen en vrouwen 17:30   Start Final round (eerst vrouwen, dan mannen) 19:30   Podium Ceremony  20:00  Gratis diner voor competitors/coaches, aangeboden door de organiserende federatie 21:30  De enige echte Goldfinger Party    

Klefferaar 6

Gratis toegang

25 september 2010 vrijdag 24 september 2010: selecties

Worldcup Puurs Flanders

t | first place Johanna Erns

Puurs 2009

Gastclub

+ World

i n g : ww w.wor ldcup puur

Record Dyno Contest 14u

m s.co

Muurklimmen Klimax Puurs | Breendonk beker

wereld -

i nfo e n in s c h r i j

v

Klimzaal

Official Federation

Info | live streaming www.worldcuppuurs.com

in samenwerking met IFSC - KBF - CAB - NKBV

Ontwerp: Peter Cuypers www.anthologie.be

V.u.: Koen De Laet, pa. Klimax, C. Verschaevestraat 15, B-2870 Puurs, info: 32 3 866 53 92

Adam Ondra | first place Puurs 2009 Elektriciteit uit zonlicht

Klefferaar 7 met dank aan de vele vrijwilligers van BVKB

COMMERCIËLE & INDUSTRIËLE KOELING, AIRCO

Dries 134, 1861 Meise t. 02 272 43 43 www.frigomil.be

Steek je handen uit de mouwen en kom ons helpen tijdens de wereldbeker op 24 en 25 september 2010

BVKB heeft na al die jaren een stevige reputatie opgebouwd als gastclub voor de Goldfinger, Wereldbeker en vele andere topwedstrijden. Tot ver buiten Europa wordt onze gastvrijheid en organisatorische kwaliteit geprezen, getuige hiervan zijn de met lof en sympathie overladen mailtjes die we van heinde en ver mochten ontvangen. Om ook dit jaar alles vlekkeloos te laten verlopen zijn wij op zoek naar leden die zich vrijwillig willen inzetten en zo onze reputatie helpen hooghouden. Concreet zijn we dus op zoek naar helpers voor: opbouw feesttent, verdeling folders, ontvangst klimmers, opruim, catering, onderhoud, chauffeurs, koks, toezichters, geluidsen beeldtechnici, helpende handen, opruimers, poetsers, …

mail naar [email protected]

Muurklimmen Klimax Puurs | Breendonk wereld -

beker

Klefferaar 8

Vrijwilligers krijgen een t-shirt, drank- en sandwichbonnen. Zaterdagavond gratis vat voor alle medewerkers.

Wie de club een warm hart toedraagt en zijn steentje wil bijdragen voor, tijdens of na de wereldbeker: vul het formulier in! Zo kunnen we alle hulp verzamelen en op een efficiënte wijze benutten. Ook voor de minder leuke taken hebben we vrijwilligers nodig: dus steek die handen uit de mouwen! Wij staan garant voor een plezierige samenwerking en een gezonde organisatiestress. Niet alles loopt vanzelf! Vul het formulier in en wordt vrijwilliger! Wil je meer weten? Spreek dan gerust een van de bestuursleden aan of mail naar vrijwilligers@worldcuppuurs. com. We houden je op de hoogte wanneer je in aktie moet komen. Er is een info-avond voor vrijwilligers op woensdag 8 september in Paepenheide (Breendonk) voorzien. Hier kan je kennismaken met je collega’s en kunnen we een optimale taakverdeling uitwerken.

Vul in en word vrijwilliger! De voorbereidingen voor de wereldbeker zijn al bijna een jaar bezig. Maar mensen die administratief en/of organisatorisch aangelegd zijn, zijn nog steeds meer dan welkom in het team. Heb je er zin in? Mail of bel dan even naar Koen De Laet: koen.delaet@bvkb of 0475/26 50 32. De ombouw van Klimax begint op zondag 19 september. Vanaf dan wordt er elke avond gewerkt van 18u30 tot 22u. De selectiewedstrijden worden geklommen op vrijdag 24 september. Hiervoor hebben we assistentie nodig qua toezicht, onderhoud, voorbereiding zaterdag etc. Zaterdag 25 september verwachten we 2000 bezoekers die hopen op een warme ontvangst, een onvergetelijke wedstrijd en eten en drinken. Hiervoor zoeken we een 60-tal vrijwilligers (ook tot in de late uurtjes). Zondag 26/9 is het dan afbreek-, opruim-, en poetsdag. Ook op deze dag hebben we grote nood aan helpende handen! Geef op welke dagen je kan komen helpen. Zondag 19 september Maandag 20 september Dinsdag 21 september Woensdag 22 september Donderdag 23 september Vrijdag 24 september Zaterdag 25 september Zondag 26 september Maandag 27 september Dinsdag 28 september Woensdag 29 september

Namiddag

Voormiddag Voormiddag Voormiddag Voormiddag

Namiddag Namiddag Namiddag Namiddag Namiddag Namiddag

Avond Avond Avond Avond Avond Avond Avond Avond Avond Avond

Nacht Nacht Nacht

Welke hulp kan en wil je ons bieden ? (hoe meer, hoe liever …) Opbouw (zeulen met stoelen, tafels, panelen, tenten, terrein opruimen …) Afbraak (zeulen met stoelen, tafels, panelen, tenten, opruimen, …) Poetsen (borstelen, stofzuigen, dwijlen, afruimen, afwassen, dweilen, …) Hostess (opvang bezoekers, opvang klimmers, begeleiding, toezicht afzondering, …) Catering (broodjes maken, worstjes bakken, afwassen, afruimen, borstelen, …) Drank (afwassen, afruimen, drank aanvullen, bakken verzeulen, tappen, spoelen, …) Toezicht (begeleiding bezoekers, terrein netjes houden, parking, springkasteel, …) Techniek (geluid, licht, computeruitslagen, stroom, …) Administratie (uitslagen uitprinten, inschrijvingen, infovragen, …) Propaganda (folders ronddelen, stand op Pukema, bewegwijzering, …) Video (opnames voor livestreaming, assistentie jury, beeldmontage, …) Routekuisers (borstelen tijdens de pauze, vooraf grepen afwassen, grepen opruimen, …) Belichting (volgspot, feestverlichting, kabels leggen, …) Security (terreinbewaking, VIP-toegang, parking, contacten met politie, …) Bediening (VIP-ruimte, serveren, buffet, afruimen, opkuisen, …) Guardian Angels (vervoer atleten, luchthaven, hotels, nachtwerk, …) Andere ( ………………………………………………………………………………… ) Naam: Voornaam: Adres:

Tel: Gsm: Mail: Klefferaar Maat9 t-shirt:

Nieuwe tarieven KLIMAX KLIMBEURT - 12 jaar 12 tot 18 jaar + 18 jaar 10 BEURTENKAART - 12 jaar 12 tot 18 jaar + 18 jaar 3 - 12 jaar 12 tot 18 jaar + 18 jaar JAARABONNEMENT - 12 jaar 12 tot 18 jaar + 18 jaar

BVKB € 4,00 € 4,50 € 5,50 BVKB € 33,00 € 40,00 € 48,00 BVKB € 44,00 € 50,00 € 66,00 BVKB € 128,00 € 153,00 € 190,00

PUURS € 4,50 € 5,50 € 7,00 PUURS € 40,00 € 50,00 € 58,00 PUURS € 55,00 € 67,00 € 76,00 PUURS € 158,00 € 192,00 € 230,00

KBF € 5,00 € 6,00 € 7,50 KBF € 44,00 € 53,00 € 64,00 KBF € 60,00 € 72,00 € 87,00 KBF € 175,00 € 212,00 € 260,00

GEWOON € 5,50 € 6,50 € 8,50 GEWOON € 50,00 € 58,00 € 70,00 GEWOON € 64,00 € 76,00 € 97,00 GEWOON € 192,00 € 232,00 € 287,00

Huur materiaal Gordel en zekeringsacht: 1,20 euro Schoenen: 1,50 euro Magnesiumbal (verkoop)l: 3,70 euro Kliminitiatie WAT? Vanaf 10 personen (minimum 10 jaar) kan je een kliminitiatie aanvragen op een zelf gekozen dag en tijdstip. Gedurende 2 uurtjes klimplezier zijn gordel, zekeringsapparaat en lesgever inbegrepen. Ideaal dus voor een verjaardagsfeestje, schoolsportdag of een activiteit met je bedrijf. Opgelet: op woensdag tussen 18u en 20.30u en zaterdag vóór 16u kunnen er geen initiaties gegevens worden wegens jeugdtrainingen. HOEVEEL KOST EEN KLIMINITIATIE? (per persoon) Inwoners van Puurs en - 18 jarigen: € 6,50 (voorschot € 65,00) (verzekering € 0,75) Niet inwoners van Puurs: € 7,50 (voorschot € 75,00) (verzekering € 0,75) Bedrijven: € 14,00 (voorschot € 140,00) (verzekering inbegrepen) HOE EEN INITIATIE AANVRAGEN? Aanvragen steeds via de gemeente: Laat de gewenste datum weten en de gemeente Puurs stuurt je een aanvraagformulier op, of vul het aanvraagformulier is op het e-loket van de Gemeente Puurs. Twee weken voor de gekozen datum moet de aanvraag op de sportdienst zijn, en onze lesgevers zullen u met open armen ontvangen in de Klimax

Klefferaar 10

Bergsport Vlaams Brabant vzw organiseert voor de 5e maal de Spartatlon en voor de 2e maal de Endorfine. Start op vrijdagavond 17 september om 20 uur Einde op zaterdag 18 september 2010 om 18 uur Met daarna een mega BBQ Plaats van afspraak: Chaveehut, rue de la Chavée te Maillen. De inschrijvingen voor zowel de Spartatlon als de Endorfine zijn gestart. Je team van 2 personen kan zich via mail aanmelden om deel te nemen aan de BVlB Spartatlon 2010 of aan de ENDORFINE. Na ontvangst van je aanmelding wordt er je dan een inschrijvingsformulier toegestuurd. De fysieke inspanning te leveren voor deze activiteiten is deze die men moet leveren tijdens een lichte (Spartatlon) of zware (Endorfine) beklimming. Klefferaar 11

Wandelen programma ZONDAG 19 SEPTEMBER 2010 - WANDELING De Filosoof van Hagem bij de Puitenkloppers Een sportieve natuurwandeling van 25 km langs o.a. Berlare Broek en Overmere Donk. Vanuit het station van Schoonaarde wandelen we lang de Schelde richting “Hagem” (Oudegem). Langs de oude fel begroeide Scheldearm bereiken we Appels voetveer. Na een eindje GR belanden we in de Gratiebossen in Berlare, waar we op de gratie van de rovers moeten rekenen. Heelhuids door de bossen geraakt? Dan wacht ons een beloning met het betoverende Donkmeer en de in de streek vrij bekende Eendenkooi. Na onze korte picknickpauze wandelen we voorbij het Donkmeer recht het mysterieuze Berlare Broek binnen. Na een paar kilometer uitwaaien langs de Scheldeboorden, bereiken het station van Schoonaarde. Praktische info Afspraakuren Bijeenkomst op parking klimax om 7.00u Bijeenkomst station Schoonaarde om 7.45u Start wandeling voorzien om 7.50u Einde wandeling voorzien om 15.00u Het station van Schoonaarde is ook vrij gemakkelijk met de trein bereikbaar: Start station Puurs: 6.31u = aankomst station Schoonaarde: 7.37u Start station Antwerpen-Berchem: 6.44u = aankomst station Schoonaarde: 7.37u Start station Mechelen:7.05u = aankomst station Schoonaarde: 7.37u Start station Gent-St-Pieters: 7.03u = aankomst station Schoonaarde: 7.23u Meer info op www.nmbs.be voor de juiste vertrekuren en eventuele overstappen. Tochtinfo Afstand: 25 km Tempo: ongeveer 5km/uur + enkele korte pauzes onderweg en korte picknickpauze = sportieve wandeling. Hoogteverschil: 75m Aard van de wegen:  Onverharde wegen en paden 75% - asfalt 25 % - niet zo geschikt voor kinderwagens & rolstoelen. Mee te brengen: goede stapschoenen, weerbestendige kledij, drank voor onderweg en picknick. Info over deze wandeling : [email protected] of 0475/47.23.10 over wandelen bij BVKB: [email protected] en website www.bvkb.be

Klefferaar 12

Eindejaarstocht zaterdag 18/12/2010

Wandelweekend 20-21 november 2010 Beste wandelaar, Vorig jaar zijn we met een 17-tal wandelaars voor een weekend naar Brugge en omgeving getrokken om eens heerlijk te ontspannen. Dit jaar willen we dit weer doen, daarom organiseren wij opnieuw een wandelweekend in november. ’t ROODHOF – OOSTKAMP - Wandelweekend 2021 november 2010 Vanuit de hoeve, midden het schitterende landschap van het Brugse ommeland kan je genieten van een ongekende rust, weidse zichten en een unieke natuurpracht. Het is de perfecte uitvalsbasis voor een groepswandel- of fietsweekend. Zaterdag wordt er gezorgd voor een hele-dag-wandeling, zondag een halve dagwandeling en voorzien we in de namiddag eventueel nog een stadswandeling. ’ t Roodhof is een seminariecentrum met zalen voor vergaderingen, feesten en seminaries. Er reserveren voor 1 nacht en er lunchen in een gezellig kader en genieten van een over-heerlijk ontbijt behoort ook tot de mogelijkheden. Diegenen die er vorig jaar bij waren zullen het beamen, we zijn er letterlijk in de watten gelegd.

Mechelen in kerstsfeer en in den doenker 5 of 10 km ( afhankelijk van het weer). Start: K.H.M. Campus De Ham Raghenoplein 2800 Mechelen Sfeervolle kerst- en eindejaarstocht door de verlichte historische binnenstad. Kerstmarkt aan De Lindepoort. Het Begijnhof in kerstsfeer met kerststallen en een levende kerststal met randanimatie. Bereikbaarheid: Auto: E19 afrit Mechelen-Noord, volg Marspijlen. Start wandeling om 18u30 Vertrek aan Klimax om 18 uur Info dag van de wandeling: Patricia 0495 43 47 55

Inschrijven kan nog, vóór 20 september 2010 (plaatsen zijn beperkt) door 10 € (per persoon) te storten , met vermelding : naam + wandelweekend Oostkamp nov. 2010 rekeningnummer : 788-5180048-93  BERGSPORTVERENIGING KLEIN-BRABANT VZW p/a C. Verschaevestraat 15 2870 BREENDONK nieuwsgierig geworden ? ga snel kijken op de website www.roodhof.be Praktische info (uur van vertrek + programma) wordt 14 dagen voor we vertrekken gestuurd naar alle ingeschrevenen, tenminste als diegene die een voorschot betaalde tijdig zijn e-mailadres doorstuurt naar [email protected]

Klefferaar 13

Trainingen 15 - 18 jaar  Wanneer: woensdag van 18:00 tot 20:30 uur                  zaterdag van 9:30 – 12:00 uur (samen met 12-14 jarigen) trainingen Wie: iedereen vanaf ±15 jaar (°1995) tot 18 jaar (°1992) Volgend jaar gaan er enkele wijzigingen plaats Start: 1 september vinden bij de jeugdtrainingen. Hieronder een klein Trainers: Filip, Matti en Jonas (woensdag) Sam, overzicht van welke trainingen er zullen plaats Jurgen en Yannick (zaterdag)  vinden. Als je niet zeker bent in welke groep je thuis hoort, twijfel dan niet om één van onze Wedstrijdteam A trainers aan te spreken of een mail te sturen naar Wanneer: maandag van 19:00 tot 22:00 uur                  woensdag van 19:00 tot 22:00 uur het gezamelijke emailadres: Wie: selectie die meedoet aan (inter)nationale [email protected] wedstrijden. Ongeveer 10 jongeren die geselecteerd worden door de trainers, vanaf Trainingen -12 jaar 14 jaar Start: begin augustus (wordt nog meegedeeld) a) beginners 1 extra training via schema (logboek) Wanneer: zaterdag van 14:00 - 16:00 uur. Trainers: Christian en Johan  Wie: Iedereen die wil klimmen, vanaf 9 jaar

Jeugd

(°2001) tot ±12 jaar (°1998) Start: zaterdag 28 augustus

b) gevorderden  Wanneer: zaterdag 14:00 – 16:00 uur + 16:00 – 17:00 uur Wie: ongeveer 6 kinderen die geselecteerd worden door de trainers + wed B Start: zaterdag 28 augustus Trainsters: Katie, Liselotte en Lieselot  Wedstrijdteam B Wanneer: zaterdag van 14:00 tot 17:00 uur (trainingen -12jaar)                 woensdag van 18:00 tot 21:00 uur Wie: jonge selectie (tem 14 jaar) met talent die gemotiveerd zijn om aan wedstrijden mee te doen. ongeveer 6 à 8 kinderen die geselecteerd worden door de trainers Start: woensdag 25 augustus Trainster: Liselotte Trainingen 12 - 14 jaar Wanneer: woensdag van 15:30 tot 18:00 uur                  zaterdag van 9:30 – 12:00 uur (samen met 15-18 jarigen)  Wie: iedereen vanaf ±12 jaar (°1998) tot ±14 jaar (°1996) Start: 1 september trainers: Leo, Joke en David (woensdag) Sam, Jurgen en Yannick (zaterdag)

Studenten-training Wanneer: woensdag 19:00 tot 22:00 uur Wie: geselecteerde studenten die meedoen aan (inter)nationale wedstrijden. Ongeveer 8 studenten, vanaf 18 jaar Start: begin augustus - 2 extra trainingen via schema (logboek) Trainers: Christian en Johan   NIEUWE KLIMMERS: 1) Info en testdagen tot en met zaterdag 18 september (zaterdag inclusief) 2) Zaterdag 18 september INSCHRIJFMOMENT 20:00 uur te Paepenheide 3) Geboortejaar:   - 2001-1998: zat namiddag 14:00-16:00 uur   - 1998-1996:woe namiddag 15:30 – 18:00 uur of zat voormiddag 9:30 – 12:00 uur   - 1995-1992: woe avond 18:00 – 20:30 uur of zat voormiddag 9:30-12:00 uur

Klefferaar 14

Youth Colour Climbing Festival Imst 22-23 Mei 2010

Verslag van Celine Cuypers Vrijdagmorgen zijn we vroeg in de ochtend vertrokken om Nils Lemière op te halen. Het was een lange rit, maar al bij al viel het wel mee. We hebben onderweg twee leuke films gezien en wat gepingpongd. De rit verliep heel vlot tot we aan de Fernpass aankwamen rond 7 uur ‘s avonds. We hadden nog maar 20 km voor de boeg, maar plots stond het verkeer stil. Brandweerwagens en ziekenwagens reden af en aan. Papa belde naar mama om te vragen of zij in haar beste, maar toch lachwekkende Duits naar Frau Suzie Knabl wou bellen om te zeggen dat we misschien niet voor 8 uur zouden aankomen. Suzie heeft onze namen opgeschreven en zou onze nummers klaarleggen voor de volgende dag. Het scheelde niet veel want om 5 voor 8 stonden we dan toch aan de registratiebalie. Na een goede nachtrust in onze auto op de parking van Kletterhalle Imst, begonnen de zenuwen te werken. Nils klom in categorie D en topte de eerste dag alle routes, maar dat deden 15 van de 17 klimmers in deze categorie. Zondag werd er pas echt geselecteerd en werden de routes veel zwaarder. Nils topte geen enkele route meer en werd 13de. Volgend jaar mag hij nog in de D-categorie klimmen en dan zal hij het zeker een stuk beter doen. Dit jaar ben ik eerstejaars in de categorie C. In deze categorie gaat het er vanaf de eerste dag al veel harder aan toe. Bovendien moeten we voorklimmen. Dit is dus meteen ook mijn eerste voorklimwedstrijd. In mijn groep deden 35 meisjes mee. De eerste dag heb ik 4 van de 6 routes getopt. In 1 route ben ik helemaal tot aan de top geraakt, maar kon ik mijn touw niet inpikken waardoor ik een punt verloor. Voor ik de eerste route moest klimmen, was ik zo zenuwachtig en nog niet helemaal opgewarmd dat ik 5 grepen voor het einde uit de route viel. Nu lagen mijn kaarten niet zo goed.

Mijn broer Alan was ook van de partij als tweede chauffeur, want mijn papa kan geen lange stukken autorijden zonder in slaap te vallen. Nils en Alan hebben allebei een zwak voor roodharige meisjes en waren maar aan het supporteren voor nummer 82 (Liza Berends, de kampioen van Nederland). Op het einde van de dag stond Liza voor mij gerangschikt, wat ik niet zo leuk vond, want ik moest nog wraak nemen op Liza omdat zij mij tijdens het Open Vlaams voorbij was geklommen. De tweede dag werd het nog moeilijker en in de eerste route had ik het weer lastig. Om de zenuwen te bedwingen heb ik zeker een half uur met Simon Lorenzi op de wipplank gezeten, want hij moest duidelijk ook wat negatieve energie kwijt. De tweede route kon ik toppen. In de laatste route ging het ook goed. Ik klom het volledige dak door, maar was daarna volledig uitgeput om het laatste rechte stuk nog uit te klimmen. Ik geraakte jammer genoeg een greep minder ver dan vele andere meisjes, waardoor ik luttele, maar belangrijke punten verloor. Uiteindelijk werd ik 22ste. Ik had gehoopt bij de eerste helft te eindigen, maar ik ben toch blij dat ik het net iets beter heb gedaan dan de kampioen van Nederland. Dit geeft mij hoop en moed om er hard tegenaan te gaan, want zij is een jaar ouder dan mij. Ik heb ook nog reserve, want de meisjes die de prijzen internationaal wegkapen, trainen minstens vier keer per week en ik kom maar aan twee tot drie trainingen per week. Na de prijsuitreiking hebben we de kabelbaan naar boven genomen om met de Alpine Coaster weer naar beneden te donderen. Dit is de langste roetsjbaan van Europa. Hij is 3,5 km lang en het duurt wel tien daverende minuten voor je weer beneden bent. Op aanraden van Wim Verhoeven hebben we zondagnamiddag nog een mooie wandeling gemaakt in de Rosengartenschlucht. Deze romantische canyon met watervallen en hangbruggen vertrekt pal in het dorp van Imst. Tijdens deze wandeling kwamen we het team van Israël tegen en hebben we wat boomklimtrucjes uitgewisseld. Om het zonnige weekend af te sluiten zijn we maandag nog gaan Klettersteigen. Ik kijk al uit naar het Youth Colour Climbing Festival

Klefferaar 15

van Imst in 2011. Vorig jaar zijn we samen met Anak en Wim Verhoeven naar Imst getrokken. Jammer genoeg zal Anak er volgend jaar ook niet bij zijn, want zij klimt in de A-categorie en die wedstrijd gaat een ander weekend door. Nog een jaartje en dan kunnen we hopelijk weer samen op stap.

Verslag van Manolo Debreyne Het Youth Color Climbing Festival is een international klimwedstrijd waar dit jaar 128 deelnemers waren uit 13 verschillende landen: Engeland, Frankrijk, Oostenrijk, Italië, Duitsland, Tsjechie, Roemenie, Polen, Zwitserland, Slovenië, België.Maar ook Israël en zelfs Ecuador!Het is een bekende wedstrijd voor kinderen tot en met 13 jaar. Voor mij was het de tweede en laatste keer dat ik kon deelnemen. Er waren dit jaar ook 11 Belgen : Céline Cuypers en Nils Lemière en mezelf van de Klimax ,Simon Lorenzi,Antoine en Merlin Mattheys,Arnould Ansion,Jacques Klassen,Dylan Antoine,Adèle en Mahault Lippert. De heenreis was wat langer uitgelopen dan verwacht vanwege files maar dat was te verwachten met een zonnig pinksterweekend. Ik sliep samen met mijn Pappa in een tent op de camping in Imst. Gelukkig was het droog weer! Celine en Nils zaten in hun Jeep op de parking.De andere Belgen in hotel Neuner. Mamma was thuis gebleven met mijn broer Ignace. Ignace nam deel aan de Klimax clubwedstrijd. Simon Lorenzi en Mattheys Antoine hadden er in de paasvakantie al een stage in Imst opziten. Ze hadden samen met het Belgisch Youth team in deze zaal mogen trainen. Dit was natuurlijk een voordeel wat ook later in de resultaten zou blijken. De wedstrijd bestaat uit 9 routes: 6 op zaterdag en 3 op zondagvoormiddag. De jeugd C klimt voor en jeugd D klimt toprope. Jeugd D klimt zondag 4 routes. Dag 1 Mijn eerste route was een mooie overhangende route. Ik was superzenuwachtig. Ik klom tot de top maar kon spijtig genoeg niet inpikken terwijl ik in het dak hing. Ik was dan ook een beetje teleurgesteld. Ik herpakte mij echter en de volgende twee routes topte ik. In de namiddag topte ik nog twee routes. Bij de 6° route had ik toch weer problemen met het inpikken terwijl ik in de overhang hing maar ik was toch tevreden met mijn prestatie. Een 21° plaats op 50 deelnemers. Nils had de eerste dag alle routes getopt en stond hiermee op de 1° plaats. Céline was ook zenuwachtig begonnen maar had haar daarna herpakt. Ze werd de eerste dag 23° van de 35 deelneemsters. Liza Berends de enige Nederlandse deelneemster stond juist voor Celine op een 21° plaats. Simon Lorenzi had slechts in 1 route het relais niet kunnen inpikken en had dus zeer goed

gepresteerd een 9° plaats. Mattheys Antoine had 1 route niet getopt en stond 13°. S’avonds gezellig spaghetti gemaakt op de camping. We leerden op de camping ook een Oostenrijker kennen. George Parma topte alle routes de eerste dag en stond daardoor met acht andere op de 1° plaats. Dag 2 Goed geslapen s’nachts. ‘s Morgens was het 8°C. We ontbijten met zicht op de ons omringende bergen. De tweede dag zijn de routes iets zwaarder. Ik topte er 1 van de drie en had blijkbaar goed geklommen in de andere routes want ik steeg nog in de rangschikking naar de 19° plaats. Celine had er een wedstrijd België – Nederland van gemaakt om het spannend te maken. Haar laatste route gaf ze alles en klom ze super. Met deze prestatie stak ze zelfs Liza voorbij die 23 werd en Celine 22°. Nils topte de 2° dag geen route meer. De routes waren duidelijker moeilijker voor hem. Hij werd 13° van de 17 deelnemers. Simon Lorenzi topte alle routes van dag 2 maar omdat hij één route de dag ervoor niet had kunnen inpikken bij de top miste hij de superfinale en werd hij 5°.De strijd om de eerste plaats was voor 4 jongens. Daar topten ze ook zodat de tijd een onderscheid moest maken. De Oostenrijker Jan Luca Posch haalde het nipt voor de Duitser David Firnenburg. Merlin Mattheys had ook alle routes getopt bij de Jeugd D en mocht de superfinale klimmen waar hij 4° in werd. Het was een leuke wedstrijd waar ik van heb genoten. Foto’s op : http://picasaweb. google.com/THEREDMONKEYS/ YouthColorClimbingFestivalIMST2010# Onze blog op : www.theredmonkeys.blogspot.com Volldige uitslag op : http://wettklettern.at/at/index. php?option=com_wrapper&view=wrapper&Itemid=94 Klimax bedankt voor de sponsoring! Uitslag Meisjes C (35 deelneemsters) 22 : Céline Cuypers 31: Adèle Lippert Uitslag Jongens C (50 Deelnemers) 5: Simon Lorenzi 12: Antoine Mattheys 19 : Manolo Debreyne 31 : Jacques Klassen 35 Dylan Antoine 39 : Arnauld Ansion Uitslag Meisjes D (26 deelneemsters) 19 : Lippert Mahault Uitslag Jongens D (17 deelnemers) 4: Merlin Mattheys 13 : Nils Lemière

Klefferaar 16

Youth Colour Climbing Festival Wenen - 14 en 15 augustus

Verslag van Anak Verhoeven Zaterdag 14 en zondag 15 augustus was het Belgische team weer van de partij op de 2de wedstrijd van de Europese Jeugd Series, 9 klimmers en 4 coaches. Mijn eerste kwalificatieroute was een heel technische route op een zo goed als rechte wand met vreemde grepen (nogal slechte, vond ik). Nadat ik 28 van de 42 klimsters had zien klimmen was het mijn beurt. In deze route was het moeilijk om gecontroleerd te klimmen en om rustig in evenwicht te staan om in te pikken. Het was een zware route, maar het is toch gelukt om hem uit te klimmen. Ik was blij, want helemaal in het begin twijfelde ik erg op een bepaalde pas die ik nogal link vond. En eigenlijk moest ik deze route sowieso uitklimmen omdat er in totaal nog 15 anderen hem getopt hadden. Na de middag moest ik als 9de de tweede route klimmen. Niet de route die we verwacht hadden dat ik moest doen, maar wel de zware route van de jongens B. Een hele moeilijke route. Toen ik al helemaal verzuurd was, maakte ik ook nog de onjuiste keuze om een setje in te pikken in plaats van eerst door te klimmen en dan pas in te pikken, waardoor ik greep 35 enkel kon tikken. Maar ondanks dat was ik héél blij! Ik zat in de finale.  De volgende dag, heel vroeg, ging ik met Tijl naar de isolatie. Opwarmen en daarna de route gaan lezen die een beetje overhangend was en kleine greepjes had. In de isolatie was ik veel minder zenuwachtig dan met de wedstrijd in Imst. Ook de contacten met de andere klimsters waren tof! De finaleroute is wel goed gegaan, al was ik een klein greepje om de hoek vergeten en had ik op een bepaalde plek beter een heelhook gemaakt om in te pikken. Boven in de route toen ik bijna op was, moest ik weer kiezen tussen inpikken of doorklimmen.

Deze keer maakte ik wel de juiste keuze. Het gevolg was een diepe val maar wel een derde plaats (ex-aequo met een Sloveens meisje). Na de wedstrijd zijn we nog de stad Wenen gaan bezoeken met de families Debreyne en Timmermans. Iets heel tof aan deze wedstrijd waren de vriendschappen met de andere meisjes!

Verslag van Ignace Debreyne EYS Wenen werd mijn eerste EYS wedstrijd in de Jeugd A .Ik vertrok reeds op Donderdag 12 Aug met mijn ouders en broer naar Wenen met de auto. Zo kon ik op Vrijdag nog uitrusten van de verre reis .Vanuit Antwerpen is het ongeveer 1350 km en we deden er 13.5 uren over. De familie Timmermans was slimmer. Zij namen met Ryanair het vliegtuig naar Bratislava in Slovenië dat op een honderdtal kilometers van Wenen ligt. Dit is voordeliger dan naar Wenen te vliegen. Met het vliegtuig is ook minder vermoeiend. Met mijn ouders ging ik de eerste dag kamperen. De eerste camping Neue Donau die het dichts bij de klimzaal lag was volzet. Dan maar naar de camping Wien Sud. Deze lag een 25 minuten rijden van de klimzaal. Hier was nog wel plaats. Deze camping stond behoorlijk vol met vooral mobilhomes,bijna geen tenten. Op vrijdag 13 Augustus sliepen we uit. Daarna gingen we eens kijken naar het klimgebied Adlitzgraben dat een uurtje rijden van Wenen lag. Toen we eraan kwamen hadden we een fikse regenbui zodat we in de gietende regen het gebied moesten verkennen. Het was een vrij groot gebied waar we na de wedstrijd ook nog eens zijn gaan klimmen. Spijtig genoeg begon het ook toen weer te gieten zodat we er niet veel hebben kunnen klimmen. Na de verkenning van het klimgebied gingen we naar Schloβ Schönbrunn . Een paleis met enorme grote mooie tuinen en een zoo. We konden de paleizen binnen niet bezoeken omdat er een lange wachttijd was en we moesten om 17.00 Hr aan het hotel van het Belgisch team zijn. Zaterdag 14 Augustus was dan kwalificatie. Gelukkig sliep ik in het hotel want de tent op de camping was tijdens een wolkbreuk over Wenen helemaal onder water komen te staan. Ze stonden tot hun knieën in het water. De koelbox dobberde rond in het water, de luchtmatrassen dreven rond,….Alles was nat zodat ze de nacht in hun auto hebben moeten slapen. Het ontbijt in het hotel Donaucity was maar mager: twee chemische pistolets en een appel. Ik at alleen maar de appel op. De klimzaal in Wenen was enorm groot en er was zelfs Airco. Uniek in Europa ! Het was

Klefferaar 17

binnen steeds aangenaam om te klimmen. Mijn eerste kwalificatieroute was een technische route. Ik was zenuwachtig en was gemotiveerd om de top van deze route te bereiken. Er was na drie vierde van de route een moeilijke pas op een grote module waar de meeste klimmers vielen. Ik geraakte er ook niet voorbij. De tweede route was een overhangende route met een moeilijke pas op een platte greep en dan nog kleine greepjes in een overhang. Ik kon de pas met de platte greep klimmen maar hogerop had ik problemen om de kleine greepjes te houden .Het zat er al op want de finale is maar voor de 10 besten. Ik werd 25 ste van de 42 deelnemers. Anak Verhoeven en Loïc Timmermans behaalden wel de finale. Zondag 15 Augustus gingen we eerst supporteren voor Anak en Loïc. Beiden behaalden een mooi resultaat. Anak werd 3° en Loïc 5°. Na de finale bezochten we met de familie Timmermans en Verhoeven het mooie centrum van Wenen. De anderen waren al na de finale naar huis teruggekeerd. Ook leefden we ons s’avonds nog uit op de spectaculairste kermisattracties van Wenen. Met mijn ouders verbleef ik nu In het hotel Wiener Kindl. Hier verbleef ook de familie Timmermans en het Nederlands team. Het was op wandelafstand van de klimzaal en het ontbijtbuffet was enorm uitgebreid. Het was een lange dag geweest waar we veel van hebben genoten. Met mijn ouders verbleven we nog een week langer in Oostenrijk .Het Duitse team ging twee weken samen trainen in Klimzalen buiten Duitsland. Het Franse Team was al een week naar de klimzaal in Edinburg gaan klimmen. Hier vindt namelijk het Jeugd Wereldkampioenschap plaats begin September 2010. Een deel van het Belgisch team heeft een stageweekend eind Augustus in Klimzaal L’Escale in Arlon. Hier de resultaten van de andere Belgen : Anak Verhoeven : 3° plaats Meisjes B Manon Mattheys : 30° plaats Meisjes B Camille Duhoux : 33° plaats Meisjes B Chloé Caulier : 38 ° plaats Meisjes B Loic Timmermans : 5° plaats Jongens B Cédric Binst : 40° plaats Jongens B Sebastien Berthe : 12° plaats Jongens A Ignace Debreyne : 25° plaats Jongens A Lukas Geukens : 24° plaats Jongens A David Le Duc : 19° plaats Jongens Junioren Laura Van Bruyssel : 25° plaats Meisjes Junioren Foto’s Van Dennis Timmermans op : http://picasaweb.google.be/TIMMERMANS. denis/10081415_EYSVienne?feat=email# Onze blog op : www.theredmonkeys.blogspot.com Klefferaar 18

Verslag van Cedric Binst Ik ben samen met mijn papa een dagje vroeger vertrokken naar Wenen. Mijn papa wilde van deze gelegenheid gebruik maken om het centrum van Wenen te bezoeken. Tegen 17u werden we in het sporthotel verwacht tot de rest van het team aankwam. We mochten nog wat relaxen tot we om 20u aan tafel konden in het restaurant. Na het eten gingen we naar onze kamers en rond 22u gingen we slapen. Laura,Lukas, Chloé, Camille, Manon, Sébastien en David moesten om 6u 30 al opstaan om daarna om 7u 15 naar de klimzaal te vertrekken. Ignace, Loïc en ik vertrokken pas om 8u 15 omdat we pas later moesten klimmen. We kregen allemaal een ontbijtzakje met 2 pistolets, een fruitsapje en een appel. In mijn eerste route moest ik als 22ste van de 44 klimmen ( 38ste plaats). In deze route wilde ik inpikken op een foothook, maar ik hing al boven het setje dat ik eigenlijk al vroeger had moeten inpikken en daardoor ben ik gevallen. Spijtig genoeg moest ik in de 2de kwalificatieroute wachten tot 19u 30 voor ik mocht klimmen (35ste plaats) Hier was ik heel goed bezig en nog niet verzuurd, maar ik had juist een moeilijke pas achter de rug en mijn voeten stonden op 2 superkleine greepjes en ik ben er gewoon afgegleden. Jammer want ik had nog veel verder geraakt. Ik was namelijk de laatste van mijn categorie en heel de klimzaal was al bijna leeg toen het eindelijk mijn beurt was. De volgende dag werden we normaal gezien om 9u in de zaal verwacht om de finales te zien, maar we kwamen daar pas aan om 9u30 en Loïc had zijn finale al geklommen. Sébastien was daar niet blij om. Loïc eindigde 5de en Anak eindigde op een gedeelde 3de plaats. Nadat jeugd B had geklommen ben ik met mijn papa al naar huis vertrokken en na ongeveer 12u rijden en 3u files, zijn we goed thuis geraakt. Ik vond het een heel mooie wedstrijd mijn een prachtige zaal, maar ik had zeker nog veel beter gekund. De volgende wedstrijd is op 9 september in Edingburgh (WK), ik kijk er al naar uit om een betere prestatie neer te zetten zonder foutjes te maken.

Nieuws van de klimschool Opleidingen klimschool 2010-2011

In de klimschool van BVKB kunnen bergsportliefhebbers veilig en zelfstandig leren klimmen in de zaal, op de rotsen en in de bergen. Hiervoor worden vijf opleidingen ingericht, die modulair zijn en gespreid worden over een periode van drie jaar. Elke opleiding bestaat uit een aantal lesdagen, en wordt afgesloten met een evaluatiemoment. De cursussen zijn bedoeld voor volwassenen en jongeren vanaf 14 jaar. Uiteraard moet je niet het volledige traject afleggen, maar om aan een nieuwe module te kunnen beginnen moet je de voorgaande modules succesvol doorlopen hebben. De klimvaardigheidsbewijzen worden uitgereikt door de overkoepelende Klim- en Bergsportfederatie (KBF) voor Vlaanderen. Ze vormen een uniforme en modulaire manier om te leren klimmen. Wie klimvaardigheidsbewijs 1 heeft behaald mag vrij indoor toprope klimmen. Dit wil zeggen dat je zelfstandig in de zaal toprope mag klimmen zonder begeleiding of toezichter. Klimvaardigheidsbewijs 2 geldt voor indoor voorklimmen. KVB 2 bewijst dus dat je veilig kunt voorklimmen in de zaal. Wil je niet in de zaal blijven, dan kan je klimvaardigheidsbewijs 3 halen om ook outdoor, met andere woorden op goed geëquipeerde rotsen, te kunnen voorklimmen. Wil je nog een stapje verder gaan, dan volg je de cursus voor KVB4 om met mobiele zekeringsmiddelen zoals klemblokken en friends te leren klimmen.

Eerste module (KVB1, indoor toprope klimmen) Wie zich inschrijft voor de eerste module krijgt in oktober 2 zaterdagavonden les van enkele gediplomeerde lesgevers, die je niet alleen aanleren je correct in te binden of hoe je een andere klimmer in toprope correct zekert. Je krijgt er een eerste basisuitleg over de specifieke eigenschappen van het materiaal dat je leert gebruiken. Uiteraard komen ook opwarming en cooling down aan bod. De module wordt afgesloten met een evaluatiemoment. Data: Les 1 :     Les 2 :     Examen :

Zondag 10 oktober 2010 van 15u tot 19u. Zaterdag 16 oktober 2010 van 18u tot 22u. Zaterdag 23 oktober 2010 van 18u tot 22u.

Toelatingsvoorwaarden: − Bij aanvang van de eerste les 14 jaar of ouder zijn − Lid zijn van BVKB. Lid worden van BVKB kan je online via www.klimenbergsportfederatie.be. Inschrijven:

Stap 1: Stuur ten laatste op 20/09/2010 een mailtje naar [email protected]. Vermeld je naam, adres, geboortedatum, tel, gsm, email-adres(sen), en de mededeling dat je de module “KVB1” wenst te volgen. Laat ons weten over welke ervaring en/of attesten je reeds eventueel beschikt. Vermeld ook de status van je lidmaatschap vb lidnummer, in aanvraag, enz. Stap 2: Nadat je per mail de bevestiging ontvangen hebt dat je inschrijving ok is, schrijf je het inschrijvingsgeld (zie tabel ) binnen de 5 dagen over op de BVKB rekening 788-5180048-93 met volgende mededeling “Jouw naam + klimschoolopleiding KVB1”. Klefferaar 19

Inbegrepen: begeleiding door gediplomeerde lesgevers, 2 lessen, 1 deelname aan evaluatiemoment Niet inbegrepen: ingangsticket Klimax I , eventueel huur materiaal (gordel en zekeringstoestel), kostprijs klimvaardigheidsbewijs (5€, alleen zinvol als je niet verder wenst te gaan met KVB2)

Tweede module (KVB2, indoor voorklimmen)

De tweede module is gespreid over 4 vrijdagavonden. Je leert ondermeer een voorklimmer zekeren, je leert op een veilige en gecontroleerde manier voorklimmen en je setjes correct inpikken. Nadien leer je nog wat meer over de snelheden en krachten die optreden bij een voorklimmersval en je leert hier als zekeraar dynamisch op in te spelen. Je krijgt nog extra uitleg over klimmateriaal, zodat je met kennis van zake je eigen materiaal kan aankopen. Gedurende 3 avonden gaat de les door in Klimax II, en mits het weer het toelaat, gaan we ook een keer naar klimmuur Renaat Muys (Breeven, Bornem). Ook deze module wordt afgesloten met een evaluatiemoment. Data: Les 1 :     Les 2 :     Les 3: Les 4: Examen :

Vrijdag 19 november 2010 van 19u30 tot 23u te Klimax II Vrijdag 26 november 2010 van 19u30 tot 23u te Klimax II Vrijdag 3 december 2010 van 19u30 tot 22u te Renaat Muys (Breeven) Vrijdag 10 december 2010 van 19u30 tot 23u te Klimax II Zaterdag 11 december 2010 van 18u tot 22u te Klimax II

Toelatingsvoorwaarden: − Bij aanvang van de eerste les 14 jaar of ouder zijn − Beschikken over KVB1 − Lid zijn van BVKB. Lid worden van BVKB kan je online via www.klimenbergsportfederatie.be. Inschrijven:

Stap 1: Stuur ten laatste op 30/09/2010 een mailtje naar [email protected]. Vermeld je naam, adres, geboortedatum, tel, gsm, email-adres(sen), en de mededeling dat je de module “KVB2” wenst te volgen. Laat ons weten over welke ervaring en/of attesten je reeds eventueel beschikt. Vermeld ook de status van je lidmaatschap vb lidnummer, in aanvraag, enz. Stap 2: Nadat je per mail de bevestiging ontvangen hebt dat je inschrijving ok is, schrijf je het inschrijvingsgeld (zie tabel ) binnen de 5 dagen over op de BVKB rekening 788-5180048-93 met volgende mededeling Klefferaar 20

“Jouw naam + klimschoolopleiding KVB2”. Inbegrepen: begeleiding door gediplomeerde lesgevers, 4 lessen, 1 deelname aan evaluatiemoment Niet inbegrepen: ingangsticket Klimax II , eventueel huur materiaal (gordel en zekeringstoestel), kostprijs klimvaardigheidsbewijs (5€, alleen zinvol als je niet verder wenst te gaan met KVB3)

Derde module (KVB3, outdoor voorklimmen) Deze module start in het voorjaar (eind maart) en gaat door tot begin oktober. Je leert in de loop van een 11-tal lessen een aantal technieken om op een veilige en verantwoorde manier op goed geëquipeerde rotsen te klimmen. We starten met de technieken die eigen zijn aan het sportklimmen, zoals het ombouwen naar toprope. Hierna gaan we voort met de technieken die nodig zijn voor het klimmen met meerdere touwlengten, zoals het opbouwen van een relais en rappellen. Je leert tussendoor ook nog enkele basis reddingstechnieken, zoals het prussiken (zelfredding) en de expresstakel (hulp geven aan een naklimmer). De meeste lessen gaan door aan de rotsen in de Ardennen. Enkele lessen gaan door op de klimmuur Renaat Muys. Deze module wordt afgesloten met een evaluatiemoment. De eerste 3 modules kunnen in principe in de loop van 1 jaar afgelegd worden (oktober tot oktober). Data: Les 1 :     Vrijdag 18 maart 2011 van 19u30 tot 23u te Paepenheide Les 2 :     Zondag 20 maart 2011 van 10u00 tot 12u te Renaat Muys (Breeven) Les 3: Zondag 27 maart 2011 van 08u15 tot 16u te Durnal Les 4: Vrijdag 29 april 2011 van 19u30 tot 22u te Renaat Muys (Breeven) Les 5: Zondag 1 mei 2011 van 08u15 tot 16u te Goyet Les 6: Vrijdag 27 mei 2011 van 19u30 tot 22u te Renaat Muys (Breeven) Les 7: Zondag 29 mei 2011 van 08u15 tot 16u te Marche Les Dames Les 8: Zondag 26 juni 2011 van 08u15 tot 16u te Yvoir Les 9: Zaterdag 27 augustus 2011 van 08u15 tot 16u te Hotton Les 10: Zondag 28 augustus 2011 van 08u15 tot 16u te Pont à Lesse Les 11: Zondag 25 september 2011 van 08u15 tot 16u te Yvoir Examen : Zaterdag 8 oktober 2011 van 8u15 tot 16u te Yvoir + Klimschool BBQ in de chaveehut Toelatingsvoorwaarden: − Bij aanvang van de eerste les 14 jaar of ouder zijn − Beschikken over KVB2 − Lid zijn van BVKB. Lid worden van BVKB kan je online via www.klimenbergsportfederatie.be. Inschrijven:

Stap 1: Stuur ten vroegste op 15/12/2010 en laatste op 15/02/2011 een mailtje naar [email protected]. Vermeld je naam, adres, geboortedatum, tel, gsm, emailadres(sen), en de mededeling dat je de module “KVB3” wenst te volgen. Laat ons weten over welke ervaring en/of attesten je reeds eventueel beschikt. Vermeld ook de status van je lidmaatschap vb lidnummer, in aanvraag, enz. Stap 2: Nadat je per mail de bevestiging ontvangen hebt dat je inschrijving ok is, schrijf je het Klefferaar 21

inschrijvingsgeld (zie tabel ) binnen de 5 dagen over op de BVKB rekening 788-5180048-93 met volgende mededeling “Jouw naam + klimschoolopleiding KVB3”. Inbegrepen: begeleiding door gediplomeerde lesgevers, 11 lessen, 1 deelname aan evaluatiemoment, overnachting in de chaveehut en deelname aan de klimschool BBQ op 8 oktober 2011, gebruik van klimtouwen van BVKB Niet inbegrepen: ingangsticket Klimax II in geval van regen , kostprijs klimvaardigheidsbewijs (5€)

Vierde module (vervolmaking)

Omdat je met de technieken van KVB3 je plan wel kan trekken op de rotsen, denken velen dat je daarmee volleerd bent, maar niets is minder waar. In het vervolmakingsjaar leer je nog meer reddingstechnieken zoals complexere takels, touwverlengingen en een heel assortiment aan knopen en hun toepassing. Verder leer je om je met die nieuwe technieken en knopen uit verschillende probleemsituaties te werken. Na het volgen van deze module ben je klaargestoomd om de ingangsproef voor initiator rotsklimmen af te leggen. De vervolmaking gaat normaal gesproken door op dezelfde (rots)dagen als de module KVB3. Data: Les 1 :     Les 2: Les 3: Les 4: Les 5: Les 6: Les 7: Evaluatie :

zaterdag 19 maart 2011 van 18u00 tot 22u te Klimax II Zondag 27 maart 2011 van 08u15 tot 16u te Durnal Zondag 1 mei 2011 van 08u15 tot 16u te Corphalie Zondag 29 mei 2011 van 08u15 tot 16u te Marche Les Dames Zondag 26 juni 2011 van 08u15 tot 16u te Yvoir Zaterdag 27 augustus 2011 van 08u15 tot 16u te Hotton Zondag 25 september 2011 van 08u15 tot 16u te Dave Zaterdag 8 oktober 2011 van 8u15 tot 16u te Beez + Klimschool BBQ in de chaveehut

Toelatingsvoorwaarden: − Bij aanvang van de eerste les 14 jaar of ouder zijn − Beschikken over KVB3 − Lid zijn van BVKB. Lid worden van BVKB kan je online via www.klimenbergsportfederatie.be.

Klefferaar 22

Inschrijven:

Stap 1: Stuur ten vroegste op 15/12/2010 en laatste op 15/02/2011 een mailtje naar [email protected]. Vermeld je naam, adres, geboortedatum, tel, gsm, emailadres(sen), en de mededeling dat je de module “vervolmaking” wenst te volgen. Laat ons weten over welke ervaring en/of attesten je reeds eventueel beschikt. Vermeld ook de status van je lidmaatschap vb lidnummer, in aanvraag, enz. Stap 2: Nadat je per mail de bevestiging ontvangen hebt dat je inschrijving ok is, schrijf je het inschrijvingsgeld (zie tabel ) binnen de 5 dagen over op de BVKB rekening 788-5180048-93 met volgende mededeling “Jouw naam + klimschoolopleiding vervolmaking”. Inbegrepen: begeleiding door gediplomeerde lesgevers, 7 lessen, 1 deelname aan evaluatiemoment, overnachting in de chaveehut en deelname aan de klimschool BBQ op 8 oktober 2011, gebruik van klimtouwen van BVKB Niet inbegrepen: ingangsticket Klimax II in geval van regen

Vijfde module (KVB4, adventure climbing) Wil je klimmen op rotsen waar geen of weinig behaking is, dan volg je best de module KVB4. Dit is een stage van een week (normaal in augustus, data nog nader te bepalen), voorafgegaan door een 2-tal voorbereidingsweekends. Je leert klimmen op alpien terrein, zonder gletsjers. Alle voorgaande technieken worden herhaald en aangevuld door reddingstechnieken eigen aan het terrein. Je leert werken met mobiele zekeringsmiddelen en natuurlijke ankerpunten. Verder krijg je een basis weerkunde om te kunnen inschatten of een beklimming al dan niet kan doorgaan. De stage is normaal in de Franse Alpen (Écrins), maar de locatie kan afhankelijk van het weer nog veranderen. Meer info over concrete data en deelname voorwaarden volgen later, blijf zeker www.bvkb.be in de gaten houden!

Inschrijvingsgeld per module: Indien je 1 opleiding of 2 opleidingen volgt : EUR EUR EUR geb geb Geb <1992 <1992 >= 1992 Lid Lid Lid BVKB KBF BVKB KVB 1 20,00 30,00 15,00 KVB 2 30,00 40,00 25,00 KVB 1 & 2 45,00 55,00 35,00 KVB 3 115,00 N/A 105,00 vervolmaking 115,00 N/A 105,00

EUR Uiterste geb Inschrijf- en >=1992 betaaldatum Lid KBF 25,00 20/09/2010 35,00 30/09/2010 45,00 20/09/2010 N/A 15/02/2011 N/A 15/02/2011

Klefferaar 23

Maximum aantal deelnemers

20 20 20 20 20

De beklimming van de Finsteraarhorn Verslag van Veerle Deliever De beklimming van de Finsteraarhorn Vorig jaar stond onze planning voor dit jaar al vast. Tommy en ik bereikten toen op de top van de Mönch en zagen hoog boven al de andere bergen de Finsteraarhorn uitsteken,. Daar wilden we ook wel staan. De Finsteraarhorn is met zijn 4274 m de hoogste van het Berner Oberland en lig in het werelderfgoed van de Aletsch. Zondag 3 juli: Oberaarsee - Finsteraarhut, 6u00 -> 14u00, 1500 hm De route loopt Langs de Oberaarsee, de oberaargletsjer, waar we een Duits koppel Elke & Ralph leren kennen. Ze hebben dezelfde plannen als wij: Fieshergletsjer, Gamslickejoch met een steile firnwand van 55°. Twijfels bij de Duitsers om een veel langere maar gemakkelijkere route te nemen, maar ze volgen ons. Het zoeken naar de juiste route is lastig. Moe komen we aan in de luxe vernieuwde Finteraarhut, tot onze grote verbazing opengehouden door een vriendelijke Zwitserse huttewirt.

Bijna op te top -> big smile!!!

Superteam!!!!! Dinsdag 5 juli: Uitslapen tot 6u00 uur, overschrijding van de Wysnollen 3595 Mooie beklimming, over de gletsjer dan een steile sneeuwroute over de graat en dan een stukje klauteren over rotsen, we staan samen met een gids en drie vrouwen op de top We dalen af langs de sneeuwflank in de pap, kiezen voor een andere route dan deze van de gids en komen eerst aan de hut , Yes goe gedaan!

Maandag 4 juli: Vertrek voor een toppoging, 4u30 Er lag een goed spoor over de gletsjer tot aan het Hugisattel, vandaar ging de route over een steile graat en werd het klim- en klauterwerk. Er lag veel sneeuw en ijs met enkele “luftige passages”. Samen met het Duitse koppel bereikten we de top. Prachtige uitzichten, schitterend weer!!! Een uur op de top gezeten in een dunne fleece, geen wind en heerlijke temperaturen... De volgende klim werd ondertussen gespot vanop de top, de Wysnollen Tommy op de graat.

‘s Ochtends over de gletsjer.

Enkele luchtige passes tijdens de graatbeklimming. ‘

Woensdag 6 juli: Finsteraarhut, Oberaarhorn 3631, Oberaarhut. We besluiten om nog een dagje extra in de bergen te blijven en te profiteren van het prachtige weer. Op het menu staat een top, vlakbij de Oberaarhut waar we overnachten. Wederom is het zoeken naar de juiste route en ook het spoor op de gletsjer is verdwenen. Even zitten we vast tussen mega spalten maar met een beetje

Klefferaar 24

zoeken komen we er veilig uit. De beklimming van de Oberaarsee begint met een leuk stukje rotsklimmen, steeds minder steil en op het einde overgaand in in firn. Aan de top blijven we nog een uurtje of twee, spotten andere cordee’s en wachten tot de sneeuw iets platter wordt voor een gemakkelijke afdaling. Er waren véél puttekes en uiteraard heb ik ze gevonden!!! In de hut worden we hartelijk verwelkomd door Kurt, ne speciale kerel die in zijn jonge jaren ongelooflijke beklimmingen gedaan heeft. Nu heeft hij zijn intrek genomen in een zeer ouderwetse hut, met de charme zoals het vroeger was, heerlijk! Zes maanden leeft hij daar tegen een rotswand en bedient zijn gasten met heerlijk gebakken taart.

we met het selecteren van wat we de eerste dagen konden doen. We kwamen tot de conclusie dat de Weissmies en de Lagginhorn ideaal waren als opwarmertjes. Beide zijn technisch vrij makkelijke bergen, die elk iets meer dan 4.000 meter zijn (respectievelijk 4.023 en 4.010). De vrij bekende Weissmies is een sneeuwbeklimming, de Lagginhorn een rotsbeklimming. Zondag begonnen we met rugzakken te pakken en na een snel middagmaal vertrokken we naar de Weissmieshütte. Hoewel de naam het anders doet uitschijnen, ligt deze hut niet ideaal voor de beklimming ervan, in tegenstelling tot de 500 meter hoger gelegen Hohsaashut. Met een voorspelling van slecht weer voor woensdag en donderdag ,zagen we geen andere oplossing dan maandag en dinsdag beide beklimmingen te doen. Om toch een beetje geacclimatiseerd te zijn en het pad te verkennen voor ‘s nachts, gingen we na aankomst aan de hut direct verder naar de Hohsaashut. This is the real live ! Maandagochtend om 3u 15 werden we tot de orde gerinkeld. Wakker worden was geen probleem, ik was nooit in slaap geweest. We maakten ons in snel tempo klaar, want met vier duurt dat sowieso langer dan met twee. Om kwart na vier begonnen we uiteindelijk aan de 70 minuten durende tocht naar de gletsjer. Daar maakten we ons klaar voor het echte werk. Stap na stap kropen we tussen de gletsjerspleten voort. Rond 7 uur verloren we een klein half- uur door een opstopping bij de resten van een ingestorte sneeuwbrug onder een sérac. We moesten één voor één langs de sérac traverseren met onder ons een groot gapend gat. Toen we dan eindelijk de séracwand achter ons

Huttentocht vierduizenders in de Alpen 1

lees verder p. 40

verslag van Koen Demaegd

Zomervakantie 2010. Na 3 jaar rotsklimvakanties, eindelijk nog eens een sneeuwvakantie. Aangezien het vorige doel voorbijgestreefd is, tijd voor something bigger. Na de Mont-Blanc op 10 - jarige leeftijd gedaan te hebben is het nu op mijn 14 jaar tijd voor mijn 4de vierduizender. Het doel van de vakantie, die liep van 16 juli tot 2 augustus, was simpel: zoveel mogelijk vierduizenders doen. Go to the limits We vertrokken vrijdagavond en kwamen na een lange nacht zaterdagochtend toe. Na ons geïnstalleerd te hebben op een van de vele campings in Saas - Grund, begonnen Klefferaar 25

Reisverslag 1

Reisverslag van Ben Verschueren, onze oudste klimmer De startconditie voor een bergtocht was slecht, juist goed

genoeg om ergens aan een waterkant te gaan vissen .     Maar na een eerste week met véél regen en tussen de buiendoor heb ik mijzelf verplicht  om er toch enkele “speedmarchen “ van enkele uren uit uit te persen. De tweede weekwas ik klaar voor een cursus” bergredding en klimmen zonder rotshaken” . We leerden zekeringsmethoden aan met mobile zekeringsmiddelen zoals klemblokjes, friends , en koordjes doorheen rotsholtes, m.a.w.milieubewust  en ecologisch klimmen zonder sporen na te laten in de wand . Voor een oude rakker zoals ik een heel grote sprong want tijdens de voorbije 48 jaar klimmen heb ik alleen maar vertrouwd op zelfgeslagen of bestaande haken.  Maar allez , ‘k heb dat dan maar gedaan zoals het cursusprogramma dat voorschrijft, uiteindelijk raak je daar ook aan gewoon .

holtes in de wand die bezet zijn met fijn bergkristal en lijken terug te bijten als je ze vastneemt), de bergweiden vol vééélkleurige bloemen en zelfs hoog in een rotswand onverwacht een bloemetje dat zich lijkt vast te klampen aan niets en tôch blijft staan . Ongelofelijk die natuurkrachten ! Wat een voorrecht als je dat allemaal mag beleven !  Wie mij kent en dit leest , die wéét : ‘t Benneke heeft weer intens genoten van “zijn bergskes” , ‘t was wéér Sinterklaas voor mij, en dat al in juni !! Elk jaar kan het laatste zijn dat ik nog dergelijke fratsen kan uithalen en dan geniet je natuurlijk intenser !   Ben

  Voor de rest waren alle gebruikelijke ingrediënten aanwezig, zoals 30 cm verse sneeuw  vanaf 2000 m ,de namiddagonweders terwijl je nog in de wand zit en dan kloddernat en koud in de hut komt ,de bedelende bergvogels als je zit te eten, marmotten, herten en gemzen (zeker als je alléén en stil onderweg bent) ,de prachtige onweersluchten en zonsop- en ondergange, na drie dagen intens klimmen de huid van je vingers gesleten zodat een kopkoffie aanvoelt als een gloeiend ijzer van de inquisitie (om nog te zwijgen van de kleine Klefferaar 26

Reisverslag 2

Ladakh 2010 Zanskartrekking met Lut, Harry, Alain, Tanya, Walter Voor Alain, Tanya en mij zou het de eerste keer zijn dat we Indië aandoen. Normaal was een trekking in Ladakh reeds gepland in 2008, maar door omstandigheden hebben we toen moeten afhaken. Lut en Harry geven ons nu de mogelijkheid hen op hun tocht te vergezellen. Vr 2 juli: Vlucht Brussel – Delhi Harry en Lut worden in Zaventem afgezet door Leen. Tanya, Alain en ik vertrekken vanuit Dendermonde met de trein. Eén keer overstappen in Brussel-Noord, we hebben nog 5 minuten en daar wordt door de omroeper van dienst nog eens 5 minuten aan toegevoegd ingevolge treinvertraging. Dat is ruimschoots voldoende om nog even een toilet op te zoeken. Maar deze trein is stipter dan de aangekondigde vertraging. Mijn mond valt dan ook open als ik terug op perron 6 sta en iedereen verdwenen is, inclusief mijn bagage. Ik kan me wel inbeelden wat er is gebeurd en een kwartiertje later spoor ik Tanya, Alain en mijn bagage achterna. Om 10 uur stijgen we op in Zaventem, en na een 8-tal uurtjes vliegen komen we aan in Delhi. Het is reeds tegen middernacht (tijdsverschil van 4u30) als een taxi ons afzet in een donker stoffig straatje ergens in Delhi. Lut heeft alles pico bello geregeld, alles loopt op wieltjes. Airco op de kamer is geen overbodige luxe, buiten is het nog 34°. Het laatste halfuurtje met de taxi was zenuwslopender dan de rest van de reisdag: een gewriemel van auto’s , riksja’s, vrachtwagens, bussen en bromfietsen. Het wordt een korte nachtrust, om 6u30 zitten we op het vliegtuig Delhi – Leh. Za 3 juli: Vlucht Delhi – Leh (3500 m) Na anderhalf uurtje vliegen zitten we in een totaal ander wereld: 14° C , 3500 m hoogtemeters en een stadje omringd door sneeuwtoppen. Nog een korte taxirit naar het Shanti Guest House, een gezellig en rustig familiepensionnetje waar Harry en Lut reeds vele tochten begonnen. De hoogte bleek nog mee te vallen; we maken een wandeling in Leh, het weer is mooi en de temperatuur stijgt tot boven de 20°C. Volgens Harry is het weer in Ladakh in deze tijd van het jaar altijd mooi en stabiel. De hoogte laat de moessons niet naderen, deze regenen ergens zuidwaarts uit. Maar een maand later, in de nacht van 5 op 6 augustus, zouden hevige

stortregens een deel van Leh wegvegen. Nu is alles nog rustig en de vele winkeltjes met juwelen, sjaals en ook de vele trekkingbureaus zitten te wachten op toeristen. In Leh zijn er ook enkele bergsportwinkels waar tegen redelijke prijzen materiaal kon worden gekocht of gehuurd. Wie een piolet of een paar stijgijzers nodig heeft kan deze best hier huren in plaats van zo’n lomp gewicht mee te sleuren op het vliegtuig. Ook tenten, slaapzakken en ander expeditiemateriaal kan hier worden gehuurd. Op aanraden van Harry hebben we ons eigen tentje meegebracht. Op éen van zijn eerste reizen moest hij namelijk een combinatie maken van verschillende tenten om er één volwaardige van te maken. Mijn enige aankoop in een bergsportwinkel is een drinkfles à la Sigg, voor de prijs van 200 roepies. Toch even een middeltje zoeken om snel roepies naar euro’s om te rekenen: 57 roepies voor 1 EUR, maar afgronden naar boven blijkt gemakkelijker. Vanaf nu worden 60 roepies = 1 EUR. Het is ook de koers die op het einde van de reis geldt. In de namiddag zijn we even op bed gaan liggen, misschien hadden we dat beter niet gedaan. Ik word wakker met hevige hoofdpijn en ben kots(letterlijk) misselijk. Lut heeft dezelfde symptomen, de anderen voelen zich kiplekker. Het zou 24 uur duren vooraleer Lut en ik wat voedsel konden binnenhouden. Is me dat even een aanpassing aan de hoogte. Zo 4 julli: Acclimatisatie in Leh en omstreken Terwijl Harry, Alain en Tanya vrolijk enkele kloosters bezoeken in de omgeving van Leh, beperken Lut en ik onze acclimatisatie in de omgeving van het Shanti Guest House, niet te ver van het toilet. Pas ’s avonds komen we er stilaan door. Onze gids Keti (KT) en zijn twee helpers, Nono en Tensing, komen ons opzoeken om de laatste afspraken te maken. Nono is de schoonbroer van KeTi en een uitstekende kok. Tensing , een jongen van 23 jaar wordt als hulp door KeTi aangenomen,

Klefferaar 27

maar vlug evolueert hij tot chef-kok. KeTi is ook geen onbekende voor Lut en Harry. Het is hun vaste gids in ‘Leh en omgeving’ en samen hebben ze reeds een 10 tal tochten ondernomen. Het resulteert in “mooie verhalen en belevenissen van vroeger” maar ook in een intense band tussen hen. KeTi zelf woont een 300 km ten zuiden van Leh in de streek van Manali. Reeds als 14- jarige trok hij met zijn vader die paardeman was regelmatig de bergen in .

Nono, Tensing en KeTi Ma 5 juli: Busreis van Leh naar Lamayuru (3420 m) Alle koppijn is verdwenen, een goed ontbijt met koffie, we hebben er zin in. De startplaats van onze trekking ligt een 125 km ten westen van Leh. Het wordt een helse rit in een klein busje. Enkele cols, smalle stoffige wegen en vele vrachtwagens die we moeten passeren maken het voor de chauffeur niet gemakkelijk. Het leert ons wel om ravijnen in een ander perspectief te zien. Om van deze rit te ontstressen bezoeken we twee boeddhistische kloosters. Deze kloosters liggen meestal op hoogte en er leven monniken die er werken en bidden en veel aanzien krijgen van de bevolking. Heel wat westerlingen, ook vele jongeren, bezoeken Ladakh om in het boeddhisme inspiratie te vinden. Op het internet heb ik wat begrijpelijke informatie gevonden: Het woord Boeddha is een titel en geen naam. Het betekent ‘hij die wakker is’, wakker in de zin van ‘de dingen zien zoals ze werkelijk zijn’. De titel van Boeddha is voor het eerst gegeven aan Siddharta Gotama, een man die 2500 jaar geleden in Noord India woonde. Na jaren van inspanning bereikte hij op 35-jarige leeftijd, terwijl hij in diepe meditatie zat, verlichting. De Boeddha is geen God. Het boeddhisme heeft geen Schepper Gods. De Boeddha was en mens zoals wij mens zijn. Door zijn eigen inspanning heeft hij zichzelf ontwikkeld en de Verlichting bereikt.  Zes uur in de bus en 125 km verder komen we op onze kampeerplaats aan. De tenten worden opgesteld, we verfrissen ons wat en genieten van een verwesterde Indische maaltijd, onze koks weten dat we die sterke gekruide gerechten niet appreciëren. Als afsluiter

drinken we een frisse pint bier, gevonden in één van de kleine kruidenierswinkeltjes in het dorp. Zo’n biertje (halve liter in bruin of groene fles) kost al gauw 120 tot 150 roepies, waarvan 50 roepies accijnzen. Hopelijk brengt dit onze Minister-president, naar verluidt een lezer van de klefferaar, niet op ideeën om de Vlaamse begroting in evenwicht te krijgen. Op de camping zit er ook nog een groepje Duitsers met een vergelijkbaar programma als het onze. Ze zijn ook met vijf, kennen mekaar pas enkele dagen via een inschrijving bij een trekkengsbureau. Ze nemen hetzelfde traject als het onze maar waar onze tocht eindigt in Padum gaan zij nog een 10-tal dagen verder. Beide groepen zijn nog niet volledig: paardenmannen en paarden die instaan voor het vervoer van tenten en bagage zijn nog niet aangekomen Di 6 juli: Begin trekking: Lamayuru via Prinkitila naar Wanla ‘s Morgens worden we gewekt met thee en een heerlijk zonnetje. KeTi, NoNo en Tensing hebben reeds brood gebakken, paratha en chapati. Het is 7u en er is enige zenuwachtigheid te bespeuren bij KeTi. De paardenmannen zijn nog niet aangekomen, ze komen van Padum (onze eindbestemming) en hebben enkele dagen nodig om Lamayuru te bereiken. Het is reeds na 9 uur als we de ladakhi-groet horen roepen door onze paardemannen: “ Julee, julee “(te vergelijken met Grüβ Got in Oostenrijk of bonjour in Frankrijk). Ze hebben zich ongelooflijk moeten reppen. Tijdens hun tocht naar Lamayuru hadden de paarden er op een nacht niets beter op gevonden dan op hun stappen terug te keren.

onze paardenmannen, Onze eerste wandeldag is afwisselend en aangenaam. Op de eerste col, de Prinkiti-la, spannen we een touw met gebedsvlaggetjes. Op de vlagjes schrijven we namen van personen die we ‘het beste’ toewensen. Er volgt nog een mooie afdaling en een welgekomen theestop in een parachutecafé. Onder zo’n parachute is een heus winkeltje geïnstalleerd, voornamelijk ten behoeve van reizigers. Men kan er voor bv. 10 roepies een thee of koffie drinken. Wanla ligt er prachtig bij, gelegen tussen hoge en grillige rotsformaties. Lut heeft hier haar hart verloren

Klefferaar 28

en droomt er al jaren van om hier ooit te komen wonen. Het hart van Harry ligt wat verder in “Börm”. ‘s Avonds eten we pokkara en sluiten de dag af met koffie met een scheutje rum, een iets te flinke scheut volgens Lut . Waarop Alain aan KeTi vraagt of ook in Indië de vrouwen de baas zijn, wat lacherig wordt bevestigd.

Wo7 juli: Van Wanla via Panjilla-pas naar Hannu pattu Een regenbuitje noopt ons het ontbijt in de tent te nemen, maar bij ons vertrek schijnt de zon. We passeren de hoofdstraat van Wanla waar kinderen in mooi schooluniform staan te wachten op de bus. Er wordt hier blijkbaar de nodige aandacht besteed aan onderwijs. De kinderen zijn vriendelijk en opgewekt en hebben geen moeite om een conversatie aan te knopen in het Engels. De wandeling is ook nu mooi en afwisselend en met enkele thee-stops onderweg. Onze nieuwe kampeerplaats ligt op de helling van een langgerekte vallei. Voor de paarden is hier te weinig eten en s’avonds trekken de paardenmannen met hun gevolg hoger de bergen in. Tegen een onhoudbaar tempo, op hun slippertjes en met een stukje ‘plastiek tegen de regen’ verdwijnen ze in het donker. Do 8 juli: Van Hannu pattu via de Sir-Sir pas (4850 m) naar Photoskar (4200 m) Vandaag wordt het een lange stapdag, maar de prachtige natuur laat ons de inspanning van het stappen vergeten. We bereiken onze kampeerplaats om 16 uur. In de verte ligt het dorpje Photoskar, een klein stipje tussen gigantische bergen. KeTi bespreekt het aangepast programma van de volgende dag. Een aanpassing is nodig door de overvloedige sneeuwval van juni, waardoor de pas nog altijd niet sneeuwvrij is. Vr 9 juli: Van Photksar tot juist onder de Singepas Om zes uur wekt Nono ons met een thee. De paardenmannen zijn reeds een uur vroeger vertrokken op zoek naar hun paarden. Ondanks voldoende eten heeft één van de paarden de neiging om er telkens

vandoor te gaan en neemt de andere paarden mee op sleeptouw. Het zoeken resulteert, om tien uur zijn de paarden terug en kunnen de stappers vertrekken terwijl de paarden worden geladen. Ondanks deze kleine tegenslag blijven de mannen toch goedgemutst en opgewekt. Tijdens onze middagpicknick passeren de paarden ons reeds met een tempo dat door ons niet te volgen is. In de late namiddag stoppen we op zo’n 4.600 m onze tocht . De pas gaan we nu niet meer over, de sneeuw ligt er te papperig bij , de paarden zouden wegzakken. De paarden kunnen de pas enkel overschrijden als de sneeuw er nog bevroren bijligt en dit is ’s morgensvroeg. Wat verder staan ook de groene tentjes van de Duitsers.

Za 10 juli: Via Singi-pas(5000 m) en de Kuba-pas (4600 m) naar Gongma (4100m) Ik doe deze nacht geen oog dicht en vraag me af of dit door de hoogte is ? Ik heb er dan ook geen moeite mee om de anderen om 3 uur te wekken, wat dan nog een half uur te vroeg blijkt te zijn. Om 4u30 vertrekken we richting pas en een uurtje later zitten we op 5000 m. De sneeuwpassage loopt vlot voor ons, de paarden hebben er meer last mee, zeker bij het dalen wanneer ze al schuivend met gestrekte voorpoten hun snelheid moeten afremmen. Een sprintje ‘om t’er ’t eerst’ tussen

Klefferaar 29

Harry en Tanya valt in het voordeel uit van Harry. Alain controleert nog eens de hoogte op zijn GPS. Op deze hoogste pas mogen ook geen gebedsvlaggetjes ontbreken. Er volgt een lange afdaling, met daarna terug een klim naar de Kubu-pas. We komen meer volk tegen dan de vorige dagen. We ontmoeten twee priesters die de steile klim naar 5000 m nog moeten aanvatten, ze zijn blij met enkele energierepen die Lut hen toestopt. In dezelfde richting als ons loopt een gezinnetje : man, vrouw en twee kindjes. Het kleinste is naar schat ik een jaar of 4 en zit half slaperig op de rug van een ezeltje. Op de Kuba-pas, komen we nog twee stappers tegen : een vrouw en een meisje. Ze zijn reeds enkele dagen op stap en gaan naar Lingshed, waar de ouders van het meisje wonen. Ze komen van een provinciedorpje, waar het meisje school loopt, en om de zoveel maanden dit traject moet afleggen om eens naar huis te gaan. Het bevestigt nog eens mijn indruk dat veel belang wordt gehecht aan onderwijs. We dalen de pas af tot Gongma, een klein bergdorpje waar een mooi plaatsje wordt gevonden om onze tenten op te stellen. Bomen zijn er niet en er is ook geen lommer. De temperatuur in onze tentjes loopt op tot meer dan 30°, wat rusten onmogelijk maakt. We kunnen de warmte wel wat buiten houden door onze tentjes af te dekken met slaapzakken en ander materiaal, met dank aan Harry voor deze tip.

Zo 11 juli: Gongma - Murgum La - Lingshed – Sumdo Een goeie nachtrust gehad, dus goedgezind aan het ontbijt. Om 7u30 zijn we reeds op pad, prachtig weertje met een echte zondagsstemming. Op de pas Murgum La nemen we een rustpauze. Er zitten ook twee meisjes, of beter gezegd herderinnetjes, die hun kudde schapen in het oog houden. Om hun kudde bij mekaar te houden gebruiken ze een katapult, een slinger met steen. Een systeem waar ik reeds van gehoord had in het verhaal van David en Goliath en dat ik nu voor de eerste keer zie gebruiken. Als de kudde te ver uit mekaar gaat, slingeren ze een steen richting kudde, wel 500 m ver.

Het blijkt zeer efficiënt te zijn. Vanaf de pas dalen we naar Lingshed, een bergdorpje met gompa (klooster). In het dorp lopen enkele jonge kloosterlingen, van 12 – 14 jaar , te herkennen aan hun rood-gele klederdracht. Na een tweede klim en korte afdaling bereiken we in de late namiddag onze kampeerplaats. Die avond gaan we redelijk vroeg slapen, de volgende dag wordt redelijk zwaar.

Ma 12 juli: Van Sumdo (3900 m) via Hannumapas (4.800 m) ) naar Snertse (3400) Om 6 uur opgestaan en voor 8 uur hebben we ons in gang gezet. Het begint met een steile klim. Qua hoogte en hoogteverschil te vergelijken met de beklimming van de Mont Blanc, vanaf de Gôuter-hut. De afdaling naar Snertse (3410 m) is er eentje van lange adem . Het is een lange smalle canyon, op vele plaatsen nog volgesneeuwd. Onderweg passeren we nog enkele toeristen, waaronder een Canadees koppeltje die het traject aflegt met volledige rugzak, hun bagage zelf dragend, zonder gidsen of paardemannen. Rond 17 uur bereiken we eindelijk onze kampeerplaats. Lut en Harry, Tanya en Alain stellen hun tent onmiddellijk op, maar daar heb ik geen zin in. Met een “presque mort” gevoel wil ik eerst wat bekomen en genieten van deze mooie plaats: bergen met aan de rand van onze tent een kolkende rivier. Zien dat we er vannacht niet intuimelen, want het zou een lange weg via Pakistan worden. Onze paardenmannen, gidsen en helpers hebben nog energie over: ze zorgen voor een lekker maal, en sprokkelen een hoop hout . Het kampvuur, de mooie sterrenhemel, de bergen, de kolkende rivier en enkele

Klefferaar 30

liedjes op toon gebracht door Alain zorgen voor een goed kampvuurgevoel.

Di 13 juli: Van Snertse over de Purfi - pas naar Hannumil Dit is de laatste dag met een overschrijding van een pas. De volgende drie dagen stappen we langs de Zanskarrivier met weinig hoogteverschil. We hebben het gevoel dat er niet veel meer kan misgaan. Wo 14 juli: Van Hannumil naar Pishu Rustige dag met weinig hoogteverschil. Reeds in de vroege namiddag bereiken we onze kampeerplaats Pishu. Het is er redelijk druk. Harry, Alain en ik gaan even op verkenning in Pishudorp,een kilometer verder en vinden er achter een eenvoudige gevel een gompa. Binnen zitten er twee schilders die al enkele maanden bezig zijn met het restaureren van de fresco’s. De oude muurschilderingen krijgen mooie frisse kleuren, details worden nauwkeurig bijgewerkt, het lijkt hier wel de restauratie van de sixtijnse kapel in Rome.

’s Avonds krijgen we heel wat aandacht van Indiërs als we een petanquespel opzetten met gevonden ronde keien. Het is een voor hen ongekend spel, maar weldra spelen vele paardemannen, gidsen, koks enz. geestdriftig mee, sommigen gaan uit de bol bij het winnen van een spel. Op het einde is er een Indiër die (met onze stilzwijgende toestemming) , met al onze petanque-keien er vandoor gaat

Do 15 juli: Van Pishu naar Karsha Het is een rustige dag, we volgen de Zanskar-rivier, het is bloedheet. ’s Avonds zetten we onze tenten recht ergens in een tuin in Karsha, te midden van de edelweiss. Boven het dorp liggen twee gompa’s . We bezoeken de gompa voor nonnen. Een oudere non leidt ons rond in de wat muffige vertrekken en vertelt met veel eerbied over de Boeddha’s die er zijn afgebeeld. Lut toont zoveel interesse dat een langer verblijf in deze gompa haar wordt aangeboden. Harry maakt geen bezwaar. Bovenop een dak zit een meisje die in mooi engels wat over zichzelf vertelt. Ze gaat voor non en is pas vijftien. Het blijkt dat heel wat kinderen reeds op zeer jonge leeftijd naar het klooster gaan. Ze krijgen een goede opleiding en kunnen later nog kiezen welke weg ze willen inslaan. Als je er iets meer wil van weten : http://www.youtube. com/watch?v=sdkCMqqrlww ‘s Avonds zitten we samen in de tent. Het is de laatste avond met de paardenmannen. Lut zorgt voor een kort afscheidswoordje, wij verzorgen de heildronk met een scheutje rum. Vr 16 juli: Van Karsha naar Sani Op het programma staat Padum als eindpunt, maar Keti geeft de voorkeur aan Sani. Onze meesterkok Tensing is afkomstig van dit dorp en maakt van de gelegenheid gebruik om zijn ouders op te zoeken . Het is maanden geleden dat hij nog thuis is geweest. Sani is een redelijk groot dorp met een mooie kampeerplaats aan een meer. De paardenmannen laden alles af, en vertrekken naar hun thuis. Het meer zit vol met forel, maar er komt geen vis op het menu. Forel wordt niet gevangen en ook niet gegeten (spijtig dat Johny er niet bij is). Ook zijn boeddhisten weinig met vlees bezig en zeker niet met het slachten van beesten. De stiel van beenhouwer is blijkbaar voorbehouden aan moslims. ‘s Avonds trekt een groep van een 15-tal meisjes

Klefferaar 31

rond in het dorp en zingen op mooie meeslepende muziek terwijl ze in een kring dansen. Ze zijn ons goed gezind want ze passeren ook onze kampeerplaats. Een plastieken bus die ze bij zich hebben is geen collectebus maar een vaatje met tarwebier dat ons wordt aangeboden. Het tarwebier is zeker drinkbaar maar alles lijkt wat onhygiënisch. Darmklachten blijven gelukkig achterwege.

Za 17 juli: Met de bus van van Sani naar Rangdum Paarden en paardenmannen zijn naar huis, een bestelde bus biedt plaats voor 30 alhoewel we maar met 7 meer zijn. Het is het enige wat KeTi kan krijgen om ons terug naar het vertrekpunt te brengen. Voor deze verplaatsing zijn 4 dagen voorzien: 3 dagen op de bus + nog een dagje om te wandelen in de vallei van de Nun en de Kun, twee 7000-ders. Vroeg opstaan alles afbreken en inpakken, om 8 uur vertrekken we met het gevaarte. De chauffeur van de bus heeft nog zijn broer (die lama is) en een helper meegebracht. De eerste drie uurtjes van de busreis vallen best mee : eens afstappen in een dorpje en passeren langs enkele boerderijtjes. Het zijn zeer vriendelijke mensen die ons graag hun producten aanbieden: kaas, yoghurt, geroosterde gierst, thee. Af en toe vragen mensen om een eindje te mogen meerijden, hetzij in de bus, hetzij op het dak. De meeste tijd hebben we nodig om de pas van 4400 m met het gevaarte over te geraken. Ravijnen worden afgewisseld met mooie vergezichten waar de meeste toppen de 6000 m overschrijden. Nu volgt nog een lange afdaling naar Rangdum. Onderweg stappen nog een 25 scholiertjes op onze bus, allemaal in schooluniform. Het zien er aangename en slimme kindjes uit, die Rangdum als eindbestemming hebben. De kampeerplaats in Rangdum ligt er stofferig en vuil bij. Een harde koude wind maakt alles onaantrekkelijk. KeTi besluit om nog enkele km verder te rijden en in de bergen een mooi plaatsje te zoeken voor de nacht. We passeren die dag een tweede keer een militair checkpoint waar onze passen worden gecontroleerd. We naderen het moslimgebied.

Onze bus passeert nog twee tankwagens, de chauffeurs hebben de schrik in hun ogen. Blijkt dat er heel veel water staat op de weg door de overvloedige sneeuwval van juni . We passeren nog de vallei van de Nun en Kun, in deze vallei gaan we morgen een dagje stappen. Wat verder vinden we een mooie slaapplaats. Tussen KeTi en de lama is er nog een serieuze discussie. De busmannen schrappen de rustdag met Nun en Kun, (wat toch afgesproken was) en willen de volgende dag, door het vele water op de weg, reeds zeer vroeg vertrekken.

Zo 18 juli: Met bus van Rangdum naar Kargil Het is een prachtige dag en we vertrekken reeds om 7u30. Na een half uurtje rijden zien we in de verte enkele grote vrachtwagens staan en veel volk. Een ongeluk ?...Al vlug zien we wat er gebeurd is: een brug en een deel van de weg zijn weggespoeld. Wat nu? Wachten op hulp, met ons materiaal te voet door het water en een ander busje bestellen, de weg beginnen repareren…Het duurt nog even voor we voor de laatste oplossing kiezen. Met een 20 –tal mensen worden er stenen gesjouwd, wordt het kolkende riviertje voor een deel omgeleid, worden keien en rotsblokken aangebracht. En wat ik voor onmogelijk acht, na twee uur hard labeur worden de contouren van een nieuwe weg zichtbaar. Enkele terreinwagens wagen het erop. Het water zit tot tegen hun chassis, maar het lukt best. Alle chauffeurs bestuderen de nieuwe route. De volgende aan de beurt is een kleine vrachtwagen die de hachelijke oversteek ook tot een goed einde brengt. Nu is onze bus aan de beurt . Traag, even vastzitten, wat achteruit en van parcours veranderen … opgelucht zien we hoe onze bedreven chauffeur zijn bus naar de overkant loodst. Applaus op alle banken. Nu zijn een reeks vrachtwagens aan de beurt , ze komen van de andere kant en moeten het traject bergop afleggen wat heel wat moeilijker blijkt. Een deel van de weg moet worden heraangelegd, een te scherpe bocht moet eruit, een grote rots moet worden verplaatst. Maar zoveel

Klefferaar 32

onze tenten opzetten, de campinguitbaters zijn zeer vriendelijk en maken nog een lekkere maaltijd voor ons. Maandag 19 juli: Wandeling in de bergen van Mulbach. Onze verloren stapdag van de Nun en de Kun kunnen we nu recupereren. Terwijl de buschauffeurs in Kargil zitten voor herstellingen, maken wij een mooie dagtocht in deze “Grand-Canyonachtige” bergen.

handen maken dat allemaal mogelijk zodat na een tijdje ook de mastodonten de overkant kunnen bereiken. Het is reeds 11 uur als we onze rit kunnen verder zetten. Rond 14u30 komen we aan in Sanku, een moslimdorpje waar we gretig uitkijken naar het restaurantje. Wat rijst met groentjes en pikante saus staat op het menu. Als westerlingen krijgen we een lepel, maar hebben ook de keuze om alles te verorberen met de hand. Met lepel of hand maakt niet uit, het smaakt in ieder geval. Een vrouwtje vraagt om mee te rijden met de bus. Ze kijkt wat schuchter vanonder haar hoofddoek en zit stilletjes vooraan. Een verschil met de vrouwen uit boeddhistisch gebied, die meer opgewekt en zelfverzekerd zijn. Ook mannen zijn hier serieuzer,wat terneergeslagen , meer gebukt onder hun lot. Mannen in boeddhistisch gebied zijn opgewekter en optimistischer. Maar het leven in de bergen is even hard als dat van hun moslimvrienden. Onderweg zien we vele vrouwen op het veld werken. Het doet me denken aan schilderijen van Bruegel. Om 17 uur komen we aan in Kargil, er zitten deze dag 120 km op. Kargil ligt een 20 km van de grens met Pakistan. Er zijn problemen met het motorrem en de oliedruk, wat niet ongevaarlijk is in de bergen. Maar het is zondag en de remproblemen zijn niet onmiddellijk op te lossen. De planning wordt aangepast. We rijden nog 40 km verder naar Mulbach, een plaatsje met mooie kampeergelegenheid. Het is pikdonker als we

Di 20 juli: Van Mulkbach naar Leh De bus is hersteld, maar ik heb zo een vermoeden dat er onderdelen uit de versnellingsbak werden genomen om de remmen te herstellen. We hebben terug een 8 uur nodig om de laatste 100 km te overbruggen. Eindelijk terug in Leh. Naar eeuwenoude traditie wordt onze tocht bekroond met een restaurantbezoekje. Ook KeTi, Nono en Tensing gaan mee uit eten. Het is de laatste keer dat we met hen samenzitten: KeTi en Nono vetrekken morgenvroeg met een vriend-autobezitter richting Manali, Tensing begint waarschijnlijk met een nieuwe trekking. Wo 21 juli : Dagje uitbollen in Leh Leh is heel wat drukker dan bij het begin van de reis. De zon laat het afweten, maar het is warm en regenen doet het niet. Do 22 juli: Vlucht Leh – Delhi. Overdag bezoek aan Delhi Delhi, dat kan niet gezond zijn : stofferig, overal werken, één verkeerschaos, en krioelende massa mensen . Alle bestuurders toeteren er maar ijverig op los alsof anders die verkeersstroom zou komen stil te vallen. Alle straten zijn nog opgebroken maar tegen 3 oktober, het begin van de Commewealth Games moet alles zijn afgewerkt. Lut en Harry kennen ook hier hun klassiekers : een goed restaurantje, het Coffee House, pal in het centrum van de stad. Het gebouw stamt uit de Engelse koloniale tijd en wordt vooral bezocht door Westerse toeristen. Tegen een heel schappelijke prijs eten we hier iets te overvloedig in vergelijking met de vorige dagen. Vr 23 juli: vlucht naar Brussel Zo 8 augustus We ontvangen een mail van Lut over een natuurramp in Leh. Een wolkbreuk in Leh heeft een groot deel van Leh onderwater gezet. Modderstromen hebben een deel van de stad vernield. Ook ontvang ik een vraag om hulp van Tamara Maesschalk, dat artikel vinden jullie op volgende pagina. Walter De Munter

Klefferaar 33

Watersnood in Leh Verslag van Tamara Maerschalck

De nacht van 4 op 5 aug. heeft het geonweerd wat ongewoon is hier. In Nimmu, een dorp op een 25 km van Leh is er een overstroming geweest met erge gevolgen. Die nacht is er meer onweer. Het bliksemt,dondert, hagelt en de regen valt met bakken uit de hemel. Je kan nauwelijks iets zien buiten, ook al wordt alles opgelicht door de bliksem. De regen maakt alles wazig. De volgende ochtend vertrek ik nietsvermoedend naar de yogahall en geef de hele voormiddag les aan 2 dames die voor een 3 daagse kwamen. Na de les waren er 2 dames voor info die melden dat in Leh alles dicht was wegens de ramp. Welke ramp ? Vanaf het busstation was alles van de kaart geveegd. Ik kon me er niets bij voorstellen. Alle winkels, restaurants, alles was gesloten in Leh. In het moslimsteegje kom ik Alex tegen. Een yogastudent die gaan helpen was in de rampzone. Hele dag gegraven en lijken uit het puin gehaald die dan onder een deken op een truck werden gelegd om weet ik veel waarheen afgevoerd te worden. De volgende ochtend was het nog steeds grauw in Leh en ik besluit om zelf eens te gaan kijken bij de bushalte. Was al blij dat ik niet de eerste dag gegaan ben. Ik vond het zo al erg genoeg. Mijn verstand kan er nog steeds niet bij, want daar stroomt niet eens een rivier. Gewoon een wolkbreuk, water dat plots met bakken uit de hemel valt en al wat het onderweg tegenkomt meeveegt. In Leh rezen hulpstandjes op straat. Kartonnen dozen voor het verzamelen van goederen, materiaal etc. Momenteel verblijven de mensen in tentenkampen die door het leger van eten en water voorzien worden. Het leger graaft verder op zoek naar vermisten. Toeristen die nog niet zijn “gaan vliegen” (ticketprijzen stegen ineens tot 22.000 rs, dat is bijna 400 euro om tot Delhi te vliegen !!!), gaan dagelijks helpen met opruiming van de zones. De eerste dagen zat iedereen vast en was er grote paniek. Intussen zijn er extra vluchten ingelegd en zijn de meest toeristen geëvacueerd. De enige weg in en uit Leh is de lucht. Want ook omliggende dorpen hebben schade opgelopen. De weg naar Manali en Sri Nagar (de 2 enige toegangswegen ) zijn zwaar beschadigd en niet direct hersteld. Dat betekent dat er ook geen eten over land tot hier geraakt en dat de groentemarkt leeg geraakt. Restaurants bieden geen menu. Ik heb nooit zoiets als dit van zo dichtbij meegemaakt. Wat een impact zoiets heeft op een dorp. De schade is immens. Het gaat jaren duren eer dat terug is Klefferaar 34

opgebouwd. 1000-den gezinnen zijn dakloos, kinderen zijn wezen geworden, vele mensen zijn dood en nog veel meer vermist. Nu wil ik hen ook graag helpen door een beroep te doen op jullie. Wat je bijdrage ook moge zijn, alle hulp is welkom. Weet dat elke euro die je stort, ook effectief zijn doel zal bereiken en rechtstreeks naar de noodlijdenden gaat. Als je wil helpen, gelieve dan een overschrijving te doen op: 733-3071286-05 Tamara Maerschalck Brasel 47 2480 Dessel met vermelding noodhulp Leh Alvast heel erg bedankt !!! Tamara

Reisverslag 3 Mijn week met Anak in Sadernes Verslag van Celine Cuypers Tussen de zeilwedstrijden in juli door hadden we nog een dikke week tijd om naar het klimgebied Sadernes in Spanje te rijden. Sadernes ligt net over de Franse grens in Catalonië aan de voet van de Pyreneeën tussen Ripoll en Figueres op ongeveer 50 km van de Middellandse Zeekust. Na een lange rit en een overnachting in de buurt kwamen we ’s morgens aan op de afgesproken kampeerplek. Wim en Anak hoorden onze koffiemolen al van ver aankomen en kwamen al wuivend en gesticulerend aangerend. Ik riep: “Anak” en Anak riep: “Celine”. Er volgde een dikke knuffel en ik was blij dat we er eindelijk waren. Wim, Patti en Anak Verhoeven hadden de rotswanden al verkend zodat ik er meteen kon invliegen. In de vallei klatert een helder riviertje met kleine en grote vissen waar we regelmatig een frisse duik in konden nemen. De eerste dag was mijn eerste kennismaking met de rotsen. Ik klom enkele niet te hoge 6a en 6b-routes. We moesten eerst wat door de bomen omhoog klauteren naar het begin van de wand. Die routes gingen vlot. Ondertussen was Iris bruine en frisgroene babykikkertjes aan het vangen om ze in veiligheid te brengen voor de waterslangen. De volgende dag zijn we naar een initiatierots gegaan. Daar vond ik het niet zo leuk. De 6a die ik daar probeerde begon vrij simpel. De wand was niet verticaal, maar schuin. Je kon er bijna op lopen, maar aan de overgang naar het verticale stuk, vond ik geen goede grepen en voelde ik mij niet stabiel. Ik heb er wel een 6b geklommen naast Anak die tegelijkertijd een 6c aan het klimmen was. Dankzij de instructies van Anak, kwamen we samen boven. Op onze kampeerplaats was het vooral in het weekend druk, maar in de week rustig. Toen Spanje wereldkampioen in het voetbal werd, viel de feestvreugde al bij al nog mee. Er werd gepicknickt door Spanjaarden die een dagje aan het water doorbrachten, maar de meesten gingen ’s avonds terug naar huis. De plaats was ook geliefd bij wat hippies die er kwamen kamperen met hun honden. Overdag speelden ze wat deuntjes op de gitaar en als het donker was hing er een bevreemdende, mysterieuze sfeer. Uit het bos kwam een zacht en zeurderig brommend geluid. Na een poos werd het nu en dan met horten en stoten onderbroken door akelig gereutel en gekrijs. Iris, Anak en ik verzamelden

onze moed om te ontdekken waar dit angstaanjagende geluid vandaan kwam. Toen we tussen de bomen door wandelden en voorbij de hippies kwamen, zagen we dat een van hen op een lange uitgeholde boomstam aan het blazen was. Je kunt dit bezwaarlijk muziek noemen en mooi is het ook niet, maar met je ogen toe is het niet moeilijk om je op de tonen van de didgeridoo in de verlaten woestenij te wanen, waar je moet oppassen voor een hongerige dingo die op jacht is. Maar dit is niet Australië. We zijn in Spanje en hier leven vossen, everzwijnen en berggeiten. Tijdens de rustdag zijn mama en papa gaan wandelen in het vulkanisch gebied van Garrotxa ten zuiden van Sadernes. In dit gebied liggen tientallen uitgedoofde vulkanen. De stenen en rotsblokken in het bos zijn allemaal vulkanisch. Je kunt rond een krater wandelen waarin een kapelletje gebouwd is. Een van de vulkanen was ooit een kleimijn. Hierdoor is uit de vulkaan een spie gehaald. Deze mijn werd gerestaureerd en zo kan je het binnenste van de vulkaan zien. Iris en ik zijn samen met Wim, Patti en Anak op de kampeerplaats gebleven. We kampeerden op een parking vlakbij een Romeinse brug over de rivier. Hier gingen we elke dag zwemmen. Het was heel warm en de poeltjes begonnen uit te drogen. We moesten de rivierkreeftjes redden en in dieper water zetten. We hebben een waterslang gevangen, maar die had net gegeten en kon niet meer zo goed zwemmen. Ze spuwde drie visjes uit om beter te kunnen overleven. De vierde dag zijn we weer gaan klimmen. We stonden telkens heel vroeg op om met de auto in het park te kunnen rijden. Er zijn maar vier parkings in het park en als die vol zijn, mogen er geen auto’s meer binnen. Dan gaat de bareel dicht. Wim had een wand gevonden die in de schaduw ligt. Hierop had hij de Cuca de Llum, een 8a voor Anak en de Pseudonim, een 7a voor mij uitgekozen. We warmden wat op in de iets makkelijkere routes en dan begonnen we te werken aan ons doel. Anak had alle stukken van haar route ingeoefend en probeerde die nu helemaal uit te klimmen. De laatste pas was een moordgreep en ze viel er telkens weer uit. Ik heb de 6b en 6c-routes voorgeklommen, maar ik zag het nog niet zitten om die 7a voor te klimmen, dus

Klefferaar 35

werkte ik hierin toprope. Alle onderdelen afzonderlijk kon ik, maar de route helemaal uitklimmen, lukte niet. Dan zijn we maar wat vissen gaan vangen met Iris. In het riviertje onderaan de rots was een diep stuk waar je kon zwemmen. Dit was een soort poel waar de vissen niet uit konden. Stroomopwaarts was een watervalletje en daaronder kon je een bubbelbad nemen. Het water was fris, maar niet ijskoud. Je kon er zalig in plonzen. Verder stroomafwaarts stroomde de poel over en liep het water tussen de keien door naar het volgende diepe stuk in de rivier. Wim had van een tak, een draad en een haak een vislijn gemaakt. We rolden bolletjes van smeerkaas en staken die op de haak. De vissen hadden honger. Binnen een half uur hadden we drie grote en vijf kleine vissen gevangen. We hadden graag de allergrootste vis van wel 30 cm lang gevangen, maar die was te slim en wou maar niet bijten. We hebben de vissen een tijdje in een plastic zak met water bewaard, maar Iris en ik hadden geen zin om ze op te eten. Anak, Iris en ik hebben de visjes dan een voor een toch maar weer vrijgelaten. De vijfde dag moest die rotswand er weer aan geloven. We wilden absoluut die 8a en die 7a overwinnen. Mama en Iris gingen wandelen, stroomopwaarts naar het Monasterio de Sant Aniol. De wandeling liep door het koele bos langs de rivier. Het pad stak af en toe de rivier over. Meestal moest je hiervoor van steen naar steen springen, maar er was ook een hangbrug over een smalle kloof waarin je kon zwemmen. Op een wegwijzer stond een zijpad aangegeven met de aanduiding dat het nog 2,5 uur stappen was tot in Frankrijk. In de rivier aan de ruïne van het monasterio vond Iris dikkopjes. Toen mama en Iris in de namiddag terug aan de rots kwamen, hoorden ze gejuich en applaus. Mama begreep dat een van ons beiden haar doel had bereikt. Ze kwam net te laat om het zelf te zien. Ik had mijn touw al uit de setjes gehaald toen Anak haar Cuca de Llum uitklom. Onmiddellijk daarna besliste ik om die Pseudonim toch nog eens te proberen, maar dan voorklimmend. En het lukte meteen. De vreugde was dan ook dubbel en mama had dus het laatste applaus gehoord dat voor mij bestemd was. De volgende dag was weer een rustdag en ook de verjaardag van Anak. Wij begonnen stilaan aan de terugreis te denken, want we moesten nog naar Polen voor het wereldkampioenschap kadetzeilen en de Verhoeventjes hadden een afspraak met de Lemièrekes en nog enkele bevriende families in het parc des Écrins in de Franse Alpen. Daarom zijn we samen naar de Ardèche gereden voor een afvaart met de kano en kajak. Anak wou graag onderdoor de pont d’Arc varen en er zat dus niets anders op dan voor de 30 km lange afvaart te kiezen. Er waren heel, heel veel bootjes, maar het was werkelijk een fantastische dag. De lucht, de zon en het water waren warm. De spetters van de peddels deden

gewoon deugd. We buitelden rond met onze kano’s in het water en we sprongen van de rotsen. We zagen 40 cm lange vissen in het heldere water onderdoor onze kano’s zwemmen. Een rode wouw cirkelde boven de Cathédral, een alleenstaande indrukwekkende rots met pieken als kathedraaltorens. ’s Avonds zijn we gaan eten in Vallon-Pont-d’Arc. In dit toeristische dorpje was het superdruk, maar een sympathieke en ietwat beschonken ober wou ons perse een plaatsje geven op zijn terras. Hij verplaatste enkele mensen waardoor hij genoeg tafels bijeen kon schuiven zodat we met ons zevenen toch bijeen buiten konden zitten. We vroegen jus d’orange, maar volgens JeanPierre was dat er niet. We bestelden orangeade, maar kregen jus de pomme, waar Iris wel blij om was, want ze kan niet goed tegen drankjes waar prik in zit. We vreesden het ergste voor de schotels die we hadden besteld, maar wonder boven wonder kwam het allemaal goed. We hadden lekker gegeten en goed gelachen met Jean-Pierre en zijn hulp Samantha. Iris merkte op dat boven ons hoofd zwaluwen af en aan vlogen om hun jongen te voeren. In het dorp ging die avond een festivalletje door. De straatjes liepen vol mensen en alle winkeltjes hadden stalletjes buiten gezet. Het was er heel gezellig. Om onze vakantie met Anak feestelijk af te sluiten, trakteerde Wim met een wonderlijk ijsje. Kiezen uit zeker twintig fruitsmaken zelfgemaakt ijs was niet eenvoudig, maar uiteindelijk genoot iedereen van zijn overheerlijke hoorntje des overvloed.

Klefferaar 36

Huttentocht vierduizenders in de Alpen 2 verslag van Marc Deschryver

Op basis van een stage van enkele jaren geleden waaraan Roger deelnam wordt een huttentocht in elkaar gestoken waar geen zwaar klimwerk aan te pas komt en toch het spektakel van vierduizenders kan gesmaakt worden. Marijke, Johan, Alan en Marc benoemen Roger tot gids van het gezelschap. De toer gaat van Randa via Zermat, Berghaus Fluhalp, Tasch Hütte, Mischabel Bivak, Alphübel (4206m), Tasch Hütte, Dom Hütte, Dom (4545m), Europa Hütte en terug naar Randa. In 6 dagen met Zwitserse stafkaarten 1328 en 1348 moet dit lukken. We vertrekken op een camping net voorbij Randa. Randa is een dorp op een tiental kilometer voor Zermat als je van Basel via Bern naar Zermatt rijdt. Op deze camping http://www.camping-randa.ch/ kan je overnachten met tent, kampeerwagen, of zelfs op een lager dat meer op een hotelkamer lijkt, voor democratische prijzen. Zondag 1/8/2010 Van Randa, camping op 1410m, via Zermatt 1600m naar Berghaus Fluhalp 2618m: Zwaar beladen, maar vrij stipt vertrekken we om 9u te voet naar Zermatt. Vanaf Tasch mogen enkel bewoners van Zermatt en Taxi’s nog verder rijden. Echt kalm is de baan echter niet. Langs autoweg, rivier, spoorweg en heli-haven bereiken we het toeristische en drukke stadje. Net voor Zermatt komt de Matterhorn al te voorschijn. De souvenirwinkels met T-shirts, postkaarten enz geven de indruk dat dit de enige berg is in heel Zwitserland. Achter ons zien we de Taschhorn met links ervan onze begeerde top, de Dom van 4545m. De Taschhorn is iets lager dan de Dom, maar een stuk moeilijker. Vanaf Zermatt gaat het goed bergop langs een breed en druk bewandeld pad. Na een Alm op +2000m wordt het minder druk, af en toe wat steiler,

onduidelijke wegmarkeringen, maar om 16u20 zijn we aan Berghaus Fluhalp op 2618m waar prima kan worden uitgerust. Volgens de hoogtemeter zijn we vandaag 1215m gestegen en 25m gedaald in 7u30. Onze eerste dag, met prachtig weer is goed verlopen en valt binnen het tijdschema. Maandag 2/8/2010 Van Berghaus Fluhalp 2618m naar Tasch Hütte 2701m: Met enkele wolkjes aan de hemel vertrekken we. Van een pad is er al spoedig geen sprake meer, maar de weg naar het joch blijkt redelijk goed gemarkeerd en hier en daar voorzien van stenen mannetjes. Om 11u zijn we op het joch van 3130 m waar zelfs een duidelijke wegwijzer staat met een tijd van 2u naar Ottovan. We dalen af tot een splitsing op 2645m waar in de verte de Tasch Hütte al te zien is. Hier maken we een verkeerde keuze omdat op de grond nog een wegwijzer ligt met “ Tasch Hütte 1u30”. We nemen niet de lange en gemakkelijke weg langs Ottovan, maar de “korte” hoge weg. Eerst is het een comfortabel breed en duidelijk pad. Plots houdt het op, maar we weten de richting en gaan verder. Hier en daar moet een woest bergriviertje overgestoken worden waar we wat tijd verliezen met het zoeken naar een veilige oversteekplaats. Soms staat er nog een stenen mannetje zodat we vol vertrouwen verder gaan. Dan een brede en woeste bergrivier die niet te overschrijden is. We zoeken vruchteloos een oversteekplaats hogerop tot op 2825m. Afdalen naar een oversteekplaats dan maar. Aan een betonnen verzamelbekken voor het water kunnen we niet verder afdalen op de gladde en alsmaar steilere rotsen. Hier moeten we oversteken, hoewel het niet evident is om iedereen over een 30 cm brede muur te laten wandelen met links een mistige diepte met gladde rotsen, en

Klefferaar 37

rechts bulderend, alles meesleurend water. Het vereist heel wat tijd om gezekerd aan touw iedereen aan de overkant te krijgen. Vanaf hier is nergens nog een stenen mannetje te zien. Terug keren is geen optie want het is bijna 18u. Volgens de kaart ligt het pad op 2700m, 100m boven ons. Door rots-en-gras-klimmen bereiken we het pad. Na enkele pogingen kan de hut gebeld worden dat we nog onderweg zijn. Om 20u45 zijn we binnen. De wirth hier zegt dat die hoge weg die we kozen al lang buiten gebruik is vanwege de woeste riviertjes, en dat we een leuk avontuur hebben beleefd. Volgens de hoogtemeter vandaag 1140m gestegen en 1045m gedaald in 12u30! Onze tweede dag was spannend en buiten het tijdschema. Dinsdag 3/8/2010 Van Tasch Hütte 2701m naar Mischabel Bivak 3847m Om 8u20 vertrekken Alan, Roger en Marc naar de Michabel Bivak na afgesproken te hebben met 3 Duitsers, Sigi, Mani en Klaus. Sigi, 59 jaar, doet deze route nu de derde keer. Ze zullen ons opwachten aan de korte rotsbeklimming naar de Weingartengletscher, om dan met 6 man aan 1 touw over de gletscher naar het Bivak te gaan. Tot aan een meer is het ruwe pad over de grote rotsblokken van de Wissgrat goed aangegeven. Onderweg is er een opvallende samenscholing van stenen mannetjes. Het lijkt wel een begraafplaats. Vanaf het meer zijn er niet langer markeringen. Gewoon afstevenen op een inkeping en groot stenen mannetje op de graat. Rond 12u zijn we bij de rotsgraat waar de 3 Duitsers ons opwachten. Op de korte klimroute is het bijna niet mogelijk een voorklimmer degelijk te zekeren. Mani klimt voor en geeft extra touwsteun aan diegenen die volgen door het touw rond een rotsblok te leggen. Tegen 13u staat iedereen ingebonden en met stijgijzers aan op de gletscher. Met 6 op 1 touw is hier geen luxe. Af en toe, maar vooral van kopman Sigi, verdwijnt iemands been in een diep gat onder de sneeuw. Doordat er alert met bijna gespannen touw wordt gelopen hebben we geen problemen. Sigi spoort zigzag een weg tussen de talrijke schpalten. Wolken zijn er vooral onder ons, maar korte periodes zitten we midden in een wolk. Hoger gekomen zijn er minder schpalten, geen wolken en komt de Mischabel Bivak in zicht. Om 15u50 stappen we de Bivak binnen waar al een tiental klimmers zijn en de houtkachel, vol met kookpotten flink aan het branden is. Over het joch in de diepte is Saas Fee te zien, maar de huilend wind jaagt ons terug binnen om aan te schuiven om ons potje te koken. Vandaag was het ongeveer 1300m stijgen en 75m dalen in 7u30.

Onze derde dag viel met vrij mooi weer goed binnen het tijdschema. Woensdag 4/8/2010 Van Michabel Bivak 3847m via Alphübel 4206m terug naar Tasch Hütte 2701m: Iedereen, behalve wij, is verschrikkelijk vroeg opgestaan om zijn geplande uitdaging aan te gaan. De 3 Duitsers gaan een poging doen om de Taschhorn te beklimmen. Muisstil verlaat een grote bende de Bivak. Om via de Alphübel terug naar de Tasch Hütte te gaan menen we te kunnen uitslapen tot 6u. In de diepte ligt Saas Fee nog onder de wolken. De houtkachel moet terug aangestoken worden en met veel moeite krijgen we water warm, maar niet gekookt. Op de kachel staat een pot met water die vannacht waarschijnlijk wel heeft gekookt. Hiermee kunnen we ons ochtendmaal en thee klaar maken. De grote potten op de kachel vullen we met verse sneeuw zodat de volgende bezoekers al minstens water hebben. Uiteindelijk laten we de boel netjes achter en vertrekken om 8u45 op de rotsgraat naar de Alphübel. Roger klimt voor en zekert waar nodig en/of mogelijk. Af en toe rechtstaan met slechts 1 tand van het stijgijzer op een rotsrichel zorgt voor wat extra spanning. Met al dat wringen tegen de rots komt Roger’s stijgijzer los. Niet

Klefferaar 38

gemakkelijk om dat hier opnieuw vast te krijgen. Tegen de middag zijn we op een sneeuwplateau op 4170 m en nemen wat pauze om Rimpfischhorn, Matterhorn, Taschhorn, Dom en andere toppen te aanschouwen. Na een omweggetje komen we aan de top waar nog maar sinds kort een kruis staat. Om 14u beginnen we aan de afdaling wat heel vlot gaat in de losse sneeuw. Op anderhalf uur zijn we 850 m gedaald en nemen een lange pauze. Lager wordt de gletscher een hobbelige ijshelling en is het lastig stappen. Het laatste stuk is opnieuw over rotsen en brengt ons iets na 17u aan de Tash Hütte. Vandaag 455m geklommen en 1560m gedaald in 8u30. Slechts iets buiten het tijdschema. Het weer was ook te mooi om haastig te zijn. Donderdag 5/8/2010 Van Tasch Hütte 2701m naar Dom Hütte 2940m We dalen naar Ottovan, om verder af te dalen naar de toeristische en goed beveiligde Europweg naar de Europa Hütte. Deze weg ligt op een hoogt van 2000 tot 2300m. Nu we geen grote hoogte te doen hebben is het minder erg om af en toe een regenvlaagje te trotseren. Wel is het spijtig dat door regen en mist de mooie panorama’s ontbreken. Kort voor de Europa Hütte is een enorme hangbrug over een gebied waar voortdurend stenen naar beneden rollen. Het oud en grotendeels vernield pad is nog zichtbaar en getuigt van de noodzaak van deze brug. Na de brug loopt het pad nog leuk onder een krachtig watervalletje. Wat verder toont een wit/blauwe markering de weg naar de Dom Hütte. Dit pad is steil maar goed beveiligd met stalen kabels, ladders e.d Om 16u30 zijn we binnen. Vandaag 1085m geklo mmen en 865m gedaald in 8u40. Nu nog rugzak en uitrusting volledig klaar maken om vannacht de beklimming aan te vatten. Vrijdag 6/8/2010 Van Dom Hütte 2940m via Dom 4545m naar Europa

Hütte 2220m: Om 2u30 krijgen we de vriendelijke mededeling “Frühstuck is fertig”. Het lijkt chaotisch maar het is ongelofelijk hoeveel mensen zo kalm in zo weinig ruimte kunnen eten, drinken en zich klaar maken voor de beklimming. In minder dan een uur is iedereen vertrokken. Het eerste uur loopt iedereen met hoofdlamp het lichtje voor hem te volgen over een grillig rotspad. Daarna gaat het verder op stijgijzers over de gletscher. In het zwakke licht van de hoofdlampen zijn grillige vormen en diepe gaten te zien. Om 6u is er al wat licht en om 6u30 staan we voor het Festijoch. We hebben bijna een uur nodig om alle 5 boven op dit 60 m hoge joch te geraken. Volgens de kaart is dit joch op 3723 m en moeten we nog een 820 klimmen. We gaan in een grote boog rond de Festigraat omdat de mogelijk afbrokkelende ijsmassa’s niet uitnodigend zijn. In de losse sneeuw wordt het alsmaar steiler en zak je elke 2 passen terug een stap omlaag. In plaats van de geplande 10u30 zijn we pas om 12u op de top. Afdalen gaat veel sneller. Elke pas zak je 2 tot 3 passen diep. Om 14u45 zijn we terug op het Festijoch. Hier vinden we rappel-haken die we voor alle veiligheid beveiligen met een extra bandlus rond een rots. 2 keer 5 personen laten rappellen neemt serieus wat tijd in beslag. Op de Festigletscher moeten we iets voorzichtiger zijn voor schpalten vanwege de nu zwakke sneeuw- en ijsbruggen. Vooral het laatste stuk, dat vanmorgen keihard bevroren was, is lastig. Voor 19u pikken we in de Dom Hütte de rest van ons materiaal haastig op. We moeten nog een 2 uur verder dalen naar de Europa Hütte. De lol begint er een beetje af te geraken, maar we geraken er na een gevulde dag van 1690m klimmen en 2400m dalen in 18u. De volgende dag is het afdalen naar Randa een parkwandelingetje met veel te grote rugzak.

Klefferaar 39

Huttentocht vierduizenders in de Alpen 1 vervolg van p.25 Zomervakantie 2010. Na 3 jaar rotsklimvakanties, eindelijk nog eens een sneeuwvakantie. Aangezien het vorige doel voorbijgestreefd is, tijd voor something bigger. Na de Mont-Blanc op 10 - jarige leeftijd gedaan te hebben is het nu op mijn 14 jaar tijd voor mijn 4de vierduizender. Het doel van de vakantie, die liep van 16 juli tot 2 augustus, was simpel: zoveel mogelijk vierduizenders doen. Go to the limits We vertrokken vrijdagavond en kwamen na een lange nacht zaterdagochtend toe. Na ons geïnstalleerd te hebben op een van de vele campings in Saas - Grund, begonnen we met het selecteren van wat we de eerste dagen konden doen. We kwamen tot de conclusie dat de Weissmies en de Lagginhorn ideaal waren als opwarmertjes. Beide zijn technisch vrij makkelijke bergen, die elk iets meer dan 4.000 meter zijn (respectievelijk 4.023 en 4.010). De vrij bekende Weissmies is een sneeuwbeklimming, de Lagginhorn een rotsbeklimming. Zondag begonnen we met rugzakken te pakken en na een snel middagmaal vertrokken we naar de Weissmieshütte. Hoewel de naam het anders doet uitschijnen, ligt deze hut niet ideaal voor de beklimming ervan, in tegenstelling tot de 500 meter hoger gelegen Hohsaashut. Met een voorspelling van slecht weer voor woensdag en donderdag ,zagen we geen andere oplossing dan maandag en dinsdag beide beklimmingen te doen. Om toch een beetje geacclimatiseerd te zijn en het pad te verkennen voor ‘s nachts, gingen we na aankomst aan de hut direct verder naar de Hohsaashut. This is the real live ! Maandagochtend om 3u 15 werden we tot de orde gerinkeld. Wakker worden was geen probleem, ik was nooit in slaap geweest. We maakten ons in snel tempo klaar, want met vier duurt dat sowieso langer dan met twee. Om kwart na vier begonnen we uiteindelijk aan de 70 minuten durende tocht naar de gletsjer. Daar maakten we ons klaar voor het echte werk. Stap na stap kropen we tussen de gletsjerspleten voort. Rond 7 uur verloren we een klein half- uur door een opstopping bij de resten van een ingestorte sneeuwbrug onder een sérac. We moesten één voor één langs de sérac traverseren met onder ons een groot gapend gat. Toen we dan eindelijk de séracwand achter ons lieten, moesten we de volledige flank doorsteken en daarna nog een steile graad beklimmen, zodat we Klefferaar 40

rond 9 u 45 de top bereikten. Dat werd eens tijd… Na een 5 minuten durende fotoshoot werd het tijd om af te zakken, wilden we niet in papsneeuw naar beneden moeten ploeteren. Na een spannend moment bij mijn favoriete sérac die ondertussen op instorten stond, kwamen we aan bij het begin van de gletsjer, waar het wemelde van de toeristen. Een rustige middag en vroeg gaan slapen, bereidden ons voor op de Lagginhorn. En dat noemen ze vakantie… Terug om 3 u 15 kropen we slaapdronken uit ons o zo zalige bed en om kwart na vier vertrokken we. Een uur later kwamen we aan bij de Lagginhorn gletsjer die we in snel tempo overstaken. Vervolgens moesten we door steenpuin naar de graat. Die liepen we af, hoger en hoger en kouder. De route was verijsd of was verdwenen onder sneeuwplekken en we besloten de stijgijzers aan te doen om over de sneeuw verder te gaan. Iets na negen uur kwamen we op de top aan, waar we ons in de zon opwarmden. Er waren nog twee Vlamingen met wie we in gesprek raakten. Na enkele foto’s en iets te knabbelen, begonnen we een half uur later aan de afdaling. We gingen op het gemak naar beneden en ontbeten onderweg. De sneeuw op Lagginhorn gletsjer die we in de heenweg hadden overgestoken was inmiddels aan het smelten, waardoor we naar beneden konden glijden. We daalden verder af naar de hut, pakten onze rugzakken en gingen naar Saasgrund, waar ons een rustdag wachtte. De Bishorn failure We wisten dat het donderdag slecht weer zou worden, vrijdagnamiddag was er kans op regen en we wouden daarom als tussendoortje de Bishorn doen. Met deze makkelijke sneeuwbeklimming hadden we als doel op hoogte te blijven, ter voorbereiding op zwaardere dingen. Met dit in ons achterhoofd maakten we de meer

dan vier uur durende klim naar de Cabane de Tracuit, een 80- jaar oude hut met nog een echte huttenwirt in plaats van een op commerce gerichte huttenbaas. Toen we aankwamen bij de hut begon het te regenen en de hoop op de beklimming herleidde zich tot een waterkansje. Rond vier uur ’s nachts waren er enkele fanaten die in de sneeuw en mist hun kans waagden, maar verkeerd gokten. Niemand heeft de beklimming kunnen doen en de meesten bleven gewoon in hun bed liggen. Wij gebruikten ook ons gezond verstand en kwamen tot de conclusie dat er maar één veilige en leuke mogelijkheid was: slapen. Naar voorbeeld van mijn zus deed ik nog een poging om te slapen, iedere keer wakker wordend als paps nog eens ging kijken of het al over was. Tegen de ochtend beseften we dat de oersaaie wandeling voor niets was geweest en dat we best terug naar beneden konden gaan. Thor was ons echter nog steeds niet gunstig gezind en door een korte vriendschap met Zeus kregen we onderweg donder en bliksem op ons dak. Just move Zaterdag sliepen we ons uit en door opnieuw een natte weersvoorspelling, deden we een relaxed wandelingetje naar de Britanniahut met uitzicht op enkele prachtige bunkers te midden van de Edelweissen. Kwestie van de conditie op peil te houden… Voor schaap- of windliefhebbers is de wandeling wel een aanrader, daar je door beide continu achtervolgd wordt. Tegen zondag zagen we door de rotsen de bergen niet meer en we maakten daarom een historische wandeling rond het stuwmeer naar de Monte –Moropas. Volledig met uitgehouwen trapjes, een uitdagend stukje sneeuw en overduidelijke bewegwijzering, ideaal voor de avontuurlijke toerist dus. In ieder geval nog net iets beter dan de Hohsaas wandeling, voor de enthousiaste bergbeklimmer, met als bezienswaardigheid een gletsjer om aan te raken … (zoals in de commerciële brochures vermeld stond). We gingen vrij laat op weg en hadden daardoor het geluk om ’s avonds steenbokken met hun jongen te zien. Eens iets anders dan de lama’s uit het dorp. Business is business Maandag wouden we naar de Britanniahut gaan, om van daar uit de Strahlhorn te doen. Toen we belden met de vraag of er nog plaats was en we zeiden dat we ons eten zelf zouden meebrengen zei men plots dat de hut volzet tot de week erna, terwijl er eigenlijk nog plaats was, naar we later vernamen van een gids. De Schwarzberg-dagen Om toch nog iets aan onze dag te hebben, gingen we

naar Schwarzbergchopf, om daar op de Allalin gletsjer eventueel wat gletsjeroefeningen te doen. Na de kaart nog eens goed bekeken te hebben, zagen we dat je vandaar naar de Britanniahut kon. Onderweg rijpte het idee om de Strahlhorn van aan het stuwmeer te doen. We deden geen gletsjeroefeningen meer, maar zochten een manier om de erg gecrevaseerde gletsjer over te steken. Wilden we die nacht aan de Strahlhorn beginnen, moesten we nog rugzakken pakken en proberen vroeg te gaan slapen, waardoor we niet ver op de gletsjer konden gaan. Tegen dat we terug op de camping waren, begon het te regenen en het hield niet op voor twee uur ’s nachts, waardoor we de beklimming een dag moesten uitstellen. Dinsdag zochten we op de kaart een kortere route voor de Strahlhorn, want de route die we voor ogen hadden zou immens lang zijn en een grote omweg. We zagen dat er via Schwarzbergalp een doorsteek naar de Hängende gletsjer was en dat we vandaar de Allalingletsjer konden oversteken naar de normaalroute vanuit de Britanniahut. We gingen naar Schwarzbergalp, een toeristisch uitzichtspunt, en zochten daar naar een spoor over de pas. We liepen de hele graat af en aten met zicht op de in de sneeuw spelende gemzen. De pas van hieruit oversteken bleek echter geen goed idee en we keerden terug om ons klaar te maken voor de Strahlhorn. Toen we terugreden naar de camping, werden we opgeschrikt door een hoop geel gemerkte wollige watjes op vier poten³ die over elkaar sprongen en enthousiast de straat verkenden. The harder march to the Strahlhorn Woensdag 28 juli, de Strahlhorndag brak aan. Vanaf het moment dat ik in mijn bed kroop, slopen de minuten voorbij en kon ik de slaap niet vatten. Maar om half één kon ik eindelijk opstaan en hoefde ik de eeuwige stilte niet meer te ervaren. Toen we naar de stuwdam reden, kwamen we een overstekend hert tegen, dat ons nieuwsgierig aanstaarde. Een beetje verder probeerde een vos onopgemerkt te blijven, waar hij tot onze vreugde niet in slaagde. Om 2 u begonnen we te stappen en 35 minuten later beschouwden de koeien ons als giant- glimwormen. Nieuwsgierig als die beesten zijn, kwamen ze allemaal aangelopen, met een bellenorkest als gevolg. Weldra waren we omsingeld door snuivende kolossen die onze koplampen aanstaarden. Pas als we onze lichten doofden, lieten ze ons met rust. Rond vier uur stonden we op de Allalin gletsjer onder de Schwarzbergchopf. Vandaar begonnen we op totaal onbekend terrein. We wisten dat de oversteek naar het pad vanuit de Britanniahut een grote omweg was. Daarom wouden we richting Fluchthorn gaan, rond de voet lopen en dan westwaarts traverseren richting Rimpfischhorn.

Klefferaar 41

We zouden dus de rechteroever van de Allalin gletsjer beklimmen in plaats van de linker. Tijdens de eindeloze oversteek begon de zon op te komen, waardoor we de ondertussen zichtbaar geworden Strahlhorn in een prachtige roze gloed zagen. Tegen 7 uur kwamen we eindelijk aan bij het spoor dat aan de Britanniahut vertrok, waar we door enkele vragend opgetrokken wenkbrauwen werden begroet. Voor ons zagen we een lang saai pad liggen tot aan de Adlerpas, die we met een vermoeide zucht tegemoet traden. Daar was het nog 400 meter steil klimmen. Eenmaal op 4.000 meter bereikt, kreeg mama last van de hoogte en bracht een snijdende wind onweerachtige wolken mee. Na 8 uur en 2.000 meter gestegen te hebben met geen wolkje aan de lucht, stonden we op de top met donderwolken boven ons hoofd. Nog geen twee foto’s later haastten we ons reeds naar beneden. Omdat ons parcours van de heenweg al lang in de zon had gelegen, gingen we tijdens de terugweg via de normaal route, richting Britanniahut. Tot de plaats waar we dachten dat aan de andere oever de Schwarzbergchopf zou moeten liggen, bleven we dat spoor volgen. We probeerden de gletsjer over te steken, maar we zaten nog te hoog en moesten ons een weg banen tussen de gletsjerspleten, afwisselend op blank ijs en over sneeuwbruggen. Vanaf het ogenblik dat de Britanniahut in zicht was, deden we ditmaal een geslaagde poging om de gletsjer over te steken en zo de Schwarzbergchopf te bereiken. Daar aten we ons middagmaal en gingen rustig verder tot het Mattmark–stuwmeer. We hadden in totaal 13 uur gestapt en verlangden naar een rustige namiddag, gevolgd door een rustdag. Het onweer waar we voor vreesden op de top bleef voor één keer uit. Survival of the fittest: shoppen is deadly Na onze 3de vierduizender gedaan te hebben, namen we een dagje rust. We hoorden dat er een jaarmarkt in SaasFee was en gingen eens shoppen. Gewoontegetrouw regende het en de vijf kraampjes die er stonden, werden ingeruild voor droge sportwinkels. Alle sportwinkels die Saas-Fee rijk is, dweilden we urenlang af tot mijn grote ergernis. Maar als we een vierduizendertje of drie aankunnen, moest dat er ook nog bij kunnen. We hebben het gelukkig toch nipt overleefd. Alweer het weer Vrijdag waren we van plan op te trekken naar de Domhut, om van daaruit de 6 uur durende klim tot de Dom te ondernemen. Na enkele telefoonpogingen, werd ons verteld dat er pas zondagavond weer plaats zou zijn. Het zou die avond echter onweren en de regen zou blijven duren tot maandagnamiddag. Dinsdag moesten we al naar huis gaan, dus dan hadden we onze laatste dagen verprutst met niets doen. Ik begon aan een wanhopige zoektocht naar vierduizenders die

beklimbaar waren met vier personen. We kwamen bij drie bergen: Bishorn, Dom en de Rimpfischhorn. De Bishorn was al uitgesloten door het verre rijden en de Dom door de overbezette hut. De Rimpfischhorn konden we niet doen via de Britanniahut, aangezien die ons weigerde en van beneden uit zou te lang zijn met vier. Ik doorbladerde een boekje over vierduizenders van de streek, op zoek naar een andere route voor de Rimpfischhorn. Ik vond de route vanuit de Täschhut, in tijd even lang (6 uur), maar wel 300 hoogtemeters meer. Een uitlopertje om het af te leren Vanuit Taschalp vertrokken we diezelfde dag nog onder marmottengefluit naar de hut. We sliepen enkele uurtjes in het hypermodern complex en vertrokken om 4 uur ‘s morgens. Te midden van een colonne die naar de Alphubel en Allalin gingen, liepen we twee uur lang op slakkentempo. Op de Alphubel gletsjer splitsten onze paden en konden we op normaal tempo verder lopen. Daarna moesten we tussen de rotsen een stuk naar beneden tot aan de Mellich gletsjer. Daar liepen we super – relaxed naar de voet van de Rimpfischhorn, going to the summit en opwarmend in de zon. En dat terwijl we hem als cooling-down deden… Al fluitend verstreek de tijd en verdween mijn adem, tot ik besefte dat ik beter van het prachtige uitzicht kon genieten. Om 9 u 15 stonden we op het zadel, waar vijf uur voor gegeven werd. Daarna begonnen we aan de laatste 200 hoogtemeters over de rotsen. Door de hevige sneeuwval was alles glad en we werden voortdurend gehinderd door mensen die vroeger vertrokken waren en al naar beneden klommen. We lasten zoveel mogelijk zekeringpunten in, maar verloren op die manier wel veel tijd. Door ons aantal duurde het ook al langer en daardoor stonden we pas twee uur in plaats van één uur later op de top. Zo genoten we rond 11 u 30 op 4.198 meter van het uitzicht onder een staalblauwe hemel. Twee uur later stonden we terug aan het zadel. Vandaar gingen we verder naar beneden, genietend van de aanblik op de Matterhorn. Never stop exploring Zondag genoten we van de Zwitserse nationale feestdag. ’s Middags was er een folklore stoet en ’s avonds bekeken we het vuurwerk, bijgelicht door de bliksem. Maandag vertrokken we al naar huis, met de bedoeling ooit terug te komen en dan meer te doen. De Weissmies en de Lagginhorn hadden we beklommen, de Strahlhorn via een zwaardere route overwonnen en de Rimpfischhorn ronduit onder de voet gelopen. Ik had op meer gehoopt, maar het weer lag niet in onze handen. Het belangrijkste is dat ik ondanks het onstabiele weer veel mooie momenten beleefd heb en ervan genoten heb.

Klefferaar 42

Zomertreffen 2010

Verslag van Claudia Top Op een mooie zaterdagochtend begin Juli. Na een heel jaar hard werken in het tweede kleuterklasje lig ik in mijn zwembad in de tuin te genieten van een hemels warm Belgisch zonnetje. De rust duurt echter niet al te lang, ineens zien ik papa buitenkomen met een groot pak in zijn handen, ons stoffen huis. Dit kan maar één ding betekenen, we trekken terug naar de bergen, en dit nu het juist zo lekker warm is in België. Gelukkig heb ik van oma en opa een eigen stoffen huis gekregen, en een vele handiger dan dat van papa. Het mijne moet je gewoon weggooien en het staat recht, makkelijk he. Over het terug afbreken gaan we wel zwijgen, want dat is wel ietsje moeilijker. Snel controleer ik mijn stoffen huisje, ik ben namelijk al 5 jaar, en dan kan je toch niet meer verwachten dat je nog bij mama en papa in de tent slaapt, al mijn school vriendjes zouden nogal lachen. Woensdag 16 juli is het dan zover, heel vroeg in de ochtend word ik uit mijn bed gesleurd en in de auto gezet. Dit jaar trekken we richting Zwitserland, een landje waar ik nog niet geweest ben. Ons einddoel was het dorpje Lauterbrunnen gelegen in Berner Auberland, slechts op 755 km van Breendonk. Het is dan ook iets na de middag als we al toekommen, wat ons nog tijd genoeg geeft om het stoffen huis te bouwen. Naar goede gewoonte moet papa eerst eens proeven van het zwitsers bier, en na zijn goedkeuring besluiten we te blijven. Snel richt ik mijn eigen tent in met al mijn speelgoed, maar dan blijkt dat de tent enkel dient om in te spelen, slapen moet nog steeds in de tent bij mama en papa, pffff, wanneer gaan die mij eens als een volwassene behandelen. We zijn al vollop bezig met uitpakken als de tweeling Maarten en Jeroen toekommen. Yes, mijn speelmaatjes zijn hier, dit word leuk. ’s Avonds na het avondeten wordt het echter minder leuk, een enorm wolkendek trekt vanuit de bergen over de kamping, en dit terwijl het in België tropisch weer is. Ik besluit dan ook maar te gaan slapen, hopelijk zijn de wolken de volgende dag terug weg. Je kan hier een pas kopen waarmee je op bijna alle liften en treintjes kan, maar het probleem van deze pas is dat die maar 6 opeenvolgende dagen geldig is. Daarom beslissen we om het de eerste twee dagen wat rustig aan te doen en de liften pas te gebruiken vanaf zaterdag. Maar rustig aan doen betekent bij ons niet nieksdoen, en dus beslissen we naar het bijna 500 hoger gelegen dorp

Wengen aan te doen. Daar Wengen autovrij is, en we nog geen pas hebben voor de trein moet dit natuurlijk tevoet. Langs een zeer steil pad stijgen we snel, en tijdens enkele rustpauzes oefen ik samen met Maarten en Jeroen het bergafwandelen al een beetje. Enkele rustpauzes later komen we te Wengen aan, waar we snel iets eten en drinken. Daar sommige het niet zo hebben met steile afdalingen beslissen we via een andere weg terug te keren, die zal zeker niet zo stijl zijn. Na een moment van bezinning in de kerk keren we terug naar beneden. Maar waar het pad naar boven steil was, was dit naar beneden zelfs nog steiler zodat we al snel terug in de camping waren. Na een goede avondmaaltijd kroop ik al snel mijn bed in, al die berglucht maakt zelfs iemand zo jong en sterk als mij moe. Vrijdag 16 juli, vandaag gaan we het wat rustiger aan doen. Op een klein uurtje wandelen van de camping liggen de Trümmelbach watervallen. Deze unieke en spectaculaire watervallen lozen het smeltwater van de Mönch, Jungfrau en Eiger, hetwelk een debiet van 20.000 liter water per seconde opleverd. En om het de toeristen wat makkelijk te maken hebben ze doorheen de rots een lift geboord, zodat je het hele eind niet naar boven moet wandelen. Na deze toch wel spectaculaire belevenis wandelen we terug richting camping, waar ik onderweg nog iets nieuws meemaak. De ene persoon na de andere wilt blijkbaar een einde aan zijn leven maken, en massaal springen ze van een 400 meter hoge rots. Sommige hebben een vleermuis achtig pak aan en vliegen als vogels door de lucht, om vervolgens kort voor inpakt een parachute open te trekken. Amaai, en ik dacht dat dat stelletje BVKB’ers zot waren, maar deze zijn toch juist iets zotter. De volgende ochtend wacht ons een minder fraaie verrassing, de wolken die elke avond vanuit de bergen in de vallei trokken zijn deze keer niet weggegaan, en we worden wakker onder een dik wolkendek. Maar niet getreurd, vanaf vandaag is onze liftenpas geldig, en dus moeten we niet meer eindeloos omhoog wandelen. Omdat papa het maximale uit zijn geld wilt

Klefferaar 43

halen beslissen we om naar het ander dal te trekken, zo moeten we heel veel liften nemen. Eerst moeten we de trein naar Wengen nemen, om daar verder te trekken met de lift naar zo een 1000 meter hoger gelegen Männlichen. Van daaruit terug naar beneden richting Grindelwand, met een liftje die geen snelheidsrecords zal breken. Vervolgens gaat het van hier verder met de bus richting Große Scheidegg. En dit was wel een busrit om nooit meer te vergeten. De baan op het laatste stuk was zo smal dat de bus regelmatig een zeer luide en leuke toeter liet afgaan, om verkeer in de andere richting te waarschuwen. Reuze leuk. Minder leuk was het dat het lichtjes begon te regen op het moment dat we toekwamen. In de mist en de regen starten we onze wandeltocht naar First, een lift die een eind verder ligt. Vanop deze wandeling heb je knappe zichten op de Schwarzhoren, dus we zullen dit maar geloven. Wij zagen amper onze tenen doorheen de dikke mist, en tot overmaat van ramp krijgen we een hevige hagelbui over ons juist voordat we aan de lift toekomen. Deze lift die in Grindelwald toekomt gaf ons aansluiting op de trein terug naar Lauterbrunnen. We raken droog in de camping en ontmoeten daar Bjorn met zijn dochter en zoon, zij komen ons enkele dagen vergezellen. Kort na het eten begint het terug te regen, en besluit ik om er maar eens in te kruipen, je kan toch niet veel doen met dit weer. De volgende ochtend is het gelukkig gestopt met regenen. Alles is wel modderig en nat, maar het weerbericht voor de komende dagen is zeer positief. En dit is maar goed nieuws voor Bjorn, zij hebben tijdens de nacht hun tent moeten evacueren, daar deze al half onder water stond. Vandaag gaan we de lift in Lauterbrunnen nemen naar Grütschalp. Van hieruit gaan we richting Mürren trekken, een vrij lange tocht maar met weinig hoogtelijnen. Deze wandeling loopt aan de andere kant van de vallei, en is vooral gekend om de knappe zichten op het Jungfrau massief. Spijtig genoeg voor ons zijn alle wolken wel uit het dal verdwenen, maar zitten de hoge toppen nog vollop in de wolken. Na een korte middagstop op de wandeling komen we goed en wel aan te Mürren. Bjorn, die geen 6 dagen pas heeft beslist om te voet terug af te dalen, maar zijn dochter ziet dat niet echt zitten. Daarom geeft papa zijn pas af aan haar, en beslist hij om te voet af te dalen. Het is toch nen echte gentleman he, die papa van mij. Voor ons is het vanaf hier genieten, eerst de trein tot in Grütschalp, om dan terug de lift naar beneden te nemen. Eens op de camping terug moet ik met mama direct de douche in, en tegendat ik gewassen ben is papa ook beneden, zodat we direct aan het eten kunnen beginnen. Ondertussen zijn ook Machteld en Mit toegekomen, zij gaan ons de rest van de week vergezellen. Klefferaar 44

De volgende ochtend vertrekt Bjorn al terug richting België, zijn kinderen moeten nog op kamp en hij moet dus op tijd thuis zijn. Wij zoeken het eindelijk eens wat hoger, en trekken vandaag naar de 2320 meter hoge Eigergletscher. Natuurlijk moeten we al die hoogtemeters niet vanuit de camping doen, maar nemen we eerst de trein tot Kleine Scheidegg. Van hieruit is het nog een kleine 300 meter tot de Eigergletscher, waar we iets eten. Nu is het nog maar enkel bergafwaarst over een leuke graad, om vervolgens langsheen enorme steenmannetjes steiler af te dalen tot aan het station te Wengernalp. Van hieruit ging het per trein terug naar Lauterbrunnen, waar papa en David aan hun voorbereidingen begonnen om de Mönch (4107 meter) te beklimmen. Ze moesten voor deze trip vroeg op, en daarom moest alles dezelfde avond al in gereedheid gebracht worden. En net zoals vorige jaren vonden ze mij weeral eens te klein om mee te gaan, en mocht ik uitslapen om met een latere trein papa tegemoet te komen. Als ik vandaag wakker word is papa al lang vertrokken. Hij ging met de eerste trein naar het Jungfraujoch. Van hieruit was de start van de beklimming niet meer zover. Eerst moest papa en David een rotsgraad beklimmen, en moesten ze meerdere malen hun stijgijzers aan en uit doen om sneeuwvelden te overschreiden. Tenslotte kwamen ze aan een sneeuw/ijswandje van ongeveer 45 graden tegen, en papa dacht dat hij er daarmee vanaf was, dat boven dit ijswandje de top was. Maar groot is zijn verbazing als hij hier boven komt, ze moeten nog een lange sneeuwgraad overschreiden vooralleer ze de top halen. Maar gelukkig raken ze daar veilig en kunnen ze de afdaling inzetten. Door de drukte is het problematisch om het steile ijswandje af te dalen, maar redelijk vlot raken ze terug op de rotsgraad. Ondertussen zijn ook wij boven gekomen, en wachten wij geduldig totdat papa en David terugkomen. Sneeuw in de zomer is best wel eens leuk, en het wachten gaat dan ook gepaard met de nodige sneeuwbal gevechten. Daarna

verkennen we samen met de papa’s de omgeving, vooralleer we op een overvolle trein terug richting dal trekken. Eens terug beneden sluiten we de dag af met een etentje in het restaurant, en krijg ik naar goede vakantie gewoonte een ijsje als dessert. Woensdag 21 juli, vandaag word ik wakker met een opgewonden gevoel. Vandaag is het voor de verandering eens onze dag, en niet die van de ouders. Als ze ons dan toch nog niet rijp vinden om besneeuwde alpiene toppen te beklimmen, dan kiezen we er maar iets bescheidenere uit. Vandaag ga ik samen met Maarten en Jeroen mijn eerste top bedwingen, de Lauberhorn (2394 meter) moet eraan geloven. Eerst trekken we met de trein terug naar de Kleine Scheidegg om vandaaruit de beklimming te starten. De start van de tocht gaat over een breed pad, maar pfff, het is toch maar steil zo naar boven wandelen. Ik heb dan ook een ruststop nodig vooraleer ik erin slaag om de top te bereiken. Maar wat een overwinning, mijn eerste 2000 die ik zelf mocht wandelen is in de jakos, nu houd er mij niet meer tegen om daar volgend jaar nog wat bij te doen. We besluiten om een iets avontuurlijker pad naar beneden te nemen, waar we nog een laatste blik werpen op de noorwand van de Eiger. Donderdag 22 juli, vandaag is het de laatste dag dat we van onze liften pas kunnen genieten. Doordat sommige ouders de week al wat in hun benen voelen, word er beslist om vandaag enkel te dalen. Natuurlijk laten ze uitschijnen dat ze dit voor ons doen, omdat wij wat moe zijn van al het klimmen enz... We nemen de trein naar Wengernalp, en dalen vanhieruit naar Wengen. Samen met papa oefen ik mijn afdaaltechnieken, maar kan niet voluit gaan daar papa niet snel genoeg is om mij te volgen. Na een korte stop komen we enkele uren later in Wengen toe, en tijdens deze uren zijn de bergtoppen terug verdwenen in een nieuw wolken dek. Daar we goed op tijd in Wengen waren, en het de laatste liften dag was besloten we nog eens vlug naar het 1000 meter hoger gelegen Mänlichen te trekken, ik had op de eerste dag gezien dat daarboven een kei leuke speeltuin stond. En alhoewel de speeltuin volledig in de wolken ligt, vind ik toch vlotjes mijn weg tussen alle tuigen en geniet ik nog een uurtje van het hooggebergte op een manier dat alleen een kind ervan kan genieten. Eens terug beneden begint het non stop te regenen en kruipen we maar allemaal op tijd onder de lakens, er is toch niet veel anders te beleven op zo een regenachtige dag. Vrijdag 23 juli worden we wakker met regen. Het heeft de hele nacht geregend en alles is nat en modderig. Enkele dagen geleden had papa gemerkt dat zijn auto niet meer starte en tijdens een korte opklaring verbond hij zijn auto met de auto van David. Papa beweerde dat zijn auto niet meer startte doordat ik er mijn draagbare

dvd speler elke nacht in oplade, maar zij nu eens ernstig, hoe in godsnaam kan zo een kleine dvd speler zo een grote auto kapot maken. Maar na vele pogingen lukte het niet om papa zijn auto terug in gang te krijgen, en ging papa samen met David op zoek naar een garage, om op zoek te gaan naar een nieuwe batterij ofzoiets. Ikzelf vond dit allemaal niet zo erg, maar ik wou met de regen wel naar mijn dvd speler kijken, en mocht die nu niet meer opladen in papa zijn auto. Gelukkig is papa een uurtje later terug met een nieuwe batterij en werkt tot mama’s opluchting de auto terug. Maar hoe ik ook aandring, ik mag de dvd speler niet meer opladen in de auto. De rest van de dag blijft het regenen en pakken we allemaal al zoveel mogelijk in om zaterdag naar huis terug te keren. De volgende dag is er niet veel verbetering, na een hele nacht regen stopt het ook vandaag maar niet met regenen. En de weersvoorspellingen voor de volgende dagen zijn niet veel beter. Wij gingen zowieso vandaag richting België vertrekken, en Maarten en Jeroen hadden gisteren al beslist dat ze een dag vroeger dan voorzien terug zouden keren. Maar ook besliste Machteld en Mit vandaag dat het genoeg was geweest, en keerde zij ook een dag vroeger dan voorzien terug richting België. Een tent inpakken in de regen is al niet echt leuk, en het duurde dan ook niet lang voordat we klaar waren om terug te keren. De rit richting België ging vlotjes, en het weer werd beter en beter naargelang we het tropische Breendonk naderde. Het was een fantastische vakantie, ik kan alle vijf jarig maar aanraden om hun ouders te overtuigen naar Lauterbrunnen te trekken, mogelijkheden genoeg om een leuke vakantie te beleven, maar de regen moet je er natuurlijk wel bijnemen. Merciekes David, om er deze leuke locatie uit te kiezen.

Klefferaar 45

Youth Colour Climbing Festival Wenen - 14 en 15 augustus

Klefferaar 46

Klefferaar 47

Periodiek tijdschrift - Viermaandelijks - september 2010 Verantwoordelijke uitgever: Filip Top De Buisseretlaan 7 2870 Puurs Kantoor van uitgifte:

2870 Puurs

België-Belgique

P.B. 2870 PUURS 8/5157

volgende copysluiting 20 december 2010 Klefferaar 48