Johannes Hospitium Vleuten Nieuwsbrief

Johannes Hospitium Vleuten

Nieuwsbrief 22e jaargang nummer 34 | december 2014

Voorwoord Hoe zijn we gevaren in 2014? Bovenstaande foto geeft een heel zonnig en vrolijk beeld van een groep medewerkers. Ze zijn op koers, varen recht op een doel af en houden onderweg goed contact met elkaar. Natuurlijk zijn er golfjes en iedere golf is weer anders. Zeker als het gaat om de continuïteit in de bedbezetting is er in het Johannes Hospitium elk jaar een golfbeweging te zien. Dit jaar begon goed, toch ontstond er in het vroege voorjaar een dipje, bleef het vervolgens weer een paar maanden constant en was er ineens in juni een aantal weken een tamelijk diepe dip. Toch kwamen we ook die golfbeweging weer te boven en is er sindsdien een vrij constante bedbezetting. Dit is voor het hospitium altijd een belangrijke graadmeter van hoe we er voor staan. Ieder jaar is er wel een dipje, nooit te voorspellen, het is gewoon elke keer weer een verrassing. Wat we wel weten is dat we vooral ons best moeten blijven doen. In ons dagelijks werk voor de gasten en naasten, in ons contact met elkaar en met de omgeving. Al met al lukt het ons daarin goed op koers te blijven. Wel bereiden we ons voor op een toekomst met wat zwaarder weer. De veranderingen in de zorg laten ook de palliatieve zorg niet ongemoeid. Het komt erop aan nu met elkaar vertrouwen te houden dat we ook in die omstandigheden het roer recht houden en alle zeilen bij zetten. Van deze beeldspraak weer terug naar de inspirerende foto boven. Deze foto werd gemaakt tijdens het medewerkers uitje in september jl. Het boottochtje op de Vecht was één van

de vele activiteiten waaraan door zo’n 90 medewerkers werd deelgenomen. Het werd dankzij de inzet van velen een bruisende dag die ook nog eens buitengewoon zonnig was! Ik vertrouw er op dat we met elkaar nog heel wat golfbewegingen aankunnen! Juul Böckling, directeur

Dr. A.M. Mathot (Fons) werd op 25 april van dit jaar benoemd tot Ridder in de Orde van Oranje-Nassau. De burgemeester van Utrecht, mr. J.H.C. van Zanen, roemde zijn veelzijdige werk als hospice- en tropenarts, huisarts en huisartsbegeleider en docent huisartsgeneeskunde: “Mijnheer Mathot, op indrukwekkende wijze geeft u met uw veelzijdige optreden als arts vorm aan uw vakmanschap en idealisme”.

Johannes Hospitium Vleuten Nieuwsbrief december 2014 | 1

Waarden Het voorgaande jaar werd de eindejaarbijeenkomst afgesloten met het thema Verbinding. Een thema van alle tijden en voor iedereen. En ook typisch zo’n begrip dat erom vraagt er af en toe eens stil bij te staan. Het maakt de kern uit van ons werk in het hospitium. In ons werk komt het erop aan dat je je bewust bent van je eigen hoedanigheid, de verbinding met jezelf om met de ander in verbinding te komen. Dat is als het ware een dagelijkse oefening.

NH EID BESCH EID E

T

HIE PAT M E

INTEG RIT EI

GE

F LOO

VRE DE

2 Johannes Hospitium Vleuten Nieuwsbrief december 2014

IGHEID

Met deze jaarlijkse nieuwsbrief willen wij ook de verbinding aangaan, contact houden, met o.a. onze externe relaties. We zijn blij u ook dit keer weer te kunnen informeren over lopende zaken, dagelijkse en toch unieke gebeurtenissen, over een bonte verzameling medewerkers en dit alles in een klein doch levendig huis. Zoals ieder jaar is er ook dit jaar weer voortgebouwd

ARD

Mede vanuit de Johanniter Orde kennen we in het Johannes Hospitium bepaalde waarden die ons elke keer weer kunnen helpen die verbinding te ervaren. Op 10 november vond in de Schakel, het buurthuis in Vleuten, een inspiratiebijeenkomst plaats voor medewerkers van het hospitium. Op deze avond werd stilgestaan bij de waarden van het achtpuntige kruis. Ook daar ging het om hoe verbonden je je voelt met deze begrippen en hoe je daar invulling aan geeft in je werk. De waarden blijken ieder persoonlijk te raken waardoor het een waardevolle levendige avond werd waarin de deelnemers - die elkaar niet allemaal kenden - zich toch snel met elkaar verbonden voelden.

op zaken die al eerder in gang waren gezet, grotere en kleinere onderwerpen. Gelukkig komen er ook altijd veel zaken tot een afronding. Begin dit jaar hebben alle verpleegkundigen de BIG-toets met goed gevolg afgelegd als afronding van de training eind vorig jaar. Zij zijn daarmee weer up-to-date gekwalificeerd voor het uitvoeren van een breed scala aan verpleegtechnische handelingen. Professioneel gezien werden er sowieso diverse zaken aangepakt. TRO LP OS T HU R VA HT EC

Twee zorgvrijwilligers volgden in het najaar een tweedaagse cursus bij VPTZ (Vrijwilligers Palliatief Terminale Zorg): “Dichtbij jezelf, dichtbij de ander”. In hun boeiende verslag daarover hebben zij het over het bewaken van de balans tussen vertrouwde/veilige nabijheid en gepaste afstand. Wat is voor de gast een goede balans? En hoe kun jij daarop afstemmen, hoe kun je dat aanvoelen? Wat is voor jezelf als vrijwilliger wel of niet prettig? Heb je een grens en hoe en wanneer geef je die aan? Ook het zorgteam hield zich dit najaar een dag lang bezig met ditzelfde thema. Want als zelfsturend team komt het juist heel sterk op die verbinding aan en gelden dezelfde vragen, ook vertaald naar de verbinding met je collega’s.

Op het gebied van medicatieveiligheid zijn diverse ontwikkelingen gaande. Een extern deskundige heeft vrijwillig samen met een werkgroep de zaken die voor het hospice van belang zijn in kaart gebracht en advies uitgebracht aan de directeur. Onder het motto “Niets is vanzelfsprekend bij Liefdevolle Topzorg” is een andere werkgroep al geruime tijd bezig met methodisch en planmatig werken rondom de gasten en naasten. Ook hierbij blijkt enige begeleiding van een ervaren en gespecialiseerde verpleegkundige van buitenaf heel nuttig.

In 2013 werden twee Open dagen georganiseerd die zo succesvol waren dat we besloten hier een traditie van te maken. Dus ook dit jaar werd er in het voorjaar en in het najaar Open Huis gehouden, met wederom veel hartverwarmende reacties, reacties waaruit blijkt dat dergelijke dagen de toegang tot ons huis echt laagdrempeliger maken. En dat is precies wat we willen. Het helpt ook het onderwerp sterven en afscheid bespreekbaarder te maken wat weer past in de landelijke ontwikkelingen. Nog maar enkele jaren geleden wisten nog weinig mensen wat een hospice is. Het begrip en wat het betekent krijgen steeds meer bekendheid. Hoogleraar Hospicezorg Op 1 januari dit jaar werd Saskia Teunissen benoemd tot hoogleraar hospicezorg. Op 5 november hield zij in de aula van de Universiteit Utrecht haar oratie met als thema ‘Verbinden en loslaten’. Op zeer toegankelijke en inspirerende wijze - aan de hand van concrete patiëntverhalen - schetste zij een visie op hospicezorg in de toe-

komst. Saskia is in het dagelijks leven, naast hoogleraar, o.a. directeur van hospice Demeter in De Bilt. Als Johannes Hospitium Vleuten zijn we blij met een collega op deze leerstoel waarmee in belangrijke mate wordt bijgedragen aan de ontwikkeling van hospicezorg in Nederland! Nieuwe naam Associatie In de afgelopen jaren hebben veel ontwikkelingen plaats gevonden in de palliatieve zorg. De toekomst is in vele opzichten nog onzeker. Ook de Associatie voor High Care Hospices heeft veranderingen doorgemaakt en maakt zich op voor een nieuwe toekomst, een nieuwe koers. Er is gekozen voor een nieuwe naam: Associatie Hospicezorg. Op deze manier is er ruimte voor meerdere vormen van hospicezorg en kunnen verschillende soorten organisaties onderling in zogenaamde kamers met elkaar overleggen over specifieke onderwerpen en ervaringen uitwisselen. Dit zal in 2015 e.v. haar beslag krijgen. Juul Böckling

Afscheid medewerkers Op maandagavond 7 juli van dit jaar hebben we met elkaar afscheid genomen van twee unieke vrijwilligers die beiden het besluit hebben moeten nemen om te stoppen met hun werk voor het hospitium: Ans Felix en Anneke Hoogendoorn. Ans Felix is 20 jaar betrokken geweest bij ons hospitium als zorgvrijwilligster in de breedste zin van het woord, zij kon voor alles gevraagd worden, op elk moment van de dag of de nacht. Waren er onverwachts extra handen nodig, dan was zij beschikbaar. Ook heeft ze geruime tijd de bloemen verzorgd. Anneke Hoogendoorn is 9 jaar bij ons geweest en heeft diverse werkzaamheden gedaan, zowel ter ondersteuning van de verpleegkundigen als de coördinator vrijwilligers. Zij heeft ook veel aandacht aan onze gasten en hun familie kunnen geven in die tijd en was daarmee velen tot steun. Beiden zijn die avond flink in het zonnetje gezet en van harte bedankt voor al hun inzet. Daarna hebben we met elkaar de mooie film “Hachi” bekeken en als afsluiting een gezamenlijke borrel genuttigd.

Ans Felix neemt na heel veel jaren vrijwilligerswerk afscheid van het Johannes Hospitium. Foto’s medewerkersuitje

Johannes Hospitium Vleuten Nieuwsbrief december 2014 | 3

In memoriam Anneke Hoogendoorn (1939 - 2014) Op 19 september van dit jaar is onze oud-vrijwilligster Anneke Hoogendoorn overleden. Enkele maanden daarvoor heeft zij afscheid genomen. Anneke is van 2005 tot 2014 werkzaam geweest in ons hospitium en heeft in die lange tijd veel verschillende werkzaamheden verricht. Taken op het gebied van persoonlijke begeleiding, administratieve taken zoals de roosterplanning, rondleidingen, nazorggesprekken met familie, enzovoorts. Anneke leed gedurende een groot deel van haar leven aan een progressieve spierziekte, wat ook de reden was dat zij uiteindelijk met haar werk bij ons moest stoppen. In onze herinnering leeft Anneke voort als een warme, vriendelijke en sterke vrouw. Voor collega’s altijd een vriendelijk woord, zorgzame aandacht voor onze gasten en hun familie. Zij ging zeer moedig met haar ziekte en haar steeds slechter wordende gezondheid om. Anneke leeft in dierbare herinnering bij ons voort.

De wachtruimte - Boudewijn Martijn Koops Deze tekst is geschreven door Pauline Weseman en voorgedragen tijdens de herdenkingsbijeenkomst van het Johannes Hospitium op 4 september j.l. waarin haar man Boudewijn Koops werd herdacht. Bij het thema Tijd dacht ik meteen aan het schilderij dat mijn man Boudewijn tijdens zijn ziekte maakte over de wachtkamer in het ziekenhuis. Hij overleed op 25 september vorig jaar aan melanoom op 40-jarige leeftijd. De Afleiding heet het. Het is een collage van glossytitels uit de wachtruimte. ‘De visuele herrie van de leestafel,’ noemde Boudewijn dat. Daaroverheen schilderde hij wolken met gedachten die mensen echt bezighouden tijdens het wachten. Dat beeld plaatste mij meteen weer terug in de wachtkamer, wachtend op de zoveelste verschrikkelijke uitslag. Altijd was daar weer die leestafel. Met glossy’s, roddelbladen en wat info van de ANWB. Non-informatie sowieso, maar zeker in contrast met de zaken over leven en dood die zich ondertussen in je hoofd afspeelden. Hoe zou een wachtruimte eruit zien, zo dacht Boudewijn, als

4 Johannes Hospitium Vleuten Nieuwsbrief december 2014

die gedachten in de hoofden zichtbaar zouden zijn? Hoe lang zal de arts deze keer uitlopen? Wat betekent het als ze glimlacht als ze je naam roept? Wie van die twee tegenover mij zou kanker hebben? Zal het goed zijn? Een wachtkamer is voor mij de ultieme confrontatie met zinloosheid. Ik werd er opstandig van. Hoe vreemd is het dat mensen met een korte levensverwachting zoveel zinloze uren in een wachtkamer door moeten brengen? In een kille ruimte met tl-licht waar je niet wilt zijn, niet weg kunt, niet weg mag, niet weet hoe lang het duurt, waar alleen smerige koffie is, niets te eten is en waar niets gezelligs te doen is. Niets. Alleen maar wachten. Toen eenmaal bekend was dat behandelen bij Boudewijn geen zin meer had en hij in de wachtkamer van de dood terecht kwam, kwam datzelfde benauwde gevoel bij mij boven. De plaats zelf - het Johannes Hospitium - stond

gelukkig in schril contrast met de wachtkamer van het ziekenhuis. Hier was het warm, welkom, huiselijk, het eten was heerlijk, je mocht altijd komen en weer gaan. Als je dan toch moet sterven, dan was dit veruit de mooiste, vredigste plek daarvoor, zeiden we vaak tegen elkaar. Maar sterven moest hij. Daar kon hij niet onderuit. En je wist niet hoe lang het ging duren. Het wachten, het lijden leek soms eindeloos, in die wachtkamer van de dood. Wat voor zin heeft het leven dan nog? Het bijzondere was dat die gedachte bij Boudewijn helemaal niet op de voorgrond stond. Terwijl hij daar alle reden toe had. Hij was pas veertig en hij beschreef zijn lijf als iets dat van hem vervreemde, aftakelde, verteerd werd door tumoren. Zijn lichaam dat ooit zijn trots was, had zich tegen hem gekeerd. Maar nee, hij was levenslustig, schilderde tijdens zijn ziekte tientallen schilderijen, schreef brieven, gedichten, bleef sporten, nieuwe ervaringen opdoen, genoot van zijn kinderen, zijn vrouw, zijn familie, zijn vrienden, inspireerde mensen en beurde HEN op. Andersom was zelden nodig. Het weekend voordat hij overleed besloot hij nog dat hij naar de kamerdeur wilde leren lopen. Dagelijks ging hij naar de kloostertuin waar hij genoot van de ruimte, de stilte, de pruimen. Nadat hij overleden was, stuitte ik in een van zijn laatste mails op de zinnen: ,,Ik hoop nog veel te schilderen. Ik maak een bijzondere periode door. Er is natuurlijk verdriet. Ik wil niet dood, ik wil leven. Toch voel ik mij totaal niet terneergeslagen. Ik ervaar rust en een enorme creativiteit en levenslust. Ik worstel niet met de vraag wat het nog voor zin heeft. Het is niet zinloos. Juist nu is het zinvol dat ik er ben. Er is niets te vrezen.’’ Wat hem troostte was de diepe acceptatie dat er geen antwoord is op het lijden. Zijn lievelingsboeken uit de Bijbel waren Job en Habakuk. Boeken vol grote verliezen en menselijk leed maar waarin zowel Job als Habakuk uiteindelijk Gods grootheid en nabijheid ervaren, ondanks alles. Boudewijn voelde troost in Gods grootheid en nabijheid. ,,Omdat ik ervaar,’’ zo schreef hij, ,,dat het antwoord

niet ligt in goedkope oplossingen en pasklare antwoorden. God komt het niet even voor ons regelen. Ik voel me gezegend met het leven dat ik heb geleid, nog heb en nog komt. Ik dank voor elke dag dat mijn ogen open gaan. Ik leef in de zekerheid dat God er is. Vertrouwen en overgave zijn voor mij twee kernwoorden, waarbij overgave niks te maken heeft met opgeven.’’ In het jaar na zijn overlijden heb ik me zo vaak afgevraagd: Waarom moest hij dood? Wat is de zin daarvan? Waarom mag ik wel doorleven? Maar ik wist al vrij snel: daar is geen antwoord op. Daar komt geen antwoord op. Tegenwoordig draai ik mijn vraag liever om: had het ZIN dat hij leefde, dat hij mijn partner werd, de vader van mijn kinderen? Ja, hij heeft mijn leven verrijkt en doet dat nog dagelijks. Nog steeds voel ik zijn enorme levenskracht, energie en creativiteit en til ik me op aan wat hij ons voorleefde: niet stervend leven, maar levend sterven.

De huiskamer van het Johannes Hospitium: warm, huiselijk, een plek waar mensen zich zoveel als mogelijk thuis mogen voelen.

Ergens zitten we allemaal in de wachtkamer van de dood, maar door Boudewijn en zijn ziekteproces heb ik geleerd niet meer de tijd te verdoen met geprietpraat zoals in de glossy’s, op plekken te komen waar ik eigenlijk niet wil zijn. Daar is het leven te kort voor. Nee, ik wil te allen tijde voorrang geven aan die gedachten, die dromen, die daden, die mensen die er echt toe doen. Zo zorg ik ervoor dat zijn leven nog steeds zin heeft.

Johannes Hospitium Vleuten Nieuwsbrief december 2014 | 5

We stellen voor: Jan van Galen Onze vrijwilligers zijn van wezenlijk belang voor het goed functioneren van het hospitium. Zij doen de was, onderhouden de tuin, bestellen boodschappen, ontvangen bezoekers of gaan wandelen met een gast. En natuurlijk maken ze de maaltijden en verzorgen ze onze gasten. Het is een bonte verzameling van uiteenlopende pluimage. We zouden ze het liefst allemaal aan u voorstellen, maar dat kan natuurlijk niet. We houden het bij één van hen: Jan van Galen. Vanaf april 2014 is hij zorgvrijwilliger. Jan is een duizendpoot. Hij heeft veel beroepen gehad. Van telexist tot webontwikkelaar en van het schrijven van columns tot het werken in een soa-kliniek. Hij is begin zestig, gedeeltelijk afgekeurd en werkt twee dagen in de week bij Betsie’s kookwinkel in Utrecht. Een of twee keer in de week komt hij naar het hospitium. Hij werkt zowel overdag als ’s avonds of ’s nachts. Het liefst heeft hij diensten waarbij er flink wat moet gebeuren. Aan stilzitten heeft hij een hekel.

nemen en sterven. Soms was het vreselijk, als de patiënt veel pijn had en de doctoren machteloos stonden om er iets aan te doen. Ik probeerde dan heel betrokken te blijven bij de zieke en de, in mijn ogen, juiste dingen te doen. Daarna kon ik dan tevreden terugkijken. Iets in de geest van: Dit is mooi, dat hebben we met zijn allen mooi gedaan. Het is een enorme steun als het proces goed is verlopen. Dat kan maken dat je minder in verdriet blijft hangen. Hoe ging het in je eerste weken in het hospitium? Ik zag werkelijk enorm op tegen het wassen van een gast. De eerste die ik zou wassen was een zeer bijdehante oudere dame. Ze merkte dat ik zenuwachtig was. Maar het liep eigenlijk vanzelf. De gasten zijn meer aan verzorging gewend dan ik dacht. En de verpleegkundige die mij begeleidde was in de eerste weken er steeds bij, wat me enorm heeft geholpen.

De eerste vraag is natuurlijk waarom hij zorgvrijwilliger is geworden in een hospitium. Ik heb heel veel met de dood te maken gehad in mijn leven. Vaak stond ik dicht bij het proces van afscheid

6 Johannes Hospitium Vleuten Nieuwsbrief december 2014

Wat bevalt je zo aan dit werk? Dat is een beetje dubbel. Ik vind het het mooiste als het me lukt onvoorwaardelijke aandacht te geven zonder er iets voor terug te ontvangen. Maar ik weet ook dat ik dit

een beetje voor mezelf doe. Als ik straks oud en verlaten ben hoop ik dat ik er tevreden op kan terugkijken. Dat ik geprobeerd heb er voor een ander te zijn. Wat leer je ervan? Uiteraard leer ik van alles over het verzorgen van zieke mensen. Maar ik raak ook angsten kwijt. Angsten die ik had over aanraking en intimiteit. Daar kan ik nu veel meer ontspannen mee omgaan. En ik leer steeds beter om uit te gaan van de wensen van de gast. En niet uit te gaan van wat ik zelf vind dat zou moeten gebeuren of wat voor de hand ligt. Soms sta ik de was te doen, ik snap heel goed dat dat moet gebeuren, maar dan kan ik ook opeens denken: Kom, laat ik maar eens even met de gast die wat wilde kopen naar Albert Heijn lopen. Dat is nu belangrijker. Wat is je mooiste ervaring? Een van de gasten was een lieve meisjesachtige vrouw. Zij was enorm bang voor de dood. Haar tante zou op bezoek komen en ze vroeg aan mij: Zal ik al dood zijn voordat mijn tante komt? Ik schrok daar van en zei: Wat zijn dat nou toch voor angsten? Ik ga zo naar huis. Ik neem die angsten wel voor je mee. Dat wilde ze wel. Ik legde mijn hand op haar hoofd en vroeg of ze mij haar angsten wilde geven. En het gebeurde, het werkte! Ze werd heel rustig en heeft goed geslapen. Dat vond ik prachtig. Dat ik heb zitten praten met een buitengewoon enthousiaste vrijwilliger is me wel duidelijk geworden. Mijn pogingen om wat kritiek te horen hebben geen succes. Hij vindt het een prachtig gebouw met een mooie tuin. Ook over het samenwerken met de andere vrijwilligers is hij zeer tevreden. Het enige wat hij vervelend vindt is, dat als zijn dienst er op zit, er overgedragen moet worden aan het volgende team. Dat kan soms lang duren. Dan wil hij liever naar zijn hond. Joop Maissan, vrijwilliger koken

Giften Ook dit jaar werd er door diverse mensen op verrassende momenten aan ons gedacht en werden we gesteund met een financiële of materiële bijdrage. Het is onmogelijk om deze giften hier in kort bestek te benoemen. Wat niet wegneemt dat we iedere gift - klein of groot - zeer waarderen!

Met een 5-daagse rally door Europa (de Carbage Run) hebben deze mannen 1500 euro voor het Johannes Hospitium opgehaald.

Neem bijvoorbeeld de geste van een plaatselijke supermarkt die ons wekelijks belt om te vragen of we de onverkochte bloemen willen komen halen! Dat leidt wekelijks tot een sfeervolle bloemenpracht in ons huis. En de mevrouw die samen met een aantal dames zelfgemaakte kaarten in de kerk verkoopt en ons jaarlijks een envelop komt brengen. Een benefietconcert dat voor ons werd georganiseerd door een ex-medewerkster. Een jubilerend accountantskantoor dat bij de feestelijkheden geld inzamelde voor het hospitium. En twee horecaondernemers die onze eindejaarsviering sponsoren met drankjes en hapjes voor de medewerkers. Dit alles maakt dat we ons gedragen voelen in een omgeving die met ons meeleeft. Van de diverse geldelijke giften werden o.a. nieuwe stoelen voor de gastenkamers aangeschaft, die zorgvuldig werden uitgekozen door de interieurcommissie. Nogmaals dank aan alle gulle gevers!

Foto’s medewerkersuitje

Johannes Hospitium Vleuten Nieuwsbrief december 2014 | 7

Het gaat goed met het Hospitium Het hospitium staat er goed bij, dat heeft u zelf kunnen vaststellen als u de parkeerplaats te voet of met de auto betreedt. Het is ruimer geworden rondom ons huis. Meer parkeerplaats, een grotere tuin en een breder terras aan de achterkant met een royale uitloop naar buiten vanuit de keuken en de kamers . Als u er oog voor heeft, ziet u ook dat er in het verlengde van de parkeerplaats een nieuwe boom staat. Dit is een bijzondere boom. Niet alleen omdat het een notenboom is die heel groot kan worden en vrucht draagt, maar vooral ook omdat deze boom onlangs is geplant en aangeboden door drs. Jan Kienhuis en jhr. mr. Theo Röell. Het is hun laatste daad als respectievelijk voorzitter en penningmeester van het Bestuur van het Johannes Hospitium Vleuten en staat daarmee tevens symbool voor de groei en bloei die het hospitium onder hun handen heeft doorgemaakt. Jan Kienhuis heeft vanaf 1999 deel uitgemaakt van het bestuur, waarvan de laatste 10 jaar als bestuursvoorzitter, Theo Roëll heeft vanaf 1995 in het bestuur zijn rol vervuld als secretaris en penningmeester. Daarnaast hebben beiden hun sporen verdiend in het Bestuur van de Stichting Vrienden in de periode van 1995 -2004. Wij kunnen zonder terughoudendheid stellen dat hun jarenlange toewijding en inspanning instrumenteel zijn geweest aan alles wat het Johannes Hospitium Vleuten vandaag is. De financiering en realisatie van het prachtige gebouw en de tuinen, de organisatie van het instituut rondom onze gasten, liefdevolle topzorg en de positionering van het Johannes Hospitium in de regio en ver daarbuiten. Het allergrootste goed is echter het behoud van onze eigen identiteit waar zij zich door de jaren heen hard voor hebben gemaakt. Het Johannes Hospitium Vleuten is meer dan een club mensen. Wij zijn een instituut dat zijn oorsprong vindt in bronnen die in onze statuten zijn vastgelegd en die belangrijk zijn voor onze continuïteit en het behoud van onze identiteit. Wij voeren in ons logo het eeuwenoude achtpuntig kruis, een universeel symbool dat zich onttrekt aan de waan van de dag. Het staat vanuit deze grondslag voor onbaatzuchtige hulp en steun aan een hulpbehoevende medemens. Het waarborgt ook dat in ons huis Colofon geen onderscheid gemaakt wordt tussen mensen, waar zij vandaan komen of wat hun religie en levensovertuiging is. Iedereen wordt bij ons gerespecteerd en kan bij Stichting Johannes Hospitium Vleuten ons vinden wat hij of zij zoekt. Laten we deze waarden zoals ze werden doorgegeKloosterweide 2 3451 VN Vleuten ven door onze oud bestuurders ook op onze beurt doorgeven aan elkaar en onze Postbus 97 opvolgers. 3450 AB Vleuten Het gaat goed met het hospitium. Dankzij u, medewerkers en vrijwilligers. Dank voor uw inzet over het afgelopen jaar, wij zien de toekomst met vertrouwen tegemoet. Dank aan onze gasten en hun naasten voor de vanzelfsprekendheid waarmee u het leven aan ons toevertrouwt. Beste Jan en Theo dank aan jullie, vergeet ons niet, bezoek ons vaak, het ga jullie goed. Tenslotte wensen wij u en uw naasten een mooi en inspirerend kerstfeest en een gelukkig nieuwjaar. Namens het bestuur, Jhr mr Aernout van der Does de Willebois, Voorzitter

Vrijwilligers gezocht De inzet van vrijwilligers in het Johannes Hospitium is onontbeerlijk om onze liefdevolle topzorg te kunnen geven. Circa 120 vrijwilligers zijn actief in diverse functies zoals zorgvrijwilligers, gastvrouwen-en heren, kookvrijwilligers en een tuinploeg. Daarbuiten zijn er nog diverse vrijwilligers actief voor specifieke taken. Om deze inzet te kunnen waarborgen zoeken wij regelmatig nieuwe vrijwilligers. Met name in de zorg, het grootste team, is dit belangrijk. Weet u iemand in uw omgeving die wellicht belangstelling heeft voor vrijwilligerswerk in ons hospitium? Laat haar of hem dan contact opnemen met onze coördinator vrijwilligers Hetty Boven. Wat mensen terugkrijgen is waardevol werk in een warme, open en gezellige sfeer. 8 Johannes Hospitium Vleuten Nieuwsbrief december 2014

Telefoon 030 6775013 Fax 030 6771371 Email: [email protected] Website: www.hospitiumvleuten.nl Johannes Hospitium Vleuten Bestuur Jhr mr A.A. van der Does de Willebois (voorzitter) C.J. de Boer - Barones van Lynden (secretaris) Mr. D. Baron van Hövell tot Westerflier (penningmeester) Mevrouw drs H.J.G.M. van Gessel De heer mr E. J. M. Kerpen Jkvr T.S. van Suchtelen, arts Stichting Vrienden van het Johannes Hospitium Vleuten Bestuur Mevrouw J.C.A. Kuijf-Kurver (voorzitter) A.F. Boot W. Groen in ‘t Woud F.J. van Lent (penningmeester) Mevrouw M.C. Schoonheim (secretaris) Redactiecommissie Mevrouw J. Böckling Mevrouw E. van Denzel Mevrouw drs H.J.G.M. van Gessel De heer J. Maissan Mevrouw J. van Osnabrugge Opmaak en drukwerk Drukkerij van Rooijen, Vleuten