Voor Ursula en Johannes Kneppelhout Johannes en Ursula Kneppelhout betrokken een Hemelse Berg Ze bouwden een warm huis met bekoorlijk uitzicht Ze deelden hun weelde met schrijvers, schilders en dorpelingen haalden het liefelijke van de natuur naar boven door haar open te stellen 120 jaar geleden prikten Oosterbeekse burgers een naald in de meridiaan van de Hemelse Berg Vele passanten, opgeheven poten en tanden des tijds vraten aan die naald en aan Joost Hij mocht weten hoe hij kon restaureren wat eens geschonken was uit dankbaarheid Joost haalde een lange draad door de naald reeg een netwerk dat drie Hemelse punten verbond en bracht daarmee op eigen kracht energie terug en de geschiedenis van luister “Van het balkon der groote eetzaal en door de ramen der wederzijds aangrenzende kamers zag men over de zacht glooiende vlakte over het park met zijne vijvers en boomgroepen, over den rijweg, over het daarachter gelegen weien bouwland, over de breede rivier, tot ver in de Betuwe, naar den horizont. Er vertoonden zich donkere partijen in dat landschap hier en daar vielen zelfs dichte, scherpe schaduwen maar het geheel was een liefelijk, een helder licht, een zonnig tafereel, dat alle gedachten aan leed en smart, aan armoede en ellende verbande.” Bianca Hendriks Dorpsdichter gemeente Renkum [Fragment is afkomstig uit Levensbericht van Johannes Kneppelhout, W.P. Wolters, Jaarboek van de Maatschappij der Nederlandse Letterkunde, juli 1886.]
Wat doen we met de Airborne? Wat doen we met mannen die uit Engeland en Polen kwamen om uit een vliegtuig te stappen op 17 september 1944 Wat doen we met hun moed, hun vrienden die sneuvelden in een dorp dat ze niet kenden met een taal die niet van hun moeder was Wat doen we met parachutespringers en vliegtuigen over de datum van dat ene oorlogsjaar Met drones, de Grass Hopper, de typhoon warbird met een spanwijdte van wel vijf meter en doedelzakspelers Met muziek uit de jaren ‘40 oorlogsvoertuigen, kleding, artikelen en fotodoeken: Verleden ontmoet heden Wat doen we met het Rijdend Unifil Museum die een vredesmissie verzorgden in een land dat nu wankelt. We doen het gewoon. We regelen het, we organiseren We herdenken om nooit meer te vergeten Bianca Hendriks Dorpsdichter gemeente Renkum Vrij naar het gedicht Wat doen we met van Maud Vanhauwaert
het effect van zand geen vrediger beeld dan spelende mensen met een bal in het zand losjes tegenover elkaar net ertussen gespannen op blote voeten ze springen hoog handen in de lucht blokken het gevoel ja maar de aanloop stagneert het kader krimpt ze duiken op die bal in drie-eenheid spelen elkaar toe met de zon in de ogen haren wapperend in de wind laten ze de bal dansen deze mensen denken rond en in kansen waardoor spelplezier wint aanwas groeit met interesse van jong en oud gemixt samen spelen ze verder Bianca Hendriks Dorpsdichter gemeente Renkum
Ontmoetingstuin We staken jarenlang onze armen in de lucht paarden appels die we lieten vallen als parels De buurt zag ons wuiven in alle staten: kaal, groen, uitgebot, verward, vrolijk Tot een andere wind ging waaien van lange tafels rood geruit gedekt De buurt zag ons lonken: kom hier kom bij ons, kom samen Plotsklaps roken ze onze sappige appels hoorden ze de koelte van ons bladerdak voelden ze vogels nestelen in onze takken proefden ze hoe een lang gedekt tafel smaakt De buurt stak zijn kronen bij elkaar Ze luisterden naar ons ruisen: wij zijn de wijk en legden de vinger op de hartenklop van samendoen We fluisterden hen in wat ervan ons moest worden en ze pakten de spades op, ontgonnen gemeenschapszin Bianca Hendriks Dorpsdichter gemeente Renkum
Een man met groene vingers groene jeukende vingers zit achter het raam van zijn universum in de Beethovenflat Hij kleurt de bomen groen zoals het hoort de tuin lilarozepaars als contrast en voelt de eerste lente op hem neerslaan De man met de groene vingers groene jeukende vingers weet wat hij mist Hij pakt een plan op schudt het uit over zijn medeflatbewoners schetst nuances in het uitzicht De bewoners vleien zich onder de kleur van mogelijkheden verbintenis en schik Driehonderd rododendrons later schitteren ze samen en fluiten het begin van de 6e symfonie (Opgewekte stemming bij aankomst in de ongerepte natuur) Bianca Hendriks Dorpsdichter Renkum
Groen verbindt Seizoenen zijn in Verburgt-Molhuysen Staete zichtbaar op elk moment van het jaar Nog zit de vorst centimeters diep in de grond toch al sprieten groen van sneeuwklok, krokus die door dunne korst heen breken Ze maken los wat ondergronds zit Zoals drie dames deden twee zomers geleden Enkel door een spade ter hand te nemen om oude bodem om te keren haalde ze versheid naar boven die ze bezaaiden om later te oogsten wat bloeide: groen in verbondenheid Bianca Hendriks Dorpsdichter gemeente Renkum
Samen Werkt We zijn ondernemers van ons eigen talent Wij zijn Fedde, Maryse en Inge We zijn burgers, we zijn initiatiefnemers We zijn borgers van eigen kracht We werpen netten uit om dromers op te vangen durvers, denkers, doeners, gevers en nemers Ze houden hun handpalmen naar boven We lezen hun reis en nemen hen mee We stappen samen in het hetzelfde schuitje We zoeken naar een bestemming Onze koers is onze ervaring opgetekend in een curriculum vitae In onze rugzak zit genoeg bagage om boven te drijven We laten zien wat we hebben, delen uit wie we zijn We doen indrukken op en laten indrukken achter We beseffen: we ondernemen samen een tocht Onderweg luisteren we naar gemeenschappelijke delers gooien een balletje op, werpen een dobbelsteen spelen onze kansen uit in gesprekken die de kant opgaan van het punt dat we aan de horizon zien gloren We prikken een datum, we vinden een plek We stippelen uit, ontwikkelen, creëren We zien wat nadert groeien, volwassen worden We leggen aan en stappen uit, een nieuw samen binnen Dan staan we tegenover elkaar in een ruimte van vraag en aanbod Met ons beste beentje naar voren, zetten we de eerste stap vooruit We steken onze hand uit, droog met een bite, maken oogcontact schudden de hand en kijken de ander aan, kijken elkaar aan We zien ondernemers van hun eigen talent dat samen werkt Bianca Hendriks Dorpsdichter gemeente Renkum
Later is nu of later is nooit Tel dat op bij een kind met verwondering in zijn ogen Hoe een regenworm zich tunnelend voortbeweegt grond vrijmaakt om planten te laten groeien Hoe onheus een stukje plastic kan zijn dat in het ondergrondse de boel op zijn kop zet Kinderen pikken snel op wat er ligt als ze weten van het hoe, het waarom, het waardoor Flora en fauna eroderen als niemand uitlegt wat afval betekent Tel dat op bij later is nu of later is nooit plus een kind met verwondering in zijn ogen en een beter milieu begint bij jezelf Dan is de som Zes Dorpen Schoon Bianca Hendriks Dorpsdichter gemeente Renkum
Kader Mieke heeft een groot huis met uitzicht op een uitzichtloze situatie Net als wij allemaal ziet Mieke dagelijks ontkaderde mensen in het frame van vluchteling als media mensen bedoelen zonder bodem onder hun bestaan Je kunt blijven kijken naar deze mensen alsof ze een curiosum zijn Doen is de keuze die Mieke maakte Ze maakte los wat vast zit bij velen hier geld en spullen om mensen hun leven terug te geven en vertrouwen dat ze verder kunnen bouwen Bianca Hendriks Dorpsdichter gemeente Renkum
