Jazz in Vlaanderen September De Werf Brugge

Jazz in Vlaanderen September 4-5-6 De Werf Brugge

WELKOM OP DE DERDE EDITIE VAN DE FLEMISH JAZZ MEETING ! Zoals bij de vorige edities presenteren we u een selectie van bands uit de bloeiende jazzscène van Vlaanderen. Het is geen makkelijke opgave, want een keuze is altijd subjectief. Wat toon je de internationale collega’s? De topnamen die reeds internationale bekendheid en speelkansen hebben? De nieuwe, jonge lichting? Die bands die een apart geluid hebben? Ook deze keer deden we beroep op een jury van een vijftigtal journalisten en jazzpromotoren. We stelden hen de vraag welke tien muzikanten of bands we u, jazzpromotoren uit het buitenland, moeten presenteren. Om toch de nodige variatie in vergelijking met de vorige edities te hebben, kwamen die bands die in beide vorige edities gepresenteerd werden niet meer in aanmerking: Flat Earth Society, Mâäk's Spirit, Ben Sluijs, Jef Neve, Bart Maris, Teun Verbruggen en Robin Verheyen. Een aantal muzikanten moet al helemaal niet meer voorgesteld worden zoals Toots Thielemans, Bert Joris, Dré Pallemaerts,… De selectie die we u nu bieden is dan ook geen top dertien uit Vlaanderen, maar het zijn wél die bands waarvan we heel sterk geloven in hun internationale potentieel. Als organisatoren zijn we heel tevreden dat ook voor deze editie de jury een bijzonder divers aanbod selecteerde op vlak van leeftijd, genre en samenstelling. We hopen dat u verrast wordt door de kwaliteit van de bands en vooral dat we u kunnen overtuigen hen een kans te geven in uw club, theater of festival. Laat u verrassen en verleiden door Jazz uit Vlaanderen!

WELCOME TO THE THIRD EDITION OF THE FLEMISH JAZZ MEETING! Just like in the previous editions, we will be presenting a selection of bands from Flanders' blossoming jazz scene. This is no small feat because making a choice is always a very personal matter. What are you supposed to showcase for international colleagues? The established names, the ones who have already secured an international reputation and obviously have a better chance? The new, young guns? The bands with the most distinctive sound? We, once again, enlisted a jury made up of about fifty journalists and jazz promoters. We asked them to choose ten musicians/bands that they would like us to present to you, the foreign jazz promoter. In order to ensure a healthy dose of variety, the bands and artists that were presented for the previous editions no longer featured in the line-up: Flat Earth Society, Mâäk's Spirit, Ben Sluijs, Jef Neve, Bart Maris, Teun Verbruggen and Robin Verheyen. Quite a number of others no longer require any kind of presentation at all: Toots Thielemans, Bert Joris, Dré Pallemaerts… Although the current selection cannot be considered the top thirteen from Flanders, these are the bands we believe to have the strongest international potential. As organizers we are particularly pleased that the jury has chosen a wide variety as far as age, genre and structure goes. We certainly hope that the quality of the music will pleasantly surprise you and that you will be inspired to give them a chance to perform at your club, theatre or festival. Let yourself be swept away by Jazz from Flanders!

INLEIDING Jazz in Vlaanderen 2009 Officiële en officieuze netwerken voor de jazz

In het voorjaar van 2009 zag het er even heel slecht uit voor de jazz in Vlaanderen. De commissies die moeten oordelen over de te besteden cultuursubsidies, hadden hun pre-adviezen bekendgemaakt. Een bliksemschicht ging door de jazzsector. Slechts enkele jazzinitiatieven werden gunstig beoordeeld, het merendeel werd ofwel te licht bevonden, ofwel prematuur. Zelfs vaste waarden moesten eraan geloven, zoals Kunstencentrum De Werf in Brugge (initiatiefnemer van deze Flemish Jazz Meeting), het Follow The Sound Festival en De Rataplan in Antwerpen. In feite hadden die commissies de jazzsector met onaangepaste maatstaven en criteria beoordeeld. Bijvoorbeeld: een jazzorganisator die geen gedetailleerde concertkalender voor de komende twee jaar kon voorleggen, werd vaagheid verweten. Terwijl iedereen in het jazzmilieu maar al te goed weet dat je nauwelijks zes maanden vooruit kunt plannen. Het beestje improviseert, de organisatoren moeten kort op de bal spelen. Op het hoogtepunt van die commissieperikelen is er op verschillende fronten aan de alarmbel getrokken, voor de schermen en achter de schermen. Dat had gelukkig een beetje effect. Het uiteindelijke resultaat is lang niet zo desastreus als oorspronkelijk gevreesd. Maar de gebeurtenissen tonen wel aan hoe broos de nog maar pas verworven erkenning voor de jazzsector wel is. Zeker, er is structurele vooruitgang geboekt. Tien jaar geleden bestond er nauwelijks overheidssteun voor jazz in Vlaanderen, dat is vandaag anders. Maar de echte inhaalbeweging waarop de sector aan het wachten was, is er niet gekomen. En de toekomst blijft onzeker. Wat als er weer zo’n beoordelingscommissie komt met mensen die zelfs niet van ver vertrouwd zijn met het nicheproduct jazz? Bovendien: de vette jaren zijn voorbij. Het Vlaamse budget voor cultuur zal de komende jaren niet

stijgen, of zeker niet gevoelig. Een toename van de subsidies voor jazz moet dus noodzakelijk ten koste gaan van andere sectoren. Dat is een strijd die niemand graag voert. En toch is het een strijd die zal nodig zijn, want de jazz staat in Vlaanderen nog onvoldoende op de kaart. Enkele lokale overheden zijn overtuigd, zoals in Gent en in Antwerpen. Maar ook daar staan we niet veel verder dan twee jaar geleden. Het Jazz Middelheim Festival (Antwerpen) is weliswaar weer jaarlijks in plaats van tweejaarlijks, maar vergeet niet dat het nu één dag korter is (vier in plaats van vijf). Gent Jazz is nog helemaal op dezelfde leest geschoeid als het voormalige Blue Note Records Festival. De schulden zijn een beetje kwijtgescholden, maar dat is het zowat. In 2008 was er een wintereditie met mooie artistieke ambities, maar die is alweer afgevoerd. Ook in Antwerpen gaat het de artistiek ambitieuze projecten niet voor de wind. Het Follow The Sound Festival stagneert. Dat betekent: elk jaar weer scharrelen om een geloofwaardig programma te presenteren, geen comfortabel platform. En dan is er nog Jazz Brugge, het tweejaarlijkse festival van de Europese jazz. De editie 2008 was onwaarschijnlijk mooi, maar dat succes ging duidelijk voorbij aan de leden van de beoordelingscommissies. Reden tot klagen? Ja, maar er zijn twee belangrijke lichtpunten. Eén: achter de schermen groeit langzaam een overlegplatform van concertorganisatoren, in eerste instantie vanuit Antwerpen. Een begin van eendracht vanuit de sector, noodzakelijk om meer financiële en logistieke steun voor de jazz los te weken. Twee: naast het gesubsidieerde circuit is er de laatste jaren een heel breed informeel circuit gegroeid. Simpel: de muzikanten organiseren hun eigen concerten, al of niet op gesubsidieerde podia. Zulke dingen gebeuren in Antwerpen, Brussel, Leuven en Hasselt, maar nog het meest van al in Gent, vaak in kroegen zoals El Negocito of Hot Club de Gand. Zelfredzaamheid, dat is een goed teken. Het toont aan dat de muzikanten een verhaal aan het opbouwen zijn en daar een publiek voor willen vinden. Dat is de juiste volgorde: eerst iets te vertellen hebben, dan uitkijken wie je er warm voor kunt maken. Het vergt ook wat ondernemingszin van de muzikanten, maar dat is voor de huidige generatie kennelijk geen probleem. Kijk naar de selectie van jazzgroepen en muzikanten op de Flemish Jazz Meeting 2009. Die ademt 4

ondernemingszin. Accordeonist Tuur Florizoone is een selfmade man. Een jaar of twee geleden was hij voortdurend in de weer met zijn mailbox, nu is zijn agenda propvol (en terecht). Het élan van de DelvitaGroup steunt sterk op networking, onder meer van de ondernemende gebroeders Delannoye. Hetzelfde geldt voor pianist Christian Mendoza, baritonsaxofonist Tom Van Dyck (Saxkartel), trompettist Carlo Nardozza, de leden van het RadioKUKAorkest en zelfs voor oude rot Jeroen Van Herzeele. Het zijn stuk voor stuk muzikanten die niet op een overheid gewacht hebben om zich op de kaart te laten zetten. Ze doen dat zelf en ze doen dat goed. Het netwerken gebeurt ook steeds meer internationaal. Muzikanten leggen zelf contacten over de grenzen en puren daaruit meteen de mogelijkheid om ook in het buitenland te spelen. De DelVitaGroup speelt met de Nederlander Eric Vloeimans, Carlo Nardozza is vast lid geworden van het Red Route Quintet van de Fransman Henri Texier. Bart Defoort vormt een team met de Italiaanse tenorsaxofonist Emanuele Cisi. Steven Delannoye (lid van Saxkartel en van DelvitaGroup) werkt geregeld met de Amerikaan Andrew D’Angelo. En ga zo maar door: elke jonge jazzmuzikant heeft minstens wel een klein netwerk van internationale contacten, opgebouwd op eigen kracht en met de middelen van vandaag (MySpace etcetera). Dat is goed want persoonlijke netwerken zijn de beste netwerken. Het is ook nodig, want de Vlaamse jazzmuzikanten krijgen nog altijd een relatief beperkte organisatorische ondersteuning. De Flemish Jazz Meeting is één kanaal. Er zijn ook internationale ontmoetingen zoals het Tremplin Jazz talentenfestival in Avignon. Maar de zoektocht naar kanalen om onze jazzmuzikanten nog meer uit te sturen is nog volop bezig. En zoals al gezegd: nieuwe budgetten losweken wordt steeds moeilijker. En uiteindelijk moeten de muzikanten het toch zelf bewijzen. Op de Flemish Jazz Meeting kunnen ze dat doen met korte flitsconcerten. Ze zullen die kans met beide handen grijpen. En ze zullen bewijzen dat jazz in Vlaanderen een kleurrijk lappendeken is. Verschillende stijlen, verschillende opvattingen over jazz, verschillende persoonlijkheden. Diversiteit, dat is jazz. Didier Wijnants

INTRODUCTION Jazz in Flanders 2009 Official and unofficial jazz networks

D

uring the spring of 2009, things weren't looking particularly rosy for jazz in Flanders. When the assessment committees, set up by the ministry of culture to allocate the budgets, revealed their recommendations, lightning flashed throughout the jazz sector. Only a few jazz initiatives were judged worthy. Most were found to be too lightweight or premature. Even the most acclaimed, such as arts centre De Werf in Bruges (initiator of the Flemish Jazz Meeting) and the Follow The Sound Festival as well as the Rataplan in Antwerp, bore the brunt of it. The committees in question had, in fact, judged the jazz sector based on a number of maladjusted criteria. For example: organizers who couldn't provide a detailed concert calendar for the coming two years were accused of vagueness. Everyone involved in the jazz scene knows that it's virtually impossible to plan ahead for more than six months. We're talking about a fickle little beast that improvises as it goes along, and the organizers have no choice but to ride it as it comes. At the summit of these committee’s vicissitudes, the alarm bells started ringing on all fronts: on stage as well as behind the scenes. Luckily, it actually had some kind of impact. The end result is not half as disastrous as was first feared. The events do, however, point to the fragility of the newly recognized jazz sector. There's no denying that structural progress has been made; ten years ago there was hardly any support at all for jazz in Flanders and that, now at least, has changed. The real overtaking manoeuvre that the sector has been waiting for, though, has not yet happened. The future is still very uncertain. What will happen if yet another assessment committee, consisting of people who aren't at all familiar with jazz, is called upon? And, on top of that, it seems like the good times are over. The Flemish cultural budget is not going to increase during the next few years, at least not significantly. More

6

subsidy for jazz means that other sectors will suffer, and nobody enjoys waging that kind of battle. That being said, a battle needs to be fought, because jazz is not nearly as visible in Flanders as it could be. A few local authorities, Ghent and Antwerp among others, are convinced. But, there also, we're not much more ahead than two years ago. The Jazz Middelheim Festival (Antwerp) may have become an annual event, as opposed to its previous biennial status, but it is now one day shorter than it used to be (four days instead of five). Ghent Jazz is still exactly the same as the former Blue Note Records Festival. The debts have been somewhat cleared, but that's about it. In 2008, they introduced a winter edition with sweet artistic aspirations, but this has been temporarily curtailed. Antwerp's ambitious projects are not having much more luck either. The Follow The Sound Festival is stagnating. This means that, every year, it's a scrape to compile a credible programme, not a comfortable platform to work from. Then there is also Jazz Bruges, a biannual festival of European jazz. The 2008 edition was incredibly beautiful, but that also seems to have escaped notice by the judges. Is all this a reason for grievance? Yes, but there are two significant rays of hope. One: behind the scenes there is an ever-growing consultation platform of concert organizers, primarily in Antwerp. There is the beginning of harmony in the sector and this is necessary in order to get more financial and logistical support for jazz. Two: aside from the subsidized circuit there is a budding informal circuit. It's simple, really: the musicians are organizing their own concerts, whether or not on subsidized stages. These events often take place in Antwerp, Brussels, Leuven and Hasselt, but nowhere more so than in Ghent, usually in bars such as El Negocito or the Hot Club de Gand. The ability to cope by oneself is a good sign. It shows that the musicians are constructing their own story and that they are determined to find their audience. And, that's the way to go about it: first you have something to say and then you see who is willing to listen. It also requires quite some entrepreneurship on the musicians' part, but this particular generation doesn't seem to have qualms with that. It suffices to check out the selection of jazz bands and musicians at the Flemish Jazz Meeting 2009. It literally breathes free enterprise. Accordionist Tuur Florizoone is a self-made man. A couple of years ago, he was extremely busy with his mailbox, now his schedule is chock-full (and appropriately so). DelvitaGroup's zest originates in their networking skills, especially those of the inventive brothers Delannoye. The same goes for pianist Christian Mendoza, baritone saxophonist Tom Van Dyck (Saxkartel), trumpet pla-

7

yer Carlo Nardozza, the members of RadioKUKAorkest and even for an old hand like Jeroen Van Herzeele. All of them, musicians who haven't waited around for the government to support them in their efforts to get noticed. They're doing it themselves and they are very good at it! Networking is increasingly becoming an international affair. Musicians are making more international contacts, which is resulting in more opportunities for performing abroad. The DelVitaGroup is playing with Dutchman Eric Vloeimans, Carlo Nardozza has become a regular member of the Red Route Quintet, led by the Frenchman Henri Texier. Bart Defoort has teamed up with the Italian tenor saxophonist Emanuele Cisi. Steven Delannoye (member of Saxkartel and DelVitaGroup) regularly works with the American saxophonist Andrew D'Angelo. And the list goes on and on: every young jazz musician, these days, has a small network of international contacts, thanks to their own efforts and the use of technological resources (MySpace etc.). This can only be a good thing, since personal networks tend to be the best networks. It is also necessary, because Flemish jazz musicians receive relatively limited organisational support. The Flemish Jazz Meeting is one channel, but there are also international gatherings, such as the Tremplin Jazz talent festival in Avignon. However, the quest to find more channels for sending our jazz musicians out into the world is still ongoing. And, as previously stated: trying to find new budgets seems to be getting harder as time passes. Ultimately, the musicians are the ones who have to prove themselves. At the Flemish Jazz Meeting, they get the opportunity to do just so, by playing small flash-concerts and they will undoubtedly grasp this opportunity with both hands. They will also certainly prove that Flemish jazz is a colourful quilt indeed. Different styles, miscellaneous opinions about jazz, a wide variety of personalities… and that's precisely what jazz is all about: diversity..

Didier Wijnants

8

Friday September 4

Photo by GUY VAN DE POEL

Hijaz Hijaz is een opmerkelijk sextet dat wulpse Oosterse melodieën met elementen van de geïmproviseerde jazzmuziek combineert. De groep is ontstaan uit het huwelijk tussen de piano, dat grootse instrument uit de Westerse muziektraditie, en de oud, het snaarinstrument dat symbool kwam te staan voor het Oosten. De Tunesische oudspeler Moufadhel Adhoum weet virtuositeit en subtiele poëzie te kneden tot een hoogst individuele en eigentijdse aanpak. Pianist Niko Deman speelt onder invloed van zijn Griekse moeder naast jazz ook rembetika op de bouzouki. Met zijn brede achtergrond, weet hij het kruispunt tussen genres en tradities perfect op te zoeken. Deze dialoog tussen oud en piano wordt op meesterlijke wijze ondersteund door het lichte en soepele spel van de Marokkaanse percussionist Azzedine Jazouli en de Belgische jazzdrummer Chryster Aerts. Bassist Chris Mentens zorgt voor een stevig fundament. De Armeense doudouk-speler Vardan Hovanissian is ondertussen het onmisbare zesde lid van de groep geworden. Samen zorgen zij voor een avontuurlijke ritmiek die de tradities van Marokko tot India overspant en waarop oud en piano een web van klanken kunnen weven. Hijaz vervoert je zo naar een rustige patio in een Mediterraanse stad, op een steenworp van het drukke Medina.

Hijaz is a remarkable sextet that combines Eastern melodies with elements of improvised jazz. The group is the result of a marriage between the piano, the most prolific instrument in Western musical tradition and the oud, the stringed instrument that has become the symbol of the East. The Tunisian oud player Moufadhel Adhoum knows how to blend virtuosity and subtle poetry into a highly individual and determined approach. Niko Deman, under the guidance of his Greek mother, not only plays jazz but also plays rembetika on the bouzouki. With such an extensive background, he knows perfectly well how to cross over between genres and traditions. The dialogue between the oud and the piano is masterfully supported by the light and agile playing of Moroccan percussionist Azzedine Jazouli and by Belgian jazz drummer Chryster Aerts. Chris Mentens' bass provides a solid foundation. Armenian duduk player Vardan Hovanissian has become the indispensable sixth member of the group. Together they provide adventurous rhythms that span the traditions from Morocco to India and allow the oud and the piano to weave their intricate web of sound. Hijaz carries you away to a peaceful little patio in a Mediterranean village, not too far from Medina.

Line-up Hijaz Moufadhel Adhoum: oud Niko Deman: piano Chris Mentens: double bass Chryster Aerts: drums Azzedine Jazouli: percussion Vardan Hovanissian: doudouk

Selected discography Hijaz – ‘Dunes’ (Zephyrus Records, 2008)

www.hijaz.be 9

bookings: [email protected] ; Ph. +32 (0)494 44 87 01

Friday September 4

Photo by BRECHT VAN MAELE

Pierre Anckaert Trio feat. Stefan Bracaval Het Pierre Anckaert Trio speelt eigentijdse jazz, vermengd met klassieke en Zuid-Amerikaanse invloeden. De band zoekt het niet in spetterend vuurwerk, maar veeleer in solide samenspel. De drie musici mengen charmante thema's, aanstekelijke ritmes en Cubaanse kleuren. Tintelend pianospel, een stevige bas en spitse drums geven de muziek behoorlijk wat punch. Pierre Anckaert is een jonge pianist die zich in Cuba is gaan vervolmaken. Ook bassist Hendrik Vanattenhoven verbleef in Cuba en voelt de muziek goed aan. Drummer Mimi Verderame begrijpt deze muziek perfect, is alert en vindingrijk. De muziek van hun uitstekend ontvangen cd-debuut Candide ademt die Latijnse sfeer, die nu eens prikkelend en opwindend, dan weer elegant en verleidelijk is. Soms lijk je Chick Corea te horen, de tedere klanken van Claude Debussy of de bijtende en dansende ritmes van Cubaanse pianisten als Chucho Valdés en Gonzalo Rubalcaba. Anckaert verwerkt al die invloeden moeiteloos. Speciale gast voor dit project, Stefan Bracaval, is al jaren de leidinggevende fluitist in de Vlaamse jazzscène. Verwacht complexe en gelaagde moderne jazz, die afwisselt tussen ingenieuze thema’s en virtuoze solo’s.

The Pierre Anckaert Trio plays contemporary jazz with classical and SouthAmerican influences. The band isn't looking for crackling fireworks, but rather for a solid ensemble. The three musicians mix up charming themes, infectious rhythms and Cuban colour. A sparkly piano, a thrumming bass and sharp drums add some serious punch to the music. Pierre Anckaert (°1980) is a young pianist who went to Cuba to perfect his art. Bassist Hendrik Vanattenhoven also spent time in Cuba and really feels the music. Drummer Mimi Verderame understands this kind of music perfectly, is alert and inventive. The music on their well received debut CD Candide breathes this Latin atmosphere, at times stimulating and exciting and at other times elegant and seductive. Sometimes you think you're hearing Chick Corea, the tender sound of Claude Debussy or the volcanic dance rhythms of the Cuban pianists Chucho Valdés or Gonzalo Rubalcaba. Anckaert has a talent for intertwining all of these influences seamlessly. Special guest for this project, Stefan Bracaval, has been the leading flutist for years in the flemish jazz scene. Expect complex and triumphant modern jazz, wavering between ingenious themes and virtuoso solos.

Line-up Pierre Anckaert Trio feat. Stefan Bracaval Pierre Anckaert: piano Hendrik Vanattenhoven: double bass Mimi Verderame: drums Stefan Bracaval: flutes

Selected discography Pierre Anckaert - ‘Candide’ ( EPR, 2008) Various Artists - ‘Jazz Hoeilaart 2007’ ( EPR 2008) Cleo' s Family - ‘What did you say?’ ( 2005)

www.myspace.com/pierreanckaerttrio ; [email protected] 10

bookings: Ph. +32 (0)486 58 59 09

Friday September 4

Photo by THOMAS VAN DER AA

Free Desmyter Quartet Bijna had deze karaktervolle pianist zijn muziekcarrière ingeruild voor een leven in de macrobiotiek. Maar Free Desmyter blijft een muzikant in hart en nieren en geniet al geruime tijd internationale erkenning als pianist bij de Chris Joris Experience, N’Faly Kouyaté, het Baba Sissoko Ensemble of de Iraaks/Europese formatie Ahoar. Desmyter is een eigenzinnige improvisator met een originele en herkenbare sound. Zijn composities zijn nooit gecompliceerd of revolutionair, maar toch eigentijds en vernieuwend. Hij speelt wars van holle virtuositeit en ijdele navelstaarderij, maar zoekt doelbewust de gemikte aarzeling op. Elke noot, elk akkoord telt. Misschien is die aarzeling de reden dat pas op zijn veertigste zijn debuut verscheen als bandleider? Maar Something to Share was meteen een schot in de roos. De cd werd in binnen- en buitenland op lovende kritieken onthaald. Er is de meest gesmeerde ritmetandem van het vasteland, bassist Manolo Cabras en drummer Marek Patrman. Cruciaal is echter de bijdrage van éminence grise John Ruocco, de peetvader van de jazz in de Lage Landen. Met diens onopgesmukte speelstijl zet hij het geheel onder hoogspanning. Er is ruimte voor collectieve improvisaties waarbij de aandacht voor een aantrekkelijke melodievoering nooit verslapt. Het Free Desmyter Quartet bestaat uit een Belg, een Amerikaan, een Sard en een Tsjech, die samen één hecht geheel vormen; vier meesters op hun instrument, vier eeuwige zoekers die geen enkele piste onbewandeld laten.

This idiosyncratic pianist nearly ditched his musical career for a life in macrobiotics. Free Desmyter (°1967), however, is and always will be a musician and has been recognized for quite some time as the pianist of the Chris Joris Experience, N’Faly Kouyaté, the Baba Sissoko Ensemble and the Iraqi/European formation Ahoar. Desmyter is an obstinate improviser with a very original and recognisable sound. His compositions are never contrived or revolutionary, for that matter, yet they are contemporary and innovative. He is particularly averse to vacant virtuosity and vain navel-gazing, and actively explores poignant hesitation. Every note, every chord counts. Maybe it is precisely that hesitation that led him to becoming a band leader only around his fortieth year. Something to Share, however, hit the mark. The CD was exceedingly well received abroad as well as on home territory. There is the smoothest rhythm section, with bassist Manolo Cabras and drummer Marek Patrman. The crucial contribution, however, comes from the godfather of jazz in the Netherlands, John Ruocco. His unadorned style puts the whole thing under high voltage. There is enough room for collective improvisation and the awareness of a pleasing melody is never lost. The Free Desmyter Quartet is one Belgian, an American, a Sardinian and a Czech, and do they form a tight unite! Four masters with their instrument, four eternal searchers who do not hesitate to wander up every path they come across.

Line-up Free Desmyter Quartet Free Desmyter: piano John Ruocco: tenor saxophone, clarinet Manolo Cabras: double bass Marek Patrman: drums

Selected discography Free Desmyter Quartet – ‘Something to Share’ (W.E.R.F.064, 2007)

www.freedesmyter.com 11

bookings: Ph. +32 (0)496 42 93 84 [email protected]

Friday September 4

Photo by DIRK VAN DER BORGHT

Tuur Florizoone Op erg korte tijd is accordeonist Tuur Florizoone (°1978) uitgegroeid tot wellicht de meest geliefde muzikant van Vlaanderen. Met grote flair en onweerstaanbare podiumprésence bewijst hij dat zijn ongewone instrument tot meer in staat is dan de gebruikelijke hoempapa op de straathoek. Voor deze muzikale wereldburger is jazz slechts één van de vele muziekjes die hij in zijn plunjezak meedraagt. Dat hij zich evengoed in de pop- of wereldmuziek thuis voelt, bewijst het schier oneindige lijstje namen waarmee hij al het podium of de opnamestudio deelde: Carlos Nunez, Manu Chao, Alfredo Marcucci, Zahava Seewald, Chris Joris, Rocco Granata, Jo Lemaire, … In 2008 viel het publiek tijdens de prestigieuze World Soundtrack Awards als één blok voor zijn passionele score voor de Vlaamse film Aanrijding in Moscou. Het internationale succes van deze soundtrack doet vermoeden dat Tuur goed op weg is om onze eigenste Yann Tiersen te worden. Melancholische, eenvoudige melodietjes die de aanzet zijn voor een breed palet aan emoties en kleuren, zijn Tuurs forte. Met een minimum aan middelen, zoveel mogelijk muziek maken. Geen wonder dat hij de voorkeur geeft aan de intimiteit van het trio. Op de vorige Flemish Jazz Meeting betoverde Florizoone nog het publiek met Tricycle (naast Vincent Noiret en Philippe Laloy), nu mag hij ons opnieuw verleiden met een ietwat ongebruikelijk, maar energiek drietal: Massot-FlorizooneHorbaczewski. Of, hoe in de combinatie van accordeon, cello en tuba de rijkdom van een symfonieorkest kan schuilen.

Accordionist Tuur Florizoone (°1978) has very quickly grown into the most adored musician in Flanders. With an irresistibly stylish stage presence he set out to prove that his unusual instrument is capable of a lot more than your regular street corner shenanigans. Jazz is only one of the many types of music this musical world citizen has in his kit bag. The fact that he is comfortable in pop as well as in world music is obvious from the endless list of names with whom he has shared the stage or the recording studio: Carlos Nunez, Manu Chao, Alfredo Marcucci, Zahava Seewald, Chris Joris, Rocco Granata, Jo Lemaire, … In 2008, during the prestigious World Soundtrack Awards (Ghent), the public were completely enamoured with his passionate score for the Flemish movie Aanrijding in Moscou (directed by Christophe Van Rompaey). The soundtrack's international success leads us to believe that Tuur is well on his way to becoming our own Yann Tiersen. Melancholic and simple melodies that lead into an all-embracing palette of emotions and colours are Tuur's forte. Making as much music as possible with as few resources as possible. No wonder he prefers the intimacy of a trio. Florizoone bewitched the public, during the previous edition of the Flemish Jazz Meeting, with Tricycle (alongside Vincent Noiret and Philippe Laloy). Now he is set to seduce us once more with his somewhat curious, but energetic trio, MassotFlorizoone-Horbaczewski. Or, how the opulence of a symphony orchestra can hide within the reduced combination of an accordion, a cello and a tuba.

Line-up Massot – Florizoone – Horbaczewski Tuur Florizoone: accordion Michel Massot: tuba, trombone Marine Horbaczewski: cello

Selected discography Massot/Florizoone/Horbaczewski - ‘Cinema Novo’ (Homerecords.be, 2008) Tuur Florizoone - ‘Aanrijding in Moscou’ (OST, AZ 801, 2008) Tricycle - King Size (Homerecords.be, 2006) Tricycle – ‘Orange for Tea’ (AZETO editions, 2004)

www.tuurflorizoone.be; www.myspace.com/tuurflorizoone 12

bookings: Ph. +32 (0)495 47 04 49; [email protected]

Friday September 4

Photo by DIRK VAN DER BORGHT

Jeroen Van Herzeele Quartet Jeroen Van Herzeele maakt deel uit van die groep jazzmusici die aan het begin van de jaren negentig de Belgische jazz een nieuw élan gaven. Naarmate de muziek van Van Herzeele aan maturiteit wint, lijkt ze zich steeds dieper een weg doorheen het werk van John Coltrane te graven. Met de erfenis van de laatste muzikale periode van Coltrane (denk aan opnames als Interstellar Space, Meditations of Stellar Regions) als uitgangspunt, klinkt zijn nieuwste kwartet echter brandend actueel. De concerten van deze energieke band pakken steeds behoorlijk overdonderend uit. En als je weet dat je te maken hebt met muzikanten die muziek beschouwen als een work in progress, dan mag het niet verbazen dat ook elk optreden weer een nieuwe belevenis is. Maar telkens is één ding vanaf de eerste noot zonneklaar: hier staat een internationale band die wereldklasse uitademt. Pianist Fabian Fiorini is een virtuoos met een brede achtergrond die reikt van klassiek over jazz tot etnische muziek. Italiaan Giovanni Barcella heeft een groot hart voor alle oprechte en tegendraadse vormen van muziek. Bassist Jean-Jacques Avenel is een legende van de vrij gespeelde jazz in Frankrijk. Deze autodidact maakte jarenlang deel uit van het internationale sextet van Steve Lacy.

Jeroen Van Herzeele (°1965) is part of that group of jazz musicians who gave the Belgian jazz scene a new lease on life, back in the nineties. As Van Herzeele's music gains maturity, he seems to be delving deeper into John Coltrane's work. Even though the heritage of Coltrane's last musical period (think Interstellar Space, Meditations or Stellar Regions) is a point of departure, Van Herzeele's new quartet sounds refreshingly contemporary. This energetic group's concerts are always rather overwhelming. If you're aware that you are dealing with musicians who see their music as a constant work in progress, then you should also be aware of the fact that every single concert will be a new-fangled experience. However, from the first note, it is crystal clear that you are watching an international band that oozes world class. Pianist Fabian Fiorini is a virtuoso with an extensive background in classical and jazz all the way through to ethnic music. Italian Giovanni Barcella has a soft spot for all candid and wayward forms of music. Bassist Jean-Jacques Avenel is a veritable legend in the free jazz scene in France. This self-taught musician was also part of Steve Lacy's international sextet for a number of years.

Line-up Jeroen Van Herzeele Quartet Jeroen Van Herzeele: saxophones Fabian Fiorini: piano Giovanni Barcella: drums Jean-Jacques Avenel: double bass

Selected discography Mâäk’s Spirit – ‘5’ (W.E.R.F.059, 2006) Ben Sluijs Quartet – ‘Somewhere In Between’ (W.E.R.F.056, 2006) Greetings From Mercury – ‘Heiwa’ (Tracks, 2002) Kris Defoort & Dreamtime – ‘Passages’ (W.E.R.F.014/015, 1999)

www.myspace.com/jeroenvanherzeele 13

bookings: [email protected] ; Ph. +32 (0)496 40 84 52

Saturday September 5 – Memling Museum

Saxkartel Photo by SAXKARTEL

Saxkartel speelt jazz in een minder gebruikelijke bezetting: een kwartet van uitsluitend saxofoons, in alle maten en gewichten, maar zonder de begeleiding van een ritmesectie. Je bent meteen geneigd de groep te vergelijken met een klassiek strijkkwartet, maar in hun muziek blijven de basisingrediënten van goeie jazz - "swing" en "groove" - stevig overeind. En natuurlijk schuilt in de intimiteit en de bedrieglijke kwetsbaarheid van hun bezetting de grootste kracht van Saxkartel. Hun repertoire waaiert erg breed uit. Frontman Tom Van Dyck (°1967) schrijft pittige en plezierige arrangementen. In zijn eigen composities of in vernuftig in elkaar gestoken zettingen van klassiekers van Mingus of Monk, weeft Saxkartel de klanken mooi door elkaar. Het doet je vergeten dat er geen piano, drums of bas te bespeuren is. In de zomer van 2006 kaapte het kwartet de prijs van de jury op het jazzconcours van Tremplin weg. Met die internationale erkenning op zak, verscheen in 2007 hun tweede cd Yellow sounds & other colours, waarop het bonte klankenpalet van vier saxofoons werd gemengd met de donkerbruine soulstem van de Zuid-Afrikaans/Belgische zangeres Tutu Puoane. Muziek van Mingus, Joni Mitchell, Duke Ellington én van Van Dyck klonk zelden zo kleurrijk of verfijnd. Dit is jazz om in te kaderen.

Granted, Saxkartel's set-up is a rather unconventional one: a quartet of saxophones, of all shapes and sizes, without even the slightest ping of a rhythm section. You immediately have a tendency to compare them to a classical string quartet, but their music upholds all the basic ingredients of solid jazz - "swing" and "groove". The intimacy they convey and the deceptive fragility of their occupation is, of course, Saxkartel's greatest strength. Their repertoire is all over the shop. Front man Tom Van Dyck (°1967) writes congenial, vivacious arrangements. Be it with their own compositions or their nifty versions of Mingus or Monk classics, Saxkartel weaves the sounds together seamlessly. You actually forget the absence of piano, drums and bass. The quartet swiped the jury prize at the Jazz Concours at Tremplin, in the summer of 2006. Having gained international recognition, they released their second CD Yellow Sounds & Other Colours in 2007. The CD blends the colourful palette of sounds from the four saxophones with the soulful voice of South-African/Belgian singer Tutu Puoane. The music of Mingus, Joni Mitchell, Duke Ellington and Van Dyck himself was rarely so colourful and refined. Jazz to be framed.

Line-up Saxkartel Tom Van Dyck: bariton saxophone, compositions and arrangements Sara Meyer: alto saxophone Steven Delannoye: tenor saxophone Kurt Van Herck: soprano saxophone

Selected discography Saxkartel – ‘Yellow Sounds & Ohter Colours’ (W.E.R.F.066, 2007)

www.saxdreamworks.org ; 14

bookings: Ph. +32 (0)475 950 708 ; [email protected]

Saturday September 5

Photo by LIBELIA DE SPLENTER

Briskey Popprofessor Gert Keunen doet het niet alleen in boeken. Als Briskey, het alter ego van deze muziekjournalist, docent en auteur van verscheidene bestsellers over de popgeschiedenis, verzamelde hij een groep uitgelezen muzikanten om zich heen. Met afwisselende bezetting bracht Biskey, beginnend bij Cucumber Lodge in 2003, drie uitstekende albums uit met daarnaast nog een liveplaat opgenomen in de Brusselse Ancienne Belgique. Tussen de klinkende namen van de vaste bandleden vinden we onder meer trompettist Bart Maris, drumster Isolde Lasoen, gitariste Sara Gilis en saxofonist Nic Roseeuw. Dorona Alberti en gastvocaliste Lien De Greef (aka Lady Linn) nemen de zangpartijen voor hun rekening. De muziek op de laatste cd van Briskey before - during - after klinkt als een bevreemdende soundtrack, doordrenkt van avant-garde, experimentele jazz, bigband, en een flinke teug drum'n’bass. Het resultaat van deze gepeperde mix kruipt na een tijdje onwillekeurig onder je vel en in je benen. Naar eigen zeggen is het een droom van Keunen mocht David Lynch ooit zijn muziek in een film gebruiken. En inderdaad, de sound van Briskey zou zeker niet misstaan op een Lost Highway. De muziek is donker en roept beelden op van beregende, verlaten straten, waar af en toe de zon door de wolken heen komt piepen.

Pop professor Gert Keunen (°1969) doesn't only do books. As Briskey, the alter-ego of this music journalist, lecturer and author of numerous best-sellers about pop history, he has surrounded himself with a bunch of erudite musicians. Starting with Cucumber Lodge in 2003, Briskey, with its ever-alternating line-up, released three excellent albums as well as a live album, recorded at Brussels' Ancienne Belgique. Among the regular band members are such illustrious names as trumpeter Bart Maris, drummer Isolde Lasoen, guitarist Sara Gillis and saxophonist Nic Roseeuw. Dorona Alberti and Lien De Greef (aka Lady Linn) are in charge of the vocals. The music on Briskey's latest CD before - during - after sounds like an astonishing soundtrack, drenched in avant-garde, experimental jazz, big band and a solid helping of drum 'n' bass. The outcome of this highly seasoned mix is something that unwittingly gets under your skin and deep into your legs. Keunen's big dream is for David Lynch to use his music for one of his movies. And indeed, the Briskey sound would certainly not be misplaced in a film like Lost Highway. The music is dark and conjures images of rainy, deserted streets with the sun poking its head through the clouds every so often.

Line-up Briskey Nicolas Roseeuw: saxophones Bart Maris: trumpet Tom Verschoore: trombone Sara Gilis: Fender Rhodes Isolde Lasoen: drums Tim Vandenbergh: double bass Dorona Alberti: vocals Gert Keunen: electronics & field recordings

Selected discography Briskey – ‘before-during-after’ (Terra Notta, 2009) Briskey Big Band – ‘Live at Ancienne Belgique’ (Terra Notta, 2008) Briskey – ‘Scarlett Roadhouse’ (Downsall Plastics, 2006) Briskey – ‘Cucumber Lodge’ (Downsall Plastics, 2003)

www.briskey.be, www.rockoco.be, [email protected] 15

bookings: Rock’O Co management vzw, Ph. +32 (0)9 329 41 31

Saturday September 5

Carlo Nardozza Quintet Photo by JOS L. KNAEPEN

Trompettist Carlo Nardozza is een natuurtalent en de beste trompettist van de jonge generatie. U hoeft daar niet eens ons woord voor te nemen. Ook de Franse topbassist Henri Texier noemt Carlo "un très grand talent" en heeft hem al ingelijfd voor zijn internationale kwintet. Deze joviale Limburger studeerde aan het conservatorium van Maastricht, waar hij zijn eigen kwintet samenstelde. Samen verovert deze bende gelijkgestemde zielen in sneltreinvaart de jazzpodia in de Benelux, Duitsland, Frankrijk, Zwitserland en Italië. In 2006 kregen ze de Jerry Van RooyeJazzaward voor Toonaangevende Jazzband op het Jazztival in Maastricht. Een paar maanden tevoren wonnen ze in Avignon de Prijs voor Beste Composities op het Tremplin Jazz Concours. In het winnende stuk, Dozzy Suite, balt Nardozza al zijn muzikale invloeden van Dave Douglas tot Italiaanse volksmuziek samen. De suite werd, na het succes van hun debuut Making Choices, vereeuwigd op de tweede fel gesmaakte cd Winterslag, waarop gastmuzikant Gwen Cresens (Papillon, Tanguedia, Arno,…) de band op accordeon kwam versterken. Het Carlo Nardozza Quintet speelt muziek die vanuit alle windrichtingen komt aangewaaid. Flamenco, musette, samba, hard bop, wat prikkelende snuifjes vrije impro.

Trumpeter Carlo Nardozza (°1982) is a born talent and the best trumpeter of his generation. You don't even need to take our word for it. French bassist Henri Texier also calls him "un très grand talent" and has enlisted him in his international band. This friendly chap from Limburg studied at the Maastricht conservatory, where he started his own quintet. Together, this crew of like-minded souls conquered the jazz stages in the Benelux, Germany, France, Switzerland and Italy, at lightning speed. In 2006, they won the Jerry Van Rooye-award for Trendsetting Jazz Band at the Jazztival in Maastricht. A few months prior, they won the Prize for Best Composition at the Tremplin Jazz Concours in Avignon. Nardozza's winning composition, The Dozzy Suite, pulls together all his major influences, ranging from Dave Douglas to Italian folk music. It’s the story of his growing up in the multicultural society around the Limburg cole mines. After the success of their debut Making Choices, the suite was immortalized on a second CD Winterslag, with guest musician Gwen Cresens (Papillon, Tanguedia, Arno…) on accordion. The Carlo Nardozza Quintet performs music from all over the globe. Flamenco, musette, samba, hard bop and a few sprinklings of free-style improvisation.

Line-up Carlo Nardozza Quintet Carlo Nardozza: trumpet Daniël Daemen: saxophone Melle Weijters : guitar Tom Van Acker: double bass Steffen Thormählen: drums Special guest: Gwen Cresens: accordion

Selected discography Carlo Nardozza Quintet – ‘Winterslag’ (Prova, 2008) Carlo Nardozza Quintet – ‘Making Choices’ (CNM, 2006)

www.cnq.be ; www.myspace.com/nardozzacarlo 16

booking: Ph. +32 478 46 21 10 ; [email protected]

Saturday September 5

Photo by BRUNO BOLLAERT

Christian Mendoza Group Pianist Christian Mendoza is afkomstig van Peru, maar bracht het grootste deel van zijn leven in België door. Hij studeerde aan de conservatoria van Gent en Brussel, maar zijn echte leerschool was het concertpodium. Mendoza is een bezig baasje dat je achter de toetsen vindt bij heel uiteenlopende groepen, van duo’s tot bigbands. Op verbazend korte tijd vond hij zijn weg in verschillende stijlen, van jazz (Gowk, Bender Banjax,…) over pop (Lady Linn and her Magnificent Seven) wereldmuziek, cross-over, hedendaags klassiek, vrije improvisatie, muziek- en danstheater. Nu put hij uit al die invloeden in de Christian Mendoza Group. Een optreden van dit kwintet kan vele vormen aannemen: minimale landscapes, drukke chaos, complexe ritmes en de pure eenvoud van een eenvoudig lied. Mendoza schrijft nieuwe stukken op maat, waarin de zoektocht naar evenwicht tussen compositie en improvisatie centraal staat. Met indrukwekkende talenten als Ben Sluijs, Joachim Badenhorst, Brice Soniano en Teun Verbruggen is de Christian Mendoza Group een spannende gebeurtenis. Dit bewezen ze ook dit jaar op het Tremplin Jazz D’Avignon-festival, waar ze de prestigieuze “Grote Prijs van de Jury” wegkaapten.

Pianist Christian Mendoza (°1979) is from Peru, but spent most of his life in Belgium. He studied at the conservatories of Ghent and Brussels, but his true apprenticeship happened on stage. Mendoza is a busy fellow, who can be found behind the keys in several groups, from duos to big bands. At astonishing speed, he managed to pave his way in different styles, from jazz (Gowk, Bender Banjax,…) to pop (Lady Linn and her Magnificent Seven), over world music, cross-over, contemporary classical, free improv, through to music- and dance theatre. With the Christian Mendoza Group he is drawing on literally all of those influences. This quintet's concerts can take on many forms: minimal landscapes, hectic chaos, complex rhythms and the pure simplicity of an uncomplicated song. Mendoza writes new pieces to measure, seeking the perfect balance between composition and improvisation. With its impressive talent bank, Ben Sluijs, Joachim Badenhorst, Brice Soniano and Teun Verbruggen, the Christian Mendoza Group is an exciting thing to happen in Belgian jazz. This year they managed to win the prestigious ‘Grand Price of the Jury’ at the Tremplin Jazz D’Avignon festival.

Line-up Christian Mendoza Group Christian Mendoza: piano & compositions Ben Sluijs: alto saxophone, flute Joachim Badenhorst: tenor saxophone, clarinet, bass clarinet Brice Soniano: double bass Teun Verbruggen: drums

Selected discography Lady Linn and her Magnificent Seven – ‘Here We Go Again’ (V2 Records, 2007)

www.myspace.com/christianmendozamusic 17

bookings: Ph. +32 (0)485 16 94 96; [email protected]

Saturday September 5

RadioKUKAorkest Photo by BART GABRIEL

Begin 2005 vroeg Klara, de Vlaamse cultuurzender, aan jazzbassist Kristof Roseeuw - bekend als lid van Flat Earth Society en nog een tiental andere groepen - om een ensemble samen te stellen dat het radioprogramma 'de Kunstkaravaan' live kon begeleiden. Roseeuw kwam uit bij de klarinet van Tom Wouters (FES, Kamikaze, ...), de cello van Lode Vercampt (Kris Defoort Quartet, Brick Quartet, …) en het accordeon van Philippe Thuriot. Deze eigenwijze kerels vormen een bijzonder vinnig kwartet, op het raakvlak van jazz en klassiek. Hun muziek is niet in een vakje te vangen. Wereldmuziek, klassiek, pop en improvisatie worden samengesmeed tot aanstekelijke ritmes en onvermoede, nieuwe klankwerelden. Met hun intimistische en soms ietwat baldadige huisstijl is RadioKUKAorkest een kamerensemble du jamais vu. Ze speelden opgemerkte concerten met de Canadese avantgardegitarist René Lussier en in de nabije toekomst zijn er plannen voor een samenwerking met de New Yorkse saxofonist Ellery Eskelin. Indrukwekkende geloofsbrieven. Focus Knack: “Muziek voor ernstige lieden? Jazeker, maar dan het soort dat ook van tekenfilmgags, achtervolgingen en Monty Python houdt.”

At the beginning of 2005, Klara, the Flemish cultural radio station, asked Kristof Roseeuw - of the Flat Earth Society and various other bands - to put together an ensemble that could accompany the programme ‘de Kunstkaravaan’ live. Roseeuw ended up with Tom Wouters on clarinet (FES, Kamikaze…), Lode Vercampt (Kris Defoort Quartet, Brick Quartet, …) on cello and Philippe Thuriot on accordion. These highly extroverted guys form an exceptionally snappy quartet, playing around along the perimeters of jazz but also venturing into classical grounds. Their music can't be categorized. World music, classical, pop and improv are all welded into a tight unit of catchy rhythms and unexpected, novel soundscapes. With their intimate yet boisterous house style, RadioKUKAorkest is a unique chamber ensemble. They performed a remarkable concert with the Canadian avant-garde guitarist René Lussier and a collaboration with New York saxophonist Ellery Eskelin is forthcoming. Those are quite some credentials! Music for serious people? Absolutely, but for those who also enjoy cartoon gags, high-

Line-up RadioKUKAorkest

speed chases and Monty Python.

Tom Wouters: clarinet, bass clarinet, percussion Lode Vercampt: cello Philippe Thuriot: accordion Kristof Roseeuw: double bass

Selected discography RadioKUKAorkest – ‘Songs for Broadcast’ (W.E.R.F.062, 2007)

www.myspace.com/radiokukaorkest 18

bookings: Kristof Roseeuw, Ph. +32 (0)484 919 785, [email protected]

Saturday September 5

DelVitaGroup Photo by JOS L. KNAEPEN

Deze jeugdige muzikanten blaken van zelfvertrouwen. Ze hebben zin om hun eigen ding te doen, zonder daarbij een open blik op de traditie te verliezen. DelVitaGroup bracht aanvankelijk de hard bop en de West Coast jazz van de jaren vijftig en zestig. Nadien voegden ze er de erfenis van John Coltrane en Wayne Shorter aan toe. Het vertaalt zich in dynamische improvisatie en heerlijke swing, met een kier naar vrije en impressionistische jazz. Trombonist Peter Delannoye en drummer Toni Vitacolonna, een onafscheidelijk duo, vormen het kloppende hart van deze band. Peters stoeierige trombone wordt voortreffelijk gecounterd door de geraffineerde tenorsax van Steven Delannoye. De broers Delannoye sporen perfect samen. Met Bart Van Caenegem, een uitmuntende pianist in de beste boptraditie, Janos Bruneel, een coming man onder de jonge jazzbassisten en het vurige en puntige spel van drummer Vitacolonna heeft de DelVitaGroup bovendien een solide ritmesectie. Afgelopen jaar speelden deze jongens nog een concerttournee door België met als speciale gast de Nederlandse toptrompettist Eric Vloeimans.

These young musicians just beam with self-confidence. They want to do exactly as they please, but they never lose sight of tradition. DelVitaGroup initially performed hard bop and West Coast jazz from the fifties and sixties and added the John Coltrane and Wayne Shorter heritage later on. This translated into dynamic improv and glorious swing, with a small crack opening onto a free and impressionistic style. Trombonist Peter Delannoye and drummer Toni Vitacolonna, an inseparable duo, are the beating heart of this band. Peter's frolicking trombone is superbly countered by Steven Delannoye's refined tenor sax. The Delannoye brothers are definitely on the same track. With Bart Van Caenegem, an excellent pianist in the best bop tradition, Janos Bruneel, a rising star among young bassists and the fiery, jagged drums of Toni Vitacolonna, DelVitaGroup has solid rhythm section. In 2009 they did a Belgian tour with the Dutch trumpeter Eric Vloeimans as a special guest.

Line-up DelVitaGroup Peter Delannoye: trombone Steven Delannoye: tenor saxophone Bart Van Caenegem: piano Janos Bruneel: double bass Toni Vitacolonna: drums

www.delvitagroup.com, www.ivyart.be 19

bookings: Veerle Van de Poel, Ph. +32 (0)495 50 94 43, [email protected]

Sunday September 6

Photo by MARCUS WYATT

Tutu Puoane Quartet Tutu Puoane werd in 1979 geboren in Zuid-Afrika, in een township nabij Pretoria. Ze groeide op in een muzikale familie in een tijd toen jazz nog werd gezien als een vorm van rebellie tegen de apartheid. John Coltrane, Ella Fitzgerald en Count Basie, dat was de muziek van haar jeugd. Tutu studeerde aan de University of Cape Town. Via Den Haag kwam zij in Antwerpen terecht. Ze trad op in Zuid-Afrika, Italië, Zwitserland, Duitsland, de VS, België en Nederland. Met het Brussels Jazz Orchestra werkte ze samen voor het project Writing Billie, een eerbetoon aan Billie Holiday. Een andere succesvolle productie met Tutu in de hoofdrol was Goddamn! A tribute to Nina Simone. Ondanks haar jonge leeftijd deelde Puoane al het podium met vele beroemde namen in de jazz, waaronder Roy Hargrove, Stacy Rowles, Hein van de Geyn, Dré Pallemaerts en Toots Thielemans. Puoane bewees zich voor het eerst met haar fel gesmaakte debuutalbum Song. Dit jaar kwam een opvolger uit, Quiet Now, die demonstreert hoezeer ze nog aan vocale beheersing en inlevingsvermogen heeft gewonnen. Op deze plaat zingt ze met verleidelijk timbre en ontwapenende charme nummers geschreven door o.a. Ewout Pierreux en Nicolas Thys en teksten zowel in het Engels als in het Sepedi, Tutu’s moedertaal. Met een eigen akoestisch kwartet brengt Tutu Puoane songs die gedrenkt zijn in jazz en soul, met een Afrikaanse toets.

Tutu Puoane (°1979) was born in South-Africa, in the township of Pretoria. She grew up in a musically inclined family, back in the days when jazz was still perceived as a rebellion against the apartheid regime. The music of her childhood included John Coltrane, Ella Fitzgerald and Count Basie. Tutu studied at Cape Town University and arrived in Antwerp via The Hague. She has performed in South-Africa, Italy, Switzerland, Germany, the US, Belgium and the Netherlands. She also worked alongside the Brussels Jazz Orchestra on a project called Writing Billie, a tribute to Billie Holiday. Another successful production featuring Tutu Puoane was Goddamn! A tribute to Nina Simone. Despite her tender years Puoane has shared the stage with a number of eminent people on the jazz scene, among them, Roy Hargrove, Stacy Rowles, Hein van de Geyn, Dré Pallemaerts and Toots Thielemans. Puoane proved her merit with her highly acclaimed debut album Song. It was followed this year by Quiet Now, which clearly demonstrates how she has gained in voice control and empathy. On this record, she sings songs by Ewout Pierreux and Nicolas Thys, in English as well as in Sepedi, her mother tongue, with a most seductive timbre and disarming allure. Along with her acoustic quartet, Tutu Puoane delivers songs drenched in jazz and soul, but with a distinctly African feel.

Tutu Puoane Quartet Tutu Puoane: vocals Ewout Pierreux: piano Yannick Peeters: double bass Toni Vitacolonna: drums

Selected discography Tutu Puoane – ‘Quiet Now’ (Saphrane, 2009) Tutu Puoane – ‘Song’ (Saphrane, 2007)

www.tutupuoane.info 20

bookings: Veerle Van De Poel, Ph. +32 (0)495 50 94 43, [email protected]

Sunday September 6

Bart Defoort Quartet Photo by JOS L. KNAEPEN

Al 20 jaar lang is Bart Defoort één van de leidinggevende tenoristen van de Belgische jazz. Als leider van een rits quartets en quintets heeft hij ondertussen vier cd's op zijn naam staan. Defoort is ook vast lid van het gerenommeerde Brussels Jazz Orchestra.Zijn Europese quintet bestaat uit doorwinterde muzikanten die elkaar al vijftien jaar kennen. In tussentijd zijn alle leden van de groep uitgegroeid tot rotsvaste waarden in de Europese jazzscene. De naar Londen uitgeweken Nederlandse drummer Sebastiaan de Krom is bovendien lange tijd de vaste drummer geweest van wereldster Jamie Cullum. Hun repertoire bestaat hoofdzakelijk uit originals van Bart Defoort, Ron van Rossum en Emanuele Cisi en af en toe krijgt een oude kraker ook een flinke bolwassing. Dit is frisse, moderne straight jazz voor de eenentwintigste eeuw. Muziek vol eindeloze verbeelding waar de passie, de kennis en het speelplezier van afspringen. De nieuwe composities gaan van onversneden hardbop over verhalende ballads tot meeslepende modale excursies. Met een bezetting met twee tenoristen verwacht je natuurlijk een battle of the tenors maar niets is minder waar. Tussen de twee vrienden Bart Defoort en Emanuele Cisi bestaat er een uitmuntende verstandhouding, waarbij de zwoele ronde toon van Defoort de harde, vinnige sax van Cisi heerlijk complementeert. Met een ritmesectie van wereldniveau staan ze garant voor steengoede, eerlijke en intelligente jazz. Hun cd Sharing Stories on Our Journey werd terecht bekroond met de Django d’Or voor de “Beste Belgische Jazz album 2008".

Bart Defoort (°1964) has been one of the leading tenors on the Belgian jazz scene for the past twenty years. As the band leader of a string of quartets and quintets, he has several CDs to his name. Defoort is also a member of the renowned Brussels Jazz Orchestra. This European quintet consists of seasoned musicians who have known each other for over fifteen years. In the meantime, all of them have become rock-solid figureheads in the European jazz scene. The Dutch drummer Sebastiaan de Krom, who moved to London, was Jamie Cullum's drummer for quite a while. Their repertoire consists mainly of originals by Bart Defoort, Ron van Rossum and Emanuele Cisi and, every now and then, a good working over of an old classic. This is fresh, modern, straight jazz for the twenty first century. Music that oozes uninhibited imagination with passion, understanding and enjoyment bouncing off it, at every twist and turn. The new compositions weave from hard bop to storytelling ballads over into compelling modal excursions. With two tenors in the line-up you'd expect a kind of "battle of the tenors", but nothing is further from the truth. Between these two friends, Bart Defoort and Emanuele Cisi, there is an excellent understanding, with Defoort's sultry round tones complementing Cisi's quick and sharp sax. Add to that their world class rhythm section and you get honestto-God, fantastic, intelligent jazz. Their CD Sharing Stories on Our Journey was awarded the Django d'Or prize for Best Belgian Jazz album 2008.

Line-up Bart Defoort Bart Defoort: tenor saxophone Emanuele Cisi: tenor saxophone Ron van Rossum: piano Jos Machtel: double bass Sebastiaan de Krom: drums

Selected discography Bart Defoort & Emanuele Cisi Quartet – ‘Sharing Stories On Our Journey’ (W.E.R.F.072, 2008) Bart Defoort Quartet – ‘The Lizard Game’ (W.E.R.F.039, 2003) Diederik Wissels / Bart Defoort – ‘Streams’ (Igloo, 2001) Bart Defoort Quartet – ‘Moving’ (W.E.R.F.009, 1997)

www.myspace.com/bartdefoort 21

bookings: Ph. +32 477 86 23 55, [email protected]

N 31

BLANKENBERGE ZEEBRUGGE OOSTENDE

Ezelpoort

EXPRESSWEG

De Werf

GENT BRUSSEL LILLE

MARKT

Memling Museum

Ezelstraat

STATION

'T ZAND

Groenplaats

E40

ST-MICHIELS LOPPEM

Smedenpoort

ST-ANDRIES TORHOUT GISTEL

Boeveriepoort

OOSTENDE

E403 A17 KORTRIJK

Hotel Medici

BRUGGE

KOOLKERKE KNOKKE

BURG

DAMME

Dampoort

N

Kruispoort

GENT

ST KRUIS

ASSEBROEK

Gentpoort

Katelijnepoort STEENBRUGGE OOSTKAMP

De Werf, Werfstraat 108 De Groenplaats, Groenestraat 19 B Memling Museum, Mariastraat 38 Hotel Medici, Potterierei 15

22

Colofon Flemish Jazz Meeting places De Werf, Werfstraat 108, 8000 Brugge, Ph. +32 50 33 05 29 De Groenplaats, Groenestraat 19b, 8000 Brugge, Ph. +32 50 37 28 37 Memling Museum, Mariastraat 38, 8000 Brugge, Ph. + 32 50 44 86 86 Texts Frederik Goossens (JazzLab Series) Introduction by Didier Wijnants Translation Tania Derck Design Marijke Deweerdt, Folio

Thanks to The Flemish Jazz Meeting 2009 has been organized by Jazz Brugge vzw, in cooperation with De Werf, Flanders Music Centre and JazzLab Series

www.dewerf.be

The Flemish Jazz Meeting 2009 has been made possible thanks to the generous support of The Government of Flanders The Province of West Flanders The City of Bruges

23

www.flandersmusic.be

www.jazzlabseries.be

PROGRAM FLEMISH JAZZ MEETING 4-5-6 SEPTEMBER 2009 Friday September 4 18.30 20.00

Welcome and drink at De Werf Start concerts Hijaz Pierre Anckaert Trio feat. Stefan Bracaval Free Desmyter Quartet Tuur Florzoone-Michel Massot-Marine Horbaczewski Jeroen Van Herzeele Quartet

Saturday September 5 11.00

Concert at the Memling Museum Saxkartel Guided tour at the Memling Museum, Sint-Jan en Church of Our Lady Guided city tour (French and English) Meeting and BBQ at De Groenplaats Concerts at De Werf Briskey Carlo Nardozza Quintet Christian Mendoza Group RadioKUKAorkest DelvitaGroup

11.30 15.00 17.30 20.00

Sunday September 6 11.00

13.00

Aperitif and concerts at De Werf Tutu Puoane Quartet Bart Defoort Quartet Lunch and goodbye

Jazz Brugge vzw P/a Werfstraat 108 8000 Brugge Ph + 32 50 33 05 29 - www.jazzbrugge.be