jaargang 36, nummer 4
augustus 2010
HET BESTUUR VERTELT
De redactie van uw lijfblad “De Elektrooievaar” is de afgelopen weken blij verrast met diverse ingezonden stukjes van motor- of andere belevenissen, al dan niet in klubverband. Ik nodig iedereen uit mij vooral te blijven bestoken met leuke verhalen. Ook degenen die nog met een vers verhaal in hun hoofd zitten kunnen dit nog kwijt aan de redactie. In deze aflevering stukjes over het Jubileum Weekend in Givet en over het BBQ weekend in het oosten en zelfs een avontuur uit het Himalaya gebergte. U ziet wat sommige leden over hebben voor de Klub. Men reist helemaal naar de andere kant van de wereld om een stukje in de Elektrooievaar te kunnen schrijven. Ik kan de lezers hierbij geruststellen, dat de gemaakte reiskosten voor deze documentaire NIET uit de klubkas zullen worden vergoed. Ik ben zelf vorig weekend naar de Eifel geweest, waar ik ook nog een stukje over zal schrijven. Dit uitje was mij kennelijk niet gegund, of ik had gewoon pech. Ik heb mijn regenkleding zeer intensief gebruikt, maar daarover leest u later meer. Nog twee weekjes, dan is het al weer tijd voor Rhein in Flammen. Diegenen die zich hebben opgegeven zullen weer een zeer gezellig weekend tegemoet gaan, tenminste als het weer net zo gezellig wordt als vorig jaar. Er is een groot vuurwerk en de Rijnoever wordt in de fik gestoken……. Nee hoor, alles wordt gezellig verlicht, terwijl de “gewone” verlichting tijdelijk wordt gedoofd, waardoor een zeer sfeervol tafereel ontstaat. En dan aan het bier natuurlijk. Daarom is vorig jaar ook gekozen om heen en terug met de bus te reizen. En natuurlijk komt de Pannenkoeken avond er weer aan bij Cees en Astrid thuis op 23 oktober. Dit is een echte traditie geworden als afsluiting van het motorseizoen. Iederen die daar ooit bij is geweest weet wat ik bedoel en hoef ik niet te overtuigen. Dus iedereen en natuurlijk ook de NIEUWE LEDEN: maakt dit (vr)eetfestijn mee en geef je op bij Cees of Astrid. Ik ben benieuwd wie mij gaat verrassen met een leuk verslag van deze gebeurtenissen! Namens het bestuur: Martin Labrujère. (Lappie)
1
VERSLAG JUBILEUMWEEKEND
We vertrokken vrijdag ochtend 11 juni om 7 uur vanuit Deventer, de reis ging naar Gilze naar het Van der Valk hotel. Daar kwam iedereen bij een om te reis verder te vervolgen naar Givet. Voor Mariska en mij (kleine grote Astrid) was het onze eerste grote en lange reis. Rond 19.00 uur waren wij eindelijk in Givet aangekomen, met heel veel honger en trek in een verfrissende douche! 20.00 uur konden we eindelijk met zijn allen aanvallen! Na het tafelen waren wij kapot en gingen wij ons welverdiende bedje opzoeken. De oudjes gingen door met feesten en zuipen, zo zie je maar weer de rollen waren omgedraaid. Zaterdag ochtend zijn we ondanks het geweldige weer, not, toch gaan rijden. Nadat we in het begin van de middag wat hadden gegeten gingen we onze reis weer vervolgen. Alles verliep soepeltjes, iedereen was goed in gepakt tegen de regen kwamen wij op een kruising met witte versiering op de weg. Mariska heeft hier even wat asfalt onderzoek uitgevoerd, haar conclusie was dat de witte strepen op de weg en het remmen in de regen geen goede combinatie is! Na de schrik en zonder ernstige lichamelijk schade is de rit vervolgd richting hotel. Door de hoeveelheid regen hadden we de rit niet volledig af gemaakt. Bij het hotel aan gekomen konden we weer pas om 20.00uur eten, na het eten hebben we een korte wandeling gemaakt en gingen daarna ook weer lekker op tijd naar ons bedje. Weer gingen de oude lui langer door dan wij. Zondag ochtend was het eindelijk mooi weer, een deel is toen naar huis gegaan omdat zij maandags weer moesten werken, ook heeft een deel de rit van zaterdag opnieuw gereden waaronder wij. De rit zag er beter uit in mooi weer dan met regen, ook waren toen de strepen op de weg niet glad, iedereen heeft toen veilig de rit uit gereden. ’s Avonds gingen we met z’n alle eten bij een restaurantje in het dorp, hierna hebben we een wandeling gemaakt en overal en nergens een drankje gedaan. Vlak hierna zijn wij weer naar bed gegaan en weer bleven de oudjes zitten met drankje erbij haha. Maandag ochtend waren wij klaar om fris en fruitig aan de rit terug naar huis te beginnen. Deze dag duurde het langst! Vooral het laatste stuk, dit was alleen maar snelweg en dat was niet bevorderlijk voor mijn humeur. We vonden het een geslaagd weekend en hebben nu al zin in de volgende! Op naar september! Bijdrage van Mariska Korting en Astrid Harmelink.
2
BBQrit 2010 Op vrijdagmiddag 9 juli begon voor ons, gastgezin, al de BBQrit. Boodschappen halen bij, achtereenvolgens C1000, Aldi en de Vrieskoop (in Holten) want die heeft de mooiste BBQ pakketten in de wijde omgeving. En verhuurt bij aanschaf van voldoende vlees een mooie grote BBQ voor een aangename prijs. Trouwens fantastisch warm weer die avond. Na ook de slaapplekken voor de aanstaande gasten te hebben ingericht zelf nog even de eerste avond van www.deventeropstelten.nl bezocht. Dan vanaf 23.30 uur nog een uurtje heerlijk in de tuin uitgezakt. Ook op de zaterdagochtend werden we door de zon begroet. Als eerste hadden Dita en Paul onze woonstee gevonden. Warm en enigszins vermoeid hadden die wel trek in een “bakkie pleur”. Goed en wel achter de koffie meldden Hugo en Martin zich. Ook die werden fluks van koffie met koek voorzien. Na een uitje werd door alle aanwezigen, met daarbij ook Jan Korting, de rit gereden. Paul nam achter op de buddy bij de toerlijder plaats en werd via het infuus (intercom) van informatie over de omgeving voorzien. Via voornamelijk kleine, kleinere en kleinste wegen werd de achterhoek verkend. Er werd gegeten in Groenlo, bekend van het ( inmiddels niet meer) Grolsche bier. Dat brouwsel komt al een paar jaar uit Enschede. De “Raussschmeisser” waren niet aan te slepen. De ijsje waren trouwens ook geliefd. Verder ging de rit via Montferland, door Duitsland, langs de Rijn en het Pannerdens kanaal naar de Posbank. Daar was het tijd om de vochtvoorraad aan te vullen vanwege het warm en zonnig weer. Dan langs de veluwezoom terug naar Deventer. Paul was ondertussen zeer ontspannen en had niet in de gaten dattie met 140 over de Wilpse dijk werd gesleurd. Al met al, naar mijn mening, een geslaagde rit. Thuisgekomen bleek Roy ook arrivé te zijn compleet met de geleende aanhanger. Om 18.00 uur werd de vlam in de BBQ ontstoken en begon “MKDH hofkok” Jan Korting met zijn aandeel in de feestvreugde. Er bleef dan ook maar heel weinig over van de ingeslagen voedselvoorraad. Om 21.00 uur werd opgebroken om Deventer op stelten te bekijken. Zo bleek dat een van de artiesten op 2 meter boven de grond tegen de muur…. Ja wat eigenlijk? stond? hing? steunde? Een groep Spanjaarden met buitenmodel rolstoel was de weg kwijt terwijl elders een viertal, op de Daltons gelijkende, figuren letterlijk hun nek uitstaken. Om
3
23.00 uur was de hoofdact gepland. Een combinatie van dansen op het slappe koord, zeppelins en luchtacrobatiek. We waren wat vroeg en besloten ook even naar de muziek aan de IJsselkade te luisteren. Daar werd de lucht donker, een wind stak op en het weer werd, met een paar donderklappen in de verte, onaangenaam. Edith vertrouwde het weer niet en taaide af naar huis. De anderen vertrokken toch naar het plein “grote Kerkhof” om te zien wat zou komen. Nou, het zou niet komen want, tijdens het wachten werd de wind zo sterk dat een van de ballonnen die voor de voorstelling in stelling waren gebracht samen met zijn vier oppassers de lucht in wilde. Men besloot, om niet onvrijwillig op te stijgen, het ding maar lek te snijden. Tegelijk kwam ook de spreekstalmeester met het bericht dat de voorstelling vanwege het weer werd afgelast. Wij besloten het voorbeeld van Edith te volgen en af te taaien. Nou, halverwege barstte een werkelijk noodweer los. Drijfnat thuis werd de video aangezet. Veel verschillende muziekvideo’s werden bekeken. (Voor de afwezigen; toen “Hubert” in beeld kwam waren de meeste gasten al te bed. De laatsten ( Roy en mijzelfde, deden om 3.oo uur het licht uit) Na een ontspannen slaapje had een ieder om 11.oo uur het ontbijt achter de kiezen. En het weer was, weer, goed. Nog wel. Paul en Dita vertrokken naar een van de waddeneilanden. Hugo vertrok naar zijn broer maarten in Heino. Lappie vertrok -een aantal keren- Naar Aernoudt. Nog een keer naar de Botteman. Naar Den Haag. Gelukkig kregen we later op de avond bericht dat hij niet alleen vertrekken maar ook aankomen kan. In Leiden. Zij het wel met een nat pak. Roy vertrok na een gezellig samenzijn in de loop van de middag naar Delft. Het bijzondere van dit weekend kwam echter pas een week later. Paul bleek te zijn aangestoken met het motorvirus en is begonnen met motorrijles. Al met al was het een geslaagd MKDH weekend te noemen. Bijdrage van Gerard Harmelink. (KoeDrijver)
Jubileumweekend Givet Veel te vroeg was ik wakker…..met het gevoel dat ik heel lang geleden ook had, als we op schoolreis gingen. Veel te vroeg stond ik bij het benzinestation, waarvandaan we naar het verzamelpunt in Gilze zouden rijden. Het was mooi weer, dus het wachten op de andere motoren was geen straf. Voor mij de eerste motorreis naar het buitenland! Voor ervaren motorrijders is zo’n reis een fluitje van een cent. Voor een beginneling als ik een “life-event” Het is een fantastisch weekend geworden! Via een prachtige route, langs Belgische binnenwegen, over een fietspad en een kasseiweg, waar je bijna vanaf viel, bereikten we Frankrijk. De Garmin van onze voorrijder bewees goede diensten. De sfeer in les Reflets Jaunes was perfect!Wilde 4
verhalen van de snelle groep over een autootje dat net iets te snel door de bocht reed. Wij konden vertellen dat de politie kort daarop de hele weg had afgezet….. Het eten smaakte prima en ook daarna was het heel gezellig op het terras aan de Maas in het stille Givet. Hoewel de zon zaterdagmorgen scheen, werd het die dag een natte boel, GerardH had een prachtige route uitgezet met veel prachtige bochten in een prachtig landschap. Voor de beginners een prima manier om te midden van ervaren motorrijders bergervaring op te doen. Helaas zorgde de regen van Bouillon ervoor, dat we de mooie bochten na de lunch moesten inruilen voor een rechte weg terug naar het hotel. GerardJ en Martin, leuk dat we ’s middags nog even langs de Maas naar Dinant konden rijden. In de zon naar de citadel boven de stad en via een mooie route weer terug. Fijn dat ik even op de Harley mocht zitten! Jammergenoeg was het zondag (voor mij) alweer voorbij. Samen met GerardJ over de Belgische snelweg naar huis. Het is ons gelukt om zonder kleerscheuren Nederland te bereiken! Beste mensen, met veel plezier denk ik terug aan ons jubileumweekend; dank je wel voor alle gezelligheid. Alle organisatoren heel hartelijk bedankt!! Het hotel was prima, het eten heerlijk en de reisleiding uitstekend. GerardH, bedankt voor de mooie motorroutes!Florentine, merci beaucoup, c’etait merveilleux! Wat mij betreft, vieren we volgend jaar ons 36 jarig jubileum ook in Givet!! Bijdrage van Fred Balder (The flying doctor)
5
Onze motortrip naar de Picardie Op 9 juli zijn Pim, Jan, WillemH, Marion en ik naar de Picardie vertrokken. Het weer was prima zelfs een beetje warm. De Picardie ligt direct na de Belgische grens tot ongeveer op de hoogte van Abbeville (onze eerste overnachting vorig jaar op weg naar Normandië). We hadden een “Bed and Breakfast” gelegenheid gereserveerd in Cayeux-sur-Mer aan de Baie de la Somme, aan de kust. Een typisch stel runde deze “Chambre d’Hôtes”! Echte Franse noordelingen maar met een beetje moeite doen kwam wel een verhaal uit. Bij voorbeeld dat hun eerste gasten 11 jaar geleden Nederlanders waren… dat ze nog steeds vrienden waren en dat deze mensen een huis hadden gekocht bij hun in de buurt. Veel belovend maar toch …. Het is namelijk zo: er zijn twee soorten mensen met een B&B in Frankrijk. Of doen ze het voor het geld of doen ze het voor de contacten. Duidelijk was wel dat deze mensen bij de eerste categorie hoorden. Desalniettemin waren de kamers wel netjes en schoon. Alles was goed behalve de handdoeken die zo oud waren dat ze wel van karton leken. Jammer! Waarom niet bij de supermarkt nieuwe badhanddoeken kopen met grote zonnebloemen bv.? Het fleurt op en het staat leuk. Het ontbijt was boven verwachting (maar zonder croissants ….). Er was genoeg
6
koffie en thee. Als je meer koffie lustte werd het op het gas opgewarmd. Br…… Maar met een beetje gevoel voor humor was het prima. Aan de overkant was er een camping: een typisch Franse camping met ’s avonds disco met Franse hits van de jaren 70. Marjon vond het verschrikkelijk! We hebben we de finale van de voetbalcup daar gekeken: Spanje-Nederland. Ik voelde wel een duidelijke voorkeur voor Spanje in de zaal… De eerste nacht van ons verblijf is Pim heel ziek geworden met hoge koorts, darmen- en maagklachten. De ging het iets beter maar genoeg om op de motor ben dus achterop bij en met Willem en Jan gegaan. Daar was er een Marjon en ik natuurlijk aan sieraden. Mooi
volgende dag nog niet goed te stappen. Ik Marion gestapt naar Dieppe gezellige markt. geld uitgegeven allemaal zo langs de zee. ’s Middags was Pim beter en is weer onze richting op gegaan. Het duurde lang voor dat hij bij ons was. Hij had nl. de sleutels van zijn topkoffer verloren. Teruggegaan maar niets gevonden. De volgende dag zijn we nog naar St-Valerysur-Somme geweest, een schattig plaatsje langs de Somme en daarna naar Le Tréport.
Allemaal mooie Atlantische plaatsen. Het is een mooi en zonnig week-end geweest maar op de terugweg hebben we en immense regenbui gekregen, helemaal gratis. Dat was goed nat allemaal. Maar ja, even de handschoenen uitwringen en verder rijden!
Bijdrage van Florentine (Quoid)Bach.
7
Vakantie 2010 Een grote wens van Cees gaat eindelijk in vervulling. We gaan dit jaar de twee hoogst begaanbare passen ter wereld rijden. Deze passen bevinden zich in Ladakh India, en wel in de Himalaya. Ik heb er wel veel zin in maar ben een beetje bang voor wat ons te wachten staat. Hans, onze reisleider in Zuid-Afrika en Namibië is ook nu weer onze reisleider en ik heb me, mede door zijn verhalen, laten overhalen. Op zaterdag 19 juli vertrekken we naar Schiphol. Voor het eerst met de eigen auto, deze mag drie weekjes overnachten. We maken al gauw kennis met de overige deelnemers. In totaal zijn we met zijn elven, 10 man en 1 vrouw. Voor vertrek lopen we op Schiphol Gerard Jellema nog tegen het lijf. Hij wacht op zin vlucht naar Australië. Het eerste deel van de vlucht is naar Londen. Het begint al goed, KLM heeft problemen en kan onze bagage niet meteen doorlabelen naar India. Vervolgens heeft de vlucht ook nog eens ruim een half uur vertraging en moet boven Londen ook nog eens tien minuten rondcirkelen alvorens te kunnen landen. Snel de bagage ophalen en door de douane om bij Air India opnieuw te kunnen inchecken. En daar waar we al bang voor waren wordt bewaarheid. We zijn 5 minuutjes te laat bij de incheckbalie van Air India. Bagageluik is al gesloten, dus we kunnen niet meer mee. Hoe bedoel je: avontuurlijke motorreizen??? De nacht moeten we dus noodgedwongen doorbrengen op Heathrow. Zondagochtend lukt het Hans ons op een vlucht naar Delhi te krijgen die zondagavond vertrekt. We beginnen de vakantie dus 24 uur later. We houden echter goede moed en komen de nacht en de dag op het vliegveld wel door. Voor vertrek naar Delhi eerst nog voetbal gekeken op het vliegveld, 1e helft en gedeelte van de 2e helft. In het vliegtuig maakte de piloot bekend dat Spanje op de valreep wereldkampioen was geworden. Op naar Delhi! Maandagochtend 12 juli komen we aan in Delhi. Met taxi’s gaan we naar Hotel “Cottage Yes Please”. Omdat we die zelfde avond al naar Manali vertrekken nemen we twee kamers om de bagage achter te laten en ons op te frissen. Na het eten, een heerlijke curry gaan we eerst shoppen. Voor diegenen die niet hun eigen helm hebben meegenomen gaan we in Delhi een helm kopen. Ik ben blij dat wij wel onze helm hebben meegenomen, de kwaliteit van de Indiase helm laat behoorlijk te wensen over. Om 4 uur ’s-middags gaan we met riksja’s naar de opstapplaats van de bus. Van Delhi naar Manali is het 570 km. De bus gaat hier circa 15 uur over doen?? Ik ben nog zo moe van het lange EEN “RESTAURANT”
8
verblijf op het vliegveld in Londen en de vliegreis naar Delhi dat ik al gauw in slaap val in de bus en het grootste gedeelte mis. De keertjes dat ik wakker ben en wat mee krijg van het rijgedrag van de chauffeur en zijn medeweggebruikers ben ik al blij dat ik snel weer in slaap val. Dinsdagochtend komen we om 11 uur aan in Manali en gaan we naar ons hotel: Tiger Eye Guesthouse. Een heel leuk, eenvoudig hotel. Na de lunch lekker buiten kuieren en van de Indiase sfeer genieten. Na de lange busreis is dat heel lekker. ’s-Avonds met zijn allen forel gegeten. Nog een tijdje zitten kletsen en toen lekker naar bed, eindelijk weer een echt bed! Woensdag 14 juli; Eerst ontbijten en dan een praatje van Hans over van alles wat we kunnen meemaken in het Indiase verkeer en met de Enfields, Daarna op naar de motoren. De Enfields zijn eigendom van Hans en allemaal relatief nieuw. Voor sommige is het zelfs de eerste grote rit. Wel zijn ze allemaal ingereden. Na allemaal een motor te hebben uitgezocht opgestapt en weggereden. In tegenstelling tot de Enfields waarop Cees en ik in 2001 hebben gereden in Zuid-India hebben deze een Europese schakeling, dus gelijk aan onze eigen motoren. We rijden vandaag 85 kilometer om aan de motoren en de weg te wennen. Daarna lekker gedoucht en weer geluierd, het lijkt wel een echte vakantie. Donderdag 15 juli; Om 7 uur ontbijt en om 8 uur vertrek. Vanaf Manali is het 42 km. naar de top van de Rohtang. Gisteren was de pas nog niet open i.v.m. een tankauto onder een rotsblok. Vanochtend is de pas wel open maar we weten niet wat we kunnen verwachten. De eerste 20 km. gaan lekker op redelijk asfalt. Daarna begint het asfalt steeds vaker plaats te maken voor gaten en modderpoelen. Zo’n 8 km. voor de top staat de hele boel stil, zelfs met de motoren kunnen we er niet door. Ieder gaatje wordt opgevuld door een autootje. Na een tijd wachten komt eindelijk het leger in actie en wordt er een beetje ruimte gemaakt zodat we met de motoren in ieder geval verder kunnen. Oorzaak blijkt een enorme modderverschuiving te zijn. Het lijkt wel een zwembad, maar dan volledig gevuld met blubber en over de gehele breedte van de weg en ongeveer 20 meter lang. Ik durf daar met de motor niet door, maar gelukkig is één van mijn “mannen”, François, zo bereidwillig om mijn motor er door te rijden. Nu volgen afwisselend redelijke stukken weg en erg slechte met soms behoorlijke opstoppingen omdat iedereen in India maar door blijft rijden en geen rekening houdt met andere weggebruikers. Na 125 km. komen we aan in Keylong. 10 km. voor het eindpunt krijgt Willem een lekke band. De volgauto is er gelukkig al snel en het probleem wordt snel verholpen door onze monteur Habib. We rijden Keylong in en daar kom ik er achter dat het allerbelangrijkste onderdeel van mijn motor het niet doet: de toeter. Ik heb bijna een meisje onder de motor. We schrikken allebei heel erg, maar er is gelukkig niets aan de hand. In Keylong weer een leuk hotel waar we heerlijk echt Indiaas hebben gegeten. Vrijdag weer een rustdag. We zitten nu op 3300 meter hoogte en moeten acclimatiseren. Plaatselijk museum bezocht en kleurrijke Himalaya sokken gekocht. Zaterdag weer een dag op de motor. Eindpunt is Pang, een tentenkamp op 4600 meter hoogte. Het rijden gaat lekker, veel off road, goed te doen. Totdat we een een flinke kuil met water en stenen induiken en ik te dicht op mijn voorganger zit die ineens behoorlijk inhoudt. Ik probeer hem te ontwijken en duik een hoop keien in en dan ga ik hard onderuit. Ik val hard met mijn hoofd op de grond en ben blij dat ik niet zo’n goedkope Indiase helm op heb. Een aantal Israëli, volledig in plastic zakken gekleed, rapen mij op en mijn motor op. Wouter is inmiddels ook gestopt, legt een grote steen tegen de bergwand, pakt me beet en zet me erop.
9
Een paar flinke blauwe plekken en een enorme deuk in mijn ego. Vandaag verder in de volgauto en Habib op mijn motor. In de auto krijg ik steeds meer last van hoofdpijn. Is dat van de val of slaat de hoogteziekte toe? Aangekomen in het kamp in Pang ben ik ziek van de hoofdpijn en zoek meteen mijn slaapplaats op. Ik slaap in een tent met 5 anderen. Ook Hans (niet de reisleider) is bevangen door de hoogteziekte en gaat ook meteen onder zeil. Zondagochtend is de hoogteziekte nog niet over, integendeel. Hans en ik gaan samen mee inde volgauto en Habib en de 2e monteur Sardjoe gaan op onze motoren. Hans is veel zieker dan ik en op weg naar Leh moet hij zeker 20 keer de auto uit om over te geven. Als we in Leh aankomen zijn bij mij de verschijnselen van de hoogteziekte helemaal over. Hans is nog goed ziek en duikt meteen zijn bed in. Cees, Wim en ik gaan Leh in. Een heel toeristisch stadje met veel winkeltjes, marktjes en restaurants en heel veel toeristen, vooral Israëli. ‘s-Avonds eten we met een gedeelte van de groep in het centrum van Leh. Maandag is weer een rustdag in Leh. Na het ontbijt vertrekken Wim, Willem, Cees en ik naar het Iksey klooster, 17 km. buiten Leh. We nemen een taxi maar snappen de chauffeur nier goed. We blijken een trip te hebben geboekt met 3 kloosters, maar deze ene vinden we wel genoeg. In het klooster is een winkeltje en daar koop een T-shirt met een Royal Enfield en een T-shirt met de weg van Manali naar Leh. Terug in Leh gaan we ook voor Cees T-shirts inslaan en we gaan nog even verder shoppen. ‘s-Avonds met een aantal gegeten in ons hotel. Geen succes, ze hebben bijna niets. Om 10 uur naar bed. Dinsdag 20 juli; vandaag staat een trip naar Lamayuru op het programma, zo’n 130 km. van Leh. Daar is een klooster en daar overnachten we. Na flink uitgerust te zijn rij ik vandaag weer zelf. Leh uit en eerst tanken. Het lijkt wel of het hele stadje moet tanken, zo druk is het er. Ook hier probeert iedereen voor te dringen, net als in het verkeer. De weg naar Lamayuru is afwisselend mooi asfalt en opgebroken weg. Wel heel goed te rijden. Onderweg de nodige theestops en een lunch. Cees heeft iets te veel gegeten en daardoor een beetje last van zijn maag. Na een heel spectaculair stuk weg met veel bochten en draaiingen komen we bij het klooster aan. Cees naar bed en ik ben met Wim het klooster gaan bezichtigen. Om 8 uur gegeten, zonder Cees en Alexander (beide voelen zich niet goed) en daarna naar bed. Woensdag gaan we weer terug van Lamayuru naar Leh. Het eerste stuk weg is een ander stuk dan we gisteren gereden hebben. Veel losse stukken grint en dan gaat het weer mis. Dom als ik ben zet ik mijn voeten op de grond en dan slaat mijn slechte enkel dubbel. Voor vandaag zit
10
het motorrijden er helaas weer op. Been doet te veel pijn. Habib op mijn motor verder en ik weer de volgauto in. Rond half 3 zijn we weer in Leh. Ik geef mijn been de rest van de dag rust. Donderdagochtend voelt mijn been nog niet goed aan, enkel doet nog pijn maar ik wil toch wel zelf de hoogste pas rijden. We vetrekken om 9 uur uit Leh. De Khardang-la pas ligt op 45 km. van Leh op 5603 meter hoogte. De eerste 35 km. gaan goed, redelijk asfalt en goede offroad stukken. Mijn enkel speelt al wel erg op en bij de stop, waarbij de goede weg over gaat in een heel erg slechte besluiten we mijn motor achter te laten en helaas bereik ik de top van de pas in de volgauto. De 10 km. naar de pas waren erg slecht, veel kuilen, gaten en een hoop losse stenen. In de auto kan ik goed van me afkijken en als ik over de afgrond kijk zie ik toch best veel lijken van Tata’s (vrachtauto’s) liggen. De motorrijders hebben dit allemaal niet gezien, zij zijn met de weg bezig. Op de top is het redelijk helder en kunnen we goed van ons af kijken. Het is er niet heel erg koud, maar je merkt goed dat de lucht ijler is. Iedereen heeft een beetje moeite met ademhalen. Na een half uurtje gaan we weer richting Leh. We pikken mijn motor weer op en ik rij zelf terug naar Leh. Onderweg op de motor neem ik de beslissing om niet meer te rijden. ’s-Avonds overleg ik dat Hans en hij gaat kijken hoe mijn motor terug gaat naar Manali. Met een vrachtauto mee of Habib gaat rijden. Met de hele groep gegeten, binnen dit keer omdat het regent. Nog wat souvenirs gekocht in Leh en rondgewandeld. Vrijdag is weer een rustdag. De mannen hebben toch allemaal de motor gepakt en zijn een eind gaan rijden. Ik ben naar het begin van het stadje gelopen en heb de lokale markt bezocht. Terug naar het hotel en lekkere gelezen en uitgerust. ’s-Avonds weer met zijn allen gegeten. Zaterdag 24 juli: laatste dag in Leh. Monteurs gaan de motoren weer in orde maken voor de terugreis naar Manali. Relaxen en de voor de laatste keer shoppen in Leh. Afscheidsdiner van Leh ’s-Avonds op het dakterras van Restaurant Leh met een schitterend uitzicht. De mannen bestellen bier, maar het restaurant heeft geen vergunning voor sterke drank. Daar is wel een mauw aan te passen. Bier wordt geserveerd in theepotten. Iedereen zijn eigen theepot met (lauw) bier. Om het glas een servetje zodat niemand kan zien dat er bier in zit???? Zondag begint onze terugreis in drie dagen naar Manali. Vandaag de eerste 170 km. naar Thso Kar. Dit is het tweede tentenkamp van deze reis. We slapen dit keer in een tweepersoons tent. Het vriest ’s-nachts meer we hebben het lekker warm in ons bedje. Met zijn allen in de grote eettent gegeten en een mooie zonsondergang gezien. Maandag 26 juli, onze laatste week. We verlaten het tentenkamp en de eerste 10 km. gaan door rul zand. Een lange dag, 220 km naar Jispa. Weer afwisselend slechte weg en redelijk asfalt. Ook een paar mooie waterbakken. In de laatste gaat het bijna mis voor Sardjoe. Hij gaat in het water bijna onderuit en schiet richting afgrond. Gelukkig loopt het goed af en kan iedereen er daarna om lachten. Richard voelt zich vandaag niet zo lekker en komt ook in de auto. Beide monteurs rijden nu weer motor. We overnachten in hotel Jispa. Prima lopend buffet en een enorme taart als toetje. Nog even lekker nagetafeld Dinsdag is de laatste dag voor de mannen op de motor. Eindpunt voor vandaag is Manali. We moeten dus weer terug de Rohtang over. Bij vertrek uit Jispa begint het al zachtjes te regenen en het houdt daar niet meer mee op. In de auto vrees ik al het ergste, we weten al hoe moeilijk de Rohtang is. Het grootste deel van de weg vandaag is zand, klei, al met al; dus echt off-road
11
en dat meteen laagje water. Het eerste stuk gaat redelijk, ik zie de motoren wel af en toe een beetje schuiven maar het is goed te doen. Dan begint de beklimming van de Rohtang. De weg wordt smaller maar het wordt zeker niet minder druk. Er zijn momenten dat ik niet naar de motorrijders durf te kijken. Ik zie de een na de ander wegglijden in de modder, maar gelukkig blijft iedereen overeind. Ik ben iedere keer weer blij als ik Cees in de verte in zijn gele jas weer zie rijden. Gelukkig, hij is niet over de rand de afgrond in gereden!! Het gaat iets harder regenen en af en toe zien we zelfs een stukje van de weg afbrokkelen dat dan wel in de afgrond verdwijnt. Ook vallen er brokstukken van de berg af op de weg waar wij rijden. Zelfs zo’n groot stuk dat de volgauto maar net kan passeren. Gelukkig gaat dit ook allemaal goed. Beneden in het dal aangekomen ga ik eerst kijken of iedereen heelhuids beneden is gekomen en gelukkig, dat is het geval. Door naar Manali. Bij een grote brug is de volgauto de motorrijder kwijt geraakt en er zij meerdere wegen die ze genomen kunnen hebben. Onze chauffeur gokt, maar gokt verkeerd, we zien de motoren niet meer. Niet getreurd, we rijden gewoon verder naar Manali. We komen nu door enorme appel boomgaarden. De chauffeur kan het niet laten en stopt om een paar appels te jatten. Ik moet zeggen, ze smaken prima. Eenmaal in Manali blijkt dat de motoren ook zijn aangekomen. Deze worden weer ingeleverd en we vertrekken naar ons hotel Tiger Eye. Omdat het blijft regenen en iedereen best moe is, besluiten we om in het hotel te blijven eten. De eigenaar gaat nog even gauw naar de markt om inkopen te doen en er worst ons een heerlijke maaltijd voorgeschoteld. Woensdag brengen we door in Manali. We gaan nog een maal het dorp in om voor de drie vriendinnen van Cees nog een kadootje te kopen. Dat worden drie kleden van Indiase wol. Het oude mannetje in het kleine winkeltje is zo vertederend dat we niet eens ons best doen om af te dingen, we betalen wat hij vraagt. Zij zoon is daar zo blij om dat hij zijn auto gaat halen en ons terug brengt naar het hotel. Eind van de middag stappen we op de bus voor de terugreis naar Delhi. Dit keer ben ik niet zo moe als op de heenreis en kan dus genieten van het uitzicht en het chaotische verkeer. Donderdagochtend komen we aan in Delhi, wederom in hotel Cottage Yes Please. Eerst gaan we met zijn allen ontbijten en dat verloopt al net zo chaotisch als het verkeer op de weg. Daarna gaan Cees en ik samen de wijk vaan ons hotel verkennen. ’s-Middags gaan we samen met reisleider Hans naar de wijk waar de motorzaken zitten. Hans moet wat nieuwe onderdelen voor zijn Enfields bestellen. Cees ziet daar mooie zweefzadels liggen en we besluiten er een paar te kopen. Wellicht goed voor de handel. Ook schaft Cees
12
nog een kilometerteller aan, je weet maar nooit. We onderhandelen wat met de verkoper en laten ons E-mail adres achter. Als we zaterdag thuis de E-mail bekijken hebben we al een mail van hem ontvangen. ’s-Avonds voor de laatste maal gegeten in Delhi, op het dakterras van hotel Metropolis. Ik geef zoveel fooi dat zelfs de eigenaar komt bedanken. Naar bed voor een paar uurtjes slaap. Om 2 uur ’s-nachts op want we gaan op 3 uur naar het vliegveld. Nu gaat gelukkig wel alles goed. Bagage wordt meteen doorgelabeld naar Amsterdam, en we hebben in Londen wat meer tussentijd dan op de heenreis. Het is een geweldige vakantie geweest, ondanks het feit dat ik niet alle kilometers op de motor heb kunnen volbrengen. Achteraf blijkt dat we net op tijd weg waren uit Ladakh. De dag regen op de Rohtang was het beging van de ellende in Pakistan en Ladakh. De groep na ons is de Rohtang nog wel opgegaan richting Leh, maar de andere dag meteen teruggekeerd naar Manali. Er was geen doorkomen aan en hele stukken weg waren al weggeslagen. Gelukkig is deze hele groep wel heelhuids aangekomen en zijn er geen ongelukken gebeurd. Bijdrage van Astrid Jol.
In deze Elektrooievaar een speciale bijdrage van: Belangrijke telefoonnummers:
Mariska Korting Astrid Harmelink Fred Balder Gerard Harmelink Florentine Quoidbach Astrid Jol
Astrid: Martin: Gerard: Dita: Jan:
030-6991797 071-5223950 06-24439556 06-44164039 06-29100276
E-mail: Postadres:
[email protected] Postbus 816 2501 CV Den Haag
13
