jaargang 36, nummer 5
november 2010
HET BESTUUR VERTELT Afgelopen maand kwamen we vlak voor de laatste opstapdag erachter dat we niet zonder prikbord kunnen. Na een storing van een paar dagen kwam het gelukkig toch weer goed. Reis naar Rhein im Flammen goed verlopen op een slippertje en een pech geval van onze 2 jongste leden na. Een paar alwat oudere leden kregen pas de foto's opstuurd kosten van 10 tot 20 euro per stuk. Onze opstapdagen van dit jaar waren een groot succes. De grote motors achter dit succes zijn Fred.B en Gerard.J. Diverse meerijders waren net lid of hebben zich opgegeven als lid. Ook alweer plannen gemaakt voor volgend jaar, al dan niet met Garmin en TimTom. 50ste lid hebben we inmiddels ook al, op naar de 60. Inmiddels kunnen we ook iets doen aan het Engels en Frans. Tijdens het pannenkoekbakken werden diverse verhalen en mopjes al dan niet goed vertaald. De pannenkoekendag+ rit waren bij Astrid en Cees in Zeist weer geweldig. Een beetje kou en regen weerhielden diverse leden en nieuwkomers uit de regio Den Haag er niet van om op de motor te komen en de rit van Cees mee te rijden. De terugreis ‘s-avonds naar huis was iets natter en winderiger.(naar DenHaag) Jos had het droog en wind mee.(naar Deventer) De Klubnas komt er weer aan in Rijswijk (zie Prikbord). Inmiddels al bijna 20 man. We gaan de winter in dat wil zeggen pas op!! voor de blaadjes op de rails en andere gladheid. Op naar fijne feestdagen en naar de ALV ouderwets bij Paul(rijbewijs behaald) en Dita. Motorgroeten van Jan Jol.
1
EVEN VOORSTELLEN……………… Naast de "echte" zes kinderen die overigens inmiddels allen het huis (c.q. onze voorgaande huizen) uit zijn, hebben wij een aanzienlijke hoeveelheid gemotoriseerde kinderen. Een aantal daarvan mogen het predikaat "motor" dragen en het is ons dan ook een genoegen jullie met hen, via deze weg, nader kennis te laten maken. "Hoog-op-de-poten" kenmerkt zich door een vrij hoge tourzitting. Hij is wendbaar, flexibel, agressief en tegelijkertijd zuinig, makkelijk in de omgang en onderhoud en is eigenlijk best stoer en knap. "Laag-door-de-veren" kent dezelfde kenmerken wel, maar zit op een dieet, waardoor hij niet zo veel vitamientjes en mineraaltjes binnenkrijgt als hij eigenlijk zou willen eten. Hij is daarnaast wat hoger geboren dan ie er nu uitziet. Heeft alles te maken met de berijder die met de voeten aan de grond moet kunnen komen. Naast alle mooie eigenschappen is ie ook nog eens trouw, geduldig en hij kan een stootje hebben want is toch al eens een paar keer op de ene of andere kant op een hendel gevallen. "Gooi-en-smijt-model" is de laatste van het trio. Geheel anders van karakter. Heeft maar één energiebron en dat is dan wel een grote. Hij is meer een luiaard, wringt zich soms in wat vreemde bochten en als ie het naar zijn zin heeft produceert ie een laag brommend en ploffend geluid. Overigens is deze niet eenkennig want deze wordt door ons beiden regelmatig gevraagd om ons te vergezellen. Deze lijkt overigens wel wat stabieler want is nog nooit op zijn zij gaan liggen. Wij (Donald en Faye) zijn trots op onze "kinderen" welke dan ook goed verzorgd worden door ons. De voorganger van Donald's BMW F800ST zijn Yamaha's geweest (XJ900 en Diversion 900) en de allereerste was een Kawa LTD454. Faye heeft eerst gelest op haar eigen Honda CB250 en heeft nu een Honda Hornet 600 die, zoveel is duidelijk, is aangepast aan haar formaat. Faye heeft haar rijbewijs pas een jaar. Gezamenlijk gebruiken we
2
onze Suzuki Savage 650 voor woon-werk en boodschapverkeer in de grootstedelijke Haagse regio. Grotendeels omdat motorrijders (over het algemeen) gewoon toffe mensen zijn hebben we besloten om (ook gezamenlijk) lid te worden van een motorclub. Het wisselen van club als je eens van motor wisselt was ook weer geen goede gedachte (bovendien; hoe pak je zoiets aan als je drie merken hebt) en zo zijn we eigenlijk bij de MK beland. We gaan er van uit dat voor zover dat nog niet gebeurd is, jullie snel kennis kunnen maken met ons en onze volledige kinderschare. Bijdrage van Donald Heertje
Reisverslag van Willem & Dineke: Een klein weekje Praag. Dineke had ineens het idee om eens naar Praag te gaan. Nu, ik wilde ook wel, en ging een reis regelen. Nu zou ik het liefste gaan vliegen, maar Dineke heeft na de laatste vliegreizen dagen lang last van een enorme oorpijn en dat wil ze liever niet weer ervaren: we besloten met de trein te gaan. De dagtrein: want dan zie je wat van de omgeving. Omdat het in juni erg lang licht blijft kan je dus veel zien als je niet in slaap sukkelt ;-) (Dineke had nauwelijks geslapen) Ik had al eerder lange treinreizen gemaakt, naar Chur in Zwitserland, zo’n 14 uur onderweg, en ook nog eens naar Brig, dus ik wist wel ongeveer wat ons te wachten stond, maar voor Dineke was het nieuw. Om ca 09:30 in Amersfoort op de ICE naar Berlijn (ca 6 uur); een ruim uur overstaptijd in Berlijn en dan de overstap ICE richting Praag (ca 5 uur). Aankomst in voorstation Holocevice vanwaar het hotel nog ca 600 meter lopen is omstreeks 21:30. Je bent een hele dag onderweg, en voor de zekerheid waren we een half uurtje eerder in Amersfoort. Ik vertrouw immers het openbaar vervoer niet en ben liever een half uur te vroeg dan 20 seconden te laat. XXX De bovenburen zouden de katten vertroetelen en 14 juli vertrokken we richting Den Haag Centraal. Met wat broodjes en sapjes voor onderweg, want je weet nooit of er een restaurant in die trein zit. En een boekje “Hoe zeg ik het in het Tsjechisch” dat later van weinig nut bleek, omdat bijna iedereen daar redelijk Engels of Duits bleek te spreken. De Tsjechische taal is voor ons nauwelijks in een korte tijd te leren. Maar men waardeert het meestal als je “alstublieft” (prosiem) en “dankuwel” (dekuje) kan zeggen. Handig is ook : “mluvite Angleski?” “spreekt u Engels?”. En telwoorden. Het is wel een grappige ervaring om achter Enschede de grens over te gaan: wij hebben een paar jaar in Borne gewoond en nu had ik de ervaring al een heel stuk verder te zijn. Het NoordDuitse landschap is voor
3
ons niet zo bijzonder, en tot Berlijn waren we ook nogal slaperig van het vroege opstaan. Wel bleek het handig te zijn geweest om zitplaatsen te reserveren, want na Hannover werd het vrij druk. Berlin Hauptbahnhof is dus groot. Erg groot. Het lijkt wel op Schiphol. Het is prettig om even een uurtje de benen te strekken en niet prettig dat overal die achterlijke rookverboden zijn. Buiten het station mag er gerookt worden, en we staan op een heel groot winderig plein met een cameraploeg die een fietstaxi filmt, een bedelaar; een veegwagen die geheel nodeloze rondjes maakt, want alles is al schoon, en een heleboel rokers. De Berlijnse stationsomroep is de beste die ik tot nu toe heb gehoord, en alle perrons zijn (voor mij althans) erg duidelijk aangegeven. Dus waren we ruim op tijd voor de overstap. Ik heb overigens de indruk dat de ICE treinen voorrang krijgen boven de lokale, want ze rijden echt op de minuut nauwkeurig! Ook maakten de mensen op mij een vlotte en vriendelijke indruk. Richting Praag kom je langs Dresden, en onderweg zaten we in een 6-persoons afdeling in gezelschap van een jong Amerikaans sprekend stel; hij Canadees en zij Albanese. Hij voortdurend spelend met een laptop; zij genotvol chocolade etend (it is so unbelievable cheap here!). Af en toe speelden ze samen een kaartspel, wat hij bijna voortdurend won. En een jonge Duitse jongen uit Radebeul (vlak bij Dresden) die verrassend goed Engels bleek te spreken toen hij over zijn verlegenheid heen was. Hij was lid van een club van astronomie hobbyisten die samen een sterrenwacht hebben. Ondertussen aten we ons meegenomen brood. Maar goed, na ruim 13 uur komen we aan in station Holocevice. Ik had uit voorzorg wat kaartjes geprint uit Google Earth, en ik was er van overtuigd dat we op het station stonden dat op mijn kaartje stond. Maar we hadden eigenlijk geen zin om te gaan lopen en gelukkig stopte er een taxi. Ik er naar toe, en de chauffeur vroeg of wij gereserveerd hadden Dat hadden we niet, jammer genoeg. Ik toonde hem mijn kaartje en gelukkig wist hij me goede richting aan te wijzen. Zonder hem waren we in de verkeerde richting gelopen… het hotel bleek inderdaad een goede 600 meter lopen te zijn (of 1 halte met de tram, maar dat ontdekten we later). We kregen een heel hartelijke ontvangst in het hotel; waar iedereen Engels of Duits bleek te spreken. Een mooie ruime kamer met uitzicht op een plein. De omgeving leek ons een oude woonwijk die gedeeltelijk werd gerenoveerd; met aan het plein wat kleine winkeltjes die tot ’s-avonds laat open waren, en ook een Albert, wat gewoon een Albert Heijn bleek te zijn. Na het installeren van onze spullen wat drinken in de hotelbar die grenst aan een tacorestaurant. Het restaurant heeft ook origineel Tsjechische gerechten. Overigens omschrijven de Tsjechen hun eten als “Zwaar; vet en ongezond, maar erg lekker” en dat kan ik beamen. Die avond eten we echter niet, we zitten nog vol van het meegenomen brood. Het bier is er in ieder geval uistekend! Het is duidelijk dat we hier bij de uitvinders van de Pils te gast waren. Als je ooit in Praag bent: proef de Cambrinus! Er is ook een “zwart” bier, maar dat was voor mij te zoet. Dineke hield zich bij de Sangria. Het slapen lukte niet erg goed, dat komt toch door de andere omgeving en wat verkeersgeluid, maar dat hinderde niet. Het ontbijt was erg smakelijk en Europees; met ook voor Engelsen bekende zaken zoals worstjes; ham; roereieren. Ik hou van een hartig ontbijt. Het hotel verkoopt aan de receptie dagkaartjes voor het openbaar vervoer: goed idee, dat kopen we meteen. Kost ca 4 Euro per persoon per dag (100 kronen). Het openbaar vervoer in Praag is werkelijk uitstekend! Er zijn erg veel bus- en tramverbindingen. Ik raad sterk af om met eigen vervoer de stad te verkennen! Er is nauwelijks parkeerruimte, het verkeer is erg druk, en er zijn allerlei zones met verschillende parkeertijden en tarieven. Gewoon eigen vervoer bij hotel parkeren en met de tram verder gaan, dat spaart je een hoop frustratie. (O ja,
4
de goedkoopste manier van geld wisselen is pinnen, merkte ik achteraf. Ik haal altijd wat geld bij een grenswisselkantoor om voor de zekerheid vast wat bij me te hebben, maar dat is een stuk duurder.) In de tram en bus staan de haltes net als bij ons op een display en ze worden omgeroepen; als toerist ga je dat extra waarderen! Alles is trouwens een stuk moderner dan je, als min of meer verwende grote-stadsbewoner, verwacht. Het moderne blijkt ook uit de onaangenaam grote hoeveelheid beveiligingscamera’s in de stad. We besloten de eerste 2 dagen te besteden aan het bekijken van de oude stad en het hoog gelegen deel van de stad (Hradçany) waar veel kastelen zijn. De rest van de tijd gaan we dan extra aandacht besteden aan details die onze belangstelling trekken. XXX Eerst maar eens richting centrum met tram 15. Doel is om die beroemde Karelsbrug te bekijken. Dat gaat lukken. Helaas blijkt dat de toegang gedeeltelijk is opgebroken door wegwerkers en dat het werkelijk stikt van de toeristen uit de hele wereld. Dat had ik niet verwacht op een dinsdag begin juni! Ook staat de brug helemaal vol met stalletjes van de bekende prullariaverkopers die je in alle grote steden op toeristische plekken vindt… De brug is beroemd om de mooie heiligenbeelden die er op staan, en die
beelden lijken me wat vreemd gerestaureerd: een bijna zwart (door de smog van het verkeer) beeld waarop alleen het verguldsel is vernieuwd en zo. Wat verder een geheel gerestaureerd beeld in een lichte steensoort. Aan het eind van de brug ga je door een soort stadspoort naar het hoger gelegen stadsdeel. Bij de stadspoort staan als middeleeuwse stadswacht verklede mensen, en een trompetter blaast elk uur de tijd. Wij hadden het geluk dat er net een bruidspaar werd gefotografeerd, de fotograaf besteedde vreemd genoeg heel veel aandacht aan de voeten van de bruid (die volgens Dineke ondanks al het wit toch een aardig eind op weg was naar een bevalling, maar ik had dat niet in de gaten). Als ik zo langs de Moldau loop krijg ik een beetje het gevoel in een modeltreintjes landschap te wandelen; een tram rijdt vrij hoog langs een bergwand, sommige huizen lijken wel wat op die huisjes uit een bouwpakketje van Faller. Het is warm en Dineke is aan koffie toe. In een kleine zijstraat is een koffietentje met een klein terras achterin. Dat is leuk! Midden in die drukke stad een besloten stille plek, en
5
lekkere koffie. Later ontdekken we nog veel meer van die verrassende terrasjes die stiekem verscholen lijken aan het eind van smalle zijstraatjes. Het oude deel van Praag heeft wel iets van Parijs. We lopen verder, omhoog, over een weg die uitkomt op trappen, ik schat 300 treden, die weer op een groot plein uitkomen. Aan het plein zijn mooie kastelen en een kerk met prachtige glas in lood ramen. Er is een wachtrij, en daarin hebben we nog geen zin. Als je je omdraait zie je een mooi panorama van de stad en de Moldau. Ook waait er een prettig verkoelende wind. We zitten op een bank bij een fontein, kijken en luisteren naar een ondanks de warmte onvermoeibare violist en naar de verrassende omgeving. Op een deel van het plein staan antieke auto’s waarmee je een rondrit door de stad kan maken. Het lijkt geen nep antiek te zijn! De olie ruikt net als die van mijn Triumph en de motoren klinken als zijkleppers. Maar wij zijn wandelaars. Toch eerst nog koffie. Rondkijken en dan langzaam naar beneden wandelen, door de wijngaard van koning Wenzeslas en onderaan vinden we achter in een smal straatje alweer zo een kleine binnenplaats met tuin en terras. Er hangen veel bezienswaardige posters uit de tweede wereldoorlog; en we zijn omringd door luid fluitende vogels. Een goede sfeer en erg lekkere goulashsoep die mij later toch nadelige effecten op de stofwisseling bezorgt. In verband met onze voetenmoeheid besluiten we een rondvaart op de Moldau te doen. Dat kan je dus beter laten; de Moldau is daar maar voor een klein deel te bevaren; om verder te komen moet je door een sluis (uiteraard twee keer) en dat duurt erg lang. Misschien interessant voor anderen, maar niet voor Nederlanders! Verder ontbrak het gebruikelijke gesproken verhaal over de omgeving, dus dat beviel me ook niet echt. Ik had namelijk een recorder meegenomen om geluidsopnamen te maken, en tot dusver waren er maar weinig interessante geluiden geweest. Ook had het personeel van die boot graag gezien dat je er een uitgebreide maaltijd zou gebruiken. Daar hadden we nog lang geen trek in. We bestelden een sandwich kaas die echter niet komt. Gelukkig voor mij komt de Budvar wel. Langzaam wandelen we terug en we ontdekken een kleine open deur die toegang geeft tot een prachtige tuin met beelden van een Nederlander, ene De Vries (1585 – 1626) en een werkelijk fantastisch mooie wand of liever muur die opgebouwd is als organische vorm. Van een afstandje gezien lijkt het precies op bloemen van blauwe regen. In een enorme volière zitten 7 grote uilen. In een ander deel van de tuin is een albino pauw, helemaal wit;
6
in een grote vijver zijn beelden en fonteinen en heel grote vissen. We zitten er best een hele tijd. Wat een verrassing zo midden in de stad! We wandelen verder en eten een pizza op een terras met uitzicht op de Moldau; alweer zo een verstilde plek en erg goed eten. Na de maaltijd even mobiel de buren bellen, maar dat geeft weer ergernis: ik had alle nummers geprogrammeerd, maar de verbinding wordt geweigerd. Uiteindelijk lukt het me om een heel ouderwetse manier van prepaid bellen te herinneren: *100*[cijfers]#. Dat werkt gelukkig. Verder doet de SMS functie het niet, maar dat blijkt later een andere oorzaak te hebben dan ons bezoek aan het buitenland. Het pizza restaurant is vlak bij het Kafka museum: op het voorpleintje van dat museum staat een erg grappige fontein: 2 bewegende beelden van mannen die in een vijvertje staan te plassen. Naar het hotel; met de verbrand en behoorlijk kennelijk uit als vanzelf in het Engels of dat kan ook komen toeristische stad is: ik wel in het Engels
tram. We zijn een beetje slaperig. O ja, we zie er toeristen, want we worden Duits aangesproken. Maar omdat het zo een word ook in Scheveningen aangesproken.
Die nacht slapen we weer vrij slecht. Het is te warm; er is wel koeling in de kamer, maar dat zijn we niet gewend, het maakt ook een geluid, heel zacht ruisend. Het raam open helpt niet echt: er zijn tot diep in de nacht pratende mensen in de straat. XXX Het is woensdag en we gaan nu de oude binnenstad bekijken. Er moet een stukje Joodse wijk zijn met enkele heel oude synagogen; musea enzovoort. Wat is het toch ongelooflijk druk in deze stad! Weer dringt de gedachte aan Parijs zich op. Dat komt ook omdat de stad doorsneden wordt door de Moldau die zeker zo breed is als de Seine, waarin ook eilandjes zijn met oude huizen en een kerk. Eerst neem ik de verkeerde tram: die stopt bij eindhalte Vistaviste. Dan maar lijn 15: die gaat echter de stad uit naar een nieuwbouwwijk. Terug met 15 om over te stappen op lijn12, maar die missen we net. Dat blijkt een gelukje te zijn, want ik ontdek een pinautomaat en die had ik net nodig. We lopen door schilderachtige smalle bochtige straatjes, drinken koffie op een terrasje in een verstilde binnenplaats; en gaan verder door de Joodse buurt met inderdaad oude synagogen en helaas ook weer die prullariastalletjes. Die stalletjes hebben hier de Golem als thema: de Golem is een kunstmatige mens die gemaakt is door Rabbijn Lew; de botten van de Golem zouden op de zolder van de oude synagoge liggen. Overigens zijn die synagogen bewaard gebleven om een nogal lugubere reden: Hitler wilde er in Praag een museum van maken met rijkdommen die hij van de Joden had gejat. Daarom zijn de gebouwen in de oorlog niet beschadigd.
7
Het is druk, druk, druk, en de hoge huizen doen weer sterk aan Parijs denken. Natuurlijk willen we de beroemde astronomische klok zien, die op een hoek van het Wenzeslasplein staat. Het uurwerk is gebouwd in 1410 en is inderdaad prachtig. Maar helaas: het beroemde en mooie plein staat vol met gigantische TV schermen met bulderende reclame voor een automerk, afgewisseld met loeiharde stompzinnige trance/dance muziek. Een oude Tsjechische man vertelt ons in onberispelijk Duits wat wetenswaardigheden over de klok, en verkoopt ons een aardige kaart met een goede foto van het uurwerk. Later ontdekken we een kleine markt, voor de helft groente en fruit, de andere helft is weer souvenirgedoe, met iets waarom je toch moet lachen: kleine heksen die op een schommel zitten en die schaterlachen en met hun beentjes zwaaien als je ze een zetje geeft. Ondertussen hebben we weer stalpoten van het wandelen, en we eten wat op een terras: een koude schotel met verschillende kazen en ham, en een mooie Cambrinus er bij. Het is erg warm weer, en het wandelen brengt ons weer bij die reclameherrie op het plein! Rechtsomkeert naar de oever van de Moldau waar we kijken naar het laden en lossen van een kleine vrachtboot, en wat drinken. O ja, kleinigheidje: de flashkaart van mijn camera is bijna vol, en ik koop een nieuwe kaart: nu kan ik weer 900 foto’s extra maken. Ik kan nog niet echt aan het digitale gebeuren wennen. En: We kunnen nu echt geen souvenirwinkel meer zien! De plannen voor donderdag en vrijdag zijn, afhankelijk van het weer: De grote kerk in Hradcany bekijken, die heeft prachtige glas in lood ramen Het Joods museum bekijken Een rondrit in zo een oude auto Gewoon de tram in stappen en zien waar je wordt gebracht Het zomerfestival “Strelah” met muziek en film vanaf 21:30 We zullen zien… XXX Donderdag is er heeel veeel zon! Gelukkig hebben we nu weinig te doen en geen haastig gevoel. Naar de Sint Vituskerk in Hradcany. Weer die 300 traptreden op lopen. De rij wachtenden bij de kerk valt mee, en na een kwartiertje mogen we naar binnen. De kerk heeft inderdaad prachtige ramen en ik maak heel veel foto’s. Buiten is het nog warmer dan we voor mogelijk hielden: gauw een terras opzoeken! Dit hoog gelegen stadsdeel biedt prachtig uitzicht op de omgeving. We ontdekken een oud klooster, en als je er langs loopt kom je op (alweer) een terras met uitzicht op de oude stad en de Moldau:
8
er waait een lekkere verkoelende wind en we horen dat deze plaats een favoriet uitgaansplekje is van de Pragenaars (Pragers?). We besluiten er wat te eten. Dineke neemt originele Tsjechische soep en dat is een aangename verrassing! Het is een heel stevige soep met aardappels, paddenstoelen, gekruid met komijn en misschien steranijs. De soep wordt geserveerd in een uitgehold stevig rond brood: je eet de soep, en daarna eet je het van soep doortrokken brood. Erg lekker! Ik had pasta genomen die ook uitstekend smaakte, met veel basilicum; knoflook en tomaatjes, maar ik bleef spijt hebben dat ik niet ook soep had genomen… ik dacht namelijk dat een kopje soep wat klein zou zijn voor mijn trek… In verband met de drukte en de hitte gaan we met de tram naar Vistaviste: daar zijn een park; een mooi oud tentoonstellingsgebouw en een planetarium. In het park kan je op een bankje zitten en we zien een eekhoorntje. Het planetarium is ook interessant: we zien er een mooie film over de Hubble telescoop met foto’s van sterrenstelsels. We willen er wel een DVD van kopen maar die hebben ze niet… thuis ontdekte ik gelukkig dat je de film en foto’s gratis kan downloaden van de Hubble (Esa) site. In het hotel weer buiten op het terras zitten; ik wil nog wel wat eten en neem iets origineel Tsjechisch: tot mijn lachlust blijkt het rode kool met aardappelbeignets (dumplings, het lijkt ook op Kartoffelkloese) te zijn; de aardappel is gevuld met kleine blokjes ham. Het smaakt prima, maar gelukkig is er ook die Cambrinus. Tegen een uur of 11 moet het terrasje dicht ivm de terrasvergunning. Iedereen vindt het onzin, maar de politie houdt streng toezicht. Nu ik het herlees lijkt het net of we deze dag alleen maar gegeten hebben, maar het is ondoenlijk om alle vergezichten te beschrijven: daarvoor hebben we een camera bij ons. Ook was het vandaag zo ontstellend warm dat we liever zaten dan liepen. En die terrassen zijn ook echt erg aangenaam!
XXX ’s-Nachts regent het flink. Vrijdag 18 juni regent het tijdens het ontbijt nog steeds flink, maar het is afnemend. Wat zullen we doen? Dineke heeft zin om naar de dierentuin te gaan. Eigenlijk vind ik dat een goed idee; ik heb niet zo een zin meer in die krankzinnige toeristische drukte in de stad. Wij zijn ook meer mensen die naar Ierland of Schotland gaan en de steden vermijden…
9
De dierentuin ligt aan de rand van de stad; op de kaart lijkt het of je er heen kan wandelen vanaf het hotel. De dame aan de balie van het hotel raadt het af om te wandelen: bus 112 heeft als eindhalte de ingang van de dierentuin en vertrekt van station Holocevice. Dat doen we dus. We verblijven bijna de hele dag in de dierentuin: er is heel veel te zien, en ondertussen klaart het weer langzaam op. De dierentuin is echt ongelooflijk groot! Zo groot, dat we tegen sluitingstijd nog lang niet alles hebben bekeken. Dat is jammer, want ik had graag de brulkikkers gezien (je kon ze in de verte horen) Ik maak wat geluidsopnamen van een kraai die tegen mensen aan het schelden is; zo klinkt het tenminste! Verder zijn er weinig bezoekers en geen toeristen: hier komen de Pragers met hun kleine kinderen. Kijken naar kinderen is leuk in zo een omgeving. En wat meer is: hier spreekt men Tsjechisch! Dus moet ik me op een terrasje met het woordenboekje redden om koffie te bestellen. Het lukt, de vrouw aan het koffiestalletje spreekt expres langzaam tegen me en ik versta duidelijk dat suiker en melk op de tafeltjes staan (“xxx zukra xxxxx crema xxxxx stolle”). Na de koffie gaan we een tropische tuin in, die de natuur van Indonesië bevat. Het is er heel donker opdat de nachtdieren wakker en actief zijn. De verrassing zal groot blijken te zijn: wij zijn immers gewend dat er in een dierentuin altijd gaas of glas is tussen bezoekers en dieren, en in het donker kan je het glas niet goed zien. Er is een heel grote ruimte met grote vleermuizen, en ik verwacht dat er glas is. Anders vliegen ze toch weg? Maar er is geen glas en de dieren fladderen plotseling in je haar! Ze mogen het hele gebouw door en worden tegen gehouden met een soort sluizen met gordijnen. Dat is nu echt een belevenis, en niet alleen voor kinderen! Aan het eind van de dag is de zon weer bezig met alles veel te warm te stoken, maar nu zijn we onder de aangename verkoeling van bomen. In een vijver met fontein zitten een paar doodgewone eenden met kleintjes en dat blijft ook altijd een leuk schouwspel. De bus brengt ons naar het station, en we lopen door naar de buurtwinkels om voor de terugreis wat spulletjes in te slaan: in elk geval wat broodjes en iets te drinken; papieren zakdoekjes en dat soort spullen. De handigste winkel heet Albert, en is gewoon onze Heijn met een wat aan de Tsjechische smaak aangepast sortiment. In het hotel mag ik aan de bar de internet PC gebruiken, ik wil nog even de NS checken of er geen omleidingen zijn, en ja hoor, dat zal je net zien: Utrecht-Gouda rijdt niet. Dus moeten we over Amersfoort-Schiphol. Niet dat het veel uitmaakt, maar toch vervelend.
10
Na een laatste uurtje aan de bar met een paar lekkere Cambrinussen gaan we koffers pakken. Morgen vroeg op! XXX Zaterdag is de terugreis. Na een te snel ontbijt zijn we weer te vroeg op het station… maar ja, ik durf nooit te gokken dat het goed gaat. Ik ontdek dat het wel erg belangrijk is om te reserveren: op zaterdag blijkt het erg druk in de trein te zijn. Tot Duitsland is het landschap mooi, tenminste voor die Nederlanders die geen bergen gewend zijn. We rijden langs de Moldau, het is schilderachtig. In Berlijn kennen we nu de weg al wel een beetje, en tussen Dresden en Berlijn hebben we gezelschap van een musicus: fluitist en muziekleraar, en een wiskundige die erg goed Nederlands spreekt omdat hij al een paar jaar in Delft woont. In Berlijn moeten we een paar mensen van onze gereserveerde plaatsen verwijderen, maar die zijn beleefd en vertrekken meteen naar elders. Eindelijk zijn we in Amersfoort en gaan naar Schiphol, en dan gaat het verder snel. De katten zijn nog steeds vriendelijk tegen ons, en gooien geen planten om. Dat was het dan weer eens. Bijdrage van Willem Scheelings.
Rijles met hindernissen Dit voorjaar had mijn meissie weer lol in het motorrijden dankzij haar fijne ER-6f. En bovendien zouden we deze zomer thuis blijven. Toen kreeg ik voorzichtig het idee om dan nu maar eens met lessen te beginnen. Dat wist ik zeker nadat ik achterop bij Dita naar Deventer was gegaan, daarna met Gerard een mooie rondrit heb gemaakt om vervolgens met Dita via Texel weer thuis te komen. Het kan natuurlijk ook zijn dat ik gewoon een midlife crisis heb. In ieder geval heb ik na thuiskomst gelijk gebeld met Noordzee, de rijschool waar Dita goede ervaringen mee heeft. Nog dezelfde week had ik mijn eerste les. Eerste les Een jongen rijdt op een BMW F650 GS voor het vrachtwagentje van Aad uit. En ik rijd in de auto met Aad naar de parkeerplaats PeulwijkOost langs de A4. Daar haalt hij de lichte lage motor van het vrachtautootje af en ik krijg een uitleg van de bediening en even later rijd ik mijn eerste rondjes. Beetje slalommen, wat remmen. Best makkelijk eigenlijk. Ik rijd meteen al beter als die jongen op de BMW. Vind ik. Ik mag dan ook over de snelweg terug naar de rijschool in Delft. Aad geeft mij tijdens die rit wel aan een stuk door aanwijzingen via mijn oortje. Maar ik vind dat het best goed gaat. Bijna nieuwe motoren De lessen daarna rijd ook ik op de BMW. Door Delft en Den Hoorn naar Peulwijk-Oost. Dan de oefeningen. Dan weer terug naar de rijschool. Dat gaat soms heel goed, soms veel minder. Pas veel later blijkt dat de ene motor veel nukkiger is dan de andere. Ook al zien ze er hetzelfde uit.
11
Aad rijdt twee jaar met de motoren en net voordat de garantie verloopt ruilt hij ze in. Kortom je rijdt altijd met goed materiaal. Toch zie ik op een mooie middag de andere cursist zijn motor over de parkeerplaats duwen. Na zelf nog een paar slalommetjes en remproefjes te hebben gedaan wil ik toch weten wat er aan de hand is. Zijn BMW start niet meer. Het licht, de startmotor, alles lijkt te werken en er zit genoeg benzine in de tank. Maar de motor slaat niet meer aan. Aad belt de wegenwacht en de cursist en ik wisselen elkaar af op de motor die het wel doet. Dineren tijdens de les De les zou van 4 tot 6 uur duren. Ondertussen wordt het half zeven en de wegenwacht is er nog steeds niet. Dus ik bel Dita om haar te vragen of ze de salade die in de koelkast staat kan komen brengen. Na een tijdje komt ze met de auto met borden, bestek, glazen, de salade en koude dranken. We hebben een heerlijk diner met zijn vieren. Reuze gezellig. De wegenwacht is inmiddels gearriveerd en na veel demonteren en proberen blijkt dat de brandstofpomp wel draait maar niet pompt. Aad gaat zijn vrachtwagentje halen en de motor wordt uiteindelijk daarmee afgevoerd. De volgende dag wordt de brandstofpomp vervangen en rijden er weer twee motoren rond. Wie durft? Uiteindelijk heb ik mijn theorie, motor voertuigbeheersing en motor verkeersdeelneming alle drie in een keer gehaald. Misschien met wat geluk maar ik ben er wel blij mee. Wil je zelf de oefeningen van de voertuigbeheersing nog eens proberen? Op de parkeerplaats Peulwijk-Oost staan stippen waar de pionnen horen te staan. Die zijn dus 24 uur per dag beschikbaar. Je kan dus altijd de oefeningetjes doen. Ik stuur met dit verhaal de CBR folder mee met alle oefeningen. Wie durft? Tenslotte Dit najaar heeft niet alleen mijn meissie lol in het motorrijden met haar fijne ER-6f. Ik heb ook lol. In het rijden met mijn fijne ER-6f.
Dita met haar Kawa ER-6f
12
Paul met zijn Kawa ER-6f Bijdrage van Paul Witte.
EVEN VOORSTELLEN……………… Beste club genoten er is mij door de redactie van het blad gevraagd om een stukje te schrijven en mij daarbij voor te stellen. Mijn naam is Jan Dielissen, gehuwd en twee kinderen zoon en dochter. Mijn zoon heeft sinds 2 maanden zijn motor rijbewijs en heeft inmiddels ook al een opstap dag mee gereden en vond dit heel leuk. Mijn dochter gaat in het voorjaar een poging wagen om het rijbewijs te halen. Ik hoop in februari 62 jaar je worden. Ben al 4 jaar met pre pensioen. Ik ben weer met motor rijden begonnen toen ik voor mijn werk werd overgeplaatst naar leiden. Ik ben met een spiksplinter nieuwe scooter begonnen maar deze werd na een maand al gestolen. De all risk verzekering was echt peper duur. Ik heb toen maar besloten om voor 250 gulden een oldtimer Kawasaki LTD 250 te kopen 60 gulden in de verzekering, verbruik 1:24 woon werk verkeer. Na een jaar of twee wilde ik wel eens iets zwaarder hebben en kon een zeer mooie Suzuki 550 GS van een collega overnemen. Na een jaar of drie kwamen er toch wel wat dure reparaties om de hoek kijken en heb ik besloten om hem in te ruilen op een Kawasaki GPZ 500. Hiermee heb ik een jaar of zes woon werk gereden. In die tijd heb ik ook nog een Honda VT500 er bij gekocht een heerlijke motor om lekker binnen door te toeren. Deze Honda gaat altijd mee op vakantie in de Peugeot Expert plus nog de caravan. Na dat ik met pre pensioen ben gegaan heb ik een zwaar verwaarloosde Honda CX 500 gekocht Deze heb ik volledig uit elkaar gehaald tot de laatste bout en moer.
13
Ik ben hier de hele winter wel mee bezig geweest en heb een complete motor revisie gedaan alles vernieuwd . Ik was wel erg blij dat ik dit kon doen bij mijn zwager die een mooie garage heeft en ook nog een hobby kas voor het spuitwerk. Ik heb er een jaar op gereden maar had er toch niet echt iets mee en heb hem dan ook weer verkocht. Op dit moment rijd ik met een Diversion 900. Deze bevalt me wel maar ik heb er toch niet echt een motor gevoel bij, de vier cilinder loopt te mooi glad. Als ik er een dag mee gereden heb heb ik niet het gevoel dat ik heb motor gereden. Ik ben er achter gekomen dat ik toch een V twin man ben en denk er dan ook over om de Diversion te vervangen door een Suzuki Intruder of Dragstar of VT 800 van Honda. Ik heb nog de hele winter om er over te denken en te sparen. Buiten motoren heb ik nog een andere grote hobby waar ik veel tijd aan besteed. Ik ben gelicenseerd zendamateur met de call sign PA3AMD. Ik verzamel zend- en ontvangstapparatuur uit de tweede wereldoorlog van hoofdzakelijk Engelse en Amerikaanse makelij. Deze spullen zijn allemaal nog in een goed werkende staat en er worden dan ook regelmatig verbindingen mee gemaakt. Twee keer per jaar zijn wij dan ook te vinden in het Bevrijdingsmuseum in Groesbeek waar we veel veteranen op bezoek krijgen die onze apparatuur komen bezichtigen. Ik heb nu al een aantal ritten gemaakt met de club en ik moet zeggen ik heb het prima naar mijn zin in dit gezelschap. Ik hoop maar dat er geen leden stop komt want mijn zoon en zwager willen ook lid worden. Ik hoop dat we een mooi seizoen 2011 gaan krijgen met veel mooie ritten. Met vriendelijke motor groeten, Jan Dielissen
14
In deze Elektrooievaar een speciale bijdrage van: Donald Heertje Willem Scheelings Paul Witte Jan Dielissen
Belangrijke telefoonnummers: Astrid: Martin: Gerard: Dita: Jan:
030-6991797 071-5223950 06-24439556 06-44164039 06-29100276
E-mail: Postadres:
[email protected] Postbus 816 2501 CV Den Haag
15
