Hoezo de sterkste schouders de zwaarste lasten laten dragen
R
“Ik kan er met mijn hoofd niet meer bij”, vertelde me een vader toen we spraken over de politiek in Den Haag. “Ik ben 44 jaar waarvan ik er nu al meer als 30 heb gewerkt. Ik heb wel 40 verschillende banen gehad en voel me soms als een man van 70.” Hij vertelt over de lange dagen in de voedselindustrie. Met je neus boven het stinkende vet tot je zelf geen hap meer door je keel kreeg. Stellingen en steigers bouwen, torenhoog soms, loodzwaar en levensgevaarlijk werk. De autosloperij, waar je in de modder onder de auto het motorblok op je borst nam om de pakkingen te vernieuwen. Het opperen in de bouw, bakstenen de trappen opdragen, stukwerk natuurlijk. Het thuiswerk, met het hele gezin rond de tafel, overal dozen, door het hele huis en almaar diezelfde handelingen herhalen tot je er scheel van keek. De lopende band, broodjes inpakken op Schiphol voor mensen die verre reizen gaan maken. Bollen wassen in de tuinderijen, samenwerken met mensen uit verre landen. Je zag er geen Nederlander werken. Schoonmaken, om zes uur in de ochtend beginnen en blij zijn als je ’s avonds om tien uur weer thuis was. Portieken reinigen en daarvóór en daarna folders bezorgen. Post lopen voor nog geen drie euro per uur en daar moet je ook nog de belasting zelf van betalen. De lijst is nog veel langer en na nog vele andere baantjes te hebben opgesomd verzucht hij: “Maar ik wilde eigenlijk leren. Maar dat kon niet door de armoede bij ons thuis.” Ja, hij had iets meegekregen van wat er werd besproken in het parlement. “De sterkste schouders moeten de zwaarste lasten dragen." Hoezo de sterkste schouders?
Bedoelen ze de schouders van de mensen die het meeste verdienen, zoals die van de bazen voor wie ik heb gewerkt? Toen ze aan hùn portemonnee kwamen en zij daar tegen waren, draaide de regering snel bij. Ik heb in al die jaren een gezin met vijf kinderen gedragen. Ik heb, door me af te beulen, een zware last gedragen en doe het nog steeds. Kennen ze onze sterke schouders wel, weten ze wel hoe sterk je moet zijn om je gezin uit de armoede te krijgen?” Zijn huidige situatie is te gecompliceerd om in het kort uit te leggen. Het komt erop neer dat hij met zijn zwaar zieke vrouw, die hij al jaren verzorgt, met vijftig euro in de week moet zien rond te komen. Hun kinderen groeien door deze omstandigheden op bij hun oudste dochter waaraan hij graag wat voor hun opvoeding wil meebetalen. Hij maakt zich dan ook grote zorgen nu een van zijn kinderen geld moet gaan lenen om haar studie te bekostigen omdat de studiebeurzen leningen worden. Hij wil het nog beter uitleggen: “Om uit de armoede te komen heb ik altijd gewerkt. Ik heb met mijn werken mijn kinderen zo opgevoed dat ze nooit schulden zouden hoeven te maken. Dat was mijn les aan hun. Als je eruit wilt komen, uit die armoede, dan mag je nooit schulden maken. Nu moet mijn dochter van de regering vergeten wat ik haar geleerd heb. Hoe sterk zal ze zijn om die schulden weer te boven te komen? Ik zal haar niet meer kunnen helpen. Het is te hopen dat ze financieel sterk zal zijn op het moment dat ze terug moet gaan betalen, anders gaat mijn droom om mijn kinderen uit de armoede te halen kapot. Niek Tweehuijsen
"Iedereen krijgt hier de kans om zijn verhaal te vertellen, precies zoals hij het bedoelt. Er is hier zo’n uitstraling dat mensen dit uit zichzelf gaan doen. Daarom is voor mij ’t Zwervel ontzettend belangrijk. Het gaat erom de mensen sterk te maken om voor zichzelf en anderen op te komen. Dat kan je alleen leren als je ergens komt waar je geaccepteerd wordt zoals je bent, als mens,… ieder met zijn eigen achtergrond." Harry tijdens de voortgangsontmoeting. (nov.2012)
Internationale beweging ATD Vierde Wereld in Nederland
www.atd-vierdewereld.nl
Een basisrecht: menswaardig wonen voor iedereen Boodschap van het Vierde Wereld Forum ter gelegenheid van de Werelddag van Verzet tegen Extreme Armoede op 17 oktober 2012. Achtergrond Het begon allemaal in een sloppenwijk bij Parijs, waar gezinnen in noodwoningen van golfplaten (iglo’s) woonden. Vanaf 1957 is met hen de beweging ATD Vierde Wereld opgebouwd. Dertig jaar later, op 17 oktober 1987, kwamen honderdduizend bondgenoten uit alle continenten bijeen op het Plein van de Rechten van de Mens in Parijs. Onder hen waren mensen die van kinds af aan in armoede zijn opgegroeid én mensen die solidair met hen waren. Zij onthulden een tekst die in het marmer van het plein was gebeiteld: “Waar mensen gedoemd zijn in armoede te leven worden de Rechten van de Mens geschonden. Wij zijn verplicht ons te verenigen om die rechten te doen eerbiedigen.”
Mensen in armoede worden nog steeds vooral gezien als mensen die zelf iets fout doen of pech hebben gehad. Dat andere mensen en maatregelen vaak armoede in stand houden of verergeren, wordt nog te weinig erkend. Niemand kiest voor hoge rente op schulden, voor huisuitzetting. Niemand wil zijn kind in een tehuis laten opgroeien. Niemand kiest voor slechte huisvesting en uitkeringen die verkeerd berekend, stopgezet of pas na lange tijd toegekend worden. Mensen die langdurige armoede meemaken, zijn de eersten die weigeren om armoede te aanvaarden als een menswaardig bestaan. De samenleving kan iets leren van de meest uitgesloten mensen: namelijk wat er nodig is om ieder mens recht doen. Het Vierde Wereld Forum Tijdens het Vierde Wereld Forum spreken en leren mensen in armoede en anderen, die dit niet in hun leven meemaken, met elkaar. Het afgelopen jaar was het Forumthema: “Je thuis voelen in je buurt”. Op 17 oktober brachten we naar buiten wat in lokale groepen en tijdens landelijke Forumdagen naar voren is gebracht.
Dit was 25 jaar geleden, maar nog steeds en in deze crisistijd des te meer, is het nodig om luid en duidelijk te zeggen dat armoede onaanvaardbaar is. Armoede betekent dat mensen geweld wordt aangedaan: - het geweld van discriminatie: niet gezien worden als mens met dezelfde rechten als anderen, - het geweld van uitsluiting en vernedering, - het geweld van gedwongen worden tot het maken van onmenselijke keuzes of geen keuze hebben.
2
Voor mensen in langdurige armoede is ‘je thuis voelen in je buurt’ helemaal niet vanzelfsprekend. De leefsituatie kan zelfs zo slecht zijn, dat mensenrechten worden geschonden. Mensen wonen vaak noodgedwongen op een plek die hun toegewezen is of betaalbaar is en sommigen hebben zelfs helemaal geen fatsoenlijke woning. Mensen in moeilijke omstandigheden worden bijna nergens met open armen ontvangen. Tijdens de forumdagen gaven deelnemers voorbeelden van minachting van mensen in armoede: - Een gezin spande zich lange tijd in voor een benedenhuis, omdat een van hen in een rolstoel zit. Dichtbij hun huidige woning werd een huis aan hen toegewezen. Maar toen ze het huis kwamen bezichtigen blokkeerden buurtgenoten de toegang. De buren hielden een handtekeningenactie om hen uit de wijk te weren. Het echtpaar stond slecht bekend, omdat ze vaak mensen over de vloer kregen en er veel drukte om hen heen was. Ze zorgden voor een gehandicapte zus en nodigden eenzame mensen uit om met hun mee te eten. De woningbouwvereniging durfde het niet voor het gezin op te nemen. Uiteindelijk hebben ze onder allerlei voorwaarden toch een contract gekregen. Het echtpaar is daarna in gesprek gegaan met mensen die zich tegen hen hadden gekeerd. Zij vroegen: ‘Hebben jullie ooit zoveel last van ons gehad?’ Het bleek dat alleen de initiatiefnemer van de actie zich tegen hen bleef keren. Het vergt heel wat moed zoiets te bespreken, maar het echtpaar concludeerde: “Als je in gesprek gaat met elkaar, dan krijg je verrassingen” .
Nr 139
december 2012
Vierde Wereld
.- In een stad worden mensen die dakloos zijn, gehuisvest in 24 goedkope bouwketen, die op een afgelegen plek, ver buiten de stad, zijn neergezet. Men zegt dat zij beter in een ‘prikkelarme omgeving’ kunnen wonen. Met 24 mensen dagelijks samenleven in gehorige containers moet blijkbaar wél kunnen. “Mensen kijken en wijzen naar ons terrein en zien ons als ‘aparte’ mensen”, zegt een bewoner. Jullie horen hier niet. Een gezin dat noodgedwongen met meer familieleden in één huis woonde, kreeg te horen “Jullie horen niet in deze straat, jullie horen bij het Leger des Heils”. Zij kregen geen steun van buurtgenoten of beroepsmensen bij allerlei pesterijen. Door onvoldoende inkomen om hun huis te kunnen onderhouden, duurde het lang voordat zij konden verhuizen. Maar er zijn ook voorbeelden van goede contacten met de buren, van positieve acties van solidariteit, van mensen die zich niet bij onrecht neerleggen. Iemand vertelde: “Elke eerste zondag van de maand gaan we naar het detentiecentrum voor mensen zonder verblijfspapieren en houden we er een wake. De bewoners hebben een rechtszaak gewonnen, waardoor alle gebouwen voldoende ventilatie kregen. Nu kunnen we van buitenaf de mensen
Vierde Wereld
binnen horen: geluiden van dankbaarheid, maar ook van wanhoop. Zij kunnen ons nu horen zingen.” Zo weten mensen dat zij niet vergeten worden en dat burgers het niet eens zijn met het in cellen opsluiten van mensen die een beter leven zoeken. Handtekeningenactie Een ander was betrokken bij een handtekeningenactie in een arme wijk om mensen juist te kunnen laten wonen. Hij zei: “Een groep mensen mocht tijdelijk in een verlaten bejaardenhuis wonen. Ze legden veel goede contacten in de buurt. De Gemeente had na een jaar een andere bestemming voor het pand en vroeg de mensen om te vertrekken zonder hen vervangende woonruimte aan te bieden. Toen dit nieuws tot de buurt doordrong, verzamelde men handtekeningen, zodat de groep in het verlaten bejaardenhuis konden blijven wonen. Door de solidariteit uit de buurt is dit uiteindelijk ook gelukt. Een van de bewoonsters zei: "Als ik niet vecht zoals jullie voor mij hebben gedaan, wat had het dan voor zin? Ik heb hiervan geleerd en weet nu hoe ik andere mensen moet helpen”. Deze buurtbewoners organiseerden zich om juist voor mensen en mensenrechten op te komen, in plaats van mensen op- of uit te sluiten. Zij brachten de tekst van de steen in praktijk: zich verenigen om de rechten van de mens te doen eerbiedigen!
december 2012
Nr 139
We leerden uit de gesprekken met mensen die zelf armoede en uitsluiting meemaken: “wanneer je zelf iets gaat betekenen voor de ander, help je ook jezelf”. En: “Als je eens geholpen bent, doe je ook eerder iets terug”. Iemand zei om een ander te steunen:“Je moet toch door blijven gaan en laten zien dat je iemand bent. Je bent gewoon iemand die daadwerkelijk wat kan.” Het is belangrijk om hierover met elkaar te spreken, want zei een ander: “als je teveel hebt meegemaakt, is het moeilijk om weer te vertrouwen.”
Door de gesprekken kwamen we er achter dat van mensen in arme wijken veel meer uithoudingsvermogen wordt gevraagd. Zij wonen dichter op elkaar, in gehorige huizen of flats. Mensen zijn door weinig geld, slechte gezondheid, werkeloosheid vaak meer aan huis gebonden. Ook wonen zij samen met mensen uit veel verschillende culturen en achtergronden. “Ik zou graag mijn buren willen kennen in plaats van dat ze achter mijn rug praten. Het is belangrijk om in je wijk tot rust te komen.” uist mensen die niet welkom zijn als buren, beseffen beter wat er nodig is om je welkom te voelen. Iemand zei het zo: “Je zou het ook om kunnen draaien .De bewoners waar het zo goed mee gaat, die zouden eigenlijk dat gezin juist op moeten vangen!” ATD Vierde Wereld doet een beroep op u: Durf het eens op te nemen voor mensen op wie anderen neerkijken, die door buurtgenoten afgewezen worden, waarover vaak negatief gepraat wordt, die zich apart gezet voelen, die vanwege onvoldoende documenten als gevangene worden opgesloten, die een andere levensstijl hebben dan de uwe. Wij nodigen u uit om u samen mét hen in te zetten: op weg naar een buurt, een wereld, waarin iedereen zich thuis kan voelen en waar iedereen menswaardig kan wonen.
3
Niet te stuiten. Op de achterbank van het kleine autootje waarmee we in Frankrijk over de snelweg raasden, was hij nauwelijks te verstaan, maar Xavier Verzat, was niet te stuiten. In de gebouwen van de Verenigde Naties in Genève werkte hij meer dan zes jaar met zijn team van volontairs aan een ambitieus rapport. Zes jaar werk. Zes jaar vrienden maken, ambassadeurs ontmoeten, samenwerken met andere organisaties. Op 27 september 2012 werd dit rapport met instemming van alle leden van de Commissie van de Rechten van de Mens van de VN aangenomen. In het rapport staan de richtlijnen beschreven die de uitgangspunten voor de lidstaten zijn als het gaat over de relatie tussen extreme armoede en de Rechten van de Mens. Xavier is zo enthousiast, omdat al in de openingszin van het rapport staat dat, "Het bestrijden van extreme armoede niet alleen een morele verplichting van de lidstaten is, maar ook een legale verplichting in samenhang met de internationale wetgeving t.a.v. de Mensenrechten." Even verder in het rapport staat, “Niet alleen is bij extreme armoede sprake van schendingen van een hele reeks van burgelijke, politieke, economische, sociale en culturele rechten, maar mensen die in armoede leven wordt ook regelmatig hun recht op waardigheid en gelijkheid onthouden." De aanbeveling: "Alle politiek moet erop gericht zijn om mensen die armoede meemaken te behandelen als vrije en autonome mensen. Deze politiek moet gebaseerd zijn op de erkenning van de rechten van deze mensen om hun eigen beslissingen te nemen en moet hen de
4
gelegenheid geven om hun eigen capaciteiten te ontdekken, hun oordeel te vormen over wat waardigheid is en hun inbreng te hebben in beslissingen die over hun eigen leven gaan." Na deze mijlpaal gaan we door om aan te tonen dat extreme armoede geweld is dat mensen wordt aangedaan.
Wees maar trots Xavier en je hele team, dat jullie het gevecht in die moeilijke wereld van internationale touwtrekkerij hebben volgehouden. Het rapport wordt nu vertaald en verschijnt binnenkort op onze website. Niek Tweehuijsen
Ontmoetingsdag op het Zwervel 200 Bezoekers laten ballonnen met boodschappen op. (September 2012) Dhr. Ton Strien, burgemeester van Olst-Wijhe tijdens de opening van de ontmoetingsdag: “Wat ik zo mooi aan ATD en Het Zwervel vind is dat hier de kracht in de mensen wordt gezocht. Iedereen heeft talent, maar dat talent wordt niet altijd gezien, niet altijd door de mens zelf en zeker niet door de samenleving. Maar als door de armoede heen wordt gekeken, wanneer mensen worden uitgenodigd op te gaan staan, dan kunnen mooie dingen gebeuren.“ "Zelfs als je in je eentje bent, kun je contacten leggen. Niet alleen met mensen die hetzelfde meemaken, maar juist ook met die anderen, om met hen in gesprek te komen en omdat we die ook hard nodig hebben. "Het naar elkaar luisteren is iets dat ons de kracht geeft. Iedereen die hier op 't Zwervel komt heeft al een hele weg achter zich. In de plaatsen waar wij vandaan komen, zijn er ook mensen met een hele achtergrond. Zij verwachten van ons dat we hen, in onze lokale bijeenkomsten, ook die kracht geven." Jan,
Nr 139
december 2012
Vierde Wereld
ATD Vierde Wereld Nederland heeft jarenlang gepleit voor een Nederlands mensenrechteninstituut, dat jaarlijks rapporteert hoe het in Nederland is gesteld met de mensenrechten. Eindelijk, op 2 oktober 2012, is in Nederland een ‘College voor de Rechten van de Mens’ van start gegaan. Dat is 25 jaar nadat er al sinds 1987 in Frankrijk de 'Commission Nationale Consultative des Droits de l'Homme' is, waaraan ATD Vierde Wereld als lid deel neemt. Helaas wordt grote armoede als schending van de mensenrechten door het Nederlands College nog niet als prioriteit gezien. Op 2 oktober somde slechts één van de 12 collegeleden, Kathalijne Buitenweg, armoede op als aandachtspunt in de realisatie van de mensenrechten in Nederland. Wij hebben dus nog veel werk te doen. Internationaal heeft ATD al meer bereikt. Onze oprichter, Père Joseph Wresinski, sprak in februari 1987 in Genève de Commissie voor de Rechten van de Mens van de Verenigde Naties (V.N.) toe. Hij bepleitte grote armoede als schending van mensenrechten aan te merken en de toepassing van mensenrechten als één ondeelbaar geheel te beschouwen. Zijn vragen leidden op 2 maart 1989 tot het aannemen van twee resoluties door de V.N.-Mensenrechtencommissie. De Commissie sprak allereerst uit dat bredere kennis van de oorzaken van extreme armoede nodig is, voordat effectieve maatregelen kunnen worden genomen om de Rechten van de Mens en Vrijheden van de Mens te verwezenlijken. In unaniem aangenomen resoluties bevestigden de V.N., dat extreme of grote ar
Vierde Wereld
moede een aanslag betekent op de menselijke waardigheid. Daarom vraagt dit om urgente acties, nationaal en internationaal, om deze armoede te beëindigen. (Resolutie 1). De Commissie vestigde vervolgens de aandacht van de Algemene Vergadering van de V.N. en van alle organisaties van de V.N. op de tegenstelling tussen het bestaan van situaties van extreme armoede en maatschappelijke uitsluiting èn de opdracht om de Rechten van de Mens tot totale gelding te brengen. (Resolutie 2). Toegezegd is dat de V.N.-Commissie zelf, jaarlijks, de bestrijding van extreme armoede op wereldschaal zou bezien. Verwijzend naar de toespraak
van Père Joseph in 1987 heeft een subcommissie van de V.N.Mensencommissie op 29 augustus 1996 een rapport aangenomen inzake "Rechten van de Mens en Extreme Armoede”, waarin wordt uitgegaan van het leven van de armsten in arme èn rijke landen. Ook dit jaar bevestigde de Mensenrechtencommissie in Genève nog eens, dat grote armoede overal een ernstige schending van de mensenrechten is en dat wij allen ons moeten inzetten om daaraan een einde te maken. Nu moet Nederland zelf nog in eigen land de generaties-lange armoede als een prioriteit in zijn beleid zien en aanpakken. Henri van Rijn, volontair ATD Vierde Wereld, coördinator van Fonto
Bijeenkomst Werelddag van verzet tegen extreme armoede, Den Haag 17 oktober 2012. Ophouden om mensen in armoede als fraudeurs te zien, hen voortdurend te stigmatiseren en te controleren. Ophouden met discriminatie vanwege iemands sociale achtergrond. Ophouden om vóór mensen te denken, stoppen met bevoogding en betutteling. Ruimte geven aan de intelligentie van allen en aan ieders ontwikkeling. Voorrang geven aan het delen van kennis en het smeden van onderlinge banden, zodat we écht verantwoordelijkheid voor elkaar dragen. Elke mens zien als een gelijkwaardige burger en écht prioriteit geven aan de waardigheid van álle mensen.
december 2012
Nr 139
5
ȃȱ ȱ ȱ ȱ ȱ Ȅȱ ȱ ȱ ȱ
ȱ£ȱȱȱȱǯȱ ȱ
%H]RHNRQ]HZHEVLWHYRRULQIR HQEHVWHOOLQJHQ ZZZDWGYLHUGHZHUHOGQO
ȱ ǰȱ ȱ ȱ ȱ ȱ ȱ ǰȱ ȱ ȱ ȱ ȱ ŗşşŖȱ ȱ ŗşşŞȱ ȱ ȱ ȱ ȱȱȱ ȱȱ ȱǯȱȱȱȱ
ȱȱȱȱȱ ȱȱ ȱȱȱȃ ȱȱȱȱ ȱ Ȅǰȱ
/DQGHOLMN&HQWUXP /DQGHOLMN&HQWUXP
ȱ ȱ ŘŖŖşȱ ȱ ǯȱ ȱ ȱ ȱ ȱ ȱ ȱ ȱȱǯȱȱȱ ȱȱȱȱȱȱȱȱȬ ȱȱȱȱȱ ǰȱȱȱȱȱȱȱ ȱȱȱȱǯȱ ȱȱȱȱ£ȱȱȱ ȱ ȱȱȱȱȱȱȱȱȱȱȬ ǰȱǰȱȱȱ ǰȱ ȱȱȱȱȬ ȱ£ȱȱȱǰȱȱȱǯȱȱ ȱȱȱȱȱȱȱȱȱȱȱȱ ŗśȱǯȱ ȱȱȱȱŗŝǰśŖȱȱȱȱȱ£ȱ ȱȱȱ ǻ¡ǯȱ£Ǽǯȱ
SULM]HQLQFOXVLHIYHU]HQGNRVWHQ +HWMDDUYHUVODJ +HWMDDUYHUVODJ (HQZDQGHOLQJPHW0HYURXZ6RFUDWLQH&KULVWLQH%pKDLQ (HQZDQGHOLQJPHW0HYURXZ6RFUDWLQH 2YHU]HOIJHPDDNWHGUHPSHOV-RKQ+DEHWV 2YHU]HOIJHPDDNWHGUHPSHOV +HW*HKHLPYDQHHQQLHXZHZHUHOG,QJULG+XWWHU +HW*HKHLPYDQHHQQLHXZHZHUHOG 7KH6HFUHWRID1HZ:RUOG,QJULG+XWWHU 7KH6HFUHWRID1HZ:RUOG ,NEHQGHPHWKRGH$QQHNHYDQ(OGHUHQ ,NEHQGHPHWKRGH
2QWPRHWLQJVFHQWUXP 5DDOWHUZHJ 6%:,-+(
½«« ULFKWEHGUDJ ½ ULFKWEHGUDJ ½
1HXWHO1LHN7ZHHKXLMVHQPPY.HHV %OHLMHQEHUJ(HIMH+DOIZHUN
Dhr / Mw : …………………………………………...……… Adres: …………………………………………………. Postcode: ………………… Plaats: …….……………………..
:LMRQWYDQJHQJUDDJUHDFWLHVRS KHWEODGHQGHDUWLNHOHQ 5HGDFWLH &KULVWLQH%pKDLQ$QQHOLHV )RWR·V )RWR·V
$7'9LHUGH:HUHOGWHQ]LMDQGHUVYHUPHOG
Ik verleen de Stichting ATD Vierde Wereld toestemming éénmalig het bedrag van ……………… euro af te schrijven van mijn girorekening: …………………………………………………… Datum:
Deze gehele coupon (of kopie) in een gesloten enveloppe sturen naar: Stichting ATD Vierde Wereld Nederland, Regentesseplein 13, 2562 EV Den Haag. Tel 070 361 57 87
Nr 139
¶W=:(59(/ ¶W=:(59(/
*5$7,6.ZDUWDDOEODGYDQGH,QWHU QDWLRQDOH%HZHJLQJ$7'9LHUGH :HUHOGLQ1HGHUODQG
Handtekening:
½ ½ ½ ½ ½ ½
:25'/,'HQ67(81216 *,)7 *,)7 /LGPDDWVFKDS QDDUGUDDJNUDFKW /LGPDDWVFKDS 6WHXQOLGPDDWVFKDS 6WHXQOLGPDDWVFKDS
5HJHQWHVVHSOHLQ (9'HQ+DDJ ,1* WQY6WLFKWLQJ $7'9LHUGH:HUHOG1/'HQ+DDJ
&2/2)21 &2/2)21 9,(5'(:(5(/'%/$' 9,(5'(:(5(/'%/$'
%(67(//,1*(1
&217$&7 &217$&7
december 2012
$GUHV $GUHV 5HJHQWHVVHSOHLQ (9'HQ+DDJ $ERQQHPHQWVZLM]LJLQJ $ERQQHPHQWVZLM]LJLQJ /HGHQDGPLQLVWUDWLH#DWG YLHUGHZHUHOGQO
Vierde Wereld
